Telewizja jest kluczowym z elementów medialnego układu, który wytworzył się w początkowej dekadzie XXI stulecia. Aby pozostać istotnym narzędziem owego układu, telewizja musiała się poddać technicznym przemianom, takim jak np. digitalizacja zapewniająca jej kompatybilność z wtórymi narzędziami tego układu. Medialny park innowacyjnych środków komunikacji wykreował osobiste reguły funkcjonowania umożliwiające przenikanie się, rywalizowanie i współegzystowanie z sobą nie tylko rozmaitych narzędzi medialnych, lecz także korzystających z nich ludzi. Wydaje się, iż owo współegzystowanie konkretnych mediów jest istotnym wyznacznikiem istnienia ogółu medialnego systemu. Telewizja stanowi konkretny element owego systemu oraz wciąż odgrywa w nim fundamentalną rolę. Jej zasięg oraz znaczenie nie zmalały na skutek działania innych mediów, przeciwnie - społeczno-kulturowa rola oraz zasięg telewizyjnego medium ulega znacznemu wzrostowi. Telewizja nie dała się zepchnąć na margines człowieczej praxis. Dzieje się tak z kilku pobudek. Po pierwsze nadal dostarcza i wytwarza mnóstwo treści, którymi zapełniana jest przestrzeń Internetu. Jest również głównym hegemonem w obszarze produkcji treści. Po drugie telewizja staje się medium, które dynamicznie ulega przeobrażeniom na skutek bodźców oraz wyzwań nowych mediów. Ontologiczna egzystencja telewizyjnego medium została na nowo zdefiniowana w kontekście współegzystencji telewizji z odrębnymi medialnymi wytworami. Po trzecie telewizja znajduje się w chwili ewolucyjnej zmiany bazującej na przejściu od postaci nadawania analogowego do cyfrowego przekazu. Digitalizacja jest zaczątkiem nie tylko innowacyjnej formy, ale wręcz innowacyjnego bycia telewizji, co wyraża się w kumulowaniu nieznanych dotąd możliwości działania.
Współcześnie większość widzów przede wszystkim ogląda programy linearne (transmitowane w czasie rzeczywistym), ogromnego znaczenia nabywają usługi audiowizualne na żądanie (usługi nielinearne), tj. takie, z których się czerpie możliwość oglądania w wybranym poprzez odbiorcę momencie.
Wideo na życzenie (skrót VoD bądź VOD; ang. Video on Demand – wideo na żądanie), kolokwialnie także oglądanie na żądanie, to opcja zezwalająca na oglądanie transmitowanego materiału filmowego albo słuchanie nadawanego dźwiękowego nagrania w wybranym poprzez kogoś czasie, późniejszym aniżeli czas emisji. Nadawana (również „na żywo”) audycja może być przesunięta w odbiorze dla konkretnego widza oraz słuchacza.
Usługi typu VOD to w obecnym momencie nie nowinka, z której czerpią zaawansowani użytkownicy sieci. Serwisy tego rodzaju weszły pod strzechy oraz zadomowiły się na komputerach, telewizorach, smartfonach bądź tabletach. Dziś z usługi OnetVOD (vod.pl) systematycznie korzysta kilka milionów użytkowników w skali całego miesiąca– są to jednostki, które oglądają tzw. formy długie (seriale), bądź filmy, rezygnując z konsumowania ich w typowym kanale, tj. w telewizji. Modyfikacja przyzwyczajeń nikogo nie dziwi, gdyż coraz częściej użytkownicy stawiają na komfort, jaki daje sposób dotarcia (możliwość oglądania materiału w dowolnej chwili oraz na dowolnym ekranie), jednak także ofertę, która zazwyczaj nie jest dostępna za pomocą telewizji. Znamienną chwilą było wyprodukowanie oraz udostępnienie jedynie poprzez kanał internetowy serialu „House of Cards” – to niepodważalny dowód, iż usługi VOD są przyszłością, a archaiczna telewizja z jej szkicowym podejściem będzie im systematycznie ustępowała pola, sama stając się w efekcie w większym zakresie usługą typu „on demand”.
