Biała dama Biała damo, przezroczysta damo, lśniąca w krześle księżycową plamą, na co czekasz wystrojona złudnie? Nikt nie podszedł, nikogo nie cieszy blady profil w wiązanej caleche `y, słodki owal i oczy jak studnie. Lecz jest serce w tym wielkim pałacu, co potrafi dotrzymać ci placu,. Daj mi rączkę w mitence pajęczyn… Pantalonki masz z haftów odycznych… szal nie perski, lecz ektoplazmiczny… krynolinę z astralu i z tęczy… Czemu milczysz, księżycowa gracjo, chcąc mi wmówić , żeś halucynacją, kwiecie ciała zasianego w ziemię? Jak balonik odpływasz pod plafon, krążysz światłem ponad gdańską szafą, w zalęknieniu i trumiennej tremie… Tam za ścianą stary lokaj Łukasz w śnie się zrywa i zapałek szuka - (ciebie więcej niż śmierci się boi), bo już płyniesz, syreno powietrza, coraz wiotsza, nieżywsza, bledsza przez kolejny różaniec pokoi… Biała damo! pod twoją ochronę, płyną moje tęsknoty szalone, o madonno nudnego cmentarza! 545 Ach, za tobą tłum pięknej młodzieży iść powinien lub u nóg twych leżeć i nie straszyć powinnaś – rozmarzać! Gdzie uczeni powiedzieli: koniec, gdzie szyderczy woźnica w bikomie swym humorem życie chce uprościć - - Tam zakwitasz fantazją bez nazwy, tam powiewasz suknią z ektoplazmy, niespodzianko wesołej wieczności! Seans szyb Noc, mróz i medium, śpiący księżyc seans urządzili. Księżyc się w blasku pręży i po chwili widać wyraźnie już, jak na szybach rosną materializacje: cynerarie, araukarie, akacje, nieznane trawy i drzewa… Paproć liście rozwiewa, a pod nią kwitną upiornie zioła skoszone w lesie… Noc ich się pyta pokornie: „Zjawy , czegóż wy chcecie?” Wówczas roziskrzone tęsknotą ku górnym szybom pną się dzikim winem, srebrzystym winem i każdą iskrą srebrzystą i złotą krzyczą: Życia! życia! życia choć godzinę!...” Serapion i Tais Teraz zaśniemy razem i sen nas pogrzebie. Jestem przy tobie: miłość i śpiąca kobieta. A Serapion i Tais, leżąc obok siebie, śnią dotąd nie zbudzeni, w muzeum Guimeta. Ciemność snu blisko ciebie jest gęstwą różaną, w której usta zamilkły i ręce omdlały… Thais tuż przy kochanku, za szklaną ścianą, pogubiła piszczele w brokatach zmurszałych. Serce twoje tajemne bicia już nie tai. Te chwile to gołębie bezpieczne od sępa… A Serapion spoczywa do dzisiaj przy Thais, żelazny, wierny szkielet w pozłacanych strzępach,. Znużeni i zwycięscy czekają poranka , poza ratą ciemności jak lwy groźnie drzemiąc… Zazdroszczę ci, o Thais, śpiącego kochanka… Nikt między was nie wejdzie, póki ziemia ziemią. 546 Milczący kochanek Milczący kochanek jest jak ciemna rzeka, która, słowa unosząc przepływa. Całując kochankę milczy jak firmament, jak pilot w czasie wiraży. Kradnie jej pół szczęścia - i byłaby wiecznie ciekawa i nieszczęśliwa, gdyby nie to że, w mroku, niechcący ramieniem, łzy mu otarła z twarzy. Zakochani Wicher chmury rozwiesza, szumi zapachami, park utonął w jeziorze, drzewa w wodzie milczą. Róża półmrok fiołkowy białą farbą plami, pies wyje do księżyca melopeę wilczą. W altance nad jeziorem siedzą dwie niemowy, czekając, aby słowik niemoc ich wysłowił. Jesień Jesiennego krwotoku nic już nie powstrzyma. Czerwień kapie z parku na ulicę… Jesień żyły sobie rozcięła i blednie z zimna, jak śmiertelnie senna Eunice… Księżyc Księżyc wisi nad ziemią. Płoszy radość wiosny. Jest błyskotką dla oczu, a dla serca zgrzytem. Świat kościsty, zjeżony, szorstki i żałosny. W planach mróz, w których gęby ziewają nigrytem. Ta pęknięta skorupa, ten ogrom szczerbaty, lśni, malejąc nad nami w wieczną niespodziankę… Cięży nad naszym czołem, oszołamia kwiaty i powagi dodaje uściskom kochanki. Płyty Carusa Marii Morskiej Kołuje żałobny dysk Kołuje żałobny dysk w trumiennem pudle odkrytem Caruso śpiewem wytryska, a śmierć wtoruje mu zgrzytem… Caruso – żywy aksamit życie ze szczęściem zżyte, 547 najżywszy ton między nami! A śmierć zatrzymuje płytę… Mamma Mia Che Vo’sape Milczenie grobu przebijam namiętnym śpiewem zmarłego. Jak krew kapie z mej płyty piosnka Nutilego o mamma Mia! Mgłą się na płycie owijam, lecz mnie nie zbawi muzyka, i jestem mniej niż mucha, co żyje i bzyka, o mamma Mia! 548