By BonyNight

Ala & Klaudia

Spis tresci:

Prolog … strona 2

Rozdział 1 … strona 3

Rozdział 2 … strona 9

Prolog

Wiatr uderzający w twarz, gałęzie raniące skórę, deszcz który moczy. Biegłam… To był najlepszy sposób by wyrazić moje emocje.

Żal... smutek, rozpacz? Tak, zamykałam się w tym świecie od 119 lat. Niektórzy po prostu otworzą oczy i nie oglądają się wstecz, ale to nie ja. Na zewnątrz jestem twardą, niezniszczalną, samowystarczalną Bellą Swan, lecz w środku jestem krucha jak listek na wietrze i dlatego kocham ten pęd. Łzy cisnące się do oczu jakby chciały wydostać się na powierzchnię, lecz dziś nie pozwolę na to - od dziś jestem inna Bellą, Bellą która już nigdy nie odwróci się wstecz, która zapomni o wszystkim co bolesne. Nowa ja jest mocniejsza. I taka pozostanie.

Teraz zrobię to, co zrobić muszę, co jest mi niezbędne do życia… krew!

Już z daleka wyczuwam jelenie. Ruszam za nimi w pościg jak kot, jak lew… jak … wampir.

Dziś długo bawię się ze swoja ofiarą… Pocieram kłami jej szyje, a w miejscu tętnicy lekko przyciskam. Zwierze wierzga nogami, rzuca się. Moje ubranie jest już w strzępach, ale to nie czas by o tym myśleć. Niech cierpi tak jak ja cierpiałam… Gdy w końcu zanurzam kły w cieplutkiej szyjce i robie pierwszy łyk tego wartościowego napoju, moje ciało robi się cieplejsze, a ja silna. Słyszę ostatni oddech zwierzęcia, ostatnie uderzenie jego serca… Tak tęsknego uderzenia… I Ten krzyk by utrzymać się przy życiu ciągle dźwięczy mi w uszach.

Po skończonym posiłku biegnę razem z wiatrem jakbyśmy współgrali ze sobą.. Biegnę do mojego miejsca na ziemi. Biegnę nad mój strumyk. Siadam zawszę na pniu porośniętym mchem i myślę jak wykonać moje kolejne zadanie…

Nasuwają się pytania czy to jest moje powołanie? Czy dlatego zostałam tym stworzeniem by być tą złą? Na te pytania nigdy nie znajdę odpowiedzi, ale mój strumyk nadal będzie płynąć….

ROZDZIAŁ 1

Bella

Poranek był dziwnie mroczny.

Mgła unosiła się delikatnie nad ziemia, co sprawiało, że wszystko wydawało się jeszcze bardziej złowieszcze.

Miałam przeczucie, że dzisiejszy dzień zapamiętam na długo. Nie miałam pojęcia dlaczego. Po prostu tak czułam.

Czego ja się bałam? Jestem przecież wampirem. To mnie powinni się wszyscy bać. Jednak i tak coś nie dawało mi spokoju.

Przestań! Masz dzisiaj kolejne zlecenie do wykonania. Wszystko będzie ok.! - powiedziałam sama sobie w myślach.

Ostatni raz przejrzałam się w lustrze. Moje gęste, ciemne włosy i złote oczy odbijały się od śnieżno białej skóry.

Poprawiłam szminkę na ustach i wyszłam w deszcz. Krople spływały po mojej twarzy.

Teraz myślałam tylko o tym co muszę zrobić. A muszę zakończyć kolejny żywot. Kolejny raz mam zabić. Przeszłam przez tłum ludzi próbując nie zwracać na siebie uwagi. Moim celem było mieszkanie oddalone o dwie przecznice. Z tego co wiedziałam Oliver - wampir, którego miałam dzisiaj zabić - był sam. Zawsze starałam się unikać walki z kilkoma przeciwnikami. Bo to utrudniało tylko moje zadanie.

Po chwili byłam na miejscu.

Miałam przed sobą zwykły mały domek. Był trochę zaniedbany. Wokół rosły jakiś krzewy i pełno chwastów. Poczekałam chwilę przed podejściem bliżej. Na szczęście wyczuwałam tylko jednego przedstawiciela mojej rasy. Walka gdy jest ich więcej jest bardziej ryzykowna.

Zadzwoniłam do drzwi. Po sekundzie były już otwarte.

W wejściu zobaczyłam mój cel. Wyglądał na czterdziestkę. W rzeczywistości miał pewnie wiele więcej. Jego blond włosy bardzo się odróżniały od wyraźnych rys twarzy. Jako, że był wampirem nie mógł być brzydki, ale na mnie nie robił wrażenia. Wyglądał przyzwoicie.

Mógł podobać się kobietom, zwłaszcza ludzkim. Ubrany był zwyczajnie. Prosta koszula i dżinsy.

- Dzień dobry.

- Dla Ciebie nie jest wcale taki dobry - odpowiedziałam i rzuciłam się na swoją ofiarę.

Nigdy nie używałam swojego daru jeśli wiedziałam, że mój przeciwnik żadnego nie posiada. Uważałam, że miałabym wtedy za dużą przewagę, a lubiłam się trochę pomęczyć z ofiarą.