Oglądanie na życzenie jest możliwe od chwili pojawienia się magnetowidów, mimo to wymagają one użycia mnóstwa kaset wideo, a sam mechanizm przewinięcia oraz wymiany kasety trwa mierzalną ilość czasu oraz dopiero w erze cyfryzacji impulsu audiowizualnego, ponieważ dopiero to przyspieszyło transmisję, archiwizację oraz dostęp do informacji. Prawdziwy boom na VoD zaczął się wraz z postępem w zakresie szerokopasmowego dostępu do sieci i telefonii trzeciej generacji.
Dzięki rozwojowi technicznemu pojawiły się cyfrowe równoważniki magnetowidu w formie stacjonarnych nagrywarek wideo z twardym dyskiem (tzw. Personal Video Recorder). Urządzenia owe mogą kreować prywatną bibliotekę wideo dzięki o wiele dłuższym maksymalnym czasom nagrywania, osiągającym obecnie setki
godzin. Aktualne nagrywanie wszystkich audycji telewizyjnych poprzez urządzenia PVR (np. w ciągu 24 h) umożliwia późniejsze odtworzenie jedynie wybranych nagrań, o jakiejkolwiek porze, po upływie konkretnego czasu. Możliwe jest jednoczesne nagrywanie identycznej audycji z opóźnionym odtwarzaniem (time shift).
Wideo na życzenie być może będzie standardową usługą udostępnianą poprzez samych dostawców sygnału telewizyjnego, ponieważ przenosi tradycyjne wypożyczalnie kaset VHS oraz płyt DVD do prywatnych domów, tak jak kino domowe "konkuruje" z kinem tradycyjnym.
VOD powinno tyczyć wszystkich audycji nadawanych bezpłatnie. Najczęściej operatorzy VOD dają sposobność zamówienia pojedynczej pozycji za opłatą uiszczaną jednokrotnie (nVOD) bądź oferują nieograniczony dostęp do konkretnej zawartości wideo ogólnej kolekcji w kontekście subskrypcji (sVOD) po wykupieniu abonamentu.
Dystrykt audio-wideo jest jednym z żywo rozwijających się rejonów branży internetowej w obszarze konsumpcji treści poprzez internautów. Z badań przeprowadzonych w 2012 roku poprzez IAB Polska oraz OPI wynika, iż 80 proc. użytkowników sieci regularnie oglądało filmy wideo online. Rok wcześniej indeks ten wynosił 65 proc. Jednakże z raportu przedsiębiorstwa Gemius „Audio oraz wideo w sieci” z początku 2011 roku wynika, iż 95 proc. użytkowników sieci korzysta z treści audio-wideo sporadycznie, podczas kiedy jeszcze jakiś czas temu trzech na czterech internautów anonsowało taką aktywność. W badaniu IAB Polska „Wideo w sieci” podjętym w sierpniu 2013 roku, odsetek okazjonalnych użytkowników dowolnej metody transmisji wideo online oscylował wokół 96 proc.
Serwisy wideo to stale najpopularniejsza kategoria stron pośród witryn o tematyce kulturalno-rozrywkowej. W odstępie ostatnich trzech lat jej obręb wśród internautów utrzymuje się na wysokim poziomie. Pomiędzy styczniem 2010 roku a lipcem 2013 roku uległ on wzrostowi o trzy punkty procentowe (z 69,8 do 72,6 proc.).
Od 28 lutego 2013 roku kuratelę nad działalnością telewizji internetowych pełni Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji. Od chwili rozpoczęcia prac rozpoznała ona blisko 40 internetowych podmiotów świadczących usługę VOD, mimo to tylko 20 z nich było
poddanych kontroli. Są to podmioty mające realną możliwość jednostkowego udziału w negocjacjach powiązanych z uzyskaniem konkretnych licencji, pozostałe z kolei przede wszystkim pośredniczą w rozdziale treści. Należy pamiętać, iż o powodzeniu usługi VOD decydują dwa czynniki: dostęp do treści i zasięg. Potwierdzają to nasze rodzime przykłady – największe portale VOD są mocno związane z tradycyjnymi kanałami telewizyjnymi, z kolei sekcje wideo ogromnych portali internetowych bądź kina internetowe związane są z konkretnymi dystrybutorami lub wydawcami. Pomimo tak ogromnej liczby funkcjonujących zgodnie z prawem podmiotów prezentujących usługi VOD w sieci, wiele osób nadal korzysta z serwisów nieposiadających uprawnień. Serwisy owe udostępniają treści audio-wideo w sieci, posiłkując się brakiem odpowiednich i efektywnie chroniących ów rynek regulacji legislacyjnych, co z kolei upraszcza im uniknięcie odpowiedzialności cywilnej za nieprawną dystrybucję treści online. Podobna sytuacja posiada zgubny wpływ nie tylko na renomę podmiotów funkcjonujących zgodnie z prawem, ale też na ochronę konsumentów. Oprócz tego godzi w gospodarkę państwową, gdyż rola kreatywnych rynków w PKB stale wzrasta i obecnie w skali Europy szacowana jest na 39 proc. europejskiej gospodarki. W efekcie funkcjonujące na polskim rynku podmioty oferujące usługi audio-wideo powinny zmagać się nie tylko z wygórowanymi kosztami prowadzenia działalności oraz wyzwaniami technologicznymi, ale też z zagraniczną konkurencją i serwisami nielegalnie dystrybuującymi audiowizualne treści, które nie ponoszą kosztów powiązanych z uzyskaniem odpowiednich licencji oraz wykorzystują w swojej działalności niedociągnięcia w polskim systemie prawnym.
