Žci ga EGZAMIN WSZYSTKO


1. WYMIEŃ POZIOM DZIAŁAŃ WOJENNYCH I NAPISZ JAKIE DZIAŁANIA ONE OBEJMUJĄ?

W sztuce wojennej wyróżnia się trzy poziomy działań: strategiczny, operacyjny i taktyczny. Nie są one powiązane ze szczeblami dowodzenia. Podstawa klasyfikacji i definiowania poziomu działań jest ich skutek lub udział w osiągnięciu celów strategicznych, operacyjnych i taktycznych. Powyższy podział stosowany jest we wszystkich stanach funkcjonowania państwa.

- POZIOM STRATEGICZNY obejmuje działania zmierzające do osiągnięcia celów politycznych, zgodnie z możliwościami państwa, z użyciem wszystkich rodzajów sił zbrojnych.

- POZIOM OPERACYJNY obejmuje skoordynowane działania rodzajów sił zbrojnych i rodzajów wojsk zmierzające do osiągnięcia celu strategicznego.

- POZIOM TAKTYCZNY obejmuje wszelkie działania związków taktycznych, oddziałów i pododdziałów w celu efektywnego wykorzystania ich możliwości bojowych.

Odpowiednio od tego w teorii i praktyce użycia sił zbrojnych (wojsk) wyróżnia się działania strategiczne, operacyjne i taktyczne. W każdym z nich wyróżnia się działania logistyczne.

W skali strategicznej, zgodnie z doktryną sojuszu, każde działania wojsk będą miały na celu obronę interesów państw sojuszu. Cele te osiągane będą poprzez działania operacyjne lub taktyczne, które mogą mieć charakter obrony lub zaczepny.

Działania strategiczne polegają na określaniu i osiąganiu ogólnych i długofalowych celów (strategicznych) państw lub koalicji. Zwykle są one odzwierciedleniem w koncepcji strategicznej, która określa cele, zadania oraz sposoby wykorzystania środków politycznych, ekonomicznych, wojskowych i innych. Działania strategiczne dotyczą określania i osiągania strategiczny celów wojskowych (militarnych)

Działania operacyjne to działania zgrupowań różnych rodzajów sił zbrojnych i rodzajów wojsk podejmowane dla osiągnięcia celu strategicznego podczas pokoju, kryzysu i wojny. Do działań operacyjnych zalicza się operacje realizowane w trakcie wojny i wojskowe operacje pokojowe i przegrupowanie operacyjne. Działania operacyjne stanowią ogniwo pośrednie między działaniami strategicznymi a taktycznymi. Ich celem jest stworzenie dowódcom taktycznym niezbędnych warunków do wykonania zadań. Celem dowodzenia operacyjnego jest czasowa i przestrzenna koordynacja działań związków taktycznych i oddziałów różnych rodzajów sił zbrojnych. W związku z tym zadaniem dowodzenia operacyjnego jest przekształcenie zamiarów strategicznych w cele i zadania taktyczne, czyli wypracowanie koncepcji operacji i zadań dla wojsk. Istota działania operacyjnego polega na skierowaniu własnego wysiłku na najbardziej wrażliwe miejsca przeciwnika.

Działania taktyczne to wszelkie działania pododdziałów, oddziałów i związków taktycznych wojsk operacyjnych i obrony terytorialnej. Stosując kryterium znaczenia i charakteru , działania taktyczne dzielą się na rozstrzygające (walki) pomocnicze (przemieszczenia i rozmieszczenia) oraz pokojowe (misje pokojowe).

2. PRZEDSTAW KLASYFIKACJE DZIAŁAŃ TAKTYCZNYCH STOSUJĄC KRYTERIUM ZNACZENIA I CHARAKTERU.

Stosując kryterium znaczenia i charakteru, działania taktyczne dzielą się na:

- Rozstrzygające (walki)

- Pomocnicze (przemieszczanie i rozmieszczanie)

- Pokojowe (misje pokojowe)

Do podstawowych rodzajów walki (rozstrzygające) zalicza się: obronę, natarcie i działania opóźniające. Pozostałymi rodzajami walki są :działania desantowoszturmowe, działania specjalne, wycofanie, działania nieregularne i inne.

Przemieszczanie wojsk obejmuje: marsze, przewozy.

Rozmieszczanie wojsk może odbywać się w rejonach ześrodkowania (wyjściowym, odpoczynku, czasowego pobytu) oraz w garnizonach.

Działania pokojowe mają na celu utrzymanie pokoju. Mogą one także polegać na rozgradzaniu stron, czy też prowadzeniu działań demonstracyjnych oraz innymi sposobami wymuszać utrzymywanie pokoju.

3. CO TO JEST WALKA?

Walka (bój) - to każde starcie z przeciwnikiem w skali taktycznej. Istotą walki jest zorganizowane w czasie i przestrzeni bezpośrednie oddziaływanie na przeciwnika: fizyczne psychologiczne, radiotechniczne lub informacyjne. Podstawowymi rodzajami walki jest obrona i natarcie.

4. WYMIEŃ FORMY MANEWRU TAKTYCZNEGO.

Manewr taktyczny to użycie wojsk w walce poprzez ruch w kombinacji z ogniem lub możliwościami ogniowymi w celu osiągnięcia przewagi nad przeciwnikiem.

Formami manewru są: uderzenie czołowe, pokonanie, oskrzydlenie, obejście, przenikanie, manewr mylący, demonstracja i odejście.

- Uderzenie czołowe jest to działanie skierowane przeciwko wojskom na przedniej linii obrony przeciwnika. Może ono być stosowane do rozbicia jego obrony w czołowych punktach oporu lub ich oskrzydlenia. Często poprzedza go pokonanie lub oskrzydlenie.

- Pokonanie polega na szybkim i zdecydowanym ruchu wojsk w celu rozcięcia zgrupowań przeciwnika i wyjścia na jego tyły.

- Oskrzydlenie jest to manewr zaczepny, w którym główne siły atakujące obchodzą elementy ugrupowania obronnego przeciwnika w celu zdobycia obiektów na jego tyłach. Oskrzydlenie może być jedno - lub dwustronne oraz pionowe - ponad pozycjami obronnymi przeciwnika. Rezultatem tego manewru jest rozbicie albo zdobycie ważnych obiektów na tyłach przeciwnika. Niekiedy zastosowanie oskrzydlenia może wprowadzić w błąd przeciwnika, co do umiejscowienia własnych punktów ciężkości.

- Obejście jest to manewr zaczepny, w którym nacierające wojska obchodzą przeciwnika na lądzie lub w wymiarze powietrznym (ponad jego pozycjami obronnymi), unikając kontaktu ogniowego. Celem tego manewru jest zdobycie obiektów na tyłach przeciwnika, zmuszając go do ich opuszczenia.

- Przenikanie jest formą manewru, w którym wojska wchodzą małymi zgrupowaniami w ugrupowanie obronne przeciwnika. Może być stosowane do opanowania słabo broniących obiektów w celu zdobycia kluczowego terenu lub zakłócenia działań w obszarze tyłowym przeciwnika. Przenikanie stosuje się zwykle w połączeniu z innymi formami manewru.

- Manewr mylący ma na celu zakłócenie zorganizowanego działania sił przeciwnika w obronie. Musi być on wystarczająco wiarygodny, by wywołać pożądaną reakcję. Jest on najbardziej skuteczny, gdy pokrywa się ocenami przeciwnika.

- Demonstracja jest manewrem odciągającym uwagę przeciwnika bez podejmowania walki. Siły prowadzące działania demonstracyjne stosują ogień, przemieszczanie dymne, środki walki elektronicznej, i urządzenia łączności wykorzystywane do pozorowania walki.

