Vicki Lewis Thompson

BĄDŹ MOJĄ WALENTYNKĄ

(Be mine, Valentine)

ROZDZIAŁ 1

Wszystko zaczęło się tamtego dnia, gdy spadł śnieg. Wiele łat później Roxie zastanawiała się, czy i to było sprawką starego Charliego. Jeśli jednak mówił o sobie prawdę, wyczarowanie małej burzy śnieżnej w lutym, nawet w środku pustyni, nie wymagało zachodu. Niezwykła pogoda mogła być, oczywiście, zbiegiem okoliczności, jak i wszystko, co zdarzyło się później.

W piątkowe popołudnie całe Tucson przykrył śnieg. Roxie nie mogła uwierzyć, że to, zdawać by się mogło, naturalne przyrodnicze zjawisko może spowodować takie zamieszanie. Przez dwadzieścia siedem zim spędzonych w New Jersey tyle się napatrzyła na śnieg, że przestał robić na niej wrażenie. Najwyraźniej zupełnie inaczej sprawa miała się z jej kolegami z pracy. Kilku rzuciło się do okien z pełnymi niedowierzania okrzykami, pozostali zaś wybiegli na ulicę i próbowali chwytać płatki w dłonie.

Jak dzieci, pomyślała Roxie. Interesanci, cierpliwie czekający w kolejkach, poszli w ślady urzędników. Ratusz niemal opustoszał. Roxie nie ruszyła się od biurka, postanawiając nie przerywać pracy.

Tylko ona zauważyła, że do poczekalni wszedł stary Charlie. W ręku, jak zwykle, trzymał swą zniszczoną teczkę.

– Co za miła niespodzianka, Charlie. – Roxie wstała zza biurka, by uciąć sobie ze starszym panem małą pogawędkę. Uważała go za swego najlepszego przyjaciela w Tucson, co nie najlepiej świadczyło o jej życiu towarzyskim. Chociaż Charlie był naprawdę przemiły, wszyscy dookoła wiedzieli, że to włóczęga.

Jego domem była ławka w pobliskim parku, a cały dobytek trzymał w starej teczce, z którą się nigdy nie rozstawał. Jadał w pobliskich bezpłatnych jadłodajniach. Musiał mieć jednak jakieś źródło dochodów, skoro każdego ranka przynosił czerwoną różę i wkładał ją do wazonu, stojącego na szarym laminowanym blacie. Utrzymywał, że to dla przyszłych małżonków, przychodzących do ratusza złożyć papiery. Zwykle ktoś z pracowników stawiał mu w zamian lunch. Ostatnio, po awansie, tym kimś była najczęściej Roxie. Co to za różnica przygotować dwie kanapki zamiast jednej? Doprawdy żadna, poza tym bardzo lubiła towarzystwo Charliego. – – Co cię tu dziś sprowadza? – Roxie oparła się o szary blat i posłała Charliemu czarujący uśmiech.

– Jak to co? Te piękne niebieskozielone oczy i wspaniałe rude loki, moja droga.

– Daj spokój, Charlie. Moje oczy i rude loki nigdy przedtem nie odciągały cię od popołudniowej partyjki szachów. Co się stało?

– Jeśli mam być szczery, pogoda zrobiła się paskudna i postanowiłem poszukać schronienia w umiarkowanym klimacie twojego biura. – Zdjął wytarty filcowy kapelusz i strzepnął resztki śniegu z zatkniętego za wstążkę piórka. – Nie spodziewałem się takiej zimy w Arizonie.

Za każdym razem Roxie była na nowo zaskoczona. Można by przypuszczać, że rozmawia z szacownym profesorem jakiegoś europejskiego uniwersytetu. Jednak z bliska wychodziło na jaw, że rękawy tweedowej sportowej marynarki są wystrzępione, przy kamizelce brakuje guzika, kieszeń spodni jest rozerwana, a czerwona muszka ma przetarte brzegi.

Koledzy Roxie zaczęli powoli wracać do biura.

– Wciąż pada – oznajmił ktoś radośnie. – Powinniśmy chyba wcześniej skończyć pracę, bo jazda do domu może być niebezpieczna.

– Nigdy nie słyszałam, żeby ktoś robił tyle szumu z powodu odrobiny śniegu. – Roxie pokręciła głową.

– To upojenie nieznanym – wyjaśnił Charlie.

– Masz rację – przyznała Roxie. Po raz setny zadała sobie pytanie, jak taki wykształcony człowiek mógł stać się włóczęgą. – Może nie powinnam pytać, ale... co zrobisz, jeśli dziś w nocy będzie naprawdę zimno?

Charlie obrzucił ją przenikliwym, a jednocześnie pełnym aprobaty spojrzeniem, jak gdyby była jego ulubioną uczennicą, która zadała właściwe pytanie.

– Nie mam zielonego pojęcia – odrzekł, wyjmując z kieszeni śnieżnobiałą chusteczkę, by przetrzeć szpilkę w kształcie ósemki, która wpięta poziomo w klapę marynarki, przypominała symbol nieskończoności.

Już wiele tygodni temu Roxie odkryła, że szpilka jest z prawdziwego złota. Szpilka oraz cynowe szachy, które stale nosił w teczce, były prawdopodobnie całym majątkiem Charliego.

Do tej pory wydawał się zadowolony ze swego losu, ale do dzisiaj zima była wyjątkowo łagodna, nawet jak na Tucson.

– Są tu chyba jakieś schroniska – zauważyła – ale, niestety, nie znam żadnych adresów.

– Zapewne są przepełnione. Sądzę, że wystarczy mi moja ławka. Dołożę jeszcze jedną warstwę gazet.

– To nie brzmi zachęcająco. – Roxie wyobraziła sobie długą, mroźną i śnieżną noc, Charliego przykrytego tylko gazetami. A jeśli zamarznie na śmierć? Nigdy przedtem zbytnio się o niego nie martwiła, ale było dużo cieplej. – Charlie, myślę, że powinieneś zamieszkać u mnie, dopóki pogoda się nie poprawi.

– U ciebie? – Niebieskie oczy Charliego rozbłysły, pokręcił jednak przecząco głową. – O nie, nie chciałbym ci sprawić kłopotu.

– To żaden problem. Osbornowie mają nieduży domek gościnny. Nikt nie będzie cię krępował.

– Domek gościnny? Nie pamiętam, żebyś o nim wspominała.

– Nie było okazji. Wybierali się do mnie rodzice, skoro jednak nic z ich planów nie wyszło, czemu ty nie miałbyś z niego skorzystać?

– Nie cierpię się narzucać – rzekł z wahaniem Charlie.

– Nie pleć głupstw. – Roxie coraz bardziej zapalała się do swego pomysłu. Czuła się osamotniona. Chociaż Osbornowie poznali ją przed wyjazdem z sąsiadami, krępowała się do nich chodzić, tym bardziej że nie byli zbyt towarzyscy.

Miała oczywiście Como, ale przecież to tylko zwierzę. Roxie szukała w myślach jakiegoś przekonującego argumentu. Doszła do wniosku, że Charlie powinien czuć się potrzebny.

– Mógłbyś mi pomóc przy Como. Ostatnio dziwnie się zachowuje. Zastanawiam się, czy nie wezwać weterynarza. Nie chciałabym wydawać pochopnie pieniędzy Osbornów, ale...

– Owszem, trudno się rozeznać w potrzebach zwierzęcia, ale czy nie zagalopowałaś się trochę? Mówisz, jakbym już zamieszkał w domku gościnnym, a tymczasem Osbornowie mogliby nie życzyć sobie, by zwykły włóczęga kręcił się po domu w czasie ich nieobecności.

– Nie jesteś zwykłym włóczęgą, lecz moim przyjacielem. Znam cię od pół roku, a od dwóch miesięcy jadamy wspólnie lunch. Nie pozwolę, żebyś zamarzł na ławce w parku.

– To miło z twojej strony, ale...

– Poza tym Osbornowie to wspaniali ludzie i z pewnością okażą zrozumienie. Moi rodzice znają ich od wieków. Tata i Dave Osborn służyli razem w wojsku. Mogę robić, co zechcę, mają do mnie zaufanie. Nie przelewajmy z pustego w próżne. Załatwione!

– Mój Boże, cóż za nieodparte argumenty! Czy uczyłaś się prowadzenia negocjacji?

– Zgadłeś. W szkole średniej w Newark byłam mistrzynią w tej dziedzinie. Więc? Czy przekonałam cię, żebyś zamieszkał ze mną?

– Tak. – Zmarszczki na twarzy Charliego wygładziły się w uśmiechu. – Niech cię Bóg błogosławi, Roxie Lowell.

– Cześć, Roxie. – Ciemnowłosy mężczyzna oderwał się od grupki stojącej przy oknie i podszedł do nich. – Witaj, Charlie.

– Dzień dobry, Doug – skinął głową Charlie.

– Roxie, wszyscy mówią o wcześniejszym wyjściu z pracy, chciałem się więc upewnić, czy nasze spotkanie jest aktualne.

– Och, Doug, bardzo cię przepraszam, przez całe to zamieszanie kompletnie o nim zapomniałam.

– Tobie, dziewczynie z New Joisey, nie przeszkodzi chyba ta odrobina śniegu? – przekręcił nazwę jej rodzinnego stanu, jak zwykle, gdy chciał się z nią podroczyć.

Roześmiała się z przymusem, żart bowiem miał wąsy i brodę i dawno przestał ją śmieszyć.

– Jasne, że nie, ale zabieram dziś Charliego do domu.

– Mnie nigdy nie złożyłaś takiej interesującej propozycji. – Doug zdziwiony uniósł brwi.

– Zamieszka w domku gościnnym – odparła z naciskiem Roxie. – Poza tym – dodała – nie jesteś taki miły jak Charlie.

– To dlatego, że nie dajesz mi szansy – powiedział Doug pół żartem, pół serio. – Roxie, czy mogę zamienić z tobą dwa słowa na osobności? – Ujął ją za łokieć i nie czekając na odpowiedź, odciągnął na bok. – Oszalałaś? – spytał, zniżając głos. – Ten stary może okazać się prawdziwą pijawką. Jeśli go wpuścisz za próg, to nigdy się go nie pozbędziesz, a przynajmniej do powrotu Osbornów.

– Doug, przestań. On cię może usłyszeć.

– No i co z tego? – Doug wzruszył ramionami. – To włóczęga.

– Doug! – Roxie chwyciła go za ramię i odciągnęła jeszcze dalej. – Charlie jest wspaniałym starszym panem i nie pozwolę, żebyś go obrażał.

– Musi mieć mnóstwo zalet, skoro jadasz z nim codziennie lunch.

Roxie spojrzała na niego zaskoczona.

– Jesteś o niego zazdrosny!

– Nie o niego, ale o czas, który z nim spędzasz.

– Zapraszałam cię, żebyś się do nas przyłączył.

– Wielkie dzięki. On bez przerwy gada o historii.

– Mnie to fascynuje. Nie zdziwiłabym się, gdyby kiedyś jej uczył.

– Czemu więc nie uczy jej teraz? – prychnął Doug. – Dlaczego sypia na ławce w parku?

– Nie wiem. Ludzi dotykają nieszczęścia. Najważniejsze w tej chwili jest to, że pada śnieg, a on nie ma gdzie się podziać. Nie chcę, żeby spędził noc na mrozie.

– Z pewnością jest do tego przyzwyczajony.

– Och, doprawdy? – Cierpliwość Roxie miała swoje granice. – Zapewne głodujący ludzie również przyzwyczajają się do braku pożywienia?

– Tego nie wiem, wiem natomiast, że to nie twoje zmartwienie. Zresztą, co powiedzieliby na to Osbornowie?

– Pozwolili mi zapraszać, kogo zechcę: rodziców, znajomych. Rodzicom nie uda się teraz przyjechać, a ja nie mam przyjaciół, którzy mogliby...

– Szkoda, że nie pomyślałaś o mnie. – Doug pogłaskał Roxie po ramieniu. – Dowiedziałbym się, jak wygląda życie na pogórzu, poza tym mielibyśmy czas, żeby się lepiej poznać.

Roxie odsunęła się, strącając rękę Douga. Lubiła go, ale nie mogła zaakceptować jego stosunku do Charliego.

– Nie biorę pod uwagę takiej ewentualności i ty dobrze o tym wiesz. Osbornowie, zostawiając mi dom, zakładali, że moi chłopcy nie będą ze mną mieszkali. Poza tym masz dach nad głową, a Charlie go nie ma.

– Roxie, uprzedzam cię, że będziesz tego żałowała. Dawanie pieniędzy na cele dobroczynne to co innego niż branie kogoś pod swój dach.

– Zgadzam się, to coś znacznie pożyteczniejszego.

– Roxie obrzuciła go wyzywającym spojrzeniem.

– Pomagam komuś konkretnemu. Nie muszę się zastanawiać, na co wydano moje pieniądze. Nie próbuj mnie powstrzymywać, Doug, podjęłam już decyzję.

– Ojciec ostrzegał mnie, żebym nigdy nie sprzeczał się z rudzielcami – rzekł z rezygnacją Doug.

– To nie ma nic wspólnego z kolorem moich włosów. A teraz przepraszam cię, ale musimy jechać z Charliem do domu.

– Czy mam rozumieć, że jutro wieczorem będziesz zajęta? – spytał Doug przesadnie ugrzecznionym tonem.

Roxie próbowała nie okazać zniecierpliwienia. Przecież lubi Douga, a on ma prawo się złościć. Z powodu Charliego zrezygnowała z dzisiejszej randki, a Doug nie lubi takich niespodzianek.

– Będę gotowa o siódmej – odparła, po czym wróciła do biurka po płaszcz i torebkę. – Chodźmy – zwróciła się do Charliego.

– Nie akceptuje twojego postępowania, prawda?

– spytał starszy pan.

– To nie jego sprawa. Nie jesteśmy małżeństwem, po prostu się spotykamy.

– Och, Roxie, mam nadzieję, że nie bierzesz pod uwagę małżeństwa z Dougiem Kellym.

– Owszem, myślałam o tym, Charlie – odrzekła Roxie, obrzucając go szybkim spojrzeniem. – To przystojny mężczyzna, ma stałą pracę, a poza tym zwykle dobrze się czujemy ze sobą.

– A co z miłością? – – W pewnym sensie kocham Douga. Charlie pokręcił ze smutkiem głową.

– Cóż, Charlie, mam już dwadzieścia siedem lat. Codziennie przychodzą do nas młode pary pragnące się pobrać, a ja im zazdroszczę. Chciałabym założyć rodzinę, mieć dzieci. Byłabym dobrą matką.

– Jestem tego pewien. – Charlie podniósł przetarty kołnierz marynarki, gdy szli kładką nad Pennington Street. – Ale Doug Kelly to nie jest partner dla ciebie.

– Czemu? – Roxie skierowała się w stronę podziemnego garażu.

– Skoro do tej pory nie zakochałaś się w nim, to znaczy, że ma w sobie zbyt mało miłości, by obudzić twoje uczucie. Oczywiście, to nie musi być jego wina. Znałem kilku Kellych, którzy byli świetnymi kochankami, ale Doug...

– Charlie, o czym ty mówisz?

– Mówię o jego nazwisku. Kelly oznacza bowiem wojownika. Czasami nie ma to wpływu na ludzi. Znałem Edmonda Kelly’ego, który promieniał miłością i nigdy z nikim nie walczył. Ale Doug... powiedzmy, że jego nazwisko absolutnie nie pasuje do twojego.

– Co ma do tego moje nazwisko? – spytała Roxie, otwierając drzwiczki samochodu.

Charlie zaczekał, aż dziewczyna usadowi się za kierownicą, po czym odpowiedział:

– Lowell znaczy tyle co kochana, a to nazwisko doskonale oddaje twoją osobowość. Właśnie dlatego chciałem... zostać twoim przyjacielem.

– A ty się nazywasz Hartman. – Roxie uruchomiła silnik i wyjechała z garażu. Śnieg zalepiał przednią szybę, musiała włączyć wycieraczki.

– To raczej proste, prawda? Hart to rogacz. Oczywiście, nie jest to moje prawdziwe nazwisko. Podoba mi się po prostu ten asonans – Chariie Hartman.

Roxie zaniepokoiła się. Hartman to nie jest prawdziwe nazwisko? Nagle obudziły się w niej wątpliwości. Czy podjęła słuszną decyzję? Może Doug miał rację, może popełniła błąd, proponując Charliemu schronienie?

– Chariie, chyba nie uciekasz przed wymiarem sprawiedliwości?

– Na Boga, nie! Naprawdę nie musisz się mnie obawiać, Roxie.

Wyjechali z zatłoczonego śródmieścia i ruszyli na północ w kierunku Santa Catalina Mountains. Roxie była pogrążona w myślach. Przypomniała sobie róże, które Chariie przynosił codziennie, jego nienaganne maniery i trafne spostrzeżenia. Nie, to z pewnością porządny człowiek.

– Czemu nie używasz swojego prawdziwego nazwiska? Jest trudne do wymówienia?

– Coś w tym rodzaju. Czy ten śnieg nie jest zachwycający? Tamten kolczasty kaktus wygląda, jak gdyby nosił szlafmycę. Pustynia sprawia wrażenie raczej... zaskoczonej. Tak, to dobre określenie.

– Owszem. Oto moja ulica, Calle de Suenos. – Roxie włączyła lewy kierunkowskaz i czekała, aż przejadą samochody z naprzeciwka.

– Ulica snów. Jaka ładna nazwa.

– Powinnam się domyślić, że znasz hiszpański.

– Troszeczkę. O, tutaj buduje się coś wielkiego.

– Tak, tu będzie lecznica.

– Robotnicy nie wydają się specjalnie uszczęśliwieni pogodą.

– Nie przywykli do śniegu.

– Z pewnością. Spójrz na tego mężczyznę na dachu. Podoba mi się jego postawa. Bije od niego pewność siebie.

– Widzisz to z tej odległości? W takiej zadymce?

– Jasne. Właśnie na tle śniegu. Kapitalny facet. Roxie skręciła i zjechała na pobocze.

– Wzbudziłeś moją ciekawość. Pokaż mi go.

– O tam, na szczytowej belce.

– Och! – Roxie dojrzała go wreszcie. – Przypomina trochę kapitana okrętu.

– Trafne spostrzeżenie. Porównaj go z Dougiem Kellym.

– Doug jest urzędnikiem. Nie pracuje na budowie.

– To nie ma znaczenia. Czy potrafisz wyobrazić sobie Douga stojącego tam w takiej pozycji?

– Chyba nie – roześmiała się Roxie. – Doug zaszyłby się raczej w ciepłe miejsce z drinkiem w dłoni.

– Bez wątpienia. Co tam jest napisane na tablicy informacyjnej? Nie mogę przeczytać z tej odległości.

Roxie niechętnie oderwała wzrok od mężczyzny na dachu. Charlie miał rację, wyglądał rzeczywiście imponująco. W zapadającej szarówce żółty kask lśnił niczym latarnia morska, gdy ponaglał pracowników, by chowali materiały przed śniegiem.

– „Przedsiębiorstwo Projektowo-Budowlane Craddocka”. Pod spodem jest jeszcze pełne nazwisko właściciela, Hank Craddock, oraz numer telefonu.

– Założę się, że to ten na dachu.

– Możliwe. – Roxie obejrzała się jeszcze raz.

– Craddock to nazwisko dla ciebie.

– Tak? A co oznacza?

– Przepełniony miłością. – Charlie popatrzył na nią z zadowoloną miną.

Po burzy śnieżnej nastąpiły cztery dni deszczu, co opóźniło roboty budowlane. Hank zdecydował, że będą pracować w sobotę. Jego ludzie nie mieli nic przeciwko temu. Godziny nadliczbowe były dobrze płatne, a praca na świeżym, czystym powietrzu, wśród pięknej podgórskiej scenerii nie wydawała się szczególnie uciążliwa.

Hank nie lubił zostawiać swoich dzieci na weekend z gospodynią, czasami jednak okazywało się to konieczne. Dolores była sympatyczną kobietą, ale nie mogła zastąpić Hilary i Ryanowi matki.

Hank lubił swoją pracę i gdyby nie świadomość, że dzieciaki będą za nim tęskniły, cieszyłby się nią nawet w sobotę. Odkąd pamiętał, nawet jako mały chłopiec zbierał pogięte gwoździe i kawałki budulca, podkradał ojcu młotek i spędzał każdą wolną chwilę na konstruowaniu jaskiń dla dinozaurów, fortów dla zielonych plastykowych żołnierzyków, tuneli oraz estakad dla kolejek elektrycznych. Później, gdy już dorósł do narzędzi elektrycznych, urządził na nowo swój pokój, umieszczając łóżko na wysokości dwóch metrów.

Teraz, po latach, nadal lubił dobre narzędzia, a nawet zapach budowy – poruszonej ziemi, wilgotnego cementu, świeżej farby. Z rozkoszą wdychał słodkawą woń piłowanego drewna.

Każdego ranka robił przegląd budowy z planami w ręku i porównywał z nimi postępy prac. Porównywał je również z idealną wizją, którą miał w głowie. Tej szczególnej soboty nie był jednak pewien, czy nie doznaje halucynacji. Podczas swego zwykłego obchodu zauważył najdziwniejszą parę gapiów, jaką zdarzyło mu się kiedykolwiek spotkać na placu budowy. Przeszedł przez dziurę w ogrodzeniu, by lepiej im się przyjrzeć.

Starszy mężczyzna w niemodnej tweedowej marynarce i sportowym kapeluszu prowadził na lince... Hank nie wierzył własnym oczom. Toż to lama, na miłość boską! Biała lama o futerku puszystym jak u angory.

Mężczyzna i zwierzę pasowali do siebie jak pięść do nosa. Starszy pan powinien mieć na głowie sombrero i poncho albo też prowadzić na smyczy angielskiego teriera. Hank miał mnóstwo roboty tego dnia, jednak ciekawość zwyciężyła.

– Dzień dobry – zawołał, znalazłszy się w odległości paru metrów od niezwykłej pary. – Widzę, że wybrał się pan na spacer ze swoją lamą. Ładny dziś mamy dzień.

– Wprawdzie to nie moja lama, ale chcę, żeby zażyła trochę ruchu. Miałem również nadzieję zawrzeć znajomość z panem Hankiem Craddockiem.

– To właśnie ja. Ale muszę pana rozczarować. Nie znam się kompletnie na lamach. – Hank przyglądał się swemu rozmówcy z coraz większym zaciekawieniem. Maniery i sposób wysławiania się miał bez zarzutu, ale ubranie dość zniszczone. Może zatrudniono go do opieki nad lamą, choć byłby to najosobliwszy opiekun pod słońcem.

– Nie chodzi mi o poradę w sprawie lamy ani też w żadnej innej, panie Craddock. Chciałem po prostu zgłosić parę uwag.

Hank był przyzwyczajony do uwag. Okoliczni mieszkańcy poddali go już nie jednej próbie. Jednak wśród nich nie było chyba starszego pana. W każdym razie go nie zapamiętał.

– Projekt budynku został uzgodniony ze Stowarzyszeniem Właścicieli Domów, obawiam się więc, że musi pan zgłaszać ewentualne skargi do nich.

– Niech się pan tak od razu nie jeży, młody człowieku. Moje uwagi będą wyłącznie pozytywne. Nie znam się zbytnio na budownictwie, za to doskonale na ludziach. Przyglądałem się pańskiej pracy i jestem pod wrażeniem atmosfery... nazwijmy to, miłości.

Hank zmarszczył brwi. Czyżby miał do czynienia z religijnym szaleńcem? Może lama jest zwierzęciem ofiarnym jakiegoś nieznanego kultu?

– Nie bardzo rozumiem, o co panu chodzi, panie...

– Charlie Hartman. A chodzi mi o panujący tu klimat życzliwości. Zaryzykowałbym twierdzenie, że kocha pan swoją pracę, panie Craddock.

– Cóż, dziękuję bardzo. – Hank postukał nerwowo zwiniętymi w rolkę planami po udzie. Starszy pan jest pewnie zdrowo stuknięty, ale komplement pozostaje komplementem.

– Może ma to coś wspólnego z pańskim nazwiskiem.

– Moim nazwiskiem? Nie sądzę. Większość mojej rodziny mieszka wciąż w Dakocie i nikt nie pracuje w branży budowlanej.

– Nie mówię o pańskiej rodzinie, lecz o pańskim nazwisku. Craddock znaczy przepełniony miłością. Z pewnością pan o tym wie.

– Nie. – Hank w życiu nie prowadził tak dziwacznej rozmowy. Lama zachowywała się bardzo spokojnie. Stała, wpatrując się w niego i poruszając od czasu do czasu długimi białymi rzęsami. – Nie miałem pojęcia, że Craddock cokolwiek oznacza.

– Ale pańska żona. z pewnością wie. Kobiety częściej zwracają uwagę na takie rzeczy.

– Moja żona... – Hank ugryzł się w język. – Nie jestem żonaty.

– Jaka szkoda – uśmiechnął się Charlie.

– Owszem. – Naprawdę ma niezłego hopla, pomyślał Hank. – Czy mieszka pan gdzieś w pobliżu? – Może starszy pan zabłądził?

– Zatrzymałem się u kogoś na tej ulicy. – Charlie pokazał palcem. – To śliczna młoda kobieta. Nazywa się Roxie Lowell. Może pan ją zna? Ma płomiennorude włosy, mniej więcej tej długości. Urocze piegi, a jej oczy przypominają mi barwą Morze Śródziemne.

– Co za plastyczny opis! – Niesamowite spotkanie, pomyślał Hank. Do tej pory był pewien, że Calle de Suenos to najzwyklejsza ulica, zamieszkana przez przeciętnych, choć nieco grymaśnych ludzi. – Czy to pańska wnuczka?

– Nie, po prostu bardzo droga przyjaciółka. Użyczyła mi schronienia w gościnnym domku.

– I swojej lamy?

– W pewnym sensie. Spacer ze zwierzęciem jest dobrym pretekstem do zwiedzenia okolicy i poznania sąsiadów, prawda?

– Ee... z pewnością. Musi pan spotykać rozmaitych ludzi, spacerując z tym zwierzakiem.

– Cóż, musimy już wracać z Como.

– Como? To jej imię?

– Właśnie.

– Tak jak Perry?

– Nie, jak w Como se llama, llama. W skrócie.

– Sprytnie. Jej imię lama – przetłumaczył Hank, śmiejąc się.

– Ja też uważam, że to dowcipne. No, Como, lepiej chodźmy już do domu, Roxie będzie się o nas martwiła. – Podrapał lamę po nosie, ona zaś przytuliła głowę do jego ręki. – Jest bardzo uczuciowa, gdy już się do kogoś przekona.

– Pańska przyjaciółka Roxie czy lama?

– Prawdę mówiąc, obie.

– Czy trafi pan do domu? – spytał Hank, z trudem utrzymując powagę.

– Oczywiście. Myślał pan, że zabłądziłem?

– Cóż...

– Wszystko w porządku, proszę się nie martwić. Wielu ludzi uważa mnie za lekko stukniętego.

– Naprawdę nie mam pojęcia czemu. – Hankowi ledwo udało się powściągnąć uśmiech.

– Ani ja. Zapewniam pana, że nie brak mi, jak to się teraz mówi, piątej klepki.

– Miło mi to słyszeć.

– Do widzenia, panie Craddock – powiedział Charlie, dotykając kapelusza.

– Do zobaczenia.

– Tak, z pewnością. Chodźmy, Como.

Hank zaczekał, aż Charlie znajdzie się poza zasięgiem słuchu, po czym wybuchnął głośnym śmiechem. Co za zabawny staruszek! A jaką reklamę zrobił swojej gospodyni – śliczna młoda kobieta o płomiennorudych włosach i oczach barwy Morza Śródziemnego. Starszy pan był ogromnie szarmancki, ale biorąc pod uwagę jego wiek, owa „młoda kobieta” mogła mieć równie dobrze koło sześćdziesiątki, kilka podbródków i worki pod niebieskozielonymi oczami.

Gdyby Hank stał na dachu budynku, a nie na dole, zaspokoiłby choć częściowo swoją ciekawość. Roxie właśnie krzątała się w ogrodzie. Wykorzystała nieobecność Como, by wysprzątać małą zagrodę, którą zbudowali dla lamy Osbornowie. Skończywszy pracę, ruszyła w stronę domu, zrywając po drodze grejpfruta.

Roxie zatroszczyła się o drzewka owocowe podczas śnieżycy, okrywając je i ogrzewając przenośnymi lampami, zostawionymi na wszelki wypadek przez Osbornów. Stało się już rytuałem, że codziennie rano zbierała owoce, którymi dzieliła się z Charliem.

– Jaki radosny poranek – powiedział Charlie. Właśnie wrócił i zamykał lamę w zagrodzie. – Taka bezwietrzna pogoda przypomina mi południowe Włochy.

– Byłeś tam? – Roxie skorzystała z okazji, by wypytać o jego przeszłość.

– O, tak. – Na twarzy Charliego malowało się rozmarzenie. – Zresztą północne Włochy też są cudowne. Romeo i Julia kochali je.

– Romeo i Julia? – Roxie zastanawiała się, czy to imiona jego dzieci lub wnuków. Miała nadzieję, że nie. Tylko wariat mógłby dać dzieciakom takie imiona. Pewnie chodzi o psy. – Kim są Romeo i Julia?

Otworzył szeroko oczy, wracając do rzeczywistości.

– To chłopiec i dziewczyna, którzy bardzo się kochali, ale... – Zamilkł i pokręcił głową. – Nie lubię opowiadać smutnych historii.

– Chcesz powiedzieć, że ktoś naprawdę dał takie imiona swoim dzieciom? Wobec tego nie dziwię się, że miały problemy. Czy byłeś kimś w rodzaju doradcy, Charlie?

– Uhm. Ale to było bardzo dawno temu. Zjemy śniadanie? – spytał, otwierając przeszklone drzwi do kuchni. – Chcę ci opowiedzieć o panu Craddocku.

– O kim? – Roxie opłukała grejpfruta i przekroiła go na pół. Każdego ranka delektowała się chwilą, gdy aromat owocu wypełniał kuchnię.

– O Hanku Craddocku, tym, którego widzieliśmy na dachu, gdy mnie tu wiozłaś pierwszego dnia. – Charlie powiesił kapelusz na wieszaku przy drzwiach.

– Och. – Roxie kroiła owoc, myśląc o nieznajomym. A więc Charlie zdążył już go poznać. Nie zdziwiło jej to.

– Interesujący mężczyzna – mówił dalej Charlie, sadowiąc się przy stoliku ze szklanym blatem. – Troszczy się o bliźnich. Bał się, że starość osłabiła mi umysł i założę się, że gdyby doszedł do takiego przekonania, odprowadziłby mnie do domu. Wspomniałem jednak, że zatrzymałem się u ciebie i zapewniłem, że nie brak mi żadnej klepki. Odbyliśmy miłą pogawędkę. Opowiedziałem mu również o tobie.

– O mnie? – Roxie przerwała krojenie i bacznie przyjrzała się Charliemu. – Co przez to rozumiesz?

– Nie denerwuj się. Mówiłem same dobre rzeczy. Teraz Roxie zaniepokoiła się naprawdę.

– Na przykład?

– Opowiedziałem mu o twoich płomiennorudych włosach i oczach koloru morza. Ach, wspomniałem też o piegach. Wygląda mi na faceta, który lubi piegi.

– Charlie, co cię opętało, żeby zrobić coś takiego? – spytała Roxie, odkładając nóż. – Nie mogę uwierzyć, że opowiadałeś kompletnie obcemu człowiekowi, jak wyglądam.

– Pomyślałem, że powinien wiedzieć – uśmiechnął się do niej Charlie. – Teraz będzie o tobie myślał podczas pracy.

– Niewątpliwie! Naprawdę czuję się zakłopotana.

– Niepotrzebnie, niepotrzebnie – machnął ręką Charlie. – Nic więcej nie powiedziałem. Tylko że jesteś bardzo uczuciowa.

– O mój Boże!

– Do twarzy ci z tym rumieńcem, ale naprawdę nie masz powodu do zdenerwowania. Przecież mówiłem prawdę.

– Charlie, czy nie zdajesz sobie sprawy, jak to mogło zabrzmieć? Musiał pomyśleć, że próbujesz go mną zainteresować.

– Bo tak było – odrzekł z niezmąconym spokojem Charlie. – Proponuję, żebyś zrobiła dziś mały spacer i poznała go. Jest naprawdę miły.

– Nie odważę się wytknąć nosa za róg ulicy, dopóki budowa nie zostanie zakończona. – Roxie patrzyła na niego z irytacją, choć z ust Charliego nie znikał miły uśmiech, który zawojował jej serce kilka miesięcy temu. – Och, jestem pewna, że chciałeś dobrze, Charlie, ale nie powinieneś plotkować o mnie z obcym człowiekiem.

– On nie jest obcy. Doskonale znam się na ludziach i wiem, że powinnaś go poznać.

– Nawet jeśli to prawda, w co wątpię, nie mogę go poznać po tym, co o mnie naopowiadałeś!

– Być może przekroczyłem odrobinę pewne granice, ale była to ostatnia deska ratunku.

– Ostatnia deska ratunku? – W głosie Roxie zabrzmiały ostrzejsze tony. – Czy mógłbyś mi to wyjaśnić?

Charlie założył ręce na piersi i spojrzał jej prosto w oczy.

– W obecnych okolicznościach nie pozostawało mi nic innego.

– W jakich okolicznościach? – spytała niecierpliwie Roxie. – Charlie, albo ty zwariowałeś, albo ja!

– To naprawdę niezwykle proste. Dzisiaj jest sobota, jedenastego lutego. Tak więc dzień świętego Walentego wypada we wtorek. Roxie, dziecko drogie, mamy coraz mniej czasu.

ROZDZIAŁ 2

Roxie popatrzyła badawczo na Charliego.

– Naprawdę przerażasz mnie, gdy mówisz rzeczy, które nie mają sensu.

– Wszystko zyska sens, gdy zrozumiesz, jak ważny jest dzień świętego Walentego. Nie wolno ci bagatelizować takiego dnia, jeśli zależy ci na małżeństwie.

– Co chcesz przez to powiedzieć?

– Próbuję cię ostrzec, Roxie. Gdy kobieta dojrzewa do związku z mężczyzną, z którym pragnęłaby dzielić życie, a jestem pewien, że właśnie tak jest z tobą, ów dzień może zaważyć na całej jej przyszłości.

– Wciąż nie rozumiem.

– Smuci mnie niewiedza współczesnych ludzi o dniu świętego Walentego. Bez względu na to, co o nim wiesz, znajdziesz się pod działaniem pewnych sił.

– Na miłość boską, Charlie, jakich sił?

– Osusz ręce, moja droga, i usiądź przy stole, a postaram się wszystko ci wytłumaczyć.

Roxie posłuchała go, sama nie wiedząc czemu.

– Gdy jesteś kobietą – zaczął cierpliwie Charlie, jak gdyby miał do czynienia z opóźnionym w rozwoju uczniem – gotową się zakochać, pierwszy wolny mężczyzna, którego spotkasz na ulicy tego dnia, zostanie twoim ukochanym i ożeni się z tobą przed upływem roku. Zdarzają się, oczywiście, wyjątki od tej reguły, ale...

– Charlie, nie możesz wierzyć w takie przesądy!

– Nie ułatwiasz mi zadania, Roxie – rzekł z westchnieniem. – Przestrzegam cię, nie traktuj lekko tego, co mówię. Przeklniesz ten dzień, jeśli zbagatelizujesz moje przestrogi.

Roxie nie wierzyła w ani jedno słowo, ale nie chciała zranić uczuć starszego pana. Przecież naprawdę pragnął pomóc jej odnaleźć szczęście.

– Dobrze, Charlie, nie zbagatelizuję. Zatarł z zadowoleniem ręce.

– Cieszę się bardzo. Martwi mnie tylko, że wtorek jest normalnym dniem pracy. Obawiam się, by pierwszym wolnym mężczyzną, którego spotkasz, nie okazał się Doug Kelly o szczurzej twarzy.

– O szczurzej twarzy? To naprawdę okropne mówić coś takiego o Dougu. Jest całkiem przystojny. Mogłabym trafić znacznie gorzej.

– Wątpię. – Charlie wyjął chusteczkę i zaczął polerować złotą szpilkę. – Porównaj go z Craddockiem, którego spotkałem dzisiaj. To twarz, której można zaufać. Uczciwe oczy, chyba szare, spokojne spojrzenie.

– Posłuchaj, Charlie. – Roxie położyła dłoń na jego ramieniu. – To miło z twojej strony, że troszczysz się o mnie i jestem pewna, że pan Craddock jest bardzo sympatycznym człowiekiem, ale ja go nie znam i nie zamierzam spacerować, żeby go poznać. Zresztą, jeśli jest taki wspaniały, z pewnością ma już żonę.

– Nie, nie jest z nikim związany.

– Spytałeś go?

– Oczywiście delikatnie.

– Charlie, jesteś delikatny jak nosorożec. A zresztą, nieważne... Myślę, że mylisz się co do Douga. Może nie jest specjalnie lotny, ale bardzo mnie lubi i jest pod ręką.

– Być może, ale nie potrafi cię docenić. Hank Craddock natomiast...

– Nie obchodzi mnie, co powiedział ci pan Craddock. Posłuchaj, on naprawdę może być żonaty, mężczyźni nie zawsze są prawdomówni w tych sprawach. Doug natomiast jest kawalerem, sprawdziłam to.

– Hank nie kłamał. Ma zbyt uczciwą twarz.

– Charlie, nie bądź naiwny! – Roxie uznała, że nadszedł czas, by zdradzić mu pewne fakty z jej przeszłości. – W New Jersey zakochałam się w mężczyźnie, którego twarz budziła zaufanie. Przez trzy długie lata zwodził mnie. Twierdził, że nie może się ożenić, dopóki nie odniesie wystarczających sukcesów w pracy. Newark to duże miasto i udawało mu się, aż wreszcie pewnego dnia przypadkiem poznałam jego żonę.

– Przykro mi, Roxie – westchnął Charlie, klepiąc ją po dłoni. – Podejrzewałem, że przeżyłaś zawód miłosny. Nadał on głębi twoim oczom. Nie rezygnuj jednak i nie trać nadziei.

– Nie mam zamiaru, ale z pewnością będę ostrożna, dopóki nie upewnię się, że ktoś jest wolny.

– Rozumiem – skinął głową Charlie. – Ten mężczyzna fałszywie pojmował miłość. Przypuszczam, że odeszłaś od niego natychmiast?

– Wiedziałam, że powinnam tak postąpić. – Umilkła na chwilę. Cóż, niech pozna również jej słabe strony. – Chciał utrzymać nasz związek, częstował mnie oklepaną bajeczką, że żona nigdy nie da mu rozwodu, ale on kocha tylko mnie.