Współcześnie usługi VOD świadczone są przez rozmaite kanały dystrybucji:
set-top-box,
witryny internetowe,
telewizję hybrydową (Connected TV),
narzędzia mobile (smartfony, tablety).
Podstawowe serwisy VOD dostępne na rodzimym rynku oferują kilka zasadniczych typów treści, np. programy telewizyjne, materiały filmowe oraz seriale. Analiza przeprowadzona poprzez IAB Polska oraz Deloitte wykazała, iż spośród ofert najlepiej prosperujących serwisów wideo w naszym kraju w sposób legalny należy korzystać już z 400 tysięcy filmów, seriali, programów TV oraz innych materiałów wideo online o kumulatywnym czasie trwania większym aniżeli 18 mln godzin.
Materiały udostępniane w naszych rodzimych serwisach wideo znacznie wykraczają poza treści kreowane poprzez użytkowników sieci. Internetowy widz posiada dostęp do szerokiej bazy koncesjonowanych treści video on demand (VOD), w tym do filmowych i telewizyjnych produkcji, transmisji live, jak również profesjonalnych materiałów kręconych na potrzeby internetu. Materiały telewizyjne serwisy VOD (VOD.pl, tvnplayer.pl, Ipla) dają widzom możliwość obejrzenia nie tylko dokumentalnych materiałów telewizyjnych, ale też przedpremierowych odcinków seriali. Zasadnicze znaczenie ma również fakt, iż widz internetowy, w odróżnieniu od telewizyjnego, nie musi mieć na względzie ramówki. Ma on sposobność oglądania ulubionych programów oraz filmów w dogodnej dla widza porze. Obecnie najpopularniejszym w naszym kraju serwisem VOD jest przynależący do Grupy Onet.pl serwis VOD.pl, w skali miesiąca odwiedzany przez 3,6 mln użytkowników (17,4 proc.). Tymczasem Ipla Cyfrowego Polsatu (strona www oraz aplikacja) przyciąga 1,8 mln osób. Na tym tle słabiej wypadają serwisy VOD przynależące do TVN oraz TVP – tvnplayer.pl odnotowuje 788 tys. odwiedzających, z kolei vod.tvp.pl – 299 tys. Co charakterystyczne dla sieci, nie tylko publikacje stacji telewizyjnych migrują do
Internetu ale z powodzeniem prosperują w niej telewizje jedynie internetowe. Jednym z przykładów jest wp.tv proponujące 11 kanałów tematycznych oraz ponad 30 programów autorskich. Zaopatrzeniowcami materiałów wideo są doskonale prosperujące agencje prasowe (np. Reuters), serwis kooperuje też z instytucjami publicznymi (Komenda Główna Policji) bądź rządowymi (Ministerstwo Spraw Zagranicznych). W lipcu 2013 roku telewizję ową odwiedziło 15 proc. internautów (3,2 mln osób). Ogromne wyzwanie stoi z kolei przed serwisami z kategorii internetowego kina (np. Kinoplex, Iplex, Cineman). Stosunkowo niewielka baza koncesjonowanych filmów powoduje, iż w skali miesiąca mogą liczyć one na widownię znacznie większą niż 100 tys. osób.