Jednak on miał naprawdę dobry refleks, nawet jak na wampira. Zablokował mój cios i rzucił mną o ścianę. Szybko wstałam i wyciągnęłam nóż. Okazało się że mój przeciwnik też jest uzbrojony. Czyżby się spodziewał, że ktoś będzie próbował go zabić? Jego nóż lekko zalśnił w świetle.

Rzuciłam się na niego. Szybko, nie dając mu szansy na unik. Przewróciłam go na ziemie i próbowałam unieruchomić go, a potem wbić nóż w jego serce. Nagle poczułam silny ból w prawym ramieniu. To Oliver wbił mi w nie nóż. Zrzucił mnie z siebie. Zaatakowałam kolejny raz. Tym razem jeszcze bardziej zdecydowanie.

Po małej szamotaninie udało mi się wbić nóż w jego serce, ale nie zdążyłam go przekręcić bo coś odepchnęło mnie od niego.

Okazało się, że nie coś tylko ktoś.

Teraz miałam już dwóch przeciwników. Jeden co prawda był unieruchomiony, ale ja byłam ranna. Ten drugi rzucił się na mnie. Wywinęłam mu się. „Tańczyliśmy” wokół siebie. Szukaliśmy słabych punktów, nie atakowaliśmy. Nikt nie chciał popełnić błędu. Postanowiłam zaryzykować. Niestety on był szybszy i znowu dostałam w prawe ramię. Odskoczyłam od niego, ale tym razem to on zaczął atakować. Złapał mnie, rzucił na podłogę i usiadł na mnie okrakiem. Najgorsze, że miał w dłoni nóż.

- Szkoda mi ciebie zabijać, bo jesteś bardzo śliczna. No, ale cóż. Żegnaj ślicznotko. - to krótkie przemówienie było jego błędem.

Z całej siły odepchnęłam go od siebie i teraz to ja siedziałam na nim. Nie przedłużałam już. Wbiłam w niego nóż i przekręciłam. To samo zrobiłam z nożem w sercu Olivera.

Moje ramię już zaczynało się goić. Bolało jako cholera. Poszłam do łazienki i doprowadziłam się do jako takiego porządku. Moje włosy i tak były w kompletnym nieładzie i wyglądały okropnie. Udało mi się tylko zmyć ślady krwi.

W czasie mojej walki przestało padać, ale niebo wciąż było zachmurzone.

Wyszłam.

Sama nie wiedziałam gdzie mam iść. Na pewno nie chciałam wrócić do domu. Szłam po prostu przed siebie.

Nagle ktoś zaczął mnie zatrzymywać. Poczułam czyjeś pocałunki.

- Proszę ugryź mnie! - Jakaś kobieta złapała mnie za ręce i zaczęła mnie prosić.

- Nie rozumiem o co pani chodzi. - kolejny raz mnie pocałowała. Może myślała, że mnie tym podnieci czy coś. W każdym razie jej nie wyszło.

- Już nie udawaj. Też chce być taka jak ty. Ugryź mnie!

- Chyba pani odbiło. Nie wiem o co chodzi. Spieszę się. Żegnam - tym razem odpowiedziałam jej już nieco groźniejszym tonem i odeszłam. Nie patrzyłam za siebie chociaż słyszałam, że jeszcze do mnie woła.

Jak to możliwe? Czy ludzie o nas wiedzą? Nie, na pewno nie. Przecież wszyscy bardzo uważamy, ukrywamy się. Jeśliby wiedzieli to próbowaliby nas wytępić prawda? A przecież nikt nie próbuję. Nikt nas nie szuka. To pewnie była jakaś wariatka albo narkomanka. Może po prostu naczytała się za dużo bzdurnych książek i teraz w każdym widzi wampira. Tak, na pewno tak. Ludzie nigdy nie uwierzą, że wampiry istnieją. Mimo to, że przecież żyjemy wokół nich. Ale tak jest lepiej. Nie wiadomo co by się stało gdyby się dowiedzieli.

Nie myśl już o tym. To zwykła głupota - skarciłam się w myślach.

Chwilę później zmieniłam tor moich myśli.

Zastanawiałam się na swoim życiem.

Niosłam śmierć.

Bo właśnie tak wyglądała moja egzystencja. Byłam płatnym mordercą, a dzisiaj o mało sama nie zginęłam. Jak zwykle doszłam do mojego kochanego strumyka. Usiadłam nad brzegiem.

Słyszałam serca zwierząt w lesie i zaczynałam wspominać jak to było gdy moje własne jeszcze biło.

Byłam wtedy taka szczęśliwa. Nie miałam problemów. Wzorowa uczennica. Wspaniali rodzice. Moja mama była śliczna i zgrabna. Miała piękne długie, ciemne włosy i zielone oczy. Wiedziałam, że podobała się facetom, ale ona bezgranicznie kochała mojego ojca. Zresztą on był również bardzo przystojny. Gdy byłam człowiekiem miałam po nim niebieskie oczy. Byli najbardziej zgodnym małżeństwem jakie znałam. Ja i moja siostra byliśmy dla nich najważniejsze. Moja siostra. Młodsza siostrzyczka. Była strasznie podobna do mamy. Ile razy jej dokuczałam. Ile razy ona skarżyła na mnie. Lubiła mnie naśladować. Wtedy trochę mnie to śmieszyło, a nawet czasami denerwowało. Mimo wszystko uwielbiałam się z nią bawić, a później rozmawiać o tym co nam się przydarzyło.

