Sharon Kendrick

Lekcja rozkoszy

Cykl: „Romans z szejkiem” – 06

Tytuł oryginału: The Desert King's Virgin Bride

Tłumacz: Krzysztof Borkowski

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Malik, ja... – Sorrel zrobiła pauzę, nie mogąc zebrać się na odwagę. – Odchodzę – wydusiła z siebie wreszcie i zaraz pożałowała swoich słów.

Mężczyzna uniósł wzrok znad dokumentów i spojrzał na nią. Z jego ciemnych oczu biła nieskrywana irytacja.

– Co? – spytał z niecierpliwością w głosie.

Wzrok miał zimny i przerażający. Wzdrygnęła się i pomyślała, że jest w nim coś zwierzęcego. Wyglądał jak drapieżny kot, który zaraz rzuci się na swoją ofiarę.

– Chcę powiedzieć, że... – Głos znowu uwiązł jej w gardle. Zrezygnowana przypatrywała się szejkowi. Ubrany w jedwabistą togę siedział przy biurku. Pomyślała, że nawet nie zwrócił uwagi, gdy weszła do pokoju. Teraz też zdawał się wcale jej nie słuchać.

– Opuszczam Kharastan – skończyła szorstkim głosem. – Odchodzę.

Oliwkowe czoło szejka przecięła bruzda. Był zbyt zajęty sprawami kraju, by skupić na niej uwagę. Co więcej, wewnątrzpałacowe sprzeczki w ogóle go nie interesowały.

– Nie teraz, Sorrel – warknął w odpowiedzi.

Nie teraz? – pomyślała rozzłoszczona. Ilekroć miała coś ważnego, nie cierpiącego zwłoki, a przede wszystkim wymagającego uwagi szejka, okazywało się akurat, że nie jest w humorze lub nie ma czasu. Traktował ją tak, jakby była natrętną muchą, którą należy czym prędzej przegonić.

Przez uchylone okno wpadały złociste promienie słońca. Sprawiały, że w pokoju utrzymywał się uroczysty nastrój. Mężczyzna w swej majestatycznej pozie, w pokoju pełnym bogactw i luksusów, jak na szejka przystało, wyglądał niczym święty. Na sam ten widok serce Sorrel wzdychało do Malika, ale wiedziała, że im szybciej zapanuje nad swoimi uczuciami, tym szybciej uwolni się spod jego uroku.

– A kiedy? Kiedy możemy o tym porozmawiać?

– Spójrz! – Z rozdrażnieniem machnął ręką ponad biurkiem zawalonym dokumentami. – Dobrze wiesz, że sprawa granicy z Marabanem nie może czekać. Jeszcze dziś spotykam się z ich nowym ambasadorem. Czy tak trudno ci zrozumieć, że jestem bardzo zajęty?

– Nie – westchnęła ciężko. – Rozumiem doskonale.

Pomyślała, że to nie w porządku z jego strony. Dobrze wiedział, że zawsze szanowała jego pracę.

Dla wszystkich mieszkańców pustyni szejk był zawsze najważniejszy. Był niemal obiektem kultu. Kiedy wydawał rozkaz, każdy wykonywał go bez wahania.

Nie od zawsze jednak Malik był tak ważną postacią. Jako królewski doradca, nie śmiał nawet myśleć o zajęciu tronu. Nie miał do tego po prostu prawa.

Wypełniał swoje obowiązki, gdy ku jego zaskoczeniu, na ledwie dwa lata przed swoją koronacją, poznał prawdę. Okazało się, że jest nieślubnym synem starego szejka. Prawdę wyjawił mu władca, gdy był już na łożu śmierci. Od doradcy do króla dzieliła go tylko jedna ceremonia. Do nowej roli zaadoptował się zaskakująco szybko i sprawnie. Musiał tylko nauczyć się pewnej charakterystycznej dla władców chłodnej wyższości. W praktyce oznaczało to między innymi odsunięcie się od innych, zwiększenie dystansu w kontakcie z otoczeniem oraz niedopuszczanie do siebie zbyt blisko żadnej osoby. Z czasem ta swoista samotność stała się dla niego najcenniejszą wartością.

Sorrel zastanawiała się, dlaczego w ogóle miała nadzieję, że Malik zrobi dla niej wyjątek. Było jej jednak przykro, że jej wyznanie nie wywarło na nim żadnego wrażenia.

Chciała mu uświadomić, że musi zająć się też swoim życiem prywatnym.

Odkąd pamiętała, Malik zawsze był dominującym i autokratycznym mężczyzną. Jednak, kiedy został mianowany królem Kharastanu, jego duma i arogancja stały się nie do zniesienia. Jego słowo musiało zawsze być respektowane, nic nie mogło się liczyć poza spełnianiem jego życzeń i rozkazów. Sorrel doszła do smutnego wniosku, że w życiu Malika nie było dla niej miejsca.

Niespodziewanie dla niej wszystko się zmieniło. Zaczęła odczuwać samotność. Zatraciła gdzieś poczucie przynależności do kraju, w którym spędziła znakomitą większość swojego życia.

Do jakiego miejsca należysz? – zapytała się w myślach. Od dłuższego czasu odsuwała od siebie to pytanie. Bała się pustki i osamotnienia, a tak naprawdę nie miała swojego miejsca. Ojczyzna jej rodziców była jej niemal nieznana. Kharastan z czasem również okazał się obcy.

Malik skupiony był na przeglądaniu notesu. Wiedząc, że nie może go zobaczyć nikt z poddanych, pozwolił sobie na zmarszczenie brwi i spojrzał na nią groźnie. Zwykle Sorrel nie dodawała mu trosk, których miał wystarczająco wiele w związku z pracą.

– W moim kalendarzu nie widzę żadnej informacji o umówionym spotkaniu z tobą. – Zachmurzył się. – Umawialiśmy się? – Spojrzał na nią ponownie.

Sorrel poczuła, że zaraz się rozpłacze. Odkąd sięgała pamięcią, darzyła tego mężczyznę uwielbieniem. Po tragicznej śmierci jej rodziców Malik został jej prawnym opiekunem. Dzięki niemu mogła zostać w Kharastanie i nie musiała wracać do Anglii. Jednakże to nowe, opryskliwe zachowanie Malika bardzo ją raniło. Próbowała tłumaczyć sobie, że szejk ma ku temu powody. Choć tak naprawdę trudno jej samej było w to uwierzyć.

– Nie – zaczęła drżącym głosem. – Nie umawialiśmy się – potwierdziła.

Jego oczy zwęziły się groźnie. Co się dzieje ostatnio z tą dziewczyną? zastanawiał się. Kiedyś mógł z nią o wszystkim rozmawiać, relaksował się przy niej, a teraz zaczynała go irytować.

– No dobrze. O co ci chodzi? – zniecierpliwił się.

Zerknął na nowoczesny zegarek zabawnie kontrastujący z jego tradycyjnym, jedwabnym strojem.

Sorrel zastanawiała się, jaka byłaby jego reakcja, gdyby szczerze mu odpowiedziała. Jak by się zachował, gdyby prosto w twarz wyrzuciła mu, że uważa, iż stał się arogancką, nieznośną świnią i że ma go serdecznie dość. Czy ukarałby ją za obrazę majestatu?

Na wszelki wypadek ugryzła się w język. Znając wybuchową naturę kharastańskich mężczyzn, w żyłach których płynęła krew starożytnych wojowników pustyni, wolała nie wystawiać na próbę jego nerwów.

– Chcę wyjechać do Anglii – oświadczyła.

– Do Anglii? – zdziwił się szczerze. – Ale dlaczego?

– Ponieważ... – Zaczęła, lecz zaraz przerwała. Zawahała się, nie wiedząc, od czego powinna zacząć.

Z całą pewnością nie była gotowa na to, żeby powiedzieć mu prawdę. Ponieważ się w tobie zakochałam, pomyślała. Kocham cię od lat, a ty nigdy nie spojrzałeś na mnie, jak na kobietę.

Wiedziała, że wyznanie prawdy wystraszyłoby i zapewne rozgniewało Malika. Sorrel nie miała doświadczenia z mężczyznami, ale pałacowa biblioteka pełna była książek, także tych o romantycznej miłości. Ta lektura wystarczyła, żeby Sorrel zrozumiała, że marnuje swój czas, mieszkając u boku zaślepionego władzą szejka, mężczyzny o sercu z kamienia.

– Mam już dwadzieścia pięć lat – dodała.

– Nie, to niemożliwe – zdziwił się.

Kiedyś może uznałaby to stwierdzenie za zabawne przekomarzanie się z nią, ale teraz wydało jej się prawie obraźliwe. Zrozumiała, że Malik rzeczywiście nie zdawał sobie sprawy z jej wieku. Nie miało to dla niego zna­czenia. To tłumaczyło pewnie, dlaczego nadal traktował ją jak sześcioletnią dziewczynkę.

– Chyba jednak sama najlepiej wiem, ile mam lat – odburknęła.

– Tak. Oczywiście. Dwadzieścia pięć – mruknął pod nosem. – Kiedy to zleciało?

Spojrzał jej w oczy. Serce Sorrel zamarło. Zaczęła wspominać przeszłość, kiedy Malik był tylko doradcą szejka i miał dla niej naprawdę dużo czasu. Wtedy zapamiętanie, ile miała lat, nie stanowiło dla niego problemu.

– Czas płynie szybciej, niż nam się wydaje – rzekła, czując, że to co mówi, brzmi bardzo nienaturalnie.

Doszła do smutnego wniosku, że na tym także polegał jej problem. Przy Maliku zachowywała się sztywno. Całą młodość spędziła, uganiając się za mężczyzną, który jej nawet nie zauważał. To miało na nią bardzo duży wpływ.

Pewnego dnia, zapewne w niedalekiej przyszłości, Malik zacznie się rozglądać za kandydatką na żonę. Zgodnie z panującym obyczajem będzie szukał wśród dobrze urodzonych dziewczyn, czystej krwi Kharastanek, które będą mu rodziły dzieci.

– Nie mogę tu zostać na zawsze – dokończyła pospiesznie, powstrzymując galopujące myśli.

Szejk wyprostował się w fotelu. Jego wyraz twarzy kazał jej uwierzyć, że naprawdę jest zakłopotany i zaskoczony. Choć zmarszczki na czole świadczyły, że również poirytowany i zniecierpliwiony.

– Ale przecież ty nawet nie znasz Anglii – sprzeciwił się. – Nie byłaś tam od lat.

– Fakt – zgodziła się. – Ostatnio, kiedy mieszkałam tam w szkole z internatem. I muszę przyznać, że nawet wtedy nie czułam się tam jak w domu. Miałam prawo wyjść poza szkołę tylko raz w tygodniu, w niedzielny poranek, do pobliskiego sklepu ze słodyczami. Trudno to nazwać poznawaniem kraju, w którym się urodziłam.

Twarz Malika przybrała łagodniejszy wyraz. Znał Sorrel, odkąd była małą, jasnowłosą, czarującą dziewczynką. Jej rodzice byli dyplomatami, żądnymi nowych informacji i doświadczeń. Niestety ich ciekawość skończyła się tragicznie w zdradliwych górach Marabanu, gdzie pewnego gorącego wieczoru ich samolot rozbił się podczas burzy. Wraz z ich śmiercią legły w gruzach nie tylko ich marzenia, ale również wiele planów ich szesnastoletniej córki.

Być może, gdyby Sorrel była młodsza, nie mogłaby odmówić powrotu do ojczyzny i musiałaby zostać pod opieką jakiejś ciotki czy stryjenki. Gdyby z kolei była starsza, nie byłoby konieczności zapewniania jej opieki. Ale dziewczyna potrzebowała kogoś. Wtedy Malik, wielki przyjaciel i powiernik jej ojca, postanowił zostać jej opiekunem.

Malik był od niej ponad dziesięć lat starszy. Nikt w Kharastanie nie zastanawiał się, czy taki układ jest właściwy. Reputacja Malika była bowiem niepodważalna. Zadbał o jej edukację i wychowanie z troskliwością godną prawdziwego ojca.

Sorrel nigdy nie dała mu powodów do zmartwień, nie buntowała się... aż do teraz.

Wbił w nią zaciekawiony wzrok. Stała w drzwiach otulona w jedwabną szatę, jak nakazywał lokalny obyczaj. Trudno było dostrzec jej figurę, ale widok pięknej, szczupłej twarzy sugerował, że dziewczyna jest bardzo zgrabna.

Pasmo jasnych włosów wysunęło się spod nakrycia głowy. Niebieskie oczy i czerwone usta kontrastowały ze srebrzystą barwą ubioru. Malik zdał sobie sprawę, że Sorrel zmieniła się już w prawdziwą kobietę, a on zupełnie dotychczas tego nie zauważył.

Zastanawiał się, czy powinien pozwolić jej odejść.

– Skoro już musisz się wyrwać, to czy nie możesz po prostu pojechać na wakacje do Anglii? – spytał skonfundowany. – Odwiedzisz różne miejsca, zrobisz trochę zdjęć, a potem możesz tu wrócić. Czy to nie najlepsze rozwiązanie?

Westchnęła ciężko. Zdawała sobie sprawę, że to nie będzie ani łatwa, ani miła rozmowa. Musiała jednak przez nią przebrnąć.

– Nie, Malik – powiedziała cicho.

Po jego gwałtownym grymasie twarzy zorientowała się, że nie przywykł do tego, żeby ktokolwiek mu się sprzeciwiał.

– Od dawna spędzam wakacje w Anglii – kontynuowała. – I nigdy nie mogłam w pełni poczuć, jak się tam żyje. Nawet na studia poszłam do Kharastańskiej Kumush Ay...

– Bo jest to jedna z najlepszych uczelni na świecie – przerwał jej. – Dzięki temu stałaś się jedyną kobietą z Zachodu, która mówi płynnie po kharastańsku. Posługujesz się tym językiem niemal tak biegle jak ja.

– Dziękuję. – Skłoniła się, wiedząc, że komplement z ust szejka to rzadkość.

Był to kolejny przykład zmian, jakie zaszły w ich relacjach, od kiedy Malik został szejkiem. Kiedyś bez obaw mogła się z nim przekomarzać, a nawet kłócić o to, kto ma rację. Wiedziała, że im dłużej zostanie w Kharastanie, tym bardziej ich relacje będą napięte.

– Nie chcę czuć się zupełnie obco w kraju, z którego pochodzę – tłumaczyła. – A stanie się tak, jeśli dłużej tu zostanę.

Oczy Malika błyszczały, kiedy skinął głową w zamyśleniu.

– Tak – odezwał się po chwili. – Więzy z własnym krajem są jednymi z najmocniejszych w życiu człowieka. Dzięki nim tworzy się nasza historia.

Sorrel miała ochotę kopnąć go w kostkę za te napuszone truizmy, lecz na to z pewnością nie mogła sobie pozwolić. Mówił do niej tak, jakby wygłaszał orędzie do narodu. Brzmiało to wszystko bardzo pompatycznie, ale z drugiej strony wiedziała, że w jego słowach jest wiele prawdy. Przynajmniej miała nadzieję, że Malik mówi z głębi serca. Dla niego więzy krwi i przynależność do ziemi miały ogromne znaczenie. Mógł więc dobrze zrozumieć jej potrzebę powrotu do korzeni.

W końcu to nie była jego wina, że Sorrel ubzdurała sobie, że może ich kiedyś połączyć wspólna przyszłość. To były tylko jej marzenia.

– Sorrel?

Dźwięk jego głosu przerwał jej rozmyślania. Serce zabiło jej mocniej. Zawsze tak reagowała, gdy była przy nim. I to dodatkowo ją złościło i motywowało do wyjazdu.

– Tak? – spytała, próbując zebrać myśli.

– A co ty w ogóle zamierzasz robić w Anglii?

Zacznę nowe życie, przemknęło jej przez głowę. Będę robiła to, co robią wszyscy ludzie w wieku dwudziestu pięciu lat, zamiast próbować dostosować się do miejsca, do którego nie pasuję. Może nawet znajdę sobie chłopaka...

– Znajdę sobie jakąś pracę – powiedziała na głos.

– Pracę? – zapytał po chwili milczenia. – Jaką pracę? – dodał z niedowierzaniem.

– Mogę robić wiele rzeczy.

– Czyżby? – Usiadł głębiej w fotelu i złożył dłonie, czekając na jej wyjaśnienia. – Jakie na przykład?

– Jestem dobrym organizatorem.

– To prawda – zgodził się, jako że Sorrel koordynowała niektóre działania w pałacu. W organizacji każdego bankietu miała swój znaczny udział.

– Mam też talenty dyplomatyczne.

Malik przypomniał sobie, jak niewinna i bezpieczna była dotąd Sorrel, więc zaprotestował gwałtownie.

– Jeśli ci się wydaje, że praca czeka na ciebie i że dostaniesz zatrudnienie bez żadnego wcześniejszego doświadczenia czy szkolenia, to się grubo mylisz. –Uderzył kilka razy palcem w gładki blat biurka. – Ale mogę porozmawiać z kilkoma osobami w twoim imieniu – dodał spokojniej. – Może będę mógł zorganizować ci mieszkanie przy rodzinie. Tak, to najlepsze rozwiązanie – zdecydował.

– Przy rodzinie?

– Dlaczego nie? Dziewczęta często tak robią.

Dziewczęta, powtórzyła w myślach. Nadal nie widzi we mnie dorosłej kobiety. Tego już za wiele! Po raz pierwszy Sorrel rozejrzała się po pałacowym wnętrzu i zamiast zamku z bajki, zobaczyła w nim złotą klatkę. Czuła się jak ptak trzymany w niewoli. Zawsze była osłaniana od wszelkich zagrożeń, odizolowana od kontaktu z mężczyznami, okryta od stóp do głów w jedwabne szaty, ukrywające najmniejsze przejawy kobiecości. Wcześniej zupełnie jej to nie przeszkadzało, ale ostatnio zaczęła przeglądać w Internecie strony dotyczące mody i była nimi zachwycona, a jednocześnie przestraszona, jak daleko jej do wizerunku młodej kobiety z Europy.

– Nie jestem już dziewczynką – wykrztusiła. – Jestem kobietą, a nie nastolatką, o którą musisz się troszczyć.

Malik był zaskoczony tym nagłym wyznaniem i buntem. Widział, że usta jej drżały. Wyglądały jak płatki róży; czerwone i prowokujące. Czy Sorrel zdawała sobie sprawę, jak mężczyzna z Zachodu może zachować się, widząc kobietę o tak pięknych ustach?

– Czułbym się lepiej, gdybym wiedział, że jesteś bezpieczna.

Nie było to łatwe, ale Sorrel wiedziała, że musi stać się niezależna i sama o siebie zadbać.

– Może trudno ci to będzie pojąć, ale tu nie chodzi o to, jak ty będziesz się czuł – odważyła się powiedzieć. – Tu chodzi o mnie i o moje życie. Musisz przyznać, że dotąd żyłam tylko twoim życiem, twoimi sprawami i priorytetami. Muszę to zmienić.

Malik był zaskoczony. Nie przywykł do takiego traktowania. W każdym razie nigdy Sorrel tak do niego nie mówiła. Ośmieliła się go krytykować i do tego sugerowała, że nie jest szczęśliwa pod jego opieką.

Usta zacisnęły mu się w grymasie gniewu. Sorrel widziała już u niego tę minę, ale jak dotąd, nie ona była przyczyną tej złości.

– Cóż, wybacz, jeśli się tu nudziłaś – powiedział z ironicznym uśmiechem.

Ty mała niewdzięcznico! – dodał w myślach. Wziąłem cię pod skrzydła, zapewniłem bezpieczeństwo i edukację, a ty teraz rzucasz mi w twarz takie obelgi? Jak rozpieszczone dziecko zużyte zabawki. Teraz ja ci dam nauczkę!

Czuł, że krew szybciej płynie mu w żyłach. Wstał zza biurka. Wiedział, że Sorrel bacznie mu się przygląda. Podszedł do okna i spojrzał na idealnie wypielęgnowany ogród. Westchnął, zastanawiając się, kiedy ostatnio miał okazję spacerować po nim i wąchać zapach kwiatów, bez konieczności rozmyślania nad losem kraju. Chyba jeszcze zanim został ogłoszony najstarszym z trzech nieślubnych synów byłego szejka i zanim korona spoczęła na jego głowie.

Pod wieloma względami był dobrze przygotowany do tej roli. Od wielu lat był najbliższym doradcą szejka Zahira i przywykł do królewskiego zachowania.

Jednak znać zwyczaje, a stać się królem, to były dwie zupełnie inne sprawy. Odeszły w niepamięć czasy spokoju i relaksu, których kiedyś nie doceniał. Nie mógł już wypowiedzieć żadnej opinii bez upewnienia się, czy będzie ona dobrze odebrana i jakie mogą być jej skutki dla kraju. Każde słowo mogło zostać obrócone przeciwko niemu. Czuł, że cały czas musi udowadniać swoim poddanym, całemu światu i samemu sobie, że jest w stanie wziąć odpowiedzialność za powierzoną mu władzę.

Jedynie przy Sorrel nie musiał się niczym przejmować. A teraz ona chciała wyjechać i już nie byłoby nikogo, przy kim czułby się swobodnie.

Odwrócił się i spojrzał jej w oczy. Zobaczył w nich strach. To odkrycie go zaszokowało. Zorientował się, jak bardzo zmieniło się jego życie. Sorrel, która zawsze patrzyła na niego ze spokojem, uśmiechem i akceptacją, teraz zachowywała się tak, jakby był okrutnym sułtanem. A przecież dla niej był zawsze tak życzliwy...

Niech sobie idzie! – zaperzył się. Niech się przekona, czy poradzi sobie sama!

Kiedy zobaczył niepokój w jej oczach, złagodniał. Postanowił dać jej ostatnią szansę.

– Mogę zaproponować ci pracę w ambasadzie w Kharastanie – mruknął.

– Domyślam się – odparła z wahaniem.

Poirytowało go ponownie, że nie przyjęła z wdzięcznością jego propozycji, tylko znowu się wahała. Gdyby to był ktokolwiek inny, jego oferta natychmiast zostałaby anulowana. Ale Sorrel, dziewczynka, która przywiozła mu z Brighton małe pudełko muszelek, miała u niego specjalne względy.

– Nie chcesz mojej pomocy?

Nie wiedziała, co powinna odpowiedzieć. Nie chciała go urazić. Kodeks zachowań był w tym kraju bardzo złożony. Dużo czasu zajęło jej zrozumienie, że złożonej oferty nie powinno się odrzucać. To godziło w dumę osoby, która tę ofertę składała.

– Myślę, że byłoby lepiej, gdybym zrobiła coś sama. Chciałabym stanąć na własnych nogach. Po raz pierwszy w moim życiu. – Podniosła głowę i spojrzała mu w oczy. Były zimne jak głaz. – Z pewnością mnie zrozumiesz.

– Myślę, że się zapominasz! – Upomniał ją. – Ja nie muszę rozumieć moich poddanych. A już z pewnością oni nie powinni mi sugerować, że powinienem ich rozumieć! – Wyprostował się. Miał zimne spojrzenie.

Sorrel nigdy nie spodziewała się, że Malik potraktuje ją jak jednego ze swoich poddanych.

– Oczywiście masz rację – przyznała i spuściła wzrok. Nie zrobiła tego w akcie skruchy, ale w obawie przed tym, że Malik zobaczy wściekłość w jej oczach. Starała się opanować. Udało się jej nawet uśmiechnąć. – A zatem zacznę się przygotowywać do wyjazdu.

– Słusznie – przytaknął chłodno i wyniośle. Uniósł złote pióro i wykonał gest oznaczający, że chce już zostać sam.

Sorrel pomyślała, że to demonstracyjne zachowanie jest przejawem niewdzięczności z jego strony. Tak odpłacał jej za lojalność i uczucie, jakim go darzyła?

– Mam nadzieję, że mój ojciec zostawił dla mnie nieco pieniędzy – mruknęła.

Malik podniósł wzrok. Pomyślał, że jeśli pozwoli jej odejść i żyć, jak inni śmiertelnicy, dziewczyna szybko doceni, jak beztroskie życie wiodła za murami jego pałacu. Jednak nie zamierzał jej trzymać na siłę. Nie miał też zamiaru zabierać jej spadku po rodzicach. Zaledwie kilka minut temu sam poczuł się niczym w pułapce. Dlaczego miałby ją w podobny sposób unieszczęśliwiać?

Ponieważ będzie za nią tęsknił? – przeszło mu przez myśl.

Zacisnął usta. Miał nadzieję, że Sorrel będzie odwiedzała Kharastan od czasu do czasu. A on będzie mógł patrzeć, jak się zmienia, jak dojrzewa i wiedzie nowe życie.

– Tak, Sorrel – powiedział spokojnym głosem. – Pieniądze, które twój ojciec zostawił dla ciebie, jako polisę na życie, zostały zainwestowane przez doradcę finansowego poprzedniego szejka. – Zrobił pauzę, żeby mogła przemyśleć to, co usłyszała. – Tak więc suma, jaką ci zostawił, znacznie wzrosła. – Widział, jak jej oczy błysnęły z zadowolenia. Musiał więc szybko dokończyć wypowiedź, zanim jej nadzieje przesadnie wzrosną. – To nie oznacza, że jesteś teraz bogatą kobietą, ale masz pewne zabezpieczenie finansowe. Doradzam ci, żebyś mądrze gospodarowała tymi zasobami, dopóki nie przywykniesz do obchodzenia się z pieniędzmi.

Zastanowiła się, co on sobie myślał. Że zamierza natychmiast kupić sobie tysiąc par butów? A może, że będzie kupować diamenty?

– Dziękuję za rady – odparła sztywno.

Odetchnął z ulgą, widząc, że Sorrel słucha jego wskazówek.

– Mogę zorganizować ci spotkanie z jednym z doradców finansowych. Co ty na to?

Zastanawiała się przez chwilę, co powinna zrobić i nagle fala buntu zalała jej serce. Czy innym młodym kobietom doradcy układają plan wydatków? I czy rady tutejszych specjalistów byłyby możliwe do zastosowania w Anglii?

– Dziękuję, Malik, ale nie skorzystam. Chciałabym poradzić sobie sama.

– Jaka ty jesteś czasami uparta – warknął, urażony jej kolejną odmową.

– Nie jestem uparta. Chcę być niezależna.

– Nie chcesz mojej pomocy? – spytał zdziwiony, wiedząc, że zadając to pytanie, łamie protokół.

Potrząsnęła głową. Jedwabny szal zsunął się jej z głowy, odkrywając włosy. Widok zupełnie niespotykany w tym kraju. Pomyślała, że wyjeżdżając, uwolni się od wielu ograniczeń. A przede wszystkim uwolni się od nieodwzajemnionej miłości do szejka.

– Wolę to zrobić sama.

Pomyślała z zaskoczeniem, że zamiast oczekiwanego podekscytowania czuje strach. Miała nadzieję, że jej decyzja nie zniszczy ich wcześniejszej wieloletniej przyjaźni.

– Jeśli się zgodzisz – dodała.

– Zrobisz jak uważasz – powiedział bez emocji i podniósł jeden z dokumentów leżących na biurku. Wykonał gest mówiący „nie chcę mieć z tym nic wspólnego”. – A teraz, jeśli nie masz nic przeciwko temu, muszę trochę popracować. Żegnam!

Ponownie Malik wypraszał ją z pokoju jak natrętnego interesanta. Ukryła głęboko w sercu złość i ból, widząc, że szejk już zupełnie nie zwraca na nią uwagi. Z wysoko uniesioną głową, milcząc, wyszła z jego gabinetu i poszła do swojego apartamentu. Pomyślała, że takie zachowanie Malika po tylu latach ich przyjaźni upokarzało ją i było wprost żenujące.

Ja mu pokażę! – pomyślała. Jego Wysokość Szejk Malik przekona się, że jej plan się powiedzie.

Dlaczego więc czuła się tak przygnębiona? Rozejrzała się po swoim pokoju. Meble, obrazy i książki były jej bardzo bliskie, bo wiązało się z nimi dużo pięknych wspomnień. Podeszła do okna i spojrzała na piękny i zadbany ogród. Woda przy fontannie była spokojna, a w jej tafli odbijały się różowe pióra flamingów. Ptaki wyglądały jak namalowane. Dzikie kaczki i gęsi też czę­sto tu lądowały na trasie do Morza Balsora. Wielu turystów z Zachodu dziwiło się temu bogactwu fauny w kraju, którego przecież większość obszaru to pustynia.

Kharastan jest krajem wiecznych niespodzianek. Jego piękno i bogactwo zachwycało i zaskakiwało. Wiedziała, że będzie tęsknić za tym miejscem.

Odwróciła się od okna i spojrzała na fotografie stojące na pianinie. Między czarno-białymi zdjęciami dalekich krewnych stało tam też zdjęcie ślubne jej rodziców, a także późniejsze, na którym była ona wraz z rodzicami. Trzy radosne postacie stoją na tle Morza Balsora.

Zdjęcie zrobione zostało tuż przed tragiczną śmiercią jej rodziców.

Jedna fotografia zatrzymała na dłużej jej uwagę. Podeszła do pianina i wzięła ją do ręki. Przyglądała się jej ze skupieniem. Przedstawiała moment ceremonii koronacji Malika. Jego twarz była surowa i zdecydowana. Korona dodawała mu powagi i majestatu.

Łzy napłynęły jej do oczu. Nagła fala lęku zalała jej serce. Sorrel szybko odstawiła fotografię na pianino i wróciła do okna.

ROZDZIAŁ DRUGI

To nie będzie takie łatwe, jak ci się wydaje. Ludzie będą inaczej cię tam traktować. Wróć do mnie, Sorrel, jeśli kiedykolwiek będziesz miała kłopoty, wspominała słowa Malika.

To były ostatnie słowa, jakie usłyszała, zanim zamknięto za nią drzwi czarnej limuzyny.

Czy już nigdy tu nie wrócę? – zastanawiała się. Czy już nigdy nie zobaczę Malika? Nie, to śmieszne, zganiła się w duchu. Nie zamierzała wyjeżdżać do Anglii, żeby ciągle myśleć o niespełnionej miłości.

Problem polegał na tym, że nie potrafiła przestać o nim myśleć. Trudno jej było nie porównywać życia w Kharastanie z nowym życiem w Anglii. Miała za sobą czas spędzony w angielskiej szkole z internatem i czas spędzony w złotej klatce pałacu szejka. Teraz, po raz pierwszy w życiu, chciała zasmakować prawdziwej wolności.

