VICKI LEWIS THOMPSON

Akcja kochaś

(Operation gigolo)

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Po trzydziestu pięciu latach małżeństwa twój ojciec nie zgadza się, żebym

leżała na wierzchu!

Lynn Morgan przeglądała rozrzucone po biurku notatki, przytrzymując

ramieniem słuchawkę.

– Nie rozumiem, co to za różnica, kto jest na górze, mamo.

Przecież tu chodzi wyłącznie o ciała. – Zerknęła na Tony’ego Russa, który stał
w drzwiach gabinetu, wsparty ramieniem o framugę i patrzył na nią z
rozbawieniem. – Martwe ciała. – Dopowiedzenie przeznaczone było dla uszu
kolegi.

Tony uniósł brwi.
– Nie będę o tym dyskutować – stwierdziła matka Lynn. – Mam swoje

zasady,

Lynn często słyszała tę odpowiedź. Znajomi dziewczyny twierdzili, że

ustawiczne godzenie zwaśnionych rodziców stanowiło doskonałe przygotowanie
do kariery prawniczej. Lynn postanowiła po raz kolejny przemówić matce do
rozsądku,

– Zdaj się na los. Zobaczymy, kto pierwszy odejdzie.
– On mi to ciągle powtarza! Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby złośliwie

mnie przeżył i ostatecznie znalazł się na wierzchu! Muszę być całkiem pewna,
jak mnie położą,

– Może pierwsza zejdziesz z tego świata, – Lynn popatrzyła na kolegę i

wzniosła oczy ku niebu. – Chciałabyś, żeby ciebie wykopali i umieścili go pod
spodem?

Czemu nie?
– Litości! Nie mówimy o przekładaniu resztek w lodówce z półki na półkę.

Wybacz, mamo, ale...

– Chyba nic rozumiesz, o co chodzi. Jak mogłabym spędzić całą wieczność,

leżąc pod twoim ojcem? Chcę rozwodu. Możesz występować w moim imieniu.

– Słucham? – Lynn odłożyła plik notatek.
– Mówię o rozwodzie. Specjalizujesz się w tego rodzaju sprawach, prawda?

Zbierz dowody przeciwko ojcu. Niech to będzie dla niego nauczką. Nie pozwolę
mu dyktować, jak kto ma zostać pochowany!

– Jesteś śmiertelnie poważna, mamo!
– Nie kpij ze mnie, smarkulo.
– Mnie to śmieszy,
Lynn umyślnie bagatelizowała sprawę, a jednocześnie ze zdumieniem

stwierdziła, że serce wali jej mocno, jakby była małą dziewczynką przerażoną

rozpadem rodziny, a nie dwudziestodziewięcioletnią adeptką prawa, wielce
poważaną w palestrze stanu Illinois.

– Posłuchaj! Wpadłam na dobry pomysł! Kupcie dwa miejsca obok siebie w

innej części cmentarza.

– Po moim trupie! Mam grób rodzinny i własny kawałek ziemi. Tam mnie

pochowają i już. Ojciec niech sobie poszuka innego miejsca.

– Zrozum, mamo... – Lynn przerwała, bo zadzwonił drugi telefon. – Muszę

kończyć. Mam kolejną rozmowę. włączę ci muzyczkę. Nie odkładaj słuchawki.

– Pamiętaj, że międzymiastowa sporo kosztuje, skarbie.
– Jasne. Zaraz się odezwę. – Lynn przełączyła rozmowę i spojrzała na

Tony’ego.

Mężczyzna wyprostował się i bez emocji obserwował dziewczynę. Zawsze

umiał jej przemówić do rozsądku i dlatego tak ogromnie sobie ceniła tę
przyjaźń.

– Widzę, że jesteś bardzo zajęta. Może wpadnę później?
– Zostań, proszę. Jak przez to przebrnę, będzie mi chyba potrzebny cierpliwy

słuchacz.

– To dla mnie ważna wskazówka, – Tony podszedł do biurka i usiadł w

fotelu dla interesantów.

– Dzięki, Uporam się z rozmowami najszybciej, jak potrafię, – Uśmiechnęła

się do kolegi. – Tu Lynn Morgan. Słucham.

– Twoja matka sfiksowała,
– Nie musisz mi tego mówić. Co to za hałasy, tato? Skąd dzwonisz?
– Popatrzyła na Tony ‘ego, który współczująco pokiwał głową.
– Nie zwracaj na to uwagi, żabciu. Duży ruch. Chcę, żebyś mnie

reprezentowała,

– Ty również?
– Również? A co? Matka była szybsza i już cię wynajęła?
– Nic z tych rzeczy. Żadnego z was nie będę reprezentować. Szczerze

mówiąc, oboje spieracie się jak dzieciaki. Sprawa nie jest tego warta,

– To wcale nie jest takie proste – oznajmił starszy pan.– Matka chodzi na

zajęcia, gdzie uczą tupetu i agresywnej pewności siebie. Jakby tego byto za
mało, zaczęła brać testosteron. Uwierz mi, koteczku, tej babie całkiem się w
głowie pomieszało.

– Zawsze miała pomieszane, tatku. – Lynn uznała, że zanosi się w rodzinie

na poważniejszy konflikt. – Muszę kończyć. Zadzwonię później, żeby się z tobą
naradzić. Nie rób niczego pochopnie,

– Jeśli chcesz mi powiedzieć, żebym się nie wyprowadzał z domu, to rada

jest nieco spóźniona. Wynająłem już pokój w motelu „Rozkoszna Kryjówka”.

– Chyba żartujesz! – Ojciec zawsze obiecywał, że na złość matce przeniesie

się do tej spelunki. Najwyraźniej w końcu urzeczywistnił swoje groźby.

– Muszę przyznać, że to nie był dobry pomysł.
– Naprawdę zamieszkałeś w „Rozkosznej Kryjówce”? – Miała przed oczyma

nędzny motel w podrzędnej dzielnicy Springfield, gdzie na każdym rogu
wystawały grupki włóczęgów albo handlarzy narkotyków.

– Powinienem był się przenieść do „Holiday Inn”. W „Rozkosznej

Kryjówce” w pokojach nie ma telefonów. Dzwonię do ciebie z wypożyczalni
kaset wideo, która jest w sąsiednim budynku. Koteńku, muszę kończyć. Jakaś
pani chce skorzystać z telefonu. Chyba się spieszy. Wygląda groźnie. Ma
kolczyk w dolnej wardze, – Ojciec Lynn zniżył głos do szeptu. – Cała jest
wytatuowana. – Połączenie zostało przerwane.

Wzburzona Lynn odetchnęła głęboko kilka razy, nim powróciła do rozmowy

z matką.

– Mamo, na mnie pora. Zadzwonię do ciebie po południu. Mam nadzieję, że

do tej pory wszystko sobie z tatą wyjaśnicie, jak przystało na dwoje rozsądnych
ludzi.

– Twój ojciec to hiena cmentarna! Z nim się nie można dogadać!
Lynn nic uznała za stosowne wspomnieć matce, że miała przed chwilą na

linii tego krwiożerczego potwora, który przeprowadził się do zakazanej
dzielnicy i zamieszkał w podrzędnym motelu.

– Cześć, mamo. – Odłożyła słuchawkę i zerknęła na kolegę. – Nie do wiary!

Zawsze się sprzeczali, ale to nie było nic poważnego. Teraz poszli na całość.

– Domyślam się, że po raz pierwszy padła wzmianka o rozwodzie.
– Przedtem nigdy się nie posuwali do takich gróźb. Problem w tym, że mama

chodzi na kurs kształtowania osobowości. Postanowiła żyć wedle zasad, które
jej tam wpoili. Ma na tym punkcie bzika, co mnie zresztą wcale nie dziwi.
Niepokojąca jest tylko ta gadanina o rozwodzie. To jakaś paranoja! Zawsze
planowali wspaniałą jesień Żyda we dwoje. Córka na swoim, dom spłacony.
Można szaleć na całego! Tata w zeszłym roku przeszedł wreszcie na
emeryturę... – Lynn umilkła. Odkryła wreszcie przyczynę konfliktu. Zerknęła na
Tony’ego. – Chyba okropnie się nudzą, nie sądzisz?

– Zapewne. Poznaliśmy wiele par dotkniętych tą przypadłością.
– Jak mogłam zakładać, że moich rodziców to w ogóle nie dotyczy! – Lynn z

irytacją wzruszyła ramionami. – No i proszę. Mamy podręcznikowy przykład
małżeńskiego kryzysu.

– Ej, chyba przesadzasz. Nie przypominam sobie pary w średnim wieku,

zdecydowanej na rozwód z powodu miejsca na cmentarzu.

– Chwileczkę! Pozwu jeszcze nie złożyli – oznajmiła zaczepnie Lynn,

splatając ramiona na piersi.

– Ale wkrótce to zrobią – upierał się Tony.
– Kierujesz się uprzedzeniami. Po tym, odkąd Michelle... – Umilkła nagle i

spojrzała mu w oczy. Powinna była ugryźć się w język!

– Nie potrafię być obiektywny po tym, jak Michelle mnie rzuciła. To

zamierzałaś powiedzieć?

– Postąpiła jak idiotka. – Lynn w ogóle nie mieściło się w głowie, że

Michelle zdradzała faceta takiego jak Tony. Włoski typ urody, inteligenta,
wysoka pozycja! Jej matka powiedziałaby, że to doskonała partia. Na dodatek
Tony był przemiłym człowiekiem.

– Oboje robiliśmy głupstwa. Szczerze mówiąc, wolę analizować problemy

twoich rodziców, niż zajmować się własnymi.

– Słuszna uwaga. Wybacz, że poruszyłam tę sprawę. – Lynn była świadoma,

że kolega nie przebolał jeszcze poniesionej straty. Od rozwodu minęło zaledwie
pół roku, a przecież cały jego świat kręcił się dawniej wokół Michelle.

– Jak zamierzasz ich powstrzymać? – zapytał rzeczowo Tony.
– Właśnie się nad tym zastanawiam. – Lynn położyła łokcie na biurku i

wsparła nimi skołataną głowę. Pora na burzę mózgów.

Niejedną trudną sprawę rozwiązali z Tonym w ten sposób. Chętnie słuchała

rad kolegi.

– Szukają dziury w całym, bo nie mają rzeczywistych problemów? – rzuciła

niepewnie,

– Chyba tak.
– Może powinnam dostarczyć im powodów do zmartwienia... Tony rozparł

się wygodnie w fotelu i oparł stopę na kolanie.

– Co masz na myśli?
– Ilekroć zaczynały się kłopoty – stwierdziła zamyślona dziewczyna,

wspominając czasy dzieciństwa i młodości – zawsze stawali za mną murem.

– Rozumiem.
– Nie myśl sobie tylko, że miałam zadatki na rozrabiakę. Rzecz w tym, że

rodzice sprzeczali się o wszystko i niechętnie szli na ustępstwa, ale gdy chodziło
o moje sprawy, zawsze byli zgodni i świetnie dawali sobie radę. W tej sprawie
tworzyli zwarty front.

– Zamierzasz popaść w kłopoty?
Lynn długo milczała, bazgrząc ołówkiem po kartce. Chytry plan z wolna

nabierał wyrazistości.

– Owszem. Najwyższa pora, by ich zrównoważona, mądra i rozsądna

córeczka zaczęła robić głupstwa. Stawiam na znane od pokoleń, sprawdzone
metody. – Podniosła wzrok. – Ciąża będzie najlepsza.

– Nie przesadzaj! – Tony pochylił się nad biurkiem. – Nie sądzę, by sytuacja

wymagała...

– Wszystko będzie na niby – zapewniła z uśmiechem dziewczyna–

Wystarczy powiedzieć rodzicom, że spodziewam się dziecka.

– Co za ulga! – Tony opadł bezwładnie na oparcie fotela. – A już się balem,

że masz zamiar poszukać w pobliskim barze kochasia na jedną noc.

– Co ty mówisz? Znamy się przecież nie od dziś. Czy to w moim stylu? Poza

tym, stworzenie realnej sytuacji wymaga czasu, a ja powinnam natychmiast
zmienić stan na błogosławiony.

– Lynn, pomysł jest doskonały, ale czy potrafisz dobrze zagrać swoją rolę?

Oboje wiemy, że marna z ciebie kłamczucha. Nawet mnie łatwo jest cię
przejrzeć, a rodzice od razu się zorientują, że udajesz. Dorastałaś na ich oczach,
więc znają cię lepiej,

– Jak zwykle wytknąłeś mi najpoważniejszy mankament całego planu –

oznajmiła, stukając ołówkiem w skoroszyt.

– Tak czy inaczej, sam plan wygląda zachęcająco. Powinnaś dopracować

historyjkę w najdrobniejszych szczegółach.

– Oczywiście. Zechcesz jej wysłuchać?
– Jasne. Pomogę ci nawet to i owo obmyślić. Przede wszystkim musisz

opisać domniemanego tatusia swej nie istniejącej pociechy.

– Widzę, że lepiej ode mnie potrafisz mącić ludziom w głowach i opowiadać

głodne kawałki – powiedziała z kpiącym uśmiechem.

– Cóż, jako młody chłopak nieźle rozrabiałem. W przeciwieństwie do ciebie

często musiałem zmyślać, by wyjść cało z opresji.

– Rozumiem, A więc do rzeczy. Kim jest ojciec maleństwa? Na jego

wspomnienie moi rodzice powinni dostawać palpitacji serca. Niech to będzie nie
przebierający w słowach macho, wspaniały okaz samca z papierosem wiszącym
w kąciku ust. Nosi obcisłe dżinsy i ma tatuaż. Jest bezrobotny, ale cieszy się, że
mam stałą pensję, bo daję mu forsę na piwo. Krótko mówiąc, współczesny
żigolak,

– Chyba przesadziłaś! tyle wad? – Tony parskną śmiechem. – Istna

karykatura. Twoi starzy nie dadzą się nabrać!

– Po pierwsze, nie zapominaj, że trzeźwo myślące kobiety często tracą głowę

dla przystojnych buntowników bez powodu; opętane namiętnością nie są w
stanie trzeźwo myśleć. Po drugie, rodzice na pewno mi uwierzą, bo zawsze
byłam z nimi szczera.

Zrobiło jej się ciężko na sercu. To okropne, że będzie musiała okłamać

bliskich. W tym wypadku jednak śmiało mogła się powołać na stwierdzenie, że
cel uświęca środki. Zresztą, lepiej udawać przyszłą mamę, niż dla złagodzenia
kryzysu w rodzinie naprawdę zajść w dążę. Wybór był oczywisty.

– Przyjmijmy, że masz rację. Tak czy inaczej, sama opowieść nie wystarczy.

Powinnaś mieć jakieś dowody na to, że w twoim życiu zaszły gwałtowne
zmiany.

– Słuszna uwaga. Nie mam pojęcia, jak... Chwileczkę. – Zmrużyła oczy i

zmierzyła kolegę badawczym spojrzeniem. Niczym stylistka, próbowała go
sobie wyobrazić w całkiem innym wcieleniu,

– Czemu tak mi się przyglądasz? – zapytał Tony, wiercąc się niespokojnie w

fotelu.

– Zdejmij marynarkę.
– Słucham? – mruknął niepewnie,
– Nie daj się prosić. Rób, co mówię.
– Dama prosi, abym zdjął marynarkę. Cóż mi pozostaje? Pani życzenie jest

dla mnie rozkazem. Dziwnie zaczyna się ten dzień.

– Teraz krawat – dodała w zadumie. Osłupiały mężczyzna otworzył szeroko

oczy. – Szybciej, Tony! Widzisz, że szukam inspiracji.

Młody prawnik westchnął i zdjął krawat.
– Rozepnij koszulę. Wystarczy kilka guzików. Doskonale,.. I potargaj włosy,
– Proszę? – rzucił z niedowierzaniem Tony, spoglądając na koleżankę tak,

jakby była niespełna rozumu.

Dziewczyna wstała, podeszła do niego i energicznie wsunęła palce w ciemną

czuprynę.

– Co to ma znaczyć? – Tony natychmiast się odsunął i dodał z komiczną

powagą; – Podmienili mi współpracowniczkę! Gdzie jest prawdziwa Lynn?

– Bez obaw. Nie o to mi chodziło – mruknęła domyślnie dziewczyna,

puszczając mimo uszu jego narzekania.

Tony wcisnął się w fotel.
– Trzymaj się ode mnie z daleka, kobieto!
– Zachowaj spokój, mój drogi. Nie ruszaj się przez moment. jeszcze minutka

i będzie dobrze. – Przytrzymała go za ramię i palcami zaczesała odgarnięte do
tyłu włosy tak, by kosmykami opadały swobodnie na czoło. Mimo woli
stwierdziła, że dotykanie aksamitnie gładkiej czupryny i muskularnego ciała
Tony’ego sprawia jej prawdziwą przyjemność i dlatego stylizacja potrwała
trochę dłużej niż zapowiadaną minutkę. Lynn poczuła, że jej kolega bardzo
przyjemnie pachnie. Dawniej nie zwracała na to uwagi, ale dziś uznała znajomą
woń za miły wabik.

– Zajmijmy się teraz guzikami.
– Lynn, chcesz mnie uwieść? – zapytał Tony pół żartem, pół serio.
– Skądże!
– Nie mam pewności. Zaczynam się o ciebie martwić.
– Chciałam tylko coś sprawdzić. – Lynn cofnęła się o parę kroków, oparła

dłonie na biodrach i przyglądała się uważnie własnemu dziełu.

Stylizacja była udana, a zmiany wprost niezwykłe, Znikną gdzieś obiecujący

młody prawnik, który po całych dniach wertuje dokumenty sądowe i
sprawozdania z procesów, przyjeżdża do biura przed czasem, zostaje po
godzinach urzędowania i wychodzi z plikiem papierów. Przeobrażony Tony stał
się niebezpiecznym facetem.

Nowy wizerunek idealnie pasował do chytrego planu. Podniosła wzrok i

uśmiechnęła się do kolegi.

– Tony, przyszło mi do głowy...
– Wykluczone – przerwał, cofając się i energicznie kręcąc głową. –

Przeczuwałem, do czego zmierzasz. Daremne wysiłki. Na uczelni próbowałem
swoich sił w studenckim teatrze, ale mnie wylali. Aktorstwo nie jest moją
najmocniejszą stroną.

– Chyba żartujesz! Każdy adwokat ma to we krwi! Przed sądem doskonale

sobie radzisz.

– Owszem, ale ty proponujesz mi udział w całkiem innym przedstawieniu.

Zadanie aktorskie jest o wiele trudniejsze. Mogę cl najwyżej udzielić porady
prawnej.

– Każ się wypchać! Niepotrzebne mi prawnicze gadanie. Muszę przedstawić

rodzicom zabójczo przystojnego faceta o mocno zaszarganej opinii i niepewnej
przeszłości. Zaczynam tajną akcję pod kryptonimem kochaś. Sama byłam
zaskoczona, gdy przyszło mi do głowy, że powinnam cię do niej wciągnąć. Kto
by pomyślał, że się nadasz...

Tony zamierzał właśnie zawiązać krawat, ale znieruchomiał w pół gestu i

popatrzył na nią z wyrzutem.

– Tak cię to zdziwiło? Miła jesteś! Widzę, że uważasz mnie za strasznego

nudziarza.

– Wybacz! – Lynn spłonęła rumieńcem. – Zawsze wyglądasz tak...

porządnie. – Jak cudzy mąż, nieczuły na wdzięki innych kobiet, pomyślała z
żalem.

– Większość dziewczyn uwielbia ten wizerunek. – Naturalnie! Masz

całkowitą rację.

– Nie jestem w twoim typie, co? – Włożył marynarkę i strzepnął z klapy

niewidoczny pyłek.

– Tego nie powiedziałam, – Rozmowa zmierzała w niebezpiecznym

kierunku. Statystyki dowodzą, że sześć miesięcy po rozwodzie mężczyzna szuka
zwykle potwierdzenia własnej atrakcyjności i zaczyna romansować. Bez
zobowiązań! – Zresztą tu nie chodzi o nas, Tony. Muszę uchronić najbliższych
przed straszliwą pomyłką. Prosiłam cię o pomoc. Spotkanie z moimi rodzicami
nie zabierze ci wiele czasu. Na twój widok wpadną w panikę i zewrą rodzinne
szeregi, by mnie uratować przed życiową katastrofą. Zrobią wszystko, by nas
rozdzielić, i to ich na nowo połączy. – Umilkła na chwilę i zerknęła przyjaźnie
na kolegę. – Tony, dawno nie miałeś urlopu, prawda?

– Pewnie chcesz mi zaproponować pełen atrakcji wyjazd nad morze, gdzie

mam się zachowywać jak ostatni drań i zrazić do siebie twoich rodziców. To
wspaniała perspektywa, Lynn! Nie ma co, potrafisz zachęcić faceta.

– Szczerze mówiąc, nie myślałam wcale o wyjeździe nad morze. Byłeś w

Sedonie? To kurort w stanie Arizona,

– Nie. Wdziałem tylko zdjęcia czerwonych skał. Robią wrażenie.
– Rodzice spędzili w Sedonie miodowy miesiąc.
– A jeśli zażądają osobnych pokoi? – Tony słuchał urlopowych planów z

rosnącym zainteresowaniem. Lynn splotła ramiona na piersi i uśmiechnęła się z
tryumfem.

– Rozważ to, mój drogi: darmowy urlop w pięknej okolicy w zamian za

przewietrzenie starych dżinsów i kilka efektownych pompek na świeżym
powietrzu. Piwo gratis. Przez kilka dni będziesz udawał twardziela.

– Czy twój ojciec jest porywczy? – zapytał nieufnie Tony.
– W żadnym wypadku. Zanudzi cię na śmierć swoją gadaniną, ale na pewno

nie rzuci się na ciebie z pięściami. Ryzyko jest równe zeru. Wiem, co mówię.
Jestem przecież jego córką,

– Chwileczkę! Jeszcze jedno, Lynn. Masz kogoś? Słyszałem, że spotykasz

się z jakimś Edgarem, Może to on powinien z tobą jechać.

Dziewczyna skrzywiła się z niechęcią,
– Po pierwsze, rodzice go kiedyś poznali. Po drugie, od kilku miesięcy już

się z nim nie widuję. Po trzecie, Edgar nie nadaje się do roli czarującego
rozrabiaki.

– Czyżby? – rzucił drwiąco Tony. Wyraźnie ucieszyła go ta uwaga.
– Wierz mi. Jestem tego pewna. – Lynn z uznaniem popatrzyła na Tony’ego,

Chwytał wszystko w lot i trzeźwo oceniał sytuację.

– Sam nie wiem... – Zerknął na nią niepewnie – Czy taki porządny facet jak

ja potrafi udawać cwanego kochasia?

Lynn poczuła miły dreszcz na myśl o nowym wcieleniu kolegi.
Nadarzała się sposobność, by statecznego prawnika zmienić w Jamesa

Deana lat dziewięćdziesiątych. Wspaniała perspektywa!

– Przestań się tym przejmować. Dasz sobie radę, – Zamilkła na moment i

dodała po chwili namysłu – Byłoby doskonale, gdybyś miał tatuaż.

– Racja. Mam go sobie zrobić?
– Nie oczekuję od ciebie tak wielkiego poświęcenia. Może nakleisz sobie

tymczasowy. Są w drogeriach takie podróbki – oznajmiła pogodnie. Była
przekonana, że kolega bawi się równie dobrze jak ona.

– Dobrze, Pewnie się na to zdecyduję – mrukną! Tony. Lyon popatrzyła na

niego z uśmiechem. Ostatnia uwaga nie dotyczyła jedynie tatuażu.

– Dzięki. Mówią, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie. A więc

postanowione. Jedźmy razem do Arizony. Kiedy dysponujesz czasem? Masz
jakieś umówione spotkania?

– Nie. Wystarczy rzut oka na mój terminarz, by dojść do wniosku, że nie

jestem zbyt towarzyski.

Ciekawe, pomyślała Lynn. Z nikim się nie umawiał. Żadnych przygodnych

romansów. Trzeba zachować ostrożność.

– Musi upłynąć trochę czasu, by rozwodnik doszedł do siebie – odparła

współczująco.

– Pewnie. Ale mam dobrą nowinę. Śliczna dziewczyna zaprosiła mnie na

kilkudniowy wypad do Sedony – rzucił chełpliwie Tony,

Lynn wybuchneła śmiechem, choć żart bardziej ją zaniepokoił, niż rozbawił.
– Dzięki za komplement. – Zrobiło jej się ciepło na sercu, gdy Tony

powiedział, że jest śliczna, ale nie chciała, by robił sobie jakieś nadzieje i
zakładał, że naprawdę mogą być razem. – Obawiam się, że przez kilka dni
będziemy się jedynie trzymać za rączki. Nasza znajomość pozostanie, rzecz
jasna, czysto platoniczna.

– Na początku to normalne. – Tony wzruszył ramionami i ruszył do wyjścia,

W drzwiach przystanął na moment. – A co do tatuażu...

– Nie zaprzątaj sobie tym głowy. Kupię ci w drogerii zmywalną imitację.

Zresztą, to bez znaczenia,

– Nie musisz nic kupować. – Tony uśmiechną się szeroko. – Mam

prawdziwy tatuaż.

ROZDZIAŁ DRUGI

W przeddzień wyjazdu Tony wyciągnął z szafy upchnięte głęboko na dnie

stare dżinsy, noszone jeszcze w szkole średniej. Powróciły dawne
wspomnienia... Michelle błagała, żeby się pozbył tych starych szmat.
Twierdziła, że nie ma sensu ich trzymać.

Myliła się, duchy sprzed lat stanowiły ostatnią więź z czarującym

rozrabiaką, jakim był dawniej Tony. Uśmiechnął się na myśl, że arogancki
buntownik, którym Lynn zamierzała nastraszyć rodziców, idealnie pasuje do
jego dawnego wcielenia. Taki był Tony Russo przed czternastu laty. Tatuaż
zrobił sobie w ostatniej klasie szkoły średniej.

Sięgnął głębiej i wydobył stosik czyściutkich białych podkoszulków. Rzadko

je teraz wkładał. Kiedyś było inaczej. Z przyjemnością dotknął spranej bawełny.
Wrzucił koszulki do torby podróżnej. Nagle rozległ się dzwonek telefonu.
Podniósł słuchawkę. Pewnie Lynn ma dla niego ostatnie wskazówki.

– Tony?
To nie był głos koleżanki. Dzwoniła Michelle. Chyba płakała. Co się stało,

do cholery?

– Tak, to ja. Co słychać, Michelle?
– Jesteś zajęty?
– Owszem – mruknął niechętnie. – Czemu pytasz?
– Chciałabym... – Pociągnęła nosem. – Wpadnę na moment, jeśli nie masz

nic przeciwko temu.

Tony zerknął na budzik. Jedenasta w nocy. Wizyta zapłakanej Michelle u

byłego męża na pewno zirytuje Jerry’ego. Ten facet był dawniej kumplem
Tony’ego. Razem grywali na giełdzie i chodzili do siłowni. Późnym
popołudniem często odwiedzali salę gimnastyczną, by powrzucać piłkę do
kosza. Wcześniejsze godziny Jerry przeznaczał na zabawy w sypialni Michelle.

– Wiem, że jest późno – dodała drżącym głosem Michelle, – Chciałam

tylko.., z kimś porozmawiać.

– Zgoda. – Tony westchnął ciężko.
– Jesteś aniołem. Tony.
– Drobiazg. Byli mężowie czasami się na coś przydają.
Powinien był jej powiedzieć, żeby poszukała sobie innego pocieszyciela.

Miał do tego prawo, zważywszy, jak go potraktowała.

Z drugiej strony jednak, ze swej adwokackiej praktyki, podczas której

mnóstwo rozgoryczonych par przewinęło się przez jego gabinet, wiedział, że
zwykle obie strony ponoszą winę za rozpad małżeństwa. Gdy Tony był z
Michelle, zbyt wiele czasu poświęcał karierze, Jerry bez trudu zajął miejsce
wiecznie nieobecnego męża.

Pierwsze lata jego związku z Michelle były prawdziwą sielanką. Tony puchł

z dumy, bo zdobył pannę z dobrej rodziny, Gotowy scenariusz romantycznej
komedii: dziewczyna śliczna jak z obrazka oddała serce prostemu chłopakowi.
Gdy z czasem Tony postawił na pierwszym miejscu adwokacką praktykę, ich
wspólne życie zaczęło powoli tracić urok i sens.

Mniejsza z tym. Było, minęło. Tony przestał rozpamiętywać przeszłość i nie

chciał do niej wracać. Trzeba dokończyć pakowanie. ,Akcja kochaś” nie budziła
początkowo jego entuzjazmu, jednak po namyśle uznał, że odmawiając,
wyszedłby na głupca. Od dawna chciał się umówić z Lynn, ale zdawał sobie
sprawę, że do propozycji rozwodnika dziewczyna podejdzie bardzo nieufnie.
Specjaliści od prawa rodzinnego wiedzieli, że związek z mężczyzną, którego
małżeństwo się rozpadło, stanowi duże ryzyko.

Wspólna podróż to doskonała okazja, by przekonać upartą Lynn, że nie jest

dla niego odtrutką po smutnych doświadczeniach z Michelle. Tony uznał
optymistycznie, że wszystko będzie dobrze, i zajął się konkretami. Zajrzał do
torby podróżnej, by sprawdzić, czy ma wszystko, czego potrzebuje. Jeszcze
papierosy! Niedopałek w kąciku ust to znak rozpoznawczy buntownika bez
powodu. Tak się szczęśliwie złożyło, że kolega Tony’ego zostawił ostatnio u
niego pół paczki. Zguba czekała na właściciela w kuchennej szufladzie. Teraz
się przyda.

Od wejścia dobiegł odgłos dzwonka. Tony poszedł otworzyć. Zapalił

papierosa,

– Tony! – Ledwie uchylił drzwi, zalana łzami Michelle rzuciła się w jego

ramiona. Niewiele brakowało, żeby ją oparzył.

– Spokojnie, dziewczyno. – Odsunął dłoń z papierosem, a drugą ręką objął

drgające od płaczu ramiona. Zaprowadził gościa do salonu i posadził na.
kanapie.

– Co się stało?
Podniosła na niego załzawione oczy. Natychmiast spostrzegł, że sztuczne

rzęsy nad prawym okiem odkleiły się i trzepotały jak przetrącone skrzydło
motyla, kiedy Michelle zamrugała powiekami Rozpuszczony tusz do rzęs
zostawił na policzkach ciemne smugi.

– Makijaż ci spływa, a rzęsy się odklejają – rzucił ostrzegawczym tonem.
– Dzięki.
Michelle pospiesznie doprowadziła się do porządku. Efekt był groteskowy:

jedno oko – jak na bal, drugie gotowe do snu. Policzki z lekka poszarzałe.
Znowu zaczęła szlochać. Grzebała w torebce, szukając chusteczki do nosa.

– Cholera, przecież wkładałam... Gdzie ona się...
– Proszę, – Tony wyjął z kieszeni czystą chustkę i podał zapłakanej kobiecie.
– Och, kochany! – Michelle otarła łzy i westchnęła głęboko. – Zrobiłam

błąd, porzucając cię dla Jerry’ego.

Tony’emu zdobiło się ciężko na sercu. Od wielu miesięcy czekał na takie

wyznanie. Czemu dziś zamiast tryumfu odczuwał tylko lęk?

– Co się stało? – spytał rzeczowo.
– Jerry cmoka!
– Czyżbyś wcześniej tego nie spostrzegła?
– Zdawałam sobie sprawę, że ma różne śmieszne nawyki, ale nie zwracałam

na nie uwagi. A ty? Słyszałeś, jak cmoka?

– Owszem, ale to mi nie przeszkadzało, kiedy graliśmy w piłkę.
– To jeszcze nie jest najgorsze. Problem w tym, że on się zaniedbuje. Nosi

podarte slipy. Gumki ledwie się trzymają, a bawełna jest całkiem sprana.
wiedziałeś o tym?

– Pewnie! – Tony wzruszył ramionami. – Rozbieramy się przecież w tej

samej szatni.

– Wyrzuciłam dziś te jego szmaty. Wyobraź sobie, zaczął na mnie krzyczeć.

Wygarnęłam mu wtedy, co myślę o cmokaniu. A on na to, że pokaleczył sobie
palce o moje spinki do włosów. Co ma piernik do wiatraka! Przyczepił się także
do sztucznych rzęs. Powiedział, że go kują. Podobno, kiedy je wkładam,
przypominam zupełną kretynkę. Tony czy naprawdę wyglądam w nich
idiotycznie?

– W żadnym wypadku. Rzecz jasna, pod warunkiem, że nosisz obie
– Z tobą życie było śmiesznie łatwe – westchnęła Michelle,
Jak dla kogo, stwierdził w duchu Tony. Gdy byli razem, Michelle z każdym

rokiem stawała się coraz bardziej wymagająca, kapryśna i spragniona
komplementów, znudzony mąż bez przerwy musiał ją zapewniać, że kocha nad
życie i umiera z pożądania. Doszło do tego, że Tony machinalnie odpowiadał na
jej pytania. Jerry okazywał pewnie więcej entuzjazmu. Nie ma to jak ognisty
romans dla poprawy marnego samopoczucia.

