Zatwierdzam D-ca kursu	Zezwalam na korzystanie
		Stopień, imię i nazwisko	Data	Podpis
	...................... podpis dn.........

KONSPEKT

Do prowadzenia zajęć ze szkolenia strzeleckiego z żołnierzami 524 grupy.

TEMAT: 8. PRZYRZĄDY CELOWNICZE.

CELE: W wyniku opanowanej treści szkolony powinien:

- omówić celowanie i jego elementy

- omówić praktyczna znaczenie toru lotu pocisku

- omówić zasady strzelania do celów naziemnych, stałych i ukazujących się.

CZAS: 40 min.

MIEJSCE: Świetlica strzelnicy

METODA: Zajęcia teoretyczne.

WSKAZÓWKI ORGANIZACYJNO METODYCZNE

Trzy dni przed zajęciami zatwierdzić konspekt

W przeddzień sprawdzić ukompletowanie środków materiałów technicznych.

W czasie zajęć przestrzegać zasad dotyczących warunków bezpieczeństwa.

W czasie zajęć przestrzegać ustaleń zawartych w metodyce szkolenia strzeleckiego.

LITERATURA

PSBS - (DD/.0.2)

Metodyka szkolenia strzeleckiego Szkol 730/89

Teoria strzału Szkol 348/70

PLAN ZAJĘĆ I GŁÓWNE ZAGADNIENIA

L.p.	CZAS	ZAGADNIENIA
I II 1. 2. 3. III	6 min. 30 min. 210 min. 10 min. 10 min. 4 min.	Część wstępna Część główna Celowanie i jego elementy Praktyczna znaczenie toru lotu pocisku Zasady strzelania z broni strzeleckiej do celów naziemnych i ukazujących się Zakończenie zajęć

