analiza dziela sztuki konspekt 2010


ANALIZA DZIEŁA SZTUKI

1. Przedmiot i podmiot

Przedmiot badany i podmiot badań.

Dla historyka sztuki przedmiotem badanym są dzieła, ale ostatecznym podmiotem badań jest człowiek.

2. Teorie dzieła sztuki
Główny wyznacznik - obiektywizm - subiektywizm

3. Rodzaje analiz

4. Pożądane elementy analizy dzieła sztuki

a.)Formalna

b.)Treściowa

5. Opis cz.I

I. Metryczka

1/ Określenie obiektu (nazwanie obiektu)

2/ Określenie stylu (mail art, neokoloryzm, neorealizm, abstrakcja liryczna, abstrakcja geometryczna, poezja konkretna, obiekt artystyczny/konceptualizm, kontekstualizm, minimal art, land art, op art, sztuka kinetyczna, obiekt eklektyczny, bezstylowy, w redakcji ludowej, w duchu dada, figuratywny, abstrakcyjny, w duchu abstrakcji ekspresjonistycznej, kubistyczny, realistyczny, iluzjonistyczny, idealizowany, karykaturalny; figuralny, bezprzedmiotowy, style retro, happening, performance, wideo-softweare, projekt multimedialny, virtual art, digital art, asci art, book art, spacial art, street art., sztuka krytyczna ...).

3/  Wymiary (całości, poszczególnych części jeśli dzieło wieloelementowe)

4/ Datowanie (konieczność określenia daty powstania pierwowzoru/oryginału i kopii.)

5/ Autorstwo (imię i nazwisko np. Jan Cybis, Wilhelm Sasnal, Dominik Lejman, artysta z kręgu Ecole de Paris, Pracownia Grzegorza Kowalskiego, Grzegorza Klamana, szkoła krakowska, Georges Vantongerloo, krąg De Stijl)

6/ Materiał i technika/osprzęt, np. ol./pł., combine painting, wideo art., wideo fresk, instalacja multimedialna, fotografia cyfrowa, light box, wydruk komputerowy na dibondzie/piance poliuretanowej, film 8; 16 mm, ujęcie dokamerowe, VHS, CD, DVD 00:07:12, loop...

7/ Historia (projekt, praca powstała podczas stypendium, właściciele, ew. konserwacje, odnowienia, przenosiny, daty uszkodzeń, okoliczności powstania, przyczyny, motywacje, itp.)

8/ Stan zachowania, bibliografia, literatura.

6. Opis cz.II

II. Opis szczegółowy

1/ Analiza formalna (kompozycja, konstrukcja, struktura, poszczególne elementy, przestrzeń, poszczególne sekwencje, kadry, ujęcia, rysunek, modelunek, światłocień, kolorystyka, faktura. Podajemy wszystkie inskrypcje w pełnym brzmieniu z zachowaniem układu wersów, jeśli rozpoznajemy np. cytat z Biblii podajemy w nawiasie np. "poniżej inskrypcja (Mt 2.2-15)),

2/ Analiza ikonograficzna (rozpoznanie postaci, np. świętych, określenie alegorii, personifikacji, symboli, przedmiotów, gdy nie jesteśmy w stanie rozpoznać przedstawienia zaznaczamy "nierozpoznana postać z atrybutem w postaci, przedmiot w kształcie...)

3/ Stan zachowania obiektu (b. dobry, dobry, zły, obiekt uszkodzony - wyliczamy brakujące części, ubytki substancji malarskiej, pofałdowanie powierzchni, odpryski, złuszczenia, korekty, ubytki podobrazia, pęknięcia, krakelury, nieczytelny zapis, ubytki elementów trwałych, płyta DVD uszkodzona).

 Obowiązuje zasada od ogółu do szczegółu, unikamy powtórzeń.

7. ELEMENTY ANALIZY FORMALNEJ

I. Kompozycja

1/ Studium z natury (osobisty filtr postrzegania wybranego zbioru), kompozycja (zbiór założony, osobisty system organizacji)

2/ Rodzaj przestrzeni, format (przestrzeń zunifikowana, autonomiczna, przenikanie, format poziomy, pionowy, kwadratowy, owalny, okrągły)

3/ Rodzaj kompozycji: otwarta = atektoniczna; zamknięta = tektoniczna (tu dawniej często figura planimetryczna);

4/ Wydzielone przestrzenie, płaszczyzny (górna, dolna, lewo-, prawostronna); dynamika płaszczyzn, gradient, kierunki (diagonala, oś symetrii, oś kompozycyjna, linia horyzontu...)

5/ Związki form: podobieństwo, analogia, kontrast, harmonia, alternacja, gradacja...)