– Dałaś mu odpowiednią odprawę?

– No cóż, owszem, ale... byłam naprawdę zakochana w tym cymbale. W Newark mogłabym go stale widywać... w każdym razie wtedy, gdy nie był z żoną... Uznałam to za zbyt dużą pokusę. Musiałam wyjechać z miasta, żeby się jakoś pozbierać.

– Aha, dlatego znalazłaś się tutaj.

– Tak, skorzystałam z okazji. Przyjaciele moich rodziców potrzebowali kogoś zaufanego do opieki nad lamą na czas swego pobytu na Wschodzie.

– Wciąż o nim myślisz?

– Przez pierwsze kilka tygodni myślałam o nim bez przerwy – odrzekła po chwili namysłu. – Teraz tylko czasami. Nie dziw się jednak, że jestem podejrzliwa wobec mężczyzn, którzy twierdzą, że nie są żonaci.

– Będę się upierał, że powinnaś dać szansę Hankowi Craddockowi.

Roxie odsunęła z uśmiechem swoje krzesło.

– Lepiej zjedzmy trochę grejpfruta.

– Zrób przyjemność staremu człowiekowi i zatrzymaj się we wtorek na chwilę przy budowie po drodze do pracy.

– Daj spokój, Charlie. – Roxie wstała i podeszła do zlewu. – Zjesz na śniadanie płatki czy może jajka?

– W moim wieku zdrowiej będzie zjeść płatki.

– Nie jesteś wcale taki stary.

– Starszy niż myślisz.

Przykro było patrzeć na jego smutną minę, postanowiła więc zmienić temat.

– Czy nie sądzisz, że Como dziwnie się zachowuje? Wydaje mi się apatyczna.

Charlie pstryknął palcami.

– A tak, Como. Wiem, co jej dolega.

– Co mianowicie?

– Usycha z miłości.

– Och, Charlie, tylko miłość ci w głowie.

– Podobnie jak Como. To bardzo samotna lama.

– I tak musi pozostać, dopóki Osbornowie nie powrócą do domu – roześmiała się Roxie. Wyjęła mleko z lodówki i włożyła kromki bułki do tostera. – Frań wspominała mi kiedyś, że próbowali już skojarzyć Como, ale była wówczas za młoda i nic z tego nie wyszło.

– Są inne lamy w Tucson?

– Sądzę, że tak.

– Wobec tego musimy pilnować, żeby nie uciekła.

– Chyba masz rację. – To „my” spodobało jej się. Pominąwszy dziwaczne naciski, by zawarła znajomość z przedsiębiorcą budowlanym, Charlie był przemiłym kompanem i miała nadzieję, że zatrzyma się u niej dłużej.

Wyjęła grzankę z tostera i posmarowała ją masłem orzechowym.

– Może wezwiemy weterynarza, żeby się upewnić, czy nie dzieje się nic złego – powiedziała, podobnie jak Charlie używając słowa „my”. – Zadzwonię od razu, bo zwykle ma bardzo dużo pracy. W sobotę rano przychodnia powinna być czynna.

– Świetny pomysł. – Charlie wstał od stołu. – Ty zadzwoń, a ja skończę szykować śniadanie. Posmarować ci grzankę dżemem truskawkowym czy wiśniowym?

– Wiśniowym. – Podniosła słuchawkę ściennego telefonu w kuchni i wykręciła numer. Skończywszy rozmawiać z sekretarką, uśmiechnęła się do Charliego. – Wygląda na to, że Doug Kelly nie będzie pierwszym mężczyzną, którego spotkam w dzień świętego Walentego. Doktor Babcock ma wolny czas tylko we wtorek rano, a potem wyjeżdża na dwa tygodnie. Będę w biurze dopiero o pierwszej.

– Na którą się umówiłaś? – spytał Charlie z wyrazem paniki na twarzy.

– Na dziesiątą.

– Czy doktor Babcock jest żonaty?

– Nie mam pojęcia – roześmiała się Roxie. – Charlie, czy nie posuwamy się zbyt daleko?

Charlie mruknął coś, czego nie zrozumiała i sięgnął po kawę.

– Co powiedziałeś?

– Och, nic, moja droga – odrzekł, nalewając kawę do kubków. – Zajmę się... to znaczy, wszystko będzie dobrze.

We wtorek o wpół do szóstej rano Hank krążył po sklepie spożywczym, zastanawiając się, jak pracujący rodzice dawali sobie radę, nim otwarto supermarkety czynne przez całą dobę. Hilary oświadczyła mu przed piętnastoma minutami, że zabrakło jej walentynek. Odmówiła pójścia do szkoły, dopóki nie będzie ich miała dla każdego trzecioklasisty oraz pewnego chłopca z czwartej klasy.

Ryan nie mógł jej pomóc, ponieważ wykorzystał wszystkie swoje karty. Zresztą Hilary nie podobały się te, które kupił. Tak więc Hank stał teraz przed wystawą pełną walentynkowych upominków, starając się odgadnąć, które z nich najbardziej spodobałyby się jego córce. Wreszcie wybrał komplet kartek z rysunkami pluszowych zwierzaków. Hilary będzie zadowolona.

Paczuszka wylądowała w wózku obok mleka w kartonie i soku pomarańczowego. Pewnie on też powinien kupić Ryanowi i Hilary drobne prezenty? Sybil zawsze tak robiła. Prześlizgnął się wzrokiem po kartkach z nadrukiem: Dla mojej żony. W końcu znalazł walentynki dla dzieci.

Były raczej stereotypowe. Sybil nigdy by ich nie wybrała. Zadałaby sobie trud i poszukała bardziej oryginalnych, takich, które pasowałyby idealnie do osobowości dzieci.

Ale Sybil nie było. Hank wybrał z westchnieniem różowo-białą kartę z namalowaną koronką dla Hilary i podobiznę chłopca z kijem do baseballa dla Ryana. Jego córka uwielbiała taniec i lalki, a Ryan wszelkie sporty.

Hank podpisał obie kartki. Po powrocie do domu okazało się, że miał dobre przeczucie, ponieważ dzieci powitały go w progu z wykonanymi własnoręcznie walentynkami.

– Szczęśliwego dnia Walentego, tatusiu – zawołała Hilary, obejmując go w pasie.

– Szczęśliwego dnia Walentego, tatusiu – powtórzył jak echo Ryan. Jego uścisk był krótszy i bardziej niezręczny. Ostatnio jedynym dłuższym kontaktem fizycznym, na jaki sobie pozwalał, były chwyty zapaśnicze. Hank ćwiczył z nim, kiedy tylko Ryan o to poprosił.

Hank położył torbę z zakupami na stoliku w przedpokoju i przeczytał kartki od dzieci, zanim zdjął kurtkę. Ta od Hilary była w serduszka i esy-floresy, a przez środek biegł staranny napis: Najlepszemu tatusiowi na świecie – dużo szczęścia w dniu Walentego. Ryan narysował na kartce koślawe serce, a w środku napisał: Najrówniejszemu z facetów – z miłością Ryan.

Hank poczuł łzy pod powiekami, opanował się jednak, ponieważ dzieciom nie spodobałby się widok taty płaczącego nad walentynkami.

– No proszę, jakich się dochowałem artystów! – uśmiechnął się do nich, odchrząknąwszy. – Obie kartki są przepiękne.

– Naprawdę uważasz, że moja jest ładna? – spytała Hilary.

– Taka śliczna jak ty, kochanie.

– Ja nie jestem śliczna. Mam zwykłe ciemne włosy, a Ryan ma jasne po mamie. To niesprawiedliwe.

– Wcale nie są „zwykłe ciemne”. Jesteś uroczą brunetką – tłumaczył jej cierpliwie Hank, mając nadzieję, że nie chowa gdzieś w pokoju butelki z wodą utlenioną. – Jest ci w nich naprawdę do twarzy, Hilary.

– Wcale nie. To tobie jest dobrze w ciemnych, tatusiu, nie mnie.

Hank wiedział, o co jej chodzi. Chciała być podobna do matki, on zaś w głębi duszy był szczęśliwy, że tak nie jest – cierpiałby jeszcze bardziej.

– Cóż, mam w tej torbie walentynkę dla pięknej brunetki. Czy mam ją dać komuś innemu?

– Nie, tatusiu – roześmiała się Hilary.

Hank podał dzieciom obie kartki i przyglądał się, jak w miarę czytania życzeń na ich buziach wykwita uśmiech. Był zadowolony, że nie zapomniał o kupnie walentynek.

Reszta poranka nie zapowiadała się równie przyjemnie. Gdy przyjechał na budowę, okazało się, że część z dostarczonych okien ma nieodpowiednie wymiary. Właśnie szedł w stronę ciężarówki, by skontaktować się przez telefon z firmą, która je przysłała, kiedy spostrzegł starszego pana z lamą. Nie chciał być nieuprzejmy, ale nie miał nastroju do rozmowy o kobiecie z płomiennorudymi włosami i oczami barwy Morza Śródziemnego. Nie dziś.

– Dużo szczęścia w dniu świętego Walentego – zawołał starszy pan, zbliżając się do niego.

– I nawzajem. Przepraszam pana bardzo, ale mam tu mały problem i muszę zadzwonić.

– Nie widzę telefonu.

– Mam go w ciężarówce.

– Aha.

W nadziei, że nieznajomy zrozumiał aluzję, Hank ruszył szybkim krokiem przez koleiny. Gdy jednak wdrapał się do ciężarówki i zatrzasnął drzwiczki, ujrzał, że starszy pan idzie za nim. Rzucił kask na siedzenie i zaczął szukać w portfelu wizytówki z numerem firmy.

Gdy ją wreszcie znalazł, pan z lamą stał już obok samochodu, z uśmiechem na twarzy. Hankowi wydało się, że lama również się uśmiecha.

Hank skinął uprzejmie głową i podniósł telefon. Sygnału nie było. Zaklął pod nosem i nacisnął kilkakrotnie wyłącznik, ale oprócz trzasków niczego nie usłyszał.

Starszy pan zapukał w szybę.

– Tak? – spytał Hank, opuszczając ją.

– Zdaje się, że ma pan jakieś problemy, panie Craddock?

– Niewielkie. – Hank cofnął się, ponieważ lama wsunęła łeb do szoferki. – Ona nie gryzie, prawda?

– Nie. Jeśli kogoś nie lubi, pluje na niego.

– Wspaniale.

– Ale pan nie musi się obawiać. Lubi pana.

– Cieszę się, ale czy nie mógłby pan zabrać jej stąd? Przysłano mi nieodpowiednie okna, a mój telefon nie działa. Muszę szybko znaleźć automat, żeby wyjaśnić nieporozumienie.

– Proszę skorzystać z telefonu Roxie – zaproponował natychmiast starszy pan. – To naprawdę bardzo blisko. Ona z pewnością chętnie panu pomoże.

Hank zastanawiał się chwilę.

– Rzeczywiście, czemu nie? Pojadę tam, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu. Tak będzie szybciej. Rozumiem, że jest w domu?

– Tak... Calle de Suenos 4335. Łukowate okna, tonące w kwiatach bugenwilli.

– Świetnie. Dziękuję. – Hank uruchomił silnik i wycofał ciężarówkę na ulicę. Starszy pan podsunął mu naprawdę dobry pomysł. Najbliższy automat telefoniczny znajdował się przynajmniej trzy kilometry stąd, w dodatku najczęściej był zepsuty.

Znalazł bez trudu wskazany adres i wjechał na kolisty podjazd. Dom, najwyraźniej budowany na zamówienie, prezentował się okazale. Hank przygotował się na widok zamożnej, zadbanej kobiety koło pięćdziesiątki z ufarbowanymi na rudo włosami i przesadnym makijażem.

Gdy nikt nie otwierał drzwi, zadzwonił ponownie i po chwili usłyszał trzask zasuwki. Bogato rzeźbione drzwi otworzyły się i stanął twarzą w twarz z kobietą o płomiennorudych włosach i oczach, które przypominały barwą morze. Hank nie był nigdy nad Morzem Śródziemnym, ale patrząc w oczy nieznajomej, pomyślał o leniwych dniach w Mazatlan. Starszy pan dobrze ją opisał.

– A więc dopiął swego – odezwała się.

– Słucham?

– Ściągnął tu pana przed przyjściem weterynarza. Jak tego dokonał?

– Proszę pani – rzekł Hank, unosząc ze zdumieniem brwi – nie mam zielonego pojęcia, o czym pani mówi.

– Czy pan Hank Craddock?

– Tak, pomyślałem, że...

– Przysłał tu pana Charlie, prawda?

– Tak, ale...

Roześmiała się, co zwróciło uwagę Hanka na jej delikatne różowe usta i równe zęby. Zgoda, była pięknością, opis Charliego pasował do niej jak ulał. Najpewniej oboje z Charliem byli stuknięci.

– Proszę, niech pan wejdzie, panie Craddock – powiedziała. – Myślę, że nas to oboje przerasta.

– Czy mógłbym skorzystać z pani telefonu? – Hank postanowił wyrwać się z tego zaczarowanego kręgu. – Telefon w mojej ciężarówce jest uszkodzony, a ja muszę pilnie skorygować zamówienie na okna.

– Co za zbieg okoliczności. – Wciąż się uśmiechając, zaprosiła go do domu gestem ręki. – Oczywiście, może pan skorzystać z telefonu. Najbliższy znajduje się w pracowni.

Idąc za nią wyłożonym terakotą holem, zauważył, że sięga mu pod brodę. W sam raz, pomyślał, po czym skarcił się w duchu za tę myśl. W sam raz do czego? Gdzie mu do niej? Jest właścicielką tego domu, co oznacza, że albo go odziedziczyła, albo jest kobietą robiącą błyskawiczną karierę.

Pokazała mu telefon, stojący na dębowym biurku.

– Proszę bardzo. Będę w kuchni.

– Dziękuję. – Gdy ruszyła w stronę drzwi, poczuł nagle nieprzepartą ochotę kontynuowania rozmowy. – Szkoda, że nie słyszała pani, co powiedział o pani Charlie – wyrwało mu się, nim zdążył się ugryźć w język.

– Powtórzył mi – odrzekła, rumieniąc się. – Musi mu pan wybaczyć. On naprawdę ma dobre chęci, ale...

– Nie docenił pani. – Hankiem wstrząsnęły jego własne słowa. – Ee... to znaczy, chciałem powiedzieć... nie wspomniał, że jest pani taka młoda. – Nieprawda, stary. Powiedział, że jest śliczną młodą kobietą, tylko ty mu nie uwierzyłeś.

– To te piegi. Nie jestem taka młoda, jak pan sądzi. Mam dwadzieścia siedem lat.

Uśmiechnął się, słysząc jej ton. Mogłoby się zdawać, że powierza mu straszliwą tajemnicę. Cóż, w jej wieku też uważał się za staruszka. Miała rację – piegi i wysokie, gładkie czoło ujmowały jej przynajmniej pięć lat.

– Ten akcent – powiedział. – Pochodzi pani z innych stron, prawda?

– Newark, New Jersey.

– Co sprowadza panią do Tucson?

Spodziewał się, że odpowie mu, by pilnował własnego nosa, ale z jakiegoś powodu zaspokoiła jego ciekawość.

– Przyjaciele poprosili mnie, bym zaopiekowała się domem podczas ich nieobecności.

Uśmiechnął się z wyraźną ulgą.

– A już myślałem, że go pani odziedziczyła.

– Ależ nie. – Odwzajemniła uśmiech.

Hank rozluźnił się. Podświadomie uważał ją za nieosiągalną, tymczasem wcale tak nie było. Szybkie spojrzenie na jej lewą dłoń dostarczyło mu pożądanej informacji. Już zaczął wyobrażać sobie, że mógłby ją zabrać na kolację i na tańce.

Lubił tańczyć, choć trochę wyszedł z wprawy. W tamtych latach, gdy spotykał się z Sybil, taniec stanowił jedyny możliwy do przyjęcia pretekst do przytulania się i poznawania kobiecego ciała.

– Czy tańczyła pani kiedyś swinga w wydaniu country? – spytał. – Jest typowy dla naszych okolic. Warto to zobaczyć i...

Uśmiechnęła się, kładąc mu dłoń na ramieniu.

– Nie musi mnie pan zapraszać, naprawdę. Pewnie Charlie pana o to poprosił, ale wcale nie ma pan obowiązku wybawiania Roxie z rąk Douga Kelly’ego o szczurzej twarzy.

– Kogo? – Hank bał się drgnąć, by nie spłoszyć jej dłoni. Gdy ją w końcu zabrała, westchnął z żalem.

– Charlie nie wspomniał o nim ani o legendzie związanej z dniem świętego Walentego? – spytała.

– Najwyraźniej wie pani znacznie więcej ode mnie. Charlie znalazł się przypadkiem w okolicy budowy, akurat w chwili, gdy zepsuł się mój telefon, i zaproponował, bym zadzwonił od pani.

– Czego pan dotąd nie zrobił – przypomniała mu.

– Rzeczywiście. Może zrobię to od razu, okna będą w drodze, a pani tymczasem opowie mi o Dougu Kellym o szczurzej twarzy i dniu Walentego. To z pewnością interesująca historia.

– Skądże, idiotyczna, powinnam była powściągnąć mój zbyt długi język. Po prostu myślałam, że to Charlie namówił pana, by mi pan zaproponował randkę.

– Nie, nic o tym nie wspominał. Sądzę jednak, że to dobry pomysł. Co pani na to?

– Ja... zobaczymy. Proszę załatwić telefon.

– Dobrze. – Wyjął portfel z tylnej kieszeni spodni i upuścił go, rozsypując na orientalnym dywanie fotografie i wizytówki. – Do licha! – Pochylił się, aby je pozbierać.

– Zdarza się – powiedziała Roxie, schylając się, żeby mu pomóc.

H anka ucieszyła ta chwila bliskości. Podobał mu się zapach jej perfum. Pasował do niej, był lekki, a zarazem gorzkawy.

Gdy podniosła się, podając mu upuszczone przedmioty, zdumiała go zmiana na jej twarzy. Zniknął przyjazny uśmiech, a na jego miejscu pojawiła się obojętna mina kobiety z gabinetu figur woskowych Madame Tussaud.

– Czy coś się stało? – spytał.

– Nic, czego bym się nie spodziewała, panie Craddock. I nie sądzę, byśmy mogli się jeszcze spotkać.

– Nie rozumiem.

– Nie szkodzi. A teraz przepraszam, muszę zaparzyć sobie kawę. Proszę zatrzasnąć drzwi frontowe, gdy będzie pan wychodził. – Obróciła się na pięcie i wyszła z pokoju.

Hank nie mógł pojąć tej nagłej zmiany nastroju. Jaką straszliwą gafę mógł popełnić?

Kręcąc głową, włożył wszystko z powrotem do portfela, z wyjątkiem potrzebnej mu wizytówki. Co za dziwna kobieta z tej Roxie Lowell. Już myślał, że coś się zaczyna nawiązywać między nimi, a tymczasem wykonała niespodziewanie w tył zwrot.

Prawdopodobnie wyszedł z wprawy w postępowaniu z kobietami. Przez ostatnie lata spotykał się zaledwie z dwiema, i to starymi znajomymi. Nie musiał stosować żadnych sztuczek. Gdy jednak spróbował uczynić znajomość bardziej intymną, zabrakło fascynacji zmysłowej i skończyło się na niczym. Jego oczarowanie Roxie Lowell to zupełnie inna historia.

A jednak nie wiedzieć czemu zmarnował szansę. Pokręcił głową i załatwiwszy szybko sprawę, wyszedł cicho z domu, zatrzaskując drzwi.

Gdy w kilka minut później Charlie wszedł do słonecznej kuchni, uśmiechając się i robiąc perskie oko, Roxie wciąż tam siedziała. Popijała kawę, próbując opanować gniew.

– Co o nim sądzisz? – spytał, jak gdyby był pewny odpowiedzi.

– Miałeś rację co do jego wyglądu. Rzeczywiście, to cholerny przystojniak.

– I?

– I nic. Jest żonaty.

– Na pewno nie. Nie nosi obrączki. Sprawdziłem to, zanim go tu wysłałem.

– Jak więc wyjaśnisz, że miał w portfelu zdjęcie z blondynką i dwójką dzieci?

– Roxie, chyba nie szperałaś w jego portfelu?

– Nie, upuścił portfel na podłogę i pomogłam mu pozbierać, to co się wysypało. Wtedy zobaczyłam zdjęcie.

– Przecież powiedział mi, że nie jest żonaty. Mógł się rozwieść.

– Możliwe, ale rozwodnicy zwykle nie trzymają zdjęć byłych żon w portfelu.

Charlie postukał się palcem wskazującym w brodę.

– Nie mogę uwierzyć, że się pomyliłem, ale proszę, przekonajmy się. – Podszedł do półki i zdjął z niej książkę telefoniczną.

– Co zamierzasz?

– Zadzwonić do niego do domu i poprosić panią Craddock.

– A co zrobisz, jeśli podejdzie do telefonu?

– Spróbuję sprzedać jej dywan lub lampę kwarcową. Nie martw się.

Roxie odstawiła kubek i wstała.

– Jeśli naprawdę zamierzasz to zrobić, pozwól, że będę słuchała z drugiego aparatu.

– Tylko nie zacznij kasłać albo coś w tym rodzaju.

– Obiecuję. Idę do pracowni. Zawołaj mnie, gdy już wykręcisz numer, wtedy podniosę słuchawkę.

Wróciła do pokoju, w którym przed chwilą rozmawiała z Hankiem i na wspomnienie jego obecności ciarki przebiegły jej po plecach.

Charlie miał rację – jego oczy odzwierciedlały wizję przyszłych konstrukcji, projektów, które istniały na razie tylko w jego wyobraźni. Roxie zauważyła w nich również z zadowoleniem błysk zainteresowania, gdy patrzył na nią. Chętnie uwierzyłaby, że jest wolny, że być może Charlie znalazł dla niej prezent na dzień Walentego, gdyby nie zdjęcie, które wypadło mu z portfela.

– Podnieś słuchawkę! – zawołał Charlie z kuchni.

Roxie posłusznie wzięła do ręki słuchawkę i pomyślała, że przed chwilą trzymał ją przy ustach Hank. Rzadko zastanawiała się przy pierwszym spotkaniu, jak też smakowałby pocałunek z nowo poznanym mężczyzną, dziś jednak tak się właśnie stało.

W słuchawce odezwał się głos kobiety, mówiącej z hiszpańskim akcentem. To z pewnością służąca. Kobieta na zdjęciu bez wątpienia była pochodzenia anglosaskiego.

– Czy mogę mówić z panią Craddock? – spytał Charlie. – To bardzo ważna sprawa.

Roxie poczuła, że za chwilę kichnie, i zaczęła masować palcem nasadę nosa.

– Nie ma żadnej pani Craddock – odrzekła kobieta.

– Jak to? To chyba jakaś pomyłka. Pani Craddock miała przewodniczyć komitetowi organizacyjnemu balu dla upośledzonych dzieci.

Roxie przysłuchiwała się z uśmiechem pełnej inwencji paplaninie Charliego. Trzeba przyznać, że ma poczucie humoru. W czasie weekendu, piorąc kilka należących do niego drobiazgów, odkryła, że starszy pan nosi slipki w czerwone serduszka.

– To jakieś nieporozumienie – odpowiedziała kobieta śpiewnym głosem. – Pani Craddock zmarła dwa lata temu.

Roxie wciągnęła głośno powietrze i zasłoniła szybko słuchawkę dłonią, po czym powoli odłożyła ją na widełki, nie słuchając przeprosin Charliego. Zmarła! Jego jasnowłosa żona ze zdjęcia nie żyje! Nigdy nie przyszłoby to jej do głowy, była przecież taka młoda...

Roxie przygryzła wargę. Biedne dzieciaki. Na zdjęciu są jeszcze takie małe i bezbronne – chodzą dopiero do szkoły podstawowej. Dzięki Bogu, Hank wygląda na troskliwego i dobrego ojca. Jak ona go potraktowała! Rzecz jasna, nie miał pojęcia, czemu była taka nieuprzejma.

– Teraz już wiesz? – spytał Charlie, opierając się o futrynę drzwi.

– Czuję się okropnie. Byłam dla niego naprawdę niegrzeczna. Musiał pomyśleć, że jestem sekutnicą.

– Może przejdę się później i wszystko naprawię?

– Nie! Wyglądałoby to... och, nie wiem, co począć. Pewnie myśli, że oboje jesteśmy zwariowani. – Osunęła się na skórzany fotel przy biurku. – Rozsądnie myśląca osoba zapytałaby go o zdjęcie, zamiast stroić fochy.

– Nieważne. Wyjaśnię mu wszystko.

– Charlie, to na nic. Nie możesz usprawiedliwiać mnie jak dziecka. To ja muszę go przeprosić. Tylko jak mam to zrobić w obecności jego pracowników?

– Pozwól mi wiec spróbować.

– Nie, mam lepszy pomysł. – Otworzyła szufladę biurka i zaczęła szukać papieru i pióra. – Napiszę list, jeśli zgodzisz się go zanieść. Przeproszę za moje nieuprzejme zachowanie i zaproszę go na kolację, razem z dziećmi, żeby zobaczyły Como. Co ty na to?

– Myślałem raczej o kolacji we dwoje przy świecach, z łagodną muzyką w tle – odparł Charlie.

– Nie, nie zamierzam zaczynać naszej znajomości w ten sposób. Poza tym, on ma dzieci, a ja nigdy nie spotykałam się z dzieciatymi mężczyznami.

– Nigdy przedtem nie pracowałaś w ratuszu, a po czterech miesiącach awansowałaś.

– To zupełnie co innego – roześmiała się.

– Owszem, ale jesteś inteligentna, tolerancyjna i, oczywiście, pełna miłości. Poradzisz sobie z dziećmi.

– Charlie, zbytnio wybiegasz naprzód. Bez wątpienia przeprosiny są niezbędne i kolacja wydaje się dobrym rozwiązaniem.

– Ale...

– Posłuchaj. W grę wchodzi tylko kolacja w towarzystwie dzieci. Jeśli zaproszę go na kolację przy świecach, to może oczekiwać, że wylądujemy w sypialni. Tego bym nie chciała. Nie lubię pośpiechu w takich sprawach.

Charlie cofnął się, zaskoczony.

– Dobry Boże! Wcale się tego po tobie nie spodziewałem! Chyba muszę lepiej poznać dzisiejsze obyczaje. Myślałem wyłącznie o tym, że mielibyście okazję lepiej się poznać, gdybyście byli sami.

– Może wcale się nie poznamy po tym, co zdarzyło się dziś rano. Pewnie nie przyjmie zaproszenia.

– Och, nie sądzę. – Charhe uśmiechnął się tajemniczo.

– A właśnie, że może. Uraziłam jego miłość własną, a mężczyźni tego nie lubią.

– Taki mężczyzna jak Hank jest ponad to. Wiem, że gdy ja... Cóż, w każdym razie nie zapominaj o najważniejszym.

– To znaczy?

– Kości zostały rzucone i twoja romantyczna przyszłość ustalona.

– Skądże – zaprotestowała odruchowo, choć gdy myślała o Hanku, zapominała o rozsądku. Ciepłe spojrzenie szarych oczu kazało jej dopuścić myśl, że być może Charlie ma rację.

ROZDZIAŁ 3

Roxie napisała cztery wersje, jak to określiła, „przeproszenia-zaproszenia”, zanim wreszcie zadowoliło ją na tyle, że pozwoliła Charliemu zanieść je Hankowi Craddockowi. Tym razem wybrał się bez Como, ponieważ spodziewali się w każdej chwili weterynarza. Gdy Charlie wrócił, niosąc coś, co wyglądało na kawałek drewnianej konstrukcji, Roxie machała właśnie na pożegnanie odjeżdżającemu doktorowi Babcockowi.

Poczekała w drzwiach na Charliego.

– Mam nadzieję, że nie zacząłeś zbierać patyków. Mamy dość drewna opałowego i...

– Och, nie, moja droga. – Charlie podał jej sporą sosnową deskę. – To odpowiedź od Hanka.

– Czy ten facet nie mógł znaleźć kawałka papieru?

– Zaskoczyłaś go. Zresztą przeczytaj.

Roxie przeczytała na głos słowa, napisane starannym charakterem:

Mam nadzieję, że przeczytasz moją odpowiedź od deski do deski. Bądź moją Walentynką.

Nie przejmuj się porankiem. Nieporozumienia się zdarzają. Z przyjemnością przyjmujemy twoje zaproszenie. Hank.

Roxie podniosła wzrok na Charliego, który przyglądał jej się z zadowoloną miną.

– Jesteś z siebie dumny? – spytała.

– Nieskończenie. Aha, dałem mu twój numer telefonu na wypadek, gdyby chciał zadzwonić. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu.

Roxie wzruszyła ramionami.

– Cóż, jeśli trafisz między wrony...

– Co mają do tego wrony?

– To takie porzekadło. Musisz popracować nad swoim językiem, Charlie. Czasami mogłoby się wydawać, że jesteś nie z tego stulecia.

– Czasami sam się zastanawiam, co tu robię.

– Słucham?

– Nic, nic, moja droga. Czy zamierzasz posłać mu walentynkową odpowiedź?

– Cóż, nie myślałam o tym. Poza tym jak mam przebić jego żart? – Podniosła do góry deskę.

– Może coś ci przyjdzie do głowy. A na razie chodźmy do domu – powiedział Charlie, ujmując ją za łokieć. – Zmęczyły mnie trochę te spacery. Usiądźmy sobie w kuchni, opowiesz mi o wizycie weterynarza. Nie zwróciłaś przypadkiem uwagi, czy miał obrączkę?

– Owszem, zwróciłam. Wszystko przez te twoje głupstwa. Miał.

– Nigdy za wiele ostrożności. No, odwaliłem kawał porządnej roboty.

Roxie pokręciła ze zdumieniem głową.

– Ktoś mógłby pomyśleć, że wszystko zaaranżowałeś. To przypadek, że byłam akurat w domu, gdy Hankowi zepsuł się telefon. W dodatku ty znalazłeś się na miejscu we właściwym czasie. Czysty zbieg okoliczności.

Charlie usiadł na swoim ulubionym kuchennym krześle i otworzył usta, jak gdyby chciał coś powiedzieć, po czym szybko je zamknął.

– Zamierzałeś mnie przekonywać, że to wszystko czary, związane z dniem świętego Walentego, prawda?

– Coś w tym rodzaju.

Roxie nalała do szklanek wody, którą trzymała w butelce w lodówce. Wkrótce po przyjeździe do Tucson odkryła, że z kranów płynie letnia woda.

– Charlie, musisz się pogodzić z tym, że jestem osobą myślącą racjonalnie, która wierzy w fakty, a nie w bajki. Pewnie dlatego dostajesz co wieczór w skórę w szachy. – Uśmiechnęła się odrobinę złośliwie.

– Kilka razy powaliłem cię na obie łopatki.

– Tak, ale kto wygrywa?

– Moja droga – odrzekł Charlie, popijając wodę – to dla mnie taka przyjemność patrzeć, jak twoje oczy błyszczą radością zwycięstwa, że nie mam nic przeciwko przegranej.

– Och, Charlie. – Roxie roześmiała się i uścisnęła mu dłoń. – Jesteś naprawdę przemiły.

– Staram się. A teraz powiedz mi, co z Como.

– No cóż, miałeś raq’ę. Biednej Como przydałby się partner, obawiam się jednak, że musi zaczekać na powrót Osbornow. Jestem dziewczyną z miasta i nawet gdyby Osbornowie dali mi wolną rękę, nie odważyłabym się bawić w swatkę lamy. To zbyt ryzykowne.

– Czy myślisz, że Osbornowie mieliby coś przeciwko wyswataniu Como?

– Charlie, daj spokój. Musi ci wystarczyć odgrywanie roli Kupidyna wobec ludzi.

– Ale....

– Nie, Charlie. – Postukała w deskę, leżącą na kuchennym bufecie. – Na dziś wystarczy. Koniec dyskusji.

– Pamiętaj, że to najważniejszy prezent walentynkowy, jaki kiedykolwiek dostałaś. Strzeż go jak oka w głowie.

– Czy mam dziś spać z nim pod poduszką?

– Może.

– Charlie, przecież żartuję.

– Poczekaj trochę, a przekonasz się, Roxie. Broń Boże nie wyrzucaj tego kawałka drewna. Czy zdecydowałaś już, co mu wyślesz?

– Nie mogę nic wymyślić. Przepraszam, Charlie, ale muszę zadzwonić do pracy i zawiadomić ich, że będę dopiero po południu. – Sięgnęła po słuchawkę i nagle wykrzyknęła: – Mam!

– Co takiego?

– Wiem już, co dam Hankowi. – Pobiegła do sypialni po torebkę. – Muszę jeszcze iść do sklepu – wyjaśniła szybko Charliemu. – Trzymaj kciuki, żeby mieli to, czego potrzebuję.

– Trzymanie kciuków nic nie pomoże, jeśli nie będę wiedział, o co chodzi.

– Nie szkodzi. Powiem ci później – powiedziała, otwierając drzwi garażu. – Przygotuj mi, proszę, kilka kanapek do biura. Za moment wracam.

– Z przyjemnością, moja droga. Masz zamiar dostarczyć tę walentynkę osobiście?

– To konieczne.

– Kapitalnie, po prostu kapitalnie. – Charlie uśmiechał się coraz szerzej.

Jadąc do sklepu z wyrobami czekoladowymi, Roxie rozmyślała o pełnych determinacji usiłowaniach Charliego, by wprowadzić Hanka do jej życia. Nie miała pojęcia, czemu tak mu na tym zależy. Może widok młodych szczęśliwych ludzi po prostu czynił jego życie znośniejszym?

Zaczynała zastanawiać się, co pocznie z Charliem po powrocie Osbornów. Po kilku zaledwie dniach spędzonych w towarzystwie starszego pana nie potrafiła wyobrazić sobie jego powrotu do dawnego trybu życia. Rozważała nawet ewentualność zakupu domu lub mieszkania w mieście, ale wówczas nie zostałoby jej wiele środków na utrzymanie Charliego. Może rzeczywiście postąpiła wbrew logice, zabierając go do domu i przywiązując się do niego. Osbornowie wracają dopiero za pół roku, a przez ten czas wiele się może zdarzyć.

Gdy wychodziła ze sklepu ze swym czekoladowym zakupem, przypomniał się jej Doug. Z pewnością ma dla niej jakiś prezent walentynkowy, a ona nie kupiła mu nawet kartki. W dodatku przez ostatnie trzy miesiące wszystkie sobotnie wieczory spędzali razem, a ona umówiła się na najbliższą sobotę z innym mężczyzną, nieważne, że w towarzystwie jego dzieci. Zdała sobie sprawę, że Doug po prostu ją znużył. Może potrzebny był ktoś w rodzaju Hanka, żeby w końcu przejrzała na oczy.

Zaparkowała obok ogrodzenia i rozejrzała się po placu budowy w poszukiwaniu Hanka. Nigdzie go nie zauważyła. Wzięła paczuszkę z tylnego siedzenia i wysiadła z samochodu. Onieśmielali ją mężczyźni zajęci pracą, na której kompletnie się nie znała. Postanowiła jednak nie okazywać tego, brnąc przez koleiny, pozostawione w rozmiękłej ziemi przez ciężarówki i ciągniki. Dzięki Bogu, nie była jeszcze w butach na wysokich obcasach i stroju odpowiednim do pracy.

Wypatrzyła przystępnie wyglądającego mężczyznę i skierowała się ku niemu. Kilku robotników oderwało się od zajęć i wlepiło w nią zaciekawione spojrzenia. Mężczyzna, którego wybrała, montował okno. Widząc, że się do niego zbliża, odstawił je i spytał uprzejmie:

– Czy mogę w czymś pani pomóc?

Była mu wdzięczna za ten sympatyczny gest.

– Szukam Hanka Craddocka – odpowiedziała. Mężczyzna rzucił okiem na paczuszkę w jej dłoni.

Czekała na pytanie: O co chodzi? Gdy nie padło, postawiła mu dodatkowy plus za taktowne zachowanie.

– Jest tam, w przyczepie – rzekł mężczyzna, wskazując głową kierunek. – Czy mam panią do niego zaprowadzić?

– Dziękuję. Poradzę sobie – powiedziała szybko. Pomyślała, że Hank z pewnością woli rozpakować swój walentynkowy podarunek bez świadków. Może nawet ma w przyczepie małą lodówkę. Jeśli nie, może się okazać, że jej pomysł wcale nie był taki dobry.

Ominęła stertę materiałów izolacyjnych i ruszyła w kierunku przyczepy ozdobionej z daleka widocznym napisem: Przedsiębiorstwo Projektowo-Budowiane Craddocka. Pomyślała o podwójnej odpowiedzialności, jaka spoczywa na Hanku – prowadzi własną firmę i wychowuje dwójkę małych dzieci. Z pewnością ma niełatwe życie.

Zapukała do uchylonych drzwi i usłyszała, jak Hank zapraszają do wejścia. Spotkali się tylko raz, ale zapamiętała męski timbre jego głosu.

– Dużo szczęścia w dniu świętego Walentego – powiedziała, otwierając drzwi i wchodząc do środka.

– Roxie! Co za miła niespodzianka! – Wstał z uśmiechem, który uwidocznił drobne zmarszczki w kącikach oczu. Nie miał na sobie kurtki, a wysoko podwinięte rękawy dżinsowej koszuli odsłaniały umięśnione ramiona.

Patrząc na przystojnego, silnego Hanka, Roxie zastanawiała się, jak mogła kiedykolwiek uważać bladego i ulizanego Douga za atrakcyjnego mężczyznę.

– Twoja walentynkowa kartka była bardzo dowcipna – zaczęła trochę niepewnie. Charlie mógł wierzyć, że są sobie z Hankiem przeznaczeni, ale dla Roxie był to wciąż obcy mężczyzna. Intrygujący, to pewne, ale obcy.

– Przesadzasz – odpowiedział. – Gdybyś widziała kartki od moich dzieci!

– Dostałeś walentynki od dzieci? Jakie to miłe.

– Owszem – rzekł miękko. – Mam wspaniałe dzieciaki. – Przyglądał jej się przez chwilę. – Wzruszyło mnie, że je również zaprosiłaś. Większość kobiet, które znam, nie zrobiłaby tego. Uważają, że Hilary i Ryan wiecznie plączą się pod nogami. I, szczerze mówiąc, mają rację.

– Ryan i Hilary. Ładne imiona. – Miała wyrzuty sumienia. Nie zaprosiła jego dzieci przez wzgląd na nie, lecz po to, by trzymać Hanka na bezpieczną odległość, zanim się upewni, czego spodziewa się po tej znajomości.

– Myślę, że spodoba im się Como – dodała.

– Na pewno.

– Hm, ja... proszę – powiedziała nagle, kładąc białe pudełko na jego biurku. – To coś w rodzaju symbolu. Jeśli nie masz tu lodówki, to klapa.

