Isabel Cabot

Droga do miłości

(Road to love)

Przełożyła Katarzyna Piotrkiewicz

Rozdział 1

Ann Dawson przeciągnęła dłonią po ladzie i z niesmakiem spojrzała na zakurzoną rękawiczkę. Otrzepawszy pył obiegła wzrokiem na wpół puste, zakurzone półki. Pożółkła od starości lodówka również nie wyglądała zbyt zachęcająco. Dopiero teraz, kiedy zobaczyła już to wszystko, ogarnęły ją wątpliwości. Czy razem z siostrą podjęły słuszną decyzję? Jednak jeśli Terry Dawson, która z rękami opartymi na biodrach stała teraz na środku małego sklepu spożywczego, wątpiła w słuszność ich decyzji, to wcale tego nie okazywała.

– Wygląda to dość paskudnie, ale trochę wody i mydła z pewnością temu zaradzi – powiedziała Terry.

– Nadal uważasz, że to był dobry pomysł? – spytała Ann.

– A ty co o tym myślisz? – Terry pochyliła ciemną głowę w stronę siostry.

– No cóż... jeśli mam być szczera... – zaczęła Ann.

– A gdzie się podział twój duch przygody? – przerwała jej Terry.

– Siedzi sobie wygodnie w Bostonie przerzucając ogłoszenia o pracy zamieszczane w „Post" – odparła sucho Ann.

Terry roześmiała się, lecz w jej niebieskich oczach – nieco jaśniejszych niż oczy siostry – pojawił się wyraz zaniepokojenia.

– No, Ann, rozchmurz się. Przecież nie zamierzamy tu tkwić całe życie.

– A co się stanie, jeśli po tej całej harówce zostaniemy z niczym?

– Co cię opętało, Ann? To nie w twoim stylu dostrzegać tylko ciemne strony życia – spytała Terry już z większą powagą.

Ann nie odpowiedziała jednak udając, iż z zainteresowaniem przygląda się dużemu kalendarzowi na ścianie. Kartka pochodziła sprzed sześciu miesięcy. Rzeczywiście, co mnie opętało? – spytała samą siebie, chociaż doskonale wiedziała, jak brzmi odpowiedź na to pytanie. Te sześć brakujących miesięcy na kalendarzu oznaczało dla nich kosztowną chorobę, utratę pracy i znaczne uszczuplenie oszczędności. Przypomniała sobie nagle, że Terry czeka na jej odpowiedź, i poczuła ucisk w gardle. Młodsza siostra w tych trudnych chwilach była naprawdę cudowna.

– Przepraszam, Terry – powiedziała. – Jeśli chcesz spróbować, to oczywiście zgadzam się.

– Nawet jeśli nie uda nam się wyciągnąć od Bankroft Enterprises więcej pieniędzy za tę posiadłość, to i tak nic nie stracimy. Obie szukamy pracy i nie mamy mieszkania. A tu jest przynajmniej dach nad głową.

Ann dostrzegła wyraz ulgi na twarzy siostry i roześmiała się.

– Nie chciałabym stale rozwiewać złudzeń, ale co się stanie, jeśli domek cioci Emmy nie jest w lepszym stanie niż ten sklep? – spytała.

– Nie może być całkiem zdewastowany. Mieszkała tam przecież aż do śmierci.

– To raczej dość kiepska pociecha. Niewiele ją pamiętam, ale nie mam zbyt wielkich nadziei na to, że mieszkała w superkomfortowych warunkach.

Terry zmarszczyła brwi.

– Jakoś nadal nie mogę tego wszystkiego sobie poukładać. Co ją opętało, żeby uczynić cię swoją spadkobierczynią? Z tego, co mi mówiłaś, odwiedziła nas tylko raz i to na dodatek wiele lat temu. Dla niej mogliśmy równie dobrze nie istnieć.

– Ciebie nie było nawet na świecie. Wątpię, czy kiedykolwiek dowiedziała się o narodzinach drugiej bratanicy. Pokłócili się wtedy z tatą i nigdy więcej ze sobą nie rozmawiali. Nie zareagowała nawet na telegram o śmierci taty. Napisała do nas tylko krótki i dość oschły liścik po drugim małżeństwie mamy.

– Ale czy zastanawiałaś się, dlaczego właściwie tobie zapisała cały swój majątek? Chyba nie ze względu na jakieś specjalne uczucia, które do ciebie żywiła. Przecież cię w ogóle nie znała.

– Chyba z lenistwa. Prawdopodobnie zapisała mi wszystko będąc z tatą jeszcze w dobrych układach, a potem... no cóż... może nie chciało się jej zmieniać testamentu?

– Czy będzie to oznaką wyrachowania z mojej strony, jeśli powiem, że trochę mnie to cieszy?

– Chyba tak, ale z drugiej strony, jak można coś czuć do osoby, której nie widziało się całymi latami?

Ann wiedziała, że stara się usprawiedliwić swój brak żalu po śmierci ciotki. Oczywiście, sama wieść o tym była dla nich wstrząsem, ale bardzo szybko otrząsnęły się z niego, ciesząc się z otrzymanego spadku. List zawiadamiający je o spadku przyszedł bowiem w chwili, gdy malowała się przed nimi bardzo mroczna przyszłość.

– Chcesz się tu jeszcze rozejrzeć, czy też może pójdziemy do domku? – spytała Terry.

– To drugie chwilowo odpada. Nie mamy przecież klucza.

Terry spojrzała na zegarek.

– Czy ktoś nie powinien był go już przynieść? Kiedy dzwoniłaś do tego prawnika, powiedział ci, że od razu kogoś wyśle.

– Nie jesteśmy w Bostonie, Terry. Minęło dopiero czterdzieści minut – powiedziała Ann odgarniając pasmo jasnych włosów.

– Kiedy wjeżdżałyśmy do Point Hope, zdążyłam się przyjrzeć miasteczku i wydaje mi się, że za czterdzieści minut mogłabym je co najmniej dwa razy obejść. Na piechotę.

To przesada, pomyślała Ann. Point Hope wcale nie było takie małe. W przeciwieństwie do siostry, poza rozmiarami miasteczka Ann dostrzegła proste, miłe domy, pokryte pnącymi różami ściany, białe płoty, rozłożyste drzewa i obrośnięte dzikim winem studnie. Powietrze wypełniał zapach świeżo skoszonej trawy i kwitnących właśnie róż. W oddali słychać było odgłos fal rozbijających się o falochron. Po obejrzeniu posiadłości, na której znajdował się sklep i dom ciotki Emmy, Ann zrozumiała, dlaczego Bancroft Enterprises tak bardzo na nim zależało. Te dwa budynki stały bowiem na cyplu wychodzącym prosto na port, a widok stamtąd po prostu zapierał dech w piersiach.

– Pan Shaw nie ma swego biura w Point Hope. Tutaj tylko mieszka. Powiedział, że klucze ma w domu. Zapewne potrzebował trochę czasu, by z kimś się tam skontaktować.

– Młody?

Pytanie Terry zaskoczyło Ann.

– Proszę? – spytała.

– Czy pan Shaw miał młody głos, czy też przypominał prawnika, jakiego na pewno wybrałaby ciotka Emma?

– Głos może być bardzo mylący, ale raczej nie należał on do osoby, która od czterdziestu lat prowadzi interesy cioci.

– Joelowi bardzo się podobał. Stwierdził, że jest niezły.

– Bardzo żałuję, że musiałaś porzucić college – powiedziała nagle Ann. – Gdybym tylko nie zachorowała.

– Brałyśmy już to, Ann. Przestań się obwiniać. Powinnam była dawno zrezygnować z college'u i znaleźć sobie pracę. Nigdy ci jednak nie wybaczę, że pozwoliłaś mi sądzić, iż to pieniądze z ubezpieczenia taty opłacają wszystko.

– Kto się teraz obwinia! To przecież mnie powaliło to choróbsko i to ja miałam to szczęście dołączyć do całej rzeszy biedaków, którzy niezłomnie wierzą, że ubezpieczenia medyczne są korzystne tylko dla staruszków i zupełnie niesprawnych ludzi. Dzisiaj naprawdę bardziej opłaca się umrzeć.

– Przestań – zaprotestowała Terry.

– Tylko żartowałam. Wiesz przecież, że na ziemi nawet dość mi się podoba. Tyle razy to mówię.

Na dźwięk kroków na drewnianym podeście przed sklepem obie siostry odwróciły się.

– Posłaniec z kluczem? – zaryzykowała Terry.

– Nie byłabym wcale zaskoczona – odparła Ann, słysząc, jak ktoś próbuje otworzyć drzwi.

Po chwili na progu stanął mniej więcej czternastoletni chłopiec. Obrzucił spojrzeniem obie dziewczyny i wyciągnął rękę.

– Tato prosił, żebym to podrzucił.

Ann wzięła pęk kluczy.

– Dziękuję – powiedziała czekając, by chłopiec się przedstawił.

– Jestem Guy. Guy Shaw. Tato przeprasza za to zamieszanie. Nie wiedział, że sekretarka przesłała paniom tylko klucze do sklepu. Zapewnił także, iż służy wszelką pomocą.

– To bardzo miłe z twojej strony, Guy – odparła Ann – ale teraz i tak jesteśmy zbyt mało zorganizowane, by korzystać z jakiejkolwiek pomocy – po chwili namysłu dodała jednak. – Chociaż właściwie...

– Tak? – spytał chłopiec. Grzecznie, lecz bez specjalnego entuzjazmu.

– Nie wiesz, jak możemy sprowadzić nasze walizy z dworca autobusowego? W taksówce było miejsce tylko na podręczny bagaż.

Guy Shaw zamyślił się na chwilę.

– Mogą panie spróbować porozmawiać z Isaakiem. Wykonuje różne dziwne prace i ma furgonetkę.

– Jak się z nim skontaktować? – spytała Ann.

– Kręci się tutaj. Kiedy go zobaczę, powiem, żeby tu wpadł – powiedział Guy i wyszedł.

– Wielce pomocny – podsumowała Terry. – Można by pomyśleć, że prosiłaś go, by przyniósł tu nasze bagaże własnoręcznie. Zastanawiam się, jak by zareagował na prośbę o zrobienie tutaj porządku.

– Jak każdy czternastolatek – powiedziała Ann. – Gdy byłam w tym wieku, praca była moim śmiertelnym wrogiem.

Terry uśmiechnęła się i wzięła dwie najcięższe walizki.

– Ja wezmę jedną z tych – powiedziała Ann sięgając po najbliższą torbę.

– Nie.

– Terry, naprawdę mogę to zrobić.

– Kiedy wreszcie przyznasz, że jeszcze dochodzisz do siebie? Pamiętasz, co mówił lekarz?

– Przestań mnie traktować jak inwalidkę. Miałam przecież tylko zapalenie płuc.

– Tylko zapalenie płuc! Łagodnie powiedziane. Dzisiaj po raz pierwszy jesteś podobna do ludzi. Musisz jeszcze trochę znosić moją troskę. Uwierz mi, w dniu, w którym okaże się, że możesz działać pełną parą, przygotuję ci dość pracy.

Ann nie spierała się dłużej. Była naprawdę zmęczona. Zastanowiła się nawet, czy kiedykolwiek odzyska dawne siły. Przerażała ją myśl, że może już nigdy nie poradzi sobie z normalną pracą. Może dlatego tak łatwo poddała się sugestiom Joela. List zawiadamiający o spadku zawierał również ofertę od Harbor Real Estate, firmy zajmującej się handlem nieruchomościami w Point Hope. Chcieli kupić posiadłość za niezłą – jak się wydawało Ann, sumę i gdyby nie Joel przyjęłaby ich ofertę na pewno. Joel poradził jednak, że przed podjęciem ostatecznej decyzji powinna lepiej zbadać całą sprawę, a widząc jej niechęć zaproponował nawet, że sam się tym zajmie.

Joel Evans, student ostatniego roku prawa, zdążył już wypracować w sobie właściwą swojemu przyszłemu zawodowi podejrzliwość i nie potrzebował badać sprawy zbyt długo, by zorientować się, że suma zaproponowana Ann przez Harbor Real Estate była o kilkaset dolarów niższa niż ich ostatnia oferta złożona jeszcze, za życia ciotki. Osobiste spotkanie Joela z Malem Shaw, prawnikiem ciotki, wyjawiło, że Harbor Real Estate posiada dużą sieć restauracji, która na terenie należącym do ciotki Emmy pragnie zbudować nowy lokal.

A jednak, pomimo to, Ann dalej nalegała na sprzedaż posiadłości i to za cenę zaproponowaną przez Harbor Real Estate. Twierdziła, że w ich sytuacji finansowej nie mogą z Terry zaprzepaścić takiej okazji. Z kolei Joel przekonywał dziewczęta, że głupotą byłoby sprzedać posiadłość za cenę niższą od jej faktycznej wartości.

Podczas dwóch tygodni, które upłynęły od odczytania testamentu Emmy Dawson, Ann, Terry i Joel starali się znaleźć najlepsze możliwe rozwiązanie. I właściwie, chociaż Joel często o tym wspominał, to jednak propozycja przyjazdu do Point Hope padła ze strony prawnika ciotki. Shaw najwyraźniej wiedział, że Bancroff Enterprises nie są zadowoleni ze sposobu, w jaki Harbor Real Estate prowadzi tę sprawę. Przewidywał, że jej przejęcie przez właścicieli sieci restauracji jest jedynie kwestią czasu, a to może się okazać korzystne dla Ann. W momencie, kiedy posiadłość pozostawała opuszczona, Harbor Real Estate musiała tak czy inaczej zakładać, że jej nowi właściciele zamierzają tam jednak zamieszkać. Z drugiej strony, jeśli Ann i Terry zdołałyby przekonać firmę Bancroff, że nie zależy im na sprzedaży terenu, mogłoby to wpłynąć na zwiększenie oferowanej sumy, zwłaszcza że firma nabyła już przylegający do posiadłości teren na parking do mającej powstać restauracji.

Ann nie była w pełni przekonana do teorii Shawa, ale postanowiła spróbować. Cóż miały do stracenia? Mieszkanie w Point Hope nie będzie ich przecież nic kosztować, a niewielkie dochody ze sklepu pomogą w wydatkach. Joel poradził im, by uspokoiły wierzycieli pieniędzmi uzyskanymi ze sprzedaży trzyletniego samochodu Ann i kilku sztuk biżuterii pozostawionych im przez babkę.

Nie można tego nazwać dobrym początkiem, pomyślała Ann idąc przez zarośnięty chwastami trawnik do stojącego obok domu, ale nie jest źle. Na razie udało im się uspokoić wierzycieli, a jeśli nic nie wyjdzie z planu Shawa, zawsze będą mogły sprzedać posiadłość za cenę oferowaną przez Harbor Real Estate i wrócić do Bostonu.

Terry postawiła torby na ziemi i spróbowała otworzyć drzwi jednym z kluczy. Udało jej się to dopiero za trzecim podejściem. Uchyliła lekko drzwi i odwróciła się do Ann.

– Chcesz mieć ten zaszczyt i jako pierwsza przestąpić próg domu, w którym mamy spędzić lato? – spytała.

– Oddaję go tobie. Twoje pierwsze wrażenie będzie znacznie bardziej entuzjastyczne.

Terry schowała klucze do kieszeni i weszła do środka.

– I co? – spytała Ann od drzwi.

Terry stała na środku pokoju, który najwyraźniej miał spełniać rolę saloniku.

– Wielkie nieba! – wykrzyknęła. – Do którego wieku można to zaklasyfikować?

Ann weszła do środka i natychmiast ogarnęło ją poczucie ogromnego przygnębienia. Ponure tapety i ogólny bałagan przypomniały jej ostatnie mieszkanie mamy. Zniszczone meble niosły ze sobą smak biedy i życia pozbawionego wygód i ciepła. Patrząc na Terry, Ann wiedziała, że to miejsce nie budzi w siostrze podobnych wspomnień; może dlatego że oszczędzono jej obrazu, jaki w ostatnich latach przedstawiało życie matki. Prawdę mówiąc, była zadowolona, że wspomnienia Terry o matce pozbawione były szczegółów jej zupełnie pozbawionego rozsądku drugiego zamążpójścia. Nigdy bowiem nie mieszkały z matką i ojczymem, który nie chciał ich widzieć pod swoim dachem.

Wyglądało na to, że nieudane małżeństwa były przeznaczeniem ich matki. Ann – starsza od Terry o pięć lat – lepiej pamiętała ojca i jego wybuchy zazdrości, które zatruwały życie matki w nie mniejszym stopniu niż pijaństwo jej drugiego męża. Śmierć ojca uwolniła ją od pierwszego związku, drugiego sama nie przeżyła.

– Tu trzeba chyba czegoś więcej niż tylko mydła i wody – przerwała jej smutne myśli Terry. – Ależ tu bałagan. Zastanawiam się, jaka naprawdę była ciotka Emma.

– Emma Dawson była złośliwą, skąpą i nieszczęśliwą kobietą – powiedział głos dobiegający z otwartych drzwi.

Rozdział 2

Ann i Terry odwróciły się. Na progu domu dostrzegły niską, szczupłą kobietę w zniszczonym słomkowym kapeluszu, która patrzyła na nie zza okularów w metalowej oprawce.

– Mary Kerman – przedstawiła się. – Byłam najlepszą i jedyną przyjaciółką waszej ciotki.

– Przyjaciółką? – spytała z niedowierzaniem Terry.

– Tylko hipokryci mówią z szacunkiem o zmarłych. Emma Dawson była nieszczęśliwą starą kobietą. Powtarzałam jej to co dnia, a w niedzielę nawet dwa razy – Mary Kerman zwróciła swoją uwagę ku Ann. – Musisz być chyba podobna do ojca, bo przypominasz też ciotkę. Lepiej naucz się dużo uśmiechać. Dawsonowie nie starzeją się zbyt ładnie. Trzeba będzie pomóc matce naturze z całych sił.

Terry była wyraźnie zaskoczona bezpośredniością kobiety, za to Ann roześmiała się.

W oczach Mary Kerman pojawił się błysk aprobaty.

– Dogadamy się, Ann Dawson – powiedziała i spojrzała z powątpiewaniem na Terry. – Az tobą... nie jestem taka pewna.

– Dlaczego? – spytała jak zawsze otwarcie Terry.

– Jak na mój gust jesteś jeszcze zbyt niewinna i mało doświadczona – Mary odwróciła się do Ann. – Jak długo zamierzacie zostać w Point?

– Na zawsze.

– Zostaw te bajki dla ludzi z Bancroff – rzuciła lekko poirytowana Mary. – Nie zamierzam nic kupować. Jeśli natomiast zamierzacie zostać dłużej niż kilka dni, lepiej zajmijcie się przeciekającym dachem i popękanymi rurami.

– Czy dom jest w aż tak złym stanie? – spytała Ann.

– W gorszym, ale to jest najważniejsze.

– Nie może być aż tak źle – wtrąciła Terry. – Nie zapominajcie, że ciotka mieszkała tu aż do śmierci.

Mary Kerman potrząsnęła z obrzydzeniem głową.

– Mój pies mieszka w rozwalonej szopie za moim domem, a mimo to nie uważam, by było to odpowiednie miejsce dla ludzi – zignorowała Terry i zwróciła się do Ann. – No i cóż, Ann? Czy czas, który zamierzacie tu spędzić, wart będzie wszystkich wydatków koniecznych, by doprowadzić ten dom do stanu używalności?

– Mówiąc szczerze, proszę pani...

– Mów mi Mary.

– A więc, Mary, nie mam pojęcia, jak długo tu zostaniemy. To wszystko zależy od rozwoju wypadków.

– Wasz plan potrafi przejrzeć każde dziecko, a zapewniam was, że Vin wcale nie jest dzieckiem – stwierdziła Mary.

– Co masz na myśli?

– W Point Hope aż huczało od wieści o waszym przyjeździe. Zastanawiano się, jak długo tu wytrzymacie. Wszyscy wiedzą, że wasz przyjazd to tylko gra mająca na celu wyciągnięcie większej ceny za posiadłość ciotki. Czy nie sądzicie, że Vin Warren również się tego domyśla?

– A któż to taki ten Vin Warren? – spytała Ann zaciekawiona słowami nowej znajomej.

– Pracuje dla Harbor Real Estate. Wiem, że zajmował się sprzedażą tej posiadłości. Dziwię się, że jeszcze się z wami osobiście nie skontaktował. Mógłby wam oszczędzić wyprawy aż tutaj. Vin potrafi być uparty, ale zawsze gra fair.

– Rzeczywiście. Zaoferował Ann osiemset dolarów mniej niż ciotce Emmie – powiedziała Terry.

– Kto ci to powiedział? – spytała Mary.

– Mamy swoje źródła – odparła Ann.

– Mal Shaw – rzuciła ostro Mary – czuję w tym jego rękę. Czy to on was namówił na tę dziwną grę na zwłokę?

Ann nie odpowiedziała, wiedziała jednak, że zdradził ją wyraz twarzy.

– Nie ma sprawy. Nic takiego się nie stało – stwierdziła Mary. – Ann, wygląda na to, że lato nad morzem nieźle ci zrobi. Byłaś chora?

Chociaż pytanie skierowane było do Ann, Terry wdała się w dłuższą rozmowę z Mary. Ann, zakłopotana długim opisem swojej choroby, zmieniła temat pytając Mary, czy zna Mala Shaw osobiście.

– Tak dobrze jak Vina Warrena. To typowe dla Mala. Zrobi wszystko, by tylko skomplikować życie Vinowi.

– Chcesz przez to powiedzieć, że gramy tu rolę pionków?

– Pionków? Też coś! Mal jest za głupi, by grać w szachy. Gdyby był trochę mądrzejszy, nie ciągnąłby tu dwóch dziewczyn z miasta, by zaszachować Vina.

– Wygląda na to, że nasz przyjazd tutaj był zupełnie zbędny.

– Nie tak zupełnie. Wasz plan, poza tym że łatwo go przejrzeć, może wam przynieść pożądane efekty. Czas to pieniądz, a wasza zabawa w sklep może pokrzyżować szyki.

– Komu? Vinowi Warrenowi czy Bancroff Enterprises? – dopytywała się Terry.

– Obu stronom. Vin ma wyznaczony termin na zakup posiadłości waszej ciotki, a Bancroff Enterprises bardzo chcą zacząć budowę.

– A ty jaki masz w tym interes? – spytała Terry.

– Myślisz, że będę zaprzeczać? No cóż, mogę wiele zyskać dzięki sprzedaży na rzecz Bancroff Enterprises. Kiedy postawią tu restaurację, przyjedzie więcej ludzi, a dla mnie oznacza to więcej pieniędzy.

Ann spojrzała na nią pytająco.

– Mam namotanych kilka małych interesów. Wynajmowanie łodzi, wyroby z muszelek i świeże homary – wyjaśniła Mary.

– I to wszystko? – spytała zdumiona Terry.

– A czego się spodziewałaś? Wcale nie chcę być bogata. Pragnę tylko mieć dość jedzenia na cały rok i drzewo na opał w zimie.

– To naprawdę skromne potrzeby – rzuciła oschle Terry.

Mary Kerman pogroziła jej palcem.

– Nie mam już żadnych wątpliwości. Nie dogadamy się – odwróciła się do Ann. – Czy ty podzielasz poglądy siostry co do moich motywów?

Ann spojrzała jej prosto w oczy i dostrzegła w nich nie przebiegłość, a jedynie lata niedostatku i ciężkiej pracy.

– Wierzę ci, Mary – powiedziała cicho.

– Dzięki, Ann. A teraz chodźmy do mnie. Mam na piecu niezłą rybę.

Terry i Ann próbowały odmówić, ale pół godziny później siedziały przy nakrytym ceratą stole, na którym stały parujące miski z gulaszem rybnym.

– No, wsuwajcie – powiedziała Mary ze swego miejsca przy piecu. – Nie czekajcie na mnie. Zjadłam kolację razem z Buzem, moim wnukiem.

Kiedy Ann rozmawiała z Mary, Terry rozglądała się po domu. Jego wnętrze, podobnie zresztą jak całość, zdradzało marynistyczne zainteresowania właścicielki. Jednopiętrowy budynek opierał się na palach, a poręcz werandy biegnącej wzdłuż całego domu owinięta była starą siecią rybacką i różnokolorowymi kamizelkami ratunkowymi. Na niektórych z nich nadal widniały wyblakłe nazwy dawno zapomnianych statków.

Gulasz był naprawdę świetny, ale Ann odmówiła, gdy Mary zaproponowała jej dokładkę. Apetyt nadal jej nie dopisywał. Terry również podziękowała, chociaż nie miało to nic wspólnego z brakiem apetytu. Po prostu nie chciała mieć do czynienia z osobą, która była jej niechętna.

– Pogoda utrzyma się jeszcze przez dwa, trzy dni – stwierdziła Mary patrząc w niebo. – Powinnyście mieć więc dość czasu na naprawę dachu. Nie przejmowałabym się natomiast innymi brakami. Jeżeli nie zostaniecie tu długo, nie ma sensu nic naprawiać.

– Dlaczego tak uważasz? – spytała lekko zniecierpliwiona Terry.

– Z powodu Vina Warrena. Przyjęcie jego oferty jest jedynie kwestią kilku dni.

– Nie byłabym taka pewna – mruknęła Terry, a Ann poznała po wyrazie twarzy siostry, że powoli zaczyna mieć dość niezachwianej wiary Mary w talent Vina Warrena do perswazji.

Nie zwracając uwagi na Terry, Mary dalej opowiadała o Vinie. Jeśli miała zamiar przedstawić go dziewczętom w korzystnym świetle, osiągnęła zupełnie przeciwny skutek. Zamiast sympatycznego, młodego człowieka w wyobraźni Ann powstał obraz aroganckiego, apodyktycznego samca.

– Miło będzie udowodnić mu, że nie ma racji – stwierdziła po chwili Terry.

Mary spojrzała najpierw na nią, potem na Ann.

– Co takiego powiedziałam, że odniosłyście zupełnie złe wrażenie? – spytała szczerze Mary.

– Gdybyś mówiła do Towarzystwa Wielbicieli Vina Warrena, nie byłoby w tym nic złego – rzuciła Terry.

Kiedy wróciły do domu, Ann zaczęła strofować siostrę.

– Musiałaś być aż tak ostra? – dopytywała się.

– A co powiesz ojej zachowaniu i bezczelności? Może miska gulaszu potrafi cię uspokoić, ale mnie na pewno nie. Miałam już dość opowieści o tym supermenie. Chcę tu zostać, dopóki nie załatwimy interesów z Bancroff Enterprises, z nikim innym. Co na to powiesz?

– Zgadzam się, ale nie kieruje mną wcale żądza odwetu. Czuję po prostu, że Bancroff zaoferują nam lepszą cenę. No i wyeliminują pośrednika.

Później tego samego wieczoru, gdy Ann ścieliła ogromne łóżko, usłyszała głosy na dole. Wyszła z sypialni i stanęła u szczytu schodów.

– Przybyły nasze bagaże – zawołała Terry z hallu.

– Bagaże? Ale przecież nie kontaktowałyśmy się wcale z tym Isaakiem.

W zasięgu jej wzroku pojawił się nieznajomy, bardzo wysoki mężczyzna w letnim garniturze.

– Jestem Mal Shaw, panno Dawson – przedstawił się.

– Miło mi pana poznać – powiedziała Ann i zeszła na dół. – Czy to pan przywiózł nasze bagaże?

– Zrobiłbym to wcześniej, ale Guy powiedział mi o tym dopiero przy kolacji – wyjaśnił.

Przyjrzawszy mu się lepiej, Ann doszła do wniosku, że podoba się jej jego ogorzała twarz i łagodne brązowe oczy. Jak na ojca Guya Mel był o wiele młodszy, niż myślała.

– Nie uwierzysz, Ann, jak doskonale poradził sobie z tymi walizami – powiedziała z podziwem Terry.

– Dlaczegóż by nie? Niektóre moje tomiska są naprawdę bardzo ciężkie. I pomagają utrzymać kondycję – odparł Mal z uśmiechem, dzięki któremu jego zwyczajna twarz stała się nawet całkiem interesująca.

– Usiądziesz? – zaproponowała Ann. – Ale uważaj na kurz. Zadomowił się tutaj o wiele lepiej niż my – ostrzegła go Terry.

Mal roześmiał się i usiadł.

– Czy to ty jesteś odpowiedzialny za włączenie prądu i wody? – spytała Ann siadając naprzeciwko niego.

– Tak jest – przyznał z uśmiechem.

– Jesteśmy wdzięczne za to pierwsze, trochę mniej za drugie – powiedziała Terry siadając na poręczy fotela Ann.

Mal Shaw spojrzał na nią pytająco.

– W piwnicy przecieka rura. Do rana będziemy miały mały basen – wyjaśniła Terry.

– Zobaczę, co da się zrobić – powiedział Mal wstając.

– Nie mów, że do tego też masz talent – stwierdziła Ann.

– Moje możliwości nie znają granic.

Jednak dwadzieścia minut później musiał przyznać się do porażki. Przyszedł do saloniku, a z nogawek spodni i butów ciekła mu woda.

– Czy mamy wezwać hydraulika jeszcze dziś wieczór? – spytała Ann dodając szybko w myślach pieniądze, jakie° im jeszcze zostały.

– Wystarczy rano – stwierdził Mal. – Przyślę tu kogoś, a na razie wyłączę wodę. Mary Kerman mieszka tuż obok. Przedstawię was. Jestem pewny, że pomoże wam do czasu, kiedy znów będziecie mieć bieżącą wodę.

– Poznałyśmy już Mary – powiedziała bez entuzjazmu Terry.

– Tak? Kiedy?

– Dziś po południu – poinformowała Ann.

– Ma charakterek, prawda? – powiedział ciepło.

– To twoja przyjaciółka? – spytała niewinnie Terry.

– Znam ją od wielu lat. To wspaniała osoba.

– Szkoda, że ona nie ma o tobie równie dobrego zdania.

– Co masz na myśli? – spytał Mal.

Chociaż to uwaga Terry sprowokowała jego pytanie, Ann poczuła się zobowiązana do wyjaśnień. Powiedziała mu o przekonaniu Mary, że sprowadził je do Point Hope tylko dlatego, by utrzeć nosa Vinowi Warrenowi. Dodała, że starsza pani wyraźnie faworyzuje Vina.

– Tylko w tym tygodniu – powiedział Mal uśmiechając się szeroko. – Mary zawsze czuje sympatię do przegranych, a teraz właśnie Vin znalazł się w dość niewesołej sytuacji.

– Jesteś pewny? – spytała Terry.

– Przyjaźnię się z Vinem od wielu lat – odparł uspokajająco Mal.

– Jeśli to prawda, to dlaczego poradziłeś mi, żebym spróbowała załatwić sprzedaż z Bancroff Enterprises? – spytała Ann.

– Etyka, moja droga. Jesteś moją klientką i muszę być wobec ciebie lojalny. Wierzę, że Bancroff dadzą ci lepszą cenę.

Ann spojrzała badawczo na młodego prawnika. Nieco kłopotliwe milczenie przerwał Mal.

– Jak się przedstawia wasza sytuacja finansowa, dziewczęta? – spytał.

– Niezbyt różowo – odparła natychmiast Terry. – Żeby zapłacić za taksówkę, rozmieniłyśmy ostatnią dwudziestkę.

Mal sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki.

– Daj spokój, proszę – powiedziała Ann. – Wystarczy nam w zupełności.

– Przecież nic wam nie daję. To tylko zaliczka na poczet sumy, którą uzyskacie ze sprzedaży posiadłości.

Terry nie okazała nic z zakłopotania siostry, gdy przyjmowała od Mala pięćdziesiąt dolarów.

– Czy mamy podpisać jakieś pokwitowanie? – spytała Ann próbując nadać tej transakcji jak najbardziej oficjalny charakter.

– Zajmiemy się tym, gdy wpadnę następnym razem – odparł Mal z wyrazem aprobaty w oczach.

– Przykro mi, że tak przemokłeś – powiedziała Ann i z bezradnym gestem ręki dodała: – Obawiam się, że nie możemy ci zaproponować drinka. Nawet filiżanki kawy.

– Ani wody – wtrąciła Terry.

– Nie podoba mi się, że muszę was tu zostawić. Ten dom nie sprawia zbyt przyjemnego wrażenia – Mal rozejrzał się wokół.

– Damy sobie radę – zapewniła go Ann.

– Nie martw się o nas. Ann na obozach była mistrzynią w rozpalaniu ogniska, a ja też nieźle sobie radziłam – powiedziała wesoło Terry.

– Zaraz rano przyślę tu hydraulika i stolarza. Nie martwcie się o rachunki. Zajmę się tym.

– Tylko najważniejsze naprawy – przypomniała mu Terry. – Nie zamierzamy wydać większości pieniędzy ze sprzedaży na remont tej ruiny.

– Dobrze. No, muszę już uciekać. Mam bzika na punkcie przemoczonych nóg. Chyba mama musiała mi to wpoić jeszcze w dzieciństwie.

– Nie powinnyśmy były zatrzymywać cię tak długo – powiedziała Ann przepraszającym tonem i wraz z siostrą odprowadziła Mala do drzwi. Kiedy Terry je otworzyła, krzyknęła przestraszona. Za drzwiami stało dwoje ludzi.

– Mówiłam ci, że to samochód Mala – powiedziała Mary Kerman do stojącego obok niej młodego człowieka.

– Cześć, Vin – rzucił Mal i odwracając się do sióstr dokonał prezentacji – Ann, Terry to Vin Warren. Vin, to Ann Dawson i jej siostra Terry.

Terry zareagowała tylko skinięciem głowy, podczas gdy Ann ujęła wyciągniętą rękę Vina. Wydawało się jej, że Vin jest niemal tego samego wzrostu co Mal, lecz po bliższym przyjrzeniu się zauważyła, że jest o kilka centymetrów niższy, co jednak nie rzucało się w oczy dzięki jego niemal wojskowej postawie.

– Miło mi panią poznać – powiedział Vin i Ann spodobał się jego łagodny głos. Kiedy puścił jej rękę, dostrzegł przemoczone ubranie Mala. – Co ci się stało? Wygląda na to, że nie spotkałeś się tu ze zbyt ciepłym przyjęciem.

Mal opowiedział mu o cieknącej rurze w piwnicy.

