Rozdział 20. Opierać się na własnych siłach, walczyć wytrwale i ofiarnie

Lipiec 2, 2011

WYJĄTKI Z DZIEŁ PRZEWODNICZĄCEGO MAO TSE-TUNGA

20. OPIERAĆ SIĘ NA WŁASNYCH SIŁACH, WALCZYĆ WYTRWALE I OFIARNIE

Na jakiej podstawie powinna opierać się nasza polityka? Na podstawie swoich sił. Oznacza to, że trzeba opierać się na własnych siłach. Wcale nie jesteśmy osamotnieni, wszystkie kraje i narody całego świata walczące przeciwko imperializmowi, są naszymi przyjaciółmi. Tym niemniej kładziemy nacisk na opieranie się na własnych siłach. Opierając się na organizowanych przez nas siłach, jesteśmy w stanie rozgromić wszystkich reakcjonistów chińskich i zagranicznych.

„Sytuacja po zwycięstwie w wojnie oporu przeciw Japonii i nasza polityka” (13 sierpnia 1945 roku), Dzieła wybrane, t. IV.

Wypowiadamy się za oparciem się na własnych siłach. Chcielibyśmy otrzymywać pomoc z zagranicy, lecz nie powinniśmy na niej polegać. Opieramy się na własnych wysiłkach, na twórczych siłach całej armii i całego narodu.

„Trzeba nauczyć się pracy ekonomicznej” (10 stycznia 1945 roku), Dzieła wybrane, t. III.

Odniesienie zwycięstwa w całym kraju — to tylko pierwszy krok wielkiego marszu wynoszącego 10 tysięcy li… Chińska rewolucja —to wielka rewolucja, lecz po niej czeka nas jeszcze dłuższa droga, jeszcze bardziej olbrzymia, jeszcze bardziej trudna praca. Trzeba to już obecnie wyjaśnić wszystkim członkom partii, aby towarzysze w swoim stylu pracy nadal koniecznie pozostali skromnymi i rozważnymi, a nie zarozumiałymi lub porywczymi, aby towarzysze koniecznie pozostali nadal wytrwałymi i ofiarnymi w walce.

„Referat na drugim plenum Komitetu Centralnego VII Zjazdu Komunistycznej Partii Chin” (5 marca 1949 roku), Dzieła wybrane, t. IV.

Należy całkowicie wybić kadrom z głowy myśl o przypadkowym powodzeniu bez własnej wytrwałej walki, bez potu i krwi, a przez niespodziewany zbieg sprzyjających okoliczności.

„Założenie trwałych baz na Północnym Wschodzie” (28 grudnia 1945 roku), Dzieła wybrane, t. IV.

Powinniśmy ciągle prowadzić wśród narodu propagandę na temat postępu świata i jasnej perspektywy, by naród przepojony był wiarą w zwycięstwo. Jednocześnie powinniśmy mówić narodowi i towarzyszom, że droga jest kręta. Na drodze rewolucji jest jeszcze dużo przeszkód i dużo trudności. VII Zjazd naszej partii przewidział wiele trudności, wolimy brać w rachubę ich więcej. Niektórzy towarzysze nie chcą dużo myśleć o trudnościach. Ale trudności faktycznie istnieją, i ile ich jest, tyle trzeba uznać, tu nie można trzymać się „zasady nieuznawania”. Powinniśmy uznać trudności, analizować je i walczyć z nimi. Na świecie nie ma dróg prostych, trzeba przygotować się do chodzenia drogami krętymi, nie należy próbować rozwiązywać spraw tanim kosztem. Nie można sobie wyobrazić, że pewnego pięknego poranka wszyscy reakcjoniści sami upadną na kolana. Słowem, perspektywa jest jasna, a droga jest kręta. Przed nami jeszcze jest wiele trudności, których nie można lekceważyć. Zespalając się z całym narodem i jednocząc wysiłki na pewno potrafimy pokonać wszystkie trudności i osiągnąć zwycięstwo.

„O rokowaniach w Czungkingu” (17 października 1945 roku), Dzieła wybrane, t. IV.

Kto widzi tylko jasną stronę, a nie spostrzega trudności, ten nie może skutecznie walczyć o spełnienie stojących przed partią zadań.

„O rządzie koalicyjnym” (24 kwietnia 1945 roku), Dzieła wybrane, t. III.

Bogactwo społeczeństwa, tworzą robotnicy, chłopi i inteligencja pracująca. Jeżeli wezmą oni swój los we własne ręce i, kierując się linią marksistowsko-leninowską, nie będą unikali problemów, lecz będą aktywnie je rozwiązywali, to wszelkie trudności na świecie mogą być pokonane.

