Katarzyna Leżeńska

Ależ Marianno!

Copyrighl Katarzyna Leżeńska 2004Licencji na wydanie książki udzieliło wydawnictwo Prószyński i S-ka

Wydawca:

G + J Gruner + Jahr Polska Sp.

z o.

o.Co.

Spotka Komandytowa02-677 Warszawa, ul.

Wynalazek 4Dział dystrybucji:

tel. [phone] (50)dystrybucjagjpoland.

coni.

pl

Informacje o serii "Literatura na obcasach":

cel. (22) 640 07 19(20)strona internetowa: www.

literatiira.

bizz.

pl

Redakcja: Magdalena KoziejKorekta: GrażynaNawrockaProjekt okładki: AnnaAngermanRedakcja techniczna: Barbara WójcikŁamanie: Małgorzata Wnuk

ISBN: 83-89221-39-

Druk:Łódzka Drukarnia Dziełowa S.

AWszelkie prawa zastrzeżone.

Reprodukowanie, kopiowaniew urządzeniach przetwarzania danych, odtwarzanie w jakiejkolwiek formitoraz wykorzystywanie w wystąpieniach publicznych - również częściowe- tylko za wyłącznym zezwoleniem właściciela praw autorskich.

Rozdział 1

- Kobieta, którąmaź rzuca dla innej, jestw luksusowejsytuacji -oświadczyła Marianna, spuszczając Kaprysa zesmyczy.

- Żeby nie wiem jak długo zatruwałażycie mężowi,i tak cała wina spada na niego.

Ona może sobie spokojnieodgrywać pokrzywdzone niewiniątko.

- A co z kobiecą solidarnością, koleżanko Łącka?

Niejestci chybaobca?

- oburzyłsię teatralnie Antek.

- Pewnie, w szóstej klasie w wyborach do samorządugłosowałam na Agnieszkę, chociaż kochałam się wtedyw Tomku, pamiętasz?

- Zwróciłasię do Agnieszki,któraskwapliwie potwierdziła, nie przerywając nerwowego przeszukiwania kieszeni.

-Sprawa jest oczywista; facet szukałtego, czego nie dostawałw domu.

- Aha - mruknął Antek.

- Toznaczy czego nie dostawał?

- Różnych rzeczy możeczłowiekowi brakować.

-Agnieszka postanowiła w końcu włączyć się do rozmowy.

Marianna wysłuchała błagalnych pojękiwań Kaprysai rzuciła mu patyk,

- Tylko dlaczego naogól chodzipo prostu o to, żebyprzespać się z kimś nowym?

-Ależ Marianno!

- W ciągu dwudziestu lat burzliwejprzyjaźni Antoni wyspecjalizował się w wypowiadaniu tej.

kwestii afektowanym tonem ojca Marianny.

Wszyscy znajomi próbowali go naśladować, ale nikomu się nie udawało.

-Dlatego, że nikt o zdrowychzmysłach niejestw stanieprzez dwadzieścia lat spać z tą samą osobą - wyjaśnił.

- Antek, daruj, ale nie pamiętam, żebyś ty spal z tą samąosobą choćby przez dwalata - wtrąciła przytomnie Agnieszka.

- Nie chodzi oseks, tylko o satysfakcjonujący związek.

- Satysfakcjonujący związek bez seksu?

zdziwił sięAntek.

- Nawet po najbardziej szalonejnocy przychodziranek, kiedy trzeba włożyć majtki i zająć się resztą życia-oświadczyła Agnieszka dobitnie, wzbudzając żywe zainteresowanie, a raczej niedowierzanie, nastoletniej pary całującej się na ławce.

- Nie zbudujesz związku, nie wychodzącz łóżka.

- A jak nie chodzisz do łóżka, to ci sięzwiązek rozpadnie - odparował Antoni.

Młodzi ludzie zerwali się z ławkii oddalili z takim pośpiechem, jakbydopiero teraz zrozumieli, na czym polegałich błąd.

Chłopak zerknął tylko przelotnie w ich stronęni toz oburzeniem, ni to z zazdrością.

Nic dziwnego; niedość, że tkwią bezczelnie na środku ścieżki rowerowej,tojeszcze gadają o seksiejak opogodzie.

Okropność.

Każdyby tak chciał.

- Rzygaćmi się chce od tych waszych gadek -oświadczyła Marianna umiarkowanie elegancko.

- Małżeństwo niekręcisię wokół majtek i łóżka!

Jest tysiąc spraw ważniejszychniż seks.

- Jakich?

- zapytali jednocześnie Agnieszkai Antoni.

Marianna już wznosiła oczy do nieba, ale w tej samejchwili Agnieszka przerwała swoje bezskuteczne poszukiwania.

- Muszę wrócić do Bożeny.

Zostawiłam telefon.

i

- Znowu?

- zdziwił się Antoni raczej retorycznie.

Wszyscy od dawna wiedzieli,że Agnieszka gubi swoje telefonytak jak reszta świata rękawiczki, parasolki i pióra wieczne.

Kaprys zainteresował się właśnie zawartością malowniczo przeładowanego śmietnika na tyłach wieżowca.

Marianna przyglądała się czujnie, na wypadek gdyby udało mu siędorwaćcoś w jegomniemaniu jadalnego.

- Dwie godziny współczucia, pocieszania i monologówBożenyo jej poświęceniu i czarnej niewdzięczności Pawła!

-podjęła po chwili.

- Bo wszyscy urodziliśmy się wczoraji nie pamiętamy, jak mówiła do niego publicznie: "Moje tygłupiątko"!

- Naprawdę uważasz, że Bożenajest w luksusowej sytuacji, bo Paweł ją rzucił?

- zdziwiłsię Antek.

-Jakoś nie zauważyłem.

- Nie oto chodzi - przerwała Marianna.

- Wkurzamnie,żenawet wobec nas trwa w pozie tragicznej,i ty mniewkurzasz, bo jej w tym kibicujesz.

- O co ci chodzi?

- zachichotał Antek.

-Pierwszy razodnie wiem kiedy to nie ja jestem wzorcowymokazem skurwysynadlawszystkichkobiet w okolicy.

Dla mnie bomba!

- Nie wątpię - przyznałaMarianna odruchowo i z roztargnieniem odrzuciła patyk, którym Kaprys szturchał jązachęcająco.

- Coz tą Agnieszką?

Nieco zasapana Agnieszka wyłoniła się właśnie zza rogu,machając triumfalnie jadowicieżółtym telefonem.

- Wypadł mi z kieszeni iutkwił w kanapie.

Zanim goznalazłam, musiałam zaliczyć jeszczejedną falę łez.

Bożenaprzypomniałasobie sylwestra.

- Jakie to wzruszające -westchnęła Marianna tragicznie.

- Nieskazitelna, zraniona Hestia polewająca łzami wygasłe ognisko domowe.

- Aleś ty wredna!

- pokręciła głową Agnieszka.

- On, niewdzięczny gnojek, co poleciał za młodszą, bomu starsza obrzydła - ciągnęła Marianna niezrażona.

-A nie?

-zdenerwował się Antek.

- Może sama jestsobie winna,bo go nieupilnowała?

To jakaś mądrość prababek czy co?

- Pamiętasz, jak przez półsylwestra bawiła nas opowieścią o zapaleniu prostaty Pawła?

-Może to z miłości?

- zachichotał Antek.

- Jakbyś zgadł- odezwała się Agnieszka.

- Tylkodobrzewiedzieć, czy jest się mamuśką, czy żoną.

Bo jeśli mamuśką,to nic dziwnego, że Paweł zachowuje sięjak zbuntowany nastolatek.

- Otóż to- poparła ją Marianna.

- Każda zdrada totakisam wspólny dorobek jak mieszkanie, samochód i działka.

- To dlaczego moje rozwody i rozstania odbywały się zawsze z mojejwiny?

- zapylał Antek retorycznie.

- Bo dopiero od roku jesteś niepijącymalkoholikiem -odparła Agnieszka.

-I niepraktykującym seksoholikiem - dorzuciła Marianna.

Agnieszka dość gwałtownie zainteresowała się tablicą reklamową pobliskiego supermarketu.

Mariannauznała więc,że nie jest to temat doszczegółowych rozważań, przynajmniej na dzisiaj,i zamilkła, trochę zbita z pantałyku.

Najwyraźniej coś przeoczyła.

Nie dalej jak miesiąc temu, przedjej wyjazdem do Krynicy, głównym tematem ich rozmówbył bohaterski celibat Antoniego i jego niewątpliwe właściwości terapeutyczne.

Przez chwilę szli w milczeniu przez pusty o tej porze Lasek Brzozowy.

Matki z małymi dziećmi zakończyły już codzienny rytualny spacer połączonyz wizytą na placu zabaw.

Wagarujący uczniowie wybierali raczej Multikino albo kilometrowetrasy wzdłuż półekw Tesco.

- Oczu niemiała?

- podjęła w końcu Marianna.

-Ślepyzauważyłby,że Paweł od co najmniej dwóchlat wtowarzystwie Bożeny był albo zmęczony, albo zirytowany.

- Więc jest współwinna, boPaweł się z niąnudził?

-oburzył się znowu Antoni.

Marianna postukała się w czoło.

Zresztądoszli właśniedostacji metra.

Agnieszka spojrzała na wyświetlacz komórki i już nie było jej do śmiechu, bo okazało się,że mapięćminut na dojazd doszkoły na Koncertowej, gdzie jej młodsze dziecko wychodziło właśnie z zajęć na basenie.

Z mokrągłową i w jednej skarpetce,rzecz jasna.

Szybko cmoknęłaMariannęi ciągnąc Antka za rękę, pobiegła w dół schodami.

Marianna przez chwilę patrzyła nanich zzastanowieniem.

Antoni programowo niejeździł metrem -była to zresztą tylko jedna z jego niezliczonychfobii.

Co się stało, żebezsłowa pobiegł za Agnieszką?

Może zzaskoczenia?

Ruszyła w stronę nowych bloków wybudowanych na tyłach ich starego osiedla, w miejscu rozległego skweru, naktórym bawiły sięniegdyś kolejne pokolenia psów i dzieci.

Niemal wszyscy mieszkańcy protestowali przeciwko budowie,ale władze spółdzielni pozostały nieugięte.

Piotr, jejmąż, rozważał nawet przez moment kupno domu na jednymz wyrastającychjak grzybypo deszczu osiedli w otulinie Lasu Kabackiego, ale oznaczałoby to dla nich morderczy kredyt i jakieś dziesięć lat o chlebie i wodzie.

Marianna niechciała słyszeć owyprowadzce zUrsynowa ani urokach codziennego dojazdu do centrum, który trwa piętnaście minutwyłącznie w reklamach firm deweloperskich.

Radośnie poszczekujący Kaprys pognał naprzód, nieprzejmując sięspecjalnie nawoływaniami.

Mimo żewszedłjuż w psi wiek średni,miał nadal sporo cech przerośniętegoszczeniaka.

I z kim tu gadać o istocie małżeństwa, myślała Marianna.

Z wdowa, którejmałżeństwonaznaczyły lata nieuleczalnej choroby, i z rozwodowym recydywistą, dla którego jedyną liczącą się na świecie osobą jest jego matka!

Seks, seks!

W gruncie rzeczy Antek ma rację.

Nie masensu udawać, żepo dwudziestutrzech latach to jeszcze coświęcej niż wieloletni nawyk.

Taki sam jak wędrowanie dłoni Piotra po jej udzie podczas jazdy samochodem.

Kiedyśbyło wyrazem czułości, przelotną pieszczotą, czasami gestem posiadania czytelnym dla wyposzczonych autostopowiczów.

Dziś jest nawykiem, odruchemtakim samym jakprzesuwanie dźwigni zmiany biegów.

I dla niego, i dla niej.

Przyspieszyłakroku,niepokojąc się o Kaprysa.

Niesłusznie.

Tuż za rogiem ujrzała swego psa całkowicie zajętego wielką dożycą, która ze stoickim spokojem, a nawetpomrukami zadowolenia, przyjmowała zaloty golden retrievera.

Tużobok stałamłoda kobieta,niewątpliwie właścicielka nieznanej Marianniesuki.

- Jak tam, Kaprysku, widzę, że stęskniłeś się za Karą- przemawiała do oszalałego z zachwytu psazaskakującowysokim, niemodulowanym głosikiem dziecka.

Była niewysoka, ciemnowłosai najzupełniejprzeciętna.

Marianna bezwiednie, a raczej bezrefleksyjnie, zakonotowala znany jejskądś geometryczny wzór na wielkiej kolorowejkoszuli dziewczyny.

Ktoś tak drobny doprawdy niepowinien nosić przyduźych męskich koszul w romby.

Później Mariannabędzie się zastanawiać, co w tym czasie robiłajej skrupulatnie pielęgnowana czujność, nie mówiąc już o kobiecej intuicji.

Mogła się przynajmniej zdziwić, że osoba,którą widzi pierwszy raz w życiu, znaz imienia jej psa.

Mogłoją zastanowić, żeta młoda kobietanosi koszulę identycznąjak ta, którąkupiła Piotrowi dziesięć lat temu w NowymJorku.

10

- Nie wiedziałam, żeKaprys ma większą od siebie koleżankę - zaczęła zuśmiechem standardowąpogawędkęwłaścicielizaprzyjaźnionych psów.

- Naogół obchodzi dużepsyszerokim lukiem.

- Kara jest wyjątkowo spokojnym cielaczkiem - odpowiedziaładziewczyna, a jej głos zadrżał lekko, nie na tylejednak, by zwróciło to uwagę kogoś, kto nigdy z nią nie rozmawiał.

- Psyto wyczuwają,

Długo potem, ale nie teraz, Marianna pomyśli z mieszaniną podziwu i niechęci, że niektórekobietymająjednaknerwy jakcumy okrętowe.

Tymczasem przypięła Kaprysowi smycz i pospieszyła dodomu,ze znużeniem myśląc o pracy, która czeka na nią nietknięta od rana.

W końcu tygodnia ciuchy zaczęty nieubłaganie wypełzaćz pojemnika na brudy i nie dało się już dłużej ignorowaćotwartej wymownie paszczy wysłużonej pralki.

-Masz coś jeszcze do prania?

Tylko żeby było kolorowe- zawołała Mariannaz łazienki.

- Ale jasneczy ciemne?

- odkrzyknął Piotr, którywłaśnie wszedł do domu po spacerze z psemi wycierał Kaprysowi ubłocone łapy.

- Raczej ciemne.

-Musisz mieć z czym uprać chusteczkę higieniczną?

- Cha, cha -odburknęła Marianna.

Od dnia, kiedy załatwiła tym sposobem spódnicę Ireny,w której córka następnego dnia miała zdawaćegzaminwstępny na studia, na ogół pamiętała o tym, by przedwłożeniem rzeczy do pralki sprawdzić kieszenie we wszystkim, co je miało.

Teraz też robiła to automatycznie, myśląco kolejnej nieprzyjemnej rozmowie z aroganckim tłumaczem.

Machinalnie wyciągnęła z kieszeni kolorowej koszuliw duże geometryczne wzorybiałą chusteczkę w drobne

11.

jasnofloletowe kwiatki i pewnie odruchowo wrzuciłaby ją dopojemnika z jasnym praniem, gdyby nie zadzwonił telefon.

- Co słychać, kochanie, jak zaliczenie?

- rzuciła, pospieszniesadowiąc się na kuchennym krześle.

- Bardzo dobrze, jestem zwolniona zegzaminu.

-To co się stato?

Macierzyński radar Marianny na ogót nieomylnie odbierał najdrobniejsze wahania nastroju córki.

Nawet przeztelefon.

- Nic.

Po prostu jestem zmęczona.

Wróciłam do domu,a dziewczynyzrobiły w kuchnitaki sajgon, że ręce i nogiopadają.

Marianna miała już na końcu języka pytanie: "To dlaczego nie wróciszdo domu?

", powstrzymała się jednak,choćjeszcze nie pogodziła z decyzją Ireny owyprowadzce dotrzypokojowego mieszkania na drugim końcu miasta, wynajętego z dwiema koleżankami.

Nie rozumiała,dlaczegodwudziestodwuletniadziewczyna"musi się wyprowadzić,żeby dorosnąć".

Jejsamej nigdy by to nie przyszło do głowy.

Irytowało ją całkowite zrozumienie ipełne poparciePiotra.

Irytowałoją,że Irena dużo mniej potrzebuje matkiniż matka jej.

Irytowała ją własna irytacja i.

- Rozumiem- rzuciła możliwie obojętnym tonem.

- Tomoże wpadnij na obiad albo na kolację.

jak ci wygodniej-dodała pospiesznie.

- Mamo,przecież byłam nakolacji przedwczoraj.

-zaczęła zniecierpliwiona Irena i natychmiast przerwała.

- Albo nie, wpadnę.

Muszę wam cos powiedzieć.

- O Boże, co się stało?

Marianna wstała gwałtownie.

- Nie, mamo, nie jestem w ciąży - zachichotałaIrena.

-Naprawdę mogłabyś sięzapisać najakiś przyspieszony kurspozytywnego myślenia.

12

- Więc co się stało?

- zapytała ponownie Marianna,aniprzezchwilę niezwiedziona raźnym tonem córki.

Zbyt dobrze znała go z własnego doświadczenia, by nie rozpoznawać go wgłosie Ireny.

- Odrzucili moje podanie.

Nie pojadędo Francji.

przynajmniejnie w tym roku akademickim.

Hurra!

- zakrzyknęła Marianna w myślach i błyskawicznie stłumiła tę niechlubną reakcję kokoszki, zadowolonej,że w gnieździe wszystko po staremu.

Spędziła tyleczasu,perswadując sama sobie, że roczny wyjazd Ireny, studentkiromanistyki, do Paryża to świetny pomysł, że nawet udałojej się w to uwierzyć.

- Składajod razu papiery na następnytermin - odpowiedziała.

-Już to zrobiłam- mruknęła Irena - ale mi smutno i źle.

- Rozumiem - roześmiała się Marianna.

- Żeberkapochińsku?

- Żeberka i czerwone wino.

-To muszęwysłać ojcapo wino.

- Idobrze.

Musi się ruszać, jak udało mu się zrzucić tyle kilo.

Efekt jo-jo czyha.

Pa, mamo.

Marianna odłożyła słuchawkęi zamyślona opadła nakrzesło w pozycji, na widok której jej ortopeda dostałby zapalenia korzonków.

Po chwili z namysłem spojrzała na trzymany wciąż w ręce staromodny skrawekbatystu, w którymożna było conajwyżej dyskretnie siąknąć na boku.

Odkiedy lo jej świeżo odchudzony mąż dyskretnie siąka?

- Możeszmi powiedzieć,skąd to sięwzięło w twojejkieszeni?

- zapytała, wchodząc do pokoju, tak spokojnie, żePiotr natychmiastodłożył "Rzeczpospolitą".

- Co?

Ależ Marianno!

Ciekawe, że za każdymrazem, kiedy mówiła to matkaalbo ktoś ze znajomych, parskała śmiechem.

Tymczasem

13.

w ustach Piotra nie wiedzieć czemu od jakiegoś czasubrzmiało to lekceważąco i obraźliwie.

Batystowa chusteczka w jasnofioletowekwiatki spoczęłana stole jak blady wyrzut sumienia.

Widocznie zbyt blady,bo Piotr już zdążył zasłonić się gazetą, której duży formatokazał się bardzo praktyczny.

Marianna łagodnym ruchemodchyliłaochronną płachtę, byw zdumieniu zobaczyć, żePiotr jest czerwony jak burak.

Chyba dla kontrastu.

- Wydawałomi się, że używasz jednorazowych.

-To źle ci się wydawało - odburknął.

- Ktośmusiał mipożyczyć.

Nie pamiętam, może coś wpadło mi do oka.

- Coś to pół biedy.

Gorzej,jeśli ktoś - mruknęła Marianna.

- Przestań!

Jakaś kobieta pożyczyła mi swoją chusteczkę.

To jeszcze nie powód dośledztwa,Marianko!

- powiedział Piotr tonem, jakim tłumaczy się dziecku, że nie otrzepie się po skokuz ósmego piętra, jak Struś Pędziwiatrz kreskówki.

Nie czekając na reakcję żony, wstał i gwizdnął na Kaprysa, dając sygnał dokolejnego spaceru.

Kaprys, śpiącysnemsprawiedliwego po spacerze sprzed dwudziestu minut, popatrzył napana z niedowierzaniem, ale dźwignął się posłusznie.

Wiadomo, że ludzie potrzebują dożycia ciągłychspacerów na świeżym powietrzu, a co się przy tym psy nachodzą, to już taka ich psia dola.

Marianna z westchnieniem powróciła do sortowania rzeczydo prania.

Było jej głupio, a tegorodzaju uczucia zwykłamaskować wzmożoną aktywnością domową.

Prawdopodobnie dzięki temu cieszyła się wśród znajomych i przyjaciółopiniąrewelacyjnej gospodyni.

Musiałaby się jednak drugiraz urodzić, by uznać to kiedykolwiek za osiągnięcie życiowe.

A szkoda.

Podobno istnieją kobiety, którym spokój ducha przynosi porządekw szafach i najbielsze z bielszych koszule męża.

Niestety, Marianna nie należała do nichz całą

14

'

pewnością,bo - jakosię rzekło - czynnościzwiązane z wybielaniem oraz rozmazywaniem chusteczek higienicznychpo czarnej odzieżywykonywała automatycznie.

Wszystkopoukładane jak w pudełeczku, wszystko znane i przewidywalnedo bólu.

Nic, tylko się cieszyć.

Tylko dlaczegorównoułożone swetry napółce wprawiałyjąco najwyżej w melancholię?

Zadowolona?

Chyba nie bardzo, zważywszy na ilośćproszku do prania wysypanegozezbyt gwałtownieprzechylonego pudełka, Stanposiadania sprawdzony, wszyscy naswoim miejscu, o co jeszcze chodzi?

Czyżby o nieczyste sumienie?

Podobnonie ma miłości bez zazdrości, ale z całąpewnością istnieje zazdrość bez miłości i była to myśl, którą Marianna ostatnio wciąż odsuwała od siebie.

Gdy dawnoma sięza sobą czterdziesteurodziny i dwudziestą rocznicę ślubu,trudno nie bać się takiej refleksji.

Jeszcze trudniej wmawiać sobie namiętne uczucia i fascynację po tylu latach małżeństwa.

Zresztą, czy Piotr kiedykolwiek był jej fascynacją?

Zastosowała go jakkompresna bolesnemiejsce po fascynacji, która prysła jakbańkamydlana.

Właściwie nie prysła, tkwiła w środku jak drzazga, ale dała sięprzyklepać i znieczulić na tyle, by możnabyło pomyśleć o kimś innym.

O kimś pewnymi bezpiecznym, kto zapewni.

Nie, nie, nie przesadzajmy.

Po prostu- innym.

Stanowili zPiotrem zaprzyjaźnioną i nieźlerozumiejącąsię parę, choć chyba nigdy nie przeszli fazy wzajemnego zauroczenia.

No i bardzo dobrze, każdy rozsądnyczłowiekprzyzna, że przyjaźń i zrozumienie to podstawa długoletniego szczęśliwego pożycia.

A żenigdy nie kochali sięna łącepełnej kwiatów?

Mój Boże,po cóż pielęgnowaćtakie tandetne wyobrażenia!

15.

Marianna machinalnie włączyła najpierw pranie, a potem komputer.

Musi skończyć dzisiaj poprawianie tejksiążki,choćby miała siedzieć do późnej nocy.

Musiskończyćdzisiaj tę redakcję, żeby już więcej nie zastanawiać się,o cojejwłaściwie chodzi.

"Krzyknęła i uniosłabiodra, wychodząc na spotkaniepewnym, mocnym pchnięciom.

Wydawało jej się, że jej ciało rozpływasię w jakąś ciepłą substancję, która rozstępujesię na jego przyjęcie, zaciska się wokół niego i uwalnia gotylko po to, by przyjąć go z powrotem.

"

Skoncentruj się!

Marianna przywołała się do porządku.

Przecież wiesz doskonale, że podobne opisy tojedynie precyzyjna strategia marketingowa obliczona na wyposzczonepanie w średnim wieku.

Fabularyzowane fantazje dlatych,którym łóżko służy tylko do spania.

Tak jak tobie,kotku,jaktobie.

Ironia była w tym wypadku zupełnie na miejscu.

Oddwóch lat Marianna prowadziła cieszący się ogromnym powodzeniem serwisinternetowy www.

romans.

pl. Wymyśliłago udręczona rutynąredaktorską wwydawnictwie specjalizującym się w ckliwych romansach,które sprzedawałysię w nakładach, o jakich śnili awangardowi prozaicy.

W myśl zasady:

każdemuto, na czym mu najmniej zależy, pomysł potraktowany początkowo nieco po macoszemuprzez szefa okazał sięstrzałem w dziesiątkę.

Niestety,rychło stało się jasne, żekodowaniew HTML-u jestjeszcze bardziej rutynowei żmudne niż redagowanie schematycznych fabuł.

Pewniedlatego większość energii Marianna poświęcała teraz moderowaniu dyskusji na serwisowym forum.

Cieszyło się takąpopularnością,że reklamodawcy ustawiali się w kolejkach.

W ciągu roku serwis stał się niemal samowystarczalny finansowo,a dział promocjiwydawnictwa coraz częściej przekonywał się,że tytuły polecane w serwisie sprzedają się najlepiej.

16

Marianna dyskutowała więc z zapałemo partnerstwiew związku, seksie z nieznajomym, punkcie G i orgazmiewielokrotnym, choć akurat dwaostatnie uważała za zjawiska mitologiczne - opisane szczegółowo, acz nieistniejącezbiorowe wyobrażenie damskiej części ludzkości.

Doradzała, wypowiadała sięszczegółowo i szczerze mówiąc, rnądrzyta się jak opętana.

Wiedziała,jak dowcipnie i inteligentniedyskutować z internautkami od lat piętnastu do stu o miłości i seksie.

Nie widziała tylko, a raczej nie chciała widziećjakbardzo deficytowym towarem stały się onew jej własnym życiu.

Aleprzecież nie możnamieć wszystkiego,prawda?

Irena z westchnieniem odsunęła talerz.

- Niechktoś to ode mnie zabierze, bo nie wyjdę stąd

owłasnych siłach.

- Ten ktoś musi przeczekać tymczasowy odpływ krwiz całego ciała do żołądka - wystękała Marianna, z przerażeniem wpatrując się we własny talerz.

Obie lubiły żeberka, a ponieważ Piotrodpadł po jednejporcji - wiadomo, efektjo-jo mogły je dzisiaj lubić w ilościach większych niż zwykle.

Niemogąc widocznie znieśćwidoku rodzinnegoobżarstwa, a może ze względu na wymogidiety.

Piotr opuścił je przy pierwszymnadarzającym siępretekście, bezceremonialnie wmawiając nieszczęsnemuKaprysowi, że ów marzy o wieczornej przechadzce.

Gdybynie byłytak.

osłabione, być może nawet zwróciłyby na (Q

uwagę.

- Boże, jestem nienormalna- jęknęła Irena znad ostatniego kieliszka czerwonego wina.

- Przecież miałam sięoszczędzać dziś i jutro.

Wpiątek idę na wieczór panieński.

- Znowu?

Irena wzruszyłaramionami.

17.

- Około trzeciego roku robi się gwałtowny ruch w interesie.

Najlepiej złapaćmęża przedpracą magisterską.

- Coś takiego?

- zdziwiła się Marianna.

-A ja myślałam,że to tylko na polonistyce.

- Mamo- roześmiałasięIrena.

- Na każdym wydzialepełno jest idiotek, dla których studia to przede wszystkimokazja do złapania faceta.

Jakieto szczęście, że dzieci wiedzą tak matoo przeszłości rodziców, pomyślała Marianna, przyglądając się córcez czułością.

Co tu dużo gadać.

Wswoim czasie należała do awangardy "idiotek".

Rzecz jasna, nawet łamanakołem nie przyznałaby się wtedy, że strukturalizm ihermeneutyka, wbrewpozorom,obchodzą ją dużo mniej niż pewność i bezpieczeństwo stałego związku.

Na szczęściePiotr znalazł sięsam, błyskawicznie zaszła w ciążę i wszystkiedecyzje "podjęty się same", oszczędzającjej gorączkowych poszukiwań,a potem skłaniania delikwenta do pisemnego potwierdzenia uczuć.

- Aty?

- zapytała, odsuwając od siebie niewygodnemyśli.

- Co ja?

Pytasz, czyszukam faceta?

- Irenawyciągnęłasię na kanapiei uśmiechnęła do matki lekko kpiąco.

-Nie.

Poczekam, aż sam się znajdzie.

- Gdzie?

-Nie wiem, ale to lepsze niż filozofia "bierz, co jest, potem pomyślisz, co z tym zrobić".

Marianna nie odezwała się tylko dlatego, że nie wiedziała właściwie, czyzaprzeczyć, czy wręcz przeciwnie, przyznaćcórce rację.

Tymczasem wolała zebrać talerze, załadowaćzmywarkę, nastawić wodę na herbatę, słowem, wykonaćczynności, które niezawodnie zwalniają z dalszej rozmowy,a czasami również z myślenia.

18

Bóg jeden wie, ile pracyi energiiwkładała MariannaŁącka w skrupulatnewypełnianie obowiązków idealnej żony i matki.

Było to może o tyle zrozumiałe, że sama wychowała się w zasobnej i schludnej rodzinnej lodówce.

Późnedziecko przypadkowego i rozpaczliwie niedobranegomałżeństwa,dorastała w domu, w którym natężeniewzajemnych pretensji rodziców uniemożliwiało jakiekolwiek porozumienie.

Rozmowa ojca z matką na dowolnytemat nieuchronnie kończyła się awanturą.

W tym przedziwnym teatrze nabrzmiałego urazą milczenia i nagłychwybuchów Mariannie wyznaczono rolę widza, a czasami- kiedy jednakcoś trzeba byłoustalić wspólnie - awansowano ją na suflerkę albo garderobianą któregoś z chimerycznych aktorów.

Musiała podrosnąć i zacząćsię rozglądaćpo świecie, byuświadomić sobie, żenigdy nie widziała rodziców przytulających się czychoćby żartujących między sobą.

Jako dziecko dowiedziała sięz filmów o tym, że małżeństwa sypiająw jednym łóżku.

Kiedy podzieliła się tymodkryciemz przyjaciółką z klasy, ta zaniosła się śmiechem.

Marianna,poinstruowana szczegółowoo tym, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami sypialni, uznała rzecz za absurdalną.

Z ulgąwróciła do domu,gdzie dorośliz całą pewnością nie wyczyniali w łóżkach głupot, tylko spali - każdew swoim pokoju.

Nie była dzieckiem zaniedbanym, skądże.

Rodzicepakowali wjej wychowanie całą energię, której nie używali dobudowy swojego związku,bo nigdyby im to nie przyszłodo głowy.

Stanowili prężny zespół organizujący, dowożący,oklaskujący z entuzjazmem wszystkie jej sukcesy i współczujący w niepowodzeniach.

Sprawni, choć osobni towarzysze (jej)życia.

Na szczęście lub nieszczęście, Marianna nigdy nie miałaproblemów z tym, żeby sprostać oczekiwaniom rodziców.

19.

Oczekiwania ojca dotyczyły zresztą wyłącznie jej rozwojuintelektualnego, a właściwie kolekcjonowania świadectwz wyróżnieniem w ciągu całej kariery szkolnej.

Fakt, że jegożyciowym ideałem jest to, aby byłabardzo dobrą uczennicą,mgliście zdumiewał Mariannę, ale nigdy nie przyszło jejdogłowy, abybliżej się nad tym zastanowić.

Matkazawszeakceptowała ją taką, jaka była.

Niewiele zmieniło się nawet wtedy, gdy w ciągu kilkunastu miesięcy Marianna przerosła matkę o głowęi w ciągunastępnych przeistoczyła się w wysoką szczupłą kobietęo chłopięcej sylwetce i twarzy, na widok której koledzy zaczynali bełkotać, a ich ojcowie - gapić się nie do końcaukradkiem.

Weszła wdorosłośćlekko przygarbiona i z długimiblond włosami, które starannie ukrywały klasycznerysytwarzy, głęboko przekonana, że skrupulatne wypełnianiecodziennych obowiązków stanowi wystarczającą gwarancję życiowego sukcesu,a sukces należy jej się z tego prostego powodu, że jest mądra, miła i grzeczna.

Jak tonajlepsze uczennice w klasie.

Rozdział 2

Od pięciu lat Michał Lipiński był redaktorem naczelnymmiesięcznika "Omnibus",stanowiącego polską mutację znanego w całym anglojęzycznym świecie pisma popularnonaukowego.

Regionalny mutant skupił wokół siebie grupęspecjalistów i entuzjastów, których działalność już dawnowykroczyła poza rutynowe tłumaczenia tekstów.

Michał tuż przed habilitacją zrezygnował z pracy nauczelnii wszystko wskazywałona to, że była to jego najlepszadecyzja zawodowa.

Został właśnie laureatem prestiżowejNagrody im.

Stefana Banacha za "szczególną aktywnośćw popularyzacji nauki".

I oto teraz uczestniczył w uroczystym bankiecie firmowym,który zamiast dostarczyćmu przyjemności, wywołał znużeniei złość.

Każdy normalny człowiekczuje rozdrażnienie, żonglując talerzem i kieliszkiem w przerwach pomiędzy serdecznymiuściskami dłoni.

Odstawiając talerz i kieliszek po raz nie wiadomo który, Michał zrozumiał wreszcie, dlaczego wielcy tegoświata podczasbankietów sycą sięwyłącznie atmosferą.

Przynajmniej mają pewność, że nikt nie nakryje ich na wydłubywaniu ości ztuńczyka inie sfotografujez otwartymiustami.

To samo rozdrażnienie od dłuższego czasu budziło Michała przed świtem.

Początkowo był przekonany, że budzi

21.

go nadmiar energii i nowych pomysłów.

Miał jednak na tyleodwagi,by przyznać w końcu, że budzi go strach.

Po prostu.

Strach przed życiem, w którym nie wydarzy się jużnicbardziej znaczącego niż.

ślub syna i ewentualnenarodzinywnuka.

Zdawał sobiesprawę, że to klasyczny objaw kryzysu wieku średniego, banalna reakcja na "syndrom zamykającychsię drzwi", można by rzec, odrą czterdziestoparolatka.

Obserwował to przecież od paru latwśród znajomych i przyjaciół.

Ale wszystkiesprośne dowcipy, jakie wypowiedziałpodich adresem, stanęły mu teraz kością w gardle.

Niczymnie dało się zagłuszyć dojmującego poczucia, że na nic jużnie czeka,niczego się niespodziewa, a rutyna jego nocyi dninapawa gośmiertelnym przerażeniem.

Zbyt rzadko nosił garnitur, by czuć się wnim dobrze.

Przestępował z nogi na nogę, próbując wolną ręką rozluźnićjużdawno rozluźniony krawat.

W narastającej panicesłuchał wywodówswego przyjaciela, a zarazem zastępcy.

Samnie wiedział, czemu aż tak irytują go rozważania o naturalnymwygasaniu życia uczuciowego i erotycznego poczterdziestce, którymi Igor raczył go od kwadransa.

- ...

iponowna koncentracja na rozwoju duchowym, zarzuconym na czas budowania gniazda.

- Igor, co ty pieprzysz?

Jaka ponownakoncentracja?

- Oczywiście, przecież pierwsza faza to okres dojrzewania i pytań o sens życia, twoje miejsce w porządku wszechświata.

-Stary, poważne pytania wieku dojrzewania?

Były dwa:

czy aby na pewno onanizm nie rzuca się na mózg i jak by tuwreszcie dorwać jakąśpanienkę, bo ręka już mdleje!

- Nie bądźprymitywny!

Otak,ten sam tekst słyszał niemal codziennie wdomu.

W zależnościod sytuacji był prymitywny, bo myślał tylko

22

o dupie (własnej żony, zresztą), był prymitywny, bo wolałsteki niżmakrobiotyczne eksperymenty Pauliny, był prymitywny, bo nie chciał przemeblować sypialni, mimo że ichmałżeńskie łóżko stało na wprost drzwi, a więc zgodnie z filozofią feng shui - w pozycji śmierci.

Był prymitywny,bo pytał, czy rachunki za wywóz śmieci zostałyopłaconew terminie, zamiast kontemplowaćpiękny dzień i samotnego krokusa w ogródku.

Możei był prymitywny, a jego potrzeby były nadwyraz proste.

Możewłaśnie dlatego zespokojną rezygnacjąznosi} kolejne fale fascynacji Pauliny buddyzmem, szamanizmem, czortem, diabłem i jego matką, i cholera wie czymjeszcze.

Był prymitywny, więc opłacał bez szemrania najpierw jogę, a teraz lekcje tai-chi, widząc wyraźną różnicęmiędzy nadal sprężystymi zgrabnym ciałemPauliny a tym,co wylewało się lub - zgodnie z prawem grawitacji- zwisało z kobiet w jej grupie wiekowej.

Igormilczał nieco obrażony.

Michał rozejrzałsięza kelnerem roznoszącymdrinki.

Wiedział doskonale, coprzywróciłoby radość życia Igorowi pogrążonemu w dorabianiuideologii do swojego osamotnienia, ale nie miałzamiaru mówić tego głośno.

Wtedy todopiero wyszedłby naprymitywa.

Dlatego nic niemówiąc, podał swemu zastępcykieliszek czerwonego wina.

Lepsze to niż nic.

- Uważaj, Michał - trącił go udobruchany Igor.

- Kolejna fala hołdów.

Niedzielaprowadzi damskioddział.

- Byle nie całowały po mankietach, bo się nie wytłumaczę ze śladów szminki - mruknął Michał.

Dyrektor artystyczny Agnieszka Niedzielska swoim zwyczajem zmiażdżyła laureata w niedźwiedzim uścisku.

- Jesteśnaprawdę kochanym omnibusem.

Jeszcze razgratuluję.

Spóźniłam się na część oficjalną.

Znowu aferaw drukarni.

Któregoś dnia odgryzę nos temu nowemu

23.

dyrektorowi.

A gdzie żona?

-wyrzuciła z szybkością karabinu maszynowego.

- Jak zwykle.

Na lai-chi - odparł z krzywym uśmiechem.

- Ale jak to,przecież to twój wielki dzień.

- Dopieroteraz Agnieszce udało się ugryźć w język.

Ale nie jej, pomyślał Michał, wzruszając ramionamiz głupawym uśmiechem.

Nie zdążył jednak nic powiedzieć,bo cały, w stu procentach sfeminizowany, dział graficznyrzucił się, by uściskać naczelnego.

I wtedy ją zobaczył.

Trzymała się nieco z boku, wyraźniezakłopotana bezceremonialnością zbiorowych gratulacji.

Dopiero zakończyła okres próbny w dziale multimediów,sam przecież podpisywał jej umowę.

Nawet nie mógł udawać, że nie wie, ile ma lat.

Dwadzieścia sześć.

Dwadzieścialat mniej niż on.

Agnieszka byłazachwyconajej projektemnowej witryny internetowej czasopisma,a onbył.

no cóż- rozdrażniony.

Rozmawiali ze sobą raz czy dwa, ale i bez tego natychmiast wyczuwał jej obecność nawet w najbardziej zatłoczonym pokoju redakcyjnym.

Parę razypochwycił jej uważnespojrzenie na zebraniu, ale był wówczas tak skoncentrowanyna bieżącychsprawach, żezakonotowat je na pól świadomie.

Jednak zapamiętał to szczególne spojrzenie, które odczuwał dojmującodużoponiżej oczu.

Ciekawe, kto ją tuprzyciągnął.

I kto ją ubrałw to straszne cośz falbankami?

Z całąpewnością niebyła w jego typie.

Przecież zawszewolał szczupłeblondynki.

Bardzo wysoka, ciemnowłosa,wybujała.

Uważniejsze spojrzenie doszukałoby się w tej bujności zapowiedzi nadwagi, ale spojrzenie Michała było w tejchwili raczej rozbiegane niż uważne.

- Gratuluję - powiedziała, gdy w końcu tłum wokół Michała stopniał, a Agnieszka i Igor udali się na podbój stołu

24

z gorącymi daniami.

- Trudno mi powiedzieć coś sensownego,bo.

-- urwała zakłopotana.

- Muszę zadać kretyńskie pytanie,

- Słucham?

- odpowiedział zaskoczony.

- Agnieszka powiedziała mi, że wszyscy w redakcjijesteście, to znaczyjesteśmy, naty.

To znaczy nie wiem, uff- byłajuż czerwona jak burak - czy my jesteśmy na ty?

- Michał -bez zastanowienia wyciągnął rękę.

-Weronika.

Dopiero kiedyuścisnął jej chłodną dłoń, zorientowałsię, żejest spoconyjakruda mysz.

Bogu dzięki, długa marynarka skutecznie maskowata jednoznaczny dowód jego.

rozdrażnienia?

Bronił się jak lew, kiedy sprzedawca zaproponowałmu ten fason marynarki, aleteraz myślał o nimniemal z czułością.

- Gratuluję, naprawdę.

Pewnie nawet nie wiesz, że przeztrzylata pracowałamjakowolontariuszka przy waszych festiwalach nauki.

Stal, nie wypuszczając jej ręki, próbującdesperacko wymyślić błyskotliwą odpowiedź,nie, jakąkolwiek odpowiedź.

- I co teraz?

- Naprawdę powiedziałto na głos?

- Nie wiem - odpowiedziała spokojnie i już bez cieniazakłopotania popatrzyła mu w oczy.

Cofnęła rękę na widokpowracającej triumfalnieAgnieszki.

- Jestemaniołem i przyniosłam mojemu szefowi coś naząb - oświadczyła Agnieszka,wciskając Michałowi plastikowy talerz grillowanych mięs.

- Dużo i niezdrowo.

- Niezdrowo?

Masz szczęście, że nie ma Pauliny.

- O tak, wiem, skracam ci życie o jakieś półtorej godziny - parsknęła Agnieszka.

- Spróbuj, Weronika, pycha!

Podała dziewczynie plasterek polędwicy wprost do ust,a przyglądający się temu Michał poczuł, że zachwilę dostanie udaru.

Za takie usta Amerykanki oddają chirurgom sporączęść swojego ubezpieczenia emerytalnego.

25.

- Kto to jest Paulina?

- zainteresowała się Weronika.

- Żona szefa - Agnieszka wyręczyła Michała.

- Mistrzynikuchni wegetariańskiej.

Najlepsze pierogirazowe w mieście.

Gdyby byłamniej zajęta zawartością swego talerza, zauważyłaby pewnie lekki uśmiech i spojrzenie, jakie Weronika postała Michałowi.

Być może dostrzegłabyrównież minęMichała ugodzonego tym uśmiechem ispojrzeniem niemalw splot słoneczny.

Na jego szczęście w tej samej chwili dotarł na bankiet spóźniony profesor Igański, jeden z filarówrady naukowej "Omnibusa" i Komitetu Badań Naukowych.

- Jadę prosto z posiedzenia - wyjaśnił Igański.

-Zapraszam - powiedział Michał.

- Bufet jest naprawdęinteresujący.

- To wspaniale.

Komisje KBN-u żywią się niestety wyłącznie ideami i herbatą.

Proszę mi jeszcze tylkopowiedzieć.

- Igańskiprzerwał, widząc, że jego rozmówca rzucaniespokojne spojrzenie w głąb sali.

- Słucham, panie profesorze- oprzytomniał Michał.

-Co z prenumeratą?

Ruszyła?

- Pełną parą.

Chcemyzainteresować tym również gimnazja.

-Pewnie.

Czym skorupka za młodu nasiąknie.

Ostatecznie dla kogo wydaje się pisma popularnonaukowe?

Przecież niedla naukowców, którzy piszą do nich artykuły.

Michał uśmiechnął się od ucha do ucha, alezdobył sięna odpowiedź dyplomatyczną:

- Myślę, że niektórzyz nich zgodzilibysię z panem profesorem.

Igański poklepał go zezrozumieniem po ramieniu i zajął się bufetem.

Wyszli z bankietu dużą grupą, szczegółowo dyskutując,kto kogo odwiezie.

Nic niemusiał robić ani mówić.

26

- Weronika, tydo Michała- zdecydowała Agnieszka.

-Już się nie zmieści!

Jolaz promocji wysunęła krótko ostrzyżoną głowę, pokazując zbity tłum kłębiący się w przestronnym minibusie.

Samochód stanowił jedyny dowódna to, że kiedyś rodzinaLipińskichlubiła spędzaćze sobą czas, a nawet razem podróżować.

- A ty co tam robisz?

- zdziwił się Igor fałszywie.

Tajemnicąpoliszynela był subtelny, choć bezskuteczny taniec godowy Joli wokół Michała.

- Na Saską Kępę przezMokotów?

Wskakuj domnie,bo będzie mi smutnojechaćsamemu.

- Mieszkasz na Mokotowie?

- Michał zapytał Weronikępółgłosem.

-W którym miejscu?

- Na Dąbrowskiego.

Opiekuję się mieszkaniem.

- To jesteście sąsiadami - oznajmiła Agnieszka, całującMichała na pożegnanie.

- Do poniedziałku.

- Pewnie - mrugnął do niej- o ile układ planet pozwoli.

Na sztywnych nogach podszedł do swego samochodupełnego rozdokazywanych współpracownic.

Tyle razy prowadził taki wesoły autobus - a może raczej omnibus - gdywracali ze szkoleń, imprez i przedłużonych zebrań, tylerazy wygłupiał się z nimi, a teraz co?

Stupor.

I dawno zapomniany skurcz żołądka.

Pokwadransie zostali sami.

Michał odwiózł Weronikędo domu i zdobyłsię nawetna dowcipny komentarz, gdyokazało się, że to dwieprzecznice od niego.

Na powitanie wybiegła tylko Samba, uroczy, choć niecopokraczny owoc miłości seterki i okolicznego casanowymieszanego pochodzenia.

Michał od dawna podejrzewał, żetojedyna kobieta w tym domu, która darzy goszczerymoddaniem i miłością.

27

"A.

Z pokoju syna dochodziły odgłosy pojedynczych strzałów i przedśmiertne jęki.

Jędrek przechodzi} ostatnią misjęswojej najnowszej gry i klika!

jak oszalały, próbując zlikwidować na oko dwudziestu złych.

- Gdzie mama?

- zapytał Michał.

- Śpi - odparł Jędrek półprzytomnie.

-Co?

- Chiński lekarz kazał jej zmienić rytm snu i czuwania.

Położyła się spać o ósmej.

- Świetnie -mruknąłMichał.

-No, nie wiem.

Będzie teraz wstawać o czwartej.

Ale zato ziółka dostaia tym razemtylkodo picia.

Ostatnim razem, kiedy Paulina leczyła kręgosłup u mongolskiego specjalisty, ten okadzał ją mieszanką ziół.

Przychodziła do domu, śmierdząc maryśką na kilometr.

W końcu Michał poprosił, by zmieniła terapeutę, nie chcąc, żebydorastającysyn uznał tęcharakterystyczną woń za jedenz miłych zapachów rodzinnego gniazda.

- Mam wreszcie szansę na najwyższą ocenę, tato.

-Świetnie - ucieszy} sięMichał.

- Z czego?

Matematyczka się odobraziła?

- Tutaj, w grze.

Mam szansę na kategorię "cichy zabójca".

- A co miałeś dotychczas?

-"Psychopatyczny morderca".

- Szkoda, że skrytobójstwo nie jest przedmiotem maturalnym - westchnął Michał i gwizdnął na psa.

- Samba,spacerek!

- Tato, wychodzisz?

- Dziecko odkleito się nasekundęodklawiatury.

-Błagam, kup w nocnym karton mleka.

Mama prosiła, ale na śmierć zapomniałem.

- Co za problem?

Wstaniesz raniutko iskoczysz.

- Tato!

- jęknął Jędrek.

-Proszę!

- Dobra.

Będziesz mi wisiałprzysługę.

28

To śmieszne,myślał, nadkładając drogi tak, by przejśćwzdłuż bloku, przy którym wysadził Weronikę jakieś półgodziny temu.

Oco mu właściwie chodzi?

Zdumiał od jednego powłóczystego spojrzenia młodej laski?

Nie onapierwsza i nie ostatnia.

W końcu był ulubionymnaczelnym,czyż nie?

Samba nie cierpiała zostawać pod sklepem.

CałarodzinaLipińskich bita światowe rekordyw dyscyplinie "błyskawicznezakupy", bo sukapotrafiłajazgotać tak, że nawetmiejscowi pijaczkowie wpuszczali jej właścicieli poza kolejką do kasy.

Michał chwycił karton z mlekiem i kłusem dopadł kasypo totylko, by stwierdzić, że w portfelu ma jedynie samotną stówę.

Młodakasjerkaprzewróciła wymownie oczami.

Zaczął błyskawicznie przeszukiwać kieszenie pełen corazbardziejmorderczych uczuć pod adresemhałasującejwytrwaleSamby.

- Nie szukaj - usłyszał z tyłu.

- Proszę todoliczyć domojego rachunku.

Weronika podała kasjerce garść drobnych, wyjmującjednocześnie z koszyka dwa desery waniliowe i pieczywo.

Zdążyłasię jużprzebrać.

W luźnych spodniach i bawełnianejbluziewyglądała o niebo lepiej niż w chybionej kreacji bankietowej.

- Dzięki -uśmiechnąłsię Michał.

- Co zaspotkanie!

Nie boisz się wychodzićsama o tej porze?

- Zależy.

Pusta lodówka to dla mnie bardzosilna motywacja.

Chybawidać - zachichotałaWeronika, klepiąc sięw biodro.

Wyszli razem.

Sambazaczęła szczekać jeszcze głośniej,tymrazemz radości.

Michał minąłją spacerowym krokiemi ruszył za Weroniką, zapatrzony wjej rozpuszczone prostewłosy.

29.

Pies zbaraniat.

Na chwilę zaległa cisza, po czym ulicęprzeszył żałosny skowyt.

- Orany, zostawiłem psa!

- zawołał Michał ibiegiem ruszyłz powrotem, ścigany śmiechem dziewczyny.

- Nie przejmuj się - krzyknęła za nim.

- Mojej matcezdarzasię to regularnie.

Jak miałsię nie przejmować, jeśli pierwszy raz od.

niewiadomokiedy rozmawiał z kobietą, która nakolację wcinadwa desery budyniowe, mając w nosie zabójcze kalorie, a onnajchętniej.

Wystarczyło, żerozpuściławłosy, a zapomniało własnympsie!

- To na razie- już otwierała drzwiklatki schodowej.

-Pewnienie dasz się zaprosićna deser budyniowy?

Do domu, żałosny idioto!

Jeszczechwila idasz się jej zaprosić na wszystko, czego tylkozechce,chociaż w życiu niewziąłeś do ust tego waniliowego świństwa.

- Nie, mam jeszcze spororoboty - skłamał.

-Wysiłek umysłowy w nocy jest bardzo niezdrowy

- parsknęła kpiąco.

- A zaraz,co to są pierogi razowe?

- Pierogi razoweto jest coś, czego się nie tyka, nawetpodczas napadu wilczego głodu,gdy w całymdomu nie manic więcej dojedzenia - powiedział bez mrugnięcia okiem.

-Dzięki za drobne.

- Nie ma sprawy - rzuciła oddrzwi.

- Zwrócisz w naturze.

Przez cały ranek szukał Agnieszki.

Większośćwspółpracujących agencji reklamowych od dawna skarżyła sięnaprzestarzałą okładkę "Omnibusa".

Po rozmowach z szefowąmarketingu miał już pewność, że nie da się dłużej zwlekać.

Jeśli szybko czegoś sami nie wymyślą, ktośw końcu przekonawydawcę, że najlepiej sprzedają się roznegliżowane panienki, i zostaną z ręką w nocniku, a raczejz panienką naokładce.

30

W końcu, kolejny raz lustrując ciasnepokojeredakcyjne,dostrzegł Agnieszkę w dziale multimediów.

Musiałatkwićakurat w miejscu,od którego postanowił trzymać sięmożliwie jaknajdalej po kilku bezsennych nocach spędzonychw towarzystwieSamby, brandyi niemieckich programówerotycznych!

Stalą z Weroniką ijednym z operatorów, gwałtownie gestykulując.

Westchnął i ruszył w ichstronę.

- Dzięki temu od razuna wierzchu masz informacjęo zawartości witryny - tłumaczył chłopak.

-Ile to się będzie ładowało?

Godzinę?

- pytała Weronika, z trudem hamując złość.

-Strona startowa niemoże tyle ważyć!

Po to jest link "Mapa serwisu", żeby można to było ukryć.

- Ate kolory?

- odezwała się Agnieszka.

-Wybacz, Jasiek, ale to ma niewiele wspólnegoz wyjściowym projektem.

- Przecież chciałyście kolory ziemi - zdziwił się Jasiek.

-Ale to nie są kolory ziemi.

- Weronikapostukatawmonitor.

- Przepraszam, muszę wam porwać Agnieszkę - wtrąciłsię Michał.

- Jasiek, onemają rację, niestety.

Weronika posłała mu wdzięczne spojrzenie,poktórymnatychmiast poczuł, że jest mężczyzną, na szczęście Agnieszkazebrała się natychmiast.

- Twardasztuka -rzucił Michał, zamykając drzwi swegogabinetu.

-Kto?

Weronika?

- Agnieszka przysiadła z boku.

-ibardzo dobrze.

Zbyt długo traktowaliśmykomputerowców jak święte krowy.

Trafiła kosa na kamień.

- Nie dasobiewcisnąć kitu?

-Jak widać.

Podoba ci się?

- Widząc jego pytające spojrzenie, dodała: - Weronika.

- Może.

-Uważaj.

31.

- Nie gustuję w nieletnich - zaśmiał się trochę nerwowo.

-Ona od dawnajest peinoletnia.

Uważajna siebie.

- Bo co?

- wzruszył ramionami.

-Rozumiem.

Trzebabyło zapisać się z Pauliną natai-chi - żartował, ale czuł siętrochę jak dzieciak przyłapany z ręką w słoju z cukierkami.

- Może to wcale nietakigłupi pomyst - mruknęłaAgnieszka.

Wtym momencie do pokoju weszli Igori Marta, szefowa działu marketingu "Omnibusa".

- Michał, nieuwierzysz,jaką reklamę chcą u nas zamieścić!

- zawołał Igor od progu.

- Najnowszy projekt Microsoftu na wyłączność?

- Michał uśmiechnął się kwaśno.

Pozyskiwanie reklam nie było nigdy mocną stroną"Omnibusa",a większośćreklamodawców nie widziała specjalnychkorzyścize współpracy z czasopismem popularnonaukowym.

Marta usiadła z rozmachem i zaczęła głośno czytać z jedyną w swoim rodzaju intonacją lektorów telezakupów:

- "Jak można przeniknąć organizm ludzki informacjamiterapeutycznymi jeszcze intensywniej i przez to skuteczniejleczyćalergie?

Odpowiedziąna to pytanie jest nowy aparat,w którym zastosowano dynamiczne pakiety impulsówz efektem odbudowującym lub tłumiącym".

- Chryste Panie, co to jest?

- jęknąłMichał.

- Tu dalej jest jeszcze lepiej.

- Igor wyrwał Marcie plikkartek.

-"Zastosowanie ich jednocześnie zewzorami częstotliwości właściwymi dla organizmui/lub substancji prowadzi do nadzwyczajnego działania terapeutycznego i zadziwiających zmian, często już krótko po odbytej terapii.

W dynamicznych pakietach multiimpulsowych zawarte sątakżereprezentatywnewzory częstotliwości skorupy ziemskiej.

".

32

- Dobra.

Już przestańcie - przerwa} ^ Micha}.

-Ja wiem, ja wiem - podskoczyła Agnieszka.

- To cośz tymi kulkami!

Wiem!

Odczulanie!

gy^ni z dzieckiem.

- Mówiszo biorezonansie?

- upewniał się yMichał.

- Brawo - ukłonił się - - Dociąż szef powinien cipotrącić z pensji za to, że zamiast popularyzowaćnaukę, ciągasz się po biorezonansach.

-Przepraszam bardzo -Agnieszka niedała się zbićztropu - robiłam to pozagodzinami pracy.

Jakby ci dziecko kaszlało od kwietniado września ^ to byśsię czepiał każdego pomysłu.

- I co, pomogło?

- zapytał Michałuprzejmie.

- Co miałonie pomóc - wtrąciła Marta.

- Zanim zaczną odczulać, najpierw robią testy, zktórychwynika, żedzieciak jest uczulony na resztę świata.

Dają mute kulki dopotrzymania i odczulają.

Gdy się potem okazuje, że jestuczulony już tylko na mleko czy roztocza, to rodzice oddychająz ulgą i się cieszą z efektu lerąpemy^nggg y/^m, sama biegałam.

Michał miał już na końcu języka opowieść o tym, jakPaulinatą samą metodą odzwyczajała go od palenia, ale powstrzymał się, widząc 1111?

Ig0"!

którego wiara w zdrowyrozsądekwspółpracownikówzostsda chybazdecydowanienadszarpnięta.

- Dobra,kochani,do kosza z tym zadecydował.

-Nie rzucisz nawetokiem nakwotę?

- zapytała Marta.

- Z całą pewnością nie wystarczy, żebym zrobił z siebiekretyna - mruknął Micbat.

-Uff - Igor odetchnął z ulgą - j^5,^ przestraszyłem.

Niedziela, naprawdę dałaś sobie to wcisnąć?