Kiedy dotarła do Anglii, zaczęła szukać mieszkania do wynajęcia. Na szczęście pieniądze zgromadzone przez ojca i zainwestowane przez szejka dawały jej pewną swobodę. Nie zdecydowała się na Londyn, bo uważała to miasto za zbyt duże i zbyt ruchliwe. Nie chciała też zamieszkać w małej angielskiej wiosce. Wybrała Brighton, ponieważ było pięknym nadmorskim miastem i przywodziło jej na myśl wspaniałe wakacje, jakie spędziła tam jako mała dziewczynka.

Znalazła mieszkanie niedaleko plaży, z dużymi oknami, zapewniającymi dopływ światła. Wynajęła je od miejscowego artysty Juliana de Havilland, który miał zwyczaj rozmawiać tylko z tymi osobami, od których poczuł „dobre wibracje”. Wystrój pozytywnie ją zaskoczył.

– Bardzo mi się podoba! – zawołała, rozglądając się dookoła.

– Nie ma zasłon – zaznaczył, przeczesując włosy ręką ubrudzoną farbą.

– Kto potrzebowałby zasłon przy takich pięknych oknach? – zaśmiała się. Pomyślała, że przecież nie będzie paradowała po salonie bez ubrania. Miała zamiar przebierać się w łazience, przypominającej wystrojem wielką łódź.

– Pracujesz w Brighton? – spytał, widząc, jak z zachwytem przygląda się marmurowemu kominkowi.

– Nie, nie pracuję – odparła. Pomyślała, że mogło to zabrzmieć, jakby była bogatą kobietą, która nie szuka pracy. Wiedziała też, że dzięki pracy może poznać wiele ciekawych osób. Uśmiechnęła się więc i dodała: – Jeszcze nie znalazłam pracy. Właśnie zabieram się do szukania.

– A jakiej pracy szukasz?

Dobre pytanie, pomyślała. Nie potrafiła sama na nie odpowiedzieć. Zastanowiła się nad swoimi atutami.

– Znam francuski i niemiecki...

– Biegle?

– O, tak. – Na razie nie zdradzała znajomości kharastańskiego. Zdecydowała, że nikomu nie będzie mówiła, skąd przyjechała i gdzie studiowała. Uznała, że mogłoby to być nie fair wobec Malika. Był bogatym szejkiem i miał królewską władzę, a ona nie chciała korzystać ze znajomości z nim, żeby coś w życiu osiągnąć. Wiedziała, że wiele osób bardzo by chciało dzięki niej poznać Malika, ale ona nie miała zamiaru wykorzystywać ich dawnej przyjaźni ani dla swoich interesów, ani dla cudzych.

Przyjaźni? – znów się zastanowiła. Czy mogę nadal nazywać go moim przyjacielem? Nie odpowiada na moje listy, nie odbiera telefonu, kiedy do niego dzwonię, nigdy nie podziękował za otrzymaną pocztówkę. Tak jakby chciał mnie ukarać za to, że ośmieliłam się wyjechać. Nawet nie wie, jakie to dla mnie trudne, jak bardzo za nim tęsknię, smuciła się.

Tęskniła też za Kharastanem. Nawet nie sądziła, że będzie jej tak ciężko. Zastanawiała się, czy to tęsknota za plażą, ogrodem i ludźmi pustyni, czy brakuje jej służby, do której zdążyła się przyzwyczaić. Teraz nikt nie prał jej ubrań, nie gotował posiłków.

Jednak najbardziej tęskniła za Malikiem. Wspominała jego przystojną, śniadą twarz i niski, męski głos. Żałowała, że już nie może, kiedy tylko zechce, zobaczyć go przechadzającego się po pałacowych korytarzach w pięknej jedwabnej szacie.

Jej wielka tęsknota i jego brak zainteresowania przerażały ją.

Czy mogła więc nazywać go swoim przyjacielem? – ponownie zadała sobie to pytanie. Zachowywała się teraz bardziej jak fanka wpatrzona z uwielbieniem w swojego idola, z którym nigdy nie będzie w partnerskich relacjach i którego może podziwiać jedynie na zdjęciach.

Zanim Malik stał się następcą szejka, Sorrel mogła mieć nadzieję na to, że kiedyś odwzajemni jej uczucie. Ale w obecnej sytuacji było to niemożliwe. Malik wiedział, jakie jest jego przeznaczenie i Sorrel musiała to zaakceptować. Jej miejsce było teraz z dala od niego. Musiała się do tego przyzwyczaić.

Podpisała czek opiewający na umówioną kwotę i wręczyła go Julianowi. Złożył papier i wsunął do tylnej kieszeni dżinsów.

– Skoro znasz obce języki, może złożysz swoją ofertę w naszym Biurze Podróży? – spytał. – Specjalizują się w organizacji wycieczek w mało uczęszczane miejsca. Mają także w ofercie standardowe atrakcje. Obsługują wielu zagranicznych turystów, którzy nie znają zbyt dobrze angielskiego. Mają małe biuro na końcu ulicy przy plaży.

– I szukają kogoś teraz?

– Zawsze kogoś szukają. – Uśmiechnął się. – Nie płacą zbyt wiele, ale atmosfera jest tam bardzo miła.

Sorrel pomyślała, że to mogła być jej jedyna szansa na zatrudnienie w tym nadmorskim miasteczku. Podziękowała Julianowi i postanowiła pójść tam jeszcze tego dnia.

Biuro znajdowało się blisko jej mieszkania, między sklepem z ubraniami a pubem. Zapewniali darmową kawę, grała dobra muzyka. Był nawet czas na to, żeby poprzeglądać kolorowe czasopisma.

Podczas rozmowy wstępnej zadano jej kilka podstawowych pytań w języku francuskim i w zasadzie od ręki złożono propozycję zatrudnienia. Miała pracować tylko na ranną zmianę i w co drugą sobotę. Jej współpracownikami było dwoje młodych ludzi. Jane, dziewczyna po studiach, która sama jeszcze nie wiedziała, co chce robić w życiu oraz przystojny model, Charlie, który po­stanowił odpocząć od pracy na wybiegu i zatrudnił się w biurze podróży.

Dla Sorrel wielką ulgą było znaleźć się w tak miłym, przyjaznym otoczeniu, wśród ludzi w jej wieku. Praca była przyjemna i tak łatwa, że mogła ją wykonywać niemal z zamkniętymi oczami. Kiedy miała dzień wolny, pielęgnowała rośliny i czytała wszystko, co powinna wiedzieć o Brighton.

Gdy Jane i Charlie zapytali ją o przeszłość, powiedziała tylko, że pracowała na Bliskim Wschodzie, ale pragnęła zmiany i dlatego wróciła do Anglii. Co tak naprawdę nie mijało się z prawdą.

Takie łagodne wejście w samodzielność i w pierwszą pracę zawodową nie ukoiło do końca nerwów Sorrel. Czuła, że zostawiła za sobą świat, który był jej bardzo bliski. A teraz powinna uzyskać zupełnie nową osobowość, żeby poradzić sobie w nowym miejscu.

Po pierwsze musiała kupić nowe ubrania, pasujące do nowego życia i pracy. Czuła się dziwnie zagubiona, kiedy będąc w sklepie, nie musiała już kierować się żadnym sztywnym kodeksem w zakresie wyboru stroju. Bez jed­wabnej szaty, okrywającej jej ciało od stóp do głów, czuła się niemal naga.

W końcu kupiła kilka długich spódnic, parę dżinsów i kilka koszulek. Spodnie jednak wydawały jej się zbyt mocno podkreślające biodra, a koszulki zbyt opięte na biuście. Nie czuła się komfortowo. Przekonywała się, że musi się przełamać, bo jest teraz w Anglii, a nie w Kharastanie.

To lato było wyjątkowo upalne. Takiej pogody się nie spodziewała. Mimo że drzwi były cały czas otwarte, w biurze było gorąco jak w piecu. A kiedy w nocy temperatura niewiele się obniżała, Sorrel zaczynała tęsknić za klimatyzowanymi wnętrzami pałacu.

– Nie jest ci za ciepło w tym stroju? – spytała Jane pewnego ranka. – Pamiętaj, że nie jesteś już w Kharastanie. Letnie krótkie sukienki są naprawdę o wiele wygodniejsze w taką pogodę – zapewniała.

– Domyślam się. – Sorrel zgodziła się z westchnieniem, patrząc na odsłonięte uda koleżanki. – Ale moje nogi są bardzo blade – wyjaśniła zakłopotana. – Nie to, co twoje.

– Nie opalałaś się w Kharastanie? – spytała zaskoczona Jane.

– Nigdy bym się nie ośmieliła! – odparła pospiesznie, niemal przestraszona tym pomysłem.

– Moja opalenizna wcale nie jest naturalna – wyznała Jane. Zaśmiała się, widząc zaskoczenie Sorrel. Nagle błysk pojawił się w jej oku. – Tak! – krzyknęła, klaszcząc z radością w dłonie. – Zawsze marzyłam, żeby odmienić czyjeś życie.

To było doświadczenie, które na zawsze wyryło się w pamięci Sorrel. Najpierw poszły do salonu piękności. Tam wykonano jej sztuczną opaleniznę za pomocą sprayu. Kiedy spojrzała w lustro, krzyknęła z przerażenia. Skórę miała pokrytą brunatnymi plamami. Uspokojono ją, że wkrótce kolor się wyrówna. Później pomalowano jej paznokcie u rąk i nóg na odblaskowy różowoczerwony kolor.

– Nigdy wcześniej nie miałaś robionego pedikiuru? – spytała rozbawiona Jane.

– Nigdy – przyznała Sorrel, próbując odsunąć od siebie myśl, co powiedziałby Malik, gdyby ją teraz zobaczył. Na pewno byłby oburzony.

Leżała na skórzanej leżance, jakby czekała na badanie lekarskie i patrzyła na schnący lakier na paznokciach. Prawdopodobnie szejk nie znalazłby odpowiednich słów na skomentowanie tego widoku. Ale Sorrel pomyślała, że teraz, tak jak chciała, idzie swoją drogą i zachowuje się jak wyzwolona kobieta, która robi to, co sprawia jej przyjemność. Bez ochrony i kontroli szejka.

Gorące łzy stanęły jej w oczach. Zamrugała szybko, żeby je przepędzić. Jednak ukłucie, które poczuła w sercu nie zniknęło. Myśl o Maliku, niezależnie od kontekstu, sprawiała, że tęsknota za nim była trudna do zniesienia. Znowu dotarło do niej, że między nią a szejkiem nie było relacji, o jakiej marzyła. Jedynie w czasie, gdy była dzieckiem i Malik uczył ją jeździć konno, był dla niej wyjątkowo czuły. Dotarło do niej, że poza chwilą, gdy wsuwał jej stopy w strzemiona, nigdy więcej jej nie dotknął.

To odkrycie ją zszokowało.

Nawet na weselu jego dwóch przyrodnich braci, kiedy mieli ku temu okazję, on wcale z nią nie tańczył.

Przez większość czasu był bardzo zajęty. Ona także, ale kiedy już uroczystość się zakończyła...

Nie, wzdrygnęła się na to wspomnienie.

Była zła, że jej głowę nadal zaprzątają myśli o Maliku. Miała nadzieję, że dzielący ich dystans pozwoli jej o nim zapomnieć. Nadszedł czas, kiedy powinna zamknąć za sobą przeszłość i iść do przodu. Znalazła już mieszkanie i pracę. Chciała korzystać z życia, tak jak inne młode dziewczyny.

– Może pójdziemy na zakupy po pracy? – zapytała, patrząc na Jane przestawiającą buteleczki z kosmetykami.

– No pewnie! – ucieszyła się Jane. – A już myślałam, że nigdy mnie o to nie poprosisz!

Sorrel dotychczas nie chodziła na zakupy i nie płaciła kartą kredytową. Jej rodzice byli dość oszczędni i sami jej wszystko kupowali. Po ich śmierci nie miała okazji do zdobywania takich doświadczeń. Z kolei kiedy zamieszkała w pałacu, jej ubrania były kupowane przez szejka.

Zorientowała się, że z zainwestowanych pieniędzy uzbierała się spora suma. Pomyślała, że najwyższy czas trochę z tych oszczędności skorzystać. A Jane zachowywała się w sklepie z ubraniami jak dziecko wśród zabawek.

– Przymierz to! Przymierz to! – krzyczała co chwila.

– Nie, nie mogę! Czerwony to nie jest mój kolor – protestowała.

– Skąd możesz wiedzieć, jeśli jeszcze nie przymierzyłaś?

Ku zdumieniu Sorrel okazało się, że Jane miała rację. Nie tylko odkryła, że w czerwonym jest jej do twarzy, ale także, że letnia bawełniana sukienka świetnie na niej leży i pasuje do pomarańczowych korali. Nigdy na taki zestaw ubrań i kolorów nie mogłaby sobie pozwolić w Kharastanie.

Nowe życie. Nowa kobieta! – przypomniała sobie, że przecież o to jej chodziło. Uznała jednocześnie, że w tym stroju bardzo dobrze wygląda.

Kupiła cztery sukienki, dżinsową minispódniczkę i kilka podkoszulków z młodzieżowymi nadrukami. Do tego sandałki, w których jej nogi wydawały się wyjątkowo długie.

– Będziesz mogła ubrać się w nowe kreacje na dzisiejszy wieczór – stwierdziła Jane.

– A co się dzisiaj dzieje?

– To twój wieczór – zaśmiała się tajemniczo Jane. – Nie pytałam cię o nic, bo wydawało mi się, że nie chcesz o tym rozmawiać, ale teraz, patrząc na ciebie, widać jasno, że próbujesz zapomnieć o jakimś facecie. A najlepsze lekarstwo na nieudaną miłość, to znaleźć kolejnego mężczyznę. I to właśnie dziś zrobimy.

Pierwszą reakcją Sorrel była odmowa i ucieczka. Potem zaczęła się zastanawiać, czy wszystko jest z nią w porządku. Przecież chciała przestać myśleć o Maliku. Miała już dwadzieścia pięć lat, a jeszcze nigdy nie całowała się z mężczyzną. Pomyślała, że to bardzo smutna konstatacja.

Nie chciała oczywiście dzielić się wszystkimi swoimi tajemnicami z Jane, choć bardzo ją lubiła. Postanowiła jednak przerwać to błędne koło emocjonalnego uzależnienia od Malika.

– Dokąd pójdziemy? – spytała, kryjąc rosnącą panikę.

– Do pubu. O siódmej – ustaliła Jane.

Sorrel przygotowywała się, czując na zmianę ekscytację i przerażenie. Wiedziała, że powinna być podniecona perspektywą, która ją czekała. Domyślała się, że większość dziewczyn w jej wieku tak by się właśnie czuło, ale nie ona.

Miała na sobie nowe ubrania. Zapowiadał się gorący wieczór. Jednak Sorrel czuła się tak, jakby wyszła ze swojego ciała i patrzyła z zewnątrz na siebie, jak kogoś obcego. Czuła się jak widz, a nie jak uczestnik tych wydarzeń.

Widziała, że w tej frywolnej niebieskiej sukience wygląda naprawdę dobrze, a jej długie blond włosy nigdy tak pięknie nie błyszczały. Opalone nogi były kusząco szczupłe i zgrabne, a w sandałkach dobrze widoczne były jej pomalowane paznokcie u stóp.

Kiedy weszła do zatłoczonego baru, wszystkie spojrzenia skierowały się na nią. Odwróciła się, myśląc początkowo, że za nią wchodzi jakaś sławna osoba. Z zaskoczeniem stwierdziła, że chodziło o nią.

– Dlaczego wszyscy się tak gapią? – zapytała szeptem Jane.

– Oj, daj spokój. Wyglądasz zabójczo. Oto cała prawda – skwitowała jej pytanie koleżanka. – Charlie, przynieś Sorrel drinka.

Charlie wręczył jej kieliszek białego wina, upijając uprzednio mały łyk. I tu pojawił się kolejny problem. W Kharastanie nie wolno jej było pić alkoholu, choć był on podawany zagranicznym dygnitarzom. Raz zdarzyło jej się wypić lampkę szampana na ślubie Xaviera i Giovanniego – dwóch przyrodnich braci Malika. Nigdy jej zresztą do alkoholu nie ciągnęło.

Ale dziś wieczór także i to zamierzała zmienić. Nie chciała sobie odmawiać uciech, z jakich korzystali inni młodzi ludzie.

Jednak dwa duże kieliszki wina zadziałały na nią piorunująco. Sorrel nie jadła nic od obiadu, więc efekt był jeszcze mocniejszy.

Poczuła, że robi jej się gorąco. Pub był coraz bardziej zatłoczony i zadymiony, a jej kręciło się w głowie.

– Dobrze się czujesz? – spytała Jane.

– Muszę coś zjeść – powiedziała niewyraźnie.

– Ja też. Wiesz, co? Weźmy jedzenie na wynos i chodźmy do ciebie.

Nie wypadało odmówić. Poza tym Sorrel nie miała siły protestować. Zebrała się spora grupa znajomych Jane i wszyscy zdawali się być przekonani do jej pomysłu. Była to miła, ale hałaśliwa grupa.

Sorrel szybko musiała się nauczyć, jak przyjmować gości.

W końcu dwanaście osób postanowiło spędzić tę noc w jej mieszkaniu. Przynieśli ze sobą jedzenie i picie, które zaczęli rozpakowywać w jej kuchni. Nie miała wystarczającej liczby talerzy, więc niektórzy jedli prosto z alu­miniowych pojemników. Inni zadbali, żeby nikomu nie zabrakło wina. Ktoś włączył muzykę i impreza zaczęła się powoli rozkręcać.

Jane bujała się w rytm muzyki, tuląc się do kogoś, kto podobno miał na imię Scott, choć nie było to całkiem pewne. Inna para całowała się namiętnie na sofie.

Sorrel zapragnęła, żeby wszyscy już sobie poszli.

Chciała położyć się do łóżka. Nagle poczuła słodkawy zapach dymu. Przecież wyraźnie powiedziała, że nie życzy sobie palenia.

Noc była piękna. Księżyc oświetlał niebo, gwiazdy błyszczały jak diamenty. Jasna poświata wpadała do mieszkania przez duże okno. Sorrel nie czuła się jednak cudownie. Zwłaszcza gdy Scott wpadł na nią i zaczął ją przytulać.

– Chodź, zatańcz ze mną – mamrotał.

– Nie mogę... Scott, czy możesz mnie puścić? – krzyknęła.

Nagle zadźwięczał dzwonek u drzwi. Sorrel poczuła ulgę i jednocześnie zaniepokojenie. Cieszyła się, że uniknie ramion Scotta, ale jej obawy rosły, ponieważ nie spodziewała się więcej gości. Nikogo tu przecież nie znała, oczywiście poza właścicielem mieszkania, przemknęło jej przez głowę.

Serce biło jej mocno. Odstawiła talerz z jedzeniem, który trzymała w ręku, i podeszła do drzwi. Kiedy je otworzyła, kolana się pod nią ugięły. Stał w nich bowiem przystojny wysoki mężczyzna, niczym rzeźba z marmuru... A za nim stali jacyś ciemni mężczyźni. Wyglądali jak ochroniarze...

Kto to jest?

Malik?

ROZDZIAŁ TRZECI

Przez dłuższą chwilę stali tak bez ruchu, wpatrzeni w siebie, nie kryjąc zaskoczenia. Sorrel nie rozumiała, dlaczego w pierwszym momencie nie poznała szejka. Nie miała jednak czasu, żeby się nad tym zastanawiać. Widziała rosnącą wściekłość w jego czarnych oczach, kiedy uważnie oglądał ją od stóp do głów. Domyślała się, że to co zobaczył, musiało mu się nie spodobać.

– Co to ma być? – syknął głosem, jakiego nigdy u niego nie słyszała.

– Malik... – wyjąkała.

Uciszył ją machnięciem ręki. Przeklął po kharastańsku, kiedy spojrzał ponad jej ramieniem na scenę, rozgrywającą się wewnątrz mieszkania.

– Co ma znaczyć ten akt całkowitej rozpusty? – Głos miał zimny jak lód. Najwyraźniej nie spodziewał się odpowiedzi na swoje pytania, bo nie czekając na jej wyjaśnienia, wydał komendę jednemu ze swoich ludzi, który wszedł do mieszkania i przejął kontrolę nad sytuacją. Wyglądało to jak scena z akcji policyjnej. Sorrel zobaczyła, jak jeden z ochroniarzy podszedł do radia i wyłączył je. Zapadła kłopotliwa cisza. Wszyscy goście zamarli w bezruchu, patrząc na grupę ciemnoskórych i czarnookich mężczyzn penetrujących mieszkanie.

– O co chodzi, u licha? – Scott pochylił się ku Sorrel, a ona marzyła, żeby nic już nie mówił, tylko sobie poszedł i nie drażnił Malika. – Potrzebujesz pomocy, słonko?

Widziała zgorszenie malujące się na twarzy szejka.

– Wyprowadźcie go – wydał komendę.

Sorrel czuła, że spieranie się z Malikiem w tych okolicznościach było całkowicie pozbawione sensu. Miała tylko nadzieję, że pozostali uczestnicy zabawy dojdą do tego samego wniosku.

– Natychmiast! – krzyknął Malik w ataku wściekłości. Jego oczy błyszczały gniewnie.

Wystraszony Scott wybiegł z mieszkania niczym robak, uciekający spod podniesionego nagle kamienia.

– Czy moglibyście wszyscy wyjść? – spytała, zwracając się do reszty gości. – Proszę, idźcie, już późno. – Starała się załagodzić sytuację.

Gościom nie trzeba było dwa razy powtarzać. Rozbiegli się po mieszkaniu w poszukiwaniu torebek oraz innych prywatnych przedmiotów i jeden po drugim wybiegali na zewnątrz. Jedynie para, paląca słodko pachnącą substancję na balkonie, zdawała się nie reagować na zamieszanie. Oczy Malika zwęziły się groźnie, kiedy spojrzał w ich stronę. Po chwili skinął na jednego z ochroniarzy.

Nagle Sorrel poczuła panikę na myśl, co się stanie, kiedy zostanie z Malikiem sam na sam.

Ochroniarz podszedł do dziewczyny stojącej na balkonie i wyjął jej skręta z palców.

– Dzwoń po policję! – zażądał Malik.

– Malik, proszę, nie rób tego!

– Brałaś narkotyki? – wycedził przez zęby.

– Nie! – krzyknęła.

– A więc piłaś?

– Dwa, może trzy kieliszki. To wszystko.

– To wszystko? – powtórzył z drwiną.

Patrzył z odrazą na ostatniego wychodzącego z mieszkania mężczyznę. Kiedy drzwi się za nim zamknęły, wydał polecenie ochroniarzom, którzy w mgnieniu oka także opuścili pokój. Została sama z Malikiem.

– Zamknij drzwi na klucz – powiedział łagodniej.

– Malik...

– Powiedziałem, żebyś zamknęła drzwi.

Mówił spokojniej, ale tonem nie znoszącym sprzeciwu. Sorrel czuła się tak, jakby znów miała szesnaście lat. Podniosła wzrok i w jego oczach dostrzegła coś, czego nigdy przedtem nie widziała. Nie śmiała analizować znaczenia tego spojrzenia, więc posłusznie zamknęła drzwi.

Zastanawiała się, czy Malik wybaczy jej to zachowanie. Jego twarz nie wyrażała jednak emocji. Przypominała raczej marmurową maskę. Dopiero teraz zrozumiała, dlaczego nie poznała go w pierwszej chwili, kiedy zobaczyła go w drzwiach mieszkania.

Malik miał na sobie garnitur!

Dech zaparło jej w piersi. Nigdy nie widziała go w takim ubraniu. Zawsze nosił na sobie tradycyjny, jedwabny strój. Czuła się nieco onieśmielona, patrząc na niego, ubranego w zwykły garnitur, tak charakterystyczny dla współczesnych mężczyzn z Zachodu.

Jasnoszare spodnie, choć nie były obcisłe, to jednak podkreślały jego umięśnione, pięknie wyrzeźbione uda. Marynarka i koszula świetnie układały się na szerokich ramionach i torsie. Nie miał krawata. Rozpięty kołnierzyk koszuli ukazywał ciemne włosy na klatce piersiowej.

Sorrel rozumiała już, co wprawiało ją w takie zażenowanie. Zachodni sposób ubierania się podkreślał męskość Malika, czego nigdy nie dostrzegała, kiedy był w szacie, którą zawsze nosił w Kharastanie. Tam jego ciało było całkowicie zakryte. Teraz, po raz pierwszy w życiu, mogła je zobaczyć.

– Spójrz na siebie – powiedział łagodnie.

Zrozumiała, że Malik był równie mocno zaskoczony jej wyglądem, jak ona jego. Ciekawa była, czy jej nowy wizerunek mu się podoba. Przyglądał jej się uważnie w sposób, w jaki jeszcze nigdy dotąd na nią nie patrzył.

Ale też jej dzisiejszy strój był wyjątkowo wyzywający. Nic więc dziwnego, że szejk musiał się zdziwić jej wyglądem. Patrzył na zupełnie inną osobę niż tę, którą znał. Jej krótka sukienka odsłaniała opalone uda i opinała piersi, poruszające się przy każdym ruchu. Rozpuszczone, długie włosy falowały, opadając jej na plecy niczym wodospad.

Jednak bardziej niż strój, zaskoczył go jej makijaż. Czarny tusz do rzęs podkreślał i podkręcał zalotnie rzęsy, powodując, że jej niebieskie oczy były jeszcze bardziej wyraziste, a szminka sprawiała, że usta stały się większe, kuszące i prowokujące.

Gdzie się podziała niewinność jej urody? – zastanawiał się. Czy już ją bezpowrotnie straciła?

Serce zabiło mu mocniej. Podszedł do niej bliżej.

– Czy zatem osiągnęłaś swój cel, Sorrel? – spytał niecierpliwie.

Nie wiedziała, do czego zmierzał. Chciała jednak, żeby przestał tak na nią patrzeć.

– Jaki cel?

– Czy włożyłaś ten strój, żeby stracić dziewictwo z pierwszym mężczyzną, który cię zechce?

Stracić dziewictwo, powtórzyła w myślach. Poczuła, że kręci jej się w głowie i tym razem nie miało to nic wspólnego z ilością wypitego wina. Nie mogła uwierzyć, że Malik wypowiedział tak obraźliwe słowa pod jej adresem.

Zagryzła wargi, czując napływającą falę gniewu.

Jakim prawem traktuje mnie w taki sposób? – irytowała się w myślach. Był wprawdzie jej opiekunem przez wiele lat, ale teraz wyfrunęła już spod jego skrzydeł. Nie zamierzała słuchać podobnych oszczerstw pod swoim adresem, podobnie jak żadna inna kobieta w jej wieku.

– Nie jestem ubrana jak dziwka – odburknęła.

– Doprawdy? To kwestia opinii. – Próbował opanować gniew. – I nie odpowiedziałaś na moje pytanie.

Spojrzała na niego bez słowa. Mierzyli się wzrokiem. Nie zamierzała udowadniać swej niewinności.

– Wcale nie miałam takiego zamiaru.

Wziął głęboki oddech.

Czyżby odmowa odpowiedzi była potwierdzeniem jego przypuszczeń? – zastanawiał się. Nie mógł zmusić jej do odpowiedzi. A już na pewno nie teraz, kiedy stała przed nim w takim stroju.

– Idź i się przebierz, Sorrel – zmienił temat.

Przez chwilę wydawało jej się, że się przesłyszała.

– Słucham? Przepraszam, ale...

– Nie, Sorrel, teraz jest już za późno na przeprosiny – wypalił.

Tego było już za wiele.

– To nie były przeprosiny! – krzyknęła wzburzona. – Po prostu nie mogę uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Wtargnąłeś tutaj jak burza, zadajesz mi osobiste pytania, a potem każesz mi się przebrać. Traktujesz mnie tak, jakbym miała pięć lat!

Gdybyś miała pięć, nigdy byś mi się tak nie postawiła, pomyślał. Ale z niej głuptas. Czy ona nie rozumie, że jej nagie uda i opalona skóra sprawiają, że ma ochotę...? Nie dokończył, starając się odsunąć od siebie te myśli.

– Nie baw się ze mną – powiedział. – Czy nie zdajesz sobie sprawy, jaką moc mają kobiety nad mężczyznami? Szczególnie, gdy ich ciało wystawione jest na widok publiczny. Czy tego właśnie chciałaś? Nawet ja mam trudność, żeby skoncentrować się na tym, co chciałem ci powiedzieć i po co tu przyjechałem.

Zamrugała szybko. Czyżby Malik przyznał się właśnie, że zauważył w niej kobietę? Być może oceniał ją teraz według kharastańskich standardów, które były o wiele bardziej surowe niż europejskie. Sama miała zresztą świadomość, że sukienka jest wyjątkowo krótka, ale Jane przekonała ją, że powinna ją kupić.

– W porządku – zgodziła się i skinęła głową przez szacunek dla jego stanowiska. – Pójdę i włożę na siebie coś bardziej... odpowiedniego. A ty rozgość się, proszę.

Kiedy wyszła z pokoju, pomyślała, jak śmiesznie musiały brzmieć te słowa. Proponować szejkowi, żeby czuł się jak w domu w jej małym mieszkanku, to było jej zdaniem zupełnie niedorzeczne.

Jednak Malik poczuł ulgę, gdy tylko Sorrel wyszła na chwilę. Wyzwolony z nieoczekiwanego pożądania, otrząsnął się i usiadł, czekając na nią.

Zmęczenie i obowiązki pozostawione za sobą dały mu się we znaki. Zwilżył usta koniuszkiem języka. Próbował wymazać z pamięci widok Sorrel, stojącej przed nim w kusej sukience, ale nie było to łatwe. W jego oczach była nadal małą dziewczynką. Przeszła zupełnie niezauważalną dla niego transformację i stała się prawdziwą, kuszącą kobietą. Szaty, które nosiła w pałacu, skutecznie maskowały dokonującą się przemianę.

Uświadomił sobie, że nikt nie może zobaczyć go z kobietą, wyglądającą tak, jak przed chwilą Sorrel. Zastanawiał się nawet nad zasadnością złożenia jej propozycji, z jaką tu przyjechał.

Pomyślał, że być może strój, w jaki przebierze się teraz, niewiele będzie różnił się od poprzedniego. Być może Sorrel przywykła już do nowego świata i upragnionej niezależności i nie będzie w stanie zachowywać się przyzwoicie, będąc w towarzystwie szejka Kharastanu?