Uwaga do artykułu „Sekretarze partyjni biorą się do roboty, cała partia do wzięcia udziału w pracy spółdzielni produkcyjnych” (1955 rok), „Przypływ fali socjalistycznej na wsi chińskiej”, cz. I.

Wszyscy członkowie partii powinni w pełni uwzględniać wszystkie trudności i być przygotowani do tego, by z niezłomną wolą systematycznie je pokonywać. Zarówno przed siłami reakcyjnymi, jak i przed nami stoją trudności. Jednakże trudności sił reakcyjnych są nie do pokonania, ponieważ siły te znajdują się na krawędzi śmierci i pozbawione są perspektyw. Nasze zaś trudności są do pokonania, albowiem my reprezentujemy nowe, rosnące siły, przed którymi są jasne perspektywy.

„Witamy nowy przypływ rewolucji chińskiej” (1 lutego 1947 roku), Dzieła wybrane, t. IV.

Kiedy jest nam ciężko, musimy umieć dostrzegać własne sukcesy, musimy umieć dostrzegać to, co jasne, musimy umieć podnosić swoje męstwo.

„Służyć ludowi!” (8 września 1944 roku), Dzieła wybrane, t. III.

Nowe rzeczy i zjawiska zawsze mają trudności w swym rozwoju i rozwijają się zygzakami. Czystą mrzonką byłoby wyobrażać sobie, że w dziele socjalizmu można uniknąć trudności i zakrętów, że można się obejść bez olbrzymich wysiłków, że wystarczy jak wiatr będzie dmuchał w nasze żagle i sukcesy przyjdą łatwo.

,,O właściwym traktowaniu sprzeczności w łonie ludu” (27 lutego 1957 roku).

Niekiedy w walce rewolucyjnej trudności górują nad warunkami sprzyjającymi; w tym wypadku trudności stanowią główną stronę sprzeczności, a warunki sprzyjające — drugorzędną. Jednakże dzięki wysiłkom rewolucjonistów udaje się stopniowo przezwyciężyć trudności, wytworzyć nowe, sprzyjające okoliczności i wówczas niepomyślna sytuacja ustępuje miejsca pomyślnej.

,,W sprawie sprzeczności” (sierpień 1937 roku). Dzieła wybrane, t. I.

Co to jest praca? Praca — to walka. W tych rejonach są trudności, są problemy, które oczekują naszego rozwiązania. Właśnie dlatego, żeby pokonać trudności, idziemy tam pracować i idziemy tam walczyć. Kto pragnie trafić tam, gdzie są większe trudności, ten jest dobrym towarzyszem.

„O rokowaniach w Czungkingu” (17 października 1945 roku), Dzieła wybrane, t. IV.

Istnieje starodawna przypowieść chińska pod tytułem „Dziadek Głupi przesunął góry”. Przypowieść ta głosi, że w zamierzchłych czasach, żył sobie pewien staruszek, który mieszkał na Północy Chin i miał na imię Dziadek Głupi z Północnych Gór. Drogę z jego domu na południe przegradzały dwie olbrzymie góry — Taihangszan i Wangwuszan. Dziadek Głupi wraz ze swymi synami postanowił znieść te góry motykami. Inny staruszek, imieniem Starzec Mądry, widząc ich przy pracy, roześmiał się i rzekł: „Co za głupota, że takie rzeczy robicie. Zniesienie motykami dwóch tak olbrzymich gór jest zupełnie niemożliwe dla was kilku osób”, Dziadek Głupi odpowiedział: „Ja umrę, pozostaną moi synowie, synowie umrą, pozostaną wnuki, i tak bez końca będą następowały po sobie pokolenia za pokoleniami. Chociaż góry te są wysokie, lecz już nie mogą srać się wyższe; ile zetniemy, o tyle się one zmniejszą; czemuż to nie możemy ich znieść?” Dziadek Głupi obalił błędny pogląd Starca Mądrego, i bez cienia wahania, dzień po dniu, rył góry. Bóg wzruszył się tym widokiem i zesłał na ziemię dwóch świętych, którzy te góry przenieśli na barkach. Obecnie także są dwie olbrzymie góry uciskające swym ciężarem naród chiński — jedna z nich nazywa się imperializmem, druga — feudalizmem. Komunistyczna Partia Chin już dawno postanowiła znieść te dwie góry. Musimy wytrwać w postanowieniu i nieustannie pracować, to też wzruszymy boga; bogiem tym jest nie kto inny, jak masy ludowe całych Chin. A jeżeli masy ludowe całego kraju powstaną, żeby razem z nami znieść te góry, czemu to nie moglibyśmy ich znieść?

„Dziadek Głupi przesunął góry” (n czerwca 1945 roku), Dzieła wybrane, t. III.

---