– Sądziłem, że kochasz Jerry’ego – powiedział cicho Tony.
Obawiał się, że te słowa odnowią dawny ból, ale dziwnym trafem niczego

nie poczuł.

I mnie się tak wydawało, ale jak można kochać faceta, który cmoka i nosi

starą bieliznę?

Tony doznał olśnienia. Dla niego miłość oznaczała gorące przywiązanie,

wzajemny szacunek, wzajemną pomoc w zdrowiu i chorobie. Michelle nie
traktowała uczuć tak poważnie – ani przedtem, ani teraz. Tony nareszcie
wiedział, na czym stoi.

Po chwili milczenia Michelle westchnęła głęboko i oznajmiła:
– Wiele myślałam, jadąc do ciebie taksówką. Moim zdaniem, powinniśmy

spróbować jeszcze raz.

– Zastanawiałaś się nad tym przez całą drogę? To musiało być męczące, –

Tony usłyszał drwinę w swoim głosie i natychmiast się zreflektował. Nie tędy
droga! Po namyśle dodał: – Zresztą, trafiłaś pod niewłaściwy adres.

– Zmieniłeś mieszkanie? – ucieszyła się Michelle,
Tony westchną bezradnie. Beznadziejna idiotka! Nie chwyciła dowcipu!

Pojął wreszcie, że podobnie jak wielu klientów, którzy przewinęli się przez jego
biuro, obdarzył uczuciem niewłaściwą osobę. Fatalne zauroczenie minęło
bezpowrotnie. Pozostała odrobina życzliwości dla głupiutkiej, roztrzepanej
kobietki,

– Nie sądzę, żeby to było właściwe rozwiązanie – odparł łagodnie.
– Za to ja wiem swoje. Będzie wspaniale.
– Jestem innego zdania i spróbuję ci wytłumaczyć, dlaczego. Po pierwsze,

rzadko bywałem w domu i tylko dlatego nie zwróciłaś uwagi na moje nawyki i
przywary. Z pewnością szybko zaczęłyby cię irytować. Pamiętasz chyba, że
mam zwyczaj gwizdać i okropnie przy tym fałszuję, A kiedy oglądam telewizję,
co chwila zmieniam kanał.

– Mnie się podobało twoje gwizdanie. Poza tym, to są drobiazgi bez

znaczenia. Liczy się tylko...

– Co się liczy, Michelle? Co jest naprawdę ważne?
– Że się kochamy. – Spojrzała na niego rozmarzonym wzrokiem. Tony ‘ego

ogarnęła nagle tęsknota za chwilami, gdy po całych dniach wpatrywał się z
czułością w błękitne oczy Michelle.

– Niespełna rok temu oznajmiłaś, że kochasz Jerry’ego.
– To była pomyłka.
– W takim razie spróbuj go teraz pokochać – odparł stanowczo
Była żona obrzuciła go badawczym spojrzeniem. Wyraz zachwytu zniknął z

jej twarzy.

– Proszę?
– Jestem pewien, że ten facet ma sporo zalet.
– Wymień chociaż jedną.
– Za dużo ode mnie wymagasz! – Tony zachichotał. – Staram się być

wielkoduszny, lecz nie zmuszaj mnie, żebym mówił o twoim kochanku w
samych superlatywach. –

– A widzisz! Nie czujesz do niego sympatii!
– Ja nie muszę, ale tobie radzę polubić faceta, z którym żyjesz. Dla niego

opuściłaś męża. Z pewnością dostrzegłaś w nim mnóstwo zalet, przy których
cmokanie i dziurawa bielizna to niewarte uwagi drobiazgi.

– Sądziłam, że mnie zrozumiesz – krzyknęła Michelle, zrywając się na

równe nogi – a ty się ze mnie nabijasz!

– Przeciwnie – odparł, wsuwając ręce w kieszenie. – Nigdy dotąd nie byłem

poważniejszy.

– Nie wierzę. To dlatego, że... – Zmrużyła oczy. – Przyznaj się, masz kogoś,

co?

– Nie. – Oczyma wyobraźni ujrzał nagle Lynn. Po chwili milczenia dodał

stanowczo: – Nie mam nikogo, – Szukał sposobu, by powiedzieć Michelle całą
prawdę, nie raniąc jej uczuć. – W pewnym sensie nadal jesteś mi bliska. Zawsze
będą nas łączyć wspomnienia. Ale głębokie uczucie i przekonanie, że bez ciebie
życie nie ma sensu, przeminęło. Dopiero dzisiaj zdałem sobie z tego sprawę, ale
mam pewność, że się nie mylę.

Możemy znowu być razem!
Tony stanowczo pokręcił głową.
– Nie sądzę. Musisz pogodzić się z Jerrym, Postaraj się, bo warto – radził z

uśmiechem. – Kup najdroższemu atrakcyjną bieliznę.

– Znowu się ze mnie nabijasz. – Michelle wpatrywała się w niego

podejrzliwie,

– Zapewniam, że to nieprawda.
– Jesteś pewny, że nie warto próbować po raz drugi?
Tony pokręcił głową.
– W takim razie pozostaje mi tylko wrócić do domu. Jerry na mnie czeka.
– Od początku tak mówiłem – stwierdził Tony, odprowadzając ją do drzwi. –

Ja się nie liczę. Ten facet był ci przeznaczony,

Michelle ruszyła ku drzwiom, lecz nagle przystanęła i zapytała niepewnie:
– Czy wyglądam na idiotkę, kiedy przyklejam sztuczne rzęsy?
– Nieprawda, One ci dodają uroku. To jest twój znak rozpoznawczy.
– Dzięki. – Młoda kobieta uśmiechnęła się z wdzięcznością. Potem

zmarszczyła brwi, jakby dopiero teraz coś sobie uświadomiła, – Paliłeś, gdy tu
przyszłam? – Tony odniósł wrażenie, że zajęta własnymi sprawami Michelle
prawie nie zwraca na niego uwagi i dlatego umykają jej fakty z pozoru
oczywiste. Przez moment chciał się przed nią wytłumaczyć, ale zmienił zdanie,

– Owszem, paliłem,
– Okropność. – Skrzywiła się wymownie, – Nie znoszę dymu.
– Widzisz? To jedynie potwierdza moją tezę, że nie jesteśmy dobraną parą. –

Cmoknął głośno, żeby ją rozśmieszyć. Udało się. Michelle zachichotała.

– Mieliśmy dobre chwile, prawda. Tony?
– Jasne! Uważaj na siebie. – Ty również.
Patrzył za nią, gdy szła ku drzwiom, Nie odczuwał żalu.
Lynn i Tony mieszkali w odległych dzielnicach Chicago, nie opłacało im się

wspólnie zamawiać taksówki, by przyjechać na lotnisko. Umówili się w
poczekalni przy wejściu do sali odlotów.

Lyon z daleka dostrzegła Tony’ego, który szedł w jej stronę z uśmiechem na

ustach. Biała koszulka podkreślała wspaniałą muskulaturę, a dżinsy sprawiały
wrażenie tak obcisłych, że trudno się było uwolnić od nazbyt śmiałych

skojarzeń. Ciemna czupryna z niesfornymi kosmykami opadała na czoło. Nawet
chód miał inny – bardziej zamaszysty. Lynn westchnęła. Boże drogi, w co ja się
pakuję, pomyślała z obawą.

Po chwili Tony stanął obok niej. Odstawił torbę podróżną i mocno przytulił

zaskoczoną dziewczynę.

– Cześć, skarbie – rzucił dźwięcznym barytonem i pocałował namiętnie swą

wspólniczkę.

Jakiś przechodzień aż gwizdnął z zachwytu.
W pierwszej chwili Lynn była tak zaskoczona, że w ogóle nie zareagowała.

Ogarnęło ją przyjemne oszołomienie. Ani myślała się bronić. W końcu jednak
odzyskała panowanie nad sobą. Próbowała wysunąć się z objęć Tony’ego, co
nie było łatwe.

– Dokąd to, maleńka? – zapytał, tuląc ją mocniej. Zmysłowy uśmiech

pojawił się na jego twarzy. – Nie cieszysz się, że twój kochaś znów trzyma cię
w ramionach?

Serce dziewczyny biło jak oszalałe. Na moment w objęciach Tony’ego

zapomniała o całym świecie. Wkrótce przyszło jednak opamiętanie.

Tony, puść mnie natychmiast. Chyba trochę przesadziłeś. Nie sądzisz, że

jeszcze za wcześnie na rozpoczęcie naszego przedstawienia?

Tony pogłaskał ją po plecach i wolno przesunął dłoń trochę niżej.
– Chcesz, żebym cię trochę ośmielił, laleczko? – Zdawał sobie sprawę, że

zachęcając ją do pieszczot, działa na własną niekorzyść, I tak chwilowo nic z
tego nie będzie. Najwyraźniej stał się masochistą. Lynn zacisnęła wargi.
Sytuacja wymykała się spod kontroli. Czuła para zaczynała powoli zwracać
uwagę przechodniów.

– Nie na lotnisku, jeśli łaska.
– Jak sobie życzysz, maleńka. – Tony mrugnął do niej porozumiewawczo i

pogłaskał delikatnie jędrny pośladek.

– Mówię poważnie. Tony – ostrzegła zarumieniona.
– Pomyślałem, że przed odlotem dam ci małą próbkę tego, co nas czeka,

żebyś się upewniła, czy nadal chcesz się pakować w całą tę awanturę. Jeszcze
możesz się wycofać.

– Szczerze mówiąc... Podjęłam decyzję i zamierzam doprowadzić do końca

swój plan. Nie oczekiwałam... – Lynn poprawiła ubranie. Była na siebie
wściekła, że jąka się jak zadurzona nastolatka. Na domiar złego wpatrywała się
w Tony’ego jak urzeczona. Trudno jej było zebrać myśli. – Skąd masz... te
ciuchy? Nie wyglądają na nowe.

– Leżały na dnie szafy.
– Tak się dawniej ubierałeś?
– Jasne. Przez cały czas. – Ostentacyjnie wsunął do kieszeni paczkę

papierosów i wyżej podwinął rękawy t-shirta, Lynn dostrzegła na bicepsie

wytatuowanego smoka. Tony mrugnął do niej i poruszył mięśniami. Stwór
drgnął. Dziewczyna z trudem odwróciła wzrok.

Kolega rzeczywiście wspominał o tatuażu. Chrząknął znacząco.
– Czy próbujesz mi dać do zrozumienia, że byłeś dawniej...
– Postrachem szacownych rodziców. Fakt. Jeżdżąc samochodem,

notorycznie przekraczałem wszelkie limity prędkości, nie wylewałem za
kołnierz, uwodziłem niewinne...

– Historia twoich miłosnych podbojów mnie

nie interesuje.

– Kto mówi o podbojach? – odparł cicho. – Brałem, co się nawinęło, Nie

trzeba się było wysilać.

– Pora ruszać – oznajmiła stanowczo, by zmienić temat. Tony uprzejmym

gestem wskazał rękaw prowadzący do samolotu

– Idź przodem. Lubię ładne widoki. A jest na co popatrzeć,
– Tony Russo! – skarciła go z oburzeniem.
– Musisz się przyzwyczaić do takich odzywek, moja droga.
Pamiętaj, że uwielbiasz moje dwuznaczne komplementy. – Zgiął się
w ukłonie i dodał żartobliwie: – Panie przodem.

ROZDZIAŁ TRZECI

Gdy znaleźli swoje miejsca, Lynn odruchowo wyciągnęła rękę, by otworzyć

skrytkę i schować bagaż. Nie miała zwyczaju czekać, aż ktoś ją wyręczy.

– To moja rzecz. Odsuń się, skarbie. – Tony chwycił jej walizkę.
– Sama dam sobie radę,
– Przestań mi się sprzeciwiać, dziewczyno, – Tony, trzymając bagaż,

pochylił się nad koleżanką, Z tyłu napierali zniecierpliwieni pasażerowie. Tony
przycisnął się do niej, by ich przepuścić.

– Niech pani ustąpi. Ten facet nie słyszał o równouprawnieniu – poradził

jeden z nich.

Tony pokiwał głową i szepnął dziewczynie do ucha:
– Pamiętaj, że przez cztery dni mam być męską szowinistyczną świnią!

Zostaw mi walizki i zajmij miejsce – szepnął jej do ucha.

– Gdzie mam usiąść? – zapytała z udawaną pokorą.
– To rozumiem – odpowiedział Tony z figlarnym uśmiechem.
– Zmień jeszcze ten kpiący ton i będzie idealnie. Siądź przy oknie.
– A ty w środkowym fotelu? Będzie ci niewygodnie, najdroższy – odparła,

trzepocąc rzęsami,

– Zobaczymy. Jeśli mi szczęście dopisze, może i po drugiej stronie będę

miał ładną sąsiadkę. Przyjemnie byłoby się wcisnąć między dwa niezłe kociaki,

Lynn jęknęła i z miną męczennicy zajęła najdalszy fotel. Tony popisywał się

krzepą, wrzucając bagaże do schowka z taką łatwością, jakby to były dziecinne
zabawki. Dziewczyna spostrzegła, że wszystkie pasażerki zerkają na niego
ukradkiem, obserwując grę jego mięśni.

Gdy usiadł obok niej, pochyliła się i oznajmiła szeptem:
– Dzięki, ale przestań się wygłupiać. Chyba trochę przesadziłeś, kiedy

zacząłeś mnie strofować.

– Sama mówiłaś, że trzeba solidnie nastraszyć twoich rodziców, powinni

drżeć o przyszłość swej córki.

– Owszem, ale...
– Twoja reakcja na moje umizgi powinna być przekonująca, więc musimy

solidnie poćwiczyć, by uwierzyli, że naprawdę udało mi się ciebie poderwać,

Dziewczyna zmierzyła go badawczym spojrzeniem i z niedowierzaniem

pokręciła głową.

– Czy mam przyjemność z Anthonym J. Russem, wybitnym młodym

prawnikiem?

– Pudło! Obok ciebie siedzi Tony Russo, prawdziwy Casanova. – Mrugnął

do niej porozumiewawczo.

– Ale wpadłam! – Wyraźnie zakłopotana, próbowała obrócić wszystko w

żart. – Zdajesz sobie sprawę, że mogę cię teraz szantażować? A jeśli przyjdzie
mi do głowy opowiedzieć w naszej kancelarii o twoim drugim wcieleniu?

– Myślałem o tym. Na pewno tego nie zrobisz. Sumienie ci nie pozwoli.
– Słuszna uwaga. A mówiąc poważnie, Tony, własnym oczom nie wierzę.

Cóż za niezwykła przemiana!

– To jeszcze nic, ślicznotko – odparł z uśmiechem. – Najlepsze jeszcze przed

tobą.

– Boże miłosierny! Stworzyłam potwora!
– Pewnie! Współczuję twoim starym, mała.
– Miejmy nadzieję, że szybko się z tym uporamy – stwierdziła z nadzieją

Lynn, tocząc wokół umęczonym wzrokiem. – Kto wie, czy w ogóle dotrzemy do
Sedony? Może wystarczy rzut oka na mego kochasia, gdy spotkamy się z
rodzicami na lotnisku w Phoenix. – Zniżyła głos, bo na wolnym fotelu obok
Tony’ego sadowił się właśnie mężczyzna z włosami związanymi w kucyk. –
Marne perspektywy, skarbie. Nie będzie drugiego kociaka – dodała
konspiracyjnym szeptem.

– Niech to cholera – burknął, pochylił się nad Lynn i pocałował ją w usta. –

Zresztą ty mi wystarczysz.

– Tony! – Policzki Lynn płonęły. Zarumieniła się jak pensjonarka. Odsunęła

się najdalej, jak mogła, ale lotnicze fotele były tak stłoczone, że niewiele
zyskała. W głębi ducha musiała przyznać, że choć udaje obrażoną, gdy Tony
bierze ją w objęcia, w gruncie rzeczy nie może się doczekać kolejnego
pocałunku. Gdyby tylko potrwał nieco dłużej..,

– Jeśli będziesz taka wstydliwa, twoi rodzice nie uwierzą, że mamy romans,

– Tony obrzucił ją karcącym spojrzeniem. – Powinniśmy chyba ułożyć
szczegółowy plan i omówić zasady postępowania.

– Racja. Plan. Dobry pomysł. – Brakło jej tchu. Ledwie mogła wydobyć

głos, więc naradę trzeba będzie odłożyć. Sięgnęła po kolorowe czasopismo i
zaczęła je kartkować. – Może w czasie posiłku,

– A to niespodzianka! Lynn Morgan, wygadana pani mecenas, straciła

głowę!

– Przesada!
– Nie sądzę – odparł z pobłażliwym uśmiechem. – Od chwili gdy zobaczyłaś

mnie na lotnisku, jesteś zakłopotana. Nie przypuszczałem, że coś może cię
wytrącić z równowagi, droga koleżanko.

– Sytuacja jest wyjątkowa. – Lynn udawała pogrążoną w lekturze. Miała

dość tej rozmowy.

Tony był zachwycony, że nagła zmiana w jego zachowaniu tak bardzo

zachwiała pewnością siebie uroczej panny Morgan, która do tej pory łudziła się
nadzieją, że podchodząc do sprawy konkretnie i rzeczowo bez trudu przekona

rodziców, że wpadła w sidła cynicznego uwodziciela. Tony uległ nagłemu
impulsowi, gdy na lotnika wziął ją w ramiona i namiętnie pocałował. Nie
żałował tamtego postępku. Warto było! Co więcej, ich chytry plan zadziałał –
ba, po prostu wymagał – żeby takich pocałunków było więcej. Dzisiejszy
poranek wiele obiecywał, Lynn nie była sobą! Podróż zapowiadała się ciekawie.

Postanowił dać dziewczynie chwilę wytchnienia. Zaczął rozmowę z

sąsiadem, który pracował jako psycholog i miał na imię Jeff. Pierwsze lody
zostały przełamane, gdy mężczyzna się zorientował, że Tony jest prawnikiem i
odebrał staranniejsze wykształcenie niż świadczyłby o tym jego wygląd.
Panowie wymienili wizytówki na wypadek, gdyby jeden potrzebował terapeuty,
a drugi prawnika.

– Przezorny zawsze ubezpieczony – stwierdził Jeff. Stewardesy zaczęły

roznosić posiłek.

– Święte słowa – odparł Tony. – Przyjemnie się gadało, ale pora kończyć.

Muszę się zająć moją... towarzyszką podróży. Pora ułożyć plan działania.

– Rozumiem, – Jeff popatrzył na niego z ciekawością, ale o nic nie pytał.

Tony zabrał się do jedzenia. Obrzucił Lynn badawczym spojrzeniem.

– Trzeba omówić parę spraw. Wkrótce lądujemy w Phoenix,
Lynn w skupieniu doprawiała sałatę.
– Nie patrz tak na mnie – mruknęła w końcu. – Dobra. Przyznaję, że jestem

okropnie zdenerwowana.

– Mamy wybór. Kiedy wylądujemy, można powiedzieć twoim rodzicom, że

okropnie się pokłóciliśmy i nie mamy ochoty na wspólne wakacje. Pierwszym
samolotem wrócimy do domu.

– Tego nie możemy zrobić. Mam pewność, że plan jest dobry. Jest spora

szansa, by dopiąć swego, ale,.. – Umilkła i odwróciła wzrok, – Trafiłeś w sedno.
Nie umiem kłamać Mam okropne zahamowania. Nie wiem, czy zdołam się z
tym uporać.

Tony’emu zrobiło się ciepło na sercu. Podziwiał determinację Lynn, która

postanowiła za wszelką cenę uratować małżeństwo swoich rodziców, choć
metoda działania nie pasowała do jej prawdomówności i umiarkowania. Miała
poważne skrupuły i bardzo ją za to szanował, ale dla dobra sprawy musiała je
przełamać, trzeba znaleźć sposób, żeby jej to ułatwić i poprawić humor.

– Powinnaś chyba bardziej kontrolować sytuację. Obiecuję, że przestanę cię

zaskakiwać. Opracujmy system znaków jak piłkarze na boisku. Na ślicznej
twarzy Lynn znowu pojawił się uśmiech,

– Jakie sygnały?
– Chrząknięcie może oznaczać, że mam cię pocałować w ucho, pocieranie

nosa to zachęta do namiętnego całusa. Gdy wzruszysz ramionami, powinienem
złapać cię za...

– Wykluczone – rzuciła pospiesznie i znów się zarumieniła.

– Masz na myśli system znaków czy... łapanie?
– Jedno i drugie.
– Sygnały mogą być inne. Na to zgoda. Ale nie da się całkiem zrezygnować

z obmacywania, skoro nasz spektakl ma być przekonujący, ty również powinnaś
mnie od czasu do czasu dotknąć tu i ówdzie.

– Gdzie mnie będziesz... obmacywać?
– Jak leci. Normalka. Masz przecież wszystko, co trzeba, na swoim miejscu.
– Mam rozumieć, że wyglądam przeciętnie?
Zbity z tropu Tony zachichotał i upił łyk wody. Ukradkiem zmierzył

dziewczynę taksującym spojrzeniem,

– W żadnym wypadku. Wszystko jest u ciebie nieprzeciętne.
Lynn westchnęła i zmarszczyła brwi. Najwyraźniej targały nią sprzeczne

uczucia

– To był żart – dodał Tony.
– Wiem – rzuciła ponuro. Opadła bezwładnie na oparcie fotela. To na nic!

Nie nadaję się do takich intryg, pomyślała,

– Co ja słyszę! Gdzie się podziała nieustępliwa Lynn Morgan? – Patrzył

ukradkiem na profil okropnie przygnębionej koleżanki. Dziewczyna z
charakterem, przemknęło mu przez myśl. Nie przypominała wprawdzie
Michelle, złotowłosej seksbomby, ale coraz bardziej mu się podobała.

– Zadanie jest trudniejsze, niż sądziłam, Tony – stwierdziła odwracając

głowę, – Obawiam się, że to ponad moje siły. Nie dam rady,

– Odpręż się; przestań rozpaczać i traktować nasz plan ze śmiertelną

powagą. – Tony uśmiechnął się pogodnie. – Postanowiony, że przez kilka dni
dla dobra sprawy będziemy się wygłupiać. Moim zdaniem sami możemy się
przy okazji dobrze bawić. Odpuść sobie. dziewczyno! Śmiej się z własnego
planu, bo to wygłup, jakich mało,

Popatrzyła mu prosto w oczy i długo nie odwracała wzroku. Napięcie powoli

ustępowało z urodziwej twarzy. Rysy złagodniały. W piwnych oczach pojawiły
się kpiące iskierki,

– Dobra! Co ci chodzi po głowie, Casanovo?
Udało się! Tony nie oczekiwał, że Lynn tak szybko weźmie sobie do serca

jego rady. Nie mógł pozwolić, żeby wymknęła mu się taka wspaniała
dziewczyna.

– Jeśli nadal będziesz na mnie patrzyła tak wyzywająco jak w tej chwili, lada

chwila wszyscy się o tym dowiedzą,

– Sądziłam, że omawiamy tylko plan działania – odparła z niewinną miną.
Tony odetchną! głęboko. Każde z nich mówiło o czymś innym. Nie chciał

się teraz nad tym zastanawiać, Z trudem nad sobą panował, a to mężczyznę
bardzo wyczerpuje.

– Najlepsza jest improwizacja, W sprzyjających okolicznościach instynkt

nam podpowie, co należy robić.

– Jesteś tego pewny?
Tony nie miał wątpliwości.
– Pewnie! Wystarczy, jeśli będziesz sobie nieustannie powtarzała, że

szalejemy za sobą i trudno nam zachowywać się przyzwoicie. No wiesz... Jakaś
potężna siła pcha nas ku sobie. – Tony upił łyk wody. Drżenie rąk? Wolne żarty!
Tony, prawdziwy Casanova, nie tracił nigdy zimnej krwi.

– Wybaczcie, kochani – wtrącił Jeff, kładąc dłoń na ramieniu młodego

prawnika. – Mimo woli przysłuchiwałem się waszej rozmowie. Jestem
specjalistą w dziedzinie, która was interesuje. Zapewniam, że popełniacie wielki
błąd.

– Jeff, doceniam twoje dobre chęci – wymamrotał Tony, ze zdumieniem

spoglądając na przejętego sąsiada – ale nie sądzę, żebyśmy potrzebowali
twojej...

– Powinieneś sprawdzić, jaki kobr przybrała twoja aura. Tę samą radę

dałbym twojej znajomej. Oboje jesteście zbici z tropu. – Jeff uśmiechną się
radośnie. – Chciałbym wam pomóc. Gratis!

– Czegoś tu nie rozumiem, – Lynn pochyliła się w stronę terapeuty i

popatrzyła na niego ze zdumieniem. Jeff spojrzał jej prosto w oczy,

– Powinnaś być z siebie dumna, moja droga. Jesteś wspaniała i nie musisz

się zmieniać. Jeżeli zachowawcze społeczeństwo cię odrzuca, otocz się białą
poświatą i recytuj pozytywne afirmacje. Powtarzaj sobie, że odmienność nie
czyni cię ani gorszą, ani upadłą.

Tony doszedł do wniosku, że Jeff to szaleniec.
– Słuchaj, kolego, coś ci chyba zaszkodziło. Może zawołamy stewardesę,

żeby ci dała na przeczyszczenie albo...

– Masz rację, Tony. Nie jestem okazem zdrowia. Mam kłopoty ze splotem

słonecznym. Zaburzenie przepływu energii, Jedyny sposób to medytacja i
leczenie kolorami. Aha, powinienem włożyć filtry relaksujące. Dzięki, że mi o
tym przypomniałeś. – Jeff wyjął z kieszeni kanarkowe okulary i włożył je
pospiesznie. Tony gapił się na niego jak urzeczony. – Cóż za ulga! – westchnął
terapeuta, przyjacielskim gestem poklepał sąsiada po udzie i dodał radośnie: –
wśród moich pacjentów mnóstwo jest kobiet i mężczyzn o waszej orientacji.
Radzę wyznać rodzicom całą prawdę. Będziecie mieli czyste sumienie. Wszyscy
się teraz ujawniają.

– Proszę? – Tony odruchowo uniósł się w fotelu, uderzył kolanami o

stoliczek i wylał pół kubka wody na drugie śniadanie. Dobiegł go stłumiony
chichot Lynn. – Posłuchaj, Jeff, nie jestem...

– Ależ jesteś, mój drogi. W przeciwnym razie czemu wzięty prawnik

przebierałby się za młodego chuligana? Niepotrzebnie udajesz przed ludźmi
prymitywnego samca.

– Nie jestem pedałem! – stwierdził Tony podniesionym głosem.

Zaciekawieni pasażerowie odwrócili głowy w jego stronę i z ciekawością
nadstawili uszu. Lynn odchrząknęła, pochyliła się w stronę terapeuty i rzuciła
konspiracyjnym szeptem:

– Tony naprawdę nie ma żadnych odchyleń. – Przygryzła wargi, żeby nie

wybuchnąć śmiechem. – Przebieranka była moim pomysłem.

– Domyślałem się tego. – Jeff spojrzał na nią z tryumfem. – Nie masz

odwagi ujawnić swoich pragnień, więc chcesz, żeby Tony zrobił to za ciebie.
Przestań się bać! załóż obcisłe dżinsy i męski podkoszulek! Zacznij jeździć
motocyklem i zrób sobie tatuaż. Od razu poczujesz się lepiej!

Lynn osłupiała. Niezdolna wykrztusić słowa gapiła się na psychoterapeutę,

który usiadł wygodnie w fotelu i perorował z uśmiechem:

– Jesteście tacy sami jak większość moich klientów. Szukacie wykrętów.

Gdy będziecie gotowi spojrzeć prawdzie w oczy, wystarczy do mnie zadzwonić.
– włożył słuchawki, przymknął oczy, nacisnął guzik walkmana i zapomniał o
całym świecie. Nadeszła pora relaksu.

Tony był wściekły. Zrobił z siebie widowisko i wyszedł na idiotę, zerknął na

Lynn i odetchną z ulgą. Jednego był pewny: wolał kobiety. Mimo to miał ochotę
skręcić dziewczynie kark za to, że chichotała złośliwie, gdy dzielnie odpierał
pomówienia szalonego terapeuty. Po chwili uznał, że zamiast dokonywać
rękoczynów, wolałby raczej chować śliczną, smukłą szyję.

Czując na sobie mściwe spojrzenie, dziewczyna skuliła się w fotelu i

zagryzła wargi, ale piwne oczy wciąż śmiały się do niego.

– Masz niezły ubaw, co? – zapytał cicho. Bez słowa skinęła głową.
– Nie myśl tylko, że dałem się nabrać. Przez cały czas pękałaś ze śmiechu.

Też mi adwokat! Ładnie wyszedłem na twojej obronie.

– Dasz mi jeszcze jedną szansę?
– Nie! To by dopiero było! Wiesz, jak rozumuje większość ludzi: kto się za

bardzo ciska, ten na pewno ma coś na sumieniu. – Tony nagle się rozchmurzył.
Gdy trochę ochłonął, odezwało się wrodzone poczucie humoru. – Wiele
etykietek mi w życiu przyczepiano, ale po raz pierwszy zrobili ze mnie pedała –
stwierdził, tłumiąc chichot.

– Zgodziłeś się mi pomóc, biedaku, i proszę, na co d przyszło – rzuciła

współczująco Lynn i dodała szeptem; – Wybacz, że śmiałam się, gdy usiłowałeś
przekonać tego durnia, ale sam przyznasz, że sytuacja była przezabawna. Do
głowy mi nie przyszło, że nasza rozmowa mogła zostać tak zinterpretowana.

– Pamiętasz, jak zacząłem podskakiwać i krzyczeć na cały samolot, kim to

nie jestem. Ale mnie podszedł!

– Mniejsza o naszych współpasażerów. Wystarczy rzut oka, by się upewnić.

Że jesteś rasowym samcem. – Rzuciła mu kpiące spojrzenie. – A może to
jedynie pozory?

– Zapłacisz mi za te pomówienia, Lynn Morgan – ostrzegł żartobliwie.

Przymknął oczy i do końca podróży zastanawiał się, jak ukarze złośliwą
koleżankę, o ile nadarzy się po temu sposobność.

Kiedy Lynn rezerwowała bilety lotnicze dla całej czwórki, wybrała samoloty

lądujące niemal jednocześnie. Gdy weszli do sali przylotów, rzuciła okiem na
tablicę informacyjną. Rodzice powinni się zjawić lada chwila. Ich maszyna była
już na ziemi. Pora zacząć spektakl. Prolog musi zrobić na nich piorunujące
wrażenie.

Daremne nadzieje Za plecami Tony’ego pojawił się nagle Jeff. położył mu

dłoń na ramieniu. Tony aż się wzdrygną. Lynn uśmiechnęła się mimo woli.

– Będziemy w kontakcie – zapewnił terapeuta. – Zawsze służę przyjacielską

radą.

– Jasne – burknął, nie odwracając się, Tony. Jeff skinął mu głową i

pomachał radośnie do Lynn,

– Jeszcze się spotkamy – zapewnił na odchodnym.
– Kusząca perspektywa – rzucił drwiąco Tony,
– Bez obaw – rzuciła współczująco Lynn. – Prawdopodobieństwo

ponownego spotkania współpasażerów z samolotu jest naprawdę znikome.

– Sprawdź, czy twoi rodzice już tu są, i zaczynajmy przedstawienie, jak na

parę kochanków przystało. Obejmę cię mocno, a ty patrz na mnie z
uwielbieniem.

Lynn dostrzegła rodziców i osłupiała. W głębi sali pierwsza pojawiła się

Gladys Morgan, która najwyraźniej uznała, że krótkie wakacje to doskonała
sposobność do zmiany stylu. Zamiast twarzowej fryzurki miała na głowie ptasie
gniazdo. Na domiar złego w kolorze płomiennorudym. Kroczyła sztywno, jakby
kij połknęła. Na wszystkich patrzyła z góry. Miała na sobie obcisłą bluzkę i
szorty z połyskliwej, jadowicie zielonej tkaniny oraz buty na grubej platformie.

Lynn ruchem głowy wskazała koledze oryginalnie przystrojoną matkę. Tony

zerknął na starszą panią bez większego zainteresowania delikatnie ugryzł w
ucho swoją wspólniczkę i mocno ją przytulił

– Pocałuj mnie, ślicznotko – mruknął.
– Tony, moja matka...
– Powinna sobie od razu uświadomić, jak bardzo cię pragnę.
– Przecież ona... Rany boskie! – jęknęła dziewczyna na widok ojca, który

stał w drzwiach z założonymi na piersiach ramionami i szukał wzrokiem
ukochanej córki. Bud Morgan również się zmienił. Był łysy jak kolano. Ogolona
głowa połyskiwała w chłodnym blasku świetlówek lotniczego terminalu.
Mężczyzna noszący zwykle białe koszule i nie rzucające się w oczy pulowerki

miał na sobie pomarańczowe szorty i obszerną hawajską koszulę rozpiętą do
połowy.

– Skarbie, zaczynamy przedstawienie – mruknął Tony. Objął ją w talii, a

potem ostentacyjnie pogładził kształtne pośladki. Oburzona i zdumiona
dziewczyna zamierzała odepchnąć natręta i obrzucić go wyzwiskami, ale
przypomniała sobie w porę o chytrym planie.

Zresztą Tony nie marnował czasu. Przechylił ją w tył i pocałował namiętnie.

