Elena

Malinowska

TANIEC

NAD PRZEPAŚCIĄ

Przełożyła

Izabela Wiśniewska-Repeczko

fabryka słów

Lublin 2008

Spis treści

Daleko, daleko, na peryferiach potężnego imperium, pośród bezkresnej dali łagodnego oceanu, przyczaił się maleńki archipelag nazywany Lazur. Przez wieki przyjaznym wyspiarzom życie pełne radości i trosk płynęło spokojnie i leniwie. Lecz pewnego razu wydarzyło się coś niezwykłego. W nocy na niebie rozbłysła purpurowa gwiazda, rozbłysła i jej czerwone iskry skryły się na zawsze w oczach dziecka. Od tej pory dziewczynka, która przychodząc na świat uśmierciła matkę, będzie musiała żyć z piętnem przekleństwa w miejscu, gdzie każdy krok śledzą bezlitośni Bogowie, gdzie życie i śmierć splatają się w mocny węzeł przeznaczenia, gdzie każdy niepewny ruch może się okazać zwiastunem upadku i nieuchronnego końca. I gdzie partnerem w tańcu nad przepaścią jest sam Los.

Prolog

Dwóch mężczyzn toczyło walkę. Bez chwili wytchnienia, zawzięcie, jeden na jednego. Pojedynek zaczął się o zachodzie słońca, teraz zaś pierwsze gwiazdy nieśmiało wyzierały zza pociemniałych chmur.

Niełatwo walczyć, gdy jeden fałszywy krok oznacza śmierć, męczeńską, ale zarazem cudowną, przez krótką chwilę, bowiem można zaznać radości lotu.

Wystarczy tylko stracić kontrolę, a wówczas jeden z walczących zepchnie drugiego w przepaść.

Przerażające, aż chciałoby się uniknąć tego, co nieuniknione. Ale ta walka musi zakończyć się śmiercią. Nieważne czyją. Nie wrogowie spotkali się w krwawym starciu, lecz przyjaciele. I dlatego jest to aż tak straszne. Ponieważ każdy z nich jest przekonany, że właśnie on ma rację. Wydaje się, że walka będzie trwać w nieskończoność. Siły są wyrównane.

Nagle coś się zmieniło. Jednego z walczących dosięgnął cios. Miecz, głucho dźwięcząc, spadł na kamienie, a mężczyzna zachwiał się na krawędzi przepaści.

- Odstąp - zaszeleścił głos byłego przyjaciela. - A daruję ci życie.

Mężczyzna uśmiechnął się dumnie, z pogardą spojrzał na wroga.

- Nigdy. Wolę śmierć.

- Żal mi, lecz sam wybrałeś swój Los.

Przyjaciel zamachnął się, by zadać ostateczny cios. Pokonany wykrzywił usta w gorzkim grymasie i wyszeptał kilka słów, na których dźwięk drgnęły palce zaciśnięte na rękojeści broni.

- Wrócę tu - rzekł pokonany mężczyzna i rzucił się z urwiska, nie pozwalając, by przeciwnik odebrał mu życie.

Po raz pierwszy w historii świata Bogowie spojrzeli z zainteresowaniem w dół.

Podobno, gdy umiera człowiek, na niebie rodzi się gwiazda. Nie wiadomo, prawda to czy czcze wymysły, jednak czarownicy przysięgają, że tamtej nocy na nieboskłonie nie pojawiła się ani jedna. Drgnął tylko nieznacznie obraz galaktyk, zmieniając się i zwiastując rychły koniec epoki.

Zresztą, czy można wierzyć w przepowiednie astrologów? Nazbyt często przecież się mylą.

Część pierwsza

Lazur

Starą czarodziejkę ogarnął tak wielki niepokój, że nie mogła sobie znaleźć miejsca. Zbliżała się pora dnia, której nie znosiła najbardziej. Od pewnego czasu kobieta bała się nadejścia nocy - matki mroku. Co rano budziła się z uczuciem wdzięczności, że znowu udało się jej uniknąć zagrożenia, chociaż nie wiedziała, komu lub czemu zawdzięcza ocalenie. Tym razem jednak czarodziejka wpadła w popłoch już za dnia. Słońce stało w zenicie, na błękitnym niebie nie było ani jednej chmurki. Maleńki archipelag, zagubiony w bezkresnej dali łagodnego oceanu, niemal zjeżył się, jakby również wyczuwał zawisłe nad światem niebezpieczeństwo.

Upał. Najmniejszego wiatru przynoszącego ulgę. W nieruchomym powietrzu, przesyconym ciężkim, otępiającym zapachem sen-trawy, tonęły wszelkie dźwięki. Południowe słońce wydawało się dziś szczególnie okrutne dla mieszkańców maleńkiej osady skrytej między dwoma wzgórzami i przytulonej do wybrzeża. Ludzie przypominali senne zjawy, nie poruszali się, lecz płynęli. Cień leśnej gęstwiny nie dawał ukojenia. Nawet półmrok iglastego gaju tylko bardziej drażnił oczy zmęczone blaskiem fal i bezkresnym błękitem nieba. Żyjące w tutejszych dzikich lasach gromady wiewiórek i burunduków, które ani trochę nie bały się ludzi, teraz przepadły w dziewiczych ostojach. Umilkły trele i ćwierkania, jedynie od czasu do czasu jakaś zbłąkana ptaszyna zawodziła żałobnie i przenikliwie, jakby próbując przerwać senny koszmar, lecz potem znów powracała dzwoniąca w uszach, przepełniona beznadziejnością cisza.

Czarodziejka z niedowierzaniem potrząsnęła głową. Żyła już ponad wiek i odkąd sięgała pamięcią, po raz pierwszy przytrafił się jej taki dzień. W starych kronikach, które we wczesnej młodości jeszcze jako uczennica miała okazję przeczytać, pojawiały się nieśmiałe, ostrożne aluzje do czasu, kiedy cały świat zamiera w oczekiwaniu, czy to na śmierć czy też na triumf. Ale cóż mogło wydarzyć się tutaj - w miejscu, gdzie diabeł mówi dobranoc, z dala od jakichkolwiek szlaków handlowych, na malutkim strzępku suchego lądu pośród dziesiątków podobnych skrawków. Czasami tylko w spokojną bezksiężycową noc cicho rozbrzmiewał płacz niemowlęcia, niosąc się to tu, to tam po dwunastu wyspach archipelagu i zmuszał wystraszone matki, by czuwały nad kołyskami swoich dzieci. Tutejsze wysepki nie miały nawet osobnych nazw, wszystkie skrawki suchego lądu określano nazbyt może romantycznie - Lazurem...

„Dzieci słońca i oceanu” - tak szumnie mówili o sobie wyspiarze. Jak mało którzy mieszkańcy imperium, ludzie z Lazuru byli do siebie zadziwiająco podobni. Mieli jasne włosy, jakby szczodrze zabarwiło je słońce i złoto piaszczystych płycizn; błękitne oczy, których blask mógłby śmiało konkurować z bezkresem nieba i fal. Co prawda, barwa ta przeplatała się z zielenią lasów, przebłyskującą w oczach niektórych mieszkańców archipelagu, błogosławionej oazy spokoju i szczęśliwości omijanej szerokim łukiem przez sztormy i zawieje. Świat mógłby legnąć w gruzach w jednej chwili, lecz wątpliwe, czy takie wydarzenie byłoby w stanie wstrząsnąć wyspami, gdzie życie kołysało się od stuleci w niewzruszonym rytmie morza.

Tylko raz do roku zdarzało się, że mieszkańcy archipelagu gromadzili się na wspólne święto, poza tymi mniej ważnymi uroczystościami obchodzonymi w rodzinnym gronie. W porze zrównania się dnia z nocą, gdy słońce świeciło nieco łagodniej aniżeli w pozostałych miesiącach, a serca ludzi niepokoił krzyk ptaków, przelatujących niezliczonymi kluczami po błękitnym niebie, odbywał się rytuał nadawania imion. Lazurowa młodzież, która ukończyła dwunasty rok życia, zbierała się u wód strumienia przecinającego szerokim, burzliwym nurtem największą z wysp. O północy, gdy gwiazdy migotały zagadkowo, a przejrzysty blask księżyca odbijał się, tańcząc w lustrze wody, dzieci kolejno przepływały rzeczkę. Nie warto chyba wspominać, że każde tutejsze dziecko umiało pływać, zanim nauczyło się chodzić czy mówić, dlatego też nawet najbardziej zatroskani rodzice nie czuli niepokoju. Na drugim brzegu czekała już na młodzież czarodziejka, która nowo nazwanego smagała lekko po ramionach brzozową gałązką i cichutko szeptała mu do ucha kilka słów. Po tej ceremonii dzieci mogły się uważać za pełnoprawnych dorosłych. Rytuał nie zmienił się od wieków.

Jedynym, co łączyło archipelag z cywilizacją, była cuma, która niczym cienka nić raz na pół roku wiązała statek handlowy do przystani na wyspie, gdzie mieszkała czarodziejka. Wyspiarze wysyłali na daleki tajemniczy ląd owoce oraz ryby, w jakie obfitowały tutejsze wody, a w zamian otrzymywali stal do wyrobu narzędzi i naczyń, a także inne bardziej lub mniej potrzebne rzeczy. Jednak najważniejszym, a zarazem najbardziej pożądanym i wyczekiwanym towarem były plotki. Mieszkańcy Lazura z uwielbieniem równym temu, jakim ryba darzy wodę, chłonęli wyrywkowe, sprzeczne historie o życiu na oddalonych, spowitych mgiełką tajemnicy ziemiach, w których istnienie powątpiewała starszyzna. Młodzież jednak z zapartym tchem słuchała o słynnych bitwach i wielkich czynach, a także o niebezpieczeństwach zagrażających granicom imperium. Dzieci zbroiły się w miecze z drewna, najgroźniejszą chyba broń na wyspach, a ich przenikliwe krzyki burzyły spokój okolicznych lasów. Dorośli natomiast z dezaprobatą kiwali głowami, jednak nie wtrącali się do zabaw, skoro cieszyły one serca niedorostków.

Statek nie mógł opuścić Lazura, dopóki gromada chłopców nie przeszukała najciemniejszych nawet zakamarków zmurszałego kadłuba. Wielu młodych, których zauroczyły opowieści o przygodach na dalekim lądzie, niepokoiło marynarzy odpływających w powrotny rejs. Za każdym razem nim odwiązano cumy, trzeba było wysadzić kilku pasażerów na gapę. Rodzice uśmiechali się tylko z pobłażaniem i wstydliwie odwracali oczy. Jak mogli wyjaśnić chłopcom marzącym we śnie i na jawie o wielkich czynach i wspaniałych podbojach, że nie wszyscy rodzą się bohaterami, i że przeznaczeniem wyspiarzy jest życie w cieniu wielkiego imperium. Co tu kryć, przecież i dorośli byli niegdyś pełnymi entuzjazmu i bujnej fantazji dziećmi, i tak jak ich dzieci próbowali uciec z wyspy, gdzie jedyną atrakcją była stara wiedźma i rozłupane ongiś przez piorun drzewo.

Nie, wyspy nie były więzieniem, skąd nie można uciec. Niektórzy śmiałkowie, nawet gdy zmężnieli i dojrzeli, wciąż nie tracili zapału. Porzucali rodzinne strony i wyruszali na spotkanie czyhających niebezpieczeństw. Zazwyczaj nie przepadali na długo. Po roku lub dwóch wędrowcy wracali do domów, z opuszczonymi głowami i pustką w kieszeniach, nie wytrzymawszy zawrotnego tempa życia w wielkich miastach wśród obcych ludzi. Rodzina witała powracających bliskich z otwartymi ramionami, bez słowa wyrzutu czy przekleństwa. Dorośli celowo przyprowadzali pociechy, by mogły nasłuchać się od podróżników, jak niegodziwe i niesprawiedliwe może być życie na lądzie. Niektórych to powstrzymywało, lecz ci mniej pokorni, którzy za nic mieli dobre rady, nadal wyrywali się spod czułych skrzydeł rodziny i podzielali niesławny los swoich poprzedników. Zdarzali się i tacy, którym udawało się pozostać w wielkim świecie - ich imiona czczono na równi z bohaterami baśni i legend. Od dawna jednak takich szczęśliwców nie przybywało.

Rzadko odwiedzali wyspy przybysze z obcych stron. Choć całkiem niedawno, pięć lat temu, spokój mieszkańców Lazura został zachwiany z powodu młodej pary, która przybyła z południa. Archipelag trwożnie huczał przez cały miesiąc, plotkując o obcych na prawo i lewo. Wkrótce jednak temat się wyczerpał, a życie znów wróciło do normy, zwłaszcza kiedy okazało się, że tych dwoje nie różni się niczym od ludzi, którzy od niepamiętnych czasów mieszkali na wyspach. Kobieta była niczego sobie, młoda, miła i rozmowna. Jak tutejsze kobiety - wysoka, szczupła, o wielkich promiennych oczach, długich jasnych włosach i skórze ozłoconej słońcem. Jej mąż wyglądał podobnie, lecz charakter miał zupełnie inny. Małomówność mężczyzny drażniła kumoszki z sąsiedztwa, jednak wybaczano mu to ze względu na Elzę - bo tak właśnie miała na imię żona obcego. Elza bez trudu podbiła serca sąsiadów otwartością i gotowością niesienia bezinteresownej pomocy o każdej porze, a także tym, że uwielbiała dzieci. Od malców nie stronił nawet jej mąż. Spędzał z nimi krótkie letnie noce na progu swojego domu, opowiadając czarodziejskie bajki.

Mieszkańcy archipelagu często wypytywali Elzę o historię jej rodziny, próbowali dowiedzieć się czegoś o przeszłości przybyszy, lecz gdy tylko rozmowa schodziła na ten temat, natychmiast za plecami żony wyrastała ponura postać Eldryża i zmieszani sąsiedzi odchodzili w popłochu. W końcu wszyscy doszli do wniosku, że Elza i Eldryż musieli zapewne uciec od surowych rodziców, którzy sprzeciwiali się ich małżeństwu. Po prostu nic innego nie przychodziło do głowy nieobeznanym z intrygami wyspiarzom. „To oczywiste, że Eldryż ma coś na sumieniu - rozmyślali. - Ale skoro taka miła dziewczyna, jak Elza, wybrała go sobie na męża, to widocznie miała ku temu ważne powody, o których możemy nie wiedzieć”. Uspokojeni takim wyjaśnieniem, miejscowi przestali w końcu pytać i przyjęli młodą parę jak swoich.

Mieszkańcy Lazura przywykli do dzielenia się smutkami i radościami, dlatego też z entuzjazmem przyjęli wiadomość, że po latach bezowocnych starań Elza wreszcie spodziewa się dziecka. Ciąża przebiegała nadzwyczaj spokojnie. Przez cały ten czas kobieta sprawiała wrażenie, że nie chodzi, ale wręcz unosi się jak na skrzydłach, spoglądając w twarze napotkanych ludzi szczęśliwymi, pełnymi miłości oczami, w których błyskała duma z błogosławionego stanu. Nawet jej mąż złagodniał trochę i uśmiechał się, częściej spoglądając na żonę. Otoczył ją taką troską i szacunkiem, że wyspiarzom robiło się wstyd na wspomnienie, jak bezceremonialnie osądzili go na początku.

A czarodziejka przypomniała sobie z niezwykłą dokładnością tamten pogodny wieczór, gdy po raz pierwszy ogarnęło ją złe przeczucie.

Ocean leniwie muskał piaszczystą płyciznę, fale lizały bose stopy kobiety. Elza siedziała na brzegu zupełnie sama i, otulając się wielkim szalem, w zamyśleniu patrzyła w dal. Czarodziejkę uderzyło wtedy nie tyle nieodpowiednie na ciepłą pogodę odzienie Elzy, ile spojrzenie kobiety. Słońce chyliło się ku zachodowi, obmywając zmęczone promienie w pociemniałych wodach. Różowy blask odbijał się na policzkach Elzy niezdrowym rumieńcem, nierówne plamy cienia kładły się na palcach troskliwie oplatających wyraźnie zaokrąglony brzuch. Ciężarna kobieta zagadnęła czarodziejkę, jakby szóstym zmysłem wyczuwając jej obecność.

- Jak sądzisz - zabrzmiał jej melodyjny głos. - Czy moje dziecko będzie szczęśliwe?

- Głupie pytanie - odpowiedziała stara kobieta, ostrożnie przysiadając obok i badawczo wpatrując się w delikatny profil przyszłej matki. - Mając takich rodziców i mieszkając w takim miejscu, jak Lazur, trudno, żeby nie było szczęśliwe.

- Nie wiem. - Elza nagle zacisnęła pięści z ponurą siłą. - Śnią mi się koszmary, czarodziejko. Co noc ktoś próbuje wniknąć w moje ciało i zawładnąć moim dzieckiem, ukraść jego duszę. Boję się, bardzo się boję. Przecież to moje dziecko i nikomu, słyszysz?, nikomu!, nie pozwolę go skrzywdzić.

- Nie denerwuj się. - Wiedźma ostrożnie położyła na ramieniu młodszej kobiety wykrzywioną ze starości dłoń przypominającą kurzą łapę. - Gdyby miało zdarzyć się coś niedobrego, na pewno bym to wyczuła.

- A jeśli to jest coś, co wykracza poza twoją wiedzę o czarach, co przechodzi wszelkie twoje wyobrażenia? - Elza odwróciła się gwałtownie. - Siła, zdolna zniszczyć cały świat kiwnięciem palca?

- Na cóż byłoby jej wtedy twoje dziecko? - ironicznie uśmiechnęła się czarodziejka i pobłażliwie poklepała przyszłą matkę po plecach. - A co o tych snach sądzi Eldryż?

- On się ze mnie śmieje - przygasła nagle ciężarna. - Mówi, że naczytałam się rodzinnych legend.

- Rodzinnych legend? - ze zdziwieniem zapytała starsza kobieta, zastanawiając się, czy się przesłyszała.

- Nieważne - odpowiedziała Elza, zbywając pytanie wzruszeniem ramion. - Może rzeczywiście jestem trochę przewrażliwiona. Ale wiesz, musisz mi coś obiecać.

- Co tylko zechcesz.

- Obiecaj mi - wyszeptała ze zdenerwowaniem, chwytając czarodziejkę za suknię. - Obiecaj, że jeśli zdarzy się coś strasznego, zaopiekujesz się moim dzieckiem.

- Wszyscy będziemy się nim opiekować - łagodnie uśmiechnęła się starsza kobieta. - I ty razem z nami.

- Słuchaj mnie - przerwała jej Elza, odwracając twarz, by ukryć łzy, które na chwilę zabłysły jej w oczach. - Kiedy na wyspie, oby mnie tylko Los nie usłyszał, nie pozostanie nikt z jego bliskich, schwytasz białą mewę, jakich mnóstwo jest na sąsiedniej wyspie. Na pierś mewy upuścisz trochę krwi dziecka, tylko nie za dużo, a potem przytwierdzisz do nóżki ptaka karteczkę ze słowami: „Przybywaj, stało się nieszczęście”. Potem pozwól mewie odlecieć, ptak znajdzie drogę.

- Zrobię tak, jak powiedziałaś - zapewniła czarodziejka i z niedowierzaniem potrząsnęła głową. - Chociaż, prawdę mówiąc, uważam, że denerwujesz się niepotrzebnie. Ty i Eldryż będziecie żyć długo i szczęśliwie i wychowacie jeszcze niejedno dziecko.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo bym chciała, żebyś miała rację. - Młoda matka ciężko westchnęła. - Tak bardzo bym chciała.

W tej właśnie chwili czarodziejkę po raz pierwszy ogarnęło przeczucie nieuchronnie nadciągającego nieszczęścia. I od tamtej pory powracało co noc. W miarę upływu czasu wzmagało się i stawało się coraz bardziej namacalne. Elza także się zmieniła. W twarzy kobiety można było dostrzec narastający strach, niczym mroczny cień skryty w źrenicach jej oczu. Kobieta zmizerniała, przycichł głos, który wcześniej ożywiał radością gościnny dom. Teraz Elza albo milczała, albo odzywała się tylko szeptem. Sąsiedzi z niedowierzaniem kręcili głowami, nie mogąc zrozumieć, co wywołało tę zmianę. Tonęła w domysłach również i czarodziejka, poszukując odpowiedzi u mocy, którymi władała. Na próżno jednak. Zdawało się, że magia nagle opuściła Lazur, że na archipelagu nie ma już miejsca na czary. Już tylko to było straszne. A co się stanie, gdy nadciągnie burza? I z jaką siłą uderzy nawałnica po tak długim okresie spokoju?

Wieczór czarodziejka jak zwykle spędzała samotnie. Dzień minął niepostrzeżenie na rozmyślaniach i noc okryła Lazur płaszczem wyszywanym iskierkami gwiazd. Księżyc niczym figlarne oko swawolnej dzieweczki zaczepnie mrugał na nieboskłonie, ale czarodziejka wciąż pogrążona była w zadumie. Nie tylko ona nie mogła spać tej nocy. Cała ludność osady dręczona dziwnym przeczuciem rozsiadła się w ciemnościach na progach domów i wyczekująco spoglądała w niebo. Czarodziejka dałaby sobie rękę uciąć, że na pozostałych wyspach było dokładnie tak samo. I tylko wiatr swawolnie hulał po Lazurze, targając ludziom włosy i tańcząc wśród fal. Wydawało się, że świat zastygł w oczekiwaniu.

I to, na co czekał, nadeszło.

Nad głowami tłumu błysnął czerwony płomień nowej gwiazdy. Gwiazda ta pojawiła się nad horyzontem nie wiadomo skąd i powoli, ale pewnie, zajęła miejsce w zenicie, przyćmiewając blaskiem inne klejnoty letniej nocy. Nawet księżyc pobladł przy nieproszonym gościu. W osadzie rozległo się zdumione westchnienie. Westchnęła również czarodziejka, lecz nie ze zdziwieniem, a z ulgą. Z radością odnalazła na niebie inną gwiazdę, nie tak jasną, ale nadal widoczną, mimo rubinowej poświaty rozlewającej się po nocnym sklepieniu. Jej blask, nieco tylko stłumiony, nadal oświetlał twarze, chwilami nawet rozpraszając krwawą łunę. Wpatrzeni w niebo ludzie krzyknęli z zachwytu, kiedy dwie gwiazdy ruszyły ku sobie, zataczając kręgi w cudownym tańcu odwiecznej jedności. Starej czarodziejce serce zamarło, kiedy ogień rubinowej gwiazdy próbował zgasić niepokorne światełko. Kobietę tak bardzo pochłonęło widowisko, że nie od razu dostrzegła dziecko, które przybiegło do jej domu, mało nie pogubiwszy nóg.

- Czarodziejko! - z daleka krzyczał dziesięcioletni chłopiec, z trudem łapiąc oddech i przerywając nabożną ciszę, w jakiej oglądano niebiańskie widowisko. - Pani Elza...

- Co z nią? - zabrzmiało kilka zatrwożonych głosów. - Rodzi?

- Chyba umiera - szepnęło dziecko, spuściwszy głowę.

- To niemożliwe - stwierdziła osłupiała czarodziejka, ale zaraz co sił w starych nogach pobiegła za chłopcem.

Śpiesząc do Elzy, czuła, jak siedmiomilowymi krokami zbliża się nieszczęście, jak osadę ogarnia trwoga. Drogę oświetlała jej gwiazda, której krwawy blask niemal pochłonął dumną przeciwniczkę na nieboskłonie. Czarodziejka biegła jak na złamanie karku, niepokojąc się, czy zdąży z pomocą, czy wystarczy jej czasu.

Nie zdążyła. Zabrakło kilku chwil. Kiedy wbiegła do domu, ciało Elzy jeszcze żyło, ale dusza już ją opuściła. Przez otwarte na oścież drzwi, w ślad za wiedźmą triumfalnie wdarł się płomienny blask, który już niemal zupełnie zaćmił drugą z tańczących na niebie gwiazd. Eldryż stał nieruchomo przy łożu żony, jak wyciosany z kamienia, ale na widok oszalałego nieba chwycił się za serce. Przez chwilę poruszał ustami, nim zdołał wyszeptać: „Kolor przekleństwa”, po czym upadł bez czucia na podłogę. W tej samej chwili rubinowa gwiazda ostatecznie pokonała skromną przeciwniczkę. Niebiosa rozstąpiły się, zalewając twarze ludzi niekończącą się rzeką krwawego ognia. Płomień odbił się w martwych, obojętnych oczach Elzy, po czym przemknął ku ciemnemu, uważnemu i spokojnemu spojrzeniu dziecka, które leżało obok, nie dając znaku życia. Gwiazda błysnęła jaskrawo, zalśniła wszystkimi odcieniami przeklętej purpury, po czym wzbiła się wysoko, oblewając Lazur kaskadą ciemnoczerwonych płomieni i rozświetlając ocean w promieniu wielu mil. Iskra gwiezdnego światła zamigotała w źrenicach noworodka. Ciszę nocy przerwał żałosny płacz maleństwa. Później wszystko ucichło.

Po tym, co się wydarzyło, na wyspach długo jeszcze nie zapanował spokój. Mili i serdeczni do niedawna sąsiedzi teraz odwrócili się od rodziny dotkniętej tak ogromną stratą. Eldryżowi w jednej chwili wypomniano wszystkie, nawet najmniejsze przewinienia. Za niegodziwe uznano, że przybysze z obcych stron tak łatwo wtopili się w społeczność wyspy, zaprzyjaźnili się niemal ze wszystkimi mieszkańcami Lazura. Niektórzy nie cofnęli się nawet przed tym, by obwiniać Eldryża o śmierć żony - z idiotycznych przesłanek wyprowadzając wniosek, że mężczyzna zawarł pakt z Młodszymi Bogami, a żonę złożył im w ofierze. Dziecko zaś, które przychodząc na świat przyniosło zgubę matce, w myśl tej pokrętnej logiki stało się potworem, istotą mroku, nic dziwnego zatem, że niebiosa tak sprzeciwiały się jego narodzinom. Dziwnym zbiegiem okoliczności Elzy nie dosięgło ani jedno z tych strasznych oskarżeń. Mieszkańcy wyspy okazywali kobiecie więcej szacunku po śmierci niż za życia, jakby czuli się winni tego, co się stało. Tak czy owak, pamiętali o zmarłej, okazywali niegasnący żal po jej stracie, a całą wrogość skierowali na wdowca i jego wyrodne dziecko. Eldryż tymczasem zdawał się nie zauważać nienawiści otaczającej go ze wszystkich stron. Jak zawsze z szacunkiem witał sąsiadów, udając, że nie słyszy przepełnionych jadem i żółcią słów. Wprawdzie mieszkańcy wyspy nie ośmielali się rzucać Eldryżowi oskarżenia prosto w twarz, jednak uszczypliwe uwagi szeptane za plecami raniły tysiąckroć dotkliwiej. Podłością i podstępem starano się pozbyć obcego. Oczywiście mieszkańcy Lazura nie dopuścili się samosądu, obawiając się najwidoczniej wyimaginowanej potęgi nowo objawionego mrocznego maga i niezadowolenia starej czarodziejki, która odważnie i nieugięcie pomagała nieszczęśliwemu wdowcowi i jego dziecku. Nie uchroniło to jednak dobytku Eldryża przed dziwnymi przypadkami. A to jego łódka zdryfowała podczas sztormu nawiedzającego, choć rzadko, wybrzeże, gdy jakiś spryciarz na przystani odwiązał cumę. A to ostrym narzędziem, zapewne nożem, porwano na strzępy jego sieć. Innym razem zasiewy, które miały wykarmić mężczyznę i jego córkę, zostały doszczętnie stratowane.

Na gniewne pytania czarodziejki wyspiarze tylko z niedowierzaniem wzruszali ramionami, a kiedy ich wina okazywała się oczywista, niechętnie mamrotali pod nosem: „To nie miejsce dla nich, nawet Lazur jest przeciwko nim”. Czarodziejka miotała się, próbując rozpalić choć iskrę współczucia w kamiennych, obojętnych sercach ludzi, ale wszystko na próżno. Jej rozpaczliwe i płomienne przemowy rozbijały się o mur nieczułości jak groch o ścianę. Stara kobieta nie umiała już spoglądać na wyspiarzy tak, jak niegdyś. Nie umiała już dostrzec w nich życzliwości i wrażliwości na cudze nieszczęście, które tak kiedyś ceniła. Widziała jedynie nierozgarniętych, przesądnych i szalenie niebezpiecznych, okrutnych w swojej głupocie ludzi i gdyby była na miejscu Eldryża, już dawno zabrałaby dziewczynkę i opuściła ten przeklęty przez los archipelag, a gdyby prawdą było, że mężczyzna zna choć garść tajników starodawnej magii, na pożegnanie zmieniłaby jeszcze Lazur w popiół i pył.

Na cóż więcej zasługują bowiem ludzie niezdolni do współczucia, o sercach zimnych jak lód?

Eldryż jednak zamknął się w ciasnym kokonie obojętności. Jego chęć życia umarła razem z Elzą. Nie próbował jednak skończyć ze sobą, bał się widocznie, że jeśli tak postąpi, spotka go jeszcze większa kara i nie ujrzy ukochanej nawet po śmierci. Pracował więc, jadł i pił, bardziej z przyzwyczajenia niż z potrzeby i rzeczywistego poczucia głodu i pragnienia. Wątpliwe, czy w ogóle czuł smak, gdy obojętnie połykał kawałki jedzenia. W oczach miał taką beznadziejną tęsknotę, rezygnację i bezgraniczny smutek, że ludzie, pomimo okazywanej mu wrogości, drżeli na widok tego cierpienia. Nie, mężczyzna nie płakał. Nikt ani razu podczas ceremonii pogrzebowej, czy też później, nie zauważył ani jednej łzy na policzku czy w kącikach oczu wdowca. Wydawało się, że jego dusza uleciała w ślad za Elzą, pozostawiając przez jakieś smutne nieporozumienie ciało, by dożyło kresu swych dni na ziemi. Czarodziejka z żalem skonstatowała, że nawet córce mężczyzna nie okazywał ani ojcowskiej czułości, ani odrobiny współczucia. Nie można powiedzieć, że jej nie kochał. Po prostu nie zauważał dziewczynki, traktując jej wychowanie jako codzienną, ciężką pracę, obowiązek, który należy wypełnić. Dziecko nie sprawiało szczególnych kłopotów, było spokojne, ciche z natury, jednak każde żywe stworzenie, zwłaszcza młode, potrzebuje troski i uwagi. Starej kobiecie serce pękało z żalu, kiedy słyszała puste i oziębłe, sporadyczne, i dlatego jeszcze bardziej porażające lodowatą obojętnością słowa ojca kierowane do dziecka: „Nie, nie wolno, jedz, uspokój się”. I nic więcej, nawet cienia uczucia. Jeśli córka psociła, ojciec wzruszał ramionami i zamykał ją w pokoju, a gdy kaprysiła, nie zwracał uwagi. Eldryż nawet nie nadał dziecku imienia, jak to było przyjęte w innych rodzinach. Dla niego dziewczynka na zawsze pozostała „Ej, ty”. Czarodziejka próbowała przemówić mu do rozsądku, wyjaśnić, że nieszczęsne dziecko nie jest winne temu, co się stało, że bez względu na to, jak bardzo cierpi Eldryż, córce jest jeszcze trudniej. Dorosły mężczyzna może się przecież bronić, jeśli nie słowem, to czynem, ale dziecko jest bezsilne i ta mała od dnia narodzin skazana została na samotność. I jeżeli najbliższy jej człowiek nie wierzy, że dziewczynka nie ponosi winy za śmierć matki, to cóż mówić o innych? Córkę Eldryża czeka niechęć rówieśników, i ciążące na duszy poczucie winy oraz niepewność, czy opinie, że jest wyrodnym dzieckiem mroku, nie są czasem prawdziwe. Lecz Eldryż tylko wzruszał ramionami, lekceważąc natrętne pouczenia czarodziejki. A kiedy stara niezbyt ostrożnie wracała do śmierci Elzy, odpowiadał oschle i okrutnie:

- To wina dzieciaka. Przez niego zmarła moja ukochana Elza. - I czasami, ale tylko w wyjątkowych przypadkach, dodawał zupełnie niezrozumiale: - Przekleństwo rodu, czerwone oczy.

Dziewczynka w rzeczy samej wyglądała niezwykle, szczególnie w porównaniu z wyspiarzami. Jakby mało było nieszczęść, które zwaliły się na rodzinę, widok córki Eldryża budził drżenie. Nie była podobna do rodziców. Czarne włosy z niebieskim połyskiem, wijące się i niepokorne, otaczały delikatny owal twarzy o trochę bezbronnej linii podbródka i ze wzruszającymi dołeczkami na dziecinnie pulchnych jeszcze policzkach. Może to nie zwracałoby tak bardzo uwagi, gdyby nie oczy. Takich oczu czarodziejka nie widziała nigdy w życiu, a przecież widziała w swym życiu niemało. Kiedy córka Eldryża była spokojna, spoglądała na świat ogromnymi, bezdennie czarnymi oczami. Ale w gniewie czy rozdrażnieniu w źrenicach rozbłyskiwał czerwony płomień, jakby przeklęta gwiazda - świadek narodzin dziewczynki - rozpalała się znowu na dnie oczu dziecka. Nawet czarodziejka, niewierząca pogłoskom o czarnej magii, omal nie oddała ducha w ręce Losu, kiedy zobaczyła córkę Eldryża w nocy nad brzegiem oceanu, gdzie dziewczynka zazwyczaj spędzała wolny czas z dala od plotek i złośliwych słów oraz od ojca, który i tak nie był jej bliski. Eldryż zresztą nigdy się nie niepokoił nieobecnością córki. Mogła pozostać nad oceanem, którego fale rozbijały się o piaszczyste płycizny wyspy, nawet przez całą noc.

I często tak robiła. Mieszkańcy Lazura nie rozmawiali z „diabelskim nasieniem”, bali się, że dziewczynka rzuci na nich urok. A pewnej nocy czarodziejka zrozumiała, dlaczego.

Powoli, z trudem powłócząc wykrzywionymi ze starości nogami, kobieta zbliżyła się do maleńkiej postaci siedzącej tuż na krawędzi ociosanego przez fale głazu. Morze lekko muskało nogi dziecka, odbijając w głębinach iskry gwiazd, a ciepły wiatr leniwie igrał w nieposłusznych lokach dziewczynki. Kobiecie serce aż ścisnęło się z żalu. Nagle oczyma duszy ujrzała obraz sprzed prawie jedenastu lat. W tamtej chwili na niebie świeciło słońce, ale od Elzy wiało taką samą pustką, jak teraz od jej córki. Czarodziejka śmiała się wtedy z trwóg kobiety przybyłej z obcych stron. Teraz widziała, czym to się skończyło. Dziecko Elzy naprawdę zostało sierotą, chociaż jego ojciec wciąż żył, a dusza matki już dawno odeszła do złudnego świata Bogów. Czarodziejka zapragnęła okazać małej życzliwość, przytulić, ogrzać i ochronić przed złem i nienawiścią świata. Już miała położyć rękę na ramieniu dziewczynki, gdy ta odwróciła się i przeszyła serce kobiety błędnym spojrzeniem czarnych oczu. Stara cofnęła się odruchowo.

- Nie warto mnie żałować - odezwała się dziewczynka po chwili, która wydawała się wiecznością, a potem opuściła powieki, uwalniając umysł czarodziejki spętany spojrzeniem dziecka.

- Ja cię nie żałuję - skłamała stara i ciężko opadła na kamień.

- Kłamie pani - stwierdziła mała i uśmiechnęła się smutno. - Ale ja pani nie osądzam. Tylko pani mnie nie nienawidzi. I choćby za to dziękuję.

- Skądże - czarodziejka próbowała niezbyt zręcznie obrócić w żart słowa, które usłyszała, dziwiąc się po raz kolejny nadzwyczaj dojrzałemu, niepasującemu do wieku, myśleniu dziecka. - A twój ojciec? Przecież on cię kocha, tylko... Eldryż nie jest zbyt wylewny, nie okazuje uczuć.

- Jestem dla niego tylko dzieckiem, z powodu którego umarła mu żona - żałośnie zaoponowała dziewczynka, a na jej rzęsach w świetle księżyca zabłysły łzy. - A ja nie przypominam jej nawet z wyglądu. Ale dlaczego, dlaczego jestem aż tak niepodobna do rodziców?

- Czasami dzieci bywają podobne do dziadków - łagodnie odpowiedziała stara. - Pomyśl. Masz dopiero dziesięć lat. Życie nie zawsze będzie dla ciebie tak okrutne. Za dwa lata otrzymasz imię i być może wszystko się zmieni.

- Prędzej niebo runie na ziemię - szorstko przerwała dziewczynka - niż tutejsi zmienią o mnie zdanie. Dla nich zawsze pozostanę tworem mroku, wyrodkiem niegodnym, by żyć.

- Nie należy wszystkich osądzać tak kategorycznie - odrzekła czarodziejka i o mało nie syknęła z przerażenia, kiedy dziecko niespodziewanie odwróciło się i nadzwyczaj mocno, zupełnie, jak nie dziecko, chwyciło ją za ręce. Umysł starej kobiety przepełnił strach i przeczucie, że nieuchronnie coś się wydarzy, kiedy z bliska zajrzała w mroczną głębię oczu dziewczynki. W źrenicach dziecka tańczyły czerwone plamki. Przypominały żarzące się w ciemności węgle. Poczuła się jak usidlony spojrzeniem węża ptak, niezdolny do ucieczki i zastygły w oczekiwaniu na śmierć. Wszystko skończyło się równie nagle, jak się zaczęło. Stara kobieta potrząsnęła głową, by odzyskać jasność myśli. I wtedy uświadomiła sobie, że dziewczynka odsunęła się i bacznie obserwuje reakcję, jaką wywołała.

- Pani też się mnie boi - stwierdziła i, chowając głowę w ramionach, ruszyła w stronę wioski. I tylko wiatr doniósł do starej kobiety słowa, które wymamrotała pod nosem córka Eldryża. - Wszyscy się mnie boją... A przecież to nie moja wina, że nie jestem do nich podobna.

Tyle żalu było w głosie dziecka, tyle rozpaczy i wstrzymywanych łez, że dobra z natury kobieta wzdrygnęła się, jakby usłyszała krzyk. Dlaczego, dlaczego za głupie postępki dorosłych tak często płacą dzieci, których jedynym przewinieniem jest to, że przyszły na świat w dziwnych okolicznościach?!

Zaczynało świtać. Różowawa poświata zajaśniała na horyzoncie, zwiastując nadejście dnia. Było jeszcze zbyt wcześnie, by zgasić świece, ale mijała już pora, gdy ze strachem wypatrywało się słońca, tłumiąc niepokój, że tym razem noc się nie skończy, że Bogowie przeklęli ludzi i skazali ich na życie w ciszy i okrutnym osamotnieniu, bez światła i radości. Dziewczynka oddalała się, nie zwracając uwagi na uroczyste pieśni budzących się cykad. Już nie ciemność nocy, ale półmrok świtu oblewał kruchą postać dziecka, kiedy na wschodzie wstawała gwiazda zaranna, skazana na zagładę w potokach roztapiającego się na niebie lazuru. Blask zarannej gwiazdy umierał w promieniach słońca i odradzał się, by po nocy zwiastować kolejny dzień. W miarę jak dziewczynka się oddalała, rozpraszał się nocny mrok, rozpływając się w błękicie nieba i oceanu. Czarodziejka zmrużyła oczy, śledząc powolne, niepewne kroki dziewczynki. Z każdym jej krokiem świat budził się z nocnego odrętwienia, radośnie witając nowy dzień i nowe wyzwania. Serce starej kobiety zabiło szybciej. Nawet nie poczuła, jak wzdychając, wciągnęła słaby odór zła, którym powiało ze spokojnego na pozór nieboskłonu.

- Stój! - Dziewczynka obejrzała się ze zdziwieniem na ten słaby krzyk. Czarodziejka spieszyła ku niej, ślizgając się na drobnych otoczakach i ledwie unikając upadku i złamania nogi na piętrzących się przy brzegu większych głazach.

- Stój! - Oddychając ciężko, dogoniła dziecko i szczupłą, kościstą ręką wsparła się na jego ramieniu. Dziewczynka się skrzywiła, uścisk starej kobiety był bolesny. - Wybacz mi, wybacz wszystkim. Ale... nie zostawiaj mnie teraz. Jeśli chcesz, możesz zostać moją następczynią. Od dawna potrzebuję pomocy przy czarach, a ty jesteś najlepszą kandydatką na uczennicę. Nikt już nie odważy się wyrządzić ci krzywdy, a po mojej śmierci tylko ty będziesz mogła pomóc tym ludziom - wymamrotała czarodziejka, choć nie do końca rozumiała sens tego, co mówi. Wydawało się jej, że ratuje dziewczynkę od nieuchronnej śmierci. Nie mogła pozwolić, by dziecko wróciło teraz do domu. Nie wiedziała, dlaczego, ale miała wrażenie, że otrzymała ostrzeżenie z góry. Zaczęła szukać następnych argumentów na poparcie pomysłu, który tak nieoczekiwanie przyszedł jej do głowy. Jednak kiedy spojrzała na dziecko, umilkła. Dziewczynka słuchała z zapartym tchem i w tej chwili była podobna do tysiąca zwyczajnych dziesięciolatków cieszących się z dawno oczekiwanego podarunku. Oczy błyszczały jej z podekscytowania, krwiożercze ognie w głębi źrenic zniknęły, jakby nigdy ich nie było. A myśl, że niejeden dorosły, mądrzejszy i bardziej doświadczony drżał ze strachu na widok tej dziewczynki, wydawała się śmieszna.

- Pani... Pani naprawę chce mnie na uczennicę i następczynię? - Z zachwytu mała obiegła przyszłą nauczycielkę, z niedowierzaniem zerkając jej w twarz. - Naprawdę będę pomagać innym i ludzie przestaną się mnie bać?

- Oczywiście, moje dziecko - łagodnie odpowiedziała czarodziejka. Wcześniejsze dziwne przeczucie ustąpiło, pozostawiając tylko nieprzyjemny szum w uszach i lekkie zamglenie wzroku. Teraz, kiedy stara czarodziejka nie wyczuwała niebezpieczeństwa, zrobiło się jej lżej na duszy.

Czemu nie? - pomyślała. Lata już nie te, coraz więcej sił traci na poszukiwania i zbiory leczniczych traw, a i nauczyć dziecko prostszych zaklęć nie będzie trudno. Eldryż z radością przystanie na każdą propozycję, oby tylko pozbyć się niekochanej córki, która niczym zadra przypominała mu o śmierci żony. A i mieszkańcy wyspy w końcu zaakceptują dziewczynkę, wszak nikt nie sprzeciwi się jedynej czarodziejce na Lazurze. To by pozbawiło wyspiarzy pomocy w leczeniu chorób i ran, a także innych korzyści. Tym razem dziewczynka ruszyła, dostosowując tempo marszu do starej kobiety. Szczebiotała, gorliwie starając się upewnić czarodziejkę, że dokonała trafnego wyboru. Kobieta słuchała uważnie w milczeniu, ciężko opierając się na sękatym kosturze. Zdaje się, że wyszła z propozycją nauki w samą porę. Dziecko dusiło się w otaczającej je pajęczynie cichej pogardy. Słowa czarodziejki dawały nadzieję na przełamanie przesądów i niesprawiedliwych ocen. Obie kobiety, młoda i stara, zbliżały się do obejścia Eldryża. Jednak z każdym krokiem wiedźma czuła, jak ucisk w żołądku staje się coraz mocniejszy. Miała wrażenie, że w jej wnętrzu nici nieszczęścia zaciskają się w twardy węzeł.

- Ojcze! - donośny krzyk dziewczynki, jak strzała pędzącej do skromnego domu, zamienił się w grobowe milczenie, które zakłócił głuchy odgłos upadku. Stara kobieta dokuśtykała do drzwi i zajrzała do środka, chociaż wiedziała dobrze, co zobaczy. Na jasnej podłodze z nieheblowanych desek leżał Eldryż z rozłożonymi szeroko ramionami, jakby próbował coś lub kogoś objąć. Biała płócienna koszula była rozchełstana, a wiatr muskał delikatną, ledwie opaloną skórę mężczyzny, bawiąc się jedwabistymi włosami, całując lekko rozchylone w radosnym zadziwieniu usta. Na wargach leżącego zagościł uśmiech, prawdopodobnie pierwszy od śmierci żony. Eldryż wyglądał, jakby się położył na chwilę, by odpocząć. Jednak w bezwładnym ciele nie było już duszy, która uleciała na spotkanie ukochanej... Przy ojcu klęczała dziewczynka, tuląc do siebie dłoń zmarłego. W jej oczach nie było łez, tylko pustka. Córka Eldryża wpatrywała się w dal, poruszając bezdźwięcznie ustami. W końcu wyszeptała:

- Wybacz... wybacz mi wszystko... Jak ja ci wybaczyłam.

* * *

Po śmierci Eldryża dziecko zamieszkało w domu starej czarodziejki. Minął rok od nieszczęsnego zdarzenia. Na ciele zmarłego nie znaleziono nawet draśnięcia. Jednak kobiety nie opuszczało podejrzenie, że coś z tą śmiercią było nie tak. Skąd inaczej wzięłoby się tak silne poczucie zagrożenia, które nawiedziło ją w noc śmierci przybysza z obcych stron? Kiedy dusza dobrowolnie opuszcza ciało, robi to po cichu, niepostrzeżenie i nie stara się pociągnąć za sobą tych, którzy znaleźli się w pobliżu, czy to przez ironię Losu czy przez zwykły przypadek.

Nie, Eldryż zapewne nie został zabity. Stara skłonna była raczej wierzyć, że ktoś o mocy przewyższającej te żałosne okruchy wiedzy tajemnej i sztuki magii, jakie posiadła, pomógł Eldryżowi odnaleźć drogę do krainy Bogów. I ten ktoś najwyraźniej nie chciał, żeby mu się wtrącano w jego ciemne sprawki. A tych, co się próbowali wtrącać, pozbywał się z łatwością.

Ale komu z Wysokich Magów, bo takimi czarami nie mógł się poszczycić byle kto, wszedł w drogę Eldryż? Eldryż, któremu brakowało woli życia i który absolutnie nie stanowił żadnego zagrożenia?

Tak czy owak, Ewelina (bo właśnie takie imię nadała dziewczynce czarodziejka) zamieszkała u starej. Powiedzieć, że mieszkańcy wyspy byli przeciwni, byłoby potężnym niedomówieniem. Wszyscy zgodnie chcieli dziecko odprawić na ląd i oddać do imperialnego sierocińca, gotowi byli nawet zapłacić za podróż, byle tylko pozbyć się dziewczynki. Przekonywali wiedźmę, że tak będzie lepiej nie tylko dla ludzi z Lazura, ale przede wszystkim dla Eweliny. Przecież każda zapomniana przez Los sierota może liczyć na opiekę Roknaru, imperium ma na to dość pieniędzy. A i Ewelinie będzie lżej, gdy znajdzie się w nowym miejscu, gdzie będzie mogła zapomnieć o przykrych zdarzeniach z przeszłości. Tym bardziej że w gronie dzieci zebranych ze wszystkich zakątków wielkiego lądu nie będzie się tak wyróżniała swoim wyglądem. Poza tym dziewczynka pod egidą białoskrzydłego orła, jaki widnieje na imperialnym godle, otrzyma lepsze wykształcenie, aniżeli mogliby jej zapewnić mieszkańcy wyspy. Bo czy ktokolwiek ma czas, a przede wszystkim - chęci, by użerać się z tym... naznaczonym piętnem przekleństwa stworem? Wielki ląd daje więcej możliwości. Każdy z pokolenia dorastającego na Lazurze wiele oddałby za to, by znaleźć się na miejscu Eweliny.

Czarodziejka słuchała mieszkańców wyspy jednym uchem. Owszem, mieli rację, ale myśleli tylko o sobie. Dziewczynka była dla nich jak zadra, przypominała im o ich nieprawości i okrucieństwie, o tej strasznej nocy rozjaśnionej blaskiem rubinowej gwiazdy. Ewelina budziła w ludziach z Lazura to, co wypływa z ciemnej strony duszy - zabobony, przesądy, nienawiść do tego, co nowe i nieznane, a zatem rodzące lęk. Czarodziejka dobrze to rozumiała. Wątpiła jednak, by dziewczynka była szczęśliwa w sierocińcu. Niepokorne i wyjątkowe dziecko znawcy ludzkiej natury prośbą i groźbą dopasują do szablonu, wymodelują według obowiązujących standardów, a potem poślą do monotonnej, przymusowej pracy. A jeśli mimo wszystko poniosą porażkę i dziewczynka nie dostosuje się do praw rządzących ich światem, cóż, na peryferiach imperium sporo jest mrocznych zakątków dla odszczepieńców, którzy nie potrafili znaleźć sobie miejsca w doskonale funkcjonującej machinie społeczeństwa. Czarodziejka nie życzyła Ewelinie takiego losu. Dlatego jej odpowiedź była krótka i prosta: „Nie”. I każdy, kto próbował wracać do tematu, narażał się na karę.

Po przenosinach do czarodziejki dziewczynka sprawiała wrażenie onieśmielonej, w milczeniu pomagała w domu, unikając rozmów. Szybko i bez wysiłku zaprowadziła porządek w obejściu. Zabłysła stara drewniana podłoga, dokładnie wyszorowana troskliwą ręką, zajaśniały zmatowiałe okna. Dziecko, które wkroczyło już na drogę dorosłości, cieszyło się, że choćby w ten sposób może odwdzięczyć się starej kobiecie za ciepło i dobro, jakiego zaznawało w ubogiej chacie.

Nie tylko to jednak zaskakiwało czarodziejkę. Ewelina bez trudu zgłębiała arkana tajemnej sztuki magii. Wydawało się, że nie tyle uczy się zaklęć, co przypomina sobie coś, co już znała, a co z jakiegoś powodu uleciało jej z pamięci. Najbardziej stara kobieta lubiła wyprawy z podopieczną na poszukiwania leczniczych traw. Zbiory odbywały się w ciszy i skupieniu, należało uważać, żeby Starsza Bogini zamiast do dobrego na wszystko i dlatego tak rzadkiego i cennego zęba smoka, nie doprowadziła do miejsca, gdzie można zerwać trującą płacz-trawę. Dziewczynce wystarczał ledwie rzut oka, by rozpoznać rośliny, które widziała wcześniej tylko raz. Wiedza na temat właściwości traw zdawała się być wyryta w jej pamięci, co więcej, nieraz uczennica oświecała swoją nauczycielkę, powołując się na starodawne, pokryte kurzem wieków foliały opisujące magiczne rośliny. Na początku stara z niedowierzaniem traktowała słowa Eweliny, sprawdzając na domowych kozach wywary przyrządzone według rad dziecka. Ale kiedy kozłowi, prawie rówieśnikowi starej kobiety, zamiast śmierdzących potem grubych kołtunów, wyrosła nowa, jedwabista i oślepiająco biała sierść, czarodziejka zawierzyła talentom Eweliny. Przecież dziewczynka częstowała zwierzę eliksirem młodości, najbardziej pracochłonnym i trudnym do przygotowania, zawierającym niemal sto składników w zwariowanych proporcjach. Czarodziejka uśmiechnęła się smutno. Ciekawe, co powiedzieliby mieszkańcy wyspy, gdyby się dowiedzieli, że wyciągi i napary, które wychwalali pod niebiosa, od dawna już przygotowuje „diabelskie nasienie” - dziecko, które nie osiągnęło jeszcze wieku nadania imienia i którego widok jest dla wyspiarzy tak obmierzły. W rękach dziewczynki znalazła się chyba najstraszniejsza broń - magia i trucizny.

Niedługo potem czarodziejka zaprzestała zbiorów traw. Z radością ustąpiła miejsca młodej uczennicy i zrezygnowała z zajęcia uciążliwego dla wykręconych starością i chorobami nóg. A Ewelina była szczęśliwa, że może spędzić dzień z dala od wioski, odpocząć od przesądów, krzywych spojrzeń i drwin rzucanych skrycie, jak kamienie. Wychodziła w góry wczesnym rankiem, kiedy słońce zaczynało dopiero ozłacać szczyty wzgórz, a dolina wciąż jeszcze rozkoszowała się poranną mgłą. W cichym szumie fal szła przez osadę, gdzie w przekrzywionych domach żyli ludzie, zewnętrznie piękni, lecz o duszach przegniłych od zabobonów. Dziewczyna wspinała się powoli po piaszczystej dróżce biegnącej pomiędzy głazami i wiodącej na szczyt, napawając się rzadkimi chwilami spokoju i wytchnienia od codziennej krzątaniny. Zwieszając nogi nad skalnym urwiskiem, dziewczynka oczekiwała narodzin nowego dnia. W tym miejscu, na krawędzi przepaści, od której głębi krew zastygała w żyłach, ledwie chwila dzieliła światło od mroku. Jedno westchnienie, słabe uderzenie pulsu w skroni - i wszystko wokół zalewało triumfalnie złoto, a Ewelina śmiała się, przepełniona uczuciem zachwytu.

Pod nogami rozpościerał się cały świat: maleńka osada przytulona do piaszczystej zatoki, gęsta zieleń lasu, pokrywająca podnóża gór i niczym szmaragdowe krople zatopione w przejrzystym szafirze oceanu - inne skrawki lądu. Tutaj, niewidoczna i nieosiągalna dla mieszkańców wyspy, dziewczynka szybko jadła na śniadanie kawałek chleba, pachnący wiatrem i ciepłem lata, kilka łyków zaczerpniętej z głębokiego i czystego źródełka chłodnej wody, która wywoływała przyjemne odrętwienie zębów. Dopiero wtedy Ewelina zaczynała się spieszyć, by zdążyć do południa, kiedy słońce znajdzie się w zenicie i trudno będzie uniknąć bezlitosnych promieni. Z łatwością korzystała ze swojej pamięci jak z encyklopedii, przywołując bezbłędnie wiadomości na temat wyglądu rośliny i jej uzdrawiającej mocy. Ewelina uwielbiała zbierać trawy. Wydawało jej się, że to jej wierni przyjaciele, którzy nigdy jej nie zdradzą. Na przykład arnika, niezastąpiona przy różnorodnych chorobach kości i stawów. Albo płacz-trawa, która dodana do napoju wroga sprawi, że człowiek zacznie usychać z niezwykłego żalu i tęsknoty, i może nawet umrzeć, jeśli nie otrzyma przebaczenia od tego, kto podał mu wywar. Na szczęście tak niebezpiecznych ziół nie sprzedawano. Nie warzono również trucizn na zamówienie. Jedynie Ewelina pod bacznym okiem starej czarodziejki mogła czasami upuścić kroplę wywaru z triumf-trawy na dłoń wyspiarza ukąszonego przez żmiję czy oparzonego przez meduzę. W takich przypadkach dwie śmiertelne substancje zwalczały się wzajemnie i rana goiła się w oczach.

Ostatnio jednak Ewelina musiała uważać na czarodziejkę, szczególnie gdy opiekunka zabierała się za wróżby. Dziewczynka wciąż jeszcze pamiętała, jak nauczycielka zamiast długo oczekiwanego deszczu sprowadziła na Lazur mięczaki, które o mały włos nie zniszczyły plonów. Mieszkańcy wychwalali Starszych Bogów, że miłosiernie powstrzymali plagę, ale tylko Ewelina wiedziała, komu tak naprawdę wyspiarze zawdzięczają nieoczekiwany ratunek. To ona spaliła żarłoczne stwory drążące ziemię, zapewniając wszystkim spokojną deszczową porę i oddalając widmo głodu. Dziewczynka nie chowała urazy do głupich mieszkańców Lazura. Mogłaby ich otruć, wywołać silny sztorm, sprowadzić grad na zasiewy. Ale nie zrobiła nic. Myśl o zemście tylko ją śmieszyła. Bo na kim wywrzeć zemstę? Na garstce ludzi pogrążonych w strachu i ignorancji? To żałosne. Nawet Bogowie wobec głupoty są bezsilni. Jednak, chociaż Ewelina odnosiła sukcesy, stara czarodziejka wciąż nie zamierzała powierzyć jej sekretu magii. Dziewczynka zaśmiała się gorzko na to wspomnienie, jej głos spłoszył kilka ptaków mających w pobliżu gniazda. Stara kobieta była święcie przekonana, że starodawnej sztuki magii można nauczyć się jedynie w Akademii na wyspie Dosir, niedaleko wielkiego lądu. Jako absolwentka tej szacownej uczelni czarodziejka uważała, że bez błogosławieństwa magów nie powinno się nawet myśleć o nauce, nie wspominając już o wykonywaniu czarów. Oby tylko Bogowie pobłogosławili decyzję, że powierzyła dziecku sekrety traw. Ewelina nie sprzeciwiała się opiekunce, ale bez pytania zabierała na wyprawy starodawne księgi, na kartach których sama wieczność snuła przepowiednie.

Czarodziejka nie zdawała sobie sprawy, że dziecko dawno już przewyższa ją wiedzą. Ewelina przy pomocy prostych, ale skutecznych zaklęć ulepszała mikstury sprzedawane mieszkańcom wyspy, co odczuwalnie wpłynęło na dochody. Stara kobieta była przekonana, że to zasługa młodych nóg i niebywałej pamięci podopiecznej. Dziewczynka podleczyła także opiekunkę, która pozostała wierna pierwszemu przykazaniu czarodziejów i nie leczyła siebie samej, przez co cierpiała na wiele dolegliwości, choć starała się to ukrywać. Oczywiście, czarodziejka nie zaczęła biegać i skakać, ale poruszała się teraz z większą swobodą, nie narzekając już na wykręcający stawy ból. Ewelina spojrzała z troską na wyblakłą od palącego słońca kopułę nieba. Czas znaleźć sobie kryjówkę, inaczej nabawi się na kamieniach dotkliwych oparzeń. Dziewczynka wstała zwinnie, poprawiła na ramieniu rzemyk torby, wypełnionej po brzegi aromatycznymi ziołami i szybkim krokiem ruszyła w dół. Wiedziała, gdzie i czego szukać. Tuż obok dróżki szeleściła leniwie listkami na lekkim wietrze młoda gęstwina. Splątane gałęzie doskonale skrywały wejście do przytulnej jaskini u podnóża skały. Wewnątrz bystry potok, mający swój początek gdzieś we wnętrzu góry i tutaj wypływający na wolność, chłodził gładkie kamienie. Szarość tego miejsca kontrastowała z zielenią zbocza w mroku i chłodzie. Tutaj właśnie Ewelina miała zwyczaj się uczyć.

Sadowiąc się wygodnie na ziemi, zarysowała wokół siebie krąg mający chronić ją przed złymi oczami i uszami. Po czym z mniejszej torby, gdzie miała resztki śniadania, wyciągnęła malutką zniszczoną książkę i pogrążyła się w lekturze. A wtedy czas jakby się dla niej zatrzymał. Czytając, dziewczynka podnosiła oczy znad stronic na wpół rozpadającego się rękopisu i, niecierpliwie postukując palcami, szeptała coś cichutko pod nosem. Jej wzrok był zamglony, jakby wbity w przeszłość, i wydawało się, że Ewelina próbuje sobie przypomnieć tajemną wiedzę. Od czasu do czasu gwałtownie zrywała się i, kierując palec w kąt jaskini, głośno wykrzykiwała kilka słów w nieznanym języku. Czasem z jej palców tryskała kula ognia, miotając się bezdźwięcznie i rozświetlając ruskie sklepienie, innym zaś razem - lodowaty piorun przeszywał kamień, a wtedy góra cicho trzęsła się ze zdumienia: co się tam, w jej wnętrzu, wyprawia? Kiedy dziewczynka była zadowolona, znów zasiadała wygodnie i kontynuowała przerwaną lekturę. Już dawno zaprzestała prób bezmyślnego wkuwania zaklęć, jak to robiła stara czarodziejka. Ludzka pamięć jest zawodna, a czarodziejskie inkantacje trudne i długie. Nie, dziewczynka próbowała znaleźć system - i znalazła go. Pomocna okazała się rozmowa z opiekunką, którą odbyły około pół roku temu. Dzień wtedy nie był pogodny. Zaczęła się pora sztormów i morze w jednej chwili utraciło życzliwość i ciepło, napierając falami na wybrzeże z siłą dzikiego zwierza, usiłowało dosięgnąć i zgładzić, zmyć z oblicza ziemi ludzkie siedliska. Miarowemu rykowi oceanu wtórowało wycie wiatru hulającego w kominach, próbującego pozrywać dachy i rzucić na pastwę niepogody żałosne istoty, które kryły się w lichych chatach. Okiennice zalewały potoki deszczu, jakby w niebiosach zrobiła się dziura. Jednak domy Lazura przetrwały już nie takie sztormy i dlatego ludzie spokojnie spożywali kolację w gronie rodziny, czasem tylko wzdrygając się od nadzwyczaj mocnego porywu wiatru, wypełniającego kruchą budowlę żałobnym brzękiem szkła.

Ewelina jak zaczarowana siedziała przy kominku, w zadumie patrząc w ogień. Odblask płomieni odbijał się w jej spokojnych, ciemnych i teraz niegroźnych oczach, kładąc się czerwoną pajęczyną na czarnych włosach. Czarodziejka, siedząc przy stole, usiłowała odczytać manuskrypt, mrużąc ślepnące od starości oczy.

- Nie rozumiem - głos Eweliny odciągnął kobietę od lektury. - Dlaczego nie chce mnie pani nauczyć języka zaklęć? Nie musiałaby pani wysilać wzroku.

- Ach, dziecko moje - smutno uśmiechnęła się czarodziejka, odkładając na bok zwój. - Gdybym sama była w stanie zrozumieć ten język, nie skończyłabym Akademii z ósmym stopniem wtajemniczenia.

- Co to znaczy? - zainteresowała się Ewelina, odwracając się od ognia. - Po raz pierwszy słyszę o jakichś stopniach.

- Nie ma w tym żadnej tajemnicy. - Stara kobieta z trudem wzruszyła zesztywniałymi ramionami. - Po skończeniu Akademii każdy uczeń otrzymuje odpowiednią ocenę wyrażoną w stopniach. Stopni jest dziesięć. Najwyższy, to stopień pierwszy. Mag, który otrzyma taką ocenę, może dostąpić przywileju dalszej nauki i stać się Wysokim Magiem, wykładowcą w Akademii. I potem może sięgnąć po najtrudniejszy cel - tytuł Najwyższego Maga. Takich na świecie jest tylko pięciu. Albo sześciu, różnie gadają.

- Za co jest się ocenianym? - spytała Ewelina. - Za wiedzę czy umiejętności?

- Ani za jedno, ani za drugie. - Opiekunka chwilę pomilczała, a potem niechętnie dokończyła: - Język magii, to język smoków, rządzący się własnymi prawami i zasadami. Rozumieć go, a co ważniejsze posługiwać się, może jedynie ktoś, kto otrzyma znak Bogów. Im mniej w człowieku siły czterech żywiołów, tym trudniej jest poznać ten język. Posiadający niższe stopnie, w tym i ja, nie są w stanie przeniknąć ukrytego sensu języka magii, lecz jedynie nauczyć się formuł na pamięć. Dlatego nie chcę i nie mogę uczyć cię zaklęć. Trawy są mi bliższe, co do nich nigdy się nie myliłam.

- Czy to oznacza, że Najwyżsi Magowie w pełni władają językiem smoków? - dziewczynka nie dała spokoju czarodziejce.

- Mówi się - stara kobieta zniżyła głos do szeptu - że Najwyżsi przekroczyli nawet próg czasu. To oczywiste, że magia daje swoim sługom władzę nad upływem czasu. - Tu wiedźma, przestraszona, obejrzała się na cienie tańczące jej za plecami. - Im silniejszy mag, tym dłużej żyje. Sama mam już ponad sto lat, a nie jestem przecież tak potężna. Ale Najwyżsi Magowie żyją tysiące lat, nie starzejąc się i nie umierając. Tak to jest, dziecko moje.

Ewelina potrząsnęła głową, odrywając się od wspomnień. Tak czy owak, tamta rozmowa rozbudziła jej zainteresowanie, a teraz miała czas i mnóstwo ksiąg. I dziewczynka zaczęła pracować. Powoli, bardzo powoli zgłębiała arkana magii, samodzielnie, bez niczyjej pomocy, przedzierając się przez metafory i wyrafinowane zwroty językowe, których mnóstwo było w starych księgach. Aż zaczęła rozumieć. Ale najistotniejsze, czego się nauczyła, to świadomość, że nie musi uczyć się zaklęć. Wystarczy najpierw sformułować życzenie lub rozkaz, a treść przyjdzie sama, podpowiedziana przez kogoś z góry. Ewelina wracała do domu o zachodzie, zmęczona, ale zadowolona. Następnego dnia, kiedy ręce przebierały trawy, umysł segregował nowe słowa, analizując je i systematyzując. A kolejnego dnia dziewczynka znowu szła w góry z książką. Stara czarodziejka nie mogła nadziwić się pracowitości i posłuszeństwu podopiecznej. I tak sennie mijały dni. Wieczorami stara kobieta opowiadała dziewczynce o wielkich wojnach i bitwach, i na nieskończenie samotnym Lazurze zagubionym na wodnej pustyni rodził się nowy wspaniały świat. Ewelina od dawna marzyła o stolicy - Dorgonie, i o Akademii, do której, o czym była święcie przekonana, bez problemu zostanie przyjęta. W marzeniach widziała dwór imperatora, wystawne bale, walki, które zawsze kończyły się dla niej zwycięsko. Nawet nie wiedziała, jak szybko spełni się jej marzenie o wielkim lądzie...

* * *

Nowy rok przyniósł niespodziewane, lecz wspaniałe wieści. A zaczęło się od tego, że o umówionej porze do lazurowego portu nie przypłynął statek. Czekano na niego przez miesiąc, zastanawiając się, co mogło się stać z tak doskonale wyposażonym, posiadającym doświadczoną załogę okrętem podczas spokojnej i pomyślnej pogody. Jednak minął jeszcze jeden miesiąc, a wieści zza oceanu nadal nie nadchodziły. Zagadka wyjaśniła się później, kiedy w pobliżu Lazura zarzucił kotwicę ciężki wojskowy bryg. Spuszczono z niego szalupy i po chwili przed zebranym na brzegu tłumem powitalnym stanęła grupa zbrojnych. Na opalonych twarzach niecodziennych gości można było wyczytać zmęczenie i jakąś ledwie dostrzegalną rozpacz. Przyjęto ich zgodnie ze starodawnym obyczajem gościnności - uprzejmie i bez zbędnych pytań, podając posiłek i zapewniając wszelkie dostępne na małej wyspie wygody. Dopiero po godzinie, gdy przybysze nieco odpoczęli w domu starostwa, nadeszła pora pytań i odpowiedzi.

- Jestem kapitanem „Burzy Mórz” - krótko przedstawił się najstarszy rangą spośród marynarzy, gładząc nerwowo kusą bródkę, opadającą warkoczem na grdykę. - Zostałem oddelegowany na poszukiwania statku kursującego między waszym archipelagiem i Roknarem. Zapewne zdążyliście już zauważyć, że okręt jakby zapadł się pod ziemię, a dokładnie pod wodę.

- Nie domyślacie się, jaki los go spotkał? - wystąpił starosta, malutki pulchny człowieczek, ciężko dyszący z nadwagi i nerwowości.

- Domyślamy się - burknął z niezadowoleniem kapitan. - Ale wątpię, czy wam się to spodoba. Na obszarze archipelagu grasują piraci.

Przez zamkniętą na głucho salę przemknął odgłos zdziwienia.

- A czego się spodziewaliście? - powiedział nieco głośniej, uśmiechając się samymi kącikami ust, dowódca bryga. - W naszym wszechmocnym imperium nadal są piraci. Można powiedzieć, przeżytki. Zresztą, całkiem nieźle poczynają sobie w sąsiednich krainach. Na waszym miejscu strzegłbym się przed nimi.

- Bzdury - zaśmiała się czarodziejka. - Czego mamy się bać? Dzieci samych nie puszczać po nocy, czy jak? Po co mieliby na nas napadać? Na Lazurze nie ma złota, zakopanych skarbów, potężnych artefaktów. Jesteśmy równie biedni, jak kapłani Młodszego Boga, i tak samo nudni jak skarbnica Posłańca.

- Ależ - łagodnie zaoponował mężczyzna, zataczając krąg, by wskazać na zgromadzonych w pomieszczeniu wyspiarzy. - Są tu wszyscy, którzy mieszkają na wyspach?

Czarodziejka skinęła w milczeniu. Nie mogła zaprzeczyć temu, co oczywiste. Ciekawość przywiodła do wielkiej sali wszystkich dorosłych. Obecne były nawet młode matki kołyszące w ramionach dzieci. Ci, dla których zabrakło miejsca, tłoczyli się w przejściach, przywierali do ścian, jednym słowem, zajmowali całą wolną przestrzeń.

- Widzicie - kontynuował kapitan, wzruszając ramionami. - Wy sami... jesteście pożądaną zdobyczą.

- Handel żywym towarem? - poderwała się czarodziejka. - Ale imperator...

- Imperator jest daleko - przerwał jej brutalnie marynarz i mówił dalej, uśmiechając się odstręczająco. - Być może Lazur ma silnego opiekuna? Kto jest waszym czarodziejem?

- Ja - wystąpiła stara czarodziejka. - Masz rację, imperator nas nie obroni. A ja nie wiem, czy w pojedynkę dam radę piratom.

- Nie bądź taka skromna! - krzyknął ktoś z tylnych rzędów do wtóru cichym śmiechom. - I co z twoim przychówkiem? Ta mała stwora potrafi napuścić na wroga Młodszych Bogów.

Ewelina w milczeniu przełknęła drwinę. Przywykła już do jawnych i skrytych obelg, jedna więcej nie robiła różnicy. Nienawiść w sercach ludzi nadal nie stygła, ale dziewczynka nie pozwalała, by opanował ją gniew i rozpalił w jej oczach pragnienie zemsty. Skupiła się na przybyszu, dowódcy statku. Nie podobał się jej, oj, jak bardzo się jej nie podobał. Wydawało się, że jego wygląd powinien wzbudzać zaufanie: jasne włosy otaczające duże czoło, bystre oczy stalowej barwy, ruda wypłowiała od słońca broda, umięśniony tors. Jednym słowem, wzór prawdziwego sługi imperatorskiego. A jednak w Ewelinie, choć czuła, że to niedorzeczne, wzbudzał niechęć. Miała wrażenie, że mężczyzna kłamie, i to bezczelnie. Czuła zapach fałszu unoszący się z jego zahartowanego, silnego ciała. Dlatego właśnie zadarła głowę i z uwagą wpatrywała się w twarz kapitana. Mężczyzna natomiast z wyraźnym zainteresowaniem zmierzył wzrokiem jej drobną postać.

- Czy to prawda? - ponownie zwrócił się do czarodziejki. - Dziewczyna jest dobra w czarach?

- No, co pan - niezręcznie zażartowała stara kobieta, kładąc dłoń na ramieniu Eweliny. - Głupie gadanie. Oczywiście, dziecko przejawia przebłyski talentu, ale kto by tam ją uczył w tej głuszy? Mam tylko ósmy stopień, nie dla mnie rola nauczycielki.

- Nie dasz rady piratom - chłodno odpowiedział mężczyzna i w końcu odwrócił zadumane spojrzenie od Eweliny. Dziewczynka odetchnęła z ulgą i postarała się zniknąć w tłumie, torując sobie drogę do wyjścia. Nie miała pojęcia, co ukrywa kapitan, ale przeczuwała, chyba szóstym zmysłem, że zbliża się koniec przedstawienia. Zaraz wszystko się wyda. Przeczucia nigdy jej nie myliły, dlatego dziewczynka wolała znaleźć się jak najdalej od wioski.

- Czego zatem uczyła pani dziecko? - zapytał dowódca przybyszów, bawiąc się w zamyśleniu gardą miecza.

- Wszystkiego, co wiem o trawach. - Czarodziejka rozłożyła ręce. - Sztuki uzdrawiania, jaką znamy dzięki Starszej Bogini. To nic takiego, nie ma w tym magii.

Ewelina uśmiechnęła się pod nosem. Stała już na progu, ale nie dane jej było zanurzyć się w mrok nocy. Na przeszkodzie pojawił się bowiem jeden z przybyszów, którego potężna sylwetka dosłownie wypełniała drzwi. Dziecko rozejrzało się podejrzliwie. Mieszkańcy wyspy, skupieni na kapitanie, nie zauważyli, że zbrojni niepostrzeżenie otoczyli budynek, Ewelina wiedziała, że potrafi ogłuszyć strażnika przy wyjściu, ale bez powodu nie chciała używać magii, wszak nie wolno jej było czarować. Tym bardziej że miała tylko przeczucie, nic więcej. Jednak ostatnie słowa kapitana zmusiły ją do podjęcia decyzji naprawdę szybko.

- No cóż. - Wstał. - Pozwólcie, że już skończymy tę maskaradę. Jest mi niezmiernie żal, że muszę was rozczarować, dobrzy ludzie. Nie wolno być aż tak ufnym. Pozwólcie, że przedstawię się jeszcze raz. Sztamir, kapitan piratów.

Nad salą zawisło lodowate milczenie. Pirat zresztą nie oczekiwał niczego innego.

- Brać starą i dziewczynę - rozkazał beznamiętnie. - Zakuć w przeciwmagiczne kajdany, tak na wszelki wypadek. A to bydło - wskazał na mieszkańców Lazura - w pęta i do ładowni.

Czarodziejka jęknęła cicho w uścisku jednego z piratów, który bez ceregieli zręcznie wykręcił jej ramiona. Krótki szczęk - i stara kobieta stała się bezsilna. W izbie zapanowała panika. Ludzie próbowali wyrwać się z budynku, który niespodziewanie zmienił się w pułapkę. Drogę zastąpili im jednak piraci. Dziecko, ściśnięte pomiędzy szamoczącymi się dorosłymi, krzyknęło, zanosząc się płaczem. Młodziutka dziewczyna rzuciła się w tłum, próbując pomóc niemowlęciu, ale w tej samej chwili, pchnięta przez jednego z piratów, uderzyła w ścianę i jęknęła z bólu.

Ewelina szybko odskoczyła, umykając przed strażnikiem przy wejściu. Uniosła jeszcze głowę i śmiało spojrzała w twarz pirata. Wiedziała, że w jej oczach miota się krwawy szał. I przez ten szał w usta dziewczynki spłynęło potrzebne zaklęcie.

- Łapać to wiedźmie nasienie - wrzasnął kapitan, przekrzykując przerażony tłum.

Ewelina tupnęła, a potem powoli i wyraźnie wypowiedziała inkantację. Obce brzmienie słów zaczarowało napastników - znieruchomieli zaskoczeni. W ogłuszającej ciszy dziewczynka strzeliła palcami. Na ten prosty dźwięk powróciło napięcie i zamieszanie. Znów zabrzmiał miarowy oddech oceanu i ciche trzaski, przy których zgasły świece. Przerażonych ludzi otoczyła ciemność - ciemność i chaos.

- Zatrzymać ją - ryczał kapitan niczym zraniony zwierz. - Dawać tu ogień, no ruszać się, ażeby wam tak jad meduzy na rany.

Nagle pochodnie rozbłysły kopcącym płomieniem, oświetlając przestraszone twarze mieszkańców wysp. I tylko dziewczynki pośród nich nie było. Pod ścianą jeden z piratów charczał z przerażenia i palcami wykrzywionymi w szpony usiłował odgonić od twarzy coś, czego nie było. Przez otwarte na oścież drzwi wdarł się wilgotny watr niosący krzyki mew i ciemność.

- Szukać jej? - Do kapitana podbiegł pomocnik.

- Nie, nie teraz - odpędził go zaniepokojony dowódca. - Ona czuje się tutaj jak ryba w wodzie. Poczekamy do jutra. I módlcie się - pochmurnie dodał, krwiożerczo wykrzywiając usta. - Módlcie się, szczury lądowe, żeby dziewczyna poczuła litość. Słyszycie, żałosne kreatury?! Wy wszyscy, jeden z drugim, zdechniecie w mękach, jeśli dziewczyna mi się wymknie. Wasze krzyki będą przynętą. Może wtedy tu wróci. Ta mała jest dla mnie warta więcej niż wy wszyscy razem wzięci.

- A ty, starucho - kapitan zbliżył się do czarodziejki, krokami wybijając rytm słów - odpowiesz za swoje kłamstwo o magii. Umrzesz w mękach jako pierwsza i nawet w podziemiach, gdzie Młodsi Bogowie torturują dusze, twoja kara będzie uchodzić za wyjątkową.

Rzuciwszy groźbę, mężczyzna ciężko opadł na stołek, przysłaniając dłonią znużone oczy.

- Skuć wszystkich i zamknąć w budynku - cichym głosem wydał ostatnie rozkazy. - Wystawić silne straże. Choć wątpię, by dziewczyna wróciła nocą. To jeszcze dziecko, przestraszone i samotne. Jutro przekonamy się, jak sobie poradzi z taktyką i strategią, i czy gotowa jest poświęcić wolność dla tego motłochu.

* * *

Kapitan piratów był w błędzie. Ewelina nie była przestraszona. Oszołomiona, zdziwiona, zmieszana - może, ale nie przestraszona. Na przekór oczekiwaniom Sztamira, nie miała zamiaru oddalać się zbytnio od budynku starostwa. Doskonale zdawała sobie sprawę, że noc i bezszelestne stopy są jej najlepszymi sprzymierzeńcami w walce z niezgrabnymi napastnikami. Skrywając się w krzakach niedaleko domu, dziewczynka w zdumieniu przyglądała się poczynaniom nieproszonych gości. Usłyszała także ostatni rozkaz wydany przez kapitana.

O dziwo, uspokoiło to dziewczynkę i dodało jej pewności siebie.

Po godzinie zapadła cisza. Wokół domu, jak milczące cienie zastygła straż. Ucichł płacz dzieci i lamenty dorosłych stłoczonych pod jednym dachem. Sztamir także poszedł spać, zajmując najbliższy dom i nie gardząc ochroną. Atakowanie piratów w tej chwili byłoby głupotą. Zresztą, co może zdziałać jedno dziecko wobec oddziału zbrojnych? Oczywiście, gdyby ich zebrać razem, można by poszukać zaklęcia, od którego straciliby siły i odwagę, i wywołać zamieszanie. Jednak na piersiach u wielu mężczyzn Ewelina zauważyła dziwne ciemne kamienie żarłocznie wsysające magię Lazura. Gdyby dziewczynka była trochę starsza i bardziej doświadczona w tym co niezgłębione, bez wątpienia rozpoznałaby amulety chroniące przed czarami. Ale chociaż nie wiedziała, co to jest, intuicja nakazywała jej - nawet nie próbuj.

Czas uciekał, a żaden pomysł nie przychodził Ewelinie do głowy. Nawet tajemniczy doradca, tak często szepczący jej słowa zaklęć i pomagający w codziennych sprawach, ucichł teraz, jakby miał wątpliwości. Rozpatrzyła tysiące wariantów, i żaden z nich nie wydawał się całkowicie bezpieczny i gwarantujący powodzenie, a ryzykować nie miała prawa. Pozabijać piratów? Ma zbyt mało siły, umiejętności i zdecydowania. Okłamać ich? Chronią ich talizmany. Przenieść swoich w bezpieczne miejsce, korzystając z teleportacji? Można się przeforsować, w grę wchodzi ludność kilku wysp. Plunąć na wszystkich i ratować tylko czarodziejkę? Dobry pomysł, ale wątpliwe, czy opiekunka wybaczy Ewelinie śmierć kilku dziesiątek ludzi, a do tego śmierć po długim i na pewno bolesnym konaniu. A i pozostać w zgodzie z własnym sumieniem, oj! Nie będzie łatwo. Poddać się i wynegocjować wolność dla wszystkich? Gdzie gwarancja, że Sztamir dotrzyma obietnicy, tym bardziej że jak sam powiedział, nigdy nie grzeszył zbytnią uczciwością. Poprosić o pomoc silniejszych magów? Ale skąd ich wziąć tysiące mil od wielkiego lądu? Na tym samotnym archipelagu nawet czarodziejka z ósmym stopniem wtajemniczenia wydaje się wszechmocna. Takie oto, niezbyt radosne myśli kłębiły się w głowie Eweliny. Nie znajdując wystarczająco dobrego i mądrego wyjścia z sytuacji, zdrzemnęła się w końcu, ukołysana cichym szelestem liści i tajemniczym szeptem oceanu. Ranek zastał ją na nogach.

Dopiero pierwsze promienie słońca ozłacały wody oceanu, gdy dziewczynka otworzyła oczy. Była zupełnie spokojna. Przez noc rozwiązanie przyszło samo. Tak, wyzwie Sztamira na pojedynek. Dla pirata honor wojownika jest najważniejszy, pirat nie będzie mógł zlekceważyć wyzwania, nawet rzuconego przez dziecko, które nie posiada prawdziwego imienia. Jeżeli kapitan nie stanie do walki, jego podwładni mogą go oskarżyć o tchórzostwo. A potem - niech będzie, co ma być. Jeżeli na świecie istnieje choć cień sprawiedliwości, zwycięstwo musi być po stronie Eweliny. W przeciwnym wypadku równie dobrze dziewczynka może rzucić się na miecz. Zostać niewolnicą i służyć byłoby wbrew jej naturze. Lepsza już walka. Warunkiem pojedynku musi być uwolnienie mieszkańców wysp, niezależnie kto okaże się zwycięzcą. A jeśli Sztamir nie dotrzyma słowa, cóż, Ewelina znajdzie sposób, żeby wrócić z tamtego świata i przekląć jego i jego potomstwo do siódmego pokolenia.

Wiarołomni goście zbudzili się ze snu. Przeciągając się, wyszedł z domu Sztamir i spojrzał na błękit nieboskłonu zatopionego w bezkresnych wodach oceanu. Uśmiechnął się i znacząco skinął na swoich podwładnych. Piraci ruszyli się i bez szczególnego pośpiechu zaczęli wyganiać ludzi z budynku starostwa. Widać było, że nie pierwszy raz mają do czynienie z jeńcami i że torturowanie ich też nie będzie dla nich nowością. Po jakimś czasie wszystko było gotowe do decydującej rozgrywki. Na oślepiająco białym, aż raziło w oczy, piasku wybrzeża, przy blasku życzliwego i łagodnego, jak każdego ranka, słońca, ustawiono szereg zakutych w kajdany ludzi. Nieopodal, w cieniu rzadkiego zagajnika, zasiadał wygodnie na przyniesionym ze starostwa krześle kapitan piratów. Przez gałąź jednego z niezbyt wysokich, przysadzistych drzew przerzucono sznur zakończony pętlą, a pod nim ustawiono niewielką kłodę.

Sztamir przeciągnął ręką po jeszcze wilgotnych od mycia włosach i klasnął w dłonie, by zwrócić na siebie uwagę. Zupełnie niepotrzebnie, ponieważ spojrzenia nieszczęsnych ludzi od początku były skierowane na niego. W oczach niektórych wyspiarzy lśniła rozpacz i ślepa pokora wobec Losu, u innych ledwie dostrzegalny blask nadziei na cud, u jeszcze innych nawet iskra podziwu i zawiści wobec silniejszego i zwycięskiego najeźdźcy.

- Rad jestem, że zebraliśmy się tu dziś w tak przyjaznej i miłej atmosferze - z ironią zaczął pirat. - Cieszę się z waszego dobrego samopoczucia. Tym bardziej że za każdego z was na niewolniczym targu Zakazanych Wysp otrzymam niezłą zapłatę, która mnie jeszcze bardziej ucieszy. Tylko jedno przyćmiewa radość z tak znakomicie przeprowadzonej wyprawy: wasza stara wiedźma i jej wychowanka. - Sztamir podrapał się w brew. Chociaż nie padł żaden rozkaz, czarodziejka z roztrzepanymi włosami i skrępowanymi rękoma została wypchnięta przed oblicze dowódcy. Ewelinie łzy wypełniły oczy, a krtań ścisnęła się ze współczucia, kiedy na nadgarstkach i kostkach nóg swojej dobrodziejki zobaczyła świeże sińce. Kiedy stara kobieta została zmuszona, by uklęknąć przed najeźdźcą, z gardła wyrwał się jej mimowolny jęk, który wyraźnie usłyszała dziewczynka.

Kapitan spojrzał z pogardą.

- Mógłbym przykładnie ukarać waszą obrończynię za kłamstwo, a potem odpłynąć, zabierając was jako łup. A dzieciak, cóż, dzieciak niech żyje i wspomina mnie w koszmarach. Jednak jestem ciekaw. Przecież smarkula nie posiada magicznego wykształcenia. Ale wiedzy i umiejętności ma więcej niż dziesięć takich wiedźm, jak wasza - pirat na chwilę zamilkł i przebiegł niemal łagodnym spojrzeniem po spętanych wyspiarzach. - Niezła z was zdobycz. Stoicie jak stado zniewolonego bydła. Ale na Zakazanych Wyspach to magia zawsze jest w cenie. Nawet za taki rupieć, jak ta stara wywłoka, dostanę ze trzy razy więcej niż za was razem wziętych. Jeśli wiedźma nie zgodzi się służyć nowym panom, z jej kości zrobią doskonały Eliksir Siły. Tak czy owak, nie pozostanę stratny. Ale za dziewkę... O! Za dziewkę dostanę setki, tysiące razy więcej niż za staruchę. Czarodzieje z Zakazanych Wysp będą się bić o prawo sprawowania władzy nad takim wyjątkowym dzieciakiem. Może nawet w krótkim czasie pozwoliliby jej zostać pretendentką do pierwszego stopnia magii. Nie jestem pewien, czy z waszego archipelagu wywodził się Wysoki albo, o ile to nie żart Bogów, Najwyższy Mag. Jak sprzedam tę dziewczynę, będę mógł kupić sobie nie tylko nowy statek, ale flotę uzbrojonych i doskonale wyposażonych żaglowców. Nie obrażajcie się, mili ludzie, nie bierzcie tego do siebie, ale jesteście mi potrzebni tylko po to, żeby zdobyć dziewkę. - Sztamir wstał i podszedł do starej czarodziejki. Unosząc jej podbródek końcem miecza, wzruszył ramionami:

- Będę cię torturować, starucho, do czasu, aż ból wyda ci się rozkoszą. A kiedy umrzesz, przeklinając godzinę swych narodzin, wybiorę następną ofiarę. I będę to powtarzał, dopóki twój odszczepieniec do mnie nie przyjdzie, żeby się poddać. Nie obchodzi mnie, czy wybiję wszystkich na tej wyspie, ale pamiętaj, zacznę od dzieci. A jeżeli to nie pomoże, cóż, będzie to oznaczało, że ta mała wywłoka ma nieczułe serce i pewnie za jakiś czas sama poszuka czarodziejów. Jej opór to tylko odwlekanie tego, co nieuniknione.

Sztamir cofnął się o krok i podwinął rękawy śnieżnobiałej koszuli. Ruch odsłonił opaloną szyję, na której wisiał dziwny znak z matowego metalu - dwa przecinające się kręgi, jeden pochylony nieznacznie w stosunku do drugiego.

- Zaczynamy - powiedział po prostu.

- Stój! - powstrzymał go dźwięczny okrzyk. Mężczyzna obejrzał się i uśmiechnął z zadowoleniem, zobaczywszy na brzegu drobną postać dziecka. Dziewczynka zdecydowanie potrząsnęła głową, odrzucając z twarzy nieposłuszne pukle, którymi bawił się wiatr, i z wyzwaniem w oczach spojrzała w twarz kapitana.

- Sprawa okazała się o wiele łatwiejsza niż przypuszczałem. - Sztamir wzruszył ramionami i zrobił krok w stronę Eweliny.

- Uciekaj, córko, ratuj się! - Czarodziejka, przekrzykując szum oceanu, rozpaczliwie chwyciła pirata za nogę. - Chcą z ciebie zrobić gorzej niż niewolnicę, chcą cię zmienić na swój obraz i podobieństwo. My i tak zginiemy...

Mężczyzna zamachnął się bez wysiłku i stara kobieta zatoczyła się od uderzenia w twarz. Ewelina drgnęła, jakby to ona otrzymała policzek, i z nienawiścią uniosła dłoń.

- Bez żartów, mała - uprzedził ją Sztamir. - Twój opór sprawi, że będę tylko bardziej okrutny. Nie pokonasz nas wszystkich.

- Wiem. - Dziewczynka smutno skinęła głową, a słońce błysnęło na ostrzu stalowego noża w jej uniesionej dłoni.

- Wydaje ci się, że twoja śmierć uratuje tych ludzi? - chłodno uśmiechnął się pirat. - Wielki błąd, wierz mi.

Ewelina pokiwała głową, a potem z chytrym uśmiechem lekkimi dotknięciami mocno naostrzonej klingi, wyryła imię pirata na prawym nadgarstku, marszcząc się lekko z bólu.

- Wyzywasz mnie na pojedynek? - roześmiał się pirat serdecznie. - Zwariowałaś. Zdajesz sobie sprawę, ile starć odbyłem w życiu? Nie masz nawet broni, a mnie wstyd będzie stanąć do walki z dzieckiem.

- Będziesz musiał - skrzywiła się Ewelina. - Znam zasady, piracie. Zwycięzca musi spełnić prośbę pokonanego. Mój warunek: wolność dla mieszkańców wysp. Jeżeli przegram, bezzwłocznie opuścisz Lazur, nie krzywdząc tutejszych ludzi. A ja popłynę z tobą z własnej woli. Jeżeli wygram: odejdziesz.

Piraci roześmiali się zgodnie, lecz Ewelina ani odrobinę niezmieszana, ciągnęła dalej:

- Masz prawo odmówić, lecz wówczas imię twoje okryje się hańbą. Cóż za tchórzostwo: Sztamir, który przestraszył się pojedynku z dzieckiem uzbrojonym jedynie w nóż, niemającym nawet miecza. Chcesz tego?

- Dobrze - zgodził się Sztamir po chwili namysłu. - Tak będzie. Twoja brawura winna zostać stosownie nagrodzona. Wyspiarze będą wolni. Za ciebie i tak dostanę o wiele więcej. Ale pamiętaj, pierwsze, co zrobię, gdy wygram, to wychłostam cię rózgami, a rany posypię solą.

Ewelina kiwnęła głową na znak zgody. Sztamir dał znak swoim ludziom i jeńcy natychmiast zostali rozkuci. Uwolniono także czarodziejkę, która wolno pokuśtykała do swoich, podtrzymując stłuczone ramię. Dziewczynka spoglądała na to, co się działo, bez cienia obawy. Wiedziała, że mężczyzna nie zaryzykuje zdrady, nie przeciwstawi się starodawnemu rytuałowi pojedynku. Gdyby to uczynił, straciłby szacunek piratów, a na jego statek, statek zdrajcy, spadłyby tylko nieszczęścia.

- Sztamirze! - jeden ze zbrojnych zwrócił się do swojego zwierzchnika. - Daj dzieciakowi miecz. Niech walka będzie uczciwa. Nie chcesz chyba utracić łaski Młodszej Bogini.

Dziewczynce rzucono broń. Ewelina mocno chwyciła rękojeść i nie bez trudu podniosła miecz. Naprzeciw muskularnego, szczupłego pirata dzierżącego ostrze z nonszalancją zdradzającą wieloletnią wprawę, wyglądała tak niedorzecznie, że nawet wśród wyspiarzy dały się słyszeć śmiechy. Tylko czarodziejka mocno zacisnęła oczy i modliła się do czterech żywiołów o pomyślny wynik pojedynku.

- Wybacz, jeśli cię zranię - uśmiechnął się Sztamir i ruszył naprzód. Dziewczynka z trudem uskoczyła przed jego pierwszą szarżą. Doskonale rozumiejąc, że nie może konkurować z siłą przeciwnika, starała się unikać jego ciosu i nie ryzykować za bardzo. Nadzieja na ratunek była zbyt krucha. Ewelina tańczyła pod palącymi promieniami słońca, raz po raz uchylając się przed cięciami. W końcu Sztamira znudziła zabawa w kotka i myszkę. Doświadczony szermierz wykonał podstępny zamach i wybił broń z dłoni dziecka. Pokłonił się ironicznie przeciwniczce, ale dziewczynka, przeturlawszy się, znów zerwała się na nogi, trzymając w lewej ręce nóż. Pirat uniósł brew, widząc taką zawziętość. Już po chwili przyszło mu pożałować utraty czujności. Rozległ się świst i szczękę przeszył mu nieoczekiwany ostry ból. Z niedowierzaniem podniósł rękę, by otrzeć twarz. Rękaw białej koszuli zabarwił się na czerwono. Rycząc jak zranione zwierzę, mężczyzna rzucił się na małą przeciwniczkę. Został okaleczony - i to przez kogo? Przez głupiutkie dziecko, które pierwszy raz w życiu trzymało broń! Co za hańba dla niepokonanego pirata! Ta smarkula zasługuje na porządną nauczkę. I inni również...

Ewelina, odrętwiała ze strachu, czekała na zbliżającą się śmierć. Wiedziała, że nie ma ucieczki przed bestią w ludzkim ciele, nie ma gdzie się skryć... Nie ma ratunku...