- Obejście jest to opuszczenie zajmowanych rejonów, pozycji (linii). Manewr ten wykonywany jest w celu wprowadzenia wojsk spod uderzeń przeważających sił przeciwnika, zajęcia bardziej dogodnego położenia do przyszłych aktywnych działań, zyskania czasu do stworzenia punktu ciężkości na innym obszarze.

5. NA JAKIE JEDNOSTEK DZIELIMY WOJSKA OPERACYJNE STOSUJĄC KRYTERIUM PRZEZNACZENIA I WYKONANIA ZADAŃ?

Przy zastosowaniu kryterium przeznaczenia i wykonywanych zadań, wojska operacyjne dzielimy na następujące grupy jednostek:

- Jednostki walczące

- jednostki wspierające

6. PRZEDSTAW OGÓLNE PRZEZNACZENIE WOJSK OBRONY TERYTORIALNEJ

Wojska obrony terytorialnej (OT) to część wojsk lądowych przeznaczonych do prowadzenia działań taktycznych w stałych rejonach odpowiedzialności. Stanowią je jednostki ogólnowojskowe i rodzaje wojsk, formowane i wykorzystywane do samodzielnego prowadzenia walki, wsparcia wojsk operacyjnych oraz udzielania pomocy w ramach działań humanistycznych. Mogą brać udział w akcjach humanitarnych zarówno w swoich rejonach odpowiedzialności, jak i poza nimi. Jako lokalne wojska terytorialne - dowodzone przez terytorialne organy dowodzenia szczebla lokalnego - mogą także doraźnie wykonywać zadania w rejonach interwencji.

Wojska obrony terytorialnej przeznaczone są - obok wojsk operacyjnych - do realizacji zadań obrony militarnej rejonów i obiektów na całym terytorium państwa. Mogą one wspierać wojska operacyjne, które podejmują walkę w ich rejonach odpowiedzialności, a władze lokalne w obronie niemilitarnej doraźnie również poza nimi.

Już w czasie pokoju przygotowują sobie stałe rejony odpowiedzialności do działań na wypadek kryzysu, wojny i okupacji. Są także masowym, wysoce rezerwowym w czasie pokoju, komponentem sił zbrojnych państwa, które tworzy na szczeblu lokalnym wojskową organizację społeczeństwa do realizacji zadań obrony narodowej.

7. CO JEST CELEM DZIAŁAŃ OBRONNYCH?

Obrona jest działaniem podstawowym, zamierzonym lub wymuszonym, rodzajem walki prowadzonej w celu udaremnienia lub odparcia uderzeń wojsk przeciwnika, zadania mu maksymalnych strat, utrzymania zajmowanego pasa (rejonu) oraz stworzenia warunków do działań zaczepnych.

Celem działań obronnych jest uniemożliwienie przeciwnikowi opanowania terenu, rozbicie zgrupowań uderzeniowych i załamania jego natarcia oraz przejęcia inicjatywy.

Do celów szczególnych zaliczamy:

- utrzymanie określonego terenu,

- rozbicie przeciwnika który włamał się w ugrupowanie obronne,

- zyskanie na czasie,

- zrównoważenie potencjałów walczących stron poprzez okresową utratę terenu,

- umożliwienie kolejnym siłom ześrodkowania się i wykonania zwrotu zaczepnego,

- zmuszenie przeciwnika do przyjęcia walki w niedogodnym dla niego terenie.

8. CO JEST CELEM NATARCIA?

Natarcie jest działaniem rozstrzygającym, podstawowym rodzajem walki prowadzonej głównie w formie zwrotów zaczepnych z zamiarem rozbicia wojsk przeciwnika i opanowania zajmowanego przez niego terenu.

Celem natarcia jest pokonanie przeciwnika. Cel ten osiąga się przez: rażenie przeciwnika, wykonanie zdecydowanego uderzenia, rozbicie jego wojsk i zajęcie ważnych obiektów i rejonów kluczowych. Należy także dążyć do uzyskania zaskoczenia, zerwania spoistości jego obrony i rozcinania oraz izolowania jego sił.

Celami szczegółowymi w natarciu są:

- uzyskanie informacji,

- uchwycenie terenu,

- pozbawienie przeciwnika sił i środków,

- wprowadzenie w błąd lub odwrócenie uwagi przeciwnika od własnego punktu ciężkości,

- związanie przeciwnika walką, aby zapobiec przegrupowaniu lub zmianie pozycji jego wojsk,

- przejęcie inicjatywy,

- odparcie zwrotów zaczepnych przeciwnika.

9. CZYM JEST ZABEZPIECZENIE BOJOWE I CO OBEJMUJE?

Zabezpieczenie bojowe - to całokształt przedsięwzięć mających na celu zmniejszenie skuteczności uderzeń przeciwnika oraz zapewnienie wojskom własnym sprzyjających warunków do pomyślnego wykonania zadań w różnych sytuacjach.

Obejmuje ono:

10. WYMIEŃ RODZAJE UBEZPIECZENIA W ZALEZNOŚCI OD CHARAKTERU ZADAŃ

Ubezpieczenie - organizuje się w celu niedopuszczenia do przenikania elementów rozpoznania przeciwnika do ugrupowania bojowego wojsk oraz zapewnienie im dobrych warunków do przygotowania i prowadzenia działań bojowych.

W zależności od charakteru wykonywanych zadań wojska ubezpieczają się:

- w walce - ubezpieczenie bojowe, które ma ochronić wojska przed niespodziewanym atakiem przeciwnika, przenikaniem jego elementów rozpoznania do rejonu działania oraz zmusić przeciwnika do rozwinięcia sił głównych. Z reguły wysyła się je na odległość nie przekraczającą zasięgu ognia środków strzelających na wprost.

- w marszu - ubezpieczenie marszowe - elementami tego ubezpieczenia są awangardy (ariergardy), szpice (czołowe, boczne, tylne), patrole (czołowe, boczne, tylne)

- w rejonach ześrodkowania (wyjściowy, odpoczynku) - ubezpieczenie postoju - elementami tego ubezpieczenia są odziały czat, czaty. Elementy te wysyła się w kierunku ewentualnych zagrożeń ze strony przeciwnika naziemnego.

Ponadto we wszystkich działaniach organizuje się ubezpieczenie bezpośrednie. Ilość sił i środków wydzielonych do ubezpieczenia zależy od stopnia zagrożenia ze strony przeciwnika, właściwości terenu, warunków meteorologicznych oraz pory roku.

11. PODAJ DEFINICJĘ UGRUPOWANIA BOJOWEGO I WYMIEŃ JEGO ELEMENTY

Ugrupowanie bojowe - uszykowanie oraz rozmieszczenie sił i środków w terenie odpowiednio do celu działań.

W skład ugrupowania wchodzą elementy podstawowe i dodatkowe:

Dodatkowo mogą być tworzone:

12. CO OBEJMUJE POWSZECHNA OPL?

Stanowi zespół przedsięwzięć mających na celu zmniejszenie skutków uderzeń z powietrza.

Powszechna OPL obejmuje:

13. JAKIE ZADANIA OBEJMUJE ZABEZPIECZENIE INŻYNIERYJNE?

Realizuje się w celu stworzenia warunków terenowych niezbędnych do skutecznego prowadzenia działań bojowych przez związku taktyczne, oddziały, pododdziały oraz osiągnięcia przez nie powodzenia w walce, zwiększenia efektywności obrony wojsk przed środkami rażenia przeciwnika i utrudnienia jego wojskom działania w terenie. Zadania zabezpieczenia inżynieryjnego wykonują wszystkie rodzaje wojsk, ściśle skoordynowane według jednolitego zamiaru.