- A daj tymi świętyspokój- zdenerwowała się Agnieszka.

-Słyszeliście, co zrobiła ta mała ; multimediów?

- spytała Marta,zmieniając temat.

33.

- Mała?

- Agnieszka i Micha} odezwali się zgodnymchórem i po sekundzie jednocześnie wybuchnęli śmiechem.

- No tak, całkiem duża - parsknęłaMarta.

- Rozesłałado wszystkich gimnazjów, które mają pocztę elektroniczną,ofertę prenumeratyz wiosennym rabatem.

Zrobiła całą interaktywną stronkę ztapetami dościągnięcia w prezencie.

- Świetny pomysł - ucieszył się Michał.

-Ale.

-zaczął Igor.

- Otóż to - przerwała Marta.

- Świetny,ale cudzy.

Tydzień temu Jola poprosiła jąo przygotowanie bazy adresowej.

Dziewczyny miały świetny pomysł.

- ...

izamierzałyz nim wystartować w grudniu popołudniu, bo czekały, aż im informatyk wymyśli jakąś stronę - wpadł jej w słowo Michał.

- A jak namawiałem na kursprojektowania stron internetowych, to wszystkie zamknęłysię w kiblu, żebyprzeczekać.

Ibardzodobrze, że im ktośutarł nosa.

Zuch dziewczyna!

Szefowa marketinguwzruszyła nieznacznie ramionami,rzuciła krótkie spojrzenie milczącejAgnieszcei zmieniła temat,nie zamierzając analizować zalet Weroniki.

Michał,przeciwnie, chętnie przeanalizowałby je drobiazgowo, choć raczej nie w obecności świadków.

Pewnie dlatego niezastanawiał się ani przezchwilę, kiedy późnym wieczorem odebrał krótką wiadomość: "Niemogę zasnąć, bo nie ma cię tutaj".

Wstałsprzed telewizorai nie zważającna oburzenie Samby,powoli wyszedł z domu.

Jak to dobrze, że Jędreknocował u przyjaciela, z którymwkuwał historię.

Podobno.

Dopiero po miesiącu Michał uświadomił sobie, jakwielka musiała być jego gotowość,podświadome oczekiwanie,przyzwolenie na zmianę.

Wszystko potoczyłosię błyskawicznie,bez cienia wahań czy wątpliwości.

Chwilamiporażała go oczywistość, a możebanalność zdarzeńi rzeczy.

34

Euforia, niejako silą rozpędu, organizowała, usprawniała iuskrzydlała wszystkie aspekty jegożycia, o dziwo, nawetcodzienność małżeńską.

Doprawdy, jego stosunki z Paulinąod dawna nie układały się tak dobrze.

Nareszcie niczego od niej nie chciał!

Nie musiał się zastanawiać, dlaczego jej miesiączki zdarzają się co dwa tygodnie i trwają po dwa tygodnie, i dlaczego seks wtrakcie miesiączki musi prowadzić do natychmiastowego zakażenia dróg rodnych.

Nie musiał uczestniczyćw cotygodniowychwizytach Pauliny u matki, któranienawidziła go szczerze i bez osłonek.

Z wzajemnością zresztą.

Dotychczas wszelkie próbywykręcenia się od tego upiornego rytuałuskutkowały nagłymimigrenami typu"zawsze podwudziestej drugiej" lubtyleż nagłymi, co tajemniczymi infekcjami grzybiczymi wymagającymi długotrwałej kuracji,a przede wszystkim wstrzemięźliwości.

Zgodził się na przeniesienie sypialni do pokoju, który dotychczas służył obojgu do pracy, byłóżko znalazło się w strefie miłości, a jegokomputer w strefie dostatku materialnego.

Osobiście zakupił owalne lustra i dzwoneczki rozpraszające złą energię, choć zdecydowanieodmówił organizowaniadnia w zależności od wyników bieżącego horoskopu.

Paulina zdawała się w ogóle niedostrzegać, że mąż zasypia snemsprawiedliwego, ledwie przyłoży głowę do poduszki.

Zresztą celebrowała nowy rytm dobowy z właściwą sobieskrupulatnością.

Chodziła spać z kurami, mimo uszczypliwych uwagJędrka, który z wiekiem zdawał się tracić odpornośćna kolejne fascynacje matki.

Tymczasemchłopakw końcu uświadomił sobie, że przedmaturą nie ucieknie, i skoncentrował się na nauce tak, żeświata nie widział.

Nawet nie zauważył, żeojciec, który dotychczas spędzał noceprzy komputerze lub w stosie papierów, niemal codziennie wraca do domunad ranem.

35.

Michał kwitł, choć było dla niego oczywiste, że oszalał.

Zdarzało mu się docierać dodomu na chwilę przedchińskąpobudką Pauliny.

Zapytany oprzyczynę późnego powrotu,bełkota} coś o całonocnych tłumaczeniach i redakcjach.

Resztkamisit bronił się przed zaniedbywaniem lubzrzucaniem na współpracowników bieżącej pracy i tych niezliczonych działań, które uczyniły redakcję "Omnibusa"centrum aktywnego i twórczego środowiska.

Dopiero terazzobaczył,ile z jego cennych skądinąd inicjatyw było sposobem na zapełnienie pustki.

I jak wiele z nich żyło jużoddawna swoimżyciem i nie rozpadało się z miejsca, gdy przestał je kontrolować.

Rozdział 3

W piątek, zaledwie parę dni po długim weekendzie spędzonym u wspólnych znajomych na Mazurach, Piotr zaskoczył Mariannę, wracając z pracy wczesnym popołudniem.

Miał ją zaskoczyć jeszcze bardziej, ale nie wyczuła tego żadnym z sześciu zmysłów, kiedy wszedł do kuchni i powiedział po prostu:

- Musimy porozmawiać.

Marianna, niegdyś wielbicielka cynicznych mądrościOscaraWilde'a, wzorem mistrza uważała,że los niewysyłaheroldów w postaci dających się określić znaków.

Gdyw trakcie retrospekcji odczytujemy coś jako sygnały, są tozazwyczajzachowania czy odezwania, które powinny byłydać namdo myślenia, ale nie dały.

I otona chwilę przed tym, zanim usiadła z Piotrem przykuchennym stole, nagle poczuła się jak detektyw w przełomowym momencieśledztwa, kiedy wszystkie oglądane dotąd oddzielniei same z siebie nic nieznaczące kawałki układankiwskakują na swoje miejsce, tworząc zaskakującą, ale oczywistącałość.

Pewniedlatego, kiedy chwilę później Piotr oświadczył,że odchodzi, jedynym dającym się zidentyfikowaćuczuciemMarianny była idiotycznasatysfakcja, że mimo wszystkoprzeczuła, domyśliła się, nie dała się całkowicie zaskoczyć.

37.

Decyzja Piotra nie była ani groźbą, ani początkiem nowej gry małżeńskiej.

Okazało się, że lakonicznąinformacjępoprzedziły przygotowania, które pot godziny później pozwolity mu po prostu przystąpić do przemyślanego w szczegółach pakowania.

Po dwóch godzinach przyjechała furgonetka, a Piotr przetransportowałswoje rzeczydo siebie.

Toznaczydo tego nowego, nieznanego Marianniemiejsca, które od teraz miałobyć Piotrowym "u siebie",a które - jakprzyznał - szykował od pół roku.

Trudno powiedzieć, co bardziej zastanawiało w tymwszystkim Mariannę,która cały ten czasspędziła przykuchennym stole: decyzja męża czy jej własna ślepota.

Późną nocą udało jej się wreszcie wstać z krzesła i zdążyćna czas do łazienki,gdzie wymiotowaładługo, solennie i dodna.

Z pustką w głowie iw żołądku dotarła wkońcu do łóżka.

Mimo wszystko łatwiej było leżeć bezsennie,niżbezsennie siedzieć.

Z samego rana przyjechała Irena, która do północy rozmawiała z ojcemi nadal czuła wnogach ich nocny spacerz centrum na Koło,gdziemieszkała.

Weszła do domu, używającswoich kluczy, ibezceremonialnie wkroczyła od razudo pokoju matki.

- Żyjesz?

- zapytała retorycznie, bo Marianna siedziałaoparta o zagłówek łóżka i wpatrywała się w drzewa zaoknem, które w tym roku dorosły wreszcie do wysokościpierwszego piętra.

Marianna z trudem opanowałaautomatyczną reakcjęmatki, która nawet z oderwaną ręką podadziecku herbatęi nie zapomni zamieszać cukru.

Zresztąz oczami jak króliktrudno nawetprzed dzieckiem udawać pogodną obojętność.

No i dziecko jest już za stare, by dać się zwieść.

- A bo ja wiem?

- odpowiedziała szczerze.

W tym momencie rozległ się dzwonekdo drzwi.

38

- Podżadnym pozorem nie wpuszczaj tunikogo- wzdrygnęłasię Marianna.

Nie chcę, żeby mnie ktośoglądał w tym stanie.

- Wszystkopod kontrolą.

- Irena pomachała matce rękąw uspokajającym geście, otwierając jednocześnie drzwi swojej babci.

-Na wszelki wypadek zawezwałam posiłki.

Matka Marianny stanęła w drzwiach jej pokojuniecozdyszana, ale uzbrojona w paczkę ulubionych tabletek uspokajających, których zapach wprawiałw ekstazę jej kota.

- Mamo, błagam, tylko mnie nie pocieszaj!

- zawołałaMarianna iwybuchnęła płaczem.

- To ja może wyjdę z Kaprysem -bąknęła Irena trochęmniej zadowolona z pomysłu ściągnięcia babci.

Słusznie, bowidok płaczącej matki niepokoi iporuszadziecko w każdymwieku.

Niesłusznie, bo płacz w obecności własnejmatki nigdy jeszcze nikomu nie zaszkodził.

Tymbardziej że matka Marianny w milczeniu usiadła przy niejiobjąwszy jąramieniem, spokojnie czekała na rozwój wypadków.

- Wypłacz się -mruknęła.

- Gorzejjuż nie będzie.

- Co ty mówisz?

- wyszlochata Marianna.

-Przecież tokoniec!

- No i dobrze, że koniec.

- Matka nieznacznie wzruszyłaramionami.

-Wolałabyś, żeby się ciągnęło latami?

- A bo ja wiem?

-A ja wiem.

Wiem, jak to jest, kiedy już wszyscy dookoławiedzą, i ty już wiesz, dzień po dniuobiecujeszsobie, że zapytaszwprost, ale jutro.

No i tak trwasz, aż ci się żyć odechciewa, ale codziennie wmawiasz sobie,że to dla dobra rodziny.

Trudno było kwestionować totwierdzenie.

Sprzątając pokój ojca pojego nagłej śmierci, Mariannamusiała zajrzeć do komody,w której nigdy nie pozwalał jejgrzebać.

Wciąż pamiętałassąceuczuciew żołądku, kiedy

39.

okazało się, że ojciec zdołał w jednej komodzie upchnąć nietylko cale swoje życie, ale i drugą kobietę.

Na tyle ważną,żezajmowała całązamkniętą na klucz szufladę.

Marianna wyłamała ją osobiście, nie czekając na powrót matki, pewna,żeznajdzie tam coś,czego nie powinna oglądać.

Długo tego żałowała.

Przytuliła się do matki.

Na samo wspomnienie zrobiłojej się zimno i okropnie.

Byłoby dużo prościej, pomyślała, gdyby Piotr po prostuumarł.

Już widziała siebie w żałobnym kirze,godniekroczącą za elegancką trumną z tabliczką "Piotr Łącki.

Żyłlat 46".

Widziała swójżal, a nawet rozpacz.

Zdołałazobaczyć odziedziczone w całości małżeńskie konto i nowy samochód Piotra, gdy w powodzi tych jakże pociągających wyobrażeń dostrzegła w końcu ściągniętą cierpieniem twarz własnej córki.

Puknij się w tendurny łeb.

Łącka, upomniała samą siebie z całą surowością.

Czy cisię to podoba, czy nie, właśniezaczęłaś pierwszy dzień swojego nowego życia bez Piotra.

Wszyscy wiedzą, że wcale ci się to nie podoba,ale może daruj sobie tętrumnę i kiry.

- Teraztrudno ci wto uwierzyć -podjęłaznowu matka

-ale będzieszsięjeszcze śmiała z tego wszystkiego.

- Nie wierzę - chlipnęła Marianna.

-Oj, ale niezaczynaj znowu ryczeć!

- Matkaprzytuliłająi zaczęła kołysaćzupełnie tak samojak przy wszystkichstłuczonych kolanach iawanturach z koleżankami od początku świata.

-Irenka chyba już wróciła.

No, spróbuj sięuśmiechnąć.

- A niby po co?

- spytała naburmuszona.

- Żebym mogła zobaczyć dołeczki w twoich policzkach

-odparła ciepło matka.

- Bardzośmieszne - mruknęła Marianna, zezdumieniemwpatrując się w zasmarkaną batystową chusteczkę w jasnofio40

letowe kwiatki.

WidaćPiotr zapomniał oddaćją właścicielce,a może kupił jejnową, chociaż nie, to przecież przynosi nieszczęście, a oni chcieli być szczęśliwi.

Piotr z pewnościąchciał być szczęśliwy, samjej to przecież powiedział.

Doprawdynie miała już w co smarkać!

Irena wróciła ze spaceru ichyba nie sama.

Z przedpokoju dobiegałyodgłosyKaprysowych pazurówna parkieciei przyciszonej rozmowy.

Po chwili do sypialni ostrożnie zajrzała Agnieszka.

Potelefonie Ireny w ciągu godziny musiałaprzeorganizować dzień, wytłumaczyćdzieciom, dlaczegopójdą do kina z babcią, a nie z nią,i wytłumaczyćbabci,dlaczego w tę sobotę nie uda jej się z pewnością odrobić zaległości w lekturach.

Pewnie dlatego ona też była niecozdyszana.

Mama Marianny dźwignęłasię złóżka.

- Myślę, że wszystkim dobrze zrobi dobra kawką i coś dobrego do kawki - mruknęła i wyszła z pokoju,wzdychając.

Agnieszka usiadła w nogach łóżka, rzucając Marianniena podotek pudełko chusteczek jednorazowych o rozmiarzeXXL.

- Wiedziałaś?

- zapytała Marianna.

-Co?

- Że Piotrek ma romans.

-Jakie to maznaczenie?

- Agnieszka pokręciła głową.

- Nie wiem -westchnęłaMarianna.

- Chcę tylko wiedzieć, czy zgodnie z regułami gatunkudowiedziałam sięostatnia.

Ajeślitak, to dlaczegoniktmi nic niepowiedział.

- Nic nie wiedziałam.

- Agnieszka wzruszyła ramionami.

-Cokolwiek się działo, musiało dziać się w całkowitejtajemnicy, co zresztą było proste, bo ta dziewczyna mieszkasama.

- Czyli coświedziałaś!

-Irena powiedziała mi to przed chwilą.

- Ona ją zna?

41.

- Sama ją zapytaj - zniecierpliwiła się Agnieszka, aleszybko przywołała się do porządku.

- Widziała się zPiotrem zaraz po jego wyjściu stąd.

Pewnie wtedy jej to powiedział.

- Spryciarz, od razupoleciał po rozgrzeszenie!

- zaczęłaMarianna, ale byłachyba zbyt zmęczona, by tracić resztkienergii na jadowite komentarze.

Zasmarkana batystowachusteczka śmiałajej się w nos, dlatego nie pozostało jej nicinnego, jak znowu się rozpłakać, - Ze też musiałam się takwymądrzać przy Bożenie!

Najwyraźniej ktoś na górze niewytrzymał i postanowił dać mikopaw dupę.

Agnieszka powróciła do kontemplacji ściegułańcuszkowego na kolorowej narzucie.

Zastanawiała się, jaktomożliwe, żeby Marianna przez rok nie dostrzegła niczegoniepokojącego w tym,że mąż z nią nie sypia.

To, że niemalna pewno robi to zkimś innym, jest w takiej sytuacji logicznym wnioskiem i niewymaga nadzwyczajnej spostrzegawczości.

Nie byłto jednakczas ani miejsce na dyskusję o spostrzegawczości Marianny.

Z pewnością nie była jej mocnąstroną, skoroprzez dwa miesiące nie zdołała się zorientować.

Nieważne, to nie byłrównież czas ani miejsce nazwierzenia Agnieszki.

Uczucia porzuconych opisuje od wielu stuleci literatura wszystkich lotów iMarianna znała doskonalecałą gamędramatycznych gestów, postaw i ról.

W następnych dniachprzypominała je sobie wraz z fragmentami wierszy, nadktórymi zalewała się łzami jako nastolatka.

Niestety,w prawdziwym życiu jejliterackie wyrobienie okazało sięwiedzą, w całymtego słowa znaczeniu, książkową.

Realnyi odczuwany każdą komórką niewyspanego ciała ból niezmniejsza siętylko dlatego, że ubierze sięgo w piękne sło42

wa, tak jak w niczym niepomogą najohydniejszeprzekleństwa.

Bólu Mariannynie zmniejszała również świadomość, żebanalną rolę porzuconej żony odegrały przed nią zastępykobiet.

Przecież żadna nie była nią!

Ani dla niej, ani dlanich nie było to zresztą ani łatwe, ani banalne.

Może gdybyumiała odpuścićsobie, machnąć ręką na wszystkoi poprostu pogrążyć się w rozpaczy, byłoby jej łatwiej.

Ale nieumiała.

Dlatego z nieruchomą twarzą wychodziła do pracy,prowadziła rozmowyna tematyobojętne i nawetnie przesadzała z tabletkamina uspokojenie.

- Nie rozumiem - zdziwiła się Bożena Witkowska, kiedy jakiśtydzień później Marianna oddała jej w terminieumówione tłumaczenie.

- Tak tatwo sięz tym pogodziłaś?

Marianna wzruszyła ramionami.

- Skąd wiesz, że się pogodziłam?

-No przecież widzę: włosy umyte, okobłyszczące,praca wre.

Japo odejściu Pawła przeleżałamdwa tygodniez kołdrąna głowie.

Bo cię na to stać, chciała powiedzieć Marianna, ale naszczęście tylko wzruszyła ramionami-Trudnowinić Bożenęza to, że jest właścicielką agencji reklamowej, a ona zwykłym pracownikiem, którego nastroje nikogo nie obchodzą.

Trudnowinić ją, Mariannę, za to, że tak właśnieprzeżywaswoją rozpacz,by nikt jej nie zobaczył.

Przecież najważniejsze jestniewidocznedla oczu.

Każdej nocy przez następnych parę tygodniprzepływałamorze tez porzuconej żony.

Zanurzała się w nim z rodzajemulgi, szczególnie po dniachwypełnionych rozmowami, spotkaniami i sprawami, które trzeba załatwić, by dwoje ludzipodzieliło na pół swoje dotychczasowe życie.

Przepłynęła ten ocean uczciwie, bez oglądania się na tratwy i wypatrywania brzegu.

Zajęto jejto wprawdzie trochę

43.

czasu - niezmierzony jest bowiem ocean zawiedzionychoczekiwań i urażonej miłości własnej - ale w końcu dobiłado drugiego brzegu.

Czekałytam na nią uczucianiemieszczącesię w standardowym wyposażeniu porzuconych.

Zrozumienie to kłopotliwe uczucie znane wszystkim tym,którzy przeszli psychoterapię, tym, co zniejednego pieca chlebjedli, i tym, co uczciwie przepłynęli morze tez.

Zrozumienienie pozwala na agresję, słuszną złośćani nawet zbawczą rozpacz niewinniepokrzywdzonych.

Jest wprawdziemnóstwo sytuacji, w których zrozumienie cudzych motywów ułatwia życie, ale nie należy do nich zcałą pewnościąrozstanie z mężem,który odchodzi w siną dal, byle dalej od swego dotychczasowego życia, gdziekolwiek, gdzie czeka już na niego ktoś inny!

Wrodzony czy też nabyty samokrytycyzm ani na chwilęniepozwoliłMariannie litościwie zapomnieć tego wszystkiego, co dotychczas mówiła imyślała o współwinie i odpowiedzialnościmałżonkówza wszystko, co dziejesię w małżeństwie.

Właściwie to nie miałaby nic przeciwko takiejczęściowej amnezji, ale nic z tego.

Najtrudniejsze było jednak coś, do czego długo niechciała przyznać się nawet przedsobą samą:kłująca, lodowata wściekłość.

Nie szlachetny gniew ani słuszna złość,alenawracająca wściekłość,że okazałasię tak mato czujna i nieodeszła pierwsza!

Byłoto okropne uczucie, ale nic nie mogła poradzić nato, że urażona ambicja boli dużo bardziej dotkliwie niżzłamane serce.

W końcu czerwca Irena wróciła niespodziewanie z rajdurowerowego po Suwalszczyżnie, wezwana przez swego opiekuna naukowego.

Okazało się, że jedna ze studentek wytypowanych na roczne stypendium do Paryża nieoczekiwanie

44

wytypowała siebie do urlopu macierzyńskiego.

Sytuacjawymagałabłyskawicznej decyzji i Irena musiała stanąć nauszach, zważywszy na porę roku iogólnie znane tempodziałaniauniwersyteckiej administracji.

Przy wydatnej pomocy ojca załatwiła wszystko błyskawicznie, po czym postawiła matkęprzedfaktem dokonanym.

Marianna sama nie wiedziała, czy ma się martwić radosnym egoizmem córki, czy raczej sama sobie gratulować, żewychowała ją na kobietę żyjącąwłasnym życiem iodważnierealizującą swoje plany.

W głębiduszyoczekiwała od Irenywiększego zainteresowania swoją nową sytuacją życiową,a właściwie tego, żecórka znowu z nią zamieszka.

Irytowało ją w najwyższym stopniu, że Piotr uczestniczyw życiu Irenyjak gdybynigdy nic.

Z trudemi po wielekroćprzypominała sama sobie, że rozstał sięz nią, a nie ze swojącórką.

Mimo to nie umiała nie czuć się zdradzona przezoboje, a energią, którą zużywała na skrzętne ukrywaniewszystkich tychuczuć,można by ogrzać Alaskę i okolice.

Gdy okazało się, żeznalezienie sobie paryskiego lokumjest prywatną sprawą każdego stypendysty, nieczyste sumienie kazało Mariannie natychmiast wkroczyć do akcji.

Pierwsza i jedyna osoba, do której zadzwoniła -oczywiście,Agnieszka - okazała siętą właściwą.

Dawni znajomi jej męża wyjeżdżający na rok do Brukseli bez oporów zgodzili się,by Irena zamieszkała w ich paryskim mieszkaniu.

Agnieszka uprzedziła tylko, że do potowy października Irena będziemusiała je dzielić z jakimś kuzynemgospodarzy.

- Wiesz, to się nawetdobrze składa- tłumaczyłaAgnieszka nieco spłoszonej tą informacją Mariannie.

- Może nawet mógłby ją odebrać z lotniska.

Zawszeto raźniej,niż tłuc się samej z tobołami do centrum.

- Ale jakduże jest tomieszkanie?

- dopytywałasięMarianna.

45.

- Nie wiem.

- Agnieszka w końcu domyśliła się, o cochodzi.

-Ale z catąpewnością są tam co najmniej dwa pokoje i co najmniej dwa miejsca do spania.

Mąrianko, niebądź dzieckiem.

- No chybawłaśnie nie jestem.

-Przesadzasz, Byrscy nie zostawiliby mieszkania komuśniegodnemu zaufania.

Poza tym Irena spędzi zfacetem tylko dwa tygodnie, a potem będzie sama jak palec przez całyrok akademicki.

O tym nie myślisz?

- Bardzo staram się o tym nie myśleć - westchnęła Marianna.

Irena nie widziała żadnego problemu w dzieleniu powierzchni życiowej z krewnym znajomych znajomej.

Tochyba jakaś różnica pokoleniowa,myślała Marianna.

ChociażAgnieszka, jejrównolatka, też nie widziała problemu.

Być może była to po prostu chora wyobraźnia, a może raczejbez mata dwieście romansowych fabuł opracowywanych redaktorsko w ciągu ostatnich paru lat.

Każdy by od tegozgłupiał.

Chyba.

- Nie martw się, mamo - pocieszyła ją w końcu Irena.

-W końcu listopada przyjedzie do mnietata i dokona ojcowskiejwizjilokalnej.

Tak. Martwcie się,a będzieciepocieszeni.

Marianna prędzej pękłaby, niż o cokolwiekwprost zapytała, była jednak ciekawa, czy Piotr przyjedzie do Paryża sam.

Irena bywała w jego nowymdomu.

Zachowywałajednakwtym względzie pełną dyskrecję.

Chwilami można byłowręcz odnieść wrażenie, że celowo ignorujeobecność nowejkobiety w życiu ojca.

Mariannawiedziała, że prędzej czypóźniej musiz nią otym szczerze porozmawiać.

Wiedziałanawet, żeunikając tej rozmowy, stwarza mylne wrażenie, iżciężko przeżywa rozstanie z mężem ijego nowy związek.

Przeżywała.

Ciężko.

Ale była to tylko część prawdyPewnie

46

dlatego zdnia na dzień znajdowała kolejne powody, by znowu nie poruszyć bolesnego tematu.

Pewniedlatego Irenaaplikowała jej małe dawki wyselekcjonowanych informacji,za każdym razem z niepokojem obserwując jej reakcję.

- Nie rozumiemtej strusiej polityki - podsumowała jąAgnieszka podczas spaceru z Kaprysem doPowsina.

-A może ty po prostu nadalkochasz Piotra i liczysz na to,że wszystko się jeszcze odkręci?

- Nie -odpowiedziałaMarianna krótko i węztowato.

-No to o co chodzi?

- Dyskutowałaś szczerze ze swoją matką o jej związkuzojcem?

-W tę i we w tę - roześmiała sięAgnieszka.

-To bardzoromantyczna historia, a co?

- Może dlatego, że romantyczna.

- Marianna wzruszyłaramionami.

Związek jej rodziców wyczerpał chyba swójprzydział romantyzmu już wdniuślubu.

- Jak mam, docholery, powiedzieć własnej córce, żenajlepsze, co mógłzrobić jej ojciec z resztą swego życia, to spędzićje z dala odemnie.

Iwzajemnie.

I tylko szlag mnie trafia, że toon mnie,a nie ja jego zostawiłam!

- Ależ Marianno!

- Agnieszka patrzyła na nią zszelmowskim błyskiem w oku.

- O co ci chodzi?

Zepowiedziałam "do cholery"?

- zdziwiła sięMarianna.

- Gdybyś spróbowała to choć trochę stonować.

-A co tutonować?

To jest brutalna prawda.

- Będziesz żyła.

- Agnieszka pokiwała z uznaniem głową.

-Wiesz co.

Kaprys, niektóre to nawet wrzucone na środek stawu wypłyną na spódnicach.

Rozdział 4

Podobno miłość jest ślepa, przynajmniej na początku.

Potem, prędzejczy później,rzeczywistośćzaczyna jednakdawać znaki, które zmuszają do bliższych oględzin.

Dotyczyto nawet ludzi pogrążonych w całkowitym amoku, a chybatylko takmożna określić stan Michała po kilku miesiącachspędzonych w łóżku Weroniki.

W końcu października Igor wrócił zParyża.

Przedłużyłswój pobyt o prawie dwa tygodnie, wyczerpujączaległy urlopi cierpliwość Michała, na którego spadł w całości gwiazdkowy numer "Omnibusa".

Wrócił przyrośnięty doswojej komórki, nieustająco wystukiwał lub odbierał SMS-y icodziennie około południa zaflnykał się w pokoju, gdzie odbywałdługie rozmowy telefoniczne.

Był roztargniony i na ogółgłęboko zamyślony, nie na tyle jednak,by nie zorientowaćsię, że spojrzenia, jakie Michał rzucaWeronice, mają niewiele wspólnego z troską szefa o młodą podwładną.

Po spotkaniu w marketingu, na którym Michał pogratulowałWeronice rewelacyjnego pomysłuna optyczną zabawkę dołączaną w częściach do trzech kolejnych numerów"Omnibusa", niemiał już wątpliwości.

Był tylko zaskoczony,Michał wydawał mu się od tak dawna pogrążony w małżeńskiej rutynie.

48

Omalnie podzielił się swoim odkryciem zAgnieszkąNiedzielską, ale powstrzymał sięw obawie, że to zakłócibezpieczny dystans, w jakim pozostawali od czasu jednejz pierwszych redakcyjnych balang, a raczej nocy po balandze.

Zatrzymywał więcswoje uwagi dla siebie, choć z dniana dzieńprzychodziło mu to z coraz większymtrudem.

- Niesamowite - powiedział na głos za którymśrazem.

Przechodzili właśnie z Michałem koło pokoju multimediów.

- Więc naprawdę jejsię udało.

- Komu?

- rzucił Michałnieuważnie.

- Tej nowej z multimediów.

-Co się udało?

- zainteresował się Michał.

- Położyć na tobie białą łapkę,stary- zaśmiał się Igor.

-Przez cały okres próbnywybiegała do kserokopiarki zakażdym razem, kiedypojawialiśmy się na korytarzu, a ja sięgłupi zastanawiałem, o którego z nas jejchodzi.

Ale potemwyjechałem i problem, jak widzę, rozwiązał się sam.

- Pieprzysz, Igor, wiesz doskonale,że ta druga kserokopiarka to permanentnie rozkraczonyrzęch.

Grunt to w chwilach niewygodnych umieć szybkozwekslować rozmowęna drugorzędne szczegóły.

Inaczejtrzeba by dojść do wniosku, żenie w każdej sytuacji jestsię rozgrywającym, a to dziwnie uwieramęskąambicję.

Igor doszedł chyba do tegosamego wniosku,bojuż nieciągnął tematu.

Zresztą, nawet gdybychciał, jużby musię to nie udało, bow pokoju naczelnego czekał na nichksięgowy.

- Możeciemi powiedzieć, jak sobie wyobrażacie szukanieoszczędności?

- przywitał ich, potrząsając jakimś papierem.

- O co ci chodzi?

Rozmawialiśmy o tym tysiąc razy

- wzruszył ramionamiMichał.

- Mamy się od dzisiaj drukować na papierze toaletowym czy co?

49.

- Waśnie sprawdzałem, ile zapłacimy za rozmowy telefoniczne w tym miesiącu.

-Pokaż!

- Przezchwilę Michałz niedowierzaniemwpatrywał się w długiwydruk, po czym spojrzał uważnie naIgora intensywnie analizującego właśnie widok parkingu zaoknem.

-Zero trzydzieści trzy to Francja.

- A jedynka to Paryż - dokończył księgowy.

- Otwieracie na własną rękę filię w Paryżu?

Nic mi o tymniewiadomo.

- Dobra, już - przerwał mu Igor zniecierpliwiony.

- Toprywatne rozmowy.

Wylicz, ile tego jest,zapłacę,ile wyjdzie.

Przepraszam.

Michał patrzył naprzyjaciela w osłupieniu, co ostatecznie przekonało księgowego, żetym razem nie trafił na śladkorporacyjnegospisku.

-W porządku - zgodził się księgowy, jednymruchemzbierającswoje papiery.

-Prześlę to wyliczenie jeszcze dzisiaj.

Kiedy drzwi zamknęły się za nim, Igor zaczął gwałtownie szukaćczegoś na pólkach za swoim biurkiem.

Michałprzez chwilę czekał,ale wkońcuzajął się swoją robotą, Igorz nieodłączną komórką wręku wyszedł nakorytarz.

Tamprzy oknie zawsze był najlepszy zasięg.

No i miejsce byłopoza zasięgiem czyichkolwiekuszu.

Michał sprawdził tojuż wielokrotnie ostatnimi czasy.

Teraz podniósł głowęznad klawiaturyi z rozmysłem, otwarcie przyglądał się Igorowi tłumaczącemu coś gorączkowo z komórką przy uchu.

Zapewne prędzejczy później usłyszy jakieś wyjaśnienia.

Na razie mógł tylko mieć nadzieję,że Igornie znalazł ciekawszej pracy.

Nietrudno przecieżskusić wieloletniego zastępcę.

Dwa tygodnie później Paulina wyjechała na czterodniowy obóz tai-chi.

50

Michał nie zdziwił się ani nie skomentował w żaden sposób dziwnego terminuwyjazdu - w środku tygodnia.

Byćmoże grupa składała się w całości z niepracujących pań domu, amoże.

cóż go to właściwie obchodziło?

Miał trzywolne noce!

Jędrek tymczasem postanowił mimo wszystko zdawaćegzamin z angielskiego, niezrażony najnowszym pomysłemwładz oświatowych,w myśl którego First Certificate niebędzie już automatycznie zwalniał z matury z angielskiego.

I słusznie.

Co się mają wielkomiejskieszczeniaki chwalićjakimiś certyfikatami.

Należywyrównywać szansę młodzieży.

Rzecz jasna, w dół, bo na to nie potrzeba środkówbudżetowych.

Dość, że Jędrekuczyłsięod rana dowieczora w zmieniających się konstelacjach towarzyskich.

Od ojcaoczekiwał,przynajmniejdo końca tygodnia, jedynie świętego spokojui sprawnych usług cateringowych.

Michał dokonał więchurtowych zakupów coca-coli oraz gotowych dańdo odgrzewania w mikrofalówce i z czystym sumieniem skoncentrował sięna Weronice i Sambie.

Miał już całkowitą pewność, gdzie Igor może sobie wsadzić teorie owygasaniużyciaerotycznego po czterdziestce.

Nie był jednak aż tak zaczadzony, by nie zdawać sobiesprawy, że jego gwałtowna fascynacja tow dużej mierzeefekt nowości i - co tu dużo mówić - ogromnej różnicy wieku.

Coza banał!

Jak we francuskiej bulwarówce.

Wiedział już chyba wszystko o jejupodobaniach erotycznych, ale o niej samej w gruncie rzeczy niewiele.

Mato chwalebną myśl, że niewiele więcej go wniej interesuje, odsuwałna krańce świadomości, skąd błyskała co jakiś czasjak sygnatostrzegawczy.

Jak starannie ignorowany sygnał ostrzegawczy.

Wszystko było lepsze niż przygnębiająca samotnośćmałżeńska!

51.

Cztery dni zabawy w dom, trzy dni budzenia się we wspólnym tóżku z najwspanialszą kochanką świata!

Długie spaceryi jeszczedłuższe wieczory, którychjedynym świadkiembyłasuka, jak wiadomo, niezdolna wyrazić swego zdania na temat najdziwniejszych zachowań ukochanego pana.

O czymjeszcze może marzyć żonaty mężczyzna, dla któregonajbardziej porywające akty miłosne kończyły się dotychczas sakramentalnym: "Muszę iść",

Najbardziej podobały mu się poranki, leniwe czułości,gładko przechodzące w śniadanie lub.

aktywne czułości.

Potem szybki spacer z Sambąi starannie zaplanowane oddzielne wyjścia do pracy.

I fala pożądania na widok sukienki, którą sam zapinał z tyłu, migającej przez cały dzień nakorytarzu.

Igłupawa nieco, aleradosna świadomość, żejestjedynym facetem na świecie, który wiedokładnie, co jest

- lub czego nie ma - pod tąsukienką.

Wieść, która dotartado redakcji "Omnibusa" pocztąpantoflową wpołowie tygodnia, zakłóciła Michałowi tenswobodny lot w przestworzach.

- Chyba mamyaferę - oświadczyłaMarta z marketinguna zakończenie cotygodniowegozebrania szefów działów.

-Znowu jakaś burza w szklance wody, dziewczynki?

- zapytał politycznie niepoprawnie Michał.

Był w szampańskim humorze i przezcałe zebranie nieobecny duchem fantazjował na temat zaskakujących możliwościblatu kuchennego, które po raz pierwszy w życiu testowałtego ranka z Weroniką odzianą jedynie w zapach szamponu i mydlą.

Szefowa marketinguwymieniła długie spojrzeniez Agnieszką.

- Chodzi o nasz gadżecik - podjęła.

-Dzięki któremusprzedaż skoczyła o piętnaście procent

- uzupełnił Michał usłużnie.

52

- To prawda, tylkoże ten gadżecik wymyślił Nowickiz "Przeglądu Astronomicznego".

W zeszłym tygodniu musieli cichcem wycofać go z nakładu.

- Nie rozumiem.

- Michał powolutkuzaczął jednak sterować ku ziemi.

- Nie ma co rozumieć - westchnęła Marta.

- Dziewczyna, któraprowadziła ten projekt w"Przeglądzie", przyznała się, że rozmawiała o tym z kimś od nas jakiś miesiąc temu.

Zwolnili ją dyscyplinarnie.

- Ale z kim rozmawiała?

- wtrąciłaAgnieszka.

- Z naszą Weroniką z multimediów -powiedziała zakłopotana Marta do czarnego notesu Michała leżącego na środku stołu.

Wciszy, która zapadła w pokoju, można było usłyszećdrobiny kurzu opadające na kartkę z najnowszym pomysłem Weroniki.

Tym razem chodziło omapę nieba, któramiała być dodana do styczniowego numeru.

Michał wyciągną} się swobodnie wswoim fotelu.

- Co się z wami dzieje?

Od kiedy to przejęcie pomysłukonkurencji przestało być sukcesem?

- No cóż - odezwała się w końcu Agnieszka.

- Jest młoda i bardzo ambitna.

Zcałą pewnością prowadzenie serwisuinternetowego nie zaspokaja tych ambicji.

- Nie o to chodzi - przerwałjej Igor.

- Wszyscytu mamyswoje ambicje.

Chodzi o to, Michał, że ta dziewczynadziała jak pompa ssąca cudze pomysły.

- Nie, bez przesady -wtrąciła przytomnie Agnieszka.

-To, co się dzieje w Internecie, to jej działka, jej pomysłyi wykonanie.

- Niezupełnie - mruknęła Marta.

- Pamiętasz numerz promocją prenumeraty?

- Otóż to- Iparę innych, drobniejszych - powiedziałIgor.

- Ambicjeambicjami, alenie podkrada siępomysłów

53.

kolegom z tej samej drużyny.

Przynajmniejw naszej drużynie nigdy czegoś takiego nie było.

- On ma rację.

- Agnieszka nie pozwoliła Michałowidojść do słowa.

-Nigdy jeszcze nie było tu tak, żeby na czyjświdok milkły wszystkie rozmowy.

Może ona robi to nieświadomie.

Ktośpowinien z nią porozmawiać.

- Słusznie - przerwał jej Michał.

Wolał w tymgronie niezastanawiać się, zjakich powodów jego podwładni mogąmilknąć na widok Weroniki.

- Zrobię to.

Dajcie mi tylkotrochę czasu, muszę zebrać myśli, żebynie wyszedł z tegopłacz i zgrzytaniezębów.

Nie było już o czym mówić, więc wszyscy pospiesznieewakuowali siędoswoich zajęć.

- Naprawdę uważasz,że ona to robi nieświadomie?

- zaśmiałsię Igor, kiedytylko zostali sami.

- Pewnie tak - mruknął Michał.

- Z głupotyalbo, jąwiem.

- Zupełnie oślepłeś czy to tylko pomroczność jasna?

-Igor z trzaskiem odrzuciłplik papierów i usiadł po drugiejstronie biurkaMichała.

- Nie widzisz, że to kuta na czterynogi cwana gapa, która doskonale wie, czego chce i jak toosiągnąć?

- Przynajmniej jest skuteczna- odparowałMichał.

-Lepsze to niższlachetne w każdym calu nieudacznictwo.

A ly co, zazdrosny jesteś?

-O co?

-zdziwił się Igor.

- O to, że wybrała mnie, a ty możesz co najwyżej siąśćw kącie i próbować sam sobie robić laskę!

Gdyby Michał poświęcił ostatnio choćchwilę uwagiżyciu swego rozwiedzionego od pięciu latprzyjaciela, być może miałby szansę zorientować się, jak bardzo się myli.

Alenie zrobił tego.

Dlatego z zaskoczeniem stwierdził, że Igorzerwał sięz krzesła nie po to, by dać mu w ryj, nie po toby,

54

mu po raz n-ty przypomnieć, że jestordynarny, alepo to, byroześmiać mu się wnos.

- Człowieku, ty się lepiej zastanów, której części ciałaużywasz ostatnio do myślenia - wykrztusiłw końcu.

Michał wzruszyłramionami iodpalił komputer.

Oddłuższego czasu miał permanentne zaległości w korespondencji.

Wbrew wszelkim pozorom Michał nie był zupełnieoderwany od rzeczywistości, ado myśleniaużywał mimowszystko mózgu.

Miałjednak skłonność,właściwą osobomo mocnym charakterze, do nadmiernegoprzywiązywaniasię do swojej opinii o ludziach i ich postępowaniu i niezmieniałjej łatwo, nawet wbrew oczywistym dowodom.

Byłnawet dumny z tej skłonności, pewnie dlatego, że na ogólmylił ją z lojalnością.

Fascynacja nie sprzyjała obiektywnemu spojrzeniu naWeronikę jako pracownika.

Szczerze mówiąc, jak dla Michała mogła przychodzić do pracy tylko po to, by cieszyćoczy.

Jego oczy, rzeczjasna.

Nie ześwirowat jednak jeszczena tyle, by zignorować wszelkie sygnały.

Samwprawdzie niczego nie zauważył, ale okolicznościsprawiły,że nie dało sięo tym nie myśleć.

Więc myślał.

Tak intensywnie, że ledwiezauważyłpowrót Pauliny.

Wróciła w znakomitejformie, w świetnym humorze i natychmiast zajęłasię swoimisprawami.

Dziękitemu Michałmógł skupićsię na swoich.

Po tygodniuwiedział już, co zrobi.

Wcale nie miał zamiaru zaczynać odrozmów o sprawach służbowych.

To załatwi sięsamo, wystarczy tylko wykonać parę drobnych ruchów.

Michał niemiał wątpliwości, od czego zacząć.

W związku dojrzałego mężczyzny z dużomłodszą kobietąnajwiększą atrakcją jest oczywiście świeży i pełen obopólnego

55.

entuzjazmu seks.

Potem długo, długo nic, a potem.

równieupajająca jak seks świadomość, że oto w sile wieku możnaodegrać rolę nauczyciela, przewodnika po życiowych meandrach, opoki pośród zawirowań, światełka we mgle i tak dalej.

Ani żona, którągłupio pouczać, bo zna faceta jak zty szeląg, ani dziecko, które warto może byłoby jeszcze czasamipouczyć, gdyby tylko wykazało cieńzainteresowania, niktniejest tak wdzięcznym odbiorcą dojrzałych rad i pogłębionych sądów jak młoda kochanka.

"Azaż nierozkosz" jakożyczliwymentor,kochający doradca delikatnie przekonaćambitną młodą kobietę,że podkradanie pomysłów kolegówczy nawet konkurencji jest krótkowzroczną strategią?

Michał nie mógł się już doczekać, kiedy to zrobi.

Ciekawe, żelosyPigmaliona jakoś nigdy nikogo nie odstraszyły ani niczego nie nauczyły.

W finale długiego, niespiesznegowieczoru Michał postanowił w końcu pomówić z Weroniką.

Nie tylko o pracy.

- Nie ma co dłużej trzymać tego w tajemnicy.

Porozmawiam z żoną.

Jakoś to łyknie, zresztą nie ma innego wyjścia- wypalił.

- Zaraz, a o czymmówisz?

- zapytała Weronika, zabawnie przekrzywiając głowę.

-Jak to o czym?

O nas.

Nie mam zamiaru dłużej sięukrywać.

-Bo?

- Bo związek trzymany wukryciu przestaje się rozwijać.

To oczywiste.

Nocóż.

Może nie spodziewał się anielskich chórów iradosnych fanfar, ale też z całąpewnością niespodziewał siękamiennego milczenia, które zaległopośród zmierzwionych prześcieradeł z kory.

Po chwiliWeronika wstałai wzięła się pod boki gestem,który nieodmienniebudził jego rozczulenie.

56

- Chcesz mi powiedzieć, że postanowiłeś rozwieść sięz żonąi ożenić ze mną?

-Otóż to- powiedział Michał, nadal triumfalnie, choćakurat kwestiimałżeństwa nie zdążył jeszcze przemyśleć.

Samo ujawnienie się z romansem wydawało mu się wystarczająco bohaterskim posunięciem.

- Jesteś tego pewien?

-Jestem pewien - oświadczył, zakładającsłusznie, iżoboje wiedzą, że na razie nie ma jeszcze rozwodu, więc drążenie kwestii małżeństwa mija się zcelem.

Zresztą, nie otomu chodziło.

Był gotów ogłosićświatu,że jest z tą młodą kobietą i bierze ją podopiekę.

Wspaniałomyślne gesty nie wymagają przecież podpisywania żadnychpapierów.

- To ja się chyba muszę ubrać - mruknęła Weronika.

-Dlaczego?

- Bo zdaje mi się, że to sprawa, o której lepiej rozmawiaćw majtkach.

Michał poczułsię jak idiota, ściślej mówiąc, jakgołyidiota.

Dlatego nie dyskutował dłużej i ubrał się, rezygnującnawet z prysznica.

Usiedli po przeciwnych stronach kuchennego stołu.

Weronika zrobiła nawet herbatę, więc byłotak jak setki razy-przed lub po.

- To nie będzie łatwe -zaczęła Weronika spokojnie, a Michał poczułnagle, że ma żołądek.

- Dlatego zacznę od końca.

Nie mam i nigdy nie miałam zamiaru wiązać się z tobąoficjalnie, Michał.

Nie obraź się,ale nie masz niczego, czego jużsobie sama nie wzięłam, a reszta: alimenty nadziecko, twojapołowa majątku małżeńskiego,problemy z byłą żoną i aktualnym dzieckiem, wszystko to mnie nie interesuje.

- Moje dziecko jest już pełnoletnie - odezwał się Michałbez sensu.

Nie musiał nawet podnosić oczu i widzieć

57.

spojrzenia Weroniki, by wiedzieć, że najlepsze, co może teraz zrobić, to milczeć,

- To mnie nie interesuje - powtórzyła Weronika.

- Nieszukam w tej chwili stałego związku, a jeślinawet, to zpewnością nie z tobą.

Przykro mi,żesię w porę nie zorientowałam, ale byłam pewna, że tobie też chodzi tylko o adrenalinęi seks bez ograniczeń.

Przecież wiem, że byłeśwygłodzonyjak nastolatek.

- Zdawałomi się, że ty też byłaś całkiem zadowolona- zdecydowałsię jednakodezwaćMichał.

-Ja bardzo uważnie wybieram partnerów.

Jeśli niejestem zadowolona, kończę po trzech razach.

- A coteraz robisz?

-Kończę.

To chyba oczywiste.

Jakto było?

- zastanawiał się Michał tępo wpatrzonyw kubek z herbatą.

Mężczyźni muszą uprawiaćseks,żebykochać,a kobiety muszą kochać, żeby uprawiać seks.

Nieprawdaż?

Zdrowy seks to zdrowy związek.

Co dzień rozłączy, tonoc połączy.

i co tamjeszcze?

Nie pozostało mu nic innego, jak dokończyćherbatę,wsiać,uśmiechnąć się krzywo,zignorowaćwyciągniętąwpożegnalnym geście rękę Weroniki i wyjść.

Nie było książek ani płyt czy ciuchów do zabrania.

Ostatecznie, przecieżtylko zesobą sypiali.

Mógł po prostu wyjść i powlec siędodomu, marząc o tym, by paść natóżko i lizać rany.

"Nie wszystko wżyciu można dostać i nie oszukaszdolizłej",śpiewała przed laty smutna pani przy fortepianie.

Michał nie znał, rzecz jasna, tej piosenki, bo w tamtych czasach słuchał Pink Floydów.

Kiedy jednak po raz kolejnystwierdził z całą pewnością, że drzwiwejściowe są zamknięte na wewnętrzną zasuwę, musiał przyjąć do wiadomości, żejest gorzej, niż myślał.

58

Ruszyłdookoła, głupio licząc na to, żePaulinazostawiłaotwarte drzwi na taras.

Oczywiście, były zamknięte na głucho.

Jak każdej nocy.

Ze ściśniętym żołądkiem wróciłpod drzwi wejściowei nacisnął dzwonek.

Niech się dzieje, co chce.

Nie będzieprzecież spał w garażu.

Drzwi otworzyły się natychmiast,ale nieruchoma Paulina zablokowała drogę, nie mógł więcpoprostu przejść.

- Proszę - powiedziała cicho, podając mu komórkę.

Jegokomórkę.

- Przepraszam, ale nie mogłam się powstrzymać.

Poruszająca lektura- dodała, patrząc na czubki swoich kapci.

Cóż miał powiedzieć.

Wiedział, że skrzynka odbiorczajestzatkana wiadomościami od Weroniki, z których "Chodźjuż, bo sama przyjdę icię przelecę nawycieraczce", była najprzyzwoitsza.

Całe popołudnie bawili się wysyłaniem sobieświńskich tekstów, bo Michałmusiał odsiedzieć swojeu wydawcy "Omnibusa".

Wziąłkomórkę i znajwyższym trudem opanował impuls, który życzliwie radził mu odwrócić sięna pięcie i iśćw siną dal.

Niestety.

Tego wieczorunie miato być lekko.

Układtrawienny reagowałjednoznacznie na rosnące odparu godzin napięcie i w tej chwiligłównym pragnieniem Michała była dłuższa chwila odosobnienia w ubikacji.

- Wpuścisz mnie czy mam to zrobić nawycieraczce?

-zapytał, wskazującwzrokiem drzwitoalety.

Zapewne nie była to kwestiaze sztuki, w której graław tej chwili Paulina, niemniej odsunęła się bez komentarza.

Od tak dawna wyrzucała mu chamstwo i brak uczuć wyższych,że chyba wreszcie udało mu się sprostać tej opinii.

Decyzja o opuszczeniu bezpiecznychczterech ścian kibelka była zapewne jedną z najtrudniejszych wczterdziestosześcioletnim życiu Michała.

Przez chwilę rozważał pomysł ucieczki oknem, przytomniejednak zauważył, żeczas,

59.

kiedy mógłby się z trudem przez nie przecisnąć, minął jakieś pięć kilo temu.

Trudno, trzeba to załatwić po męsku, pomyślał.

Nie miatwątpliwości, że wciągu najbliższej godziny nie uda mu siępołożyć.

Mógł mieć co najwyżej nadzieję, że uda mu sięusiąść.

Paulina stałana schodach z twarzą wypraną z jakichkolwiek uczuć.

Patrzyła uważnie, możnabyrzec, chłodno,czekała,

Michał usiadł ciężko na krześleprzy wieszaku naprzeciwko schodów.

Oczywiście pójdzie w zaparte.

Najważniejsze todoniczego się nie przyznać.

Miał na tyle rozumu, by numerWeroniki zapisać jako Choinka (od Chojnackiej), co spokojnie mogło być nazwiskiem kumpla ze szkolenia wojskowego.

Potempomyśli,co dalej.

Ostatecznie w tej sytuacji już lepiej,żeby Paulinauznała, że jest krypto pedałem.

Chyba.

Z niepokojemzerknął na górę, uświadamiając sobiez zakłopotaniem, że nie ma pojęcia, czy Jędrek spędza nocw domu.

-Jędrek śpi - odezwałasię Paulina półgłosem.

Był na nią wściekły i niemiał zamiaru tego ukrywać,a najbardziejwkurzałgo jej spokój.

Ruszył doataku, wiedząc, że kiedy Paulinajuż się rozpłacze i wybuchnie potokiem pretensji, dasobie ztym radę, przynajmniej na tyle, bymóc ostentacyjnie pójść spać.

- Po coci to było?

Dobrze, że sąsiedzi nie zadzwonili napolicję, żektoś się kręci wokół domu.

- Pewniespali - mruknęłaPaulina.

Oco chodzi?

, zastanawiałsię Michał.

No, daj mi w mordę raz i drugi, przynajmniej będzie wiadomo, co jestgrane.

- Pewniespali- powtórzyła, wzdychając - a ja musiałamdać sobie trochę czasu.

-Co?

60

- Właściwie tochyba dobrzesię stało.

- Paulina dźwignęła się ciężko.

- Słuchaj,to wszystko.

-Nie - przerwała mu - typosłuchaj.

Coś w jej głosiesprawiło, że wzbierająca w Michalewściekłość opadła jak nieudanysuflet.

- No,słucham - powiedziałczujnie.

-To nie będziełatwe.

To chyba sen, pomyślał Michał.

Śpię i śni mi się rozmowa z Weroniką, tylko - jak to we śnie - zamiastWeronikisiedzi tu moja żona.

To sięnazywa przeniesienie senne?

Paulina na chwilę ukryła twarz w dłoniach, po czymwzięłagłębokioddech i spojrzała na męża jużzdecydowana.

- Nie będziemy teraz rozmawiaćo tym, gdziechodzisznocami, co się z tobądzieje, nie będziemy w ogóle rozmawiaćotobie.

Nie przerywajmi podniosła rękę.

- Choć raz mi nieprzerywaj.

Michał, muszęci to w końcu powiedzieć.

- To powiedz w końcu!

- odezwał sięgłośniej, niżzamierzał.

- Chodzi oto - powiedziała cicho, ale dobitnie, patrzącmuprosto w oczy - że odrokujestem gdzie indziej.

toznaczy z kimś innym.

To nie jest skok w bok, to coś bardzodla mnie ważnego.

I dlatego chciałabym, żebyś się stąd wyprowadził.

Jędrek zostanie ze mną, no chyba że coś tamwynajmą z kolegami,bowiem,żeod dawna o tym myśli.

Oczywiście, po egzaminiena studia.

Zamilkła, popatrzyła na niego z wyraźną ulgą, choć bez satysfakcji, i powoli poczłapała do swojej - od dzisiaj - sypialni.

Michał pozostał na krześle w przedpokoju w charakterzeżony Lota.

Czyż nie o tym marzył w długie, ciągnącesię wieczory,kiedyz jakichśpowodów nie mógł spotkać się zWeroniką?

61.

Czyż nie wyobrażał sobie, jak by to było, gdyby Paulina nagle zniknęia, niepostrzeżenie rozpłynęła się jak dym z wygasłego ogniska, rozwiązując mu ręce?

Jeżeli los chce nas ukarać, spełnianasze najskrytsze marzenia.

To właśnie nastąpiło i teraz trzeba znaleźć jakieś dobre strony tej sytuacji albo palnąć sobie w łeb.

Anijedno, ani drugie nie byłotakie proste.

Stare Jędrkowe pistolety na kapiszony, zalegające pudla w piwnicy, trudno było uznać za śmiercionośną broń.

Trudno znaleźćdobrestrony bycia porzuconym przez kochankęi żonę tego samego dnia, a raczej tej samej nocy, ale zastrzelićsię z pistoletuna kapiszony jeszcze trudniej.

Postanowił paść na łóżko wpokojudla gości iczekaćnasen.

Nie miał ochoty myśleć.

Anidziś,ani jutro.

Ani o Weronice, ani o tym, dlaczego zamieszkanie w domu należącym dorodziców Pauliny wydawało mu sięzawszetakimdobrym pomysłem.

Anidlaczego akurat w ubiegłym rokumusiał gigantycznym kosztem wymienić cały dach.

No i co,do kurwy nędzy, ma teraz ze sobązrobić!

Dlatego zasnął, ledwie przyłożył głowę do poduszki.

Obudziłsię dużopóźniejniż zwykle.

Niby nic dziwnego - miałza sobą bardzo długi dzień.

Obudził się, a zarazpo przebudzeniu pomyślał: jestem wolny.

Mam rozwiązaneręce, toznaczy, że jestem wolny!

Mogę wstać i wyjśćstąd z reklamówką, dokumentami i komórką.

To prawda,żeżona mnie opuściła, a raczej poprosiła, żebym to jaopuściłją, to znaczy jej dom.

Toprawda, że kochankazrobiła mniew konia.

Ale co z tego, co z tego, skoro jestemwolny!

Postanowił wsiać izmierzyćsię z resztą swojego życia.

Po drodze musiałtylko jeszczesprawdzić, czy przypadkiemPaulina nie zmieniła zdania.

Przez chwilę zastanawiał się,

62

czy nie spytać o to samo Weroniki, po namyśle jednak ograniczył się do wykasowania numeru jej telefonu ze swojejkomórki.

Paulinanie zmieniłazdania.

Uznała również, że Sambapowinna pozostać u niej, w domku z ogródkiem.

Sambazcałą pewnością miałaby coś przeciwkorozstaniu z panem,ale nikt jej nie zapytał o zdanie.

Wiadomo, pieski żywot.

Rozdział 5

Równo z końcem miesiąca Marianna dowiedziała się, żenie jest już redaktorem swego serwisu.

Zagraniczni właściciele wydawnictwa uznali,że popularną stronę internetowąnależyczym prędzej włączyć w oficjalną witrynę firmy i wykorzystać do celów promocyjnych.

Bieżącym wpisywaniemnotek o nowych książkach miał od teraz zająć się miły,zamknięty w sobie młody informatyk, dotychczaszajmujący się mnożeniemskomplikowanych i nikomu niepotrzebnych baz danych.

Marianna była oburzona.

Tylko oburzona, bo w porównaniu z końcem świata, którego domową wersję przerabiała parę miesięcy temu, w maju, była to jedynie komplikacja czyraczej przykrość.

Mimo to zapytała szefa, od kiedy to redaktorzy techniczni wyręczają autorów i samipisząksiążki, żebyzmniejszyćkoszty, ale dowiedziała się tylko, że nie rozumiespecyfiki nowego medium.

