Jak reagować na ustanawianie tzw. szafarzy nadzwyczajnych Eucharystii?
Też nadzwyczajnie! Nadzwyczajnie nadzwyczajnych świeckich szafarzy omijać i przestrzegać przed nimi znajomych. Jan Paweł II - "Redemptionis Sacramentum":
"154.
Jak już zostało wspomniane, „szafarzem, który może sprawować w
osobie Chrystusa sakrament Eucharystii, jest tylko kapłan ważnie
wyświęcony”254. Stąd
nazwa „szafarz
Eucharystii”
odnosi się w sposób właściwy jedynie do kapłana.
Również z racji
święceń zwyczajnymi szafarzami Komunii świętej
są: biskup, prezbiter i diakon255, do nich więc należy w czasie
sprawowania Mszy świętej udzielanie Komunii świętej wiernym
świeckim. W ten sposób poprawnie i w pełni może się objawić w
Kościele ich służebny urząd oraz wypełnić sakramentalny
znak.
(...)
156.
Funkcja ta winna być pojmowana zgodnie z jej nazwą, która brzmi
„nadzwyczajny szafarz Komunii świętej”, nie zaś „specjalny
szafarz Komunii świętej” ani „nadzwyczajny szafarz
Eucharystii”, ani też „specjalny szafarz Eucharystii”. Te
ostatnie nazwy rozszerzają znaczenie tej funkcji w sposób
nieodpowiedni i niewłaściwy."
W
razie problemów wyżej wymieniony dokument warto pokazać
proboszczowi:
"88.
Zgodnie ze zwyczajem wierni powinni przyjmować sakramentalną
Komunię eucharystyczną podczas Mszy świętej i w tym momencie, w
którym przewiduje to sam obrzęd celebracji, to znaczy po Komunii
celebrującego kapłana172. Udzielanie Komunii należy do kapłana
celebrującego, wspomaganego w razie potrzeby przez innych kapłanów
lub diakonów; nie powinien on kontynuować Mszy świętej przed
zakończeniem Komunii wiernych. Zgodnie
z przepisami prawa nadzwyczajni szafarze mogą wspomagać kapłana
celebrującego jedynie
w przypadku konieczności
(...)
133.
Kapłan lub diakon albo szafarz
nadzwyczajny, który z
powodu nieobecności lub przeszkody ze strony szafarza zwyczajnego
zanosi Najświętszą Eucharystię choremu
w celu udzielenia Komunii, z miejsca, gdzie przechowywany jest
Sakrament, powinien iść w miarę możliwości prostą drogą do
domu chorego, unikając wszelkich spraw świeckich, aby wyeliminować
jakiekolwiek niebezpieczeństwo profanacji i zachować jak największy
szacunek względem Ciała Chrystusa. Ponadto zawsze należy wykonywać
obrzęd udzielania Komunii chorym, jak zapisano w Rytuale
Rzymskim226.
(...)
151.
Przy sprawowaniu liturgii do pomocy nadzwyczajnych szafarzy należy
się uciekać jedynie w sytuacji prawdziwej konieczności. Pomoc ta
bowiem nie jest przewidziana w celu zapewnienia pełniejszego
uczestnictwa świeckich, lecz z natury swojej jest dodatkowa i
tymczasowa252. Gdzie jednak istnieje konieczność odwołania się do
posługi szafarzy nadzwyczajnych, należy wytrwale i gorąco się
modlić, aby Pan niezwłocznie posłał kapłana do posługi
wspólnocie oraz wzbudził obficie powołania do kapłaństwa253.
152.
Funkcje te zaś, czysto uzupełniające, nie powinny się stać
bynajmniej okazją do zafałszowania samej posługi kapłanów, aby w
konsekwencji nie zaniedbywali oni sprawowania Mszy świętej dla
powierzonego im ludu oraz osobistej troski o chorych czy też
starania o chrzest dzieci, o asystowanie przy udzielaniu sakramentu
małżeństwa lub odprawianie pogrzebów chrześcijańskich, co
odnosi się przede wszystkim do kapłanów wspieranych przez
diakonów. Niech więc w parafiach nigdy nie dochodzi do tego, aby
kapłani lekkomyślnie zamieniali się własnymi funkcjami
kapłańskimi z diakonami lub świeckimi, wprowadzając tym samym
zamieszanie co do specyfiki każdego z nich.
(...)
157.