Near VOD
Near VOD (skrót nVOD, inne miano Pay-per-view, skrót PPV) – dosłowne tłumaczenie niemal na życzenie. W platformie nVOD płaci się za oglądanie konkretnej treści. Użytkownik uzyskuje uprawnienia do obejrzenia filmu wówczas po dokonaniu opłaty za unikalne wyświetlenie (np. sms, przelew itp.) bądź doliczenie zamówionej pozycji do ogólnego rozliczenia. Najczęściej ów system emisji wykorzystuje sposób polegający na transmisji identycznego filmu o różnych momentach rozpoczęcia emisji na kilku telewizyjnych kanałach, dystrybuowanych poprzez telewizję kablową albo satelitę. Na konkretnych kanałach filmy rozpoczynają się o rozmaitych godzinach emisji, a niektóre rozpoczynają się nawet z różnicą co 10, 15 albo 30 min na różnych kanałach. Często konkretne widowiska emitowane są w owym systemie okazjonalnie na specjalnie opracowanym kanale o zdefiniowanej porze emisji (np. gale sportowe).
Subscription VOD
Subscription Video on Demand (skrót sVOD) – subskrypcja wideo na żądanie. W przeciwieństwie do Near VOD (PPV), gdzie operatorzy dają sposobność zamówienia pojedynczej pozycji za opłatą, sVOD bazuje na udostępnieniu nieograniczonego dostępu do konkretnej zawartości wideo ogólnej kolekcji w ramach subskrypcji za regularnie miesięczną opłatą.
Push VOD
Push VOD – to domowa wypożyczalnia filmów oraz programów, które widz ma prawo obejrzeć o dowolnej porze. Posiłkuje się on funkcją Personal Video Recorder pozwalającą na selekcjonowanie i nagrywanie konkretnych programów na dysk twardy zainstalowany w dekoderze. Program oferowany w ramach Push VOD zarejestrowany jest na hermetycznej powierzchni dysku, a nie np. na serwerze. Po upływie konkretnego czasu dane zostają wymienione (wykasowane z dysku po określonym czasie od momentu wypożyczenia), a widz uzyskuje na dekoder nowy, programowy pakiet.
Catch UP TV
Catch UP TV (Replay TV) – jest postacią wideo na żądanie, która umożliwia oglądanie wybranych programów wyemitowanych już poprzez stacje telewizyjne. Programy owe są dostępne poprzez okres kilkunastu dni po ich inicjalnej emisji. Usługa owa może być udostępniana widzowi zarówno przez STB albo na stronie internetowej konkretnego operatora.
Po raz pierwszy usługa ta pojawiła się w naszym kraju 20 września 2010 r. w ofercie Telekomunikacji Polskiej (obecnie Orange). Współcześnie oferuje ją m.in. Cyfrowy Polsat[3] oraz sieć Toya.
Interactive VOD
Interactive VOD (skrót IVOD) – metoda dostarczania wideo na żądanie, za pośrednictwem której odbiorca może wpływać na mechanizm emisji wykorzystując konkretne cechy:
Play/Resume – Rozruch programu od początku lub wznowienie emisji po wstrzymaniu przekazu,
Stop – przerwanie na stałe albo czasowe emisji pokazu,
Pauza – wstrzymanie obrazu,
Skocz do przodu – przeskok do danej chwili w projekcji filmu do przodu,
Skocz w tył – przeskok do danego momentu w prezentacji materiału w kierunku wstecznym,
Odrębne interaktywne funkcje, np. obejmujące sposobność unikania albo wybrania obejrzenia reklamy, udziału w dodatkowych badaniach, przeglądania, wyboru oraz zakupu towarów (owe funkcje osiągalne są m.in. w usługach wideo na żądanie obecnych w telewizji hybrydowej).
Odrębne rodzaje usług VOD
Istnieje wiele odrębnych usług określających metodę świadczenia usług VOD, np. EVOD (Exclusive VOD), IVOD (Impulse video on demand), TVOD (Transactional Video on Demand).