– Naprawiłeś to? – spytał Vin.

– Nie.

– Wy prawnicy bierzecie się do wszystkiego.

– A wy z agencji handlu nieruchomościami próbujecie wszystko sprzedać – odparował Mal.

– Trafiłeś – przyznał Vin, po czym dodał już poważniejszym tonem: – Czy możesz zostać jeszcze chwilę, Mal?

– Po co? – spytał Mal, a Ann uśmiechnęła się słysząc podejrzliwość w jego głosie. Bardzo przypominał w tym Joela.

– Mary powiedziała mi, że panna Dawson planuje zostać tu z siostrą na dłużej – powiedział Vin.

– I co w związku z tym? – rzucił Mal.

– Czy nie robisz im płonnych nadziei?

– Każdy ma prawo do własnego zdania, ale tak się składa, że Ann i Terry przyjechały tutaj jedynie po to, by otworzyć ponownie sklep ciotki – wyjaśnił spokojnie Mal. – To przecież niezły interes.

Vin spojrzał na niego zaskoczony.

– Kogo próbujesz nabrać, Mal?

Mal odwrócił się do sióstr.

– Czyż tak nie jest? – spytał.

– Oczywiście, że tak – odparła Ann. – Razem z Terry zawsze chciałyśmy prowadzić własny interes.

– Ann Dawson, to wierutne kłamstwo – stwierdziła Mary Kerman od dłuższej chwili próbująca dojść do głosu.

– Mary, to naprawdę nie twoja sprawa – powiedział Mal grzecznie, lecz zdecydowanie.

– Panno Dawson – Vin zwrócił się do Ann – jestem pewny, że pani interesy i ich powodzenie leżą na sercu pana Shawa, ale niestety nie zna on wszystkich faktów.

– A pan je zna? – rzuciła wyzywającym tonem Terry.

– Byłbym bardzo kiepskim biznesmenem, gdyby tak nie było – odparł bynajmniej nie zmieszany. – Bez dalszych sprzeczek jestem gotowy zaoferować paniom sumę o dwa tysiące dolarów wyższą od tej, którą wymieniono w liście od naszej firmy.

– Spędziłyśmy w Point Hope zaledwie osiem godzin, a już nasza posiadłość jest warta tysiąc dwieście dolarów więcej niż oferowano ostatnio ciotce – stwierdziła z przekąsem Terry.

– Wiem, jak to musi wyglądać, ale to najlepsza umowa, jaką mogę zaproponować – powiedział Vin.

– Czy nie wstyd ci, że próbujesz wykorzystać te dziewczyny? – spytał Mal.

– Mal, wiesz doskonale, ile jest warta ta posiadłość. W normalnych warunkach miałyby szczęście, gdyby uzyskały choć połowę tej sumy. Emma Dawson nigdy nie wydała ani centa na utrzymanie domu i sklepu.

– Nie będę się z tobą spierał, ale obaj przecież wiemy, że to nie jest zwyczajna sprzedaż. Firmie Bancroff wcale nie zależy na budynkach. Chcą mieć tylko ten teren.

– W porządku – powiedział Vin – ale to wszystko, co mogę zrobić. Obniżę zysk z tej transakcji, a to powinno przynieść jeszcze kilka setek więcej.

Mal spojrzał na Ann, potem znów na Vina.

– Może pomyślimy o tym – powiedział.

– Nie, nie pomyślimy – zaprotestowała Terry. – Możemy uzyskać lepszą cenę.

– Naprawdę? – Vin znów zwrócił się do Mala. – Przyjdę jutro do ciebie do biura.

Mal spojrzał na Ann starając się wybadać, jak się zapatruje na to wszystko. Wzruszyła tylko ramionami.

– Mal, znasz mnie od dawna. Nie mam nic przeciwko zarobieniu paru dolarów, ale nigdy nikomu nie podciąłem gardła.

– Rzeczywiście, muszę to potwierdzić. Ale też nigdy nie widziałem, żebyś coś stracił przy realizacji umowy.

Vin zwrócił się do sióstr.

– Bawcie się w sklep, oddychajcie świeżym morskim powietrzem, ale nie próbujcie bez pomocy podpisywać żadnej umowy.

– Czy to groźba? – spytała ostro Ann.

– Nie, tylko dobra rada. Będziecie mnie często widywać.

– W to nie wątpię – powiedziała oschle Terry. – Od chwili przyjazdu tutaj prześladuje nas pech.

Rozdział 3

Już po raz drugi Ann Dawson wzięła do ręki fakturę opisującą dostawę skrzynek i kartonowych pudeł stojących na podłodze. Sprawdzając zgodność zamówienia i dostawy przerwała w pewnej chwili pracę i ciężko westchnęła. Nie mogła się w ogóle skoncentrować. Bez entuzjazmu podchodziła do zadania, które – jak dobrze wiedziała – było tylko tymczasowe. Spojrzała na siostrę z zapałem czyszczącą półki o kilka metrów od niej i po chwili wróciła do porzuconych dokumentów. Tym razem udało się jej doprowadzić dzieło sprawdzania do końca. Niezdecydowana stanęła przed pudłami. Co teraz?, spytała samą siebie. Jakby słysząc to pytanie Terry wstała i podeszła do Ann.

– Wiesz, co mi właśnie przyszło do głowy? Te towary powinny stanąć z tyłu, a te starsze na samym przodzie. Co o tym myślisz? – spytała opierając rękę na biodrze.

– Terry, chciałabym podchodzić do całej tej sprawy z twoim entuzjazmem – stwierdziła Ann. – Jednak stale myślę, że to nie ma wcale sensu. Niemal żałuję, że dałam ci się przekonać, by pożyczyć pieniądze na poczet sprzedaży posiadłości i kupić więcej towaru.

– Jeśli masz zamiar zastawić pułapkę, musisz do niej wsadzić prawdziwy ser – powiedziała Terry. – Popatrz na to z innej strony. Możemy tu tkwić przez całe lato. Czemu nie pobawić się w sklep tak naprawdę?

Ann nic nie odpowiedziała, ale znów uświadomiła sobie, że od czasu jej choroby niejako zamieniły się rolami. Terry nie czekała już, by Ann podjęła decyzję.

– Kto wie? – spytała Terry śpiewnie. – Może się nam to nawet spodoba.

– To się dopiero okaże – stwierdziła Ann z powątpiewaniem.

– Zacznę od przetworów owocowych – powiedziała Terry rozrywając karton.

– A co z tym mięsem w puszkach? Ustawimy je na półkach?

Terry spojrzała na półkę.

– Nie – zdecydowała. – Postawię ten karton na zapleczu, kiedy tylko skończę z owocami.

– I kto mówił, że to ty robisz tu za popychadło?

Terry uśmiechnęła się do siostry.

– Spójrzmy prawdzie w oczy, Ann. W tym stadle ty robisz za mózg, a ja za siłę roboczą.

Ann uśmiechnęła się. To cała Terry, pomyślała. Nadal chce, bym sądziła, że to ja tu rządzę.

– Nie pozwolę ci nic dźwigać – powiedziała zdecydowanie Ann. – Joel wróci niebawem. Zajmie się tymi pudłami.

Terry spojrzała na trzymaną w rękach szmatę, a potem podniosła na siostrę jasnobłękitne oczy.

– Chciałam porozmawiać z tobą o Joelu.

– O co ci chodzi tym razem? – spytała z roztargnieniem Ann.

– Nie powinnaś go tak wykorzystywać.

– Co chcesz przez to powiedzieć? – zapytała Ann pamiętając, że to Terry z większym entuzjazmem przyjęła pomoc Joela w podejmowaniu decyzji co do posiadłości ciotki.

– Joel ciężko pracuje, no i ma jeszcze studia. Kiedy wreszcie udało mu się na chwilę od tego oderwać, nie powinien harować tutaj jak wół.

– Terry, on sam zaoferował nam swoją pomoc i jestem mu za to bardzo wdzięczna.

Ann pomyślała o wszystkim, czego udało się Joelowi dokonać w domu ciotki w czasie tych kilku godzin, które spędził w Point Hope. Mal Shaw dotrzymał danego słowa. Hydraulik i stolarz zjawili się następnego ranka po jego wizycie, ale naprawa dachu i przeciekających rur pomogła tylko w niewielkim stopniu. Dopiero niemal tydzień spędzony na myciu, szorowaniu i czyszczeniu doprowadził dom do stanu jakiej takiej używalności. Ilość rupieci, które spalił Joel, była trudna do ogarnięcia. Niełatwo było pojąć, jak ciotka zdołała to wszystko zgromadzić za życia, a jeszcze trudniej zrozumieć, jak udało się jej zmieścić te bezużyteczne śmieci w niewielkim przecież domu.

– To nie fair – narzekała dalej Terry. – To pierwszy wolny weekend Joela od wielu miesięcy. Czy musiałaś go zapędzać do roboty od razu, gdy tylko przyjechał? – machnęła ręką w stronę posprzątanych półek. – Czy to nie wystarczy?

Ann kusiło, by przypomnieć siostrze, że to ona nalegała na tak dokładne porządki.

– Skończymy pracę, gdy Joel wróci – powiedziała jednak.

– Dobrze. Może wtedy spędzisz z nim trochę czasu.

Ann spojrzała na siostrę.

– Terry, Joel nie jest wcale dyplomatą, który przybył z oficjalną wizytą i trzeba go zabawiać. Mam nadzieję, że nasze stosunki są o wiele bardziej swobodne.

– Czasami uważam, że posuwasz się za daleko w tym „doskonałym zrozumieniu", które was łączy. To o wiele za chłodne jak na krew mojej latynoskiej babki.

Słysząc to Ann wybuchnęła śmiechem. Kiedy doszła do siebie, zastanowiła się, czy rzeczywiście można określić jej stosunki z Joelem mianem „doskonałego zrozumienia". Znali się od trzech lat, a spotkali się na wieczornych wykładach w college'u, na które Ann uczęszczała tamtej zimy. Przez cały ten czas ich znajomość nie przekroczyła granicy szczerej sympatii, którą do siebie czuli. Urodziny i Boże Narodzenie wiązały się z większym okazywaniem uczuć, ale to było wszystko. Do czasu choroby Ann nigdy nie zastanawiała się nad tym, że kiedy Joel skończy studia, mogą minąć całe lata, zanim zdobędzie jakąś pozycję w świecie prawniczym. Teraz na myśl o tym pragnęła, by ich znajomość nie wykroczyła poza ustalone do tej pory granice.

Później tego ranka, gdy Ann przejęła ustawianie towarów na półkach, Terry wspięła się na drabinę, by wyszorować okienko nad drzwiami. Kilka minut potem drabina zachwiała się mocno, gdy ktoś otworzył gwałtownie drzwi. Na szczęście Terry udało się zeskoczyć na czas z drabiny i wylądowała na ziemi z wielkim hukiem.

– Cóż tu się dzieje? – wykrzyknął na jej widok młody blondyn przeciskając się przez uchylone drzwi.

– Joelu Evans – powiedziała Terry. – Nie mogłeś chociaż zapukać?

– Zapukać? A odkąd to należy pukać przed wejściem do sklepu? – Joel położył trzymane pakunki i wyciągnął rękę do Terry.

Terry zignorowała go i bez wysiłku wstała z podłogi. Dopiero kiedy zrobiła pierwszy krok, skrzywiła się.

– Zraniłaś się? – spytał Joel ujmując ją za łokieć.

Terry odsunęła jego rękę i stanęła tak, że dzieliła ich leżąca na podłodze drabina.

– Bądź poważny! Nie wiesz, że rozmawiasz ze specem od wspinania się na drzewa, mającym na swoim koncie setki takich upadków? – powiedziała lekko Terry, ale delikatne drżenie jej głosu zaniepokoiło Ann.

– Jesteś pewna, że nic ci się nie stało? – spytała.

– Jak najbardziej – odparła Terry już pewniejszym głosem. – Tyle tylko, że nie umyłam wcale tego okienka i na dodatek ten bałagan!

– Powinnaś była poczekać z tym na mnie – powiedział Joel. Pomógł jej podnieść drabinę i wytarł rozlaną wodę.

Kiedy w sklepie zapanował znów jaki taki porządek, Joel oparł się o ladę i zapalił papierosa.

– Spotkałem kilku waszych sąsiadów – powiedział.

– Kogo? – spytała Ann oglądając przyniesione przez niego paczki.

– Państwa Hectorów.

– To chyba oni przynieśli tę wspaniałą pieczeń w nasz drugi wieczór spędzony tutaj – powiedziała Ann do Terry odwracając się przez ramię.

– Hectorowie? Całkiem możliwe – odparła Terry i zwróciła się do Joela. – Nie uwierzysz, ile osób poznałyśmy w tym tygodniu. Trudno je wszystkie spamiętać.

– Jeśli wszyscy są tak mili jak Hectorowie i ten stary kapitan, u którego mieszkam, wasz pobyt tutaj powinien być bardzo przyjemny – stwierdził Joel.

– Widać wyraźnie, że nie spotkałeś jeszcze Mary Kerman ani jej wnuka Buza – powiedziała Terry.

Joel spojrzał pytająco na Ann.

– Zderzenie osobowości – wyjaśniła Ann. – Mary Kerman to bardzo poczciwa starsza pani. Z tego co opowiadałeś o swoim kapitanie, wydaje mi się, że jest bardzo do niego podobna. Jest tylko może trochę bardziej szczera.

– Bardziej szczera! – wykrzyknęła Terry.

– A wnuk? – spytał Joel.

– Trzynastolatek w każdym calu – odparła Ann z uśmiechem – piegowaty od stóp do głów.

– To potwór – poprawiła ją Terry. – Rozrzucił śmieci, które z trudem uprzątnęłyśmy, przeciął sznur do wieszania bielizny i wrzucił nam do komina kota.

– Ma coś do was? – ton Joela wskazywał na to, że przychyla się bardziej do opinii Terry.

– Śmieci rozsypał wiatr – stwierdziła Ann.

– Ale tylko dlatego, że Buz przeszedł przez sam środek – nie dawała za wygraną Terry.

– A sznur? – spytał Joel.

– To tylko przypuszczenia ze strony Terry. Mógł sam pęknąć. Tyle tylko, że Buz siedział wtedy na naszym płocie i śmiał się, gdy pranie spadło – powiedziała Ann.

– Zostaje jeszcze kot.

– Buz wyjaśnił, że próbował go zdjąć z naszego dachu, a kot wyślizgnął się i wpadł do komina.

Joel spojrzał na Ann, potem na Terry i wybuchnął śmiechem.

– Buz jest naprawdę sympatyczny – powiedziała Ann. – Polubisz go.

– Jeśli darzysz sympatią kobry i tym podobne stworzenia – dorzuciła Terry.

– Byłbym zapomniał. Hectorowie prosili mnie, żebym przypomniał wam o dzisiejszym przyjęciu u nich w domu.

– To rzeczywiście Hectorowie przynieśli nam tę pieczeń – powiedziała Terry – teraz przypominam sobie, że mówili coś o przyjęciu.

– Nie zamierzałyśmy tam iść – stwierdziła Ann.

– Lepiej to zróbcie – powiedział Joel – bo macie przyprowadzić mnie, a pani Hector wspominała coś o jedzeniu. Wiecie obie, że jako dorastający chłopiec muszę się dobrze odżywiać.

Jednak to nie prośba Joela sprawiła, że poszli do Hectorów tego wieczora, lecz wiadomość od Mala Shawa. Poza podziękowaniem za przysłanie hydraulika i stolarza Ann nie rozmawiała z nim od czasu przybycia do Point Hope. Wiedziała, że rozmawiał z Vinem Warrenem następnego dnia, ale nie znała wyniku tej rozmowy. W swoim liściku Mal prosił, by przyszła na przyjęcie do Hectorów, żeby mogli omówić sprawy wynikłe z rozmowy z Vinem. Nie rozumiała wyboru miejsca na taką rozmowę, lecz Terry podpowiedziała jej, że mogło mu chodzić o połączenie interesów z czystą przyjemnością. Przypomniała sobie, jak pani Hector wspominała, że na jej skromnych cotygodniowych przyjęciach spotyka się wielu mieszkańców Point Hope.

Kiedy czekali przed drzwiami domu Hectorów, Joel bezwiednie gładził marynarkę swego jedynego, w miarę przyzwoitego, garnituru, Terry nerwowym ruchem przesuwała dłonią po sztucznych perełkach naszyjnika, natomiast Ann całą siłą swojej woli powstrzymywała się przed okazywaniem zdenerwowania. Dom Hectorów okazał się być jedną z tuzina okazałych rezydencji stojących nad zatoką, z okrągłym podjazdem i wspaniałym ogrodem.

To dziwne, że Hectorowie niczym się nie zdradzili, że są tak dobrze sytuowani, pomyślała Ann. Kiedy odwiedzili je tamtego wieczoru, przyjechali dwuletnim, dostawczym samochodem i byli ubrani bardzo skromnie. Co ich skłoniło do tego, by umieścić siostry na liście gości?

– Widzicie to? – szepnęła Terry, gdy służąca w uniformie wprowadziła ich do obszernego hallu.

– Państwo Hectorowie i goście są na patio. Proszę za mną – powiedziała.

Kiedy przechodzili przez olbrzymi salon, Terry delikatnie trąciła łokciem siostrę.

– Powinni rozdawać przy drzwiach kamizelki ratunkowe – szepnęła. – Można utonąć w tym dywanie. Chodziłaś kiedyś po czymś takim?

– Tutaj proszę – powiedziała służąca odsuwając się, by zrobić przejście na oświetlone patio.

Kiedy Ann zastanawiała się, czy służąca ich zaanonsuje, usłyszała swoje nazwisko i kilka sekund później pani Hector wzięła ją za rękę i pociągnęła ku gościom. Ta wysoka, szczupła kobieta mówiła bez przerwy, zadając mnóstwo pytań i nie czekając wcale, by Ann na nie odpowiedziała.

– No, jesteście wreszcie – powiedział Dan Hector. – Cieszę się, że mogliście przyjść. Chodźcie, przedstawię was gościom.

Terry i Joel ruszyli za nim, podczas gdy Eileen Hector zatrzymała Ann.

– Oprowadzę cię później – powiedziała. – Chodźmy teraz do Mala i Vina. No i Joan. Czekają na ciebie.

Ann spojrzała smutno za siebie, gdy pani Hector wprowadziła ją z powrotem do środka. Nie miała szczególnej ochoty rozdzielać się z Joelem i Terry.

– Oto i ona – powiedziała radośnie pani Hector.

Mal przeszedł przez pokój i uścisnął dłoń Ann.

– Cieszę się, że przyszłaś. Dołącz do nas – powiedział wskazując na stojący przy kominku fotel.

– Joan – powiedziała pani Hector – pozwól, że ci przedstawię Ann Dawson. Ann, to Joan Moore. Macie ze sobą coś wspólnego.

Ujmując delikatną dłoń Joan, Ann nie mogła sobie wyobrazić, co też może mieć wspólnego z tą bywałą w świecie, pełną klasy kobietą.

– Pani Moore jest właścicielką drugiej połowy Psiej Nogi – wyjaśniła pani Hector.

Ann spojrzała pytająco na Mala.

– Psia Noga to tutejsza nazwa na tę część terenu, na której stoi dom i sklep twojej ciotki – wyjaśnił Mal. – Nazwano go tak chyba dlatego, że wcina się w ocean niczym tylna noga psa.

– Ach tak – powiedziała Ann. – Nie wiedziałam, że tylko część należy do ciotki.

Mal Shaw sprawiał wrażenie lekko zakłopotanego, lecz Joan Moore uśmiechnęła się, jakby ta wiadomość sprawiła jej przyjemność.

– Zostawię was teraz, byście mogli wyjaśnić wszystkie fakty tej niewinnej młodej osóbce – powiedziała i wyszła.

– Możesz nam dać pół godziny nie psując sobie przyjęcia? – spytał Vin Eileen Hector.

– Nie lubię tej kobiety – odparła Eileen, patrząc za Joan. Wyglądało na to, że nie słyszała pytania Vina, ale zaraz dodała. – Nie spieszcie się.

Mal poczekał, aż wszyscy usiądą.

– Rozmawiałem z Vinem o sprzedaży posiadłości twojej ciotki – powiedział. – Vin powiedział mi o kilku ważnych sprawach, o których nic nie wiedziałem. Pierwsza z nich to ta, że cały teren nie należy do ciebie. Podobnie jak ty myślałem, że cała Psia Noga należała do twojej ciotki. To niewybaczalny błąd z mojej strony. Jako twój prawnik powinienem był dokładniej przeczytać opis posiadłości. No cóż, po prostu twoja ciotka utrzymywała mnie w przekonaniu, że jest właścicielką całości, a ja jej uwierzyłem. Drugą sprawą jest to, że kiedy zjawił się tutaj reprezentant Bancroff Enterprises, nie był zdecydowany, którą część Psiej Nogi chce nabyć jego firma. Pierwszą ofertę złożył pani Moore. Zażądała tak wysokiej ceny, że zwrócił się do twojej ciotki. Nawiasem mówiąc jego pierwsza oferta była o wiele niższa od sumy, jaką proponował wtedy Vin jako ich agent.

– Kto to potwierdził? – spytała Ann.

– Wszystko jest w dokumentach – powiedział cicho Vin.

– To prawda, Ann. Vin pokazał mi kopie całej korespondencji pomiędzy twoją ciotką, Bancroff Enterprises i jego firmą. Twoja ciotka zmarła w trakcie negocjacji. Gdyby żyła, otrzymałaby ostatecznie ofertę złożoną wam przez Vina w pierwszy wieczór waszego tutaj pobytu – wyjaśnił Mal.

– Czy sugerujesz, że po tym wszystkim, co powiedziałeś Joelowi przed naszym przyjazdem, powinnyśmy prowadzić interesy z panem Warrenem i zapomnieć o Bancroff Enterprises? – spytała Ann myśląc o całym wysiłku, jaki włożyły w doprowadzenie domu i sklepu do stanu używalności.

– Ann, niełatwo mi przyznać, że popełniłem błąd – powiedział Mal pochylając się do przodu. – Wiem, że jesteś zdenerwowana. Zdaję sobie sprawę, jak ciężko pracowałaś z Terry w minionym tygodniu. Nie jest to jednak kaprys z mojej strony. Zbadałem wszystkie fakty, które przedstawił mi Vin. Wszystko się zgadza. Jest tylko jedna sprawa, co do której nie jestem całkiem przekonany.

– Co takiego? – spytała Ann.

– Vin radzi, byś sprzedała mu posiadłość, zanim ludzie z Bancroff zniecierpliwią się i przyślą tu swojego człowieka.

– Czy to byłoby takie złe?

– Co się stanie, jeśli spodoba mu się bardziej część należąca do Joan Moore? – spytał Vin.

– Bancroff Enterprises kupili już na parking teren przylegający do mojej posiadłości. Czy mogą sobie pozwolić na zerwanie umowy ze mną? – powiedziała nieco wyzywająco Ann.

– Tak, jeśli zawrą bardziej korzystną z panią Moore. Teren na parking przylega również do jej części – odpowiedział Vin.

– Czy nie zażądała zbyt wysokiej ceny?

Vin i Mal wymienili spojrzenia.

– Niestety Joan często działa na zasadzie kaprysu – powiedział Mal. – Powiadomiła już Bancroff Enterprises, że jest gotowa do negocjacji.

Ann nic nie powiedziała. Czy miała powody, by nie wierzyć lub nie ufać Malowi Shaw? – pytała samą siebie. Z pewnością nie zyskałby nic na podsuwaniu jej mniej korzystnej transakcji. Od samego początku zgodził się pracować dla niej na zasadzie ryzyka. Inaczej było z Vinem Warrenem. Zyskiwał wszystko, jeśli podpisałaby umowę właśnie z nim. Trudno było postanowić, co ma zrobić.

– Proszę mi dać trochę czasu, żebym mogła omówić wszystko z Joelem i Terry – powiedziała i dostrzegła, jak Vin uniósł brwi na dźwięk imienia „Joel".

– Joel Evans jest ich przyjacielem – wyjaśnił mu Mal. – To on napisał do mnie pierwszy raz w imieniu Ann. Miły facet. Pewnego dnia będzie z niego niezły prawnik. Rozumiem, że przyjechał tu na weekend.

– Tak. Przyszedł tu dzisiaj z nami.

– Przypomina mi to, jak bardzo zaniedbujemy naszą gospodynię – powiedział Mal podając ramię Ann. – Chodźmy do gości. Idziesz, Vin?

– Zaniosę tylko neseser do mojego pokoju. Zobaczymy się na patio.

Ann spojrzała za znikającym w hallu Vinem, a potem odwróciła się do Mala z pytającym wyrazem twarzy.

– Nie wiedziałaś? Pani Hector jest ciotką Vina. Wychowywali go od dziecka.

Rozdział 4

Kiedy pojawili się na patio wśród gości, Ann poszukała wzrokiem Terry i Joela. Nie spędziła z nimi nawet pięciu minut, kiedy znów podeszła do niej Eileen Hector i odciągnęła ją nalegając, by poznała innych gości. Dokonując prezentacji Eileen nie przestawała mówić:

– Bardzo się cieszę, że Mal i Vin wreszcie cię wypuścili. Gdybyś nie zjawiła się tu za pięć minut, sama poszłabym po ciebie. Czy doszliście już do jakichś konstruktywnych wniosków?

– Nie. Mam wszystko przemyśleć.

Podchodząc do następnej grupki gości, Eileen zwolniła kroku.

– Żaden z tych młodych panów za nic nie chciałby cię skrzywdzić – powiedziała zniżając głos do poufałego szeptu. – Zdradzę ci sekret. Stałaś się kimś wyjątkowym dla obu z nich. To zdecydowana przewaga.

– A co z panią Moore? Czy jest zainteresowana sprzedażą swojej części Psiej Nogi? – spytała Ann.

– Kto wie? Cztery miesiące temu, gdy przyjechał tu przedstawiciel Bancroff Enterprises, celowo zażądała bardzo wygórowanej ceny za swój teren. Rozwodziła się wtedy i walczyła o duże pieniądze ze swoim trzecim mężem. Plotka głosiła, że dostała tylko połowę żądanej sumy i przyznano jej zaledwie skromne miesięczne alimenty. Joan ma dość kosztowne zachcianki. Może potrzebować teraz pieniędzy.

– Co by pani zrobiła na moim miejscu? – spytała Ann.

Eileen nie odpowiedziała od razu.

– Nie jestem całkiem obiektywna – stwierdziła wreszcie. – Vin jest moim ulubieńcem. Chciałabym, żeby to on przeprowadził z tobą tę transakcję. Nie przepada za handlem nieruchomościami, ale obiecał mi, że spróbuje się tym zająć. Mój mąż zarobił na tym wszystkie swoje pieniądze. Nasi dwaj synowie zaczęli z nim pracować, ale potem zajęli się zupełnie innymi rzeczami. Bardzo go to załamało. Dlatego chciałabym, żeby Vin z nim został.

Niemałym zaskoczeniem dla Ann był fakt, że firma Harbor Real Estate należy do Dana Hectora. Nagle coś jej przyszło do głowy.

– Jeśli pani Moore zdecyduje się wystawić swój teren na sprzedaż, czy Harbor Real Estate nie zajmie się prowadzeniem jej interesów? To przecież logiczne.

– Wielkie nieba, nie! – wykrzyknęła pani Hector – Vin jest związany z tobą. Nigdy nie wziąłby innego klienta. Byłby to przecież prawdziwy konflikt interesów.

– Czy pani dobrze to wszystko rozumie? Nie uważam się wcale za klienta Harbor Real Estate. Bancroff Enterprises zatrudniła firmę pani męża, by złożyła ofertę kupna mojej posiadłości. Czyż nie czyni to klienta pani męża z Bancroff Enterprises? Ja jestem tylko osobą, z którą ma nadzieję ubić interes w imieniu Bancroff. Idąc tym śladem sądzę, że Harbor Real Estate z radością powitałaby ofertę sprzedaży ze strony pani Moore. Miałaby wtedy dwie oferty do przedstawienia swojemu „klientowi".

Pani Hector pomachała niecierpliwie dłonią.

– Obawiam się, że interesy nigdy nie były moją mocną stroną. Wiem tylko, że Vin bardzo się stara, by sprzedać twoją posiadłość Bancroff Enterprises – urwała na chwilę. – Mam nadzieję, że Joan nic nie popsuje. Tobie i siostrze pieniądze na pewno są bardziej potrzebne.

Ann nic nie odpowiedziała.

– Wydaje mi się – stwierdziła pani Hector rozglądając się wokół – że poznałaś już wszystkich z wyjątkiem kapitana Friar.

– A ta pani stojąca z pani mężem i panią Moore? – spytała Ann wskazując stojącą tyłem kobietę. Było w niej coś znajomego, ale Ann nie przypominała sobie, by została jej przedstawiona tego wieczoru.

– Ależ znasz ją, moja droga – uśmiechnęła się pani Hector.

W tej właśnie chwili kobieta odwróciła się nieco i Ann aż otworzyła usta ze zdumienia.

– Mary Kerman – szepnęła.

– Naprawdę jej nie poznałaś – powiedziała rozbawiona Eileen. – Zareagowałaś podobnie jak wszyscy ci, którzy po raz pierwszy widzą Mary przyzwoicie ubraną.

Trudno było uwierzyć, że ta kobieta w eleganckiej czarnej sukni, ze sznurkiem pereł na szyi i z misternie ułożonymi włosami jest tą samą, która paradowała w zniszczonym słomkowym kapeluszu, wyciągniętym swetrze i paskudnych okularach.

Pani Hector znów zniżyła głos do szeptu.

– Przed ślubem Mary nosiła nazwisko Hope. Jej rodzina zrobiła fortunę na rybołówstwie. Flota rybacka Hope'ów była niegdyś dobrze znana na tym wybrzeżu. Większość tego terenu należała kiedyś do rodziny Mary i miejscowość zawdzięcza im swoją nazwę. Mieli mnóstwo pieniędzy. Mary straciła jednak swoją część, gdy wbrew woli rodziców poślubiła zwykłego rybaka. Ostatni członek rodziny Hope opuścił Point przed piętnastu laty i wtedy też Mary wróciła tutaj. To smutne, że to co posiada teraz, nie stanowi nawet jednej setnej fortuny Hope'ów. Mary nie miała łatwego życia. Kiedy miała dwadzieścia dziewięć lat, jej mąż utonął. Zostawił ją z piątką malutkich dzieci. Duma Hope'ów powstrzymywała ją przed zwróceniem się do rodziny o pomoc. Radziła sobie sama i robiła to doskonale. Wszystkie dzieci ukończyły szkoły. Trzy córki dobrze wyszły za mąż, a starszy syn jest księdzem. Drugi, ojciec Buza, pracuje w wywiadzie. Jego żona zmarła, gdy Buz był malutki. Teraz przez większość czasu Buz mieszka z ojcem, ale kiedy on musi wyjechać, przysyła Buza do Mary. Mary mogłaby mieszkać z jednym z dzieci, ale jest zbyt niezależna. Nawet nie korzysta z pieniędzy, które jej przysyłają, lecz wpłaca je na konto dla swoich wnuków. Nie można nie podziwiać takiej kobiety.

Ann skinęła głową zgadzając się w zupełności z panią Hector. Wszystko to tłumaczyło ostrość zachowania Mary i jej niezwykłą szczerość. Ta kobieta nie chciała od życia nic za darmo i nie miała cierpliwości dla osób, które sądziły inaczej.

Po kilku minutach poszukiwań Ann i pani Hector znalazły kapitana Friar w ogrodzie, gdzie zabawiał Buza Kermana i Guya Shaw. Był staruszkiem o błyszczących oczach, doskonale pasującym do wyobrażeń o kapitanach z dawnych czasów. Nic dziwnego, że Joel go od razu polubił, pomyślała Ann.

– A więc to ty jesteś Ann Dawson – powiedział, gdy pani Hector przedstawiła mu Ann. – Jesteś bardzo podobna do ciotki. Dobrze ją znałem.

Ann przygotowała się na najgorsze. Mary Kerman nie pozostawiła jej ani cienia wątpliwości, że ktokolwiek mógłby powiedzieć o ciotce Emmie coś miłego.

– Emma Dawson była piękną dziewczyną – powiedział staruszek. – Szkoda, że tak bardzo bała się życia. Wiedziałaś, że odrzuciła mojego pierwszego oficera, Petera Greerly?

Ann musiała przyznać, że o ciotce wie bardzo niewiele. Jej słowa obudziły w kapitanie wiele wspomnień i kiedy mówił, Ann nie mogła pozbyć się uczucia, że opowiada o jakiejś nieznajomej kobiecie. Czy to możliwe, że siedemdziesięcioletnia kobieta, która zmarła otoczona brudem, była kiedyś piękną, godną pożądania kobietą? Zgodnie ze słowami starego kapitana mogła wybierać wśród wielu adoratorów. Jeśli to była prawda, dlaczego nigdy nie wyszła za mąż? Czy stało się tak dlatego, że – co kapitan dawał do zrozumienia – bała się zaryzykować życie z jedynym mężczyzną, którego kochała? Brzmiało to wszystko bardzo romantycznie, ale Ann zastanawiała się, czy aby kapitan trochę nie przesadzał mówiąc o adoratorach ciotki, których mogła poślubić, gdy jej ukochany zaginął na morzu.

Kapitan wspomniał też o ostatnich latach życia ciotki, przypisując jej dziwne zachowanie postępującej sklerozie. Ann pomyślała o stosach gazet, magazynów, starych zużytych toreb, pustych butelek i innych niepotrzebnych rzeczy zaśmiecających dom. Wątpiła, by dziwna pasja ciotki do zbierania takich przedmiotów narodziła się dopiero w starszym wieku.

– Można się wiele nauczyć od życia, jakie wiodła twoja ciotka – przerwał jej rozmyślania kapitan. – Żal zbiera większe żniwo niż jakiekolwiek inne znane nam uczucie. Człowiek zniesie wszystko poza myślą o tym, co mogłoby być. Pamiętaj o tym, moja droga. Lepiej popełnić wielki błąd, niż spędzić resztę życia w poczuciu, że mogło być zupełnie inaczej.

Buz i Guy poruszyli się niecierpliwie.

