Tadeusz Gajcy "Miłość bez jutra"

"Mój sen śmiertelny ciałem spełniasz

i słowem płochym w śnie poczętym:

puszysta włosów twoich perła

jak promień krągły w pościel spływa,

gdzie dłoń pierzasta jak z igliwia

rozdziela cienie ciał od lęku.

Mówimy szeptem krwi łagodnej

słuchając w sobie: niech w nas płynie,

niech niesie - światło jak w roślinie

prześwietli serc planety małe

i obudzimy się słuchając

szelestu chmur i grania wody.

Bo tyle tylko jest w nas ciepła,

co dłoń zdziwiona objąć zdoła,

i trwogi tyle, co zakrzepła

wy ryj e w twarzy łza jak z ognia,

i głosu w nas, co wydać może

w kielichu warg języka ostrze.

Niech płynie w nas - mówimy jeszcze

ten szmer ciemności, póki księgę

obłoków wiatr przegina miękką.

Bo tyle tylko wiary w pieśni,

ile obrazu pod powieką

ziemi odbitej ostatecznie."

Wiersz ten można uznać z a erotyk. Jak nam się może wydawać , pisany był w poczuciu ogromnego zagrożenia. Można powiedzieć, że podkreśla niemożność uzyskania i spełnienia z powodu krzywdy.

Można powiedzieć, że nie jest to typowy erotyk, gdyż nie opisuje ciała kobiet, czy momentu aktu. Wykorzystana została tu również tematyka oniryczna – sen jest tutaj ucieczką od rzeczywistości, która wygląda jak wygląda – jest pełna, bólu, cierpienia, wojny.

W tym wierszu widać brak jakiejkolwiek wiary w lepsze jutro, sens zmagań z okrucieństwem wojny, dotkliwym losem, przekonaniem o nieuchronności zagłady, pesymizm, smutek, cierpienie co podkreślają bogate symbole związane ze śmiercią, jak lęk, krew, trwoga, ogień, ciemność, łzy, itp.

W tym wierszu można bardzo łatwo zauważyć ciekawą instrumentację głoskową: szelest, szmer, ostrze, cienie ciał - które budują nastrój permanentnego zagrożenia i cierpienia oraz obsesję śmierci.

Wiersz ten ukazuje konflikt moralny i narzuca w pewien sposób styl życia poety – bojownika. Można powiedzieć, że to w pewien sposób poezja wizyjna, odrealnione obrazy w awangardowej metaforyce – poeta tutaj chce nam wyrazić w ten sposób protest przeciw okupacyjnej rzeczywistości.

Kluczowym słowem, który można zauważyć w tym wierszu to – sen, które daje nam poczucie nierealności świata – sen śmiertelny – które pomaga oderwać się choć na chwilę od koszmaru wojny. Można powiedzieć, ze jest nadzieją na przetrwanie chwili związanych z lękiem i trwogą – widać tu pragnienie powrotu do lat dziecinnych, gdzie słychać było szelest chmur i granie wody zamiast przerażających odgłosów wojny.

Mówiąc o budowie wiersza, to składa się on z 4 strof, z których każda ma po 6 wersów i jest to wiersz sylabiczny.

Na same zakończenie można zadać pytanie dlaczego „Miłość bez jutra”? O odpowiedz nie jest trudno, dlatego, że w obliczu wojny ciężko było myśleć o tym, co będzie jutro, bo jutra mogło wcale nie być. Liczyła się dla tamtych czasów tylko chwila wolności i spokoju, którą może dać noc i sen. I tylko wieczorne spotkanie we dwoje przynosi nadzieję.