W niedzielne popołudnie Ula siedziała samotnie na werandzie. Ojciec wyjechał gdzieś poprzedniego dnia, a Zenek pomagał gospodarzowi przy żniwach. Tym razem samotność nie była dla niej czymś przykrym. Rozłożyła swój zeszyt z listami do matki i zaczęła pisać kolejny, zwierzając się ze swojej miłości do ojca. Potem zaczęła rozmyślać o Zenku, martwiąc się o jego przyszłość. Wiedziała, że chłopak dobrze czuje się w ich domu, że zmienił się bardzo i częściej się śmiał, choć sam zaczął dopytywać o zakład wychowawczy. Z zadumy wyrwało ją szczeknięcie Dunaja, który stał przed schodkami i machał ogonem. Przywołała go do siebie, ciesząc się z jego obecności. Skrzypnęła furtka i ukazał się ojciec. Podbiegła do niego, wesoła i uszczęśliwiona. Doktor Zalewski wyjaśnił, że ma dobre nowiny dla Zenka. Odnalazł jego wuja, z którym widział się kilka godzin wcześniej i pan Janica z niecierpliwością oczekiwał na przyjazd siostrzeńca. Oszołomiona Ula popatrzyła na ojca ze wzruszeniem. Po chwili pojawił się Zenek w towarzystwie chłopców. Pożegnali się i chłopak wszedł na werandę, uśmiechając się na widok lekarza. że rozmawiał z jego wujkiem, który za trzy dni będzie na niego czekał na stacji. Zenek zamrugał szybko oczami, a Ula odwróciła głowę, wiedząc, że nie należy patrzeć na mężczyznę, który ma łzy w oczach. Następnego dnia po powrocie od Pestki znalazła na stole kopertę, zaadresowaną do siebie. W środku była kartka i pięćdziesiąt złotych. Zenek pisał, że ze względu na miłość do Uli pragnie być z nią szczery. Wyjaśniał, że uciekł z domu, ponieważ po śmierci matki ojciec, alkoholik, zaczął się nad nim znęcać. Prosił, aby dziewczyna nikomu nie mówiła o tym, co jej napisał i spaliła list. Zapewniał, że nigdy jej nie zapomni i może pewnego dnia przyjedzie spytać, czy go jeszcze pamięta. Ula przeczytała list wzruszona i uszczęśliwiona, potem wróciła do domu i wrzuciła kartkę w ogień. Trzy dni później w kuchni doktora Zalewskiego zebrali się wszyscy, aby pożegnać Zenka. Pani Ubyszowa uspokajała chłopców, a Pestka i Ula pakowały prowiant na drogę. Marian zapisywał ich adresy w notesie, który podarował przyjacielowi. Ula krzątała się, zerkając na Zenka, a jego milczenie już jej nie przeszkadzało, ponieważ wiedziała, co się pod nim kryje. Na stację pojechali starą dekawką doktora. Pożegnanie odbyło się szybko i Zenek stanął w oknie wagonu, obiecując, że wkrótce napisze. Ula popatrzyła na chłopca, żegnając się z nim cicho. Jego twarz rozjaśniła się i pociąg ruszył. Poczuła, że po jej policzku spływa łza i wtuliła się w rękaw płaszcza ojca.