13. Polityka wewnętrzna Bolesława Chrobrego.
Po śmierci Mieszka I (992), kraj miał być podzielony pomiędzy synów Ody i Bolesława I. Jednak ten szybko jednoczy cały kraj pod swą ręką , wypędzając Odę i braci. Bolesław duży nacisk kładł na rozbudowane struktury kościelnej państwa polskiego, oraz na to aby ta struktura stała się tworem samodzielnym. Dopomogła mu w tym misji biskupa praskiego Wojciecha do Prus(997), który tam zginął. Bolesław wykupił jego ciało a męczennik stał się świętym i patronem Polski. Jego relikwie zostały umieszczone w Gnieźnie co dało przesłankę do utworzenia arcybiskupstwa i oderwania się z pod zależności i ingerencji Magdeburskich.
Na pielgrzymkę do Gniezna przyjeżdża cesarz Otton III który ustanawia metropolię w Gnieźnie, tworząc tym samym odrębna diecezję kościelną w Polsce. Stworzył także trzy biskupstwa w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu. Jest to zasługa Bolesława, który także w tym czasie otrzymał możliwość nadawania inwestytury, co pozwoliło mu kontrolować cały ten system kościelny. Biskupstwo misyjne w Poznaniu gdzie bp był Unger pozostawało dalej na prawach misyjnych. Lecz po śmierci Ungera w 1012 roku, stało się normalnym biskupstwem.
Świecki aspekt rządów Chrobrego przedstawia po części stronnicza opowieść Tiethmara który opisuje Polskę zaraz po ślubie Ody z Bolesławem(1018). Pisze on o ciężkich i srogich obyczajach, Bolesława, że siła wprowadza prawo Boże, opisuje rodzaje kar(most, jądra jak i kara za cudzołóstwo itd.). Prawo Bolesława było postrachem dla mieszkańców. Pisze także o środkach przymusu dla poddanych, wtedy stawali się użyteczniejsi. Ten przymus i takie zasady działania księcia(chodź na pewno kronikarz niemiecki przesadził) były wymuszone przez działania zewnętrzne Chrobrego. To na społeczeństwo spadał cały ciężar, także ich złe warunki powiększało wprowadzania prawa książęcego którego rozwój zapoczątkował już Mieszko. Generalnie książę coraz więcej wymagał danin i służb publicznych.
Natomiast w relacji Galla (późniejsza), Chrobry miał nie nękać swoich poddanych, a kiedy objeżdżał królestwo miał już zorganizowany system, tak aby nie ciążyć społeczeństwu. Gall wspomina także o licznie posiadanych przez Chrobrego ptasznikach i łowcach. Z tego możemy wnioskować że gospodarka państwa opierała się o grody książęce. Na nich rządził włodarz. Zadaniem takiej włości było dostarczenie wszystkiego czego było potrzebne księciu. Posiadłość taka była samowystarczalna, Na poszczególne grupy osadników(rolników) nakładano obowiązki dlatego istnieją np. wsie(osady) jak Szewce, Łagiewniki, Piekary, Grotowniki itp. Potrzeby państwa były ogromne ze względu na siłę wojskowa i jej działania. Owa siła była duża. Gall wymienia stan wojska jedynie w centralnych grodach państwa tj. Gniezno, Poznań, Włocławek, Giecza. W sumie ich stan to 3900 pancernych(konnych, kolczugi itp.) oraz 13 tys tarczowników(piechota). Jednak możemy przypuszczać ze ich liczba była większa bo nie wymienia kronikarz stanu wojska z Wrocławia czy Krakowa. W działaniach obronnych oprócz drużyny w walkach brała udział tez ludność cywilna. Gall pisząc o elicie za czasów Chrobrego, pisze że żyli bogato. Pisze że złota było wtedy tyle co teraz srebra(za Krzywoustego). Gall pisał także o jego 12 doradcach jednak jest to wyraźne wyidealizowanie jego osoby jest tu wyraźna analogia do 12 apostołów. Poza tym Gall nazywa go „Magnus”, ponieważ zarówno w osiągnięciach zewnętrznych jak i wewnętrznych miał wielkie osiągnięcia. Nagroda za te działania była dla Chrobrego korona króla Polski(1025).