SCENARIUSZ OPARTY O DOŚWIADCZENIA E.GRUSZCZYK KOLCZYŃSKIEJ

ZAJĘCIA PRZEPROWADZONE W GRUPIE DZIECI 6 – LETNICH

EDUKACJA MATEMATYCZNA

TEMAT: Kształtowanie w umysłach dzieci świadomości schematu

własnego ciała.

CELE ZAJĘĆ:

• rozwijanie zdolności do skupienia uwagi na gestach i mimice drugiego człowieka,

• odczytywanie komunikatów podanych przy pomocy gestu, miny, wyrazu oczu,

• wymiana komunikatów,

• poznawanie schematu własnego ciała: oglądanie i nazywanie,

• symetria i wzajemne podobieństwo,

• wymiana serdecznych gestów i słów.

FORMA – z całą grupą, indywidualna

METODY – słowna, czynna – działalność dzieci, oglądowa

CZAS TRWANIA: około 30 minut

PRZYBORY: tamburyno, lusterko dla każdego dziecka, karton, kredki,

flamastry.

PRZEBIEG ZAJĘCIA:

1. Przy dźwiękach tamburyna dzieci maszerują w różnych kierunkach, na głośny dźwięk dzieci tworzą koło. Nauczycielka koncentruje uwagę dzieci na sobie.

• To jest moja głowa ( gest obejmujący).

• To są moje włosy ( dotyka je , głaszcze).

• To moje uszy : tu jedno a tu drugie.

• To moje czoło, a to brwi, odrobinę niżej są powieki, one nakrywają oczy.

• To są policzki, a tu w środku nos.

• Niżej są wargi: górna i dolna. Razem to są usta, tu broda, to moja twarz. To jestem ja.

Dzieci naśladują gesty nauczycielki. Razem z nią pokazują i nazywają części swego ciała: prawidłowe nazywanie.

2. Nauczycielka skupia na sobie uwagę dzieci. Przykłada otwarte dłonie do twarzy tak aby podkreślić jej symetrię. Odsłania polowe i mówi:

• Z jednej strony jest połowa czoła, oko, jeden policzek, połowa ust, polowa brody (jednocześnie wskazuje to wszystko gestem)

Odsłania drugą połowę twarzy i mówi:

• Tu jest tak samo: polowa czoła, oko, policzek, połowa ust, połowa brody. Gestem podkreśla symetrię twarzy (przesuwa dłonią wzdłuż po linii nosa) i wyjaśnia:

• Ta część twarzy jest bardzo podobna do tej części (gest) akcentuje symetrię i stwierdza:

• Jedno czoło, dwoje brwi, dwie powieki, oczy takie same, jeden nos, policzki z obu stron, usta połowa z tej strony (gest); broda – tu połowa i tu połowa, uszy z obu stron poi jednym.

3. Nauczycielka gra na pianinie, dzieci maszerują, na sygnał tworzą pary i zatrzymują się.

• Podajcie sobie ręce, stańcie twarzą do siebie. Poznajemy się wzajemnie. Dzieci z jednego rzędu dotykają i mówią – nazywają części ciała kolegi:

• To jest Twoja głowa, to Twoje włosy – masz śliczne włosy , takie puszyste, to jest czoło , a to brwi, tu powieki, a pod nimi oczy. To są Twoje policzki, one mi się podobają. To jest Twój nos, to są wargi. To Twoja broda, a tutaj uszy. To jesteś Ty, lubię Cię.

Następnie zmiana - dzieci z drugiego rzędu robią to samo.

4. Marsz po obwodzie koła przy muzyce tamburyna.

Na sygnał dzieci biorą lusterka i siadają na dywanie.

Nauczycielka siada przed dziećmi i mówi:

• Patrzcie do lusterka.

• Jakiego koloru są Twoje oczy? (dzieci kolejno wypowiadają się)

• Do czego podobne są Twoje oczy?

  • Niebieskie – do nieba

  • Brązowe – do kasztana

  • Zielone – jak kolor trawy

• Jakie są Twoje włosy?

  • Długie , czarne

  • Jasne krótkie

  • Brązowe, kręcone

  • Jasne splecione w warkoczyki

Nauczycielka zwraca się do dzieci po imieniu i pyta tak aby wszystkie dzieci miały okazję powiedzieć, jakiego koloru mają oczy i jakie są ich włosy.

5. Nauczycielka mówi: Odłóżcie lusterka na dywan i popatrzcie:

• Jaką mam minę?

  • Radosną;

• A jaką mam teraz?

  • Smutną

Po pokazaniu kilku min i grymasów nauczycielka zwraca się do dzieci:

• Oglądamy teraz swoje miny w lusterkach.

• Robimy minę radosną – „cieszę się” (dzieci robią minę i oglądają jej efekt w lusterku).

• Robimy minę smutną – jest mi smutno, martwię się.

• Pokazujemy teraz minę zdziwienia.

Na polecenie nauczycielki dzieci odkładają lusterka.

6. Marsz dzieci dookoła sali – na sygnał ustawiają się parami. Podają sobie ręce siadają naprzeciw siebie. Każde dziecko z jednego rzędu zrobi minę, a drugie odgadnie jaka to jest mina

• smutna:

• wesoła:

• zamyślenie:

• zdziwienie:

Po jakimś czasie dzieci zamieniają się rolami.

7. Nauczycielka mówi:

• Wszyscy znacie już swoja twarz – zapraszam więc do narysowania jej. Narysujmy swoje portrety.

• Czy wiecie co oznacza wyrażenie – słowo portret

Dzieci próbują wyjaśnić:

• to jest głowa;

• to jest zdjęcie głowy;

• to jest twarz;

Nauczycielka uzupełnia :

W portrecie trzeba uwzględnić podobieństwa, trzeba pamiętać o kolorze oczu, włosów a także o długości włosów.

• Dzieci przystępują do rysowania.

• Nauczycielka podchodzi kolejno do każdego dziecka, rozmawia, wyjaśnia, zachęca.

• Po wykonaniu, dzieci układają swoje autoportrety na dywanie – tworząc w ten sposób mini wystawę.

LITERATURA:

E.Gruszczyk-Kolczycka – „Edukacja matematyczna 6 – latków”

Wychowanie w przedszkolu NR.3/92

NR.5/92

NR.10/92