– Naprawdę mi coś przyniosłaś?

Jego rozradowana mina poruszyła jej serce. Oto mężczyzna, który nie zatracił dziecięcej umiejętności cieszenia się z niespodzianki.

Hank powoli zdjął wieczko pudełka.

– Czy działa lepiej od tego w mojej ciężarówce?

– spytał z uśmiechem.

– Jeśli nie, zjem go.

– Nie ma mowy. Masz przed sobą zdeklarowanego czekoladoholika. Skąd o tym wiedziałaś?

– Nie wiedziałam – odrzekła, szczęśliwa, że trafiła w dziesiątkę. – Postanowiłam zaufać intuicji.

– Fantastyczne – powiedział Hank. – Nigdy w życiu nie miałem czekoladowego telefonu. Nie miałem pojęcia, że coś takiego istnieje.

– Nie znasz tego małego sklepiku niedaleko stąd? Mają foremki do czekolady w najrozmaitszych kształtach.

– Słyszałem o nim, ale nigdy nie miałem czasu do niego wpaść. Właśnie tam to kupiłaś?

– Uhm. Mam takiego fioła na punkcie czekolady, że odkryłam ten sklep w niecały tydzień po przyjeździe do Tucson.

– Widocznie los chciał – roześmiał się Hank – żebym poznał niektóre ciekawostki tego miasta dzięki kobiecie z New Jersey. Założę się, że przegapiłem mnóstwo rzeczy.

Roxie ucieszyła się, że prawidłowo wymówił nazwę jej rodzinnego stanu.

– To nie twoja wina. Musisz być ogromnie zajęty.

– Owszem, ale należy cieszyć się tym, co człowieka otacza. Może uda ci się wyrwać mnie z letargu?

– Sklep z czekoladą to jedyna niespodzianka, jaką miałam w zanadrzu.

– Chyba żartujesz! Dziewczyna opiekująca się lamą i udzielająca schronienia takiemu ekscentrykowi jak Charlie? À propos, kim jest ten facet? Twoim stryjecznym dziadkiem?

– Charlie jest... – Umilkła i spojrzała na zegarek. – O mój Boże! Pewnie zachodzi w głowę, co też mi się przytrafiło. Muszę przecież iść jeszcze do pracy. Tobie też za długo już przeszkadzam.

– Nie mam nic przeciwko temu – rzekł, a jego szare oczy potwierdziły, że to prawda. – Gdzie pracujesz?

– W ratuszu.

– Byłem tam kiedyś.

– Mam nadzieję, że nic nie zbroiłeś?

– Nie. Składałem papiery, gdy zamierzałem się ożenić. Oczywiście, było to na wiele lat przedtem, zanim zaczęłaś tam pracować.

– Taak. – Roxie, choć ledwie znała Hanka, poczuła niemiłe ukłucie zazdrości namyśl o szczęśliwych chwilach, które wtedy przeżywał. – Naprawdę muszę już iść. A więc zobaczymy się w sobotę?

– Cieszę się. – Uśmiechną} się do niej. – Dziękuję za telefon. Mam tu małą lodówkę, w której mogę go przechować.

– To dobrze – powiedziała, idąc ku drzwiom – ale przyrzeknij, że go zjesz, zamiast mu się przyglądać. Czekolada jest pyszna.

– Zjem, zjem. Nie wystarczyłoby mi silnej woli, by się powstrzymać. Z drugiej strony nie mam ochoty niszczyć dowodu.

– Dowodu? – spytała, przystając.

– Ze dzięki naszemu spotkaniu ten dzień nabrał szczególnego znaczenia. Dużo szczęścia w dniu świętego Walentego, Roxie.

– Nawzajem – odrzekła z uśmiechem. Gdy szła szybkim krokiem do samochodu, miała ochotę gwizdać z radości. Jego ostatnie słowa rozproszyły jej nierozsądną zazdrość o żonę i skierowały myśli ku teraźniejszości. W końcu to mężczyzna, który sprawdził się już kiedyś jako kochający mąż. Może Charlie wie, co robi.

Roxie zaprosiła Hanka z dziećmi na piątą, żeby Ryan i Hilary mogli się pobawić z Como przed zmierzchem. Zastanawiali się z Charliem przez cały tydzień nad menu – czy podać hamburgery, żeby sprawić przyjemność dzieciom, czy też przyrządzić jej specjalność – kurczaka z pieczarkami, żeby zrobić wrażenie na Hanku. W końcu zdecydowała się na pieczeń wołową – danie proste, lecz smaczne. Przynajmniej nie będzie musiała kręcić się po kuchni, gdy przyjdą goście.

Charlie zmieniał koszulę w domku gościnnym, a Roxie wyszła właśnie spod prysznica, gdy zadzwonił telefon. Rozległ się głos Hanka.

– Przepraszam cię, Roxie, ale możemy się spóźnić. Mieliśmy tu coś w rodzaju... małego wypadku.

– Mój Boże, co się stało? Czy ktoś się zranił?

– Nie, nie. Hilary... sekundę.

Usłyszała jakieś podniecone szepty, wreszcie Hank znów się odezwał.

– Jeszcze raz przepraszam. Moja córka ma pewien problem, ale nie pozwala, bym go zdradził. Poza tym uparła się, że nie pójdzie z nami. Mógłbym ją zaciągnąć na siłę, ale nie chcę zaczynać wieczoru w ten sposób. Spróbuję załatwić opiekunkę i zadzwonię do ciebie.

Roxie okręciła sznur telefoniczny wokół palca.

– Czy to... z mojego powodu? Wiem, że niektóre małe dziewczynki nie chcą, żeby ich ojcowie...

– Nie, nic z tych rzeczy. Czytałem również o takich historiach, ale nie o to chodzi. Sprawa jest znacznie prostsza. Hilary tak bardzo chciała przyjść do ciebie, że specjalnie się wyszykowała na tę okazję.

Roxie dosłyszała dziecięce protesty i zapewnienia Hanka, że nie zdradzi, co się stało.

– W każdym razie – powiedział Hank do słuchawki – jej plan spalił na panewce.

– A jeśli nie uda ci się załatwić opiekunki?

– Bądźmy dobrej myśli.

Mózg Roxie pracował gorączkowo. Co też mogła nabroić Hilary? Makijaż można zmyć, ubranie zmienić, a wiec musiała zmajstrować coś z włosami.

– Hank, czy mogłabym z nią porozmawiać?

– Zobaczę, co da się zrobić. – Nastąpiła długa przerwa i znowu szepty.

– Halo? – odezwał się wreszcie cienki głosik.

– Cześć, Hilary. Tu Roxie. Doprawdy bardzo mi przykro, że nie możesz przyjść i zobaczyć Como.

– Nie mogę, ponieważ wyglądam śmiesznie. Roxie szukała właściwych słów.

– Wiesz, Hilary, gdy miałam siedem lat, obcięłam sobie włosy. Myślałam, że to świetny pomysł, ale efekt okazał się żałosny.

– I co wtedy zrobiłaś? – padło po chwili pytanie. Bingo, pomyślała Roxie, a więc chodzi o włosy.

– Moja mama próbowała je wyrównać, ale niezbyt jej się to udało, zawiązała mi więc na głowie śliczną chustkę. A ty masz jakieś ładne chustki?

– Mam jedną, która należała do mojej mamy.

– Spróbuj ją zawiązać i przyjdź pobawić się z Como. Zapadła cisza, najwyraźniej Hilary rozważała propozycję.

– Dobrze – zdecydowała – jeśli będę mogła mieć chustkę na głowie przez cały czas.

– Oczywiście. Zatem do zobaczenia wkrótce.

– Pa.

Roxie roześmiała się, gdy Hilary odłożyła słuchawkę, nie troszcząc się o to, czy jej ojciec ma jeszcze coś do powiedzenia. Gdy nie zadzwonił po raz drugi, Roxie wywnioskowała, że są już w drodze. W pośpiechu skończyła się ubierać, po czym wróciła do kuchni, by zająć się sałatą. Po chwili wszedł tam również sprężystym krokiem Charlie. Nieźle jak na mężczyznę, który musi mieć co najmniej siedemdziesiąt pięć lat. Nie chciał nigdy zdradzić swego dokładnego wieku, mówił tylko, że „przeżył zbyt wiele zim, by potrafiła je zliczyć”.

Pomyślała znów o trudnym położeniu Charliego, o tym, co by się stało, gdyby stracił swoje nieprzeciętne zdrowie. Musi jakoś się nim zająć, ponieważ w krótkim czasie stał się jej bliski jak ktoś z rodziny.

– Fiu, fiu, ależ pięknie się prezentujesz – wykrzyknął z zachwytem. – Ten sweter morskiego koloru i spodnie idealnie pasują do twoich włosów i oczu.

Ucieszył ją ten komplement, ponieważ chciała dobrze wyglądać. Biednej małej Hilary też o to chodziło, pomyślała z sympatią i współczuciem. Może, jeśli się zaprzyjaźnią, pozwoli jej użyć nożyczek do naprawienia szkody. Opowiedziała całą historię Charliemu.

– Ale przyjdą? – spytał, zaniepokojony.

– Tak, udało mi się namówić Hilary. Poradziłam jej, żeby włożyła ładną chustkę.

– Świetnie. – Charlie zatarł dłonie i uśmiechnął się do niej. – Czy w tym wypadku posłużyłaś się rozumem, czy intuicją?

– Jednym i drugim po trosze – odrzekła, wkładając do lodówki miskę z sałatą. – Nie martw się, Charlie, to twój wpływ.

– Nonsens. Zawsze miałaś intuicję, trzeba ci było tylko podpowiedzieć, żebyś jej użyła.

Rozległ się dzwonek przy drzwiach. Spojrzeli na siebie. Roxie poprawiła włosy i odetchnęła głęboko.

– Co ci mówi intuicja o dzisiejszym wieczorze, Charlie?

– Myślę, że doskonałe będzie określenie z twojej kosmicznej ery. – Charlie przetarł chusteczką złotą szpilkę.

– Mianowicie jakie? – spytała, gdy szli razem ku drzwiom.

– Wszystkie systemy działają sprawnie.

ROZDZIAŁ 4

Roxie otworzyła ciężkie, rzeźbione drzwi i ujrzała całą trójkę. Przystojny mężczyzna o wyrazistych rysach trzymał za rękę dziewczynkę w lawendowo-niebieskiej chustce zawiązanej na głowie. Obok nich, dość blisko, by czuć się bezpiecznie, a jednocześnie na tyle daleko, by zaakcentować niezależność, stał jasnowłosy chłopiec. Miał niepewną minę. Ustawili się tak, jak gdyby chcieli zostawić miejsce dla jeszcze jednej osoby.

Roxie nagle uświadomiła sobie, że chciałaby zająć to miejsce, stać się członkiem tej rodziny. Jednak współczucie i instynkt opiekuńczy nie może zaważyć na jej znajomości z Hankiem. Powinna polubić go dla niego samego, a nie z powodu jego trudnej sytuacji życiowej.

– Cieszę się, że przyszliście wszyscy – powiedziała z uśmiechem. – Wejdźcie, proszę, i poznajcie mojego przyjaciela, Charliego Hartmana.

– A to moje dzieci, Ryan i Hilary. – W głosie Hanka brzmiała wyraźna duma. – Dzieciaki, poznajcie Roxie Lowell, od której dostałem czekoladowy telefon.

– Zjedliśmy już słuchawkę – poinformowała Hilary. – Mnie było żal, ale oni stwierdzili, że nie można trzymać czekolady w nieskończoność.

– Hilary! – szepnął Ryan, trącając siostrę łokciem. Rozejrzał się po pokoju z uprzejmym zainteresowaniem dorosłego. – Widzę, że ma pani telewizor z dużym ekranem.

– To telewizor Osbornów, znajomych, których domem się opiekuję – wyjaśniła Roxie.

– Ryan próbuje zmienić temat, ale ja naprawdę nie chciałam jeść czekoladowego telefonu.

– Rozumiem. – Roxie uśmiechnęła się do dziewczynki. Mała spryskała się obficie perfumami na tę okazję, być może po to, by odwrócić uwagę od swoich włosów.

– Kiedyś dostałam na Wielkanoc czekoladowego zająca i wszyscy chcieli, żebym go zjadła. – Hilary wróciła do tematu. – Ryan... – przerwała, by spiorunować brata wzrokiem – ... kazał mi odgryźć głowę. Ale ja nie mogłam.

– Masz dobre serduszko – rzekł Charlie, kiwając z aprobatą głową.

– Tak, a zając rozpuścił się w końcu w szafie – skrzywił się Ryan. – Mama znalazła go czwartego lipca w jej kapciach z króliczkami.

– Cóż – Roxie poczuła, jak zalewa ją znów fala współczucia dla całej trójki – skoro już mowa o zwierzętach, to może zanim się rozbierzecie, pobiegniecie do ogrodu, żeby zobaczyć Como?

– Bardzo chętnie – odpowiedziała bez zastanowienia Hilary.

– Jasne – dodał bardziej powściągliwie Ryan. Wyraźnie starał się zachowywać dorośle.

– Zaprowadzę ich, Roxie, a ty skończ przygotowania do kolacji – zaproponował Charlie.

– Świetnie, dziękuję. – Roxie musiała jeszcze przyprawić sos i nakryć do stołu.

– Ja pomogę Roxie – zaofiarował się Hank. – Zresztą poznałem już Como. Idźcie z Charliem, dzieci.

Proszę, jakie to proste, pomyślała Roxie, jak szybko zawarli sojusz. Tak wszystko zaaranżowali, żeby walentynkowa para została przez chwilę sama. Nie miała nic przeciwko temu, przyda im się trochę czasu dla siebie.

– Lubię lamy – powiedziała Hilary, biorąc ufnie za rękę Charliego, jak gdyby znała go od lat. – Głaskałam kiedyś jedną w zoo. Są milutkie.

– Myślę, że Como również polubi was oboje – zapewnił Charlie, prowadząc ich do ogrodu.

Roxie odprowadziła ich wzrokiem, próbując odgadnąć, jakiego rodzaju szkody kryje chustka. Ciemna grzywka wyglądała normalnie. To dobrze, tutaj najtrudniej coś poprawić.

– Pomysł z chustką był genialny. Dziękuję – powiedział Hank. – Mam nadzieję, że nie będzie ci przeszkadzało, jeśli usiądzie w niej do kolacji. Wymogła na mnie obietnicę, że jej na to pozwolę.

Po raz pierwszy, odkąd Hank wszedł z dziećmi do jej domu, Roxie odważyła się poszukać jego spojrzenia. Było ciepłe i pełne uczucia. Roxie mocniej zabiło serce.

– Hilary może jeść kolację nawet owinięta w prześcieradło. To mi nie przeszkadza. Mam nadzieję, że w końcu zaufa mi i pozwoli sobie pomóc.

– Wątpię, by udało ci się cokolwiek naprawić – roześmiał się cicho Hank.

– Nigdy nie wiadomo. Mam wprawę w posługiwaniu się nożyczkami. Może uda mi się jakoś wyrównać włosy.

– Lepiej nie mówmy o tym, bo opowiem ci całą historię, a dałem jej słowo honoru, że tego nie zrobię.

– Teraz ja umieram z ciekawości, co też mogła nabroić, ale szanuję cię za to, że jesteś tatą dotrzymującym słowa.

– Dzięki. Byłaby wściekła, że się wygadałem, i długo nie dałaby mi spokoju. Hilary jest pamiętliwa i łatwo nie wybacza.

– Ja też taka jestem – pokiwała ze zrozumieniem głową Roxie. – Dlatego gdy pomyślałam, że jesteś żonaty... zresztą, nieważne. Może zdejmiesz kurtkę, skoro nie idziesz oglądać Como?

– Chętnie. Rozumiem, że miałaś przykre doświadczenia?

– Tak. Ale zostawmy teraz ten temat. – Wzięła od niego kurtkę i powiesiła ją w szafie, przesuwając lekko palcami po miękkim złotawym zamszu. Odwróciwszy się, spostrzegła, że ma na sobie stare spodnie koloru khaki i jasnobrązową koszulę z rozpiętym kołnierzykiem. Nagle zapragnęła wtulić się w jego ramiona i pocałować na przywitanie. Zamiast tego zaproponowała mu drinka.

– Poproszę o burbona, jeśli masz – odrzekł – ale tylko przed kolacją, ponieważ jestem samochodem.

– Napijemy się w kuchni. Mam tam jeszcze coś do zrobienia, a ty będziesz mógł obserwować przez okno, jak Charlie radzi sobie z dziećmi.

– Dobrze, ale myślę, że o to nie musisz się martwić. Nigdy nie widziałem, żeby Hilary wzięła od razu za rękę kogoś obcego.

– Charlie łatwo nawiązuje kontakt z ludźmi – powiedziała Roxie, wyjmując butelkę burbona z kredensu. – Podbił moje serce w ciągu pięciu minut.

– Mówisz, jak gdybyś znała go krótko. Czy dostałaś go z dobrodziejstwem inwentarza razem z domem, tak jak lamę?

– Nie wiem, jak zareagujesz na moją opowieść o Charliem – zaczęła. – Spotkałam go pierwszego dnia w pracy. – Umilkła, wyjmując lód z zamrażalnika.

– Poczekaj, ja to zrobię. – Hank wziął od niej plastykową tackę i jednym szybkim ruchem wytrząsnął z niej kostki lodu. – A więc Charlie pracuje w ratuszu?

– Nie, ale przychodzi tam codziennie. – Roxie włożyła lód do szklanek i spytała: – Jak mocny?

– Słaby.

Wlała po odrobinie burbona do szklanek i dopełniła je zimną wodą z lodówki. Chciała podać szklankę Hankowi, gdy nagle cofnęła rękę.

– To idiotyczne – powiedziała, kręcąc głową. – Nie spytałam cię nawet, jak zwykłeś pić burbona.

– Właśnie tak. – Hank wziął szklankę i czekał, aż Roxie podniesie swoją. – Kieruj się dalej intuicją w postępowaniu ze mną, a prawdopodobnie zawsze trafisz w dziesiątkę.

– Nie rozumiem. – Popatrzyła na niego ze zdumieniem.

– Łatwo mnie rozszyfrować.

– Nie, wspomniałeś coś o intuicji.

– Ach, tak – uśmiechnął się. – Często kieruję się intuicją, ty zaś mówiłaś, że na pierwszym miejscu stawiasz rozum.

– Bo tak jest, Hank.

– Czemu więc nie spytałaś mnie, z czym lubię pić burbona?

– Nie wiem.

– Intuicja?

Poddała się z uśmiechem. Rozum nie miał nic wspólnego z jej stosunkiem do Hanka Craddocka, a jednak jego obecność tutaj była czymś naturalnym i właściwym. Czuła się tak jak kiedyś, gdy będąc jeszcze dzieckiem, sadowiła się w słońcu na parapecie okiennym z książką, którą od dawna pragnęła przeczytać.

– Moja intuicja podpowiada mi również, że będę cię bardzo lubiła – przyznała.

– Moja mówi mi to samo o tobie. – Stuknął lekko szklanką o jej szklankę. – Za naszą intuicję.

Skinęła głową i upiła łyk burbona.

– Miałaś coś jeszcze do zrobienia, prawda?

– Tak – odpowiedziała, niechętnie wyrywając się z zaczarowanego kręgu. – Sos do pieczeni.

– Czy mogę ci pomóc?

– To zajęcie dla jednej osoby. Będzie mi miło, jeśli dotrzymasz mi towarzystwa.

– Chętnie. Nie ma nic przyjemniejszego od ciepłej kuchni i smakowitych zapachów. No, prawie nic.

Roxie szybko pochyliła się nad piekarnikiem, by ukryć rumieniec, który wywołała ta uwaga.

– Jak radzą sobie dzieci? – spytała.

– Świetnie. Ryan prowadzi Como, a Hilary jeździ na niej. Mają doskonałą zabawę.

– To dobrze. – Roxie wyjęła pieczeń i położyła ją na półmisku.

– Jeszcze mi nie powiedziałaś, kim jest Charlie.

– Włóczęgą – odrzekła po chwili. Postanowiła nie owijać niczego w bawełnę.

– Co takiego?

– Nie żartuję, Hank. Zanim sprowadziłam go tutaj, mieszkał na ławce w parku. Czy nie zauważyłeś, że jego ubrania są zniszczone?

– Jasne. Starsi ludzie często przywiązują się do swoich rzeczy i noszą je, póki niemal z nich nie spadną.

– Roześmiał się. – Zresztą nie tylko starsi. Sam mam dżinsy, całe w dziurach, z którymi nie mogę się rozstać.

– Przyjrzał jej się uważnie. – Naprawdę mieszkał w parku?

– Naprawdę. – Roxie upiła drinka. – Gdy zaczął padać śnieg, przestraszyłam się, że zamarznie na śmierć na swojej ławce. Zaprosiłam go więc, by zamieszkał w domku gościnnym Osbornów.

– Niech mnie licho. Co ty o nim wiesz? – Hank wyjrzał ponownie przez okno.

– Niewiele, jeśli masz na myśli fakty. Jednak mam pewność, że ten człowiek nie skrzywdziłby muchy – odparła Roxie, idąc za jego spojrzeniem. – Dzieci są z nim bezpieczne. Daję za to głowę.

– Jestem skłonny ci uwierzyć, widząc, jak garną się do niego. Como też go lubi. Trudno nie ufać komuś, kogo lubią dzieci i zwierzęta.

– Poza tym jest taki romantyczny – dodała Roxie.

– Poznałam Charliego mojego pierwszego dnia w pracy, gdy przyniósł czerwoną różę.

– Co zrobił?

– Każdego dnia, odkąd tam pracuję, przynosi czerwoną różę i wkładają do wazonu. Mówi, że to na szczęście dla przyszłych małżonków.

– Zdumiewające. – Hank potrząsał swoją szklanką.

– Skąd bierze pieniądze na kwiaty, skoro jest bez grosza?

– Nikt, łącznie ze mną, nie miał odwagi zapytać go o to. Może otrzymuje jakiś zasiłek.

– A czy przypadkiem nie... hm, nie przywłaszcza sobie gdzieś tych róż?

– Nie Charlie. – Roxie pokręciła głową. – Jestem przekonana o jego uczciwości.

– Nigdy nie zapomnę naszego pierwszego spotkania. Myślałem, że to któryś z mieszkańców przyszedł z interwencją. Tymczasem on pochwalił moją pracę i zasugerował, że ma to coś wspólnego z moim nazwiskiem.

– Wiem. Nie omieszkał zrobić uwagi na ten temat, gdy zobaczył je po raz pierwszy na tablicy informacyjnej. Przykłada ogromną wagę do nazwisk.

– Wobec tego musiał ci powiedzieć, co oznacza twoje.

Nie patrząc na niego, Roxie wyjęła mąkę z szafki.

– Owszem, powiedział.

– I?

– To wszystko jest idiotyczne, nie uważasz? – Zaprawiła sos mąką rozbełtaną w wodzie.

– Pewnie tak, mimo to jestem ciekaw. , – No, dobrze. – Roxie nie podnosiła oczu znad brytfanny. – Według niego Lowell oznacza kochana – powiedziała cicho.

– Słucham? Nie dosłyszałem.

– Kochana – powtórzyła nieco głośniej.

– Hm.

Poczuła mrowienie w karku. Wiedziała, że Hank patrzy na nią i bała się odwrócić, by go na tym nie przyłapać.

– Nie uważasz tego za dziwny zbieg okoliczności? Według Charliego moje nazwisko znaczy przepełniony miłością. – Teraz słyszała jego głos z bliska.

– Tak, ale to czysty przypadek. – Była pewna, że wcale tak nie jest.

– Kochana – powtórzył Hank z upodobaniem.

– Ładnie brzmi i pasuje do ciebie, Roxie. A co, zdaniem Charliego, jeśli dwoje ludzi o takich nazwiskach spotka się w dzień świętego Walentego?

Kątem oka widziała, że Hank stoi tuż obok niej. Zebrała się na odwagę i popatrzyła mu w oczy.

– Och, jak łatwo przewidzieć, uważa, że jesteśmy sobie przeznaczeni. – Starała się mówić lekkim tonem, ale słowa więzły jej w gardle.

– To interesujące.

– To... oczywiście, szalony pomysł – wyszeptała, bojąc się poruszyć. Coraz wolniej mieszała sos.

Hank odetchnął głęboko i odstawił szklankę.

– Szkoda, że nie znam cię trochę dłużej, Roxie.

– Dlaczego?

– Ponieważ zamierzam cię pocałować, a niezależnie od tego, co myśli na ten temat Charlie, zapewne uważasz, że na to jeszcze za wcześnie.

Łyżka wyślizgnęła się jej z drżących palców i wylądowała z pluskiem w sosie.

– Nie... nie wiem, co myśleć o tym wszystkim.

– Nie przejmuj się. Ja również. – Przyciągnął ją delikatnie do siebie. – Z wyjątkiem tego, że pragnąłem cię dotknąć od pierwszej chwili. – Ujął ją pod brodę i przybliżył twarz do jej twarzy.

Roxie wsparła lekko dłonie o jego pierś, czując miłe ciepło.

– Ja też o tym myślałam – przyznała cicho, patrząc mu w oczy i przesuwając mocniej dłońmi po jego ramionach. – Tłumaczyłam jednak sobie, że prawie się nie znamy.

– Ale mamy wrażenie, że jest zupełnie inaczej, prawda? Kiwnęła twierdząco głową.

– Wszystko jest jak trzeba – powiedział cicho, przyciągając ją jeszcze bliżej.

Z bijącym sercem Roxie przymknęła oczy i czekała na dotyk jego warg. Poczuła lekkie muśnięcie oddechu i zapach burbona. Otoczyła ramionami szyję Hanka i właśnie w chwili, gdy ich wargi się zetknęły, dobiegł ich jakiś hałas od strony podwórka. Odskoczyli od siebie jak oparzeni i rzuciwszy się ku przeszklonym drzwiom do ogrodu, omal nie zderzyli się z Hilary.

– Moja chustka, moja chustka! – zawołała płaczliwym tonem dziewczynka i przebiegła pędem przez kuchnię, szukając jakiegoś ustronnego kącika. – Nie patrzcie na mnie!

– Hilary! – powiedział Hank surowym tonem. – Wracaj natychmiast i...

– Nie mogę! – wykrzyknęła i wpadła do pokoju, zatrzaskując za sobą drzwi.

– Młoda damo, nie wolno ci się tak... – Hank podążył za nią.

– Poczekaj. – Roxie chwyciła go za ramię. – To mój pokój. Nie ma tam niczego, co mogłaby popsuć. Pozwól jej odzyskać godność.

Do kuchni weszli Charlie z Ryanem, wymieniając uwagi o wypadku.

– To nie była moja wina – zastrzegł się Ryan.

– Oczywiście – zgodził się Charlie. – Nie mogłeś wiedzieć, że Como zainteresuje się chustką.

– Ani twoja – dodał lojalnie Ryan.

– Nie, takie rzeczy się zdarzają. Z pewnością nie można również winić Como.

– Czy już rozgrzeszyliście wszystkich? – roześmiała się Roxie.

– Tak bardzo chciałem, żeby wszystko poszło gładko. – Charlie miał zmartwioną minę. – Czy bardzo się zdenerwowała?

– Cóż...

– Jasne, że tak. Biedactwo. Każdy by się zdenerwował, gdyby tak sobie zniszczył włosy.

– Już wiem – odezwał się Ryan – będziemy udawać, że nic nie zauważyliśmy.

– To miło z twojej strony, że troszczysz się o uczucia Hilary – powiedział Hank. – Wątpię, by w to uwierzyła. Przecież wie, że jej sekret się wydał.

– Ale co się stało? – spytała Roxie. – Czy próbowała rozjaśnić włosy?

– Mówiłem jej, że to głupi pomysł – wyjaśnił Ryan. – Musiałem jechać na rowerze do sklepu, żeby kupić jej to świństwo, ponieważ na razie nie wolno jej tam jeździć samej.

– Hilary zaproponowała mu niezłą łapówkę – dodał Hank. – Odbyliśmy z Ryanem poważną rozmowę, jak ma postępować w podobnych wypadkach w przyszłości.

– Nie posłuchałbym jej, gdybym wiedział, jak narozrabia. Poza tym to draństwo okropnie śmierdzi. Załatwiła tym całą łazienkę i siebie. Dlatego tak się wyperfumowała.

Nagle Roxie poczuła zapach spalenizny.

– Mój sos! – wykrzyknęła, podbiegając do kuchenki. Za późno. Substancja, która przylgnęła do dna patelni, w niczym nie przypominała smakowitego brązowego sosu.

– Tak mi przykro – powiedział Hank, zbliżając się do niej. – Jestem pewien, że mięso będzie pyszne nawet bez sosu.

Podniosła na niego oczy, wspominając minioną chwilę.

– Biorąc pod uwagę wszystko inne, nie ma to najmniejszego znaczenia.

– Rzeczywiście. – Przytaknął miękko.

Roxie stała, uśmiechając się do niego, dopóki nie przypomniała sobie, że nie są sami. Zerknąwszy przez ramię, spostrzegła, że Charlie i Ryan przyglądają im się z zainteresowaniem.

– Może nakrylibyście do stołu? – spytała, odsuwając się od Hanka. – Serwetki są w górnej szufladzie kredensu w jadalni. Potrzebne nam będzie masło, sól i pieprz. Och, jeszcze mleko dla Ryana i Hilary i woda z lodem dla reszty. Kawę zaparzę później.

– Chodź, stary – powiedział Charlie, obejmując chłopca ramieniem i prowadząc go do jadalni. – Zostaliśmy zaprzęgnięci do roboty.

– Ho, ho! – odezwał się Hank po ich wyjściu. – Nie miałem pojęcia, że masz takie zdolności przywódcze.

– Czas skierować nasze spotkanie na właściwe tory. Obiecałam nakarmić twoją rodzinę, a Ryan wygląda na bardzo głodnego.

– On zawsze tak wygląda. Masz rację, musimy zaopiekować się naszym stadkiem. Myślę, że następnym razem obędzie się bez dodatkowych atrakcji.

Na myśl o „następnym razie” na policzki Roxie wypłynął rumieniec. Pochyliła się więc nad lodówką. Wyjęła z niej sałatę oraz sos i podała Hankowi.

– Proszę, wymieszaj to, a ja porozmawiam z Hilary.

– Nie musisz tego robić. Pewnie woli, żeby ją zostawić w spokoju.

– Być może, ja jednak spróbuję namówić ją, by zjadła z nami. O ile, oczywiście, nie masz nic przeciwko temu.

– Ależ skąd! Nie mogę ci tylko zagwarantować, że będzie w dobrym humorze.

– A co można zagwarantować, jeśli chodzi o dziecko? Pamiętam, że ja też nie byłam aniołkiem.

– Szkoda, że cię wtedy nie znałem.

– Ale wtedy nie bylibyśmy tutaj, prawda?

– Cóż za logika!

– Uhm. No, zajmij się sałatą, a ja Hilary.

– Mam nadzieję, że wrócisz szybko.

– Ja też.

– Roxie, jest coś, o czym powinnaś wiedzieć. Hilary chce rozjaśnić włosy, żeby się upodobnić do matki.

– Och. – Roxie zrobiło się głupio, że Hank wspomina swą żonę w chwilę po tym, gdy przyznał się, iż pociąga go inna kobieta. – Potrafię to zrozumieć – powiedziała, dumna ze swego uprzejmego tonu.

– Twoja żona była bardzo piękna.

– Owszem.

Roxie posmutniała, choć nie mogła się przecież spodziewać innej odpowiedzi. Zresztą miałaby mu ją za złe. Ważne, że nie jest podobna z urody do jego zmarłej żony. Przynajmniej ma pewność, że Hank akceptuje ją taką, jaka jest.

– Zobaczę, co uda mi się wskórać u Hilary.

– Dzięki.

Roxie podeszła do drzwi swojej sypialni i zapukała.

– Kto tam? – spytała Hilary.

Biedne dziecko, musi podsłuchiwać, co się dzieje w drugiej części domu, pomyślała Roxie. Wiedziała, oczywiście, że rozmawiają o niej i jej włosach. Na szczęście mury są grube.

– To ja, Roxie. Czy mogę wejść?

– Czy to twój pokój?

– Tak, ale nie musisz mnie wpuszczać, jeśli nie chcesz.

– Domyślałam się, że to twój pokój. Pachnie tobą.

– Mam nadzieję, że to dobrze – uśmiechnęła się Roxie.

– Dobrze. Pachniesz o wiele ładniej ode mnie. – Hilary była wyraźnie bardzo nieszczęśliwa.

– Hilary, chciałam porozmawiać o tym, jak doprowadzić do porządku twoje włosy.

– Tatuś powiedział, że nic nie da się zrobić, że muszą odrosnąć. Potrwa to pewnie do czwartej klasy. Do tego czasu chyba nie będę chodziła do szkoły.

Jej głos brzmiał tak poważnie, że Roxie musiała zasłonić ręką usta, żeby się nie roześmiać.

– Hilary, tatusiowie są wspaniali, ale nie znają się na takich sprawach. Nie sądzę, żebyś musiała czekać, aż włosy odrosną.

– Naprawdę? – Nadzieja wyraźnie ożywiła Hilary.

– Naprawdę. Pozwolisz mi zobaczyć?

– Dobrze. – Hilary otworzyła drzwi.

– Usiądźmy na łóżku i porozmawiajmy – zaproponowała Roxie, biorąc ją za rękę i prowadząc w głąb pokoju.

– Dobrze – powiedziała znów Hilary. – Co powiesz na moje włosy?

Roxie przyjrzała się uważnie dziewczynce i zdumiała. Włosy Hilary pokrywały łaty w czterech kolorach – od dziwnego pomarańczowego do ciemnobrązowego.

– I co? – Hilary podniosła na Roxie zmartwiony wzrok.

– Myślę, że się uda. – Roxie modliła się o to w duchu. – Moja znajoma, która pracuje w salonie piękności, na pewno ufarbuje rozjaśnione pasma na twój naturalny kolor i nic nie będzie widać.

– Och, nie! – wykrzyknęła Hilary. – Chcę rozjaśnić wszystkie. Nie chcę mieć ciemnych włosów!

– Aha! – Roxie zaczęła dostrzegać rozmiary problemu. Wizyta u fryzjera byłaby kosztowna, ale Roxie przypuszczała, że Hank chętnie wyłożyłby pieniądze, aby tylko w jego domu znów zapanował spokój, a mała skończyła trzecią klasę. Nie wyglądał jednak na ojca, który zgodzi się, by jego córka stała się w wieku ośmiu lat „szałową blondynką”.

– Czy w salonie piękności mogą rozjaśnić mi włosy na jednakowy kolor? – nalegała Hilary.

Roxie zawahała się. Wkroczyły na śliski teren.

– Chyba tak, ale trwałoby to długo, kilka godzin. Trzeba siedzieć bardzo spokojnie, a przyjaciółka mówiła mi, że ten środek szczypie w skórę. Nie wydaje mi się, żebyś chciała przez to wszystko przejść.

– Właśnie, że tak. Mogę siedzieć nawet przez dwa dni, jeśli będzie trzeba.

– Hilary, twój naturalny kolor jest bardzo ładny.

– Mówisz jak tatuś – rzekła Hilary z rozgoryczeniem. – On nic nie rozumie. Jemu jest dobrze z ciemnymi włosami, ale mnie nie.

– Wiesz co, porozmawiam o tym z twoim tatusiem.

– Czy powiesz mu, że będę o wiele ładniejsza w jasnych włosach?

– Nie, ponieważ nie wyobrażam sobie, żebyś mogła wyglądać jeszcze ładniej.

– Ależ mogę – odpowiedziała poważnie dziewczynka.

– Powiem mu, że trzeba koniecznie coś zrobić. Ja też nie chciałabym pójść do szkoły w takim stanie. Co powiesz teraz na kolację?

– Jestem głodna – przyznała Hilary. Spojrzała błagalnym wzrokiem na Roxie. – Ja naprawdę bardzo chcę być blondynką.

– Wiem, kochanie – Roxie przytuliła ją do siebie.

– Porozmawiam później z tatusiem. A teraz chodźmy coś zjeść, dobrze?

– Chyba tak. Czy pożyczysz mi chustkę?

– Chętnie, ale chyba nie jest potrzebna.

– Wyglądam śmiesznie, poza tym mogę ją ubrudzić.

– No to jej nie wkładaj. Jesteś wśród przyjaciół.

– Ryan nazwał mnie punkiem.

– Powiemy mu, żeby tego nie robił – obiecała Roxie, wstając.

– Dziękuję. – Hilary zeskoczyła z łóżka i podeszła do komódki. – Czy dostałaś to od mojego taty?

– Wzięła do ręki kawałek deski.

– Owszem, to taki żart. – Roxie nie chciała, żeby Hilary wyciągnęła zbyt daleko idące wnioski.

– On cię lubi, prawda?

– Chyba tak – odparła Roxie. – Czy to dobrze?

– Dobrze. – Hilary odłożyła prezent od Hanka. Roxie odetchnęła z ulgą, mając uczucie, że zdała ważny egzamin.

– Lubisz ciasto czekoladowe? – spytała, pewna odpowiedzi.

– Nie lubię. Po prostu uwielbiam.

– No, to chodźmy zjeść najpierw kolację, żebyś mogła go spróbować.

– Hurra! Ciasto czekoladowe! – Hilary schwyciła Roxie za rękę i pociągnęła ją korytarzem. – Prędko! – Właściwie wpadły na Hanka.

– Szedłem zobaczyć, co się z wami stało.

– Dyskutowałyśmy – wyjaśniła Hilary. – Roxie zamierza odbyć z tobą rozmowę na temat rozjaśniania włosów. Biegnę do stołu. Cześć!

– Hank, ja... – Roxie przełknęła nerwowo ślinę.

– Nieważne – powiedział, kładąc jej dłoń na ramieniu. – Pogadamy o tym później. Musimy znaleźć trochę czasu tylko dla siebie. Nie dokończyliśmy pewnej sprawy.

ROZDZIAŁ 5

Charlie zabawiał wszystkich przy kolacji opowieściami o egzotycznych miejscach i ludziach. Zaimponował nawet Roxie, wspominając o swoim spotkaniu z księciem oraz księżną Windsoru na przyjęciu w Nowym Jorku wiele lat temu, a także z Clarkiem Gable i Carole Lombard podczas gali w Hollywood. Roxie, tak jak i pozostali uczestnicy kolacji, z ciekawością słuchała Charliego. Ilekroć jednak napotkała wzrok Hanka, wspominała nie spełniony pocałunek.

Jeszcze trochę, a zatraciłaby się w ramionach Hanka, nie zastanawiając się nad konsekwencjami. Przytulna kuchnia, domowy nastrój i odrobina alkoholu spowodowały, że przestała się kontrolować. Jednak po pewnym czasie zaczęła zastanawiać się nad intencjami Hanka.