– Kiedy skończy pan opowieść o tym, jak złapali pana chińscy piraci? – wtrącił Buz.

Kapitan spojrzał przepraszająco na Ann.

– Przepraszam, że przeszkodziłyśmy – powiedziała wstając. – Bardzo miło się z panem rozmawiało.

– Proszę przyjść do mnie któregoś dnia. Ja sam niewiele ostatnio wychodzę. Twój przyjaciel, Joel, powie ci, gdzie mieszkam.

Ann obiecała, że na pewno go odwiedzi, i znów znalazła się w rękach Eileen Hector.

– Czyż on nie jest wspaniały? – spytała Eileen.

– Joel ma bzika na jego punkcie. Nie mógł sobie znaleźć lepszego gospodarza, a ja dokładnie tak wyobrażałam sobie starego kapitana. Widziałam portrety, do których mógłby pozować. Czy znała pani moją ciotkę?

– Nie tak długo jak kapitan.

– Czy mówił prawdę?

– Chodzi ci o ten romans? – pani Hector wzruszyła ramionami. – Słyszałam trochę plotek, ale moje kontakty z twoją ciotką nie skłoniły mnie do tego, by w to uwierzyć. Trudno myśleć miło o kimś, kto stale wciska ci zwiędnięte jarzyny i zgniłe owoce. Wszyscy ci, którzy kupowali w sklepie twojej ciotki, robili to tylko z konieczności i wcale za nią nie przepadali.

W dalszej części wieczoru Ann nie miała już czasu, by zastanawiać się nad przeszłością ciotki. Wróciła do Terry i Joela, którzy najwyraźniej doskonale się bawili, a niebawem zaangażowała się w ożywioną dyskusję, którą wywołał Dan Hector przeciwstawiając sobie Mala Shaw i Vina Warrena. Obaj mężczyźni doskonale żonglowali słowami i terminami, czerpiąc z bogatego zestawu informacji. Był to więc bardzo pouczający wieczór. Kiedy około dziesiątej podano do stołu, Ann odkryła, że posadzono ją obok Vina.

– Dobrze się bawisz? – spytał.

– Tak – odparła bez wahania.

– Eileen lubi cię – powiedział niespodziewanie Vin.

Aby pokryć zakłopotanie, Ann stwierdziła:

– Nie miałam pojęcia, że jest twoją ciotką ani też że pan Hector jest właścicielem Harbor Real Estate.

– Eileen i Dan byli dla mnie bardzo dobrzy. Przyjęli mnie do swojej rodziny, kiedy moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym.

– Pani Hector powiedziała mi, że bardzo ci zależy na zakończeniu transakcji z Bancroff Enterprises w moim imieniu.

Tym razem zmieszał się Vin.

– Żałuję, że to powiedziała.

– Dlaczego? To nie wpłynie wcale na moją decyzję. Nie działam na zasadzie emocji.

Vin spojrzał na nią uważnie.

– Chcesz, żeby ludzie wierzyli, że jesteś tak zimna i wyrachowana? – spytał.

– Czy nie powinieneś sam odkryć?

Vin zamyślił się.

– Zrobię to, możesz być pewna – szepnął.

W tym właśnie momencie podeszła do nich Joan Moore.

– Nie skończyliśmy rozmowy, Vin – powiedziała siadając na poręczy jego krzesła. – Może zawieziesz mnie do Mount City?

– Teraz? – spytał.

– Przyjęcie powoli się kończy, a wiesz, jak tego nie cierpię – powiedziała przesuwając palcem po szyi Vina. – Po drodze możemy wstąpić na drinka.

– Jeśli masz ochotę na drinka – rzucił Vin wstając – przyniosę ci.

– Głuptasie – powiedziała Joan przytrzymując go. – Czyż mężczyźni nie są czasami zbyt mało domyślni? – rzuciła w stronę Ann.

Vin przeprosił ją i poszedł po okrycie Joan, która ruszyła na poszukiwanie gospodarzy. Ann została sama tylko przez chwilę, gdyż na zwolnione przez Vina krzesło opadł Joel.

– Gdzie się podziewałaś przez pierwszą część wieczoru? – spytał.

Ann opowiedziała mu o rozmowie z Malem Shaw i Vinem.

– Podjęłaś jakąś decyzję?

– Wiesz, że nie zrobiłabym tego nie naradziwszy się wcześniej z tobą i Terry.

– Kiedy ty wędrowałaś z panią Hector od jednej grupki gości do drugiej, pani Moore zdradziła się, że ona pierwsza miała okazję sprzedać swój teren Bancroff Enterprises powiedział Joel. – Całkiem możliwe, że Vin Warren wcale nie jest tak szczery, za jakiego chciałby uchodzić.

– Co mi radzisz?

– Teraz radziłbym się wycofać.

– To nie fair, Joel. Nie pora, żebyś umywał od tego ręce. Gdybyś nam tego nie zasugerował, nigdy byśmy tu nie przyjechały.

– Czy to było aż tak złe posunięcie? Vin Warren zaproponował wam przecież tysiąc dwieście czy sześćset dolarów więcej.

– Do czego i tak prawdopodobnie by doszło bez naszego wyjazdu z Bostonu.

Joel nic nie odpowiedział.

– Co się tutaj dzieje? – spytała nagle Terry. – Joel wygląda tak, jakby zaraz miał iść na ścięcie.

– Bardzo bystra uwaga – stwierdził Joel, a głos miał bardziej przygnębiony niż wygląd.

– Ojej, ależ to wszystko brzmi posępnie – powiedziała Terry nie tracąc jednak nic ze swej wesołości.

– Porozmawiamy o tym jutro – postanowiła Ann.

– Jeśli to rzeczywiście tak poważna sprawa, bardzo się cieszę, że poczekamy z tym do jutra – Terry zakręciła się tanecznym ruchem i opadła na stojące obok krzesło. – Zbyt dobrze się dzisiaj bawiłam. Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo brakuje mi towarzystwa ludzi. Pamiętasz te wspaniałe imprezy w piątkowe wieczory, gdy Joel zjawiał się u nas ze swoimi kumplami?

Ann i Joel uśmiechnęli się na to wspomnienie. Jak mogli zapomnieć te zwariowane noce pełne dyskusji równie szalonych jak młodzi ludzie, którzy je prowadzili.

– Co myślicie o naszych dzisiejszych gospodarzach? – spytała Terry.

– Są bardzo mili – odparła Ann.

– I bezpośredni – wtrącił Joel.

– Czy pani Shaw była tu dzisiaj? – spytała Ann. – Nie pamiętam, żebym ją poznała.

– Mal Shaw jest wdowcem – poinformowała ją Terry. – Siedząca obok mnie pani powiedziała mi, że jego żona zmarła pięć lat temu na białaczkę.

Wdowiec? Podczas ich pierwszego spotkania Ann uznała Mala za atrakcyjnego mężczyznę, ale nie pozwoliła sobie myśleć nic więcej. Teraz nie istniał żaden powód, by nie miała tego robić i myśl o tym sprawiła jej wyraźną przyjemność.

– Czy uważasz, że możemy się teraz z wdziękiem wynieść? – spytała Terry. – Marzę o gorącej kąpieli i łóżku.

– Też chciałabym już iść – powiedziała Ann. – Kolacja zupełnie mnie dobiła. Unoszę powieki tylko czystą siłą woli.

– To ostatni raz, kiedy wziąłem was ze sobą – stwierdził Joel. – Następnym razem wezmę sobie dziewczyny, które nie będą się chciały zwijać w samym środku zabawy.

– W samym środku? – wykrzyknęła Ann. – Rozejrzyj się dobrze, przyjacielu. Wszyscy już mają dość i powoli wychodzą.

Mal Shaw nalegał, by odwieźć ich do domu. Joel i Terry wylądowali na tylnym siedzeniu wraz z Guyem, podczas gdy Ann usiadła obok Mala.

– Co byś powiedziała na przejażdżkę łódką jutro? – spytał Mal. – Chciałbym zaprosić cię wraz z siostrą.

– To bardzo miłe z twojej strony – powiedziała Ann – ale niedziela jest ostatnim dniem Joela tutaj. Wraca już do Bostonu na zajęcia.

– Joel również jest zaproszony.

Ann odwróciła się i przekazała Joelowi i Terry zaproszenie Mala.

– Wspaniale – odparła Terry.

– Przychylam się – dorzucił Joel.

– Przyjmujemy zaproszenie – powiedziała Ann odwracając się do przodu.

– Cieszę się. Byłem pewny, że Terry i Joel pojadą z nami. Ładna z nich para.

Ann ugryzła się w język. Czyżby nie zdawał sobie sprawy z tego, że Joel jest bardziej jej przyjacielem niż Terry?, zastanowiła się. Samochód zatrzymał się przed osobliwie wyglądającym drewnianym domem.

– Czyż nie tu wysiadasz, Evans? – spytał Mal przez ramię.

– Już? – powiedział Joel i otworzył drzwi. Zanim wysiadł, pochylił się i pocałował Ann w policzek. – Dobranoc, kochanie. Do zobaczenia jutro.

Ann spojrzała ukradkiem na Mala i dostrzegła, że zmarszczył brwi.

– O której jutro, Mal? – spytał Joel.

– Proszę? – rzucił Mal wracając jakby z daleka.

– O której jutro wyruszamy?

– Po lunchu, jeśli to wszystkim pasuje – powiedział Mal po chwili zastanowienia.

Wszyscy przystali na tę propozycję i Joel wysiadł z samochodu. W czasie dalszej jazdy Ann słyszała, jak Terry próbuje rozmawiać z Guyem. Sam chłopiec mówił niewiele. Sprawiał wrażenie niezwykle cichego i spokojnego w przeciwieństwie do Buza Kermana, któremu buzia się nigdy nie zamykała.

– Ile semestrów ma jeszcze przed sobą Joel, zanim skończy studia? – spytał Mal.

– Po tych letnich zajęciach jeszcze jeden pełny rok.

– Jakie ma plany?

– Dwie czy trzy firmy prawnicze są zainteresowane współpracą z nim.

– To dobrze. Najważniejsze, żeby właściwie zacząć.

Problem polega na tym, że Joela nie interesuje wcale prawo przemysłowe ani podatkowe, a w tym właśnie specjalizują się te firmy.

– A co on chce robić?

– Chce mieć prywatną praktykę.

Mal westchnął ciężko.

– Czy ma jakieś środki do życia, żeby przetrwać początkowy okres tworzenia takiego przedsięwzięcia?

– Nie. Ale ma mnóstwo odwagi i determinacji.

– To godne podziwu, ale nie można utrzymać żony ani rodziny tylko dzięki nim.

– Wiem – odparła cicho Ann.

– Czy jesteście z Joelem związani w jakiś sposób? – spytał Mal.

Kilka myśli przebiegło nagle przez głowę Ann. Wiedziała, że jej odpowiedź będzie miała istotne znaczenie dla ich przyszłych stosunków.

– Nie – odparła czując natychmiast wyrzuty sumienia.

– To dobrze – stwierdził Mal i uśmiechnął się po raz pierwszy od chwili, gdy zobaczył, jak Joel całuje Ann w policzek. – Czuję, że będziemy się często spotykać, Ann.

Rozdział 5

Czekając na przyjazd Mala, Terry i Ann ponownie omawiały możliwości zakończenia sprawy sprzedaży posiadłości ciotki.

– Po spędzeniu całego wieczoru z Joan Moore – stwierdziła Terry – skłaniam się ku myśli, że ona nie rozstanie się z niczym, jeśli nie zarobi na tym okrągłej sumki. Pochodzi ze starej rodziny handlarzy końmi. Nawet kiedy pozbywa się męża, wyciska z niego wszystko, co się da. Jeśli dojdzie do wyboru pomiędzy naszymi ofertami, nasza na pewno będzie bardziej korzystna.

– I wyjdziemy na tym lepiej niż przyjmując ofertę Vina Warrena?

– W tym życiu nie ma nic absolutnie pewnego, ale gotowa jestem zaryzykować. A ty?

Ann odwróciła się.

– A co się stanie, jeśli stracimy w ogóle szansę sprzedaży posiadłości?

– W takim wypadku zostaniemy najmłodszymi właścicielkami sklepu spożywczego w Point Hope.

– Jak możesz tak żartować, Terry?

– To przecież nie będzie koniec świata, Ann. Damy sobie jakoś radę.

– Czy wiesz, jakie mamy długi?

– Wcale nie jesteśmy wyjątkiem. Jeśli sprawy tutaj nie ułożą się tak, jak planowałyśmy, zawsze jeszcze zostaje Boston i praca. Jeśli nie spłacimy wszystkich długów w tym roku, zrobimy to w przyszłym albo jeszcze później. Jesteśmy obie młode i zdrowe.

– A co się stanie, jeśli znów zachoruję?

– Czy właśnie to cię tak martwi? Wielkie nieba, Ann, nikt nie ma w życiu stuprocentowej gwarancji. Sama słyszałaś, jak mówi Joel: musisz pchać się przez życie z nadzieją w jednej garści, a determinacją w drugiej.

– Może tobie to wystarczy, ale mnie już nie. Jeśli kiedykolwiek trafi mi się szansa zabezpieczenia sobie przyszłości lepiej niż tylko za pomocą nadziei i modlitwy, na pewno z niej skorzystam.

– Planujesz wydać się za milionera? – spytała Terry.

– A znasz jakiegoś? – odgryzła się Ann.

Terry spojrzała na nią uważnie.

– Gdybym przez moment sądziła, że mówisz poważnie – powiedziała – pierwsza podpisałabym petycję o wykluczenie cię z szeregów ludzkości.

Pukanie do drzwi uratowało Ann przed odpowiedzią na stwierdzenie siostry.

– To na pewno Mal – powiedziała wstając. – Otworzę.

Zatrzymała się przy lustrze wiszącym przy drzwiach i kilkoma ruchami poprawiła fryzurę. Otwierając drzwi przywołała na usta radosny uśmiech, który zaraz zniknął, gdy zobaczyła na progu Vina Warrena.

– Cześć – powiedział, a w jego oczach widać było wyraźnie, że dostrzegł natychmiastową zmianę na jej twarzy – Mal poprosił mnie, żebym odegrał rolę szofera. Wcześnie rano zabrał Guya i Buza na ryby i wrócił dopiero przed piętnastoma minutami. A teraz przygotowuje łódź na popołudniową wyprawę.

– Jesteśmy z Terry gotowe, ale musimy jeszcze wstąpić po Joela – odparła Ann i zawołała siostrę.

Terry zjawiła się z dużą plażową torbą, do której zapakowała swetry, okulary słoneczne i balsam do opalania.

– Co się stało z naszym kapitanem? – spytała.

Vin wyjaśnił wszystko jeszcze raz i wziąwszy torbę Terry, ruszył wraz z dziewczętami w stronę swego niebieskiego samochodu. Dopiero kiedy otworzył drzwi, dostrzegły Joan Moore siedzącą na przednim siedzeniu. Terry zawahała się na ułamek sekundy.

– Znów się spotykamy – powiedziała Joan – mam nadzieję, że jesteście dobrymi żeglarzami.

– Mamy wielkie doświadczenie zdobyte w łódkach w parku w Bostonie – powiedziała Terry.

Siadając obok Terry, Ann usłyszała cichy chichot Vina.

– Dokąd jedziemy po Joela? – spytał siadając za kierownicą.

– Do kapitana Friara – odparła Ann.

Joan coś powiedziała, jednak ani Ann, ani Terry nie usłyszały jej słów.

– Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko dwóm dodatkowym uczestnikom wyprawy – powiedział Vin.

– My nigdy nie narzekamy – odparła jak zwykle szczerze Terry. – Mam tylko nadzieję, że kamizelek ratunkowych wystarczy dla wszystkich.

Ann zauważyła w lusterku uśmiech Vina. Widać było wyraźnie, że oświadczenie Terry bardzo go rozbawiło.

– Nie ma obaw. Wystarczy.

Kiedy stanęli przed domem kapitana, zmuszeni byli czekać na Joela, który wychylił się przez okno z twarzą pokrytą kremem do golenia, żeby zapewnić ich, iż nie potrwa to długo.

– Pomyśleć tylko, że to kobiety oskarża się o wieczne spóźnianie – powiedziała Ann.

– Założę się, że zaspał – stwierdziła Terry. – Nigdy nie chce iść spać o ludzkiej porze, a potem śpi do pierwszej.

Dziesięć minut później Joel wcisnął się między Ann i Terry rzuciwszy radosne „cześć" Vinowi i Joan. Bez żadnych ceregieli objął ramieniem Ann i przytulił świeżo ogolony policzek do jej twarzy.

– Chcesz się trochę popieścić, zanim znów zarosnę? Gwarantuję stuprocentową gładkość – powiedział i wybuchnął śmiechem, gdy Ann odsunęła się. Cofnął ramię i odwrócił się w stronę Terry: – A ty? Szkoda zmarnować tak wspaniałe golenie i doskonałą wodę kolońską.

– Daj spokój – osadziła go Terry ostrzej, niż wynikałoby to z żartobliwego tonu Joela.

Joel najwyraźniej nie wziął tego do siebie. Pochylił się do przodu i spytał Vina:

– Co się stało z naszym gospodarzem?

Vin zaczął wyjaśniać, ale zaraz wtrąciła się Terry.

– Ten facet musi kochać żeglowanie – stwierdził Joel. – Wypływać dwa razy jednego dnia.

– N. P. – powiedział Vin. – Normalna praktyka. Mal zawsze spędza część swego wolnego czasu z synem. Kiedy nie łowią ryb, urządzają pikniki lub organizują wypad do miasta.

– To naprawdę godne podziwu – powiedział pełnym aprobaty tonem Joel.

– Mal psuje tego chłopca – rzuciła Joan Moore – Guy za bardzo się do niego przywiązał. Mal nie może się nigdzie ruszyć nie uzgodniwszy tego wcześniej z synem.

– Nie jest aż tak źle – bronił Mala Vin.

– Jeśli o mnie chodzi, to uważam, że taki układ jest niezdrowy – ciągnęła dalej Joan. – Guy powinien pojechać na jakiś obóz dla chłopców, gdzie spotkałby rówieśników. Tutaj snuje się tylko całymi dniami czekając na ojca.

– A Buz Kerman? – spytała Ann. – Często widywałam ich razem.

Joan skrzywiła się.

– To jedyna znajomość, którą przerwałabym na miejscu Mala – powiedziała.

– Dlaczego? – spytała Ann. – Buz to wspaniały chłopak.

Joan odwróciła się do tyłu.

– Jest wnukiem Mary Kerman – powiedziała, a jej ton sugerował, że jest to wystarczająco silny argument.

Kiedy przybyli na przystań, Mal już na nich czekał. Przywitał się z nimi, a potem zaczął wydawać instrukcje Buzowi i Guyowi, którzy stali przy nim.

– Woda jest gładka jak stół. Będzie bardzo miło – uspokajał dziewczęta pomagając im wsiąść.

Vin i Joel zaproponowali mu pomoc w odcumowaniu łodzi, ale odmówił twierdząc, że Guy i Buz doskonale sobie poradzą.

– Wrócimy najdalej o szóstej – krzyknął, gdy łódź powoli ruszyła.

– Nie zapomnij, że jedziemy dziś na mecz baseballowy – krzyknął Guy.

– Tak jest. kapitanie. Poproś panią Mier, żeby przygotowała nam kolację.

Nawet z tej odległości Ann dostrzegła smutny wyraz twarzy Guya. Stał bez ruchu, dopóki łódź nie skręciła w stronę kanału.

– Może powinieneś zabrać go z nami – powiedziała Ann.

– Kogo? – spytał Mal zmieniając bieg na wyższy.

– Guya. Wyglądał tak smutno.

– To cały on – odparł. – Uwielbia łowić ryby, ale jego entuzjazm znacznie przewyższa zdolności do żeglowania. Zawsze musi wracać po kilku godzinach. Robi mu się niedobrze.

W czasie wyprawy Ann dzieliła równo swój czas pomiędzy Mala, Terry i Joela, podczas gdy Vin poświęcił się niemal całkowicie Joan Moore. Wyglądało na to, że Joan zdolna byłaby znaleźć zajęcie dla co najmniej tuzina mężczyzn. Dopiero kiedy Mal postanowił zarzucić kotwicę przy brzegu wyspy Keel, Vin zajął się łańcuchem.

Mal zaproponował zwiedzanie wyspy. Mieli na to ochotę wszyscy z wyjątkiem Joan Moore. Po chwili dyskusji postanowiono, że tylko czwórka zejdzie na brzeg.

– Czy ktoś tutaj mieszka? – spytała Ann Mala, gdy pomagał jej wysiąść z łódki.

– Nie. Mieszkańcy Point Hope twierdzą, że żyją tu tylko węże i szczury.

Ann instynktownym ruchem wsunęła rękę w dłoń Mala. Roześmiał się, ściskając mocno jej palce.

– Chodźcie! – zawołał do Terry i Joela wysiadających z łódki.

Terry doszła do plaży i rozglądała się wokół z rękami na biodrach.

– Czy to wszystko? – spytała wyraźnie rozczarowana.

– A czego się spodziewałaś? – spytał Mal.

– Z daleka ta wyspa wyglądała dość ciekawie, a teraz widzę, że to tylko porośnięte chwastami skały.

– I można przybić do brzegu tylko w jednym miejscu. Reszta wyspy jest niedostępna. Nie ma tu nawet dobrego miejsca na piknik.

– Teraz zazdroszczę Joan, że została na pokładzie – powiedziała Terry. – Tu przecież nic nie ma.

– Czy Vin nie był wściekły, że musi zostać? – zachichotał Mal. – Bardzo chciał urwać się z nami.

– Powiem mu, że nic nie stracił – stwierdził Joel.

– Vin był już tu kiedyś – powiedział dalej rozbawiony Mal. – A teraz musi się tam opędzać od Joan.

– Nie wydaje mi się, żeby aż tak bardzo się starał – rzuciła Ann.

– Vin jest gentlemanem – powiedział Mal – i trochę brakuje mu doświadczenia. A Joan nie rozumie subtelności.

– Chyba niezbyt za nią przepadasz – stwierdził Joel.

– Joan zawsze wyrusza na łowy pomiędzy mężami. Nie ma nic takiego, czego nie powiedziałbym jej prosto w twarz. Na szczęście jest na tyle bystra, by nie próbować grać w to ze mną. Zbyt długo się znamy.

– Jest tu coś do roboty, czy mamy już wracać? – spytała trochę zniechęcona Terry.

– Interesuje was miejsce, gdzie bawiliśmy się z Vinem w piratów?

Terry i Joel wymienili spojrzenia pozbawione zupełnie entuzjazmu.

– Nudziarze – rzuciła w ich stronę Ann. – Ja idę.

Joel usadowił się koło skały i wyciągnął rękę do Terry.

– My nudziarze poczekamy na was tutaj – powiedział.

Mal skierował się w stronę wąskiej porośniętej trawą ścieżki. Po drodze pokazywał Ann różne interesujące miejsca, aż dotarli do kępy drzew, gdzie w dzieciństwie wraz z Vinem bawili się w piratów. Mal skinął głową w stronę starego wiązu, z którego gałęzi zwisał – kawałek liny.

– Wielu piratów dokonało tu żywota – powiedział głosem, w którym wyczuwało się entuzjazm młodości.

– Jako chłopcy musieliście się z Vinem nieźle bawić – powiedziała Ann.

– To prawda. Nasza wyobraźnia tylko w niewielkim stopniu przewyższała pomysłowość. Hectorowie i moi rodzice przeżyli kilka ciężkich chwil. Kiedyś postanowiliśmy zabawić się w Robinsona Crusoe i obsadzić w roli Piętaszka grzecznego synka sąsiadów. Było bardzo miło, tylko wracając do domu zapomnieliśmy go zabrać ze sobą. Ann uśmiechnęła się do niego ciepło i w następnej chwili znalazła się w jego ramionach. Mal pochylił się, by ją pocałować. Nie było to wydarzeniem wstrząsającym, ale nie było również nieprzyjemne. Po chwili puścił ją i spojrzał jej prosto w oczy.

– Nie spadały gwiazdy ani nie dzwoniły dzwony? – spytał z przenikliwością, której się nie spodziewała. – Ale nie było aż tak źle, prawda? Przyszłość jest pełna obietnic, Ann.

Kiedy wrócili na pokład łodzi, czekała ich niespodzianka w postaci awarii silnika. Mężczyźni zajęli się od razu naprawą, a Ann, Terry i Joan trzymały się z daleka.

– Jak ci się podobało na wyspie, Ann? – spytała Joan. – Dostrzegliśmy z Vinem, że ty i Mal poczuliście ducha przygody.

Terry siedziała z rękami opartymi na łokciach.

– Co można oglądać na skałach porośniętych chwastami? – spytała.

– Czasami to tylko kwestia właściwego przewodnika – odparła Joan, obserwując bacznie wyraz twarzy Ann.

Terry prychnęła, podczas gdy Ann nie mogła powstrzymać delikatnych rumieńców wypływających jej na policzki.

– Kochaj mnie ze wszystkim, co mam – rzuciła Joan. – Znasz to powiedzenie, Ann?

– Tak – odparła i domyślała się, jakie będą następne słowa Joan.

– Każda kobieta, która zapragnie usidlić Mala, będzie musiała mieć do czynienia z Guyem. Myślałaś o tym?

– Czy nie wyciągasz wniosków zbyt szybko? – spytała chłodno Ann.

– Tak między nami kobietami powiedz mi, czy myśl o wydaniu się za Mala Shaw nigdy nie przyszła ci do twojej bostońskiej główki?

Ann spojrzała zakłopotana na Terry, która nagle przestała być znudzona i z równym co Joan zainteresowaniem oczekiwała odpowiedzi siostry.

– Czyż każda kobieta nie traktuje wolnego mężczyzny jako potencjalnego kandydata na męża? – odparła wreszcie Ann.

Joan skłoniła lekko głowę przyjmując tę wymijającą odpowiedź. Wstała i podeszła do schylonych nad silnikiem mężczyzn.

– O co chodziło? – spytała Terry siadając obok siostry.

– To tylko przykład czystej złośliwości – odparła Ann.

– Co się wydarzyło między tobą a naszym kapitanem? Przystawiał się do ciebie?

Ann roześmiała się.

– Przestań się zachowywać jak kwoka, Terry. Nie sądzisz, że jestem dostatecznie dorosła, żeby sama dać sobie z tym radę?

– Nic nie rozumiesz. Kiedy ty i ten prawnik kapitan... trzymaliście się za rączki, ja musiałam stawać na głowie, żeby uspokoić Joela.

– Dlaczego?

– Wielki Boże, Ann, czy nie wiesz, że ten wariat jest w tobie zakochany?

– Joel jest bardzo miłym chłopcem, ale obawiam się, że to wszystko – powiedziała Ann wiedząc doskonale, że przesadza. Joel miał dwadzieścia siedem lat i był tylko o siedem czy osiem lat młodszy od Mala.

– Lepiej trzymaj się z dala od Joan Moore. Jej wdzięk jakoś powoli zanika.

Wycierając brudne od smaru ręce w starą szmatę, Joel usiadł obok Ann.

– Naprawiliście ten silnik? – spytała.

– Nie, ale Malowi udało się wreszcie skontaktować z pływającym w pobliżu kutrem. Przypłynie tu niebawem i odholuje nas do portu. Mogłabyś wyjąć mi z kieszeni papierosa?

Ann wyjęła paczkę papierosów z kieszonki jego koszuli, wyjęła jednego i wsunęła mu do ust.

– Zapałki mam w prawej kieszeni spodni – powiedział przesuwając się, by mogła po nie sięgnąć.

Kiedy Ann trzymała zapaloną zapałkę przy papierosie Joela, spojrzała nad płomieniem na Terry, która obserwowała ich z zainteresowaniem. Co ją dziś opętało?, zastanawiała się Ann.

– Uważaj – krzyknął Joel zdmuchując płomień tuż przy koniuszkach palców Ann. – Można się paskudnie oparzyć.

Pół 'godziny później Joel dołączył do Vina i Mala rzucających liny rybakom z kutra. Wymienili z Malem kilka złośliwych uwag, lecz na szczęście humory wszystkim dopisywały. Dopiero kiedy ruszyli, Mal dołączył do Ann.

– Na pewno nie zapomnę tej wyprawy – powiedziała Ann.

– Mam nadzieję – odparł, a spojrzenie jego brązowych oczu wyraźnie mówiło, że nie ma na myśli awarii silnika.

Ann szybko odwróciła wzrok. Nie miała zamiaru rozwijać tej znajomości zbyt gwałtownie. Musiała co prawda przyznać, że Mal bardzo się jej podoba, ale jak sam to stwierdził, obyło się bez spadających gwiazd i dzwoniących dzwonów.

Mal skinął głową w stronę Vina, a wesoły błysk w jego oczach zmusił ją do uśmiechu. Widać było wyraźnie, że Vin jeszcze raz przegrał potyczkę z Joan Moore. Stali razem przy relingu i Joan mocno obejmowała go ramieniem.

– Jeśli nie będzie ostrożny, skończy jako czwarty małżonek – powiedział Mal.

– Jeśli tak łatwo się poddaje – stwierdziła z lekką pogardą Ann, to w pełni na to zasługuje.

– Nie bądź dla niego zbyt surowa, Ann. Niełatwo jest zbyć gościa. Joan mieszka przecież u Hectorów.

– Myślałam, że pani Hector nie przepada za nią.

– Kultura zniszczy kiedyś rodzaj ludzki. Jako kulturalni ludzie Hectorowie nie mogli odmówić gościny córce starej przyjaciółki. Matka Joan była w college'u najlepszą przyjaciółką Eileen.

Kiedy Terry i Joel dołączyli do nich, rozmowa kręciła się wokół bardziej ogólnych tematów. Joel jako pierwszy zauważył, że zbliżają się do Point Hope.

– Wybaczcie mi – powiedział Mal. – Muszę iść na przód łodzi. Załoga naszego holownika coś tam znowu wykrzykuje.

– Miły facet – stwierdził Joel.

– W istocie – potwierdziła Terry.

Coś w jej głosie sprawiło, że Joel spojrzał na nią zaciekawiony.

– To wcale nie jego wina, że silnik się zepsuł – powiedział przypisując jej rozdrażnienie opóźnieniu wyprawy.

Kiedy wpłynęli do portu, Mal pomógł dziewczętom wysiąść.

– Mam nadzieję, że nie macie mi tego za złe – powiedział. W tym właśnie momencie odwrócił się i zauważył Guya siedzącego na starej skrzynce: – Cześć, mały.

– Spóźniłeś się – powiedział posępnym głosem Guy.

Mal spojrzał na zegarek.

– Wielkie nieba, nasz mecz! – wykrzyknął. – Przepraszam, synku.

– Gdybyście razem z Ann nie zwiedzali wyspy – powiedziała słodko Joan – na pewno zdążylibyśmy na czas.

Guy spojrzał na Ann, a wyraz jego oczu przyprawił ją o dreszcz.

Rozdział 6

Vin Warren oparł się o ścianę hallu i beznamiętnym wzrokiem obserwował starsze małżeństwo wędrujące po pustym domu. Mężczyzna rozglądał się uważnie, badając drewnianą boazerię i podłogę.

– Wygląda dość solidnie – powiedział do żony i odwracając się do Vina spytał. – Czy możemy obejrzeć piwnicę?

– Tędy proszę – powiedział uprzejmie Vin odsuwając się od ściany.

Prowadząc ich w dół bardzo chciał im powiedzieć, że nie padało już od miesiąca i że nie tak łatwo jest zauważyć ślady po niewielkiej powodzi. Powstrzymał się jednak od komentarza. Włączył wszystkie światła i niemal westchnął z ulgą, gdy mężczyzna zatrzymał się przy wschodniej ścianie, o ton ciemniejszej od pozostałych.

No, pomyślał, teraz zacznie mnie wypytywać i będę mógł mu powiedzieć, że przyda mu się co najmniej z tuzin pomp, żeby utrzymać ten dom na swoim miejscu podczas następnej ulewy.

– Piękna, przestronna piwnica, mamuśku. Mógłbym tu sobie urządzić warsztat – powiedział mężczyzna.

I robić śluzy, co? pomyślał z obrzydzeniem Vin.

– Ile chcecie za ten dom? – spytał mężczyzna urzędowym tonem.

Vin wymienił cenę i po raz setny doszedł do wniosku, że handel nieruchomościami to parszywe zajęcie. Mężczyzna wyraźnie przeliczał coś w myślach.

– Czy możemy sobie na to pozwolić, kochanie? – spytała nieśmiało kobieta.

– Z naszymi oszczędnościami i kredytem z banku powinno być nas stać – odparł mężczyzna. – Może wrócimy do pańskiego biura i sfinalizujemy transakcję?

Vin puścił ich przed sobą. Kiedy wyszli na górę, spytał:

– Czy chcą się państwo jeszcze rozejrzeć?

– Nie, widzieliśmy już z mamuśką wszystko.

Kobieta zatrzymała się na środku dużego salonu.

– Trzeba tu będzie zrobić remont, kochanie – powiedziała cicho.

– Przewidywaliśmy to. Nie można się, ot tak, wprowadzić do starego domu.

– Nie mamy nawet połowy mebli – dodała cicho kobieta.

Vin spojrzał na nią, a potem na jej męża. Nie mógł się oprzeć wrażeniu, że wyglądają jak para bezbronnych jagniąt.

– Czy myśleli państwo o wybudowaniu własnego domu stosownego do potrzeb? – spytał wiedząc, że właśnie przegrał sprawę sprzedaży.

– Budowa? Nie mamy przecież tyle pieniędzy – powiedział mężczyzna.

– Sprawdzał więc pan tę możliwość? – spytał Vin wiedząc doskonale, że tego nie zrobili.

– Nie, ale przecież wszyscy wiedzą, że nowy dom nie jest tak tani jak stary.

– Zatrzymajmy się po drodze do biura przy placu budowy, gdzie pracują nad rzędami nowych domków – zaproponował Vin.

Dwie godziny później Vin wkroczył do biura Real Harbor Estate i rzucił neseser na jedną z szafek z dokumentami. Siedząca przy maszynie starsza kobieta odwróciła się i spojrzała na niego znad okularów.

– Znów to zrobiłeś, Vin – powiedziała z naganą.