Niczym schwytany w sidła ptak zatrzepotała jej na skroni maleńka żyłka. Dziewczynka poczuła drapanie w gardle, nagle strasznie zachciało jej się pić. Nieznane, obce i straszliwe słowa wzbierały jej w gardle. Świat zamarł w promieniach upalnego południa, naprzeciw Eweliny zastygł Sztamir z mieczem uniesionym nad pokornie opuszczoną głową przeciwniczki. Ten pirat był złem, największym złem, jakie mała podopieczna czarodziejki z Lazura spotkała w całym swoim krótkim i nieciekawym życiu... I wtedy na jej ciche wołanie o pomoc zjawił się ktoś nieporównywalnie potężniejszy i starszy niż sam Lazur. Z oczu Eweliny wyrwał się jakby strumień światła, paląc wszystko na swojej drodze. Płomień otoczył pirata, pożerając jego ciało, wdarł się w szeroko otwarte w niemym krzyku bólu usta i wypłynął przez oczodoły srebrzystymi kroplami białek. Sztamir umierał w ciszy, tylko jego kości trzeszczały sucho, zamieniając się w kupkę popiołu, a mięśnie od żaru rozpływały się w czadzący dym. Wydychając ostatnie opary zła, Ewelina powoli zapadła w ciemność niebytu.

* * *

Czarodziejka płakała. Smutek stał się jej nieodłącznym towarzyszem w ciągu ostatnich dni. Nieszczęście nie opuszczało starej kobiety podczas domowej krzątaniny. Chociaż jakiej krzątaniny? Chyba że można tak nazwać siedzenia w milczeniu przy łóżku miotającej się bez przytomności dziewczynki, szczelnego okrywania co jakiś czas jej szczuplutkiego drżącego z zimna ciała i bezowocnego szeptania zaklęć, które nagle utraciły uzdrawiającą moc. '

Ewelina poniosła straszliwą ofiarę, ratując mieszkańców wysp. Nieznane diabelstwo, w którego płomieniach zginął pirat, teraz pożerało ją powoli od wewnątrz. Nie, dziecko się nie poddawało. Ostatkiem sił trzymało się życia, rozpaczliwie walczyło, rzucając wyzwanie śmierci. Wszystko na nic. Ewelina powoli gasła. I na całym Lazurze nie było dla niej ratunku. Jak ciężko jest patrzeć na cierpienie bliskiego człowieka! Gdyby tylko można zamienić się z nim miejscami. Czarodziejka błagała Bogów, by się zmiłowali nad dzieckiem, darowali mu choć cień nadziei. Bez skutku. Z oczu Eweliny w tych krótkich chwilach, kiedy odzyskiwała świadomość, wyglądał mrok nicości. Dziewczynka nie jęczała i nie skarżyła się. Oddychała chrypliwie, z każdym oddechem dławiąc się szczekającym kaszlem. Stara kobieta nie wiedziała, w jakim stanie będzie dziecko, kiedy ostatecznie się podda. Jednak oddech pomiędzy falami szaleństwa stawał się coraz krótszy. I dziewczynce coraz trudniej było wynurzać się na powierzchnię świadomości. Mieszkańcy wyspy starali się pomagać czarodziejce w miarę możliwości. Jednak do domu na skraju osady nie przychodzili, widocznie wstydzili się patrzeć na męki tej, którą tak długo pogardzali. Za to codziennie na progu pojawiał się skromny poczęstunek. Niekiedy rodziny wyspiarzy ofiarowywały pomoc w gospodarstwie, częściej jednak odpłacano się jadłem. Ale darowany chleb czerstwiał. Nie było nikogo, z kim można by się nim przełamać za zdrowie dziecka. Czarodziejka nie potrafiła przełknąć nawet kawałka. Siedziała przecież przy łóżku umierającej. A dary wracały do właścicieli. Jaki pożytek z podarunków i błogosławieństw, skoro nie mogą pomóc w walce z przekleństwem, które uśmierca bliskiego człowieka? Stara westchnęła smutno i wytężyła uwagę. W uszach nieoczekiwanie jej zaszumiało. Z jękiem pośpieszyła do łóżka podopiecznej. Jak miała chronić dziecko, które zatrzymało się na granicy dwu światów?

Ewelina leżała napięta jak struna pod zmiętym, przepoconym prześcieradłem. Szybko - szybko, szeptały niezrozumiale usta, pobladłe od długiej, beznadziejnej walki, oczy dziewczynki drgały pod mocno zaciśniętymi powiekami. Stara kobieta niezdecydowanym ruchem ujęła szczupły nadgarstek i sprawdziła puls. Serduszko małej biło z przerwami, to zamierając, to skacząc jak oszalałe, ale wciąż biło. Nagle dziewczynka gwałtownie wyciągnęła rękę. Stęknęła ciężko. Czarodziejka pośpieszyła po napar z traw. Może choć trochę pomoże.

- Wypełnij obietnicę, wiedźmo! - donośny głos przestraszył starą, kobieta podskoczyła, upuszczając dzban z leczniczym naparem. Pokrywa brzęknęła żałośnie i rozbiła się w drobiazgi. Nie wierząc własnym uszom, czarodziejka odwróciła się powoli. Ewelina wciąż leżała na łóżku, lecz jej usta poruszały się jakby wbrew woli, co wywoływało komiczny, przez co jeszcze bardziej przerażający, efekt. Wątpliwe, czy dziewczyna mogła przemówić w tak obcy i władczy sposób.

- Obiecałaś mi! - nieznany rozmówca nie krył gniewu.

- Co... Co obiecałam? - jąkając się ze strachu, zapytała czarodziejka.

- Że uratujesz moją córkę. - Ewelina zaszlochała. Tym razem cicho i żałośnie, jak niesprawiedliwie ukarane dziecko.

- Gdyby to tylko było w mojej mocy - szybko wymamrotała stara kobieta usprawiedliwiająco. - Oddałabym wszystko.

- Kłamiesz. - Ewelina uśmiechnęła się smutno - Nawet nie jesteś w stanie przypomnieć sobie, co mi przysięgłaś trzynaście lat temu nad brzegiem oceanu.

- Elza? - wyszeptała cicho czarodziejka. Ale jak? Dziewczynka zacharczała gardłowo. Wygięła się i zaczęła trząść się w napadzie drgawek. Uspokoiła się potem powoli. Czarodziejka przypadła do niej. Chłodnym, wilgotnym ręcznikiem otarła buchające gorącem ciało, odchyliła głowę dziecka i siłą wlała przez zaciśnięte zęby kilka łyków naparu z traw. Większość lekarstwa pociekła Ewelinie po szyi, lecz opiekunka chciała wierzyć, że choć część dziecko przełknęło. A później stara kobieta usiadła i głęboko się zamyśliła. Rzeczywiście, na dziewczynkę spadło nieszczęście. I nie było na Lazurze człowieka, który mógłby jej pomóc. Czym ryzykuje czarodziejka? Obietnice, nawet złożone nieżyjącemu od dawna człowiekowi, należy spełniać. Nie chce się wierzyć, że głupie żądanie Elzy ulży cierpieniu Eweliny. Chociaż, kto wie, może zmarli wiedzą więcej? Może dlatego szukają sposobów, żeby przypomnieć żywym o długach z przeszłości. Czarodziejka poczekała do zmierzchu, kiedy zelżał upał, ale jeszcze nie zapadł zmrok. Ożywiły się sowy, głośno rozbrzmiały melodie cykad. Z otwartego na oścież okna powiało wieczornym chłodem. Ewelina ucichła, zwinąwszy się w kłębek. Stara kobieta długo zastanawiała się, czy zostawić dziecko samo. Stała na progu, zastanawiając się, ile czasu zajmie jej wyprawa. Według najskromniejszych obliczeń, droga w obie strony potrwa nie mniej niż dwie godziny. Najpierw trzeba będzie przedostać się na sąsiednią wyspę. Nie, nie tak. Najpierw należy dokuśtykać do łódek. Znaleźć człowieka, który mógłby zabrać czarodziejkę na sąsiednią wyspę, tam i z powrotem. Prawdopodobnie z tym nie będzie większego problemu. Mieszkańcy wysp z radością spełnią teraz każdą prośbę, bez względu na to, jak bardzo niedorzeczną. Wszak jeszcze niewiele czasu minęło od chwili, gdy przygnębieni piraci w milczącym pośpiechu opuszczali Lazur. Nawet nie zaryzykowali zabrania broni przywódcy, miecz Sztamira pozostał na plaży, by zardzewieć. Kości zmarłego czarodziejka zasypała piaskiem. Nie ma potrzeby przyciągać żarłocznych ścierwników Młodszego Boga.

Kiedy dotrze do sąsiedniej wyspy, zacznie się najtrudniejsze. Trzeba będzie na chorych nogach doczłapać do przybrzeżnych skał. A co gorsza - wdrapać się na szczyt, gdzie gnieżdżą się mewy. Czarodziejka będzie musiała złapać ptaka bez sideł, a przecież nawet dla człowieka w kwiecie wieku nie byłoby to łatwe zadanie. A później - trzeba wrócić. Tak, dwie godziny to za mało. Trzeba doliczyć zapas. Ale kto posiedzi przy Ewelinie? Mieszkańcy wysp, chociaż wiedzieli, że byli wobec małej niesprawiedliwi, nie śpieszyli się, by ulżyć czarodziejce w niemiłym obowiązku czuwania przy umierającym dziecku. Stara kobieta westchnęła jeszcze raz i wyszła z domu. Gorzej już nie będzie. Jeżeli Ewelina nie dożyje jej „powrotu - widać taka wola Bogów. I ani łzy czarodziejki, ani okłady nie pomogą. Kobieta ruszyła ciężkim krokiem, jakby na nogach miała ołowiane okowy. Łamało ją w plecach. I do tego miała świadomość, że musi się śpieszyć, a nie jest w stanie. Co chwilę oglądała się, nasłuchując: a co, jeśli dziewczynka się ocknie i zawoła o łyk wody? Ale nie. Nie można zawrócić.

Czarodziejka od razu znalazła człowieka, który zgodził się jej pomóc. Długo gramoliła się, próbując usadowić jak najwygodniej w nędznej łódeczce, która huśtała się tak, jakby tylko czekała, by nabrać wody przez burtę. Potem kobieta pamiętała tylko niezdarną wspinaczkę na skałę i ostre kamienie raniące dłonie do krwi. Zapamiętała jeszcze, jak wykrzykiwała na całe gardło dziecinną piosenkę-przynętę, jak nie wiadomo skąd, niczym kamień, opadła jej na ramię duża biała mewa i przechylając z namysłem głowę spojrzała na czarodziejkę czarnym paciorkiem oka. Rybak lękliwie zerknął na starą kobietę, zdawało mu się, że staruszka rozmawiała z ptakiem. W ślad za czarodziejką ruszył tłum zatrwożonych ludzi. Nakazała im się rozejść. A co najdziwniejsze, posłuchali. Nieważne. Ocknęła się dopiero wtedy, gdy rytualny nóż, błysnąwszy w promieniach zachodzącego słońca, naciął dłoń dziecka. Spomiędzy palców dziewczynki zaczęła kapać krew. Stara kobieta poczuła strach, lecz niezłomna wola, jakby nie jej własna, zwyciężyła. Pod powiekami czarodziejki nadal pozostał obraz odcisku dziecinnej rączki na gładkich piórach, choć mewa skryła się już w pociemniałych chmurach. Bez listu. Bez zaklęcia na drogę. Bo jak wskazać drogę, gdy się nie wierzy, że pomoc nadejdzie?

Kiedy ptak odleciał, czarodziejka westchnęła uspokojona, że wszystko zrobiła jak trzeba. Wypełniła chyba ostatnie życzenie Elzy? A teraz zostało tylko jedno - czekanie. Czarodziejka szczelniej owinęła dziewczynkę kołdrą, przetarła naprędce jej rękę szmatką i przykucnęła obok. A nuż ratunek przybędzie szybko, chociaż czy mewie wystarczy sił, by przebyć ocean?

Głęboki liliowy cień przykrył korony drzew, okutał jak szal skromne domostwa śpiącej osady i niczym wylegujące się łagodne zwierzę, rozłożył się na osamotnionym archipelagu. Ewelina oddychała miarowo i głęboko, kolejny raz udało jej się przeżyć dzień. Niepostrzeżenie zdrzemnęła się i czarodziejka.

Następnego dnia nad wyspami królowało słońce. Lekki wiaterek bawił się zakurzonymi, wyblakłymi zasłonkami. Czarodziejka przeciągnęła się z rozkoszą, ale zaraz się wzdrygnęła. Ze strachem popatrzyła na Ewelinę. Śpi, biedactwo. Zrzuciła pierzynę, duszno jej pewnie. Ciemne włoski skleiły się od potu i przywarły do czoła. Ale chyba jej trochę lepiej. Znikł już ten chrypliwy świst, który wcześniej wyrywał się z piersi przy każdym oddechu. Policzki zarumieniły się, a gorączka zelżała. Stara kobieta wstała i poszła się umyć. Zanuciła pod nosem. Wyszła - i oniemiała. Wszyscy mieszkańcy Lazura wylegli z domów. Pokazując palcami na niebo, rozmawiali z podnieceniem. Czarodziejka podniosła wzrok. Nad Lazurem krążyła ogromna szara kania, jakby wybierając miejsce, by wylądować. Zatoczyła krąg i nagle złożyła skrzydła. Runęła w dół. Ludzie zamarli. Zamarła również stara czarodziejka. Jednak powstrzymując w ostatnim momencie upadek tuż nad ziemią, ptak szponiastymi łapami rozpruł piasek i przebiegł kilka kroków. Następnie wstrząsnął się, celowo gubiąc pióra, i na oczach wyspiarzy zamieniając się w niezmiernie utrudzonego mężczyznę o zmierzwionych włosach. Nieznajomy podszedł do czarodziejki. - Jestem. Kto mnie wzywał? - zapytał.

* * *

Czarodziejka ledwie nadążała za niespodziewanym przybyszem. Jak wicher wdarł się do mizernej chaty, nie czekając nawet końca opowieści wiedźmy. Rzucił się ku łożu dziewczynki. Zamarł, wsłuchując się w ciężki oddech dziecka. Następnie lekko przeciągnął ręką po czole Eweliny, ścierając kropelki potu. Dziewczynka poddała się jego pieszczocie.

- Jak długo jest w tym stanie? - zapytał mężczyzna rwącym się głosem.

- Dzisiaj piąty dzień.

Nieznajomy usiadł u wezgłowia i zaczął liczyć, kurczowo zaginając palce.

- Wiesz co, stara - przemówił w końcu. - Przygotujże mi gorący, syty obiad. A ja za ten czas dobrze się umyję i doprowadzę do porządku. Do przesilenia mamy jeszcze prawie dobę. Zdążymy się przygotować.

- Do jakiego przesilenia? - cicho westchnęła czarodziejka. - Będzie jeszcze gorzej?

Mężczyzna uśmiechnął się tylko krzywo, ale tak, że stara kobieta poderwała się i zakrzątnęła po izbie, nakrywając do stołu. Po chwili na tyłach gospodarstwa rozległy się pomruki zadowolenia. Wiedźma ostrożnie wyjrzała przez okno i westchnęła po raz drugi. Nieznajomemu najwyraźniej mycie się sprawiało przyjemność, bo nie żałował sobie nanoszonej jeszcze przez Ewelinę wody. A zza płotu z zainteresowaniem i przestrachem obserwowali go mieszkańcy Lazura.

- A może plecy byś mi umyła? - zapytał mężczyzna szczególnie ciekawską wyspiarkę, która podeszła najbliżej ogrodzenia. Młoda kobieta, czerwona ze wstydu, uciekła przy akompaniamencie śmiechu sąsiadów. Po jakiejś godzinie, nieznajomy, zawinięty w czyste prześcieradło, żeby nie krępować starej kobiety, zdążył pochłonąć ogromne zapasy jedzenia, szczodrze zapijając posiłek domowym piwem. Czarodziejka w tym czasie doprowadzała do porządku jego ubranie: ciężki, bogato wyszywany płaszcz, koszulę z cieniutkiej tkaniny i szerokie spodnie z mocnego materiału. Broni gość nie posiadał. Ale i, szczerze mówiąc, nie wyglądał na wojaka - ciało miał zbyt wątłe. Jednak nie można było powiedzieć, że to zupełny zdechlak. Z pewnością mężczyzna mógłby bez trudu pokonać w pojedynku niejednego mieszkańca wyspy. Wysoki wzrost, stanowcze ruchy, ostre spojrzenie bystrych oczu. Jednak w porównaniu ze Sztamirem, nie wydawał się tak imponujący.

- A teraz do rzeczy - nakazał mężczyzna, z nieskrywanym smutkiem odstawiając pusty talerz. - Opowiadaj wszystko, co wiesz o dziewczynce. Śmiało, jeszcze mamy czas.

Czarodziejka zaczęła od początku, od przyjazdu młodej pary na wyspy i trwogi Elzy. Bardziej szczegółowo opisała noc, gdy umarła młoda kobieta, oraz śmierć Eldryża. Nieznajomy nie przerywał. Zadał jedynie kilka pytań, by dokładniej zrozumieć wydarzenia. Potem stara opowiedziała o przybyciu piratów na wyspę. Długo milczała, zanim podjęła opowieść o pojedynku Sztamira z Eweliną. Wspomniała również o niezadowoleniu Elzy i o tym, jak zmarła zmusiła czarodziejkę do spełnienia dawnej obietnicy. Gość jedynie uśmiechnął się z niedowierzaniem, lecz milczał.

- Ot, i cała historia - zakończyła monolog stara kobieta i poczłapała po wodę, żeby zwilżyć zaschnięte gardło.

- Czym ją leczyłaś? - zainteresował się mężczyzna.

- Właściwie, to niczym. - Wzruszyła ramionami. - Trawami i zaklęciami.

- Powiedzmy, że jej się poszczęściło. - Nieznajomy wyprostował się. - Gdybyś zwlekała dłużej, jutrzejszy ranek Ewelina przywitałaby w krainie Bogów. A tak mamy szansę. Niewielką, ale szansę.

- Pomożesz jej, panie? - błagalnym tonem zapytała czarodziejka.

- Zrobię wszystko, co w mojej mocy - zapewnił z powagą mężczyzna. - Jakby nie było, to moja krewna. I możesz nazywać mnie Ronnie. Ciebie o imię nie pytam. I tak widzę, jaką ofiarę poniosłaś podczas rytuału nadawania imion.

- Ale jak to? - zdumiała się kobieta.

- Później. - Gość zbył pytanie machnięciem ręki. - Teraz nie warto tracić czasu. Prześpię się. Przylot tutaj pozbawił mnie sił. Ale ty czuwaj. Jeśli Ewelina zacznie mówić, od razu mnie budź. Na ataki nie zwracaj uwagi, to głupstwa.

Po tych słowach Ronnie zwalił się na łóżko czarodziejki i w jednej chwili zasnął. Kobieta zebrała resztki obiadu, rozejrzała się po pokoju. Postała chwilę w zadumie nad Eweliną, a później cicho przycupnęła w kąciku.

Przebudziła się gwałtownie, jakby ją ktoś uderzył. Podniosła głowę i struchlała. Ronnie stał nad dziewczynką, wyciągając rękę, a z jego palców wylewało się chłodne niebieskawe światło. Czarodziejka zapragnęła zapytać, co robi, ale mężczyzna tylko potrząsnął z niezadowoleniem głową. Kobieta nie mogła wykrztusić słowa. A dziewczynka nagle otworzyła podkrążone cierpieniem oczy i uśmiechnęła się z wysiłkiem.

- A jednak przyszedłeś - powiedziała chrypliwie. Ronnie natychmiast cofnął dłoń. W zamyśleniu przysunął bliżej łóżka stołek.

- Niezadowolona? - zapytał cicho, siadając obok posłania.

- Wszystko jedno, i tak jej nie uratujesz - warknęła Ewelina, usadawiając się wygodniej. Niewiarygodnie zręcznie uniosła poduszkę i podłożyła sobie pod plecy.

Ronnie nie przeszkadzał dziecku, tylko obserwował z ledwie zauważalnym zaciekawieniem.

- Dlaczego chcesz tej dziewczynki? - wyprostował się.

- A dlaczego nie? - Ewelina obojętnie wzruszyła ramionami. - Zdobycz ani gorsza, ani lepsza niż inne. Jeśli się pragnie pomiotu zła, trzeba za to zapłacić.

- Zostaw ją - poprosił Ronnie. - Przecież to dziecko. Zwyczajne małe dziecko, które nie zna jeszcze praw magii.

- A jednak magia to jedyne zajęcie, które dobrze jej wychodzi - przerwała dziewczynka. W zamyśleniu przeniosła wzrok na czarodziejkę. Stara kobieta oblała się zimnym potem. Na bladej twarzyczce dziecka, niczym czarne tunele do innego wymiaru, zionęły dziury oczodołów. A z tych otchłani mroku ktoś spoglądał i oceniał staruszkę tak, jakby miał zdecydować o jej życiu lub śmierci.

- Posłuchaj, ty wiesz i ja wiem, że gdyby to było proste, Ewelina już by umarła. - Ronnie litościwie zasłonił plecami czarodziejkę. Kobieta westchnęła z ulgą. - Potargujemy się?

Dziewczynka się roześmiała. A raczej próbowała, ale szybko zachłysnęła się i uśmiech zniknął w szczekliwym kaszlu.

- A co możesz mi zaproponować? - zapytała, odchrząknąwszy. - Złoto? Ofiarę? Czy może podarujesz mi imię? Nie bądź śmieszny. Nie wystarczy ci odwagi, żeby zaoferować mi to, co naprawdę mnie interesuje.

- Ale przecież rozmawiasz ze mną? - Mężczyzna pochylił się gwałtownie. - To znaczy...

- To nic nie znaczy - przerwała dziewczynka. - Może po prostu przyjemnie mi się z tobą porozmawia. Nieczęsto mamy okazję się spotkać.

- Najchętniej nigdy bym cię nie oglądał.

- Tak się nie da, mój drogi. Jestem pierwsza w kolejce po twoją żałosną duszyczkę. Nie uda ci się wymodlić odpuszczenia grzechów, Wysoki. Młodsza Bogini potrafi być cierpliwa.

- Wygląda na to, że rozmowa zabrnęła w ślepy zaułek. - Ronnie wstał i skrzyżował ręce na piersi. - Nie mam czym wykupić Eweliny. I nie mam niczego, co mógłbym zaproponować w zamian za jej życie. Ale nie oddam jej tak łatwo.

- W to nie wątpię. - Dziewczynka wyprostowała się. - Proponujesz pojedynek? To na nic. Przegrasz.

- Zapewne, ale spróbuję.

- Stój! - rozkazała Ewelina. Zamyśliła się głęboko nad wyjściem z impasu. W końcu podjęła decyzję i powiedziała: - Oddam ci dziewczynkę. Bez żadnych warunków. Jeżeli uda jej się wytrzymać ból, jakiego doświadczył ten żałosny pirat przed śmiercią, będzie twoja.

- Ale dlaczego? - zdumiał się Ronnie. - I czemu miała służyć nasza rozmowa?

- Może się po prostu nudzę? - przewrotnie odpowiedziała Ewelina. I nieoczekiwanie poważnie dodała: - Żal mi jej, Wysoki. Ale nasze następne spotkanie będzie dla ciebie ostatnim.

- Jest ci żal? - mag zdziwił się jeszcze bardziej.

- Może nie uwierzysz, ale czasem bardziej bolesna jest utrata wrogów niż przyjaciół - westchnęło dziecko ze smutkiem. - Nie miej jednak wątpliwości, nie zawaham się.

- Znajdę sposób.

- Nie sądzę. - Ewelina na dłuższą chwilę zamilkła, zanim dodała: - Nie dziękuj za uratowanie dziewczynki. Jej śmierć byłaby teraz nie po myśli Bogów. Niewiele jest sprawiedliwości.

- Co?

Zamiast odpowiedzi dziecko zacharczało. Napięło się jak struna i zaczęło na oślep bić rękoma w powietrzu. Zakrzyknęło, z bólem łapiąc oddech. Stara czarodziejka wzdrygnęła się. Nigdy w życiu nie słyszała krzyku przepełnionego aż takim cierpieniem.

- Co tak stoisz? - rzucił mężczyzna ze złością, odwracając się. - Sam nie dam rady.

Czarodziejka skrzywiła się z bólu, gdy mag mocno chwycił ją za ramię. Takiego Ronniego jeszcze nie widziała. Rysy mu się zaostrzyły Z twarzy znikła wesołość i uprzejmość, zastąpiona ledwie dostrzegalnym wyrazem niebezpiecznego okrucieństwa. Stara kobieta wyczuła napór mocy. Włosy się jej zjeżyły i wydawało się, że wystarczy je przeczesać ręką, by na podłogę posypały się iskry. Jednak po chwili wrażenie minęło. Napór zelżał. Moc wysączała się przez skórę i przepływała kierowana przez maga do rzucającego się w śmiertelnych drgawkach dziecka. Stara czarodziejka padła na kolana z osłabienia. Ronnie burknął przekleństwo i odtrącił kobietę precz. Bezszelestnie opadła na ścianę, niezdolna, by zaprotestować. Wiedziała zresztą, że gdyby dłużej oddawała moc, jak krew, byłoby po niej. Teraz już tylko mag stał nad Eweliną, która już nie krzyczała, lecz wyła jednostajnie z bólu. Drobną postać dziewczynki otulał płomień. Nagle wszystko się skończyło. Mężczyzna zachwiał się, lecz zdołał utrzymać na nogach. Zmęczonym gestem otarł pot z twarzy. Ewelina umilkła. Czarodziejka chlipnęła.

- Dość tego wycia - stłumionym głosem warknął na nią Ronnie, opadając na stołek z wycieńczenia. - Dawaj tu swoje eliksiry, wiedźmo. Teraz mogą się na coś zdać.

W tym momencie dziewczynka, jakby na potwierdzenie jego słów, cichutko zajęczała.

- O Eliksir Siły nawet nie proszę - kontynuował Ronnie, próbując zażartować. - Skąd go wziąć w tej głuszy? Dla mnie odwar z pustogłowiu, ale to potem. A dla małej napar z piołunu w równych proporcjach z orlakiem. I wody. Dużo wody. Więcej niż możesz przynieść na jeden raz.

Czarodziejka pokuśtykała na dwór. Po tym, co przeżyła, nogi się jej trzęsły i odmawiały posłuszeństwa. Jednak szybko i sprawnie wykonała polecenia maga. Pięć razy przyszło jej biegać do źródła, zanim mężczyzna okazał zadowolenie. Nawet nie podejrzewała, że stać ją jeszcze na takie wyczyny. Cichy płacz Eweliny ponaglał czarodziejkę. Ronnie zręcznie zdarł z dziewczynki przemoczoną do suchej nitki koszulę. Obficie zlał dziecko lodowatą wodą, nie bacząc, że zachłysnęło się łzami. Potem dokładnie otulił Ewelinę futrem, wziął na kolana i cierpliwie napoił wywarem. Czarodziejka wzdrygnęła się na myśl o goryczy eliksiru. Lecz dziewczynka nie stawiała oporu, przeciwnie, z zadowoleniem wypiła dwa dzbany ohydnego napoju. I nareszcie się uspokoiła. Z ufnością przylgnęła do maga, objęła go za szyję drobnymi rączkami i po raz pierwszy od długiego, długiego czasu słodko zasnęła.

Ronnie, mrucząc pieszczotliwie pod nosem, kołysał Ewelinę, delikatnie rozczesując jej splątane włosy. A czarodziejka ze łzami w oczach patrzyła na siwiznę, która pokryła szronem skronie dziewczynki.

* * *

Dla Eweliny nastał uciążliwy czas zdrowienia. Wciąż jeszcze słaba po ostatnich przeżyciach, prawie nie podnosiła głowy z poduszki. Właściwie tylko drzemała pod nadzorem czarodziejki, która nie spuszczała z niej oczu. Czasem prosiła o coś do picia, a czasem o jedzenie. Stara kobieta musiała niemal siłą wlewać jej do gardła pożywny bulion i różnorakie wywary przygotowywane według recept podawanych przez Ronniego. Sama nigdy by nie pomyślała, że traw leczniczych można używać w tak dziwacznych proporcjach. Ale dziewczynce leczenie pomagało. Nie minął tydzień i mogła usiąść. Wstawać z łóżka jeszcze nie próbowała. A i wątpliwe, czy Ronnie na to pozwoliłby. Mag również doszedł do sił po pojedynku z nieznanym. Z pewnością pomogły mu prawie dwie doby nieprzerwanego snu. Zaraz po przebudzeniu zaczął działać. Odwiedził każdą wysepkę archipelagu. Przeprowadził rozmowy ze wszystkimi mieszkańcami Lazura. O dziwo, był uprzejmy. Nikt od niego nie usłyszał słowa wyrzutu. Najpierw mężczyzna zainteresował się zdolnościami Eweliny. Poznawał życie dziecka na nowo, dosłownie minuta po minucie, godzina po godzinie. Do znużenia nękał starą czarodziejkę, setki razy powtarzał te same pytania sformułowane w inny sposób, chociaż nie zdradzał celu tych pytań. Po kilku dniach stara kobieta miała wrażenie, że mag zna teraz Ewelinę o wiele lepiej niż wyspiarze. Co tu kryć - poznał ją nawet lepiej niż opiekunka.

Ronnie mnóstwo czasu spędził na brzegu, gdzie zginął Sztamir. Odszukał powyginany przez nieznane siły miecz i ośmielił się nawet niepokoić szczątki pirata. Stara przelękła się, że mag chce wyzwać ducha zmarłego na pojedynek, ale nic się nie stało. Mężczyzna jedynie narysował na piasku zagadkowe znaki, które niemal od razu zmyła fala. Później pochował kości na miejscowym cmentarzu. Nie wahał się nawet złożyć ofiary czterem Bogom i Losowi. Nie zapomniał też o żywiołach. Jak na gust czarodziejki Ronnie okazał nadzwyczajną wspaniałomyślność Sztamirowi. Pirat nie zasłużył sobie na tak godny pochówek. Ciekawe, czy w odwrotnej sytuacji Sztamir zadbałby o rytuał dla dusz ludzi, których zabił? Takiemu wyrzutkowi nie warto dawać szansy na odrodzenie.

- Czyż jesteśmy Bogami, by osądzać? - rzucił ironicznie mag na niezadowolone uwagi starej kobiety.

Ronnie ani razu nie spytał o zmarłych rodziców Eweliny. Kiedy w rozmowie pojawiały się imiona małżonków, szybko zmieniał temat. Nie chciał też powiedzieć czarodziejce, czyim jest bratem - Elzy czy Eldryża”.

Ale tym, co najbardziej niepokoiło mężczyznę, były okoliczności narodzin dziewczynki. Zmusił starą kobietę do odtworzenia rozmowy z Elzą w najdrobniejszych szczegółach, kazał opisać każdy błysk przeklętej gwiazdy, która pojawiła się na niebie w noc narodzin Eweliny. Czarodziejka miała nawet wrażenie, że mag bez pytania wdarł się do jej pamięci, bo następnego dnia źle się poczuła. Wszystko jakby zaciągnęło się mgłą i powróciły wspomnienia - jasne, jak żywe. Uśmiechająca się Elza. Niewypowiedziany smutek Eldryża. Pląsy czerwonych cieni w oczach Eweliny. Te ostatnie - szczególnie często.

Dziwne. Po tamtym dniu nużące pytania się skończyły. Ronnie ani na krok nie odszedł od posłania starej kobiety, dopóki jej się nie polepszyło, dopóki nie opuścił jej ból zrodzony głęboko we wnętrzu i nie przestały płynąć łzy.

- Wybacz. - To wszystko, co usłyszała od niego następnego ranka.

Nie wiadomo, po co mag wspiął się nawet na górę, gdzie Ewelina lubiła zbierać zioła. Z tej wycieczki wrócił pogrążony w zadumie. Długo siedział przy łóżku dziewczynki, obserwując w milczeniu jej twarz. Ronnie doskonale wyczuwał, kiedy dziecko potrzebuje pomocy. Zawsze pojawiał się dosłownie tuż przed przebudzeniem Eweliny. Dla dziewczynki był łagodny i dobry. Potrafił dzień i noc strzec jej snu. Kiedy marszczyła czoło, jakby miała zapłakać, Ronnie w tej chwili był przy niej i opowiadał jakąś wymyśloną zabawną historię. Dziewczynka nie śmiała się jeszcze z jego opowiastek, ale powoli zaczynała się uśmiechać. A dokładniej, na nowo uczyła się uśmiechać, nieśmiało rozciągając usta w jakimś dziwnym grymasie ni to radości, ni strachu. Jakby bojąc się, że każdy ruch zostanie okupiony bólem. Zaczęła jednak rozmawiać. Najpierw nieśmiało, wypowiadając pojedyncze słowa i cichnąc na długo po każdym, jakby zapominała, o czym mówiła. Mag nie poganiał jej. Z cierpliwością prawdziwego nauczyciela spędzał godziny, stwarzając pozory dialogu. Wysiłki zostały nagrodzone. Po kilku dniach dziewczynka zbudowała pierwsze, jeszcze krótkie, zdanie. A po tygodniu udawało jej się w pełni podtrzymywać rozmowę. Poza tym, co tu kryć, przywiązała się do Ronniego. Czarodziejkę to przerażało. Zbyt dobrze pamiętała wyraz twarzy mężczyzny, który ujrzała w noc, gdy Ewelina stanęła na granicy śmierci. Na ramieniu stara kobieta miała jeszcze siniaki od żelaznego uścisku maga, kiedy wysysał z niej moc i siły. Nie, nie chowała urazy. Obcy postąpił właściwie. Bez jego pomocy Ewelina by nie przeżyła. Jednak czarodziejce nie mieściło się w głowie, jak pod maską wesołka mógł się ukrywać aż tak stanowczy i władczy człowiek. Niekiedy w wirze ożywionej dyskusji z mieszkańcami osady, stara przechwytywała uważne, ukradkowe spojrzenia maga, którymi oceniał rozmówcę, jednocześnie chichocząc zaraźliwie dla niepoznaki. Nie, czarodziejka zdecydowanie nie rozumiała przybysza. I nie chciała zrozumieć.

Jednak bała się o Ewelinę. Nazbyt mocno dziewczynka przylgnęła do nieoczekiwanego krewniaka. A przecież wiele smutku doświadczyło to dziecko w swoim niedługim życiu. Czarodziejka była gotowa na wszystko, byleby uchronić podopieczną od kolejnego zawodu. Dlatego zdecydowała się przeprowadzić z magiem niełatwą rozmowę. Okazja nadarzyła się nad podziw szybko, jakby Ronnie tylko czekał na zachętę.

- Chcesz ze mną porozmawiać? - zapytał. Ewelina dopiero co zapadła w drzemkę, a stara kobieta w duchu dziękowała Bogom za kolejny dzień spokoju. Dlatego też nie od razu zrozumiała, czego obcy od niej chce.

- No? - ponaglił mag niecierpliwie. - Co ci się we mnie nie podoba?

- Dlaczego? - czarodziejka zaczęła ze zmieszaniem. Potem odkaszlnęła i podjęła bardziej stanowczym tonem: - Skąd wiesz, że coś mi się w tobie nie podoba?

- Nie trzeba być magiem, żeby zauważyć. - Ronnie milczał przez chwilę, a potem wyjaśnił oschle: - Twoje spojrzenia są nad wyraz wymowne, kiedy wydaje ci się, że jestem zajęty i nie zwracam uwagi. A poza tym, nie zapominaj, że jestem Wysokim Magiem. Żeby ukryć przede mną myśli, potrzebna by ci była lepsza ochrona niż suszone korzonki i słowa nic nieznaczących powiedzonek, które mylnie uważasz za zaklęcia.

- Jesteś okrutny - zdziwiła się czarodziejka.

- Czyż nie oczekiwałaś ode mnie szczerości? - Mag wzruszył obojętnie ramionami. - Nie dbam, co o mnie sądzisz, stara, ale wychowałaś Ewelinę. Dlatego czuję się nieco zobowiązany. Mówiąc szczerze, nie chciałbym, abyś zaczęła nastawiać dziewczynkę przeciwko mnie. Gdyby Ewelina cię nie kochała, znalazłbym sposób, jak ci odpłacić. Wątpię jednak, czy by ci się to spodobało. Nie chcę zasmucać dziecka, dlatego wolę wyjaśnić wszystko otwarcie. I zobaczyć, do czego to doprowadzi.

- Ja... - czarodziejka speszyła się wyraźnie. Nie spodziewała się po Ronniem takiej szczerości.

- Śmiało, stara. - Mag skrzywił się pogardliwie. - Ja już powiedziałem. Nie zamierzam cię skrzywdzić.

- Ja po prostu nie rozumiem, jak w jednej duszy mogą żyć tak różni ludzie - wypaliła kobieta i zamarła w oczekiwaniu na karę za bezczelność. W odpowiedzi mężczyzna uśmiechnął się najpierw, a zaraz roześmiał w głos.

- I to wszystko, co cię niepokoi? - zapytał z rozbawieniem.

- Nie - w głosie czarodziejki zabrzmiała stanowczość. - Boję się o małą. Ona nie przeżyje kolejnego zawodu. Stałeś się dla niej ojcem. I obawiam się, że równie łatwo, jak udało ci się zdobyć sympatię Eweliny, później zdradzisz jej uczucia i wdepczesz w ziemię.

Ronnie, wbrew oczekiwaniom czarodziejki, nie odpowiedział od razu. Z zainteresowaniem wpatrywał się w starą, jakby ujrzał ją po raz pierwszy. Następnie pokłonił się jej z czcią. Kiedy się wyprostował, w jego oczach nie pozostał ani cień rozbawienia.

- Przysięgam ci - powiedział bardzo poważnie. - Nigdy nie skrzywdzę Eweliny. Będę zawsze miał na uwadze jej dobro. To krew z krwi, kość z kości mojego brata. Należy do mojego rodu. Będę jej bronić bez względu na wszystko. Rozszarpię gardło każdemu, kto ośmieli się ją tknąć. Rodzina jest dla mnie najważniejsza.

- Obiecujesz? - Czarodziejka podeszła krok bliżej i stanęła tuż przed Ronniem.

- Wysoki Mag nie przysięga dwa razy - odrzekł mężczyzna. - Wiedz, że potrafię się odwdzięczyć za twoją wierność. Pomogę ci, wiedźmo. Jesteś odpowiedzialna za rytuał nadawania imion. Równonoc już niedługo, za dziesięć dni. Chętnie przeprowadzę ceremonię osobiście. To wielkie wyróżnienie dla ciebie i twoich ziomków.

- Wiem. - Czarodziejka pogrążyła się w zadumie. - Ewelina skończyła dwanaście lat - odezwała się w końcu. - Na nią także przyszedł czas, by wejść do źródła bezimiennych.

- Do czego zmierzasz?

- Pozwól mi nadać jej imię.

- Czy zdajesz sobie sprawę, na co się decydujesz? - Mężczyzna zamilkł na chwilę, ale nie doczekawszy się odpowiedzi, ciągnął dalej. - Ewelina zostanie wielką czarodziejką. Twoja prośba zatem stawia mnie w kłopotliwym położeniu. Będę musiał przestrzegać określonych reguł. Ze względu na bezpieczeństwo dziewczynki, oczywiście.

- Rozumiem. - Kobieta opuściła głowę. - Ale tak będzie lepiej. Przede wszystkim dla niej samej.

- Obawiam się, że dziewczynce trudno będzie pogodzić się z tym, że poniesiesz tak wielką ofiarę.

- Możesz jej powiedzieć po wszystkim. Ronnie jeszcze raz pokłonił się starej kobiecie.

- Niech się stanie - wyszeptał bardzo cicho. Zaskakujące, lecz czarodziejka usłyszała w jego głosie smutek.

* * *

Zbliżała się jesienna równonoc. Niebo coraz częściej okrywało się obłokami. W powietrzu czuć było chłód. Ocean z głuchym rykiem napierał na brzeg, jakby przeczuwając, że nadchodzi pora jego triumfu. Słońce, wcześniej bezlitośnie palące, przysłoniła ledwie dostrzegalna mgiełka. Rankami starą czarodziejkę budził smutny krzyk ptaków przygotowujących się do długiej wędrówki, z której nie każdemu dane będzie powrócić. Ewelina doszła do siebie na tyle, że Ronnie pozwalał jej na krótkie spacery. Wolał nie odchodzić zbyt daleko. Dziewczynka z radością korzystała z darowanej jej wolności, spędzając dużo czasu poza domem. Czarodziejka nie bała się o dziecko. Błagała jedynie niebiosa i Bogów, żeby mała doszła do siebie po tym, co się stało. Od czasu przełomowego starcia, Ewelina jeszcze ani razu nie sięgnęła po magię. Jakby zatraciła tę zdolność. Czerwony płomień szaleństwa, który wcześniej tak często zapalał się w jej źrenicach, teraz już się nie pojawiał - oczy Eweliny były ciemne i spokojne. Za to siwizna na skroniach stawała się coraz bardziej zauważalna w miarę odrastania włosów. Stara czarodziejka próbowała uwarzyć jakiś środek, by pokryć ślad straszliwych czarów, ale na nic się to nie zdało. Ronnie tylko wyśmiał jej daremne wysiłki.

- Znaków Młodszej Bogini nie zatrzesz tak łatwo - zauważył mimochodem, obserwując, jak kobieta na próżno wyczesuje czuprynę dziecka kościanym grzebieniem namoczonym w gęstym wywarze. Sok z atramentowca pozostawiał na rękach ciemne, prawie czarne i trudne do usunięcia smugi.

Zbliżała się pora rytuału nadawania imion i stara czarodziejka rozpoczęła przygotowania do ceremonii. Bez pośpiechu obeszła domy na Lazurze, odwiedzając rówieśników Eweliny. Zwołała wiejskie zebranie, na którym głośno oznajmiła, że Ronnie pragnie przeprowadzić osobiście tajemny obrządek. Mieszkańcy wysp nie sprzeciwiali się. Szanowali magię. Nie wątpili również w moc przybysza. Czarodziejka lubiła czas rytuału. Świat znajdował się wtedy na pograniczu pór roku, a wszystko wydawało się zmierzać ku lepszemu z każdym obrotem planety. Nic dziwnego, że jesienią i wiosną chłopcy zakradali się na statki, marząc o ucieczce na wielki ląd. Jednak tym razem dzieciarnia na próżno oczekiwała wizyty marynarzy. Napad piratów nie przeszedł bez śladu. Na statek handlowy trzeba było czekać jeszcze dobre pół roku, do czasu ustania sztormów.

- Opuścimy Lazur od razu po obrzędzie nadawania imion - pewnego razu oznajmił szorstko Ronnie. Czarodziejka westchnęła bezgłośnie. Tak mało czasu zostało.

- Ale to niebezpieczne - zaprotestowała nieśmiało.

- Uwierz mi, potrafię zapanować nad burzami - krzywo uśmiechnął się mag. - I tak spędziłem tu więcej czasu niż powinienem.

- Dziewczynka jest jeszcze za słaba, żeby pokonać tak wielkie przestrzenie przy pomocy magii - czarodziejka nie przestawała się sprzeciwiać.

- A czy ktoś tu wspominał o magii? - zdziwił się Ronnie.

Na tym rozmowa się zakończyła. Mag nie chciał mówić więcej, a kobieta bała się nalegać.

Od tej chwili czarodziejka starała się spędzać wolny czas z Eweliną. Z żalem myślała o nadchodzącym rozstaniu. Dziewczynka pomagała przywrócić porządek w domu, powkładać wysuszone trawy do rozmaitych woreczków, porozstawiać starodawne foliały na chwiejnych półkach. Przy okazji Ronnie przejrzał skąpy księgozbiór. Niektóre książki od razu odkładał na bok, nawet ich nie otwierając, inne szybko wertował. A nad jednym starym pergaminem spędził wiele godzin, próbując odgadnąć oryginalne znaczenia symboli. Stara z radością oddała rękopis magowi. Nie było jej żal.

W noc poprzedzającą rytuał czarodziejka długo nie mogła zasnąć. Denerwowała się. Zresztą, jak zwykle. Bez przerwy obawiała się, że nagle żywioły rozgniewają się na nieszczęsnych ludzi, że deszcze przyjdą za wcześnie. W wigilię jesiennej równonocy czarodziejka niepokoiła się: czy nie będzie zimno. Niepokój okazał się jednak niepotrzebny. Ranek ucieszył nieoczekiwanym ciepłem, choć z poszarzałego nieba sączyła się wilgoć. Nie był to deszcz, zaledwie drobne kropelki osiadające na skórze.

- Jesteś gotowa? - Ronnie zapytał ciepło dziewczynkę.

- Gotowa - odpowiedziała bez cienia uśmiechu. I znów serce czarodziejki przeszyła ostra igła trwogi. Zbyt wcześnie ich drogi rozejdą się na zawsze.

Ronnie potraktował ceremonię naprawdę poważnie. Na tydzień przed świętem mag wypytał czarodziejkę o najdrobniejsze szczegóły obrządku przyjętego na archipelagu. Dość często zdarzało się, że przebieg rytuału nadawania imion różnił się znacząco zależnie od zakątka imperium. Każde miasteczko miało swoje obyczaje. Dlatego czarodziejka cieszyła się z drobiazgowości, jaką okazywał obcy. Po co obrażać tutejszych mieszkańców brakiem szacunku dla tradycji?

Czarodziejka zręcznie uwijała się z pracą. W wigilię święta na brzegu strumienia zbudowano przestronną altanę: podłogę pokryto wilgotnym pachnącym zielem, na ścianach Ronnie rozwiesił lilie splecione w girlandy, których końce dotykały lustra wody. Dla wygody na rozpulchnionym stromym brzegu wykopano szerokie schody i zamontowano poręcze. Nareszcie wszystko było gotowe. Wystarczyło jedynie poczekać do wieczora. Czas chyba nigdy jeszcze się tak nie dłużył czarodziejce. Wysoko i fantazyjnie zaczesała włosy Eweliny, starając się jak najlepiej ukryć siwe pasma. Wydostała z kufra starannie przechowywaną dla dziewczynki szeroką białą sukienkę z długimi rękawami. Ronnie nie wtrącał się do przygotowań, ustępując starej kobiecie pierwszeństwa. Ewelina cierpliwie znosiła pieczołowite zabiegi. Tylko jeden raz zręcznie pochwyciła suchą pomarszczoną dłoń opiekunki i przyłożyła ją do serca, w milczeniu dziękując za troskę. W oku czarodziejki zakręciła się łza. Stara kobieta długo mrugała bezradnie, dziwiąc się, dlaczego nagle świat się zaczął rozmywać.

Jak wcześniej zostało uzgodnione, Ewelina miała przyjąć imię jako ostatnia z nielicznej grupy. Gromadka wystraszonych dzieci z wysp, dwóch chłopców i trzy dziewczynki, trzymała się z dala od altany. Mieszkańcy archipelagu tłoczyli się nieopodal. Najbardziej przejęci byli rodzice. Matki ściszonym głosem przekazywały dzieciom ostatnie rady, a ojcowie trzymali w pogotowiu ciepłą odzież.

Ewelina spokojnie doczekała swojej kolejki. Bosymi stopami stąpała po błocie, od chłodu dostawała gęsiej skórki. Wysoko nad głowami świętujących ludzi wiatr przeganiał ciężkie skłębione chmury wypełnione deszczem.

Nie było widać, kiedy słońce zaszło. Tylko mrok, skrywający się pod koronami drzew, stopniowo nabrał śmiałości i wypełzł na ziemię. W zapadających ciemnościach zapłonęły przygotowane wcześniej żywiczne pochodnie. Ronnie i czarodziejka spojrzeli na siebie. Rytuał się zaczynał.

Dzieci, jedno po drugim, wchodziły do szerokiego strumienia. Mag wpatrywał się w fale, próbując odczytać los każdego z nich. Potem, na brzegu, dotykał brzozową gałązką ramienia dziecka i cicho szeptał do ucha kilka słów. Czarodziejka tyle razy wcześniej dokonywała tego obrzędu, że z zamkniętymi oczami mogła przewidzieć każdy ruch Ronniego podczas sakramentu. Imię to najskrytsza tajemnica. Ono określa sedno bytu. Znając prawdziwe imię człowieka, można nim zawładnąć, uczynić go pokornym sługą, niewolnikiem, a nawet gorzej - cieniem. Co tu dużo mówić, można nawet zrzucić własne grzechy na człowieka, którego imię się poznało, a potem posłać go zamiast siebie na Sąd Bogów. Dusze tych, którym nie udało się dożyć ceremonii nadania imienia, musiały długo czekać, modląc się o prawo do powtórnych narodzin. To właśnie imię wiedzie człowieka po ciernistej drodze wiedzy, prowadzi przez cykl życiowych zmian. Ten, kto nie wypełnił swojego przeznaczenia, powracał pod tym samym imieniem, by spróbować naprawić błędy. Albo utonąć w grzęzawisku niewykorzystanych możliwości. Dlatego tak ważna była zawsze rola nadającego imię - przewodnika i wyraziciela woli Bogów. Dlatego też i uprzejmość okazana przez Ronniego mieszkańcom wysp była tak wielka. Niedługo obcy opuści Lazur i nawet nie zapamięta imion nadanych tej nocy. Ale dzieci dorosną. I nikt, nawet czarodziej, nie zdoła narzucić im własnej woli. Być aż tak wolnym, to największe szczęście. W skrytości, każdy z mieszkańców wyspy nie tyle szanował czarodziejkę, co się jej bał. To ona nadała wszystkim imiona. Ona, w takie noce, jak ta, szeptała tajemne słowa. I gdyby chciała, mogłaby zgładzić każdego z mieszkańców Lazura. A ludzie boją się nawet wzmianki o śmierci. Mówi się, że dawcę imienia, który wykorzystuje swoją wiedzę, wyrządzając krzywdę nazwanemu, czeka straszna kara. Ale może to jedynie uspokajające pogłoski. Kto wie?

Nadeszła kolej na Ewelinę, by wejść do strumienia. Ronnie uprzejmie skłoniwszy się wpół, ustąpił miejsca czarodziejce. Stara, ciężko opierając się na sękatym kosturze, zbliżyła się do brzegu. Dziewczynka cicho, bez plusku, weszła w ciemne fale, potem głęboko westchnęła i popłynęła. Nad powierzchnią strumienia unosił się ledwie dostrzegalny opar, w którym prawie nikła sylwetka dziecka. Czarodziejka czekała. Na znak, zwiastun - cokolwiek. Cisza. Tylko ledwie słyszalny plusk fal i głośne pohukiwanie sowy, gdzieś w głębi lasu. Dziewczynka ostrożnie podeszła do starej kobiety. Biała mokra suknia migotała w ciemności. Czarodziejka zamarła. Czyżby Bogowie odwrócili się od dziecka i nie będzie mu dane nowe życie? Czy temu dziecku pozostanie jedynie prześliznąć się po powierzchni bytu, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu w ludzkiej pamięci?

Cichy melodyjny śmiech zabrzmiał w uszach czarodziejki.

- Nie bój się - wesoło szepnęła ciemność. - Bogowie nie napiętnują twojej wychowanicy.

Z piersi starej kobiety dobyło się głuche westchnienie. Głęboki, wibrujący dźwięk zdumiał Ewelinę.

- Bliżej - nakazały usta czarodziejki. To nie ona, ale ktoś nieznany wydawał dziewczynce rozkazy. I Ewelina była posłuszna.

- Po raz pierwszy przyszłaś na świat - powiedziała stara kobieta.

- Ledwie-ledwie - podśmiewając się, wtrąciła noc.

- Wiele cię jeszcze czeka.

- Czeka - potwierdziło echo.

- Droga, którą masz przed sobą, wyda ci się nie do pokonania. Ale musisz ją przejść do końca. Z honorem czy też w hańbie, nie nam osądzać.

Czarodziejce zaparło dech w piersi. Przybysz z zamierzchłej przeszłości, który przemawiał ustami starej kobiety, zadumał się na chwilę. Ewelina czekała pokornie, co przyniesie los.

- A imię twoje będzie Pierworodna - zabrzmiało w końcu.

Stara kobieta zasłabła i osunęła się na kolana, czując, jak nieproszony gość porzuca jej ciało. Z oddali usłyszała zniekształcony, niedorzecznie brzmiący pogłos, echo imienia, które odbiło się od drugiego brzegu:

- Rodzona.

Ronnie pierwszy ruszył czarodziejce z pomocą. Usiłował ją podnieść.

- Stójcie! - Czarodziejka odsunęła się od śpieszących na ratunek wyspiarzy. - Wy... Słyszeliście jej imię?

- Wszystko słyszeliśmy - z powagą odpowiedział mag i uśmiechnął się smutno. - Ale niczego nie zrozumieliśmy. Mało kto z żyjących zna mowę smoków. To martwy język. Mówiąc szczerze, do dzisiejszego dnia sądziłem, że takich ludzi już nie ma. Lecz, jak widzisz, myliłem się. Zadziwiłaś mnie, czarodziejko.

- A ty zrozumiałaś? - stara kobieta zwróciła się do dziewczynki.

- Tak - odpowiedziała krótko wychowanka.

- Trudno nie zrozumieć, gdy mówią do ciebie Bogowie - ledwie dosłyszalnie fuknął Ronnie, prostując się.

Mieszkańcy Lazura bez pośpiechu rozchodzili się do domów, chcąc kontynuować świętowanie w cieple.

Większość półgłosem rozprawiała o tym, co się wydarzyło, rodzice przytulali dzieci, szczęśliwi, że ominął je taki los. Wkrótce na brzegu zostały jedynie trzy osoby.

- Pójdziemy? - łagodnie poprosił Ronnie, gdy zauważył, że Ewelina trzęsie się lekko z zimna. Czarodziejka potaknęła i pokuśtykała po okrycie dla dziewczynki. Później pieszczotliwie narzuciła na plecy dziecka szal i poprowadziła je do sennego, ciepłego domu.

- Wiele bym dał, żeby się dowiedzieć, który z Bogów nadał ci imię, dziecko - wyszeptał zamyślony mag, spoglądając na odchodzącą dziewczynkę.

* * *

Dzień po rytuale od zawsze był poświęcony Bogom. W miejscu, gdzie odbyło się nadanie imienia, nowo ochrzczeni modlili się w podzięce. I teraz również tak było. Czarodziejka z radością zaczęła przygotowania do ceremonii dziękczynienia. Ronnie się nie wtrącał. Z samego rana wyprawił się na drugi kraniec wyspy, zabierając ze sobą jedynie trochę jedzenia.

Pogoda się nie poprawiała. Na niebie wisiały szare chmury. Wiatr, skarżąc się smutnie, z niezadowoleniem huczał w kominie. Dziewczynka z trudem zmusiła się, żeby wyjść spod ciepłej kołdry. Czarodziejka już dawno była na nogach. W przenikliwie chłodnym oddechu jesieni pośpiesznie budowała nietrwałe ołtarzyki.

- Może mogłabym pomóc? - po sytym śniadaniu dziewczynka ośmieliła się zaproponować swoje towarzystwo opiekunce. Stara kobieta uśmiechnęła się i zmęczonym gestem odsunęła przylepiony do czoła kosmyk włosów.

- Nie, córciu, prawie skończyłam. A też i nie godzi się patrzeć. Podrośniesz, mądrości nabierzesz, to sama zrozumiesz.

- Nie wiem, czy chcę - ponuro uśmiechnęła się Ewelina. - Zbyt dużo bólu przysparza magia.

- Przed przeznaczeniem jeszcze nikomu nie udało się uciec - powiedziała czarodziejka z niepokojem.

- Żeby tak jeszcze wiedzieć, na czym polega owo przeznaczenie - ze smutkiem zauważyła dziewczynka. Później cofnęła się kilka kroków i krytycznym okiem spojrzała na efekty pracy opiekunki.

Czarodziejka, jak setki razy wcześniej, na miejsce ceremonii dziękczynnej wybrała nieduży zagajnik niedaleko stromego kamienistego zbocza, które półokręgiem otaczało zatokę. Typowe dla Lazura niewysokie drzewa, ukryte tutaj przed wiatrem i mające dostęp do szczodrego ujęcia wody, jakim był wzburzony strumyk, rozrosły się niczym prawdziwy las. Choć tak naprawdę czarodziejka widziała las dawno temu - we wczesnej młodości.

Cztery małe ołtarze wokół omszałego drzewa tworzyły kwadrat, którego wierzchołki wskazywały na źródło strumienia, pagórek oraz brzeg oceanu. Przy każdym ze świętych miejsc czarodziejka zbudowała drewniany podest, na którym zgodnie z tradycją pozostawiano dary za pomyślne zakończenie rytuału.

- Wszystko gotowe - oznajmiła z dumą. - Zaczniemy wieczorem.

- Jeszcze nigdy się nie modliłam - z trwogą wyznała dziewczynka. - A co, jeśli zrobię coś głupiego?

- Bzdura - uspokoiła ją stara kobieta. - Najważniejszy jest nie rytuał, lecz jego ukryty sens. Otwórz serce, a ludzie wybaczą drobne błędy, nawet nie zwrócą uwagi. A Bogowie tym bardziej.

- Na twoim miejscu, Ewelino, mniej bym się przejmował tym, co powiedzą, czy pomyślą ludzie - donośny głos sprawił, że dziewczynka i opiekunka odwróciły się zdumione. Obok jednego z ołtarzy, przy którym leżała pieczołowicie ułożona wiązka osmolonych gałęzi, stał Ronnie. Jego zazwyczaj nieprzenikniona twarz, teraz promieniała szczęściem, a z ust nie schodził łobuzerski uśmiech.

- Wyglądasz na zadowolonego - ostrożnie zaczęła czarodziejka.

- Mam swoje powody. - Po krótkim milczeniu Ronnie łagodnie zwrócił się do dziewczynki: - Mam nadzieję, że jesteś gotowa do drogi?

- Już? - mimowolnie wyrwało się z ust starej kobiety.

- Przecież cię uprzedzałem - demonstracyjnie zdziwił się mag. - Czyżbyś pomyślała, że moim słowom nie warto wierzyć? Wiedz, że dzisiaj po północy opuścimy Lazur.

Potem mag pochylił się nad czarodziejką i cicho szepnął jej do ucha:

- Wiesz przecież, co to dla ciebie oznacza?

- Dotrzymam swojej części umowy - tak samo cicho odpowiedziała czarodziejka. - A ty dotrzymaj swojej.

- Możesz być spokojna. - Mag skinął głową. - Idź, masz jeszcze dużo do zrobienia. Do ceremonii dziękczynienia zostało jeszcze kilka godzin. Tyle czasu powinno ci wystarczyć. A ja na razie pobędę z bratanicą. Mamy parę spraw do omówienia.

Czarodziejka chciała zaprotestować, lecz kiedy napotkała obojętne spojrzenie Ronniego, rozmyśliła się. Podniosła z ziemi kostur i utykając, pośpieszyła do domu.

Mag zaczekał, aż kobieta zniknie za zakrętem, i dopiero wtedy odwrócił się do Eweliny. Dziewczynka w zamyśleniu rysowała palcem kręgi na najbliżej stojącym drewnianym podeście.

- Opowiesz mi o Bogach? - nieoczekiwanie poprosiła, nie przerywając swojego zajęcia.

- O Bogach? - z niedowierzaniem zapytał mężczyzna. - Po co?

- Tak sobie, bo to ciekawe. - Ewelina z uwagą spojrzała na maga. - Na wyspach rzadko się o nich mówi. Ludzie nie modlą się do nich. Przynoszą im tylko ofiary, żeby ochronić dom i nie ściągnąć na siebie niepotrzebnej uwagi. Boją się żywiołów. Biją pokłony Losowi i wierzą. A Bogom... Do czego oni są potrzebni?

- Moja droga - mag zaśmiał się wesoło. - Za takie słowa za dawnych czasów prawdopodobnie by cię spalono. Choć i wtedy uważano, że Bogowie są wystarczająco silni, by pokarać heretyka.

- To znaczy, że mi nie opowiesz - skonstatowała dziewczynka. - Szkoda.

- Ależ dlaczego by nie. - Ronnie wzruszył ramionami. - Póki co, mamy jeszcze czas. Ale w zamian ty też coś dla mnie zrobisz. Zresztą, nie będzie to dla ciebie nic uciążliwego.

Przyjmując milczenie Eweliny za zgodę, mag zaczął swoją opowieść:

- Podstawą naszego świata są cztery żywioły: ogień, woda, wiatr i ziemia. To początek wszelkiego stworzenia. I tak było przez wiele tysiącleci: nad nieurodzajną ziemią szalały wiatry o strasznej sile. Wulkany wylewały rzeki ognistej lawy. Powietrze było tak przesycone parującą wilgocią, aż kipiało od gorąca. W tamtych czasach żywioły mieszały się ze sobą. Toczyły walkę o pierwszeństwo. I nie było miejsca dla życia. Ale potem pojawili się Bogowie. Nikt nie wie, skąd przyszli. Nikt także nie wie, kiedy odejdą. Było ich czworo: dwóch braci i dwie siostry. Każde z nich wzięło pod opiekę jeden żywioł, rozdzielając je i uwalniając od nienawiści. Starszy Bóg wybrał wodę. Starsza Bogini - ziemię. Zmieszali je i tak powstał człowiek. Jednak stworzenie okazało się nieme i głuche. Kiedy odsunęło się od prarodziców, bało się wstać i wyprostować, i tylko pełzało jak obmierzły robak. Wtedy podszedł do niego Młodszy Bóg i wydmuchał wiatr, i wywiał piasek z oczu i uszu istoty. I ujrzał człowiek, że otaczający go świat jest piękny. Lecz przytłoczył go ogrom tego świata. Człowiek wstydził się podnieść głowę, albowiem czuł się niegodnym tego daru. I wtedy Młodsza Bogini pocałowała go w usta, obdarowując ogniem szaleństwa i śmiałości.

- Piękna legenda - przerwała mu Ewelina.

- A najważniejsze, że nikt nie może jej obalić - przewrotnie uśmiechnął się Ronnie. - Zresztą, potwierdzić także nie. Uważa się, że żywioły znajdują się we władaniu Bogów. A kiedy boska rodzinka się kłóci, na ziemię spadają wszelkie możliwe nieszczęścia.

- A co z Losem? - nie przestawała dopytywać się dziewczynka.

- Los... Widzisz, z Losem tak do końca nie wszystko jest jasne. Jedni uważają go za Wyższego Boga. Inni za piąty żywioł. A jeszcze inni w ogóle nie chcą w niego wierzyć. Mówi się, że Los ma władzę nad żywymi i umarłymi. A nawet nad nienarodzonymi. Wiele się mówi, ale sama powinnaś wybrać, w co wierzyć.

Ewelina długo milczała, rozmyślając nad tym, co usłyszała. Ronnie zaś obserwował ją z zaciekawieniem. W końcu Ewelina potrząsnęła głową.

- Chciałeś mnie o coś prosić?

- O drobną przysługę. Zaprowadź mnie na cmentarz, gdzie leżą twoi rodzice.

- Dobrze - po chwili zakłopotania zgodziła się dziewczynka. - Ale... Trzeba pójść na przystań po łódkę. I potem iść około godziny. Żywi nie lubią towarzystwa martwych. Nie zdążymy na czas.

- Nic się nie stanie. - Z miną spiskowca Ronnie nachylił się do bratanicy. - W ostatnim dniu na Lazurze możemy zadać nieco szyku.

Wypowiedziawszy te słowa, wziął mocno dziewczynkę za rękę. Delikatny złoty blask, który sprawił, że Ewelina zamrugała, otoczył na chwilę jej postać. A potem równie nieoczekiwanie znikł.

Stała pośród gęstych krzaków i młodych drzew, którymi porósł przeciwległy brzeg sąsiedniej wyspy. Pół mili dalej, o czym dziewczynka wiedziała doskonale, rozciągała się szeroka skalista rafa w czasie sztormów powstrzymująca fale. Jedynie w szczególnie słotne dni do suchego brzegu docierały słone rozbryzgi morskiej wody. Tutaj właśnie mieszkańcy Lazura chowali zmarłych. Z pewnością kiedyś ocean zmyje kości umarłych, uwalniając ich z podziemnej niewoli, jednak na razie było to najlepsze miejsce na cmentarz. Reszta się nie liczyła.

Rodzice Eweliny spoczywali pod samym urwiskiem. Dziewczynka powiodła Ronniego w tamtą stronę. Na wyspach nie stawiano grobów. Na miejscu pochówku sadzono drzewo. Kiedy usychało, uważano to za znak, że dusza człowieka powróciła na ten świat, by dokończyć to, co jej przeznaczone. A jeżeli drzewo umierało ze starości, cóż, koło zatoczyło pełny krąg, Bogowie przyjęli ludzkiego ducha do swojego królestwa.

Ewelina z trwogą obejrzała młode gałązki - żadnych oznak usychania. Nie. Liście, co prawda, już pożółkły, ale z zimna. Nie było najmniejszego śladu, który wskazywałby, że rodzice zostali odtrąceni i zmuszeni zaczynać egzystencję od początku.

- Pochowano ich razem? - zapytał Ronnie.

- Tak - nie odwracając się, odpowiedziała Ewelina. - Kochali się, po co więc rozdzielać ich po śmierci?

- Kiedy drzewa wyrosną, ich korony na pewno się splotą - głos maga zadrżał nagle.

- Tak będzie - dość śmiało powiedziała dziewczynka.

- Kochałaś ich?

- Nie wiem. Matka przez swoją śmierć podarowała mi życie. A ojciec... Było mi go żal. Kiedy odszedł, było mi naprawdę źle.

- A ja kochałem twoją matkę - niespodziewanie wyznał Ronnie. - I do szaleństwa zazdrościłem bratu. Według mnie Elza zasługiwała na więcej niż Eldryż mógł jej dać. Przecież mój brat był tchórzem. Jedynym jego śmiałym postępkiem był ożenek wbrew woli rodziny. A dokładniej, wbrew woli Pięciu Rodów. I ucieczka na wyspy. Choć jestem pewien, że to był pomysł Elzy. Zawsze była nierozważna. Jesteście w tym do siebie podobne.

- Rodów? - dziewczynka speszyła się od nadmiaru informacji.

- Nie pytaj. - Mag machnął dłonią. - Będziemy mieli wystarczająco dużo czasu po drodze na ląd. Statek czeka już gotowy do drogi. Moi krewniacy daleko uciekli, bez maga musieli podróżować ponad miesiąc.

- Obecność maga ma jakiś wpływ na prędkość, z jaką płynie statek? - Ewelina słuchała stryja z otwartymi ustami.

- Już ci mówiłem - stanowczo ukrócił wszystkie następne pytania. - Będziemy mieli cały tydzień na rozmowy. A na razie daj mi się pożegnać z rodziną.

Ronnie stał długo bez ruchu, przymykając oczy. Dziewczynka zdążyła zesztywnieć od wilgotnego wiatru. A na dodatek zaczął kropić drobny deszcz. Niepostrzeżenie zapadł zmrok. Kiedy dzień nie jest słoneczny, szybko robi się ciemno. Liście młodych drzew szeleściły cichutko, szepcząc do siebie. Nieopodal głucho ryczał ocean, jakby nabierał śmiałości przed mającym nadejść czasem wszechpotęgi. Ewelina schowała dłonie w kieszenie ciepłego okrycia. Czarodziejka na pewno już ich szuka. Lecz Ewelina nie miała śmiałości, by przerywać magowi. Nie bała się Ronniego. Podświadomie była przekonana, że z własnej woli nigdy nie wyrządzi jej krzywdy. Czuła jednak, że jeśli zdarzy się jej kiedyś stanąć magowi na drodze, gdy będzie wcielał w czyn swoje plany, zmiecie ją z oblicza ziemi. Pacnie, jak uprzykrzoną muchę. I nigdy tego nie pożałuje. Ten człowiek był ponad granice dobra i zła, i to właśnie przerażało dziewczynkę. Będąc z nim, Ewelina uświadamiała sobie, jak kruche jest jej życie. Za pozornym spokojem kasztanowych oczu Ronniego i kpiarskim usposobieniem, kryło się zagrożenie, ale i przyciąganie bezdennej przepaści. Nie. Ewelina nigdy nie chciałaby stać się wrogiem tego człowieka.

W końcu mag westchnął głęboko i podszedł do dziewczynki.

- Czas na nas - skonstatował i znowu wziął ją za rękę.

Chwila tęczowej niepamięci - i Ewelina z Ronniem wrócili do świętego zagajnika, gdzie wszyscy już czekali. Czarodziejka przechodziła między ludźmi, rozglądając się niecierpliwie. Na widok przybysza, ruszyła w jego stronę:

- Spóźniliście się, czekamy tylko na was! - krzyknęła ze wzburzeniem.

- Proszę o wybaczenie - przeprosił mag i puścił rękę Eweliny. - Zaczynajmy.

Ceremonia nie należała do najlepszych wspomnień dziewczynki. Korowód zapalonych pochodni oślepiał oczy, a od ostrego, otępiającego zapachu roślin, którego nie był w stanie rozdmuchać nawet narastający wiatr, bolała głowa. Dziewczynka robiła wszystko machinalnie, nie poświęcając czynnościom ani jednej myśli. Ukłonić się po kolei ołtarzom. Przynieść dary. Starszym Bogom - kwiaty i owoce, Młodszym - świeże mięso i domowe wino.

Ewelinie zdawało się, że mag, który do tej pory stał z boku w niczym nie biorąc udziału, ożywił się, kiedy dziewczynka z darami obchodziła ołtarze. Wydawało się, jak gdyby płomień Starszego Boga polizał lekko rękę małej, próbując jej posmakować. A może to ogień Młodszej Bogini syknął uroczyście, wydychając strumień pomarańczowych iskier daleko w ciemne niebo, kiedy dziewczynka przechodziła obok? Kto wie?

Ciężko. Bolą zmęczone nogi, jak po całodziennej wędrówce, a nie postawiła jeszcze kroku na polanie. Noc szepcze w uszy, kusząc: „Odpocznij. Połóż się. Zaśnij”. Sen morzy. Nagle jednak dziewczynka została uniesiona lekko i bez wysiłku, otoczyło ją ciepło, gdy zakołysały nią fale niebytu. Ewelina ocknęła się nad podziw szybko. Jakby dostała mocnego kuksańca pod żebro. Długą chwilę z oszołomieniem wpatrywała się w mrok, próbując zrozumieć, gdzie jest. I w końcu zrozumiała. W domku starej czarodziejki, leży w łóżku, przykryta troskliwie kołdrą. Na pewno magowi zrobiło się żal zmęczonej dziewczynki, więc przyniósł ją tutaj po ceremonii, by odpoczęła przed podróżą. Ewelina próbowała ponownie usnąć. Jednak nie mogła. Wewnątrz czuła ogarniający ją niepokój.

Nie wytrzymała. Wyskoczyła z łóżka i wybiegła na dwór. W osadzie było cicho. Zmęczeni ludzie już dawno zasnęli. Gwarny zazwyczaj Lazur teraz był spokojny. Tylko w dali błyska ognik. Jakby nie wszystkie pochodnie zostały zgaszone po świątecznych obchodach. Dziewczynka, jak na złamanie karku, pobiegła w tamtą stronę. Serce z trwogi podeszło jej do gardła.

Zdążyła. Pod drzewem otoczonym ołtarzami klęczała czarodziejka. A mag z wyciągniętą ręką, na której pląsała maleńka paląca się iskierka, kończył wymawiać trudne słowa zaklęcia. Jeszcze chwila i palce Ronniego zamkną się, gasząc życie.

- Nie! - Ewelinę przestraszył jej własny krzyk, głos brzmiał tak obco. Mag i czarodziejka obejrzeli się równocześnie. Ronnie ze szczerym zdziwieniem, a stara kobieta... z rozczarowaniem?

- Stara ma rację - w głosie mężczyzny słychać było delikatny wyrzut. - Z ciebie rzeczywiście będzie dobry mag. Nie doceniłem cię. Nigdy więcej nie popełnię tego błędu.

Dziewczynka wyskoczyła jak z procy w święty zagajnik i żwawo stanęła przed opiekunką, odgradzając ją od stryja. Zresztą mężczyzna cofnął się o parę kroków, wstrzymując oznaki rzucanego zaklęcia.

- Nie pozwolę jej skrzywdzić! - w ochrypłym głosie dziewczynki zabrzmiało wzburzenie. - Jak śmiałeś?!

- My dwoje mamy umowę, moja droga - chłodno odpowiedział mag. - Nie narzucałem tego warunku twojej nauczycielce.

- O czym on mówi? - dziewczynka zwróciła się do czarodziejki. Stara kobieta nie śpieszyła się, żeby wstać. Blask księżyca na chwilę wyglądającego spomiędzy chmur rozjaśnił pomarszczone policzki mokre od łez.

- Po coś ty przyszła? - ze zmęczeniem wyszeptała kobieta. - Tak dobrze wszystko przemyślałam. Zbudziłabyś się dopiero na statku. I nigdy nie dowiedziałabyś się prawdy.

- Opowiadaj, stara - ponaglił czarodziejkę mag, widząc, że zatopiła się w rozmyślaniach. - Tak czy owak, twój plan legł w gruzach. A ja nie chcę w oczach bratanicy uchodzić za podłego zabójcę.

- Proszę mówić - poprosiła Ewelina, siadając na piasku obok opiekunki i obejmując jej ramiona. - Proszę.

- Moje drogie dziecko - czarodziejka urywanie chlipnęła. - Twój stryj i ja zawarliśmy umowę. Ja miałam darować ci imię, a on mnie śmierć. Poczekaj, nie przerywaj, zaraz ci wyjaśnię. Zrozum, od zarania dziejów ci, którzy odprawiają rytuał nadania imienia, do końca życia zyskują władzę nad tymi, którym nadali imiona. Oczywiście, reguły zabraniają używać tej władzy na czyjąś szkodę. Mówi się, że Bogowie okrutnie ukarzą każdego, kto wykorzysta wiedzę dla własnych samolubnych celów. Dlatego nikt nigdy nie zaryzykuje sprawdzenia tego w praktyce. Ale każdy zakaz można obejść. Na przykład przez tortury. Natura ludzka jest wrażliwa na ból, zwłaszcza, jeżeli ryzykuje się cudzą duszą. Wtedy pozostaje tylko nadzieja, że Bogowie są miłosierni. Mogą nawet wybaczyć temu, który nie wytrzymałby takiej próby.

- Nie rozumiem - przyznała dziewczynka. - Na co komu moje imię?

- Święta naiwności - drapieżnie uśmiechnął się mag. - Uosabiasz określone nadzieje związane z magią. A do tego pewne osobliwości twoich narodzin, o których opowiem ci nieco później, sprawiają, że ten, kto nadał ci imię, stanowi łakomy kąsek dla wielu ludzi. Oczywiście ja potrafiłbym stawić należyty opór wrogom. Jednak nie mam pewności, czy wszystkim. Przecież istnieją jeszcze Najwyżsi Magowie. A sprawdzać jakoś nie mam ochoty. Dlatego sięgnąłem po jeszcze jeden dawny obyczaj. Niezbyt szlachetny, oczywiście. Do dzisiaj ci, którzy chcą zapewnić bezpieczeństwo swoim dzieciom, najmują najbiedniejszych i najbardziej zrozpaczonych ludzi z niższych sfer. Do przeprowadzenia rytuału wystarczy odrobina mocy. Wykonanie tego zadania można zlecić nawet najzwyklejszemu człowiekowi. Po tym, jak taki nędzarz nadaje imię dziecku, jest zabijany. Miło jest zostać jedynym panem własnego losu.

- I znajdowali się tacy, którzy dobrowolnie godzili się na przeprowadzenie rytuału, wiedząc, że to grozi śmiercią? - W głowie Eweliny w żaden sposób nie mogło pomieścić się to, o czym usłyszała. - Ale dlaczego?

- Chętnych zawsze było mnóstwo. - Ronnie wzruszył ramionami. - Jedni zgadzali się na śmierć, by zapewnić bezpieczeństwo rodzinie, inni w zamian za uleczenie przez magów ukochanego człowieka. Czy to mało? Własne życie łatwo jest poświęcić.

- Ale dlaczego ona powinna umrzeć? - dziewczynka krzyknęła magowi w twarz. - Nie wierzę, że znajdą się chętni, by jej szukać na Lazurze tylko z powodu mojego imienia.

- Znajdą się, Ewelino, i to jeszcze jak się znajdą. - Ronnie machnął ręką. - Należysz do bardzo potężnej rodziny. A Lazur nie leży aż tak daleko od stolicy. Zwłaszcza dla magów.

- Wszystko jedno, nie pozwolę na to - uparcie odpowiedziała Ewelina i zacisnęła pięści. - Lepiej będzie, jak tu zostanę. I będę jej bronić do ostatniej kropli krwi.

- Rozpoznaję krew wielkiego rodu Darija - powiedział dosadnie mag. - Ale chyba nie zamierzasz mi się sprzeciwiać, słoneczko? Przecież mogę cię przykładnie ukarać za nieposłuszeństwo wobec starszych.

W powietrzu zaiskrzyło napięcie. Wszyscy milczeli. Ewelina z przestrachem poczuła, jak ogarnia ją dziwne otępienie. Jakby ktoś solidnie i sprawnie wykręcał jej ręce na plecy. A przecież Ronnie nie podniósł nawet głosu.

Dość! - w oczach Eweliny pojawiła się czerwona łuna wściekłości. To pomogło, ale nie na długo.

Mag uniósł nieznacznie brew, a Ewelina poczuła ciśnienie stokroć silniejsze. Jęknęła cicho przez zaciśnięte aż do bólu zęby.

- Przestańcie! - władczy okrzyk czarodziejki nakazał Ronniemu uwolnić dziecko z niewidzialnego uścisku.

Ewelina z ulgą złapała oddech. W tym pojedynku nie było jej przeznaczone wygrać.

Stara kobieta, utykając, zbliżyła się do toczących spór. Położyła rękę na ramieniu dziewczynki.

- Córko moja - zaczęła i zamilkła, jak gdyby usiłując dobrać odpowiednie słowa. Później odchrząknęła i ciągnęła dalej: - Zrozum, on ma rację. A na dodatek śmierć będzie dla mnie wybawieniem. Kiedy wysłali mnie na nauki, byłam w twoim wieku. Gorliwość nie pomogła mi w zdobyciu dobrych wyników. A później przydzielono mnie na Lazur. Rada Najwyższych zdecydowała, że maleńki archipelag nie potrzebuje silnego maga. I chyba mieli rację. Rada nie przewidziała tylko jednego: epidemii czarnej febry, którą przywlekli tutaj marynarze z handlowego statku. To straszna choroba, od której gniją żywi ludzie. Tylko nielicznym udaje się przeżyć, ale i tych woli się palić żywcem, żeby nie ryzykować zdrowia innych. Modliłam się. Dużo się modliłam, żeby choroba zniknęła. Na próżno. Ludzie umierali jeden po drugim. Bardziej doświadczony mag mógłby stanąć na drodze rozprzestrzeniającej się epidemii, a może nawet i wyleczyć dotkniętych chorobą. Ale ja, zwyczajna zielarka, niewiele mogłam zrobić. - Czarodziejka opuściła głowę i powiedziała stłumionym głosem: - Złożyłam Starszej Bogini w ofierze prawdziwe ziemskie imię w zamian za ocalenie.

- I co? - Ewelina nie rozumiała, do czego zmierza stara kobieta.

- Uratowałam mieszkańców wysp i zostałam ich strażniczką - smutno kontynuowała czarodziejka - ale nie mam prawa umrzeć, dopóki pełnię tę rolę. A Rada nie śpieszy się, żeby przysyłać tu młodych czarodziejów. Ronnie obiecał, że nie zostawi tutejszych samym sobie. I ja mu wierzę. Tylko on ma władzę, by mnie uwolnić. Zrozum, moje dziecko, żyję już ponad wiek. I jestem zmęczona. Bardzo zmęczona. Bogowie darują mi nowe życie, ale najpierw pozwól mi odejść, błagam.

Dziewczynka milczała. Milczał także mag. Świat zamarł w oczekiwaniu na decyzję.

- Nie będzie ją bolało? - dławiącym głosem zapytała Ewelina. Mag pokręcił głową.

- Dobrze - wykrztusiła Ewelina.

- Poczekaj na mnie przy brzegu - poprosił Ronnie. - To nie zajmie dużo czasu.

Dziewczynka mocno zacisnęła powieki. Cisnące się do jej oczu łzy paliły jak ogień. Ewelina przylgnęła na chwilę do piersi czarodziejki, poczuła na włosach pieszczotę zgrabiałej dłoni, a potem odwróciła się i odeszła. Wystarczyło jej sił, żeby się nie odwrócić.

Droga na wybrzeże była dla niej gorzkim wspomnieniem. Smutek przesłaniał oczy i nie pozwalał się skupić. Najbardziej na świecie chciałaby teraz znowu być w domku czarodziejki. I niechby za oknem lał deszcz, a w kominie potrzaskiwały drwa. Ogrzewałaby się pod puszystym zrobionym na drutach szalem i z radością setny raz słuchała niezbyt wymyślnych opowieści opiekunki. Zimny pot oblał dziewczynkę. Przypomniała sobie, że ani razu nie powiedziała starej kobiecie, jak bardzo była jej droga. Ani razu nie odwdzięczyła się za pomoc. Ani razu... A teraz było już za późno.

Na wschodzie wstawała zorza. Krawędzie nieba zaciągnęły się czerwoną łuną. Pobladły gwiazdy, umierając jak zawsze z nastaniem świtu. Dziewczynka czekała. Ronnie zbliżył się bezszelestnie. Postał chwilę w milczeniu obok Eweliny siedzącej na ogromnym głazie i obejmującej się ramionami. Później, po namyśle, usiadł obok niej. Napływające fale, szemrząc cicho, oblewały bose stopy sieroty.

- Przeziębisz się - mag w końcu przerwał ciszę.

- Wszystko mi jedno - odpowiedziała dziewczynka.

- Na nas już czas - mówiąc te słowa, mężczyzna wstał. Przeciągnął się porządnie, rzucił kilka melodyjnych słów w eter i machnął ręką. Z jego palców posypały się kolorowe iskry, które usłużnie pochwycił wiatr, i poniósł w korowodzie nad wyspą.

- Co to? - wbrew własnej woli zainteresowała się dziewczynka.

- Obiecałem, że zatroszczę się o twoich ziomków - uśmiechnął się mag. - Nawet jeśli na to nie zasługują. Błogosławię Lazur. Tutejszym mieszkańcom będzie ciężko przez najbliższe pół roku, dopóki nie minie pora sztormów i nie przybędzie do nich nowy strażnik. Nikomu jednak przez ten czas nie stanie się nic złego.

Kolejny poryw silnego wiatru przyniósł dziwny odgłos. Jakby nieopodal ktoś rozkładał ogromny dywan, pękający w szwach, grożący, że całkiem się rozedrze. Huk zbliżającego się szkwału wciąż narastał. Ewelina otworzyła ze zdziwienia usta. Maleńki biały punkt, który do tej pory majaczył na horyzoncie, rósł w oczach. Pod pełnymi żaglami do zatoki Lazura śpieszył piękny statek.

- Nareszcie - wyszeptał Ronnie. Wyciągnął do Eweliny rękę i otworzył przed nimi złocistą zapadlinę teleportu.

Część druga

Dworskie intrygi

Dziewczynka leżała, rozkoszując się ciepłem pod ogromną puchową kołdrą. Nie chciało jej się wstawać. Lenistwo nie pozwalało jej nawet otworzyć oczu. Cudownie, nikt jej nie pogania, nikt nie budzi. Na statku jest cicho. Nazbyt wcześnie.

Do kajuty przez matowe grube szkło iluminatorów próbowały się przebić promienie porannego słońca. Tylko nieznacznie udało się im rozproszyć nocne cienie w kątach niewielkiego pomieszczenia. Ewelina westchnęła, nawet nie pamiętała dostatecznie wczorajszej nocy, ani tego jak się tu znalazła. Z powitania Ronniego na pokładzie statku dziewczynka pamiętała jedynie szumny korowód nieznajomych ludzi i gwar niezrozumiałych okrzyków. Mag, gdy tylko wszedł do swojej kajuty, momentalnie się rozluźnił. Wyglądał, jakby w jednej chwili stał się wyższy. Wyprostował ramiona, z jego postawy nagle znikła serdeczność.

Dziewczynka poczuła jakby mróz prześliznął się po jej skórze, kiedy Ronnie obrzucił ją oceniającym spojrzeniem, jakiego wcześniej nie znała. Mag zresztą szybko odwrócił wzrok na niepozornego chłopca okrętowego, który przyszedł z meldunkiem. Dziewczynka z oczami wbitymi w podłogę obojętnie obserwowała kropelki rzadkiego błota ściekające z jej mokrych stóp na jasny puszysty dywan. Teraz dopiero doszło do niej, jak bardzo była zmarznięta. Ronnie tymczasem wydawał rozkazy oschłym tonem. Wokół zaczęli krzątać się ludzie. Nawet kilka razy potrącili ją niezdarnie, ale natychmiast przeprosili. Ewelina chciała odsunąć się gdzieś na bok, lecz zatrzymał ją donośny okrzyk maga.

- Stój! - Ronnie załagodził ton rozkazu serdecznym uśmiechem. - Moja droga, i tak mi cały dywan upaćkałaś, a teraz chcesz nabrudzić jeszcze bardziej.

Ewelina zawstydzona opuściła głowę. Pod jej nogami chlupotało prawdziwe maleńkie bajorko. Ciekawe, jak to się stało, że stryj pozostał taki czysty? Proszę, i nawet płaszcza nie umorusał w piasku, chociaż długie poły rozchylały się na boki, gdy tylko mag się poruszył. Czuła się nieprzyjemnie i niezręcznie. Ronnie, jakby czytając w myślach bratanicy, jednym zręcznym ruchem rozpiął fantazyjną srebrną klamrę przy szyi i niedbale odrzucił płaszcz. Następnie usiadł wygodnie na krześle i mimowolnie podciągnął rękawy koszuli.

- Zmęczona? - zapytał, a nie doczekawszy się odpowiedzi, mówił dalej: - Będziemy mieli czas pobyć ze sobą. A na razie oddaję cię w ręce Zary. Odpoczywaj. Jak będziesz mi potrzebna - wezwę cię.

Śmiesznie przebierając koślawymi króciutkimi nóżkami, wystąpiła naprzód niska starsza kobieta ze zdumiewająco dobrymi kasztanowymi oczami.

- Och, jakie maleństwo pan przywiózł - zaczęła zawodzić. - Biedulka taka, cała zmarznięta. W takich łachmanach i to w taką pogodę...

- No to się nią zajmij - nieco grubiańsko przerwał jej mag i uśmiechając się zjadliwie, prawie poprosił. - Tylko głupot jej nie pleć. To nie byle kto, ale moja bratanica.

Jeżeli służąca się zdziwiła, udało jej się to ukryć.

- Chodźmy, dziecinko - powiedziała, skrywając lekki uśmiech w kącikach ust i odprowadzając Ewelinę do znajdującego się na uboczu pomieszczenia. Potem dziewczynka niczego dobrze nie pamiętała. Oczy zamykały się ze zmęczenia, ciało otuliło miękkie delikatne ciepło. Zara wydobyła skądś wielki drewniany ceber z gorącą wodą i zręcznie posługując się szorstką myjką, bezlitośnie mydliła chudziutkie członki swojej podopiecznej. Ewelina nie sprzeciwiała się, tylko czasami syczała od zbyt gorliwych zabiegów kobiety. Myśli kołatały się sennie w huczącej od wrażeń głowie. Przez chwilę dziewczynce wydało się, że nie płynie statkiem, lecz znów jest w domku na Lazurze i - jeśli tylko się obejrzy, przekona się, że to nie Zara ją myje, a czarodziejka. Ewelina zerknęła ostrożnie. Majaczenie rozwiało się jak dym, roztopiło w wilgotnych kłębach pary. Oczy wypełniły dziewczynce łzy, gdy przypomniała sobie o stracie.

- Co ci się stało, dziecinko? - przestraszyła się służąca. - Czyżbym zadała ci ból?

- Mydło wpadło mi do oczu - powiedziała przez zęby Ewelina, bojąc się, że rozpłacze się na cały głos.

Dopiero później, ubrana w bajecznie długą koszulę, ułożona w przestronnym łożu pod pierzyną, dała upust uczuciom. Z pewnością po raz pierwszy w życiu. Przygryzając koniuszek poduszki, cicho pochlipywała i mruczała niezrozumiale, skarżąc się ciemności. Ciemność uważnie wysłuchała dziecka i rozpacz niepostrzeżenie odeszła. Nie. Nie znikła. Po prostu zeszła na dalszy plan.

Ewelina z niepokojem przewróciła się na bok. Mogłaby przysiąc, że widziała dziś we śnie swoją nauczycielkę. Odmłodzoną, wesołą. Kobieta owinięta jasnym szalem stała nad szemrzącym bystro potokiem i rozpaczliwie krzyczała do stojącej na drugim brzegu wychowanki. Lecz słowa nie dobiegały, grzęzły w szczelnych kłębach mlecznej mgły i dziewczynka widziała tylko, jak bezdźwięcznie otwierają się i zamykają usta opiekunki.

- Głośniej - błagała ją Ewelina. - Nic nie słyszę. I wtedy wiatr, igrając nonszalancko tylko lekko posiwiałymi kosmykami włosów czarodziejki, miłosiernie doniósł jedno proste słowo, które uparcie powtarzała stara kobieta:

- Dziękuję.

Dziewczynka westchnęła. Rano nie czuła się już winna śmierci czarodziejki. A co więcej, nie tylko zrozumiała, ale i pogodziła się z wyborem kobiety.

Dziwne, ale Ewelina mogłaby przysiąc, że opiekunka nawiedziła ją we śnie nie tylko po to, by podziękować.

Dziewczynka była przekonana, że otrzymała także dar. Ale co to było? Teraz nie mogła sobie przypomnieć.

Drzwi skrzypnęły cichutko. Ewelina szybko zmrużyła oczy. Ktoś wszedł do pokoju. Podkradł się do łóżka. Cień padł dziewczynce na twarz i zmusił ją do bezwolnego mrugnięcia. Nieproszony gość się nastroszył.

- Ewelina - ledwie słyszalnie zabrzmiał nieznany głos.

Dziewczynka już chciała się odezwać, ale usłyszała głos Zary i zdołała się powstrzymać. Była jednak ciekawa, co będzie dalej.

Służąca, przekonawszy się, że podopieczna śpi, wykonała skomplikowany ruch ręką nad jej głową. Pomyślała chwilę i powtórzyła czynność. Ewelina nie poruszyła się. Nie czuła niebezpieczeństwa. Przeciwnie, z dłoni Zary biło spokojne, rozluźniające ciepło. Dziewczynka zapragnęła ponownie zapaść w sen, zapomnieć się choć na chwilę.

- Śpij, dziecinko - głos kobiety brzmiał dźwięcznie, kołysząc ją do snu. - Śpij. - Świadomość dziecka tonęła w aksamitnej mgle, grzęzła w delikatnych tonacjach śpiewu, gasła pod wpływem nieznanej magii. Gdzieś w głębi zrodziło się oburzenie, ale natychmiast znikło, zaplątane w pajęczynę pieszczotliwych słów. I kiedy Ewelina ostatecznie poddała się nieodgadnionym pętom magii tkanej przez służącą, nieoczekiwanie nadeszła pomoc.

- Zabawne rzeczy wyprawia się na moim statku - spokojny, nieco kpiący głos Ronniego wystraszył Zarę.

Zmieszała się. Schowała rękę za plecami. Ewelina - uświadomiła sobie nagle, że przez cały ten czas zapomniała o oddychaniu. Zakaszlała, wciągając pełną piersią trochę stęchłe, ale jakże słodkie powietrze kajuty. Kaszlała długo, usiłując zatrzymać w płucach choć odrobinę tlenu. Ronnie nie pomagał bratanicy. Stał wsparty ramieniem o futrynę, nie odrywając wzroku od służącej. Zara milczała ponuro.

Tymczasem dziewczynka przestała wreszcie kaszleć. Otarła usta narzutą i ze zdziwieniem dostrzegła na prześcieradłach jasnopurpurowe kropelki krwi. Przełknęła grudę w gardle, ale w ustach i tak pozostał słonawy posmak.

- Już dobrze? - zainteresował się Ronnie, nie ruszając się z miejsca. - Nie przejmuj się. Masz nauczkę. Następnym razem poskromisz ciekawość.

- Wiedziałeś - Ewelina urwała w pół słowa, bojąc się, że będzie musiała się przyznać do mimowolnego szpiegowania Zary. Nie wiedzieć czemu zrobiło jej się wstyd, że była taka wścibska.

- Zapamiętaj, moje dziecko, nic na tym statku nie może umknąć mojej uwadze - chłodno uśmiechnął się mag i podszedł bliżej. - Ktoś, zdaje się, przecenił swoje możliwości.

- Mogę wszystko wyjaśnić. - Zara wyprostowała się dumnie. - Proszę mi wierzyć, to nie to, o czym pan myśli.

- Nie wątpię. Przecież potrafisz wymyślić setki usprawiedliwień swojego postępowania, nieprawdaż?