Jeśli w sytuacji
zwyczajnej obecna jest wystarczająca liczba wyświęconych szafarzy,
również do rozdawania Komunii świętej, nie należy wyznaczać
nadzwyczajnych szafarzy Komunii świętej. W takich okolicznościach
ci, którzy byliby wyznaczeni do tego rodzaju posługi, nie powinni
jej wykonywać.
Należy potępić postępowanie tych kapłanów, którzy, choć sami
uczestniczą w celebracji, powstrzymują się jednak od udzielania
Komunii, powierzając to zadanie świeckim258.
158.
Nadzwyczajny szafarz
Komunii świętej będzie bowiem mógł udzielać Komunii jedynie w
przypadku braku kapłana lub diakona, albo kiedy kapłan napotyka
trudności z powodu choroby lub podeszłego wieku lub innej ważnej
przyczyny albo gdy jest tak wielka liczba wiernych przystępujących
do Komunii, że sama celebracja Mszy zbytnio by się przeciągnęła
259. Należy
to jednak rozumieć w ten sposób, że w żadnym przypadku
wystarczającą przyczyną nie będzie nieznaczne przedłużenie,
oceniane w świetle zwyczajów i kulturowego kontekstu
miejsca."
Odpowiedź
Papieskiej Komisji do spraw Autentycznej Interpretacji Kodeksu Prawa
Kanonicznego
Na
posiedzeniu plenarnym 20.02.1987 r. Papieska Komisja do spraw
Autentycznej Interpretacji Kodeksu Prawa Kanonicznego 8 w swej
odpowiedzi wyjaśniła niektóre nieodpowiednie interpretacje
związane z funkcją nadzwyczajnego szafarza Komunii
Świętej.
Wątpliwość
przedstawiona Komisji została sformułowana w następujący sposób:
„ czy nadzwyczajny szafarz Komunii Świętej, wyznaczony do tej
funkcji zgodnie z kan. 910 § 2 i 230 § 3, może wykonywać swoją
funkcję nawet wówczas, gdy są obecni w kościele, chociaż nie
uczestniczą w celebracji Mszy Świętej, szafarze zwyczajni, którzy
nie mają jakiejkolwiek przeszkody” 9 .
Odpowiedź
była negatywna ; tzn.
zawsze, gdy są w kościele szafarze zwyczajni - diakoni lub kapłani
-, którzy nie mają jakiejś przeszkody, szafarze nadzwyczajni nie
mogą wykonywać swojej zastępczej funkcji, bez względu na to, w
jaki sposób zostali do tej funkcji wyznaczeni, czy to na sposób
stały, jak to jest w przypadku akolitów, czy też ad hoc zgodnie z
kan. 230 § 3. Jak z tej odpowiedzi wynika, funkcja szafarza
nadzwyczajnego jest zawsze zastępcza w stosunku do szafarzy
zwyczajnych i nigdy nie należy jej nadużywać.
<
O Kapłanach i Diakonach wypada powiedzieć, że właśnie posługa
stołu Chleba Pańskiego kładzie na nich szczególne zobowiązania...
Trzeba więc, abyśmy wszyscy, którzy jesteśmy szafarzami
Eucharystii, przyjrzeli się uważnie naszym czynnościom przy
ołtarzu, zwłaszcza temu, jak piastujemy w naszych rękach ów
Pokarm i Napój, które są Ciałem i Krwią naszego Boga i Pana; jak
rozdajemy Komunię świętą, jak dokonujemy puryfikacji. Nie należy
jednakże zapominać o podstawowym urzędzie Kapłanów, którzy w
czasie święceń zostali konsekrowani, aby reprezentowali Chrystusa
Kapłana: dlatego też ich ręce, tak jak ich słowa i ich wola,
stały się bezpośrednim narzędziem Chrystusa. Właśnie dlatego,
tzn. jako szafarze Eucharystii, oni mają główną i całkowitą
odpowiedzialność za Święte Postacie: ofiarują te Święte
Postacie uczestnikom zgromadzenia, którzy pragną je przyjąć.
Diakoni mogą tylko zanosić na ołtarz dary ofiarne wiernych i
rozdawać je, gdy zostaną już konsekrowane przez Kapłana. Jakże
wymowne zatem, chociaż późniejsze, jest w naszych święceniach
łacińskich namaszczenie rąk, jak gdyby tym właśnie rękom
potrzebna była szczególna łaska i moc Ducha Świętego!
