Autor: Aleksander Puszkin

Tytuł: Jeździec Miedziany

Oryginalny tytuł:

Główni bohaterowie: Eugeniusz z Kołomna, ON (pomnik Piotra Wielkiego)

Zarys treści:

Początek – zachwyt nad Petersburgiem, jego przepychem, wielkością, wojskowymi paradami. Poznajemy bohatera – Eugeniusza. Rozmyśla on o swoim ciężkim życiu. O tym, że musi pracować. Myśli także o zapowiadanej powodzi. W końcu zasypia. Rankiem rozpoczyna się powódź. Newa zalewa Petersburg. Nawet panujący car czuł się bezsilny wobec żywiołu, rozkazał generałom ratować przerażony lud. W tym czasie Eugeniusz siedzi na grzbiecie marmurowego lwa i patrzy w stronę domu swojej ukochanej Paraszy. Narrator zwraca uwagę na posąg Piotra Wielkiego. Powódź powoli dobiega końca. Woda opada. Eugeniusz dostrzegłszy łódkę rybacką prosi by przewieść go na drugi brzeg rzeki. Bohater biegnie w stronę domu ukochanej. Odnajduje miejsce, w którym powinien stać, jednak go tam nie ma. Tymczasem ludzie powoli zapominają o kataklizmie i wracają do swych zwykłych zajęć. Lecz Eugeniusz ze swego nieszczęścia popada w obłęd, włóczy się miesiącami bez celu jak zwierzę. Pewnego dnia dociera do marmurowych lwów, z których oglądał powódź. Stoi tam również pomnik Piotra Wielkiego. Eugeniusz cały swój gniew skupił przeciwko miedzianemu jeźdźcowi, z którego to rozkazu wybudowano miasto. Rzuca się w kierunku pomnika. Nagle wydało się, że pomnik ożył i zaczął gonić Eugeniusza. Gdziekolwiek ten uciekał, car był tuż za nim. Od tamtego czasu, gdy Eugeniusz przechodził przez ów plac odwracał oczy od pomnika w przestrachu. W zakończeniu dowiadujemy się, że chatka z szalonym Eugeniuszem znalazła się przez powódź na samotnej wyspie i tam nasz bohater umarł i został pochowany przez dobrych ludzi.