10. Dlaczego się czerwienimy?

I znowu wszystko przez naszych odległych przodków. W obliczu zagrożenia mózg wysyła do układu krwionośnego sygnał, że potrzebuje więcej krwi, serce zaczyna bić żywiej i dostarcza jej dodatkową porcję. Również do twarzy. Dzięki temu jesteśmy wstanie reagować szybciej, szybciej myśleć i szybciej się poruszać. Jedna z teorii mówi też, że przed laty, gdy mieliśmy jeszcze futra, ale już gołe twarze, czerwony kolor odstraszał napastników. Dziś nikogo już nie odstrasza rumieniec na twarzy jest raczej dowodem skrępowania.

Czerwieni się większość z nas, niektórzy bardzo często – rumieniec wywołuje u nich już np. każde wystąpienie publiczne, inni zaś czerwienią się dopiero, gdy zostaną przyłapani z opuszczonymi spodniami pod płotem sąsiada. Są też ludzie cierpiący na tzw. erytrofobię, czyli lęk prze rumienieniem się. Ci mają dopiero kłopot, ponieważ rumieniec wywołuje w nich sam strach przed rumieńcem. I ten stan należy już leczyć, gdyż może skutkować poważnymi zaburzeniami więzi społecznych.

Jeżeli masz skłonność do czerwienienia się w sytuacjach publicznych, a wiesz, że np. za tydzień masz mieć wystąpienie, na kilka dni przed tym wydarzeniem zacznij łykać witaminę B complex, która wzmacnia układ nerwowy.

11. Co tak śmierdzi pod pachą?

I co jeszcze dziwniejsze, dlaczego Twój własny zapach wydaje Ci się nawet, nawet… Pod pachą znajdują się gruczoły, które uaktywniają się w wieku dojrzewania i zaczynają wydzielać łój. Łój miesza się z potem i tworzy amoniak i inne substancje o silnym i raczej nieprzyjemnym zapachu. Ale dlaczego Twój zapach jest odstręczający dla innych, a dla Ciebie niekoniecznie?

Być może dlatego, że taki zapach jest dowodem, że zrobiłeś coś pożytecznego; posprzątałeś w końcu piwnicę, spędziłeś godzinę w siłowni czy choćby udało Ci się uciec przed psem sąsiada. To wyjaśniałoby też zagadkę, dlaczego menedżerowie wyższego szczebla nigdy nie są spoceni. A tak poważnie sama wydzielina gruczołów pachowych raczej nie pachnie, zaczyna wydzielać niemiłą woń dopiero, gdy zaczynają się rozkładać bakterie na niej żerujące. Dlatego, jeśli przeszkadza Ci Twój zapach spod pach, możesz je ogolić, wtedy bakterie nie będą miały na czym się zatrzymywać.

12. Jak długo można unikać pisuaru?

Właściwa odpowiedź, jak w większości pytań zaczynających się od „jak”, brzmi: to zależy. Przy normalnym trybie życia górną granicą wyporności pęcherza jest 8 godzin. Ale jeśli np. właśnie wypiłeś trzecie piwo - czas maksymalny ulega dramatycznemu skróceniu. Jeśli bowiem przekroczysz nominalną pojemność pęcherza sięgającą od 0,5 do 1,5 litra, zacznie się rozciągać. Mocno rozciągnięty pęcherz potrafi pomieścić nawet 5 l moczu. Niestety, to sprawia, że rozluźniają się mięśnie odpowiedzialne za opróżnianie pęcherza, w związku z czym z czasem mocz zaczyna zalegać, narażając właściciela pęcherza na infekcje układu moczowego.

13. Dlaczego po przebudzeniu zawsze macie śpiochy w oczach?

Ta urocza wydzielina, której tak trudno się pozbyć to efekt łagodnej reakcji alergicznej. Gruczoły łzowe wydzielają cały czas wydzielinę, która utrzymuje oko w stanie wilgotnym, chroni je przed czynnikami zewnętrznymi i oczyszcza z drobinek kurzu. W tej wydzielinie jest tłuszcz, śluz i woda. Podczas snu ta wydzielina się gromadzi w kąciku oka i wysycha, zmieniając się w skrawki zielonkawej suchej substancji, nazywanej śpiochem. W stanach zapalnych, np. przy zapaleniu spojówek, gruczoł łzowy pracuje na podwyższonych obrotach, a wówczas śpiochy potrafią skleić oko tak, że bez przepłukania się nie otworzy.