Zara umilkła. A Ewelinie niespodziewanie zrobiło jej się żal. Za nic w świecie nie chciałaby teraz znaleźć się na miejscu służącej. I chociaż, póki co, mag nic jeszcze Żarze nie zrobił, jednak emanował taką grozą, że Ewelina najchętniej schowałaby głowę pod kołdrę, skuliła się tam żałośnie i poczekała, aż mężczyzna się udobrucha.

- Ubieraj się - przykazał Ronnie, jakby nie zauważał wzburzenia dziecka. - Zara okazała się bardzo zapobiegliwa i przygotowała dla ciebie ubranie.

Na krawędzi łóżka rzeczywiście leżał niedbały stos szmatek. Ewelina, nie śmiąc się sprzeciwiać, żywo czmychnęła za plecy maga i szybko przejrzała ubrania. Wybór był niewielki. Dziewczynka włożyła skórzane powycierane spodnie, które musiała zawiązać prawie pod pachami, ciepły zrobiony na drutach sweter wyciągnięty do kolan oraz mocne buty - jedyną pasującą na nią część stroju.

- Prawdziwy pirat - zażartował Ronnie, gdy zobaczył ubraną bratanicę. - Nie martw się, w stolicy przebierzemy cię odpowiednio do twojego nowego statusu.

- A co ze mną? - ośmieliła się odezwać służąca.

- Z tobą porozmawiam później - pogardliwie wycedził przez zęby mag. - Teraz mam ważniejsze sprawy. Na przykład śniadanie dla bratanicy.

- I... To wszystko? - zapytała ponownie Zara, patrząc, jak mag odwraca się w kierunku drzwi. - Pan... Pan nie postawi przy mnie straży?

- Po co? - wzruszając ramionami, odpowiedział Ronnie. - Dokąd uciekniesz z tego statku? A teleportować się, nawet gdybyś umiała, w tej chwili się nie da. Albo może ułatwisz mi zadanie i skończysz ze sobą?

Uwierz mi jednak, potrafię rozmówić się nawet z trupem.

Ostatnie zdanie maga wstrząsnęło Eweliną. Zrozumiała, że mężczyzna naprawdę nie przechwala się swoimi umiejętnościami. On nie groził - lecz uprzedzał. Ewelinie zrobiło się ciężko na sercu. A uśmiech Ronniego sprawił, że poczuła się jeszcze bardziej parszywie.

* * *

Mag zaprowadził dziewczynkę do mesy oficerskiej i posadził za stołem. Przed Eweliną postawiono drewnianą miskę mięsnego bulionu, kubek ziołowego naparu o miętowym smaku i ogromny talerz jeszcze gorącego słodkiego pieczywa. Nie czekając na zaproszenie, dziewczynka z zadowoleniem wbiła zęby w chrupiącą kromkę chleba. W żołądku zaburczało jej zdradliwie. Dopiero teraz uświadomiła sobie, jak bardzo była głodna.

- Nie ma co się dziwić - jakby czytając jej w myślach, uśmiechnął się mężczyzna, siadając naprzeciw. - Dwa dni bez jedzenia. Zaraz zaczniesz wyć z głodu jak wilk.

- Dlaczego aż dwa dni? - zapytała niewyraźnie, bo usta miała pełne jedzenia. - Przecież dopiero co opuściliśmy Lazur.

- Moja droga, czy ty naprawdę sądzisz, że spałaś tylko kilka godzin? - uśmiechnął się mag. - Wypływaliśmy o świcie. A teraz jest ranek. Udało ci się przespać ponad dobę. Zresztą, to normalne. Też się obudziłem dopiero przed chwilą.

- Nie dręczyły koszmary? - próbowała szydzić Ewelina, lecz zmitygowała się, kiedy napotkała lodowate spojrzenie maga.

- Trzeba cię będzie porządnie wychować, dziecko - oschle skonstatował Ronnie. - Chociaż to chyba u nas rodzinne. Nic to, wkrótce zajmiemy się twoimi manierami. Wyrośniesz na prawdziwą damę. Oczywiście, jeżeli dożyjesz i unikniesz wyroku śmierci.

- Żartujesz? - zapytała dziewczynka pewna, że się przesłyszała. - Za co można mnie skazać?

- A jak myślisz, dlaczego parę minut temu posługaczka chciała cię zabić? - niewinnie rzucił mag. - Dziwne, kiedy to zdążyłaś nadepnąć jej na odcisk?

- Zara próbowała mnie zabić? - pytaniem na pytanie odpowiedziała Ewelina. - Szczerze mówiąc, nie wiedziałam, co chciała zrobić.

- Nic dziwnego. - Ronnie wzruszył ramionami. - Magia wody jest niebezpieczna, ponieważ nigdy nie atakuje otwarcie. Otula, oczarowuje, mami podstępnie. I kiedy człowiek całkiem się jej podda, nie dostrzegając niebezpieczeństwa, zadaje jeden jedyny, lecz za to śmiertelny cios. Gdybym ociągał się jeszcze odrobinę, odnalazłbym tylko zimnego trupa swojej ukochanej bratanicy.

- A Zara wydawała mi się taka dobra - wyszeptała zaszokowana dziewczynka. - Ale za co?

- Dobre pytanie - zgodził się mag. - Iz pewnością je zadam. Później. Na osobności. Nie wypada, żeby małe dziewczynki były obecne na prawdziwym przesłuchaniu. Bo w nocy mogą źle spać.

- Nie boisz się, że Zara ucieknie?

- Dokąd? - zdumiał się szczerze Ronnie. - Ach, tak. Ty nic nie wiesz. Chodźmy, coś ci pokażę.

Ewelina z nietajonym żalem wstała od stołu. Zerknęła jeszcze na apetyczne jedzenie i nie mogąc się powstrzymać, wsunęła najbardziej przypieczony pierożek do kieszeni.

- No nie bój się, jeszcze się najesz - mężczyzna niecierpliwie poganiał bratanicę. - Nikt cię nie będzie głodził.

Z tymi słowami wyszli na pokład. Dziewczynka była tak zaskoczona, że aż się cofnęła.

Mgła. Z przodu, z tyłu - wszystko okryte białą mgłą. Najmniejszego wiatru. Ogromne płótna żagli zwisały nieruchomo. Powietrze było tak gęste, że można je było czerpać i jeść łyżkami. Dziewczynka zbliżyła się do burty i ostrożnie się rozejrzała. Niczego nie mogła dostrzec. Jakby statek nie płynął, a zamarł w mlecznej bryle.

- Co to? - zapytała Ewelina. - Stoimy w miejscu?

- Tak naprawdę statek płynie teraz z zawrotną prędkością. - Mag nie mógł się powstrzymać od uśmiechu zadowolenia. - Z taką, że gdyby nie powzięte nadzwyczajne środki ostrożności, podróżujący doświadczyliby wielu niewygód. Na przykład na pokładzie byłoby nadzwyczaj nieprzyjemnie. Zdmuchnęłoby nas, w pełnym znaczeniu tego słowa. A tak... po prostu rozkosz. Ani kołysania, ani piratów. Jedyny kłopot, że do końca podróży nie można się ze statku wydostać. Nawet za burtę nie da się wypaść.

- Dlaczego? - dziewczynka zręcznie prześliznęła się pod balustradą i zakołysała na krawędzi niewidocznej przepaści. - To znaczy, że jeśli zrobię teraz krok do przodu, to...

- Zabawne przyzwyczajenie, wszystkiego doświadczać na sobie - przerwał jej mag. - Kiedyś nieźle oberwiesz. Ale, jeśli się upierasz...

Mężczyzna jednym krokiem pokonał dzielącą ich odległość. I, uśmiechając się do własnych myśli, zręcznie oderwał palce Eweliny wczepione w poręcz. Zrobił to na tyle szybko, że dziewczynka nawet nie zdążyła się wystraszyć. Chwila swobodnego opadania, od którego zaszumiało w uszach i znów stała obok Ronniego.

- Super - zachwyciła się. - Dużo siły potrzeba na taką magię?

- Tak naprawdę, niedużo - niechętnie przyznał mężczyzna. - Wiesz, na razie najszybszym sposobem podróżowania pozostaje teleportacja. Ale używając jej, traci się mnóstwo energii. Wszystko zależy od odległości i ciężaru przemieszczanych przedmiotów. Sądzę, że gdybym naprawdę musiał, mógłbym dotrzeć do stolicy teleportując nas oboje. Ale następne pół roku byłbym na wpół żywy. Niedopuszczalny zbytek. I prawdziwy prezent dla moich wrogów. Dlatego już od dawna istnieje mniej traumatyczny sposób. Robi się zapasy magicznej energii i przechowuje ją w specjalnych naczyniach, tak zwanych energokulach. Później można tę energię wykorzystywać do różnych celów: do ochrony, ataku, a w naszym przypadku do podróży. Wszystko, co musi poświęcić mag, to odrobina siły, żeby przyciągnąć energię i skierować ją na określony obiekt. I oto otrzymujemy pewnego rodzaju odpowiednik mający wszystkie zalety teleportacji i sprzyjającego wiatru.

- I tak niczego nie rozumiem - uczciwie przyznała dziewczynka. - A dlaczego nie można wypaść za burtę?

- Dlaczego, dlaczego - burknął z niezadowoleniem mag i krótko podsumował: - Dlatego. Żeby nadmiernie ciekawskie dziewczynki nie zostały zdmuchnięte do oceanu, statek znajduje się w energetycznym kokonie.

Ewelina mruknięciem wyraziła zrozumienie i pośpieszyła za stryjem do mrocznej kajuty. Wystarczy na dzisiaj skoków w nieznane. Więcej ryzykować nie chciała.

Ronnie, powróciwszy za stół, wybrał największy pieróg i już chciał zatopić w nim mocne białe zęby, kiedy w posiłku przeszkodził mu sługa. Niewysoki, przysadzisty chłopak, prześliznął się w cieniu drzwi i pochylając się w pełnym szacunku ukłonie, szepnął coś magowi na ucho.

- Niemożliwe. - Ronnie, tłumiąc gniew, uderzył pięścią w stół. Ewelina omal się nie udławiła. Sługa pochylił się jeszcze niżej, choć wydawało się to niemożliwe, i referował dalej. Dziewczynka wytężyła słuch, na próżno jednak. Nie usłyszała nic.

- Zaraz przyjdę - powiedział w końcu mag, ruchem ręki odsyłając chłopaka precz. - Będziesz musiała, dziecinko, pobyć chwilę sama. Pojawiły się pewne nieprzewidziane komplikacje.

Dziewczynka nie zdążyła zaprotestować, gdy mężczyzna żwawo wstał i wyszedł, mocno trzaskając drzwiami.

Zresztą niezbyt długo przyszło Ewelinie zanim tęsknić. Ronnie wkrótce wrócił, milczący i rozdrażniony do granic możliwości.

- Pójdziesz ze mną - zarządził tonem niedopuszczającym odmowy. - Przyda ci się, jeśli zobaczysz, co dzieje się z tymi, którzy nie traktują poważnie moich słów.

Zaintrygowana Ewelina posłuchała rozkazu. Długo schodzili wąskimi, ciemnymi schodami, docierając do coraz niższych pokładów statku. Potem z trudem przedarli się przez rząd niedbale rzuconych worków i przecisnęli się do małego kubryka. Ronnie odsunął się, by dziewczynka mogła przyjrzeć się uważnie widokowi.

Wzrok powoli przyzwyczaił się do ciemności. Ewelina zauważyła zarys skrzyń zwalonych niestarannie pod jedną ze ścian. Wokół tłoczyli się marynarze, którzy, gdy tylko zobaczyli maga, natychmiast umilkli. Na podłodze zamajaczył ruchomy cień i Ewelina bezwiednie spojrzała do góry.

Wprost nie do wiary, jak Żarze udało się podciągnąć do tak wysoko osadzonej belki. Tak czy inaczej, służąca wpadła na pomysł, żeby przerzucić przez nią sznur, zaczepić tam pętlę i powiesić się. Ciało huśtało się lekko, jakby kobieta wirowała w dziwnym i tajemniczym walcu z niewidzialnym tancerzem.

Dziewczynka zachwiała się. Zjedzone niedawno śniadanie gwałtownie podeszło jej do gardła.

- Cierp - chłodno rzucił Ronnie. - Uwierz mi, w szkole magii będzie gorzej.

- Wydaje mi się, że nie chcę już być czarodziejką - ledwie dosłyszalnie wymamrotała dziewczynka.

- Nikt cię o to nie pyta - odpowiedział mag i dał znak marynarzom. - Zdejmijcie ciało.

Ewelina odwróciła głowę. Nudności się nasiliły. Przełknęła głośno ślinę i zmusiła się, by spojrzeć, co robi jej stryj. Ronnie wyprawiał dziwne rzeczy. Najpierw podsunął sobie jedną ze skrzyń i usadowił się na niej wygodnie. Słudzy w tym czasie posadzili ciało naprzeciw niego. Martwa Zara wyglądała jak zmęczona kobieta, która postanowiła przez chwilę odpocząć od trosk. Marynarze odsunęli się, nie wykazując najmniejszego zainteresowania, jakby wszystko, co się właśnie działo, było im doskonale znane i nie robiło już na nich żadnego wrażenia.

Ronnie mocno ścisnął w dłoniach palce służącej. Ewelina znów musiała przełknąć rosnącą w gardle grudę, kiedy usłyszała chrzęst łamanych kości. Mag wymamrotał coś i zaczął głośno, dobitnie powtarzać nieznane imię.

- Przyjdź, Pełzająca! - Wkrótce potem zamilkł, oddychając ciężko, ale nie ukrywając, że na coś czeka.

Ewelina z zainteresowaniem obserwowała wydarzenia. Ale nic się nie działo. Ronnie znowu powtórzył zaklęcie, wyraźnie zdenerwowany.

- Aż tak - powiedział i z obrzydzeniem wytarł ręce. - To zabawne.

Wstał i pstryknięciem przywołał do siebie stojącego najbliżej marynarza.

- Zebrać na pokładzie całą załogę - w głosie maga zabrzmiało znużenie. - Muszę coś sprawdzić.

- Co się stało? - dziewczynka ośmieliła się zapytać podenerwowanego wuja.

- Dla ciebie nic dobrego - mag uśmiechnął się niezbyt radośnie i wyjaśnił. - Znam prawdziwe imiona całej załogi. Wszyscy, co do jednego, zawdzięczają mi życie. Dlatego byłem absolutnie przekonany o ich wierności. Nawet umarłego dłużnika można wezwać do odpowiedzialności, wywołując go po imieniu. A żaden z Bogów nie przyjmie bezimiennego do swojego królestwa. Oczywiście, kiedy mija czas służby, uwalniam ich, zwracając im los. Niektórzy, nie mogąc się doczekać mojej łaski, próbowali uciec lub mnie okłamać. Ich dalsze życie było nie do pozazdroszczenia. Karałem ich przy wszystkich, żeby pozostali zdawali sobie dokładnie sprawę z tego, co im grozi za nieposłuszeństwo, a tym bardziej za zdradę.

- Dlatego byłeś tak bardzo pewien, że Zara nie uniknie kary? - nie kryjąc wstrętu, zainteresowała się dziewczynka.

- Właśnie, ty moja mądralo - mag drapieżnie wyszczerzył zęby. - Wolę zabezpieczać się przed zdradą. Czuję się spokojniejszy. Jednak ktoś okazał się sprytniejszy ode mnie. Zdołał nadać tej podłej babie nowe imię. W zamian za przeszpiegi.

- Ale czy to możliwe? - zdziwiła się Ewelina.

- Wysoki by tego nie dokonał. - Ronnie pokręcił głową. - Ale Najwyższy pewnie tak. Ktoś bardzo nie chce twojego powrotu, Ewelino. I zaczynam wierzyć w to, co powiedziała czarodziejka, że Eldryż został zabity. Ale chciałbym wiedzieć, przez kogo.

* * *

Ewelina nie uczestniczyła w zbiórce załogi na pokładzie. Ronnie nie nalegał, a dziewczynka była nawet rada, że mogła chociaż trochę pozbierać myśli. Dlatego usadowiła się wygodnie w starym powygniatanym fotelu pośrodku kajuty i zaczęła bez pośpiechu wspominać wydarzenia zeszłej doby. Najbardziej porażała ją nagła zmiana zachowania stryja. Odkąd miał pewność, że bratanica znajduje się całkowicie w jego władzy, Ronnie odnosił się do niej bardziej bezceremonialnie. Nie było porównania z troską, jaką okazywał Ewelinie w czasie choroby. Dziewczynka westchnęła. Czy nie popełniła błędu, zgadzając się na opuszczenie Lazura? Tam, pod skrzydłami starej czarodziejki, życie wydawało się proste i przyjemne. Żadnych trudnych spraw, żadnych tajemnic. Największym zmartwieniem było zdarte kolano, a największą krzywdą - gdy chłopcy z sąsiedztwa nazywali dziewczynkę wyrodkiem.

Ewelina nadstawiła uszu. Cisza, która nagle zapanowała na statku, obudziła jej czujność. Umilkło zamieszanie na pokładzie. I raptem powietrze wypełnił przeciągły żałosny krzyk. Dziewczynka podbiegła do drzwi, ale po chwili wróciła na miejsce. Na dzisiaj miała dość wrażeń. Do tej pory robi się jej niedobrze na wspomnienie trupa Zary. Jednak jęki dobiegające z zewnątrz nie milkły. Ewelina zwinęła się w kłębek i zasłoniła uszy. Poczuła się lepiej. Po chwili udało się jej zdrzemnąć. Przyśniła jej się wiosna. Pora deszczów dopiero co się skończyła. Ocean jeszcze zachłannie uderza o brzeg, próbując zawładnąć żałosnym kawałkiem lądu, jednak robi to tylko z przyzwyczajenia. Słońce przygrzewa w ciągu dnia, ale wieczory są jeszcze chłodne i wietrzne. Ptaki powracają z długiego wygnania. Tę porę Ewelina zawsze lubiła najbardziej. Lasy ożywają, gdy zwierzęta budzą się z zimowego odrętwienia. Nawet w oczach starej czarodziejki pojawiał się blask, który ją odmładzał.

- Pora odzwyczaić się od dawnego życia - głos maga wkradł się do snu i rozbudził Ewelinę.

- A, to ty - odpowiedziała, poruszając ścierpniętymi ramionami. - Skończyłeś już się znęcać nad załogą?

Mag z zadowoleniem przeciągnął się i usiadł naprzeciw dziecka.

- Co robić, procedura sprawdzania, czy człowiek posiada imię, jest bardzo bolesna - odrzekł, a po chwili ciągnął dalej. - Wydaje mi się, moja droga, że nadszedł czas na poważną rozmowę. Czuję, że mamy sobie coś do powiedzenia. Proszę, z uwagą wysłucham wszystkich twoich pretensji. Nie bój się, nikt nie zamierza cię karać. Po prostu musimy przed przybyciem do stolicy wyjaśnić sobie nasze priorytety i ustalić, jak i co powiemy ludziom. Razem. A więc?

- Wiele rzeczy mi się nie podoba - przyznała Ewelina, mierząc maga ciężkim spojrzeniem. - Wydaje mi się, że jesteś zbyt okrutny. Ale przede wszystkim - twoje zachowanie wobec mnie.

- Chcesz, żebym odnosił się do ciebie jak do nierozumnego dziecka? - Mag uniósł brwi. - Dobrze, to nie będzie dla mnie trudne. Ale weź pod uwagę to, że przygotowuję cię na spotkanie z prawdziwym światem.

Lazur był dla ciebie jak kołyska. Jednak od teraz będą cię otaczać wrogowie, i to wrogowie o wiele bardziej przebiegli i mocarni niż ja, a tym bardziej ty. Zjedzą cię, moja droga, i nawet nie mrugną.

- A to druga rzecz, która mi się nie podoba. - Ewelina dosadnie stuknęła piąstką w poręcz fotela. - Zmęczyłam się już tymi wszystkimi tajemnicami. Przed kim uciekli moi rodzice? O co chodzi z tym powiedzeniem: czerwone oczy, przekleństwo rodu? Komu zawadzam?

- Trochę za dużo tych pytań - przerwał jej Ronnie. - Zawrzyjmy układ. Ja postaram się uczciwie i wyczerpująco wyjaśnić twoje wątpliwości. Ty w zamian obiecasz, że będziesz mi całkowicie posłuszna. Jeśli stanie się coś złego, nie będę miał czasu na twoje kaprysy.

- Dobrze - zgodziła się dziewczynka i, nie mogąc się powstrzymać, dodała: - Czy gdybym się nie zgodziła, to by coś zmieniło?

- Nie - spokojnie przyznał mag. - Znam wystarczająco dużo sposobów, by zmusić człowieka i podporządkować go mojej woli. Oczywiście nie chciałbym ich wypróbować na bratanicy. Ale jeśli zajdzie potrzeba, dlaczego nie. Skoro w ostatecznym rozrachunku byłoby to dla niej korzystne? Ale wtedy na odpowiedzi musiałabyś poczekać aż przybędziemy do Dorgonu. A tak, zabawmy się w równouprawnienie. Czy taka szczerość ci się podoba?

- Całkowicie.

- Wspaniale. Zacznijmy zatem od początku. Chociaż nie, od początku się nie uda. Bo kiedy właściwie zaczęła się ta historia? - Ronnie umilkł na długo, jakby chciał sobie przypomnieć. - Tak, na pewno minęły już ze dwa wieki. A wydaje się jakby ta bitwa, w której nasz wielki przodek poniósł miażdżącą porażkę, skończyła się wczoraj. Pochodzisz z potężnego rodu, Ewelino. Z rodu Darija, którego członkowie należeli niegdyś do Rady Najwyższych Magów. Czarodziejka na pewno ci o tym opowiadała. Od zarania dziejów Najwyższych Magów jest pięciu. Tyle samo było szlachetnych rodów dziedziczących dar magii. Nie, to nie znaczy, że pośród zwyczajnych ludzi nie rodzą się czarodzieje. Rodzą się, oczywiście, ale wszystko, co mogą osiągnąć, to poziom Wysokiego Maga. Nad każdym z pięciu szlachetnych rodów sprawuje opiekę jeden Bóg i takiej rodzinie służy magia jego żywiołu. Przypomnij sobie legendę o stworzeniu świata, którą opowiadałem ci w święto dziękczynienia. Każda rodzina miała swojego prarodzica, pierwotnego maga i prawdziwego potomka samego Boga. Ród sprawiedliwego Darija znajduje się pod opieką Starszego Boga, rodowi współczującej Menei patronuje Starsza Bogini, rodzinie groźnego Turija - Młodszy Bóg, a zawziętej Dory - Młodsza Bogini.

- Ale tu coś nie pasuje - przerwała mu Ewelina. - Żywioły są cztery, a magów pięciu. Dlaczego?

- Piąty ród to ród imperatora, Damiana Wielkiego. Imperator stoi na czele Rady. Jego potęga to prawo podejmowania ostatecznych decyzji. Co oznacza Los, jako piąte bóstwo i żywioł.

- To znaczy, że moim przodkiem jest Starszy Bóg? - Ewelina skorzystała z dłuższej przerwy w opowieści. - Nieźle.

- Niezupełnie. - Ronnie pokręcił głową. - Na śluby między rodami nałożone zostało tabu. Obawiano się, że jeden z rodów może zyskać zbyt wiele władzy, mówiono też o zwyrodnieniach. Ożenki między równymi są kuszące, ale dzieci z takich związków rzadko bywają udane. I jeśli wziąć pod uwagę, że w jakimś stopniu pochodzimy od Bogów, którzy z kolei są bliskimi krewnymi... Można niemal mówić o kazirodztwie. Chociaż - w kącikach ust mężczyzny zamajaczył uśmiech - niektórzy heretycy twierdzą, że Starsi i Młodsi Bogowie mieli różnych rodziców. Jednak prawie wszyscy ci bluźniercy odwołali swoje herezje na stosie. Nieprawda, że Bogowie się narodzili, bo z tego wynika, że muszą też umrzeć. Czyż nie tak?

- Nie mam pojęcia - przyznała dziewczynka.

- To bez znaczenia - mag wzruszył ramionami. - Istotne jest, że zakazany owoc zawsze słodko smakuje. I nasz prapradziadek naruszył zakazy, żeniąc się z kobietą z rodu Dory. Woda i ogień, szalone połączenie. Prorokowano, że ich dziecko zginie zaraz po narodzeniu. Bo kto to widział, żeby w człowieku przeplatały się aż tak różne pierwiastki? W konsekwencji na świecie pojawił się nasz pradziadek. Na przekór przepowiedniom Rady, chłopczyk okazał się niebywale żywotny i sprytny. Na tyle sprytny, że postanowił podbić Roknar. I w zasadzie mu się udało. Utopił imperium we krwi. Darin był tak wielkim magiem, że nawet Rada okazała się wobec niego bezsilna. Nie gardząc przekupstwem, pogróżkami i zabójstwami, naszemu przodkowi udało się skłócić Najwyższych Magów, a bez jedności nie ma siły. W rezultacie imperator musiał sam chwycić za broń. Damian Trzeci wyzwał Darina na pojedynek. I pokonał naszego przodka. Ależ niefart. Przed śmiercią prapradziadek przeklął ród władcy, odebrał mu błogosławieństwo Bogów, a co za tym idzie, spokój duszy. Darin obiecał, że powróci w osobie piętnastego potomka, żeby dokończyć to, co kiedyś zaczął. Nasza rodzina wiele wycierpiała przez to proroctwo. Fanatycy proponowali, by zgładzić cały ród, ogniem zetrzeć nas z oblicza ziemi, uniemożliwić całkowicie wypełnienie proroctwa. Ku zdumieniu wszystkich, ujął się za nami imperator. Litościwie zachował przy życiu rodzinę zaciętych wrogów, przypominając, że nie można karać za przestępstwo, które nie zostało jeszcze popełnione, ponieważ w istocie jest to zwykłe morderstwo. Tak czy owak, od tej pory ród Darija został wykluczony z Rady. I od tamtego czasu nie rodzą się z naszej krwi Najwyżsi Magowie. Ukarani zostali także potomkowie Dory. Jednak dzieci Młodszej Bogini to urodzeni żołnierze, więc niezbyt długo byli w opałach. Granic imperium trzeba strzec, a oni robią to najlepiej. Na dodatek ród Dory odmówił pomocy Darinowi, właściwie zdradził go w najmniej oczekiwanym momencie. Rzecz jasna, o dalszych ślubach między rodami nie ma już mowy, zakazy są teraz jeszcze silniejsze.

- No i? - zapytała dziewczynka, zauważywszy, że Ronnie zakończył opowieść i spogląda wyczekująco. - Co ja mam z tym wspólnego?

- Nadal nie rozumiesz? - szczerze zdumiał się mag. - Mój brat, najmłodszy z rodu, był czternastym potomkiem. Co więcej Elza była również czternastą

- potomkinią Darina z linii matki, z linii Młodszej Bogini. Nie trzeba chyba wspominać, że i mnie, i mojemu bratu, i twojej matce nie wolno było nawet myśleć o dzieciach. Kto by przypuścił, że Eldryż okaże się na tyle śmiały, by zaryzykować ucieczkę z Elzą na zapomniany przez wszystkich archipelag pośrodku oceanu? Do tej pory nie mogę pojąć, jak udało im się obmyślić plan i uciec spod kurateli, jaką sprawowała nad nami Rada. I wiesz, co jest najzabawniejsze?

- Co?

- Twoje oczy. I twój wygląd. - Ronnie podszedł i pokazał dziewczynce maleńki medalion. - Patrz. W Roknarze zniszczono wszystkie portrety Darina, ale naszej rodzinie udało się kilka ocalić.

Ewelina machinalnie wzięła urokliwy wisiorek. Z maleńkiego portretu, wykonanego po mistrzowsku przez nieznanego malarza, spoglądał z ledwie dostrzegalną ironią czarnowłosy mężczyzna o skroniach przyprószonych siwizną. Na początku dziewczynka nie mogła zrozumieć, co wydało jej się niewłaściwe w oglądanym wizerunku, dopóki nie przyjrzała się dokładnie oczom Darina: jedno było namalowane ciemnym kolorem, a drugie jasnopurpurowym.

- W ten sposób mistrz chciał oddać osobliwość naszego przodka. Kiedy Darina ogarniała wściekłość, jego oczy, według słów naocznych świadków, wybuchały czerwonym ogniem, jakby odbijały się w nich podziemia tortur Młodszych Bogów. I z tej wściekłości Darin umiał czerpać niemal bezgraniczną siłę - wyjaśnił Ronnie, bacznie śledząc reakcję bratanicy. - Zabawne, prawda? Co dla nas z tego wynika? Piętnasty potomek po linii ojca i matki, nie wiedzieć czemu zupełnie niepodobny do rodziców, za to diabelnie przypominający znamienitego prapradziadka i coraz lepiej poczynający sobie z magią.

- Wiedziesz mnie na ląd na stracenie? - Po długim namyśle zapytała oszołomiona okropną prawdą dziewczynka.

- Nie - uśmiechnął się mag. - Gdyby była mi potrzebna twoja śmierć, nie odpowiedziałbym na wezwanie Elzy i jej prośbę o pomoc. O ile to była Elza, oczywiście. Ze złudnej krainy Bogów niebywale trudno jest wysłać wiadomość do żywych. Albo nie ratowałbym cię z objęć Młodszej Bogini.

- W takim razie, po co?

- Marzę, by przywrócić naszemu rodowi prawdziwą wielkość - głucho przyznał mag. - Jesteśmy potomkami Starszego Boga, zmuszonymi zadowalać się jedynie okruchami dawnej potęgi. W Radzie do tej pory stoi fotel dla Najwyższego z rodu Darija. I zrobię wszystko, żeby to miejsce nie było dłużej puste.

- Ale jeśli zostanę zamordowana, twoje marzenia obrócą się w proch.

- Po pierwsze, nie wierzę w proroctwo - chrząknął mag. - Darin, który powstał z grobu, żeby mścić się na prawo i na lewo, to brednie. Tym bardziej że wiemy o proroctwie tylko ze słów imperatora. Nikogo z postronnych nie było przy tym pojedynku. A zwycięzca zawsze może ubarwić prawdę, żeby wydawała się bardziej intrygująca. Po drugie, takich niewierzących jest wielu.

Od czasów Darina skład Rady zdążył się zupełnie zmienić. Siedzą tam teraz ludzie, których nie obchodzą głupie przepowiednie. Członkowie Rady są teraz podzieleni, nie starczy im sił, żeby wspólnie wystąpić przeciwko tobie. Niestety, żeby wydać wyrok śmierci, wystarczy większość głosów, niepotrzebna jest jednomyślność. Nasz ród nie należy już do Rady, a głos Starszego Boga przeszedł na imperatora, żeby nie dopuścić do impasu przy decyzjach. Ale jeden z Najwyższych po uszy tonie w długach, a na zastawach za te długi położyła zręczne dłonie twoja babka. Inny Najwyższy pogrążył się w zepsuciu i boi się śmiertelnie, że o jego niewinnych wybrykach z małoletnimi dziećmi dowie się społeczeństwo. Tak naprawdę jedynym zagrożeniem dla nas jest imperator. Od pojedynku tylko jemu udało się utrzymać swoją pozycję. Chodzą słuchy, że przekleństwo skradło mu śmierć. Ale jeśli wziąć pod uwagę, że Damian Trzeci kreuje się na sprawiedliwego władcę i szlachetnego człowieka, to publicznie nie odważy się nastawać na życie dziecka. Niebezpieczeństwa zatem nie ma. W zasadzie.

- Jeżeli nie wierzysz w proroctwo, to do czego jestem ci potrzebna? W jaki sposób mogę pomóc w przywróceniu naszemu rodowi dawnej chwały?

- O! Już naszemu. Co za postęp. - Ronnie zauważył przejęzyczenie Eweliny. - Nie wierzę w żywe trupy. Ale widzę w tobie ogromny potencjał na maga. Masz duże szanse, by zostać Wysokim Magiem. A nawet, z błogosławieństwem Bogów, wejść do Rady.

- Jasne - dziewczynka zamknęła ze zmęczenia oczy. - Ileż intryg.

- To jeszcze nie wszystko - szorstko dodał mag. - Skoro zaczęliśmy już rozmawiać, trzeba powiedzieć wszystko. Martwi mnie jeszcze jedna rzecz. Oprócz Zary, w załodze nie ma zdrajców. Jestem tego całkowicie pewien. Ale ciekawi mnie, dlaczego posłużyła się magią wody, gdy próbowała cię zabić. Z jednej strony, to zrozumiałe - ja znajduję się pod opieką Starszego Boga i moją bronią jest właśnie żywioł wody. Zatem, wykorzystując ten rodzaj czarów, istniała niewielka, ale zawsze szansa, że nie zauważę, co Zara wyprawia na statku. Ale z drugiej strony, Zara nigdy nie była magiem. Z tego wynika, że użyczono jej siły. Nietrudno się domyślić, że użyczył jej ten sam człowiek, który nadał nowe imię. Założenie, że ta podła baba miała powiązania z dwoma bardzo silnymi magami, byłoby zbyt szalone.

- I co?

- A to, że nadać nowe imię może tylko Najwyższy. A posłużyć się magią wody - zdolny jest tylko Najwyższy z rodu Darija. Ale, jak już mówiłem, w naszej rodzinie Najwyżsi nie rodzą się od wieków.

* * *

Podróż niepostrzeżenie dobiegała końca. Po rozmowie, Ronnie nie zwracał więcej uwagi na bratanicę. Dziewczynka nie narzekała na tę obojętność. Potrzebowała czasu, żeby od nowa przemyśleć okoliczności swoich narodzin.

Długo i skrupulatnie odtwarzała w pamięci fakty, które wyjawił jej Ronnie. Jednak informacje nie chciały się ułożyć w jasny obraz sytuacji. Nie potrafiła również odpowiedzieć na najważniejsze pytanie - kto życzył jej śmierci? Pogodziwszy się z tym, że długo jeszcze nie pozna prawdy, Ewelina całe dnie spacerowała po pokładzie, a do kajuty wracała tylko na noc, choć w gęstej białej mgle trudno było śledzić upływ czasu. Nocą robiło się ciemniej, a wielkie czyste krople osiadały na rękach i twarzy. Ewelina machinalnie zlizywała wodę z palców, potem chowała zziębnięte dłonie w rękawach i siedziała tak do chwili, aż jakiś marynarz nie zaprosił jej uprzejmie do stołu. Posiłki dziewczynka spożywała zazwyczaj zupełnie sama. Ostatnimi czasy, praktycznie nie widywała stryja. Całe dnie spędzał w kajucie. Ewelinie nie było smutno z tego powodu. Posilała się szybko, a potem znów wracała na pokład. Szare kłęby mgły wirowały powoli w cudnym tańcu, a dziewczynka w milczeniu upajała się spokojem. Do ciepłej kajuty wracała grubo po północy, kiedy ubranie przestawało już chronić ją przed lodowatym oddechem oceanu i mgły. Czekało już na nią pościelone łóżko rozgrzane niewielkim piecykiem węglowym. Następnego dnia wszystko powtarzało się od nowa.

Bardzo szybko dziewczynka straciła poczucie czasu. Wydawało jej się, że statek tkwi w mlecznej bryle przez całą wieczność, a Lazur jest jedynie barwnym snem; zaczynała myśleć, że nie istnieje inny świat, tylko długa podróż znikąd donikąd. I jedyne co pozostało dziewczynce, to siedzieć na burcie i machać nogami nad niewidzialną przepaścią.

- Jutro przybijemy do Dorgonu - przerwał jej rozmyślania głos maga. Podszedł bliżej i przykucnął obok.

- Mam nadzieję, że stolica Roknaru powita mnie życzliwie. - Dziewczynka mocniej wtuliła się w zrobiony na drutach sweter.

- Nie wątpię - nieoczekiwanie uprzejmie uśmiechnął się mężczyzna. Potem, po chwili milczenia, dodał: - Mam do ciebie prośbę, Ewelino. Właściwie nakaz.

- Słucham.

- Postaraj się nie stracić panowania nad sobą - powiedział z wahaniem. - Czerwień twoich oczu w chwili gniewu może nam się nie przysłużyć. Powiedz mi szczerze: będziesz umiała kontrolować się przy Radzie? Nie będzie łatwo, oj, nie.

- Postaram się. - Dziewczynka spojrzała z uwagą na stryja.

- To nie jest odpowiedź. - Ronnie pokręcił głową. - Muszę być pewien, że nie będzie żadnych komplikacji. Twój wybuch może zniszczyć moje plany.

- Nie zawiodę - po chwili namysłu dziewczynka odpowiedziała szorstko. - Skoro udawało mi się powstrzymywać gniew przez dwanaście lat, gdy mieszkańcy wysp naśmiewali się ze mnie, to i na Radzie, mam nadzieję, problem się nie pojawi. Obiecuję.

- Świetnie. - Ronnie uśmiechnął się z zadowoleniem. - I zapamiętaj sobie, cokolwiek ci będą mówili inni, ród Darija nigdy nie odwraca się od swoich w biedzie. Masz rodzinę, która od teraz na zawsze jest twoim wsparciem. I to, zapewniam cię, niezawodnym wsparciem. Już nigdy nie zostaniesz sama w nieszczęściu.

- Chciałabym w to wierzyć - wymruczała dziewczynka półgłosem do pleców odchodzącego maga.

Ostatni wieczór na statku Ewelina spędziła jak zazwyczaj - na pokładzie. Żegnała się za statkiem, gładząc dłonią chłodne drewno masztów. I wydawało się jej, że statek odpowiada. Czuła smutek. Kończył się jeszcze jeden rozdział w jej życiu. I - wiedziała doskonale - dalej czekają tylko zawrotny kołowrót zdarzeń.

Rankiem dziewczynkę obudziło ostre słoneczne światło z trudem przebijające się przez zamglony bulaj. Wyskoczyła z łóżka, szybko naciągnęła ubranie i czmychnęła na pokład. Statek majestatycznie wpływał do portu. Marynarze rozmawiali cicho przy pracy. Na dziobie stał Ronnie. Ewelina pośpieszyła w jego stronę.

- Obudziłaś się? Dobrze - nie odwracając głowy, powiedział mag. - Na brzegu czeka na nas kareta.

- Pojedziemy do imperatora? - zapytała dziewczynka, mrużąc oczy od odbicia słońca w wodzie.

- Nie - lekko uśmiechnął się Ronnie. - Czeka cię wizyta w rodowym zamku. Najpierw przedstawimy cię babce, głowie rodziny Darija.

Statek przybił do przystani. Wokół zaczęli krzątać się nieznajomi ludzie, wykrzykujący niezrozumiałe rozkazy. W całym tym zamieszaniu tylko Ronnie zachowywał pozory spokoju.

- Już czas. - Chwycił dziewczynkę mocno trochę powyżej łokcia, strzelił jak zwykle palcami, wywołując tęczową mgłę portalu. - Lepiej nie zdradzać ciekawskim, jak wyglądasz.

Po chwili Ewelina ze stryjem siedzieli w karecie ze szczelnie zaciągniętymi zasłonkami. Panował tu przyjemny półmrok i dziewczynka zamrugała szybko, przyzwyczajając się do gwałtownej zmiany oświetlenia.

- Ruszaj! - zawołał szorstko mag, stuknąwszy w ścianę, by dać znak woźnicy. - Prędzej.

Powóz zatrząsł się na brukowanej ulicy. Ronnie zmęczony, opadł na miękkie siedzenie.

- I jak tam? - powiedział, obrzucając bratanicę chytrym spojrzeniem. - Witaj w Dorgonie, stolicy Roknaru.

- A popatrzeć chociaż przez okno na miasto nie można? - zainteresowała się dziewczynka, próbując odsunąć zasłonkę.

- Zły pomysł - powstrzymał ją Ronnie. - W porcie jest zbyt dużo gapiów i szpiegów. Jak przyjdzie pora, osobiście zabiorę cię na długą wycieczkę po tutejszych uliczkach.

- Szkoda - westchnęła Ewelina z rozczarowaniem.

Ostatni etap podróży spędzili w milczeniu. Ronnie liczył coś w pamięci, gorliwie zaginając palce, a dziewczynka nie chciała mu się naprzykrzać głupimi pytaniami.

W końcu kareta szarpnęła ostatni raz nim się zatrzymała. Usłużna dłoń otworzyła drzwi i dziewczynka za magiem wydostała się na zewnątrz.

Zamek rodu Darija znajdował się na wysokim wzgórzu. Ewelina musiała zadrzeć głowę, żeby spojrzeć na szczyt muru otaczającego twierdzę. Za jej plecami z ledwie słyszalnym skrzypnięciem zamknęła się masywna żelazna krata.

Przed nimi na ganku stała kobieta w czarnej aksamitnej sukni. Ciemne włosy fantazyjnie ułożone z mnóstwa poprzeplatanych kosmyków podkreślały bladość pociągłej arystokratycznej twarzy. Przejrzyste błękitne oczy obojętnie prześliznęły się po Ronniem i ze zdumieniem zatrzymały się na dziewczynce.

- Chodźmy. - Mag popchnął dziecko lekko, zachęcając, by szło pierwsze.

Ewelina, jak zaczarowana spojrzeniem nieznajomej, zrobiła kilka kroków.

- Ronnie, mój drogi, jak się cieszę, że cię widzę - zaszeleścił glos kobiety. - Nie miałam od ciebie wieści prawie trzy miesiące. Zaczęłam się już denerwować. Tym bardziej że chodziły plotki o twoim nagłym zniknięciu.

- Wybacz, proszę, matko Tioro. - Ronnie pokłonił się nisko. - Miałem do wykonania pilne zadanie. I bardzo ważne.

- Na tyle ważne, że zdecydowałeś nie poinformować o tym głowy rodu? - chłodno zauważyła kobieta. - Mój syn mnie rozczarowuje. I co to za włóczęga przybyła z tobą? Czyżbyś zajął się dobroczynnością?

- Można tak powiedzieć. - Ronnie nagle wyprostował się i obwieścił głośno: - Pozwól przedstawić sobie, ukochana głowo naszego wielkiego rodu, oto Ewelina, córka zbiegłego Eldryża i Elzy, następczyni rodzin

Darija i Dory, piętnasta potomkini Darina Przeklętego. I twoja jedyna wnuczka jak do tej pory.

Echo słów Ronniego, które kilkakrotnie odbiło się od ścian zamku, spłoszyło stado wron z pobliskiego drzewa. Tiora patrzyła w ślad za ptakami z dziwnym wyrazem twarzy - mieszaniną strachu i gniewu.

- Zwariowałeś! - nie zważając na jawne rozdrażnienie syna, kobieta postanowiła upomnieć Ronniego. - Takich rzeczy nie godzi się wykrzykiwać na ulicy. Mógłbyś poczekać na audiencję i oznajmić to w zaciszu gabinetu.

- A jaki to ma sens? - beztrosko zapytał mężczyzna. - Dziewczynkę próbowano już zabić. To oznacza, że wrogowie wiedzą o jej istnieniu. Niechaj głowa rodu przyjmie ją z honorami.

Zapanowała przygniatająca cisza. Dwa spojrzenia starły się naraz w niewidzialnej bitwie. Ewelina poczuła się niepotrzebna. Frasobliwie opuściła głowę i zaczęła bardzo uważnie oglądać jaskrawy wzór liści pod nogami.

- Niech tak będzie. - Pani rodu poddała się pierwsza. Westchnęła ciężko i wyciągnęła rękę do Eweliny. - Podejdź, moje dziecko. Jesteś teraz w domu.

* * *

Ewelina przyczaiła się w kącie gabinetu, prawie tonąc w ogromnym miękkim fotelu. Po przybyciu na zamek nie miała ani chwili spokoju. Najpierw milcząca służąca pod czujnym okiem Tiory dokładnie umyła dziewczynkę.

Później długo wybierano odpowiedni strój. W tamtym momencie dziewczynka pokazała swój charakter, zdecydowanie odmawiając założenia jedwabnej różowej sukienki z zabawnymi koronkowymi falbankami. Po długich namowach Ewelina zgodziła się na neutralny wariant - dopasowany strój z ciemnoniebieskiego jedwabiu i wygodne zamszowe buciki - choć z wielkim żalem pożegnała się z pirackim ubiorem. Później została nakarmiona sytym obiadem i w końcu zaprowadzono ją do osobistego gabinetu Tiory, gdzie siedział już Ronnie przebrany dla odmiany w koszulę o luźnym kroju i szerokie skórzane spodnie. Mag uprzejmie pomachał do bratanicy i szczodrze nalał sobie do kielicha aromatycznego wina.

- A teraz porozmawiamy. - Pani rodu wyszła z najciemniejszego kąta pokoju i usiadła obok Ronniego. - Mów po kolei.

Mag krótko opowiedział historię Eweliny, wspomniał o nieudanym zamachu na jej życie i umilkł.

- Po co przywiodłeś ją do Dorgonu? - z lekkim rozdrażnieniem w głosie zapytała kobieta. - Czy nie masz już dość chronienia krewnych? Niechby została na Lazurze, tam byłaby przynajmniej bezpieczna.

- A od kiedy to głowa rodziny tak łatwo odwraca się od swoich? - Ronnie mówił spokojnie, ale dziewczynka zauważyła, jak poruszały się mięśnie na jego policzkach.

- Nie waż się! - wykrzyknęła Tiora. - Nie możesz wiedzieć o wszystkim. Nasza rodzina znajduje się teraz na skraju przepaści.

- Od śmierci Darina wciąż balansujemy na granicy zagłady - prychnął mag. - A dziewczynka to nasza szansa na odzyskanie dawnej świetności.

- Dość tych bredni! - Tiora skoczyła na równe nogi i zaczęła się miotać po pokoju. - Ile razy można powtarzać: zwycięstwa nie osiąga się, uderzając wprost, zwycięstwo należy wabić obietnicami.

- Już się nawabiliśmy. - Ronnie uśmiechnął się pochmurnie. - Nasi wrogowie nie zostawiliby Eweliny w spokoju. Myślisz, że jak szybko z Zakazanych Wysp wysłaliby doskonale uzbrojoną drużynę, żeby zdobyć młodą, ale obiecującą, jeśli chodzi o magię, adeptkę? Myślę, że zaraz po zakończeniu pory sztormów u brzegów Lazura zarzuciłyby kotwice nie jeden, ani nie dwa statki pełne poszukiwaczy szybkiego i łatwego zysku. Oczywiście pod warunkiem, że Ewelina zdołałaby samodzielnie wyrwać się z objęć Młodszej Bogini, co jest bardzo mało prawdopodobne.

- Dużo tego gdybania - zmarszczyła się Tiora, znów siadając w fotelu. - Jedno wiem na pewno: śmierć w kołysce piętnastego potomka Darina rozwiązałaby wiele problemów naszego rodu.

- Wstyd mi tego słuchać. - Ronnie wstał, z szurnięciem odsuwając fotel. - Nie poznaję głowy naszego rodu.

- Zaczekaj - kobieta westchnęła ze zmęczenia. - Porozmawiamy. Ja nie chcę śmierci tego dziecka. Ale Rada będzie chciała jej krwi. Jak możemy się obronić przed siłą i wpływami czterech Najwyższych?

- Trzech - poprawił Ronnie. - Nie wydaje mi się, żeby głowa rodu Dory życzyła Ewelinie śmierci. Przecież to jej wnuczka. Dziecko ukochanej córki.

- Ale głowa rodu Dory może zażądać, by oddano dziewczynkę rodzinie Młodszej Bogini. - Tiora wzruszyła ramionami. - Znasz niepisane prawa. Jeśli dochodzi do połączenia ślubem równych sobie, dziewczynka dziedziczy majątek i siłę matki, a chłopiec ojca. Ewelina należy do rodu Dory, jak by nie patrzeć.

- Nie sądzę. - Mag spojrzał na dziewczynkę oceniającym wzrokiem. - W przypadku rodzin pierwotnych magów, dziecko należy do tego rodu, którego magią się posługuje. Ewelina na wyspach używała magii wody i może to powtórzyć, jeśli zajdzie taka konieczność.

- Podaj przykład - szorstko zażądała kobieta.

- Przyzywanie deszczu w okresie suszy może być? Lazur był przesycony zapachem tego rodzaju czarów.

- To prawda? - nagle Tiora zwróciła się do wnuczki. - Używałaś magii wody?

- Wzywałam deszcz - wymijająco odpowiedziała dziewczynka i uprzedzając dalsze pytania, dodała: - I rzeczywiście mogę to powtórzyć.

- Wspaniale - kobieta uśmiechnęła się lekko. - Jeden problem mniej. Ale jeśli nawet Ejra, głowa rodu Dory, ujmie się za dziewczynką, co zrobić z pozostałymi?

- Przeciwko Majrowi, następcy Młodszego Boga, masz świadectwa uwiedzionych chłopców, przeciwko Linie, głowie rodu Menei, niewykupione zastawy - demonstracyjnie zdziwił się Ronnie. - Czego więc się bać?

- Nie wszystko jest takie proste - zmarszczyła się Tiora. - Ktoś zaczął z powodzeniem przecinać nici naszych wpływów. Ofiary zepsucia znikają w biały dzień, kredytodawcy zrzekają się długów. I w tej grze na razie przegrywamy.

- Nie wiedziałem - po chwili zmieszania przyznał się Ronnie.

- Wielu rzeczy nie wiesz. - Pani rodu Darija z zadumą potarła brew. - Jeśli twoje przypuszczenia są prawdziwe, to Eldryż też został zabity. A zatem wróg wiedział, że Ewelina zmierza do rodowego zamku. Niemądrze byłoby zakładać, że jest inaczej, bo przecież Zara sama nie zdecydowałaby się na próbę zabójstwa. Dwojgu Najwyższym ktoś pomógł wyrwać się naszej sieci. A to oznacza, że jesteśmy na straconej pozycji. Nawet gdybyśmy nie wzięli pod uwagę decydującego głosu imperatora. Wiesz przecież, że na niego przeszło prawo głosu w imieniu naszego rodu. Teraz zdanie Damiana jest równe decyzji dwóch Najwyższych. I co nam w sumie wychodzi? Po naszej stronie, możliwe, że będzie tylko Ejra, przeciw nam: Majr, Lina i imperator. Jeden głos przeciw czterem. Szaleństwo.

- Zatem to koniec? - Ronnie uniósł lekko brew.

- Poddawać się, to nie w stylu rodu Darija. - Tiora opadła na oparcie krzesła. - Stoczymy walkę. I zaklinam się, jeśli dziewczynkę skażą na śmierć, osobiście rozniecę ostrzegawczy ogień na baszcie sygnalizacyjnej naszego zamku. Następcy Starszego Boga pokażą całemu imperium, że nie zapomnieli, jak się umiera w imię rodu.

- O! Teraz wreszcie poznaje głowę rodziny Darija. - Ronnie przyklęknął przed szczupłą kobietą i z czcią musnął ustami jej wąziutką dłoń.

- Niech dziewczynka pójdzie spać - zarządziła Tiora, wichrząc włosy syna. - Mamy jeszcze wiele do omówienia dzisiejszego wieczoru. I nie bój się o nią. Spokoju Eweliny będą strzec najlepsi wojownicy naszego rodu. Od tej chwili zamek będzie w stanie gotowości na wypadek oblężenia.

* * *

Ewelinie przydzielono maleńki pokoik na najwyższym piętrze zamku. Choć wystrój nie odznaczał się przepychem - łóżko ze świeżą wykrochmaloną pościelą, stolik do pisania i koślawy taboret - dziewczynka poczuła się tu w pełni bezpieczna.

Wysoki, małomówny mężczyzna sumiennie sprawdził wszystkie kąty niedużego pomieszczenia i z trudem zaciągnął drewnianą okiennicę. W pokoju od razu zapanował półmrok. Zwinna młoda służąca zapaliła świece i rozścieliła łóżko. Ewelina, chcąc nie chcąc, musiała się położyć, z nastawieniem na długie bezsenne oczekiwanie. Jednak sen przyszedł nadzwyczaj szybko. Dziewczynka zapadła w czarną studnię bez marzeń ledwie przyłożyła głowę do poduszki. Później równie szybko się przebudziła. W pokoju zrobiło się tylko odrobinę jaśniej. Obok łóżka na niewygodnym stołku siedziała Tiora i szeptała coś pod nosem.

- Czujnie śpisz - powiedziała, zauważywszy, że Ewelina się obudziła i bacznie ją obserwuje. To dobrze.

- Co pani tu robi? - nieco ochrypłym głosem zapytała dziewczynka, podejrzliwie się rozglądając.

- Strzegę twojego snu. - Tiora mocniej owinęła się wełnianym szalem. - A co? Coś ci się nie podoba?

- Po prostu zapamiętałam pani słowa, że śmierć piętnastego potomka rozwiązałaby wszystkie problemy rodu.

- Ty naprawdę sądzisz, że ja mogłabym cię zabić? - ze smutkiem zapytała kobieta. - Jestem stara, Ewelino, ale nie głupia. Za zabójstwo niewinnego dziecka zawsze groziła okrutna kara. A zabójstwo własnego potomka... Za bardzo już rozgniewaliśmy Bogów, skoro nie odpowiadają na nasze modlitwy.

- Po co więc była ta rozmowa z Ronniem?

- Ronnie jest młody i zapalczywy. - Tiora wstała i podeszła do okna. - Nie rozumie wielu spraw. Twój stryj uważa, że mieczem i siłą można zapewnić sobie zwycięstwo w walce. Jednak tak nie jest. Historię od zarania tworzyły intrygi i układy. Wygrywa najbardziej wytrawny dyplomata, a nie najsilniejszy wojownik.

Kobieta z trudem otworzyła okiennice. Do pokoju wdarła się łuna świtu. Czerwone promienie wstającego słońca nierównomiernymi refleksami położyły się na zmęczonej twarzy pani zamku, podkreślając głębokie zmarszczki. Nagle Ewelina doskonale zrozumiała, na ile prawdziwe są słowa kobiety. Tymczasem Tiora mówiła dalej:

- Ronnie nie widział nagonki, jaką urządzili wrogowie na naszą rodzinę, ale ja pamiętam, jak to jest prowadzić przyjaciół na stracenie. Pamiętam liczne armie pod tymi murami, pamiętam klęskę obrońców rodu. Wiem, jak to jest iść w swój ostatni bój ze świadomością, że nie wrócisz. Pamiętam łzy mojego ojca, kiedy wydawał rozkaz zgładzenia wszystkich dzieci w zamku, jeżeli linie obrony zostaną przerwane. Byle tylko nie spotkał ich los jeszcze gorszy niż śmierć: niewolnictwo. I do dziś nie mogę zapomnieć triumfu imperatora, kiedy rzucał nam słowa przebaczenia, jak rzuca się spętanemu wilkowi ogryzioną kość z pańskiego stołu. Tylko że nasz ród do tej pory nie nauczył się lizać ręki Damiana, jak to już od dawna robią inni Najwyżsi. Ale nasz Bóg, nasz opiekun, zapomniał o nas, odwrócił się od swoich ukochanych dzieci. Jednak teraz pojawia się szansa, choć marna, by zmusić Boga do spojrzenia na ziemię. Dobrze rozumiem, co czuje Ronnie, który gotów jest złożyć wszystko na ołtarzu nadziei. Tylko że wszystko we mnie krzyczy: oby tylko nie było gorzej.

- To dla mnie trochę zbyt skomplikowane - przyznała dziewczynka, frasobliwie opuszczając głowę.

- Wybacz starej niemądrej babce - nagle głośno roześmiała się Tiora. - Zupełnie pomieszałam ci w głowie. Niczego się nie obawiaj. Ród Darija nie opuszcza swoich dzieci w biedzie. Ubieraj się. Zaraz rozkażę, żeby przydzielili ci ochronę. Tak na wszelki wypadek. Na zamku wolno ci chodzić gdzie chcesz, ale za wrota nie wystawiaj nosa, zresztą, i tak ci nie pozwolą. To wszystko. Zobaczymy się na obiedzie.

Znajoma służąca pomogła Ewelinie doprowadzić się do porządku. Kiedy dziewczynka kończyła śniadanie, do pokoju bezszelestnie wszedł mężczyzna, który wczoraj sprawdzał komnatę.

- Rej - krótko przedstawił się, ukłoniwszy się z szacunkiem.

- Bardzo mi miło - ledwie dosłyszalnie wymamrotała dziewczynka. - Ewelina.

- Wiem. - Uśmiech na twarzy strażnika zabłysnął na chwilę, ale szybko zgasł.

I rozpoczął się nudny dzień. Ewelinie dano swobodę, ale nawet nie wiedziała, co z nią zrobić. Wszystkie próby skłonienia Reja do rozmowy zakończyły się fiaskiem. Mężczyzna albo milczał, jakby nie słyszał skierowanych do niego pytań, albo ograniczał się do krótkich urywanych odpowiedzi.

Na zamku tymczasem coś zaczynało się dziać. Ewelina napotykała wszędzie dobrze uzbrojonych ludzi w niebieskich kamizelach. Co jakiś czas podnosiła się krata u wrót, wpuszczając na dziedziniec kolejne niewielkie oddziały lub wozy załadowane żywnością. Nie mniej niż pół setki pocztowych gołębi odleciało w ciągu dnia i tyle samo przylatywało z powrotem.

Ronnie i Tiora więcej nie niepokoili dziecka. Tylko raz dziewczynka przypadkowo natknęła się na stryja w korytarzu. Mężczyzna obrzucił nieprzeniknionym spojrzeniem strażnika i pieszczotliwie potargał włosy dziewczynki. A potem znów pobiegł zająć się własnymi sprawami, nawet nie starając się porozmawiać.

Dziewczynka się nie obrażała. Rozumiała, że chodzi o jej życie. Ale ta myśl nie przyniosła jej radości. Poza tym Ewelina rozpaczliwie się nudziła.

Początek jesieni był ciepły i słoneczny, co pozwoliło dziewczynce możliwie dużo czasu spędzać pod murami zamku. Znalazła sobie przytulny kącik na podwórzu obok muru obronnego pod gałęziami starego dębu. Stąd z zaciekawieniem obserwowała musztrę wojowników rodu. Najbardziej oczarowana była miecznikami - ich niespiesznym tańcem w błyszczącym kręgu stali, szybkimi jak błyskawica wypadami i unikami przed atakiem. Uważnie śledziła, jak poruszają się nogi walczących, próbując zgadnąć, jaki będzie kolejny krok wyimaginowanych przeciwników. I szczerze się radowała, kiedy jej się to udawało.

Nie trzeba chyba wspominać, że strażnik Eweliny nie miał nic przeciwko tak niecodziennym zainteresowaniom podopiecznej. Czasem wyjaśniał dziewczynce jakąś trudną technikę, aprobując mistrzostwo innych cmoknięciem.

Tak minęło kilka dni. Kolejny ranek nie zwiastował żadnych niespodzianek. Ewelina już miała zająć swoje ulubione miejsce na podwórzu, kiedy w wyjściu z zamku zaczepił ją Ronnie.

- A gdzie to moja bratanica się wybiera? - zapytał wesoło i machnięciem ręki odprawił strażnika.

- Na spacer - uczciwie przyznała się dziewczynka. - Tiora mi pozwoliła.

- Wiem - mag umilkł i dodał zagadkowo. - Ale dzisiaj nie będziesz miała głowy do spacerów. Chodźmy, Tiora czeka na ciebie.

Ewelina żwawo weszła do głównej sali w ślad za stryjem. Echo kroków odbijało się hukiem w kątach pomieszczenia. Przez wąskie otwory w ścianach z trudem przenikało ostre słoneczne światło, ale nawet ono nie było w stanie rozgonić mroku przyczajonego w kątach. Gorącym ogniem paliły się pochodnie, zmuszając cienie licznych sług do pląsania pod nogami zgromadzonych.

Tiora zasiadała na złoconym tronie w najbardziej oddalonym miejscu sali. Była ubrana w zdobną suknię jaskrawoniebieskiego koloru. We włosach, niczym krople rosy, połyskiwały topazy.

- Usiądź - przykazała dziewczynce babka, wskazując miejsce obok siebie.

Dziewczynka, nic nie rozumiejąc, pokornie usiadła na najniższym stopniu tronu. Ronnie stanął nieco z boku, z przyzwyczajenia trzymając rękę na rękojeści, nie wiadomo skąd wziętego miecza. Dziewczynka rozejrzała się z zainteresowaniem. Prawie wszyscy zebrani w sali byli uzbrojeni. Drzwi wejściowe skrzypnęły i do środka wszedł zwinny chłopiec w czerwonej jedwabnej pelerynie.

- Pani rodu zawziętej Dory, następczyni Młodszej Bogini, Ejra, prosi o audiencję u głowy rodu Darija - przebił senną atmosferę dźwięczny młodzieńczy głos.

Ewelina spojrzała na babkę, w oczekiwaniu na jej decyzję, ale Tiora zachowywała pełne dumy milczenie.

Przed tron wystąpiła dziewczynka w błękitnych jedwabiach.

- Pani rodu sprawiedliwego Darija spełni prośbę swej ukochanej siostry - równie dźwięcznie oznajmiła rzeczniczka Tiory.

Chłopiec pokłonił się i usunął się na bok. Do pokoju, brzęcząc bronią, weszło jeden za drugim kilku mężczyzn, którzy najpierw z szacunkiem przyklękli przed tronem, a później utworzyli szpaler, odcinając dojście ludziom z rodu Darija.

Ronnie chrząknął cicho na widok przedsięwziętych środków ostrożności, lecz zmilczał. Po chwili w drzwiach ukazała się Ejra. Ewelina wyciągnęła szyję, próbując przyjrzeć się swojej drugiej babce. Niewysoka szczupła kobieta o bardzo zmęczonej twarzy, w czerwonym obcisłym stroju do konnej jazdy, nie tyle podeszła, ale prawie podbiegła do tronu.

- Twój gołąb zastał mnie na polowaniu - urywanie oznajmiła Ejra, rzucając ostrożne spojrzenie na Ewelinę. - Galopowałam bez wytchnienia prawie dobę, zajeżdżając ulubioną kobyłę na śmierć. Mam nadzieję, że sprawa jest warta takiego poświęcenia.

Tiora wstała i zbliżyła się do kobiety.

- Cieszę się, że odpowiedziałaś na moje wezwanie. - Pani rodu Darija prawie się uśmiechnęła. - Zwolnij ludzi, niech odpoczną po męczącej drodze. Na tym zamku nie ma wrogów rodziny Dory. Klnę się na wodę, dzisiaj nie macie czego obawiać się w murach naszego domu.

Ejra ledwie dostrzegalnie kiwnęła głową na znak zgody. Po kilku minutach w pokoju zostały tylko cztery osoby: Ronnie, Ewelina, i głowy dwóch rodów.

- I po co było organizować tę błazenadę? - z niezadowoleniem zapytała Najwyższa. - Dlaczego nie można było ograniczyć się do spotkania w wąskim kręgu, bez rzeczników? Czyżby sprawa była aż tak poważna, że trzeba angażować cały dwór i denerwować szpiegów imperatora?

- Tak - odpowiedziała wprost Tiora. - Piętnasty potomek Darina zasługuje na takie honory. Niech wszyscy zrozumieją, że wiesz o istnieniu dziecka Elzy i Eldryża.

- A więc to jest moja wnuczka? - z zaciekawieniem powiedziała Ejra i natarczywie przyjrzała się dziecku.

- Nasza wnuczka - poprawiła Tiora.

- Imperator wie?

- Sądzę, że już tak. - Pani rodu Darija podeszła bliżej ściany, gdzie stały krzesła i poprosiła, aby jej gość usiadł.

- Rada będzie wściekła. - Ciemne oczy Ejry zabłysły drapieżnie. - Dobrze.

- Nie widzę w tym niczego dobrego. - Ronnie podszedł bliżej. - Oni zabiją dziewczynkę.

- Od kiedy to młodsi wtrącają się do rozmowy starszych? - błyskawicznie zwróciła się do niego kobieta. - Nie przeszkadzaj. Okaż szacunek Najwyższej.

Ewelina ze swojego miejsca doskonale widziała, jak pobielały kostki palców maga, gdy ścisnął rękojeść broni.

- Ronnie obawia się o bratanicę - próbowała niezręcznie usprawiedliwić syna Tiora. - I ma rację. Potrzebujemy twojej pomocy.

- Mojej pomocy? - szczerze zdziwiła się Ejra. - Czyżby Starszy Bóg znowu chciał zawrzeć sojusz z Młodszą Boginią?

- Żeby ratować życie Eweliny, tak.

- Ewelina. - Gość znów uważnie przyjrzał się dziewczynce. - Piękne imię. Mówiąc szczerze, przypuszczałam, że ojcem piętnastego potomka będzie twój starszy syn, Tioro. Wybór Elzy zdziwił mnie. Tak samo, jak i ciebie, Ronnie, czyż nie?

- Nie godzi się szargać pamięci umarłych - ochrypłym głosem odpowiedział mag. Dziewczynka widziała z jakim trudem przychodzą mu słowa. - Jesteśmy tu z innego powodu.

- Tak, oczywiście - podejrzanie szybko zgodziła się Ejra. - Mam tylko jedno pytanie: dlaczego właśnie ja powinnam stanąć po waszej stronie, wystawiając swój ród na niebezpieczeństwo i niechęć Rady?

- Dlatego, że w żyłach Eweliny płynie także twoja krew - odpowiedziała Tiora, bacznie obserwując reakcję gościa.

- W takim razie żądam, by przeszła do rodu Dory. Tak będzie sprawiedliwie: dziewczynka dziedziczy siłę matki, a Elza urodziła się jako następczyni Młodszej Bogini. Ewelina także nosi ślady żywiołu ognia. - Unosząc nieznacznie brew, Ejra wskazała na siwiznę na włosach dziecka.

- Ewelina używa magii wody - w głosie Tiory zabrzmiał pieczołowicie skrywany triumf. - Nie wolno nam sprzeciwiać się woli niebios. A wasza Bogini omal nie zagłaskała jej na śmierć.

- Ach tak - powiedziała z namysłem Ejra i, zanim Ronnie zdążył zareagować, rzuciła dziewczynce maleńką kulę ognia. - Łap!

Ewelina machinalnie wyciągnęła dłoń. Ognik uszczypnął delikatnie jej skórę i usadowił się wygodnie między kciukiem i palcem wskazującym, nie gasnąc.

Ronnie i Tiora ze strachem spojrzeli na siebie.

- No proszę - wzruszyła ramionami Ejra. - Według prawa dziewczynka jest nasza.

Nie do końca rozumiejąc, co robi, Ewelina podniosła wyżej rękę i szepnęła proste słówko, które naraz przyszło jej do głowy. W powietrzu zapachniało wilgocią. Iskierka syknęła z niezadowoleniem i zgasła.

- Jak to? - Ejra zakaszlała ze zdziwienia i grubiańsko zwróciła się do Ronniego. - Wiedziałeś?

- Nie - po długim milczeniu przyznał mag. - Myślałem, że to nie jest możliwe.

- Ale co ja zrobiłam? - zdumiała się dziewczynka.

- Żaden z magów żyjących dawniej lub obecnie nie potrafił używać magii dwóch żywiołów jednocześnie - od niechcenia wyjaśnił Ronnie. - To niemożliwe. Przynajmniej było niemożliwe do dziś. Nawet Darin nie potrafił wykorzystywać mocy ognia. Tylko wody.

- O tym, co się stało, nie powinien się dowiedzieć nikt z Rady - przykazała Tiora. - Inaczej będą głosować tak, żeby ją zgładzić.

- Podtrzymuję - odrzekła Ejra rwącym głosem. - Zaklinam się na ogień, że dochowam tajemnicy.

- Na czym skończyliśmy? - Tiora usiadła obok gościa.

- Ród Młodszej Bogini potrafi być cierpliwy - po chwilowym zakłopotaniu podjęła Ejra. - Poczekamy, aż Ewelina ukończy Akademię. Będzie musiała dokonać wyboru, do jakiego żywiołu przynależeć. Inaczej być nie może. Nie da się służyć dwóm Bogom jednocześnie. A do tego czasu nam wszystkim zależeć powinno, aby żyła. Ród Dory nie dopuści do śmierci dziecka.

- Nawet jeśli Rada postanowi inaczej? - cicho zadała najważniejsze pytanie Tiora.

- Jeżeli Damian okaże się tak głupi i nierozważny, by wypuścić z klatki bestię wojny domowej, to następcy Młodszej Bogini staną do walki po stronie dzieci Starszego Boga. - Kobieta krwiożerczo rozchyliła usta. - Nie boimy się śmierci w tak sławnym towarzystwie.

- Już kiedyś zdradziliście ród Darija - złośliwie podpuścił Ejrę mag. - Po co nam powtarzać stare błędy?

Gość zerwał się z krzesła i w kilku krokach przypadł do Ronniego. Mag cofnął się pod naporem gniewu starszej kobiety.

- Po pierwsze, nie macie wyboru - podkreśliła Ejra. - A po drugie, nie osądzaj, jeśli nie rozumiesz.

Moja rodzina w pełni zapłaciła za tamtą zdradę. I nie wpadniemy w tę pułapkę po raz drugi.

Tiora i Ronnie spojrzeli na siebie. Mag chrząknął, wycofując się i oddając ster władzy bardziej doświadczonej rozmówczyni.

- Niech tak będzie - zakończyła naradę Tiora. - Ród Darija z radością zaoferuje ci nocleg i suty obiad, Ejro. Jutro rano możesz kontynuować polowanie.

Starsza kobieta w ognistym stroju nie zdążyła odpowiedzieć na uprzejme zaproszenie. Przerwał jej młodzieniec w oślepiająco białych szatach, który niczym wicher wdarł się do sali, w niejasny sposób obchodząc ochronę dwóch rodzin, Ronnie wyrwał się do przodu i do połowy wyciągnął miecz, osłaniając dziewczynkę.

- Zaproszenie imperatora! - wykrzyknął goniec. - Jutro w południe Najwyżsi mają się zebrać na Radzie. Przedstawiciele rodu Darija są zobowiązani do stawiennictwa razem z dzieckiem, które uważają za piętnastego potomka Darina Przeklętego. Taki jest rozkaz.

- Jestem zmuszona zrezygnować z waszej gościnności - krzywo uśmiechnęła się Ejra, odwracając się do Tiory. - Muszę załatwić wiele spraw do jutrzejszego dnia.

- Z radością proponujemy tobie i twojej ochronie teleport z zamku - z westchnieniem powiedziała Tiora. - Droga powrotna jest ciężka i długa, a potrzebne nam wszystkie siły.

- W tych okolicznościach nie odmówię. - Ejra z wdzięcznością pokłoniła głowę. - Moje serce czuje, że liczy się każda kropla zaoszczędzonej energii.

* * *

Następnego dnia Ewelina wstała, gdy na dworze było jeszcze ciemno. Mówiąc wprost - nie zmrużyła nawet oka. Trudno jest rozkoszować się snami, kiedy życie wisi na włosku. Razem z nią czuwał cały zamek. W nocnej ciszy doskonale słychać było urywane rozkazy Ronniego, które wydawał najemnikom i wojownikom rodu. Nawet ptakom nie pozwolono na zasłużony odpoczynek. Co jakiś czas rozlegało się bicie skrzydeł i kolejny gołąb odlatywał w podróż.

Ubierać dziewczynkę przyszła sama pani rodu. Tiora wybrała sukienkę o prostym kroju, w kolorze nocnego nieba, i gładko zaplotła warkocze Eweliny, eksponując siwe pasma, by były dobrze widoczne.

- Nie rozumiem - Ewelina zdecydowała się zacząć rozmowę. - Dlaczego korzystacie z gołębi? Ptaka łatwo jest zabić albo przechwycić. Dlaczego nie można przekazywać wiadomości za pośrednictwem magii?

- Co za banały zajmują cię w przeddzień tak ważnego wydarzenia - smutnie uśmiechnęła się kobieta. - Wszystko w naszym świecie podporządkowane jest obawie przed napaścią. Im częściej korzystasz ze swej mocy, tym większe jest ryzyko, że zostaniesz bez broni w obliczu wroga. W magicznych pojedynkach liczy się każda kropla energii. To właśnie ona może zadecydować o powodzeniu pojedynku. Nawet Ejra, Najwyższy Mag, wolała dotrzeć do naszego zamku wierzchem, a nie teleportem. Choć tutaj mógł zagrozić jej tylko o wiele słabszy Ronnie. Myjak skąpcy trzęsiemy się nad każdą ociupiną siły. Dlatego wytwarzamy naczynia, w których możemy przechowywać energię i zaoszczędzić ją na później. Właśnie takie naczynie rozbiłam wczoraj, odsyłając Ejrę z powrotem. A gołębie... Każdy ptak jest wyposażony w cząsteczkę mocy, która przetwarza jego żywotną siłę w niebywałą prędkość. To pozwala gołębiowi docierać do miejsca przeznaczenia prawie natychmiast. Jedyne nieszczęście polega na tym, że posłaniec potem umiera. Żal, oczywiście, ale taki sposób jest bardziej oszczędny niż telepatia.

- Okrutny - dodała dziewczynka.

- Świat jest nadzwyczaj okrutny i niesprawiedliwie urządzony - Tiora wzruszyła ramionami. - Elza uratowała ci życie, przekazując twojej opiekunce czarodziejce sekret podobnego zaklęcia. Inaczej Ronnie nie pośpieszyłby ci na pomoc, mimo najszczerszych chęci. Nawet nie dowiedziałby się, że jego bratanicy grozi śmierć. Magiczna energia jest jak towar. Można ją sprzedać, kupić, wymienić. Nawet podarować. Nieszczęście w tym, że jeżeli człowiek nie jest magiem, to i siła nie zostanie przy nim długo. Dzisiaj jest, jutro nie.

Skrzypnęły drzwi i do pokoju wszedł Ronnie.

- Wszystko zrobione - powiedział i uśmiechnął się zmęczony. - Ochrona poinstruowana. Wybrałem najwierniejszych ludzi, którym najbardziej ufam. Zamek jest gotowy do obrony. Największym problemem pozostaje ucieczka z Dorgonu w przypadku negatywnego wyniku głosowania Rady. Ale jeśli wydostaniemy się z miasta i dotrzemy do zamku, minimum przez miesiąc nic nie zagrozi naszemu życiu. Mury wytrzymają nawet silne inkantacje Najwyższych. Trzymajcie się blisko mnie. Dam radę teleportować was obie z zamku imperatora. A ochrona będzie stała na straży. Nawet jeśli przypłaci to życiem.

Tiora milcząc, skinęła i wstała.

- Chodźmy, moje dziecko. - Wyciągnęła rękę. - Czeka na nas najbardziej zdobna kareta.

Dziewczynka posłusznie podniosła się z miejsca. Na samym progu zatrzymały ją słowa Ronniego:

- Pamiętaj, Ewelino, żadnego gniewu. Najmniejszy błysk czerwieni w oczach, z których tak słynął Darin, i twój los będzie przesądzony.

Jazda nie zajęła wiele czasu. Całą drogę Ewelina usilnie starała się zobaczyć coś zza okien karety, ale Dorgon i tak pozostał dla niej tajemniczym miastem. Za pierwszym razem przeszkadzały szczelnie zasunięte na rozkaz Ronniego zasłonki, teraz jedyny widok stanowili wojownicy rodu.

- Zdążysz się jeszcze pozachwycać - szorstko odpowiedziała Tiora na niemą skargę, która zastygła w oczach dziewczynki. - Nie wychylaj się zanadto.

Ewelina ciężko westchnęła, ale nie ośmieliła się protestować. Resztę podróży spędziła na uporczywym wpatrywaniu się w przeciwległą ścianę karety.

- Jesteśmy na miejscu - wyszeptała nagle Tiora. I dokładnie w tym momencie konie się zatrzymały. Z zewnątrz dobiegały odgłosy krzątaniny, potem drzwi się otworzyły.

- Proszę. - Ronnie uprzejmie wyciągnął rękę, pomagając kobiecie i dziecku wysiąść z powozu.

Ewelina jako pierwsza postawiła stopę na kamiennych płytach dziedzińca przed pałacem imperatora. I zamarła z zachwytu. A było czym się zachwycać. Przed nią wznosiły się ogromne wrota z białego kamienia, nad którymi górował pałac, jakby wyrzeźbiony z jednego kawałka skały. Żadnych ozdób, tylko pokaz monumentalnej potęgi, od której uginały się nogi. Kiedy się stało w obliczu tego gmachu, w sercu wzbierał nie tyle zachwyt, co poczucie własnej miernoty wobec nieznanych mistrzów, którzy stworzyli takie cudo.

- Podoba się? - z nutą zazdrości spytała Tiora, patrząc na reakcję dziewczynki. - Nic dziwnego. Pałac imperatora uważany jest za największą twierdzę, jaka kiedykolwiek powstała na tym świecie. Jeszcze ani razu nie był zdobyty przez wroga. Po prostu nie da się go podbić.

- Nie ma na świecie rzeczy niemożliwych - ku własnemu zdziwieniu szorstko sprzeciwiła się Ewelina. Tiora uniosła brwi, lecz zmilczała. Nawet Ronnie odwrócił się i zmierzył dziewczynkę uważnym spojrzeniem.

- Proszę, wybacz - wyszeptała Ewelina usprawiedliwiająco, chowając pod rzęsami poblask gniewu.

- Weź się w garść - syknął stryj. Dziewczynka opuściła głowę jeszcze niżej, nie mogąc zrozumieć, co ją skłoniło, żeby tak gwałtownie zareagować na słowa Tiory. Wkrótce znaleźli się na dziedzińcu twierdzy.

Ochrony do pałacu nie wpuszczono. Zresztą ani Ronnie, ani Tiora nie liczyli na to. Dlatego większą część eskorty zostawili przed wejściem, tam gdzie zebrało się wojsko pozostałych rodów. Ronnie ledwie dosłyszalnie syknął zaniepokojony, kiedy zobaczył, jaki jest stosunek sił. Na każdego wojownika w błękicie przypadało nie mniej niż dziesięciu mężczyzn w barwach innych rodów. Jednak w tłumie Ewelinie nie udało się dostrzec czerwonych strojów orszaku Ejry.

- Pani rodu Dory jeszcze nie przybyła - cicho powiedziała Tiora. - Nie podoba mi się to.

- Mówiłem, że następcom Młodszej Bogini nie warto wierzyć - odpowiedział rozdrażniony Ronnie. - Kto raz zdradził, zdradzi po raz drugi.

- Jeszcze nie zapadł wieczór - powiedziała kobieta. - Zresztą, i tak zbytnio na nią nie liczyliśmy.

Sala, gdzie zebrała się Rada, wyglądała zupełnie inaczej niż wyobrażała sobie dziewczynka. Zwyczajne nieduże pomieszczenie pogrążone w półmroku z chaotycznie rozstawionymi fotelami i pufami. Nieco dalej znajdował się tron obity miękkim aksamitem.

- W takiej sali niewygodnie walczyć - wyjaśnił dziewczynce mag. - A i nogi nietrudno tu połamać, bez przerwy o coś się potykasz.

Wewnątrz komnaty czekali już: kobieta i mężczyzna.

- Rada jestem powitać. - Wystąpiła do przodu pulchna niska staruszka w ciemnobrązowej sukni. - Tioro, ileż to już lat!

- Bądź pozdrowiona, Lino. - Z szacunkiem pokłoniła głowę pani rodu Darija.

- Już dawno latorośle Starszego Boga nie uczestniczyły w Radzie - uśmiechnął się nieznajomy w jasnozielonym ubraniu, nie zauważając grymasu pogardy, który zniekształcił na chwilę rysy twarzy Tiory. Kobieta zdołała zapanować nad sobą i przyjąć ceremonialny pocałunek od głowy rodziny Młodszego Boga.

- Zaproszenia nas omijały, Majrze - odpowiedziała, nieco skruszonym tonem babka Eweliny. - Czas jest dla ciebie łaskawy, w ogóle cię nie tknął. Zapewne, dużo przebywasz z młodymi...

- Bliskość młodej krwi sprawia, że starcy czują się lepiej i bardziej rześko. - Majra ani trochę nie wprawiła w zakłopotanie podstępna aluzja do jego mrocznych występków. - Zresztą wszystko mieści się w granicach przyzwoitości. Nieprawdaż? Myślę, że nawet twojej wnuczce spodobałoby się w moim majątku. Mógłbym ją wiele nauczyć.

Ewelina spojrzała uważniej na następcę Młodszego Boga. Starannie przystrzyżone jedwabiste włosy, dokładnie wygolona twarz, duszny zapach słodkich perfum i lubieżne spojrzenie, którym bezceremonialnie zmierzył drobną postać dziecka. Dziewczynka aż wzdrygnęła się ze wstrętem, co zostało zauważone przez jej krewnych. Ronnie położył uspokajającym gestem rękę na ramieniu bratanicy.

- Wystarczy już tych słownych utarczek - przerwała ledwie zaczętą kłótnię Lina, opadając ciężko na znajdujący się nieopodal fotel. - Nikt z nas nie jest bez skazy. Ja, na przykład, zupełnie nie potrafię zarządzać pieniędzmi. Wszyscy to wiedzą. Ale jakież to szczęście, że moich kredytodawców dopadła ostatnio jakaś epidemia. Inaczej by mnie pogrążyli. Nawet sprzedaż mojego rodowego zamku by nie pomogła.

- Rzeczywiście, poszczęściło ci się - sarkastycznie odpowiedział Ronnie. - Bez wątpienia los ci sprzyja.

Najbardziej oddalone drzwi ukryte za ciężką kotarą otworzyły się cicho. Do sali szybkim krokiem wszedł młody herold w oślepiająco białym stroju.

- Imperator - oznajmił głośno i spiesznie się oddalił.

Władca Roknaru wydał się Ewelinie dość młody. Miał nie więcej niż czterdzieści lat, jeśli wziąć pod uwagę ludzkie lata. Był wysoki - równy Ronniemu, jasnowłosy z wyrazistymi błękitnymi oczami.

- Na kolana - nakazał dziewczynce stryj. Ewelina posłusznie opadła na miękki puszysty dywan, biorąc przykład z pozostałych obecnych w pokoju.

- Wstańcie, moi przyjaciele - niezbyt głośno powiedział Damian, sadowiąc się na tronie. - Zajmijcie miejsca. Sprawa jest długa i trudna. Widzę, że nie wszyscy są obecni. Gdzie Ejra?

Dosłownie jakby w odpowiedzi na pytanie imperatora z korytarza dobiegły stłumione odgłosy pomstowania i do pokoju wdarła się zdyszana pani rodu Dory.

- Proszę o wybaczenie, mój władco - w głębokim pokłonie usprawiedliwiła się kobieta, próbując niepostrzeżenie wytrzeć pot z czoła. - Zatrzymano mnie.

- Któż się ośmielił? - zdziwił się mężczyzna.

- Chciałabym wiedzieć - z nieskrywanym gniewem odpowiedziała Ejra. - Zostałam napadnięta, wasza wysokość, dwa kroki od stolicy. Musiałam przebijać się siłą.

- Twoi ludzie nie ucierpieli? - chłodno zainteresował się imperator.

- O, nie - drapieżnie wyszczerzyła zęby kobieta. - Ucierpieli ci, co mnie zaatakowali. Zajmę się nimi sama.

- Świetnie. - Władca gestem pozwolił usiąść Ejrze, i po raz pierwszy zwrócił uwagę na Ewelinę. - Dziecko, zbliż się. Śmiało. Na razie nie masz się czego bać.

Ewelina, doczekawszy się ledwie dostrzegalnego znaku od Ronniego, nieśmiało stanęła przed władcą.

- Nam wszystkim będzie wygodniej, jak usiądziesz na środku. - Imperator wzruszył ramionami. - Wszyscy powinni dobrze się przyjrzeć znamienitemu piętnastemu potomkowi Darina Przeklętego.

Ewelina w milczeniu usiadła na przeznaczonym dla niej krześle i aż do bólu przygryzła wargę.

- A teraz przejdziemy do sedna. - Damian obrzucił spojrzeniem obecnych. - Sedno właśnie siedzi przed wami. Szanowni Najwyżsi, jak również nie mniej dostojni przedstawiciele rodu Starszego Boga. Wszyscy znamy historię Darina. I wszyscy, a szczególnie ja, pamiętamy jego proroctwo. Interesuje mnie wasze zdanie w jednej sprawie: co powinniśmy zrobić z tą dziewczynką?

Powietrze w pokoju aż zaiskrzyło z napięcia. Ewelina zamknęła oczy, niemal czując ciężar spojrzeń, jakie rzucali jej zgromadzeni.

- A nad czym tu się zastanawiać? - Majr wyrwał się jako pierwszy. - Powstanie Darina o mały włos nie zniszczyło imperium. Żeby uniknąć powtórki tamtych wydarzeń, trzeba zabić dziewczynkę.

- Następca Młodszego Boga zapomina, że Ewelina jeszcze niczym nie skalała swego imienia - złośliwie wtrąciła Tiora. - Czy może teraz skazuje się na śmierć niewinnych? Co powiecie tłumowi, kiedy wprowadzicie na szafot dziecko?

- A czy trzeba tłumowi coś wyjaśniać? - demonstracyjnie zdziwił się Majr. - Tłum jest żądny krwi, nic więcej.

- A od kiedy to Najwyżsi stali się mordercami? - nie poddawała się kobieta. - Czy w imperium od dziś jest przyjęte, by zabijać bez sądu i śledztwa? I bez udowodnienia winy?

Majr wpadł w gniew, ale nieoczekiwanie za dziewczynką ujęła się Lina.

- Na śmierć skazuje się tylko w skrajnych przypadkach. Istnieją o wiele bardziej humanitarne sposoby. Na przykład obwieścić Radzie prawdziwe imię dziewczynki. W przypadku, gdyby historia Darina się powtórzyła, zawsze możemy stłumić powstanie w zarodku.

- Dobry pomysł - podtrzymał zdanie kobiety imperator. - Ewelinie nic nie będzie groziło, jeśli będzie się dobrze sprawować.

- Chcecie uczynić z niej niewolnicę? - wtrąciła się do sporu Ejra. - Każdy z Najwyższych będzie mógł zrobić z nią, co mu się żywnie spodoba. Jeśli zechce, będzie mógł uczynić z niej nałożnicę albo oddać na uciechę pijanym wojownikom rodu. A dziewczynka nawet nie będzie mogła się pożalić. Nie muszę chyba wyjaśniać, jak bardzo kusząca jest władza nad człowiekiem bez imienia? Nawet umrzeć nie będzie mogła bez waszego przyzwolenia.

- Nie ma potrzeby tak dramatyzować - łagodnie przerwał Ejrze imperator. - My wszyscy jesteśmy ludźmi honoru. I nikt nie użyje swojej wiedzy na szkodę dziecka.

- A jaką mamy gwarancję? - spytał Ronnie. - Słowo honoru?

- A czy to mało? - Oblizał się Majr. - Taki układ podoba mi się bardziej niż pierwotny.

Ewelina wzdrygnęła się, znów czując na sobie natrętny, rozbierający wzrok następcy Młodszego Boga. „Już lepsza śmierć” - zaświtała jej szalona myśl.

- W takim razie jestem zmuszony was rozczarować - w głosie Ronniego dźwięczał nieskrywany triumf. - Żeby dowiedzieć się prawdziwego imienia dziecka, będziecie musieli poddać ją torturom, co jest jednoznaczne z dopuszczeniem się jednego z najcięższych przestępstw wobec człowieka. Kto z was jest gotów wystawić się na gniew Bogów?

- A po co mielibyśmy poddawać torturom dziecko? - chytrze uśmiechnęła się Lina. - Lepiej będzie przycisnąć ciebie, żebyś nam wyznał imię dziewczynki, Ronnie. Przecież byłeś obecny przy jej rytuale nadawania imienia. Nie denerwuj się, Starszy Bóg potrafi być miłosierny dla swoich zabłąkanych dzieci. Oczywiście, jeśli będziesz się opierać, sprawimy ci prawdziwy ból. Nie muszę ci chyba wyjaśniać podstawowych spraw? A my za swoje grzechy wymodlimy sobie łaskę.

- Torturujcie mnie nawet i do śmierci - roześmiał się Ronnie. - Wątpię jednak, czy uda wam się coś wskórać. Prawdziwe imię dziewczynce nadała jej nauczycielka, która już od dawna przebywa w złudnym królestwie Starszej Bogini.

- Cóż za zdolność przewidywania - mruknął imperator. - Jednakże ty uratowałeś Ewelinę przed pewną śmiercią, o ile moi informatorzy nie kłamią. To oznacza, że masz pełne prawo zażądać od niej imienia. Jakby nie było, ryzykowałeś wtedy życiem. Chyba nie odmówisz Radzie takiej przysługi?

- Kiedy ratowałem Ewelinę, jeszcze nie miała imienia. - Ronnie wygodnie rozparł się w fotelu. - Nie miała mi wtedy czym odpłacić za pomoc. A z tego wynika, że teraz nie mam prawa wymagać od niej zapłaty.

- Szkoda - cmoknął ze smutkiem Majr. - Wracamy do pierwszego wariantu?

- Jakiś ty dzisiaj krwiożerczy - nieco tkliwie uśmiechnęła się Lina. - Można postąpić jeszcze prościej, zakuć dziewczynkę w antymagiczne kajdany. W nich za dużo nie poczaruje.

- To tak, jakbyśmy wspólnie trzymali ją pod kluczem do końca jej dni - oburzyła się Ejra. - Okowy zaś łatwo jest zdjąć.

- Pani rodu Dory ma rację - ku zaskoczeniu magów zgodził się imperator. - Nie będziemy w stanie kontrolować dziewczynki na odległość. Kto nam zaręczy, że nie uwolnią jej ochotnicy?

- Śmierć? - prawie oznajmiającym tonem zapytała Lina. - Ja bym oczywiście nie chciała, ale innego wyjścia na razie nie widzę.

- Banda morderców. - Zerwała się na równe nogi Tiora. - Najpierw popatrzcie na dziewczynkę. Dobrze się jej przyjrzyjcie, żeby na sądzie Bogów przypomnieć sobie, z jaką łatwością skazaliście na śmierć niewinne dziecko.

- Na razie niewinne - przerwał kobiecie imperator. - Darin też nie od razu stał się potworem.

- Kroniki piszą zwycięzcy. - Ronnie także wstał i podszedł bliżej do dziewczynki. - Słyszeliśmy o proroctwie jedynie z twoich słów, władco.

- Podajesz w wątpliwość moją uczciwość? - szczerze zdziwił się Damian. - Ród Starszego Boga zadziwia mnie coraz bardziej. Zdaje się, że popełniłem kiedyś duży błąd, wstawiając się za wami przed Radą.

- Niech cię także zadziwi i ród Młodszej Bogini - Ejra przyłączyła się do Ronniego. - Dziewczynka w połowie należy do nas. I bez walki jej nie oddamy.

- Uspokójcie się - Lina przywołała wszystkich do porządku. - Można by pomyśleć, że dziewczynka została już skazana. A przecież spór na temat losu dziecka dopiero co się zaczął.

- Rzeczywiście - Tiora uspokoiła się i na powrót zajęła swoje miejsce. - Ciekawa jestem, co Rada powie w następnej sprawie. Ewelina, przebywając na wyspach, zmuszona była uciec się do Wyższej Magii.

- Niemożliwe - przerwał jej Majr. - Magią żywiołów może posługiwać się jedynie absolwent Akademii, a i to nie każdy.

- No właśnie - z uporem kontynuowała kobieta. - Ronnie jest gotów poświadczyć, zaklinając się na wodę, że dziewczynka wywołała miecz sprawiedliwości, ratując rodzimą wioskę. A co więcej, zdołała to przeżyć. Przecież jesteście magami, otwórzcie oczy. Do tej pory widać na niej piętna Młodszej Bogini.

Dziewczynka znów zmrużyła oczy, bojąc się okazać uczucia w obecności członków Rady.

- Widać - szorstko potwierdził imperator. - I co?

- Czyżbym musiała objaśniać kuratorowi Akademii ogólnie znane prawdy? - z sarkazmem zapytała Tiora. - Miecz sprawiedliwości zabija wroga jego własnym złem. Ale to obosieczna broń. Człowiek, który używa tej magii, musi też zajrzeć w najciemniejsze zakamarki swojej duszy. Takie doświadczenie mogą przeżyć tylko ludzie bezgrzeszni, prawie święci. Ilu znasz podobnych szczęśliwców? Ja tylko jednego, który siedzi teraz przed tobą.

- Do czego zmierzasz, Tioro? - Majr zachichotał niezbyt głośno. - Mamy paść na kolana przed tą karlicą i uznać ją za wcielenie Boga?

- To zbyteczne. - Kobieta uniosła brwi. - Chcę powiedzieć, że w duszy dziewczynki nie ma zła. Inaczej nie udałoby jej się przeżyć rewizyty Boga. Ejra może potwierdzić, że Młodsi Bogowie tak łatwo swoich ofiar nie wypuszczają.

- Zło może pojawić się później - rzuciła Lina.

- Nie może - nagle przyszedł z pomocą imperator. - Zło nie pojawia się znikąd. Jest w człowieku od samego początku. Jeśli ma się dość sił, można samemu walczyć ze swoimi demonami. Można je nawet pokonać. Jednak zazwyczaj bywa na odwrót. Ale to, że dziewczynka przeżyła, jeszcze o niczym nie świadczy. Bogowie lubią żartować ze śmiertelników.