Dotykanie
Świętych Postaci, podejmowanie ich własnymi rękami jest
przywilejem tych, którzy mają święcenia, co wskazuje na czynny
udział w szafarstwie Eucharystii.
"Redemptionis
Sacramentum" raz jeszcze:
94.
Nie wolno samym wiernym „brać konsekrowanego Chleba ani kielicha
Krwi Pańskiej, ani tym bardziej przekazywać między sobą z rąk do
rąk”181. Podobnie należy wyeliminować nadużycie polegające na
tym, że nowożeńcy w czasie Mszy świętej ślubnej udzielają
sobie wzajemnie Komunii świętej.
Świeccy
szafarze i szafarki Komunii Św.
Dokumentem
zarządzającym wprowadzenie nadzwyczajnych szafarzy Eucharystii jest
Instrukcja Świętej Kongregacji ds. Kultu Bożego, wydana 29.01.1973
r., zatytułowana Immensae caritatis. Zarządza ona użycie
nadzwyczajnych szafarzy „ w przypadkach rzeczywistej konieczności”
Oto lista tych przypadków:
a/
gdy nie ma
księdza, diakona lub akolity;
b/
gdy w/w nie mogą dysponować Komunią Św., ze względu na inną
posługę pasterską, chorobę lub zaawansowany wiek;
c/
gdy liczba wiernych pragnących Komunii Św. jest tak znaczna, iż
odprawianie Mszy albo rozdawanie Eucharystii poza Mszą nadmiernie by
się przedłużyło.
Instrukcja
zastrzega , iż:
„
Ponieważ uprawnienia te przyznaje się tylko dla duchowego dobra
wiernych i w przypadkach rzeczywistej konieczności, księża winni
pamiętać, iż nie są on zwolnieni z obowiązku rozdawania
Eucharystii wiernym, którzy w sposób uprawniony tego żądają, a w
szczególności, z zanoszenia i rozdawania jej chorym”
Trudno
rozważać okoliczności uzasadniające używanie nadzwyczajnych
szafarzy poza krajami misyjnymi.
R
odzi
się pytanie , jakie było stanowisko wobec tych nadużyć Papieża
Jana Pawła II?
Okazuje
się że całkowicie negatywne i niezmienne tzn .takie same jak
wszystkich jego poprzedników. Gdyby było inne, to sam Papież
podważałby Pismo Św. oraz ciągłość niezmiennej ,
niereformowalnej, ponadczasowej i nieomylnej Tradycji Apostolskiej, a
także dogmat o nieomylności w sprawach wiary swoich poprzedników.
W
liście Jana Pawła II „ Dominae cenae „ z 24.02.1980 r. Czytamy:
„ Dotykanie
konsekrowanych hostii, a także rozdawanie ich własnymi rękoma,
jest właśnie przywilejem wyświęconych ”W
innym miejscu w tym samym liście Jan Paweł II przypomina, iż:
„
Nie wolno zapominać o najważniejszym urzędzie kapłanów, którzy
zostali konsekrowani przez ich święcenia dla reprezentowania
Chrystusa Kapłana: z tego względu ich ręce, jak również ich
słowa i ich wola, stały się bezpośrednimi narzędziami Chrystusa.
Poprzez ten fakt, tj. jako szafarze świętej Eucharystii, oni
pierwsi biorą odpowiedzialność za święte hostie, ponieważ jest
to pełnia odpowiedzialności. Ofiarują oni chleb i wino, konsekrują
je, a następnie rozdają święte hostie tym uczestnikom
zgromadzenia , którzy pragną je przyjmować.(.....) Jakże wymowny
więc, jeżeli nawet nie jest to zwyczaj pierwszych wieków, jest
obrzęd namaszczenia rąk podczas święceń kapłańskich rytu
łacińskiego, gdyż właśnie dla tych rąk szczególna łaska i moc
Ducha Świętego jest konieczna!”
Następnie
03.04.1980 r. Jan Paweł II skierował do biskupów list o tajemnicy
i kulcie Eucharystii, gdzie zwrócił
uwagę na nadużycia , które się wkradły do kultu Eucharystycznego
i polecił przygotować instrukcję, która pomogłaby je usunąć.
Święta Kongregacja ds. Sakramentów i Kultu Bożego ogłosiła w
Wielki Czwartek, 03.04.1980 r. Instrukcję w sprawie niektórych norm
Kultu Eucharystycznego i poleciła Konferencjom Biskupów wprowadzić
ją w życie.