Czuła na ustach dotknięcie ciepłego języka, który po chwili wdarł się między jej
wargi. Daremnie próbowała się bronić, Z wolna traciła głowę i ulegała
zaborczemu mężczyźnie. Uchwyt torby podróżnej wysunął się z bezwładnej
dłoni, Lynn uniosła ramiona i wsunęła palce w ciemną czuprynę kolegi.

Gdy Tony uniósł głowę, kątem oka dostrzegł osłupiałych rodziców

dziewczyny. Na ich twarzach malowało się oburzenie,

– Było... cudownie – szepnął. Oddychał z trudem.
– Skończyliście? Nie pora na te czułości! Musimy ruszać do Sedony. Przed

nami kawał drogi. – Lynn jak przez mgłę słyszała zrzędliwy głos ojca. Czuła, że
policzki jej czerwienieją. Natychmiast wysunęła się z objęć domniemanego
kochanka,

– Lynn – syknęła zirytowana pani Morgan. Jej córka po raz kolejny

uświadomiła sobie, że jej mateczka potrafi jednym słowem wzbudzić okropne
poczucie winy. – Na miłość boską! Dziewczyno, zachowuj się przyzwoicie!

– Mamo, tato... – Lynn odetchnęła głęboko, żeby nabrać pewności siebie. –

To jest Tony Russo, ojciec waszego wnuka. Dzięki niemu maleństwo przyjdzie
na świat.

– Wyznajcie szczerze, co wam leży na sercu – usłyszeli znajomy głos.

Jednocześnie odwrócili głowy. Za nimi stał Jeff. Lynn miała na końcu języka
ordynarne przekleństwo. Niewiele brakowało by powiedziała je głośno.

– Przyznajcie się do swojej odmienności. To nie grzech, kiedy dziewczyna

kocha przyjaciółkę, a chłopak szaleje za kolegą – dodał komicznym szeptem
terapeuta. Uśmiechnął się promiennie, pomachał nowym znajomym i ruszył w
głąb sali.

Tony klął cicho. Jego wspólniczka zerknęła na matkę. Gladys miała

doskonały słuch.

– Co z tą odmiennością? – zapytała podejrzliwie pani Morgan, zerkając na

dwoje młodych ludzi. – Przecież zrobiliście razem dziecko!

– Fakt. Nie przejmuj się głupstwami. Wszystko ci wyjaśnię. Chodźmy stąd –

mamrotała Lynn,

Bud nie zwracał uwagi na wykrętne tłumaczenia córki. Stanął obok Gladys,

współczującym gestem położył jej rękę na ramieniu i stwierdził z powagą:

– Przykro mi, Gladys, ale muszę ci wyznać, że pobyt w tamtej spelunce

wiele mnie nauczył. Podrzędne dzielnice to prawdziwa szkoła życia. Wiele się
tam dowiedziałem o ludziach oraz ich.., erotycznych preferencjach.

– Łapy przy sobie! – syknęła pani Morgan. – Nie dam się obściskiwać jak te

twoje ladacznice. Nie zamierzam wysłuchiwać twoich obrzydliwych historyjek.

– Wcale nie są obrzydliwe – przekonywał Bud. – Spójrz na to z innej strony.

Właśnie się okazało, że nasza córeczka i ten jej... Tony są w pewnej dziedzinie
bardzo wszechstronni.

– Co ty gadasz? Jak to wszechstronni? – Gladys była mocno

zdezorientowana.

– Jak... piosenkarze rockowi.
– Wiem, że część z nich źle się prowadzi. Czemu o tym wspomniałeś?
– Próbuję ci dać do zrozumienia, że tych dwoje... No wiesz, raz z facetem,

raz z kobitką...

– Niech nas ręka boska broni! – krzyknęła pani Morgan.
Pobladła jak ściana, osunęła się na podłogę i zemdlała.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Tony odruchowo rzucił torbę, by podtrzymać mdlejącą Gladys. Przykląkł i

oparł na swoim udzie jej głowę oraz ramiona.

– Lynn, przynieś szklankę wody – polecił, wyraźnie zaniepokojony. Dotknął

szyi leżącej bezwładnie kobiety, by sprawdzić tętno. Na szczęście było silne. Z
ulgą wyczuł pod palcami rytmiczne pulsowanie.

– Nie obmacuj mojej żony, ty zboczeńcu – pieklił się Bud. Chwycił Gladys

w ramiona i próbował odciągnąć ją na bok. – Niech cię diabli, kochanie! Znów
włożyłaś ten cholerny gorset. Powtarzałem tysiąc razy...

– Jaki gorset? – przerwał Tony.
– Bieliźniany. – Pan Morgan wsunął dłoń pod bluzkę żony. – A nie

mówiłem? Ściśnięta niczym baleron. Trzeba jej to zdjąć, żeby mogła swobodnie
oddychać.

– Tutaj? – mrukną! z niedowierzaniem Tony.
– Wykluczone, Chyba by mnie zabiła.
– A gdzie? – Tony bezradnie rozglądał się po sali. Wokół nich zgromadził

się tłum gapiów.

– Przyniosłam wodę. – Lynn podała mu butelkę,
– Zanieśmy ją do damskiej toalety – stwierdził młody mężczyzna tonem nie

znoszącym sprzeciwu. Wziął zemdloną Gladys na ręce i podniósł lekko niczym
piórko,

– Tato, zabierz torby – rzuciła Lynn i pobiega za kolegą. Bud walczył z

czterema bagażami. Córka i jej ukochany znacznie go wyprzedzili, W końcu
zgięty pod nadmiernym ciężarem powlókł się za nimi. Dziewczyna sprawdziła,
czy łazienka jest pusta.

– Można wejść – oznajmiła Tony’emu. – Tato, zostań przed drzwiami. Pilnuj

toreb i uważaj, by nikt tu nie wchodził. My się zajmiemy mamą.

– Patrz na ręce swojemu kochasiowi. Nie chcę, żeby ją obmacywał,
– Jasne, tatku.
– Spokojna głowa, staruszku. Twoja kobieta jest przy mnie bezpieczna –

zapewnił Tony, mrugając porozumiewawczo.

Weszli do łazienki i ułożyli Gladys na blacie, między dwiema umywalkami.

W jednej z nich spoczął jej zadek, w drugiej stopy.

– Odwróć głowę i nie podglądaj – rozkazała Lynn. Gdy usłuchał, podwinęła

zieloną bluzkę matki i rozpięła gorset.

– Jakżebym śmiał – mruknął Tony,
W głębi ducha miał nadzieję, że pewnego dnia urodziwa córka zemdlonej

matrony poprosi go, by pomógł jej zdjąć bieliznę. przyjemnie było pomarzyć.

Palce Gladys zacisnęły się na jego uchu.

– Co ci się roi w głowie, przystojniaku?
Czyżby pani Morgan była telepatką?
– Au! – krzyknął, daremnie próbując się odsunąć. Gladys miała pewny

chwyt. Jego własna mama nie zrobiłaby tego lepiej.

– Nie rób sobie złudzeń, chłopaczku – szeptała rudowłosa jędza,

przyciągając bliżej zbolałe ucho urodziwego bruneta, – Nie pozwolę, żeby nasza
córunia za ciebie wyszła. Po moim trupie!

– Puść go, mamusiu – mruknęła pojednawczo Lynn, obciągając jadowicie

zieloną bluzkę. – Gotowe. Wyrzucam to paskudztwo do kosza.

– Nie! – Pani Morgan rzuciła się na ratunek bezcennemu gorsetowi. –

Zapłaciłam za niego mnóstwo pieniędzy. W obcisłej bieliźnie wyglądam jak
Dolly Parton. Muszę nosić gorset!

– Wykluczone! Ten jest za mały. Kupuj większe rozmiary.
Lynn okazała się bezlitosna. Beżowa szmatka wylądowała w koszu na

śmieci.

Do łazienki wszedł zaniepokojony Bud.
– Co tak długo? Przed wejściem stoi kolejka zniecierpliwionych kobiet,

Przed chwilą wysiadły z samolotu po trzygodzinnym locie. Jeśli stąd nie
wyjdziecie, zawołają policjantów, – Gladys z pomocą Buda wyjęła stopy z
umywalki i zeskoczyła na podłogę,

– Tyłeczek masz wilgotny – zmartwił się pan Morgan i poklepał żonę po

pośladku.

– Wszystko przez ciebie – marudziła Gladys.
– Przeze mnie? – oburzył się Bud. – Czy to ja ci kazałem włożyć gorset?
– A kto zaczął gadać, że oni raz z facetem, raz z kobitką?
– Zrobiło się okropne zamieszanie – szepnęła Lynn do Tony’ego. – Chcesz

się wycofać? Wracasz do Chicago?

– W żadnym wypadku! Mam propozycję. Wyjdźmy stąd, bo nas te baby

rozszarpią.

Lynn zachichotała. Tony objął ją ramieniem. Mocno przytuleni opuścili

toaletę, a Bud i Gladys pospieszyli za nimi, uśmiechając się przepraszająco do
rozwścieczonych pań.

Lynn pobłażliwie traktowała wybryki swoich rodziców, teraz jednak patrzyła

na nich oczyma całkiem obcego człowieka. Nie mogła zrozumieć, czemu Tony,
zamiast skorzystać z okazji, wsiąść w najbliższy samolot i wrócić do domu,
uparł się, że doprowadzi sprawę do końca. Zastanawiała się nad tym, gdy stali
obok karuzeli z bagażami, czekając na walizy rodziców. Tony delikatnie pieścił
ustami jej ucho. Gladys i Bud stali po przeciwnych stronach urządzenia, jakby
się nie znali. Oboje mieli wojownicze miny. Od czasu do czasu rzucali wrogie
spojrzenia na kochasia córeczki.

ROZDZIAŁ PIĄTY

Tony nie pamiętał, kiedy ostatnio bawił się tak dobrze. Przekonał resztę

pasażerów, że jazda z opuszczonym dachem będzie przyjemniejsza. Gladys
marudziła trochę, że pęd powietrza zniszczy jej fryzurę, ale Bud oznajmił
drwiąco, że jego połowica i tak wygląda jak czupiradło, więc gorzej być nie
może. Gdy kłócili się zawzięcie o fryzury. Tony najspokojniej w świecie opuścił
dach i zapalił papierosa.

Bliskość Lynn dodawała uroku każdej chwili. Przyjemnie było głaskać jej

udo okryte cienką pończochą. Zresztą dotykając jej, spełniał zarazem dobry
uczynek. Gladys i Bud siedzieli z tyłu ramię przy ramieniu, nie spuszczając z
oka córki i jej kochasia. Widział ich w lusterku wstecznym. Rozwiane wiatrem
rude kosmyki i lśniąca łysina. Meduza i Kojak,

Tony nie miał pojęcia, jak się zakończy ta wyprawa i czy śliczna panna

Morgan stanie się dla niego kimś więcej niż tylko dobrym kumplem i życzliwą
koleżanką z pracy. Jednego byt pewny: gdy wrócą do Chicago, zamieni
wygodnego mercedesa na czerwony kabriolet. Tony Casanova znowu ruszy na
podryw.

Lynn czuła, że jej zmysły są przeciążone. Wiatr we włosach, pulsujący rytm

muzyki rockowej, urok górskich krajobrazów i ciepła męska dłoń na kolanie.

Warto było zaryzykować tę swoistą niewydolność, ponieważ chytry plan

okazał się skuteczny. Na początku tej podróży rodzice

trzymali się od siebie

najdalej, jak mogli. Teraz przez cały czas obserwowała ich w lusterku
wstecznym i widziała, jak z wolna się do siebie zbliżają. Początek był skromny.
Gladys szturchnęła Buda i ruchem głowy wskazała parkę czulącą się na
przednim siedzeniu. Państwo Morgan byli oburzeni, że jakiś żigolak
bezceremonialnie obmacuje ich córkę, a ona nie ma nic przeciwko temu.

Po jakimś czasie usiedli obok siebie z pochylonymi głowami, wymieniając

pełne niepokoju uwagi, zagłuszane świstem wiatru i rockową muzyką. Lynn
była przekonana, że coś knują. Należało ich teraz przekonać, że z pospiesznych
knowań nic nie będzie. Niech planują dalej. Każdy wspólny pomysł zbliżał ich
do siebie. Z czasem pogodzą się całkiem i zapomną o sporach. Wówczas ona
zgodzi się zerwać z Tonym i uda, że straciła dziecko, a rodzice będą się nią
opiekować. Wszystko wróci do normy.

Niezupełnie, Wizerunek Tony’ego zmienił się bezpowrotnie. Jakby za mało

im było wrażeń, zobaczyli nagle czerwone skały, z których słynęła Sedona.
Tony przestał bębnić palcami po kierownicy i jęknął z zachwytu.

– Rany! Ale widok!
– A nie mówiłam! – rzuciła chełpliwie dziewczyna, Cieszyła się, że

namówiła kolegę na tę wyprawę, bo dzięki niej czekały go niezapomniane

przeżycia. Była małą dziewczynką, gdy rodzice przywieźli ją tu na wakacje, ale
cudowne krajobrazy na zawsze zapadły jej w pamięć. Niezliczone tysiąclecia
minęły, odkąd woda i wiatr zaczął formować owe skały, tak osobliwe, że
niektórzy mieli je za świętość. Tony wyłączył radio.

– Niesamowite – mruknął, spoglądając na Lynn.
– Tak. – Odruchowo położyła rękę na męskiej dłoni obejmującej jej kolano.
– Sądzę, że my również powinniśmy tu spędzić miodowy miesiąc –

stwierdził Tony,

Odniosła wrażenie, że powiedział te słowa głośniej niż

przedtem by usłyszała je para siedząca na tylnym siedzeniu. To ją otrzeźwiło.
Czas odsunąć na bok sentymenty,

– Doskonały pomysł – zgodziła się uprzejmie. Z drugiej strony jednak

kusząca perspektywa podróży poślubnej z przystojnym kolegą nie dawała jej
spokoju. Czy kiedyś na serio wezmą pod uwagę taka możliwość?

Nagle uświadomiła sobie, że istotnie tworzą z Tonym dobraną parę Ogarnęło

ją przerażenie. A jeśli ta mistyfikacja sprawi, że stracą realną szansę na udany
związek? Okoliczności sprzyjały przelotnemu romansowi. Gdyby Lynn straciła
głowę i pod wpływem nagłego impulsu przespała się z czarującym mężczyzną,
być może oboje straciliby złudzenia i wiarę w szczerość uczuć. Udawanie nie
służy prawdziwej miłości. Tu potrzebna jest otwartość. Gdyby, realizując śmiałe
zamierzenia, przegapili miłość, byłaby to dla nich – obojga niepowetowana
strata,

– Ileż tu ludzi! – narzekał Bud. – Gromady turystów łażą po skałach. Miasto

się rozbudowało. Popatrzcie na te wszystkie budynki Wszędzie centra
handlowe, osiedla, zakłady usługowe,

– My się także zmieniliśmy – rzuciła pojednawczo Gladys.
– Mów za siebie. Co tydzień masz inną fryzurę.
– Mnie przynajmniej zostało trochę włosów na głowie. Niektórzy

postanowili się chyba wzbogacić na akcjach producentów maszynek do golenia i
dlatego lansują gustowne łysiny, więc...

– Domki nad strumieniem w ogóle się nie zmieniły – wtrąciła Lynn. – Biuro

podróży wysłało mi folder. Miałam wrażenie, że oglądam nasze zdjęcia z
wakacji.

– Skoro mowa o domkach... Mam znakomity pomysł, córeczko.

Zamieszkajmy razem. Nasi chłopcy z pewnością nie będą mieli nic przeciwko
temu. Będzie jak w żeńskim internacie. Zrobimy sobie manicure, spokojnie
nałożymy maseczkę na twarz.

Tony spojrzał na sąsiadkę, niedwuznacznie dając jej do zrozumienia, że pora

na kolejną demonstrację gorących uczuć. Trzeba przypomnieć rodzicom
dziewczyny, że mają problem, który muszą wspólnie rozwiązać.

Lynn wyciągnęła dłoń, wsunęła palce w jego ciemne włosy opadające na

kark i delikatnie obrysowała palcem kształt ucha. Tony zadrżał pod wpływem

tej pieszczoty. Młoda kobieta z zadowoleniem stwierdziła, że nie jest obojętny
na jej dotknięcie,

– Za nic w świecie nie zostawię mojego mężczyzny. To prawdziwy

Casanova. Taką miał ksywę w liceum. Świetny pomysł, co?

– Mdli mnie – jęknął Bud.
Lynn mrugnęła porozumiewawczo do Tony’ ego, uniosła w górę ramiona i

zawołała na cały głos:

– Niech żyje Sedona! Wkrótce każdy tu o nas usłyszy!
– Tak trzymać, dziewczyno! – Tony popatrzył na nią z radosnym błyskiem w

oku. – Ciesz się życiem!

Szczęśliwym trafem w jednym z wynajętych domków rodzice Lynn

rzeczywiście spędzili miodowy miesiąc. Tak przynajmniej twierdziła Gladys.
Urocze budynki skryte wśród zieleni, obrośnięte dzikim winem zwisającym z
dachu werandy. W oknach białe koronkowe firanki,,. Lynn łudziła się, że
wspomnienia skłonią najbliższych do zgody; była pewna, że lada chwila starsi
państwo zaczną gruchać jak gołąbki,

– Bzdura! – pieklił się Bud, gdy weszli na werandę domku stojącego nad

brzegiem strumienia, który z szumem toczył wody po kamienistym dnie. – W
czasie pierwszego pobytu mieszkaliśmy bliżej recepcji.

– Głupie gadanie – zirytowała się Gladys. – Mów, co chcesz. Rozpoznałam

nasz domek i już. Och, gdybym mogła cofnąć czas, moje życie potoczyłoby się
inaczej. To miejsce jest moim Waterloo!

Nadzieje Lynn spełzły na niczym. Wspomnienia to za mało, by pogodzić

dwoje dziwaków.

Tony wyczuł, że dziewczyna jest u kresu wytrzymałości.

Przytulił ją i mruknął znacząco:

– Ja i Lynn potrzebujemy paru chwil dla siebie. Trzeba się rozpakować i... i

tak dalej, – Zrobił oko do Buda, który zerknął na torbę młodego mężczyzny i
walizeczkę córki. Najwyraźniej nie chwycił aluzji.

– To wam zajmie kilka minut. U nas będzie gorzej. Gladys zabrała tyle

ciuchów, że i tydzień nie wystarczy, by posortować te szmaty,

– Mniejsza o bagaże. I tak nieprędko opuścimy domek – upierał się Tony z

chełpliwym uśmieszkiem. – Przyjdziemy dopiero na kolację.

Gladys z ponurą miną skrzyżowała ramiona na piersi,
– Wiadomo, jak spędzasz czas, gdy jesteś z Lynn, ale czym się zajmujesz,

gdy nasza córka pracuje?

– Dobre pytanie – wtrącił Bud, przyjmując identyczną pozę.
– Gram z chłopakami w kosza, reperujemy nasze auta. Żeby odsapnąć,

idziemy na piwo i dzień jakoś zleci.

Lynn przygryzła wargę, by nie wybuchnąć śmiechem. Tony był tak

przekonujący, że musiała zadać sobie sporo trudu, by oczyma wyobraźni ujrzeć

znajomego adwokata, świątek, piątek czy niedziela pracującego po czternaście
godzin na dobę.

Rodzice dziewczyny wymienili porozumiewawcze spojrzenia, co jej dodało

otuchy. Mimo wrogości knuli, jak się pozbyć aroganckiego kochasia, co
oznaczało współpracę. Niech robią, co w ich mocy, by udaremnić romans córki,
byle zdołała uratować ich małżeństwo.

Przytuliła się do przystojnego bruneta.
– Czasami oglądamy razem mecze bokserskie albo turnieje zapaśnicze. To o

wiele zabawniejsze niż czytanie idiotycznych dokumentów prawniczych.

Gladys i Bud popatrzyli na córkę, jakby zobaczyli ducha.
– Idziemy się rozpakować – oznajmili jednocześnie i mszyli w stronę

domku,

– Dobry pomysł! – krzyknął za nimi Tony.
Gdy rodzice zniknęli za drzwiami swego lokum, Lynn wysunęła się z ramion

Tony’ego. Czuła, że przestanie nad sobą panować, jeśli natychmiast nie
zwiększy dystansu. Kolega bez słowa rzucił jej badawcze spojrzenie. Zapadła
kłopotliwa cisza.

– Jesteś niesamowity – powiedziała, gdy zeszli po schodach i ruszyli ku

drugiemu domkowi. – Nie mieści mi się w głowie, że cię wyrzucili ze
studenckiego teatru. Jesteś urodzonym aktorem.

– Przecież nie gram. Jestem sobą. Mam wrażenie, jakby powróciły minione

lata. Taki kiedyś byłem, Z myślą o twoich rodzicach odtwarzam swój dawny
wizerunek,

– Rozumiem. Jak sam widzisz, nasz plan działa. Podczas jazdy tatuś i

mateczka knuli, aż miło.

– Znakomicie. Lubię ich. Mam nadzieję, że nadal będą razem,
– Polubiłeś moich staruszków? – zapytała z niedowierzaniem.
– Jasne. Czemu cię to dziwi?
– To para dziwaków. Bez przerwy się kłócą o rozmaite bzdury, zupełnie

brak im ogłady, mają wyjątkowy talent do robienia głupstw.

– Szczerze mówiąc, doskonale się bawię w ich towarzystwie. Od matury nie

miałem takiej radochy. Poza tym ich dziwactwa to jedynie parawan, za którym
chowają kochające serca. Twoi starzy to widomy dowód, że przysłowie; „Kto
się czubi, ten się lubi” ma głęboki sens. Gdyby im na sobie nie zależało, toby się
nie sprzeczali. Poza tym, dla ukochanej jedynaczki gotowi są na wszystko.
Moim zdaniem przez wzgląd na ciebie w końcu się pogodzą.

– Oby tak było – odparła z nadzieją Lynn, spoglądając na spienione wody

strumienia. – Znajomy pejzaż z pewnością ożywi wspomnienia.,,

– Pani mecenas próbuje zyskać na czasie, prawda?
Zerknęła na niego ukradkiem,

– Musimy wejść do środka, zanim któreś z nich wyjrzy przez okno i

stwierdzi, że podziwiamy krajobraz, zamiast,..

– Masz rację – przerwała w pół słowa i sięgnęła do kieszeni po klucz.
Wnętrze domku zapowiadało kłopoty. Żadnego podobieństwa do

funkcjonalnego gabinetu zaniepokojonej pani mecenas. Wszędzie koronki – na
ogromnym łożu pod baldachimem, wygodnych fotelach, toaletce – świeże
kwiaty w wazonach, przyjemna woń orchidei, przytulna kanapka dla
zakochanych. Ze względu na rodziców Lynn taki wystrój był wymarzony; dla
młodszej pary stanowił niebezpieczną pokusę. Go gorsza, brakowało kanapy.

– Wniesiesz bagaże, czy mam się sama pofatygować? – burknęła zirytowana

dziewczyna. Westchnęła głęboko i weszła do pokoju. Stanęła przy zasłoniętym
oknie. Serce bilo jej jak oszalałe. Nie słyszała kroków Tony’ego ani odgłosu
zamykanych drzwi. Kim będzie jej cichy wspólnik, kiedy zostaną sami:
niezawodnym przyjacielem czy aroganckim buntownikiem?

Silne dłonie spoczęły na jej ramionach.
– Drżysz jak liść – powiedział cicho mężczyzna i obrócił ją powoli. –

Odezwij się do mnie.

– Tony – szepnęła i odruchowo położyła dłonie na muskularnym torsie

okrytym miękką, bawełnianą koszulką. Bardzo przyjemne uczucie,.. – Bądź
ostrożny, mój drogi. Czyhają teraz na ciebie rozmaite pokusy, a wyobraźnia nie
próżnuje. Czujesz się wobec nich zupełnie bezbronny. Wmawiasz sobie, że
jestem w twoim typie. Popełniłam błąd. Byłam tak zajęta swoimi kłopotami, że
nie zastanawiałam się, jak wpłynie na ciebie ta szalona eskapada. Jeśli chcesz,
odwiozę cię do Phoenix. Rodzice dość się już napatrzyli.,.

Pocałunek był dla niej kompletnym zaskoczeniem. Zapomniała nagle o

wyrzeczeniach i powściągliwości, oszołomiona łagodną pieszczotą Tony’ego,
Gdy czułość ustąpiła namiętnemu pożądaniu jęknęła z rozkoszy, oplotła
ramionami szyję kolegi i przylgną do niego całym ciałem. Mężczyzna całował ją
coraz zachłanniej. Oboje pogrążali się w słodkim odurzeniu.

Nagle zadzwonił telefon. Natrętny dźwięk nie dawał im spokoju.
– Po pierwsze, nie zamierzam wracać do domu – oznajmił z trudem Tony,

gdy wypuścił ją z objęć.

– Tak... Rozumiem.– Lynn drżącymi palcami odgarnęła włosy i sięgnęła po

słuchawkę. Domyślała się, że dzwoni któreś z rodziców. Przyspieszony oddech
córki da im pewnie do myślenia,

– Daj mi twojego Romea – burknął ojciec.
Bez słowa wręczyła słuchawkę Tony’emu
Kiedy na nią popatrzył, ciemne oczy lśniły pożądaniem. Gdy zaczął

rozmawiać, zmienił się natychmiast w bezczelnego rozrabiakę.

– No?

Tony uśmiechnął się do niej, nonszalanckim gestem umieścił papierosa w

kąciku ust i zapalił, manipulując zręcznie jedną ręką. Wyglądał teraz jak zimny
drań, błyskawiczna przemiana dokonała się na oczach rozbawionej Lynn.

– Nie w tej chwili – mruknął Tony. Zaciągnął się z obojętną miną – Mam tu

sprawę, ojciec.

Ojciec! Lynn zakryła usta ręką, żeby nie parschnąć śmiechem. Byłoby

fatalnie, gdyby Bud usłyszał taki wybuch radości.

– Jak przyjdę, to będę – burknął Tony, bez skrępowania obrzucając

dziewczynę taksującym spojrzeniem. – Moja pani nie lubi pośpiechu.
Rozumiemy się?

Lynn wyobraziła sobie, że kocha się z Tonym bez pośpiechu, nie bacząc na

mijający czas. Nie da się ukryć; umiał pobudzić jej wyobraźnię.

– Pewnie. No, to wpadnę. Cześć. – Odłożył słuchawkę i spojrzał Lynn prosto

w oczy. – Bud chce się spotkać. Zaprosił mnie do baru. Obiecał coś postawić,

– Dałeś mu do zrozumienia, że my...

– Bo tak było, maleńka. – Zgasił

papierosa i przysunął się do niej. Był taki męski i nieposkromiony. – Kazałem
mu czekać.

– O, nie! Żadnych sztuczek, panie Russo. Nie bądź taki Casanova! Na mnie

to nie działa.

– Jestem innego zdania.
– Zaskoczyłeś mnie. Podtrzymuję wszystko, co powiedziałam wcześniej.

Oboje popełnimy wielki błąd, jeśli teraz zaczniemy romansować.

– Pamiętaj, że istnieje mowa ciała. Twoja postawa wyraźnie przeczy

słowom, kochanie – stwierdził Tony z przemądrzałym uśmiechem.

– Nie zwracaj uwagi ha ten komunikat – poradziła, wpatrując siew niego z

zachwytem. Jaki to przystojny mężczyzna! Czuła, że mimo woli ulega
pożądaniu.

– Przestań go nadawać – odparł bez namysłu, uśmiechając się znacząco. –

Na mnie pora. Muszę lecieć. Trzymaj się ciepło, mała. Niedługo wrócę.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Bar mieścił się w budynku recepcji. Ściany wyłożone były ciemnym

drewnem. Bud zajął boczny stolik, z dala od innych gości. Przed nim stał kufel
piwa. Ruchem głowy wskazał krzesło po drugiej stronie okrągłego blatu.

– Siadaj.
Tony odwiódł krzesło i usiadł na nim okrakiem, co było niewygodne, ale

pasowało do jego stylu bycia.

– Napijesz się piwa? – zapytał po chwili starszy pan.
– Jasne,
Bud skinął na kelnerkę i złożył zamówienie. Sam także zdecydował się na

drugi kufelek. Milczał ponuro, więc Tony zapalił papierosa.

– Mam nadzieję, że przy dziecku nie będziesz dymić – rzucił uszczypliwie

Bud Morgan.

– Jak to? – Tony rozejrzał się po knajpie. Nie było tam żadnych maluchów. –

Przyprowadziłeś ze sobą jakiegoś smarkacza? Gdzie go schowałeś? Pod
krzesłem?

– Mówiłem o twoim dziecku, dowcipnisiu! – stwierdził ż oburzeniem Bud.
– Racja. – Tony ciągle zapominał, że chytry plan zakładał istnienie

maleństwa. Po raz drugi dał się złapać. Na przyszłość trzeba uważać. – Nasze
kochane bambino. Jeszcze nie przywykłem... – dodał z rozbrajającym
uśmiechem.

– Właśnie, Nowe życie. Dziecko jest planowane, czy to zwykła
pomyłka?
Tony nie chciał zbyt wiele zmyślać, ale na to pytanie miał
gotową odpowiedź.
– Ja nie popełniam błędów, tatuśku.
– Przestań mnie tak nazywać!
– Jakoś muszę. Może stary?
– Pamiętasz moje nazwisko? – Bud zacisnął wargi. – „Panie Morgan” brzmi

nieźle.

Kelnerka przyniosła napoje Tony sięgnął po kufel i wznios toast:
– Za pańską córkę i jej śliczną...
– Pij i nie gadaj – mruknął Bud. Poczerwieniał na twarzy. Tony upił łyk,

przełknął hałaśliwe i bez skrępowania beknął.

– Rany boskie – jęknął Bud i ukrył twarz w dłoniach. – To się nie mieści w

głowie, że moja córka wybrała ciebie, prostaku,

– Miała szczęście. Dobre piwo,
– Przejdźmy do rzeczy, – Starszy pan wyciągnął z kieszeni książeczkę

czekową. – Masz zniknąć z jej życia. Ile za to chcesz?

– Próbuje mnie pan kupić? – Tony z niedowierzaniem patrzył na czysty

blankiet.

– Trafiłeś w dziesiątkę, mądralo.
– A bambino?
– Nie zginie. Gladys, ja i Lynn zajmiemy się małą.
– Mam rozumieć, że pan i Gladys w końcu się dogadaliście? – Gdyby tak

było, misja Tony’ego zostałaby zakończona. Nie był do końca pewny, czy się
cieszyć, czy martwić.

– Optymista! Jedno ci powiem, ale niech to zostanie między nami. Ta

awantura o miejsce wiecznego odpoczynku obchodzi mnie tyle co zeszłoroczny
śnieg. Obstawałem przy swoim dla zasady. Nie będę jej wciąż ustępować.

Tony odetchną z ulgą. Nie jest tak źle. Będzie mógł spędzić z Lynn tych

kilka dni.

– Powiedziałeś, Że wasza dwójka wraz Lynn zajmie się...
– To całkiem inna sprawa. W ciągu dnia będziemy na zmianę opiekować się

małą. Wyprowadzę się oczywiście z „Rozkosznej Kryjówki” i znajdę inne
lokum, W tamtej dzielnicy nie da się przyzwoicie wychować dziecka. Lynn
zyska trochę swobody, a wieczorami będzie się opiekować swoim dzieckiem.

Tony nie mógł sobie przypomnieć, czy wcześniej była już mowa o płci

wymyślonego maleństwa.

– Lynn jest zupełnie pewna, że to będzie córka?
– Nie, ale Gladys i ja mamy taką nadzieję. Strasznie lubimy dziewczynki.
– Ja również – odparł Tony z porozumiewawczym uśmiechem. Znał na

pamięć swoją rolę i wiedział, czego się od niego oczekuje.

– Nigdy bym się nie domyślił, gdybyś mi nie powiedział. Mniejsza z tym.

Mów, ile chcesz. Bierz forsę i ruszaj na podryw. Szkoda czasu.

– Chcesz mnie usunąć na dobre z życia mojego dziecka?
– Taki miałem zamiar.
– Zachowujesz się, jakbyśmy mieli do czynienia z niepokalanym poczęciem.
Bud energicznie skinął głową.
– Zgadza się. Wszyscy ojcowie skłonni są tak myśleć, Tony, nawet jeśli

lubią gacha swojej córki.

– Moim zdaniem taki maluch powinien mieć oboje rodziców. Nie chcę, żeby

dzieciak znał mnie tylko z fotografii,

– Ja z kolei uważam, że to idealne rozwiązanie. Ile chcesz?
– Nie mogę uwierzyć, że gotów jesteś dać mi forsę, bylebym tylko trzymał

się z daleka od naszego maleństwa,

– Przestań się wygłupiać, Z pewnością nie jestem pierwszym ojcem, od

którego słyszysz taką propozycję, draniu. Pewnie masz i ciekawą przeszłość.
Cwanego łobuza to ja rozpoznaję na pierwszy rzut oka. – Bud wzruszył
ramionami. – Wal śmiało. Na biednego nie trafiło.