- Ośmielisz się sprzeciwić woli Bogów? - zapytała Ejra. - Młodsza Bogini mogła zabić dziecko. A jednak dała jej szansę. Dlaczego mamy lekceważyć wolę Bogów? Kto wie, jakie mają plany w związku z dzieckiem.

- Mamy różnych opiekunów - wyszczerzył zęby Majr. - Nie zapominaj. To, co pochwala Młodsza Bogini, może być nie do przyjęcia dla pozostałych.

- Milczeć - przykazał imperator, pogrążając się w głębokiej zadumie. W pokoju zapanowała cisza.

- Wydaje się, że wszystkie argumenty „za” i „przeciw” zostały przedstawione - w końcu Damian postanowił kontynuować zebranie. - Proponuję przejść do głosowania. Decyzja zostanie przyjęta większością głosów. Najpierw wysłuchamy przedstawicieli Starszego Boga, którzy są krewnymi tego dziecka.

Wbrew oczekiwaniom dziewczynki, mowę wygłosił Ronnie.

- Szanowni członkowie Rady i ty, mój władco - odkaszlnąwszy, zaczął mag. Stanął za plecami Eweliny i jakby przypadkiem, pieszczotliwie pogłaskał ją po głowie. - Popatrzcie uważnie na to dziecko. W czasie dwunastu lat, jakie przeżyła, musiała znieść tyle, ile nie każdy dorosły doświadcza w całym życiu. To prawda, że dziewczynce się nie poszczęściło i urodziła się jako piętnasty potomek Darina, ale przodków się nie wybiera. Przecież jesteśmy cywilizowanymi ludźmi, czyż zatem godzi się nam zabijać z powodu jakiegoś proroctwa? Rozważcie, przed wami siedzi zwyczajna maleńka dziewczynka, która jeszcze nikomu nie wyrządziła krzywdy. Co więcej, bez zastanowienia zaryzykowała życiem, ratując mieszkańców wysp przed piratami. Bądźcie miłosierni.

Gdy skończył mówić, pozostał za plecami Eweliny i sprężył się, jakby szykując się do skoku.

- Wspaniała mowa - pochwalił imperator. - Szkoda, że wasz ród nie może głosować na Radzie. Proszę, następna osoba: Ejra.

Kobieta nie wstała z miejsca.

- Jeżeli skażecie dziecko, to wystąpię z Rady - burknęła. - Moja decyzja: Ewelina jest niewinna i dlatego jesteśmy przeciwni jakimkolwiek ograniczeniom jej wolności.

Majr, nie czekając na specjalne zaproszenie imperatora, zabrał głos.

- Następcy Młodszego Boga są bezsprzecznie za karą śmierci - uśmiechnął się jadowicie. - Lepiej się zabezpieczyć na przyszłość.

- Starsza Bogini nie będzie aż tak kategoryczna. - Dobrodusznie spojrzała na dziewczynkę Lina. - Dziewczynka zasługuje, by żyć, ale będę spokojniejsza, jeśli będzie żyła w ciemnicy.

- To nie wchodzi w grę. - Imperator pokręcił głową. - Omówiliśmy już ten wariant i odrzuciliśmy go. Teraz są tylko dwa wyjścia: ulitować się lub skazać..

- W takim razie... - Lina przerwała na chwilę, a potem surowo zakończyła: - Śmierć.

- A więc, co mamy do tej pory? - westchnął Damian ze znużeniem. - Dwa głosy za skazaniem, jeden przeciw. No cóż, mój głos będzie decydujący.

Imperator pogrążył się na długo w zamyśleniu. Ewelina zamarła, czując, że jej serce bije jak oszalałe. Ejra podeszła bliżej, nie próbując nawet ukryć wzburzenia. Tylko Tiora zachowywała pozorny spokój, choć nieznaczne drżenie rąk zdradzało, jak trudno jest jej opanować emocje.

- Głosuję przeciw - cicho rzucił imperator. - Dziewczynka jeszcze nie dopuściła się żadnych przestępstw wobec imperium. Niech zachowa życie, ale pod jednym warunkiem. Ewelina dała się poznać jako niezły mag. Siła w niedoświadczonych rękach może doprowadzić do smutnych następstw. Chcę, żeby ją wysłano do Akademii. Tam pod kierunkiem doświadczonych nauczycieli i znawców dusz nauczy się władać swoim darem. A my będziemy spokojniejsi, jeżeli będziemy mieli możliwość kontrolowania jej rozwoju.

- Dziewczynkę próbowano zabić - łagodnie powiedziała Tiora. - Czy Akademia będzie umiała obronić dziecko?

- Wątpisz w moje możliwości jako kuratora? - gniewnie przerwał kobiecie imperator. - Zaklinam się, Ewelinie nic nie będzie zagrażało na wyspie, dopóki ja zasiadam na tronie Roknaru. A poza tym, o ile wiem, próbowano ją zabić za pomocą magii wody. Szukajcie zdrajców wśród własnego rodu.

- Twoja wiedza poraża - syknęła Tiora. - Mam nadzieję, że ochrona Akademii posiada równie dobrą orientację.

Imperator jedynie uśmiechnął się pogardliwie.

- Wiem, że ani Ród Starszego Boga, ani Młodszej Bogini nie obchodził jeszcze ceremonii pogrzebowej po śmierci rodziców Eweliny - kontynuował Damian. - Podzielam smutek waszych rodzin i zarządzę pomoc w zorganizowaniu rytuału pożegnania. A potem, po ceremoniach dziewczynka będzie oczekiwana w Akademii. Rok szkolny dawno się zaczął.

* * *

Tego wieczoru, kiedy zachodzące słońce pozłociło lekko szczyty drzew ustrojonych kolorowymi jesiennymi liśćmi, Tiora znów zaprosiła dziewczynkę do swojego gabinetu. Ewelina nawet się nie zdziwiła, kiedy w pokoju zastała Ejrę i Ronniego. Pani rodu Dory nadal w polowym odzieniu z zadowoleniem ogrzewała zziębnięte ręce przy kominku. Ewelinę posadzono w kąciku zaciemnionego pomieszczenia i poczęstowano kubkiem mocnego ziołowego naparu. Dziewczynka wzięła łyczek aromatycznego napoju i zmrużyła z zadowoleniem oczy. Zapomniała o groźbach i obawach dzisiejszego dnia i po raz pierwszy od bardzo długiego czasu uśmiechnęła się.

- Cieszę się, że masz dobry nastrój - mag pochwycił błogi wzrok bratanicy. - Ale wydaje mi się, że na razie nie ma z czego się cieszyć.

- Nie strasz dziecka, Ronnie. - Ejra odwróciła się od ognia. - Miała na dzisiaj dość wrażeń.

- Ewelina była dzielna - odparł mag rzeczowo. - Choć kilka razy bałem się, że się zerwie i wybuchnie, co oznaczałoby fiasko naszego planu.

- Planu? - złośliwie spytała Ejra. - Świetny plan. I co w końcu nam wyszło? Wysoki Mag w towarzystwie matki i bratanicy wybiera się do najlepszej twierdzy na świecie, pewnie z zamiarem wzięcia jej szturmem. Aha. Tylko że nie wziął pod uwagę, że będzie mu stać na przeszkodzie troje Najwyższych. Bardziej karkołomnego sposobu samobójstwa nie umiałeś wymyślić?

- Mieliśmy ochronę - ujęła się łagodnie za synem Tiora.

- Ochronę? - z pobłażaniem uśmiechnęła się pani rodu Dory. - Nie musicie mi mówić, co potrafią wasi wojownicy. Padliby w pierwszych sekundach walki. Dziesięciokrotna przewaga, co tu kryć, nie była po twojej stronie. Nawet ja wobec takiego stanu rzeczy nie ryzykowałabym starcia. A przecież cała robota moich chłopców to wojowanie. A waszych? Czy chociaż raz brali udział w prawdziwej walce? Założę się, że nie. Ograniczali się jedynie do ćwiczeń.

- Ich zadaniem było jedynie chronić nas, gdy się będziemy wycofywać - spierała się Tiora. - Wystarczyłaby nam minuta, żeby otworzyć teleport, a wtedy to już szukaj wiatru w polu.

- Jest jeden problem, nie mielibyście tej minuty - obojętnie wzruszyła ramionami kobieta z rodu Dory. - Wysoki przeciw trzem Najwyższym? Wykluczone. Wobec takiej przewagi sił trudno uciec w pojedynkę, a tu jeszcze obie ręce byłyby zajęte. Przecież, z całym szacunkiem, jaki żywię, pani rodu Darija nie jest Wysokim Magiem. A o dziewczynce, póki co, nawet nie warto wspominać. Na co liczyłeś, Ronnie? Nigdy nie byłeś głupcem. Myślałam, że na zamku imperatora pojawisz się co najmniej na czele armii. Nie rozumiem.

- Tak czy owak, wszystko się udało - spokojnie odpowiedział mężczyzna. - Niech moje atuty pozostaną tajemnicą, skoro nie musiałem ich pokazywać. Lepiej opowiedz, co cię zatrzymało. Już zaczęliśmy się denerwować.

- Nie co, a kto - poprawiła Ejra. - Jacyś głupcy. Napadli na mnie tuż pod bramą miasta. Głupota. Paru ludzi przeciwko całemu oddziałowi. Oczywiście zostali zgładzeni. Nawet jeńców nie zdążyliśmy wziąć, chociaż właśnie o to chodziło, jak mi się zdaje. Nie mogę zrozumieć, komu to było potrzebne. Tylko szaleniec mógł przypuszczać, że to będzie dla mnie przeszkodą. W pojedynkę dałabym sobie z nimi radę.

- Nie wiem - w zamyśleniu powiedział Ronnie. - Może liczyli na to, że spóźnisz się na początek zebrania i nie uda ci się przedostać się do imperatora.

- Przecież mnie znasz, Wysoki. - Kobieta wstała i bez pośpiechu przeszła się po pokoju. - Spaliłabym każdego, kto ośmieliłby się stanąć na mojej drodze. A imperatorscy słudzy są doskonale tego świadomi. Nie, tu chodzi o coś innego. Ale o co?

- W całej tej historii nie podoba mi się jeszcze jedna rzecz - wtrąciła się do rozmowy Tiora. - Damian okazał się nazbyt dobrze poinformowany o sprawach naszego rodu. Wiedział nawet, za pomocą jakiej magii próbowano zabić dziewczynkę. A przecież prawdę znały tylko trzy osoby. Ronnie, ja i sama Ewelina.

- I cała załoga mojego statku - przypomniał mag. - Oczywiście, wszyscy marynarze to bezimienni. Ale ostatnio dowiedziałem się wiele na temat rytuału chrztu. Ktoś nauczył się nadawać nowe imiona w miejsce utraconych.

- To niemożliwe - przerwała mowę maga Ejra. - Jestem Najwyższym Magiem i nie mam takiej władzy.

- Tak czy inaczej, fakt pozostaje faktem - smutnie uśmiechnął się Ronnie. - Kobieta, która napadła na Ewelinę, oddała mi swoje imię pięć lat temu. Ale kiedy starałem się przywołać Zarę z królestwa Bogów, nie zareagowała.

- Złe nowiny - zasmuciła się Ejra. - Będę musiała jeszcze raz sprawdzić swoich dłużników. Myślisz, że to Damian?

- Nie wiem - uczciwie przyznał mężczyzna. - Ale jego wiedza sprawia, że człowiekowi przychodzą do głowy różne myśli.

- Wychodzi na to, że odsyłamy dziecko prosto do jaskini lwa. - Tiora z głuchą złością stuknęła pięścią w oparcie fotela. - W Akademii imperator jest prawie wszechwładny.

- Uspokój się - chrząknęła Ejra. - Wprost przeciwnie, mnie propozycja Damiana dosyć się spodobała. Imperator, rzecz jasna, działa dla własnych korzyści, ale jest mądry. Zabić dziecko, które powierzono jego osobistej opiece? Za żadne skarby Damian nie rzuci cienia na swoją reputację. Nazbyt ją ceni. Przeciwnie, imperator nie spuści Eweliny z oczu. To dla niej najlepsza ochrona, przynajmniej na razie.

- Ale po co mu to? - Wciąż nie mogła uspokoić się Tiora. - Jeśli nasze przypuszczenia są prawdziwe i to właśnie Damian rozkazał rozprawić się z dziewczynką, to w jakim celu miałby zabierać Ewelinę do Akademii?

- Dobre pytanie. - Ronnie odchylił się w fotelu i z zadumą spojrzał na dziewczynkę. - Imperator nigdy nie zmieniał raz powziętych planów. Jednak śmierć Eweliny w Akademii ściągnęłaby podejrzenia na Damiana. Dziwne. W każdym razie nie możemy sprzeciwić się jego rozkazowi. Cóż, będziemy rozwiązywać problemy w miarę ich powstawania. Całe szczęście, że dziewczynka została przy życiu. Poza tym, nie możemy zapominać, że w pewnym sensie ja też jestem wykładowcą, a co za tym idzie, zaopiekuję się bratanicą na wyspie. A i ona sama nie jest tchórzem.

- W odwagę Eweliny nie wątpię. Wdała się w matkę, nie mówię tego, żeby was obrażać. Następców Młodszej Bogini zawsze charakteryzował brak rozsądku i bezgraniczna odwaga - uśmiechnęła się nieznacznie Ejra. - Na nieszczęście na drodze Eweliny stanął bardzo silny mag, wielokrotnie silniejszy ode mnie. Zresztą, jeśli się mylimy i to nie imperator próbował zabić dziewczynkę, to jutro, podczas ceremonii za zmarłych, zostanie podjęta jeszcze jedna próba. To ostatnia szansa dla zabójcy, zanim Ewelina uda się do Akademii.

- Zamach na oczach imperatora? - z powątpiewaniem odezwał się Ronnie. - Wątpię. To przecież niemądre. Na ceremonii będzie obecnych wielu wojowników naszych rodów. A do tego imperator i jego osobista ochrona.

- Odnoszę wrażenie, że stanął nam na drodze szaleniec - westchnęła Tiora. - Jak na razie jego działania są pozbawione wszelkiej logiki.

- Bynajmniej - zaprzeczyła Ejra. - Na razie jego działania są nadzwyczaj owocne. Zabójstwo Eldryża. Próba wpędzenia do grobu Eweliny, która cudem nie zakończyła się powodzeniem. Ale, na imiona wszystkich Bogów, czemu miała służyć ta napaść na mnie i wysyłanie ludzi na pewną śmierć? A może wszystkie nasze domysły nie mają żadnych podstaw i mamy do czynienia z kilkoma przeciwnikami naraz?

- Z których jeden ma siłę co najmniej Najwyższego - podsumował mężczyzna. - I znów wracamy do punktu wyjścia. Wygląda na to, że nasze domysły zaczynają się powtarzać.

- Zapominamy o szóstym Najwyższym - nagle wtrąciła się do rozmowy Tiora. - To nawet nie legenda, lecz...

- Za wcześnie, żeby dziewczynka dowiadywała się o takich sprawach - ostro przerwała kobiecie Ejra. - Niech mała położy się spać. I domagam się, żeby dzisiejszej nocy strzegli jej także moi ludzie.

- Oczywiście, Najwyższa - zmieszała się nieco Tiora, jednak wyraziła zgodę. - Nasza propozycja noclegu jest wciąż aktualna. Ty również będziesz mogła odpocząć w spokoju.

- Nie wątpię - szorstko ucięła Ejra i zwróciła się do dziewczynki. - Idź spać, Ewelino. Musisz dobrze wypocząć. Widzę, że słaniasz się ze zmęczenia. Nie ma potrzeby, żebyś słuchała bzdurnych opowieści.

- Odprowadzę ją - podjął się Ronnie. Przy okazji rozlokuję też i twoich ludzi, Ejro.

Ewelina nie ośmieliła się sprzeciwić. Wstała, pokłoniła się i udała się do swojego pokoju. Najwyższa wypełniła obietnicę i podesłała pięciu wojowników do ochrony. Mag poczekał, aż dziewczynka zaśnie i rozstawił straż w sypialni. Dwóch wojowników strzegło okna, pozostali razem z Rejem, pilnowali drzwi. Mimo wszystko w duszy dziewczynka odczuwała niepokój. Z jakiegoś powodu denerwowała się jeszcze bardziej niż przed zebraniem Rady. Ronnie, jakby wyczuwając niepokój bratanicy, podszedł do łóżka i położył chłodną dłoń na czole dziecka.

- Spij - przykazał cicho.

Powieki Eweliny zrobiły się ciężkie i dziewczynka zapadła w głęboki, spokojny sen.

* * *

Ewelina bardzo zmarzła na przenikliwym jesiennym wietrze. Nie pomogła jej nawet ciepła futrzana narzutka na ciepłą suknię.

Przez noc przyjemna złota jesień zmieniła się prawie w zimę. Drzewa w jednej chwili zrzuciły liście i smutnie opuściły nagie gałęzie. Nad głowami przemykały wilgotne kłęby chmur, ale deszcz na razie nie spadł. Ewelina westchnęła i spróbowała otulić się szczelniej. Zwłaszcza, że nie wiadomo jak długo potrwa jeszcze oczekiwanie.

- Cierpliwości - cicho szepnął jej stryj. - Czekamy tylko na imperatora.

Dziewczynka obejrzała się dyskretnie. Wszystko już dawno było gotowe do ceremonii. Dwa rody stanęły naprzeciwko siebie w ogrodzie, gdzie odbywały się rytuały pożegnania zmarłych. Wojownicy zastygli na baczność, z prawej - w błękitnych kamizelach, z lewej - w jasno-czerwonych. Ich ręce wydają się przymarznięte do rękojeści mieczy. Czekają.

Z boku połyskują ogniem ołtarze Bogów. Płomienie bez dymu niemal ścielą się po ziemi, próbując dosięgnąć ludzi, polizać ich nogi. Szkoda, że chłodny ogień nie rozgrzewa.

Dziewczynka czuła się zmęczona, ale nie mogła dać tego po sobie poznać. Zbyt wiele spojrzeń było zwróconych tylko na nią. Nie tylko krewnych. Oto na przedzie prześwitują kolory innych rodów: brązowy - Starszej Bogini, zielony - Młodszego Boga. Tylko białej imperatorskiej barwy brak. Damian spóźnia się, a bez niego ceremonia się nie zacznie.

Ewelina opuściła głowę. Skoro jej tak ciężko, jak czują się pozostali? Na wyciągnięcie ręki po prawej stoi Tiora, po lewej - Ejra. Nieco z tyłu - Ronnie. Milczą, nie narzekają, chociaż jedwab rytualnych strojów jest bardzo cienki, zapewne przemarzli do kości. Rozplotły się misternie ułożone włosy, kosmyki trzepocą na wietrze.

Nawet Ronnie zaczął się denerwować. Ewelina nie widzi stryja, lecz wyczuwa, jak narasta jego niezadowolenie.

Dziewczynka wiedziała, że imperator nadchodzi na długo przed pojawieniem się w sadzie heroldów. Serce zabiło jej boleśnie, a w oczach bez powodu wybuchła wściekłość. Ewelina ledwie zdołała zmrużyć oczy.

- Władca imperium Roknaru, Damian Trzeci - zagrzmiała zapowiedź. I sad natychmiast wypełnił się ludźmi w białych ubraniach, a przy ołtarzach, początkowo niezauważona, pojawiła się postać imperatora.

- Nareszcie.

Ewelina nie umiała powiedzieć, do kogo należał ten szept. Ale czy to miało znaczenie? Tłum jedynie westchnął z ulgą. I na powrót wszystko zamarło.

- Witam was, następcy Bogów - powiedział imperator niezbyt głośno, ale Ewelina doskonale wiedziała, że jego słowa słyszeli wszyscy obecni. - Przywiodły nas tutaj smutne okoliczności. Dwa rody utraciły swoje dzieci. I choć ich związek nie został zaakceptowany, gdy żyli, śmierć połączyła ich na wieki.

Słysząc ostatnie słowa, głowy dwóch rodów skrzywiły się jednocześnie, lecz obie kobiety milczały.

- Życie rodzi śmierć, a ze śmierci powstaje życie - górnolotnie zakończył krótką mowę imperator. - Ugnijmy kolana przed wiecznym upływem czasu.

Dziewczynka w ślad za innymi opadła na zamarznięte płyty. Jedynie imperator nadal stał w otoczeniu chciwych języków płomieni.

- Proszę. - Z lekkim uśmiechem władca usunął się na bok, zapraszając na swoje miejsce Tiorę.

- Opłakuję mojego syna, Eldryża. - Kobieta podeszła bliżej. Odwróciła się plecami do równego szeregu wojowników, twarzą zwracając się do ołtarza. - Woda to nasz żywioł, wodą obmyję ręce, woda zastąpi me łzy. Z wody powstaliśmy, w wodę odejdziemy. Deszczem na ziemię spadniemy, by się na nowo odrodzić.

W głębokim ukłonie do Tiory podeszła dziewczyna, niosąc ostrożnie w wyciągniętych dłoniach czarę napełnioną po brzegi wodą. Kobieta zanurzyła lekko ręce i gwałtownie opróżniła naczynie na ołtarz. Płomień uniósł się i zasyczał gniewnie. Ponad sylwetką pani rodu wystrzeliły pomarańczowe iskry.

- Dziękujemy ci, Starszy Boże, ojcze nasz i doradco - wyszeptała Tiora, przesuwając mokrymi palcami po twarzy w rytualnym geście. - Niechaj nasza ofiara nie będzie daremna.

Pogrążona w zadumie kobieta wróciła do Eweliny i Ronniego, a jej miejsce pośpieszyła zająć Ejra.

- Opłakuję moją córkę, Elzę - ochrypły głos pani rodu Dory poniósł się nad głowami zgromadzonych. - Ogień to nasz żywioł, ogniem obmyję twarz, ogień zapłonie w mych żyłach. Z popiołu powstaliśmy i w ogniu spłoniemy na popiół. Błyskawicą zabłyśniemy w czas burzy, by na nowo się odrodzić.

Zaledwie Ejra zdążyła wypowiedzieć słowa, gdy obok niej stanął chłopak i podał jej zapaloną pochodnię. Nawet ze swojego miejsca Ewelina poczuła jej żar. Ejra wzięła żagiew i podeszła do ołtarza. Zdawało się, że lada chwila jej ubranie się zapali, włosy zajmą się płomieniem, ale kobieta pozostała nieustraszona.

Ogień otoczył delikatnie postać Ejry, uniósł się z jej rąk. Ale jakby tego było mało, kobieta zanurzyła dłonie w piekielnym sercu płomieni i śmiało obmyła nimi twarz.

- Dziękujemy ci, Młodsza Bogini, matko nasza i wierna przyjaciółko - głośno zakończyła pani rodu Dory. - Niechaj gniew twój pozostanie w naszych sercach.

Ejra wróciła na miejsce, na twarzy nie pojawił się najmniejszy ślad oparzeń. Nawet nie było czuć zapachu spalenizny na włosach. Ewelina nie nadążała dziwić się cudom, jakie tu widziała.

Setki mieczy z cichym pobrzękiwaniem wydobytych z pochew dźwięcznie zwarły się nad szeregami wojowników różnych rodów.

- Żal w tym dniu ogarnia nie tylko następców Starszego Boga i Młodszej Bogini. - Imperator znów postąpił krok naprzód. - Niech podejdzie następczyni obojga rodów.

Ronnie syknął z wściekłości, kobiety spojrzały na siebie trwożnie. Rytuał tego nie przewidywał. Ale jak odmówić władcy?

Ewelina, wprost przeciwnie, nie zdziwiła się. Jakby przeczuwała, że sprawa przyjmie taki obrót, śmiało podeszła do Damiana. Imperator uśmiechnął się do niej serdecznie, lecz jego oczy pozostały zimne i pogardliwe. Ujął dziewczynkę mocno za ramiona i odwrócił twarzą w stronę licznego wojska. Dotyk lodowatych rąk władcy wywołał gęsią skórkę.

- Niechaj dziecko zakazanej miłości złoży ofiarę Losowi - przypochlebne słowa zabrzmiały Ewelinie tuż przy uchu. - Naprzód, piętnasty potomku Darina Przeklętego. Niech siła twojego przodka cię obroni.

Dziewczynka zwróciła się w stronę piątego, najwyższego ołtarza. Kątem oka zauważyła, że Tiora pobladła ze strachu, Ronnie kurczowo ścisnął rękojeść miecza, a Ejra zamknęła oczy, szepcząc coś do siebie.

Krok. Jeszcze jeden. Niezrozumiały strach sprawił, że serce dziewczynki zamarło, w uszach załomotał jej coraz głośniejszy puls. Podejść do samego kręgu ognia, pochylić głowę. Tylko skąd ta pewność, co należy robić?

- Bliżej. - Popchnął ją władca, dotykając jej pleców. - Czyżbyś się bała?

Przestąpić niewidzialną granicę królestwa żaru, cierpliwie znosząc palące pocałunki ognia. Z pokorą uklęknąć, oczekując na wyrok imperatora.

- Siłą naszą przeznaczenie - słowa imperatora ledwie docierały do odrętwiałego umysłu dziecka. - Wyniosłość naszą słabością. Z woli Bogów przychodzimy, z woli Bogów odejdziemy. Ciała nasze gniją, droga ludzi na ziemi znaczona jest krwią.

Wysoko nad głową dziewczynki zabłysło ostrze rytualnego noża. Gdzieś w oddali westchnęła Tiora, nie potrafiąc powstrzymać emocji.

- Dłoń - szorstko przykazał Damian. Nie wytrzymał. Sam chwycił prawą rękę Eweliny i wprawnym ruchem przeciągnął nożem po drobniutkim nadgarstku. Przez dręcząco długą chwilę krańce rany pozostawały czyste, później ciemna krew z żyły pociekła na kamienne płyty. Damian zręcznie podstawił pod cieniutki strumyczek niedużą czarę.

- Wiesz, co będzie dalej? - zapytał dziewczynkę podstępnie, obserwując, jak naczynie napełnia się krwią.

- Nie. - Ewelina potrząsnęła głową.

- Rzucę czarę w ogień i jeśli Los przyjmie mój dar, poderżnę ci gardło - wyszeptał wesoło. - Po cóż ma deptać ziemię ktoś, kto nie jest Bogom do niczego potrzebny? A odkąd pamiętam, jeszcze się nie zdarzyło, by ogień ofiarny nie przyjął daru, I ani twój nieustraszony stryj, ani wszechmocne babki nie zdołają mnie powstrzymać. Bo sprzeciwić się woli Losu, to największa herezja na świecie, za którą grozi nie zwykły stos, ale zagłada wszystkich potomków. Boisz się?

- A ty? - nagle pytaniem na pytanie odpowiedziała Ewelina, podnosząc głowę i wybuchając gniewem. Damian żachnął się, kiedy zauważył czerwony blask wściekłości w ciemnych dotychczas oczach dziecka.

- Niemożliwe - powiedział powoli zdziwiony. - Zresztą, to już nieważne.

Ewelina ze spokojem patrzyła, jak w stronę ołtarza leci czara z jej krwią, jak syczy umierający płomień, otulając zgromadzonych białym gęstym dymem. A potem, wstając z kolan, uśmiechnęła się dumnie prosto w odrętwiałą twarz imperatora:

- Wygrałam pierwszą walkę?

- Pojedynek być może, lecz nie walkę, dziecinko - po chwili zmieszania odpowiedział Damian. - Pamiętaj, że długo jeszcze pozostaniesz w moich rękach.

Mężczyzna po raz ostatni spojrzał uważnie w oczy dziewczynki, w których jeszcze tliły się ogniste iskry gniewu, i zwrócił się do wojowników.

- Bogowie zdecydowali, że dziewczynka jeszcze nie zakończyła swej drogi. Niech tak będzie.

Ewelina jak zaczarowana obserwowała ściekające jej po palcach kropelki krwi. Zakręciło się jej w głowie od szmeru trwożnych głosów, odrętwienie jednak ją opuściło, pozostawiając tylko posmak żelaza w ustach.

Udało jej się doczekać odejścia imperatora. Nawet wysiliła się na uśmiech do Tiory i Ejry, żeby dodać im otuchy. I dopiero gdy ostatni wojownik w białych szatach opuścił sad, osunęła się ciężko na ręce Ronniego, który ledwie zdążył do niej podbiec.

* * *

Dziewczynka leżała z zamkniętymi oczami na miękkim łóżku. Nie miała siły się poruszyć.

- Ocknęłaś się, dziecko zakazanej miłości? - zabrzmiał złośliwy głos Ronniego.

Dziewczynka przemilczała jego komentarz. Czuła pustkę i osłabienie.

- Wstawaj - bardziej władczo przykazał mag. - Musimy pomyśleć, co z tobą zrobić.

- Niczego nie róbcie - poprosiła cicho, z trudem zmuszając się, żeby spojrzeć na stryja. Mężczyzna siedział na krawędzi łóżka przy Ewelinie i gniewnie marszczył brwi.

- Nareszcie - chrząknął. - Jeśli sądzisz, że będę się nad tobą litował, to bardzo się mylisz. Pierwszy raz widzę, żeby zemdleć na tak długo od małej utraty krwi.

Ale jest za co cię zwymyślać. A nawet sprawić ci lanie, póki twoje babki są zajęte innymi sprawami i nie mogą mi przeszkodzić.

- Spróbuj - głucho zaproponowała Ewelina, spode łba obserwując reakcję maga.

- Dziecko moje - chłodno uśmiechnął się Ronnie. - Zapamiętaj, lepiej nie docenić swoich możliwości, niż je przecenić. A ty ostatnio robisz się zbyt pewna siebie. A może zapomniałaś już, jak skończyła się nasza próba sił?

- Wtedy nam przerwano - przypomniała Ewelina.

- Rozzuchwaliłaś się - łagodnie zauważył Ronnie. - Proponujesz powtórkę? Tylko weź pod uwagę, że tym razem twoja nauczycielka nie przyjdzie ci z pomocą.

Dziewczynka wyzywająco spojrzała w spokojne, oceniające oczy maga, ale po chwili opuściła głowę.

- Chcę tylko powiedzieć, żebyście przestali się ze mną obchodzić jak z dzieckiem.

- A to ciekawe - uśmiechnął się mężczyzna. - Na statku zarzucałaś mi, że jestem dla ciebie zbyt okrutny, a teraz, że za bardzo cię niańczę. A może byś się tak zdecydowała?

- Spróbuj traktować mnie jakbym była tobie równa - śmiało zaproponowała dziewczynka.

- Na razie na to nie zasłużyłaś - chrząknął Ronnie. - A po przedstawieniu, jakie urządziłaś imperatorowi... Zdawało mi się, że mieliśmy układ i obiecałaś, że będziesz trzymać emocje na wodzy. A może zapomniałaś?

- A mnie się zdawało, że ktoś obiecał mojej nauczycielce, że będzie mnie strzec przed niebezpieczeństwami - odcięła się dziewczynka. - I ten ktoś w milczeniu patrzył, jak o mały włos nie zostałam zarżnięta.

- Moja wina - przyznał mag. - Ale co miałem robić? Rzucić się z nagim mieczem na imperatora? Momentalnie by mnie spalił. Nie mogłem przecież sprzeciwić się woli Bogów. Na szczęście wszystko zakończyło się dobrze.

- Właśnie, więc nie wiń mnie, że robiłam wszystko, by przeżyć.

- Dobrze, co się stało, to się nie odstanie. - Mag przetarł czoło ze zmęczenia. - Wstawaj, obiboku. Porozmawiamy o tej sytuacji z głowami rodów.

Dziewczynka posłusznie wstała z łóżka. Zaciskając zęby, bez narzekania zniosła nagły atak mdłości, wygładziła obwiązaną ręką nieco zmiętą sukienkę i ruszyła za stryjem.

Jednakże Ronnie nie od razu poszedł do gabinetu. Najpierw zajrzał do kuchni i kazał Ewelinie posilić się esencjonalnym bulionem z kury.

- Jedz - przykazał szorstko. - Twoja rana szybko się zagoi, wieczorem nie będzie po niej śladu. Ale organizm potrzebuje energii do regeneracji, więc nie grymaś.

Ewelina nawet nie miała zamiaru odmawiać. Ronnie czekał cierpliwie, aż dziewczynka skończy posiłek. Na deser dostała ciemny oleisty napój o ostrym specyficznym zapachu.

- Co to? - zapytała, obwąchując podejrzliwie zawartość naczynia.

- Trucizna, oczywiście - zażartował mag. - Pij. Napar z czarnego jagodnika jeszcze nikomu nie zaszkodził, sama dobrze wiesz.

Ewelina zmrużyła oczy i duszkiem opróżniła kubek. Od goryczy łzy wypełniły jej oczy, ale nudności i lekkie zawroty głowy zniknęły.

- Doskonale - z aprobatą uśmiechnął się stryj. - A teraz chodźmy do Tiory. Pewnie się już nie może doczekać. Idziemy?

Pani rodu Darija sprzeczała się zawzięcie z przedstawicielką rodu Dory. Ich podniesione głosy niosły się daleko po korytarzach zamku. Dziewczynka wsłuchała się z uwagą, ale nie zdążyła uchwycić sedna sporu.

- Przyprowadziłem ją - dźwięcznie oznajmił Ronnie, otwierając drzwi i przerywając dyskusję kobiet.

- Dobrze się czujesz, moje dziecko? - trwożnie zainteresowała się Tiora, nie próbując jednak podnieść się z głębokiego fotela na spotkanie wnuczki.

- Nic jej nie jest - zamiast dziecka odpowiedział mag. - Ręka co prawda trochę pobolewa, ale wieczorem już będzie można zdjąć bandaże.

- Cieszymy się - szorstko stwierdziła Ejra. - Usiądź, Ewelino.

Dziewczynka posłusznie udała się do swojego ulubionego kącika, z dala od dorosłych, ale zatrzymał ją rozkaz Najwyższej:

- Bliżej, Ewelino. Mamy dużo do omówienia.

Dziewczynka usiadła na krześle, które jej podsunięto, i naprężyła się jak struna w oczekiwaniu na pytania.

- Opowiadaj - łagodnie poprosiła Tiora. - Co ci powiedział imperator? Wszyscy widzieliśmy, że o czymś rozmawialiście przy ołtarzu.

- O niczym szczególnym, po prostu tłumaczył mi, w jaki sposób zamierza mnie zabić - Ewelina wzruszyła ramionami. - Przecież się nie znam na rytuałach Roknaru. Na Lazurze nie praktykowano składania ofiar z ludzi.

- W Dorgonie również nie są codziennością - Tiora próbowała bezskutecznie usprawiedliwić porządki panujące w imperium. - Odkąd pamiętam, w podobny sposób karano rzadko, takie przypadki można by policzyć na palcach jednej ręki. Zazwyczaj wykorzystuje się zwierzęta.

- To znaczy, że mi się poszczęściło - mruknęła dziewczynka. - Dziwne, ale z jakiegoś powodu takie wyróżnienie mnie nie cieszy.

- W całej tej historii jest jeden pozytywny aspekt - Ronnie starał się uspokoić bratanicę. - Teraz możemy być całkowicie pewni, że to właśnie Damian stał za zamachami na Ewelinę. Znając imię przeciwnika, o wiele łatwiej jest walczyć.

- Nie sądzę - odparła Ejra, kręcąc głową. - Nie spiesz się z wnioskami, Wysoki. Na pewno możemy twierdzić jedynie, że imperator próbował zabić dziewczynkę. A ile prób podjął, jedną, której świadkami byliśmy rano, czy więcej, tego nie wiadomo. Łowców, czyhających na głowę Eweliny, może być kilku. Nie należy o tym zapominać.

- Im dalej, tym ciekawiej - zachmurzył się mag. - Tak czy owak, jutro musimy przekazać Ewelinę pod opiekę Damiana.

- Teraz perspektywa nauki w Akademii nie wygląda tak dobrze, jak poprzednio. - Najwyższa wzruszyła ramionami. - Ale co zrobić? Sprzeciwić się woli imperatora?

- Niech wszystko zostanie tak, jak uzgodniliśmy - niechętnie zaproponował Ronnie. - Wplątać się teraz w spór oznacza pewną przegraną.

- Całkiem niedawno byłeś gotów rozpętać wojnę na skalę imperium - uszczypliwie zauważyła Ejra.

- Tak - spokojnie potwierdził mag. - I teraz też jestem gotów to zrobić. Jeżeli Ewelinie będzie grozić niebezpieczeństwo. Ryzykować bez specjalnego powodu, to nie w moim stylu. Nie sądzę, by Damian podjął próbę zabicia dziewczynki od razu po przybyciu na wyspę. To by wywołało zbyt dużo zamieszania i plotek.

- Ale próbował zabić Ewelinę dzisiaj, na oczach o wiele większej liczby zgromadzonych - zatroskała się Tiora.

- W oczach otaczającego tłumu to było nie zabójstwo, a zupełnie pospolity rytuał - Ejra przyjęła punkt widzenia mężczyzny. - Tym bardziej że imperator gwarantował bezpieczeństwo Eweliny jedynie w granicach wyspy. Chociaż nie podoba mi się za bardzo wariant proponowany przez Ronniego, to tak czy inaczej, lepszego nie mamy. Dziewczynce przyda się nauka w Akademii. A nasi ludzie będą mieli na nią oko. Po nieudanej próbie zabójstwa imperator będzie o wiele bardziej ostrożny, co da nam czas na przygotowanie odpowiedniego planu działania.

- Ronnie przeciw Damianowi? - sceptycznie uśmiechnęła się Tiora. - Szaleństwo. Imperator zgładzi go bez trudu, jeśli mój syn ośmieli się stanąć w obronie Eweliny.

- A czy Ronnie to jedyny mag w Akademii? - zadała retoryczne pytanie pani rodu Dory. - Są tam także ludzie z mojego rodu. Na przykład Wysoka Rijena, moja siostrzenica. Sprytna dziewczyna, która ma spore szanse zostać kolejną Najwyższą, oczywiście, jeżeli nie spełnią się moje nadzieje związane z Eweliną.

- Widziałem Rijenę w akcji - potwierdził Ronnie. - Może bardzo pomóc. Jeśli zgodzi się pracować pod moim kierownictwem, Ewelina nie będzie się miała czego obawiać.

- O nie, mój drogi - nagle roześmiała się Ejra. - Sam wyjaśnij z Rijeną, kto z was dwojga będzie dowódcą. Zbyt cenię swoje nerwy.

- Dam sobie radę, bez obaw - uspokoił kobietę Ronnie. - Miałem już okazję spotkać się twoją siostrzenicą i wiem, co mnie czeka.

- No to jesteśmy umówieni. - Kobieta z zadowoleniem przechyliła puchar, w którym czerwonymi strugami przelewało się cierpkie wino. - Ja również będę w tym roku prowadzić zajęcia dla praktykantów. Nowi magowie nigdy nie przeszkodzą naszemu rodowi. Nie bój się, Tioro, nie dopuścimy, by Ewelinę spotkało nieszczęście.

- Mam nadzieję. - Pani rodu Darija z troską spojrzała na Ewelinę, próbując ukryć łzy, które na moment zabłysły w jej oczach. - Po prostu nie daje mi spokoju przeczucie, że widzę moją jedyną wnuczkę po raz ostatni.

* * *

Ewelinie chciało się śpiewać z radości. Ledwie zdołała powstrzymać uśmiech. Spełniało się jej najskrytsze marzenie - uczyć się magii w Akademii. Czyżby to, na co nie miała najmniejszej nadziei i o czym marzyła podczas długich wieczorów w domu czarodziejki, jednak się spełniło? Rozum podpowiadał, że powodów do radości było niewiele, ale tak czy siak, serce nie chciało bić w piersi równym rytmem - to podrygiwało w niecierpliwym oczekiwaniu, to kurczyło się w żołądku od pojawiającego się bez przyczyny strachu.

- Pierwszy raz widzę cię tak ożywioną - stwierdził Ronnie, gdy przez przypadek spotkał się z dziewczynką na dworze, gdzie Ewelina wierciła się, oczekując jazdy na przystań.

- Ładna pogoda - ni w pięć ni w dziewięć rzuciła Ewelina.

- Ładna - potwierdził mag, rozglądając się ze zdziwieniem. Drobny deszczyk siąpiący od samego rana przestał padać. Lekki wietrzyk rozgonił wilgotne obłoki i przez prześwity chmur wyjrzało niewyraźne jesienne słońce. Zmęczone po lecie, nie mogło dostatecznie ogrzać ziemi, więc dziewczynka założyła ciepłe ubranie - wełniane spodnie i dziergany sweter.

- Jadłaś śniadanie? - nagle zainteresował się mag, taksującym wzrokiem mierząc drobną sylwetkę bratanicy.

- Nie zdążyłam - lekkomyślnie przyznała się Ewelina. - Ale nawet nie jestem głodna.

- Tak? - Stryj uśmiechnął się kąśliwie. - Biegiem do kuchni. Masz jeszcze trochę czasu, żeby się pokrzepić przed drogą. I zapamiętaj sobie, od dziś każde twoje niewłaściwe zachowanie będzie srogo karane, ponieważ odtąd nie jestem dla ciebie kochającym stryjem, lecz surowym nauczycielem.

- Dlaczego wszyscy tak bardzo lubią mnie straszyć? - cichutko wyszeptała dziewczynka, idąc posłusznie w kierunku zamku. - Jakby do tej pory mnie pielęgnowali i hołubili.

Ewelina przekąsiła w biegu ciepłą bułkę słodko pachnącą cynamonem, wypiła kubek gorącego mleka i znów wyszła na dwór. Nie mogła dziś usiedzieć w miejscu. Nieopodal krzątała się służba, zbierając bagaże, worki i tobołki z ubraniami. Służących nadzorował Ronnie, zerkając z niezadowoleniem na dziewczynkę, lecz przemilczał jej komentarz.

Ewelina nie zapamiętała dobrze przeprowadzki. Pozostały jej jedynie mgliste wspomnienia krzątaniny, zgiełku i korowodu nieznajomych twarzy przemykających przed oczami. I wśród nich zdenerwowana twarz Tiory, która zmuszała się do uśmiechu. Pani rodu Darija nie porwała wnuczki w objęcia. Pogładziła ją tylko lekko po włosach, patrząc gdzieś w dal i powiedziała cicho:

- Bądź ostrożna, moje dziecko. Cokolwiek by się działo, pamiętaj - w tym miejscu głos kobiety zadrżał lekko - kocham cię.

Ewelina milczała zakłopotana, nie wiedząc, co odpowiedzieć: Ronnie przeczekał cierpliwie pożegnanie z krewnymi i umieścił dziewczynkę w karecie. Po godzinie znaleźli się na statku, który miał ich zabrać do Akademii. W przestronnej mesie czekała na nich młoda kobieta w czerwonym skórzanym kostiumie. Jasne długie włosy zebrane wysoko w luźny kok rozwiązały się i rozsypały na ramiona. Szare oczy obojętnie prześliznęły się po magu i energicznie przemknęły ku Ewelinie.

- Cieszę się, że cię widzę, Rijeno - z uprzejmym ukłonem Ronnie powitał nieznajomą. - Dawno się nie widzieliśmy.

- Gdyby to ode mnie zależało, nie widzielibyśmy się jeszcze dłużej - szorstko odpowiedziała na powitanie Rijena i zwróciła się do Eweliny. - To ty jesteś córką niepokornej Elzy? Miło mi cię poznać.

- Wzajemnie - odrzekła dziewczynka czujnie.

- No to świetnie - uśmiechnęła się kobieta. - Znaczy, krewniaczka.

- Wydaje mi się, że powinniśmy omówić parę spraw na osobności - przerwał Rijenie mag.

- A mnie się tak nie wydaje - odpowiedziała, wzruszając ramionami. - Mam tylko jeden rozkaz - chronić Ewelinę. O tobie w poleceniach pani rodu nie było ani słowa.

- Nalegam - w pomieszczeniu rosło napięcie zwiastujące kłótnię. Ewelina wcisnęła się w fotel i tylko słuchała rozmowy dwojga Wysokich Magów.

- Gdyby tu nie było dziecka, to bym wyzwała cię na pojedynek, Ronnie - wycedziła przez zęby Rijena.

- Jeżeli powstrzymuje cię jedynie obecność Eweliny, możemy łatwo temu zaradzić - spokojnie powiedział mag. - Możemy, na przykład, wyjść na pokład.

- A dlaczego tak nagle troszczysz się o nasze stosunki? - zjadliwie spytała Rijena. - Ach, rozumiem, zamęczyły cię wyrzuty sumienia.

- Z przyjemnością wysłucham wszystkich twoich pretensji, ale na osobności. - Ronnie uśmiechnął się chłodno. - Będziemy musieli przez dłuższy czas pracować wspólnie i nie chcę, żeby Ewelina ucierpiała z powodu naszych dawnych nieporozumień.

- A ja nie chcę mieć z tobą nic wspólnego, Wysoki - pogardliwie skrzywiła się kobieta. - Nie martw się o dziewczynkę. Potrafię ją ochronić z twoją pomocą czy bez. Najważniejsze: nie plącz się pod nogami, bo nie odpowiadam za siebie.

Rijena wybiegła z pokoju, z całej siły trzaskając drzwiami. Dziewczynka ze strachem przeniosła wzrok na stryja i o mało się nie udławiła ze zdumienia. Ronnie ukrył twarz w dłoniach i śmiał się bezdźwięcznie, ale serdecznie.

- Widzę, że nudzić się w Akademii nie będziemy - w końcu, przestając się śmiać, zauważył mag. - Odpoczywaj. Na wyspę dopłyniemy wieczorem.

Część trzecia

Akademia

Ewelina czuła zmęczenie. Od ponad godziny przyswajała technikę władania mieczem pod nadzorem Ronniego. W przestronnej pustej sali, przeznaczonej specjalnie do nauki fechtunku, o tak późnej porze nie było nikogo. Nic dziwnego. Pora kolacji już dawno minęła, wkrótce zabrzmi dudnienie bębna. Żołądek zaburczał Ewelinie, z niezadowoleniem przypominając, że zupełnie zapomniała dzisiaj nawet o obiedzie. Więc przyjdzie jej chyba z tym głodem męczyć się do jutra. Przecież nie można po nocy chodzić do stołówki i dopraszać się jedzenia. To nawet zabronione i karane, jeśli zostanie się przyłapaną. Myśli wolno krążyły w głowie, w której szumiało ze zmęczenia, ale ciało Eweliny machinalnie wypełniało rozkazy maga. Głuche echo jego odliczania niosło się po całym pomieszczeniu. Raz - wymach, dwa - wypad, trzy - unik przed atakiem przeciwnika, cztery - pozycja wyjściowa. I wciąż od nowa, dopóki ruchy nie będą w pełni niezależne od świadomości. Ronnie, spełniając obietnicę daną przed wyjazdem, nie wybaczał bratanicy najmniejszego potknięcia. Czasami dziewczynce wydawało się, że aż za bardzo się czepia. Ale nie było się komu poskarżyć. Nawet Rijena, której zazwyczaj nie podobało się nic, co robił mag, z akceptacją kiwała głową, gdy przyglądała się tym wykańczającym treningom.

Plan zajęć dziewczynki był ustalony raz na zawsze. Pobudka - o świcie, a często nawet przed, skąpe przaśne śniadanie, zajęcia z magii do obiadu, tak samo niesmacznego, jak śniadanie, ale o wiele bardziej sutego. Pół godziny przerwy i ćwiczenia fizyczne. Do wyczerpania, do słonego posmaku krwi w ustach. A często nawet do omdlenia z niemocy. Tych, którzy nie wytrzymywali napięcia, na kilka dni umieszczano w szpitalu akademickim. Pojono ich tam gorzkimi ziołami leczniczymi, od których strasznie mroczył sen. Głęboki, nieustanny sen, trwający dobę, a nawet dłużej, do złudzenia przypominający śmierć. Symulantów w Akademii nie było. Taki odpoczynek wydawał się gorszy od kary.

Ewelina jakoś się jeszcze trzymała. Była jedyną osobą na roku, której na razie udało się uniknąć histerii wywołanej zmęczeniem. Ataki rozpaczy bez łez zdarzały się jej, ale nocą, sam na sam z ciemnością. Tylko wtedy dziewczynka pozwalała sobie poluzować nieco sprężynę, w którą zmieniło się jej ciało. Tylko nocą Ewelina mogła odpocząć od natarczywej obecności innych ludzi. W ciągu dnia zawsze ktoś z nią był. Albo Ronnie, w którego piwnych oczach już nie było ani kropli współczucia, albo Rijena, która w pełni zgadzała się z magiem co do teorii i praktyki wychowania.

Dziewczynka uczyła się nienawidzić i czerpać siłę z głuchego gniewu, który coraz częściej zapalał płomień wściekłości w jej oczach. Nauczyła się także po mistrzowsku ukrywać swoje słabości przed otaczającymi ją ludźmi. Życie w Akademii pokazało, że jakiekolwiek naginanie reguł dla własnej korzyści prowadzi do natychmiastowej kary. Tak bardzo lubisz słodycze, że ukradłeś sąsiadowi zapleśniały kawałeczek piernika? Dwa tygodnie karceru o chlebie i wodzie. Sąsiadowi, zresztą też, żeby oduczył się donosić. Żalisz się na ciężkie życie? Po dziesięciu batach umoczonych w mocnym słonym wywarze wyżalaj się dalej szczurom w lochu. Boisz się ciemności? Całodobowy dyżur w grobowcu, bez najmniejszego źródła światła. Okrutne? Podziękuj, że nie zakopano cię w ziemi na kilka godzin, jak pewnego chłopaka w zeszłym roku. Zdaje się, że potem zwariował. Bywa. I tak kiepski byłby z niego mag.

Grupa, w której uczyła się Ewelina, od początku roku zmniejszyła się dwukrotnie. Z Akademii nikogo nie wydalano. Większość odchodziła na własne życzenie. Nikt się nie śmiał z tych, co rezygnowali. Zazdroszczono im. Czasami dziewczynka zastanawiała się, czy pozwolono by jej odejść, tak jak pozostałym. Nawet ośmieliła się kiedyś spytać o to Ronniego. Stryj popatrzył na nią z lodowatą pogardą, mocno nią potrząsnął i syknął do ucha: „Nie waż się! Jeżeli czujesz się zmęczona - powiedz, załatwię ci odpoczynek w karcerze, ale hańbić rodu nie dam! Prędzej sam cię ubiję, niż pozwolę porzucić Akademię w taki sposób”.

Dziewczynka westchnęła. Całe szczęście, że z magią nie miała problemu. Zaklęcia, które inni musieli długo wkuwać, Ewelina zapamiętywała w lot. Talentu nie odmawiali jej nawet Wysocy innych rodów. Ale radości jej to nie przynosiło. Zresztą, dziewczynka już zapomniała, co to znaczy radość. Odkąd znalazła się w Akademii, jedynym powodem do radości było wyspać się do woli. Podobnym katuszom poddawano tylko wybranych - wychowanków z rodów Najwyższych Magów. Dla sierot, które nie znały swych rodzin, był opracowany inny program nauki, nieobejmujący magii walki. Ziołolecznictwo, trochę znachorstwa i odrobina, raczej na poziomie modlitw, magii żywiołów. Plan zajęć farciarzy był też o wiele swobodniejszy. Podobno pozwalano im nawet mieć dwa dni wychodnego w miesiącu. Najzdolniejszych przenoszono na rok Eweliny. Imperium nie mogło sobie pozwolić na marnowanie cennych talentów. Po trzech latach nauki, w ciągu których adepci poznawali w najdrobniejszych szczegółach niższą magię żywiołów, odbywał się rytuał wyboru do rodu. Dopiero po nim uczniowie otrzymywali prawo do dalszych studiów. Rzadko jednak stawali się Wysokimi Magami. I tyle.

- Dobrze - mag przerwał odliczanie. Ewelina z ledwie dosłyszalnym jękiem osunęła się na zimną podłogę. Tępy treningowy miecz zastępujący niebezpieczną broń wypadł z dłoni dziewczynki, dźwięcząc donośnie.

- Pięć minut odpoczynku, i na pozycję - niezbyt głośno zakomenderował Ronnie. - Spróbujemy z prawdziwą klingą. Nie będę cię poganiać. Jeżeli zdążysz przećwiczyć całą kombinację, puszczę cię. A jak nie, to jeszcze pół godziny treningu.

Dziewczynka ciężko westchnęła, próbując wyrównać oddech. Znaczy, że stryj zdecydował się zabawić. Cóż, zaryzykuje.

- Stawaj. - Mag podał Ewelinie lekki, krótki miecz, a potem wybrał dla siebie praktyczne ostrze tej samej długości. - Nasze siły są wyrównane. Zaczynaj.

Dziewczynka zawahała się jedynie sekundę, zanim wykonała polecenie maga. Potem skinęła głową i podeszła bliżej. Krok, drugi, obrót, unik. Melodyjnie zadźwięczały klingi, stykając się pierwszy raz, a wraz z tym dźwiękiem dusza dziecka zaśpiewała, jakby przypomniała sobie coś, co dawno temu zapomniała.

- Nie zatrzymuj się, dalej - aprobująco cmoknął mag, z zadowoleniem zauważając wyważoną oszczędność ruchów bratanicy. Ewelina zakręciła się w tańcu, z łatwością unikając ataków Ronniego, następnie postąpiła w przód i nagle krzyknęła, czując silny ból w nadgarstku. Mag szybko wykorzystał sytuację i wyprowadził dwa ciosy, najpierw wymierzając kłujące uderzenie w brzuch, a następnie, prawie niezauważalnym ruchem chwycił rękę dziecka i wykręcił boleśnie. Miecz wypadł z osłabionych palców dziewczynki.

- Nieźle - przyznał Ronnie, podnosząc klingę. - Teraz rozumiem, jak udało ci się zranić Sztamira. Jesteś dość szybka i masz bardzo dobrą koordynację ruchów. Błąd polega na tym, że zbytnio się śpieszysz. Nigdy nie wierz, gdy wróg okazuje słabość. Zapamiętaj: lepiej siebie nie doceniać, a przeciwnika przeceniać.

- Zapamiętam - odpowiedziała dziewczynka, przytulając bolącą rękę do piersi.

- Chodźmy, odprowadzę cię do Rijeny, niech ci założy opatrunek usztywniający - zdecydował mag, kierując się do wyjścia. - Jutro możesz cały dzień odpoczywać. Akurat się wszystko zagoi. A potem będziemy kontynuować.

- Odpoczywać? - spytała dziewczynka, myśląc, że się przesłyszała.

- Oczywiście - mag uśmiechnął się samymi kącikami ust. - Każdy człowiek potrzebuje wytchnienia, choćby na chwilę. Raz w miesiącu: pobudka dwie godziny później. Raz na pół roku: dzień wolny. Długo się zastanawiałem, czy mogę sobie pozwolić na taką wspaniałomyślność. Jakby nie było, to poważne naruszenie dyscypliny. Postanowiłem jednak okazać ci wielkoduszność. Doceń moją troskę.

- Postaram się - mruknęła cicho Ewelina, skrywając pod gęstymi rzęsami iskierki radości błyszczące w oczach.

* * *

Nazajutrz dziewczynkę po raz pierwszy od bardzo długiego czasu obudził nie surowy okrzyk dyżurnego, a pieszczotliwe wiosenne słońce, które nieśmiało zaglądało do ciasnego pokoiku, w którym mieściła się tylko wąska prycza z desek i krzywonogi stołek pod oknem.

Zresztą, czy to nie wszystko jedno jak wyposażony był pokój, w którym dziewczynka jedynie odpoczywała? Gdyby leżała tu kępa zgniłej słomy, Ewelina zapewne i tak by się nie skarżyła. Niechby tylko mogła spać do woli.

Po późnym śniadaniu w ogromnej pustej o tej porze stołówce, dziewczynka postanowiła się przespacerować. W korytarzach Akademii panowała przerażająca, dzwoniąca w uszach cisza, i tylko czasami zza lekko otwartych drzwi docierały miarowe słowa kolejnego zaklęcia lub niejasna odpowiedź niezbyt sumiennego ucznia.

Na pierwszym etapie nauki zajęcia były prowadzone w grupach do dwunastu osób. W niższej magii żywiołów nie ma niczego zakazanego. Każdy mag znał ten rodzaj mocy doskonale. Niestety, takie umiejętności nie były wysoko oceniane - maksymalnie na siódmy stopień mistrzostwa.

Po rytuale wyboru do rodu rok dzielono na pięć grup powiązanych z odpowiednim żywiołem. Od tej chwili zaczynały się sekrety. Szlachetnie urodzeni przeznaczeni do wyższej magii poznawali święte tajemnice swoich opiekunów. Magii na średnim poziomie uczono jeszcze sześć lat. W połowie drugiego etapu odbywał się obrzęd inicjacji, o którego szczegółach nie wolno było opowiadać. Nikt z wychowanków nawet nie próbował dowiedzieć się więcej. Ciekawość była uznawana w Akademii za jeden z najcięższych grzechów. Gaduły i plotkarze odchodzili jako pierwsi. Dopiero po inicjacji przychodził czas na zajęcia indywidualne. Cały okres nauki trwał dziewięć lat i kończył się egzaminami mającymi na celu określenie magicznego stopnia adepta.

Szczęśliwcy, którzy otrzymali dobrą ocenę, mogli pozostać w Akademii i zająć się wyższą magią. Pozostałych rozsyłano po różnych zakątkach imperium. Nauka sierot zorganizowana była w podobny sposób, ale obejmowała tylko pierwszy etap z egzaminami przeprowadzanymi co roku. Najmniej uzdolnionych wysyłano na najgorsze pustkowie, takie jak Lazur, lepszych oddawano pod opiekę potomków Bogów. Po co wiejskiej czarodziejce umiejętność władania mieczem czy wzywanie deszczu? Niech lepiej modli się jak należy do żywiołów w razie nieszczęścia, a wtedy niebiosa się odezwą i przywiodą wysłannika imperatora. Nie szkodzi, że taka pomoc zazwyczaj zniszczy wieś. Widać taki Los.

Wysłannicy w bieli rozproszeni byli po całym Roknarze, nieustannie szukając zdolnych i sprytnych dzieci, które sprowadzano do Akademii. Pod egidą imperatora najlepsi z nich mieli w przyszłości stać się elitą imperium. W pierwszych dniach pobytu na wyspie Ewelinie wielokrotnie wyjaśniono surową hierarchię i system rekrutacji obowiązujący w Akademii. Nawet Ronnie, który, mówiąc łagodnie, nie darzył imperatora sympatią, nie potrafił ukryć błysku zachwytu w oczach, gdy o tym opowiadał. Dziewczynka w milczeniu słuchała o sukcesach imperium. I uczyła się wyciągać własne wnioski. Stryj zdziwiłby się niezmiernie, gdyby poznał prawdziwe myśli bratanicy.

Ewelina długo spacerowała brzegiem morza, słuchając dalekich żałosnych krzyków mew. Słońce już dawno skryło się za niskimi burzowymi chmurami. Głuchy grzmot zapowiadał zbliżający się sztorm. Dziewczynka nudziła się. Po raz pierwszy od pół roku nie wiedziała, czym się zająć. Nie miała przyjaciół. Zresztą bliskie stosunki z kimkolwiek na Akademii nie były mile widziane. Prawdziwy mag powinien być samotnikiem. Najlepszy przyjaciel dzisiaj jutro może stać się wrogiem gotowym ujawnić sekrety i słabości, które nie powinny ujrzeć światła dziennego.

Rozwidlona błyskawica przecięła niebo. Dziewczynka pośpieszyła kroku, by schronić się pod bezpiecznym dachem Akademii. Szybko zjadła obiad i po półgodzinnym odpoczynku nie wytrzymała, zeszła do ciemnej sali treningowej. Już jej tam oczekiwano.

- Cieszę się, że przyszłaś - rzekł Ronnie, pstryknięciem zapalając magiczne kule pod sufitem. Białe, oślepiające światło rozgoniło mrok z kątów pomieszczenia. - Moja bratanica mnie nie rozczarowała. Jak nadgarstek?

- Lepiej - burknęła dziewczynka, śledząc uważnie ruchy maga.

- Dzisiaj popracujemy nad lewą ręką. Na wszelki wypadek. - Wysoki wzruszył ramionami. - Zgadzasz się?

- Tak - odpowiedziała Ewelina po chwili milczenia.

Uczyła się jak przetrwać. I nieźle jej to wychodziło.

* * *

Czas nauki w murach Akademii mknął niepostrzeżenie. Wkrótce Ewelina świętowała swoje trzynaste urodziny. Chociaż „świętowała” to za dużo powiedziane. Po prostu przy śniadaniu Ronnie rzucił: „Wszystkiego najlepszego”. I tyle.

Tego dnia Ewelina bez powodzenia próbowała odnaleźć jakiekolwiek zmiany w swoim wyglądzie, wnikliwie badając odbicie w lustrze. Szukała choćby najdrobniejszego szczegółu, który wskazywałby, że jest starsza o rok. Wzrost? Niewiele podrosła, nadal była jedną z najniższych osób na roku. Kanciasta do tej pory figura zaczęła już przybierać bardziej kobiece kształty. A jednak pojawiła się zmiana. Z czarnych oczu, podkrążonych z niewyspania, wyzierała obojętność. Dziwna cecha charakteru u nastolatki, dziwna, lecz nie tak straszna. Właśnie obojętność pomagała dziewczynce przetrwać, nie oszaleć ze zmęczenia. W dławiącej atmosferze Akademii trzeba było znaleźć sobie odskocznię, żeby nie się udusić. Niektórzy zamykali się w sobie, inni wprost przeciwnie, wyładowywali się w dzikich, hałaśliwych wybrykach i byli dumni z ilości kar. Co prawda, tacy nie wytrzymywali długo. Wychowawcy imperium zręcznie doszukiwali się słabości podopiecznych i każde kolejne doświadczenie było dla nich tysiąckroć cięższe od poprzedniego. Większość przyszłych magów do czasu ukończenia pierwszego roku nauki pokorniała i bezwarunkowo podporządkowywała się regułom Akademii. Ewelina czasami im zazdrościła. Podejrzewała, że łatwiej jest żyć, kiedy odpowiedzialność za siebie zrzuci się na cudze barki. Jednak gniew nie pozwalał dziewczynce postąpić podobnie. Wciąż w głębi duszy czuła się złość. Pod pozornym spokojem skrywała nienawiść do istniejącego porządku rzeczy. Coraz częściej chciało się jej krzyczeć, by chociaż w ten sposób przerwać wieczną ciszę korytarzy Akademii. Pragnęła porządnie spoliczkować kolegów z roku, żeby w ich pustych i obojętnych oczach zrodziła się choćby iskierka emocji.

Ewelina jednak doskonale rozumiała, że takie postępowanie byłoby głupotą. Nie dlatego, że potem czekała ją surowa kara. Nie bała się kar. Bała się okazać, co naprawdę myśli. Obojętność stała się jej kamuflażem, pod którym ukrywała swoje marzenia i pragnienia, a przede wszystkim gniew, pozwalający jej przeżyć. Na razie udawało jej się oszukiwać nawet Ronniego, bezlitosnego i wszechwidzącego Ronniego, sprawującego kontrolę nad zachowaniem i nauką dziewczynki. Ale coraz częściej Ewelinę dręczyło pytanie: jak długo jeszcze uda się wodzić za nos wytrawnego maga? Dziewczynka bała się nawet wyobrazić sobie, co się stanie, kiedy wychowawcy poznają jej prawdziwe myśli. Słyszała, że dla imperatora pracują znakomici znawcy dusz, którzy choćby dla zabawy potrafią złamać każdego, bez względu na to, jak bardzo był silny. Prawda to czy nie - Ewelina wolała nie wiedzieć. Lepiej ukrywać emocje, nawet przed samą sobą.

W ciągu tego roku dziewczynka stała się mistrzynią w trudnej sztuce udawania.

Rok szkolny kończył się krótką przerwą. Kilkanaście dni wolnego. Imperator jednak wolał nie wypuszczać niedouczonych magów spod swojej kurateli. Dlatego wakacje spędzano również na wyspie. Na tak krótko nie opłacało się wracać do domu - niedorzecznie mało czasu na podróż do miejsca zamieszkania, nie mówiąc o powrocie do Akademii. Jedynie nieliczni szczęściarze należący do rodów Bogów mogli liczyć na dobrą wolę Damiana i cieszyć się krótkim pobytem w rodzinnych stronach. Ewelina do grona wybrańców nie należała. Nawet nie omawiano z nią podobnej możliwości. Zresztą, nie było w tym nic dziwnego.

Nieoczekiwanym bogactwem czternastu dni wolności Ewelina rozporządziła nadzwyczaj mądrze jak na swój wiek. Do wieczornych męczących treningów z własnej inicjatywy dodała zajęcia w bibliotece, wyjątkowo pustej od samego rana. Ronnie tylko chrząkał sceptycznie, widząc gorliwość bratanicy, ale się nie wtrącał. Dziewczynka tymczasem zachłannie przyswajała wiedzę. Sama nie potrafiła wyjaśnić, czego tak naprawdę szuka w zakurzonych starych foliałach. Traktaty dotyczące przygotowywania ziołowych wywarów i ziołoznawstwa, skąpe opisy potworów zamieszkujących Zakazane Wyspy i obszerne traktaty na temat magii jako daru Bogów - nic nie umknęło wnikliwej uwadze Eweliny.

Piątego dnia wakacji codzienny rozkład zajęć dziewczynki przerwała nieoczekiwana wizyta stryja.

- Uczysz się? - spytał Ronnie, przysiadając się do Eweliny.

- Tak - odpowiedziała krótko, z nieukrywanym żalem odrywając się od kolejnej książki.

- Nie boisz się, że się przemęczysz? - Mag z zadumą zwinął w rękach leżący nieopodal pergamin. - Nadmiar wiedzy może przynieść więcej szkody niż korzyści.

- Zabawnie słyszeć to od ciebie. - Ewelina pozwoliła sobie na lekki uśmiech. - Nie denerwuj się. Odpocznę wieczorem, w czasie naszego kolejnego pojedynku.

- Podoba mi się twój upór i zuchwałość - westchnął mężczyzna. - Rozmawiałem o tobie z Rijena. Uważa, że jesteś jedną z najlepszych uczennic na swoim roku. To najlepsza pochwała, jaką można usłyszeć z ust przedstawiciela innego rodu.

- Miło mi - ostrożnie powiedziała dziewczynka, nie rozumiejąc do czego zmierza stryj.

- Tak sobie pomyślałem, że może wzięłabyś udział w egzaminach dla uczniów o nieznanym pochodzeniu? - Ronnie zakończył swoją myśl. - To byłaby dla ciebie niezła praktyka. A przy okazji zobaczylibyśmy, ile już się nauczyłaś.

- Chciałbyś, żebym zdawała egzaminy razem z innymi? - upewniła się Ewelina.

- Nie - mag uśmiechnął się drapieżnie. - Chciałbym, żebyś przeprowadziła egzamin razem ze mną. Nie bój się. Gdyby ci się poważnie powinęła noga, zawsze mogę cię osłonić. Nawet nie będę cię karał. Zabaw się.

- Mam wybór? - zainteresowała się dziewczynka.

- Nie - łagodnie zaprzeczył mag. - To jest rozkaz, a nie prośba. Jutro o świcie czekam na ciebie na brzegu. Po pierwszym roku nauki obecność komisji na egzaminach nie jest obowiązkowa. Zazwyczaj wystarcza jeden Wysoki Mag. Tylko ty i ja, no, i paru innych uczestników. Nieźle spędzimy czas.

- Nie wątpię. - Ewelina, jak zawsze, ukryła pod gęstymi rzęsami iskrę złośliwości, która błysnęła w jej oczach.

Nazajutrz Ewelina obudziła się o świcie, szybko coś przekąsiła i pobiegła na brzeg. Ronniego jeszcze nie było. Tylko dwoje rówieśników Eweliny - chłopiec i dziewczynka - ze strachem wtulało się w wełniane płaszcze, chroniąc się przed zimnym porannym wiatrem. Wysoki Mag pojawił się dokładnie w chwili, gdy wschód okrył się purpurą, a na horyzoncie ukazał się skraj ogromnej żarzącej się kuli słońca.

- Wszyscy już są? - spytał Ronnie, a nie doczekawszy się odpowiedzi, ciągnął: - No to zaczynajmy. Ewelina, słuchaj i staraj się zapamiętać. A nuż przyda ci się później. Egzaminowani zawsze odpowiadają parami. Kontrast pozwala łatwiej dostrzec, co uczniowie opanowali należycie, a gdzie mają braki. Doświadczony nauczyciel potrafi przewidzieć ocenę, zanim egzamin się zacznie: po wyrazie oczu, drżeniu rąk, zapachu potu, napięciu mięśni. Nie dopuszcza się żadnej taryfy ulgowej, nie pobłaża błędom spowodowanym zdenerwowaniem, pośpiechem czy banalnym zmęczeniem. Przeciwnik nie będzie czekał, aż weźmiesz się w garść, skupisz i wymyślisz odpowiednie kontrzaklęcie. Wszystkie braki wiedzy skutkują niedociągnięciami podczas obrony, a to oznacza pewną porażkę w starciu i zazwyczaj śmierć. Czy to jasne?

- Tak. - Kiwnęła głową dziewczynka.

- Doskonale - uśmiechnął się mag. - Masz przed sobą dwoje uczniów. Jeden osiągnął już granicę swoich możliwości. Dalsza nauka w Akademii nie ma dla niego sensu, a nawet może być szkodliwa. Nie da się przeskoczyć samego siebie, nieważne jak bardzo się starać. Drugi natomiast ma jeszcze wiele przed sobą. Może kiedyś uda mu się przystąpić do rodu. Twoim zadaniem jest określić, kto powróci dziś do zajęć, a kto będzie musiał na zawsze porzucić Dosir. Sądzę, że powinnaś się w to mocno zaangażować, ponieważ odrzucony zostanie wysłany na Lazur. Mieszkańcy wysp nie potrzebują silnego obrońcy. W najbliższym czasie imperator rozprawi się z rozzuchwalonymi piratami, a innych zagrożeń w tym kraju nie ma.

- Co się stanie, jeśli się pomylę przy wyborze?

- Jak już obiecałem, nie zostaniesz ukarana za pomyłkę. Miej tylko na uwadze, że twój błąd odbije się na losie tych dzieci. Jedno skażesz na jeszcze jeden rok bezsensownej męczarni w murach Akademii, drugiemu złamiesz życie. Ciężko mu będzie pogodzić się z niesprawiedliwym losem, tym bardziej że siła, która w nim jest, będzie szukała ujścia. I wcześniej czy później ten uczeń odpłaci się za swój nieszczęśliwy los na twoich ziomkach. A wina za to spadnie na ciebie, Ewelino, pamiętaj. Magia to nie tylko prawo decydowania o innych, lecz także odpowiedzialność za tych, nad którymi masz władzę.

- Ale poprawisz mnie, jakby co?

- Ani myślę - chłodno odrzekł mag. - Nauka na błędach przyniesie ci, a co za tym idzie, całemu naszemu rodowi, niepomiernie więcej korzyści. Czemu mam się martwić o życie dwojga dzieci nieznanego pochodzenia?

Co prawda jeden z nich rokuje na przyszłość. Ale jestem gotów go poświęcić, by nauczyć życia moją bratanicę.

- Obiecałeś - fuknęła wzburzona Ewelina. - Pamiętasz, jak powiedziałeś, że mnie ochronisz, jeśli popełnię błąd.

- Poważny błąd - poprawił Ronnie. - Los dwóch uczniów bez pochodzenia nie powinien cię martwić.

- Ale mogę odmówić udziału w tym przedstawieniu. - Dziewczynka badawczo spojrzała na stryja, z uporem zadzierając podbródek.

- Możesz - obojętnie zgodził się mag. - Ale tego nie zrobisz. A wiesz, dlaczego? Nie będę cię straszyć karą, choć uwierz, jakiekolwiek kary wychowawców z Akademii wydałyby ci się dziecinnymi igraszkami wobec tego, do czego ja jestem zdolny. Ale nie będę cię zmuszał do dokonania wyboru. To proste. Wiem, że jesteś ciekawa, czy potrafisz kierować ludźmi, czy nie będziesz się bała decydować o ich losie. Ośmielisz się powiedzieć, że się mylę?

Dziewczynka zamilkła na długo. Potem westchnęła głęboko i ledwie dostrzegalnie pokręciła głową.

- No to doszliśmy do porozumienia. - Mag z zadowoleniem zatarł ręce. - Obserwuj uważnie, jak to się odbywa. Zobaczysz to, co ja widzę. Później powiesz mi swoje wnioski. Nie śpiesz się. Lepiej przemyśl wszystko dokładnie.

Egzamin na pierwszy rzut oka nie różnił się niczym od zwykłej lekcji. Kilka łatwych zadań, z którymi bez trudu poradziło sobie oboje uczniów. Ale dziewczynka chyba trochę szybciej. Za to chłopiec śmiało skrócił o połowę trudne zaklęcie, otrzymując oczekiwany rezultat i tracąc o wiele mniej energii. Ewelina postanowiła ten fakt odnotować. Może się przyda.

Później Ronnie sprawdził umiejętności praktyczne egzaminowanych. Wszystkie drobiazgi: uwarzyć odtrutkę z tego, co mieli pod ręką, uleczyć drobną ranę, znaleźć zagubiony przedmiot. Według Eweliny umiejętności obojga były takie same. Jeżeli chłopiec przewyższał czasem dziewczynkę, to w innych zadaniach dziewczynka wyprzedzała jego.

Słońce górowało już w zenicie, kiedy mag dał spokój zmęczonym dzieciom. Te, nie czekając na zaproszenie, usiadły na płaszczach rzuconych niedbale na zakurzoną trawę. A jak na komendę spojrzały pytająco na Ewelinę.

- I co? - Ronnie także przeniósł wzrok na bratanicę. - Egzamin dobiegł końca. Jesteś gotowa dać mi odpowiedź?

- Mogę pomyśleć?

- Ile chcesz. Masz czas do wieczora. Będziemy czekać na ciebie o zachodzie słońca w tym miejscu.

Ewelina długo spacerowała nad brzegiem, kiedy Ronnie i dzieci odeszli. W żaden sposób nie mogła się zdecydować, które z egzaminowanych dzieci mogło zająć miejsce czarodziejki. Nie, nawet nie o to chodziło. Czy któreś z nich byłoby w stanie poświęcić własne imię dla ratowania ludzi, gdy zostanie ich obrońcą i strażnikiem?

Po obiedzie dziewczynka pogrążyła się w starych rękopisach, próbując odnaleźć w nich uniwersalną receptę na określenie poziomu magicznej siły. Po kilku godzinach bezowocnych poszukiwań musiała porzucić ten pomysł.

A tymczasem słońce nieubłaganie wędrowało po nieboskłonie, zwiastując porę dokonania wyboru.

Na godzinę przed wyznaczonym czasem Ewelina tonęła jeszcze w głębokich rozważaniach. Wewnętrzny głos, który dotąd tak często podpowiadał Ewelinie rozwiązania problemów, teraz milczał. Dziewczynka nie zauważyła nawet jak ocknęła się na brzegu, gdzie już jej oczekiwano.

- Spóźniasz się - rzekł mag, przeciągając się leniwie. - Zakończmy sprawę. Mamy jeszcze dziś w planach trening. A więc?

Ewelina westchnęła głęboko i zmrużyła oczy. Przypomniała sobie ponownie dzisiejszy ranek. Jej własny głos wydał się jej obcy i daleki, kiedy oznajmiła:

- Dziewczynka powinna udać się na wyspy. Rozległo się zdenerwowane chlipnięcie i radosne westchnienie.

- Jesteś pewna?

- Nie - uczciwie przyznała Ewelina. - Według mnie ich siły są równe. Dziewczynka posiada więcej wiedzy teoretycznej. Woli działać według zasad. Chłopiec zaś lubi improwizować. To jedyna różnica.

- Nie widzę w tym logiki - niecierpliwie przerwał jej mag. - Mieszkańcom wysp bardziej przydałby się czarodziej, który nie boi się pobrudzić sobie rąk w razie potrzeby.

- Tak, ale umiejętność odrzucania reguł jest cenna w sztuce magii - odrzekła Ewelina. - Z chłopca będzie dobry mag. Nie mam teraz prawa odmawiać mu dalszej nauki.

- To twoja ostateczna decyzja?

Zamiast odpowiedzi, Ewelina tylko gwałtownie kiwnęła głową, unikając spojrzenia w stronę uczniów.

- Niech tak będzie. - Ronnie skinieniem ręki odprawił dzieci. - Jutro dziewczynka odpłynie statkiem towarowym na Lazur. Chodźmy, zdążymy jeszcze poświęcić parę godzin na trening.

- Nie powiesz mi, czy miałam rację czy nie? - Ewelina spojrzała spod oka na stryja, oczekując odpowiedzi.

- Naprawdę chcesz wiedzieć? - drapieżnie uśmiechnął się mag. - Dobrze, że nie bolisz się odpowiedzialności za swoje decyzje. A więc, pomyliłaś się.

- Chłopiec był słabszy?

- Nie - zaśmiał się Ronnie z niedomyślności bratanicy. - Oboje byli absolutnie równi, jeśli chodzi o siłę i umiejętności. I oboje mogliby kontynuować naukę w Akademii. Na Lazur miał się udać ktoś zupełnie inny.

- Nie rozumiem - przyznała Ewelina. - Okłamałeś mnie? Ale po co?

- Żebyś się nauczyła wierzyć tylko sobie. Wszyscy wokół mogą cię okłamać. Nawet pośród krewniaków zdarzają się zdrajcy. I nawet jeżeli potem spotka ich należna kara, martwym od tego lżej nie będzie. Prawdziwy mag nie ma przyjaciół. Mają tylko doradców, których zdanie można zignorować.

- Co będzie z dziewczynką? - ledwie dosłyszalnie zapytała Ewelina.

- Popłynie na wyspy. - Ronnie wzruszył ramionami. - Z pewnością Lazur nie liczył na tak hojny dar imperatora. Otrzymają silną obrończynię, rzadki zaszczyt dla takiej dziury zabitej deskami. Nie denerwuj się. Przez pół roku będzie dziewczynie ciężko, dopóki nie złagodnieje gorycz niespełnionych ambicji. Potem przywyknie. Gdybyś wybrała chłopca, mogłoby się to źle skończyć dla mieszkańców wysp. Jestem przekonany, że wcześniej czy później chłopak zwariowałby z poczucia bezradności i zacząłby się mścić na innych. Dziewczynka to nie był najgorszy wariant. Nie idealny, oczywiście, lecz jak na pierwszy raz zupełnie niezły.

- Mam wobec niej ogromne poczucie winy - wyszeptała Ewelina.

- Nie przejmuj się. - Mag pieszczotliwie rozwichrzył bratanicy włosy. - Nie warto się martwić takim drobiazgiem, jak życie dziecka bez pochodzenia. Będziemy próbować, dopóki nie nauczysz się dokonywać właściwych wyborów.

* * *

Ewelina sądziła, że ma wewnętrzne poczucie czasu, ale okazało się, że przeliczyła się srodze. Wydawało się jej, że zaledwie wczoraj przybyła na wyspę, żeby się uczyć czarów, a oto minął już pierwszy stopień nauki i jutro odbędą się kolejne egzaminy z władania podstawową magią żywiołów. Dziwna rzecz, ale dziewczynka, a dokładniej, piętnastoletnia dziewczyna, zupełnie się ich nie obawiała. Zbyt często brała w nich udział, choć co prawda w innym charakterze. Ewelina westchnęła i przekręciła się na drugi bok. Sen dzisiaj ją całkowicie opuścił. Nerwy miała zbyt napięte, jakby przed skokiem w przepaść. I nawet nie ze strachu, a od oczekiwania. Jutro przed bezstronną komisją będzie musiała zademonstrować nie tylko umiejętność panowania nad niewidzialnym. Egzamin zakończy się pojedynkiem. I to nie na stępione atrapy treningowe, którymi nawet nie można się niechcący skaleczyć, ale na prawdziwe miecze ostre jak brzytwa. Dziewczyna zmrużyła oczy, wyobrażając sobie taniec śmierci w południowych promieniach słońca. Ciekawe, kogo wystawią przeciwko niej. Kogoś z roku? Wątpliwe. Przeważnie w takich sytuacjach dbano o bezpieczeństwo. Raczej doświadczonego szermierza, który zawsze kontroluje przebieg pojedynku, sprowadzając do minimum zagrożenie wystąpienia poważnej traumy u podopiecznego. Oczywiście, liczono się z możliwością, że może dojść do zranień. Dlatego najpierw sprawdzano poziom magicznego mistrzostwa, a dopiero potem opanowanie sztuk walki. Jeżeli podczas tego ostatniego egzaminu uczeń przypadkiem nadzieje się na miecz, nic strasznego się nie zdarzy. W szpitalu postawią go na nogi w ciągu dwóch tygodni wakacji.

Dziewczyna znów zaczęła rozważać układ sił. Czyżby sam Ronnie miał stanąć przeciwko niej? Nie najgorszy wariant. W ciągu trzech lat Ewelina doskonale poznała jego styl walki. Wątpliwe jednak, czy jej to jutro pomoże. Do tej pory stryj był niepokonanym przeciwnikiem. Co więcej, więzy krwi mogą się kiepsko dziewczynie przysłużyć. Ronnie już nieraz udowadniał i słowem, i czynem, że w stosunku do bratanicy ma szczególne wymagania. Oczywiście nie okaleczy jej, ale okazji do upokorzenia jej przed ludźmi nie przepuści. Dziwna metoda pokazywać podopiecznemu jaka z niego miernota. Dziwna, ale nader skuteczna. Słabi uczniowie po prostu się załamywali, silni - zaciskali zęby i próbowali dać z siebie więcej, przekraczać granice własnych możliwości. I przekraczali, co zadziwiające. W odróżnieniu od sprawdzianu sztuk walki, egzaminu z magicznych umiejętności dziewczyna się nie obawiała. Na tym polu trudno było z nią konkurować. Nieważne, kto zostanie jej przydzielony do pary, wątpliwe, czy będzie w stanie dorównać Ewelinie w egzaminie z magii.

W końcu niespodziewanie dziewczynę ogarnął niespokojny sen. Co jakiś czas budziła się trwożnie, gotowa natychmiast biec na brzeg. Ale w korytarzach panowała nocna cisza i Ewelina znów zapadała się ciemność niebytu. Nie warto chyba wspominać, że radośnie przespała pobudkę. Uratował ją jedynie wypracowany w ciągu minionych trzech lat nawyk budzenia się o świcie. Tak czy owak, było zbyt późno, by iść na śniadanie, więc pośpieszyła na umówione miejsce egzaminu. Czekano już tylko na nią. Ronnie skrzywił się z niezadowoleniem na widok bratanicy nieumytej i potarganej, jakby dopiero co wyskoczyła z łóżka, lecz nie skomentował ani słowem. Ewelina dyskretnie wcisnęła się do szeregu uczniów i rozejrzała się uważnie.

Na podwórzu Akademii, o tak wczesnej porze, zebrało się sporo ludzi. Dwadzieścioro z tych, którym udało się przetrwać trudności pierwszego etapu nauki, nie złamało się i nie uciekło haniebnie do rodowych posiadłości. Nauczyciele, których nienawidzono, przeklinano, a jednocześnie szanowano i słuchano bez słowa sprzeciwu. A także grupa ciekawskich ze starszych roczników. Ewelina zauważyła nawet parę osób bez pochodzenia, przywiedzionych tu nie wiadomo po co, wbitych w zwarty tłum gapiów. Barwy rodów mieszały się i przeplatały. Błękitny sąsiadował z czerwonym, zielony z ciemnobrązowym. Chociaż rytuał oddania Bogom powinien odbyć się później - na początku nowego etapu nauki, po krótkim wypoczynku - nauczyciele pojawili się na egzaminie przyobleczeni w dworskie szaty. Nawet Ronnie, który zazwyczaj miał za nic obyczaje Akademii, ubrany był w błękitny jedwabny strój. Ewelina celowo obojętnym spojrzeniem zmierzyła postać stryja i uśmiechnęła się na widok miecza, na którym spoczywała ręka mężczyzny. To znaczyło, że Wysoki ma dzisiaj zamiar walczyć. Ciekawe tylko, kogo wybierze na swoją ofiarę. Zresztą, pośród nauczycieli innych rodów też nie było nikogo, kto by nie przypasał miecza. Jedynie uzdrowiciele z rodu Najwyższej Liny wzgardzili bronią, pozostając wiernymi nakazom Starszej Bogini. Dziewczyna, korzystając z chwil, gdy nie trzeba było jeszcze niczego robić, uważnie przyglądała się uzbrojeniu potencjalnych przeciwników. W pojedynku, który ją czeka, każdy szczegół może okazać się decydujący. Nie, Ewelina nie miała nadziei na wygraną. W ciągu wielowiekowej historii Akademii jeszcze nie było przypadku, żeby uczeń po pierwszym etapie nauki pokonał w egzaminacyjnej walce nauczyciela. Ale dziewczyna zamierzała dopilnować, żeby przeciwnik zapłacił wysoką cenę za zwycięstwo.

- Zaczynajmy. - Do przodu wystąpił malutki krzywonogi staruszek. Jeden z najlepszych mieczników imperium. Wysoki rodu Młodszego Boga. Krążyły plotki, że kiedyś musiał w pojedynkę stanąć do walki przeciw oddziałowi najemników oblegających małą twierdzę na północy Roknaru. A skoro był tu obecny, cały i zdrowy, należało sądzić, że starzec zwyciężył.

- Nie śpiesz się, czcigodny Zarimie - przerwał magowi dźwięczny głos. Wśród tłumu rozszedł się ledwie dosłyszalny szept niedowierzania. Przerwać ceremonię początku? Kto się ośmielił? Nawet nauczyciele wyciągnęli głowy w poszukiwaniu impertynenta.

Tego, który naruszył spokój ceremonii, nie trzeba było długo szukać. W kręgu przed zebranymi stanął imperator wraz z ochroną. Ewelina do krwi przygryzła wargę, oceniając liczebność straży władcy, gdy w jednej chwili wojownicy w bieli otoczyli malutki placyk przed bramą budynku.

- Proszę o wybaczenie - lekko pokłonił głowę Damian.

Zarim w odpowiedzi cofnął się o krok, oddając władcy przewodnictwo nad egzaminem.

- Powitajcie swojego pana. - Wysunął się naprzód herold imperatora.

Z cichym szmerem tłum jak jeden mąż opadł na kolana. Ewelina niechętnie poszła w ślad za innymi.

- Dziękuję - imperator zezwolił, by zgromadzeni wstali. - Moje dzieci, przypadł wam w udziale wielki zaszczyt: jesteście uczniami Akademii. Nie ma wśród was zbędnych ludzi. Słabi, tchórzliwi, leniwi, chciwi dawno już stąd odeszli. A po dzisiejszym dniu szkołę opuszczą ci, którzy nie są w stanie dalej się doskonalić, którzy osiągnęli już próg swoich możliwości. Uczniowie, którzy zachód słońca powitają na wyspie, wejdą do elity imperium. To właśnie na nich spocznie obowiązek obrony granic i rządzenie państwem. Nadeszły trudne czasy, dzieci. Nie śpią koczownicy na północnych krańcach Roknaru, niepokojące wieści przychodzą także z południa. Jak donosi wywiad, ożywili się również czarodzieje Zakazanych Wysp i kto wie, jaką mroczną klątwę szykują na naszą zgubę. Dlatego postanowiłem - w tym miejscu Damian umilkł na chwilę, zanim cicho zakończył przemówienie - że dzisiaj będę nadzorował egzaminy. Na oczach zgromadzonych niech każdy udowodni swoją przydatność, zarówno jako maga, jak i wojownika.

- Ale wasza wysokość - wystąpiła uzdrowicielka z rodu Starszej Bogini. - Przeprowadzić egzamin dla dwudziestu uczniów w jeden dzień... To będzie bardzo trudne, nawet dla tak znakomitego maga, jak ty.

- Jestem wdzięczny za troskę o moje zdrowie - uśmiechnął się Damian i dokończył stanowczo. - Ale nie jest sprawą podwładnych Najwyższej Liny, by udzielać rad władcy.

- Proszę o wybaczenie. - Kobieta pokłoniła się nisko i pośpiesznie skryła się za plecami krewniaków.

- Zaskoczcie mnie swoimi umiejętnościami, dzieci - imperator, nie zwracając już uwagi na uzdrowicielkę, śpiewnym tonem kontynuował przemowę. - Czeka was szczodra nagroda. Co może być większym zaszczytem, aniżeli zdobywanie wiedzy od władcy imperium?

Damian pstryknął palcami, wydając rozkaz jednemu ze świty, i po chwili przyniesiono mu miękki fotel, który postawiono na środku placu.

- Zaczynajcie - zarządził mężczyzna, sadowiąc się wygodnie. - Prowadźcie egzamin, jak zwykle. Wtrącę się, kiedy uznam za stosowne.

Ewelina z rozpaczą odwróciła się, próbując odszukać stryja w rosnącym zamieszaniu. Wojownicy w białych strojach oddzielili uczniów od pozostałych, za zwartym szeregiem zbrojnych trudno było dostrzec, co dzieje się wśród nauczycieli.

- Do egzaminu z umiejętności posługiwania się magią powołujemy Cariję i Lotona - nad budynkiem Akademii rozległy się spokojne słowa prowadzącego.

Egzamin się zaczął.

Ewelina nie wiedziała, co robić. Była przekonana, że imperator zjawił się tutaj tylko w jednym celu - żeby osobiście ocenić jej zdolności, o ile nie gorzej - aby ją zabić. Zabić na oczach świadków, z całkowitym przekonaniem o swojej bezkarności, by po raz kolejny publicznie upokorzyć następców Starszego Boga. Jej mózg pracował jak w gorączce, próbując przewidzieć możliwe warianty postępowania. Na darmo. Nie umiała znaleźć wyjścia z zaistniałej sytuacji.

- Ewelina i Roton - wyrwał dziewczynę z rozmyślań głos prowadzącego.

Ewelina westchnęła głęboko i wystąpiła przed grupę. Cóż, trzeba z honorem spojrzeć w oczy imperatorowi.

Partnerem Eweliny w tej części egzaminu został młodzieniec z rodu Młodszego Boga. Ciemne, potargane włosy, piwne oczy. Ewelina widziała go już w akcji. Godny przeciwnik, bez wątpienia.

Nie mogła nie zauważyć ożywienia imperatora, gdy nadeszła jej kolej. Damian uśmiechnął się z zadowoleniem i niezbyt uprzejmym skinieniem odpowiedział na powitania uczniów.

Egzamin odbywał się tak, jak zawsze. Ewelina z łatwością poradziła sobie z zadaniami, nieróżniącymi się niczym od tych, które widywała wcześniej, a potem odeszła na bok, czekając, aż Roton skończy tkać sieć zaklęć. Pierwszą rundę dziewczyna miała za sobą.

- Wracajcie na miejsca - rozkazał prowadzący. Ewelina z radością wśliznęła się za plecy kolegów z roku, kryjąc się jak najdalej od zadumanego i oceniającego spojrzenia imperatora. Damian przyzwał do siebie prowadzącego i szepnął mu kilka słów do ucha. Mężczyzna wyprostował się, słuchając uważnie władcy.

- Lidia, Kron, Sajlos - każde z imion brzmiało jak wezwanie na egzekucję w ciszy panującej na dziedzińcu. - Wasz egzamin dobiegł końca. Wystąpcie z szeregu. Wieczorem na zawsze opuścicie Akademię.

Ewelina ledwie dostrzegalnie odetchnęła z ulgą. Ciekawe, co będzie dalej. Imperator wstał i niespiesznie przeszedł wzdłuż szeregu uczniów.

- Gratuluję tym, którzy pozostali - rzekł cicho. - Udowodniliście, że nieźle władacie podstawową magią żywiołów. Jedni lepiej, inni gorzej. Nieważne. Nadeszła pora, abyście udowodnili, że macie prawo żyć. Prawdziwy mag musi perfekcyjnie władać białą bronią. Tę część egzaminu przeprowadzę osobiście. Walczcie, dzieci moje, walczcie tak, jakby na od tego zależało wasze życie, ponieważ nie będzie to dalekie od prawdy.

Dziewczyna jęknęła głucho. Mądrze pomyślane. Kto obwini Damiana, jeśli nieostrożny uczeń przez przypadek nadzieje się na ostrze miecza w czasie egzaminu? Nikt. Przypadek to kaprys Losu, przeciwko któremu bezsilnie walczą nawet Bogowie.

Imperator pozbył się zdobnego klejnotami płaszcza, który rzucił posługaczowi. W wygodnym śnieżnobiałym kostiumie przeciągnął się, rozgrzewając stawy. Nie śpiesząc się wyciągnął z pochwy miecz, który bezlitośnie zabłysnął w promieniach słońca.

- W następującym porządku proszę - półgłosem zarządził imperator, zarysowując wokół siebie sporych rozmiarów krąg. Ludzie zaczęli się przepychać, usiłując zwolnić miejsce dla mającego się odbyć pojedynku. Ewelina próbowała odszukać wzrokiem Ronniego, żeby stryj choć zachęcającym gestem dodał jej otuchy i zapewnił, że nie wszystko stracone. Daremnie. Ronnie dosłownie się ulotnił.