Serwisy Over-the-top (OTT, pol. więcej aniżeli zwykle), niepodpięte pod operatorów płatnej telewizji, proponują dostęp do usług w rodzaju wideo na życzenie, zazwyczaj jako Catch Up TV (repetycje programów po emisji za pośrednictwem telewizji). Tak postrzegana telewizja internetowa zezwala użytkownikom na wybór treści filmu, programu, lub serialu, w każdym momencie z archiwum treści albo z katalogu kanałów. Te dwie formy oglądania telewizji internetowej zezwalają na strumieniowe oglądanie treści wprost z odtwarzacza multimedialnego albo na pobieranie nośnika do laptopa użytkownika
Platformy internetowe zezwalają na odbieranie treści na wszelkich urządzeniach, które umożliwiają korzystanie z Internetu, przy użyciu prostych urządzeń terminalowych bez konieczności instalowania specjalistycznego oprogramowania (np. smartfony, tablety, palmtopy, laptopy z dostosowanym systemem operacyjnym, telewizory wyposażone w Internetowy moduł, konsole do gier) zazwyczaj za pomocą przygotowanych aplikacji internetowych. Korzystanie z internetowej telewizji za pomocą informatycznych usług na urządzeniach mobilnych bazuje na systemie cloud computing.
Zazwyczaj są to serwisy bazujące na stronach internetowych albo aplikacje mobilne bazujące na systemie Windows, Mac, Linux, Android, aplikacje na konsolę, narzędzia telewizyjne, aplikacja na Set-top-boxa. Przystęp do nich dla użytkowników jest bezpłatny lub odpłatny.
1.5 Znaczenie portali Vod i zapotrzebowanie społeczeństwa na tego rodzaju usługi
Przyrost zainteresowania tworzeniem osobistej oferty programowej najbardziej zauważalny jest pośród najmłodszych grup wiekowych. Młodzież pragnie oglądać wybrane poprzez siebie audycje (filmy, seriale, itp.) w sprzyjającym dla siebie czasie, z wdrożeniem różnych urządzeń (telewizora, laptopa, tabletu itd.), jak również z możliwością płynnego przejścia z jednego urządzenia na drugie, w odniesieniu tego, gdzie znajduje się odbiorca oraz do jakiego urządzenia posiada on dostęp (np. kontynuacja oglądania na smartfonie filmu, który początkowo widziany był na telewizorze).
VOD
to głównie swoboda dostępu do zakresu wideo – w wybranym poprzez
widza czasie oraz na dowolnym sprzęcie –tablecie, smartfonie bądź
konsoli. Współcześnie tę formę udostępniania surowców znamy ze
stron www, narzędzi czy sieci kablowych telewizji, które oferują
widzom pogłębiony wachlarz seriali, programów bądź filmów,
często niedługo po ich kinowej premierze. Obserwując zachodnie
rynki, w których usługi VOD są rozpowszechnione, możemy
spodziewać się, iż w niedługim czasie w naszym kraju zaczną
powstawać platformy VOD, zbliżone do Netflixa. Jednocześnie nie
bez wydźwięku jest też fakt rozpowszechnionego w naszej ojczyźnie
piractwa internetowego. Dlatego, żeby ten typ usług uzyskał
popularność, zasadna jest optymalna dla odbiorcy kompilacja
atrakcyjnej oferty programowej z przystępnymi cenami dostępu oraz
wygodnym modelem rozliczenia za obejrzane treści. Tak długo, jak
VOD będzie ujmowane poprzez widzów jako drogie, nie uda się
wytępić nielegalnego pobierania wideo z sieci.
Z pewnością odchodzimy od ujmowania telewizji jako określonej z góry ramówki. Nadawcy mający tego świadomość pójdą w stronę równoczesnego udostępniania treści online oraz dostarczania widzom uzupełniających materiałów do podstawowej oferty programowej. Rozwinie się również rynek wideo na żądanie. Istotne wydarzenia relacjonowane będą na żywo, a dla odbiorcy bez znaczenia będzie, czy ogląda transmisję w telewizji, czy na portalu. Wygra ów, kto będzie dysponował lepszą ofertą oraz zagwarantuje swobodę przystępu do treści, w dowolnym momencie, na
dowolnym urządzeniu, niezależnie od metod nadawania sygnału. Telewizor z kolei równie dobrze będzie używany do oglądania telewizji, jak też surfowania po sieci.
