CHARLOTTE LAMB

Zabawa w chowanego

Harlequin

Toronto • Nowy Jork • Londyn

Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg

Madryt • Mediolan • Paryż • Praga • Sofia

Sydney • Sztokholm • Tokio • Warszawa

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Po raz pierwszy Donna zdała sobie sprawę z tego, że jest śledzona, dopiero na rogu bulwaru Malesherbes. Zaczęła iść szybciej i usłyszała, że ktoś tuż za nią wyraźnie przy­spieszył kroku.

Dochodziło wpół do drugiej w nocy. Na ulicy było nie­wielu przechodniów, a ruch samochodowy stopniowo za­mierał. Donna poczuła się niepewnie.

Odmówiła beztrosko Marie-Louise, która zapropono­wała, że odwiezie ją do domu.

Piękne dzięki, ale mam ochotę się przejść. Taka cu­downa noc! - powiedziała do przyjaciółki.

Nie boisz się chodzić po Paryżu w środku nocy? - Ma­rie-Louise nie była zachwycona pomysłem Donny. - Powin­nam cię odwieźć - powtórzyła.

Po butelce chablis, którą wypiłyśmy? - spytała rozba­wiona Donna. - Z pewnością będę bezpieczniejsza, idąc na własnych nogach. Na szczęście, zawianych pieszych poli­cja nie aresztuje.

Marie-Louise roześmiała się wesoło.

Będzie mi ciebie brak. Musisz koniecznie odwiedzić nas w Lyonie.

Obiecuję. - Donna uścisnęła przyjaciółkę. - Dobrej nocy.

Jej także będzie brak Marie-Louise. Bez tej miłej dziew-

6

czyny Paryż straci wiele ze swego uroku. Przez całe dwa lata Donna oglądała to miasto oczyma przyjaciółki i na­uczyła sie je kochać.

Czuła się w Paryżu niemal tak dobrze, jak w rodzinnym Londynie. Teraz jednak, nocą, słyszała za plecami kroki idącego za nią mężczyzny i miasto wydawało się jej mniej przyjazne.

Po raz pierwszy żałowała, że mieszka w tak spokojnej dzielnicy. Bulwar Malesherbes spodobał się jej od razu, gdy tylko go zobaczyła w upalne, sierpniowe, niedzielne popołudnie. Na jezdni panował mały ruch, a sklepy i wię­kszość mieszkań były zamknięte. Ich właściciele opuścili rozpalone mury miasta, udając się na urlopy nad morze lub na wieś.

Tego pierwszego dnia, kiedy Donna znalazła się na bul­warze Malesherbes, nie zdawała sobie sprawy, jak opusto­szała jest w lecie cała dzielnica. Stanęła wówczas pod jed­nym z platanów i przyglądała się lekko drgającym liściom. Wysokie domy, których okna ocieniały zamknięte okienni­ce, zdawały się drzemać w słońcu jak wielkie szare koty zauroczone ciepłem.

Mimo że komorne było zbyt duże jak na jej ówczesne możliwości finansowe, zdecydowała się wynająć tu aparta­ment. I nigdy potem swego kroku nie żałowała, zwłaszcza wtedy, kiedy poznała bliżej dzielnicę i zżyła się z sąsia­dami.

Teraz, w środku nocy, ciszę przerywało tylko stukanie obcasów Donny o chodnik i dochodzące z tyłu, coraz bliż­sze odgłosy kroków mężczyzny, który podążał jej śladem.

Bulwar Malesherbes był szeroki, zwłaszcza tam, gdzie po obu stronach rosły rozłożyste drzewa. Donna popatrzyła na skryte za nimi okna. Dziś już wiedziała, że tej parnej,

7

letniej nocy w większości mieszkań nie ma nikogo. Paryż w sierpniu należy do turystów. Przed ich zalewem uciekli mieszkańcy.

Gdyby napadł mnie mężczyzna, który idzie z tyłu, czy znalazłby się tutaj ktoś, kto usłyszałby mój krzyk? - zapy­tywała samą siebie. Skręciła nagle i niemal biegiem prze­cięła jezdnię. Była o parę kroków od wejścia do domu, w którym mieszkała. W półmroku ujrzała mosiężną klam­kę. Z ulgą zatrzymała się przy drzwiach frontowych i w tym momencie uprzytomniła sobie, że mężczyzna, któ­ry ją śledził, nagle rozpłynął się w ciemnościach nocy. Rozejrzała się wokoło. Wszędzie panowała cisza. Bulwar opustoszał. Oprócz niej nie było tu nikogo.

Wystraszona wpadła do holu. W kantorku za firanką drzemała konsjerżka. Usłyszawszy kroki podniosła głowę. Lokatorka uspokoiła ją gestem i powiedziała:

- Cest moi, madame. Bonne nuit.

Pod czujnym okiem madame Lebrun poczuła się spokoj­niejsza. Konsjerżka zawsze pilnie obserwowała, kto wcho­dzi do domu. A kiedy opuszczała swoje miejsce, na poste­runku zjawiał się monsieur Lebrun.

Mieszkanie Donny znajdowało się na trzecim piętrze. W domu nie było windy, musiała więc wchodzić wysoko po stromych, wąskich schodach. Od chwili sprowadzenia się tutaj, dzięki tym wspinaczkom straciła na wadze dwa kilogramy. Teraz, idąc na górę, była świadoma, że niemal wszystkie mieszkania na klatce schodowej są zamknięte na cztery spusty i nie ma w nich nikogo. Przed dwoma tygo­dniami lokatorzy rozjechali się na urlopy i wrócą, podobnie jak większość paryżan, w pierwszy weekend września.

Donna bardzo lubiła paryskie lato. W okolicy bulwaru Malesherbes nawet w sierpniu było cicho i spokojnie. Tu-

8

ryści tutaj nie docierali. Widywało się ich dopiero na bul­warze Haussmanna i w pobliżu dużych domów towaro­wych, takich jak Au Printemps, Galeries Lafayette i C&A. Z tych ruchliwych miejsc do bulwaru Malesherbes szło się zaledwie kilka minut. Był to już jednak zupełnie inny świat.

W rzeczywistości Paryż stanowi zlepek różnorodnych miasteczek i każde z nich zachowało do dziś swój odrębny, niepowtarzalny charakter.

Donna otworzyła drzwi i szybko zapaliła światło w przedpokoju. Nadal była niespokojna. Przeszła przez ca­łe mieszkanie. Nie zauważyła niczego podejrzanego. Od­prężona poszła do kuchni. Miała ochotę na filiżankę gorą­cej czekolady.

Wlewała właśnie mleko do kubka, gdy zadzwonił tele­fon.

Aż drgnęła, kiedy ostry dzwonek rozdarł nocną ciszę. Pobiegła do saloniku i szybko podniosła słuchawkę.

To ty, Donno? - usłyszała męski głos.

Tak. Słucham - odrzekła zdenerwowana.

Mówi Gavin.

To ty? Skąd dzwonisz? I dlaczego w środku nocy? Czy coś się stało? - pytała zaniepokojona.

Jesteś sama? - Głos Gavina przeszedł w gardłowy szept.

- Tak. Oczywiście.

Czy miałaś telefon z Londynu? Czy dzisiaj ktoś się z tobą stamtąd kontaktował?

O co chodzi? Powiedz mi wreszcie, co się stało. Dla­czego ktoś z Londynu miałby się ze mną kontaktować?

Nieważne. Zaraz będę u ciebie. Uprzedź konsjerżkę, żeby mnie wpuściła.

- Jesteś w Paryżu?! - wykrzyknęła zdumiona Donna.

9

- W budce telefonicznej po drugiej stronie ulicy. Mu­
siałem się upewnić, czy wszystko jest w porządku. Za pięć
minut będę u ciebie.

Donna odłożyła słuchawkę i po chwili znów ją podnios­ła, żeby zadzwonić do konsjerżki. Madame Lebrun odma­wiała wpuszczenia na górę gości płci męskiej po dziesiątej wieczorem nawet wówczas, gdy byli to tak dystyngowani panowie jak szef Donny, i kiedy przybywali w towarzy­stwie równie nobliwie wyglądających żon. „To jest przy­zwoity dom" - niezmiennie oświadczała konsjerżka.

- Votre frere, mademoiselle? - powtórzyła, nie dowie­
rzając słowom młodej lokatorki.

- Qui, vraiment! C est mon jumeau.

- Ah, oui. - Z wyraźną niechęcią madame Lebrun przy­
pomniała sobie, że Donna rzeczywiście ma brata bliźniaka,
który ją odwiedzał. Donna i Gavin nie byli identyczni, lecz
na tyle do siebie podobni, że już na pierwszy rzut oka każdy
mógł się przekonać, iż są rodzeństwem.

Wreszcie, po dłuższych namowach, konsjerżka łaskawie zgodziła się wpuścić mężczyznę do domu. Donna szybko wypiła gorącą czekoladę i czekała na brata. Dlaczego zja­wia się bez uprzedzenia, i do tego w środku nocy? Wpraw­dzie cały wieczór była poza domem, na kolacji u Marie--Louise, ale mógł przecież zadzwonić w dzień.

Gavin znał dobrze zwyczaje siostry. Wiedział, że wie­czorami niemal zawsze wychodzi z domu - do kina, do restauracji na kolację ze znajomymi lub na jakieś domowe przyjęcie. Miała w Paryżu sporo przyjaciół. Całą grupą zamierzali jechać za tydzień do Lyonu na ślub Marie--Louise i zatrzymać się na weekend w motelu pod miastem.

Marie-Louise wychodziła za mąż za człowieka, którego znała niemal całe życie. Obie rodziny były z sobą zaprzy-

10

jaźnione. Można by sądzić, że jest to małżeństwo zaaranżo­wane, gdyby nie fakt, że Marie-Louise i Jean-Paul po pro­stu się kochali. Gdy Donna dowiedziała się, jak bardzo rodzina dziewczyny pragnie tego mariażu, była poruszona.

- Nie pozwól w nic się wrobić - ostrzegała przyjaciół­
kę. - Tego typu małżeństwa z reguły są nieudane. O mały
włos, a mnie by spotkał taki los. Ojciec bardzo chciał,
żebym wyszła za mąż za jego kandydata. Dopiero w ostat­
niej chwili się opamiętałam. Nie poddawaj się żadnym
naciskom rodziny. Przecież chodzi wyłącznie o twoją przy­
szłość!

Marie-Louise uśmiechnęła się do Donny.

- Jestem zadowolona, że moi rodzice pragną tego
małżeństwa. Gdyby go nie chcieli, i tak wyszłabym za
Jean-Paula. Tylko on się liczy i jestem przekonana, że
w pełni odwzajemnia moje uczucia.

O prawdziwości tych słów przyjaciółki Donna przeko­nała się dopiero wówczas, gdy poznała Jean-Paula i zoba­czyła, jak odnosi się do Marie-Louise. Już na pierwszy rzut oka było widać, jak bardzo są w sobie zakochani. Na tę myśl serce Donny aż się ścisnęło. Westchnęła głęboko z nutą żalu, a nawet zazdrości.

Umyła kubek po czekoladzie. Czekała na Gavina pełna niepokoju. Brat z pewnością nie przywoził dobrych wieści.

Usłyszała wreszcie dzwonek do drzwi.

Gavinie! Wybrałeś przedziwną porę na składanie wi­zyt! - przywitała wymówką nocnego gościa.

Przepraszam. - Uśmiechnął się lekko, oparty o fra­mugę drzwi. - Czy jesteś zmęczona tak jak ja?

W rozchełstanej koszuli wyglądał fatalnie. Miał w ręku niewielki neseser i Donnie wydało się nagle, że brat przed czymś ucieka. Przed czym?

11

- Wchodź. Wiesz przecież, że jesteś mile widziany. Za­
wsze. Niezależnie od pory dnia czy nocy. - Niepokój Donny
wzmógł się jeszcze bardziej. Czyżby Gavin pokłócił się z oj­
cem? Czy tym razem ojciec na dobre wyrzucił go z domu?

Weszli do saloniku. Młody człowiek opadł ciężko na fotel, westchnął głęboko i zamknął oczy.

- O Boże! Czuję się koszmarnie! -jęknął.

- I wyglądasz nie najlepiej. - Donna obserwowała ścią­
gniętą twarz brata.

Oboje mieli delikatne rysy, mleczną cerę i jasne włosy. Donna była prześliczną dziewczyną, przyciągającą spoj­rzenia mężczyzn. Gavin, bardzo podobny do siostry, nie robił wrażenia na kobietach. Był bezbarwny, a rysy jego twarzy zdradzały słabość charakteru.

- Czy stało się coś złego? - spytała Donna. Z bratem
łączyły ją wręcz telepatyczne więzy. Byli przecież bliź­
niakami.

Tym razem nie miała żadnych złych przeczuć aż do chwili, w której usłyszała w słuchawce jego napięty głos. Wyczuła, że jest przerażony.

- Zachowałem się jak ostatni kretyn - odparł, unosząc
opadające powieki.

- To nic nowego. - Donna uśmiechnęła się do brata.

- Jestem piekielnie zmęczony! -jęknął w odpowiedzi.
- Przyjechałem promem z Dover, a potem zgubiłem się na
drodze z Calais.

- To prawie niemożliwe!

- Zjechałem z autostrady, żeby zadzwonić do ciebie.
Zapomniałem, jaki jest numer twojego telefonu i nie umia­
łem sobie poradzić. Sama wiesz, że kiepsko mówię po
francusku. Tak więc ruszyłem wprost do Paryża, a tutaj
twoja konsjerżka nie wpuściła mnie do mieszkania i nie

12

pozwoliła poczekać, aż wrócisz. Włóczyłem się trochę, ale wpadłem w oko jakiemuś policjantowi i musiałem zameli­nować się w bistrze.

- Czy zanim zatelefonowałeś, spacerowałeś pod okna­
mi? - spytała Donna. - Dochodząc do domu miałam wra­
żenie, że ktoś za mną idzie, ale kiedy się obejrzałam, nie
zobaczyłam nikogo.

Gavin wyprostował się błyskawicznie w fotelu. Jego do­lna warga zadrgała nerwowo.

Ktoś cię śledził? - spytał z niepokojem.

Chyba tak. Powiedz mi wreszcie, czego się boisz.

- Wpadłem w tarapaty. I on dowiedział się o wszy­
stkim. Dlatego musiałem uciekać, zanim rozpęta się piekło.

- Mówisz o ojcu?

- Nie, o Brodim. Ale on natychmiast powie ojcu, więc
na jedno wychodzi.

Donna zbladła jak papier.

- Co zrobiłeś? - spytała brata.
Spojrzał na nią z ukosa i zagryzł wargę.

Potrzebowałem pieniędzy. Ostatnio miałem złą passę, ale nie mogła przecież trwać w nieskończoność. Musiałem mieć szansę odegrania tego, co straciłem.

Ochf - jęknęła Donna. - Znów zacząłeś grać! Jak mogłeś?! Przecież obiecałeś...

Nie masz pojęcia, jak koszmarne jest moje życie -wybuchnął Gavin. - Tobie to dobrze. Wyjechałaś sobie, ale ja jestem uziemiony. Dzień po dniu chodzę do firmy i ślę­czę przy biurku, a głupi ludzie przez cały czas nie dają mi spokoju. I do tego jeszcze ojciec. Patrzy na mnie tak, jakby żałował, że w ogóle się urodziłem.

Gavin skrył twarz w dłoniach i zaczął drżeć na całym ciele.

13

- Uspokój się, proszę. - Donna uklękła na podłodze
obok fotela. Ten dorosły brat zachowywał się jak bezradny
mały chłopak. Przyjechał do niej, bo potrzebował opieki.

- Donno, pomóż mi.

Ileż to razy słyszała te słowa z jego ust?

Oczywiście, pomogę - przyrzekła, głaszcząc Gavina po głowie. Mimo że byli bliźniakami, zawsze czuła się starsza. Urodził się pól godziny później i długo przebywał w inkubatorze pod ścisłą kontrolą. W pewnym sensie od tamtej pory aż do dziś wymagał opieki.

Skąd Brodie dowiedział się, że grałeś? - spytała Don­na.

Musiałem wziąć forsę z prywatnego konta - odrzekł, nie odrywając rąk od twarzy.

- O Boże! Z konta ojca? Ale skąd Brodie...

On teraz kieruje interesami. Od wiosny. Ojciec prze­kazał mu nadzór nad firmą, z chwilą gdy poczuł się gorzej.

Co jest ojcu? - Donna nie miała pojęcia, że choruje i że przestał prowadzić firmę.

Lekarz stwierdził dusznicę bolesną - odrzekł Gavin. - Nie miej takiej przerażonej miny. Musi po prostu zwolnić tempo życia i bardzo na siebie uważać. Tylko zdenerwowa­nie lub przemęczenie wywołuje atak. Zalecono mu natych­miastowe przejście na emeryturę, lecz ojciec nie poddał się do końca. Mianował Brodie'ego dyrektorem, ale sam zo­stał prezesem. Przychodzi na zebrania zarządu i z daleka czuwa nad wszystkim, co dzieje się w firmie.

A więc rządzi Brodie Fox! - Ma, czego chciał, mimo że nie udało mu się zostać zięciem szefa, pomyślała z gory­czą.

Czy to cię dziwi?

Nic a nic - spokojnie odparła Donna.

14

Brodie zawsze o tym marzył. Ostatni atak ojca stwo­rzył mu ogromną szansę.

Dlaczego nic nie powiedziałeś? - spojrzała z wyrzu­tem na brata. - Przecież odwiedzałeś mnie wiosną.

Nie chciałem cię martwić. - Gavin nie patrzył siostrze w oczy.

Nie uwierzyła w jego słowa.

- Ile wziąłeś z konta ojca? - spytała po chwili.
Nadal unikał jej wzroku. Językiem zwilżył nerwowo

wargi.

- Ja te pieniądze tylko pożyczyłem. Przecież wreszcie
musiało dopisać mi szczęście.

Ile? - powtórzyła Donna.

Tysiąc funtów.

Szybko przeliczyła w myślach swe oszczędności.

Może uda mi się zdobyć dla ciebie te pieniądze.

Słuchaj, ale to nie wszystko...

Wziąłeś więcej? - niemal wykrzyknęła. - Mów wre­szcie. Ile?

Tylko się nie złość. Sama wiesz, że ojciec traktuje mnie jak szczeniaka i od czasu do czasu odpala parę fun­tów. Gdybym pracował dla kogoś obcego, zarabiałbym lepiej. No, ale i tak firma będzie moja. Nasza - poprawił się i spojrzał na siostrę. - Znasz chyba testament ojca. Oboje dziedziczymy po połowie. Gdyby stary nie miał węża w kieszeni, nie miałbym teraz kłopotów finansowych. Przecież i tak te pieniądze będą moje...

Słysząc słowa brata Donna aż zaniemówiła. To, co po-wiedział, zabrzmiało prawie tak, jakby nie mógł doczekać się śmierci ojca.

- Gavinie... - zaczęła po chwili, ale szybko urwała na
widok jego naburmuszonej miny. Nie znosił, gdy usiłowała

15

prawić mu kazania. Zamykał się wówczas nawet przed nią. - Ile ci trzeba? - spytała z westchnieniem.

- Szesnaście tysięcy.

Z chwilą ukończenia dwudziestu jeden lat oboje z Gavi-nem otrzymali pieniądze zapisane im przez zmarłą matkę. Swoją część Donna wydała na urządzenie się w Paryżu i kursy językowe. Opanowała dobrze francuski i dostała pracę tłumaczki. Gavin zaś swoje pieniądze przepuścił. Po prostu przegrał.

Nie mam takiej sumy! Spojrzał błagalnie na siostrę.

Wobec tego pogadaj z Brodim.

Nie! - krzyknęła. Przyrzekła sobie nigdy więcej się z nim nie zobaczyć.

Zrozum wreszcie, że jeśli Brodie powie ojcu, będę skończony. Stary mnie wydziedziczy. Już to zapowiedział. Wiem, że mną pogardzasz. Bez przerwy gnębi mnie to, że nigdy nie jestem w stanie dogodzić ojcu, bez względu na to, jak bardzo się staram. Hazard jest dla mnie ucieczką od rzeczywistości!

Donna popatrzyła na brata zdumiona. Po raz pierwszy się przed nią otworzył. Nigdy przedtem nie rozmawiał tak szczerze. Z pewnością część winy spoczywała na ojcu. Był człowiekiem zimnym, nadzwyczaj surowym i wymagają­cym. Nigdy nie ukrywał, że pogardza Gavinem, gdyż syn nie spełnił pokładanych w nim nadziei. Nic więc dziwnego, że chłopak z rozpaczy zaczął zwalczać swe smutki przy ruletce!

Donna podniosła się i pogładziła brata po głowie.

- Jest bardzo późno. Idź teraz do łóżka. Jutro spokojnie
pomyślimy, co robić dalej. Nie martw się, pomogę ci.

Westchnął z ulgą, podniósł się z fotela i uścisnął Donnę.

16

- Dzięki, siostrzyczko. Nie wiem, co bym zrobił bez
ciebie.

Może wówczas nauczyłby się polegać wyłącznie na so­bie, pomyślała Donna. Teraz jednak na taki eksperyment w żadnym razie by się nie zdobyła. Ryzyko było zbyt duże. Od chwili śmierci matki zawsze mu pomagała i musi zro­bić to teraz. Kto wie, co mógłby uczynić, gdyby zostawiła go samemu sobie.

- Dostanę kubek gorącego mleka? - zapytał ziewając.

Oczywiście. Kładź się, przyniosę ci do łóżka. Uśmiechnął się lekko.

Dolej trochę brandy. Dobrze mi zrobi.

Kiwnęła głową i patrzyła, jak brat idzie do małego po­koju, który służył za pokój gościnny. Kiedy podgrzała mleko, Gavin już leżał.

Spróbuj zasnąć, braciszku. Jutro sobota, nie idę do pracy. Mam cię ściągnąć z łóżka o świcie, czy chcesz dłużej pospać?

Jeśli sam wcześniej nie wstanę, obudź mnie o dzie­wiątej. Słuchaj. - Zasępił się. - Wspominałaś, że ktoś cię dziś śledził. Zauważyłaś, kto to był? - zapytał zaniepoko­jony.

Nie. Wiem tylko, że szedł za mną mężczyzna. Ale to przecież nie może mieć z tobą nic wspólnego. Jakiś przy­padkowy facet, łazęga. Więc się nie przejmuj.

Pewnie masz rację. Jestem przeczulony. Dziś rano Brodie oznajmił mi, że odkrył brak pieniędzy na koncie. Miał czelność nazwać mnie złodziejem! Powiedział, że jeśli przez weekend sam nie przyznam się ojcu do tego, co zrobiłem, on go poinformuje w poniedziałek przed posie­dzeniem zarządu. Patrzył na mnie tak pogardliwie, jak zwykł to czynić stary. Wiedziałem, że muszę zwiewać

17

i Brodie, jak sądzę, domyślił się, co mam zamiar zrobić. Przez całą drogę do Paryża wydawało mi się, że mnie ściga. Donna popatrzyła na brata. Jego twarz nabrała niepoko­jąco zielonej barwy. Tak wyglądał zawsze, już jako dziec­ko, kiedy bał się gniewu ojca.

- Przestań się denerwować, bo nie zaśniesz.

- Nie martw się o mnie. Wszystko będzie w porządku.
- Gavin pił powoli gorące mleko. - Dobranoc.

Zrzucił swe kłopoty na barki siostry i poczuł się lepiej.

- Śpij spokojnie.

Donna położyła się do łóżka. Po chwili rozbolała ją głowa. Nie mogła zasnąć.

Jak Brodie Fox śmiał nazwać Gavina złodziejem?! Brat nie powinien zabierać pieniędzy, ale bądź co bądź są to fundusze rodziny. Brodie zaczął pracować w firmie przed pięciu laty z niezłomnym postanowieniem wzięcia jej pod kontrolę. I, jak widać, to mu się udało. Ale jakim prawem wtrąca się w sprawy rodzinne i grozi Gavinowi?

Obiecała pomóc bratu, ale nie miała pojęcia, jak to zrobić. Przecież nie padnie na kolana przed mianowanym przez ojca dyrektorem firmy i nie będzie go o nic błagać!

Przed dwoma laty, zanim opuściła Londyn, powiedziała Brodie'emu, co o nim myśli. Wygarnęła mu wszystko. By­ła górą. Teraz, gdyby zdecydowała się prosić go o pobłaża­nie bratu, oddałaby się w ręce tego bezkompromisowego i wyrachowanego mężczyzny. Muszę przestać o tym my­śleć, postanowiła. Przed jutrzejszym ciężkim dniem po­trzebny mi jest odpoczynek.

Męczyła się długo, zanim wreszcie zasnęła.

Gdy Donna obudziła się rano, pokój był zalany słońcem, a wokół rozchodził się apetyczny aromat kawy. Ziewając,

18

niechętnie wstała z łóżka. Była niewyspana. Włożyła ba­wełniany szlafrok i poszła do kuchni.

Gavin nastawił właśnie kawę i wyciskał sok z pomarańczy.

- Witaj. Jak spałaś?-zapytał.

Kiepsko. A ty? - Popatrzyła na brata. - Wyglądasz lepiej niż wczoraj.

Spałem jak zabity - przyznał. - A teraz umieram z głodu. Gdzie trzymasz chleb? Nie mogę go znaleźć.

Skończył się wczoraj. Muszę zejść do boulangerie, żeby kupić bułki na śniadanie.

- Powiedz mi dokąd, to sam pójdę.

- Na następnym rogu skręć w lewo. Piekarnię zoba­
czysz od razu, po przeciwnej stronie ulicy. Kup croissanty,
bułeczki i bagietkę. Czy masz jakieś franki? - spytała Don­
na widząc, że Gavin szykuje się do wyjścia.

Mam. Zrób kawę. Wrócę na jednej nodze.

Świetnie.

Po wyjściu brata Donna poszła do łazienki. Przemyła twarz zimną wodą, uczesała się i z niesmakiem przyjrzała się sobie w lustrze. Oczy miała podkrążone, twarz bladą, a włosy bez połysku. Wyglądam okropnie, pomyślała.

Zadźwięczał dzwonek u drzwi. Westchnęła ciężko. Ga-vin wrócił wcześniej, niż przypuszczała.

- Jesteś szybki - powiedziała, otwierając szeroko
drzwi.

Zamarła na widok stojącego przed nią mężczyzny. Za­trzasnęłaby mu drzwi przed nosem, gdyby nie skorzystał z jej zaskoczenia i pewnym krokiem nie wszedł do miesz­kania.

Po chwili odzyskała głos.

- Co sobie właściwie myślisz? - zwróciła się ostro do
gościa.

19

- Gdzie Gavin? - zapytał mężczyzna. Wszedł do poko­
ju i rozejrzał się wokoło. Salonik był urządzony w staro­
świeckim stylu. Donna kupowała meble na wyprzedażach
i w komisach. Nie były to wprawdzie antyki, lecz solidne,
ręcznej roboty sprzęty z okresu międzywojennego. Two­
rzyły interesującą, sympatyczną całość.

- Gavin? - powtórzyła Donna.

- Tylko nie udawaj, że nie wiesz, o co chodzi. To nie
w twoim stylu.

Gość miał przenikliwe, zimne, niebieskie oczy, lekko przysłonięte ciężkimi powiekami. Z jego potężnej sylwetki biła pewność siebie.

- Wiem, że jest tutaj - ciągnął dalej. - Wyjechał z An­
glii wczoraj po południu. Paryska agencja detektywistycz­
na potwierdziła moje przypuszczenia, że zameldował się
u ciebie.

- Obserwowali mieszkanie? Jak śmiałeś to zlecić?!

Uspokój się, nie histeryzuj. Gdybym nie wiedział, że Gavin jest w Paryżu, w ogóle bym tutaj nie przyjeżdżał. Za bardzo cenię własny czas.

Czy to jakiś twój detektyw szedł za mną aż do domu wczoraj w nocy? Miał szczęście, że nie wezwałam policji!

W odpowiedzi Brodie wzruszył tylko ramionami. Popa­trzył wymownie na stół.

- Śniadanie na dwoje - skomentował, widząc przygo­
towane nakrycia. - Gavin jeszcze śpi? A może ukrywasz
w sypialni kochanka?

Donna poczuła nagle nieprzepartą chęć wyprowadzenia go z równowagi.

- Tak - odrzekła. W oczach gościa dojrzała wyraz za­
skoczenia.

20

- Kłamiesz - powiedział szorstkim głosem przez zaciś­
nięte zęby.

Uśmiechnęła się, rzucając wzrokiem wyzwanie.

- I nie radzę ci sprawdzać, bo możesz otrzymać na­
uczkę.

Z satysfakcją obserwowała złość malującą się na twarzy Brodie'ego.

Odwrócił się nagle i opuścił pokój, kierując kroki w głąb mieszkania. Donna szybko otworzyła drzwi na balkon wy­chodzący na ulicę. Chciała ostrzec brata. Właśnie wracał, obładowany torbą z jedzeniem. Przechyliła się przez balu­stradę, ale zanim zdążyła zawołać, poczuła, jak dłoń Bro-die'ego zaciska się na jej wargach. Bez słowa wciągnął ją do pokoju.

- Jesteś sprytniejsza niż ten twój braciszek - rzucił ze
złością. - O mały włos, a dałbym się nabrać.

Dziewczyna na próżno usiłowała się wyrwać z jego że­laznego uścisku.

Po chwili oboje usłyszeli dzwonek.

- Już jest - z satysfakcją rzekł Brodie. Popchnął Donnę
w stronę drzwi wejściowych, nadal zatykając jej usta ręką.
- Wchodź - powiedział szorstko do Gavina.

Donna zobaczyła pobladłą twarz brata.

ROZDZIAŁ DRUGI

Gavin schronił się w kuchni. Brodie ruszył za nim. Nie mogę dopuścić do ich rozmowy w cztery oczy, pomyślała zdesperowana Donna. Usłyszała koniec zdania wypowia­danego przez Brodie'ego:

- ... bo tym razem nie ujdzie ci to na sucho. Poniesiesz
wszystkie konsekwencje swego czynu.

Muszę z tobą porozmawiać - powiedziała do gościa.

Później.

Teraz! - wykrzyknęła rozzłoszczona.

- Teraz rozmawiam z twoim bratem - odrzekł Brodie
tonem wykluczającym wszelką dyskusję.

Jego arogancja oburzyła Donnę.

Co ty sobie, do diabła, wyobrażasz? - wybuchnęła. - Mnie i memu bratu nie będziesz rozkazywał. Jesteś wyłą­cznie pracownikiem naszego ojca. Jakim prawem ścigasz Gavina przez całą drogę do Paryża, wdzierasz się do mego mieszkania, grozisz i używasz przemocy w stosunku do mnie?!

Czy coś ci zrobił, siostrzyczko? - zapytał zaniepoko­jony Gavin.

- Użył siły fizycznej.

- Uniemożliwiłem ci tylko ostrzeżenie brata, że tutaj
jestem - wyjaśnił Brodie. - Trudno nazwać to przemocą.

22

- Trzymaj się z dala od mojej siostry! - wykrzyknął
rozzłoszczony Gavin, zrywając się z miejsca.

Brodie bez słowa położył dłoń na jego ramieniu. Nacisk ręki był tak silny, że Gavin opadł z powrotem na krzesło. Zrobił się blady jak ściana. Poczuł się poniżony.

Nawet nie próbuj bić się ze mną - ostrzegł go Brodie. - Nie masz szans. - Głos mężczyzny brzmiał spokojnie, niemal łagodnie. - Zupełnie inaczej zamierzałem spędzić ten weekend. Proszę mi wierzyć, ściganie brata pani, panno Cowley, nie sprawia mi żadnej przyjemności. - Brodie z rozmysłem zwrócił się tak oficjalnie do Donny. - Oszczę­dziłbym sobie tej podróży, gdybym powiedział pani ojcu, że Gavin podjął dużą sumę z konta lub, nie bawiąc się w żadne takie ceregiele, od razu zawiadomiłbym policję o dokonanej kradzieży pieniędzy. Zrobiłbym tak, gdyby nie chodziło o syna mego szefa. Skoro jednak Gavin opu­ścił kraj, musiałem tu za nim przyjechać.

Jestem przekonana, że ojciec będzie ci za to wdzięcz­ny - odezwała się Donna. - Gdybyś jednak nie zagroził memu bratu, z pewnością pozostałby w Londynie. Przecież próbowałeś go zmusić, żeby sam się przyznał. Jeśli wów­czas mój ojciec dostałby ataku serca, nie ciebie by za to obwiniano.

Nie zależy mi na tym, żeby pan Cowley miał następny atak - odrzekł Brodie ze ściągniętą twarzą.

Sądzisz, że w to uwierzę? - Donna roześmiała mu się prosto w nos. - Zrobisz wszystko, żeby ojciec dowiedział się o tym, że Gavin wziął te pieniądze! Chcesz ich skłócić. Zależy ci, aby mój brat został wydziedziczony. Marzysz tylko o tym, żeby objąć pełny nadzór nad naszą firmą!

To zdumiewające, co pani sobie wymyśliła, panno Cowley.

23

Przestań wreszcie zwracać się do mnie w taki kretyń­ski sposób! - wykrzyczała zirytowana Donna.

Przepraszam. Sądziłem, że nie wolno mi mówić do ciebie po imieniu.