Westchnął. Dotarło do niego ponownie, jak bardzo się zmienił, odkąd z wysokiego rangą doradcy królewskiego stał się władcą pustynnego kraju, ze wszystkimi blaskami i cieniami tej zaszczytnej funkcji.

Jego ojciec, szejk Zahir, cieszył się długoletnim małżeństwem, choć jego żona nie mogła dać mu wyczekiwanego potomstwa. Wielu szejków na jego miejscu wzięłoby sobie inną żonę. On zdecydował się natomiast na kilka kochanek. Każda z nich urodziła mu dziecko. Najmłodszy syn, Xavier, był pół-Francuzem, Giovanni pół-Włochem. Tylko najstarszy – Malik – był czystej krwi Kharastańczykiem.

Matką Malika była szlachetnie urodzona mieszkanka ich kraju, która niestety zmarła przy porodzie. Malik był więc od najmłodszych lat samotny i pozbawiony matczynej opieki. Wkrótce stał się najbliższym doradcą szejka, nie wiedząc, że są spokrewnieni. Kiedy dowiedział się, że Zahir jest jego ojcem, nie miał zbyt wiele czasu, żeby nacieszyć się ich wzajemnymi relacjami. Stary szejk niedługo potem umarł, a on objął władzę. Przez całe niemal życie musiał radzić sobie sam.

Doszedł do wniosku, że była to doskonała szkoła kształtowania charakteru, niezbędna do pełnienia jego obecnej roli. Był odizolowany od innych mężczyzn.

I kobiet – dodał w myślach.

Rozejrzał się po mieszkaniu. Wszedł do kuchni i stał wpatrzony w różne przedmioty, jak archeolog odkrywający ruiny starych cywilizacji. Przed oczami miał widok zupełnie nie pasujący do jego doświadczeń.

Jedzenie leżało w nieładzie na aluminiowych, jednorazowych naczyniach. Wszędzie walały się puste butelki po alkoholu. W jego kraju, nawet najprostsze jedzenie było podawane zgodnie ze ścisłym ceremoniałem. Dobre wino towarzyszyło tylko wyjątkowym okazjom.

Zwykle jednak piło się sok z granatów, zmieszany z limonką, morwą i łyżeczką miodu. Był to ukochany napój w Kharastanie, zwany labbas.

Malik się skrzywił. Nigdy w jego kraju zabawie nie towarzyszył taki bałagan. Czy o tym marzyła Sorrel, opuszczając jego ojczyznę?

Wyszedł z kuchni i wrócił do salonu, nie zapalając żadnej lampy. Okna były szeroko otwarte, więc w razie zagrożenia jego ochroniarze z łatwością mogliby dostać się do środka. Jednakże pokój, otoczony poświatą księżyca, wydawał się bardzo przytulny i bezpieczny. Przynajmniej tutaj było ładnie, a widok morza dodawał temu pomieszczeniu uroku. Srebrne i błękitne smugi malowały się na ścianach. Malik kochał Morze Balsora. To tutaj spędzał dzieciństwo i uczył się pływać.

Westchnął, wspominając przeszłość, kiedy kobiecy znajomy głos przywrócił jego myśli do teraźniejszości.

– Malik?

Odwrócił się i ponownie poczuł, że brak mu tchu. Stała przed nim Sorrel, wyglądając jak dawna Sorrel i jednocześnie zupełnie jej nie przypominając. Nie miała na sobie wyzywającej sukienki ani też jedwabnej szaty, jaką nosiła w Kharastanie. Ubrana była w długą spódnicę sięgającą ziemi i obcisłą koszulkę podkreślającą urodę jej jędrnych piersi.

Próbował pohamować nagły przypływ pożądania. Dziewczyna zachwyciła go swą urodą i świeżością. Miał wrażenie, że nie stawiałaby oporu, gdyby chciał, aby została jego kochanką. Pomyślał ze zgrozą, że już od bardzo dawna nie był z kobietą.

Ostatnio tak zajęty był pracą, że zapomniał o potrzebach cielesnych. Teraz wspomnienie dawnych przyjemności zalało go niepohamowaną falą.

Od czasu koronacji nie miał okazji zrelaksować się i wypocząć. Cały czas towarzyszyła mu obawa, że zostanie uznany za niegodnego następcę umiłowanego, zmarłego szejka. Był ambitny i chciał wszystkim udowodnić, że potrafi rządzić królestwem i że nadaje się do pełnienia roli szejka, władcy Kharastanu.

Problem polegał na tym, że to nie była zwykła praca, lecz całkowicie pochłaniający sposób na życie. Bez wątpienia nie miał czasu myśleć o kobietach.

– Czy teraz jest lepiej? – spytała.

O wiele lepiej, chciał krzyknąć. Poczuł, że jego słynne opanowanie i twardy charakter, dzięki któremu zyskał przydomek „stalowy”, topnieje jak wosk. Zamknął oczy, żeby ukryć gorączkowe podniecenie, które rozbłysło w jego spojrzeniu.

– Czy jest tu jakiś bardziej odosobniony pokój?

Serce Sorrel zabiło mocno.

Poczuła, że pragnienie, które tłumiła od bardzo dawna, właśnie teraz dochodzi do głosu. Romantyczna poświata i intymna atmosfera podniecały ją i jednocześnie przerażały.

– Czy jesteś pewien? – spytała prawie niedosłyszalnym szeptem.

– Oczywiście, że jestem pewien! – Zachmurzył się. – Czy myślisz, że moglibyśmy prowadzić naszą rozmowę w pokoju, z którego okna wszystko można zobaczyć i usłyszeć? Do tego narażałbym się na atak snajpera!

Sorrel podziękowała w duchu Panu Bogu, że w pokoju panował półmrok. W tym półmroku Malik nie mógł zauważyć, jak bardzo się zaczerwieniła.

Jak mogła się tak pomylić? – zastanawiała się. Zawstydziła się swoich egoistycznych i erotycznych myśli.

– Chodźmy. Wiem, dokąd możemy pójść – powiedziała szybko.

Malik miał nadzieję, że wyraził się jasno i że Sorrel nie zamierza zaprowadzić go do kuchni ani do sypialni.

– Łazienka? – spytał z niedowierzaniem, kiedy włączyła światło i mnóstwo małych lampek zapaliło się wokół łazienkowego lustra.

– Wiem, że nie jest to najodpowiedniejsze miejsce...

– Nie jest najodpowiedniejsze? – spytał i po raz pierwszy się uśmiechnął.

– Ale, zobacz, nie ma tu okna. Nikt nas nie może obserwować. – Starała się przekonać samą siebie, że w ich relacjach nic się nie zmieniło, że znowu wracają na dawne tory.

– W porządku. – Rozejrzał się dookoła. W tej kobiecej i bardzo intymnej atmosferze czuł się nieswojo. Być może żonaci mężczyźni przywykli do widoku damskich kosmetyków i suszącej się bielizny. Dla niego była to zaskakująca sceneria.

Wyobraził sobie Sorrel biorącą kąpiel w pianie. Ponownie wyobraźnia podpowiadała mu najbardziej erotyczne scenariusze. Dlaczego u licha Sorrel przyprowadziła go w tak kuszące miejsce? Może po prostu starała się wykonać jego rozkazy?

– Nie mogę tu z tobą rozmawiać. – Drżenie jego rąk zdradzało zdenerwowanie. Był wściekły, że dopuścił do takiej sytuacji. – Jadłaś coś? – Próbował zmienić temat.

Jedzenie było ostatnią rzeczą, o jakiej teraz myślała, ale prawda była taka, że była głodna, ponieważ Malik i jego ochroniarze wpadli do jej mieszkania, zanim zdążyła coś zjeść.

Pokręciła przecząco głową. Malik wyjął telefon z kieszeni, wystukał numer i wydał krótkie polecenie osobie, która odebrała.

– Przyprowadź samochód. I zarezerwuj stolik dla dwóch osób.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Sorrel już niemal zapomniała, jak to jest być częścią królewskiej rodziny. Była to perfekcyjnie zorganizowana machina. Kiedy była z szejkiem, wszystko działało jak w zegarku.

Samochody podjeżdżały dokładnie w tym momencie, w którym należało. Nigdy też nie stali w korkach, ponieważ droga była torowana przez wozy, jadące na sygnale. Samoloty odlatywały o czasie, pociągi dojeżdżały do celu bez opóźnień, a stoliki w restauracjach zawsze były zarezerwowane, niezależnie od tego, jak oblegany był dany lokal.

W chwili, gdy oboje wyszli z jej mieszkania, limuzyna z przyciemnianymi szybami zatrzymała się przed nimi. Sorrel nie protestowała, kiedy Malik zaproponował, żeby wyszli coś zjeść, nie tylko dlatego, że czuła pustkę w żołądku, ale i dlatego, że wiedziała, że nie miało sensu spierać się z nim, kiedy był w takim nastroju. Poza tym doskonale wyczuwała, że władca Kharastanu nie powinien być zapraszany na oficjalną rozmowę do damskiej łazienki.

Nadal nie powiedział jej ani słowa, o czym chce z nią rozmawiać.

– A więc o czym chcesz ze mną rozmawiać? – spytała, starając się, aby w tonie jej głosu nie wyczuł napięcia.

Malik spojrzał na nią uważnie.

Czy ona zawsze mówiła do niego tak przyjacielskim i nieoficjalnym tonem, czy po prostu tak szybko o tym zapomniał? – zastanawiał się. Z pewnością nie było żadnej innej osoby w jego otoczeniu, która ośmieliłaby się odezwać do niego takim tonem. Kiedy Sorrel wyjechała z pałacu, poczuł, jak oficjalne relacje z otoczeniem zaczynają mu ciążyć.

Nie mógł zebrać myśli. Wspomnienie jej nóg rozpraszało go, a zapach perfum mącił zmysły. Odchylił się i oparł plecami o skórzaną tapicerkę limuzyny.

– Nie mam zamiaru teraz i tutaj tego z tobą omawiać – odparł. – Musisz poczekać, aż dotrzemy do restauracji.

Ja nic nie muszę, pomyślała hardo. Niepokoił ją oficjalny ton jego głosu. Nie mogła też przyzwyczaić się do nowego wyglądu szejka. Siedzieli teraz bardzo blisko, zamknięci w kabinie samochodu. Nagle poczuła się tak, jak kiedyś, gdy z Malikiem łączyły ją swobodne, nieformalne stosunki. Do tego uczucia szybko dołączyły dwa nowe – pożądanie i pragnienie bliskości.

Próbując opanować emocje i uspokoić zmysły, które nagle nią zawładnęły, zaczęła prowadzić niezobowiązującą rozmowę o niczym. Coś, czego nauczyła się podczas pobytu w pałacu i co zdarzało jej się wykorzy­stywać, kiedy zabawiała rozmową zagranicznych dyplomatów. Nigdy jednak nie stosowała tej taktyki wobec Malika.

– A więc dokąd jedziemy?

– Czy to ma znaczenie?

– Założę się, że do słynnego Etoile de la Mer – powiedziała, a widząc zdziwienie w jego oczach, dodała: – To najlepszy hotel w mieście.

– Domyślam się, że już go wcześniej odwiedziłaś. Mam rację?

Zastanawiała się, czy powinna odpowiedzieć. Jej życie w Brighton bardzo różniło się od pełnego luksusu i przywilejów pobytu w Kharastanie.

– Niezupełnie. Jest poza moim zasięgiem finansowym – zdecydowała się odpowiedzieć.

– Doprawdy? Jestem pewien, że wielu mężczyzn chętnie zaprosiłoby cię na ekskluzywną kolację do tego hotelu.

W jego tonie wyczuła kpinę. Wiedziała, że Malik sugerował cenę, jaką musiałaby zapłacić tym mężczyznom za kolację w takim miejscu. Zdawała sobie też sprawę, że byłoby to poważne złamanie protokołu, gdyby ich kierowca usłyszał ciętą ripostę, jaką miała ochotę skwitować sarkastyczne uwagi szejka. Zamiast tego po prostu się uśmiechnęła.

– O, tak. Snują się za mną tłumy mężczyzn z zaproszeniem na kolację ze śniadaniem.

– Czy to prawda? – syknął.

Posłała mu zaczepne spojrzenie.

– Nie będziemy tu o tym rozmawiać. Poczekaj, aż dojedziemy do restauracji – powtórzyła jego wcześniejsze słowa, naśladując także ton jego głosu.

Malik nie odzywał się przez dłuższą chwilę, analizując jej zuchwałe zachowanie. Czuł także, że jego krew coraz szybciej krąży, powodując silne uczucie pożądania i napięcia.

Gdyby to była inna kobieta, pewnie już dawno wsunąłby rękę pod jej spódnicę. Mógłby zamknąć okno dzielące ich kabinę od kierowcy i nakazać mu, aby jechał dalej i mu nie przeszkadzał. Mógłby zaspokoić swoje pożądanie...

– Malik! – Jej głos wtargnął w jego erotyczne myśli. Wiedział, że musi zapanować nad sobą, zanim zrobi coś nieodwracalnego. Na przykład... zanim ją pocałuje.

– Słucham?

Ależ on potrafi być humorzasty, pomyślała. Potrafił sprawić jej ból dotkliwiej niż ktokolwiek inny. Zdecydowała, że lepiej będzie dla niej, jeśli zostanie jednak z dala od niego, wróci do rozpoczętego samodzielnego życia i na zawsze o nim zapomni.

– Jesteśmy na miejscu.

Limuzyna zatrzymała się przed hotelem Etoile de la Mer, usytuowanym nad samym morzem. Był to najbardziej ekskluzywny hotel w mieście, miejsce spotkań polityków i gwiazd filmowych. Luksusowy, zapewniający dyskrecję i bardzo drogi.

Dwa idealnie przystrzyżone drzewka zdobiły wejście. Kilku przystojnych i doskonale ubranych odźwiernych kręciło się przy obrotowych drzwiach. Wnętrze nie pozostawiało wątpliwości, dlaczego to miejsce zdobyło swoją sławę. Widok, rozpościerający się z okien restauracji, zapierał dech w piersiach.

Ludzie Malika oczywiście upewnili się zawczasu, że lokal jest bezpieczny.

Kilku gości zaciekawiło się, widząc szejka w otoczeniu świty, wchodzącego do restauracji i siadającego przy najlepszym stoliku. Mimo to było pewne, że nikt nie będzie im przeszkadzał. Wnętrze zapewniało poczucie intymności. Ich stolik był odosobniony, otoczony kolumnami i oddalony od wszystkich pozostałych. Mogli mieć pewność, że nikt ich nie usłyszy ani nie zobaczy. Obsługa restauracji przywykła do goszczenia ważnych osobistości. Dbali o to, żeby do plotkarskich gazet nie dostała się informacja, kogo dziś goszczą. Na przykład, że szejk Kharastanu przyszedł do nich na kolację z jakąś tajemniczą blondynką.

Na ich spotkanie wyszedł Fariq, jeden z najbliższych doradców Malika. Mężczyzna, którego Sorrel znała niemal od dziecka, ponieważ był także pomocnikiem jej ojca w sprawach polityki Kharastanu. Miał teraz prawie pięćdziesiąt lat. Uśmiechnęła się do niego na powitanie, ale on spojrzał na nią chłodno.

– Witaj, Sorrel – powiedział oficjalnym tonem.

– Witaj – odparła zmieszana.

– Wasza Wysokość – zwrócił się do szejka. – Zorganizowałem wszystko zgodnie z twoim życzeniem – powiedział szybko po kharastańsku, licząc zapewne, że dziewczyna nie zrozumie.

Usiedli przy stoliku. W otaczających ją lustrach odbijało się morze, otulone błękitną poświatą nocy. Jej różowoczerwona koszulka i cygańska spódnica nie pasowały do tak wytwornego otoczenia. I do kolacji w towarzy­stwie członka rodziny królewskiej. Zawstydziła się.

Denerwowała się także na samą myśl o tym, co Malik ma jej do powiedzenia. Szczególnie, że jej myśli i wzrok przykuwała i rozpraszała niezwykła uroda szejka.

Obsługiwało ich dwóch kelnerów. Bezszelestnie odsunęli ich krzesła, podali menu i kartę win, a po chwili zniknęli. Sorrel złożyła dłonie na kolanach, jak grzeczne dziecko, chociaż chodziło jej głównie o ukrycie ich drżenia. Nie było jej łatwo siedzieć naprzeciwko Malika i nie dać się uwieść urokowi jego ciemnych, długich rzęs, ukrywających oczy czarne niczym węgiel. Serce biło jej tak mocno, jakby biegła. Wiedziała, że musi wziąć się w garść.

– A więc o czym chciałeś ze mną porozmawiać?

Nie odpowiedział. Nauczył się gry na zwłokę. Wyczekiwał na odpowiednią chwilę, żeby uderzyć. Przyglądał się jej twarzy. Usta miała lekko rozchylone, więc mógł zauważyć jej białe zęby i koniuszek wilgotnego języka. Czuł, że jego ciało silnie odpowiada na te bodźce.

Okazało się, że siedząc naprzeciwko Sorrel, niełatwo jest mu działać zgodnie z wcześniej przyjętą strategią. Myślał teraz przede wszystkim jak mężczyzna, nie jak szejk. Uznał, że takie uczucia są nieodpowiednie. Szczególnie w stosunku do tej akurat kobiety. Doszedł do wniosku, że najlepiej będzie, jeśli jak najszybciej skorzysta z usług jakiejś kochanki, aby ostudzić swe żądze.

– Tęsknisz za Kharastanem? – spytał.

Zawahała się, ale wiedziała, że jest tylko jedna dobra i szczera odpowiedź na to pytanie.

– Tak, tęsknię. Czasem myślę, że w moim sercu pozostało puste miejsce.

Westchnął z ulgą, czując satysfakcję i triumf.

– A podoba ci się twoja praca w Brighton? – Starał się, żeby to pytanie nie sugerowało oczekiwanej odpowiedzi.

Sorrel oczywiście wiedziała, jakiej odpowiedzi się spodziewał. Nie chciała jednak spełniać jego oczekiwań wbrew sobie.

– Jest w porządku – odpowiedziała szczerze. – Oczywiście bardzo różni się od tego, co robiłam w pałacu.

– Rozumiem. Wygląda na to, że dobrze troszczysz się o potrzeby turystów, włóczących się z plecakami.

Sorrel czuła, że powinna zareagować w imieniu większości ludzi, którzy nie mieszkają w pałacu.

– Mamy wielu różnych klientów, którzy po prostu chcą przeżyć przygodę.

– Ale to nie jest praca dająca ci jakąś perspektywę na przyszłość – zauważył.

– Nie, z pewnością nie myślę o zostaniu w tym miejscu na zawsze. – Zastanowiła się nad swoimi słowami. Nie chciała kłamać, więc mówiła zupełnie szczerze.

Wypił łyk wody, cały czas jednak nie spuszczając Sorrel z oczu.

– Nie chcę, żebyś tam dłużej pracowała – oznajmił. – Chcę natomiast, żebyś towarzyszyła mi w podróży po Europie.

Sorrel miała wrażenie, że bicie jej serca jest tak silne, że można je zauważyć przez koszulkę. Jednak pierwszą reakcją na słowa Malika był bunt. Szejk nigdy nie zastanawiał się nad planami i zainteresowaniami innych osób. On chciał, on wymagał i on to wszystko otrzymywał.

– A dlaczego niby miałabym to zrobić?

Malik myślał, że musiał się przesłyszeć.

– Dlaczego? – powtórzył jej słowa. – Masz czelność pytać mnie dlaczego?

– Tak!

Skrzywił się. Przywykł do pełnego posłuszeństwa i podporządkowania. Sorrel już samym wyjazdem do Anglii pokazała swoją niezależność. Mimo że on zadał sobie trud, żeby po nią przyjechać, wybawił ją z nieodpowiedniego towarzystwa, zabrał na kolację, to ona nadal niczego nie rozumiała.

Czasami zastanawiał się, czy to nie jest nudne, że nikt mu się nie sprzeciwia. Teraz jednak wie, że bardzo się mylił. Kiedy ona zrozumie, że szejk ma zawsze rację?

– Czy nie wystarczy, że taki jest rozkaz szejka?

Sorrel zaniemówiła. Pomijając jego autokratyczny ton, irytowało ją jeszcze to, że Malik nie szanuje jej jako kobiety.

– Nie, wyobraź sobie, że nie wystarczy – ironizowała. Wiedziała, że nie powinna zachowywać się wobec niego w sposób arogancki, ale...

Malik myślał, że ona żartuje. Nie rozumiał, dlaczego miałaby odrzucić propozycję, którą jej złożył. Ale on, podobnie jak inni mężczyźni Kharastanu, widział wszystko jako czarne lub białe. Nie uznawał pośrednich tonów.

Fariq musiał mieć podobne odczucia. Dlatego zachowywał się w taki sposób wobec Sorrel. Nie chciał, żeby podróżowała u boku Malika.

– Czy uważasz mnie za inteligentną kobietę? – spytała.

– Inteligentną? – Zmrużył oczy i bacznie jej się przyglądał. – Myślę, że kilka minut temu nie wykazywałaś zbyt wiele inteligencji u siebie w mieszkaniu...

– Tak czy nie? – Przerwała mu.

Patrzył w jej zimne niebieskie oczy. Sorrel jako jedyna kobieta z Zachodu ukończyła uniwersytet w Kharastanie i otrzymała propozycję pracy na uczelni. Nie było wątpliwości, że jest bardzo inteligentna. Ale przecież inteligencja nie zawsze idzie w parze ze zdrowym rozsądkiem.

– Tak – przyznał. Nie widział wprawdzie, żeby ta dyskusja przybliżała ich do odpowiedzi na jego pierwsze pytanie.

– O, bardzo dziękuję – odparła sarkastycznie. – Ja też uważam ciebie za inteligentnego mężczyznę.

– Miło mi to słyszeć, dziękuję.

Malik zauważył, że świetnie się bawi. Lubił te potyczki słowne z Sorrel. Czekał niecierpliwie, aż kelner poda im potrawę z owoców morza i koktajl malinowy, żeby mógł wrócić do rozmowy. Biorąc pod uwagę jego pozycję, takie przekomarzanie się niezmiernie rzadko wchodziło w grę.

– Zatem gdybym ja była inteligentnym mężczyzną i złożyła ci taką propozycję, oczekiwałabym, że najpierw zadasz mi wiele pytań, zanim podejmiesz decyzję.

– Zrobiłaś cały ten wywód, żeby mi udowodnić, że miałaś rację, pytając „dlaczego”? – Wydawał się szczerze zaskoczony.

Pokręciła przecząco głową.

– Chciałam, żebyś poznał mój punkt widzenia. – Poprawiła go. – Czy możesz zatem powiedzieć mi, czego ode mnie oczekujesz?

Ich dyskusja ponownie podgrzała jego emocje. Zastanawiał się, czy nadal chce, żeby z nim jechała. W końcu narażał się na stałe ryzyko wodzenia na pokuszenie. Doszedł jednak do wniosku, że ta kobieta warta jest podjęcia takiego ryzyka.

– Chcę, żebyś była moim nieoficjalnym doradcą.

– Masz przecież wielu wspaniałych doradców – zaoponowała.

Jak mógł wytłumaczyć jej, że Fariq i jego młodsza, ale bardzo sztywna asystentka, przypominali bardziej roboty niż ludzi? Poza tym myśl o samotnym zwiedzaniu dużych europejskich miast, takich jak Paryż, w którym ostatnio był jako mały chłopiec, wywoływała w nim silną niechęć w ogóle do pomysłu podróży po Europie.

– Oczywiście, że mam doradców, ale co z tego? – zapytał z nieskrywanym smutkiem. – Chcę, żebyś to właśnie ty towarzyszyła mi w podróży.

Sorrel nie zamierzała wykorzystywać tej chwili jego słabości. Nie miała też żadnych doświadczeń w manipulowaniu ludźmi. Może to była przyczyna, dla której Malik chciał właśnie ją zabrać?

– Nie oczekuję, że staniesz się nagle moim finansowym doradcą – powiedział ostrożnie.

– A więc jaka ma być moja rola?

– Będziesz moim towarzyszem podróży.

– Czy masz coś przeciwko temu, żebyśmy to bardziej szczegółowo omówili?

– Będę zajęty przez większość czasu. Będę uczestniczył w spotkaniach, długich kolacjach, koktajlach, wyścigach, wizytach w muzeum. Jeśli będzie ze mną ktoś, kogo znam, będzie mi przyjemniej. Poza tym dzięki twojej obecności nie będę zaczepiany... szczególnie przez kobiety.

Sorrel poczuła ukłucie zazdrości.

– Chcesz, żebym była twoim ochroniarzem? – spytała chłodno.

– Właśnie.

– Fariq może to zrobić równie dobrze.

– Ale on nie wygląda tak dobrze.

Przez chwilę Sorrel nie mogła uwierzyć w to, co usłyszała. Czyżby Malik powiedział właśnie, że jest ładna?

– Co miałeś na myśli?

Przyciszył głos, mimo że oboje mówili w języku kharastańskim.

– Daj spokój, Sorrel. Nie bądź obłudna. Nie obrażaj mojej inteligencji, którą ponoć tak cenisz. Przecież wiesz, że blond włosy i niebieskie oczy u zgrabnej dziewczyny są symbolem piękna.

Zajęła się jedzeniem, żeby przemyśleć, jak powinna postąpić. Co on miał na myśli, mówiąc, że jest obłudna? Być może była atrakcyjna dla mężczyzn, ale przecież najbardziej liczy się wnętrze człowieka.

Nie przywykła do komplementów. Musiała popracować nad pewnością siebie. Nigdy nie miała chłopaka, który mówiłby jej, że jest piękna.

– Czyli po prostu chcesz mieć ślicznotkę u boku? – spytała.

– No proszę, wystarczyło, że spędziłaś kilka tygodni w Anglii, a już mówisz okropnym slangiem! – narzekał.

– To wszystko zasługa mojej edukacji, która pozwala mi dość szybko wejść w świat nowoczesności. Nie mogę żyć w pałacu do końca życia.

– Jakich umiejętności chcesz się jeszcze nauczyć?

– Kto wie? – odparła tajemniczo. Widziała, że oczy mu pociemniały. Częściowo było to wynikiem złości, a częściowo miało inne podłoże, którego Sorrel nie mogła rozszyfrować. – To jest moja sprawa – dodała.

– Nie tylko twoja. Moja też – powiedział miękko.

Spojrzeli na siebie wzrokiem pełnym uczucia.

– Tak myślisz?

– Ja to wiem! Nie mogę porzucić moich zwyczajów i odciąć się od ciebie tak, jakbyś nigdy nie istniała.

– I dlatego proponujesz mi ten wyjazd? – spytała. – Chcesz mieć po prostu na mnie oko?

– Mogę cię zapewnić, że moje powody są bardziej samolubne. – Pochylił się w jej stronę. Widziała błyski w jego oczach. – Byłabyś dla mnie bardzo użyteczna. Znasz mnie lepiej niż ktokolwiek inny.

Z ostatnią częścią jego wypowiedzi musiała się zgodzić. Od czasów dorastania była z szejkiem bardzo blisko. Później, kiedy objął tron po ojcu, wszystko się zmieniło. Miała wrażenie, że od tamtego czasu minęły całe wieki. W rzeczywistości były to zaledwie dwa lata. Poczuła, jak fala smutku zalewa jej serce.

Co on powiedział? – zastanawiała się. Co to miało być za wyznanie? Że jest użyteczna? Użyteczny może być samochód albo poduszka.

Liczyła na to, że Malik znajdzie lepsze słowo, żeby ją opisać. I tu odnalazła sedno problemu. Wiedziała, że pragnie więcej, niż szejk chciał i mógł jej dać.

Jeśli przyjmie jego ofertę – wspólnego wyjazdu do wielu wspaniałych miejsc – czy nie ryzykuje, że ponownie znajdzie się w jego świecie? Za drugim razem mogłoby jej być jeszcze trudniej zebrać się na odwagę, żeby powiedzieć „żegnaj”.

– Widzę, że nadal każesz mi czekać na odpowiedź na moje pytanie – zauważył. W jego spojrzeniu czaiło się oczekiwanie na rychłe zwycięstwo.

Sorrel zdobyła się na odwagę i spojrzała mu w oczy.

– Nie mogę tego zrobić, Malik – wyszeptała.

– Nie możesz czy nie chcesz?

– Czy to nie to samo?

– A możesz powiedzieć mi dlaczego?

Pomyślała, że musi jak najszybciej usatysfakcjonować Malika jakąś wiarygodną opowieścią. Koniecznie prawdziwą, ale jednocześnie szokującą. Chciała sprawić, żeby zaczął żałować, że w ogóle zadał jej takie pytanie. Nagle uświadomiła sobie, że prawdopodobnie już nic i tak nie zmieni jego opinii o niej, więc powiedziała to, co przyszło jej na myśl:

– Dlaczego? Ponieważ potrzebuję kochanka, Malik. Oto powód.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Przez chwilę Malik nie wierzył w to, co usłyszał. Wpatrywał się z niedowierzaniem w Sorrel. Ta kobieta zawsze wydawała mu się niewinna i czysta, więc to, co teraz oświadczyła, kompletnie zbiło go z tropu.

– Co ty powiedziałaś?

Jeszcze nigdy nie słyszała, żeby głos Malika brzmiał tak groźnie. Uznała jednak, że jest dorosłą, wolną kobietą i ma prawo robić to, na co ma ochotę.

– Dobrze słyszałeś – odparła pewnie.

– Potrzebujesz kochanka? – syknął. – Co to w ogóle ma znaczyć?

Mówili po kharastańsku i tak cicho, że nawet siedzący w pobliżu ochroniarze nie mogli usłyszeć słów. Jednak gwałtowne oburzenie w głosie Malika sprawiło, że kilku zaskoczonych gości spojrzało w ich stronę. Po chwili jednak powrócili do swych posiłków.

Wściekłość płonęła w czarnych oczach szejka. Sorrel wiedziała jednak, że nie może ulec. Nie zamierzała być jego śliczną laleczką, z którą chciał pokazywać się na oficjalnych uroczystościach.

– A co w tym złego? – Starała się, żeby jej głos brzmiał zdecydowanie, choć czuła, że pewność siebie powoli ją opuszcza.