Oddałabym wszystko, żeby znowu z nimi być. Żeby przeżyć z nimi swoje całe ludzkie życie. Płakać i śmiać się przy nich. Ile razy byłam na nich zła, kłóciłam się, mówiłam że ich nienawidzę. A przecież ja ich kochałam najmocniej na świecie. Byli dla mnie wszystkim, a teraz nie mam już niczego.

Pamiętam wspólne kolacje. Pamiętam wszystko chodź nigdy tego nie wspominałam. Bałam się bólu. Pamiętam, że kiedyś sama chciałam stworzyć taką rodzinę.

Krwawe łzy zaczęły spływać po moim policzku. Po raz pierwszy pozwoliłam sobie na chwile słabości. Ten jedyny raz znów wróciłam do tego co było dawno.

A teraz?

Teraz to już nie ma sensu.

Ja po prostu nie jestem w stanie być z kimś. Ja jestem śmiercią. Uśmierciłam chyba też swoje uczucia.

No bo jak to możliwe, że przez tyle lat ani razu nie poczułam wyrzutów sumienia? Jak to możliwe, że nigdy nie zastanawiałam się nad tym?

To proste. Stałam się potworem. I nawet nie chodzi o to, że jestem wampirem. Ja jestem potworem tam w środku.

Jeszcze gorszy niż w tych bajkach które opowiadał mi tata na dobranoc. I przede wszystkim nie ma żadnego księcia, który mnie uratuje.

Muszę z tym skończyć. To był ostatni raz, ostatnie moje zlecenie. Już nigdy nie będę zabijać dla pieniędzy. Nigdy. - postanawiam i mam nadzieję, że dotrzymam słowa.

Nie pozostaje mi nic innego jak pożegnać się z tym miejscem i zacząć wszystko od nowa. Może teraz pójdzie mi lepiej.

- Żegnaj mój kochany strumyku. Mój przyjacielu. Mam nadzieję, że teraz wszystko się zmieni.

Kolejna łza spłynęła po moim policzku.

Poszłam dalej. Nie chciałam patrzeć już na ten strumyk. Chciałam być gdzieś indziej. Zaczęłam biec. Zawsze bardzo uwielbiałam biegać. To była dla mnie najlepsza strona bycia wampirem. W czasie biegu naprawdę czułam się wolna.

Kolejne wspomnienie. Dzieciństwo. Bawiłam się z siostrą w berka. Mama i tata przyłączyli się do nas. Bawiliśmy się tak bardzo długo. Pamiętam jak tata gonił mamę. Złapał ją i objął, a ona uśmiechnęła się i spojrzała w jego oczy z ogromną miłością. Śmialiśmy się całe popołudnie. Często wracałam do tego dnia gdy jeszcze byłam człowiekiem. A przecież tyle razy razem się bawiliśmy, tyle czasu spędzaliśmy razem. Jednak ten dzień był wyjątkowy i sama nie potrafię określić dlaczego.

Po chwili przed oczami miałam już kolejny obraz.

Przygotowywałam się na bal. Na mój pierwszy. Moje siostra narzekała, że tez by chciała iść. Mama pomagała mi się przygotować. Razem z nimi wybierałam sukienkę. Nie mogłam doczekać się przyjęcia. Gdy pokazałam się tacie był zachwycony. Widziałam, że bardzo mu się podobało jak wyglądam. A ja byłam w siódmym niebie. Pożegnałam się z wszystkimi i wyszłam. Jeszcze w drzwiach ucałowałam siostrzyczkę.

Ale jak wrócić do tamtych dni? Jak znowu być szczęśliwą? Jak stworzyć rodzinę?

Nie udało mi się to gdy byłam człowiekiem. Nie zdążyłam. Więc jak mam to zrobić teraz, kiedy nikomu nie ufam? Kiedy nie mam żadnych uczuć? Kiedy nie mam duszy?

Poczułam ból i to nie w moim prawy ramieniu tylko tam gdzie powinno być moje serce. Jeśli w ogóle je miałam. Nie byłam tego pewna.

Dobiegłam sama nie wiem gdzie. Nie zwracałam na to uwagi. Znalazłam polanę i położyłam się. Zamknęłam oczy i nie myślałam o niczym.

Po chwili usiadłam i rozejrzałam się.

Wokół mnie było pełno zieleni. Symetryczna polanka. Wyglądała jak z widokówki. Była idealna. Słońce przebijało się przez chmury. Pełno kolorowych kwiatów i różnych owadów. Tętniła życiem. Drzewa wokół sprawiały, że była intymna, skryta. Doskonała do rozmyślań. Tutaj nic nie mogło zachwiać spokoju. Wydawała się stworzona dla mnie. Jakby ją sobie wymarzyła. Jak to możliwe, że ja byłam w takim pięknym miejscu. Znów słyszałam serca zwierząt wokół. To dla mnie bardzo dobre miejsce, żeby się pożywić, ale teraz nie miałam na to ochoty.