- Carija.

Drobna dziewczyna ze zdenerwowaniem weszła na płyty dworu. Ewelina ją znała - bez pochodzenia, przeniesiona na jej kurs dopiero rok temu. Włożono jej w dłoń miecz, widać, że trochę zbyt długi jak dla niej.

- Śmielej, dziecino - zachęcająco uśmiechnął się władca. - Walcz tak, jakbym był twoim najgorszym wrogiem.

- Wybacz, panie - zaszlochała cicho dziewczyna, rzucając się do nóg Damiana. - Nie mogę. Wolę umrzeć niż podnieść rękę na mojego władcę.

- Chwali ci się. - Z pogardą skrzywił się imperator. - I tylko dlatego powtarzam jeszcze raz: walcz, jeśli ci życie miłe.

- Nie - cicho odrzekła dziewczyna. - Wolę śmierć.

- Jak sobie życzysz.

Damian zadał cios, prawie nie biorąc zamachu. Ewelina odwróciła się, nie była w stanie patrzeć na to, co spotkało Cariję. Od chlupotu, jaki rozległ się, gdy miecz odciął głowę nieszczęsnej, Ewelinie zrobiło się niedobrze. Kiedy znów ośmieliła się spojrzeć na miejsce pojedynku, ciało Cariji już odciągano na bok, a imperator z obrzydzeniem wycierał ostrze chustką.

- Chcę, żeby to było jasne. Nie mam zamiaru sprawdzać, jak głęboka jest wasza lojalność. Interesuje mnie wasz instynkt samozachowawczy. Jeżeli chcecie dożyć wieczora, walczcie. Porzucić Akademii tak po prostu nikt wam nie pozwoli. Następny.

Loton bez sprzeciwu pochwycił miecz, który mu podano. Wytrzymał niecałą minutę starcia z Damianem, dopóki nie rozbroiło go lekkie cięcie w nogę. Młodzieniec upadł, zaciskając dłonią brzegi rany.

- Nieźle - uznał imperator, nie patrząc na przeciwnika. - Do szpitala.

Kolejne pojedynki obyły się bez przelewania krwi. Niektórych uczniów Damian od razu pozbawiał broni, z innymi bawił się nieco dłużej. Ewelina z zamierającym sercem śledziła jego wyważone ruchy, zapamiętując i próbując w myślach powtórzyć.

- Ewelina - usłyszała w końcu. Wystąpiła z szeregu, czując jak obezwładnia ją znajome otępienie. Spokojnie, bez emocji wzięła miecz, zakręciła nim wokół nadgarstka, sprawdzając broń, przyzwyczajając się do ciężaru i długości ostrza. Damian patrzył na jej przygotowania z lekką ironią.

- Zatańczymy? - szepnął cicho, zapraszając ją szerokim gestem. - Zaczynaj.

Podeszła i zawahała się na granicy zasięgu ostrza. Imperator krążył wokół dziewczyny, nie próbując się zbliżyć. Na razie. Po chwili zanurkował z łatwością pod jej rękę i w tej samej chwili zamarkował cios w brzuch, odsuwając się natychmiast z szyderczym uśmieszkiem.

- Zdaje się, że zostałaś ugodzona - rzekł cicho, na nowo rozpoczynając zmyślny taniec na kamiennych płytach dziedzińca. - Następnym razem nie będę aż tak miłosierny.

Ewelina potrząsnęła głową, odrzucając uwolnione z warkocza kosmyki, i na poważnie podjęła wyzwanie.

Krok, obrót, cios usiłujący dosięgnąć przeciwnika. A teraz unik w bok. Bezgranicznie mądra istota żyjąca gdzieś w głębi duszy dziewczyny obudziła się teraz, jakby wyczuła ulubioną grę. W oczach Eweliny zatańczyły czerwone iskry gniewu i szaleństwa. Znów zawiodła ją pewność siebie. Przez moment wydawało jej się, że może zwyciężyć, że trzeba tylko użyć podstępu - i uda się niemożliwe. Po raz pierwszy uczeń przewyższy nie jakiegoś tam nauczyciela, a samego imperatora!

Podstęp się udał. Ewelina już się cieszyła, przygotowując się do zadania ostatniego ciosu w pojedynku. Lecz nagle jej spojrzenie napotkało chłodne, obojętne oczy imperatora, w których zabłysnął głęboko ukryty triumf. Dziewczyna zrozumiała dokładnie, że cała dotychczasowa walka była jedynie po mistrzowsku odegranym spektaklem, pułapką, w jaką wpada zapalczywa i zarozumiała ofiara. Już po chwili Ewelina wiła się z bólu w wykręconej ręce, leżąc na kamiennych płytach i czując ostry koniec bezlitosnej stali dokładnie przy sercu.

- Coś mi to przypomina - z sarkazmem skrzywił usta imperator. - Pamiętam, trzy lata temu również miałaś ponieść śmierć z moich rąk. Powiedz, podoba ci się, że jesteś zwierzęciem ofiarnym?

- A tobie spodoba się, że władcę imperium okrzykną wiarołomcą? - wyszeptały pobladłe z napięcia usta Eweliny.

Damian chrząknął i nieoczekiwanie cofnął miecz. Następnie wyciągnął do dziewczyny rękę, pomagając jej wstać. Z jego palców emanował chłód tak silny, że Ewelinie w ciągu krótkiej chwili bezwolnego uścisku zesztywniała dłoń. Dosłownie jakby w żyłach mężczyzny zamiast gorącej krwi płynęła lodowata woda ze studni, a on sam był już dawno martwy.

- Dwa razy stałaś na granicy śmierci - szepnął imperator, prawie dotykając ustami rozplecionych włosów dziewczyny. - I tylko dzięki mojej litości wciąż żyjesz. Pamiętaj, trzeci raz może być decydujący.

- Dla ciebie też - zaripostowała ostro, niemal wyrywając się z objęć władcy.

- Podoba mi się twoja bezczelność - odpowiedział spokojnie imperator. - Tym słodsze będzie zwycięstwo. Wcześniej czy później będziesz musiała skłonić przede mną głowę. Nawet nie wiesz, jak nisko.

Nie chcąc spierać się na oczach zebranych, dziewczyna pośpieszyła na swoje miejsce, przyciskając do piersi obolały nadgarstek. Obejrzała się jeszcze i zdążyła dostrzec w tłumie Ronniego, który gniewnie, ledwie słyszalnie jednak, kłócił się z Rijena.

Na pozostałe pojedynki Ewelina nie zwracała uwagi. Zauważyła jedynie, że egzamin bardzo szybko dobiegł końca. Kiedy ponownie spojrzała na miejsce, gdzie odbyła się walka, stał tam tylko imperator z demonstracyjnym obrzydzeniem oglądający poplamiony cudzą krwią rękaw koszuli.

- Cóż - Damian gestem zatrzymał prowadzącego, który miał właśnie zakończyć egzamin standardowymi zdaniami. - Jestem zadowolony z dzisiejszego dnia. Wielu z was mnie zasmuciło, ale równie wielu uradowało. Teraz już wiem, że przyszłość imperium jest w dobrych rękach. Dokonałem wyboru. Jeden z was zostanie moim osobistym uczniem. A kto nim będzie, poznacie podczas rytuału poświęcenia się Bogom. Cierpliwości. To już niedługo.

Na odchodnym Damian wśród spoglądających i omawiających nieoczekiwaną nowinę uczniów odszukał wzrokiem Ewelinę i posłał jej czarujący uśmiech. Jednak dziewczyną wyróżnienie mocno wstrząsnęło. Jakby śmierć przywoływała ją, kiwając palcem, obiecując niesłychane skarby, ale nie mówiąc, czego żąda w zamian. Żeby tak jeszcze Ewelina rozumiała, o co toczy się gra.

* * *

Ronnie dogonił dziewczynę, gdy szła do szpitala. Nieoczekiwanie zastąpił jej drogę i zawlókł do pustego pomieszczenia, gdzie zazwyczaj odbywały się zajęcia.

- Zadowolona? - zapytał, bezceremonialnie popychając ją na krzesło. Ewelina nie zdołała utrzymać się na nogach, usiadła, uderzając się w zranioną rękę i krzywiąc z bólu.

- O co chodzi? - wycedziła przez zęby.

- Kompletnie zwariowałaś? - awanturował się mag, długimi krokami przemierzając pokój. - Czy naprawdę myślałaś, że możesz pokonać imperatora?

- A jeśli nawet, co ci do tego? - pytaniem na pytanie odpowiedziała dziewczyna.

- Czyżbym aż tak się pomylił co do mojej bratanicy? - Z pogardą splunął pod nogi Ronnie. - Wcześniej wydawało mi się, że jesteś mądrzejsza. Ale okazało się, że nie potrafisz przewidzieć nawet jednego kroku przeciwnika.

- To znaczy? - mimowolnie zainteresowała się Ewelina.

- Moja złota, naraziłaś dzisiaj nasz ród na wielkie niebezpieczeństwo - wyrzucił z siebie Ronnie i usiadł zmęczony obok bratanicy.

- Przypuśćmy, że udałby ci się ten samobójczy wybieg i zraniłabyś imperatora. Jak myślisz, długo jego obstawa pozwoliłaby ci żyć po próbie zamachu? Najwyżej parę sekund. O ile Damian nie postanowiłby zabawić się z tobą przed egzekucją. Imperator umie zadawać kary. Już następnego dnia leżałabyś i lizała jego buty, modląc się o śmierć. Nie wspominając o rodzie. Zostałby starty z powierzchni ziemi, zgładzony w odwecie za porażkę władcy.

- Wolałbyś, żebym złożyła broń jak nieszczęsna Carija? - z niepojętym zdumieniem uniosła brwi Ewelina.

- Szkoda dziewczyny, to oczywiste - skrzywił się Ronnie. - Chociaż nie można odmówić Damianowi mądrości i przezorności. Niesławna śmierć osoby nieznanego pochodzenia na pewno nie wywoła wzburzenia Wysokich Rodów, a dla was będzie to nauczka, że rozkazy imperatora należy wypełniać bez słowa sprzeciwu.

Ewelina milczała, przełykając gulę, która utkwiła jej gardle.

Zamiast odpowiedzieć, westchnęła i cicho się poskarżyła:

- Byłam przekonana, że imperator zarżnie mnie na oczach tłumu.

- Ja też tak myślałem - niespodziewanie przyznał mag. - I usilnie szukałem wyjścia z tej beznadziejnej sytuacji. Oboje, jak widzisz, myliliśmy się. W czasie pojedynku co najmniej pięć razy mógł zadać ci śmiertelny cios, nie wywołując niczyich podejrzeń. Ale ani jednej z tych możliwości nie wykorzystał. Narzuca się pytanie, dlaczego? I jeszcze jedno w żaden sposób nie potrafię zgadnąć, jaki będzie następny krok imperatora.

- Mianuje mnie swoją osobistą uczennicą? - powiedziała niepewnie dziewczyna, uważnie obserwując reakcję stryja.

- To byłby dla nas prawdziwy prezent - uśmiechnął się nagle mężczyzna.

- Jak to?

- To oczywiste - spokojnie, jak nierozumnemu dziecku, Ronnie zaczął wyjaśniać zalety takiego posunięcia. - Oceń sama. Będziesz bliżej imperatora, więc pojawi się okazja, by lepiej poznać jego metody. Damian zasługuje na nienawiść, ale rozumu mu nie brakuje. Jakby nie było już kilka wieków udaje mu się utrzymać władzę w swoich rękach, a to rzecz niełatwa i nader kłopotliwa. Taka nauka wyjdzie ci na korzyść. Żeby lepiej poznać słabości wroga, trzeba się z nim zaprzyjaźnić. I kolejna sprawa, jeśli staniesz się osobistą uczennicą władcy, imperator chcąc nie chcąc będzie musiał zatroszczyć się o twoje bezpieczeństwo. Jeżeli spotka cię krzywda, Damian straci nieskazitelną reputację i okryje się hańbą. A tego bardzo by nie chciał.

- Będę musiała być mu posłuszna - półgłosem przypomniała dziewczyna.

- Tak - obojętnie machnął ręką mag.

- A jeśli odmówię?

- Ród ci na to nie pozwoli - chłodno odpowiedział Ronnie. - A tak w ogóle, co ci się nie podoba? Raz na tydzień będziesz musiała wytrzymać trzygodzinną rozmowę sam na sam z imperatorem, to chyba nietrudne? Dla następców Starszego Boga poparcie imperatora może być decydującym krokiem naprzód na drodze do odbudowania dawnej potęgi.

- Pragnienia jednej osoby się nie liczą?

- Zacznij się przyzwyczajać. - Wzruszył ramionami mag. - Na początek postaraj się wymyślić choć jeden przekonujący argument za odrzuceniem takiej propozycji. Damian siłą cię przecież do niczego nie zmusi. Zresztą, zdaje się, że zagalopowaliśmy się trochę. Imperator może wybrać kogoś zupełnie innego na swojego ucznia.

- Wiele bym dała, żeby tak się stało - wymamrotała pod nosem dziewczyna. Ronnie z pobłażaniem pokręcił głową, ale nic nie powiedział.

- Daj rękę - nakazał. - Zobaczę, co da się zrobić.

Ewelina bez sprzeciwu wyciągnęła prawą dłoń, której palce nie chciały się zginać i prostować, skręcone jak palce ptasiej łapki. Mag chrząknął i wyszeptał kilka słów. Dziewczynę otoczył złocisty blask, który po chwili znikł bez śladu.

- Chyba mogę raz na kilka lat się popisać, tracąc bez szczególnej potrzeby sporo magicznej energii? - uśmiechnął się stryj w odpowiedzi na zdumione spojrzenie bratanicy. - Z opatrunkami męczyłabyś się jeszcze parę tygodni.

- Dziękuję. - Pokornie skłoniła głowę.

- Nie ma za co. Chodźmy, nakarmię cię obiadem, skoro nie zdążyłaś na śniadanie. A później odszukamy Rijenę i wspólnie się zastanowimy, czego można się spodziewać w przyszłości po Damianie i jak powinnaś się zachowywać podczas rytuału oddania Bogom.

* * *

Rijena była rozwścieczona. Ewelina jeszcze nigdy nie widziała Wysokiej z rodu Dory aż tak rozgniewanej. Kobieta miała rozczochrane włosy, a w szarych oczach płonęła złość. Dobrze, że na brzegu, gdzie umówili się na rozmowę, nie było żadnych świadków.

- Oszalałeś, Ronnie?! - krzyczała magowi prosto w twarz. - Czy ty naprawdę przypuszczasz, że imperator mógł zrezygnować z zabicia Eweliny?

- Nie - spokojnie odpowiedział mężczyzna, patrząc z ironią na poczerwieniałą z gniewu twarz Rijeny.

- To w takim razie dlaczego uważasz, że powinna zostać jego osobistą uczennicą? Przecież wiesz, z czym to się wiąże. Cotygodniowe spotkania oko w oko, w czasie których może z nią zrobić wszystko, co mu się spodoba. A potem powie, że to był nieszczęśliwy wypadek albo nieumotywowana agresja w stosunku do imperatora. „Ach, dziewczynka zwyczajnie się potknęła i spadła w przepaść, bardzo mi przykro”. Albo: „Próbowała zabić imperatora, ochrona musiała zareagować. Należy lepiej wychowywać swoich podopiecznych”.

- Dobrze wiesz, że Damian tak nie postąpi. - Ronnie skrzywił się. - I proszę, nie wrzeszcz tak, prawie ogłuchłem.

- Dlaczego tak sądzisz? - uspokoiła się nieoczekiwanie Rijena.

- Dlatego - stwierdził mag spokojnie - że każde takie zdarzenie wywołałoby wiele plotek w Akademii i na dworze. Krążą pogłoski, że Damianowi nie byłoby to na rękę. Mógł dzisiaj zabić Ewelinę zupełnie bezkarnie, nie budząc podejrzeń. Mógł, ale tego nie zrobił. To znaczy, że jest mu do czegoś potrzebna. Ale do czego, to trzeba wyjaśnić.

- I ty postanowiłeś, ot tak, podarować bratanicę imperatorowi? - z pogardą w głosie spytała kobieta. - Prędzej otchłanie tortur w krainie Bogów zamarzną niż ja będę na to patrzeć z założonymi rękami.

- No dobrze, dość tego dobrego - nagle rozzłościł się Ronnie. - Po pierwsze, imperator jeszcze nie wybrał Eweliny na swoją uczennicę. I zaczynam podejrzewać, że nie wybierze. Postępowania Damiana nigdy nie można było przewidzieć. Może teraz śmieje się z naszych oczekiwań. Po drugie, jeśli imperator jednak okaże ten zaszczyt naszemu rodowi, będę się cieszył. To wzmocni pozycje następców Starszego Boga. A po trzecie, jak już wspominałem i gotów jestem powtórzyć jeszcze tysiąc razy, takie doświadczenie Ewelinie przyniesie jedynie pożytek. Damian dość rzadko korzysta z przywileju wyboru ucznia. Ostatni raz, o ile się nie mylę, takie zajście miało miejsce kilkadziesiąt lat temu. Każdy z protegowanych imperatora został wybitnym magiem. Nie zamierzam przepuścić takiej okazji. Nawet jeżeli będę musiał siłą doprowadzać Ewelinę na zajęcia z Damianem.

- Przekażę Najwyższej Ejrze twoje słowa - z dumą wyprostowała się Rijena.

- Śmiało - wzruszył ramionami Ronnie. - Myślę, że mnie poprze. Tak, jak zrobiła to Tiora.

- Ach, tak? - wyszeptała kobieta. - Wszystko przewidziałeś.

- Prawie - mag nie zdołał powstrzymać uśmiechu satysfakcji. - Jeśli pozwolisz, na tym skończymy tę rozmowę. Nie masz prawa mi rozkazywać. Lepiej porozmawiajmy o tym, co niepokoi mnie o wiele bardziej.

- To znaczy?

- O rytuale oddania Bogom. - Ronnie w zamyśleniu zmierzył Ewelinę wzrokiem, westchnął i podjął. - Chcę ci przypomnieć, na wypadek gdybyś zapomniała. Dziewczyna włada magią dwóch żywiołów: wody i ognia. Jeśli ktoś się o tym dowie, będzie problem. Rytuał nie uległ zmianie od wieków. Uczniowie składają ofiary każdemu z Bogów. Mag będzie służył temu z żywiołów, który przyjmie ofiarę. Zazwyczaj obywa się bez niespodzianek i ludzie nie przechodzą z jednego rodu do drugiego. Jednak było kilka przypadków, kiedy Bogowie postanawiali, że uczeń będzie lepiej pasować do innego rodu.

- Wiem o tym - niecierpliwie przerwała magowi Wysoka. - Do czego zmierzasz?

- Do tego - rozzłościł się mag na niedomyślność Rijeny - że Ewelina już teraz posługuje się magią żywiołów. To znaczy, że otrzymała błogosławieństwo Bogów. Zauważ, że dwóch naraz. I podczas rytuału jej ofiary przyjmą, jak podejrzewam, zarówno Starszy Bóg, jak i Młodsza Bogini. A wolałbym, żeby nadzwyczajne zdolności mojej bratanicy utrzymać jak najdłużej w sekrecie.

- Jaw ogóle nie rozumiem, dlaczego Ewelina należy do rodu Darija - odgryzła się kobieta. - Logiczne byłoby, gdyby przeszła pod opiekę rodziny Dory. W końcu jej matka należała do rodu Młodszej Bogini.

- Czy to znaczy, że twoim zdaniem Bogowie powinni uzgodnić to między sobą? - uśmiechnął się mag. - Niezły pomysł, szkoda tylko, że niezbyt mi się podoba. Żaden człowiek nie jest w stanie służyć jednocześnie dwóm panom, szczególnie tak potężnym. Dziewczyna będzie musiała dokonać wyboru. I to przed rytuałem, zanim jej rąk dotknie ogień z dwóch ołtarzy.

- Ale jak tego dokonać?

- Nie wiem - pokręcił głową Ronnie. Mam nadzieję, że Najwyższa Ejra coś podpowie. Obiecała mi, że do jutra pojawi się na wyspie.

- Pani rodu nie uprzedziła mnie o wizycie - ze zdenerwowaniem przyznała Rijena. - Czyżby mi nie ufała?

- Na to pytanie sama musisz znaleźć odpowiedź - odparł mag. - I bez tego mam dość kłopotów.

* * *

Pani rodu Dory przybyła nazajutrz wieczorem, kiedy Ewelina miała trening. Dziewczyna ćwiczyła ten sam unik, którego nie udało się jej zastosować w pojedynku z imperatorem. Ćwiczyła już półtorej godziny, nie rozumiejąc, gdzie popełnia błąd. Ronnie nie raczył pomóc bratanicy, jakby swoją obojętną postawą chciał powiedzieć: sama musisz do tego dojść.

- Ewelina! - rozległo się od wejścia do sali ćwiczeń. Dziewczyna odwróciła się i w tym samym momencie poczuła, jak stryj zadaje jej mocny cios w nogę płazem miecza.

- Nigdy się nie odwracaj podczas walki. - Mag wzruszył ramionami w odpowiedzi na bolesne stęknięcie bratanicy. - Kończymy. W czasie pojedynku nie daj się rozproszyć. Koncentruj się tylko na przeciwniku.

- Nieźle - Ejra poparła słowa mężczyzny, podchodząc bliżej. - Zdaje się, że moja wnuczka jest naprawdę w dobrych rękach.

- Cieszę się, że cię widzę, Najwyższa - uprzejmie pokłonił się Ronnie. Ewelina również w ślad za stryjem pośpieszyła powitać Ejrę.

- Niech no spojrzę na ciebie. - Najwyższa podniosła dziewczynę z kolan. - Aleś wyrosła, robi się z ciebie piękna panna.

- Dziękuję - wymamrotała Ewelina, choć pani rodu Dory nie słuchała i odwróciła się do maga.

- Podobno masz jakieś zmartwienie, Wysoki - rzekła dźwięcznie. - Możemy gdzieś spokojnie porozmawiać?

- W moim pokoju - zaproponował mężczyzna. - Tam na pewno nikt nas nie będzie podsłuchiwał.

- Zgoda. - Ejra z uwagą spojrzała na Ewelinę, która zbierała się już do odejścia. - Ty, moja droga, pójdziesz z nami, ponieważ rozmowa będzie dotyczyć bezpośrednio ciebie.

Dziewczyna w milczeniu kiwnęła głową i, utykając lekko, skierowała się do drzwi.

Pokój Ronniego usytuowany był w południowym skrzydle budynku. Dziewczyna jeszcze nigdy nie była w kwaterze żadnego z nauczycieli, dlatego z zaciekawieniem rozglądała się, zapamiętując najdrobniejsze szczegóły. Chociaż, szczerze mówiąc, pokój maga w zasadzie nie różnił się niczym od komnat, w których mieszkali uczniowie. Taki sam wąski tapczan, chociaż z materacem, takie samo krzesło pod oknem. I tylko stół do pisania, zawalony do granic możliwości papierami oraz półka wypełniona książkami, odróżniały pokój Ronniego od kwatery Eweliny.

- Podoba ci się? - Mag przechwycił badawczy wzrok bratanicy. - Spodziewałaś się większego przepychu?

Dziewczyna chrząknęła cicho. Ronnie tymczasem uprzejmie odstąpił Ejrze jedyne krzesło.

- Nie chcesz zaprosić Rijeny? - zaczął rozmowę. - Obrazi się, jeśli się dowie, że bez niej uzgadniamy tak ważną sprawę.

- Nie - wypaliła Najwyższa. - Rijena mnie rozczarowała. Nie podoba mi się jej opór w stosunku do naszego władcy. Nawet nie chce słuchać o przywilejach, jakie przypadłyby nam w udziale, gdyby imperator wybrał Ewelinę na swoją osobistą uczennicę. To nie twoja wina. Wiesz, o czym mówię.

- Córki rodu Młodszej Bogini, jak się okazuje, są nadzwyczaj wrażliwe w niektórych sprawach. - Ronnie uśmiechnął się dwuznacznie.

- Nie mówmy o tym. - Ostrzegawczo uniosła palec Ejra. - Twoje stanowisko odnośnie Damiana podtrzymuję całkowicie. Teraz należy się zastanowić, co robić podczas rytuału oddania Bogom. Masz jakieś pomysły?

- Mam. - Mag kiwnął głową. - Na początek najprostszy: Ewelina złoży ofiarę tylko jednemu Bogu.

- Oczywiście Starszemu? - z sarkazmem spytała kobieta. - Nie pojmuję, Wysoki, dlaczego uważasz, że nasz ród tak łatwo zrezygnuje z dziewczyny? Nadchodzące święto to wspaniała okazja, żeby dziecko powróciło na łono rodziny, nie wywołując podejrzeń.

- Przypuszczałem, że poruszymy ten temat - po chwili zmieszania odpowiedział mag. - Cóż, jak się targować, to się targować. Nie oddamy Eweliny pod żadnym pozorem. Nawet za cenę ujawnienia jej zdolności.

- Wolisz pozwolić, żeby bratanica zginęła, byle tylko nie odeszła do innego rodu? - Ejra uniosła brwi.

- Tak - stanowczo odrzekł mag. - Nasz ród nie ma nic do stracenia. Ewelina jest jedyną szansą dla potomków Starszego Boga, by mogli wrócić do Rady Najwyższych. I my tej szansy nie zmarnujemy.

- Jak chcesz - prychnęła kobieta. - W takim razie niech Bogowie rozsądzą, któremu z nich będzie służyć ta dziewczyna. I pamiętaj, Wysoki, będę bacznie obserwować Ewelinę podczas składania ofiar, i dopilnuję, żeby je złożyła na każdym z pięciu ołtarzy.

- Umowa stoi - chłodno uśmiechnął się mag. Ejra wstała i pełnym współczucia spojrzeniem zmierzyła postać Eweliny przyczajonej w kąciku pokoju.

- Szkoda, Wysoki, że wybierasz pewną śmierć bratanicy zamiast rozsądnego układu.

- To samo mogę powiedzieć o tobie, Najwyższa - odgryzł się mag.

W odpowiedzi Ejra fuknęła i wyszła głośno trzaskając drzwiami. Ronnie ze zmęczeniem przetarł twarz i przycupnął na krawędzi łóżka, jakby zapominając o obecności bratanicy.

- Mam wyjść? - odkaszlnąwszy cicho, zapytała dziewczyna.

- Tak - powiedział mag. - Uczniom nie wolno przebywać w pokojach nauczycieli. Chodźmy, dokończymy trening.

- A co z rytuałem?

- Nie martw się tym - nieoczekiwanie przewrotnie rzucił Ronnie. - Doskonale znam kobiety. Ejra ustąpi, ustąpi wieczorem w przeddzień święta. Nie będzie w stanie narazić cię na niebezpieczeństwo. Nie wystarczy jej odwagi.

- A tobie wystarczy?

- Zobaczysz - drapieżnie wyszczerzył zęby mag.

* * *

Zbliżał się dzień rytuału. Ewelina próbowała niezmordowanymi treningami zagłuszyć narastające zdenerwowanie. Z takim zapałem nie ćwiczyła nawet podczas pierwszego roku w Akademii. Nie mogła usnąć dopóki zupełnie nie opadła z sił i nie doprowadziła się do stanu, gdy w głowie nie pozostawała ani jedna myśl, prócz pragnienia, by dopełznąć do łóżka. I nawet wtedy nocami Ewelina budziła się zlana zimnym potem, bezskutecznie próbując przypomnieć sobie, co jej się śniło.

Rijena także odczuwała niepokój. Wysoka z rodu Młodszej Bogini coraz częściej zostawała z dziewczyną sam na sam, żeby porozmawiać, udzielić rad. Jednak każda rozmowa kończyła się tak naprawdę, zanim się zaczęła. Jakby cień imperatora unosił się nad Eweliną - tak silne było przeczucie nadciągającego nieubłaganie nieszczęścia.

Jedynie Ronnie był spokojny. Podczas zajęć nie odpuszczał bratanicy, od czasu do czasu kłócił się z Rijena i przebiegle unikał Ejry, próbującej z nim porozmawiać i dojść do porozumienia. W końcu nastała noc przed rytuałem. Służący ustroili budynek Akademii świeżymi kwiatami, których cierpki zapach przeniknął do pokoi uczniów. Na dziedzińcu, gdzie niedawno odbywały się egzaminy, niepostrzeżenie wyrosło pięć ołtarzy. Ewelina wiedziała, że jutro zapłonie na nich ogień. Uczestnicy ceremonii złożą ofiarę każdemu z Bogów, ale błogosławieństwo otrzymają tylko od jednego.

Starszemu Bogu - dzban czystej źródlanej wody, Starszej Bogini - garść ziemi, Młodszemu Bogu - tchnienie oddechu, a Młodszej Bogini płonącą pochodnię. Losowi zaś - trzeba będzie ofiarować kroplę własnej krwi. Jeśli Bóg przyjmie dar, ogień wzniesie się i płomienie obejmą delikatnie postać ofiarnika, i złożą pocałunek na włosach wybrańca. Jeśli nie - ogień odsunie się, syknie rozzłoszczony i przegoni precz człowieka.

W historii imperium nie zdarzyło się jeszcze, żeby jeden człowiek służył kilku żywiołom. Dlatego też, po otrzymaniu znaku od jednego z Bogów, przyjęte było, że wybrany nie składa już dalszych ofiar, lecz jedynie kłania się z czcią przy pozostałych ołtarzach. Tylko tym bez pochodzenia pozwalano czcić pięciu Bogów równocześnie. Wysoko urodzeni mieli własne obyczaje. Nie mogli służyć kilku panom, choć szanowali pozostałych Bogów. Na to właśnie liczył Ronnie. Jeżeli Ewelina zacznie rytuał od ołtarza Starszego Boga, nie będzie żadnego powodu do zmartwień. Po otrzymaniu błogosławieństwa od opiekuna rodu Darija, Młodszej Bogini nie uda się dotknąć swoim płomieniem włosów Eweliny, w których na zawsze pozostały pasma siwizny - ślady nadprzyrodzonego dotyku. Ale co będzie, jeśli Ejra osobiście wręczy dziewczynie pochodnię? Sprzeciwić się woli jednej z Najwyższych to niesłychany dyshonor.

Mag czekał więc na decyzję Ejry. Tej zaś nie było spieszno rezygnować ze swoich planów. Wieczór w wigilię rytuału Ewelina powitała w samotności.

Na dziedzińcu Akademii zapłonęły już pierwsze polana w ogniskach. Zebrali się uczniowie. Postacie nauczycieli migotały w blasku płomieni opiekunów ich rodów. Najwyżsi magowie stanęli przy ołtarzach. Jedynie Tiora, pani rodu Darija, nie pojawiła się na wyspie - udzieliła wszelkich pełnomocnictw swojemu synowi.

Ejra stała bez ruchu. Tylko lekkie jedwabie jej stroju trzepotały czerwienią na wietrze. Przypominała ognisty kwiat, któremu wiatr lada chwila zerwie płatki i uniesie je nad ziemią. Naprzeciw zastygł Ronnie w ciemnobłękitnym ubraniu. Spojrzenia magów starły się w niemej walce. Ani Ejra, ani Ronnie nie chcieli ustąpić. I Ewelina zrozumiała nagle, że żadne z nich nie ustąpi.

Oszołomiona intensywnością barw rodowych skrzących się w blasku ognia, dziewczyna przeoczyła pojawienie się na dziedzińcu Akademii imperatora. Dlatego nie zdołała powstrzymać mimowolnego drżenia, kiedy wprost nad jej uchem zabrzmiało:

- Cieszę się, że mogę cię powitać na dorocznym rytuale.

Dziewczyna o mało nie uskoczyła, próbując zniknąć w tłumie rówieśników otoczonych już przez imperatorską straż, lecz lodowate ramię Damiana objęło ją w talii i powstrzymało w pół ruchu.

- Nie odmówisz mi chyba zaszczytu, by razem ze mną ogłosić, że czas rozpocząć ceremonię? - szepnął imperator z ledwie dostrzegalnym uśmiechem. Dziewczyna nie ośmieliła się odmówić, skinęła jedynie głową.

- Znakomicie - i Damian, tym razem głośniej, odezwał się do tłumu. - Moje dzieci, do was się teraz zwracam. Daliście się już poznać jako godni magowie i wojownicy, zdaliście pierwszy poważny egzamin. Teraz musicie stanąć przed obliczem Bogów i oddać się pod ich sąd. Tylko wtedy będziecie mogli kontynuować naukę w murach Akademii. Pamiętajcie, dzisiaj czeka was wybór. Poznacie nie tylko pana, któremu zobowiążecie się służyć wiernie przez całe życie, lecz także - wasz los. I niech ten wybór dla każdego z was okaże się słuszny.

Rozległ się radosny chór, w którym zmieszały się okrzyki uczniów i nauczycieli. Tylko Ewelina milczała, czując jak po jej skórze spływają strugi zimna od palców imperatora, jak wszystko w środku zaciska się z przerażenia i otępienia.

- Zaczynajcie rytuał - łaskawie nakazał władca, lekko pochylając głowę. - A ja ze swoją miłą towarzyszką zakończę go.

Ewelina westchnęła głęboko, próbując się uspokoić. Bliskość imperatora rodziła w niej nienawiść, ogromną i niepojętą, od której chciało jej się krzyczeć. Chociaż nie była uzbrojona, ledwie powstrzymała się od bezsensownego i samobójczego ataku. Pragnęła rozszarpać gardło wroga zębami, posmakować słodyczy jego krwi w ustach, zanim straż władcy zorientuje się w sytuacji, i nieważne, co stanie się potem - nawet, jeśli to będzie śmierć.

- Podoba mi się zapach twoich myśli - cicho rzekł imperator. - Czuję w nich gniew, rozpacz i żądzę mordu. Niezły bukiet jak na tak młodą osóbkę.

Dziewczyna nie odpowiedziała. Czuła się niezręcznie, gdy spoczywały na niej spojrzenia tak wielu ludzi. Zupełnie nie wiedziała, jak należy zachować się w obecności imperatora. Wrodzona ostrożność nie pozwalała jej na zadziorność, a podtrzymywanie uprzejmej rozmowy o niczym było ponad jej siły.

- W czasie egzaminu byłem mile zaskoczony tym, jak zmieniłaś się od czasu naszego ostatniego spotkania - kontynuował tymczasem Damian. - Malutkie zwierzątko wyrosło na wspaniałego drapieżnika. Ronnie nieźle się napracował, żeby cię wychować.

- Dziękuję - cicho wymamrotała Ewelina na ten dwuznaczny komplement.

- Nie ma za co. - Imperator wzruszył ramionami. - Czy dziękujesz mi za to, że cię oszczędziłem?

- Za to też - przyznała niechętnie.

- Mam pewne plany odnośnie twojej osoby - nagle roześmiał się Damian, na chwilę przyciągając Ewelinę nieco mocniej do swojego boku. - Uśmiechaj się, moje dziecko, przecież wszyscy na nas patrzą. Postaraj się sprawiać wrażenie radosnej. Choćby ze względu na swój ród.

Dziewczyna wyprostowała się dumnie. Cóż, skoro ma dać przedstawienie, powinna odegrać je jak najlepiej.

- Teraz dobrze - zauważył chłodno władca. Tymczasem rytuał zbliżał się do końca. Uczniowie kolejno obchodzili ołtarze, składając skromne dary. Po otrzymaniu błogosławieństwa, ciemny strój wychowanków ozdabiano jedwabną szarfą w odpowiednim kolorze. I nowy członek Wysokiego Rodu, po złożeniu niskich ukłonów pozostałym Bogom, zajmował miejsce za plecami swojego opiekuna.

- Jesteś gotowa? - spytał imperator, kiedy ostatni z uczniów został wybrany. Nie doczekawszy się odpowiedzi, zrobił krok naprzód, uwalniając dziewczynę z ceremonialnego uścisku. - Wierzę, moje dzieci, że będziecie służyć Bogom szczerze i z czcią. Dziś uzyskaliście coś więcej niż tylko ród i opiekuna. Dziś otrzymaliście rodzinę. Pamiętajcie o tym.

Ponownie rozległ się szmer zadowolonych głosów, ale Ewelina znów milczała.

- Nadeszła pora, abym złożył podziękowania Bogom - oznajmił imperator. - Towarzyszyć mi będzie moja przyszła uczennica. Proszę, Ewelino.

Mówiąc te słowa, Damian wyciągnął rękę do dziewczyny, która, choć spodziewała się czegoś podobnego, wciąż jeszcze czuła zmieszanie. Pokornie skłoniła głowę i ostrożnie położyła dłoń na zgięciu ramienia imperatora, przyjmując zaproszenie.

- Proszę, jak milutko - półgłosem rzucił Damian. - Powiedzmy, że pozwolę ci wybrać, na którym z ołtarzy najpierw złożymy dary. Zdecyduj: Młodsi czy Starsi Bogowie?

Ewelina w zamyśleniu spojrzała na Ronniego, który nie krył uśmiechu zadowolenia, patrząc na bratanicę stojącą obok imperatora. Potem popatrzyła na Ejrę, jednak na nieruchomej twarzy Najwyższej nie odbijał się nawet cień emocji.

- Starsi Bogowie - westchnąwszy ciężko, powiedziała w końcu dziewczyna.

- Można się było spodziewać - chrząknął Damian. - Cóż, zaczynajmy.

Przy ołtarzu Starszej Bogini z głębokim pokłonem powitała ich Lina, w wyciągniętych rękach trzymając kamienną czarę po brzegi wypełnioną ziemią. Ewelina zaczerpnęła pełną garść piasku i w ślad za imperatorem weszła w krąg płomieni. Jak można było się spodziewać, ogień długo i gniewnie sypał pomarańczowymi iskrami, odrzucając dary. Następny był Ronnie, który podał bratanicy naczynie z czystą chłodną wodą. Dziewczyna skłoniła się lekko, ujmując czarę, i szczodrze chlusnęła wodą w stronę ołtarza. Ognisko rozbłysło jaskrawo, obejmując płomieniami szczuplutką postać w ciemnym, dopasowanym stroju. Nawet imperator bezwiednie cofnął się przed tak jawnym znakiem bożym.

- Niech się stanie. - Ronnie z nieukrywanym poczuciem triumfu osobiście narzucił na ramiona bratanicy ciemnobłękitną szarfę. Ewelina stanęła za jego plecami, czując ulgę, że nie musi już towarzyszyć imperatorowi.

- Gratuluję - chłodno uśmiechnął się władca. - Mam nadzieję, Wysoki, że nie sprzeciwisz się, jeśli poproszę twój ród o oddanie mi niewielkiej przysługi.

- Jakiej przysługi, mój władco? - z szacunkiem spytał mag, rozglądając się trwożnie.

- Niech twoja bratanica razem ze mną złoży ofiary pozostałym Bogom. Nie godzi się zostawiać spraw niedokończonych. Niebiosa mogą się obrazić na ten przejaw braku szacunku.

- Ale - zająknął się Ronnie, nie spodziewając się takiego obrotu wydarzeń. - Inni uczniowie składają jedynie pokłon przed pozostałymi ołtarzami.

- Daj spokój. - Imperator poklepał maga po ramieniu. - To nie zajmie dużo czasu. Chcesz odmówić swojemu władcy?

Po ostatnim pozornie żartobliwym zdaniu w powietrzu zawisła nieprzyjemna napięta cisza. Dziewczyna zjeżyła się, gdy atmosfera zgęstniała dosłownie jak przed nadejściem burzy.

- Jak każesz, wasza wysokość. - Nisko pokłonił się mężczyzna.

- Kontynuujemy? - figlarnie zapytał imperator, znów biorąc dziewczynę pod rękę. Ewelina skinęła głową, zdając sobie sprawę, że teraz już nic nie jest od niej zależne.

Ofiarowanie darów Młodszemu Bogu odbyło się tak szybko, że dziewczyna ledwie to zauważyła. Tylko wzdrygnęła się na widok lubieżnego spojrzenia Majra, co nie uszło uwagi imperatora. Damian chrząknął wymownie i odciągnął towarzyszkę do ołtarza Młodszej Bogini.

Najwyższa Ejra podała zapalony znicz nie wnuczce, lecz imperatorowi. Ten uniósł brwi ze zdziwieniem, żądając wyjaśnień.

- Ród gniewnej Dory pragnie, żebyś to właśnie ty, panie, ofiarował znicz Bogini. Wojownicy naszego rodu strzegą granic imperium i gotowi są poświęcić dla ciebie życie. Proszę, rozważ naszą prośbę.

Imperator długo milczał, zanim nad dziedzińcem Akademii zabrzmiały słowa:

- Złożę ofiarę ogniowi. Ale razem z twoją wnuczką, Ejro. Tak będzie sprawiedliwie.

Pani Wysokiego rodu zmarszczyła brwi, ale nie ośmieliła się sprzeciwić. Ewelina ujęła mocno pochodnię, a na jej palcach spoczęła tak lodowata, że aż parząca dłoń Damiana.

Dziewczyna odwróciła się twarzą do ołtarza. Postawiła krok, potem kolejny.

- Śmielej - szepnął jej władca do ucha. - Przecież nie masz się czego obawiać, prawda?

Poczuła uderzenie pulsu w skroniach. Ołtarz Bogini emanował gorącem, języki płomieni wyciągnęły się pożądliwie. Aż chciałoby się uciec jak najdalej stąd, ale to niemożliwe - nie można wyrwać się z uścisku dłoni imperatora.

Ewelina westchnęła, zmrużyła oczy i wyciągnęła przed siebie pochodnię. Ognisko rozżarzyło się, liznęło płomień z nasyconej smołą pakuły. I nic więcej się nie wydarzyło. Ogień nie wzbił się, przyjmując dar, ani też nie syknął, nie przyjmując go. Palił się nadal równym płomieniem, jakby nie zauważając złożonej ofiary.

- I co to oznacza? - imperator skrzywił się z niezadowoleniem, zwracając się do Najwyższej. - Ejro, to Bogini twojego rodu. Wyjaśnij, jak należy rozumieć ten znak.

Kobieta milczała długo, wbijając spojrzenie w dal za plecami dziewczyny. Kiedy przemówiła, w jej głosie brzmiał smutek i udręka.

- Młodsza Bogini nie przyjęła ani też nie odrzuciła ofiary. Zdarza się czasem, że Bogowie nie dokonują wyboru. Wówczas rytuał należy koniecznie powtórzyć później, kiedy los ofiarnika stanie się bardziej jasny.

- Ale dziewczyna otrzymała już błogosławieństwo Starszego Boga - oschle zauważył Damian.

- Tak, ale widocznie Młodsza Bogini nie straciła jeszcze nadziei, że uda jej się wykorzystać to dziecko do własnych celów - niepewnie wyjaśniła Ejra. - Tym bardziej że Ewelina dość długo znajdowała się w jej władzy.

Imperator pogrążył się w zadumie, zerkając na swoją towarzyszkę. W czarnych włosach dziewczyny igrały czerwone refleksy płonącego ołtarza.

- Dobrze - stwierdził. - Bogowie lubią zadawać zagadki. Niech ta na razie pozostanie nierozwiązana. Czeka nas ofiara dla ostatniego Boga, Losu.

Piąty ołtarz wznosił się nieopodal, lecz Ewelinie wydawało się, że droga do niego nie ma końca. Serce kołatało jej rozpaczliwie, trwożne przeczucia mąciły umysł. Dokładnie tak samo, jak tego dnia, gdy imperator próbował złożyć ją w ofierze swojemu bezlitosnemu opiekunowi.

- Boisz się - powiedział Damian, niemal siłą wciągając dziewczynę w zarysowany nierównym światłem ogniska krąg. - To dobrze.

Ewelina zacisnęła piąstki, starając się opanować słabość, która nagle ją ogarnęła. Gdyby imperator nie trzymał jej pod ramię, osunęłaby się bezwładnie na ziemię.

Damian podprowadził bezwolną dziewczynę do ściany ognia. Następnie strzelił palcami, przyzywając najbliżej stojącego sługę. W liliowym zmierzchu, jaskrawo rozbłysła stal rytualnego kindżału.

- Coś mi to przypomina - uśmiechnęła się blado Ewelina. - Znów będziesz mnie sprawdzać?

- Nie - odpowiedział Damian, podwijając rękaw śnieżnobiałej koszuli. - Gdybym chciał cię zabić, byłabyś martwa. I to już dawno.

- W takim razie po co te wszystkie przygotowania?

- Zostaniesz moją uczennicą. - W jasnych oczach imperatora szalały refleksy płonącego ołtarza. - Czy ci się to podoba czy nie, nauczyciel ma władzę nad swoim podopiecznym. A ja chcę, żeby ta władza była absolutna.

- To się nie uda - dziewczyna uspokoiła się nagłe. - Nie będę twoją niewolnicą.

- Niemądra... Ani słowem nie wspomniałem, że zamierzam zniszczyć twoją osobowość. Uwierz mi, nie raduje mnie przebywanie w otoczeniu bezmyślnych głupców, którzy nie potrafią nic, oprócz padania do nóg i podlizywania mi się przy każdej okazji. Chcę, abyś stała się podobna do mnie.

- Taka perspektywa przeraża mnie jeszcze bardziej - złośliwie odgryzła się Ewelina.

- Mówiłem już, że podoba mi się twoje zuchwalstwo - imperator w odpowiedzi roześmiał się głośno. - Tym ciekawiej będzie przebiegała nauka. Ale najpierw...

Ostrze nakreśliło krwawą smugę na nadgarstku władcy. Cienka strużka ciemnej cieczy zaczęła się sączyć do przygotowanej wcześniej czary. Po chwili dłoń Eweliny także przeszył nieoczekiwany ból. Damian, jak niegdyś, pochwycił rękę dziewczyny i cierpliwie odczekał aż naczynie wypełni się niemal do połowy. Mieszająca się krew władcy i Eweliny mieniła się refleksami w purpurowych wybuchach dogasającego już ogniska.

- Zwykła ostrożność - wzruszył ramionami imperator. - Złożymy w ofierze naszą krew, tym samym złączymy losy przed obliczem Boga. To da mi pewność, że mnie nie zdradzisz. To nie grzech, że chcę mieć gwarancję, iż piętnasty potomek Darina Przeklętego nie podniesie na mnie ręki. Twoi krewni też będą spokojniejsi, wiedząc, że nie mam zamiaru cię zabić. Przynajmniej własnoręcznie.

Ewelina ledwie powstrzymała jęk rozpaczy, kiedy czara została rzucona w ogień. Wesoło zatrzeszczały polana, przyjmując szczodry dar, iskry wzbiły się niemal do niebios, przesłaniając pierwsze nieśmiałe jeszcze gwiazdy.

- Oczekuję cię za tydzień - Damian zwrócił się do dziewczyny. - Nie będziemy odkładać nauki.

* * *

Ewelina z trudem doczekała końca ceremonii. Na szczęście Damian nie naprzykrzał się jej więcej, znikając tak samo niepostrzeżenie, jak się pojawił na początku rytuału. Dziewczyna uleczyła niezbyt głęboką, ale bolącą ranę pozostawioną przez rytualny nóż i postarała się zniknąć w aksamitnym zmierzchu zwiastującym nadejście łagodnej letniej nocy. Miała wiele do przemyślenia w samotności.

- Zaczekaj - zatrzymała ją Ejra.

- Najwyższa. - Obejrzała się mimowolnie.

- Nie uciekaj tak szybko - poprosiła kobieta, biorąc wnuczkę pod rękę. - Tak rzadko się widujemy.

- Uczniowie mają mało wolnego czasu. - Ewelina wzruszyła ramionami.

- Wiem. - W półmroku błysnęły białe zęby Ejry. - A teraz będziesz jeszcze bardziej zajęta. Nauka z imperatorem, to nie tylko wielki honor, lecz także więcej obowiązków.

- Wiesz przecież, że wcale nie jestem zachwycona.

- Od dziś jesteś osobistą uczennicą Damiana i nie można tego zmienić - Ejra umilkła, a potem z namysłem dokończyła: - Nie sądziłam, że władca postanowi złączyć z tobą swój los.

- Pewnie imperator bał się, że kiedyś go zabiję - dziewczyna uśmiechnęła się obojętnie. - Teraz nie mogę stanąć z nim do walki. Podobnie, jak on.

- Nic nie rozumiesz. - Ejra pokręciła głową. - Połączenie waszego losu jest korzystne przede wszystkim dla ciebie. Władca imperium chroniony przez najlepszych wojowników i młodziutka dziewczyna? Jaka walka? Byłabyś martwa, zanim udałoby ci się rzucić wyzwanie Damianowi.

- A teraz nie mam nawet śladu nadziei na sprawiedliwy pojedynek.

Ejra długo milczała, jakby chciała przemyśleć, co odpowiedzieć na taką zuchwałość

- Głupiaś - stwierdziła w końcu bezceremonialnie. - Dziwię się, że imperator postanowił uczyć tak dumną i zarozumiałą dziewczynę. Czyżbyś naprawdę nie pojmowała korzyści, jakie niesie obecne położenie? Osobista uczennica samego Damiana, związana z nim nierozerwalnym węzłem krwi. Toć zazdrości ci teraz cały dwór, poczynając od Najwyższych.

Ewelina milczała, obserwując swój cień pląsający w purpurowych przebłyskach dogasających ołtarzy.

- W porządku - ciężko westchnęła Ejra. - Później zrozumiesz znaczenie tego, co się stało. Mam nadzieję, że Ronnie zdoła ci wyjaśnić, co otrzymał dziś ród Starszego Boga.

Najwyższa zebrała się już do odejścia, gdy nagle dziewczyna się ożywiła i zapytała:

- Dlaczego nikt z uczniów nie złożył ofiary Losowi? Nikt, oprócz mnie.

- Bardziej logiczne byłoby zadać to pytanie imperatorowi - nagle wtrącił się do rozmowy znajomy męski głos. Z gęstego mroku wyłonił się Ronnie.

- Prowadzicie zbyt niebezpieczne rozmowy w miejscu, gdzie jest zbyt wiele uszu - dodał z irytacją.

- To znaczy, że słyszałeś, co zarzuca imperatorowi twoja bratanica? - Najwyższa Ejra skrzywiła lekko usta w ironicznym uśmiechu.

- Tak - odpowiedział zasępiony mag. - A Damian ma szpiegów tam gdzie trzeba, więc wkrótce on też się dowie.

- Ależ mi przykro - zgryźliwie mruknęła Ewelina.

Ronnie był tak oburzony, że aż się zająknął, jednak, nie bez wysiłku, zdołał powstrzymać emocje i odpowiedział spokojnie.

- Sprawiłbym ci lanie, mała. Ale odtąd wszystkie decyzje dotyczące kar i nagród za twoje postępowanie podejmowane będą przez twojego nauczyciela, imperatora.

- To znaczy, że mam szczęście? - spytała dziewczyna.

- Nie sądzę. - Stryj spojrzał na nią ze współczuciem. - Kto jak kto, ale Damian doskonale potrafi wywierać wpływ na podwładnych. Z czasem sama się przekonasz.

- Rozumiem - mruknęła Ewelina. - Więc nie powiesz mi, dlaczego nikt nie złożył ofiary piątemu Bogu?

- Nie. - Mag pokręcił głową. - Sama się dowiesz, jeżeli zechcesz. Imperator zna się również na rytuałach i wydaje mi się, że z radością ci wszystko wyjaśni. A teraz wracaj do swojego pokoju. Jest trochę za późno na samotne spacery. Pamiętaj, od dziś będzie się na tobie skupiała uwaga wszystkich rodów i twoim obowiązkiem jest zachowywać się tak, by nie skalać reputacji naszego rodu.

* * *

Tydzień odpoczynku, jaki został przewidziany po ceremonii, ciągnął się dla Eweliny w nieskończoność. Czuła się odizolowana od rówieśników, chociaż wcześniej raczej nie narzekała na nadmiar towarzystwa. Teraz jednak obecność dziewczyny otwarcie ignorowano. Wystarczyło, że pojawiła się wśród innych uczniów, a burzliwe rozmowy zmieniały się w bardziej obojętne, aż w końcu milkły zupełnie. Dziewczyna czuła, że za jej plecami często o niej mówiono roztrząsając powody niewiarygodnego wyróżnienia, jakim obdarzył ją imperator. Ewelina nie denerwowała się z tego powodu. Ostatecznie sytuacja w Akademii była o wiele mniej przykra niż to, co musiała znosić w dzieciństwie. A nigdy nie pragnęła zostać przywódcą grupy. Jednak głęboko w sercu pozostał nieprzyjemny odpychający osad.

Ronnie z przesadną uprzejmością i dystansem prowadził teraz treningi. Czas na zajęcia grupowe jeszcze nie nadszedł i dziewczyna zastanawiała się, czy mag będzie z takim samym chłodem objaśniał jej mądrości magii żywiołów.

W końcu nadszedł dzień, który tak bardzo ją przerażał. Wczesnym rankiem, kiedy uczniowie delektowali się jeszcze skąpym śniadaniem, do stołówki zajrzał posłaniec imperatora - sześcioletni chłopak w oślepiająco białym ubraniu. W jednej chwili ucichł szum, odwiecznie towarzyszący każdemu posiłkowi w tak dużym gronie. Zapadła ogłuszająca cisza. Chłopiec podszedł do Eweliny i ukłonił się lekko.

- Władca czeka na swoją uczennicę - rozległy się ciche słowa, które jak grzmot odbiły się w uszach dziewczyny. - Chodźmy, wskażę drogę.

Ewelina ze wstrętem odłożyła niedojedzony kawałek chleba. Obejrzała się na Ronniego, jakby oczekiwała, że podtrzymają na duchu. Ale mag ostentacyjnie odwrócił się i z udanym zainteresowaniem wbił wzrok w ścianę naprzeciwko.

- Oczywiście - zerwała się z miejsca, o mało nie przewracając stołka, i pośpieszyła za posłańcem.

Imperator czekał na Ewelinę nad stromym brzegiem. W dole urwiska morskie fale gniewnie rzucały się na skały, próbując zawłaszczyć jeszcze odrobinę lądu, i opadały lśniącymi słonymi strugami, opryskując nieruchomą postać władcy. Damian na lekcję zrezygnował z oficjalnego jedwabnego stroju i nałożył luźną koszulę i spodnie.

Dziewczyna dostała gęsiej skórki, gdy poczuła na skórze wilgotny powiew wiatru.

- Dziękuję - rzucił imperator i po przyjacielsku poklepał chłopca po policzku. - Możesz odejść.

Dziecko na moment zmrużyło oczy, niemal mrucząc z zadowolenia, a później czym prędzej wypełniło rozkaz, umykając w okamgnieniu.

- Rad jestem cię widzieć w dobrym zdrowiu - Damian zwrócił się do dziewczyny, gdy zostali sami.

- Wzajemnie. - Ewelina nie bez trudu zmusiła się do wykrzywienia ust na podobieństwo uśmiechu.

- Lubisz wysokość? - nieoczekiwanie zapytał imperator i wyciągnął rękę, pomagając dziewczynie pokonać niewysokie podejście. Stanęła obok mężczyzny i spojrzała w dół. Przepaść wyglądała urzekająco. Zresztą, jak zawsze. Aż chciałoby się zrobić krok, by wyjść na spotkanie przerażającej otchłani. I przez jedną krótką jak uderzenie serca chwilę doznać cudownego wrażenia lotu, a potem umrzeć na ostrych kamieniach przybrzeżnych skał.

Dziewczyna wzdrygnęła się, czując nagłe ukłucie lodowatego strachu i czym prędzej odwróciła wzrok od brzegu, za którym rozciągała się kusząca pustka.

- Wysokość przeraża - Ewelina rzekła ochrypłym głosem, nie patrząc na imperatora, po czym cofnęła się bezwiednie.

- Tylko słabych duchem. - Wzruszył ramionami Damian i zbliżył się do samej krawędzi. - To jak pojedynek z doświadczonym i utalentowanym przeciwnikiem, ponieważ wtedy walczysz przede wszystkim ze

- sobą. Okażesz słabość i przepaść cię pochłonie. Przeżuje i wypluje okaleczonego. Zwyciężysz, stanie się ona dla ciebie kobietą, której miłości nigdy nie doświadczysz. Wiecznie wabiąca i niedostępna.

- Mnie nie pociąga miłość kobiety - odpowiedziała Ewelina, uśmiechając się lekko.

- Doskonale wiesz, o co mi chodzi - mruknął imperator, pomijając milczeniem ironię. Balansując niebezpiecznie, postawił kilka kroków i zatrzymał się dokładnie przed dziewczyną, a potem odwrócił się do niej plecami. Ewelina wstrzymała oddech. Miała wrażenie, że wystarczyłoby tylko wyciągnąć dłoń i lekko popchnąć, by posłać wroga na spotkanie z przepaścią. Nikt by się nie dowiedział. Nikt by jej o nic nie obwiniał. I nawet później Ewelina mogłaby przekonać samą siebie, że to, co się stało, było nieszczęśliwym wypadkiem. Z całej siły zacisnęła pięści, nie czując bólu, gdy paznokcie wbiły się w skórę.

- Ostrożnie, wasza wysokość - ledwie rozpoznała swój głos, aż tak był bezbarwny i obcy. - Możesz spaść.

- Zuch z ciebie - odwracając się, rzucił władca. - Przezwyciężyć siebie jest o wiele trudniej niż pokonać tysiące wrogów. Gratulacje. Przeszłaś pierwszą próbę.

Przeciągając się leniwie z kocią gracją, Damian znów wrócił na ścieżkę.

- Chciałeś się przekonać, czy cię nie zepchnę? - cicho zapytała dziewczyna. - Ale po co było tak ryzykować? Nie mógłbyś mnie powstrzymać, gdybym...

Ewelina nie była w stanie dopowiedzieć tego, co cisnęło się jej na usta, ale imperator zrozumiał doskonale.

- Gdybyś ośmieliła się na tak podłe zabójstwo, cios w plecy bezbronnego człowieka, poznałabyś moc rozgniewanego Boga - odpowiedział poważnie. - I nie chodzi o to, że taki czyn jest odrażający, ale o to, że ośmieliłabyś się stanąć na drodze woli Losu, nie zważając na niedawny rytuał.

- Tak czy siak, do tego czasu i tak byłbyś już martwy - upierała się Ewelina.

- Ja nie. - Damian pokręcił głową. - To ty byś zginęła. W dodatku śmiercią, jakiej nie życzy się nawet wrogowi. Uwierz mi na słowo.

Ewelina opuściła głowę, zastanawiając się nad tym, co usłyszała. W milczeniu postępowała ramię w ramię z imperatorem, schodząc w dół wąską, śliską dróżką do podnóża skały.

- Dlatego nie zabrałeś na lekcję osobistej straży? - zapytała dziewczyna.

- Z tobą poradziłbym sobie nawet przed rytuałem i to bez pomocy Bogów - marszcząc brwi, odpowiedział imperator. - Ochrona to konieczny atrybut władzy, który, szczerze mówiąc, jest bardzo męczący. A poza tym nie chcę, żeby postronni obserwowali, jak rozwijają się stosunki pomiędzy nauczycielem i uczennicą.

- Jak rozwijają się stosunki - kpiąco przeciągnęła dziewczyna.

- Właśnie - potwierdził Damian. - Na jakiś czas musimy stać się sobie nadzwyczaj bliscy.

Ewelina przygryzła wargę, powstrzymując się od kolejnego zgryźliwego komentarza. Tymczasem ich oczom ukazała się nieduża polana osłonięta przed chłodnym wiatrem przez gęste zarośla mieszanych wysokich kolczastych krzewów o ciemnozielonym igliwiu.

- Słyszałem, że interesowały cię pewne szczegóły związane z rytuałem? - W oczach imperatora zagrały wesołe iskierki.

- Jesteś dobrze poinformowany. - Dziewczyna od niechcenia wzruszyła ramionami. - Po prostu zastanowiło mnie, dlaczego nikt nie złożył ofiary Piątemu Bogu.

- Uzasadniona ciekawość - ledwie dostrzegalnie uśmiechnął się Damian. - Najprościej mówiąc, Los przyjmuje w swe objęcia rozpaczliwców, którym nie pozostał nawet cień nadziei. Ale zapłaty za pomoc domaga się równie wielkiej: porzucenia ziemskich przyjemności, możliwości posiadania rodziny, przyjaciół, ukochanych. Ród piątego Boga przyjmie pod swoje skrzydła każdego, kto poprosi o łaskę. Nawet takiego, który został już kiedyś pobłogosławiony przez inny żywioł. Tyle, że drogi powrotnej już nie będzie. Kiedy się traci poprzednie życie, nie można później żałować. Nie bój się, mam wielu ziomków. Po prostu do mojego rodu wstępuje się w tajemnicy. Nikt nie okazuje publicznie rozpaczy, która popycha go w ramiona nieuniknionego.

- Rozumiem - cicho wymamrotała dziewczyna. - To nie do wiary, że wielu poświęca wszystko, co jest im drogie, w zamian za mityczną pomoc i błogosławieństwo Boga.

- A to już herezja - łagodnie uśmiechnął się imperator. - Skazywałem na stos za mniej buntownicze słowa. Ale nie obawiaj się. Ciebie oszczędzę. Na przyszłość jednak zapamiętaj: nie wolno wątpić w boską potęgę. A już szczególnie w obecności namiestnika Boga. Uważaj, bo następnym razem mogę już nie być tak wielkoduszny.

Od ostatniego zdania, pomimo dobrotliwego tonu Damiana, powiało chłodem i dziewczyna zrozumiała, że żarty się skończyły. Dlatego ograniczyła się jedynie do skinienia głową, nie ryzykując dalszej dyskusji.

- Ronnie mówił ci już, jak będą wyglądały nasze zajęcia? - beznamiętnie zapytał mężczyzna.

- Nie.

- Tym lepiej. Wolę sam zaznajamiać uczniów z tym zagadnieniem. - Damian milczał chwilę, po czym dodał surowo: - Nie lubię, kiedy więzi rodzinne mają wpływ na nauczanie. Twój stryj nie wygląda na głupca. Mam nadzieję, że nie będzie mi przeszkadzał w twoim wychowaniu.

Ewelina, jak zwykle, wolała milczeć.

- Nawet nie zapytasz, czego będę cię uczył? - zdziwił się imperator.

- Po co? Tak czy owak będę pierwszą, która się o tym dowie.

- Mądra odpowiedź. - Damian w zamyśleniu spojrzał na dziewczynę. - Cóż, może zaczniemy od sprawdzenia, jak bardzo jesteś wytrzymała na ból.

Ewelina otworzyła usta, żeby wyrazić sprzeciw, ale nie zdążyła. Ogarnął ją ucisk o takiej sile, że ledwie ustała na nogach. W oczach jej pociemniało od niespodziewanego spazmu wykręcającego wnętrzności. W skroniach zaczęły pulsować miliardy niteczek bólu, które cienką, lecz mocną siecią oplatały całe ciało.

Nie wytrzymała i z głuchym jękiem opadła na kolana, nie widząc przed sobą niczego zza czarnej zasłony, która nagle przesłoniła jej wzrok.

- Jeśli nie będziesz już mogła znieść więcej, poproś, bym przestał - przez łomot w uszach przedarły się spokojne słowa. - Tylko uprzejmie, inaczej mógłbym odmówić.

Ewelina poczuła, jak głęboko w jej wnętrzu rodzi się znajomy zbawczy gniew, który tak hojnie dodawał jej sił. Z trudem podniosła głowę, zmuszając się, by spojrzeć na dręczyciela. Jeśli nawet imperator zdumiał się tym brakiem pokory u ofiary, nie dał tego po sobie poznać. Tylko chrząknął i strzelił palcami, zwiększając nacisk dziesięciokrotnie. Ewelina zatoczyła się, ale wytrzymała. W oczach błysnęła jej wściekłość. Nawet udało jej się podnieść.

- To głupota - obojętnie zauważył Damian. - Jesteś jeszcze zbyt słaba i niedoświadczona, żeby na poważnie współzawodniczyć ze mną w sztuce posługiwania się magią.

Kolejny, druzgocący cios powalił Ewelinę na wilgotną od rosy trawę. Dziewczyna zacisnęła zęby, czując, jak nieznana siła miażdży jej ciało, łamiąc kości i rozrywając tętnice. Z bólu nie mogła się nawet ruszyć. Chciała się skulić, płakać i prosić o łaskę.

- Jeszcze wytrzymujesz? - z szyderczym współczuciem spytał Damian, kucając obok i dotykając lekko chłodnymi palcami rozpalonego czoła uczennicy. - Zobaczymy, jak długo to zniesiesz.

Wszystko wokół było przesycone bólem. Bolało oddychanie, bolało myślenie, bolało życie. Umieranie na pewno też bolało. Ewelina nie mogła nawet ruszyć palcem. Nawet myśl o ruchu powodowała ból. Oddychała płytko, jak zbity pies.

- Wystarczy - usłyszała nagle głos, który, jak się zdawało, dochodził z innego wymiaru. Zdziwiła się, kiedy zrozumiała, że to jej własny głos.

- Powiedziałem, uprzejmie - przypomniał imperator. Dziewczyna wygięła się w kolejnym, jeszcze mocniejszym spazmie. Przez krótką przerażającą chwilę, ciągnącą się w nieskończoność, wydało jej się, że krew kipi w jej żyłach.

- Proszę - usta się poruszyły same w ostatnim wydechu.

Ból ustał momentalnie. Ewelina zapomniała o oddechu od niewyobrażalnego uczucia błogości, które owładnęło jej ciałem, od głowy po koniuszki paznokci stóp. Napływająca euforia była tak wielka, że dziewczyna aż bała się odetchnąć pełną piersią, żeby znów nie utonąć w oceanie cierpienia. Już sądziła, że umarła i świadomość opuściła ją na zawsze. Czy człowiek może żyć, kiedy w jego ciele nie pozostał ani jeden cały, niezmiażdżony niewidzialnym młotem staw?

- Długo zamierzasz tak leżeć? - rozległo się szydercze pytanie.

Ewelina otworzyła oczy i z nienawiścią spojrzała na imperatora.

- Przyzwyczaj się. - Wzruszył ramionami z rozbawieniem. - Nie bierz tego do siebie. W przyszłości może ci się przydać to doświadczenie.

Damian pomógł jej wstać. Nawet narzucił troskliwie na ramiona dziewczyny ciepły płaszcz, jakby zrobiony na takie właśnie okazje. Ewelina okryła się szczelnie tkaniną pachnącą jeszcze cierpkim aromatem ziół. Po tym, co się wydarzyło, dopadły ją dreszcze.

- Nikt cię nie zmuszał do dokonywania heroicznych czynów i cierpienia do granic możliwości - odpowiedział złośliwie imperator na niewypowiedziany wyrzut, jaki malował się w oczach dziewczyny. - W zasadzie, całkiem nieźle. Nie idealnie, oczywiście, ale jak na pierwszy raz, ujdzie. Myślę, że z czasem uda nam się wydłużyć okres wytrzymywania bólu, powiedzmy, pięciokrotnie. Albo i dłużej.

- Po co? - Ewelina wzdrygnęła się.

- Powinnaś wiedzieć, że nie wszystkie czary przechodzą bez śladu. Niektóre rodzaje magii żywiołów mogą powodować nadzwyczaj nieprzyjemne doznania - wyjaśnił imperator i uśmiechnął się, niespodziewanie przeciągając dłonią po siwych pasmach we włosach dziewczyny. - Czyżbyś zapomniała, czym się kończą zabawy z Bogami?

- Nie sądziłam, że ludzie w swym okrucieństwie będą starali się dotrzymać kroku siłom wyższym - spróbowała złośliwości Ewelina.

- Cóż, jeżeli czujesz się na tyle dobrze, że zaczęłaś żartować, kontynuujemy lekcję. - Damian obrzucił ją łobuzerskim spojrzeniem. - Zobaczymy, jakie są twoje umiejętności we władaniu białą bronią. - Nie widzę mieczy - oschle zauważyła Ewelina.

- Do prawdziwego pojedynku jeszcze daleka droga - pokręcił głową imperator. - Zaczniemy po staremu, od drewnianych atrap.

Miecze ćwiczebne były już przygotowane, czekały oparte o najbliższą brzozę. Ewelinie nie pozostawało nic więcej, jak tylko skinąć pokornie głową i zdjąć zbawiennie ciepły płaszcz.

Tym razem, pamiętając o haniebnej porażce podczas egzaminu, dziewczynie nie śpieszyło się do krzyżowania ostrza z imperatorem, krążyła długo po polanie, próbując przewidzieć ruchy wroga i zmęczyć go choć trochę, osłabić. W końcu imperator nie wytrzymał. Niepostrzeżenie przystąpił do ataku i uderzył dziewczynę trochę powyżej kolana. Ewelina syknęła z bólu, skacząc na jednej nodze.

- Niepotrzebna ostrożność przypomina tchórzostwo - z obojętnością rzekł Damian. - Jak będziesz tak przedłużać walkę, mogę coś ci złamać. Żebyś na przyszłość nabrała roztropności.

Ewelina przygryzła wargi i zaczęła krążyć wokół imperatora, zmuszając się, by nie pamiętać o bólu, którego może znowu doznać, jeżeli dosięgnie ją kolejny cios. I syknęła po raz drugi, tym razem chwytając się za ramię, gdzie uderzył drewniany miecz.

- A niepotrzebny pośpiech jest gorszy niż brak rozsądku. - Mężczyzna splunął pogardliwie. - Walcz porządnie, bo inaczej pomyślę, że ze mnie

Dziewczyna westchnęła głęboko, uspokoiła się, i biorąc się w garść, zmierzyła imperatora spojrzeniem. Cóż. Spróbuje pokazać, na co ją stać.

Po pół godzinie na koszuli Eweliny widniały ciemne plamy potu, a zarumieniona dziewczyna przylgnęła plecami do drzewa, ledwie nadążając z osłanianiem się przed wściekłymi ciosami. Trzask! Z suchym odgłosem pękł treningowy miecz i w dłoni Eweliny pozostał jedynie tępy kikut. Drewniana atrapa ze świstem rozdarła powietrze i zamarła milimetr od szyi Eweliny.

- Pięć minut przerwy, dopóki nie dostaniesz drugiego miecza, a potem kontynuujemy - półgłosem zarządził Damian, niedbale poprawiając włosy, które rozwiały się nieco podczas pojedynku. Dziewczyna z jękiem opadła na wilgotną ziemię i zbadała ślady uderzeń, próbując rozwikłać, w czym tkwi problem. Jej boki zamieniły się w jeden wielki siniak, nogi pewnie też. Lewa ręka odmawiała posłuszeństwa, ale raczej nie była złamana. Ewelina mogła przecież poruszyć palcami. Trzeba przyznać, że imperator potrafił obliczyć siłę uderzeń tak, by nie zranić podopiecznej zbyt dotkliwie.

Walka wkrótce została podjęta na nowo. Reszta lekcji zlała się dziewczynie w jeden męczący koszmar. Unik, blokada uderzenie, unik. Jeśli nie zdążyła - musiała cierpliwie znieść znajomą falę bólu, od którego przed oczami latały jej czerwone plamy. Krótkotrwałe chwile wytchnienia Ewelina przyjmowała jak błogosławieństwo, dar z nieba, próbując rozkoszować się każdą sekundą odpoczynku.

- Na dziś wystarczy - cicho rozkazał imperator, gdy minęła wieczność.

Dziewczyna tępo wpatrywała się w niego, nie rozumiejąc ani słowa.

- Powiedziałem, że lekcja się już skończyła - z domyślnym uśmiechem powtórzył Damian. - Możesz odejść. Moi ludzie cię odprowadzą. Na dziś zwalniam cię od pozostałych zajęć. Policz sobie, pół dnia odpoczynku, przecież jest dopiero pora obiadu. Mam nadzieję, że zdołasz mądrze rozporządzić tym czasem. Następne lekcje będą dłuższe.

Ewelina rozejrzała się z zakłopotaniem. Miała wrażenie, jakby od śniadania upłynął co najmniej dzień, a okazało się, że słońce dopiero stanęło w zenicie.

Dziewczyna zdobyła się nawet na pożegnalny ukłon, czym zasłużyła sobie na aprobujące spojrzenie imperatora.

- Jeszcze jedno - zatrzymał ją Damian, kiedy opuszczała polanę, ciężko wsparta na ramieniu jednego ze sług. - Uprzedziłem Ronniego, żeby nie ważył się leczyć cię przy pomocy magii. Musisz na własnej skórze poczuć, do czego prowadzą błędy i niewłaściwa ocena sytuacji. Może wtedy moja uczennica będzie bardziej realnie oceniać własne umiejętności. W ciągu tygodnia sińce się zagoją na tyle, byś mogła wziąć udział w kolejnej lekcji. Do rychłego zobaczenia.

* * *

Ewelina z trudem dokuśtykała na dziedziniec Akademii. Pozwoliła osobie, która ją odprowadzała, odejść i z jękiem usiadła na stromych schodach ganku. W tej chwili wydały się jej przeszkodą nie do pokonania.

- Co z tobą? - rozległ się zatroskany głos i na dziewczynę padł cień. - Wszystko w porządku?

- W zupełnym. - Ewelina z trudem rozwarła spieczone usta, rozpoznając Rijenę. - Tylko trochę odpocznę i pójdę do siebie.

- Już po lekcji? - Ze zrozumieniem pokiwała głową Wysoka. - Chodź, pomogę ci.

Dziewczynie nie starczyło sił na odmowę, więc z wdzięcznością przyjęła pomocną dłoń. Rijena musiała dosłownie wciągnąć ją do pokoju. Całe szczęście, że korytarze Akademii w poobiedniej porze były opustoszałe i nikt nie ujrzał upokorzenia uczennicy imperatora.

- Posiedź tutaj - przykazała Wysoka, ostrożnie opuszczając dziewczynę na łóżko. - A ja zdobędę trochę gorącej wody i czyste ubranie.

- Szkoda zachodu - ledwie dosłyszalnie wyszeptała Ewelina, z ulgą rozprostowując kości. - I tak za chwilę umrę.

- Nawet o tym nie myśl. - Rijena rzuciła poważnie. - Zaraz wrócę.

Dziewczyna, nie dosłyszawszy już ostatnich słów, zapadła w niebyt. Ale i tam nie zaznała spokoju. Znowu walczyła z imperatorem, przegrywając pojedynek za pojedynkiem i skręcając się z bólu u jego stóp.

- Wstawaj. - Wysoka rodu Dory potrząsnęła jej ramieniem i Ewelina poczuła kolejną falę cierpienia rozrywającą jej ciało.

- Nie trzeba - wyszeptała żałośnie. - Nie ruszaj mnie.

- W takim razie zrób to sama - odparła Rijena. - Rozbieraj się. Umyję cię i przebiorę.

- Z radością bym to zrobiła - spróbowała zażartować dziewczyna. - Ale zdaje się, że nie żadna z moich kości nie jest cała.

Wysoka uniosła z niedowierzania brwi, kiedy Ewelina, sycząc i wzdychając, usiłowała zdjąć z siebie koszulę. Z bezwładną lewą ręką wychodziło jej to kiepsko.

- Daj, pomogę. - Rijena zdecydowanym ruchem rozcięła starannie rękawy ubrania maleńkim ostrym nożem. Potem zsunęła z podopiecznej strzępy materiału i zastygła w milczeniu, przygryzając wargi.

- Robi wrażenie? - skrzywiła się Ewelina. Doskonale wiedziała, jaki widok ukazał się oczom Wysokiej. Całe ciało uczennicy imperatora było teraz jednym wielkim sińcem.

- Imperator cię tak urządził? - opanowanym tonem zapytała Wysoka.

- A któżby inny? - Podopieczna próbowała wzruszyć ramionami.

- Ronnie to widział? - dociekała nadal Rijena.

- Tylko jego mi tu teraz brakuje - odpowiedziała Ewelina umęczonym głosem, usiłując jedną ręką zdjąć spodnie. Wysoka, nie mogąc na to patrzeć, zaczęła jej pomagać. Po chwili ubranie pocięte na strzępy legło na podłodze.

- Wyleczę cię - nieoczekiwanie zdecydowała Rijena i z namysłem skrzyżowała palce. - Nie będziesz się tak męczyć.

- Nie waż się - powstrzymał Wysoką głos Ronniego. Mag wpadł do pokoju i pośpiesznie zasłonił Ewelinę. - Imperator zakazał używania leczniczej magii na swojej uczennicy.

- A czego nie zakazał? - złośliwie odgryzła się Rijena. - Popatrz na nią. On po prostu pobił twoją bratanicę. I to bardzo dotkliwie.

Ewelina nagle zawstydziła się, kiedy mężczyzna obrzucił oceniającym spojrzeniem jej obnażone ciało, i próbowała niezręcznie zakryć się jedną ręką. Druga zwisała nieruchomo i bezwładnie jak pęd bluszczu.

- Damian wie, co robi, - westchnął mag. - Miał wielu uczniów i sądzę, że potrafi się z nimi obchodzić. Oczywiście, Ewelina nie wygląda najlepiej, ale to nic poważnego. Po tygodniu się zagoi. Tylko ta ręka... - Ronnie zbliżył się do dziewczyny, badawczo przeciągnął palcami po gorącym, opuchniętym ramieniu, a potem nieoczekiwanie z całej siły pociągnął rękę do siebie. Ewelina zawyła z bólu, o mało nie tracąc świadomości.

- Zwyczajne zwichnięcie - skonstatował mag. - Rijena, zajmij się nią, porozmawiamy potem. Poczekam na korytarzu. I zapamiętaj: żadnej magii. Chyba nie muszę ci wyjaśniać, Wysoka, co spotyka tych, którzy ignorują polecenia imperatora.

Ronnie wyszedł, nie czekając, aż oniemiała Rijena dojdzie do siebie. Wysoka fuknęła i odwróciła się do dziewczyny.

- Ja sama. - Ewelina podjęła heroiczny wysiłek, by zanurzyć się w gorącej wodzie, i z zadowoleniem zmrużyła oczy, gdy otoczyły ją smugi rozluźniającej pary.

Pół godziny później z pokoju wyniesiono balię, a dziewczyna, przebrana w czystą bieliznę, z apetytem wypijała drugą porcję zawiesistego bulionu z kury, jednym uchem przysłuchując się kłótni nauczycieli.

- Nie powinieneś nikomu, choćby nawet imperatorowi, pozwalać, żeby obchodził się z twoją bratanicą w taki sposób - rzuciła Rijena gniewnie. - Jeżeli tak potraktował ją na pierwszej lekcji, co będzie potem? A jeżeli podczas ostatnich zajęć rozkaże pałkami zatłuc ją na śmierć? Taką decyzję imperatora też poprzesz?

- Nie przesadzaj - skrzywił się Ronnie. - W całej historii Akademii nikt z uczniów Damiana nie zginął z jego winy. Zresztą, Damian nie może jej zabić, dobrze wiesz. Są związani przysięgą.

- Tak, oczywiście - Wysoka nie dawała za wygraną. - Za to naigrawać się, poniżać i bić ma pełne prawo. Nie wstyd ci tego, co mówisz?

- Nie - oschle odpowiedział mag. - Nie zapominaj, Rijeno, że Ewelina oddała się pod opiekę rodu Starszego Boga. Nie masz już prawa wtrącać się do jej wychowania ani dawać mi rad.

- Wcześniej też ich nie słuchałeś. - Wysoka nerwowo poprawiła luźny kosmyk włosów. - Ciekawe, jak zareagowałaby Tiora, gdyby się dowiedziała, jak wychowujesz jej wnuczkę?

- Nie znalazłaś poparcia we własnym rodzie, więc szukasz go w cudzym? - kpiąco odpowiedział pytaniem na pytanie Ronnie. - O ile sobie przypominam, pani rodu Dory powiedziała wszystko, co myśli na twój temat. Zrobiłaś się zbyt stronnicza. To niedobrze.

- Możliwe - westchnęła Rijena, nie chcąc wdawać się w spór. - Ale nie wierzę, że tobie nie żal Eweliny. Przecież jest taka młoda.

Mag milczał długo, zanim odpowiedział:

- Nadmierna troska może tylko zaszkodzić. Wróg nie będzie miał sentymentów, po prostu zabije dziewczynę. Nawet jeśli teraz jest jej ciężko, da sobie radę. Wiem to. Potem będzie jej łatwiej.

- Nie zamierzam brać w tym udziału. - Rijena zerwała się z miejsca i ruszyła do wyjścia. - Następnym razem, Wysoki, sam się pofatyguj, by pozbierać bratanicę, kiedy przyczołga się po kolejnej lekcji.

- Jak sobie życzysz - wyszeptał mag za plecami odchodzącej kobiety, a potem zwrócił się do Eweliny, która dopijała ziołowy wywar. - Lepiej ci?

Skinęła głową.

- Odpocznij. Dziś nie będziemy trenować. Nawet gdyby zdarzył się cud i nagle nabrałabyś ochoty na fechtunek. Odzyskuj siły, jutro zaczynamy naukę magii żywiołów.

Ronnie wyszedł, cicho zamykając drzwi, a Ewelina zwinęła się w kłębek pod ciepłą kołdrą i wpadła w objęcia niespokojnego snu.

* * *

Dni płynęły ustalonym rytmem. Dopóki było widno, Ewelina zajmowała się magią żywiołów razem z pięciorgiem innych uczniów. Nauka nie sprawiała dziewczynie żadnych trudności, ale wymagała najwyższego skupienia i dokładności. Bogowie nie lubią kiedy traktuje się ich lekceważąco. Wieczory, jak wcześniej, poświęcała na treningi. Ronnie nie miał zamiaru obniżyć poziomu ich intensywności, ale prowadził je w sposób mniej agresywny, jakby współczując bratanicy, że znalazła się w tak nieszczęsnym położeniu. A sytuacja rzeczywiście była nie do pozazdroszczenia. Jeden dzień w tygodniu był dla Eweliny wielogodzinnym koszmarem, który nazywał się lekcją imperatora. Minuty bólu nie do zniesienia zmieniały się w godziny i nie było ratunku. Wydawało się, że władca postawił sobie cel złamać osobowość dziewczyny. I osiągał ten cel, działając metodycznie i konsekwentnie. Sprawdzanie progu odporności na ból przeplatało się z nie mniej męczącymi lekcjami fechtunku. Ewelina niezmiennie przegrywała. Za każdym razem przysięgała sobie, że nie pozwoli się upokorzyć Damianowi i nie będzie błagać go o skrócenie lekcji. I za każdym razem rezygnowała ze złożonej obietnicy. Tuż na granicy zbawiennego niebytu, kiedy świadomość zaczynała blaknąć miłościwie zatapiając myśli Eweliny w mrocznej otchłani, usta wbrew woli prosiły o łaskę. A imperator, uśmiechając się dobrotliwie, jednym gestem przerywał cierpienia dziewczyny.

Coraz częściej Ewelina zastanawiała się, czy nie porzucić dumy, prosząc władcę o litość na samym początku lekcji. Te nikczemne myśli przerażały. Taka słabość oznaczałaby ostateczną i bezpowrotną klęskę. A dziewczyna chciała jeszcze trochę powalczyć z imperatorem. Choć to pragnienie z każdym tygodniem słabło. Nie wystarczało czasu, by po kolejnych lekcjach zagoiły się sińce i zadrapania. Już dawno Ewelina przyzwyczaiła się do purpurowo-niebieskich krwiaków, które znaczyły jej delikatną niegdyś skórę. Zapomniała już, jak to jest, gdy się nie czuje bólu. Nieustannie bolał ją każdy mięsień i ścięgno. Nigdy wcześniej nie sądziła, że w ciele człowieka jest ich tak wiele.

Dziewczyna ze strachem uświadamiała sobie, że monotonia codzienności zaczyna ją otępiać. Umysł, szukając ucieczki przed intensywnym cierpieniem, coraz częściej popadał w trans. Ewelina żyła w dziwnym stanie pół snu, pół jawy. Do poczucia skrajnego wyczerpania doszła jeszcze bezsenność. Całymi godzinami Ewelina wierciła się w niewygodnym łóżku, nie mogąc zaznać jedynej przyjemności i ucieczki od codziennej rutyny. Dopiero przed świtem udawało jej się na kilka godzin zapaść w trwożną nicość, która nie przynosiła odpoczynku ani ciału, ani myślom. Ewelina marniała w oczach. Wcześniej nie grzeszyła zbytnimi krągłościami, ale teraz porażała chorobliwą, niesamowitą chudością. Na zmizerniałej twarzy widać było jedynie podkrążone oczy. Dziewczyna nie miała siły nawet na mówienie. Jeżeli można było milczeć - milczała nauczona gorzkim doświadczeniem rozmów z imperatorem, który każde nieostrożne zdanie z łatwością obracał przeciw rozmówcy. Rówieśnicy, oczywiście, zaczęli stronić od Eweliny, z czasem całkowicie ograniczając z nią kontakty. Szczerze mówiąc, Ewelina, pogrążona w niewesołych rozmyślaniach i otępieniu, nawet tego nie zauważyła. Rijena również wolała obchodzić podopieczną z daleka. Kilka razy wpadły na siebie w korytarzach Akademii, ale Wysoka starała się jak najprędzej odejść, nie patrząc nawet w stronę Eweliny. Ronnie, rzecz jasna, widział, jak jego bratanica się zmienia, ale wolał nie wtrącać się do procesu nauczania. Jednak po każdej lekcji czekał na dziedzińcu, by pomóc podopiecznej dojść do pokoju, gdzie prawie siłą wlewał jej do gardła napar podtrzymujący siły. Niewiele to pomagało - a raczej: nie pomagało wcale.

Coraz częściej osobista uczennica imperatora rozmyślała o śmierci. Życie zaczęło wydawać się jej nieznośne. Pragnęła tylko położyć się i poczuć, jak znika ból, jak opuszcza ją lęk. Marzyła, by donikąd się nie spieszyć, nie bać się, że po raz kolejny nadejdzie dzień, gdy usłyszy znienawidzone: „Władca czeka”.

W krótkich chwilach wytchnienia, Ewelina przychodziła nad urwisty brzeg, gdzie odbyła się jej pierwsza lekcja. Stojąc nad przepaścią, pogrążała się w marzeniach. Nawet nie tyle marzyła, co zbierała się w sobie, żeby zrobić decydujący krok. Zdawało się jej, że gdyby tylko uwierzyła, otchłań zlitowałaby się i zamieniłaby ją w białoskrzydłą mewę. A wtedy Ewelina bez żalu odfrunęłaby jak najdalej od tego okrutnego miejsca. Coraz częściej dziewczyna wspominała rodzinny Lazur, maleńki archipelag w bezkresnej dali błękitnego oceanu, wyspy, gdzie kiedyś była szczęśliwa. Już dawno skoczyłaby w dół, gdyby nie lęk, że w mglistej krainie Bogów także nie zazna spokoju, że i tam, podążając za głosem klątwy, imperator odnajdzie swoją uczennicę i jej cierpienia nigdy się nie skończą. Na dodatek taka ucieczka oznaczałaby totalną, niezaprzeczalną klęskę. A rozpacz Eweliny nie była jeszcze tak wielka.

Dziewczyna żyła na granicy załamania nerwowego. Dziwiła się, co ją tu trzyma. Duma, nierozsądne pragnienie przetrwania i wola zwycięstwa, nienawiść. Ewelina bała się, że pewnego ranka nie zdoła wstać i pójść na zajęcia, że wpadnie w histerię na widok posłańca wzywającego ją na lekcję, że padnie na kolana, błagając, by zostawiono ją w spokoju.

Ta sytuacja nie mogła trwać wiecznie. I oto, w końcu, nastał przełomowy moment.

Ewelina z obrzydzeniem patrzyła na półpłynną kaszę podawaną uczniom na śniadanie i w zamyśleniu kruszyła chleb do talerza. Już dawno zapomniała jak to jest, gdy odczuwa się głód, posilała się raczej z obowiązku niż z potrzeby.

- Powinnaś zjeść choć trochę. - Ronnie bezszelestnie zbliżył się do stołu.

- Dziękuję, nie jestem głodna - z zakłopotaniem odezwała się dziewczyna. - Jakoś nie mam apetytu.

- Posłuchaj, Ewelino. - Mag opadł ciężko na stołek obok. - Obserwuję cię od dawna. Zrozum, nie jest mi przyjemnie, gdy patrzę, jak imperator prowadzi te okrutne lekcje. Ale Damian ma ogromne doświadczenie. Wierzę, że wie, co robi. Proszę cię, wytrzymaj jeszcze trochę.

- Nie obwiniam cię. - Wzruszyła ramionami Ewelina i dodała złośliwie: - Oczywiście, imperator ma zawsze rację.

- Ciszej - syknął mężczyzna, rozglądając się nerwowo, jakby chciał sprawdzić, czy nikt nie słyszał nieostrożnych słów bratanicy. - Ryzykujesz.

- Nie bardziej niż zazwyczaj - odpowiedziała obojętnie. - Wątpię, by jakkolwiek kara była surowsza od tego, co przechodzę codziennie. A poza tym władca doskonale wie, co o nim myślę. Status osobistej uczennicy praktycznie zobowiązuje mnie, bym wyjawiała mu wszystkie, nawet najskrytsze myśli.

- No tak, jasne - zgodził się mag, usilnie myśląc o czymś innym. - Na pewno wkrótce będziesz znała imperatora najlepiej. Jego przyzwyczajenia, upodobania, plany.

- O ile dożyję - chłodno odparła Ewelina. - W co czasami zaczynam wątpić.

- Posłuchaj, moje dziecko. - Ronnie z wypisanym na twarzy poczuciem winy spojrzał bratanicy w oczy. - Uwierz mi, zrobiłbym wszystko, żeby ułatwić ci życie, zwolnić cię z zajęć lub wpłynąć na ich intensywność. Ale nie mogę. To wbrew zasadom Akademii. A poza tym, wydaje mi się, że gdybym interweniował, imperator mógłby wydłużyć ci lekcje lub dodać nowe, co w ostatecznym rozrachunku nie byłoby dla ciebie korzystne.

- Powiedziałam już, że wszystko rozumiem - cierpliwie powtórzyła Ewelina. - Nie martw się. Będzie, co ma być.

- Damian naprawdę dobrze nad tobą popracował - uśmiechnął się nagle mag. - Poznaję jego ulubione powiedzonko.

Ronnie oddalił się, a Ewelina zamyśliła się nad jego ostatnimi słowami. Czyżby rzeczywiście zaczynała być podobna do imperatora? Powiedział, że tego chce. Taka perspektywa nie tylko ją przerażała, ale wręcz wywoływała panikę. Dni, które pozostały do kolejnej lekcji, minęły za szybko. Ewelina żyła w zbyt dużym napięciu. Przypominała teraz naciągniętą do granic możliwości cięciwę - wystarczy lekko trącić, by pękła, dźwięcząc żałośnie.

I oto nadszedł czas na kolejną lekcję. W noc poprzedzającą zajęcia, dziewczyna nie zmrużyła oka. Leżała i zastanawiała się, czy jej życie miało dla kogokolwiek wartość? Wartość niezwiązaną z dążeniem do władzy czy marzeniami o umocnieniu pozycji rodu, ale po prostu dlatego, że jest na świecie. I nikt, poza starą czarodziejką, nie przychodził jej do głowy. Czy w takim razie warto walczyć, jeżeli nie ma nikogo, z kim można podzielić radość ze zwycięstwa?

Nazajutrz goniec imperatora musiał dwukrotnie powtórzyć wezwanie, zanim dziewczyna uświadomiła sobie, że zwraca się właśnie do niej. Ewelina zamyśliła się tak głęboko, że przez moment wydawało się, że wpadła do studni, gdzie z trudem dochodzi dźwięk.

Imperator jak zawsze czekał na brzegu. Ewelina, jak zwykle ukłoniła się i zastygła w oczekiwaniu na instrukcje.

Damian długo wpatrywał się w umęczoną bladą twarz uczennicy, jakby rozważał wyjątkowo trudny dylemat. Potem uśmiechnął się i ze szczerym zatroskaniem zapytał:

- Jesteś dziś jakaś milcząca, wszystko w porządku?

Ewelina włożyła niemało wysiłku w zrozumienie, co mówi nauczyciel.

- Tak - zabrzmiało, kiedy imperator stracił już nadzieję, że uzyska odpowiedź.

- Nie wierzę. - Mężczyzna pokręcił głową. - Podejdź bliżej.

Dziewczyna niechętnie zrobiła krok, potem jeszcze jeden i zatrzymała się, zachowując dystans. Damian chrząknął z niezadowoleniem i sam zbliżył się do uczennicy. Ujął ją boleśnie za podbródek, bezceremonialnie wystawiając twarz Eweliny do niezbyt jasnego światła pochmurnego dnia. Dziewczyna zaskoczona zmrużyła oczy, ale potem otworzyła je szerzej i wbiła w mężczyznę obojętne spojrzenie.

- Boli cię coś? - zapytał imperator. - Sądziłem, że ostatnia lekcja nie była dla ciebie zbytnim obciążeniem.

- Wszystko mi jedno - odpowiedziała beznamiętnie. - Zaczynamy?

- Spróbujemy - powiedział z namysłem władca. - Jednak zmienimy nieco schemat. Na początek mały trening walki.

Ewelina w milczeniu zacisnęła palce na zaoferowanym jej drewnianym mieczu i odruchowo przyjęła pozycję. Nawet udało jej się odeprzeć kilka niezbyt trudnych ciosów. Potem jednak, kiedy Damian przeszedł do prawdziwego ataku, dziewczyna upuściła nagle broń, zdając sobie sprawę, że nie ma siły dłużej się opierać.