– Co złego? – powtórzył. – Pytasz, co złego? – warknął z furią. Miał ochotę ją uderzyć. Zaklął w duchu i oparł zaciśnięte pięści o biały obrus. Czy to możliwe, żeby jego mała Sorrel wypowiadała te słowa? Bezskutecznie próbował to zrozumieć. Cały wręcz kipiał z gniewu. Jego Sorrel, którą znał niemal od dziecka? Słodka, jasnowłosa dziewczynka, która biegała w kółko po pałacowym ogrodzie i urzekała wszystkich swoim uroczym uśmie­chem. Była tak niewinna, tak...

A może... Kolejna myśl uderzyła w niego niczym młot. Przecież już raz odrzuciła lojalność wobec niego, wyjeżdżając z Kharastanu. Może jej pragnienie mężczyzny było spowodowane tym, że zasmakowała już z kimś intymności?

Może sprawiło jej to tak wielką przyjemność, że odczuwała głód kolejnych zbliżeń? Poczuł gwałtowne ukłucie w sercu.

– Nie jesteś już dziewicą? – spytał bez ogródek.

W Sorrel zawrzało. Poczuła nagły przypływ gorąca, a jej policzki zapłonęły rumieńcem.

Jak on śmiał pytać ją o coś tak osobistego? Do tego w miejscu publicznym! – oburzyła się. Ale czy nie taki właśnie cel zamierzała osiągnąć, oszukując go, że pragnie kochanka?

– Już raz o tym rozmawialiśmy – odparła, patrząc mu dumnie w oczy.

– Daję ci więc szansę na powtórzenie swojego oświadczenia.

– Nie jesteśmy w sądzie – warknęła.

Zignorował tę odpowiedź i ton głosu.

– Mów prawdę, Sorrel. Czy nadal jesteś dziewicą?

Patrzyli na siebie gniewnie, a ich spojrzenia toczyły śmiertelną bitwę. Sorrel szybko doszła do wniosku, że ta walka nie ma sensu. Ogarnęły ją wątpliwości. Jaki cel miałoby udawanie rutyniary w sferze, w której zupełnie nie miała doświadczenia? Poza tym wiedziała, że postępując w ten sposób, zupełnie straci szacunek w oczach Malika.

– Tak – przyznała cicho. – Jestem dziewicą. Jedyne, czym nie jestem, to kłamcą – skończyła dobitnie.

Nie był przygotowany na uczucie takiej nagłej ulgi, które spłynęło na jego serce. Starał się jednak tego nie okazywać. Wiedział, że musi tę sytuację rozegrać bardzo delikatnie. Nie dawało mu spokoju, że Sorrel nie po raz pierwszy okazała mu swoje nieposłuszeństwo. Jej potrzeba niezależności bolała go i doszedł do wniosku, że będzie musiał sprawić, by nagięła się do jego rozka­zów. I będzie to musiał zrobić w taki sposób, żeby Sorrel myślała, że robi to z własnej woli.

Jednocześnie zastanawiał się, dlaczego tak wielką ulgę sprawiło mu jej wyznanie. Po chwili zastanowienia doszedł do wniosku, że jednym z powodów było to, iż nie zawiódł jako jej opiekun.

– Skąd zatem pojawiła się tak silna potrzeba zmiany tego stanu? – spytał spokojniejszym głosem. Przez lata nauczył się panować nad emocjami i nie okazywać ich, więc teraz, mimo że w środku nadal drżał z gniewu, w jego głosie trudno było wyczuć napięcie.

– Czy to nie jest zbyt pochopna decyzja? – dodał.

Chłód jego spojrzenia i dezaprobata w głosie sprawiły, że znów czuła się jak mała dziewczynka. Może taki był jego cel? – zastanawiała się. Poczuła nagłą potrzebę powiedzenia mu całej prawdy.

– Ponieważ... ponieważ mam już dwadzieścia pięć lat, a czuję się tak, jakbym spędziła całe życie zamknięta w klasztorze!

– Masz na myśli to, że byłaś chroniona przed męskim pożądaniem? – oburzył się.

Zwilżyła usta nerwowo, ponieważ nie spodziewała się takiego wybuchu agresji.

– Po prostu chcę żyć jak inne kobiety w moim wieku! – broniła się. – A właściwie, po prostu chcę żyć! Mam dość dostosowywania się do wymagań innych osób. Chcę móc włożyć krótką spódniczkę bez strachu, że łamię jakiś kodeks moralny. Chcę tańczyć do późnej nocy, pić alkohol i... – zawahała się i zamilkła.

– I uprawiać seks? – Dokończył za nią tonem obrzydzenia.

Dlaczego w tonie jego głosu coś, co było zupełnie normalne i ludzkie, stawało się czymś nagannym? – myślała.

– A co w tym złego? – westchnęła. – Inne kobiety w moim wieku to robią.

– Ale inne kobiety w twoim wieku nie są tobą.

Potrząsnęła głową z wściekłością.

– A co to za różnica? Kim ja niby jestem? Mam się czuć jak obcy we własnym kraju, a nigdy nie będę pasowała do twojego?

– Dlaczego masz do niego nie pasować?

– Ponieważ... – Urwała i zamilkła.

Ponieważ cię kocham, a nigdy nie będziemy razem, załkała w duchu. Nawet gdybyś kiedykolwiek spojrzał na mnie jak na kobietę, i tak nie stanę się dla ciebie ukochaną z twoich nierealnych marzeń.

– Bo nigdy nie osiągnę prawdziwej niezależności w Kharastanie – dokończyła.

Gniew Malika mieszał się z zakłopotaniem i zdumieniem. Wychowany w innej kulturze nie rozumiał problemu Sorrel.

– A czego byś chciała? Co ma dla ciebie znaczenie? Zależy ci na noszeniu ekstrawaganckich strojów i uprawianiu seksu?

Te słowa w jego ustach brzmiały obco, ale też nigdy nie widziała go tak zdenerwowanego. Prawdą jest, że nie to chciała osiągnąć. Wiedziała jednak, że jeśli wróci do Kharastanu, spędzi resztę swego życia w cieniu mężczyzny, który i tak pewnego dnia ożeni się w inną kobietą. Zdawała sobie sprawę, że nie będzie w stanie stać z boku i spokojnie na to patrzeć.

Pomyślała, że Malik jest tak egoistyczny, że nawet nie zauważa, że jego słowa mogły ją zranić. Czy on wyobraża sobie, że Sorrel będzie w przyszłości pomagała jego świeżo poślubionej żonie? A może, że będzie nianią dla jego przyszłych dzieci? Czuła, że jej serce pęka na samą myśl o ślicznych czarnookich dzieciach, jakie Malik mógłby mieć z inną kobietą.

– Może te sprawy mają dla mnie znaczenie – odparła, spodziewając się kolejnej fali wściekłości z jego strony.

Ku jej zaskoczeniu nic takiego się nie wydarzyło. Jedynie w zmrużonych oczach Malika zauważyła nieufność i zdziwienie.

– I myślisz, że jeśli będziesz mi towarzyszyć podczas podróży, odwiodę cię od robienia tych rzeczy? – spytał.

Czy on sobie żartuje? – pomyślała. A może to był kolejny podstęp z jego strony? Postanowiła to sprawdzić.

– Czy chcesz przez to powiedzieć, że gdybym z tobą pojechała, pozwoliłbyś mi na prowadzenie w pełni wyzwolonego trybu życia?

Nie odezwał się. Zjadł kęs, popił wodą, a kiedy odstawiał szklankę, uniósł wzrok i odpowiedział:

– To zależy.

Zamrugała nerwowo. Odłożyła widelec. Nie zjadła jeszcze ani kawałka ryby, ponieważ cała sytuacja była tak napięta, że zupełnie straciła apetyt.

– Od czego? – spytała drżącym głosem.

– Od tego, kogo wybierzesz na szczęściarza, godnego seksualnych przyjemności z tobą.

– Malik, w twoich ustach brzmi to...

– Wulgarnie?

– Tak.

– Całkowicie się z tobą zgadzam. – Wzruszył ramionami. – Ale możesz mieć o to pretensje tylko do siebie. Nic nie mówiłaś o miłości, o porywach serca, o kwiatach, więc zakładam, że wszystkie kobiety w twoim wieku nie mogą się doczekać chwili, gdy stracą dziewictwo. Po prostu sprawiłaś, że w moich oczach jest to jedynie mechaniczny akt...

– Nie chcę o tym więcej rozmawiać! – krzyknęła z wściekłością. – Zapomnijmy o wszystkim.

Pokręcił głową w zdecydowany sposób, który Sorrel widziała już wiele razy wcześniej.

– Nie mogę o tym zapomnieć – rzekł cicho.

Przed oczami pojawiały mu się obrazy nagiego ciała Sorrel w objęciach obcego mężczyzny. Widział, jak ją całuje, pieści, posiada. Na jej pięknej, niewinnej twarzy zauważył najpierw łzy bólu, a później cielesnej przyjemności. Jej długie, zgrabne nogi, które po raz pierwszy widział tego wieczoru, oplatały w jego wyobraźni lędźwia mężczyzny, który ją wypełniał.

Wzdrygnął się i odegnał te wizje, które doprowadzały go jednocześnie do rozpaczy i rozkoszy.

– Mam rozwiązanie, które może zadowolić nas oboje – oświadczył zagadkowo.

– Nie rozumiem, co masz na myśli – odparła, patrząc na niego nieufnie.

Uśmiechnął się, choć był to wykalkulowany, okrutny uśmiech.

– Chcesz kochanka? – zapytał miękko. – No cóż, ja też tego pragnę. Chcesz poznać rozkosze cielesnej miłości? Pozwól więc, bym był twoim przewodnikiem. Nie znajdziesz lepszego.

Serce łomotało jej w piersi. Poczuła dreszcze na całym ciele. Czyżby to, o czym nieśmiało śniła, stało się możliwe do spełnienia?

– Masz na myśli... Byłbyś...

Z satysfakcją zauważył rumieńce na jej policzkach. Pomyślał, że Sorrel jest taka naiwna i bezbronna. Jakim cudem miała zamiar sama zmierzyć się ze światem i pożądaniem mężczyzn, kiedy na drobną wzmiankę o seksie tak niewinnie się czerwieniła? Nie mógł pozwolić jej skrzywdzić. Nie chciał, żeby musiała przekonać się na własnej skórze, jak ryzykowną decyzję chciała podjąć.

Nagle poczuł, że jego męskość gwałtownie twardnieje i zdał sobie sprawę, że nie zniósłby nawet myśli o tym, że inny mężczyzna mógłby dotykać jego małej Sorrel. A już na pewno nie wcześniej, niż on to zrobi.

– Tak, byłbym twoim przewodnikiem – powtórzył. – Czy jest coś nagannego w tej propozycji?

Miała ochotę krzyknąć, że tak, bo mówił o tym bez najmniejszych emocji. Zupełnie, jakby czytał listę spraw do załatwienia w najbliższym czasie.

– Nie, po prostu nigdy... – urwała.

Czuła, że Malik odkryje kłamstwo, jeśli mu powie, że nigdy nie myślała o nim, jako o swoim kochanku. W końcu od wielu lat fantazjowała na ten temat.

– Co nigdy, Sorrel? – nalegał. – Nigdy nie rozglądałaś się za kandydatem? Cóż, masz zatem najlepszego, jakiego mogłabyś znaleźć. – Oczy błyszczały mu na myśl o przyjemności, jaką mógł mieć na wyciągnięcie ręki. – Wszystkie kobiety, z którymi spałem, mówiły mi, że jestem najlepszym kochankiem, jakiego miały w życiu – dodał bez cienia zażenowania.

Choć wiedziała, że Malik miał wiele kobiet, to nieskrępowane wyznanie mocno ją zabolało. Teraz ona wyobraziła go sobie z inną kobietą. Zastanawiała się, ile ich mogło być. Zazdrość targnęła jej sercem.

Zauważył cierpienie na jej twarzy i poczuł dużą satysfakcję.

– To, co ci oferuję, to propozycja, o której większość kobiet by marzyła. – Przesunął kciukiem po swojej dolnej wardze, widząc, że Sorrel śledzi każdy jego ruch. Doskonale wiedział, jak taki gest może na nią zadziałać. – Zabiorę cię do najbardziej olśniewających miejsc na świecie – kontynuował. – Będziesz opływała w luksus, a przy tym otrzymasz najobszerniejszą edukację w dzie­dzinie sztuki uwodzenia.

Sorrel czuła, że mówienie o czymś tak ważnym i intymnym, jak o umowie handlowej, jest niewłaściwe, ale musiała przyznać, że była to propozycja nie do odrzucenia. Poza tym cały czas znajdowała się pod urokiem kuszących ruchów Malika. Zastanawiała się, czy robił to nieświadomie, czy też były to jego wyrachowane gierki. Pomimo tych wątpliwości pragnęła, żeby w taki sam sposób dotykał jej ust. Czy jednak będzie w stanie chłodno oddać mu swoje ciało, podczas kiedy już od dawna posiadł jej serce? Ona ma chłodne ciało i gorące serce, a Malik odwrotnie – zimne serce i namiętne ciało. Czy ich współżycie będzie mogło być harmonijne?

Jakiś czas temu Sorrel zauważyła, że pewna smukła rudowłosa kobieta, siedząca po drugiej stronie sali, już od kilku minut intensywnie wpatruje się w Malika. Początkowo nie zwracała na nią uwagi, gdyż ludzie często przyglądali się przystojnemu szejkowi i była do tego przyzwyczajona. Ale teraz nagle poczuła zazdrość o tamtą kobietę. Widocznie zaszła w niej jakaś zmiana od chwili, gdy Malik zasugerował, że może być jej pierwszym mężczyzną, a raczej nauczycielem, który chce dać jej pierwszą lekcję na temat, jak czerpać rozkosz z intymnego zbliżenia.

Zdawała sobie sprawę, że propozycja szejka brzmi okropnie. Chciał ją posiąść jak jakiś nowy przedmiot, przez nikogo jeszcze nie używany. Wiedziała, że jeśli Malik chce, to może mieć ją w łóżku, jak wiele innych kobiet, ale przecież nigdy jej się w pełni nie odda. Był zbyt dumny i zbyt zimny na to, żeby otworzyć swoje serce i obdarzyć ją prawdziwym, głębokim uczuciem. Ponadto surowe zasady jego kraju nakazywały mu poślubić kobietę tej samej krwi, rodowitą Kharastankę. Musi ją poślubić, ale nie musi kochać... Czy on w ogóle wie, co to miłość? – zastanawiała się ze smutkiem.

Malik z dużym zainteresowaniem przyglądał się twarzy Sorrel, na której od kilku minut malowały się kolejno różne silne emocje. Widoczny był gniew i zawstydzenie, niechęć i rozczarowanie, ciekawość i rezygnacja.

Niecierpliwie czekał na jej odpowiedź. Kiedy zobaczył, że Sorrel przygląda się rudowłosej kobiecie, jego wzrok także skierował się w tamtą stronę. Kobieta miała doskonałe wyczucie kolorów. W zielonym wyglądała zjawiskowo, a jej sukienka w kolorze mięty, opinająca i podkreślająca jej kobiecie kształty, sprawiała, że trudno było oderwać od niej wzrok. Rude włosy kontrastowały z kolorem stroju. Usta pomalowane na czerwono przykuwały uwagę. Wyglądało na to, że nie słucha ani słowa z tego, co mówi mężczyzna siedzący z nią przy stoliku.

Sorrel zaobserwowała kilkusekundową wymianę spojrzeń między szejkiem a nieznajomą.

W oczach kobiety widziała pożądanie tak wyraźne, jakby na cały głos krzyczała „weź mnie!”. Sorrel spojrzała na Malika akurat w momencie, kiedy pozwolił sobie na lekki uśmiech skierowany do rudowłosej kobiety. Odczytała ten jego uśmieszek jak odpowiedź: „Ja ciebie także pragnę”.

A może to tylko moja wyobraźnia? – zastanawiała się. Niezależnie od tego poczuła, że emocje, potężne jak fala, zalewają jej umysł i ciało, niemal uniemożliwiając złapanie tchu.

Na twarzy pięknej nieznajomej malował się wyraźnie głód seksualnych doznań, które pragnęła zaspokoić właśnie z przystojnym szejkiem. W tym momencie Sorrel już była pewna, że mimo swoich różnych zastrzeżeń i obaw, przyjmie ofertę Malika.

Szejk nie miał potrzeby poznawania kobiet w restauracjach, niezależnie od tego, jak bardzo były piękne, ale przed chwilą oświadczył, że on także potrzebuje kochanki. Sorrel przygryzła wargę. Przez moment jeszcze zastanawiała się, czy nie powinna odrzucić obu jego ofert i odejść. Jednak serce podpowiadało jej inne rozwiązanie. Zaakceptować i wykorzystać to, co jest naj­piękniejsze w tej propozycji, nawet jeśli oznaczałoby to pogrzebanie raz na zawsze wszystkich jej marzeń o miłości, o odwzajemnionym uczuciu.

– W porządku – powiedziała, wzruszając ramionami. – Przyjmuję obie twoje oferty. – Pragnęła, żeby już wreszcie zostali sami i mogli przejść od słów do czynów.

– Co to ma znaczyć? – spytał poirytowany. – Łaskawie się zgadzasz?

Nie takiej odpowiedzi się spodziewał. Z pewnością Sorrel nie miała pojęcia, jaki zaszczyt ją spotyka dzięki jego hojnej propozycji, ale wkrótce się przekona, pomyślał.

Sorrel poruszyła się nerwowo na krześle, kiedy dotarło do niej, na co się właśnie zgodziła.

– A co Fariq pomyśli o naszej umowie?

Malik zaśmiał się krótko.

– Prawdę mówiąc, nie planowałem ogłaszać tej informacji w prasie i telewizji.

Sarkazm zawarty w tej wypowiedzi powinien ją zaniepokoić i ostrzec, że igra z ogniem. Ale było już za późno, żeby się wycofać, nawet gdyby tego chciała. Jeśli jednak ich umowa miała dojść do skutku, musieli ustalić pewne zasady.

– A więc uważasz, że mamy to trzymać w tajemnicy? Fariq nie będzie wiedział?

– Oczywiście, że będzie wiedział – odparł zniecierpliwiony. – Ale jak zwykle będzie dyskretny.

Jego słowa nie zostawiały cienia wątpliwości, że to nie pierwszy raz, kiedy Fariq ma do czynienia z taką sytuacją i tak właśnie te sprawy się załatwia.

– Rozumiem – odparła cicho.

Kiedy mówiła, dolna warga drżała jej ze zdenerwowania. Malik poczuł silne pragnienie ucałowania jej ust. Odwrócił się do swoich ludzi siedzących z boku i posłał im znaczące spojrzenie. Wszyscy wstali i uformowali dyskretny, ale bezpieczny szyk. Dał sygnał Sorrel, żeby szła za nim. Na miękkich nogach podążyła do luksusowej windy.

– Zostawcie nas teraz – rozkazał swoim ochroniarzom, kiedy otworzyli drzwi do ekskluzywnego apartamentu na ostatnim piętrze hotelu. Fariq, który pojawił się nagle znikąd, ukłonił się uniżenie i bezszelestnie oddalił razem z pozostałą świtą.

Weszli do środka, Malik zamknął drzwi i położył jej ręce na ramionach.

– Wreszcie jesteśmy sami – powiedział cicho. – Twoja pierwsza lekcja powinna się zacząć jeszcze dzisiaj.

Czuła jego dłonie schodzące z ramion w dół, wzdłuż jej ciała.

– Już teraz? – wyszeptała ze zdziwieniem.

Twarz Sorrel była piękna i czysta, a jej oczy jeszcze nigdy tak nie błyszczały. Malik pomyślał, że były tak niebieskie i jasne, jak jego ukochane Morze Balsora w gorący, letni dzień.

– Tak, już teraz.

– Chcesz, żebyśmy od razu poszli do łóżka?

Zacisnął usta ze złości. Sorrel podjęła rozsądną decyzję i zgodziła się, żeby został jej nauczycielem, dlaczego więc nie pozwala mu na działanie? Czyżby miał żałować, że złożył jej taką propozycję?

– To jest właśnie problem z nowoczesnymi kobietami – powiedział, celowo nawiązując do jej chęci wyzwolenia i niezależności. – Chciałyby od razu wszystko zjeść, całą ucztę na raz, bez kosztowania i delektowania się małymi kęsami jedzenia. Powiedz mi, gdzie w tym jest przyjemność i radość?

To zdanie zabrzmiało jak reprymenda. I chyba rzeczywiście miało taki cel.

Sorrel spojrzała mu w oczy. Miała nadzieję, że jej zranione uczucia nie będą zauważalne. Jednak słowa były szybsze, bo zanim pomyślała, wykrzyczała mu w twarz:

– Nie możesz oczekiwać, że będę ekspertem w tej dziedzinie, Malik!

– Oczywiście, że nie.

Znowu zapragnął ją pocałować, choć sprawiała mu tyle kłopotów.

– Chodź – zażądał i przyciągnął ją do siebie. Torebka upadła jej na podłogę. Pochylił się i ich twarze były teraz naprzeciwko siebie. – Pozwól, żebym cię pocałował – szepnął. Jego usta szukały jej warg z pożądaniem, ja­kiego się nawet nie spodziewał.

Smakowała jak płatek róży i pachniała jak lilia. Jej drżące ciało przepełnione było czystością i niewinnością. Malik zauważył, że i on ma dreszcze, kiedy poczuł, jak Sorrel rozchyla usta, chcąc czerpać przyjemność z ich pocałunku.

– Och, Malik! – westchnęła. Zarzuciła mu ręce na szyję i przytuliła się do niego całym ciałem.

Im twardszy stawał się Malik, tym bardziej miękka była Sorrel. Szejk był zaskoczony, widząc, z jaką otwartością Sorrel odpowiadała na jego pieszczoty. Wyobrażał sobie ciepło i wilgoć jej najintymniejszych miejsc. Coraz trudniej było mu powstrzymać spontaniczne reakcje swego ciała.

Mógł ją posiąść tu i teraz. Położyć na dywanie i całować, aż by mu się poddała. Mógłby podciągnąć jej spódnicę, zerwać z niej majtki i...

– Malik! – jęknęła ponownie.

Mruknął coś niezrozumiale, odepchnął od siebie i spojrzał groźnie.

– Co ja ci przed chwilą mówiłem? – spytał zdenerwowany.

Sorrel patrzyła na niego zaskoczona. O co jej teraz chodzi? – myślał. Czy jej się wydaje, że mi się to całowanie podoba tak samo jak jej?

– Czy ja...? – zawahała się. – Czy ja zrobiłam coś złego?

– Tak! To znaczy, nie! – Pokręcił głową z frustracją. To miały być ćwiczenia z powściągliwości seksualnej, stopniowe budowanie napięcia, a nie jakaś szalona demonstracja popędu płciowego.

Demonstracja, w której, z niechęcią musiał to przyznać, wypadł raczej słabo. On, który szczycił się tym, że jest najlepszym kochankiem na świecie, reagował szybciej niż nastolatek.

Odwrócił się i wściekły poszedł w stronę obszernego salonu. Sorrel patrzyła chwilę za nim, ale doszła do wniosku, że nie ma za wiele opcji do wyboru, więc ruszyła w kierunku salonu.

Malik stał przed oknem, zatopiony w myślach. Patrzył na falujące morze, które w świetle księżyca przybrało barwę indygo. Jedynie grzbiety fal miały kolor srebra. Usłyszał jej kroki. Nie ruszał się, żeby udowodnić jej i sobie, że jest opanowany. Pomyślał, że muszą jak najszybciej ustalić zasady, bo przecież wkrótce mieli wyjeżdżać do Madrytu.

– Bardzo ważne są przygotowania – powiedział łagodnie. – Ale nie będziemy ich robić dzisiaj. Teraz musisz już iść do łóżka. – Uniósł jej brodę, żeby spojrzeć w podkrążone ze zmęczenia i stresu oczy Sorrel. – Sama – dodał, widząc jej niepokój.

Smutek na jej twarzy szybko zamienił się w uśmiech, kiedy szła do holu, aby podnieść z podłogi swoją torebkę. Czyli nic nowego, pomyślała. Całe życie spędziłam sama.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Następnego ranka Sorrel zastanawiała się, czy to wszystko nie było jedynie snem. Przypomniała sobie Malika, który porwał ją z restauracji i obiecał, że nauczy wszystkiego, co powinna wiedzieć o miłości. Dotknęła warg. Czyżby wciąż były ciepłe od jego pocałunków? Przeszedł ją dreszcz, gdy zrozumiała, że to jednak wydarzyło się naprawdę.

Te nowe, niezwykłe doświadczenia wprawiły ją w stan permanentnego napięcia. Jej umysłem wstrząsały wątpliwości. Nie wiedziała, czy postępuje właściwie, ale nie miała kogo się poradzić.

Wstała, zrobiła poranną toaletę, włożyła czystą bieliznę i piękną jedwabną tunikę, którą przywiozła z sobą do Anglii.

Pomyślała, że tak naprawdę, to przecież nigdy nie miała nikogo zaufanego na tyle, by powierzyć mu swoje sekrety i wątpliwości. Zawsze była samotna. Nawet jeszcze kiedy żyli rodzice, nigdy nie dzieliła się z nimi swoimi problemami. Kochali ją z całego serca, ale pochłonięci swoją pasją, przeważnie byli nieobecni myślami, więc jakiekolwiek poważne rozmowy z nimi zupełnie nie miały sensu.

Rozejrzała się po wynajętym mieszkaniu. Na biurku leżało kilka dokumentów i paszport. Obok stały dwie walizki wyładowane ubraniami oraz worek śmieci przygotowany do wyrzucenia. Pomyślała, że to niewiele, jak na początek nowego życia.

Dzwonek do drzwi przerwał jej rozmyślania. Poszła otworzyć. To był Malik. Taki, jakiego dobrze znała. Miał w sobie coś z dawnego wojownika przemierzającego konno pustynię i polującego z sokołem. Garnitur, który miał wczoraj na sobie, zastąpił dziś tradycyjnym kharastańskim strojem. Pomyślała, że szeleszczący przy każdym ruchu strój z najwyższej klasy jedwabiu kom­pletnie nie pasuje do tego pomieszczenia. To trochę tak, jakby rajski ptak wylądował wśród gołębi na placu jakiegoś ponurego miasta.

– Och, Malik – wyszeptała zachwycona.

– Widzę, że masz dziś na sobie coś bardziej odpowiedniego – mruknął.

Zaśmiała się w duchu. Jakże przewrotna jest ludzka natura. Człowiek zawsze chce tego, czego akurat nie ma. Jeszcze wczoraj Malik wydawał się zachwycony widokiem jej odkrytych nóg. Dziś zaś najwyraźniej za nimi tęsknił, ale nie chciał się do tego przyznać.

Niedbale oparła dłoń na biodrze.

– To jedyna tunika, jaką przywiozłam ze sobą. Ma już swoje lata – wyjaśniła.

– Zauważyłem – rzucił, po czym zmarszczył czoło. – Miałaś przecież do swojej dyspozycji pałacową krawcową. Dlaczego nie korzystałaś częściej z jej usług?

Spojrzała w jego zmrużone oczy.

– Nie uważałam, by było to odpowiednie zachowanie. Na przyjęciach byłam służbowo.

– Nie rozumiem.

Pomyślała, że wyśmiałby ją, gdyby powiedziała, że nigdy nie czuła się komfortowo, kiedy musiała wystroić się na pałacowe przyjęcia.

– Przypominam ci, że ja tam pracowałam – powiedziała. – Miałam wmieszać się w tłum, a nie błyszczeć na tle innych kobiet.

Takie postawienie sprawy nigdy nie przyszłoby mu do głowy. Doszedł do wniosku, że chyba nie zna się na kobietach. Poza swoimi kochankami, tak naprawdę nie znał innych kobiet. Jego matka zmarła przy porodzie, a piastunki trudno było traktować jako interesujące kobiety. One raczej były w jego oczach bezpłciowe. Gdyby ktoś go spytał, którą z kobiet zna najlepiej, wskazałby Sorrel. Teraz jednak uświadomił sobie, że wcale nie znał jej tak dobrze, jak mu się wydawało. Wzruszył ramionami, dochodząc do wniosku, że nie będzie sobie zawracał tym głowy.

– Twoja skromność jest godna podziwu – przyznał. – Nie zmienia to faktu, że będziesz potrzebowała kilku dodatkowych ubrań na podróż. Musisz być elegancko ubrana jako ambasador Kharastanu.

– Jak to?

Kiwnął głową.

– Przez ostatnie lata nasz kraj był bardzo krytykowany z wielu różnych powodów. Między innymi panuje w świecie powszechne przeświadczenie, że kobiety Kharastanu są ciemiężone. Chcę, żebyś była żywym dowodem na to, że jest to błędna opinia o naszym kraju.

– Rozumiem, że z góry zakładasz, że ja nie podzielam tego sądu?

Przeszył ją wzrokiem.

– A podzielasz?

Potrząsnęła głową i westchnęła.

– Nie. Choć nie twierdzę, że nie ma problemów społecznych w Kharastanie. To nie jest idealne państwo...

– Żadne państwo na świecie nie jest idealne – przerwał jej. – Mniejsza o to, nie marnujmy czasu. Fariq czeka na nas – powiedział i podszedł do niej bardzo blisko.

– Czy to znaczy, że powinnam iść na zakupy? – spytała zakłopotana.

Chwycił ją w talii i przyciągnął do siebie.

– Na zakupy? – Roześmiał się. – Nie. Nie sądzisz chyba, że sklepiki w Brighton są w stanie zaspokoić potrzeby pierwszej damy Kharastanu. Zdradzę ci coś. Nie musisz martwić się zakupami.

Czując jej wiotką kibić pod palcami, pomyślał, że ciało Sorrel pewnie najlepiej prezentuje się nago.

– Zamówiłem wszystko, co według mnie powinnaś mieć w swojej garderobie – wyjaśnił, widząc pytanie w jej oczach.

Zmarszczyła brwi zakłopotana.

– Jak to?

– Królewska krawcowa przygotowała dla ciebie kolekcję tradycyjnych strojów, oczywiście w najbardziej nowoczesnym stylu.

– Malik, nadal nie rozumiem...

– Och, to nic nadzwyczajnego. – Machnął ręką. – Krawcowa znała twoje wymiary. Chyba zbytnio się nie zmieniły przez ostatnie tygodnie. No, może odrobinkę schudłaś – zauważył i westchnął. – Będę musiał cię dokarmiać. Mężczyźni w Kharastanie lubią zaokrąglone kobiety. Te chude jak szkielety zostawiają mężczyznom z Zachodu. Oni nie znają się tak jak my, mężczyźni Wschodu, na pięknie kobiecego ciała – roześmiał się, zadowolony z siebie.