Teraz chciałam czuć się znowu człowiekiem. Tak bardzo chciałabym być tutaj z rodzicami i siostrą…

Od autorek:

Przepraszamy bardzo za taki długi czas oczekiwania, ale miałyśmy małe problemy.

Od tego chap'u będziemy informować tylko tych, którzy zostawią nam komentarz pod plikiem.

Pozdrawiamy

Ala & Klaudia

ROZDZIAŁ 2

Bella

Czując palący głód w gardle podniosłam się ciągle kręcąc głową na wspomnienie myśli krążących po niej.. Ehhh… Gdyby świat był inny, piękniejszy.. Lepszy..

Nie czekałam dłużej i nie zawracałam sobie głowy `błahostkami`

Taa gdyby to były tylko błahostki!

Zamknij się! Cicho warknęłam na siebie i ruszyłam pędem kierując się instynktem. Wyczuwałam w powietrzu kilka dorodnych pum hmm i ten ich zapach. Nie trzeba było długo biec bo za kilkoma drzewami dostrzegłam je. Pożerały swoją ofiarę, a resztki chowały za częściami roślin..

Teraz to wy moje miłe zostaniecie moim pożywieniem i uwierzcie nie będę was chować `na później'.

Zaczaiłam się na skraju lasu i patrzyłam na nie.

Walczą o przetrwanie tak jak wampiry, tak jak ja. - myślałam zachodząc w głowę skąd tu się wzięły pumy? Przecież one najczęściej występują w Ameryce. Przyleciały tu helikopterem czy jak?

Oh Bello.. Bello.. - Musiałam skarcić się w myślach bo co ja wyprawiałam?

Użalałam się nad pumami które i tak będą moim pożywieniem.

Dosyć tego! Wysunęłam się z linii drzew wchodząc na skraj polanki.

Wyczuły mnie od razu. Wszystko działo się tak szybko, a chciałam to jeszcze przedłużyć zrobić coś, by poprawić sobie humor - zabawić się.

Rzuciłam się w pościg za największą i najsilniejszą za razem pumą.

Jej dałam uciekać, lecz innym - nie.

Użyłam `mojego' daru by zatrzymać te zwierzęta. Stały jak skamieniałe ..

Zawsze mnie bawiły te rozbiegane oczy, bijące szybciej serca które pompowały od razu więcej cieplutkiej krwi…

Ah! Tak krew! Przez te moje zasrane myślenie mój obiadek mi ucieka!

Agrr… - zgrzytnęłam zębami i ruszyłam w pogoń.

Lotem błyskawicy dopędziłam ją no i nie bawiąc się w kotka i myszkę zatopiłam kły w pulsującej życiem tętnicy..

Kilka łyków i czułam jak puma zaczyna słabiej drapać moją skórę, która i tak w mgnieniu oka się regenerowała.

Ostatni oddech ostatnie uderzenie serca i wiotkie ciało zwierzęcia leżało u moich stóp.

Koniec zabawy ryknęłam i ruszyłam do skamieniałych zwierząt.

Gdy zatapiałam kły w trzeciej już szyjce z kolei - zobaczyłam ich….

Zdążyłam jedynie przywrócić do życia zastygłe ciała zwierząt które od razu w popłochu uciekły.

Moja trzecia ofiara na ten widok wymknęła mi się z pazurów i z impetem uderzyła o ziemie rozpryskując wszędzie krew która zabrudziła cała moją twarz i co najważniejsze…. Zasłoniła mi widok na nich….

Edward

Gdy moja szalona rodzinka poszła na wycieczkę. Taak wycieczkę. Oni zawsze chodzą co dwa - trzy dni na wycieczki. No oczywiście nie wszyscy na raz. Wymieniają się He He…

Czemu ja z nimi nie chodzę?

Kiedyś poszliśmy wszyscy… To było jakieś 2 lata temu gdy miałem 16 lat.. Wyprowadzili mnie do jakiegoś lasu. Szliśmy przez 3 godziny w jedną stronę i z powrotem jeszcze dłuższą trasą wracaliśmy.. Byłem wykończony padnięty i nie czułem po prostu nóg! A najdziwniejsze jest to, że co jakieś pół godziny znikała gdzieś jedna osoba pod pretekstem `jestem zmęczona muszę usiąść' Taaa… A mi to nawet na minutę nie kazali odpocząć..

Ale tak to już jest z tą moją rodzinką. Przyzwyczaiłem się że są szaleni i nieobliczalni :).. - Oczywiście w dobrym znaczeniu!!

Wyłączyłem mojego najnowszego laptopa - Z tym nigdy nie było problemu..

I poszedłem do kuchni po zimną colę.

Cola.. Mój ulubiony napój… Mój i mojego brata - Emma..

Ten to może jej tyle wypić i nic! Nie czuje się pełny jak beczka, normalnie zero reakcji..

