POLITECHNIKA CZĘSTOCHOWSKA
LABORATORIUM FIZYKI
Ćwiczenie nr 8.
Temat:
Badanie charakterystyki licznika scyntylacyjnego dla promieni . Wyznaczanie zasięgu cząstek w powietrzu
Skład grupy:
Wydz. Elektryczny
Gr. II Sem. IV
1.Wastęp teoretyczny.
1.1.Natura i właściwości promieni α.
Rozpad α, występuje zwykle w jądrach o liczbach przewyższających Z=82. Polega na przemianie niestabilnego jądra na nowe jądro przy jednoczesnej emisji cząstek α, czyli jądra . Proces zachodzi samorzutnie, ponieważ jest korzystny energetycznie - masa jądra początkowego jest większa od sumy mas jądra końcowego i cząstki α. Ubytek masy w czasie rozpadu wynika głównie ze zmniejszenia się energii kulombowskiej jądra, gdy jego ładunek Ze maleje o ładunek 2e, unoszony przez cząstkę α. Jeśli zaniedbamy równoważnik masowy energii wiązania elektronów atomowych, to energię E rozpadu α możemy powiązać z masami atomowymi jądra początkowego MZ,A, jądra końcowego MZ-2,A-4 oraz cząstki α (M2,4):
Charakterystyczną cechą cząsteczek jest ich zdolność jonizacji atomów każdego środowiska, przez które cząstki te przechodzą. Schemat urządzenia do pomiaru zdolności jonizacyjnej cząstki α jest przedstawiony na rys.1. .Źródło cząstek α jest umieszczone na dnie kanału walcowego wydrążonego w bloku ołowianym. Z kanału wydostaje się skolimowana wiązka cząstek α i po przebyciu pewnej drogi w powietrzu dostaje się do komory jonizacyjnej, składającej się z 2 elektrod: siatki G i płyty P .W komorze jonizacyjnej mierzy się jonizację wytworzoną w przestrzeni między G i P przez poszczególne cząstki α, a następnie oblicza się wartość średnią jonizacji dla danej odległości źródła. Przez zmianę odległości źródła od komory otrzymuje się krzywą jonizacji przedstawioną na rys.2. Krzywa taka została otrzymana po raz pierwszy przez W. H. Bragga.
P
G
Ołów:
Rys.1. Schemat urządzenia do pomiaru zdolności jonizacyjnej cząstekα.
Rys.2.Krzywa jonizacji dla cząstekαpolonu 210 (krzywa Bragga)
Zasięg R cząstek α danego pierwiastka promieniotwórczego w danym środowisku jest stały. Zasięg cząstki α otrzymuje się przez ekstrapolację prostego odcinka końcowej części krzywej Bragga do jonizacji zerowe. Na rysunku 2 jest to odległość 0A.
Przy końcu krzywej jonizacji widać typowe dla cząstek α narastanie zdolności jonizacji, która w maksimum jest około 2,5 razy większa niż na początku krzywej. Po osiągnięciu maksimum zdolność jonizacyjna szybko opada. Podane przez Geigera proste prawo empiryczne łączące średni zasięg R cząstek α z ich prędkością υ,ma postać: R=aυ3
gdzie: a=9,6*10-24,jeżeli R wyrażone jest w metrach, zaś υ w m/s.
Między stałą rozpadu λ a zasięgiem R cząstek α istnieje następujący związek empiryczny, znany jako prawo Geigera-Nuttalla: logR=Alogλ+B
gdzie A jest wspólną stałą dla wszystkich rodzin promieniotwórczych, zaś B stałą mającą inną wartość dla każdej rodziny promieniotwórczej.