– Co, Stello? – spytał niewinnie.

– Spaprałeś sprzedaż. Dlaczego to robisz?

– Czy Dan już wie?

– Odebrał telefon od państwa Smith. Wycofali swoją ofertę. Wygląda na to, że postanowili wybudować sobie własny dom – wstała od biurka i stanęła obok Vina. – Zastanawiam się, kto im poddał pomysł, że budowa wyjdzie im równie tanio, a na dodatek będą mieli dokładnie to, czego chcą.

– Nie równie tanio, ale nie o wiele drożej.

Stella potrząsnęła głową.

– Dan chce się z tobą zobaczyć. A ja chyba przekażę sprzedaż tego domu Macowi.

– To przecież ruina, Stello.

– Cieszę się, że Mac nie ma twojej wrażliwej duszy, bo inaczej musielibyśmy po pół roku zwinąć interes.

Vin pogłaskał ją po policzku i uśmiechnął się.

– Stello, ja naprawdę bardzo się starałem. Ani raz nie pokazałem im braków tego domu.

– Ale zrobiłbyś to, gdyby zadali ci choć jedno pytanie na ten temat – westchnęła. Stella. – Co mamy z tobą zrobić? Czy nie możesz sobie wbić do głowy, że handel nieruchomościami nie opiera się tylko na samych perłach architektury? Nie sądzisz, że jesteśmy coś winni również i właścicielom tej „ruiny", jak ją określiłeś?

– Ale nie czyjąś krwawicę. Niech właściciele obniżą trochę cenę.

– Vin! – zawołał ze swego biura Dan Hector.

– Już idę do ciebie, Dan.

Stella rzuciła Vinowi pełne współczucia spojrzenie i wróciła do maszyny.

– Przykro mi z powodu tej transakcji – powiedział siadając Vin.

– Naprawdę? – spytał Dan bawiąc się ołówkiem.

– Nie – odparł Vin. – Szczerze mówiąc nie.

Dan położył ołówek na biurku i przez chwilę patrzył na niego, po czym podniósł wzrok na Vina.

– To się nie uda, prawda? – spytał wreszcie.

– Obiecałem Eileen, że wytrzymam jeszcze przynajmniej rok.

Dan usiadł wygodnie w fotelu i uśmiechnął się lekko.

– Prawdę mówiąc, Vin, nie wiem, czy firmę stać na to, by trzymać cię tu aż tak długo.

– W czasie czterech lat pracy tutaj sprzedałem sporo domów – przypomniał mu Vin.

– To prawda, ale były to tylko te posiadłości, co do których nie miałeś żadnych zastrzeżeń. Nie chcemy wcale oszukiwać ludzi, Vin, ale są takie momenty, kiedy rzeczy oczywiste trzeba trochę podkolorować. Czy sądzisz, że Macowi sprawia przyjemność sprzedawanie twoich odrzutów? Ten człowiek ma na utrzymaniu rodzinę. To nie fair, że nie trafiają mu się żadne smaczniejsze kąski.

– Nigdy nie prosiłem o specjalne względy.

– W istocie. Tylko że nawet nie próbujesz sprzedać posiadłości, których nie uważasz za odpowiednie. Wtedy wkracza Stella i podrzuca takie oferty Macowi.

– Dan, nie chodzi wcale o to, że się nie staram.

– Chcesz się wycofać?

– A co z Eileen?

– Ona się do tego nie miesza. Chciała tylko wykorzystać twoje współczucie, żeby sprawić przyjemność mnie.

Tyle tylko, że mnie nie stać na to, żeby trzymać cię tu dla przyjemności.

Vin roześmiał się, a po chwili dołączył do niego Dan.

– Co zamierzasz zrobić? – spytał Dan, gdy doszedł już do siebie.

– Wrócę do architektury. To przecież studiowałem.

– Masz już na oku jakąś pracę?

– Kilku przyjaciół zajmujących się budownictwem mówiło mi, że chętnie mnie przyjmą, jeśli tylko zajmę się na poważnie projektowaniem. Nawiasem mówiąc, dwa domy z tych, które powstają w pobliżu, to mój projekt.

– Nie wiem, czy mam być z ciebie dumny, czy nieźle ci przyłożyć za podsyłanie przyjaciołom moich klientów – powiedział Dan z udanym gniewem.

– Jeszcze jedno, Dan. Czy mógłbym doprowadzić do końca sprawę Dawson – Bancroff?

Dan spojrzał na niego badawczo.

– Dlaczego?

– Może podoba mi się fryzura pana Bancroff.

– Czy dlatego właśnie zaoferowałeś połowę swojej prowizji pannie Dawson?

Vin uśmiechnął się tylko.

– Przypomniało mi to właśnie – powiedział Dan przerzucając leżącą na biurku korespondencję – że dostaliśmy dziś rano list z Bancroff Enterprises.

Vin pochylił się do przodu.

– Proszę – Dan podał mu pismo.

Vin przeczytał list i odłożył go z powrotem na biurko.

– Co to oznacza?

– Dla mnie to zupełnie jasna sprawa. Bancroff Enterprises wycofali swą ofertę kupna posiadłości należącej do panny Dawson.

Vin jeszcze raz przeczytał list.

– Nie ma tu wcale mowy o wycofaniu się z zamiaru budowy restauracji na Psiej Nodze.

– Bo tak nie jest – powiedział cicho Dan. – Rozmawiałem dziś przy śniadaniu z Joan. Poprosiła mnie, żebym zajął się sprzedażą należącej do niej części Psiej Nogi.

– Jak mogłeś?

– Vin, Ann Dawson miała wystarczająco dużo czasu, by zdecydować się na sprzedaż. Minął już ponad miesiąc. Twoja ostatnia cena była o wiele wyższa niż suma, którą sam bym zaproponował.

Vin rzucił list na biurko.

– Zawiadomiłeś już Ann Dawson?

– Podyktowałem Stelli list. Panna Dawson dostanie go jutro.

– Gdyby tylko Mal pilnował swojego nosa – powiedział zapalczywie Vin. – To przecież za jego radą te dzieciaki przyjechały tutaj.

– O ile wiem, obie panienki skończyły już dwadzieścia jeden lat – zauważył Dan. – A poza tym mówiłeś mi, że wyjaśniłeś wszystko pannie Dawson tego wieczoru, kiedy tu przyjechała.

– Tak.

– Może więc winić tylko samą siebie. Zrobiłeś znacznie więcej, niż było trzeba, zważywszy, że działałeś jako przedstawiciel Bancroff Enterprises.

– Dan, one potrzebują pieniędzy, podobnie jak Emma Dawson.

– Jedno mnie zastanawia – powiedział Dan opierając się wygodnie o fotel. – Czy nie przyszło ci nigdy do głowy, że jak na kobietę żyjącą przesadnie oszczędnie Emma Dawson zostawiła bardzo mało gotówki?

– Ile pieniędzy mogła rocznie zarobić?

– Na pewno niewiele. Ale przemnóż to przez trzydzieści lub czterdzieści lat.

– Co sugerujesz?

– Może to tylko mój wymysł, ale wcale nie byłbym zaskoczony, gdyby Emma schowała gdzieś niezłą sumkę.

Vin aż podskoczył na krześle.

– Boże wielki, ty możesz mieć rację.

Dan uśmiechnął się.

– Dlaczego nie rzucisz tego na wejście w rozmowie z uroczą panną Dawson? Jeśli nie zyskasz nic więcej, to przynajmniej cię wysłucha.

Vin spojrzał na niego uważnie.

– To tylko przypuszczenie, prawda?

Dan wzruszył ramionami.

– Nieraz najdziwniejsze przypuszczenia okazywały się prawdą. Ale jeśli masz wątpliwości, to mogę całą sprawę przekazać Malowi.

– Nawet się nie waż – powiedział Vin wstając. – Czuję, że rzeczony osobnik nie potrzebuje żadnej pomocy, jeśli w grę wchodzi Ann Dawson. Zbyt często się z nią spotyka jak na zwykłe kontakty z klientką.

Mimo że sugestia Dana o istnieniu jakiejś tajnej skrytki w domu Emmy Dawson bardzo do niego przemawiała, Vin oparł się pokusie natychmiastowego podzielenia się nią z Ann. Powoli i dokładnie zaczął sprawdzać zwyczaje Emmy. Dzięki rozmowom z różnymi ludźmi oraz sprawdzaniu starych ksiąg podatkowych ustalił dwie rzeczy. Emma Dawson zawsze na czas regulowała wszystkie płatności i to gotówką. Po wizycie w oddziale Mount City National Bank przypuszczenia Dana nabrały bardziej realnych kształtów. Przez długie lata Emma Dawson wymieniała zarobione w sklepie pieniądze na studolarowe banknoty.

Kiedy Vin zjawił się u Ann pod koniec tygodnia, nadal nie był zdecydowany, czy wspominać cokolwiek o możliwości znalezienia ukrytych gdzieś w domu pieniędzy.

Miał nadzieję, że zastanie Ann samą, ale kiedy wprowadziła go do saloniku, dostrzegł siedzącą tam Mary Kerman.

– Przyszedłeś się napawać klęską? – spytała Mary.

– Przykro mi, że nie doszło do tej transakcji – powiedział Vin.

– Wspaniała pociecha – stwierdziła Mary. – Dlaczego nie powiedziałeś Ann, że Bancroff chcą się wycofać?

– Nic o tym nie wiedział – stwierdziła bez cienia gniewu Ann. – Pan Hector wyjaśnił mi w liście, że dla nich było to równie wielkim zaskoczeniem.

Mary spojrzała z ukosa na Vina.

– Czy zrezygnowali w ogóle z całego projektu? – spytała.

Vin poczuł, że lekko się rumieni.

– A więc to tak – rzuciła Mary przez zaciśnięte wargi – mam nadzieję, że udławisz się tą swoją prowizją.

Ann powiodła wzrokiem od Mary do Vina.

– O co w tym wszystkim chodzi? – spytała.

– Chcesz, żebym ci powiedziała, dlaczego wszystko spełzło na niczym? – wtrąciła Mary.

– Wyciągasz zupełnie złe wnioski – powiedział Vin próbując ją powstrzymać.

– Doprawdy? Czy zaprzeczysz, że Harbor Real Estate zajmuje się sprawami niejakiej Joan Moore?

Ann spojrzała mu prosto w twarz.

– A więc to prawda – powiedziała cicho.

– To wcale nie jest tak, jak się wydaje – powiedział Vin i nagle uświadomił sobie, że nie może się wytłumaczyć nie stawiając jednocześnie Dana Hectora w nie najlepszym świetle. Dodał więc tylko: – To kwestia interesów.

– Interesów! A ty oczywiście poświęciłeś Ann – powiedziała Mary. – I pomyśleć, że tak cię wychwalałam tego pierwszego wieczoru, gdy się tutaj zjawiły.

– Vin dał mi przecież dość czasu na przyjęcie jego oferty – stwierdziła spokojnie Ann.

– Bronisz go jeszcze? – spytała z niedowierzaniem Mary.

– Jak sam to powiedział: to tylko interesy.

Vin doszedł do wniosku, że zdecydowanie woli obelgi Mary od chłodnego uśmiechu Ann, który krył w sobie nieodwołalność i ostateczność. Do diabła, dlaczego nie mogliśmy się spotkać w innych okolicznościach?, pomyślał. Powiedz coś albo spływaj stąd – powiedziała ostro Mary.

– Zostaw mnie na chwileczkę z Ann – poprosił cicho Vin nie mając pojęcia, co powie Ann, gdy ta zgodzi się na rozmowę w cztery oczy.

Mary spojrzała na Ann. która skinęła przyzwalająco głową.

– Idę zobaczyć, co porabia Buz, ale zaraz wrócę – powiedziała ostro Mary.

Vin poczekał, aż za Mary zamknęły się drzwi.

– Nie pracuję już w Harbor Real Estate – powiedział.

– Z tego właśnie powodu? – spytała Ann.

– Nie – odparł Vin. – Zrezygnowałem z pracy, jeszcze zanim dowiedziałem się, że nic nie wyjdzie z tej transakcji.

Na twarzy Ann widać było wyraźnie, że nie rozumie, jaki związek może to mieć z ich rozmową.

– » Jakie masz plany? Chodzi mi o dom i sklep – spytał w końcu Vin.

– Jeszcze nie podjęłyśmy z Terry ostatecznej decyzji. Prawdopodobnie wystawimy je na sprzedaż... ale nie z pomocą Real Harbor Estate.

Vin puścił złośliwą uwagę mimo uszu.

– Ann, zostańcie tu jeszcze trochę – poprosił.

– Vin – powiedziała Ann przykładając dłoń do czoła – przez te nagłe zmiany tematu trochę kręci mi się w głowie. Nie możesz się zdecydować?

Vin przesunął dłonią po krótko obciętych kasztanowych włosach.

– Posłuchaj, nie mogę ci teraz nic dokładnie powiedzieć, ale zatrzymanie posiadłości pracuje na twoją korzyść.

Coś w tonie jego głosu musiało zainteresować Ann, gdyż spojrzała na niego uważnie.

– Jak długo? – spytała wreszcie.

– Tydzień, może dwa.

– Będę musiała omówić to z Terry. Ona nic nie robi bez powodu.

– Nie możesz jej po prostu powiedzieć, że ci się tu podoba? – spytał i zastanowił się, dlaczego ta uwaga wywołała uśmiech na twarzy Ann. – A podoba ci się?

– Point Hope jest urocze.

– Zostaniesz więc?

– Możliwe.

– Mogłabyś być bardziej precyzyjna?

– Czego chcesz ode mnie? Pisemnej gwarancji? – rzuciła gniewnie Ann.

Vin poczuł nieodpartą chęć powiedzenia jej, żeby robiła, na co tylko ma ochotę, i wynieść się stamtąd jak najszybciej. Kiedy jednak spojrzał na jej jasne włosy i lśniące błękitne oczy, wiedział, że nigdy nie odejdzie.

– Czy nie miałabyś nic przeciwko temu, gdybym tu wpadał przez kilka dni i obejrzał dokładnie dom? – spytał.

– A po co?

– Ma bardzo interesujące proporcje. Skoro zamierzam na poważnie zająć się architekturą, chciałbym narysować sobie kilka planów tego domu.

– Architekturą?

Vin wyjaśnił krótko, że w college'u studiował architekturę i pracował przez kilka lat w tym zawodzie, zanim przyłączył się do Dana Hectora. Nie wspomniał jednak, że tę ostatnią decyzję podjął wyłącznie dlatego, by sprawić przyjemność Eileen.

– Wiem, że ten dom nie bardzo ci się podoba, ale w niektórych z tych starych budynków można znaleźć dawno już zapomniane rozwiązania – powiedział Vin mając nadzieję, że jej znajomość architektury jest równie pobieżna jak u większości ludzi.

Ann spojrzała na niego zaciekawiona.

– Naprawdę jesteś architektem?

– W ciągu ostatnich czterech lat nie zrobiłem zbyt wiele, ale marzy mi się dzień, kiedy ludzie używać będą nazwiska „Warren" na określenie domu pięknego i wygodnego.

– Architekt? – spytała ponownie, jakoś nie mogąc w to uwierzyć.

– Chciałabyś zobaczyć jedno z moich dzieł?

Ann uśmiechnęła się blado.

– Obawiam się, że plany niewiele mi powiedzą.

– Nie chodzi mi o żadne rysunki, ale o prawdziwy dom. Właśnie budują dwa według moich projektów o pięć mil stąd. Co ty na to? Mogę ci je pokazać?

Ann zamyśliła się nad tym zaproszeniem.

– Tak, chyba tak – odparła wreszcie, lecz szybko dodała: – Kiedyś.

Rozdział 7

Terry z obojętnością podeszła do sprawy pozostania w Point Hope. Ann podejrzewała, że wini samą siebie za taki rozwój wypadków. Nawet nie złościła się na Vina Warrena, co dość zaskoczyło Ann. Kiedy następnego dnia zjawił się u nich w domu z przyborami do rysowania, to właśnie Terry otworzyła drzwi.

– Mogę zacząć gdzie chcę? – spytał.

Terry wzruszyła tylko ramionami i odesłała go do Ann, która przygotowywała się do wyjścia do sklepu. Ona również nie wyraziła swojego zdania.

– Chcesz, żeby któraś z nas tu została? – spytała zatrzymując się przy drzwiach.

– Nie, jeśli macie jakieś ważne sprawy.

– Będę się tu kręcić sprawdzając, czy nie wynosi rodzinnych sreber – rzuciła Terry. – I tak nie mam ochoty na ważenie jarzyn i uśmiechanie się do klientów.

– Jesteś chora? – spytała Ann wracając do pokoju.

– Nie. Nic mi nie jest. Naprawdę. Chyba mam lekką chandrę – wyjaśniła Terry. – Miałaś jakieś wiadomości od Joela?

– Od czasu gdy opisałam mu naszą obecną sytuację, nie – odparła Ann. – Czuję, że on prędzej tu przyjedzie, niż napisze.

– Tak sądzisz?

Wydawało się jej tylko, czy Terry rzeczywiście wyraźnie poweselała? Ann spojrzała na siostrę uważnie, po czym wzruszając ramionami wyszła z domu.

Praca w sklepie biegła swym normalnym rytmem. Ann obsługiwała klientów i zajmowała się zdobywaniem nowego towaru, lecz większą część dnia spędzała obserwując ocean przez duże okno. Była niemal piąta, gdy dostrzegła zatrzymujący się przed sklepem samochód Mala. Wyszła zza lady, by znaleźć się bliżej drzwi, kiedy Mal wejdzie.

– Cześć – powiedział radośnie. – Miałaś ciężki dzień?

– Okropnie bolą mnie oczy od tego obserwowania mew – odparła ciesząc się z jego wybuchu śmiechu.

– Nadal jesteśmy umówieni na dziś wieczór? – spytał.

– A są jakieś powody, by miało być inaczej?

Mal objął ją.

– Wiesz, jak się czuję – powiedział z twarzą wtuloną w jej włosy. – Zdarzało mi się już udzielać złych rad, ale nigdy nie było aż tak źle.

– To przecież nie twoja wina, Mal. Mówiłeś mi wystarczająco wcześnie, że powinnam sprzedać posiadłość.

– Jest tylko jedna dobra strona tego wszystkiego – powiedział.

– Jaka?

– Zgadnij – odparł i pocałował ją.

Odsunął się trochę, lecz nadal trzymał ją za ręce. Uśmiechnął się, patrząc jej prosto w oczy.

– . Nadal nie ma gwiazd ani dzwonów? – spytał wesoło i nie czekając na odpowiedź rzekł: – Nie ma sprawy. Lubimy się, a to całkiem niezły początek.

– Czy możecie przyjść z Guyem na kolację?

– Obawiam się, że nie. Obiecałem mu, że zjemy wczesną kolację „Pod Homarem". Może kiedy indziej?

– Oczywiście.

– Czy to samochód Vina stoi przed waszym domem? – spytał.

– Tak. Przyjechał dziś rano i wrócił jeszcze po południu. Rysuje plany domu.

– Plany?

– Vin chce się znów zająć architekturą i twierdzi, że dom ciotki ma bardzo interesujące proporcje.

Spojrzał na nią zaskoczony.

– Chyba żartuje sobie z ciebie.

– Nie sądzę, zważywszy na ilość przyborów do rysowania, które przyniósł ze sobą. Terry powiedziała mi przy lunchu, że pracował cały ranek.

– Pani Hector powiedziała mi kilka dni temu, że Vin odszedł z Harbor Real Estate, ale nie miałem pojęcia, że chce wrócić do architektury.

– Jest w tym dobry?

Mal wzruszył ramionami.

– Dwa domy, które zbudowano według jego projektu, są ładne, ale nie mnie sądzić, czy są aż tak wyjątkowe. Handel nieruchomościami wyraźnie mu nie leżał. Dan Hector powiedział mi wczoraj, że Vin odstraszył większość klientów, zamiast zachęcać ich do kupna. Miał zbyt wiele skrupułów. No, muszę już lecieć. Wpadnę po ciebie około ósmej.

Kiedy Ann wróciła do domu po szóstej, zaskoczona dostrzegła stojący tam jeszcze samochód Vina. Terry siedziała w saloniku jedząc jabłko.

– Architekt nadal buszuje? – spytała.

– Na górze – odparła Terry. – A sądząc po odgłosach albo używa bardzo ciężkiego ołówka, albo przesuwa meble.

– Nie sprawdziłaś?

– A po co? Jakież szkody może tu wyrządzić? Przyszedł telegram od Joela.

Ann usiadła obok niej na krześle.

– Co pisze? – spytała zaciekawiona.

– Miałaś rację. Przyjeżdża tutaj. Zjawi się w ten weekend.

– Wspaniale. Coś jeszcze?

– Zamierza załatwić Mala i Vina – uśmiechnęła się Terry.

– Czy napisał to w telegramie?

– Tak i to używając mniej niż dziesięć słów.

– Nabijasz się – powiedziała Terry z wyrzutem.

– Telegram leży tam na stoliku.

Ann wzięła do ręki żółtą kartkę i przeczytała jej treść. PRZYJEŻDŻAM. WEEKEND. ZAŁATWIĘ ICH. TRZYMAJCIE SIĘ. UCAŁOWANIA JOEL – Mam nadzieję, że nie pokazałaś tego Vinowi – powiedziała Ann.

– Nie mogłam się oprzeć. Vin nieźle się ubawił. Zwłaszcza ilością słów.

W tej chwili na górze rozległ się huk.

– Może ty nie jesteś ciekawa, ale ja bardzo – stwierdziła Ann. – Idę na górę. Chciałabym się dowiedzieć, jak długo będzie jeszcze tu dzisiaj siedział.

– Czy Mal i Guy przychodzą dziś na kolację?

– Nie.

– Poproś Vina, żeby został.

– Co powiedziałaś? – spytała Ann odwracając się przy schodach.

– ^ Zaproś go na kolację. I tak musimy skończyć dziś ten gulasz.

Ann uśmiechnęła się i weszła na schody. Przy drzwiach do sypialni zatrzymała się. Vin klęczał przy jednej ze ścian.

– Cóż ty tu wyrabiasz? – spytała. Dopiero wtedy dostrzegła metalowy metr, który trzymał w ręce.

– Cześć – powiedział. – Mierzę odległości.

– Aha – powiedziała bez przekonania. – Czy wiesz, która jest godzina?

Vin spojrzał na zegarek.

– Wielkie nieba. Nie miałem wcale zamiaru siedzieć tu tak długo. Ale jest jeszcze tyle rzeczy, które chciałbym... narysować. Czy mogę przyjść jutro?

– Tak – odparła Ann po chwili zastanowienia.

Ann patrzyła, jak zbiera swoje przybory i gdy pochylił się, by wsunąć linijkę między kartki dużego notesu, dostrzegła smugę brudu na jego twarzy.

– Czy aż tak mało dbamy o porządek w tym domu? – spytała wskazując na takie samo miejsce na swojej twarzy.

Vin spojrzał w lustro. Szybko wyjął chusteczkę i wytarł twarz.

– To nie wasza wina. To dowód na entuzjazm, z jakim zabieram się do pracy. Wydostałem się przez to ukryte wejście na strych.

– Strych? Nawet nie wiedziałam, że tutaj jest. Nie przypominam sobie również żadnego ukrytego wejścia.

– Znajduje się w suficie garderoby.

Przez długą chwilę Ann nic nie mówiła. Vin sprawiał wrażenie szczerego i otwartego. Jeśli jego zainteresowanie ich domem nie pokrywało się z tym, co mówił, to o co mogło mu chodzić?

– Chciałbyś zostać na kolację? – spytała, a pełen ochoty wyraz jego oczu zmusił ją, by szybko dodała – mamy tylko wczorajszy gulasz.

– To moja ulubiona potrawa – powiedział.

– Zobaczymy, czy nadal nią pozostanie po dzisiejszym wieczorze, stwierdziła sceptycznie Ann. – Jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałabym się przebrać do kolacji.

– Przepraszam – powiedział Vin rumieniąc się lekko. – Schodzę na dół.

Kiedy zbierał swoje materiały, Ann poczuła znów wielką ciekawość i pewną dozę podejrzliwości.

– Dlaczego nie zostawisz wszystkiego tutaj? Nie ma sensu nosić tam i z powrotem.

Nie wiedziała, czy to tylko wyobraźnia płata jej figle, czy też Vin naprawdę zawahał się na ułamek sekundy, zanim położył swój szkicownik na komodzie.

– Do zobaczenia na dole.

Dopiero gdy usłyszała, jak rozmawia na dole z Terry, wzięła do ręki szkicownik. Nie wiedziała, czy poczuła ulgę, czy może rozczarowanie, kiedy na pierwszych stronach znalazła szczegółowe plany domu ciotki. Jednak gdy przerzuciła szkicownik dalej, coś w środku zwróciło jej uwagę. Chociaż widziała to wyraźnie, nie bardzo mogła uwierzyć własnym oczom. Czuła się bardzo dziwnie patrząc na swój portret naszkicowany ołówkiem. Była pewna, że nie został skopiowany z żadnego zdjęcia. Musiał zostać narysowany z pamięci. Kiedy przyjrzała się uważnie, rozpoznała ubranie, które miała na sobie tego wieczoru, gdy Vin Warren zobaczył ją po raz pierwszy. Od tego dnia nie nosiła już tej sukienki. Zamknęła szkicownik i odłożyła go na komodę. Nagle poczuła się tak, jakby otworzyła niewłaściwe drzwi.

Przy kolacji Terry była zdecydowanie w lepszym humorze. Mówiła niemal bez przerwy, za co Ann była jej bardzo wdzięczna. Myślała, że dzięki temu jej milczenie mniej rzuca się w oczy.

– Dlaczego jesteś tak cicha? – spytał jednak Vin.

– To moja godzina słuchania – odparła odwracając wzrok w obawie, że domyśli się, iż przeglądała jego szkicownik. Wiedziała, że to niedorzeczne, ale to nagłe odkrycie sprawiło, że zapragnęła poznać Vina nieco lepiej. Przyjrzała mu się uważniej i ze zdziwieniem odkryła, że ma bardzo długie rzęsy i ładne usta.

– Vin – powiedziała Terry – opowiedz Ann o tym śmiesznym człowieczku z parasolem.

– Ann chyba nie jest w nastroju – odparł Vin.

– Na pewno – nalegała Terry. Odwracając się do Ann dodała: – To kapitalna historia. Powinnaś go zmusić, żeby opowiedział ci kilka anegdotek z życia handlarza nieruchomościami. Po południu rozbawił mnie do łez. Ale jest chyba najgorszym handlarzem, jakiego spotkałam w życiu.

Wreszcie Terry udało się przekonać Vina, by opowiedział jeszcze raz tę historię. Ann nie miała pojęcia, czy jest aż tak zabawna, jak twierdziła siostra. Była całkowicie pochłonięta obserwowaniem wyrazu twarzy Vina, jego gestów i dołka w brodzie. Dzwonek do drzwi wyrwał ją ze stanu bliskiego hipnozie.

– Otworzę – powiedziała Terry zrywając się.

– To na pewno Mal ^ – odparła Ann. – Umówiłam się z nim na dziś wieczór.

– Mal zawsze miał doskonały gust – powiedział Vin patrząc jej prosto w oczy.

Ann szybko spuściła wzrok i zajęła się składaniem serwetki.

– Cześć, Vin – powiedział Mal wchodząc do pokoju. – Jak oceniasz kuchnię pań Dawson?

– Nadwyżka gulaszu – powiedziała szybko Terry – i nasze wychowanie nie pozwalające nam wyrzucić niczego, co nadaje się jeszcze do jedzenia.

– To chyba zniszczyło wszystkie moje iluzje – odparł Vin z udanym bólem w głosie.

– Tylko żartowałam – rzuciła Terry. – Byłeś naszym najzabawniejszym gościem. Prawdę mówiąc, również jedynym. Czy nie miałeś dziś przyjść na kolację razem z Guyem, Mal?

– Byliśmy razem „Pod Homarem". Już dawno mu to obiecałem.

– Nie ma sprawy. Gulaszu chyba i tak nie starczyłoby dla wszystkich.

– Jesteś gotowa, Ann? – spytał Mal.

– Wezmę tylko żakiet – odparła wstając.

Vin wstał również i zaoferował Terry pomoc przy zmywaniu.

– Czy myślałeś, że uda ci się wymknąć? – spytała Terry.

W sypialni na górze Ann malowała usta. Kiedy otworzyła szufladę komody, by wyjąć torebkę, jej wzrok spoczął na szkicowniku Vina. Co mnie opętało?, spytała samą siebie zamykając z trzaskiem szufladę. I co z tego, że Vin narysował jej portret? Prawdopodobnie nie miało to żadnego znaczenia. Może miał już dość rysowania planów.

Kiedy zeszła na dół, Mal stał w drzwiach kuchni rozmawiając z Terry i Vinem.

– Gotowa? – spytał odwracając się na dźwięk jej kroków.

– Nie mogę się już doczekać – odparła Ann i ze zdumieniem odkryła, że powiedziała to znacznie głośniej niż zwykle, tak jakby chciała, by tych dwoje w kuchni usłyszało ją wyraźnie.

– Nie trzymaj jej zbyt długo, Mal – powiedziała Terry.

– Zachowujesz się jak troskliwa mamuśka – uśmiechnął się Mal.

– Cóż poradzę na to, że Ann jest moją jedyną siostrą?

Vin wysunął głowę z kuchni.

– Bawcie się dobrze – powiedział, a jego obojętny ton niespodziewanie rozgniewał Ann.

– Chodźmy już, Mal.

Jechali przez dłuższą chwilę, gdy Mal odwrócił się i spytał nagle:

– Co Vin zrobił takiego, że się rozgniewałaś?

– Nie wiem, o co ci chodzi.

– Jak to, o co... popatrzyłaś się na niego tak, że aż mnie dreszcz przeszedł.

Ann była wdzięczna, że w samochodzie panował mrok, gdyż poczuła rumieniec wypływający na policzki.

– Może miałam go już dość. Pętał się pod nogami przez cały dzień.

– Muszę go wypytać, o co mu właściwie chodzi – powiedział Mal. – Jeśli będzie się naprzykrzał, daj mi znać. Bez względu na to, czy jest moim przyjacielem, czy nie, nie pozwolę mu denerwować ciebie ani Terry.

– Nie, nie ma sprawy – rzuciła Ann może zbyt szybko. – Nie ma z nim znowu aż tyle kłopotu.

– Zdecyduj się więc – powiedział Mal z cieniem zniecierpliwienia w głosie. – Albo daje w kość, albo nie.

– Proszę cię, Mal, nie kłóćmy się. Nie z powodu takiej błahostki.

– Przepraszam. Obawiam się, że jestem trochę zazdrosny. Nie bardzo podobał mi się sposób, w jaki na ciebie patrzył.

Ann z trudem powstrzymała się od pytania, co chciał przez to powiedzieć, ale stwierdziła, że lepiej będzie dać sobie z tym spokój.

Dopiero godzina spędzona w towarzystwie Mala rozproszyła myśli o Vinie. Spędzili wieczór w popularnej restauracji i doskonale się bawili. Kiedy odwiózł ją do domu, siedzieli jeszcze przez chwilę w samochodzie.

– Czy twoja niańka wypadnie zaraz z domu, żeby mnie przepędzić? – zażartował Mal.

– Nie zwracaj uwagi na Terry.

– Ależ miło jest zobaczyć dwie tak bardzo kochające się siostry.

– Mamy przecież tylko siebie – odpowiedziała.

– Nie całkiem – odparł Mal.

Ann poczuła, że serce bije jej mocniej.

– Masz przecież mnie, Ann – powiedział przytulając ją mocno do siebie.

Ann nie opierała się. Oto bezpieczeństwo i czułość, pomyślała.

– Ann, Ann – powtarzał Mal całując jej oczy, policzki i wreszcie usta.

Chwilę później Mal ujął ją pod brodę.

– Otwórz oczy, Ann – powiedział cicho. – Nadal czekasz na gwiazdy i dzwony? – spytał.

– Mal – powiedziała i odkryła, że nie ma nic więcej do dodania.

– To nie zawsze tak jest, Ann. Nie mogę ci obiecać, że między nami coś takiego się zdarzy. Mogę cię tylko zapewnić, że ogromnie cię lubię i pragnę cię chronić i opiekować się tobą. Tylko, Ann...

– Tak?

– Przyjmij to z otwartymi oczami.

Rozdział 8

Ann obudziła się na dźwięk kroków, które rozległy się w pokoju. Przez kilka minut nie poruszyła się, by potem przeciągnąć się rozkosznie pod kołdrą. W łóżku było tak przyjemnie ciepło w przeciwieństwie do wrześniowego chłodu za oknem.

– Obudziłaś się? – dobiegł ją głos Terry.

– Nie – odparła.

Wielkie łóżko zachwiało się, gdy Terry wskoczyła tuż obok niej i gwałtownie potrząsnęła ją za ramię.

– Wstawaj – powiedziała.

– Idź sobie – odparła Ann sennym głosem.

– Gdyby niektórzy chodzili spać o przyzwoitej porze, nie mieliby rano problemów ze wstawaniem – powiedziała słodko Terry.

– Wróciłam przecież tuż po dwunastej – zaprotestowała Ann.

– Za dziesięć pierwsza – poprawiła ją Terry.

– Obudziłam cię? Przepraszam. Myślałam, że zachowywałam się bardzo cicho.

– Nie ma sprawy. Tylko otworzyłam jedno oko. Wiesz, że mówisz przez sen?

– Co? – Ann odwróciła się i otworzyła oczy.

– Mówisz przez sen.

– A co takiego powiedziałam?

– Jest coś takiego, czego nie powinnaś była powiedzieć?

Ann oparła się na łokciu i spojrzała na Terry, która siedziała z podwiniętymi nogami i przyglądała się jej z rozbawieniem.

– Zmyślasz tylko – stwierdziła Ann. – Nigdy w życiu nie mówiłam przez sen.

– Zawsze jest ten pierwszy raz – powiedziała Terry uśmiechając się od ucha do ucha.

– Powiesz mi w końcu, co takiego naopowiadałam?

– Niby dlaczego?