Wróciłem do salonu i usiadłem na kanapie. Nie wiedząc kiedy znów napłynęły do mnie te myśli. Odpycham je codziennie. Powoli już blakną. Ale ciągle mam uczucie jakby to było dziś. Tamten dzień był taki odległy… A tak bliski….

3 Lata temu

Miałem sen.

Śnił mi się mój dziadek. Jak zwykle mówiąc tym swoim donośnym, przyprawiającym o dreszcze głosem.

Bałem się , zawsze się bałem…

Jego wzrok jakby świdrował mnie na wskroś, przebijał i wbijał się głęboko całkowicie pozbawiając mnie tchu.

Ubrany był jak zwykle w swoją koszule w ciemną kratę i długi płaszcz w kolorze zgniłej zieleni i w jeansy. A nogi… Boże! Nogi miał zadrapane, posiniaczone, a palce… fuuj! .. zmiażdżone! Szybko odwróciłem wzrok czując jak żółć podchodzi mi do gardła.

Gdy się już pozbierałem on lekko skinął na mnie głową, szorstko pociągając nosem.

Podszedłem bliżej ciągnąc butami. Po moim ciele przeszły ogromne dreszcze. Teraz to już wiem że to były dreszcze spowodowane jego zimnym ciałem…

-Taaaak… On był trupem!!

Odezwał się pierwszy mówiąc z lekkim francuskim akcentem:

- Edwardzie Twoja babka Cię pozdrawia - powiedział zaciskając dłonie w pięści tak, że paznokcie wbiły mu się w skórę i poczułem ten słodki zapach…. Zapach którego do tego czasu nie mogę zidentyfikować.

Był tak słodki, że nie mogłem powstrzymać ślinki, która napływała mi do ust.

Czułem podniecenie na całym ciele, krew zbierającą się w to jedne intymne miejsce - to już nabrzmiałe miejsce. I wtedy usłyszałem:

-A jednak! Nie! Mój drogi wnuk! Boże powiedz że to nie prawda!

-Zaraz, zaraz! - wykrzyczałem mu w twarz dziwiąc się swoim ostrym tonem.

- O czym ty mówisz dziadku? - dodałem i spojrzałem mu ostro w twarz ciesząc się że mi się to udało.

Po jego minie wywnioskowałem że on nic nie powiedział, był zdziwiony. Dugo wpatrywał się w moje oczy, aż po chwili jego tęczówki zrobiły się czerwone. To wtedy poczułem ten ból i mnóstwo myśli, które wwiercały się w moją czaszkę powodując ostre kłucie.

Obudziłem się z krzykiem na ustach. Byłem tak spocony, że marzyłem tylko o chłodnym prysznicu.

- Nic mi nie zepsuje humoru - powiedziałem gdy orzeźwiony wyszedłem spod kabiny.

Ten dzień był moim najgorszym dniem życia. Mieliśmy wybrać się do Phoenix.

Wybiegłem pierwszy z domu i zająłem miejsce w naszym samochodzie Audi S3 Quattro w kolorze srebrnym. Był on moim marzeniem. Po wielu namowach tata spełnił moje `życzenie'. Zajmował honorowe miejsce w naszym garażu… Był świetny.

Poklepałem moją młodsza siostrę- Sarah po głowie i dałem jej ulubionego misia. Miała 8 lat. Była ode mnie młodsza o 7, a kochałem ją jak głupi.

Ruszyliśmy w podróż. Wybieraliśmy się do ZOO w Phoenix. W radiu leciała piosenka Enda - Only if.

- Daleko jeszcze? - ciągle dopytywała się mała Sarah, którą próbowałem rozbawić bądź zaciekawić różnymi mijanymi wytworami natury.

Rodzice złapali się za ręce i wychylili się do siebie by dać sobie gorącego buziaka - nie miałem im tego za złe. Byli dobrymi rodzicami a małe czułości wcale mi nie przeszkadzały.

Nikt się nie spodziewał tego co się za chwilę wydarzyło…

Nie było żadnego znaku ostrzegawczego, żadnego snu, żadnego przeczucia….

Z nad przeciwka prosto na nas jechała rozpędzona ciężarówka. Nie mieliśmy szans na ucieczkę. Wszyscy krzyczeliśmy…

Do dziś mam uczucie że słyszę ten krzyk mojej siostrzyczki, mojej małej Sarah.

Jeszcze uczucie silnego wstrząsu… A potem tylko ciemność…

Miałem przebłyski świadomości.. Widziałem Sarah miała całą główkę zakrwawioną a po twarzy skapywała jej krew. Chciałem wyciągnąć do niej rękę ale nie mogłem się poruszyć. Widziałem jak otwarła oczka i jej usteczka ułożyły się w literkę E…

Chciała powiedzieć moje imię? Później lekko się uśmiechnęła i zamknęła oczka. - Niech odpoczywa - to było moja pierwsza myśl.

Znowu ciemność…

-Proszę wezwać karetkę ….

-Tak… Nie….

- Zderzenie z tirem. Samochód zmasakrowany. W środku cztery osoby.

-…….

-Najprawdopodobniej trzy osoby nie żyją, jedna - w ciężkim stanie

-…

-Tak, proszę o szybki przyjazd.

COOOO?? Co on kurwa powiedział??!!