Chyba rzeczywiście nie rozumiała,skoro nowo mianowany webmaster teżnie widział nic dziwnego w tym, że w ramach swoichnowych obowiązków mamoderować dyskusje na forum www.

romans.

pl!

Gdyby była piętnaście albo choćby dziesięć lat młodsza,zapewne złożyłaby ostentacyjne wymówienie albo przynajmniej zaczęła się rozglądać za nową pracą.

Ale zaliczyła wła

64

śnieczwartą rocznicę czterdziestych urodzin i wiedziała, żeniema co podskakiwać.

Z całą pewnością bezpowrotnie wypadła z kategorii "młodzi, dynamiczni, do 35.

roku życia",a jej doświadczenie i dyspozycyjność były tylko przeszkodą.

- Obawiam się,że masz za bogaty życiorys zawodowy-stwierdziłAntoni po uważnym obejrzeniu CV, które postanowiła mimo wszystko rozesłać doupatrzonych miejsc.

-Nie rozumiem, to chyba zaleta - mruknęła Mariannaznad kubka herbaty o rozmiarach dziecinnego wiaderka.

-Zaleta?

Wyobraź sobieambitnegoczterdziestolatka,który dochrapał sięjako takiego stanowiska i teraz czytatwoje CV Nie dość,że depczemu po piętach kilkanaście solidnie wykształconych roczników, tojeszcze zgłaszasz się tyz umiejętnościami, z którymi on ostrożnie zapoznaje się nazaocznych kursach.

Tylko do kosza!

- Przecież ja nie szukam stanowiska, tylko pracy.

-Pracę to on ma, ale dlaambitnych chłopcówi dziewczynek z prowincji, którzy za groszei na zlecenie zrobiąto,za co ty chcesz dosrac etat.

- Proponuję bezbolesną eutanazję - podsumowała Mariannaponuro, choć wiedziała doskonale, że rozsądniej jestprzyjąć propozycję szefa i poprowadzić nową serię romansów, którejnikt w wydawnictwie nie chciał tknąć nawet patykiem.

-Aha - chrząknął Antoni.

Od dłuższego czasu regularnie spotykał się z terapeutą.

Narazie jedynym widocznym rezultatem cotygodniowychseansów byłirytujący zestaw dźwięków,pochrząkiwań iwykrzykników, których Antoni używał, ilekroć niemiał pewności, czy chce podejmować temat.

Marianna westchnęła,ale powstrzymała się od komentarza.

- A może ja porozmawiam ze swoim szefem?

- odezwałasię milczącadotąd Agnieszka.

-Mamy coraz więcej projektów

65.

internetowych, a dziewczyna, która to prowadzi, długo niepociągnie.

- Jak to?

-Ma po prostu dużo większe ambicjei na pewno nie zamierza utkwić na stale w serwisach internetowych.

- Wielkie dzięki.

Niedziela!

- obraziła się Marianna.

- Jakaś panienka jest za dobra na dłubanie wHTML-u,więc może ja bymsię mogła na to załapać.

Cudownie!

- Przecież mówiłaś, że to świetnazabawa i w dodatku zadobre pieniądze zdziwił się Antek.

-Ale mówiłam o serwisie, który sama wymyśliłam i prowadziłam, a nie oczymkolwiek,byle w Internecie.

- Nie rozumiem- drążył Antoni.

- Przecież wszędzie piszą, że to zajęcie z przyszłością.

- Czytasz chyba gazety sprzed kilku lat -wzruszyła ramionami Marianna.

- Ten balon już dawnopękł i wierzciemi, wiem, co mówię.

Samo prowadzenie serwisu internetowego nie jest żadnym wyzwaniem.

Możedla gimnazjalistówzakładających sobie strony albo błogi, ale nie dla dorosłego,wykształconego człowieka.

- No niewiem, ja bym nie umiała - powiedziałaAgnieszka.

-Szybko nauczyłabyś się tego, co niezbędne.

A jakbycoś się zaciętow maszynce, wzywałabyś informatyka, takjakdo pękniętej rury wzywasz hydraulika.

Cała nadzwyczajność tejpracy wyrosła na kompleksach tych,dla którychszczytemosiągnięć komputerowych jest obsługa edytora,a i tego dobrze nie umieją.

- Marianko - przerwał jej Antoni, widząc, że nakręcasięw swoim stylu.

- A co właściwie chciałabyś robić, skoronieserwis i nieredakcja?

- Nie redakcja byle jakich romansów- uściśliła Marianna.

- Jak zajrzysz w moje nazbyt bogateCV, to zobaczysz, że

66

startowałam jako całkiem sprawny tłumacz zangielskiego.

W dodatku, w przeciwieństwie do wielu dzisiejszych tłumaczy, biegle posługuję się polszczyzną.

-Ze też odrazu nie pomyślałam!

- zawołała Agnieszka.

- Przecież my bez przerwy szukamy tłumaczy, bo szef zmienia ich jakrękawiczki.

Marianna wzniosłaoczy do nieba.

- A twójszef to nadalLipinski?

Agnieszka pokiwała głową.

Obie poznały go wDKF-iegdzieś nadrugim roku studiów.

- Dziwny gość.

Trochę nadęty -przypomniała sobieMarianna.

- Mówili o nim, że nie interesuje go nic poniżejNobla.

- Już mu przeszło.

Od kiedy skończył z pracą naukową,bardzosię zmienił.

Przyzwoity facet.

- Nadal z tą żoną?

- zapytała Mariannai w tym momencie uświadomiła sobie, że to pytanie zadaje ostatniowszystkim dookoła, chyba instynktownieszukając potwierdzenia, że jej nowa sytuacja jest właściwie normąw tej grupie wiekowej.

- Tak.

- Agnieszka pokiwałagłową,myśląc chyba o tymsamym, a możeo czymś zupełnie innym, bo niespodziewanie dodała: - Tylko że on nie będzie miał etatu.

- To odpada - skwitowała Marianna.

-Dlaczego?

Siedź na razie tam, gdzie siedzisz, a odnasweź cośnazlecenie.

Zobaczymy, jakci pójdzie - zaproponowała Agnieszka.

- Bez gwałtownych ruchów.

Wystarczy cizmianjak na jeden rok, nie sądzisz?

Nie sposóbbyło nie przyznać jej racji.

Niesposób byłosię z nią zgodzić.

Pół roku po rozstaniu zmężem Marianna wiedziała,że nigdy więcej nie będzieciągnąćniczego tylko dlatego,

67.

że zmiana może być bolesna.

Nigdy więcej nie będzie wy-;

obrażała sobie własnych odważnych posunięć po to, by po-3p

tem potulnie podwijać ogon.

Madość niespokojnegoczeka-

nia na rozwój sytuacji.

3s"

Dlatego, nie pytając nikogo o zdanie, podjęładecyzjęfe

w ciągu jednej nocy.

':,

- Terazjuż na pewno nie obudzę się z ręką w nocnikuIĘ

-oświadczyła tydzień później, od progu machając matce przedg

nosem nowiutką księgą przychodówi rozchodów i pieczątkąSf

firmyo nieco pompatycznej nazwie "Redittum".

- Odeszłam,,

zanim jeszcze przyszło imdo głowy mnie zwolnić.

EE

- Ależ Marianno, może wcalenie mieli takiego zamiaruH

-rzuciła matka, wstawiając wodę na herbatę.

- Może zanad-5S

tosię pospieszyłaś?

{;

- Mieli czy nie mieli, grunt, że to już nie moja sprawa.

; yWystarczyłymi te trzy miesiące,od kiedyzapowiedzieli re- ^dukcję we wszystkich działach.

Dwudziestego dziewiątego, '

kto żyw, uciekał na zwolnienie, reszta łykała walerianę,a jaf,,po dwóch miesiącach drobnym kroczkiem do szefa i wymó- ' %,

wienie na stół.

Mówięci,wejściesmoka!

A teraz luz.

JestemHg

jednoosobową firmą, pracuję na zlecenie i wszyscy mogą mig;!

naskoczyć.

,

Marianna przerwała,by wejśćdo toalety.

Siadła z rozma-

chem nasedesie i z niechęcią wsłuchała się w swójgłos we-;

wnętrzny, który oddłuższej chwili uprzejmie pytał, jak dłu-

go jeszcze zamierza radośnie tokować o swojej nowej firmie,

skoro przyszła do matki w zupełnie innej sprawie.

Niecały miesiąc dzieliłjąod dnia, w którym mieli z Pio-"

trem sfinalizować ostateczny podział wspólnego majątku.

Rozpadający się domek dziadków wystarczyłby jej na spta-"

cenie potowy mieszkania.

Błogosławiła dzień, w którym pa-

ra niesympatycznych staruszków, rodziców matki,niech ims

ziemia lekką będzie, poczuła nagły przypływ uczuć rodzin-Ul

w.:

nych iuczyniła ją, "córkę tego drania", swoją jedyną spadkobierczynią.

Sęk w tym, że przez pół roku nie zdobyła sięna rozmowę z matką, więc nie miała pojęcia, jak zareagujenadecyzję o sprzedaży jej, bądź co bądź, rodzinnego gniazda.

Nie wiedziała też,co właściwie matka myśli o tym miejscu, dawniej zadbanym dośmieszności, dzisiaj - ponurymi zapuszczonym.

Nigdy wcześniej nie rozmawiałaz matkąo jejdzieciństwie, orelacjach z rodzicami, nie pytała, dlaczego ani ona, ani jej brat Tadeusz nieodziedziczyli domuw Czerwińsku.

Nie rozmawiała,bo nigdy jej to właściwienie zainteresowało.

Poczuła się okropnie.

Tyle długich wieczorów spędziłana roztrząsaniu egoizmu Piotra, który lata całe żył swoim życiem i zajmował sięniemal wyłącznie swoimi sprawami.

Tyle kosztowało jąukrywanie pretensji do Ireny o to, że nie dość interesuje sięnowym etapem jej życia.

W chwili prawdyna sedesie musiała sięprzyznać i do tego, żemiewarównież pretensje doAgnieszki iAntoniego,którzy ostatnio bardziej interesująsię sobą nawzajem niż nią.

No i do tego, że po pół roku samotności jej narcyzm objawił się w całejkrasie.

- Marianko, ukradli cię?

- zapytałamatka, pukając lekko w drzwi.

- Idę, idę - mruknęła.

Pospiesznie umyła ręce i zadziornie spojrzała w łazienkowe lustro.

Może i jest beznadziejną egoistką.

Trudno.

- To co słychać poza tym,że wybrałaś los wolnego strzelca?

- zapytała matka.

- Poza tym?

- Marianna starannie zamieszała cukier.

- Poza tym do końca miesiąca muszę spłacić Piotra.

-A masz już chętnych?

- Chętnych?

- powtórzyła Marianna z aż nazbytwyraźnympopłochem.

68

69.

- Pytam, czy znalazłaś już chętnych na Czerwiósk - wyjaśniła jej matka jak dziecku.

- Jeślichcesz mieć pieniądzedo końca miesiąca, musisz sprzedać dom w ciągu najbliższych dwóch tygodni.

- Myślałam, żenie zgodzisz się na tę sprzedaż.

- bąknęła zaskoczona Marianna.

- Ależ Marianno, co ty wygadujesz!

Przecież to twojawłasność.

- Moja według prawa, ale właściwie.

Tak naprawdętoprzecież powinnaś była to odziedziczyć razem z wujkiemTadeuszem.

Niemam pojęcia, czemu dziadkowie takwaspotraktowali.

- Jak nas potraktowali?

- Matka z wrażenia zakrztusitasię herbatą.

-PrzecieżTadeusz sam tak im doradził, a ja sięzgodziłam.

- Ale ja o tym nie wiedziałam - wystękała Mariannaz rozpaczą.

Tylelatdramatycznych fantazji o matce ukrzywdzonejprzez własnych rodziców!

- Nigdy nic nie mówiłaś.

- A pytałaś?

-Nie, bo myślałam, że to jakaśmroczna tajemnica.

-Mrocznatajemnica?

Dziecko, ty masz niepo koleiw głowie.

Żadna tajemnica,tylko przepisy podatkowe.

Jeślikiedykolwiek mieliśmy z Tadeuszem jakieś pretensjedo naszych rodziców, to na pewnonie w tej sprawie.

- A w jakiej?

-Todłuższa historia - roześmiała się matka.

- I z całąpewnością nie wywleczesz jej ze mnie w jeden wieczór.

Nieważne.

Podaj mi torebkę.

Całkowicie skołowanaMarianna posłuszniepodniosłasię z krzesła i potruchtata do przedpokoju.

Matka dłuższąchwilę grzebała w przepastnej torbie,byw końcu triumfalnie wyciągnąć kartkę z wypisanymi ołówkiem numeramitelefonów,

70

- Dzwonimy - zakomenderowała.

-Gdzie?

- zgłupiałaznowu Marianna.

- Skoro ty nie znalazłaś chętnych, to dzwonimy do tych,co sami przyszli.

Tym sposobem wciągu tygodnia Marianna, nie kiwającnawet palcemw bucie, sprzedała dom dziadków parze świeżo upieczonych emerytów spragnionych uroków wiejskiegożycia.

Była ogromnie wdzięczna matce, ale niemiała żadnejpraktyki w okazywaniu jej tegotypuuczuć.

Zupełnie jakIrena wobec niej,uświadomiła sobie ze zdziwieniem.

Jakniedaleko padajabłkood jabłoni.

Na początku grudnia w końcu umówiła się zAgnieszkąw redakcji "Omnibusa", byodebrać pilne tłumaczenie, skopane żałośnieprzez domorosłego tłumacza.

Redaktor odpowiedzialny zawygładzenie przetłumaczonego tekstu poddałsiępo dwóch akapitach, a czas naglił.

Podjęła się tego niewdzięcznego zadania, byle nawiązaćwspółpracę, o którejdotychczas tylkorozmawiały.

Wiedziała odAgnieszki, że atmosfera w redakcjizagęściła się znacznie, gdy dotychczasowy wydawca sprzedał"Omnibusa" zagranicznemu koncernowi wkraczającemuz rozmachem na polski rynek.

Nowy właściciel od roku wydawał już w Polsce podobny, mocno kulejącytytuł i, korzystając z okazji, postanowił teraz wydawać obapisma sitamijednej, połączonej i nieco okrojonej redakcji pod wodzą Michała Lipińskiego, współtwórcy sukcesu "Omnibusa".

Niebyło cienia wątpliwości, że chodziwyłącznie o to, by zapchać rynek i zapobiec powstaniukolejnego pisma o podobnym profilu.

Ostentacyjna solidność metalowej konstrukcji nowej siedziby wOmnibusa"szydziła z niepewności i niepokojów jegopracowników.

Wchodząc dobezszelestnej windy,Marianna

71.

pomyślała, że to zamierzony efekt: firma stoi niezmienna,a ludzi można dowolnie zmieniać, przepływają jak wodai jak woda wsiąkają, gdy przestają być potrzebni.

Nowa redakcja"Omnibusa" przypominała przestronneakwarium podzielone niby-ściankami na niby-pomieszczenia.

Okropność, wzdrygnęła się Marianna,ale z drugiejstrony,jaka wygoda, pomyślała, bez trudu dostrzegającAgnieszkęza jedną z szyb.

Pomachała jej ręką.

Agnieszka również pomachała, a rozmawiający z niąwłaśnie wysoki mężczyzna odwrócił się z zainteresowaniem.

Trudno byio nie poznać Michała Lipińskiego.

Obojeruszyli kuniej.

Niektórym czas zdaje się sprzyjać, pomyślała Mariannaz mieszaniną podziwui irytacji.

Nerwowo zerknęła napobliską szybę, ale zobaczyła przez nią tylkowysoką, młodądziewczynęz wściekłością opróżniającą biurko.

Jej własneodbicie było zbytniewyraźne,by mogło ją uspokoić, przeciągnęła więc szybko ręką po włosach,burząc przedziałeki złudzenie uporządkowanej fryzury.

- Cześć!

Michał z daleka już wyciągnął rękę, ale nie zmiażdżył jejdłoni, jak się tego nie wiedzieć czemu spodziewała,tylkotrzymając za rękę,otaksował ją bezceremonialnie.

Marianna nie pozostała mu dłużna, zresztą dawny chudzieleco zbyt długich kończynach stałsię naprawdę interesującymmężczyzną,więc było na copopatrzeć.

I kto powiedział, żesiwizna postarza?

Zpewnością nie mężczyzn.

- Nic się nie zmieni.

- zaczęli jednocześnie i jednocześnie przerwali.

- To wy też czujecie ten przymus?

- zdziwiłasięAgnieszka.

-Wydawało mi się, że tylko ja muszę od tego zaczynać wszystkie rozmowy zdawnymi znajomymi.

Nawetjeśli zamienilisię w wieloryby.

- Masz coś do mnie?

- oburzyła się Marianna.

- Czy do mnie?

- zainteresował się Michał.

- To może kawy?

- zaproponowałaAgnieszka dyplomatycznie.

- Wybuchnę, jak wypiję jeszcze jedną - skrzywił się Michał.

- Idźcie same,ja muszę gasić ten pożar w burdelu.

Może następnym razem pogadamy.

Posłał Mariannie uśmiech, który, jak pamiętała, powalałłany studentek rozmaitychkierunków, iznikną} za jedynymi nieprzeszklonymi drzwiamiw zasięgu wzroku.

- O ile będzie następny raz - mruknęła Agnieszka, kierując Mariannę znowu do windy.

- Kawajest piętro niżej.

- Co się znowu stało?

-Nasi nowi władcy zażyczylisobie natychmiastowejlikwidacjicałego działu internetowego.

Zostawilijednegosierotkę do podtrzymywania życia witryny czasopisma,a reszcie dali wymówienia.

Prezes skreślił Internetz wszelkich planów, bo się biedak przejechał na jakichś inwestycjach w sieci.

- A niemówiłam?

- Marianna nie mogła się powstrzymać.

-Bogu dzięki, że niepróbowałam się do was wkręcić.

- No -Agnieszka pokręciła głową- nie zazdroszczę Michałowi.

Pozostał naczelnym, ale na razie może decydowaćco najwyżej o tym, czy wypije kawę, czy jeszczenie.

- Zawsze może odejśći zostawić tow cholerę.

-Niby tak, ale "Omnibus" to jego ukochane dziecko.

Wystarczy,że małżeństwo mu się rozleciało.

- Witamy w klubie - mruknęła Marianna, siadając z rozmachemnaplastikowym krzesełku w pomieszczeniu będącym skrzyżowaniem kawiarni ze szkolną stołówką.

- Cosięstało?

- Żona opuściła go dla swegoinstruktora tai-chi.

Dziesięć lat młodszego zresztą.

72

73.

- Ze też mnie to nigdy nie przyszło do głowy.

-Ćwiczyćtai-chi czy romansować z dziesięć lat młodszym?

- Ani jedno, ani drugie - przyznała Marianna z westchnieniem.

- Odważna.

Agnieszka pokręciła głowąz powątpiewaniem.

- Coś ty,raczej bezwyobraźni - powiedziała.

- Jabymsię niezdecydowała.

Sen by mi z oczu spędzały te dorastające wciąż roczniki chętnych.

- Ale co, tak po prostu poszła w siną dal?

-W siną dal to poszedł Michał,bomieszkali w domunależącym do jej rodziców.

To zresztącała historia.

Pauliniewydawało się, że puści go w skarpetkach i jeszcze dostaniedożywotnie alimenty na siebie.

Jej ojciec jest adwokatem.

Musiał jej nagadać głupot, a ona druga głupia, że na to poszła, w każdym razie próbowali przeprowadzić rozwód z winy Michała.

Ciągną zresztą dodzisiaj ten cyrk po apelacjach,alewiele już niewywalczą.

- A co z dzieckiem?

-Chłopakwykręcił starym prawie taki numer, jak oniwykręcili jemu, i odmówił zdawania na jakiekolwiek studia.

Założył z kolegąfirmę, która wytwarza i sprzedaje dźwięki.

- Agnieszka wzruszyła ramionami.

- No tak.

- To znaczy, co wytwarza?

- zapytała Marianna, marszcząc czoło.

- Takie różne dziwne dźwięki, nie wiem,kropla, któradrąży kamień,albo szum jodeł na górszczycie.

Potem przetwarzają je komputerowo i sprzedająza ciężkie pieniądze.

- Komu?

-A skąd ja mogę wiedzieć?

-zdenerwowała się Agnieszka.

- Może awangardowym muzykom albo tym, co jeżdżąpalcem po winylowych płytach, i wiesz.

no, didżejom.

W wieku lat czterdziestu czterechtrzeba się już powoliprzyzwyczajać do dystansów pokoleniowych.

Nie było co

74

udawać, że któraś z nichma cokolwiek dopowiedzeniaw kwestii didżejowania, dlatego z ulgą przeszły doswoichostatnich poczynań.

Pogadująco tym iowym, podeszły dobaru sałatkowego,gdzie nie komentując tego ani stóweńkiem, nałożyły sobie porcje godne drwali.

W połowie sałatki brokułowej Marianna,nadal niepewna, czy masię z tego śmiać, czy płakać, opowiedziała o nieoczekiwanychskutkach przyjacielskiej pogawędki z Piotrem, który zapragnął zabrać z domu resztę swoich rzeczypodczas jej wyjazdu do Krakowa.

-Jak to?

- dopytywała sięAgnieszka zniedowierzaniem.

- Tak to.

Zabrał wszystkie meble poza łóżkiem i stołkami.

Szczęście, że nie wyrywał zposad zabudowy w kuchni.

- A chociażpsaci zostawił?

-Kaprys był wtedy u mamy.

Tamta panienka ma zresztądoga, to znaczy dożycę.

Po comu drugi pies?

- Orany,chyba do niego zadzwonię!

-Ani mi się waż!

- Przez chwilę Marianna w skupieniuoceniała sałatkę o nazwie Zdrówko.

Po dwóch kęsach odseparowała mieszankę kiełków o smaku kiszonki pastewnejod reszty swojej porcji i powróciła do rozmowy.

- Lepiejpomyśl,skąd wziąć furgonetkę.

- Nie muszę myśleć.

- Agnieszka kończyła właśnie wydzielanie na swoim talerzu sałatki Zdrówko, której jedynązaletą była krzepiąca nazwa.

-Michał ma minibusa.

Ale poco ci?

- Żeby przewieźć meble z Czerwińska.

-Mówiłaś, że Czerwińsksprzedany.

- Jest sprzedany i dlatego muszę zabrać co się da,a resztęzaproponować sąsiadom.

Mają dużą rodzinęna wsi, towszystko imsięprzyda.

Agnieszka popatrzyłana nią ze źle skrywanym współ75.

- To świetnie się składa, zaraz porozmawiam z Michałem.

Żadna z nich nie była wielbicielką swojskich klimatówani wiejskich mebli.

Marianna wiedziała jednak, że przeznajbliższe półwiecze, a zatem do końca życia, nie będzie jejstać na umeblowanie w stylu, który najbardziej jej odpowiadał.

Jak się nie ma, cosię lubi, to się lubi, co się ma.

Ostateczniezawsze mogła przecież wmówić sobie iświatu, że tonie twarda konieczność, tylko gwałtownaewolucja upodobań, prawda?

Rozliczenie z Piotrem przeszło bez większych emocji.

W końcu trudno ekscytować się wypisywaniem przelewu.

Co najwyżej można się ze cztery razy pomylić, ale to niekoniecznie świadczy o ukrytych emocjach.

Dużo poważniejszym wyzwaniem okazałosię pierwszerozliczenie podatkowe firmyusług redaktorskich i translatorskich "Redittum".

Marianna spędziłaupojny wieczór,próbując wypełnić stosownyformularz zgodnie z tym, coudało jej się zrozumieć z poradnika przedsiębiorcy kupionegow kiosku przy urzędzie skarbowym.

Książeczka musiała być dziełem życia jakiegoś zapoznanego geniusza małej księgowości, a przy tym sadysty.

Z sumiennych wyliczeńMarianny wynikał bowiem uparcie podatek niwelujący całkowicie jej nie tak znów wygórowanydochód.

Wiedziałaz prasy i telewizji,że fiskus dusi drobną przedsiębiorczość,ale żeby aż tak?

Do tego wieczoru Marianna była przekonana, że w gruncie rzeczy przeciętnie inteligentnyczłowiekjest w stanieogarnąć umysłowo logikę biurokratycznych regulacji i formularzy.

Było to założenie z gruntu teoretyczne, bo -trzeba to sprawiedliwie przyznać - Piotr zdejmował z niejwiększość tego typu uciążliwości, dlatego jej jedynym doświadczeniem w tym względzie były comiesięczne opłaty

76

czynszowe i remontowe w kasie spółdzielni mieszkaniowej.

Ale nawetten trening nie przygotował jej do rozliczenia podatkowego jednoosobowej - pożal się Boże - działalnościgospodarczej.

W końcu poddała sięi kiedy następnego dnia,podczas spaceru z Kaprysem, dostrzegła na tablicyprzy poczcie ogłoszenie: "PITy rozliczam.

Tanio",bez wahaniawstukałanumer w komórkę i umówiła się jeszcze tego samego dnia.

Dyplomowanaksięgowa rencistka mieszkała naparterzewieżowca po przeciwnej stronie Belgradzkiej.

Marianna biedziła się przez chwilę z zepsutym domofonem.

Na szczęściez klatki schodowej wychodził właśnie mężczyzna otwarzypsychopaty z psem o pysku mordercy (a może odwrotnie).

Dzięki temu prześliznęła się przez wypaczone drzwi i korytarzyk ze śladami conajmniej ataku bombowegoi widzącwyrwany dzwonek, zapukała w solidne metalowe drzwi.

Otworzyła jej drobna kobieta, na oko w jej wieku.

- Pani w sprawie rozliczenia?

Zapraszam - powitała jąwzględnie przyjaźnie.

- Prosto,proszę.

Marianna weszła do mieszkania o rozkładzie identycznym z jej własnym i omal się nie przewróciła z wrażenia.

Miała przed sobą jedyny w swoimrodzaju krajobraz pobitwie.

Oba małe pokojezamkniętebyły na głucho drzwiamiwzmocnionymipłytą z grubej dykty z zamkami, jakichnie powstydziłby się Fort Nox.

W ogołoconym przedpokoju dostrzegła jedynie ślady po najwyraźniej wyrwanym ześciany wieszaku i zdemontowanej szafie wnękowej.

Drzwido kuchni i łazienki były niedbale zamurowane.

Ktoś chyba nawetzaczął jetynkować, ale od tej pory musiało minąćzcałą pewnością parę dobrychlal.

W końcu dotarta do tak zwanego dużego pokoju podzielonego dwiema szafami biurowymi nadwa wąskie pomieszczenia.

Jedno było niechlujną, ale w pełni wyposażoną

77.

kuchnią, a drugie rodzajem składziku, w którym jedynymimeblami była rozkładana kanapa i biurko, niegdyś na wysoki połysk.

W ścianiesąsiadującej z łazienką ziaładziura kojarząca się odległez otworem drzwiowym,częściowo zakryta przykrótką kolorową zasłoną.

Na przeciwległej ścianiewisiał, oprawiony w grube ramy, kolorowy oleodruk MatkiBoskiej Bolesnej.

Zaiste, było nadczym boleć.

- Ma pani wszystkie dokumenty?

- upewniła się księgowa, zamykając drzwi odwewnątrz.

Marianna odzyskała mowę na tyle, bywytuszczyć swójproblem.

Przez całą rozmowę powstrzymywała swoje rozbiegane spojrzenie, starając się skoncentrować na rozmówczyni, a nie najej aż nadto ekscentrycznym otoczeniu.

- Planuje pani jakąś bardziej aktywną działalność?

- zapytała kobieta,przeglądając jej rachunki.

Czy planujecoś więcej niż trzy redakcje książek i dwieście stron tłumaczeniamiesięcznie?

Nie, na miły Bóg, nieplanuje!

Planujenatomiast przeżyć jeszcze parędziesiąt lat.

- Nie.

Raczej nie - odpowiedziała Marianna.

- W takim razie nie ma sensu, żebym prowadziłapani rachunki - oświadczyła księgowa.

- Proszęsiadać, nauczę paniąwszystkiego.

Zajmie nam to najwyżejczterdzieści minut.

Rzeczywiście.

W niecałą godzinę Marianna zostałaprzygotowana doswego nowego życia.

Wdodatku podatekokazał siędwucyfrowy, dzięki wreszcie prawidłowemu rozpisaniu odliczeń.

Wszystkowskazywało na to, że bełkotliwyjęzykprzepisówi komentarzy do nich służy wyłącznieukryciu przed resztą świata,że są to sprawy proste jakdrut, a namaszczenie i atmosfera głębokiego wtajemniczenia jest po prostu jakąś głęboką potrzebą urzędników.

Beztego musieliby przyznać przed sobą i światem, że wykonują pracę mechaniczną,odtwórczą i - na dłuższą metę-ogłupiającą.

78

Podziękowała księgowej z wylewną serdecznością, zapłaciła za korepetycje i ruszyła do drzwi.

Była w połowie korytarza, gdy otworzyły się drzwi wejściowe.

W progu stanął mężczyznaz psem, którego mijała,wchodząc do budynku.

Pies warknął ostrzegawczo.

Facetnie musiał warczeć, jedno spojrzenie na nieruchomątwarzwystarczyło, by wziąćnogi za pas.

"Dzień dobry" Marianny zawisło w powietrzu, po czymopadło, nie doczekawszy się odzewu,bo sześcionożni w sumielokatorzy dwóch pokoi z kuchniąw milczeniuzniknęli zaswoimi drzwiami.

Wewnętrzne zamki szczęknęły metalicznie,zagłuszając jakieś wyjaśniające mamrotanie księgowej.

Marianna przebiegła zdemolowaną klatkę schodowąi głęboko odetchnęła, słysząc zatrzaskujące się z łoskotemdrzwi grobowca dożywotniej więzi majątkowej.

Możnai tak, można i tak.

Ale jeśli tak, tolepiej od razu palnąć sobie w łeb.

To naprawdę gorsze niż dożywocie w kawalercenagłębokim Tarchominie.

Myliła się, i to zasadniczo.

Skąd mogławiedzieć, że małżeńska, czy postmatżeńska, wojna bywa czasami jedynymcelem i sensemżycia?

Czy ktokolwiek zamieniłby sens życia na kawalerkę?

Jasne, że nie.

Dużo lepiej przebijać głowąmur, to znaczy - wejście do toalety.

Rozdział 6

Michał najlepiej czułby się chyba jako bigamista.

W każdym razie bez trudu mógł wyobrazić sobie dalsze satysfakcjonujące życie z równie usatysfakcjonowaną Pauliną i Weronikąu boku.

Było w nich obu coś, co wzajemnie się dopełniając,dawało mu poczucie petni iharmonii.

OdlotyPauliny, równoważone zdrowym rozsądkiem Weroniki, wydawały sięmniejabsurdalne, a i Weronika wydawała się mniej przyziemna, kiedy dopełniała ją Paulina ze swoją obsesją duchowego rozwoju.

To się naprawdęmogło udać.

Oczywiście, nie z tą realną Pauliną - po szoku, jakim był pozew i rozprawa pojednawcza, niemiał już chęci kontaktować się z nią w żadnej sprawie,aniz realnąWeroniką - wystarczyło mu, że musiał widywać jąw pracy i wysłuchiwać tego, co od czasu do czasu miewała mudo powiedzenia (jakoś nie widziała powodu, by obchodzić sięz nim delikatnie).

Było to dość bolesne, nie na tyle jednak, byMichał myślało odwecie.

Ironia losu sprawiła jednak,że odwet nastąpił, w dniu, kiedy musiał poinformować cały działintemetowy o decyzji zarządu.

Co z tego, że nie miał nicwspólnego z tą decyzjąani nie podzielał internetowej fobii nowego wydawcy?

I tak czułsięjak dupek.

Euforia z powodu przymusowo odzyskanejwolności nietrwaładługo.

Michałwiedział,że na dobrąsprawę mógłby

80

ekscytować się wolnością wyboru spółdzielni mieszkanioweji firmy przewozowej czy choćby wielkości mieszkania, alewprawiałogoto raczej w przygnębienie.

Najchętniej zwaliłbysięw jakiejkolwiek norze i w błogim otępieniu poczekał,ażznowu zechce mu sięwstać.

Tymczasem co rano musiałwstawać do pracy, choći tak lwią część spraw wziął na siebie Igor.

Zastępca Michała wykazał zresztąnadspodziewaną klasę, anisłowemnie komentując żałosnego finału sprawy Weroniki.

Przypatrywał sięMichałowi ukradkiem z mieszaniną zainteresowania iwspółczucia, ale na szczęście nie rwał się do żadnych rozmów.

Michałowi zaś wystarczały w zupełności własne monologi wewnętrzne.

Niestety,nie udawało się ichkończyć tak, jak się ucinanormalne rozmowy.

Żyły swoim życiem i nie przeszkadzały imnawet sprawy świata tego, którymod czasu do czasu Michał musiałpoświęcić całą swoją uwagę.

- WinicjuszZięba zostawił ci swoje dossier - westchnąłIgor, gdy Michał wszedł rano do pokoju.

-Przecież już z nim skończyłeś.

Nie chcemy go.

O cojeszcze chodzi?

-rzucił Michał niechętnie.

- Widać uznał, że skłonisz mnie dozmiany zdania.

-Po tych próbkachartykułówna poziomie szkolnej gazetki?

Żarty!

- Nie żarty, tylko podziwu godna determinacja.

To akurat zaleta u dziennikarzy.

- Chcesz mi powiedzieć, że dorosły człowiek na tej podstawie chce się zatrudnić w redakcji poważnego czasopisma?

- Michał trzasnął o biurko plikiem dokumentówwyjętych z eleganckiej teczki z monogramem właściciela.

-Coto w ogóle jest?

Czym onsię właściwie zajmuje?

- Przejrzyjteczkę, tozobaczysz - mruknął Igor, skupiony na codziennej tajemniczej konwersacji na Gadu-Gadu.

-Już widzę: zaliczaniem kursówi kompletowaniemzaświadczeń?

81.

- Ale jakich!

Micha} aż usiadł z wrażenia za biurkiem.

- Kursszybkiego czytania, europejskie warsztaty reporterskie, dwa lata studiów dziennikarskich w Wyższej SzkoleKomunikacji i Mediów, gdzie?

Chryste Panie,chyba jednakw Polsce.

Międzynarodowy Dyplom Technik MedialnychI stopnia.

MiędzynarodowyCertyfikat umiejętności obsługikomputera w środowisku Windows!

To się gdzieś kupuje?

- Zapytaj Niedzielską - zaśmiał się Igor.

- Jej starszedzieckozaczęło właśnie taki kurs w szkole.

- I co, w czerwcu przyjdzie tu szukać pracy?

-Nigdy nic nie wiadomo.

Jakbyco, będzie już miał zaświadczenie, że umiecoś napisać na komputerze, a potem toodnaleźć.

Była to nader czytelna aluzja do nie takznowu odległejprzeszłości, kiedy Michał, klnąc i złorzecząc, w ostatniejchwili pisałna kolanie nowe wersje wstępniaków, bo pierwszych nie mógł odnaleźć w zakamarkach swego komputera.

Odnajdowały się potem na ogółzapisane w najdziwniejszych katalogach.

- Ty nie bądź taki dowcipny - przypomniał sobie Michał.

- To nie ja skasowałem sobiesystem, formatującdyskietkę.

- A kto wysłał Niedzielskiej swoją skrzynkę nadawcząw załączniku?

-Tobyłodawno inieprawda - burknął Michał i roześmiał się po raz pierwszyod paru tygodni.

Początkowo był zbyt skołowany rozwojem wydarzeń, bywogóle myśleć o swoim życiu erotycznym zakończonymjak nożem uciął (brr!

). Po jakimś czasieze zdumieniem doszedł do wniosku, że mimo wszystko dasię tak żyć.

Da siężyć bez seksu.

Może tylko częściej niż zwykle brał prysznic.

Trudno byłoto uznać za specjalnie satysfakcjonującą alternatywę, ale zawszezmniejszało napięcie- Najważniejszejednak, że wystarczyło parę miesięcy, by nawet w fantazjachpod prysznicem odkleiłsię od Weroniki.

Szczerze mówiąc,w tych okolicznościach najlepiej sprawdzały siędawne, często nawet niespełnionefascynacje, które wydobywał terazz pamięci w świetnym stanie, wciąż młode i nienadgryzionezębem czasu.

Dużo gorzej radziłsobiez odzyskaniem panowania nadcodziennością.

Przerażałygo tysiące najzwyklejszych czynności, których nagle musiał nauczyćsię odnowa, bo w nowym otoczeniu niczego nie mógł robić na pamięć.

Całeszczęście, że idąc z sypialni doubikacji, jak dawniej skręcałw lewo, inaczej w środku nocy budziłby się pewnie zzębami w ścianie.

Nie pomogła mu teżnagłazmiana jegosytuacji zawodowej.

Cóż z tego, że nowi wydawcy "Omnibusa" podkreślalijego zasługi i to, jakcenna jestdla nich jego współpraca,skoro wgruncie rzeczy o niczym już prawienie decydował.

Kiedy Agnieszkapo raz pierwszy wspomniała o leku antydepresyjnym,tylko się żachnął.

Ale kiedy w środku nocyzamiast erotycznychfantazji albo dylematów wieku średniego zaczęły budzić go zlewne poty i kołatania serca,poprosił jąo telefon i natychmiast umówił się z psychiatrą.

Miłapani doktor w nieokreślonymwieku zadała mu kilka pozornie obojętnych, ale celnych do bólu pytań.

Musiałzmiejscapożegnać się ze złudzeniem, że jego sytuacja maw sobie choćby cień wyjątkowości.

Większość z tego, co wydawałomu się jego mroczną tajemnicą, w czterech ścianachgabinetu okazywało się niemalże powszechną normą.

Lekarka kiwała głowąze zrozumieniemi przyjmowałabezmrugnięciaokiem wszystko to, co z najwyższym trudemz siebiewywlekał w słusznym przekonaniu,że skorojuż tu

82 83.

doszedł, nie ma sensu milczeć lub odpowiadać półsłówkami.

Na szczęście nie namawiała go doprzebudowy najgłębszych podstaw osobowości.

Czuł się wystarczająco rozłożony na łopatki, by nie mieć chęci rozkładać się jeszcze naczynniki pierwsze.

Po prostu zaproponowała mu lekarstwo,a w gruncie rzeczy po to właśnie tuprzyszedł.

Pamiętał wszystkie wywody Pauliny o wyższości głębokiej pracy nad sobąnad tabletkami robiącymi wodę z mózgu, ale zgodził się natychmiast.

Z czystej przekory.

Noi pewnie dlatego, że zdwojga złego wolał wodę w mózgu niżołowianą kulępaniki w żołądku.

I cud się stał.

Wciągu miesiąca wszystkie lęki,poty ikołatania przeszłyjak ręką odjął.

Sypiał jak niemowlę po osiem, dziesięć godzindziennie, odsypiając chyba jeszcze zaległości zestudiów.

Po następnych paru tygodniach z zadowoleniem, choćnie bez zakłopotania, skonstatował drugi cud: jak ręką odjął przeszło mu napięcie seksualne.

Potrzydziestuparu latach frustracji, tęsknot,niepokojów inieustannej, mniej lub bardziej dotkliwej potrzeby poczuł spokój.

Absolutny, a może nawetświęty, spokój.

Nie żeby niemógł,po prostu nieczuł takiej potrzeby.

Anirano,ani wieczorem, aniw środę,ani w sobotę.

Nawet pod prysznicem.

Przestałygo obchodzić gumkiod stringów wystające znad biodrówek, dumnie sterczące sutkiprezentowaneświatu bez stanika, a nawet pończochy zakończone szerokąkoronką migającą z głębokiego rozcięcia spódnicy.

Mógłbez przeszkód koncentrować się na tym, co mają dopowiedzeniaposiadaczki tych wszystkich, doskonale muterazobojętnych, wspaniałości ikażdy, kto go znał, musiałbyprzyznać,że to rewolucyjna zmiana.

Ze też Paulina tego nie doczekała!

Jej szczęście, że tegonie doczekała!

Gdyby ktoś wcześniej mu powiedział, że

84

można to rozwiązać w takprosty sposób, zapewnejuż dawno nie byliby małżeństwem.

Ze zdumieniem przypominał sobie teraz wszystkie wymuszone decyzje,wszystkie rezygnacje, wszystkie bezsensowne działania i akcje, na które przystawał, nie mogącdłużej znieść widokujej nieruchomych pleców na drugimkońcu małżeńskiego łóżka.

Widział siebie, żałosnego idiotęupokarzającegosię przez kilka wieczorów z rzędu tylko poto, by Paulina z westchnieniemzgodziła sięw końcu poleżeć chwilępod nim z nieruchomą twarzą.

Był wolny.

Teraz już naprawdę wolny.

Z życzliwąobojętnością zgodził się pomóc MariannieŁąckiej, którą mgliście pamiętał ze strajku, a właściwie zespotkania strajkującychz Herbertem napolonistyce.

Pamiętał, że zadawałapytania,których nie byłby w stanie nawet powtórzyć,a interesowały ją rzeczy tak odległe od jegoówczesnych zainteresowań, że na wszelki wypadek przez całe spotkanie z wielkimpoetą koncentrował sięwyłącznie napodziwianiu jej nóg.

Okazało się, że mieszkają teraz niemal posąsiedzku.

Z całą pewnością nie zdążył zmarznąć, przejeżdżając tychparę ursynowskich ulic, niemniej dał się zaprosić na rytualną herbatę wstępną.

W progu powitałgo golden retrieyero uśmiechniętym pysku.

Dopiero teraz mógłprzyjrzeć się spokojnie Mariannie.

Być może rzeczywiście skłamał, mówiąc przy pierwszympo latach spotkaniu, że sięnie zmieniła.

Przeciwnie, zmieniłasię, i tochyba na korzyść.

Znikła młodzieńcza krągłośćpoliczków,nie mniej młodzieńcza ekscytacja, podniesionygłos i nadmierna gestykulacja.

Rzecz jasna, widział bruzdyrysujące się przy nosie, widział cienie podoczami.

Ale widział też opanowanie i spokojną pewność siebie, z którą

85.

rodzi się jedna na tysiąc, a którą pozostałe mogą osiągnąćz wiekiem lub nigdy.

Uśmiechnął się, aona odpowiedziałanatychmiast uśmiechem, wktórym nie było cienia zachęty.

Lwica, która niepoluje, pomyślał z ulgą i rozsiadł sięwygodniej, o ile to w ogólemożliwe na stoiku.

- Ale tu pusto!

Lubisz tak?

- odezwał się mało taktownie, rozglądając się po pokoju do złudzenia przypominającym jego nowe lokum.

Tylko bezkartonów piętrzącychsiępo kątachw daremnym oczekiwaniu na rozpakowanie.

- Nie lubię.

Właśnie dlatego potrzebowałam dużego samochodu.

Chcę przewieźć trochę mebli.

- Mójjest duży,ale meblościanki tym nie przewieziesz.

-Jakoś przeżyję bez meblościanki - mruknęła Marianna.

- Aleczuję siędziwnie przywiązanado idei stołu.

Jachyba też, pomyślał,stawiając na podłodze gorący kubek, którego nie dało się długo utrzymać wręce.

Pies zbliżył się z wyraźnym zamiarem sprawdzenia parującej zawartości.

Pachniało dziwnie,ale przecież w środku mogła byćkasza z siekanym mięskiem albo cośrównie interesującego.

- Kaprys, na miejsce -udaremniła jego zamiary Marianna.

-Lubisz herbatę?

- zdziwił się Michał, przyglądając sięzawiedzionemu psu.

Wszystko lubię, odpowiedział Kaprysmachnięciem ogonai położył mu łeb na udzie.

Michał pogłaskał psa, starającsię nie dostrzegać, cokudłaty łebpozostawia na jego czarnych dżinsach.

- Co zrobiłaś z tym, co tu stało?

- Wskazał rękąz kubkiem.

-Wiem, żenie powinienem pytać, ale widzę ślady naścianach.

- Widaćnie dość uważnie słuchałam staregodowcipuo wiewiórce i zającu.

-Którego?

86

- Zajączekopowiada kolegom, jak to był u wiewiórki naimieninach: "Wszyscy jużwyszli, a wiewiórka, zalana, naglerozpina kubraczek, staje przede mną i mówi: - Bierz, cochcesz.

No to wziąłem telewizor.

" "Oj, głupi zajączku!

"- śmieje się niedźwiedź.

"Nie śmiej się - mówi zając.

-Wiem, że gdybym był ztobą, moglibyśmywziąć i lodówkę".

- Nie rozumiem związku - parsknął śmiechem Michał.

-Pewnie jestemgłupią, ale powiedziałam byłemu mężowi: "Bierz, cochcesz", i wyjechałam - wyjaśniłaMarianna.

- Czemugłupia - sprzeciwił się Michał.

- Tak właśnie postępują kulturalni ludzie.

Lepsze to, niż rozpinaćkubraczek.

Marianna pokiwała głową i zapatrzyła się dośćtępow stojący napodłodze wysłużony telewizor.

- Tak.

A potemkulturalni ludziewracają do domu, gdziezastają gołe ściany i stół z powytamywanymi nogami.

Noi kubraczek.

Przez chwilę w pustawym pokoju słychać było tylkomniejlub bardziejdyskretneodgłosy popijania i przetykania.

Pewnie, myślałMichał, owiele lepiej byłoby wyrzucićchłopaz chałupy jak stoi.

Wszystkie jesteście takie same.

Trzymacie się za serce, a uderzaciepo kieszeni.

Pewnie facetuważał, żetojedyny sposób odzyskania choć części tego, zaco sam zapłacił.

Michał nie miat tegoszczęścia.

Nie dało się zedrzeć dachu z domu żony.

Zresztą co niby miałby z nimzrobić,sprzedać w skupie surowców wtórnych?

Pozostało tylkoczekać naspłaty, które przyznał mu sąd mimo nieskrywanego oburzenia Pauliny,i wierzyć, że się ich doczeka bez kolejnychodsłon sądowego cyrku.

Chwila dobroci dla kobiet i zwierząt minęła.

Już znowubył zdystansowany, obojętny i krytyczny.

Drogę do Czerwińska przejechali sprawnie, pogadując,jak to zwykli czynić ludzie, którzy spotykają się po latach

87.

i niewiele o sobie wiedzą, więc pracowicie ustalają dane dotyczące wszystkich dających się zidentyfikować wspólnychznajomych.

-Śmieszny ten twójmały biały domek.

- To dom moich dziadków.

Dostałam go wspadku, alejużnie jest mój.

- Sprzedałaś?

-Na szczęście.

- Coś z nim nie tak?

-Co znim nie tak, to widać na pierwszy rzut oka- mruknęła Marianna, wskazującruchem głowy ewidentniezagrzybioną ścianę szczytową.

- Sprzedałam, bomusiałamjakoś spłacićbyłego męża.

- To straszne.

Dużo lepiej pogonić chłopa i położyć rękęnawszystkim.

Marianna szarpała się właśniez zamkami, ale odwróciłasię i spojrzała na Michała, marszcząc czoło.

- Dlaczego tak mówisz?

Michał poczuł się jak idiota.

Wiedział doskonale, dlaczego tak mówi.

Zajęty pielęgnowaniem urażonej do żywegoambicji nie zauważył, kiedyjego słusznauraza do Paulinyprzeniosła się na wszystkie kobiety.

Zresztą chyba odpowiadała mu wizja świata pełnego skrzywdzonych mężczyzni pazernych,nielojalnych samic.

Jak miał to teraz niby wytłumaczyćtej kobiecie, której nie przyszło nawetdo głowypoprosić go o pomoc w otwieraniu wypaczonych drzwi.

- Pozwól - powiedział, wyjmując jej klucze z rękii otwierając drzwi dwoma pchnięciami.

- Nie bierz tego dosiebie.

- Oczywiście, że nie biorę - odpowiedziałaMarianna.

Weszła do środka, ucinającrozmowę i zamykając usta Michałowi już przygotowanemu na drążenie tematu.

- Strasznie tu zimno, ale muszę się trochę rozejrzeć.

88

Kiedy kobieta mówi: "Muszęsię trochęrozejrzeć", mężczyzna z rozpaczą spogląda na zegarek, zastanawiającsię, coze sobą zrobić przez najbliższe dwie, trzy godziny.

Ale był tokolejny dzień niespodzianek w życiu Michała, bo Mariannawpół godziny zdecydowała, co zabiera, a nawetdała sobieparę pomysłów wyperswadować zapomocą zwykłych, zdroworozsądkowych argumentów, co już zakrawało na cud.

I tak wylądowała z tyłu wciśnięta między komodęa dodatkową deskę stołu, wprawdzie na fotelu, aleza to z krzesłemna rękach.

-Jesteś pewna, że to wszystko?

- zapytał, upychającresztę krzeseł z przodu.

-Możemy zrobić drugą turę.

Nieżebym się palił, ale.

- Doceniam - roześmiała się Marianna - ale nie skorzystam.

Niczego więcej nie potrzebuję.

Coś takiego!

Niczego "na wszelki wypadek"?

Niczego,"botakie śliczne"?

Niczego, "bo potem pomyślę, na co toprzerobię"?

Dziwna kobieta, pomyślał Michał, ale nic niepowiedział, tylko zamknąłboczne drzwi samochodu i usiadłza kierownicą.

- Jestem ci winna dobrą kolację -odezwałasię Marianna, kiedy Michał zaparkował podjej domem i w końcuuwolnił ją od krzesła i komody, która w czasie jazdy przesuwała sięw tę i we w tę, za każdym razemgrożąc Marianniezmiażdżeniem kolan.

Całą drogęjechali w milczeniu po nieudanychpróbach nawiązania rozmowy poprzezzwały mebli.

Również w milczeniuwtaskali ciężkie graty na pierwszepiętro.

- Nic z tego, nie będę jadł na podłodze - oświadczył Michał stanowczo,nalewając sobie szklankę wody mineralnej.

-Przecież przywieźliśmy stół.

89.

- Ale z wykręconymi nogami.

Jeśli mam go jeszcze dziśskręcać, muszę coś zjeść, bo na razie to mnie skręca z głodu.

Jest jakaśznośna knajpa na tym zadupiu?

- Pewnie - odpowiedziała Marianna nieco urażona.

-Mamy świetny sushi bar.

- Hm - mruknął Michał sceptycznie.

- Jesteś pewna, żesushi to codzienna strawa tragarzy?

Marianna już zaczerpnęłatchu do dłuższej wypowiedzio wyższości sushi nad kotletem, ale widząc minę Michała,roześmiała się i poklepała go uspokajająco po ramieniu.

- Rozumiem.

Pójdziemy do greckiej restauracji i zapchamy sobie żyły najgorszym cholesterolem.

- Cudownie.

Właśnie o tym marzyłem.

- To pomarzyszjeszcze chwilkę, bo muszę wyjśćz Kaprysem.

Wzatłoczonej "Zorbie"udało im siędostaćstolikwczęści dla niepalących.

Widać byli jedynymi niepalącymi, bo siedzieli sami w małej salce oświetlonej tylko paroma świecami.

- Niedzielska opowiadała mi o twoim serwisie internetowym -odezwał się Michał, gdy kelner zniknął z zamówieniem godnym w istocie zawodowych tragarzy.

- Nawetchciałem go sobie potem obejrzeć, ale nie znalazłem.

- Bo właściwie już go niema.

Właściciele okroili goi podpięli pod witrynęwydawnictwa.

- Nie żal ci?

-Już nie.

Lubiłam to robić i pewnie robiłabym nadal,gdyby mi tego nie zabrali, ale nie jestto specjalne wyzwanie.

- Nie przesadzasz?

Tworzenie zawartości nowego medium komunikacyjnegonie jest wyzwaniem?

- Jak każdydziennikarz Michał miałskłonność do przemawiania fragmentami własnych tekstów.

90

Marianna wzruszyła ramionami.

-Jakie tworzenie?

Mówisz o bzdurach, jakie ludziewypisują w internetowych dyskusjach, czyo opracowaniuw HTML-u i wklejeniu w stosowne miejsce kawałka tekstu?

To jakwyklejanie gazetkiszkolnej.

- Ciekawa optyka,ale chyba nie masz racji - mruknąłMichał, patrząc pożądliwie na swojedanie.

Przez chwilę jedli wmilczeniu.

- Aleprzyznasz, żeInternet sporo zmienia - podjął rozmowę Michał.

-Tak - przyznała Marianna.

- Wszyscy zaczynamy myśleć na poziomie gazetki szkolnej i dyskutować na poziomieforum internetowego.

Starzy mistrzowie wegetująw zapomnieniu, a grupka zdolnych dzieci wmawia światu poprzeznowe medium, że twórcze życie to zaliczanie kolejnych klubowych imprez.

- Widocznie starzymistrzowienie mają już nic ciekawego do powiedzenia.

Wcale tak nie myślał, ale podobało mu się jej oburzenie.

Ona mu się podobała.

A najbardziej podobało mu się to,żeniczego od niej nie chce.

Nie musiał sondować dyskretnie,co jej odpowiada, aczymją zniechęci.

Niemusiał stroszyćpiór.

Nic nie musiał.

Mógł w świętym spokoju z uśmiechemprzyglądać się, jak Marianna jednym haustem wypija półkieliszka winai przystępuje do ataku:

- Naprawdę wydaje ci się,że to, co ma do powiedzeniatych czterdziestu czy pięćdziesięciu młodych ludzi, którzyopisują się nawzajem w swoich biegach i gazetach, obchodzikogoś poza nimi?

-Pewnie.

Całą kupęmłodych, którzy marzą, żebytakżyć.

- Zalegać po zamkniętych imprezach i wygrzewać stołkiw modnych knajpach?

91.

- Czemu nie?

To chyba lepsze niż wygrzewanie kanapyprzed telewizorem w przerwie między zakupami w hipermarkecie.

- Ci, co robią zakupy, nie robiąz tego ideologii.

-Żartujesz?

Nie czytasz gazet dlakobiet?

- Tych nie czytam.

-Rozumiem,Czytasz te, co zalecajązjadanie kiełkówi stanie na głowieprzez cały boży dzień.

- Tych też nie czytam.

-A te błogi, na które tak się oburzasz?

- Czytuję, ale mam zazłe - uśmiechnęła się Marianna.

-Ale jeszcze bardziej wkurzają mnie tewielkoświatowe gazety,których czteroosobowe redakcje mają w sumie nie więcej niż sto lat.

- Ależ to nie tobie ma się podobać.

Twojagrupa wiekowaichnie interesuje.

- Moja?

Chyba nasza.

- No nie wiem, bo ty, z tym tonem pani od polskiegorozdzielającej kategoryczne oceny, bardziej zdradzasz swójwiek niż ja swoim siwym łbem - powiedział Michał i spokojnie przygotował się na ostentacyjną obrazę.

Ale znowu się przeliczył, bo Marianna leniwym ruchemdolała sobie wina ze wspólnej karafki i patrząc na niego zezrozumieniem, podsumowała:

- Masz rację.

Dziewczynki na ogół są te parę lat do przodu, szybciej ząbkują,szybciejdojrzewają i w ogóle.

- ...

szybciej sięstarzeją?

- wtrącił domyślnie.

- Szybciejdochodzą do rozumu - oświadczyła Mariannai wypiła resztę wina.

Rozdział 7

Z samegorana zadzwoniła Agnieszka, wyrywając Mariannę z ponurej kontemplacji pustej ściany po drugiej stronie łóżka.

-Jak wam poszło?

- zapytała, nie bawiącsię we wstępy.

-Dzwoniłam wieczorem, po dziewiątej, ale nie było cię w domu.

- Jestem nienormalna -westchnęła Marianna.

- A możeto już klimakterium?

- Narozrabiałaś!

- stwierdziła Niedziela oskarżycielsko.

- Gdzie tam - skrzywiła się Marianna.

- Zrobiłamz siebie nabzdyczoną, przemądrzałąidiotkę.

TuMarianna opowiedziała ze szczegółami, jak po razpierwszy od niepamiętnych czasów poszła na kolację w męskimtowarzystwie i zamiast roztaczać dawno nieużywanyczar, wdałasię w przewlekłądyskusję na temat, hm.

nowoczesnych środków przekazu.

-Nie wiem, co mnie napadło.

Świece, wino, a ja zamiastrzucać powłóczyste spojrzenia, tokowałam jak nakręcona.

- Nerwy - skwitowała Agnieszka.

- No inigdy nie byłaśdobra w powłóczystych spojrzeniach.

- Jakto?

-Tak to.

Im bardziejfacet ci się podobał, tym bardziejnie wiedziałaś, kiedysię przymknąć.

93.

- A coś ty taka bezpośrednia od poniedziałku, co?

-oburzyta się Marianna, ale tylko pro forma.

Wiedziała, żeAgnieszkama całkowitą rację i stopień jej zainteresowaniamężczyzną zawsze można było mierzyć ilością słów nasekundę.

Zaraz, zaraz, ale czy z tego wynikało to.

co wynikało?

- Nie wiem, dlaczego nie przyszło mi do głowy, że możecie się sobie spodobać.

- Agnieszka była chyba w równymstopninzdumiona.

-Może za często go widuję i za dobrzeznam.

Ale jak teraz na to patrzę.

że też wcześniejo tymnie pomyślałam.

- To znaczy o czym?

-Że stanowiszidealną odtrutkę na jego byłą żonę.

- Owypraszam sobie -oburzyła sięMarianna znowu,tym razem naprawdę.

- Nie mam zamiarubyć niczyją odtrutką.