6/ Sposób porządkowania form: rytmiczne, hierarchiczne (kompozycje z gradientem hierarchicznym), bez akcentu hierarchicznego.

7/ Dynamika: układ statyczny (formy regularne, stabilne, nieruchome, ale i koncentryczne, symetryczne, horyzontalne, wertykalne; układ dynamiczny (posiada swoje gradacje: subtelne drganie form, ruch, chaotyczna plątanina; formy: zróżnicowane, nieregularne, niesymetryczne, rozczłonkowane, ukośne kierunki, wewnętrzne napięcie między formami)

8/ Schematy kompozycyjne: perspektywa topograficzna (pokazanie obiektów przestrzennych widzianych z góry i położonych na płaszczyźnie); rzędowa (układ wstęgowy = jedno nad drugim, w niższych rzędach obiekty najbliższe); równoległo-ukośna = aksonometria (linie pokazujące głębię, odpowiednie pary równoległe do siebie); naiwna (pierwsza perspektywa, w której zastosowano punkty zbiegu na kilku liniach horyzontów); zbieżna = malarska = geometryczna (wycinek rzeczywistości z jedna linią horyzontu, obraz najbardziej zbliżony do realnego; odmiany: czołowa (linie głębi zbiegają się w jednym punkcie na linii horyzontu leżącej na wysokości oczu obserwatora, szerokości i wysokości są parami równoległe do siebie), dwuzbiegowa = ukośna (przedmioty i obiekty ustawione w stosunku do obserwatora pod pewnym kątem, który wyznacza dwa punkty zbiegu, obiekty widziane z zewnątrz, wnętrza w ujęciu narożnikowym), trójzbiegowa (dla bardzo wysokich obiektów widzianych z góry, żabia dla obiektów widzianych z dołu; trzeci zbieg dla linii wysokości powyżej lub poniżej linii horyzontu); powietrzna (przedmioty oddalające się maleją, zmieniają barwę i kontrastowość); barwna (jedne barwy wypełniając formę oddalają ją, inne przybliżają)

9/ Sposób łączenia elementów formalnych i treściowych: kompozycja strefowa (szt. egipska), spiętrzenie, plany równorzędne, swobodna organizacja elementów, purystyczne zestawienie, perspektywa odwrócona (wielkość postaci wynika z jej ważności a nie z głębi perspektywicznej); izokefalizm (głowy na jednym poziomie, niezależnie od ich ruchu i ułożenia; szt. babilońska, egipska, grecka, strarochrześcijańska), symultaneizm (przedstawianie scen z życia np. świętych w zastępstwie słowa pisanego, zachowany ciąg przyczynowo-skutkowy, nieważne gdzie i kiedy = biblia pauperum), figura piramidalna (regularny trójkąt, szt. renes.), horyzontalizm (rozbudowanie kompozycji wszerz, podporządkowanie pionów i kierunków poziomowi), wertykalizm, diagonalizm (akcentowanie przekątnych jak w szt. barok.), kompozycja kulisowa (podkreślenie sugestii głębi, swoiste "obramowanie" planu stanowiącego istotę kompozycji, kulisa = repoussoir - przedmiot lub fragment terenu umieszczany w jednym z rogów kompozycji, chęć stworzenia iluzji głębi, dawniej np. w kompozycjach pejzaż.)

II. Rysunek

III. Modelunek

IV. Kolorystyka

V. Faktura

VI. Inne

Problemy z interpretacją


wyjaśnianie≠rozumienie



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Analiza dzieła sztuki, hasz
Zasady analizy dzieła sztuki, Szkoła, WOK
ANALIZA DZIELA SZTUKI wzor
ANALIZA DZIELA SZTUKI wzor
Analiza dzieła sztuki, hasz
analiza obrazu-opis dziela-APOTEOZA del Pozzo, Analiza dzieł sztuki
analiza-tresc dziela sztuki-skrypt, Analiza dzieł sztuki
ANALIZA DZIEŁA MALARSKIEGO, ODK, Wstęp do historii sztuki, Wstęp
Rubens - podniesienie krzyża, Analizy Dzieł Sztuki
El Greco - Pogrzeb hrabiego Orgaza, Analizy Dzieł Sztuki
Polowanie na dzikie ptactwo z grobu Menny, Analizy Dzieł Sztuki
Bruegel, Analizy Dzieł Sztuki
Motyw Bohatera, Notatki, Filologia polska i specjalizacja nauczycielska, Analiza dzieła literackiego
SCENARIUSZE ZAJĘĆ ZE SZTUKI(1), konspekty scenariusze
Parafraza, Polonistyka, Poetyka i analiza dzieła literackiego
punktacja łączna 2, analiza dzieła muzycznego umk
S. Balbus, poetyka z el. teorii literatury, analiza dzieła literackiego

więcej podobnych podstron