Dlaczego nie przeżywała podobnych wątpliwości, całując się z Dougiem Kellym? Po prostu nie obawiała się, że straci dla niego głowę. Z Hankiem to zupełnie co innego.

Rozbudził w niej od razu tak silne emocje! Co się stanie, gdy się na nim zawiedzie? Miała za sobą bolesne doświadczenia. Wyjechała z New Jersey, odważając się porzucić mężczyznę, którego kochała. Przez sześć miesięcy okrzepła i odzyskała równowagę. Przysięgła sobie, że nigdy więcej nie będzie tak nieostrożna. Tymczasem w ramionach Hanka szybko zapomniała o danej sobie obietnicy.

Teraz przed popełnieniem głupstwa chroniła ją obecność Charliego oraz dzieci. Jutro rano zastanowi się nad całą sytuacją, zdecydowała, i od razu poczuła się raźniej. Jednak Ryan nieświadomie zburzył jej pewność siebie.

– Czy masz magnetowid? – spytał, kończąc drugi kawałek ciasta czekoladowego.

– Tak – odpowiedziała Roxie – ale nie mam zbyt wielu kaset.

– Żadnych filmów?

– Wyłącznie filmy z podróży Osbornów do Europy i Afryki. Widziałam je i prawdę mówiąc, są trochę nudne.

– Nigdy nie oglądałem filmu na takim dużym ekranie. Koledzy opowiadali mi, że to coś fantastycznego.

– Ryan sugeruje nam w swój niezbyt subtelny sposób, że na ukoronowanie wieczoru powinniśmy wypożyczyć kasetę z jakimś filmem – wyjaśnił Hank.

– Tak! To byłoby bombowo! – wykrzyknął Ryan.

– Cóż, myślę, że to da się załatwić.

– Wypożyczcie coś z szybką akcją, może „Top Gun”.

– Nie, lepiej bajkę rysunkową – zaprotestowała Hilary.

– Tylko proszę bez kłótni. Jeśli obiecacie, że będziecie zgodni, wypożyczymy coś dla was.

– Może pojedziesz z Charliem, a ja tymczasem posprzątam? – zaproponowała Roxie.

– Roxie, moja droga, przecież wiesz, że nie znam się na współczesnych filmach. Poza tym napracowałaś się już w kuchni. Pojedź, a my z dziećmi wszystko sprzątniemy i pozmywamy.

– Ale... – Protest zamarł jej na wargach, pomyślała, że zabrzmiałby idiotycznie. – Dobrze. Dziękuję.

– Spojrzała na Hanka, który wydawał się zdziwiony jej reakcją. Przecież tego wieczora dała mu do zrozumienia, że pragnie tego samego, co on. I w pewnym sensie tak było.

– Jedźcie już. – Charlie machnął ręką. – Nie musicie się spieszyć.

– Wystarczy, że pozbieracie wszystko ze stołu – powiedziała Roxie, wstając. – Dajcie sobie spokój ze zmywarką.

– Dobrze, dobrze, nie martw się o nas. Mam bardzo zdolny zespół, prawda? – Charlie uniósł w górę krzaczaste siwe brwi, spoglądając na Ryana i Hilary.

– Jasne – odpowiedział dumnie Ryan.

– Naprawdę nie kłopoczcie się o zmywanie – powtórzyła Roxie.

– Zobaczymy, zobaczymy. – Charlie popchnął oboje w stronę szafy z okryciami. – Nie spieszcie się.

Roxie rzuciła starszemu panu szybkie spojrzenie. Doskonale się orientował, co się dzieje, i był zachwycony efektem swoich starań. Roxie nie miała nic przeciwko jego zabawie w swata, dopóki nie zdała sobie sprawy z ryzyka z tym związanego.

– Nie chcę się mieszać w wasze sprawy – rzekła Roxie do Hanka po wyjściu z domu – ale obiecałam Hilary, że porozmawiam z tobą o jej włosach. Może nie musiałaby czekać, aż odrosną.

Hank otworzył przed nią drzwiczki samochodu.

– To znaczy?

– Dobra fryzjerka potrafiłaby wyrównać kolor, żeby nie wyglądało to tak okropnie.

– Chyba rozważę tę propozycję, mimo że początkowo chciałem, by dostała nauczkę.

– Została już wystarczająco ukarana. – Roxie była zadowolona, że ma neutralny temat do rozmowy.

– Oczywiście, ona marzy o tym, by być blondynką.

– Szczerze mówiąc, nie podoba mi się ten pomysł – rzekł Hank, siadając za kierownicą.

– Mnie też nie. Mam pewien plan, ale trochę ryzykowny. Może powiedz jej, że zgadzasz się, by rozjaśniono jej włosy pod warunkiem, że najpierw zobaczy, jak robią to komuś innemu. Nie wierzę, że wciąż będzie trwać przy swoim.

– A jeśli jednak? – Hank wyjechał z podjazdu.

– To właśnie ten element ryzyka. Jeśli Hilary z własnej woli nie zrezygnuje, to nadal będzie upierać się, że może być ładna jedynie jako blondynka.

– Jest śliczną dziewczynką – rzekł podenerwowanym tonem Hank. – Z pewnością wie o tym, w kółko jej to powtarzam.

– Jesteś jej ojcem – westchnęła Roxie. – Nie wierzy ci, tym bardziej że nie chcesz jej pozwolić na rozjaśnienie włosów.

– Czy cię to dziwi?

– Zdaję sobie sprawę, że nie mam doświadczenia w postępowaniu z dziećmi – uprzedziła ewentualny zarzut Hanka – ale sądzę, że ona chce sama zadecydować o kolorze swoich włosów.

Hank spojrzał na nią z uśmiechem.

– Być może powinienem posłuchać praktycznej Roxie, kierującej się racjonalnymi przesłankami. Muszę się chwilę zastanowić.

Roxie patrzyła na niego ze zdziwieniem. Czyżby zamierzał tak łatwo się poddać?

– Z drugiej strony, może po ostrzyżeniu nie byłoby tak bardzo widać efektów jej działalności. Nie ryzykowałbyś wówczas, że jednak postawi na swoim.

– Skoro tak uważasz, przychylam się do twojej propozycji.

– Och, nie, ja... to twoja córka i nie chcę namawiać cię do niczego, co mogłoby...

– Czy nie to właśnie robisz przez cały czas?

Spojrzała na niego i spostrzegła, że się uśmiecha.

– No cóż... chyba tak.

– No więc wygrałaś. Prawdę mówiąc, jestem ci bardzo wdzięczny, że wzięłaś to na siebie.

Milczeli przez chwilę. Nie potrafiła opanować wzruszenia i współczucia. Zdążyła polubić Hanka. Był sympatyczny i wyrozumiały, swobodny w obejściu. Zbyt swobodny. Gorączkowo szukała w myślach następnego neutralnego tematu.

– Nie wiem czemu sądziłam, że przyjechałeś ciężarówką – powiedziała.

– Żałuję, że tego nie zrobiłem. Jest tam bardzo wygodne siedzenie – rzekł, sięgając po jej dłoń.

– Dzieciaki lubią ten samochód. Ma lepsze radio.

Roxie wpadła w panikę. Hank realizował swój plan punkt po punkcie. Mogłaby zabrać rękę, ale wówczas musieliby o tym porozmawiać, a tego nie chciała.

– Czy w tym samochodzie również jest telefon?

– Może udałoby się jej zadzwonić do domu pod pretekstem sprawdzenia, jak się sprawuje Charlie oraz dzieci. Właściwie naprawdę niepokoiła się, co mogą tam sami wyprawiać.

– Nie, nie ma. Czy jest ktoś, do kogo bardzo chcesz zadzwonić?

– Po prostu pomyślałam, że moglibyśmy się upewnić, że w domu wszystko w porządku.

– Aha. – Puścił jej dłoń. – O co chodzi, Roxie? – spytał łagodnie. – Najpierw próbowałaś wymówić się od przejażdżki, potem chciałaś koniecznie rozmawiać o Hilary, a teraz proponujesz, żebyśmy zadzwonili do domu.

Roxie roześmiała się nerwowo. Co miała mu powiedzieć? Że jest mężczyzną, którego mogłaby pokochać, boi się jednak, ponieważ niedawno się sparzyła?

– Nie wiem. Raz mi się wydaje, że znam cię od wieków, a za chwilę zastanawiam się, jak to możliwe, by tak bardzo pociągał mnie ktoś, kogo poznałam cztery dni temu.

– Ale cię pociąga? – spytał z uśmiechem, ujmując z powrotem jej dłoń. – Masz lodowate palce. Czy naprawdę tak się denerwujesz?

– Nie wiem, jakie są twoje zamiary. – Powiedziała więcej, niż zamierzała.

– Chodzi ci o dzisiejszy wieczór czy dalszą przyszłość?

Chciała odpowiedzieć, że i o jedno, i drugie, ale zabrzmiałoby to idiotycznie nawet dla niej.

– Oczywiście, że o dzisiejszy wieczór. Przecież dopiero się poznaliśmy.

– A co z przepowiednią Charliego? Czy ani trochę w nią nie wierzysz?

– Nie... niezupełnie.

– Rozumiem. Wobec tego zdradzę ci moje zamiary na dzisiejszy wieczór. Wybierzemy film, prawdopodobnie komedię, a potem zatrzymamy się na spokojnej uliczce, żeby przekonać się, jak wygląda dalszy ciąg pocałunku.

Roxie była ciekawa, czy Hank słyszy głośne bicie jej serca.

– Masz jakieś zastrzeżenia?

– Ja... nie, chyba nie. – Przełknęła z trudem ślinę. – I co dalej?

– Jeśli nam się to obojgu spodoba – powiedział, śmiejąc się – umówimy się na randkę, tym razem bez dzieci. Dziś nie możemy ich zawieść, tym bardziej że to dzięki Ryanowi możemy spędzić chwilę na osobności.

– Hank, dzieci z pewnością czekają na film. Może powinniśmy wypożyczyć go i wrócić prosto do domu?

Pogłaskał ją po dłoni.

– Być może, ale wówczas nie pocałowałbym cię. Nie chcę wracać do domu, nie znając smaku twoich warg, Roxie.

Podniecenie, które wzbudziły jego słowa, zagłuszyło niepokój. Przecież jeden pocałunek to nie koniec świata.

– Czy zgadzasz się ze mną? – spytał Hank, wjeżdżając na parking przed wypożyczalnią kaset. – Bo jeśli wolisz wybrać film i jechać prosto do domu, dostosuję się do ciebie.

Patrzyła na niego, zdając sobie sprawę, że stoi na rozstaju dróg i że zapamięta tę chwilę do końca życia.

– Nie chcę jechać prosto do domu.

– To dobrze. – Przesunął lekko palcem po jej policzku. – Ani ja. Chodź, wypożyczymy kasetę.

Wybrali z półki jakąś lekką komedię i podeszli do kontuaru.

– Powinni być zadowoleni – powiedział Hank, sięgając po portfel.

Gdy znaleźli się z powrotem w przytulnej ciemności lincolna, Roxie nie odezwała się ani słowem. Hank, również w milczeniu, wyjechał z parkingu i skierował samochód ku ślepej uliczce, gdzie powstawał nowy kompleks mieszkaniowy. Zatrzymał samochód i wyłączył silnik.

– Wyrosłem już z kradzionych pocałunków w samochodzie – powiedział, odpinając pas. – Wysiadamy.

Roxie posłusznie odpięła swój pas. Hank wysiadł i otworzył drzwiczki od jej strony.

– Chodź. – Poprowadził ją w kierunku pobliskiej budowy. – Jeśli natkniemy się na nocnego dozorcę, powiemy mu, że kupujemy ten dom i przyszliśmy dokonać wizji lokalnej.

– Ładnie pachnie – powiedziała Roxie, wdychając woń świeżo ciętego drewna.

– Uwielbiam to. Mam nadzieję, że nie doczekamy dnia, kiedy przestanie się używać drewna do budowy domów. Uważaj! Jakiś głupek zostawił deskę ze sterczącymi gwoździami. – Hank pochylił się i odrzucił ją.

– Założę się, że jesteś pedantem, jeśli idzie o bezpieczeństwo pracy.

– Owszem. A ta firma zaniedbuje te sprawy. W ogóle bardzo lubię swoją pracę.

– Postaram się, żebyś był w pobliżu, gdy będę budowała dom moich marzeń – rzekła bez zastanowienia Roxie.

– To bardzo interesujący pomysł.

– Hank, nie chodziło mi...

– Hej, nie denerwuj się – rzekł, przyciągając ją do siebie. – Kto wie, co przyniesie nam przyszłość? Jesteś bojaźliwym stworzonkiem, Roxie.

– Chyba tak. – Przesunęła palcami po klapach jego zamszowej kurtki.

Przechyliła głowę i spojrzała mu w twarz. Nie widziała w ciemności jej wyrazu. Czy był taki solidny, na jakiego wyglądał, czy też jest to maska, pod którą kryje się zwykły łobuz? Trzy lata temu nie umiała oceniać ludzi. Czy coś się od tej pory zmieniło?

Pochylił się ku niej. Jego lekko rozchylone wargi powoli dotknęły jej ust. Ona jednak cofnęła się, przestraszona. Niczego nie przyspieszał, gładził ją po karku, delikatnie chwytał zębami i drażnił językiem jej wargi, dopóki nie opadło z niej napięcie. Z cichym westchnieniem przylgnęła do niego, a jej wilgotne usta czekały już tylko na pocałunki.

Objął ją mocniej i obsypał pocałunkami, które sprawiły, że zaczęła drżeć na całym ciele. Jeszcze raz przedarł się przez bariery, które wzniosła pomiędzy nimi. Rozchyliła z jękiem usta, pozwalając, by poznawał językiem ich wnętrze.

Krew żywiej krążyła jej w żyłach, nie musiała widzieć twarzy Hanka, by rozumieć jego pragnienia, i choć przerażona, sama je odwzajemniała.

Oderwał się na chwilę od niej, oddychając z trudem.

– Lepiej... zabiorę cię do domu. Skinęła w milczeniu głową.

– Nie chcę tego – wyszeptał, przyciągając ją znów do siebie. – Chcę... do licha! – Jeszcze raz przywarł namiętnie wargami do jej ust.

Tym razem wyszła mu naprzeciw, oddając pocałunek, uległa, podniecona. Otoczyła jego szyję ramionami i zatraciła się zupełnie. Jakaś ciemna, prymitywna siła pchała ją ku Hankowi.

Pocałunek przyniósł radość i pragnienie, które domagało się zaspokojenia. Czy to możliwe, że uczucie, z którego tak trudno jej było zrezygnować sześć miesięcy temu, było zaledwie zwiastunem prawdziwej namiętności? Oszołomiona, zajrzała mu w twarz, gdy podniósł głowę, kręcąc nią, jak gdyby coś go ogromnie zdziwiło.

– Musimy wracać – rzekł pełnym napięcia głosem. – Jesteś... to więcej niż... chodźmy! – Ujął ją za rękę i pociągnął łagodnie w kierunku samochodu. – Charlie chyba wie, co mówi – mruknął.

– Chyba... tak – przytaknęła.

Pomógł jej wsiąść do samochodu i zapiąć pas. Zauważyła, że ręce mu drżą. To tylko pocałunek, wmawiała sobie. To wszystko wina przepowiedni Charliego. Hank jest zwykłym mężczyzną. Wszystko będzie wyglądało inaczej w świetle dnia. Sama sobie jednak nie wierzyła.

Hank usiadł za kierownicą i wpatrzył się w przednią szybę samochodu.

– Naprawdę nie spodziewałem się tego – powiedział. – Jesteś ładna, podobasz mi się i miałem ochotę cię pocałować, ale to był grom z jasnego nieba.

– Wiem. Czuję to samo.

– Zwłaszcza że najpierw nie chciałaś ze mną jechać.

– Przeżyłam rozczarowanie. Przeprowadziłam się tutaj, żeby dojść do siebie. Podobałeś mi się również i bałam się kolejnego...

– To był żonaty mężczyzna, prawda? Skinęła w milczeniu głową.

– Domyśliłem się z twojej reakcji na zdjęcie. Czy wciąż go kochasz?

– Nie.

– Pytam, ponieważ nie zniósłbym myśli, że całowałaś się ze mną, myśląc o nim.

– A ty kogo całowałeś, Hank?

– Ciebie. – Pogłaskał ją po policzku. – Tylko ciebie. I mam ochotę na coś znacznie więcej. Myślę, że spotkało nas coś wspaniałego, Roxie. Nie przegapmy tego. Kiedy cię znów zobaczę?

– To zależy od ciebie. Ty masz dzieci.

– Jakoś o nich w tej chwili nie myślałem. Tak, obiecałem im pomóc jutro zbudować domek na drzewie. Może wpadłabyś...

– Może kiedy indziej – powiedziała łagodnie, kładąc mu rękę na ramieniu.

– Dobrze – odrzekł cicho. – W poniedziałek mam zebranie. Co powiesz na wtorek wieczorem?

– Chętnie – odpowiedziała z bijącym sercem.

– Przyjadę po ciebie o siódmej.

– Dobrze. – W ustach jej zaschło. Cały wieczór tylko z Hankiem. Czuła wciąż na wargach jego palące pocałunki. Co się stanie, gdy będą mieli dla siebie wiele godzin?

ROZDZIAŁ 6

Roxie spędziła niedzielny ranek, szorując na kolanach posadzkę w kuchni.

– Czemu nie chcesz, żebym ci pomógł? – spytał Charlie ze skruszoną miną. – Czuję się odpowiedzialny za cały ten bałagan.

– Bo jesteś – powiedziała z uśmiechem Roxie. – Nie przejmuj się. Podłoga prosiła się już o umycie.

– Byłem pewny, że sypiesz proszek do tych małych pojemniczków. Ryan chciał użyć płynu, ale...

– Wiem, mówiłeś mi o tym wczoraj.

– Tak, ale nie byłem pewien, czy mnie słuchasz. Wyglądałaś na trochę... oszołomioną.

– Och, doprawdy? – spytała z największą nonszalancją, na jaką ją było stać.

– Po prostu promieniałaś. – Charlie wysuną] swoje ulubione krzesło kuchenne i usiadł. – Ryan i Hilary myśleli, że wściekniesz się, gdy zobaczysz cały ten rozgardiasz, i byli zdumieni, że przyjęłaś to tak spokojnie.

Roxie pochyliła głowę, zeskrobując zaschnięte mydliny, które zebrały się w rogu kuchni.

– Już powiedziałam, że podłodze przydało się solidne szorowanie.

– Oczywiście, postąpiłbym dokładnie tak samo, włączając w to nawet godny pożałowania incydent ze zmywarką. Tak, jestem zadowolony z wykonanej pracy.

– Pracy? – Roxie wrzuciła gąbkę do wiaderka i uśmiechnęła się do niego złośliwie. – Czy przypisujesz sobie całą zasługę?

– Niewykluczone. – Charlie wyjął chusteczkę i zaczął polerować swoją złotą spinkę.

– Może rzeczywiście sprowadziłeś Hanka, ale równie dobrze mogła to być kwestia przypadku.

Charlie odchrząknął, dając Roxie do zrozumienia, że się z nią nie zgadza, ale jest zbyt dobrze wychowany, by się sprzeczać.

– Może, ale nie lubię pozostawiać niczego przypadkowi. Zwłaszcza gdy w pobliżu kręci się ktoś w rodzaju Douga Kelly’ego o szczurzej twarzy.

– No wiesz, Charlie! Nie przeszkodziło ci to zajadać się czekoladkami, które dostałam od niego z okazji dnia świętego Walentego.

– Jadłem je wyłącznie po to, by zmniejszyć twoje poczucie winy, moja droga. Pomyślałem, że możesz czuć się głupio, pałaszując czekoladki od kogoś, z kim nie zamierzasz się więcej spotykać na gruncie towarzyskim.

Roxie wzięła się pod boki i obrzuciła go wyzywającym spojrzeniem.

– Skąd wiesz?

– A zamierzasz?

– Raczej nie, ale...

– A Hank?

– We wtorek wieczorem – mruknęła Roxie pod nosem, wracając do szorowania podłogi.

– Świetnie. Gdyby jeszcze udało mi się rozwiązać problem biednej Como, poczułbym się znacznie lepiej.

– Charlie, ostrzegałam cię, żebyś dał sobie z tym spokój. Nic jej nie jest. Weterynarz powiedział, że można poczekać do powrotu Osbornów. Oni powinni mieć ostatnie słowo w tej sprawie.

– Podejdź tu do mnie i wyjrzyj przez okno. Czy nadal twierdzisz, że wszystko jest w porządku?

– Co masz na myśli?

– Chodź, chodź. – Pomógł jej wstać. – Znowu to robi. Usycha z tęsknoty.

– Och, na miłość boską! – Roxie spojrzała przez okno. – Ona po prostu stoi przy płocie i wygląda.

– Stoi tak od wielu godzin. Czy dawniej też tak sterczała całymi godzinami?

– Nie mam pojęcia, nie obserwuję jej każdego ruchu. Może pragnie odmiany. Wezmę ją na spacer.

– Nie, ona tęskni do ukochanego. Nie pamiętasz, dokąd zabrali ją Osbomowie, gdy była jeszcze za młoda? Może patrzy właśnie w tamtym kierunku?

– Nie mam zielonego pojęcia. Nie będziemy się w to mieszać.

Charlie spojrzał na nią i cmoknął z dezaprobatą.

– Roxie Lowell, nie zasługujesz na swoje nazwisko!

– Hej, obiecałam ją karmić, szczotkować i ciepło do niej przemawiać. Zgodziłam się sprzątać jej zagrodę i mościć świeżą słomą. Nie było mowy o graniu roli Kupidyna.

– Czy nie byłoby to miłe?

– Nie.

Charlie poklepał ją po ramieniu.

– Wiem, gdzie jest pies pogrzebany. Na razie nie identyfikujesz się jeszcze z Como. Być może niedługo spojrzysz inaczej na jej problem.

– Co to ma znaczyć?

Charlie nic nie powiedział, tylko spoglądał na nią z uśmiechem.

We wtorkowy wieczór, szykując się na randkę z Hankiem, Roxie zaczęła znów się denerwować. Wolałaby usiąść z Charliem do zwykłej partyjki szachów. Starszy pan zaszył się w domku gościnnym z książką o wschodnich zwyczajach małżeńskich, wybraną z bogatej i różnorodnej biblioteki Osbornów.

Ostatnio Roxie zaczęła podejrzewać, że może Charlie jest socjologiem, który pisze pracę naukową poświęconą włóczęgom. Zdecydował się żyć przez pewien czas tak jak oni, aby zebrać materiał. Ucieszyłaby się, gdyby to była prawda. Jeśli jednak rzeczywiście jest bezdomny, będzie mógł się u niej zatrzymać tak długo, jak zechce.

Tymczasem jednak zastanawiała się, co ma włożyć na spotkanie z Hankiem. Zaraz po przyjeździe była na przyjęciu i wtedy widziała ludzi ubranych w najprzeróżniejsze, nierzadko dziwaczne stroje. Postanowiła zdać się na intuicję. W rezultacie zdecydowała się na szmaragdową bluzkę z długimi rękawami, plisowaną spódnicę w deseń przypominający witraże i buty na niskim obcasie.

Dokładnie o siódmej Hank zadzwonił do drzwi.

– Doskonale – powiedział, gdy mu otworzyła.

– Doskonale co? – spytała, patrząc na jego kowbojskie buty, dżinsy i koszulę rodem z westernu. Zauważyła, że ma znowu zamszową kurtkę i zadała sobie w duchu pytanie, czy Hank zdaje sobie sprawę, jak seksownie w niej wygląda.

– Zobaczysz za dwadzieścia minut – dodał, mierząc ją spojrzeniem od stóp do głów. – Uwierz mi, pasuje jak ulał.

Nie mogła zebrać myśli, gdy stał tak blisko niej. Przypominała sobie jak przez mgłę, że mówił coś o swingu country.

– Tańce. Teraz pamiętam.

– Właśnie. Swing. Czy udało ci się doprowadzić kuchnię do porządku?

– W końcu tak. – Uśmiechnęła się do niego. Było to takie łatwe. – Mówiłam ci, że to ryzyko zostawić Charliego na gospodarstwie.

Pogłaskał ją po policzku, patrząc na nią z czułością.

– Powinnaś była pozwolić, bym ci pomógł. Chętnie posprzątałbym połowę kuchni w zamian za chwile spędzone z tobą.

– Nie ma mowy. Charlie to mój kłopot. Zresztą sympatyczny.

– Właśnie, właśnie, gdzie on się podziewa?

– Czyta książkę w domku gościnnym.

– A ja marnuję czas na głupstwa. – Hank przyciągnął ją do siebie i pocałował łapczywie, jak gdyby nie miał żadnych wątpliwości, że ona tego chce.

I nie powinien mieć, pomyślała. Lgnęła ku niemu niczym przyciągana magnesem. Kompletnie zapomniała, że na wargach ma błyszczyk, że spędziła dziesięć minut nad nową fryzurą. Zapomniała o kolacji i tańcach, świat to były ramiona Hanka.

– To czyste szaleństwo – szepnął, odsuwając się na tyle, by móc spojrzeć jej w oczy. – Wystarczy, że cię pocałuję, a zapominam o bożym świecie.

– Ze mną jest podobnie.

– Naprawdę zarezerwowałem stolik, poza tym chcę zabrać cię na tańce. Chcę tańczyć z kimś, kogo... Z kimś takim jak ty.

Była ciekawa, co chciał powiedzieć. Zabrzmiało to jak wyznanie... czego? Jasne, że jej pragnął, ale gdy patrzył na nią, w jego oczach tliło się nie tylko pożądanie. Zauważyła to już w sobotę, gdy siedzieli przy stole, i potem, gdy oglądali film. I teraz. Ktoś, kto nie wiedziałby, że poznali się zaledwie tydzień temu, nazwałby to spojrzeniem pełnym miłości.

To śmieszne, pomyślała. Nie mógł jej kochać, nie mógł się zakochać tak szybko.

– Wezmę płaszcz – powiedziała, wyswobadzając się delikatnie z jego objęć. – Czy na pewno jestem odpowiednio ubrana?

– Wyglądasz świetnie, po prostu prześlicznie. Roxie otworzyła szafę i wyjęła płaszcz.

– Jestem gotowa. Chyba że masz ochotę na małego drinka przed wyjściem.

– Nie, raczej nie. – Pomógł jej włożyć płaszcz i pocałował czule. – Najbardziej w świecie pragnąłbym zaciągnąć cię do jaskini.

– Za włosy? – spytała, pokrywając śmiechem dreszcz podniecenia.

– Nie, nigdy nie byłem zwolennikiem tej metody. Przerzuciłbym cię przez ramię.

Przyspieszone bicie serca powiedziało jej, że nie miałaby nic przeciwko temu. Potężna siła popychała ją tam, skąd nie było odwrotu. Przestała dbać o konsekwencje, chciała tylko, by ją całował.

– Wracając do problemu mojej córki – powiedział Hank, gdy wyszli z domu. – Chciałem cię o coś spytać, nim zapomnę. Czy podtrzymujesz swoją propozycję?

– Zamierzasz jednak zaryzykować?

– Tak. Coś trzeba zrobić. Nie zdejmuje chustki ani na chwilę. Po dwóch dniach w szkole można by pomyśleć, że używała jej do czyszczenia podłogi.

– Spytam moją fryzjerkę. Może w sobotę?

– Wspaniale. Zapłacę za wszystko, mam jednak nadzieję, że wróci do swego naturalnego koloru.

– Hank, nie mogę niczego zagwarantować. Nie chciałabym, żebyś...

– Nie martw się. Nie będę miał do ciebie pretensji.

– Pomógł jej wsiąść do samochodu.

Ruszyli w kierunku północnym. Po lewej stronie migotały światła miasta, po prawej majaczył ciemny kształt Catalina Mountains. Roxie żałowała, że jechała tą samą drogą ubiegłego wieczoru. Przebywanie z Hankiem było czymś tak szczególnym, że wydawało jej się, iż wszystko, co robią razem, powinni robić po raz pierwszy.

Spojrzała na jego profil. Przez kilka lat był mężem kobiety, którą kochał. Nie mogła tego zmienić. Nie mogła też zmienić faktu, że przez trzy lata jej serce należało do kogoś innego. Mimo to miała nadzieję, że uda jej się zacząć wszystko od nowa.

– Wszystko w porządku? – spytał Hank, biorąc ją za rękę. – Jesteś taka cichutka.

– W porządku – odpowiedziała, odwzajemniając uścisk. – Co wiesz o lamach?

– Że są spokrewnione z wielbłądami i hoduje je Kim Novak. To wszystko.

– Kim Novak? Ta aktorka? Naprawdę?

– Tak. Gdzieś o tym czytałem. Och, i chyba Michael Jackson ma jedną.

– Charlie twierdzi, że Como tęskni za ukochanym.

– Naszemu staruszkowi tylko romanse w głowie – roześmiał się Hank.

– Właśnie. Weterynarz powiedział, że nie ma powodu przejmować się nią, nawet jeśli dojrzała do krycia, ale Charlie w kółko powtarza to samo i budzi we mnie poczucie winy. Co ty o tym sądzisz?

– Jeśli chcesz, żebym cię poparł, to pytasz niewłaściwą osobę w niewłaściwym czasie. Ostatnio mam bardzo pozytywne podejście do spraw miłosnych.

– Nawet jeśli Osbornowie by się zgodzili, w co wątpię, nie chcę angażować się w miłosne życie Como.

– A moje? – spytał cicho Hank.

– Zgodnie ze słowami Charliego – odparła, rumieniąc się – wszystko zostało zapisane w gwiazdach.

– Nie pytam Charliego, lecz ciebie. Odpowiedzi udzieliło za nią jej ciało, przepełnione pożądaniem.

– Myślę, że Charlie wiedział, co mówi – wyszeptała.

– Ja również tak sądzę. Ja również.

Skręcili w drogę wjazdową do Conquistador. Gdy jechali krętym podjazdem na parking, Roxie zorientowała się, że zmierzają do „The Last Territory Steakhouse”. Drewniany budynek w stylu rustykalnym przycupnął na zboczu wzgórza poniżej całego kompleksu o wyszukanej architekturze.

– Ta knajpka żywcem z Dzikiego Zachodu niesamowicie kontrastuje z nowoczesnym luksusem – powiedział Hank, pomagając jej wysiąść z samochodu.

Gdy zbliżali się do restauracji, powitały ich dźwięki muzyki country i zapach smażonego mięsa oraz prażonej fasoli. Hank zastanawiał się, czy uda mu się cokolwiek przełknąć. Jedyne, na co miał ochotę, to wziąć Roxie w ramiona. Zaprosił ją jednak na kolację, a dobre wychowanie nakazywało dotrzymać słowa.

– Głodna? – spytał, gdy wchodzili do środka.

– Bardzo.

– To świetnie. Chciałem cię jednak uprzedzić, że steki są tu naprawdę ogromne, proponuję więc, żebyśmy wzięli jednego na pół. – Miał nadzieję, że nie wyszedł na skąpca.

– Och tak, proszę – odrzekła z wdzięcznością. Może ją też obfity posiłek napawa przerażeniem, pomyślał. To byłby dobry znak.

Kelnerka poprowadziła ich do stolika obok baryłki pełnej niełuskanych orzeszków ziemnych. Hank pomógł Roxie zdjąć płaszcz i posadził ją przy stoliku, po czym sam zajął miejsce naprzeciwko. Stół był nakryty obrusem w biało-czerwona kratkę, pośrodku stał świecznik z czerwonego szkła. Wsparłszy się na łokciach, Hank przyglądał się, jak płomień świecy odbija się w niebieskozielonych oczach Roxie. Zastanawiał się, czy choć trochę zdaje sobie sprawę, jaka jest piękna.

– Kojarzysz mi się z Gwiazdką – powiedział, wskazując na jej szmaragdową bluzkę i biało-czerwony obrus. Chciał jej powiedzieć, że przypomina mu płomiennowłosą boginię i że opis Charliego blednie przy oryginale. Jednak nie potrafił znaleźć właściwych słów.

– Lubię Gwiazdkę – odpowiedziała z uśmiechem.

– Ja też. – Hank spojrzał z tęsknotą na guziki, znaczące szlak pomiędzy jej piersiami i niknące pod paskiem spódnicy. Nie, właściwie nie chciał traktować jej jak bogini, ponieważ boginie są zbyt eteryczne. Roxie zaś jest kobietą z krwi i kości.

Jej obecność zapierała mu dech w piersiach i nie spodziewał się, by mu się to jeszcze kiedykolwiek przytrafiło. Miał w kieszeni klucz do pokoju, ale to ona dyktowała warunki. Nie miał zamiaru o nim wspominać, gdyby wyczuł w niej wahanie czy obawę.

Pojawiła się kelnerka i oboje zdecydowali, że piwo będzie najodpowiedniejszym napojem w tym lokalu. Zamówili też jeden stek i dwa talerze, by się nim podzielić. Kelnerka przyniosła dwa kufle i koszyczek orzeszków ziemnych.

– Za zepsute telefony – wzniósł toast Hank. – Bez nich moglibyśmy się nigdy nie spotkać.

– Za zepsute telefony – powtórzyła Roxie, podnosząc kufel do ust.

Hank pociągnął długi łyk i odstawił swój kufel.

– I pomyśleć, że pracując tak blisko, mogłem cię nigdy nie spotkać.

– Nie zastanawia cię, kogo jeszcze przegapiasz każdego dnia? – spytała, zlizując pianę.

– Nie. Nie dziś. Czy zawsze jesteś taka praktyczna?

– Zazwyczaj.

Podziwiał jej inteligencję i umiejętność widzenia różnych stron każdej sprawy. W tej chwili wolał jednak, żeby kierowała się wyłącznie emocjami.

– Chodźmy zatańczyć – wyciągnął do niej rękę. Zespół grał balladę o nieszczęśliwej miłości, ale Hank postanowił odrzucić przesądy. Ballady w stylu country rzadko mówią o czym innym, pomyślał. Najważniejsze, że będzie znów trzymał Rocie w ramionach.

Na parkiecie przyciągnął ją blisko do siebie. Roxie przylgnęła do niego, jak gdyby tańczyli w ten sposób od lat.

– Mam nadzieję, że wiesz, co robisz – powiedział szeptem.

Odchyliła głowę i zatopiła w jego oczach rozmarzone spojrzenie. Przestała kierować się rozsądkiem.

– Tańczę – powiedziała. – A ty co robisz?

– Och, nic – odrzekł. – Po prostu tracę rozum. Myślę, że doskonale zdajesz sobie z tego sprawę.

Przycisnęła się do niego odrobinę mocniej biodrami, jemu to jednak wystarczyło za odpowiedź. Przepełniła go radość. Flirtowała z nim, drażniła się, żeby wzbudzić w nim jeszcze większe pożądanie. Z pewnością nie należała do kobiet, które celowo podniecałyby mężczyznę po to, by go odepchnąć, gdy poprosi o więcej.

Przytuliła głowę do jego piersi. Hank wdychał cudowny zapach jej lśniących włosów. Jakże pragnął, żeby wszyscy inni się zdematerializowali, żeby mógł zostać z Roxie sam na sam.

Taniec był rozkoszną torturą. Bliskość Roxie rozbudzała namiętność. Marzył, by się z nią kochać. Na razie musiał mu wystarczyć taniec. Mimo wszystko lepiej było tulić ją do siebie, czuć jej pełne piersi, nacisk bioder, niż siedzieć przy stole.

Zespół przestał grać i Hank niechętnie wypuścił Roxie z objęć. Wraz z innymi parami nagrodzili muzyków brawami. Hank modlił się, żeby następna melodia była również powolna, wiedział jednak, że los mu nie sprzyja. Wielu tancerzy nie mogło już się doczekać swinga.

Roxie obserwowała ich przez chwilę, po czym pokręciła głową.

– Nie potrafię tak tańczyć – stwierdziła z żalem. – Posiedźmy trochę, dopóki nie skończą grać.

– Nauczę cię. Nie tańczyłem już kilka lat, ale spróbujmy. – Pokazał jej kroki i obroty, uradowany, że wciąż może jej dotykać. – Świetnie, tylko tak dalej.

– Czuję się głupio. Wszyscy tańczą jak zawodowcy.

– Nie wyglądasz wcale głupio. Teraz przybliż się do mnie, obrót i jeszcze jeden obrót. Nie masz pojęcia, jak cudownie światło igra w twoich włosach, gdy się okręcasz – wyszeptał. – Boże, jesteś naprawdę fantastyczna.

– Założę się, że mówisz to wszystkim swoim uczennicom – rzekła z uśmiechem.

– Tylko tym, które mają lamy. – Oczy jej błyszczały, policzki płonęły rumieńcem. Hank nabrał pewności, że z Roxie każdy dzień będzie inny, każde przeżycie szczególne. Przestało mieć dla niego znaczenie, czy wykorzystają dzisiaj klucz, choć rozpaczliwie pragnął się z nią kochać. Poczeka, jeśli to konieczne, wiedząc, że ta chwila musi nadejść. Zdał sobie sprawę, że ich los został przesądzony. Charlie Hartman, czy kimkolwiek jest starszy pan, ma sto procent ragi.

ROZDZIAŁ 7

Nim skończył się drugi taniec, podano im zamówione potrawy. Roxie z apetytem zabrała się za sałatki w śmietanowym sosie, solone orzeszki i piwo.

Jednak największy apetyt miała na szarookiego mężczyznę siedzącego naprzeciw niej. Taniec przypomniał dawne zmysłowe pragnienia. Wzrok Hanka nie wprawiał jej już w zdenerwowanie i nie peszył. Wręcz przeciwnie, przyciągał i pobudzał.

– A oto nasz stek i dodatkowy talerz – powiedział Hank, sącząc piwo. – Kiedyś, gdy dzieliliśmy się jedzeniem z moim bratem, zawarliśmy układ, że jedna osoba kroi wszystko na pół, a druga wybiera.

– Nie musimy tak robić. – Roxie odstawiła świecznik i podniosła wzrok na kelnerkę. – Proszę to postawić na środku stołu, nie będzie nam potrzebny drugi talerz. Dziękuję.

– To powinno być interesujące – powiedział Hank, nachylając się ku niej.

– Wygodne.

– Taak, podoba mi się. – Odkroi! kawałek steku, uśmiechając się, gdy ich dłonie przelotnie się zetknęły.

– Mm, pycha. – Roxie delektowała się soczystym mięsem.

– Nie musisz nic mówić, ale wciąż myślę o zawodzie, który przeżyłaś. Chciałbym... to znaczy...

– W porządku, Hank – powiedziała cicho Roxie. – Opowiem ci o nim.

– Naprawdę cię zranił, prawda? – Hank obrzucił Roxie współczującym spojrzeniem.