Sorrel poruszyła się niespokojnie. Była przekonana, że Malik stroi sobie z niej żarty.

– I wszystko jest już gotowe? – Upewniła się. – Ale jak to możliwe? Przecież dopiero wczoraj zgodziłam się na udział w tej podróży.

– Ja już kilka tygodni temu wymyśliłem tę podróż z tobą po europejskich stolicach. Uważam, że to dobry pomysł.

Przez chwilę serce Sorrel wypełniło się nadzieją, która jednak zaraz zgasła. Nie miała złudzeń, że szejkiem kierowały raczej względy praktyczne, a nie uczuciowe.

– A gdybym się nie zgodziła? – spytała wolno.

Wzruszył ramionami i uśmiechnął się bezczelnie.

– Wiedziałem, że mi nie odmówisz. Przecież ja zawsze dostaję to, czego chcę.

Poczuła gniew. Nie mogła się pogodzić z faktem, że tak nią manipulował. Bardziej jeszcze bolało ją to, że ani trochę nie czuł się winny.

– Ciekawe, co zrobisz, jeśli teraz ci powiem, że sama będę o sobie decydować – powiedziała z ożywieniem. – I że zmieniłam zdanie. Co wtedy zrobisz?

– Co zrobię? Dokładnie to – mruknął i zbliżył usta do jej warg.

Chciała go odepchnąć, zaparła się dłońmi o jego muskularny tors i próbowała odwrócić głowę od jego gorących ust. Im bardziej jednak wiła się w jego ramionach, tym bardziej ocierała się o ciało Malika, które w wyjątkowy sposób zareagowało na bliskość kobiety. Zszokowana spojrzała w jego oczy. Patrzył na nią niczym wygłodniały wilk.

– Tak, Sorrel, pożądam cię – potwierdził to, czego nie potrafiłaby sama nazwać. – Mogłaś poczuć, że jestem na ciebie gotowy. Twardy jak skała. Spragniony. Mógłbym cię teraz posiąść w najbardziej prostacki i dziki sposób. – Z pewną satysfakcją przyglądał się, jak twarz kobiety nabiera barwy coraz ciemniejszej czerwieni. – Ale nie taki mam plan. Nauka będzie powolna i systematyczna. I nawet jeśli nie będziemy się w czymś zgadzać, to nie wpłynie to na twoją seksualną edukację. Chodź, pocałuj mnie.

Ich twarze dzieliły teraz centymetry. Czuła ciepło jego oddechu na wargach. Westchnęła. Wiedziała, że choć szejk potrafił być zdecydowanym i autokratycznym władcą, to nigdy nie wziąłby jej siłą. Gdyby chciała odejść, pozwoliłby jej na to.

Gdyby oczywiście chciała odejść, powtórzyła w myślach. Ale to chyba nie było już możliwe. Miała wrażenie, że przekroczyła jakąś niewidzialną linię. Nie było już odwrotu.

– Pocałuj mnie, Sorrel – ponaglił ją ochrypłym głosem, w którym wyraźnie słychać było ledwo tłumione pożądanie.

– Malik – wyszeptała, próbując opóźnić to, co nieuchronne.

Po chwili wtuliła się w jego ramiona. Delikatność jego pocałunku przedziwnie kontrastowała z napiętym każdym centymetrem jego ciała. Przesunął językiem, łagodnie rozchylając jej wargi. Jednocześnie zatopił palce w jej włosach. Ciałem Sorrel wstrząsnął dreszcz. Poddała się magii chwili i oddała mu swe usta. Gdy wsunął w nie język, przerażona pomyślała, że pragnie więcej i więcej.

– Na Boga! – wyrzucił z siebie niespodziewanie.

Puścił ją i cofnął się. Przez moment milczał, zbierając myśli. Doszedł do wniosku, że niewiele brakowało, by sprzeniewierzył się wszystkiemu, co jej opowiadał o cierpliwości i powolnej nauce. Okazało się, że pragnął Sorrel tak, jak dotąd żadnej innej kobiety na świecie.

Podejrzewał, że pożąda jej tak usilnie między innymi dlatego, że była tak nieskazitelnie czysta, niewinna. Tak bardzo różna od tych ociekających seksapilem kobiet, z którymi czasami spędzał noce. Jego kochanki nie zadawały pytań i w milczeniu, posłusznie spełniały wszystkie jego życzenia. Niestety, brakowało im tej czystości, jaką ma tylko taka kobieta, której jeszcze nie posiadł żaden mężczyzna.

Otworzyła oczy.

Malik wyglądał tak, jakby miał gorączkę. Przez ułamek sekundy widziała pożądanie w jego półprzymkniętych oczach. Ale już chwilę później szejk przywołał się do porządku, a jego twarz przybrała ten charakterystyczny wyraz, który sprawiał, że ludzie czuli się niepewnie w jego obecności.

– Co się stało? – spytała, czując podświadomie, że on pragnie, by to trwało dalej. – Dlaczego przerwałeś?

– Nic się nie stało. Jesteś niezwykle pojętną i pracowitą uczennicą – powiedział z uznaniem.

Przez moment pomyślała, że wyrażając zgodę na te lekcje rozkoszy, popełniła największe w życiu głupstwo. Uświadomiła sobie bowiem, że zgadzając się na bycie uczennicą Malika, skazywała się na życie, w którym każ­dy inny mężczyzna będzie przegrywał już na samym starcie z jej wspaniałym szejkiem. Wątpiła, czy którykolwiek potrafiłby sprawić, by czuła to, co przeżywała w jego ramionach.

– Cóż, ty zaś jesteś prawdziwym mistrzem – powiedziała miękko.

Spojrzał na nią krytycznie. Pomyślał, że Sorrel musi nauczyć się panować nad emocjami. Za chwilę wsiądą do samochodu i jedyne, o czym teraz powinni myśleć, to plan zajęć na dzisiejszy dzień. Nie będzie wtedy miejsca na rozpamiętywanie pocałunków.

– Idź już. Obmyj sobie twarz i uczesz się porządnie – rzucił szorstko.

Miał świadomość, że zabrzmiało to zbyt oschle. Ku swojemu zażenowaniu dostrzegł, jak Sorrel szybko spuszcza wzrok, by ukryć łzy i ból, jaki jej zadał. Pomyślał, że przecież ona w ogóle nie zdaje sobie sprawy, jak wiele bólu zadawała jemu, mężczyźnie, który musiał panować nad tak wielkim pożądaniem. Ale czy naprawdę musiał? Przecież może odesłać samochód do diabła i wziąć Sorrel do łóżka tu i teraz. Przestałby się tak strasznie męczyć...

Sięgnął dłonią do jej policzka.

– Spójrz na mnie – powiedział łagodnie.

Zamrugała nerwowo, powstrzymując łzy i podniosła głowę. W jej oczach widział pytanie: Co zrobiłam źle? Czym zasłużyłam sobie na ten oschły ton?

– Nie zadowalam cię – szepnęła z przygnębieniem.

Te słowa mocno ugodziły w jego godność i poczucie uczciwości. W jednej chwili zapragnął zerwać umowę. Nie chciał, by czuła się winna. Nie chciał jej zmieniać. A na pewno nie chciał zabić w niej tej cudownej, niewinnej Sorrel, którą znał od dziecka. Inteligentnej i pełnej życia dziewczyny, która na jego oczach przeistoczyła się w niebywale pociągającą kobietę, choć on to zbyt późno zauważył...

Chyba rzuciła na niego urok, bo jednak bardziej pragnął wywiązać się z umowy, niż ją zrywać. Powinien zrobić to, co ustalili. Przecież ona się zgodziła. Oczekuje od niego lekcji rozkoszy, które jej obiecał. Nazwała go mistrzem. Chyba nigdy by sobie nie wybaczył, gdyby nie poznał tajemnic jej dziewiczego ciała i zrezygnował z bycia jej pierwszym mężczyzną. Nie może przecież po­zwolić, aby oddała się jakiemuś innemu, który być może w ogóle by nie docenił jej czystości i niewinności. Zdawał sobie sprawę, że seks może popsuć ich przyjacielski związek, ale był skłonny podjąć ryzyko.

– Sprawiasz mi więcej przyjemności, niż możesz sobie wyobrazić – odparł łagodnie. – Ale muszę kontrolować swoje pragnienia. Pamiętaj, proszę, że zajmuję pozycję, która wymaga utrzymania nieskazitelnego wizerunku. Seks zaś osłabia mężczyznę i usypia jego czujność. Nie mogę sobie pozwolić na słabość. Dlatego ty również musisz się nauczyć kontrolować uczucia. Włączać je i wyłączać, zależnie od...

– Od tego, jak ci akurat pasuje? – przerwała mu.

– Jak pasuje nam obojgu – poprawił ją. – Zresztą nie chodzi tylko o mnie. Jeśli wyda się, że jesteś moją kochanką, to damy broń do ręki moim wrogom. A wtedy ucierpimy oboje.

– Ty masz wrogów? – spytała zdziwiona.

Uśmiechnął się w duchu na myśl, jak bardzo naiwna jest jego mała Sorrel.

– Każdy władca ich ma – wyjaśnił. – Szczególnie taki, który doszedł do władzy w takich okolicznościach jak ja. Ale proszę, nie martw się, maleńka – dodał łagodnie. – Inaczej nie będę potrafił skoncentrować się na pracy. – Uśmiechnął się do niej ciepło. – Idź teraz do łazienki i ogarnij się trochę. Czekam tu na ciebie. Zaraz wsiadamy do samochodu i jedziemy na lotnisko. Samolot jest gotowy do startu, a w Madrycie oczekuje mnie już delegacja wysoko postawionych dygnitarzy.

Odwzajemniła uśmiech, odwróciła się i poszła do łazienki. Serce biło jej mocniej i radośniej. Pomyślała, że od bardzo dawna nie nazwał jej tak pieszczotliwie. Maleńka. Zaraz jednak smutek znów zawładnął jej myślami. Nie wolno jej było zapomnieć, że Malik zawsze stawiał sprawę jasno i wszystko, co mówił i robił, z reguły miało podłoże praktyczne, a nie emocjonalne.

Opłukała twarz i poprawiła uczesanie. Patrząc na swoje odbicie w lustrze, pomyślała, że najwyższa pora, by i ona nauczyła się panować nad emocjami i zaczęła działać praktycznie. Zgasiła światło, zamknęła za sobą drzwi łazienki i myśląc już tylko o podróży do pięknej Hiszpanii, wróciła do pokoju, gdzie czekał na nią szejk.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

– Czy Wasza Wysokość będzie jeszcze czegoś potrzebował ode mnie?

Malik podpisał ostatnie dokumenty i wręczył je Fariqowi. Choć jego współpracownik całe popołudnie podsuwał mu kolejne papiery do parafowania, nic nie było w stanie zgasić uczucia ekscytacji w sercu szejka. Spojrzał przez okno na zachodzące nad horyzontem słońce.

– Nie, dziękuję. Wystarczy na dziś. Napiję się czegoś na tarasie, a potem zdrzemnę – oświadczył, po czym na potwierdzenie swych słów ziewnął przeciągle.

Przemknęło mu przez głowę, że musiało to wyglądać sztucznie. Wolał jednak utwierdzić Fariqa w przekonaniu, że czuje się już bardzo zmęczony i będzie samotnie wypoczywał na tarasie. Nigdy dotąd nie przejmował się tym, co pomyśli Fariq. Nie stwarzał fałszywych pozorów i nie ukrywał przed nim swoich kochanek. Jednak ta była wyjątkowa i Malik czuł, że musi zachować szczególną dyskrecję.

– Jak sobie życzysz, panie. – Twarz Fariqa nie wyrażała żadnych emocji. – Życzę spokojnej nocy, Wasza Wysokość. – Ukłonił się i wyszedł.

Malik mieszkał na najwyższym piętrze luksusowego madryckiego hotelu. W skład jego apartamentu wchodziły dwie przestronne sypialnie połączone wspólnym pokoikiem, elegancki salon, w pełni wyposażony gabinet, w którym mógł pracować, oraz dwie garderoby i dwie łazienki. Apartament został wybrany zgodnie z preferencjami szejka. Wnętrza hotelu urządzone były w mauretańskim stylu. Podłogi, wyłożone chłodnym marmurem, zarzucone były w wielu miejscach stertami kolorowych poduszek z ręcznie haftowanymi wzorami. W powietrzu unosił się zapach drzewa sandałowego, który podobno sprzyjał medytacji i regeneracji energii.

Malik przeciągnął się, wstał i wyszedł na taras. Światło świec, ustawionych wokół stołu, rozbłysło na jego jedwabnej szacie. Powietrze przesycone było zapachem drzewek pomarańczowych. Niebo nad Madrytem mieniło się niezliczoną ilością gwiazd. Spojrzał na zegarek i wrócił do apartamentu. W samą porę, gdyż właśnie w tej chwili usłyszał delikatne stukanie do drzwi.

– Wejdź – powiedział cicho, wpuszczając Sorrel do środka. Ucieszył się na jej widok, ale zaniepokoił go wyraz twarzy kobiety.

Wydawała się czymś zmartwiona. Próbowała się uśmiechać, ale widział, że coś ją dręczy.

– Co się stało? – spytał.

– Czuję się winna, kiedy tak się skradam korytarzami – wyjawiła po chwili milczenia. – Mam wrażenie, że robię coś złego.

Zmarszczył brwi, czekając na dalsze wyjaśnienia.

– Wiesz, ten cały sekret i w ogóle...

– Dobrze wiedziałaś, że będziemy musieli zachować dyskrecję – zganił ją.

Na dźwięk tonu jego głosu, przełknęła niespokojnie ślinę.

– Tak, oczywiście. Tylko...

– Tylko co? – przerwał jej chłodno.

Uznała za bezcelowe opowiadanie mu, jak to nerwowo przechadzała się po pokoju całe popołudnie. Od czasu obiadu jedna myśl nie dawała jej spokoju. Jak sobie z tym wszystkim poradzi? Czy w ogóle sobie poradzi? Chciała mu powiedzieć, że się panicznie boi, ale pomyślała, że wtedy on poczułby się winny i odpowiedzialny za jej stan. A tego nie chciała. To przecież była jej decyzja, żeby zostać kochanką Malika. Czuła, że jeśli będzie zachowywać się jak zalęknione dziecko, to tak też będzie traktowana. A przecież z całych sił pragnęła, by traktował ją jak dorosłą kobietę.

– Nie wiedziałam, co z sobą zrobić – odparła wreszcie. – Ani w co się ubrać.

No, to już lepiej, pomyślał. Nerwy podczas pierwszej wspólnej nocy są naturalne i dopuszczalne. Dopóki oczywiście Sorrel nie zmieni zdania i nie zechce złamać umowy. On swojego zdania nie zmienił. Zlustrował ją wzrokiem i uśmiechnął się w duchu.

Musiał przyznać, że spisała się dziś bardzo dobrze. Podczas uroczystej kolacji wypadła wspaniale. Udowodniła, że kobieta z Zachodu może idealnie zaadaptować się w tak odmiennej kulturze jak kharastańska.

Nie mógł też przestać myśleć o tym, jak zachwycająco wyglądała.

Dużo piękniej, niż w ogóle mógł sobie wymarzyć. Z dziewczynki przerodziła się w olśniewającą piękność. Jej wejście do lokalu wzbudziło powszechne zainteresowanie. Szkarłatna dopasowana suknia wyszywana srebrem i szmaragdowe kolczyki spowodowały wiele dyskretnych szeptów.

Podczas koktajlu przed kolacją jeden z gości, brytyjski polityk, wyraził nawet swoje zdziwienie, że kharastańskie kobiety chodzą w szkarłacie. Malik z satysfakcją przyglądał się jego zdziwieniu, gdy Sorrel odparła, że jest Angielką, tak samo jak on. Dodała również, że czerwień na Zachodzie to symbol płodności i odwagi, a nie jak w Kharastanie zepsucia moralnego. Następnie z gracją oddaliła się, by powitać kolejnych gości.

Tak, pomyślał z satysfakcją, Sorrel okazała się wspaniałą ozdobą przyjęcia. Nawet Fariq musiał to przyznać, choć pierwotnie miał zastrzeżenia do tego pomysłu.

– Świetnie dziś wypadłaś – powiedział łagodnie.

– Naprawdę?

Nie przepadała za tego typu przyjęciami, ale nie budziły one w niej lęku. Jej rodzice byli dyplomatami, więc od dziecka bywała na różnych oficjalnych uroczystościach. Zawsze wiedziała, jak się ma na nich zachować.

Dzisiejsze przyjęcie różniło się jednak od dotychczasowych tym, że znalazła się na nim, będąc w zupełnie nowych okolicznościach. Dodatkowo nie umknęły jej uwagi pełne zazdrości spojrzenia kobiet, które uczestniczyły w przyjęciu. Malik był często przedstawiany w prasie jako jeden z najbardziej pożądanych kawalerów i Sorrel zdawała sobie sprawę, że niejedna z nich oddałaby duszę diabłu w zamian za względy przystojnego szejka.

– Dobrze wiesz, że byłaś świetna – odparł niecierpliwie. Westchnął w duchu, zastanawiając się, czy Sorrel na każdym kroku będzie potrzebowała jego zapewnień o jej urodzie i świetności. Miał nadzieję, że nie, bo w nawale pracy mogłoby nie starczyć mu czasu i cierpliwości. Powinna szybko nauczyć się, że rolą kochanki szejka jest uprzyjemnianie mu życia, a nie komplikowanie i utrudnianie.

– No, nie dąsaj się już i chodź tutaj – dodał.

Na widok jego ciepłego uśmiechu, momentalnie minęło jej chwilowe zawstydzenie. Uświadomiła sobie, jak bardzo tęskniła za jego bliskością. Od wyjazdu z Brighton nie mieli okazji być sami.

– Och, Malik – wyszeptała i zarzuciła mu ramiona na szyję.

Jej pełen namiętności głos obudził w nim niepokój.

– Spokojnie – powiedział łagodnie i chwycił jej ramiona, by ją trochę pohamować. – Nie musimy się spieszyć. Nigdzie się nie wybieram.

Na te słowa reprymendy odsunęła się i zakłopotana przygryzła wargę. Po jego minie zrozumiała, że znowu zrobiła coś nie tak.

– Nie rób tego – powiedział. – Twoje wargi może gryźć jedynie mężczyzna, gdy seks wchodzi w agresywną fazę. Tak się czasem zdarza. Ale twoje usta są zbyt łagodne i delikatne, by je kąsać. Na razie poprzestańmy na tym – wyszeptał i nachylił się nad nią. Jego usta zaczęły łagodnie pieścić jej wargi.

Ciałem Sorrel wstrząsnął niekontrolowany dreszcz. Malik się uśmiechnął.

– Tak jest zdecydowanie lepiej. Przytul się teraz do mnie, ale tym razem łagodnie.

Ostrożnie i nieśmiało położyła dłonie na jego szerokich ramionach. Jej ruch był wyważony i przemyślany. Całkowicie pozbawiony jakichkolwiek emocji.

Pomyślała, że skoro on tego od niej chce, jest gotowa spełnić jego żądania. Będzie działać bez emocji, chłodno i racjonalnie.

Mimo iż pocałunek był krótszy, niż się spodziewała, był jednak bardzo namiętny. Malik spełniał wszystkie jej marzenia. On sam był spełnieniem jej marzeń. Wszechmocny szejk był tu przy niej, trzymał ją w ramionach i ocierał się o nią swym napiętym ciałem.

Cieszyła go reakcja, z jaką Sorrel przyjmowała jego pieszczoty. Robiła to z lekkością i łatwością, jakby czekała na to całe życie. Rozchyliła językiem jego wargi i wsunęła go głębiej do środka. Jej odważne poczynania wyraźnie go zaskoczyły. Przez krótką chwilę czuł się tak, jakby to on był uczniem, a ona nauczycielką.

– Sorrel – wymamrotał, odsuwając się.

Nie mógł oderwać wzroku od jej przepięknych, błyszczących oczu i wilgotnych, rozchylonych ust.

– Czy teraz dobrze? – spytała łagodnie.

Pomyślał, że zadowoliłaby go bardziej, gdyby wsunęła rękę między jego uda. Wiedział jednak, że na to musi jeszcze poczekać. Nigdy wcześniej sam się tak nie ograniczał, ale pomyślał, że w pewien sposób było to ekscytujące nowe doświadczenie.

– O, tak, Sorrel. To było wspaniałe – wymamrotał. – I chcę więcej.

Chwycił jej dłoń i przez ułamek sekundy pomyślał, że mogą zrobić wszystko. Ale zaraz uświadomił sobie, że to nieprawda. Jego apartament – choć pełen przepychu i luksusów – był jednocześnie więzieniem, w którym musieli się zamknąć, aby ukryć swoją namiętność.

Sorrel pomyślała, że dobrze mu wychodzi skrywanie emocji. Szli w stronę sypialni. Ona była przerażona, a on sprawiał wrażenie niewzruszonego. Chciała nawet wspomnieć mu o swoich lękach, ale doszła do wniosku, że mógłby wpaść w gniew i skończyć to całe szaleństwo, zanim na dobre się zaczęło. Bo to było szaleństwo, pomyślała. Ale najważniejsze, że ma Malika dla siebie. Na specyficznych zasadach, ale jednak. I prawdziwą głupotą byłoby zrezygnować z takiej okazji.

– No dobrze, pozwól teraz, że ci się przyjrzę – powiedział, gdy stanęli przy łóżku.

Niespodziewanie dla niej, delikatnie wyjął spinki z jej włosów. Najpierw jedną, potem drugą. Obie starannie odłożył na nocną szafkę i pozwolił kaskadzie blond włosów spłynąć na jej ramiona.

– Kiedy jesteśmy razem – powiedział chrapliwym głosem – musisz mieć zawsze rozpuszczone włosy. Obiecasz mi to?

Chciała obiecać mu nawet to, że jest gotowa skoczyć za nim w ogień, ale w porę uświadomiła sobie, że byłaby to o wiele większa przesada, niż gwałtowne zarzucenie mu ramion na szyję. I znowu by ją strofował, nakazując panowanie nad emocjami.

– Obiecuję – wyszeptała jedynie.

– A czy możesz przechylić głowę w tę stronę? – Łagodnie zmusił ją do przekrzywienia głowy. – Tak, żebym mógł całować twoją łabędzią szyję? – Poczuł, jak cała zadrżała, gdy musnął ją wargami. – Czy to też możesz mi obiecać?

– Tak. – Sorrel westchnęła i zamknęła oczy. Wziął ją w ramiona i zaczął całować delikatnie, ale zdecydowanie.

Kręciło się jej w głowie, choć próbowała sobie wytłumaczyć, że to tylko pocałunki. Ale szejk całował w sposób magiczny, który sprawiał, że zwykła de­finicja pocałunku nie wystarczała. W jednej chwili jego wargi były agresywne i natarczywe, a gdy czuła, że jest bliska omdlenia, stawały się łagodne i miękkie.

Nagle przestało ją obchodzić, co jest odpowiednie, a co nie. Jego usta rozpaliły w niej pasję, którą skrywała przez lata. Oplotła jego szyję ramionami. Jęknął gardłowo, gdy przycisnęła go mocniej do siebie, ale już kilka sekund później odsunął ją zdecydowanym gestem.

Oczy miał ciemniejsze niż zazwyczaj. Błyszczące i dzikie. Odetchnął głęboko, by uspokoić mocno bijące serce. Stwierdził, że najwyższa pora, by odzyskać kontrolę nad samym sobą. Układ był taki, że miał nauczyć ją miłości. A najciekawsze i najważniejsze nauki dotyczyły gry wstępnej. Nie samej konsumpcji, a przygotowania do niej. Raz już ją zbeształ za niekontrolowaną zachłanność. Opanował samcze instynkty i nachylił usta do jej ucha.

– Chcę, żebyś się rozebrała – szepnął.

– To mnie rozbierz – odparła drżącym głosem.

Czuł, że ma wielką ochotę zedrzeć z niej suknię jednym ruchem, ale tym samym zatraciłby się w pożądaniu, a to oznaczałoby, że przegrał z samym sobą. A przecież szejk Malik nigdy nie przegrywa, zawsze panuje nad emocjami i sytuacją. I tym razem nie będzie inaczej, zapewnił sam siebie.

Sięgnął do suwaka na jej plecach. Ostrożnie zaczął go rozpinać. Chłodne powietrze pieściło jej skórę. Nie rozumiała powodu, ale wyraźnie wyczuwała, że nastrój Malika się zmienił. Nie wiedziała dlaczego, ale czuła, że jednak coś jest inaczej. Tak jakby... Jakby te pocałunki znaczyły dla niego coś więcej, niż tylko pokazanie jej, na czym polega miłość.

Och, Sorrel, skarciła się w duchu. Przestań fantazjować.

– Pokaż się – polecił.

Skończył rozpinać suwak i zdjął z niej suknię. Następnie zrobił krok w tył, by móc lepiej się jej przyjrzeć. Zlustrował ją wzrokiem niczym wytrawny znawca sztuki rzeźbę w Luwrze.

Instynktownie chciała się zakryć rękami, ale coś w jego czarnych oczach powstrzymało ją i zrobiła to, co kazał. Pokazała się w pełnej krasie.

– Nie powinnaś się krępować w obecności kochanka – wyjaśnił. – Nie ma na to miejsca w alkowie. A teraz chcę obejrzeć cię całą – wyszeptał i odsunął jej ręce na boki.

Znowu zrobiła, co kazał. Zamarła w bezruchu, drżąc pod jego bacznym spojrzeniem. Przypomniała sobie obraz, który widziała na ścianie pałacu w Kumush Ay. Płótno przedstawiało niewolnicę, prezentującą swe wdzięki przed szejkiem. Sorrel ciekawa była, czy tak właśnie teraz wygląda. Jak niewolnica gotowa spełnić każde życzenie swojego pana.

Odważyła się spojrzeć mu w oczy. Miała wrażenie, że były ciemniejsze niż zwykle. Przesuwał wzrok z uwagą wzdłuż linii jej bawełnianego biustonosza. Następnie spojrzał niżej. Po chwili uśmiechnął się i powiedział:

– Idź do garderoby. Coś tam czeka na ciebie.

Spojrzała na niego pytająco.

– Idź – ponaglił ją. – Zobaczysz.

Przypomniała sobie, jak mówił, że w sypialni nie ma miejsca na nieśmiałość. Odwróciła się i ruszyła niepewnie w stronę garderoby. Czuła jego gorący wzrok na swoim skąpo okrytym ciele.

Malik z satysfakcją przyglądał się jej kołyszącym pośladkom. Musiał przyznać, że była piękna. Kiedy tak szła nieśmiało, wyglądała jeszcze bardziej pociągająco. Pomyślał, że jeśli kiedykolwiek wątpił w niewinność Sorrel, to teraz był pewien, że żaden mężczyzna wcześniej jej nie miał.

Nie wróciła od razu. A kiedy wreszcie stanęła przed nim ponownie, miała wyraz twarzy, jakiego nigdy nie widział u żadnej kobiety. W jej oczach czaiła się magiczna moc osoby, która zdała sobie sprawę ze swojej seksualności. Coś, jak obudzenie zmysłów, pomyślał z satysfakcją. Mógł uznać, że pierwszy test zdała pomyślnie.

– Zakładam, iż chciałbyś, żebym włożyła to na siebie? – spytała.

– Tak – odparł, po czym przełknął ślinę i powtórzył: – Tak.

Chwilę później patrzył na nią całkowicie oniemiały z wrażenia.

Bawełnianą garderobę zastąpiła frywolna francuska bielizna. Ów erotyczny strój był w kolorze, którego Sorrel tak broniła podczas kolacji. Tym razem jednak szkarłat kusił swoim pierwotnym i bardzo wyuzdanym skojarzeniem. Piersi Sorrel układały się bajecznie w delikatnym, koronkowym materiale, zaś kuse stringi wspaniale podkreślały urodę jej jędrnych pośladków.

Malikowi zakręciło się w głowie. Pożądanie paliło go żywym ogniem. Pomyślał, że jeszcze nigdy nie widział kobiety w tak wyzywającej pozie. Miał oczywiście dziesiątki kochanek, które rozbierały się i prężyły dla niego, ale nigdy jeszcze żadnej nie pragnął w taki sposób. Sorrel była taka tajemnicza, jak nie odkryta dotąd ziemia.

– Chodź do mnie – powiedział chrapliwie.

Posłusznie wykonała jego polecenie. Czuła, że jedyne, co powinna teraz zrobić, to kołysać się dla niego prowokująco. Przez ułamek sekundy spojrzała na swoje rozpustnie czerwone buty na obcasach i przemknęło jej przez głowę, że to wszystko jest szaleństwem. Kiedy jednak dostrzegła nieskrywany zachwyt w jego oczach, porzuciła wszelkie wątpliwości. Uznała, że jakkolwiek to wszystko jest szalone, to jest również przyjemne i nie warto z tego rezygnować.

– Czy tak? – spytała zalotnie i kołysząc biodrami, podeszła do niego.

– Tak – jęknął. – Dokładnie tak.

Mimo podniecenia, zauważył emocje, jakie przez chwilę nią targały. Niespodziewanie ogarnęły go wątpliwości. Zadał sobie pytanie, czy postępuje właściwie. Czy ma prawo bawić się uczuciami niewinnej, nie zepsutej dziewczyny? Czy to moralne, wprowadzać ją w świat seksu i jednocześnie czerpać z tego przyjemność?

– Jestem – szepnęła, gdy stanęła tuż przy nim.

Jej pełne ufności słowa wprawiły go w jeszcze większe zakłopotanie. Ale wtedy właśnie uświadomił sobie coś bardzo istotnego. Gdyby on tego nie zrobił, jakiś inny mężczyzna zająłby jego miejsce. Uczucie chorobliwej wręcz zazdrości uderzyło w niego z siłą młota.

Chwycił ją w ramiona i poniósł w stronę łóżka.

Sorrel zamknęła oczy. To wszystko było jak sen. Jak spełnienie marzeń dorastającej dziewczyny. Pomyślała jednak, że do tej pory wszystkie jej fantazje kończyły się przed drzwiami sypialni. Teraz miała wejść do środka. I to na jawie. Zaczęło ją ogarniać uczucie paniki. Miała stracić dziewictwo z mężczyzną, którego od lat szczerze kochała, ale który pewnie nigdy nie odwzajemni jej uczuć.