Dziewczyna, ignorując jego słowa, zwróciła się do brata:

Zjedz śniadanie, a ja porozmawiam z nim na osobno­ści. - Nalała kawy do filiżanki i podała ją Gavinowi, po czym, nie patrząc na gościa, wyszła z kuchni i skierowała się do saloniku. Po chwili usłyszała za sobą kroki. Brodie wszedł do pokoju i zamknął drzwi. Odwrócił się w stronę Donny. Przypominał jej groźne, dzikie zwierzę, gotujące się do skoku na upatrzoną ofiarę. Donna bała się go, ale starała się tego nie okazywać. Popatrzyła Brodie'emu pro­sto w oczy.

Gdybyś rzeczywiście troszczył się o zdrowie mego ojca, nie mówiłbyś mu nic o Gavinie - zaczęła.

Na koncie brakuje szesnastu tysięcy funtów. Jak są­dzisz, w jaki spoób mam to wyjaśnić?

Daj mi trochę czasu, kilka dni, a dopilnuję, żeby te pieniądze zostały zwrócone - odrzekła Donna. Wiedziała, że poruszy niebo i ziemię, żeby je zdobyć.

Dysponujesz tak dużą sumą gotówki? - spytał spo­kojnie Brodie.

Zdobędę ją.

Pożyczysz?

Czy to ma jakieś znaczenie, skoro ją wpłacę?

- Tak, bo pieniądze muszą znaleźć się na koncie jeszcze
przed wtorkiem.

- Tak szybko? - Donna cała zdrętwiała.

- Na wtorek jest zapowiedziana oficjalna rewizja ksiąg
i konto musi być w całkowitym porządku.

24

- Czy mógłbyś jakoś wytłumaczyć, że... - Głos młodej
kobiety nagle się załamał.

Brodie, ironicznie uśmiechnięty, pochylił się w jej stronę.

W jaki sposób? - spytał.

Nie mam pojęcia. Wymyśl coś.

Mam skłamać dla ciebie?

Twarz młodej kobiety oblał rumieniec.

Czy musisz tak stawiać sprawę?

Chcę wiedzieć, o co mnie konkretnie prosisz.

- Wizytę rewidentów możesz przecież odroczyć o kilka
dni.

Brodie usiadł na kanapie. Dopiero teraz Donna zwróciła uwagę na to, jak elegancko jest ubrany.

Miał na sobie wytworny jasnoszary garnitur, który mu­siał kosztować majątek, jedwabną koszulę i równie dobrze dobrany krawat. Brodie był zawsze obdarzony świetnym gustem, a teraz miał już wystarczające środki, by kupować sobie to, co najlepsze. Osiągnął szczyt kariery i zrobi wszy­stko, by swą pozycję umocnić jeszcze bardziej.

- Przypuśćmy, że to załatwię - powiedział po chwili,
a jego głos zabrzmiał dziwnie łagodnie. - Wiesz przecież
jednak, że Gavin nigdy ci tych pieniędzy nie zwróci. Przez
kilka dni będzie wyrażał swą głęboką wdzięczność, po
czym nad całą tą sprawą przejdzie do porządku dziennego.
Po prostu uzna ją za niebyłą. Nie lubi pamiętać o niczym,
co przywodzi mu na myśl własne niepowodzenia.

- To wyłącznie mój problem!

- Niezupełnie. Za kilka miesięcy Gavin znów zacznie
stawiać na wyścigach lub grać w ruletkę. Hazard stał się już
jego drugą naturą. To choroba, lecz twój ojciec sobie tego
nie uświadamia. Woli wierzyć, że syn w każdej chwili jest
w stanie zerwać z nałogiem.

25

Skąd Brodie tak dobrze zna Gavina? - zastanawiała się zaskoczona Donna.

Gość odczekał chwilę i ciągnął dalej:

Wcześniej czy później twój brat znajdzie się znów w przymusowej sytuacji. Z konta firmy więcej już nie weźmie, moja w tym głowa. Jeśli jednak zdefrauduje jakieś inne pieniądze, nie będzie łatwo wyciągnąć go z opresji.

Gavin już nigdy nie zrobi nic takiego - oświadczyła Donna. - Czy rzeczywiście sądzisz, że uda ci się pozbyć się go z firmy? Nie zapominaj o tym, że pewnego dnia on stanie się jej właścicielem.

Nie mówiłem, że chcę usunąć Gavina. Nie dopuszczę jednak do tego, by miał dostęp do firmowych funduszy.

Jak śmiesz w ogóle tak mówić?! Chodzi o wyłączną własność mojej rodziny! Ile razy mam ci powtarzać, że ty jesteś jedynie pracownikiem ojca?! Jakim prawem traktu­jesz mego brata jak zwykłego, byle jakiego urzędnika, przyłapanego na gorącym uczynku?!

Nie traktuję tak Gavina. Gdyby chodziło o kogoś in­nego, od razu zawiadomiłbym policję o popełnionym prze­stępstwie. Sama widzisz, że z twym bratem obchodzę się zupełnie inaczej...

Gavin właściwie nie przywłaszczył sobie tych pienię­dzy, przecież są one własnością... - zaczęła niepewnie Donna.

Ojca? - dopowiedział Brodie. - Uważasz, że Gavin postąpił uczciwie?

Nie. - Podeszła do okna. Była świadoma, że gość uważnie taksuje ją wzrokiem, co ponownie ją rozzłościło. Odwróciła się szybko i spojrzała na Brodie'ego. - Chcesz odsunąć Gavina od prowadzenia spraw firmy - powiedzia-

26

ła z wyrzutem. - Dasz mu jakieś podrzędne zajęcie, a sam nadal będziesz rządził w najlepsze.

Sądzisz, że potrafiłby pokierować firmą? - Gość wzruszył ramionami. - W ciągu najdalej dwóch lat dopro­wadziłby ją do bankructwa, a pracownicy straciliby zatrud­nienie. Czy nie ma dla ciebie żadnego znaczenia, że ci ludzie zostaną wówczas na lodzie, bez pracy i środków do życia?

Jesteś sprytny. - Donna roześmiała się gorzko. - Mu­szę oddać ci sprawiedliwość. I masz szczęście. Gavin wpadł ci po prostu w ręce. Co za gratka! Nie musisz pozby­wać się go z firmy, bo sam o to zadbał.

Jeśli już przelałaś na mnie całą żółć, to może przej­dźmy do najważniejszej sprawy - rzekł Brodie przez zaciś­nięte zęby. - Co zrobimy z Gavinem?

- My? - powtórzyła za nim ze złością.

Nagle mężczyzna znalazł się tuż przy niej. Cofnęła się odruchowo.

- Donno, nie walcz ze mną - powiedział opanowanym
głosem.

- Chciałbyś, abym zmiękła w twoich rękach.

- Nie ukrywam, że to byłoby interesujące. - Uśmiech­
nął się lekko. Widząc złość w oczach dziewczyny, zapytał
nagle: - Co się stało? Dlaczego traktujesz mnie tak wrogo?
Czy zrobiłem ci coś złego?

Serce Donny zaczęło bić urywanym rytmem. Dlaczego nadal była pod przemożnym wpływem tego mężczyzny? Sądziła, że czas zrobił swoje, że Brodie jest teraz dla niej tylko wrogiem, którego trzeba się strzec. Dziś okazało się jednak, że jest inaczej. Reagowała na jego bliskość. Pamię­tała rzeczy, o których pragnęła zapomnieć.

27

- Nie zamierzam rozmawiać o tym, co było - odrzekła,
unikając jego wzroku.

- Ale ja chcę.

Stał tak blisko, że niemal fizycznie czuła jego dotyk.

Nic mnie to nie obchodzi. - Zapach wody kolońskiej podziałał na nią odurzająco.

Czyżby? - Zmysłowy głos Brodie'ego sprawił, że serce Donny zaczęło bić jak szalone.

- Tracisz czas.

- Przy tej opaleniźnie twoje włosy wyglądają jak sre­
brzysty jedwab. - Musnął lekko dłonią głowę dziewczyny.

Drgnęła jak oparzona.

- Nie dotykaj mnie!

- Kiedyś to lubiłaś - powiedział aksamitnym głosem.
Na samo wspomnienie tego, co działo się kiedyś, serce

podeszło jej do gardła. Jakże łatwo było wierzyć czułym słowom i gestom Brodie'ego, a przecież zachowywał się tak tylko z czystego wyrachowania.

- Donno, czego się obawiasz? - zapytał półgłosem.

Niczego i nikogo. Nie zmieniaj tematu. Mówimy przecież o moim bracie. - Jednym zwinnym ruchem odsu­nęła się i przeszła szybko na drugą stronę pokoju. Uginały się pod nią nogi, oddychała nierówno.

Gavin wymaga leczenia - powiedział Brodie spokoj­nym głosem, gdy usiadła na krześle. - Powinien iść do psychiatry. Skłonność do hazardu może być objawem ja­kiegoś głębszego problemu.

Ma rację, pomyślała Donna. Takie rozwiązanie przycho­dziło jej już do głowy.

- Kilka razy usiłowałem uprzytomnić to twemu ojcu,
ale jeśli chodzi o leczenie psychiatryczne, ma on dzie­
więtnastowieczne poglądy. W żaden sposób nie dał się

28

przekonać i nasze rozmowy na ten temat za każdym razem kończyły się kłótnią. On nie uważa depresji psychicznej za chorobę. Może fakt, że Gavin zabrał pieniądze, wreszcie go przekona, iż mam rację.

Zwłaszcza w sytuacji, w której będzie musiał uznać syna albo za kryminalistę, albo za człowieka chorego, wymagającego leczenia. To miałeś na myśli?

Tak. - Brodie podszedł bliżej i usiadł na kanapie na wprost Donny. - Byłoby nalepiej, gdybyś to sama powie­działa ojcu.

- Nie! - wykrzyknęła odruchowo.

Jeśli oboje z nim porozmawiamy, może uda się go przekonać - ciągnął Brodie.

Dobrze wiesz, że od dwóch lat nie widziałam ojca. Nigdy nie liczył się z moim zdaniem, więc i teraz nie bę­dzie. Twoja opinia ma dla niego znacznie większą wartość niż moja. - Pełen goryczy głos dziewczyny zaczął lekko drżeć. Dwa lata temu ojciec zranił ją głęboko i od tamtej pory mu tego nie wybaczyła. Jego także omamił Brodie Fox, ale kiedy jej samej otworzyły się oczy, nie była w sta­nie przekonać ojca o niegodziwości tego człowieka.

Gdyby rzeczywiście zależało ci na Gavinie, wówczas wróciłabyś ze mną do Londynu i pomogła przekonać pana Cowleya. Niedawno miał jeszcze jeden atak i bardzo się zmienił. Staram się go nie denerwować. Uważam, że trzeba jak najłagodniej przedstawić mu całą sprawę. Do tego ty jesteś potrzebna.

Kamienny spokój, z jakim Brodie mówił te słowa, za­niepokoił Donnę. Wiedziała, że nigdy nie potrafił okazy­wać żadnych uczuć i jest zdolny do najgorszych rzeczy.

- Ojciec mnie nie posłucha!

29

- Tak czy inaczej, powinnaś niebawem wrócić do Lon­
dynu. Wygląda na to, że twój ojciec długo nie pożyje.

Ta wiadomość wstrząsnęła Donną.

Nie wiedziałam, że jest aż tak chory! Gavin nic mi wcześniej nie mówił.

Może w ogóle o tym nie wie. Pan Cowley ukrywa swój stan.

No to skąd wiesz, że źle się czuje?

Lekarz mnie ostrzegł. Po ostatnim ataku choroby.

I nie powiedziałeś o tym Gavinowi?

- Obawiałem się, że nie udźwignie tej wiadomości
- odrzekł spokojnie.

Donna popatrzyła na niego zaskoczona. Zdawała sobie sprawę z tego, że Brodie może mieć rację. Jak zareagował­by Gavin? Pewnie by się załamał.

Powinieneś mnie poinformować, a ja porozmawia­łabym z bratem.

Nie utrzymywaliśmy przecież żadnych kontaktów. List ode mnie podarłabyś zapewne bez czytania. A gdybym zadzwonił, odłożyłabyś słuchawkę. Mam rację?

Och, nie bądź śmieszny! O tym, że ojciec może w każdej chwili umrzeć, powinieneś mnie zawiadomić!

Gdybym był o tym przekonany, z pewnością wezwał­bym cię od razu do Londynu - odrzekł Brodie z typową dla niego arogancją, która tak bardzo drażniła Donnę. - A więc co zamierzasz zdziałać w sprawie Gavina? - spytał już spokojnie. - Wracasz z nami czy też mnie pozostawiasz załatwienie tej sprawy z waszym ojcem?

Pojadę - odrzekła niechętnie. - Ale najwcześniej w poniedziałek. Muszę uprzedzić szefa i pozałatwiać różne sprawy.

- Dobrze. Chętnie spędzę weekend w Paryżu. To może

30

być przyjemne. - Mężczyzna podniósł się i spojrzał na ze­garek. - Zarezerwowałem pokój u Ritza, bagaże wysłałem tam taksówką. Czas, żebym sam się pokazał.

Kiedy znaleźli się w przedpokoju, z kuchni wysunęła się głowa Gavina.

- Zjedzmy dziś kolację we trójkę - zaproponował Brodie.
Donna rzuciła bratu niespokojne spojrzenie. Sama u-

znała, że należy przyjąć zaproszenie. Brodie będzie im potrzebny w Londynie. Nie powinna go teraz do siebie zrażać.

- Dziękujemy.

- Wobec tego spotykamy się u Ritza o siódmej trzy­
dzieści. Zgoda?

- Przyjdziemy - odrzekła.

- Nie pójdę z nim na żadną kolację! - wybuchnął Ga-
vin, gdy tylko drzwi zamknęły się za gościem. - Jedzenie
ugrzęźnie mi w gardle! O czym tak długo rozmawialiście?
Co Brodie mówił o mnie? Co chce zrobić?

Powiedział mi, że ojciec jest ciężko chory.

Przecież ci to mówiłem.

- Brodie uważa, że w tej sytuacji powinnam wrócić do
Londynu.

Usłyszawszy te słowa, Gavin aż się rozpromienił.

- Świetnie! Porozmawiasz z ojcem. Zawsze lepiej ci to
wychodziło niż mnie!

Gavinowi brakowało pewności siebie. Łatwo dawał się zranić. Był słaby, poddawał się wpływom, a równocześnie nie miał poczucia własnej wartości.

Nie powinnam opuszczać Londynu, pomyślała Donna. Nie należało zostawiać Gavina zdanego na siebie. Postąpi­łam wówczas egoistycznie, ale byłam przekonana, że to jedyne wyjście.

31

Dwa lata temu dowiedziała się, że człowiek, którego pokochała, pragnął tylko zdobyć pozycję w firmie jej ojca. Był to dla niej prawdziwy cios. Musiała opuścić Londyn, by ukoić ból i leczyć zranione serce. Wyjeżdżając z domu, nie pomyślała o Gavinie, za co teraz miała do siebie preten­sję. Gdyby była na miejscu, może udałoby się odciągnąć go od hazardu.

Kiedy jedziesz? - zapytał brat znad filiżanki świeżej kawy.

W poniedziałek. Dziś spróbuję skontaktować się z szefem i go uprzedzić.

Po rozmowie z Brodim Donna straciła apetyt. Wstała od stołu i poszła do łazienki, żeby wziąć prysznic. Kiedy wró­ciła do kuchni, Gavin był w znacznie lepszym nastroju.

- Pójdę nad Sekwanę i posiedzę przy kawie w okolicy
Notre Damę - oświadczył.

Donna uśmiechnęła się do brata.

- Zjemy razem lunch? Gdzie się spotkamy?
Umówili się w Dzielnicy Łacińskiej.

Miała dużo szczęścia. Złapała telefonicznie szefa w ostatniej chwili, bo wyjeżdżał na weekend z Paryża. Dał jej tydzień urlopu i współczuł z powodu choroby ojca.

W Paryżu Donna pracowała jako tłumaczka. Robiła przekłady artykułów z francuskiego na angielski dla jedne­go z poczytnych międzynarodowych czasopism. Pracowa­ła dużo, chętnie i dobrze zarabiała. Otrzymywała także zlecenia od innych wydawców. Miała już wyrobioną mar­kę. Wiedziała, że jej tłumaczenia się podobają.

Szybko sprzątnęła mieszkanie, zrobiła niezbędne zaku­py w pobliskich sklepikach i pojechała metrem na spotka­nie z bratem.

Gavin siedział wśród turystów, obserwując uliczne wy-

32

stępy mima. W Dzielnicy Łacińskiej jest wiele miejsc, w których można zjeść szybki lunch. Są bistra greckie, tureckie i algierskie. Zdecydowali się na coś egzotycznego. Zjedli kus-kus i algierską słodką potrawę z orzechów, ziar­na sezamowego i miodu.

- Zupełnie nie rozumiem, dlaczego mieszkasz tak dale­
ko od Dzielnicy Łacińskiej. Tutaj jest wspaniale, ciągle coś
się dzieje - powiedział Gavin podczas spaceru wzdłuż Se­
kwany.

- Bo chcę mieć spokój.

- W twojej dzielnicy jest okropnie. Nudy na pudy.
- Skrzywił się z dezaprobatą.

- Mamy różne gusta.

Brat nagle spoważniał i zmienił temat.

- Źle się stało, że w ogóle wyjeżdżałaś z Londynu.
Gdybyś została w domu, moje sprawy ułożyłyby się lepiej.

Donna wsunęła rękę pod jego ramię.

Zobaczysz, wszystko się ułoży. Pod warunkiem, że przestaniesz grać.

Obiecuję - odrzekł z przekonaniem. Niestety, przy­rzekał nie pierwszy raz. Poprzednio złamał słowo.

Do domu wrócili taksówką.

Gavin wyraźnie wyglądał na zmęczonego. Zaczął ziewać.

Ostatnie dwie noce fatalnie spałem. Jestem wykoń­czony. - Rzucił siostrze niepewne spojrzenie. - Nie pójdę na kolację z Brodim Foxem. Dlaczego się zgodziłaś? Wiesz przecież, że ten człowiek jest naszym wrogiem!

Wiem - z uśmiechem odrzekła Donna. - Ale gdy wrócimy do Londynu, będzie nam potrzebna jego pomoc.

No to idź sama - upierał się Gavin. - Muszę się wre­szcie wyspać.

- Tchórzysz?

33

Brat zawsze jak ognia unikał rzeczy nieprzyjemnych. Nie odezwał się ani słowem.

Dobrze już, dobrze. - Donna westchnęła głęboko. - Idź spać. Pójdę sama.

Wytworna kolacja u Ritza osłodzi ci tę gorzką piguł­kę. - Gavin wyraźnie się odprężył. Nie miał pojęcia, jak ciężko będzie siostrze spędzić ten wieczór w towarzystwie Brodie'ego i udawać, że wykwintne potrawy nie stają jej w gardle.

Zawsze był egoistą. Po prostu nie zwracał uwagi na to, co odczuwa jego otoczenie. Dwa lata temu na szczęście nie zauważył, jak bardzo Donna była zakochana w Brodim. Wiedział oczywiście, że do ich związku dąży ojciec, ale nie miał pojęcia, co dzieje się między młodymi.

Donna włożyła koktajlową czarną sukienkę. Wiedziała, że wieczorem u Ritza zastanie wiele wytwornie ubranych pań. Nie był to strój kosztowny, lecz wyróżniał się prostotą i elegancją. Uszyła go przyjaciółka Marie-Louise, która w Paryżu uczyła się haute couture. Marie-Louise pracowa­ła jako pielęgniarka w jednej z prywatnych klinik. Z racji tego zajęcia znała wielu ciekawych i wpływowych ludzi. Ci z nich, którzy stali się jej przyjaciółmi, przypadli do gustu także Donnie.

Poznała Marie-Louise wkrótce po przyjeździe do Paryża w poczekalni u dentysty. Zaczęły rozmawiać. Następnego dnia wpadły na siebie przypadkowo przed Galeries Lafa-yette. Rozbawione tym zbiegiem okoliczności, poszły na kawę i od tamtej pory datowała się ich zażyła znajomość.

Dzięki Marie-Louise Donna szybko zaklimatyzowała się w obcym środowisku. Przyjaciółka przyjechała do Pa­ryża do szkoły pielęgniarskiej, aby znaleźć się w pobliżu narzeczonego, który w tym czasie był zatrudniony w jed-

34

nym z paryskich szpitali. Potem Jean-Paul wrócił do ro­dzinnego Lyonu, gdzie dostał dobrą pracę, ale Marie--Louise pozostała nadal w stolicy, widując się z nim tylko od czasu do czasu.

Z pokoju Gavina nie dochodziły żadne odgłosy. Wido­cznie od razu położył się spać, pomyślała Donna. Wzięła taksówkę, która zawiozła ją do hotelu Ritza, snobistyczne­go i ulubionego miejsca spotkań majętnej śmietanki pary­skiej. Brodie miał czekać w barze.

Weszła do zatłoczonego wnętrza. Na jej widok od jedne­go ze stolików poderwał się jakiś mężczyzna. Zaczął ma­chać ręką, chcąc zwrócić na siebie uwagę.

- Donna! - wykrzyknął. - Ca va, cherie?

- Alain! Comment allez-vous? - Donna podeszła do
jego stolika.

Alain Roche był niskim, dość brzydkim ciemnowłosym mężczyzną o nieco wyłupiastych oczach. Pracował jako dziennikarz w jednej z paryskich lewicujących gazet. Dzięki ogromnemu urokowi osobistemu miał zawsze mnó­stwo wielbicielek. Flirtował zapamiętale, miał ciągle nowe damy serca, ale kiedy romans się kończył, pozostawał na­dal w dobrych stosunkach ze swymi przyjaciółkami. Don­na nie była dziewczyną Alaina, lecz bardzo sobie ceniła tę znajomość. Sympatyczny dziennikarz był świetnym kom­panem i miał zawsze ogromne poczucie humoru.

Spytał ją, co robi u Ritza. Skrzywił się słysząc, że umó­wiła się na kolację z innym mężczyzną i, nie bacząc na zawistne spojrzenie siedzącej obok niego kobiety, zaprosił Donnę na szybkiego drinka. Wymówiła się jednak i ruszy­ła dalej na poszukiwanie Brodie'ego. Alain poderwał się od stolika i jeszcze przez chwilę towarzyszył jej, żartując jak zwykle. Na pożegnanie Donna ucałowała go w oba

35

policzki i dopiero wtedy ujrzała Brodie'ego, który z wyraźną dezaprobatą obserwował całą scenę.

- Skąd wytrzasnęłaś takiego typa? - spytał na powita­nie. - Jeśli tak wyglądają wszyscy twoi francuscy amanci, to gratuluję doskonałego gustu - dodał kąśliwie. - Choćbyś nie wiem jak go całowała, i tak nie przemieni się w księcia z bajki.

ROZDZIAŁ TRZECI

Kolację jedli w słynnej restauracji ogrodowej Ritza. Z baru docierały dźwięki muzyki, a z sali jadalnej gwar ożywionych rozmów. Sceneria ogrodu była nadzwyczaj romantyczna. Wśród ukwieconych klombów wznosiły się bladoróżowe sfinksy. Wokół świec palących się na stoli­kach krążyły ćmy. Niebo nad głowami rozświetlały gwiaz­dy. Mimo tego bajecznego wręcz otoczenia, Donna czuła się nieswojo.

- Alain jest moim serdecznym przyjacielem - wyjaśni­
ła, gdy Brodie skierował rozmowę na jej sprawy.

Wypytywał Donnę o lata spędzone w Paryżu. Starała się mówić jak najmniej. Obawiała się, że każdy, nawet naj­drobniejszy strzępek informacji mógłby wykorzystać prze­ciwko niej.

- Nie masz tu nikogo? - spytał, przyglądając się dziew­
czynie uważnie.

Tego nie powiedziałam.

W ogóle niewiele powiedziałaś mi o sobie.

Czemu chcesz znać moje życie prywatne? Ty o swo­im nie wspomniałeś dotychczas ani słowa.

Nie pytałaś. - Jego uśmiech napotkał kamienne spoj­rzenie młodej kobiety.

- Bo to mnie nie interesuje.

Kelner podał suflet. Zaczęli jeść. Okazał się wyśmienity,

37

wprost rozpływał się w ustach. Brodie sam zamówił wino. Ku zdumieniu Donny zrobił to jak prawdziwy koneser. Wybrał gatunek doskonale nadający się do sufletu. Za to go jednak, oczywiście, nie pochwaliła.

Widzę, że Gavin nie miał ochoty na tę kolację - rzekł po chwili milczenia.

Nie miał ochoty ciebie oglądać. To precyzyjniejsze wyjaśnienie.

Wiem, że czuje do mnie urazę. Nic w tym zresztą dziwnego.

Kiedy kelner dolał wina i ponownie zostali sami przy stole, Donna uśmiechnęła się z przymusem.

- Wiem, że ojciec ma o tobie doskonałe mniemanie.

- I dlatego Gavin mnie nie znosi? Przecież w firmie
o nic nie rywalizujemy, chyba że jemu tak się wydaje.
Robię tylko to, co do mnie należy.

I masz wygórowane ambicje - dodała Donna.

Czy ambicje to coś złego?

Tak, jeśli są skierowane w niewłaściwym kierunku.

Co masz na myśli? Kwestionujesz moją uczciwość?

Och, jesteś zbyt przebiegły na to, żeby pozwolić sobie na jakąkolwiek niesolidność. Nie robisz błędów. Masz zbyt mało czysto ludzkich cech.

Co ty, do licha, chcesz przez to powiedzieć? Uważasz, że powinienem defraudować pieniądze, zapijać się i zaży­wać narkotyki?

Nie bądź śmieszny! Doskonale wiesz, że nie o to chodzi.

A więc o co? Wolisz, jeśli mężczyzna ma słaby chara­kter, daje się podporządkować i pada przed tobą na kolana?

Ponowna obecność kelnera przy stoliku sprawiła, iż Donna więcej się nie odezwała. Żałowała tylko, że jej

38 '

pierwsza w życiu kolacja u Ritza odbywała się w tak napię­tej atmosferze. Jedzenie, trzeba przyznać wyborne, musiało tu kosztować majątek. W menu cen nie było. No cóż, Bro­die żył jak król, na prawo i lewo wydając firmowe pienią­dze.

Gdy pili kawę, do ogrodu wszedł Alain. Jego towarzysz­ka, rzuciwszy Donnie wrogie spojrzenie, skierowała się wprost do stolika wskazanego im przez kelnera. Alain za­trzymał się jednak obok nich. Dziewczyna przedstawiła nawzajem obu panów.

- Czy będziesz jutro na przyjęciu? - zapytał.

Ach, u Olgi! Zupełnie o nim zapomniałam. Nie, chy­ba nie. W poniedziałek wyjeżdżam do Londynu.

Cest affreux! - wykrzyknął Alain, robiąc zrozpaczo­ną minę. Na długo?

Chyba nie. W każdym razie przyjadę do Lyonu i tam się zobaczymy.

Alain spojrzał jej czule w oczy. Już wcześniej zauważył lodowaty wzrok Brodie'ego, więc umyślnie zachowywał się jak amant. Z przesadną galanterią podniósł do ust dłoń dziewczyny i złożył na niej przeciągły pocałunek.

- Na nasz wspólny weekend będę czekał z prawdzi­
wym utęsknieniem - szepnął czule. - Au revoir, moja ko­
chana.

Na widok grobowej miny Brodie'ego Donna miała ochotę roześmiać się głośno, ale w porę się powstrzymała.

Hotel opuścili w milczeniu. Dopiero gdy portier szukał taksówki dla Donny, jej ponury towarzysz zapytał:

- Wybierasz się na weekend z tym Francuzem?

- Tak. - Dziewczyna obrzuciła go niewinnym spojrze­
niem. - Na następny.

39

- Lepiej od razu odwołaj, bo nie pojedziesz - niemal
warknął.

- Oczywiście, że pojadę.

Właśnie w tym momencie zatrzymała się przed nimi taksówka. Portier otworzył przed Donną drzwi samochodu. Gdy znalazła się w środku, Brodie nachylił się w jej stronę.

- Następny weekend spędzisz w Londynie - powie­
dział z naciskiem.

Udała, że nie słyszy.

- Dziękuję za kolację - odezwała się słodkim głosem.
- Była doskonała. Dobranoc.

Gdy taksówka ruszyła sprzed hotelu, dziewczyna za­mknęła oczy. Alain specjalnie zachowywał się jak jej amant, gdyż widział, że złości to jej towarzysza.

W Paryżu nie spotykała się z nikim szczególnym. W jej oczach żaden z poznanych tu mężczyzn nawet się nie umy­wał do Brodie'ego. Nienawidziła go, lecz równocześnie nie mogła wymazać go z pamięci. Nie potrafiła także zakochać się w nikim innym.

Następnego dnia Donna i Gavin wybrali się na lunch do małej restauracji na nabrzeżu Voltaire'a. Usiedli przy jed­nym ze stolików ustawionych wprost na chodniku i obser­wowali ludzi przechadzających się nad Sekwaną.

W tym domu zmarł Voltaire - powiedziała Donna, wskazując wzrokiem fasadę budynku, przed którym się znajdowali.

Chciałbym mieszkać w Paryżu - odezwał się Gavin, nie zwracając uwagi na słowa siostry. - Odpowiada mi ta atmosfera i ten rytm życia.

Och, ale przecież jest sierpień, miesiąc całkiem niety­powy. Przyjedź w listopadzie. Sam się wtedy przekonasz, jak może być tu ponuro.

40

Ale tobie się podoba.

Tak. Uwielbiam atmosferę Paryża.

Wrócili spacerem do domu, zatrzymując się po drodze na kawę i wodę sodową. Gavin się odprężył.

Czy masz jakąś dziewczynę? - spytała Donna.

Całe stado. - Mrugnął łobuzersko do siostry.

Mam na myśli kogoś, o kim myślisz poważnie.

Wiem. Nie. W zasadzie nie. A ty? Potrząsnęła przecząco głową.

Nie zamierzam się żenić - ciągnął brat. - To okropna odpowiedzialność. Na samą myśl aż dostaję dreszczy. Związać się na stałe z jedną kobietą? I mieć dzieci? Brr!

Szkoda, że nie odpowiada ci praca w firmie. - Donna westchnęła głęboko. - Co cię najbardziej męczy?

Czuję się tam jak w klatce - powiedział ponurym gło­sem. - Potwornie się nudzę. Całymi dniami siedzę przy biurku i dyktuję listy beznadziejnej sekretarce, którą przy­dzielił mi Brodie. Powinnaś ją zobaczyć. Ma mięśnie jak zapaśnik, a pod nosem małe wąsiki. Czekam, aż wyrośnie jej broda. Wkracza do mego pokoju jak sierżant, z notesem w ręku i pokrzykuje tak, że boję się powiedzieć, aby sobie! poszła i zostawiła mnie w spokoju.

Biedaczka. - Donna się roześmiała. - Wcale jej nie zazdroszczę. Nie ma z tobą łatwego życia. Mam propozy­cję. Zainteresuj się produkcją szkła. Może to będzie ci bardziej odpowiadało.

Miałbym zacząć pracę w fabryce? Na tym pewnie zakończy się cała moja kariera. - Westchnął głośno. - Bro­die posadzi mnie na stołku przy taśmie produkcyjnej i bę­dzie bacznie obserwował, czy nie wypuszczam braków. - Przez twarz Gavina przemknął uśmiech. - Kiedy byłem

41

mały, chciałem koniecznie zostać facetem, który rozbija młotkiem odrzucone sztuki.

Firma Cowleyów była jednym z największych brytyj­skich producentów wyrobów ze szkła. Należały do niej trzy fabryki w różnych częściach kraju. Biura koordynujące wszystkie prace mieściły się w Londynie, w nowoczes­nym, okazałym budynku w samym centrum miasta.

Niegdyś firma w całości należała do Cowleyów, ale przed sześciu laty ojciec Donny i Gavina zdecydował się przekształcić przedsiębiorstwo w spółkę akcyjną, żeby zdobyć większy kapitał na modernizację i rozwój produ­kcji. Otwarto wówczas następną fabrykę. Pakiet kontrolny akcji pozostał w rękach Jamesa Cowleya. To posunięcie bardzo się opłaciło, przyniosło duże zyski. Wzrosły znacz­nie kapitał firmy i jej notowania na giełdzie.

Donna popatrzyła na brata.

Od samego początku powinieneś pracować w fabry­ce. Masz zdolności manualne. Pamiętam modele latawców, które kiedyś robiłeś. Były świetne.

Produkcja szkła to nie zabawa, a nawet najnowocześ­niejsza fabryka nie jest przyjemnym miejscem pracy. Jedy­ne szkło, jakie chciałbym wytwarzać, to... - Gavin wzru­szył ramionami. - Kogo to zresztą może obchodzić?

- Mnie! Co chciałeś powiedzieć? - zapytała.
Wchodzili już do domu. Gavin zatrzymał się na scho­
dach w połowie drogi. Był zadyszany.

- Jak możesz mieszkać tak wysoko!

- Na niższych piętrach lokale są droższe. Z moich okien
mam za to ładniejszy widok. I większy spokój w nocy.

Przy herbacie Donna wróciła do przerwanej rozmowy.