– Bo jestem od ciebie starsza – pochyliła się chcąc złapać Terry. Ta próbowała się odsunąć, lecz Ann złapała ją mocno w pasie i przeturlały się razem po łóżku, pociągając za sobą kołdrę i prześcieradło. – Powiesz mi w końcu? – Ann mocno trzymała siostrę.

– Nie – rzuciła Terry starając się uwolnić.

Ann usiadła na niej, przytrzymując mocno ramiona Terry.

– Masz ostatnią szansę albo przejdę do bardziej drastycznych metod – mówiąc to Ann jedną ręką zaczęła łaskotać Terry.

– Przestań – krzyknęła Terry śmiejąc się histerycznie. – Dość!

– Poddajesz się?

– Tak! Tak! – krzyczała Terry, a po policzkach płynęły jej łzy. – Proszę cię, Ann, wiesz, że tego nie wytrzymam.

– Mów! – rzuciła Ann zbliżając rękę do żeber Terry.

Terry podniosła w górę ręce.

– Powiem wszystko, tylko nie łaskocz mnie już.

– Czekam – powiedziała Ann.

Terry znów zaczęła chichotać.

– O co chodzi?

– Boże wielki! – powiedziała Terry wycierając oczy. – Ty i gwiazdy i dzwony!

– O czym ty mówisz, dziewczyno?

– O tobie! – Terry znów wybuchnęła śmiechem. – Czy dzięki Malowi rzeczywiście widzisz gwiazdy i słyszysz dzwony?

– Wymyślasz to tylko! – oskarżyła ją Ann podejrzewając jednak, że wcale tak nie jest.

Ann wstała i po chwili namysłu podała Terry rękę.

– No i co? – spytała Terry z rozbawieniem w oczach.

– No dobra – odparła nieco nieśmiało Ann. – Może rzeczywiście mówię przez sen.

– Czy ja dobrze wszystko zrozumiałam? – spytała już poważniej Terry. – Jesteś zakochana w Malu Shaw?

– Bardzo go lubię.

– Bardziej niż Joela?

– Chyba tak.

– To dobrze – stwierdziła Terry. – Cieszę się, że twój wybór padł na Mala. Będę miała Joela dla siebie.

– Co?

– Słyszałaś. Lepiej się nie rozmyślaj. Joel jest już zajęty.

– Mówisz poważnie? Kiedy to się stało?

– Zdecydowałam się tego popołudnia, kiedy wybraliśmy się z Malem na wycieczkę. Próbowałam cię ostrzec.

Ann objęła siostrę i mocno ją przytuliła.

– Tak się cieszę. Joel to wspaniały chłopak. Dlaczego nic mi nie powiedział, kiedy tutaj był?

– Przecież on jeszcze nic nie wie – powiedziała Terry obojętnym głosem.

– Co? – wykrzyknęła zaskoczona Ann.

– Kiedy się już dowie, będzie równie szczęśliwy jak ja.

– Jak długo jesteś w nim zakochana? – spytała Ann siadając na łóżku.

– Od tego pierwszego wieczoru, kiedy przyprowadziłaś go do nas do domu, a on pożarł na przystawkę nasz obiad na następny dzień.

– Trzy lata? – spytała z niedowierzaniem Ann. – Ale nigdy nie zdradziłaś się ze swoimi uczuciami. Nie miałam pojęcia.

– Nie myśl sobie, że to było łatwe – powiedziała Terry rzucając się na łóżko. – Przez wiele nocy ryczałam w poduchę, ponieważ Joel nie wiedział nawet, że istnieję.

– Co ty wygadujesz? Joel zawsze traktował cię jak siostrę.

– A cóż mi z tego przychodziło, gdy na sam jego widok miałam serce w gardle? Kiedy przypadkiem mnie dotykał, cała drżałam. Wiesz, jak to jest, Ann. Były takie chwile, kiedy siłą musiałam powstrzymywać się, by nie pogładzić go po włosach albo nie dotknąć tego dołka w policzku, który pojawia się tam zawsze, gdy się uśmiecha...

– Cholera jasna! – rzuciła gniewnie Ann.

– O co ci chodzi?

– Dlaczego Bancroff Enterprises nie mogła kupić tej przeklętej posiadłości? Mielibyście przynajmniej trochę pieniędzy na początek.

– A po co nam pieniądze?

– Bądź rozsądna, Terry. Joel nie ma ani centa. Mogą upłynąć całe lata, zanim coś zarobi.

– Damy sobie radę, Ann – powiedziała Terry z absolutnym przekonaniem i w tym momencie Ann odkryła, że trochę zazdrości siostrze. Wyobraziła sobie, jak Terry krząta się po malutkim mieszkaniu, nie zwracając uwagi na świat zewnętrzny. W wyobraźni ujrzała, jak Joel wraca do domu z wieścią, że wygrał jakąś sprawę za sto dolarów i jak świętują to wydarzenie pijąc butelkę wina za dziewięćdziesiąt centów, jakby to był najlepszy szampan. Nagle Ann poczuła się bardzo stara wiedząc, że straciła dar, który młodość ofiarowuje nam tylko raz: niezachwianą wiarę w przyszłość.

– Czyż nie wspaniale jest być zakochaną, Ann? – spytała Terry.

– Tak – odparła Ann i nie chciała już słuchać więcej. – Może zajmiemy się lepiej śniadaniem?

– Kogo obchodzi jedzenie? – rzuciła Terry, ale posłusznie podniosła się, gdy Ann wstała z łóżka.

Kiedy Ann podeszła do komody, by wziąć szczotkę do włosów, stanęła zaskoczona.

– Co się stało z notesem Vina? – spytała lekko zaniepokojona.

– Zabrał go wczoraj wieczór.

– Dlaczego?

Terry spojrzała na nią dziwnie.

– Powiedział, że musi sprawdzić swoje plany z oryginałami w dziale podatkowym czy w jakimś tam innym miejscu. Nie bardzo słuchałam, co do mnie mówi.

– Nie zamierza tu dzisiaj przychodzić?

– Chyba tak.

– To po co zabrał notes?

– Mówiłam ci już. Co cię opętało? Zachowujesz się tak, jakby coś ci ukradł.

Ann skryła się szybko w łazience, zanim Terry zdążyła coś dodać. Kiedy brała prysznic, przeklinała samą siebie za całe to zamieszanie z notesem Vina. Zastanawiała się, dlaczego w ogóle tak się tym przejęła.

Mimo że śniadanie jadła bardzo wolno, a potem długo wybierała się do sklepu, Vin nie zjawił się, gdy była jeszcze w domu. Dopiero późnym popołudniem dostrzegła z okna sklepu jego samochód.

– Co chciałabyś zjeść dziś na kolację? – spytała siostrę odchodząc od okna.

– Obojętne, jeśli tylko nie będę musiała tego gotować.

– Co powiesz na pieczeń?

– Za dużo pracy.

– Nie ma sprawy. Mogę wyjść teraz i wsadzić mięso do piecyka.

Terry spojrzała na nią znad papierów, które studiowała.

– Odkąd to szalejesz na punkcie pieczeni?

– Nie masz ochoty na odmianę?

– Jeśli chce ci się gotować, to ja zjem z wielką przyjemnością – stwierdziła Terry i wróciła do pracy.

Ann weszła do domu niosąc dużą papierową torbę z zakupami. Spodziewała się, że natknie się na Vina, ale nigdzie na dole go nie było. Położyła więc torbę na stole w kuchni i przeszła do saloniku, kierując się w stronę schodów.

– Vin! – zawołała.

Nie było żadnej odpowiedzi. Gdzież on mógł się podziać? Była pewna, że to jego samochód stoi przed domem.

– Vin! – zawołała raz jeszcze i znów odpowiedziało jej echo własnego głosu. Nagle usłyszała pukanie do drzwi. Był cały czas na zewnątrz, pomyślała i poczuła nagłą falę radości. Odwróciła się, lecz jej twarz pozbawiona była wyrazu.

– Cześć – powiedział Joel zatrzaskując za sobą drzwi.

– A, to ty – odparła nie mogąc ukryć rozczarowania w głosie.

– Może lepiej wyjdę i wejdę jeszcze raz – powiedział. – Przyjmowano mnie tu już cieplej.

– Myślałam, że to kto inny.

– Żal mi tego biedaka, jeśli miałaś go tak powitać.

– Terry jest w sklepie.

– Wiem. Wstąpiłem tam najpierw.

– A co robisz tutaj dzisiaj? Myślałam, że przyjedziesz dopiero na weekend.

– Nie mam jutro żadnych zajęć, a dziś rano miałem tylko dwie godziny. Postanowiłem nie czekać. Powiesz mi, co się wydarzyło?

– Cóż mogę jeszcze dodać, poza tym, co ci napisałam?

– Podaj mi nazwisko faceta, który wystawił cię do wiatru. Wiem, że to Shaw albo Warren.

– I co zrobisz? Załatwisz go? – spytała Ann uśmiechając się lekko.

Joel spojrzał na nią nieśmiało.

– To było dziecinne – powiedział – czułem się jednak parszywie, gdy dostałem twój list. Gdybym tylko nie przekonał cię, żebyś odrzuciła tę pierwszą ofertę.

– Teraz już za późno.

– Nie ma żadnych szans?

– Nie. Chyba, że Joan Moore rozmyśli się albo zażąda zbyt wysokiej ceny. Odnoszę jednak wrażenie, że tego nie zrobi. Tak samo zresztą uważa Mal.

– A gdzie był Vin Warren przez cały ten czas? Nie widział, co się dzieje?

– Nie zapominaj, że ostrzegał mnie na przyjęciu u Hectorów, że coś takiego może się wydarzyć.

– To prawda – przyznał Joel. – Chyba już nic nie możemy zrobić. No, może tylko rzucić jakiś czar na panią Moore. Nie masz wśród swoich znajomych jakiegoś szamana?

– Ani jednego.

– Szkoda – westchnął i spytał już poważniejszym tonem. – To co zrobicie?

– Prawdopodobnie zostaniemy tutaj tak długo, jak będzie można wytrzymać bez ogrzewania.

– A co potem?

– Wrócimy do Bostonu, wynajmiemy mieszkanie, znajdziemy pracę i wystawimy tę posiadłość na sprzedaż.

– Nigdy nie dostaniecie ceny zbliżonej do tej, którą oferowali wam Bancroff Enterprises.

– Nie wiadomo. Chodź do kuchni, muszę się zająć kolacją.

– Jeśli nie masz nic przeciwko temu, obiecałem Terry, że wrócę do sklepu i pomogę jej trochę.

Ann miała ochotę spytać, co takiego może tam robić, ale powstrzymała się. Terry najwidoczniej rozpoczęła swą kampanię usidlania Joela.

Ann była w trakcie przygotowywania pieczeni, kiedy usłyszała lekkie pukanie. Po kilku chwilach zorientowała się, skąd dobiega. Dopiero kiedy przeszła do saloniku, była pewna, że pukanie rozlega się w piwnicy.

– " – Hej! – zawołała stając w drzwiach prowadzących do piwnicy – Jest tam kto?

– Tylko my, myszy – odpowiedział jej głos Vina.

– Co wy tam robicie?

– Szukamy sera – powiedział i po chwili w okolicy ostatniego stopnia schodów błysnęła latarka.

– A tak poważnie, to co tam robisz? – dopytywała się Ann.

– Już wychodzę – zawołał.

Ann czekała na niego przy drzwiach. Usłyszała kroki i po chwili Vin, pochylając głowę, przeszedł przez niskie drzwi.

– Jeśli powiesz mi, że coś tam rysowałeś, nie bądź zdziwiony, gdy ci nie uwierzę – powiedziała Ann.

– Sprawdzałem fundamenty – odparł uśmiechając się szeroko.

– Nie słyszałeś, jak cię wołałam?

– Kiedy to było?

Ann spojrzała na stary zegar.

– Około czwartej.

– Byłem wtedy u Mary.

– Nie słyszałam, jak wchodziłeś.

– Dostałem się przez wejście od piwnicy.

– Aha – stwierdziła Ann, gdyż nic innego nie przyszło jej do głowy.

– Pewnie się ucieszysz, gdy ci powiem, że skończyłem już pracę powiedział uroczystym tonem.

– Miło mi to słyszeć – odparła bezbarwnie, ale zaraz coś przyszło jej do głowy. – Przyjechał Joel. Może zostaniesz u nas na kolacji?

– Drugi wieczór z rzędu? Co wam dzisiaj zostało?

– Nic nie zostało. Mamy świeżą pieczeń – powiedziała dość ostro.

– Czy wiesz, jak bardzo błyszczą ci oczy, kiedy jesteś zła?

– Nie jestem zła!

– Nie chciałem cię krytykować. To miał być komplement. To tylko dodaje ci uroku.

– Uderzyłeś się może w głowę o jedną z belek w piwnicy? – spytała marszcząc lekko brwi.

– Dlaczego?

– Zachowujesz się, jakbyś był trochę oszołomiony.

– Może i jestem, ale nie z powodu alkoholu czy też wstrząsu mózgu.

– A co się stało?

Vin chwycił ją za ramiona i okręcił wokoło.

– Patrzysz na człowieka, który jest pijany sukcesem.

– Podpisałeś wielki kontrakt na prace architektoniczne – domyśliła się.

– To nie ma nic wspólnego z moją pracą. Przez jakiś czas będę zarabiał chyba tylko na kawę.

– Kogo chcesz oszukać? Mal pokazywał mi dwa domy budowane według twojego projektu.

– Ann, upłynie chyba kilka niezłych lat, zanim zarobię dość pieniędzy, by wybudować sobie swój własny wymarzony dom.

– Martwi cię to?

– A powinno? Potrzebna jest tylko ambicja, ciężka praca i wytrwałość. Jestem gotowy postawić na wszystkie trzy – urwał i spytał. – Czy pieniądze są dla ciebie takie ważne?

– A nie są ważne dla wszystkich? – odparowała.

Vin patrzył na nią przez długą chwilę.

– Nie, Ann – powiedział wolno. – Pieniądze nie są ważne dla wszystkich.

Ann spuściła wzrok. Nie chciała, by myślał o niej źle. Przypomniała sobie jego radość i spróbowała przywołać wcześniejszy nastrój.

– Chciałeś mi coś powiedzieć, prawda?

– Tak – odparł, ale nie był już tak radosny. – Może się ucieszysz, że wreszcie udało mi się znaleźć schowek, w którym twoja ciotka złożyła niezłą sumę pieniędzy.

Rozdział 9

Kiedy Vin opowiadał jej o swoim odkryciu, Ann poczuła rosnące podniecenie. Musiała coś szybko powiedzieć, gdyż myślała, że wybuchnie.

– Och, Vin! – krzyknęła obejmując go. – Vin, czy wiesz, co to oznacza?

– Pieniądze – odparł stojąc nieruchomo.

– Nie tylko – pieniądze, ale możliwość rozpoczęcia nowego życia – powiedziała radośnie i impulsywnie pocałowała go w policzek. Chciała się zaraz odsunąć, ale Vin objął ją i mocno przytulił do siebie. W następnej chwili poczuła jego wargi na swoich. Kiedy wreszcie przestał ją całować, Ann poczuła, że serce wali jej jak młotem.

Vin zrobił to tak nagle, stwierdziła w duchu, przypisując przyspieszony puls zaskoczeniu. Zanim miała dość czasu, by dojść do siebie, znów ją całował. Nie wiedząc dokładnie, co robi, objęła go ramionami za szyję i oddawała mu pocałunki, jak nigdy tego nie robiła z Malem. Zdawało się, że cała siła woli wyparowała z niej całkowicie.

– Proszę cię – powiedziała po chwili głosem, który wydał się jej dość dziwny.

– Ann, kochanie – szepnął ochryple Vin całując ją w szyję.

– Proszę cię, Vin – próbowała go odepchnąć. „Spadające gwiazdy i dzwoniące dzwony" – te słowa dźwięczały jej szaleńczo w głowie. – Nie, nie – zawołała czując rosnącą w niej panikę. „Nie Vin", stwierdziła w duchu. Nie mogła czuć tego właśnie w stosunku do Vina. Cała jej przyszłość była dokładnie zaplanowana i nie było w niej miejsca na takie rzeczy.

– Ann, co się stało? – spytał Vin z prawdziwą troską, widząc łzy napływające jej do oczu.

– Proszę, Vin.

– Przepraszam, kochanie – powiedział obejmując ją czule. Uniósł jej zalaną łzami twarz i spojrzał jej prosto w oczy. – Nie chciałem cię przestraszyć ani zdenerwować. Tak długo ukrywałem moją miłość do ciebie, że wybuch nastąpił, gdy pocałowałaś mnie w policzek.

– Nigdy więcej – powiedziała Ann odwracając twarz.

– Dlaczego nie? – spytał zakłopotany. – Musiałaś chyba choć trochę podzielać moje uczucia.

– Nie – odparła. – Nie pozwolę się osaczyć przez jakieś wybuchy uczuć.

– Wybuch uczuć? Czy myślisz, że moje zachowanie było jakąś formą emocjonalnego katharsis? – chwycił ją mocno za ramiona. – Kocham cię, Ann. Kocham. KOCHAM.

– Nazywaj to jak chcesz, ale ja nie dam się na to złapać.

– Sama nie wiesz, co mówisz. Miłość nie jest żadną pułapką. Nie łapie w sidła ani nie zakuwa w kajdany. Pozwala wzbić się na niewiarygodne szczyty.

– Pozbawia ludzi rozumu. Nie chcę mieć z nią nic wspólnego – stwierdziła Ann.

– Ann, Ann – powiedział i puścił ją. Nagle spojrzał jej prosto w twarz. – A co by się stało, gdyby moja sytuacja finansowa była równie ustabilizowana jak Mala Shaw? Czy wtedy myślałabyś inaczej? – spytał okrutnie.

Ann patrzyła na niego uważnie. Czy jego niepewna przyszłość była właśnie powodem jej zachowania?, zastanawiała się. A może chodziło o coś zupełnie innego, jeszcze nie nazwanego i niejasnego? Czy Vin uwierzy, jeśli zaprzeczy? A zresztą, czy miało to jakiekolwiek znaczenie? Ważne było teraz to, by uwolnić się od tej niespodziewanej sytuacji.

– Nie masz nic do powiedzenia? Może i lepiej – powiedział Vin i zakończył całą dyskusję stwierdzając: – Pokażę ci, co znalazłem i zaraz się wyniosę.

– Czy nie moglibyśmy poczekać na Terry i Joela? – nagle Ann nie chciała oglądać tajemnego schowka ciotki tylko z Vinem.

– Dlaczego nie? – spytał oschle. – Chcesz się podzielić dobrymi wieściami z dobrymi przyjaciółmi. Czy mamy też zaprosić Mala?

– Nie możemy być przyjaciółmi? – spytała walcząc ze łzami.

Vin popatrzył na nią tak, jakby nie wierzył własnym uszom.

– Przyjaciółmi? Przykro mi, ale nie mam tak lodowatej krwi jak ty. Nie mogę włączać i wyłączać moich uczuć niczym radia.

Ann patrzyła, jak drżącymi rękami zapalał papierosa. Co się z nią działo? Dlaczego zareagowała w ten sposób na to, co się między nimi wydarzyło? Czyż każda dziewczyna nie marzy o dniu, kiedy spotka mężczyznę, którego dotknięcie przyprawi ją o gwałtowne bicie serca?

– Zaraz wracam – powiedział Vin i wyszedł.

– Nic nie rozumiem – powiedział Joel biorąc drugą porcję frytek. – Jak możecie siedzieć przy kolacji ot tak sobie?

– Dlaczego mielibyśmy zmarnować pieczeń Ann z powodu jakichś starych banknotów? – spytała Terry, lecz jej głos aż drżał z podniecenia. Zgodziła się, żeby najpierw zjedli kolację, ale tylko dlatego, że zaproponowała to sama Ann.

– Domyślasz się, ile tam może być pieniędzy – spytał Joel Vina.

– Nie jestem wcale pewny, czy znajdziecie tam pieniądze – odparł Vin bawiąc się jedzeniem na swoim talerzu.

– Jak duży jest ten schowek? – spytał Joel, jakby zamierzał obliczyć ukrytą sumę na podstawie wymiarów skrytki.

– Zgodnie z planami, do których udało mi się dotrzeć i które sam zrobiłem, sądzę, że nie może być szerszy niż sześćdziesiąt centymetrów. Kapitan Friar potrafi podać niemal dokładną datę, kiedy panna Dawson kazała go tam umieścić. Pamięta, w którym roku sprowadziła stolarza, żeby wykonał dla niej pewne prace.

– Nie jesteś więc pewny? – spytała Terry lekko rozczarowana rozmiarami skrytki.

– Odsunąłem przegrodę tylko o kilka centymetrów – powiedział Vin. – Wolałem, żebyście byli przy samym otwarciu.

– Boisz się, że moglibyśmy cię oskarżyć o zwędzenie tysiąca lub dwóch? – spytała radosnym głosem Terry.

– Nie rób sobie zbyt wielkich nadziei – ostrzegł ją Vin. – Nie ma żadnych dowodów na to, że twoja ciotka chowała tam pieniądze. To tylko domysły.

– Przepraszam cię, Ann, ale nie mogę się już doczekać. Chodźmy zobaczyć, co tam jest – Terry wstała gwałtownie od stołu.

Ann poczuła się trochę dziwnie. W połowie była równie ciekawa jak Terry, ale obawiała się równocześnie tego, co mogą znaleźć w schowku. Jeśli spotka ją następne rozczarowanie? Przecież od czasu przyjazdu do Point Hope tylko ono towarzyszyło jej nieustannie.

– Będziemy potrzebowali jakichś narzędzi – powiedział Vin. – Ta przegroda nie działa już zbyt sprawnie.

Vin poczekał, aż wszyscy zbiorą się w sypialni i zabrał się do dzieła. Zdecydowali się skorzystać z narzędzi, ale i tak udało się odsunąć przegrodę dopiero po dziesięciu minutach. Terry rzuciła się do przodu z latarką, podczas gdy Vin cofnął się, nie przejawiając żadnego zainteresowania zawartością skrytki.

– C. co widzicie? – spytała Ann Terry i Joela, którzy wsunęli głowy za usuniętą przed chwilą przegrodę.

– Wygląda obiecująco – mruknęła Terry wsuwając do środka rękę.

– Co to jest?

– Metalowe pudełko – odparła Terry.

– Iz pół tuzina ksiąg rachunkowych – dodał Joel przejawiając jednak większe zainteresowanie pudełkiem, które Terry wyciągnęła ze środka.

– Ależ zakurzone – powiedziała. – Nie jest zbyt duże.

– Wygląda na jedno z tych pudełek na drobne – powiedział Joel – jesteś pewna, że nie ma tam drugiego?

– Zobacz sam. Ja zajrzę do tego – powiedziała Terry. – Do diabła.

– O co chodzi? – spytała Ann klękając obok siostry.

– Zamknięte.

– Zamek nie może być zbyt skomplikowany – stwierdził Joel.

– Niemal boję się je otworzyć – szepnęła Terry.

Joel bez cienia zdenerwowania wyjął pudełko z rąk Terry.

– Na pewno uda mi się to otworzyć zwykłą spinką. Macie coś takiego?

– Chyba leży na komodzie – odparła Terry. – Vin, czy mógłbyś... Gdzie on się podział?

Ann i Joel odwrócili się zaskoczeni.

– Nie myśleliście, że zostanie tu, żeby zobaczyć, co znaleźliśmy?

– Może jego system nerwowy nie był w stanie tego wytrzymać – stwierdził Joel i zaczął podważać wieczko pudełka scyzorykiem.

Ann położyła mu rękę na ramieniu.

– Nie rób tego.

– Nic nie zepsuję – powiedział Joel. – To zardzewiałe pudełko nie jest nic warte.

– Otwórz szybko – ponaglała go Terry. – Nie wytrzymam już ani sekundy dłużej.

Ann zamknęła oczy, gdy usłyszała, że Joel podnosi przykrywkę. Cisza, która potem zapadła, stała się niemal nie do wytrzymania. Dlaczego oni nic nie mówią? Jak długo musi jeszcze trzymać oczy zamknięte?

– To nie może być wszystko – powiedziała Terry z wyraźnym rozczarowaniem w głosie – Joel, zobacz, czy jest tam coś jeszcze. Może jakieś inne pudełko?

Ann otworzyła oczy. Terry i Joel porzuciwszy pudełko, myszkowali za przegrodą. Ann podniosła je i zbadała jego zawartość. W środku znajdowały się jedynie pożółkłe wycinki z gazet. Lodowatymi palcami wyjęła jeden z nich i zaczęła czytać. Było to sprawozdanie z wodowania nowego kutra o nazwie „Błędny rycerz". Następne wycinki również zawierały informacje o tym właśnie kutrze. Dopiero gdy rozłożyła największy z nich, zrozumiała wszystko. W artykule opisywano zatonięcie „Rycerza", a wśród zaginionych znalazło się nazwisko Petera Greerly, pierwszego oficera. Na samym końcu wspomniano o kapitanie Friar, który uratował się z katastrofy wraz z sześcioma członkami załogi.

Ann nie była wcale zaskoczona, gdy odkryła, że wycinki mają ponad czterdzieści lat. Tak więc, pomyślała, opowieści kapitana o młodości ciotki nie były już tak niewiarygodne.

– Nic tu nie ma, Ann – powiedziała bliska łez Terry. – Nic tylko te cholerne księgi.

– Bałam się mieć nadzieję, że znajdziemy tu jakieś pieniądze – odparła Ann. – To było zbyt piękne, by mogło być prawdziwe.

– Do diabła z tym wszystkim – rzucił Joel. – Teraz zaczynam żałować, że Vin nie zatrzymał tych rewelacji dla siebie. Jakie miał prawo wzbudzać wasze nadzieje, by odkryć tylko kupę śmieci?

– Założę się, że właśnie dlatego się wymknął – powiedziała Terry. – Na pewno wszystko doskonale obejrzał, a potem powiedział, że tego nie zrobił.

– Mam ochotę przyłożyć mu prosto w nos – stwierdził Joel.

– Miał dobre chęci – powiedziała Ann czując absolutną pustkę w głowie.

– Dobrymi chęciami piekło brukowane. Nie ma sprawy, dziewczyny, Joel objął siostry ramieniem w geście pocieszenia. – Nie potrzebujemy żadnych starych pieniędzy.

Pieniądze! Pieniądze! Ann zaczęła boleć głowa. Ostatnio wyglądało na to, że mówiło się wyłącznie o nich. Nagle zapragnęła zostać sama. Było jej ciężko na sercu i nie miała ochoty z nikim rozmawiać. Wstała i wyszła zostawiając Terry i Joela pogrążonych w rozmowie o całym tym zamieszaniu.

– I co? – Ann drgnęła na dźwięk głosu Vina. Stał przy ostatnim stopniu schodów trzymając w palcach papierosa.

– Nie ma żadnych pieniędzy – powiedziała i powstrzymywane łzy popłynęły jak lawina. Usiadła na stopniu i ukryła twarz w dłoniach.

– Żadnych? – Vin był wyraźnie zaskoczony. – To niemożliwe.

Ann poczuła, jak ją minął i wszedł na górę. Chwilę później wstała i wyszła z domu. Nie pamiętała, jak długo szła przed siebie. Kiedy się zorientowała w sytuacji, odkryła, że siedzi na końcu przystani kapitana Friara patrząc pustym wzrokiem w wodę.

– Chcesz popływać czy się utopić? – dobiegł ją suchy głos Mary Kerman. – O tej porze roku woda jest cholernie zimna.

– Cześć, Mary – powiedziała Ann obojętnym głosem.

– Mogę się przysiąść? – spytała Mary.

Ann odsunęła się trochę.

– Rozczarowana?

– Wiesz o wszystkim? – spytała Ann.

– Poszłam do was do domu tuż po telefonie od kapitana Friar. Minęłaś go po drodze i nawet nie skinęłaś głową.

– Wcale go nie widziałam.

– Tak właśnie pomyślałam, gdy Terry i Joel opowiedzieli mi, co się stało. Wszystko w nich wrzało. Wygląda na to, że ich zdaniem to Vin ponosi odpowiedzialność za to, że twoja ciotka nie zostawiła żadnych pieniędzy.

– Muszą na kogoś zwalić winę. A on po prostu był pod ręką.

– A ty co o tym sądzisz?

– Jestem zbyt otępiała, by winić kogokolwiek.

– Wygląda na to, że przypisujecie zbyt wielkie znaczenie całej tej sprawie. Wczoraj nawet nie przyszłoby ci do głowy, że tam mogą być jakieś pieniądze. Dzisiaj ich nie ma. Gorzej ci przez to?

Ann spojrzała jej prosto w oczy.

– Tu chodzi o coś więcej, Mary. Człowiek ma tylko określoną ilość energii. Jeśli ją straci, gdzie ma ponownie naładować akumulator? Dotknęłam już dna.

– To dobrze – odparła radośnie Mary. – Skoro już to zrobiłaś, masz przed sobą tylko jeden kierunek: w górę.

– Masz rację – zgodziła się bez entuzjazmu Ann. – Właśnie tam zmierzam.

– Zdecydowałaś się już w pewnej sprawie?

– Zrobiłam to już wcześniej, ale teraz jestem jeszcze bardziej zdecydowana.

– Nie podejmuj decyzji zbyt pochopnie – poradziła jej Mary.

Wracały razem w milczeniu.

– Napijesz się kawy? – zaprosiła ją Ann, gdy stanęły przed jej domem.

– Dziękuję. Muszę dziś jeszcze spakować torbę dla Buza. Jedzie do ojca na weekend, a potem resztę roku spędzi chyba ze mną.

Kiedy Ann rozstała się z Mary na ścieżce i weszła do domu, zastała Terry, Joela i Vina siedzących niczym kupka nieszczęścia.

– Nadal opłakujecie brak ukrytego skarbu? – spytała wesoło Ann.

Vin wstał i podszedł do okna. Z rękami w kieszeniach wpatrywał się w ciemność. Joel rzucił na ziemię jedną z ksiąg rachunkowych.

– To straszne – powiedziała do Ann Terry.

– Jeszcze nie doszliście do siebie?

– Nic nie rozumiesz – odparła Terry i łzy napłynęły jej do oczu.

– Nic a nic – jęknął Joel.

– Co się stało? – spytała Ann.

– Ann, ciotka Emma odłożyła blisko dwadzieścia osiem tysięcy dolarów – powiedziała Terry.

– Dwadzieścia osiem tysięcy dolarów? – Ann poczuła, jak serce podchodzi jej do gardła i natychmiast spojrzała na plecy Vina. Może z takimi pieniędzmi? Nie, to nie brak pieniędzy powstrzymywał ją wcześniej tego dnia. To na pewno było coś innego.

Niemal jakby czytał w jej myślach, Vin odwrócił się i spojrzał jej prosto w oczy. Widząc ich wyraz, uśmiechnął się gorzko, a potem na jego twarzy pojawił się wyraz niemal pogardy.

– Dlaczego nie powiecie jej wszystkiego? – powiedział do Terry. – Lepiej niech nie planuje przyszłości nie znając całej prawdy.

– Twoja ciotka doskonale prowadziła księgi – powiedział Joel. – Widzisz? Wszystko w nich zapisała. „McCal/sty 42/str 106/100; Mount City Post/sty 12/50/str 34/100; Redbook/kwie 53/str 19/100", itd, itd.

– O czym ty mówisz? – spytała Ann.

– Trzeba było geniusza o twórczym umyśle, żeby rozwikłał tę zagadkę – powiedział Joel kiwając głową w stronę Vina. – Przedtem było wystarczająco źle, ale teraz dopiero jest bal!

– Może ktoś mi wreszcie powie, o co w tym wszystkim chodzi?

– Ann, te wszystkie pieniądze przepadły – powiedziała Terry nie kryjąc już łez.

– Przepadły? Ukradziono je? – spytała Ann, nie mogąc zrozumieć wyrazu bólu na twarzy Joela.

– Spłonęły – powiedział. – Nie mogę sobie darować, że to ja własnoręcznie wrzuciłem te gazety i czasopisma do pieca.

– Do pieca? – nagle tajemnicze znaki z ksiąg odczytane przez Joela stały się jasne. – Och nie.

– Między stronami tych stosów gazet, które uznaliśmy za śmieci, twoja ciotka schowała wszystkie swoje oszczędności – powiedział Joel. – Wszystko w studolarowych banknotach.

Rozdział 10

Minęły dwa tygodnie od dnia, kiedy Ann i Terry dowiedziały się o oszczędnościach ciotki i ich całkowitym zniszczeniu. Jeśli miały jakiekolwiek wątpliwości co do faktycznego istnienia tych pieniędzy, to rozwiały się one z chwilą, gdy Terry znalazła jedną z gazet, która nie trafiła do pieca. Pomiędzy jej stronami tkwił samotny studolarowy banknot. Terry opłakała to wydarzenie, ale wtedy po raz ostatni wspomniały o straconych pieniądzach. Każdego ranka chodziły do sklepu i pracowały tam przez cały dzień. Historia ich pechowego odkrycia musiała obiec Point Hope, gdyż klienci rzucali im pełne współczucia spojrzenia, a niektórzy nawet wyrazili swój żal z tego powodu.

Pewnego ranka w połowie października Ann przyszła do sklepu później. Pojechała do Mount City, by spotkać się z pośrednikiem handlu nieruchomościami w sprawie wystawienia posiadłości na sprzedaż. Agent nie oceniał ich szans zbyt różowo. Wiedział o planowanym zakupie drugiej połowy Psiej Nogi przez Bancroff Enterprises i wątpił, by jakakolwiek inna firma ryzykowała prowadzenie działalności w pobliżu tak znanej restauracji. Jedyną nadzieją był nabywca prywatny, ale i w tym wypadku trudno będzie znaleźć chętnego na posiadłość leżącą przy tak ruchliwym miejscu. Kiedy Ann wróciła do Point Hope, zastała Terry w równie podłym nastroju, co ona sama.

– No, kiedy my Dawsonowie sięgamy dna, to jeszcze grzebiemy się o parę metrów głębiej – powiedziała Terry. – Zastanawiam się, czy warto kupować nowy towar. Zaczyna nam brakować kilku produktów.

– Terry, jestem gotowa się poddać.

– Ja też – przyznała Terry. – Boston nigdy nie wydawał mi się piękniejszy. Nie możemy zwinąć maneli?

