Przegląd technologii (2)

Pomimo coraz większej liczby technologii budowlanych dostępnych na naszym rynku, nadal największym uznaniem wśród większości inwestorów indywidualnych cieszy się technologia tradycyjna - ściany murowane.

Nowoczesne materiały konstrukcyjne oraz izolacyjne pozwalają szybko i solidnie budować.

Na taki sposób budowania decydują się ludzie ceniący trwałość, solidność i sprawdzone wzory - twierdzą konsultanci Grupy PSB - i trudno nie przyznać im racji...

O rodzajach ścian murowanych pisaliśmy w poprzednim odcinku poradnika.

Dziś kilka słów o dwóch rodzajach materiałów ściennych.

Z materiałów ceramicznych
Jednym z materiałów najczęściej stosowanym w Polsce do budowy ścian zewnętrznych jest cegła ceramiczna (np. CRH Klinkier, EkoKLINKIER, Lode) oraz pustaki ceramiczne różnego typu i rozmiaru (np. Jopek, Leier).

Produkty te charakteryzują się dużą trwałością, wytrzymałością na ściskanie, oraz wysoką odpornością ogniową.

Mogą być stosowane w konstrukcjach przenoszących bardzo duże obciążenia.

Kolejne ich zalety to duża zdolność akumulacji ciepła oraz przepuszczalność pary wodnej.

Dzięki tym parametrom utrzymują wewnątrz domu odpowiednie warunki cieplno-wilgotnościowe, sprzyjające dobremu samopoczuciu mieszkańców.

Istotną właściwością nowoczesnych wyrobów ceramicznych jest też niewielka przewodność cieplna.

Można z nich budować mury z cienką warstwą materiałów izolacyjnych między ścianą nośną a elewacją.

Nowoczesne pustaki ceramiczne (tzw. ceramika poryzowana) pozwalają nawet na całkowitą rezygnację z materiałów izolacyjnych, w przypadku budowy ściany jednowarstwowej.

Ceramika budowlana dobrze wiąże się z zaprawami budowlanymi, co bardzo ułatwia murowanie.

Stara cegła i nowy pustak
Asortyment nowoczesnej ceramiki budowlanej jest bardzo szeroki.

Oprócz powszechnie znanej cegły pełnej, najpopularniejszym obecnie materiałem do budowy ścian zewnętrznych, są pustaki ceramiczne.

Pomimo wielu zalet, jakie posiada cegła pełna, jej parametry termoizolacyjne pozostawiają wiele do życzenia.

Aby zbudować z niej ciepłą przegrodę, trzeba wykonać dość grubą i pracochłonną ścianę trójwarstwową.

Rosnąca konkurencja ze strony innych materiałów ściennych, sprawiła, że producenci ceramiki budowlanej opracowali system pustaków ceramicznych z dużą ilością otworów powietrznych w samym pustaku (powietrze zamknięte w komorach pustaka jest znakomitym izolatorem).

Obecnie w budownictwie najczęściej używane są pustaki typu Max, SZ i U.

Znajdują one zastosowanie głównie przy wznoszeniu ścian warstwowych.

Do wykonania warstwy nośnej stosuje się pustaki szczelinowe np. Max i U, cegłę kratówkę K2 i K3 oraz cegłę szczelinową modularną.

Niewątpliwą zaletą warstwowych ścian ceramicznych są dobre parametry cieplne, duża akumulacyjność cieplna oraz odporność na uszkodzenia mechaniczne.

Wadą natomiast jest duża materiałochłonność i pracochłonność.

Znaczna grubość ścian sprawia, że są to ściany ciężkie, a konieczność wykonania kilku warstw zwiększa ryzyko popełnienia błędów.

Coraz ostrzejsze normy w zakresie izolacyjności cieplnej przegród budowlanych, okazały się być niewystarczające do wznoszenia murów jednowarstwowych, z materiałów ceramicznych.

Producenci zaproponowali, więc tzw. ceramikę poryzowaną (np. Jopek, Leier).

Pustaki poryzowane wyglądem bardzo przypominają tradycyjne pustaki ceramiczne, mają jednak inne właściwości fizyczne.

Porowata struktura materiału sprawia, że mają one lepsze parametry izolacyjności cieplnej i są lżejsze od swoich tradycyjnych odpowiedników.

Do ich produkcji stosuje się glinę wymieszaną z pyłem drzewnym, trocinami lub mikrogranulkami styropianu.

W czasie wypalania dodatki te ulegają całkowitemu spaleniu, a w ich miejscu powstają mikropory, w całej grubości materiału.

Technologia ta pozwoliła podwyższyć izolacyjność cieplną nowych pustaków i budowanych z nich ścian.

Pustaki poryzowane produkuje się w dwóch odmianach - z wpustem i piórem oraz z tzw. kieszenią.

Pierwsze z nich łączy się tylko spoinami poziomymi, a szczeliny pionowe uszczelnia połączenie na wpust i pióro.

W drugiej odmianie boczne kieszenie wypełnia się zaprawą, tworząc w ten sposób nietypową spoinę pionową.

Do murowania można stosować zarówno zaprawę zwykłą jak i ciepłochronną.

Ściany z ceramiki poryzowanej mogą mieć grubość od 38 do 44 cm.

