Stanisław Leszczyński (ur. 1677, zm. 1766), syn magnata wielkopolskiego Rafała Leszczyńskiego, król polski w latach 1704 - 09 i 1733 - 36. Należał do wielkopolskiej opozycji wobec Augusta II, co zwróciło na niego uwagę króla Szwecji Karola XII, zwycięscy w pierwszej fazie wojny północnej. Wybrany na króla podczas elekcji zorganizowanej w 1704 r., której towarzyszyły wojska szwedzkie, całkowicie zależny był od swego protektora. Podpisał traktat przyjaźni ze Szwecją, będący raczej aktem zależności, a rola jego jako władcy była niewiele znacząca. Skończyła się zresztą w chwili klęski Karola XII pod Połtawą. Zmuszony wtedy opuścić kraj, przebywał najpierw w Turcji, później w Nadrenii i Alzacji, utrzymywany przez Karola XII i jego następców. Po raz drugi osadzony na tronie w 1733 r., po śmierci Augusta II, tym razem przez swego zięcia, króla Francji Ludwika XV, również nie utrzymał się długo. W 1734 r. wojska rosyjskie i saskie popierające Augusta III Sasa pokonały jego polskich zwolenników i nielicznych francuskich sprzymierzeńców. Musiał znów opuścić kraj, tym razem na zawsze, a w 1736 r. ostatecznie zrzekł się tronu polskiego.

---