Jakie kurwa trzy osoby nie żyją? Przecież moja mała siostrzyczka przed chwilą się do mnie uśmiechała!! Boże!! NIEEEE!!!

Moja…. Mała…. Sarah!!!!

Czemu mi to robisz!?

Chciałem umrzeć razem z nimi! Co ja wygaduje? Oni żyją!

Z mojej piersi wydarł się głuchy odgłos.

Dusiłem się! Do moich płuc docierało coraz mniej powietrza… Po twarzy leciało coraz więcej łez mieszanych z krwią..

Traciłem świadomość….

***

Wszędzie światło… Jasne światło…

Auuuć! Moje oczy!!! Co do cho….

Światło zgasło…. Tam było pięknie!

Aż chciało się zostać. Zobaczyłem mamę, tatę.. Sarah…

Zacząłem do nich krzyczeć i machać by poczekali na mnie. Ale oni tylko się odwrócili i pomachali do mnie. A następnie przeszli przez most…

Sarah zatrzymała się na schyłku mostu i lekko uśmiechnęła.

Usłyszałem głos:

- Nie przejmuj się mną… Będzie dobrze.. Pamiętaj o nas… Kochamy Cię!

Dlaczego ona mi mówi takie słowa? Przecież ja zaraz do nich pobiegnę i przekroczę ten cholerny most! A w ogóle dlaczego ja jestem tutaj a oni tam??!!!

Gdy szykowałem się by przekroczyć drogę łączącą mnie z rodziną w jednej chwili zniknął most… zniknęła nadzieja….

Przede mną stał nikt inny jak Albert Rimsza… Mój dziad.

Nie wiele myśląc chciałem go wyminąć… Ale za nim stał wielki cmentarz na sam widok ciarki przechodziły po plecach… Groby były zaniedbane, smród unosił się w wielkich chmurach przenosząc się do… no właśnie gdzie? Wszędzie była pustka. Jakby wielki meteor uderzył w ziemie cudem ocalając te ów cmentarzysko.

Zacząłem krzyczeć…

Krzyczeć z bezsilności z poczucia strachu, po prostu z żalu. Dlaczego ja?

-Przestań się mazgaić - doszły do mnie te słowa wypowiedziane z jego ust.

- Ty… Ty… -odezwałem się

-No co?! - Podbiegł do mnie zgrabnie podnosząc mnie z ziemi jakbym nic nie ważył. Moje nogi swobodnie zwisały nie dotykając już podłoża. Ale teraz to było obojętne. Jego ostre i brudne jak brzytwy paznokcie wbiły mi się w skórę. Powoli traciłem oddech..

Nie spodziewałem się jego dalszej reakcji. Puścił mnie i cofnął się o kilka kroków chowając za plecami palce zabrudzone krwią… Moją krwią.

- Edwardzie, to jeszcze nie Twój czas. Musisz żyć… Twoja godzina będzie odwlekać się w nieskończoność… Tak jak Twój żywot.

- Co Ty możesz wiedzieć - odburknąłem - kim w ogóle Ty jesteś? Duchem, zjawą? A może diabłem zwiastującym złe wieści??!

Nie odezwał się już ani słowem. Tylko podszedł do mnie malutkimi kroczkami wyciągając rękę w moją stronę. Ujął moje ramię, w którym poczułem nagły silny ból, który wycisnął łzy z moich już i tak zapuchniętych oczu…

Zapuchniętych oczu??

***

Obudził mnie ostry ból w moim ramieniu. Na granicy mojej świadomości majaczyły mi obrazy dziadka. Odepchnąłem je resztkami sił.

Podniosłem ostrożnie powieki czekając na ból z rażącego światła. Ale o dziwo… nie było żadnego światła..

Źródłem całego światła była mała lampka stojąca na stoliku przy którym stały dwa krzesła które jedno zajmowała brunetka o szpiczastych lekko postawionych włosach. Miała na sobie żółte `coś' i jasne jeansy. Uśmiechnęła się lekko pokazując rząd białych zębów.

Gdy zorientowała się że już nie śpię przybiegła do mnie lekko i pochyliła się tak że mogłem zobaczyć jej oczy… Oczy koloru młynnego miodu…

-Cześć- powiedziała radośnie.

-Piiii… - wychrypiałem dziwiąc się swoim głosem

- Ach tak.. - widziałem zmieszanie w jej oczach - Zapomniałam że pewnie jesteś spragniony.

Przyłożyła mi szklankę do ust a ja łapczywie pociągnąłem pierwszy łyk, który złagodził nieco piekący ból w gardle.

Po kilku chwilach przyszedł doktor.

- Jak się czuje nasz pacjent? - zapytał. - Nazywam się Carlisle Cullen a to jest moja córka Alice Cullen. Będę Twoim doktorem. Nie martw się możesz mi mówić wszystko co leży Ci na sercu- spojrzałem na jego mądrą twarz. Wyrażała współczucie.. i zlitowanie?

Nie!

Moja wyobraźnia płata figle.

*

Kilka następne dni pamiętam jak przez mgłę. Moja psychika mocno podupadła. Miewałem w nocy koszmary. Zwykle śnił mi się Albert i moja siostra..