Do zasadniczych zadań zabezpieczenia inżynieryjnego należą:

14. KTO REALIZUJE ZADANIA ZABEZPIECZENIA INŻYNIERYJNEGO?

Zadania zabezpieczenia inżynieryjnego wykonują wszystkie rodzaje wojsk, ścisłe skoordynowane według jednolitego zamiaru.

Za realizację zadań zabezpieczenia inżynieryjnego odpowiadają dowódcy przygotowujący i prowadzący działania operacyjne i taktyczne. Do rozwiązywania problemów inżynieryjnych wykorzystują oficerów wojsk inżynieryjnych, którzy odpowiadają za jakość doradztwa inżynieryjnego i wykonanie zadań przez wojska inżynieryjne w ramach wsparcia inżynieryjnego.

15. NA CZYM POLEGA PRZETRWANIE WOJSK?

Zdolność przetrwania wojsk zawiera wykonanie przez wszystkie rodzaje wojsk przedsięwzięć inżynieryjnych, których zasadniczym celem jest stworzenie warunków do ochrony ludzi i sprzętu przed środkami rażenia przeciwnika oraz skrytego wykonania manewru. Obejmuje ono środki i sposoby umacniania terenu w procesie bezpośredniego przygotowania i prowadzenia działań operacyjnych. O zdolności przetrwania wojsk decyduje głównie stopień odporności zawczasu przygotowanej infrastruktury terenowej rozbudowy fortyfikacyjnej wykonanej w toku działań na zmasowane uderzenie środków ogniowych przeciwnika zwłaszcza jego artylerii i systemów rozpoznawczo - uderzeniowych. W tym celu wszystkie rodzaje wojsk prowadzą rozbudowę fortyfikacyjną przy wsparciu pododdziałów inżynieryjnych.

Wojska inżynieryjne w ramach zdolności przetrwania wojsk realizują:

16. CO TO JEST I CO OBEJMUJE WSPARCIE MOBILNE?

Mobilne - jest to zapewnienie swobody ruchu wojsk. Wojska powinny posiadać zdolność swobodnego i szybkiego przemieszczania się w tym głównie prowadzenia manewrów na polu walki. Mobilność jest niezbędna do terminowego, zgodnego z zamiarem dowódcy zajmowania rejonów rozmieszczenia, przechodzenia do działań bojowych oraz ich prowadzenia, a w razie potrzeby wycofania się z walki. Wzrost mobilności wojsk wpływa bezpośrednio na wzrost ich zdolności bojowych. O poziomie mobilności wojsk decydują głównie parametry techniczne sprzętu i jego wyposażenia, skuteczność ogniowego oddziaływania przeciwnika na wojska, charakter terenu oraz sieć transportowa w obszarze manewru. Wojska inżynieryjne w ramach zapewnienia swobody ruchu realizują zadania:

17. PODAJ DEFINICJĘ ZABEZPIECZENIA LOGISTYCZNEGO

Jest to proces dostaw zaopatrzenia oraz świadczenia usług specjalistycznych i gospodarczo - bytowych niezbędnych wojskom do szkolenia i walki.

18. WYMIEŃ ELEMENTY SKŁADOWE ZABEPZIECZENIA LOGISTYCZNEGO

Wg RDWL obejmuje ono zabezpieczenie materiałowe, techniczne, medyczne, transportowe, oraz inne przedsięwzięcia takie jak: zabezpieczenie techniczno lotniskowe, zaspokojenie potrzeb bytowych jeńców wojennych, grzebanie poległych i zmarłych żołnierzy.

Inne źródła specjalistyczne podają, że w skład zabezpieczenia logistycznego wchodzi również kierowanie zabezpieczeniem logistycznym, a oprócz tego dokonują rozróżniania zadań w zależności od szczebla organizacyjnego i tak zobowiązania transportowe występują dopiero od szczebla BZ/BPanc.

19. PODAJ DEFINICJĘ ROZPOZNANIA

Rozpoznanie - jest obszarem wiedzy dotyczącym terenu, warunków atmosferycznych, działalności i możliwości prowadzenia walki przez aktualnego i potencjalnego przeciwnika. w rozumieniu rzeczowym rozpoznanie to zespół sił i środków służący do spełnienia czynnościowych funkcji rozpoznania i wyróżniający się spośród innych wojsk specyfiką podstawowego uzbrojenia, wyposażenia technicznego, organizacji, sposobu działania oraz szkolenia.

20. CZYM JEST ZABEZPIECZENIE (WSPARCIE) ZE STRONY PAŃSTWA GOSPODARZA HNS?

HNS - cywilna i wojskowa pomoc, świadczona w okresie pokoju, kryzysu i wojny przez państwo -gospodarza siłom zbrojnym Sojuszu i organizacjom NATO, które rozmieszczane są na lub przegrupowują się przez jego terytorium. Podstawą takiej pomocy są zobowiązania wynikające z przynależności do sojuszu lub z dwustronnych albo wielostronnych porozumień zawartych pomiędzy państwem - gospodarzem a organizacjami NATO.

21. PODAJ DEFINICJĘ DOWODZENIA I CO ONA OBEJMUJE?

Dowodzenie - jest to proces, poprzez który dowódca narzuca swoja wolę i zamiary podwładnym. Obejmuje władzę i odpowiedzialność za użycie podległych mu sił i środków do wykonania zadania. Odpowiedzialność dowódcy jest niepodzielna i nie może być przekazywana. To również proces w ramach którego dowódca wspomagany przez swój sztab planuje, organizuje, koordynuje i ukierunkowuje działania podległych mu sił poprzez użycie sztandarowych procedur działania i wszelkich dostępnych środków przekazywania informacji.

Funkcje dowodzenia:

22. WYMIEŃ ZASADY DOWODZENIA

Jednolitość - dowodzenie opiera się na takim samym pojmowaniu obowiązków, praw, zasad dowodzenia, wychowania wojskowego, wyszkolenia, oraz jednolitej interpretacji pojęć. Stosowanie tej zasady zapewnia zgodność myślenia i działania wszystkich dowódców i oficerów sztabu w realizacji zamiaru przełożonego.

Jednoosobowość - to osobiste podejmowanie przez dowódcę decyzji i całkowita odpowiedzialność za rezultaty osiągane przez podległe wojska.

Dowodzenie przez określanie celu działania - zapewnia podporządkowanym dowódcą swobodę działania. Jej zakres zależy od rodzaju wykonywanego zadania. Dowódca zapoznaje podwładnych ze swoim zamiarem, określa wyraźnie zadanie i przekazuje do dyspozycji konieczne siły i środki. Szczegóły określa tylko w celu koordynacji działań służących osiągnięciu wspólnego celu. Ingerować może tylko wówczas, gdy niewłaściwe działania podwładnych zagrażają realizacji jego zamiaru. Podwładni osiągając wspólny cel, mogą działać samodzielnie, wykazywać się inicjatywą, natychmiast reagować na rozwój sytuacji i wykorzystywać sprzyjające okoliczności. Stosowanie tej zasady opiera się na zaufaniu przełożonego do profesjonalizmu podwładnego.

23. WYMIEŃ KOMPONENTY SYSTEMU DOWODZENIA

Elementy systemu dowodzenia grupuje się w zestaw obejmujący trzy komponenty tj.:

Organizacja dowodzenia - obejmuje sposób organizacji dowództw do wykonania zadania, zadania dowództw i relacje miedzy nimi, uprawnienia i odpowiedzialność dowództw, ich podział (strukturę) funkcjonalny.

Środki dowodzenia - traktowane jako urządzenia mające sprawnie i w sposób ciągły zapewnić przepływ informacji niezbędnych do dowodzenia działaniami podległych sił.