- Gdy wchodziliśmy do domu, zacząłeś coś mówić
o szkle, jakie chciałbyś robić.

42

Zabawa w chowanego

- Nie znoszę zautomatyzowanej produkcji, ale zawsze
fascynowało mnie ręczne dmuchanie szkła.

- Mówiłeś ojcu, że to cię interesuje?

- Tak. Już jako szczeniak, kiedy miałem czternaście lat.
Ale z miejsca mnie obrugał. Powiedział, że ręczne wytwa­
rzanie szkła to zabawa dla amatorów, a ja mam się nauczyć
zarządzania firmą i nie myśleć o żadnych głupotach.

No i co? Poddałeś się od razu?

Na pewno nic by z tego nie wyszło.

Jesteś urodzonym pesymistą.

Raczej realistą.

Zadzwonił telefon. Donna podniosła słuchawkę i usły­szała głos Brodie'ego:

- Mamy samolot jutro o dziesiątej. Cały dzień nie było
cię w domu. Co robiłaś?

- Pokazywałam Gavinowi Paryż.

Pokaż mi go dziś wieczorem. Pójdźmy na spacer nad Sekwanę. Jest piękny księżyc.

Powinnam wcześniej się położyć przed jutrzejszym wyjazdem.

Tchórzysz - powiedział miękkim głosem i nie usiło­wał dłużej jej namawiać.

Gdy odłożyła słuchawkę, zaczęła żałować swojej decy­zji. Wieczór był upojny. Wsiedliby na stateczek i popłynęli Sekwaną pod mostami, obserwując srebrzystą wodę, na­brzeża i światła Paryża. Westchnęła. Może jednak lepiej się stało, że odmówiła. Jutro czeka ją ciężki dzień. Od dwóch lat po raz pierwszy zobaczy się z ojcem.

Następnego ranka Brodie podjechał po nich taksówką i w trójkę udali się na lotnisko. Po odprawie celnej usie­dli przy kawie. Rozmowa jakoś się nie kleiła. Gavin był ponury. Wracał do domu pod eskortą, jak chłopak przyła-

43

pany na wagarach. Zły nastrój brata udzielił się także Don­nie.

Padało, kiedy wylądowali na Heathrow. Wsiedli do sa­mochodu zostawionego przez Brodie'ego na lotnisku i ru­szyli na północny wschód. James Cowley mieszkał w po­bliżu Saffiron Walden. Miał także apartament w centrum Londynu, z którego czasami korzystał, gdy w mieście za­trzymywały go do późna jakieś sprawy i nie chciał po nocy wracać do Essex.

Minęli ostatnie przedmieścia Londynu. Wokół drogi roztaczał się teraz typowo wiejski krajobraz. Deszcz ustał, a na niebie ukazała się przepiękna tęcza.

Brodie przerwał milczenie.

- Jak się czujesz, wracając do domu? - zapytał Donnę.

Dziwnie. Tak, jakbym szła do dentysty. Czy ojciec wie, że przyjeżdżamy?

Nie. Nic mu nie mówiłem, bo nie wiedziałem, czy uda mi się sprowadzić Gavina do domu.

Bałeś się, że wymknie się po drodze?

Przeszło mi to przez myśl.

Dlatego chciałeś, abym wracała z wami?

To jeden z powodów.

A inny?

Powiem ci, gdy będziemy sami.

- Nie zostanę długo. Słyszałeś przecież, że za tydzień
muszę już być w Lyonie.

Brodie spoważniał i zacisnął usta.

Nie wierzę, że romansujesz z tym okropnym Fran­cuzem.

Dopiero mam zamiar. - Kłamstwo przyszło Donnie z dużą trudnością.

- Nie zrobisz tego - warknął w odpowiedzi.

44

Ostry ton jego głosu sprawił, że dziewczyna się najeżyła.

- Ja o tym decyduję - odparła kategorycznie.

To się jeszcze okaże. - Skręcił w podjazd pod dom. - Nie pozwolę ci wyjechać.

Jakim prawem? Mam ciebie prosić o zezwolenie? To, z kim sypiam, jest wyłącznie moją sprawą.

Ze zgrzytem opon zahamował przed domem. Na jego twarzy malowała się wściekłość. W takim stanie Donna jeszcze nigdy go nie widziała. Przez chwilę miała wrażenie, iż zaraz ją uderzy.

Wysiadł z wozu i trzasnął drzwiami, aż zadźwięczały szyby.

- Co go ugryzło? - zapytał zaskoczony Gavin.
Dziewczyna zauważyła, że brat jest bardzo blady.

Uśmiechnęła się, próbując go uspokoić.

Wysiadaj, wejdziemy razem. Brodie powiedział mi, że ojciec o niczym nie wie. Ty milcz, ja sama wszystko mu wyjaśnię.

Nie potrafiłbym, nawet gdybym chciał - jęknął Ga-vin. - Całą drogę z Heathrow zastanawiałem się, co mam mówić.

Zostaw to mnie. - Bała się, że nawet teraz brat może zrejterować.

Dogonili Brodie'ego, który właśnie dzwonił do drzwi. Otworzyła je pani Eyre, gospodyni ojca. Popatrzyła zdu­miona na Donnę.

Wielkie nieba! - wykrzyknęła.

Dzień dobry pani - przywitała ją dziewczyna.

- Twój ojciec nic nie mówił, że przyjedziesz. Widocz­
nie zapomniał mnie poinformować. Jesteś opalona i zjaś-
niały ci włosy. We Francji musi być gorąco. Zmieniłaś się.
Tyle czasu... Miło widzieć cię znowu. Wchodź, nie może-

45

my przecież stać tu w nieskończoność. Ojciec z pewnością niecierpliwi się i chce cię zobaczyć.

Donna wcale nie była tego pewna. Brodie zdążył przy­nieść bagaże z samochodu. Napotkała jego ironiczny wzrok.

Słysząc ożywiony ruch w holu, James Cowley wyszedł z gabinetu.

- Pani Eyre! A cóż to za hałasy?! Ile razy mówiłem
pani, że w takich warunkach nie mogę pracować! - Jego
wzrok zatrzymał się nagle na postaci córki. - Donna? - po­
wiedział zduszonym głosem, jakby nie wierząc własnym
oczom.

Dziewczyna popatrzyła na ojca ze ściśniętym gardłem. Ogromnie się postarzał. Miał zupełnie siwe włosy, a na wychudłej i pooranej zmarszczkami twarzy zapadnięte głę­boko oczy. Wyglądał na ciężko chorego. Tak bardzo się zmienił, że na pewno nie rozpoznałaby ojca od razu, wi­dząc go z daleka.

- Dzień dobry - powiedziała cicho i podeszła bliżej.

- Wróciłaś do domu? - zapytał drżącym głosem, a oczy
mu zwilgotniały.

Nigdy jeszcze nie widziała, by ojciec okazywał jakieś uczucia. Bardzo się zmienił. Brodie mówił prawdę. Ten chory człowiek nie ma przed sobą zbyt długiego życia, pomyślała ze ściśniętym sercem. Wzruszona serdecznym powitaniem, zagryzła wargi. Nie wiedziała, jak się zacho­wać. Do tej pory ojciec był dla niej kimś zupełnie obcym. Spojrzała mimo woli na Brodie'ego, jakby u niego szuka­jąc wsparcia.

- Przywiozłem Donnę z Paryża - powiedział, od­
czytując jej myśli i postawił na podłodze przyniesione wa­
lizki.

46

James Cowley popatrzył na niego.

- Ty ją przywiozłeś? - Nagle na jego wymizerowanej
twarzy pojawił się ciepły uśmiech. Objął mocno córkę
i przytulil do siebie. Nigdy przedtem tak się nie zachowy­
wał. - To wspaniała wiadomość! Czemu trzymałeś ją w se­
krecie? Zresztą nieważne. Jestem taki szczęśliwy, mogąc
widzieć w razem!

Donna zesztywniała. Ojciec wyciągał fałszywe wnioski. Spojrzała surowo na Brodie'ego, nakłaniając go wzrokiem, żeby wyjaśnił powstałe nieporozumienie.

A więc kiedy... - zaczął Cowley, lecz gwałtownie urwał, niemogąc złapać oddechu. Brodie podbiegł do nie­go i podtrzymał w ostatniej chwili, gdyż starszy pan osu­wał się nazietnię. Wziął bezwładnego na ręce, zaniósł do salonu i ułożył na kanapie.

Pani Eyre, proszę wezwać karetkę. Donno, w górnej szufladziebiurka ojca są tabletki. Gavinie, przynieś szklan­kę wody. Czego jeszcze stoisz? Szybciej! Szybciej!

Trzymając fiolkę w ręku i zamykając szufladę, Donna zobaczyła na biurku swoje oprawione zdjęcie. Miała na nim jedenaście lat, piegi na nosie i szczerbę między zęba­mi. Jeszczeraz coś ścisnęło ją za gardło. Wróciła szybko do ojca.

Brodiewyjął dwie tabletki, delikatnie uniósł głowę leżą­cego i podsunął szklankę z wodą, by chory mógł je prze­łknąć. Wiedział, co robić. Nie stracił głowy. Donna niena­widziła go, lecz instynktownie wyczuwają, że w krytycz­nych chwilach może na nim polegać.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Donna spędziła całą noc w poczekalni szpitalnej. Dopie­ro nad ranem zmożył ją sen. Kiedy Brodie dotknął lekko jej ramienia, obudziła się i nieprzytomnym wzrokiem rozej­rzała wokoło. W pierwszej chwili nie wiedziała, gdzie się znajduje. Nie pamiętała wydarzeń ostatniego wieczoru. Oprzytomniała po kilku sekundach. Na myśl o ojcu krew odpłynęła jej z twarzy.

- Co z nim? - spytała zbielałymi wargami.

- Zasnął - szybko uspokoił ją Brodie. - Lekarz twier­
dzi, że sytuacja jest opanowana.

Odetchnęła z prawdziwą ulgą. Przez wiele godzin była w pełni świadoma, że tuż obok toczy się walka o życie ojca.

- Nie ma sensu dłużej tu czekać. I tak nie pozwolą go
zobaczyć. Odwiozę cię do domu - powiedział Brodie.

- Do domu? - powtórzyła niezbyt przytomnie.

- Tak. - Mężczyzna spojrzał na nią uważnie. - Musisz
zjeść jakieś śniadanie, a potem się przespać. Już robi się dzień.

Donna nawet nie zauważyła, kiedy pokój wypełnił się szarym światłem wczesnego poranka. Musiałam zasnąć, pomyślała. Nagle przypomniała sobie o bracie.

Gdzie Gavin? - Zaniepokojona rozejrzała się po pocze­kalni. Przesiedział tu z nią całą noc, ale teraz go nie było.

Wyszedł przed godziną, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza. Powiedział, że wróci do domu taksówką.

48

- Pozwoliłeś mu wyjść? - spytała dziewczyna. Ogarnął
ją niepokój.

Nie jestem jego strażnikiem - odrzekł Brodie.

Co będzie, jeśli znów zwieje?

Gdy ojciec jest chory? Sądzę, że teraz nie ucieknie. Donna wcale nie była tego pewna. Dobrze znała brata

i wiedziała, że zdenerwowany potrafi robić różne dziwne rzeczy.

- Gavina stać na wszystko - odrzekła, kiedy oboje wy­
chodzili z poczekalni.

Szpital zaczynał powoli tętnić życiem. Słychać było brzęk naczyń, odgłosy przejeżdżających wózków i szybkie kroki pielęgniarek na korytarzach. Z otwartych pokoi do­chodziły głosy budzących się pacjentów. Gdy Donna i Bro-die, kierując się do wyjścia, znaleźli się na parterze, owio­nęły ich intensywne kuchenne zapachy.

Dziewczyna poczuła skurcz żołądka. Była głodna, mi­mo to jednak na myśl o jedzeniu zrobiło się jej niedobrze.

Dopiero w samochodzie, gdy opuścili teren szpitala, spojrzała na Brodie'ego. Na twarzy miał widoczny zarost. Nie golił się od poprzedniego ranka.

- Wyglądasz jak ponury drab - powiedziała z nutką
złośliwości.

Dlaczego?

Nie jesteś ogolony.

Spojrzał we wsteczne lusterko, skrzywił się na widok swej twarzy i przeciągnął dłonią po szorstkiej brodzie.

Fakt - uśmiechnął się. - A wiesz, jak ty wyglądasz?

Nie i wolę nie wiedzieć.

- Słusznie. Oboje jesteśmy wykończeni i wyglądamy
okropnie po nie przespanej nocy.

W odpowiedzi westchnęła. Brodie dotknął lekko ręką jej

49

kolana. Skrzywiła się z niechęcią. Widząc to cofnął szybko dłoń.

Resztę drogi przejechali w zupełnym milczeniu.

Zatrzymali się przed domem.

Drzwi otworzyła pani Eyre.

- Jak się czuje pan James? - zapytała nerwowo.

Jakoś się trzyma, tak mówią lekarze. Na szczęście, tym razem atak nie był bardzo groźny.

Dzięki Bogu. - Gospodyni spojrzała na Donnę. - Je­steś zmęczona. Powinnaś od razu się położyć.

- Najpierw musimy zjeść śniadanie - wtrącił Brodie.

- Nie jestem głodna - zaprotestowała Donna.
Nie zważał na jej słowa.

- Prosimy o kawę, grzanki i jajka na miękko. Może
jeszcze sok lub pomarańcze.

Gdy pani Eyre wyszła do kuchni, Donna zwróciła się do niego:

Nie zamierzam jeść. Nie będę w stanie nic przełknąć po takiej nocy.

Spróbuj. Może lepiej się poczujesz. Napij się przynaj­mniej mleka i zjedz ze dwa plasterki pomarańczy. Przesta­niesz mieć wówczas to okropne ssanie w żołądku.

Skąd wie tak dobrze, jak ja się czuję? Donna popatrzyła na niego spod oka. Zbyt dobrze wyczuwał, co się z nią dzieje, a to napawało niepokojem.

- Jeśli coś przegryziesz, będzie ci łatwiej zasnąć. - Ru­
chem ręki Brodie wskazał drzwi łazienki znajdującej się na
parterze. - Umyj twarz i ręce, a potem przyjdź do saloniku.

Spojrzała na niego i spokojnie spytała:

- Puszczasz mnie samą? Nie chcesz dopilnować, czy
porządnie myję uszy?

Nie czekając na odpowiedź poszła do łazienki i odkręci-

50

ła kurki. Przemyła twarz i oczy. Chłodna woda trochę ją orzeźwiła. Donna machnęła ręką na makijaż. Przeczesała tylko włosy.

Brodie czekał na nią w saloniku. Było to niewielkie pomieszczenie. Promienie porannego słońca tańczące na jasnozielonych ścianach sprawiały, że wyglądało ono we­soło i sympatycznie.

Mężczyzna stał przy oknie i patrzył na zieleń otaczającą dom.

Donna wzięła do ręki poranną gazetę i bez większego zainteresowania przejrzała nagłówki. Nic jej nie ciekawiło. Obawa o ojca i fizyczne wyczerpanie zrobiły swoje. Czuła się fatalnie. Wyobcowana, jakby odizolowana od otocze­nia.

- Obawiałam się, że umrze -powiedziała nagle.
Brodie spojrzał na nią i uśmiechnął się ciepło.

- Wiem. Ale twój ojciec jest urodzonym wojownikiem.
Nie chce umierać. Najważniejsze to mieć po co żyć. On
teraz ma.

Dziewczyna prawie nie słyszała jego słów. Zauważyła tylko, że musiał się ogolić, gdy była w łazience. Miał gład­ką skórę. Wpadające do pokoju promienie słońca oświetla­ły czoło, uwypuklały kości policzkowe i mocno zarysowa­ną szczękę. Widok ten poruszył zmysły Donny. Własna reakcja na jego bliskość wprawiła ją w zakłopotanie.

O czym mówisz? Co masz na myśli? - rzuciła wyzy­wająco.

Walczy o życie, bo chce się doczekać pierwszego wnuka - odrzekł żartobliwym tonem. Wydawał się rozba­wiony.

Och! - Donna poczuła nagle, jak krew uderza jej do głowy. Zupełnie zapomniała o tym, co działo się w do-

i

ZABAWA W CHOWANEGO 51

mu tuż przed atakiem ojca. Teraz wszystko wróciło ze zdwojoną siłą. Purpurowa na twarzy, zacisnęła kurczowo dłonie.

Skąd przyszedł ojcu do głowy taki idiotyzm? Powie­działeś mu, że mnie przywieziesz? A może także to, iż zamierzamy się pobrać?

Nie byliśmy w kontakcie od chwili mego wyjazdu do Paryża. Widocznie James po prostu tak sobie wyobraził twą przyszłość. Że stanie się to, na czym tak bardzo od dawna mu zależało. - Brodie nadal wydawał się nieco uba­wiony całą tą rozmową.

Dziewczyna poczuła się urażona.

Czemu nie powiedziałeś ojcu, że to nie jest prawda?

A dlaczego sama tego nie zrobiłaś?

Bo aż mnie zatkało!

- Mnie też - odparł, przybierając niezwykle poważny
wyraz twarzy.

Donna wpadła w prawdziwą furię.

- Kłamiesz! Uważałeś to za świetny żart! - Popatrzyła
na niego złym wzrokiem i wycedziła przez zaciśnięte zęby:
- Robiąc ten idiotyczny dowcip, wprowadziłeś ojca
w błąd. Jak, na Boga, teraz mu powiemy, że to, co sobie
wymyślił, jest nieprawdą?

- Nie powiemy - odrzekł stanowczym głosem.
Dziewczyna zamilkła. Zastanawiała się nad ostatnimi

słowami Brodie'ego.

Do pokoju weszła pani Eyre. Postawiła na stole śniada­nie.

- Jajka będą za chwilę - powiedziała wychodząc.
Gdy tylko drzwi zamknęły się za gospodynią, Donna

wybuchnęła:

- Co to ma znaczyć? Oczywiście, wszystko od razu

52

wyjaśnimy! Przecież wcześniej czy później ojciec dowie się prawdy.

- Taka wiadomość mogłaby wywołać następny atak
- oświadczył spokojnie Brodie zasiadając do stołu. Nalał
z dzbanka soku pomarańczowego z lodem do dwóch szkla­
nek.

- Musimy ojcu powiedzieć - nalegała Donna.

- I wziąć na siebie odpowiedzialność za jego samopo­
czucie? - Wziął grzankę, posmarował starannie masłem
i upił łyk soku.

Całe zmęczenie podróżą i przeżyciami ostatnich dwu­dziestu czterech godzin spowodowało, że dopiero teraz do świadomości dziewczyny zaczęła docierać myśl, iż znalaz­ła się w sytuacji bez wyjścia. W prawdziwej pułapce.

Opatia się plecami na krześle i zagryzła wargi.

Ale wcześniej czy później i tak się dowie... - powtó­rzyła powoli.

Później, bo w żadnym razie nie teraz. - Brodie zabrał się spokojnie do jedzenia grzanki. Wyglądało na to, że uznał dyskusję za wyczerpaną.

Jego niewzruszona mina doprowadzała Donnę do sza­leństwa. Nie brał wcale pod uwagę tego, co ona czuje. Pod wpływem zdenerwowania pojawiły się jej przed oczyma czerwone plamy.

- Jeśli myślisz, że będę cokolwiek udawała, to się grubo
mylisz! - wycedziła. Wstała od stołu i ruszyła do wyjścia.

W drzwiach ukazała się właśnie pani Eyre z tacą w ręku. Zdumiona popatrzyła na Donnę.

- Przyniosłam ci jajka - powiedziała łagodnym, uspo­
kajającym głosem. Takim, jakim mówi się do dziecka.

Dziewczyna usiadła przy stole i podziękowała.

Do chwili wyjścia gospodyni w pokoju panowało mil-

53

czenie. Donna nie podnosiła wzroku znad talerza. Ścięła czubek jajka i jadła je machinalnie, nie czując smaku-Po chwili, z nadal opuszczoną głową, zapytała:

- Co zamierzasz zrobić w sprawie tych pieniędzy, które
zabrał Gavin? Mówiłeś, że zanim zjawią się rewidenci, cała
suma musi być już w banku.

- I tam jest.

- Jak to się stało? Skąd się wzięła? - spytała zdumiona,
podnosząc wzrok na Brodie'ego.

Dolał kawy do obu filiżanek i oświadczył beznamięt­nym głosem:

- Uzupełniłem konto jeszcze przed wyjazdem do Pary­
ża. - Mówił tak spokojnie, jakby relacjonował prognozę
pogody.

Oczy Donny zrobiły się ogromne, a jej twarz poczerwie-niała ze złości.

- Coś nie tak? - zapytał z udanym zainteresowaniem.

Mówisz, że włożyłeś pieniądze na konto przed wyjaz­dem do Francji?

Zacznij jeść drugie jajko, bo wystygnie - poradził spokojnie.

- A więc kłamałeś!

Zrobisz dużą przykrość pani Eyre, jeśli zostawisz na talerzu to, co ci przygotowała.

Dlaczego nie powiedziałeś o tym Gavinowi? Dlacze­go przez cały czas udawałeś? Utrzymywałeś nas w przeko­naniu, że pieniędzy nie ma na koncie! Dlaczego?

Jest już zupełnie zimne - stwierdził Brodie, smarując masłem drugą grzankę.

Donna zerwała się z krzesła.

- Przestań wreszcie bawić się ze mną w kotka i mysz­
kę! Odpowiedz na moje pytanie! - wykrzyknęła.

54

Mężczyzna powoli odłożył grzankę na talerzyk i, nie spiesząc się, wytarł palce w serwetkę.

- Lepiej idź do łóżka i dobrze się wyśpij. Jesteś wykoń­
czona.

- Odpowiadaj!

Poprawił się na krześle i bez cienia uśmiechu popatrzył na dziewczynę.

Kiedy tylko się zorientowałem, że Gavin zdefraudo-wał pieniądze, z mojego prywatnego rachunku przelałem na konto twego ojca identyczną sumę. Gdybym od razu powiedział o tym Gavinowi, myślisz, że by się w ogóle przejął tą całą sprawą? Trzeba było dać mu nauczkę. Chcia­łem nim potrząsnąć, zmusić do zastanowienia się nad tym, co robi. Musi wreszcie zacząć ponosić odpowiedzialność za swoje czyny. A właściwie dlaczego miałby bezkarnie brać cudze pieniądze? Dopuszczenie do tego byłoby z mo­jej strony dalszą demoralizacją tego niepoważnego czło­wieka.

A więc dlaczego brakujące pieniądze zastąpiłeś na koncie swoimi? - zapytała Donna.

Nie chciałem dopuścić do tego, by James został uwi­kłany w publiczny skandal.

Nie masz żadnego prawa wtrącać się do życia mojej rodziny ani nami dyrygować! Tu i tam załatwiasz za nas różne sprawy, wydajesz polecenia Gavinowi, a mnie zmu­szasz do działań, na które nie mam ochoty. Dlaczego uzur­pujesz sobie prawo do takiej ingerencji w nasze życie? Co ty sobie, do diabła, właściwie wyobrażasz? Za kogo się masz?

Jesteś zmęczona, połóż się do łóżka. - Brodie wstał od stołu. Z jego okazałej postaci oprócz pewności siebie emanował autorytet.

55

- Przestań mi wreszcie rozkazywać! - Donna nie posia­
dała się ze złości.

- Nie bądź uparta.

- Zrobię to, co mi się podoba. Nie będę tańczyć, jak ty
mi zagrasz.

- Czyżby?

Brodie podszedł bliżej. Dziewczyna poczuła się nagle bardzo niepewnie. Czasami ten mężczyzna za bardzo przy­pominał jej ojca. Miał jego upór, chłód i pewność siebie.

Wszystko ma być natychmiast wyjaśnione! - Popa­trzyła na Brodie'ego rozszerzonymi ze złości oczami. - Nawet nie próbuj mną manipulować! Nie będę udawała, że do siebie wróciliśmy. W to mnie nie wmanewrujesz!

Jaka jest więc twoja propozycja? Mamy iść do szpita­la i uświadomić Jamesowi, że opacznie zrozumiał twój przyjazd do domu i że się nie pogodziliśmy? - zapytał rzeczowym tonem.

Donna wiedziała, że Brodie ma rację. Takie rozwiązanie było, oczywiście, nie do przyjęcia ze względu na ciężki stan zdrowia ojca. Ryzyko byłoby zbyt duże.

- Chętnie udusiłabym cię teraz gołymi rękami! - wy­
krzyknęła zdławionym głosem.

Niebieskie oczy Brodie'ego nagle ożyły. Jedną ręką ob­jął ją wpół i przerzucił sobie przez plecy.

- Puść mnie!

Nie zwracając uwagi na dalsze krzyki, wyniósł szybko dziewczynę z pokoju.

W holu natknęli się na panią Eyre. Patrzyła skonsterno­wana na szamocącą się Donnę.

- Niosę ją do łóżka, bo kiepsko się czuje - wyjaśnił
śmiejąc się Brodie.

- Czy przynieść do łóżka butelkę z gorącą wodą? - spy-

5(5

tała gospodyni. - A może szklankę ciepłego mleka? Czy mogę w czymś pomóc?

- Dziękuję, dam sobie radę - odrzekł, wchodząc na
schody. Z zainteresowaniem obserwował zaciętą minę
Donny.

Kiedy znaleźli się poza zasięgiem wzroku i słuchu go­spodyni, dziewczyna wycedziła przez zaciśnięte zęby:

- Przysięgam, że pewnego dnia zapłacisz mi za to.

- Tak. Pewnego dnia - powiedział niemal szeptem.
Odniosła nieprzeparte wrażenie, że Brodie ma na myśli

zupełnie coś innego niż ona.

Położył Donnę na łóżku w jej dawnej sypialni. Usiadł tuż obok, nachylił się i przycisnął rozłożone ramiona dziewczyny do poduszki. Zbliżył głowę do jej twarzy.

Zostaw mnie i natychmiast stąd wyjdź - poleciła szorstkim tonem, unikając jego wzroku.

Nie chcesz, żebym pomógł ci się rozebrać? - zapytał z kpiną w głosie.

Dotknij mnie choć jednym palcem, a popamiętasz. - Spostrzegła ironiczny Uśmiech na jego twarzy. Postano­wiła zamilknąć.

Donno, o co chodzi? Dlaczego tak bardzo niepokoi cię moja obecność w sypialni? - Utkwił wzrok w jej szyi.

Próbowała powstrzymać gwałtowne bicie serca. Jej re­akcja na bliskość tego mężczyzny nie byłaby tak groźna, gdyby tylko potrafiła opanować się dostatecznie.

Pani Eyre byłaby zgorszona - odrzekła, siląc się na spokój.

Bardzo w to wątpię. Oboje jesteśmy przecież dorosły­mi ludźmi. A ponadto pani Eyre odniosła identyczne wra­żenie jak twój ojciec.

- Zaraz powiem jej prawdę!

57

Nie powiesz. Prawdę najpierw musi poznać James. Pani Eyre mogłaby się przy nim wygadać, a do tego prze­cież nie możemy dopuścić.

To wszystko posunęło się już stanowczo za daleko - powiedziała rozgoryczona Donna. Usiłowała podnieść się z łóżka, ale siedzący obok Brodie nadal ją przytrzymy­wał. - Zostaw mnie wreszcie w spokoju! - wykrzyknęła.

Jego obecność była odurzająca. Usta Brodie'ego znaj­dowały się zbyt blisko jej twarzy. Jeden rzut oka na jego wargi sprawił, że serce Donny zaczęło znów bić jak sza­lone.

Pani Eyre opowie o tym sąsiadom i znajomym. Ani się obejrzę, a anons o ślubie znajdzie się w gazetach.

Masz zbyt bujną wyobraźnię - uspokajał ją, ale weso­łe błyski w jego oczach dobitnie świadczyły o tym, że po­wstała sytuacja niezmiernie go bawi.

Dziewczyna zaczęła się denerwować.

Czy możesz mnie wreszcie puścić? - spytała, ponow­nie próbując uwolnić ramiona z silnego uścisku. - To boli. Zrobiłeś mi siniaki.

Gdzie? Niech zobaczę. - Z zafrasowaną miną zaczął odpinać guziki jej bluzki.

Miała już tego dość.

- Wychodź stąd. Natychmiast!

Wyprostował się, lecz nadal siedział na łóżku. Przecze­sał ręką zwichrzone włosy.

- Nie denerwuj się. Już sobie idę. Powiem pani Eyre,
żeby cię nie budziła. O ojca się nie martw. Będę w stałym
kontakcie ze szpitalem. Jeśli usłyszę coś nowego, zjawię się
i sam ci przekażę wiadomość.

- Nie pójdziesz spać? - spytała.

58

Wiedziała, że całą noc był na nogach. Trzymał się do­skonale, znacznie lepiej niż ona. Nie okazywał zmęczenia.

- Trochę się teraz zdrzemnę, ale za jakąś godzinę muszę
jechać do biura. Dzisiaj zaczyna się doroczna rewizja ksiąg.

Donna nagle pobladła.

Och, zupełnie o tym zapomniałam! Jesteś pewny, że wszystko będzie w porządku?

Tak. Podjęcia pieniędzy z konta twego ojca na tak krótki czas z pewnością nikt nie zakwestionuje. Prywatne rachunki bankowe są właśnie po to, żeby móc szybko dysponować niezbędnymi funduszami, bez formalności, które towarzyszą operacjom dokonywanym z konta firmy. Bądź spokojna. Tak długo, jak sałdo się zgadza, a wpływy i wydatki są poprawnie zaksięgowane, nie będzie żadnych problemów.

Zachowałeś się okropnie. Mogłeś mi o tym wszy­stkim powiedzieć w Paryżu. A tak zamartwiałam się przez cały czas o Gavina - warknęła Donna.

- Gdybym to zrobił, czy wróciłabyś ze mną do domu?
Leżała na łóżku z włosami rozrzuconymi na poduszce.

Z ponurą miną popatrzyła na niego.

- Nie!

Wzruszył ramionami.

- Tak właśnie przypuszczałem.

Jesteś nikczemnikiem - cicho powiedziała drżącym głosem.

Miałem ważne powody, by ściągnąć cię tutaj. - Roz­luźnił krawat. Donna zesztywniała. Obserwowała go uważ­nie.

Byłam potrzebna po to, aby namówić ojca, żeby wy­słał Gavina do psychiatry? Mówiłeś, że na tym ci zależy.

Dlaczego rozwiązuje krawat i rozpina kołnierzyk? - za-

59

stanawiała się Donna. Nie miała odwagi go o to zapytać, bo gdyby tylko dotknął ją znów choćby jednym palcem, pod­niosłaby taki krzyk, że nie tylko pani Eyre, lecz także wszyscy sąsiedzi przybiegliby zobaczyć, co się dzieje.

Tak. To był jeden z ważnych powodów - przytaknął. Rozpiął do końca koszulę.

Co robisz?! - wykrzyknęła, gotowa w każdej chwili wyskoczyć z łóżka, gdyby tylko zbliżył się do niej.

Zaraz zrobię sobie kąpiel - wyjaśnił. Wstał i dopiero teraz zauważył przerażone spojrzenie dziewczyny. - Co ci przyszło do głowy? Sądziłaś, że co zrobię?

Och, wynoś się wreszcie! - Rzuciła w niego podu­szką.

Brodie opuścił pokój z uśmiechem na twarzy. Donna szybko wyskoczyła z łóżka, podbiegła do drzwi i zamknęła je na klucz.

Rozbierając się dyszała ze złości. Powinna się domyślić, że on coś kombinuje. Okłamał zarówno ją, jak i brata. Z premedytacją rozgrywał własne sprawy i posłużył się Gawinem, żeby zaciągnąć ją w pułapkę.

Od pierwszej chwili, gdy zobaczyła go w Paryżu, miała się na baczności. Wiedziała, że Brodie'emu ufać nie moż­na. Na nic to się jednak nie zdało. Dała się mu omotać, uwierzyła w kłamstwa.

Jota w jotę powtórzyła się sytuacja sprzed dwóch lat. Wówczas też ją oszukał, w taki sam sposób.

Ale o co teraz mogło mu chodzić? Donna nie potrafiła odpowiedzieć sobie na to pytanie. I nagle przyszła jej do głowy ta niedorzeczna myśl.

- Och, nie, tylko nie to! - szepnęła. - Nie mógłby...
Czyżby nadal chciał namówić ją, żeby wyszła za niego

za mąż? Nie, to nieprawdopodobne!

60

Dwa lata temu dała Brodie'emu wyraźnie do zrozumie­nia, że nigdy nie zostanie jego żoną. W żaden sposób nie mógł przecież zapomnieć o tym, co mu powiedziała. Tak ostre słowa, jakie wówczas usłyszał, pamięta się do końca życia! Po tym, co stało się między nimi, musiał przecież wiedzieć, że wszystko skończone i że ona nigdy do niego nie wróci.

Podeszła do wysokiej staroświeckiej komody, żeby wy­jąć nocną koszulę. Pani Eyre zdążyła już rozpakować jej bagaże. Ubrania powiesiła w szafie, a bieliznę ułożyła w szufladach. Donna wyciągnęła białą bawełnianą koszul­kę. Zaczęła wkładać ją przez głowę, gdy nagle w wysokim lustrze stojącym w kącie pokoju ujrzała swoje odbicie.