- Nie pojmuję. - Damian zatrzymał się i gniewnie wbił miecz w twardą ziemię tuż pod nogami uczennicy. - Co to za przedstawienie?

- Jestem zmęczona - przyznała się Ewelina. - Zabij mnie, jeśli chcesz. Nie będę się bronić. Ale nie męcz mnie dłużej.

- A co z twoją rodową dumą i honorem? - Kpiąco uniósł brwi imperator. - Czyżbyś przyznawała się do porażki?

- Jeżeli moje przyznanie się sprawi ci radość, to tak. - Ewelina wzruszyła ramionami. - Na pewno dla Najwyższego zwycięstwo nad smarkatą dziewczynką to wielki sukces. Może myliłam się, sądząc, że będzie ze mnie niezły mag. Myślę, że w imperium znajdzie się wiele głuchych zakątków, gdzie przyda się taki niedouk, jak ja.

Dziewczyna schowała głowę w ramionach i w milczeniu czekała na decyzję imperatora. Damian nie śpieszył się z werdyktem, wpatrywał się tylko w swoją uczennicę, jakby widział ją po raz pierwszy.

- Zwycięstwem nad taką smarkulą, jak ty, mógłby poszczycić się każdy Najwyższy - uśmiechnął się nieoczekiwanie władca. Później, po chwili milczenia, dodał. - Nawet imperator. Gratuluję, zakończyłaś pierwszy etap nauki.

- To znaczy? - ze zdziwieniem, przeciągając sylaby, zapytała dziewczyna.

- To był test na siłę woli - łagodnym tonem wyjaśnił Damian. - Okrutny, ale skuteczny. Muszę mieć pewność, że nie uczę tchórza. Trzymałaś się dzielnie. Jeszcze nikt z moich uczniów nie opierał mi się tak długo. Przyznam szczerze, że zaczynałem się już bać, że nigdy nie przyznasz się do własnej słabości. Czy ty naprawdę myślałaś, że nauka składa się tylko z systematycznego bicia?

- Zrobiłeś wszystko, żeby mnie o tym przekonać.

- Nawet po przyznaniu się do klęski, nie przestajesz mi się opierać - roześmiał się imperator. - Zadziwiające. Może warto powtórzyć tę lekcję?

- Nie trzeba - z drżeniem serca odpowiedziała Ewelina.

- Tak lepiej - zgodził się chłodno mężczyzna. - Cóż, zapamiętaj na przyszłość: dopóki jesteś w moich rękach, mogę z tobą zrobić, co zechcę. Nawet przeprowadzać podobne lekcje codziennie przez kilka lat. I nikt, słyszysz, nikt mi nie przeszkodzi. A poza tym...

W mgnieniu oka imperator znalazł się tak blisko Eweliny, że jej nos prawie wbił się w drogi jedwab, z którego uszyte było jego ubranie. Dziewczyna podniosła głowę i utonęła w jasnych obojętnych oczach mężczyzny.

- Zapomnij o tym, moja droga - wyszeptał Damian i pogładził ją po policzku wewnętrzną stroną dłoni. - Zapomnij na zawsze, bo dziś poznałaś smak porażki i przyznałaś się przede mną do słabości.

Wystraszona Ewelina odskoczyła od imperatora. Później, kiedy nieco ochłonęła, zapytała drżącym głosem:

- Jeżeli pierwszy etap miał na celu poniżyć ucznia, to na czym będzie polegał następny?

Władca uśmiechnął się lekko i, nachyliwszy się, szepnął Ewelinie na ucho:

- Wierz mi, dowiesz się pierwsza.

Te słowa przyprawiły ją o chłodny dreszcz, Damian wyprostował się i zupełnie innym, spokojnym tonem oznajmił:

- Na dziś to wszystko. Zajęcia nie mają sensu, kiedy jesteś w tak opłakanym stanie. Mam nadzieję, że gdy spotkamy się za tydzień, dojdziesz do siebie. Odpoczywaj.

* * *

Ewelina płynęła w tańcu. Nie w pojedynku, kiedy cała uwaga skupiona jest na przeciwniku, ale w najprawdziwszym walcu. Wirowała na kamiennych płytach ogromnej sali, której kąty tonęły we mgle. I bała się podnieść głowę, żeby przypadkiem nie napotkać spojrzenia uprzejmego partnera, bała się tak bardzo, że aż przejmował ją dreszcz. Trudno jest rozkoszować się tańcem, gdy partnerem jest sam imperator.

- Nieźle - rzekł Damian, gdy się zatrzymali. Dziewczyna wyćwiczonym ruchem dygnęła w reweransie i poprawiła kosmyk włosów, który uwolnił się z wysoko upiętej eleganckiej fryzury. - Szybko się uczysz - pochwalił jeszcze władca i lekkim skinieniem głowy podziękował za taniec. - Zrozumiałaś, jak widzę, że kobieta w walcu powinna być uległa i nie przejmować inicjatywy. Jak w wielu sprawach, zresztą.

- Obawiam się, że Najwyższej Ejrze i Linie nie spodobałby się taki pogląd - zauważyła złośliwie dziewczyna.

- A ja obawiam się, że ich zdanie kompletnie mnie nie interesuje - odgryzł się Damian. - Zapamiętaj: nigdy nie należy powoływać się na cudze opinie. Nawet w dworskich pogawędkach. Chyba że brak ci własnych poglądów?

- Nie. - Ewelina spróbowała się uśmiechnąć - Tylko nie jestem pewna, czy ci się spodobają.

- Nic z tego nie będzie. - Pokręcił głową władca. - Taniec wspaniały, ale rozmowa koszmarna. Gdybyśmy byli na dworze, co najmniej dwukrotnie zostałabyś wyzwana na pojedynek. Albo oskarżona o herezję i byłoby to uzasadnione oskarżenie. Mądry człowiek waży swoje słowa, zanim je wypowie lub przemilczy. A ty się prosisz o śmierć.

- Wybacz, wasza wysokość. - Ewelina skromnie zatrzepotała rzęsami.

- Tak lepiej. - Imperator z akceptacją kiwnął głową. - Pasuje ci rola miłej i trochę naiwnej dziewczyny. Pozwól, by cię nie doceniano. W końcowym rozrachunku bardzo się to przydaje. Nigdy nie wiadomo, co zadecyduje o pomyślnym zakończeniu pojedynku. A przy okazji, co z rozwiązaniem tej zagadki, o której miałaś pomyśleć w wolnej chwili?

- Chodzi o wojsko, które można doprowadzić do miejsca walki dwiema drogami? - upewniła się dziewczyna. - Wybrałabym taki sposób, w którym na pole bitwy przedostaną się albo wszyscy, albo nikt. Droga gwarantująca, że znajdzie się tam jedynie połowa armii nie podoba mi się wcale.

- Dlaczego? - zdziwił się imperator. - Boisz się, że mogłabyś podzielić los tej części, której nie uda się przeżyć?

- Nie - odpowiedziała Ewelina - to nie miałoby decydującego znaczenia, chociaż na co zda się wojsko bez dowódcy? Po prostu w drugim przypadku wynik walki zależałby od woli Losu, a to jest niedopuszczalne.

- Przypomnij mi, żebym kolejną lekcję zaczął od wyjaśnienia, że nawet osobistej uczennicy imperatora negatywne opinie na temat Piątego Boga nie będą uchodziły płazem - powiedział chłodno Damian. - Teraz nie chce mi się wymyślać kary, ale ostatnio zrobiłaś się bezczelna. Jednak uznaję twoją odpowiedź.

- Tylko tyle? - Uniosła brwi dziewczyna. - Nie dowiem się, jakie jest prawidłowe rozwiązanie tej zagadki?

- Obydwa warianty są prawidłowe i niepoprawne jednocześnie. - Imperator wzruszył ramionami. - Wszystko zależy od konkretnej sytuacji i od dowódcy. Ja bym zaufał Losowi, ale z racji mojej pozycji, jestem z nim w dość poufałych stosunkach.

Ewelina uśmiechnęła się ze zrozumieniem, a potem z lekkim podenerwowaniem przygładziła aksamitną suknię bogato zdobioną wyrafinowanym haftem. Nie przywykła jeszcze do dworskich ubrań. Od jakiegoś czasu Damian zmuszał ją, żeby na zajęcia przychodziła w eleganckich, kosztownych strojach. Z początku dziewczyna próbowała się buntować przeciw nowym zasadom, ale Ronnie szybko ją utemperował, wyjaśniając, że imperator ma zamiar osobiście uczyć ją etykiety. I takim honorem gardzą jedynie głupcy, nierozumiejący wynikających z tej sytuacji oczywistych korzyści.

Ewelinę uczono subtelnej sztuki dwuznaczności i niedomówień. Uczyła się rozmawiać i zachowywać, głośno używać słów „przyjaciel”, „miłość”, czy trzeba czy nie. W ciągu minionych sześciu miesięcy nauczyła fałszywie się śmiać i niepostrzeżenie zmieniać temat rozmowy na taki, który ją interesował. Nauczyła się tańczyć i walczyć mieczem, co prawda, jeszcze drewnianym, w niewygodnej, plączącej się między nogami sukni; flirtować i wtrącać drogocenne ziarenka niezbędnej wiedzy do wielogodzinnych dyskusji o niczym. Ronnie mógł być z niej dumny. Od tej pory bez trudu mogłaby się stać ozdobą każdego towarzystwa.

Może to dziwne, ale przyjaciół w Akademii jej nie przybyło. Kiedy męczące treningi stały się nieco krótsze, dziewczyna zyskała możliwość porozglądania się trochę wokół siebie. Okazało się, że uczniowie wraz z rozpoczęciem nauki magii żywiołów otrzymali nadspodziewanie dużo swobody i mogli się zająć własnymi sprawami, a nauczyciele nie obserwowali już tak dokładnie ich poczynań. Wcześniej plan zajęć przewidywał jedynie pół godziny przerwy w ciągu dnia i uczniom z trudem udawało się doprowadzić się do ładu za pomocą prostych higienicznych procedur, ale teraz rówieśnikom Eweliny dano więcej swobody. Każdy z nich rozporządzał tym błogosławionym darem losu po swojemu. Niektórzy zajmowali się sztukami walki, inni zamykali w bibliotece, studiując tajemnice pradawnych foliałów, a jeszcze inni włóczyli się po wyspie, zaczepiając młodszych przy każdej nadarzającej się okazji. Ewelina natomiast, starała się zająć wszystkim po trosze. Nigdy nie wiadomo, co człowiekowi może przydać się w życiu.

Dziewczyna na razie była jedną z najlepszych na roku, choć utrzymać tę opinię było coraz trudniej. Zbyt wiele wysiłku kosztowały ją zajęcia z imperatorem. W żaden sposób nie mogła odgadnąć, co Damianowi chodzi po głowie. W najbliższej przyszłości nie zamierzała obracać się wśród wyższych sfer, o czym poinformowała wprost jeszcze na pierwszych zajęciach. W odpowiedzi imperator chrząknął i, jak to miał w zwyczaju, skomentował, że przewidywanie przyszłości to szydzenie z Losu, ponieważ ludzkie zamysły ostatecznie nic nie znaczą wobec boskiego planu. Tak czy owak, Damian traktował teraz swoją uczennicę nadzwyczaj łagodnie. Nawet w czasie pojedynku na miecze ćwiczebne, jedynie markował cios, ale nie atakował z całą siłą. Już dawno znikły siniaki, a jeśli pojawiały się jakieś nowe, to tylko z powodu nieostrożności samej Eweliny lub w wyniku nieporozumień z Ronniem, który powrócił do swego ulubionego sposobu wychowywania bratanicy. Jednak za każdym razem, gdy dziewczyna miała zamiar przekroczyć niewidzialną granicę uprzejmości i po dawnemu złośliwie skomentować poczynania imperatora, przypominał jej się moment własnego poniżenia. I z namysłem rezygnowała. Dziwne, ale Damian nie wywoływał już w niej tak płomiennej nienawiści, jak wcześniej. Oczywiście gdzieś w głębi duszy Ewelina wiedziała, że to wróg, który nieraz próbował ją zabić i być może spróbuje znowu. Ale obecnie nie potrafiła nie podziwiać wytrzymałości imperatora i umiejętności zachowywania przez niego zimnej krwi. Poza tym chciwie chłonęła wiedzę, którą dzielił się z nią nauczyciel. Uczyła się czerpać korzyści ze spotkań z tak niepodobnym do niej człowiekiem. I całkiem nieźle jej to wychodziło. Ronnie nie mógł się nachwalić gorliwości bratanicy. Jednak Ewelina nagle z przerażeniem uświadomiła sobie, że ostatnio dość często nie może się doczekać kolejnej lekcji z Damianem i z całego serca żałuje, kiedy zajęcia się kończą. Bała się przyznać nawet przed sobą, że imperator zaczyna się jej podobać i że wspomnienia okrucieństw, jakie niegdyś jej zadał, wywołują nie gniew, ale bolesną rozkosz. Jakby przeżycia sprawiły, że Ewelina zaczęła pragnąć obrzydliwej słodyczy poniżenia.

A najbardziej na świecie dziewczyna bała się, że jej myśli może poznać ktoś postronny, zwłaszcza Damian.

O ile już ich nie znał.

Czasami w jasnych oczach imperatora zapalała się niezrozumiała iskra triumfu. W takich chwilach Ewelina usilnie starała się pojąć, czy obecna życzliwość władcy nie jest tylko maską, skrywającą złowrogie kły. Zastanawiała się, czy Damian zamierza zadać jej podły cios w plecy w najmniej spodziewanym momencie. I z poczuciem winy Ewelina rozważała, czy nie lepiej dać się złapać w sidła, które bez wątpienia zastawił na nią władca. Przecież bezsilność wobec bardziej doświadczonego i wyszkolonego przeciwnika sprawia, że czasami serce zamiera, radując się, nie wiedzieć czemu, przedsmakiem totalnej porażki.

Ewelina wiedziała, że po Akademii od dawna krążą słuchy na temat jej nieoczekiwanej promocji. Trudno jest uznać zalety kogoś innego. Łatwiej wyjaśniać zaszczyt prozaicznym szczęśliwym trafem lub zmyślać nieprawdopodobne historie, byle tylko nie potwierdzić prawdy. Tak właśnie się stało w przypadku dziewczyny. Szczególnie, że wielu uważało ją za gorszą, gdy dowiedzieli się, że dzieciństwo spędziła na maleńkim archipelagu, a jej pierwszą nauczycielką była zwykła wiejska czarodziejka, której nie dopuszczono nawet do nauki magii żywiołów.

Charakterystyczna dla Eweliny małomówność i skrytość dawały nieograniczone możliwości, by puścić wodze fantazji. Kiedy wracała z zajęć wymęczona i posiniaczona, plotkarze jeszcze się opanowywali, ale odkąd imperator obdarował ją mniej więcej dziesiątką najbogatszych strojów i przydzielił specjalnie przyuczoną służącą do pomocy przy ubieraniu i czesaniu, Akademię zalał prawdziwy potok wyimaginowanych podejrzeń.

Do Eweliny docierały odgłosy tej wrzawy, ale wolała się nie wtrącać. Nie widziała potrzeby zaprzeczania czy potwierdzania plotek. Ta sytuacja w pełni jej odpowiadała, niech plotkarze wymyślają sobie, co chcą, byle tylko nie narzucali się z głupimi pytaniami. Ale wkrótce przyszło jej pożałować tego nierozważnego kroku. Przekonała się, że czasem lepiej jest zapobiegać rozprzestrzenianiu się oszczerstw niż później znosić nieprzyjemne następstwa fałszywych oskarżeń. A następstwa dla Eweliny okazały się opłakane. Z powodu głupiej i zawistnej plotki krążącej w murach Akademii musiała po raz pierwszy zmierzyć się w pojedynku nie z imperatorem lub stryjem, lecz z uczniem z roku, a co więcej - stać się zabójczynią.

* * *

Ewelina rozkoszowała się spacerem. Na wyspie królowała wczesna jesień. Za dnia było jeszcze gorąco jak latem, ale wieczorami od morza nadciągała chłodna mgła zapowiadając, że już niedługo zima za pasem. Rok szkolny dopiero się zaczął. Nowo przybyli po cichu przyzwyczajali się do surowych zasad Akademii i starali się zadomowić w ciasnych pokojach. Uczniowie starszych roczników od razu po zajęciach uciekali z dusznych klas nad brzeg oceanu, gdzie kąpali się i opalali, pragnąc poczuć na skórze ostatni raz pieszczotę odchodzącego lata. Nauczyciele patrzyli na to przez palce. Ci podopieczni już udowodnili, że gotowi są wytrzymać nawet najcięższe próby i doświadczeni znawcy dusz wiedzieli, że wyrosną na godnych następców. Niektórzy wychowawcy, z czego Ewelina doskonale zdawała sobie sprawę, obawiali się nawet dorastających magów. Mogło się przecież zdarzyć, że upokorzony uczeń za parę lat zda egzaminy i stanie się zwierzchnikiem nauczyciela. Mało kto oparłby się pokusie rozprawienia się z kimś, kto go wcześniej skrzywdził. Do pewnego stopnia sytuację ratowali nauczyciele innych rodów. Im było wszystko jedno, z kim mają do czynienia, z utalentowanym uczniem, przyszłym Wysokim Magiem czy nieukiem, który jakimś niezrozumiałym zrządzeniem losu zdołał utrzymać się w Akademii całe pięć lat. Dlatego też bez wahania karali współmiernie do popełnionego czynu, o ile, rzecz jasna, sprawa nie dotyczyła ich krewnych. W takim przypadku o sprawiedliwości nie mogło być mowy. W kwestiach spornych i niejasnych, skrzywdzony lub niesłusznie ukarany miał prawo prosić o pomoc kuratora Akademii - Damiana. Tylko że dokąd Ewelina sięgała pamięcią, nigdy się to nie zdarzyło. Donosiciele nie cieszyli się popularnością, ale jeżeli uczeń nie potrafił sam się obronić, jak później będzie chronił imperium?

Po roku nauki rówieśników Eweliny czekał obrzęd zwany inicjacją. Siedemnastoletnia dziewczyna do tej pory nie znała szczegółów próby, której miała się poddać. Jednak, jakkolwiek dziwnym by się to mogło wydawać, nie odczuwała z tego powodu żadnego niepokoju. Wątpliwe, czy imperator lub ktokolwiek z Najwyższych był w stanie wymyślić egzamin gorszy od tych, które już zdawała.

Dziewczyna zrzuciła miękkie wygodne botki, podkasała nogawki spodni z mocnej ciemnej tkaniny i położyła się na nagrzanych słońcem kamieniach plaży. Fale leniwie przelewały się między palcami bosych stóp i, cicho szemrząc, bawiły się drobnymi otoczakami. Ewelina zmrużyła oczy, wystawiła twarz na ciepło słońca i nagle się uśmiechnęła. Wreszcie życie zaczęło się jej układać. Zajęcia stały się mniej męczące, imperator nie sięgał już po niedozwolone lub podstępne chwyty, coraz częściej pozwalając swojej uczennicy cieszyć się, że jest traktowana po partnersku. Nawet Ronnie zrobił się bardziej życzliwy w stosunku do bratanicy. Jeśli to się nie zmieni, pierwszy etap nauki w Akademii będzie jedynie wspomnieniem koszmarnego snu. Czas leczy rany i może się zdarzyć, że ostatnie lata nauki okażą się dla niej najszczęśliwszymi w życiu.

Nie bez przyczyny mówi się, że Los lubi czasem zakpić ze swoich dzieci. Tak, jak teraz. Ledwie Ewelina pomyślała ostatnie słowa, z oddali dobiegł ją żałosny dziecięcy krzyk. Zerwała się na równe nogi, w popłochu naciągnęła buty, ale potem, machnąwszy ręką, wróciła na miejsce. Nie ma co się przejmować cudzymi problemami. Nauczyciele sobie poradzą.

Po krótkiej chwili jednak, Ewelina usłyszała kolejny krzyk, znacznie głośniejszy od poprzedniego. Tym razem towarzyszył mu hałas pomieszanych głosów, w którym z trudem można było rozpoznać wybuchy śmiechu i grubiańskie pokrzykiwania. Ewelina obejrzała się ze współczuciem i nie zauważywszy w pobliżu nikogo z dorosłych, niechętnie ruszyła w stronę, skąd dobiegały okrzyki.

W pobliżu budynku Akademii Ewelina zauważyła niedużą grupkę znajomych z roku. Zgodnie z niepisanym prawem, dopiero gdy uczniowie kończyli naukę, czarne ubiory zastępowano strojami w rodowych barwach, jednak szczególnie niecierpliwi ozdabiali rękawy koszul wstęgami z jedwabiu w odpowiednim kolorze. Przed czujnym wzrokiem Eweliny nie dało się ukryć, że w zasadzie wszyscy zebrani należeli do rodu Młodszego Boga, nie licząc paru wychowanków Najwyższej Liny, którzy musieli znaleźć się na dziedzińcu przypadkiem.

Dziewczyna zauważyła też, że u stóp Rotona, chłopaka który razem z nią zdawał egzamin z podstawowej magii żywiołów, wiła się maleńka sylwetka dziecka. Ewelina ciężko westchnęła. Było jasne, że uczniowie ze starszych klas postanowili się zabawić. Znaleźli sobie kogoś bez pochodzenia, najprawdopodobniej dopiero co przybyłego na wyspę, i teraz urządzają mu chrzest. Dzięki Bogom, w swoim czasie ominął ją podobny los, gdyż Ronnie i Rijena pilnowali jej uważnie. A poza tym uczniowie nie ryzykują zadzierania z potomkami Wysokich Rodów. Przecież można się w ten sposób narazić na zemstę ich krewnych.

Dziewczyna zawróciła, chciała odejść. Nie ma co się wtrącać do cudzych zabaw. Nieszczęśnikowi przyjdzie wkrótce doświadczyć o wiele gorszych rzeczy. Jeżeli wytrzyma, nie da się złamać - będzie niezłym magiem, zresztą, całkiem możliwe, że dołączy do rodu Najwyższego Majra. Jeśli nie, trudno. Statek na ląd odpływa co tydzień.

Kątem oka Ewelina spostrzegła, jak Roton zamachnął się i wymierzył nieszczęśnikowi potężne uderzenie prosto w twarz. Dzieciak zatoczył się parę kroków, upadając na twardą ziemię i leżąc tak, dopóki stojący najbliżej chłopak nie podniósł go i nie wykręcił mu boleśnie rąk. Nagły poryw wiatru rozwiał długie jasne włosy ofiary i Ewelina zrozumiała, że tym razem jej znajomi znęcają się nad dziewczynką, zupełnie jeszcze młodą, dopiero co po rytuale nadawania imion. Roton uśmiechnął się z zadowoleniem i podchodząc bliżej, zdecydowanym ruchem rozerwał kołnierz koszuli, obnażając po dziecinnemu jeszcze szczupłe ciało z ledwie odznaczającymi się zaokrąglonymi piersiami. Dziewczynka szarpnęła się z zażenowaniem, próbując się okryć, nie zdołała jednak wyrwać się z mocnego chwytu stojącego z tyłu chłopaka. Za to zasłużyła sobie na jeszcze jeden policzek, którego siła gwałtownie odrzuciła jej głowę w bok. Jej dręczyciel niedbale rzucił przez ramię parę słów do swoich wspólników, czym wywołał atak tłumionego śmiechu, a potem, jak gdyby nigdy nic, wsunął rękę w rozprute ubranie dziecka.

Ewelina nie mogła już dłużej pozostać niemym i bezwolnym świadkiem rozgrywającego się na jej oczach dramatu. Rozejrzała się rozpaczliwie i zrozumiała, że nikt nie przyjdzie dziewczynce z pomocą. Dziedziniec Akademii był pusty, jak zawsze w porze poobiedniej. A przez grube ściany nie przedostanie się żaden odgłos, choćby krzyczeć co sił w płucach. Ewelina nie czekała dłużej, pospieszyła na miejsce zdarzenia.

Grupa była zbyt pochłonięta widowiskiem, by zauważyć pojawienie się kogoś jeszcze. Roton pożądliwie wpatrywał się w swoją ofiarę wiszącą bez przytomności na wykręconych boleśnie rękach.

- Zostawcie ją w spokoju - niezbyt głośny rozkaz Eweliny spowodował, że niektórzy drgnęli ze strachu. Nawet Roton, jak złodziej przyłapany na gorącym uczynku, obejrzał się, gotów zacząć się tłumaczyć. Ale kiedy zobaczył, że mówi do niego dziewczyna z roku, natychmiast uspokoił się.

- Nie wtrącaj się - uśmiechnął się szorstko. - Idź tam, dokąd szłaś. Poradzimy sobie bez ciebie.

I odwrócił się do dziewczynki. Mała ocknęła się i z nadzieją w zapłakanych oczach spojrzała na Ewelinę.

- Nie lubię się powtarzać, Roton - rzekła chłodno dziewczyna. - Zostaw ją.

- Bo co? - rzucił chłopak z rozdrażnieniem w głosie. - Co mi zrobisz?

- Dużo. - Ewelina wzruszyła ramionami, bacznie wpatrując się w rozpaloną twarz niedoszłego gwałciciela, jakby widziała go pierwszy raz. - Wobec słabszych od siebie jesteś mocny, jak widzę.

- Nic ci do tego - rzucił Roton. - No dalej, wal śmiało. Mamy jeszcze jedną sprawę do załatwienia, zanim skończy się wolne. Chyba, że chciałabyś się z nią zamienić miejscami? Chętnie się zgodzę. Ciekawie będzie sprawdzić, na co połakomił się imperator.

- Co powiedziałeś? - spytała spokojnie Ewelina, postępując krok do przodu.

- To co słyszałaś - odgryzł się chłopak. - Cała Akademia już wie, przez co przeszłaś, żeby się dostać na nauki do samego władcy.

- Wepchnę ci te obmierzłe słowa z powrotem do gardła - ze złością wyszczerzyła zęby Ewelina. - Sama. Jeden na jednego. O ile nie stchórzysz, oczywiście.

Roton, zrozumiawszy, w jakie popadł tarapaty, zastanowił się. Zabawić się trochę z dziewczyną bez pochodzenia, za którą nikt się nie ujmie, to jedno, ale z osobistą uczennicą imperatora - to już zupełnie inna rzecz. W tym przypadku, gdyby coś się stało, usprawiedliwienie może nie wystarczyć.

- Dobra, dość tego - wtrącił się do sporu jeden z uczniów rodu Starszej Bogini. - Ewelina, o co ci chodzi? Po co ten szum? Przecież ta mała nie ma pochodzenia. Dla kogo jest ważna? Rozumiesz, już nie jesteśmy chłopcami, chcemy się dowiedzieć, czego nam tak uporczywie zabraniają. A Roton za swoje nieostrożne słowa przeprosi, prawda? Mało to różnych plotek po szkole krąży?

Roton spojrzał na dziewczynę spod oka, gotów pójść na ugodę.

- Zwykłe „przepraszam” nie wystarczy - surowo odpowiedziała Ewelina. - Przyjmę przeprosiny od tego wyrzutka, jeśli pokłoni się do nóg i poprosi o przebaczenie dziewczynkę.

- Co? - z obrzydzeniem w twarzy oburzył się chłopak. - Ja? Tę brudaskę? Niech się cieszy, że zniżyliśmy się do jej poziomu. Będzie się później dzieciom i wnukom chwalić, wspominając jak ją obdarował wysoko urodzony. A za wyrzutka krwią się zalejesz, ty materacu imperatora.

Roton skinął na kogoś za plecami Eweliny. W tym momencie dziewczyna uskoczyła, unikając nikczemnego ciosu i chwyciła napastnika za rękę. Wykręciła ją mocno, aż zachrzęściło nieprzyjemnie w nadgarstku. Żałośnie dźwięcząc, upadł na kamienie dziedzińca nóż, a atakujący stracił z bólu dech w piersi. Ewelina zręcznie podniosła broń, nie zwalniając chwytu, i rozejrzała się uważnie. Nikt więcej nie chciał się wtrącać do bójki.

- Na tym polega twoja odwaga? - Ewelina splunęła z pogardą. - Napadać od tyłu, tchórzliwie, jak szakal. Nawet nie osobiście, lecz cudzymi rękami. Po czymś takim masz czelność nazywać się wysoko urodzonym? Wyrzutek zawsze będzie wyrzutkiem.

- Sam się z tobą rozprawię - pobladłszy z gniewu, ryknął chłopak i rozkazał władczo. - Przynieście miecze.

- Roton, może nie ma takiej potrzeby? - zapytał ktoś żałośnie. - Przecież Ewelina jest z rodu Starszego Boga. A poza tym imperator...

- Mam ich wszystkich gdzieś. Majr mi jeszcze podziękuje za poniżenie innego rodu. Najpierw rozprawię się z dziewczyną, a potem skończę z tą drugą. Pilnujcie, żeby nie uciekła, korzystając z zamieszania.

Uczniowie rozsunęli się, robiąc miejsce dla pojedynku. Dziewczynkę odciągnięto pod najbliższe drzewo i polecono, by chłopak, któremu Ewelina wykręciła rękę, stanął na straży. Dziewczyna obrzuciła go teraz uważnym spojrzeniem, chcąc dobrze zapamiętać twarz. Zawsze warto wiedzieć, do czego jest zdolny potencjalny wróg. Przyniesiono miecze. Ewelina się zdziwiła, lecz nie dała po sobie poznać emocji. Uczniom nie wolno było posiadać broni do skończenia Akademii. Ciekawe, jak udało się ominąć ten zakaz wychowankom Najwyższego Majra? Trzeba będzie o to zapytać w wolnej chwili.

Ewelina odepchnęła swą niedawną ofiarę i, nie mogąc powstrzymać się od pokusy, dała mu porządnego kuksańca w żebra. Chłopak w milczeniu zniósł poniżenie, trzymając się za zranioną rękę. Potem dziewczyna troskliwie schowała nóż za pasem. Kto wie, może się przydać.

Roton nie dał jej czasu na przygotowanie, ale od razu, jak tylko podano mu miecz, ruszył do ataku, mając nadzieję na rychłe zakończenie pojedynku. Miał niewiele czasu. Wkrótce dziedziniec wypełni się uczniami, którzy wyjdą na spacer po nużących zajęciach, a to oznaczało, że okazja przepadnie. Nie pora na szlachetność.

Dziewczyna uchyliła się bez trudu i sięgnęła po przygotowaną dla niej broń. Roton nieoczekiwanie osłabił swój atak, rozumiejąc, że nie będzie mu lekko zwyciężyć. Widział już Ewelinę w akcji i wiedział, że bezmyślna agresja i siła nie będzie skuteczna, a co więcej - niebezpieczna dla atakującego.

Przeciwnicy zatoczyli krąg, obserwując swoje ruchy. Ewelinie było trudniej, ponieważ musiała także sprawdzać, co dzieje się za jej plecami. Oczywiście, wtrącanie się do pojedynków było kategorycznie zakazane, ale Roton już udowodnił, że obcy mu jest honor i sprawiedliwość. Na dodatek w Akademii pojedynki między uczniami były surowo zabronione. Jeśli ktoś się dowie - biada obojgu.

Sytuację uratował przypadek. Ewelina była przygotowana na długi wyrównany pojedynek, kiedy nagle Roton pośliznął się i upadł, mocno uderzając się w kolano. Co prawda, podniósł się niemal natychmiast, ale niewiele mu to dało. Dziewczyna wykorzystała okazję. Roton nie zdążył się nawet zorientować, a już leżał na plecach, czując zimny koniec stali na szyi.

- Przegrałeś - stwierdziła Ewelina. - Dlatego teraz wstaniesz i będziesz błagał o wybaczenie na kolanach. Jeśli ta mała się nad tobą zlituje, dam ci spokój. Jeśli nie - obetnę ci uszy. Mam gdzieś, co mi za to zrobią.

- Nie odważysz się - szarpnął się Roton, i w tej samej chwili znieruchomiał. Ewelina przycisnęła miecz odrobinę mocniej, rozcinając ostrzem skórę.

- Odważę - uśmiechnęła się chłodno. - Pomódl się do swojego Boga, nieszczęsny, żeby dziewczynka ci przebaczyła.

Roton, chcąc nie chcąc wstał. Ewelina, na wszelki wypadek, kopnięciem posłała daleko poza zasięg rąk jego miecz. Chłopak spojrzał z żalem na broń i ledwie powłócząc nogami podszedł do swojej ofiary. Dziewczynki nikt już nie pilnował, gdy tylko stało się jasne, że sprawy Rotona potoczą się źle. Przywarła plecami do drzewa i drżała, bezskutecznie próbując się okryć porwanym ubraniem.

- Na kolana - popchnęła Ewelina chłopaka. Spojrzał na nią gniewnie, lecz posłusznie opadł na ziemię.

- Wybacz mi - Roton nie bez trudu wypowiedział te proste słowa. Nawet pot wystąpił mu na czoło. - Wybacz, nie chciałem cię skrzywdzić...

Dziewczynka odsunęła się z nieoczekiwaną pogardą, jakby brzydziła się dotykiem chłopaka. Później podniosła głowę i popatrzyła na swoją obrończynię, w milczeniu oczekując rady.

- Twoja decyzja - łagodnie oznajmiła Ewelina. - Jeśli chcesz, oszpecę go na całe życie. O mnie się nie martw. Nie narzekam na brak obrońców.

Mała długo wpatrywała się w Rotona, po czym chlipnęła i ledwie dosłyszalnie wyszeptała przez zaschnięte gardło:

- Daruj mu życie. Ja... Ja mu wybaczam.

- Znakomicie. - Ewelina zakręciła mieczem i cofnęła ostrze. - A teraz powtórzymy lekcję. Przegrasz drugi raz, odszczekasz oszczerstwa, które rzuciłeś pod moim adresem.

Roton, jak zaszczute zwierzę, obejrzał się na swoich wspólników, którzy z zakłopotaniem tłoczyli się opodal, nie śpiesząc z pomocą. Gwałtownie szarpnął się, podnosząc miecz, i z rykiem rzucił się na Ewelinę. Dziewczyna przezornie zanurkowała pod jego łokciem i uderzyła przeciwnika rękojeścią w tył głowy, ogłuszając natychmiast. Roton zwalił się na ziemię. Oczywiście, gdyby nie był aż tak ogarnięty gniewem z powodu doznanego poniżenia, taki manewr byłby dla Eweliny samobójczy. Ale tym razem się udało - oślepiony nienawiścią wychowanek Najwyższego Majra, po prostu nie był w stanie myśleć o taktyce.

- Co się tu dzieje? - gniewny głos przerwał zakończony niemal pojedynek. Ewelina obejrzała się. Od bramy Akademii na miejsce zdarzenia śpieszyła cała delegacja. Dziewczyna zdołała zobaczyć Najwyższych Majra i Linę, swojego stryja, a nawet Wysoką Rijenę, i z niechęcią wypuściła miecz z rąk.

- Podnieś się - rzuciła przez ramię, nie patrząc na przeciwnika. - Możesz przyjąć, że ci się poszczęściło. Dokończymy później. Jeżeli nie stchórzysz, rzecz jasna.

- Uważaj - rozległ się nagle dźwięczny dziecięcy głosik. Odruchy zadziałały, zanim Ewelina uświadomiła sobie, co robi. Odwróciła się, prawą dłonią dobyła zza pasa nóż, lewą chwyciła uniesioną nad jej głową rękę z mieczem i przyciągnęła przeciwnika do siebie, czując jak ostrze rozpruwa najpierw delikatny materiał ubrania, a następnie wnika w niestawiające oporu ciało aż po samą rękojeść noża.

A chwilę potem nieznana siła uniosła Ewelinę w powietrze, potrząsnęła nią jak kociakiem, który nabroił, i odrzuciła daleko w bok. Dziewczyna z uderzyła o ostre kamienie, aż w oczach zawirowały jej gwiazdy.

Najwyższa Lina krzątała się już przy Rotonie, którego koszula nasiąkała ciemną, prawie czarną krwią. Ostrożnie położyła na kłutą ranę dłonie, szepcząc zaklęcia. Na chwilę znieruchomiała wsłuchana w coś, czego nie mogli usłyszeć inni, ale zaraz wstała i westchnęła smutno.

- To na nic - zwróciła się do Majra. - Bardzo mi przykro. Wiesz przecież, że magia może jedynie przyśpieszyć proces gojenia. A jeśli rana jest śmiertelna... Mogę jedynie ulżyć w cierpieniu.

- Rób swoje - urywanym głosem przykazał następca Młodszego Boga. Potem z nienawistnym uśmieszkiem odwrócił się do Eweliny: - Zdaje się, że za chwilę ktoś pożałuje, że się pojawił na tym świecie.

- Nie zapominaj się, Majrze. - Ronnie ruszył do przodu, torując sobie drogę do bratanicy.

- Lepiej odejdź - poprosił Najwyższy. - Ona zabiła jednego z moich wychowanków.

- Podzielam twój żal - uprzejmie odparł Wysoki Mag. - Ale Ewelina jest uczennicą imperatora. Tylko on może decydować o jej karze.

- Nie obchodzi mnie to - chłodno uśmiechnął się Majr. - Śmierć za śmierć.

- Okazuje się, że czasem warto jest przespacerować się po wyspie - wtrącił się do rozmowy nowy głos. - Można usłyszeć bardzo interesujące rzeczy.

Z tłumu wyłonił się Damian, choć nikt nie zauważył, kiedy i skąd nadszedł. Po chwili konsternacji zgromadzeni opadli na kolana, wszyscy oprócz Liny zajętej rzucaniem czarów nad umierającym. Nawet Ewelina przyklęknęła na śliskim podłożu, przyjmując pozycję wyrażającą szacunek, choć poobijane boki odezwały się ostrym promieniującym bólem.

- Ona zabiła mojego człowieka! - ryknął Majr, wskazując oskarżycielsko na dziewczynę. - Mam prawo domagać się śmierci!

- Gniew tak zaćmił ci rozum, że ośmieliłeś się wyrazić niepochlebną opinię na temat władcy? - kpiąco zapytał Damian.

- Proszę o wybaczenie - zmieszał się Majr. - Ale...

- Sam zdecyduję, jaką karę powinna ponieść Ewelina - przerwał mu imperator. - Ale najpierw wolałbym się dowiedzieć, o co poszło. Zebrał się tu cały tłum. Ciekawe, z jakiego powodu?

Uczniowie z roku Eweliny zaczęli szeptać między sobą i chować się jeden za drugiego. Nikt nie zdecydował się przyznać do swojej podłości i nikczemności.

Dziewczyna uśmiechnęła się z pogardą. Można się było po nich tego spodziewać.

- A ty? - zwrócił się do niej imperator. - Nic mi nie powiesz?

- Nie mam nic do powiedzenia - odparła ochrypłym głosem, nie wstając z kolan. - To był uczciwy pojedynek, jeden na jednego.

- I kto kogo wyzwał? - zainteresował się władca.

- Ja - przyznała krótko Ewelina. - I nie żałuję. Gdyby zdarzyło się to jeszcze raz, postąpiłabym tak samo.

- No proszę - triumfował Majr. - Dziewczyna nawet nie okazała skruchy za czyn, jakiego się dopuściła.

Najwyższy nie musiał już udowadniać winy.

- Nie śpiesz się tak, czcigodny - poprosił Damian, po czym zbliżył się do swojej uczennicy, przykucnął i zajrzał jej w oczy. - Rozumiesz chyba, że twoje życie wisi na włosku?

Dziewczyna skinęła lekko głową.

- W takim razie powiedz, dlaczego wyzwałaś tego chłopaka na pojedynek? Przecież musiał być jakiś ważny powód? Tylko nie kłam.

Ewelina zacisnęła usta, nie chcąc nic mówić.

- To wstrząsające - imperator podniósł nieco głos. - Władca imperium musi osobiście rozstrzygać uczniowskie spory, jakby nie miał ważniejszych spraw. I co, nikt nie ma zamiaru wyjaśnić, co się właściwie stało?

- Ja opowiem. - Nagle z tłumu wystąpiła dziewczynka, przez którą Ewelina wplątała się w walkę. Uspokoiła się już i z nieskrywaną nienawiścią spojrzała na uczniów starszego rocznika. - Nie mam się czego bać.

- Oczywiście, moje dziecko - łagodnie uśmiechnął się imperator. - Jeśli twoja historia okaże się prawdziwa, nikt cię nie tknie, obiecuję.

Dziewczynka z dumą uniosła podbródek i głośno opowiedziała o wszystkim, nie zatajając najdrobniejszego szczegółu. Ewelina ukradkiem obserwowała reakcję nauczycieli. Ronnie zaciskał palce na rękojeści miecza, kilka razy chrząkając z akceptacją. Majr to czerwienił się, to bladł i tylko obecność imperatora nie pozwoliła mu przerwać opowieści dziecka. Lina była całkowicie pochłonięta troską o Rotona, ale uważnie przyjrzała się zgromadzonym, wyszukując i zapamiętując twarze swoich podopiecznych. Jedynie Damian słuchał ze spokojem, w żaden sposób nie zdradzając emocji, nawet wtedy, gdy wspomniano o plotkach na temat jego stosunków z osobistą uczennicą.

- To kłamstwo! - krzyknął Majr, gdy tylko dziewczynka umilkła. - Moje dzieci nie mogły tak postąpić. A poza tym, komu wierzysz, panie? Dziewczynie bez pochodzenia?

- To prawda? - imperator zwrócił się Eweliny. - Chłopak próbował zgwałcić tę dziewczynkę?

- Tak - potwierdziła cicho.

- Po co jej słuchać - zakrztusił się skonsternowany przedstawiciel rodu Młodszego Boga. - Powie wszystko, byle tylko ratować swoją skórę.

- Do karceru - cichym głosem zarządził Damian, ruchem ręki wskazując uczniów. - Po kolei.

Przekonamy się, kto kłamie. A dziewczynka zostanie na razie pod ochroną moich ludzi. Na wszelki wypadek.

Majr zatchnął się na te słowa i przez moment Ewelinie wydało się, że mag z rodu Młodszego Boga dostanie udaru, tak bardzo spurpurowiała mu twarz.

- A tobie, Najwyższy rodu Turija, proponuję, żebyś wyjaśnił, w jaki sposób twoi wychowankowie zdobyli miecze w murach Akademii - wydał kolejny rozkaz imperator. - Masz czas do jutra rana. Akurat zdążę przesłuchać uczestników tej brudnej sprawy. Zrozumiano?

Najwyższy zakrztusił się, zakaszlał, poluzował kołnierz dość swobodnego stroju, a potem gwałtownie kiwnął głową.

- W takim razie jesteś wolny - miłościwie powiedział Damian.

Majr chciał już odejść, ale zanim to zrobił, zmierzył Ewelinę pogardliwym spojrzeniem i ledwie dosłyszalnie wyszeptał:

- Zapamiętaj sobie, smarkulo, rytuał inicjacji tuż-tuż. Będę miał okazję odpłacić ci za wszystko.

Ewelina zdążyła dostrzec, jak na tę groźbę zareagowała Rijena: pobladła i bezradnie spojrzała na Ronniego, jakby szukając wsparcia. Chcąc ją uspokoić, Wysoki położył jej rękę na ramieniu.

- Wasza wysokość - wtrąciła się do rozmowy Lina. - Słyszałam, że Roton nie zdążył poprosić Eweliny o wybaczenie. Niech zrobi to teraz. Wiesz, jak to może wpłynąć na przebieg spotkania z Bogami.

- Dobrze - zezwolił imperator. - Niech dziewczyna spojrzy w oczy człowieka, którego własnoręcznie pozbawiła życia.

Ewelina z trudem stanęła na nogi i kulejąc, podeszła bliżej. Młodzieniec bredził. Patrzył przed siebie niewidzącym wzrokiem, a jego usta wciąż siliły się, by coś powiedzieć, ale zamiast słów, rodziło się jedynie histeryczne chrypienie. Dziewczyna chcąc nie chcąc, przysiadła obok.

- Co powinnam zrobić? - nie wiedzieć czemu zapytała Linę szeptem. Mówić głośno przy umierającym wydawało się bluźnierstwem.

- Co ci serce podpowie - odrzekła Najwyższa. - Weź go za rękę.

Z trudem zmusiła się, żeby dotknąć obumierających już palców Rotona i o mało nie krzyknęła z zaskoczenia, kiedy poczuła, że odpowiada na uścisk dłoni.

- Wybacz mi - dławiąc się szczekającym kaszlem, wydusił młodzieniec. - Proszę, wybacz...

Nastała długa pełna napięcia cisza. W końcu, gdy minęła wieczność, Ewelina powiedziała:

- Wybaczam ci.

- Dziękuję. - Roton próbował się uśmiechnąć, ale na jego twarzy pojawił się tylko niezgrabny, żałosny grymas. Młodzieniec zadrżał i umarł.

- To koniec - stwierdziła Lina. - Dzięki Bogom zdążyliśmy. Inaczej biedak błąkałby się między światami. Każda krzywda jest jak nitka, która mocno przywiązuje duszę do świata śmiertelników. •>

Ewelina nic nie odpowiedziała. Wstała i nic oglądając się, odeszła od zmarłego.

- Z tobą jeszcze nie skończyłem - zatrzymał ją drwiący głos imperatora. - Nie myśl, że tak łatwo się wypłaczesz. Chodźmy do mojego gabinetu, młoda mścicielko. Tam pomyślimy, jaką wymierzyć ci karę.

* * *

Chociaż na zewnątrz panował jasny słoneczny dzień, gabinet imperatora tonął w mroku. Szczelnie zaciągnięte zasłony w oknach nie pozwalały, by najmniejszy promień słońca przeniknął do środka. Jedynie blask kilku świec i duży kominek, w którym, nie bacząc na ciepłą pogodę, płonął gorący ogień, rozpraszały mrok.

Imperator ułożył się wygodnie w fotelu, niedbale zrzucił na podłogę stos zwitków pergaminu i papierów, po czym w zamyśleniu wbił wzrok w stojącą przed nim uczennicę. Nagle Ewelina poczuła radość, że w gabinecie jest tak ciemno. Dobrze wiedziała, jak surowe może być spojrzenie władcy.

- Zadziwiłaś mnie dzisiaj - Damian przerwał przeciągające się milczenie.

- Czym? - zaciekawiła się, wyzywająco zadzierając głowę.

- Brakiem rozsądku. - Wzruszył ramionami imperator. - Bezczelnością. Głupotą, wreszcie.

- Głupotą? Na czym polegała moja głupota? Na tym, że ośmieliłam się przyjść z pomocą dziewczynce bez pochodzenia? A może w tym, że nie zdzierżyłam oszczerstw rzuconych pod moim adresem?

- Zapominasz się - spokojnie przerwał Damian. - To nie ja mam teraz odpowiadać na pytania.

- Przepraszam.

- Tak lepiej. - Jakby nie zauważając sarkazmu w przeprosinach uczennicy, imperator wstał i z namysłem obszedł Ewelinę dookoła. W końcu zatrzymał się, wyszeptał kilka słów i położył rękę na ramieniu dziewczyny. Ewelinę otoczył znajomy tęczowy blask, w którym bez śladu zniknął ból po niedawnym upadku uciskający pierś jak żelazna obręcz.

- Dziękuję - wyszeptała zdziwiona dziewczyna.

- Nie ma za co. - Imperator wzruszył ramionami, sadowiąc się znów na fotelu. - Najlepiej byłoby, oczywiście, zostawić wszystko tak, jak jest. Bardzo nie lubię, jak postronni wtrącają się do nauczania. Wiesz, że potrafię zaprowadzić ład, gdy to konieczne. Albo sprawić, żeby było jeszcze gorzej. A teraz wyjaśnij mi, proszę, dlaczego zamiast się wtrącać się do zabaw wychowanków Majra, nie wezwałaś pomocy? Stryja, na przykład. Czyżbyś się obawiała, że nie potraktuje sytuacji poważnie?

- Wydawało mi się, że niebezpiecznie jest zwlekać - odpowiedziała Ewelina cicho. - Roton posunął się trochę za daleko. I uznałam za nierozsądne pozwalać, by jeszcze kilka minut znęcał się nad dziewczynką.

- Nierozsądnym było narażać się dziesiątce rozpalonych młodziaków, nie mając przy sobie broni - chrząknął Damian. - Na tym właśnie polegała twoja głupota.

- Nie dostrzegałam żadnego zagrożenia - uprzejmie odrzekła Ewelina. - Szakale czują się silne tylko w grupie i gdy ofiara jest słaba.

- No to mamy i bezczelność, i głupotę. - Chłodno uśmiechnął się imperator. - Uważać się za lepszą to szczyt głupoty. W tym tłumie było co najmniej kilku równych ci przeciwników. Gdyby połączyli siły, teraz byś ze mną nie rozmawiała. A na dodatek, swoim postępkiem rzuciłaś niechcący pod adresem Najwyższego Majra ciężkie oszczerstwo, wskazując, że nie potrafi godnie wychować swoich uczniów. Wiesz, że takie oskarżenie można przypłacić krwią? Choć i bez tego od dziś masz w jego osobie wroga, nie licząc wychowanków, których poniżyłaś. Ludzie nie lubią, kiedy ich wstydliwe słabości i wady wychodzą na jaw.

- Mam to gdzieś - odpowiedziała dziewczyna. - Kto jak kto, ale Majr zawsze mi się nie podobał.

- Coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że nadszedł czas, żeby cię przykładnie ukarać - przeciągając z namysłem zgłoski, stwierdził władca. - Żeby odechciało ci się nawet żartować w ten sposób. Lepiej postaraj się zachować tę opinię dla siebie. Nie wszyscy będą tak życzliwi, żeby wybaczać ci podobne głupie komentarze. Moja droga, jesteś zbyt młoda i niedoświadczona, by stawić czoła Najwyższemu. Majr, co prawda, jest pożądliwym rozpustnikiem, ale jeśli chodzi o jego magiczne i bojowe umiejętności, to nie dorastasz mu do pięt. I nie jest wcale takie pewne, czy kiedyś dorośniesz.

Ewelina umilkła, z ostentacyjną uwagą spoglądając na wspaniały wzór wyhaftowany na obiciu. Damian westchnął, rozumiejąc, że jego uczennica nie zmieniła zdania.

- Dobrze - machnął ręką i jawnie zmęczony, przetarł dłonią czoło. - Co za szalony dzień. Chciałem tylko odpocząć, a tu masz ci los, muszę się zajmować dziecinnymi bójkami. A co najzabawniejsze, jeśli ten chłopak, jak mu tam, Roton naprawdę skrzywdził tę dziewczynkę, to wkrótce czekałaby go wyjątkowo nieprzyjemna niespodzianka.

- To znaczy? - spochmurniała Ewelina.

- Kiedyś się dowiesz - na twarzy Damiana pojawił się zagadkowy uśmieszek. - Nie bez powodu zabrania się wam wstępować w intymne związki, dopóki jesteście uczniami Akademii. Nauczyciele dobrze wam radzą. A teraz zamilcz. Muszę zdecydować, co z tobą zrobić.

Imperator pogrążył się w rozważaniach, cicho postukując wypielęgnowanymi długimi palcami w oparcie fotela. Dziewczyna czekała pokornie. W ciągu minionych dwóch lat przekonała się, że w takich momentach lepiej jest nie rozpraszać władcy. Można tylko sobie zaszkodzić.

- Tak, chyba tak będzie najbardziej właściwie - Damian głośno oznajmił, że zakończył rozmyślania. - A zatem, nieustraszona mścicielko, posłuchaj, co ci nakazuję. Po pierwsze, przez cały miesiąc po zajęciach, będziesz pomagać Najwyższej Linie w szpitalu, bo zdaje się, że masz za dużo wolnego czasu. Przy okazji, trochę dokładniej zajmiesz się magią leczenia. No i zobaczysz, co się dzieje z tymi, którzy nie dbają o elementarne zasady ostrożności.

Ewelina gwałtownie wciągnęła powietrze, ale nie odezwała się słowem. Tylko mocniej zacisnęła pięści.

- A po drugie - z chytrym uśmiechem kontynuował Damian. - Po drugie, za jakieś dwa dni na wyspę przybędą rodzice Rotona. O ile mi wiadomo, był ich jedynym i bardzo kochanym synem. Tobie przypadnie w udziale obowiązek opowiedzenia niepocieszonym w bólu krewnym, jak wyglądały ostatnie chwile życia Rotona. A poza tym będziesz podtrzymywać na duchu rodzinę zmarłego i okazywać im pomoc przy każdej okazji. Okrutne, ale będzie to dla ciebie lekcja na przyszłość. Nauczysz się, że każdy, kto ginie z twojej ręki, ma bliskich, przyjaciół, ukochanych, dla których był najważniejszym i najlepszym człowiekiem na świecie. W tych dniach będziesz zwolniona z zajęć. Weźmiesz też udział w ceremonii pogrzebowej Rotona. Wyznaczam ci miejsce po prawicy matki tego nieszczęśnika.

Dziewczyna wydała z siebie głuchy jęk.

- To nic strasznego. - Władca wzruszył ramionami. - Może w końcu nabierzesz rozumu. A przy okazji, skoro dzisiaj tak doskonale radziłaś sobie z mieczem, nasz następny trening odbędzie się z użyciem prawdziwej broni. Zobaczymy, czy uda ci się przeprowadzić choć jeden skuteczny atak. A teraz idź już. Mam jeszcze nadzieję, że uda mi się dzisiaj jeszcze odpocząć.

- Co będzie z dziewczynką? - Ewelina ośmieliła się zadać pytanie, kiedy stała już na progu.

- Nie ma zbyt wielkiego wyboru - imperator westchnął z niechęcią. - Nie ma odpowiedniego urodzenia, a co za tym idzie, praktycznie nie ma żadnych praw.

I jeżeli Majr będzie chciał się zemścić za poniżenie rodu, a gwarantuję, że tak będzie, nie znajdzie się nikt, kto się za nią ujmie. Ale spodobała mi się śmiałość tej małej. Nie każdy by potrafił opowiedzieć publicznie o własnym poniżeniu. Dlatego przyjmę ją do swojego rodu. O ile będzie chciała, oczywiście. Ale jeśli nie zechce, nie będę mógł jej pomóc. Tak samo, jak i ty. I postaram się, żeby wasze drogi nigdy więcej się nie zeszły.

- Dlaczego? - Dziewczyna uniosła brwi, nie rozumiejąc.

- Bo tak postanowiłem - rzucił surowo Damian. - Zrozum, tak będzie lepiej dla was obu. Twój widok tylko przypomni dziewczynce poniżenie. A ona może obudzić w tobie pokusę, dążenie do niepotrzebnej i niebezpiecznej dumy. Nie martw się, zatroszczę się o nią.

- Tego właśnie się obawiam - wyszeptała do siebie Ewelina, wychodząc z gabinetu.

* * *

Ewelina ze smutkiem i trwogą czekała na spotkanie z rodziną Rotona. W myślach, już chyba z tysiąc razy wyobraziła sobie możliwe warianty rozwoju sytuacji. Co będzie, jeśli matka nieszczęśnika od razu rzuci się na nią z pięściami i obelgami? Splunie w twarz? Jednak nawet nie tego dziewczyna najbardziej się bała. Już lepsza awantura i krzyki niż cicha rozpacz i łzy matki.

Ronnie był świadom duchowych rozterek bratanicy. Co wieczór przychodziła po zajęciach w szpitalu na trening i ćwiczyła bardziej zawzięcie niż kiedykolwiek wcześniej. Do upadłego, do drżenia w kolanach, żeby tylko później zwalić się na łóżko i zasnąć, nie śniąc o niczym, byle tylko wspomnienie zdumienia na twarzy Rotona, kiedy nóż wszedł w jego ciało, nie wróciło, byle tylko nie słyszeć ostatniego przedśmiertnego jęku nieszczęsnego chłopaka.

Mag nie uznał za stosowne rozmawiać na ten temat z Eweliną. Ograniczył się tylko do kilku słów, z których wynikało, że w pełni pochwala postanowienie imperatora.

I oto nadszedł sądny dzień. Na brzegu Ewelina razem ze wszystkimi musiała czekać na przybycie statku. Po prawej stronie chronił się przed zimnem szykownym płaszczem oblamowanym srebrzystym futrem Najwyższy Majr, który w odpowiedzi na powitalny ukłon dziewczyny przez zęby wycedził powitanie i od razu demonstracyjnie odwrócił się do niej plecami. Ewelina mruknęła z zadowoleniem. Wiedziała, że po ostatniej rozmowie z imperatorem, mężczyźnie pilnie potrzebna była pomoc uzdrowicielki. Szczęśliwym trafem dziewczyna była w szpitalu, kiedy przybiegł po pomoc chłopak na posyłki z rodu Młodszego Boga. Sądząc po zaniepokojonym wyrazie twarzy Liny i pośpiechu, z jakim udała się na ratunek Najwyższemu, sprawa rzeczywiście była poważna. Niestety, Majr przeżył.

Ewelina poruszyła ramionami. Lekkie ubranie nie chroniło przed chłodnym porannym wiatrem. Jednak oprócz chłodu powodem drżenia były również nerwy. Dziewczyna ledwie powstrzymywała się od szczękania zębami, które zdradziłoby, w jakim naprawdę jest stanie.

Pogrążonej w zamyśleniu Ewelinie, umknął zupełnie moment przybycia długo oczekiwanych gości. Ronnie musiał ją lekko szturchnąć, kiedy na brzegu ukazała się nieduża procesja. Najpierw w oczy rzuciła się wysoka elegancka kobieta, ubrana w czarne jedwabie żałobnego stroju. Na jej bladej pociągłej twarzy mocno odznaczały się krwistoczerwone usta i jasne błękitne oczy. Tuż za nią szedł krępy, opasły mężczyzna, trzęsąc bokami przy każdym, sprawiającym mu wyraźną trudność ruchu.

- Droga Rajano. - Majr zbliżył się pierwszy, ukłoniwszy się nadzwyczaj nisko. - Witam ciebie i twojego zacnego męża w tak nieszczęśliwym dla nas wszystkich dniu. Podzielamy wasz smutek.

- To ty zabiłaś mojego syna - kobieta zignorowała powitanie Najwyższego i od razu zwróciła się do Eweliny. Majr wyprostował się, rzucając trwożne spojrzenie na Ronniego. Ceremonialne powitane przepadło bezpowrotnie.

- Tak - wychrypiała przez zaschnięte gardło dziewczyna. Odkaszlnęła i powtórzyła bardziej stanowczo: - Tak, to ja. Jest mi bardzo przykro.

- Kłamiesz - chłodno uśmiechnęła się Rajana. - Przykro ci, że musiałaś się ze mną spotkać twarzą w twarz, a nie z powodu mojego syna. Cóż. Zbliż się, chcę zapamiętać twarz zabójczyni Rotona, żeby później rozpoznać wroga, kiedy spotkamy się przy innej okazji.

- Moja droga - wtrącił się jej towarzysz. - To nieprzyzwoite dawać upust emocjom na oczach wszystkich.

- Nic mnie to nie obchodzi - szarpnęła się rozdrażniona kobieta. - Czas przyzwoitości, jak dla mnie, już się skończył. Wysłałam tu syna nie po to, żeby go zabiła jakaś smarkata dziewka z rodu, od którego odwrócił się nawet Bóg opiekun.

- Łaskawa Rajano - wtrącił Ronnie. - Bezsprzecznie podzielam twój żal i ból po stracie syna, i tylko dlatego puszczę tę obelgę mimo uszu. Ale wierz mi, proszę, takie słowa zwykle prowadzą do wyzwania na pojedynek.

Kobieta zmierzyła maga spojrzeniem, jakby się zastanawiała, czy warto wdawać się z nim utarczkę, i umilkła. Potem postąpiła dwa kroki naprzód, i gdy znalazła się obok Eweliny, z zaskakującą siłą pochwyciła ją za rękę. Dziewczyna nawet nie drgnęła z bólu.

- Imperator powiadomił mnie, że masz towarzyszyć mi podczas pobytu na wyspie - rzekła Rajana z zadowolonym uśmieszkiem. - Zatem chodźmy. Mam ci dużo do powiedzenia.

Ewelina bezradnie obejrzała się na stryja, ale ten tylko potrząsnął ramionami z poczuciem winy. Dziewczynie nie pozostało nic innego, jak tylko pójść za kobietą.

Ten dzień ciągnął się tak, jakby to była wieczność. Rajana nie dawała Ewelinie spokoju ani na chwilę, jakby jej obecność sprawiała kobiecie jakieś niezrozumiałe zadowolenie. Najpierw uczennica imperatora musiała pomóc nowo przybyłym ulokować się, później zaprowadzić rodziców Rotona do wszystkich miejsc, w których ten choć raz przebywał. Kilka razy opowiedzieć dokładnie o jego przyzwyczajeniach i zachowaniu. Tylko o szczegóły dotyczące pojedynku kobieta nie pytała, jakby się bała usłyszeć prawdę. Eweliny nie wpuszczono jedynie na audiencję u imperatora i na spotkanie w cztery oczy z głową rodu. Ale też dziewczyna niezbyt się rwała, a dokładniej, zupełnie nie chciała uczestniczyć w tych uroczystościach.

Pocieszające, że przez cały ten czas z Rajaną nigdy nie były same. Obecność innych wymuszała na matce Rotona opanowanie, ale w jej oczach wciąż z tą samą siłą szalała nienawiść. Dlatego Ewelina nie powstrzymała się od nerwowego westchnienia, kiedy wieczorem Rajana zaproponowała jej spacer po wyspie.

Wychodząc za wrota Akademii, kobieta natychmiast skierowała się na miejsce śmiertelnego pojedynku. Teraz nie było tam niczego, co by wskazywało na niedawną tragedię. Można się było tylko domyślać, skąd kobieta wiedziała, dokąd należy się udać.

Kiedy zatrzymała się po drzewem, gdzie całkiem niedawno leżała nieszczęsna półnaga dziewczynka, Rajana przybrała sztywną pozę i koso spojrzała na dziewczynę.

- Mów - nakazała władczo. - Chcę znać prawdę. Nie te brednie, które żałosnym tonem wygaduje Majr, i nie te słodkie kłamstwa, które tak pięknie opowiada imperator. Chcę znać prawdę, nawet najbardziej okrutną. Jak doszło do tego pojedynku?

- Wyzwałam twojego syna, pani - głucho rzekła Ewelina. - Walczył godnie, lecz przegrał.

- Dlaczego wyzwałaś? - szorstkim, nieprzyjemnym tonem kontynuowała przesłuchanie kobieta. - Odrzucił twoją miłość? Wyśmiał twój wygląd?

- Nie. - Dziewczyna prawie niezauważalnie pokręciła głową.

- W takim razie, dlaczego? - tracąc cierpliwość, krzyknęła Rajana, wystraszywszy kilka ptaków, które głośno ćwierkając, zerwały się z gałęzi i odleciały. Ewelina w milczeniu wodziła za nimi wzrokiem.

- Wybacz mi - uspokoiwszy się nieco, kobieta mówiła ciszej. - Po prostu czuję się zmęczona. Zmęczona kłamstwami. Nawet mąż nie chce powiedzieć mi prawdy. Jakby nie rozumiał, że mam prawo o wiedzieć. Przecież to mój syn. I jeżeli Roton postąpił podle, to tylko ja i nikt inny, ponosi winę za jego czyn, ponieważ nie umiałam należycie wychować dziecka.

- Nie jesteś winna, pani. - Ewelina pokręciła głową. - Nie można wiecznie niańczyć swoich dzieci. Wcześniej czy później dorastają i zaczynają popełniać własne błędy. Proszę posłuchać, być może ci, którzy ukrywają prawdę, mają rację. Dzięki ich wysiłkom Roton na zawsze pozostanie dla ciebie ukochanym dzieckiem, pani, które zginęło z rąk potwora w ludzkim ciele.

- A ty się godzisz, żeby cię uważano za potwora? - uśmiechając się smutnie, zapytała kobieta. - Nie. Nie chcę trwać w słodkiej niewiedzy. Stałaby się przekleństwem, przeżerającym duszę wątpliwościami. Co się wydarzyło i czy wydarzyło się naprawdę? Kto ma słuszność, a kto jest winny? Nie zrozumiesz tego, nie jesteś matką. Ale kiedyś nią będziesz. Proszę, powiedz mi, co zrobił mój syn.

Ewelina długo zbierała się w sobie, zanim pogrążyła się w bolesnych wspomnieniach. Kobieta słuchała jej uważnie, nie przerywając ani razu, czasem tylko mocniej zaciskała blade wąskie wargi.

Ewelina skończyła mówić. Rajana milczała, wyglądała, jakby wciąż wsłuchiwała się w echo dawno wypowiedzianych słów.

- Mogłabym cię przekląć - wydusiła w końcu. - I wtedy nie zaznałabyś spokoju na tej ziemi. Ale nie widzę powodu. Roton postąpił źle, bardzo źle. Nie potrafię nawet znaleźć dla niego usprawiedliwienia. Chciałabym się spotkać z tą zhańbioną dziewczynką, ale wiem, że w ten sposób skrzywdziłabym tylko siebie i ją. Teraz odejdę i postaram się zapomnieć o tym, czego się dowiedziałam. Możesz mnie uznać za tchórza. Teraz nie potrafię inaczej. Kiedyś, gdy ból po stracie nie będzie już tak ogromny, zbiorę w sobie wystarczająco dużo siły, żeby sobie przypomnieć to, co mi opowiedziałaś. I możliwe, że wtedy będę umiała ci wybaczyć. Ale teraz jest jeszcze za wcześnie. Żegnaj. Mam nadzieję, że gdy jutrzejsza ceremonia dobiegnie końca, nigdy się już nie spotkamy. W przeciwnym razie, nie wiem, czy uda mi się powstrzymać, by cię nie zabić.

Kobieta odwróciła się i wolnym, chwiejnym krokiem odeszła. Ewelina odprowadziła ją wzrokiem do momentu, aż Rajana znikła za wrotami Akademii. Szóstym zmysłem dziewczyna przeczuwała, że do oczu nieszczęsnej matki nabiegły długo oczekiwane łzy, choć na chwilę przynosząc ulgę.

- Możesz mnie nienawidzić, pani - wyszeptała do siebie Ewelina. - Jeśli to ukoi twój ból. Ja sobie poradzę, obiecuję. Nie wstydzę tego pojedynku, nie mam powodów do wstydu.

Wieczorem dziewczyna trenowała tak długo, że Ronnie musiał wypędzić ją z sali. Jednak pomimo potwornego zmęczenia, nie mogła zasnąć tej nocy.

Podczas porannej ceremonii pożegnania zmarłego, dziewczynę ogarnęło znajome uczucie otępienia. Miała wrażenie, że patrzy na składanie ofiar Bogom i słucha pożegnalnych przemówień z jakiegoś innego wymiaru. I tylko raz wzdrygnęła się, kiedy ocknąwszy się na chwilę podchwyciła wzrok Najwyższego Majra. Mag patrzył na nią, nie kryjąc gniewu. W końcu uśmiechnął się wyzywająco i odwrócił głowę. Ewelina westchnęła ciężko i znów pogrążyła się w przynoszącym ulgę zobojętnieniu. Jeden wróg więcej czy mniej, jakie to ma za znaczenie?

Dziewczyna nie spostrzegła, że ktoś jeszcze bacznie jej się przygląda. Uwadze imperatora nie umknął krótki, niemy pojedynek pomiędzy nią a Majrem. Damian znienacka uśmiechnął się z zadowoleniem i lekkim ruchem ręki przywołał stojącego najbliżej niego chłopca ubranego w strój kolorem wskazujący, z jakiego pochodzi rodu.

- Przekaż Wysokiemu Ronniemu, że władca życzy sobie porozmawiać z nim na temat inicjacji, która niedługo czeka jego bratanicę - powiedział półgłosem. - Rzecz jasna, sam na sam, w tajemnicy. I postaraj się, żeby nikt cię nie zauważył.

Chłopiec skinął głową i w okamgnieniu zniknął się w tłumie.

* * *

Padał deszcz. Jesień już dawno zajęła należne jej miejsce i niepodzielnie panowała nad światem. Drobna, niezbyt wesoło nastrajająca mżawka osiadająca na twarzach, zamieniała się w szumiącą obfitą ulewę z dużymi kroplami, a potem na odwrót, ulewa zamieniała się w mżawkę. Padało nieustannie, jakby niebo postanowiło wylać na ziemię całoroczny zapas wody. Niepogoda utrzymywała się prawie tydzień. Wszystkie zajęcia dawno przeniesiono do budynku Akademii, gdzie było jasno i ciepło, jak w lecie. Tylko w uczniowskich celach panowała zatęchła wilgoć i ciemność. Starsi i bardziej doświadczeni próbowali sami ogrzewać małe pokoje, wyczarowując kule ognia podobne do tych, które przeganiały mrok i chłód z przestronnych klas i akustycznych korytarzy szkoły. Uczniowie młodszych roczników nie myśleli o wygodach. Wymęczeni wracali do swoich kwater tylko po to, żeby przenocować, a gdy nastawał świt, znów ruszali na zajęcia, marząc tylko o jednym - żeby porządnie się wyspać.

Ewelina usadowiła się wygodnie na szerokim parapecie jednego z opustoszałych gabinetów. Wsparła podbródek o kolano i w zamyśleniu obserwowała, jak za oblaną strugami wody szybą drzewa uginają się pod naporem szalejącego wiatru. Czasem silniejszy poryw wywoływał drżenie ram w oknach, a wtedy dziewczyna uśmiechała się do siebie. Cieszyła się, że może obserwować hulający wicher, siedząc tutaj, gdzie jest ciepło i bezpiecznie. Tym bardziej że ostatnimi czasy zdecydowanie cierpiała na brak zajęcia. Na grupowych lekcjach magii żywiołów Ewelina jawnie się nudziła. Z ust nauczycieli już od dawna nie usłyszała niczego nowego, a zajęcia indywidualne miały się rozpocząć dopiero za dobre pół roku. Oczywiście, jeżeli uda się pomyślnie przebrnąć przez inicjację. Na razie Ewelina nie potrafiła nawet sobie wyobrazić, na czym miałaby polegać ta nieznana i dlatego tak przerażająca próba. I chyba tak naprawdę, nie chciała tego wiedzieć.

Dlatego też zamiast na lekcji siedziała tutaj, zupełnie sama. Ronnie zmądrzał. Przestał krzyczeć na bratanicę, ale nie pozwolił jej, by ostentacyjnym ziewaniem zniechęcała pozostałych uczniów biorących udział w zajęciach.

Na początku dziewczyna ucieszyła się i ze zdwojoną energią rzuciła się na biblioteczne zbiory dzieł dawnych wielkich magów. Jednak szybko zasób książek, które wolno jej było czytać, wyczerpał się, a z pozostałymi starodrukami, mogła się zapoznać dopiero na ostatnim etapie nauki.

Wobec tego postanowiła zająć się sztukami walki. Jednak tu także czekało ją rozczarowanie. W ciągu dnia nauczyciele byli zajęci, a trenować sama Ewelina nie lubiła. Pozostawały jedynie wieczory. W czasie, kiedy było jasno, nie miała nic do roboty. Z tego powodu Ewelina z coraz większym zniecierpliwieniem oczekiwała lekcji z władcą. Damian przynajmniej nie pozwalał swojej uczennicy się nudzić.

Dziewczyna kolejny raz westchnęła ciężko i przycisnęła czoło do szyby, mrużąc oczy. Do kolejnego spotkania pozostawały jeszcze całe trzy dni. W zasadzie trudno było uwierzyć, ale naprawdę zaczynały jej się podobać nauki imperatora. Trzy lata temu Ewelina roześmiałaby się w twarz każdemu, kto by jej powiedział, że będzie marzyć, żeby zajęcia z Damianem odbywały się częściej i trwały dłużej. A teraz...Teraz bardziej bała się, że na skutek nieprzewidzianych okoliczności lekcja zostanie odwołana lub przełożona.

Pochmurne niebo rozcięła ogromna błyskawica, a po chwili w oddali huknął grzmot. Ewelina, nie otwierając oczu, poczuła jak przeszywa ją zimny dreszcz.

- Aha. No proszę, gdzież to moja uczennica się orzeźwia - przerwał jej niewesołe rozmyślania drwiący głos imperatora. Zaskoczona poderwała się i uderzyła mocno tyłem głowy o ścianę. Tłumiąc jęk, zeskoczyła na podłogę, pochylając się w uprzejmym pokłonie.

- Usiądź - powiedział Damian, machnąwszy ręką i stanął obok, wspierając się na łokciach. - Nudzisz się?

- Tak, wasza wysokość - przyznała Ewelina. - Pozwolono mi nie uczęszczać na zajęcia razem z innymi.

- Wiem - mężczyzna przerwał jej wyjaśnienia, zmarszczywszy czoło. - Ronnie pytał mnie o pozwolenie. Mam obowiązek wiedzieć o wszystkim, co dotyczy mojej podopiecznej.

- Rozumiem - mruknęła Ewelina i umilkła, nie wiedząc, co jeszcze powiedzieć. Imperator także nie śpieszył się, by przerwać ciszę. Pokój powoli wypełniał mrok. Wcześniej dziewczyna celowo nie zapalała świec, żeby nie zwracać na siebie uwagi, i teraz czuła, że niezręcznie byłoby zacząć krzątaninę.

- Właśnie pomyślałem - przerwał ciszę Damian, przysiadając obok uczennicy - że skoro tak cierpisz od nieróbstwa, mógłbym zabrać cię w podróż. Nie sądzę, aby zajęło nam to dużo czasu, a tobie przyda się, jeżeli poznasz, jak i czym żyje imperium. Odpoczynek od rutyny też nie zaszkodzi. I nasze zajęcia nie zostałyby zawieszone. Twój stryj ucieszy się z mojej propozycji. Uważa, niebezpodstawnie, że im więcej czasu spędzimy razem, tym lepiej zdołam przygotować cię do życia poza Akademią.

Ewelina mogłaby odpowiedzieć, że Ronnie sprzedałby ją bez wahania, gdyby to pomogło wzmocnić pozycję rodu, ale zapytała tylko:

- Mam nadzieję, że nie pojedziemy tłumić powstania?

- O, nie - roześmiał się imperator. - W Roknarze już od dawna nie było zamieszek. Naród żyje w dostatku, a to oznacza, że po prostu nie ma powodu do buntu i niezadowolenia. Chciałbym rozejrzeć się za młodymi kandydatami do mojego rodu. I przy okazji rozprostować trochę kości. Sprzykrzyło mi się siedzenie w jednym miejscu.

- Sam przecież mówiłeś, że do rodu Piątego Boga wstępuje się dobrowolnie i robią to jedynie zrozpaczeni i upokorzeni.

- I sieroty - uzupełnił imperator. - Przygarniam każdego, kto potrzebuje pomocy. To zabawne. Gdyby twoi rodzice nie uciekli aż tak daleko przed gniewem Rady Najwyższych, mogłabyś dostać się pod moją opiekę o wiele wcześniej. I nie jako uczennica, ale jako członkini rodu.

- Dlatego zawsze wokół ciebie jest tak dużo dzieci? - zainteresowała się Ewelina. - Wszystkie są sierotami?

- Tak - przyznał Damian. - To dość wygodne. Zawsze pod ręką jest ktoś, komu można powierzyć proste zadania. Poza tym, od najmłodszych lat moi podopieczni przyzwyczajają się do życia na dworze, posłuszeństwa i, co najważniejsze, odpowiedzialności.

- Już dawno chciałam zapytać - uśmiechnęła się lekko dziewczyna. - Każda ważna osobistość ma swojego posłańca. Ale dlaczego są nimi dzieci?

- Przez usta dziecka przemawia sam Bóg. - Imperator umilkł na chwilę, po czym dodał od niechcenia: - Nie zawsze przecież posłańcy wypełniali honorową, rytualną funkcję. Kiedyś mieli również za zadanie przekazywać wieści o wybuchu wojny, poniesionej porażce lub też żądanie kapitulacji oblężonej twierdzy. Często posłańcy przynoszący złe wieści byli zabijani w napadzie złości czy rozpaczy. A dziecko... Po pierwsze nie każdy ośmieli się działać wbrew woli Bogów i zabić niewinną istotę. Po drugie, małe dzieci jeszcze bez imienia, jeżeli nawet zostaną zabite, powrócą później do naszego świata, żeby przejść do końca wyznaczoną im drogę.

- Rozumiem - odpowiedziała z namysłem dziewczyna.

- To jak? - W półmroku błysnął odsłaniający białe zęby uśmiech imperatora. - Będziesz mi towarzyszyć? Obiecuję, że podróż, pomimo brzydkiej pogody, przyniesie wyłącznie przyjemne wspomnienia. Przez te wszystkie lata przywykłem do luksusu.

- Dlaczego mnie pytasz, panie? - Ewelina rzuciła Damianowi chytre spojrzenie. - Przecież możesz mi po prostu wydać rozkaz.

- Po co? Żeby codziennie, przez dwa miesiące od rana do wieczora mieć wątpliwą przyjemność oglądania twojej nieszczęśliwej miny? - Sceptycznie skrzywił się Damian. - O nie, za pozwoleniem, nie będę sobie psuł podróży.

Ewelina aż zachłysnęła się w nagłym przypływie radości. Dwa miesiące. Dwa miesiące bez ciągłego nadzoru nauczycieli, bez plotek, pogłosek, oszczerstw rzucanych za plecami, bez nienawiści urażonych kolegów z roku, którzy nieźle oberwali po niedawnym zajściu z Rotonem. Bez nieustannej obawy przed zemstą Najwyższego Majra.

W zamyśleniu Ewelina nie od razu spostrzegła, jak blisko przysunął się Damian. Dlatego też przelękła się mimowolnie, kiedy imperator uniósł lekko jej podbródek zmuszając, by zwróciła twarz w jego stronę. Opuszkiem kciuka delikatnie przesunął po rozchylonych ze zdumienia ustach dziewczyny. Ewelina poczuła, jak zalewa ją fala gorąca. Zawstydzona zaczęła się wiercić, usiłując odsunąć się niepostrzeżenie, jednak Damian z łatwością odgadł jej zamiary i otoczył ją mocnym ramieniem, przyciągając do siebie.

- Przecież się zgadzasz - szepnął, niemal dotykając ustami delikatnej skóry Eweliny. Dziewczyna poczuła jego palący oddech. - No powiedz, nie bój się.

- Tak - z trudem wymówiła ochrypłe potwierdzenie, w myślach dziękując Bogom za zbawienny mrok, który miłosiernie ukrył wstyd oblewający ją od stóp do głów palącą barwą.

- Cieszę się. - Damian, jakby nie zauważając zmieszania dziewczyny, pogładził jej włosy jak zawsze splecione w gruby warkocz, sprawiając, że Ewelina odchyliła głowę jeszcze bardziej. W skąpym świetle pochmurnego wieczoru, rysy twarzy mężczyzny ledwie można było dostrzec. Dziewczynie zdawało się, że to sama noc trzymała ją w mocnych, lecz delikatnych objęciach. Zamrugała z zakłopotaniem i spojrzała przed siebie, niczym torturowany skazaniec, który nie ma już siły, by westchnąć głęboko kolejny raz. Przepełniały ją nowe, niepojęte uczucia wzbudzające wewnątrz słodki, nieznany dotąd lęk.

Nie wiadomo, jak by się to skończyło, gdyby nie przypadek. Nieopodal głośno trzasnęły drzwi i z korytarza do pokoju wdarło się jasne światło. Imperator odwrócił się i oderwał spojrzenie od oniemiałej dziewczyny. To wystarczyło. Ewelina natychmiast zeskoczyła z parapetu i wyszeptała parę słów, zapalając magiczne kule, które ostatecznie rozproszyły mrok w pomieszczeniu.

- Proszę wybaczyć, wasza wysokość - odezwała się cicho, unikając wzroku Damiana. - Muszę już iść na trening. Obiecałam stryjowi, że nie będę się spóźniać.

- Oczywiście - odrzekł imperator z nutką rozczarowania w głosie, a przynajmniej tak się wydawało Ewelinie. - Idź. I przygotuj się. Wyjeżdżamy za tydzień.

Dziewczyna ukłoniła się z szacunkiem i pośpiesznie wyszła. '

* * *

Po tym zdarzeniu Ewelina z niepokojem oczekiwała kolejnych zajęć z imperatorem. Uważała, że stało się coś, czego należy się wstydzić i teraz nie potrafiła spojrzeć Damianowi w oczy. Jak ma się zachować? Jakby się nic nie stało? Ale przecież jej się nie przywidziało. Te delikatne przelotne dotknięcia, od których serce biło jak szalone, a z głowy ulatywały wszystkie myśli - jak można o tym zapomnieć?

Czasami Ewelina zaczynała złościć się na siebie za to, że uciekła wtedy i nie dowiedziała się, co tak naprawdę chciał zrobić imperator. A może nie było to nic zakazanego? Może Damian zwyczajnie przedobrzył, nie spodziewając się, że niedoświadczona w tych sprawach dziewczyna weźmie wszystko na poważnie, a w rzeczywistości nie przywiązywał żadnej wagi do tego, co robi? I czy Ewelina zachowała się śmiesznie, reagując zażenowaniem na okazaną jej przez imperatora zwykłą, ludzką serdeczność?

Mnóstwo pytań. I ani jednej odpowiedzi. Ewelina nie mogła spać, bez przerwy analizowała zachowanie Damiana, jego gesty, słowa. Przypominała sobie to, co sama mówiła tego wieczora i zastanawiała się, czy nie zareagowała niedorzecznie. Nawet Ronnie zauważył jej roztargnienie, jednak zrzucił wszystko na barki przygotowań do zbliżającej się podróży. Wiadomość o tym ucieszyła go nawet bardziej niż samą Ewelinę. Ruszyła machina przygotowań - niepotrzebne rady, uzgodnienia mnóstwa drobnych irytujących szczegółów. Dziewczyna nie brała w tym udziału. Słuchała tyrad maga na temat niebywałego wyróżnienia, jakie spotkało ich ród, ale myślami była daleko. Ronnie zachowywał się tak, jakby się bał, że Ewelina w ostatniej chwili zrezygnuje z wyjazdu, czym z pewnością postawiłaby stryja w nader niezręcznej sytuacji. Nie dawało mu spokoju milczenie bratanicy i wyraźna niechęć do opowiadania, jak imperator namówił ją na podróż.

Ku wielkiemu zdumieniu Eweliny, pierwsza od pamiętnej rozmowy lekcja minęła całkiem spokojnie. Damian zachowywał się normalnie, jak zawsze, ani słowem czy nawet intonacją głosu, nie czyniąc aluzji do niedawnych wydarzeń. Ewelina zaczęła nawet wątpić, czy to wszystko się naprawdę wydarzyło, czy też była to tylko kolejna wizja z pogranicza jawy i snu.

Nadszedł dzień wyjazdu. Ewelina z imperatorem postanowili opuścić wyspę za pomocą teleportacji. Aby uniknąć zamieszania i długiej podróży statkiem, Damian gotów był poświęcić jedną z setek kul, w których znajdowała się przechowywana energia. Na lądzie mieli spędzić noc w pałacu imperatora, zaś następnego ranka wyruszyć.

Ewelina nie zabrała ze sobą niczego. Kiedy Ronnie usiłował ostrożnie podpytać imperatora, co będzie potrzebne bratanicy podczas podróży, władca, wzruszając ramionami, zauważył chłodno, że potrafi zadbać o swoją uczennicę. Najwyraźniej służba wiedziała, że tak będzie, dlatego Ewelina nie miała bagażu.

Wieczorem, kiedy wiatr tuż nad ziemią gonił kłębki wilgotnych chmur, dziewczyna czekała na imperatora u wrót Akademii. Lekki uczniowski strój nie chronił przed zimnem i Ewelina zdążyła już tysiące razy pożałować, że tak ochoczo przystała na propozycję Damiana. Na szczęście nie padało.

Jakby chcąc zakpić z dziewczyny, oślepiający piorun rozerwał ciemne niebo i ulewny deszcz runął na ziemię. Ewelina uśmiechnęła się gorzko, unosząc twarz i pozwalając, by spłynęły po niej zimne strugi wody. Nie było sensu biec z powrotem, by schronić się pod dach Akademii. I tak przemokła momentalnie do suchej nitki.

- I kto wymyślił, żeby się spotkać poza murami szkoły? - wymamrotała, zlizując z ust krople deszczu.

- To tradycja - odezwał się znajomy głos. Dziewczyna zaklęła w duchu swój niepowstrzymany język i odwróciła się, by złożyć niski ukłon.

Imperator, w przeciwieństwie od Eweliny, przygotował się do podróży bardzo skrupulatnie. Ciepły płaszcz obszyty futrem okrywał ciasno jego postać. Z jawną ironią spojrzał na mokre ubranie oblepiające ciało dziewczyny i odrzucił kaptur, wystawiając twarz na deszcz.

- Nie można zacząć podróży, nie wychodząc z domu - wyjaśnił, radośnie poruszając ramionami, jakby zrzucał z barków niewidzialny ciężar. - Trzeba wyjść za próg. Tam pozostawiasz przeszłość. Tutaj zaczyna się przyszłość. To nic. Za chwilę będzie ci ciepło.

- Ja się nie skarżę - odrzekła zmieszana Ewelina, próbując ukryć przed mężczyzną lekkie drżenie. Chłodny wiatr przenikał do kości, bezlitośnie odbierając resztki ciepła. Damian chrząknął ze zrozumieniem, po czym rozpiął płaszcz, zdjął go i okrył nim zdumioną wychowankę.

- Przeziębisz się - zaprotestowała słabo Ewelina.

- Chyba nie sądzisz, że jestem delikatniejszy od młodej dziewczyny, która zacznie za chwilę szczękać zębami z zimna - zadrwił imperator, niedbałym ruchem ręki uciszając protesty dziewczyny.

- Dziękuję - wyszeptała. Od nagłego ciepła i zapachu ziół, zakręciło jej się w głowie.

- Ruszajmy - mężczyzna wyciągnął rękę. Ewelina wdzięcznie podała mu dłoń. Imperator uśmiechnął się z aprobatą i rozbił pod nogami niedużą kulę. W chwili, kiedy naczynie dotknęło ziemi, wokół Eweliny rozbłysnął tęczowy płomień teleportu. Dziewczyna ostatni raz obejrzała się na czarny gmach śpiącej Akademii i śmiało ruszyła za Damianem.

* * *

Za oknem cicho szumiał las. Ewelina leżała pod lekką kołdrą i w zamyśleniu obserwowała, jak nagie powykrzywiane gałęzie splatają się tanecznie, jakby próbowały rozgrzać korony oziębione chłodnym oddechem jesieni. W rozleniwionym umyśle dziewczyny, przetaczały się wydarzenia wczorajszego dnia. Najpierw tłum wystraszonych gorliwych sług witających Damiana i ją, potem niegłośne polecenia imperatora, a na koniec krzątanina, podczas której Ewelina została odsunięta w najdalszy kąt sali. Tam wreszcie dziewczynę z zakłopotaniem przestępującą z nogi na nogę i niewiedzącą co robić, pochwycił wirujący krąg szczebioczących ze wzburzeniem służących, które poprowadziły ją do przestronnej komnaty. Wśród głośnych rozmów, jaskrawych strojów i zamieszania, Ewelinę strasznie rozbolała głowa. Zapamiętała jedynie, że została dość bezceremonialnie rozebrana, wykąpana w balii z gorącą wodą i obficie nasmarowana ciepłym olejkiem o przyjemnym gorzkawym zapachu. Później zawinięto ją w delikatne lniane prześcieradło, posadzono przed ogromnym lustrem w złotej oprawie i długo rozczesywano jej włosy. Ewelina ze zniecierpliwienia zaczęła się wiercić na stołku, nie mogąc się doczekać chwili, gdy wreszcie służące zostawią ją w spokoju. Dziesiątki razy odmówiła jedzenia, najpierw wyjaśniając uprzejmie, że nie jest głodna, a później po prostu odwarkując z rozdrażnieniem. Pomimo to służba niemal przemocą zmusiła dziewczynę do wypicia kubka mętnego napoju, po którym Ewelinę ogarnęła senność. Oczy się jej kleiły i do ogromnego łóżka dotarła z trudem. Zasnęła, ledwie dotknęła głową poduszki.

A teraz się przebudziła i najchętniej by wstała, gdyby tyko znalazła coś, co choć trochę, przypomina ubranie. Obok łóżka na podłodze leżało jedynie zmięte prześcieradło, w które owinięto ją wczoraj po kąpieli. I nic poza tym. Ewelina westchnęła ze znużeniem i na wszelki wypadek spojrzawszy na drzwi, żeby sprawdzić, czy nikt nie idzie, owinęła się cienką, kosztowną tkaniną. Lepsze to niż nic. Później zeskoczyła na podłogę i stąpając bosymi stopami po drogim puszystym dywanie, podeszła do szafy. W komnacie nie było innych mebli.

Ewelina właśnie miała zajrzeć do szafy, gdy z korytarza dobiegł niewyraźny szmer. Ledwie zdążyła ukryć się za otwartym skrzydłem szafy, kiedy drzwi komnaty otworzyły się z hukiem, a na progu stanął imperator.

- Nie przeszkadzać - nonszalancko rzucił przez ramię i wszedł do środka. Lekko zdezorientowany ogarnął wzrokiem zmiętą pościel, ale po chwili, kiedy zobaczył swoją uczennicę stojącą w odległości kilku kroków od niego, uśmiechnął się. - Dzień dobry. Nie sądziłem, że już wstałaś.

- Dzień dobry, wasza wysokość - trochę ochryple odezwała się Ewelina, próbując utrzymać konwenanse. Jednak nieostrożny ruch sprawił, że prześcieradło, którym była okryta, rozsunęło się zdradziecko, obnażając o wiele więcej niż pozwalał obyczaj. Dziewczyna zaczerwieniła się, w popłochu starając się osłonić. Wreszcie wyprostowała się i zmieszała jeszcze bardziej, napotkawszy uważny wzrok Damiana. Mężczyzna powoli, z nietajonym zadowoleniem obejrzał szczuplutką, niewysoką postać swojej uczennicy, poczynając od bosych stóp, a kończąc na potarganych włosach, których nie zdążyła jeszcze związać w warkocz.

- Wybacz, wasza wysokość, ale nie mogłam znaleźć ubrania - nie wiedzieć czemu zaczęła usprawiedliwiać się Ewelina.

- Tak, wiem - odrzekł imperator z wesołą miną, patrząc jej w oczy. - Rozkazałem już, by ci znaleziono coś wygodnego na podróż. Nie chciałbym, żeby moja droga uczennica zaziębiła się pierwszego dnia.

- Nie znajduję słów wdzięczności - wymamrotała droga uczennica, odwracając wzrok.

Mężczyzna uśmiechnął się podchodząc bardzo blisko. Dziewczyna aż przygryzła wargę, tak bardzo chciała się cofnąć. Jednak, znalazła w sobie siłę, żeby podnieść głowę i ze spokojem spojrzeć na imperatora.

- Przyślę ci służące - wyszeptał Damian po chwili milczenia, która wydawała się wiecznością. - Pomogą ci się ubrać.

- Dziękuję. - Dziewczyna włożyła wiele wysiłku, żeby głos nie zdradził drżenia, lecz kiedy mężczyzna lekko rozprostował jej dłoń zaciśniętą na prześcieradle, nie ośmieliła się sprzeciwić. Z cichym szelestem tkanina opadła na podłogę. Ewelina stała jak zaczarowana i patrzyła w pociemniałe oczy władcy. Damian pieszczotliwie odsunął jej z twarzy kosmyk włosów, po czym jego ręka przesunęła się niżej, prześlizgując się po jedwabistej skórze dziewczyny. Najpierw dłoń mężczyzny dotknęła szyi, gdzie palce drgnęły lekko, napotykając pulsującą w szaleńczym rytmie tętnicę, a potem bez pośpiechu przemknęła po wyraźnie zarysowanej linii obojczyka, i dalej, wciąż niżej i niżej. Dziewczyna jęknęła głucho i zmrużyła oczy. W dole brzucha zrodziła się fala słodkiego zniewolenia, od którego osłabły kolana i zatrzymał się oddech.

- Nie - z nieskrywanym żalem powiedział nagle imperator, cofając się o krok. - Nie, nie wolno nam. Jeszcze nie teraz.

Ewelina otworzyła oczy, nie rozumiejąc, co się dzieje. Kiedy nagle uświadomiła sobie, że stoi zupełnie naga przed mężczyzną, w twarz uderzyła ją gorąca fala wstydu. Natychmiast podniosła z ziemi prześcieradło i zaczęła pośpiesznie się okrywać.

- Wybacz - odpowiedział Damian na gniewne spojrzenie Eweliny. - To się więcej nie powtórzy.

I wyszedł, pozostawiając dziewczynę samą, pełną oburzenia i płonącą ze wstydu.