– Nie miałabyś nic przeciwko temu, byśmy zostały do końca miesiąca? Powinnyśmy uporządkować sprawy przed wyjazdem. Ale sklep będziemy prowadzić tylko do końca tygodnia.

– Nie później niż do trzydziestego października?

– Nie.

– To tylko dwa tygodnie. Chyba uda mi się wytrzymać tutaj tak długo. A co się stanie z towarem, który nam zostanie?

– Ten agent z Mount City powiedział mi, że może znaleźć klientów gotowych kupić cały towar hurtem.

– Wiesz, ile za to dostaniemy?

– Wystarczy, żeby oddać Malowi to, co nam pożyczył od czasu naszego przyjazdu tutaj. Przynajmniej mam taką nadzieję.

– Skoro już mówimy o Malu, jak się między wami układa? Ostatnio widywałaś go dość często.

– Poprosił mnie, żebym za niego wyszła.

– To cudownie! – wykrzyknęła Terry. – Ale czy na pewno cudownie?

– Mal jest bardzo miły...

– Ann – powiedziała Terry, czekając, aż siostra spojrzy na nią. – Kochasz go?

– A cóż to takiego „miłość"? – spytała Ann. – Jak zdążyłam zauważyć, to wysoce przeceniany towar.

– Ann, Ann – jęknęła Terry. – Nie możesz wyjść za Mala, jeśli go nie kochasz.

– A kto mówił, że go nie kocham?

– Ty tylko...

– Bardzo lubię Mala i on mnie lubi. Szanujemy się nawzajem i wiele nas łączy. Czyż to nie jest miłość?

– Nie mówisz chyba poważnie! – wykrzyknęła Terry.

– Może nie jest to taka sama „miłość", jaką ty czujesz do Joela, ale kto ma osądzać, czy jest bardziej idealna niż moja do Mala? Jedno jest pewne, zamierzam pozostać panią siebie i to na zawsze.

Terry potrząsnęła ze smutkiem głową.

– Małżeństwo to związek dwojga ludzi, Ann. Po co masz zostawać wolna?

– Przykro mi Terry, ale nie mam ochoty na zredukowanie siebie do roli jakiejś niewolnicy uczucia – powiedziała Ann i przed oczami pojawił się jej obraz matki. Przypomniała sobie, jak przez całe lata matka wynajdywała wymówki, by zachować nietkniętym obraz dwóch mężczyzn, za których wyszła za mąż. Jeśli to właśnie była miłość, to ona, Ann, nie chciała mieć z nią nic wspólnego.

– Ann, ty nie kochasz się w nikim bez wzajemności, prawda? – spytała zaniepokojona Terry.

– Bez wzajemności? Nie bądź śmieszna.

Terry westchnęła z wyraźną ulgą.

– W listopadzie – zająknęła się – chcemy z Joelem wziąć ślub.

– W listopadzie? Joel nie skończy przecież jeszcze studiów. Nie możecie trochę poczekać? Czyż to nie zbyt nagła decyzja? Dopiero dwa tygodnie temu mówiłaś mi, że Joel nie zdaje sobie nawet sprawy z tego, że żyjesz.

– W ten wieczór, kiedy nasza promienna przyszłość rozpadła się z hukiem, odkryliśmy siebie. Wyznał mi wtedy, że przez kilka miesięcy w mojej obecności odczuwał dziwny niepokój i nie bardzo wiedział, co z tym zrobić.

– Ale ten listopad – Ann czuła przerażenie, które było uczuciem najwyraźniej obcym Terry.

– Zrobilibyśmy to wcześniej, gdyby zależało to ode mnie – stwierdziła spokojnie Terry – ale Joel uważa, że powinniśmy poczekać do przerwy międzysemestralnej.

– Az czego będziecie żyli? Wieki mogą upłynąć, zanim uda nam się wyciągnąć coś z tej posiadłości.

– Joel odłożył dwieście dolarów. Na początek wystarczy, a potem będziemy żyli z tego, co ja zarobię. Damy sobie radę do czasu, kiedy założy prywatną praktykę.

– Dwieście dolarów? A na cóż wam to wystarczy?

Terry spojrzała Ann prosto w oczy.

– Będziemy mieli znacznie więcej niż dwieście dolarów, Ann. Będziemy mieli siebie i miłość.

Przez całą resztę dnia Ann nie mogła się uwolnić od myśli o Terry i Joelu. Czy to, co posiadali, pozwalało im patrzeć w przyszłość bez żadnych obaw? Czy jej podejście do ślubu z Malem było złe?, zastanawiała się. Nie, lubiła go przecież, uspokajała samą siebie. I będzie dla niego dobrą żoną. Martwiło ją tylko jedno: jej stosunki z synem Mala. Mimo że próbowała, nie mogła się wcale zbliżyć do tego chłopca. Guy jej nie znosił i okazywał to na wiele sposobów, a raz nawet zachował się wyjątkowo niegrzecznie, co spotkało się z ostrą reakcją Mala. Ann spojrzała na drogi zestaw chemiczny, który kupiła dla Guya w Mount City. Czy ten podarunek złagodzi nieco napięcie między nimi? Gdyby tylko Guy był choć trochę podobny do Buza. Buz był zawsze wdzięczny za najmniejszy prezent i stale kręcił się przy domu i sklepie. Bardzo im pomagał i lubił je, a one z kolei czuły wielką sympatię dla tego piegowatego chłopca. Kiedy Buz pojawił się u nich po południu, Ann wpadła nagle na pewien pomysł. Może to właśnie on był odpowiedzią na jej dylemat. Był jedyną poza Malem osobą, która potrafiła jakoś dogadać się z Guyem.

– Buz, miałbyś ochotę pojechać razem z Guyem na piknik? – spytała.

Buz zastanowił się przez chwilę.

– Jeśli nie pojedziemy zbyt daleko i wyżerka będzie niezła, to jestem za tym – odparł chłopiec bardzo w stylu Mary Kerman.

– Może jutro?

– Dobra.

– Powiesz o tym Guyowi?

• – Ann, nie wiem, czy on pojedzie.

– Dlaczego nie? Czyż nie jesteście przyjaciółmi?

– Tak, ale... – Buz spuścił wzrok.

– Ale co? – spytała Ann czując, że zna odpowiedź.

– Guy jest czasami zabawny. Nie zawsze lubi przebywać z ludźmi.

– Masz na myśli mnie? – dopytywała się Ann.

– Ann, nie wiem, co on ma do ciebie. Gdyby to mój ojciec chciał się z tobą ożenić, byłbym zachwycony. Jesteś równa babka. Powiedziałem to Guyowi. Co by się stało, gdyby jego ojciec latał za tą babą Moore? Wtedy Guy miałby prawdziwy powód do zmartwienia.

– Czy rozmawiacie o moim ślubie z jego ojcem? – spytała Ann wstydząc się trochę, że tak ciągnie Buza za język.

– Ostatnio stale. Tylko o tym chce gadać. Trochę mam już tego dość. Tak jakby mógł coś na to poradzić – znów słowa Buza były typowe dla Mary Kerman.

– Spróbujesz go wyciągnąć? – spytała Ann – bardzo chciałabym się z nim zaprzyjaźnić.

– Dobra, Ann, spróbuję.

Wieczorem wraz z Malem Ann przechodziła koło domu Hectorów i dostrzegła stojącą dużą ciężarówkę.

– Czy Hectorowie przeprowadzają się? – spytała i uświadomiła sobie, że nie widziała Vina od tego wieczoru, gdy dowiedzieli się, że pieniądze spłonęły.

– Nie, zamykają tylko dom na zimę. Eileen i Dan zawsze przenoszą się w połowie października do Mount City.

– Vin też? – spytała mając nadzieję, że Mal nie dostrzeże lekkiego drżenia w jej głosie.

– Później. Zazwyczaj zostaje trochę dłużej, żeby wszystkiego dopilnować. Jeśli pogoda dopisze, może tu siedzieć jeszcze dłużej.

– Jak mu leci?

– Szczerze mówiąc, nie wiem. W ciągu dwóch ostatnich tygodni spotkaliśmy się może raz czy dwa razy. Wygląda to tak, jakby celowo trzymał się z daleka. Nawet Joan ma trudności z dotarciem do niego.

– To ona nadal mieszka u Hectorów? – spytała Ann.

– Nie, wynajęła mieszkanie w Mount City, ale przyjeżdża tutaj co drugi dzień pod różnymi pretekstami.

– Nie lubisz jej, prawda?

– Joan? – uśmiechnął się Mal. – Lubię ją na odległość. Ona kocha robić zamieszanie. W zeszłym roku jej ulubionym tematem był mój syn. Uważa, że go psuję i rozpieszczam.

Ann spojrzała na Mala i zastanowiła się, czy w tym wypadku Joan nie ma racji.

– Jeśli mężczyzna nie potrafi być dobry dla własnego syna, to dla kogo może być dobry? – spytał Mal. – Od śmierci jego matki muszę być dla niego obojgiem rodziców. Może okazuję mu więcej uwagi niż większość rodziców swoim dzieciom, ale nie mam zbyt wielu dodatkowych zajęć. Mogę mu poświęcić sporo czasu.

– Mal, czy ja kiedykolwiek zdołam porozumieć się z Guyem?

– Wymyśliłaś cały ten problem. On przecież ma bzika na twoim punkcie.

– Mal, proszę cię, porozmawiajmy o tym.

– Przywiązujesz zbyt wielką wagę do kaprysów chłopca. Kiedy już przyzwyczai się do myśli o naszym ślubie, nie będziesz miała z nim żadnych problemów.

– Gdybyż to było tak proste – westchnęła Ann.

– Martwisz się tym? Porozmawiam z Guyem dziś wieczór.

– Nie mógłbyś mnie zabierać częściej na wasze wspólne wyprawy?

Mal zamyślił się na chwilę.

– Nudziłabyś się tylko – powiedział wreszcie.

– Nie cierpię łowienia ryb, ale jestem gotowa sama zakładać przynęty na haczyki, jeśli tylko zabierzecie mnie ze sobą następny raz.

– Ann – powiedział Mal wolno, jakby zastanawiał się nad wyborem odpowiednich słów. – Kiedy się pobierzemy, nie będę mógł spędzać tyle czasu z Guyem. Chyba będzie rozsądniej, jeśli teraz poświęcę mu wszystkie wolne chwile.

– Nie proszę cię przecież, żebyś tego nie robił. Chcę tylko również brać w tym udział.

– Ann, ufasz mi?

– Tak.

– Doskonale rozumiem sytuację. Proszę cię, pozwól mi działać po swojemu. Znam mojego syna. Nie próbuj mu się narzucać. Nie teraz.

Następnego ranka Ann przygotowywała lunch na piknik, a Buz siedział na stołku w kuchni przyglądając się jej z wielkim zainteresowaniem.

– Zadowolony? – spytała Ann pakując w folię pieczonego kurczaka.

– Tak i mam nadzieję, że Guy się nie pojawi. Zostanie więcej dla nas.

– Ładny z ciebie przyjaciel.

– On wcale nie jest moim kumplem. Gdyby nie pan Shaw, wiele razy wcale nie pojechałbym z nimi na ryby. Można by pomyśleć, że ugryzę jego ojca lub coś w tym stylu.

Zazdrosny nawet o przyjaciela, pomyślała Ann i zastanowiła się, czy Mal zdaje sobie sprawę z tego, jak bardzo Guy jest do niego przywiązany. W tej chwili rozległo się pukanie do kuchennych drzwi i weszła Mary Kerman.

– Kurtka Buza – powiedziała. – Zapomniałby o swojej własnej głowie, gdyby dobry Bóg nie przymocował mu jej porządnie do tłustej szyi.

– Dziękuję, babciu – powiedział Buz.

– Może zobaczysz, co zatrzymało Guya, a ja skończę tu wszystko? – zaproponowała Ann.

– Dobra – Buz wypadł z kuchni zatrzaskując za sobą drzwi.

– Goni jak wicher – stwierdziła Mary i spojrzała na przygotowany lunch. – Mam nadzieję, że to zadziała.

– Co?

– Mówią, że droga do serca mężczyzny prowadzi przez żołądek. Może to samo dotyczy chłopców.

– Nie aprobujesz mojego małżeństwa z Malem, prawda?

– Nigdy tego nie powiedziałam. Sądzę tylko, że masz ciężki orzech do zgryzienia. Guy nie jest zwykłym czternastolatkiem – Mary przekrzywiła głowę i spojrzała na Ann. – Oczywiście, jak mawiają, miłość przezwycięża wszystkie przeszkody. A ty kochasz Mala, prawda?

Ann natychmiast spuściła oczy.

– Ann Dawson, spójrz na mnie.

– Myślisz, że chłopcy będą woleli tort od placka? – spytała Ann.

– Nie próbuj mnie zbyć. Bardziej doświadczeni ludzie od ciebie już próbowali – powiedziała Mary i ujęła Ann pod brodę. – Kochasz go?

– Nie w tym sensie, jaki prawdopodobnie masz na myśli.

– Czyżby miłość była teraz inna niż w moich czasach?

– Będę dla Mala dobrą żoną – powiedziała Ann.

– Terry miała rację – stwierdziła Mary. – Myślałam, że masz więcej rozsądku. Podejmować tak poważną decyzję nie zastanawiając się...

– Przemyślałam to dokładnie – wtrąciła zapalczywie Ann.

– A co na to Mal? Czy podziela twoje syntetyczne podejście do małżeństwa?

– Czyż nie dotyczy to wyłącznie nas dwojga? – dopytywała się Ann.

Mary spojrzała na przygotowany kosz z jedzeniem.

– Nie całkiem. Nie zapominasz o Guyu?

– Jakże bym mogła? On może stać się przyczyną porażki naszego małżeństwa.

Mary przyglądała się jej przez długą chwilę.

– Wierzysz w to, prawda?

– Tak i dlatego muszę się z nim porozumieć.

– Dzieci przewyższają w tym względzie nas, dorosłych. Dostrzegają więcej, niż myślimy. Może Guy wie, że nie kochasz jego ojca.

W tym momencie Ann zauważyła jakieś poruszenie przy drzwiach do saloniku. Odwróciła się i dostrzegła stojącego tam Guya. He usłyszał?, zastanawiała się.

– Pukałem do drzwi frontowych – powiedział chłopiec – skoro nikt nie otwierał, wszedłem sam.

– I dobrze trafiłeś – powiedziała Ann. – Właśnie skończyłam pakować lunch. Gdzie Buz?

Guy wzruszył ramionami. Wyobrażała sobie tylko, czy w jego oczach rzeczywiście czaiła się nienawiść?

– Wyszedł po ciebie dwadzieścia minut temu – powiedziała Mary.

Drzwi kuchenne otworzyły się z hukiem i do środka wpadł Buz.

– Jak się tu dostałeś? Wcale cię nie widziałem.

– Tato podwiózł mnie do skrzyżowania. Przeszedłem przez pola.

– Nic dziwnego, że cię nie zauważyłem – powiedział Buz. – Poszedłem po ciebie na darmo.

– I po co? – spytał Guy. – Mówiłem, że przyjdę.

– Gotowi? – spytała Ann.

– Tak jest – odparł Buz. – Chcesz, żebym wziął koszyk z jedzeniem?

– Tak – powiedziała Ann i odwracając się do Guya spytała. – Chciałbyś wziąć małe radio?

– Myślałem, że jedziemy na wycieczkę – rzucił ostrym tonem Guy.

– Bo to prawda.

– Tato mówi, że na takie wyprawy nie zabiera się radia. Przypomina zbytnio cywilizację i wygodne życie.

– A co powiesz na radio, które ma na pokładzie? – rzucił Buz.

– To co innego. Służy do porozumiewania się, nie do rozrywki – odparł sztywno Guy.

– Lepiej chodźmy, zanim powie nam, że tatuś nie pochwala też jedzenia.

– Zamknij się – rzucił gniewnie Guy.

– Coś ty powiedział? – spytał Buz wyraźnie zaskoczony.

– Przestań się nabijać z mojego taty.

– Nabijać się? A kto się nabija? – dopytywał się Buz.

– Ty – odparł Guy i rzuciłby się na Buza, gdyby Ann nie stanęła między nimi.

– Guy, Buz nie miał na myśli nic złego. Jeśli zrobił ci przykrość, na pewno cię przeprosi, prawda Buz?

– Też coś – powiedział Buz. – Za nic go nie będę przepraszał.

Ann odwróciła się do Mary, która wzruszyła ramionami, jakby cała sprawa nic ją nie obchodziła.

– Buz, proszę cię – powiedziała Ann.

– Nie powiedziałem nic takiego o jego ojcu, żeby od razu na mnie naskakiwał. Może w to wierzyć albo nie.

– Pani Moore miała rację. Jesteś prymitywny – powiedział Guy do Buza – tak jak twoja babka.

Tym razem to Buz rzucił się na Guya, a Ann nie zdążyła zareagować. Kiedy do nich dopadła, Buz siedział na Guyu okładając go pięściami.

– Przestańcie – krzyknęła Ann i z pomocą Mary odciągnęła Buza.

Guy podniósł się i przyłożył dłoń do rozciętej wargi. Opuszczając rękę rozmazał krew na brodzie. Ann zrobiła krok w jego stronę, ale chłopiec szybko się odsunął.

– Nie dotykaj mnie – powiedział zapalczywie. – Nigdy mnie nie dotykaj.

Rozdział 11

Pod koniec października, Ann i Terry zdecydowały się zamknąć dom i sklep i przeniosły się do Bostonu. Przez trzy dni, kiedy szukały mieszkania, zatrzymały się w hotelu. Postanowiły wynająć takie mieszkanie, w którym Terry i Joel mogliby później zamieszkać. Ann nie chciała z nimi zostać po ślubie, który miał się odbyć w ostatnią sobotę listopada, ale Terry i Joel nalegali tłumacząc jej, że nierozsądnie byłoby się przeprowadzać w chwili, gdy do jej ślubu z Malem pozostało już tylko kilka tygodni.

Kiedy Terry i Joel byli w czterodniowej podróży poślubnej, Ann dostała list od handlarza nieruchomościami z Mount City z wiadomością, że B. F. W. Development Company, prywatna spółka budowlana, złożyła ofertę na kupno jej posiadłości. Ann od razu zadzwoniła do Mala, by zajął się całą sprawą i przyjął pierwszą ofertę spółki. Sporo się już nauczyła.

Następnego wieczoru Mal przyjechał do Bostonu, co robił zresztą dwa razy w tygodniu. Przywiózł ze sobą dokumenty do podpisania. Ann nie była przygotowana na sumę, którą miała jej przynieść sprzedaż posiadłości ciotki. Ta, oferowana przez spółkę budowlaną, była nieco wyższa niż ostatnia propozycja Vina Warrena złożona w imieniu Bancroff Enterprises.

– Nie mogę w to uwierzyć – wykrzyknęła radośnie Ann myśląc, co taka suma oznacza dla Joela i Terry.

– Dziwny zbieg okoliczności – powiedział Mal sadowiąc się wygodnie w fotelu. – W ostatniej chwili Bancroff Enterprises wycofali się z całego projektu.

– Jeszcze przed zakupem części Psiej Nogi należącej do pani Moore?

Mal skinął głową potakująco.

– Joan zasłużyła sobie na to. Pytała mnie o możliwości dochodzenia swych praw w sądzie, ale nie miała do tego żadnych podstaw. Jednak w końcu i tak wyszła na swoje. Ta spółka gotowa jest kupić każdy metr dostępnego terenu w Point.

– Nigdy nawet nie marzyłam, że uzyskamy tyle pieniędzy ze sprzedaży tej posiadłości.

– Jak się czujesz będąc niezależna finansowo? – spytał z uśmiechem Mal.

– To lekka przesada, ale pieniądze z pewnością pokryją wszystkie moje długi i jeszcze pomogą Joelowi i Terry.

– Kiedy wracają?

– Pojutrze. Joel nie musi wracać na studia przed następnym poniedziałkiem, ale ma jakąś pracę na pół etatu, której nie bardzo chce zostawiać.

– Dlaczego nie zadepeszujesz do nich i nie przekonasz, by przedłużyli podróż? Teraz na pewno mogą sobie na to pozwolić.

– Zrobiłabym to, gdybym tylko wiedziała, gdzie są.

Mal zapalił papierosa.

– Mam też inne wiadomości. Tym razem dotyczą nas – Mal gestem wskazał Ann oparcie fotela i czekał, aż usiądzie.

– Co byś powiedziała na ślub w Point Hope? Hectorowie zaproponowali nam, byśmy skorzystali z ich domu.

– Ale przecież dom w Point jest zamknięty.

– Spotkałem wczoraj w mieście Eileen. Rozmawialiśmy o naszym ślubie w grudniu i nagle zarzuciła mnie taką ilością pomysłów, że aż zakręciło mi się w głowie. Myślę, że bardzo brakuje jej córki, którą mogłaby wydać za mąż.

– Ale czy to będzie właściwe? Mało znam panią Hector. Jest oczywiście bardzo miła, ale ja jestem dla niej obcą osobą.

– Eileen zna mnie – powiedział Mal. – I to od dziecka. To ją bardzo uszczęśliwi, Ann. Czyż nie przemawia do ciebie wizja wielkiego wesela w domu?

– Bardzo. Żałuję, że Terry i Joel nie mieli takiego właśnie ślubu. Każda dziewczyna marzy przecież o wielkim weselu.

– Pozwól, że powiem jutro Eileen, iż przyjmujesz jej propozycję. Wiem, że prosiła już Vina, żeby zajął się przygotowaniem domu na drugi tydzień grudnia. Nawet jeśli nie skorzystamy z jej propozycji, to i tak chce dla nas urządzić wielkie przyjęcie.

– Co Vin myśli o tym wszystkim?

– Uważa to za wspaniały pomysł. Nie wie tylko, czy będzie na ślubie.

Ann nie wiedziała, czy jest rozczarowana, czy zadowolona z tego powodu. Nadal wieczorami przed zaśnięciem wspominała to, co się między nimi wydarzyło. W takie noce śniły się jej rysowane ołówkiem szkice. Nie były dokładnie takie, jaki znalazła w notatniku Vina, lecz przedstawiały ją zalaną łzami, smutną, a raz nawet zobaczyła we śnie rysunek samej siebie uciekającej przed czymś w przerażeniu.

Mal opowiadał ze szczegółami plany Eileen dotyczące ich ślubu i wszystkich przygotowań. Nigdy przedtem jej małżeństwo z Malem nie wydawało się jej tak realne jak w tej chwili i po raz pierwszy poczuła, jak ogarnia ją panika.

– Zimno ci? – spytał Mal w połowie zdania.

– Trochę – odparła. – Zrobię kawy.

Mal pozwolił jej wysunąć się z jego ramion, ale dopiero wtedy gdy ją pocałował. Poszedł za nią do kuchni i stał oparty o szafkę patrząc, jak Ann parzy kawę.

– Bardzo przyjemna, domowa scenka – powiedział. – Podoba mi się.

Ann odwróciła się, żeby posłać mu uśmiech, ale wyraz jego brązowych oczu sprawił, że na chwilę wstrzymała oddech. O jakich innych domowych scenkach myślał w tej chwili?, zastanowiła się. Opanuj się, skarciła samą siebie w duchu. Co się z nią dzisiaj działo? Nigdy przedtem nie była tak roztrzęsiona. Czy wątpliwości tuż przed ślubem są czymś normalnym? Mal Shaw jest przecież nadal tą samą osobą. Dlaczego właśnie dzisiaj patrzyła na niego jak na prawie obcego człowieka?

– Wątpliwości? – spytał Mal. – Chodź tutaj, Ann – objął ją czule. – Wszystko w porządku. Wiem, co czujesz. Czy myślisz, że ja też czasami nie zastanawiam się nad tym? Wkraczamy w to z otwartymi oczami. Może nie łączy nas szaleńcza miłość, ale coś bez wątpienia jest między nami. Jestem pewny, że będziemy dobrym małżeństwem. Podzielasz moją pewność?

– Mal, nigdy nie spotkałam kogoś równie wyrozumiałego. Proszę, wytrzymaj jeszcze trochę. Bardzo chcę być dla ciebie dobrą żoną.

– I będziesz, kochanie. Na pewno będziesz.

Terry wróciła z podróży poślubnej bardziej rozpromieniona niż w dniu ślubu. Joel również był odmieniony. Ann musiała przyznać, że małżeństwo doskonale im służy.

Kiedy powiedziała im o sprzedaży posiadłości i swoim zamiarze podzielenia się z nimi pieniędzmi, oboje byli bardzo wdzięczni i zadowoleni. Nie powstrzymało to jednak Joela przed powrotem do pracy.

Kiedy następnego ranka Ann wybierała się do Point Hope, by omówić z panią Hector ostatnie szczegóły, Terry poruszyła temat wesela w domu Hectorów.

– Czyj to był pomysł? – spytała, dając do zrozumienia, że nie bardzo jej się to wszystko podoba.

– Chyba Eileen Hector – odparła Ann.

– Dlaczego to robi?

Ann przekazała jej to, co usłyszała od Mala, wyjaśniając, że pani Hector nigdy nie miała córki, którą mogłaby wydać za mąż.

– Guzik prawda – usłyszała w odpowiedzi od Terry.

– Co ci się w tym nie podoba?

– To jest zbyt sztuczne. Kim niby ona dla nas jest? Ile razy spotkałyśmy się z nią w Point? Trzy? Cztery? Czy to od razu czyni z niej przyjaciółkę rodziny?

– Eileen zna Mala.

– I o to właśnie chodzi – powiedziała Terry. – Robi to dla ciebie czy dla Mala?

– A nawet jeśli robi to dla Mala? I co z tego?

– Przychodzi mi do głowy pytanie, czy on ją o to prosił.

– Do czego zmierzasz, Terry?

– To mi pachnie snobizmem, Ann.

Ann odwróciła wzrok nie chcąc, by siostra dostrzegła w nich, że też jej to przyszło do głowy. Czy powinna czuć się urażona, ponieważ Mal chciał, by ich małżeństwo posiadało prestiż i klasę jego pierwszego związku?, zastanawiała się.

– Jestem z tego bardzo zadowolona, Terry – powiedziała Ann. – Bez względu na powody.

Przez chwilę wyglądało na to, że Terry ma ochotę jeszcze coś dodać w tej sprawie, ale postanowiła zmienić temat.

– A co z Guyem? Porozumiałaś się z nim? – spytała.

– Nie mogę go przekonać do siebie w tak krótkim czasie – powiedziała Ann nie chcąc przyznać, że ich stosunki pogorszyły się jeszcze od dnia, kiedy Guy pobił się z Buzem.

– Ann, martwię się tym. Jeśli nigdy nie uda ci się z nim zaprzyjaźnić? Może ci dać nieźle w kość.

– Jakoś sobie z Malem poradzimy. Nie martw się, Terry, jestem pewna, że wszystko się ułoży.

Ann tak zaplanowała swą wizytę w Point Hope, by mieć dość czasu na odwiedziny u Mary Kerman przed spotkaniem z Eileen Hector. Nie widziała Mary od ślubu Terry, kiedy to wraz z Buzem przyjechała do Bostonu. Ann nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo pokochała tę pyskatą kobietę, dopóki nie zobaczyła jej krzątającej się przy zniszczonej przystani przed domem.

– Dzień dobry! – zawołała.

Mary przywiązała łódź i odwróciła się.

– Ann Dawson – zawołała i ruszyła w jej stronę szybkim krokiem.

Ann uściskała ją i pocałowała w policzek.

– Jak miło cię widzieć – powiedziała. – Boże, jak ja tęskniłam za tym miejscem. Uświadomiłam to sobie dopiero wtedy, gdy wysiadłam z taksówki.

– Wchodzi człowiekowi w krew – przyznała Mary, a w jej oczach pojawił się rozmarzony wyraz.

– Co się stało z domem i sklepem? – spytała Ann dostrzegając po raz pierwszy puste miejsce, gdzie stały budynki.

– Zburzyli je. Od dwóch dni na Psiej Nodze pracują buldożery. Wiedziałaś, że chcą tu zbudować z tuzin domków?

– Wiem tylko, że jakaś spółka budowlana kupiła mój teren.

– Podoba mi się ten pomysł, chociaż jakiś interes pozwoliłby mi zarobić kilka dolarów.

Ann uśmiechnęła się.

– Nadal masz na to ochotę? – zażartowała.

– Teraz już nie muszę. Miałam kawałek gruntu po drugiej stronie drogi. Kupili go wraz z całym terenem. Dostałam całkiem sporo grosza. Pomyśleć tylko, że na starość trafiło mi się coś takiego.

– Cieszę się bardzo.

– Mogłabym teraz leniuchować, ale za bardzo lubię pracę. Postanowiłam zatrzymać te moje interesiki.

Ann roześmiała się, a Mary spojrzała na nią przekrzywiając głowę.

– Wyglądasz na szczęśliwą – powiedziała. – Może nie miałam racji.

Ann wiedziała, że Mary ma na myśli jej już bardzo niedaleki ślub.

– Przyjechałaś obejrzeć postępy pani Hector? Słyszałam, że jest z siebie bardzo dumna.

– Lepiej, żebym to ja była.

– Mam nadzieję, że pogoda się utrzyma. Nie pamiętam już tak ciepłego grudnia, chociaż akurat dzisiaj wygląda na to, że będzie wieczór padało.

– Lepszy deszcz niż śnieg.

– Próba ślubu ma się odbyć w poniedziałek rano, prawda?

– Tak – odparła Ann starając się nie myśleć o tym zbyt długo. – Terry przyjedzie jutro, a Joel w niedzielę. Pani Hector zaoferowała nam gościnę w swoim domu w Mount City, gdyż ten tutaj nie jest jeszcze gotowy.

– : Eileen będzie miała dom pełen ludzi. Ona to uwielbia. Im większy tłok, tym bardziej jest szczęśliwa. Lepiej rozkoszuj się tymi ostatnimi dniami wolności, Ann.

Ann spojrzała na zegarek.

– Muszę uciekać. Nie chcę się rozminąć z panią Hector. Powiedziała, że będzie w domu tylko przez kilka godzin. Chcemy razem jechać do Mount City. Mam się tam spotkać z Malem i odebrać Guya ze szkoły.

– Kiedy widziałaś chłopca po raz ostatni?

– Dwa tygodnie temu, kiedy Mal przywiózł go do Bostonu. Poszliśmy we trójkę do teatru.

– Jak się układa między wami?

Ann spojrzała Mary prosto w oczu i doszła do wniosku, że nie ma sensu jej okłamywać.

– Jest dla mnie zaledwie uprzejmy. Ale Mal zapewnia mnie, że nie ma się czym martwić.

– Ten człowiek chyba jest ślepy – mruknęła Mary. – Czy wiesz, że Guy nie rozmawiał z Buzem od dnia tej bójki ponad miesiąc temu?

– Mary, myślisz, że Guy usłyszał naszą rozmowę?

– Ja nie myślę, jestem tego pewna.

Ann przygryzła wargę.

– Co powinnam zrobić?

– Jeśli martwisz się, że Guy powie to Malowi, sama mu o tym powiedz.

– Mal wie, co do niego czuję.

Mary spojrzała na nią dziwnie.

– Rozmawiałaś z nim o tym „braku miłości"?

– Mary, rozmawialiśmy o tym na długo przed tym, jak mi się oświadczył. Czy myślisz, że wyszłabym za niego nie mówiąc mu, co naprawdę do niego czuję?

– Może jestem na to za stara – stwierdziła Mary i potrząsając siwą głową odeszła.

Parę chwil później, gdy Ann ze spuszczoną głową wbiegała na schody prowadzące na werandę domu Hectorów, poczuła na ramionach dłonie powstrzymujące ją przed zderzeniem z ich właścicielem.

– Przepraszam – mruknęła, a gdy podniosła wzrok, zobaczyła Vina Warrena.

– Witaj, Ann – powiedział i natychmiast cofnął ręce.

– Cześć, Vin – powiedziała i żadne słowa nie przychodziły jej do głowy.

– Eileen czeka na ciebie od godziny – powiedział Vin. – Kiedy taksówkarz przywiózł tylko twoją torbę, pomyślała, że coś ci się przydarzyło. Na szczęście wszystko wyjaśnił.

– Zatrzymałam się, żeby porozmawiać z Mary.

Vin stwierdził, że to bardzo miłe z jej strony, po czym dodał:

– Przepraszam, że nie mogę zostać, ale mam kilka spraw do załatwienia. Zostaw mi wiadomość, jeśli chcesz, żebym zrobił w domu coś szczególnego.

Ann patrzyła, jak schodzi po schodach i wsiada do samochodu nie oglądając się za siebie. Drzwi otworzyła sama Eileen Hector.

– Tak się cieszę, że jesteś – powiedziała podniecona. – Bałam się, że pojechałaś do Mount City beze mnie. Właśnie dzwonił Mal. Prosił, żebyśmy nie jechały do miasta. Spotkacie się tutaj. Guy nie poszedł dziś do szkoły, nie ma więc potrzeby go odbierać.

– Guy jest chory? – spytała Ann.

Eileen skrzywiła się.

– Robi tylko uniki. Twierdził, że nie czuje się dobrze, gdy gospodyni próbowała wyprawić go do szkoły, a potem wyszedł.

– Wyszedł?

– Miał spędzić dzień z kapitanem Friar. Kapitan dzwonił do Mala, że chłopiec jest u niego. Guy musiał się chyba przed kimś wyżalić. Ann zmarszczyła brwi.

– Nie przejmuj się tak, Ann. Dzieci nie znoszą zmian, ale potem zdumiewająco szybko przystosowują się do nowej sytuacji.

Oby miała pani miała rację, pomyślała Ann. Następną godzinę spędziły na omawianiu przeróżnych spraw związanych z przygotowaniami do ślubu. Eileen Hector spisała się znakomicie. To będzie wspaniały ślub, o jakim każda dziewczyna może tylko marzyć.

Eileen przeprosiła Ann, że musi ją zostawić, ale wyjaśniła, że powinna wrócić do Mount City, by dopilnować przygotowań do przyjazdu gości. Ann rozejrzała się po salonie Hectorów próbując wyobrazić sobie, jak będzie wyglądał za kilka dni. Za kwadrans piąta na okrągły podjazd wjechał samochód Mala. Kiedy wszedł do pokoju, Ann od razu zauważyła, że coś jest nie w porządku.