Proces dowodzenia - całokształt działań realizowanych przez organa dowodzenia w celu podjęcia decyzji, opracowania i postawienia zadań podwładnym i nadzorowania ich wykonania. Jest proces który realizuje dowódca, jego sztab i podwładni dowódcy, aby zaplanować, kierować koordynować i nadzorować wykonanie zadania. Obejmuje on wszystkie czynności wykonywane w ramach dowództwa od chwili otrzymania zadania do jego wykonania.

24. Z JAKICH KOMPONENTÓW SKŁADA SIĘ SYSTEM ŁĄCZNOŚCI SZ RP?

System łączności jest to organizacyjno - techniczny zespół sił i środków łączności oraz informatyki odpowiadający potrzebom dowodzenia i sterowania środkami rażenia, charakterowi prowadzonych działań i wykonywanym zadaniom.

25. KTO PONOSI ODPOWIEDZIALNOŚĆ ZA FUNKCJONOWANIE ŁĄCZNOŚCI WSPÓŁDZIAŁANIA, JEŻELI NIE USTALONO INACZEJ?

Odpowiedzialność za funkcjonowanie łączności współdziałania - ponoszą:

a). w wojskach lądowych:

- między ogólnowojskowymi związkami (oddziałami, pododdziałami) a związkami (oddziałami, pododdziałami) rodzajów wojsk - dowódcy związków ogólnowojskowych.

- wzdłuż fontu - sąsiad z lewej strony na prawą

- z głębi ugrupowania do frontu - dowódcy znajdujący się w odwodzie

- z desantem - dowódca związku taktycznego wchodzącego w rejon działania desantu

- z terenowymi organami dowodzenia jednostek wojsk obrony terytorialnej i niemilitarnymi ogniwami obrony - dowódca związku operacyjnego wchodzącego w rejon przez nie administrowany.

b). miedzy wojskami lądowymi a pozostałymi rodzajami sił zbrojnych

- z lotnictwem wspierającym - zespoły funkcjonalne (ośrodek koordynacji działań powietrznych na szczeblu korpusu sił lądowych, grupy dowodzenia lotnictwem taktycznym na szczeblu dywizji do batalionu) wydzielone z Sił Powietrznych, przybywające z własnymi siłami i środkami łączności na stanowisko dowodzenia wojsk lądowych.

- z siłami Marynarki Wojennej - zespół funkcjonalny (grupa operacyjna) wydzielony z marynarki wojennej, przybywający z własnymi siłami i środkami łączności i informatyki na odpowiednie stanowiska dowodzenia wojsk lądowych.

26. Z JAKICH FAZ SKŁADA SIĘ PROCES DOWODZENIA?

Proces dowodzenia to powtarzający się cykl organizacyjny utrzymywany w ruchu poprzez ciągłe zbieranie przetwarzanie i wykorzystywanie informacji. Na bazie tych informacji zostaje podjęta decyzja, określony zamiar działania i opracowany graficzny plan operacji.

Proces dowodzenia rozpoczyna się z reguły od momentu otrzymania zadania od przełożonego i trwa do chwili zakończenia działań operacyjnych. Niekiedy podczas prowadzenia operacji może się on rozpocząć z inicjatywy dowódcy. Składa się z następujących faz:

- ustalenie położenia

- planowanie

- stawiania zadań

- kontroli

Ustalenie położenia - zapoczątkowuje proces dowodzenia i powinno tworzyć warunki do dobrego opracowania planu. Sprowadza się ono zazwyczaj do zbierania informacji od przełożonego, podwładnych sąsiadów i wojsk współdziałających o raz ludności cywilnej i określenia aktualnego położenia wojsk własnych i przeciwnika.

Planowanie obejmuje:

- ocenę sytuacji

- podjęcie decyzji i określenie zamiaru dowódcy

- opracowanie graficznego planu i rozkazu operacyjnego oraz pozostałych dokumentów dowodzenia

Stawianie zadań - to przekazanie podwładnym decyzji i zamiaru dowódcy. Zadania mogą być postawione w formie:

- wstępnego zarządzenia operacyjnego

- rozkazu operacyjnego

- zarządzenia operacyjnego

Kontrola - właściwej realizacji zamiaru operacji i wykonania zadania jest funkcją dowodzenia sprawowana przez dowódcę i sztab. To proces ciągły stanowiący podstawę do ustalenia położenia oraz rozwój sytuacji. Istota kontroli polega na ustaleniu stanu rzeczywistego to jest warunków, sposobów wyników lub stopnia realizacji postawionych zadań. porównaniu stanu rzeczywistego z obowiązującymi normami czasowo - przestrzennymi określonymi w zadaniu (planie), wykryciu przyczyn niezgodności stanu rzeczywistego z wyznaczeniami, wskazaniu drogi do osiągnięcia sprawności i skuteczności działania przez: określenie sposobów usunięcia stwierdzonych niezgodności i niedociągnięć; ustalenie niezbędnych zmian w przebiegu procesu realizacji zadania lub korekty zadań; wskazanie pozytywnych środków, czynności lub wyników działania wpływających na realizację zadania.

27. CZYM JEST PODJĘCIE DECYZJI PRZEZ DOWÓDCĘ?

Podjecie decyzji przez dowódcę dokonywane jest na odprawie decyzyjnej.

Podjęcie decyzji przez dowódcę obejmuje wybór wariantu działania. Decyzja odzwierciedla jego wolę przeprowadzenia określonych zadań.

Finałem odprawy decyzyjnej po wybraniu przez dowódcę jednego z przedstawionych mu przez sztab wariantów działania jest ogłoszenie go jako swojej decyzji. Ne bazie tej decyzji dowódca określa zamiar działania, który musi zawierać jego myśl przewodnią.

Tak więc decyzja to akt woli dowódcy w praktyce wyrażony w trakcie odprawy decyzyjnej, w którym dokonuje się on świadomego wyboru jednego z możliwych sposobów osiągnięcia określonego celu.

28. CO OBEJMUJE ZAMIAR DOWÓDCY?

Zamiar działania jest przedstawieniem przez dowódcę sposobu osiągnięcia celu, innymi słowy zobrazowanie jak zgodnie z jego decyzją sztab ma zaplanować przyszłe działania i co dowódca pragnie w wyniku tego działania osiągnąć.

Zamiar ten dowódca przedstawia oficerom sztabu na koniec odprawy decyzyjnej, udzielając w razie potrzeby dodatkowych wytycznych do dalszej pracy.

Rozwinięty na podstawie decyzji zamiar dowódcy obejmuje następuje elementy:

- podział sił

- sposób działania

- elementy dowodzenia i koordynacji

- ugrupowanie

- podział odpowiedzialności za działania w obszarze tytułowym

- priorytety we wsparciu i zabezpieczeniu działań

- łączność

29. PODAJ CEL OPERACJI W DZIAŁANIACH PREWENCYJNO - STABILIZACYJNYCH

Cel:

  1. Zniszczenie agresora

  2. Realizacja zadań sojuszniczych w stosunku do państw NATO, lub organizacji międzynarodowych

  3. Wsparcie osłabionych rządów

  4. Stabilizacja rejonów niespokojnych

  5. Utrzymanie i odbudowa porządku

  6. Wymuszanie porozumień i umów międzynarodowych

30. WYMIEŃ FAZY PROWADZENIA OPERACJI SOJUSZNICZYCH

Operacja sojusznicza - w swej istocie to operacja prowadzone przez siły dwóch lub więcej państw sojuszu. W dokumentach normatywnych NATO operacja sojusznicza określana jest jako operacja prowadzona przez siły dwóch lub więcej państw NATO.

Sojusznicza operacja realizowane jest w ramach obrony kolektywnej NATO, lub działań podejmowanych poza artykułem 5 Traktatu Waszyngtońskiego.