– Nie wezmę od ciebie ani grosza, – Tony wstał i sięgnął do kieszeni po

portfel. Rzucił na blat kilka monet – Płacę za piwo. Nie jestem wykolejeńcem,
który po pijanemu wyrzeka się swego dziecka

Tony Russo wściekły jak osa wybiegł z baru. Usiadł nad brzegiem

strumienia i wsłuchiwał się w szum wody. To zabawne. Michelle nigdy mu się
nie kojarzyła z macierzyństwem. Lynn przeciwnie. Byłaby idealną mamą...

– Posłuchaj, Tony...
Młody mężczyzna uniósł głowę. Obok niego stał zakłopotany Bud.
– Przykro mi z powodu tamtego incydentu – mruknął starszy pan. –

Sądziłem,.. Wydawało mi się, że w ogóle ci nie zależy na dziecku.

Prawnikiem w przebraniu targały sprzeczne uczucia. Postąpił zgodnie ze

swymi przekonaniami, a zarazem sromotnie zawiódł wspólniczkę. Gdy odrzucił
propozycję Buda, natychmiast zyskał w jego oczach. Tego nie było w
scenariuszu.

– Mogę ci dotrzymać towarzystwa? – zapytał nieśmiało Bud.
– Siadaj – wymamrotał Tony, – Nie ma zakazu. Każdy może tu przyjść.
– Pamiętam, jak Gladys mi powiedziała, że jest w ciąży. Byłem okropnie

przejęty. Wybiegłem z domu, popędziłem do sklepu i kupiłem dwie piłki do
baseballu.

– Co? – Tony od razu się rozchmurzył. Równy gość z tego Buda.
– Jedną różową, drugą niebieską. Przecież nie wiedziałem, co się urodzi.

Chciałem być przygotowany na obie możliwości. Sprzedawca radził żółtą.
Mówił, że wszystkie dzieciaki lubią ten kolor, ale ja wolę tradycyjne barwy. –
Starszy pan uśmiechną się przepraszająco. – Co ja plotę!

– Zrobiłeś dobry wybór. Lynn podobno nieźle gra w baseball
– Opowiadała ci? Jej drużyna dwukrotnie zdobyła mistrzostwo juniorów w

zawodach okręgowych.

– Bardzo fajna historia – mruknął przyjaźnie Tony.
Pan Morgan popatrzył na niego z uznaniem.
– Miałem dobre i ciekawe życie, ale Lynn zawsze była dla mnie

najważniejsza. Córka jest moim największym osiągnięciem.

– To się rzuca w oczy.
– Bez obrazy, ale jesteś ostatnim mężczyzną, którego wybrałbym na zięcia.
Tony bez słowa pokiwał głową. Lynn taką mu przecież wyznaczyła rolę.

Zakłopotany szczerym wyznaniem Bud chrząknął i dodał po namyśle:

– Z drugiej strony jednak cieszę się, że nie należysz do ludzi gotowych za

pieniądze wyrzec się praw do dziecka. – Bud wstał i otrzepał szorty, – Gladys i
ja musimy poszukać innego wyjścia z sytuacji. Pamiętaj, że spotykamy się o
szóstej, żeby pojechać na kolację. No to do zobaczenia,

Lynn wyjrzała przez okno i spostrzegła ojca siedzącego z Tonym na

kamienistym brzegu strumienia. Nie miała pojęcia, jak to się stało, że obaj

panowie wyszli z baru i postanowili rozmówić się na świeżym powietrzu.
Mniejsza z tym. Poczuła dziwne wzruszenie na widok ojca i kolegi. Dzieliła ich
różnica pokolenia i odmienny pogląd na życie, co im wcale nie przeszkadzało
gawędzić przyjaźnie nad szumiącą wodą. Lynn była zaskoczona. Żadnemu z
narzeczonych, których od czasu do czasu przedstawiała rodzicom, nie udało się
zyskać sympatii ojca i pogadać z nim tak zwyczajnie, jak facet z facetem.

Zrobiło jej się ciepło na sercu, ale w chwilę później ogarnął ją dziwny

niepokój. O czym Tony gawędzi z ojcem? Pewnie w barze strzelili sobie piwko.
Może dwa. A jeśli podchmielony Russo puścił farbę i zwierzył się ojcu? To
groziło wielką katastrofą. Trzeba działać! Zróbmy z niego mitomana!

Podbiegła do telefonu i wystukała numer sąsiedniego domku,
– Mama? Nudzę się. Zadzwoniłam, żeby pogadać, tyle jest do omówienia.

Właściwie to powinnam była od razu cię uprzedzić... Nic poważnego. Drobiazg.
Chodzi o Tony’ego. Wiesz, czasami bywa... nieco rozchwiany emocjonalnie.
Miewa stany depresyjne.

– Ach, tak – wtrąciła pani Morgan. – To się rzuca w oczy.
– Przesadzasz, Jest wspaniały i niesłychanie uzdolniony, ale trochę mi

zazdrości studiów i prawniczej kariery. Wtedy opowiada znajomym, że jest
adwokatem.

– Chcesz mi wmówić, że ludzie mu wierzą? Z resztą jak mogę wątpić?

Racja! Ma przecież tyle ogłady i tak dalej...

– Nie doceniasz go. Jest bardzo pojętny. Dużo rozmawiamy o mojej pracy i

dzięki temu błyskawicznie przyswoił sobie prawniczą terminologię. Używa jej
poprawnie. Gdyby zaczął z tobą dyskutować, sama byś się nabrała gdybym cię
nie uprzedziła. Znam kilka takich przypadków,

– Nie dość, że chuligan, to jeszcze nałogowy łgarz.
– Nie przesadzaj, mamo. – Lynn uśmiechnęła się chytrze. Matka dala się

nabrać, a portret psychologiczny Tony’ego Russa stawał się coraz bardziej
niepokojący. – To nie grzech, że czasami fantazjuje,

– Ja bym to określiła inaczej. Kłamie jak z nut. Co mi jeszcze powiesz o tym

swoim kochasiu? Lubi nosić twoją bieliznę?

– Nie na co dzień! Tylko w weekendy.
Pani Morgan jęknęła,
– Chyba żartujesz! W głowie by mi nie postało, że on,., Lynn, jak mogłaś się

związać z takim człowiekiem?

– Nie jestem w stanie mu się oprzeć, mamo! To uczucie okazało się

silniejsze ode mnie. – Dziewczyna wolała nie myśleć, jak zareaguje Tony, kiedy
się dowie, czego o nim naopowiadała. Trzeba mieć nadzieję, że nigdy się o tym
nie dowie. – Zawsze byłam porządna i zrównoważona, mamo. On we mnie
wyzwala zdrożne skłonności. To cudowne uczucie. Uświadomił mi, że w życiu

liczy się nie tylko kariera i dobra opinia. Dzięki niemu czuję się wolna, widzę
dla siebie nowe możliwości, otwieram się na...

– Lynn, czy on ci daje narkotyki?
– O, nie! – odparła dziewczyna rozmarzonym głosem. –. Jestem szczęśliwie

zakochana. To mnie wprawia w stan euforii,

– Lynn, weź się w garść! W szkole i na studiach byłaś prymuską. Pracujesz

dla najlepszych kancelarii adwokackich w Chicago. Jesteś zbyt mądra, by
popełnić takie głupstwo!

– Dyplom ani kontrakt z dobrą firmą nie ogrzeją mnie w nocy, kiedy sama

śpię, droga mamo.

– Kupię d poduszkę elektryczną! Albo psa! To najlepszy przyjaciel.
– Nie stłumisz miłości która mnie rozpala. Spotkałam nareszcie mężczyznę,

który mi był przeznaczony.

– Jestem pewna, że ten facet szprycuje cię narkotykami. To dlatego

wygadujesz takie bzdury.

– Nie znałam dotąd mężczyzny takiego jak on. Otacza go aura znamionująca

potęgę uczuć.

– Dobra, dobra. Już wiem, o co tu chodzi. Po prostu zwątpiłaś w siebie. Nie

wiem czemu, bo twoje życie jest pasmem sukcesów, ale to nie ma teraz
znaczenia. Liczą się fakty. Calvin twierdzi,,.

– Kto?
– Calvin Forbes, kochanie. Porównuje naszą duchowość do ogrodu. Są tam

rozmaite nasiona, Czasami wyrastają z nich chwasty. Wystarczy chwila
nieuwagi i plenią się bez niczyjej pomocy. Trzeba się utytłać w ziemi i harować
w pocie czoła, żeby je całkiem wyplenić – opowiadała z patosem Gladys
Morgan.

– Mamo, daruj sobie – wtrąciła zniecierpliwiona córka. – Calvin zawsze był

dziwakiem.

Tak o nim mówią, bo obserwuje zjawiska niewidoczne dla innych.
– Pamiętam, że w szkolnych czasach najchętniej obserwował co się dzieje w

żeńskiej szatni. To zwykły podglądacz.

– Na miłość boską! Chłopcy bywają nieznośni! Od tamtego czasu

wydoroślał. Inaczej patrzy na wiele spraw.

– Pewnie dobrali mu wreszcie odpowiednie szkła kontaktowe.
– Lynn, bądź poważna,
– Mówiłyśmy o nasionkach,
– Właśnie. Masz w sobie dobre ziarna. Powinnaś je rzucić w glebę twojego

ogrodu. Niech rosną i plonują. Tony zasiał w tobie negatywny obraz samej
siebie. Stłumił twoją wiarę we własne siły,

O, tak! Długo by o tym mówić. Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie

wyszło. Tony jest gówniarzem... Chwileczkę! Muszę kończyć. Ojciec wraca.
Mam nadzieję, że przyniósł dobre nowiny,

– Już tam jest? Pamiętaj, co ci mówiłam o ambicjach Tony’ego.
Nie wolno go urazić. Jest taki wrażliwy.
– Nie zapomnę ani słowa z tego, co mi powiedziałaś, kochanie,
Przemyśl sobie moje uwagi o ziarnach tkwiących w ludzkiej duszy, córeńko.

Do zobaczenia o szóstej. Pojedziemy razem na kolację,

– Oczywiście. Pa, mamo. – Odłożyła słuchawkę. – Ziarna! – mamrotała ze

złością. Niech diabli porwą tę duchową botanikę Calvina.

Zerknęła na zegarek. Miała zaledwie pół godziny, żeby się odświeżyć i

przebrać, Czasu było niewiele, lecz mimo to postanowiła wykąpać się w
ogromnej wannie. Od chwili gdy weszła do domku, miała na to wielką ochotę.
Trzeba wykorzystać fakt, że jest sama, bo Tony kontempluje nadal uroki
górskiego pejzażu.

Chwyciła kosmetyczkę i zamknęła za sobą drzwi do łazienki.
Tony popatrzył na zegarek. Wkrótce mieli jechać na obiad. Potarł

energicznie podbródek i stwierdził, że ma spory zarost. Warto by się ogolić.
Wprawdzie odrobina zaniedbania pogorszyłoby od razu jego wizerunek w
oczach rodziców Lynn, ale nie mógł się na to zdobyć, bo nie lubił brody, od
której skóra okropnie go swędziała.

Gdy wszedł na werandę, ogarnęło go przyjemne uczucie. W uroczej sypialni

czekała Lynn. Pożegnał ją gorącym pocałunkiem. Gdy otworzył drzwi, z
wnętrza buchnął obłok pary. Widział niewyraźnie Lynn stojącą w drzwiach
łazienki i owiniętą ręcznikiem.

Na jego widok cofnęła się i zatrzasnęła drzwi. Za późno. Tony zapamiętał

każdy szczegół widzianego przez ułamek sekundy obrazu. Po chwili drzwi się
uchyliły. Dziewczyna wystawiła głowę.

– Chcesz tu wejść? – zapytała niepewnie.
Wolałby raczej, żeby ona do niego wyszła, ale musiał zachować rozsądek.
– Chyba powinienem się ogolić,
– Wzięłam gorącą kąpiel. Łazienka jest strasznie zaparowana. Lustro też.

Dlatego otworzyłam szeroko drzwi. Chciałam przewietrzyć. Nie zdążyłam się
ubrać, nim...

– Zauważyłem.
Nastąpiło kłopotliwe milczenie. Zawstydzona Lynn domyśliła się od razu, co

miał na myśli, i spłonęła rumieńcem. Tony nie przerywał ciszy; mógłby tak stać
i patrzeć przez całą wieczność.

– Daj mi pięć minut. Ubiorę się błyskawicznie, a para trochę opadnie. Mogę

użyć suszarki do włosów, żeby doprowadzić lustro do porządku....

– Chwileczkę – przerwał Tony, odzyskując zdolność trzeźwego myślenia. –

Nie przebieraj się w łazience. Twoje rzeczy od razu przesiąkną wilgocią i będą
się lepiły do ciała. – Przyjemnie byłoby zobaczyć Lynn w mokrym
podkoszulku, pomyślał mimo woli. Niewiele brakowało, żeby przestał nad sobą
panować. – Ja się tam ogolę, a ty włóż ciuchy w sypialni. Zostawimy drzwi
otwarte, żeby się wietrzyło. Będę odwrócony do ciebie plecami, więc o
podglądaniu nie ma mowy.

To było idealne rozwiązanie. Nie tracili cennego

czasu.

– Czego chciał od ciebie tata? – Lynn przerwała milczenie.
– Usiłował mnie przekupić – odparł Tony,
– Naprawdę? Ile dawał?
– Sam miałem określić stawkę.
– I co mu powiedziałeś? Milion dolarów?
Tony przetarł ręcznikiem zaparowane lustro. Sięgnął po maszynkę do

golenia, dotknął nią policzka, spojrzał w lustro i zamarł. Lynn stała tyłem do
niego. Ręcznik zsunął się z jej bioder. Była zupełnie naga. Sięgnęła do stojącej
na łóżku torby, wyjęła z niej czarną, koronkową bieliznę i zaczęła ją wkładać
bez pośpiechu. Srebrna tafla pokrywała się znowu kropelkami rosy. Obraz był
coraz bardziej zamglony. Tony nigdy w życiu nie widział sceny równie pięknej i
nasyconej erotyzmem.

– Tony, wykrztuś nareszcie, ile zażądałeś! |
Roztargniony mężczyzna nie usłyszał pytania. Zachwycał się smukłą talią i

kształtnymi pośladkami Lynn. Marzył, by dotknąć gładkiej skóry, pieścić ją
opuszkami palców... Machinalnie dotknął policzka ostrzem maszynki.

– Powiedziałem mu...
Dziewczyna niespodziewanie się odwróciła. Przez moment widział jęj...
– Cholera! Krew na ostrzu i skaleczonym policzku.
Zaniepokojona Lynn owinęła się ręcznikiem i pobiega do łazienki. Staneła w

drzwiach, popatrzyła w lustro i napotkała wzrok Tony’ego. Od razu się
domyśliła, na co patrzył, gdy się zaciął przy goleniu.

– Krwawisz – wykrztusiła z trudem.
Bolało jak diabli, ale nie chciał się do tego przyznać.
– Drobiazg – mruknął,
Lynn cofnęła się w głąb pokoju.
– Proszę... – rzuciła szeptem.
Natychmiast odłożył maszynkę. Serce waliło mu jak młotem. Niech się

dzieje, co chce. Najwyżej spóźnią się na obiad. Dziewczyna pokręciła głową i
cofnęła się jeszcze bardziej.

– Proszę, zamknij.,, – wyszeptała z trudem.
Rozczarowany mężczyzna obserwował ją w lustrze. Nie odwracając się,

kopnął drzwi i zatrzasnął je z hukiem

ROZDZIAŁ SIÓDMY

Lynn marzyła o kieliszku wina. Nigdy dotąd nie miała na nie takiej ochoty.

Chętnie wysączyłaby całą butelkę. Siedziała z rodzicami i Tonym na tarasie
włoskiej restauracji z widokiem na górski potok. W oddali rysowały się na tle
nieba rdzawe skały. Turyści ze wszystkich stron świata zjeżdżali tu, by je
podziwiać.

Najwyraźniej Jeff, ich znajomy z samolotu, także nie pozostał obojętny na

uroki niezwykłego krajobrazu. Tak się złożyło, że był również miłośnikiem
włoskiej kuchni. Tony i Lynn spostrzegli, że zmienił okulary na szkarłatne.

– Zauważyłeś? – szepnęła do kolegi.
Na szczęście rodzice zajęci sporem o wysokość i nazwy poszczególnych skał

nie wracali uwagi na spłoszone miny i przyciszone głosy młodych ludzi.

– Zapewniałaś mnie, że statystyczne prawdopodobieństwo spotkania

współpasażerów z samolotu jest znikome. Co teraz powiesz? – odparł cicho
Tony.

– Może ten facet nas śledzi – mruknęła, zasłaniając sie kartą dań. Tony

poszedł w jej ślady i korzystając z wątpliwej zasłony, popatrzył z obawą na
wspólniczkę.

– Czemu miałby to robić?
– Chce postawić na swoim i udowodnić, że coś jest z nami nie tak – odparła

Lynn i wyjrzała ostrożnie zza karty dań.

– Chyba nas zobaczył! – jęknęła rozpaczliwie.
– Skąd wiesz?

– Macha na powitanie.

Tony westchnął ciężko.
Kelnerka podeszła do stolika, by przyjąć zamówienie. Spoglądała

podejrzliwe na gości, najwyraźniej zaniepokojona ich zachowaniem.

– Czego się państwo napiją przed kolacją?
– Dla mnie wino. Duży kieliszek czerwonego wina – oznajmiła pospiesznie

Lynn.

– Tere-fere – wtrąciła z irytacją Gladys, – Ta mała się zapomina. Niech jej

pani da piwo bezalkoholowe,

Lynn wyprostowała się godnością, zdecydowana postawić na swoim. Po

emocjach dzisiejszego dnia miała prawo do kieliszka wina, żeby się odprężyć.

– Nie chcę piwa bezalkoholowego, mamusiu. Od dawna jestem pełnoletnia i

nie muszę cię prosić o pozwolenie. Chcę kieliszek wina i...

– Jesteś w trzecim miesiącu – przerwała Gladys, – W ogóle nie dbasz o

swoje maleństwo. Gdyby nie ja, upijałabyś się co wieczór. Na szczęście będę
przy tobie przynajmniej do chwili rozwiązania.

– Co ty opowiadasz? – spytał zaniepokojony Bud.
– Przeprowadzam się do Lynn.

– Zostawisz mi dom? – ucieszył się pan Morgan.
– Tego nie powiedziałam – odparła Gladys, nie kryjąc złośliwej satysfakcji.
– Zamieszkasz u córki, więc to chyba oczywiste, że...
– Mama nie będzie u mnie mieszkała! – oznajmiła stanowczo Lynn. –

Postanowiłam...

– A zatem piwo bezalkoholowe. Co jeszcze? – wypytywała cierpliwie

kelnerka.

– Dla mnie piwo z beczki – rzucił Tony, kładąc dłoń na kolanie dziewczyny.
– Proszę o białe wino... z jakimś farfoclem; co tam pani uważa – burknęła

wściekła na cały świat pani Morgan,

– W naszych napojach nie ma żadnych farfocli – odparła chłodno urażona

kelnerka.

Gladys zmrużyła oczy,
– Oglądałam w telewizji program o wytwornych przyjęciach. W białym

winie pływały rozmaite farfocle,

– Pewnie mucha utopiła się w kieliszku, a ty zaraz podnosisz szum na całą

restaurację, że wino ma być z farfoclami. Jedna miła tancereczka w „Rozkosznej
Kryjówce” kazała sobie wrzucać cytrynkę do piwa. Nazywała się Fifi. Ależ ona
miała nogi!

– Bud, nie masz wstydu! Zachowuj się przyswoicie, ty prostaku!
Kelnerka pochyliła głowę i zagryzła wargi.
– Piwo bezalkoholowe, kufel piwa z beczki, białe wino... z farfocelkiem. A

dla pana? – zwróciła się do Buda Morgana.

– Piwo, z beczki. Bez farfocli. – U nas piwo tylko z pianką, proszę pana.

Albo z cytrynką. Na życzenie – odparła kelnerka z kamienną twarzą. – zaraz
przyniosę napoje.

Gladys nadal patrzyła wrogo na męża. Lynn szturchnęła Tony’ego i

pochyliła się ku niemu. Jeff wstał od stołu i ruszył w ich stronę.

– Ta Fifi, tancereczka... Co miała na sobie? – wypytywała Gladys,

pochyliwszy się ku mężowi,

– Niewiele, Kilka sznureczków. Wykonuje przecież taniec erotyczny. To

strasznie kłopotliwy strój. Coś się wiecznie zsuwa i odpruwa. Wiesz, jaki jestem
zręczny, Moja znajoma raz po raz prosiła, żebym jej to i owo...

– Oszczędź mi szczegółów – syknęła Gladys,
– Tony mnie zrozumie. Na pewno bywał na takich pokazach i wie, co się

dzieje z kostiumami tych biednych dziewczyn.

– Pewnie– odparł Tony.– Au! –

jęknął, gdy Lynn kopnęła go w kostkę.

– Czegoś tu nie rozumiem, Gladys – zirytował się Bud. – W muzeach było

wiele aktów, a mimo to wciąż mnie tam ciągnęłaś i nie było żadnych kłótni o
gołe baby. Czemu się pieklisz, kiedy mówię o nagich dziewczynach z nocnego
klubu? Gdzie tu logika?

– Może się razem wybierzemy do fajnego lokalu? – zapytał Jeff, kładąc ręce

na oparciach krzeseł Buda i Gladys.

– A ja znów powiem swoje: ktoś powinien był mnie ostrzec, że ten facet stoi

za krzesłem. – Gladys odwinęła papier i zmierzyła wzrokiem bułkę z
hamburgerem. Wylądowali u McDonalda. Pół godziny temu opuścili jak
niepyszni włoską restaurację. – Podniosłam głowę i co zobaczyłam? Dwoje
czerwonych ślepi! Ten wasz znajomy wyglądał jak wielki żuk z oczami na
słupkach. Każdy by zemdlał.

– Zwłaszcza jeśli ledwie dyszy, bo nosi gorset – dodał Bud z jadowitym

uśmiechem.

Lynn nadal z niedowierzaniem kiwała głową; kto by pomyślał, że czworo

ludzi może zrobić wokół siebie tyle zamieszania. Wyjęła frytkę z kartonowego
pudełka.

– Ile zabrałaś gorsetów?
Dama nie rozmawia przy stole o bieliźnie – obruszyła się Gladys.
– Po co te skrupuły? – wtrącił Bud. – W Phoenix pół miasta śmieje się dziś z

twoich gorsetów. – Zachichotał i zwrócił się do córki. – Bez obaw, skarbie. Gdy
wrócimy do domku, przeszukam walizy. Znajdę i wyrzucę te szmaty. Co do
jednej!

– Nie odważysz się tego zrobić! – pisnęła Gladys.
– Idę o zakład, że Tony mi pomoże – odparł spokojnie Bud. – Po każdym

omdleniu musi cię nosić na rękach. Obawiam się, że jest tym nieco znudzony.

– Nie ma sprawy. Mogę ją nosić. Nie jest ciężka, Ale przy gorsetach chętnie

pomogę.

– Coście tacy zgodni? – mruknęła zirytowana Lynn. Podejrzewała, że Tony i

Bud zostaną wkrótce najlepszymi przyjaciółmi.

– Szkoda, że nie zostaliśmy w tamtej restauracji – marudziła Gladys, skubiąc

hamburgera. – Właściciel był naprawdę bardzo sympatyczny i w ogóle się nie
gniewał, chociaż paru gości niespodziewanie opuściło lokat. Daremnie
próbowałam im wytłumaczyć, że moja chwilowa niedyspozycja nie ma nic
wspólnego z jakością potraw.

– Nikomu do głowy nie przyszło, że coś może być nie tak, póki nie zaczęłaś

perorować głośno na ten temat. Dopiero wówczas inni goście zaczęli się
wymykać z sali jak szczury z tonącego okrętu.

– A ten wasz.., znajomy?
– Kiedy z wrzaskiem osunęłaś się na oparcie krzesła, uznał chyba, że Sedona

jest za mała, by pomieścić jego oraz naszą czwórkę, i wyjechał. Obyśmy go
więcej nie spotkali,

– Znacie go jak zły szeląg, co? – zapytała podejrzliwie Gladys, pochylając

się w stronę Tony’ego.

– Problem w tym, pani starsza, że ledwie go znamy – odparł nonszalancko

Tony, rzucając jej badawcze spojrzenie. – Przyplątał się i już.

– Przestań mnie świdrować tymi czarnymi ślepiami, bo ci je podbiję –

burknęła pani Morgan.

– Ależ mamo! – zirytowała się Lynn. – Przestań się go czepiać.
– Domyślasz się, o co mi chodzi, moje dziecko, więc nie zabieraj głosu. –

Gladys spojrzała lekceważąco na ciemnowłosego młodzieńca i z uwagą
przyjrzała się córce. – Będę jednak musiał.., zresztą mniejsza z tym.

– Co zamierzasz? – zapytała podejrzliwie dziewczyna,
– Tajemnica, Wkrótce się przekonasz
Po kolacji cala gromadka ruszyła główną ulicą Sedony na zakupy. Ku

zaskoczeniu Tony’ego przez dobrą godzinę wędrowali od sklepu do sklepu, nie
powodując żadnej katastrofy.

W salonie z biżuterią Lynn wypatrzyła śliczne, długie kolczyki wysadzane

turkusami, Z westchnieniem stwierdziła, że są dla niej zbyt efektowne i
nadmiernie rzucają się w oczy.

– Mam dość nowych wrażeń jak na jeden dzień.
Domyślił się, co chce mu dać do zrozumienia. Powinien się od niej odczepić.

Jeśli po powrocie do domku nadal będzie mu niechętna, trudno; ani myślał się
narzucać. Gdyby jednak zdołał ją skłonić do zmiany zdania, trochę rozweselić,
podniecić tak, że skrupuły pójdą w zapomnienie.,,

– Wracajmy – zaproponowała Lynn, – Jutro będzie dość czasu, by

dokończyć zakupy.

Noc była ciepła. Gdy jechali otwartym kabrioletem, Tony cieszył się w

duchu, że wkrótce zostanie z Lynn sam na sam. Zostawili auto na parkingu,
odprowadzili rodziców dziewczyny do ich domku i weszli na werandę.

– Myślę, że nie będą nas obserwować – stwierdziła Lynn, odsuwając się

nieco.

– Oni są nieprzewidywalni. Lepiej uważać.
– To się może skończyć wielką katastrofą. Dziś wmawiasz sobie, że mnie

pragniesz. Z czasem dojdziesz do wniosku, że straciłeś głowę, bo sytuacja była
sprzyjająca. Będziesz miał wyrzuty sumienia. Przelotne romanse to nie jest
twoja specjalność,

– Mówisz o mnie, ale w głębi ducha boisz się o siebie, prawda? – mruknął

Tony, całując ją w ucho,

– Może trochę.
– Nie będziesz przeze mnie cierpiała, Lynn,
– Tak ci się teraz wydaje, ale z czasem dojdziesz pewnie do wniosku, że to

była jedynie chwilowa fascynacja, i zaczniesz mnie unikać.

Gdy znaleźli się przed drzwiami, Tony obrócił dziewczynę tak, że stanęli

twarzą w twarz. W świetle księżyca Lynn wyglądała jak krucha figurka z

porcelany. Pobladła, a z jej piwnych oczu wyzierał strach. Tony uśmiechnął się
łagodnie. Czułość, która przepełniała mu serce, na pewno nie była przypadkowa.

– Michelle odwiedziła mnie wczoraj wieczorem – oznajmił po chwili.
– Ach, tak?
– Chciała, żebyśmy się pogodzili i znowu byli razem.
– Aha. – Lynn spojrzała mu prosto w oczy. – Zgodziłeś się?
Chętnie by jej wyznał, że pomysł Michelle wydał mu się idiotyczny, ale nie

była przygotowana na takie wyznanie. Lepiej działać wolniej, ale skutecznie.

– Nie. Było, minęło. Nie chcę wracać do przeszłości
– Gorycz przez ciebie przemawia. Kiedy minie, inaczej spojrzysz...
Tony zachichotał.
– Och, Lynn, przecież to moja ulubiona kwestia. Tak zaczynam wystąpienia

na rozprawie pojednawczej. Pudło, droga pani mecenas! Jak mam dowieść, że
Michelle nic już dla nie znaczy?

– Sama nie wiem. – Przyglądała mu się uważnie. – Nie zapominaj, jak się

zachowywałeś, gdy byliście małżeństwem. Pamiętam cię z tamtych czasów.
Często kupowałeś jej kwiaty; dzwoniłeś, gdy coś cię zatrzymało, i...

– Coraz mniej czasu spędzałem w domu,
– To oczywiste, skoro zależało ci na karierze. Wszyscy prawnicy stają przed

takim dylematem. Nie jesteś wyjątkiem.

– Gdybym wybrał inną kobietę, wszystko byłoby inaczej. Ta uwaga dotyczy

ciebie,

– Nie mów pochopnie takich rzeczy. Romantyzm tego miejsca zachęca cię

do takich zwierzeń. Nie zapominaj o naszym scenariuszu, który nie jest bez
wpływu na twoje odczucia.

– Zapewne masz trochę racji, ale udział w tej grze

sprawia mi ogromną przyjemność. To również O czymś świadczy. Już ci
mówiłem, że powinnaś się odprężyć i myśleć pozytywnie.

– Oddałabym wiele za kieliszek dobrego wina.
Tony zmierzy! ją badawczym spojrzeniem. Dobry pomysł. Wino ją uspokoi i

doda pewności siebie.

– Pójdę do baru i przyniosę. Na pewno nie będą robić trudności. Przemknę

się ukradkiem. Twoi rodzice chyba mnie nie nakryją.

– Szczerze mówiąc, nie mam ochoty na wino. Wiesz, co bym wolała?
Podniosła wzrok i spojrzała mu w oczu. Gdyby go teraz poprosiła, dałby jej

w prezencie księżyc, słońce i gwiazdy.

– Powiedz mi. – Kieliszek dobrego koniaku. Lubię go sączyć wieczorami,
– Ja również!
Istotnie tak było. Zresztą gdyby dla kaprysu zaproponowała, żeby przed

zaśnięciem wychylili po szklaneczce octu, bez mrugnięcia okiem spełniłby
toast, byle wkraść się w jej łaski.

Pogwizdując cicho, zbiegł po schodach werandy. Był dobrej myśli. Lampka

koniaku, nastrojowa muzyka dobiegająca z radia ustawionego obok łóżka...
Może Lynn zmieni zdanie? Zdawał sobie sprawę, że dziewczyna gotowa jest
oddać mu ciało i serce, ale uparcie wierzy, że on nadal kocha Michelle. Trzeba
jej to wybić z głowy. Miłosna noc to jedyny sposób, by przełamać śmieszne
uprzedzenia. Tony postanowił wykorzystać swoją wielką szansę.

W opustoszałym lokalu zastał tylko barmana, który ucieszył się na jego

widok, bo miał wreszcie jakieś zajęcie. Po chwili Tony trzymał w rękach dwa
pękate kieliszki napełnione bursztynowym trunkiem. W drzwiach omal nie
zderzył się z jakimś mężczyzną. Zrobił krok do tyłu. Po chwili stanął oko w oko
z Budem.

– Co jest w kieliszkach, Romeo? – zapytał podejrzliwie starszy pan. –

Alkohol?

– Tak... Parę kropel...
– Koniak, co? Jeden dla ciebie, drugi dla Lynn, zgadłem? Nieładnie,

nieładnie.

– Nieprawda! Oba są dla mnie. Lubię mieć w głowie lekki szmerek, nim

pójdę do łóżka. Dwa koniaki załatwiają sprawę. Ten napitek wolno idzie do
głowy.

– Nie nabierzesz mnie, chłopcze. Podejrzewam nawet, że Lynn bez trudu cię

namówi, żebyś jej oddał swoją kolejkę.

– Przysięgam, że to wszystko dla mnie. Przecież rozumiem, że jej nie wolno

pić.

– Postąpiłbyś jak ostatni łobuz, gdybyś siedział naprzeciwko ukochanej,

pijąc koniak, na który ona ma ochotę, a nie może go tknąć. – Bud objął
Tony’ego ramieniem i poprowadził do stolika.

– Siadaj i dotrzymaj mi towarzystwa,
– To wieczorne pijaństwo nie wyjdzie ci na zdrowie, ojczulku.
– Tony starał się zniechęcić Buda. – W twoim wieku trzeba się dobrze

wyspać,

– Święte słowa, mój chłopcze. – Pan Morgan skinął na barmana. – Niestety,

Gladys wykopała mnie z domu.

– Dosłownie? – Tony wcale by się nie zdziwił, gdyby odpowiedź była

twierdząca. Znał kilka dziarskich i gotowych na wszystko dam w średnim
wieku. Gladys na różne sposoby potrafiła dać się człowiekowi we znaki.

– Bez przesady – zreflektował się Bud. – Pokazała mi drzwi, to wyszedłem.

– Poklepał się po kieszeni. – Ale zabrałem klucz,

– Bardzo sprytnie. – Tony odetchnij z ulgą. Gdyby stary Morgan został tego

wieczoru bez dachu nad głową, musieliby go przenocować, a to nie była wcale
przyjemna perspektywa. Trzeba jak . najszybciej uwolnić się od jego
towarzystwa.