Zobaczyła stwardniałe, sterczące sutki. Odcinały się wy­raźnie od jasnej skóry piersi. Z westchnieniem zamknęła oczy. Była podniecona. Przenikał ją dreszcz pożądania.

Brodie dobrze wiedział, co robi. Musiał dostrzec, jakie wywarł na niej wrażenie, kiedy tak siedział obok na łóżku, przytrzymując za ramiona. Zimnymi, niebieskimi oczyma uważnie ją obserwował. Zauważył jej reakcję.

Nienawidziła go i pogardzała nim, ale nie potrafiła się wyzwolić spod wpływu tego mężczyzny. Przekonywała samą siebie, że wyleczyła się z miłości, że były narzeczony nic już dla niej nie znaczy. Wreszcie, po dwóch latach, w to uwierzyła. I co? Okazało się, że oszukiwała samą siebie. Bo kiedy tylko ujrzała Brodie'ego w drzwiach swego mie­szkania w Paryżu, w okamgnieniu wróciło całe uczucie, a lata rozstania przestały się liczyć.

Kilka minut temu, gdy siedział tak blisko, usiłowała ukryć wrażenie, jakie na niej wywierał. Był jednak zbyt spostrzegawczy, by nie zauważyć, że nadal ją podnieca. Z pewnością odkrył jej tajone emocje.

61

Kiedy rozmawiali, dał jej jednoznacznie do zrozumie­nia, że Gavin nigdy nie stanie na czele firmy Jamesa Cow-leya. Było jednak oczywiste, że udziały ojca odziedziczy rodzeństwo i w jego rękach znajdzie się pakiet kontrolny akcji. Akcji, na których Brodie'emu tak bardzo zależy. Bez nich jego pozycja w firmie miałaby niezmiernie kruche podstawy. Gdyby ojca zabrakło, Gavin i Donna w każdej chwili mogliby się go bez trudu pozbyć.

Wciągnęła nocną koszulę i objęła dłońmi rozpaloną twarz. Była niemal tak zrozpaczona powstałą sytuacją, jak dwa lata temu, kiedy to odkryła, jak złym i przewrotnym człowiekiem jest Brodie Fox.

Mieli się właśnie zaręczyć, gdy na przyjęciu wydawa­nym przez starych przyjaciół Brodie'ego spotkała obcą dziewczynę.

Tego pamiętnego wieczoru do domu Toma Reeda i jego żony, Jinny, Donna przyszła sama. Brodie uprzedził, że się spóźni. W jednej z fabryk należących do firmy powstało zagrożenie strajkowe i musiał tam jechać, by rozładować sytuację.

Tom Reed, przyjaciel Brodie'ego, u którego odbywało się przyjęcie, był zamożnym maklerem giełdowym. Wraz z żoną i dziećmi mieszkał w okazałym, luksusowym domu w Virginia Water.

Gospodarze zajęli się Donną niezwykle serdecznie. Oprowadzili ją po całym domu i przedstawili innym go­ściom.

Kiedy z kieliszkiem szampana krążyła wśród zebra­nych, zobaczyła uderzająco piękną dziewczynę, która trzy­mała się z daleka od Donny, lecz cały czas nie spuszczała z niej wzroku. Uroda dziewczyny i jej ubiór bardzo rzucały się w oczy. Była wysoka, zgrabna, ubrana w seksowną suk-

62

nię ze szkarłatnego jedwabiu. Miała piękne, czarne, lśniące włosy i ciemne oczy. Poruszała się z wdziękiem, a jej do­skonała figura przyciągała wzrok mężczyzn. Nie zwracała jednak na nich uwagi i obojętnie traktowała tych, którzy próbowali nawiązać z nią rozmowę.

Donna zmęczyła się ciągłym krążeniem wśród gości. Przysiadła na ławeczce w wykuszu okiennym. Po chwili podeszła do niej czarnowłosa piękność.

- Czy ty jesteś Donna Cowley? - zapytała.

- Tak. - Donna uśmiechnęła się zdawkowo. - Skąd zna
pani moje nazwisko?

- Widziałam cię na fotografii. Jestem Chnstabel Clair.
W tym momencie Donna uprzytomniła sobie, dlaczego

twarz tej dziewczyny wydawała się jej znajoma. Christabel Clair była znaną fotomodelką.

- Powinnam od razu cię rozpoznać. - Wyciągnęła rękę
do nieznajomej. - Byłam przekonana, że już gdzieś cię
widziałam. Ale skąd znasz moje zdjęcie? Nie jestem prze­
cież sławna.

Po chwili wahania Christabel lodowatymi palcami ujęła jej dłoń.

- Brodie mi pokazywał - powiedziała z taką goryczą
w głosie, że Donna poczuła się nieswojo. Ogarnęła ją nagle
niewytłumaczalna chęć ucieczki z przyjęcia i uwolnienia
się od modelki. Opanowała się z trudem.

- Brodie? Jesteś jego znajomą?
Christabel Clair roześmiała się chrapliwie.

- Znajomą? Tak bym siebie w żadnym razie nie nazwa­
ła. - Podniosła nagle do góry prawą rękę, ukazując pier­
ścionek na palcu. Ogromny diament okolony wianuszkiem
drobniutkich drogocennych kamieni. Połyskiwał zimnym,

63

niesamowitym wręcz blaskiem. - Ten pierścionek dosta­łam od niego.

Z wrażenia Donnie aż zaschło w gardle. Oderwała wzrok od klejnotu i popatrzyła na piękną twarz dziewczy­ny. Dopiero teraz pod zdawkowym uśmiechem nieznajo­mej dojrzała źle skrywaną wrogość.

- Zamierzałam odesłać pierścionek z chwilą, gdy zer­
wał zaręczyny - ciągnęła Chnstabel - ale byłam tak
wściekła na niego, że tego nie zrobiłam.

Słowa dziewczyny wstrząsnęły Donną.

- Byłaś narzeczoną Brodie'ego? - spytała.

- Przez sześć miesięcy. Zanim nie spotkał ciebie. Mie­
liśmy się pobrać tydzień temu. Kupiłam nawet suknię ślub­
ną. Ale Brodie wówczas już uznał, że jesteś dla niego dużo
lepszą partią. - Otworzyła zameczek srebrnej torebki wie­
czorowej i wyciągnęła z niej złożoną kartkę papieru. -
Przysłał mi to zaraz po poznaniu ciebie. Obejrzyj sobie.

Christabel wetknęła kartkę w rękę Donny.

- No, czytaj! Czytaj! Powinnaś się dowiedzieć, jakim
człowiekiem jest naprawdę Brodie. Jestem pewna, że cie­
bie też oszuka. Tak samo jak mnie!

Z pobladłą twarzą Donna drżącymi palcami rozwinęła kartkę. Był to papier firmowy jej ojca. Rozpoznała chara­kter pisma Brodie'ego. Co do autorstwa listu nie miała więc żadnych wątpliwości. Data zgadzała się z tym, co powiedziała Christabel. Brodie musiał napisać go nastę­pnego dnia po tym, gdy się poznali. Była to przełomowa chwila w jej życiu. Dobrze zapamiętała datę. Przeniosła wzrok niżej. Tekst był krótki:

„Christabel, nie będzie ślubu. Między nami wszystko skończone. Więcej się nie zobaczymy. Nie próbuj żadnych

64

sztuczek, bo to nic nie da. Zamierzam ożenić się z kimś innym".

Pod tym lakonicznym, brutalnym listem widniał nanie­siony w pośpiechu, biegnący skosem, podpis Brodie'ego.

Christabel wyrwała kartkę z rąk Donny, która patrzyła na nią zszokowana.

- Miałaś to wszystko, czego ja mu dać nie mogłam

powiedziała z goryczą modelka. - Pieniądze i wysoką pozycję społeczną, a więc świetne perspektywy. Po mnie niczego wówczas spodziewać się nie mógł. Dopiero starto­wałam w zawodzie i miałam kłopoty ze zdobyciem stałej pracy. A Brodie był niecierpliwy. I ostrożny. Nie chciał stawiać na niepewnego konia. Zawsze pożerała go ambicja. Zależało mu na tym, by jak najszybciej zrobić karierę i zdo­być wysoką pozycję społeczną. Do tego celu ty świetnie się nadawałaś. Gdybym miała pieniądze, Brodie zostałby ze mną. Jestem o tym przekonana. W łóżku było nam ze sobą wręcz doskonale. Takiej partnerki jak ja w życiu już nie znajdzie. Nie masz się co łudzić, nigdy mi nie dorównasz, nie zaspokoisz zmysłów Brodie'ego. Nie podniecisz go tak jak ja. Nie staniesz się obiektem jego pożądania. Za żadne pieniądze. - Christabel zmierzyła Donnę od stóp do głów.

Jest pani godna litości, panno Cowley. Kochając Bro­die'ego, będziesz miała z nim bardzo ciężkie życie. Na twoim miejscu jeszcze raz przemyślałabym swoją decyzję. Póki nie jest za późno. Kupisz go sobie za duże pieniądze, ale nigdy nie będzie do ciebie należał.

Christabel roześmiała się nieprzyjemnie, obróciła na pięcie i odeszła.

Donna została sama. Kredowobiała, siedziała przez chwilę bez ruchu. Wreszcie zebrała siły. Wstała i wróciła

65

do pozostałych gości. Odnalazła panią domu i z uśmie­chem na twarzy, jakby nic się nie stało, zaczęła się żegnać.

Powiedziała, że boli ją głowa, na przyjście Brodie'ego dłużej czekać już nie może i jedzie do domu. Jinny wyglą­dała na zaniepokojoną. Pytała, czy może w czymś pomóc. Być może zauważyła rozmowę Christabel z Donną. Prze­cież wszyscy przyjaciele i znajomi Brodie'ego musieli wiedzieć, że piękna modelka jeszcze tak niedawno była jego stałą dziewczyną! Z pewnością szeptali na ten temat za plecami Donny i zastanawiali się, ile czasu jeszcze upły­nie, zanim dowie się o swej tak bardzo atrakcyjnej poprze­dniczce.

Z wymuszonym uśmiechem przylepionym do warg po­dziękowała Jinny za uroczy wieczór. Oświadczyła, że świetnie się bawiła, ale że już naprawdę musi wracać, bo ból głowy stał się bardzo silny.

Półprzytomna dotarła do domu i położyła się do łóżka. Następnego ranka wyjechała. Musiała mieć spokój i czas, żeby wszystko przemyśleć i zastanowić się, co robić dalej.

W każdym razie jednej rzeczy była zupełnie pewna. Nie może poślubić Brodie'ego po tym, co uczynił. Brutalnie zerwał zaręczyny z jedną dziewczyną tylko dlatego, że trafiła się inna, bogatsza. Decyzję o zerwaniu z narzeczo­nym Donna powzięła od razu, musiała jednak przemyśleć w samotności związane z tym sprawy.

Zastanawiała się, w jaki sposób oświadczyć mu, że go nie poślubi. Mogła powiedzieć wprost, że wie o jego związku z Christabel i że czytała list, w którym zrywał za­ręczyny. Jednym słowem, musiałaby przyznać się do tego, że zna całą historię. Nie uznała jednak takiego rozwiązania za najlepsze.

Byłoby poniżające wyznać Brodie'emu, jak bardzo ją

66

zranił. Ujawniłaby przecież przed nim swoją zazdrość. Za bardzo by się odsłoniła. Wiedząc o tym Brodie prawdopo­dobnie nie przejąłby się zbytnio. Jest przecież tak pewny siebie. Uznałby, że musi tylko udobruchać majętną narze­czoną, zapewnić o dozgonnym uczuciu i sprawa zostanie załatwiona. Znów by ją owinął wokół małego palca.

Donna doszła więc do wniosku, że szczerze rozmawiać z nim nie może. Jeśli nie szczerze, to wobec tego jak? Przecież musi wyjaśnić, dlaczego zrywa zaręczyny. A jak powie ojcu, że nie zdecyduje się na małżeństwo, na którym tak bardzo mu zależy?

Po dwóch dniach i bezsennych nocach, pełnych łez, roz­paczy i rozważania różnych możliwości, Donna nadal nie wiedziała, jak najlepiej rozwiązać tę nieszczęsną sprawę.

Wróciła do domu, gdzie zastała Brodie'ego. Był właśnie z wizytą u jej ojca.

Powstała sytuacja ułatwiła jej dalsze postępowanie. Za­częło się od tego, że Brodie zażądał wyjaśnienia, gdzie i z kim była przez ostatnie dwa dni. Pienił się ze złości. Po jego stronie stał James Cowley. Nie ukrywał niezadowole­nia z nagłego wyjazdu córki.

Donna oświadczyła kategorycznie, że nie udzieli żad-nych wyjaśnień.

James Cowley zwrócił się do Brodie'ego:

- Zostawiam was. Będzie lepiej, jeżeli sam z nią poroz­mawiasz. Wbij mojej córce trochę rozumu do głowy.

Po wyjściu ojca dziewczyna nadal odmawiała jakichkol­wiek odpowiedzi. Zsunęła z palca pierścionek zaręczyno­wy i cisnęła nim w Brodie'ego. A potem wygarnęła, co o nim myśli. Nie miała pojęcia, że potrafi zrobić coś takie­go, i to ją zaskoczyło. Jej słowa płynęły nieprzerwanym potokiem. Na głowę Brodie'ego wylała całą swoją wście-

67

kłość. Dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, jak bardzo ją zranił.

Mężczyzna sztywniał w miarę słuchania. Jego począt­kowo blada twarz przybrała odcień purpury. Patrzył na Donnę takim wzrokiem, jakby nie dowierzał własnym oczom i uszom.

Nie pozwoliła sobie przerwać. Nie dała mu szansy zada­nia żadnych pytań i nie dopuściła do protestów. A kiedy wyczerpała wszelkie możliwe obelgi, obróciła się na pięcie i szybko wyszła z pokoju, głośno trzaskając drzwiami.

Jak można było się spodziewać, cała sprawa na tym się nie skończyła. Ojciec i Brodie nie traktowali poważnie ani słów, ani zamiarów Donny. Jej wybuch uznali za przejaw babskiej histerii. Na różne sposoby próbowali ją uspokoić i udobruchać. Chcieli dowiedzieć się, co się właściwie sta­ło. Nie mieli pojęcia, jaka jest prawdziwa przyczyna tak ostrej reakcji i nagłego zerwania przez nią zaręczyn.

Przestała się odzywać. Milczała uparcie. Po kryjomu czyniła przygotowania do opuszczenia rodzicielskiego do­mu.

I pewnego pięknego dnia, nic nikomu nie mówiąc, prze­niosła się do Paryża.

Wiedziała, że w Londynie zostać nie może. W każdej bowiem chwili byłaby narażona na spotkanie Brodie'ego. Aby wymazać go na zawsze z pamięci, musiała wyjechać. I to daleko. Od dziecka uczyła się francuskiego. Postanowi­ła udoskonalić znajomość tego języka i załatwić sobie ja­kąś pracę w Paryżu. Do Francji jeździła już wcześniej. Ten kraj bardzo się jej podobał. Czuła się tam jak w domu.

Jakże była wówczas naiwna myśląc, że za granicą uda się jej szybko zapomnieć o człowieku, którego tak bardzo kochała! Dopiero dwa lata pobytu poza krajem utwierdziły

68

ją w przekonaniu, że Brodie jest już tylko cieniem z prze­szłości. Przykrym wspomnieniem, w znacznym stopniu za­tartym, i niczym więcej.

Teraz już była pewna, że się myliła. Jej miłość do Bro-die'ego przerodziła się w fizyczne pożądanie. Cień z prze­szłości stał się rzeczywistością, mężczyzną z krwi i kości. Donna straciła poczucie bezpieczeństwa.

Jeśli Brodie domyśli się, jakie miotają nią uczucia, za­grożenie będzie jeszcze większe. Gdyby tym razem ją omotał, mogłaby ulec i zostad jego żoną. Żoną mężczyzny, którego nie lubiła i do którego nie miała zaufania.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Donna obudziła się dopiero późnym popołudniem. Wzięła chłodny prysznic. Włożyła białe, bawełniane spod­nie i niebieską bluzę. Uczesała się, zrobiła lekki makijaż i zeszła na dół.

Gavina znalazła w ogrodzie. Przechadzał się zamyślony, z rękami w kieszeniach. Na jego twarzy malował się niepo­kój.

- Cześć! - powiedział na widok zbliżającej się siostry.

- Wyspałaś się?

- Tak. A co się z tobą działo przez całe przedpołudnie?
Gdzie byłeś?

Wzruszył ramionami.

Łaziłem bez celu po mieście. Musiałem przemyśleć w spokoju różne sprawy. W obecności Brodie'ego Foxa nie byłoby to możliwe.

Masz rację - przyznała zaciskając wargi. - Ale niepo­koiłam się o ciebie.

Przykro mi, siostrzyczko. - Gavin uśmiechnął się przepraszająco.

- Czy po powrocie do domu widziałeś się z Brodim?

- zapytała.

Tak - skinął głową. - Odbyliśmy rozmowę.

O tych nieszczęsnych pieniądzach?

Aha. Powiedział, że o całej sprawie nie ma sensu

70

informować ojca. Postawił jednak warunek, że mam zostać w firmie i nie robić następnych numerów. - Podniósł wzrok na siostrę i popatrzył jej głęboko w oczy. - Słuchaj, nie jestem w stanie wrócić za to przeklęte biurko! Na samą myśl o firmie robi mi się niedobrze. Nienawidzę tej kretyń­skiej, ogłupiającej roboty! Donno, poradź, co mam robić!

Czy mówiłeś Brodie'emu, jak bardzo męczy cię ta praca? - Jeszcze przed zadaniem tego pytania Donna znała odpowiedź. Wiedziała, że brat nie potrafi szczerze rozma­wiać ani z ojcem, ani z Brodim.

Co by to dało? Czy istnieje inne wyjście? Przecież nic nie umiem, nie zdobyłem żadnego zawodu. Powinienem zrobić to samo co ty. Wyjechać stąd i zacząć czegoś się uczyć. - Gavin czułym gestem objął ją ramieniem. - Ty jesteś dzielna, siostrzyczko. Szanuję cię za to, co zrobiłaś. Opuściłaś dom, zdobyłaś kwalifikacje. Stanęłaś mocno na własnych nogach. Zdobyłaś zawód i dobrą pracę. Wiem, jaki to był ogromny wysiłek. Masz silny charakter i jesteś stanowcza. Ja nigdy nie byłbym w stanie przeciwstawić się ojcu.

- Ojca teraz nie ma - powiedziała Donna.

Na twarzy Gavina odmalowało się zaskoczenie. Spoj­rzał na nią uważnie.

Wiem - odrzekł. - Ale jeśli tym razem atak serca był lekki, niebawem wróci do domu. Brodie mówił, że za jakieś dziesięć dni wypiszą go ze szpitala i że potem, oczywiście, będzie musiał prowadzić spokojny tryb życia i bardzo się oszczędzać.

Dziesięć dni to sporo. Przez ten czas można wiele zrobić. Zacznij od wizyty u lekarza specjalisty. Ktoś musi ci pomóc zwalczyć pociąg do hazardu. - Donna spostrzeg­ła, że Gavin sztywnieje i zaczyna się od niej odsuwać.

71

Przytrzymała jego rękę na swym ramieniu i ciągnęła dalej: - Będziesz miał także czas, żeby uzyskać bliższe informa­cje na temat nauki ręcznego formowania szkła. Dowiedz się, gdzie prowadzi się szkolenia w tym zawodzie.

Żarty sobie stroisz? - Skrzywił się i z niechęcią wzru­szył ramionami. - Jestem za stary na naukę od podstaw i terminowanie. Przecież nic nie wiem o tej robocie. Wszy­stkiego musiałbym uczyć się od początku, zaczynać od zera. W moim wieku?

Nie jesteś za stary. Są przecież różne szkoły zawodo­we dla dorosłych. Trzeba jakąś znaleźć. Załamywanie rąk i narzekanie nic tu nie pomoże. Trzeba zacząć działać. Na własne oczy musisz się przekonać, czy praca przy ręcznym formowaniu szkła naprawdę będzie ci odpowiadać. Jeśli okaże się, że nie, to przynajmniej będziesz wiedział, na czym stoisz. Ale najpierw musisz skończyć z hazardem, bo zrujnuje ci życie. To nałóg, podobnie jak alkoholizm. Nie twoja wina, że zapadłeś na tę chorobę, ale musisz się leczyć. A do tego jest potrzebna pomoc specjalisty.

Donna zauważyła, jak kąciki ust Gavina nagle opadły, a na jego twarzy pojawił się upór.

Uważasz mnie za psychicznego? Nie jestem waria­tem. Chcę tylko zmienić swoją egzystencję, uatrakcyjnić życie, mieć trochę frajdy.

Wiesz świetnie, że chodzi nie tylko o to. Sprawa jest poważniejsza.

Brat wyraźnie się zdenerwował. Miał już po dziurki w nosie tej rozmowy.

- Och, daj mi wreszcie święty spokój! Zajmij się włas­
nymi sprawami. O moich nie masz zielonego pojęcia.

Odsunął się od niej, zostawiając ją samą na ścieżce i zawrócił w stronę domu.

72

Dziewczyna patrzyła na odchodzącego brata. Westchnę­ła głęboko. Kiepsko rozegrała tę rundę. Chyba za bardzo przypierała Gavina do muru. Nie będzie łatwo namówić go, by poszedł do psychiatry i poddał się leczeniu.

Zatopiona w smętnych myślach ruszyła w stronę domu i nagle znalazła się twarzą w twarz z Brodim.

Pani Eyre powiedziała, że tutaj cię znajdę - rzekł, stając w ogrodowej furtce, przez którą dopiero co wyszedł Gavin. - Właśnie wróciłem ze szpitala. Stan twego ojca się poprawił. Lekarze są zadowoleni.

Wiem - odparła sztywno. - Kiedy tylko się obudzi­łam, zadzwoniłam do szpitala.

Podniosła wzrok na stojącego przed nią mężczyznę. Miał na sobie szyty na miarę, kosztowny jasnoszary garni­tur i elegancką koszulę w delikatne prążki, z usztywnio­nym białym kołnierzykiem. Był, jak zwykle, ubrany wy­twornie i bezbłędnie. Zaczęła się zastanawiać, skąd on bie­rze na to pieniądze. Prawdę mówiąc, o Brodim wiedziała niewiele. Skąd pochodził? Co robił, zanim zaczął pracować w firmie Jamesa Cowleya? Kiedyś obiło się jej o uszy, że przedtem był zatrudniony w podobnym przedsiębiorstwie, gdzieś na północy kraju. Nigdy jednak nie mówił nic o so­bie i własnej rodzinie ani o swej przeszłości. Z pewnością ma po temu ważne powody, pomyślała z nieufnością.

- Powiedzieli mi, że dopiero jutro będzie można go
odwiedzić - mówił dalej Brodie.

- Wiem. Też to słyszałam - odrzekła cierpko.
Popatrzył uważnie na jej napiętą, poważną twarz i zapy­
tał:

- O co tym razem chodzi? Jakieś nowe pretensje?

- Nie. Po prostu nie mam ci nic do powiedzenia. - Pró­
bowała go ominąć, lecz znów zastąpił jej drogę.

73

- Jest jedna sprawa, o której chętnie bym porozmawiał.

- Głos Brodie'ego brzmiał beznamiętnie i sucho.

- Jaka?

- Chcę wiedzieć, dlaczego dwa lata temu tak nagle
mnie opuściłaś - wyjaśnił spokojnie.

Donna odniosła wrażenie, że odpowiedź na to pytanie interesuje Brodie'ego wyłącznie teoretycznie. Przecież nigdy nie darzył jej uczuciem. Nie mogła więc wówczas go zranić, gdyż była mu całkowicie obojętna. Małżeństwo, które aranżował, miało być z jego strony posunięciem czy­sto strategicznym. Chodziło mu przecież tylko i wyłącznie o pieniądze i własną karierę. Plan jednak zawiódł, a jego twórca chce teraz poznać przyczyny niepowodzenia po to, by w przyszłości nie powtórzyć podobnego błędu. Donna była o tym głęboko przekonana.

Brodie był sprytny, a zarazem bardzo inteligentny. Uczył się na błędach, wyciągał z nich wnioski. Postępował inaczej niż Gavin i ona sama. Rodzeństwo kierowało się w życiu tym, co dyktowało serce, podczas gdy on z powo­dzeniem opierał się wszelkim emocjom. W porównaniu z nim jesteśmy z Gavinem okropnie niemądrzy, pomyślała z westchnieniem Donna. Łatwo dajemy się zranić, zwłasz­cza takim ludziom, jak Brodie Fox.

- Uprzytomniłam sobie, jaki zrobiłam błąd - odparła
oschle. - Sądzę, że dokładnie to ci wtedy wyjaśniłam.

- Zależało jej na tym, by do chwili powrotu do Francji jak
najmniej widywać Brodie'ego. Obawiała się, że dziś w sy­
pialni bezbłędnie odczytał jej reakcję. Jest bystry, aż za
bardzo. Prawdopodobnie już się domyślił, co teraz przeży­
wam w jego obecności, pomyślała z niepokojem.

- Tak, bardzo dokładnie - odrzekł zaciskając usta.
Postanowiła skończyć tę rozmowę. Usiłowała go wymi-

74

nąć, ale przytrzymał ją za ramię. Popatrzyła z niesmakiem na jego wyciągniętą rękę i powiedziała opanowanym, po­zornie beznamiętnym głosem:

- Odsuń się.

Swego czasu Brodie potrafił doskonale udawać, że ją kocha. Dlaczego teraz miałaby dać po sobie poznać, że on ją obchodzi?

Zaskoczyłaś mnie wówczas tak bardzo, że zupełnie zgłupiałem. Nie mogłem zebrać myśli - odezwał się po chwili, nie puszczając ramienia Donny. - Dopiero później uprzytomniłem sobie, że wcale nie wyjaśniłaś, o co masz do mnie pretensję i dlaczego tak nagle uznałaś mnie za wroga. Co takiego ci zrobiłem?

Nic szczególnego. Byłeś po prostu sobą - odparła dziewczyna z kwaśnym uśmiechem. - A ja, niestety, dość późno się przekonałam, jaki jesteś naprawdę.

Nie - szybko zaprzeczył, potrząsając głową. - To żadne wyjaśnienie. Musiało się wtedy coś stać. Jestem o tym przekonany. Ale co? - Ścisnął mocno jej ramię. Z bólu aż się skrzywiła. Wyswobodziła rękę i ruszyła szyb­ko przed siebie, nie zdając sobie sprawy, że idzie w głąb ogrodu.

Nie dając za wygraną podążył za nią.

- Tygodniami łamałem sobie głowę zastanawiając się,
co mogło spowodować twoje tak zaskakujące zachowanie.
Tysiące razy wracałem do każdego szczegółu, do najdrob­
niejszego nawet incydentu, który wydarzył się przed tą
twoją pamiętną tyradą. Musiała powstać jakaś konkretna
przyczyna tego, że ze mną zerwałaś. Był jakiś punkt zwrot­
ny, od którego wszystko zaczęło się psuć. Jestem przekona­
ny, że tamtej wiosny było nam ze sobą bardzo dobrze.
Sprawy układały się doskonale. A więc co się stało? Upły-

75

nęło wiele czasu, zanim sobie uprzytomniłem, że twój wyjazd poprzedziło bezpośrednio jedno wydarzenie: przy­jęcie u Toma Reeda i jego żony.

Słysząc ostatnie słowa, Donna aż pobladła. Powinna wcześniej zdać sobie sprawę z tego, że Brodie będzie do­ciekał przyczyny zerwania. Potrafił świetnie analizować każdą sytuację, nie pomijając nawet najdrobniejszych szczegółów. Tego zdania był również James Cowley. Ma­wiał często, że Brodie jest człowiekiem niezwykle docie­kliwym i nie spasuje, zanim nie rozwiąże nurtującego go problemu. Czy tym razem odkrył prawdę? Czy wie lub się domyśla, dlaczego z nim zerwała?

Z zamyślenia wyrwały ją następne słowa Brodie'ego:

- Na tamtym przyjęciu byłaś beze mnie. Mimo obiet­nic, nie zjawiłem się u Reedów. Wezwano mnie nagle do jednej z fabryk, gdzie robotnicy zagrozili strajkiem i mu­siałem łagodzić powstałe napięcia. Pamiętam, że zadzwo­niłem wówczas do Reedów, żeby cię uprzedzić, że nie przyjadę, ale już cię tam nie było. Od Toma dowiedziałem się, że właśnie wyszłaś. Śmiejąc się ostrzegał, że jeśli będę cię zaniedbywał, to mogę stracić narzeczoną. Początkowo nie przywiązywałem żadnego znaczenia do tych słów. Było oczywiste, że żartował, ale tego dnia, kiedy opuściłaś dom i po kryjomu wyjechałaś do Paryża, przypomniałem sobie, co mówił. Zacząłem się wtedy zastanawiać, czy nie miał jednak racji i może właśnie tutaj należy szukać przyczyny twojego postępowania.

Odwróciła się, by nie dostrzegł ulgi, która odmalowała się na jej twarzy. Nie dowiedział się więc o tym, że pamięt­nego wieczoru zetknęła się z Christabel. Widocznie Tom nie zauważył, że rozmawiały, bądź też rozmyślnie nie wspomniał o tym Brodie'emu. Reedowie musieli przecież

76

wiedzieć o jego zaręczynach z Donną. Jeśli jednak byli jego prawdziwymi przyjaciółmi, to dlaczego na przyjęcie zaprosili także jego byłą narzeczoną?

- Mam rację? Czy o to chodziło? - zapytał szorstkim,
gardłowym głosem. - Sądziłaś, że za mało się tobą zajmu­
ję? Podejrzewałaś, że bardziej interesuję się firmą niż przy­
szłą żoną?

Słuchając tych słów Donna zastanawiała się, czy Reedo­wie mieli coś wspólnego z incydentem na przyjęciu. Czy maczali w nim palce i rozmyślnie ukartowali spotkanie obu kobiet? Jeśli tak, to jaki mieli w tym cel?

- Nie podejrzewałam, lecz wiedziałam - odparła lodo­
watym tonem. - Postanowiłeś ożenić się ze mną, żeby zo­
stać zięciem mego ojca i wkraść się w jego łaski. To było
oczywiste. Zerwałam nasze zaręczyny i wyjechałam z An­
glii z innego powodu. Bo nagle sobie uprzytomniłam, że
nie mogę zostać twoją żoną. Sama myśl o tym była dla
mnie nie do zniesienia.

Brodie zmarszczył czoło. Ze ściągniętą twarzą popatrzył na Donnę.

- Tylko tyle masz mi do powiedzenia? - zapytał.

- Początkowo byłam gotowa cię poślubić, żeby zado­
wolić ojca - kłamała i w pośpiechu brnęła dalej. - Ale
pewnego dnia przejrzałam na oczy i uświadomiłam sobie,
że nie mogę dopuścić do tego, by on zawsze kierował mym
życiem. Wiedziałam, że chcesz ożenić się wyłącznie dla
kariery. Jesteś wystarczająco ambitny i wyrachowany.
Działasz zawsze z premedytacją, jesteś zimny i pozbawio­
ny ludzkich odruchów. Dlatego było ci łatwo zdecydować
się na takie posunięcie. Mnie jednak to rozwiązanie nie
odpowiadało. I z chwilą gdy sobie uprzytomniłam, że nie

77

potrafię żyć z tobą na takich zasadach, musiałam jak naj­szybciej wyplątać się z całej sprawy.

Zacisnął zęby. Jego oddech stał się krótki i urywany.

- Nie mam ludzkich uczuć? Uważasz, że taki właśnie
jestem? Chyba nadszedł już czas przekonać cię o tym, jak
bardzo się mylisz! - Złapał Donnę za ramiona i przyciągnął
ku sobie.

Nie potrafiła uwolnić się z żelaznego uścisku.

- Puść mnie! - krzyknęła. Była przerażona. Bała się
własnej reakcji na jego bliskość. Nie, nie może dopuścić do
tego, by zaczął ją całować! Kopnęła go z całej siły. Zasko­
czony, na chwilę rozluźnił uścisk. Wyswobodziła się z jego
ramion, szybko odsunęła go i rzuciła się pędem w stronę
domu.

Starał się ją dogonić. Gdy przez otwarte drzwi z tarasu wbiegła do salonu, wpadła wprost na Gavina. Popatrzył ze zdumieniem na siostrę.

- Czy coś się pali? - spytał zaskoczony jej zachowa­
niem.

Gdy kilka sekund później do pokoju wtargnął Brodie, Gavin zorientował się w sytuacji. Zmierzył intruza wrogim spojrzeniem.

Muszę porozmawiać z twoją siostrą. Zostaw nas sa­mych - poprosił Brodie.

Ani mi się śni. Zostaw Donnę w spokoju. Widzisz prze­cież, że nie chce mieć z tobą nic wspólnego. - W oczach Gavina ukazały się złe błyski. - Ile razy mam ci to jeszcze powtórzyć? A może potrzebujesz oświadczenia na piśmie?

Twarz Brodie'ego spurpurowiała. Malowała się na niej prawdziwa wściekłość.

- Jak śmiesz tak się odzywać! - wybuchnął. - To spra­
wa między mną a Donną. Nie ma z tobą nic wspólnego.