Jej cechą charakterystyczną, odróżniającą ją od pozostałych rodzajów operacji będzie skład uczestników ograniczony do kontyngentów sił zbrojnych państw członkowskich sojuszu.

Zgodnie z dokumentami normatywnymi operacja ta z reguły prowadzona będzie w trzech fazach:

Początkowa - trwająca od decyzji Rady Północnoatlantyckiej do wprowadzenia do rejonu operacji sił głównych. W fazie tej z uwagi na prawdopodobne narastanie intensywności konfliktu od wymiaru regionalnego do konfliktu na dużą skalę, użyte zostaną w pierwszej kolejności siły Zdolne do przerzutu.

Podtrzymywania w której prowadzi się połączone wielonarodowe działania do osiągnięcia celu operacji. W tej fazie, oprócz sił użytych w fazie początkowej użyte zostaną siły główne, tzn. Siły Miejscowe. Będą to Siły Zarezerwowane dla NATO (NATO Earmarked Forces) lub inne siły dla NATO (Other Forces for NATO) w wydłużonym czasie osiągania gotowości bojowej (Long Term Build-up Forces LTBF). Wymaga to posiadania przez państwo zdolności do rozwijania i uzupełniania potencjału w dłuższym czasie, stosowanie do prawdopodobnego czasu ostrzeżenia i reagowania na zagrożenia sojuszu na dużą skalę;

Przejścia w której nie przewiduje się już działań o wysokiej intensywności a obecność wojskowa konieczna jest dla stabilizacji sytuacji.

31. WYMIEŃ FAZY OPERACJI SOJUSZNICZYCH

Operacja sojusznicza - prowadzona przez siły dwóch lub więcej państwa sojuszu, realizowana w ramach obrony kolektywnej NATO, lub działań podejmowanych poza art. 5 traktatu Waszyngtońskiego, cecha szczególna to skład uczestników (kontyngenty sił zbrojnych państw sojuszu)

Fazy:

1) początkowa - trwa od decyzji Rady Północnoatlantyckie do wprowadzenia do rejonu operacji sił głównych użyte są Siły zdolne do przerzutu.

2) podtrzymywania - prowadzi się połączone wielonarodowe działania do osiągnięcia celu operacji, oprócz sił użytych w fazie początkowej wprowadza się siły główne (Siły Miejscowe - zarezerwowane, lub inne o wydłużonym czasie osiągania gotowości bojowej)

3) przejścia - nie przewiduje się już działań o wysokiej intensywności, a obecność wojskowa jest konieczna do stabilizacji sytuacji.

32. WYMIEŃ ZAKRES OBOWIĄZKÓW OSÓB FUNKCYJNYCH (ZWIĄZANYCH Z EKSPLOATACJĄ UiSW): DOWÓDCY ZAŁOGI, KIEROWCY, DOWÓDCY PLUTONU.

KIEROWCA:

Odpowiada za:

- stan techniczny i utrzymanie pojazdu, jego ukompletowanie i uposażenie,

- zawinioną utratę lub uszkodzenie pojazdu,

Powinien:

- doskonale znać budowę przydzielonego mu pojazdu, pracę zespołów, zasady obsługiwania technicznego i konserwacji,

- wykonywać nakazane instrukcyjnie obsługi techniczne pojazdu,

- ściśle przestrzegać przepisów eksploatacji i instrukcji obsługiwania pojazdu.

DOWÓDCA ZAŁOGI:

Odpowiada za:

- stan techniczny i utrzymanie pojazdu, jego ukompletowanie i wyposażenie,

- zawinioną utratę lub uszkodzenie pojazdu.

Powinien:

- doskonale znać budowę przydzielonego mu pojazdu, pracę zespołów, zasady obsługiwania technicznego i konserwacji,

- wykonywać nakazane instrukcyjnie obsługi techniczne pojazdu,

- ściśle przestrzegać przepisów eksploatacji i instrukcji obsługiwania pojazdu.

DOWÓDCA PLUTONU:

Odpowiada za:

- sprawność techniczną UiSW pododdziału, stan techniczny i utrzymanie sprzętu plutonu, jego ukompletowanie i wyposażenie,

- terminowe, poprawne technologicznie i bezpieczne wykonanie czynności obsługiwania rocznego i Dni Technicznych,

Powinien:

- znać uzbrojenie, sprzęt i oporządzenie znajdujące się na wyposażeniu plutonu, jego budowę, obsługę i zasady eksploatacji zgodnie z przepisami i instrukcjami.

33. WYMIEŃ I SCHARAKTERYZUJ METODY I ZASADY PRZECHOWYWANIA UiSW

Przechowanie - utrzymywanie UiSW w stanie wymagania sprawności technicznej przez wykonywanie określonych czynności związanych z konserwacją, magazynowaniem i rozkonserwowywaniem.

Przechowywaniem należy objąć sprzęt, który nie będzie użytkowany w okresie dłuższym niż 30 dni.

W zależności od przewidywanego okresu wyłączenia sprzętu użytkowania wyróznia się rodzaje przechowywania:

Sprzęt może być przechowywany metodą:

A) pokrowca wielokrotnego użytku:

a) osuszany dynamicznie (PWU-D)

b) osuszany statycznie (PWU-S)

B) pokrowców jednorazowego użytku osuszanych statycznie

C) osuszania wnętrza sprzętu:

a) dynamicznie (OWD)

b) statycznie (OWS)

D) osuszania dynamicznego magazynów (OMD)

E) bezsmarową

F) smarową

Sprzęt przeznaczony do przechowywania powinien :

a) być sprawny technicznie, dotarty i mieć wykonane wymagane obsługiwanie okresowe:

b) mieć kompletne i sprawne wyposażenie indywidualne (osprzęt specjalny)

c) posiadać całkowicie napełnione układy materiałami eksploatacyjnymi (paliwami, olejami, smarami, cieczami roboczymi) zgodnie z odpowiednimi normami,

d) mieć wypełnioną i kompletną indywidualną dokumentację eksploatacyjną.

34. DOKONAJ PODZIAŁU NA GRUPY EKSPLOATACYJNE W ZALEŻNOŚCI OD SPOSOBU UŻYTKOWANIA UiSW I OMÓW JE.

1. UiSW w zależności od sposobu użytkowania, dzieli się na grupy:

2. UiSW grupy konserwacyjne stanowią:

3. UiSW grupy eksploatacyjnej stanowi sprzęt przeznaczony do zabezpieczenia bieżących zadań szkoleniowych, gospodarczych i szkoleniowo-produkcyjnych

4. Do grupy eksploatacyjnej z należności UiSW czasu „P” zaliczanym:

W przypadku należności etatowej:

- w szczególnych przypadkach może być zaliczone 100% określonych egz. UiSW jeżeli wymaga tego program szkolenia wojsk.

5. Podział sprzętu na grupy eksploatacyjne dokonują corocznie dowódcy jednostek wojskowych w terminie do 30 grudnia na rok następny, umieszczając wykazy sprzętu w rozkazie,

6. Do grupy eksploatacyjnej należy kierować przede wszystkim UiSW nieperspektywiczny, planowany do wycofania z użytku w wojsku, o najmniejszych zapasach międzyremontowych, a także UiSW nowy do wyczerpania resursu gwarancyjnego.

35. ZDEFINIUJ POJĘCIE REMONTU POJADÓW, WYMIEŃ RODZAJE REMONTÓW CZASU P I SCHARAKTERYZUJ JE.

Remont UiSW - proces przy sprzęcie niesprawnym w celu odtworzenia sprawności (zdatności) technicznej. Prowadzony jest w celu przywrócenia wartośći użytkowych UiSW utraconych na skutek niewłaściwej eksploatacji lub zużycia się zespołów (straty eksploatacyjne) oraz ogniowego oddziaływania przeciwnika (straty bojowe). Remont sprzętu polega na usunięciu uszkodzeń i niesprawności przez wymianę lub regenerację zespołów, podzespołów i części zgodnie z warunkami technicznymi określonymi dla danego rodzaju sprzętu.