Bud zamówił piwo i zerknął na Tony’ego.
– Siadaj, draniu. Nie pozwolę, żebyś poszedł do mojej córeczki z dwoma

kieliszkami koniaku. Doskonale o tym wiesz. To spryciara. Owinie cię wokół
palca i wmówi, że kropelka alkoholu nie zaszkodzi ani matce, ani dziecku.

Tony westchnął ciężko. Oczyma wyobraźni już widział, jak we dwoje sączą

koniak, całują się, a potem...

– Nie męcz się z tym koniakiem. zamów sobie piwo.
– Po co? Lubię takie alkohole. Miałem ochotę na kilka łyków, więc

przyszedłem tutaj. Lynn nie jest taka głupia, by narażać dziecko.

Barman podał Budowi pełny kufel.
– No, to za bambino – wniósł toast starszy pan.
– Zdrowie Lullabelle – dodał Tony, stukając się z nim kieliszkiem.
– Gladys wspominała, jakie imiona wybraliście. Naprawdę chcesz tak

nazwać dzieciaka?

– Pożyjemy, zobaczymy. – Tony postukał w tekturowe pudełko i wyjął

papierosa.

– Mogę? – zapytał Bud. – Fajkę?
– No?
– Bierz pan. Sądziłem, że jesteś niepalący, ojczulku.
– Rzuciłem przed laty, ale nie byłem nałogowcem. Jeden mi nie zaszkodzi. –

Morgan zaciągnął się ostrożnie. – Powinienem częściej spotykać się z
kumplami. Gdybym od czasu do czasu wrócił zawiany i cuchnący tytoniem,
dałbym Gladys do myślenia.

– Dlatego zapaliłeś? Żeby jej zrobić psikusa?
– Zgadza się. Wiesz, dawno uświadomiłem sobie, że nudzi mnie

towarzystwo kolesi. Gladys bywa uparta, ale jest przy tym strasznie zabawna,
zwłaszcza gdy nabije sobie czymś głowę. – Bud pochylił się do przodu i przez
chmurę dymu rzucił Tony’emu badawcze spojrzenie, – Niechętnie to mówię, bo
jesteś drań, ale muszę przyznać, że i ty robisz dobre wrażenie. Trudno się z tobą
nudzić.

– E tam – mruknął Tony, kończąc pierwszy koniak i sięgając po drugi, – W

gruncie rzeczy straszny ze mnie nudziarz.

– Wiesz, do tej pory Lynn przedstawiała nam samych popaprańców.
– Naprawdę? – Tony nadstawił uszu.
– Słowo. Ci durnie spadli chyba z księżyca. Ostatnio przywiozła do nas

jakiegoś Edgara. Nazwisko wyleciało mi z głowy. Ten gość nie miał bladego
pojęcia o zasadach gry w baseball Pokazałem mu piłkę. Myślał, że to do tenisa.

– W głowie się nie mieści, ojczulku. – Tony był nieco podchmielony. Gdy

kończył drugi kieliszek koniaku, przemknęło mu przez myśl, że miał sporo
szczęścia, W jego rodzinnym domu grało się w baseball i oglądało mecze; piwa

też nie brakowało. Michelle błagała go, żeby przestał się popisywać szeroką
wiedzą dotyczącą tych stron życia. Posłuchał i bardzo tego żałował,

– Grałeś w baseball. Tony?
– Jasne. – Od czternastu lat jego noga nie postała na boisku. Skończył drugi

koniak.

Bud skinął na barmana.
– O nie, muszę lecieć. Lynn czeka...
– Na pewno już śpi.
Tony z ponurą miną skinął głową,
– Jeszcze jedna kolejka. Potem wracamy. Może uda mi się wślizgnąć do

domku, nie budząc Gladys. Moja stara to prawdziwa mistrzyni w rzucaniu
kapciem do celu. Masz jakieś osiągnięcia jako baseballista?

Tony wyprostował się dumnie.
– Moja drużyna zdobyła mistrzostwo stanu. – Doskonale pamiętał tamten

dzień, jakby to było wczoraj!

Bud aż gwizdnął z podziwu.
– Musiałeś być niezły. Przydałbyś się w naszej drużynie. Gramy w każdy

piątek. – Odrobinę wstawiony pan Morgan przypomniał sobie nagle, z kim
rozmawia, – Tylko nie myśl, że cię polubiłem.

Jesteś drań i tyle. Gladys i ja musimy znaleźć sposób, żebyś się

odczepił od

naszej córki. – Powiedział to przepraszającym tonem, jakby mu było przykro, że
sprawy się tak ułożyły. Tony nie mógł się na niego obrazić.

– Pewnie. Nie macie innego wyjścia.
– Jedno muszę ci powiedzieć, Tony. Gdybyś nie był takim łobuzem,

chciałbym, żebyś został moim zięciem. – Wskazał kieliszek napełniony
koniakiem i dodał – Pij, chłopie. Ta noc dopiero się zaczyna.

ROZDZIAŁ ÓSMY

Lynn nie była w stanie się odprężyć, choć Tony bardzo ją do tego namawiał,

Chodziła z kąta w kąt jak lwica zamknięta w ciasnej klatce. Ciekawe, jak zdoła
przetrwać trzy najbliższe noce, nie ulegając pragnieniu, by oddać się
przystojnemu koledze. Oboje chcieli się kochać; pokusa była wyjątkowo silna.
Rzecz w tym, że nie powinni tego robić. Niestety, zakazany owoc zawsze
smakuje najlepiej.

Tony długo nie wracał. Zmęczona usiadła na łóżku. Gdy minęło dość czasu,

by kilka razy objechać Sedonę, zadzwoniła do knajpy.

– Czy był li pana młody, ciemnowłosy mężczyzna? – wypytywała barmana.

– Miał zamówić i zabrać do domku dwa koniaki – dodała,

– Tak, proszę pani. Czy mam go poprosić do telefonu?
– Nie! Nadal tam jest?
– Owszem. Spotkał znajomego i postanowił zostać.
– Ciekawe. Czy mógłby pan opisać mi tego drugiego mężczyznę?
– Mocno po pięćdziesiątce, lekka nadwaga, łysina. Szczerze mówiąc, jest

łysy jak kolano.

– Ach, taki
Wszystko jasne. Tony nie zdołał przeszmuglować koniaku do ich domku, bo

nieszczęśliwym trafem spotkał w barze Buda Morgana. To się nazywa pech.

– Czy znajomy obiecał przynieść pani lampkę koniaku?
– Tak, miałam ochotę na coś mocniejszego.
– Jeśli nie zmieniła pani zdania, trzeba się będzie do nas pofatygować.

Znajomy sporo wypił, a to jeszcze nie koniec. Kumpel postawił mu właśnie
trzeci koniak.

– Rozumiem. – Biedny Tony. Z pewnością udawał, że oba koniaki zamówił

dla siebie, i dlatego wypił je bez zmrużenia oka, – Szczerze mówiąc, jestem
zmęczona i nie chce mi się wychodzić. Dzięki za informację.

Odwiesiła słuchawkę. Pobiegła do łazienki, umyła się pospiesznie, włożyła

cieplutką, bawełnianą piżamę i poszła spać.

Obudziły ją dziwne odgłosy. Usiadła na łóżku. Przez chwilę nie wiedziała,

gdzie jest. Wydawało jej się, że to Boże Narodzenie. Nieprawda, była w
Sedonie. Z Tonym, i rodzicami. Zerknęła na fosforyzującą tarczę budzika. Dwie
godziny snu. Wkrótce oprzytomniała na tyle, że pojęła, czemu początkowo
myślała o Gwiazdce, Przed domem ktoś śpiewał. Uznała, że to kolędnicy,

– Szubi-dubi-du – rozległ się dźwięczny baryton, a potem głośny śmiech. To

chyba Tony,

– Sinatra? – usłyszała głos ojca, a potem stłumiony chichot, – „Sami w taką

noc”?

– Czemu nie? Przecież to o nas. Dwójka samotników bez dachu nad głową,

porzuconych nocą pod gołym niebem. – Tony się rozczulił.

– Nie jesteś sam – wymamrotał pan Morgan, dręczony napadem czkawki. –

Masz kumpla, Tony Casanova.

– Dobra. Ty również. Bud.
– No, to śpiewamy. – Morgan znowu parsknął śmiechem. – Dawaj, Tony.

Raz, dwa, trzy: Szubi-dubi-du,..

Lynn podbiegła do drzwi i otworzyła je szeroko,
– Ale duet! Wspaniale, moi panowie! – rzuciła półgłosem, opierając dłonie

na biodrach.

– Cześć, Linny! – zawołał Tony z promiennym uśmiechem.
– Nikt mnie tak nie nazywa,
– A ja to co? Podoba mi się takie zdrobnienie.
– Tony ma rację. Bardzo ładne – wtrącił Bud. – Śpiewamy ci serenadę,

kochanie.

– Czyżby? – rzuciła z powątpiewaniem, spoglądając na dwóch facetów,

którzy podpierali się nawzajem, jakby o własnych siłach nie mogli ustać pewnie
na nogach.

– Nasza ślicznotka wyszła na werandę, więc pora zacząć pieśń,
– Dooobra – zająknął się Bud i energicznie skinął głową. – Ty nas

zapowiesz, bo mnie język się plącze,

– Nie przyszło wam do zakutych łbów, słowiczki, że jest noc i wczasowicze

chcą spać? – wtrąciła Lynn.

– Przyszło ci? – Bud spojrzał niepewnie na Tony’ego.
– Nie. – Teraz Russo dostał czkawki, – A tobie?
– Gdzie tam! – oburzył się ojciec Lynn,
– Przestańcie się wygłupiać i wchodźcie do środka, – Lynn zbiegła po

schodach,

– Zaprasza nas do domu, bo podobało jej się nasze śpiewanie – stwierdził

dumnie Bud,

– To chyba oczywiste – rzucił chełpliwie Tony,
– Uważajcie na stopnie. Podnoście wysoko nogi. – Dziewczyna wsunęła się

zręcznie między dwu podpitych mężczyzn, objęła ich w pasie i łagodnie, ale
stanowczo pociągnęła ku werandzie,

– Powiedziałem twojemu kochasiowi, żeby mi mówił po imieniu – oznajmił

radośnie pan Morgan. – Żadnych ojczulków, starych i tak dalej. Jestem dla
niego Bud, jak na kumpla przystało.

– Cudownie! – mruknęła, gdy obaj zaczęli chichotać.
Dotarli do drzwi. Obaj panowie holowani przez zniecierpliwioną

dziewczynę z trudem się w nie wcisnęli, ale tuż za progiem stracili

równowagę. Lynn nie zdołała ich podtrzymać. Chwiejnym krokiem ruszyli w
głąb ciemnego pomieszczenia. Słyszała, jak obijają się o meble.

Oczekiwała, że lada chwila usłyszy donośny łoskot, a dwaj pijani idioci

wylądują na podłodze z połamanymi kończynami. Tymczasem dobiegły ją tylko
dwa ciche stuknięcia.

Roześmiała się cicho, weszła do pokoju, zapaliła małą lampkę i rozejrzała

się w półmroku. Dwaj mężczyźni leżeli w poprzek na miękkim posłaniu.

– Dobranoc, Bud – mruknął Tony.
– Dobranoc, Tony – odparł pan Morgan.
Lynn zasłoniła usta ręką, by stłumić chichot. Po chwili nocną ciszę mąciło

tylko donośne chrapanie na dwa głosy.

– Gorzej być nie może – stwierdziła posępnie.
Sięgnęła po szlafrok i klucz. Wyszła, starannie zamykając za sobą drzwi.
Dużo czasu minęło, nim zdołała obudzić matkę. Po pewnym czasie w domku

zapaliło się światło. Gladys wyjrzała przez okno wychodzące na werandę.
Ujrzała córkę i żwawo podreptała do drzwi.

– Co ty tutaj robisz o tej porze? – zapytała niespokojnie.
– Muszę u ciebie przenocować, Widzisz...
– Zrobił ci awanturę – stwierdziła domyślnie pani Morgan. – Wiedziałam, że

tak się to skończy.

– Nie o to chodzi, mamo. Chciałam tylko...
– Chwileczkę. Muszę sprawdzić, czy ojciec jest w łóżku. Włożyłam zatyczki

do uszu, więc spałam jak zabita. Nie wiem, czy wrócił do domu, czy gdzieś łazi,
biedaczyna. Wieczorem kazałam mu się stąd wynosić, a on posłuchał,

– Na pewno go tu nie ma – oznajmiła Lynn, wchodząc za matką do sypialni.
– Zgadza się, nie wrócił. – Gladys uniosła kołdrę i zajrzała pod nią, jakby

pan Morgan niczym kot mógł się niepostrzeżenie zwinąć w nogach łóżka. –
Ciekawe, dokąd...

– Śpi z Tonym w moim domku.
Róg kołdry wypadł z bezwładnych rąk Gladys, która odwróciła się ku córce.

Pobladła jak ściana. – Co takiego? – spytała zduszonym głosem. Lynn mimo
woli wybuchneła śmiechem. – Nic z tych rzeczy, mamusiu. Upili się razem,
przyszli mi zaśpiewać serenadę, weszli do środka i padli. Zostawiłam ich tak,
jak leżeli. Niech się wyśpią i wytrzeźwieją.

Matka dziewczyny westchnęła ciężko i dramatycznym gestem położyła dłoń

na falującej piersi.

– Tony się uchlał? Myślałam, że jesteście razem. – Wpadł na chwilę do baru,

żeby łyknąć sobie koniaku przed snem, i natknął się w knajpie na tatusia.
Zasnęłam, czekając na mojego chłopaka. Obudziło umie pijackie śpiewanie.

– Ci dwaj są siebie warci. Co za maniery! Wyszli na prostaków – obruszyła

się Gladys i zerknęła niespokojnie na córkę, – Ależ mnie wystraszyłaś. Cała ta
gadka o sypianiu raz z facetami, raz z kobietkami dała mi do myślenia. Wyobraź
sobie, co ja czułam, gdy powiedziałaś, że razem poszli do łóżka. Biedny ten
twój ojciec. Upił się z rozpaczy, bo pokazałam mu drzwi. Coś z tym trzeba
zrobić,

– Mam pomysł. Jak wróci, pocałujcie się na zgodę i wszystko będzie dobrze.

Przecież nadal go kochasz, mamo. Nie da się ukryć, że był ci przeznaczony.

– Przestań mówić takie rzeczy! Bud wstrzymuje mój rozwój duchowy i

przeszkadza w samorealizacji.

– Calvin ci to powiedział? Pani Morgan unikała spojrzenia córki.
– Mniejsza z tym. Dość gadania, córeczko. Chodźmy spać. Jutro czeka nas

wspaniały dzień,

– Nie sądzę. Ojciec i Tony będą do niczego. Pójdziemy buszować po

sklepach, a oni niech odsypiają nocne hulanki. Jedno ci powiem. Sprytnie
zmieniłaś temat, kiedy zaczęłam podejrzewać, że Calvin nastawił cię przeciwko
ojcu, – Lynn rozwiązała szlafrok, – Chciałabym usłyszeć coś więcej o kursie
Calvina.

– Obiecuję ci, kochanie, że dowiesz się wszystkiego. – Gladys wślizgnęła się

pod kołdrę i zmierzyła krytycznym spojrzeniem córkę, która właśnie
zdejmowała szlafrok.

– To ma być nocny strój na romantyczną wyprawę z ukochanym?
– Tak. Co masz przeciwko mojej piżamie? – Lynn pogłaskała ciepłą,

bawełnianą tkaninę,

– Nic. Jest bardzo... praktyczna. Moim zdaniem kobieta romansująca z takim

dzikusem jak Tony powinna nosić bardziej kuszący strój, jeżeli chce zatrzymać
na dłużej swego kochasia.

– Mój chłopak po prostu nie zwraca uwagi na takie drobiazgi.
– Nie daj się nabrać. Oni zawsze tak mówią, a potem mają pretensje, że nie

wkładasz kusej szmatki z jedwabnych koronek. Jak się będziesz zaniedbywać,
ten twój macho odejdzie z jakąś wystrojoną lafiryndą.

– Przestań go oczerniać, mamo. To kochany chłopak. – Lynn mówiła

szczerze. Podczas tej szalonej wyprawy na nowo polubiła Tony’ego. Wzruszył
ją, gdy spił się do nieprzytomności, by za wszelką cenę przekonać jej
nadopiekuńczego ojca, że brzemienna rzekomo córeczka nie zagląda
wieczorami do kieliszka.

Dziewczyna zgasiła światła i położyła się do łóżka.
– Zapewne masz rację – odparła Gladys – ale jest rzecz, która mnie bardzo

niepokoi. Cały dzień próbowałam zrozumieć, o co chodzi. Dopiero teraz
odkryłam, w czym rzecz,

– Słucham – mruknęła sennie Lynn,

– Masz idealną cerę. Żadnych zaczerwienień.
Lynn znieruchomiała i zacisnęła powieki. Jak mogła o tym zapomnieć! Obie

miały ten sam problem. Śmiałe pieszczoty zakochanych mężczyzn zostawiały na
ich twarzach i szyjach widoczne ślady. Lynn zawsze wiedziała, czy w
małżeństwie rodziców dobrze się

układa. Sama także nie mogła przed nimi

ukryć, w jakim stadium są jej nieliczne romanse.

Atak jest najlepszą obroną, pomyślała. Trzeba się odważnie przeciwstawić

sprytnej mateczce.

– To przez was jesteśmy tacy wstrzemięźliwi – oznajmiła wojowniczo. – Nie

mamy ani chwili dla siebie. Pilnujecie nas, jakbyśmy mieli po czternaście lat.
Wszędzie razem: wspólna kolacja, zakupy we czwórkę, Kiedy Tony mnie
przytula, czuję na sobie wasz nieprzychylny wzrok. W takiej sytuacji każdy by
się zniechęcił do pieszczot,,. i tak dalej.

– Nie denerwuj się, kochanie – rzuciła pojednawczo Gladys. – Wiedziałam,

że potrafisz mi to logicznie wytłumaczyć. Dobranoc, skarbie.

– Dobranoc, mamo,
Lynn długo leżała bez ruchu, wsłuchana w regularny oddech matki.

Doskonale wiedziała, co powinna zrobić, by na jej twarzy pojawiły się
charakterystyczne zaczerwienienia. Namiętne pocałunki... i tak dalej. Na samą
myśl, do czego to prowadzi, robiło jej się gorąco. Długo nie mogła zasnąć.
Leżała rozmarzona, spoglądając w ciemność.

Tony stał na werandzie. Z trudem wracał do rzeczywistości. Okropnie bolała

go głowa. Bud Morgan... Biedaczek, spał jeszcze na zasłanym łóżku. Gdzie
Lynn? Nie było jej w domku. Tony jak przez mgłę widział obcego mężczyznę w
szkarłatnym krawacie. Nieznajomy ujął jego dłoń, energicznie nią potrząsnął i
przedstawił się, wołając głośno:

– Calvin Forbes. Prowadzę kursy samorealizacji. Zapraszam do współpracy.
– Fajnie. – Zaspany Tony popatrzył z obrzydzeniem na rozmówcę. Chwycił

czerwony krawat. Roześmiana morda natręta znalazła się tuż obok jego twarzy,
– Odczep się, Forbes, bo zawołam policję i oskarżę cię o napaść.

– Szukam Lynn – odparł potulnie Calvin,
– Co? – Tony puścił szkarłatny kawałek jedwabiu tak szybko, że właściciel

tej ozdoby stracił równowagę i omal się nie przewrócił,

– Szukam Lynn – powtórzył Calvin, wygładzając starannie krawat.– Możesz

ją poprosić? – Nie. Tu jej nie ma.

– Jak to? Kiedy rozmawialiśmy przez telefon, Gladys twierdziła...
– Tony, co to za wrzaski? – W drzwiach stanął zmaltretowany Bud. Na

widok znajomej twarzy otworzył szeroko zdziwione oczy. – Calvin? Co ty tutaj
robisz?

– Bud? Skąd się tu wziąłeś? – zapytał w tej samej chwili zbity z tropu gość.
Morgan tylko machnął ręką.

– Gdzie jest moja córka? – zapytał chrapliwym głosem i po chwili namysłu

sam sobie odpowiedział: – Na pewno poszła do matki, żeby u niej przenocować.
Tony energicznie skinął głową i jęknął z bólu– Pewnie tak – odparł słabym
głosem, Calvin splótł ramiona na piersi i stwierdził oskarżycielskim tonem:–
Chlaliście, co?

– Parę kieliszków. Żadnych ekscesów. – Bud w zamyśleniu potarł łysinę. –

Gladys do ciebie dzwoniła? – Gdy Forbes skinął gło wą, dodał: – Kiedy?

– Wczoraj. Postanowiłem się przewietrzyć i trochę odpocząć.
Dobry pomysł – jęknął Tony. – Najpierw aspiryna, potem spacer i wreszcie

drzemka. Moja noga nie postanie już w tej knajpie.

– Święte słowa – stęknął Bud.
Tony odkręcił trzymany w ręku słoik z aspiryną, wyjął dwie pastylki i łyknął

je bez popijania. Morgan popatrzył na niego błagalnie i po chwili otrzymał
należną porcję zbawczego leku. Wrzucił pastylki do ust i przełknął z trudem.

– Dzięki – mruknął. Świadomość, że zażył aspirynę, natychmiast dodała mu

wigoru, – Postawmy sprawę jasno – stwierdził, zwracając się do Calvina, –
Gladys kazała ci tu przejechać, co?

– Owszem. – Mężczyzna w czerwonym krawacie popatrzył z wyrzutem na

Tony’ego. – uznała, że Lynn przechodzi ostry kryzys samoświadomości. Od
razu jej powiedziałem, że zwróciła sie do właściwego człowieka.

– Czyżby? – mruknął obojętnie Bud.
– Lynn zawsze dużo dla mnie znaczyła.
– Naprawdę? – zainteresował się Tony, – Co przez to rozumiesz?
– Jesteśmy przyjaciółmi..,
– Pozwól, że ja to wyjaśnię – przerwał Bud. – Chodzili ze sobą w szkole

średniej. Od pięciu z górą lat w ogóle się nie widują.

– Jak poważne było to,,, chodzenie? – Tony ze zdumieniem odkrył, że jest o

Lynn chorobliwie zazdrosny. Wolał o tym nie myśleć. Przez tego kaca mąciło
mu się w głowie. Miał wielką ochotę sprać Calvina Forbesa na kwaśne jabłko,

– Bardzo poważne – odparł specjalista od samorealizacji.
Tony zmrużył oczy.
– Przelotna znajomość, – Bud rzucił mu porozumiewawcze spojrzenie.
Tony trochę się rozchmurzył,
– Krótka, ale bardzo ważna dla nas obojga – upierał się Calvin.
Tony zacisnął pięści i uznał, że trzeba obić mordę temu kłamcy.
– Drażnisz mnie, Forbes. Może to przez kaca? Po namyśle skłaniam się

jednak do wniosku, że twoja gęba po prostu mi się nie podoba. Co mam zrobić,
żebyś stąd zniknął?

– Powiedz tylko, gdzie jest Lynn. – Calvin udawał twardziela
Tony’emu nie podobał się ten pomysł. Wciąż zadawał sobie pytanie, jak

ważna była dla dziewczyny znajomość z Forbesem.

– Masz inne propozycje?
– Niech idzie – wtrącił Bud. – Powinien się zameldować u Gladys, skoro do

niego dzwoniła. Będzie się niepokoić, co z nim. Jest taka wrażliwa. Zresztą i tak
potrzebujemy trochę czasu, żeby wypić kawę, umyć się i ogolić, nim pójdziemy
do pań.

Tony uświadomił sobie, jak wygląda po wieczornej hulance i marnie

przespanej nocy. Z pewnością nie wytrzymywał porównania z wyświeżonym i
eleganckim Forbesem.

– Słuszna uwaga – mruknął.
Bud pokazał gościowi, jak dojść do ich domku, a Tony zamknął się w

łazience i spojrzał w lustro. Jego aparycja wymagała sporego retuszu. Dopiero
wówczas będzie mógł się pokazać Lynn.

Drzwi domku zamknęły się z hukiem. Bud wszedł do środka, wsunął głowę

do łazienki i popatrzył na widoczne w lustrze odbicie Tony’ego.

– Calvin Forbes! Co to za facet? – mruknął wrogo Tony.
– Musisz się pokazać od najlepszej strony – ostrzegł Morgan. – Gladys

ogłosiła zawody. Niech wygra lepszy.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Lynn zamierzała wymknąć się z domku rodziców wczesnym rankiem, żeby

spokojnie zmienić ubranie, ale była tak wyczerpana, że zaspała. Gdy otworzyła
oczy, od paru godzin był jasny dzień. Zerwała się, usiadła na łóżku i spojrzała w
okno, Z jękiem opadła aa poduszkę,

– Poranne mdłości?! – wrzasnęła Gladys, opierając się na łokciu i zerkając

ciekawie na Lynn, – W samolocie podawali krakersy. Nie jadłam wszystkich.
Mam je w torebce. Zaraz ci...

– Dziękuję, mamo. Nic mi nie jest. Przestań wrzeszczeć.
– Co mówiłaś? Czemu tak mamroczesz?
– Czuję się świetnie! – odparła dziewczyna podniesionym głosem. – Wyjmij

z uszu zatyczki!

– Aha! Momencik! – Gladys położyła je na szafce obok łóżka i przysunęła

się do córki.

– Skoro nie dokuczają ci mdłości, to czemu jęczysz?
– Z rozpaczy. Chciałam stąd wyjść o świcie. Nie mogę paradować po

kurorcie w piżamie i szlafroku.

– Coś wymyślimy. – Gladys machnęła ręką, bagatelizując rozterki Lynn, –

Było ci niedobrze?

– Sądzisz, że złapałam jakiegoś wirusa?
– Dziewczyno, mówimy o porannych mdłościach! Cierpią na nie kobiety w

odmiennym stanie. Chwilami wydaje mi się, że pamiętasz o ciąży tylko przez
chwilę, a potem zapominasz, że wkrótce urodzisz dziecko.

– Ach, takie mdłości masz na myśli. Rzadko je miewam, ale czasem

dokuczają – wyjaśniła z rozbrajającym uśmiechem Lynn. Niewiele wiedziała o
błogosławionym stanie. Ta ignorancja wychodziła na jaw w najmniej
odpowiednich momentach.

– Jakie masz objawy? – wypytywała nieufnie Gladys.
– Normalne.
– A mianowicie? – Pani Morgan obrzuciła córkę taksującym spojrzeniem. –

Nie wyglądasz mi wcale na kobietę przy nadziei.

– Mamo, przestań mędrkować. Będę miała dziecko i koniec. Sama mówiłaś,

że każda kobieta to osobny przypadek, więc przestań gderać, bo się zdenerwuję,
a irytacja naprawdę mi szkodzi.

– Nie złość się, kochanie. Trudno zaakceptować fakt, że moja dziewczynka

sama zostanie mamą i urodzi maleńką dziewuszkę.

– Skąd pewność, że to będzie córka? Tony o tym wspominał?
– Nie. Tata i ja uznaliśmy, że chcemy mieć wnuczkę.

– Czyżby? – Lynn usiadła na łóżku, – Od kiedy dziadkowie decydują o płci

dziecka?

– To musi być dziewczynka. – Gladys poklepała delikatnie kolano córki. –

Zachowałam wszystkie twoje ciuszki. Koronkowe sukieneczki nie nadają się dla
chłopaka.

– Teraz wszystko jasne. Musi być dziewczynka. – Lynn uśmiechnęła się

czule do matki. Przez krótką chwilę pragnęła, by w jej łonie istotnie
zagnieździła się maleńka istotka płci żeńskiej, Gladys byłaby zachwycona.
Miałyby pretekst, żeby buszować po strychu rodzinnego domu w poszukiwaniu
dziecięcych ubrań i zabawek.

– Chyba wiesz, ó co mi chodzi, skarbie? – Oczywiście. – Lynn uśmiechnęła

się promiennie. Doskonale znała sposób myślenia swojej matki. Można śmiało
powiedzieć, że obie były szalone.

– Bardzo lubię dziewczynki. Cieszę się, że mam córkę, i marzę o wnuczce.

A teraz powiedz mi prawdę. – Gladys zmrużyła oczy. – Dobrze ci w łóżku z tym
twoim kochasiem, ale przeraża cię perspektywa życia rodzinnego z
prymitywnym samcem, który na dodatek jest kompletnie nieodpowiedzialny.
Krótko mówiąc, w głębi ducha jesteś pewna, że Tony nie nadaje się na męża i
ojca.

– Ależ nie, mamo. – Lynn wyskoczyła z łóżka i zaczęła chodzić po pokoju,

zastanawiając się, jak wrócić do domku, nie robiąc z siebie widowiska. Gladys
również wstała i snuła się po sypialni córką.

– Zastanów się, czy Tony będzie pasował do prawniczego towarzystwa, w

którym się obracasz,

– Da sobie radę.
– Ależ ty jesteś uparta! Jeszcze do tego wrócimy. Idź do łazienki. Znajdę ci

ubranie,

– Bardzo proszę, niech to będzie skromny, nie rzucający się w oczy strój.

Żadnych ekstrawagancji.

Gdy Lynn owinięta ręcznikiem weszła do sypialni, na łóżku leżała kusa,

amarantowa szmatka naszywana lśniącymi gwiazdkami,

– Róż znakomicie podkreśli piękno twoich ciemnych włosów.
– Ta sukienka jest,,. strasznie krótka!
– Masz świetne nogi. Trzeba je pokazać.
– Mamo, nie powinnam...
– Przestań marudzić i ubieraj się, bo nic innego nie dostaniesz – oznajmiła

pani Morgan tonem nie znoszącym sprzeciwu. Lynn usłuchała potulnie. Wolała
się nie przeglądać. Byle tylko dotrzeć do upragnionego domku. Różowe mini
było o niebo lepsze niż bawełniana piżamka i flanelowy szlafrok.

– Powiedz ojcu, żeby tu wrócił, dobrze? Dam mu dodatkową pigułkę

witaminy B-complex. Zamówię również dzbanek kawy. To go postawi na nogi,

– Chcesz od razu zaplanować dzisiejszy dzień? – zapytała na odchodnym

Lynn,

– Poczekajmy, co się wydarzy, Pani Morgan unikała wzroku córki
– Masz jakiś pomysł, Zgadłam, mateczko?
– Zawsze rodzą się jakieś pomysły – odparła wymijająco Gladys, – Życie

jest pełne niespodzianek. Trzeba czerpać z niego garściami i dążyć do
urzeczywistnienia...

– Cześć, mamo. To brzmi jak wyuczona lekcja. Dziewczyna pomachała na

pożegnanie i otworzyła szeroko drzwi

– Lynn Morgan! Nareszcie cię odnalazłem!
Calvin Forbes.
Daremnie szukała drogi ewakuacyjnej. Znajomy sprzed lat stal na ścieżce

wiodącej do jej domku. Żeby tam wrócić, musiała przejść obok Forbesa.

– Cześć, Calvin. Mama do ciebie dzwoniła, prawda?
– Owszem. – Uśmiechnął się promiennie. Dziewczyna pomyślała, że spec od

samorealizacji wygląda jak facet ze staromodnych reklam pasty do zębów.
Teraz sprzedaje się towar bez dawnej ostentacji. – Zresztą to bez znaczenia.
Przeznaczenie zetknęło nas ponownie na krętej drodze życia.

– Moim zdaniem to nie jest droga żyda, tylko ścieżka prowadząca do mego

domku.

– Nie kpij z przenośni, Lynn. Życie pełne jest symboli, które nadają mu sens.

Weźmy na przykład tę sukienkę w różowe gwiazdki. Gdy wyjmowałaś ją z
szafy, podświadomie chciałaś dać wszystkim do zrozumienia, że sama czujesz
się gwiazdą. Coś ci przeszkadza w osiągnięciu wymarzonego statusu, prawda,
Lynn?

– Posłuchaj, nie będziemy chyba omawiać tak ważnych kwestii, stojąc na tej

drodze... czymkolwiek ona jest. W pobliżu jest przyjemna kafeteria. Spotkajmy
się tam za chwilę na śniadaniu – zaproponowała Lynn w przypływie
natchnienia. – Przyjdę za pięć minut Zgoda?

– Bosko!
Jak dla kogo. Dziewczyna odetchnęła z ulgą, gdy odszedł. Trzeba jak

najszybciej skłonić natręta do wyjazdu.

Gdy była już na werandzie, w drzwiach stanął ojciec. Skrzywił się i osłonił

ręką oczy, by lepiej przyjrzeć się córce.

– Co ty masz na sobie?
– Mama pożyczyła mi sukienkę.
– Co za kolor! Trochę jaskrawy, prawda?
– Calvin twierdzi, że do mnie pasuje.
– Spotkałaś go?
– Niestety, tak.

– Matka wspomniała, że chce do niego zadzwonić, ale nie sądziłem, że go tu

ściągnie.

– Dopięła swego. – Lynn spojrzała na ojca ze współczuciem. Był wymięty i

zmaltretowany. Istny obraz nędzy i rozpaczy. – Dobrze się wczoraj bawiłeś?

– Chyba tak. – Zakłopotany Bud pogłaskał łysinę. – Taki kac oznacza, że

zabawa musiała być przednia. – Popatrzył na córkę przekrwionymi oczyma i
dodał: – Nie powinnaś wychodzić za tego wariata, córeńko. Nie mam zaufania
do mężczyzny, który pije na umór do późnej nocy, a potem rozrabia prawie do
świtu.

