Sztuczne oko, jak to sie zaczęło?
1929 – Foerster – stymulacja płata ciemieniowego –wrażenie postrzegania małego świecącego punktu
1956 – Graham Tassicker – implantacja wrażliwego na światła selenu pod siatkówką – wrażenia świetlne
Uematsu – wywoływanie stabilnych/migoczących, skomplikowanych kolorowych wrażeń świetlnych, rozważanie możliwości budowy protezy
1990 – postęp technologiczny, wznowienie badań
Od 2000 – testowanie, ulepszanie sztucznego oka
Proteza przedsiatkówkowa
3 komponenty:
Kamera rejestrująca obraz (wymagane światło)
Urządzenie przekształcające obraz na impuls elektryczny (wzorce stymulacji elektrycznej)
Element (położony na wewnętrznej stronie siatkówki) pobudzający pozostałe komórki siatkówki
Argus II – Second Sight Medical Products Inc (California)
Wewnątrzgałkowe
250 – 500 µ - szereg 16 platynowych mikroelektrod
Zewnątrzgałkowe
Kamera
Tłumaczenie obrazu na piksele
Telemetryczne przesyłanie energii do urządzenia i z kamery do cew magnetycznych to the temporal skull
Z cew magnetycznych do mikroelektrod – kabel biegnący przez twardówkę
Argus I – 2002 –Doheny Retina Institute
Pacjenci z retinopatią
Polepszenie wzroku w zakresie: wykrywanie przedmiotu, liczenie i odróżnianie obiektów, określenie kierunku ruchu
Argus II drugiej generacji – 2007
60 niezależnych elektrod
30 pacjentów w 11 ośrodkach na całym świecie
Poprawa rozróżniania przedmiotów i kierunku ruchów, wykonywania zadań w przestrzeni
EpiRET3
Kamera w oprawce okularów
25 elektrod (5x5)
Urządzenia w ciele szklistym – brak przewodów przechodzących przez twardówkę
Podsiatkówkowa proteza