Charakterystyka remontu czasu P

Ze względu na tryb kwalifikacji remontów wyróżnia się:

1) remonty planowane - wynikające z norm takich jak:

Remontami planowymi, podtrzymującymi sprawność techniczną sprzętu są RS, RG i RK. Stanowią one jedyną z form utrzymywania założonej trwałości sprzętu i osiągania resursu (okresu) docelowego eksploatacji.

2) remonty nieplanowe - ze względu na zakres rozróżnia się następujące rodzaje remontów:

- remont bieżący (RB) polega na usunięciu pojedynczych uszkodzeń powstałych w czasie użytkowania sprzętu. Wykonuje go obsługa i w miarę potrzeb specjalności z pododdziałów remontowych.

- remont średni (RŚ) ma na celu odtworzenie parametrów taktyczno-technicznych sprzętu gwarantujących niezawodne działanie do najbliższego remontu głównego, lub do zakończenia jego eksploatacji. Polega on na demontażu, weryfikacji i wymianie tylko tych zespołów (elementów), które tego wymagają lub są określone w warunkach technicznych.

- remont główny (RG) odtwarza parametry taktyczno-techniczne sprzętu. Polega on na całkowitym demontażu sprzętu na zespoły i części, ich weryfikacji, remoncie lub wymianie i montażu. Wykonywane jest według ściśle ustalonych warunków technicznych.

- remont konserwacyjny (RK) polega na wymianie lub regeneracji tych elementów sprzętu, które utraciły wymaganą niezawodność lub mogą ją w najbliższym czasie utracić w wyniku fizycznego zużycia się (starzenia) spowodowanego oddziaływaniem środowiska i upływem czasu.

- remont gwarancyjny (RG) ma na celu przywrócenie pełnej sprawności sprzętu przez usunięcie uszkodzeń powstałych z przyczyn niezależnych od użytkownika (wady materiałowe, niska jakość produkcji) a ujawnionych w okresie gwarancji. Remont ten wykonuje nieodpłatnie producent lub zakład (warsztat) remontowy udzielający gwarancji.

36. ZDEFINIUJ POJĘCIE OBSŁUGIWANIA TECHNICZNEGO, WYMIEŃ I SCHARAKTERYZUJ ICH RODZAJE.

System obsługiwania technicznego obejmuje przedsięwzięcia planistyczno-organizacyjne i techniczne oraz siły i środki mające na celu utrzymanie UiSW w sprawności technicznej i stałej gotowości do natychmiastowego ich użycia.

Obsługiwanie techniczne to zespół przedsięwzięć mających na celu bezawaryjną pracę UiSW.

Obsługiwanie techniczne powinno obejmować: diagnostykę techniczną przed i po obsługiwaniu, wykonanie czynności obsługowych w wymaganym zakresie, usunięcia usterek.

Obsługiwanie techniczne sprzętu w zależności od celu i zakresu wykonywanych czynnośći, dzielą się na następujące rodzaje:

Obsługiwanie bieżące (OB.) jest zespołem czynności wykonywanych przed, w czasie i po zakończeniu użytkowania sprzętu przed bezpośredniego użytkownika (kierowcę, mechanika załogę obsługę). Zakres czynności obsługiwanych zawierają instrukcje, dokumentacje techniczno-ruchowe i przewodniki technologiczne poszczególnych typów sprzętu.

Obsługiwanie okresowe (OO) wykonuje się po zużyciu określonego resursu wyrażonego w kilometrach, motogodzinach, godzinach, cyklach, liczbie oddanych strzałów itp. normy resursów międzyobsługowych i zakresy czynności obsługowych, zawierają instrukcje, dokumentacja i przewodniki technologiczne poszczególnych typów sprzętu

Obsługiwanie specjalne (OS) wykonuje się w szczególnych przypadkach, wynikających ze specyfiki eksploatacji danego sprzętu. zakres czynności, jakie należy wykonać podczas obsługiwań specjalnych, określają instrukcje o eksploatacji poszczególnych rodzajów sprzętu.

Obsługiwanie sprzętu podczas przechowywania (OP) ma na celu zapewnienie technicznych warunków utrzymywania zdolności sprzętu do użytkowania przez zabezpieczenie go przed skutkami niszczącego oddziaływania otaczającego środowiska.

Obsługiwanie roczne (OR) obejmuje przedsięwzięcia, których wykonanie zapewni utrzymanie gotowości technicznej sprzętu, a ponadto podtrzymanie stanu technicznego bazy szkoleniowej, obsługowo-remontowej, garażowej i magazynowej oraz urządzeń zabezpieczających przechowywanie sprzętu.

37. PODAJ I PRZEDSTAW GRAFICZNE SPOSOBY ORGANIZACJI ŁĄCZNOŚCI RADIOWEJ

SPOSOBY ORGANIZACJI ŁĄCZNOŚCI RADIOWEJ:

Kierunek radiowy - sposób organizacji łączności między dwoma korespondentami (węzłami łączności, stanowiskami dowodzenia, organami dowodzenia), w którym każdy korespondent wydziela radiostację pracującą na tych samych danych radiowych ustalonych dla danego kierunku.

Sieć radiowa sposób organizacji łączności pomiędzy trzema i więcej korespondentami z których każdy wydziela radiostację pracującą na wspólnych dla tej sieci danych radiowych.

Sieć radiowa na częstotliwościach dyżurnego odbioru to taki sposób organizacji Łączn ości, w którym każdemu z korespondentów przydziela się jedną lub kilka częstotliwości radiowych na których jest prowadzony nasłuch stały. Nawiązywanie łączności odbywa się na tych częstotliwościach dyżurnego odbioru, a wymiana korespondencji na tych samych lub innych ustalonych wcześniej lub doraźnie podczas nawiązywania łączności (w zależności od przyjętego wariantu pracy w sieci radiowej na częstotliwościach dyżurnego odbioru)

38. OPISZ I PORÓWNAJ SYSTEMY SIMPLEKS I DUOSIMPLEKS.

Simplex - polega na tym, że odbiór i nadawanie odbywa się na tej samej częstotliwości z ograniczeniem jednoczesnego wykonywania tych czynności.

Duosimplex - odbiór i nadawanie odbywa się na dwóch różnych częstotliwościach, z możliwością jednoczesnego wykonywania tych czynności.

39. ZASADY I SPOSOBY NAWIĄZYWANIA ŁĄCZNOŚCI.

Zasady:

1) identyfikacja radiostacji za pomocą kryptonimu radiostacji (kryptonimy stałe, zmienne i okólnikowe)

2) sprawdzenie tożsamości korespondenta wg. ustalonego sposobu (przy wykorzystaniu klucza lub użyciu stałych grup)

3) uzyskanie danego rodzaju i jakość i łączności poprzez nastrojenie i regulację aparatury, dobór częstotliwości i anten.

Sposoby:

1) standardowy

2) w warunkach zakłóceń

3) przy wykorzystaniu kryptonimu okólnikowego

4) sposobem skróconym

40. SYSTEMY MELDUNKOWE STOSOWANE NA POLSKICH MAPACH TOPOGRAF. RODZAJE WSPÓŁRZĘDNYCH WYKORZYSTA. DO ICH KONSTRUK.

System meldunkowy UTM - układ współrzędnych prostokątnych płaskich na mapie tworzy siatka linii prostych równoległych do osi E i N. Linie wykreślone są w jednakowych odstępach (co 1 lub co 10 km, zależy od skali mapy) tak wykreślone linie tworzą siatkę kilometrową. Zasięg arkuszy mapy wyznacza siatka kartograficzna południków i równoleżników, określając położenia arkusza na powierzchni ziemi.