1.2 Oddziaływanie cząstek α z materią.
Przy przejściu przez dany ośrodek naładowana cząstka α traci część energii kinetycznej na wzbudzenie i jonizację atomów ośrodka. W celu obliczenia strat energii cząstki o ładunku ze i prędkości υ przy jej przejściu przez ośrodek zawierający n elektronów w cm3 załóżmy, że elektrony te są swobodne i znajdują się w spoczynku. Siła, jaka działa między cząstką i elektronem, wynosi , gdzie r jest odległością cząstki i elektronu. Tor cząstki nie zmienia się wskutek jej oddziaływania ze znacznie lżejszym elektronem, przy czym zakładamy, że oddziaływanie trwa tak krótko, iż uzyskuje pęd, nie zmienia zaś swojego położenia. Wypadkowy pęd udzielony elektronowi w kierunku lotu cząstki równa się zeru, ponieważ składa się on z dwóch jednakowych składowych o znakach przeciwnych (odpowiadających zbliżeniu się cząstki do elektronu i oddaleniu się od niego). Elektron może jedynie uzyskać pęd Δp prostopadły do toru cząstki, określony związkiem:
jest prostopadłą do toru cząstki składowej natężenia pola w miejscu, gdzie znajduje się elektron, zaś dt=dx/υ. Stąd:
Stąd:
Energia przekazana elektronowi wynosi:
Pełne straty na jonizację na drodze jednostkowej otrzymujemy ze wzoru:
Z powyższego wzoru wynika, że straty energii wynikające ze zderzeń cząstki ciężkiej z jądrem są do zaniedbania w porównaniu ze stratami przekazywanymi elektronom. Wynika stąd, że straty energii kinetycznej cząstki ciężkiej w zderzeniu z jądrami są do zaniedbania.
Z pewnym przybliżeniem możemy uważać, że strata energii cząstek naładowanych przechodzących przez materię odbywa się w sposób ciągły. Poprawnego obliczenia strat energii - cząstki na jednostkę drogi dokonał Bethe. Według Bethego strata energii cząstki na jednostce drogi (nazywana czasem zdolnością hamującą ośrodka) wyraża się wzorem:
gdzie n oznacza liczbę atomów w 1 cm3absorbenta, Ze-ładunek jądra, I-średnią energię jonizacji, β=υ/c(c-prędkość światła, υ- prędkość cząstki), m- masę elektronu, ε0- stałą dielektryczną ośrodka.
1.3 Budowa i zasada działania licznika scentylacyjnego.
Zasada działania detektora scentylacyjnego polega na wykorzystaniu własności luminescencyjnych niektórych ciał. Proces luminescencji może odbywać się dwiema drogami. Jeżeli wzbudzony atom powraca do stanu pierwotnego po czasie określonym przez fluktuacje statystyczne, proces taki nazywamy fluorescencją Jeżeli przejście z danego stanu wzbudzonego do stanu podstawowego jest wzbronione, przejście do stanu podstawowego odbywa się przez stan wyższy energetycznie dozwolony. Proces taki nazywa się fosforoescencją. Pod wpływem promieniowania mamy zazwyczaj z fluorescencją.
Przebieg ćwiczenia
Schemat blokowy układu pomiarowego.
gdzie:
1.zasilacz wysokiego napięcia (wkładka ZWN-21)
2.przelicznik elektronowy (wkładka P-44 l)
3.licznik scyntylacyjny.
Tabele pomiarowe.
Napięcie |
Tło |
238U+tło |
238U |
||||
|
m0 |
z0 |
m |
z |
m.-m0 |
z-z0 |
|
V |
imp. |
imp./s |
imp. |
imp./s |
imp. |
imp./s |
|
660 |
0 |
0 |
13137 |
131,37 |
13137 |
131,37 |
|
675 |
0 |
0 |
40777 |
407,77 |
40777 |
407,77 |
|
690 |
0 |
0 |
86394 |
863,94 |
86394 |
863,94 |
|
705 |
0 |
0 |
146701 |
1467,01 |
146701 |
1467,01 |
|
720 |
0 |
0 |
239457 |
2394,57 |
239457 |
2394,57 |
|
735 |
0 |
0 |
339895 |
3398,95 |
339895 |
3398,95 |
|
750 |
0 |
0 |
439581 |
4395,81 |
439581 |
4395,81 |
|