- To nie będziesz - odparła Agnieszka spokojnie.

- Myślałam tylko.

a, nieważne.

- Co myślałaś, Niedzielko?

-Ze będzie ci miło, jak powiem, że Michał zadzwonił domnie pół godziny temu, prosząc o twój numer telefonu, bosam,idiota, zapomniał cię o to zapytać.

Trafiona, zatopiona!

MariannaŁącka zapomniała językaw gębie.

- I dałaś mu?

- wydusiła pochwili.

- Ależ Marianno!

Nigdynie daję cudzego numeru bezupoważnienia.

- Ciekaweod kiedy?

- spytała zgryźliwie Marianna.

- Od wtedy- westchnęła Agnieszka.

Obiepamiętały doskonale burzliwy początek ich przyjaźni, kiedyw piątejklasiemała Niedziela,zazdrosnao względy niejakiego Ptaśki z szóstej, napisała na murkuprzy śmietniku: "M.

W. to lafirynda", dodając do tego nu94

mer telefonu.

Niestety, brak doświadczeń konspiracyjnychsprawił, że zrobiła to na oczach co najmniej tuzina sąsiadek.

Działo sięto rzecz jasna w tych zamierzchłych czasach,kiedy smarowanie po murach uchodziło za czyn chuligański,a przed sąsiadkaminależało mieć się na baczności.

- No to jak,mam mudać ten numer?

- zapytałaAgnieszka.

- Daj - mruknęła Marianna.

I tak nie zadzwoni, jak sobie przypomni jej światłe komentarze i celne jak nóżwbrzuch riposty.

Zamierzaławłaśnie przewrócić się na drugi bok i przyjrzeć się wydarzeniom wczorajszegowieczoru z innej perspektywy, gdy usłyszała swoją komórkę.

Na ekranie wyświetlił się numer agencji reklamowej,którą prowadziła Bożena Witkowska.

Za każdymrazem,kiedyrozmawiałaz Bożeną, uszy jej płonęły z zakłopotanianasamo wspomnienie perory o luksusowej sytuacjiporzuconejżony.

Aleto nie była Bożena, tylko któraś z jej współpracownic.

Miłe dziewczę przypomniało jej, że jest poniedziałek, i towdodatku ten poniedziałek, na który zobowiązała się dostarczyć materiały do teczki prasowejbrytyjskiego producentanapojów gazowanych próbującego podbić polski rynek.

Następny kwadrans Mariannaspędziłana gorączkowychpróbach przekonania serwera pocztowego, iż nie myli się,wpisując własnehasło dostępudo poczty.

W końcupoddałasię i już miała zadzwonić do agencji z propozycją przesłaniadyskietki kurierem, kiedyprzyszło jej do głowy jeszcze inne rozwiązanie.

Parę minut po dziewiątejBożenaz całą pewnością byłajeszcze w domu.

Po burzliwymrozstaniu z Pawłemrzuciłasię w wir życia zawodowego i towarzyskiego, a przy jej profesji trudnobyłoodróżnić jedno oddrugiego.

W każdym

95.

razie z całą pewnością nie zrywała się o świcie.

O właśnie,nawet nie włączyła jeszcze komórki.

Marianna gwizdnęła na Kaprysai oboje wybiegli z domu.

Kaprys,zdumiony, że poranny spacer nie jest codzienną nudną rundą wokół bloku, popadł w psi entuzjazm.

Wskakiwał w co większe zaspyi szczekając donośnie, próbował dowiercić się nosemdo bardziej interesującychwarstw ukrytych pod świeżym śniegiem.

Błyskawicznie dotarli do nowego eleganckiego wieżowca, który różowiałjak pryszcz pośród szarych bloków starego Natolina.

Chroniona domofonem bramka i drzwi klatkischodowej stały otworem.

Umęczeni tragarze szarpalisięz zabytkową szafą dębową o rozmiarach kawalerki.

Mariannaweszta bez przeszkód inie chcąc tracićczasu na przekonywanie Kaprysa, by wsiadł do windy, skierowała się schodami na drugiepiętro.

Zadzwoniła jakna pożar, zakładając,że Bożena może jeszcze spać.

Dzwonek nie działał.

Zniecierpliwiona nacisnęła klamkę.

Dlaczego to zrobiła?

Dobrepytanie, ale nie miała czasu zastanowićsię nad tym, bodrzwi ustąpiły.

Otworzyła je szeroko i.

usłyszałate niedające się pomylićz niczym innymodgłosy.

Zawahała się.

Tylko przez chwilę, ale otę właśnie chwilę za długo.

Zamknęła drzwi i rozejrzałasię po klatce schodowej, stwierdzając, że Kaprys zniknął.

Zbiegła na parter- ani śladu psa.

Nie zareagował na nawoływanie, nie było gorównież na wyższych piętrach, z całą pewnością nie wsiadłdo windy.

Musiał wśliznąć się do mieszkania,kiedyw otwartych drzwiach zastanawiała się, co dalej!

Marianna poczułastrużkępotu ściekającą wzdłuż kręgosłupa.

Rozpięła kurtkę, zdjęła czapkę i szalik, po czym odetchnęłagłęboko i znowu nacisnęła klamkę.

Weszła doprzedpokoju.

Odgłosy z sypialni w głębi mieszkania weszływ fazę intensywną.

Marianna zawołała psa półgłosem, ale

96

nie zareagował.

Nic dziwnego.

Stał w progu sypialni, zainteresowany nieznaną mu zabawą, i coraz radośniej merdałogonem.

Gdy okrzyki rozkoszy doszły do zenitu.

Kapryspowitał je entuzjastycznym szczekaniem.

W sypialni zapadła martwa cisza.

Marianna oparta sięo ścianę przydrzwiach wejściowych, bliska zawału.

Kaprysradośnie wybiegł do przedpokoju z miną: "Nie uwierzysz,co ja tam widziałem!

". Tuż za nim, owiniętyniedbale damskąkoszulkąnocnąw kwiatki, doprzedpokoju wbiegł.

wiarołomny mążBożeny we własnejosobie.

- Przyniosłam dyskietkę- oświadczyła Marianna bohatersko, wiedząc, że cokolwiek powie w tej sytuacji, zabrzmiidiotycznie.

- Dla Bożeny.

to pilne.

- Aha - odpowiedział Paweł równie idiotyczniei wolnąręką wziął nieszczęsną dyskietkę.

-Nie zamknęliście drzwi - bąknęłaMarianna słabo.

Nie zapadła się pod ziemię tylko dlatego,że chwyciła Kaprysa za kolczatkę i jednym ruchem wysunęła się za drzwi.

Nimdoszła do schodów, dobiegł jąpodwójny ryk śmiechu.

Rzuciła się w dół, jakby ją kto gonił, aKaprys, wietrząc nowązabawę, pobiegł przednią, radośnie poszczekując.

Na wszelkiwypadekprzebiegła przez podwórko, nie odwracając głowy.

- Nie mogę!

- kwiczała Agnieszka, bezskutecznie próbując powstrzymać kolejną falę chichotu.

Czerwona jak burak Marianna siedziała obok, bliska uduszenia z tego samego powodu.

- Po jaką cholerę dotykałaśklamki?

- Niemam pojęcia -odpowiedziała Marianna zgodniez prawdą.

Maleńka poczekalnia gabinetu profilaktyki chorób piersi była z pewnością świadkiem niejednego, ale raczej nieataków śmiechu.

Na szczęście były ostatnimipacjentkamitego dnia.

97.

Marianna przychodziła tu regularnie od czterech lat,zwykle poddając się od progu ciężkiej atmosferze oczekiwania i niepokoju.

Nie dzisiaj.

Dzisiaj po raz pierwszyudałojej się przywlec Agnieszkę.

- Która z pań?

- zapytał lekarz, stając w drzwiachgabinetu USG.

- Chyba ja- podniosła sięAgnieszka.

Niemal jednocześnie miła pani obsługująca mammografpoprosiła Mariannę.

Z umiarkowanym entuzjazmem poddała się rutynowemu badaniu.

Starając się nie koncentrować na piersi ściskanej na placekw pionie i poziomie,próbowałazmniejszyćból, dysząc sposobem zapamiętanym ze szkoły rodzenia.

- Auu!

- wyrwało jej się.

- Już tylko chwilka.

-Z jakichś tajemniczych powodów druga zawsze bolibardziej - poskarżyłasię Marianna.

- Nie chciałaby mieć pani tylkojednejdo badania.

Zapewniam - mruknęła operatorka.

- Może gdybym miała trochę większy biust, nie czułabym się jak w imadle.

Operatorka dała znak, że Marianna może już się ubierać.

- Powiem pani -odezwała się, siadając za biurkiem - żerobię tobadanie od wielu lat i nie zauważyłam żadnegozwiązku między wielkościąpiersi a tym, jak boli.

To po prostubardzo nieprzyjemne badanie.

-- Co się stało?

-zawołała Mariannaod drzwi na widokAgnieszki płaczącej niemal w głosw pustej poczekalni.

-Mam.

mam.

-Co masz!

- Torbiele!

- wyszlochała Agnieszka.

- Ile?

- zapytała Marianna, podając przyjaciółce czystąchusteczkę.

98

Agnieszka bez słowa wyrzuciłazmięte papierowe coś,czego właśnie zamierzała użyć do ocierania łez.

- Dwie.

-Witaj w klubie, jamam pięć.

A dwamiesiące temumiałam osiem.

- Żartujesz?

- Agnieszka zrozmachem otarta łzy,udowadniając światu,że jej najnowszy tusz dorzęs jest naprawdę wodoodporny.

- Nie wytłumaczył ci, co to jest?

-Coś mówił, ale nie mogłam się skoncentrować - wzruszyła ramionami Agnieszka.

Wytarła nos i spojrzała na Mariannę nieco przytomniej.

- Czy to znaczy, że niemówimy o słowie na "r"?

- Nie chrzań!

- odpowiedziała Marianna mato elegancko i dość głośno.

-Jedyne słowo na "r", o jakimmożemyporozmawiać, to "romans"!

Lekarz chrząknął dyskretnie i gestem zaprosił Agnieszkę na mammografię.

Marianna w ostatniej chwili ugryzłasię w język i darowałasobie życzliwe rady.

Być możebyłw tym również cień zemsty za to, żeAgnieszka od dwóch latignorowała wszelkiealuzje, napomnienia i prośby dotyczące badania piersi.

Na widok przyjaciółki ciężkim krokiemwychodzącejz badania Marianna współczującopokiwała głową.

- Co, gały wychodzą na wierzch?

-Od dawna wiedziałam, że menstruacja byłaby najświętszą ztajemnic istnienia, gdyby przechodziliją mężczyźni- jęknęłaAgnieszka,opadającna krzesło.

- Ale terazjuż wiem,że gdyby mieli piersi.

- O tak, wymyśliliby mammograf w kształcie koronkowejbardotki wysłanej łabędzim puchem - przyznała Marianna.

Agnieszka zbierała się do dłuższej wypowiedzi (zadziwiające, jak dalece kontaktz profilaktyką nowotworową

99.

rozwiązywał jej język), ale poproszono ją znowu do gabinetu, skąd po chwili wyszła, machając triumfalnie szarąkopertą.

- Spokój nadwa lata - oznajmiła radośnie.

-I USG za pot roku - przypomniała Marianna.

- To pryszcz.

Może przez dwa latazapomnę, jak to jest,gdy cirozgniatają biust na placek dla twojego dobra.

- Tego się nie zapomina - zapewniłaMarianna z kwaśnąminą.

Parę dni później, po dniuspędzonym w agencji reklamowej, Marianna dotarta do domu sztywna ze zmęczenia.

Z całą pewnościąniebyła stworzonadotego, byze śmiertelnąpowagą dyskutować oniuansach znaczeniowych sześciozdaniowego tekstu promującego napój o smaku rozpuszczonych landrynek.

Wtej chwili wyglądało raczej na to, że nadajesię tylko do tego, by wziąć gorący prysznic, wczołgaćsię pod koc albo idwa i zaczekać tam na wiosnę.

Leżała, nie mogąc się zdecydować, czy wypić filiżankękawy,czy raczej przewrócić się na drugi bok i zapaśćwdrzemkę, kiedyzadzwonił telefon.

Bożenaprosiła o jeszcze jeden wariant tekstu, tym razem "naznaczonyciepłymiemocjami".

Marianna poczuła dość gwałtowne przewracanie się flakówna samą myśl o tym, że znowu będzie musiała się skoncentrować na jedynym w swoim rodzaju napojudla sportowców, ale słowo się rzekło.

- Pewnie domyślasz się- powiedziała w końcu Bożena- że wolałabym porozmawiać oczymś zupełnie innym,aletaki tu teraz młyn, że naprawdę nie mam jak.

-Nie szkodzi - mruknęłaMarianna.

- Mam tylkonadzieję, że się nie gniewacie za całą tę sytuację.

- No coś ty, a za co tu się gniewać?

Że z pośpiechu nieprzyszłonam do głowy sprawdzić drzwi?

- Bożena zaczęła

100

chichotać i był to ewidentny dowódrewolucyjnych zmianw jej życiu,bo w ciągu ostatnich paru lat co najwyżej uśmiechała się samymi ustami lub śmiała dyskretnym służbowymśmiechem.

- Cieszę się, że jesteś szczęśliwa - powiedziała Mariannazupetnie szczerze.

-Czego itobieżyczę.

Cuda się zdarzają - dokończyłaBożena.

Marianna odłożyła słuchawkę i naciągnęła koc na głowę,ale już wiedziała, że może zapomnieć o drzemce.

Myśli krążyły z sobie właściwą szybkością, a ona przyglądałaim sięspokojnie, choć z pewnym zdziwieniem.

Cuda?

Oczywiście, słyszała iczytała wystarczającodużo opowieści kończących się cudownym powrotem męża marnotrawnego, umęczonego swoimnowym życiem i jego wyzwaniami, nową kobietą i jej wymaganiami, które nie mieściłysię już w formule romansu i aż nadto przypominały dawneżycie.

Czasami przypominały dawne życie do potęgi n-tej,a oczekiwania nowej partnerki sprawiały,że porzucona żona stawała się na powrót ziemią obiecaną.

Mariannanie raz redagowała sentymentalne fabuły o powrocie do domowych pieleszy, zrozumieniui wybaczeniuw imię jedynej i prawdziwej miłości.

Chwytająceza sercesceny nie wspominały ani słowem o ewentualnych wątpliwościachuszczęśliwionej małżonki,zapewne nieistotnychwobec cudownego podniesienia z ruin jej planu emerytalnego i paruinnychplanów.

Mimo żywej i bujnej wyobraźni Marianna nie potrafiłajednak wyobrazić sobie takiej sytuacji.

Była pewna,że powrót męża wprawiłby ją teraz w.

zakłopotanie?

Jakiezakłopotanie?

Uciekłaby przecież, gdziepieprz rośnie!

Nasamą myśl o entuzjastycznym skoku do wyziębionego

101.

małżeńskiego loża odruchowo wzruszyła ramionami.

Wcalenie dlatego, że zapomniała, do czego służy seks.

Nawet jeślina jawie odsuwała tę myśl, erotycznetęsknoty powracaływ jej snach, przypominając o sobie z całą bezceremonialnością.

Tyle że w żadnym z tych mniej lub bardziej wyraźnychscenariuszy sennych nigdynie mignęła nawet twarz Piotraani żadna z.

rzeczy,która jego jest.

A więc tęskniła iśniła,ale z całąpewnościąnie o nim.

Przewróciła się na drugi bok i skropiła rzewnymiłzamiswoją odporność na cuda.

Szczególnie nate,o których przedlaty śpiewał Sojka: cuda niepamięci.

Po chwili dźwignęłasię z westchnieniem, poczłapała do łazienki w poszukiwaniu chustki donosa iwłączyła komputer, by sprawdzić, czynie ma czegoś nowego od Irenki.

Od chwili wyjazdu córkisprawdzanie poczty stało sięjednym z jejnajważniejszychrytuałówdomowych.

Niechętnie przyznawała się do tego nawetsama przed sobą,ale rozpaczliwie tęskniła.

Nieobecność Ireny doskwierałajej na codzień dużo bardziej niż wspomnienia o starym życiu.

Tęskniła nawet dotasiemcowych opowieści córki o ludziach obchodzących ją tyle, co zeszłoroczny śnieg, które stanowiłyżelazny punkt ich niespiesznych rozmów.

Rzecz jasna, była z nią w stałym kontakcie mailowymi telefonicznym.

Wymieniała uśmiechnięte buźki izabawneanimowane kartki.

Ale tylko komuś bardzo młodemu, wychowanemu w kulcie wirtualnej bliskości mogło to wystarczać.

Irenie wystarczało z całą pewnością.

Marianna zieleniałaz zazdrości, czytając jejrelacjez dwukrotnej wizyty Piotra (samego) w Paryżu, ale doskonale wiedziała, że nie stać jej teraz na taką wycieczkę.

I tak znosiła rozłąkę dużo lepiej niż jej matka.

Babcia Irenyczuła się bardziej zirytowana niż uspokojona jej dowcipnymi pstrokatymi kartkami, zktórych nie sposób było wyczy102

tac, cosię dzieje z wnuczką, jak się czujei czy wszystkowporządku.

Marianna prowadziła z matkądługie uspokajającedyskusje, ale w gruncie rzeczy była tak samo zdezorientowana.

Teraz teżprzyglądałasię melancholijnie tekstowi wyświetlonemu na ekranie, niezdolna wyczytać niczego między wierszami.

Siedzę sobie w kafejce gdzieś na rogu,kawa kosztuje tu S euro, ale mogę sobie zaszaleć, bo jak wiesz - znalazłam pracę.

Jest burza, atmosfera iście dekadencka, zwłaszcza ze ludzie bojąsię zamachów terrorystycznych inikt niewie, jak długo jeszczepożyje.

Ze względów bezpieczeństwapozamykano lub usuniętowiększośćkoszy naśmieci i kiedy wieje wiatr, wszystkie śmiecifruwają.

Poza tym przy wejściu do większych muzeów i sklepówwielcy faceci ubrani naczarnogrzebią w plecakach.

Już przestałam się przejmowaćtym, że w moimplecaku znajdowali ostatniogłównie podpaski.

Widziałam wczoraj przepiękną wystawę malarstwa flamandzkiego.

Najśmieszniejszejest to, żeczytałamo niej podkoniec maja w "Newsweeku"i strasznie, strasznie chciałam jq zobaczyć.

Nie myślałam wtedy zupełnie o tym, że może mi się jednakuda przyjechać tu jeszcze przed październikiem, i proszę.

Spełniają się mojenajbardziejnieprawdopodobnemarzenia.

Naprzykład wieczór swoich urodzin spędziłam w knajpie na Montpamasse, nadgarnkiemmuli duszonych w białym winie, o którychdotychczas tylko czytałam.

Niesamowite wydajemi się to, że choćby największa głupota przyszła mido głowy, ma całkiem dużeszansę sięspełnić.

Tak jest zewszystkimi zaczynam się tego bać.

Tak asy inaczej, bardzo bym chciałapolecieć na Księżyc.

Mamnadzieję, że ten list jest mniej więcej ortograficzny, aleznającTwojeprzyzwyczajenia, zostawiam Ciparę przecinków:

, to je sobie wstaw, gdzie chcesz.

103.

Fajnie.

Wstaw sobie przecinki, mamusiu.

O czym właściwie chciataś napisać, córeczko?

Marianna rozsiadła się już, żeby odpowiedzieć równielekko, potoczyście i nie pisząc o niczym konkretnym, alew tej samej chwili do pokoju wpadł, popiskując.

Kapryszwłasną smyczą w pysku.

- To wyjątkowojasny komunikat, Kaprysku - stwierdziła Marianna z uznaniem.

Nie pozostało jej nic innego, jak zmobilizować się i wyjśćmimodeszczu.

Przez cały luty lalo jak z cebra.

Nawet ci,którzy zdecydowali się na zimowy wyjazd,opowiadali, że ze sportów zimowych można było w tym roku wybierać co najwyżej między kajakarstwem a skokami o tyczce pośród kałuż i błota.

Ci, którzy zostali w domu, zaoszczędzili wprawdzie nieco,ale codzienny widok gołych ursynowskich trawnikówprzyozdobionych jedynie rozmokłymi psimi kupami nienastrajałoptymistycznie.

Deszcz przeszedł akurat w paskudną mżawkę.

Mariannanaciągnęła kaptur i zdecydowanym krokiem ruszyła w kierunku KEN-u.

Nie mogła, niestety, przejechać tych dwóchstacjimetrem, boKaprys, być może wzorem Antoniego,programowo ignorował ten wygodny skądinąd środektransportu.

Antoni ostatnimi czasy wyraźnieprzełamywałswoje zadawnione fobie,ale na Kaprysa nie było mocnych.

Już jako szczeniak kamieniał na widok metra i nie byłozachęty, która skłoniłaby go do wejścia do wagonu.

Możnagobyło co najwyżej wnieść, ale i to minęło bezpowrotnie,kiedy pies dorósłi osiągnął nieomalże wagę Marianny.

Histeria, która rzekomomiała minąć z wiekiem, rozwinęła sięrównie bujnie jak jej właściciel, sprawiając, że Kaprys zaczynał hamować iprzysiadać już w okolicach kiosku przystacji metra (o zjechaniu na peron windą nigdy nie było mo104

wy, bo żadne okoliczności niezmusiły jeszcze pięcioletniego Kaprysa do skorzystania z jakiejkolwiek windy).

Agnieszka mieszkała w zamkniętym kondominiumprzystacji Stoktosy, w o wiele dla niejzadrogim mieszkaniu,z którego nie umiała jednak zrezygnować ze względu nadzieci, bliskość szkoły, no i własne wspomnienia.

Marianna znała kod wejściowy przy bramie i drzwiach,bez przeszkód sforsowała więc solidne zabezpieczenia,włącznie z ochroniarzem przyglądającym jej się zzawodowym zainteresowaniem.

- Cześć - mruknęła, gdy tylko Agnieszka otworzyładrzwi.

- Przyszłam zobaczyć, czy mnie tu nie ma.

Jeśli niemasz nic przeciwko temu.

- Mam przeciwko temu tylko tonę prasowania, alewchodź.

Czekało tydzień, może poczekaćjeszcze chwilę.

- To może ty prasuj, aja zrobię sobie herbatę i cię porozrywam.

-Siadaj isiedź, zrobię herbatę.

- Agnieszka ruszyła dokuchni, a Marianna powędrowała za nią.

Nie po to przeszłana piechotędwie stacjemetra, żeby teraz siedzieć sama w pustympokoju Agnieszki.

Kaprysteżnie przyszedł po to, żebysiedzieć samgdziekolwiek, dlatego poderwał się za swoją panią i wszyscy błyskawicznie zaludnili najmniejsze,rzecz jasna, pomieszczenie w obszernym skądinąd mieszkaniu.

- A gdzie dzieci?

- zainteresowała się Marianna.

- W Multikinie z babcią.

-Dzwoniła Bożena, wiesz?

Agnieszkawydała zsiebie nieokreślony dźwięk, któryMarianna uznała zazachętę do opowieści opowrocieskruszonego małżonka.

Najpierw ze szczegółami wyłożyła powody, dla których ona sama nie życzy sobieżadnych tego typu cudownych zwrotów akcji.

Tokowałażwawo, ucieszona,że po całym popołudniu rozmyślań wreszcie ma zkim

105.

pogadać o sobie.

Ale Agnieszka milczała, nie komentującw żaden sposób jej bogatych przemyśleń.

- Coci jest?

- oprzytomniała nagle Marianna, nie mogącdhiźej nie zauważać ponurego wzroku przyjaciółki wbitegow wysłużoną kuchenkę gazową.

- Nic.

- Agnieszka wzruszyłaramionami.

- Niedzielska, nie rozmawiaj ze mną jak facet!

- zdenerwowała się Marianna.

-Co się dzieje?

- Biję się z myślami - mruknęłaniechętnie.

- Muszęchyba jednakrozstać się z Antonim.

Marianna nigdy nie należałado uważnych przyjaciółek,a osłupienie, z jakim patrzyła teraz na Agnieszkę, było tegonajlepszym dowodem.

- Nie wiem, copowiedzieć - wykrztusiław końcu.

Trzeba byłoznać Mariannę, by ocenić wagę tego wyznania.

- To nie mów - odpowiedziałaAgnieszka z brutalną jakna nią szczerością.

- Nie ma o czym.

- Jak to nie ma o czym?

To ja ci dzieńzadniem truję dupęopowieściami porzuconej żony, a ty romansujesz z moim najbliższym przyjacielem i nawet się nie zająkniesz na ten temat?

- AleżMarianno!

- Agnieszka popatrzyła wymowniew rozszerzoneświętym oburzeniem oczy przyjaciółki.

- Masz rację- przyznałaMarianna iaż skuliła się zewstydu na krześle.

-Jestem teraz tak skoncentrowana na sobie,że można przyjśćdo mnie z nożem w plecach, a i tak nicnie zauważę.

Agnieszka mogłaby zapewne zakwestionować twierdzenie,że ta cecha Marianny rozwinęła siędopiero po rozstaniu z Piotrem, ale sprowokowałaby wówczaskolejną rozmowę o Mariannie.

Przysiadła po drugiej stronie stołu i powiedziała:

- Najpierw niechciałamnic mówić, bo nie byłam pewna, czy jest o czym, a potem, samawiesz, miałaś wystarczająco dużo swoichproblemów.

106

- A potem?

-A potem już nie wiedziałam, jakzacząć.

-Agnieszkapo raz kolejny wzruszyła ramionami.

- No to terazzacznij od początku.

Agnieszka już miała wzruszyć ramionami, ale chyba sama zorientowała się, że zaczyna to wyglądać na nerwowytik,i zaplotła ręce na piersi.

- Nie mamsiłyna referaty.

Po prostu: wydawało mi się,że coś z tego będzie,a teraz przestało.

- Co przestało?

-Wydawać się.

Chodzi mi o to.

- zaczęłaAgnieszkaiznowu się zacięłaUff.

"Chodzi mi o to, aby język giętki powiedział wszystko, co pomyśli głowa", westchnęła Marianna w duchu.

Żeteż nigdy wcześniej nie zauważyła, że Agnieszka ma takietrudności z mówieniem o sobie.

W przeciwieństwie do niej.

Może zauważyłaby, gdyby od czasu do czasu udało jej sięzamilknąć i daćprzyjaciółceszansę na więcej niż dwa zdania.

Tymczasem jednakbyła tak wytrąconaz równowagi,żenie starczało jejjuż sity na samokrytykę.

- Przestraszyłaś się jegopokręcenia?

-To nie ma nic wspólnego z nim.

Chodzio mnie.

Ja chyba już się nie nadaję do związków - westchnęła Agnieszka.

-Bo?

- Bo za długojestem sama, zadługo sama wszystko ciągnę i sama podejmuję wszystkie decyzje.

Przyzwyczaiłamsię sama wiedzieć wszystko najlepiej, ijuż.

No i nie wyobrażam sobie, żeby ktoś innyniż ja miałsię wypowiadaćw sprawach związanych z moimi dziećmi.

- Io to poszło?

O dzieci?

-Też.

Marianna podniosła się nerwowo i jednym susem dopadła szafki, którąw zamierzchłych czasach zmarły mąż

107.

Agnieszki nazwał "szafką łasucha" i w której Agnieszka dodzisiaj przechowywała słodycze na czarną godzinę.

A tachyba właśnie nadeszła.

Wkażdym razie obie musiały natychmiast podnieść sobiepoziom serotoniny i cukru.

- No wiesz - odezwała się ostrożnie, wpychając do ustćwierć tabliczki dmuchanej milki -obawiam się, że nie dasię wpuścić kogoś do swego życia, ale tylko troszeczkę.

Tojest albo-albo.

- Więc jeśli albo-albo, to ja się dotego nie nadaję - podsumowała Agnieszka, zabierając Mariannie spodrękidrugąćwiartkę.

-Rozmawiałaśz nim o tym?

- Próbowałam,ale onuważa, że to wszystkomojewymysły, a tak naprawdę chodzi mi o alkoholizm.

-1 seksoholizm -uzupełniła Marianna.

- Seksoholizm Antoniego tomit.

Ta druga żona musiałamieć temperament żółwia z Galapagos.

- Agnieszka machnęła rękąlekceważąco.

- Coś ty?

- Zdaje się, że był to dzień samych sensacji.

- Jeżeliktoś,dlakogorazw miesiącu tonorma, wiąże sięz kimś, kto chce codziennie, to wydaje mu się, że trafił naseksualnego maniaka.

A jeżeli przy tym jest Amerykanką, tood razu biegnieszukaćprofesjonalnej pomocy.

Rozchichotały się obie,ale po chwili Mariannaspoważniała.

- To może on ma rację i rzeczywiściechodzi o alkoholizm?

Niepijący alkoholik tożywa bomba zegarowaz zepsutym zegarem.

Nigdy niewiesz, kiedy wybuchnie.

-1 mówisz to nowotworowej wdowie, Marianko?

Życiez cykającą bombą u boku to moja specjalność.

- Agnieszkauśmiechnęła się krzywo.

-To akurat umiem najlepiej.

Gorzej z wiarą, nadzieją i miłością.

Marianna w milczeniu przeżuta swoją ćwiartkę czekolady.

108

- Rozumiem.

Nie spiesz się z niczym.

Nicmu się nie stanie, jak trochę postoi w przedpokoju.

- Aż dzieci dorosną?

- wtrąciłaAgnieszka ucieszonazrozumieniem.

- Przypominam, że twoje starsze dziecko ma dopierodziewięć lat - powiedziała Marianna.

Nie był to najlepszy argument wobec Agnieszki, dla której ideałem miłości dojrzałej był romans siedemdziesięcioletniej Ferminy Dąży z siedemdziesięcioletnim FlorentinoArizą i ich dożywotni rejs po rozległych nurtach Rio Grandę de la Magdalena.

Po drugiejćwiartce milki Marianna doszła do wniosku,że myliła sięprzy pierwszej.

- Właściwie dlaczego mówimy o tymjak o jakiejś żelaznej alternatywie:albo wszystko,albonic.

-To ty tak mówisz - przypomniała Agnieszka uprzejmie.

- Iniemam racji -mruknęła Marianna.

- Można przecież wyobrazić sobie, że jesteś blisko z jakimś mężczyzną,nie informując o tym dzieci, rodziców, ciotek.

- Można - przyznała Agnieszka - przezchwilę.

Ale dlaczego mam wobec nich wszystkich odgrywać nadal niepocieszoną wdowę, skoro właśnie się pocieszyłam.

To znaczyprzez jakiś czas byłam pocieszona - zaplątała się nieco.

- Apo co od razu włączyłaśw to dzieci?

- przerwała jejMarianna.

- Ileż możnasiedzieć w kinie iciągać się pospacerach?

-odpowiedziała Agnieszka retorycznie.

- Matka Antoniego.

- A właśnie, co z nią?

-To, co z każdym człowiekiem po takim wylewie.

Wiem, co myślisz, ale nie stać go teraz na wyprowadzkę i zatrudnianie nocnej opiekunki.

A mnie nie stać na to, by radośnie figlować z Antkiem, gdy ona leży w drugim pokoju.

109.

Nie było z czym dyskutować.

Matka Antoniego potrzebowała opieki bez względu na to, jak bardzo komplikowałoto życie syna.

I nietylko jego.

- Latem jest prościej - stwierdziła Marianna po dłuższejchwili milczenia.

-Tak?

- zdziwiła się Agnieszka.

- No tak - potwierdziła Marianna.

- Więcej krzakówi w ogóle, cieplej.

Urwała, widząc minę Agnieszki, i obie rozchichotały sięjak piętnastolatki.

Wracaliniespiesznie- Marianna nadal jeszcze lekkoogłuszona, Kaprys zachwycony nieoczekiwanie podwójnymspacerem.

Od chwili kiedy panzniknął zjakichś niepojętych dla psa powodów, Kaprys nie był rozpieszczany długimi spacerami.

Dlatego, korzystając z okazji, zajął się szczegółową wizytacją zaniedbanegożywopłotu przy parkingui pozwolił swojej pani pogrążyć się w nie mniej szczegółowej analizie tego, co usłyszała.

Co mogło pchnąć Niedzielę i Antka ku sobie?

-zastanawiała się Marianna.

Nigdy nie wierzyła w opowieści oprzyjaźni kobiety i mężczyzny,która pewnego dnia niepostrzeżenie przekształca się wromans.

Inna sprawa, że przyjaźniłasiętylko z tymi mężczyznami, z którymi nigdy w życiu nieposzłaby do łóżka.

Paręrazy zdarzyło jej się za to zaproponować przyjaźń, byosłodzićkomuś odmowę, i nawet przeżyła parę takich "dozgonnych" przyjaźni, które kończyły sięjak rękąodjął, kiedy tylkofacet znajdował kogoś chętnegodo nawiązania bliższych stosunków.

Ale to co innego.

Jak to możliwe zakochać się wAntku, znanym jak własny ból głowy, przeanalizowanymdo cnapośród nieustannych kryzysów i zawirowań?

Coz tego, że nadal przystojnym, coz tego,że aktualnie niepijącym?

Wbrew temu, co

110

sama powiedziała, Agnieszka musiała nosić w sobie jakieśniezmierzone pokłady wiary,nadziei i miłości, jeśli zdecydowała się tak zaryzykować, bo przecież zcałą pewnościąwiedziała, co czyni.

Antek?

No chyba że na bezludnej wyspie, ale to nie tosamo.

Rozdział 8

Podobno dobry film zaczyna się od trzęsienia ziemi,a potem napięcie rośnie.

Pierwszy tydzień marca przekonałMichała, żeto samo prawo może zadziałać w życiu, z którego - w przeciwieństwie do najstraszniejszego horroru - nieda się wyjść przed końcem seansu.

Tydzień zaczął się więcod pilnego wezwania do biurazarządu.

Sekretarka trzy razy przekładałagodzinę spotkania,w końcu około trzeciej weszli z Igorem do niewielkiej salikonferencyjnej.

Gdyby Michał byłbohaterem romansu, należałobyw tym miejscudodać,że wszedł, a niedobre przeczucie ścisnęło mu serce.

Jednak widok młodego mężczyzny o nienagannej fryzurze siedzącego po prawej ręce prezesa firmy wywołał raczej zdziwienie niż niedobreprzeczucia.

A szkoda.

Szkoda również, że Michał nawetkątem oka nie spojrzał naIgora, którystanął na środku jakkotek i mato inteligentniewybałuszyłgały.

- Pozwólcie, panowie - zwrócił się do nich prezes.

- Przedstawiam panaWinicjuszaZiębę, któryod przyszłego tygodniaobejmie w "Omnibusie" obowiązkiprzedstawiciela wydawcy.

W ciszy, która zapadła, słychać byłotylko miarowy szumwody w kaloryferze.

Igor pochyliłsię niecoi zapatrzył

112

w podłogę, zapewne w poszukiwaniu szczęki, która bezgłośnie klapnęła na błękitną wykładzinę.

-Pan Zięba- podjąłprezes, przyglądając sięuważnieskuwce od swego wspaniałego pióra wiecznego - ukończyłwłaśniez wyróżnieniem trzymiesięczne szkoleniew centralinaszego koncernu.

Jakna tak młodego menedżeradysponuje sporym doświadczeniem dziennikarskim iedytorskim, gdyżodlat pracuje w licznych wydawnictwach,hm, branżowych.

Chciałbym, żeby możliwie szybko poinformował panów o założeniach naszej nowej politykiwydawniczej.

Michał poczuł, że żołądek, któryod dłuższej chwili podchodził mu do gardła, opadł z trzaskiem na swoje miejsce.

Zapewne usłyszeliby to wszyscy zebrani w sali konferencyjnej,gdyby nie to, że w tejsamej chwili Igor wydał z siebiedziwny dźwięk.

Trudnopowiedzieć, czybył to wybuchśmiechu, histeryczny spazm rozpaczy, czy może ostatniesłowo zarzynanegokoguta, bo błyskawicznie zasłonił twarzi zaczął kaszleć.

- Przepraszam bardzo - zdołał wydusić z siebie i w wielkim pośpiechu ewakuował się z sali konferencyjnej.

Michał usiadł, a właściwie opadł na najbliżej stojącekrzesło, nie dlatego, żeby miałna towielką ochotę, ale poprostukolana mu zmiękły i nawet gdyby bardzo chciał, niebyłby w stanie opuścić sali o własnych sitach.

- Miłomi pana poznać - zełgał gładko.

- Proszę wybaczyć mojemu zastępcy - zwrócił się do prezesa.

-Jest uczulony nawykładziny dywanowe, a właśniemusiał przerwaćnajakiś czas zażywanie preparatów antyhistaminowych.

Powodowały straszne huśtawki nastrojów,niestety.

Kłamał gładko, niecozdziwionywłasną wprawą.

Z trudem powstrzymał się przed drobiazgowym opisem Igorowych nastrojów, ale dzięki tej gadaninie powoli opanował

113.

się i mógł już spokojnie spojrzeć w oczy Winicjusza Zięby,swojego nowego szefa.

Nikt,nigdyi w żadnym wieku nie lubiustępować polapętakowi w garniturze od Armaniego.

Szczególnie znaczniemłodszemupętakowi o chłodnym, badawczym wejrzeniu.

Z drugiej strony, Michał wiedział doskonale, że pojawieniesię przedstawiciela wydawcy zdejmie z niego całą masę obowiązków, które dotąd uniemożliwiały mu koncentrację nazawartości "Omnibusa".

W nowej sytuacjiżyciowej, kiedynie musiał już mnożyć sobie zajęć zawodowych,by uciecprzed małżeńską pustką, wszystkie te niekończące się ustalenia płacowe, personalne i marketingowe wypełniały muczas, ale wisiały kamieniem u szyi.

- Jeżelijest takim palantem, na jakiego wygląda - powiedział Igorpo półgodziniew zaciszu ich gabinetu - prędzejczy później wyskoczy zczymś, co go skompromituje.

-Byleby nie próbował grzebaćw piśmie.

- Michał wzruszył ramionami.

-Reszta mnie małoobchodzi.

- To błąd.

Na twoim miejscu bałbym się tego, co możemieć dopowiedzeniana temat nowej polityki wydawniczej.

- Pożyjemy, zobaczymy - mruknął Michał z roztargnieniem i zabrał siędo głównego tekstu majowego numeru"Omnibusa".

Z samego rana przyniósł go bardzo z siebiedumny tłumacz.

Podwóch czy trzech akapitach zmarszczył brwi i zacząłrozglądać się za słownikiem, którego jak zwykle nie było naswoim miejscu.

Znalazł gow końcuw pokoju korektorek,podkreślił tekst w paru miejscach i czytał dalej z rosnącymniedowierzaniem.

- Co sięstało?

- spytała Agnieszka, wchodząc bez pukania.

Igor, zajęty bez reszty konwersacją na Gadu-Gadu, oderwał wzrok od monitora.

114

Michał bez słowapodał mu tekst i, zwracając się doAgnieszki, wyjaśnił:

- Jeśli przyszłaś w sprawie zdjęćdo głównego majowego,to na razie zapomnij.

-Wolałabym nie robić tego wostatniej chwili - mruknęła Agnieszka niezadowolona.

- Zdążył wziąćpieniądze za tłumaczenie?

- wtrącił Igor,a widząc, że Michał przeczyruchem głowy, stwierdziłz ulgą: - To jeszcze nie tak źle.

- Co się stało?

- powtórzyła Agnieszka.

- Potrzebujemy na gwałt inteligentnego tłumacza, któryjest w stanie zrobićcoś więcej niż przekalkować z angielskiego na coś, co miejscami przypomina polski.

-No to nad czym się zastanawiasz, dzwoń do MariannyŁąckiej.

- Agnieszka rzuciła Michałowi słuchawkę poniewierającą się zwyczajowo na obrzeżach biurka.

- Kto to jest Marianna Łącka?

- zapytał Igor.

- Tłumaczka - wyjaśniła Agnieszka inteligentnie.

-Tego się domyślam - Igor uśmiechnął się krzywo- a pozatym?

- Moja przyjaciółka.

-W twoim wieku?

- A co tak wypytujesz?

- wtrąciłMichał.

- Tak sobie - wycofał sięIgor.

- Nazwiskoobiło mi sięo uszy.

- Bo ostatnio uratowała nam kilka tekstów wykastrowanych przez tłumaczy.

Dasz mi w końcu jej numer?

- zwróciłsię Michałdo Agnieszki.

- Dałam dobrymiesiąc temu - odpowiedziałaAgnieszka z zaskoczeniem.

- Chcesz powiedzieć, że odtamtej porynie odezwałeś się do niej?

- Tak wyszło.

- Michał wzruszył ramionami.

-Wiesz,jak jest.

115.

- Myślałam, że wiem - Agnieszka rzuciła mu badawczespojrzenie i żółtą karteczkę z numerem telefonu - ale chybasię myliłam.

-O czym wy,do cholery, mówicie?

-zdenerwowałsię

Igor.

O tłumaczce - wyjaśniła Agnieszka jak dziecku.

Michał już wybrał numer,więc na szczęście nie musiał

przedłużaćrozmowy.

Ostatecznie, kto powiedział, że to Igor

ma monopol naniedomówienia?

Nikt nie jest prorokiem we własnym kraju, mawialiprzodkowie.

Mylili się.

Nie mylił się za to Igor,zaniepokojony tym, co kryje się podzgrabnymokreśleniem "nowa polityka wydawnicza".

Zaczęło się niewinnie.

Michałprzedstawił WinicjuszaZiębę zebranej niemal w komplecie redakcji.

Nowo mianowany przedstawiciel wydawcy gładko przejął prowadzenie,rozdając wszystkim schludnie zbindowane pliki papieru.

Sam otworzył nowiutką teczkę zmonogramem, tymrazemw odcieniu harmonizującym z głęboką zieleniągarnituru.

Przystojny był z niego chłopak, należało przyznać.

Zebrani przewertowali materiałyi już po chwili zaczęlirzucaćsobie porozumiewawcze spojrzenia i wymieniać ciche uwagi, które z całą pewnością nie dotyczyły oryginalnego kroju klap marynarki Winicjusza Zięby.

- Czy może nam pan wyjaśnić, co to jest?

- zapytałw końcu Igor.

- Pierwsza część to obiektywna analiza zawartości"Omnibusa" w ostatnim półroczu wzestawieniuz wynikami sprzedaży, łącznie zprenumeratą.

Obiektywna?

- zdziwił się Igor.

-To znaczy.

- Moja - odparł z godnością Winicjusz Zięba.

- W ubiegłym tygodniu przedstawiłem ją zarządowi.

116

- Nie sądzi pan - odezwał się Igor flegmatycznie, co było uniego oznaką najwyższego wzburzenia - że powinniśmybyli dostaćprzynajmniej do obejrzenia tę, jak to pan określa, analizę przed złożeniem jejw zarządzie?

-Nic mi niewiadomo o takiej procedurze.

Zapewniam, żeprzestrzegam wszelkich wymogów proceduralnych określonychjasno w materiałach szkoleniowych centrali - uśmiechnął się Winicjusz Zięba.

Samymi ustami.

- Ponieważ pan miprzerwał, proszę mi pozwolić dokończyć.

Druga częśćdokumentu to mój projekt zmian, których celem jest powiększenie grupy docelowej czasopisma, a co za tymidzie,zwiększenie sprzedaży.

- To ciekawe, że mówipano tym jako oswoim projekcie- odezwał się milczący dotąd Michał.

- Wiem, że był pan natrzymiesięcznym szkoleniu za granicą, więcbyć może niemiał pan okazjizobaczyć naszych trzech ostatnich numerów.

Na długo przedzmianą właściciela planowaliśmy,a odtrzech miesięcy realizujemy to, co pan tu opisał.

- Przykromi, ale ani w centrali, ani w tutejszymzarządzienie ma żadnego dokumentu na potwierdzenie pańskichstów - stwierdziłuprzejmie Zięba.

-Bo widzi pan - wtrącił się znowu Igor- nasza praca niepolega na mnożeniu pięknieoprawionych wypracowań,które pannazywa dokumentami, tylko na wydawaniuczasopisma.

- Rozumiem - powiedziałWinicjusz Zięba,przyglądającsię Igorowi uważnie.

- Rozumiem - powtórzył, a szefowamarketingu twierdziła później, że na własne oczy widziała,jak gładko uczesane włosy zjeżyły mu siębojowo.

Ale ja nic nie rozumiem,myślał dwie godziny późniejMichał, stojąc wkilometrowym korku przed skrętem naUrsynów.

Wreszcie się ociepliło i wyglądałona to, że

117.

wszyscy mieszkańcy dzielnicy wyciągnęli swoje pojazdyw ramach wiosennego rozruchu.

Miał aż za dużo czasu namyślenie.

Tymczasem nie chciał zastanawiać się nad tym,dlaczegopostanowił osobiście odebrać od Marianny przetłumaczonyna nowo tekst, mimo że mogła go przesłać maiłem.

Z dwojgazłego wołałmyśleć o Winicjuszu Ziębie i jego niczymniemaskowanych ambicjach.

Ciekawe, myślał, czy to jakiśodosobniony przypadek, czy to jakaś nowa norma, z którąmusi zacząć się liczyć, nowy model, który takma?

Śmieszyłogo nabożeństwo,z jakim Zięba traktował żałosne płody własnegoumysłu,ale trudno mu było odmówić skuteczności.

Podczas gdy załoga "Omnibusa" wprowadzała w życie swoje plany, Winicjusz Zięba opisywał swojepo angielsku i stał na stosowne biurka.

Wobec tak przemyślanej strategii można bydojść downiosku, że sama ambicja wydawania dobrego czasopisma jestwyłącznie nieszkodliwym maniactwem.

Gruntto zalewać centralę dowodamiaktywności.

- Cześć,żyjesz?

- zapytała Marianna od progu.

Mniejwięcej to samoszczeknął mu przyjaźnie Kaprys, ucieszonywizytą dużo bardziej niż jego pani.

Przynajmniej na oko.

- A co?

- odpowiedział Michał.

Jednocześnie przypomniał sobie mgliście, ile razy tłumaczył Jędrkowi, że nie odpowiada się pytaniem napytanie,

- A nic.

Jakoś nieszczególnie wyglądasz- wyjaśniła Marianna, kierując go do pokoju.

- O, nasze meble - zauważył inteligentnie i natychmiastugryzłsięw język.

Zaraz mu wypomni,że parę tygodni temu miałumówić się z nią na skręcanie tychgratów.

- Samatozrobiłaś?

Brawo.

- Trochę sama, trochę wespół w zespół.

Też jestem z siebie dumna -odparła Marianna, a Michał poczuł się nagle

118

zbyt zmęczony, by w tym szukać aluzji czy drugiego dna.

-Herbaty?

Kawy?

Łyk koniaku?

Opadł na foteli pokiwałgłową jak automat.

- Rozumiem.

Wszystko naraz- mruknęła Mariannai zniknęla w kuchni.

Po chwiliwróciłaz wielką tacą.

Jednym ruchem zebrałapapiery rozłożone na okrągłym stole, którego blat Michałdo dzisiaj czuł jeszcze w krzyżu, i wskazała mu krzesło.

- Nie bój się,nie czytam w myślach - powiedziała, nalewając herbatę z glinianegodzbanka.

- Agnieszka zadzwoniła domnie, jak tylko odzyskała mowę powaszym zebraniuz nowym wydawcą.

Przez sekundę Michał zareagowałpo staremu: poczuł sięoburzony, żetajemnice służbowe są natychmiast kolportowanenazewnątrz.

Ale zaraz potem wypuścił tę nikomu niepotrzebną parę i po prostu opowiedział Mariannie, czegojeszcze nie wiedziała.

Opowieść powolistawała się nawetśmieszna.

W końcu zaczął głośno zastanawiać się nad dziwnym wrażeniem, jakie odniósł, przyglądając się "analizie"Winicjusza Zięby.

- Wiem doskonale, o coci chodzi - zawołałaMarianna,przerywając jegoniezbomy monolog.

- Cości opowiem:

Zaraz postudiach pracowałam w Staszicu.

Jakopolonistka,oczywiście.

Dyrektorka szkoły wrobiła mnie w powtórzeniemateriału dla maturzystów, a ja przygotowywałam te zajęciaz całą parąambitnej nowicjuszki.

Jakieś dwa, trzy lata później ktoś poprosił mnie o intensywne korepetycje dla córkiw maturalnej klasie w słabej szkole.

Na dzień dobry poprosiłam dziecko o pokazanie zeszytów do polskiego.

- Marianna poderwała się i podekscytowana zaczęła krążyć po pokoju.

-Patrzę, czytam, otrząsam się, czytam jeszcze raz, a tammoje własne złotei srebrne myśli sprzedlat!

Po dłuższymśledztwie okazało się, że polonistka w tej słabejszkole

119.

korzystała z notatek swojej młodszej siostry, która chodziłana moje lekcje!

- Nie rozumiem związku - przyznał Michał uczciwie.

-To proste - oświadczyłaMarianna.

- Jeżeli w tym tekście rozpoznałeś własne sformułowania, to znaczy, że autorgarściami czerpał z tego, co wymyśliłeś.

Musisz teraz zidentyfikować brakujące ogniwo.

Przypomnij sobie, kto to wcześniej słyszał lub widział.

- Bagatela,pół redakcji -roześmiał się.

-No to zastanów się, kto z tej potowy jest kumplem tego waszego Poncjusza.

- Winicjusza.

-Jak zwal, tak zwał.

Zresztą nie ma co rzeźbić.

Wszystko samo sięokaże.

Michał poczuł,że robi mu się gorąco.

Po chwili jednakskrzywił się z powątpiewaniem.

Toniemożliwe.

WinicjuszZięba wydawał mu się mimo wszystko za głupi na długofalowe i przemyślane intrygi.

- Michał - odezwała sięMarianna po chwili - mogę zadać głupie pytanie?

Na głupie pytanie głupia odpowiedź, pomyślał, ale głośno powiedział:

- Wal.

Najwyżejnie odpowiem.

- Masz może wiertarkę?

Przez chwilę zgłupiał.

Był przekonany, że będzie to jakieś po kobiecemuniby troskliwe, a w rzeczywistości wścibskie pytanie,które będzie musiał zbyć mniej lub bardziejinteligentnym wykrętem.

To było głupie pytanie?

Tobyłoporządne, konkretnepytanie, aco ważniejsze, miał na nieodpowiedź.

Właściwą odpowiedź.

- Mam.

Muszę tylko pójść do samochodu.

Ale jązaskoczył!

Przez chwilę gapiła się na niego jak cielę na malowanewrota, nawet nie próbując domknąć ust.

Te120

go się nie spodziewała ito tak dalece, że aż poczuł się tymlekko obrażony.

Co ona sobie właściwie o nim myśli?

- No, no - mruknęła zagadkowo.

Dopiłswój koniak i niespiesznie ruszyłdo drzwi.

- W przyszłym tygodniu przychodzi malarzdo małegopokoju- wyjaśniła Marianna, gdyMichał wrócił, triumfalnie dzierżąc wiertarkę Igora,która od przeprowadzki zalegała w jego bagażniku.

- Potrzebujęjednej dziurki na wylot,żeby przepchać kabel od Internetu do małego pokoju.

Chciałabym się tam przenieść zkomputerem,ale nie mogębiegać z kablem przez pół chałupy za każdym razem, kiedyzechcęwystać czyodebrać maiła.

- Wzywasz malarza do jednegopokoju?

- zapytał Michał.

-Nie lepiej wleźć na drabinę i machnąć rach-ciach?

W tymmomencie powinien go trafić grom zjasnego nieba.

Jego nowe mieszkanie błagało o malowanie, aleprzezpół rokuzdołał tylko zmobilizować się do kupienia farb.

Stałygrzecznie gdzieśw ciemnym kącie, a onkażdego słonecznego ranka obiecywał sobie,że zajmie się tym w najbliższą sobotę.

- Właśnie po to wzywammalarza,żeby wlazł na drabinęi pomalował rach-ciach.

- Marianna niedała się zbić z tropu.

- Rach-ciach w moimwykonaniutrwałoby zapewne z tydzień.

Wie, co mówi, machnął ogonem Kaprys,zaniepokojonytym, że od całych piętnastu minut nikt nie zwrócił na niegouwagi.

Późnym wieczorem Michał umówił się z synem na amerykański film akcji, reklamowany billboardami pełnymimężczyzn o ponurym wejrzeniu ikłębach mięśni o rozmiarach końskiego zadu.

Jędrekbył teraz tak pochłonięty swoją pracą, że z trudemprzyjmował dowiadomości istnienie całej reszty świata,

121.

włącznie z rodzicami.

Michał nauczył się już, że nie ma coŁ

czekać na telefony czy wizyty ijeśli chce spotkać się z Jędr-

kiem, musi się uprzeć i sam coś zaproponować.

Wielokrot-,

nie chował do kieszeni dumę, słysząc niejasne wykrętylubX

niechętną zgodę.

Nie raz i nie dwa stawiał się na gwizdek,

wiedząc,żejeśli odmówi, znów będzie musiał ścigać JędrkaK

tygodniami.

Było jasne, żechłopak postawił żagle i odpty-

nąl na pełnym wietrze ku własnym sprawom i problemom.

Właściwie oboje z Pauliną powinni być zadowoleni, że tak'

bezboleśnie wszedł w dorosłość, że mając niecałe dwadzie-

ścia lat, jest całkowicie niezależny finansowo.

Michał nadalS

jednak nie mógł pogodzić się z tym, że syn poprzestał naX

średnim wykształceniu.

Paulina z kolei, jak mógł domyślać'

się ze strzępków rozmów i komentarzy Jędrka, bolała nad tą

duchową pustką syna, który wolał robić interesy niżćwiczę-a.

nia oddechowe.

Inna sprawa, że Jędrek z sadystycznyml

upodobaniem prezentowałwobec matki postawę cyniczne-

go materialisty i tępego konsumenta,"

Film akcji okazałsię jednym z tych dzieł, w którychSl

wszystko wydaje się trzymaćkupy pod warunkiem, że widz'.

się nad tym anichwili nie zastanawia.

Podczas długich se-?

kwencji pościgówi bezsensownie brutalnych pojedynkówa^

Michał mógł więc w spokoju przyjrzeć się swoim myślom.

'

O dziwo, poburzliwych wydarzeniach dnia pozostała mu1

wgłowie jedynie popołudniowa rozmowa z Marianną.

Wca-E

le nie zastanawiał się teraznad tajemnymi powiązaniami91,

Winicjusza Zięby zredakcją "Omnibusa".

Przyszło mu bo-

wiem do głowy, że skoro Marianna prędzej czy później do-,

wiadujesię o wszystkim,co dziejesię w redakcji, musiała^

też słyszeć jakieś opowieści o jegoromansie z Weroniką.

Kanał!

Powinien był przełamać się iporozmawiać z Niedzielską

parę miesięcy temu.

Nigdy słowemnie zająknął się wobecf

122

niej na temat Weroniki, poza paroma zdaniami zamienionymi na samym początku całej tej żałosnej historii.

Doceniłcałkowitą dyskrecję Agnieszki po jejzakończeniu.

Ale wiedział też, że z punktu widzenia postronnego, a niewtajemniczonego świadka, wyglądało to bardzo źle: najpierw uwiódłmłodą pracownicę, a następnie ją porzucił i wyrzucił z roboty przy pierwszej nadarzającej się okazji.

Przegwizdane!

Jak miał teraz wytłumaczyć Niedzieli czy komukolwiekinnemu, że nie on Weronikę, tylko Weronika jego uwiodłai porzuciła?

Kto niby uwierzy mu dzisiaj, że zwolnienieWeroniki było wyłączniefatalnym zbiegiem okoliczności?

Wkurzający głos za uszami przypominał mu wprawdzie delikatnie, że gdyby się uparł, mógłby przesunąćWeronikę doinnego działu, na miejsce zwolnione przez masowo wypychanych na wcześniejsze emerytury starszych pracowników,ale tego głosu akurat nie miał zamiaru słuchać.

Zresztą, proszę bardzo, na własny użytek mógł przyznać, że zwolnienieWeroniki niesprawiło mu specjalnej przykrości.

Niech będzie.

A właściwie co niby, docholery, obchodzigo zdanieMarianny Łąckiej!

Zdenerwowanyskupił uwagę na ekranie, na którym znowu ktoś w kogoś ładował całymagazynek.

Rzecz jasna, magazynek na tysiąc naboi.

Westchnął i spojrzał wprawo,gdzie na sąsiednim fotelu Jędrek spał snem sprawiedliwego.

Tośmy sobie pogadali,pomyślał smętniei zapadł głębiejwfotel, próbując skoncentrować się nahałaśliwej bez-akcji.

Prędzej czypóźniej życie przynosi odpowiedzi na większość pytań, nawet tych, o których sami już zapomnieliśmy.

Czasamidopiero wtedy okazuje się,że w gruncie rzeczy lepiej byłonie pytać.

Na przykład oto, jakim cudem Winicjusz Ziębatak szczegółowo znał plany przekształcenia"Omnibusa" w pismo o szerszym zasięgu.

123.

Pierwszego kwietnia z samego rana Zięba rozpoczął zebranie kierowników działów informacją o tym, że właśniepodpisał umowę na reklamy w trzech kolejnych numerach "Omnibusa".

Umowa opiewała na kwotę, o jakiej marzą po nocach naczelne popularnych miesięczników dlakobiet,a naczelni miesięczników popularnonaukowychnie mają nawet odwagipomarzyć.