Łagodny chłód prześcieradła, na którym ją ułożył, przerwał jej rozmyślania. Zatrzepotała rzęsami i spojrzała na niego wystraszona. Nim zdążył się cofnąć, uniosła ręce i dotknęła jego twarzy. Widziała, jak się wzdrygnął. Nie rozumiała, dlaczego czułość i delikatność tak na niego wpływają.

– Czy... – zaczęła drżącym głosem. – Czy to będzie bolało?

Malik jęknął. W jej tonie słyszał zaufanie. Wiedział, że nie może jej zawieść. To już nie była ta sama słodka dziewczynka, którą się opiekował przez lata. Teraz leżała przed nim dojrzała, pełna seksapilu kobieta, która gotowa była stracić z nim cnotę.

Nachylił się nad Sorrel i łagodnie objął wargami sutek jej piersi przez materiał biustonosza.

– Nie – mruknął, pieszcząc ostrożnie wrażliwy punkt. – Nie będzie bolało.

– Ale myślałam...

– Nie myśl, Sorrel – skarcił ją. – Myślenie psuje doznania. Po prostu czuj.

Opuściła głowę na miękkie poduszki. Chciała w pełni skoncentrować się na falach rozkoszy, jakie wstrząsały jej ciałem.

Sprawy nie potoczyły się jednak tak, jak to sobie wyobrażała. Malik nawet jej nie rozebrał. W każdym razie nie całkiem. Rozpiął delikatnie biustonosz, a następnie rzucił go na podłogę. Na widok jej pełnych i jędrnych piersi wydał przeciągły, niekontrolowany jęk. Mruknął coś w ojczystym języku, czego nigdy przedtem nie słyszała.

– Co to znaczy? – spytała.

Pochylił swoją ciemną głowę nad jej jasnym ciałem, musnął wargami różowe sutki, a potem odpowiedział.

– To nie są słowa, których powinna używać kobieta – wyjaśnił, wodząc dłonią po jej napiętym ciele. – Oznaczają, że jesteś gotowa, by pokazać ci drogę do rozkoszy – dodał.

Zamknęła oczy, by zamaskować strach. Wiedziała, co miał na myśli. Seks, pomyślała przerażona.

– Co cię martwi, Sorrel? – spytał miękko.

Zatrzepotała rzęsami zakłopotana. Nie wiedziała, ile może mu powiedzieć. Co jest właściwe, a co nie.

– Nie wiem, co powinnam zrobić – odparła szczerze.

Pokiwał głową ze zrozumieniem.

– To naturalne. Nie oczekuję, że będziesz wiedziała. To mężczyzna powinien pokazać kobiecie, jak się zachować. – Na jego twarzy pojawił się łagodny uśmiech. – Prawdę mówiąc, to duża ulga być z kobietą, która nie próbuje zaimponować mi swoim szerokim wachlarzem umiejętności erotycznych – dodał.

Przez głowę przemknęła jej myśl, że nie było to najbardziej dyplomatyczne wyznanie, na jakie Malik mógł się teraz zdobyć. Ale kobieca ciekawość zwyciężyła.

– Czy tak właśnie się zachowywały?

– Tak. I to jeszcze nim zostałem szejkiem. Tak, jakby jedynym sposobem na usidlenie mężczyzny była biegłość w sprawach łóżkowych.

– A nie jest tak?

Odgarnął włosy z jej policzka i spojrzał na nią troskliwie. Cały czas zaskakiwała go jej niewinność.

– Oczywiście, że nie. Zbliżenie intymne dwojga ludzi to swoisty rytuał, gdzie bardzo wiele czynników odgrywa istotną rolę i pracuje na efekt końcowy.

Wzdrygnął się i skarcił w duchu. Nie na miejscu było rozmawianie z nią o takich sprawach. Czy robił tak dlatego, że to była Sorrel, a nie inna kobieta? A jeśli tak, to czy oznaczało to, że Sorrel w jakiś sposób wpływa na niego?

Nigdy! – Wewnętrzny głos był aż nadto wyraźny.

Powrócił do pieszczenia jej piersi. Tym razem jednak z jasnym postanowieniem pokazania jej, jak biegły jest w sztuce miłosnej.

Pieścił ją dłońmi i ustami. Centymetr po centymetrze poznawał jej ciało. A Sorrel chłonęła jego pieszczoty. Niemal widział, jak rośnie w niej napięcie. Wsunął dłoń między jej uda i lekko gładził ją przez delikatny materiał bielizny. Wyraźnie czuł, jak staje się gotowa.

– Och, Malik – jęknęła.

– Nie myśl! – przypomniał. – Poddaj się rozkoszy – polecił i wsunął dłoń pod materiał bielizny.

Westchnęła i posłusznie poddała się jego dłoniom. Ruchy miał łagodne, ale zdecydowane. Czuł jej wilgoć i drżenie ud. Umiejętnie kontrolował dostarczane emocje, z satysfakcją przyglądając się, jak coraz szerzej rozkłada nogi i ciężko oddycha. Przyspieszył pieszczoty, czując, że Sorrel dociera na szczyt niewypowiedzianej rozkoszy.

– Malik! – zaszlochała, gdy jej ciałem wstrząsnęły gwałtowne spazmy. – Malik, Malik – powtarzała jeszcze kilka razy.

– Słucham? – zażartował.

Spojrzała na niego i przez moment wpatrywała się w twarz mężczyzny, który całkowicie zdominował jej życie od chwili, gdy go pierwszy raz ujrzała.

– Kocham... – Przerwała, widząc, jak zmienia się wyraz twarzy Malika. W ostatniej chwili powstrzymała się przed słowami, które mogłyby narobić wiele szkody. – Kocham to, co robisz – dokończyła pospiesznie, zdając sobie jednocześnie sprawę, że jej głos nie brzmi jak głos prawdziwej Sorrel.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Ale kim była prawdziwa Sorrel? – zastanawiała się później wielokrotnie.

Czy była nią kobieta, która zgodziła się na wyjątkową edukację seksualną? Która co wieczór doznawała magicznych orgazmów u boku ciemnookiego, milczącego szejka? I która w ostatniej chwili zrezygnowała z wyznania, że go kocha, ponieważ on nie chciałby tego słuchać? Przynajmniej nie z jej ust. A może była teraz tylko taka „tymczasowa Sorrel”, która odkrywała przyjemności płynące z rozkoszy ciała?

Sorrel nie znała odpowiedzi na te pytania, ale doszła do wniosku, że nie warto się tym przejmować. Czuła, że bardziej od teraźniejszości martwi ją przyszłość. Odnosiła wrażenie, że kiedy to wszystko się skończy, a była pewna, że taki dzień nadejdzie, nie będzie potrafiła odejść bez bólu. Wzdrygnęła się. Nie chciała nawet o tym myśleć.

– Sorrel!

Głos Malika przywołał ją do rzeczywistości. Rozejrzała się wokół. Byli w Paryżu, który stanowił ostatni przystanek ich europejskiej podróży.

Przeglądała właśnie artykuły z prasy lokalnej i zagranicznej, opisujące pobyt szejka w stolicy Francji. Wzruszyła ramionami, jakby chcąc odsunąć sprawy prywatne na bok i ponownie zerknęła na leżący przed nią artykuł. Ku jej satysfakcji francuski komentator polityczny opisywał, jak dobrze odbierana jest wizyta szejka przez różne środowiska.

– Tu jestem! – odkrzyknęła, słysząc jego kroki. Pojawił się w drzwiach, nim zdążyła poprawić fryzurę. Oparł się o framugę, przeczesał palcami kruczoczarne włosy i przyjrzał się jej swym uważnym spojrzeniem. Wzdrygnęła się lekko. Było coś drapieżnego w jego postawie, co jednocześnie ją niepokoiło i fascynowało.

Za oknem panowała piękna pogoda. Z ulicy dobiegał gwar rozmów i głośny śmiech. To turyści opuszczali hotel i wyruszali na wycieczkę. Słońce umilało im dzień. Sorrel przyszło do głowy, że trochę im zazdrości. Niestety, oglądała europejską stolicę mody przez przyciemniane szyby klimatyzowanej limuzyny, którą przemykali przez miasto. W jej pamięci pozostały tylko nieliczne paryskie widoki. Pola Elizejskie, fragment Łuku Triumfalnego. Wszystko w nienaturalnym świetle, niczym pocztówka w sepii.

Byli w tylu miejscach, a jednocześnie miała wrażenie, jakby nigdzie nie wyjechali. Zdawała sobie sprawę, że Malik wypełnia obowiązki głowy państwa, ale czuła się z tym dziwnie nienaturalnie. Odcięta od świata, wyobcowana.

Spojrzała na niego.

– Czy chcesz czegoś? – spytała niepewnie.

– Ciebie – odparł łagodnie.

Skonfundowana pomyślała, że też go pragnie i że on o tym wie. Pewnie oczekiwał teraz, że rzuci wszystko i padnie mu w ramiona. Z jednej strony miała na to ochotę, z drugiej jednak duma nie pozwalała jej na takie zachowanie. Były momenty, kiedy myślała, że zatraciła własną wolę. Stała się jego zabawką, po którą sięgał, gdy tylko miał ochotę. Tamta, poprzednia Sorrel, której już nie było, zamroziła własne emocje i oddawała się czysto fizycznym przyjemnościom.

– Przecież tu jestem – powiedziała.

W tej chwili funkcja asystentki bardziej jej odpowiadała niż rola kochanki.

– Siedzę nad planem podróży. – Wskazała na stertę dokumentów.

– Zleć to Fariqowi – rzucił niedbale.

– Wolę sama się tym zająć – odparła z uporem.

Podszedł do biurka, przy którym siedziała, i położył dłonie na jej ramionach. Nachylił się i pocałował w kark.

– Ale ja nie chcę, żebyś to robiła – wyjaśnił. – Twoje miejsce jest przy mnie. Twoje zadanie to doświadczanie rozkoszy w moich ramionach. Pamiętasz o tym, prawda?

O tak, pomyślała. Nie mogła o tym zapomnieć. Przymknęła oczy i próbowała wyobrazić sobie, w jaki sposób będzie dzisiaj pieścił jej ciało. Jak doprowadzi ją do szczytu rozkoszy?

Rozumiała i potrafiła wyjaśnić dystans emocjonalny Malika. Przestała się łudzić, że będzie inaczej. Niepokoiła ją natomiast jego wstrzemięźliwość w sferze fizycznej.

Pieszczoty były wyrafinowane i perfekcyjne, ale wciąż unikał pełnego zbliżenia. Martwiło ją to i nie wiedziała, dlaczego on tak postępuje. Doszukiwała się różnych powodów, ale pewna była tylko jednego: pragnęła go z całych sił i chciała, by wziął ją do końca.

Malik najwyraźniej miał inne plany. Doprowadzał ją do orgazmu, pieszcząc dłońmi lub ustami, a potem przytulał mocno i pozwalał uspokoić rozdygotane ciało. Kiedy jej oddech się uspokajał, a policzki odzyskiwały naturalny kolor, Malik niespodziewanie opuszczał sypialnię.

Tęskniła za prawdziwym zbliżeniem i nie potrafiła zrozumieć jego postępowania. Podejrzewała, że chodziło mu o samokontrolę, o której często mówił i która widocznie była dla niego bardzo ważna.

Wiedziała jedno, nie będzie go o nic błagać. Poczeka. Otworzyła oczy i wstała zza biurka.

– Dzwonił twój brat – poinformowała go służbowym tonem asystentki.

– Brat? – Zawahał się przez moment. – Masz na myśli przyrodniego brata, jak sądzę – poprawił ją chłodno. – Który?

– Ten, który mieszka w Paryżu, Xavier.

Malik nic nie powiedział. Podszedł do okna i spojrzał na panoramę miasta. Miał dwóch przyrodnich braci. Xaviera, który był pół-Francuzem, oraz Giovanniego, który był pół-Włochem. Mieli wspólnego ojca, ale trzy różne matki. Cała ta historia była mocno zagmatwana i nieraz Malik myślał, że wolałby o niej zapomnieć.

Jeszcze dwa lata temu nie miał o tym pojęcia. Stary szejk, będąc już na łożu śmierci, postanowił wyjawić mu prawdę. Malik nie był jego jedynym synem i nie on jeden dziedziczył prawo do tronu. Co prawda, nie było to jego zmartwieniem, ponieważ obaj bracia byli młodsi, a po drugie, nie byli czystej krwi kharastańskiej, co z góry wykluczało ich z ewentualnej walki o władzę. Niepokoił go jednak sam fakt posiadania rodziny. Nie potrzebował bliskich i nie chciał mieć żadnych braci. Przez lata ciężkiej pracy na królewskim dworze doszedł do wniosku, że zbyt bliskie związki między ludźmi prowadzą do komplikacji. Sprawiają, że ludzie stają się bezbronni i mniej odporni na ból.

Wiedział dobrze, że gdyby nie był królem, wiódłby dalej życie kawalera. Ale nie taki los był mu pisany. Jako władca nie mógł pozwolić sobie na taki luksus. Pewnego dnia będzie zmuszony stanąć na ślubnym kobiercu, a potem spłodzić następcę.

Wzruszył ramionami. Doszedł do wniosku, że dopóki nie musi, nie będzie o tym rozmyślał. Odwrócił się od okna i spojrzał na Sorrel. Musiał przyznać, że wyglądała dziś olśniewająco. Kaskady blond włosów spływały fantazyjnie na ramiona, a biała jedwabna sukienka w dyskretny sposób podkreślała jej zgrabną figurę. Z trudem stłumił westchnienie pożądania.

– I czego chciał Xavier? – spytał.

Zastanawiała się przez chwilę, czy Malik udaje, czy naprawdę się nie domyśla. Przechyliła głowę na bok, położyła dłoń na ustach i zmarszczyła czoło.

– Pomyślmy – zaczęła. – Xavier mieszka w Paryżu, ty akurat odwiedziłeś to miasto. Ciekawe, co może być powodem jego telefonu? Może powinniśmy powołać specjalną komisję do zbadania tej sprawy?

Zmrużył gniewnie oczy.

– Próbujesz być zabawna?

– Myślałam, że to ty stroisz sobie żarty – odparła spokojnie. – Malik, przecież to oczywiste, że Xavier i Laura chcieliby się z tobą zobaczyć. Nie widzieliście się od spotkania u Giovanniego.

Zdenerwowany pomyślał, że Sorrel nie musi mu przypominać, kiedy ostatni raz widział braci.

– Nie sądzę, bym znalazł czas na prywatne wizyty – warknął.

– Och, z tym nie będzie problemu – zapewniła go z uśmiechem i triumfalnie wskazała na plan zajęć.

Twarz mu nie drgnęła, ale był pod wrażeniem, że jak zwykle wszystko miała świetnie zorganizowane.

– Oboje dobrze wiemy – kontynuowała – co to znaczy stracić rodzinę. Ale ty masz to szczęście, że odnalazłeś swoją. Dlaczego nie chcesz skorzystać z szansy, jaką dał ci los?

Popatrzył na nią w zamyśleniu.

– Czy z łaski swojej możesz przestać uszczęśliwiać mnie na siłę? – rzucił gniewnie.

– Ale ja wcale... – Spojrzała na niego zaskoczona, widząc błysk pogardy w jego oczach.

– A może miałaś ochotę przedstawić nas jako parę, co? – spytał podejrzliwie. – Uzyskać poparcie rodziny, a potem oficjalnie ogłosić przed prasą, że jesteśmy razem? Czy taki miałaś plan?

Oskarżenie było tak obrzydliwe, że Sorrel zabrakło słów. Przez moment miała nadzieję, że Malik robi jej głupi kawał, ale furia w jego głosie ostatecznie pozbawiła ją złudzeń.

– Jak możesz w ogóle coś takiego sugerować!? – krzyknęła oburzona.

– Pamiętaj, że nie jesteśmy żadną parą – wyrzucił z siebie. – I nigdy nie będziemy!

Oddychała głęboko, próbując uspokoić nerwy.

– Tak, wiem – powiedziała cichym głosem. – Dość wyraźnie dałeś mi to do zrozumienia.

Wybuch złości podniósł mu gwałtownie poziom adrenaliny. Kiedy przyglądał się czerwonej z gniewu Sorrel, niespodziewanie dla samego siebie pomyślał o jej nagim ciele. Wydawało mu się to nielogiczne w chwili kłótni, ale nie miał wpływu na swoją wyobraźnię. Poczuł, jak cały sztywnieje, wpatrując się w jej burzliwie falujące piersi.

– Chodź do mnie – mruknął zmysłowo.

– Nie – syknęła. – Myślisz, że możesz oskarżać mnie bezpodstawnie, a potem pstrykniesz palcami, a ja posłusznie przybiegnę?

Dokładnie tak myślał. Uznał jednak, że nie powinien przyznawać jej racji.

– Chyba nie zdajesz sobie sprawy, jak podnieca mnie twój opór – powiedział chrapliwie.

Odgarnęła kosmyk włosów i przez chwilę patrzyła na niego w milczeniu. Czuła się całkowicie zagubiona, nie potrafiła sobie tego wszystkiego poukładać w głowie.

Po prostu go zapytaj, usłyszała wewnętrzny głos.

– Malik... Och, Malik...

Wyraźnie wyczuł obawę w jej głosie. Nie był do tego przyzwyczajony, ale też nigdy wcześniej nie spędzał tak wiele czasu z żadną kobietą. Owszem, zjawiały się raz na jakiś czas. Wyperfumowane i gotowe, ale nad ranem znikały, zabierając ze sobą swoje obawy.

– Chodź do mnie – powtórzył.

Tym razem podeszła i wtuliła się w niego. Wciągnął zapach jej włosów.

– No dobrze, a teraz powiedz mi, co cię martwi.

– Ty – odparła zuchwale, po czym ujęła jego twarz w dłonie. – Doprowadzasz mnie do szału... – Zawahała się. – Dlaczego nie kochasz się ze mną? – Odważyła się w końcu zapytać go o to, co ją rzeczywiście martwiło.

Pogładził jej szyję, a następnie przesunął dłoń ku krągłościom piersi Sorrel.

– Czyż nie to właśnie robimy od tygodnia? – spytał.

Poczuła, jak jej policzki nabierają rumieńców. Pomyślała, że to nielogiczne wstydzić się rozmawiać o seksie, skoro Malik widział ją każdego wieczoru wijącą się z rozkoszy pod jego sprawnymi dłońmi. Z drugiej strony łatwiej było przeżywać rozkosz w przyciemnionej sypialni, niż rozmawiać o niej w świetle dnia.

– To znaczy... – Głos jej drżał, a serce biło coraz szybciej. – Dlaczego nie kochasz się ze mną tak naprawdę... do końca.

Uważnie się jej przyjrzał. Obserwował ją dzień po dniu, jak dorastała. Sumienie podpowiadało mu, że nie ma prawa pozbawić ją dziewictwa. Czuł to i powtarzał to sobie wielokrotnie. Pewnego dnia zostawi ją dla przyszłej królowej Kharastanu. Zadawał sobie pytanie, czy w tych okolicznościach w ogóle miał jakiekolwiek prawo, by robić to, co robił niemal każdego wieczora.

Gdyby jeszcze nie chodziło o Sorrel... Ale ona była inna, wyjątkowa... Z drugiej strony cały czas pamiętał, że jeśli nie on, to zrobi to jakiś inny mężczyzna. Może nie byłby tak delikatny i cierpliwy jak on? Nie mógł do tego dopuścić. Pragnął Sorrel i w najgorszych snach nie wyobrażał sobie, by ręce innego mężczyzny pieściły jej smukłe ciało.

– Nie masz prawa oceniać mojego postępowania – oświadczył chłodno. – Nigdy. Jestem szejkiem i nikt nie ma prawa krytykować tego, co robię ani zadawać mi głupich pytań.

– Oczywiście. Nie podniosę więcej tej kwestii. – W jej oczach pojawiły się ogniki. – Ale jako twoja asystentka nie mogę dopuścić do tego, byś podejmował kroki, które mogłyby zaszkodzić wizerunkowi dobrego władcy – dokończyła cichym głosem.

– Co konkretnie masz na myśli? – spojrzał na nią, wyczuwając podstęp.

– Nie musisz spotykać się z bratem z miłości – zaczęła niedbale. – Ale powinieneś z obowiązku. Wyobraź sobie tylko, co napiszą brukowce, kiedy zorientują się, że byłeś tutaj, ale odmówiłeś spotkania z Xavierem. Już widzę te tytuły „Tron Kharastanu zagrożony” albo „Dlaczego szejk Malik unika brata?” – dokończyła i spojrzała na niego wymownie.

Przez moment miał ochotę się szczerze roześmiać, ale zapanował nad sobą i tylko zmarszczył brwi. Jak ona miała czelność coś takiego powiedzieć? – zachodził w głowę.

– Niezła z ciebie manipulantka – prychnął.

– Zrobisz, jak uważasz – odparła bez emocji.

Malik zawahał się. Jej spokój dał mu do myślenia. Przyszło mu do głowy, że może Sorrel ma rację? Od czasu przejęcia przez niego władzy dziennikarze obserwowali go uważnie i nie ulegało wątpliwości, że tylko czyhali na jego błąd.

– Dobrze. Spotkam się z bratem – zgodził się w końcu. – Powiadom ochroniarzy i zarezerwuj nam stolik na kolację.

Sięgnęła po słuchawkę i od razu zaczęła organizować spotkanie. Kątem oka widziała, jak Malik podchodzi do drzwi i zamyka je na klucz.

– Pocałuj mnie – szepnął, gdy skończyła rozmawiać.

Patrzyła na niego i nie potrafiła zrozumieć, dlaczego cały czas pozwala mu kontrolować wydarzenia i dlaczego sama jest taka bierna. Nie mogła pogodzić się z tym, że ich seks był tak jednostronny. Reagowała bardzo emocjonalnie na jego pieszczoty, ale bolało ją, że sam był taki zdystansowany i nieobecny.

A może, pomyślała, odczuwał przyjemność właśnie w ten sposób? Może wolał obserwować jej reakcje, niż czynnie uczestniczyć w ich zbliżeniach? Może specjalnie trzymał się z boku?

Do diabła, zaklęła w duchu, gdy szejk ją przytulił. Jak zwykle oddałaby się jego dłoniom i ustom, bo nie widziała innego wyjścia.

Ale tym razem postanowiła, że będzie inaczej. Odetchnęła głęboko. Malik nie ma monopolu na kontrolę, pomyślała triumfalnie.

Wsunęła palce w jego kruczoczarne włosy i sięgnęła wargami do jego ust. Całowała go miękko i namiętnie. Całym ciałem przylgnęła do niego i delikatnie zakołysała biodrami. Wsunęła jedną nogę między jego uda i wyraźnie poczuła, że jego ciało nie pozostaje obojętne na te pieszczoty.

– Co ty wyprawiasz? – jęknął.

Otarła się o niego jak kotka. Dłonie położyła na jego napiętych plecach i zaczęła je masować. Czuła radość. Dotykała go tak, jak zawsze pragnęła. I sama decydowała, co wydarzy się za chwilę.

– Och, Malik – zamruczała. – Myślę, że znasz odpowiedź na to pytanie.

– Przestań, Sorrel – wyszeptał, gdy pchnęła go łagodnie na stertę poduszek na podłodze. – Przestań, proszę...

– Przecież oboje wiemy, że nie chcesz, żebym przestawała – szepnęła, jednocześnie rozpinając jego spodnie.

Ruchy miała łagodne i miękkie, ale też zdecydowane. Nie chciała dać szansy Malikowi, by przerwał to, co zaczęła. Z całych sił pragnęła go zaspokoić. Nauczył ją, że ciało stworzone jest, by dostarczać przyjemności. I to właśnie chciała dziś zrobić.

Śmiałym ruchem zerwała z niego bieliznę. Z zachwytem spojrzała na jego sztywną męskość. Oczy jej błysnęły, gdy nachyliła się nad nim.

– Sorrel – wymamrotał przeciągle.

Czuł się słaby i bezbronny jak nigdy. Nieraz kobieta klęczała w jego nogach, ale zawsze wtedy zamykał oczy, bo zazwyczaj fantazje były ciekawsze od rzeczywistości. Tym razem jednak patrzył do końca. Doszedł szybciej niż zwykle. Wyczerpany, jęknął głośno i opadł na poduszki. Wtedy ona podniosła się i z wyrazem satysfakcji na twarzy, zmieszanym z zawstydzeniem, pocałowała go mocno w usta. Poczuł własny smak na wargach i przymknął oczy.

– Sorrel... – wyszeptał raz jeszcze.

Z trudem opanowała pragnienie wtulenia się w jego ramiona. Wstała z wdziękiem i nim zdążył ją powstrzymać, udała się do łazienki.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Restauracja mieściła się na dachu wysokiego budynku, stojącego nad brzegiem Sekwany. Kiedy jechali windą na górę, Malik czuł nieodpartą potrzebę pocałowania Sorrel i tylko obecność ochroniarza powstrzymywała go przed takim zachowaniem. Takim lub innym, przyszło mu do głowy. Sam nie wiedział, co myśleć. Był zakłopotany, zmieszany i zły. Zachodził w głowę, co było powodem dziwnego zachowania Sorrel kilka godzin temu w hotelu. Czy to była demonstracja jej świeżo odkrytych mocy seksualnych? Czy może próba uzyskania kontroli nad nim?

Drzwi windy otworzyły się i ochroniarz wyszedł pierwszy, aby sprawdzić korytarz. Malik wykorzystał okazję i nachylił się do ucha Sorrel.

– Możesz już pozbyć się tego radosnego uśmieszku – syknął. – Tą kolacją jedynie odłożyłaś w czasie to, co nieuniknione. Nie zapomnę ci tego, co wydarzyło się w hotelu i obiecuję, że jeszcze o tym porozmawiamy.

– Czy to groźba?

– Jeśli tak to odbierasz...

Sorrel przez chwilę zastanawiała się, czy naprawdę będzie żałować tego, co się stało. Bez wątpienia ryzykowne było igranie z mężczyzną, który lubił sprawować całkowitą kontrolę nad wszystkim wokół.

Weszli do restauracji. Szli za kelnerem w stronę stolika. Goście z zaciekawieniem unosili głowy i przyglądali się szejkowi. Choć włożył dziś klasyczny zachodni garnitur, to nadal przyciągał wzrok. Sorrel wcale się temu nie dziwiła. Wysoki, doskonale zbudowany mężczyzna o czarnych włosach i oliwkowej cerze wszędzie zwracał na siebie uwagę. Szczególnie, że biła od niego niezwykła pewność siebie. Gołym okiem widać było, że to człowiek o dużym autorytecie i władzy.

Laura i Xavier byli już na miejscu. Powstali, by się przywitać. Sorrel miała okazję poznać ich już wcześniej, podczas wizyty Xaviera w Kharastanie. Laura, angielska prawniczka, towarzyszyła mu w tamtej podróży.

Zasiedli do stołu i po chwili Sorrel przyłapała się na tym, że przypatruje się Xavierowi, szukając podobieństw z Malikiem. Oderwała wzrok od mężczyzny i spojrzała na Laurę. Kobieta wyglądała na zmęczoną. Sorrel wspo­mniała dzień, w którym ogłoszono ich ślub. Pamiętała, że lud Kharastanu miał nadzieję, iż odnaleziony po latach książę osiądzie wśród nich. Ale Xavier po uroczystościach wrócił do Francji. Od niedawna jednak budowali dom na wybrzeżu Morza Balsora, gdyż Laura była zdania, że należy utrzymywać związki z drugą ojczyzną Xaviera.

– Dlaczego spotykamy się tutaj, a nie u nas? – spytał Xavier, rozglądając się po restauracji. – Chcieliśmy ugościć was małżami, a Laura przygotowała swoje danie flagowe, tartes auxpommes. Mam rację, skarbie? – Zwrócił się do żony.

– Tak, kochanie – odparła Laura z promiennym uśmiechem.

Sorrel westchnęła w duchu. Oboje zachowywali się bardzo naturalnie i wyglądali na kochające się małżeństwo. Poczuła ukłucie zazdrości w sercu. Nim jednak się odezwała, zauważyła, jak Malik marszczy brwi. Minę miał wyraźnie zniesmaczoną. Zastanawiała się, czy to swoboda, z jaką Xavierowi przychodziła rozmowa z bratem wprawiła go w taki nastrój. Martwiło ją zachowanie szejka, ale jednocześnie pocieszała się, że otacza się murem nie tylko przed nią. Marne to było pocieszenie, ale zawsze jakieś.

Malik wzruszył ramionami.

– Na pewno byłoby cudownie. Niestety w ostatniej chwili szef ochrony nie zgodził się na wizytę w prywatnym mieszkaniu – wyjaśnił.

– Sami rozumiecie. – Sorrel mrugnęła porozumiewawczo. – Ochrona nie przywykła do prywatnych mieszkań. Zdecydowanie wolą pracować w luksusach – wyjaśniła z ironią w głosie, po czym zatrzepotała rzęsami, patrząc na Malika.

Powiedziała to umyślnie, ponieważ zarówno ona, jak i on wiedzieli doskonale, że gdyby tylko Malik chciał, mógłby sprzeciwić się każdemu postanowieniu ochroniarzy.

Zapadła cisza i Malik dostrzegł, jak Laura i Xavier wymienili porozumiewawcze spojrzenia.

Pomyślał, że muszą być zaskoczeni, że jego asystentka pozwala sobie na takie uwagi. Jak Sorrel śmiała tak otwarcie skrytykować jego ochroniarzy? Za kogo ona się do cholery uważa? Och, najwyższa pora dać jej krótką lekcję i wyjaśnić, kto tu rządzi.

– Jak to jest podróżować z Malikiem? – Laura przerwała ciszę, zwracając się do Sorrel. – Czy łatwo się z nim pracuje?

Podszedł kelner, żeby napełnić ich kieliszki. Laura podziękowała za alkohol i poprosiła o wodę.

– Protokół zabrania, bym odpowiedziała na to pytanie szczerze w obecności zainteresowanego – odparła takim tonem, jakby rzeczywiście cytowała punkt z regulaminu.

Xavier i Laura wybuchli śmiechem. Malik pozostał niewzruszony. Odchylił się na krześle i wbił wzrok w Sorrel. Nie było to przyjemne, ale pomyślała, że jeśli chciał ją uciszyć, to było za późno.