Narożniki poszczególnych arkuszy nanosi się na siatkę kilometrową UTM według wartości współrzędnych prostokątnych płaskich obliczonych w systemie WGS- 84.

Określanie położenia na mapie punktu możemy wykonać za pomocą: cyrkla i podziałki, współrzędnika, linijki milimetrowej, paska papieru i podziałki. W pierwszej kolejności określa się wartość E (w kierunku wschodnim) w drugiej wartość N (w kierunku północnym), odpowiednio w stosunku do zachodniej i południowej linii siatki kilometrowej. Wartości zapisuje się cyframi w sposób ciągły. Ilość cyfr oznacza dokładność określenia współrzędnych (4- dokładność do 1 km., 6 - 100 m, 8-10m.)

Siatka meldunkowa GEOREF

system meldunkowy zbudowany na podstawie siatki graficznej ziemi, siatka meldunkowa pokrywa się z kartograficzną układu współrzędnych geograficznych. zapis składa się z grupy liter (oznaczenie czworokątów 150 x 15 0 i czworokątów 10 x10), grupy cyfr (oznaczenie minut.) Ilość cyfr świadczy o dokładności. pierwsza połowa określa odległość od lewego boku kwadratu druga od boku dolnego (zasada w prawo i w górę), nie stosuje się odstępów. Służy do określania pozycji na powierzchni ziemi, stosowana w rozkazach, meldunkach, podczas działań lotniczych, obrony powietrznej, nie zastępuje UTM, pozycje dogodne do meldowania.

Siatka meldunkowa UPS obejmuje obszary okołobiegunowe, leżące poza 80o szer. geograf.. Mapy tych rejonów są w odwzorowaniu biegunowym stereograficznym. Każdy z tych obszarów jest podzielony południkami 0 stopni i 180 stopni na dwie części, części zachodnia okolic bieguna południowego oznaczona literą A a wschodnia literą B. Biegun północny - litery Y - dla półkuli zachodniej i Z dla wschodniej. Siatka kilom. i duże kwadraty 100 kilometrowe powstały przez poprowadzenie linii równoległych do otrzymanych w odwzorowaniu linii południków 00 - 1800 i 90 0. Kwadraty 100 km tworzą pasy i słupy oznaczone dużymi literami alfabetu łacińskiego. Zapis: litera określająca półkulę oraz jej części, dwie litery określające duży kwadrat, liczba o parzystej ilości cyfr z której pierwsza oznacza odległość w prawo od lewego boku kwadratu a druga w górę od dolnego boku kwadratu.

41. AZYMUT, PKT ORIENTOW. TOPOGRAF., SKALA MAPY:

Azymut (kąt położenia) - kąt zawarty między kierunkiem północy a danym kierunkiem, zmierzony w prawo. Jego wielkość zawiera się w granicach od 0-00 do 60-00. Wyróżniamy azymuty geograficzne (G), topograficzne (T) i magnetyczne (M).

Pkt orient. topograf. - zaliczamy do nich wskazane w terenie kierunki stron świata, własne miejsce stania wskazane na mapie i w terenie, otaczający teren, czyli strefa bliższa środkowa i dalsza.

Skala mapy 1:M stosunek zmniejszenia dowolnego odcinka na mapie do długości tego odcinka na płaszczyznę poziomą w terenie. Przedstawiana w postaci liczbowej, podziałki liniowej i mianowanej.

42. PODAJ DEFINICJĘ LOGISTYKI WOJSKOWEJ ORAZ PRZEDSTAW JEJ ISTOTĘ.

Logistyka wojskowa to dział sztuki wojennej o planowaniu, organizowaniu i realizacji dostaw zaopatrzenia i świadczeniu usług zapewniających wojskom skuteczne szkolenie i prowadzenie działań.

Logistyka wojskowa to dziedzina wiedzy o procesie zarządzania łańcuchem dostaw zaopatrzenia i świadczenia usług dla wojska oraz dowodzeniu jednostkami logistycznymi.

Istotą logistyki wojskowej jako jednej z dyscyplin naukowych sztuki wojennej jest dostarczanie rozwiązań teoretycznych sprzyjających zapewnieniu wojskom wysokiej skuteczności dostaw zaopatrzenia oraz świadczenia usług specjalistycznych i gospodarczo-bytowych.

43. WYMIEŃ PROCESY ZABEZPIECZENIA LOGISTYCZNEGO.

Do procesów zabezpieczenia logistycznego zaliczamy: zaopatrywanie, zabezpieczenie techniczne, zabezpieczenie medyczne, inne przedsięwzięcia oraz kierowanie.

Zaopatrywanie (zabezpieczenie materiałowe) ma na celu pełne i terminowe zasilanie oddziałów (pododdziałów) w środki bojowe i materiałowe. Obejmuje ono: gromadzenie, przechowywanie, wydawanie i dostarczanie środków zaopatrzenia a ponadto: eksploatację zasobów miejscowych i zdobyczy wojennych, ewakuację materiałową oraz działalność gospodarczo-bytową. Za organizację i realizację zaopatrywania odpowiada: w oddziale - szef sekcji materiałowej, w batalionie - szef logistyki oraz chorąży zaopatrzenia, a w kompanii - szef kompanii.

Zabezpieczenie techniczne ma na celu utrzymywanie uzbrojenia, sprzętu wojskowego i technicznych środków bojowych w gotowości do użycia oraz odtwarzanie ich zdatności w razie uszkodzenia a także zaopatrywanie oddziałów (pododdziałów) w uzbrojenie, sprzęt wojskowy oraz części wymienne i materiały techniczne niezbędne w procesie obsługowo-remontowych. Obejmuje ono: obsługiwanie techniczne (w tym usługi metrologiczne i specjalne urządzeń poddozorowych), rozpoznanie techniczne, ewakuację techniczną, remont uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz zaopatrywanie w sprzęt techniczny.

Zabezpieczenie medyczne ma na celu utrzymanie dobrego stanu zdrowia żołnierzy zapewniającego zachowanie przez nich zdolności bojowej, objęcie opieką rannych i chorych oraz ich leczenie. Obejmuje ono: przedsięwzięcia profilaktyki zdrowotnej, leczniczo-ewakuacyjnej, sanitarnohigienicznej i przeciwepidemiczne, a ponadto: ochronę sanitarną żołnierzy przed skutkami użycia broni masowego rażenia oraz zaopatrywanie w sprzęt i materiały medyczne.

Inne przedsięwzięcia:

Kierowanie obejmuje ustalenie płożenia, planowanie, stawianie zadań oraz kontrolę.

44. PRZEDSIĘWZIĘCIA WCHODZĄCE W SKŁAD ZABEZP. LOGIST. OPERAC. POKOJOW. I OMÓWIENIE ICH.

Zabezpieczenie logistyczne wojsk uczestniczących w misjach pokojowych w zależności od rodzaju misji, czasu trwania misji, warunkach lokalnych i wielu innych czynników, może obejmować: bezpieczeństwo, usługi lotnicze, transport, łączność, zabezpieczenie inżynieryjne, zaopatrywanie (zabezpieczenie materiałowe), zabezpieczenie techniczne, zabezpieczenie medyczne, wsparcie ogólne oraz problematykę personalną.

Zapewnienie bezpieczeństwa całemu personelowi misji logistyka organizuje i realizuje przedsięwzięcia obejmujące: przygotowanie i wydawanie poradników, szkolenie personelu, zaopatrywanie w środki ochronne, budowę schronów i umacnianie wykorzystywanych budowli oraz fizyczną ochronę członków misji pokojowej.