Najczęściej odwiedzała mnie Alice. Nie wiem czemu, ale polubiłem tą małą chochlicę. Gdy widziałem w jej oczach, w sposobie poruszania się tą radość z życia, ten entuzjazm bijący od niech to aż chciało mi się żyć.

Nie raz próbowałem się zabić.

Podcinałem sobie żyły, wbijałem igły w całe ciało by czuć jeszcze większy ból od tego psychicznego i emocjonalnego.

Zawsze na czas przybywała ona. To tylko ona ratowała mnie przed śmiercią. Nie wiem jakim cudem jej się to udawało. I to ona była moją najlepszą przyjaciółką w czasie pobytu w szpitalu.

Traktowałem ją jak siostrę..

Pewnego dnia przyszedł do mnie doktor z pytaniem.

-Edwardzie, wiem że Ci jest trudno.. Straciłeś rodzinę..

- Ni… - przerwałem mu, nie chcąc tego słuchać.

Dosyć miałem użalania nad sobą. Przebyłem dziś poważną rozmowę z Alice dzięki której zrozumiałem że trzeba żyć. Trzeba się cieszyć z tego co się ma. Może to było moje przeznaczenie by nie umierać? Może tak po prostu miało być… A może los ma dla mnie inne plany?

- Proszę nie przerywaj mi, wysłuchaj co mam Ci do powiedzenia. - zakomunikował, a ja od tej pory kiwałem tylko potakując głową.

- … mam propozycje byś zamieszkał z nami. Wiem że pewnie nie będziesz chciał się nam narzucać, będziesz wymyślał też inne wymówki. Ale wiem, że nie masz bliższej rodziny, a my możemy stworzyć Ci ciepły dom pełen miłości i zrozumienia. Nie prosił bym Cię o to gdybym naprawdę tego nie chciał. I uwierz mi że to nie jest żadne litość.

Zatkało mnie, w pierwszej chwili chciałem odmówić. Zaprotestować że przecież mam dom, mam rodzinę. Ale prawda jest prawdą. Nie idzie cofnąć czasu. Nie idzie zmienić biegu wydarzeń…

Coś mi podpowiadało - zrób to!

-Tak - odparłem bez namysłu.

Co ja kurwa wygaduje??!!

- To świetnie - zaklaskał w dłonie doktor. - Jutro wychodzisz ze szpitala a do końca tygodnia załatwimy wszystko.

Noc….

Dzień…

Wyjazd….

Gdy przyszedł ten dzień nie kryłem lęku. Jak ja mogłem się na to zgodzić? Co ci ludzie o mnie pomyślą? Pewnie nikt tam mnie nie chce tylko za groźbą lekarza wszyscy będą do mnie sztucznie mili i pomocni. Będą wszystko robić tylko z współczucia i znienawidzenia, że pojawiłem się w ich życiu.

Usilnie próbowałem przeszukać głowę w poszukiwaniu kogoś znajomego, kogoś u kogo mógłbym się zatrzymać na kilka dni. Ale żaden pomysł nie wydawał się dobry..

Wkrótce odpuściłem…

Pojadę…

Nie możesz tego zrobić!

W moich myślach był zupełny chaos. Ale gdzie ja mam się podziać? Czy nie warto skorzystać z jego propozycji?!

Ty ich nie znasz!

To jedyny fakt nie znałem ich i nie wiedziałem co o mnie sądzą. Ale czy to się liczy na tym świecie? Czy tylko to jest warte?

Jeżeli będą dla mnie źli to znowu się zabiję ale, teraz nikt mi nie przeszkodzi! NIKT!

Więc czemu nie? Pojadę i zobaczę jak to będzie.

Po południu przyjechała po mnie Alice. Pomogła wyjść i wsiąść do swojego samochodu. A tutaj wielkie zdziwienie! Miała

Cudo, Boże.. cudne porsche 911 turbo!

- Denerwujesz się Ed? - zapytała podnieconym głosem.

Czy mnie słuch myli czy ona powiedziała Ed?!

- Trochę - odparłem szczerze no bo po co kłamać? Była ona mi na razie najbliższą osobą na której najbardziej mi zależało.

- Nie martw się - powiedziała i lekko cmoknęła mnie w policzek. A moje oczy zrobiły się wielkie jak spodki.

A co tam? Niech będzie. Oddałem jej buziaka w policzek na co ona tylko głośno się zaśmiała. Miałem obawy, że będę bać się jeździć samochodem czy coś. Ale czułem się tak jakby nic się nie stało. A może nic się nie stało to był tylko jakiś sen?!

Alice zjechała w jakąś polną dróżkę, a po chwili moim oczom ukazał się dom… WRÓĆ! … willa nie dom!

Wokół był pięknie utrzymany ogród. Dom był przestronny, a zarazem przyjazny. Jego wielkie okna oddawały prostotę budynku. Widać było, że ktoś utrzymuje to miejsce w porządku i kocha to co robi.

Alice zatrzymała samochód i szybko z niego wysiadła, a po chwili, która dla mnie trwała sekundy pomagała wysiąść mi z auta. Czyżbym tak zapatrzył się to miejsce? Czyżbym już je pokochał?