Współcześnie oferta telewizyjna jest o wiele bardziej zróżnicowana aniżeli przed laty. Współcześnie na polskim rynku telewizyjnym funkcjonuje prawie 200 kanałów, ułamek programów dostępny jest już poprzez internet na laptopach, tabletach bądź smartfonach. Mnóstwo treści wideo dostępnych jest także w telewizorach podłączonych do sieci (tzw. Smart TV). Jesteśmy tuż po rewolucji powiązanej z wyłączeniem analogowej telewizji oraz przejściem na telewizję cyfrową naziemną. Ponadto, w minionym roku w Polsce sprzedano rekordową ilość telewizorów. Tym, co uczyni ofertę TV i wideo online o wiele bardziej złożoną oraz ciekawą, jest upowszechnienie techniki szerokopasmowego dostępu do internetu w technologii LTE.
Coraz powszechniejszy, szybszy oraz tańszy internet przyczynił się do operatywnego przyrostu ilości materiałów wideo na żądanie (VOD). Ogromni, tradycyjni wydawcy telewizyjni – TVP, TVN, Polsat – cyfryzują oraz przenoszą praktycznie wszystkie własne produkcje do sieci, a ich interaktywne telewizje cyfrowe: TVP VOD, TVN player bądź Ipla odnotowują wyniki rekordowe oglądalności. YouTube z 13 mln użytkowników miesięcznie (na bazie wyników badania Megapanel), jest jednym z najpopularniejszych serwisów w rodzimym internecie, prześcigając pod względem odwiedzin rodzime portale. W odniesieniu do rosnącej potrzeby konsumpcji treści wizualnych i coraz szybszym Internetem osiągalnym w urządzeniach przenośnych, zauważamy rosnącą konsumpcję treści wideo na tabletach, czy smartfonach. Z perspektywy schematów biznesowych, rentowności bądź borykania się z konkretnymi barierami jest to rynek trudny. Jednak dla statystycznego widza detale tyczące zasad działania stacji telewizyjnych bądź wideo online nie są znane. Odbiorcy pragną zobaczyć to, na co mają ochotę, kiedy tylko mają podobną potrzebę. Najważniejszy jest zatem najlepszy ekran dostępny w konkretnym momencie, zatem taki, który dostosowany jest do tego, gdzie w konkretnej chwili widz przebywa, w którym towarzystwie, jakie treści są osiągalne, jaka jest ich jakość, jak również model udostępniania (opłata, schemat reklamowy). Powyższe trendy oraz oczekiwania konsumenckie powodują, iż istotna staje się maksymalizacja treści wideo z uwagi na wieloplatformowe dystrybucje w celu poszerzenia zasięgu komunikacji i dobrania
właściwej częstotliwości kontaktów z transmisją wideo, czyli ilością kontaktów reklamy z pojedynczym klientem na różnych platformach.
Wszelkie medialne narzędzia modyfikują nasze życie. W kontekście telewizji jednak, mimo ewolucji i rewolucji telewizyjnego medium, jak również wszelkich odrębnych nowych mediów, nadal najważniejsza jest jej zawartość. A znawcy tematu są zobligowani do weryfikacji tego, co stanowi sedno telewizji, bez względu na to, jaką obierze ona formę - czy będzie posiadała charakter zindywidualizowany, czy społeczny. Każda z nich potęguje konkretne społeczne oraz kulturowe konsekwencje dla postrzegania rzeczywistości, kształtowania światopoglądów, formowania wzorców, stylów życia, schematów rozwiązywania konfliktów oraz budowania konsensusu, tworzenia wizji siebie oraz innych. Ze względu na to, że telewizja jest jednym z szerokiego grona mediów kształtujących nasze wyobrażenia o otaczającej nas rzeczywistości i nas samych, musi być stale analizowana. Nieodzownie trzeba badać, jakie treści są ukazywane na zmultiplikowanych ekranach, z którymi permanentnie stykamy się w codzienności. Jest to o tyle ważne, iż w niedługiej przyszłości telewizja będzie medium zindywidualizowanym. Współcześnie w takiej formie funkcjonuje już radio. Wielu odbiorców muzyki kreuje osobiste spersonalizowane programy oraz zestawienia muzyczne wedle osobistych gustów oraz upodobań.