– Prawda. Po pierwsze, zabił moje marzenia. Gdy sobie przypomnę moją paplaninę, ile dzieci chciałabym mieć, jaki dom... Przez przypadek dowiedziałam się, że już ma to wszystko, a na dodatek żonę.

Hank zaklął głośno.

– Wmawiał mi, oczywiście, że żona go nie rozumie, ale w rzeczywistości to ja go nie rozumiałam.

– Co teraz porabia ta nędzna namiastka mężczyzny?

– Pewnie szuka w New Jersey nowej łatwowiernej zdobyczy.

– Ma szczęście, że jest tak daleko, inaczej przefasonowałbym mu nos. Ale przecież są samoloty.

– Dziękuję, ale szkoda pieniędzy na bilet.

– Skrzywdził cię, mam więc ochotę odpłacić mu tym samym.

Roxie zatopiła spojrzenie w roziskrzonych gniewem szarych oczach. Oto mężczyzna, który chce otoczyć ją opieką, który się o nią troszczy, któremu najwyraźniej na niej zależy.

– Chodźmy zatańczyć – szepnęła.

Wtuliła się w ramiona Hanka z radosnym westchnieniem. To nie do wiary, że tydzień temu jeszcze się nie znali. Kołysali się w takt muzyki, jego ciało było tak blisko. Ogarnęła ją fala gorąca.

– Miłość wcale nie musi wszystkiego komplikować – szepnął jej do ucha.

Wzruszenie chwyciło ją za gardło, nie mogła wykrztusić słowa. A więc on też to czuje. Piosenka się skończyła, a oni stali na parkiecie, wpatrując się w siebie.

– Mam już dość tego miejsca – odezwał się wreszcie Hank. – A ty?

– Jak na mój gust zbyt duży tutaj tłok.

– Chodźmy wiec. – Skinął na kelnerkę i szybko uregulował rachunek. Tymczasem Roxie poszła po ich okrycia i torebkę. Po chwili podziwiali rozgwieżdżone niebo. Z dala, znad rzeki dobiegało wycie kojotów, w stajniach tupały niespokojnie spłoszone konie.

– Czy chciałabyś wybrać się na przejażdżkę? – spytał Hank, obejmując ją ramieniem.

– Może – odpowiedziała z wahaniem. – A na co ty masz ochotę?

Odwrócił ją ku sobie i położył ręce na jej ramionach, przyglądając się uważnie.

– Posłuchaj, nie wiem, jak na to zareagujesz, ale... zarezerwowałem dla nas pokój. Tutaj. Tak mi tylko przyszło do głowy. Jeśli masz jakieś obiekcje, zrozumiem.

– Zarezerwowałeś pokój? – spytała z bijącym sercem.

– W porządku, pospieszyłem się. Znam cię zaledwie od tygodnia. Zapomnij o tym.

Myśli kłębiły się w jej głowie. Mogłaby go dotykać, poznawać tajemnice jego ciała, poddawać się jego pieszczotom aż do zaspokojenia dręczącego ją pożądania.

– Nie – wyszeptała, przesuwając pieszczotliwie dłonią po policzku Hanka. – Nie chcę o tym zapomnieć.

– Nie chcesz?

– Nie.

– A więc nie myliłem się – westchnął z ulgą, wsuwając dłonie pod jej rozpięty płaszcz i przytulając ją do siebie. – A więc zostaniesz ze mną?

– Chyba tak – odpowiedziała, czując zawrót głowy na samą myśl o tym, że będzie się z nim kochać.

– Cały wieczór myślałem tylko o tym, że chcę cię całować, dotykać, o tak. – Powoli zaczął głaskać jej piersi, aż sutki naprężyły się pod materiałem bluzki.

– Pragnę cię, Roxie, pragnę każdego skrawka twego ciała.

Zadrżała w jego ramionach. Nogi miała jak z waty.

– Jest jeden mały... szkopuł – powiedziała, gdy szli do samochodu.

Spojrzał na nią pytającym wzrokiem.

– Nie brałam pod uwagę tego, że możemy... nie jestem na to przygotowana... przestałam brać pigułki – wykrztusiła wreszcie.

– Zostaw to mnie – uśmiechnął się.

Ucieszyła się, że pomyślał i o tym. Podziwiała odwagę, z jaką robił plany i ufność, jaką pokładał w intuicji. Do tej pory nie mogła mu niczego zarzucić.

Z łatwością znalazł miejsce na parkingu, a następnie zaprowadził Roxie do pokoju. Speszyło ją to.

– Byłeś już tutaj – zauważyła, mając nadzieję, że nie przyprowadzał tu innej kobiety.

– W niedzielę – odrzekł, rozwiewając jej obawy.

– Chciałem się we wszystkim zorientować. – Zamknął drzwi na klucz. – Miałem nadzieję, że przyda mi się ta wiedza.

– To... bardzo miłe – powiedziała Roxie, obrzucając roztargnionym spojrzeniem pokój, pewna, że nie zapamięta żadnych szczegółów. Wyjrzała przez oszklone drzwi prowadzące na nieduży balkon. W dole mieniła się turkusowo woda w ogromnym basenie.

Hank podszedł do niej i zaciągnął zasłony. Rzucił kurtkę na krzesło, po czym pomógł Roxie zdjąć płaszcz. Zajrzał jej w oczy.

– Nawrót wątpliwości?

Roxie zastanawiała się, czemu we wszystkich pokojach hotelowych czuć zawsze dym papierosowy, płyn do czyszczenia i politurę. Nie był to brzydki zapach, po prostu zbyt znajomy. Kojarzył jej się ze wspomnieniami, które pragnęła pogrzebać na zawsze.

Odwróciła wzrok. Hank nie zasługiwał na to, by go okłamywać.

– Ten... ee... żonaty mężczyzna, z którym widywałam się w New Jersey, zawsze zabierał mnie do hotelu. Częstował mnie historyjką o tym, że mieszka z siostrą, która nie uznaje seksu przed ślubem.

– Ten mężczyzna ma jakieś imię, Roxie. Jakie?

– Mel. – Nie wymawiała na głos tego imienia od sześciu miesięcy i zdumiała się, jak łatwo jej to przyszło teraz. Chwile spędzone z Hankiem bez wątpienia pomogły wymazać pamięć o dniach pełnych cierpienia. Gdyby znajdowali się w jakimkolwiek innym miejscu, a nie w pokoju hotelowym, Roxie w ogóle nie pomyślałaby o Melu.

– Jeśli jeszcze o nim myślisz, zrozumiem. Ale proszę, nie kochaj się ze mną, dlatego że za nim tęsknisz.

– Nie – zaprzeczyła szybko, wspierając się o jego pierś. – To nie to. Przypomniał mi się, gdy weszliśmy do tego pokoju, ale z pewnością nie marzę o powrocie do niego.

– To dobrze. Nie musimy tu zostać. Nie chcę, żebyś wspominała tego bęcwała, gdy po raz pierwszy będziemy razem.

Razem, powtórzyła w myślach, czując, jak przebiega ją dreszcz.

– Pocałuj mnie, proszę – powiedziała, pragnąc, żeby z twarzy Hanka zniknął wyraz niepewności. – Kochaj mnie, Hank. Kochaj – powtórzyła.

Gdy ich usta się zetknęły, Roxie zamknęła oczy, wsłuchując się, co jej szepczą inne zmysły. Poddała się magii jego dotyku, wdychała jego zapach, wsłuchiwała się w nierówny oddech, rozchyliła usta, otwierając drogę ruchliwemu językowi.

Niecierpliwie szarpał się z guzikami jej bluzki i ta niecierpliwość wzmogła jeszcze jej pożądanie. Nie chciał żadnych gier, drażnienia się, pragnął jak najszybciej przełamać wszystkie bariery. Ona też.

Pomogła mu, potem zajęli się wspólnie jego ubraniem. Po chwili części garderoby walały się wszędzie, oni zaś, roześmiani i na wpół przytomni, padli na łóżko.

– Roxie, och, Roxie – mamrotał, sunąc wargami po jej szyi i poznając dłońmi każdy zakątek jej ciała. – Chcę cię zapamiętać całą. Chcę się ciebie nauczyć. Chcę wiedzieć o tobie wszystko.

Jęknęła, gdy Hank odnalazł jej pierś i zaczął ją pieścić językiem i wargami. Słyszała tylko oszalałe bicie swego pulsu. Jego ręce głaskały płaski brzuch, uda, wreszcie dotarły do najbardziej czułego punktu, w którym koncentrowało się całe pragnienie, domagając się natychmiastowego zaspokojenia.

– Twoje oczy błyszczą jak gwiazdy – powiedział, unosząc głowę.

– Pragnę cię – wymówiła ochrypłym szeptem. Jednym ruchem połączył ich ciała. Roxie uniosła biodra, z trudem chwytając oddech, jej ciałem wstrząsały dreszcze. W uszach narastał szum, zagłuszając czułe słowa Hanka, on zaś poruszał się w niej rytmicznie, potęgując jej rozkosz.

Stopniowo fala emocji opadła i Roxie wyczuła, że Hank przestaje panować nad swymi ruchami. Oplotła go nogami i przylgnęła do niego z całej siły. Wreszcie i on osunął się na nią z jękiem.

Oczy jej się zamgliły, gdy uświadomiła sobie, że cały czas myślał o jej satysfakcji, a nie własnej. Pomyślała, że nie musiał się o to martwić, ponieważ działa na nią tak bardzo, że wprost doprowadza ją do szaleństwa. Gdy są razem, nie potrafi zapanować nad namiętnością.

A jednak coś było nie tak. Zdała sobie nagle sprawę, co ją gryzie. Czy, tak jak obiecał, zastosował środki ostrożności? Musiałaby przecież zauważyć.

Hank poruszył się i uniósł głowę, by spojrzeć na nią. Miał włosy w nieładzie i bardzo zadowoloną minę.

– Jesteś cudowna – powiedział.

– Ty też – odrzekła, przesuwając pieszczotliwie palcem po jego dolnej wardze. – Ale mam... jedno małe pytanie. Obiecałeś mi wziąć na siebie sprawę... środków zapobiegawczych. Czy coś przegapiłam?

– Nie powiedziałbym, że wiele przegapiłaś – roześmiał się. – Nie wyjaśniłem ci wszystkiego zbyt dokładnie, prawda?

Roxie walczyła z uczuciem niepokoju. Mężczyzna pokroju Hanka nie potraktowałby lekko tej sprawy, nie naraziłby jej na ryzyko, pocieszała się.

– Nie wyjaśniłeś czego?

– Na szczęście ten problem mamy z głowy – rzekł, całując ją delikatnie. – Jeśli idzie o dzieci, wypadłem z gry.

Wpatrywała się w niego, usiłując zrozumieć, co ma na myśli. Nie może mieć więcej dzieci?

– Masz taką minę, jak gdybyś mi nie wierzyła, Roxie. Możesz być spokojna.

Doprawdy? – pomyślała, ogarnięta nagłą paniką. Poczuła się, jak gdyby ktoś nagle zgasił lampki na świątecznej choince.

– Wobec tego wszystko w porządku – powiedziała, odchrząknąwszy. – Po prostu nie wiedziałam.

– Po przyjściu na świat Hilary zdecydowaliśmy z Sybil, że wystarczy nam dwójka dzieci, a dla mnie operacja była znacznie prostsza. Roxie, czy coś się stało?

– Nie, nic. – Uśmiechnęła się z przymusem. Myślenie o tych sprawach na obecnym etapie znajomości było śmieszne i przedwczesne. Na razie mogą cieszyć się miłością bez ryzyka zajścia w ciążę.

A jednak na dnie duszy pozostał jakiś osad. Od chwili gdy po raz pierwszy pocałowała Hanka, marzyła o wspólnej przyszłości. Było w niej miejsce dla dwójki jego dzieci, ale miała nadzieję, że na tym nie poprzestaną. Chciała mieć własne dziecko.

– Zdaję sobie sprawę, iż niektórzy ludzie uważają, że mężczyzna po takiej operacji jest mniej męski – powiedział, nie patrząc na nią.

– Och, Hank, wcale tak nie myślę! Uważam, że to bardzo odpowiedzialna decyzja. Jeszcze bardziej cię za to podziwiam.

– Coś się jednak zmieniło, Roxie. Czuję to. – Badał spojrzeniem jej twarz.

Przełknęła z trudem ślinę. Był zbyt spostrzegawczy i chyba lepiej, żeby rozmawiała z nim całkiem szczerze. Nawet jeśli pomyśli sobie, że poluje na męża, to trudno.

– Dobrze. – Odetchnęła głęboko. – Miejmy to już za sobą. Znamy się bardzo krótko, ale myślałam już o... przyszłości. Twojej i mojej. Naszej.

– To miłe. Prawdę mówiąc, ja też o tym myślałem.

– Chodzi o to, Hank, że kocham dzieci i zawsze pragnęłam mieć jedno lub dwoje.

– Rozumiem.

– Och, do licha! – Odwróciła głowę. – Nie powinniśmy rozmawiać w tej chwili na ten temat, Hank. To idiotyczne.

– Wcale nie – rzekł, głaszcząc ją po głowie.

– A właśnie, że tak. – Zamrugała szybko, powstrzymując łzy. – Może się przecież okazać po kilku randkach, że zupełnie do siebie nie pasujemy.

– Teraz ty mówisz głupstwa. Odwróć się do mnie. Otarła oczy i posłuchała go.

– Roxie – zaczął, ujmując jej twarz w dłonie – żadne z nas nie wierzy, że to ślepa uliczka. Być może natknęliśmy się na barierę, ale powinniśmy sobie z tym poradzić.

– Widać od razu, w jakiej branży pracujesz – roześmiała się. – Ślepe uliczki, bariery. – Jego ciepły uśmiech stopił grudkę lodu w jej sercu. – Co pan proponuje, panie budowniczy?

– Żebyśmy porozmawiali o tej sprawie, a nie odkładali ją na później. Poza tym mogłabyś spędzać trochę czasu z Hilary i Ryanem. To jeszcze dzieci.

– Wiem. W dodatku przemiłe dzieci. – Ale nie moje, chciała dodać, ugryzła się jednak w język.

– Wiem, że większość kobiet pragnie mieć własne dzieci – powiedział, gładząc ją po nagim ramieniu. – Może mimo to uda ci się pokochać moją dwójkę? Nie odpowiadaj od razu. Zastanów się nad tym.

No tak. Czy nie obawiała się, że ma tylko zapełnić puste miejsce w tej rodzinie? Nie chciała teraz o tym rozmawiać, nie miała ochoty na kłótnię.

– Hank, naprawdę za wcześnie mówić o takich sprawach. Przed chwilą liczyliśmy się tylko my dwoje i nasza namiętność. Wciąż czuję się dziwnie, zakładając, że pewnego dnia...

– Staniemy się mężem i żoną? – dokończył cicho. Spojrzała na niego, czując, jak dreszcz przebiega jej po plecach. Być żoną Hanka. Ta myśl zachwycała ją, a zarazem przerażała.

– To bardzo prawdopodobne, Roxie. Bardzo. Przywarli do siebie z rozbudzonym na nowo pożądaniem. Nic nie mogło tego zmienić.

– Powinnam wracać do domu – wyszeptała.

– Ja też. Ale tak bardzo cię pragnę, Roxie.

– I ja ciebie. Pozwól mi udowodnić, jak bardzo. Odwróciła go na plecy i pochyliła się nad nim.

Głaskał jej piersi, aż sutki stały się twarde jak guziczki, prężyły się w oczekiwaniu na pieszczotę jego warg i języka. Powoli opadła na niego i zaczęła poruszać się w spokojnym miłosnym rytmie, pragnąc mu się odwzajemnić, ofiarować mu rozkosz. Poddała się jednak, obezwładniona namiętnością. Chwycił ją za biodra i zmusił do przyspieszenia tempa, aż wreszcie, wstrząsana dreszczem, niemal rozpłynęła się w rozkoszy. Jak przez mgłę usłyszała jęk Hanka, świadczący, że nie pozostał za nią w tyle. Opadła bezsilnie na jego szeroką pierś, z trudem łapiąc oddech.

Przez długi czas leżeli w milczeniu. Hank głaskał ją delikatnie po plecach. Gdy wreszcie przemówił, w jego głosie pobrzmiewało zdumienie.

– Kocham cię, Roxie. Bóg mi świadkiem, że zdążyłem cię już pokochać.

ROZDZIAŁ 8

Roxie zamknęła oczy.

– To wszystko stało się tak szybko, Hank. Nie potrafię...

– Wiem, kochanie. Podejrzewam, że jestem bardziej oszołomiony od ciebie. Nie mam zamiaru cię ponaglać. Słowa przyjdą same. Jeszcze niedawno uważałaś, że miłość oznacza zdradę i cierpienie. Czuję, że boisz się znowu zawieść.

– Chyba tak. – Przytuliła się do niego z westchnieniem.

– On cię nie kochał, Roxie. Nie mógł cię kochać, skoro okłamywał cię od samego początku.

– To prawda, czemu wiec byłam taka głupia?

– Nie głupia, lecz cudownie ufna. To nie twoja wina. Nie bądź dla siebie taka surowa.

– Przez całe życie kierowałam się logiką. Gdybym tym razem nie dała się ponieść emocjom, cała ta farsa trwałaby bardzo krótko. To właśnie, mnie niepokoi.

– Dlatego boisz się teraz zawierzyć uczuciom?

– Nie bardzo potrafię nad nimi zapanować – uśmiechnęła się.

– Na to liczę.

Zawisła spojrzeniem na jego odprężonej twarzy, zastanawiając się, czy kiedykolwiek będzie miała dość patrzenia w te szare oczy czy całowania miękkich warg. Będzie szczęśliwa, mogąc wpatrywać się w twarz Hanka.

To było proste, ale miłość do Hanka oznaczała również obcowanie z dwójką jego dzieci i najwyraźniej rezygnację z własnych. Inaczej planowała swoje życie...

Jednak dotąd nikt nie wzbudził w niej takiej namiętności jak Hank. Połączyło ich coś absolutnie wyjątkowego. Nie może go odepchnąć, nie teraz. Zostanie z nim bez względu na to, jakie problemy mogą wyniknąć w przyszłości.

– Wiesz – powiedział cicho, rozczesując palcami jej splątane włosy – uwielbiam obserwować, jak rozmyślasz. Naprawdę cenię twoją inteligencję i rozsądek, ale w życiu jest również miejsce na emocje, uczucia.

Milczała, rozkoszując się delikatnym dotykiem jego palców. Jest w stanie przekonać ją o wszystkim, używając jako argumentu pieszczoty.

– Chyba zrobiło się późno.

– Niestety.

– Hank, a twoje dzieci? Mam nadzieję, że nie zostawiłeś ich z jakąś niedoświadczoną nastolatką?

– Nie. Moja gospodyni Dolores mieszka z nami od poniedziałku do czwartku. Nigdy jednak nie spędzam nocy poza domem.

– Musimy się zbierać. Idziesz rano do pracy.

– Ty też.

– Tak, ale ja mogę zdrzemnąć się nad biurkiem, a tobie mogłoby to grozić wypadkiem.

W drodze do domu milczeli, porozumiewając się tylko dotykiem. Żadne z nich nie miało ochoty rozstać się pod drzwiami Roxie, było to jednak nieuniknione.

– Myślałem o naszych przyszłych spotkaniach – powiedział Hank, gdy stali, tuląc się w objęciach.

– To wszystko jest nieco skomplikowane. Tutaj Charlie, w moim domu dzieci.

– Wiem. Spodziewałam się, że zaproponujesz po kolacji, byśmy przyjechali do mnie, ale...

– Tak. Podjąłem decyzję w niedzielę, dlatego zarezerwowałem pokój. Niestety i ta możliwość jest ograniczona.

– Owszem. Nie chcę, żebyś kładł się tak późno spać w dni powszednie.

Objął dłońmi jej pośladki i przycisnął ją mocno do swych bioder.

– Nawet mimo nagrody?

Przymknęła oczy, poddając się wzbierającej w niej namiętności. Natychmiast wyczuła również jego reakcję.

– Tak. Nawet mimo nagrody.

– Och, moja praktyczna Roxie.

– Nie chcę, żeby coś ci się stało.

– Jesteś słodka, wiesz o tym?

Uśmiechnęła się i pocałowała go w brodę, na której zaczynał się już pojawiać zarost.

– Co więc zrobimy?

– Coś wymyślę. Na pewno. – Zastanawiał się przez chwilę. – Już wiem. Rodzice Sybil mieszkają tutaj w mieście. Wielokrotnie zapraszali dzieci na weekend. Najbliższy odpada z powodu tej historii z włosami, ale następny wchodzi w rachubę. Czy Charlie zajmie się Como, gdybyś chciała spędzić weekend w moim domu?

Cały weekend! Nie mogła sobie wprost wyobrazić takiego szczęścia.

– Chyba tak. Zapytam go.

– Myślę, że się zgodzi. Tymczasem może spędzilibyśmy tę sobotę z dzieciakami? Miałabyś okazję lepiej je poznać.

– Boję się – rzekła po chwili wahania Roxie – że ty, a może nawet dzieci, chcielibyście, abym zastąpiła twoją żonę. – Nie potrafiła na razie wymówić imienia Sybil. Serce kołatało jej w piersi, czekała na wybuch gniewu Hanka, tymczasem on pogłaskał ją pieszczotliwie po karku.

– W przypadku dzieci jest to możliwe – powiedział spokojnie – ale w moim wykluczone. Spróbuję wpłynąć na nie, żeby tego również nie robiły. Nie mam ci za złe twoich obaw, ale dla mnie jesteś po prostu Roxie. Gdy się dziś kochaliśmy, ani na moment nie zapomniałem, kim jesteś.

Zarzuciła mu ramiona na szyję i przytuliła się policzkiem do jego policzka.

– Z przyjemnością spędzę z wami ten dzień – zapewniła. – Poproszę Charliego, żeby popilnował Como, i dam ci znać.

– Zaufaj mi, Roxie. Proszę, zaufaj mi. – Objął ją jeszcze mocniej.

Odchyliła się i zajrzała mu w oczy, te przepiękne oczy, które miały nad nią taką władzę.

– Tylko głupiec nie miałby do pana zaufania, Hanku Craddocku.

Następnego ranka Roxie nie czuła wcale zmęczenia. Wstała wcześniej niż zwykle, dokładnie w porze, gdy na placu budowy rozpoczynała się praca. Hank był tak blisko! Ta myśl doprowadzała ją do szaleństwa, ponieważ równie dobrze mógłby być na końcu świata. Jednak nie chciała kręcić się po budowie, by nie narazić ich na plotki.

Włożyła stare dżinsy i postanowiła nakarmić Como przed wyjściem do pracy. Powietrze było rześkie, a niebo błękitne niczym oczy syjamskiego kota. Wszystko dziś wydawało się Roxie inne, zdumiewająco piękne – ogród, domek gościnny, drzewa cytrusowe, zagroda Como z miniaturową stajnią.

Zastanawiała się, czy Hank ma drzewka owocowe i czy zgodziłby się kupić lampę. Hilary i Ryan byliby ogromnie szczęśliwi, a Roxie zdobyła już przecież doświadczenie, zajmując się Como. Na obrazku, który właśnie wyczarowywała w wyobraźni, znajdował się również Charlie. Hank bez trudu zbudowałby dla niego mały domek gościnny.

Zastanawiając się nad przyszłością, Roxie pomyślała, że być może Hank ma rację i przy Hilary i Ryanie nie odczuje braku własnych dzieci. Charlie też będzie potrzebował jej czułej opieki. Próbowała uciszyć wewnętrzny głos, który mówił jej, że nigdy nie będzie uczyła chodzić własnego dziecka, nie ukołysze go do snu. Nie można mieć wszystkiego, życie wciąż stawia człowieka przed koniecznością wyboru.

Widząc Roxie, Como podeszła do ogrodzenia i stanęła przy nim, strzygąc uszami. Roxie pogłaskała ją po aksamitnym nosie.

– Jak się masz, mała – przemówiła do niej czule, zaglądając w przepastne brązowe oczy. – Życzę ci, żebyś była równie szczęśliwa jak ja dzisiaj. Cierpliwości, twój czas nadejdzie. – Roxie wydało się, że lama zamrugała kokieteryjnie długimi białymi rzęsami.

– Każdy pan lama straciłby dla ciebie głowę – powiedziała, drapiąc ją za uszami. – Jesteś tak piękna, że zasługujesz na najlepszego. Osbornowie na pewno go znajdą.

– Czy Como nie ma tu nic do powiedzenia? – dobiegł ją z tyłu głos Charliego. – Z pewnością nie wierzysz w takie aranżowane małżeństwa, o których czytałem wczoraj wieczorem.

– Chodzi ci o ludzi czy o lamy? – spytała Roxie z uśmiechem.

– O wszystkie stworzenia. Każdy powinien mieć możliwość wyboru. Spójrz, założę się, że on mieszka gdzieś tam – wskazał gestem ręki. – Como zawsze gapi się w tamtą stronę.

– Pewnie podoba jej się widok z tego miejsca, a może lubi wystawiać pysk na powiew wiatru. A tak naprawdę, to Como potrzebne jest śniadanie i trochę ruchu. Może zabiorę ją na spacer.

– W jakimś konkretnym kierunku? – W niebieskich oczach Charliego zamigotały figlarne ogniki.

– Charlie, czy widzisz mnie na wylot?

– Tak, moja droga, i jest to wspaniały widok. Rozumiem, że dobrze się bawiłaś wczoraj wieczorem.

– Tak. – Roxie wiedziała, że policzki jej płoną, ale nie mogła nic na to poradzić. – A skoro już mówimy o Hanku, chciałam cię poprosić o przysługę.

– Co tylko sobie życzysz.

– Hank poprosił, żebym spędziła sobotę z nim i jego dziećmi. Czy nie zająłbyś się w tym czasie Como?

– Z przyjemnością. Poczytamy sobie. Czy wiesz, że ona lubi poezję? Zwłaszcza wiersze o miłości.

– Czytasz jej? – spytała zdumiona Roxie.

– Przez cały czas. – Wyjął z wewnętrznej kieszeni marynarki wystrzępioną książkę w skórzanej oprawie.

– To sonety Szekspira, jej ulubione, ale pożyczyłem też kilka książek z biblioteki Osbornów. Ednę St. Vincent Millay, Elizabeth Barrett Browning...

– Nie chcę rozwiewać twoich złudzeń, ale Como prawdopodobnie reagowałaby tak samo, gdybyś czytał reklamy w gazetach. Myślę, że po prostu lubi słuchać twojego głosu.

– Mylisz się, Roxie. Próbowałem czytać Kiplinga, ale jej się zdecydowanie nie podobał.

– Skąd możesz wiedzieć?

– Była niespokojna, strzygła uszami, przestępowała z nogi na nogę. Nie wykazała odrobiny zainteresowania.

– Muchy.

– Nie ma much o tej porze roku.

– No to może była głodna.

– Nie. Była nakarmiona.

– Wobec tego... nie wiem poddała się Roxie.

– Ale musi być jakieś logiczne wytłumaczenie.

– Oczywiście. Woli Szekspira od Kiplinga.

– Niech ci będzie. – Przynajmniej dziwactwa Charliego są nieszkodliwe. Nasypała lucerny do żłobu.

– Czy zechcesz jej poczytać, gdy będzie jadła?

– Zawsze to robię. Wcześnie coś dzisiaj wstałaś.

– Owszem. – Roxie rysowała wzorki na piasku czubkiem buta.

– Wystarczy ci czasu, żeby przejść do rogu i z powrotem – dodał chytrze.

– Chyba tak.

– Czy chciałaś mnie jeszcze o coś prosić?

Roxie obawiała się, że jeśli poruszy sprawę weekendu, zdradzi prawdziwy charakter stosunków, łączących ją z Hankiem. Inaczej jednak się nie dowie, czy Charlie zechce zająć się Como.

– Nie krępuj się, Roxie. O co chodzi?

– Ee... o kolejny weekend. – Rzuciła mu ukradkowe spojrzenie. – Dzieci Hanka spędzą go u dziadków i...

– Oczywiście – przerwał jej Charlie. – Młodzi kochankowie potrzebują czegoś więcej niż kradzione chwile. Zajmę się wszystkim.

– Bałam się, że możesz tego nie pochwalać.

– Ach, Roxie – zmarszczył twarz w uśmiechu – nie pochwalam wyłącznie działań, które biorą się z negatywnych emocji. Nie masz pojęcia, jak się cieszę, że ty i Hank chcecie być razem. O nic się nie martw.

– Dziękuję ci, Charlie. Jesteś kochany.

– Tak – odpowiedział, kołysząc się na piętach i poprawiając czerwoną muszkę – rzeczywiście jestem. A teraz umaluj się odrobinę i uczesz, a ja poczytam Como. Potem możesz iść na spacer. Ostrzegam cię jednak, że Como będzie chciała iść w przeciwnym kierunku.

– A ty uważasz, że tam mieszka jej ukochany.

– Naturalnie.

Roxie pobiegła z uśmiechem do domu. Nie miała zamiaru zachowywać się tak każdego ranka, ale dzisiejszy był przecież wyjątkowy. Musiała zobaczyć Hanka choć przez moment.

Gdy szła w kierunku placu budowy, zrozumiała, co Charlie miał na myśli, mówiąc, że Como woli kierunek zachodni od wschodniego. Ledwie udało jej się nagiąć zwierzę do swej woli. Może rzeczywiście Como pamięta mgliście kierunek, w którym wieziono ją kilka miesięcy temu do samca. Trudno, musi zaczekać do powrotu Osbornów.

Gdy zbliżały się do rogu, Roxie błyskawicznie wypatrzyła ciężarówkę Hanka, a po chwili jego samego, za ogrodzeniem, w odległości jakichś pięćdziesięciu metrów. Rozmawiał z dwoma mężczyznami, pochylony nad planami rozłożonymi na stercie desek. Na wspomnienie minionej nocy serce zaczęło jej łomotać w piersi jak oszalałe.

Właśnie gdy pomyślała, że chyba nie uda jej się z nim porozmawiać, podniósł głowę i zobaczył ją. Nawet z daleka dostrzegła błysk uśmiechu. Powiedział coś do obu mężczyzn, którzy się również odwrócili. Następnie zwinął plany i ruszył w kierunku Roxie.

Poczuła nieprzepartą ochotę, by podbiec i rzucić mu się w ramiona, i zapewne by to uczyniła mimo wielu gapiów, gdyby nie prowadziła na uwięzi lamy.

– Cześć, ślicznotko. W pierwszej chwili myślałem, że jesteś pustynnym mirażem. W tym kraju zdesperowani mężczyźni widzą to, co pragną zobaczyć.

Odczekała, aż zbliżył się bardziej, wzięła głęboki oddech i powiedziała:

– Kocham cię, Hank.

– Czasami zdesperowani mężczyźni słyszą to, co pragną usłyszeć. Czy mogłabyś powtórzyć?

– Kocham cię, Hank. Właśnie to sobie uświadomiłam.

Przebył dwoma susami dzielącą ich odległość i ujął jej twarz w dłonie.

– Nie mogę w to uwierzyć – wyszeptał. – Marzenia zwykle nie spełniają się tak szybko.

– Czasami tak – rzekła z uśmiechem.

– Jestem cholernie szczęśliwym facetem. – Pochylił się nad nią i ucałował czule jej wargi. – Co za wspaniały początek dnia! Miałem kłopoty z koncentracją, ale teraz... – Pokręcił głową. – Nie spodziewałem się takiego hojnego podarunku.

– Nie zamierzałam mówić ci niczego szczególnego – Roxie czuła się lekka jak balonik – ale wszystko wydało mi się dzisiaj takie inne, czułam, że muszę się z tobą zobaczyć. Kiedy szedłeś w moją stronę, wszystko stało się jasne.

Wpatrywali się w siebie z zachwytem.

– Widzę, że masz przyzwoitkę – powiedział Hank, drapiąc Como w szyję.

– Nie chciała iść ze mną. Myśli, że jej ukochany mieszka w przeciwnym kierunku, przynajmniej tak twierdzi Charlie.

– Nigdy już nie zlekceważę żadnego słowa, które wyszło z jego ust.

– Ani ja – roześmiała się Roxie.

– Właśnie, właśnie, a czy poprosiłaś go, żeby zaopiekował się tym stworem?

– Tak, i zgodził się z chęcią. – Roxie popuściła linkę i Como znalazła niewielką kępkę chwastów, które zaczęła z lubością skubać. – Aha, Charlie czyta Como sonety Szekspira i przysięga, że lama uwielbia klasyczną poezję, zwłaszcza miłosną. Hank – dodała po chwili milczenia – nie zrozum tego źle, ale czy nie sądzisz, że Charlie jest ee...

– Niezrównoważony? Na pewno niegroźnie. Czasami tacy ludzie widzą rzeczy, których inni nie zauważają. Charlie wiedział od razu, że będzie nam ze sobą dobrze.

– W takim razie przestaję się martwić.

– I zacznij planować. Rodzice Sybil mają wolny ten weekend, a nie następny, gdybyś więc mogła iść z Hilary do fryzjera wcześnie rano, po południu odwiózłbym dzieci do dziadków.

– W ten weekend? – Roxie przebiegł dreszcz podniecenia.

– Bardzo się z tego cieszę. Chyba nie doczekałbym się przyszłego tygodnia. Szczerze mówiąc, łamałem sobie głowę, jak tu ukraść parę godzin w czwartek wieczorem.

– Naprawdę? Przecież ustaliliśmy...

– Wiem, ale tak bardzo cię pragnę. A zwłaszcza teraz... Mam pomysł, nie, nie obawiaj się, nie będzie to pokój hotelowy.

– Hank, jeśli myślisz o randce na łonie natury, to uprzedzam, że potwornie boję się węży i robaków.

– Nie, to nie to.

– Naprawdę rozbudziłeś moją ciekawość.

– Chciałbym rozbudzić coś więcej – szepnął, puszczając do niej oko. – Czy mogę zatem wpaść po ciebie w czwartek?

– Jasne, nie przegapiłabym za nic takiej okazji. Co też ty wymyśliłeś?

– Niczego nie zdradzę. Przepraszam cię, ale niestety muszę wracać do pracy.

– Wiem. Naprawdę nie miałam zamiaru zatrzymywać cię tak długo. Chciałam tylko...

– Na miłość boską, nie przepraszaj mnie za najwspanialszą rzecz, jaka mi się przydarzyła od niepamiętnych czasów. – Przechylił jej głowę i pocałował szybko. – Czwartek o siódmej, moja ukochana Roxie o płomiennorudych włosach i oczach barwy morza.

Nie ruszała się z miejsca, odprowadzając go wzrokiem. Odwrócił się i pomachał jej ręką, ona zaś odpowiedziała tym samym, następnie odciągnęła Como od kępki chwastów i wróciła na wpół przytomna do domu. Jak zdoła wytrzymać te nie kończące się godziny, które dzieliły ją od spotkania z Hankiem. Nie miała pojęcia, dokąd zabierze ją w czwartek, ale to było bez znaczenia. Wbrew temu, co powiedziała, zgodziłaby się leżeć w samym sercu pustyni, na kocu, pośród dzikich bestii, byle tylko Hank tulił ją mocno w ramionach.

ROZDZIAŁ 9

W czwartek wieczorem Roxie włożyła złocisty welurowy dres. Wciąż podejrzewała, że plany Hanka są jednak związane z łonem natury. Gdy przyjechał po nią ubrany w dżinsy, adidasy i szarą bluzę, doszła do przekonania, że się nie myliła.

– Pewnie domyśliłaś się, dokąd jedziemy – powiedział, całując ją na przywitanie.

– Być może. – Cieszyło ją jego zachowanie. We wtorek nie miał pewności, jak potoczy się wieczór. Dziś ta pewność odzwierciedlała się w jego oczach, w pocałunku, w każdym geście.

– Chodźmy już – ponaglił. – Ostatnie dwa dni wydawały mi się wiecznością.

– Czy mam wziąć latarkę?

– Mam świece.

– Płaszcz?

– Wystarczy ci dres, a potem sam cię rozgrzeję.

– To będzie dla mnie nowe doświadczenie – wyznała Roxie, gdy siedzieli już w samochodzie.

– Dla mnie też.

– Naprawdę?

– Naprawdę – roześmiał się. – Czy uważasz mnie za podrywacza?

– Myślałam, że może... kiedy byłeś żonaty.

– Wtedy nie musiałem uciekać się do takich sztuczek. Muszę przyznać, że planowanie tej eskapady sprawiło mi wiele radości. Mam w bagażniku kosz z przysmakami i winem, na wypadek gdyby zechciało nam się tracić czas na coś tak nudnego jak jedzenie.

Przebiegł ją dreszcz oczekiwania. Spojrzała na Hanka w milczeniu.

– Może się zdarzyć, że o nim zapomnimy – powiedział Hank, przyspieszając na skrzyżowaniu.

Roxie spodziewała się, że pojadą w kierunku Catalina Mountains. Hank jednak skręcił w drogę prowadzącą do eleganckiego osiedla mieszkaniowego.

– Hank, dokąd jedziemy?

– Mój najlepszy przyjaciel buduje tutaj dom, który zamierza sprzedać za duże pieniądze. Wczoraj położyli wykładzinę i będę miał duże kłopoty, jeśli poplamimy ją winem. Ale Ed mi zaufał, poza tym ma wobec mnie dług wdzięczności, tak więc dziś wieczorem dom jest mój.

– Twój przyjaciel wie, po co był ci klucz? – Roxie spłonęła rumieńcem i pomyślała, że wolałaby nie wpaść na faceta o imieniu Ed.

– To sympatyczny człowiek, Roxie. Znam go i Joanie od lat. Powiedział, że chętnie odegra rolę Kupidyna.

– Chyba nie rozmawiał z Charliem?

– Raczej nie – roześmiał się Hank. – Daj spokój, Charlie nie może być sprawcą wszystkiego, co nam się przydarza. Nie jest czarodziejem.

– Masz rację, ale czasami wydaje mi się to wszystko niesamowite. Nawet fakt, że w sobotę rano Hilary będzie mogła przyjrzeć się rozjaśnianiu włosów. Nie jestem przesądna, ale...

– Możemy się tylko z tego cieszyć. – Uścisnął jej dłoń. – Czy jest to przeznaczenie, czy zbieg okoliczności, będziemy mieć prawie cały weekend dla siebie.

– Wiem. Czasami szczypię się, żeby sprawdzić, czy mi się to wszystko nie śni.

– Ja tego nie robię – powiedział Hank, pomagając Roxie wysiąść i wręczając jej klucze do domu. – Jeśli to sen, niech trwa dalej. Otwórz drzwi, ja wezmę koszyk.

– A co z sąsiadami? Nie zdziwi ich światło i czyjeś głosy?

– Domy stoją od siebie tak daleko, że nawet nie zauważą.