78

- Daj spokój mojej siostrze. Nie pozwolę ci jej nękać.
- Gavin był w wojowniczym nastroju. - Nie boimy się cie­
bie. Być może masz duży wpływ na ojca, manipulujesz
nim, ale z nami nie wygrasz! Dla nas jesteś nikim!

Donna wzięła brata za rękę. Uścisnął ją mocno.

- Nie przejmuj się, siostrzyczko. Już ja się sam z nim
rozprawię. - Na jego twarzy Donna dostrzegła buńczuczny
uśmiech. Było widać, że jest zadowolony z siebie. Po raz
pierwszy komuś się przeciwstawił. Do tej pory nigdy tak się
nie zachowywał.

Brodie, z twarzą wykrzywioną złością, przez chwilę ob­serwował ich spod oka, a potem ruszył do drzwi i bez słowa opuścił pokój.

- Zrejterował! I co na to powiesz? - wykrzykiwał
z tryumfem Gavin.

- Dziękuję za pomoc. - Donna uśmiechnęła się do brata.

Jeśli znów zacznie cię nagabywać, daj mi od razu znać. - Podniósł z dumą głowę i wyprostował szczupłe ra­miona. Odzyskiwał pewność siebie. - Już ja go nauczę, jak należy obchodzić się z kobietami. Od tej pory ze mną bę­dzie miał do czynienia!

Postaram się trzymać od niego z daleka - Donna na głos wypowiedziała swe myśli.

Nie będzie to proste. Brodie przeniósł się do nas. Zaraz po tym, jak ojca zabrali do szpitala.

Zamieszkał w naszym domu?! - z przerażeniem wy­krzyknęła dziewczyna.

Gavin bezradnie wzruszył ramionami.

- Kiedy ojciec miał poprzedni atak, postąpił tak samo.
Powiedział, że gdyby działo się coś złego, z naszego domu
będzie miał znacznie bliżej do szpitala. Dojazd z Londynu
zabrałby zbyt wiele czasu.

79

- I ty się na to zgodziłeś? - spytała marszcząc czoło.

Myślisz, że mnie pytał? - odrzekł z westchnieniem. - Wprowadził się bez słowa uprzedzenia. Wiedziałem, że ojciec to zaaprobuje, więc nie było sensu protestować. I tak Brodie często spędza u nas całe weekendy. Zamykają się wówczas z ojcem w gabinecie i godzinami rozprawiają o interesach. Ten facet rządzi się tutaj jak u siebie. Traktuje nasz dom jak swój.

Lub jak hotel - dodała Donna. Na myśl o tym, że będzie musiała przebywać z Brodim pod jednym dachem, wstrząsnęły ją dreszcze. - A co z biurem firmy? Czy co­dziennie będzie stąd dojeżdżał do Londynu?

Nie mam pojęcia. Sądzisz, że cokolwiek mi mówi? Kiedy był poprzedni atak, Brodie wybrał się do firmy po dwóch dniach, dopiero kiedy się upewnił, że ojcu nie grozi żadne niebezpieczeństwo. Cały czas wisiał przy telefonie. Stąd wydawał polecenia i załatwiał wszystkie sprawy.

Robi, co mu się żywnie podoba. Jeździ ojcu po gło­wie, a on mu na to pozwala - dodała Donna ze zmarszczo­nym czołem.

Brodie zastępuje mu syna. Takiego, o jakim zawsze marzył.

W głosie brata Donna wyczuła smutek i zniechęcenie. Popatrzyła na niego wzrokiem pełnym czułości.

Ojciec cię kocha, Gavinie. Na pewno. Pod niektórymi względami jesteście do siebie podobni.

Kpisz sobie czy co? - Roześmiał się z goryczą. - W ni­czym go nie przypominam.

Nie zdajesz sobie z tego sprawy, bo nie umiesz spoj­rzeć na siebie. Macie podobne charaktery i być może dlate­go często się nie zgadzacie. Ojca drażnią w tobie jego

80

własne słabości. Dlatego tak ciągle cię musztruje. Chce, abyś się zmienił na lepsze.

- Pleciesz trzy po trzy - odrzekł z niedowierzaniem.
Było jednak widać, że słowa siostry zrobiły na nim

wrażenie. Podświadomie pewnie zawsze zdawał sobie sprawę z istniejących podobieństw miedzy nim a ojcem, ale nigdy nie miał odwagi się do tego przyznać.

Rzucił siostrze ukradkowe spojrzenie i uśmiechnął się rozbrajająco.

- Przemyślałem sobie to, co mówiłaś o nauce ręcznego
formowania szkła. Chyba sprawdzę, czy są jakieś kursy.
Może to niegłupi pomysł, żeby się czegoś pouczyć - po­
wiedział pozornie obojętnym tonem.

Donna postanowiła zachowywać się powściągliwie i nie okazać zbytniego entuzjazmu.

To dobrze - odparła spokojnie. Uznała, że nie należy więcej poruszać tego tematu. Podsunęła pomysł, a Gavin go podjął, i to musi wystarczyć. Powinien wreszcie zacząć działać samodzielnie i kierować własnymi sprawami, a nie poddawać się woli ojca i Brodie'ego. Kiedy się tego na­uczy, może zda sobie sprawę, że jego kompleksy w stosun­ku do ojca nie są w pełni uzasadnione i że James Cowley nie jest niedoścignionym ideałem.

Ale do żadnych konowałów nie pójdę - oświadczył tonem wykluczającym jakąkolwiek dyskusję.

Donna się nie odezwała. Zanim wróci do tej sprawy, musi wymyślić jakiś sposób namówienia Gavina na lecze­nie. Miał w sobie upór charakterystyczny dla ludzi o sła­bym charakterze. A może były to wady cechujące człowie­ka o silnej osobowości? Może dlatego pozwalał ojcu kiero­wać sobą?

Nie ulega wątpliwości, że pragnął prowadzić zupełnie

81

inne życie niż to, na które dotychczas się godził. Było coś, co go naprawdę interesowało. Mówiąc Donnie o ręcznym formowaniu szkła, przyznał się do tego. A może hazardem starał się zrekompensować nie zaspokojone ambicje i ma­rzenia? Ojciec wyżywał się w prowadzeniu rodzinnych in­teresów i ta praca stała się sensem jego życia. Gavin miał także wiele energii, lecz jego zainteresowania były od po­czątku niewłaściwie ukierunkowane. Poddał się tyranii oj­ca. Został przy nim i pozwolił sobą kierować. Dlaczego? Czemu godził się przez lata z taką sytuacją, mimo że wi­dział ciągłą dezaprobatę w jego oczach i sam był zawsze niezadowolony z siebie? Dlaczego?

Donna popatrzyła uważnie na brata. Przyszła jej nagle do głowy zaskakująca, niemal niedorzeczna myśl. A może przyczyna postępowania Gavina tkwi w tym, że za bardzo kocha ojca, by mu się otwarcie przeciwstawić i opuścić dom, podobnie jak ona to uczyniła?

Jestem głodna - powiedziała. - Czy już coś jadłeś? Przespałeś się?

Trochę. Zjadłem kanapkę i wypiłem kawę. Ale chęt­nie jeszcze coś przegryzę.

Chodźmy do kuchni - zaproponowała Donna. - Pani Eyre nie weźmie mi chyba za złe, jeśli wkroczę na jej terytorium. Pamiętasz moje próby gotowania pod okiem naszej gospodyni?

Do końca życia nie zapomnę twardych jak kamień ciastek twojej produkcji - drażnił się z nią Gavin.

- Jak możesz tak mówić?! Ciastka były świetne!

- Tamten twój eksperyment kulinarny jakoś udało mi
się przeżyć. Będzie jednak bezpieczniej, jeśli zjemy dziś
coś prostego. Może bób z grzankami?

W kuchni nie było nikogo. Donna tak długo myszkowa-

82

ła, aż wreszcie znalazła puszkę bobu. Podała ją Gavinowi, żeby otworzył, a sama pokroiła chleb i włożyła do tostera.

Brat wyłożył bób na miseczkę. Wyciągnęli sztućce. Od dawna nie czuli się tak swobodnie. Jako dzieci trzymali się razem i byli bardzo zżyci, ale w miarę upływu czasu i dora­stania każdemu z nich przybywało sekretów, które ich co­raz bardziej rozdzielały.

Właśnie kończyli jeść, gdy do kuchni weszła pani Eyre. Trzymała w ręku koszyk pełen owoców z sadu znajdujące­go się w głębi ogrodu.

Zrobiliśmy sobie mały posiłek - wyjaśniła Donna przepraszającym tonem. Kuchnia była domeną gospodyni.

Gdybym wiedziała, że jesteście głodni, sama przy­gotowałabym coś do jedzenia - odrzekła sztywno pani Eyre. - Trzeba mi było tylko powiedzieć.

To była dla nas frajda, że sami mogliśmy sobie coś upitrasić - powiedział uśmiechając się Gavin.

Wzrok pani Eyre wyraźnie złagodniał. Młody Cowley był zawsze jej ulubieńcem.

- Czy chcecie czegoś jeszcze? - spytała zbierając stoją­
ce przed nimi talerze.

Donna i Gavin potrząsnęli głowami, podnieśli się od stołu i wyszli z kuchni, nie chcąc dłużej narażać się gospo­dyni.

- Na obiad będzie pudding z owocami - powiedziała
pani Eyre widząc, że Donna wpatruje się w koszyk.

Czy życzy pani sobie, żebym pomogła?

Dziękuję. Sama sobie poradzę.

Gospodyni zawsze niechętnym okiem patrzyła na Don­nę krzątającą się w kuchni. Nie lubiła, gdy ktoś plątał się jej pod nogami. Od czasu do czasu wspaniałomyślnie poświę­cała godzinę, by uczyć dziewczynę gotowania jakiejś po-

83

trawy. Najczęściej jednak wymawiała się twierdząc, że ma dużo własnej roboty i w ten sposób pozbywała się intruza. Tak więc dopiero w Paryżu Donna zaczęła na serio zajmo­wać się gotowaniem i domowymi sprawami. Sama musiała uczyć się wszystkiego.

Gdy znaleźli się w holu, Gavin spojrzał na zegarek.

O której zamykają bibliotekę? Przejadę się i zobaczę, czy nie mają jakiejś literatury na temat ręcznego formowa­nia szkła. - Wyglądał teraz jak uczniak. Miał zaaferowaną minę i zaróżowione koniuszki uszu.

Świetnie. Jeśli nic tam nie znajdziesz, zajrzyj do księ­garni. Aha, przy okazji zapytaj w bibliotece, czy przypad­kiem nie mają wykazu organizowanych szkoleń i kursów. Gdy panią Eyre interesował przed laty kurs wieczorowy na temat garncarstwa, poprosiła mnie, żebym właśnie z bib­lioteki przywiozła jej informator. O tej porze roku rozkła­dają tam na stołach różne materiały, bo zajęcia na kursach rozpoczynają się przeważnie w połowie września.

Gavin bez słowa kiwnął głową. W kilka minut później Donna usłyszała, jak uruchamia samochód.

Bez celu przechadzała się po mieszkaniu, wszędzie na­potykając wzrokiem znajome przedmioty. Od dwóch lat nic nie uległo zmianie. Wszystko zastała po staremu.

Pani Eyre znalazła ją w salonie.

Jadę po zakupy. Może masz jakieś życzenia? Donna potrząsnęła głową.

Nie mam, dziękuję - odrzekła grzecznie.

- Wrócę za niecałą godzinę - powiedziała gospodyni.
- Pan Brodie jest w domu. Gdyby był ci potrzebny, poszu­
kaj go na górze. Widziałam, jak szedł po schodach.

Brodie nadal jest tutaj? Donna nie zdawała sobie z tego sprawy. Była przekonana, że dawno już wyjechał. Uprzyto-

84

mniła sobie nagle, że poza nimi w domu nie ma nikogo. Na myśl o tym, że w każdej chwili może natknąć się na niego, przeszły ją dreszcze.

Na palcach wyszła po cichu do holu. Stanęła nadsłuchu­jąc, czy z głębi domu nie dochodzą jakieś odgłosy. Posta­nowiła wymknąć się do sadu i tam poczekać na powrót Gavina lub pani Eyre.

Kiedy ruszyła w stronę drzwi wyjściowych, zadzwonił telefon. Zamarła. Stojąc bez ruchu, spojrzała mimo woli w kierunku schodów. Co będzie, jeśli Brodie zechce ode­brać telefon na dole? W tym momencie usłyszała jego głos:

- Pani Eyre, czy byłaby pani uprzejma odebrać ten
telefon? Pewnie dzwonią z firmy. Zaraz zejdę do holu,
muszę tylko zabrać z pokoju potrzebne papiery.

Donna zagryzła wargi. Jeśli sama nie podniesie słucha­wki, Brodie pewnie zbiegnie zaraz na dół, żeby sprawdzić, dlaczego telefon nadal dzwoni. Podbiegła cicho do aparatu.

- Czy mogę mówić z panem Foxem? - zapytała jakaś
kobieta.

Jego sekretarka? - zastanawiała się Donna. Głos kobiety miał uwodzicielskie brzmienie. Być może stałe uwodzenie, także przez telefon, należy do obowiązków służbowych sekretarki Brodie'ego, pomyślała z niechęcią.

- Pan Fox nie może w tej chwili podejść - odrzekła
lodowatym tonem. - Proszę zadzwonić później.

W słuchawce zaległa cisza, lecz po chwili kobieta znów się odezwała:

- Proszę mu powiedzieć, żeby jak najszybciej zadzwo­
nił do Christabel.

Słysząc to imię, Donna aż ścierpła. Nabrała głęboko powietrza. Nienaturalnym głosem powtórzyła:

- Christabel?

85

- Tak. Pan Fox zna numer mojego telefonu - odrzekła rozmówczyni głosem przypominającym mruczenie przy-milającej się kotki i się rozłączyła.

Donna powoli odłożyła słuchawkę, wpatrując się w nią z niekłamanym obrzydzeniem. A więc tak mają się sprawy! Brodie znów spotyka się z tą kobietą. Romans trwa nadal. Gdy tylko ona zniknęła z pola widzenia, wrócił do swej kochanki.

Zaczęła gorączkowo myśleć. Przez głowę przebiegały jej różne pytania. Czy Christabel natychmiast mu wybaczy­ła? Z pewnością! Powitała ukochanego z otwartymi ramio­nami. Być może pamiętnego wieczoru z góry ukartowała spotkanie z Donną u Reedów. Czy liczyła na to, że jeśli do uszu nowej narzeczonej Brodie'ego wsączy porcję jadu, to odzyska swego amanta?

Tak. O to z pewnością chodziło! Christabel, sprytna i przewrotna, dobrze wiedziała, że po takiej rozmowie żad­na kobieta nie będzie w stanie oprzeć się uczuciu zazdro­ści!

Słowa Christabel wyryły się Donnie na zawsze w pa­mięci. Przez wiele tygodni po przyjęciu u Reedów budziła się w nocy, naychmiast je sobie przypominając.

„W łóżku było nam ze sobą wręcz doskonale. Takiej partnerki, jak ja, w życiu już nie znajdzie. Nie masz się co łudzić, nigdy mi nie dorównasz. Nie zaspokoisz zmysłów Brodie'ego. Nie podniecisz go tak jak ja."

Donna aż jęknęła. Zamknęła oczy i zacisnęła zęby. Od pierwszej chwili nie chciała uwierzyć tej przewrotnej ko­biecie, ale jej zmysłowy uśmiech w pełni potwierdzał to, co mówiła. Miała niezwykłą siłę przekonywania.

Oczy Christabel, błyszczące jak gwiazdy, były oczyma kobiety, która wie wszystko o pożądaniu i zaspokajaniu

86

potrzeb mężczyzny, a jej ponętne ciało eksponowało tę wiedzę. Miała pełne, zmysłowe wargi i bujne, czarne włosy opadające falami wokół twarzy. Emanowała seksem. Spo­glądając na tę stuprocentową kobietę, Donna poczuła się nikim. Wzrok modelki dawał jej to jednoznacznie do zro­zumienia. Wyjeżdżając do Paryża, zabrała ze sobą przy­gnębiający wizerunek własnej osoby odbity w oczach Christabel. Obraz ten męczył ją miesiącami i sprawił, że Donna poczuła się nijaka i pozbawiona jakichkolwiek ko­biecych powabów.

Z tych ponurych rozmyślań wyrwał ją odgłos szybkich kroków na schodach. Próbowała schronić się w kuchni, ale Brodie był szybszy. Błyskawicznie znalazł się obok niej w holu.

- Czy to ty odebrałaś telefon? - zapytał.

Kiwnęła głową, niezdolna wykrztusić ani jednego słowa.

Był do mnie?

Tak.

Czekają przy telefonie? - Spojrzał w stronę aparatu.

Nie.

- A więc kto dzwonił? - Dopiero teraz Brodie zauwa­
żył, że z Donną dzieje się coś dziwnego.

- Christabel - wyrzuciła z siebie jednym tchem.

W zwykle spokojnych oczach Brodie'ego dojrzała nagły błysk niepokoju. Szybko się jednak opanował. Musiał mieć w tym dużą wprawę. Przecież ciągle kłamał. Był mistrzem w tej dziedzinie.

- Czego chciała? - spytał obojętnym tonem.
Dziewczyna nabrała głęboko powietrza. Musiała się

opanować. Zachowa się godnie i nie wybuchnie. Nie zrobi żadnej sceny zazdrości, nie powie, że wie świetnie, czego naprawdę chce od niego ta wyuzdana kobieta i co on jej

87

daje - od czasu do czasu, tylko w wolnych chwilach, gdy nie ma zbyt wielu spraw firmy na głowie. Christabel godzi się bez protestów na takie traktowanie? Ponowne zaręczy­ny, jeśli do nich doszło, Brodie trzyma w tajemnicy. Gdyby poślubił tę kobietę, James Cowley natychmiast by się o tym dowiedział. A więc romans trwa nadal w ukryciu.

Chciała, żebyś zadzwonił - odrzekła lodowatym gło­sem. - Mówiła, że znasz numer jej telefonu.

Nie sądzę, aby to było coś pilnego. - Nie zauważył pełnego nienawiści wzroku Donny. - Gdzie pani Eyre? - zapytał.

Wyszła.

AGavin?

Po błysku w jego oczach poznała, że wie świetnie o nie­obecności jej brata. Czyżby zauważył, jak Gavin odjeżdża samochodem sprzed domu?

Też go nie ma. - Jeśli Brodie sądzi, pomyślała, że uda mu się mnie dopaść, to głęboko się myli. Jeszcze pięć minut temu drżała na samą myśl, że natknie się na niego, ale teraz, po telefonie Christabel, nie będzie z tym żadnego proble­mu. Nawet na bezludnej wyspie nie dałaby Brodie'emu zbliżyć się do siebie!

A więc jesteśmy sami. - Głos mężczyzny brzmiał ciepło i łagodnie. Podszedł bliżej i z uśmiechem popatrzył na Donnę.

Rzuciła mu lodowate spojrzenie.

- To co z tego?

W odpowiedzi tylko się roześmiał. Był pewnie przeko­nany, że się z nim droczy.

- Obiecałem, że coś ci udowodnię - powiedział z kpią­
cym wyrazem twarzy. Stał tak blisko, że niemal jej dotykał.

88

W pierwszej chwili nie zorientowała się, o czym on mówi, gdyż ciągle jeszcze myślała o Christabel.

Co? - Była przekonana, że Brodie powie jej zaraz o tej kobiecie, zaprzeczy jej słowom i wszystko wyjaśni. Ona, oczywiście, nie uwierzy mu do końca, ale usłyszy jakieś wytłumaczenie i to przyniesie upragnioną ulgę.

Że nie jestem zimny i pozbawiony ludzkich odru­chów - wyszeptał wprost do jej ucha.

Dopiero w tej chwili zdała sobie sprawę, o co chodzi, lecz było już za późno.

Objął Donnę wpół i, gdy skręciła głowę, by się wyswo­bodzić, przycisnął gorące wargi do jej szyi.

Zadrżała. Serce zaczęło bić zwariowanym, nierównym rytmem. Traciła oddech. Ogarnęła ją fala podniecenia. Czy uda jej się zachować panowanie nad sobą? Czy z chwilą gdy znalazła się w objęciach Brodie'ego, zapomni, z jakie­go pokroju człowiekiem ma do czynienia?

Przytulając Donnę jedną ręką, drugą uniósł do góry jej podbródek i przyciągnął do siebie twarz dziewczyny. Za­mknęła oczy. Przez chwilę patrzył na nią spod półprzy-mkniętych powiek, a potem przywarł wargami do lekko rozchylonych ust.

Poddała się. Zarzuciła mu ręce na szyję i z zapamięta­niem zaczęła oddawać pocałunki.

Uchyliła wreszcie przymknięte powieki. Wokół zrobiło się szaro. Zapadał zmierzch. Nadal obejmowała Brodie'e-go. Nie potrafiła myśleć, tkwiła jakby w półśnie.

- No i co, udowodniłem? - zapytał, spoglądając
z uśmiechem na dziewczynę.

Słowa nie w pełni do niej docierały. To, co działo się przed pocałunkami, wydawało się teraz odległe o miliony lat świetlnych.

89

- Że nie jestem zimny i pozbawiony ludzkich odru­
chów - przypomniał. Pochylił się i pocałował ją w kark,
wywołując w ciele Donny nowe dreszcze pożądania. - Pra­
gnę cię - wyszeptał, przytulając ją jeszcze mocniej do sie­
bie.

Jej umysł zaczynał powoli pracować. Z nagłym bólem serca przypomniała sobie telefon Christabel. Jak mogłam się tak poddać? - ubolewała zawstydzona własnym zacho­waniem. Dlaczego mam tak słabą wolę? Czemu jestem aż tak głupia? Jeden pocałunek Brodie'ego wystarczył, żeby poszły w niepamięć wszelkie postanowienia. Przecież dwa lata temu ten mężczyzna tak bardzo ją zranił. Czy sama się teraz doprasza, by zrobił to raz jeszcze?

Zimny i nieuczciwy. Jak inaczej można by scharaktery­zować człowieka, który żyje zjedna kobietą, a zaręcza się z inną?

- Daj mi wreszcie spokój! - wybuchnęła nagle. Szarp­
nęła się i wyrwała z jego objęć.

Popatrzył na nią zaskoczony i urażony.

- Chciałam się tylko przekonać, czy robisz jeszcze na
mnie jakieś wrażenie - powiedziała lodowatym tonem.
- Nie robisz - dodała jadowicie. - Trzymaj się więc z da­
leka!

Brodie zrobił krok w jej kierunku. W niebieskich oczach dostrzegła gniewne błyski.

- Jeśli jeszcze raz spróbujesz mnie dotknąć choćby jed­
nym palcem - ciągnęła dalej - będziesz musiał natych­
miast opuścić nasz dom. Pod tym dachem możesz pozostać
pod warunkiem, że przestaniesz się do mnie zbliżać. Jesteś
jedynie gościem. W moim domu. I dobrze to sobie zapa­
miętaj.

Patrzył na nią bez słowa. Odwróciła się i zaczęła biec po

90

schodach na górę. Powinna iść powoli, spokojnie, lecz nie potrafiła się opanować.

Stojąc już na podeście pierwszego piętra, spojrzała w dół. Jej wzrok był pełen nienawiści.

- A teraz będzie lepiej, jeśli zadzwonisz do kochanki, zanim się zdenerwuje. Swego romansu nie musisz już dłu­żej utrzymywać w tajemnicy. Zapewniam cię, że ojciec o wszystkim się dowie!

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Ze zmienioną twarzą i zaciśniętymi wargami Brodie przeszył Donnę wzrokiem.

- O czym ty mówisz? - syknął, a w jego głosie dało się
słyszeć taką wściekłość, że dziewczyna mimo woli aż za­
drżała.

Odwróciła się i puściła pędem w stronę własnego poko­ju. Biegnąc słyszała jego szybkie kroki na schodach. Gonił ją. Zdążyła jednak wpaść do sypialni i zaniknąć drzwi na klucz. Ciężko dysząc oparła się o framugę. Po co mu to w ogóle powiedziałam? - pomyślała z rozpaczą.

Od uderzenia pięścią drzwi aż zadrżały.

- Otwieraj! Donno, natychmiast mi otwórz! - krzyczał
Brodie.

Była wściekła na siebie. Nie powinna zdradzić się z tym, że wie o jego sekretnym romansie. Znając dociekliwość byłego narzeczonego, obawiała się, że mógłby się domyślić prawdziwego powodu, dla którego przed dwoma laty tak nagle zerwała zaręczyny i wyjechała do Francji. Co gorsza, znajomość tego faktu Brodie z pewnością wykorzysta przeciwko niej.

Ktoś kiedyś słusznie powiedział, że wiedza to potęga. Nieujawnianie motywów własnego postępowania było znacznie bezpieczniejsze. Gdyby nadal żył w nieświado­mości, nie miałby podstaw do wyperswadowania jej po-

92

wziętej niegdyś decyzji. Swoim ostatnim, bezsensownym wybuchem dała mu oręż do ręki.

- Wpuść mnie! Nie wolno rzucać w twarz takich oskar­
żeń i uciekać! Musisz wyjaśnić, o co chodzi. Donno,
otwórz wreszcie drzwi. Nie mogę przecież tak z tobą roz­
mawiać!

Głos Brodie'ego brzmiał gniewnie i ostro. Donna nie miała jednak najmniejszego zamiaru reagować na jego na­legania.

Usiadła na łóżku i zaczęła rozglądać się po pokoju. Od chwili wyjazdu z domu nic się tutaj nie zmieniło.

Półki po obu stronach łóżka były nadal wypełnione jej książkami. Na toaletce stały flakony perfum, których nigdy nie używała. Obok nich leżał komplet srebrnych szczotek i grzebieni. Otrzymała go od matki chrzestnej na dwudzie­ste pierwsze urodziny. Na ścianach nadal wisiały dobrze znane obrazy. Przez dwadzieścia lat co rano zatrzymywała na nich wzrok.

- Donno, wcześniej czy później będziesz musiała ze
mną porozmawiać. - Brodie nie dawał za wygraną. -Jesteś
w błędzie sądząc, że tym razem uda ci się uniknąć wyjaś­
nień. - Jego głos zabrzmiał jeszcze ostrzej. - Do diabła,
powiedz, co właściwie miałaś na myśli?!

Od strony okna dobiegł warkot silnika. To Gavin. Za­trzymał samochód na podjeździe, wysiadł i głośno zatrzas­nął za sobą drzwi.

Do Donny dotarły następne słowa Brodie'ego:

- Porozmawiamy później. Nie łudź się, że się wykrę­
cisz. Zmuszę cię do rozmowy.

Usłyszała oddalające się kroki. Po chwili ucichły na schodach. Odetchnęła z ulgą. Wiedziała jednak, że Brodie nie daruje i zmusi ją do wyjaśnień. Ach, czemu zachowała

93

się tak głupio! Tyle czasu milczała. Dlaczego więc nagle dzisiaj poniosły ją nerwy?

Podeszła do okna. Chciała zaczerpnąć świeżego powie­trza. Wieczór był ciepły i parny, przesycony zapachem róż i kapryfolium.

Jakże wiele letnich wieczorów spędziła tutaj, w tym pokoju, wdychając te odurzające aromaty i wsłuchując się w odgłosy nadchodzącej nocy! Od Saffron Walden dzieliły siedzibę Cowleyów rozległe zielone pola i łąki. W dali wi­dać było światła. Paliły się w domach stojących wzdłuż drogi.

Donna popatrzyła na zegarek. Było jeszcze dość wcześ­nie.

Pomyślała o ojcu leżącym w szpitalu. Jak się teraz czu­je? Zagryzła wargi. Nigdy nie potrafili się do siebie zbliżyć. Właściwie go nie znała. Miała mu za złe postępowanie z Gavinem. Od najwcześniejszych lat stale okazywał syno­wi swoje niezadowolenie i rozczarowanie. Gdyby bardziej go kochał, może życie Gavina ułożyłoby się lepiej?

Usłyszała trzaśniecie frontowych drzwi. Zobaczyła przez okno, że Brodie wychodzi z domu i wsiada do samo­chodu. Miał zgrabną sylwetkę i lekki, sprężysty chód. Don­nę znów ogarnęło podniecenie. Kiedy wreszcie przestanie pożądać tego mężczyzny? Czy nie dość już z jego powodu wycierpiała?

Ruszył ostro, ze zgrzytem opon. Spod kół wyprysnął żwir. Dokąd mu tak śpieszno?

To przecież oczywiste. Donna skrzywiła wargi we wzgardliwym uśmiechu. Pędzi do Christabel. Musi ją prze­cież ułagodzić. Wyjaśnić, że Donna nic dla niego nie zna­czy. A może w ogóle się nie przyznał, że wróciła do domu? Ta kobieta chyba nie poznała jej głosu przez telefon.

94

Pewnie Brodie zataił przed kochanką swój wypad do Paryża i miał nadzieję, że uda mu się utrzymać przyjazd Donny w tajemnicy.

Kiedy samochód zniknął w oddali, rozejrzała się woko­ło. Ogród był pięknie utrzymany, a trawniki wystrzyżone bardzo starannie. Po obu stronach bramy wjazdowej rosły cyprysy, a trochę dalej róże. Biała, marmurowa fontanna była wkomponowana w ozdobne krzewy. Dom i całe oto­czenie podkreślały wysoką pozycję Jamesa Cowleya. Były symbolem tego, czego Brodie pragnął tak bardzo, że w za­mian był gotów poświęcić nie tylko swoją godność, lecz także najgłębsze uczucia.

Jak można aż tak pożądać dóbr doczesnych, przyzie­mnych rzeczy? - zastanawiała się Donna. Przecież więcej radości może dać sam widok kępki rozkwitających fioł­ków. O ile więcej szczęścia można znaleźć w małym mie­szkanku, dzieląc je z kochanym człowiekiem. Jak wiele znaczy wówczas zwykły spacer w deszczu i hot-dog zje­dzony na ulicy.

Można wyliczyć tysiące różnych rzeczy, które mają wartość znacznie większą niż pieniądze i kariera. Ale dla­czego tylko do tego sprowadzają się pragnienia Brodie'e-go?

Jedno jest pewne. Kocha Christabel, w przeciwnym bo­wiem razie nie wróciłby do niej po wyjeździe Donny.

Od kiedy datowała się ich znajomość? Z pewnością od dawna. Dlaczego więc tak długo ociąga się z poślubieniem tej kobiety? Dlaczego traktuje ją tak lekko? Musiała być nieprzytomnie zakochana w Brodim, jeśli wybaczyła mu zerwanie. Donna dobrze pamiętała treść napisanej przez niego kartki, którą pokazała jej Christabel. A potem co? Wystarczyło, że kiwnął palcem, a już padła do jego stóp!

95

Jaka kobieta mogłaby zrobić coś podobnego, godzić się z rolą, którą jej Brodie wyznaczył w swym życiu?

Donna odeszła od okna. Nie, nie miała prawa oskarżać Christabel o to, że była gotowa mu wszystko przebaczyć. Przecież sama dopiero co była w jego ramionach, obejmo­wała go i całowała z własnej woli...

- Donno? Czy śpisz? - zapytał cicho Gavin.
Otworzyła drzwi.

- Zdobyłem trzy książki - oświadczył z przejęciem.
- Dwie w bibliotece, a jedną w księgarni w Saffron Wal-
den. Są napisane trudnym językiem, bardzo fachowe, ale
w jednej z nich jest sporo ciekawych ilustracji. Mam też
materiały informacyjne o kursach. Zajęcia rozpoczynają
się już na początku września. Muszę się szybko zapisać, bo
potem może nie być żadnego wolnego miejsca.

Donna roześmiała się wesoło.

Zejdźmy na dół. Jest jeszcze trochę czasu do kolacji, więc spokojnie sobie porozmawiamy. Czy pani Eyre jest już w domu?

Tak. Z kuchni rozchodzą się smakowite zapachy. Wpadłem także do szpitala. Ojciec spał, ale przez okienko w drzwiach pozwolono mi popatrzeć na niego. Wygląda lepiej, niż sądziłem. Będę mógł odwiedzić go jutro po południu.

Nie przestając się uśmiechać, Donna objęła brata.

- Czy wolno zanosić kwiaty? - spytała.

Chyba tak. Wiem, powinienem kupić. - Zrzedła mu mina. Miał poczucie winy. Znów nie zrobił tego, co trzeba.

Głuptasie, chodzi o naszą jutrzejszą wizytę. Dlatego napytałam.

Odetchnął z ulgą.

- Fajnie. Przed pójściem załatwimy kwiaty. Teraz prze-

96

studiujmy broszurę z programem kursów, którą przynio­słem. Trzeba sprawdzić, jakie formalne warunki muszę spełniać, żeby mnie przyjęli.

Czy zamierzasz poinformować Brodie'ego o swojej decyzji? - zapytała Donna, gdy siedli do kolacji.

Od razu powie ojcu. - Twarz Gavina spochmurniała. -1 zaraz coś wykombinują, żeby mi przeszkodzić.

Zostaw mnie całą sprawę, sama ją załatwię - stanow­czym głosem odrzekła Donna. Uprzytomniła sobie nagle, że ma broń przeciwko Brodie'emu. Bardzo mu przecież zależy, by James Cowley nie dowiedział się o romansie z Christabel. Gdyby nie obawiał się gniewu szefa, z pew­nością tak skrzętnie nie ukrywałby swych długotrwałych stosunków z tą kobietą.