Jedli przez chwilę w milczeniu, aż Xavier poprosił, by opowiedzieli o sytuacji w Kharastanie.

– No cóż, kraj rozwija się prężnie – odezwał się Malik. – Zarówno na płaszczyźnie ekonomicznej, jak i kulturalnej. Wszyscy są oczywiście podekscytowani niedawno odkrytymi nowymi złożami ropy naftowej, ale ja wiążę przede wszystkim nadzieje z ekspedycją archeologiczną ze Stanów. Wydobyli ostatnio wiele niezwykłych naczyń. Liczą na kolejne odkrycia, a wspólnie mamy w planie otworzenie muzeum w tamtym regionie. Najpierw jednak musimy zbudować drogę dojazdową.

– Wygląda na to, że pracujesz naprawdę ciężko – zauważyła Laura. – A jak wygląda sytuacja kobiet? Czy zmieniło się coś od czasu mojej ostatniej wizyty?

Malik zerknął na Sorrel. Jego wzrok spoczął na jej błyszczących ustach. Przeszył go dreszcz niebywałego podniecenia na wspomnienie, gdzie te usta były jeszcze kilka godzin temu.

– Na to pytanie najlepiej odpowie Sorrel.

Sorrel spojrzała na szejka. Miała pełną świadomość, że mimo napięcia, jakie było między nimi, podziwiała go bezgranicznie jako władcę.

– Wprowadzamy obecnie naukę na prawo jazdy dla kobiet – zwróciła się do Xaviera i Laury.

Chciała dodać coś jeszcze, ale jej wzrok spoczął na ich splecionych dłoniach. Pomyślała z zazdrością, że byli tak bardzo w sobie zakochani. I nie wstydzili się tego pokazywać. Podczas gdy my... Przestań, skarciła się w duchu. Nie ma żadnych „my”. Ciężko było się jej z tym pogodzić, ale taka była prawda. Nawet nie byli prawdziwymi kochankami.

Podejrzewała, że Malik unika pełnego seksu, licząc na to, że to ona zerwie umowę. Jemu nie pozwalała na to duma, ale być może pragnął zachować w pamięci obraz małej, niewinnej Sorrel, jaką znał od dziecka. Kiedy jednak spoglądała na niego, odnosiła wrażenie, że dziś coś w nim pękło. Chyba wreszcie uwiodła go swoimi pieszczotami i doprowadziła do stanu, w którym nie potrafił już dłużej się powstrzymywać. Była niemal pewna, że dziś zdecyduje się na kochanie się z nią w pełni, do końca. Lecz wcale nie odczuwała ekscytacji z tego powodu.

Gdzieś w głębi serca czuła, że kiedy wreszcie to zrobią, coś się skończy. Straci dziewictwo i nie będzie miała już nic, co mogłaby mu ofiarować. Ich związek, czy jakkolwiek to nazwać, skończy się, a Sorrel zajmie po prostu kolejną pozycję na długiej liście jego kochanek.

– Sorrel? – Głos Laury wyrwał ją z rozmyślań.

– Och, przepraszam was. Zamyśliłam się.

– Nie ma sprawy. – Laura uśmiechnęła się porozumiewawczo. – Proponuję, żebyśmy poszły teraz poszukać łazienki i zostawiły panów, by mogli swobodnie porozmawiać.

Sorrel kiwnęła głową z aprobatą i wstała.

Obie kobiety ruszyły między stolikami w stronę toalet, a większość gości z Malikiem na czele przyglądało się Sorrel. Z satysfakcją musiał przyznać, że wśród wielu eleganckich kobiet, goszczących w restauracji, wyróżniała się wręcz niezwykłą urodą.

Spojrzał na Xaviera, który cały czas bacznie mu się przyglądał. Przełknął ślinę, czując wyrzuty sumienia. Pomyślał, że Sorrel miała rację. Chciał uniknąć tego spotkania. Miał jasno określony stosunek do rodziny, ale faktem było również, że trochę żałował, że nie starał się bardziej zbliżyć do ojca i lepiej go poznać. Czy będzie żałował, jeśli zrezygnuje również z poznania braci? – zastanowił się.

– Dobrze cię widzieć, Xavier. – Uniósł kieliszek w toaście i jednocześnie poczuł, że naprawdę tak myśli.

– Ciebie również, mój drogi. – Xavier odwzajemnił gest. – O tyle rzeczy chciałbym cię spytać – dodał.

– Pytaj, o co chcesz. Jesteśmy przecież braćmi.

Spojrzeli na siebie i Xavier uśmiechnął się, będąc wdzięczny Malikowi za tę więź.

– Czy to coś poważnego? – spytał. – Między tobą i Sorrel – dodał wyjaśniająco.

– Poważnego? – oburzył się szejk. – Jak u diabła mogłoby tak być?

Xavier wzruszył ramionami.

– Widać wyraźnie, że coś jest między wami – odparł obojętnie.

– Przecież warczymy na siebie cały wieczór – zaooponował Malik.

– No właśnie. Zupełnie jak para kochanków.

Malik westchnął i potrząsnął głową. Cóż, pomyślał, wszystko to kwestia interpretacji.

– Pudło. Sorrel jest dziewicą.

Twarz Xaviera pojaśniała w wyrazie triumfu.

– Wiedziałem, wiedziałem – powiedział wolno. Przez chwilę patrzył na wino w kieliszku, a potem spojrzał prosto w oczy Malika. – W takim razie powinieneś ją zostawić. – Zrobił krótką pauzę, ale zaraz dokończył: – Albo ożenić się z nią.

– Dobrze o tym wiem – gwałtownie zareagował szejk. – Myślisz, że jestem głupi?

Rozmowę przerwał powrót kobiet. Kelner podał deser i kawę dla wszystkich poza Laurą, która poprzestała na herbacie owocowej.

Spotkanie dobiegło końca. Pożegnali się uprzejmie, a Malik obiecał odwiedzić brata w ich letnim domu w Kardal.

Malik i Sorrel wsiedli do samochodu, który miał zawieźć ich z powrotem do hotelu. Sorrel wyczuwała niespodziewaną zmianę w zachowaniu szejka. Nie dotykał jej, nie zagadywał. Prawdę mówiąc, w ogóle nie zwracał na nią uwagi. Zasmucona pomyślała, że wszystko skończy się nawet wcześniej, niż się spodziewała. I choć czuła satysfakcję, że swoim zachowaniem przeciwstawiła się jego woli, to jednocześnie pragnęła cofnąć czas. Przerażała ją myśl, że straci Malika.

Jechali przez samo centrum Paryża. Cudowne widoki i tłumy roześmianych turystów powinny go cieszyć, ale jakoś nie mógł skoncentrować się na mijanych po drodze znanych na całym świecie budowlach. Głowę pełną miał sprzecznych myśli. Marzenia kłóciły się z poczuciem obowiązku, a moralność z sumieniem. Przeczuwał, że jeśli sięgnie po dziewictwo Sorrel, będzie chciał się z nią ożenić. Xavier nie musiał przypominać mu tego, co sam doskonale wiedział. Cały czas jednak nurtowało go pytanie, czy gra jest warta świeczki i czy cena, jaką przyjdzie mu zapłacić nie będzie zbyt wysoka.

Czy nie lepiej byłoby zrobić to, co podpowiadał mu zdrowy rozsądek? – głowił się. Zapomnieć o Sorrel, wymazać ją z pamięci? A za jakiś czas wziąć za żonę posłuszną Kharastankę, która bezdyskusyjnie zaakceptuje jego dominację i nie będzie próbowała postawić na swoim?

Kątem oka dostrzegł, jak Sorrel zakłada nogę na nogę. Nic nie mógł poradzić na to, że serce zabiło mu mocniej, gdy tak wyraźnie zobaczył kształty jej ślicznych nóg, opiętych przez jedwabny materiał. Rozsądek podpowiadał mu ucieczkę, ale jego ciało pragnęło ją posiąść.

– Wiesz, że Laura jest w ciąży? – spytała go, z całych sił pragnąc przerwać przedłużającą się ciszę.

Malik zesztywniał. Podniecenie zniknęło jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

– Ona ci to powiedziała?

– Nie musiała. Sama się domyśliłam. Przez cały wieczór piła głównie wodę i herbatki ziołowe. Wyglądała na wyczerpaną, odmawiała alkoholu. Spytałam ją o powód zmęczenia, gdy byłyśmy same i wtedy potwierdziła moje przypuszczenia – wyjaśniła, jednocześnie zachowując dla siebie, że o mały włos, a powiedziałaby Laurze o swoim uczuciu do szejka. – Nie powiedzieli nam oficjalnie o dziecku, bo bardzo boją się zapeszyć. W zeszłym roku Laura poroniła. Wiedziałeś o tym?

– Nie – odparł cicho.

– Teraz już od trzech miesięcy jest w ciąży. Wszystkie badania są pomyślne – dodała.

Popatrzyła na szejka. Chciała wiedzieć, o czym myśli, ale Malik pozostawał milczący i niewzruszony.

Domyślała się, że ta wiadomość o Laurze nie może być mu obojętna. Dziecko Xaviera będzie pierwszym potomkiem nowego pokolenia rodziny kharastańskich szejków. Zastanawiała się, czy będzie to stanowiło dla niego presję i motywację do założenia rodziny i spłodzenia potomka.

Twarz Malika pozostawała nieprzenikniona, więc Sorrel mogła tylko snuć domysły.

Szejk wyjrzał ponownie przez okno samochodu. Głowa pękała mu od nawału myśli.

Starał się przeanalizować wszelkie możliwe scenariusze związane z narodzinami dziecka przyrodniego brata. Zastanawiał się, czy to znak od niebios, że najwyższa pora pomyśleć o innych obowiązkach głowy państwa niż polityka.

Kiedy wrócili do hotelu, ochroniarz został przed drzwiami apartamentu, a Malik i Sorrel weszli do środka. Szejkowi nie dawała spokoju myśl, jak szybko i łatwo może się zmienić powód do zmartwień. Jeszcze dziś rano walczył z wyrzutami sumienia z powodu Sorrel, a teraz po otrzymaniu wiadomości o ciąży Laury, musiał martwić się własnym losem. Swój szejkanat traktował niebywale poważnie i kiedy obejmował władzę, świadomy był wszystkich praw i obowiązków związanych z zasiadaniem na tronie.

W pierwszej kolejności musiał dbać o swój lud. Co prawda całą swoją energię wkładał w rozwój kraju i zapewnienie dobrobytu na poziomie zachodnim, ale być może Kharastańczykom zależało również na tym, by szejk jak najszybciej założył rodzinę i zadbał o swoje potomstwo.

Uniósł głowę i spojrzał na Sorrel. Wyglądała, jak zwykle, pięknie. Z nieskrywanym zachwytem przyglądał się jej ślicznej twarzy otoczonej burzą blond włosów. Gdy wodził wzrokiem wzdłuż linii jej bioder, przyszła mu na myśl dualistyczna rola kobiety, raz jako kochanki i raz jako matki. I uświadomił sobie, że Sorrel to jego kolejny problem, który musi rozwiązać. Skarcił się w myślach za to, że dopuścił do sytuacji, w której dziewczyna stała się kłopotem. Był głupcem, że nie przewidział, iż tak się stanie.

Kolejny raz tego wieczoru poczuł, jak bardzo jej pragnie. Ale ciągle powtarzał sobie, że kochając się z nią w pełni, tak do końca, jak ona tego pragnie, automatycznie podpisuje akt ślubu z Sorrel. Ale czy on chce tego? Tak, chce...

Ta myśl uderzyła w niego niczym grom z jasnego nieba. Wiedział, że jeśli nie zacznie szybko działać, straci Sorrel, a przecież nie zniósłby myśli, że jakiś inny mężczyzna za chwilę odbierze jej dziewictwo i da rozkosz. A poza tym powinien szybko działać z myślą o swoim szejkanacie, o swoim potomstwie, które pozwoli mu utrzymać władzę do samej śmierci.

Wzdrygnął się niezauważalnie i przeświadczony o swojej racji, spojrzał na nią.

– Sorrel – powiedział miękko.

Zmarszczyła brwi, wyczuwając, że coś się zaraz wydarzy.

– Tak? – spytała niepewnie.

Milczał przez moment. Oboje czuli, że to była bardzo wymowna cisza. Taka, która poprzedza przełomowe momenty w życiu.

– Czy wyjdziesz za mnie?

Oniemiała z zaskoczenia.

– Dlaczego? – spytała, bo nic innego nie przyszło jej do głowy.

– Potrzebuję żony – wyjaśnił bez zażenowania.

– Z powodu dziecka Xaviera? – spytała przygnębiona, uświadomiwszy sobie motywy działania Malika.

– To rzeczywiście jeden z moich powodów – przyznał znów bez zażenowania.

– I jak przypuszczam, moje dziewictwo też jest na liście twoich powodów?

– Tak, to również jest ważny powód – zgodził się. – Uważam, że nie mogę ci go odebrać, nie oferując nic w zamian. A jednocześnie nie mogę znieść myśli, że oddasz się innemu mężczyźnie i zostaniesz jego żoną.

– Boże, ileż powodów do tak poważnej decyzji – prychnęła sarkastycznie. Serce pękało jej z bólu. Proponował jej małżeństwo z powodu zazdrości, chęci posiadania i względów praktycznych. Pomyślała, że nic gorszego nie mogło się jej przydarzyć. Słowem nie wspomniał o swoich uczuciach, choć przecież nie powinno jej to dziwić. Zwyczajnie w świecie Malik negocjował cenę jej dziewictwa.

– Powiedziałaś, że tęsknisz za Kharastanem, pamiętasz? Że nie możesz żyć bez niego.

Och, głupiutki szejku, pomyślała. Czy naprawdę nie rozumiesz, że to chodziło o ciebie?

– Nie przypominam sobie – odparła chłodno.

– Ale tęsknisz. Widzę to w twoich oczach, kiedykolwiek mówisz o moim kraju. – Jego twarz spoważniała. – Nie wyobrażam sobie lepiej przygotowanej kobiety do tej roli. Znasz Kharastan i go kochasz. Rozumiesz jego potrzeby. Mogłabyś pomóc mi w pracy nad jego dalszym rozwojem. Poza tym tylko pomyśl, co czułby twój ojciec, gdyby wiedział, co ci proponuję.

Przeklęła w duchu jego przebiegłość. Dobrze wiedział, jak wspomnienie rodziców na nią podziała. Oboje większość swojego życia poświęcili Kharastanowi, który pokochali z całego serca.

W tym też duchu wychowali Sorrel. Malik był zaprzyjaźniony z jej rodzicami i mimo że miał okazję codziennie obserwować silną więź, jaka ich łączyła, nigdy nie zrozumiał, co to jest małżeńska miłość. A to dlatego, że sam nie miał rodziny, wspomniała słowa matki, i nie było nikogo, kto by go kochał. Pewnie więc Malik od dziecka cierpiał na sierocą atrofię uczuć, Zastanowiła się teraz, czy to nie dlatego tak się o niego troszczyła przez te wszystkie lata, kiedy był jej opiekunem, i później, kiedy już nie potrzebowała jego opieki, natomiast on cały czas potrzebował jej czułej troski. I czy nie dlatego odczuwała satysfakcję za każdym razem, gdy udało się jej sprawić mu przyjemność.

– Zapytam jeszcze raz – odezwał się miękko. – Ostatni raz. Czy wyjdziesz za mnie?

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Zgodziła się. Musiała się zgodzić. Wiedziała o tym od samego początku.

Kochała Malika od chwili, gdy go poznała. Mimo jego humorów, arogancji i tej piekielnej samokontroli, która niejednokrotnie doprowadzała ją do łez. Darzyła go uczuciem głębokim, którego nie dało się ot tak wymazać z serca, choćby nie wiem jak się starała.

Jednak to, co przydarzyło się Sorrel, i co komuś z zewnątrz mogło wydawać się historią jak z bajki, wcale takie nie było. W ich związku zabrakło wzajemnego uczucia, które zawsze powoduje ogromną radość dla narzeczonych. Szczegóły związane ze ślubem omówili bez emocji. Z równym powodzeniem mogli tym tonem rozmawiać na przykład na temat zakupów lub jakichś innych prozaicznych czynności.

Kiedy wyraziła swoją zgodę, pocałował ją, ale nie był to pocałunek, jaki sobie wyobrażała w takiej chwili. Zdawkowo musnął jej wargi ustami, jakby składał niedbały podpis na dokumentach. Następnie przywołał Fariqa i poinformował go o swojej decyzji. Fariq pogratulował szejkowi, ale zrobił to z taką miną, że Sorrel nie była pewna, czy to są szczere gratulacje.

– Sorrel powinna natychmiast dostać oddzielny apartament – polecił Malik, a Fariq skłonił się kolejny raz i wyszedł spełnić życzenie szejka.

– Dlaczego? – spytała, kiedy byli już sami.

– Powinniśmy unikać wszelkich pokus przed ślubem – wyjaśnił, mrużąc swe czarne jak smoła oczy.

Zaśmiała się nerwowo. Pomyślała, że Malik sobie z niej żartuje. Spodziewała się, że tej nocy skonsumują swój związek, bo przecież okazja ku temu była wyborna. Tak sądziła. Kiedy jednak spojrzała na jego pełne powagi oblicze, zrozumiała, że się myli.

– Ale dlaczego? Czy to ma jakieś znaczenie? – spytała. – Przecież jesteśmy zaręczeni.

– To ma ogromne znaczenie, Sorrel – odparł śmiertelnie poważnym tonem. – Tradycja nakazuje, by szejk poślubił kobietę czystą... nietkniętą przez żadnego mężczyznę. Nawet przez jej narzeczonego. Szejk ma obowiązek spędzić noc poślubną z dziewiczą żoną. Rozumiesz teraz?

Wykrzywiła usta w ironicznym uśmiechu, co nie uszło jego uwagi. Przyglądał się jej i z trudem trzymał pożądanie na wodzy.

– Malik...

Powstrzymał ją gestem dłoni. Pamiętał, jak bezbronny czuł się dziś przed południem, gdy podstępnie uwiodła go swymi pieszczotami. Żałował tego i miał za złe Sorrel, że to zrobiła. Choć jednocześnie cały drżał na wspomnienie erotycznych przeżyć.

– Nawet o tym nie myśl – ostrzegł ją łagodnie. – Rozumiem, że jesteś dumna ze swojej nowo odkrytej niezależności seksualnej i chcesz wykorzystać nowe umiejętności, ale musisz uzbroić się w cierpliwość. Chcę zrobić wszystko jak należy.

– A jeśli cię nie posłucham? – Prowokacyjnie zakręciła kosmyk włosów wokół palca. – A jeśli porwę cię teraz w ramiona?

Wzrok Malika pozostał niewzruszony. Pomyślał, że Sorrel bezwzględnie musi nauczyć się dwóch rzeczy. Po pierwsze, życzenia szejka są najwyższej wagi. Po drugie, nigdy, absolutnie nigdy, nie powinna mu się sprzeciwiać.

– Wtedy ślub zostanie odwołany, gdyż bez czystego sumienia nie będę mógł przedstawić ludowi swojej narzeczonej – oświadczył poważnie.

– Malik, ale przecież nikt nie wie, czy ja jestem dziewicą, czy nie...

– Nie w tym rzecz. Ty wiesz i ja wiem. I tylko to się liczy. Przyjdziesz do mnie w noc poślubną nieskazitelnie czysta.

W oczach Sorrel dostrzegł smutek i zawód. Odniósł wrażenie, że wydarzenia ostatnich dni przytłaczają go i że jeśli nie weźmie się w garść, to straci kontrolę nad emocjami. Poczuł strach, że pancerz, którym się skutecznie osłaniał, zaczyna tracić swoje ochronne właściwości.

Stłumił pożądanie, które wciąż burzyło w nim krew. Zapanował też nad gniewem, który w nim narastał na myśl, że Sorrel doprowadzała go do takiego stanu. Czuł się sfrustrowany i bardzo go to męczyło. Pocieszał się, że ten stan nie będzie trwał już długo.

Zamierzał wziąć ślub z Sorrel najszybciej, jak to tylko było możliwe. Będzie to wymagało drobnych korekt w kharastańskim prawie, ale do diabła, zaklął w duchu, ja tu jestem prawem!

– Zaufaj mi, Sorrel – zwrócił się do niej ciepło. – Twoja cierpliwość zostanie nagrodzona. Kiedy pozwolę ci wejść do mojego łóżka, zapomnisz, że musiałaś tyle czekać.

Potrzebowała ciepła i bezpieczeństwa, a odnosiła wrażenie, że Malik wszystko sprowadza do seksu. Gdy się jednak nad tym zastanowiła, doszła do wniosku, że nie miała prawa go obwiniać. Sama zachowywała się w sposób, którego Malik w głębi duszy nie mógł pochwalać. W każdym razie za późno już było na wątpliwości. Jako przyszła panna młoda, która dobrowolnie zgodziła się na ślub, nie miała już drogi odwrotu. Musiała uszanować wszystkie życzenia szejka.

Na szczęście nie miała już czasu na rozmyślania nad swoim losem, bowiem zaczął się dla niej bardzo intensywny okres. Od powrotu do Kharastanu, poza przygotowaniami do ślubu, wiele czasu spędzała, udzielając wywiadów dziennikarzom z całego świata. Ślub szejka to wydarzenie, które nie mogło przejść niezauważone przez światowe media.

Każdego dnia uświadamiała sobie, że jej życie przechodzi drastyczną przemianę i już nigdy nie będzie takie, jak kiedyś.

Ktoś, kto znał ją w czasach szkolnych, sprzedał prasie bardzo niekorzystne zdjęcie Sorrel w szortach. Niespodziewanie, jak spod ziemi, zaczęli wyrastać ludzie ochoczo informujący brukowce o różnych faktach z ży­cia przyszłej żony szejka.

Niedługo potem do prasy przeciekła wiadomość o dziecku, którego spodziewali się Laura i Xavier. Sorrel dowiedziała się o tym w okolicznościach, które wprawiły ją w osłupienie. Dziennikarz, przeprowadzający z nią wywiad na temat przygotowań do ślubu, zaczął od pytania, czy skoro przyrodni brat jej przyszłego męża spodziewa się potomka, to czy Sorrel również zamierza zajść w ciążę w najbliższym czasie.

Zrozumiała, że widocznie tematy tabu przestały istnieć i że przed wścibskimi dziennikarzami nic się nie ukryje, a więc najlepiej będzie, jeśli nauczy się z tym żyć.

Ku jej zaskoczeniu, zmiany zaszły również w stosunku Kharastańczyków do niej. Przez lata Sorrel swobodnie poruszała się po mieście. Mogła wyjść z pałacu i pójść na targ, aby kupić owoce lub iść do ośrodka sportowego i popływać w basenie. Teraz była pod ciągłą i baczną obserwacją. Przestała być angielską blondynką, która zdobywała sobie sympatię tubylców dzięki wier­nemu oddaniu rodzinie królewskiej. Miała zostać królową, a to sprawiało, że ludzie nabierali rezerwy w jej obecności. Spontaniczność i swoboda miały na zawsze zniknąć z jej życia.

Mimo to bezwarunkowo zaakceptowała życie u boku Malika takie, jakie ono miało być. Nie prosiła go, by pokochał ją tak, jak ona jego. Wiedziała, że nie potrafiłby skłamać i udawać, że czuje coś, czego tak naprawdę nie znał.

Poza tym, jaki miała wybór? – zastanawiała się nieraz. Alternatywą było życie bez Malika. A tego, przynajmniej na razie, w ogóle nie brała pod uwagę. Nie po tym, co przeżyła w jego ramionach.

Kiedy w dniu ślubu włożyła suknię i spojrzała w lustro, zobaczyła, że ma mięśnie twarzy sztywne ze strachu. Emocje opanowały ją z taką mocą, że odesłała służące, by nie zdradzić się przed nimi ze swoim strachem. Bała się, że się załamie, a uważała, że nie przystoi to przyszłej królowej.

Panująca wokół niej cisza przytłaczała ją i jak na ironię, na godzinę przed własnym ślubem, nagle poczuła się nieprawdopodobnie samotna. Brakowało jej rodziców. Patrzyła na swoje odbicie w lustrze i myślała, że zrobiłaby wszystko, żeby mogli ją teraz zobaczyć.

Przypomniała sobie słowa Malika. Jej ojciec rzeczywiście byłby bardzo dumny, gdyby mógł ją teraz ujrzeć. Zadawała sobie w duchu pytanie, czy matka dostrzegłaby niepokój w oczach Sorrel? Czy domyśliłaby się, że jej córka jest pełna obaw? I że brakuje jej odwagi nawet na to, by spytać swojego przyszłego męża, czego oczekuje od niej jako żony.

Martwiło to Sorrel. Niejednokrotnie zastanawiała się, jakiego małżeństwa oczekuje szejk i czy podoła jego pragnieniom. Wiedziała, że już za późno na takie rozmowy, ale nie uspokajało to jej serca. Odetchnęła głęboko. Goście czekali i musiała się wziąć w garść. Za niecałą godzinę przestanie być zagubioną w życiu Sorrel, a stanie się królową Kharastanu i jednocześnie żoną mężczyzny, który jej nie kocha.

Pukanie do drzwi wyrwało ją z ponurych rozmyślań. Podbiegła i je otworzyła. W drzwiach stały jej obie szwagierki. Przyniosły bukiet świeżych, pachnących róż.

Obie kobiety wraz z przyrodnimi braćmi Malika przyleciały tydzień temu do Kharastanu. Podczas gdy szejk pochłonięty był sprawami wagi państwowej, Sorrel odkrywała przed szwagierkami uroki kraju.

Z radością spostrzegła, że Laura wyglądała kwitnąco. Zadbana, świetnie ubrana i cały czas uśmiechnięta, całą sobą przeczyła wizerunkowi umęczonej ciążą kobiety. Biło od niej prawdziwe szczęście. Sorrel zastanawiała się, co Laura czuła, gdy ze szpitala wyciekła informacja o jej stanie, ale uznała, że nie pora o to pytać.

– Tylko spójrz – krzyknęła Aleksa, żona Giovanniego, kładąc bukiet na komodzie. – Czyż nie są najpiękniejszymi różami, jakie kiedykolwiek wyhodował człowiek?

Sorrel wzięła bukiet i wciągnęła oszałamiający zapach róż, ale kiedy uniosła wzrok, spostrzegła, że Laura przygląda się jej bacznie. Zastanawiała się, czy dostrzegła jej trzęsące się dłonie.

– To zwykłe nerwy? – spytała żona Xaviera.

– Cóż. – Sorrel błysnęła zębami w uśmiechu, który od tygodnia ćwiczyła przed lustrem. – Jeśli przymiotnik „zwykły” pasuje do rodu szejków Kharastanu...

– No tak. – Zaśmiała się serdecznie Laura. – To chyba nie najlepsze słowo.

– No, kochane, pora się zbierać – ponagliła je Aleksa. – Jesteś gotowa, Sorrel?

Sorrel przygryzła wargę. Nie znała odpowiedzi na to pytanie.

Większość kobiet układała swoje plany związane z tym jedynym dniem w życiu. Sorrel też wielokrotnie wyobrażała sobie moment, kiedy stanie przed ołtarzem jako panna młoda. A teraz to wszystko działo się naprawdę. Podeszła do Malika i spojrzała mu w oczy. Pragnęła znaleźć w nim oparcie. Chciała zobaczyć uśmiech na jego twarzy. Jej modlitwy nie zostały jednak wysłuchane. Twarz szejka pozostawała chłodna i poważna.

Przez głowę Sorrel przebiegła myśl, że być może on już żałuje swojej decyzji.

Ceremonia rozpoczęła się i mędrzec zaczął recytować słowa przysięgi, które w swym ostatecznym znaczeniu były jednakowe dla wszystkich religii świata. Państwo młodzi powtarzali słowa za starcem. Sorrel była tak skoncentrowana, nie chcąc zawieść Malika, że głos zadrżał jej dosłownie tylko raz. Po przysiędze, zgodnie z tradycją, oboje napili się z kielicha życia, a następnie Malik założył jej na szyję sznur tradycyjnych kharastańskich korali, które miały chronić ją przed złem. Od tej chwili byli mężem i żoną.

Goście nisko chylili czoła, gdy szejk i Sorrel przechodzili ku specjalnej scenie ulokowanej w ogrodzie. Podest udekorowany był niezliczoną ilością cudownych kwiatów. W tle rozbrzmiewały dźwięki orkiestry.

Zatrzymali się w słońcu i Malik uniósł dłoń Sorrel, po czym ucałował ją z należytą czcią.

– A zatem jesteś moją królową – wyszeptał. – I choć przysięgałaś posłuszeństwo, widzę, że już łamiesz składane obietnice.

Spojrzała na niego zakłopotana i zaniepokojona. Zabolało ją, że pierwsze, co usłyszała od męża, to reprymenda.

– Naprawdę?

Uśmiechnął się. Z zachwytem przyglądał się swojej młodej żonie.

– Żartuję tylko – wyjaśnił łagodnie. – Choć obiecałaś zawsze nosić rozpuszczone włosy. Pamiętasz?

Dostrzegła w jego oczach błysk. Dziki, szalony, zwiastujący namiętność.

Poczuł nieodpartą chęć pocałowania jej, ale umiał kontrolować pożądanie jak nikt inny. Przyzwoitość nakazywała należyte zachowanie. Namiętność musiała poczekać, aż zostaną sami w zaciszu sypialni.

– Ale nie martw się – dodał. – Rozpuszczę je potem sam. Kiedy będziemy tylko we dwoje.

Patrzyła na niego, wciąż nie mogąc uwierzyć, że jest jego żoną. Miała ochotę uszczypnąć się, żeby się przekonać, czy nie śni.

– Malik – zwróciła się do niego przestraszona. – Bardzo się boję, że zrobię coś nie tak...

– Nie musisz się bać. Nauczę cię wszystkiego. Tak jak uczyłem do tej pory. – Przez głowę przebiegła mu myśl, że Sorrel jednak długo musiała czekać na rozkosze, które dla nie przygotował. – Jesteś bardzo zmysłową i chętną uczennicą – dodał niskim głosem.

Och, jęknęła w duszy. Dlaczego Malik wszystko sprowadzał do seksu? Wiedziała, że sama sobie jest winna.

To ona powiedziała, że potrzebuje kochanka. Musiała teraz wypić piwo, którego sama sobie nawarzyła.

– Miałam na myśli, że nie wiem, co pomyśli lud Kharastanu. Czy mnie zaakceptuje?

