Od paleo- do neo-telewizji

Paleo- telewizja;

- jako instytucja funkcjonująca w oparciu o pedagogiczną umowę komunikacyjną; telewidzowie stanowią tu coś w rodzaju „ogromnej klasy”, w której osoby zawodowo związane z telewizją byłyby „nauczycielami”

- komunikacja pedagogiczna charakteryzuje się trzema cechami:

• Celem przekazywanie umiejętności

• Komunikacja zwektorowana - dyrygowanie odbiorcą

• Komunikacja oparta na podziale i hierarchizacji ról (ci, którzy posiadają wiedzę i ci, którym próbuje się ją przekazać) podstawowa pozycja wypowiadania się w paleo-telewizji

- wprowadzenie drugiego poziomu umowności, polegającego na specyficznym sposobie strukturalizacji strumienia (codziennie powstają nowe produkty, te wczorajsze stają się przestarzałe)

Strumień w paleo-telewizji to następowanie po sobie programów, z których każdy funkcjonuje wg specyficznej umowy komunikacyjnej; podawanie widzom sposobów łatwej identyfikacji z proponowaną umową dzięki wyraźnemu podziałowi programów na różnorodne gatunki; ukierunkowanie na specyficzną publiczność; periodyczność, wyraźnie określone bloki; W SKRÓCIE: strumień podlega określonej ramówce programowej, która spełnia rolę podporządkowującą

- seks i pieniądze niemalże tematami tabu

- paleo-telewizja jako instytucja będąca przedłużeniem szkoły, rodziny

- ma za zadanie upewnić się, że widz zdołał zrozumieć i odczuć to, co przewidział Nadawca w tracie realizacji programu

- zachęcanie widzów do wykonywania operacji produkowania znaczeń i emocji

ZMIANA MODELU OPOWIADANIA - Neo-telewizja

- neo-telewizja zrywa z pedagogicznym modelem komunikacji ; jawne zerwanie z komunikacją zwektorowaną - uruchomienie procesu tajemnej aktywności - przy pomocy pytań prowadzącego program, telefonu lub kamery, odwołuje się do widza, zasięga się jego rady, namawia się go do udziału i przedstawienia własnej opinii

- trzy wielkie role odbiorcy:

• Mocodawcy w programach na życzenie

• Uczestnika (teleturnieje)

• Oceniającego samą telewizję (ankiety, sondaże)

- prowadzący nie jest już ośrodkiem: wszystko kręci się wokół widza

- neo-telewizja nie jako przestrzeń edukująca, ale przestrzeń wspólnego biesiadowania

- stworzenie możliwości swobodnej wymiany i konfrontacji poglądów; neo-telewizja jako przedłużenie codziennej gadaniny

- odnośnik czasowy: poddawanie się rytmowi dnia codziennego (programy poranne, popołudniowe)

- odnośnik przestrzenny: scenografia rodem z dnia codziennego (programy w mieszkaniach osób uczestniczących, studio urządzone jako kawiarnia, salon)

- treść programów opierająca się w coraz większym stopniu wprost na codzienności (udzielanie rad, zgłębianie życia codziennego sławnych osób)

- wejście dwóch tematów, będących w paleo-telewizji tematami tabu (seks i pieniądze); objęły swym zasięgiem cały ekran - od reklam po programy specjalistyczne

- rozmywanie się ramówki programowej (bez względu na temat i charakter programy są porozrzucane - te same programy pokazywane są kilkakrotnie w ciągu tygodnia, sytuacje, w których jeden prowadzący przekazuje głos drugiemu, pewne powiązania między programami)

- programy w coraz mniejszym stopniu skierowane są do określonej grupy widzów: starania, by programy nastawione były na każdego widza, a tradycyjny podział na gatunki ustępował ogólnemu ich krzyżowaniu

- mnożenie programów - omnibusów (będące równocześnie wiadomościami, zabawą, spektaklem, reklamą)

- zachęca widzów do życia z telewizją, emocjonalnego wibrowania wraz z nią

- zniesienie rozróżnienia przestrzeni realizacji i przestrzeni odbioru (w neo-telewizji wszystko ma miejsce w obrębie tej samej przestrzeni telewizyjnej, utożsamianej z przestrzenią codzienności)

- odbiorca ma możliwość zmieniania programu przy pomocy pilota (zapping)

- brak czegoś, co skłaniałoby nas do wyjścia z własnego `ja' i podążenia w stronę drugiego człowieka, czegoś, co przypominałoby autentyczne spotkanie

- pozorna konsultacja - współaktywność sposobem poszerzenia obszaru ukrytej manipulacji

---