PRZEBIEG ZAJĘĆ

Lp.	ZAGADNIENIE I CZAS	Treść zagadnienia	Wskazówki organizacyjno metodyczne
	CZEŚĆ WSTĘPNA 6 min.	-przyjęcie meldunku; -sprawdzenie obecności i wyglądu zewnętrznego; -pytania kontrolne: Omówić budowę kbk AKMS Omówić budowę i dane taktyczno- techniczne RG- 42 Omówić budowę i dane taktyczno- techniczne F- 1 -podanie tematu i celu zajęć.	Meldunek składa pom. d-cy pl. Zwracam uwagę na zasady żołnierskiego zachowania się. Niedociągnięcia usuwam natychmiast. Wygląd zewnętrzny sprawdzam podczas sprawdzania obecności
1.	Celowanie i jego elementy 10 min	PUNKT CELOWANIA - punkt w który celuje się broń. LINIA CELOWANIA - linia prosta przechodzą od oka strzelającego przed środek szczerbiny celowania, równo z krawędziami szczerbiny i wierzchołkiem muszki do punktu celowania. PRZEWYŻSZENIE TORU POCISKU NAD LINIĄ CELOWANIA - odległość pionowa od dowolnego punktu toru pocisku do linii celowania. CELOWANIE - nadanie osi przewodu lufy takiego położenia w płaszczyźnie poziomej pionowej które zapewnia przejście toru pocisku przez cel. POLE RAŻENIA - przestrzeń, wzdłuż linii celowania, na odcinku której tor pocisku nie przewyższa wysokości celu. STRZAŁ BEZWZGLĘDNY - strzał, w którym wierzchołek toru pocisku nie przewyższa wysokości celu na całej odległości celowania. Celowanie jest to nadanie osi przewodu lufy takiego położenia w płaszczyźnie poziomej i pionowej które zapewnia przejście toru pocisku przez cel. Nadanie osi przewodu lufy określonego położenia w płaszczyźnie poziomej nazywa się celowaniem poziomym. Nadanie osi przewodu lufy określonego położenia w płaszczyźnie pionowej nazywa się celowaniem pionowym. Celowanie wykonuje się za pomocą przyrządów celowniczych i mechanizmów naprowadzania. Celowanie składa się z dwóch czynności tzn. zgrania muszki ze szczerbinką i ustawienia zgranych przyrządów z punktem celowania. Celowanie podczas którego wykorzystuje się widoczność celu do nadania osi przewodu lufy określonego położenia w płaszczyźnie poziomej i pionowej nazywa się celowaniem bezpośrednim linia prosta łącząca środek szczerbiny celownika i wierzchołek muszki nazywa się linią celowniczą. Punkt w którym znajduje się cel ruchomy w momencie strzału nazywa się punktem strzału. Punkt w którym pocisk według obliczenia powinien spotkać się z celem nazywa się punktem wyprzedzenia. Prosta pokrywająca się z kierunkiem ruchu celu nazywa się kursem celu. Kąt między linia położenia celu a poziomem wylotu nazywa się katem położenia celu	Siedzą, słuchają i zapisują najważniejsze informacje.
2.	Praktyczna znaczenie toru lotu pocisku 10 min	Toru lotu pocisku jest to droga, jaką pocisk zakreśla w powietrzu od momentu wylotu z lufy do chwili zetknięcia się z celem (ziemią). Tor pocisku jest krzywą balistyczną zbliżoną kształtem do paraboli. Określenie płaszczyzny, linie, kąty i punkty charakterystyczne dla toru pocisku nazywamy elementami tego toru. Przestrzenny układ, w którym rozpatruje się lot pocisku, tworzą płaszczyzny (rys.1): poziom wylotu (OP) - płaszczyzna pozioma przechodząca przez początkowy punkt toru pocisku punkt wylotu (O) - punkt przecięcia się osi symetrii lufy z poziomem wylotu. Jest to początkowy punkt toru pocisku. Punkt upadku (P) - punkt przecięcia się toru pocisku z poziomem wylotu (uważany za końcowy punkt lotu) wierzchołek toru (H) - najwyższy punkt toru pocisku dzielący tor na część wznoszącą się i opadającą linia strzału (OP) - przedłużenie osi symetrii lufy broni wycelowanej Stromość toru pocisku określa się jego przewyższeniem w stosunku do linii celowania lub na podstawie jego wysokości. Tor pocisku będzie tym bardziej płaski im będzie mniejsze jego przewyższenie w stosunku do linii celowania. Im tor jest bardziej płaski tym większe jest pole rażenia, tym mniejszy jest wpływ błędów popełnianych w określaniu odległości.	Siedzą, słuchają i zapisują najważniejsze informacje.
3.	Zasady strzelania z broni strzeleckiej do celów naziemnych i ukazujących się 10 min	W celu zapewnienia sprawnego i skutecznego wykonania zadań czasie walki należy: prowadzić ciągłą obserwację pola walki szybko i dokładnie ustalać odległość do celów właściwie prowadzić ogień obserwować wyniki ognia i go poprawiać śledzić zużycie amunicji Pojedynczy wyraźnie widoczny cel ostrzeliwać ogniem pojedynczym lub krótkimi seriami w zależności o znaczenia, wielkości i odległości od niego. Im bardziej cel jest niebezpieczny, i im dalej położony, tym serie powinny być dłuższe. Ogień prowadzi się tak długo aż cel zostanie zniszczony. W przypadku strzelania do celu ukazującego się czas trwania ognia zależy od czasu ukazywania się celu. Po zauważeniu celu należy szybko się złożyć do strzału i otworzyć ogień. Warunki strzelania do celów ukazujących się wg ćw nr2 z kbk AKMS CELE: Nr 2 - strzelanie w postawie leżącej. Cele: nr 1 - karabin maszynowy (figura bojowa nr 27) ukazująca się na 40 sekund; nr 2 - klęczący (figura bojowa nr 30) ukazujący się na 40 sekund, cel ukazuje się po 10 sekundach od trafienia lub ukrycia się celu nr 1; Odległość: do celu: nr 1 - 150 m; nr 2 - 200 m; Liczba nabojów: 12 szt.; Czas: ograniczony ukazywaniem się celów. Postawa: leżąca z wykorzystaniem podpórki; Rodzaj ognia: według decyzji strzelającego; Ocena: „bardzo dobrze” - trafić dwa cele; „dobrze” - trafić cel nr 1; „dostatecznie” - trafić cel nr 2. Warunki strzelania: dzień, noc, w maskach; Wskazówki: na komendę kierownika strzelania „Naprzód” strzelający zajmuje stanowisko ogniowe na LOO, przyjmuje postawą strzelecką i przygotowuje się do strzelania. Kierownik strzelania stawia zadanie strzelającemu - „Obserwować w sektorze na prawo ... na lewo ..., wykryte cele niszczyć samodzielnie”. Po wykryciu celu strzelający prowadzi ogień i samodzielnie zmienia stanowisko ogniowe. Ogień do celów ruchomych prowadzi się krótkimi seriami. Prędkość poruszania się celu określa się na oko. W czasie strzelania do tych celów należy prowadzić ogień z nastawą celownika odpowiadającą odległości celu lub strzału bezwzględnego. Do samolotów i spadochroniarzy w odległości do 500m prowadzi się ogień z nastawą celownika 3 lub 4. Do samolotów należy strzelać w składzie minimum drużyny na komendę dowódcy. Rozróżniamy trzy zapory ogniowe: zapora pochyła zapora pionowa - zapora prostopadła Strzelanie nocą do celu prowadzić długimi seriami z nastawą celownika 3 lub S. Ogień otwierać w chwili, gdy błyski strzałów są widoczne w środku osłony muszki i w szczerbince ramienia celownika. Rozróżniamy dwa sposoby celowania nocą: tradycyjny z użyciem celownika noktowizyjnego	Siedzą, słuchają i zapisują najważniejsze informacje.
	ZAKOŃCZENIE ZAJĘĆ 4 min.	Omawianie zajęć. Wskazanie najaktywniejszych Pytania sprawdzające z zajęć. Odpowiedzi na pytania. Podanie tematu i terminu zajęć następnych. Zakończenie zajęć	Szkoleni zadają pytania.

OPRACOWAŁ:

...................................................

---