Roxie otworzyła obydwa zamki i nacisnęła mosiężną klamkę. Echo ich kroków odbijało się w wyłożonym terakotą holu.

– Którędy? – spytała, gdy jej oczy przywykły do ciemności.

– Tędy, do salonu. Przez okno sączy się światło księżyca, tak że świece będą nam niepotrzebne.

– Hank sprowadził ją po trzech schodkach w dół. Stanęli przed kominkiem w kształcie ula. Postawił wiklinowy kosz w palenisku i odwrócił się ku Roxie.

– Co o tym myślisz?

– Wszystko pachnie nowością. – Spojrzała na majaczące w ciemności belki sufitu. – Podoba mi się ten dom i jego klimat.

– Ed zna się na rzeczy. – Hank wyjął z koszyka miękki koc.

– Rozumiem, dlaczego się przyjaźnicie.

Hank rozłożył koc w kwadracie księżycowego światła, po czym przyciągnął ją do siebie.

– Idealne miejsce, by cię kochać – powiedział, układając Roxie na kocu.

– I ciebie – szepnęła, lgnąc do niego całym ciałem. Hank modlił się, żeby to nie był sen. Tulił Roxie, wdychał zapach jej skóry, całował jej wilgotne usta, pieścił piersi.

Jęknęła, gdy ścisnął palcami naprężony sutek. Każdy mężczyzna marzy, żeby kobieta pragnęła go tak bardzo, pomyślał. Serce Roxie waliło jak młotem, gdy smakował językiem głębię jej ust.

– Roxie, Roxie – szeptał jej imię między pocałunkami. Przerwał tylko na chwilę, by ściągnąć jej bluzę przez głowę. Jej nagie piersi bieliły się w świetle księżyca. Pozostawienie reszty ubrania wydało mu się świętokradztwem, zsunął jej więc z bioder spodnie i majteczki.

– Boże! Jakże kocham cię właśnie taką. Uśmiechnęła się zmysłowo, kusząco.

– Będziesz mógł kochać mnie lepiej, jeśli sam zdejmiesz ubranie.

Posłusznie wykonał polecenie, nie spuszczając z niej wzroku. Opadł z powrotem na koc, błogosławiąc w myśli przyjaciela za to, że położył taki puszysty dywan. Mógł się kochać namiętnie z Roxie, bez obawy, że sprawi jej ból.

Muskał ją lekko palcami, jak gdyby była kosztownym naczyniem z porcelany. Zaczął od szyi, potem sunął dłońmi po jej rozgrzanej skórze, aż zamknął w nich obie piersi.

Wpatrywał się w jej twarz. Rozszerzone źrenice Roxie ciemniały, gdy błądził palcami po jej ciele, pieszcząc napięty brzuch. Rozchyliła wargi, oddychając coraz szybciej. Gdy jego dłonie powędrowały niżej, Roxie niespokojnie poruszyła biodrami.

– Hank – szepnęła, mówiąc mu spojrzeniem, czego pragnie.

– Zaraz, kochanie – obiecał, całując jej szyję. Poznawał wargami jej ciało, sprawdzając, ile sam jest w stanie wytrzymać. Drażnił sutki zębami, aż wreszcie zamknął usta na jej piersi. Roxie zanurzyła palce w jego włosach, prężąc ciało i mrucząc jakieś zaklęcia. Hank z trudem panował nad sobą, chciał jednak, żeby zapamiętała tę noc do końca życia.

Jego wargi odbyły tę samą podróż co dłonie. Jej smak sprawił, że niemal przestał się kontrolować. Roxie wiła się, aż musiał chwycić ją za biodra.

– Hank... teraz, proszę, Hank.... – wykrzyknęła. Nie mając siły opierać się dłużej jej namiętnym prośbom, uniósł się i wszedł w nią głęboko. Nic nie byłoby w stanie go powstrzymać. Dygotała pod nim, poruszali się w szalonym rytmie, aż wreszcie obojgiem wstrząsnął spazm rozkoszy.

Już nie wiedział, ile razy szepnął, że ją kocha, ile razy usłyszał od niej słowa miłości. Nigdy, przenigdy nie będzie miał tego dość.

Objął ją mocniej i przekręcił się razem z nią na bok, tak że leżeli twarzą w twarz.

– Kocham cię – powtórzył jeszcze raz. – Wydaje mi się, że to najważniejsze, co mam ci do powiedzenia. Kocham cię, kocham cię, kocham cię.

– Ja też cię kocham – wymówiła chrapliwym szeptem. – I jest to najważniejsze, co mam ci do powiedzenia.

Patrzył na nią w milczeniu przez długą chwilę.

– Mógłbym tylko dodać jedną rzecz.

– Tak? – spytała cicho.

– Wyjdź za mnie. Nie odpowiedziała.

– Może... może jeszcze nie jesteś przygotowana na tę propozycję.

– Hank, ja...

– Cśś. Nieważne. – Położył jej palec na wargach. – Kochasz mnie i to na razie wystarczy. Nie myśl o niczym więcej.

A jednak ta myśl zaprzątała głowę Roxie przez cały czas – gdy popijali wino i jedli sałatkę oraz mięso z plastykowych pojemniczków, gdy odpoczywali, znużeni miłością, gdy jechali z powrotem do domu, gdy siedziała w piątek przy swoim biurku w pracy.

Nie mogła przestać myśleć o propozycji Hanka, ponieważ omal nie powiedziała „tak”. Gdyby się wtedy nie odezwał, w następnej chwili zgodziłaby się zostać jego żoną. A jednak miał rację. Nie była jeszcze gotowa.

Nie miało to nic wspólnego z Hankiem. Był dla niej ideałem męża i kochanka. Ale Roxie słowo „małżeństwo” zawsze kojarzyło się ze słowem „rodzina”. A tu dostawała w prezencie gotową rodzinę, bez możliwości jej poszerzenia. Musiała nagle stać się matką dla Ryana i Hilary, a zapomnieć o tym, że mogłaby mieć własne dziecko. Nie było to łatwe.

Charlie nie robił żadnych uwag przez cały piątek, dopóki nie usiedli wieczorem do zwykłej partyjki szachów. Po pierwszych trzech ruchach roześmiał się i poklepał Roxie po ręce.

– Może wypożyczymy film na dziś wieczór?

– O co chodzi? – Roxie zmarszczyła brwi.

– Grasz dzisiaj po obu stronach szachownicy. Przed chwilą zrobiłaś ruch moją królową.

– Naprawdę?

– Co się stało, Roxie?

– Dobrze, powiem ci. – Roxie postanowiła zasięgnąć rady u doświadczonego i życzliwego jej człowieka. – Wczoraj wieczorem Hank poprosił mnie o rękę.

– Wspaniale! Tak się cieszę. – Charlie rzeczywiście promieniał radością. – Nie martw się, że tak krótko się znacie. Ten związek będzie trwały. Możesz mi zaufać, Roxie.

– Nie to mnie martwi, Charlie. Prawdę mówiąc, mam uczucie, jak gdybym go znała przez całe życie. Chodzi mi o dzieci.

– Świetnie sobie radzisz z Hilary i Ryanem. Musicie się wszyscy do siebie przyzwyczaić, z pewnością będzie wiele potknięć, ale nie zapominaj, że one również noszą nazwisko Craddock i są pełne miłości. Pragną przelać ją na kogoś poza ojcem, ty zaś odczuwasz naturalną potrzebę wychowywania dzieci. To bardzo dobry układ.

– Nie rozumiesz, Charlie. Hilary i Ryan nie stanowią największego problemu, chociaż muszę się zastanowić, czy jestem gotowa stać się z dnia na dzień matką ośmiolatki i dziesięciolatka. Myślę jednak, że wszystko się rzeczywiście ułoży. To miłe dzieciaki.

– Jasne, przecież Hank jest ich ojcem.

– Z pewnością to również zasługa ich matki – powiedziała Roxie z nikłym uśmiechem.

– Oczywiście. Przypuszczam, że była wspaniałą kobietą. Czy to ci spędza sen z powiek, Roxie?

– Szczerze mówiąc, trochę. Skoro była dobrą żoną i matką, zawsze istnieje niebezpieczeństwo, że będą chcieli zrobić z niej świętą. Tak się czasami dzieje. Nie zapominaj, że Hilary chce rozjaśnić włosy, żeby się do niej upodobnić.

– Byłoby niedobrze, gdybyś ty chciała ją naśladować. Znam cię, nie będziesz żyła w jej cieniu. Poza tym ciebie z Hankiem połączyła namiętność, jakiej żadne z was dotąd nie doświadczyło.

– Przyznaję, jeśli o mnie chodzi, jest to prawda, ale skąd możesz wiedzieć, co czuje Hank? Myślę, że bardzo kochał swoją żonę.

– Owszem, ale ty go opętałaś, a to coś zupełnie innego. Sam mi powiedział dzisiaj rano.

– Rozmawiałeś z nim?

– Krótko. Poszedłem się przejść, gdy brałaś prysznic. Odbyliśmy przyjacielską pogawędkę, podziękował mi za to, że was zetknąłem. Zwierzył mi się, że jesteś najbardziej fascynującą ze znanych mu kobiet, zarówno umysłowo, jak i fizycznie.

– O mój Boże! – Roxie zaczerwieniła się na wspomnienie wczorajszej nocy z Hankiem. – Trudno mi sobie wyobrazić, że powiedział ci to wszystko.

– Dlaczego? Doskonale się rozumiemy.

– Skoro tak, czy wspomniał ci również, że jeśli się pobierzemy, rodzina nam się nie powiększy, ponieważ nie może mieć więcej dzieci?

– Słucham? – Życzliwy uśmiech powoli znikał z twarzy Charliego.

– To właśnie zaprząta moje myśli przez cały dzień, Charlie. Widzisz, Hilary i Ryan to wspaniałe dzieciaki, ale nie moje własne. Zawsze pragnęłam mieć dziecko. Kocham Hanka, więc chciałabym mieć dziecko z nim, a to niemożliwe.

– Niemożliwe? Nie rozumiem.

– Z pewnością słyszałeś o sterylizacji. Po przyjściu na świat Hilary Hank i jego żona zdecydowali się nie mieć więcej dzieci i Hank poddał się operacji.

– Ale, Roxie, mam nadzieję, że mimo to może...

– Tak – odpowiedziała Roxie, piekąc raka – ale nie będzie z tego dzieci. Wielu mężczyzn poddaje się teraz takiemu zabiegowi. – Spojrzała na Charliego. Gdyby ten problem jej nie dotyczył, rozśmieszyłby ją widok jego skonsternowanej miny. – A więc widzisz, że mój walentynkowy kochanek nie jest tak idealny, jak sądziłeś.

Charlie otarł czoło chustką i westchnął.

– Przeklęta nauka – mruknął do siebie. – Jak mam jej dotrzymać kroku? Kłopoty zaczęły się już wówczas, gdy jakiś idiota wynalazł pas cnoty.

– Charlie. – W głosie Roxie brzmiała troska. – O czym ty, do licha, mówisz?

Spojrzał na nią nie widzącym wzrokiem.

– Musi być na to jakaś rada. – Wstał od stolika i podszedł do regałów, zapełnionych książkami. – Przecież Osbornowie muszą mieć encyklopedię zdrowia. O, jest. – Sięgnął do kieszeni po okulary i zaczął nerwowo wertować strony.

Roxie przyglądała mu się zdumiona.

– No właśnie! – Charlie zamknął z trzaskiem książkę i podszedł do niej. – Jest na to rada – oświadczył triumfującym tonem. – Medycyna uczyniła ogromne postępy.

Roxie siedziała z otwartymi ustami. Trzeba przyznać, że nie wzięła pod uwagę tej możliwości, ale czy może prosić o to Hanka?

– Czy to rozwiązuje twój dylemat, Roxie?

– Nie jestem pewna. Takie operacje nie zawsze się udają.

– Ta się uda. Ty i Hank będziecie mieli dziecko, którego pragniecie.

– O to właśnie chodzi. Nie wiem, czy Hank chce mieć jeszcze jedno dziecko.

– Ale to ważna sprawa dla ciebie, prawda? Byłaś okropnie roztargniona przez cały dzień. Musisz po prostu spytać o to Hanka. Jestem pewien, że wszystko będzie dobrze.

– Jesteś niepoprawnym optymistą, Charlie. – Mimo wszystko Roxie poczuła się lepiej, wiedząc, że istnieje jakieś rozwiązanie.

Zadzwonił telefon i Roxie pobiegła go odebrać, w nadziei, że to Hank. Postanowiła jednak nie poruszać sprawy dziecka przez telefon.

– Roxie? Tu mówi Frań – odezwał się kobiecy głos. – Co słychać?

– Och, wszystko świetnie, po prostu świetnie. – Roxie nie rozmawiała z Osbornami, odkąd Charlie się wprowadził, i dopiero w tej chwili zdała sobie sprawę, ile rzeczy wydarzyło się w tak krótkim czasie. – Zaprosiłam starego przyjaciela. Mieszka w domku gościnnym.

– Bardzo dobrze. Mówiliśmy, że możesz zapraszać, kogo chcesz. Jak się miewa Como?

– Dobrze. Wezwałam weterynarza, ponieważ wydawała mi się trochę apatyczna. Powiedział, że jest w okresie rui.

– Naprawdę? Wspaniale. Dave i ja myśleliśmy o tym, żeby doprowadzić ją do samca. Wybraliśmy jej nawet najdroższego. Nie mogę wprost się doczekać powrotu. Co nowego poza tym?

– Och, nic szczególnego. – Roxie nie podjęłaby się tłumaczyć Frań, jak to się stało, że zakochała się po uszy w ciągu dwóch tygodni. – Jak tam podróż?

– Prawdę mówiąc, jesteśmy już trochę zmęczeni, ale chyba jakoś wytrwamy do końca. Zapowiedziałam Dave’owi, że następna podróż będzie krótsza. Może się starzeję, ale brakuje mi mojej kuchni i łazienki.

– Potrafię to zrozumieć. Macie prześliczny dom.

– Mamy szczęście, że zechciałaś się nim zaopiekować. Jesteś pewna, że Como nic nie dolega?

– Weterynarz zapewniał mnie, że wszystko jest w porządku.

– Nie miej żadnych skrupułów i wezwij go ponownie, gdyby to było konieczne. Nie wahaj się wydać pieniędzy, które ci zostawiliśmy.

– Sądzę, że to nie będzie konieczne. Como jest zdrowa.

– Po prostu usycha z tęsknoty – roześmiała się Frań. – Dobrze, uściskaj ją od nas. Zadzwonię znów za kilka tygodni. I dziękuję ci za wszystko.

– Nie ma za co. Do widzenia. – Roxie odwiesiła słuchawkę i wróciła do salonu, gdzie Charlie siedział znów przy stoliku do szachów. – To była Frań Osborn. Powiedziałam jej, że mój bliski przyjaciel mieszka w domku gościnnym i że Como jest w okresie rui.

– I że się zakochałaś?

– Nie. Nie wspomniałam o tym.

– Aha. – Obrzucił ją uważnym spojrzeniem. – Wciąż trudno ci w to uwierzyć, prawda?

– Chyba tak.

– Nie szkodzi. Ten weekend powinien rozproszyć twoje wątpliwości. A co powiedziała na temat Como?

– Była zachwycona. Wybrali już dla niej samca i doprowadzą ją do niego po powrocie do domu.

– To brzmi dość arbitralnie.

– Charlie, to przecież lama.

– Stworzenie, które docenia Szekspira, nie powinno być traktowane tak lekceważąco. Como jest bardzo wrażliwa.

Roxie zajęła miejsce naprzeciwko starszego pana.

– Wrażliwa czy nie, nie jest własnością ani moją, ani twoją, i Osbornowie mają prawo decyzji w jej sprawie. – Zauważywszy buntowniczą minę Charliego, dodała: – Naprawdę tak uważam, Charlie.

– Oczywiście, moja droga. Oczywiście – uśmiechnął się starszy pan.

ROZDZIAŁ 10

Hank przyprowadził Hilary do domu Roxie nazajutrz przed ósmą i powierzył dziewczynkę jej opiece z takim zaufaniem, że Roxie poczuła się wzruszona.

– Jak długo będę musiała przyglądać się rozjaśnianiu włosów u tamtej pani? – spytała Hilary w drodze do salonu piękności.

– Moja fryzjerka Georgia powiedziała, że zajmie to dwie do trzech godzin. Oczywiście, nie będziesz musiała siedzieć tam przez cały czas, chyba że definitywnie zdecydujesz się rozjaśnić swoje włosy. – Roxie obrzuciła szybkim spojrzeniem siedzącą obok dziewczynkę. Lawendowo-niebieska chustka po pięciu dniach była już mocno przybrudzona.

– Wobec tego będę musiała siedzieć do końca. – Hilary westchnęła z rezygnacją. – Postanowiłam, że od dziś jestem blondynką.

– Cóż, jak chcesz. – Roxie zastanawiała się, czy Hilary mimo wszystko odważy się na całą operację. Była pełna determinacji, ale Georgia zapewniła Roxie, że proces rozjaśniania jest wystarczająco nieprzyjemny, by dziewczynkę zniechęcić. Georgia, Roxie i Hank byli przygotowani na obie ewentualności. Gdyby Hilary zdecydowała się jednak na rozjaśnienie włosów, Roxie miała zadzwonić do Charliego, który z kolei zawiadomiłby Hanka.

Roxie zaparkowała w centrum handlowym, w tym samym miejscu, gdzie zatrzymali się z Hankiem, by wypożyczyć kasetę wideo.

– Jesteśmy – powiedziała, wyłączając silnik.

– Znam to miejsce. Wypożyczamy tutaj filmy.

– Masz rację. No, jesteś gotowa?

– Tak. – Hilary radośnie pokiwała głową. Wyskoczyła z samochodu, uśmiechnięta, pełna oczekiwania.

Roxie zrobiło się przykro, że radość dziecka szybko zgaśnie. Trudno, Georgia opisała jej ze szczegółami cały proces rozjaśniania włosów i Roxie upewniła się, że nie jest to zabieg stosowny dla ośmiolatki.

Georgia przywitała się z nimi.

– Proszę, usiądź tutaj – wskazała Hilary miejsce, rozczesując długie do ramion, ciemne włosy klientce około czterdziestki. – Judy zgodziła się, żebyś przyglądała się temu, co robię.

– Bardzo wam dziękuję – powiedziała Roxie. – Hilary marzy o rozjaśnieniu włosów, ale nie ma pojęcia, z czym to się wiąże.

– To nic przyjemnego – stwierdziła, krzywiąc się, Judy. – Na twoim miejscu poczekałabym kilka lat, kochanie.

– Nie chcę czekać – oznajmiła Hilary, ściskając kurczowo dłoń Roxie. – Chcę mieć jasne włosy już dziś.

Georgia rzuciła Roxie uspokajające spojrzenie.

– Wobec tego zaczynamy.

Hilary usiadła na obrotowym krześle i natychmiast wykorzystała jego właściwości.

– Pamiętaj – powiedziała Georgia, przerywając na chwilę swoją pracę – że gdy będziesz siedziała na miejscu Judy, nie będzie ci wolno tak się kręcić. Lepiej zacznij ćwiczyć siedzenie bez ruchu.

Hilary natychmiast się uspokoiła.

– Dobrze – rzekła potulnym tonem.

Roxie oparła się o ścianę, myśląc, jakie to szczęście, że Georgia jest matką dwóch córeczek i umie postępować z dziećmi.

– To pierwszy etap. – Georgia odkręciła tubkę i wycisnęła gęsty płyn na pasmo włosów Judy.

– Fu, ależ to śmierdzi! – wykrzyknęła Hilary, zatykając sobie nos.

– Nie ma na to rady – odrzekła Georgia, nie przerywając pracy.

– To cuchnie o wiele gorzej od płynu, którego sama użyłam – dodała Hilary przez nos. – Jak długo trzeba to trzymać?

– Och, dość długo.

– Powiem ci jeszcze coś – wtrąciła Judy, trzymając ręcznik przy nosie. – To świństwo szczypie, gdy dostanie się do skóry.

– Bardzo? – spytała Hilary z przerażeniem.

– Mniej więcej jak po użądleniu pszczoły.

– Kiedyś mnie użądliła – wstrząsnęła się Hilary.

– Ojej, to naprawdę ohydny zapach, prawda?

– To amoniak – wyjaśniła Georgia. – Do rozjaśnienia potrzebny jest silny środek.

– Nie wiedziałam, że to aż tak śmierdzi. – Hilary zasłaniała nos i usta stulonymi dłońmi.

– Czy brązowa farba też tak brzydko pachnie?

– spytała od niechcenia Roxie, jak gdyby nie omówiły dokładnie całego tematu przez telefon.

– Ależ nie – pokręciła głową Georgia. – Przypomina raczej klej Elmera.

– Mamy w domu klej Elmera.

Roxie nie odezwała się, pozwalając, by zapach amoniaku nadal torturował Hilary. Sama ledwie mogła go znieść, oczy miała pełne łez, zastanawiała się, jak Georgia może pracować przez cały czas z tak silnymi chemikaliami.

– Jak długo jeszcze? – spytała po chwili Hilary, odrywając dłonie od buzi i natychmiast z powrotem ją zasłaniając.

– Przynajmniej pół godziny. Czy Roxie nie mówiła ci, że w sumie trwa to około trzech godzin?

– Mówiła, ale nie wiedziałam, że tak strasznie śmierdzi.

– A ile czasu zajmuje nałożenie ciemnego koloru? – spytała Roxie.

– Jeśli ktoś siedzi bardzo spokojnie, pół godziny.

– To niezbyt długo. – Hilary była wyraźnie zaskoczona.

– Oczywiście, musiałabyś najpierw skończyć włosy Judy, prawda, Georgio? – spytała Roxie, znając z góry odpowiedź.

– Nie, niekoniecznie. Mogłabym robić obie głowy jednocześnie.

– Ale Hilary przecież nie chce...

– A właśnie, że chcę! – Dziewczynka zeskoczyła z krzesełka. – Ten smród jest nie do wytrzymania!

Roxie westchnęła z ulgą. Plan się powiódł. Pomyślała, że skoro kryzys minął, może sobie poczytać czasopisma w poczekalni. Znalazła przynajmniej trzy artykuły na temat rodzin, w których ojca lub matkę zastępuje ojczym lub macocha. Autorzy zapewniali, że z czasem dzieci, otoczone miłością i opieką, adaptują się do nowej sytuacji. Roxie wcale w to nie wątpiła. Ryan i Hilary po śmierci matki już musieli się przystosować i być może zniosą zmianę łatwiej niż ona. Czeka ją wejście do „gotowej” rodziny, w której wszystko będzie jej przypominać, że jej miejsce zajmowała kiedyś inna kobieta.

Dzieci tęskniły za matką, zawsze będą za nią tęskniły, ale Roxie wiedziała, że nieżyjąca Sybil będzie miała coraz mniejszy wpływ na ich życie, a ona nie zawsze będzie czuła się jak intruz.

Potem przypomniała sobie uwagę Charliego, że lekarze mogliby przywrócić Hankowi płodność i tym samym dać im szansę na dziecko. Im dłużej się nad tym zastanawiała, tym bardziej zapalała się do tego pomysłu. Pragnęła mieć dziecko z Hankiem, poza tym Hilary i Ryan zyskaliby braciszka lub siostrzyczkę.

Roxie zamknęła z westchnieniem ostatnie czasopismo i odłożyła je na stolik. Nie widziała Hilary ze swojego miejsca, ale słyszała wesoły głos, szczebiocący coś do Georgii.

Łatwo ją będzie pokochać, pomyślała. Miała nadzieję, że dziewuszka szybko odwzajemni jej miłość. Nie może jednak oczekiwać tak gorącego uczucia, jakim darzyła rodzoną matkę, dlatego powinna mieć własne dziecko.

Wtem usłyszała chichot dziewczynki i okrzyki zachwytu Georgii. Po chwili obie wkroczyły do poczekalni.

– Mój Boże, jaka ty jesteś śliczna! – zawołała Roxie. Georgia nie tylko przywróciła Hilary jej naturalny kolor włosów, lecz znacznie je skróciła i wymodelowała, co wyeksponowało duże szare oczy.

– Mimo że nie jestem blondynką – dodała z dumą Hilary.

– Świetnie, naprawdę świetnie. – Roxie wyjęła z torebki pieniądze, które dał jej Hank, i wręczyła je Georgii.

– Dziękuję. Mnie też się wydaje, że wyszło nieźle. To urocza młoda dama.

– No, Hilary, musimy się pospieszyć. – Roxie spojrzała na zegarek. – Twój tata z Ryanem zaraz się zjawią u mnie w domu.

– Nie mogę się doczekać, żeby im pokazać moje włosy. Nie uwierzą, że tak ładnie wyglądam. Potem pochwalę się babci i dziadkowi.

– Oczywiście. – Roxie nie myślała dotąd o rodzicach Sybil, a przecież i oni stanowią część tej rodziny. Jeśli zgodzi się wyjść za Hanka, wkrótce ich pozna. Z pewnością będą wspominać dawne czasy. Miała nadzieję, że jakoś to wytrzyma.

W drodze powrotnej do domu spoglądała wciąż na Hilary, która naprawdę wyglądała jak nie to samo dziecko. Gdy dotarły do domu Osbornów, powitał ich Charlie, wykrzykując słowa zachwytu nad dziewczynką, a zanim Roxie zdążyła wstawić volvo do garażu, nadjechał Hank z Ryanem.

Hilary rzuciła się w ich stronę.

– Tatusiu, tatusiu, zobacz, jaka jestem teraz piękna!

Na twarzy Hanka odmalowało się takie zdumienie i radość, że Roxie poczuła ogromną satysfakcję. Jakie szczęście, że udało jej się pomóc. Pochwycił Hilary w objęcia i uśmiechnął się do niej.

– Zawsze byłaś piękna.

– Nieprawda, ale teraz jestem. To dzięki Georgii.

– Naprawdę wyglądasz inaczej, Hil – powiedział Ryan.

– Ale czy ładnie, Ryanie? Wyglądam ładnie?

– Tak, chyba tak. Dobrze ci z krótkimi włosami.

– Tatusiu, czy mogę zobaczyć Como, zanim pojedziemy do dziadków?

– Ja też chciałbym do niej pójść – dodał Ryan.

– Z przyjemnością zaprowadzę ich do zagrody – powiedział Charlie. – Como z pewnością się ucieszy.

– Dobrze.

Gdy cała trójka udała się do ogrodu, Hank podszedł do Roxie i ujął ją za ramiona.

– Dziękuję ci. Cieszę się, że twój plan się powiódł.

– Chwilami śmiertelnie się bałam.

– Coś ty? Przecież to tylko włosy. – Uśmiechnął się. – Byłem przygotowany na najgorsze.

– Mówisz tak teraz, kiedy wszystko dobrze się skończyło. Poza tym jesteś ojcem, a ja obcą osobą.

Zajrzał jej głęboko w oczy.

– Jak na obcą osobę odwaliłaś niezły kawał roboty.

– Ja... dzięki. – Zaczerwieniła się z zadowolenia.

– Nie mogę się już doczekać, żeby odstawić dzieciaki do dziadków i wrócić po ciebie. Spakowałaś się już?

– Prawie.

– To dobrze. Zaraz je stąd zabiorę i wrócę za pół godziny.

Rzeczywiście pół godziny później Roxie siedziała w lincolnie Hanka. Zostawiła Charliemu coś do jedzenia i numer telefonu Hanka, tak na wszelki wypadek.

Gdy ruszyli w drogę, zaczął siąpić deszcz.

– Ach – ucieszył się Hank – deszcz, zgodnie z moim zamówieniem. Deszczowe dni sprzyjają romantycznemu nastrojowi.

– W Newark nienawidziłam deszczowych dni, ale tutaj jest ich tak mało, że zmieniłam zdanie.

– Przeszkadza mi tylko, gdy opóźniają się prace na budowie, ale zdarza się to bardzo rzadko. Przeważnie świeci słońce.

– Chyba że pada śnieg. – Roxie popatrzyła na niego z czułością.

– Tak – roześmiał się Hank.

– Czy zdajesz sobie sprawę, że gdyby nie śnieg, moglibyśmy się nie spotkać? Mogłabym nie zaprosić Charliego, by zamieszkał w domku gościnnym, a wtedy nie wypatrzyłby cię, stojącego na belce. Uważał, że wyglądasz wspaniale.

– Wspaniale? A rozsądna, praktyczna Roxie pewnie zastanawiała się, kim jest idiota, który nie ma dość rozumu, by schować się przed śnieżycą.

– Prawdę mówiąc – powiedziała cicho – ja też uważałam, że jesteś wspaniały.

– Czyżby?

– Powinieneś już wiedzieć, że jeśli idzie o ciebie, przestaję myśleć racjonalnie.

Mijali podobne do siebie, starannie utrzymane domy. Z powodu deszczu podwórka były puste, ale Roxie wyobrażała sobie, że zwykle w sobotnie popołudnie panuje na nich ożywiony ruch, dorośli wykonują różne prace, a dzieci jeżdżą na rowerach lub grają w piłkę.

– Jesteśmy – oznajmił Hank, skręcając w podjazd jednego z bliźniaczych domów.

– Sympatycznie tu, Hank – pochwaliła Roxie, zastanawiając się, czy patrzy na swój przyszły dom. Mimo woli porównała go z domem pośród krzewów mimozy, do którego Hank zabrał ją w czwartek. Czuła się jak zdrajczyni, ale musiała przyznać, że tamten podobał jej się nieporównanie bardziej. Ale dom się nie liczy. Ważni są ludzie.

– Nie muszę ci mówić, że nie jest to dom moich marzeń – powiedział Hank, otwierając automatyczne drzwi garażowe. – Sybil i ja zamierzaliśmy się przeprowadzić, ale ona umarła. Nie mogłem w tym momencie robić tego dzieciom, poza tym sam straciłem serce do przeprowadzki. – Zaparkował samochód obok ciężarówki i wyłączył silnik.

– Hank, to bardzo ładny dom. Gdy wrócą Osbornowie, ucieszę się, jeśli będzie mnie stać na dom odpowiednio duży dla mnie i Charliego.

– Masz zamiar opiekować się Charliem nawet po powrocie Osbornów?

– Tak – odrzekła, patrząc mu w oczy. – Nie pozwolę, by znów znalazł się na ulicy.

Hank namyślał się chwilę, po czym skinął głową z aprobatą.

– W porządku – powiedział, sięgając po torbę z jej rzeczami.

Roxie uśmiechnęła się. Właśnie uzgodnili coś bez zbędnych dyskusji. Hank zaakceptował pomysł włączenia Charliego do rodziny, jeśli się pobiorą. Może zatem mieć nadzieję, że równie łatwo przekona go do dziecka. Roxie cieszyła się z góry na cudowny weekend.

Hank pomógł jej wysiąść z samochodu i zaprowadził przez wewnętrzne drzwi do nieskazitelnie czystej kuchni, utrzymanej w niebiesko-białych barwach. Kuchnia wyglądała sympatycznie, ale Roxie miała ochotę zdjąć zasłony w krówki i gąski i zastąpić je bajecznie kolorowymi meksykańskimi materiami. Osbornowie byli zafascynowani Wschodem, tutaj znalazła atmosferę wiejskiego domu. Ciekawe, czy ktokolwiek w Tucson lubi południowozachodni styl, który tak jej odpowiadał.

– I jak?

Odwróciwszy się, napotkała badawcze spojrzenie Hanka.

– Szczerze?

– Szczerze. – Postawił jej torbę na krześle. Roxie uznała, że nie może go oszukiwać. Nie czuła się tu jak w domu. Był to dom innej kobiety, urządzony według jej gustu. Musiał sam to zauważyć.

Gdy jednak wpatrywała się w jego twarz, zastanawiając się, co mu odpowiedzieć, zrozumiała, że wszystko to jest nieważne. Kogo obchodziłoby, jak wygląda pokój, jeśli jest w nim taki mężczyzna? Nigdy nie widziała, żeby ktoś wyglądał lepiej w spranych dżinsach, sportowej bluzie i rozpiętej do połowy kurtce. W jego ramionach czuła się jak w niebie. Powoli zdjęła płaszcz i podeszła do niego.

– Myślę – powiedziała – że strasznie dawno mnie nie całowałeś.

– Nieskończenie dawno – zgodził się, biorąc ją w ramiona. – Chyba upadłem na głowę.

– Nie pozwól, żeby to się jeszcze kiedyś powtórzyło.

– Możesz się nie obawiać – obiecał, całując ją zachłannie.

Natychmiast ogarnęła ją namiętność. Rozpięła do końca jego kurtkę i przylgnęła do niego całym ciałem.

Gładziła jego szyję, następnie musnęła ucho lekką pieszczotą. Pocałunek stawał się coraz gorętszy, gwałtowność Hanka przyspieszyła bicie jej serca, wzmogła jej pragnienie połączenia się z ukochanym.

Oderwał się od niej na chwilę i powiedział głosem ochrypłym z pożądania:

– Nigdy nie kochałem cię w pełnym świetle dnia.

– Nie.

– Chyba to polubię.

– Ja też.

Zaprowadził ją do sypialni, zdjął kurtkę i rzucił ją na krzesło. Pościelone łóżko czekało na nich, zdawało się zapraszać ich do miłości. Drżała z podniecenia, gdy rozpinał jej bluzkę, a potem stanik.

– Jestem zazdrosny o ten skrawek koronki – szepnął, obejmując dłońmi jej piersi.

– Nie powinieneś – odpowiedziała, przyciskając mocniej jego dłonie. – Wiesz, że wolę, gdy ty je trzymasz.

– Chcę czegoś więcej. – Wyprężyła się, gdy pochylił głowę i pochwycił wargami sterczący sutek. Jęknęła z rozkoszy, zamykając oczy.

Jak przez mgłę docierało do niej, że rozpina jej spodnie, które opadły na podłogę. Wsunął dłoń pod elastyczny materiał jej majteczek.

– Och! – wykrzyknęła, gdy jej dotknął. Nigdy nie pragnęła tak bardzo pieszczoty mężczyzny, nie poddawała się jej tak bezwstydnie. Gdy przerwał, krzyknęła znowu, tym razem na znak protestu, on jednak wziął ją na ręce i zaniósł na łóżko.

Położył ją na świeżym prześcieradle, zdjął jej buty, potem majteczki. Stał przez dłuższą chwilą, przyglądając się, gdy tak leżała w pełni swej urody, zarumieniona pod jego spojrzeniem.

– Wprawiasz mnie w zakłopotanie – wyszeptała.

– Nie miałem takiego zamiaru – powiedział, siadając obok i głaszcząc po policzku. – Jesteś taka piękna, a zawsze było ciemno i nie mogłem się nacieszyć twoim widokiem.

– Ale ty jesteś taki... wymagający.

– Co do budynków, a nie ludzi. Zresztą nawet najbardziej wymagający mężczyzna znalazłby przyjemność w patrzeniu na ciebie.

Wsunęła mu dłoń pod bluzę.

– Zdejmij to – zażądała. – Zdejmij wszystko. Ja też chcę na ciebie patrzeć.

Hank posłusznie ściągnął bluzę, po czym wstał, by rozpiąć spodnie. Rozebrał się przed nią bez odrobiny skrępowania i pozwolił jej patrzeć.

Po raz pierwszy napawała się widokiem jego muskularnego męskiego ciała, przesunęła spojrzeniem po ciemnych włosach na klatce piersiowej, zauważyła pieprzyk pod żebrami, płaski brzuch, wgłębienie pępka, męskość.

Podszedł powoli do łóżka i usiadł obok niej.

– Nie mamy już żadnych tajemnic – powiedział, drażniąc lekko palcami jej sutek. – Widzisz sama, jak bardzo cię pragnę.

– Tak. – Wyciągnęła rękę, by go popieścić. – Ty też jesteś piękny.

Zanurzył palce w jej włosach i przyciągnął ją do siebie.

– Pragnę... – przewrócił ją na plecy i wsunął się w nią – ... tego.

Nigdy nie czuła się taka swobodna. Gdy byli zespoleni, wszystko wydawało zupełnie naturalne, poruszali się w zgodnym rytmie, by w końcu dać się ponieść fali uniesienia.

– Cśś, kochanie. – Hank otarł Roxie łzy rozkoszy.

– Jest nam tak cudownie razem – szepnęła.

– Tak. – Ucałował jej drżące wargi.

– Nie chcę tego stracić. – Łzy wciąż spływały po jej policzkach.

– Stracić? O czym ty mówisz, Roxie. Będziemy się kochać bardzo, bardzo długo.

– Wiem, ale ja pragnę... – Wciągnęła ze świstem powietrze. – Pragnę mieć twoje dziecko.

– Nie mogę ci go dać – rzekł po chwili.

– Skutki operacji... można odwrócić. Milczenie zawisło nad ich radością niczym szary welon.

– Nie ma żadnej gwarancji, że się uda – powiedział z naciskiem. – Lekarze postawili sprawę jasno, gdy się na to decydowałem.

– Przynajmniej spróbujmy – rzekła, patrząc na niego błagalnym wzrokiem. – Mam przeczucie, że wszystko dobrze się skończy.

Zamknął oczy i przytulił czoło do jej czoła.

– Och, Roxie, nie proś mnie o to. Otoczyła jego szyję ramionami.

– Ja... rozumiem, że nie masz ochoty poddawać się kolejnej operacji, ale...

– Nie o to chodzi. Operacja to doprawdy głupstwo.

– Więc? – Czekała w napięciu na odpowiedź.

– Mógłbym spróbować, gdybym chciał. – Zamilkł na długą, pełną udręki chwilę. – Ale prawda jest taka, że nie chcę.

ROZDZIAŁ 11

Roxie ogarnęła rozpacz, zatruwając wspomnienie cudownych chwil, które spędzili.

– Nie chcesz mieć więcej dzieci? – spytała, łudząc się, że źle go zrozumiała.

– Nie, nie chcę. – Hank odwrócił się na plecy i wlepił wzrok w sufit. – Podejmując decyzję, wziąłem pod uwagę wiele rzeczy. Tak praktyczna osoba jak ty, Roxie, powinna być ze mnie dumna.

– Co, na przykład, brałeś pod uwagę?

– Och, wiele rzeczy, takich jak możliwość śmierci jednego lub obojga dzieci. Postanowiłem nie wywoływać wilka z lasu. Zastanawiałem się też, co stałoby się, gdybym utracił Sybil i zdecydował się na powtórne małżeństwo. Czy chciałbym mieć jeszcze jedno dziecko z nową żoną? Odpowiedź brzmiała: nie. I nie zmieniłem zdania.

– Nie rozumiem – rzekła Roxie drewnianym głosem – jak mogłeś postanowić coś podobnego.