Usługi lotnicze obejmują: rekonesans lotniczy i patrolowanie, przewozy personelu misji i ładunków, ewakuację i transport medyczny, przewozy ważnych osobistości (VIP) oraz przewozy dla celów socjalnych i rekreacyjnych.

Transport w misjach pokojowych może być organizowany centralnie dla całej misji lub w ramach poszczególnych kontyngentów wojskowych państw uczestniczących w misji.

Łączność w misjach pokojowych organizowana jest centralnie (pomiędzy kwaterą główną misji i poszczególnymi kontyngentami) oraz w ramach poszczególnych kontyngentów wojskowych (łączność wewnętrzna dla siebie).

Zabezpieczenie inżynieryjne obejmuje budowę kwater mieszkalnych, magazynów, punktów kontrolnych, stanowisk obserwacyjnych i innych obiektów misji oraz ich utrzymanie techniczne.

Zaopatrywanie (zabezpieczenie materiałowe) kontyngentów wojskowych obejmuje: gromadzenie przechowywanie, dystrybucję oraz dostarczanie środków bojowych i materiałowych, a także usługi gospodarczo-bytowe.

Zabezpieczenie techniczne kontyngentów obejmuje odtworzenie sprawności technicznej uszkodzonego UiSW oraz zaopatrywanie w zestawy remontowe i części zamienne.

Zabezpieczenie medyczne kontyngentów obejmuje: profilaktykę zdrowotną personelu misji, przedsięwzięcia leczniczo-ewakuacyjne, sanitarno-higieniczne, przeciwepidemiczne oraz zaopatrywanie wojsk w sprzęt i materiały medyczne.

Wsparcie ogólne obejmuje z reguły: służbę pocztową, biuro podruży oraz biuro budżetu i finansów.

Problematyka personalna obejmuje przedsięwzięcia związane z organizowaniem odpoczynku i rekreacji oraz pracę kulturalno-oświatową.

45. WOJSKOWY TRANSPORT OPERACYJNY I POCIĄG WOJSKOWY.

Wojskowy transport operacyjny nazywa się przewożony według planu przewozów wojskowych w jednym pociągu jednostkę wojskową (instytucję), jej pododdziały lub grupy żołnierzy, a także sprzęt i uzbrojenie.

Pociągiem wojskowym nazywa się uruchomiony dla potrzeb wojsk pociąg, składający się z 30-tu i więcej wagonów 2 - osiowych lub którego masa brutto wynosi 800 ton i więcej. Maksymalna masa pociągu wojskowego uzależniona jest od warunków techniczno-eksploatacyjnych linii kolejowych. W przypadku szczególnym skład pociągu wojskowego może być mniejszy. Długość pociągu wojskowego nie może przekraczać 120 osi obliczeniowych. Przewóz wojsk i środków materiałowych realizuje się wojskowymi transportami operacyjnymi i wojskowymi transportami zaopatrzenia.

46. ZASADY LOGISTYCZNE I OMÓWIENIA NICH.

Zasady logistyczne należy rozpatrywać zarówno na poziomie ogólności, gdzie uwypukla się ścisłą korelację z zasadami sztuki wojennej, jak i na poziomie szczegółowości, gdzie na pierwszy plan wysuwają się zagadnienia ze sfer funkcjonalnych logistyki, czyli pionu materiałowego, technicznego, transportowego i medycznego.

Zabezpieczenie logistyczne jako element nauki i logistyce podlega zasadom działania, do których należy:

zasada gospodarności wyraża się w dążeniu, z jednej strony, do minimalizacji nakładów na osiągnięcie założonego celu, a z drugiej - do maksymalizacji efektów za pomocą posiadanych zasobów.

zasada celowości która ukierunkowuje (wskazując cele pośrednie, etapowe, częściowe, dodatkowe) zespołowe działanie wszystkich pionów funkcjonalnych wojskowego systemu logistycznego na osiągnięcie celu podstawowego. Celem tym w czasie P jest zaspokojenie potrzeb wojsk w zakresie dostaw wszystkich usług niezbędnych im do realizacji szkolenia, natomiast w czasie W do skutecznego prowadzenia działań.

zasada koncentracji wysiłku która wskazuje na konieczność określania w każdej sytuacji bojowej i logistycznej głównego wysiłku organów i jednostek logistycznych niezbędnego dla uzyskania przewagi bądź też zapewnienia wojskom warunków do pomyślnego wykonania zadania.

zasada ekonomi sił która wskazuje możliwości oszczędnego gospodarowania posiadanym potencjałem logistycznym w jednym miejscu zasilania, stwarzając tym samym podstawę do jego wykorzystania w innym.

zasada prostoty działania która wskazuje potrzebę stałej weryfikacji rozwiązań stosowanych w procesie dostaw zaopatrzenia oraz świadczenia usług specjalistycznych i gospodarczo-bytowych na rzecz wojsk pod kątem ich niezawodności.

zasada bezpieczeństwa która przypomina że procesy logistyczne powinny być realizowane w sposób nie powodujący zagrożeń ekologicznych oraz dla zdrowia ludzi.

zasada jedności dowodzenia która wyraża się z jednej strony w bezpośrednim uczestnictwie dowódców wszystkich szczebli dowodzenia w procesie organizacji zabezpieczenia logistycznego wojsk, a z drugiej strony w logistycznej kreacji zamiarów i decyzji dowódców.

zasada harmonii która eksponuje konieczność bilansowania potrzeb logistycznych wojsk z możliwościami ich realizacji, czyli posiadanym potencjałem logistycznym.

zasada elastyczności zarządzania wyraża potrzebę posiadania przez szefów logistyki i podległe im organy kierowania umiejętności dostosowania metod i form kierowania zabezpieczeniem logistycznym wojsk do stale zmieniającej się sytuacji bojowej i logistycznej.

zasada optymalizacji wielkości zapasów zaopatrzenia wyraża potrzebę określenia racjonalnej wielkości zapasów normatywnych środków bojowych i materiałowych utrzymywanych dla sił zbrojnych.

zasada ograniczonej samowystarczalności zaopatrzeniowej określa sposób urzutowania zapasów zaopatrzenia na poszczególnych szczeblach organizacyjnych wojsk.

zasada ubezpieczenia nakazuje potrzebę zapewnienia wojskowym systemom logistycznym odpowiedniego bezpieczeństwa, trwałych technologii logistycznych, a także przywracalności struktur organizacyjnych.

5


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
ci ga egzamin, 1
Egzamin ci ga do wydruku, zarządzanie, Rachunkowość Zarządcza
ci ga 1, AGH - IMIR - IMIM, II ROK, PKM, PKM - egzamin II rok
ROŽLINY OZDOBNE Âci-ga 1 kolo, Studia, III rok, III rok, V semestr, pomoce naukowe, do egzaminu
Âci-ga na egzamin, Studia, IV rok, PST, Projektowanie struktur terenowych
Opracowanie na MO - wersja ci ga, Politechnika Poznańska, Mechatronika, SEMESTR I, Odlewnictwo, Egz
GENA -CI-GA DU-A, VI rok, Genetyka, Genetyka, Egzamin
Wszyscy kochamy biofizyk - ci ga, UMED wojlek I rok, Biofizyka, Biofiza, egzaminegzamin
sprz g a ci ga, PKM egzamin kolosy ( łukasik, Salwiński )
ci ga, ! UR Towaroznawstwo, III ROK, 1 semestr, Towaroznawcza ocena konserw i przetworów z owoców i
POB egzamin - ci ga, wisisz, wydzial informatyki, studia zaoczne inzynierskie, przetwarzanie obrazo
EGZAMIN CI GA DOC
Termodynamika egzamin, ci ga
wersja ci ga
(2) zarz dzanie wyk?y ci ga

więcej podobnych podstron