– Czemu nie? Mama zaryzykowała.
– I teraz żałuje.
– Nie byłabym tego taka pewna. Kazała mi powiedzieć, że możesz wrócić.

Dostaniesz pastylkę witaminy B. Zamówiła dla ciebie dzbanek kawy.

– Naprawdę? Co ty powiesz! – Bud natychmiast się rozpromienił. pomachał

córce na pożegnanie i przyspieszył kroku.

Lynn wsunęła klucz do zamka i otworzyła drzwi. Dobiegł ją głośny szum

wody. Tony brał prysznic. Z pewnością był nagi. Ogarnęło ją dziwne
rozmarzenie. Drzwi łazienki były uchylone. Powinna była uprzedzić cichego
wspólnika, co zamierza i dokąd się wybiera

Odetchnęła głęboko, by się uspokoić i podeszła bliżej. – Tony?
– Lynn? – Szum wody ucichł natychmiast. – Przepraszam za wczorajszy

wieczór, – Zasłona poruszyła się, jakby Tony zamierzał wyjść.

– Nie przerywaj sobie – rzuciła pospiesznie dziewczyna i cofnęła się

natychmiast.– Muszę już iść. Chciałam tytko...

– Poczekaj – wpadł jej w słowo Tony.
Wybiegł z łazienki. Biodra miał owinięte ręcznikiem.
Serce Lynn kołatało niespokojnie. Była oczarowana i całkiem oszołomiona.

Wpatrywała się jak urzeczona w ociekającego wodą mężczyznę. Lśniące krople
spływały po wysokim czole, po ciemnych włosach porastających tors i łydki.
Oddech miał przyspieszony; pragnął się z nią zobaczyć i dlatego wyskoczył
nagle spod prysznica.

Zaskoczony niespodziewaną zmianą w wyglądzie dziewczyny, zmierzył ją

taksującym spojrzeniem.

– Co ty...
– Mama pożyczyła mi sukienkę. Nie mogłam paradować w piżamie.
– Jesteś... jakaś inna. – Gapił się na nią całkiem otwarcie. – Podoba mi się ta

zmiana. Strój nie jest wytworny, ale pasuje do dziewczyny, która umie się bawić
i korzystać z życia.

– Czy to oznacza, że na co dzień wyglądam jak nudziara, od której należy się

trzymać z daleka? – Lynn miała w pamięci uwagę matki dotyczącą swojej
garderoby,

– Co ty mówisz! Zawsze wyglądasz ślicznie! Jesteś urocza.
Lynn od razu poczuła się lepiej.
– Problem w tym, że jesteś taka... niedostępna – dodał z wahaniem.
Dziewczyna rozchmurzyła się na dobre.
– Widzę, że ta sukienka zmieni moje życie. Zacznę przychodzić do pracy w

skąpym mini. Ciekawe, co na to nasi klienci.

– Będą zachwyceni. Nawet w starym worku wyglądałabyś jak królowa –

odparł rozmarzony mężczyzna.

Lynn zrobiło się ciepło na sercu. Z czułością popatrzyła mu w oczy.
– Jesteś bardzo miły. Dziękuję.
– Muszę ci się do czegoś przyznać. Nawaliłem wczoraj, ale nie miałem

pojęcia, co robić, gdy Bud przyłapał mnie w barze z dwoma kieliszkami koniaku
w rękach. Od słowa do słowa zaczęliśmy gadać jak starzy znajomi. Obawiam
się, że.,. mnie polubił. Wybacz, Lynn. przeze mnie „akcja kochaś” skończyła się
klęską.

– Niezupełnie. Rozmawiałam z ojcem przed chwilą. Trochę się do ciebie

przekonał, ale nadal ma jeszcze wiele zastrzeżeń. Powiedział mi wprost, żebym
nie wychodziła za takiego hulakę.

– Też coś! – oburzył się Tony. – Nazwał mnie hulaką? Ten facet ma dziwne

podejście do sprawy, A ja mu postawiłem kolejkę! Śmieliśmy się na cale gardło,
śpiewaliśmy piosenki, nie obyło się bez paru męskich tajemnic, a teraz mówi, że
nie jestem godny jego córeczki. Co mam zrobić, żeby go przekonać? Może stanę
na rzęsach i pokażę...

– Weź się w garść. Tony! Przecież nie chodzi nam o to, żeby cię pokochał

jak syna!

– Racja. – Tony uśmiechnął się przepraszająco. – Oczywiście. Wybacz,

trochę mnie poniosło.

Ten uśmiech oraz piękno smukłego ciała okrytego tylko niewielkim

ręcznikiem sprawiły, że Lynn całkiem się zapomniała. Nie mogła oderwać
wzroku od smoka wytatuowanego na muskularnym ramieniu. Niewielki obrazek
czynił właściciela mężczyzną nieco tajemniczym i nieprzewidywalnym. Lynn
była zafascynowana tatuażem, co odbierało jej zdolność trzeźwej oceny faktów,
a Tony’ego stawiało w trudnym położeniu,

– Muszę już iść – rzuciła pospiesznie. – Obiecałam Calvinowi, że zjem z nim

śniadanie na tarasie restauracji.

– Ach, tak! – Tony nagle spoważniał.
– Zamierzam go przekonać, by natychmiast wyjechał,
– Dobra myśl. – Mężczyzna od razu się rozchmurzył. – Będzie ci łatwiej,

jeśli pójdziemy razem,

– Dzięki, ale sama potrafię się z ty uporać. Wiem, jak należy rozmawiać z

Calvinem.

– Nie wątpię – odparł Tony, choć wcale nie wydawał się o tym przekonany.

– Muszę przyznać, że z trudem znoszę jego obecność. Podobno Gladys uważa
go za doskonałą partię. Idealny kandydat na męża, co?

– Chyba tak, – Lynn odgarnęła włosy. – Mama uczestniczy w jego kursie

samorealizacji. Naprawdę bierze sobie do serca wszelkie zalecenia wykładowcy.
Dlatego tak dziwacznie się ubiera. To ma być rzekomo przejaw siły charakteru.
Ja bym to raczej nazwała brakiem dobrego smaku,

– Korci mnie, by także ujawnić swoje ukryte moce. Mógłbym potrenować na

gardle tego kolesia. Chętnie go uduszę,

– To obrzydliwy natręt. Wystarczył jeden telefon mojej matki i już tu jest.
Tony zmierzył ją badawczym spojrzeniem.
– Gdyby zaniepokojona matka zadzwoniła do mnie i błagała o ratunek dla

takiej laski jak ty, też bym się nie zastanawiał. Facet wie, co robi. Ma swój
rozum,

Lynn czuła, że się rumieni.
– Nie sądzisz chyba, że przyjechał tu...
– Przez wzgląd na ciebie? Oczywiście, że tak. A przy okazji,.. Co was

łączyło w szkole średniej?

Uśmiechnęła się, słysząc jego ton. Można by pomyśleć, że to zazdrosny

narzeczony domaga się wyjaśnień od swojej dziewczyny.

– Niewiele. Przelotny flirt. Naprawdę powinnam już iść.
– Nigdy cię nie pocałował, prawda? – Tony domagał się dodatkowych

informacji.

– Tego nie powiedziałam,
– W takim razie,..
– Dziwna rozmowa. Nie zamierzam jej dłużej ciągnąć. – Lynn roześmiała się

i podeszła do drzwi. Na odchodnym dodała: – Rodzice zamówili śniadanie do
domku. Radzę ci zrobić to samo.

– Pójdziesz do restauracji w tej sukience?
– Tak – stwierdziła, otwierając drzwi. – Pa, Tony.
– Pa, Tony! – powtórzył zirytowany mężczyzna, kiedy drzwi zamknęły się

za nią. – Dobra, rób z siebie widowisko, paradując od rana w różowej kiecce
ledwie zakrywającej twoje zgrabne pośladki. Co mnie to obchodzi? Biegnij na
spotkanie z fachmanem od samorealizacji. Zostaw rzekomego ojca swego
dziecka na łasce personelu. Niech facet zajada u siebie byle co. Nawet mnie nie
zapytała, czy– chciałbym z nią pójść. Zresztą, co mnie to obchodzi!

Rzucił ręcznik na podłogę i zaczął się pospiesznie ubierać.
– Przestań się oszukiwać – mruknął. Zerknął na swoje odbicie w dużym

lustrze i nagle się rozchmurzył. Jeszcze nie wszystko stracone, – Nieźle się
prezentujesz, stary. zjesz śniadanie? Może na tarasie restauracji? Masz teraz
czas? Świetnie, A więc jesteśmy umówieni.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

Lynn zdawała sobie sprawę, że amarantowa sukienka przyciąga wszystkie

spojrzenia, ale nic na to nie mogła poradzić. Calvin czeka na nią w letniej
kawiarence pod białą markizą. Na maleńkim stoliku w sam raz dla dwojga gości
czekały szklanki pełne wody mineralnej z lodem i cytryną. Elegancki garnitur
młodego mężczyzny wtapiał się w gustowne wnętrze. Tylko czerwony krawat
nie pasował do różowego obrusa.

– Nareszcie jesteś! – zawołał Calvin z promiennym uśmiechem. Zerwał się

na równe nogi.

Dziewczyna postanowiła zabawić się jego kosztem.
– No właśnie! – zawołała tym samym tonem.
– Bosko!
– No pewnie!
– Pora coś zjeść! Wybuchneła śmiechem i usiadła na krześle odsuniętym dla

niej przez Calvina.

– Co cię tak ubawiło?
– Masz w sobie więcej animuszu, niż ktokolwiek z moich znajomych, i to

jeszcze przed poranną kawą.

– Kofeina szkodzi – oznajmił, wrzucając do ust pastylkę gumy do żucia, –

Masz ochotę? – zapytał, podając jej opakowanie.

– Nie, dziękuję. Wybacz, że się spóźniłam.
– Nic nie szkodzi – odparł. Zdjął marynarkę i podwinął mankiety koszuli.

błysnęły złote spinki. – Kilka osób mnie rozpoznało

Ach, ta popularność. Rozdałem parę wizytówek. Chwileczkę! Jak mogłem

zapomnieć! – Sięgnął do wewnętrznej kieszeni sportowej marynarki, wyjął z
niej plik barwnych kartoników i podał je Lynn. – Rozdaj znajomym.

Lynn zerknęła na wizytówkę. Ujrzała twarz Calvina ozdobioną szerokim

uśmiechem, złote litery zachęcały do udziału w kursie samorealizacji; poniżej
adres, numer telefonu i faksu oraz adres internetowy.

Lynn wzięta jedną kartę, by nie urazić znajomego. – Tyle wystarczy. Gdyby

ktoś był zainteresowany...

– Bierz więcej! – nalegał Calvin. Wetknął jej do ręki jeszcze kilka

kartoników. Energicznie poruszał szczęką, żując gumę,

– Masz zapał godny ewangelistów – stwierdziła dziewczyna, posłusznie

układając plik kartoników obok szklanki z wodą,

– Przyswoiłem sobie ich metody – odparł całkiem serio, zamykając portfelik

na wizytówki i chowając go do kieszeni,

– Czyżby?

– Oczywiście. Wyobraź... – Do stolika podszedł kelner. Calvin przerwał i

natychmiast zwrócił się do niego. – Nie zdążyliśmy obejrzeć karty dań. Proszę
nam dać jeszcze trochę czasu.

– Dla mnie tylko kawa i grzanka,
– Nie mów głupstw! Tak by się zachowała dawna, zakompleksiona. Lynn,

wielka gwiazda, którą w sobie kryjesz, marzy o jajkach na bekonie.

– Najwyraźniej zapomniałam, że nie jadam śniadania. Grzankę zamówiłam

przez grzeczność. A skoro rozmawiamy tak szczerze...

Jestem w tej chwili twoją jedyną słuchaczką. Czy zechciałbyś mówić trochę

ciszej? Będę ci za to bardzo wdzięczna, Calvin z westchnieniem pokiwał głową.

– Widzę, że nie potrafisz od razu przełamać wieloletnich uprzedzeń. Przed

nami trudne zadanie, – Zwrócił się do kelnera, który cierpliwie czekał przy ich
stoliku. – Dla mnie jajka na bekonie, naleśniki z malinami, sok pomarańczowy,
kompot ze świeżych owoców i kawa bez kofeiny. Dla tej pani zwykła kawa i
grzanka.

Gdy kelner odszedł, Calvin pochylił się ku Lynn. Żuł gumę, poruszając

szczękami nieco wolniej.

– Staram się nad sobą panować, ale to niesłychanie podniecające, że mogę

nieść pomoc nieszczęśnikom takim jak...

– Jak ja? – wpadła mu w słowo Lynn. – Wcale nie potrzebuję kursu

samorealizacji. Jestem wziętym adwokatem. – Upiła łyk wody.

– To nie ma znaczenia! – Calvin również sięgnął po szklankę, jakby

naśladował rozmówczynię.

– Do tej pory byłam święcie przekonana, że jest inaczej. Najwyraźniej zaszła

pomyłka.

Z rezygnacją oparła policzek na dłoni. Calvin przybrał identyczną pozę.
– Cieszysz się uznaniem wśród prawników, masz piękne mieszkanie i

najnowszy model bmw – tłumaczył Calvin – ale mimo tych osiągnięć czujesz
się bezwartościowa, Lynn.

Dziewczyna przypomniała sobie, że jedną z metod używanych przez

terapeutów jest naśladowanie ruchów i póz rozmówcy, by go zbić z tropu i
skłonić do zmiany stanowiska.

– Czemu tak się dzieje? – zapytała, drapiąc się po nosie. Calvin natychmiast

powtórzy! ten gest. Dziewczyna omal nie parsknęła śmiechem, – Dlaczego
sądzisz, że czuję się nic niewarta?

– Ujmę to jednym słowem; Tony Russo.
– To dwa słowa. – Przechyliła się na prawo dla czystej przyjemności

obserwowania, jak Calvin robi to samo. Bawiła się doskonale.

– Twoja matka błagała, żebym cię ocalił, – Calvin zbagatelizował uwagę

Lynn. Ujął jej dłoń. – Chcę ci uświadomić, że powinnaś sama kierować
własnym życiem.

– Przecież... – zaczęła Lynn, ale Calvin nie pozwolił jej dokończyć,
– Chcę, żebyś powtórzyła za mną sto razy, a jeśli będzie trzeba, nawet

tysiąc; Każdy jest kowalem swego losu!

– Z ust mi to wyjąłeś, cwaniaczku, – Tony Russo wziął krzesło, wsunął je

między pogrążoną w rozmowie parę i usiadł na nim okrakiem. Papieros w
kąciku ust oraz inne rekwizyty macho nadawały mu groźny wygląd, –
Zamierzam kuć żelazo, póki gorące. Cal. Zabierz swoje brudne łapska i przestań
obmacywać moją narzeczoną. – Chwycił rękę speca od samorealizacji i odsunął
na bok. Wyjął papierosa z ust i dmuchnął Calvinowi dymem prosto w twarz.
Mężczyzna zaczął kaszleć i machać rękoma, – Tu nie wolno palić! – zawołał.

– Czyżby? – Tony rzucił mu wrogie spojrzenie. – Chyba masz rację, bo nie

widzę popielniczek. – Wziął do ręki plik wizytówek leżący przed Lynn. – Mam
pomysł – stwierdził. Zaciągnął się po raz ostatni i zgasił papierosa na złotych
literach zachęcających do udziału w kursie samorealizacji, – Przestań! Podpalisz
lokal! – wrzasnął Calvin.

– Nie można do tego dopuścić. – Tony sięgnął po stojącą przed Calvinem

szklankę z wodą i obficie polał dymiące kartoniki. Forbs spojrzał ponuro na to
małe pobojowisko i zwrócił się do dziewczyny;

– Nie szkodzi. Dam ci inne,
– Ani mi się waż, draniu – warknął Tony.
Calvin poprawił krawat i odchrząknął.
– Zapewne sądzisz, że ta prymitywna zagrywka dowodzi pewności siebie,

lecz w rzeczywistości jesteś wystraszonym i żałosnym draniem.

– Licz się ze słowami. Cal. – Oczy Tony’ego zabłysły gniewnie, objął

ramieniem Lynn, przyciągnął ją do siebie. – Zapamiętaj sobie, mówisz do ojca
jej dziecka.

Calvin otworzył szeroko oczy ze zdumienia i spojrzał na Lynn.
– Jesteś w ciąży?
– Mama ci o tym nie wspominała?
– Nie. – Elegancik spochmurniał, – Twój przypadek jest poważniejszy, niż

sądziłem. Żeby tak krzywdzić samą siebie!

– Uważaj, mądralo! właśnie obraziłeś kobietę, którą kocham! Nie wspomnę

już o takim drobiazgu, że przy okazji mimochodem źle się wyraziłeś o jej
ukochanym. Musimy to jakoś załatwić,

– Nie rozumiem, – Calvin energicznie żuł gumę,
– Doskonale wiesz, o co chodzi. Spadaj, koleś.
– Lynn jest pod moją opieką, – Calvin wstał. Dorównywał wzrostem

Tony’emu, ale nie był tak dobrze zbudowany.

– To ci się tylko tak wydaje, dupku.
– Moi drodzy, nie powinniście – zaczęła niepewnie zaniepokojona

dziewczyna.

– Chyba nic dziś nie wyjdzie ze wspólnego śniadania, Lynn – przerwał jej

Calvin, spoglądając wrogo na Tony’ego, Przygładził dłonią czuprynę i zwrócił
się ku dawnej sympatii: – Nie tracę nadziei, że znajdziesz w sobie dość sił, by
pewnego dnia wejść na drogę prowadzącą do prawdziwej samorealizacji, a
wówczas,,,

– Nie poruszaj więcej tego tematu – rzucił Tony, gestem nakazując mu, by

zamilkł. – Jeśli coś jeszcze o tym usłyszę, osobiście wrzucę cię do strumienia,

– Lynn, nie mam pojęcia, co ty widzisz w tym prostaku!
– Znów mnie obraziłeś! To był wielki błąd. – Tony przysunął się do Calvina,

który zrobił parę kroków w tył.

– Przestańcie! – Lynn spojrzała na Calvina. – Wracaj do Gladys. Dość już

narobiłeś zamieszania,

– Nie jestem niczemu winien. Najgorsze już się stało, i to bez mego udziału.

Lynn, zaufaj mi. Wyprowadzę cię z mrocznej pułapki, w której się znalazłaś.
Ujrzysz znowu światło dzienne. – Calvin misjonarskim gestem uniósł w górę
palec.

– A ja wyprowadzę cię z tarasu prosto w chłodne wody strumienia. – Na

oczach wystraszonej Lynn Tony chwycił rywala za ramię, pociągną w dół po
schodach i niczym worek brudnej bielizny pchnął do zimnego potoku, Z odrazą
strzepuj ręce i ruszył z powrotem.

– Przez ciebie połknąłem gumę do żucia! – oznajmił żałośnie Forbes i

podniósł się z trudem.

– Prawdziwe nieszczęście – odparł Tony i spojrzał przez ramię, Calvin

ruszył ku brzegowi, pokonując opór bystrego nurtu. Tony podszedł do Lynn i
objął ją ramieniem – Chodźmy, skarbie. Niech ten łobuz sam sobie radzi.

Dziewczyna nie miała nic przeciwko temu. Calvin klął i chlapał wodą na

wszystkie strony. Buty Tony’ego stukały o kamienie tarasu. Goście w milczeniu
odprowadzili spojrzeniem wychodzącą parę,

– Mała przejażdżka dobrze nam zrobi – stwierdził Tony, prowadząc Lynn w

stronę parkingu. Bardzo jej się spodobała ta myśl. Nie martwiła się wcale o
Calvina. Prąd nie był tak silny, by zniósł go w dół strumienia. Wystarczy zdjąć
buty i skarpetki, żeby stanąć pewnie na gładkich kamieniach; wyjście na brzeg
nie będzie wówczas najmniejszym problemem. Mniejsza o natrętnego Forbesa.
Krótka wycieczka w górzyste okolice to doskonały sposób, by zapomnieć o
nieprzyjemnym poranku.

– Nie wierzyłam własnym oczom! Szanowany współpracownik znanej

kancelarii adwokackiej wrzuca do strumienia swego rozmówcę – oznajmiła
Lynn... Tony wybuchnął śmiechem.

– Ja również byłem zaskoczony swoją reakcją, ale musisz przyznać, że tak

właśnie postąpiłby rozrabiaka, z którym się rzekomo związałaś. Jestem z siebie

bardzo zadowolony. Dawny Tony Russo także nie darowałby Calvinowi takiej
obrazy.

– Jednego się boję – stwierdziła dziewczyna z powagą, chociaż

oczy jej się

śmiały. – Ten sposób postępowania może ci wejść w nawyk. A jeśli po
powrocie do Chicago zaczniesz wrzucać swoich przeciwników do Jeziora
Michigan?

– Kto wie? Istnieje takie niebezpieczeństwo, Zresztą mniejsza z tym. Na

razie mamy niezły ubaw, prawda?

Lynn zerknęła na niego podejrzliwie.
– I to mnie właśnie martwi, Tony. Za dobrze się bawisz.
– Nie ma się czego bać, moja droga, – Tony zsunął ciemne okulary i znad

oprawki spojrzał na nią chełpliwie, – Wiem, co robię.

Po pierwsze, należało wywieźć Lynn jak najdalej od kurortu, gdzie tyle

spraw odwracało jej uwagę. Od wczoraj dzielili domek, a mimo to spędzali
razem niewiele czasu.

– Z tego, co słyszałem, wynika, że nie jadłaś śniadania – stwierdził, gdy

jechali przez miasto.

– Bez jedzenia mogę się obyć, ale bez kawy nie.
– Coś na to poradzimy. Sam chętnie wypiję ze dwie filiżanki.
Mijali właśnie dzielnicę biur i urzędów, gdzie wiele było przytulnych

lokalików, Tony obawiał się jednak, że przy ich wątpliwym szczęściu mogą tam
spotkać Jeffa. Nagle spostrzegł drogowskaz zapowiadający zjazd w stronę
lotniska,

– Dlaczego tam? – wypytywała żartobliwie Lynn. – Zamierzasz mnie

porwać i opuścić miasto?

– Nic z tych rzeczy! Znajdziemy tam kilka barów, w których podają kawę,

ale nie to jest najważniejsze. Idę o zakład, że nie zobaczymy tam znajomej
twarzy. Pomyśl tylko: żadnych szaleńców! Najpierw wziął nas w obroty Jeff,
wyznawca barwnej aury; potem zjawił się nawiedzony misjonarz Calvin.
Stanowczo za wiele dla pary spragnionych wypoczynku turystów.

– Mam inne wytłumaczenie – odparła Lynn. – Wywiozłeś mnie daleko za

miasto, bo wstydzisz się pokazać w centrum z kobietą w różowym mini.

Możesz

nosić, co ci się podoba. Nie ma takiej możliwości, żebym się ciebie wstydził –
stwierdził z powagą, obrzucając ją zachwyconym spojrzeniem.

Dziewczyna spłonęła rumieńcem.
– Dzięki – odparła cicho.
Tony milczał, by miała czas na przemyślenie jego słów. Komplement nie był

przypadkowy. O jego sile decydowała prostota. Tony’emu od pewnego czasu
bardzo zależało na takim sam na sam ze śliczną Lynn. Chciał dać dziewczynie
do zrozumienia, jakie żywi do niej uczucia.

Długo jechali w milczeniu. Miasto zostawili za sobą. Lynn podziwiała

zapierające dech w piersiach widoki.

– To niezwykłe miejsce – odezwała się w końcu. – Szczerze mówiąc,

miałam nadzieję, że rodzice natychmiast się tutaj pogodzą.

– Ja też wierzę, że wkrótce uporają się ze swymi problemami. Daj im tylko

trochę czasu – powiedział Tony, choć w głębi ducha obawiał się, że Calvin
będzie próbował postawić na swoim i ostatecznie skłócić Morganów.

– Jeśli naprawdę się dogadają, od razu będę o tym wiedziała – stwierdziła

Lynn,

– Telepatia?
– Nie! Wystarczy, że spojrzę na mamę. Przy pojednaniu nie obejdzie się bez

czułych pieszczot. Takie wybuchy namiętności zostawiają na jej twarzy wyraźne
zaczerwienienia.

– Rozumiem. – Tony zaczął chichotać.
– Szczerze mówiąc, mama już mnie wypytywała, czemu ich u mnie nie

widać. Obie mamy bardzo wrażliwą skórę. Jeśli wiążę się z kimś na dłużej, od
razu mam na twarzy czerwonawe podrażnienia. Mama się dziwiła, że pieszczoty
namiętnego kochasia nie zostawiły na moich policzkach żadnego śladu.

– To się da naprawić – odparł Tony, Krew coraz szybciej pulsowała mu w

żyłach.

Pomyślałam sobie, że nim ponownie zobaczymy rodziców, można by..,

Chyba wiesz, co mam na myśli,

– Oczywiście, – Tony odruchowo napiął mięśnie. – Z przyjemnością się tym

zajmę.

– Popatrz tylko! Co za widok! – zawołała nagle Lynn drżącym z przejęcia

głosem.

Wjechali na płaskowyż, z którego widzieli jak na dłoni miasto i góry na

horyzoncie. Rozmawiali przez chwilę o urokliwym pejzażu. Tony zdawał sobie
sprawę, że Lynn próbuje w ten sposób ukryć zmieszanie. Była zdenerwowana.
Tony w ogóle się tym nie przejmował Miła godzina w przytulnej kafejce
pomoże jej wrócić do równowagi. Potem będą oboje zbyt zajęci, by odczuwać
niepokój i zakłopotanie.

Znaki drogowe doprowadziły ich do niewielkiej kafeterii na skraju

ruchliwego tomiska.

– Kochany, wywiozłeś mnie tam, gdzie diabeł mówi dobranoc, więc teraz

musisz spełniać kaprysy uprowadzonej dziewczyny.

– Jasne.
– Umieram z głodu. I z pragnienia – szepnęła tajemniczo. – Dopiero teraz

zdałam sobie z tego sprawę.

– Ja również mam ukryte pragnienia – odparł szczerze Tony. Jego potrzeby

były inne, lecz równie silne jak apetyt Lynn,

Cieszył się każdą chwilą spędzoną we dwoje. Przyjemnie było dzielić z

Lynn posiłek, obserwować, jak je śniadanie i pije kawę, słuchać rodzinnych
anegdot, Z okien lokalu widzieli pas startowy oraz unoszące się w powietrze i
lądujące samoloty. Tony zrewanżował się dziewczynie kilkoma historyjkami ze
swego dzieciństwa. Wspominał również o tym, że woń gumy do żucia
przyprawia go o mdłości.

– Biedny Calvin! On żuje bez przerwy. Ale ci podpadł!
– Biedny? To zakała ludzkości! Nie zapominaj, że twoja mama chodzi na ten

jego idiotyczny kurs samorealizacji. Od tamtej pory miewa głupie pomysły.
Postanowiła na przykład opuścić Buda i przeprowadzić rozwód.

– Słuszna uwaga. Tata jest przekonany, że Calvin zamącił jej w głowie.

Rzecz w tym, że zaczęła się nudzić i szukała okazji, by zrobić trochę
zamieszania. Gdyby Calvin nie pojawił się na horyzoncie, znalazłaby inny
sposób,

– Mimo wszystko nie jestem w nastroju, żeby tolerować tego durnia.
– To się dało zauważyć.
– Dolać ci kawy? – Tony wolał nie zdradzać, co miał ochotę zrobić

Calvinowi.

– Nie, dziękuję.
– W takim razie jedźmy. – Rzucił na stolik kilka monet. Dziewczyna

zmarszczyła brwi.

– Powinnam zapłacić za siebie, ale zapomniałam torebki. Nie mam ani

grosza. Zwrócę ci...

– Nie trzeba – odparł stanowczo. Ujął jej ramię. Poszli ku drzwiom kafeterii.

Po chwili dodał z uśmiechem: – Jestem ci coś winien za to, że mnie zabrałaś na
tę szaloną wyprawę. Ty płacisz, a ja bawię się znakomicie.

– Nie ma o czym mówić. Obiecałam, że wszystko zwrócę, i słowa

dotrzymam. Zresztą jeśli rodzice się pogodzą, to będzie wyjątkowo korzystna
inwestycja.

Tony otworzył drzwi auta i pomógł dziewczynie wsiąść. Potem sam zajął

miejsce za kierownicą,

– Problem w tym, że czuję się jak twój utrzymanek – oznajmił z ponurą

miną.

– Cudownie! Łatwiej ci będzie grać rolę żigolaka.
Tony zręcznie manewrował czerwonym autem, by wyjechać z zatłoczonego

parkingu.

– Kim jest żigolak?
– Swego rodzaju utrzymankiem
– Po co się go trzyma?
– Chyba nie muszę ci tego tłumaczyć.
– Ciekawe, czy odważysz się powiedzieć to na głos!

– To kochaś, z którym idzie się do łóżka – odparła, rzucając mu wyzywające

spojrzenie. – Zadowolony?

– Chwilowo tak, skarbie. Ale nie na długo – mruknął. Uśmiechnął się,

widząc rumieńce na delikatnych policzkach. Szkoda, że przyjdzie mu zostawić
na nich czerwonawe przebarwienia. Trudno. Żigolak musi zarobić na swoje
utrzymanie.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Tony zjechał z głównej drogi i zaparkował na uboczu. Lynn od razu się

domyśliła, że nie chodzi mu o podziwianie krajobrazu, zwłaszcza że nacisnął
guziki umożliwiające szybkie podniesienie dachu i przyciemnienie szyb. Z
uwagą przyglądała się zapobiegliwemu kierowcy,

– Może przeniesiemy się na tylne siedzenie? – zaproponował uprzejmie

Tony.

– Czy oboje myślimy o tym samym?
– Oczywiście.
– Niewiele trzeba, by moja skóra się zaczerwieniła.
Tony wysiadł z samochodu, by otworzyć jej drzwi. Gdy wysiadła, przesunął

fotel, by łatwiej mogli się wślizgnąć na tylną kanapę auta.

Serce Lynn uderzało mocno i niespokojnie. Miała zamęt w głowie.

Usiłowała przygotować się na to, co miało za chwilę nastąpić.

– Od dziesięciu lat nie zabawiałam się w ten sposób – stwierdziła rezolutnie.

– Nie przyszło mi do głowy, że będziemy to robić za dnia!

– Wystarczy odrobina wyobraźni, by wmówić sobie, że jest noc.
Tony usiadł obok niej i zamknął drzwi.
– Cholera, dawniej tylne kanapy były większe. Oszczędnościowa produkcja

– mamrotał z irytacją,

Lynn zerkała na niego z ciekawością. Była gotowa do działania. Kilka

pocałunków i będzie po wszystkim. Policzki się zaczerwienią,

a zadowoleni

wycieczkowicze powrócą do swego domku. W głębi ducha jednak nie miała
pewności, że to będzie takie proste.

– Po namyśle doszłam do wniosku. Że chyba nie powinniśmy...
– Dziewczyno, przestań tyle mówić i przysuń się do mnie – mruknął Tony,

zdejmując przeciwsłoneczne okulary. Rzucił je na przednie siedzenie. Popatrzył
z czułością na Lynn. Oczy mu pociemniały,

– Lynn, twoja matka powinna dziś ujrzeć charakterystyczne oznaki wielkiej

namiętności.

Dziewczyna czuła, że pożądanie ogarnia ją niczym fala przypływu.

Zahipnotyzowana spojrzeniem ciemnych oczu przysunęła się.., i zaczepiła stopą
o pas bezpieczeństwa. Daremnie próbowała utrzymać równowagę. Pchnięta siłą
bezwładności opadła na siedzenie; ciemna głowa wylądowała na męskich
kolanach.

– Niesamowite! Szukasz mocnych wrażeń, co? – mruknął żartobliwie Tony.
Lynn wyprostowała się natychmiast.
– Pas bezpieczeństwa próbował mnie powstrzymać od robienia głupstw, ale

mu się wyrwałam – odparła pogodnie, choć oddech miała przyspieszony.

– Szkoda, Miałem nadzieję, że zrobiłaś to umyślnie, – Tony zachichotał.
– Nie oceniaj innych według siebie. W młodości byłeś rozpustnikiem, ale ja

nie miałam takich doświadczeń, – Próbowała się wyślizgnąć z natarczywego
uścisku pasów, ale zachwiała się po raz drugi i omal nie straciła równowagi.
Zaplątała się jeszcze bardziej. Tony obserwował ją spod przymkniętych rzęs z
domyślnym uśmieszkiem na twarzy.

– Okropnie jesteś napalona, Lynn. To wiele obiecuje. Chyba powinienem ci

pomóc, bo sama się nie wypłaczesz, prawda?

– To cyrkowa ekwilibrystyka. Brak mi doświadczenia. Potrzebuję pomocy.
Tony pochylił się i uwolnił unieruchomione nogi Lynn. – Zrobione! – rzucił

chełpliwie.

– Co za ulga! – westchną dziewczyna. Usiadła wygodnie i przysunęła się do

ciemnowłosego kochasia.