– To proste. Mam dwoje dzieci, które ogromnie mnie absorbują i sporo kosztują. Poza tym wyrosłem już z pieluszek, wstawania w nocy, kolki i ospy wietrznej. Ryan i Hilary stają się z każdym dniem coraz bardziej samodzielni i nie uśmiecha mi się perspektywa zajmowania się znów całkowicie zależnym ode mnie maleństwem.

– Nawet... – przełknęła z trudem ślinę – ... nawet gdy wiesz już, jak wiele to dla mnie znaczy?

– Roxie, posłuchaj. – Hank przewrócił się na bok i wsparł głowę na dłoni. – Jeśli za mnie wyjdziesz, a mam nadzieję, że tak się stanie, będziesz miała pełne ręce roboty przy Ryanie i Hilary. Będziemy spędzać dużo czasu we czworo, żebyś mogła ich lepiej poznać, pokochać. Widzisz sama, jak wypełnione życie nas czeka. Nie potrzebujemy jeszcze jednego dziecka.

– My? Jak możesz mówić za mnie? – Jej rozpacz przerodziła się w gniew. – Ty miałeś swoją szansę, by trzymać na rękach nowo narodzone maleństwo. Widziałeś, jak wyrzynał mu się pierwszy ząbek, słyszałeś pierwsze słowo. Nie rozumiesz. Ja też chcę to przeżyć.

– Namalowałaś uroczy obrazek rodzicielskich przyjemności, ale nie zapominaj o stałych obowiązkach, karmieniu, przebieraniu, zmienianiu pieluszek. Masz rację, przeszedłem przez to wszystko i wiem, że to mnóstwo pracy.

– Cieszyłaby mnie każda chwila takiej pracy, ponieważ byłoby to nasze dziecko, Hank. Czy nie chcesz mieć ze mną dziecka?

Objął ją w pasie i przyciągnął do siebie.

– Chcę ciebie, Roxie. Dzieci to rzecz przejściowa, ale małżeństwo, jeśli masz szczęście, jest na zawsze. Wiem, że to brzmi trochę egoistycznie, ale Ryan i Hilary są już w takim wieku, że mogą spędzić noc poza domem, tak jak dzisiaj. A malutkie dziecko oznaczałoby zaczynanie wszystkiego od początku.

Roxie zesztywniała w jego ramionach.

– Może tego właśnie pragnę. Zacząć wszystko od początku. Może nie chcę wprowadzić się do twojego urządzonego od a do zet świata i zostać twoją beztroską towarzyszką zabaw.

– Nie przekręcaj moich słów, Roxie. Mamy szansę uniknąć obowiązków, w których ugrzęźliśmy z Sybil, cieszyć się sobą i naszą miłością.

– Widzę teraz jasno, czego pragniesz – powiedziała Roxie, uwalniając się z jego objęć. Wstała z łóżka. – Najwyraźniej źle oceniłam sytuację. Myślałam, że jedyną przeszkodą jest twoja operacja.

– Nie podejmuję pochopnie decyzji. Może wyciągnęłaś takie wnioski, biorąc pod uwagę tempo, w jakim poprosiłem cię o rękę. Zapewniam cię jednak, że wiedziałem, co robię, poddając się operacji, podobnie, jak wiem dobrze, co robię, prosząc cię, byś została moją żoną.

– Żoną? – Sięgnęła po ubranie. – Nie sądzę, by chodziło ci o żonę. Miałeś już jedną, która szybko przestała być atrakcyjna, ponieważ została matką i nie mogła zawsze zaspokajać twoich potrzeb. Może tobie chodzi o... konkubinę.

– Roxie! – Hank wyskoczył z łóżka i stanął przed nią, wspaniały w swej nagości, gniewny. – To obrzydliwe, co mówisz!

– Być może, ale logika podpowiada mi, że mam rację.

– Do diabła z twoją logiką! – Chwycił ją za ramię i odwrócił twarzą ku sobie. – Kocham cię i nie chcę patrzeć, jak się zapracowujesz na śmierć przy trójce dzieciaków.

– Nie doceniasz mnie. Nie jestem tchórzem.

– Ja też nie! – huknął. – Ale mam więcej doświadczenia i jestem realistą. Wystarczy, że musimy przystosować się do nowej sytuacji z Ryanem i Hilary!

– Mam wrażenie – powiedziała, walcząc z łzami – że żadne przystosowanie nie będzie konieczne.

– Roxie, nie dręcz nas.

– Dlaczego nie? – Łzy popłynęły jej z oczu. – Poco ciągnąć dalej nasz związek, skoro ja wiem, jak bardzo pragnę dziecka, a ty nie chcesz nawet o nim słyszeć? Będziemy tylko zadawać sobie ból, Hank, ponieważ problem nie przestanie istnieć.

– Niekoniecznie – powiedział cicho. – Poznasz i pokochasz moje dzieci.

– Nie – pokręciła głową. – To twoje pobożne życzenia, ale ja chcę własnego dziecka.

– Bardziej niż mnie?

Łzy przesłoniły jej postać Hanka.

– Nie wiem. Może... może tak.

– Nie mogę uwierzyć... – nie dokończył zdania, ponieważ zadzwonił telefon.

– Odbierz, proszę – powiedziała Roxie, zapinając bluzkę drżącymi palcami. – Skończyliśmy już rozmowę.

Spojrzał na nią, po czym podszedł do telefonu i podniósł słuchawkę.

– To Charlie – powiedział, odwracając się do Roxie. – Chce mówić z tobą.

Roxie patrzyła tępo na słuchawkę w dłoni Hanka. Charlie był ostatnią osobą, z którą miała ochotę rozmawiać. To on był winien wszystkiemu.

– Lepiej podejdź do telefonu. – Wyciągnął do niej słuchawkę. – Jest bardzo zdenerwowany.

– Charlie, czy coś się stało? – spytała, podnosząc słuchawkę do ucha.

– Och, Roxie, moje dziecko, czuję się naprawdę okropnie. Miałaś rację, powinienem był spocząć na laurach, gdy zetknąłem was z Hankiem.

– Charlie, o co chodzi? – zatrwożyła się nagle Roxie.

– O Como. Nie... nie ma jej.

– Jak to jej nie ma?

– To moja wina. Przeczytałem jej kilka pięknych sonetów i zabrałem na spacer. Koniecznie chciała iść w kierunku zachodnim, poszliśmy więc i... och, Roxie, tak mi przykro.

– Charlie – z trudem wykrztusiła Roxie – ona żyje, prawda?

– Ależ tak, dzięki Bogu, tak. Przynajmniej żyła, gdy ją ostatnio widziałem.

– To gdzie jest teraz?

– Nie wiem. Gdy mi się wyrwała, próbowałem dotrzymać jej kroku, ale ona jest bardzo szybka, Roxie. Gdy straciłem ją z oczu, wróciłem do domu i znalazłem kluczyki do twojego samochodu.

– O mój Boże.

– Nie denerwuj się. To tylko małe wgniecenie. Ale skrzynka na listy Osbornów jest w opłakanym stanie. I posterunkowy chciał mi zabrać prawo jazdy za poruszanie się nieprawidłową stroną ulicy, tylko że ja nie mam takiego dokumentu. Posterunkowy Grundy jest tutaj ze mną. Czy chcesz z nim rozmawiać?

– Nie, to znaczy tak, ale osobiście. Gdzie jesteś? Czy cię aresztowali, Charlie?

– Nie, chyba nie. Jestem w kuchni. Posterunkowy Grundy przywiózł mnie tutaj, ponieważ nie pozwolono mi więcej prowadzić twojego samochodu.

– Zaraz tam będę, Charlie. Zaczekaj na mnie.

– Posterunkowy Grundy powiedział to samo. Nie chciałem wam przeszkadzać, mam nadzieję, że ty i Hank...

– Nie szkodzi – przerwała mu. – Za chwilę będę.

– Dobrze, Roxie. Bardzo mi przykro, moja kochana. Roxie rzuciła słuchawkę na widełki i powiedziała do Hanka, który był już prawie ubrany:

– Musisz mnie natychmiast zawieźć do domu. Como uciekła. Charlie próbował prowadzić mój samochód i został zatrzymany przez policję.

– Dobry Boże!

Roxie włożyła buty i wyszła z pokoju.

– Pośpiesz się – rzuciła przez ramię.

Hank podążył za nią, wkładając kurtkę. Roxie stała przy drzwiach z torbą w ręku.

– Nie masz zamiaru wrócić tutaj? – spytał.

– Nie, Hank. Muszę zająć się wszystkim.

– Może to nie potrwa długo. Pomogę ci.

– Nie musisz. Jestem pewna, że masz mnóstwo spraw do załatwienia.

– Uspokój się, Roxie. Mam zamiar ci pomóc w sprawie Charliego i Como. Im więcej osób będzie jej szukało, tym prędzej się znajdzie.

– Masz oczywiście rację. Doceniam twoją troskę.

– Skończ z tą uprzejmą gadką – rzekł, wprowadzając ją do garażu. – Wolałbym, żebyś na mnie nakrzyczała.

– Wobec tego może lepiej w ogóle przestanę się odzywać.

– Może.

Wóz policyjny stał przed domem, nie opodal rozbitej skrzynki. Charlie musiał w nią uderzyć, a następnie po niej przejechać. Szczęście, że nikogo nie zabił, pomyślała Roxie. Myśl o Charliem za kierownicą jej samochodu przejmowała ją przerażeniem. Musiał być naprawdę zrozpaczony, skoro się na to odważył.

Hank zatrzymał samochód. Roxie szybko wyskoczyła i pobiegła w stronę domu. Znalazła Charliego i posterunkowego Grundy’ego w kuchni. Siedzieli naprzeciw siebie i przyglądali się sobie nieufnie. Obaj wstali na jej widok.

– Panna Lowell? – Policjant był szczupły i nerwowy, nosił wąsy, prawdopodobnie żeby wyglądać poważniej. Mógł mieć najwyżej dwadzieścia dwa lata. – Czy zna pani tego mężczyznę? – spytał.

– Tak, oczywiście.

– Czy wie pani, że nie ma prawa jazdy ani też doświadczenia w prowadzeniu samochodu?

– Tak, bardzo przepraszam za wszystko. Charlie wpadł w panikę, gdy uciekła mu lama... Miał dobre intencje, jestem tego pewna – powiedziała, słysząc odgłos kroków Hanka.

– Gdzie samochód? – spytał Hank.

– Niedaleko – odpowiedział policjant. – Na szczęście szybko go wypatrzyłem. Samochody omijały go z lewej i z prawej, ale nikt go nie stuknął.

– Dzięki Bogu – wyszeptała Roxie.

– Samochód stoi na parkingu i jest zamknięty, panno Lowell, ale ma chyba świeże wgniecenie po lewej stronie. Muszę wiedzieć, czy chce pani wnieść oskarżenie, ponieważ pan Hartman najwyraźniej nie miał pani pozwolenia na prowadzenie samochodu.

– Na miłość boską, nie.

– A więc sprawa skończy się na dwóch mandatach, zakładając, że pani samochód jest ubezpieczony.

– Jest ubezpieczony. O jakich mandatach pan mówi?

– Za jazdę po niewłaściwej stronie ulicy, sześćdziesiąt pięć dolarów, i prowadzenie samochodu bez ważnego prawa jazdy – czterdzieści. Czy polisa ubezpieczeniowa jest w pani samochodzie?

– Tak, ale mam kopię w sypialni. – Roxie chciała jak najprędzej skończyć z formalnościami i skoncentrować się na poszukiwaniu Como.

– Ja zapłacę oba mandaty, Roxie – powiedział Hank. – I naprawię skrzynkę.

– Nie bądź śmieszny. Ja odpowiadam za Charliego.

– Tak, ale nic by się nie wydarzyło, gdybym...

– Porozmawiamy o tym później – powiedziała, zaciskając zęby. Popatrzyła na Charliego, który spoglądał to na nią, to na Hanka z zatroskaną miną. Zorientował się, że coś między nimi zaszło.

Wróciła szybko z polisą ubezpieczeniową i wręczyła ją policjantowi.

– Rozumiem, że musimy załatwić formalności – powiedziała – ale bardzo niepokoję się o zaginioną lamę. Czy mógłby pan nam jakoś pomóc?

Policjant wyrwał mandaty z bloczka i podał Charliemu, żeby je podpisał.

– Podam kolegom meldunek przez radio, proszę pani, ale nie mogę obiecać, że ta sprawa będzie miała pierwszeństwo. – Wyjął notatnik z kieszeni na piersi.

– Proszę opisać to zwierzę.

– Ma piękne brązowe oczy i uwielbia sonety – wtrącił Charlie. – Jest bardzo łagodnego usposobienia i gdyby nie była zakochana, nigdy nie...

– Chwileczkę, proszę pana. – Policjant postukał piórem w notatnik i zwrócił się do Roxie z niemą prośbą w oczach. – Kolor?

– Biała – odpowiedziała szybko. – Dorosła lama płci żeńskiej, o imieniu Como. Przypomina trochę wielbłąda bez garbu. One...

– Wiem, jak wygląda lama – przerwał jej policjant.

– Byłem w zoo. W jakim kierunku się udała?

– Na zachód – odpowiedział natychmiast Charlie. – Jestem pewny, że gdzieś tam mieszka jej ukochany. Od wielu dni tęskniła i pomyślałem...

– Ukochany? – Policjant spojrzał na Roxie z miną świadczącą o tym, że powątpiewa w zdrowie psychiczne Charliego.

– Ona jest w okresie rui – wyjaśniła Roxie cicho.

– Och. – Młody człowiek zaczerwienił się. – Cóż, jak już obiecałem, przekażę tę wiadomość kolegom, ale nie ręczę za skutek, może poda pani komunikat przez radio i telewizję. Nie możemy tracić zbyt wiele czasu na poszukiwanie zaginionych zwierząt. – Podał kopie mandatów Charliemu. – I żadnego prowadzenia samochodu, panie Hartman, dopóki nie zrobi pan prawa jazdy.

Charlie wyprostował się i rzekł z godnością:

– Młody człowieku, nie zamierzam nigdy więcej usiąść za kierownicą takiego pojazdu, chyba że udoskonalą mechanizmy kierownicze.

– Tak, proszę pana. – Policjant przygryzł wargę i szybko wyszedł.

– Co teraz robimy? – spytała Roxie. – Rzeczywiście powinniśmy podać komunikat przez radio i telewizję, ale jak najsprawniej zorganizować poszukiwania?

– Ktoś musi zostać tutaj, na wypadek gdyby odnaleziono Como – myślał na głos Hank. – Pojedziemy na poszukiwanie ciężarówką, bo jest wyposażona w telefon.

– Dobrze. – Roxie odłożyła na bok sprawy osobiste. Hank miał naprawdę dobry pomysł. – Sprowadź ciężarówkę, a my z Charliem obdzwonimy stacje radiowe, telewizyjne i schroniska dla zwierząt. Gdy wrócisz, pojadę z tobą, a Charlie będzie dyżurował przy telefonie.

– Dobrze. Zaraz wracam. – Hank obrócił się na pięcie i wybiegł.

– Roxie, nie masz pojęcia, jak mi przykro – rzekł Charlie, dotykając jej ramienia.

– Myślę – rzuciła Roxie, wertując książkę telefoniczną. – Pogadamy później.

Podała mu pierwszy numer. Gdy rozmawiał, wypisała na kartce cały szereg numerów stacji radiowych i telewizyjnych oraz schronisk dla zwierząt.

– Proszę – wręczyła kartkę Charliemu. – Poszukam jeszcze notesu Frań, choć obawiam się, że zabrała go ze sobą do Chin. Jej przyjaciółka może wiedzieć, gdzie doprowadzono Como do samca po raz pierwszy.

– Słuszny tok rozumowania, Roxie. – Charlie zaczął wykręcać kolejny numer z listy.

Udało jej się znaleźć jakiś stary notes z telefonami, obawiała się jednak, że jest nieaktualny. Do czasu jej powrotu do kuchni Charlie zdążył załatwić dużą część telefonów.

– I co? – spytała, gdy odłożył słuchawkę. – Pomogą?

– O, tak. Bardzo sympatyczni ludzie. Jeden z prezenterów powiedział, że otwiera specjalną „linię zaginionej lamy” dla ludzi, którzy widzieli Como.

– Mam nadzieję, że to pomoże i że ją znajdziemy. Wiem, że kosztowała Osbornów sporo pieniędzy, ale nie o to chodzi. Kochają ją jak własne dziecko. Jeśli coś jej się stanie, nigdy mi tego nie wybaczą.

– Roxie, to ja jestem wszystkiemu winien.

– Nie, Charlie. Obarczyłam cię zbyt wielką odpowiedzialnością.

– Tak bardzo chciałem, żebyście mieli z Hankiem trochę czasu dla siebie. To było częścią planu.

– Nie przejmuj się, Charlie. Dzwoń dalej. Gdy skończysz, dam ci jeszcze notatnik z numerami przyjaciół Osbornów. Zadzwoń pod wszystkie, może ktoś wie coś o samcu, do którego doprowadzono kiedyś Como. I do weterynarza.

Poorana zmarszczkami twarz Charliego wydawała się starsza niż zwykle.

– Po prostu musimy ją znaleźć – powiedział, wykręcając numer kolejnej stacji radiowej.

Wkrótce nadjechał Hank. Na wszelki wypadek zostawili Charliemu numer telefonu w ciężarówce i obiecali sami zadzwonić, gdyby się czegoś dowiedzieli.

– Charlie mówił, że gdy ją widział po raz ostatni, biegła w kierunku zachodnim Sunrise Drive, tak? – spytał Hank, gdy ruszyli w drogę.

– Tak. Mam nadzieję, że zmieniła trasę. Ruch jest...

– Roxie umilkła.

– Po pierwsze, musimy zawierzyć jej instynktowi – powiedział Hank. – Zakładamy, że skręciła w boczną ulicę i biegła nadal w kierunku zachodnim. Mogła kierować się na pole golfowe.

– Mam nadzieję. Chyba że poszła wąwozem w góry. A wtedy...

– Nie myśl o tym. Nie uciekła dawno, ktoś na pewno ją widział. Lama na wolności będzie budziła ogólną ciekawość.

– Chyba masz rację.

– Musimy zacząć myśleć tak jak ona – uznał Hank. – Co zrobiłabyś na miejscu Como, gdybyś chciała podróżować na zachód, a ulica byłaby bardzo ruchliwa?

– Hank, nie potrafię myśleć jak lama. Mam w ogóle kłopoty z myśleniem, ponieważ okropnie się martwię.

– Uspokój się, Roxie. Połączenie twojej logiki i mojej intuicji może dać niezłe rezultaty.

– Dobrze, spróbuję. Po pierwsze, chyba odbiła w prawo. Nie wierzę, żeby przebiegła na drugą stronę ruchliwej szosy.

– Zgadzam się, ale gdzie?

– Nie wiem. Przejechaliśmy już kilka ulic, ale nie wyglądały zbyt zachęcająco... zaczekaj, Hank, tam! Spójrz na te kwiaty i kaskadę. Mogło jej się chcieć pić.

– To jest pomysł. Może strażnik przy bramie coś zauważył.

– A obok mamy pole golfowe. Gdybym była Como, skręciłabym w tym miejscu.

– Widzisz? – uśmiechnął się do niej. – Wiedziałem, że potrafisz.

– Nie mamy żadnej gwarancji, że się nie mylę. – Nie poddała się czarowi tego uśmiechu. Szukają wspólnie Como, ponieważ tak nakazuje rozsądek. Gdy ją znajdą, o co się modliła, ich znajomość dobiegnie końca.

Strażnik przy bramie wyraźnie się ożywił, gdy wspomnieli o białej lamie.

– A wiec to była lama. Widziałem zwierzę, które przybiegło tutaj, by napić się wody z kaskady. Próbowałem je złapać, niestety, bezskutecznie.

– Hank, ona jest tutaj! – wykrzyknęła Roxie.

– Raczej była – powiedział strażnik. – Uciekła przez pole golfowe.

– Czy możemy dostać się na to pole? – spytał Hank.

– Wątpię. To teren prywatny.

– Ta lama jest niezwykle cennym zwierzęciem – nalegał Hank. – Zapłacimy za korzystanie z pola golfowego.

– Cóż, proszę pana, karta członkowska klubu kosztuje kilka tysięcy dolarów.

– Z pewnością musi być jakiś inny sposób. Czy mogę zadzwonić do kierownika?

Strażnik zastanawiał się przez chwilę, po czym rzekł:

– Tak, myślę, że to możliwe – powiedział wreszcie. Roxie czekała niecierpliwie na wynik rozmowy.

Dobiegł ją śmiech Hanka i strzępy przyjacielskiej pogawędki. Po chwili Hank był z powrotem.

– I co? – spytała, gdy wjechali przez bramę.

– Dostaniemy elektryczny wózek, ale nie wolno nam przeszkadzać graczom.

– Cudownie! Jak go przekonałeś?

– Powiedziałem mu, że kupiłem tę drogą białą lamę w prezencie ślubnym dla mojej żony. Przez nieuwagę zapomniałem zamknąć bramę i cholerny zwierzak uciekł od razu pierwszego dnia. Wspomniałem, że żona zagroziła, iż będzie spała w domku gościnnym przez następne czterdzieści lat, jeśli nie odnajdę lamy. Wygląda na to, że wszyscy chcą usuwać przeszkody z drogi prawdziwej miłości.

– Mój Boże, mówisz zupełnie jak Charlie.

– Powiedziałem ci kiedyś, że dobrze się rozumiemy.

– Wobec tego może powinieneś wiedzieć, że to Charlie sprawdził, iż skutki twojej operacji można cofnąć.

– A wiec starszy pan nie jest ideałem. Zauważyłaś, że nigdy nie mówi o swojej rodzinie? Podejrzewam, że jest kawalerem, a skoro nigdy nie zmieniał pieluszek, nie ma prawa udzielać rad na temat dzieci.

– Myślę, że on udzielił zupełnie innej rady, a mianowicie, że naprawdę kochający się ludzie powinni iść na kompromis.

Hank zatrzymał ciężarówkę przed biurem kierownika i wyłączył silnik.

– To działa w obie strony – stwierdził, otwierając drzwi ciężarówki. – Idziemy?

– Tak. I ja będę prowadziła wózek.

– Proszę bardzo.

Roxie nigdy dotąd nie kierowała elektrycznym wózkiem i szybko przekonała się, że lekki pojazd błyskawicznie nabiera rozpędu na dość stromym zboczu. Hank chwycił się kurczowo wspornika kabiny, gdy omal nie zderzyli się u podnóża wzniesienia z innym wózkiem.

– Czy już kiedyś to robiłaś? – spytał łagodnie, gdy Roxie udało się jakoś wymanewrować i posuwali się dalej ścieżką, dopóki nie zrównali się z mężczyzną szykującym się właśnie do uderzenia.

– Setki razy – burknęła. – Hej, proszę pana! – zawołała do samotnego gracza.

– Roxie, on właśnie brał zamach – zauważył Hank, krzywiąc się, gdy piłeczka wylądowała w koronie pobliskiego drzewa. Mężczyzna zaklął soczyście.

– Proszę pana, czy nie widział pan tutaj białej lamy? – wołała dalej Roxie.

Mężczyzna odwrócił się i oparł na kiju golfowym.

– Jasne – odkrzyknął. – I dwa różowe słonie, i czerwoną zebrę. A teraz, czy pozwoli pani, że będę kontynuował grę?

– Biała lama, o, takiej wysokości – nie dawała za wygraną Roxie. – Ostatnio widziano ją na tym polu golfowym, a my musimy ją koniecznie znaleźć.

– Nie, nie widziałem białej lamy, ale dam pani pewną radę, młoda damo. To bardzo trudne pole, ma mnóstwo naturalnych nierówności i przeszkód. Proszę ich jeszcze nie przysparzać, dobrze?

– Dobrze. Przepraszam. – Roxie, przygnębiona, ruszyła dalej ścieżką. – Bardzo martwię się o Como – powiedziała do Hanka.

– Wiem. Po prostu zaczekaj, aż ktoś uderzy w białą piłeczkę i wszystko będzie dobrze.

– Nie znam się na golfie... Hank! Widzę tam coś białego! – Skręciła gwałtownie w lewo i ruszyła prosto przez pole.

– Uwaga! – rozległ się krzyk mężczyzny.

– Roxie, schyl głowę! – zawołał Hank.

Roxie posłuchała go i w tej samej chwili piłeczka golfowa uderzyła o wspornik kabiny, po czym wylądowała na kolanach Hanka.

– Wspaniale – jęknął Hank. – To ten sam facet, w dodatku mamy teraz jego piłeczkę. Biegnie do nas, wściekły jak diabli.

– Nie szkodzi. Po prostu ją odrzuć. Hank, to była ona. Wciąż kieruje się na zachód, widzisz?

– Przebijesz opony na kaktusach, jeśli będziesz dalej jechać na przełaj.

Roxie zatrzymała gwałtownie wózek.

– Wobec tego będę ją ścigać piechotą.

– Nie. – Hank chwycił ją za ramię. – Nie w tych butach.

– Ale...

– Zaczekaj. Czy widzisz tam skupisko domów?

– Tak. Myślisz, że to jest właśnie cel jej podróży?

– Miejmy nadzieję. Zawracaj, podjedziemy ciężarówką do tego osiedla.

Zawrócili, odprowadzani przekleństwami zdenerwowanego gracza. Roxie pomyślała, że czekają niezła bura od Hanka.

– Ciekawe, czy to, co się wydarzyło, może być poczytane za przeszkadzanie graczom?

– Nie. Raczej za wzbogacenie gry w twórcze wyzwanie.

– Dziękuję, że nie zwalasz wszystkiego na mnie. Nie wiem, czy zniosłabym to teraz.

– Zapominasz, że cię kocham – powiedział cicho. Serce jej się ścisnęło. Czy gdyby ją naprawdę kochał, nie chciałby zostać ojcem jej dziecka?

Gdy ruszyli w stronę osiedla, zadzwonił telefon. Był to Charlie z wiadomością, że znalazł znajomych Osbornów, którzy mają samca lamy.

– Wiesz, gdzie mieszkają? Z adresu wynika, że w osiedlu, do którego jedziemy.

– Żartujesz.

– Absolutnie nie. Widocznie Como wie, czego chce.

– Hank wykręcił podany przez Charliego numer.

– Czy mówię z panią Griffith? – Milczał przez chwilę. – Tak, właśnie dzwonił pan Hartman. Widzieliśmy Como kilka minut temu, biegnącą przez pole golfowe. Jeśli pojawi się u państwa, proszę bardzo o uwiązanie jej. Już po nią jedziemy.

Pani Griffith czekała obok przywiązanej do ogrodzenia Como i głaskała ją po szyi. Como wydawała się całkiem zadowolona, ponieważ po drugiej stronie ogrodzenia znajdował się przystojny czarny samiec, z którym trącali się nosami.

– Czy widzisz to, co ja? – spytała Roxie. – Charlie miał rację.

– Czy zamierzasz pozwolić kochankom, by dzielili dzisiejszej nocy tę samą zagrodę?

– Jasne, że nie. Nie chcę kłopotów z brzemienną lamą. Za duże ryzyko.

– Wprawdzie trudno tu upatrywać analogii, ale czuję to samo, gdy myślę o twojej ciąży.

– Masz rację, analogia jest zbyt odległa. W porządku, Hank, nie mam prawa krytykować twojego sposobu myślenia, ale ponieważ się z nim nie zgadzam, lepiej będzie, jeśli zakończymy naszą znajomość, zanim znów sprawimy sobie ból. Bardzo ci dziękuję za pomoc, ale gdy odstawimy Como do domu, pożegnamy się i nie będziemy się więcej widywać.

– Jeśli tego właśnie chcesz – powiedział.

– Właśnie tego.

Przewiezienie Como do jej zagrody i odzyskanie samochodu Roxie zajęło około godziny. Nim Hank odjechał, zaproponował jeszcze raz, że zapłaci oba mandaty Charliego. Roxie odmówiła.

– Como wygląda świetnie – powiedziała w jakiś czas później Roxie, czesząc miękkie futro lamy. – Możesz już przestać się martwić.

– Rzeczywiście – zgodził się Charlie, okrążając lamę, która wodziła za nim ciemnobrązowymi oczami. – Może posłuchałaby trochę poezji po swoich przygodach.

– Może – uśmiechnęła się Roxie.

Charlie wyciągnął swoje ulubione sonety Szekspira i zaczął czytać na głos. Roxie nie mogła powstrzymać łez, słuchając tych romantycznych strof.

Charlie odłożył szybko książkę, okulary i podszedł do niej.

– Roxie, moje dziecko, powiedz mi, proszę, co się stało – rzekł, kładąc jej dłoń na ramieniu. – Czuję, że coś okropnie smutnego zaszło między tobą a Hankiem, i bardzo mnie to martwi.

Roxie spojrzała w jego poczciwą, zasmuconą twarz i omal nie straciła panowania nad sobą. Zaczęła energicznie szczotkować Como, żeby się nie rozpłakać.

– Chyba jednak Hank nie będzie moim walentynkowym prezentem – powiedziała.

– Dlaczego? Wszystko układało się tak pięknie.

– Charlie – odpowiedziała drżącym głosem – czy nie uważasz, że dziecko jest wyrazem miłości dwojga ludzi?

– Cóż, chyba tak.

– A co powiedziałbyś o mężczyźnie, który nie chce się na nie zgodzić, mimo że... wie, iż kobieta, którą kocha, bardzo pragnie maleństwa? – Roxie objęła szyję Como i rozpłakała się żałośnie.

– Och, moja kochana. – Charlie poklepał ją niezręcznie po ramieniu. – Tak mi przykro. Może sprawy nie wyglądają tak źle. Może Hank musi przyzwyczaić się do tej myśli.

– Gdyby mnie kochał, nie musiałby przyzwyczajać się do tej myśli. Gdyby mnie kochał, pragnąłby mieć ze mną dziecko. Nie chcę go więcej widzieć! – Znów przytuliła się do Como, lama zaś trąciła ją nosem, jak gdyby ją pocieszała.

– O mój Boże, o mój Boże. Dwie miłosne historie ze smutnym zakończeniem – westchnął Charlie. – Może to prawda, że już się nie nadaję. Sugerowano mi przejście na emeryturę, ale nie chciałem o tym słyszeć. Uparcie czepiałem się powiedzenia: „Miłość zwycięża wszystko”, ale teraz nie jestem już tego taki pewny. Nie wiem, po prostu nie wiem.

– Charlie, o czym ty, u licha, mówisz? – spytała Roxie, ocierając łzy. – Jaka emerytura?

– Taki byłem pewny ciebie i Hanka – mówił dalej starszy pan. – Dzięki wam odzyskałem wiarę w prawdziwą miłość, rozproszyliście moje obawy, że wyszła już z mody. Ale teraz... – Pokręcił smutno głową. – Przykro mi kończyć moją karierę zawodową niepowodzeniem.

Roxie odłożyła zgrzebło i stanęła przed Charliem.

– Jaką karierę? Pleciesz znowu, jakbyś nie miał piątej klepki, Charlie. Nie strasz mnie.

– Chyba już czas, żebyś się dowiedziała. Chociaż niechętnie wyznam ci prawdę po tym wszystkim, co się stało.

– Jaką prawdę? – Wpatrywała się w niego z drżeniem. – Kim jesteś?

Zdjął z głowy kapelusz i wykonał dworski ukłon.

– Święty Walenty we własnej osobie. Do usług.

ROZDZIAŁ 12

Roxie patrzyła na niego z niedowierzaniem, niezdolna wymówić słowa.

– Oczywiście mi nie wierzysz. Cóż, miałem zamiar powiedzieć ci o tym w bardziej szczęśliwych okolicznościach. Może wówczas dałabyś wiarę moim słowom.

– Mój Boże, jesteś szalony – wyszeptała.

– To całkiem możliwe po tylu wiekach wypełniania tego samego zadania.

– Naprawdę wydaje ci się, że jesteś świętym Walentym, prawda?

– Wierz mi, że w tej chwili wolałbym być starym poczciwym Charliem Hartmanem, włóczęgą, którego przygarnęłaś. Nie musiałbym wówczas brać na siebie odpowiedzialności za to niepowodzenie.

– Jakim sposobem możesz być za to odpowiedzialny? Nie mogę się doczekać, kiedy mi wyjaśnisz.

Charlie machnął ręką w kierunku dwóch wyściełanych krzeseł, ustawionych pod domem na kamiennej posadzce.

– Może usiądziemy na chwilę i wszystko ci wyjaśnię.

– Dobrze – odrzekła Rorie, idąc za nim. – Ja też mam ochotę usiąść.

– No więc – zaczął Charlie, gdy już zajęli miejsca – dawno, dawno temu, może w trzynastym lub czternastym wieku odkryłem, że przebranie włóczęgi pozwala poruszać się tu i tam bez zwracania na siebie uwagi. Zjawiam się, załatwiam sprawę i znikam. Wszyscy uważają, że sympatyczny wagabunda po prostu ruszył w dalszą drogę. I rzeczywiście tak robię, po to, by zetknąć kolejną parę kochanków.

– Nie wierzę, że tego słucham. – Roxie pokręciła głową.

– Przybyłem do Tucson dla jego ciepłego klimatu – opowiadał dalej Charlie, nie zrażony jej sceptycyzmem.

– Zaczął mi trochę dokuczać artretyzm. Gdybyś została w Newark, moja droga, pewnie byśmy się nie spotkali. Martwię się o biednych kochanków w chłodniejszych rejonach, dlatego myślałem o wyszkoleniu młodszego asystenta. – Popatrzył ze smutkiem na kamienną posadzkę. – Teraz może się to okazać niepotrzebne.

– Chciałabym być przy tym, gdy kogoś poprosisz, by zgodził się zająć to stanowisko.

– Jednym z kandydatów jest Geoff Chaucer. Zaimponowała mi jego spostrzegawczość. Zauważył, iż ptaki dobierają się w pary czternastego lutego. Mimo to moim faworytem jest Karol, książę Orleanu. Oczywiście, pamiętasz, kto to taki.

– Oczywiście.

– Co za facet. Zapoczątkował nową modę, wysyłając żonie list miłosny z twierdzy Tower w dniu świętego Walentego.

– Tak, to fascynujące – przytaknęła Roxie, postanawiając włączyć się do zabawy.

– W każdym razie, wracając do czasów współczesnych, ciebie wybrałem natychmiast.

– Z powodu mojego nazwiska.

– Tak, i niebezpieczeństwa, które nad tobą zawisło w osobie Douga Kelly’ego o szczurzej twarzy.

– Ach tak, Doug. Muszę przyznać, że kimkolwiek jesteś i cokolwiek zrobiłeś, jestem ci wdzięczna, że odwróciłeś od niego moje myśli. Mogłam popełnić fatalny błąd.

– To prawda. Moim celem było szybko znaleźć ci odpowiedniego partnera. Gdy ujrzałem Hanka Craddocka, byłem pewny, że świetnie się nadaje.

– Cóż... – Oczy Roxie znów napełniły się łzami.

– Wciąż nie mogę uwierzyć, że się pomyliłem.

– Charlie, nie mogłeś przewidzieć, że tak się to skończy. – Roześmiała się przez łzy. – Zabrzmiało to, jak gdybym ci uwierzyła. Rozumując logicznie, mogłeś zaaranżować to wszystko, będąc po prostu kochanym, poczciwym Charliem Hartmanem.

– Nie wszystko. Najtrudniej poszło mi z telefonem.

– Wydaje ci się, że zepsułeś telefon Hanka tamtego dnia?

– Nie wydaje mi się. Po prostu to zrobiłem. Roxie wpatrywała się w Charliego przez długą chwilę. Potwierdziły się jej obawy. Biedny Charlie był naprawdę szalony, choć niegroźny dla otoczenia. Wciąż żywiła do niego sentyment. Miał rację co do Douga. To nie był odpowiedni dla niej mężczyzna. Przekonała się o tym dobitnie po poznaniu Hanka. Nie żałowała ani jednej spędzonej z nim chwili. Było jej ciężko na duszy, że ich znajomość tak się zakończyła. Jednak u boku Hanka doświadczyła wspaniałych przeżyć i tylko to się liczyło.

– Widzisz więc sama, Roxie, jeśli zerwaliście ze sobą, nadaję się tylko na emeryturę.

– I co to oznacza?

– Nie wiem – odrzekł Charlie, przyglądając się swoim dłoniom, złożonym na kolanach. – Nigdy nie byłem na emeryturze.

– Możesz zostać ze mną, wiesz o tym.

– Jak gdybym był naprawdę Charliem Hartmanem?

– Tak – skinęła uroczyście głową. – Jak gdybyś był Charliem.

– Zastanowię się nad tym, Roxie. Jesteś naprawdę kochana, że tyle ze mną wytrzymałaś. Sprawiłem ci mnóstwo kłopotów.

– Na szczęście szkody dadzą się naprawić – powiedziała Roxie. Z wyjątkiem złamanego serca, dodała w myślach.

Charlie odchylił klapę marynarki i spojrzał w dół na złotą szpilkę.

– Jeśli pójdę na emeryturę, sprzedam tę szpilkę. Może wystarczy przynajmniej na zapłacenie moich mandatów.

– Zawsze chciałam cię spytać o tę szpilkę, Charlie. Skąd ją masz?

– Jest związana z moją pracą. Gdy uda mi się pomyślnie wykonać zadanie, darowuję ją szczęśliwej parze i dostaję nową.

– Czy ona coś oznacza? – Roxie zastanawiała się, po co zadała kolejne pytanie. Po chwili uświadomiła sobie, że rozmowa z Charliem zmniejsza trochę ból, który przeszywał jej serce.

– To węzeł miłości – odpowiedział Charlie. – Symbolizuje miłość bez początku i końca. Oznacza również nieskończoność.

– Tyle wiem.

– I, rzecz jasna, złoto nigdy nie traci blasku.

– Jest śliczna, Charlie, ale wątpię, czy uda ci się dostać za nią tyle, żeby wystarczyło na mandaty. Zatrzymaj szpilkę. Sięgniemy do pieniędzy, które zaoszczędziłam na wpłatę na dom w mieście. Musimy naprawić też skrzynkę i samochód.

– Tak, ale naruszysz swój fundusz.

– Będziemy mieli kilka miesięcy na odrobienie strat. No, nie wiem jak ty, ale ja na dziś mam dość problemów.

– Racja, moja droga, racja. – Wstał i poprawił muszkę. – Może odświeżyłbym się trochę przed kolacją.

– Dobry pomysł. – Roxie podniosła się z trudem z krzesła. Czuła się jak stuletnia staruszka. – Zjemy wobec tego kurczaka, którego upiekłam dla ciebie, i otworzymy butelkę wina.

– Świetnie.

Roxie trzymała się do chwili, kiedy znalazła się sama w sypialni. Zobaczyła walentynkę od Hanka leżącą na komodzie i jej opanowanie prysnęło.

– Dlaczego, Hank, dlaczego? – szlochała. – Dlaczego nie możemy pragnąć tego samego?

