Jeździec Miedziany (Медный всадник)

1)Zachwyt nad Petersburgiem - jego przepychem, wielkością, paradmi wojskowymi.
2)Bohater, Eugeniusz z Kołomna rozmyśla o swoim ciężkim życiu (że musi pracować) oraz o zapowiadanej powodzi. Zasypia.
3)Rankiem rozpoczyna się powódź. Newa zalewa Petersburg.
4)Nawet car czuje się bezsilny wobec żywiołu, rozkazuje generałom ratować lud.
5)Eugeniusz siedzi na grzbiecie marmurowego lwa i patrzy w stronę domu ukochanej Paraszy.
6)Podmiot liryczny zwraca uwagę na posąg Piotra Wielkiego.
7)Powódź powoli dobiega końca.
8)Eugeniusz dostrzega łódkę rybacką i prosi o przewiezienie go na drugi brzeg rzeki.
9)Biegnie w stronę domu ukochanej. Znajduje miejsce, w którym dom powininen stać, lecz go tam nie ma.
10)Ludzie powoli wracają do normalnego życia.
11)Eugeniusz z rozpaczy popada w obłęd i włóczy się bez celu.
12)Dociera do marurowych lwów, z których oglądał powódź.
13)Dostrzega też pomnik Piotra Wielkiego. Eugeniusz cały swój gniew kieruje w stronę owego miedzianego jeźdźca, z którego rozkazu wybudowano miasto. Rzuca się w kierunku pomnika.
14)Nagle wydaje mu się, że pomnik ożywa i zaczyna go gonić. Gdziekolwiek uciekał Eugeniusz, car deptał mu po piętach.
15)Od tej pory, zawsze gdy Eugeniusz przechodził koło pomnika, odwracał wzrok.
16)Na koniec dowiadujemy się, że dom Eugeniusza znalazł się w czasie powodzi na samotnej wyspie, gdzie bohater umarł i został pochowany przez dobrych ludzi.