– Mimo wszystko mam nadzieję, że tamten upadek nie był przypadkowy –

odparł Tony. Spojrzał jej w piwne oczy. – Strasznie jesteś spięta. Powinienem
cię objąć... Chwileczkę! Na czym ja siedzę? Chyba na zapięciu tego
nieszczęsnego pasa. Trzeba z tym zrobić porządek. Dobra, załatwione. Teraz
przysunę się bliżej, a ty mi usiądziesz na kolanach,

Lynn nie umiała powiedzieć, jak to się stało, że nagle znalazła się w

objęciach półleżącego mężczyzny. Odruchowo położyła dłonie na muskularnym
torsie i rozsunęła uda, obejmując nimi jego biodra. W czasie tych ewolucji
wąska sukienka uniosła się wysoko, odsłaniając bieliznę.

– Wygodnie ci? – zapytał troskliwy kochaś z czułym uśmiechem. Odgarnął

ciemne włosy spadające Lynn na twarz,

– To nie jest właściwe określenie – odparła dziewczyna.
– Dawno temu moi kumple i ja nazywaliśmy takie zabawy przekładańcem –

mruknął Tony, dotykając kciukiem jej warg.

Dziewczyna na moment wstrzymała oddech.
– Przecież nie mamy zamiaru,,.
– Będzie tak, jak zechcesz – odparł, nie przestając dotykać jej ust,
– Tutaj? – rzuciła z powątpiewaniem. Tony wsunął palce w jej włosy i

delikatnie pogłaskał zarumienione policzki. Po chwili zapytał wprost: –
Kochałaś się kiedykolwiek na tylnym siedzeniu auta?

– Nigdy. – Serce Lynn kołatało niespokojnie. Była przekonana, że nie

powinni... Ale z drugiej strony...

– I bardzo dobrze. – Z czułością popatrzył jej w oczy, – Porządna z ciebie

dziewczyna.

– A ty uchodziłeś za chuligana.
– Zgadza się. Oddałbym wtedy calutką kolekcję podstawek do piwa, żeby

mieć na tylnym siedzeniu takiego kociaka jak ty. Marzyła mi się dziewczyna z
klasą.

– To zabawne. – Lynn obrysowała palcem usta Tony’ego. – Chętnie

poświęciłabym opatrzone dedykacją zdjęcie Bruce’a Springsteena, żeby taki
rozrabiaka jak ty wziął mnie w ramiona na tylnym siedzeniu auta,

– Spełniają się dawne marzenia – mruknął, tuląc ją w objęciach.
– Waśnie. – Patrzyła mu w oczy, gdy pochylił głowę. Uwielbiała patrzeć na

zmysłowe usta, zawsze gotowe ją całować. Tym razem nie mogła się doczekać
pocałunku. Zamknęła oczy dopiero, gdy poczuła dotyk warg Tony’ego.
Powtarzała sobie, że to jedynie gra. Musiała pokazać matce twarz z
charakterystycznymi plamkami. Wolała o tym nie myśleć. Gdy Tony zaczają
całować, uświadomiła sobie, że konieczność zwodzenia mamy jest zwykłą
wymówką.

Mężczyzna jęknął, gdy ich wargi się zetknęły. Ten cichy dźwięk sprawił, że

zapomniała o skrupułach i mocniej do niego przylgnęła. Całowali się namiętnie.
Lynn nie mogła sobie przypomnieć, czemu do niedawna była święcie
przekonana, że nie powinni się kochać. Teraz uznała ten pomysł za bardzo
sensowny.

Słyszała głośne i mocne bicie jego serca tuż przy swoim. Gdy zamknął ją w

objęciach, rozkoszowała się silą muskularnego ciała. Uniosła się nieco, by
przesunąć dłońmi po koszulce, okrywającej barczyste ramiona, i czuła, jak pod
jej dotknięciem napinają się mięśnie. Wdychała zapach samochodowej tapicerki
i nikłą woń tytoniu; dotykała miękkiej, bawełnianej koszulki. Jej marzenie o
spotkaniu z buntownikiem i chuliganem o złotym sercu w końcu się
urzeczywistniło.

Jego usta były czułe i kuszące. Całowała je zachłannie. Oddawał pocałunki,

które sprawiały, że narastało w niej pożądanie.

Najwyraźniej Tony miał

zdolności telepatyczne, bo po chwili zaczął pieścić ją śmielej.

Słowa przestały im być potrzebne. Jęk, westchnienie, szept wystarczyły,

żeby się porozumieć. W zamkniętym aucie zrobiło się tak gorąco, że skóra
obojga pasażerów zwilgotniała od potu, co ich podnieciło jeszcze bardziej. Gdy
mocne dłonie Tony’ego objęły Lynn, a biodra kochanków przylgnęły do siebie,
dziewczyna zapragnęła pełnego zbliżenia, całkowitej jedności, zatracenia się w
wielkiej rozkoszy.

Mimo to omal nie doszło do przykrego wypadku.
Tony niemal w ostatniej chwili odsunął jej kolano, wymierzone niechcący w

jego lędźwie, Całowała go z takim zapamiętaniem, że prawie nie czuła, jak
uniósł ją i posadził okrakiem na swych udach.

– Opuść biodra – szepnął, muskając jej usta.
Posłuchała tej rady. Gdyby ktoś spojrzał na nich z boku, ujrzałby parę

wyczyniającą dziwne łamańce na tylnym siedzeniu auta; takie zachowanie nie
licowało z godnością wziętych prawników z chicagowskiej palestry. Lynn w
ogóle na to nie zważała. Jedynym celem stało się zaspokojenie pożądania. Oboje

byli ogromnie podnieceni, ale wystarczała im na razie śmiała pieszczota
rozgrzanych namiętnością ciał. Czuli rozkosz, kołysząc się w tym samym
rytmie.

Tony mruczał Lynn do ucha słowa, których nie była w stanie zrozumieć.

Amarantowa sukienka zwinęła się w okolicach talii. Mężczyzna wsunął dłonie
pod jedwabne majteczki i głaskał jędrne pośladki.

Jego pocałunki uderzały Lynn do głowy niczym wino. Czuła w ustach ciepły

język Tony’ego. W tej samej chwili zuchwałe palce wtargnęły w głąb jej ciała.
Nieświadomie zaczęła ocierać się o niego, by choć w ten sposób zmniejszyć
udrękę pożądania. Natychmiast poczuła ulgę; poruszała się nadal, by ulżyć sobie
w miłosnym cierpieniu. Tony objął mocniej jej biodra,, by sprostać nowemu
rytmowi,

Litości! Nie zamierzała przecież... Wcale nie chciała... Dosyć!
Gdy próbowała zaprotestować, zamknął jej usta pocałunkiem. Oboje na

moment zapomnieli o całym świecie, chociaż ich zjednoczenie nie było pełne.
Gdy nieco ochłonęli, dziewczyna drżała jak po wyczerpującym biegu. Przytuliła
wilgotne czoło do twarzy kochanka. Oddychała z trudem.

– Nic miałam zamiaru... – Zabrakło jej sił, by dokończyć zdanie.
– Wiem – odparł stłumionym głosem Tony, – Jestem zachwycony, że się

ośmieliłaś.

Nadal czuła, że jest podniecony. Spojrzała na jego twarz. Oczy miał

przymknięte. Zacisnął zęby, jakby ze wszystkich sił próbował odzyskać
panowanie nad sobą,

– To niesprawiedliwe, Tony. Nie mogłeś,,.
– Wszystko w porządku, – Ton głosu przeczył słowom.
Dziewczyna mimo oporów zdobyła się na to, by przykryć dłonią

wybrzuszenie na przodzie jego dżinsów.

– Bolesne doznanie – szepnęła.
– To ból graniczący z rozkoszą – odparł cicho. Nieśmiało sięgnęła do

suwaka.

– Mogłabym...
– Nie,
– Ale... – Z zewnątrz dobieg jakiś hałas. – Słyszę cos – ostrzegła

dziewczyna. – Ktoś usiłował otworzyć drzwi auta.

Tony jęknął rozpaczliwie.
Lynn poprawiła zmiętą bieliznę i próbowała obciągnąć sukienkę. Nie miała

pojęcia, jak w ciasnym wnętrzu wysunąć się z ramion Tony’ego,

– Uwaga – mruknął, oddychając z trudem. – Żadnych gwałtownych ruchów
– Postaram się – obiecała. – Och, wybacz! Spróbuję się odsunąć, nie

dotykając cię.,, tu i ówdzie, ale to nie będzie łatwe

– Wiem – wycedził przez

zaciśnięte zęby.

– Może tamci zaraz sobie pójdą. Moglibyśmy wtedy...
– Nie będziemy się więcej zabawiać na tylnym siedzeniu auta– odparł

zbolały mężczyzna. Zacisnął powieki i przygryzł wargi.

– Łapie mnie kurcz, lewa łydka. Muszę natychmiast rozprostować nogi.
– Tony, czemu nie powiedziałeś od razu? –
– Krzycz głośniej! Niech wszyscy się dowiedzą, że tu. jestem. Tamci gapie z

pewnością są ciekawi, kto siedzi w środku,

– Pewnie już sobie poszli. – Wyciągnęła rękę i pogłaskała go po policzku.

Uznała, że ten czuły gest z pewnością nie będzie zrozumiany jako zachęta do
erotycznych wyczynów. – Okropnie mi przykro. Czemu nie powiedziałeś od
razu, że boli cię noga?

Tony parsknął śmiechem.
– Jak miałem to zrobić? Wyobraź sobie, że sięgnęłaś gwiazd, i. ja pukam cię

w ramię i dyskretnym szeptem mówię: Skarbie, dosyć tego; noga mi ścierpła,

– Mam ci ją rozmasować?
– Dzięki! Lepiej nie dotykaj mnie teraz, bo nie ręczę za siebie,
– W takim razie powinieneś wysiąść z auta i pochodzić trochę. Spacer na

pewno ci ulży.

– Ciekawe, jak się stąd wydostaniemy. Trudno będzie się podmieść,
– Pomogę ci, – Dziewczyna wyciągnęła rękę i otworzyła drzwi.
– Chwileczkę, poszukam moich klapek. – Pochyliła się i natychmiast straciła

równowagę. – Ratunku!

Tony chwycił ją w objęcia i przyciągnął do siebie. Przez moment tworzyli

bezładne kłębowisko ciał. Kolano Lynn dotknęło przypadkiem najbardziej
newralgicznych okolic. Tony jęknął boleśnie.

Dziewczyna znieruchomiała.
– Boję się poruszyć – wyznała z obawą, a potem dodała żartobliwie: – Znów

musiałeś mnie łapać, żebym nie upadla. Wyraźnie na ciebie lecę.

– Kto przeczuwał, że tak się to skończy? – zapyta z chełpliwym

uśmieszkiem.

– Ty!
– Dosyć tej prowizorki! O ile mnie pamięć nie myli, w domku mamy

wygodne łóżko.

Lynn na moment wstrzymała oddech. Nie była w stanie wykrztusić słowa.

Pieszczoty w aucie – bo wymagało tego dobro sprawy – to jedno; rozmowa o
zaletach pewnego mebla stojącego w sypialni przenosiła ich na całkiem inny
poziom.

– Przecież... chodziło jedynie o zaczerwienienia na mojej twarzy. Żeby je

wywołać, nie potrzeba nam wcale.,, łóżka.

– Jest nam niezbędne do innych celów – oznajmił Tony, rzucając jej

pożądliwe spojrzenie.

– Czyżby? – spytała bez tchu.
– Pani mecenas wyraźnie tchórzy. Gdybym nie był dżentelmenem,

przedstawiłbym niepodważalne dowody na poparcie swojej tezy.

W duchu przyznała mu rację. Mimo to nie zamierzała dawać za wygraną.
– Moim zdaniem nie powinniśmy się kochać, bo takie postępowanie nie

przyniesie nam...

Dość mam tego dzielenia włosa na czworo. Poza tym niewiele brakowało,

żebyśmy to już mieli za sobą– zirytował się Tony, Nagle złagodniał, pogłaskał
jej ramiona i dodał czule; – Czy pozwolisz, żebym przez wieczność cierpiał jak
potępieniec, moja śliczna?

Spojrzała w piękne, ciemne oczy. Nie patrzyła w nie, gdy pracowali razem w

kancelarii lub gdy uczestniczyli w rozprawie. Dopiero teraz odkryła, jak wiele
potrafią wyrazić. Tony był świadomy swych atutów i potrafił je wykorzystać.

– Mniejsza z tym – burknęła, nie przyznając się do klęski. –
Najpierw trzeba się stąd wydostać. Potem możemy przedyskutować tę

kwestię.

– To jest unik, ale masz rację. Pora opuścić tylne siedzenie.
– Spróbuję ci pomóc.
– O, nie! – Tony wybuchną śmiechem. – Żadnej pomocy! Zajmij się sobą. Ja

zadbam o siebie i swoje klejnoty. – Skwapliwie osłonił rękoma zagrożoną część
ciała,

Dziewczyna zrezygnowała z szukania klapek Ostatnia próba znalezienia

obuwia skończyła się dość dramatycznie. Postanowiła wysiąść boso. Wysunęła
ostrożnie stopę. Grunt był wilgotny i miękki. Śmiało postawiła drugą nogę i
wysiadła z auta. Obciągała właśnie sukienkę, gdy usłyszała znajomy głos.

– Świat jest mały, prawda?
Z wnętrza samochodu dobiegły stłumione przekleństwa. Lynn odwróciła się

natychmiast i stanęła oko w oko z Jeffem, który obserwował ich z pobliskiej
skałki.

Niespodziewane spotkanie z Jeffem sprawiło, że Tony wyskoczył z

samochodu jak korek z butelki.

– Zdejmij buty, przyjacielu! – zawołał rozpromieniony i bosy terapeuta. Nie

miał na sobie koszuli. – Bierz ze mnie przykład. To najlepszy sposób, by
czerpać ze źródła energii, którą jest ta skałka.

Tony spacerował wokół auta, by rozruszać bolącą nogę.
– Źródło energii? – spytał z niedowierzaniem.
– Nie słyszałeś o tym zjawisku?
Tony wytrwale dreptał tam i z powrotem, defilując przed Jeffem.
Noga bolała coraz mniej.
– Nie – odparł. – Źródła energii to nic moja specjalność. Przyjechaliśmy tu z

Lynn na wycieczkę. Zatrzymaliśmy się na filiżankę kawy i wracamy do domu.

– Czemu się tłumaczysz? Jesteś chyba speszony. Zdejmij buty, kolego, i

wejdź na skałkę. Zaraz wrócisz do równowagi. Próbowałem wcześniej tego
rodzaju terapii. Zapewniam, że to mistyczne doświadczenie,

– Gdzie jest źródło energii? – wypytywała Lynn.
– Tutaj. – Jeff wskazał niewielkie usypisko z czerwonych kamieni na

spłaszczonym wierzchołku skały. – To męski strumień.

– Proszę? – Lynn z niedowierzaniem spojrzała na pagórek. – Chcesz mi

wmówić, że energia ziemi jest dwupłciowa?

– Oczywiście. Pierwiastek męski i żeński.,,
– To przemiłe spotkanie, Jeff, ale na nas już pora. Chodź, Lynn. – Tony ujął

ramię dziewczyny i pociągnął ją do samochodu.

– Czy istnieją w okolicy żeńskie źródła energii? – rzuciła na odchodnym

dziewczyna, wyraźnie zafrapowana tematem rozmowy.

– Oczywiście. W pobliżu jest pewna skałka. Chętnie ci ją pokażę, jeśli...
– Może innym razem – zawołał Tony i dodał, spoglądając na pasażerkę: –

Wracamy? – Z różnych względów nie był teraz w stanie wędrować po górach.

– Chyba tak – odparła, zerkając na niego pobłażliwie. Wiedziała, czemu tak

mu spieszno.

Tony pomógł jej wsiąść do auta, kuśtykając przeszedł na drugą stronę i zajął

miejsce za kierownicą.

– Nie wejdziecie na górę? – spytał zdumiony Jeff.
– Może innym razem – odparł Tony, uruchamiając silnik. Terapeuta podbieg

do samochodu i zapukał w okno po stronie

Lynn.
– Dowiedz się, o co mu chodzi – mruknął Tony.
Dziewczyna opuściła szybę.
– Pojemniki z energią dostaniecie w specjalistycznym sklepie w mieście–

oznajmił z powagą Jeff. – Wystarczy pojechać...

– Dzięki za informację, ale nie interesuje nas puszkowana siła życia –

przerwał Tony. – Do zobaczenia, Jeff. Na pewno znów się spotkamy. Nasze
drogi ciągle się krzyżują.

– Niewątpliwie decyduje o tym przeznaczenie, ale trudno powiedzieć, jakie

plany ma wobec nas matka natura. Być może zetkniemy się ponownie dopiero w
następnym wcieleniu.

– Oby tak było! –westchnął Tony.
– Na wszelki wypadek zadam wam jedno pytanie. Muszę przyznać, Że

jestem zdziwiony. Wasz romans jest, rzecz jasna, próbą zamydlenia oczu jej
rodzicom. W taki razie co robiliście na tylnym siedzeniu auta zaparkowanego na
odludziu?

Tony oparł ramiona na kierownicy, zerknął chytrze na terapeutę : odparł

niewinne:

– Gawędziliśmy.
Wrzucił pierwszy bieg i odjechał z piskiem opon. Gdy wyjechali na drogę,

katem oka spojrzał na Lynn.

– Masz już te swoje zaczerwienienia,
– Owszem.
– Boli?
– Trochę swędzi – odparła, dotykając policzka.
– Przykro mi, że namiętne pocałunki i pieszczoty tak się dla ciebie kończą.

Będę się bardzo starannie golił, ilekroć...

– Tony – przerwała dziewczyna, kładąc mu rękę na ramieniu. – Moim

zdaniem, stanowczo nie powinniśmy się kochać. To wielki błąd. Prędzej czy
później doszedłbyś do wniosku, że pod wpływem chwilowego nastroju dałeś się
ponieść namiętności.

– Jest i druga możliwość: być może uznam, że postąpiłem słusznie.
– Jesteś adwokatem specjalizującym się w sprawach rozwodowych!

Doskonale wiesz, jakie są minusy związków rozpoczętych zaledwie kilka
miesięcy po rozprawie!

– Oboje jesteśmy tylko ludźmi. Planując kampanię na rzecz ratowania

małżeństwa twoich rodziców, nie brałaś pod uwagę takiego obrotu sprawy?
Musiałaś być świadoma, że to nas do siebie zbliży. Mimo to zaryzykowałaś,

– Oczywiście. Zdawałam sobie sprawę, że w życiu rozmaicie bywa. Istotnie

mamy do czynienia z ludźmi, a ci są nieprzewidywalni... – Lynn umilkła nagle i
rzuciła koledze badawcze spojrzenie. – Sprytny jesteś. Wpadłam w pułapkę, co?

Tony ujął jej dłoń i podniósł ją do ust.
– Mam tylko jedną prośbę: Daj mi szansę, Lynn.

ROZDZIAŁ DWUNASTY

Lynn nie była zadowolona ze swego wyglądu. Po namiętnych uściskach z

Tonym na tylnym siedzeniu auta czuła się wymięta i potargana. Amarantowa
sukienka naszywana gwiazdkami zwracała powszechną uwagę. Elegancka pani
mecenas zmieniła się nagle w zaniedbaną kokotę. Lynn postawiła losowi
ultimatum; zwykła przyzwoitość wymagała, by pozwolił jej zniknąć za
drzwiami letniskowego domku bez zwracania uwagi. Żadnych znajomych na
ścieżce albo przed domkiem!

– Nareszcie jesteś! – zawołał Calvin, wybiegając na werandę rodziców

Lynn, gdy niesforna para usiłowała zniknąć niepostrzeżenie, – W samą porę!

Dziewczyna po prostu oniemiała. Gapiła się na Forbesa jak na postać z

kreskówki; zniknął z horyzontu w poprzednim odcinku, a w następnym
przybywa nie wiadomo skąd i na dodatek wygląda tak, jakby nic złego mu się
nie przydarzyło.

Calvin zbiegł po schodach i wyciągnął rękę do Tony’ego.
– Wszystko, co złe, puśćmy w niepamięć, zgoda? – rzucił pojednawczym

tonem.

Tony był równie zaskoczony jak Lynn. Przygotował linię obrony na

wypadek, gdyby Calvin złożył na niego doniesienia, a tu niespodzianka:
zawzięty rywal zapomina o urazie i ofiarowuje mu przyjaźń.

– Jasne – mruknął niepewnie. – Co było, a nie jest...
Uścisnęli sobie dłonie.
– Zdążyliście! – ucieszyła się Gladys, wychodząc z domku. Miała na sobie

szkarłatny kombinezon z krótkimi spodenkami. – To cudownie!

– Co tu się szykuje, mamo?
– Objazd samochodem terenowym po okolicy. – Gladys zbiegła po schodach

i przyjaznym gestem położyła dłoń na ramieniu Forbesa. – Nasz drogi Calvin
zarezerwował miejsca dla pięciu osób na wypadek, gdybyście wcześniej
przyjechali z porannej wycieczki.

Lynn zerknęła na Tony’ego, który spojrzał na nią z rozpaczą. Perspektywa

zwiedzania okolicy w towarzystwie Calvina również nie przypadła mu do gustu.

– Nie jestem pewna,,, – zaczęła z ociąganiem dziewczyna.
– Cześć, skarbie – zawołał pan Morgan, zbiegając po schodach. Miał na

głowie ulubioną czapeczkę drużyny „Chicago Bulls”, którą nosił, ilekroć był
naprawdę zadowolony. – Cieszę się, że zdążyliście. Przypominasz sobie, jak w
czasie ostatniego pobytu w tych stronach objeżdżaliśmy okolicę dżipem?

– Tak, ale...
– Pamiętaliśmy, że byłaś zachwycona tą wyprawą i dlatego postanowiliśmy

ją powtórzyć. Okropnie się bałem, że nie wrócicie na czas, ale już po strachu.

– Jasne. – Lynn uścisnęła dłoń Tony’ego i spojrzała na niego

porozumiewawczo. – Najdroższy, wiem, że jesteś bardzo zmęczony. Jeśli
chcesz, zostań w domku i odpocznij.

– Dobrze mówisz, Lynn – wtrącił Calvin. Zmarszczył brwi i udając szczerą

troskę, obrzucił przystojnego bruneta krytycznym spojrzeniem. – Ten facet
ledwie trzyma się na nogach. Kiedy szliście w stronę domku, odniosłem nawet
wrażenie, że trochę kuleje. Jest wykończony. Kompletny brak sil życiowych,
Całkiem...

– Opanuj się, Forbes. Tak się składa, że energia mnie rozsadza. – Tony

napiął mięśnie i spojrzał groźnie na rywala

– Trudno im w to uwierzyć – oznajmił sceptycznie Calvin – ale niech ci

będzie.

– Pewnie. Jak zwykle postawię na swoim.
Cudownie, pomyślała drwiąco Lynn, Miała spędzić popołudnie z dwoma

samcami, którzy będą się przed nią puszyć, walcząc o dominację. Gdyby nie
wyraz nadziei w oczach Buda Morgana, najchętniej zostałaby w domu.
Spojrzała na matkę.

– Chciałabym się najpierw odświeżyć,
– Nie ma na to czasu – odparta stanowczo pani Morgan. – Za dziesięć minut

jest zbiórka. Wyglądasz świetnie. Ta sukienka w ogóle się nie gniecie. Można w
niej spać, a mimo to jest jak nowa.

– Zerknęła na Lynn i mruknęła z roztargnieniem; – Chyba nie jestem daleka

od prawdy,

– Wracając z wycieczki, zrobiliśmy sobie piknik i strasznie rozrabialiśmy.

Wie pani, jak to jest: turlanie się po trawie, wyścigi, dziwaczne pozy, W
rezultacie jesteśmy oboje strasznie wymięci. Dach był opuszczony; dlatego
Lynn jest okropnie potargana, – Tony spojrzał na dziewczynę z czułością, a
potem opiekuńczym gestem przygarnął ją do siebie.

Zaskoczona Gladys uważnie słuchała jego wyjaśnień.
– Ładnie się zachowałeś. Oczywiście nie wierzę w ani jedno twoje słowo. Z

drugiej strony jednak po tym, co wyprawiałeś nad strumieniem, nie sądziłam, że
stać cię na taki gest.

– Ależ Gladys! – powiedział Calvin z promiennym uśmiechem,
– Postanowiliśmy nie wracać do tamtego incydentu. Chyba pamiętasz naszą

umowę,

– Wcale do niego nie wracam. Zrobiłam tylko aluzję do tamtej sprawy. To

cyklem inna kategoria znaczeniowa.

– Proponuję, żebyśmy wszyscy od tej chwili starali się myśleć pozytywnie.

Zgadzasz się, Tony? – Calvin poklepał go po plecach.

– Jasne, stary! – Ciemnowłosy kochaś z całej siły uderzył w kark Forbesa,

który otworzył szeroko usta, wyleciała z nich guma do żucia

Pięć par oczu śledziło jej lot do chwili, aż wpadła Gladys za dekolt.
Pani Morgan odruchowo zasłoniła gors rękoma. Skrzywiła twarz i jęknęła

rozpaczliwie:

– Ohyda!
Calvin natychmiast ruszył w jej stronę, by ratować sytuację,
– Zaraz ją wyciągnę,..
– Precz z łapami! Nie bądź taki w gorącej wodzie kąpany – wściekł się Bud,
Tony rechotał złośliwie.
Zamknij się, Russo. Staram się być uprzejmy. Mógłbyś zrobić przynajmniej

tyle,

– Czy twoim zdaniem uprzejmość polega na pluciu Gladys za dekolt? –

zapytał Tony, uśmiechając się przyjaźnie,

– Spokojnie, chłopaki. Wrócę z żoną do domku. We dwoje szybko się z tym

uporamy – oznajmił Bud, Spojrzał groźnie na dwu młodych mężczyzn. – Tylko
bez awantur, jak mnie tu nie będzie. Dajcie nam dwie minuty,

– Możesz zostać, Bud – stwierdziła Gladys, ruszając schodami w górę, –

Sama dam sobie radę,

– Będzie szybciej, jeśli ci pomogę,
– Dobrze. Skoro tak twierdzisz.,.
Gdy państwo Morgan zamknęli za sobą drzwi, Calvin odezwał się pierwszy,
– To wszystko twoja wina – rzucił, spoglądając oskarżycielsko na rywala,

który zapalił papierosa i mruknął

– Ty mnie pierwszy poklepałeś po ramieniu, kolego.
– Zrobiłem to po przyjacielsku,
– Ciekawe, od kiedyż to jesteśmy zaprzyjaźnieni!
– Nie chodzi o nas. Taka jest ogólna symbolika tego gestu, stanowiącego

oznakę dobrej woli. Ty omal mnie nie znokautowałeś!

– Okropne. – Tony zaciągnął się papierosem. – Pewnie nie jestem świadom

własnej siły. – Dmuchnął Calvinowi dymem prosto w twarz.

Mężczyzna pomachał ręką i zaczął kaszleć.
– Ohydny nałóg.
– Lepszy niż bezproduktywne poruszanie szczęką i plucie gumą na dekolty

Bogu ducha winnych kobiet,

– Nie byłoby tego incydentu, gdyby.,,
– Panowie – rzuciła pojednawczo Lynn, obejmując ich po przyjacielsku, –

Spójrzcie na to z innej strony. Cieszę się z tego incydentu. Szczerze mówiąc, nie
mogło być lepiej,

– Jesteś zadowolona, że twojej mamie guma do żucia wpadła za stanik? –

wypytywał z niedowierzaniem Tony.

Obaj mężczyźni spoglądali na nią tak, jakby straciła rozum.

– Po pierwsze, czyżby umknęło wam, że nie zaprotestowała kiedy ojciec

zaproponował jej pomoc? Właściwie nie miała nic przeciwko temu. Po drugie,
zapowiedzieli, że uwiną się w dwie minuty. Minęło dziesięć, a ich nie ma.

– Pewnie się pokłócili – mruknął Forbes. Lynn i Tony spojrzeli na niego z

politowaniem. Spec od samorealizacji popatrzył na zegarek, – Jeśli to nie
kłótnia, to co ich zatrzymało?

– Sądzisz, że pierwsze lody zostały przełamane? – zapytał Tony, zerkając na

rozpromienioną dziewczynę.

– Kto wie?
– Jakie lody? – zapytał Calvin. – O czym wy mówicie?
– Nieważne, głupku – mruknął pobłażliwie Tony. – Mam nadzieję, że trafnie

oceniasz sytuację, maleńka,

– Oto dobry przykład! – ożywił się Calvin. – Nie mów do Lynn jak do

dziecka, bo umniejszasz jej poczucie własnej wartości,

– Ruszamy? – rozlej się wesoły głos pani Morgan ubranej w żółtą bluzeczkę

i czerwone szorty. Na zarumienionej twarzy pojawiły się ciemniejsze smugi,

Lynn ścisnęła dłoń Tony’ego, Miała ochotę śpiewać z radości.

Chytry plan okazał się skuteczny, Gotowa była od razu podziękować

nieświadomemu swej roli Calvinowi, a przede wszystkim Tony’emu, ale na to
było jeszcze za wcześnie. Obiecała sobie, że znajdzie sposób, by im okazać
wdzięczność.

– Dzwoniliśmy do przewodnika. Za kilka minut rusza następna grupa –

oznajmiła Gladys. – Kilka osób zrezygnowało, więc są dla nas miejsca. Idziemy.

– Fajnie – powiedział Tony, obejmując Lynn i ruszając w stronę parkingu.

Szeptem dodał: – Jeśli mam być szczery, znam przyjemniejsze sposoby
spędzania czasu.

Zgoda Morganów nie trwała długo. Z chwilą rozpoczęcia wycieczki zaczęli

spór o nazwy skał i górskich szczytów. Calvin i Tony dolewali oliwy do ognia,
starając się usiąść jak najbliżej Lynn, co stanowiło zarzewie następnego
konfliktu. Po wycieczce zjedli razem obiad, a wieczorem Calvin zawiózł ich do
miasta. Podczas jazdy musieli wysłuchać taśm z jego ostatniego kursu.

Dzień pełen wrażeń dobiegł wreszcie końca. Calvin wjechał na parking i

wyłączył silnik.

– Kto ma ochotę napić się czegoś w naszej knajpce? – zapytał radośnie. Bud

odchrząknął znacząco.

– Byłem, Piłem. Mam dosyć, – Otworzył drzwi, by wysiąść.
– Jestem wykończona – usprawiedliwiała się Gladys, idąc w ślady męża. –

Muszę Odpocząć, Ale wy, młodzi, bawcie się do woli.

Chętnie, ale innym razem. Dziś to się nie da zrobić – mruknął Tony.

– Lynn? – Calvin z nadzieją zerknął na siedzącą z tyłu dziewczynę. – Wiem,

że nie możesz pić alkoholu, ale proponuję kubek gorącej czekolady.

Tony delikatnie pogłaskał narzeczoną po ramieniu.
Było jej żal Calvina i z tego powodu chętnie dotrzymałaby mu towarzystwa.

Poza tym mogłaby odwlec rozmowę z Tonym. Przez cały dzień dręczyła ją
obawa, że jeśli naprawdę zaczną się kochać, rezultatem pochopnej decyzji będą
dwa złamane serca.

Uświadomiła sobie, że matka stoi przy aucie i czeka na jej odpowiedź.

Trzeba podtrzymać niechęć rodziców do Tony’ego, bo ten unik może na nowo
scementować ich związek. Teraz najważniejsze są pozory. W domku, sam na
sam z Tonym, na pewno znajdzie ostateczne argumenty przeciwko ich
związkowi, który teraz byłby stanowczo przedwczesny.

Spektakl musi trwać. Przytuliła się do urodziwego kochasia i położyła dłoń

na jego udzie. Mimo woli przypomniała sobie, co przeżyli dziś rano na tylnym
siedzeniu auta. Zrobiło jej się gorąco, ale nie zważała na te odczucia. Później się
nad nimi zastanowi.

– Przykro mi, Calvin, ale mało czasu spędzam sam na sam z moim

narzeczonym. Chciałabym to dziś nadrobić. Czuła na sobie pożądliwe
spojrzenie ciemnych oczu.

– Masz rację, maleńka. – Tony popatrzył na rywala i uśmiechnął się z

tryumfem. – Miałeś pecha, stary. Może innym razem szczęście ci dopisze.

Calvin spojrzał na niego spod przymkniętych powiek. Gdyby wzrok mógł

zabijać. Tony byłby już trupem. Na twarzy speca od samorealizacji pojawił się
wkrótce profesjonalny uśmiech.

– Nie bądź taki pewny siebie, kolego. Pyszałek rzadko jest szczęśliwy. Lynn,

gdybyś potrzebowała rady i pomocy, będę do twojej dyspozycji. Pamiętaj, że
najważniejsze jest w życiu dokonywanie właściwych wyborów, ponieważ...

– Bip! – pisnął Tony, kładąc dłoń na ustach samozwańczego prelegenta. –

Przerywamy odtwarzanie programu. Próba nadajnika zakończona. O terminie
emisji zostaną państwo poinformowani. – Chwycił Lynn za rękę, wyciągnął z
auta i razem szybko oddalili się w stronę domku.