Reklamodawca życzyłsobiejedynie, by w owych trzech numerach redakcja zamieściła serię artykułów dotyczących reklamowanegoproduktu, popularyzujących jegozastosowanie i znakomite efekty.

Michał zdziwił się trochę, że dowiaduje się o tym razemz resztą redakcji, ale jeszcze bardziej zdziwił go wyraz twarzy szefowej marketingu.

Siedziała czerwona jak buraki wyglądało nato, żedochodzi do temperatury wrzenia.

- Marta, co się stato?

- spytał niemal bezgłośnie.

Szefowa marketingu spojrzała na niego z rozpaczą, poczym szepnęła coś siedzącemu obokIgorowi.

Ten spojrzałna nią z niedowierzaniemi zwracając się do Winicjusza Zięby, przerwał mu dość bezceremonialnie.

- Przepraszam bardzo,ale nie powiedział nam pan jeszcze, czego właściwie miałaby dotyczyć akcja promocyjna,o której dobrodziejstwach tyle już usłyszeliśmy.

-No tak - chrząknął Winicjusz Zięba i przezchwilęz uwagąprzeglądał imponującą zawartość swojej teczki.

- Zapewneniektórzy z państwa słyszelio najnowszej generacji aparatów do biorezonansu magnetycznego, dzięki którym na całym świecie nastąpił prawdziwy przełom w leczeniu alergii.

Podpisaliśmy umowę z producentem.

Michał oniemiał.

Poczuł się jak bohater filmu, który widzi ruszające się usta w gigantycznym powiększeniu, alesens tego, co mówią, już do niego nie dociera.

Przez sekundę miał ochotę otrząsnąćsię jak pies, ale zdołał jakoś się po124

wstrzymać.

Igor - przeciwnie - nie widział powodu, żeby siępowstrzymywać od czegokolwiek.

- Czyzdaje pan sobiesprawę z tego, że proponuje panredakcji szanowanego czasopisma popularnonaukowego reklamowanieproduktu, któregozastosowanie nie ma żadnego wpływu naleczenie alergii?

Takie jest oficjalne stanowisko Polskiego Towarzystwa Alergologicznego.

Pewnie pannie wie, ale dystrybutor tego chłamu nęka nas już od kilkumiesięcy.

Ta aparatura nie przeszła podstawowych testów,choćby podwójnieślepego, bo jej producenci nie są zainteresowani weryfikacjąjej skuteczności!

- Proszę pana- przerwał muWinicjusz Zięba nieco wyprowadzony z równowagi -możenie wiem, co tojest testpodwójnieślepy, ale za to doskonale wiem,co to są wpływyz reklamy i kto tuza nie odpowiada.

A jakbypan nie wiedział, to wyjaśniam: ja odpowiadam.

Dlatego proszęłaskawie łyknąć swoje święte oburzenie i zaproponować, ktoz państwa przygotuje niezbędne materiały.

Trudno.

Petunienffn olet!

Igor już otwierał usta,by wyrzucić zsiebie jakąś ciętą replikę, ale wtym momencie nie wytrzymał StaszekJastrzębski prowadzący dział medyczny.

Cichy inieśmiałymężczyzna w nieokreślonymwieku,z zasady nie odzywał sięw obecności więcej niż dwóch osób.

Terazteż się nie odezwał,tylko nagle poczerwieniał, gwałtownie pochylił sięw krześle i zacząłsię krztusić z powstrzymywanegośmiechu.

Walczył chwilę, ale się nie udało.

Roześmiał się głośnoi trochę histerycznie.

- Czy mogęwiedzieć, copana tak rozśmieszyło?

- zapytał Zięba już wyraźnie podenerwowany.

I wtedy nerwy puściły wszystkim.

Najpierw niewytrzymała Agnieszka, potem Michał.

Jastrzębski próbował sięopanować,ale jednocześnie próbował teżwykrztusić:

125.

- Pecunia.

,proszę pana, pecunia.

Petunie nie śmierdzą,chyba że w kompoście.

Niech pan nie cytuje w języku, którym pan nie włada.

Ale jego glos zaniki w powszechnej wesołości, choć zapewne wszyscy obecni zdawali sobie sprawę z tego, że jest tośmiech przez tzy.

JedynieIgor zachował kamienną twarzi z jakichś niepojętych powodów ta właśnie kamiennatwarzstała się dlaWinicjusza Zięby kamieniem obrazy Spokojniewytrzymał zbiorowy atak śmiechu i spojrzenie Igora, poczym oświadczył, nie odrywając od niego wzroku:

- Nie widzę możliwości dalszejwspółpracy z panem.

-To jesteśmy podwójnieślepi, bo ja też niewidzę - odparł Igor spokojnie i opuścił salę konferencyjną.

Winicjusz Zięba usiadł, ułożył troskliwie swojemateriały, zapiął teczkę, po czym również wyszedł, zostawiając resztę w kompletnym osłupieniu.

- Chyba nie poszedł pobić Igora?

- szepnęłaMarta, wietrząc świeżą krew.

- To nie byłoby najgorzej - szepnął Jastrzębski.

-A czemuszepczecie?

-szepnęła Agnieszka.

- Nie wiem- odpowiedziałaMarta.

Zaległa ciężka cisza i po chwili zebrani zaczęli się rozchodzić.

Agnieszka wstała zewszystkimi, ale widząc Michała siedzącego nieruchomo, cofnęła się oddrzwi i przysiadłana krześleobok.

- Mogę poczekać ztobą na Igora?

- zapytała.

Michał skinął głową, alesię nie odezwał, wiedząc doskonale, że Niedziela należy do tych nielicznych kobiet, z którymi da się pomilczeć bez zakłopotania.

Przynajmniejprzezchwilę.

Musiał zebrać myśli.

To, co się stało przed chwilą,oznaczałowypowiedzenie wojny.

Igor wzniecił bunt na rubieżyimperium, nie do końca chyba zdając sobie sprawę z tego, że

126

;, tonie Winicjusz Zięba jest jego prawdziwym przeciwnii, kiem.

Za ambitnym pętakiem nie stała żadna ideologia anin filozofia, tylko wyuczonenablachętwarde rynkowe prawat: popytu, podaży i zysku.

Michał rozumiał i podzielał oburzeg'nie Igora,ale nie miał wątpliwości, jaki będzie wynik roz grywki międzyperspektywą zwiększenia sprzedaży a ich!

ambicją zachowania poziomu czasopisma.

W tej sytuacjii; mógł jedynie stawiać opór, dopóki niebieskie spojrzenie' Winicjusza Zięby nie spocznie z kolei na nim.

Awłaściwie^ dopóki wytrzyma inie zwymiotujepublicznie na sam widok tęgo smarkacza.

- Michał - odezwałasię Agnieszka.

- Co tojest test podwójnie ślepy?

Michał uśmiechnąłsię krzywo.

- Tak ocenia się skuteczność terapii.

Pacjent niewie,czy dostaje lek, czy placebo, a lekarzniewie,czy to, co ordynuje, to lek czy placebo.

Po zakończeniu testu ktoś inny oceniaskuteczność leku.

- Czyli przy biorezonansiew charakterze placebo wystąpiłyby kulki niepodłączone do aparatu?

-Najprościejrzecz ujmując, tak.

Znowu zapadła cisza.

Michał uśmiechnął się podnosemna myśl o tym, jak będą kiedyś turlać się ze śmiechu przyopowieści o petuniach i teście podwójnie ślepym, ale dzisiajnie było mu do śmiechu.

Po następnych dziesięciu minutach milczenia otrząsnąłsię z ponurychmyśli iprzyszłomudo głowy, żemógłby porozmawiać z Agnieszką o Mariannie.

Po chwili uznał jednak, że nie jest jeszcze gotowy na takąrozmowę.

Czytał wystarczająco dużo,by wiedzieć, że kobiety niemal bez przerwy analizują stan swoich uczuć albo fantazjują natemat uczuć własnych i cudzych, ale nigdydo końcaw to nie wierzył.

Nie mieściło mu sięw głowie, że ktoś

127.

może dobrowolnie zdobywać się na wysitek nazywaniai konkretyzowania lego kłębowiska niejasnych odczuć i męczących wrażeń, które sam upychał starannie, choć niechlujnie, w którejś z dolnych szufladek osobistej hierarchiiważności.

Teraz od dłuższej chwili ją analizował, by ze zdumieniem i niesmakiem stwierdzić, że poczesne miejscezajmujew niej problem Winicjusza Zięby.

Czułby się dużo lepiej,pozostając w błogim przekonaniu,żegórne szuflady jegohierarchii ważności wypełnione są błyskotliwymi ideamii twórczymi rozwiązaniami.

Winicjusz Ziębanigdy nie kojarzyłmusię jakoś ani z jednym, aniz drugim.

A dzisiajkojarzył musię wyłącznie ze ślepą furią.

Agnieszka odłożyłaz westchnieniem telefon po kolejnejpróbieskontaktowania się z Igorem.

Najwyraźniej wyłączyłkomórkę.

- Nie chcę być wścibska - zwróciła się znowudo Michała - ale powiedz mi, czy dotarłeś w końcu domojej panidoktor?

Michał westchnął przeciągle.

Niewielu rzeczybat siębardziej niż damskich pytań zaczynających sięod "nie chcębyć wścibska".

Już miałudzielić dyplomatycznie wymijającejodpowiedzi, kiedy w drzwiach stanął Igor.

Nie mówiąc ani słowa, podszedł do Michała i położyłprzed nim kartkę.

Agnieszkazerknęła napierwsze zdanie.

- To ja pójdę zobaczyć, czy mnie nie ma wgraficznym- wymamrotała i szybko zamknęła za sobą drzwi.

Michał w milczeniu wpatrywał sięw tekstwymówienia.

Chyba tylko lekarstwo antydepresyjne sprawiało, że jeszczeregularnie oddychał, choć zachowanie spokoju przychodziło mu z coraz większym trudem.

- Igor, czymożemy sięz tym przespać?

- zapytał bezwielkiejnadziei.

!

- Michał, ten palant siedzi właśnie w zarządziei studiuje kodeks pracy.

Obaj wiemy, że przeszedł kurs szybkiegoczytania, więc zachwilę przeczyta o zwolnieniach dyscyplinarnych i mam przegwizdane.

- Ale, do kurwynędzy, mamtu chyba Jeszcze coś do powiedzenia!

- krzyknął Michał, aż pół redakcji "Omnibusa",wtłoczonej między szklaną ścianę sali konferencyjnej a rozłożysty filodendron, odskoczyło w przestrachu.

Drugie półrozpłaszczało uszy ha szybie, żeby lepiej słyszeć.

- Idę nagórę.

Nie wyłącza] komórki.

- Nigdy nie wyłączam.

-A tak,dałosię zauważyć - mruknął Michałi wyszedł.

Sekretarka poinformowała go jednak od progu, że całyzarząd do końca tygodnia siedzi na Mazurach w ramachszkolenia zaordynowanego przez centralę.

Winicjusz Zięba,pochłoniętylekturą, nawet nie podniósł wzrokuna widokMichała.

I dobrze, bo Michał nie życzył sobie teraz Jakichkolwiek rozmów na boku.

Pospiesznie wrócił do swego gabinetu i włączył komputer.

- Skoro tendupek siedzi tami czyta, toja zrobię coś,o czym on jeszcze chyba nie pomyślał - wyjaśnił szybkozdziwionemu Igorowi.

-To znaczy co?

- Nieco zaskoczony Igor wcisnął się pomiędzy regał aMichała,by spojrzeć najegoekran.

Michałpisał gładkąnotatkę służbową o przebiegu zebrania kierowników działów i kompromitacji Winicjusza Zięby, który nierozumie specyfiki pisma popularnonaukowego, no iwykazuje braki w wykształceniuogólnym.

- Niezłe, ale wiesz, żetonic nie da?

Im jest absolutnie obojętne,co będziemy reklamować, jeśli tylko podniesie to wpływy.

- Ale mnie nie jestobojętne, czy sprzedaję czasopismo,czy kaszankę.

128

129.

Michał zaadresował maił do wszystkich członków zarządu, opatrzył go czerwonym wykrzyknikiem listu priorytetowego i kliknął ikonę "Wyślij".

- Gramy do końca -oświadczył z miną Clinta Eastwooda.

-Jak orkiestra na "Titanicu"- rzucił Igor.

- Bez przesady, "Titanic" tonąt dwiegodziny, nam zajmieto chwilędłużej.

Z całą pewnością zdążymyjeszcze cośzjeść.

Chodźmy stąd.

Michał rzucił jeszcze po drodze parę słów Marciei obajmężczyźni z ulgą zjechali na parking.

Dochodzili właśniedosamochodu Michała, kiedy Igor stanął naglejak wrytyi pociągnął przyjaciela za betonowy słup.

- Co jest?

W policjantów i złodziei się bawisz?

-zaczaiMichał, ale widząc minę Igora, zamilkł i podążył za jegospojrzeniem.

Dwa rzędy dalejWinicjusz Zięba z szerokim uśmiechemna twarzy zbliżał się do granatowego opla, który właśniezatrzymał się na wolnym miejscu.

Z samochodu wysiadła wysoka, długowłosa kobieta.

Przez chwilę witali się czule, poczym kobieta odwróciła się.

- O kurwa!

- wyjąkał Igor, zaciekły przeciwnik wulgaryzmów.

Michał stał oniemiały.

Zresztą coinnego mógł powiedzieć nawidok Weroniki burzącej czułym gestem nienaganną fryzurę Winicjusza Zięby.

Po chwili, nie oglądając się,ruszył w stronę swojego samochodu.

Igor, przeciwnie, odwracał się ostentacyjnie, ale para przy samochodzie byłazbyt zajęta sobą, by to dostrzec.

- To wiele wyjaśnia - stwierdził Igor, gdy tylko wyjechali zparkingu.

-Może wiele, może nic- odparł Michał.

- Tomoże byćzupełny przypadek.

Pożyjemy, zobaczymy.

130

- Skoro tak mówisz.

- Igorwzruszył ramionami i widząc minę przyjaciela, zrezygnował z drążenia tematu.

Blue Cactus o tej porze świecił pustkami.

Jedynie naśrodkusali jakaś angielskojęzyczna grupa mężczyzn w niemal identycznych garniturachdebatowała hałaśliwie nadmenu.

Obaj bez słowa skierowali się ku sali dla niepalących.

- To co zwykle?

- zapytała kelnerka, podchodząc do ichstolika.

- Tak, tylko dzisiaj z colą - zaśmiał się Michał.

- Musimy zachować jasność umysłu.

- Ja nic nie muszę- zaprotestował Igor.

-W takimrazie to cozawsze z dużympiwem i dużą colą.

Kelnerka zniknęla, a Igorprzyjrzał sięMichałowi zezdumieniem.

- A ty co?

Ślubytrzeźwości złożyłeś na sam widok byłejnarzeczonej?

Michał wykrzywiłsię, jakby połknął żabę.

- Nie,jakoś mnie ostatnio nie ciągnie.

Był to kolejny zaskakujący efekt uboczny zażywania jasnozielonej tabletki szczęścia, który uczynił jego porankio wiele przyjemniejszą porą dnia, niż to bywało.

Michał niemiał jednak zamiaru wtajemniczać Igora w ten ani w żadeninny aspekt swegożycia prywatnego.

Jak Kuba Bogu,takBóg Kubie.

Niemal w milczeniu rozprawili się z dwoma stekamiwołowymi, nie bacząc na groźbę krowiego szaleństwa.

- No to za naszą piękną klęskę.

- Michał wzniósł toastszklanką coli.

- Jak to naszą?

- zdziwił się Igor.

-Ciebie nikt się nieczepia.

Bo Zięba niedostał jeszcze kopii mojej notatki służbowej.

- Michałgestem poprosił o jeszcze jedną butelkę.

-Przezpół rokutraktowali mnie jaklekko zgnite jajo, a teraz będą

131.

mieli znakomity pretekst, żeby się mnie wreszcie pozbyći spokojnie przerobić "Omnibusa" na wysokonakiadowy papier toaletowy.

- Byleby nie dyscyplinarnie - powtórzyłIgor.

-Spokojnie.

Odejdziemy za porozumieniem stroni z odprawą.

Moja w tymgłowa.

- No dobra - westchnął Igor.

- Zmiana topostęp.

Przynajmniej będzie na bilet do Paryża.

- Znowu do Paryża?

- Michał odstawił ztrzaskiemswojąszklankę.

-A czegoty tam szukasz w tym Paryżu?

Posady?

- Szczęścia- odparł Igor po prostu.

Michał wzniósł oczydo nieba.

- Chcesz mi powiedzieć, że chodzi o babę?

-Nie o babę.

O dziewczynę - odparł Igor z miną niewiniątka, a Michałz wrażeniawsadził łokieć w resztkidipuczosnkowego.

- Latasz do Paryża jakkot zpęcherzem z powodu jakiejśfrancuskiej dupy?

Rozum ci odjęło?

Aż tak się boisz Aliny?

Alina, rozwiedziona z Igorem od ponad pięciu lat, należała do nie tak znowu rzadkiej kategorii byłych żon, dlaktórych najważniejszym zadaniem życiowym jest uniemożliwienie byłemu małżonkowi ponownego ułożenia sobie życia.

Tropiła go ze skutecznością, jakiej nie powstydziłby siędetektywRutkowski,a intrygowała tak biegle, jakbywychowała się na bizantyjskim dworze.

Do legendyprzeszłyjej co najmniej dwa solidnie zaawansowane złośliwe nowotwory i stwardnienie rozsiane.

Żadna z kandydatek natowarzyszkę życia Igora nie wytrzymałajak dotądspotkania okow oko z porzuconą, ciężko chorą żoną,a on sam w pewnychkręgach cieszył się od paru ładnych lat utrwaloną sławąostatniego skurwysyna.

Alina, energiczna,atrakcyjna brunetka,nie była wstanie pogodzić się z myślą, że Igor, którego przezpiętnaście lat małżeństwa uważała za beznadziejne

132

zero, nie tylko rozstał się znią, ale jeszcze mógłby skutecznie wyrzucić ją ze swego życia.

- Onanie jest Francuzką.

Będzie w Paryżu do końca roku akademickiego.

- Studentka?

- Michał rozparł się na krześle z wszechwiedzącą miną.

-Dziewiętnaście czy dwadzieścia?

- Dwadzieścia dwa, aco to ma do rzeczy?

-Skąd ją wytrzasnąłeś?

- Znikąd.

- Igor uśmiechnął się doswoichmyśli.

-Pewnego dnia zjawiłasię w mieszkaniu znajomych,z któregokorzystałem.

- A co tobyło?

Kawalerka z jednym łóżkiem?

- Nie.

Bardzo dużemieszkanie wspólnych znajomych,którzy wyjechali na rok do Brukseli- odparował Igor.

- A ktomnie ostrzegał przed młodą dupą, ty stary hipokryto?

-Chodzi ci o Weronikę?

Ostrzegałemcię przed złymczłowiekiem.

Jej wiek nie miał tunic do rzeczy.

- Nie miał nic do rzeczy?

Poczekaj chwilę,to zobaczysz,jak cię przerobi.

Jedna taka rnała jest sprytniejsza niż jejmatkai wszystkie matki jejpsiapsiółek razem wzięte.

Mówięci, Igor, to jest inne pokolenie,straszne pokolenie.

Igor parsknął śmiechem.

- Tymasz chyba jakąś trauinę.

-Może i mam - zgodził się Michał - a za chwilę będzienas dwóch.

- Irenanie jest taka - znowu uśmiechnąłsię Igor.

-Irena niejest taka - powtórzył Michał, przedrzeźniającgo z idiotycznym grymasem.

- Posłuchaj sam siebie.

Zresztą -jednymhaustem dopił swoją colę - i tak nie ma sprawy.

Wróci do Polski i w hali przylotówAlinazdejmie ją ze snajperki.

- Do tej pory porozmawiamz Aliną - mruknął Igornieco mniej pewnie.

133.

- Porozmawiasz?

-Michał spojrzał przyjacielowi prostow oczy.

- Porozmawiasz z Aliną?

Ico jej powiesz?

Że sobienie życzysz, żeby sięwtrącała, tak?

Już widzę, jak się tymprzejmie.

Jeszcze nie zauważyłeś, że im bardziej sobie nieżyczysz, tym bardziej ii to nakręca?

- Jak toty mówisz?

Pożyjemy,zobaczymy - odparowałIgor i zamówił hardo następnepiwo.

Rozdział 9

Od chwili gdy Marianna przepłynęła morze tez porzuconej żony i stanęła obiema nogami na twardym lądzie, najbardziej bala się, by niepostrzeżenie nie zasilić nazbyt licznego grona poszukiwaczek przemierzających drugą częśćswego życia z wielkim napisem na czole: "Weź mnie, byleszybko".

Nie zamierzała również dołączyć do mniej ostentacyjnego gronawrażliwych, które obgryzając paznokcie dokrwi, w każdej życia godzinie celebrują Wielkie CzekanieNa Wielką Miłość.

Odczuwała nawet rodzajsatysfakcji z tego, że może, co widziała wyraźnie w spojrzeniach mężczyzn,alenie musi.

W każdym razie nie na każdych warunkach.

Właściwietylko na bardzo określonych warunkach.

Na jejwarunkach.

Jednak nadpodaż wolnych kobiet w stosunku do wolnych mężczyzn była widoczna gołym okiem, przynajmniejw jej grupie wiekowej.

Było też oczywiste, żeci wolni od zawszeto najczęściej geje,świryalbo na wieki wieków ukochani rycerze mamusi.

Z kolei wolni, by tak rzec, z drugiejręki byli najczęściej już związani z dużomłodszymi kobietami, bo.

czemu nie?

W tej sytuacji Michał Lipińskiniepostrzeżenie zacząłzajmować dużo więcejmyśli Marianny, niż sama chciałaby

135.

przyznać.

Może dlatego, nie bacząc na prima aprilis, postanowiła w końcu odezwać się do niego,

Z zamierzchłych czasów aktywności na damsko-męskimrynkupierwotnym Marianna zapamiętała całe mnóstwo zasad, z których naczelna i spiżowa brzmiała: nigdy nie wykonywać pierwszego ruchu.

Wiedziała jednak, że od tego czasu w świecie relacji damsko "męskich przestały obowiązywaćJakiekolwiek zasady, a narynku wtórnym panowała wręczbrutalna wolna amerykanka, dlatego od paru godzin zastanawiała się, co robić.

Po dłuższym namyśle szczęśliwie samazrezygnowała z pomysłu,by puszczać mu przez telefon piosenkę "I'm a woman inlove" (nie zadziałało na Jacka ponaddwadzieścia lat temu,nie zadziała i teraz, poza tym byłbytomimo wszystko komunikat na wyrost) oraz by spacerowaćpod jego oknami w nadziei na przypadkowe spotkanie (wymagałoby to wprzódy ustalenia, przynajmniej w przybliżeniu, rejonu spacerów).

Nie miała żadnego pretekstu.

A nie, miata.

Może tylko cokolwiek głupawy, ale co tam.

Podługim namyśle postanowiła wysłać SMS-a, któregozawszemożnabyło obrócićw żart.

"Wiesz, co malarzzrobił z twoją dziurką?

" - wystukałai wysłała,nie czytając.

Ależ Marianno!

- powiedziałby Kaprys, gdyby tylko mu to pokazała.

Nic jednak niepowiedział, bonie pokazała, a on w skupieniu obserwował, jakjego pani szykuje swoją codzienną kanapkę obiadową.

Nie zdążyłarozsmarować masła, kiedy przyszłaodpowiedź.

"Co cham malarz zrobił z moją dziurką?

" - pytałMichał,a Marianna ucieszyła się, bo czarno na pomarańczowym zobaczyła,że Michał Lipiński umie żartować.

W jejosobistej hierarchiimęskich zalet ta plasowała się zarazpo.

No właśnie, poczym?

Nigdy się nad tym nie zastanawiała.

Od niepamiętnych czasów była przecież mężatką!

A teraz jest byłąmężatkąi właściwie powinna to przemy

śleć.

Tymczasem odpowiedziała zgodnie z prawdą; "Zatkałją starannie z obustron!

".

"Z obu stron naraz?

Malarz akrobata!

Ja bymtak nie potrafit"- odstukatMichał, a po chwili kolejną wiadomościązapytał:"Jesteśw domu?

Może przyjadęchoć spojrzeć?

".

Marianna odpowiedziała krótkim "OK" i rzuciła się doporządkowania pobojowiska po przedpołudniowymprzeglądzie zawartości szaf.

Michał zameldował się po półgodzinie z wiertarką podpachą, wyraźnie zmęczony,aleochoczy.

Na tyle, by od proguprzyciągnąć Mariannę ku sobie i pocałować ją wmiejsce, które byłoby policzkiem, gdyby się idiotycznie nie wykręciła uchem.

Toby było na tyle, jeśli chodzio działaniaodważnei uwodzicielskie.

Przez półgodziny fantazjowałao tym, jak na powitanie namiętnie pocałuje Michała.

w policzek, cudemdała się pocałować w ucho,a teraz z trudem powstrzymywała się, by nie okazać niezadowolenia, boprzecież to ona miała dyktować warunki i tempo.

Zgodniez jej planem mieli się powolia dogłębnie poznawać poprzezdługie i wyczerpującerozmowy, a nie przez pocałunkiw ucho.

- Co robisz?

- zapytał Michał swobodnie, całkowicienieświadomy zmieszania Marianny,rzucając okiem na papierymetodycznie rozłożonena stole.

- Hm - zastanowiła się Marianna.

- Od rana obchodzęwielkim lukiem broszurę reklamową, którą mam zredagować na wczoraj.

- A co?

Tak źle?

- Gorzej.

Radosna twórczość szwagrażony prezesa.

- Po co się bierzesz za takie pasztety?

- Michał odłożyłwydrukpo dwóch akapitach z wyrazem obrzydzenia.

-Niemożesz odmówić?

Przecież to strata czasu.

Z pustego iSalomonnie naleje.

136 137.

- Odmówić to może bezpiecznie usadowiony etatowiec,o ile gdzieś jeszcze tacy istnieją, ale nie ja.

Jeśli terazodmówię, więcej do mnie nie zadzwonią.

I takskreśliłam jużparę firm,któreuważały, że redakcja książkitrwa jedendzień i polega nawstawianiu przecinków, nieważne.

Cou ciebie?

- Miałem tak straszny dzień, że sam już niewiem, jak cito opowiedzieć.

- Michał wzruszył ramionami.

- To możeod końca?

- zażartowała Marianna na swojenieszczęście.

Michał rozsiadł się w malowniczej pozie pod ścianąw okolicy dziurki na kabel, która w wyniku nadgorliwościmalarza stała się byłą dziurką.

W sztruksowej marynarcei z wiertarką na kolanach wydawał się żywą i naprawdęatrakcyjną reklamą najnowszej generacji akcesoriów dla dużego majsterkowicza.

- No cóż.

Na końcu okazało się, żemój przyjaciel od półroku romansuje z dziewczyną młodszą od niego o dwadzieścia lat.

- Aco w tym takiego strasznego?

Że zdradzażonę?

- Marianna usadowiła się z drugiej strony miejsca po dziurcenakabel.

- To raczej norma niż wyjątek.

- Akurat niezdradza i nie o to chodzi.

-To o co?

Jak nikogo nie krzywdzi,tochyba nie masprawy.

- Onnie skrzywdzi nawet byłej żony, choć bardzo dobrze by jej to zrobiło.

Za to ta młoda panienka przerobi gotak,że nie będzie wiedział, jak się nazywa.

- Bo co?

Jakaś wyjątkowo wredna?

- Ja jej na oczynie widziałem i nie chcę widzieć.

I bez tegowiem, żego skasuje.

Najpierw wciągnie gow to z butami,a potem wykopie wielkim celnym kopemw tytek albo i w cogorszego.

138

- No, no - roześmiała sięMarianna - czyżbyza tą wizjąstałyjakieś liczne doświadczenia?

-Wystarczające, żeby się na tych wszystkich panienkachpoznać,

- Więc mówisz, że jesteśzaszczepiony przeciwko urokom młodych kobiet?

- powiedziałaMarianna nadal żartobliwie, ale całkiemserio.

-Bo wiesz, jak mi powiedział mójbyły mąż, serce nie stuga.

- Wiem, że mężczyzna ma sercew spodniach, ale czasami wielkimkopem można je wbić mu do głowy.

-Brzmi przerażająco,alerozumiem, że teoretyczniemam coś do zawdzięczeniajakiejś młodejdamie - podsumowała Marianna.

Było to odważne, ale i zadziwiającestwierdzenie.

Statystycznie rzeczbiorąc, kobiety po czterdziestce zawdzięczająmłodym damom co najwyżej utratę poczuciabezpieczeństwa i spokoju, a czasami przymusową wolność, która w tymwieku rzadko bywa docenianym darem.

Michał nie odpowiedział, tylko uśmiechnął się tak ciepło, że Marianna, nie zastanawiając się anisekundy, objęłago.

W każdym razie próbowała go objąć, bo nie wiedziećczemu,cały czas ściskałw prawej ręce wiertarkę.

Wyglądało to tak, jakby zamierzał sprawdzić, z której stronybędziemu wygodniej wywiercić jej dziurę w obojczyku.

Ta kretyńska myśl spowodowała, że wzbierającew Mariannie rozczulenie opadło jakprzekłuty balon.

Na szczęście miała na tyle rozumu, by się nierozchichotać i nie zacząć natychmiast o tym opowiadać,cobyłoby wprawdziewjej stylu, ale w tej sytuacji oznaczałobysamobója.

Milczała więc, a twarz mężczyzny zdawała się rosnąć, aż rozpłynęła sięw oddechu i nieznanym jej zapachu wody po goleniu.

Marianna przysunęła sięjeszcze bliżej.

Cudem udało jejsięnie wbić sobie wiertław nerkę.

Michał w przebłysku

139.

rozsądku odłożył w końcu na bok urządzenie, które w tej sytuacji nabierało jakiejś komicznej dwuznaczności.

Ale tamyśl błysnęła tylko i zgasła, bo Marianna oddałasię badawczym pocałunkom i wędrówce dłoni po nowym, nieznanymterytorium.

Zajęta własnym przeżywaniemnawet nie zauważyła,że Michał pozostał niemal zupełnie bierny.

Niewyrywał sięwprawdzie, ale i do niczego nie zachęcał.

Niecierpliwość jej rąk i przejmujący niepokój budzącegosię ciała stanowiły ostateczny dowód na to, że wszystko, cood ponad roku mówiła i myślała o seksie, było tylko żałosnym dorabianiem ideologii do smutnej konieczności.

Szybciej, niżby pewniechciała, gdybyzaczęła się nad tymzastanawiać, Marianna dotarła rękamiw dół, w okolice bioder i.

Michał chwyciłją za rękę.

- Nie spiesz się - szepnął.

Nie zdążyła chyba oprzytomnieć, bo niemal zrozpacząszepnęła:

- Dlaczego?

-Bo warto delektować się każdą chwilą - szepnął i pocałował ją we wnętrze dłoni.

Aleja niechcę!

- krzyknęło w niej wszystko.

Mam prawie czterdzieści pięć lat, zachwilę mogę umrzeć, chcę już!

Oprzytomniała na tyle, by wycofać ręce z terenówprzygranicznych i zarzucić je Michałowi na szyję.

Odsunęła odrobinętwarz od jego twarzy, by spojrzeć mu w oczy.

Uśmiechnął sięi pogłaskałją potwarzy iwłosach.

Gdyby samanie była takpodniecona, może zauważyłaby, że mężczyznaoddycha równoi spokojnie,a nic w jego zachowaniu nie wskazuje na to, bypodzielał jej gwałtownedoznania.

Pocałowała goznowui tymrazem mgliście dotarło do niej,że wprawdzie ona go całuje,ale byłoby przesadą twierdzić, że jest to pocałunekodwzajemniony, ajuż z pewnością nie możnapowiedzieć, że suchy, lekki dotykjego warg ma cokolwiek wspólnego z namiętnością

140

pierwszego pocałunku.

Mimo to nie przerywała, bo trudnobyłozdobyć jej się na refleksję, a gwałtowne uderzenie krwido głowykazało jej radośniezałożyć, że reakcja Michałajestwynikiem męskiej nieśmiałości.

Uroczejnieśmiałości.

Znajome pukanie do drzwii radosne poszczekiwanieKaprysaprzywróciłojąrzeczywistości.

Otworzyła drzwi nito z rozczarowaniem, ni to z ulgą.

- Cześć, Niedziela - rzuciła z roztargnieniem.

Trzeba coś zrobić z tym idiotycznym zwyczajem wpadania bez zapowiedzi, pomyślała.

Zwyczaj przetrwał niezmieniony od czasu głębokiej podstawówki, ale dorośli ludzietak się nie zachowują.

Ale ty.

Łącka, jesteś podła, zbeształasięnatychmiast.

Wystarczyło pięć minut w męskich objęciach, a jużzaczęła ci ciążyćnajbliższa przyjaciółka!

Może nie miała tego wszystkiego wypisanego na twarzy,ale minę musiała mieć niewyraźną, bo Agnieszka przyglądałajej się z niepokojem.

- Nic cinie jest?

- zapytałatrochę troskliwie, atrochępodejrzliwie.

- Mnie?

Nic - odpowiedziała Mariannaobojętnym tonem i w tej samej chwili zobaczyła swoje odbiciew lustrzewprzedpokoju.

Była czerwona jak burak i rozczochranaw stopniuniepozostawiającym wątpliwości codo tego, czymsię zajmowała przez ostatnich parę minut.

- Michał właśniewierciłmidziurę - rzuciła swobodnie i.

skamieniała, słysząc własne słowa.

- Michał co?

- sieknęła Agnieszka.

Szczęśliwiew tej samej chwili ciszę rozdarł ryk wiertarki udaroweji Agnieszka machnęła ręką ze zrozumieniem,nadaljednak uważnie przyglądałasię przyjaciółce, którawłaśnie znikała w kuchni.

Chwilę później siedzieli we troje, popijając herbatę, nieco sztucznie ożywieni, jak tobywa w sytuacjach, gdy ludzie

141.

zostają czymś zaskoczeni i gorliwie dają sobie wzajemnie dozrozumienia, że zupełnie nic się nie stało.

Marianna zajęłasię desperacko szykowaniem czegoś na kształt kolacji.

- Dzwoniłam do ciebie, ale wyłączyłeś komórkę - zwróciła sięAgnieszka do Michała.

- Co z Igorem?

- Z Igorem?

Jakoś to będzie.

Zakochani lżej znoszątrudności zawodowe - oświadczy} Michał sztucznie ożywiony.

- Nie mów!

Igorznowu się zakochał?

Co na to Alina?

Michałrozsiadł się wygodniej.

Sytuacja doprawdydojrzała do tego, by skupić się na jakimś temacie zastępczym.

- Alina?

Jeszcze nic, bo tym razemspryciarzprzydybałsobiekogoś za granicą.

- I co?

Wyjedzie z Polski?

- przerwała mu Agnieszka.

- Nie wierzę.

Przecież nie zostawi tu chyba ojca zupełniesamego.

- Jeżeli ktośtu kogośzostawi, to tapanienka naszegoIgora.

Słuchaj, ona ma dwadzieścia dwalata.

Ile możeją bawić czterdziestoparoletni facet?

Półroku, rok, góra.

Przetestuje go na wszelkie możliwe sposoby w łóżku, a jak już sięchłopina przywiąże, to wstanie, otrzepie spódniczkę i pójdzie dalej poznawać świat, bardzo zdziwiona, że jemu mogłochodzić o coś więcej.

- Może nie będzie tak źle -nie wytrzymała Marianna,która po raz kolejny tego dnia wysłuchiwała Michałowychmądrości życiowych.

- Mógł trafić trochęlepiej niż ty.

Agnieszka szybko spojrzała na Michała i swoją przyjaciółkę,ale nie odezwała się, niepewna, co właściwie wie Marianna.

- Nie wydaje mi się - stwierdził Michałjuż całkowicieprzekonany, że uratować go może tylkonatychmiastowy,niepowstrzymany atak słowotoku.

- Dziewczyna jest studentką, przyjechała do Francji na roczne stypendium.

Nawet nie musiałasię specjalnie rozglądać za przygodami

142

w Paryżu, bo zaraz poprzyjeździezatrzymałasięw mieszkaniu jakichś wspólnych znajomych, co wyjechali do Brukseli.

Nie muszę chyba dodawać, że Igor w tym samym mieszkaniu spędzał właśnie swój słynny urlop.

Ten, co to niewiedzieliśmy,czy kiedykolwiek z niego wróci, tak się zasiedział.

Agnieszka, w nagłym olśnieniu, przerażona spojrzała naMariannę,która jak stała, tak usiadła.

- W każdymrazie była to zdaje się porażająca miłośćodpierwszego wejrzenia, w dodatku łatwa do skonsumowania,skoro od początkumieszkali razem.

- Michał parsknął, ubawiony własnym dowcipem.

-Łatwo przyszło, łatwo pójdzie,wystarczy, że dziewczynka wrócido domu i wybierze sięz Igoremna studencką balangę.

Zorientuje się, że nabyłanarzeczonego w wieku własnego ojca, a bez Paryża w tle,coto za atrakcja!

Powiedziałem muto wszystko, a on na to:

"Irena nie jest taka".

- wyrecytował z emfazą i zamilkł,chyba w oczekiwaniu na oklaski, ale żadna ze słuchającychgo kobiet nawet nie drgnęła.

- Nie chciałamciprzeszkadzać - odezwałasię w końcuMarianna, ostentacyjnie wręcz spokojnie - ale od dłuższejchwili mówisz o mojej córce.

-Ja? - zdziwił się Michał.

- No coś ty, mówię o swoimkumplu i jego.

-"tuprzerwał, leczróg trzymał.

".

Przez chwilę wpatrywałsię w Mariannę, jakby ducha zobaczył.

Obieobserwujące go kobietymogły jak na panoramicznym ekranie prześledzićakcję rozgrywającąsię na jegotwarzy: od zaskoczenia, niedowierzania, przez błyskawiczny przegląd danych i ich sprawneprzetasowanie, po zrozumienie wypływające ceglastym rumieńcem wstydu i konfuzji.

Był to jedyny wswoim rodzaju spektakl,choć wzburzonawidownianie miała teraz najmniejszych szans,by docenićjego szybkość i precyzję.

Michałwyglądał na kogoś, kto

143.

najchętniej zapadłby się pod ziemię, ale w bloku wielkopłytowym z żelbetową konstrukcją jest to wyjątkowo trudne,dlatego mrucząc coś bez sensu, wstał i wycofał się na z góryupatrzone pozycje.

Po chwili zmałego pokojurozległ się ryk wiertarki i bojowe szczekanie.

Siedzącew kuchnikobiety milczały, usiłując zebrać myśli.

Marianna siedziała jak ogłuszoną, nie mającnawet siłypowiedzieć: "A nie mówiłam?

". Żadnąz nich nieruszyła sięprzez dobrą chwilę,choć z pokoju dobiegałyodgłosy świadczące o tym, że ściana musi być już podziurawiona jakszwajcarski ser.

Bardziejprawdopodobne było jednak, żenieszczęsny Michał przysiadł na stoiku ipo prostu włączai wyłącza wiertarkę, zastanawiając się co dalej.

W każdymrazie Kaprys miał go na oku.

W końcu jednakMichał zajrzał nieśmiało do kuchni.

-Gotowe.

Przeciągnąłem od razu kabel, żebyś się jużz tym nie szarpała.

Marianna podniosła sięsztywno.

- Dziękuję.

-To ja już się pożegnam.

I niezdziwię się, jeśli poszczujesz mnie psem.

Mimo zdenerwowaniamusiała się uśmiechnąć.

Kaprys,jak każdy golden retrieyer, wyjątkowo nadawał się do szczucia.

Szczególnie do szczuciapołączonegoz zalizaniem naśmierć z miłości.

- Akurat to nieprzyszło mi do głowy - odpowiedziałajuż bezuśmiechu.

-Wolę nie dociekać, co przyszło - mruknął i wyszedł.

Zapewne ztaką samą ulgą, z jakąMarianna zatrzasnęła

za nim zamek w drzwiach.

Nacaleszczęście w tym momencie zadzwoniło młodsze

dziecko Agnieszkiz informacją,że w drodzepowrotnej ma144

ma musikoniecznie kupić bambusowy kijek, klej do tapeti metr kwadratowy jedwabiu.

Bagatelą.

Oznaczało to kolejny wieczór spędzony wkolejce do kasyw Obiz powodu ambitnych i błyskawicznie - czyli z dnia na dzień - wprowadzanych w czyn zamysłów nowej wychowawczyni.

Tymrazem jednak Agnieszka pomyślała niemal z rozczuleniemo młodej nauczycielce,dzięki której mogła pospiesznie pożegnaćsię i wyjść.

Naprawdęnie miała teraz siły na przyjacielskie wsparcie.

Musiała teżzastanowić się naspokojnie,co bardziej ją zaskoczyło: ukłucie zazdrości nawieść otym,żektoś potrafił jednak zatrzymać Igora na dłużej niż jednąnoc, czy fakt, że wszystkieczarne przepowiednie Mariannyspełniły się jak na zamówienie.

- Historia lubi się powtarzać - westchnęła matką, kiedyMarianna, po dwóchbezsennychnocach, zdecydowała sięwszystko jej opowiedzieć.

- Nawet nie myślałam, że Irenkabędzie aż tak podobna do ciebie.

- Pewniedlatego, że odkiedy wyszła z brzucha,wszyscywołali: "Ależ to skóra zdarta z Łąckiego" - mruknęłaMarianna.

-Nie, wcale nie dlatego.

Wydawało mi się po prostu,żePiotrjest dużo lepszym ojcem niż twój tata.

- To nie była bardzo trudna konkurencja, mamo - odpowiedziałaMarianna cierpko.

- Nie bardzorozumiem, co majedno do drugiego.

- Chodzi mi o to, że Irenka była zawsze bardzo blisko zeswoim tatą, dlatego nie przypuszczałam,że będzie musiałazaczynać dorosłe życie od poszukiwania zastępczego ojcatak jak ty.

Niewielerzeczy irytowało Mariannę bardziej niżpsychoanaliza kuchenna, ale nie miała siły dyskutować z matką, Teraz musiała mieć ją po swojej stronie.

145.

Czuła się zdruzgotana.

Nie chodziło nawet o idiotycznąrozmowę z Ireną, Uparta się dzwonić do niej natychmiastmimo perswazji Agnieszki, która uważała - i słusznie - żemusi najpierw spokojnie przemyśleć, co właściwie chce powiedzieć córce.

W efekcie Mariannarozpłakała się w połowie pierwszego zdania i nimzdążyła wypowiedzieć do końca swoją wielką pretensję, Irenazakończyła rozmowęchłodnym: "Wybacz, mamo, ale to wyłącznie moja sprawa".

Przede wszystkim miała żal doIreny o to, żeta nawet sięnie zająknęła na temat zasadniczej zmianyw swoim życiu.

Mieszkała z tym facetem ponad dwa tygodnie, oboje przeżywali w tym czasie jakieś im tylkowiadome uniesienia,a Irenka wklepywała wtedy żartobliwe maile, wktórych opisywała kolejki w dziekanacie i perypetie z ukradzioną carteorange.

Rzeczywistość w wersjidla przedszkolaków!

Nieoczekiwałaprzecież jakichś szczegółowych sprawozdańz pierwszejlinii frontu, ależeby nie wspomnieć ani słowem?

A jeśli tak, może i wszystko to, co [utaj, na miejscuwydawało się Mariannie żywą więzią i stałym kontaktem,było w równym stopniu pozorną bliskością i szczerościąkontrolowaną?

Bala sięo córkę, choć przecież nie miała pojęcia, cow istocie wydarzyło się między Irenąi tym mężczyzną.

Dla Marianny romans młodej kobietyz dwukrotnie starszym mężczyzną oznaczał jedno: bolesnąporażkę kobiety- młodszej, mniejdoświadczonej, bardziej podatnej na zranienie.

Właśnie takzakończyła sięjej pierwsza miłość,którą niebacznie ofiarowała dwukrotnie starszemu wykładowcyteorii literatury zbierającemusię do kupy po rozwodzie.

Była zbyt młoda, zbyt przekonana o swojej naturalnej wyższościnad byłą partnerką, zbyt oszołomiona tym wszystkim,co się w niej budziło, bydostrzec, kogo pokochała.

Dużowiększą przyjemność sprawiałajej kontemplacja własnego

146

wyobrażenia o nim i przeżywanie wciążna nowo każdegojego słowa i gestu.

Jak każda zakochanaw zakochaniumłoda gąska była głęboko przekonana, że i on spędza wieczory i ranki nabłogimrozpamiętywaniu wspólnie spędzonych chwil oraz marzeniach o długim, szczęśliwym życiu pośród gromadki pucołowatych miniaturowych znawców teorii literatury.

Płakałaiśmiała się ze szczęścia.

Do dnia, w którym postanowiła zrobić ukochanemu niespodziankę i wpaśćdoniego z gorącymijeszcze bułeczkami i gorącym uczuciem na romantyczneśniadanie.

Cóż, jejuczucia starczyłoby zapewne dla roty wojska, ale z całąpewnością kupiła za mato bulek,bo okazałosię, że tego słonecznego poranka nie była jedyną dla Tego Jedynego.

Jegokoleżanka zkatedry nie jadała jednak śniadańw ramachpermanentnej choć bezskutecznejdiety odchudzającej.

Za to niczym niezbity z tropu ukochany zaproponował wszystkim zabawęwe troje, dobijając miłość Marianny z całą precyzją, na jakąstać było amatoraerotycznychprzektadańców o wyschniętym sercu.

Cóż dziwnego, że uciekła stamtąd niemal prosto w ramiona Piotra Łąckiego?

Jak opowieści o żelaznym wilku słuchała rozważańAgnieszki.

- Przynajmniej nigdy niebędziemiała problemów starzejącej się szybciej żony równolatki -oświadczyła Niedziela po dłuższymwywodzie.

-Będzie miała inne: problemy młodejżony starzejącegosię męża - westchnęła Marianna.

- Ale zawsze będziemogła go zdradzić.

-I wyjdzie na to, że Michałmiał rację.

- O czym wy, do licha, gadacie?

- nie wytrzymał Antoni.

W ciągu ostatnich trzech kwadransów pobił rekord świataw powtarzaniu "Aha" i wreszcie się odetkał.

- Przecież nawetnie wiecie, czy tocoś poważnego.

147.

- No wiesz, z tego, co mówi Igor.

- zaczęła Agnieszka.

- Cokolwiek mówi, mówiza siebie - przerwał jej Antek.

-Sama wiesznajlepiej, żejak dwojeludzi mówi o tym samym, to jeszcze nie znaczy, że chodzi o to samo.

- Co?

- jęknęła Marianna.

- Niekoniecznie - odparła Agnieszka z miną KrólowejŚniegu.

- Wyobraź sobie,że dwojeludzi możemieć podobny system wartości i podobną wrażliwość, i wtedy na ogótrozumieją się wzajemnie.

- Niedziela, co ty pieprzysz -zdenerwowała się Marianna nie na żarty.

- Czterdziestoparoletni facet o wrażliwościdwudziestoletniej dziewczyny?

To jakiś horror!

- Widzisz?

- Antoni uśmiechnął sięnieco jadowicie dosiedzącej przy nim Agnieszki.

-Może powinniśmy częściejdyskutować twoje prawdy życiowe w szerszym gronie?

Marianna wzniosłaoczy do nieba.

Dawno już przestałasię orientować wprzypływach iodpływach uczuciowychswoich przyjaciół, ale teraz doszła do wniosku, że przestałarównież odróżniać jedno od drugiego.

Mogłamiećtylko nadzieję, że oni -mimo wszystko- odróżniają.

- Rozmawialiśmyo mojej córce- przypomniała uprzejmie.

-A o czym niby rozmawiamy?

-Agnieszka spojrzała nanią ztroską.

- Zdaje się, że mieliśmy zadzwonić do informacji i dowiedzieć się o loty do Paryża - dodał szybko Antoni.

- Chociaż moimzdaniem to bez sensu.

- Mnie sięteż tak wydaje - mruknęła Agnieszka.

- Przecież to dorosła kobieta, niepojedziesz i nie skroisz jej tytka,bosięźle zakochała.

Poza tym znamIgora i wiem.

- Niemów mi nic o tymstarym capie!

- przerwała Marianna zniecierpliwiona.

- Jakim starym capie?

- roześmiała się Agnieszka.

-Jestdwa lata młodszy od nas.

- Sama widzisz- westchnęła Marianna.

-Co widzę?

- zdziwiła sięAgnieszka.

- Że to bezsensu.

Po co taka młoda, mądra irozsądnadziewczyna miałaby się wiązaćz kimś prawie dwukrotniestarszym.

Mato ma kolegów dookoła?

Antoni odchrząknął znacząco.

- Ależ, Marianno, skoro jest mądra i rozsądna, możemieć kłopoty ze znalezieniem partnera wśród rówieśników.

-A nibyczemu?

- No wiesz, przeciętny dwudziestodwuletni samiec maprzed sobą jeszcze jakieś dziesięć lat bolesnego dojrzewania.

-Antoni pokiwał głową ze znawstwem.

- Proszę, proszę - zdziwiła się znowu Agnieszka.

- Toczemu ty ożeniłeś się dzień po dwudziestych pierwszychurodzinach?

- Pytasz, jakbyś się wczoraj urodziła - wtrąciłasię Marianna.

- Przecież Hanka była w czwartym miesiącu.

Obiego do tego namawiałyśmy, masz sklerozę czy co?

- Sklerozawybiórcza, jak każda skleroza, wcale a wcalenie boli.

- Antoni objął Agnieszkę i przyciągnął do siebie.

Nie opierała się specjalnie.

Zdumiewające, więc jednak przypływ.

A ja bym sięjużsto razy śmiertelnie obraziła, pomyślała Marianna samokrytycznie.

Po chwili ze smutkiem musiała stwierdzić, że w ciągu dwudziestu paru lat małżeństwa nie doszła z Piotrem nigdy do takiej bliskości, w której możnasię z siebie pośmiać,czasami bezceremonialnie dosolić, a potem po prostu sięprzytulić.

Imponowała jej spokojna pewność siebie Agnieszki wobec Antka, którą początkowo mylnie brała zapoczuciewyższości.

Dopiero kiedy zobaczyłatę samą pewnośći spokój wzachowaniu Antka, uwierzyła, że są tak blisko,że mogą sobie powiedzieć wszystko- Przyglądałasię temuwzdumieniu, tym bardziej że ona sama z całąpewnościąnie

148 149.

zdobyłaby się na to.

Bo niby jak miałaby komukolwiek takpo prostu zaufać?

O Michale nie miała ochoty nawetmyśleć.

Nie dość, żekiedy po raz pierwszy od niepamiętnych czasów odważyła sięzachować uwodzicielsko, siedział sztywny jak pal Azji, to jeszcze chwilę później zafundował jej dożywotni uraz paryski.

Gdyby byłamniej wzburzonai zajęta sprawami Ireny,być może zastanowiłaby się nadtym, dlaczego właściwierzucenie się na faceta z wiertarkąi obmacywanie go pod ścianą wydaje jej się szczytem uwodzicielskiego kunsztu.

Pewniedlatego,że wbrew własnym wyobrażeniom, nigdy nie byładobra w te klocki.

Raz upokorzona, natychmiast uciekław ciążę, czy raczejw małżeństwo, aprzecież niktnormalnynie zawraca sobie głowyuwodzeniemwłasnego męża.

W każdym razie kobieca sztuka dyskretnego dawania do zrozumienia była jej całkowicie obca.

Nie mówiąc jużo równiekobiecej sztuce dawania do zrozumienia bezosłonek.

Rozdział 10

Michał był zupełnie zdezorientowany i ciężko przerażony tym, co się stało.

Do późnejnocy nie mógł sobie znaleźćmiejsca, a kiedy wkońcupostanowił przespać się zproblemem, okazało się,że nie może nawet oka zmrużyć, bo myśliatakują go ze wszystkich stron.

Myliłby się jednakten, kto uznałby, że powodem nastrojów panicznych Michała są jegobezceremonialne filipikiprzeciwko młodym kobietom i ichzaskakująca puenta.

Oczywiście,że było mu głupio, kiedyokazało się, o kimw istocie wypowiadał się tak stanowczo, ale nie przyszło mudo głowy, że Marianna może mieć do niego o to pretensje.

Z pewnością nie jest przyjemnie dowiedziećsię wten sposób o tym, że w życiu własnego dzieckazaszły ważne zmiany, ale jakaż tu niby jego wina.

Skąd mógł wiedzieć,że chodzi ojej córkę.

Fakt, że o nią właśnie chodzi, nie zmieniałzresztą niczegow jego opiniach.

Ostatecznie każda młodakobietajestczyjąś córką.

Weronika też jeździła co jakiś czasdo rodziców mieszkających w Podkowie Leśnej.

Myliłby się iten, dla kogo bezsenność Michała miałabyzwiązek z niespodziewanym pojawieniem się Weroniki nascenie, czy raczej arenie rozgrywki zWinicjuszemZiębą.

Szczerze mówiąc, jej wyjście zza kulis oznaczało tyle tylko,

151.

że wszystkie fragmenty układanki, które od paru tygodniprzekładał bezradnie z ręki do ręki, nagle same wskoczyłygładko na swoje miejsce.

Zięba był ambitny, ale głupi, i jakkażdy głupek, myślał procedurami i formułkami.

Weronikabyła ambitna, sprytnai umiała planować.

Na razie niewiadomo było, co to za plan, ale Michał niemiał wątpliwości,że się tego dowie prędzej, niżby chciał.

Nieto spędzało mu sen z powiek.

Do późnej nocyzdąży} jakieś tysiąc razy przewinąćw głowie taśmę z tą przerażającą sceną: Marianna obejmujego delikatnie izbliżatwarz ku jego twarzy.

On dotyka jej,błądzi rękami po jej ciele, opakowanym wprawdzieszczelnie w bawełniane coś, ale jednak nowym,nierozpoznanym,zapraszającym.

Dotyka więc, błądzi,całuje i.

I nic.

Gigantyczne nic.

To znaczy owszem, automat zadziałał, nie dałosię ukryć najbardziej oczywistej z męskich reakcji, aledośćniemrawej jak na niego.

Jeszcze trudniej było jednak ukryćcałkowity brakreakcji ze strony reszty organizmu.

Jednymsłowem, zapału i ochoty nie starczyłoby mu chyba nawet narozpięciespodni.

Jej spodni.

Na szczęście od dość dawna niemiałjuż szesnastu lat,więc nie przyszło mu nawet do głowy,że to wstrząsające dlaniego doznanie, czy też wstrząsający brak doznań, ma jakiśzwiązek z Marianną jako taką.

Znał wystarczająco swoje ciało, a zwłaszcza jego autonomiczną końcówkę,by mieć pewność, że nigdy wcześniej w żadnej sytuacjicoś takiego musię nieprzydarzyło.

Przeciwnie, akuratto jedno mógłrobićzmęczony i wypoczęty, wesoły i smutny, słowem - zawsze.

Był wystarczająco biegłym matematykiem, by dodać dwado dwóch, szczególnie po tym, gdy bladym świtem, dopiero.

bladym świtem, przypomniał sobie, jak szczegółowo panidoktor wypytywała ojego aktywność seksualną.

Przekonanywówczas, że jest to część ogólnego wywiadu, odpowiedział

152

zgodnie z prawdą, że seks dużoi chętnie, ale tymczasemniema z kim.

Nie zapytał, czyupragniona tabletka szczęściamoże mieć jakiśwpływ na jego.

szczęście w łóżku, bow ówczesnym sianie psychicznym i tak nie było mowy o żadnych grach, które mogłyby go do łóżka zaprowadzić.

Był zadowolony, kiedy po kilkunastu dniach zażywania lekówodeszły jego nocne koszmary.

Z ulgą powitał zanik napięciaseksualnego ispokojny sen, ale z tego niewynika, że zamierzał dożywotnio pozostać samz.

obłokiem w spodniach!

Rano, najszybciej, jak to było możliwe, umówił się z lekarką.

- To normalne.

Jeden z możliwychefektówubocznych,chociaż dość rzadki - odpowiedziała po wysłuchaniu jego ażnazbyt szczegółowej opowieści.

- Znacznie częściej zdarzasię, że pacjenci niemają nawet wzwodu.

- Wie pani - Michał poprawił się odrobinę na swoimniewygodnym krześle - problem polega na tym, że samwzwód nie wystarczy.

-Rozumiem.

- Lekarka przyglądała mu się badawczo.

- Muszę powiedzieć, żejest pan dość nietypowym mężczyzną.

Niewielu zauważa to, co wie prawiekażda kobieta: mócto wcalenie znaczymieć na to ochotę.

Tego akurat nie trzeba było Michałowi tłumaczyć.

Niemal całe jego małżeństwo upłynęłona niecierpliwym oczekiwaniu tych nielicznych chwil, kiedy Paulina będzienietylko mogła, ale i chciała.

-1 co?

Chce pani powiedzieć, że wystarczy pigułkadziennie, żeby cała tasferaz dnia na dzień przestałabyćważna?

- Tego niepowiedziałam.

Mówimy o tym, co pan przeżył, a raczej przeżywa.

Te lekarstwa działają różnie.

Nie dasię przewidzieć, czy akurat tak zadziała.

To w dużej mierzekwestia indywidualna.

153.

Mimo wszystko było to jak objawienie.

Ilużproblemówuniknąłby świat!