– Co się stało? – spytała wstając, by się z nim przywitać.

– Zatrzymałem się po drodze u kapitana, żeby odebrać Guya, ale go tam nie było.

– Nie było?

– Pożyczył małą motorówkę kapitana, żeby się przejechać po porcie, i od tej chwili nikt go już nie widział.

Rozdział 12

Ann z roztargnieniem postawiła kołnierz wełnianej kurtki, którą kazała jej włożyć Mary Kerman. Za sobą słyszała głos Vina wypytującego Mary, ale całą swą uwagę skoncentrowała na Malu, który wraz z dwoma mężczyznami zwijał brezent przykrywający jego łódź. Dopiero gdy łódź była gotowa, Mal podszedł do niej.

– Mal, gdzie będziesz go szukał? – spytała Ann z troską w głosie.

– Bóg jeden wie – odparł zrozpaczony. – Opłyniemy Point modląc się, byśmy zauważyli gdzieś motorówkę kapitana. Mam nadzieję, że zabrakło mu tylko paliwa.

– Pozwól mi jechać z tobą.

Mal spojrzał na szare niebo.

– Czeka nas paskudna noc. Na szczęście nie jest zimno. Nie wiem, co by się stało, gdyby Guy utknął gdzieś w otwartej łodzi w normalny grudniowy dzień.

– Czy mogę jechać z tobą? – spytała po raz drugi.

– Lepiej nie. Nie ma sensu, żebyśmy wszyscy przemokli. Ktoś powinien tu zostać na wypadek, gdyby Guy wrócił sam albo dotarły jakieś wiadomości.

– Czy ktoś widział Guya? – spytała Ann.

– Pytałem wszystkich. Kapitan przysięga, że gdy widział go po raz ostatni, Guy pływał spokojnie po porcie. Bardzo lubię staruszka, ale wolałbym, żeby nie pożyczał swojej łódki tak hojnie. Nie powinien pozwalać, by czternastoletni chłopiec sam brał łódź.

Ann zgodziła się z nim w duchu, ale nic nie powiedziała. Kapitan miał wystarczająco duże wyrzuty sumienia.

– Życz nam szczęścia – powiedział Mal, gdy jeden z mężczyzn zawołał go.

Ann patrzyła, jak łódź odpływa, a gdy się odwróciła, dostrzegła, że w jej stronę idzie Buz Kerman.

– Cześć – powiedział.

– Czy babcia opowiadała ci o Guyu?

– Tak. Można by pomyśleć, że nie jest na tyle głupi, żeby wypływać o tej porze roku.

– Lubi pływać?

Buz wzruszył ramionami.

– Nigdy nie myślałem, że za tym przepada. Ma słaby żołądek. Kiedy tylko wypływaliśmy na ryby, musieliśmy przez niego wcześniej wracać.

– Buz – powiedziała Ann i strach sprawił, że trudno jej było dokończyć – czy Guy zrobiłby coś głupiego?

– Guy? – Buz powoli zrozumiał, co miała na myśli. – Nigdy nie zrobiłby tego, o czym myślisz. Guy za bardzo lubi Guya.. Już bardziej zrobiłby coś tobie niż sobie. Taki właśnie jest.

– A mógłby zrobić mnie?

– Zanim się na mnie pogniewał, opowiadał mi różne niestworzone historie. Kiedyś chciał podpalić twój dom i sklep, żebyś musiała wrócić do Bostonu.

– Co go powstrzymało?

– Chyba bał się, że ojciec domyśli się, że to jego sprawka. Kiedyś przysięgał też, że ucieknie, jeśli ojciec będzie chciał się z tobą ożenić.

Uciec? Czy to możliwe, że zrobił to właśnie teraz?, zastanawiała się Ann.

– Zrezygnował jednak z tego pomysłu – ciągnął obojętnie Buz – bo stwierdził, że to nie powstrzyma ojca. Kiedy rozmawialiśmy ostatni raz, powiedział mi, że pracuje nad jakimś planem.

– Wiesz, co to takiego?

– Nie. Powiedział mi tylko, że to musi być „dramatyczne". Guy zawsze używał takich słów. Myślę, że najlepsze na co mógł wpaść, to zgubić się w łodzi kapitana.

– Powiedz to jeszcze raz.

– Co?

– Nie ma sprawy, Buz. Coś mi przyszło do głowy.

Patrząc na brzegi wyspy Keel, Ann przygryzła wargę.

Czy czternastolatek nie mógł wpaść na pomysł, by się ukryć i dać dorosłym do zrozumienia, że zginął? A jakież lepsze miejsce mógł znaleźć od tej opuszczonej wyspy? Kiedy Ann zastanawiała się nad tym bardzo poważnie, podszedł do niej Vin wraz z Mary.

– Czy Mal dowiedział się czegoś? – spytał.

– Znajomy Vina ma helikopter. Polecą razem – wyjaśniła Mary.

– To wspaniale – stwierdziła Ann. – Będziecie mogli przeszukać duży teren.

– Powoli robi się ciemno. Miałem nadzieję, że Mal powiedział ci, gdzie mamy szukać.

– Sam nie bardzo wiedział.

– No to ruszam – powiedział Vin.

– Vin – zawołała za nim Ann, lecz zaraz zrezygnowała z zamiaru podzielenia się z nim swoimi podejrzeniami. Zamiast tego powiedziała tylko: – Powodzenia.

Ann postanowiła zostać jeszcze trochę na przystani. Patrzyła, jak Mary i Buz kierują się w stronę domu, a po chwili zawołała chłopca.

– Tylko na moment – uspokoiła czekającą Mary.

– Tak? – spytał Buz.

– Czy mógłbyś wyślizgnąć się z domu za piętnaście minut i pomóc mi spuścić na wodę jedną z łódek pana Shawa?

– A po co?

– Zrób to dla mnie.

– Nie o to pytałem.

– Nigdy jeszcze nie prosiłam cię o przysługę, Buz. Zrób to dla mnie, proszę.

– Wiesz, że zrobiłbym dla ciebie wszystko, ale... – Buz wyraźnie miał wątpliwości. – Nie wiem, co z tą łódką. Może powinniśmy najpierw porozmawiać z babcią.

– Buz, nie mogłoby to zostać między nami?

– Robi się ciemno. Wypuszczać się teraz łódką to raczej nie najlepszy pomysł.

– Tylko raz poprosiłam cię o pomoc, a ty mi odmawiasz – powiedziała Ann wiedząc, że wykorzystuje sympatię, jaką czuł do niej Buz. Ten argument go przekonał.

– Dobra – zgodził się wreszcie bez entuzjazmu. – Spotkamy się u pana Shawa.

– Za piętnaście minut.

Buz spojrzał na Mary.

– Spróbuję.

– Liczę na ciebie – powiedziała Ann – I, proszę, nie mów nic babci.

Buz skinął głową, ale Ann widziała wyraźnie, że czuje się nieswojo. To naprawdę nie fair kazać mu robić coś wbrew przekonaniu, pomyślała, ale już po chwili planowała dalsze posunięcia.

Trzy kwadranse później Ann płynęła w stronę wyspy Keel w jednej z małych łódek należących do Mala. Nawet kiedy Buz pokazał jej, jak włączyć silnik, próbował ją jeszcze przekonać, by zmieniła swój plan. Bez skutku.

Patrzył jedynie, jak Ann odpływa z przystani Shawa i na jego piegowatej buzi malowała się prawdziwa troska.

Odległość dzieląca Point Hope i wyspę była większa niż wydawało się jej z brzegu. Kiedy zbliżyła się do małej zatoczki, z rozczarowaniem stwierdziła, że jest pusta. Nie było sensu szukać dalej. Gdyby Guy był na wyspie, na pewno zauważyłaby łódź kapitana. Kiedy zbliżyła się jeszcze trochę, dostrzegła krzew odcinający się dziwnie od pozostałych. Czyżby był to kamuflaż? Jest tylko jeden sposób, by to sprawdzić, stwierdziła w duchu Ann i podpłynęła prosto do zatoki.

Ann pogratulowała sobie przytomności umysłu, która skłoniła ją do zabrania długich gumowych butów, ale nawet przez nie czuła, z trudem posuwając się wzdłuż brzegu, chłód lodowatej wody. Mimo, że było już prawie ciemno, zdołała dostrzec przykrytą gałęziami łódź. Wygląda na to, że miałam rację, pomyślała.

Wyjmując z kieszeni latarkę, Ann ruszyła w górę i rozglądając się wokół, zastanawiała się, czy uda się jej znaleźć chłopca. Od samego momentu, gdy wysiadła z łodzi, czuła, że ktoś ją obserwuje. Może powinnam go zawołać, pomyślała, ale czy przyjdzie do niej, jeśli to zrobi? Nie była co do tego przekonana, postanowiła więc iść dalej ścieżką, którą przemierzyła wraz z Malem podczas ich pierwszej wspólnej wyprawy na wyspę.

Nie była pewna, czy trzask gałązki był tylko wymysłem wyobraźni, czy też rozległ się naprawdę. Kiedy dotarła do małej polanki, zawołała Guya. Nie było żadnej odpowiedzi. Zawołała jeszcze raz.

– Guy, wiem, że tam jesteś – powiedziała już normalnym głosem. – Możesz wyjść.

Cisza. Za skałami, gdzie Mal z Vinem bawili się w piratów, dostrzegła jednak coś czerwonego, co bardzo przypominało wełnianą czapkę Guya.

– Guy – powiedziała i podeszła bliżej.

Za jedną ze skał rozległo się prychnięcie.

– Guy – powtórzyła już ostrzejszym tonem. – Dlaczego nie odpowiadasz?

– Idź sobie – dobiegł ją głos chłopca.

– Nie mogę – odparła i dodała łagodniej. – Nie mogę sobie iść i zostawić cię tutaj. Wiesz, że wszyscy cię szukają? Twój tato odchodzi od zmysłów ze zmartwienia.

– Dlaczego akurat ty musiałaś tu przypłynąć?

– Też się bardzo martwiłam – odparła Ann.

– O, tak, martwiłaś się, bo mój ojciec nie ożeniłby się z tobą, gdybym zginął.

– To dlatego przypłynąłeś na wyspę?

– On się nigdy z tobą nie ożeni, nawet jeśli musiałbym się utopić.

– Nie gadaj bzdur, Guy. Nie masz prawa przysparzać ludziom tylu zmartwień. Wracajmy.

– Nigdzie nie jadę. Nigdy się stąd nie ruszę.

– Robi się ciemno, Guy. Niebawem niebezpiecznie będzie przepłynąć nawet tę małą odległość między wyspą i Point Hope.

– Nie dbam o to. Dlaczego to musiałaś być ty? Dlaczego nie mógł mnie znaleźć tato?

– Jak myślisz, co powiedziałby twój tato, gdyby wiedział, że przypłynąłeś tutaj specjalnie, żeby go zmartwić?

– Wcale nie chciałem go martwić. On nie może się z tobą ożenić. Gdyby przypłynął tutaj i zobaczył, że przez ciebie się stąd nie ruszę, kazałby ci odejść.

– Przestań zachowywać się jak małe dziecko, Guy. Ojciec byłby zły, wiesz o tym doskonale. Nie sądzisz, że lepiej będzie, jeśli wrócisz do domu, zanim odkryje prawdę?

– I co z tego? I tak mu powiesz.

– Guy, kiedy wreszcie uwierzysz, że chcę być twoim przyjacielem? Wracaj ze mną, a nikt się o tym nie dowie.

Będziesz mógł powiedzieć ojcu, że coś było nie w porządku z silnikiem i przypłynąłeś na wyspę w obawie przed utknięciem na pełnym morzu.

– Nigdy w życiu nie okłamałem taty. Nie jestem tacy jak inni. Niektórzy ludzie mówią innym, że ich kochają tylko dlatego, żeby wziąć z nimi ślub. Słyszałem, jak rozmawiałaś z panią Kerman. Ty wcale nie kochasz mojego taty. Kim ty właściwie jesteś? Próbowałem powiedzieć tacie, że go nie kochasz, ale on kazał mi się zamknąć – głos Guya stał się nagle płaczliwy. – Nigdy przedtem tak do mnie nie mówił. To wszystko twoja wina. Dlaczego musiałaś tu przyjechać i wszystko zepsuć? Było nam z tatą wspaniale, dopóki się tu nie zjawiłaś. Teraz nie ma już dla mnie wcale czasu.

– To nieprawda, Guy. Spędza z tobą tyle samo czasu co przedtem.

– Nie, wcale nie. Wieczorami siedział w domu.

Ann uświadomiła sobie, że ta rozmowa nie prowadzi do niczego.

– Może część twoich zarzutów jest usprawiedliwiona – powiedziała, próbując nowego podejścia. – Może wrócimy i porozmawiamy o tym z tatą?

– Nie – rzucił Guy. – Nie ruszę się stąd. Zdecydowałem się już. Jeśli tato się z tobą ożeni, nie ruszę się stąd w ogóle. Będę żył jak pustelnik.

– To najbardziej niedorzeczne stwierdzenie, jakie mogłeś wymyślić – powiedziała Ann bardziej przerażona niż rozgniewana. Nie mogła go zabrać ze sobą siłą. A może wrócić po pomoc? Czy po powrocie znajdzie jeszcze chłopca na wyspie?

– Guy, zachowujesz się jak trzyletni chłopczyk. Nie możesz karać ojca za to, że mnie nie lubisz. Liczę do dziesięciu. Jeśli nie wyjdziesz zza tych skał, idę po ciebie.

– Spróbuj tylko mnie dotknąć to...

– Proszę cię, Guy, pada coraz bardziej. Zaziębisz się.

– To co? Mam nadzieję, że umrę.

– Guy – powiedziała Ann, a jej głos był coraz bardziej stanowczy – zaczynam liczyć – kiedy doszła do dziewięciu, urwała dając mu jeszcze jedną szansę, by wyszedł sam.

– Nie – rzucił ostro.

Ann położyła ręce na skałach i powoli zaczęła przemierzać dzielącą ich odległość. Usłyszała, jak Guy zeskakuje na dół i dostrzegła, że chowa się za skały z tyłu. Przez moment widziała go nawet dość dobrze w świetle latarki, lecz zaraz zniknął. Po chwili zorientowała się, że ruszył ścieżką w stronę plaży.

– Guy! – zawołała i ruszyła za nim. Potknęła się i upadła kilka razy czując, jak ubranie i pończochy zaczepiają się o ostre krzaki. Kiedy wreszcie dotarła do plaży, ciężko oddychała i czuła ból w piersiach. W blasku latarki dostrzegła. Guya stojącego pomiędzy łódkami. Przez chwilę sprawiał wrażenie osaczonego zwierzęcia, ale szybko odwrócił się i zaczął odkrywać swoją łódź. Co on chce zrobić?, pomyślała Ann. Wrócić do domu? Kiedy Guy uporał się już z gałęziami kryjącymi łódź kapitana, ruszył zdecydowanym krokiem w stronę łódki Ann. Usłyszała ogłuszający huk. W świetle latarki Ann dostrzegła, że Guy wali czymś mocno w bok łodzi.

Guy! zawołała. Na dźwięk jej głosu chłopiec odwrócił się, by po chwili znów zacząć atakować łódź ze zdwojonym zapałem.

– Przestań! – rzuciła Ann.

– Nie zbliżaj się!!.

Coś w tonie jego głosu sprawiło, że Ann zatrzymała się.

– Guy, nie wiesz, co robisz.

Zbliżyła się jeszcze trochę i dostrzegła łzy płynące po twarzy chłopca.

– Byliśmy szczęśliwi – wyszlochał Guy – a potem ty musiałaś się zjawić. Chciałbym, żebyś umarła.

– Proszę cię, Guy.

– Nienawidzę cię! Nienawidzę – wołał waląc kotwicą w bok łodzi.

Ann dostrzegła wodę wdzierającą się przez dziurę i zdała sobie sprawę, że łódź Mala trzeba już spisać na straty. Stan chłopca przerażał ją. Musi coś zrobić, żeby go uspokoić.

– Proszę cię, Guy – powiedziała niemal błagalnym tonem i wyciągnęła rękę, by go powstrzymać.

Guy odwrócił się lekko i gdy próbował odtrącić jej rękę, kotwica uderzyła Ann w ramię. Uderzenie bardziej ją zaskoczyło, niż zabolało. Upuściła latarkę i próbując ją odzyskać, dotknęła palcami kurtkę Guya. Chłopiec uderzył na oślep i Ann całkiem straciła równowagę. Upadła uderzając głową w żelazny uchwyt do wioseł. Poczuła ból, mdłości, a potem zapadła ciemność.

Ann czuła się tak, jakby próbowała wydostać się na powierzchnię wzburzonego morza. Walczyła bez żadnego rezultatu. Gdyby tylko ktoś podał mi rękę, przebiegło jej przez myśl. Nagle poczuła ręce ciągnące ją za ramiona, chwilę później zimną wodę na twarzy i palce dotykające jej oczu. Cóż to za straszne jęki, pomyślała. Czy to ona je wydaje? Zacisnęła mocno wargi, ale płacz nie ustawał.

Ann poczuła, że ktoś nią potrząsa, co przyniosło ze sobą nową falę mdłości. Na szczęście szybko minęły, lecz pojękiwanie przeszło teraz w prawdziwy rozpaczliwy szloch.

Wydawało się jej, że minęły wieki, zanim znów mogła zebrać myśli. Z trudem otworzyła oczy. Po chwili dostrzegła mały krążek światła tuż obok swojej ręki. Próbowała ją podnieść, ale palce miała lodowate i zesztywniałe.

Położyła się na boku i oparła na łokciu. Dwiema rękami chwyciła latarkę, ale w jej świetle dostrzegła tylko rozbitą łódź. Gdzieś daleko usłyszała odgłos silnika. Cichł coraz bardziej, aż wreszcie zupełnie zanikł. Ann wypuściła latarkę z rąk i znów straciła przytomność.

Rozdział 13

Vin Warren zaparkował samochód przed domem Mary Kerman i przez chwilę siedział jeszcze w środku. Jeśli Ann nadal tam była, potrzebował trochę czasu, by się uspokoić przed ponownym z nią spotkaniem. Wcześniej tego ranka, kiedy niemal dosłownie wpadła na niego, prawie stracił panowanie nad sobą. Musiał użyć całej siły woli, by nie zmiażdżyć jej w ramionach. Całymi tygodniami stale wyszukiwał sobie jakieś zajęcia, by móc o niej zapomnieć. Aż do tego ranka myślał, że udało mu się tego dokonać. Jednak to krótkie spotkanie przekonało go, że nie może zapomnieć o Ann. Czy to spotkanie wstrząsnęło nią tak samo jak nim?, zastanowił się. Doszedł jednak do wniosku, że nie, ponieważ kilka godzin później, gdy podszedł do niej na przystani, nie zdawała sobie nawet sprawy z jego obecności. Z westchnieniem rezygnacji wysiadł z samochodu i wszedł na schody.

– Vin – powiedziała Mary otworzywszy drzwi, zanim zdążył zapukać. – Myślałam, że to Ann.

– Nie ma jej tutaj?

– Nie. Znaleźliście coś, Vin?

– Nie – odparł. – Zauważyliśmy co prawda kilka łodzi, ale żadna z nich nie należała do kapitana. A co z Malem?

– Jeszcze nie wrócił.

– A Ann? Czeka w domu Mala?

– Nie wiem – odparła Mary marszcząc brwi. – Czekałam na nią, ale się nie pokazała. Może jest u kapitana. Wspominała coś o tym, że nie powinno się winić staruszka za zniknięcie chłopca. Może chciała dotrzymać mu towarzystwa.

– Nie ma jej tam – powiedział Vin. – Wstąpiłem tam po drodze. Myślałem, że kapitan ma jakieś wiadomości.

– No to musi być u Mala. Zabawne, że poszła właśnie tam. O ile wiem, w domu nikogo nie ma.

Zdejmując kurtkę Vin przeszedł przez pokój i zmierzwił rudą czuprynę Buza. Powiedział coś na temat programu telewizyjnego, który chłopiec oglądał, a po chwili wrócił do Mary nadal zatroskanej nieobecnością Ann.

Może być u wielu osób tutaj w Point – powiedział Vin. – Wszyscy robią co w ich mocy, żeby odnaleźć chłopca.

– Ten chłopak! – wykrzyknęła Mary i wdała się w długą dyskusję o Guyu i metodach wychowawczych Mala.

Vin słuchał jej tylko jednym uchem popijając kawę. To zakrawało na ironię, że tak się przygotowywał bez potrzeby. Była już niemal dziewiąta, gdy zjawił się Mal otrzepując przed domem mokrą kurtkę.

– I co, Mal? – spytała natychmiast Mary.

– Nic – odparł posępnie i rozejrzał się po pokoju. – Gdzie jest Ann? – spytał.

– Prawdopodobnie u ciebie – odpowiedział Vin.

– Nie, tam jej nie ma. Wstąpiłem do domu przed przyjazdem tutaj.

– To dziwne – stwierdziła Mary.

Buz przestał oglądać telewizję i zbliżył się do dorosłych. Mary odwróciła się do niego.

– Czy kiedy Ann cię zawołała, wspominała coś o tym. gdzie może pójść?

– Nie, babciu.

Mary spojrzała na niego podejrzliwie, co od razu zastanowiło Vina.

– Jesteś pewny? – dopytywała się Mary.

– Tak – odparł Buz i tym razem Vin dostrzegł, jak chłopiec ciężko przełyka ślinę. Czy to możliwe, że coś ukrywa?

– Nie myślicie, że czekałaby raczej tutaj na jakieś wiadomości? – spytał Mal wyraźnie rozdrażniony.

– Jestem pewna, że gdzieś się tu kręci – powiedziała Mary. – Nigdy nie widziałam kogoś bardziej zaniepokojonego.

W tej chwili rozległo się gwałtowne pukanie do drzwi.

– Któż to może być? – spytała Mary idąc, by otworzyć.

W drzwiach stał potężny mężczyzna w żółtej kurtce. Przez ramię Mary zajrzał do środka.

– Panie Shaw – zawołał. – Znaleźliśmy chłopca.

Mal przeszedł pokój trzema wielkimi krokami i chwycił mężczyznę za ramię.

– Czy nic mu się nie stało?

Mężczyzna był lekko zakłopotany.

– Lepiej będzie, jak pan pójdzie ze mną.

– Boże wielki, mówże człowieku! – krzyknął Mal.

– Proszę się opanować. Chłopiec żyje. Zachowuje się tylko bardzo dziwnie. Doktor Green jedzie już do pana. Moja żona jest z chłopcem.

Zdawało się, że minęły całe godziny, zanim Mal wraz z doktorem zeszli na dół. Mary i Vin natychmiast wstali i podeszli do nich.

– Wszystko w porządku z Guyem? – spytał Vin.

– Doktor Green twierdzi, że jest w szoku – powiedział Mal. – Nigdy nie widziałem go takiego.

– Spokojnie, Mal – lekarz położył rękę na ramieniu Mala. – Guy jest zdrowy jak byk. Jestem pewny, że gdy się obudzi po tym środku, który mu dałem, wszystko będzie w porządku.

– Mam nadzieję – odpowiedział Mal.

– Zadzwoń do mnie za kilka godzin – powiedział doktor i machając przyjaźnie dłonią do pozostałej dwójki wyszedł.

– Gdzie go znaleźli? – spytał Mala Vin.

– Jacyś rybacy zauważyli łódkę kapitana na skałach około mili stąd. Kiedy zajrzeli do środka, Guy leżał skulony na dnie, bliski histerii.

– Czy łódka była tam przez cały czas? – spytała Mary.

– To niemożliwe – odpowiedział Vin. – Sprawdziłem całą linię brzegową w promieniu pięciu mil. Na pewno bym coś zauważył.

– To nie ma już znaczenia – powiedział Mal i spojrzał z niepokojem na schody. – Wracam do chłopca.

Patrząc, jak Mal wychodzi z pokoju, Vin pomyślał, że Mal nie zauważył nawet nieobecności Ann.

– Ann powinna już tutaj być – powiedziała Mary jakby czytając w jego myślach. – Lepiej poszukam jej w Point.

– Chyba nie ma sensu siedzieć tutaj dłużej – stwierdził Vin spoglądając na zegarek. Było wpół do dwunastej. – Podrzucić cię gdzieś?

– Mógłbyś mi pomóc znaleźć Ann – rzuciła cierpko Mary.

Akurat do tego Vin nie palił się zbytnio. Nie wiedział, czy ma dość odwagi, by spotkać się z Ann. Nie mógł jednak odmówić Mary. Umówili się ponownie w domu Mala.

Dopiero gdy odwiedził kilka wskazanych przez Mary miejsc i jeszcze parę innych, Vin zaczął czuć niepokój. Nikt nie widział Ann od dobrych kilku godzin. Nie mógł się już doczekać spotkania z Mary.

– Martwię się – powiedziała Mary, dowiedziawszy się, że Vin również nic nie wskórał.

– Dzwoniłem do Eileen na wypadek, gdyby Ann pojechała do Mount City – powiedział Vin.

– Tam też jej nie ma? Może wróciła do Bostonu?

– To mało prawdopodobne. Nie zrobiłaby tego nie mając żadnych wiadomości o Guyu.

– Może powinniśmy powiedzieć o tym Malowi? – zaproponowała Mary.

– Nie, ma już dość zmartwień z chłopcem. Poczekajmy jeszcze trochę.

– Muszę wracać do domu. Nie chcę zostawiać Buza samego.

Vin przypomniał sobie nagle, jak Mary wypytywała wnuka.

– Czy myślisz, że Buz wie, gdzie ona jest? – spytał. – Nie znam Buza tak dobrze jak ty, ale sprawiał dość dziwne wrażenie, gdy pytałaś go o Ann.

– Odpowiadał grzecznie „tak, babciu", „nie, babciu", prawda? To widoczny znak, że ma coś na sumieniu. Wracajmy do mnie – powiedziała Mary.

Buz nie spał, mimo że o tej porze już dawno powinien być w łóżku. Była prawie druga nad ranem. Kiedy babcia zaczęła go wypytywać, wybuchnął płaczem i opowiedział, jak pomagał Ann spuścić na wodę łódkę Mala.

– Dlaczego nie powiedziałeś nam o tym wcześniej? – spytała zagniewana Mary.

– Obiecałem Ann, że nikomu nie powiem – wyszlochał chłopiec.

Vin i Mary na zmianę wypytywali chłopca, ale po trzydziestu minutach wiedzieli niewiele więcej.

– Proszę cię, Buz – mówił Vin do zapłakanego rudzielca – postaraj się przypomnieć sobie, o czym rozmawialiście z Ann.

– Kiedy? – spytał Buz ocierając dłonią oczy.

– Dziś po południu.

– Zanim pomogłem jej odwiązać łódź czy potem?

Vin rzucił Mary pełne irytacji spojrzenie.

– Powiedz wszystko, Buz – rzuciła Mary.

– Rozmawialiśmy tylko o Guyu.

– A dokładnie o czym? – dopytywał się Vin.

– Ann wpadła na szalony pomysł, że Guy mógł wypłynąć na morze, żeby się utopić.

Vin i Mary wymienili spojrzenia, z których widać było wyraźnie, że taka myśl nie przyszła im do głowy.

– Czy powiedziała to tak otwarcie? – spytał Vin.

– Nie, ale domyśliłem się, o co jej chodzi. Powiedziałem jej, że się myli. Guy bardziej przysporzyłby kłopotów jej, niż zrobiłby coś sobie.

– Powiedz to jeszcze raz – rzucił Vin.

– To zabawne. Ann też tak powiedziała.

– Co? – dopytywał się Vin.

– Poprosiła mnie, żebym coś powtórzył, a potem stwierdziła, że to nic ważnego.

– Pomyśl, Buz. Czy to dotyczyło Guya?

– Chyba tak, bo tylko o nim rozmawialiśmy.

Vin był coraz bardziej poirytowany, ale wiedział, że musi zachować spokój, gdyż może całkiem zbić Buza z tropu.

– Buz, zostawimy cię teraz na chwilę samego. Postaraj się przypomnieć sobie wszystko, o czym rozmawialiście z Ann, dobra?

Buz skinął głową. Vin wraz z Mary przeszli na drugi koniec pokoju.

– Kawy? – spytała Mary.

Vin potrząsnął głową.

– Babciu! – zawołał Buz po kilku minutach.

– Tak – odparła Mary, ale to Vin ruszył w stronę chłopca.

– Pamiętam tylko – powiedział Buz – jak mówiłem jej, że Guy pracuje nad jakimś „dramatycznym" posunięciem, by powstrzymać ojca przed ślubem. Spytała mnie, co to takiego, ale ja nie umiałem jej odpowiedzieć. Potem jednak dodałem, że chyba najlepszy pomysł, na jaki mógł wpaść to zgubić się w łódce kapitana.

Vin uścisnął chłopca za ramiona.

– Dobra robota – powiedział z nagłym błyskiem w oczach.

– Wpadłeś na jakiś pomysł? – spytała Mary.

– Prawdopodobnie na taki sam jak Ann – odparł.

Mary spojrzała na niego pytająco.

– Gdzie mógł się ukryć syn Mala? – spytał Vin uśmiechając się szeroko.

– Ukryć? – wykrzyknęła Mary i w jej oczach pojawił się błysk zrozumienia. – Czy myślisz, że Ann również tak sądziła?

– Tak i na pewno wzięła łódkę Mala, by sprawdzić swoją teorię.

– Ale to było wiele godzin temu – powiedziała Mary.

– Ann nie jest zbyt doświadczonym żeglarzem. Prawdopodobnie utknęła na wyspie Keel.

Cała trójka odwróciła się nagle na odgłos otwieranych z hukiem drzwi. Stał w nich Mal Shaw.

– Gdzie jest Ann? – wykrzyknął.

– Nie jesteśmy pewni, ale prawdopodobnie na wyspie – odparł Vin i dostrzegł, jak Mal nagle blednie.

– O, Boże – jęknął Mal i opadł na najbliższe krzesło. – W takim razie to może być prawda.

– Co? – spytał Vin i poczuł, jak nagle robi mu się zimno.

– Guy obudził się dziesięć minut temu – powiedział Mal. – Był bardzo podniecony i mamrotał coś jak w gorączce. Powiedział między innymi, że... zabił Ann!!

– Co? – wykrzyknął Vin chwytając Mala za kurtkę, jakby chciał wytrząsnąć z niego więcej informacji.

Przez moment Vin czuł, jak kręci mu się w głowie, lecz szybko się opanował. Mal powoli opowiedział całą historię.

– Co mam robić? – spytał Mal wyraźnie rozdarty.

– Wracaj do Guya – powiedziała Mary. – Popłyniemy z Vinem na wyspę.

Pół godziny później Mary wyskoczyła z łodzi na plażę. Natychmiast zaczęła przeszukiwać piasek, skały i krzaki światłem dużej latarki.

– Bardziej na prawo – powiedział Vin – Guy mówił Malowi, że tam ją zaciągnął.

– Spokojnie, Vin – powiedziała Mary, ale jej słowa nie odniosły zamierzonego efektu, gdyż Vin przypomniał sobie chusteczkę Ann, którą Mal znalazł w kieszeni syna. Była cała mokra i pokrwawiona.

Boże, pomyślał, niech ona tylko żyje. Nie miał już znaczenia fakt, że w ogóle go nie dostrzegała ani też że za kilka dni zostanie żoną innego mężczyzny.

– Tutaj! – wykrzyknęła Mary. Oświetliła latarką pień drzewa i opartą o niego Ann.

– Ann – zawołała, ale to Vin dopadł do niej pierwszy.

– Ann, nic ci nie jest? – spytał. Nie był przygotowany na sposób, w jaki rzuciła mu się w ramiona i przytuliła twarz do jego piersi.

– Dzięki Bogu – usłyszał jej szloch.

Mary dotknęła jej ubrania.

– Jest cała przemoczona – powiedziała. – I ma rozciętą głowę. Lepiej zabierzmy ją od razu do łodzi.

Vin poruszył się, by ją podnieść, ale Ann zacisnęła mocniej ręce wokół jego szyi.

– Nie puszczaj mnie – wyszlochała – tak strasznie mi zimno.

– Wszystko dobrze, kochanie. Jesteś już bezpieczna. Zabierzemy cię do domu – powiedział Vin i przytulił policzek do jej twarzy.

Ann płakała cicho, a potem zaczęła cała się trząść. Vin spojrzał na Mary, która położyła dłoń na czole dziewczyny, a potem na jej nodze.

– Jest zimna jak lód. I prawdopodobnie w szoku. Dziewięć godzin na tej wyspie w zimnie i deszczu. Lepiej nie traćmy czasu.

Vin zostawił Mary z Ann i poszedł przygotować łódź. Gdy odpłynęli kawałek, zawołała go Mary.

– Co się stało? – spytał.

– Ann chce z tobą porozmawiać. Pokieruję łodzią. Spróbuj ją uspokoić. To rozcięcie na głowie może być poważniejsze, niż nam się wydaje. Przykryj ją dobrze kocem. Musiałam zdjąć jej kurtkę. Była cała mokra.

Vin ukląkł na dnie łódki obok Ann, która siedziała oparta o siedzenie. W świetle latarki jej oczy wydawały się nienormalnie duże.

– Vin – zawołała – Vin, boję się.

– Nie ma czego, kochanie – uspokoił ją.

– Vin, ty się nie boisz? Nigdy się nie bałeś? – dopytywała się gorączkowo. W następnej chwili wyciągnęła do niego rękę. Koc, który ją okrywał, zsunął się odsłaniając przemoczony sweter. – Vin, okropnie jest się bać – powiedziała obejmując go ramionami za szyję.

– Tak, wiem. To musiało być straszne – powiedział łagodnie otulając ją kocem.

Ann cofnęła się i spojrzała mu prosto w oczy. Na jej twarzy malował się wyraz zakłopotania.

– Vin, ty to rozumiesz, prawda?

– Tak, oczywiście.

– Bardzo się cieszę – odparła i znów położyła mu głowę na ramieniu. – Chciałabym, żebyś wszystko rozumiał. To ważne dla mnie, byś wiedział, dlaczego nie mogę stawiać na miłość z „gwiazdami i dzwonami".

Zastanawiając się, co mogła mieć na myśli, Vin przytulił ją mocno. W pewnej chwili poczuł, jak Ann osunęła się w jego ramionach.