14. Skąd nasze ciało wie, że pora wstawać i to zawsze mniej więcej o tej samej porze?

Chociaż nigdy nie słychać jego tykania, w części mózgu zwanej podwzgórzem mamy ulokowany wewnętrzny zegar biologiczny, który ustala rytm dobowy. To on mówi nam, kiedy pora spać, a kiedy pora wstawać. Jest też odpowiedzialny za temperaturę ciała. Kiedy chce Cię obudzić, najpierw podnosi temperaturę ciała, a następnie powoduje, że Twoje ciało zaczyna wydzielać hormony i inne substancje, które ułatwiają przejście z fazy snu do aktywności.

Jednym z regulatorów tego zegara jest światło słoneczne, dlatego właśnie mamy taki problem z zaśnięciem, gdy zmieniamy strefę czasową. Zegar potrzebuje wtedy kilku dni na przestawienie się. Bez słońca ma tendencję do spóźniania się. U ludzi, którzy przebywali dłuższy czas w pomieszczeniach, do których nie docierało światło słoneczne, doba wydłużała się do 25-26 godzin.

15. Dlaczego sami nie możemy się połaskotać?

Gdyby to było możliwe, nikt nie chodziłby do kina na komedie. Większość z nas spędzałaby całe dnie na chichotaniu jak nastolatki pod sklepem. Bo chociaż łaskotki wywołuje drażnienie zakończeń nerwowych Twojej skóry, to jednek za interpretacj ę tych bodźców i Twoje reakcje odpowiada centralny układ nerwowy. Wrażenie łaskotania powstaje zaś tylko wtedy, kiedy dla systemu nerwowego jest to zaskoczenie. Jeśli sam próbujesz się połaskotać (nawet piórkiem), tego warunku nie jesteś w stanie spełnić.

16. Po co faceci mają sutki, skoro i tak z nich nie korzystają?

Krótko i zwięźle: po nic. To atawizm, jak łechtaczka u kobiety. One mają piersi, którymi mogą karmić, my zaś mamy tylko zaznaczone miejsca, w których moglibyśmy mieć piersi, gdybyśmy byli kobietami. Należymy do tego samego gatunku i na pewnym etapie życia płodowego, zanim rozstrzygnie się jakiej płci będziemy, wszystko mamy takie samo. Śladem tego unisexowego okresu są właśnie sutki u facetów. Nie pełnią żadnej funkcji poza jedną – estetyczną. Pobaw się w dowolnym programie do edycji zdjęć i usuń sobie sutki, a zobaczysz, że bez nich wyglądałbyś jak chłopak Barbie.

17. Dlaczego mamy deja vu?

Wielu ludzi wierzy, że zjawisko nazywane deja vu, czyli wrażenie, że coś się już kiedyś widziało, że było się już w tej sytuacji, jest dowodem na życie po życiu, że rację mają hindusi wierzący reinkarnację. Niestety, wyjaśnienie jest bardziej prozaiczne. Uczucie, że widziałeś już tę wieżę, chociaż w Paryżu jesteś pierwszy raz wżyciu, wynika (nie licząc oczywiście setek filmów i zdjęć, które wcześniej widziałeś) z opóźnienia w komunikacji między dwiema półkulami mózgowymi. Obraz odbierany przez jedną zostaje z minimalnym opóźnieniem dostarczony do drugiej, na tyle niewielkim, że w tej pierwszej nie zdąży się jeszcze pojawić pamięć tego obrazu. Druga półkula rozpoznaje obraz jako już widziany, tyko nie potrafi umieścić w czasie, kiedy go widziała, bo nie było go jeszcze w "pamięci podręcznej".

18. Dlaczego mamy deja vu?

Ups... Znowu?