Mimo
sprzeciwów Jana Pawła II przeciw tym wszystkim nadużyciom, rodzi
się pytanie dlaczego zatwierdził nowy Kodeks Prawa Kanonicznego w
1983 r. (KPK), dopuszczający w wyjątkowych sytuacjach świeckich
szafarzy? W kanonie 230§ 3 tegoż kodeksu czytamy: „Tam gdzie to
doradza konieczność Kościoła, z
braku szafarzy ( kapłanów ),
także świeccy, chociażby nie byli akolitami lub lektorami, mogą
wykonywać pewne obowiązki w ich zastępstwie........., a także
rozdzielać Komunię Św. zgodnie z przepisami prawa. Tak więc
Kodeks nie nakazuje tego ani tez nie zaleca. Nie
została tu w najmniejszym stopniu naruszona zasada, że jedynymi
szafarzami sakramentów są kapłani. Wynika z tego jednoznacznie ,
że każdy biskup nie tylko może, ale powinien w imię wierności
Tradycji i Kościoła i posłuszeństwa Papieżowi od tego odstąpić,
gdyż w świetle Kodeksu nie jest w najmniejszym stopniu zobowiązany
, wprowadzić świeckich „szafarzy”, nawet gdyby nie było
kapłana. To , że
Papież zmuszony był to nadużycie tolerować, choć w duchu tego
nie akceptował ( jak wiele innych ), wynikało z niemożności
wyeliminowana tych praktyk, na skutek jawnego buntu wśród bardzo
wielu biskupów.
To
odstępstwo i duch buntu od dawna zapowiedziane w Piśmie Św. jest
jednym ze znaków ostatecznych, w których żyjemy. We
wrześniu 1987 r. Stolica Apostolska wystosowała listy do
przewodniczących wielu konferencji episkopatów na temat
nadzwyczajnych szafarzy, napominając ich, aby ukrócili czynienie
normą tego, co winno być nadzwyczajne. Nie trzeba wspominać, iż
dokument ten nie przyniósł zupełnie żadnych efektów, ale jest on
przynajmniej dowodem na to, że Stolica Apostolska jest świadoma
rozmiarów nadużyć związanych z nadzwyczajnymi szafarzami..
Nadużycia te
doprowadziły do sytuacji, gdzie nadzwyczajny
charakter szafarzy został zatracony, a stał się normą.
W 1987 r. Kongregacja ds. Sakramentów zwróciła się o właściwą
interpretację odpowiednich kanonów do Komisji Pontyfikalnej ds.
Właściwej Interpretacji Kodeksu Prawa Kanonicznego. Następująca
wątpliwość została wyrażona:
„
Czy nadzwyczajny
szafarz Komunii Św., zgodnie z kanonami 910, par.2 i 230, par. 3,
może spełniać swój nadzwyczajny obowiązek wówczas, gdy są
obecni w kościele, nawet jeżeli nie biorą udziału w sprawowaniu
Eucharystii, zwyczajni szafarze, którzy nie są w żaden inny sposób
odsunięci [ od rozdawania Komunii Św.]”
Komisja
Pontyfikalna rozpatrzyła te kwestię na posiedzeniu sesji plenarnej
20 lutego 1987 r. i odpowiedziała NEGATYWNIE!
Powyższa
właściwa interpretacja została zaaprobowana przez Ojca Świętego
15 czerwca 1987 r., który wówczas polecił Kongregacji ds.
Sakramentów powiadomienie o tej decyzji konferencji episkopatów.
Odpowiedz Komisji Pontyfikalnej wyraźnie wskazuje, że jeżeli
zwyczajni szafarze (biskup, ksiądz, diakon ) są obecni podczas
Eucharystii, niezależnie od tego , czy celebrują czy też nie,
wówczas nie wolno nadzwyczajnym szafarzom rozdawać Komunii Świętej.
Jest to działanie masonerii kościelnej, której celem ostatecznym
jest zniszczenie Kościoła przez zniszczenie Ofiary Mszy Św.,
podważanie autorytetu Papieża i wymuszanie na nim faktów
dokonanych zaakceptowania niedopuszczalnych zmian, a gdyby nawet nie
wyraził na to zgody, to działanie tak, jakby ta zgoda miała
miejsce.
źródło
: http://pl.gloria.tv/?media=300726
KRÓLUJ NAM CHRYSTE ! ! !