Gavin popatrzył na siostrę.

Myślisz, że Brodie w ogóle zechce cię słuchać? - za­pytał z powątpiewaniem w głosie.

Tak - odparła siostra. - Odetchnie z ulgą, gdy zej­dziesz mu z drogi. Zaczniesz się uczyć, więc przestaniesz bywać w firmie i interesować się jej sprawami.

Fakt - przyznał Gavin. - Donno, jesteś mądra. Spryt­niejsza, niż myślałem.

Każdym człowiekiem kierują zawsze jakieś ukryte, osobiste motywy działania - odrzekła z cyniczną nutą w głosie.

- W tym Paryżu zrobiłaś się twarda.

Raczej dorosła. - Wzruszyła ramionami. - Każdy się zmienia po opuszczeniu rodzinnego domu. Trochę nieza­leżności jeszcze nikomu nie zaszkodziło. - Uśmiechęła się do brata.

Nigdy nie potrafiłem przeciwstawić się ojcu. Nie wiem, dlaczego - powiedział Gavin z ponurą miną. - A co

97

dopiero teraz, gdy jestem winien Brodie'emu te koszmarne szesnaście tysięcy funtów, które za mnie założył. Będę musiał przyznać się ojcu do całej sprawy i znów znajdę się w sytuacji bez wyjścia. Donno, ale schrzaniłem swoje ży­cie!

- Ojcu na razie nic nie mów.

- Masz mnie za idiotę? - obruszył się brat. Ziewnął
i spojrzał na zegarek. - Idę do łóżka. Jestem potwornie
śpiący.

Po chwili Donna znalazła się u siebie w sypialni. Nie mogła zasnąć. Brodie nie wracał, nie słyszała jego samo­chodu.

Czy całą noc spędzi z Christabel? Czy pieści się z nią teraz? Na samą myśl o tym Donna poczuła się okropnie. Przecież nie mogę być zazdrosna, upomniała samą siebie. Nie będzie się zadręczała wizerunkiem Brodie'ego w obję­ciach innej kobiety!

Nienawidziła zarówno jego, jak i Christabel. Przysięgła sobie, że nie dopuści do tego, by zakłócili jej spokój. Od jutra wszystko się zmieni. Teraz ona trzyma go w garści. Brodie zatańczy, jak mu zagra.

Jeśli chce nadal trzymać swój romans w sekrecie przed Jamesem Cowleyem, będzie musiał za to zapłacić. Ojciec ma bardzo staroświeckie poglądy i kieruje się sztywnym kodeksem moralnym. Jeżeli dowie się, że Brodie sypiał z inną kobietą udając miłość do jego córki, nigdy mu tego nie wybaczy. Poczyta to za osobistą zniewagę.

Tak więc Brodie Fox, jeśli zależy mu na tym, by Donna trzymała język za zębami, będzie musiał przystać na jej warunki i pomóc Gavinowi.

W chwilę później zmorzył ją sen. Obudziła się, kiedy

98

W pokoju było już widno. Tuż obok siebie poczuła mocny aromat kawy.

Otworzyła oczy i zobaczyła Brodie'ego z filiżanką w ręku.

- Co robisz w moim pokoju? Wyjdź stąd natychmiast,
bo będę krzyczeć! - Usiadła na łóżku i podciągnęła aż pod
brodę prześcieradło, pod którym spała.

Postawił kawę na stoliku nocnym i, nie zważając na protesty Donny, rozsiadł się obok niej.

- A krzycz sobie do woli. Oprócz nas w domu nie ma
nikogo. - Wyprostował plecy, splótł dłonie za głową i roz­
bawionym wzrokiem zaczął przyglądać się dziewczynie.

- Gavinie! - zawołała. - Gavinie, chodź tutaj!
Odpowiedzi nie było. W domu panowała cisza. Brodie

uśmiechnął się złośliwie.

- Wyjechał. Jakieś dziesięć minut temu. A pani Eyre
jest na samym końcu sadu. Zrywa agrest na przetwory.
Musiałabyś użyć megafonu, żeby cię usłyszała.

Donna zacisnęła drżące palce na brzegu okrywającego ją prześcieradła.

- Posuwasz się za daleko - syknęła ze złością. - Jestem
już zmęczona twoimi dowcipami. Wcale nie są zabawne.
Wynoś się wreszcie z mojej sypialni! Gdyby pani Eyre
wróciła i zobaczyła cię tutaj, mogłaby sobie pomyśleć,
że... - urwała nagle.

- Że co? - zapytał łagodnym tonem.

Donna poczuła, jak fala gorąca uderza jej do głowy. Nie mogła podnieść wzroku i spojrzeć Brodie'emu w oczy. Sposób, w jaki się uśmiechał, i miękkie brzmienie jego głosu pogarszały jeszcze sytuację. Z trudem wzięła się w garść. Brodie myśli, że ją osaczył? Zaraz się przekona, jak bardzo się myli!

99

- Chcę z. tobą porozmawiać - zaczęła.

Rozplótł ręce i oparł obok nóg Donny, przygważdżąjąc ją do łóżka.

- To dobrze się składa - odparł. - Bo ja też.
Zaniepokoiły ją podejrzane błyski w niebieskich oczach

Brodie'ego. Zauważyła, że niedawno się ogolił. Odwróciła wzrok od jego twarzy. Od gładkiej, śniadej skóry, mocno zarysowanej szczęki i wyrazistych, zmysłowych ust. Nie chciała na niego patrzeć. Postanowiła, że już nigdy więcej nie podda się urokowi tego człowieka.

- Rozmowa będzie dotyczyła Gavina - oznajmiła sta­
nowczym głosem. - Mierzi go praca w biurze i zamierzają
rzucić. Chce się nauczyć ręcznego formowania szkła i po­
znać historię tego procesu. Nowoczesne przemysłowe me­
tody stosowane w naszych fabrykach go nie interesują.
Wiem, że zamiary Gavina ojcu się nie spodobają, ale jeśli
je poprzesz, łatwiej będzie mu się z tym pogodzić. A ja
w zamian...

Zgoda - rzekł szybko Brodie. Donna popatrzyła na niego zdumiona.

Jeszcze nie skończyłam - podjęła przerwane zdanie.

Nie musisz. To sensowny pomysł. W biurze z Gavina pożytek jest mały. Albo w ogóle nie zjawia się w pracy, albo plącze pod nogami, co jest jeszcze gorsze.

A więc będziesz zadowolony, jeśli się go pozbę­dziesz?

Kiwnął głową.

- Kiedy Gavin nauczy się czegoś mądrego na temat
formowania szkła, będzie mógł wrócić do firmy jako do­
radca. Osobiście uważam ten pomysł za dobry i namówię
Jamesa, żeby wyraził zgodę, ale stawiam jeden warunek.
Gavin musi iść do psychiatry. Znam jednego dobrego lęka-

100

rza. Twój brat nie przestanie uprawiać hazardu, dopóki nie zrozumie przyczyn, które sprawiły, że wpadł w nałóg. Taka pomoc jest mu potrzebna.

- Może się nie zgodzić.

- Musisz go namówić. Tylko ty masz wpływ na Gavina.
- Brodie spojrzał na filiżankę kawy, którą przed chwilą posta­
wił na stoliku przy łóżku. - Wypij, póki jeszcze ciepła.

Wzięła ją do jednej ręki, nie puszczając prześcieradła, które ciągle jeszcze trzymała pod brodą.

- Wczoraj wieczorem widziałem się z Christabel - po­
wiedział jakby od niechcenia.

Kilka kropli kawy znalazło się na spodku.

- Sądzę, że ojciec nie będzie zachwycony twoim potaje­
mnym flirtem - odezwała się Donna przez zaciśnięte zęby.

Wyraz twarzy Brodie'ego zmienił się w okamgnieniu. Zobaczyła malującą się na niej wściekłość.

- Mów wreszcie, co to wszystko ma znaczyć! - wark­
nął groźnie.

- Zapytaj swą przyjaciółkę - odparła z goryczą.

- Co wiesz o mnie i o Christabel? - Brodie aż poczer­
wieniał. - Kto ci o tym powiedział?

- Ona sama. We własnej osobie.

Wczoraj przez telefon? - Złość na jego twarzy powoli ustępowała miejsca niedowierzaniu. - Niemożliwe! Prze­cież w ogóle się nie znacie! - Musiał zauważyć, że twarz Donny lekko pobladła. - Poznałaś ją? - zapytał z naci­skiem. - Gdzie i kiedy?

Czy to ważne? Wiem, co was łączy, i sądzę, że memu ojcu to się nie spodoba. Mam rację?

Zastanawiał się przez chwilę. Zmarszczył brwi.

Zamierzasz mnie szantażować? - zapytał zdumiony.

Chcesz, aby ojciec dowiedział się o tej niesmacznej

101

historii? - spytała Donna. - Z pewnością przestanie wów­czas mieć o tobie tak dobre mniemanie jak dotychczas - dodała cierpkim głosem.

Brodie popatrzył na nią tępym wzrokiem.

- Każdy inny mężczyzna na twoim miejscu byłby teraz
speszony i zawstydzony. A ty co? Potwierdzasz swoim za­
chowaniem, że jesteś zimny i wyrachowany. Nic nie jest
W stanie cię poruszyć - ciągnęła dalej. - Jeśli kombinujesz,
jak wykpić się z całej tej sprawy, oszczędź sobie trudu.
Drugi raz mnie nie nabierzesz!

- A kiedy oszukałem cię po raz pierwszy? - zapytał.
Chce się przekonać, ile wiem o jego romansie, pomyśla­
ła Donna.

Nieważne - odparła szybko. Nie powinien poznać przyczyny, dla której dwa lata temu z nim zerwała.

Ale dla mnie jest to istotne. I to bardzo. - Pochylił się ku niej. - Muszę dokładnie wiedzieć, o czym mówisz i skąd znasz tę całą historię.

Daj mi święty spokój! Czy chcesz, żebym od razu poszła do ojca?

A więc szantaż. - Brodie roześmiał się głośno. - Mia­łem rację.

Nie.

Wobec tego jak nazwiesz takie postępowanie?

A jak ty określisz sposób, w jaki ściągnąłeś mnie tutaj z Paryża?

Powiedzmy apelem do lojalności w stosunku do ro­dziny.

A jak nazwiesz to, że dałeś ojcu do zrozumienia, iż się pogodziliśmy?

Już ci mówiłem. Czystą rozrywką. To było bardzo zabawne. Obawiałem się, że wybuchnę śmiechem.

H02

Mam uwierzyć? Zdobyłam oręż przeciwko tobie i do-brze o tym pamiętaj.

Wprost umieram ze strachu - zakpił Brodie. W jego oczach Donna dojrzała rozbawienie. - Nadal jednak nie powiedziałaś, co ma być właściwie przedmiotem szantażu.

To oczywiste. Ty i Christabel. Byłeś z nią zaręczony, zanim mnie poznałeś! - wykrzyknęła.

Twarz Brodie'ego nagle spochmumiała.

- Skąd wiesz? Od tej dziewczyny?

- Nieważne. Liczy się tylko to, że nie od ciebie. Prze­
milczałeś przede mną ten drobny fakt w twoim życiorysie.

- Nie było o czym mówić - odparł krótko.

W odpowiedzi Donna tylko pogardliwie się roześmiała.

- Czy Christabel mówiła, dlaczego z nią zerwałem? -
napytał ostrym tonem.

- Tak.

- A więc sama wiesz, dlaczego nic ci o niej nie wspo­
mniałem na początku naszej znajomości. Byłem zbyt roz­
goryczony. Pragnąłem szybko zapomnieć o tej kobiecie.

W jego głosie Donna wyczuła tylko złość. Nie miał Zamiaru się bronić.

A więc sam mi opowiedz. Powinnam chyba poznać tę historię także z drugiej strony. - Reakcja Brodie'ego była inna, niż Donna się spodziewała, i to ją zaskoczyło.

Dowiedziałem się, że Christabel spędziła weekend z moim żonatym przyjacielem. Czy ci to mówiła?

Nie. Ale pokazała kartkę, którą jej wysłałeś. Zapamię­tałam datę i to, że zamierzasz poślubić inną kobietę. Mnie miałeś na myśli? Już wtedy, drugiego dnia naszej znajomo­ści, postanowiłeś się ze mną ożenić?

W pokoju zapanowała cisza.

- Nie - odrzekł po chwili. - W dniu, w którym po raz

103

pierwszy cię ujrzałem, byłem tak zły, że nie zwróciłbym uwagi na żadną kobietę. Dopiero co odkryłem sprawki Christabel i tylko one naprawdę mnie wówczas obchodziły.

- Zdecydowałeś się jednak mnie poślubić ze względu
na pozycję ojca i pieniądze. - Donnie łzy cisnęły się do
oczu.

To nieprawda - zaprzeczył ostro.

Przecież napisałeś Christabel...

- Chciałem zachować twarz! - warknął. - Zrobiła ze
mnie ostatniego idiotę! Zdradziła z moim najlepszym przy­
jacielem. Natychmiast wszystko mu wygarnąłem. Doszło
do dzikiej awantury, podczas której się pobiliśmy. Straci­
łem panowanie nad sobą. Złamałem mu nos. Kilka dni
przeleżał w szpitalu. O mały włos, a policja wszczęłaby
dochodzenie. Ale on nie powiedział prawdy. Chronił włas­
ną skórę i moją. Żona tego człowieka do dzisiaj w ogóle
o niczym nie wie. Wszystko przemilczałem i jestem prze­
konany, że i on będzie trzymał język za zębami. Z mężczy­
zną mogłem walczyć na pięści, ale z kobietą to inna spra­
wa. Dlatego napisałem do Christabel, że zrywam, bo się
żenię. Nie chciałem, aby myślała, że złamała mi serce.

- A złamała? - spytała cicho Donna.

- Przez parę tygodni byłem o tym przekonany. Szybko
jednak dotarło do mnie, że przede wszystkim ucierpiała
moja miłość własna. Christabel to piękna kobieta. Najład­
niejsza, jaką kiedykolwiek spotkałem.

Donna zagryzła wargi. To była prawda, ale dla niej bardzo bolesna.

- Przypomina jedną z tych roślin tropikalnych, które
mają niemal nieziemskie kwiaty - ciągnął Brodie. - Na
pierwszy rzut oka człowiek się nimi zachwyca, lecz zaraz
potem zaczyna sobie uprzytamniać, jak bardzo są niereal-

104

ne. Mają krótkie korzenie i szybko więdną. Piękno angiel­skiej róży trwa znacznie dłużej. - Przesunął wzrok na jej pobladłe oblicze, pieszcząc je spojrzeniem.

Mimo to jednak wróciłeś do Christabel - powiedziała lodowatym tonem. - Nie udawaj niewiniątka, bo ci z tym nie do twarzy. Wystarczyło, że do ciebie zadzwoniła, i na­tychmiast do niej pojechałeś. Na całą noc.

Skąd wiesz, ile czasu spędziłem u Christabel? - zapy­tał.

Dziewczyna poczerwieniała.

Wiem, i to powinno ci wystarczyć. Nie jestem aż tak naiwna, żeby nie zdawać sobie sprawy z tego, jak się zaba­wiacie. Przestań więc wmawiać we mnie, że z nią zerwałeś, bo nigdy w to nie uwierzę.

Masz bujną wyobraźnię. - Brodie przysunął się bli­żej.

Puść moje okrycie! Wyjdź stąd natychmiast, bo zaraz oberwiesz! - warknęła Donna.

Ze strachu trzęsę się jak galareta - odrzekł śmiejąc się. Nadal przytrzymywał brzeg zsuwającego się przeście­radła. Z niezwykłą pieczołowitością zaczął owijać nim Donnę. Powolne ruchy jego rąk sprawiły, że zadrżała, a serce zaczęło bić przyspieszonym rytmem. Traciła od­dech.

- Przestań - szepnęła.

Patrzył teraz na nią uważnie. Pod wpływem przenikli­wego wzroku Brodie'ego zaczęła palić ją twarz.

- Kiedy dowiedziałaś się o Christabel? - zapytał mięk­
kim głosem.

Zesztywniała. Na szczęście w tej właśnie chwili usły­szała szybkie kroki Gavina na schodach. Byli tak sobą

105

zajęci, że żadne z nich nie zwróciło uwagi na zajeżdżający pod dom samochód.

Brodie skrzywił się i podniósł leniwym ruchem. Usły­szał westchnienie ulgi, które wyrwało się z ust Donny.

- Na razie jesteś uratowana. Porozmawiamy później.
- Wychodząc z pokoju niemal zderzył się z Gavinem.

Chłopak popatrzył na siostrę ze zmarszczonym czołem.

- Co się dzieje? Dlaczego Brodie był tutaj?

- Rozmawialiśmy o tobie - odrzekła przytomnie. -
Obiecał, że pomoże namówić ojca, aby zgodził się na twoją
naukę. Pod warunkiem jednak, że pójdziesz do jakiegoś
znanego mu psychiatry.

- Nic z tego. Nie pójdę. Na umyśle jestem zdrowy.

- Hazard to nałóg, braciszku - tłumaczyła łagodnie
Donna. - Jak picie i zażywanie narkotyków. Można się
z tego wyleczyć z pomocą specjalisty.

- W każdej chwili jestem w stanie przestać grać.

- Co ci szkodzi pójść do lekarza? Jeśli zgodzisz się
przynajmniej na jedną wizytę, to Brodie ci pomoże.

Gavin wzruszył niechętnie ramionami.

- No dobrze. Ale pamiętaj, tylko raz. Nie zamierzam
kłaść się na kozetce dla czubków i rozmawiać z jakimś
kretynem o moim dzieciństwie i o tym, co mi się przyśniło.

Donna uśmiechnęła się do brata. To był już pewien postęp.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Twarz Jamesa Cowleya była blada. Miał półprzymknię-te oczy i sine wargi. Pielęgniarka uprzedziła Donnę i Gavi-na, że ich ojciec otrzymał dużą dawkę środków uspokajają­cych i że wizyta musi być krótka. Jego zły wygląd przeraził Donnę. Usiadła przy łóżku i wzięła go za rękę.

Czy czegoś potrzebujesz? - spytała łagodnym głosem. Nawet się nie poruszył Po chwili usłyszała cichy szept:

Nie, dziękuję.

Gavin z nieszczęśliwą miną stał obok łóżka. Nie znosił szpitalnej atmosfery. Był zaniepokojony ciężkim stanem ojca.

- A Brodie? - cicho zapytał chory.

- Wejdzie za chwilę - wyjaśniła Donna. Tylko dwóm
osobom pozwalano jednocześnie odwiedzać pacjentów. -
Czeka na korytarzu. Gavin i ja chcieliśmy być u ciebie
razem.

Palce Jamesa Cowleya zacisnęły się lekko na dłoni córki.

- Ty i Brodie. Wspaniała wiadomość. Zawsze tego pra­
gnąłem. On jest dla mnie jak syn.

Wiem. - Donna uśmiechnęła się z wysiłkiem. W oczach Gavina pojawił się żal.

Pójdę po Brodie'ego - powiedział. James Cowley przeniósł wzrok na syna.

Nie widziałem cię jeszcze - szepnął.

107

Gavin nachylił się i niezdarnie pocałował leżącego.

Ojcze, dzisiaj wyglądasz dużo lepiej niż wczoraj.

Wczoraj? Byłeś tu? Nie pamiętam.

Spałeś. Rzuciłem tylko okiem na ciebie. Ojciec uśmiechnął się słabo.

- Ach tak. Dziękuję, że przyszedłeś. - Aż do drzwi
pokoju śledził wzrokiem wychodzącego syna. Donna usły­
szała, jak westchnął.

- Gavin studiuje historię ręcznego formowania szkła

- zaczęła. - Nie miałam pojęcia, że jest tak długa i cieka­
wa. Bardzo się nią zainteresował. Szkło wyrabiane przez
Rzymian miało niebieskawy, mętny odcień, bo proces wy­
tapiania nie był przez nich jeszcze w pełni opanowany.
W roztopionej masie pozostawało wiele zanieczyszczeń.
Wiem to od Gavina.

James Cowley popatrzył na córkę.

- Ten chłopak zawsze chodzi z głową w chmurach

- westchnął.

Drzwi do pokoju otworzyły się bezszelestnie. Na widok Brodie'ego oczy chorego nieco się ożywiły.

- Dobrze, że jesteś. Co z zamówieniami?

Bardzo proszę, żadnych rozmów o interesach - włą­czyła się Donna.

Chciałem tylko usłyszeć, co... - zaczął nieśmiało Ja­mes Cowley. Był potulny jak baranek.

Żadnych rozmów o interesach - z uśmiechem na twa­rzy powtórzył Brodie słowa Donny. - Słyszałeś, co mówi­ła? Chcesz, żeby mi potem natarła uszu?

Chory uśmiechnął się ze zrozumieniem.

- Nie pozwól, żeby zaczęła ciosać ci kołki na głowie.
Donna z trudem udawała, że bawi ją ta rozmowa. Brodie

rzucił jej wesołe spojrzenie.

108

- Nie martw się, nie dopuszczę do tego. Wezmę ją
w karby - odrzekł żartobliwym tonem.

Policzki chorego lekko się zaróżowiły. Wyglądał na za­dowolonego.

Gdy wyszli z pokoju, Donna odezwała się ostro do Bro-die'ego:

Nie rób tego więcej!

Czego? - Udawał, że nie wie, o co chodzi.

Nie rób do mnie takich czułych min. I nie wygaduj, że weźmiesz mnie w karby. Milczałam tylko ze względu na ojca. - Brodie ją rozzłościł.

Nie przejmuj się tak bardzo. Twój ojciec uważa, że miejsce żony jest w domu. Mówiłem, żeby go rozbawić.

Czyżbyś był innego zdania? - spytała cierpkim tonem.

Tak. Uważam, że miejsce żony jest w łóżku męża.

Typowo męska odzywka! - prychnęła.

Wyszli z budynku szpitala i skierowali się na parking. Gavin czekał w samochodzie. Donna spojrzała na niego i niepokojem. Czy bardzo przejął się tym, że ojciec znów Wyróżnił Brodie'ego?

- Mam ochotę pójść dziś do kina - oświadczył normal­
nym tonem.

- Zabierzesz mnie z sobą? - zapytała szybko.

- Lepiej, żeby jedno z nas zostało w domu, w razie
gdyby dzwonili ze szpitala, że ojcu się pogorszyło.

Brodie w milczeniu prowadził samochód. Kiedy doje­chali na miejsce, zatrzymał wóz i spojrzał przez ramię na Gavina.

- Zostań w domu. Jesteś wykończony. Do kina możesz
pójść jutro. Będziesz w lepszej formie.

Słowa Brodie'ego podziałały na Gavina jak czerwona płachta na byka.

109

- Znów chcesz mi rozkazywać? Odczep się wreszcie
ode mnie! - krzyknął i jak oparzony wyskoczył z samo­
chodu.

Donna pospieszyła za bratem, który zdążył już otworzyć drzwi swego małego sportowego wozu. Zanim dobiegła, ruszył z piskiem opon.

Och! -jęknęła. Chciało się jej płakać. - Pojedzie do jakiegoś klubu i znów będzie grał - powiedziała ze złością do Brodie'ego. - Dlaczego nie próbowałeś go zatrzymać?

Mam pomysł. Biegnij szybko na górę i włóż na siebie coś ładnego. Objedziemy lokale, w których zwykle bywa. Otwierają je dopiero około dziewiątej. On najpierw pójdzie do kina, a potem zje kolację. Będziemy więc mieli wystar­czająco dużo czasu, żeby go odnaleźć.

Donna spojrzała podejrzliwie na Brodie'ego.

- Skąd wiesz, gdzie szukać Gavina? - zapytała.

Musiałem regulować jego długi. Gdyby nie zapłacił, wierzyciele skontaktowaliby się z Jamesem, a temu chcia­łem zapobiec.

Wiedziałeś, że mój brat gra, i nie próbowałeś go po­wstrzymać? - urwała na widok jego zimnego spojrzenia.

Co, twoim zdaniem, powinienem uczynić? Związać go? Zbić? A może powiedzieć Jamesowi, żeby przestał dawać Gavinowi kieszonkowe? Zrobiłem, co mogłem. Rozmawiałem z twoim bratem. Obiecywał poprawę, ale po jakimś czasie znów siadał do gry. Sądzisz, że nie wiem, dokąd dziś się wypuścił? Hazard stał się jego stałą ucieczką przed zmartwieniami. Widok chorego ojca sprawił mu przykrość. I to wystarczyło. Można by powiedzieć, że Ga-vin ma swoisty rodzaj alergii na Jamesa. Kocha ojca, ale ta miłość niszczy jego samego.

110

Donna w milczeniu słuchała słów Brodie'ego. Miał ra­cję. Wiedział, na czym polegają problemy jej brata.

- Przepraszam, nie powinnam mieć do ciebie pretensji. W tym, co dzieje się z Gavinem, nie ma twojej winy. Je­stem wdzięczna za to, co dla niego zrobiłeś.

Weszła do domu. Wybrała sukienkę odpowiednią na wieczorny wypad do Londynu. Głęboko wydekoltowaną, z połyskującego, mięsistego jedwabiu w morelowym od­cieniu, uwydatniającym jej jasną karnację. Zrobiła lekki makijaż.

Nie miała ochoty jechać z Brodim i zwiedzać nocnych lokali w poszukiwaniu Gavina. Jeszcze gorszą perspekty­wą było jednak pozwolić na to, by brat znów się zgrał, nie mając ani grosza.

Już był zadłużony po uszy. Jak uda mu się spłacić Bro-die'ego, jeśli nie dostanie od ojca pieniędzy?

Dlaczego Brodie regulował jego długi? - pomyślała za­niepokojona i podejrzliwa. Co knuł? A w ogóle skąd miał pieniądze na kosztowny samochód, eleganckie ubrania, luksusowe hotele i kolacje w wytwornych restauracjach? Skąd brał na to wszystko? Lekką ręką spłacił ostatni dług Gavina, ogromną przecież sumę, mimo iż wiedział, że wiele czasu upłynie, zanim otrzyma z powrotem swoje pieniądze.

Czekał na nią w holu. Na widok tego przystojnego, czar­nowłosego mężczyzny pod Donną ugięły się nogi.

Także się przebrał. Miał na sobie wieczorowy garnitur, białą, usztywnioną koszulę i czarny krawat. Patrzył, jak Donna ostrożnie schodzi ze schodów, podtrzymując plą­czącą się długą suknię.

Czuła na sobie jego spojrzenie. Bardzo pragnęła wie­dzieć, co w głębi serca myśli o niej. Czasami wydawało się

111

jej, że mu się podoba. Najczęściej jednak odnosiła wraże­nie, że każdy przejaw zainteresowania jej osobą jest tylko zwykłym udawaniem. Twarz miał nieprzeniknioną. Nie sposób było z niej odczytać, co naprawdę odczuwa i myśli.

- Trzeba uprzedzić panią Eyre, że nie będziemy na
kolacji - powiedziała nerwowo.

- Już to zrobiłem. Zaproponowałem jej wolny wieczór.
Donna rzuciła mu ostre spojrzenie. Rządził się w tym

domu, jakby był właścicielem.

Brodie zauważył, że spochmuniała i spokojnie wyjaśnił:

Zobaczyła mnie tak ubranego, więc powiedziałem, że jedziemy potańczyć. - W jego oczach pojawiły się figlarne błyski. - Uznała to za świetny pomysł, że we dwójkę spę­dzimy dzisiejszy wieczór. Pani Eyre ma romantyczną du­szę.

Nie powinieneś sugerować takich rzeczy - upomniała go sucho Donna. - Gdy się potem dowie, że wystrychnęli­śmy ją na dudka, poczuje się urażona. Zaraz pójdę do niej i wszystko wyjaśnię.

Lekko, a zarazem stanowczo Brodie wziął Donnę za ramię i obrócił w stronę drzwi wyjściowych.

- Jeśli chcemy złapać w porę Gavina, musimy już je­
chać.

Wyszli z domu i wsiedli do samochodu. Brodie włączył silnik.

- Masz ładną sukienkę - powiedział miękkim głosem
nie patrząc na dziewczynę. - Ma kolor pięknego owocu,
dojrzałego i bardzo apetycznego.

- Dziękuję. - Oblała się rumieńcem.

Ruszyli. Donna siedziała nieruchomo. Wyglądała przez okno.

Skierował wzrok na jej poważną twarz.

102

- Wielu mężczyzn chętnie rozebrałoby cię z tej sukni

- dodał z lekkim uśmiechem.

- Możemy włączyć jakąś muzykę? Nie mam ochoty na
rozmowę, zwłaszcza w stylu, w którym zacząłeś ją prowa­
dza - odparła oschle.

- Znajdź coś. Kasety są w schowku.

Wybrała muzykę fortepianową Gershwina. Słuchając obserwowała poczerwieniałe niebo. Brodie prowadził w milczeniu.

Kiedy znaleźli się w Londynie, zaparkował wóz na pry­watnym parkingu przed jednym z nocnych klubów, który mieścił się na najwyższym piętrze hotelu. Wsiedli do windy i wjechali na górę.

- Dobry wieczór - powitał ich szef sali. - Stolik dla
państwa? Mamy dziś dużo gości. Ale zaraz zobaczę, może
znajdzie się jeszcze coś wolnego.

Brodie wszedł do środka i od progu zaczął rozglądać się po zatłoczonej sali. Na małej scenie, przy przygaszonych światłach, występowała kabaretowa śpiewaczka. Publicz­ność nagradzała ją brawami. Donna z zainteresowaniem przyglądała się występowi.

Wolny stolik znalazł się niemal natychmiast, mimo cze­kających na miejsce innych gości. Jak Brodie to załatwił?

- zastanawiała się dziewczyna. Dał dyskretnie napiwek?

Kiedy już usiedli, zamówił kawior i szampana w sposób tak naturalny, jakby ciągle to robił. Skąd ma pieniądze, że stać go na takie ekstrawagancje? Czy jest stałym gościem nocnych lokali?

- Nie liczyłeś chyba na to, że tutaj zastaniemy Gavina

- Powiedziała z dużą dozą podejrzliwości.

Brodie pochylił się ku niej i szepnął prawie do ucha:

- Spójrz w tamten róg sali - wskazał wzrokiem kiera-

113

nek - a zobaczysz kilku jego przyjaciół. Widzisz to hałaśli­we towarzystwo w wieczorowych strojach?

Donna ujrzała dwóch młodych mężczyzn z dziewczyna­mi. Byli lekko podpici. Wyglądali na złotą młodzież.

- Gavin obraca się w takim towarzystwie?

Z niesmakiem patrzyła, jak jeden z nich, bardzo dobrze ubrany, wzywa głośno kelnera i aroganckim głosem zama­wia szampana.

- Tak. Od pewnego czasu. Oni grają także. Wyłącznie
dla zabawy. Dość kosztownej w wypadku Gavina.

Trzymając kieliszek w ręku Donna popatrzyła uważnie naBrodie'ego.

Szampan i kawior kosztują majątek. Czy takie wydat­ki idą na rachunek firmy?

Nie - odrzekł krótko. Widząc jednak jej podejrzliwy wzrok, zapytał: - O co teraz ci chodzi? O co tym razem mnie oskarżasz?

Nie oskarżam. Jestem po prostu ciekawa. Sprawiasz wrażenie człowieka, który żyje na wysokiej stopie i stać go na wszystko. Masz kosztowny samochód i eleganckie ubrania. Czy to wszystko z pensji?

Aha. Rozumiem, co masz na myśli. O to chodzi - po­wiedział powoli. - Sądzisz, że oszukuję twego ojca i, podo­bnie jak Gavin, defrauduję w firmie pieniądze?

- Nic takiego nie mówiłam.

- Ale tak myślisz. Twoja uwaga była jednoznaczna - do­
dał suchym tonem.

Zastanawiałam się tylko... - zaczęła z wahaniem.

Moja odpowiedź brzmi: nie - odrzekł krótko.

Donna była zla na siebie. Po co w ogóle zaczynała roz­mowę na ten temat? Być może wyjaśnienie zamożności Brodie'ego jest bardzo proste. Ma jakieś własne pieniądze.

114

Nigdy nic nie mówił ani o swej rodzinie, ani o przeszłości. Zdała sobie z tego sprawę dopiero po pamiętnym spotkaniu z Christabel. Przedtem była tak nieprzytomnie zakochana, że inne rzeczy się nie liczyły.

Czy pochodzisz z bogatej rodziny? - spytała z lekkim rumieńcem na twarzy, spuszczając wzrok.

Weź trochę kawioru - powiedział chłodnym tonem, podsuwając jej srebrny półmisek.

Jeśli sądzi, że przestanę go wypytywać, to grubo się myli, pomyślała.

- Czy twoi rodzice żyją? - Wzięła łyżkę kawioru i od­
sunęła półmisek.

- Nie.

- Och, przykro mi. Od kiedy? - spytała łagodniejszym
głosem.

Nigdy ich nie znałem. Podniosła głowę zaskoczona.

Zmarli, gdy byłeś małym dzieckiem?

- Tak - odrzekł ze ściągniętą twarzą. Zmienił temat. -Je­
śli Gavin nie zjawi się tutaj w ciągu pół godziny, będziemy
musieli pojechać do następnego lokalu. Proponuję Rambouil-
let. Tam grają w karty znacznie częściej niż w innych klubach.