Okazało się jednak, że Roxie nie ma pięciu miesięcy na odtworzenie swoich oszczędności. Zaledwie w kilka dni po uregulowaniu rachunków zatelefonowali Osbornowie z wiadomością, że wkrótce wracają. Doszli do wniosku, że sprawa Como jest dla nich ważniejsza od kontynuowania podróży. Prosili Roxie, by pozostała w ich domu tak długo, jak będzie chciała.

– Przenoszę się jutro z powrotem do parku – oznajmił Charlie, gdy usłyszał, że Osbornowie wracają nazajutrz wieczorem.

– Charlie, nie chcę, żebyś tam wracał. Osbornowie nie będą mieli nic przeciwko temu, żebyś został, dopóki nie zbiorę pieniędzy na dom dla nas.

– Nie ma mowy. Osbornowie mogą chcieć zaprosić kogoś do domku gościnnego. Nie wypada mi ich krępować. Zresztą pogoda jest przepiękna, Roxie. Ławka nie jest wcale złym wyjściem.

– Och, Charlie. – Roxie westchnęła, wiedząc, że jego decyzja jest w gruncie rzeczy słuszna. Sądziła, że Osbornowie nie mieliby nic przeciwko jego obecności, nie była jednak całkowicie pewna. Mogliby nie zrozumieć, dlaczego przygarnęła włóczęgę z parku. – Ale to tylko na krótki czas – powiedziała. – Zanim zaczną się letnie upały, z pewnością uda mi się załatwić mieszkanie z klimatyzacją.

– Jesteś taka kochana. – Patrzył na nią zamglonymi ze wzruszenia oczyma. Potem klasnął w dłonie. – Został nam jeszcze jeden wspólny wieczór. Myślę, że będzie to wieczór mojego triumfu szachowego.

Roxie otarła łzy.

– Akurat – powiedziała, uśmiechając się dzielnie.

W czasie gry walczyła z ogarniającym ją przygnębieniem. Najpierw odepchnęła Hanka, teraz odchodzi Charlie, który tak wspaniale rozumiał jej nastroje od czasu tamtego nieszczęsnego weekendu. Za dwadzieścia cztery godziny, gdy przyjadą Osbornowie, będzie musiała robić dobrą minę do złej gry, inaczej narazi się na kłopotliwe pytania.

Żałowała, że nie ma dość pieniędzy, by przeprowadzić się do domu w mieście. Mieszkanie u Osbornów oznaczało konieczność przejeżdżania obok placu budowy dwa razy dziennie. Miała nadzieję, że serce przestanie walić jej jak młotem za każdym razem, gdy mignie jej postać Hanka.

Pozwoliła wygrać Charliemu w szachy, potem zaś oboje stwierdzili, że zostało im jeszcze trochę roboty przed przyjazdem Osbornów. Roxie postanowiła uprać po raz ostatni wszystkie rzeczy Charliego, on zaś miał tymczasem wysprzątać domek gościnny. Roxie wiedziała, że zajmie mu to niewiele czasu, bo Charlie nie pozostawiał po sobie bałaganu.

Roxie źle spała tej nocy. Rano nakarmiła Como i ukryła się w domu, gdy Charlie przyszedł pożegnać się z lamą. Nie zniosłaby teraz ich widoku razem. Charlie kazał jej obiecać, że będzie czytała Como poezję. Roxie obawiała się, że nie będzie w stanie dotrzymać słowa. Zbyt dużo by to ją kosztowało.

Wreszcie byli gotowi do wyjścia. Zniszczona teczka Charliego z całym jego dobytkiem oraz jedzeniem, które wepchnęła mu na siłę Roxie, leżała na tylnym siedzeniu samochodu.

– Weź koc, Charlie – powiedziała Roxie, buszując w szafie i odwlekając chwilę wyjazdu. – Jest stary, Osbornowie pozwolili mi go używać na pikniki. Kupię im nowy.

– Dziękuję, ale byłoby mi za ciężko. Nie będzie potrzebny.

– No to weź chociaż moją poduszkę.

– Roxie – dotknął lekko jej ramienia – poduszki też nie potrzebuję. Dobrze jest, jak jest.

– Nie mogę tego znieść, Charlie. – Popatrzyła na niego przez łzy. – Myśl, że spędzisz noc sam w parku, doprowadza mnie do szaleństwa. Zostań. Osbornowie na pewno nie będą mieli żadnych zastrzeżeń. Nie sądzę, by chcieli kogoś zapraszać od razu po powrocie. Proszę, Charlie.

– Nie, muszę iść. Zaufaj mojemu instynktowi w tej sprawie.

Roxie wiedziała, że starszy pan nie zmieni zdania. Jedyne wyjście to znaleźć jak najszybciej mieszkanie.

– No to chodźmy, zanim się kompletnie rozkleję.

– Dobrze, ale chciałbym cię jeszcze prosić o małą przysługę.

– Co tylko zechcesz, Charlie.

– Zatrzymaj się na chwilę przy budowie i pozwól mi się pożegnać z Hankiem.

Wszystko, tylko nie to, pomyślała Roxie. Jednak nie mogła odmówić jedynej prośbie najlepszego przyjaciela.

– Dobrze, ale nie mamy wiele czasu.

– Zajmie mi to tylko chwilę.

Gdy zatrzymała się obok ogrodzenia, wypatrzyła Hanka od razu, jak gdyby miała zamontowany w głowie radar. W tej samej chwili on ją również zobaczył i ruszył w kierunku samochodu.

– Błagam cię, idź do niego, Charlie – wyszeptała. – Nie pozwól mu podejść do samochodu.

– Jak sobie życzysz, moja droga.

Gdy Charlie wysiadł z volvo, Hank przystanął i czekał na niego. Znajdowali się zbyt daleko, by Roxie mogła usłyszeć, co mówią, ale żaden z nich ani razu się nie uśmiechnął. Hank dwukrotnie pokręcił głową w odpowiedzi na energiczną gestykulację Charliego. Roxie przypuszczała, że rozmawiają o niej.

W końcu uścisnęli sobie dłonie, a Hank poklepał Charliego po ramieniu. Potem odszedł, Charlie zaś wrócił do samochodu.

– To wszystko – powiedział. – Dziękuję.

Była ciekawa, o czym rozmawiali, ale pomyślała, że nie ma prawa pytać. Charlie nie kwapił się, żeby uchylić rąbka tajemnicy, tak więc jechali do śródmieścia w milczeniu. Roxie zauważyła, że wiosna zbliża się milowymi krokami i ucieszyła się ze względu na Charliego.

W ogródkach pojawiły się pierwsze wiosenne kwiatki. W innych okolicznościach Roxie cieszyłaby się tą feerią kolorów. W Newark zimy trwały bardzo długo, a ostatnio miasto nawiedziła potężna śnieżyca. Dziś jednak było jej wszystko jedno. Wciąż miała przed oczami Hanka rozmawiającego z Charliem. Hank kręcący głową, Hank mówiący: „nie”. „Nie” dla dziecka, „nie” dla wspólnego życia z Roxie, „nie” dla miłości.

Nie miała ochoty wysiadać z samochodu, ponieważ wiedziała, że to oznacza rozstanie z Charliem.

– Chodźmy, moja droga. Spóźnisz się do pracy. Dziękuję ci za podwiezienie – powiedział Charlie, uchylając kapelusza.

– Och, Charlie! – Roxie uściskała go serdecznie. – Nie chcę, żebyś odchodził.

– Zobaczymy się niedługo, gdy przyniosę różę, a potem w porze lunchu.

– Wiem, ale...

– Nie przejmuj się, Roxie. Jakoś to będzie. Głowa do góry. Muszę iść do kwiaciarni, wybrać najpiękniejszą różę. Oczywiście, jeśli przestanę wykonywać moje obowiązki jako święty Walenty, nie będę już tego robił.

Roxie ogarnął smutek. Choć brzmiało to jak czyste wariactwo, wolała, żeby Charlie wierzył, że jest świętym Walentym. Jego dziecinna wiara w potęgę prawdziwej miłości dodawała mu szczególnego blasku, który gdzieś nagle zniknął, a Roxie chciała, żeby powrócił. To brak realizmu, skarciła samą siebie. Charlie żył w świecie marzeń, przez krótki czas ona również. W realnym świecie miłość nie wystarczyła, by przezwyciężyć trudności.

Odchrząknęła i spróbowała się uśmiechnąć.

– Na razie nie przestawaj przynosić róż – poprosiła.

– Nie – zgodził się Charlie. – Na razie nie przestanę.

– Do widzenia, Charlie.

– Do widzenia, moja droga. Dziękuję za przygarnięcie takiego nieznośnego staruszka.

Pokręciła głową, nie mogąc wykrztusić słowa. Charlie chyba zrozumiał, uchylił jeszcze raz kapelusza, po czym odwrócił się i pomaszerował w stronę parku. Szedł szybkim krokiem, z podniesioną głową. Niósł swą podniszczoną teczkę tak dumnie, jak gdyby zawierała pokaźny pakiet papierów wartościowych albo projekt ważnego programu badawczego. Roxie nigdy nie kochała go bardziej niż w tej chwili.

ROZDZIAŁ 13

Powrót Osbornów przyniósł jedną pozytywną zmianę w życiu Roxie. Odzyskała zaufaną przyjaciółkę, której mogła się zwierzyć. Roxie pragnęła od razu opowiedzieć Frań o Hanku, ponieważ jednak codziennie rano wyruszała do pracy, musiała zaczekać do sobotniego popołudnia. Dave właśnie wybrał się z przyjaciółmi pograć w golfa.

Frań i Roxie postanowiły spędzić popołudnie na nawożeniu i przycinaniu drzewek cytrusowych. Powietrze było balsamiczne. Ciszę przerywało tylko brzęczenie pszczół, zbierających nektar z kwiatów pomarańczy i grejpfruta. Nie było nawet Como, którą przeniesiono na tydzień do zagrody ukochanego. Roxie opowiedziała o tym Charliemu, którego bardzo ucieszyła ta nowina, chociaż nadal martwił się o Roxie i Hanka.

Gdy pracowały z Frań w ogródku, Roxie szukała pretekstu, by zacząć rozmowę. Wreszcie przyszła jej do głowy najprostsza w świecie myśl.

– Wydajecie się z Dave’em tacy szczęśliwi, tacy wciąż zakochani – powiedziała. – Nawet po... właśnie, po ilu latach?

– Dwudziestu sześciu. – Frań roześmiała się. – Świadczą o tym moje siwe włosy.

– Dave’owi się podobają. Słyszałam, jak mówił, żebyś ich nie farbowała.

– Wiesz, czym mi zagroził? Że kupi sobie perukę, jeśli je ufarbuję.

– To dlatego, że oboje podobacie się sobie tacy, jacy jesteście – uśmiechnęła się Roxie. Wyrwała kupkę I chwastów spod drzewa i spytała nieśmiało: – Frań, przepraszam, jeśli to zbyt osobiste pytanie, ale czy nigdy nie chcieliście... mieć dzieci?

– Jeszcze jak. To ja nie mogłam ich mieć. Odwiedziliśmy niezliczonych lekarzy, ale nic nie dało się zrobić.

– A nie myśleliście o adopcji?

– Ciągle się gdzieś przenosiliśmy – powiedziała Frań, przycinając gałęzie – i nie mogliśmy przebrnąć przez sprawy papierkowe. Wreszcie daliśmy sobie spokój. Podsumowaliśmy wszystkie plusy naszego życia – wzajemną miłość, swobodę, brak obciążeń finansowych, i stwierdziliśmy, że jesteśmy szczęśliwi, mimo że nie mamy dziecka.

– I nigdy nie żałowaliście?

– Nie. Na szczęście, Dave wolał mnie od kogoś, kto obsypałby go potomstwem. – Podniosła głowę i spojrzała na Roxie. – Dzieci są miłe, ale rzadko zostają przy tobie. W końcu liczy się przede wszystkim ten ktoś, za kogo wyjdziesz i z kim spędzisz życie. – Przyglądała jej się przez chwilę badawczo. – A teraz pozwól, że ja ci zadam osobiste pytanie. Kim on jest?

Roxie otworzyła usta ze zdumienia.

– Aha, czyli tak jak myślałam. Czy opowiesz o tym starej ciotce?

Roxie oparła się na łopacie.

– Tak – powiedziała. – Marzę o tym od wielu dni. Opowieść popłynęła jak rzeka. Roxie nie pominęła niczego, nawet roli Charliego i jego zapewnień, że jest świętym Walentym, a także ucieczki Como.

– Fiu, fiu! – zagwizdała Frań. – Chiny nie były nawet w połowie tak podniecające.

– Mam nadzieję, że nie jesteś na mnie wściekła za sprowadzenie tutaj Charliego.

Frań odłożyła nożyce i podeszła do Roxie, by ją uściskać.

– Oczywiście, że nie. Może chciałabyś go tu mieć z powrotem? Domek gościnny nie będzie nam pewnie potrzebny przez całe lato.

– Zapytam go, ale wątpię, czy przyjmie zaproszenie. Wtedy się zgodził, ponieważ był przekonany, że pomaga mi znaleźć odpowiedniego mężczyznę. Myślę, że gdy wszystko spaliło na panewce, poczuł się bezużyteczny. Opowiada wciąż o emeryturze.

– Mój Boże – roześmiała się Frań – jakie wspaniałe zajęcie sobie wymyślił.

– Jest kochany, prawda? Wiem, że brak mu piątej klepki, ale lubię go takim, jakim jest. Nie chcę, żeby poszedł na emeryturę.

– Zatem jedynym sposobem, żeby go od tego powstrzymać, jest pogodzenie się z panem Craddockiem.

– Nawet jeśli oznacza to rezygnację z mojego marzenia o dziecku?

– A z jakiego marzenia rezygnujesz w tej chwili? Roxie nie odzywała się przez długą chwilę.

– Masz rację – powiedziała w końcu. – Życie bez Hanka jest okropnie smutne. Jeśli poślubię jakiegoś miłego, ale nudnego faceta tylko dlatego, że chce mieć dzieci, to co mi zostanie, gdy one odejdą?

– No właśnie.

– Ale, Frań, ja tak bardzo pragnę mieć dziecko Hanka.

– Wiem – westchnęła Frań. – Naprawdę to rozumiem. Ale rozumiem też jego. Ma już dwójkę dzieci.

Zapadło milczenie. Roxie zastanawiała się nad swoim wyborem.

– Chyba – powiedziała w końcu – wolę mieć Hanka bez dziecka, niż nie mieć go wcale.

– Chyba? Tu nie ma miejsca na chyba, Roxie.

– Bardzo za nim tęsknię. – Roxie popatrzyła na potężny masyw górski. – Jest mężczyzną, o jakim można tylko marzyć – szarmanckim, hojnym, twórczym, seksownym...

– Czy słuchasz samej siebie? – spytała Frań.

– Kocham go, Frań. Ponad wszystko. – Odetchnęła głęboko. – Nie pozwolę, by spór o dziecko nas rozdzielił.

– Mądra dziewczynka.

Roxie poczuła nagły przypływ radości.

– Szkoda, że nie podjęłam decyzji wcześniej, zaoszczędziłoby to nam wszystkim wielu zmartwień.

– Nie bądź dla siebie taka surowa. Trudno zrezygnować z własnych marzeń. Wiele kobiet nie zdecydowałoby się na to.

– Tylko że one nie mają takiego mężczyzny jak Hank.

– Skończ już z zajęciami w ogródku – powiedziała Frań, zabierając jej łopatę – i odszukaj mężczyznę swoich marzeń. Gdy już wszystko sobie wyjaśnicie, przyprowadź go tutaj, żebym mogła go poznać.

– Stokrotne dzięki. – Uściskała Frań. – Moja matka nie doradziłaby mi lepiej.

– Twoja matka miałaby pretensje za udzielanie takich rad. Nie zapominaj, że pozbawiasz ją wnuków.

– Och, nie zapominam. – Roxie podniosła owoc grejpfruta, który spadł z drzewa, jeden z ostatnich w tym sezonie. – O tym też myślałam, ale to nie jest najważniejsze, prawda?

– Prawda.

– Nic nie jest ważne, jeśli ma się właściwego mężczyznę.

– Idź po niego, Roxie.

Roxie podrzuciła owoc wysoko w górę i zręcznie go pochwyciła.

– Mam nadzieję, że mi się to uda.

Niestety na budowie nie było dziś nikogo, a telefon w domu Hanka nie odpowiadał. Roxie dzwoniła co pół godziny aż do dziesiątej. Dave został wtajemniczony w całą historię i podnosił wzrok znad książki za każdym razem, gdy maszerowała przez salon do telefonu, po czym pytał, czy udało jej się dodzwonić.

Po dziesiątej Roxie biła się z myślami, czy może zadzwonić jeszcze raz. Gdy się zdecydowała o wpół do jedenastej, Hank podniósł wreszcie słuchawkę.

– Roxie? – spytał niespokojnie. – Czy coś się stało?

– Nie – odpowiedziała drżącym głosem. – Muszę z tobą porozmawiać. Osobiście.

– Czy coś się przydarzyło Charliemu? A może Como?

– Nie. Zastanawiałam się, czy nie moglibyśmy... spotkać się... jak najszybciej. – Przełknęła z trudem.

– Oczywiście. Przyjechałbym natychmiast, ale dzieci śpią i nie mogę ich zostawić. Może ty wpadłabyś do mnie?

– Cóż, ja... – Roxie rozważyła tę ewentualność i stwierdziła, że to nie jest dobre rozwiązanie. – A jutro? – spytała.

– Przyjadę po ciebie o dziesiątej – odpowiedział natychmiast.

– A co z Hilary i Ryanem? Czy uda ci się załatwić tak szybko opiekunkę?

– To już moje zmartwienie, Roxie. Bądź gotowa o dziesiątej.

– Dobrze. I dziękuję ci.

– Wiesz, że przeszedłbym po rozżarzonych węglach, żeby się z tobą zobaczyć – rzekł po chwili milczenia. – Nie musisz mi więc dziękować.

– Hank, ja... – Chciała mu powiedzieć o swej decyzji i przeprosić go za to, co się stało, ale pomyślała, że to rozmowa nie na telefon. – Do zobaczenia jutro o dziesiątej. Dobranoc, Hank.

Nazajutrz wiał ciepły pustynny wiatr, który przepędził drobne obłoczki z błękitnego nieba. Hank przyjechał dokładnie o dziesiątej. Chcąc ukryć zdenerwowanie, Roxie zaciągnęła go natychmiast do kuchni i przedstawiła Frań i Dave’owi, który miał wyraźnie rozbawioną minę.

– Miło cię poznać – powiedziała Frań. – Napijesz się kawy?

– Dziękuję, ale musimy jechać. – Hank rzucił Roxie szybkie spojrzenie.

– Tak, rzeczywiście – przytaknęła. Wychodząc z kuchni, pomachała radośnie Frań i Dave’owi. – Dokąd właściwie jedziemy?

Hank nie odpowiedział, tylko uśmiechnął się do niej. Jego uśmiech kompletnie ją rozbroił, ruszyła szybkim krokiem ku drzwiom, bała się bowiem, że nie bacząc na obecność Osbornów, rzuci mu się na szyję i zacznie błagać, żeby się z nią ożenił.

Dzień był tak ciepły, że miała na sobie tylko lekki sweter koloru czekolady i beżową wełnianą spódnicę, Hank zaś włożył szary półgolf i jasne spodnie. Roxie, która nie widziała go od kilku tygodni, nie mogła oderwać od niego wzroku.

Zauważyła drobiazgi, które przedtem uszły jej uwagi – kształt ucha, mały pieprzyk na policzku, silne dłonie – wszystko było jej takie drogie. Miała nadzieję, że to prawda, co powiedział o rozżarzonych węglach, że wciąż ją kocha na tyle, by wybaczyć jej ostre słowa sprzed dwóch tygodni.

– Czy znalazłeś kogoś do dzieci? – spytała.

– Przyszła Dolores. Wprawdzie ponarzekała sobie, ale obiecała, że zajmie się dziećmi tak długo, jak będzie trzeba. Musiałem przyrzec, że zabiorę ją i jej chłopaka na kolację.

– Ja powinnam za to zapłacić.

– Nie pozwoliłaś mi zapłacić mandatów Charliego, więc bądź cicho, Roxie.

– Czy jesteś na mnie bardzo zły?

– Nie – odpowiedział cicho, skręcając w boczną drogę.

Westchnęła z ulgą. Nie wyglądał na mężczyznę, który żywiłby urazę.

– Jedziemy do domu twojego przyjaciela, prawda? – Poznała drogę, mimo że za pierwszym razem jechali późnym wieczorem.

– Tak. Nie ma tam dziś nikogo i Ed chętnie dał mi klucz. Myślę, że próbuje sprzedać mi ten dom.

Serce Roxie zabiło mocno, jak gdyby Hank mógł rzeczywiście serio rozważać kupno domu i jak gdyby jego decyzja miała coś wspólnego z nią. Ale przecież wspomniał przedtem, że dom jest bardzo drogi, nie ma co wiec budować zamków na lodzie.

– Jest już wykończony? – spytała, gdy podjechali pod frontowe drzwi. Sterty desek zniknęły, a duże okna lśniły czystością.

– W zasadzie tak – odrzekł Hank. – Wprawdzie Ed chce jeszcze zagospodarować otoczenie, ale sam dom jest już gotowy.

Spojrzenie Roxie przesunęło się po pełnych harmonii liniach domu zbudowanego w stylu Santa Fe. Była nim po prostu oczarowana. Wszystko jej się w nim podobało, duże rzeźbione drzwi, belki wkomponowane w otynkowaną fasadę.

Zatopiona w myślach, nie zauważyła, że Hank wysiadł z samochodu, dopóki nie otworzył drzwiczek po jej stronie. Pomógł jej wysiąść, po czym puścił jej dłoń, jak gdyby nie chciał pozwalać sobie na zbyt wiele.

– Podoba ci się? – spytał.

– Tak – przyznała ostrożnie.

– Dziś rano wpłaciłem zadatek.

Popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczyma.

– Jeśli naprawdę podoba ci się ten dom, chciałbym, żebyśmy wszyscy tu zamieszkali – ty, ja, Ryan, Hilary i, oczywiście, Charlie. – Po chwili milczenia dodał: – I maleństwo.

Zdezorientowana, potrząsnęła głową, próbując zrozumieć wszystko, co powiedział.

– I kto? – wyszeptała, chwytając się ręką za serce.

– Byłem w zeszłym tygodniu u chirurga. Gotów jest zrobić drugą operację, kiedykolwiek się do niego zgłoszę.

– Nie mogę w to uwierzyć. – Kręciło jej się w głowie, miała uczucie, że wszystko to jej się śni. – Przygotowałam sobie małą mowę o tym, jak to odkryłam, że jesteś dla mnie najważniejszy, a ty mówisz mi...

– Że się myliłem – powiedział, biorąc ją w ramiona. – Chcę, żebyśmy mieli dziecko, Roxie.

– Zaczekaj chwilę. Nie wymagam od ciebie poświęcenia, nie chcę, żebyś potem żałował...

– Nie obawiaj się, przemyślałem wszystko podczas wielu nieszczęśliwych nocy bez ciebie. W końcu wyciągnąłem stare albumy ze zdjęciami z okresu wczesnego dzieciństwa Ryana i Hilary. Zdałem sobie sprawę, jak bardzo był szczególny. Zasługujesz na to, żeby to wszystko przeżyć, a i ja zasługuję, by przeżyć to z tobą. Powoli zaczęło docierać do niej, że Hank mówi najzupełniej poważnie.

– Naprawdę zmieniłeś zdanie – powiedziała.

– Tak.

Radość wybuchła w niej jak gejzer.

– Och, Hank, Charlie oszaleje z radości. Poza tym nie przejdzie na emeryturę. Musimy mu zaraz o tym powiedzieć.

– No, może nie zaraz. – Hank przyciągnął ją do siebie.

– Ale niedługo.

– Jutro – zaprotestował Hank, całując jej szyję. – Zabierzemy go na lunch, gdy przyjadę do ratusza złożyć papiery. Dzisiaj mam inne plany.

– Ale Hank, jest środek dnia.

– Nie znasz jeszcze dokładnie tego domu – zauważył, wsuwając jej dłonie pod sweter i głaszcząc ją po plecach. – Na przykład nie wiesz, że okna w sypialni mają żaluzje.

– Bardzo rozsądnie.

– Sam to zasugerowałem – oznajmił, patrząc jej w oczy. – Ten dom spodobał mi się od początku, ale nie miałem bodźca, żeby go kupić, dopóki nie poznałem ciebie.

– Odkąd kochaliśmy się w nim, nie mogłam sobie wyobrazić, że będzie należał do kogoś innego.

– Ja również, ale później wynikły... pewne problemy.

– Myślę – powiedziała, przytulając się do niego z całych sił – że już je przezwyciężyliśmy.

– Z wyjątkiem jednego, który domaga się natychmiastowego rozwiązania – dodał Hank. – Pewien starszy pan powiedział mi, że jestem przepełniony miłością. Byłem ogromnie sfrustrowany przez ostatnie tygodnie, ponieważ nie mogła znaleźć ujścia.

– Za nic w świecie nie chcę, żeby był pan sfrustrowany, panie Craddock.

– To dobrze – szepnął, zamykając jej usta chciwym pocałunkiem.

Po kilku pełnych szczęścia godzinach Hank i Roxie postanowili, że nie zatrzymają swojej słodkiej tajemnicy dla siebie. Charlie musi zaczekać do jutra, ale Ryan i Hilary powinni dziś dowiedzieć się o małżeńskich planach ojca.

Zdecydowali, że Hank ogłosi im nowinę sam, żeby dzieci nie były skrępowane obecnością Roxie.

– A jeśli nasza decyzja im się nie spodoba? – spytała Roxie, gdy wracali do Osbornów.

– Wtedy zastanowimy się, jak sobie z tym poradzić – odpowiedział Hank. – Ale nie mogą nam dyktować, co mamy robić. Zresztą chyba niepotrzebnie się martwisz. Dzieci cię lubią, pytały mnie nawet, czemu tak dawno cię nie widziały.

– Tak, ale od tego jeszcze daleko do oznajmienia im, że zostanę ich macochą.

– Nie mówię, że to będzie bułka z masłem, ale zobaczysz, że przystosują się bardzo szybko.

– Okropnie się boję.

– To dlatego, że nie znasz ich tak jak ja. Wszystko będzie dobrze. Wieczorem wybierzemy się razem na spaghetti.

– Nie zmuszaj ich, dobrze? Zrozumiem, jeśli nie zechcą jeść ze mną kolacji.

– Do niczego nie będę ich zmuszał. Tak czy owak zadzwonię do ciebie. – Uśmiechnął się do niej. – Uszy do góry.

– W ogóle się nie denerwujesz?

– Może trochę – odparł. – Myślę, że wszystko się ułoży. – Hank uścisnął dłoń Roxie, mając nadzieję, że ją przekonał. Teraz musiał jeszcze przekonać siebie. Modlił się, żeby dzieci okazały się wystarczająco dojrzałe, by go zrozumieć.

Pocałował Roxie na pożegnanie przed drzwiami Osbornów i pojechał do domu, czując się jak rycerz, który rusza do walki o swą ukochaną.

W domu zapłacił Dolores i zwolnił ją na resztę dnia. Potem poprosił Hilary i Ryana do kuchni, która była tradycyjnym miejscem ich narad.

– O co chodzi, tato? – spytał Ryan, siadając na swoim krześle.

– Mam nowinę dla ciebie i Hilary – zaczął ostrożnie Hank.

– Jaką nowinę? – spytała zaciekawiona Hilary.

– Poprosiłem Roxie, żeby za mnie wyszła, i zgodziła się.

Dzieci patrzyły na niego w milczeniu. Hank powstrzymał się od uwag. Dał im czas do namysłu.

– To znaczy, że ona będzie naszą mamą? – spytał Ryan.

– Tak i nie, Ryanie. Matki nie da się zastąpić. Jestem pewien, że Roxie zechce zajmować się wami, tak jak to robią matki, ale sama mi powiedziała, że nigdy nie będzie próbowała zająć miejsca waszej mamy.

– Czy będzie mieszkała tutaj? – spytała Hilary, okręcając pasmo włosów wokół palca.

– No cóż, mam jeszcze jedną nowinę. – Hank uświadomił sobie, jak wiele oczekuje od swych dzieci.

– Kupiłem nowy dom.

– Nowy dom? Bomba! – wykrzyknął Ryan. – Kiedy możemy go obejrzeć?

– Kiedykolwiek zechcecie – odrzekł Hank, któremu ciężar spadł z serca. – Co o tym myślisz, Hilary?

– Jak wygląda mój pokój? Czy jest większy od obecnego?

– Większy. Przynajmniej ten, który według mnie ci się spodoba. – Hank zrozumiał, że rozmowa o domu jest dla dzieci łatwiejsza od rozmowy o macosze. I w tej chwili było to nawet wygodne.

– Chodźmy – powiedziała Hilary. – Wezmę tylko moją Barbie. Ona też chce obejrzeć moją nową sypialnię.

– Tak, chodźmy, tato – poparł ją Ryan. – To nie jest daleko stąd, prawda? To znaczy, nie będziemy musieli zmieniać szkoły?

– Nie. Posłuchajcie, dzieciaki – powiedział z duszą na ramieniu – czy nie macie nic przeciwko temu, żebyśmy zabrali po drodze Roxie?

– Oczywiście, że nie, tato – rzekł niedbale Ryan.

– Roxie jest w porządku.

– Ależ tatusiu – dodała Hilary, zatrzymując się w połowie schodów – Roxie musi jechać. Na pewno też chce zobaczyć dom, skoro zamierzacie się pobrać.

Hank roześmiał się i potrząsnął głową.

– Masz rację, Hilary. – Był szczęśliwy. Jego dzieci nadspodziewanie szybko i bez oporów zaakceptowały zarówno kupno nowego domu, jak i małżeństwo. Z uśmiechem podniósł słuchawkę telefonu.

Nazajutrz Roxie wprost nie mogła się doczekać, kiedy zjawi się Charlie ze swą różą. Gdy go zobaczyła, serce jej się ścisnęło na widok jego smutnego uśmiechu. Ale dziś wszystko się zmieni.

Podeszła do niego szybkim krokiem.

– Witaj, Charlie.

– Ho ho, ależ pięknie dzisiaj wyglądasz – powiedział, kładąc na blacie swój kapelusz.

– Nic dziwnego – powiedziała. – Hank i ja zamierzamy się pobrać. Składamy dzisiaj papiery.

Na pomarszczonej twarzy Charliego odmalowało się najpierw niedowierzanie, potem zachwyt. Zrobił coś, na co sobie nigdy przedtem nie pozwalał. Wbiegł za kontuar i gorąco uściskał Roxie, która roześmiała się radośnie.

– Zaskoczyliśmy cię, co?

– To najmilsza niespodzianka, jaka mnie kiedykolwiek spotkała.

– Czy wiesz, że w tym samym czasie, gdy doszłam do wniosku, że Hank jest dla mnie najważniejszy, on postanowił, że jednak powinniśmy mieć dziecko?

– Cudownie. Każde z was było gotowe poświęcić się dla drugiego. Będziecie więc mieli dziecko?

– Hank nalega, żebyśmy spróbowali – odrzekła Roxie, zniżając głos, świadoma, że mają audytorium.

– Gdyby się jednak nie udało, to trudno. Będę miała Hanka. Zobacz, co mi przysłał dziś rano do pracy.

– Zaprowadziła Charliego do swego biurka i otworzyła płaskie pudełko.

– Ależ to gigantyczny płatek śniegu! – wykrzyknął Charlie, zaglądając do środka. – Bardzo dowcipnie.

– To biała czekolada. Kupił w tym samym sklepie, w którym ja kupiłam telefon.

– Przypuszczam, że to symbol dnia, w którym po raz pierwszy zobaczyłaś Hanka.

– Nie tylko. Napisał mi, że płatki śniegu, podobnie jak ludzie, różnią się od siebie. Chciał mi jeszcze raz dać do zrozumienia, że kocha mnie dla mnie samej, że nie zapełniam tylko pustego miejsca po Sybil. Mam jeszcze jedną nowinę – kupujemy nowy dom, Charlie, i będziemy mieszkali tam wszyscy razem, ty też. Dopóki Hank nie wybuduje domku gościnnego, zamieszkasz w wolnym pokoju.

Niebieskie oczy Charliego błysnęły tajemniczo.

– Jesteś zbyt dobra, Roxie. Nie wiem, co powiedzieć.

– Po prostu zgódź się. Ślub ma się odbyć za dwa tygodnie, co pozwoli moim rodzicom otrząsnąć się z szoku i kupić bilety na samolot. Ach, i zabieramy cię dzisiaj na lunch, tylko załatwimy formalności. Spotkamy się przy twojej ławce.

– Dobrze – rzekł powoli Charlie, patrząc na nią.

– Czy sprawi ci to kłopot?

– Nie, oczywiście, że nie. O której przyjdziecie?

– Około wpół do pierwszej, ale jeśli godzina ci nie odpowiada, możemy...

– Nie, nie, Roxie – powiedział, kładąc dłoń na jej ramieniu. – Będę gotów o wpół do pierwszej.

– Świetnie. No, muszę wracać do pracy, zanim mnie wywalą.

– Tak. – Charlie wyciągnął do niej rękę. – Życzę tobie i Hankowi wiele szczęścia.

– Wiem o tym. – Roxie uścisnęła jego dłoń. – Do zobaczenia.

Hank przyjechał do ratusza o dwunastej, a za pięć wpół do pierwszej szli, trzymając się za ręce, w kierunku parku.

– Dokąd pójdziemy na lunch?

– Może do „El Charro”? To niedaleko, a Charliemu z pewnością spodobają się portrety sławnych osobistości z autografami. Może kogoś znać.

– Świetnie. – Hank rozejrzał się wokoło, gdy dotarli do parku. – Która ławka należy do Charliego? Nie widzę go.

– Tamta. Mówiłam mu, że będziemy o wpół do pierwszej i przyszliśmy dokładnie na czas. Gdzie on się podziewa?

– Nie mam pojęcia. Myślałem, że będzie na nas czekał.

Dozorca, który wypróżniał właśnie kosze na śmieci, przerwał na chwilę pracę i popatrzył uważnie na Hanka i Roxie. Zbliżył się do nich na odległość głosu i zawołał:

– Czy to wy jesteście przyjaciółmi Charliego?

– Tak. – Przestraszona Roxie podbiegła do niego.

– Czy coś mu się stało?

– Nic mi o tym nie wiadomo – odparł mężczyzna.

– Ale prosił mnie, żebym dał wam to. – Wyjął pogniecioną kopertę z tylnej kieszeni spodni.

Roxie wzięła od niego kopertę, ale nie otworzyła jej.

– Gdzie on jest? – nalegała.

– Nie wiem – wzruszył ramionami mężczyzna. – Powiedział, że rusza w dalszą drogę. Chyba zrobiło się dla niego za gorąco. Przepraszam, ale mam mnóstwo roboty.

– On nie mógł odejść. – Roxie patrzyła na Hanka błagalnym wzrokiem. – Nie odszedłby bez pożegnania.

– Nie wiem, Roxie. Może lepiej otwórz kopertę.

Drżącymi palcami Roxie rozdarła kopertę, omal nie upuszczając złotej szpilki w kształcie ósemki.

– Och, Charlie – wyszeptała. – Powiedziałeś mi, że zawsze na koniec dajesz w prezencie złotą szpilkę.

– Na koniec czego? – spytał Hank.

– Każdego pomyślnie wykonanego przez świętego Walentego zadania. Za każdym razem dostaje nową szpilkę.

– Roxie, czy chcesz powiedzieć, że wierzysz...

– Nie wiem. Nic już nie wiem.

– Co jest jeszcze w kopercie?

– List. – Rozłożyła kartkę papieru. – Papeteria w najlepszym gatunku. Gdzie mógł ją kupić?

– Pewnie tam, gdzie kupuje złote szpilki.

– Spójrz na ten złoty napis na górze. Znasz łacinę?

– Nie. Ale może się domyśle. Amor znaczy miłość a vincit – pewnie coś w rodzaju niepokonana.

– Oczywiście – wykrzyknęła Roxie. – Miłość zwycięża wszystko. Posłużył się kiedyś tą maksymą.

– Czytaj.

„Kochani. Wykonałem swoje zadanie. Muszę się przygotować do następnego. Zostawiam was, wiedząc, że czeka was piękna wspólna przyszłość, ponieważ otrzymaliście magiczne błogosławieństwo w dniu świętego Walentego. Przez krótką chwilę bałem się, że czar przestał działać, ale teraz odzyskałem wiarę i muszę kontynuować moją podróż. Pozdrówcie ode mnie Como i powiedzcie Osbornom, że woli Szekspira od Kiplinga. Moje najlepsze życzenia. Święty Walenty (Charlie Hartman)”.

Roxie złożyła powoli list i włożyła go z powrotem do koperty.

– Sama nie wiem, w co mam wierzyć – powiedziała.

– A ja wiem. Wierzę, że Charlie Hartman, kimkolwiek jest, dał mi szansę pokochania wspaniałej kobiety i dzięki Bogu nie zaprzepaściłem jej. Nie ma dla mnie znaczenia, czy jest świętym Walentym, czy też nie. Nasza miłość jest prawdziwa i to się liczy.

– Będzie mi go brakowało, Hank.

– Mnie też. – Otoczył ją ramieniem i poprowadził przez park. – Ale mamy całe życie na to, by się wzajemnie pocieszać, kochanie.

EPILOG

Kierowca ciężarówki był gadatliwy, toteż podróż mijała Charliemu bardzo szybko.

– Musi być przyjemnie – mówił kierowca – tak sobie podróżować, kiedy tylko przyjdzie ochota. W Tucson robi się za gorąco, wybiera się pan w góry, żeby przeczekać lato. Nie musi pan żyć według żadnego rozkładu. Niezłe życie, staruszku.

– Rzeczywiście, nie narzekam. Ale myli się pan co do rozkładu. Do września muszę poczynić pewne przygotowania.

– Przygotowania? – Kierowca był wyraźnie zaintrygowany.

– Tak, i to bardzo gruntowne. Muszę stworzyć bazę do działania, zlokalizować i znaleźć odpowiednich ludzi.

– Czy to rodzaj jakiejś oszukańczej gry?

– Ależ skąd. Moje cele są czysto filantropijne.

– Skoro pan tak twierdzi.

– Ale wszystko musi przebiegać zgodnie z rozkładem. Nie wolno mi zlekceważyć nieprzekraczalnego terminu.

– Jakiego terminu?

– Oczywiście czternastego lutego, młody człowieku. To najważniejszy dzień w roku dla zakochanych. – Charlie rozparł się wygodnie na siedzeniu i dodał:

– Nadal.