Okręty nie wyptynętyby pod Troję, bo Parys, zbrojny w zielone tabletki, spędzałby wieczory w Sparcie na szachach z Menelaosem, a pięknaHelena latałaby co najwyżej po piwo dla nich obu.

Anglicypozostaliby katolikami, boHenryk VIII zestarzałby się cichutko uboku Katarzyny Aragońskiej.

Nie mówiąc jużo Edwardzie VIII, który nie musiałby abdykowaćdla kaczego nosa Wallis Simpson.

Co stałoby się zliteraturą, gdyby młodzi poeci i starzytwórcy zamiast popiórosięgalipo owalne pigułki?

Ico powiedziałby Freud z całą swoją teorią sublimacji?

Może nic,bo sam wcześniej rozwiązałby własne małżeńskie i pozamaiżeńskie problemy i nie musiałby uciekać przed nimiw analizowanie cudzych przypadków.

- Rozumiem więc,że w moim przypadku topo prostuefekt uboczny.

-Jeśli tenefekt uboczny panu przeszkadza- lekarkauśmiechnęła się od ucha do ucha -tomożemy spróbowaćczegoś zupełnie nowego, co będzie działało bardziejwybiórczo.

Będzie pan moim królikiem doświadczalnym.

- Zgoda.

-Proszę tylko pamiętać, żeto lekarstwo również dajeefekty dopiero po trzechtygodniach.

Kiwnął głową uspokojony.

Tyle pewnietrzeba, żebyprzyschła afera z córką Marianny,czy raczej zatarto sięwspomnieniejego wiekopomnego występu.

Dotarł do pracy nieco spóźniony, ale z samego ranadzwonił dosekretariatu, że idzie do lekarza i nie wie, ile muto zajmie.

Zajechałna parking jak koń, który zzamkniętymi oczami trafia do stajni.

Przyszło mu do głowy, że dobrzebyłoby uprzedzić Igora, jak matyokazał się świat.

Bo choć

154

Igor powinien był wiedzieć od początkuo tym, że raczej niewzbudzi entuzjazmu rodzicówIreny Łąckiej,to z całąpewnością nie mógłprzewidzieć, że trafi na córkę najbliższejprzyjaciółkiNiedzielskiej.

Trzeba będzie muo tym powiedzieć, ale z całą pewnością nie teraz.

Gdyby Michał był mniejpochłonięty swoimimyślami,może zwróciłby uwagę na granatowego opla, przy którymzaparkował.

Ale może też dzięki temu dotarł we względnymspokojudo recepcji, gdzie od progu poinformowano go, żeczekają na niego w zarządzie.

Prezes zarządu przyjął gow swoimgabinecie.

Michałucieszył się, że oszczędzono mu konfrontacji z WinicjuszemZiębą, której się spodziewał, ale była to radość przedwczesna, a raczej bezprzedmiotowa.

Zięba nie potrzebował żadnych konfrontacji, bo załatwił już wszystko, co chciał, a pozostaniejegosłodką tajemnicą, kiedy i jakzdołał się z tymuwinąć.

- Nie sądzę, by był pan zaskoczony decyzją zarząduo rozwiązaniu umowy z pańskim dotychczasowym zastępcą.

-Czy zapozna} się pan zmoją notatką?

- upewnił sięMichał.

- Tak, tak- skrzywił się szef.

- Rozmawiałem też długoz panem Ziębą.

Widzi pan, zdaję sobie sprawę z tego, że tojeszczemłody i niedoświadczony człowiek, ale widzęrównież, jak szybko ichętnie się uczy.

Jestem przekonany, że ponaszychrozmowachbędzie dużo bardziej liczył się, szczególnie z pańskim zdaniem.

Wie pan, tym młodym wilczkomtrzeba od czasu doczasuprzypomnieć - szef skrzywił się ponownie, tym razem w coś na kształt porozumiewawczegouśmiechu - że kiedy myśmy tutaj wymyślali, zakładali i wydawali nasze czasopisma, oni dopiero uczyli się literek.

Michał nie przypominał sobie, by wymyślał i zakładał jakiekolwiekczasopismo z siedzącym naprzeciwko mężczyzną,

155.

pamiętał za to doskonale, że polski kształt "Omnibusa"tworzył z Igorem, ale nie zamierzał przedłużać rozmowy.

Milczał więc, starając się nie dopuszczać do siebie żadnychuczuć, któremogłyby go w tej chwili wyprowadzić z równowagi.

- Z pańskiej notatki wnoszę, że i pan Zięba nie jest bezwiny w tym konflikcie,aleprzyzna pan, że pozyskanie takiego reklamodawcy jest naprawdę dużym wyczynem.

Dlatego jeśli chodzi o pańskiegozastępcę, proponuję, byśmydzisiajpodpisali rozwiązanie umowyza porozumieniemstron.

Dostanie trzynastępne pensje, ale od jutra ma się niepojawiać w redakcji.

Z pańskąpomocą napiszę mu za to dobre referencje.

Myślę, że to uczciwy układ.

Michał pokiwał głową jak automat.

Właśnie tyle zamierzał wywalczyć dla Igora.

Na więcej nie było szans.

Musiałw duchuprzyznać, że prezeszachował się w miarę porządnie,W każdym razie Michał mógł z czystym sumieniem podrzeć wymówienie Igora, a tymsamym uniknąć sytuacji,w której prezes przeczytałby dwuzdaniowe uzasadnienie jego decyzji.

Określenia: "niedouczony ignorant" i "bezrefleksyjnyniewolnik przestarzałych strategii marketingowych" nie brzmiały dobrze w połączeniuz "młodymwilczkiem".

Reszta byłamilczeniem.

Milczeniem Michała.

- Cieszę się, że doszliśmy do porozumienia w tej kłopotliwej sprawie - kontynuował prezes, który najwyraźniej należał do ludzi uważających monolog za najbardziej owocnąformędyskusji.

- Pozostała jeszcze kwestia następcy zastępcy -roześmiał się, zadowolony ze swojego dowcipu.

- Tak?

- zdecydował się odezwać Michał.

- Myślę, że ucieszy pana wiadomość, że mamy już kogośna to miejsce.

Tym bardziej że jest toosoba, z którąmiał panjuż okazję pracować.

Po rozpatrzeniuaplikacji, życiorysui po niezwykle interesującej rozmowiekwalifikacyjnej zde

ll

ii

cydowaliśmy się powierzyć tę funkcję osobie młodej, ambitnej i chętnej do ciężkiej pracy.

- Tak - powtórzył Michał nieco tępawo, bo dzwonkialarmowe w głowie powolizaczynałyzagłuszać mu to, codocierało do niego z drugiej strony biurka.

-PaniJolu - rzucił prezes w słuchawkę - proszę przystać do nas panią Weronikę Chojnacką.

Musicie państwoodnowić znajomość - rzucił w stronę Michała.

To nie był film ani popołudniowa telenowela brazylijska.

Weronika miała na sobie elegancki granatowykostiumi szpilki, wktórych wydawała się niemal równa muwzrostem.

Wspaniały widok.

Absolutnie obojętny widok, pomyślał Michał.

Podeszła do niego zszerokim służbowymuśmiechem i zwyciągniętą ręką.

W lewej ręce ściskała teczkę.

Zapewnez monogramem.

- Cieszę się - odwzajemniła lekko jego służbowyuściskdłoni.

-Proszę mi wybaczyć, zostawię państwa na chwilę - poderwał sięprezes,zerkając na wyświetlacz swojej dzwoniącejkomórki, i wyszedł niemal biegiem.

W obszernym gabinecie słychaćbyło przez chwilę tylkoodgłosy zza ściany.

Weronika przyglądałasię Michałowiz uśmiechem,który kiedyś śniłmu się po nocach,ale terazwydawał się tylko wyzywający.

Tej gry z całą pewnością niezamierzał już podejmować.

- Widzimy się jutro rano na kolegium -powiedział i wyszedł, nie dającWeronice szansy nawet na otwarcie ust.

Może i nie było to eleganckie, ale Michał nie miałnajmniejszej ochoty być wobec niejelegancki- W sekretariaciezarządu zaczął od razu wypełniać druczek urlopowy, ale zaradą sekretarki napisał w końcu maił do prezesa z prośbąo zgodę na chwilę oddechu i zapewnieniem, że jego wyjazdw niczym nie zakłóci funkcjonowania redakcji.

156

157.

Musiał przez chwilę pogapić się na wodę i coś zielonego, conie będzie fikusem na biurowym parapecie.

Przezchwilęzastanawiał sięnad wyjazdemnad morze, ale ponamyśle zadzwoniłdo rodziców.

Miał niemal całkowitą pewność, że ciągnące siępohoryzont lasy i roztoczańskie pagórki, których widokw młodości doprowadzał go do rozpaczy (dziś nawet nie pamiętał dlaczego), pomogą mu uporządkować chaos w głowie.

O ileprzeżyje jutrzejsze kolegium z nowym zastępcą.

Przeżył.

Z samego rana dostał zgodę prezesana tygodniową nieobecność ispędził kolegiumna planowaniui rozdzielaniu pracy, tak by Weronika przez tenczas niemiała ruchu.

Może dzięki temu niewszyscy siedzieliw osłupieniu.

Przynajmniej nieprzez cały czas.

Z wyjątkiem Joli z promocji, która na widok Weroniki wlała zawartośćczajnika docukierniczki.

Michał przedstawił Weronikę redakcji prawie tak, jakbybył to jej pierwszy występ w tym gronie.

Nie miał pojęcia,jak się to wszystko skończy, dlatego zignorował wszystkieznaczące półuśmiechy i pytające spojrzenia.

Nieoczekiwaniepomocny okazał się sekretarz redakcji, który po raz pierwszyw życiu mógł bez przeszkód wyżalić się na redaktorów,korektorów, tłumaczy i recenzentów,bo nikomu jakoś nie spieszyło się z przerywaniem jego stałego monologu.

Wszyscyjak jeden mąż omijalisprawę reklamybiorezonansu jakzgnite jajo, o którym każdy doskonale wie,że jest,ale wszyscy udają, że nie śmierdzi.

Agnieszka nie podnosiła wzroku,tylko nerwowo stawiała krzyżyki na pustejkartce,która pochwili zamieniła się w cmentarzyk.

Michał wolał nie dociekać głębszych znaczeń i wlepiałspojrzenie wkrzyżyki, ilekroć musiał sięodezwać.

Aż szkoda, że nie było WinicjuszaZięby.

Miał już niejakiedoświadczenie w rozśmieszaniu towarzystwa, a tak.

Nawet stypy bywają weselsze.

Rozdział 11

Comiesięczne pozdrowienia z bankuz informacją ostaniekonta uświadomiły Mariannie dobitnie,że na razie z całąpewnością nie poleci do Paryża.

Paradoksalnie, ta właśnie wiadomość spowodowała, że częściowo uwolniła się od napięciai idiotycznegow tej sytuacji imperatywu natychmiastowegodziałania.

Nie dojrzała jeszcze do tego, by zadzwonić i spokojnie porozmawiać z córka, ale przestała się miotać.

I dobrze, bodzień później zadzwonił Piotr z prośbą, byodnalazła słownikfrazeologiczny Gallimarda, któregoIrena pilnie potrzebowała.

- Może po prostu wyślę go pocztą - zaproponowała.

-Ale po co?

Tenjejznajomy wylatuje jutro doParyża- powiedział Piotr tak, jakby mówił o wschodzie słońca alboczymś jeszcze bardziej powszednim i zwyczajnym.

- Podrzucę muna lotnisko i wieczorem będzie to już miała.

- To ty go znasz?

- zapytała Marianna możliwie obojętnie.

- Igora?

Pewnie.

Irenka ci nie mówiła, że byłem u niejdwa razy?

- Mówiła, ale.

-No to zadrugim razem wpadł na weekend.

Całkiemw porządku.

- A nie wydaje ci sięodrobinę za stary dla tak młodejdziewczyny?

- nie wytrzymałaMarianna i wtymmomencie

159.

przypomniała sobie, że dziewczyna jej byłego męża jest tylko pięć lat starsza od Irenki.

Na szczęściePiotr na ogól nie miał zwyczaju słyszeć więcej, niż słyszał, dlategoodparł po prostu:

- Ktoś musiał byćpierwszy.

-Słucham?

- wyjąkała Marianna, jakby dopiero terazdotarto doniej, żenaprawdę rozmawiają o życiuerotycznyrn własnej córki.

- Nie byłbyon, byłby kto inny - wyjaśnił Piotr.

- Wolałabyś, żeby się zakochała w jakimś francuskim gówniarzu,który nie ma pojęcia, co to jest Reduta Ordona?

Tujuż musiałasię roześmiać.

Gdybyktoś miesiąc temu powiedział jej, żebędzie siępodśmiewać podczas rozmowy z eksmężem oniewiele odeńmłodszym chłopaku Irenki, pewnie po prostu postukatabysię w czoło.

Ale śmiała się, bo oboje pamiętali, jak wiele lattemu podczas burzliwej dyskusji w jakimś zaprzyjaźnionymgronie oświadczyła, żenie rozumie kobiet ochoczo wychodzących za cudzoziemców, bo nigdy nie byłaby w staniezwiązać się z kimś, kto nie wie, co to jest Reduta Ordonai świerzop.

Piotr miałrację- byłaby równie zaniepokojona,gdyby Irena zakochała się w cudzoziemcu.

Byłaby zaniepokojona w każdym wypadku z tego prostego powodu, że działo się to z dala od niej, w miejscach i okolicznościach, którychnie umiała sobie nawet wyobrazić.

Czy dlatego trzymalitoprzed nią w tajemnicy?

Piotr mówił coś jeszcze, a Marianna poczuła, że uśmiechuwiera ją w twarz.

Już wiedziała,dlaczego nikt jej nic niepowiedział.

Gorzej, wiedziała, że swoimhisterycznym telefonem do Paryża tylkopotwierdziła ich przewidywania codo tego,jak zareaguje.

Była beznadziejna!

- Nierozumiem tylko - odezwała się w końcu - dlaczegoIrenka nic mi nie powiedziałao tym Igorze160

-Nie wiem.

- Piotr był wyraźniezaskoczony.

-Wtedykiedyich nakryłem, prosiła,żeby nicnie mówić, bo niebyłajeszczepewna, czy warto.

Potem już nie pytałem.

- Kiedy tobyło?

-Chyba w grudniu.

No wiesz, ty też trzymałaś mniew tajemnicy przed swojąmamą.

Powiedziałaśjej,jak już byłaś w ciąży.

- To była zupełnie inna historia.

Co ma piernik do wiatraka?

- To, że niedaleko pada jabłko od jabłoni.

Miejmy nadzieję, że Irena jeszczenie jest wciąży,jęknęła Marianna w duchu, ale nie odważyła się tego wypowiedzieć, by słówko nie wróciło wołem.

Zakończyła rozmowę zaskoczona tym, jak długo trwała,zmieszana tym, co usłyszała, iprzybita tym,do czego samadoszła.

Z westchnieniem usiadła do komputera i zaczęłaprzeglądać swoją pocztę.

Dłuższą chwilę wpatrywała sięw list Irenki z początku grudnia:

Tyle latkarmiłam si{ paryską mitologią z piosenek EdithPiaf i kolorowych podręczników pełnych facetów ix beretach3 bagietka w jednej i butelką wina w drugiej ręce, a co widzę?

Brudnawe miasto długonogich ciemnoskórych dziewcząt, ichmatekze śladami rytualnych nacięć na twarzach, miasto muzułmanek ukrytych pod czadorąmi i ichbraci o świdrującymspojrzeniu.

Ze też nigdy nie patrzą tym wzrokiem na swoje zakwefione koleżanki.

Mójfrancuski rozwinął się bardzo, głownie w zakresiewyrażeń i pochrząkiwan typu: ah hien,mais hien, o kee,comme meme, allors hien, żenie wspomnę o starofrancuskimoh Id, id.

Kończę już, bo mogłabym Ci zacząćopowiadać o rożnychgłupotach, a nie do końca jestem pewna, czy tego chce.

161.

Znowu zadzwonił telefon.

- A ty co robisz?

- zapytała matka Marianny po szczegółowym sprawozdaniu z przebiegu wizyty u protetyka.

- Przeglądam listy od Irenki - odparła Marianna z westchnieniem.

- Próbuję zrozumieć.

- Ależ Marianno!

Nie masz nic lepszego do roboty?

- zdziwiła się matka.

- Przecież nie umarła, nie wstąpiła doAl-Kaidyi nie wzięła ślubu wsekcie Moona.

Po prostu sięzakochała, cotu rozumieć?

No właśnie.

Pokrętność ewentualnej odpowiedzi zbitaMariannęz tropu bardziej niż prostota pytania.

Bo rzeczywiście, co turozumieć?

Może tylko to, że straciła kontrolęnad życiem córki, że córka odczuwała tę kontrolę na tyledotkliwie, by stosować wobec niej zasadę ograniczonegozaufania.

Ze jest zazdrosnao stosunki Ireny z ojcem.

Ze..

nie jestnajwspanialszą matkąpod słońcem?

Cóż, zapewnemogłaby uświadomićto sobie wcześniej, ale lepiej późnoniż wcale.

Pozostało jej tylko zadzwonić do córki i porozmawiaćz nią jakz człowiekiem, a nie najukochańszą laleczką,którama być szczęśliwa w czasie i w okolicznościach, jakie wymyśli dla niej ukochana właścicielka, to jest mamusia.

Nie wiadomo, ile dni zajęłobyMarianniezebranie się dotej rozmowy, bo tym razem Irena okazała się mądrzejsza.

Zadzwoniła dzieńpóźniej, wczesnym wieczorem.

- Cześć, mamo, przeszło ci trochę?

- zapytała, nie bawiącsięwe wstępy.

Marianna, wyciągnięta z błogiej aromaterapeutycznejkąpieli, skoncentrowała siębłyskawicznie,stanowczo odsuwając od siebie myślio tym, jak zareagują jej bukowe panele na mokre i tłuste od olejków ślady jej bosychstóp.

I słusznie, bo po pięciu latach psich łap i pazurów panelezniosąjuż wszystko.

162

- Miałam właśnie do ciebie zadzwonić - odpowiedziałaH dyplomatycznie.

-Ostatnio trochęsięchyba wygłupiłam.

(- Trochę - odpowiedziałaIrena bez specjalnych ceregieli.

- Wiesz, żejak się zdenerwuję,to najpierw działam,E a potem myślę.

Powinnam byładać sobie chwilę na zastanoSE wienie,tak jak radziła Niedziela.

a - To widzę, że zdążyłaś już wszystkich poinformować

- zauważyła Irena.

-Niezupełnie.

Przecież wiesz, że ten twój.

- Igor?

- Ten pan Igor jest znajomym Agnieszki.

- A to papla,powiedział jej?

- Nie.

Zwierzył się naszemu.

- tutaj Marianna niecoS się zająknęła - naszemu wspólnemuznajomemu.

,- Więcjednak papla!

- Ale czemu papla?

Nie powiedział mu nic konkretne^ go, tomy domyśliłyśmy się, że chodzi o ciebie.

- Nie wiey, dziećczemu Marianna poczuła się w obowiązku stanąćn w obronie honoru, czy raczej dyskrecji, faceta, októrym nie^ miała ochoty nawet myśleć.

-Skoro przedstawiłaś go ojcu,'

chyba nie było to już specjalną tajemnicą, poza tym że oboje ukrywaliścieto przede mną.

- Jednak nie udało się jej

powstrzymać!

- Oj, mamo.

Igorstanął wprogu o siódmej rano.

Miałampowiedzieć,żeto listonosz albo mleczarz?

Poprosiłam tatę,żeby ci nic niemówił, bo wtedy nie byłam jeszcze pewna.

- Czego pewna?

-O co mi chodzi i w ogóle.

Nie miałam pojęcia, jak tosię rozwinie.

Bałam się go skrzywdzić.

Marianna klapnęła mokrym tyłkiem na kanapę.

Powariowali wszyscy czyco?

Towarzystwoochrony facetów poczterdziestce imieniakróla Salomona?

Tego, co się okładałmłodymi ciałami, by powstrzymać starość!

163.

ić branych połączeń i automatyczna sekretarka gwarantująkażdemu beznadziejną pewność.

Albo dzwonił, albo niedzwonił.

Tertium non datur.

- Dziecko, co ty pleciesz, jak nibymiałabyś skrzywdzićdorosłego faceta?

Pobawić się chwilę i ruszyć dalej.

Wiesz, on szuka stałego związku.

No tak.

Rzeczywiście, zapomniała już, jak poważneinadodpowiedzialne potrafią być młode dziewczęta, szczególnie te, których los nie pouczył jeszcze, że nie są niezastąpione.

Nie bój się, kochanie, nie będziesz ty, będzie inna.

Wobec pandemicznej przewagi liczebnej kobiet nad mężczyznami nie stanowito najmniejszego problemu.

Na cale szczęście Marianna powstrzymała się przedwypowiedzeniem swych złotych myśli.

Wciąguostatnich parudni dotarto do niej w końcu, że czas jej rad i pouczeń minąłbezpowrotnie.

Teraz może już tylko patrzeć z oddali naskutki decyzji Ireny- mądrych czy głupich, w każdym razie jej własnych.

Być może tarozmowa pomogła jej równieżspojrzećchłodniejszym okiem na rolę Michała Lipińskiego w całejsprawie.

Skreśliła go przecież tak, jak skazywano na śmierćposłańców przynoszących złe wiadomości.

Gdyby niechodziło o Irenę,prawdopodobnierozmawialiby o tym w tonieżartobliwym, świńtusząc nieco.

Skąd niby miał wiedzieć?

Michał nieodzywał się od tygodnia, a odwaga Marianny wyczerpała się chyba w jednorazowej akcji, bo nie zdobyła się nawet naSMS-a.

Co gorsza, dwukrotnie pocałowała klamkę Agnieszki.

Próbowała się do niejdodzwonić, aleza każdym razem trafiała nakłamliwy automat, który głosem najlepszej przyjaciółki obiecywał, żepostara się oddzwonić.

W końcu nagrała parę obelżywychuwag na temattych, co przepadają bez śladu, ale i to okazało się bezskuteczne.

Na szczęście w piątkowy wieczór Agnieszka stanęław drzwiach niezapowiedziana.

Jak zwykle zresztą.

Tymrazem jednak z dziećmi, które niemal od progu przystąpiłydo swego ulubionego zajęcia, czyli wykańczania Kaprysa.

Miłością,rzecz jasna.

- Co się z tobą dzieje?

- zapytała Marianna z pretensją,kiedy niewygodniświadkowie zaczęli się już na dobre bawićw sąsiednim pokoju.

-Wydzwaniałam do ciebie przez całytydzień.

- Pytasz, co się dzieje ze mnączy z moją komórką?

Bo todwie różnesprawy - oświadczyła Agnieszka, a widząc spojrzenieprzyjaciółki, dodała: - Zgubiłam komórkę w niedzielę, gdzieś między Powsinem a Kabatami.

Cały wieczórbiegaliśmy z Antkiem w tę i we w tę i dzwoniliśmy z jego telefonu, licząc na to, że usłyszymy dzwonek z krzaków albojakaświewiórkadomyśli się i odbierze.

W czasach przedkomórkowych, którychdzisiaj nikt jużnie pamięta, choć dla większości toniewięcej niż dziesięćlat, oczekiwaniena telefon miało zupełnie innysmak.

Zawsze można było mieć nadzieję, że bardzo dlanas ważnyktoś zadzwonił pod naszą nieobecność albo próbował siędodzwonić, ale linia była zajęta lub nawet uszkodzona.

Dziś, kiedy spod każdejstrzechy rozbrzmiewadzwonekściągniętyz najnowszej listy przebojów, nie ma już nadzieiani niepewności.

Beznamiętny i bezlitosny rejestr nieode- Czyli najpierw ciągaliście siępo krzakach - stwierdziła Marianna domyślnie.

- Nie za zimno jeszcze?

- Za zimno to nie - mruknęła Agnieszka ponuro irozłożyłasię na kanapie.

- Za mokro, jeżelichodzi o ścisłość.

- A co tam słychać w "Omnibusie"?

- zagadnęła Marianna chytrze.

164

165.

- Michał wyjechat i zmylił pogonie.

Zresztąnie ma cosię dziwić - odpowiedziała Agnieszka równie chytrze.

- A w "Omnibusie", nawet nie pytaj.

Trudno było o lepszą zachętędo wyciągnięciaz Agnieszki wszystkiego z najdrobniejszymi szczegółami.

- Wczoraj okazało się, że za moimi plecami zmieniliczwartą stronę okładki do numeru, który poszedł już dodrukarni, żeby umieścić reklamę jednego z tych środków naprzeczyszczenie, które reklamują jako cudowny lek odchudzający.

Mówię ci, para zpiekła rodem - zakończyłaswojąopowieść, wzdychając.

- Winicjusz i Weroniczka?

-Lisek i lisiczka.

Najchętniej wypisałabym się z tęgo.

Marianna miała już na końcu języka jakąś światłą radęo tym, że lepiej odejśćsamej, niż czekać na rozwój wypadków.

Na szczęście w porę przypomniała sobie,że wdowaz dwojgiem ledwie podrośniętych dzieciraczej nienadajesię do takich manifestacjii najlepsze, co może zrobić, toprzyspawać się do biurka w nadziei,że przetrwa tym sposobem bez szwanku wszelkie zawirowania.

W jej sytuacjiniemożna było się zwalniać,a potemszukać nowej pracy, wyjadając kit z okien.

Co innego Michał.

- Aco na to Michał?

-Nie wiem.

Z nikim o tym nie rozmawiał.

Podzieliłrobotę izniknął zaraz po kolegium.

Myślę, że jest w najgorszejsytuacji z nas wszystkich.

- Zawsze może zebrać zabawki i zmienićpiaskownicę.

-Ale to jego piaskownica.

Samją budował.

- No to niech walczy.

-Niewiem - westchnęła Agnieszka.

- Naprawdę niewiem, co zrobiłabym na jego miejscu.

On chyba też nie wie,bo w ogóle nie włącza telefonu.

- Ale kanał -mruknęła Marianna zamyślona.

I

- Jakten cały biorezonansowy pasztet się ukaże i jak tozobaczą wszyscy nasi wielceszanowni profesorowie zradynaukowej, to z miejsca zrezygnują.

Może nawet będzie rozróba, ale trochę za późno.

No tak.

Marianna pokiwałagłową w zamyśleniu.

Przynajmniej coś już wiedziała.

Wiedziała, do kogo powinna zadzwonić.

166.

Rozdział 12

- Mamo, nie ziewaj tak rozpaczliwie!

- przerwałMichałswojąskomplikowaną opowieść.

- Przepraszam, synu - zreflektowałasię matka.

-Jeśli cię nudzę, możesz mi to powiedzieć - mruknąłurażony.

- A tynie musisz się od razu nadymać - poklepała go poręce.

- Nie chodzi o to, co opowiadasz.

Po prostu jestem niewyspana.

Ojciec chrapie teraz tak, że żadne wtyczki już minie pomagają.

- To czemu nie przeniesiesz się ze spaniem gdzie indziej?

-Po to mammęża, żeby z nim spać.

- Ale po co siętak męczyć?

-Wiesz, jakto jestw małżeństwie, czasami trzeba siętrochę pomęczyć.

Bycie synem rodziców kochającychsię jak dwa aniołkiw niebie bywa tyleż darem, co ciężarem.

Od kiedy Michałsięgał pamięcią, więź matkiz ojcem odcinałago odtajemniczej krainy, do której z rzadka miewał dostęp.

Jako dziecko,w dodatku jedynak,nie raz i nie dwa próbował zmontowaćjakąś nową koalicję z ojcemprzeciwko matce lub odwrotnie.

Rodzice kłócilisię często i burzliwie, ale nigdy nie udałomu się wykorzystać sytuacji iwskoczyć na pierwsze miejsce.

168

Ich wzajemna niewzruszonalojalność doprowadzała go dorozpaczy, aw okresie dorastania po prostu wkurzała.

Niegruchali po kątach i nie trzymali się za rączki.

Oboje zresztąprzez całe życie pracowalizawodowo i nie mieliwieleczasu dla siebie.

Ale Michał wiedział, żezawsze, bezwzględu na to, co działo się w świecie i ze światem,umieliten czas znajdować.

Kiedy był zupełnie maty, matkawstawała wcześniej, niż musiała,tylko po to,by posiedzieć z ojcemprzy porannej kawie.

Musiałdorosnąć i rozejrzeć się po świecie, by przekonaćsię, że to, co uważał za normę, jest absolutnym wyjątkiem.

Co więcej, we własnym małżeństwieczuł się taktylko przezchwilę.

Paulina, natychmiastpo urodzeniu Jędrka,usadziłasyna przy swoim bokui tak już zostało.

Przez całe lata niemógł pojąć, oco chodzi, potem uznał, że to wina Paulinyi jej układu rodzinnego, w którym ojciec traktowany był jakgadająca portmonetka bez dna.

Michał przez cały czas trwaniamałżeństwa nie zrobił jednaknicpoza hodowaniem urazy.

Paulina, jaksię zdaje,zajmowała się tym samym, w każdym razie nigdy szczerzeo tym nie rozmawiali.

Ciekawe,żenigdynie przyszło im do głowytrochę się pomęczyć, byosiągnąć porozumienie.

Dużo łatwiej i chętniej męczyli sięze sobą, bez wytchnieniaszukając tego wszystkiego,co ichdzieliło.

Teraz, kiedybyło już powszystkim, widział to jakna dłoni i nie byłato wiedza radosna.

Po dwóch dniach spędzonych w domu rodzicówMichałz zażenowaniem stwierdził, żez tutejszejperspektywy jegoopowieść o wrogim przejęciu "Omnibusa"(tak to nazwał naswój użytek) traci cały swój dramatyzm, a staje się jeszczejedną żałosną historyjką z wielkiego miasta o miotaniu siębez sensu.

- Prędzej czy później zawszeprzychodzi ten moment,kiedy zaczynają cię przeganiać młodsi od ciebie -skwitował

169.

ojciec.

- Tyle że w dzisiejszych czasach dzieje się to pewniidużo szybciej niż te dwadzieścia, trzydzieści lat temu.

- Tato,nieo to chodzi, żeprzeganiają - przerwałmuMichał bardzo nerwowo.

Nie miat zamiaru oglądać swoichproblemów z takiej perspektywy.

Jeszcze nie.

- Przychodzigówniarz jeden z drugim i niszczy to,co człowiek latamibudował, bo mu się to nie zgadza z najnowszymi trendami.

- To normalne - odparł ojciecniewzruszony.

- Widziałeś kiedyś starego zadowolonego z tego, co młody wymyślił?

Boja nie.

Każdemu sięwydaje, że jest niezastąpiony.

A pewnego dnia budzisz się i widzisz, że już dawnocię zastąpili,tylko tego niezauważyłeś.

-Ico?

- I nic.

Żyjesz dalej.

Od tego się nie umiera- roześmiałsię ojciec.

- Wierzę- odparłMichał cierpko.

- Chcę ci tylko przypomnieć, że mam czterdzieści sześć lat i żadnych podstawdo wcześniejszejemerytury.

- No tak -przyznał ojciec.

- Wtakim razie będziesz musiał rozejrzeć się za jakąś innąpracą.

- Czemu?

- zdziwił się Michał.

-Jeszcze mnienie wyrzucili.

- To dobrze.

Dzięki temu maszszansę sam zrezygnować.

Trudno byłoby sformułować to dobitniej.

Na cojeszcze

czekał?

Michał dokończył kawę i poszedł do swego samochodu,

by odszukać telefon wciśnięty wkątschowka.

Usiadł na

przednim siedzeniu i włączył go.

- Wracasz do żywych?

- zapytała matka wracająca z zakupów.

-To dobrze, bo już zaczynałam się martwić.

Minęła go z uśmiechem i weszłado domu.

SMS-y zapchały mu całą skrzynkę odbiorczą.

Już miał je

wszystkieskasowaćbez czytania, kiedy zobaczył wiadomość

170

Marianny: "Zadzwoń".

Skasowałzawartość skrzynkii wybrał numer Marianny.

Odebrała po drugim sygnale.

- Gdzie jesteś?

- zapytała bez wstępów.

- Tam, gdzie chrząszcz brzmi w trzcinie -odpowiedziałzgodnie z prawdą.

-O rany, to na końcu świata.

Nie wybieraszsię tudo nas?

- A dlaczego pytasz?

Stęskniłaś się?

- Pewnie.

Szczególnie za mocnymi wrażeniami, jakichczasami dostarczasz.

- Marianko,ja.

-Nieważne, Michał.

Wszystko wiem.

Nie wszystko, pomyślał Michał i niezastanawiając sięani chwili, wypalił:

- Amoże dałabyś się zaprosić naRoztocze?

Wsłuchawce zaległa cisza i Michał poczuł, że sięzagalopował.

- Hm - odezwała się w końcu Marianna.

- Mamprzyjechać dociebie?

- Otóż to.

-Ale wiesz, co robisz?

Pewnie, że wiem, pomyślą}.

Przecież tylko dlatego zmienił lekarstwo.

Na lepsze, oj,na lepsze, był już tego niemalpewien.

- Nie wiem,ale możemy to sprawdzić razem - odpowiedział.

-Zgoda - powiedziała Marianna i wydała zsiebiedźwięk kojarzący się jednoznacznie z wypuszczeniemwstrzymanego oddechu.

Chciałoszczędzić Mariannie uroków podróży pociągiemosobowym i lokalną linią autobusową.

Umówili się więc nadworcuw Zamościu, skąd szybko zawiózł ją na obiaddoknajpy na rynku.

171.

Marianna była głodna jak wilk i zmęczona wielogodzinną podróżą w zatłoczonym przedziale dla niepalących,w którym była jedyną niepalącą.

Michał patrzył z uśmiechem, jak błyskawicznie rozprawia się zfurmanką ruskichpierogów.

Ciekawe, że kiedyś był przekonany, iż wszystkiekobiety zachowują się przy jedzeniu jak Paulina, która podrugim listku sałaty zaczynała się martwić dodatkowymmilimetrem w talii.

Tymczasem ztego, co widział, i z tego,co pamiętał z długich kolacji z Weroniką, zdrowyapetytsłużył niektórym całkiem dobrze.

Ciekawe, czy stosunek dojedzeniaprzekłada się jakośna stosunek do seksu,pomyślał i natychmiast poczuł, że.

zmienił lekarstwo.

Dopiero przy kawie z szarlotką i tabletką ibupromu Marianna była wstanie nawiązaćprzytomniejsząrozmowę.

- Co zrobiłaś z Kaprysem?

- zapytał, bo dopiero terazuświadomił sobie, że mogła z tym mieć trochękłopotu.

- Jest na koloniach letnich u mojej mamy.

Jak znamżycie, upasie go jaktucznika, ale trudno.

To co robimy?

- Rozsiadła się wygodniej w ratanowymfotelu.

Rozumiem, żejesteś kierownikiem tej wycieczki.

-Na razie ty siedzisz i przyglądasz się słynnym schodom ratusza, a ja siedzę i przyglądam się tobie.

Czy mi sięzdaje, czyzrobiłaś coś zwłosami?

Marianna wzruszyła ramionami.

- Ufarbowałam, bo zaczynają siwieć.

Całe życie byłamprzekonana, że blondynki nie siwieją.

- To dobrze.

Przynajmniej nie martwiłaś sięprzedwcześnie.

- Niby tak - uśmiechnęła się Marianna.

- A jak jużsięnapatrzę na schody, a ty na mój złocistyblond.

- Topojedziemy w świat.

-Tak po prostu?

I co dalej?

- Musisz mieć wszystko zaplanowane?

172

- Nie wiem.

Nie mam wielkiego doświadczenia w wyprawach wświat.

Gdzie na przykładbędziemy spali?

- Zapewnew jakimś hotelu.

Marianna odłożyłałyżeczkę,którą zdążyła już wydrążyćdziurę na wylot wszarlotce, i spojrzała Michałowi w oczy.

- A w tym hotelu.

a w tym hotelu to będziemy spali razemczy osobno?

- A jak byś chciała?

- zapytał,biorąc ją za rękę.

- Razem powiedziałaMarianna prawie niedosłyszalnie.

-No to razem - uśmiechnął się Michał.

Przez chwilęMarianna zajmowała się znowu rozgrzebaną szarlotką.

- Michał?

-Tak?

- A nie moglibyśmy trochę zmodyfikować tego planu?

-Słucham cię, Marianko - przysunął siębliżej.

- Moglibyśmy zacząć odtego hotelu?

Ależ Marianno!

- pomyślałby lub nawet powiedział Michał, gdyby znał ją te drobne dwadzieścia lat dłużej.

Ale nieznał i nic nie powiedział,bo zatkało go z wrażenia i z zachwytu.

Niemógł natychmiast rzucić się na nią, bo przewróciłby stolikze szklanym blatem na środku zamojskiegorynku.

Tylko w filmach możliwe jest cięcie, poktórym bohaterowie żwawo przystępują do wzajemnego zdzierania z siebieodzieży wraz z bielizną, na ogól w jakimś zamkniętym pomieszczeniu.

W świecie pozaekranem po takim pytaniutrzebajeszcze zapłacić rachunek, przejść, choćby pospiesznie,nadrugą stronę rynku,wynająć pokój iodbyćdłuższadyskusję o tym, kto płaci.

Może dlatego po wejściu do pokoju, zamiast paść sobiew ramiona, popadliw obopólne skrępowanie, które przerwała dopiero Marianna,oświadczając, że idzie pod prysznic.

173.

Nie miał wyjścia.

Kiedy wyszła z łazienki owinięta dużym hotelowym ręcznikiem, musiał wyminąć ją w wąskimprzedpokoju i również wejść pod prysznic.

Czekała na niego w łóżku, z kołdrą naciągniętą po szyję.

Szczerze mówiąc,przyglądałamu się raczej przestraszona niż zachwycona,kiedywyszedł z łazienki.

Bez ręcznika.

- Boisz się?

- zapytał, odchylając kołdrę.

- Tak - odpowiedziała,patrząc mu woczy.

Pierwsza noc to zwykle więcejobopólnej niezręcznościi wzajemnego rozpoznawania niż druzgoczącej namiętności.

Michał był jednak zaskoczony niedoświadczeniem Marianny, oczywistym dla niego mimocałego jej zapału.

Była ciekawska iodważna, ale zadawała pytaniadowodzące,że niema pojęcia o możliwych męskichreakcjach.

CzterdziestocztęrolętniaŚpiąca Królewna?

To ci dopiero!

Może dlategonie wyjechali z Zamościa ani rano, ani po południu,ani następnego dnia.

Dopiero po drugiej nocy uświadomił sobie,że mimo pozorów spokoju obawiał się jednak tej konfrontacji.

Czas,kiedy mógł bez reszty zaufaćwłasnemu ciału, minął wrazz pierwszym opakowaniemantydepresantów.

Zmiana lekuprzywróciła mu chęć, ale nie przywróciła dawnej intensywności doznań.

Bardziej doświadczona partnerkadostrzegłaby to natychmiast, ale kobieta przyglądająca mu się z uśmiechem przy śniadaniu musiała przejść zimny wychów.

Jejspojrzenie mówiło,że nie spodziewała siętego, co ją spotkałotej nocy.

Niewiele wiedział o jejprzeszłości, alenie przyszłomu wcześniej dogłowy, że dwudziestoletni staż małżeński mógł jakąkolwiek kobietę pozostawić tak nierozbudzoną.

Chwilowo nie zamierzał o nic pytać.

Wolał napawać się milą świadomością, że trafił na zdolną i chętną uczennicę,z którą wiele da sięzdziałać, bo jedno wiedziałjuż o niej na

174

pewno.

Lubiła to, choć nie wiadomo, czy sama już zdawałasobie ztego sprawę.

- Z tego wszystkiegozapomniałam ci powiedzieć o czymśważnym -oświadczyła Marianna, kiedy wyjeżdżali z Zamościa w stronę Zwierzyńca.

- To dotyczy "Omnibusa", bo ja.

- Marianko, czy możemy się umówić,że nie będziemyporuszać tego tematu ażdo granic Warszawy?

- zapytał,nieodrywając wzroku od drogi.

- Czyli wrócisz ze mną?

- ucieszyła się Marianna.

-Muszę być w Warszawie najpóźniej w sobotę.

W niedzielę sąurodzinymojej mamy,a u mnie w domu ma się odbyćprzyjęcie niespodzianka.

Planowane od miesiąca.

- To może niech goście pocałują klamkę.

Zawsze to jakaśniespodzianka.

- Nie planowałam linczu dokonanego na córce jubilatki- powiedziała Marianna i zajęła się studiowaniemmapy.

Michał od dłuższej chwili bit się z myślami, czy zatrzymywać się urodziców.

Musieli wprawdzieprzejechać przezSzczebrzeszyn,ale.

No właśnie, co?

Przywiezienie Marianny do rodziców z całą pewnościąnadałoby tej pączkującej historiirangę, do której nie zdążyłajeszczedorosnąć.

Bal się błysku w oku matki, którapogodziła się już wprawdzie zjego rozwodem, ale nadal uważała,że miejsce mężczyzny jest w małżeństwie.

Bałsię również,że Marianna uzna wizytę u rodziców za deklarację, na którąnatenczas niemiał najmniejszej ochoty.

- Michał - odezwała się Marianna, patrzącw okno - czytwoi rodzicenieobrażą się, jeśli nie zajecbiemy do nich?

-Nie wiem.

Alez całą pewnością nie zajedziemy tam, jeśli nie masz na to ochoty.

- Niechodzi o ochotę- mruknęła Marianna.

- Po prostu myślę, że to jeszcze nie ten czas.

175.

- W porządku - powiedział Michał i odetchnął z ulgą.

-Ale tym sposobem nie zobaczysz pomnika chrząszcza.

- Cosię odwlecze,to nie uciecze- uśmiechnęła się Marianna i spojrzała mu prosto w oczy.

Niestety, do prawdziwych lasów było jeszcze kilkanaściedobrych kilometrów.

- Kto by pomyślat, że totakie niewygodne - wyrzekałaMarianna, usiłując doprowadzić się do porządku.

- Tyle latwyobrażałam sobie miłość na łące ukrytej w głębi lasu,dmuchawce, latawce, wiatr, a tu.

- Nie narzekaj, nie narzekaj.

Nie masz przynajmniej tyłka nadjedzonego przez komary.

Michał uważnie oglądałswoje otarte łokcie.

Zadziwiające,że dwadzieścia kilkalat temu niestraszne mu były anikomary, ani ostre źdźbła trawy, ani twarde podłoże.

Jedynym problemem było to, by panienka była chętna.

Tym razem panienka, wyjmującasobie właśnie z długich włosówkawałki gałązek itrupy zgniecionych żyjątek, beznamysłuzgodziła się skręcić w las, a po fakcie okazało się, że zgodziła się z ciekawości, bo.

- Chcesz mi powiedzieć, że nigdy nie kochałaśsięw krzakach?

Jego zdumienie musiało ją nieco zdenerwować, bo wysunęła brodę i oświadczyła z godnością:

- Byłam zawszeporządnądziewczynką.

-A co ma piernik do wiatraka?

-zdziwił się Michał jeszcze bardziej.

- Rozumiem, byłaś ztych, coto nigdy w życiuw krzakach.

- Nie.

Byłam z tych, którym nikt nieśmiał tego nawetzaproponować - powiedziała dumnie.

- Mojatybiedulko!

- Michał pomógł jej otrzepać spódnicę.

-Nie wiedziałaś, codobre.

To się niestety zdarza na

zbyt zasadniczympanienkom.

Aleczemu w takim razie wyobrażałaś sobie miłość na tace?

- To byłopóźniej.

Jakjuż wiedziałam, że mogę tylko pomarzyć - parsknęła śmiechem.

- A teraz okazuje się, że niebyło się do czego spieszyć.

- No, dziękuję bardzo.

-Nie mówię o tobie.

Mówię na przykład o tym.

- Marianna pokazałasękatykijek, na którym z dużym prawdopodobieństwem leżata przez ostatnie pół godziny.

- Niesamowite, nic nie poczułaś?

- roześmiał się Michał.

- To się chyba nazywa szał zmysłów - mruknęła Marianna.

-Szat zmysłów?

Nie wiedziałem, że to działa znieczulająco.

- Nie działa, ale bałam się, że stracisz wątek, jak ciprzerwę.

-Co stracę?

- No, że nie będziesz mógł się już skupić - wyjaśniłaMarianna trochę mniej pewnie.

Niektórzy potrafią wyćwiczyć sobiekobietę, pomyślałMichał z mieszaniną podziwu i współczucia.

Co za pacan!

Ciekawe, co jeszcze jej wmówił?

Tymczasem objął ją ramieniem i w milczeniuruszyli dosamochodu.

Głęboki, porośnięty gęstymi krzewami parów w drodzepowrotnej, nie wiedzieć czemuwydawał się dużokrótszy.

Najlżejszy powiew nie mąciłciszy, jakby nawet ptaki i owady zapadły w upalne odrętwienie.

Kwitnąca kalina wyglądała w słońcu jaknarysowana.

Wydawałosię, żeprzytulonapara jestjedynym ruchomymelementem znieruchomiałegokrajobrazu.

Jak pięknie, pomyślał Michał zzachwytem.

- Ale kicz -powiedział.

-Jak pięknie - powiedziała Marianna jednocześnie.

176 177.

- Brakuje tylko jelenia - brną} Michał.

- Ale zaczekajmydo zakrętu.

Anuż coś zaryczy.

Na wszelki wypadek patrzył w inną stronę.

Inaczejz pewnością Mariannadostrzegłaby głupią minę, z jaką zastanawiał się, dlaczego właściwie plecie te bzdury.

Bo zabardzo przyzwyczaił się do afektowanych zachwytówPauliny?

Bocokolwiekodsłoni, prędzej czypóźniej zostanie wykorzystane przeciwko niemu?

Jakaś paranoja!

Albo doświadczenie,podpowiedział mu diabeł za uszami.

Coś zaryczato, ledwie wyszli z parowu na rozległą łąkę.

A raczej zatrąbiło z bocznejdrogi fantazyjnym klaksonem,któryw nieruchomej ciszy zabrzmiał tak, jak pewniezabrzmiały trąby jerychońskie.

W ślad za ogłuszającymdźwiękiem pojawił się młodzieniec w wieku przedemerytalnym w raperskich spodniach.

Wiszący nisko krok zdolnybyłby zapewne pomieścić pampersaz czterodniową zawartością, ale znacznie ograniczał możliwość szybkiego przemieszczania się po nierównym terenie.

Mężczyzna goniłwięc drobnym kroczkiem,słusznie zakładając,że Mariannai Michał są tu jedynymi ludźmi w promieniu paru ładnychkilometrów.

- Przepraszam pana!

- zawołał zdyszany.

-Przepraszamnajmocniej.

Czy mógłbym prosić pana.

Michał wsunął Mariannie do ręki klucze od samochodu,nie chcącjej zatrzymywać, alezostała, zupełnie niezrażonatym, że facet zwraca się do Michała,ignorując jej obecność.

- Proszę sobie wyobrazić, GPS odmówił mi posłuszeństwa w tej dziczy.

Zupełnie się pogubiłem.

Tu mi mówi: zadwieście metrów zakrętw prawo, a po dwustu metrach kończy się droga.

Kobieta mi mówi: zapytaj, no ale ja nie po tokupowałem GPS-a, żeby chłopów po polu ganiać i pytać.

No, ale jaktrzy razy wjechałem w bruzdę,to już trochę wymiękłem.

178

To akurat musiało cisię zdarzyć dużo wcześniej, pomyślał Michał, próbując porozumieć się wzrokiem z Marianną,która zzainteresowaniem przyglądała się zawartości wściekle zielonej koszulki odsłaniającej dawną chwałę bicepsówi fryzurze z kucykiem wielkości pędzelka do akwareli.

- A gdziepan chcedojechać?

- przerwaławartki potokwymowy,bo Michał stal jak zaczarowany, czy może ogłupiały.

- Do Zabuża, proszę pana - odpowiedział mężczyzna, zaszczycając Mariannę jedynie rzutem oka skoncentrowanymw okolicy jej biustu.

- Mamy tam dom obejrzeć.

Wie pan, żona mówi, że w rewelacyjnym stanie, aledla mnie to wszystko szajs - szerokimruchem wskazał najbliższą okolicę.

- Kupujecie państwo domnaRoztoczu?

- odetkał sięw końcu Michał.

-To dobrypomysł.

- Jaki on tam dobry!

- Mężczyzna machnął ręką.

-Tożto prymityw i dzicz, proszę pana,żeby nawet GPS nie działał.

W Prowansji, proszę pana, z GPS-em jak posznurkuwszędzie pan dojedzie, a tu, szkoda gadać.

- Dom w Prowansji toteż niezły pomysł -odezwała sięznowu Marianna.

-Kiedy już niemodny, proszę pana - wyjaśnił mężczyzna Michałowi, który zaczynał powoli czuć się nieswojow roli jedynego rozmówcy godnego uwagi.

- Żona mówi, żeteraz modnajest turystyka krajowa.

Anajmodniejsze, mówi, Roztocze.

To myślę sobie:niech ona na Roztocze, a jaw spokoju zajmę się swoimi sprawami - roześmiał się nerwowo.

- To co z tym cholernym Zabużem?

- Widzi pan tewieże?

- wskazał Michał.

-To klasztorw Radecznicy.

Zabuże jest niemal dokładnie po drugiejstronie tychwież.

- Radecznica?

- zdenerwował się mężczyzna.

-Ależ jawłaśnie stamtąd jadę.

W Radecznicy mi, proszępana,

179.

system zwariował i całą drogę szuka} sieci.

Co zawiocha!

Jaktu, proszę pana, GPSnie działa, to i z komórkami może być różnie, a kobietę ze smyczy spuścić niebezpiecznie.

Ostatnie zdanie wyrzucał zchichotem, już drobiącw stronęwłasnego samochodu.

Michał i Marianna bez słowa podążyli zanim.

- Co zakretyn!

- rzucit Michał.

-Widziałaś?

Traktowałcię, palant jeden,jak powietrze.

- Też mi nowość - parsknęła Marianna.

Wokółsrebrzystej terenowej toyoty krążyła nerwowotleniona piękność wbita w mikroskopijneszorty iróżowy top.

Była to jedna z tych bezwiekowychkobiet, o których ciałodbają zastępy masażystów, kosmetyczek,dietetyczek, a przedewszystkim obsługa solarium.

Onesame z upodobaniem stosują paletę barwodzieży niemowlęcejw połączeniu z biżuterią jakby rodem ze świętejpamięci Jabloneksu, obnoszonąbez względu na okoliczności.

- Ile mam tu czekać] Mówiłam od razu,zapytaj jak człowiek o drogę, a nie gdzieś latasz jak potłuczony z tym swoim GPS-em!

- otworzyłaróżowe usta, z których zamiastszczebiotu wydobyły się mocno schrypnięte dźwięki.

Mężczyzna odpowiedział cośkrótkim,ale niedosłyszalnym szczeknięciem i oboje wsiedlido samochodu.

- Trzeba przyznać, że robi wrażenie -stwierdziła Marianna, spoglądając spode łba.

-Czy ja wiem?

Chyba jest zaproszeniem do rozbojunabocznej drodze.

- Do rozboju?

To ktoś kradnie silikonoweimplanty?

- Jakie implanty?

- Michał spojrzał wreszcie na Mariannę i roześmiał się w głos.

-Mówię otoyocie.

- A ja o współwłaścicielce toyoty - naburmuszyła sięMarianna.

- Daj spokój.

- Michał objął ją i przyciągnął dosiebie.

-Te, które chcą zwracać uwagę izwracają, to niesą te, któresię najbardziej podobają.

- Tak?

- zdziwiłasię Marianna nieszczerze.

-To dlaczego ci mowę odjęto na widok tych szortów?

- Można się zagapić na taką panią, tak jakmożna się zagapić na srebrną toyotę prosto z salonu, ale niktnormalnynie chciałby mieć czegoś takiego w domu.

-Pani czy toyoty, bo się pogubiłam?

- No,wiesz, widoktakiej dzidzi-piernikrankiem bezmakijażu możespowodować trwały uszczerbek na zdrowiu.

Az toyotą, to tylko kwestia czasu, kiedy ją namierzą i w ciągu dwudziestu czterech godzin przerzucą na Ukrainę alboi do Rosji.

Facet będziemiał dużo szczęścia, jeśli jejniebuchnąz nim alboz żoną w środku.

- Rozumiem - uśmiechnęła się Marianna.

- Zdezelowane minibusy i kobiety sautćsą bezpieczniejsze.

- Otóż to.

- Michał cmoknął ją w ucho i skierowali sięwreszcie do samochodu.

-Kobietęsaute mogę spokojniezwyobracać w krzakach, a potem dowieźć nad zalew i spławić bez obawy, że mi się rozpuści albo wypłynie implantami dogóry.

- To się nazywa romantyczne wyznanie - pokiwała głowąMarianna, wsiadając od swojej strony.

180.

Rozdział 13

Właściwie powinna się śmiertelnie obrazić za to "zwyobracanie w krzakach".

Nikt nigdy tak znią nie rozmawiałani o niej- wjej obecności - nie mówił.

Powinna więc poczućniesmak czy choćby niemiłe zaskoczenie.

Ale niepoczuła.

Niechciało jej się analizować ani oceniać.

W każdymrazie nie słowa, które - jak zawsze -były tylko stówami.

Wszystko potoczyłosię zbyt szybkojak na jej przebiegi,a jednak Marianna wcale nie czuła się zaniepokojona tym,że z taką łatwością poddała się sytuacji.

Zresztą, bez przesady, podejmując decyzję o przyjeździe do Zamościa, wiedziała doskonale, co się stanie.

Miała ażnadto czasu naprzemyślenia, kiedywyczekiwała najego telefon albo innyznak życia.

Nie musiała się zastanawiać, czy jest zakochana w Michale, bo czuła to wewszystkich zakończeniachnerwowych.

Niemiała zamiaru bronić się przed tymuczuciem aniw żaden sposób go unieważniać.

Być może będzieto "miłośćnieduża".

Byćmoże nawet wszystko zakończy się wraz z powrotem do Warszawy.

ale właściwiedlaczego miałoby sięskończyć?

Bo co się polepszy, tosię popieprzy, powiedziałaby jeszcze parę tygodni temu.

Ale teraz nie rwała się do tyleż bty182

skotliwych, coprzedwczesnych uogólnień.

Na razie zapięłapas i uśmiechnęła się do mężczyzny, przy którym nie wstydziła się krzyczeć.

Dojechalido Zwierzyńcaw niemiłosiernym, skwarze.

Parking przy kąpieliskuświecił pustkami, nie licząc stolikaosłoniętego kolorowym parasolem, pod którym urzędowałparkingowy uzbrojony w nowiusieńką kasę fiskalną.

Mężczyzna prowadził wtaśnie jakąś bardzo nerwową rozmowętelefoniczną,musieli więc chwilę jeszcze odczekać w trzaskającym upale.

- Przepraszam - przerwał mu w końcu Michał, ocierającostentacyjnie pot z czoła - chcę zapłacić zaparking.

-To niemożliwe - rzucił mężczyzna dramatycznie, niebardzo wiadomo,czy dosłuchawki, czy do Michała.

- Dlaczego?

- zapytał Michał lekkoskonsternowany.

- Bo kasa mi się zepsuta.

- Parkingowy zerwał się zeswego posterunku i zaczął się pospiesznie pakować do wielkiej torby sportowej.

-Muszę jechać po nową.

- A niemożemy zapłacić normalnie?

-Normalnie tomi tu w dziesięć minut konkurencja doniesie, gdzie trzeba, że nie używam kasy.

- Konkurencja?

- Marianna rozejrzała się posielskimkrajobrazie i pobliskiej ścianie roztoczańskiej puszczy.

- A co panimyśli?

Takieczasy.

- To co mamy robić?

-Stawiajcie samochód, skasuję was, jak wrócę - rzuciłparkingowy, jednym ruchem ztożył parasol i wsiadł do poloneza, którynie odjechał z piskiem opon tylko dlatego, żena tak piaszczystym gruncie było to niemożliwe.

- Dobra, dosyć tej praworządności,bo dostaniemy tuudaru - zarządził Michał.

Nim Marianna zdążyła otworzyć usta, pociągnął ją niemalbiegiem drewnianym chodnikiem,który gładko przechodził

183.

w piaszczystą wąską plażę.

Rozłożyste sosny niemal przeglądały się w wodzie, którą o tej porze mącili nieliczni plażowicze i wcale liczna rodzina łabędzi.

Ptaki podpływałyniemaldo samego brzegu,najwyraźniej przyzwyczajone do ludzi,a jeszcze bardziej dobułek i kanapek zabieranych na plażę.

Marianna zmusiła Michała,by przeszli możliwie dalekood łabędzi, widzącstanowczość, z jaką jedenz ptakówwymusił najakimś kilkulatku podzielenie się drożdżówką.

Nanic zdaiy siętłumaczenia, że spotkanie z łabędziem jest niebezpieczne tylko w wodzie.

Nie miała zamiaru ustalać, czywoda po kostki to jeszcze jej, czy już łabędzi teren.

Nie czekając na Michała, weszła do nagrzanej wodyw kolorze koron odbijającychsię sosen.

Tego mi było trzeba, pomyślała, wyciągając się z rozkosząna plecach.

żebysłońce grzało, woda chłodziła i żeby zanurzyć uszy i usłyszeć szum własnej krwi.