* * *

Ewelina obawiała się, że po tak dziwnym początku, podróż nie będzie zbyt udana. Jednak tak się nie stało. Imperator rozmawiał z nią, jakby się nic nie wydarzyło, z uporem nie zauważając skrępowania, jakie odtąd niezmiennie towarzyszyło dziewczynie w jego obecności. Po jakimś czasie Ewelina zdołała zapanować nad sobą, przekonując samą siebie, że zdarzenie w sypialni było tylko złym snem, i zakazała sobie nawet w myślach powracać do tamtego dnia. Jednak w głębi duszy pozostało niedowierzanie. Dziewczyna nie potrafiła zrozumieć, co się tak naprawdę stało. Targały nią sprzeczne uczucia. Z jednej strony była wdzięczna Damianowi, że nie posunął się za daleko i w porę się opanował, nie wykorzystując chwili słabości i braku doświadczenia dziewczyny, z drugiej strony jednak Ewelina czuła się mocno zraniona. Oczywiście, nawet przed sobą obawiała się do tego przyznać, jednak fakt pozostawał faktem. Ewelina żałowała, że mężczyzna nie skończył tego, co zaczął, i nienawidziła siebie za te myśli.

Tymczasem podróż trwała w niezmiennym rytmie. W towarzystwie niedużego oddziału imperator wraz z uczennicą objeżdżali pobliskie wioski, zatrzymując się na noc w najlepszych chłopskich zagrodach. Na początku Ewelinę męczyła jazda konna, na postoju padała z nóg. Nie pomagały nawet gorące kąpiele, wzmacniające napoje i kojący masaż, który usłużnie i wprawnie robiła służąca pozostająca wyłącznie do dyspozycji Eweliny. Wkrótce jednak dziewczyna przywykła do codziennych jazd i nabrała wprawy w siodle na tyle, że mogła oglądać widoki, a wieczorami z rozkoszą słuchała opowieści władcy o tym, jak powstawało imperium, zamiast od razu położyć się spać. Damian szczodrze dzielił się wiedzą, a Ewelina wspominała dżdżyste jesienne wieczory, kiedy prowadziła długie niespieszne rozmowy z czarodziejką.

Czasami Damian pozwalał dziewczynie uczestniczyć w naborze uczniów do rodu Piątego Boga. Wioski były zawiadamiane o przyjeździe władcy wcześniej, co pozwalało wiejskim starostom zebrać sieroty z całej okolicy. Rzadko zdarzało się, żeby w jednej dużej wiosce było więcej niż dwoje lub troje dzieci bez rodzin. Jeżeli imperator, kierując się sobie tylko znanymi kryteriami przy wyborze, nie przyjął sierot, przygarniali je wieśniacy. W tych stronach ludzie byli przyjaźni. Jeżeli w rodzinie zdarzyła się tragedia, liczni krewni, a czasami nawet wrażliwi na cudze nieszczęścia sąsiedzi, śpieszyli z pomocą i roztaczali opiekę nad dziećmi pozbawionymi rodziców. Przygarnięte sieroty wychowywane były na równi z rodzonym potomstwem i nikt nie czynił między nimi różnicy. Ewelina uśmiechała się gorzko, wspominając swoje dzieciństwo. Pewnego razu, kiedy w kolejnej wiosce znów nie znaleziono ani jednej sieroty, dziewczyna prawie na cały dzień pogrążyła się milczeniu. Dopiero tuż przed snem imperatorowi udało się wyciągnąć z niej, dlaczego jest przygnębiona. Ewelina nie wytrzymała. Mówiła bez przerwy i w żaden sposób nie potrafiła przestać. Do tej pory nikomu jeszcze nie opowiadała o życiu na Lazurze. A przecież Ronnie widział niechęć wyspiarzy do bratanicy. W Akademii natomiast nikt nie pytał o przeszłość. Damian nie przerwał ani razu, cierpliwie wysłuchał opowieści Eweliny, a później objął ją i delikatnie przyciągnął do siebie. Dziewczyna położyła głowę na ramieniu mężczyzny i zamknęła oczy. W ciszy wolno mijały minuty. I właśnie wtedy Ewelina uświadomiła sobie, że jest zakochana, choć umysł rozpaczliwie zaprzeczał temu uczuciu. Próbowała jeszcze obudzić w sobie dawną nienawiść, przywołując wspomnienia. Przypomniała sobie, jak Damian próbował ją zabić podczas ceremonii pożegnalnej zmarłych rodziców, jak okrutnie traktował ją w pierwszym roku nauki magii żywiołów. Te i jeszcze więcej krzywd na zawsze wyryło się w pamięci dziewczyny. Lecz serce... Głupie serce topniało za każdym razem, gdy imperator był blisko, i Ewelina nie chciała nawet myśleć o czekającym ją niedługo powrocie do Akademii. Było jej teraz zbyt dobrze i zbyt wielki odczuwała spokój.

Kolejna wioska nie różniła się niczym od dziesiątków pozostałych. Niziutkie, przekrzywione na bok chaty, rozrzedzone błoto zamiast drogi, na którym niebezpiecznie ślizgały się końskie kopyta. Dziewczyna westchnęła i mocniej okryła się płaszczem. Raczej nie zabawią tu długo. Najpierw wiejskie zebranie, podczas którego imperator niespiesznym krokiem przejdzie wzdłuż niezbyt równo uformowanego szeregu mieszkańców i jak zawsze zapyta o sieroty. Otrzyma tę samą odpowiedź - nie ma. A jutro z nowymi siłami znów w drogę. W niecałe półtora miesiąca Damian nie znalazł nikogo, kto mógłby wstąpić do jego rodu. Ale, jak się wydawało dziewczynie, nie za bardzo się tym przejął.

Oddział zatrzymał się obok domu, który był nieco wyższy, przestronniejszy i bogatszy niż pozostałe. Imperator pierwszy podszedł do ogiera Eweliny, żeby jak zwykle pomóc jej zsiąść. Wokoło w należycie zachowanej odległości tłoczył się już tłum wieśniaków.

- Odprowadź konie - Damian wydał niegłośny rozkaz dowódcy straży. - Niech przygotują gorącą kolację i pościel. Jest za późno, żeby jechać dalej. Przenocujemy tutaj.

Wysoki ciemnowłosy mężczyzna z poszanowaniem skinął głową i bez zwłoki odsunął się, by zrobić miejsce staroście. Trafnie zgadł, kto z zebranych jest przywódcą i przywołał go do siebie kiwnięciem palca, a potem zaczął półgłosem wyjaśniać, czego potrzebuje władca. Chłop słuchał uważnie, kiwając głową, po czym bez chwili zwłoki, rzucił się, by wypełnić rozkazy.

- Będziesz mi towarzyszyć? - zapytał imperator, ze szczerą troską spoglądając na uczennicę. - A może jesteś zmęczona?

- Nie sądzę, aby to zajęło dużo czasu. - Wzruszyła ramionami. - Zostanę.

- Dobrze. - Mężczyzna uśmiechnął się łagodnie i podał Ewelinie rękę. - W takim razie, do dzieła.

Dziewczyna odrzuciła poły płaszcza ubrudzonego błotem po długiej nużącej jeździe i pośpieszyła za mężczyzną.

Na progu czekała już niziutka, pulchna kobieta w kwiecistej niezbyt gustownej sukni. Zbliżyła się i pokłoniła nisko, trzymając w wyciągniętych rękach tacę z czarą po brzegi napełnioną zwierzęcą krwią ofiarną. Ewelina odwróciła wzrok. Zrobiło jej się niedobrze. Przełknęła gulę, która stanęła jej w gardle, gdy przypomniała sobie rozmowę z imperatorem. Władca wytłumaczył, że na ofiary najczęściej wykorzystuje się bezdomne psy zabijane kamieniami. Na głupie pytanie - dlaczego właśnie psy i dlaczego w tak okrutny sposób - mężczyzna uśmiechnął się szorstko i wyjaśnił krótko:

- Bogowie każdemu zwierzęciu, także człowiekowi, przypisali określoną rolę. Pies ma za zadanie mieszkać razem z gospodarzem, chronić jego dom i rodzinę. Bezdomne zwierzę zdradza swoje przeznaczenie i nie zasługuje na nic lepszego niż ukamienowanie. Powinno być wdzięczne Losowi, że nie urodziło się wcześniej, gdy z psów zdzierano żywcem skórę i w ten sposób ofiarowywano je namiestnikowi Boga.

- Panie - z niekrytym zdenerwowaniem rzekła kobieta. - Przyjmij krew odszczepieńca. Niech bogowie odpuszczą nam nasze grzechy.

Damian zanurzył ręce w naczyniu i szczodrze skropił krwią ziemię.

- Niech ziemia wasza będzie bez grzechu - powiedział głośno śpiewnym głosem. Po czym przeciągnął palcami po twarzy chłopki, pozostawiając na rumianych policzkach krwawe smugi. - Niech wiara wasza będzie szczera, a Los nie odwróci się od was.

W tym momencie podbiegła młoda dziewuszka z dzbanem czystej wody. Imperator z radością wyciągnął ręce, obmył je i wytarł w podany mu haftowany ręcznik. Ewelinę nie pierwszy już raz zdumiało, że władca również i teraz zdołał nie zabrudzić ubrania. Na olśniewająco białych rękawach jego koszuli nie było najmniejszej purpurowej plamki.

- Teraz, kiedy część formalna jest już za nami, przejdźmy do sedna. - Damian milczał przez chwilę, z lekkim zainteresowaniem przyglądając się dziewczynce, która nadal stała obok nieco zmieszana, nie wiedząc, czy ma odejść, czy zostać. - Zdaje się, że byli już tu moi posłańcy?

- Tak, mój panie - ochrypłym głosem odezwała się kobieta. - W naszej wiosce są dwie sieroty i nie wiemy, co z nimi zrobić.

- Tak? - ze zdziwieniem zapytał imperator. - A dlaczego?

- Ich matka była niespełna rozumu. - Wzruszyła ramionami kobieta. - Kiedy miała piętnaście lat, na wioskę napadli rozbójnicy. Zapewne pamiętasz, panie, wtedy po wybrzeżu szwendało się wielu złoczyńców. Żyjemy tu z dala od świata, a na odludziu ciężko o pomoc.

- Mów dalej - marszcząc czoło, przykazał Damian. - Te czasy dawno minęły. Teraz jest tu tak samo bezpiecznie, jak na peryferiach Dorgonu.

- Niebiosom niech będą dzięki - uśmiechnąwszy się, przytaknęła kobieta. - I tobie, imperatorze. Tak więc, mieszkańcom nie było łatwo. Kto zdążył, uciekł do lasu, inni zostali, żeby chronić domy. Tym ostatnim, rzecz jasna, szczęście dopisało najmniej. Rozbójnicy nie lubili oporu... Wielu chłopów poranili. Zabijać, to może i nie zabijali bez potrzeby. Znali umiar. Z babami za to sprawa była prosta. Jeden trzyma, drugi robi swoje, a potem na odwrót.

Ewelina cichutko westchnęła nieprzyjemnie dotknięta, że chłopka z taką łatwością opowiada o gwałtach. Damian obrzucił uczennicę szybkim spojrzeniem i uspokajająco położył jej rękę na ramieniu.

- A co ja takiego powiedziałam? - ze zdziwieniem zaterkotała kobieta, gdy spostrzegła niezadowolenie na twarzy władcy. - Zawsze tak było. Kto wygrał, tego była baba. A bo to raz się ze mną tak w młodości obeszli. Dopiero jak zrobiłam się stara, to nosem kręcą. A matka tych biedaków, Maura, akurat w wiek rozkwitania wchodziła. A i ze swej urody słynęła, choć roków to jeszcze mało jej było. No i połakomił się jakiś na dziewkę. A w ogóle cała jej rodzina, to jakaś dziwaczna była. Obcy, porządków tutejszych nie znali. Jej ojciec zamiast siedzieć na miejscu, to ratować polazł. Dziwny jakiś. Kto w pojedynkę da radę pięciu chłopa? Na początku próbowali z nim po dobroci, mówili, że jego dziewce niczego nie ubędzie, a nawet przeciwnie, nauczy się czegoś. Nie zrozumiał, no to go stuknęli pałką po głowie. Nieszczęśliwie, w samą skroń trafili. Maura w ryk, cała się zasmarkała. No, ale co komu do tego? I stało się niedobre. I dziewczynkę zbezcześcili i żywiciela zabili. Jak zbóje zobaczyli, że niedobrze się stało, to nawet monet odsypali, parę miodowych garnków. To już całkiem niesłychana rzecz. Ale nie pomogło. Niebiosa się nad Maura zlitowały, odebrały jej rozum i pamięć. Po tym wieczorze, to tylko chodziła i uśmiechała się. Matkę jej, jak na to nieszczęście patrzyła, paraliż złapał. Przez parę dni jak nieżywa leżała, a na koniec rzeczywiście do krainy Bogów odeszła.

- A dzieci skąd się wzięły? Zbójeckie? - spokojnie zapytał imperator, usilnie wpatrując się w coś za plecami kobiety. Ta nawet chciała się obejrzeć, ale w ostatniej chwili się powstrzymała, by nie okazać władcy braku szacunku.

- Nie - burknęła zawstydzona. - Od tamtej pory, to już ze dwadzieścia lat minęło. A jej dzieciakom, dziewuszce dwanaście, a chłopaczkowi z dziesięć lat będzie. Starszej to już czas imię nadać... A bo mało to kto uwagę na nią zwraca. Maura rozum to może straciła, ale urody nie. Tylko proszę nie pomyśleć nic złego. Byle kto to do niej nie chodził. Jeden jedzeniem poratował, inny w gospodarstwie pomógł. Ale żenić się z taką i los swój z nią wiązać to przecież nie wypada.

Ewelina aż do bólu przygryzła wargę, powstrzymując gniewne słowa, które pchały się jej na język. I jedynie obecność imperatora nie pozwalała jej powiedzieć głośno tego, co myślała o porządkach panujących w wiosce.

Damian, który wyczuł skrywane zdenerwowanie dziewczyny, nachylił się i szepnął jej do ucha:

- Nie trzeba. Oni i tak nie zrozumieją.

A później, już głośniej, zwrócił się do kobiety:

- Nie pytam, jak umarła nieszczęsna. Bardziej interesuje mnie, dlaczego jej dzieci pozostały bez opieki. Czyżby żaden z potencjalnych ojców nie zechciał zadbać o los sierot?

- Jakby to powiedzieć - odkaszlnęła kobieta. - Zrozum nas, panie. Z jednej strony, wszyscy wiedzieliśmy, że nasi mężowie nie tak po prostu w gości do Maury chadzają. Ale podejrzewać, a wiedzieć coś na pewno, to dwie różne rzeczy. Każda z nas miała nadzieję, że jej chłop nie ma z tym nic wspólnego. A dziecko byłoby tylko przyznaniem się do zdrady. Chłopi nie chcieli ryzykować. Z drugiej strony w rodzinie Maury wszyscy mieli coś nie tak z głową. A co, jak dzieciaki też później okażą się wariatami? Chłopak już się na wszystkich rzuca, jak tylko kto do jego siostry podejdzie. Młodszy, a do obrony się rwie. Teraz to ona jeszcze kruszyna, ale jak podrośnie, wyładnieje? I narzeczeni się pojawią. Taki braciszek to i zabić może niechcący.

- Wystarczy. - Imperator zmarszczył brwi, nie chcąc już dłużej słuchać. - Prowadź nas do domu, dobra kobieto. Daj się posilić, a potem przyjrzymy się sierotom. t

- Jeśli chodzi o dziewkę, to ona - szczerze zdziwiła się chłopka, wskazując ręką na dziewczynkę, która ofiarowywała imperatorowi dzban z wodą. - A po malca zaraz poślemy. Baliśmy się ci od razu go pokazać, panie. A nuż co nabroi? W szopie zamknęliśmy i związaliśmy, żeby się nie wyrwał. Oj, mały on taki, a silny, że aż. Dwóch go trzymało, zanim udało się go sznurkiem związać. A w usta musieliśmy mu knebel skórzany wetknąć, bo cały czas próbował pęta gryźć. Taki niedobry.

- Pozwól mi samemu zdecydować, kto jest godny uwagi, a kto nie - Damian przerwał jej paplaninę, po czym wzrokiem odszukał pośród swoich ludzi dowódcę straży. - Lutij. Dopilnuj, żeby chłopakowi nic się nie stało.

Mężczyzna przytaknął i mocno wziął starostę pod łokieć, dając mu do zrozumienia, że oczekuje, by wskazać mu drogę. Chłopina wystraszony zaparł się, ale kiedy żona skinęła głową, potulnie powlókł się za dom.

- Prowadź do stołu, gospodyni - nakazał imperator. - Tam pomówimy jeszcze.

Chłopka odsunęła się i zamaszystym gestem zaprosiła do chaty. Jednak Damian nieoczekiwanie cofnął się i przykucnął przed dziewczynką.

- Pójdziesz ze mną? - zapytał, spoglądając w błękitne jak niebo oczy dziecka. - Nie skrzywdzę cię, obiecuję. Na pewno jesteś głodna.

Dziewczynka zaczerwieniła się ze wstydu i cichutko pociągnęła nosem. Jednak zaraz uspokoiła się i odpowiedziała stanowczym tonem:

- Pójdę.

- Zuch. - Dobrodusznie uśmiechnął się imperator, obejmując dłonią maleńką rączkę. - W takim razie, prowadź. Wskaż mi drogę.

Damian z dziewczynką poszli przodem, a Ewelina chcąc nie chcąc musiała zamknąć ten niewielki pochód. Dziwna rzecz, ale poczuła w sercu ukłucie podobne do zazdrości. Doskonale wiedziała, jak miły i czarujący potrafi być imperator. I teraz, mimowolnie spięła się, gdy Damian roztaczał swój urok przed sierotą.

Przez cały czas posiłku, imperator okazywał zainteresowanie swojej nowej podopiecznej. Kiedy wrócił Lutij, prowadząc ze sobą wymiętego chłopaka w zabrudzonej, rozerwanej koszulinie, Damian jedynie obrzucił go obojętnym spojrzeniem, po czym znów odwrócił się do dziewczynki.

Chłopca posadzono obok Eweliny. Dziewczyna osobiście dopilnowała, żeby nalano mu pełny talerz gorącego żuru i wręczono kawał miękkiego pachnącego chleba, ale sierota, pomimo że wyglądał na dość wyczerpanego i głodnego, właściwie nie tknął niczego, w napięciu obserwując, jak władca rozmawia z jego siostrą.

- Nie denerwuj się tak - nie wytrzymała Ewelina. - Nikt nie skrzywdzi twojej siostry, obiecuję.

- Przyjechaliście, żeby ją zabrać? - chłopiec zapytał nagle. - W takim razie wiedzcie, że nie oddam Mary bez walki.

- Jaki bojowy rozmówca mi się trafił - uśmiechnęła się dziewczyna. - Skąd ci przyszło do głowy, że ktoś ma zamiar zabrać twoją siostrę bez pozwolenia, chłopcze?

- Mam na imię Rick - odburknął. - A jeśli chodzi o Marę... Różne rzeczy opowiadają o Piątym Rodzie. Nie zawsze dobre. Mówi się, że Piąty Ród wykrada dzieci śpiącym matkom albo składa w ofierze niemowlęta.

- Co za bzdury - szczerze zdenerwowała się Ewelina. - Jak długo znam imperatora, nigdy jeszcze nie widziałam takich rytuałów.

W tym momencie umilkła, przywołując wspomnienie ceremonii, podczas której Damian próbował ją zabić. Nieprzyjemna myśl pojawiła się, ale znikła w tej samej chwili.

- No, nie wiem - z niedowierzaniem mówił Rick, nie zauważając, że dziewczyna zawahała się przez chwilę, przestając mówić. - Jedno jest pewne, ani jeden z tych, którzy zostali zabrani przez ludzi imperatora, nie powrócił więcej w rodzinne strony. I ja siostry nie oddam. Matka powierzyła ją mojej opiece. Tu już do Mary różni przychodzili, próbowali do lasu zaciągnąć. Ona, choć starsza, to głupia jeszcze, życia nie zna. Za to ja napatrzyłem się dość i wiem, jacy potrafią być ludzie.

Chłopiec zamilkł. Nie chciał mówić dalej.

- Zuch z ciebie - pochwaliła poważnie Ewelina. - Kiedy byłam mała, marzyłam, żeby mieć takiego obrońcę. Twoja siostra ma szczęście.

Po rozmowie z uczennicą imperatora, chłopiec uspokoił się i w końcu wziął za jedzenie. Ewelina ukradkiem obserwowała, jak spiesznie i z jaką chciwością połykał zupę, jakby dawno nie miał nic w ustach i bał się, że ktoś zabierze mu żałosne okruchy tego, co zostało na talerzu.

W kilka minut po zupie nie było śladu, a Rick z jawnym żalem odstawił pusty talerz.

- Zjedz. - Dziewczyna trąciła Ricka łokciem, odstępując swoją nietkniętą porcję. - I tak nie jestem głodna.

Chłopiec spojrzał na nią z wdzięcznością i z rozkoszą wbił zęby w chleb. Ewelina odwróciła wzrok. Nie chciała zawstydzać ani odciągać dziecka od posiłku.

Pod koniec kolacji imperator wstał, głośno odsuwając stołek. Szum w pomieszczeniu ucichł w jednej chwili. Wszyscy obecni z trwogą czekali, co na odchodnym powie władca. Ewelina na odległość wyczuwała ogromne napięcie chłopca gotowego rzucić się do ataku w obronie siostry. Wiedziała, że Rick nie cofnie się, nawet gdyby miał stanąć sam przeciw całej osobistej straży Damiana, wyszkolonej i nawykłej do zabijania. To samo poczuł i Lutij. Wieloletnie doświadczenie podpowiadało mu, że chłopiec, pomimo niskiego wzrostu i niewielkiej siły, może być źródłem poważnych problemów. Dlatego mężczyzna zbliżył się o krok, machinalnie kładąc rękę na rękojeści miecza.

Wszystkie te gesty nie umknęły uwadze imperatora. Damian uśmiechnął się chłodno i ledwie dostrzegalnym ruchem przykazał Lutijowi wrócić na miejsce. Dowódca bez wahania podporządkował się, ale ręki z broni nie zabrał.

- Dziękuję za posiłek - ukłoniwszy się lekko, rzekł władca. - Wasza gościnność wiele dla mnie znaczy. O swojej decyzji powiadomię jutro, przed odjazdem. A teraz, za pozwoleniem, opuszczę tak zacne towarzystwo. Miałem dziś ciężki dzień. I jutro czeka mnie nie lepszy.

W ślad za Damianem ruszyli jego ludzie. Ewelina także pośpieszyła, by opuścić izbę, rzucając chłopcu łagodny uśmiech na pożegnanie.

Dziewczynie udało się pomówić z imperatorem dopiero późnym wieczorem tuż przed snem. Damian przyszedł do jej pokoju, żeby życzyć spokojnej nocy, i korzystając z okazji zadała mu pytanie.

- Wasza wysokość - głos brzmiał trochę ochryple, więc odkaszlnąwszy, Ewelina powtórzyła bardziej stanowczo. - Wasza wysokość. Zabierzesz jutro Marę ze sobą, prawda?

- Tak - ze zdziwieniem odezwał się Damian, stojąc już w progu. - Czemu pytasz?

- Co w takim razie będzie z jej bratem? - z trwogą zapytała Ewelina. - Przecież on kocha dziewczynkę, widzę to. Dla niego rozdzielenie będzie prawdziwą tragedią.

- Nie denerwuj się tak - mężczyzna uśmiechnął się, podszedł bliżej i usiadł obok. - Niestety, w chłopcu nie ma Bożej mocy i, nawet jeślibym chciał, nie mogę go zabrać. To byłoby naruszenie niepisanych praw. Ale szczodrze obdaruję chłopca. Niczego mu nie zabraknie. A Mara, kiedy podrośnie, będzie mogła odwiedzać brata. Oczywiście, najpierw musi skończyć Akademię. Najwyższy czas, żeby do niej wstąpiła. Nie martw się. Obiecuję, że jeśli Mara zechce, w każde wakacje osobiście dopilnuję, żeby mogła się spotkać z bratem. Czy to ci odpowiada?

- Tak, bardzo - radośnie westchnęła Ewelina.

- W takim razie idź spać. - Damian spojrzał przewrotnie na uczennicę i pieszczotliwie uścisnął jej palce. - Nie sądziłem, że jesteś taka miłosierna.

Dziewczyna zmieszana wzruszyła tylko ramionami. Lęk, który na chwilę zagościł w jej sercu, ustąpił, ale nie zniknął całkowicie.

Nazajutrz obudził Ewelinę przenikliwy krzyk dobiegający z zewnątrz. Przypominał krzyk matki, której zabiera się jedyne dziecko. Tyle smutku, rozpaczy i oburzenia było w tym krzyku, że Ewelina wzdrygnęła się konwulsyjnie. Momentalnie narzuciła na siebie to, co miała pod ręką, i nie tracąc ani chwili, wyskoczyła za próg, zderzywszy się w drzwiach z rozespanym i rozzłoszczonym imperatorem, nie na tyle jednak rozespanym, by zapomnieć broni.

- Wszystkich pozabijam - zagroził żartobliwie, przepuszczając dziewczynę przodem. - I nie obchodzi mnie, kto ma rację, a kto nie.

Krzyczał Rick. Wczepiając się rękoma w cholewkę buta, próbował przeszkodzić strażnikowi zbliżyć się do Mary. Mężczyzna z rozdrażnieniem kopnął, chcąc się oswobodzić. Chłopca odrzuciło daleko na bok, jednak natychmiast skoczył na równe nogi i zacisnął brudne odarte piąstki, przygotowując się do walki. Widząc upór chłopca, Lutij pokręcił tylko głową.

- Co się tu dzieje? - imperator przerwał o mało co nie rozpoczęty budzący śmiech pojedynek.

- Próbował uciec, zabierając siostrę - od niechcenia odezwał się mężczyzna. - Już wczoraj sobie uzmysłowiłem, że ten szczurek knuje coś niedobrego. Pysk mu się zrobił taki chytry, jak tylko wyszedłeś, władco.

- Ale po co od razu tak ordynarnie - zmarszczył się Damian, rzucając na dziewczynę ostrożne spojrzenie. Potem zszedł z ganka i powoli zbliżył się do chłopca. Dzieciak speszył się i odstąpił kilka kroków, ale pięści nie rozprostował. Lutij napiął się, gotów chronić swojego pana w razie konieczności.

- Dlaczego chciałeś uciec? - zapytał imperator, patrząc na Ricka z góry.

- Bo chcesz mi zabrać siostrę - z głuchą nienawiścią odpowiedział chłopiec. - Ja to wiem. Mnie się nie da oszukać.

- Czyżbyś nie życzył swojej siostrze dobrze? - zainteresował się Damian. - Mara będzie mieszkać w cieple i dostatku. I nikt nigdy nie ośmieli się jej skrzywdzić. Daję słowo.

- Znam te obietnice. - Rick splunął pod nogi. - Starosta też mówił, że chce dobra Mary, kiedy miał ją zabrać do siebie. A sam, już pierwszego dnia, na siano ją powlókł. Całe szczęście, że tam byłem i wszystko widziałem. Udało mi się ją odbić i od razu do domu zabrałem. I co z tego, że to rudera, nie dom? Za to padalec nawet blisko podejść się boi. Wie, co go może spotkać.

- Ach, ty gadzie! - rozległ się tuż nad uchem Eweliny oburzony głos żony starosty, chłopki, która wczoraj witała gości. - Ta twoja smarkata siostra nie jest nikomu potrzebna. Diabelskie nasienia. Trzeba nam było wyrodki spalić razem z matką, ale użalać się nam zachciało.

Kiedy nagle do kobiety dotarło, że wyrwało się jej coś, czego nie powinna mówić, przelękła się i zasłoniła usta. Ewelina z obrzydzeniem odsunęła się, jakby się bała ubrudzić. Chłopiec zbladł, z wściekłością wbijając wzrok w poczerwieniałą twarz kobiety. Ewelina dobrze wiedziała, że chłopiec starościnie nie daruje. Za nic nie chciałaby być jego wrogiem.

- Nie oddam siostry - po chwili zmieszania, spokojnym tonem powiedział Rick, patrząc imperatorowi prosto w oczy.

- Hojnie zapłacę - zaproponował Damian. - Za te pieniądze będziesz mógł pojechać do Dorgonu i wykształcić się. A kiedy dorośniesz i wrócisz do rodzinnej wioski, inaczej będziesz rozmawiał z jej mieszkańcami. Jeśli, oczywiście, zechcesz. Pozwolę Marze cię odwiedzać.

- Jeszcze nikt z Piątego Rodu nie przypomniał sobie o krewnych - odmówił chłopiec buntowniczo. - Nie. Jeśli jest ci potrzebna moja siostra, panie, to dostaniesz ją dopiero po moim trupie.

- Nigdy nie mów takich słów pochopnie, chłopcze. Zawsze można trafić na kogoś, kto przyjmie je za dobrą monetę - imperator uśmiechnął się drapieżnie i z cichym brzękiem dobył miecz.

- Wasza wysokość - z lękiem odezwała się Ewelina. Damian zawahał się. Z nieskrywanym współczuciem spojrzał na dziewczynkę za plecami Ricka.

- Tym razem ci się udało - wyszeptał do chłopca i ze zgrzytem schował broń. Odwrócił się i posłał łagodny uśmiech swojej uczennicy.

- Taka śmiałość zasługuje na nagrodę - oznajmił głośno, pobłażliwie obejmując chłopca ramieniem. Dziewczynie wydawało się, że przez moment pod palcami imperatora zabłysło nieznośnie rażące światło, a potem zgasło. - Niech chłopak zostanie z siostrą. A my wrócimy, kiedy Mara trochę podrośnie i sama będzie mogła decydować o własnym losie. Sądzę, że nie będziesz miał nic przeciw temu?

Chłopiec pokręcił głową.

- Dobrze. - Imperator milczał chwilę, a potem zakończył mowę, zwracając się do mieszkańców wioski: - W waszym interesie jest, żeby Rick i Mara cieszyli się dobrym zdrowiem, kiedy wrócą tu moi ludzie. Baczcie, ponieważ odtąd będę się pilnie przyglądał temu, co się tu dzieje. I jeżeli teraz nie nakładam na was kary za przestępstwo, którego się dopuściliście, to tylko dlatego, że znam litość i współczucie.

Ludzie zaczęli szeptać, ale nie odważyli się sprzeciwić władcy.

- Bądź zdrów, mały. I znaj łaskę imperatora - Damian szepnął do Ricka. Po czym rzucił krótko Ewelinie: - Zbieraj się. Zaraz wyjeżdżamy.

Dziewczyna skinęła głową i skryła się w domu. Mężczyzna zabrał rękę, uwalniając chłopca z uścisku. Rick objął siostrę i szybko zniknął w tłumie rozchodzących się po domach chłopów, wciąż jeszcze gwarnie omawiających to, co zaszło.

- Lutij - Damian półgłosem wezwał swojego strażnika, upewniając się, że nikt nie podsłuchuje. - Wieczorem będziesz mi potrzebny. Bądź gotów, ty i jeszcze kilku zaufanych ludzi.

* * *

Ewelina milczała prawie przez cały dzień, rozmyślając o ostatnich zdarzeniach. Damian jej nie przeszkadzał. Dopiero pod wieczór, gdy zatrzymali się na nocleg pod kolejnym gościnnym dachem, dziewczyna sama zagadnęła imperatora.

- Chciałabym ci podziękować - odezwała się. - Dziękuję, że ich nie rozdzieliłeś, panie.

- Nie ma za co - wzruszył ramionami mężczyzna. - Takie wzajemne oddanie nieczęsto się trafia w dzisiejszych czasach.

- Tak - przyznała Ewelina, nie podejmując dalszej rozmowy.

- Ale to zdaje się nie wszystko, co chciałaś mi powiedzieć? - spytał imperator. - Mów śmiało, masz moje pozwolenie.

- Ciekawi mnie po prostu, dlaczego ich nie ukarałeś... Mieszkańców wioski. Przecież przyznali się do zabójstwa.

- A kogo kazałabyś ukarać? - z ironią rzucił Damian. - Jestem bardziej niż pewien, że za to przestępstwo winę ponosi cała wieś. Ukarać wszystkich dorosłych?

- Ale nie powinno się tego tak zostawiać - niezbyt stanowczo zaprotestowała dziewczyna.

- Nie denerwuj się - uśmiechnął się imperator. - Rick to dobry chłopak. Znajdzie sposób, żeby się zemścić, jestem pewien. I ma do tego większe prawo niż ja.

Na tym rozmowa się zakończyła. Dziewczyna, przyjmując wręczony jej kubek z ziołowym naparem, skinęła lekko głową, wyrażając wdzięczność, i zamyśliła się, nie zauważając, kiedy wypiła napój do dna.

Ewelina nie zauważyła również, że imperator podstępnie zdążył wrzucić do naparu kilka kryształków, które zasyczały i w jednej sekundzie rozpuściły się bez śladu.

Długo walczyła z uczuciem senności, to wpadając w drzemkę, to gwałtownie się budząc. W końcu poddała się, sama nie wiedząc kiedy i usnęła na niewygodnym stołku z głową na drewnianym blacie stołu.

Damian uśmiechnął się z zadowoleniem i osobiście zaniósł Ewelinę do łóżka. Dziewczyna mamrotała niewyraźnie we śnie, bezskutecznie próbując się przebudzić. Mężczyzna posiedział przy niej, dopóki nie ucichła na dobre, zapadając się w głęboką, ciemną nicość. Później wyszedł na dwór. Obok natychmiast zmaterializował się Lutij, zamierając w oczekiwaniu na rozkazy.

- Przepiękna noc, nieprawdaż? - nieoczekiwanie rzekł imperator, z rozkoszą wdychając pełną piersią wilgotne powietrze, przesycone zapachem opadłych liści, niedawnej ulewy i mokrej trawy.

Strażnik z niedowierzaniem wzruszył ramionami i zwrócił się nagle do władcy z pytaniem:

- Czy mogę być z tobą szczery, wasza wysokość?

- Tak, oczywiście - ze zdziwieniem odparł Damian.

- Według mnie na zbyt wiele pozwalasz swojej uczennicy, panie - z niezadowoleniem burknął mężczyzna. - Nie wszystkim się to podoba.

Imperator milczał dłuższą chwilę, z zaciekawieniem przyglądając się swojemu wiernemu strażnikowi, po czym wzdychając głęboko, przyznał:

- Masz rację. Nie przejmuj się. Wkrótce wszystko się zmieni.

- Nie chodziło mi o to, że powinieneś poszukać sobie nowej uczennicy - ostrożnie zauważył Lutij.

- Nie przejmuj się - niewesoło roześmiał się Damian. - Nie mam zamiaru jej zabijać. Przynajmniej nie w najbliższej przyszłości. Mam co do niej zupełnie inne plany.

- Rozumiem - skinął głową podwładny.

- A teraz zajmijmy się ważniejszymi sprawami. - Damian uspokoił się w mgnieniu oka. - Weź tylu ludzi, ile ci trzeba, i wracaj do wsi. Znajdź dziewczynkę. Odstawisz ją do głównego oddziału, który powinien się teraz znajdować o pół dnia marszu na północ, kończy odbierać podatki w jednym ze zbuntowanych miasteczek. A potem wracaj tutaj. Moi ludzie przeniosą dziewczynkę do Akademii.

- Co z jej bratem?

- Nie zabijaj bez potrzeby - wzruszył ramionami imperator. - Zrobił na mnie wrażenie swoją bezczelnością. A nawet więcej. Rzuć mieszek złotych. Niech ma.

- A jeżeli uciekli z wioski?

- Nie sądzę - uciął Damian. - Rick pała żądzą zemsty na oprawcach matki. Teraz ma pewność, że chłopi nie ośmielą się mu niczego zrobić. Przecież sam imperator się za nim ujął. Dlatego chłopak jest we wsi. Na wszelki wypadek opatrzyłem go znakiem. Poznasz go po nim.

- A co mam zrobić z mieszkańcami wioski? Ukarać za zabójstwo kobiety?

- Po co? - szczerze zdziwił się Damian. - Przecież płacą podatki na czas. Niech sobie żyją. Nie będziemy się wtrącać do chłopskich spraw.

- „Według rozkazu - mężczyzna skłonił głowę. Zawahał się przez moment, lecz postanowił zadać jeszcze jedno pytanie. - Ale jak wyjaśnisz swojej uczennicy brak takiej liczby ludzi w oddziale? Ewelina jest czujna, na pewno zauważy. Tym bardziej że może się przez przypadek spotkać z Marą w murach Akademii. Ciężko będzie wyjaśnić to spotkanie.

- Już się o to zatroszczyłem - wzruszył ramionami imperator. - Ilość ziół nasennych, którą wypiła Ewelina, wpędzi ją w co najmniej dwudniowy nieprzerwany sen. Mam nadzieję, że zdążysz wrócić do tego czasu. A kiedy znajdziemy się w Akademii, postaram się zrobić wszystko, żeby moja uczennica nie miała czasu się rozejrzeć. Poskromię jej ciekawość, zobaczysz. Nadeszła pora, żeby głupia zabawa w srogiego, lecz sprawiedliwego nauczyciela znalazła logiczne zakończenie.

- Mówisz, jakbyś żałował tego, co masz zrobić - uśmiechając się porozumiewawczo, zauważył strażnik.

- A ty pozwalasz sobie na zbyt wiele - Damian chłodno odciął się rozmówcy. Jednak, po chwili namysłu mimo wszystko zdecydował się odpowiedzieć, wzdychając głęboko. - Na pewno, masz rację. Żałuję... Ale nie ma sensu o tym mówić. Spełni się wszystko, co ma się spełnić.

- Widziałem dziewczynę podczas treningu - uśmiechając się łagodnie, rzekł Lutij. - Będą z niej ludzie. Trzeba jej mniej zapalczywości, a trochę więcej skupienia... Nieźle nad nią popracowałeś, panie.

- Dziękuję - chrząknął imperator. - A teraz jedź. Dość już straciliśmy czasu na rozmowy. Będę czekał twojego powrotu.

Strażnik ukłonił się i bezszelestnie rozpłynął się w mroku późnego wieczoru. Po kilku minutach, niewielką wiejską dróżką przemknęły niewyraźne sylwetki jeźdźców, odprowadzane wściekłym ujadaniem psów. Potem wszystko ucichło.

Imperator długo jeszcze stał na ganku, patrząc w dal. Zerwał się wiatr, który rozgonił chmury, w przejrzystym świetle księżyca mężczyzna wyglądał tak, jakby od dawna był nieuleczalnie chory - aż tak głębokie cienie pojawiły się pod jego oczami. Kto wie, ile jeszcze czasu Damian spędziłby tutaj zupełnie sam, rozmyślając nad tylko jemu wiadomymi rzeczami, gdyby nie zawołała go wystraszona służąca.

- Wasza wysokość. Ewelina...

Imperator szorstko odepchnął kobietę i pośpieszył do ciepłej, sennej chaty. Tam, w najbardziej oddalony pokoju, na zmiętym, mokrym od potu prześcieradle, majaczyła dziewczyna, trzęsąc się i drżąc. Wciąż próbowała otworzyć oczy, wynurzyć się z głębokiej studni niepamięci, jednak nieznana siła zniewoliła ją tak mocno, że nie mogła tego zrobić. Spierzchnięte gorączką usta starały się wymówić jakieś słowo, poprosić o coś, ale dobywał się z nich tylko cichy chorobliwy jęk.

- Śpij, dziecinko, śpij - półgłosem przekonywał mężczyzna, okrywając szczuplutkie ciało uczennicy kołdrą. - I tak mu nie pomożesz.

A niedaleko drogą do sąsiedniej wioski mknęła mglista kawalkada jeźdźców w bieli. Wystraszone matki okrywały dzieci kołdrami, modląc się, żeby oddział pojechał dalej, omijając ich dom. Nie wiedziały, że jeźdźcy za nic mieli bojaźliwe modlitwy chłopów. Nieproszeni goście wywiedli już cenną zdobycz imperatora - małą dziewczynkę, która nie rozumiejąc, co się dzieje, płakała i wyrywała się do brata. Zresztą, kto by się przejmował łzami nierozumnego dziecka.

Rick, klęczał w kałuży błota, gdzie upadł jak kopnięty szczeniak. Imperatorski oddział wydarł mu z rąk najcenniejsze, co miał - siostrę. Powoli otworzył zaciśniętą dłoń. Z cichym brzękiem pod nogi upadło kilka złotych monet z wygrawerowanym wyraźnym profilem imperatora. Chłopiec, odchyliwszy głowę ku dalekim, obojętnym niebiosom, nie roniąc łez, zawył z ogromnej rozpaczy.

* * *

Ewelina westchnęła. Czuła się jeszcze bardzo słaba po ataku dziwnej choroby, która dopadła ją w wiosce. O pierwszym dniu niedomagania, dziewczyna jeszcze teraz myślała z obawą. Straszne osłabienie, które przykuło ją do łóżka, nie pozwalając ruszyć nawet palcem. Mdłości zwierające wnętrzności w twardy węzeł tak, że nawet trudno było złapać głębszy oddech. Jedyne co mogła robić, to spać, osłabiona walką z własnym nieposłusznym ciałem. Nawet pogrążenie się w zapomnieniu nie przynosiło upragnionej ulgi. Jak gdyby ktoś manipulował jej myślami, zacierając kształty rzeczywistości i zastępując je kołyszącymi się widzeniami na pograniczu snu i jawy. Ewelinę męczyły do złudzenia realne koszmary. Czasem nie potrafiła odróżnić tego, co wydarzyło się naprawdę, od tego, co było wytworem jej wyobraźni. A najczęściej, gdy dziewczyna majaczyła w malignie, oczyma wyobraźni widziała Ricka. Chłopiec usiłował jej coś powiedzieć, o coś błagał, lecz jego usta jedynie poruszały się, nie wydając dźwięku. W tej chwili Ewelinę ogarniała desperacja, tak bardzo pragnęła pomóc, ale nie potrafiła.

Imperator troszczył się o swoją uczennicę należycie. Nie chciał posługiwać się magią, twierdząc, że w takich przypadkach magia może bardziej zaszkodzić niż pomóc. Żeby leczyć, trzeba znać przyczynę choroby. Poza tym, dokąd skierować energię, kiedy problem tkwi gdzieś głęboko w duszy?

Ewelina nie nalegała. Obecność Damiana stała się jej nagle niemiła. Kiedy władca niechcący dotknął uczennicy, poprawiając kołdrę czy pojąc ją ciepłym bulionem, ledwie zdołała powstrzymać grymas obrzydzenia. Zimne ręce Damiana nie przynosiły ulgi w gorączce, lecz przeciwnie, wzmagały ją jeszcze bardziej. I wtedy dziewczynie wydawało się, że siedzi przy niej nie piękny, postawny mężczyzna, a rozkładający się trup z robaczywymi lodowatymi wyrostkami zamiast palców.

Jeśli nawet imperator poczuł, że stosunek Eweliny do niego uległ zmianie, nie dał tego po sobie poznać. Wciąż miał ten sam łagodny uśmiech na twarzy, kiedy troskliwie przynosił jej kolejny kubek ziołowego naparu, wciąż z tą samą uwagą pilnował, żeby dziewczyna wypiła lekarstwo do dna. Skąd Ewelina miała wiedzieć, że przebudziła się o wiele wcześniej niż powinna, i że dziwna reakcja organizmu była jedynie odpowiedzią na kolejne porcje ziół nasennych, którymi nauczyciel uparcie nie przestawał jej poić.

Choroba znikła równie nagle, jak się pojawiła. Po jakimś czasie Ewelina poczuła nagle ze zdziwieniem, że znów może władać swoim ciałem, zupełnie jakby się nic nie stało. Długo nie mogła się zdecydować, czy wstać. Siedziała na samym brzegu łóżka i bała się, żeby siły znów jej nie opuściły. Jednak ciekawość szybko wzięła górę nad zdrowym rozsądkiem. Dziewczyna ostrożnie wstała, na prostą lnianą koszulę narzuciwszy długi puszysty szal i postawiła kilka niezbyt zgrabnych kroków w kierunku progu. Kiedy była już bardzo blisko drzwi, do pokoju wszedł imperator.

- Wstałaś? - nie zdołał powstrzymać zdziwienia, widząc, że jego uczennica dość pewnie stoi na nogach.

- Jak widzisz - na twarzy dziewczyny pojawił się zmęczony uśmiech. - Sprzykrzyło mi się leżeć jak kłoda. I tak dość czasu straciłeś przeze mnie w tej wiosce.

- O to się nie martw - roześmiał się mężczyzna. - Zdrowie mojej uczennicy jest dla mnie ważniejsze niż sprawy imperium. A i śpieszyć się zbytnio też nie mamy dokąd.

- Ale przecież czuję się świetnie - rzekła z uporem Ewelina. - I mogę już jechać dalej.

- Od razu chcesz jechać? - z ironią zapytał imperator. - Czy może najpierw zjemy obiad i przebierzesz się w coś bardziej stosownego do jazdy konnej?

Dziewczyna zmieszała się lekko i mocniej owinęła się szalem, lecz nadal z wyzwaniem w oczach patrzyła mężczyźnie w twarz.

- Dobrze - ustąpił w końcu Damian. - Jeżeli takie jest twoje życzenie, opuścimy to gościnne miejsce. Ale pod dwoma warunkami. Po pierwsze, w tej chwili przyślę ci służącą i ubranie. A później zjemy obiad. Po drugie, po obiedzie skorzystasz z mojego zaproszenia i wybierzesz się ze mną na małą przejażdżkę po okolicy. Chciałbym się upewnić, czy masz dość sił, by utrzymać się w siodle. Jeżeli okaże się, że tak, jutro wyruszymy w drogę powrotną.

- Już? - Ewelina nie zdołała ukryć rozczarowania w głosie. - Mam nadzieję, że taki szybki powrót nie jest spowodowany moją chorobą?

- Szybki? - zapytał Damian. - Bynajmniej. Podróżujemy już dwa miesiące. A musimy jeszcze dotrzeć do Akademii. Twój stryj z pewnością denerwuje się tak bardzo, że nie może sobie znaleźć miejsca i zastanawia się, czy aby złośliwy imperator nie krzywdzi jego ukochanej bratanicy.

Ewelina nie skomentowała. Ostatnią osobą, która mogłaby teraz zaprzątać jej myśli, był Ronnie. Nauka w Akademii wydawała jej się obca i nieważna. Trudno będzie się znów przyzwyczaić do ciężkiej i dusznej atmosfery szkoły, po tym jak udało jej się zaczerpnąć haust słodkiej, choć pozornej wolności.

- Nie denerwuj się - z uśmiechem zadowolenia imperator odgadł obawy dziewczyny. - Nadal będziemy się spotykać na lekcjach. Postaram się, aby odbywały się częściej.

Tym razem dziewczyna również się nie odezwała. Sama nie wiedziała, czyją ten pomysł cieszy, czy napełnia strachem. Dziwna rzecz, ale przed chorobą Ewelina uznałaby propozycję imperatora za dar Losu, teraz jednak... To, co usłyszała, obudziło w jej duszy smutne niezadowolenie.

- Poczekam, aż się przebierzesz. - Damian udał, że nie zauważył jej wątpliwości.

Chwilę później, skrzypiąc, zatrzasnęły się za nim drzwi. Dziewczyna wciąż nieobecna myślami, stała pośrodku pokoju. Nawet wesoła paplanina służącej, która przyszła po kilku minutach, nie była w stanie wyprowadzić jej ze stanu apatii. Do Eweliny zaczęło nagle docierać, że nic już od niej nie zależy i że jest niczym marionetka w rękach doświadczonego i bezlitosnego lalkarza.

Imperatorowi nie udało się rozruszać uczennicy ani przy stole, ani na spacerze. Otępienie, którego dziewczyna już od dawna nie doświadczała, znów zagościło na jej twarzy. Jedyne, co była w stanie robić, to udzielać nieskomplikowanych odpowiedzi na pytania zadawane przez jawnie zdenerwowanego imperatora i później znów popaść w milczenie. W końcu Damian się poddał i tylko z dystansu w zamyśleniu spoglądał na Ewelinę.

Resztę wieczoru spędzili w ciszy.

Następnego ranka dziewczyna nie miała głowy do rozmów. Imperator zaczął się śpieszyć - jazdy ciągnęły się całymi dniami. Ewelina była tak zmęczona, że czuła w głowie tylko pustkę. Nie miała siły na rozmyślania. Damian nie oddalał się, podróżował u boku uczennicy i pilnował, aby przypadkiem nie spadła z konia, jednak na rozmowę więcej się nie silił albo może nie uważał jej za konieczną.

Kiedy nareszcie w oddali zamajaczyły mury zamku, skąd wyruszali ponad dwa miesiące temu, na ziemię zaczęły opadać pierwsze płatki śniegu. Nieduży oddział ledwie zdążył się skryć pod gościnnym dachem, gdy rozszalała się prawdziwa zamieć. Tej nocy Ewelina długo nie mogła zasnąć, obserwowała, jak za oknem wirują śnieżynki, okrywając ziemię dziewiczo białą pierzyną.

* * *

Po powrocie do Akademii życie Eweliny wróciło do normy. Tak jak przedtem chodziła na zajęcia, trenowała sztuki walki. Lekcje z imperatorem, wbrew temu co obiecywał, stały się o wiele rzadsze. Zdarzało się nieraz, że dziewczyna nie widziała swojego nauczyciela przez kilka tygodni. Damian wykręcał się, że niby po tak długiej nieobecności zwaliło mu się na głowę mnóstwo spraw. Ewelina pomrukiwała ze zrozumieniem i z niecierpliwością oczekiwała kolejnego przelotnego spotkania. Zaczynała tęsknić. Za wieczorami, kiedy mogła zapomnieć na chwilę o dworskiej etykiecie, zwinąć się w kłębek i słuchać niespiesznych opowieści imperatora, za dniami, gdy nie musiała się o nic martwić. Za czasem, gdy mogła się zachowywać tak, jakby na świecie nie istniało nic poza drogą, którą mógł przebyć na wiernym koniu.

Rozdrażnienie, które czuła wcześniej, znikło. Widok imperatora nie był już dla niej obmierzły. Ewelina coraz częściej powracała myślami do dni, kiedy przelotny dotyk mężczyzny sprawiał, że serce było gotowe wyskoczyć z piersi. Wiele by teraz dała za jeszcze jeden łagodny uśmiech Damiana czy jego pochwałę.

Tymczasem życie w Akademii toczyło się niezmiennym rytmem. Uczniowie młodszych roczników zdołali już przyzwyczaić się do surowego regulaminu szkoły i nawet czasem pozwalali sobie na głośne zabawy na dziedzińcu. Często przyłączali się do nich starsi uczniowie, a wówczas rozgrywała się tam istna wojna. Ze śniegu powstawały wysokie mury i uczniowie szturmowali twierdzę. Ewelina z zazdrością obserwowała te batalie. Nigdy nie była zapraszana do zabawy. Nie czuła smutku lub zazdrości. Jednak kiedy do stołówki wpadała zgraja uczniów z rumianymi od mrozu policzkami, Ewelina była tak rozżalona, że łzy nabiegały jej do oczu.

Zima powoli zbliżała się do końca. W powietrzu czuć już było zapach wiosny. Z każdym dniem słońce coraz mocniej nagrzewało ziemię, bezlitośnie roztapiając śnieżne zaspy. Nocami kałuże przymarzały, a na ich powierzchni pojawiała się cieniutka tafla lodu, która przyjemnie potrzaskiwała pod podeszwami. Nawet ptaki zaczęły śpiewać jakoś szczególnie głośno, jakby przeczuwały nadchodzącą wiosnę.

W tym czasie tylko jedna myśl niepokoiła Ewelinę - rytuał inicjacji wyznaczony na dzień wiosennej równonocy. I chociaż dziewczyna próbowała przekonywać samą siebie, że nie ma się czego bać, w duszy zagościła smutna obawa, której Ewelina bardzo starała się nie zauważyć.

Nauczyciele uparcie milczeli, nie wyjaśniając uczniom obrzędu. Nawet Ronnie nie zająknął się na ten temat ani jednym słowem. Jednak dziewczynie nie podobało się to, że z natężoną uwagą wpatrywał się czasem w jej twarz, jak gdyby zastanawiał się: „Poradzi sobie, czy stchórzy?”. Nie patrzył na nią w ten sposób nawet w przeddzień egzaminów praktycznych z podstawowej magii żywiołów. Czyżby próba, która ją czekała, była naprawdę aż tak poważna?

Dziewczyna nie mogąc wytrzymać, podzieliła się swoimi obawami z imperatorem. Ten, jedynie uśmiechnął się zagadkowo i powiedział, że kto jak kto, ale Ewelina może przestać się przejmować inicjacją, ponieważ

Damian weźmie udział w ceremonii, więc żadne nieprzewidziane okoliczności nie sprowadzą na Ewelinę porażki. Dziewczyna nie wiedziała, czy ma się z tego cieszyć czy też nie. A na dodatek spotykała się w jadalni ze współczującymi spojrzeniami uczniów starszych roczników, co niezbyt jej się podobało. Przeczuwała, że coś się wydarzy. I to coś bardzo nieprzyjemnego. Ewelina zaczęła dużo więcej trenować. Cóż. Tym razem nie ma zamiaru odegrać roli ofiary i godnie stanie do walki z każdym, kto zaryzykuje wyzwanie jej na pojedynek.

W przeddzień rytuału uczniów wyprowadzono na dziedziniec Akademii i kazano im uformować równy szereg. Naprzeciw stanęli nauczyciele. Ewelina zwiększyła czujność, kiedy na twarzy Wysokiego Majra zauważyła triumfalny uśmiech. Majr nie odwracał od niej wzroku, jakby odczuwał radość, że będzie mógł się wreszcie zemścić za poniżenie, które z jej powodu musiał znieść.

Dziewczyna starała się patrzeć na pana rodu Młodszego Boga najspokojniej, jak tylko potrafiła. Nie należy okazywać wrogowi zdenerwowania.

Zajęta pojedynkiem na spojrzenia, jak zwykle przegapiła moment pojawienia się imperatora. Damian wszedł pomiędzy szeregi w asyście wiernego Lutija. Strażnik obrzucił obojętnym spojrzeniem uczniów, jakby nie rozpoznając twarzy Eweliny. Zresztą, nie mógł inaczej, bo kimże tak naprawdę była? Jedną z wielu wychowanek.

- Witajcie, moje dzieci - cichy głos imperatora sprawił, że wszyscy opadli na kolana. Po chwili Damian łaskawym skinieniem ręki pozwolił wstać z wilgotnych kamiennych płyt, które nie zdążyły się jeszcze rozgrzać po zimie, po czym zaczął mówić dalej. - Stoicie dzisiaj u progu kolejnej próby, która pozwoli wam postawić jeszcze jeden krok na drodze do prawdziwej potęgi, jaką posiadają magowie. Staniecie się bardziej dorośli i przepełni was mądrość.

Imperator umilkł na chwilę, by przeczekać falę radosnych okrzyków wzniesionych przez uczniów. Jedynie Ewelina nie podzielała tego zachwytu. W napięciu czekała, aż przemowa się zakończy.

- Życie każdego człowieka podzielone jest na etapy. Znacie je doskonale - po krótkiej przerwie odezwał się Damian z lekkim uśmiechem. - Dzieciństwo, wiek młodzieńczy, dojrzałość i starość. Jako dzieci zawitaliście w mury Akademii. Pod naszą opieką nauczyliście się podejmować decyzje i przekonaliście się, jak smakuje odpowiedzialność i władza. A teraz nadszedł czas, by stać się dorosłymi. Po ceremonii inicjacji każdy z was otrzyma prawo, by czuć się dorosłym człowiekiem. Nie będziecie już naszymi uczniami. Towarzyszami, przyjaciółmi, ale nie wychowankami.

Ewelina, zacisnąwszy pięści tak, że aż paznokcie wbiły się jej w skórę, walczyła z mrocznym przeczuciem. Wiedziała, że imperator nie mówi wszystkiego, pomija coś bardzo ważnego, co stanowi istotę mającej odbyć się wkrótce próby. Obraz, który odmalował, miał zbyt wiele jaskrawych barw, by mógł być prawdziwy.

Damian, jakby z daleka wyczuwając napięcie swojej uczennicy, rozejrzał się i odszukawszy ją wzrokiem, ostatnie słowa skierował wprost do niej.

- Magia to najwyższy dar Bogów. Przychodzi do nas z zewnątrz, wybiera sobie ulubieńców spośród grona zwyczajnych ludzi, kierując się niewiadomymi pobudkami. A my jedynie uczymy się posługiwać tą użyczoną nam siłą. Okruchy energii, które wyczuwacie teraz w waszych ciałach, są niczym w porównaniu z tą obfitością, która spłynie na was jutro. Jednak nie sposób przebyć tego krótkiego odcinka drogi bez pomocy doświadczonego nauczyciela. Tylko on może wam pomóc w pełni osiągnąć dorosłość. Jutro wieczorem ponownie spotkamy się w tym miejscu. I sam Los wskaże tego, który stanie się waszym przewodnikiem, komu łaska Boża powierzy dokonanie waszej przemiany z dzieci w prawdziwych magów.

Słowa imperatora dawno przebrzmiały. Uczniowie rozeszli się do swoich kwater, omawiając półgłosem mowę imperatora, próbując zgadnąć, jakaż to próba czeka ich jutro. A dziewczyna stała wciąż, jakby nie miała siły ruszyć się z miejsca. Właściwie zrozumiała, co chciał powiedzieć jej Damian, ale bała się przyznać nawet przed sobą, że rozumie.

W końcu Ewelina potrząsnęła głową, chcąc przegonić naprzykrzające się myśli, i spiesznym krokiem ruszyła w stronę budynku.

Przez resztę czasu, który pozostał do rozpoczęcia ceremonii, Ewelina była nieobecna duchem. Poruszała się jakby kierował nią ktoś inny, podporządkowując się czemuś nieznanemu, czego nie można uniknąć. Tylko jedno zajście, na krótko, wyrwało ją z otępienia. Rankiem dziewczyna przypadkowo spotkała Najwyższego

Majra. Mężczyzna śpieszył korytarzem Akademii, ubrany w swe najlepsze szaty jaskrawozielonego koloru, gdy nagle spostrzegł Ewelinę.

Dziewczyna z szacunkiem ukłoniła się, chcąc przywitać pana rodu Młodszego Boga, lecz ten zatrzymał się nagle i podszedł, uśmiechając się złośliwie.

- Cóż, mała. Zdaje się, że nadszedł czas, żeby odegrać się na tobie za wszystko.

Ewelina niepostrzeżenie zmarszczyła nos, czując smrodliwy oddech mężczyzny, ale nie zaryzykowała wstępowania z nim w spór.

- Milczysz - ciągnął Majr z zadowoleniem. - Bardzo dobrze. Już ja doskonale wiem, kto wieczorem z woli Losu stanie się twoim przewodnikiem. Możesz być tego pewna - rzekł i poszedł.

Ziemię otulił nadzwyczaj ciepły wiosenny wieczór. Wilgotny południowy wiatr przesycony zapachem rozkwitających polnych kwiatów igrał we włosach Eweliny splecionych w mnóstwo warkoczyków i upiętych wysoko. Dziś po raz pierwszy dziewczyna włożyła jedwabie w kolorze swojego rodu. I nie tylko ona jedna, lecz wszyscy jej rówieśnicy mieli uroczyste stroje rodów. Wszystko odbywało się zgodnie z tradycją.

Zapłonęły pochodnie, przeganiając mrok. Nad ogniem, gniewnie buchającym pomarańczowymi iskrami prosto w niebo, unosił się dym. Ewelina zastygła w oczekiwaniu, a wraz z nią - wszyscy pozostali.

I oto zaczęły mienić się białe stroje straży imperatora. Damian niespiesznie szedł przodem. Ewelina miała wrażenie, jakby od ostatniego spotkania czas zatrzymał się w miejscu.

- Rad jestem znów was widzieć - z uśmiechem zaczął imperator. - Wszystko, co powinniście wiedzieć, usłyszeliście wczoraj. Dlatego zaczniemy od razu. Rytuał jest prosty. Będę was wzywał po imieniu, a wy będziecie kolejno do mnie podchodzić. Ja, jako namiestnik Losu na ziemi, wyznaczę każdemu z was parę.

Ewelina zamknęła oczy, usiłowała powstrzymać oszalałe tętno. Czyżby Damian miał zamiar tak podle z nią postąpić? Czy naprawdę pozwoli Majrowi się zemścić?

Rozbrzmiało pierwsze imię. Po nim drugie i trzecie. Dziewczyna wciąż czekała. Pomimo silnego zdenerwowania zdołała zauważyć pewną ciekawą zależność. Imperator, wziąwszy ucznia za rękę, milczał chwilę, a potem głośno oznajmiał imię nauczyciela. Zawsze wybierał kogoś z innego rodu, a najczęściej osobę o przeciwnej płci. Tylko tęgiej Igerii z rodu Starszej Bogini dostała się stateczna, milcząca z natury kobieta, Wysoka rodu Turija. Zdarzyło się również, że niektórzy nauczyciele nie otrzymali wychowanka. Do takich należała choćby Rijena, którą ten stan rzeczy zdawał się radować.

Jako ostatnią imperator wywołał Ewelinę. Dziewczyna westchnęła, widząc z jaką drapieżną chciwością uśmiechnął się Majr, który do tej pory nie otrzymał podopiecznego. Ewelina aż do bólu przygryzła wargę, po czym wystąpiła z szeregu. Z przyzwyczajenia położyła rękę na otwartej dłoni imperatora. Dziwna rzecz, ale Damian ścisnął lekko jej palce, jakby próbował dodać jej otuchy.

Milczenie władcy trwało długo, aż trudno było wytrzymać. Ewelina ze strachem oczekiwała decyzji. Majr postawił już krok, występując z szeregu, gdy nad dziedzińcem zabrzmiało:

- Prawie trzy lata temu Ewelina została moją osobistą uczennicą. Postanowiłem, że jej nauka nadal będzie się odbywała pod moim nadzorem, dlatego jej inicjację przeprowadzę osobiście.

Najwyższy Majr westchnął bezgłośnie, wyraźnie się czerwieniąc. Nie mógł jednak sprzeciwić się imperatorowi. Cofnął się, z szacunkiem skłoniwszy głowę, ale obrzucił dziewczynę złowrogim spojrzeniem.

Nad dziedzińcem Akademii tymczasem rozległo się ostatnie, kończące tę część ceremonii, polecenie władcy: - Idźcie i przygotujcie się, moje dzieci. Głowy rodów wyjaśnią wam, na czym polega próba. Za godzinę rytuał zostanie wznowiony.

Wypowiedziawszy te słowa, imperator nachylił się i cicho szepnął dziewczynie do ucha:

- Czekam na ciebie.

* * *

Ronnie zebrał podopiecznych w swoim pokoju. Obejrzał ich kolejno i nie wdając się w zbytnie sentymenty, rzekł nieco obcesowo:

- Nie potrafię mówić tak pięknie, jak imperator. Powiem wprost. Dzisiejszej nocy wszyscy stracicie dziewictwo.

W pomieszczeniu rozległy się głosy niedowierzania. Wysoki cierpliwie przeczekał, aż gwar ucichnie, po czym ciągnął dalej:

- Wiem, że może wam się to nie podobać, ale takie są realia. W historii nigdy jeszcze nie było maga, na którego spłynęłaby pełnia mocy bez przejścia tej koniecznej procedury. To prawo przestrzegane jest od wieków. I teraz albo się z tym pogodzicie i następnego ranka otrzymacie prawo korzystania ze swego daru bez ograniczeń, albo opuścicie Akademię. Nikt nie będzie was do niczego namawiał. Jutro na ląd odpływa statek. Wszyscy, którym się nie podoba inicjacja, mają prawo odpłynąć tym statkiem. Na przemyślenie tej kwestii macie niecałą godzinę.

Ewelina uśmiechnęła się gorzko. Właściwie spodziewała się czegoś podobnego. Ronnie dał znak, pozwalając uczniom się rozejść. Dziewczyna wolno skierowała się do drzwi. Nie musiała się już nad niczym zastanawiać.

- Stój - krzyknął za nią mag. - Dokąd się wybierasz?

- Spakować rzeczy - z nieco udawanym zdziwieniem odwróciła się Ewelina.

- Możliwość odmowy ciebie nie dotyczy - odezwał się chłodno Ronnie. - Ty zostajesz w Akademii.

- Mylisz się - rzekła szorstko Ewelina. - Nie mam zamiaru doświadczyć podobnego poniżenia, nawet jeśli nagrodą jest możliwość kontynuacji nauki.

- Chyba zdajesz sobie sprawę, że w grę wchodzi kwestia prestiżu naszego rodu - uśmiechnął się mag. - Im wyższy stopień w hierarchii magów zajmuje nauczyciel przeprowadzający inicjację, tym więcej mocy otrzyma uczeń. Masz duże szanse, żeby zostać Wysoką, a może nawet lepiej. Według zasad, twoją inicjację mógł przeprowadzić tylko Majr, ponieważ imperator już od dawna nie brał udziału w tym obrzędzie. I gdybyś teraz odwróciła się od tak niebywałego zaszczytu, byłoby to jak igranie z ogniem, jak splunięcie w twarz władcy Roknaru. Przemyśl to.

- To mi schlebia - chrząknąwszy, rzekła Ewelina. - Ale powiedziałam już wszystko, co miałam do powiedzenia. Mam dość traktowania mnie jak pionka w grze o władzę i pozycję rodu. Przyszedł czas pomyśleć o własnym honorze.

- Śmiałe słowa - marszcząc czoło, przerwał jej mężczyzna. - Tylko nie zapominaj, że bez rodu nic nie znaczysz. Gdybym cię wtedy nie wyrwał z objęć Młodszej Bogini, już dawno zjadłyby cię robaki.

- Nie prosiłam cię o ratunek! - wrzasnęła gniewnie dziewczyna. - I jeżeli tak się sprawy mają, to jestem gotowa wyrzec się rodu. W imperium wiele jest miejsc, gdzie może przydać się pomoc choćby niedouczonej, ale jednak czarodziejki. Już lepiej żyć w zapomnieniu niż zostać ofiarą w imię prestiżu rodu.

W pokoju zapanowała napięta cisza. Mag w zamyśleniu wpatrywał się w bratanicę, jakby zastanawiając się, jakich jeszcze użyć argumentów, by ją przekonać. Kiedy w końcu przemówił, jego ton był nad podziw uprzejmy.

- Nikt nie chce, abyś opuszczała nasz ród - rzekł łagodnie mag. - Moja droga, przemysł to jeszcze faz.

Przemyśl to dobrze. Czego tak naprawdę się boisz? Przecież to, czego masz dzisiaj doświadczyć, nie jest żadnym poniżeniem. Wręcz przeciwnie, każda uczennica, i nie tylko uczennica, ale nawet każda nadworna dama, byłaby szczęśliwa, mogąc zamienić się z tobą miejscami. Damian ma wiele doświadczenia w podobnych sprawach. Jestem przekonany, że cię nie skrzywdzi.

- Nie rozumiesz. - Ewelina pokręciła głową. - To nie jest kwestia tego, co inni myślą. Problem tkwi w tym, jak przyjmuję to ja. A ja uważam, że to zniewaga, by ceną za pozyskanie mocy było własne ciało. Jest mi przykro, że cię rozczaruję, ale tak się nie stanie.

Ewelina odwróciła się, chcąc opuścić pokój. Zdążyła nawet zrobić krok w kierunku drzwi, gdy te z nagłym hukiem zatrzasnęły się tuż przed jej nosem. Dziewczyna obejrzała się z oburzeniem i nagle poczuła, że nie ma już nad sobą władzy. Ktoś odebrał jej rozum, całkowicie ją sobie podporządkowując.

- Mnie również jest przykro - cicho rzekł Ronnie, zbliżając się do bratanicy niespiesznym krokiem. - Przypuszczałem, że się nie zgodzisz, dlatego przedsięwziąłem pewne środki ostrożności. Zrozum, nie mogę dopuścić, by przez taką upartą dziewczynę cały mój wysiłek poszedł na marne. Teraz nareszcie zaczęli się z nami liczyć i nie pozwolę ci tego zaprzepaścić.

Mag wyciągnął rękę i odgarnął kosmyk włosów z policzka bratanicy. Ewelina chciała się odsunąć, ale nie była w stanie tego zrobić. Nawet najprostszy samodzielny gest przychodził jej z wielkim trudem. Nic nie mogło jej wyprowadzić z tego stanu - ani zaklęcia wypowiadane naprędce w myślach, ani gniew, który czerwonymi ognikami odbijał się w jej oczach.

- Mam nadzieję, że będziesz umiała mi wybaczyć - uśmiechając się smutno, wyszeptał Ronnie i wziął dziewczynę za rękę. - Chodźmy, odprowadzę cię.

Ewelina pokornie poszła za magiem. Podczas całej drogi wiodącej do kwater imperatora rozpaczliwie usiłowała znaleźć wyjście z sytuacji. Biła się z myślami, lecz nic nie przychodziło jej do głowy. Zbyt wielka siła stała jej na drodze.

Damian już na nią czekał. Skinął w odpowiedzi na powitalny gest Ronniego i zwrócił się do dziewczyny. W jej ciemnych oczach błądziły iskry złości, ale nie było już odwrotu.

- Mimo wszystko się nie zgodziła? - domyślił się imperator, widząc niezdecydowanego Wysokiego drepczącego w progu.

- Tak - odpowiedział niechętnie mag.

- Jak przewidziałeś.

- Cóż - chrząknął Damian. - Noc zapowiada się bardziej interesująco niż myślałem. Jesteś wolny.

- Wasza wysokość - nie wytrzymał mag. - Proszę, obejdź się z nią łagodnie.

- Nie denerwuj się, Wysoki - imperator skrzywił się dosadnie. - Twoja bratanica jest w dobrych rękach.

Ronnie uśmiechnął się żałośnie i wyszedł, zostawiając Ewelinę sam na sam z władcą. Dziewczyna spięła się, próbując rozerwać krępujące ją więzy zaklęcia. Jej wysiłki okazały się daremne i tylko pociemniało jej przed oczami.

- Jak będziesz się sprzeciwiać, będzie bolało - z zakłopotaniem zauważył Damian, rzucając dziewczynie uważne spojrzenie. - Rozluźnij się. Lepiej napij się ze mną wina.

Ewelina ze zdziwieniem poczuła, że znów może panować nad swoim ciałem, choć nie do końca. Każdy ruch sprawiał jej trudność, jakby ktoś niewidzialny za każdym razem zastanawiał się, czy warto jej na to pozwolić.

- Chcesz mnie spoić winem? - zapytała nieco ochryple. Słowa z trudem wydobywały się z jej zaschniętego ze zdenerwowania gardła.

- Nie. - Imperator pokręcił głową, sadowiąc się wygodnie w miękkim fotelu. Po chwili przykazał bardziej władczym tonem: - Usiądź.

Ewelina pokornie opadła na puszysty dywan. Wyciągnęła rękę i ujęła w dłoń kieliszek, który podał jej mężczyzna. W ustach poczuła palący smak aromatycznego alkoholu.

- To dlatego nie zakończyłeś tego, co zacząłeś wtedy w zamku - rzekła ironicznie. - Czekałeś na bardziej odpowiednią chwilę.

- Nie tylko - powiedział imperator, z zaciekawieniem wpatrując się w twarz dziewczyny. - Gdybym wtedy uległ naszym pragnieniom, nie mogłabyś uczestniczyć w ceremonii inicjacji. Człowiek, który nie potrafi powstrzymać swoich fizycznych żądz do określonego wieku, pozwalającego mu na wtajemniczenie, nie zasługuje na miano maga. Właśnie to miałem na myśli, mówiąc, że Rotona czekałaby bardzo nieprzyjemna niespodzianka, gdyby udało mu się wtedy z tą nieszczęsną dziewczynką. Nie bez powodu przez tyle lat wbijano wam do głowy, że do skończenia Akademii nie wolno wam nawet myśleć o przyziemnych uciechach.

- Niesamowicie ciekawe - odezwała się Ewelina, z przesadnym zainteresowaniem wpatrując się we wzór pod jej nogami. W pokoju panował półmrok. Rozświetlało go jedynie kilka świec i dogasający kominek, za to w kątach pomieszczenia mrok rozgościł się na dobre. Dziewczyna miała nadzieję, że w ciemności władca nie zauważy w jej oczach łez.

- Popatrz na mnie - poprosił imperator, jakby czytał w jej myślach. Ewelina bez sprzeciwu uniosła głowę i spojrzała na mężczyznę wzrokiem skazańca. Odblaski ognia zatańczyły na mokrych od łez policzkach. Damian wstał z fotela i jednym krokiem pokonał dzielący ich dystans, po czym ostrożnie podniósł dziewczynę z kolan.

- Nie płacz, proszę - szepnął. - Wszystko będzie dobrze, obiecuję.

Ewelina zamknęła oczy i poddała się temu, czego nie mogła uniknąć. Nie pamiętała, jak mężczyzna zaniósł ją do łóżka, jak delikatnie i łagodnie ją obnażył. Dziewczyna westchnęła tylko cicho, gdy w głębi poczuła rodzące się znajome słodkie doznanie przyprawiające ją o dreszcz. Nie wiedziała nawet, kiedy zniknęły niewidzialne pęta - czy zanim jej usta poruszyły się w odpowiedzi na niewypowiedziane pytanie, błagając, by ta chwila trwała wiecznie, czy też po.

Tej nocy zdarzyło się wszystko. Przelotny dotyk, który powodował, że krew pulsowała w żyłach, czułe, ukradkowe pocałunki, jakby sama noc pieściła ciało dziewczyny. Ale zdarzyło się coś jeszcze, do czego Ewelina nawet przed sobą bała się przyznać. Ogromna, nieprawdopodobna rozkosz wywołana poczuciem własnego poniżenia. Przez chwilę Ewelina była niewolnicą w rękach doświadczonego pana. Niesamowita błogość przeplatająca się z cierpkim smakiem wiedzy, że nie jest w stanie niczego zmienić, spowodowała, że jej ciało wygięło się w łuk.

A o świcie, gdy mrok w pokoju zaczął się przejaśniać i kształty przedmiotów stały się widoczne, imperator odszedł, rzucając drwiącym szeptem:

- Najpierw okazałaś przede mną słabość. Teraz zaś, gdy poznałaś rozkosz, jaką sprawia poddanie się cudzej woli, przegrałaś kolejny raz.

Ewelina krzyknęła zaskoczona nieoczekiwanym bólem, kiedy usta Damiana niby przypadkiem przylgnęły do jej nadgarstka, paląc żywym ogniem delikatną skórę. Na miejscu pocałunku pojawiły się purpurowe ślady tworzące rysunek - dwie przecinające się obręcze, jedna pochylona nieznacznie w stosunku do drugiej

* * *

Dziewczyna siedziała na krawędzi urwiska, zwiesiwszy nogi nad kuszącą ogromem i przerażającą jednocześnie przepaścią. Gdzieś w dali pod jej stopami fale z hukiem nacierały na skalisty brzeg, rozbijały się na strzępy białej piany, by znów cofnąć się do oceanu, a po chwili powtórzyć wszystko jeszcze raz.

Ewelina przychodziła tu każdego ranka przez tydzień po inicjacji. Wracała o zachodzie, gdy ścieżka znikała we mgle i dziewczyna musiała schodzić niemal po omacku. Dobrze, że nikt nie zwrócił uwagi, że oddalała się na tak długo. Rówieśnicy zbyt mocno byli pochłonięci przeżyciami związanymi z rytuałem.

Dziewczyna doskonale pamiętała jak puste były korytarze Akademii o świcie, gdy skradając się, wracała do swojego pokoju. Najbardziej na świecie bała się wtedy, że przez przypadek może spotkać kogoś, kto wiedział, co zdarzyło się w noc inicjacji.

Następnego ranka po rytuale w jadalni nikt jej nie widział. Zamiast śniadania, Ewelina wzięła kąpiel. Mocząc się w ogromnej balii ciepłej wody z mydłem, długo i mocno tarła ciało, jakby próbowała zmyć dotyk mężczyzny. Twardą gąbką do krwi darła skórę na nadgarstku, rozpaczliwie usiłując pozbyć się znaku imperatora, zetrzeć wspomnienie jego palącego pocałunku. Daremne wysiłki. Znamię stało się tylko bardziej wyraźne i wypukłe. Dziewczyna musiała owinąć rękę szmatką, by ukryć nie dające się usunąć świadectwo swojej hańby. Potem włożyła uczniowski strój, wsunęła do kieszeni kilka sucharów i wyśliznęła się z budynku, zabierając uroczysty ubiór, który miała na sobie podczas obrzędu.

Na opustoszałym brzegu rozpaliła nieduży ogień i bez chwili wahania spaliła ciemnoniebieską wciętą w talii szatę. Ewelinie wydawało się, że jedwab przesiąkł ciężkim mdłym zapachem ziół, który unosił się w imperatorskich komnatach. Przy ognisku naprędce zjadła śniadanie, bez apetytu przełykając czerstwe kawałki chleba, po czym pobiegła na przystań. Miała na tyle zdrowego rozsądku, żeby najpierw sprawdzić z daleka, co się dzieje, zanim podeszła bliżej. Znalazł się nawet dogodny punkt obserwacyjny na wysokim wzgórzu, w gęstych zaroślach czerwonego jagodnika pomimo wczesnej wiosny pokrytego ciemnozielonymi listkami. Rozciągał się stąd doskonały widok na port. Dziewczyna obserwowała, myśląc, jak śmiesznie tam w dole wyglądają krzątający się, spieszący z rozładunkiem ludzie, jak powolnym krokiem przemierza nabrzeże oddział wojowników, chcących rozprostować kości, zanim wyruszą w powrotny rejs. Przed spostrzegawczym wzrokiem Eweliny nie ukryła się postać Ronniego, z uwagą pilnującego porządku na przystani. Znajdował się tam również liczący około dziesięciu ludzi oddział straży imperatora z Lutijem na czele, który z nie mniejszą uwagą obserwował ładunek, jak i odpływających na ląd podróżnych. Co prawda Akademię opuszczali nieliczni, dlatego Ronniemu praca szła sprawnie. Odpływali głównie nauczyciele i jeden bez pochodzenia, który nie podołał obciążeniu, jakie wiązało się z nauką. Z rocznika Eweliny nie pojawił się nikt. Widać rytuał inicjacji nie był dla nich tak trudny. Okazało się, że można zapomnieć o poczuciu własnej godności, jeśli w zamian dostało się prawdziwą moc.

Ewelina w milczeniu przygryzała wargi, próbując znaleźć wyjście z sytuacji. Przedostać się na statek niezauważenie było niemożliwe. Pozostawało jedynie mieć nadzieję, że kontrola na przystani osłabnie i wtedy uda się bez większego trudu opuścić wyspę. Ewelina nie miała ani siły, ani ochoty, by pozostać w Akademii i uczyć się jeszcze przez trzy długie, męczące lata. Na myśl, że będzie musiała codziennie oglądać i stryja, i imperatora, dostawała mdłości. Dziewczyna zabroniła sobie wspominać tamtą noc. Nie była też gotowa, by osądzić zdradę Ronniego. Nie spodziewała się takiego postępowania po stryju.

Z nadzieją na cud siedziała w swojej kryjówce do momentu, aż statek skrył się za horyzontem. Niespełnione oczekiwania nie zdołały jednak doprowadzić jej do łez. W obliczu hańbiącego rytuału, taki zawód wydawał się nic nieznaczącą drobnostką.

Dziewczyna odczekała, aż straż opuści nabrzeże. Jako ostatni oddalił się Ronnie. Długo śledził wzrokiem odpływający statek, po czym rozejrzał się i spiesznym krokiem udał się do budynku Akademii.

Dopiero wtedy Ewelina wyszła z ukrycia. Po śliskiej dróżce, niemal na oślep wspięła się nad przepaść i usiadła na zimnych kamieniach, ryzykując, że się przeziębi. Chłód przenikał przez ubranie i dziewczynę przeszywały dreszcze. Tu właśnie spędziła resztę dnia, bezmyślnie rzucając kamyki w dół. Tutaj przychodziła też przez kilka kolejnych dni. Z radością spędzałaby tu nawet noce, gdyby nie były takie zimne. Po zachodzie słońca robiło się naprawdę chłodno. Nawet płaszcz podszyty futrem nie zapewniał wystarczająco dużo ciepła. Głód też był powodem, dla którego musiała wracać w mury Akademii.

W pokoju Ewelina codziennie znajdowała gorącą jeszcze kolację. Z początku z obrzydzeniem wyrzucała jedzenie, nie chcąc łaski, jednak młody organizm potrzebował pełnowartościowej strawy. Chleb i woda były zbyt skąpym posiłkiem. Wbrew sobie dziewczyna musiała pogodzić się z zasadami gry, której nie rozumiała i nie wiedziała, przez kogo jest prowadzona. Jednakże nie przeszkadzało jej to barykadować się na czas odpoczynku, a rankiem znów wyruszać na skraj przepaści, unikając spotkań z rówieśnikami.

Ewelina usłyszała ciche kroki, jakby ktoś skradał się za jej plecami. Westchnęła ciężko. Kimkolwiek był intruz, Ewelina nie miała ochoty na rozmowy od serca. Nie wiedziała, czy w ogóle będzie w stanie rozmawiać o nocy inicjacji.

- Zostaw mnie w spokoju - powiedziała podenerwowana, nie oglądając się nawet. - Nie mam nastroju.

- Co za przypadek - rozległ się kobiecy głos i obok Eweliny przysiadła Rijena. - Mam nadzieję, że nie będziesz miała nic przeciwko temu, że odpocznę chwilę? Strasznie wysoko się wspięłaś.

Dziewczyna obojętnie wzruszyła ramionami, przesuwając się na bok. Wysoka rozparła się wygodnie na skrawku kamienistego urwiska. Nastała niezręczna cisza. Zdawało się, że Rijena nie chce zaczynać rozmowy.

- Jeżeli przysłał cię Ronnie, lepiej wracaj, skąd przyszłaś - Ewelina nie wytrzymała i odezwała się pierwsza. - Nie mam zamiaru omawiać jego zachowania. Przynajmniej teraz.

- A jeżeli jestem tu z własnej woli? - zapytała Rijena, spoglądając na dziewczynę spod oka.

- W takim razie tracisz czas - ucięła Ewelina. - Nie potrzebuję pocieszenia. Nie wierzę w twoje współczucie.

- Nie zamierzam ci współczuć - wzruszywszy ramionami, odparła Rijena. - Inicjacja jest rzeczywiście nieprzyjemna. Ale nie uśmierca. Tym bardziej że mogłaś trafić o wiele gorzej.

- Nie kończ - rozkazała dziewczyna, marszcząc czoło, jakby czuła ból. - W przeciwnym razie nie ręczę za siebie. Ronnie dość mnie już nakarmił bajeczkami o niebywałym zaszczycie, jaki spotkał nasz ród. Tylko że nikt o zdanie nie raczył zapytać mnie. Ach, tak, zapomniałam. Zapytać to i owszem zapytał, ale potem zawlókł na łańcuchu do łoża imperatora. Proszę bardzo, wasza wysokość.

- Przemawia przez ciebie złość i urażona godność - z westchnieniem odpowiedziała Wysoka. - Rozumiem cię doskonale. Ja też, całkiem niedawno, musiałam przez to przejść. Nie ty jedna cierpisz.

- I co? - odparła Ewelina, odzyskując panowanie nad sobą. - Oczekujesz ode mnie zrozumienia? Akurat. Mogłaś odmówić. Kto ci bronił?

- Kto mi bronił? - smutno powtórzyła Rijena. - Nie wiem. Chyba strach. Wiesz, że Najwyższa Ejra jest moją ciotką. Była dla mnie bardzo dobra. Kiedy moi rodzice zginęli podczas najazdu koczowników z północy, głowa rodu litościwie przygarnęła mnie pod swój dach i wychowywała razem z Elzą, twoją matką, nie czyniąc między nami różnic. Nigdy nie dała mi odczuć, że nie jestem jej rodzonym dzieckiem. Ale w głębi serca bałam się, że jeśli rozczaruję Erję, pozbędzie się mnie, wyrzuci jak niepotrzebną rzecz, odeśle z powrotem do twierdzy na peryferiach imperium. Jesteś odważna, jak twoja matka. Zawsze zazdrościłam Elzie. Nigdy nie bała się powiedzieć prosto w oczy tego, co myślała.

Wysoka umilkła, jakby wspomnienia minionych lat znów w niej ożyły. Kiedy przemówiła, jej słowa były tak ciche, że Ewelina musiała natężyć słuch.

- Wstąpiłyśmy do Akademii równocześnie. Ja i twoja matka. Uczyłyśmy się dobrze. Razem płakałyśmy, gdy nauczyciele byli niesprawiedliwi lub surowi. Razem cieszyłyśmy się z małych sukcesów, jakie udawało nam się osiągać w sztuce magii. Na inicjację też poszłyśmy razem. Jak zapewne zauważyłaś, w obrzędzie towarzyszy uczniowi ktoś z innego rodu. Tak jest bezpieczniej. W ten sposób unika się zakazanych związków i zmniejsza prawdopodobieństwo spłodzenia dziecka nieodpowiedniego pochodzenia. Przecież tylko ty i Darin jesteście owocami niedozwolonych związków. Dla uczniów tak jest lepiej. O wiele łatwiej żyć wiedząc, że można już nigdy nie spotkać swojego tak zwanego nauczyciela. Damian zawsze potrafił tak dobierać pary, żeby nie przysparzać uczniom cierpień. Tych, którym chciano dać nauczkę, oddawano Majrowi. Nieważne, czy były to dziewczęta, czy chłopcy. Pozostałych parowano bardziej litościwie, biorąc pod uwagę wzajemne relacje i przyjaźnie. Wydawało się rzeczą oczywistą, że Elza, czternasta potomkini Darina Przeklętego, nie dostąpi inicjacji z kimś, kto pochodzi z rodu Darija. Tym większe było zdziwienie, kiedy imperator wybrał dla niej Ronniego. Uważano, że to nieprzemyślany krok, władca sam pchał Elzę w ramiona następcy Starszego Boga.

- A mój ojciec? - przerwała Ewelina. - Nie uczył się w Akademii?

- Nie - pokręciła głową Rijena. - Eldryż nie miał predyspozycji do magii. Twoi rodzice poznali się o wiele później, już po tym, jak Elza urządziła skandal i porzuciła Akademię. Nie wiem, może jakaś dobra dusza wyjawiła jej tajemnicę inicjacji wcześniej, bo na zebranie, gdzie dobierano pary, Elza przyszła jakaś nieswoja. A po tym, jak imperator obwieścił imię przeznaczonego dla niej partnera, głośno i dobitnie oznajmiła, że nie zamierza brać w tym udziału, po czym uśmiechnęła się z dumą i poszła pakować swoje rzeczy. Oczywiście, próbowano ją przekonać, mówiono, ile straci, odmawiając udziału w rytuale. Przecież twoja matka miała wszelkie predyspozycje, by zostać Wysoką. W nauce była ode mnie lepsza. Nic nie pomogło. Ejra w przypływie gniewu kazała Elzie wynosić się z wyspy i opuścić ród. A Elza się tylko roześmiała i odeszła w siną dal. Długo nie dawała znaku życia. Dopiero później dowiedziałam się, że twoja matka osiedliła się w maleńkiej rybackiej wiosce, gdzie pomagała miejscowej czarodziejce. Kto mógł wtedy przypuszczać, że po kilku latach twój ojciec będzie tamtędy przejeżdżał, wypełniając jakąś misję dla Damiana? Co było dalej, wiesz.

- A co z tobą?

- Co ze mną... - Rijena westchnęła i ze smutkiem podjęła opowieść. - Inicjację, oczywiście, przełożono na następny dzień. Imperator najprawdopodobniej chcąc ułagodzić Ronniego, który nigdy nie ukrywał swoich uczuć do Elzy, zdecydował się naprawić niezręczną sytuację. Ja i twoja matka zawsze byłyśmy do siebie podobne. Wzięto więc mnie, zamiast niej.

- I ty się zgodziłaś? - z pogardą zapytała Ewelina. - Teraz rozumiem, dlaczego nie przepadasz za moim stryjem.

- Nikt mnie o nic nie pytał. Byłam bardzo wystraszona tym, z jaką surowością Ejra obeszła się z własną córką. Odtrącenie przez ród wydawało mi się wtedy najgorszą karą na świecie. Nie zrozumiesz tego. Zbyt późno dowiedziałaś się o swojej rodzinie. A kiedy od wczesnego dzieciństwa wbijają ci do głowy, że bez pomocy rodu nie uda ci się przeżyć... Chcąc nie chcąc uwierzysz, że wygnanie to najstraszniejsza kara. Jesteś dzielna, jak twoja matka. A ja zawsze byłam tchórzliwa. Ale dość o tym.

Znowu w powietrzu zawisła cisza. Dziewczyna rozmyślała o tym, co usłyszała, a Rijena w zadumie oglądała rozpościerający się przed jej oczami pejzaż.

- Co ci się stało w rękę? - w końcu zapytała Wysoka, skinieniem głowy wskazując owinięty tkaniną nadgarstek towarzyszki.

- Piętno imperatora - odpowiedziała Ewelina, uśmiechając się gorzko, pośpiesznie zdzierając szmatkę i ukazując zeszpeconą szramami oparzeń skórę.

- Osobista pieczęć władcy - ze zrozumieniem uśmiechnęła się Rijena. - Przywilej Piątego Rodu. Imperator obdarowuje tym znakiem każdego, kto w jakikolwiek sposób może się przydać jemu lub jego następcom. Najczęściej jest to amulet. Ale talizman łatwo jest zgubić albo wyrzucić. Ten sposób jest pewniejszy. Widocznie Damian obawia się, że możesz uciec. A dzięki znakowi zostaniesz rozpoznana w każdym zakątku imperium. W Roknarze niewielu ludzi nosi pieczęć Piątego Rodu.

- Widziałam wcześniej ten znak - wtrąciła dziewczyna. - Kiedy piraci napadli na Lazur, ich przywódca miał na szyi amulet z identycznym symbolem.

- Mylisz się. - Pokręciła głową Rijena. - Amulet zabija tego, kto bez zgody imperatora ośmieli się go założyć.

- To znaczy, że Damian pozwolił Sztamirowi uprawiać zbójecki proceder na wodach pogranicza. - Ewelina wzruszyła ramionami. - Innego wyjaśnienia nie ma. Zwłaszcza, że bardziej wierzę własnym oczom, aniżeli opowiastkom o szlachetności władcy.

- Ciszej - syknęła Wysoka, rozglądając się lękliwie. - Ktoś nas może usłyszeć. A za takie słowa Damian cię nie pochwali. A i mnie też nie.

- Wszystko mi jedno - ze zniecierpliwieniem westchnęła Ewelina. - Nie obchodzi mnie, co zrobi imperator. Nie zależy mi na życiu.

- Nawet tak nie mów! - surowo przykazała Rijena. - Przecież nie stało się nic strasznego. Spędziłaś noc z imperatorem. I nie kłam, że nie było ci dobrze. Kto jak kto, ale Damian potrafi obchodzić się z kobietami. <■

- Dlatego się nienawidzę - cichym głosem, ku własnemu zaskoczeniu przyznała Ewelina. - Za to, że uległam, że się otworzyłam i przyznałam do własnej porażki. I za to, że moje poniżenie sprawiło mi aż tak wielką rozkosz.

Wysoka nic nie powiedziała, jedynie uśmiechnęła się smutnie.

- Pomóż mi stąd uciec - poprosiła nagle dziewczyna. - Proszę. Nie mogę tu zostać. Wydaje mi się, że jeszcze chwila i upodobnię się do tych ludzi, którzy uważają hańbę za dobro. Damianowi w końcu uda się mnie złamać, teraz to rozumiem. Nie mam ani wystarczająco dużo doświadczenia, ani siły, żeby mu się przeciwstawić. A o tym, co mogłoby się stać w dniu mojej ostatecznej klęski, wolę nawet nie myśleć. Boję się. Widzisz, nie jestem aż tak odważna, jak ci się wydaje.

- Ale jak mogę ci pomóc? - ze smutkiem zapytała Rijena. - Mam przemycić cię na statek tak, żeby nikt nie zauważył? To się nie uda. Przystań jest teraz tak pilnie strzeżona, że nawet mysz się nie prześlizgnie. Otworzyć ci teleport na ląd? Tego nawet Najwyższy nie jest w stanie dokonać. Zbyt duża odległość. Jedynie przy użyciu energokul, ale są za dobrze strzeżone.

- Naucz mnie zamieniać się w ptaka - błagalnym tonem poprosiła Ewelina. - Przecież wiesz, jak to zrobić. Ronnie w ten sposób pokonał ocean, przybywając mi na ratunek. A przecież on jest tylko Wysokim Magiem, tak samo, jak ty. I nie mów mi, że to wymaga najwyższej magii. Już raz musiałam jej użyć i, jak widzisz, żyję.

- Mogłabym cię nauczyć - zamyśliła się Rijena. - Ale obawiam się, że nie zdołam. Nie chodzi o siłę czy doświadczenie. Kluczem jest wiara. Nie możesz myśleć o tym, żeby się stać ptakiem. Po prostu musisz wzbić się w powietrze i polecieć. Bez chwili wahania. Ale nikomu jeszcze nie udało się to za pierwszym razem, a sama nie utrzymam cię nad przepaścią.

