1.Czas trwania epoki i nazwa epoki!
Średniowiecze to najdłuższa epoka w historii kultury, obejmuje okres ok.1000 lat. Początek przypada na 476r.- upadek cesarstwa zachodniorzymskiego. Koniec przypada na II połowę XVw.:1450r.- wynalezienie druku przez Gutenberga;1453r.-zdobycie Konstantynopola przez Turków, upadek cesarstwa wschodniorzymskiego;1492r.-odkrycie Ameryki przez Kolumba.
Średniowiecze jest polskim odpowiednikiem łacińskiej nazwy medius aerus (średni wiek). Nazwę tę zrodziło przeświadczenie nauki europejskiej XVI i XVII w., że z biegiem dziejów przeminęły już 3 epoki, wśród których- między antykiem, a jego cudownym odrodzeniem- legły czasy odmienne swą kulturą, historią, ideologią: średnie wieki. Inne nazwy łacińskie epoki to: media tempora (czasy śr.); media aetas (okres śr.); medium aerum (śr. wieki).
2. Charakterystyczne cechy średniowiecze:
UNIWERSALIZM- jednolitość i powszechność kultury europejskiej. We wszystkich krajach opierała się na tych samych zasadach, na wspólnocie wiary chrześcijańskiej, ustroju feudalnego, sztuki oraz powszechnej znajomości języka łacińskiego wśród ludzi wykształconych. TEOCENTRYZM- Bóg stał się centrum zainteresowania ludzi średniowiecza. Był dla nich najwyższą wartością i wszystko, co dotyczyło świata ludzkiego tej wartości było podporządkowane. RELIGIJNOŚĆ- głównym tematem filozofii sztuki była religia. Znalazło się odzwierciedlenie w architekturze, malarstwie i w sztuce. DWUJĘZYCZNOŚĆ- j. łaciński i j. narodowe. ANONIMOWOŚĆ- dzieła sztuki tworzono ku Bożej chwale, a nie dla sławy, stąd większość z nich nie została podpisana. MORALIZATORSTWO- tworzono po to by wychować, pouczyć, zbudować moralnie widza, odbiorcę, czytelnika. ALEGORYZM- w sztuce posługiwano się powszechnie alegorią jako wyrazu artystycznego. USTALONE HIERARHIE- GRADUALIZM- teoria mówiąca o ścisłej zależności niższej kasty od wyższej. Cały światopogląd opierał się na zasadzie hierarchii.