– Mary! – zawołał przerażony.

Silnik zamilkł. Łódź zakołysała się lekko, gdy Mary przeszła do Vina i Ann.

– Co się stało? – spytała.

– Ann... – powiedział Vin zamykając w tym jednym słowie wszystkie swoje obawy.

Mary przyklękła i zbadawszy leżącą w jego ramionach dziewczynę, powiedziała bezbarwnym tonem:

– Straciła tylko przytomność. Wszystko w porządku. Zabierzemy ją do ciebie. Twoja przystań leży najbliżej.

Później tego popołudnia, gdy lekarz wyszedł po swojej drugiej już wizycie, Vin wszedł na piętro domu Hectorów i zatrzymał się przed drzwiami sypialni. Kiedy miał ruszyć dalej, dębowe drzwi otworzyły się i wyszła z nich Mary.

– Dobrze, że jesteś – powiedziała – zaczęłam już mieć wyrzuty sumienia. Zostań z Ann, a ja zobaczę, co z Buzem. Strasznie zaniedbałam biedaka.

– Czy jesteś pewna, że możesz ją zostawić? – spytał lekko przerażony Vin.

– Słyszałeś, co mówił doktor Green. To tylko lekki wstrząs mózgu. Kilka. , dni w łóżku i po całej sprawie.

– Czy jest już całkiem przytomna?

– Obudziła się kilka razy, ale niezbyt zdaje sobie sprawę z tego, co się dzieje dookoła. No, nie bądź taki przerażony. Wyjdę tylko na chwilę. Terry może tymczasem wrócić.

Vin wszedł do zaciemnionego pokoju. To tutaj właśnie sporo pracował w ciągu pięciu minionych tygodni. W jednym rogu stała jego deska kreślarska, a obok mały stolik z rulonami planów. To ten pokój przyszedł mu jako pierwszy na myśl, gdy zastanawiał się, gdzie umieścić Ann, gdyż pozostałe nadal przygotowywano na mające się odbyć uroczystości.

Ann leżała na boku w ogromnym łóżku z jedną ręką wsuniętą pod policzek. Miała zamknięte oczy, a jej rzęsy, o kilka tonów ciemniejsze niż włosy, sprawiały wrażenie prawie czarnych przy bladej twarzy. Na jej widok Vin poczuł ucisk w gardle. Przypomniał sobie, jak kilka godzin wcześniej przytulała się mocno do niego. Co próbowała mu powiedzieć?

Usłyszał szelest pościeli i zobaczył, że Ann przewróciła się na plecy. Przez chwilę spała jeszcze, a potem zaczęła się budzić. Otworzyła oczy i osłoniła ręką oczy. Rękaw za dużej, męskiej piżamy sprawiał jej widoczny kłopot. Vin nie powiedział ani słowa nawet wtedy, gdy spojrzała w jego stronę. Dostrzegł, jak lekko marszczy brwi, a potem szeroko otwiera niebieskie oczy. Uniosła się lekko, opierając się na łokciu.

– Co ty tu... ? – urwała, gdy dostrzegła deskę kreślarską. – Co ja tu robię?

Vin podszedł do niej, a Ann znów opadła na poduszki.

– Lepiej się czujesz?

– Tak... chyba tak – odparła. Vin uświadomił sobie, że Ann stara się przypomnieć sobie, co się właściwie stało.

– Guyowi jest strasznie przykro. Powiedział Malowi, że cię zabił. Nadal nie może dojść do siebie. Mal boi się zostawić go samego choćby na moment. Przyszedł tu, żeby się z tobą zobaczyć, ale musiał wracać do chłopca. Ann dotknęła dłonią opatrunku na głowie.

– Guy? – stopniowo w jej oczach pojawił się błysk zrozumienia. – Guy wcale tego nie zrobił. Rozcięłam głowę upadając. Jesteś pewny, że Guyowi nic nie jest?

Vin skinął głową.

– Czy to ty znalazłeś mnie na wyspie?

– Tak. Szukalibyśmy cię z Mary dużo wcześniej, gdyby Buz powiedział nam od razu, że wzięłaś łódkę Mala. To musiało być dla ciebie straszne.

Ann zadrżała. Spojrzała na piżamę, którą miała na sobie i szybko podniosła wzrok. Na widok zdumionego spojrzenia jej niebieskich oczu Vin uśmiechnął się.

– Mary położyła cię do łóżka – powiedział i usłyszał, jak westchnęła z ulgą. – Terry powinna niebawem się zjawić. Mary zadzwoniła do niej i... siedziała z tobą prawie całe popołudnie, a teraz poszła na dworzec po Joela.

Ann ponownie opadła na poduszki – tym razem z lekkim westchnieniem „O Boże".

– Dobrze się czujesz? – spytał szybko Vin.

– Tak. Kiedy Terry i Joel zjawią się tutaj, będą mogli zabrać mnie do domu.

– Do Bostonu? Nigdy w życiu. Zostajesz w łóżku. To nakaz lekarza.

– Nie mogę tutaj zostać.

– Dlaczego nie? Jest przecież dość miejsca.

– Ale...

– Konwenanse? Eileen przyjedzie jutro rano. Terry i Joel zostaną dzisiaj na noc.

– A kłopot?

– Kłopot? Nie zapominaj, że za parę dni miałaś tutaj przyjechać jako gość. Zrobiłaś to po prostu troszkę wcześniej.

Vin zauważył, że Ann lekko się zarumieniła.

– Strasznie boli mnie głowa – powiedziała.

– Doktor zostawił tabletki. Przyniosę ci.

– Nie, nie odchodź – przycisnęła palce do pulsujących skroni. – Usiądź proszę. Muszę z kimś porozmawiać.

Vin usiadł na krześle przy jej łóżku.

– Nigdy nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo Guy mnie nienawidzi, Vin. Myli się całkowicie oceniając moje stosunki z jego ojcem. Jak mogę mu powiedzieć, że to, co czuję do Mala, jest szczere i... – zawahała się.

– I co, Ann? Lepsze niż miłość? – zauważył nagły rumieniec wypływający na jej twarz.

– Pomimo tego, co ty i kilka innych osób może o tym myśleć, ja wcale nie wykorzystuję Mala. On dobrze wie, co czuję.

– Naprawdę?

– Tak. Doskonale się rozumiemy. On sam przyznał, że jego uczucia do mnie są bardzo odmienne od tego, co czuł w stosunku do matki Guya.

– Szczery gość – mruknął Vin czując przypływ gniewu, którego nie potrafił wytłumaczyć.

– Będziemy dobrym małżeństwem – powiedziała Ann. – Miłość jest bardzo przecenianym uczuciem.

– Mówisz to z doświadczenia? – spytał z lekką pogardą.

– Tak. Widziałam, co stało się z moją matką. Nie raz, a dwa razy.

– Czy jesteś pewna, że to była miłość?

Ciemnoniebieskie oczy Ann błysnęły gniewem.

– Jak śmiesz insynuować coś innego? Nigdy jej nie znałeś. Była wspaniałą, pełną ciepła i dobroci osobą. I cóż takiego przyniosła jej miłość? Tylko rozpacz i ból.

– Ann, Ann – powiedział miękko Vin. – Nie wiesz, że nie można uniknąć losu innych zamykając oczy i serce na widok rozciągającej się przed tobą drogi?

Rozdział 14

Ann spojrzała na Guya, który siedząc z opuszczoną głową czytał jej na głos książkę. Przychodził codziennie przez pięć ostatnich dni. Następnego ranka po wydarzeniach na wyspie przyszedł razem z ojcem. Jąkając się przeprosił ją, co mogło być sprowokowane przez Mala, ale przerażenie malujące się w jego oczach mówiło wyraźnie, przez jakie piekło przeszedł myśląc, że ją zabił. Wydarzenie to nie tylko go przestraszyło, ale również pozwoliło pozbyć się niechęci i nienawiści, jaką żywił do Ann. Nagle pogodził się zupełnie z myślą o ślubie ojca i dopiero teraz zaczął czynić wysiłki, by polubić Ann.

Kiedy Guy czytał, Ann wróciła myślą do jego opowieści tego pierwszego dnia po wypadku. Kiedy leżała nieprzytomna na wyspie, Guy zaciągnął ją na plażę i próbował ocucić polewając wodą jej twarz. Drżącym głosem opowiedział, jak błagał ją, by się ocknęła i że nawet zaczął nią gwałtownie potrząsać. Niektóre z jego zdań przypominały jej to i owo: zimną wodę płynącą po twarzy, dziwny płacz i ból głowy. Później zaczęły ją nawiedzać także i inne wspomnienia, wszystkie związane z Vinem Warrenem.

Pamiętała, jak rozpaczliwie tuliła się do niego i coś mówiła. Nie mogła sobie tylko dokładnie przypomnieć co. Błagała go, by coś zrozumiał. Co to mogło być?

– Chcesz, żebym zaczął następny rozdział? – spytał Guy przerywając jej zamyślenie.

– Może zostawimy go na jutro? Bo przyjdziesz jutro, prawda?

– Oczywiście – odparł i założył książkę w miejscu, gdzie skończył. Nadal trudno było im ze sobą rozmawiać.

Drzwi do sypialni otworzyły się i stanęła w nich Eileen Hector. Guy szybko skorzystał z okazji, by się pożegnać i wypadł z pokoju. Ann była trochę rozczarowana, że Eileen przyszła sama. Do tej pory zawsze podczas jej pierwszej porannej wizyty towarzyszył jej Vin. Nigdy nie siedział długo, ale jego odwiedziny znacznie poprawiały humor Ann.

– Jakieś nieprzyjemności z powodu przełożenia ślubu? – spytała Ann.

– Nie. Wszyscy raczej się tego spodziewali. Wyznaczyliście inną datę?

– Rozmawialiśmy o tym z Malem wczoraj wieczór. Postanowiliśmy przełożyć to o dwa tygodnie.

Eileen Hector skinęła głową na znak aprobaty.

Kiedy Eileen wyszła, Ann dotknęła dłonią głowy. Nadal ją bolała, ale nie tak jak podczas pierwszych kilku dni. Wiedziała, że może równie dobrze wstać z łóżka i zacząć normalne życie, ale pomysł ten wcale do niej nie przemawiał. Gdy leżała w łóżku, nie musiała stawiać czoła wielu problemom. Nagle uświadomiła sobie w pełni, że jeśli nic się nie wydarzy, za dwa tygodnie zostanie żoną Mala. Schowała ręce pod kołdrę. Nagle stały się zimne jak lód.

– Cześć – dobiegł ją głos Terry.

– Gdzie się podziewałaś? Nie widziałam cię od wczorajszego popołudnia.

– Byłam w Bostonie. Vin pożyczył mi swój samochód. Pojechałam, żeby zobaczyć się z Joelem.

Ann poczuła się nagle winna. Z jej powodu Terry została w Point, a przecież jej miejsce było przy Joelu.

– Ależ narozrabiałam – powiedziała. – Powinnaś siedzieć w domu z Joelem.

– Joel sądzi dokładnie tak samo – uśmiechnęła się Terry. – Jeśli czujesz się lepiej, – chyba jutro wrócę do Bostonu. Nie ma sensu siedzieć tutaj przez dwa tygodnie. Wrócimy na ślub.

Ann podniosła rękę do czoła.

– Dobrze się czujesz? – spytała Terry.

– Trochę boli mnie głowa.

– Doktor był dzisiaj u ciebie?

– Tak, rano.

– I co powiedział na te bóle głowy?

– Nie ma się czym przejmować. Miną z czasem.

– To dobrze – stwierdziła Terry, ale w jej oczach pojawiło się pytanie: – Czy ty coś ukrywasz?

– O co ci chodzi?

– Jesteś strasznie blada.

– To przez te bóle głowy. Wiesz, że mogą całkiem wykończyć człowieka.

Tego wieczoru zjawił się Vin, ale nie sam. Towarzyszyła mu Joan Moore. Powiedziała Ann, jak bardzo jej przykro z powodu tego, co się wydarzyło, a potem zdała dokładną relację z chwil spędzanych wraz z Vinem. Ann nie mogła znieść widoku Joan nieustannie wdzięczącej się do Vina. Jak on to wytrzymywał? Nagle poczuła nieodpartą chęć rzucenia w Joan karafką z wodą, która stała przy łóżku.

– Czy ustaliliście już datę? – spytał Vin, gdy Joan pozwoliła mu wreszcie dojść do słowa.

– Tak, za dwa tygodnie.

– Wspaniale – powiedziała Joan. – Uwielbiam śluby. A ty, Vin?

Pukanie do drzwi wybawiło Vina od odpowiedzi. Mal przeszedł przez pokój i pocałował Ann, zanim przywitał się z innymi. Vin i Joan wstali i zaczęli zbierać się do wyjścia.

– Nie musicie wychodzić przeze mnie – powiedział Mal.

– Vin zabiera mnie na kolację. A potem, jeśli będę grzeczna, pójdziemy na tańce – powiedziała Joan puszczając oko do Ann.

– Czy ona nigdy się nie poddaje? – spytała Ann, gdy wyszli.

– Kto? Joan? Dla niej flirt to coś tak naturalnego jak oddychanie.

– Jakoś nie widać, żeby Vin bardzo się wzbraniał. Joan mówiła, że spędzają ze sobą każdy wieczór.

– Nie wiedziałaś, że bezpieczniej jest się poddać, niż walczyć? – spytał z uśmiechem Mal i dodał: – Wątpię, by Vin miał dla niej aż tyle czasu. Ma bardzo dużo pracy.

Ann chciała jeszcze porozmawiać o Vinie, poruszyła jednak inny temat.

– Guy był dzisiaj u mnie.

Mal wziął ją za rękę.

– Lepiej się między wami układa?

– O wiele lepiej – przyznała.

– W pewnym sensie – Mal spojrzał Ann prosto w oczy – wszystko wyszło na dobre. Szkoda tylko, że to ty musiałaś ucierpieć. Terry mówiła mi, że nadal boli cię głowa.

– To nic poważnego.

– Doktor Green to wspaniały staruszek, ale jeśli te bóle nadal będą cię męczyć, musisz iść do innego lekarza.

– Naprawdę dobrze się czuję.

– Zobaczymy – powiedział cicho Mal.

Pierwszego dnia, kiedy odważyła się wyjść z pokoju, Eileen Hector zabrała ją do małego pokoju przy pracowni na dole.

– Po co ta cała tajemnica? – spytała Ann idąc za panią Hector. – Co chcesz mi pokazać?

– Poczekaj tylko chwilę – odparła Eileen najwyraźniej podekscytowana.

– Nie mam pojęcia, co to może być takiego.

Eileen roześmiała się i otworzyła drzwi, pozwalając Ann wejść pierwszej. Wręczyła jej klucz do pokoju.

– Teraz to wszystko jest twoje!

Ann weszła do małego pokoju i dopiero po długiej chwil, pojęła, co znajduje się w pięknie zapakowanych pudłach.

– Prezenty! – wykrzyknęła oszołomiona ich ilością.

– Przysyłano je całymi stosami – powiedziała rozpromieniona Eileen – mam nadzieję, że te dwa pudła nie kryją młynków do kawy. Wiem, że Petersonowie dali ci bardzo ładny.

Nagle Ann poczuła, że robi się jej straszliwie gorąco. Rozejrzała się w poszukiwaniu okna myśląc, że się udusi. „ – Co się stało, Ann? – spytała Eileen.

Ann odezwała się dopiero wtedy, gdy otworzyła okno i odetchnęła głęboko kilka razy.

– To chyba podniecenie związane z tym, że pierwszy raz jestem na nogach. Przez chwilę myślałam, że zemdleję. Nie będziesz miała nic przeciwko temu, jeśli wrócę do swojego pokoju?

– Ależ skąd, kochanie – Eileen przyjrzała się jej uważnie – rzeczywiście jesteś trochę blada. Może powinnam była poczekać z tym jeszcze trochę.

– To wszystko przez te bóle głowy – powiedziała Ann. – Zupełnie mnie wykańczają.

– Dlaczego nie powiedziałaś mi, że boli cię głowa? – spytała Eileen. – Z pewnością nie ciągnęłabym cię aż tutaj.

– Rozbolała mnie przed chwilą. Obawiam się, że w pokoju jest zbyt duszno.

– Duszno? Nie zauważyłam. Powiem pani Smith, żeby zostawiła uchylone okno.

Kiedy Mal zjawił się tego wieczoru, natychmiast spytał Ann o popołudniowy ból głowy. Eileen musiała mu o wszystkim powiedzieć.

– To nie było nic wielkiego – stwierdziła spokojnie Ann.

– Nie podoba mi się to. Rano porozmawiam z doktorem Greenem.

– Proszę, poczekajmy jeszcze kilka dni.

– Kilka dni? – mai spojrzał na nią uważnie. – Dwa dni. Jeśli nie będzie ci lepiej, wezwę lekarza.

Dwa dni później Ann wcale nie czuła się lepiej. Bóle głowy nasiliły się jeszcze i kilka razy dręczyły ją wymioty. Mal nie chciał słuchać jej protestów i wezwał doktora Greena.

Stary doktor zbadał ją, zadał mnóstwo pytań, znów zbadał i zaczął zadawać dalsze pytania.

– Kiedy bóle nasilają się?

– Głównie gdy siedzę lub stoję.

– Wtedy właśnie robi ci się niedobrze?

– Czasami.

– . A jak sypiasz?

– Dobrze.

Doktor odłożył słuchawki.

– Czy to może być jakiś krwiak?

Doktor przyglądał się jej przez długą chwilę.

– Mal chce, żebym polecił dobrego neurochirurga.

Ann poczuła, że gwałtownie blednie.

– Umówię cię z doktorem Hortonem. To dobry lekarz.

– Czy przyjedzie tutaj?

– Nie. Mal będzie musiał cię zawieźć do jego gabinetu w Mount City. Umówię cię na pojutrze. Tymczasem zostawię ci lekarstwa na te nudności. I bierz nadal te tabletki przeciwbólowe.

Doktor Horton wyglądał znacznie okazalej od doktora Greena, ale jego badanie nie różniło się zbytnio od metod kolegi. Zadawał identyczne pytania, zbadał jej oczy i odruchy, po czym przepisał nowe lekarstwa nie widząc konieczności dalszych wizyt.

– Nie bądź taka przygnębiona – powiedział Mal w drodze powrotnej do Point Hope.

– Mal, on też nie potrafił mi pomóc.

– Czyż nie dał ci recepty?

– Następne tabletki – westchnęła ciężko Ann. – Stolik przy moim łóżku zaczyna być lepiej zaopatrzony niż apteka na rogu.

– Jeśli o to ci chodzi, poproszę stolarza, żeby nam zrobił ogromną apteczkę – zażartował Mal. – Czy mówiłem ci, że kazałem położyć nowe tapety w sypialni? Pamiętasz, jak okropny był ten wzór?

– Myślałam, że zdecydowaliśmy się zostawić stare – powiedziała Ann i poczuła nagły ból w sercu.

– Wiedziałem, że ci się nie podobają i pomyślałem, że mamy dość czasu, żeby je zmienić. Chciałabyś zobaczyć?

– Nie dzisiaj. Czy mógłbyś mnie zawieźć prosto do Hectorów?

– Oczywiście, ale miałem nadzieję, że zjemy razem kolację w jakimś miłym miejscu.

Kiedy przyjechali do domu Hectorów, serce Ann waliło jak młotem. Szybko pożegnała się z Malem i poszła prosto do łóżka. Spała bardzo niespokojnie, ale kiedy obudziła się rano, ból głowy ustał. Uświadomiła sobie wtedy, że głowa zaczyna boleć ją tylko wtedy, gdy spotyka się z ludźmi, a pewne osoby przyprawiają ją o większy niepokój niż inne. Najbardziej irytująca była chyba Eileen ze swą wieczną szczebiotaniną o ślubie. Jedyną osobą, która nie przyprawiała Ann o ból głowy, była Mary Kerman. W jej towarzystwie Ann była zawsze spokojna i odprężona. Mary opowiadała jej mnóstwo historyjek z życia Point Hope, a jej barwny sposób mówienia działał na Ann kojąco. Jednak pewnego popołudnia zdarzyło się coś dziwnego. Rozmawiały o rosnących wokół domu Mary budynkach, gdy ta spytała nagle o zbliżający się szybko ślub Ann.

– Nie jesteśmy całkiem pewni tej daty – powiedziała Ann i nieświadomie przyłożyła dłoń do czoła.

– Nadal męczą cię te bóle głowy? – spytała Mary.

– To pierwszy dziś rano.

– Wszystko było w porządku, kiedy przyszłam?

– Tak.

– I głowa rozbolała cię dopiero teraz? – Mary spojrzała bacznie na Ann. – Ubieraj się, mała. Raz na zawsze uporamy się z tym problemem. Zabieram cię do doktora Greena.

– Ale doktor nie bardzo może mi pomóc.

– Tym razem na pewno to zrobi albo wcale nie nazywam się Mary Kerman.

Wbrew swej woli po półgodzinie Ann siedziała z doktorem. Cierpliwie zadał jej wszystkie znane już obojgu pytania i zbadał ją dokładnie. Kiedy spojrzał na nią, dostrzegła w jego oczach to, co podejrzewała od kilku dni.

– Wszystko w porządku? – spytała, lecz zabrzmiało to bardziej jak stwierdzenie niż pytanie.

– Nigdy nie lubiłem lekarzy, którzy mieszali się do prywatnego życia swoich pacjentów – powiedział. – Ale rozmawiałem długo z Mary Kerman i postanowiłem udzielić ci pewnej rady. Nie wychodź za Mala Shawa i szybko wyjedź z Point Hope.

Kiedy Ann nic nie odpowiedziała, ciągnął dalej.

– Dziewczyno, życie jest o wiele ważniejsze niż konwenanse. Lepiej teraz narazić się na kilka zdumionych spojrzeń, niż cierpieć przez całe życie.

Tego wieczoru Ann czekała, aż zostaną z Malem sami. Wiedziała, co musi powiedzieć. Podjęła tę decyzję jeszcze przed wizytą u doktora Greena.

– Czujesz się lepiej, Ann? – spytał Mal siadając przy jej łóżku.

– O wiele lepiej.

– Cieszę się. Bardzo się martwiłem.

– Mal, moje bóle głowy nie miały żadnych organicznych przyczyn.

Spojrzał na nią zdumiony.

– Doktor Green wyjaśnił mi wszystko dziś po południu. To bardzo mądry lekarz.

– Co próbujesz mi powiedzieć? – spytał.

– Proszę cię, abyś zwolnił mnie z obietnicy, że wyjdę za ciebie za mąż – powiedziała i zmusiła się, by spojrzeć mu prosto w oczy. – Mal, ja cię nie kocham.

– Oboje to wiemy, Ann. Tu musi chodzić o coś więcej.

– Myliłam się, Mal. Nie mogę wyjść za ciebie za mąż tylko dlatego, że cię bardzo lubię.

– Często zawierano małżeństwa nawet i bez tego. Myślałem, że oboje zgodziliśmy się co do faktu, że miłość jest bardzo przecenianym towarem.

– Mal, myślałam, że potrafię, ale naprawdę nie mogę.

– A bóle głowy? Czy nasz zbliżający się ślub był ich powodem?

Ann skinęła tylko głową.

– Czy kochasz kogoś innego?

Łatwo byłoby powiedzieć „tak", by zakończyć tę dyskusję, ale nie mogła tego zrobić. Czy była zakochana? Sama nie wiedziała.

– Nie – odparła wreszcie.

Mal nie pytał już o nic więcej.

– Jeśli tego właśnie chcesz, Ann, niech się tak stanie – powiedział. – Możemy powiedzieć, że postanowiliśmy odłożyć ślub, a po kilku tygodniach stwierdzić, że w ogóle się nie odbędzie, jeśli to uczyni sytuację mniej kłopotliwą dla ciebie.

– Nigdy nie wierzyłam, że odwlekanie nieprzyjemnych spraw przynosi mniej cierpienia. Jutro rano ogłosimy, że ślub został ostatecznie odwołany – Ann położyła dłoń na rękawie Mala. – Przykro mi, Mal – bardzo go lubiła i nie chciała go zranić.

– Ann, nie bądź taka przygnębiona – odparł ujmując ją łagodnie pod brodę – lepiej teraz niż potem.

– Tak bardzo mi przykro.

– Nie bardziej niż mnie – uśmiechnął się. – Mogło nam się udać, Ann. Wiesz o tym równie dobrze jak ja.

Rozdział 15

Kiedy Ann skończyła adresować ostatnią paczkę, spojrzała na Eileen Hector. Choć raz Eileen miała niewiele do powiedzenia. Ostatnie trzy dni były bardzo ciężkie dla wszystkich. Trzeba było odwołać wszystkie przygotowania, zawiadomić gości i odesłać całe stosy prezentów. Mal i pani Hector twierdzili, że nie musi im pomagać, ale Ann nalegała.

– No, koniec – powiedziała Ann odkładając paczkę. – Co jeszcze trzeba zrobić?

– Nic. Te prezenty były ostatnie.

– Eileen, chciałabym móc powiedzieć ci dokładnie to, co czuję.

Pani Hector spojrzała jej w oczy i uśmiechnęła się.

– Nie przejmuj się tak, kochanie. Twoje wyjaśnienia sprzed trzech dni wystarczą w zupełności – uścisnęła Ann z pełnym zrozumieniem.

Ann nie mogła wyjechać z Point Hope nie pożegnawszy się z Mary Kerman. Mary wpuściła ją do domu bez słowa i położyła obie torby Ann przy drzwiach.

– Kawy? – spytała, gdy Ann usiadła.

– Bardzo proszę. Mój autobus odjeżdża dopiero za godzinę.

Mary nalała dwie filiżanki i nie patrząc na Ann powiedziała:

– Cieszę się, że wreszcie się opamiętałaś. Zaczęłam powoli wątpić w moje zdolności oceniania ludzi.

Ann uśmiechnęła się do niej.

– Będę tęsknić za Point Hope. A zwłaszcza za gadatliwą staruszką, która nie zna wcale znaczenia słowa „takt".

– Takt? Na pewno wymyślili to tchórze.

Ann roześmiała się.

– Nie żałujesz? – spytała Mary.

– I tak, i nie. Nadal bardzo lubię Mala. Ale on zasługuje na znacznie więcej.

– A co się stanie z tobą, Ann Dawson?

– Kto wie? Może znajdę inne Point Hope i otworzę sklep spożywczy podobnie jak ciotka Emma.

– Nie gadaj głupstw – powiedziała ostro Mary. – Powiedz mi poważnie, jakie masz plany.

– Wracam do Bostonu do mojego dawnego życia. Przed chorobą pracowałam w firmie eksportowej jako sekretarka. Jestem pewna, że znajdę podobną pracę.

– Czyż nie wygląda to zbyt bezbarwnie po życiu w Point Hope?

– A co innego mi zostało? Nie spodobał ci się mój pomysł otwarcia sklepu – powiedziała na wpół żartobliwym tonem Ann.

– Czyż jedna Emma Dawson w rodzinie nie wystarczy?

– Jaka ona była naprawdę? – spytała Ann.

– Była bardzo samotną kobietą, Ann. W pewnym sensie przypomina mi ciebie. Wyobrażam sobie, że w młodości miała twoją energię i poczucie humoru, ale czas nie obszedł się z nią łaskawie. Im bardziej była samotna, tym bardziej gorzkniała. Całą energię trawiła na narzekanie, a jej humor zamienił się w wybuchy wściekłości. Niektórym ludziom nie jest przeznaczone życie bez miłości. Nie pozwól, by tobie się to przytrafiło.

– Czy ciocia naprawdę odrzuciła pierwszego oficera kapitana Friar?

– Petera Greerly? Ann, on był osobą, o której mówiła tuż przed śmiercią. Nie wypłynąłby na „Błędnym rycerzu", gdyby Emma w ostatniej chwili nie zmieniła zdania co do ich ślubu. Wypłynął rankiem w dniu, w którym miał się odbyć ich ślub.

– Dlaczego, Mary? Dlaczego za niego nie wyszła? Czy go nie kochała?

– A czy pamiętałaby po czterdziestu latach nazwisko człowieka, którego nie kochała, i wzywałaby go na łożu śmierci?

Ann zamyśliła się. Podniosła głowę na dźwięk głosów. Mary pozdrawiała kogoś przez okno. – Chodź, Vin – usłyszała jej głos.

– Przepraszam za spóźnienie, ale musiałem zostać chwilę. dłużej – Vin wszedł do pokoju i zatrzymał się tuż przed Ann. – Witaj, Ann.

– Dzień dobry – odparła czując, jak serce podchodzi jej do gardła.

Vin odwrócił się i spojrzał na stojące przy drzwiach torby.

– To twoje? – spytał.

– Tak.

Zanim zdążyła zaprotestować, wziął je do ręki i ruszył do drzwi.

– Wsadzę je do samochodu – rzucił przez ramię. Ann spojrzała pytająco na Mary.

– Wiedziałam, że Vin jedzie dziś do Bostonu. Nie widziałam powodu, dlaczego nie miałby cię zabrać – rzekła Mary zbyt niewinnie jak na gust Ann.

– Prosiłaś go?

A jeśli tak, to co? Nie będziesz musiała jechać sama.

– Nie powinnaś była tego robić.

– Dlaczego?

Ann nie potrafiła jej wytłumaczyć, co czuła. Wszystko byłoby p wiele prostsze, gdyby już nigdy nie spotkała Vina.

– Gotowa? – spytał Vin stając w drzwiach.

– Tak, ale jeśli sprawia ci to kłopot, mogę jechać autobusem.

– Żaden kłopot. Mam coś do załatwienia w Bostonie.

Kiedy siadała obok Vina, zastanawiała się, co też on myśli o jej zerwaniu z Malem. Ze wszystkich znanych jej osób w Point Hope, jedynie Vin nie wyraził swojej opinii w tej sprawie.

– No i cóż, Ann Dawson – powiedział Vin naśladując intonację Mary Kerman. – Co będziesz porabiać w mieście fasoli i dorszy?

– Znajdę mieszkanie i pracę, niekoniecznie w tej kolejności.

– Po co jechać tak daleko?

– Tam jest mój dom.

– Dom jest tam, gdzie serce – powiedział Vin i zjechał na pobocze.

– Dlaczego stanęliśmy?

– Pomyślałem, że będziesz chciała zobaczyć, co się dzieje na twojej posiadłości.

– Domy rosną bardzo szybko, prawda? – odparła Ann odwracając się.

– To dopiero pierwsze z „Domów Warrena" – powiedział Vin.

Ann odwróciła się, by na niego spojrzeć i ze zdumieniem dostrzegła, że jego twarz znajduje się tylko o kilka centymetrów od niej. Pochylił się, by także wyjrzeć przez okno po jej stronie.

– To wszystko twoje dzieło? – spytała nieco drżącym głosem.

– Każdy z nich.

– Nie miałam pojęcia, że współpracujesz z B. F. W. Development Company.

– Ja jestem B. F. W. , a przynajmniej jedną trzecią spółki.

– A te pieniądze na teren? Musiałeś przecież część wyłożyć sam. Przecież twierdziłeś, że upłyną całe lata, zanim będziesz mógł sobie pozwolić na wybudowanie domu.

– Jeśli musiałbym zarobić je jako architekt. Ale rodzice zostawili mi trochę pieniędzy, a Dan korzystnie je dla mnie zainwestował. To on przekonał mnie, żebym zwerbował kilku przyjaciół. Baker i Franklin znają się na budowie, ja mam pieniądze i dość sprawnie posługuję się ołówkiem. Dan jest przekonany, że nie będziemy mieli problemów ze sprzedażą domów. Sam się tym zajmie.

– Życzę sukcesów w tym pierwszym przedsięwzięciu – powiedziała Ann próbując zignorować obejmujące ją ramię.

– Nie jest wcale pierwsze. Sukces spółki nic nie będzie znaczył, jeśli pierwsze „przedsięwzięcie" zakończy się porażką.

Ann nie cofnęła się, gdy objął ją drugim ramieniem. Ann, nie jestem bez grosza i mam przed sobą obiecującą przyszłość. Co cię powstrzymuje przed rozważeniem mojej kandydatury na twojego męża?

Nie czekał wcale na odpowiedź, lecz pocałował ją. Po chwili Ann odsunęła się lekko.

– Vin – powiedziała kładąc palce na jego wargach – posłuchaj mnie, proszę. Nigdy nie chodziło mi o pieniądze.

– Wiem – powiedział, całując ją w szyję.

– Proszę cię, Vin. Nic się nie zmieniło.

– Dla mnie nie. Kocham cię równie mocno jak przedtem.

– Nic nie rozumiesz.

– Ann, Ann, czy mam być tylko plikiem pożółkłych wycinków z gazet schowanym w jakimś starym pudełku?

– Nie, Vin, nie! – wykrzyknęła mając przed oczami zawartość metalowego pudełka ciotki Emmy. Nie chciała, by ktoś po jej śmierci oglądał pamiątki minionych dni, będące dowodem żalu za tym, co mogło się wydarzyć.

– Nie bój się ryzykować, Ann. Postaw na mnie – powiedział łagodnie Vin. – Nie mogę ci obiecać bogactwa ani łatwego życia, ale zawsze będziesz miała przy sobie moją wielką, niezmienną miłość.

Czegóż więcej można chcieć od mężczyzny, którego się kocha?, pomyślała Ann. Objęła go mocno za szyję i pocałowała namiętnie.

– Mary powiedziała mi, że w rodzinie wystarczy jedna Emma Dawson – powiedziała chwilę później.

– Czy groziła ci losem Emmy? – spytał śmiejąc się.

– Nie, ale mówiła mi o jej ukochanym, jedynym mężczyźnie swojego życia, którego odrzuciła i o którym wspominała przed śmiercią.

– Mary jest prawdziwie niesamowitą osobą – Vin przytulił Ann jeszcze mocniej. – Ciekawe, czy dowiedziała się o tym na seansie spirytystycznym.

– O co ci chodzi?

– Czyż nikt ci nie powiedział, że twoja ciotka zmarła we śnie?

Ann odrzuciła głowę w tył i roześmiała się.

– Ależ numer z tej Mary! – powiedziała Ann i z westchnieniem szczęścia przytuliła się do Vina.