A przede wszystkim, żeby pomyśleć, jakimsposobem udałojej się wmówić sobie na tyle lat,że sekwencja paru wymyślnych figur, powtarzana tylesprawnie, co mechanicznie w małżeńskim łóżku, to w gruncie rzeczy całkiem dobry seks.

Nic dziwnego, że wiosennespacery Agnieszki i Antoniego po lasach i zagajnikachbudziły w niej tylko uśmiech politowania.

Nic dziwnego, że nie rozumiała ani rozpaczy, anientuzjazmu BożenyWitkowskiej.

Nicdziwnego, że wypowiadała się o seksie z takim lekceważeniem, jeśli po prostunie wiedziała, o czym mówi.

Nie da się rozumieć czegoś,o czymsię niewie nawet, że istnieje.

Dużo łatwiej wymyślaćserwisyromansowe, moderować dyskusje i serwować ironiczne rady zdystansowanej ciotki.

Nietrudno dystansowaćsię od cotygodniowej gimnastyki dla zdrowia, a nawet spokojniemożna się bez niej obejść.

Nie zdążyła nawet krzyknąć, kiedy poczuła nogi i ramiona oplatające ją szczelnie.

- Mam cię -zawołał Michał, wynurzając sięz tyłu,i pocałował tak szybko, że nie zdążyła wypowiedzieć słowaoburzenia.

-Co ty wyrabiasz?

- wyjąkała po chwili, nieco bulgocząc.

- Uwodzę cię -odpowiedział po prostu i naprawdę byłaby nienormalna, gdyby w tej sytuacji podjęła jakąkolwiekdyskusję.

Zresztą, nawypadek gdyby jednak była nienormalna, Michał oplótł sobie jej nogina biodrach, a ramionawokół szyi i pocałowałtak, że zapomniała, jak się nazywa.

A kiedy sobie przypomniała, wróciły do niej równieżwspomnienia tych wszystkich chwil, kiedyz irytacją przyglądałasię parom pieszczącym się w morzu, jeziorze czy basenie.

Już wiedziała, dlaczego tak ją wkurzali obejmującysię, całujący, sobą tylko zajęci ludzie.

Z zazdrości, moja pani,z zazdrości.

Jej szczęście, żeuświadomiła to sobie dopiero teraz.

Jejszczęście, że w ogóle to sobie uświadomiła.

Równie dobrze mogłaspędzić resztę życia jako jedna z legionu nerwowychi wiecznie poirytowanych kobietw średnim wieku, które same nie wiedzą,czego chcą, a naogółmają za złe.

Słońcedochodziło już do skraju puszczy,kiedyzdecydowali się na odwrót iposzukiwanie jakiegoś noclegu.

Nie było to trudne,bo cały Zwierzyniec obstawiony był tablicamiinformującymi o pokojach do wynajęcia.

- Mam nadzieję, że to jakaśboczna liniakolejowa - zaniepokoiła się Marianna, gdy przejeżdżali przez tory biegnące niemal przez środek miejscowości.

-A jamam nadzieję,że w nocy będziesz zajęta czymśinnym niż liczenie pociągów- odpowiedział Michał zminąstarego satyra.

Zaledwiewrzucili swojerzeczy do parterowegopokojuw pachnącym jeszcze nowościąpensjonacie, na obszernym

184 185.

podwórzu zaparkowała srebrzysta toyota.

Facet zkitką wyskoczyt jak na sprężynie i w sekundę obiegi oba pensjonatowe budynki, informując resztę świata, że poszukuje komputera z CD-ROM-em, żeby sobie na nowo zainstalować system.

Dopadł w końcu właścicielapensjonatu i potrząsającswoim palmtopem, zaczął mu coś szczegółowo tłumaczyć.

Nie umawiając się w żaden sposób, Michał i Mariannajak na komendę rzucili siędo bocznej furtki i szybkim krokiem oddalili naprzymusowąprzechadzkę, tymczasem rezygnując z pomysłu spędzenia wieczoru w pensjonatowymogródku z grillem.

Obeszli budynek szerokimłukiem, mimo żewłaśnie opadłarosa i spacer w wysokich trawach okazat się średnią przyjemnością.

Przemoczeni do pasa wyszliw końcu nadrogę prowadzącą w stronę stawu.

I to byłobyzapewne miłe miejsce, gdyby nie tabun piszczących dziewczyn i rechoczącychchłopaków zpobliskiego pola namiotowego, którzy zawłaszczylirozległy drewniany pomost.

Marianna rozejrzałasię zkwaśną miną.

- Idziemy stąd - mruknął Michał.

- Jeszcze sięktóryś pomyli i wrzuci cię dowody zamiast koleżanki - uśmiechnął sięi poprawił je) kosmyk włosów spadający uparcie na oczy.

- Mówisz, że po szóstym piwieniespecjalnie już rozróżniają?

-Mówię, że wtejspódniczce wyglądasz jak dziewczynka, głupia babo - wyjaśnił Michał uprzejmie.

- Nie mów do mnie "głupiababo" - wycedziła Marianna.

-I taką cię właśnie lubię.

Przepraszam.

- Michał pocałowałją w nos i skierowali się w stronę lasu.

W zupełnych już ciemnościach doszli do pensjonatui w końcu zaleglina szerokiej huśtawce ogrodowej przy jednym ze stolików z widokiem na łąki.

Cykady i żaby odprawiały swoje cowieczorne modły,rozmawiali więc półgłosem, by im nie przeszkadzać.

186

Marianna z nieco tępą miną popijała martini, zagapionaw mroki własne myśli.

Michał bawił się jejwłosami, ćmy leciały uparcie do ogrodowej lampy, a ona miała ochotę przeciągać się i mruczeć jak kotka.

Siedziała jednakcicho i nieruchomo, bojąc się spłoszyć tę chwilę.

Czuła krążącew żyłachmanini, ale nie tylko.

Radość, podniecenie, euforia

- trudnojej było nazwać to uczucie spokojnego oczekiwaniaispokojnej pewności, z jakim szykowała siędo kolejnej nocy zMichałem.

Jedno wiedziałana pewno: jeżeli wszystko,co jej się przydarzyło, miało ją doprowadzić w ramiona tegomężczyzny, to warto było przeżyć te wszystkie góry i doły.

Co z tego, że byłato myślbanalnai pompatyczna, może nawet nieco podlanamartini, ale tak właśnie czuła.

Łubudu!

Trzasnęłydrzwi do pomieszczenia biurowegoza barem.

- No, teraz jużmusi zadziałać - rozległ się aż nazbytdźwięczny głos faceta z kitką.

- Bojak nie, to wrócę do Warszawy i osobiściewsadzę to gówno w dupę temu,kto mi tosprzedał - oświadczył wojowniczo swojej towarzyszce.

Idący zanim właścicielpensjonatu wzniósł oczy do nieba i z westchnieniem otworzył sobie piwo.

- Będzie bolało - mruknął Michał, oceniając rozmiarypąlmtopa.

-Mnie już boli - jęknęła Mariannana widok dzidzi-piernik w wersji wieczorowej.

- Brakuje jużtylko choinkowych światełek- dorzuciła, mimoże wieki temu obiecałasobie zachowywać się lojalnie wobecinnych kobiet.

Jakoś jednak nie umiała wykrzesać z siebiesiostrzanychuczuć wobec błyskającego biżuterią wampa, który nie raczyłnawet zwrócić ku nim zabójczo podkreślonych czarnym tuszem oczu.

Marianna musiałaby drugi raz sięurodzić, byw ogóle przyszło jej do głowy tak się przyozdobić.

W obecnym wcieleniu umiejętności starczyłobyjej conajwyżej na

187.

wydziobanie sobie oka kredką do makijażu.

Na szczęście.

Inaczej mogłoby się zdarzyć,że zamiast siedzieć teraz spokojnie na huśtawce, musiałaby pomykać za kimś podobnymdo właściciela palmtopa, potykając się w modnych wieczorowych adidasach na niebotycznych platformach.

Michał zamówił jeszcze dwa martini i zwestchnieniemulgi objął Mariannę ramieniem.

- Pijemy i idziemy?

- zapytał.

- Gdzie?

- przestraszyła się Marianna.

-Nogi mi jużwlazły w szyję od tych spacerów.

- Chyba wco innego - roześmiałsię Michał.

-Mnie wlazły w szyję- zaprotestowała Marianna.

- Nogi do szyito maszod zawsze.

Sam pamiętam, jak jekontemplowałem na spotkaniu z Herbertem.

- Tyto nazywasz kontemplowaniem?

Gapiłeś się jak sroka w gnat - parsknęła śmiechemMarianna.

- A wiesz, żew liceumnazywali mnie Głowonóg?

- Bogówniarze nie wiedzieli, co dobre.

-Jacy gówniarze, byłam w żeńskiej klasie- To wszystko tłumaczy.

Po prostu ci zazdrościły.

W końcu zdecydowali się odkleić od huśtawki i ruszyliobjęci w stronę pokoju.

Podczaswspólnej wieczornej krzątaniny w sypialni Marianna uśmiechałasię do swoich myśli.

Czuła się tak,jakbypo raztysięczny szykowali się razem do snu.

Czy to takiestraszne,że odważyła się pomyśleć, jak pięknie byłoby doznawać takiego spokoju i intymności co wieczór?

Zaledwie zdążyli zgasić światło iprzytulić się do siebie,kiedy poprzez szumwody przebił siędonośny męskigłos.

- Buch -jak gorąco!

Uch -jak gorąco!

Puff- jak gorąco!

Uff-jak gorąco!

- Nie wystarczy dodać trochę zimnej?

zdziwił sięMichał.

188

- Aleś ty niewykształcony!

To nie jest informacja, tylkorecytacja - wyjaśniła Marianna.

- Ja?

Niewykształcony?

Czy ja cię pytam, co tojest rachunek różniczkowy?

- obruszyłsię Michał.

- Nagle - gwizd!

Nagle - świst!

- dobiegło ich tak, jakby facet wrzeszczał z końcaich łóżka, a nie zza ściany,pewnie dlatego, że ucichł szum wody.

- Boże, czyto jest to, co myślę?

- jęknął Michał.

Dusząca się ze śmiechuMarianna zdołała jedynie pokiwaćgłową, a potem dodała półgłosem:

- Para - buch!

Kola - w ruch!

- Niestrasz mnie - szepnął Michał z taką trwogą, że musiała się znowu roześmiać.

-I biegu przyspiesza, i gna corazprędzej, i dudni, i stuka,łomoce i pędzi!

-dobiegło zza ściany, a ostatnim słowom towarzyszyłodgłos sprężyn uginających się pod słusznym ciężarem.

- Uhuuuu, uhuuuu - odezwał się nadspodziewanie silnydamskigłos.

-A to co?

-zaniepokoił się Michał.

- Zajezdnia -mruknęła Marianna, zapalając lampkęprzy łóżku.

Nastąpiła chwila niepokojącej ciszy i znowu jęknęłysprężyny.

Po chwili do odgłosu pracujących sprężyn doszedłrytmiczny stukot ramy łóżka ojakiś mebel.

Najpierw powoli, jakżółw, ociężale.

- No fajnie.

- Michał usiadł na łóżku i zaczął z zainteresowaniem przyglądać się dzielącej ich z mizernym rezultatem ścianie.

- To się w literaturze nazywa gwałt przez uszy - powiedziała Marianna, próbując zrobić sobie z poduszki nauszniki.

Przerwałajednak i zaczęła wpatrywać się z niedowierzaniem wścianę.

Dotychczasowe efekty akustyczne

189.

wzbogaciły się bowiem znienacka o podwójną wokalizę oddechów, jęków i popiskiwań.

Ich amplitudarosta, opadała,znowu rosła iopadała.

Po dobrych pięciu minutach przymusowi słuchacze zaczęli popatrywać nasiebie ni to z rozbawieniem, ni to z popłochem.

- A co mi tam - rzucił Michał i z całej siły walnął w ścianę.

- Ciszej!

-krzyknął.

Ale było już zapóźno.

Ponad wysiłek sprężyn, stukot ramy i kobiece popiskiwania wzniósłsię nowy dźwięk:

- O tak, o tak, oooch tak.

- zakwiczał mężczyzna przeciągle.

- Kończy?

- zapytała Marianna znadzieją.

- Kto go tam wie.

Michał wstałi otworzył okno.

Do pokoju wdarł się ostrystukot przejeżdżającego pociągu,który na chwilę zagłuszyłwszystko.

- Martwiłaś się,że będą ci przeszkadzać pospieszne doRzeszowa -uśmiechnąłsię krzywo.

-Nie wiedziałam, co mówię.

- Marianna opadła na łóżkozrezygnowana, bo ostra jazda za ścianą trwała w najlepsze.

- Ja chyba popadnęw kompleksy - mruknął Michał,spoglądającna ścianę.

-Cicho!

- poderwała się Marianna.

Męska wokaliza wzniosła się oton wyżej,jeszcze wyżeji.

urwała się jak nożem uciął.

Przez chwilę żadne znichnawet nie drgnęło, a nagła cisza zdawała się dzwonićw uszach.

Nie, to wreszcie dotarty do ich uszu stłumioneodgłosy pobliskiejłąki.

- Miejmynadzieję,że nie wykorkował - szepnął Michał,układając się ponownie w łóżku.

- Gaś światło.

Przez parę dobrych minut leżeli przytuleni, próbując odszukaćw sobie nastrój, w którym weszli do tego pokoju.

Na

próżno.

Za to zzaściany zaczęłodobiegać niezsynchronizowanepodwójne pochrapywanie.

- Nie wykorkował- skonstatowała Marianna z aż nazbytwyczuwalną nutą żalu.

Odpowiedział jej równy oddech Michała wtulonegow nią jak łyżeczka od kompletu.

Ruszali właśnie samochodem spod klasztoru w Radecznicy, kiedy rozdzwonił się telefon Michała,przerywając imw pół zdania sprzeczkę o dokładną liczbę stopni przyklasztornych schodów.

Była to jedna z tych rozmów, jaką prowadzić mogą tylkoludzie, którzy kochali się przez cały ranek.

Śmiaćim się chciało, gdy w pewnej chwili właściciel pensjonatuzastukał do drzwi iprzypomniał, sumitując sięichrząkając,że do południa powinni opuścić pokój.

Marianna poczuła nieprzyjemne ukłucie w brzuchu, słysząc ostry dźwięk z innego świata, świata, który nic jeszczeo nich nie wiedział.

Zdawałasobie sprawę, że jak maładziewczynka marzy o bezterminowych wakacjach,ale nicnie mogłaporadzić na to, że najchętniej nie wracałaby doWarszawy.

Jeszcze nie.

Jakieś dwa do trzechlat, nie dłużej.

Tyle przecież trwa przeciętnyromans, a teorię romansu Marianna miała w małym paluszku.

Michał rzuciłokiemna wyświetlacz i odebrał, drugą ręką włączając zestaw głośnomówiący.

- Cześć, tato, musimy się zobaczyć- usłyszała Mariannai zrobiło jej sięgorąco, bo do tejchwili nie poświęciłaanijednej myślitemu, do czegowraca Michał.

Jego świat i jegosprawy pozostawały jakąś bliżej nieokreśloną i mato ważnąmgławicą.

- Może jutro?

-Nie jutro ani pojutrze,teraz chcę się zobaczyć -dobiegło z głośników.

190 191.

- Teraz to ja jestem na Roztoczu, synu.

-Na jakim Roztoczu?

Babcia powiedziała,że wyjechałeśod nich we środę.

- Nie powiedziałem, żejestem u babci.

-Daj spokój, znowu jakaś panienka?

Nieprzesadzasz?

- jęknął lekceważąco głos, a Marianna poczuła się jak ugotowana.

-Zadzwoniłeś, żeby mnie obrażać?

- zapytał Michałmocno zniecierpliwionym tonem.

- Tak w ogóle to zdałem na studia, ale cześć.

Marianna zamarła.

Nie dlatego, żeby nigdy wżyciuniebyłaświadkiem żadnego spięcia.

Po prostu spociłasięna samą myśl o tym, że ktokolwiek miałby przysłuchiwaćsię jej kłótni z Ireną, choć córka nigdy nie traktowała jejaż tak bezceremonialnie.

Bez trudujednak mogła wyobrazić sobie standucha Michała, bo jak wiadomo, najłatwiej jestprzypisywać innym nasze własneodczuciaw podobnej sytuacji.

Zresztą, tak naprawdę, nie tym sięzdenerwowała.

- Nie przejmuj się - uśmiechnąłsię Michał, nie odrywając wzroku od rozjazdu na Lublin.

-To znaczy, czym mamsię nie przejmować?

- wycedziła może aż nazbytlodowatym tonem.

- Tym, co gada mój syn.

Wtym momencie powinna się zamknąć albo mniej lubbardziejswobodnie zmienić temat.

Wiedziała o tym doskonale, ale cóż z tego.

- Dużo panienek obwoziłeś po Roztoczu?

Michałmilczał przez chwilę.

- Pytasz o cale życie czy o ostatnie dwadzieścia lat?

-uściślił na wszelki wypadek.

- Co za różnica?

-No,wiesz, tu się wychowałem.

192

- O to drugie- rzuciła Marianna i poczuła się czterdziestoletnią idiotką,która szykuje awanturę o to, że książęzaliczył przed nią jeszczeparę księżniczek.

Booczywiściebyłaby najszczęśliwsza, gdyby okazał się czterdziestosześcioletnim prawiczkiem!

- Tylko żonę.

-To o kim on mówił?

- drążyła zuporem dzieciaka, który gmera przy strupie tak długo, aż w końcu gozerwie i będzie bardzozdziwiony, że zabolało.

- Jędrek?

Chciał midopiec, więc przypomniał mio kimś, okim nie mam ochoty pamiętać.

- O kim?

Spojrzał na nią znieudawanym zaskoczeniem.

- Myślałem,że wiesz.

-Niby skąd?

Pisali o tymw gazetach?

- Niedziela nic ci nie powiedziała?

-Niedziela?

Ona nie zdradziłaby miejsca ukrycia Osamy ben Ladena, jeśliby jej do tego osobiście nie upoważnił.

- Nato wygląda.

-No więc?

- Marianko, daj mi jeszcze do tego dojrzeć.

Opowiem ci,aleniedzisiaj,dobrze?

Bogu dzięki, że sam zakończył tegoping-ponga, zanimjeszcze Marianna zdążyła się nakręcić.

I tak przecież, zanimon do czegokolwiek dojrzeje, ona wyciągnie z Niedzieliwszystko z najdrobniejszymi szczegółami.

Chybaże zaufamui poczeka na jego wersjętej historii, ale zbyt dobrze znała samą siebie, by choć przez chwilę w to uwierzyć.

Przecieżdużo fajniej jestnajpierwzdolować się relacjąpostronnych, a potem wmękach dokopywaćdo prawdyi przeinaczeń,dokopując przy okazji samejsobie!

Zadziwiające, że nigdy wcześniej nie dostrzegła w sobie tej umiejętnościdołowania się w sytuacji, gdy nic, ale to zupełnienic

193.

poza nią samą nie przeszkadzato jej w szczęściu i uspokojeniu.

Może dlatego, żeodzwyczajona od szczęścia i spokoju,na dłuższą metę czuła się z nimi nieswojo?

- Zawsze tak ze sobą rozmawiacie?

- zmieniła temat zezręcznością słonia w wiadomym składzie.

-Jak?

- Tak agresywnie.

-Jakie agresywnie?

Normalka.

- Michał wzruszył ramionami.

- No, niewiem - mruknęła Marianna z powątpiewaniem.

-Jak to, nie wiesz?

Nigdy nie kłóciłaś się z córką?

- Rzadko.

- Pewnie dlatego, że córka wyssałaz mlekiemmatki umiejętność karmienia światapółprawdami, pomyślała Marianna ze smutkiem.

Polityczna poprawność naużytek domowy.

Okropność.

- A z mężem?

-Prawie nigdy.

- Nie wierzę.

-Ale to prawda - westchnęła Marianna.

- Bałam się, żejak się naprawdę pokłócę, to odejdzie - dodała z otwartością, o jaką nigdyby siebie nie podejrzewała.

- I odszedł do takiej, z którą się może naprawdę pokłócić, a potem naprawdę pogodzić?

- zapytał Michał retorycznie,zatrzymując się nastacji benzynowej.

- Bingo.

-Nauczysz się.

Jeszcze będziemyco miesiąc kupowaćnową zastawę, żebyśmiała czym we mnie ciskać.

- Pocałował ją i wysiadł.

Powiedział "my"?

Tak powiedział?

Milcz, milcz, nicnie mów, nie łap go zasłowo, krzyczały połączone chóry anielskie i diabelskie.

Powiedział "my"!

Zaraz, o czym ty myślisz,kobieto,ocknął się dziwnieostatnio rozleniwiony rozsądek.

Powiedział, że jeśli się po194

kłócicie, toon najpierw uchyli się zręcznieprzed zastawi,którą w niego rzucisz, a potem nie rzuci ani ciebie, ani tobł,tylko kupi ci nową zastawę.

To powiedział.

Nic więcej.

Nicmniej.

Nie powiedział, że będziecie "żyli długo i szczęśliwie", powiedział, że zdarzysię wam pokłócić ipogodzić.

Nie drąż więc i niedopytuj się, co miał na myśli, jeśli niechcesz zręcznie ukręcićgłówki temu, co delikatnie kiełkujemiędzy wami.

Weź na wstrzymanie.

Idźdo toalety, wypij kawę, zrób coś z włosami.

Minęładłuższa chwila,nim Marianna zdecydowała sięposłuchać głosu rozsądku i powlokła siędo toalety na tyłachstacji.

Skorzystaniez niej wymagało takiej ekwilibrystyki, że musiała odkleić się od wszelkich myśli i rojeń, bynie przykleić się do ścian ani deski sedesowej.

I dobrze, bo dziękitemu udało jej się wreszcie wydobyćz tego wisielczego nastroju, w jaki wpędziła siępo telefonieJędrka.

Wracając do samochodu, zobaczyła uśmiechniętego Michałaz komórką przy uchu, ale nim doszła, zakończył rozmowę.

Musiałamieć chyba znak zapytania na czole, bo wyjaśnił szybko:

- Zadzwoniłem i pogratulowałem, nie czekając, aż muprzejdzie.

W końcu cieszęsię, że jednak zdecydował się zdawać, no i że zdał.

Mariannapokiwała głową.

- Sobie też pogratuluj.

Mnie by zajęło ze trzy dni rozważanie, czy zadzwonić, czy czekać.

- Taka jesteś zawzięta?

Przecież to jeszcze dzieciak.

Zresztą,mójojciec musiał wysłuchiwać znacznie gorszych rzeczy.

- No widzisz, a jabyłam zawsze grzeczną córeczką, comiała za złe, alesłowemsię nie odezwała.

-Naprawdę trudny z ciebie przypadek.

- Michałjednym ruchem zburzył jej fryzurę.

-Ale ja lubię wyzwania

195.

- oświadczył, jednym ruchem podnióst Mariannę i posadzi}ją w samochodzie.

- Szczególnie wyzwania z nogami do szyi

- dodał, cmokając ją w policzek.

Obszedł samochód i usiadł na miejscu kierowcy.

- Mam tylko nadzieję, że niejesteś ztych, co kończą potrzechrazach - mruknął, patrząc gdzieś w okolice deski rozdzielczej.

-To nie były trzy razy -sprostowała Mariannanadzwyczaj trzeźwo, zważywszy na to, że zwrażenia omal niewypadła z samochodu.

- Niczego nie zamierzam kończyć, co ciprzyszło.

-przerwała, bo "zamknąłjej usta pocałunkiem".

Właśnie to zrobił, a Marianna tylko przez sekundę pomyślała, ile razy natrząsałasięz tego sformułowania, obowiązkowego w każdym szanującym się romansie.

Potem jużtylko "oddawała pocałunek".

Rozdział 14

Zbliżalisię jużdo Warszawy, kiedy zza ściany lasuwyjechali wprost w zachodzące słońce.

Znad łąk po obu stronachszosy podnosiły sięwieczorne mgły.

Ciągnęłysięrozmazanymi poziomymi smugami jak niedbałe pociągnięciapędzla, a dalej na horyzoncie zlewałysię ze stalowymizwałamichmur.

Słońce stało nad dachami odległych domów, pomarańczowożółte jak na dziecinnym obrazku.

Innymisłowy,"ostatnich kresów nieba dochodziło".

- Jak pięknie!

- zawołała Marianna, aMichał bez słowaskręcił w polną drogębiegnącą przez środek łąki.

Oczywiście, że pięknie, ale po co zaraz o tymmówić?

Zatrzymał samochód, wysiadł i ruszył w stronę strumyka,czy może kanału melioracyjnego, w każdym razie czegoś, coprzecinało łąkę fantazyjnymi zakosami.

Usadowiłsię na brzegu, a Marianna, o nic niepytając, usiadła przy nim.

Milczeli,Słońce, niebaczne na podziwprzypadkowej widowni, skłoniło się niżej, ku mgłom.

I wtedy zadzwonił telefon Marianny.

Musiała się niemalpołożyć,by wyszarpnąć go z kieszenidżinsów.

Spojrzała na wyświetlacz, zawahała sięchwilęi odebrała połączenie.

- Cześć, coś się stało?

- zapylała i zaczęła słuchać, zagryzając wargi.

197.

Michał spojrzał nieco zaskoczony.

Przeztrzy dni Marianna ignorowała swobodnie wszystkie telefony, tłumaczącmu, że większość ludzi dzwoni w swoich sprawach, więc jeśli będzie im naprawdę zależało, to i tak prędzej czy późniejznowu zadzwonią.

- No to już pokłopocie - powiedziała Marianna.

- Właśnie siedzi kołomnie.

Tak, już daję.

Do jutra- rzuciła, ignorując słup soli w sandałach u swego boku.

- Do ciebie - podała słuchawkę Michałowi.

- Słucham?

- sieknął Michał niewyraźnie, jak to stup soli.

- Panie Michale?

Dzień dobry, Igański, nareszcie panazłapałem!

- Tak,słucham- wyjąkałMichał na tyle przytomnie, naile pozwalały mu przeciążone obwody, bojednocześnie próbował domyślić się, co mą Mariannado profesoraTadeuszaIgańskiego.

-Szukałem panaprzez cały tydzień, a w poniedziałeko świcie wylatujędo Toronto.

Wiem jużo wszystkim, porozmowie z Marianką skontaktowałemsię od razuz doktoremJastrzębskim.

Musimy się zobaczyć,najlepiej jutrow ciągudnia, bo wieczoremmamuroczystość rodzinną.

- Jestem dodyspozycji - odpowiedział Michał już przytomniej, ale nadal gapił się na bardzo z siebie zadowolonąMariannę jak naósmegopasażera Nostromo.

-O jedenastej?

- U pana profesora czy w instytucie?

-Dojedenastej muszę odebrać tort od Bliklego.

Możetam w kawiarni?

Mają miłyogródek.

- O jedenastej u Bliklego -potwierdził Michał iresztkami kindersztuby dociągnął do kurtuazyjnego pożegnania.

Rozłączył się i przez chwilę jeszcze studiował klawiaturęwysłużonego siemensa oniemal pozacieranych cyfrach, jakby tamspodziewał się znaleźć odpowiedź lub wyjaśnienie.

198

- Mam cięspławić w tym strumyku czy od razu mipowiesz?

- zapytał, oddając telefon właścicielce.

- No wiesz!

Ja ci spieszę z odsieczą, a ty mnie za tochcesz kąpać w tym syfie?

- oburzyła się Marianna ipewniezjeżyłaby się bardziej, gdyby Michałmocnym uściskiem niezatrzymał już wysuwającychsię kolców.

- Co masz wspólnego z Igańskim, czarownico?

-Jeśli już, to wiedźmo, bardzo proszę, wiedźmo.

Michałjednym (co prawdanie aż tak płynnym, jakbychciał)ruchemdźwignął Mariannę i ruszył nad strumyk.

- Powiesz miczy mam cię wrzucić?

Marianna szybkozaplotłaramiona wokół szyi Michałai zacisnęła je z silą, jakiejsię nie spodziewał.

Było oczywiste, że pociągnie go za sobą,jeśli zdecyduje sięją puścić, i żesię bardzodobrze bawi jegokosztem.

- Mów, potworze!

- Michał skapitulował i postawił jąw końcu nabłotnistymbrzegu.

-Skąd goznasz?

- Trudne pytanie, bo on zna mnie dużodłużejniż ja jego.

-Nie rozumiem.

- Toproste.

Moja mama przez pierwszychdwadzieściajeden lat swego życia nazywała sięIgańska, a Tadeusz jest jejbratem.

- Żartujesz!

I nie puściłaś pary z pyska przez cały tenczas?

- O przepraszam- obruszyła się znowu Marianna.

-Sam zarządziłeś, że nie rozmawiamy o sprawach "Omnibusa" do granic Warszawy.

Na razie jesteśmy pod Kotbielą.

Widać miał do czynienia z kobietą, która potrafi trzymaćjęzyk za zębami.

Nic dziwnego, że się przyjaźni z Niedzielą,pomyślał Michał, ciągnie swój do swego.

Ciekawe, o czymone rozmawiają?

Siedzą itrzymają język za zębami?

Całe jego doświadczenie wtym względzie stanowiły przyjaciółkiPauliny, którezajmowały się niemal wyłącznie wzajemnymobrabianiem sobie tyłkóww zmiennych konfiguracjach.

199.

- Co mu powiedziałaś?

Marianna wzruszyła ramionami.

- To, cowiedziałamod Niedzieli.

Ze psują ci czasopismoi to z błogosławieństwem zarządu, więc jeśli rada naukowanie zareaguje, to nikt im nie przeszkodzi.

Nowidzisz -pokazała z pretensją - przez ciebiezaszło!

Pomiędzy domami na horyzoncie niknął właśnie pomarańczowy odblask.

Michał spojrzałna niknące słońce, a potem naMariannęz wyrazem takiego ogłupienia natwarzy, że zaczęła sięśmiać.

Na całe szczęście, bo przez jedną straszliwą sekundęzdążył już pomyśleć, że mówi poważnie.

Był przyzwyczajonydo tego, że jest winien wszystkiemu, alenawet Paulinienieprzyszło nigdy dogłowy oskarżyć go o zachód słońca.

Roześmiat się i pociągnął Mariannę za opadający na oczykosmyk włosów.

- Pójdziesz ze mną jutro do Bliklego?

-Coś ty!

Bodyguardapotrzebujesz?

- Marianna wzniosła oczy do nieba.

-Wystarczymi tego, co będę musiała wysłuchać na urodzinach matki.

- A co mam powiedzieć,jak Igański zapyta o ciebie?

-Poco miałby pytać?

Będzie miałcały wieczór na przesłuchanie,o ile jeszcze niezadzwonił do matki.

- Taki wścibski?

-Taki troskliwy.

Wiesz, ojciec interesował się tylko moimi ocenami w szkole, a z wujkiem zawsze byłam zakolegowana.

Będzieciekawy, to chyba normalne.

Też będę ciekawy, co mu powiesz, pomyślał Michał.

Gdyby wtej chwili jakaś hipotetyczna i całkowiciewirtualnaciotka zapytała go zciotczynej troski o Mariann꣹cką, niewiedziałby naprawdę, co odpowiedzieć.

Nie mówi się przecież ciotkom: "Jestczuła i wrażliwa w łóżku, macięty jęzor,świetne nogii znamię na lewym pośladku".

Tyle wiedział na

E

pewno.

Reszta kłębiła mu sięjeszcze wgłowie i w brzuchu,niedojrzała do tego,by ubrać ją w słowa.

Szczególnie naużytek ciotek i wujków, których, na szczęście,niemiał.

- Ja też chętnie z nim pogadam- dodałaMarianna ponamyśle.

- Ostatecznie znacię lepiej niż ja.

- Zależy pod jakim względem - parsknął Michał rozluźniony.

Czego jak czego, ale opiniiprofesora zcałą pewnością niemusiał się obawiać.

Miły skądinąd pomysł, by na czas weekendu zamknąćKrakowskie Przedmieście dla ruchu kołowego, spowodowałcałkowite zatkanie okolicznych objazdów.

Michał spóźnił sięprawie kwadrans, tyle bowiem czasu spędził uwięziony między dwoma autobusami.

Na szczęście Tadeusz Igański miał tesame kłopoty i zdyszany dotarł do Bliklego tuż po nim.

Założyciel rady naukowej "Omnibusa" nie miał wątpliwości.

- Zawiadomiliśmy z doktorem Jastrzębskim całą radę.

Na razie nikt nie ma mądrego pomysłu, ale zapewniam pana, żecoś wymyślimy.

- Bylebyto nie była zbiorowarezygnacja - mruknąłMichał.

Profesor uśmiechnąłsię znad swego espresso.

- To z pewnością efektowny gest, ale jeszcze z tym poczekamy.

Na razie trzebapowalczyć,"Omnibus" nie dlatego leży w każdej bibliotece szkolnej, że ma efektowną okładkę,tylkodlatego, że każdy nauczyciel może go w ciemno polecać i wykorzystywać.

- Raczej mógł.

- Michał z westchnieniem zapatrzyłsięna kolorowy letni tłum.

W niedzielne przedpołudnie o tej porze roku po Krakowskim Przedmieściu snują się głównieturyści.

Kiedyś

200

201.

można ich było od razu rozpoznać po kolorowych ciuchachi dobrej jakości butach.

Dzisiaj nie jestto już takie oczywiste.

Na przykładten chłopakw kanarkowych spodniachmógłby spokojnie iść teraz ulicą dowolnej stolicy świata.

A ta kobieta w ciąży obok niego.

A ta kobieta to Paulina!

Musiat zblednąć albo zaczerwienić się gwałtownie, boprofesor przerwał swój monolog.

- Proszę się tym aż tak nie przejmować - powiedział,przyglądając się Michałowi z niepokojem.

-Nie przejmuję się - odparłz wymuszonym uśmiechem.

Zajęta sobą para już przeszła, nie dostrzegając gopod ciemnozielonąmarkizą.

- Przecież to już zamkniętyrozdział.

- Ale skąd - obruszył się Igański.

- Jaki zamknięty rozdział?

Od jednej głupiej reklamy świat się nie zawali anipismo nie strąci marki!

Trzeba tylko znaleźć sposób, żeby zabiorezonansem i tabletkami odchudzającyminie poszły następne.

Coś wymyślimy - pocieszał, jak umiał, choć rozmówcaprzyglądał mu się z nietęgą miną.

Dopiero po dłuższej chwili wyraz ogłupieniana twarzy-Michała ustąpił wyrazowi zrozumienia.

Lepiejpóźno niżwcale, choć profesor zaniepokoił się już niena żarty.

Naszczęściew tym momencie kelner przyniósł zamówiony torto rozmiarach młyńskiego koła i musieli zakończyć spotkanie.

Na razie i tak niczego nowego bynie wymyślili, a tortmusiał jak najszybciej dotrzeć do lodówki.

-Właściwie to.

jadę na Ursynów.

Mogęto zabraći podrzucić Mariannie - zaproponował Michał.

No bezprzesady, pomyślał, to chybanie tajemnica państwowa, żeprzyjęcie urodzinowe odbywa się u Marianny.

Profesor pomyślał chyba coś podobnego,bo bez słowakomentarza, za to z widoczną ulgą, podał mudobre osiemkilo w solidnym, ale wyjątkowo nieporęcznym pudełku.

202

- To bardzo miło z panastrony - sapnął.

- Dzięki temuspakuję się jeszcze przed uroczystością- Zawszeto potemgodzina snu więcej.

-1tak wyśpi się pan wsamolocie.

- A gdzież tam w samolocie!

- Profesor przytomnieprzytrzymałpakunek, więc Michał nie musiał otwieraćbagażnika zębami.

-Ja jestem, proszę pana, za dobrze poinformowany.

Będę się dziesięć godzinwsłuchiwałw pracę silników izastanawiał, czego załoga niepowiedziałapasażerom.

- Ktoś nie śpi, aby spać mógł ktoś.

- Michał pokiwałgłową ze zrozumieniem.

- Otóż to- powiedział profesor i obaj parsknęli śmiechem.

Michałwsiadł do samochodu i ruszył z kopyta.

Ręcedrżały mu nieco.

Może za dużo kawy?

Czy może jednakbrzuszek Pauliny?

Przez tyle miesięcy myślał o niej wyłącznie źlei nie miałzamiaru przyjmować teraz do wiadomości, że może byćpoprostu szczęśliwa w swoim nowym związku.

Wygodniejmubyło pielęgnowaćwspomnienie jejkretyńskich gestów i odżywek podczas rozprawy rozwodowej.

Udało mu się natyle,że ten obraz przykrył wszystkie inne scenyz ich wspólnegożycia, bo.

bo tak.

Koniec pieśni, nie ma się nad czym rozczulać.

Może dlatego aż tak wytrąciłogo z równowagi uczucie.

czegoś w rodzaju czułości, jakie wzbudził wnim widok ciążowo zaokrąglonej znanej sylwetki.

Ale nie tylko.

Gdzieś wgłębi serca wierzgnęło nieoczekiwanie pospolitepoczucie własności.

Niby ludzka rzecz,wszyscy wiedzą, żepoczuciewłasności nie musimieć związku z prawem własności, ale mimowszystko, jakoś głupio.

Musiał natychmiast zadzwonić do Jędrka.

- Cześć, synu, wiedziałeś, że twoja matka.

-No przecież po to dzwoniłem,jak byłeś na Roztoczu.

203.

- To czemu nic nie powiedziałeś?

-No tak - parskną}Jędrek - ty z panienką, a ja ci zasuwam: "Tatusiu, a wiesz, mamusia jest w ciąży".

Dopiero byśmiat zabawę.

Michał zagulgotal niezrozumiale, bo bardzo chciałmiećostatnie stówo,a jednocześnie wiedział,że Jędrek ma rację.

Więcej, wykazał wyjątkową czujność partyjną.

To znaczymęską.

- Powiedziała mi o tym, jak już nie dało się tego ukryćani zasłonić -wyjaśnił Jędrek.

-I co ty na to?

- A co ja na to mogę?

Jak dla mnie to trochęobciach.

- Bez przesady, synu.

Myślałeś, że po czterdziestce ludzie zajmują sięw tóżku szydełkowaniem na cztery ręce?

- Ja nie otym.

Wyjdę zwózkiem i co, z kartkąna czole:

"To moje przyrodnie rodzeństwo"?

Wiesz, co będzie, jakmnie kumple zobaczą?

Zabijąmnie śmiechem.

- Coś w tymjest - roześmiał się Michał.

- Ale jeśli matka nie obawia się, że będą jąpytać: "Wnuczek czy wnuczka?

",to ity jakoś sobie poradzisz,

- Tato, muszę kończyć.

Co robisz wieczorem?

- Nic specjalnego - odpowiedział Michał, bo co nibymiałby robić w niedzielny wieczór bez Marianny?

-To może wpadnę na jakieś piwo prenatalne?

Tak bliżejsiódmej.

- Dobra.

Świetnie!

Dziękuję, Paulino!

Niewyraźne podrygi poczucia własności to jedno, zaskakujące ukłucie zazdrości todrugie,a perspektywalepszych stosunków z synem to zupełnie inna sprawa.

Jędrek może sobie mówić, cochce, alemusiczuć się dziwnie w tej sytuacji.

Co najmniejrówniedziwniejak on, Michał.

Tak, piwo prenatalne to zdecydowanie dobry pomysł.

204

- Z nieba mi spadłeś!

- zawołała Marianna od progu.

- Wiem - oświadczył Michał bardzo nieskromnie i omalnie upuściłpudła z tortem,uchylając się od solidnej sójkiw bok.

- Alenie bij od progu, kobieto!

Odstawił ostrożnie słodki ciężar i objął nadąsaną Mariannę.

Miała na sobie jasną sukienkę wrodzaju tych, które działają tylko na mężczyzn z wyobraźnią, bo więcej zakrywają,niż odsłaniają.

Uwielbiał takie, choć tę konkretną najchętniej zdarłby z właścicielki jednym,góra dwoma ruchami.

Już miat sprawdzić, coMarianna ma pod tą sukienką, alena szczęście przypomniał sobie, z czym tu przyjechał.

Dźwignął pudło i dłuższą chwilę przestawiał wiktuały w o wiele zamałej lodówce Marianny, bytort wreszcie mógł trafić tam,gdzie jego miejsce.

- Zwycięstwo - sapnął, kiedy wreszcie udało mu sięzamknąćdrzwi lodówki.

-Połowiczne.

Musisz mi pomóc - oświadczyła Marianna stanowczo.

- Umówiłam na dzisiaj hydraulika, ale się namnie wypiął.

Umiesz wymienić baterię w umywalce?

Zapewneistnieją mężczyźni,którzy w takiej sytuacji odpowiedzieliby szczerze, żenie mają otym pojęcia.

Może nawet dałoby się ich zebrać w jednądrużynę piłkarską, ale niebyłoby w niej Michała.

Ten godnymkrokiemudałsię do łazienki, by podjąćprawdziwie męskie wyzwanie,nie zastanawiającsię nad tym, czy rozkręcanie kranu na parę godzinprzed przyjęciem to rzeczywiście taki dobry pomysł.

Od progu zobaczył, że Marianna próbowała już podjąćnierówną walkęz armaturą, bo udało jej się wyrwać z posadnóżkę umywalki kryjącą kolanko i resztę bebechów.

Podścianą stała skrzynka z narzędziami.

Pogwizdując, ruszyłdo boju.

- O, nie mam już kranu- rzuciła Marianna, kiedy podziesięciu minutach po razpierwszy zajrzałado łazienki.

205.

- Kości zostały rzucone - sapną} Michał, przecinającbrutalnie rurkę od starego syfonu, która nie chciała ustąpić.

-Raczejprzecięte - mruknęła Marianna i wycofała sięz nieodgadnioną minąChyba jednak zaniepokoiłają radosna demolka w łazience, bo po chwili przyniosła sobie stołek i usiadła w progu.

Michał wpatrywałsię właśniew zawartośćpudełka znowąbaterią, starając się niedopuścić do siebie myśli, że byle hydraulik miałbybyćw czymkolwiek od niego lepszy.

- Jesttu jakaś instrukcja?

- zapytał w końcu ostrożnie.

Marianna pogrzebała w stosie folii i wyciągnęła mikroskopijną karteczkę.

- Tak.

"Montażbaterii należy powierzyć specjalistycznym zakładom lub osobom z odpowiednimikwalifikacjami" -odczytała.

- No to już wszystko wiem - odparł Michał raźnym tonem i zabrał się do pracy.

Po następnych dziesięciu minutach konstrukcja nad i podumywalkązaczęłaprzypominać baterię połączonąz syfonem.

- Jestem już blisko.

Teraz wystarczy tylko dokonać perforacji - oznajmił Michał, zapewne po to, by poinformowaćnieruchomy metalowy bolec, co ma ze sobą zrobić.

Bolecokazał sięjednakgłuchy.

- Trudno.

Nie w każdądziurkęwchodzi równie głęboko, zresztą, co ja cibędę tłumaczył.

- Notak - jęknęła Mariannacicho.

Michał podjął jeszcze jedną, tym razem sitową, próbęwciśnięcia bolca do końca,ale poddał się i po prostu fantazyjnie zagiąłobcęgamiwystający fragment, by nie blokowałdrugiego bolca, który grzecznie i bez namawiania wszedł naswoje miejsce.

Dłuższą chwilę dokręcał jeszczeco trzeba, poczym teatralnym gestem odłożył klucz.

- Właściwie to proste - wzruszył ramionami, po czymodkręcił kurki.

206

Woda trysnęła zewsząd, tylko niez wylotu baterii.

- Tosię nazywa w złą godzinępowiedziane.

Dawaj szmatę!

- zakomenderował Michał, zakręcając kurki.

Sytuacja została opanowana.

- Właściwie - chrząknęła Marianna, wycierając kąty- nie musisz tegorobić.

Goście jakośsobie poradzą.

Jak dlamnie potwierdziłeś już swoją męskość na innym polu.

Michał nie odezwał się anisłowem.

Nie wiadomo nawet,czycoś usłyszał, bo właśnie rozmontował sprawnie całąkonstrukcję z mocnympostanowieniem, że terazrozmówisię z metalowym bolcem na poważnie- Na razie musiałgoodgiąć z powrotem do pionu.

Marianna, skłonna raczej spuścić nacałą sprawęzasłonęmiłosierdzia, z westchnieniem ruszyła do kuchni, by odebrać telefon.

Michał, mamrocząc przekleństwa pod nosem,wciskał bolec na swoje miejsce, tyle że z przeciwnej strony

otworu.

Cuda sięzdarzają.

Może nie takie, by łajdak pokajał sięszczerze albo złodziej oddał swój łup, wszystko w granicachprawdopodobieństwa, ale jednak.

Jakimś cudem Michałowiudało się więc ponowniezamontować baterię ito tak, bywoda wydobywała się z niej w sposób ogólnie przyjęty.

Samw to chyba do końca nie wierzył, bo odkręcając na próbękurki, przezornie odsunął się, na ile się dało.

Sinyz dumyumył ręce i ruszył odebrać należne hołdy.

Marianna stała przy kuchennymoknie, ściskającw ręcesłuchawkę telefonu, a właściwie przyglądając jej się z dziwną miną.

- Co sięstało?

- zapytał od progu.

- Sama niewiem.

- Marianna wzruszyła ramionami.

- Jakaś kobieta chciała rozmawiać zIrenką.

-Ona już wróciła?

To nibypo co Igor pojechał do Paryża?

- zdziwiłsięMichał.

207.

Przez chwilę wystraszył się, że znowu coś palnął, ale naszczęście Marianna dojrzała już do tego, by nie sztywnieć nakażdą wzmiankę o, hm, chtopaku swojej córki, a jego przyjacielu, jakby nie było.

- Nie.

Wraca pod koniec września.

- Powiedziałaś, żeby zadzwoniłaza dwamiesiące?

-Tak, powiedziałam nawet, o której przylatuje samolot.

- No to o co chodzi?

-Sama niewiem.

- Marianna zmarszczyła brwi.

-- Cośdziwnego.

- Bo dziwny jest ten świat - rzucił odkrywczo.

- Aterazniech ktoś mnie wreszcie pochwali.

Podszedł do Marianny, podał jej rękę i dumnym krokiem poprowadziłdo łazienki, gdzieodkręcił wodę, istanąłw oczekiwaniu naoklaski.

- No, no- pokiwała Mariannagłową z udawanym czyprawdziwym podziwem - to prawdziwe zwycięstwo duchanad materią.

Michał nigdy nie określiłby swego wyczynu wten sposób, ale gładko łyknął domniemaną pochwałę.

Przystąpiłżwawodo wciskania nóżki od umywalkina swojemiejscei już za czwartym podejściem mógł bez naciągania stwierdzić, że nóżkastoi równo.

- Masz jeszcze jakąś szklanągórę do zdobycia?

- zapytałtonem urodzonego zwycięzcy.

- Tymczasem nie.

- Mariannapocałowała go wczubeknosa.

-Za to późnym wieczorembędę miała górę garów dozmywania.

Jaksiępiszesz, to zapraszam.

- A nagroda?

Marianna zmierzyłago wzrokiem od stóp do główz domyślnym uśmiechem.

- Nagroda czeka i nabiera mocy urzędowej- oświadczyła krótko.

208

- Niech więc moc będzie ztobą.

- Michał pogłaskał jątam, gdzie lubił najbardziej, iruszył do drzwi.

-Zadzwoń,jak już pozbędziesz się gości.

- Tylko pamiętaj,że będzie nas troje!

-Co? - Michał zatrzymał się jak wryty.

- Spokojnie -roześmiałasię Marianna, widząc, że zbladłpod roztoczańską opalenizną.

- Kaprys wraca dziś od mojejmamy.

Acoś ty myślał?

- No wiesz - pokiwałgłową Michał.

- Właśniedowiedziałem się, że moja była żona spodziewa się dziecka.

Toznaczy, nie ze mną.

Sama rozumiesz.

Marianna pokiwałagłową ze zrozumieniem.

- Każdy ma prawo mieć dzieci - powiedziała i nim Michałzdążył doszukaćsię w tym drugiego dna, dodała:

-A już szczególnie dużo młodszy mąż.

Notak,pomyślał Michał, wsiadając do samochodu.

Przynajmniej już wiedział, że ani Niedzielska, ani Marianna nie zajmują sięwyłącznie trzymaniem języka za zębamii zdążyłyjużobrobić zeszczegółami i jego,i jego byłą żonę,i jej młodego męża.

A jeśli znając te szczegóły,Mariannazdecydowała się przyjechaćdo niegona Roztocze, to znaczy,że będzie dobrze.

Co było, to było,ale będzie dobrze.

Rozdział 15

Po czterdziestce z hakiem nawet dla kobiety mitość staje się w życiu "jedną z rzeczy wielu".

To podobno znamiędojrzałości.

Żeby było śmieszniej, dla większości mężczyznjestona "jednąz rzeczywielu" bez względu na wiek.

Ale niemato wiele wspólnego z dojrzałością.

Niestety.

Po czterdziestce zhakiem nawetnajbardziej romantycznedusze wiedzą, że miłość nie rozwiązuje od ręki wszystkich problemów i nie organizuje reszty życia.

Wiedzą również,że bez względu na temperaturę uczuć zdarzają sięsytuacje spychające na drugi plan namiętność, nawet tę całkiemświeżą.

W tygodniu przed powrotem Ireny Micha} móg} więc sięprzekonać, że wbrew wszelkim pozorom niejest najważniejszy w życiuMarianny.

Szykowałasię dopowrotu córki tak,jakby byłto powrót dziecka zaginionego w zawierusze wojennej.

Nieustannie konferowała z matką, ustalając szczegóły powitalnej kolacji.

W nagłym ataku wielkodusznościomal nie zaprosiła na nią dziewczyny swego męża.

Na szczęście Piotr dal jej do zrozumienia, że nie jest to konieczne.

Prawie przykopała Michałowi, kiedy wyraził przypuszczenie,że Irena po powrocie od razu wskoczy do łóżka z Igorem, więc nie będzie miata czasu dla mamusi.

210

Przecież Igor spędził w Paryżu ostatnie dwa miesiące,mogli więc chybasię sobą nacieszyć do woli.

Marianna wiedziała, żejej dziecko jestdorosłym człowiekiem, w któregożyciu rodzice zajmują należne im - poboczne- miejsce.

W cichości ducha liczyła jednak nato, że Irena będzie choćtrochę stęskniona.

Wkońcu niewytrzymała i zadzwoniła do niej.

Czegośsię chyba jednak przez tenroknauczyła, bo nie oświadczyłacórce w pierwszym zdaniu, że prostoz lotniska pojedziedo matki nakolację powitalną, tylko zapytała Irenę, co sądzi o takim pomyśle.

Dobrze sądziła!

Jedna tylko myśl uwierała Mariannę jak przyciasne buty.

Co zrobić z Michałem?

Zaprosić go?

Przedstawić córce?

Jako kogo?

"Córeczko, zakochałam się w koledze twojegochłopaka, ale numer, co?

". I może jeszcze przedstawić Piotrowi?

Jakniby połączyćte dwa światy?

Nie miata pojęcia,a przede wszystkim nie była pewna,czy sama jest natogotowa.

W końcu uznała, że jest toproblem z gatunku tych,które z czasem rozwiązują się same.

Godzina zero nadeszła i przeszła, bookazało się, że samolotwystartował z Paryżaz dwugodzinnym opóźnieniem.

Marianna spędziła tedwie godzinyna niewygodnym krzesełkuw upojnym towarzystwie byłego męża icałkiem aktualnej matki.

Nic dziwnego, że kiedy córka wyłoniła się w końcu zza wahadłowychdrzwi odprawycelnej,powitała ją jak wybawienie.

Irena aż ugięła się podciężarem uścisków matki i babci.

Piotrprzytomniezaczekał na swoją kolej, inaczej mogłabysię nie tylko ugiąć, ale i przewrócić.

W końcu cudownie odzyskana wydobyła się z uścisków i stanęła krok za szczupłymniskim blondynem wokularach.

- Mamo, babciu, to jest Igor Sędek -oświadczyła z takądumą, jakby sama go zrobiła albo co najmniej urodziła.

211.

- Mito mi - powiedziała matka Marianny na tyle szczerze, że Marianna rzucita jej zdumione spojrzenie i zmusiłaoporne mięśnie do rozciągnięcia się w szeroki uśmiech.

Trudno.

Nic na siłę:

- Łącka.

-Mnie też milo panią poznać -uktonit się Igor.

- Dotychczas znatempanią wyłącznie jakoświetną tłumaczkę.

Marianna uśmiechnęła się naprawdę.

Rzecz jasna,przez zaskoczenie.

Dawnojuż wywlokłaz Agnieszkiwszystko, co tamtamogła i chciała powiedzieć o Igorze, aledotej chwili nie skojarzyła, że to najego biurko trafiały jejteksty.

- Przykromi, że takto wyszło bez sensuz "Omnibusem"-powiedziała, ruszającu boku chłopaka swojej córki kuwyjściu.

Irena popatrzyła za nimi chwilę,uśmiechnęła się chytrzei ujęła babcię pod ramię.

- Najgorsze za nami- mruknęła.

-Wiedziałam, że tak będzie.

- Matka Marianny też wyglądała na zadowoloną.

Szczególnie z tego, że Marianna, pogrążona w rozmowie zIgorem, pozwoli jej spokojnie przyjrzećsię wnuczce z bliska.

Chyba najmniejzadowolony byi Piotr Łącki, dlaktórego parą okazał się wózek bagażowy Irenki.

Przy samochodzie Piotra nastąpiło drobne zamieszanie.

Nie było mowy, by pięć dorosłych osób i sześć sztuk bagażuzmieściło się bez rozciągnięcia pojazdu o pół metra w każdąstronę.

- Jedźcie, państwo, jazaczekam na taksówkę - zaproponował Igor, zanim Marianna zdążyła wymyślić, jak mutodelikatnie zaproponować.

-Jadę z tobą - oświadczyła Irenkastanowczo.

- Przecieżitak wszyscy jedziemy na tę samą kolację, prawda?

212

Marianna pokiwała głowątak, jakby ją miała sobieurwać.

Pewnie dlatego, że w ogólenie przyszło jej do głowyzaprosić Igora.

- Naturalnie - powiedziała z uśmiechem,a ręka czy teżnoga opatrznościmiłosiernie zrezygnowała z wymierzenianatychmiastowej kary.

-Bardzo mi miło, ale terazkoniecznie muszę zajrzećdo ojca.

Ton Igora nie byi nawet w połowie tak stanowczy jakIrenki, ale było jasne, że nie ma z czym dyskutować.

Mariannapomyślała, że córka wkrótce musi uświadomić sobie,że nawetdla Igora jest"jedną z rzeczy wielu".

Po roku romansu w Paryżu, gdzie Igora nie ograniczały żadne inne zobowiązania, może tobyć dla niej trudne do przełknięcia.

I chyba było, bodużo mniejpewnym, a nawet lekko błagalnym tonem zaproponowała;

-To może wpadniesz chociaż na deser?

- Zadzwonię - powiedział Igor.

Wszyscy zdrowi, pomyślała Marianna z ulgą, wsiadając dosamochodu.

Facet reaguje normalnie.

A Irenka?

No cóż, jakkażda królewna będzie musiała podszkolićsię w tej grze.

Przygarnął kociołgarnkowi,rzekłoby się, ale - jak wiadomo- łatwo jest dostrzec w bliźnich nasze własne wady iułomności.

A najłatwiej zobaczyć je we własnych dzieciach, bodziedziczą jetak samo jak kolor oczu czy skłonnoścido tycia.

Kaprys oszalał z radości na widok Ireny, a kiedyokazałosię, że tuż za nią stoi zaginiony pan, dostał kota.

Skakał nawszystkich, biegał w kółko, przewracając się na zakrętachz pośpiechui ekscytacji, no i przemawiał.

W długim jękliwym monologu,pełnym wznoszących siędo wycia i opadających ku mruczeniu kadencji, opisał ze szczegółami całąswoją psią tęsknotę i radość.

213.

Agnieszka, która - jako ulubiona ciotka - od godzinytrzymała na małym ogniu wiadro żeberek po chińsku, spokojnie czekała na swoją kolej.

Nawet jejdzieciomudzieliłsię ogólny entuzjazm i wyściskaly Irenkę, mimo żepodpadła im w swoim czasie jako nazbyt stanowczababy-sitter.

Marianna pogratulowała sobie pomysłu, by maksymalnie poszerzyć grono powitalne.

Koncepcja powstała wprawdzie na wypadek, gdyby Piotr zdecydował sięjednak przyprowadzićswoją dziewczynę, ale i bez niej tak było lepiej.

W całym domu panował taki rejwach, że nawet matceMarianny nie przyszło do głowy zadać Piotrowi żadnegouszczypliwegopytania.

Piotr chybateż to czuł iteraz rozmawiał swobodnie z Agnieszką, zaczepiany zalotnie przezKaprysa.

Irenkarozgościła się w swoim dawnym pokoju i już pogodzinie nikt nie zorientowałby się, że przez ostatni rok byłto gabinet Marianny, wszędzie bowiem poniewierały siędziewczyńskie ciuchy, książki i drobiazgi.

- Zdecydowała się wrócić do domu?

- zapytała konspiracyjnym szeptem matka Marianny.

- Nie wiem,co zdecydowała - mruknęła Marianna niezadowolona.

- Zdaje się,że na razie postawiła mnie przedfaktem dokonanym.

- Masz babo placek!

- westchnęła matka Marianny.