W trakcie ogólnych przemian zachodzących na naszych oczach mechanizmów w przestrzeni mediów pojawiają się pytania oraz wątpliwości. Niektóre z nich posiadają charakter stricte teoretyczny oraz tyczą oddziaływania technologii na byt ludzki. W jakim stopniu telewizja oraz nowe technologie, cały ów medialny park technologiczny odpowiada na ludzkie potrzeby, a w którym kreuje zupełnie nowe? Na pewno realizacja idei globalizmu jest możliwa w czasach obecności Internetu, rozwiniętej telefonii komórkowej ułatwiającej komunikowanie się z innymi. Nowoczesne technologie umożliwiły także szybki i bezpieczny transport, za pośrednictwem którego praca poza miejscem zamieszkania i podróżowanie oraz docieranie do rozmaitych zakątków świata stało się zasadne dla wielu z nas. Technologie komunikacyjne, transport, zdolności transmitowania danych rozwinęły innowacyjne formy aktywności ludzkiej. Zawiera się współcześnie wirtualne transakcje finansowe, lokuje się kapitał we wszelkich miejscach na naszej planecie, otwiera się fabryki w rozmaitych zakątkach świata, zwykle tam, gdzie dobrze prosperuje tania siła robocza.
Odmiennie funkcjonuje nasza pamięć, która codziennie przyswaja masę informacji, a dodatkowo przerzuca niektóre wiadomości do spamiętania na urządzenia elektroniczne. Kluczowym przykładem jest przypadek podróżującego człowieka interesu, który na jednym z międzypaństwowych lotnisk zorientował się, iż skradziono mu telefon komórkowy. Okazało się, iż jest całkowicie bezradny - nie umiał nawet nawiązać najprostszego połączenia z własną żoną, bo numeru jej telefonu nigdy nie musiał się opanowywać pamięciowo. Jak widać, dopiero ekstremalna sytuacja utraty- narzędzia, które jest uzupełnieniem mózgu, uzmysławia uzależnienie od zaawansowania poziomu techniki, która ciągle nam towarzyszy.
Innowacyjne rozwiązania technologiczne modyfikują rzeczywistość. Oddziałują na ludzką mobilność, pracę, itp. Dotykają życia rodzinnego i publicznego. Życie publiczne zazwyczaj kreują blogi polityków, którzy za pośrednictwem Internetu i portali społecznościowych posiadają szansę komentowania rzeczywistości na bieżąco, bez ingerencji cenzury.
Zaspokojenie fundamentalnych potrzeb ludzkich, jak konieczność komunikacji, tworzenie oraz podtrzymywanie relacji międzyludzkich, poszukiwanie informacji, styczność z bliskimi, potrzeba rozrywki, kreowanie i podkreślanie prestiżu nadal należy do zasadniczych dążeń człowieka. Każda technologia realizuje ludzkie potrzeby, ale dodatkowo kreuje nowe. Na tym opierają się wszelkie koncepcje i teorie rozwoju społecznego. Jednostka ludzka rozwija się dzięki poszukiwaniom sposobów zaspokajania swoich potrzeb. Wszelki wynalazek człowieka może być wykorzystany pozytywnie, jak i negatywnie. Z tego względu każdą technologię należy rozpatrywać z punktu jej funkcjonalności i dysfunkcjonalności społecznej.
Trudno współcześnie wskazać zyski oraz straty funkcjonowania telewizji w innowacyjnej formie i w kontekście, w którym niebawem się pojawi. Należy mieć jednak świadomość, iż znajduje się ona w oku wyjątkowo dynamicznych mechanizmów-, jakim nie podlegała od dawna. Jaką ostatecznie przyjmie funkcję w medialnym układzie? Czy z owych modyfikacji będzie miała więcej zysków- oraz korzyści, czy strat oraz rozczarowań? Z odpowiedzią na powyższe pytania musimy poczekać, nie tracąc z pola widzenia tego, co permanentnie dzieje się z telewizją, ukazywanymi w- niej treściami, nadawcą oraz odbiorcą.
Telewizja jest w dobrej kondycji, bo dynamicznie oraz wielokierunkowo ewoluuje. Mechanizm ewolucji współczesnej telewizji zmienia jej istnienie oraz funkcjonowanie zarówno w- ogólnym medialnym systemie, jak też w- społeczeństwie. W moim przekonaniu ta dziejąca się współcześnie zmiana jest pozytywna. Telewizja dotychczas nieco spetryfikowana, nieciekawa, bezbarwna, czasami nudna - zyskuje współcześnie nowe życie. Wydaje się, iż przeszła ekstremalny lifting oraz otrzymała nowe moce witalne. Stając się ułamkiem medialnego systemu, nie dała się zepchnąć na margines.