Prognoza frontowych opadów przelotnych i burz

Dane wyjściowe:

Opady i burze występujące na frontach w rejo­nie wyjściowym.

Wskazówki praktyczne:

Uwzględnić rodzaj, intensywność i kierunek przemieszczania się frontów.

Wystąpienie opadów przelotnych i burz na frontach jest tym prawdopodobniejsze, im bardziej wilgotna i chwiejna jest ciepła masa powietrza.

Fronty przemieszczające się z kierunku W na ogół zmniej­szają intensywność opadów, a z kierunku NW - zwiększają.

Uwzględnić warunki lokalne oraz porę doby i roku.

1. Metoda Whitinga

Jest to metoda na zaprzeczenie występowania burz.

Oblicza się ją według wzoru:

K = /T₈₅₀ - T₅₀₀/ + T_d850 - [T - T_d]₇₀₀

Uwaga: Zbieżność prądów powietrza zwiększa "K" o około 1°C.

Na podstawie współczynnika "K" należy opracować mapę burz wykreślając izolinię 15, 20, 25, 30 i 35. Na tak wykreśloną mapę należy dodatkowo wykreślić linię niedosytu D. Jeżeli z wy­sokością występuje adwekcja wilgotności, burze wystąpią na pewno, a przy adwekcji suchości, mimo dużych wskaźników "K", burze nie wystąpią.

Wnioski:

wartość wskaźnika [K]	prawdopodobieństwo burz
poniżej 20	brak burz	0 %
20 - 25	burze pojedyncze	<20 %
25 - 30	burze miejscami	40-60 %
30 - 35	burze w całym regionie	60-80 %
powyżej 35	silne burze	80-90 %

2. Metoda Fausta

Synoptyczno-statystyczny wariant nieadiabatycznej metody pro­gnozy burz (metoda Fausta) polega na obliczeniu kryterium:

ΔT = T_par - T₅₀₀ + δr,

gdzie:

T_par - temperatura zerowej chwiejności parowania,

T₅₀₀ - temperatura na poziomie 500 hPa,

δr - poprawka na krzywiznę izobar.

Wielkość T_par określa się na podstawie wykresu - w zależności od średniego deficytu punktu rosy Δ_850-500 w warstwie 850-500 hPa i tem­peratury T₈₅₀ na poziomie 850 hPa. Deficyt punktu rosy:

Δ_850-500 = (Δ₈₅₀ + Δ₇₀₀ + Δ₅₀₀)/3,

a wielkość T₈₅₀ określa się z mapy TB₈₅₀ lub za pomocą diagramu aerologicznego.

Poprawka δr na krzywiznę izobar wynosi ± 1, ± 1,4, ± 2°C przy pro­mieniach krzywizny odpowiednio 1000, 500, 250 km, ze znakiem ,,+" - przy krzywiźnie cyklonalnej i znakiem „—" - przy krzywiźnie antycyklonalnej.

wartość wskaźnika	prawdopodobieństwo burz
ΔT<0	brak burz
0≤ΔT<+3	burze pojedyncze
ΔT≥+3	burze w całym regionie

Zerowa chwiejność parowania.

3. Wskaźnik wznoszenia Galway'a

Przy stosowaniu tego wskaźnika postępuje się w następujący sposób:

• wyznaczamy średni stosunek zmieszania (W) w warstwie zawartej pomiędzy 0 i 1000 m, a następnie temperaturę maksymalną Tx przewidywaną w ciągu dnia;

• następnie rozpatrujemy cząstkę powietrza posiadającą przy powierzchni gruntu tempera­turę Tx i stosunek zmieszania (W); cząstkę tę wznosimy do poziomu 500 mb. Różnica pomiędzy temperaturą rzeczywistą T panującą na poziomie 500 mb a temperaturą osiągniętą przez wznie­sioną cząstkę powietrza stanowi wskaźnik wznoszenia adiabatycznego I_a.

W oparciu o treść rozważań dotyczących chmur Cumulus i Cumulonimbus można obecnie rozpatrzyć ciekawe zagadnienie metod stosowanych obecnie do celów przewidywania burz.

Metody te są stosowane głównie w Stanach Zjednoczonych, lecz wydają się dostatecznie reprezentatywne również dla obszaru Francji. W szczególności powinny one dać zadawalające rezultaty dla południowo - zachodnich obszarów Francji, gdzie burze dość często odznaczają się dużą gwałtownością.

4. Wskaźnik Telfera

Stacje meteorologiczne południowo-zachodniej Francji wypróbowały z dodatnim wynikiem metodę Telfera.

Przy posługiwaniu się tym wskaźnikiem bierze się pod uwagę wilgotność w warstwach śred­nich oraz stałość równowagi warstwy powietrza zawartej pomiędzy 850 a 500 mb.

Wilgotność warstw średnich określa się w tym przypadku sumą odchyleń temperatury punktu rosy od temperatury powietrza na poziomach 700 i 600 mb; natomiast charakter równowagi powietrza określa się za pomocą różnicy temperatur pomiędzy poziomami 850 i 500 mb.

Suma odchyleń temperatury punktu rosy' od temperatury powietrza na poziomach 700 i 600 mb.

A - burze

B - prawdopodobieństwo burz

C - brak burz

Na diagramie tym wyodrębniono trzy sektory A,B,C po określeniu w opisany powyżej sposób wartości współrzędnych otrzymujemy prawdopodobieństwo wystąpienia burz w zależności od tego, w którym sektorze się znajduje:

Sektor A - pewność wystąpienia burz;

Sektor B - prawdopodobieństwo wystąpienia burz;

Sektor C - burze nie wystąpią.

5. Metoda Fatjejewa

Fatjejew zaleca stosować kryterium:

A= T₈₅₀ - T₅₀₀ - [Δ₈₀₀ + Δ₇₀₀ + Δ₆₀₀ + Δ₅₀₀)

Gdzie: Δ = T - T_d na odpowiednim poziomie.

Burze są prawdopodobne przy A≥0. Skuteczność prognozy zwiększa się przy kompleksowej prognozie uwzględniając przemieszczenie izolinii A wzdłuż izohipsy TB₇₀₀, bliskość linii frontu atmosferycznego i wysokości osi prądu strumieniowego (przy wysokości 7km burze są mało prawdopodobne niezależnie od innych wskaźników.

---