Bolesław Leśmian Młoda Polska

0x01 graphic

Bolesław Leśmian - (właśc. Lesman), urodził się prawdopodobnie 22 I 1877 r. w Warszawie, zmarł 5 XI 1937 r. tamże. Pochodził ze środowiska spolszczonej inteligencji żydowskiej. Dzieciństwo i wczesną młodość spędził na Ukrainie. W Kijowie uczęszczał do gimnazjum i tam studiował prawo. W latach 1903-1906 i 1912-1914 przebywał we Francji. W czasie I wojny światowej mieszkał w Łodzi, gdzie był kierownikiem Teatru Polskiego. Od 1918 r. mieszkał w Hrubieszowie, a od 1922 - w Zamościu. W 1935 r. przeniósł się do Warszawy. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
Debiutował prawdopodobnie w 1895 r. wierszem Sekstyny, zamieszczonym w tygodniku „Wędrowiec". W młodości uprawiał też poezję w języku rosyjskim. Od samego początku przełamywał konwencje młodopolskie i manifestował własną postawę poetycką. W jego twórczości można odnaleźć motywy powrotu do natury oraz rozważania filozoficzne i szeroko rozbudowaną symbolikę. W połowie lat trzydziestych poezja Leśmiana przechodzi metamorfozę: znika z niej humor lekki, rubaszny, zaś jego miejsce zajmuje humor ciemny i posępny, pojawiają się motywy nicości i śmierci, zwycięża tragiczny humanizm - podstawowym problemem dla człowieka okazuje się być drugi człowiek. Jedną z cech charakterystycznych jego poezji jest również bogactwo wprowadzanych neologizmów. Twórca ten jest obecnie zaliczany do grona czołowych klasyków poezji polskiej. Wśród najbardziej znanych jego utworów można wymienić: Przygody Sindbada Żeglarza, Klechdy polskie oraz zbiory poezji: Łąka, Napój cienisty, Dziejba leśna.



Przedmiot: Młoda Polska	dodano: 2002-08-16	autor: Kober
Bolesław Leśmian - (właśc. Lesman), urodził się prawdopodobnie 22 I 1877 r. w Warszawie, zmarł 5 XI 1937 r. tamże. Pochodził ze środowiska spolszczonej inteligencji żydowskiej. Dzieciństwo i wczesną młodość spędził na Ukrainie. W Kijowie uczęszczał do gimnazjum i tam studiował prawo. W latach 1903-1906 i 1912-1914 przebywał we Francji. W czasie I wojny światowej mieszkał w Łodzi, gdzie był kierownikiem Teatru Polskiego. Od 1918 r. mieszkał w Hrubieszowie, a od 1922 - w Zamościu. W 1935 r. przeniósł się do Warszawy. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim. Debiutował prawdopodobnie w 1895 r. wierszem Sekstyny, zamieszczonym w tygodniku „Wędrowiec". W młodości uprawiał też poezję w języku rosyjskim. Od samego początku przełamywał konwencje młodopolskie i manifestował własną postawę poetycką. W jego twórczości można odnaleźć motywy powrotu do natury oraz rozważania filozoficzne i szeroko rozbudowaną symbolikę. W połowie lat trzydziestych poezja Leśmiana przechodzi metamorfozę: znika z niej humor lekki, rubaszny, zaś jego miejsce zajmuje humor ciemny i posępny, pojawiają się motywy nicości i śmierci, zwycięża tragiczny humanizm - podstawowym problemem dla człowieka okazuje się być drugi człowiek. Jedną z cech charakterystycznych jego poezji jest również bogactwo wprowadzanych neologizmów. Twórca ten jest obecnie zaliczany do grona czołowych klasyków poezji polskiej. Wśród najbardziej znanych jego utworów można wymienić: Przygody Sindbada Żeglarza, Klechdy polskie oraz zbiory poezji: Łąka, Napój cienisty, Dziejba leśna.