Znów się wymigał od rozmowy na tematy osobiste. Nie chciał nic więcej powiedzieć o sobie. Donna nie dawała jednak za wygraną.

Ile miałeś lat, gdy umarli twoi rodzice? - zapytała.

Byłem niemowlęciem. Chcesz jeszcze kawioru?

Nie, dziękuję.

Była wstrząśnięta jego odpowiedzią. Musiał mieć okro­pne dzieciństwo! Na tę myśl aż się wzdrygnęła. Sama jako dziecko była bardzo szczęśliwa. Aż do śmierci matki, kiedy to ochłodły uczucia ojca w stosunku do dzieci.

115

- Kto się tobą zajmował? - A może Brodie wychowy­
wał się w sierocińcu, pomyślała.

Brat ojca. Stryj.

Lubiłeś go?

- Nie bardzo. On też niezbyt mnie lubił. Mieszkaliśmy
pod jednym dachem i tolerowaliśmy się nawzajem.

- Czy był żonaty? - zadała kolejne pytanie.

- Nie. Nie znosił kobiet. Chyba nawet żadna nigdy nie
przestąpiła progu jego domu. Był trudnym człowiekiem.
Ponurym, porywczym i bardzo podejrzliwym. Kiedy tylko
skończyłem osiem lat, wysłał mnie do szkoły z internatem
i zapomniał, że w ogóle istnieję.

- Musiałeś być bardzo samotny. Lubiłeś szkołę?

- Nie było mi w niej najgorzej. Pozyskałem przyjaciół
i już nie byłem sam.

- Czy twój stryj...

- Zmarł, kiedy miałem piętnaście lat. - Brodie przerwał
i spojrzał na zegarek. - Robi się późno. Ruszajmy dalej.

Zapłacił rachunek. Wstali od stolika.

Gdy opuszczali klub, w holu natknęli się na grupę nowo przybyłych gości. Wśród nich Donna ujrzała Christabel Clair.

Na widok modelki natychmiast ścierpła, lecz na jej twa­rzy szybko pojawił się wymuszony uśmiech. Postanowiła głęboko ukryć przykre doznania i nie dać po sobie poznać, jak bardzo nienawidzi tej kobiety.

Christabel dojrzała Brodie'ego. Donna zauważyła, jak wymieniają znaczące spojrzenia. Wydawało się jej, że pięk­na modelka nieco się speszyła. Była jednak świetną aktor­ką. Z promiennym uśmiechem wyciągnęła ręce w jego stronę.

- Jak miło cię zobaczyć! Całe lata się nie widzieliśmy!

116

Brodie zesztywniał. Nie zareagował na to spontaniczne i głośne powitanie. Zbliżyła się do niego i pocałowała lek­ko w policzek. Nadal stał napięty i milczący.

Kochany! Wyglądasz jak zawsze niezwykle przystoj­nie! Przyszedłeś się zabawić? - wykrzykiwała nadal Chri-stabel. I dopiero w tym momencie spostrzegła, że nie jest sam. Zaskoczona, spojrzała na Donnę. Nagle jej wzrok zrobił się lodowaty. Poznała, kogo ma przed sobą.

Toż to chyba Donna Cowley! - powiedziała nieswo-im głosem.

Znajomi pięknej modelki stali roześmiani tuż obok niej. Donna zobaczyła, jak jeden z mężczyzn lekko skinął głową w ich kierunku. Brodie grzecznie, lecz chłodno odwzaje­mnił powitanie.

Christabel kokieteryjnie odrzuciła w tył głowę. W jej uszach zabłysły brylantowe kolczyki. Uśmiechnęła się sztucznie i zwróciła do Donny:

- Byłam przekonana, że mieszkasz za granicą.

Tak. - Donna nie była w stanie prowadzić z tą kobietą żadnej kurtuazyjnej rozmowy. Za bardzo jej nienawidziła. Brodie musiał być nieprzytomnie zakochany w Christabel, w przeciwnym bowiem razie nie wybaczyłby niewierności i zerwał znajomość. Modelka przed chwilą powiedziała, że od dawna się nie widzieli. A przecież spędzili razem ostat­nią noc! Donna już wcześniej wiedziała, że ta kobieta nie postępuje uczciwie, ale ostatnie kłamstwo, tak gładko przed chwilą wypowiedziane, wprost ją zaszokowało.

Sama myślę o tym, żeby gdzieś wyjechać - mówiła Christabel, rzucając okiem na napiętą twarz Brodie'ego. - Najchętniej wybrałabym się do Stanów. Do Nowego Jor­ku. Tam jest wspaniale, prawda? - Przez ramię uśmiechnę-

117

la się zalotnie do jednego ze stojących obok mężczyzn. Odpowiedział radosnym, pełnym zachwytu spojrzeniem.

Donna czuła, że słowa Christabel są skierowane wyłącz­nie do Brodie'ego. Czy wspominając o Stanach groziła, że go porzuci, jeśli się z nią nie ożeni? A co on na to? Jak się zachowa? - zastanawiała się.

- Nadal pracujesz jako modelka? - zwróciła się do
Christabel. - Krótka to kariera, prawda? - W głosie Donny
pobrzmiewał złośliwy ton. Zaskoczony Brodie rzucił jej
ukradkowe spojrzenie.

Christabel otworzyła szeroko usta i ukazała w uśmiechu komplet przepięknych, śnieżnobiałych zębów.

- Kochana, praca modelki to zaledwie krok na drodze
do lepszego świata - odrzekła znacząco.

Raczej do łóżek bogatych mężczyzn, pomyślała Donna. Miała nieprzepartą ochotę wymierzyć policzek tej prze­wrotnej kobiecie, ale w porę się powstrzymała.

Brodie wsunął rękę pod ramię dziewczyny.

- Na nas już czas. Musimy iść. Miło było was zoba­
czyć. - Jego grzeczny uśmiech był przeznaczony dla osób,
z którymi przyszła Christabel. Na nią nawet nie spojrzał.

Wsiedli do windy.

Między Brodim a Christabel powstał jakiś konflikt. Coś jest nie w porządku, skonstatowała Donna. Czyżby tym razem rozstali się na dobre? A może w obecności innych ludzi grali w jakiegoś swoistego pokera o im tylko znaną Stawkę? Kto był lepszy? Kto w tym pojedynku zwyciężał? Na te pytania nie potrafiła sobie odpowiedzieć.

Gdy wysiedli z windy, Brodie zapytał:

Czemu jesteś zła?

Nie jestem - zaprzeczyła gwałtownie.

Czyżby?

118

Zignorowała tę uwagę i szybkim krokiem przemierzyła parking. Mężczyzna szedł tuż za nią. Nie wytrzymała i wy-buchnęła:

Dlaczego ta kobieta powiedziała, że od dawna się nie widzieliście? To było przecież grubymi nićmi szyte kłam­stwo!

Aha, więc zezłościła cię Christabel. Tak właśnie przy­puszczałem.

O co wam chodziło? Znów się pokłóciliście? - spyta­ła Donna.

Brodie otworzył samochód, przytrzymał jej drzwi i usiadł za kierownicą. Dopiero gdy wyjeżdżali z parkingu, odezwał się spokojnym, opanowanym głosem:

Nie da się tego łatwo wytłumaczyć. Pamiętaj, że ma­my teraz inne sprawy na głowie. Przyjechaliśmy przecież po to, żeby znaleźć Gavina.

Szukamy igły w stogu siana! - wybuchnęła. - Trzeba było od razu wyjechać z domu w ślad za nim. Masz szyb­szy samochód. Mógłbyś na szosie siedzieć Gavinowi tak długo na ogonie, aż by się zatrzymał.

- Lub rozbił - uzupełnił Brodie.
Donna popatrzyła na niego, zaskoczona.

- Nie przyszło ci do głowy, że gdybym wyruszył za nim
w pościg, wcisnąłby gaz do deski i zaczął jechać jak szale­
niec? Potrafi zachowywać się nieodpowiedzialnie, kiedy
bywa w tak podłym nastroju jak dzisiaj. Zastanawiam się,
na ile dobrze znasz swego brata.

Zaparkował w pobliżu St James's Club.

- Może poczekasz w samochodzie, a ja tymczasem zaj­
rzę do środka - zaproponował.

- Wolę iść z tobą - odrzekła. - Wątpię, czy Gavin zech-

119

ce opuścić lokal na twoją prośbę. Ja więcej u niego wskó­ram.

- Wyjdzie, gdy go o to poproszę. - W glosie Brodie'e-go wyczuła upór. - Zostań tutaj, Donno. Postąpisz sensow­niej.

Niechętnie posłuchała jego rady. Jeśli Gavin już zdążył sobie popić, może dojść do scysji. Lepiej, żeby nie była świadkiem awantury.

Nie czekała długo. Siedząc w samochodzie zobaczyła w lusterku, jak Brodie wyciąga z klubu szamocącego się, podpitego Gavina. Brat klął i głośno wymyślał, używając słów, jakich wolałaby nie słyszeć.

Brodie wykręcił mu ręce i poprowadził w stronę wozu.

Roztrzęsiona Donna szybko otworzyła tylne drzwi. Ga-vin został brutalnie wepchnięty do środka. Popatrzył na siostrę z taką furią, że aż pobladła. Szarpał klamkę, lecz Brodie włączył automatyczną blokadę drzwi i uruchomił silnik. Ruszyli.

Jechali tak szybko, że przerażona Donna przez całą drogę trzymała się kurczowo siedzenia.

Kiedy dotarli szczęśliwie na miejsce, Brodie wyłączył blokadę zamka. Gavin wygramolił się niezdarnie z samo­chodu i, nie zważając na nich, sztywnym krokiem, lekko się zataczając, wszedł do domu.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Kiedy następnego dnia Donna weszła do szpitalnego pokoju, zobaczyła, że ojciec nie leży już w łóżku. Zasko­czona, zatrzymała się w drzwiach, obładowana kwiatami i książkami.

Na widok zdumienia malującego się na twarzy córki James Cowley uśmiechnął się z zadowoleniem.

- Nie mylą cię oczy! - powiedział z dumą.

- Lekarze pozwolili ci wstać z łóżka? - zapytała, zbli­
żając się do niego powoli.

- Oczywiście.

Siedział w fotelu. Był ubrany w gruby szlafrok. Na ko­lanach trzymał rozłożoną gazetę.

Donna pochyliła się i ucałowała ojca w policzek.

Wyglądasz znacznie lepiej. Coś mi się zdaje, że nie­długo wrócisz do domu.

Obiecują, że wypuszczą mnie stąd za tydzień. Podob­no poprawa jest znaczna. Lekarze uważają, że pacjent po­winien jak najwcześniej zacząć podnosić się z łóżka. Wte­dy podobno szybciej dochodzi do siebie.

Donna położyła bukiet róż na stoliku przy łóżku i poka­zała ojcu kryminały, które przyniosła.

- Lekka lektura. W sam raz dla ciebie. Żeby mózg się
nie wysilał, a równocześnie nie rdzewiał.

Słysząc słowa córki James Cowley skrzywił się wyraźnie.

121

- Miałem atak serca. To nie choroba umysłu. Moja
głowa jest w porządku.

Dziewczyna wzięła krzesło z kąta pokoju, postawiła je obok fotela i usiadła.

- Kiedy wstałeś z łóżka? - zapytała.

Pięć minut przed twoim przyjściem! - odrzekł z uśmiechem. -I wrócę tam zaraz po skończonej wizycie. Lekarze chcą mnie szybko usprawnić. Potrzebne im wolne łóżko. Wprost mi to powiedzieli. Śliczne róże. Sama je zrywałaś?

Tak. Na dowód mogę pokazać rankę po kolcu. - Wy­ciągnęła rękę.

Wypatrzył mały, czerwony punkcik na palcu. Przyciąg­nął dłoń córki i pocałował.

Donna była zaskoczona zachowaniem ojca. Zaczerwie­niła się po korzonki włosów. Po raz pierwszy od wczesnego dzieciństwa okazał jej dowód sympatii.

Oboje poczuli się speszeni. James Cowley przerwał mil­czenie.

Gdzie jest Brodie? - spytał.

W biurze - odparła dziewczyna. Z aprobatą kiwnął głową.

- To dobrze. Bardzo dobrze. Kieruje przecież firmą.
Spoczywa na nim teraz duża odpowiedzialność. Mówił ci
chyba o tym.

Donna postanowiła zmienić temat. Ojciec nie pytał o Gavina. Zaczęła więc sama mówić o bracie.

- Gavin nie przyjechał, bo źle się czuje. Jest przeziębio­
ny. Pomyśleliśmy oboje, że będzie lepiej, jeśli zostanie
w domu i dziś cię nie odwiedzi.

Kiedy Brodie wyciągnął go z klubu, Gavin był bardzo

122

pijany. Rano musiał więc mieć potężnego kaca. Donna nie miała najmniejszej ochoty oglądać brata. Z pewnością był w okropnym humorze.

Już sam nie wiem, co robić z tym chłopakiem - po­wiedział James Cowley ze zmarszczonym czołem. - Prze­cież nie jest głupi. Zupełnie nie rozumiem, dlaczego tak źle radzi sobie w firmie.

Ojcze, czy chciałeś kiedyś zostać malarzem? - ni stąd, ni zowąd spytała Donna.

Skąd ci coś takiego w ogóle przyszło do głowy? Oczywiście, że nie. Nie mam pojęcia o rysowaniu.

Donna widziała, że ojciec jest zaskoczony. Mówiła dalej:

Gavin ma talent.

Czyżby chciał zostać malarzem?

Nie,

Zobaczyła, że odetchnął z ulgą.

Dzięki Bogu! Ale mnie przestraszyłaś! Artyści to jed­na wielka banda. Na bakier z moralnością.

Gavin ma większe aspiracje - ciągnęła Donna. - Uwa­żam, że jest bardzo zdolny.

Do czego? Do hazardu? Do picia? - W podniesionym głosie Jamesa Cowleya przebijał gniew.

Postanowiła szybko go ułagodzić.

- Zobaczysz, że z tego wyrośnie.

- Wolałbym, żeby bardziej przypominał ciebie. Ty wy­
rosłaś na dzielną kobietę. Przeniosłaś się do obcego kraju,
zdobyłaś zawód i niezłą pozycję. Początkowo byłem zły, że
opuściłaś dom i wyjechałaś. Ale Brodie miał rację. Przeko­
nał mnie, że powinnaś zdobyć trochę samodzielności i zo­
baczyć, jak wygląda świat, zanim założysz rodzinę. Byłob)
dobrze, gdyby Gavin postąpił podobnie. Przecież ten chło­
pak ma już prawie dwadzieścia cztery lata!

123

Donna w milczeniu trawiła słowa ojca. Czyżby Brodie od samego początku myślał o tym, by wcześniej czy póź­niej ściągnąć ją z powrotem do domu?

Skąd wiedział, co się z nią dzieje? Od Gavina? Brat odwiedzał ją w Paryży i pisywali do siebie. A może Brodie korzystał z usług agencji detektywistycznej, tej samej, któ­ra ostatnio śledziła jej brata we Francji?

- A propos Paryża - powiedziała spokojnie do ojca.
- W najbliższy weekend wracam do siebie. Moja najlepsza
przyjaciółka wychodzi za mąż. Obiecałam być na jej ślu­
bie.

Kiedy się zobaczymy?

Chyba dopiero w następny wtorek.

Czy Brodie jedzie z tobą? - zapytał James Cowley, marszcząc czoło.

Nie. Będzie ciebie odwiedzał, podobnie jak Gavin. Wrócę najwcześniej, jak to będzie możliwe. Przyrzekam.

Donna nie wyjeżdżałaby do Francji, gdyby ojciec czuł się gorzej. Dziś rano, przed przyjściem do szpitala, postano­wiła, że zadzwoni do Alaina Roche'a, a także do Marie--Louise i powie im, że musi pozostać w Londynie i na ślub nie przyjedzie.

Teraz, widząc tak dużą poprawę zdrowia ojca, zdecydo­wała się jednak pojechać do Lyonu. Z Londynu wyleci w sobotę, tak że poza domem będzie tylko dwa dni. Nic złego w tym czasie stać się nie powinno.

Usłyszała dzwonek oznajmiający zakończenie wizyt. Wstała i pocałowała ojca.

Postaram się wrócić już w poniedziałek - obiecała.

To bardzo dobrze. - Cowley uśmiechnął się do córki. Do domu dotarła dopiero wpół do piątej. Po drodze

124

zatrzymała się w Saffron Walden, żeby zrobić zakupy i spokojnie wypić herbatę w kawiarni. W holu zastała panią Eyre.

Jak czuje się dziś twój ojciec? - zapytała gospodyni.

Znacznie lepiej.

- To wspaniała wiadomość. Kiedy poprzednim razem
pan Cowley miał atak, Gavin był zrozpaczony. Sądził, że
stało się to z jego powodu. Zawsze okropnie się sprzeczali.
Żyli jak pies z kotem.

- Bardzo się wtedy pokłócili? - spytała Donna.

- Tak - potwierdziła pani Eyre. - Pan Cowley stracił
przytomność i zabrali go do szpitala, a Gavin tak się tym
przejął, że przez kilka dni prawie nic nie jadł.

Czy dlatego nic mi nie powiedział o chorobie ojca?

- zastanawiała się Donna, wchodząc po schodach na górę.
Nie chciał mówić o tym, bo czuł się winny?

Zajrzała do jego sypialni. Była pusta. Nigdzie ani śladu brata. Gdzie się podział? Właśnie zamierzała zejść na dół i zapytać o to panią Eyre, gdy na piętrze otworzyły się drzwi i ze swego pokoju wyszedł Brodie.

- Wróciłeś wcześniej - stwierdziła Donna.
Spodziewała się go znacznie później. Biuro firmy było

czynne do wpół do szóstej, a dojazd z Londynu w godzi­nach szczytu zabierał wiele czasu.

- Przyjechałem bezpośrednio po lunchu z klientem

- wyjaśnił. - Chciałem porozmawiać z Gavinem.

- Gdzie jest? Nigdzie nie mogę go znaleźć.

- Wyjechał - odrzekł krótko Brodie i zawrócił do po­
koju.

Donna poszła za nim.

- Wyjechał? Dokąd? Wyjaśnij mi, proszę.
Zaczął rozpinać koszulę.

125

Idę pod prysznic. Zgrzałem się w samochodzie wraca­jąc z Londynu.

Powiesz mi wreszcie, gdzie jest Gavin? - nalegała zniecierpliwiona.

- Pojechał do Midlands na dwa dni.
Mężczyzna ściągnął koszulę.

Dopiero teraz Donna zwróciła uwagę, że rozbiera się przy niej bez skrępowania. Spojrzała na gładkie, umięśnio­ne ramiona i opalony tors pokryty gęstym owłosieniem. Mimo że Brodie tak wiele czasu spędzał w firmie, miał ciało i sylwetkę sportowca.

Przełknęła ślinę.

- Po co? - pytała natarczywie, już nieco schrypniętym
głosem.

Dotknął ręką suwaka w spodniach.

- Czy nie moglibyśmy porozmawiać później? Marzę
o tym, żeby się wreszcie umyć.

Z zarumienioną twarzą dziewczyna obróciła się na pię­cie i zwrócona twarzą do wyjścia spytała jeszcze raz:

- Po co tam pojechał? Przecież chyba uzgodniliśmy, że
nie pozostawimy Gavina samemu sobie, dopóki nie zasięg­
nie porady twojego znajomego psychiatry!

Za plecami usłyszała odgłos rozpinanego suwaka u spodni. Szybko podeszła do drzwi.

- Donno, nie możesz traktować brata jak dziecko - po­
wiedział Brodie. - Jeśli chce uprawiać hazard, nic go nie
powstrzyma. Dziś po południu wyjeżdżał do Midlands je­
den z naszych handlowców i Gavin z nim się zabrał. Geor-
ge ma głowę na karku. Wie, w czym rzecz, jeśli chodzi
o twego brata, i będzie miał go na oku. Ma syna niewiele
młodszego niż Gavin i umie z nim postępować.

Słysząc za plecami szelest zdejmowanych spodni, otwo-

126

rzyła drzwi na korytarz. Była już na progu, gdy dobiegł ją głos Brodie'ego:

W Midlands załatwiłem twemu bratu wizytę w dyre­kcji małej, prywatnej wytwórni szkła. Jeśli go zaaprobują, będzie mógł u nich odbyć praktykę. To właściwie nie fa­bryczka, lecz warsztat. Nauczy się tam znacznie więcej niż na najlepszych kursach zawodowych.

To ładnie z twojej strony. Czy Gavin był zadowo­lony?

Donna odruchowo chciała się odwrócić, ale w porę uprzytomniła sobie, że Brodie jest już pewnie nagi.

- Tak. Jutro wieczorem dowiemy się, czy go przyjęli
- odpowiedział.

W tym momencie poczuła jego ręce na swoich ramio­nach. Przycisnął ją do siebie.

- Co robisz? - wyjąkała.

Zaczął całować jej kark, oddechem lekko rozdmuchując włosy na szyi.

- A gdzie nagroda za to, że tak troszczę się o twego
brata?

Chciałeś wziąć prysznic - przypomniała. Czuła dotyk umięśnionych nóg.

Mam czas.

Przesunął dłonie w dół i objął ją w talii. W chwilę po­tem, gdy lekko dotknął palcami jej piersi, zaczęła się gwał­townie wyrywać. Puścił ją od razu.

Biegnąc do swego pokoju, słyszała jeszcze głośny śmiech Brodie'ego.

Zadyszana oparła się o framugę. Jak śmiał tak się zacho­wywać! Przecież nadal był zainteresowany Christabel!

Wciąż nie chciał nic mówić na jej temat. Milczał jak zaklęty. Swój romans ukrywał przed wszystkimi. Nawet

127

James Cawley nie wiedział, że zanim się poznali, Brodie był zaręczony z inną kobietą!

Trochę się uspokoiła. Wróciła pamięcią do dawnych czasów.

Brodie'ego poznała na przyjęciu. Właśnie skończyła college i na początek podjęła pracę w dziale kadr firmy ojca. Poinformowała go od razu, że to zajęcie traktuje jako tymczasowe i że zamierza robić karierę zawodową.

James Cowley miał staroświeckie poglądy. W przeci­wieństwie do córki uważał, że miejsce kobiety jest w do­mu, przy mężu i dzieciach. Od samego początku kojarzył Donnę z Brodim Foxem i wcale się z tym nie krył.

Czysty przypadek zrządził, że zakochała się nieprzy­tomnie w tym samym człowieku, którego wybrał dla niej ojciec.

Dopiero po kilku miesiącach znajomości Brodie zaczął czynić drobne aluzje co do ich ewentualnego związku. Pewnego dnia zapytał Donnę, gdzie chciałaby mieszkać.

- Wolisz wieś czy miasto? W Londynie byłoby nam
wygodniej. - Po raz pierwszy wówczas konkretnie poru­
szył temat ich wspólnej przyszłości.

Kilka dni potem, gdy byli na Bond Street, zatrzymał się przed wystawą jubilera. Przyglądał się leżącym pierścion­kom.

- Jaki kamień podoba ci się najbardziej? - zapytał.
Była w siódmym niebie! Marzyła o tym, żeby wyjść za

Brodie'ego. Nie miała wtedy pojęcia, że niedawno rozstał się ze swoją dziewczyną i natychmiast chwytał to, co najle­psze: nową, bogatą narzeczoną, otwierającą mu drogę do kariery.

Byłam tak nieprzytomnie zakochana! Sama wpadłam mu w ręce! - myślała teraz zrozpaczona.

128

Zaczęła zastanawiać się nad przyszłością.

Jedno było pewne. Ojciec nie może zostać sam, jeśli Gavin przeniesie się do Midlands. Musi zlikwidować więc mieszkanie w Paryżu, rzucić pracę i wrócić do domu.

Ale tutaj, niestety, ciągle będzie się natykała na Bro-die'ego. Westchnęła ciężko. To poważna przeszkoda. Taka sytuacja oznaczała stałe kłopoty.

Wzięła prysznic i przebrała się. W chwilę później usły­szała pukanie do drzwi, a potem znajomy głos:

- Pani Eyre chce dziś wcześniej podać kolację. Wybiera
się w odwiedziny do siostry.

Donna zeszła na dół.

Siedli do stołu. Nie miała apetytu.

- Jeśli Gavin wyjedzie, twój ojciec zostanie tu sam.
Trzeba temu zaradzić - powiedział Brodie.

Nie odezwała się ani słowem.

- Będziesz musiała wrócić do domu - dodał po chwili
miękkim głosem, lekko się przy tym uśmiechając. - Do­
brze wiesz, że James nie może mieszkać sam. Jeśli nie
wrócisz, Gavin zostanie. Odbierzesz bratu szansę wyrwa­
nia się z domu.

A więc dlatego wypchnął Gavina do Midlands! Dopiero teraz zrozumiała jego intencje. Miał w tym własny interes!

Postanowiła nic nie mówić o planowanym wyjeździe do Lyonu. Obawiała się, że Brodie wymyśli coś, aby jej w tym przeszkodzić. Jutro, zaraz po jego wyjściu do biura, popro­si panią Eyre o podwiezienie na stację, do pociągu, i z Lon­dynu najbliższym samolotem odleci do Paryża.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Marie-Louise promienieje, pomyślała Donna, wodząc za nią wzrokiem na przyjęciu weselnym. Jej przyjaciółka przechodziła od grupy do grupy gości zgromadzonych w obszernej hotelowej sali balowej. Witała się z nimi i ca­łowała na sposób francuski: po razie w oba policzki dale­kich krewnych, dwukrotnie najlepszych przyjaciół. Aż trzykrotnie Marie-Louise ucałowała babcię.

Ona to pożyczyła dzisiejszej pannie młodej przepiękny miękki welon. Liczył sobie ponad dwieście lat, a koronka z czysto białej przybrała odcień kremowy. W fałdach welo­nu połyskiwały naszyte nań perły i drobniutkie małe róży­czki.

Uroczystości zaślubin trwały długo i były wspaniałe. Spod sklepienia średniowiecznego kościoła płynęły śpiewy chóralne. Przez stare okienne witraże przebijały do wnętrza promienie słońca. Panna młoda wyglądała niezwykle efe­ktownie.

- Jesteś zadumana, moja droga - powiedział Alain,
uśmiechając się ciepło do Donny. - Dlaczego?

- Rzeczywiście tak wyglądam?

Na jej twarzy musiały odbijać się mieszane uczucia. Z jednej strony cieszyła się bardzo szczęściem Marie--Louise, z drugiej zaś zazdrościła przyjaciółce. Miłości i kochanego męża. Szczęśliwej i bezpiecznej przyszłości.

130

Chciałabyś wyjść za mąż? - pytał nadal Alain.

Czy to oświadczyny?

Roześmiał się i z udawanym przerażeniem podniósł obie ręce do góry.

Ależ nie, moja droga! Ja do małżeństwa się nie nada­ję! W przeciwieństwie do ciebie. - Przyjrzał się jej uważ-nie. - Ty się nadajesz. Tak sądzę.

Większość ludzi się pobiera. Wcześniej czy później - odrzekła spokojnie Donna.

Ja do nich nie należę - z pełnym przekonaniem po­wiedział Alain.

Godzinę później tańczyli razem i na parkiecie niemal zderzyli się z Marie-Louise wirującą w ramionach Jean--Paula.

- Dobrze się bawicie? - spytała świeżo upieczona mał­
żonka.

- Znakomicie!-odrzekli jednocześnie.

Donna uprzytomniła sobie nagle, że od dziś jej stosunki z przyjaciółką z konieczności będą musiały ulec zmianie. Nadal zapewne pozostaną w kontakcie, ale ich życie poto­czy się różnymi torami.

Marie-Louise będzie miała wiele zajęć, nowych znajo­mych i przyjaciół, zaabsorbują ją sprawy inne niż dotych­czas. Ślub jest zarówno początkiem, jak i końcem. Pun­ktem zwrotnym w życiu.

Trochę później miały okazję porozmawiać przez chwilę same.

- Co z ojcem? - spytała Marie-Louise.

- Lepiej, ale serce ma słabe - odparła Donna.
Opowiedziała pokrótce przyjaciółce wydarzenia z ostat­
niego tygodnia.

- Zostawiłam naszej gospodyni - ciągnęła - adres i nu-

131

mer telefonu hotelu, w którym się zatrzymałam. Gdyby ojcu się pogorszyło, w każdej chwili będzie mogła się ze mną skontaktować. Przykro mi, że nie mogę zostać na imprezie, którą Alain i reszta naszej paczki organizują na jutro. Muszę wracać do Londynu.

- To jednak miło, że w takiej sytuacji w ogóle zdecydo­
wałaś się przyjechać do Lyonu. Dziękuję ci bardzo. - Ma­
rie-Louise nachyliła się w stronę Donny i ucałowała ją ser­
decznie w oba policzki. - Dzięki za prezent ślubny. Ta
srebrna patera do owoców jest przepiękna. Bardzo się nam
podoba.

Odezwiesz się do mnie? - spytała Donna.

Oczywiście. Zostajesz w Paryżu?

- Nie. Zdecydowałam się wrócić na stałe do domu - od­
rzekła z westchnieniem. Nie zwierzyła się Marie-Louise ze
wszystkich swych trosk. Nie miały czasu dla siebie, a i mo­
ment nie był odpowiedni.

- Alain będzie niepocieszony.

- Jakoś to przeżyje. - Donna się roześmiała.
Państwo młodzi wcześnie opuścili gości. Wyjeżdżali

w podróż poślubną. Przyjęcie jednak trwało nadal. Wszy­scy świetnie się bawili.

- Powinniśmy już iść - zwróciła się Donna do Alaina.
Spojrzała na zegarek. Dochodziła dziesiąta. - Jeśli jutro
rano mam zdążyć na samolot do Londynu, powinnam po­
łożyć się wcześnie.

Przyjaciel zrobił zmartwioną minę.

- Przecież jest dziecinna pora! Sądziłem, że wybierze­
my się jeszcze gdzieś potańczyć.

Reszta towarzystwa z radością podchwyciła jego propo­zycję.

- Świetnie! Idziemy!

132

- Nie mogę - odrzekła Donna.

Chodź - prosił Alain. - Śluby sprawiają, że od razu wpadam w depresję. Musisz mnie rozruszać.

Z pewnością zrobi to któraś z twoich licznych wielbi­cielek - powiedziała dziewczyna ze śmiechem. - Napra­wdę powinnam już wracać do hotelu. Bardzo proszę, idźcie beze mnie.

Mówi się trudno - odparł zrezygnowany Alain. - Pro­ponuję klub disco. Odprowadzę Donnę do hotelu i później do was dołączę - rzucił w kierunku przyjaciół.

- O ile później? - zapytał ktoś nieco złośliwie.

Kiedy wyszli na ulicę, Alain zachowywał się, jak za­wsze, normalnie, po przyjacielsku. Nie próbował uwodzić Donny. Flirtował z nią tylko publicznie, przy znajomych, żeby podtrzymać reputację donżuana.

W hotelu wsiedli do windy. Ich pokoje znajdowały się na tym samym piętrze. Alain poczekał, aż Donna otworzy drzwi do siebie i zapali światło. Ucałował ją kordialnie w oba policzki.

- Nie zapomnij o nas. Będę tęsknił za tobą. Napiszesz?

Oczywiście. - Roześmiała się wesoło. Stała w otwar­tych drzwiach. - Ale obiecaj, że mi odpowiesz.

Nie mam twojego adresu w Anglii. Możesz mi go teraz dać?

Weszła do pokoju i otworzyła torebkę, żeby wyciągnąć ołówek i kartkę papieru.

Alain wszedł za nią do środka i nogą przymknął za sobą drzwi. Czekał spokojnie, aż zapisze swój adres.

Przyjaciele nigdy w to nie uwierzą, że jego znajomość z tą atrakcyjną kobietą jest wyłącznie platoniczna. Miał reputację uwodziciela, z pewnością zasłużoną, lecz teraz,

133

gdy zdążył się w życiu już wyszumieć, zaczynała mu nie­kiedy ciążyć jak kula u nogi.

Donna podała mu kartkę z adresem. Przeczytał, złożył starannie na pół i wsunął do portfela.

- Dobrego lotu do Londynu - powiedział na pożegna­
nie.

Hotel był opustoszały. Wszędzie panowała cisza. Nieli­czni goście przebywali jeszcze na mieście lub już spali. Alain i Donna rozmawiali półgłosem. Oczywiście po fran­cusku.

- Dobranoc. - Donna pocałowała go w policzek. - Baw
się dobrze.

Stał tyłem do drzwi na korytarz. Przez cały czas ich rozmowy były uchylone.

- Nie mam ochoty na zabawę. Ale muszę iść, bo pomy­
ślą sobie nie wiadomo co. - Uśmiechnął się lekko. - A ty
kładź się od razu do łóżka.

W tym momencie od strony korytarza ktoś tak silnie popchnął przymknięte drzwi, że Alain aż się zatoczył, po­ciągając ją za sobą. Chroniąc się przed upadkiem, złapała go odruchowo. Całym ciałem głucho uderzył w ścianę, równocześnie obejmując dziewczynę.

Nic ci nie jest? - zapytał.

Co się dzieje? - Donna spojrzała na otwarte drzwi.