Pustaki nowej generacji pomimo, że są one droższe od pustaków starego typu, to jednak należy je uznać za bardzo dobry materiał budowlany, z którego jednowarstwowa ściana zewnętrzna jest w ostatecznym rozrachunku tańsza i prostsza do wykonania niż ściana dwu- lub trójwarstwowa.


Beton komórkowy
Określenie "domy z betonu komórkowego" może wywoływać pewne negatywne, stereotypowe skojarzenia.

Beton kojarzy się bowiem z czymś zimnym i pozbawionym przyjaznego mikroklimatu.

Tymczasem światowa produkcja betonu komórkowego, zwanego również gazobetonem, porobetonem lub bloczkiem typu "p.g.s”, rozwijała się bardzo szybko.

W Polsce beton komórkowy trafił na podatny grunt - pierwsze wytwórnie powstały w latach 1951-1952.

Beton komórkowy (np. Faelbet, Prefabet-Łagisza) powstaje w wyniku autoklawizacji: cementu, wapna, drobnego kruszywa takiego jak mielony piasek, popioły lotne, wody oraz dodatków porotwórczych.

W zależności od gęstości objętościowej (chodzi o ilość porów w betonie), wyróżnia się kilka odmian betonu komórkowego.

Wraz ze wzrostem porowatości rośnie izolacyjność cieplna, ale zmniejsza się zdolność przenoszenia obciążeń, czyli wytrzymałość na ściskanie.

Beton komórkowy odmiany 400 i 500 stosuje się do wykonywania ścian zewnętrznych jednowarstwowych oraz jako materiał ocieplający.

Z odmian o większej gęstości objętościowej wykonuje się ściany zewnętrzne warstwowe oraz ściany wewnętrzne.

Elementy wykonane z betonu komórkowego są białe lub szare, (gdy zawierają domieszki popiołów lotnych).

Podstawowymi wyrobami z gazobetonu są ścienne elementy drobnowymiarowe.

Elementy grubości do 12 cm nazywa się płytkami, grubsze uważa się za bloczki (do 36 cm grubości).

Mają one różne kształty i wymiary (w zależności od producenta). Na ogół wysokość waha się od 20 do 24 cm, a szerokość od 49 do 59 cm.

Powierzchnie boczne bloczków mogą być gładkie, wyprofilowane na pióro i wpust, oraz posiadać uchwyty montażowe ułatwiające przenoszenie i układanie.

Produkowane są również elementy nadproży, wielkowymiarowe płyty ze zbrojonego betonu komórkowego, przeznaczone do wykonywania stropów, dachów, ścian w budynkach oraz elementy wentylacyjne.

Renomowani producenci oferują szeroki asortyment produktów w ramach tzw. systemu, który obejmuje nie tylko same bloczki, ale również zaprawy klejowe, tynkarskie oraz komplety narzędzi specjalistycznych, pozwalające praktycznie na postawienie całego budynku w stanie surowym z betonu komórkowego.

Jakie zalety betonu komórkowego stanowią o jego atrakcyjności?

Jest to przede wszystkim materiał trwały.

Pozwala uzyskiwać jednorodne materiałowo ściany zewnętrzne, spełniające w budynkach jednorodzinnych zarówno funkcje nośną, jak i izolacyjną.

Ściany takie posiadają dużą zdolność akumulacji ciepła, oraz paroprzepuszczalność, dzięki czemu zapewniają korzystny mikroklimat w pomieszczeniu.

Z bloczków z betonu komórkowego można budować ściany jedno-, dwu- lub trójwarstwowe.

Ściany jednowarstwowe nie przekraczają grubości 37 cm.

Są murowane na cienkiej zaprawie klejowej lub łączone zaprawą ciepłochronną (nie wskazane jest używanie zaprawy cementowo-wapiennej, ponieważ wpływa ona niekorzystnie na parametry cieplne muru).

Grubość ścian warstwowych nie powinna przekraczać 42 cm.

Beton komórkowy jest materiałem niepalnym, wykazującym wyższą odporność ogniową niż wymagają tego przepisy.

Ściany murowane z bloczków o grubości 24 cm i większej wytrzymują 4 godzinną próbę ogniową.

Pomimo porowatej struktury beton komórkowy jest w pełni mrozoodporny.

Do istotnych zalet betonu komórkowego można zaliczyć również łatwość jego obróbki.

Może on być bez trudu piłowany, cięty, przewiercany i frezowany.

Zarówno beton komórkowy produkowany na bazie piasku, jak i z domieszką popiołów lotnych, jest materiałem bezpiecznym pod względem poziomu zawartości naturalnych pierwiastków promieniotwórczych, i spełnia wymogi polskich norm, które w porównaniu do norm krajów zachodnich są bardziej rygorystyczne.

Pod tym względem nie odbiega on od innych tradycyjnych materiałów budowlanych np. ceramiki.

Beton komórkowy nie jest odporny na zawilgocenia, dlatego zarówno podczas budowy jak i późniejszej eksploatacji, ściany należy zabezpieczyć przed wilgocią.

Jednym z najważniejszych atutów bloczków „p.g.s.” jest ich cena.

Koszt budowy ścian może być w tym wypadku nawet o 30 proc. niższy, niż w przypadku zastosowania innych materiałów budowlanych.

---