27. Polska diaspora literacka: kraj - Londyn - Paryż (twórcy, pisma - „Kultura”; „Wiadomości”, kolejne fale emigracji i powrotów).
ogół emigracji nie jest wybitnie intelektualny
zasiedziali twórcy tworzą literaturę skostniałą
dla nich wzorem literackim jest romantyzm i pozytywizm
adresowana do odbiorcy przeciętnego ma charakter integrujący
definicja literatury emigracyjnej
element języka: twórczości emigracyjna powstaje w języku narodowym
element goegraficzny: literatura ta powstaje poza granicami kraju
element ideologiczny: tworzą ją pisarze po pojęciu świadomej decyzji o pozostaniu na emigracji
periodyzacja (S. Bereś)
1945 - 1951
niestabilność, płynność środowiska emigracyjnego
poczucie tymczasowości
dominowały skrajne postawy polityczne
wyodrębniają się środowiska pisarskie
kształtuje się etos pisarza emigranta
wrócił Słomiński, Broniewski, Prószyński, Tuwim, Gorczyński, Fidler
w czasie II Wojny Światowej pewne instytucje kulturalne były związane z wojskiem
rozpadły się instytucje, które stanowiły wsparcie finansowe
w 1945 roku powstaje Związek Pisarzy Polskich na obczyźnie
pierwszym prezesem jest Stanisław Stroński
celem jest pomoc finansowa dla pisarzy
podejmował uchwały czy pisarzowi emigracyjnemu wolno publikować w kraju (podjęta)
była to manifestacja niezgody dla ruchu komunistycznego (brak zgody na działanie cenzury)
Grudziński stwierdza, że w ten sposób środowisko skazuje się na izolację
Dom Pisarza (1947 rok)
spotykało się w nim środowisko twórcze
wyłoniła się grupa osób, która pracowała w Radiu Wolna Europa (sekcja polska BBC)
po 1956 (wystąpienie Gomółki) podtrzymano zakaz o publikacji dzieł w Polsce
domagano się debitu (państwowego pozwolenia na wporwoadzenie dzieł emigracyjnych)
zniesienie decyzji ZPP nastąpiło w 1957 roku (o publikacji decyduje sumienie pisarza)
wydawnictwa
„Publicystyka” A. Mickiewicz (podsumowanie z XIX wieku)
tom szkiców „Mickiewicz żywy” (próbowano aktualizować propozycje XIX wieczne)
ksiazki zbiorowe o Condradzie, Mickiewiczu, Słowacki czy Norwidzie
istotny tygodnik „Wiadomości” (Londyn)
redaktorem naczelnym był Mieczysław Grydecki (wcześniej „Wiadomości Literackie)
ma charakter ideologiczno polityczny
brak profilu kulturalnego, literackiego
komentowało wypadki w kraju
z czasem zaczęło podejmować problemy emigracyjne
postawa prycypialna wobec czytelnika
odbiorca powszechny
pełnił funkcję integrującą środowisko emigracyjne
twórczość literacka obejmowała tematykę wspomnieniową, martylogoczną
uakutualniono moedel anachronicznego patriotyzmu
zawieszne w 1981 roku przez redaktorkę Stefanię Kossowską
w 1946 roku zostaje założony Instytut Literacki
powstaje przy niem „Kultura” (1947 rok)
w 1948 roku przeniesione do Paryża
w prozie wyraźna tematyka wojenno - obozowa
nurt reportażu wojennego
eseistyka (B. Miciński; J. Stempowski)
1951 - 1976 rok
okres rozkwitu i stabilizacji
toczą się dyskusje o kształt literatury emigracyjnej
działa „Kultura”
kilka publikacji otwierających nowy okres i nowe spojrzenie na literaturę emigracyjną
C. Miłosz „Nie” - wypowiedział swoje racej i powody dla których został na emigracji
W. Gombrowicz „Trans - Atlantyk”: fragment; środowisko emigracyjne przedstawione jako anachroniczne
lansowała wzorzec literatury i kultury otwartej (wolna od dogmatyczności i pryncypialności)
trzy cele:
uświadomienie Polakom na emigracji, że ich krąg kulturowy nie jest wymarły
dotarcie do czytelników krajowych, podtrzymanie świadomości kulturowej
poszukiwanie w kulturze europejskiej wartości uniwersalnych, dzięki którym przetrwało różne kataklizmy
wokół Giedorycia skupili się Hertz, Czapscy, Mieroszewski (korespondent z Londynu)
Polska jako część większego organizmu
dla dobra polityki miedzypaństwowej powinnśmy nawiazać kontaky z Niemcamy
po wojnie publikowano patriotyczne teksty Sienkiewicza i Mickiewicza
związał z pismem Gombrowicza, Miłosza, Grudzińskiego
z czesem „Kultura” zaczęła publikować pisarzy krajowych
w latach 80 publikowano materiały z procesów osób zaangażowanych w działalność opozycyjną
w sposób planowy chciano dotrzeć do czytelnika krajowego
zawieszona po śmerci Giedroycia (2000 rok)
nowe ośrodki wydawnicze: Fundacja Kultury, Oficyna Poetów i Malarzy, Grupa Poetycka „Kontynenty” (Bursa, Czerniawski, Sito)
po 1956 roku cześci pisarzy wraca do kraju
uświadomienie wybitnej roli twórczości
dojrzała czołókwa twórców uznawana jest za klasyków literatury
zdecydowany odwrót od wzroca romantycznego w poezji i prozie
powstają najważniejsze dzienniki
rozwija się eseistyka
po 1976 roku
okres ostatni: przenikanie literatury emigracyjnej do kraju
zmiany związane z powstaniem opozycji politycznej
Uniwerstytet Latający; prowadzono konspiracyjne odczyty, referety i przemowy
wyraźne rozluźnienie cenzury po przyznaniu Nobla Miłoszowi