765 |
0 |
0 |
528452 |
5284,52 |
528452 |
5284,52 |
|
780 |
0 |
0 |
607456 |
6074,56 |
607456 |
6074,56 |
|
795 |
0 |
0 |
680080 |
6800,80 |
680080 |
6800,80 |
|
810 |
0 |
0 |
725736 |
7257,36 |
725736 |
7257,36 |
|
825 |
0 |
0 |
774424 |
7744,24 |
774424 |
7744,24 |
|
840 |
0 |
0 |
813028 |
8130,28 |
813028 |
8130,28 |
|
855 |
0 |
0 |
846905 |
8469,05 |
846905 |
8469,05 |
|
870 |
0 |
0 |
878233 |
8782,33 |
878233 |
8782,33 |
|
885 |
0 |
0 |
909671 |
9096,71 |
909671 |
9096,71 |
|
900 |
0 |
0 |
941275 |
9412,75 |
941275 |
9412,75 |
|
915 |
0 |
0 |
979061 |
9790,61 |
979061 |
9790,61 |
|
930 |
0 |
0 |
1018974 |
10189,74 |
1018974 |
10189,74 |
|
945 |
0 |
0 |
1071656 |
10716,56 |
1071656 |
10716,56 |
|
960 |
0 |
0 |
1135209 |
11352,09 |
1135209 |
11352,09 |
|
975 |
0 |
0 |
1224219 |
12242,19 |
1224219 |
12242,19 |
|
990 |
0 |
0 |
1356673 |
13566,73 |
1356673 |
13566,73 |
|
1000 |
0 |
0 |
1464418 |
14644,18 |
1464418 |
14644,18 |
X |
Tło |
238U+Tło |
238U |
|||
|
m0 |
z0 |
m |
z |
m.-m0 |
z-z0 |
cm |
imp. |
imp./s |
imp. |
imp./s |
imp. |
imp./s |
0 |
0 |
0 |
462856 |
4628.56 |
462856 |
4628.56 |
0.05 |
0 |
0 |
336332 |
3363.32 |
336332 |
3363.32 |
0.1 |
0 |
0 |
299392 |
2993.92 |
299392 |
2993.92 |
0.15 |
0 |
0 |
298338 |
2983.38 |
298338 |
2983.38 |
0.2 |
0 |
0 |
292579 |
2925.79 |
292579 |
2925.79 |
0.25 |
0 |
0 |
260142 |
2601.42 |
260142 |
2601.42 |
0.3 |
0 |
0 |
236582 |
2365.82 |
236582 |
2365.82 |
0.35 |
0 |
0 |
208615 |
2086.15 |
208615 |
2086.15 |
0.4 |
0 |
0 |
167024 |
1670.24 |
167024 |
1670.24 |
0.45 |
0 |
0 |
136832 |
1368.32 |
136832 |
1368.32 |
0.5 |
0 |
0 |
117299 |
1172.99 |
117299 |
1172.99 |
1 |
0 |
0 |
59235 |
592.35 |
59235 |
592.35 |
1.5 |
0 |
0 |
9141 |
91.41 |
9141 |
91.41 |
2 |
0 |
0 |
468 |
4.68 |
468 |
4.68 |
2.5 |
0 |
0 |
8 |
0.08 |
8 |
0.08 |
3 |
0 |
0 |
1 |
0.01 |
1 |
0.01 |
3.5 |
0 |
0 |
0 |
0 |
0 |
0 |
Charakterystyka licznika scyntylacyjnego:
Up = 870 V
Charakterystyka zasięgu promieni α
Grubość absorbenta, przy której liczba zliczeń jest równa zero R = 3,5 cm
Średni zasięg: (z0-z)max / 2 = 4628.56 / 2 = 22314.28 ⇒ Rśr ≈ 0.3 cm
Zasięg ekstrapolowany: Rc ≈ 0.75 cm
Wnioski :
Powyższe ćwiczenie pozwoliło nam na zbadanie wpływu napięcia zasilającego na liczbę zliczeń w jednostce czasu oraz wyznaczenie zasięgu cząstek w powietrzu.
Na podstawie wykonanych pomiarów wykonaliśmy charakterystykę napięciowo -zliczeniową licznika scyntylacyjnego , która stanowi podstawę wyboru optymalnych warunków pracy licznika. Napięcie progowe odczytane z wykresu ma wartość Up = 870 V
W drugiej części ćwiczenia wyznaczaliśmy zasięg cząstek α w powietrzu. W tym celu sporządziliśmy wykres zależności (z - zo) od odległości ( x ) preparatu od licznika. Na podstawie tej charakterystyki zaobserwować można, że przy dostatecznie dużej grubości absorbentu znajdującego się między źródłem cząstek α i detektorem żadna z cząstek (o danej energii początkowej ) nie dotrze do detektora. Minimalna grubość absorbentu powodująca całkowite pochłonięcie wiązki jest równa zasięgowi R. Znaczy to że na drodze równej tej grubości cząstki tracą całą swoją energię kinetyczną . W naszym przypadku R = 3,5 cm, czyli zasiąg tych cząstek jest niewielki. Możemy również stwierdzić, że promieniowanie wywołane tymi cząstkami nie jest zbyt groźne gdyż możemy je powstrzymać już cienką warstwą materiału.