- Rozumiem - dziewczyna posmutniała. Więcej tego dnia nie rozmawiały. O zachodzie, kiedy płonące czerwonawe słońce tonęło w dalekich wodach oceanu, Rijena ruszyła w powrotną drogę.

- Wracaj. - Wysoka delikatnie poklepała Ewelinę po ramieniu na odchodnym. - Niczego nie wskórasz. Wcześniej czy później, będziesz musiała się pogodzić z tym, co się stało. I lepiej, żebyś zrobiła to teraz, póki nikt się jeszcze nie domyślił, co tak naprawdę ci chodzi po głowie. Ja nikomu nie powiem. Bądź spokojna. I pamiętaj, że Ronnie cię kocha. Na swój sposób, oczywiście, ale martwi się, i to bardzo, choć tego nie okazuje. Wracaj, nie rozdrapuj jeszcze bardziej ran.

Po dwóch dniach, Ewelina postanowiła po raz pierwszy od inicjacji, pójść na zajęcia. Długo stała pod drzwiami pokoju Ronniego, nie mogąc się zdecydować na wejście. Jednak potem westchnęła głęboko i zastukała głośno.

- Otwarte - usłyszała.

Dziewczyna weszła, zamknęła za sobą drzwi i odwróciła się. Mag siedział za zawalonym papierami stołem. Kiedy spostrzegł, kto postanowił go odwiedzić, ze zdziwieniem uniósł brwi, jednak nie odezwał się słowem.

- Nie mam zamiaru omawiać twojego postępowania ani teraz, ani nigdy - zaczęła cicho Ewelina. - I z nikim. Gdyby to było zależne ode mnie, natychmiast opuściłabym wyspę. Ale nie dałeś mi takiego wyboru. Cóż. Będziemy więc kontynuować grę według nowych zasad. Bez dwulicowości i masek. Ale wiedz, że gdy tylko skończę naukę, wyjadę niezwłocznie. Nieważne, dokąd. Byle dalej od ciebie i imperatora.

- To wszystko, co masz mi do powiedzenia? - zapytał chłodno mężczyzna, odchylając się na oparcie krzesła.

- Tak - odpowiedziała spokojnie Ewelina.

- Po pierwsze, dobrze, że przyszłaś sama i nie zmusiłaś mnie, żebym cię siłą zaciągnął na zajęcia. - Ronnie poderwał się z miejsca i stanął przed dziewczyną. - Cieszę się, że masz na tyle rozsądku, żeby nie odgrywać skrzywdzonej cnotki. Rozumiem, że wiesz, jak żałosna byłaby to farsa. Po drugie, nigdzie nie odejdziesz bez pozwolenia mojego lub imperatora. Już dawno powinniśmy byli to sobie wyjaśnić. Nie masz prawa decydować o sobie od chwili, kiedy dowiedziałem się o twoim istnieniu. Ród, i tylko ród, będzie podejmował decyzje dotyczące twojej osoby.

- Z rodu zawsze można wystąpić - z uporem zauważyła Ewelina, patrząc na stryja nienawistnym wzrokiem.

- Spróbuj - mruknął mag.

Dziewczyna nie dała się wciągnąć w niepotrzebny spór, jedynie się uśmiechnęła.

- A zatem się rozumiemy - krótko podsumował mag. - Imperator prosił, żeby go powiadomić, gdy będziesz w stanie kontynuować naukę. Przekażę mu, że stawisz się u niego jutro. Przyszedł czas na zajęcia indywidualne. Od dziś będziesz się widywać z Damianem codziennie.

- Czy to wszystko? - lodowatym tonem spytała Ewelina.

Ronnie chciał coś jeszcze dodać, ale westchnął tylko ciężko i ograniczył się do skinienia głową.

Dziewczynie wystarczyło siły, żeby opanować się i wyjść, nie zdradzając uczuć. Dopiero, gdy znalazła się w swoim pokoju, dała upust emocjom. Rzuciła się na wąziutkie łóżko i przygryzła róg poduszki, usiłując powstrzymać dławiącą rozpacz. Później, gdy już odrobinę doszła do siebie, wstała i podeszła do stołu. Obojętne na cierpienia lustro ukazało bladą, zmęczoną twarz, na której mocno zarysowywały się podkrążone z niewyspania oczy.

- Dość tego - wyszeptała do siebie Ewelina. - Czas, żebym nauczyła się nienawidzić.

* * *

Pierwsza od obrzędu inicjacji lekcja z imperatorem wyglądała zupełnie inaczej niż Ewelina sobie wyobrażała. Damian od razu wręczył uczennicy miecz.

- Atakuj - rozkazał oschle.

Dziewczyna przystąpiła do ataku bez zbędnych słów. Zrobiła to w sposób bezmyślny, zapominając o obronie. Mężczyzna bez problemu odparł pierwszy cios i pochwycił jej rękę. Nagły ból sprawił, że oczom Eweliny ukazała się ciemność.

- Dalej - rzucił imperator, wracając na pozycję. Dziewczyna wykrzywiła usta w uśmiechu, dając upust wściekłości. Pojedynek zakończył się dopiero wtedy, gdy ze zmęczenia ledwie trzymała się na nogach. Atakowała raz za razem, marząc, by dosięgnąć ostrzem przeciwnika i choćby lekko go drasnąć. I raz za razem przegrywała. Damian nie miał kłopotów z utrzymaniem przewagi, ale nie śpieszył się, by zakończyć walkę, jakby chciał, żeby Ewelina wyrzuciła z siebie gniew.

W końcu dziewczyna ze zdziwieniem spostrzegła, że poczucie krzywdy i nienawiść osłabły. Znów mogła spokojnie spojrzeć w oczy imperatora, bez obawy, że zobaczy w nich odbicie swego niedawnego poniżenia.

- Zuch - pochwalił ją Damian, chowając broń. - Teraz możemy porozmawiać.

- Nie mamy o czym rozmawiać - wydyszała uczennica, odgarniając kosmyk włosów, który przylepił się jej do spoconego czoła.

- Uważam inaczej. - Władca wzruszył ramionami. - Ronnie opowiedział mi o twojej wizycie. Naprawdę chcesz opuścić Akademię?

- Tak - uczciwie przyznała dziewczyna, bacznie obserwując reakcję nauczyciela. - Na pewno już zdążyłeś się zorientować, bo chyba nie na darmo kazałeś obserwować przystań.

- Okazuje się, że ten środek zapobiegawczy nie był daremny - z powagą rzekł imperator. - Szczerze mówiąc, myślałem, że łatwiej przyjdzie ci inicjacja. Nie rozumiem, co ci się nie podobało.

- Próbujesz ze mnie szydzić? - zapytała Ewelina, ledwie powstrzymując wybuch gniewu.

- Nie - mruknął Damian. - Pomyśl. Mogłem przecież wyznaczyć ci Majra. Wierz mi, że wtedy rzeczywiście można by ci było współczuć. Ale postanowiłem cię oszczędzić. Naprawdę nie było ci choć trochę przyjemnie?

Ewelina otworzyła usta, żeby się odgryźć, ale ze zgrozą poczuła, że oblewa ją rumieniec, a ciało drży, zdradzając powracającą na mimowolne wspomnienie rytuału namiętność.

- Tak myślałem - rozszyfrował reakcję dziewczyny imperator. - Teraz nie nienawidzisz ani mnie, ani stryja, lecz siebie. Wcale nie chcesz uciec z Akademii, lecz przed uczuciami, które obudziła w tobie tamta noc. Tylko że nikomu jeszcze nie udało się uciec przed wspomnieniami.

- Ale można spróbować - cicho odezwała się dziewczyna, usiłując powstrzymać oszalałe bicie serca.

- Nie pozwolę ci na to - łagodnie uśmiechnął się Damian. - Moja uczennica nie pójdzie drogą wiodącą donikąd.

Ewelina spuściła głowę. Z jednej strony nie chciała przyznać imperatorowi racji, z drugiej zaś, trudno jej było się z nim nie zgodzić.

- Koniec lekcji na dziś. - Władca łaskawie machnął ręką, spostrzegłszy zmieszanie na twarzy uczennicy. - Nie lubię udzielać rad, ale tobie dam jedną. Pierwszy i ostatni raz. Przyjmij to, co się wydarzyło, jako naturalną kolej rzeczy. Nie jak hańbę ani wyróżnienie, ale jak coś nieuniknionego na drodze do dorosłości. Inaczej, wcześniej czy później emocje wezmą górę nad rozsądkiem, i nie będziesz umiała postrzegać rzeczywistości taką, jaka jest. A teraz idź już, i dobrze przemyśl moje słowa. Mam nadzieję, że kiedy spotkamy się znów, będziesz spokojniejsza.

Ewelina ukłoniła się i podała imperatorowi miecz, którego używała podczas zajęć.

- Weź go sobie - powiedział Damian. - Jesteś już dorosła. Nie sądzę, żebyś się pokaleczyła. Na ostatnim etapie nauki uczniowie mogą mieć broń. Niech to będzie mój prezent dla ciebie.

Gdyby dziewczyna wiedziała wtedy, jaką rolę odegra ten miecz w jej życiu, bez wahania wyrzuciłaby go do oceanu, nie bacząc, że władca na pewno nie byłby z tego zadowolony. Ale Damian uśmiechał się tak życzliwie i szczerze, że Ewelina z nieumiejętnie skrywaną radością przyjęła dar imperatora.

* * *

Ewelina uczyła się żyć na nowo. Jak dawniej uczęszczała na zajęcia, z uwagą słuchała nauk imperatora. Nawet Ronniego traktowała bardziej przyjaźnie. A przynajmniej mogła już ze spokojem znieść jego towarzystwo podczas lekcji, nie okazując ukrytego głęboko gniewu i złości, które odbijały się czerwonymi iskrami w jej oczach. Prawdopodobnie mag wiedział, co naprawdę czuje do niego bratanica, jednak nie starał się niczego zmieniać lub uznał po prostu, że jest bezsilny i odłożył rozwiązanie problemu na później, mając nadzieję, że z czasem Ewelina zdoła mu wybaczyć.

Dziewczyna nie zdejmowała opaski z dawno już zagojonej rany na nadgarstku. Widok zaczerwienionych blizn tworzących doskonale jej znany symbol, wciąż jeszcze budził nienawiść. Zbyt świeże były wspomnienia, które się z nim wiązały. Jeżeli nawet władcy nie podobał się pogardliwy stosunek do znaku Piątego Rodu, nie zdradzał niezadowolenia. Wobec uczennicy Damian zachowywał niezmienną uprzejmość i życzliwość.

Przystań nadal była pilnie strzeżona. Co tydzień Ewelina wymykała się z Akademii w nadziei, że może tym razem jej się poszczęści, i za każdym razem wracała z nabrzeża, widząc z oddali białe stroje licznej straży imperatora. Po jakimś czasie postanowiła rzucić się w wir nauki i zgłębić tajniki magii żywiołów, wierząc, że przynajmniej tu ma szanse na powodzenie. Nauczyciele nie mogli się nacieszyć pilnością Eweliny. Każdą wolną chwilę dziewczyna spędzała w bibliotece, czytając stosy książek i starych foliałów. Tak naprawdę Ewelina szukała zaklęcia. Bezskutecznie. Powoli sterta nieprzeczytanych książek zaczynała maleć, a dziewczyna nie znalazła niczego, co mogłoby jej pomóc w spełnieniu pragnień. W końcu zrozumiała, dlaczego jej wysiłek jest daremny. Ktoś przezornie usunął rękopisy zawierające cenne wskazówki lub wzmianki o szukanym zaklęciu. Akademia, o której Ewelina niegdyś marzyła, stała się teraz dla niej więzieniem, skąd nie było ucieczki.

Dziewczyna zamknęła się w sobie. Głęboko w sercu skryła marzenia i dążenia. Owinęła się szczelnym kokonem obojętności, ironicznym uśmieszkiem reagując na wyzwiska rówieśników, według których przebieg inicjacji był dowodem na osobliwe stosunki Damiana i jego uczennicy. Nikt nie wiedział, ile kosztował dziewczynę ten pozorny spokój. Żartownisie mitygowali się dopiero na widok miecza, z którym Ewelina się nie rozstawała. Wspomnienie, jak zakończyło się jej pierwsze i ostatnie starcie z rówieśnikiem, również trzymało ich w ryzach.

Mijały dni, miesiące życia na uwięzi. Prawie dwa lata upłynęły monotonnie i bez zdarzeń. Ewelina została uczennicą ostatniego roku Akademii. Z niecierpliwością oczekiwała końca nauki. Zastanawiała się, co zrobi imperator, żeby ją zatrzymać. Bała się przyznać, ale marzyła, by Damian znalazł sposób i aby mogli być razem. Ostatnio często zamierało jej serce, gdy wspominała z najdrobniejszymi szczegółami noc inicjacji. Wspominała, a po chwili wzdrygała się i przeganiała ze złością niespokojne, powracające ustawicznie myśli. We śnie jednak, gdy emocje biorą górę nad rozumem, wąskie uczniowskie łóżko zamieniało się istne w łoże tortur. Dotyk prześcieradła palił jak ogień, przypominając pościel na innym posłaniu. Ewelina miotała się, próbując choć na chwilę pogrążyć się w zapomnieniu, ale nazajutrz z nienawiścią patrzyła na swoje odbicie w lustrze. Coraz trudniej było jej zapanować nad ogarniającym ją uczuciem słodkiego mrowienia, gdy przebywała w pobliżu Damiana. Zbuntowane ciało pragnęło pieszczot. I nie wiadomo, jak by się to skończyło, gdyby na pozór mało znaczące zdarzenie, które do góry nogami wywróciło unormowany tryb życia dziewczyny.

Zdarzyło się to wczesną jesienią, kiedy dnie były jeszcze ciepło, zupełnie jak latem, nocami zaś pojawiały się przymrozki. Trawę pokrywał srebrzysty szron, potrzaskujący cicho pod podeszwami butów. Chłodne poranne powietrze orzeźwiało, szczypiąc lekko odsłoniętą skórę.

Ewelina trenowała jak zazwyczaj pod czujnym okiem imperatora. Była tak pochłonięta walką, że zapomniała o zmęczeniu. Rozkoszowała się pojedynkiem, który do złudzenia przypominał taniec. To było jak walc, dziewczyna krążyła wokół doświadczonego partnera, nie spuszczając z niego oczu. Odgadywała jego ruchy, wypatrując najdrobniejszych zmian w jego twarzy. To umykała przed ciosem, to rzucała się do ataku, próbując przyłapać przeciwnika na pomyłce.

- Nieźle - pochwalił Damian. - Zaczynasz robić się naprawdę niebezpieczna.

Ewelina skłoniła się lekko, przyjmując należny komplement. Ta chwila nieuwagi drogo ją kosztowała. Imperator zręcznym ruchem wytrącił jej broń i pokręcił głową.

- Nie, ciebie zdecydowanie nie można chwalić - roześmiał się. - Od razu popełniasz głupie błędy.

- Zaskoczyłeś mnie - próbowała się usprawiedliwiać. - Tak rzadko można od ciebie usłyszeć pochwałę, że każdy komplement zbija z nóg.

- Tylko nie rób ze mnie bezlitosnego potwora - mruknął mężczyzna. - Bo naprawdę doczekasz się, że użyję kija i zapomnę o marchewce.

Ewelina pokłoniła się, żartobliwie przyznając Damianowi rację, po czym oddaliła się o kilka kroków, by podnieść miecz. Jednak ktoś ją uprzedził. Naprzeciw niej stała dziewczynka w bieli, w wyciągniętej ręce trzymając miecz.

- Proszę - odezwała się dźwięcznie i dygnęła z rewerencją.

- Dziękuję - z uśmiechem odpowiedziała Ewelina, chowając miecz do pochwy. Już chciała odejść, by dogonić imperatora, niespiesznym krokiem oddalającego się ścieżką wśród opadłych jesiennych liśćmi, lecz nagle odwróciła się i ze zdumieniem spojrzała na dziecko.

- Czy myśmy się przypadkiem nie spotkały? - zapytała, uważniej przyglądając się szczuplutkiej dziewczynce z jasnymi włosami i błękitnymi jak niebo oczami.

- Nie wydaje mi się - dziewczynka zarumieniła się pod spojrzeniem Eweliny. - Zostałam przyjęta do rodu parę lat temu, a tego, co było wcześniej, właściwie nie pamiętam. Byłam zbyt mała.

- Ewelina, co z tobą? - wołanie imperatora odwróciło na chwilę uwagę dziewczyny.

- Idę - odpowiedziała, z namysłem marszcząc czoło. Próbowała przypomnieć sobie, skąd zna tę młodą twarz.

- A jak masz na imię? - Nie dawała za wygraną, jakby coś nagle zaświtało jej w głowie. - Czy przypadkiem nie Mara?

- Nie. Mam na imię Mija. - Dziewczynka w bieli pokręciła głową, jednak nagle zastanowiła się. - Chociaż to imię jest mi dziwnie znajome. Nie wiem, dlaczego.

- Ewelina! - rozległo się tuż obok. - Długo mam na ciebie czekać?

- Wasza Wysokość - z przestrachem odwróciła się Ewelina. - Wybacz, proszę, ale... To przecież Mara. Pamiętasz, ta sama, której nie chciał nam oddać jej brat.

- Dość tego - imperator lodowatym tonem ostudził zapał dziewczyny. - Coś ci się pomyliło.

- Nie - z uporem odrzekła Ewelina. - Mam całkowitą pewność. Mara powiedz, pamiętasz swojego brata Ricka?

- Jestem Mija - bez przekonania powtórzyła dziewczynka. Wyraźnie zbierało się jej na płacz, ponieważ pociągnęła lekko nosem, zaraz jednak zapytała: - Prawda?

Damian rzucił szybkie spojrzenie na dziewczynkę, potem przeniósł wzrok na Ewelinę, jakby chcąc naprędce wymyślić sensowną odpowiedź.

- Dziecko - powiedział w końcu łagodnie, zwracając się do Mii czy też Mary: - Idź, pospaceruj, moja droga.

Dziewczynka pokłoniła się do ziemi i odeszła. W ślad za nią, jak cień prześliznął się jeden ze strażników. Imperator odprowadził spojrzeniem dziecięcą postać, po czym odwrócił się do Eweliny.

- To przecież ona! - powiedziała Ewelina, próbując ukryć zdumienie. - To jest ta dziewczynka z wioski!

- Tak, to ona - skinął głową Damian.

- Nie rozumiem - zmieszała się dziewczyna. - Rick na pewno jej nie oddał. Wiem to. A Mara powiedziała, że znalazła się tutaj kilka lat temu. To znaczy...

- Dlaczego nie dopuszczasz myśli, że chłopiec po prostu zmienił zdanie? - przerwał jej mężczyzna, nie pozwalając dokończyć myśli. - Dobrze mu za nią zapłacili.

- Nie wierzę - ucięła Ewelina. - Trzeba było widzieć wyraz jego oczu, kiedy mówił, że nie zostawi siostry. A to znaczy, że ją wtedy zabrałeś. Siłą, jak się domyślam.

Imperator długo milczał, zanim zdecydował się odpowiedzieć na postawiony mu zarzut.

- Nie wydaje ci się, że zadbałem o dobro ich obojga? - zapytał przymilnym tonem. - Mija jest zdolna. Zapewniam cię, że ma szanse zostać prawdziwą czarodziejką. Co mogłaby osiągnąć, gdyby została w tej głuszy? Przecież widzisz, że jest ładna, a pamiętasz chyba, jakie obyczaje panują w jej wiosce. Czyżbyś chciała, żeby to biedne dziecko podzieliło los swojej matki? Żeby każdy przybłęda uzurpował sobie do niej prawo? Nawet jej brat, wcześniej czy później byłby bezsilny wobec obskurantyzmu wieśniaków. W najlepszym razie Mija dostałaby męża, którego by nie kochała, i spędziłaby życie na codziennej harówce.

- A gdzie w tym wszystkim dopatrujesz się dobra Ricka? - żachnęła się dziewczyna. - Odebrałeś mu jedynego bliskiego człowieka, rzucając w zamian kilka groszy, i twierdzisz, że to dla jego dobra? Efemeryczne dobrodziejstwo...

- Dobrodziejstwo jest zawsze efemeryczne - łagodnie uśmiechnął się Damian. - Zresztą, nie będziemy się teraz spierać o terminologię. Należy widzieć skutki swojego postępowania, wybiegać myślą choćby o kilka kroków naprzód i rozważać konsekwencje swoich czynów. Dałem chłopakowi wolność, rozwiązałem mu ręce. Miał piękną siostrę, ale brakowało mu wsparcia rodu lub rodziny. Te okoliczności decydowały o jego losie. Wcześniej czy później chłopak zostałby zabity, a w najlepszym przypadku okaleczony, żeby nie śmiał stawać na drodze konkurentom siostry. A dziewczyna miałaby ich zapewne więcej niż trzeba. Uwierz mi. Poznałem w życiu wiele podobnych historii. I żadna z nich nie miała szczęśliwego zakończenia. A tak Rick zdobędzie przynajmniej dobre wykształcenie i jeśli nie zrobi czegoś głupiego - wyjdzie na ludzi. Czy to źle?

- A czyż kłamstwo może być dobre? - z uporem odparła Ewelina. - Obiecałeś chłopcu, że siostra będzie go odwiedzać. A tymczasem dziewczynka nie pamięta nawet swojego imienia, nie wspominając już o bracie.

- To niezbędny warunek wstąpienia do mojego rodu - obojętnie wyjaśnił władca. - Już ci mówiłem, że moim ludziom nie wolno kochać, przyjaźnić się ani tworzyć innych więzi. Każdy, kto chce zostać poddanym Losu, musi przejść rytuał oczyszczenia. Inaczej nie można. Zastanów się, po co obciążać nowe życie wspomnieniem dawnych krzywd i rozczarowań? Na pewno pamiętasz tę dziewczynkę, którą uratowałaś przed Rotonem? Jak myślisz, czy byłoby jej przyjemnie dzień po dniu rozpamiętywać poniżenie, jakie ją spotkało, słabość i bezsilność wobec napastników? Poprosiła mnie o pomoc i otrzymała ją natychmiast. Ale te wspomnienia nie są potrzebne nowej członkini Piątego Rodu. Bez nich będzie jej się żyło o wiele lżej i szczęśliwiej.

- A wspomnienia o bracie są Marze niepotrzebne? - rozzłościła się Ewelina.

- Nie jestem odpowiedzialny za to, co pozostaje w pamięci z dawnego życia po rytuale oczyszczenia - cierpliwie wyjaśnił Damian. - Przebieg ceremonii jest niezależny ani od mojej, ani niczyjej woli.

- Obiecałeś Rickowi, że siostra będzie go odwiedzać - z uporem przypomniała dziewczyna. - Okłamałeś go!

- Zapominasz się - imperator chłodno przywołał swoją uczennicę do porządku, jednak później umilkł i dopiero po dłuższej przerwie zaczął wyjaśniać dalej: - Dodałem wtedy, że siostra będzie mogła go odwiedzać, jeśli zechce. Po rytuale powiedziałbym Mii o bracie, a później wszystko zależałoby tylko od niej.

- Ale nie zrobiłeś tego.

- Zrobiłem. Mija po prostu zapomniała. Trudno jest nosić w pamięci imiona ludzi, którzy stali się obcy.

Na polanie zapanowała cisza, którą przerywał jedynie szum bijących w oddali fal. Ewelina wpatrywała się w twarz imperatora, próbując dostrzec w niej choć cień podenerwowania.

- Tak bardzo chciałabym ci wierzyć - powiedziała w końcu żałośnie. - Chciałabym, ale coś mnie powstrzymuje... Wybacz, Wasza Wysokość, ale muszę pomyśleć. W samotności, jeśli pozwolisz.

- Oczywiście - odpowiedział Damian z powagą. - Możesz uważać lekcję za zakończoną. Do zobaczenia jutro.

Ewelina ukłoniła się z namaszczeniem, po czym powolnym krokiem skierowała się do lasu. Imperator, z nieodgadnionym wyrazem twarzy obserwował, jak drobna postać dziewczyny znika wśród omszałych pni wiekowych drzew. Dopiero potem odwrócił się do Lutija, nie kryjąc gniewu.

- Bogowie, dopomóżcie - wycedził przez zęby, gestem nakazując dowódcy straży, by podszedł bliżej. - Wyjaśnij mi, co tu robiła ta dziewczynka? Zdaje się, że rozkazałem, by trzymać ją z dala od Eweliny?

- Sprawdzę i z całą surowością ukarzę winnych.

- Nie. - Damian uśmiechnął się chłodno. - Osobiście ukarzę odpowiedzialnych za to niedopatrzenie i to tak, żeby innym odechciało się puszczać mimo uszu moje polecenia.

Następnie przetarł dłonią zmęczone czoło i dodał:

- To wszystko wydarzyło się nie w porę. Będziemy musieli nieco przyśpieszyć nasz plan, Lutij.

- Jak każesz, mój panie - rzekł strażnik. - Życzysz sobie, by zacząć już dziś?

- Za tydzień - po chwili namysłu powiedział Damian. - Tylko uważaj. Ewelinie nie może spaść włos z głowy. W żadnym wypadku. Odpowiadasz za to głową.

Lutij skłonił się nisko.

* * *

Ewelina stała się niespokojna. Przeczuwała, że grozi jej niebezpieczeństwo czające się za jej plecami. Nie potrafiła żyć spokojnie w murach Akademii, chociaż nie rozumiała, dlaczego. Od tej pory nie rozstawała się z mieczem nawet w nocy, trzymała go pod materacem podczas snu. Coś wisiało w powietrzu. I to coś bardzo nieprzyjemnego. Dziewczyna w napięciu oczekiwała rozwoju sytuacji. Przywykła do ciągłej obecności straży imperatora. Nie mogła tylko pojąć powodu tej wzmożonej czujności.

I nagle wszystko się skończyło. Pewnego dnia Ewelina z radością spostrzegła, że nikt jej już nie pilnuje. Zniknęli ludzie w białych szatach obserwujący dotychczas każdy jej ruch. Z początku dziewczyna nie mogła uwierzyć. Bez przerwy oglądała się przez ramię, spodziewając się, że zobaczy za plecami szpiegującego ją strażnika. Ale nie, nic takiego nie nastąpiło. Działania imperatora pozostały dla Eweliny zagadką.

Po dwóch dniach dziewczyna uwierzyła, że z nieznanych powodów Damian postanowił podarować jej trochę wolności. Oczywiście, nie było dokąd uciec z pilnie strzeżonej wyspy, gdzie nawet ptak nie przemknie niezauważony. Ewelina uznała, że nie ma się z czego cieszyć. Wręcz przeciwnie. Zrozumiała nagle, że czuje się zagrożona i nie wie, kim jest wróg. Obecność wojowników Piątego Rodu, choć denerwująca, gwarantowała Ewelinie bezpieczeństwo. Wątpliwe, czy ktokolwiek ośmieliłby się zaatakować osobistą uczennicę Damiana w obecności imperatorskiej straży.

Ewelina czuła się również zdezorientowana. Skąd wzięły się u niej myśli o niebezpieczeństwie? Nikt jej nie groził, nawet rówieśnicy dali jej ostatnio trochę odetchnąć, zajęci przygotowaniami do końcowych egzaminów, od których zależał ich dalszy los. Jednak w jej umyśle jakby obca wola, głos z przeszłości drzemiący głęboko w duszy, przebudził się i nakazał mieć się na baczności. Dziewczyna zatem starała się odtąd dokładnie przemyśleć każdy swój krok, przekonana, że pochopna decyzja może zaważyć o jej życiu lub śmierci. Nie mogła prosić o pomoc ani stryja, ani imperatora. Nie umiała wyrazić niepokojących uczuć, które nią targały. Bała się, że zostanie wyśmiana.

Powstrzymywało ją coś jeszcze. Ale co dokładnie, tego nie mogła pojąć.

Nowy dzień nie zwiastował niczego nadzwyczajnego. Ewelina miała zamiar spędzić go w samotności. Damian opuścił wyspę, śpiesząc do niecierpiących zwłoki spraw imperium, i dziewczyna nie miała zajęć. Z radością wzięła kąpiel, dokładnie umyła i rozczesała długie, ciemne włosy. Później, bez pośpiechu zjadła śniadanie. Czas płynął jak zwykle. Nawet deszcz, który spadł poobiednią porą, nie był w stanie zepsuć jej dobrego nastroju. Ewelina, jak zawsze, gdy padało, siedziała w pokoju z zaciekawieniem wpatrując się w krople za oknem. Patrzyła jak deszcz, zamieniający się w ulewę, rosi ziemię, niczym łzy Bogów opłakujących błogosławione lato u progu długiej kapryśnej jesieni, której nadejście zwiastował wilgotny płaszcz chmur nad ponurym krajobrazem wyspy.

Ewelina zdrzemnęła się ukołysana szumem deszczu. Powieki dziewczyny stały się ciężkie, gdy zapadła w głęboki, niespokojny sen, nie zdążywszy sprawdzić, czy zamknęła pokój na klucz.

Szybko zrobiło się ciemno. Jedynie dalekie błyski na niebie rozświetlały mrok za oknem. Błyskawice nie obudziły jednak dziewczyny. Była zniewolona snem, którego delikatnych pęt nie byłby w stanie rozerwać nawet Wysoki mag, a co dopiero zwyczajny uczeń.

Cicho skrzypnęły drzwi. Do pokoju wśliznął się niewyraźny cień. Kolejna błyskawica, błękitnawym zygzakiem rozświetliła na moment skupioną twarz Lutija. Mężczyzna zatrzymał się na chwilę, wsłuchując się w chrypliwy oddech Eweliny. Kiedy upewnił się, że dziewczyna mu nie przeszkodzi, nawet gdyby bardzo chciała, zakradł się do łóżka. Rozległ się cichy szelest pośpiesznych poszukiwań. W półmroku błysnęła stal miecza. Lutij uśmiechnął się z satysfakcją i wyszedł, nie zapominając na odchodnym troskliwie okryć dziewczynę kołdrą. Ewelina szarpnęła się, próbując wyrwać się ze zniewalających objęć snu, jednak zaraz rozluźniła się, a potem zwinęła w kłębek.

Ocknęła się nagle, jak na rozkaz. Z wytężoną uwagą wsłuchiwała się w ciszę, próbując zrozumieć, co ją obudziło. W budynku było jednak tak cicho, że dziewczyna przez chwilę bała się, że ogłuchła. Szybko podeszła do okna. Za szybą unosiła się gęsta mgła, przez którą niczego nie można było dostrzec. Ewelina przyłożyła czoło do zimnego szkła i zastygła w bezruchu, próbując uspokoić szalone bicie serca.

Burza minęła i na zewnątrz panował spokój. Jedynie czasem rozbrzmiewał cichy chrzęst gałęzi albo jęk rozłupanego przez piorun drzewa. A może nie tylko? Dziewczyna wstrzymała oddech. Gdzieś niedaleko płakało dziecko. Nie, niezupełnie. Dziewczyna usłyszała cieniutki żałosny pisk żywego stworzenia i głuchy łomot ciosu, któremu towarzyszył rozdrażniony męski głos, wykrzykujący słowa, których nie potrafiła zrozumieć.

Nie zwlekając dłużej, Ewelina ruszyła do wyjścia. Próbowała znaleźć miecz, lecz jak na złość, broń przepadła bez śladu. Dziewczyna zaniepokoiła się nagle. Gdzie się podziało ostrze, z którym nigdy się nie rozstawała? Wczołgała się nawet pod pryczę, aby je znaleźć, kiedy z zewnątrz znów rozległo się ciche zawodzenie. Ewelina porzuciła poszukiwania i bez wahania pośpieszyła się na pomoc.

Wilgotna ciemna noc obojętnie otoczyła ją chłodnymi ramionami. Ewelinę przeniknął mróz, jednak nawet przez chwilę nie pomyślała, żeby wrócić po płaszcz. Nieopodal słychać było stłumione odgłosy kłótni.

- Ty małe ścierwo - z rozdrażnieniem warknął niewidoczny w ciemności mężczyzna. - Chciałaś mnie oszukać? No to ci się nie udało! Nie po to przyszedłem, żeby mi taka dziewka odmawiała.

Niezrozumiale zaszlochał dziecinny głosik, ale natychmiast uciszyło go dźwięczne uderzenie w twarz.

Znowu zabrzmiał cichutki płacz. Ewelina z przyzwyczajenia chwyciła za pas, ale palce nie natrafiły na rękojeść miecza. Z niezadowoleniem potrząsnęła głową, przypomniawszy sobie, że przecież nie ma przy sobie broni, ale pewnym krokiem ruszyła naprzód.

Dziewczyna strzeliła lekko palcami i na jej dłoni rozbłysnął maleńki ognik, przeganiając mgłę. W niezbyt jasnym świetle ujrzała przyciśniętą do ściany dziewczynkę w brudnej, porwanej koszuli nocnej, i przeklinającego mężczyznę. Kiedy dostrzegł Ewelinę, odskoczył, zakrywając twarz szerokim zielonym rękawem.

- Najwyższy Majr - z niedowierzaniem stwierdziła Ewelina. - Co za niespodziewane spotkanie.

- Ty? - z mieszaniną niedowierzania i radości rzucił Najwyższy Mag. - Na Młodszego Boga, co tu robisz?

- Mogłabym spytać o to samo - mruknęła, w napięciu przyglądając się dziewczynce. - Imperator nie będzie zadowolony, że zaatakowałeś członkinię jego rodu.

Ofiara Majra odwróciła do światła pobitą, opuchniętą od łez twarz. Prawy policzek zaczynał pokrywać się fioletowym siniakiem. Ewelina ze zdziwieniem uniosła brwi, rozpoznając dziewczynkę, którą kilka lat temu ocaliła przed wychowankami maga z rodu Młodszego Boga. Sam Los musiał znów skrzyżować ich ścieżki.

- Nie wtrącaj się w nie swoje sprawy - półgłosem zachrypiał Najwyższy, z wściekłością zaciskając pięści. - Robię, co chcę. Przez tę małą sukę mój ród popadł w tarapaty. Już dawno powinienem jej za to odpłacić.

- Dlatego postanowiłeś poczekać, aż władca wyjedzie? - mruknęła Ewelina. - Sprytnie... Pozostał jednak mały szkopuł. Wątpliwe, czy następcy Młodszego Boga będą się cieszyć łaską imperatora, kiedy władca dowie się o tym zajściu. Nie wiem, jak dziewczynka, ale ja na pewno nie będę milczeć.

- Ty chyba czegoś nie rozumiesz? - mężczyzna podszedł do Eweliny. - Nie obchodzi mnie, co ze mną zrobi Damian. O ile ośmieli się zrobić cokolwiek. Nie pożyję już długo. Ale przed śmiercią wyrównam rachunki. Los mi sprzyja, skoro przysłał mi tu jeszcze ciebie w prezencie.

Ewelina, widząc wściekłość Majra, bezwiednie się zachwiała, zaraz jednak, choć z trudem zachowała pozory spokoju, uśmiechnęła się jadowicie:

- Uważaj, żebyś sobie nie połamał na mnie resztek zębów.

- Smarkula - roześmiał się mężczyzna. - Dumna i wyniosła. Nawet nie jesteś Wysoką, a ośmielasz się grozić namiestnikowi Boga. Zobaczymy, czy za chwilę też będzie ci do śmiechu. Tobie i tej szmacie, którą mogę zmieść z powierzchni ziemi kiwnięciem palca.

Powietrze wokół Eweliny dosłownie trzasnęło z napięcia. Dziewczyna zdążyła jeszcze upleść cienką ochronną sieć czaru, który rzuciła na pochlipującą obok dziewczynkę. Jednak siebie nie zdążyła osłonić. Zaklęcie zacisnęło pętlę, ogłuszyło i przewróciło Ewelinę na ziemię, boleśnie przeciągając jej ciało po lodowatych kamiennych płytach.

Dziewczyna znalazła jeszcze dość siły, by podźwignąć się i odsunąć, by uniknąć kolejnego ataku. Odczuwała tępy ból w boku, krwawiły poszarpane plecy i szumiało w głowie, lecz świadomość nie znikła. Przydały się treningi, którymi tak męczył Ewelinę Damian. Usta dziewczyny poruszały się mimo woli, wypowiadając niezrozumiałe, nieznane jej słowa. Kończyła inkantację zaklęcia, gdy kolejny cios rzucił ją na ścianę. Tyłem głowy uderzyła mocno o krawędź budynku i powoli osunęła się na ziemię, zostawiając ciemny ślad krwi na jasnych kamieniach muru. Świat utonął w mroku.

Do przytomności Ewelinę przywróciło pragnienie, nigdy jeszcze tak bardzo nie chciało jej się pić. Z trudem poruszyła obolałymi wargami, o mało nie staczając się po raz kolejny w czarną przepaść niebytu, gdy przeszył ją ból. Ku własnemu zdumieniu, wciąż żyła. Nawet nie upłynęło zbyt wiele czasu. Niebo nadal było ciemne. Nic nie zwiastowało nadejścia świtu. Ewelina jęknęła cicho i ledwie zdążyła przewrócić się na brzuch, gdy usta wypełniła jej gęsta żółć. Noc litościwie znów otuliła ją zasłoną zapomnienia.

Kiedy dziewczyna ocknęła się po raz wtóry, zrozumiała, że tym razem do świadomości przywrócił ją przenikliwy wrzask. Krzyczała kobieta. Krzyczała tak, jakby zobaczyła potwora, z najgorszych koszmarów. Jakby następcy Młodszego Boga odsłonili swoje prawdziwe oblicza.

Ewelina z trudem rozchyliła opuchnięte oko. Niezbyt jaskrawe światło poranka oślepiło ją, wyciskając łzy. Najpierw ujrzała Majra. Leżał niedaleko, na czerwonych płytach dziedzińca. Ewelina zamrugała nieprzytomnie i nagle dotarło do niej, że wzrok jej nie myli. Kamienie pod ciałem Majra były rzeczywiście purpurowe nie dlatego, że zabarwił je wschód słońca, lecz zakrzepła krew. Dziewczyna spojrzała na siebie, wiedząc już, co zobaczy.

Ręce po łokcie miała zaplamione zaschniętą już krwią. To nie była jej krew. A tuż obok jej prawej dłoni leżał miecz, którego ostrze pokrywały brunatne plamy.

Ewelina zamknęła oczy, marząc, by ten widok okazał się tylko snem, koszmarnym snem, z którego mogłaby się zaraz obudzić.

Ale kobieta nie przestawała krzyczeć. Dźwięk jej głosu postawił na nogi chyba cała Akademię. Rozległ się tupot stóp. Nagle do Eweliny dotarło, co wykrzykuje nieznajoma:

- Morderczyni! Morderczyni!

„Nie - próbowała zaprzeczyć. - To nie ja. To nieprawda”.

Ale słowa utkwiły w zaschniętym gardle. Dziewczyna znowu zakołysała się na granicy rzeczywistości i zbawiennego niebytu. Ostatnią osobą, którą zobaczyła, zanim znów straciła przytomność, był Lutij. Mężczyzna wybiegł na dziedziniec w ślad za innymi i, błyskawicznie oceniając sytuację, zasłonił dziewczynę przed rozgniewanym tłumem, wymownie opierając dłoń na rękojeści miecza.

- Do szpitala - rozkazał, machnąwszy ręką. - Postawić przy niej straż. Imperator zdecyduje, co z nią zrobić.

* * *

Ewelina albo miotała się po ciasnym pokoju jak zranione zwierzę, albo opadała na łóżko i popadała w apatię. Była w szpitalu tak długo, że straciła rachubę czasu. Dziewczyny nie obrażano. Przeciwnie, uzdrowicielka, która się nią zajmowała, była nad podziw spokojna i troskliwa. Jednak w ciemnych oczach starszej kobiety w obszernym brązowym ubraniu, malował się nietajony lęk i pogarda. Jakby Ewelina była ohydnym robakiem, który nie jest może niebezpieczny, ale jego widok budzi strach i obrzydzenie. Chociaż, czego innego można się spodziewać po uzdrowicielce - tej, którą Starsza Bogini powołała, by strzegła życia? A Ewelinę uważano teraz za morderczynię i jej wina nie budziła wątpliwości. Co więcej, była przestępczynią, złapaną na gorącym uczynku, w miejscu zbrodni.

Dziewczyna cierpiała w samotności. Męczyły ją przeczucia, oburzało, że można ją podejrzewać o tak okrutny czyn. Nikogo do niej nie dopuszczano. Ale też nikt nie chciał jej zobaczyć. Nawet Ronnie ani razu nie odwiedził bratanicy. Tylko Lutij zaglądał od czasu do czasu do komórki, żeby sprawdzić, czy przypadkiem dziewczynie nie udało się, jakimś cudem wykopać podziemnego korytarza albo przepiłować grubych krat w oknach. Na ostrożne pytania Eweliny o imperatora, strażnik tylko wzruszał ramionami. A tuż przed odejściem dokładnie sprawdzał antymagiczne kajdany, w jakie zakuto ręce dziewczyny.

Ewelina uśmiechnęła się gorzko. Wydawało się jej, że środki ostrożności miały ją przede wszystkim upokorzyć. Nawet gdyby udało jej się uciec z budynku, nie było sposobu, żeby się przedostać na ląd. Jak miałaby się przedrzeć przez straż na przystani lub przed magazynem z energokulami? W pojedynkę byłoby to szaleństwem. Od razu zostałaby złapana. Zresztą, Ewelina już by nie żyła, gdyby Lutij jej nie chronił. Tylko on i osobista straż imperatora powstrzymywały ród zmarłego Majra przed zemstą. Za plecami dziewczyny cicho otworzyły się drzwi. Nie zareagowała na ich skrzypnięcie. Nieważne, kto przyszedł, było jej wszystko jedno. Oby tylko zostawili ją w spokoju, przestali zadawać pytania, głupie pytania, na które nie znała odpowiedzi.

- Wstań, Okaż szacunek imperatorowi - rozległ się rozkazujący głos. Ewelina drgnęła przestraszona, zerwała się i natychmiast zgięła w pośpiesznym ukłonie. W pomieszczeniu zrobiło się ciasno. Pojaśniało od bieli - tak wielu ludzi z Piątego Rodu towarzyszyło władcy, sami wojownicy. Pośród zebranych, tylko dwie osoby nie miały broni - Ewelina i uzdrowicielka.

Imperator spojrzał na swoją uczennicę krytycznie. Rozczochrane, niesplecione włosy opadały na chude ramiona. Na zmizerniałej z braku snu twarzy, rysowały się ciemne kręgi zmęczenia. Na widok masywnych kajdan, unieruchamiających jej nadgarstki, Damian chrząknął.

- Rozkuć - rozkazał cicho najbliżej stojącemu strażnikowi.

- Ale wasza wysokość - zaprotestowała uzdrowicielka. - Przecież to dla naszego bezpieczeństwa.

- Pani - uśmiechnął się lekko Damian. - Wierz mi, proszę, zdołam cię ochronić przed młodą dziewczyną.

- Jak uważasz, panie. - Kobieta wzruszyła ramionami. - Ale weź, proszę, pod uwagę, że jednego Najwyższego już zabiła.

- Jakże mógłbym zapomnieć? - imperator skrzywił się ironicznie, ale zaraz tonem nieznoszącym sprzeciwu powtórzył:

- Rozkuć.

Ewelina posłusznie wyciągnęła ręce, czekając aż zdejmą jej kajdany. Później ze zmieszaniem obciągnęła zbyt krótką jej zdaniem koszulę, którą kazano jej włożyć, gdy znalazła się w szpitalu. Proste giezło ledwie przysłaniało jej biodra. Kiedy imperator zauważył machinalny gest, z namysłem potarł podbródek i wydał kolejny rozkaz.

- Precz - powiedział półgłosem. - Muszę pomówić ze swoją uczennicą. Lutij, dopilnuj, żeby nam nie przeszkadzano.

Tym razem nawet uzdrowicielka nie ośmieliła się sprzeciwić. Przy drzwiach powstał mały ścisk. Jako ostatni wyszedł dowódca straży, dokładnie zamykając za sobą drzwi.

- Możesz usiąść - pozwolił Damian, zajmując krzesło naprzeciw Eweliny. - Nie masz mi nic do powiedzenia?

- Nie zabiłam go - cicho warknęła dziewczyna, śledząc w napięciu reakcję mężczyzny. - Powinieneś to wiedzieć. Była tam dziewczynka, ta sama, którą uratowałam przed Rotonem. Już mówiłam Lutijowi i innym. Zapytaj ją. Dziewczynka potwierdzi moje słowa.

- Nie potwierdzi - z niezrozumiałą wesołością pokręcił głową imperator. - Przy okazji, ta dziewczynka ma na imię Igra i gdyby nawet chciała, nie mogła być wtedy na dziedzińcu Akademii, ponieważ w ogóle nie było jej na wyspie. Igra towarzyszyła mi w podróży.

- To niemożliwe - dziewczyna zachłysnęła się nerwowo. - Przecież widziałam jej twarz. Nie mogłam się pomylić.

- Fakt pozostaje faktem. Moja świta zaświadczy, że Igry nie było z tobą w chwili zabójstwa Majra. O ile, oczywiście, ktokolwiek ośmieli się podać w wątpliwość słowa imperatora.

W pokoju zawisła napięta cisza. Ewelina ze zmieszaniem spojrzała na Damiana, nie wiedząc, do czego zmierza. Imperator zaś, skłoniwszy lekko głowę, z zaciekawieniem obserwował, jak na szyi dziewczyny pulsuje szaleńczo żyłka.

- Przecież to nieprawda - po długim milczeniu wyszeptała uczennica. - Ona tam była. Przecież nie zabiłam Majra. Dlaczego mi nie wierzysz?

- Wierzę - serdecznie uśmiechnął się władca. - Ponieważ to ja zabiłem tego plugawego padalca. Los wie, że już dawno świerzbiły mnie ręce, ale nie miałem okazji. Dziękuję, przydałaś mi się.

- Nie rozumiem, o czym mówisz?

- Słuch ci się pogorszył? - Chłodno skrzywił się Damian, i powtórzył dobitnie: - To ja zabiłem Majra.

Nie sądziłem, że tak łatwo pójdzie. Tak bardzo chciał się na tobie zemścić, że całkiem zapomniał o obronie, biedaczysko.

- To znaczy, że Igra jednak tam była? - Ewelina zadała pierwsze pytanie, które jej przyszło na myśl. Przyznanie się imperatora do zabójstwa Majra, jeszcze do niej nie dotarło.

- Była - z lekkim uśmiechem przytaknął Damian. - Tyle, że na zebraniu Rady nawet nie pomyśli, żeby się do tego przyznać. O ile, oczywiście, zebranie będzie zwołane.

- Zebranie?

- Rady Najwyższych, oczywiście - łagodnie, jak nierozgarniętemu dziecku, zaczął tłumaczyć imperator. - Przecież dopuściłaś się przestępstwa zasługującego na najbardziej surową karę. Taką, która odstraszy innych. Nie trzeba być jasnowidzem, żeby się domyślić, jaki będzie wyrok. Kara śmierci.

- A więc w taki sposób postanowiłeś się mnie pozbyć? - gorzko rzuciła dziewczyna. - Sprytnie. A co z twoimi zapewnieniami, że nie zamierzasz mnie zabić?

- Nie sądziłem, że jesteś aż tak głupia. - Damian przysunął się bliżej, przenikliwie spoglądając Ewelinie w oczy. - Pomyśl, gdybym chciał twojej śmierci, po co poświęcałbym ci tyle czasu i energii? Żeby potem, ot tak, przekreślić wieloletni trud?

- Nie wiem - przyznała dziewczyna, kryjąc głowę w ramiona. - Zupełnie się pogubiłam. W takim razie, po co?

- Pamiętasz, co ci powiedziałem podczas rytuału poświęcenia Bogom? - nieoczekiwanie spytał imperator. - Kiedy obwieściłem, że zostaniesz moją uczennicą? Przypomnę ci. Powiedziałem, że chcę, abyś stała się podobna do mnie. Nigdy nie myślałaś, co to może oznaczać?

- Myślałam - przyznała Ewelina. - Bardzo długo. Ale kimże jestem, żeby zgadywać zamysły imperatora?

Damian roześmiał się rozbawiony ostatnimi słowami dziewczyny.

- Zuch - w końcu pochwalił. - Potrafisz mi poprawić nastrój. Właściwie, masz rację. W porównaniu ze mną jesteś nikim. Zwyczajną dziewczynką, której się nie poszczęściło i urodziła się jako piętnasty potomek Darina. Pamiętam, jak na zebraniu Rady Najwyższych twój wuj wspomniał, że tylko ja znam treść proroctwa. I miał rację. Darin nie powiedział, że piętnasty potomek mnie zabije. Chodziło o coś zupełnie innego.

- Tak? O co konkretnie?

Imperator długo myślał, zanim odpowiedział na to pytanie.

- Powiedz mi, Ewelino - rzekł wreszcie. - Nigdy nie zastanawiało cię, dlaczego w rodzie Starszego Boga od śmierci Darina nie pojawił się żaden Najwyższy? I co się dzieje, jeśli jeden namiestnik Boga zabije drugiego?

- Nie.

- A przecież odpowiedź wydaje się taka prosta. Kiedy Najwyższy odchodzi do krainy Bogów, jego moc i siłę żywiołu przejmuje następca, rzecz jasna, z tego samego rodu. Dlatego wolimy umierać w samotności. Przy umierającym powinien znajdować się tylko następca, który ma zająć miejsce głowy rodu. Zwyczajnego człowieka wyzwolona podczas śmierci siła mogłaby zabić. Dlatego dokonując wyboru następcy, należy być bardzo uważnym. Oczywiście, moc tak czy inaczej znajdzie swojego wybrańca, ale jaki sens ma narażanie niewinnego człowieka na długą i bolesną śmierć? A jeżeli obok umierającego Najwyższego znajduje się człowiek, który posiada moc równą jego mocy? Prawdopodobnie bez trudu zdoła przechwycić strumień energii płynącej od umierającego. I tak się właśnie stało. W rodzie Starszego Boga nie urodzi się żaden Najwyższy, dopóki żyję ja.

- Nie wierzę, że do tej pory nie znalazł się nikt, kto by się tego domyślił - przerwała imperatorowi dziewczyna.

- Masz rację, domyślali się - od niechcenia odpowiedział Damian. - Ale to były jedynie domysły. Niepotwierdzone pogłoski. Tych bardziej wyrywnych uspokajano. W przeróżny sposób. Wysokim rodom nie w smak jest się ze mną kłócić. A twoim krewnym pozostawało jedynie czekać z nadzieją, że kiedyś znudzi mi się potęga, którą zdobyłem oszustwem. Ale czyż władza może się znudzić? Wyobrażasz sobie, jaka to ironia losu, że zgodnie z prawem, jestem głową twojego rodu? Może kiedyś upomnę się o prawo do Rodu Darija. Na razie jednak jest mi to niepotrzebne.

- Czy to znaczy, że teraz w twoich rękach skoncentrowana jest potęga trzech rodów?

- Tak - z zadowoleniem uśmiechnął się Damian. - W końcu się domyśliłaś. Jestem teraz chyba najbardziej

- mocarnym Najwyższym, jakiego kiedykolwiek znało imperium.

- I po co ci to wszystko? - ze szczerym zdumieniem spytała Ewelina. - I jaka jest moja rola w tym przedstawieniu?

- Po co? Głupie pytanie. Czy można dobrowolnie odrzucić władzę? Tym bardziej że sama pcha się w ręce - imperator umilkł na moment, po czym z zaskakującym smutkiem ciągnął dalej. - Twój przodek, Darin, rozumiał mnie świetnie. Byliśmy przyjaciółmi, przynajmniej na tyle, na ile mogą się przyjaźnić głowy dwóch rodów. Uwierz mi, czasem nawet za nim tęsknię. Darin, jak nikt inny, umiał prowadzić dyskusje. I udowadniać swój punkt widzenia.

- Jednak zabiłeś go mimo wszystko.

- Nie miałem wyboru. Gdybym go nie zabił, on nie oszczędziłby mnie. Zrozum, wszystko, co robię, robię dla dobra imperium. Własna wygoda już od dawna się dla mnie nie liczy. Pięć Rodów to przeżytek, który tylko osłabia Roknar. Władza w państwie powinna być absolutna. Tak w czasie pokoju, jak i podczas najazdu wroga. Nie znasz minionych dziejów, ale uwierz mi na słowo, czasami liczą się sekundy, a ja musiałem tracić tygodnie na układy z Najwyższymi. Ciągłe swary, intrygi, podstępy. Ratuje nas tylko to, że nie pojawił się jeszcze prawdziwie godny przeciwnik. Nasi wrogowie są na razie podzieleni, ale ten stan nie będzie trwał wiecznie. Jeżeli, oby tylko Los mnie nie usłyszał, koczownicy z północy nawiążą sojusz z czarownikami z Zakazanych Wysp, Roknar przestanie być imperium. Dużo rozmawialiśmy na ten temat z Darinem. Zgadzał ze mną, w zasadzie we wszystkim. Jedynie w kwestii rozwiązania tego problemu mieliśmy odmienne zdania. Darin był marzycielem. Wydawało mu się, że wystarczy tylko wyłożyć swoje racje na zebraniu Najwyższych, a wszyscy z radością się z nim zgodzą i dobrowolnie zrezygnują z władzy dla dobra imperium. Głupiec.

- I co było dalej? - cicho zapytała Ewelina, kryjąc pod gęstymi rzęsami gniew, który zapłonął jej w oczach.

- Nic. Wystraszył go mój pomysł, by siłą odebrać życie i moc pozostałym głowom rodów. Uwierz mi, nie chciałem zabijać twojego przodka. Przeciwnie, gdybyśmy się trzymali razem, bez trudu poradzilibyśmy sobie z pozostałymi członkami Rady. A o tym, komu w rezultacie przypadłaby władza, zdecydowałby przypadek. Nawet byłem gotów się poświęcić i postawić na szalę swoje życie. Jeżeli Los zdecydowałby, że Darin zasługuje na tron Roknaru bardziej niż ja, cóż, pogodziłbym się z tym. Ale on zawsze był uparty. W tym jesteście, zresztą, do siebie podobni. Darin twierdził, że takie działanie nie przyniesie niczego dobrego, że złem nie da się osiągnąć rozkwitu imperium. W ostatecznym rozrachunku, stał się po prostu, niebezpieczny. Mógł opowiedzieć o moich planach innym Najwyższym i zaprzepaścić ich spełnienie. Musiałem zatem pozbawić go siły. Nie było to trudne, zwłaszcza że swoimi prośbami o oddanie władzy Darin zdenerwował Wysokie Rody. Uznano nieszczęśnika za szaleńca, zasłużenie moim zdaniem. Po tym, gdyby nawet rozpowiadał o moich zamysłach, i tak nikt by mu nie uwierzył. Próbowałem odwoływać się do jego rozsądku, wysyłałem gońców, proponowałem, żebyśmy zapomnieli o tym, co nas poróżniło i znów stali się przyjaciółmi. Ale było już za późno. Darin wolał rozpętać wojnę, której zakończenie już znasz. Wiesz, naprawdę było mi żal go zabijać. Czego by nie powiedzieć o twoim przodku, był dobrym i honorowym człowiekiem, pomimo swoich dziwactw.

Ewelina słuchała imperatora z zapartym tchem. Przez chwilę wydawało się dziewczynie, że znowu podróżują po bezkresnych przestworzach imperium, a Damian opowiada jej przed snem piękną legendę.

- Po tych wydarzeniach imperium znalazło się na granicy rozpadu - po chwili milczenia kontynuował imperator. - Zginęło wtedy wielu odważnych i doświadczonych wojowników. Ożywili się nasi odwieczni wrogowie, wyczuwając osłabienie granic. Na jakiś czas musiałem zapomnieć o swoich zamiarach. W rodzie Starszego Boga, nie urodził się ani jeden Najwyższy. Rada się zaniepokoiła. Chcąc nie chcąc, pozostali namiestnicy Bogów przypomnieli sobie ostrzeżenia Darina.

- I odstąpiłeś od swoich planów - z marnie skrywaną złośliwą satysfakcją wtrąciła Ewelina.

- Postanowiłem przeczekać - odpowiedział Damian. - Wiedziałem, że wcześniej czy później Los się do mnie uśmiechnie. Przyszedł mi do głowy pierwszorzędny pomysł. I to dzięki przekleństwu Darina. A dokładniej, proroctwu. Widzisz, moja droga, Darin nie powiedział, że odrodzi się w piętnastym potomku. Jego słowa brzmiały tak: „Miną wieki. Pojawi się mój

- piętnasty potomek, dziecko wody i ognia. Nie powrócę w nim, lecz stanie się coś o wiele bardziej niebezpiecznego. Jego ciało będzie kolebką dla siły, która zdolna jest przeobrazić świat. A ty, słyszysz, ty, Damian, będziesz pierwszym, który padnie na kolana przed potęgą nowego Najwyższego. Mój potomek zjednoczy imperium i na zawsze skończy z podziałem władzy i samowolą rodów”.

- Ach tak - lekko uśmiechnęła się Ewelina. - To znaczy, że to ja mam zostać tym Najwyższym. A ty zatroszczyłeś się, żeby mnie na czas usunąć.

- Jeszcze nie rozumiesz? - zdziwił się imperator. - Twoje ciało posłuży za kolebkę. Inaczej mówiąc, ty go urodzisz. Wiesz, Ewelino, jestem już stary, bardzo stary i zmęczony życiem. Ale chciałbym, żeby po mojej śmierci w Roknarze panował pokój i szczęście. Zakończę to, co zaplanowałem, zgładzę pozostałych Najwyższych. A później siłę, którą uda mi się zgromadzić, z radością przekażę swojemu następcy. Moje dziecko stanie się najpotężniejszym magiem w całej historii i pierwszym absolutnym władcą imperium. A tobie przypadnie rola matki imperatora.

- Co za brednie! - z oburzeniem krzyknęła dziewczyna. - Z jakiej racji mam ci urodzić dziecko?

- Daruj, że zapomniałem cię o to poprosić - złośliwie odezwał się Damian. - Wybacz, ale twoje zdanie się tu nie liczy. Już dawno mogłem zniszczyć ród Starszego Boga i zapewnić sobie bezpieczeństwo. Jeszcze w kołysce mogłem zabić twojego ojca i matkę, nie przejmując się Radą. Ale robiłem dokładnie na odwrót. Na wszystkie możliwe sposoby starałem się popchnąć Elzę w ramiona godnych przedstawicieli rodu Darija. Ronniego odrzuciła, a co gorsze, uciekła. Odnalazłem ją i wysłałem do tej głuszy, gdzie się ukryła, Eldryża. Opłaciło się. Spotkali się i pokochali. Jednak pozostałych Najwyższych perspektywa odrodzenia się Darina nie wprawiłaby w zachwyt. Wiesz, dlaczego nikomu nie zdradziłem prawdziwych słów proroctwa? Żeby nie znalazł się nikt, kto spróbowałby mnie powstrzymać. Dlatego musiałem pchnąć twoich rodziców do ucieczki. Wszystko po to, żeby chronić ich i przyszłe dziecko. Trochę udawania, podburzania i podsycania gniewu, i oto zakochani są już daleko od lądu. Ukryli się w cichym, błogosławionym miejscu. Odległość nigdy nie przeszkadzała mi ich obserwować. Widziałem nawet moment twojego poczęcia. Elza przeczuwała coś złego, ale nie miała wystarczająco dużo siły, ani umiejętności, by zrozumieć, że jest pod stałą obserwacją. Przecież nie została Wysoką, odeszła. To za moją sprawą do Elzy dotarła w odpowiedniej chwili informacja na temat rytuału inicjacji. Kobiety rodu Dory zawsze były dumne i przewidywalne. A mnie, doprawdy, nie była potrzebna kolejna dobrze wyuczona czarodziejka. I to już koniec. W rezultacie, mam cię teraz tutaj, a mój plan jest bliski spełnienia.

- Ale dlaczego próbowałeś wtedy mnie zgładzić, choćby podczas ceremonii pożegnalnej moich rodziców?

- Już ci mówiłem, gdybym rzeczywiście chciał cię zabić, dawno byłabyś martwa - ponuro uśmiechnął się Damian. - Miałem tak wiele możliwości, by to zrobić, że nie da się ich zliczyć. To wszystko miało służyć tylko jednemu celowi: pokazać twojemu niedowierzającemu wujowi, że naprawdę się ciebie obawiam. Dlatego też podesłałem na statek służącą, żeby spróbowała z tobą skończyć za pomocą magii wody. Przecież ta nieszczęsna równie dobrze mogłaby cię udusić lub zasztyletować, a wówczas Ronnie nic by nie podejrzewał. Ale ja, w zamian za przysługę, dałem Żarze nowe imię i pozwoliłem wykorzystać siłę Darina do dokonania zamachu. Wszystko po to, żeby zmusić twojego wuja, by cię lepiej pilnował na wypadek, gdyby nagle innemu Najwyższemu przyszło do głowy oddać mi niedźwiedzią przysługę i zlikwidować cię. Musiałbym wtedy pośpieszyć ci na ratunek i wzbudziłbym czujność Rady, a moje plany wyszłyby na jaw. A tak, sprawy przybrały właściwy obrót, Ronnie cię uratował i wielokrotnie wzmocnił straże. I nawet zaczął podejrzewać mnie o dokonanie tej nieudanej próby zabójstwa, co było mi na rękę. Nic dziwnego, że mnie podejrzewał, przecież od wieków Piąty Ród ma przywilej nadawania ludziom nowych imion. Nikt nie jest pewien, czy przywilej ten obejmuje również rytuał nadawania imion. Zdradzę ci tajemnicę: obejmuje. Wysoki nie wziął pod uwagę tylko jednego. Gdybym zechciał, nie pojawiłabyś się nawet na świecie, Ewelino. Później nadszedł czas na ceremonię pożegnalną. Tu poszło gładko. Los nigdy nie domaga się śmierci człowieka, który jest ważny dla jego namiestnika. To cię chroniło. Mało tego, rytuał potwierdził, że mała wystraszona dziewczynka naprawdę jest piętnastym potomkiem Darina. Nie wyobrażam sobie, co by było, gdyby Ronnie niechcący podsunął mi kogoś innego. Myślę, że to już wszystko, co powinnaś wiedzieć. Chyba że masz jeszcze pytania?

- Mam - przyznała chłodno dziewczyna, z nienawiścią patrząc w obojętne, jasne oczy imperatora. - Dlaczego posłałeś za mną piratów? Wiem, że nie zamierzali mnie sprzedać na Zakazanych Wyspach, ale dostarczyć prosto do ciebie, a może się mylę?

- Jak się domyśliłaś? - zdziwił się Damian. - Ach tak, pewnie przez znak. To jednak nie był dobry pomysł, żeby podarować Sztamirowi amulet. Ale miałem gwarancję, że straż przygraniczna nie pokrzyżuje mi planów. Odpowiedź jest prosta, Ewelino. Mogłabyś dożyć na Lazurze późnej starości, ale mnie to nie urządzało. Twoi rodzice uciekli trochę za daleko od cywilizacji. Dlatego też postanowiłem wydostać cię z tej głuszy. Po dziecko nie posyła się wojennego statku pod imperialną banderą. Wywołałby tylko hałas i za dużo niewygodnych pytań. A tak, piraci po cichu wydaliby cię w moje ręce i nie musiałbym się więcej trudzić. A jeśli chodzi o ludność wysp... Na peryferiach imperium zawsze jest miejsce dla niewolników. Ale nie, musiałaś zniweczyć ten plan. Nie przypuszczałem, że dziewczynka, mająca jeszcze mleko pod nosem, wyzwie na pojedynek pirata i w walce posłuży się najwyższą magią żywiołów, która dla tak młodego organizmu może okazać się śmiertelna. Umierałaś tysiące mil ode mnie, a ja nie wiedziałem, co robić. Musiałem przypomnieć starej wiedźmie o obietnicy, którą złożyła niegdyś twojej matce. Na szczęście, była głupia i uwierzyła, że słyszy głos zmarłej Elzy. Nie wiedziała, że głosy umarłych z krainy Bogów nigdy nie dochodzą do świata żywych. Po prostu nic im do tych, którzy tu zostają.

Władca usiadł obok dziewczyny i delikatnie wziął ją za rękę, nie zwracając uwagi na obrzydzenie, jakie mimo woli pojawiło się na jej twarzy. Pieszczotliwie pogładził palcem blizny na jej nadgarstku, układające się w symbol imperatora.

- Wiesz, co oznacza ten znak, Ewelino? - zapytał łagodnie i, nie czekając na odpowiedź, ciągnął. - To symbol równowagi, moja droga. Dwie obręcze oznaczają życie obecne i życie w krainie Bogów. Krzyżują się w dwóch miejscach. Dusze ludzkie też przenikają z jednego świata do drugiego dwa razy: kiedy się rodzimy i kiedy umieramy. A nad wszystkim jest Los. Tylko on wie, co nas czeka w przyszłości.

Ewelina nie cofnęła ręki. Oczarowały ją słowa imperatora.

- Urodzisz mojego następcę, moja droga - cicho mówił dalej. - Nie masz wyboru. Jutro odbędzie się zebranie Rady Najwyższych, na którym zostaniesz skazana na śmierć. Ronnie nie ma prawa głosu. A nawet jeśliby miał, podejrzewam, że i tak by ci nie pomógł. Twój stryj jest naprawdę wielkim tchórzem. Mydli wszystkim oczy dobrem rodu, a tak naprawdę Wysoki próbuje ukryć własną miernotę. Twierdzi, że chce ratować ród, ale nie odezwie się słowem, żeby ratować ciebie. Ejra, tak. Ona będzie walczyć o ciebie do ostatniej kropli krwi. Zawsze podobały mi się kobiety ognia. Ich gniew, śmiałość, nieumiejętność przyznawania się do błędów. Wspaniałe z nich wojowniczki, ale beznadziejni stratedzy. Glos Ejry będzie jedynym na twoją korzyść. Najwyższa Lina zażąda śmierci. Ja się wstrzymam. Powiem, że nie mogę podejmować decyzji w twojej sprawie. Przecież wiąże nas Los, pamiętasz? I przekleństwo Darina. Jeżeli głosy się zrównoważą, ród Młodszego Boga będzie mógł przemówić, jako strona, która poniosła ogromną stratę. Nawet bez Najwyższego, jak myślisz, czego będą się domagać? No właśnie.

- Jeżeli zostanę skazana na śmierć, nie urodzę ci dziecka. Nie rozumiem, gdzie tu dla ciebie korzyść?

- To bardzo proste. Zanim zacznie się zebranie Rady, zabierzesz głos i poprosisz o możliwość wstąpienia do mojego rodu. O ile mógłbym się zgodzić na śmierć uczennicy, to na śmierć członka rodu, nie. Dwa, nie, już nawet trzy, należące do mnie głosy w twojej obronie, a do tego głos Ejry, wystarczą, żeby cię nie skazać.

Ewelina zamknęła ze zmęczenia oczy. Chciała przemyśleć propozycję Damiana.

- A jeżeli odmówię? - zapytała w końcu.

- Wtedy umrzesz. W strasznych męczarniach. Zastanów się, czy tego właśnie chcesz? Jesteś młoda i ładna. Uwierz, wiele nadwornych dam, o ile nie wszystkie, uważałoby za najwyższy honor zostać moją kochanką i matką następcy tronu. Oczywiście, nie mogę się z tobą ożenić, nawet gdyby to pomogło ci pogodzić się z twoją dolą. Zgodnie z zasadami w Piątym Rodzie nie zawiera się żadnych związków, ani małżeńskich, ani przyjaźni.

Imperator przysunął się bliżej. Jego głos zabrzmiał trochę ochryple:

- Przecież wiesz, że potrafię bardzo delikatnie obchodzić się kobietą. Nie pożałujesz swojego wyboru. Jestem nawet gotów poczekać, aż sama zdecydujesz, kiedy będziesz gotowa dzielić ze mną łoże. Myślę, że to nie zajmie wiele czasu. Wiem, jak na mnie patrzysz, kiedy wydaje ci się, że niczego nie widzę. A gdy mi się znudzisz, bo tak się stanie wcześniej czy później, pozwolę ci znaleźć sobie kochanka. Obiecuję, że niczego ci nie odmówię, w jednej chwili spełnię każdą twoją zachciankę. Wszystko, czego chcę w zamian, to oddanie i szacunek.

- I poddanie się obrzędowi oczyszczenia, jak mniemam - z ironią dodała Ewelina.

- Nie mogę zapominać o odwiecznych obyczajach - rozzłościł się imperator. - Co cię tak przeraża? Po prostu zapomnisz mnóstwo niepotrzebnych rzeczy, których wspomnienie przynosi jedynie ból.

- I do końca życia będę niewolnicą bez prawa głosu?

- Dlaczego tak uważasz? Jesteś mądra, a ja rad będę usłyszeć twoje zdanie - uśmiechnął się lekko mężczyzna. - Po prostu zawsze będziesz przy mnie. Pomyśl. Proponuję ci władzę, szacunek, pieniądze, a w zamian proszę tylko o odrobinę miłości.

- Proponujesz mi złotą klatkę. Po to, żeby zyskać nic niewarty szacunek na dworze, mam się wyrzec wolności i wspomnień? A jakże. Kochanka samego imperatora, co za zaszczyt. - Dziewczyna z pogardą wykrzywiła usta.

- Czyż to wysoka cena? - z lekkim niedowierzaniem zapytał Damian. - Utrata wolności nie jest najgorszym, co może się przytrafić człowiekowi. Uznaj, że to żart Losu.

Ewelina milczała, patrząc w okno. Za grubymi prętami krat zobaczyła różowiejący skrawek nieba, na którym zachodziło słońce.

- Nie bój się - mylnie zinterpretował milczenie imperator. - Nie skrzywdzę cię, obiecuję. Byłem przy tobie przez całe życie. Strzegłem cię i chroniłem. Pozwól mi dalej się tobą opiekować. Nigdy więcej nie zaznasz samotności. Jak wtedy, gdy tuliłaś rękę zmarłego ojca i płakałaś, bojąc się, że nie jesteś już nikomu na świecie potrzebna.

- Skąd to wiesz? - krzyknęła z oburzeniem dziewczyna, odskakując pod ścianę. - Nikomu o tym nie powiedziałam... To znaczy, że ty zabiłeś mojego ojca?

- Co za różnica? - łagodnym tonem spytał imperator, choć widać było, że spokój kosztuje go wiele wysiłku. - Jeśli chcesz znać prawdę, tak. To było łatwe, nawet łatwiejsze niż przekonać Majra, że Igra pragnie poznać jego miłość. Pamiętam, z jakim oburzeniem Najwyższy przyjął odmowę dziewczynki. Wydawało mu się, że wystarczy wyciągnąć rękę. Przed śmiercią chciał nacieszyć się młodym niedoświadczonym ciałem. Już od dawna stał jedną nogą w krainie Bogów. Bardzo dało mu się we znaki zajście z Rotonem. Tylko uzdrowicielski kunszt Liny trzymał go przy życiu. Bliskość śmierci sprawiła, że zachował się bardzo śmiało wobec mojej osobistej uczennicy. A potem chciał się zemścić. A Eldryż... Cóż. Jego ofiara była konieczna. Nie zginął na próżno.

- Jesteś draniem, Wasza Wysokość - wyszeptała dziewczyna. - I śmiesz z taką pewnością siebie mówić...

- Dość! - ryknął imperator, tracąc nad sobą panowanie. Po chwili jednak postarał się zmiękczyć ostry ton łagodnym uśmiechem, na darmo. - Znudziły mi się puste rozmowy. Posłuchaj mnie, dziewczyno, posłuchaj dobrze, bo nie będę powtarzać. Jutro o świcie odbędzie się zebranie Rady, na którym poprosisz mnie o pomoc. Jeżeli tego nie zrobisz, zginiesz. Przywiążą cię do skały i zostawią, abyś umierała z głodu i zimna. Żeby wiatr, żywioł sprawujący opiekę nad rodem Młodszego Boga, mógł odpłacić ci za zbrodnię, jakiej się dopuściłaś. Rozumiesz, co mówię?

Imperator wstał i podszedł do Eweliny. Poprawił kosmyk siwych włosów, który opadł jej na twarz. Potem nachylił się i szepnął jej do ucha:

- Mam nadzieję, ogromną nadzieję, że nie zrobisz niczego głupiego. Zgódź się, moja droga. Proszę.

Mężczyzna pochylił się jeszcze bardziej, jakby miał zamiar ją pocałować, ale Ewelina odwróciła się z uporem i usta imperatora musnęły jedynie jej skroń.

- Do jutra - rzekł z lekkim rozczarowaniem Damian i skierował się do drzwi.

- Nie zakujesz mnie? - zatrzymało go pytanie Eweliny.

- Nie ma potrzeby - odparł, nie odwracając głowy. - I tak nie uciekniesz. Naciesz się złudzeniem wolności. I zacznij się przyzwyczajać się do niewoli.

Drzwi zatrzasnęły się gwałtownie i dziewczyna została sama. Upadła na kolana, jakby nogi odmówiły jej posłuszeństwa, i cicho zapłakała.

* * *

Tej nocy Ewelina nie zmrużyła oka. Świt zastał ją na nogach. Przyłożyła rozgorączkowane czoło do żelaznych prętów, bicie serca odmierzało czas, który jej pozostał. W ciemnych oczach dziewczyny zagościła obojętność. Wiedziała już, jaką odpowiedź usłyszy od niej imperator. Chciała się teraz nacieszyć ostatnimi godzinami życia.

Kiedy po nią przyszli, widoczny z jej okna skrawek nieba zdążył jedynie odrobinę zszarzeć. Jako pierwsza weszła uzdrowicielka i na niezmiętej pościeli położyła ciemny uczniowski strój. Została w pokoju, dopóki dziewczyna się nie przebrała. Następnie półgłosem wezwała straż.

Gdy Ewelina znalazła się na dworze, zimny wiatr przeniknął ją do szpiku kości. Jej ubranie było zbyt lekkie, jak na wczesny jesienny poranek. Nikogo to nie obeszło. Kto by się przejmował samopoczuciem dziewczyny, której nie zostało już wiele życia.

Nagle nad Eweliną zlitował się Lutij, narzucił jej na ramiona ciepły płaszcz z futrzaną podszewką. Uzdrowicielka rzuciła mu niezadowolone spojrzenie na ten niesłychany przejaw współczucia dla przestępczyni, lecz nic nie powiedziała.

Przez całą drogę Ewelina milczała. Ogarnęło ją znajome zbawienne otępienie, które przesłoniło ból i gorycz wywołane poczuciem zdrady. Jedynie na krótką chwilę dziewczyna ocknęła się z bezwładu, kiedy nieduża procesja zbliżała się do znajomej skały, gdzie niegdyś odbyła się pierwsza lekcja Eweliny z imperatorem.

- Najwyżsi zdecydowali, że spotkają się tutaj - szepnął dowódca straży, dostrzegając zdziwienie na twarzy dziewczyny. - Żeby wiatr mógł usłyszeć wyrok wydany na zabójczynię.

Ewelina wzruszyła ramionami i znów popadła w apatię. Właściwie nie zdawała sobie sprawy, co się wokół niej dzieje. Próbowała tylko zapamiętać, wyryć we wspomnieniach ponury urok pochmurnego dnia.

- Szkoda, że dziś nie wyjdzie słońce - powiedziała cicho, zadzierając głowę ku niebu.

Lutij zerknął z niedowierzaniem i szarpnął ją za rękaw, żeby się nie zatrzymywała.

Na równym kamienistym placyku było, o dziwo, niewielu ludzi. Jedynie troje Najwyższych, Ronnie, Rijena i stary miecznik z rodu Majra. Ewelinie kazano stanąć na środku, by można ją było dobrze widzieć. Obok stanęli dwaj krzepcy wojownicy w bieli. Za jej plecami, górował wierny cień imperatora - Lutij.

Dziewczyna uśmiechnęła się na widok środków ostrożności, zaraz jednak znowu pogrążyła się w mrocznym bezwładzie.

Zaczął padać deszcz. Ewelina bezmyślnie obserwowała, jak na kałużach pojawiają się bąble, zwiastując długą ulewę.

Ocknęła się dopiero wtedy, gdy kilka razy głośno wypowiedziano jej imię.

- Słucham? - zapytała z poczuciem winy. Imperator spochmurniał, widząc taki braku taktu, ale powtórzył:

- Pytam ciebie jeszcze raz, Ewelino z rodu Starszego Boga, zanim zacznie się zebranie Rady, czy masz jakąś prośbę?

- Nie - wzruszyła ramionami. - Żadnej.

- Na pewno? - zapytał ponownie Damian, unosząc brwi. W oczach na mgnienie zabłysł strach.

Ewelina skinęła głową.

- Cóż - cicho podjął imperator. - To samo pytanie zostanie ci, być może, zadane pod koniec zebrania Rady. Mam nadzieję, że do tego czasu, przemyślisz jeszcze raz swoją odpowiedź.

Dziewczyna bezwiednie wzruszyła ramionami. To, co się działo, było jej zupełnie obojętne. Miała wrażenie, że stoi u progu krainy Bogów. Zamknęła oczy. W ten sposób łatwiej mogła sobie wyobrazić, że to tylko zły sen.

Nieoczekiwanie przypomniał jej się Lazur. Dziewczyna uśmiechnęła się, gdy wydało się jej, że widzi starą czarodziejkę. Kobieta podeszła bardzo blisko i pieszczotliwie pogładziła wychowankę po włosach.

- Zanim ogłoszę wyrok, chcę zapytać jeszcze raz: czy masz jakąś prośbę do Rady? - nieprzyjemnym, ochrypłym głosem imperator wyrwał Ewelinę z zamyślenia.

Spojrzała na niego zmęczonym wzrokiem. Damian pochylił lekko głowę i szepnął: „Proszę”. Dziewczyna bardziej wyczytała słowo z ruchu warg, aniżeli je usłyszała.

- Czy mogę się zastanowić? - zapytała nagle. Od natłoku myśli zaczynały ją boleć skronie.

- Oczywiście - uprzejmie zezwolił imperator. - Jak długo zechcesz. Możesz nawet odejść na bok, jeśli peszą cię spojrzenia innych. Uciec i tak nie zdołasz.

Lina fuknęła ze zmieszaniem, ale nie ośmieliła się sprzeciwiać. Dziewczyna pokłoniła się w podziękowaniu i zrzuciła płaszcz, którego zapach przypominał jej woń imperatorskich komnat. Potem podeszła do skraju przepaści. Obróciła głowę i obrzuciła pożegnalnym spojrzeniem zebranych. „Żeby się tylko nie domyślili - kołatała jej w głowie jedna myśl. - Żeby tylko nie przeszkodzili”.

- Właściwie podjęłam już decyzję - powiedziała nieco ochryple. Odkaszlnęła i już bardziej stanowczo zaczęła mówić dalej. - Jestem wdzięczna mojemu rodowi, że prawie dziewięć lat temu przygarnął maleńką sierotę z dalekiego archipelagu. Jestem wdzięczna stryjowi za troskę i lekcje, które uczyniły mnie silniejszą i mądrzejszą. Zapewne nie jestem godna tak dostojnego rodu.

Po tych słowach, imperator uspokoił się nieco i westchnął z ulgą. Dziewczyna tymczasem, nie przestawała mówić:

- Niemniej jednak, pozostanę wierna wypowiedzianej niegdyś przepowiedni.

Damian otworzył usta, żeby się odezwać, lecz nie zdążył.

Ewelina odepchnęła się i rzuciła z urwiska plecami w dół. Zdążyła zobaczyć, jak Ronnie spojrzał na nią po raz pierwszy, jak szarpnęła się Ejra, oparta ciężko na ramieniu Rijeny, a później było tylko niebo. Dalekie, obojętne. I łzy, zmieszane z wielkimi kroplami deszczu, pozostawiające na ustach słonawy posmak krwi.

Dziewczyna spadała nieskończenie długo, z każdą chwilą oczekując, że poczuje na plecach ostre przybrzeżne kamienie i usłyszy chrzęst łamanych kości, a później utonie w bólu, żeby obudzić się w zupełnie innym świecie.

„Nie możesz próbować stać się ptakiem - nagle przypomniały jej się słowa Rijeny. - Musisz po prostu wzbić się i polecieć”.

I wtedy powietrze zaświszczało, stało się bardziej zwarte. Tuż nad powierzchnią morza nieznana siła pochwyciła Ewelinę lekko i uniosła nad falami. Dziewczyna nie dostrzegła już jak w rękach imperatora zamigotał bezlitośnie jaskrawy promień światła, wycelowany w jej kierunku, jak Rijena rzuciła się na oślep, próbując powstrzymać Damiana i jak upadła pod stopy władcy niczym bezwładna kukiełka, ponieważ stanęła na drodze zaklęcia, które nie jej miało przynieść śmierć.

Epilog

W gabinecie było ciemno. Jedynie kilka świec, stojących na stole zawalonym papierami, odganiało mrok do kątów. Siedzący przy blacie mężczyzna nie pisał. Odchyliwszy się na oparcie fotela, wyglądał jakby spał. I tylko jego palce postukujące nerwowo zdradzały, że ten spokój jest pozorny.

- Wasza Wysokość? - bez pukania do gabinetu wśliznął się Lutij i zastygł w progu.

- Mam nadzieję, że tym razem przynosisz dobre wieści - chłodno odezwał się Damian, nie otwierając oczu.

- Obawiam się, że nie, Wasza Wysokość - speszony odpowiedział Lutij. - Sprawdziliśmy wszystkie miasta portowe, wszystkie przystanie. Nigdzie jej nie znaleźliśmy.

- To sprawdźcie jeszcze raz. - Imperator wstał nagle, z szurnięciem odsuwając fotel. - Nie mogła uciec daleko. Nie miała tyle siły. Nie wiem, jak udało jej się zamienić w ptaka... Szukajcie! I mam nadzieję, że następnym razem dla waszego własnego dobra wieści będą bardziej zadowalające.

- Panie - ośmielił się jeszcze odezwać strażnik. - Nie przyszło ci do głowy, że ona i Rijena mogły mieć jakiś wspólny plan? Może na lądzie czekali już na Ewelinę wspólnicy?

- Nie - z nietajoną niechęcią odpowiedział Damian. - Wątpię. W zasadzie ona nie rozmawiała z Rijena. Nie mam pojęcia, kiedy udało się jej nauczyć Ewelinę używania magii wyższej. Rijena nie umiałaby utrzymać tego czaru. Najwyższa Ejra powinna odpowiedzieć za zdradę, jakiej dopuściła się jej krewna. Chociaż dobrze, że się tak stało. Zapomniałem przez chwilę, że związałem z dziewczyną Los, a to, co chciałem zrobić, mogłoby mieć dla mnie opłakane skutki.

- A co z rodem Starszego Boga?

- Na razie nic. Ronnie pomoże mi we wszystkim, żeby uratować ród. Nawet wyda w moje ręce bratanicę, jeśli znajdzie ją pierwszy. Tiora jest zbyt słaba i stara, żeby sprawować władzę nad rodem, a tym bardziej przeszkodzić synowi. Więc, dokądkolwiek by uciekła Ewelina, na pewno nie umknęła do rodzinnego gniazda. Szukajcie. I biada wam, jeśli jej nie znajdziecie.

Lutij pokłonił się i oddalił tak samo niepostrzeżenie, jak się pojawił. Damian zaś podszedł do okna, za którym ścieliła się ciemna bezgwiezdna noc i zacisnąwszy pięści, wyszeptał:

- Gdzie się podziewasz, Ewelino? Przecież czuję, że żyjesz. Nie łudź się, że uda ci się przede mną ukryć. Odnajdę cię, gdziekolwiek jesteś.

* * *

Ocean huczał niespokojnie. Nad powierzchnią wody wzbierały siwe spienione fale, opadając gwałtownie, jakby to nie morze, lecz żywy drapieżnik szalał pod skrzydłami małej, zmęczonej walką z wiatrem ptaszyny. Każdy na jej miejscu już dawno by się poddał, ale ona wciąż leciała.

W głowie miała tylko jedno pragnienie - przeżyć, by kiedyś wrócić i się zemścić.

Ptaszyna nie wiedziała, że bezkresna tafla wody naigrawa się z niej, że myli kierunki i wciąż oddala się od lądu.

Dość. Czy zwykły ptak jest w stanie przelecieć wzdłuż oceanu?

* * *

Przeciągle skrzypiały od dawna niesmarowane koła powozu. Na snopku pachnącego siana, podłożonego dla wygody pod plecy, jechała kobieta w jaskrawej kwiecistej sukni. Za każdym razem, kiedy powóz natrafiał na duży kamień, wzdychała, podtrzymując rękoma ogromny brzuch.

- Jakby wiózł worki z ziemniakami - burczała z niezadowoleniem. - Daję słowo, jak worki. Następnym razem trzeba będzie się o jakiś kożuch postarać, będzie trochę wygodniej.

- Stój! - rozległo się na przedzie. Powóz szarpnął i się zatrzymał.

- No co tam? - z niezadowoleniem wymamrotała kobieta i podciągnąwszy długą suknię zlazła z wozu.

Zatrzymali się na wąskiej przybrzeżnej drodze. Po jednej stronie zwisała gładka, jakby wypolerowana, ściana skalna, po drugiej - wiła się wężykowata dróżka, prowadząca do maleńkiego skrawka ziemi obmywanego przez fale. Wystraszona stara klacz strzygła uszami i parskała, jednym okiem spoglądając z ukosa na urwisko.

- Co się stało? - zapytała kobieta, zbliżając się do wysuszonego staruszka w zabrudzonym ubraniu.

- A skąd mnie to wiedzieć? - uciął stary. - Prosto do urwiska ciągnie kobyła opętana, woźnicy się nie słucha, jakby pozabijać nas chciała.

Chłopina zamachnął się batem, chcąc porządnie przyłożyć nieposłusznej klaczy.

- Zostaw - powstrzymała go towarzyszka, chwytając za rękę. - Zdaje się, że tam, pośród kamieni coś się rusza.

- Nie wymyślaj - splunął pod nogi mężczyzna. - Co by tam mogło być i którędy by tam zalazło? Stój, kobieto. Przecież jest ślisko, a ty masz rodzić na dniach. Irgon zedrze ze mnie skórę, jak się coś stanie.

Kobieta jednak już nie słuchała narzekań chłopa. Zręcznie zeszła z urwiska. Staruszkowi nie pozostało nic innego, jak tylko wzdychając i złorzecząc, pójść za nią.

Kiedy do niej dołączył, kobieta już nachylała się nad stertą czarnego pierza, które ktoś niedbale rozrzucił na brzegu.

- Co tak zdębiałeś? - rzuciła groźnie przez ramię. - Chodź tu, pomóż. Chyba jeszcze oddycha.

Chłopina zmrużył oczy, próbując zrozumieć, co do niego mówi towarzyszka, po czym jęknął zaskoczony. Na ostrym niedużym kamieniu leżała młoda dziewczyna. Aż dziw brało, że jeszcze żyła, tak okrutnie ktoś z nią postąpił. Jej ciemne spodnie i koszula były rozerwane, po twarzy ciekła wąska strużka krwi, a jej ręka była wykręcona w nienaturalny sposób.

Dziewczyna poruszyła się lekko i jęknęła. Dźwięk sprawił, że staruszek się ocknął.

- Po co ci ona? - zapytał, niezgrabnie próbując pomóc kobiecie wyciągnąć nieznajomą ze szczeliny. - Przecież widzisz, że ma na sobie imperatorski strój. Tylko nieszczęście na siebie sprowadzimy. Co jak co, ale ludzie imperatora nigdy nas nie oszczędzali.

- Zamknij się - warknęła kobieta. - Za tydzień mam rodzić. Myślisz, że Bogowie by mi przebaczyli, gdybym jej nie pomogła? A co, jeśli zemszczą się na moim dziecku? Sam widzisz, że zwabili tu twoją klacz, żebyśmy jej nie minęli.

Staruszek niezadowolony zamamrotał pod nosem, ale sprzeciwić się nie ośmielił.

- Przyprowadź tu wóz - przykazała brzemienna. - A ja spróbuję paru zaklęć.

Chłopina poszedł na górę, a kobieta, rozglądając się niczym złodziej, oderwała z dołu sukni szeroką wstęgę i owinęła nią nadgarstek dziewczyny, zakrywając znienawidzony znak Roknaru.

- Cicho, cicho - wyszeptała. - Nie bój się, maleńka. Lepiej, żeby nikt nie zobaczył tego znamienia. Rochana nie pozwoli cię skrzywdzić. A jak dojdziesz do siebie, to mi opowiesz, skąd masz piętno imperatora.

* * *

Ewelina czuła się, jakby kołysały ją fale zapomnienia. Znów była małym dzieckiem i brodziła po plażach Lazura, bawiąc się i tarzając w miękkim białym piasku. Wysoka jasnowłosa kobieta uśmiechała się i patrzyła na jej zabawę, trzymając za rękę Eldryża.

- Mamo, mamusiu! - krzyk zrodził się w pierwsi Eweliny. Rzuciła się w objęcia nieznajomej, czując, że stoi przed nią osoba najdroższa na świecie. Objęła ją mocno. - Nie puszczę, nie oddam.

- Jeszcze nie teraz, kochanie - uśmiechając się smutnie, pogładziła ją po włosach kobieta. - Nie teraz. Za wcześnie. Ktoś jeszcze chce z tobą pomówić.

Ewelina obejrzała się niepewnie i znów oniemiała ze szczęścia. Przed nią stała czarodziejka. Jakby młodsza, z gęstymi włosami bez cienia siwizny, jednak wciąż ta sama.

- Moja mała - jej głos brzmiał dźwięcznie i ciepło. - Jesteś jeszcze potrzebna tam, na drugim brzegu. Zrozum, nie złość się. Twoja droga się jeszcze nie skończyła. Pamiętasz, jak wtedy, na statku, nie pozwoliłam ci ponownie wyjść na świat, by cię uratować? To twoja drugą szansa na życie.

- Nie chcę - z uporem potrząsnęła głową Ewelina. - Nikt tam na mnie nie czeka.

- Czeka - włączył się do rozmowy Eldryż. - Zrozum, córeczko, na śmierć nigdy nie jest za późno. I... wybacz nam.

- Nie chcę - zamiast głośnego protestu, zabrzmiało jedynie słabe chlipnięcie. Ewelinę odrzuciło z powrotem do świata pełnego bólu, gdzie każdy oddech sprawiał jej trudność i niósł ze sobą ryzyko udławienia się krwawą pianą wypełniającą usta.

Wreszcie, zanim pochwyciła ją kolejna fala cierpienia, dziewczyna usłyszała cichnące wołanie, dochodzące z bezkresnej dali:

- Będziemy na ciebie czekać. Tak długo, jak będzie trzeba.

Minęła wieczność, nim Ewelina znalazła w sobie siłę, by otworzyć oczy. Pierwsze, co zobaczyła, to rumiana, pyzata twarz kobiety. Widząc, że dziewczyna się ocknęła, nieznajoma uśmiechnęła się radośnie i rzekła:

- Nie bój się, najgorsze już za tobą. Miło mi cię powitać na Zakazanych Wyspach, przybyszko z dalekich stron.

Koniec

Izabela Wiśniewska-Repeczko, 2008

tytuł oryginału Танец над бездной

wydanie i

ISBN 978-83-7574-080-6

Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana

ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana

mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie

lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach

publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy.

redakcja serii Eryk Górski, Robert Łakuta

projekt oraz ilustracja na okładce Paweł Zaręba

redakcja Małgorzata Koczańska

korekta Marian Aleksandrowicz, Barbara Caban

skład Dariusz Haponiuk

sprzedaż internetowa

merlin.pl

zamówienia hurtowe

Firma Księgarska Jacek Olesiejuk sp. z o.o.

05-850 Ożarów Mazowiecki, ul. Poznańska 91

tel./fax: (22) 721-30-00

www.olesiejuk.pl, e-mail: hurt@olesiejuk.pl

wydawca

Fabryka Słów sp. z o.o.

20-607 Lublin, ul. Wallenroda 4c

www.fabryka.pl

e-mail biuro@fabryka.pl

druki oprawa OPOLgraf S.A.www.opolgraf.com.pl

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Sonety krymskie Widok gór ze stepów Kozłowa, Droga nad przepaścią
01 Pieśni nad Pieśniami I rtf
Hard Beat Taniec nad otchlania Seria Driven
O LINIE NAD PRZEPAŚCIĄ
Nad przepaścią
NAD PRZEPAŚCIĄ
Stało się tak jak chciałem, nad przepacia
Hard Beat Taniec nad otchlania hardbe
nad przepasciami
Boge Anne Lise Grzech pierworodny 17 Nad przepaścią
Nad Przepaścią Bracia (arr Mark Givall)
Boge Anne Lise Grzech pierworodny 17 Nad przepaścią
Thorup Torill Cienie z przeszłości 10 Nad przepaścią
Podróż nad przepaścią
Malinowski Dariusz golden 09 01 2016 (Zalesie)
Anne Lise Boge 17 Nad przepaścią
Boge Anne Lise Grzech pierworodny 17 Nad przepaścią
Erickson Lynn 05 Nad przepaścią

więcej podobnych podstron

Malinowska Elena Gry z bogami 01 Taniec nad przepaścią

Spis treści

Prolog

Część pierwsza

Lazur

Część druga

Dworskie intrygi

Część trzecia

Akademia

Epilog