- Pewnie jakiś pijak - z niesmakiem odparł po francu­
sku.

Nie odrywała wzroku od drzwi. Ukazała się w nich syl­wetka rosłego mężczyzny. Na jego widok dziewczynie zro­biło się słabo.

- Pozwól, że ja sam to załatwię. - Alain odsunął ją na
bok i stanął twarzą w twarz z intruzem. Wydawało mu się,
że gdzieś już widział tego człowieka.

134

Donna stanęła jak wryta.

Skąd wziął się tutaj Brodie? Co on tu robi?

Była przerażona.

Monsieur, proszę opuścić ten pokój, zanim wezwę policję hotelową - powiedział Alain po francusku, cedząc z osobna każde słowo.

Muszę z tobą porozmawiać, Donno - odezwał się gość po angielsku, a jego głos był lodowaty.

- Znasz tego mężczyznę? - spytał Alain.

Tak. To... - zaczęła, a na jej policzki wystąpił szkar­łatny rumieniec.

Każ wyjść stąd temu facetowi, zanim rozkwaszę mu gębę! - ostro przerwał jej Brodie.

Aha, już wiem, skąd znam tę twarz - stwierdził fleg­matycznie Alain, przyglądając się gościowi zwężonymi oczyma. - Paryż. Ritz. Czy to z tym panem jadłaś tam kolację?

Alainie, przepraszam cię bardzo, ale bądź tak dobry i zostaw nas samych. Muszę z nim porozmawiać.

- Czy rzeczywiście chcesz tego, cherie?

Chce czy nie chce, to bez znaczenia - oświadczył Brodie arogancko, tym razem dobrą francuszczyzną. - Wyrzuć go stąd wreszcie! - z wściekłością zwrócił się do Donny.

Pańskie maniery pozostawiają wiele do życzenia - z niesmakiem odparł Alain.

Brodie zamierzył się na niego pięścią.

- Zostaw go! Mam już tego dość! - wykrzyknęła Don­
na. - Jak śmiesz wdzierać się do mojego pokoju i tak za­
chowywać! Masz się uspokoić, i to natychmiast!

Błyskawicznie stanęła między mężczyznami.

- Idź już - ponownie poprosiła Alaina. - O mnie się nie
martw. Ja sobie z nim poradzę.

135

- Nie jestem o tym w pełni przekonany, ale jeśli
chcesz... - Z rezygnacją wzruszył ramionami.

- Dziękuję ci za wszystko.
Spojrzał przeciągle na Brodie'ego.

- Jeśli zrobi pan przykrość Donnie, ze mną będzie pan
miał do czynienia.

Brodie całkowicie zignorował tę uwagę. Pokazał Alai-nowi drzwi i głośno je za nim zatrzasnął.

- Jak śmiesz tak postępować w stosunku do mego przy­
jaciela! - wy buchnęła Donna.

Trzęsła się ze złości.

Powiadasz, przyjaciela? Czy to twój kochanek?

To moja sprawa!

Moja także.

Nie.

Powtarzam. Moja.

Mów ciszej! - Obawiała się, że Alain ich usłyszy. Brodie zbliżył się do niej.

Sypiasz z tym Francuzem? - zapytał złowrogo. Podniosła rękę i bez słowa uderzyła go w twarz. Złapał Donnę za ramiona i zaczął nią silnie potrząsać.

Mów prawdę!

- Nic nie powiem! To moja sprawa, nie twoja. A czy ty
mi opowiadasz o swoim bujnym życiu? Jedno mogę ci
zdradzić. Moje jest znacznie spokojniejsze.

Nadal trzymał ją mocno.

- Mów prawdę! - powtórzył. - Odpowiedz! Pozwoli­
łaś mu zbliżyć się do siebie? Jeśli tak, zamorduję tego
faceta!

Brodie nie panował już nad sobą. Po chwili jednak oprzytomniał.

- Przestań wreszcie mnie dręczyć - dodał nieco łagod-

136

niejszym tonem. - Przecież nie jesteś zakochana w tym mydłku. To niemożliwe.

- Skąd wiesz?

Bo... - Głos Brodie'ego lekko się załamał. - Bo nale­żysz tylko do mnie.

Nie! - Donna aż pobladła. - Nie należę! Ciebie niena­widzę!

- Nieprawda.

Przyciągnął ją mocniej do siebie i pocałował w usta z ta­ką pasją, że poczuła, jak słabnie.

Odchylił głowę i popatrzył na nią z tryumfem.

- Pobieramy się. Zaraz. Zanim twój ojciec wyjdzie ze
szpitala. Nie można go narażać na emocje związane ze
ślubem. Dowie się, gdy będzie po wszystkim. Tak będzie
sensowniej.

- Nie - wyszeptała Donna zbielałymi wargami.

Jak on w ogóle śmie mówić coś takiego?! Zależy mu na firmie, nie na mnie. Niedoczekanie! Tym razem nie wygra.

- Nie traćmy więcej czasu na kłótnie - powiedział Bro-
die pojednawczo.

Nadal był bardzo pewny siebie.

- Czy uważasz mnie za ostatnią idiotkę? - wybuchnęła
Donna. - Sądzisz, że zapomniałam o twojej stałej kochan­
ce? O romansie z Christabel Clair? Ponownie oszukać się
nie dam. I nie zostanę twoją żoną. Nigdy!

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Brodie popatrzył uważnie na Donnę.

- Christabel? - powtórzył.

Zauważyła, że j'est zaskoczony i zdezorientowany.

- Nie udawaj, dobrze wiesz, co mam na myśli! Wasz
romans nadal kwitnie. Przyznałeś się przecież do tego.
Kiedy zatelefonowała, pojechałeś do niej natychmiast.
Spędziliście razem całą noc. A gdy ci o tym powiedziałam,
nawet nie zaprzeczyłeś!

- Nie mówiłem, że całą noc spędziłem z Christabel.

- To ona dzwoniła. Przecież sama odebrałam telefon.
Brodie ciężkim krokiem podszedł do krzesła. Usiadł,

wyciągnął przed siebie długie nogi i westchnął głęboko.

Usiądź! - powiedział do Donny.

Nie.

- Siadaj wreszcie! - zażądał kategorycznie. - Kiedy
mówiłem o zerwaniu z Christabel, przemilczałem jedną
ważną rzecz.

- Zdążyłam zauważyć-odparła jadowicie.

- Nie przerywaj. Chcesz usłyszeć całą historię? Co to ja
mówiłem? - Przeciągnął palcami po zwichrzonych wło­
sach. - Aha. Przemilczałem nazwisko mężczyzny, z któ­
rym mnie zdradzała. Znasz go.

Ja? - W głosie Donny pojawiło się niedowierzanie.

Tym mężczyzną był Tom Reed.

138

- Co? To niemożliwe!

Nie mogła uwierzyć. Przecież miał tak miłą i śliczną żonę, i dwójkę wspaniałych dzieci! Donna zawsze wolała Jinny od jej męża. Tom wydawał się nudny, nieco nadęty i egoistyczny. Interesowała go tylko własna kariera. To, że mógł mieć romans, było wręcz nieprawdopodobne. I to z taką kobietą jak Christabel.

Chyba już ci mówiłem, że wtedy, w bójce, temu męż­czyźnie złamałem nos. Pozostał krzywy. Źle mu go złożyli.

Zastanawiałam się nawet, w jakich okolicznościach Tom go złamał - powiedziała Donna. - No dobrze, ale jeśli to wszystko, co mi tu opowiadasz, jest prawdą, to dlaczego nadal się z nim przyjaźnisz? Nigdy nie powiedziałeś złego słowa na temat Toma. Byłam przekonana, że jest twoim najlepszym przyjacielem.

Był - odparł Brodie. - Trzymałem do chrztu jego syn­ka. Bardzo lubię Jinny. To miła i dobra dziewczyna. Po tym, jak pobiłem się z Tomem, w zasadzie przestaliśmy się widywać. Wiązały nas jednak wspólne interesy, należeli­śmy do tego samego klubu. Gdy szedłem grać w golfa, natykałem się na Toma. Kiedy wstępowałem na drinka, zastawałem go przy barze. Nie mogłem zerwać naszej zna­jomości bez niepotrzebnych plotek i wzbudzenia podejrzeń Jinny. Stopniowo zaczęło do mnie zresztą docierać, że należało winić przede wszystkim Christabel, a nie Toma. Nie należy do tego typu mężczyzn, którzy zdecydowaliby się zniszczyć własne małżeństwo romansując z inną kobie­tą. Ponadto bardzo kocha dzieci. Spotkaliśmy się któregoś dnia, wypiliśmy po parę kieliszków i Tom obiecał mi solen­nie, że z Christabel nigdy więcej się nie zobaczy.

Była przecież u Reedów na przyjęciu! - wykrzyknęła Donna.

139

Brodie podniósł wzrok i popatrzył na nią uważnie.

- I tam się poznałyście? Mam rację? - zapytał.
Bez słowa skinęła głową.

- Dopiero co dowiedziałem się o tym od Toma - wes­
tchnął. - Pamiętasz chyba wieczorny telefon Christabel.
Dzwoniła, bo potrzebowała mojej natychmiastowej pomo­
cy. Tom Reed, który był wówczas u niej, nagle zasłabł.
Chwilami tracił przytomność, majaczył i Christabel nie
wiedziała, co począć. Było oczywiste, że jej kochanek nie
jest w stanie wsiąść do samochodu i wrócić do własnego
domu. Była przerażona. Wydawało się jej, że on umiera.
Dlatego właśnie zatelefonowała po mnie.

Zamilkł na chwilę, wziął głęboki oddech i ciągnął dalej:

- Pojechałem na miejsce. Tom był w okropnym stanie.
Miał bardzo wysoką gorączkę. Bez przerwy bredził. Do
tego jeszcze był naguteńki jak święty turecki, a Christabel
nie dala rady go ubrać. Owinąłem go więc w koc, wsadzi­
łem do samochodu i najszybciej, jak tylko mogłem, zawio­
złem do szpitala. Żeby jakoś wytłumaczyć jego nagość,
powiedziałem lekarzowi, że zasłabł w klubie podczas ką­
pieli, którą brał po grze w squasha. Wyglądało na to, że
uwierzył. Starałem się, żeby moja historyjka wyglądała
przekonująco. Zależało mi jednak przede wszystkim na
tym, aby chronić Jinny.

Znów przerwał. Nabrał powietrza.

- Zostałem w szpitalu i czekałem na wyniki badań
- kontynuował. - Sporo czasu upłynęło, zanim mi powie­
dzieli, że Tom ma wirusowe zapalenie płuc. Taka infekcja
nagle ścina człowieka z nóg. Musiał się od kogoś zarazić.
Oświadczono, że jego stan jest ciężki. Grozi mu zapalenie
opłucnej. Gdy tylko się upewniłem, że nie ma bezpośred­
niego zagrożenia życia, pojechałem do domu Reedów.

140

Chciałem być przy Jinny w chwili, gdy dowie się o nagłej chorobie męża. Na szczęście, zachowała się dzielnie i spo­kojnie, ale postanowiła jak naszybciej znaleźć się przy Tomie. Uparła się, że w szpitalu pozostanie przez całą noc. Zawiadomiła telefonicznie matkę, prosząc, by przyjechała zająć się dziećmi. Zanim jednak starsza pani, mieszkająca na drugim końcu Londynu, była w stanie zjawić się w do-niu Reedów, musiało upłynąć sporo czasu. Do szpitala Jinny chciała jechać natychmiast, więc zgodziłem się zo­stać z dziećmi aż do przyjazdu jej matki. Dotarła dobrze po północy. Dlatego, kiedy wróciłem do twojego domu, zrobi­ła się trzecia nad ranem.

Brodie zamilkł.

Donna słuchała uważnie jego słów. Opowiadanie brzmiało prawdopodobnie. Uwierzyła w nie. Zawierało konkretne fakty, łatwe do sprawdzenia. A ponadto w całą tę historię było zamieszane zbyt wiele osób. Gdyby mówił nieprawdę, z pewnością na poparcie swych słów nie namó­wiłby ani personelu szpitala, ani matki Jinny.

- A więc Tom Reed, mimo przyrzeczeń, nadal widywał
się z Christabel - powiedziała powoli.

Na twarzy Brodie'ego odmalowała się złość.

- Oszukiwał mnie. Kiedy zobaczyłem go u Christabel,
majaczył i wygadywał przeróżne rzeczy. Niektóre z nich
były nawet interesujące. Między innymi dowiedziałem się,
gdzie i w jakich okolicznościach poznałaś Christabel. To
ona tak długo męczyła Toma, aż zgodził się zaprosić ją na
przyjęcie we własnym domu. Bardzo się opierał, był temu
przeciwny. Obawiał się, że Jinny zorientuje się, co łączy go
z tą dziewczyną i wszystko się wyda. Był przerażony taką
perspektywą. Ustąpił w końcu kochance, gdyż go szanta­
żowała. Podpowiedziała mu, żeby przedstawił ją żonie jako

141

jedną z klientek swojej firmy. I tak zrobił. Jinny była jedy­nie trochę zaskoczona tym, że tej klasy modelka inwestuje, korzystając z pomocy Toma. Oczywiście, męża o nic nie podejrzewała. Była go pewna. Swoje małżeństwo uważała za niezwykle udane i szczęśliwe.

Donna usłyszała w głosie Brodie'ego gorycz.

- Żal mi Jinny! - powiedziała z głębokim westchnie­
niem.

- Mnie też - przytaknął.
Usiadł obok na łóżku.

- Tego wieczoru, kiedy zachorował Tom, zobaczyłem
Christabel po raz pierwszy od dwóch lat - powiedział po­
woli.

Donna odruchowo odsunęła się od niego i oparła na poduszce.

I przez cały ten czas Tom miał romans z Christabel. Okropność. Jak mógł tak zdradzać żonę?! - Na moment zapomniała, że Brodie siedzi tuż obok. Ogarnęła ją złość. A co by się stało, gdyby Jinny dowiedziała się o całej tej koszmarnej sprawie? Tom zrujnowałby jej szczęście. - Jak mógł zrobić coś podobnego?! - dodała po chwili głośno.

Sam nie jestem w stanie tego pojąć - odparł z zadu­mą. - Byłem tak wściekły, że miałem ochotę o wszystkim opowiedzieć Jinny. Ten nędzny facet nie jest jej wart. Jest za dobra dla niego. Ale taka wiadomość by ją zniszczyła. Więc nic nie powiedziałem. Po prostu nie potrafiłem.

I dobrze, że tego nie zrobiłeś. Ale Tom powinien ponieść zasłużoną karę. Przez całe lata oszukiwał i okła­mywał. Żonę, przyjaciela i całe otoczenie. A na domiar złego wiedział doskonale, że to Christabel rozbiła z preme­dytacją nasz... - urwała nagle. Jej oczy napotkały wzrok Brodie'ego.

142

- Tak - powiedział pozornie spokojnym głosem. -
Wreszcie, po dwóch latach, Tom mimo woli zdradził się
przede mną, że to jemu i Christabel zawdzięczam, Donno,
nasze rozstanie i zerwane zaręczyny. Musiał mieć jednak
wyrzuty sumienia, bo majacząc w gorączce bez przerwy do
tego wracał. Ten facet jest pod całkowitym wpływem Chri­
stabel. Gdyby mu kazała, wskoczyłby dla niej w ogień.

Zamilkł, lecz po chwili znów zaczął mówić:

- Ta kobieta go omotała. Sam Tom jest człowiekiem
bardzo przeciętnym. Niezbyt bystrym. Brak polotu nadra­
bia sumiennością i pracowitością. W życiu, zanim zainte­
resował się Christabel, zawsze postępował w sposób wła­
ściwy. Ciężko pracował, był dobrym mężem i troskliwym
ojcem, prawdziwą podporą rodziny. Prowadził uporządko­
wane, spokojne życie. Na początku zaczął flirtować z Chri­
stabel, jak sądzę, po prostu z nudów. Chciał nieco urozmai­
cić swą jednostajną egzystencję, mieć trochę dodatkowych
emocji, zakosztować zakazanego owocu. Spróbował
i wpadł z kretesem. Tak, że nie potrafił się uwolnić z sideł
tej kobiety. Stosunku Toma do Christabel nie nazwałbym
miłością. To było raczej opętanie. Całkowicie zwariował na
jej punkcie.

Brodie skończył swą opowieść. Popatrzył na Donnę. Pod wpływem jego przenikliwego wzroku znów poczu­ła się nieswojo i niepewnie. Przełknęła ślinę.

Będzie lepiej, jeśli sobie teraz pójdziesz - powiedzia­ła nerwowo. - Zrobiło się bardzo późno. A ja muszę wstać wcześnie, by zdążyć na ranny samolot do Londynu.

Usłyszałaś ode mnie całą prawdę - powiedział po­ważnym tonem, nie zważając na jej słowa. - Sądzę, że należy mi się teraz rewanż. Powiedz wreszcie, co łączy cię z tym Francuzem?

143

Nie podnosząc wzroku odrzekła spokojnie:

- Jesteśmy przyjaciółmi. I to wszystko.

Czyżby? - syknął ze złością. Wyraźnie nie był prze­konany.

Tak, to wszystko! - Podniosła gniewnie głowę. - Do Lyonu przyjechała nas cała paczka. Osiem osób. Byliśmy zaproszeni na ślub mojej przyjaciółki. Po weselu całe towa­rzystwo postanowiło iść jeszcze do dyskoteki. Odmówi­łam, bo jutro muszę wstać wcześnie. Dlatego Alain odpro­wadził mnie do hotelu. Zaraz potem miał dołączyć do reszty znajomych.

Nie flirtuje z tobą? - zapytał Brodie z niedowierza­niem.

Jeśli zechce, może mieć codziennie inną kobietę. Ma wręcz nieprawdopodobne powodzenie. Zaczyna go to jed­nak męczyć. Biedny Alain.

Ten facet jest pociągający dla kobiet? - prychnął. -Wolne żarty!

A co ty możesz wiedzieć na ten temat? - cierpkim głosem spytała Donna. - Nie jesteś przecież kobietą.

- Fakt - mruknął i zaraz potem uśmiechnął się szeroko.

- Chcesz, żebym ci tego dowiódł?

Szybko się od niego odsunęła.

- Chcę, żebyś wstał z mego łóżka i natychmiast stąd
wyszedł!

Nawet się nie poruszył.

- Pozostało nam jeszcze kilka spraw do wyjaśnienia

- oświadczył sucho.

- Nie mamy o czym mówić!

- Dlaczego mi nie powiedziałaś, że jedziesz do Lyonu
na ślub przyjaciółki? Ni stąd, ni zowąd opuściłaś dom.
Dlaczego w tajemnicy przede mną?

144

- Mówiłam ojcu i pani Eyre. Na wszelki wypadek zo­
stawiłam nawet adres hotelu.

- Ale ukrywałaś ten wyjazd przede mną. Czemu?

- Z jakiego powodu miałabym informować cię o moich
sprawach? Jestem wolnym człowiekiem. Mogę robić wszy­
stko, co mi się podoba. Nikomu nie muszę się tłumaczyć!

Uwierzyła Brodie'emu, że nie miał romansu z inną ko­bietą. Nie było to jednak równoznaczne z tym, że wobec niej samej postępuje fair. Pragnie ją poślubić, aby zdobyć firmę. To jasne jak słońce.

- Chciałaś wzbudzić moją zazdrość - powiedział
oskarżycielskim tonem.

Donna się zarumieniła.

Nieprawda! Nic takiego nie przyszło mi nawet do głowy. Wyjazd do Francji trzymałam przed tobą w sekrecie z zupełnie innego powodu. Bałam się, że jeśli się dowiesz, to mi go w jakiś sposób uniemożliwisz.

Dobrze wiedziałaś, że twój weekend z tym Francu­zem wcale mi się nie spodoba! - nie dawał za wygraną.

Dobrze wiedziałam, jak zareagujesz, gdy tylko usły­szysz, że wracam do Francji. Chciałam mieć święty spokój.

Na jedno wychodzi. Świetnie zdawałaś sobie sprawę z tego, że nie pochwalam twych spotkań z innymi mężczy­znami!

Bez twojej wiedzy robiłam tak przez pełne dwa lata. Skąd więc to nagłe zainteresowanie? - odcięła się Donna. - Skąd taka zmiana frontu?

Zesztywniał, wpił w nią wzrok, a w jego oczach ukazały sie gniewne błyski.

- Miałaś kogoś? - zapytał ostro.

Nie mogła znieść jego przenikliwego spojrzenia. Spu­ściła głowę. Chciała ukryć przed nim prawdę.

145

Wyciągnął rękę, ujął jej podbródek i zmusił, by spojrza­ła mu prosto w twarz.

- Kocham cię - powiedział zduszonym głosem.
Poczuła nagły ból w okolicy serca.

Jak śmiesz tak kłamać?! Zależy ci tylko na firmie ojca, a nie na mnie! - wykrzyknęła z rozpaczą.

Firma twego ojca już do mnie należy - odrzekł szor­stko.

Donna drgnęła. Popatrzyła na Brodie'ego zdumiona. Miał ponury wyraz twarzy, napięte rysy i mocno zaciś­nięte usta. Nie spuszczał z niej wzroku.

- Należy do mnie od prawie trzech lat - dodał. - Zanim
zacząłem pracować u twego ojca, byłem już właścicielem
sporej liczby udziałów. W miarę upływu czasu dokupywa­
łem nowe akcje. Kiedy postanowiłem, że się z tobą ożenię,
zaproponowałem Jamesowi, żeby sprzedał mi pakiet kon­
trolny. To, że Gavin stanie kiedyś na czele firmy i nią
pokieruje, nigdy nie wchodziło w grę. Nie ma do tego
predyspozycji. Po prostu się nie nadaje. Brakuje mu cech
niezbędnych menedżerowi. Twój ojciec świetnie zdawał
sobie z tego sprawę.

Brodie zrobił krótką przerwę.

- A więc gdy się dowiedział - ciągnął - że zamierzam
cię poślubić, zgodził się sprzedać mi te udziały, które ty,
Donno, miałaś po nim odziedziczyć. James nie rozumiał
motywów mojego postępowania. Wytłumaczyłem mu
więc, że robię tak dlatego, żeby uniknąć pomówienia o oże­
nek dla pieniędzy, dla zdobycia tych właśnie udziałów.

Dziewczyna zagryzła wargi.

- Dlaczego nic mi o tym nie powiedziałeś?

- Z tych akcji zamierzałem zrobić ci prezent ślubny
- wyjaśnił krótko.

146

Zamknęła oczy.

- Och, Brodie, jaki byłeś głupi!

Tak, byłem bardzo głupi sądząc, że mi wierzysz - po­wiedział ze złością. - Byłem przekonany, że mnie kochasz i obdarzasz pełnym zaufaniem. I nie wątpiłaś w moje ucz­ciwe zamiary dopóty, dopóki nie poznałaś Chństabel. Don­no, między nami przecież wszystko układało się doskonale. Twoje oświadczenie, że zrywasz, spadło na mnie jak grom z jasnego nieba. Zanim się pozbierałem, po tobie już nie było śladu. Zniknęłaś.

Mogłeś przyjechać do Paryża, żeby wyjaśnić tę sytu­ację - powiedziała Donna z wyrzutem.

Co wyjaśnić? Przecież nie miałem pojęcia, że dowie­działaś się o moim związku z Christabel. Nie wyjawiłaś mi przyczyny tak nagłego rozstania. Oświadczyłaś tylko, że jestem wstrętny, nie możesz na mnie patrzeć, i zaraz wyje­chałaś. Po tym, co od ciebie usłyszałem, byłem w takim szoku, że musiało upłynąć sporo czasu, żebym się otrząsnął i zaczął logicznie myśleć.

Chyba zastanawiałeś się jednak się nad tym, dlaczego cię zostawiłam.

A co ty, do diabła, sobie myślisz? Oczywiście, że tak! Sjawałem na głowie, by wyjaśnić, co właściwie się stało. Wielokrotnie rozmawiałem na ten temat z twoim ojcem. Powiedział mi, że prawdopodobnie nie dojrzałaś jeszcze do małżeństwa. Radził, bym poczekał spokojnie rok lub nieco dłużej i dał ci trochę czasu na usamodzielnienie się i po­smakowanie życia.

Brodie zrobił krótką przerwę i po chwili zapytał:

No i co? Zrobiłaś to? Skosztowałaś życia?

W pewnym sensie - odparła nie patrząc mu w oczy.

W jakim? - Jego głos zabrzmiał chrapliwie.

147

Donna popatrzyła na niego spod półprzymkhiętych po­wiek.

Podciągnęłam znajomość francuskiego, nauczyłam się gotować i bardzo dobrze poznałam Paryż - odrzekła spokojnie, z góry wiedząc, że jej wyjaśnienia nie zadowolą Brodie'ego.

Przestań wreszcie bawić się ze mną w kotka i mysz­kę! Świetnie wiesz, o co mi chodzi! - wybuchnął. Podniósł wzrok i popatrzył na nią z napięciem. - Miałaś kogoś?

- Nie - odrzekła, lekko się przy tym uśmiechając.

To wcale nie jest zabawne! - Brodie aż zgrzytnął zębami. Złapał dziewczynę za ramiona. - Do diabla, prze­stań się śmiać!

Dwa lata to szmat czasu - nadal mówiła spokojnie. Uśmiech nie schodził z jej twarzy. - Dlaczego nie przyje­chałeś do mnie do Paryża?

Nie dawałaś przecież żadnego znaku życia - powie­dział szorstko. - Pytasz, czemu się nie zjawiłem? Przecież to oczywiste. Ze względów czysto ambicjonalnych. Dla­czego miałem się za tobą uganiać, skoro ty tego nie chcia­łaś? Pomyślałem sobie wówczas, że jeśli będzie ci na mnie zależało, prędzej czy później wrócisz do domu. I wtedy będę mógł cię zapytać.

- O co?

- Czy mam jeszcze u ciebie jakieś szanse. Czy warto,
żebym ponowił oświadczyny. Kiedy James zaczął choro­
wać, zamierzałem nawiązać z tobą kontakt, ale on się temu
sprzeciwił. Nie chciał, żebyś wracała do domu tylko ze
względu na niego. Gdyby ataki serca twojego ojca były
wtedy groźniejsze, z pewnością bym go nie posłuchał. Do­
piero gdy Gavin zdefraudował pieniądze i uciekł - domy-

148

śliłem się, że pojechał do Paryża - miałem wreszcie dobry pretekst, żeby cię zobaczyć.

Donna popatrzyła na niego kokieteryjnie.

- Pretekst? Naprawdę był ci potrzebny?

Oczywiście! W przeciwnym razie mogłabyś sobie po­myśleć, że dlatego zjawiłem się w Paryżu, bo nie mogę bez ciebie żyć!

Jesteś skończonym idiotą - powiedziała czule, zarzu­cając mu ręce na szyję.

Popatrzył w jej półprzymknięte, roześmiane oczy.

- Tak sądzisz?

Skąd mogłam wiedzieć, czy jeszcze mnie kochasz, skoro byłeś tak daleko?

Aha. O to chodzi. - Objął ją w talii i przyciągnął do siebie. - Nie zapominaj, że to samo odnosiło się także do drugiej strony. Skąd mogłem wiedzieć, czy jeszcze czujesz coś do mnie? Przeniosłaś się na dobre do Paryża i wygląda­ło na to, że w ogóle zapomniałaś o moim istnieniu.

Dobrze pamiętałam - odrzekła łagodnym głosem, przyglądając się jednocześnie zarysowi jego zmysłowych ust.

- Tak?

Ujął w dłonie twarz Donny.

- Chciałam zapomnieć, ale nie potrafiłam - zdążyła
wyszeptać, zanim pocałunkiem zamknął jej usta.

- Najdroższa - wyszeptał.

Całował z pasją, która zapierała jej dech w piersiach. Pociągnął ją na łóżko.

- Och! - westchnęła cicho.

- Bardzo cię kocham! - Pokrywał teraz pocałunkami
jej kark i szyję. - Zastanawiałem się, czy gdy cię zobaczę,
będziesz mi tak droga, jak poprzednio. Przez długie dwa

149

lata, które wydawały się być nieskończonością, wielbiłem twój obraz zapisany głęboko w pamięci, a nie żywą dziew­czynę. Ale kiedy stanęłaś przede mną w drzwiach swego paryskiego mieszkania, od razu wiedziałem, że moje uczu­cia do ciebie się nie zmieniły!

Donna roześmiała się i czule dotknęła ręką policzka Brodie'ego.

Nie do wiary! I pomyśleć, że pod tym stalowym pan­cerzem kryje się romantyczna dusza! A ja sądziłam, że jesteś tylko racjonalnie myślącym, stąpającym mocno po ziemi człowiekiem interesu!

W biznesie też kryje się romantyzm - odparł uś­miechając się z zadowoleniem. - Gavin jest jeszcze zbyt niedojrzały, by to zrozumieć, ale ty od razu pojmiesz, co mam na myśli, jestem tego pewny. Za każdym razem, gdy przejeżdżam obok dopiero co wybudowanego domu, patrzę na nowe okna o lśniących szybach i z dumą myślę sobie: te szyby to być może jest nasza robota! Efekt naszej pracy!

Pocałowała go lekko.

- Nic dziwnego, że ojciec ma o tobie tak doskonałe
mniemanie. Jesteście do siebie podobni. Przychodną wam
do głowy identyczne myśli!

Zwichrzył ręką jej włosy. I nagle spoważniał.

- Wyjdziesz za mnie, Donno?

- Tak - odpowiedziała wprost, bez fałszywej skromno­
ści.

Całował ją teraz powoli i bardzo mocno.

Zrobię wszystko, żebyś była szczęśliwa.

Ja też. Oboje się o to postaramy. Roześmiał się wesoło.

To właśnie miałem na myśli. Jest jeszcze jedna spra-

150

wa, która nie daje mi spokoju. Jeśli Gavinowi uda się załatwić pracę w Midlands, James zostanie sam w swym wielkim, opustoszałym domu.

Zupełnie zapomniałam o Gavinie! - wykrzyknęła Donna. - Jak poszła mu rozmowa?

Na kierownictwu fabryczki zrobił chyba dobre wraże­nie. A on sam zachwyca się tym, co w niej produkują. Zaproponowano mu odbycie praktyki. W poniedziałek ma powiadomić o swej decyzji. Przed podjęciem pracy w Mid­lands powstrzymuje go tylko jedna sprawa. Niepokoi się, co będzie z ojcem. Nie chce zostawiać go samego. - Brodie niepewnie popatrzył na Donnę i z wahaniem zapytał: -Może po ślubie zamieszkamy razem z nim? Co na to po­wiesz?

Ważne jest tylko to, byśmy mogli być razem. Reszta się nie liczy. Masz rację, nie mogę zostawić ojca samego. Postanowiłam, że jeśli Gavin wyjedzie, wrócę do domu. Mam rezerwację na jutrzejszy samolot do Londynu. Moje sprawy w Paryżu zlikwiduję później.

Chcesz powiedzieć, że niepotrzebnie marnowałem czas i energię, gnając tu za tobą, skoro i tak zamierzałaś wracać jutro do domu?

Wiedziała, że się z nią przekomarza. Zobaczyła jego rozjaśnioną twarz i szczęście malujące się w oczach.

To rozumiem. Mówisz to, co naprawdę myślisz. Wre­szcie. Czy ukrywasz przede mną jeszcze jakieś sekrety?

Może jeden, najwyżej dwa - powiedział żartobliwym tonem, ponownie pociągając ją za sobą na łóżko. - Od tej pory nie będzie między nami żadnych tajemnic. Nie bę­dziemy już nic przed sobą ukrywać. Koniec z zabawą w chowanego.

151

Donnie nagle przypomniała się sprawa, która nurtowała ją od dawna.

Powiedz mi, skąd wziąłeś pieniądze, żeby wykupić nasze rodzinne udziały? - zapytała bez ogródek.

Jeszcze ci nie mówiłem? Po śmierci stryja odziedzi­czyłem po nim majątek. Nie zostawił testamentu. Sam z pewnością nic by mi nie zapisał, ale, jako jego jedynemu żyjącemu krewnemu, wszystko automatycznie przypadło mnie. W jakimś sensie, wbrew swojej woli, stryj sprawił, że jesteśmy razem. - Brodie roześmiał się cierpko. - Byłby wściekły, gdyby się dowiedział, że przyczynił się do nasze­go szczęścia.

Skąd wiesz? A może byłby zadowolony z tego, co się stało? - zaprotestowała dziewczyna. - Jeśli nie masz dowo­dów, nie przesądzaj sprawy na niekorzyść drugiej strony.

Brodie spojrzał na nią.

Gdybyś ty tak postępowała, nie stracilibyśmy dwóch lat wspólnego życia.

Przykro mi, kochany. Przepraszam - wyszeptała. Po­całowała go lekko w ucho, a potem zaczęła drażnić zębami skórę na jego karku.

Ręce Brodie'ego błądziły po jej ciele. Zamknęła oczy. Każdym nerwem chłonęła doznawane pieszczoty.

Teraz już wiedziała, że wkrótce nie będzie między nimi żadnych tajemnic. Dokładnie poznają się nawzajem. Nie będą nic przed sobą ukrywali. Skończy się wreszcie zaba­wa w chowanego, a zacznie prawdziwa miłość, oparta na wzajemnym pożądaniu, uczciwości i lojalności.