Dary Ducha Świętego: Bojaźń Boża.

Znowu warto zastanowić się najpierw nad sensem samego słowa. Tak jak i bojaźń mając za swój przedmiot obawę. W lęku jednak boję się o sobie, ze spotka mnie dotkliwa kara. Bojaźń z kolei to obawa, że w związku z moimi poczynaniami przykro zrobi się komuś innemu. Bogu najpierw i drugiemu człowiekowi. Odczuwanie lęku dane jest przez Ojca Niebieskiego wszystkim ludziom. Lęk powstrzymuje (przynajmniej powinien) przed nierozważnym działaniem, chroniąc zdrowie i życie: własne i cudze. Bojaźń z kolei to jednak świadectwo większej wrażliwości. Bojaźń karmi się wyobraźnią, zdolną i chcącą przewidzieć, jak na moje słowa i czyny zareaguje drugi człowiek. Bojaźń jest wizytówka serca szlachetnego i wrażliwego. Ktoś kto w życiu uczuciowym zatrzymał się na poziomie lęku będzie zdumiony reakcję na swoje działanie. Podejmie też próbę bagatelizowania odczuć drugiego człowieka: No nie maż się już! No i co tak ryczysz, jakby ci nie wiadomo jaka krzywda się działa! Darem bojaźni Bożej Duch Święty uzdalnia nas do głębszego rozumienia grzechu: on nie jest przede wszystkim obrazą Boga; człowiek przecież nie jest w stanie Bogu żadnej krzywdy uczynić, sobie samego oraz innym natomiast – jak najbardziej. Grzech rani miłość Ojca Niebieskiego. Rani niewdzięcznością i koniecznością przyglądania się niepotrzebnemu cierpieniu, ściąganemu na siebie samego/samą oraz na innych ludzi. Z dzieciństwa doskonale pamiętamy, że jak długo mama krzyczała, w sumie nie było aż tak źle. Gdy jednak mama byłą smutna, albo nie daj Boże płakała, wtedy docierało do nas, że chyba jednak mocno przesadziliśmy. Często po takim doświadczeniu zdecydowanie zmienialiśmy ( na lepsze) nasze funkcjonowanie. Dar bojaźni Bożej umożliwia wzbudzenie aktu żalu doskonałego za grzechy. Wprawdzie do odpuszczenia grzechów wystarcza już ten mniej doskonały (z obawy przed karą), niemniej Kościół uczy nas pielęgnowania żalu doskonałego: Ach żałuję za me złości, jedynie dla Twej miłości. Człowiek bowiem może w którymś momencie otępieć na świadomość kary. Wtedy nawrócenie bez nadzwyczajnej interwencji Bożej nie jest już możliwe. Budzenie żalu doskonałego takie niebezpieczeństwo jednak od człowiek oddala, a co najmniej otwiera na głębszą relację z Ojcem Niebieskim. Wspaniałym świadectwem działania daru bojaźni Bożej w człowieku jest świadectwo stojącego w obliczu męczeńskiej śmierci św. Polikarpa, biskupa Smyrny (dzisiejszego Izmiru). Nakłaniany do zaparcia się Chrystusa, odpowiedział sędziemu: Osiemdziesiąt i sześć lat jestem Jego niewolnikiem i żadnej krzywdy mi nie wyrządził. Jakże mógłbym bluźnić Królowi mojemu, który mnie zbawił” (list Kościoła w Smyrnie o męczeństwie św. Polikarpa). Zwróćmy uwagę na motywację przytoczoną przez Męczennika: Jakże mógłbym? To jest właśnie istota bojaźni: nie mogę zrobić czegoś o czym wiem na pewno, że bardzo zaboli: Ojca w niebie i drugiego człowieka. Można powiedzieć, że pod wpływem daru Bożej bojaźni boję się o Boga, że sprawię przykrość Temu, kto tak bardzo mnie miłuje. Od zrozumienia tej prawdy, że komuś będzie zwyczajnie smutno w związku z moimi czynami zaczyna się droga do duchowej dojrzałości. Bez współpracy z Duchem Świętym człowiek pozostanie niewolnikiem, lękliwie czekającym na karę, która zawsze przecież będzie niesłuszna, albo bezczelnie pytającym tych, których może bezkarnie krzywdzić: I co mi zrobisz? Nie dziwi zatem nauka Psalmisty, że Bojaźń Pańska początkiem mądrości (Ps 111,10), ani hołd złożony bojaźni Bożej przez poetę: Jedna jest tylko Cześć i Trwoga, Cześć dla kościoła, Bojaźń Boga (Wyspiański, Klątwa). Bojaźń Boża moc powstrzymać człowieka przed grzechem ciężkim, w życiu doczesnym zaś owocuje taktownością, dyskrecją, delikatnością. Bojaźń Boża to wiedza, czego nie należy zobaczyć, a co, przeciwnie, pochwalić wypada. O czym nie wspomnieć i co pamiętać. Bez Bojaźni Bożej nie będzie człowiek zdolny do dyskrecji. Ludzi nie mających Bożej bojaźni trzeba się po prostu bać. Bogu bowiem krzywdy uczynić nie mogą, są jednak niestety w stanie zgotować ludziom piekło już tu, na ziemi.