Alice przed drzwiami lekko uścisnęła mnie dodając otuchy. A gdy otworzyła drzwi oniemiałem z zachwytu. Przede mną rozciągała się wielka przestrzeń! Na wprost był duży biały salon troszkę po prawo wielka kuchnia, a obok łazienka. Czułem że otwieram usta z zachwytu. Wtedy usłyszałem znaczące chrząknięcie. Podążyłem za odgłosem. Przede mną stało pięciu członków domu no i krucha Alice za moimi plecami.

Na przód wysunął się Carlisle i przedstawił wszystkich:

-Witaj Edwardzie, ponownie - powiedział i lekko podniósł kąciki ust. - Wiem, że jest Ci teraz trochę niezręcznie, ale obiecuję, że niedługo poczujesz się tu jak w domu.

Tu obok mnie stoi Esme, moja małżonka. - zaczął. Podszedłem do niej kierowany instynktem. Wzięła mnie w swoje ramiona i lekko zakołysała.

- Tu na prawo stoi Rozalie, a obok niej jej miłość Emmet - spojrzałem na chłopaka. I szczęka mi opadła! Ale z niego niedźwiedź!

Wolno, naprawdę wolno zbliżyłem się do nich i wtedy Emm ruszył na mnie, a ja dużo nie myśląc zacząłem uciekać i schowałem się za plecami Alice.

Wszyscy wybuchnęli śmiechem na co ja ostrożnie wyszedłem zza pleców dziewczyny i podałem rękę gigantowi.

- Przepraszam, ale myślałem że chcesz się na mnie rzucić!

-Nie przepraszaj. Za to jeszcze bardziej Cię lubię- powiedział i dał mi kuksańca w bok.

Zabolało…

Rosalie przybiegła do mnie i rzuciła mi się w ramiona po drodze zarzucając włosy na moją twarz. Lekko wciągnąłem zapach jej pięknych blond włosów no i niestety. Wyrwałem kilka włosów, które wleciały wprost do mojej buzi. Ona widząc to wybuchnęła śmiechem i lekko uszczypała mnie w pośladki.

- Jasper - skinął głową i wyciągnął rękę przed siebie w celu uściśnięcia jej ze mną.

-Hej - opowiedziałem ściskając lekko jego dłoń.

Byłem zadowolony. Nie było tak źle, a co najważniejsze myślę że tu mogę zostać na jakiś czas.

_

Teraz na samą myśl tego co ja przeżywałem i akcję z Emm'em nie mogłem powstrzymać śmiechu.

-

Alice zaprowadziła mnie do mojego pokoju, który był urządzony naprawdę w profesjonalnym stylu! Nie czekając aż Alice wyjdzie rzuciłem się na łóżko i pogrążyłem w marzeniach…

Po kilku tygodniach przyszedł czas na odwiedzenie mojego prawdziwego domu. Wybrałem się tam z Alice. Bo instynkt podpowiadał mi, że tylko ją mogę tam zabrać i ona jest najodpowiedniejsza. Nie chciałem rozczulać się nad tym co było, więc zabrałem kilka zdjęć, parę rzeczy i biżuterię mamy. A zależało mi tylko na jej przepięknym naszyjniku i pierścionku zaręczynowym, który mam zamiar podarować mojej przyszłej żonie.

Dom sprzedałem, a pieniądze które z niego uzyskałem oddałem Esme i Carlisle'owi.

W dniu moich osiemnastych urodzin dowiedziałem się, że odziedziczyłem po rodzinie wielki spadek w postaci mnóstwa pieniędzy, które czekały tylko na mój ruch w banku.

No i dostałem wypasiony samochód od całej mojej `rodziny`.

Mój kochany Nissan GT-R.

Cullenowie byli bardzo bogaci, więc nie dziwiąc się dostawałem wszystko co chciałem.

Analizując wszystko moja decyzja była najlepszą decyzją w moim życiu.

Najdziwniejsze tylko było to, że u mojego rodzeństwa w pokojach wisiały już dyplomy po zakończeniu liceum w N.Y., a teraz chodzi tu do Forks razem ze mną do liceum. Ale nie interesowało mnie to. Było mi tak dobrze.

Nieco później dowiedziałem się, że Alice i Emmet byli prawdziwymi dziećmi Esme i Carlisle, a Jasper i Rosalie byli adoptowani. Ale mi to w niczym nie przeszkadzało, bo to była już moja rodzina…

Teraz

Trzęsąc głową z powodu niechcianych myśli wstałem i rozejrzałem się po salonie. Zmierzchało. Włączyłem telewizor i pstrykając po kanałach zastanawiałem się co los dla mnie przygotował? Dlaczego nie zabrał mnie z moją rodziną? Czemu akurat doktor był taki dobry i mnie przygarnął? Tyle pytań… A jeszcze żadnej odpowiedzi……

Zdjęcie w folderze dodatki.

Puma małe ofiary zjada natychmiast, podczas gdy pozostałości większych zdobyczy chowa maskując je częściami roślin. Źródło: wikipedia

Zdjęcie w folderze dodatki

Wszystkie samochody postaci w folderze dodatki

15

---