Dotknął uspokajająco jej policzka i przenikliwie spojrzał w błękitne oczy.

– Ależ oczywiście – zapewnił ją ciepło. – Jakże mogłoby być inaczej? Wyglądasz olśniewająco, a wszyscy bardzo się cieszą z tego małżeństwa.

– Naprawdę?

– Tak – odparł poważnie. – Obserwowali cię, jak dorastałaś tutaj. Mają pewność, że kochasz ich kraj. Znasz nasze zwyczaje, czujesz nasze potrzeby. – Wzruszył ramionami, widząc, że jeszcze jej nie przekonał. – Och, wiesz, zawsze znajdą się ludzie, którzy będą uważać, że powinienem poślubić czystej krwi Kharastankę. Masz jednak pole do popisu. Od ciebie zależy, czy zdobędziesz ich serca i przekonasz, że się mylili. Ale... – zawiesił na chwilę głos, żeby zwrócić jej uwagę na to, co zamierzał powiedzieć – musisz nauczyć się ukrywać swoje uczucia i wątpliwości. Tego oczekują od ciebie poddani. I tego oczekuję również ja. A teraz chodźmy powitać naszych gości.

Chwyciła jego ramię i przy dźwięku fanfar ruszyli ścieżką wysypaną płatkami róż. Uśmiechała się szeroko, ale głęboko w sercu nie przestawała myśleć o tym, co jej właśnie powiedział. Rozumiała potrzebę maskowania uczuć, przynajmniej publicznie. Obiecała sobie, że nauczy się tego.

Wiedziała, że Malik w perfekcyjny sposób panuje nad swoimi emocjami, ale obawiała się, że nie będzie umiał wyzbyć się tego pancerza nawet w sy­tuacjach całkiem prywatnych. Przerażał ją zakaz okazywania uczuć.

Jednak sama tego chciała. Nie zmuszał jej do małżeństwa. Spytał, a ona się zgodziła. Świadomie i dobrowolnie. Jest dorosła i odpowiedzialna, więc powinna wreszcie zacząć tak się zachowywać. Nie wyobrażała sobie życia bez Malika? No to teraz będzie go miała na zawsze. A że on jej nie kocha? No cóż, nie można mieć wszystkiego, więc powinna cieszyć się tym, co ma.

Wieczorem tego samego dnia, zgodnie z obyczajem, udali się do królewskiej sypialni. Ogromne, przestronne wnętrze oświetlone było niezliczoną ilością świec. W powietrzu unosił się bogaty zapach drzewa cedrowego i bursztynu. Wszystko zostało przygotowane zgodnie z tradycyjną recepturą, która miała na celu zwiększenie płodności panny młodej w noc poślubną.

Wydarzenia dnia, atmosfera alkowy i ciężki, słodki zapach sprawił, że Sorrel zakręciło się w głowie. Zdjęła suknię ślubną i właśnie wkładała piękną koszulę nocną, kiedy nagle zaczął docierać do niej sens tego całego rytuału. Wreszcie tak naprawdę zrozumiała, że jako żona najjaśniejszego króla, Jego Wysokości szejka, musi stanąć przed nim nieskazitelnie czysta... nietknięta rękami innego mężczyzny.

– Sorrel?

Usłyszała jego miękki, niski głos i spojrzała na niego.

Jej ciałem wstrząsnął dreszcz. W złotym, tradycyjnym kharastańskim stroju, z szerokim pasem, do którego przypięta była szabla, wyglądał niesamowicie, zachwycająco, groźnie.

– Tak? – wyszeptała.

Podszedł bliżej, uniósł dłonie i dotknął jej twarzy. Nie spuszczając z niej oczu, wsunął palce w jej wciąż misternie upięte włosy.

– Chciałbym je rozpuścić – powiedział cicho.

Ostrożnie, z pietyzmem, zdjął z jej głowy błyszczącą, diamentową koronę. Odłożył ją na bok i jedną po drugiej zaczął wyciągać z jej włosów perłowe szpilki. Zadrżała, czując, jak pasmo po paśmie są uwalniane i łagodnie opadają na jej nagie ramiona. Zadrżała również na myśl, że ta prosta czynność może nabrać tak symbolicznego i erotycznego charakteru. Wiedziała równocześnie, że to tylko wstęp do tego, co ma dopiero nastąpić. Spełniały się jej najskrytsze marzenia. Kiedy wszystkie ozdoby zostały zdjęte, Malik pogładził jej włosy tak, jakby właśnie odkrył największy skarb.

– Śniłem o tej chwili – powiedział łagodnie.

Sorrel również. Ale niespodziewanie poczuła się bardzo zawstydzona. Tej nocy nie odbywała się walka o seksualne równouprawnienie, tak jak wtedy w Paryżu. Tym razem uczestniczyła w starożytnym obrzędzie, akcie erotycznej uległości.

– Malik – wyszeptała.

Pragnął jej z całych sił, od dawna marzył o chwili, gdy wreszcie będzie mógł ją posiąść i choć chciał porwać ją w ramiona, wiedział, że to wyjątkowa noc i musi olśnić Sorrel. Sprawić, by zapamiętała ją na całe życie.

Ciało miał napięte do granic możliwości, ale heroicznie panował nad swym pożądaniem.

– Sorrel... – wymówił uroczyście jej imię. – Czy wiesz, jak marzyłem o tym momencie? Każdej nocy tęskniłem za twoim nagim ciałem w moich ramionach. Czy możesz sobie wyobrazić, jak bardzo cię pragnę?

– N... nie wiem, czy potrafię. – Jej głos drżał.

Jego oliwkowa cera lśniła w świetle świec, nadając mu jeszcze bardziej niesamowity wygląd. Jego czarne oczy błyszczały niemal groźnie.

– Chyba najwyższa pora pozbyć się kilku rzeczy, które niepotrzebnie skrywają twoje ciało – wyszeptał. – Ja też chętnie zrzucę kilka warstw. Czy mogę to zdjąć? – Przesunął palcami wzdłuż oblamowania jej prześwitującej koszuli.

– T... tak – zająknęła się ponownie, zastanawiając się jednocześnie, gdzie podziała się ta dzielna i pewna siebie Sorrel.

Czyżby magia ślubu i nocy poślubnej mogły tak bardzo pozbawić ją śmiałości, której przecież nie brakowało jej w hotelowym pokoju w Paryżu? – pomyślała.

Zsunął ramiączka jej koszuli i pozwolił, by materiał opadł z szelestem na podłogę. Położył Sorrel na łóżku i powoli zaczął zdejmować swój ceremonialny strój.

Spod wpół przymkniętych powiek przyglądała mu się oszołomiona. Widziała go już rozebranego, aczkolwiek, poza nocą w Paryżu, nigdy całkowicie nagiego. Sięgnęła pamięcią do przeszłości i przypomniała sobie, gdy jeszcze jako nastolatka widziała go trenującego szermierkę.

Jego umięśniony, błyszczący od potu tors wyrył się w jej pamięci na zawsze.

Kiedy jednak całkiem zrzucił z siebie szatę, zrozumiała, że nie była przygotowana na tak porażająco piękny widok. Jego napięte mięśnie skrywały jakąś onieśmielającą moc. Nie mogła oderwać od niego wzroku. A jednocześnie poczuła, jak rośnie w niej strach. Chciała mu teraz powiedzieć, że grała, mówiąc, iż pragnie kochanka. Albo coś w stylu: „proszę, bądź delikatny”. Miała jednak wątpliwości, czy w ogóle by ją usłyszał. Jego twarz skrywała nieruchoma maska. Zdawał się być nieobecny duchem. Gdzie on teraz przebywał? O czym myślał?

– Malik – wyszeptała, gdy położył się obok i ich rozgrzane ciała nagle zetknęły się w sposób niezamierzony.

– Sorrel – wyszeptał, delikatnie gładząc jej ramiona i brzuch. – Sorrel – powtórzył głośniej i gwałtowniej.

Zdawał sobie sprawę ze swoich doskonałych umiejętności jako kochanek kobiety-dziewicy. Budował erotyczne napięcie z godną pozazdroszczenia wytrwałością. Doskonale wiedział, kiedy i w jaki sposób jej dotknąć, by nie sprawić jej bólu. Centymetr po centymetrze pieścił ciało Sorrel, szykując je do najwyższego erotycznego uniesienia. Całował, muskał i szczypał, rozpalając ją do czerwoności i uwalniając jej umysł od strachu. Kiedy ich ciała zespoliły się w miłosnym uścisku, zaskoczona spostrzegła, że to wcale nie bolało. Kochał się z nią delikatnie i bez pośpiechu. Czuła go w sobie w sposób niezwykły. Choć nauczył ją już przeżywać orgazmy, ten był inny. Był potężny, jej ciałem wstrząsnęły niekontrolowane dreszcze, jęcząc, wygięła głowę do tyłu, zamknę­ła oczy, a palce wbiła w jego ramiona. Czuła na twarzy jego przyspieszony oddech i z błogością poczuła, że on również osiągnął szczyt seksualnego uniesienia.

Chwilę później zsunął się z niej i pocałował ją w czoło. Choć była jeszcze całkowicie odurzona rozkoszą, jakiej doznała, nie umknęło jej uwagi, że pocałunek nie był już taki namiętny. Przypominał wyćwiczony gest.

Szejk odsunął się od niej i położył na plecach. Wiedziała, że myślami jest już gdzie indziej.

Więc tak to wygląda, kiedy jest już po wszystkim? – pomyślała zawiedziona. Chodzi tylko o zaspokojenie zmysłowych potrzeb, a potem wracamy do rzeczywistości dnia codziennego. Nie wiedziała dlaczego, ale czuła niewypowiedzianą pustkę w sercu.

Bo on nie kocha cię tak, jak ty jego, i nie spodziewaj się, że będzie inaczej, pomyślała przygnębiona takimi smutnymi refleksjami.

Jej serce wypełniły smutek i ból. Przygryzła wargę i z trudem powstrzymała łzy, cisnące się jej do oczu.

Malik leżał nieruchomo i wpatrywał się w cienie tańczące na suficie. Rozmyślał o drodze, jaką przebył, by dotrzeć do miejsca, w którym właśnie się znalazł. Od dnia, w którym jako malec został przyniesiony do pałacu, przez lata służby staremu szejkowi, aż po dzień poznania prawdy o szejku jako o swoim ojcu. No i po dzień dzisiejszy, w którym poślubił Sorrel...

Jego życie pełne było ciągłych testów i egzaminów, wzlotów i upadków. W swych działaniach polegał na doświadczeniu lub instynkcie, ale bliskie relacje ludzkie nadal stanowiły dla niego nierozwikłaną zagadkę. Dziś poczuł, że jego serce wypełnił spokój. Zamknął oczy i zasnął.

Sorrel leżała, niedowierzając własnym uszom. Wsłuchała się jeszcze raz w jego równy, spokojny oddech. Nie myliła się. Malik spał. Wstrząśnięta tym odkryciem, straciła siłę, która powstrzymywała emocje kotłujące się w jej głowie. Poczuła, jak łzy wypełniają jej oczy. Chciała je powstrzymać, ale nie miała już nad tym kontroli.

Wysunęła się z łóżka. Wzdrygnęła się, stawiając bose stopy na kamiennej podłodze. Zakłopotana własną nagością, chciała się czymś przykryć, ale bała się, że obudzi Malika. Wzięła kilka świec i podeszła do przestronnego okna. Noc była ciepła i poczuła delikatny zapach uśpionego ogrodu. Usiadła na szerokim parapecie i spojrzała na srebrzysty księżyc. Wielkie jak groch łzy spływały po jej policzkach. Nie była w stanie powstrzymać szlochu.

Malik otworzył oczy. Przez chwilę nie rozumiał, co się dzieje i gdzie się w ogóle znajduje. Uniósł głowę i zakłopotany spostrzegł swoją żonę, skrywającą twarz w dłoniach. Zmarszczył brwi.

– Podobno wiele kobiet płacze po swoim pierwszym razie – odezwał się cichym głosem.

Przez chwilę Sorrel nie reagowała. Następnie energicznie potrząsnęła głową i spojrzała na niego gniewnym wzrokiem.

– Tak! Masz rację, tak widocznie musi być. – Cała się trzęsła. – Taka musi być reakcja kobiety na seks bez uczuć. Bo przecież tylko seks się liczy, prawda?

Wstrząśnięty, usiadł na łóżku. Patrzył na nią przez chwilę w milczeniu, a następnie spytał:

– Czy jesteś nieszczęśliwa?

– Tak!

– Czy żałujesz, że za mnie wyszłaś?

– Tak, do diabła, tak! – krzyknęła i zapłakała ponownie.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Przez dłuższy czas panowała cisza, przerywana jedynie cichym łkaniem Sorrel. Usłyszała odgłos pocieranej zapałki, kiedy Malik zapalał świecę. Nie mogła za długo być odwrócona tyłem, więc spojrzała na niego, spodziewając się zobaczyć wściekłość malującą się na jego twarzy.

– Czy nie byłoby lepiej pomyśleć o tym przed ślubem? – syknął przez zęby.

Teraz Sorrel czuła się jeszcze gorzej. Jej ciałem wstrząsały spazmy szlochu. Podeszła do niskiego fotela, na którym leżał jej złoty, koronkowy welon. Owinęła się nim, tworząc sarong.

– Myślałam... Myślałam... – jąkała się.

– Nie, wystarczy! – krzyknął. – O niczym nie myślałaś! Jeśli miałaś tego rodzaju wątpliwości... – Powstrzymał się od uderzenia pięścią w ścianę. – Powinnaś ze mną o tym wcześniej porozmawiać.

Chciała powiedzieć, że trudno było o czymkolwiek z nim rozmawiać, kiedy mieszkali w dwóch krańcach pałacu, rozdzieleni przed ślubem, jak nakazywała tradycja. Zastanawiała się też nad tym, czy gdyby nawet miała oka­zję, to odważyłaby się powiedzieć mu o swoich uczuciach.

Wściekłość Malika rosła. Wybrał Sorrel na swoją żonę, mimo że nie pochodziła z jego kraju. Podobało mu się, że tak łatwo przystosowała się do życia w obcym dla niej świecie. Kiedy jednak przyszło do sprawdzianu, wyszło na jaw, że nie jest kobietą z Kharastanu, a wartości tego kraju nie są jej bliskie.

Podczas gdy w jego kraju nikt nie ośmieliłby się zerwać świętych więzów małżeństwa, kobiety z Zachodu mogły bez wahania zakończyć związek małżeński.

Jego obowiązkiem, jako nowego szejka, było dawać przykład swoim zachowaniem. Zrobiłby z siebie głupca, gdyby jego małżeństwo zakończyło się szybciej, niż płatki róż opadną ze ślubnego bukietu jego żony. Jednak Malik wiedział, że najlepszą metodą pokonania strachu jest zmierzyć się z nim. Stanąć oko w oko ze swymi najgorszymi koszmarami. Tak przynajmniej głosiła teoria.

– Chcesz się zatem rozwieść? – spytał lodowatym głosem.

Sorrel westchnęła.

– A ty chcesz?

– Oczywiście, że nie! – krzyknął. – Moja reputacja legnie w gruzach, jeśli to zrobię!

Nadzieja, która pojawiła się w jej sercu, zgasła nagle. Zagryzła wargi.

– No tak, do tego nie możemy dopuścić, prawda?

Instynkt podpowiadał mu, żeby ją zrugać, okazać swe oburzenie i poczucie krzywdy. Żadna kobieta nie powinna tak do niego mówić. Jednak poza sarkazmem w jej słowach wyczuł ogromny strach i ból. Przyjrzał jej się uważnie.

Malik bardzo mało wiedział o kobietach, poza takimi oczywistymi sprawami, jak zaspokoić je w łóżku. Piastunki, które opiekowały się nim w dzieciństwie i w młodości, zwykle uwielbiały go, ale dumny młodzieniec zawsze trzymał się na uboczu i nie okazywał zainteresowania nimi. Teraz więc w kontakcie z Sorrel czuł się tak, jakby błądził we mgle.

Jego matka zmarła przy porodzie i od tamtej chwili wszyscy bardzo mu współczuli. A współczucie było ostatnią rzeczą, jakiej pragnął. Sorrel mu nie współczuła. Była miła i uprzejma. A on sprawił, że teraz cierpiała.

– Czego byś chciała, Sorrel?

Mogła mu powiedzieć, że jedyne, czego pragnie, to jego miłości, ale wiedziała, że to brzmiałoby jak prośba o gwiazdkę z nieba. Możesz prosić tylko o to, co możesz dostać, upomniała się w duchu. A nikt nigdy nie gwarantował, że jej uczucie będzie odwzajemnione.

– Obawiam się, że nasze małżeństwo będzie podobne do związku twoich rodziców – powiedziała ze smutkiem. – Będziesz jeździł po świecie i płodził dzieci z napotkanymi kobietami, tak jak twój ojciec. Spłodził aż trzech synów... którzy nawet nie wiedzieli, kim jest ich ojciec.

Nie pomyślała, że to stwierdzenie go urazi. Zabolało go bardzo mocno, jakby ktoś rozdrapywał jego stare rany.

– Mój ojciec robił to, czego oczekiwali od niego jego poddani – wyjaśnił krótko. – Jego żona, królowa, została pochowana, a kraj potrzebował następcy.

– Nadal potrzebuje.

Możemy mieć własne dzieci, miał na końcu języka, ale uznał, że to stwierdzenie mogłoby być nie na miejscu.

– Xavier utrzyma ciągłość naszego rodu. On już zadbał o następne pokolenie – powiedział.

– Wydawało mi się, że rywalizacja z nim była jednym z powodów, dla których poprosiłeś mnie o rękę.

Z ust innej osoby brzmiałoby to jak krytyka, ale oczywiście nikt inny nie ośmieliłby się wypowiedzieć takiej uwagi. Sorrel zawsze potrafiła mu dopiec, bo zawsze była szczera.

– To prawda – przyznał. – Ale może to nie był jedyny powód? Twoje dziewictwo także nie było jedynym powodem moich oświadczyn.

– Co masz na myśli? – Sorrel była zaskoczona.

Po raz pierwszy w życiu czuł się tak bezradny. Nawet w chwili, gdy poczuł odpowiedzialność, ciążącą na nim jako na nowym szejku, nie był tak bezradny.

– Chciałbym, żeby wróciło to, co kiedyś nas łączyło – szepnął.

– A co nas łączyło? – spytała z nadzieją w głosie.

– Nasze relacje były takie spokojne i pozbawione napięcia – odparł. – Lubiłem świadomość, że jesteś blisko. Zrozumiałem to dopiero wtedy, kiedy wyjechałaś.

Dotychczas nigdy nie pozwalał sobie na takie przejawy szczerych, ludzkich uczuć. Zawsze był uczony, że mężczyzna nigdy nie okazuje emocji. Niestety, nie miał koło siebie kochającej matki, która mogłaby wyprowadzić go z błędu, pomyślała ze współczuciem.

– Może to seks skomplikował nasze relacje? – mówił dalej, kiedy Sorrel milczała, patrząc jedynie na niego wielkimi, zasmuconymi oczami. – Ale tak bardzo cię pragnąłem. Kiedy wszedłem do twojego mieszkania i zobaczyłem cię w tym młodzieżowym stroju... – Głos mu się łamał, oczy płonęły wspomnieniem dawnego pożądania. – Nagle zdałem sobie sprawę, jak bardzo cię pragnąłem...

– Malik! – Przerwała mu zdecydowanym głosem, bojąc się, że to, co może dalej usłyszeć, nie będzie umiała zaakceptować. Obawiała się, że ich uczucia bardzo się różnią. Pomyślała, że musi mu koniecznie powiedzieć o swoich uczuciach. – Płakałam, ponieważ bardzo cię kocham – wyszeptała. – Zawsze cię kochałam. To dlatego wyjechałam. Wydawało mi się, że w ogóle mnie nie zauważasz i że wkrótce ożenisz się z jakąś kobietą z Kharastanu. Nie mogłam tego znieść. Płakałam, bo wiedziałam, że nigdy nie pokochasz mnie tak samo mocno, jak ja ciebie. Bałam się, że nigdy nie będę miała odwagi, żeby wyjawić ci moje uczucia.

– A więc nie chcesz mnie zostawić? – spytał.

– Oczywiście, że nie!

Jak on mógł w to uwierzyć? – zastanawiała się. W tej samej chwili zdała sobie sprawę, że Malik nigdy nie został nauczony, jak przyjmować miłość. Po prostu nie miał takich doświadczeń.

– Nigdy, nigdy, nigdy! – krzyknęła, żeby nie miał żadnych wątpliwości. Westchnął z nieskrywaną ulgą. Patrzyła na niego z zaciekawieniem, próbując z wyrazu jego twarzy odczytać, co czuł i o czym myślał. Nadzieja powróciła do jej serca.

Kiedy o tym myślała, doszła do wniosku, że byli do siebie bardzo podobni. Oboje byli zmuszeni do zaadaptowania się w trudnej dla nich sytuacji. Dotychczas nie znaleźli dla siebie miejsca w życiu.

Kochała Malika i pragnęła, aby on także ją pokochał. Niestety jedno nie gwarantowało drugiego. Miała wrażenie, że wszystko, co potrzebowali do wzajemnej miłości było na miejscu. Malik musiał tylko odważyć się w to uwierzyć. Postanowiła nauczyć go przyjmowania tego uczucia. Będzie jego partnerką w każdym znaczeniu tego słowa, jeśli tylko jej na to pozwoli.

– Kocham się, mój ukochany – powtórzyła. – Bardzo mocno.

Malik poczuł, że łzy stanęły mu w oczach, kiedy zdał sobie sprawę, że Sorrel otworzyła przed nim swoje serce i odważyła się okazać mu swe uczucia. Poczuł, jakby ktoś zdjął zasłonę z jego oczu. Wszystko nagle stało się zrozumiałe.

Nie było słów, którymi mógłby wyrazić, jak bardzo za nią tęsknił, jak jej pragnął i jak cierpiałby, gdyby Sorrel znów postanowiła wyjechać.

Czuł, że gardło ma zaciśnięte i nie może wydobyć głosu, choć bardzo chciał ją uspokoić.

– Ja także cię kocham – zdołał wreszcie powiedzieć. – Kocham cię.

W jego głosie czaiła się niepewność, jako że emocje, które czuł, były dla niego zupełnie nowe. Jak światło, które wpada do pokoju po pochmurnym dniu. Po chwili kolejne, nieznane mu uczucia zalały jego serce: radość, spokój, tęsknota, bliskość i bezpieczeństwo.

Nawet tęsknota nie była czymś niemiłym, kiedy miał przed sobą twarz ukochanej kobiety. Otoczył ją dłońmi i spojrzał jej w oczy.

– Sorrel? – szepnął.

– Malik? – Uczucie, które brzmiało w jego głosie, teraz usłyszała także w swoim.

Pochylił się i dotknął ustami jej warg. Ciepło jego oddechu pieściło jej wargi. W ich spojrzeniu było teraz tyle samo uczuć.

– Kocham cię – powtórzył pewniejszym głosem. – I zaraz zamierzam ci pokazać, jak bardzo.

Zaniósł ją do łóżka i po raz pierwszy w życiu składał prawdziwy hołd kobiecie. Jego usta delikatnie pieściły każdy centymetr jej delikatnego, pachnącego ciała. I nieoczekiwanie ten akt, którego doświadczał niezliczoną liczbę razy w życiu, stał się zupełnie nowym doznaniem. Ich ciała połączyły się w tak realny i zmysłowy sposób, jakiego się nie spodziewał.

Kiedy wstrząsnął nim silny orgazm, nagle poczuł, że jego łzy łączą się z jej łzami. Zrozumiał, że można płakać z różnych powodów, a on płakał teraz ze szczęścia. I z zaskoczeniem odkrył, że nie ma w tym nic niewłaściwego. Miał przy boku ukochaną kobietę, przy której mógł być prawdziwym mężczyzną, jakim nie byłby z nikim innym.

Pochylił się nad nią i pocałował ją, po czym jego usta zbliżyły się do jej ucha i wyszeptał:

– Nigdy mnie już nie opuszczaj, Sorrel, moja królowo, moja żono, moja miłości.

I Sorrel odwzajemniła jego pocałunek i przytuliła go tak mocno, jak wielką miłością do niego pałało jej serce.

EPILOG

Sorrel siedziała przed lustrem i rozczesywała długie, jasne włosy, opadające na jej ramiona niczym firanka. Ziewnęła. To był długi, ale radosny wieczór. Świętowali otwarcie pierwszego odcinka nowej drogi, wiodącej ze stolicy ku zachodniej granicy kraju. Wkrótce szosa miała dotrzeć do pięknych gór dzielących Kharastan od sąsiedniego Marabanu. Dzięki tej drodze do ich kraju zawita więcej turystów, co może zapewnić im więcej miejsc pracy, tak potrzebnych w Kharastanie.

– Zawsze są tacy, którzy sprzeciwiają się zmianom – tłumaczył Malik zdziwionej Sorrel reakcją niektórych mieszkańców. – Głównie dlatego, żeby nie dopuścić do przyjazdu obcych, chcących zagarnąć część kraju dla siebie.

– Nie. Oni po prostu boją się zmian – odparła.

– Tak się zdarza – przyznał z uśmiechem.

Jako para także musieli przejść wiele zmian. Musieli nauczyć się żyć jak małżeństwo. A Sorrel odkryła, jak to jest być królową. Czuła się jak na karuzeli; było kolorowo, ekscytująco, ale czasem przerażająco.

Żeby móc odreagować stresy, namówili wiodącego lokalnego architekta, żeby zbudował im dom nad morzem Balsora, niedaleko miejsca, w którym Xavier i Laura mieli letni domek, a Giovanni i Aleksa szukali w okolicy czegoś do kupienia. Ich nowy dom pełen był światła i szumu fal, rozbijających się o brzeg. Sorrel nie mogła się doczekać kiedy tam pojadą.

– Och, jeszcze nie śpisz? – Malik stanął za nią, ale widziała jego odbicie w lustrze.

– Zawsze czekam na ciebie – odparła i jęknęła z rozkoszy, kiedy zaczął masować jej ramiona.

– Wiem, mój aniele. – Ucałował ją w czubek głowy. – Wydaje mi się, że jesteś dziś zmęczona – zasmucił się.

Sorrel rozczuliła się, myśląc, jaki wrażliwy i uważny stał się jej mąż. To prawda, była zmęczona, ale były ku temu powody.

– Może trochę. – Uśmiechnęła się, wahając się, czy powinna powiedzieć prawdę. Odwróciła się, zarzuciła mu ręce na ramiona i spojrzała głęboko w oczy. – Pamiętasz, jak poprosiłeś mnie, żebym znalazła twoje rękawiczki? Te, które Giovanni i Aleksa kupili ci na urodziny w zeszłym roku?

Uniósł jej dłoń i ucałował opuszki palców.

– Hmm – mruknął.

– No więc znalazłam je w twojej szufladzie w garderobie. – Zawahała się. – Znalazłam coś jeszcze.

– Och – zaśmiał się – czy to jakaś tajemnica?

– Tak jakby – odparła wymijająco. Sięgnęła do szuflady stolika nocnego i wyjęła małe pudełeczko. Była w nim tania figurka z muszli z napisem „Brighton” wypisanym na podstawie. Typowy gadżet, jaki można dostać w nadmorskich sklepikach z pamiątkami.

Malik spojrzał na figurkę i uśmiechnął się.

– Ach.

– Dostałeś ją ode mnie, prawda?

– Tak, kochanie. Miałaś wtedy chyba dziesięć lat.

– Trzymasz ją tak długo? – rozczuliła się.

Malik poczuł, że i jemu oczy wilgotnieją. Nauczył się od swojej żony, że nie ma nic złego w okazywaniu uczuć.

– Oczywiście. To był pierwszy prawdziwy prezent, jaki kiedykolwiek dostałem. – Wziął od niej figurkę i trzymał ją ostrożnie w dłoni, jak najcenniejszy klejnot. – Tak się cieszę, że dostałem ją właśnie od ciebie.

Serce mocno jej zabiło.

– Mam dla ciebie jeszcze jeden prezent – powiedziała cicho. – Myślę, że może jeszcze bardziej ci się podobać.

Patrzył na nią uważnie. Na jej policzkach pojawiły się rumieńce. Znał ją już bardzo dobrze, ale każdy dzień z Sorrel był dla niego jak przygoda i cudowne odkrycie. Teraz wydawała się wyjątkowo podekscytowana.

– Sorrel?

Czując nagłe zawstydzenie, opuściła wzrok.

– Jestem w ciąży – wyszeptała.

– Będziesz miała dziecko?! – krzyknął zachwycony.

– Tak – powiedziała już bez wstydu, za to z wielką dumą. I nagle zaczęła się śmiać. – Tak, tak – powtarzała radośnie.

Oboje bardzo tego pragnęli, choć było to marzenie z rodzaju tych, o których za wiele się nie mówi, żeby nie zapeszyć.

Malik nigdy nie miał własnej rodziny, a Sorrel wcześnie straciła swoją. Dla obojga był to więc bardzo ważny moment.

– Kiedy ma się urodzić?

– Dopiero się zorientowałam. To pierwszy miesiąc.

Postawił figurkę na stole i chwycił Sorrel w ramiona.

– Musisz teraz odpoczywać – postanowił.

– Nie, kochanie.

– Ależ tak – nalegał, kładąc ją troskliwie na łóżku.

– Dobrze, kochanie. – Uśmiechnęła się. Pomyślała, że na razie pozwoli mu decydować o wszystkim, a potem da mu do przeczytania książkę na temat ciąży, ze szczególnym naciskiem na rozdział pod tytułem „Jak nie być nadopiekuńczym mężem?”. Teraz jednak pozwoli mu się sobą zaopiekować. Wiedziała, że bardziej niż ona sama potrzebował tego Malik.

Sama ciąża ucieszyła ich bardziej niż perspektywa przedłużenia królewskiego rodu. W końcu byli po prostu małżeństwem spodziewającym się dziecka, które było dowodem ich miłości.

Usiadł w nogach łóżka i ucałował jej stopy. Promień słońca, wpadający przez okno, rozświetlił figurkę z muszelek. Jedyny prawdziwy prezent, jaki dostał w życiu. Aż do teraz. Dzisiaj Sorrel dała mu dużo cenniejszy upominek. Cenniejszy niż całe jego królestwo, choć tak kruche, jak muszelka. Najwspanialszy dar na świecie. Dar miłości.