Nigdy dość powtarzania, że niewiele jest marzeń naprawdę niespełnionych.

Większośćz nich spełnia się, choćrzadkotak, jak to sobie wymarzyliśmy.

Najczęściej urzeczywistniająsię wtedy, kiedy już dawno zapomnieliśmy, że właśnie o to namchodziło.

Sytuacja zmienia się tymczasem takdalece, żespełnione marzenie jest nam bardzo, ale to bardzonie na rękę.

Marianna nie zapomniała wprawdzie o tym, jak bardzochciała znowu zamieszkać z córką,alew tej chwili myślała

214

o tym z dużym zakłopotaniem i odrobiną poczucia winy.

Co tam dużo mówić, dwa miesiącewystarczyły, by nie wyobrażała sobie życia bezdługich, niczym niezakłóconychwieczorówi nocy zMichałem.

Oczywiście, mogła spokojnie spędzać równie przyjemnie wieczory inoce uniego.

Alenajpierwmusiałaby powiedzieć własnemu dziecku, że wychodzi do faceta!

Co prawda "dziecko" przypuszczalnie będzie wychodziło w tym samym celu do innego faceta, ale tonie stanowiło żadnego ułatwienia.

Przynajmniej dla Marianny.

Nic nie byłoułatwieniem, gdy chodziło o to, byuświadomić córce, że ona, Marianna, też jest kobietą.

Nicnie było ułatwieniem,gdy należało wreszcie przyznać sięprzedsobą, żedorosłe dziecko bywa również "jedną zrzeczy wielu".

Dwa tygodniepóźniej sytuacjamoże nie była jeszczeopanowana, ale przynajmniej została zaakceptowana.

Marianna miała zresztą takie zaległości w pracy, że prawieniewstawała od komputera (wstawała, ale właściwie tylko po to,by na godzinkę, dwiewpaść do Michała).

Irena kolędowałapo koleżankach, oczywiście razemz Igorem.

Prezentowanyz dumną ostentacją,jako zdobycz niemal wojenna, Igor odkrywał nieoczekiwane dla niegowymiary nowego związku.

Tego popołudnia matka i córka zajmowały się jednak solidarnie Kaprysem, usiłując zmusić go do połknięcia wielkiej tabletki na odrobaczanie ukrytejsprytnie w plasterkużółtego sera.

Po trzeciej próbie Kaprys zrozumiał w końcu,na czym polega nowa zabawa.

Znowu wypluł tabletkę, przeżuł ser zesmakiem iradośnie machającogonem, czekał napowtórkę.

Ukochane panie zbierały się właśnie do działańdrastycznych, kiedy w progu - jak zwykle bez zapowiedzi- stanęła Niedziela w pozie zwycięskiej.

- Wody!

- sapnęła.

-Albo nie, nalewki z dzikiej róży'

215.

- Wytrąbiona - ostudziła ją Marianna tańcząca z Kaprysem.

-Wytrąbiona?

Jakim cudem?

- zdziwiła się Agnieszka,wkraczającdo kuchni.

-Przecież wam nie smakowała.

Irena i Marianna widentycznych pozach oparty się o framugę i patrzyły spokojnie, choć wymownie.

Agnieszka z żalem oglądała karafkę ze smętnymi resztkami nalewki.

- Ale tobie smakowała, Niedzielko -mruknęła w końcuMarianna, krztusząc się ze śmiechu.

-Trudno.

- Agnieszka z westchnieniem odstawiła karafkę.

-Będzie beztoastów.

- Co świętujemy?

- zapytała Irena ciekawie.

- Pół zwycięstwa - odparła Agnieszka.

- Albo zapowiedźzwycięstwa.

Matka icórka, nadal oparte o framugę, posłały jej takiespojrzenie, że już nieplącząc się w zeznaniach, opowiedziała o bombie, jaka wybuchła w redakcji "Omnibusa", a ściślejbiorąc, w biurze zarządu.

Profesor Igański nie zasypiał gruszekw popiele.

Po jegopowrociez Kanady odbyła się seria spotkańrady naukowej"Omnibusa".

Szacowne grono zuwagą pochyliło się nadpierwszym z trzech numerów pisma poświęconych "naukowym inaczej" metodom terapeutycznym.

Z jeszcze większąuwagą obejrzało projekty, analizy, słowem, całą radosną twórczość Winicjusza Zięby.

Wkońcu rada jednogłośnie orzekła,że zamieszczanie reklam i materiałów naruszających wiarygodność pisma popularnonaukowego jest złamaniem warunków umowy podpisanej z Komitetem BadańNaukowych.

- No toco?

- wzruszyłaramionami Marianna.

-Stracicie najwyżej plakietkę z logo KBN-u.

Znam takich, co stracili dużobardziej honorowe plakietkii nieźle na tym wyszli.

- Tu nie chodzi o honory,mamo - pokręciła głowąIrena.

- KBN dofinansowuje prenumeratę "Omnibusa" w gim216

nazjach i liceach.

W tej sytuacji mogąod ręki cofnąć pieniądze,nawet od początku roku,a jest październik, dziesięćnumerówjest już w szkołach.

- Rozumiesz?

Zostajemy bez pieniędzy zato, co już poszło do szkól, a tak wogóle znika nam dziesięć tysięcy prenumerat -dokończyła Agnieszka.

- No to co?

- powtórzyła Marianna.

- Nie rozumiesz?

Te marne pięćdziesiąt tysięcyz wszystkich tychreklam dokupyto pryszcz w porównaniu z tym,ile stracimy, jeśli upadnieprenumerata.

Boupadnie.

- Czy to oznacza - uśmiechnęła się Irena, najwidoczniejdużo lepiej zorientowana niżmatka - żektoś ma szansę odzyskać pracę?

Agnieszka spojrzała na nią z namysłem.

- Nie wiem - odparła po chwili.

- Ale wiem na pewno,kto wyleci z pracy zwielkim hukiem.

- Poncjusz!

- domyśliła się Marianna.

- Winicjusz - Irena poprawiła ją odruchowo.

- To jasne,podadzągo radzie naukowej na tacy.

- W dodatku całego w buraczkach - parsknęła Agnieszka i rozchichotały się na dobre.

-Słuchajcie- zawołała w końcu Irena.

- No to chybaimpreza?

- Powoli- zaproponowałaAgnieszka.

- W czwartek rada spotyka się z zarządem.

Zobaczymy, co z tego wyniknie.

Ale Irena już jej niesłuchała.

Złapała za telefon i natychmiast zadzwoniła do Igoraz wiadomością, że najwygodniejbędzie imprezowaću niego, bo ma ogródek.

Najlepiej w sobotę- Najlepiej z tańcami.

Był chyba zbyt zajęty albo zbyt zaskoczony, by zaprotestować.

- Świetnie - Irena zakończyła rozmowę i z rozmachemklapnęła przy kuchennym stole.

- Zgłaszam się donalewania

217.

drinków, albo co.

Muszę wreszcie poznać tego całego Lipińskiego.

Podobno mity facet.

Szkoda tylko, że takigłupi.

Marianna usiadła ciężko na stoiku obok z niejasnymuczuciem deja vu.

- Głupi?

Nie zauważyłam - mruknęła, targając grzywkę.

- Nie o to chodzi.

Tak normalnie to mądry - oświadczyła Irenka radośnie.

- Ale zupełnie nie znasię na kobietach.

Agnieszka tylkowestchnęła głęboko.

Już nie musiała pytać, czy Marianna wyznałacórce, co zmieniło się w jej życiu.

- Tak?

- zdziwiła się ostrożnie.

- No ciociu, kto normalny poleciałbyna Choinkę?

-Jaką choinkę?

- przestraszyłasię Agnieszka.

Marianna na

i wszelki wypadek skupiła się na studiowaniu paznokcilewej ręki.

-WeronikęChojnacką - wyjaśniła Irena jak dziecku.

- Słynną Choinkę, legendę wydziału neofilologii.

Bardzozdolna dziewczyna,ale wszystko załatwia przez łóżko, niestety.

Przerobiła wszystkich asystentów, docentów i połowęprofesorów w wieku przedemerytalnym.

Wszystkie roczniki robiły zakłady, kto będzie następny.

A potem, kiedy przyszła do was, z miejsca wpakowała się do łóżka Lipińskiemu.

Potem gorzuciła, albo się Lipiński na niej poznał, niewiem, w każdym razie ją wywalił.

Zemsta jest rozkoszą bogów, więc Choinka władowałasię z powrotem do "Omnibusa" na plecach tego żałosnego idioty.

- Mówisz o Winicjuszu?

- upewniła się Agnieszka słabym głosem.

- No a o kim?

Moje szczęście, że Igor był wtedy w Paryżu.

Mogłaby polecieć na niego.

Myślałam, że padnę,jakwrócił do Polski i powiedział mi,że Choinka grasujew "Omnibusie" - zakończyła Irena i dopiero teraz dostrzegła wyraz twarzy matki.

- Źle sięczujesz?

-zaniepokoiła się.

218

- Nie, nic.

Chybajakiś skok ciśnienia - mruknęła Marianna, spoglądając spode łba na swoją równie purpurowąnajbliższą przyjaciółkę.

Trudno o bardziej frustrujące i dotujące uczucie niż zazdrość o czyjąś przeszłość.

Przy wspólnej przyszłości zawszemożna pomajstrować.

Przeszłość tych, których dzisiaj kochamy, jest zamkniętą całością.

Jest prawdą, co w oczy kole.

Czymś, nad czym można tylko przejść do porządkudziennego.

Ale nie jest to łatwe.

Wiedza otych dawnych, dziś już często nieaktualnych,ale dokonanych niegdyś świadomie wyborach rzadko bywaradosna.

Zmusza nas,by spojrzeć innym okiem na kogoś,kogo, zdawałoby się, całkiem dobrze znamy.

Pół biedy, jeślidawne wyborynawet dziś wydają sięsłuszne.

Alebłędy, głupoty, pomyłki, cały ten kłopotliwy bagaż, jakiczłowiekw pewnym wieku ciągnie zasobą bez względu na to, gdziego los rzuci?

Powraca jak czkawka, zaskakuje trupem w szafie,pozbawia jakże miłegozłudzenia, żenadzy i czyści jakłza wchodzimy w nowy związek, w nowe budowanie.

Nagle okazuje się, żespotkanie dwojga ludzi, choćbynajpiękniejsze i niespodziewane, niejest cudem ani gwiazdką z nieba, ale prostą konsekwencją przeszłych błędów.

Również własnych.

Nie doszłoby do niego, gdyby niewszystkie te głupoty, pomyłki i zawirowania, którepoplątały jasno niegdyś wytyczone szlaki.

Bo trzeba ostrego zakrętu, by wjechać na nową drogę.

Po trzeciej rundzie spaceruod stacji Natolin do stacjiStoktosyi z powrotem Marianna wiedziała już wszystko, co mogła.

Agnieszka,przewałkowana do cna i pokrojona na makaron, zeznałapod przysięgą, że słyszała o sprawie tylko zploteki nigdy nie przyszło jej do głowy pytać oto Michała.

Przypomniała sobie tylko mgliście jakąś rozmowę o Weronice na

219.

samym początku jej pracy w "Omnibusie".

Z całą pewnościąwiedziałajednak tyle tylko, że problemy redakcji z Weroniką nie miały nic wspólnego z jej życiem erotycznym.

Popiątej rundzie Marianna nie czuła nóg, wiedziała natomiast, że będzie musiała sama poradzić sobie z przeszłością Michała.

Pamiętała strzępy niedokończonej rozmowy,wiedziała więc, że Michał niepielęgnuje w sobie miłegowspomnienia o tej dziewczynie.

Zresztą, nad czymtu się zastanawiać: choćby najpiękniejsza,jest już przeszłościąMichała.

Ona, Marianna, jestjego, tu i teraz,i nigdzie jej odniego niespieszne.

Tymczasem po raz kolejny czekała ją szczera rozmowaz Ireną.

Tak podpowiadało doświadczenie i zdrowy rozsądek, ale jednocześnie gdzieś z kąta odzywała się jakaś lekkomściwa przewrotność, pytając, dlaczego nie skorzystaćz okazji i nie odpłacić Irenie pięknym za nadobne.

Ktopowiedział, że tylko córki mają prawo wykręcaćmatkom numery?

Kto powiedział, że tylko rodzice mają wychodzić naidiotów w oczachdzieci?

Dlatego powstrzymała się od zwierzeń.

Postanowiła, żepo prostu pozwoli Michałowi zaprosić się na imprezę doIgora.

Agnieszka jakzwykle trzymała język za zębami.

Uprzedziła tylko Antoniego,że impreza może być znacznieciekawsza, niż się wcześniej zapowiadała.

Rozdział 16

Wydarzenia pierwszych trzech dni października zdawały się Michałowi snem.

Snem z gatunku tych życzeniowych,zapamiętanych z głębokiego dzieciństwa, kiedy noc w nocśnił o cudownej przemianie wysłużonego sokoła w prawdziwą wyścigówkę.

Ale tym razem bohaterem jego trzydniowego snu najawie był człowiek, a właściwie twarz człowieka.

Blada, nieruchoma twarz Winicjusza Zięby.

Michałwiedział, że długo nie zapomni ciszy, jaka zapadła wgabinecie prezesa chwilę po raczej desperackimniż bohaterskim oświadczeniu Zięby, iż nicnie wiedziało umowie z KBN-em.

Nie tylko prezes,ale i on, Michał,gapił się na niego w osłupieniu.

Widocznieim obu, choćmoże z różnych powodów, nie mieściło się w głowie, żeprzedstawiciel wydawcy pisma może o czymś takim niewiedzieć.

Może gdyby chłopak nie byłażtak zajęty informowaniem reszty świata o swoich błyskotliwychposunięciach, noi może gdyby Weronika wiedziała o umowie.

Alewidać,nie wiedziała.

Czegoś w końcu nie wiedziała!

Bo Michał niezdążył jej tego powiedzieć podczas długich nocnych rozmów, kiedy tokował wytrwale, zachwycony, żektoś sięwreszcie zainteresował jego pracą.

221.

To było dawno i nieprawda.

Zresztą, co goto dzisiaj obchodzi?

Mimo wszystko obchodziło.

Więcej, nie miał pojęcia, cozrobić z tym pasztetem, czyli z Weroniką urzędującą za ścianą.

Burzliwahistoria ich znajomości wystarczała, by Michał niewyobrażał sobie jakiejkolwiek współpracy z nią przez następnych.

.. powiedzmy, dwadzieścia lat.

Jeśliby do tego dodać czytelne już dla wszystkich apetyty i ambicje Weroniki, było jasne, że jesti będzie im o wiele za ciasno w jednej redakcji.

Jużteraz, za każdym razem, gdywchodziła do niego,starał się, bydrzwi były zawsze szeroko otwarte.

Na wszelki wypadek.

I właśnie odgłos zamykanychdrzwi wyrwał go z głębokiego zamyślenia, zręcznie maskowanego stosem papierówspiętrzonych na klawiaturze komputera.

-Możemy porozmawiać?

- zapytała Weronika.

- Proszę - odpowiedział Michał wmiarę obojętnym tonem, choć naprawdę była toostatnia rzecz, na jaką miałbyochotę teraz,podobnie jakprzez ostatnich parę miesięcy.

-Zdajeszsobie sprawę, że jest nas tu o jedną osobę zadużo?

- zapytała, czy raczej oznajmiła, Weronika.

Nocóż, jednotrzeba byłojej przyznać, pomyślał Michałze znużeniem.

Nigdynie bawiła się w tanią dyplomację aniwykręty.

W swoim czasie przekonał się o tym boleśnie.

Dzisiajpatrzyłna nią w milczeniu, wiedząc, że niczegonie będzie musiał się domyślać- Sama wszystkopowie.

Mógł miećtylko nadzieję, że nie zaoferuje mu pomocy w napisaniunatychmiastowej rezygnacjiani nie oskarży o molestowanieseksualne w miejscu pracy.

Chybajednak nieznał Weronikitak dobrze, jak mu sięzdawało.

A może przeszłość uniemożliwiała mu obiektywnespojrzenie.

Wkażdym razie po raz kolejny go zaskoczyła.

- Nie mam zamiarusiedzieć i obgryzać paznokci, czekając, aż znajdziesz pretekst, żeby mnie zwolnić - powiedziała

222

tak swobodnie, jakby od trzech dni czytała w nim jak w otwarte] księdze.

- Ułatwię ci to i samaodejdę,ale coś za coś.

Właściwie spokojnie mógłby siedzieć do wieczora z rozdziawioną gębą i pewnie nawet wtedy nie nadziwiłby się dokońca, ale uważne spojrzenie Weroniki zmuszało, by cokolwiek odpowiedzieć.

- Co przez to rozumiesz?

- rzucił piskliwie, jakbywłaśnie doznał nawrotu mutacji.

- Załatw mi rozwiązanie umowy za porozumieniem stroni trzymiesięczne wypowiedzenie- oznajmiła spokojnie.

-1 zwolnij mnie ze świadczenia pracy przez te trzy miesiące.

Przez trzyostatniewieczory czytali pewnie z nieszczęsnym Winicjuszemkodeks pracy przed, po, amoże nawetzamiast, pomyślałMichał i z trudem pohamowałgłupiuśmieszek.

Nie pora na żarty.

Musiał stanąć na wysokościzadania.

Właściwie dlaczego miałby jej odmówić?

Trzymiesięczną odprawę wypłaciłby jej ten,kto ją zatrudnił, nie miało tożadnegozwiązkuz finansami pisma.

Pozostawanie Weroniki w redakcji byłoby udręką przede wszystkimdla niego,Michała, a satysfakcja ztrzymania jejna widelcu wydawałamu się bardzo wątpliwa, szczególnie teraz, kiedy uznała sięza pokonaną.

Właściwie byłby to zupełnie uczciwy układ.

Kosztowałby go tylko niewygodną rozmowę z szefem.

Będzie bolało, ale nie aż tak,jak praca z Weroniką.

- Zgoda- odezwał się w końcu.

- Załatwmy to od razu.

- Podniósł słuchawkę.

- Spróbuję jeszcze dziś umówić sięw zarządzie, a ty przygotuj mi papiery.

- Dziękuję,Michał -powiedziała,patrząc mu w oczy

-i chciałabym, żebyś wiedział.

- Jesteś pewna, że chcesz mi to powiedzieć?

- przerwał jej.

- Nie, nie wiem - szepnęła nieco zaskoczona.

- Jakchcesz.

223.

Wyszta bez stówa.

Jego zdaniem wszystko zostato już powiedziane.

Reszta została pomyślana już dawno temu.

Irena Łącka niezdołała sterroryzować Igora tak, jak bychciała.

Po paru awanturach zakończonych trzaskaniemdrzwiami lub rzucaniem słuchawki dała się przekonać, żejej wizja triumfalnej balangi różni się z całą pewnością odwyobrażeń większości redakcji, w której średnia wiekuoscylowała wokół czterdziestki.

Nie mówiąc już o ojcu Igora, który i tak na wszelkiwypadek postanowił na cały wieczór zabarykadować się na piętrzę.

Zapewne dlatego,że ażnazbyt dobrzepamiętał niegdysiejsze spotkania towarzyskie swego jedynego syna.

Stanęło na uroczystej kolacji ze świecami imuzyką, przyktórej Irenamogłaby co najwyżej relaksować się u kosmetyczki, jeśliby kiedykolwiek doniej trafiła.

Michał wbił się w prawdzie w garnitur, alenie założyłkrawata.

Schował godo kieszeni nawszelki wypadek, alepodejrzewał, że może się okazać,że tylko on się odstrzelił.

Mimo to Marianna na jego widok pobiegła przebrać sięw cośbardziejwizytowego.

Michałwszedł zaniądo sypialni, co omalnie spowodowało.

fatalnego spóźnienia.

Ostatecznie jednak udało im się spóźnić tylko pół godziny.

- Może nas nie zlinczują - mruknął Michał, kiedy zdyszani dopadli furtki.

-Na pewno nie - powiedziała Marianna z taką pewnością, żespojrzałna nią zdziwiony.

Alejuż pochwiliprzestał siędziwić.

Najpierw zobaczył minę Igora, który wyszedłim otworzyć.

Tuż za nim zobaczył młodą dziewczynę.

Bardzoładną,chyba.

Trudno było stwierdzić, bo gapiła się jak wół na malowane wrota.

Ale nie na niego.

Na Mariannę.

Jako matematyk Michał umiał biegle dodawać dwa do dwóch, nie miał

224

więc wątpliwości, kto to taki: Irena Łącka w twarzowejkrótkiej fryzurcei z bardzo nietwarzową miną.

Cisza, która zapadła w wąskim holu po pierwszych powitaniach wykrzyczanychradośnie i z rozpędu, musiała chybazaniepokoić gości zebranych w salonie, bo wyjrzała stamtądczujnie Agnieszka Niedzielska.

- Cześć, fajnie, że dotarliście - zawołała wesoło, natychmiast orientując się w sytuacji.

- Czekamy już tylko na was.

- Zapraszam, wchodźcie - odzyskałmowę Igor.

Nie można było tego powiedzieć o Irence.

Zapewne miałaby w tej chwili wielką chęć komuś dokopać, ale kandydatów było zbyt wielu.

Michał pomyślał, że ani chybi skrupisię na Igorze.

- Michał, pozwól - podjęła Marianna swobodnym tonem - tomojacórka.

-Michał Lipiński- przedstawił się, trochę wytrąconyz równowagi wyrazem paniki w oczach dziewczyny.

Nieczyste sumienie natychmiast przypomniało mu, cowygadywał o niej w związku z Igorem.

Błyskotliwa teoriazwiązków przechodzonych facetów z młodymi kobietami tojedno, a ta konkretna, wyraźnie przerażona jegowidokiemmłoda kobieta to zupełnie inna sprawa.

Nic dziwnego, że Marianna była tak ostentacyjnie wyluzowana.

Musiała wszystko powtórzyć córce,pomyślał Michał, zakłopotany w najwyższym stopniu.

Po prostu zemściła się za jego pamiętny występ kuchenny.

Kto by pomyślał,żejesttaka pamiętliwa?

Fakt, że nie znalazł dotąd czasu, by powiedziećIgorowi,kim jest dla niego Marianna Łącka, jakośumknął jego uwagi.

Na szczęściechwilę późniejwszyscyznaleźli się w salonie, gdzie zebrani powitali ogólną owacją swojegospóźnionego naczelnego.

Zamieszanie, jakie nastąpiło podczas wzajemnych prezentacji ipowitań,skutecznie rozproszyło

225.

zaskoczenie, ale Michał co chwila chwytał zalęknione spojrzenie Ireny Łąckiej.

- Coś ty jejo mnie naopowiadała, że patrzy na mniejak na Sinobrodego?

- zapytał w końcuMariannę nastronie.

- Nic jej nie mówiłam - odparła zgodnie z prawdą.

-Nic o mnie?

- Nic o nas.

To wiele wyjaśniało.

Michał odetchnął z ulgą i wreszciezacząłsię dobrze bawić.

Ustalił jeszcze tylko, żefacet, którytowarzyszył Niedzieli, od dziesięciu lat nie jest już mężemjego koleżanki z roku.

Kolejnamroczna tajemnica okazałasię zwykłą koleją rzeczy.

Po trzecim toaście Antoniemu udało się w końcu przebićprzez ogólny gwar.

- Czy ktośmógłby mi w końcu wyjaśnić, cowłaściwie wymyślilici wasiprofesorowie, żesię tak cieszycie?

- zapytał.

- Wymyślili taczkę,naktórejwywieźliśmy Winicjuszana śmietnik historii!

- zawołałaMarta z marketingu.

- To wiem, ale nierozumiem, jakim cudem rada naukowa przeforsowała taką decyzję- nie ustępował Antoni.

-Koronkowarobota - roześmiał się Staszek Jastrzębski.

- Proszę pamiętać,że ci ludzie są zaprawieni w długichbojach nie tylko z urzędnikamiPolskiej Akademii Nauk,ale i różnych ministerstw, a przede wszystkim komitetu niegdyś nam przodującej partii - wyjaśnił Michał, - Wiedzą,jak układać szatańskie plany.

Umowa została złamana.

O tochodziło.

Wydawca nie mógł zamieść sprawy pod dywani udawać, że nic się nie stało.

- Ale teartykuły już poszły w świat - wtrąciła Marianna.

-E tam - machnąłrękąIgor - nawet najlepszym pismom na świecie zdarza się opublikować coś, czego się później wstydzą.

226

- I o czym jasno informujączytelników w którymś z kolejnych numerów - dodał Michał ztakimuśmiechem,jakby wzorem Julii Roberts zjadał szparagi w poprzek.

-Piękna akcja - podsumował Antoni.

- Brawo, Michał!

- zawołała Marta.

Staszek Jastrzębski uśmiechnął się pod wąsem, alenic niepowiedział.

Michałdostrzegł jednak jego ukradkowespojrzenie w stronę Marianny.

Przyszła pora podzielić sukces.

- A nie, nie -powiedziałgłośno, przerywając hałaśliweprzygotowania dotoastu.

- Nie mogę przypisać sobie tejzasługi.

Wszyscy poza Igorem zachowywaliśmy się w tej sprawie jak kobra zafascynowana fujarką.

- E tam,fujarą - wtrącił ktoś półgłosem.

-Dobra, dobra,todzisiaj tak sobie dworujemy -przypomniał Michał.

- A pamiętacie, jakie mieliśmy miny, kiedysię okazało, że mamy szykować materiały reklamowe?

Wszyscy jak jeden mąż zapomnieliśmy ztego wszystkiegoi o radzienaukowej,i o umowiez KBN-em.

W ogóle nieprzyszło mi do głowy, żeby podejmować jakąś akcję tą drogą.

Raczej zastanawiałem się,czy rezygnować od razu,czyza chwilę- przerwał wśród ogólnego buczenia.

- W każdymrazie sam nic bym nie wymyślił.

Marianko!

- Michał przysunął się z krzesłem w jej stronę i objął ją ramieniem, Ireaai Jola z promocji zagryzły wargi w niemal identyczny sposób.

-Dziękuję ci.

I zwracając się znów kuzebranym,wyjaśnił: - To Marianna postawiła na nogi całą radę naukową.

-Bez przesady- wtrąciła Marianna.

- Ja tylko poskarżyłamsię wujkowi.

Musiał jakoś zareagować, ostatecznie jestem jego jedyną siostrzenicą.

- Ale ten wujek to Tadeusz Igański - mruknąłz uśmiechem Jastrzębski.

Irenaz trzaskiem pacnęła się w czoło.

No cóż, najlepszepomysły toproste pomysły.

Ale jeszcze trzeba na nie wpaść

227.

w stosownym czasie i miejscu.

Michał mógłby przysiąc, żeIgor rzucił jej pełne wyrzutu spojrzenie, ale na szczęściedziewczyna nie odrywała wzroku od bardzo zadowolonejz siebie matki.

- Ależ Marianno powiedział Antoni z tą jedynąw swoim rodzaju intonacją - dlaczego nikomu się nie pochwaliłaś?

-Bo nikt mnie nie pytał - uśmiechnęła się Mariannasłodko, a Irena mogłabyprzysiąc,że matka rzuciła jej szelmowskie spojrzenie.

Nawszelki wypadek uśmiechnęła sięz niejakim wysiłkiem.

- No to kiedy do nas wracasz, Igorku?

- zawołała Jolaz promocji, która w końcu przebolała pojawienie się jakiejśnowej baby u boku ulubionego szefa.

Gdyby siedziała bliżej,Michał uściskałbyją za to wprost postawionepytanie, bosam od paru godzin zastanawiał się, jak by tu delikatnie zapytać, gdyby nie to, że Jola, pechowa jak zwykle, usiadła poprzeciwnej stronie stołu.

- To chyba niemożliwe - mruknął Igor niechętnie.

Michał wiedział, że przyjaciel ma zasobą parę rozmówo pracy.

Nie były to byle jakie oferty, ale z jakichśpowodówIgor nie podejmował decyzji icały czas przebierał nogami,jakby czekał na cud.

Jeszcze niewiedział, że cud się stał.

Możliwe- odparł Michał stanowczo.

- Może nie bardzo łatwe, ale możliwe.

Weronika Chojnacka zwolniła siędzisiaj.

Za porozumieniem stron.

Co najmniej trzy osoby wypuściły z hałasem sztućcez rąk.

- I za to ją lubimy - stwierdziła spokojnie Agnieszka,podnosząc kieliszek do kolejnego toastu.

-Myteż?

- zapytali jednocześnie siedzącyobok siebieAntek i Marianna, parskając śmiechem, z całą pewnościąz różnych powodów.

228

- Wy też - odpowiedziałaAgnieszka bezmrugnięciaokiem.

Tylko Antoni znowu musiał spełnićtoast wodą mineralną, ale cóż.

- -

Dotarli do Marianny krótko po północy w stanie wskazującymna gwałtowne pożądanie.

Irena,która przez caływieczór unikała rozmowyz matką co najmniej równie starannie jak matka rozmowy z nią,została na nocu Igora.

Michał mógłpoczućsię swobodnie, wiedząc, że nie grozi muskakaniez balkonu ani wykradanie się z sypialni Mariannywdamskim stroju.

Mógł poczuć się swobodnie zarównow środku nocy,jak i rano, zaraz po przebudzeniu.

- Jestem beznadziejna - chichotała Marianna późnymrankiem, próbując wyplątać swoje nogi spomiędzy nóg Michała.

- Przecież wcale niechciałam się już kochać, chciałam tylko się poprzytulać.

- No to siępoprzytulataś.

A teraz poszukaj czegoś, czymmnie zdrapiesz z tego prześcieradła - mruknął Michał.

- Starość nie radość westchnęła Marianna.

- A jaumieram z głodu.

-Nieżartuj!

Po całej nocyobżarstwa?

- zdziwił sięMichał.

- Nazywaszobżarstwem te parę sałatek i jednąpieczeńna tyle osób?

Marianna stanęła na wprost łóżka, wziąwszy się pod boki ażza bardzoznajomymgestem.

Naprawdę nie była tochwila, w której chciałbyporównywać ją z Weroniką.

Niemiał zamiaru porównywać jej z kimkolwiek!

- W końcu upasę się przy tobie jak świnia.

-Spokojnie, takdługo ludzie nie żyją - mruknęła, narzucającjego koszulę.

- Jajecznicę?

- Tylko nie jajecznicę!

- Życiowy przydział jajecznicywykorzystał już znawiązką.

Było to danie popisowe Weroniki.

229.

Jedyne danie Weroniki, ściślej mówiąc, oczywiście nie licząc kanapek z żóttym serem.

Precz, maroprzebrzydła!

- W porządku, coś wymyślę.

Najpierw prysznic.

Byle nie kanapki z żółtym serem, pomyślał Michał i przewrócił się nadrugi bok.

Nicdziwnego.

Niedzielne przedpołudniepo długim sobotnim wieczorze nie ma wiele do zaoferowania wcześnie obudzonym.

Nie miał siły ruszyć się zciepłegołóżka Marianny mimo głosurozsądku,który uprzejmie podpowiadał, że skoro tak bardzo nie odpowiadają mu kanapkiz serem, powinien ruszyć tyłek i sam przygotować śniadanie.

Po chwilijednak odezwało się sumienie, amoże tylkogłód.

Usłyszał, że Marianna wyszła już z łazienki, i wstał, bydobudzić się pod prysznicem.

Przekręcił kurek z zimną wodą i w tej samej chwili usłyszał, że trzasnęły drzwi wejściowe.

Pewnie Irena wróciła do domu.

Pewniesobie terazdziewczynki pogadają.

No trudno, pomyślał, regulując ciepłą wodę,zajmie im to chwilkę, zresztą i tak nie zamierzasię ukrywać, ostatecznie o wilku będzie mowa.

Szum wody iulubiona piosenka donuceniapod prysznicem skutecznie zagłuszyły dzwonek do drzwi i bynajmniejnie przyjazne szczekanie psa.

Łazienka w mieszkaniu Marianny położona była w głębimieszkania,na końcu jednego z tych bezsensownych ursynowskich korytarzyków, o których wszyscywiedzą,żesłużą jedynie chorejwyobraźni architektów.

Po wyjściu z łazienki można więc było względnie swobodnie zobaczyć i zupełnie swobodnie usłyszeć, co dzieje się w dużym pokoju,samemu nie będąc widzianym.

Michał rozpoznał ten głos, gdy tylko otworzył drzwi łazienki.

Nie do wiary!

Wyszedłostrożniei stanął za zakrętem.

W lustrze poprzeciwnej stronie zobaczył Mariannę siedzącą nieruchomow fotelu i rękę Ireny na jej ramieniu.

230

- .. .

zwracam się więc do pani jako żony i matki - ciągnęła zbolałym głosem niewidoczna kobieta siedząca na krześle.

- Młode kobietypopełniają błędy, i to ichprawo, alepani, matka, musiuświadomić córce, cobierze naswojesumienie.

Ostatniesłowa rozpłynęły się w przeciągłym szlochu.

Michał gotów był już wyjść zukrycia, ale wtym momencieusłyszał odgłos całkiem energicznego wydmuchiwania nosai kobieta podjęła swój oskarżycielsko-jękliwy monolog:

- Ja wiem, że każdy ma prawo walczyćo swoje szczęście.

Ale co to za szczęście, proszę pani, jeśli buduje się je na gruzach czyjegoś życia.

A pozbawienie oparcia i opieki żony,której jedynym przewinieniem jest jej ciężka choroba i to,że zniszczona chorobą, przestała byćatrakcyjna, to jest, proszę pani.

Kobieta urwaław pół zdania.

Michałuśmiechnął się podnosem.

Chyba wiedział, co będzie dalej.

Tak.

Rozległ sięprzeraźliwy krzyk Ireny.

- O Boże, proszę pani!

-Dzwonię na pogotowie!

- rzuciła Marianna i wybiegłaz pokoju wprost na Michała.

- Zaczekaj- przytrzymał ją za rękę, zmuszając, by spojrzała na niego.

- Zaczekaj, to nie będziekonieczne.

Puścił jej rękęi z ostentacyjnym spokojem podszedł doleżącej nieruchomo Aliny Sędek.

Trzeba przyznać, że osunęła sięna dywan z niemałym wdziękiem tudzież zwyczuciem - nawet nie musnęła rogu niskiego stolika.

- Najwyższy czas,by ktoś to w końcu zrobił- rzucił Michał oniemiałej widowni i zdecydowanym ruchem przyłożyłbyłej żonie Igora raz w jeden rumianypoliczek, razw drugi.

-Oszalałeś?

- krzyknęła Marianna.

W tej samej chwili rozległ się całkiem zdrowy wrzask zemdlonej.

Alina, nawet dogłębnie zidentyfikowana ze swoją

231.

ulubioną rolą, nie miała ochoty na dalsze cucenie metodąMichała.

Zerwatasię jak rażona prądem, alenim zdążyła cokolwiek powiedzieć, Michał podniósł się z klęczek, ostentacyjnym gestem rozłożył ręce i zaczął bić brawo.

- Podejrzewam, że ćwiczysz to przed lustrem, Alinko, bojesteś corazlepsza.

Mogłabyś tylko czasami zmieniać tekst,bo ten wygłosiłaś już,z tego co wiem, u Wandy, uMarzeny,no i u rodziców Joaśki, dobrze mówię?

Tak, przecież to jejojciec omalnie dostał zawału, jak padłaś trupem na jegodywanie.

Ze też ty nigdy nie padaszna gołe dechy.

Jak tyto robisz, dziewczyno?

Nieszczęsna porzucona, ciężko chora żona zawsze znajdowała posłuch, szczególnie jeśliudało jej się wystąpićprzed rodzicami ofiary i zemdleć tak widowiskowo jak dzisiaj.

Tym razem Alina Sędekmiała jednak wielkiego pecha.

Siedząc Irenę odprogu Igoraaż do drzwi mieszkania matki,trafiła na nieprzewidzianego świadka.

Zazwyczaj lubiłaświadków, reagowali czasami mocniej niż wstrząśnięte ofiary, ale ten świadek był doskonale zorientowany wdramaturgii jej występu.

Wolała się więc teraz nieodzywać, bo nigdydotąd niećwiczyła takiego zakończenia.

- A teraz grzecznie wyjdziesz - kontynuował Michał -bo my też wychodzimy i idziemy nanajbliższy komisariatopowiedzieć o twojej wizycie.

Troje pełnoletnichświadkóww zupełności wystarczy,ale jestem pewien, że znajdziemyjeszcze parę osób, które chętnie opowiedzą otobie w sądzie.

Łgał bezczelnie, wiedząc doskonale, że to jedyna metodana ludzi pokrojuAliny.

Przyzwyczajeni do łatwych zwycięstw, natychmiast się podporządkowują, gdy tylko trafiąnasilniejszego.

I nie mylił się, bo Alinabez słowa skierowała się dodrzwi krokiem zadziwiająco energicznym jak naschorowaną, omdlewającą nieszczęśnicę, którą z takim talentemodgrywała.

232

- Nie mogłyście poszczuć jej psem?

- zapytał Michał, zamykającdrzwi wejściowe.

W odpowiedzi Irenarozpłakała się rzewnymi łzami.

-Zamknęłam go w małym pokoju- powiedziałaMarianna drewnianym głosem.

- Rzucił sięnanią odprogu.

Pierwszy raz w życiu na kogośsię rzucił.

- Mocnoprzytuliła córkę.

Płacz, płacz, już po wszystkim.

Michał uwolnił ciężko obrażonego Kaprysa.

- Wiem, stary,chciałeś dobrze.

Poklepał psa tak, że aż zwierzaka przygięto do ziemi,i pewnie zaklepałby go na śmierć, nie wiedząc, co dalej,gdyby Marianna nie stanęła na wysokości zadania.

- No to co?

Śniadanie?

- zapytała retoryczniei zaczęłagorączkowo grzebać w lodówce.

-Irenko, nastaw ekspres,należy nam się dobra kawa.

Irena skwapliwierzuciła się do działania i pochlipując,spłukała ekspres wodą iłzami.

Chyba po raz pierwszy w życiuwystraszyła się tak bardzo, że nie miała nawetsiły zagadać swojego strachu.

Zdusiła również w zarodku chęć przedyskutowania innych tematów i wyjaśnienia wszelkichwątpliwości, które przywiodły ją takwcześnie na rodzinnypróg.

Widok Michała Lipińskiegowynurzającego się w samych spodniach z łazienki w niedzielne południe niezostawiał specjalniedużego pola do domysłów.

WidokAlinySędek - przeciwnie - otwierał ażnadto obszerne poledodomysłów,ale akurat nate domysły Irena nie miała w tejchwili ani siły, ani ochoty.

- Igor nic ci nie powiedział?

- spytał Michał po pierwszej kawie.

- Powiedział - szepnęła Irena, mnąc chusteczkę do nosa,którą przytomnie dałajej matka.

- Powiedział,że ona próbuje kontrolować jego życie, ale teraz, po powrocie, spotkałsię z nią i wszystko sobie razna zawsze wyjaśnili.

233.

- Córeczko, czemu nic mi nie powiedziałaś?

- zapytałanadal bardzo blada Marianna.

Irena wzruszyła ramionami.

- I bez tego byłaś do niego uprzedzona.

Noi myślałam,że to załatwione, bo.

- Powiem krótko i myślę, że niema sensu o tym dalejdyskutować - przerwał jej Michał.

- Alinajest zdrowa nacielei umyśle, choćzwłaszcza w to drugie trudno uwierzyć.

Rozwiedli się z Igorem ponadpięć lattemu.

Alina jest wdoskonalej sytuacjifinansowej, odziedziczyła sporo po rodzicach.

Nic jej nie jest.

Po prostu ciągle jeszcze nie przyjęła dowiadomości, że jej graz Igorem już dawno się skończyła.

Mamnadzieję, że nieźle jąwystraszyłem tą policją.

- A te inne kobiety Igora?

- zapytałaIrena, abroda znowu zaczęła trząść się jej zupełnie jednoznacznie.

- Wszystko, co powiedziałem o jej występach przedinnymi kobietami, to prawda.

Być może Igorci o tym nie mówił.

- wzruszył ramionami.

-Wcale mnie zresztą nie dziwi, że się nie chwalił.

Ale tochybaoczywiste, że facetw tymwieku ma jakąś przeszłość, prawda?

Przerwał zaskoczony głębokim zrozumieniemwyzierającym z oczu Ireny Łąckiej.

Albo była tak dojrzała, albo powiedział jej więcej, niż zamierzał.

I może nie tylko o przeszłości Igora.

- Jeszcze kawki?

- zapytała Marianna tonem radosnejkretynki.

- Chętnie -chrząknęła Irena.

Michał podstawił również swój kubek.

Właściwie powinien jak najszybciej zawiadomić Igoraotym,co się tu zdarzyło.

Ale patrząc na obie panie, z wolnanabierające normalnych kolorów, doszedł do wniosku, żedoskonale dadzą sobie radę bez niego.

Biedny Igor, zdrowoteraz odpęka za te wszystkie lata chowania głowy w piasek

234

dla świętego spokoju.

I za te wszystkie nieszczęsne kobiety,które Alinie udało się dopaść.

Byleby znowu nie spróbowała.

Trudnouwierzyć, że jedno jegotupnięcie załatwi wieloletni problem, ale z drugiej strony to całkiem możliwe,bonikomu dotąd nie przyszło do głowy porządnie tupnąć

na Alinę.

Jakoś to będzie,pomyślał twórczo i uśmiechnął się z czułością do Marianny.

Odpowiedziała mu uśmiechem, zajętadopieszczaniemKaprysa, który łaskawie dawał się przeprosić, wyczuwając zapewne, że nieoczekiwanie okazał się najmądrzejszy.

Epilog

Telefon dzwonił długo.

W końcu Kaprysnie wytrzymałi rozjazgoiat się dużo mniej melodyjnie.

Marianna z żalemrozstała sięze snem, w którym wyraźnie widziała pewną lakę w głębi parowu, i w końcu przyłożyła słuchawkę do ucha.

- Pani Łącka?

- zapytał kobiecy głos.

- Tak, słucham - odpowiedziała Mariannachłodno.

Odczasu słynnejwizyty Aliny Sędek nie widziała powodu,bybyć miłą dla obcych,którzyz jakichś tajemniczych powodów znają numerjej telefonu domowego.

- Dzwonię ze Szpitala Bielańskiego.

Mąż miałwypadeknad ranem.

Byłoby dobrze, gdyby pani tu się pojawiła możliwie szybko.

- Słucham?

- zapytała Marianna idiotycznie,usiłujączebrać myśli.

- Mówię, mąż miał wypadek.

Piotr Łąckito panimąż,tak?

- Ale.

- szepnęła Marianna, potrząsając głową.

- Proszę tumożliwie szybko przyjechać.

SzpitalBielański, chirurgia urazowa, trzecie piętro.

Marianna przez chwilę patrzyła na słuchawkę znamysłem, po czym rzuciła się do pokoju.

W sekundę wytrząsnęła na podłogęca}ą zawartość torebki, znalazła kalendarzyk

236

i odpowiednią stronę.

Ręka jej siętrochę trzęsła, kiedy wystukiwała numer, który przecież miał się jej nigdy do niczego nie przydać.

- Słucham- rozległ się w słuchawcezaspany nieco dziecinny głos.

-Marianna Łącka, dzieńdobry.

Trudno powiedzieć, jak bardzo zaskoczyła swoją rozmówczynię, bo chwilę później nie miało to już znaczenia.

Tylkow filmach takie znaczące chwile punktowane są dramatycznym zbliżeniem albo przynajmniej muzyką.

Pośpiech i zdenerwowanie nie sprzyjają celebrowaniu zwrotów akcji, a i akcja zbytnio wciąga bohaterów, by chcieli się jeszcze nad tymzastanawiać.

DziewczynaPiotra rozłączyła się niemalw półsłowa.

Marianna nie zdążyła nawet zaproponować, by pojechały do szpitala jedną taksówką.

Mieszkała przecież tylkodwie przecznice dalej.

Nie byłbyto nawet z jej strony jakiśspecjalnie szlachetny gest - do takich potrzebnajest chwilanamysłu.

Po prostu byłoby taniej.

Choć osobliwie.

Bywa,że troska o ludzi niegdyś bliskich trwa dłużej niżzwiązki z nimi.

Wbrew barwnymopowieściom o rewanżach, zemstach i ostentacyjnej obojętnościw takich sytuacjach zwykle jednak górę bierze zwykła ludzka przyzwoitość, bez względu na to, kto kogo i dla kogo rzucił.

Jakzresztą obojętnie przyjąć do wiadomości, żebyły mąż leżyw szpitalu w ciężkim stanie?

Tylko mistrzynie konserwowania ołtarza własnych krzywdi urazsą do tego zdolne, alechyba też nie wszystkie.

Marianna w każdym razie byłamocno wystraszona izupełniezdezorientowana.

Na razie nie odzyskał przytomności.

Ajeśli nieodzyska?

Przecież nie powiedzą jej przez telefon, jakinaprawdę jest jego stan?

A jeśli Piotr umrze?

Tak..

Była już pewna, że potrzebuje wsparcia.

Że potrzebuje Michała.

237.

W ciągu następnych piętnastu minut Marianna doprowadziła się do stanu przynajmniej pozornej używalności, a Kaprys odbył najkrótszy spacer poranny w swoim życiu.

Przez cały czas niemal nie odrywała komórki od ucha.

W końcu udałojej się obudzić Michała i Igora, bo Irena wyłączyła komórkę.

Michał pobił rekord szybkości, przejeżdżając dzielącąich odległość.

W milczeniujechalipustymi jeszcze o tej porze ulicami.

Wpołowie tunelu pod Wisłostradą wziął ją tylko za rękę,ale szybko musiał puścić, żeby zmienić bieg.

Igor podjechał na szpitalny parking niemal równocześnie z nimi, w swetrzewciągniętym na górę od piżamy.

Irenatrzymałago za rękę, jakby była przyklejona.

Też milczeli, bonie byłona razie o czym dyskutować.

Jakimś cudem udało im się znaleźćw miaręprostą drogę naurazówkę.

W każdym razie pytali tylko trzy razy i tylkodwa razy się pomylili.

- Łącka -rzuciła Marianna odprogupielęgniarce dyżurnej.

-Proszęza mną - poderwałasię tamta.

- Musimyprzejść na oddział pooperacyjny.

Podreptali pospiesznie, trochę potykając się w jadowiciezielonych plastikowych ochraniaczach.

Pod drzwiami oddziału stała już drobna zapłakana kobieta.

Musiała tu przylecieć odrzutowcem, pomyślała Marianna ze współczuciem, które trochę ją zaskoczyło.

- Mówiłam pani, tylko najbliższa rodzina - rzuciła pielęgniarka w stronę kobiety z jakąś niezrozumiałą satysfakcją.

- Proszę, lekarz jużwie, że państwo dotarliście.

-Otworzyła drzwiMariannie ijej orszakowi.

- Ja poczekam tutaj - mruknął Michał.

Igor bez słowastanąłprzy nim.

- Chwileczkę.

- Marianna cofnęła się od drzwi, ruszającw stronęstojącej nieruchomo przy okniedziewczyny.

Trzęs

238

ła się z nerwów w tej swojej zbytobszernej koszuli.

Tej samej koszuli, którą Marianna rozpoznałaby w niebie iw piekle.

Ostatecznie prała ją kilkadziesiąt razy, I nadaluważała,żeten duży geometryczny wzór jest wyjątkowo nieodpowiedni dla kogoś tak drobnego.

- Mamo, Renata nie.

- Irena chwyciła ją za rękę.

-Tylkorodzina.

- Irenko!

- Igor pokręcił głową.

Marianna delikatnym ruchem odsunęłarękę córki.

- Dziecko, zastanówsię.

Mam się zachowywać jak paniSędek?

I nie przyglądając się już czerwieniejącej z wolna Ireniei blednącemu Igorowi, podeszła dookna.

-Marianna Łącka - podała rękę dziewczynie.

- Chodźmy.

Dziewczyna mruknęła niezrozumiale coś, co zapewnebyło imieniem lub nazwiskiem,i podążyła za nią.

Michałmrugnął tylko porozumiewawczo do Marianny, gdymijałago przydrzwiach.

Przynajmniej się uśmiechnęła.

- To jakiś obłęd - odezwał się Igor po chwili.

- Co toznaczy "tylko rodzina"?

- Miejmy nadzieję, żetylko fanaberia przełożonej.

- Michał uśmiechnął się krzywo.

-Może mąż ją rzuciłdla młodszej albo, nie wiem, mści się za problemy córki.

- Stary, ale tu się niema co śmiać.

- Igor przejąłsię nie nażarty.

-Wyobraź sobie: na tydzień przed uprawomocnieniemkrwawo wywalczonegorozwodu dostajesz wryja w ciemnej ulicy i wpadaszw śpiączkę.

Ty leżysz podłączony do sztucznegopłuca, a oni dzwonią do ukochanej żony, czy już odłączać.

Nobo przecież tylko najbliższa rodzina może podjąć taką decyzję.

- Horror - przyznał Michał.

- Ale jaki prorodzinny.

Pokwadransie obaj zaczęli się rozglądaćza jakimiśkrzesłami.

Nadaremnie.

Na szczęście odezwał siębrzęczyk

239.

drzwi oddziału pooperacyjnego i obie panie Łąckie, jednablada, druga spłakana, wyszły do oczekujących niecierpliwie, chociaż nieuprawnionych do oczekiwania z punktu widzenia szpitalnych przepisów, facetów.

- Przed chwiląodzyskał przytomność -powiedziała Marianna sztucznie raźnym głosem.

- Jestpo operacji.

Złamana miednica i podudzie.

Michał aż syknął.

- Ale co się stało?

-Musiał zasnąć za kierownicą.

Wtadował się na metalową barierkę.

Z taką szybkością, że i tak cud.

- Barierka się przynajmniej ugięła.

Drzewo byniedrgnęło.

- odezwał się niespodziewanie Igor i chyba natychmiast pożałował,bo Irena rozpłakałasięna nowo.

- Zostajemy tuczy jedziemy do domu?

- zapytał Michał.

- Jedziemy- westchnęła Marianna.

- Doprowadzimy sięnieco do porządku i kołodrugiej Irena zmieni Renatę.

Nie ma sensu, żebyśmy tuteraz wszystkie sterczały.

Pewnieprzydałyby sięjakieś kapcie i w ogóle.

Przerwała, bo zważywszy na skomplikowane złamaniemiednicy i podudzia, kapcie były ostatniąrzeczą, jakiejPiotr Łącki mógł potrzebować.

- A nie będą już robić trudności tej dziewczynie?

- zapytał Igor.

- Renacie?

Niech tylko spróbują.

Następnym razem niebędę się jużopanowywać, tylko od razukopnę - rzuciła Marianna, smarkając bojowo w chusteczkę.

- I dobrze.

Byle w czułe miejsce - pokiwał głową Michałi ruszyli w poszukiwaniu wyjścia, co jak wiadomo, wcaleniejest takie proste.

Późnym wieczorem Renatazawiadomiła, że jeśli nic sięniezmieni, to Piotr w ciągu doby, góra dwóch opuści od240

dział pooperacyjny.

Nie dała się namówić na to, by zastąpiła jąktóraś z pań Łąckich,i zdecydowała,że spędzi nocw szpitalu.

Marianna wahała się przez chwilę, ale w końcu nie zadzwoniła do Ireny śpiącej u Igora.

Ograniczyła się dowystania SMS-a, słusznie zakładając, że córka oddzwoni, gdy tylko go odbierze.

Po raz pierwszy od rana odetchnęłaz ulgą.

Odetchnęła,alenagromadzone od rananapięcienawet nie drgnęło.

Więcej, Marianna poczuła całkiem świeży przypływ irytacjii rozdrażnienia.

Oczywiście, cieszyła się, że stan Piotra sięnie pogorszył.

Cieszyła się też, żejego młoda partnerkastanęłana wysokości zadania w tej trudnej sytuacji.

Renata umiałabez słowa przejść do porządku dziennegonad zachowaniem pielęgniarki.

Bez krygowania się, minoderiii udawania przyjęła pomocMarianny, a potem otwarcie powiedziała jej, że sama sobieporadzi.

No tak, mimowszystko nerwy jakpostronki.

Wszystkoświetnie, alekto wie, co będzie jutro, pojutrze,za tydzień.

Wielka mi rzecz spędzićjednąnocw szpitalu.

Kompotyi trzymanie za rączkę to pestka, ale codalej?

Jakdługo Piotr będzie wymagał opieki, w szpitalu i po wyjściu?

Co z rehabilitacją?

Ajeśli Renata uzna, że sytuacja ją przerasta, i umyjebiałe rączki?

Była to myśl wredna, ale sytuacjanie aż tak znowu nieprawdopodobna.

- Michał, a jeśli onasię wypnie na Piotrka, bo będziewymagał stałej opieki albo zostanie inwalidą?

- nie wytrzymałaMarianna.

-Jeśli uzna, że na to się nie umawiała?

- To będzie miałfacet problem - odpowiedział Michał,nie przerywającoględzin programu telewizyjnego w gazecie.

Marianna spojrzała naniego, jakby był z innej planety,ale nie zauważył tego, pogrążony w zaawansowanych studiach porównawczych.

241.

- Ty chyba też - mruknęła.

-Ja?- uśmiechnąłsię Michał, składając gazetę.

- Dlaczego ja?

- Bo jeśli będę musiała zainstalować Piotrka w dużympokoju razem ze szpitalnym łóżkiem, to będziesz go mijałza każdym razem, kiedy zechcesz przejść do kuchni - wypaliła Marianna zaczepnie.

Otak, właśnie teraz najbardziej potrzebowałafantazjowania na temat otchłani własnej ewentualnej i hipotetycznej szlachetności.

Zwłaszcza żetowarzyszyła temu chęć natychmiastowego dokopania temu, kto był najbliżej.

Ale Michałnie dał się sprowokować.

Przyjrzał się uważnie jej zmęczonej twarzy i cieniom pod oczami.

Darował sobiezarówno złośliwą replikę, jaki pytania zasadnicze.

Pogłaskał policzek Marianny.

- Jakoś sobie poradzimy - powiedział poprostu, przyciągając ją do siebie.

Jak wiadomo,był prymitywny, dlategowiedział doskonale, co zrobić, by Marianna wreszcie odpoczęłaod wydarzeń dnia, a przede wszystkim od siebie samej.

Pół godziny później, może niekoniecznie wypoczęta, alezpewnością odprężona, Marianna zaproponowała kolejnątego wieczoru kolację.

Michał zgodził się w ciemno, więc nawidok talerzakanapek z żółtym serem mógł jęknąćjedyniew duchu.

- Wyjdźza mnie - zaproponował, wsuwając się do łóżkaz dwomakubkamizielonej herbaty.

Widać jest w kanapkachz seremJakaś siła.

- Słucham?

- Mariannaodłożyła na wpół ugryzioną kanapkę.

- Wyjdź za mnie, boinaczej cię nie wpuszczą do szpitala, jak się pośliznę na skórce od banana - wyjaśnił Michał,po raz tysięczny upewniając się, że Marianna nie ma łaskotek ani pod kolanami, ani na stopach.

242

- Możnato załatwić kartką w portfelu.

Mam już jedną.

Z informacją, że noszę szkła kontaktowe.

To jedyny powód?

- Będziemysię razem rozliczać z podatków - kusiłMichał.

-Nadzwyczaj romantyczne - Marianna usiadłana łóżkuw pozie bojowej - ale to tylko doczasu, aż sejm nie skasujetego przepisu.

Nie wiesz,w jakim kraju żyjesz?

- Noale zawsze będziesz mogła liczyć na spadek po mojej śmierci.

-Coraz lepiej.

- Marianna odgryzła kęs kanapki i wzniosła oczy do nieba, a raczejdo sufitu, ale w półmrokunie zrobiło to na Michale należytegowrażenia, więc po chwili dodała trochę ironicznie, atrochę smutno:- Za mąż wychodzisię z miłości, a nie dla podatków.

- A ja i bez ślubu jestem z tobąz miłości -zauważyłMichał.

- Alenie pozwoliliby mi odłączyćcię od sztucznegopłuca, nawet żebym nie wiemjak przysięgał, żecię kocham.

- Zaraz, mam wyjść zaciebie, żebyś mógłmnie odłączyćod sztucznego płuca?

- przerwałamu oburzona Marianna.

- Masz wyjść za mnie, bo cię kocham.

-Michał.

- szepnęła Marianna trochę niewyraźnie, jakto przy przeżuwaniu.

Ależ Marianno, musisz wykrztusić coś więcej!

Michałjuż razprzeżyłtę przerażającąciszę, która miała wystarczyćza całą odpowiedź.

Nie możesz wiedzieć, co ona dla niegooznacza.

Z całą pewnością niechcesz,żebyw środku nocywyszedł ztwego łóżka iżycia, zostawiając ci na pocieszenieniedojedzoną kanapkę z żółtym serem.

Każda miłość to test podwójnie ślepy, w którym nie tylko nie wiadomo, ktodostaje lek,a kto placebo, ale nie wiadomonawet, ktojest pacjentem, aktolekarzem.

Nigdy nie

243.

wiadomo, co komu wyjdzie na zdrowie, a co stanie kościąw gardle.

Jeśli się zgodzisz, z całąpewnościąnie raz i niedwa pożałujesz tego.

Ale teraz, póki jeszcze zajmuje was coświęcej niż podagra i walka ze sklerozą, zgódź się.

Najpierw przełknij, potem zgódź się.

Później zobaczysz, co z tym zrobisz.

Koniec.

---