– Dobranoc, Lynn! – zawołała Gladys.
– Dziewczyna prawie biegła by dotrzymać kroku Tony’emu.
– Dobranoc, mamo! – krzyknęła, odwracając głowę, – Dobranoc, tato!
– Pa, skarbie! Cześć, Tony – zawołał pan Morgan.
– Hej, Bud! Pamiętaj, że jesteśmy kumplami – odparł Russo, nie zwalniając

ani na chwilę.

– Czemu tak pędzisz? – marudziła dziewczyna. – Zgubie klapki.
– Wybacz, Kopciuszku, – Tony zatrzymał się tak nagle, że wpadła prosto w

jego ramiona. Nin zdążyła coś powiedzieć, wziął ją na ręce.

– Nie musisz tego robić – powiedziała ze złością. – Chciałam tylko, żebyś

zwolnił,

– Muszę jak najszybciej znaleźć się w naszej kryjówce. Nie możesz zgubić

pantofelków, bo z gorącej kobiety zamienisz mi się w dynię.

W pierwszej chwili nie zrozumiała, o co mu chodzi. Potem nastąpiło

olśnienie.

– Nie szalej – ostrzegła, zniżając głos, – W samochodzie odgrywałam

namiętną kochankę. To była część naszego przedstawienia.

– Tak się składa, że przy okazji rozgrzałaś mnie do białości. To się nazywa

szczęście.

– Zapewne, ale trzeba zachować rozsądek. Musimy omówić wszystkie

aspekty tej sprawy. Moim zdaniem postąpimy niemądrze...

– A nie mówiłem? Powoli zamieniasz się w dynię. – Zmieniasz treść bajki.

To kareta zamieniła się w dynię; z Kopciuszkiem było inaczej.

– W co się zamieniła?
– W nic. Nawet w ubogiej sukience i z potarganymi włosami pozostała sobą.
– A więc miałem trochę racji. Zmieniła strój i fryzurę. – Tony

uśmiechnął

się, wnosząc dziewczynę po schodach, – Muszę cię zanieść do sypialni, nim się
wyzwolisz spod uroku.

– Czyjego?
Postawił ją na werandzie i sięgnął po klucz,
– Mojego, śliczna pani, – Otworzył drzwi. – Jestem buntownikiem o

zniewalającym uroku. Zaciągnę cię do łóżka i sprawię, że zapomnisz o
rozsądku.

Lynn czuła, Że nogi się pod nią uginają.
– Posłuchaj. Nie zamierzam...
Zamknął jej usta pocałunkiem.
Mimo panujących w domku ciemności poruszał się szybko i pewnie. W

mgnieniu oka uporał się z zamkami i guzikami. Po chwili oboje byli nadzy.
Namiętne pocałunki odebrały Lynn zdolność trzeźwego rozumowania.
Cudownie było głaskać ciepłą skórę nagiego mężczyzny. Nim minęło kilka
chwil, leżeli obok siebie w ogromnym łożu wspartym na czterech kolumnach.
Nie potrzebowali słów. Jak przedtem, w kabriolecie, wystarczyły im miłosne
jęki i westchnienia. Tym razem Tony miał jednak większe pole do popisu.

Umiał wykorzystać sprzyjające okoliczności.
Lynn przekonała się wkrótce, że poranne doznania stanowiły zaledwie

próbkę jego możliwości. Uwielbiała, gdy całował jej usta, ale gdy zachłanne
wargi dotknęły piersi, niemal oszalała z zachwytu. W mgnieniu oka uzależniła
się od śmiałej pieszczoty zuchwałego języka i zębów, rysujących na jej skórze
zawiłe ornamenty. Przemknęło jej przez myśl, że takie odczucia powinny być
prawnie zabronione. Gdy nabrała przekonania, że największą przyjemność

odczuwa, gdy kochanek gładzi jej biust, poczuła jego dłoń między udami i
musiała zmienić zdanie,

– Chcesz o tym porozmawiać? – szepną! jej do ucha, gdy na moment

oderwał wargi od jej ust.

– Straszny z ciebie drań, Tony.
– Tak, piękna pani.
– Jesteś okropny.
– Słusznie, maleńka.
– Nie potrafię... się bronić.
– Doskonale. – W Jego głosie brzmiała radość i zachwyt.
– Próbowałam, ale to silniejsze ode mnie – westchnęła bezradnie.
Ani na chwilę nie przerywając namiętnego pocałunku, wszedł w nią powoli i

ostrożnie. Miała wrażenie, że nie będzie w stanie znieść bezmiaru rozkoszy, że
eksploduje i zgaśnie na wieki niczym zbłąkana gwiazda.

– Lynn – szepnął Tony głosem pełnym oddania i namiętności.
– Lynn – powtórzył. Wszedł w nią jeszcze głębiej. I wtedy rozbłysła jak

supernowa.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Tony ukołysał Lynn do snu, a potem wyślizgnął się cichutko spod kołdry i

poszedł do łazienki. Zamknął za sobą drzwi, zapalił światło i sięgnął po krem do
golenia. Całodniowy zarost z pewnością mocno podrażnił delikatną skórę
dziewczyny. Z drugiej strony jednak, gdyby po powrocie z wycieczki Tony
najpierw poszedł się ogolić, Lynn miałaby czas na zastanowienie. Był niemal
pewny, że znalazłaby jakiś wykręt i znów skończyłoby się na obietnicach. Miał
nadzieję, że ta noc przyniesie im wiele niespodzianek, i dlatego postanowił
doprowadzić się do porządku. Nie chciał, by Lynn przez niego cierpiała – nawet
jeśli miało to być zwyczajne swędzenie.

Prawie kończył, gdy drzwi się otworzyły i stanęła w nich zaspana

dziewczyna. Oślepiło ją intensywne światło. Zamrugała powiekami. Wyglądała
prześlicznie. Gdy ujrzała w lustrze jego odbicie, uśmiechnęła się radośnie. Na
jasnej skórze widoczne były czerwone przebarwienia. Tony szczerze się
zmartwił.

– Bardzo mi przykro.
Uśmiech zniknął z urodziwej twarzy,
– Tak szybko? – Głos jej drżał. Odwróciła wzrok. – Wybacz, Nie powinnam

tego mówić. Zdaję sobie sprawę, co zaszło. To również moja wina. Możesz
zabrać kabriolet, Calvin z pewnością...

– Chwileczkę! – Tony chwycił dziewczynę za ramiona. – Wysoki Sądzie,

muszę zadać świadkowi kilka pytań.

– Sąd zezwala na przesłuchanie świadka – odparła machinalnie z ponurą

miną.

– O czym my właściwie rozmawiamy?
– O twoim powrocie do Michelle. Wyjeżdżasz. Gdyby było inaczej, czemu

goliłbyś się w środku nocy?

– Na litość boską! Ale to sobie wymyśliłaś! – Pocałował ją czule, a potem

starannie wytarł zaróżowiony policzek, na którym zostało trochę pianki do
golenia. – Pomyliłaś się. Chciałem ogolić twarz nie dlatego, że wybieram się do
Chicago. Pragnę kochać się z tobą jeszcze nie raz tej nocy, ale przykro mi z
powodu podrażnień na twojej skórze. I tak niepotrzebnie cierpisz przeze mnie,
ale nie było innego wyjścia.

Lynn natychmiast się rozchmurzyła.
– Jest na to rada – odparła. – Kąpiel z dodatkiem aromatycznego olejku i

tonik do wrażliwej skóry.

– Naleję wody do wanny, a ty podaj mi olejek. – Przytulił dziewczynę i

pogładził ją czule po plecach i pośladkach. Czuł, jak powoli wzbiera w nim

pożądanie. – Sam cię umyję, a potem wmasuję tonik. Zapewniam, że to będzie
prawdziwa przyjemność.

Uradowana Lynn rozchyliła wargi. Oczy jej pociemniały, gdy usłyszała

zmysłowe obietnice.

Wspólna kąpiel była okazją do niezliczonych czułości i pieszczot. Gdy

wyszli z wody, Lynn na przemian chichotała radośnie i wzdychała z rokoszy.
Tony wytarł starannie wilgotną skórę, zaniósł dziewczynę do łóżka i położył na
zmiętej pościeli. włączył nocną lampkę. Tym razem będą kochać się przy
zapalonym świetle.

Lynn usiłowała przyciągnąć go do siebie.
– Najpierw natrę cię tonikiem – mruknął, odsuwając ramiona, którymi

oplotła jego szyję. Pragnął jej aż do bólu, ale musiał się też nią opiekować. Póki
Lynn była w jego pieczy, nie będzie na jej skórze żadnych przebarwień.

– Pragnę cię – wyznała bezwstydnie.
– Najpierw tonik, – Mężczyzna był nieugięty. – Gdzie go trzymasz?
– W łazience. – Lynn śmiało dotknęła jego męskości. Jęknął boleśnie, –

Naprawdę sądzisz, że warto tracić czas na zabiegi kosmetyczne? – zapytała z
niewinną minką i uśmiechnęła się promiennie.

– Tak – mruknął i poszedł po flakonik. Jakie to szczęście, że już raz się

kochali. W przeciwnym razie nie zdobyłby się na taką powściągliwość. Gdy
wrócił, Lynn przybrała pozę tak kuszącą, że niewiele brakowało, by rzucił
wszystko i posiadł ją natychmiast.

– Pragnę cię – usłyszał namiętny szept.
Odetchnął głęboko, by nad sobą zapanować.
– Najpierw obowiązek, potem przyjemność – stwierdził bez litości, choć

wiele go to kosztowało. Podszedł do łóżka i nakazał tonem nie znoszącym
sprzeciwu; – Połóż się na plecach.

Wyciągnęła się na posłaniu i uniosła ramiona,
– Tak dobrze? – zapytała niewinnym głosikiem.
– Znakomicie.– Nalał trochę płynu w zazębienie drżącej dłoni i zaczął

masować zaróżowione policzki i podbródek.

Dziewczyna niespodziewanie chwyciła lekko zębami jego palec.
– Lynn... – Zamierzał ją skarcić, ale głos uwiązł mu w gardle.
– Słucham?– odparła potulnie i musnęła wargami jego dłoń.
– Moja ty śliczna – westchną, upewniając się, czy prezerwatywa leży na

nocnym stoliku. Kto wie, jak szybko będzie jej potrzebował?

Cofnął rękę i metodycznie aplikował kojący płyn.
– Nie wierć się. Muszę zrobić, co do mnie należy. – Rzecz jasna,
nie posłuchała. Sporo się natrudził, nim zdołał natrzeć tonikiem wszystkie

miejsca, w których jego zmysłowe pieszczoty spowodowały zaczerwienienie:

wyprężone dumnie piersi, płaski brzuch, smukłe uda. Gdy skończył, ogarnięta
żądzą Lynn drżała jak liść.

– Wezwij pogotowie – szepnęła z trudem. j
– Po co? – Tony był poważnie zaniepokojony. Odstawił buteleczkę z płynem

i usiadł na posłaniu.

– Bo dostanę ataku serca, jeśli będziesz zwlekał. Chcę się z tobą kochać,..

teraz.

– Niesamowite! Kto by przypuszczał, że jesteś taka gorąca.
– Okrutnik! Ja płonę, a ty udajesz masażystę. Zrobisz wreszcie, o co cię

proszę?

– Jasne – odparł z uśmiechem i sięgnął po leżące na stoliku zabezpieczenie.
– Nareszcie! Mogę ci pomóc? – Tony chętnie się zgodził. I gorzko tego

żałował. Dziewczyna wzięła odwet za stracone minuty. Znęcała się nad
kochankiem tak długo, aż ten zaczął ją błagać, by natychmiast skończyła i
pozwoliła mu działać.

Gdy się wreszcie porozumieli, Tony przykrył Lynn własnym ciałem, spojrzał

w piwne oczy i szepnął

– Chciałbym jedno powiedzieć... – Serce kołatało mu niespokojnie. – Nie

chodzi nam tylko o zaspokojenie pożądania. Mam rację?

Znieruchomiała na moment. Uniosła ramiona i objęła dłońmi jego twarz.
– Nie. Pożądanie wcale nie jest dla nas najważniejsze.
– Chciałem to od ciebie usłyszeć,
– I usłyszałeś, A teraz kochaj się ze mną, Tony.
Początkowo Lynn sądziła, że dzwoni budzik, ale próba wyłączenia

natarczywego zegara nie przyniosła żadnego efektu. Coś nadal dzwoniło.
Machając niecierpliwie rękoma, strąciła telefoniczną słuchawkę. Dzwonienie
ustało. Rozanielona zapadła w sen.

Piskliwy głosik raz po raz powtarzał jej imię. Czyżby to Calvin?
– Precz z mego snu, idioto – mruknęła.
– Jak ty się do mnie odzywasz, ślicznotko! – obruszył się na pól rozbudzony

kochaś.

– Mówiłam do Calvina.
– Skąd on tutaj? – Tony nagle oprzytomniał i usiadł na łóżku
Pojawił się w moim śnie. – Nagle zdała sobie sprawę, że wciąż dyszy głos

Forbesa. – A może wcale nie śniłam? – Dostrzegła zrzuconą słuchawkę i chciała
ją podnieść, ale Tony był pierwszy.

– Pozwolisz? – zapytał uprzejmie i wyręczył dziewczynę.
– Dodzwoniłeś się do miłosnego gniazdka Lynn i Tony’ego, Nie możemy

teraz odebrać telefonu. Gdy usłyszysz piknięcie, spadaj. – Russo odłożył
słuchawkę. W chwilę później telefon zadzwonił po raz drugi, Mężczyzna zaklął
i odebrał.

– Jeśli ten stuknięty mistrz samorealizacji uważa...
– Poczekaj. Dzwoni po raz drugi. – Dziewczyna objęła dłonią jego

nadgarstek, by udaremnić przerwanie połączenia,

– Dobra. Zapytam, czego chce.
– Pozwól, że sama to zrobię – odparła Lynn, nic puszczając nadgarstka.

Tony zmierzył ją wzrokiem.

– Proszę – rzucił w końcu. Położył się na plecach, układając ramiona nad

głową. – Mam nadzieję, że ten gość ma naprawdę ważny powód, by tu dzwonić.
W przeciwnym razie obiję mu mordę.

– Słucham – rzuciła niecierpliwie Lynn.
– Nareszcie! Powiedziałem sobie, że dzwonię cztery razy, a potem zjawię się

osobiście. Chodzi o twoją matkę.

– Co się z nią stało? – Lynn usiadła na łóżku. Serce zaczęło jej mocno

kołatać. Tony zerwał się także i objął dziewczynę ramieniem.

– Życiu Gladys nic nie grozi – tłumaczył Calvin, – Zatrucie pokarmowe.

Zaszkodziło jej restauracyjne jedzenie.

– To okropne! – Zerknęła na Tony’ego, który nie odrywał od niej spojrzenia.

– Gdzie ją przewieźli?

– Twój ojciec zabrał ją do Flagstaff. Prosił, żebym cię przywiózł.
– Tony i ja wkrótce będziemy w szpitalu. Podaj mi adres.
Całkiem rozbudzony mężczyzna wyskoczył z łóżka, włączył
lampkę i zaczął się pospiesznie ubierać.
– Lynn, obawiam się, że twoja mama nie życzy sobie, żeby ten facet się tam

kręcił.

– Nie musi jej odwiedzać, ale nie się nie stanie, jeśli poprowadzi...
– Gladys przewidziała twoją argumentację. Powiedziała, że nie życzy sobie,

by twój chłopak się do tego mieszał. Ja mam cię przywieźć,

Lynn zerknęła na Tony’ego. Gladys Morgan widziała w nim niespokojnego

ducha bez krzty odpowiedzialności, który spłodził dziecko z jej córką i w ogóle
się tym nie przejął. Skąd miała wiedzieć, że jest cudowny, kochający,
opiekuńczy, a na dodatek osiągnął wysoką pozycję wśród prawników? Rodzona
córka ukryła przed nią te rewelacje. Teraz Gladys była chora i wolała nie
pamiętać, że Lynn związała się z nieodpowiednim mężczyzną.

– Zgoda – odparła po namyśle. – Za pięć minut spotkamy się na parkingu. –

Odłożyła słuchawkę. – Mama jest w szpitalu. Zatrucie pokarmowe. Calvin
zawiezie mnie do Flagstaff.

– Jak się czuje Gladys?
– Nie najgorzej. Chce, żebym do niej przyjechała. Ja również jestem zdania,

że powinnam być teraz przy matce.

– Oczywiście, ale to ja cię zawiozę. Nie będę do niej wchodzić. Zostanę w

aucie, ale nie pozwolę, żeby Forbes,,.

– Tony, błagam, nie rób z tego problemu. – Lynn ubierała się pospiesznie. –

Pamiętaj, jaką rolę przyszło ci grać. Na razie nie możemy tego zmienić, ale
wkrótce sprawa się wyjaśni.

Tony nerwowym ruchem odgarnął potargane włosy,
– Lynn, chciałem tylko... – Stała przy drzwiach i patrzyła na niego z

roztargnieniem. Machnął ręką. – Pozdrów mamę.

– Oczywiście. – Była wzruszona. Zawahała się na moment, a potem wybiega

z domku.

Tony siedział bez ruchu na łóżku, wpatrując się tępo w podłogę. Miał

nadzieję, że Gladys szybko odzyska zdrowie. Dla osoby tak energicznej jak ona
zatrucie pokarmowe to szczególnie nieprzyjemna dolegliwość.

Miał żal do losu, że tak się to ułożyło, Lynn wybiegła z domu, nim zdążył jej

powiedzieć, co czuje. Poranek szczęśliwych kochanków powinien wyglądać
zupełnie inaczej. Cóż, jest jak jest. Nie warto się zadręczać. Postanowił wyjść z
domu i wypić w barze filiżankę kawy.

Gdy zbliżał się do domku Morganów, spostrzegł, że okna są uchylone. Nic

dziwnego. Bud zapomniał o nich w pośpiechu, gdy odwoził żonę do szpitala. Na
szczęście Tony miał oko na ich lokum.

W ciszy poranka zabrzmiał nagle dźwięczny kobiecy śmiech. Z

rozrzewnieniem wsłuchiwał się w ten dźwięk. Gladys śmiała się bardzo
podobnie. Chwileczkę... To przecież jej śmiech! Dobiegał zza otwartych okien
sąsiedniego domku. Tony wpadł na cienistą werandę.

– Hej! – Nie bacząc na wczesną porę, załomotał do drzwi, –
Gladys! Bud! – darł się wniebogłosy.
Lokatorzy poszemrali trochę. W końcu drzwi się uchyliły i na progu stanęła

potargana Gladys we własnej osobie,

– Co się stało? – rzuciła podejrzliwie.
– Dobrze się czujesz?
– Wspaniale, ale z tobą chyba nie jest najlepiej. Jak można o tej porze

dobijać się do drzwi!

– Calvin zabrał gdzieś waszą Lynn. A może już o tym wiesz?
– Nic mi nie wiadomo, żeby coś razem planowali. – Gladys ciaśniej owinęła

się szlafrokiem, szerzej uchyliła drzwi i rzuciła w głąb pokoju: – Bud, narzuć
coś i chodź tutaj. Coś dziwnego się wydarzyło.

Gladys była kompletnie zbita z tropu. Tony uznał, że raczej nie maczała

palców w tej sprawie. Opowiedział jej, co się zdarzyło nad ranem. Oboje doszli
do wniosku, że Calvin uknuł tę intrygę, by choć na krótko mieć Lynn tylko dla
siebie. Tony sięgnął do kieszeni po

kluczyki do kabrioletu. Zamierzał wyruszyć w pościg. Pani Morgan starała

się zbagatelizować całą sprawę.

– Porozmawiajmy spokojnie – stwierdziła, wciągając Tony’ego do pokoju, –

Calvin nie jest seryjnym mordercą.

– Skąd pani wie? Są na to dowody? – wpadł jej w słowo Tony,
Mimo woli spostrzegł na policzkach Gladys charakterystyczne

zaczerwienienia. ,Akcja kochaś” zakończyła się powodzeniem. Przynajmniej
jedna dobra nowina,

– Proszę pamiętać, że Forbes musi być szalony, skoro dla własnych celów

okropnie przejął Lynn, dzwoniąc o świcie z informacją, że trafiła pani do
szpitala z .objawami zatrucia pokarmowego. Nie obchodzą mnie wcale motywy
tego drania, tylko jego metody działania. Na dobrą sprawę mamy tu do
czynienia z porwaniem. – Tony zawahał się na moment i podjął decyzję. Przed
chwilą zapomniał się na moment i zaczął mówić jak prawnik. Miał dość
mistyfikacji, – Muszę państwu wyznać, że doskonale się na tym znam. Nie
jestem chuliganem i włóczęgą. Udawałem tylko życiowego nieudacznika.
Pracuję jako adwokat, ceniony wysoko przez największe kancelarie w Chicago,

– Biedny chłopak – mruknęła współczująco Gladys. – Byłeś oburzony, gdy

odkryłeś machinacje Calvina, prawda?

– Oczywiście! Nie mam pojęcia, dokąd ją zabrał i co zamierza. Szkoda, że

pani nie widziała twarzy Lynn, gdy usłyszała o rzekomej chorobie matki. Dla
mnie to dostateczny powód, by skręcić temu draniowi kark. Pewnie tego nie
zrobię, bo nie warto iść do pudła z powodu takiej kanalii. Zresztą będę się
trzymać metod uznawanych przez prawo. Są powolniejsze, ale równie
skuteczne,

Gladys pogrążyła się w zadumie i szepnęła do męża:
– Rozszczepienie osobowości... Jak to się inaczej nazywa?
– Schizofrenia – podpowiedział Bud.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

Calvin włączył taśmę ze swego kursu, gdy tylko ruszyli do Flagstaff drogą

biegnącą wzdłuż górskiego strumienia. Lynn odruchowo wyciągnęła rękę i
wyłączyła magnetofon.

– Wybacz – mruknęła, gdy spojrzał na nią ze zdziwieniem. – O tej porze nie

mam ochoty słuchać tego rodzaju pouczeń. Mam nadzieję, że nie czujesz się
urażony.

– Ależ nie, droga Lynn. Uruchomiłem odtwarzacz z przyzwyczajenia. U

mnie to odruch. Lubię czegoś słuchać, kiedy prowadzę.

– Mówisz o taśmach?
– A konkretnie o moich taśmach. Można by sądzić, że to dowód egotyzmu,

prawda? Skinęła głową. Oddychała płytko, by nie czuć zapachu wody
kolońskiej. Forbes skropił się nią aż nazbyt obficie. Ciekawe, kiedy zdążył
wziąć prysznic i ogolić się, skoro wiadomość o chorobie Gladys otrzymał
dopiero nad ranem.

– Powód jest inny. Kiedy słucham własnego głosu, ładuję się energią. To

mnie... nakręca. Zakładam, że słowo, które działa na mnie, powinno także
pomagać innym.

– Rozumiem. – Lynn zadawała sobie pytanie, czym Calvin ją kiedyś ujął.

Musiał być jakiś powód, skoro chodziła z tym idiotą przez jakiś czas. Zresztą
miała wówczas tylko siedemnaście lat. To wiele tłumaczy,

– Ja w tym celu piję kawę,
– Chcesz się gdzieś zatrzymać na filiżankę tego paskudztwa?
– W żadnym wypadku. Nie wybraliśmy się w tę podróż dla przyjemności.

Napiję się kawy dopiero, gdy będę wiedziała, co z mamą.

Calvin był wyraźnie znudzony. Obawy i cierpienia bliźnich w ogóle go nie

interesowały. Po chwili zaczął opowiadać pasażerce o swoich kursach. Sytuacja
była trudniejsza niż na początku podróży. Kierowcy nie da się wyłączyć,

Lynn próbowała go nie słuchać. Odczuwała dziwny niepokój. Jej umysł

przywykł do rozważania konkretnych informacji wedle określonych zasad
logicznych. Dzisiejszego ranka z trudem łączyła fakty w zwartą całość.

Była tak zamyślona, że przegapiła moment, w którym Calvin zjechał na

wyboiste pobocze i zatrzymał samochód. Dopiero po dłuższej chwili
zorientowała się, że stoją, a Calvin robi jej regularny wykład.

– Czemu się zatrzymałeś? – przerwała bezceremonialnie,
– To bardzo istotna kwestia. Staram się gestem podkreślać wagę

argumentów. Nie jestem taki głupi, żeby w trakcie jazdy wypuszczać z rąk
kierownicę, i dlatego zrobiłem przerwę. Słuchaj dalej. Mam wrażenie, że cię to
wciąga. Byłaś taka skupiona.

Lynn straciła cierpliwość.
– Ty bezduszny egoisto! – wybuchneła z wściekłością. – Moja matka leży w

szpitalu, a ty mi tu dajesz pokaz… – Nagle uświadomiła sobie, co jest nie tak.
Calvin był zbyt wymuskany jak na człowieka obudzonego nad ranem przez
znajomych dzwoniących ze szpitala. Poza tym nie ulegało wątpliwości, że
rodzice, zwłaszcza ojciec, najpierw skontaktowaliby się z nią. Czemu Bud
miałby wydzwaniać do jakiegoś szaleńca? W trudnej sytuacji najpierw wzywa
się na pomoc rodzinę.

– Moja matka wcale nie jest chora, prawda? – Lynn nie miała zwyczaju

owijać niczego w bawełnę.

Działałem w stanie wyższej konieczności – stwierdził Calvin, odpinając

pasy.

– Nie zbliżaj się do mnie, idioto – rzuciła ostrzegawczym tonem. – Czy

rodzice wiedzą, co zaplanowałeś?

– Nie, ale rozmawiali ze mną o twojej sytuacji. Sprawiają wrażenie głęboko

zaniepokojonych. Postanowiłem działać i stanąłem na wysokości zadania.

– Masz na myśli to porwanie? Wolne żarty!
– Potrafię zmienić ludzkie życie. Z twoimi problemami także się uporam. –

Calvin przysunął się do pasażerki.

– Daj mi spokój! – krzyknęła dziewczyna, odpychając go zdecydowanie. –

Czego ty używasz po goleniu? Straszliwie cuchnie! Od tego zapachu robi mi się
niedobrze. Trzymaj się ode mnie z daleka.

Calvin niespodziewanie doznał olśnienia. Ponownie otworzył przed nią

ramiona.

– Już wiem. To z powodu ciąży nie czujesz się godna, by ze mną pozostać.
– Tak, tak. Oczywiście. – Ponownie go odepchnęła.
– Dla mnie dziecko to istny dar losu. – Calvin próbował ją objąć, – Podnieca

mnie myśl, że nosisz w sobie nowe życie, Usiłował ją pocałować, ale
odepchnęła głowę natręta.

– Natychmiast przestań mnie obrażać! Jeśli nadal będziesz wygadywać takie

bzdury, złożę doniesienie w pierwszym napotkanym komisariacie. Oskarżę cię o
napaść i znieważenie oraz próbę gwałtu Calvin, nie zważając na zaciekły opór
Lynn, usiłował wziąć ją w objęcia. Przemknęło jej nagle przez myśl, że ten facet
pochodzi chyba od ośmiornicy. Zwinne ręce próbowały teraz dotknąć jej piersi.
Szykowała się do zadania ostatecznego ciosu. Kopniak w krocze. To rozwiąże
wszystkie problemy,

– Och, Lynn – jęknął Calvin, przysuwając się coraz bliżej.

Rozpalmy

płomień namiętności. Drzemie w nas ogień, więc pozwól... – Rozległ się
nieartykułowany okrzyk. Jakaś siła wywlokła natręta z samochodu,

Lynn odetchnęła z ulgą, gdy ujrzała swego wybawcę. Tony uniósł pięść i z

całej siły uderzył Calvina, który osunął się bezwładnie na błotniste pobocze.
Tony na moment pochylił się nad nim, a potem wsiadł do auta,

– Jesteś cała i zdrowa, skarbie?
Lynn uśmiechnął się do niego i wdzięcznością. Zapewne sama dałaby sobie

radę, ale miło jest wiedzieć, że w trudnej chwili ktoś przybiegnie na ratunek, nie
zważając na trudności.

– Jego ogień już zgasł – stwierdził żartobliwie Tony, dotykając jej policzka,

– Na pewno nic ci nie zrobił?

– Wszystko w porządku. – Ujęła jego dłoń i pocałowała otarte nadgarstki. –

Cóż to był za cios.

– Ten głupek będzie miał sporego siniaka – oznajmił z satysfakcją Tony.
– Świetnie się spisałeś, kolego – pochwalił Bud, zaglądając do auta i

wyciągając rękę.

– Dzięki, przyjacielu. – Tony odwrócił się i uścisnął podaną dłoń. –

Pomożesz mi? Trzeba wrzucić tego gościa na tylne siedzenie waszego auta.

– Mam lepszy plan– mruknął ponuro ojciec Lynn. – To zwykły śmieć, więc

oddajmy go śmieciarzom.

– Ten pomysł bardzo mi się podoba – stwierdziła dziewczyna, wysiadając z

auta – ale nie będziemy się mścić w ten sposób.

– Już jestem! – zawołała Gladys, idąc błotnistym poboczem w stronę córki i

męża. – Znam się na udzielaniu pierwszej pomocy. Czy ktoś krwawi? Mogę
zrobić opaskę uciskową z gumki stanika.

– Zrób z niej lepszy użytek – rzucił Bud. – Trzeba związać gościa, żeby się

nie rzucał.

– Szybko rozwiązałeś zagadkę. – Lynn spojrzała bystro na Tony’ego,

który stal po drugiej stronie auta.

– To nie było trudne – odparł z uśmiechem. – Poszedłem na kawę.

Przechodząc obok domku twoich rodziców, usłyszałem, że gruchają jak
zakochane gołąbki. Moglibyśmy się od nich wiele nauczyć.

Lynn zerknęła na ojca, który spłonął rumieńcem. Na twarzy mamy ujrzała

czerwone przebarwienia.

– Cudownie! – Wybuchneła śmiechem i rzuciła się Tony’emu na szyję.
Odsunął ją po chwili. Gdy minęła pierwsza radość, dodał z ponurą miną:
– Ciekawe rzeczy opowiadałaś rodzicom za moimi plecami.
Podobno udaję prawnika, co uważają za objaw schizofrenii, a poza tym w

weekendy chętnie paraduję w damskiej bieliźnie. Grałaś na dwa fronty. Co to
miało być? Plan B?

– Przecież to jedynie żart – odparła bez przekonania,
– W takim razie zrobiłaś ze mnie błazna.
– Tony, chciałabym… – zaczęła, spoglądając mu w oczy.
Calvin jęknął i próbował się podnieść.

Lynn była zdruzgotana. Tony patrzył na nią z wyrzutem, jakby
chciał dać jasno do zrozumienia, że go zawiodła.
Po chwili spec od samorealizacji został wspólnymi siłami umieszczony na

tylnym siedzeniu auta Morganów.

– Nie jesteśmy na zupełnym odludziu. Za lasem jest osiedle. Trzeba

zawiadomić policję. Ten drań musi ponieść karę.

– Pójdę z tobą – zaproponował Bud. – Zostań, tato. – Lynn uznała, że

nadarza się sposobność wyjaśnienia wszelkich nieporozumień. – Popilnujecie z
mamą tego durnia.

– Wolałbym, żeby to Bud poszedł ze mną – odparł uprzejmie Tony.
Lynn czulą się tak, jakby ją uderzył. Najwyraźniej miał do niej żal. Istniały

dwa wyjaśnienia: albo obraził się na nią, bo opowiadała o nim niestworzone
rzeczy i nadal ukrywała prawdę przed rodzicami, albo doszedł do wniosku, że
woli być z Michelle. Tłumaczyła sobie w duchu, że obie możliwości są równie
prawdopodobne, ale niewiele to dato. Przywykła już, że Tony należy do niej.
Serce jej krwawiło na samą myśl, że mógłby nadal kochać tamtą idiotkę.

– Jak sobie życzysz. Zostaniemy z mamą na posterunku i będziemy pilnować

Calvina.

– Święte słowa. – Gladys zacisnęła piąstki. – Oberwie, jeśli zacznie

rozrabiać. Nie miałabym nic przeciwko temu, żeby mu przyłożyć.

Bud podszedł do żony i nie bacząc na obecność świadków, pocałował ją

namiętnie,

– Mam nadzieję, że nie będziesz próbowała znokautować tego faceta, moja

piękna.

– Uważaj na siebie, przystojniaku – odparła Gladys, szczypiąc go delikatnie

w policzek.

Łzy cisnęły się Lynn do oczu, gdy patrzyła na odchodzących mężczyzn.

Cieszyła się, że uczucia rodziców rozkwitły na nowo, ale jej radość nie była
pełna.

– Ten chłopak oszalał na twoim punkcie – powiedzie Gladys, kiedy czekały,

oparte plecami o maskę auta, w którym leżał więzień,

– Wcale nie jestem tego pewna.
– Tony Russo to w gruncie niezły materiał na męża. Jeszcze niedawno do

głowy by mi nie przyszło, że tak powiem,

– Oczywiście – rzuciła wymijająco Lynn.
– Lekarze dokonują teraz cudów. Jest mnóstwo znakomitych specyfików.

Zobaczysz, wyleczą go z tych wszystkich fanaberii. Musimy tylko wierzyć, a na
pewno się uda. – Gladys przytuliła córkę, – Wspaniała będzie z nas rodzina.
Wkrótce się przekonasz

Lynn nie była w stanie dłużej wstrzymywać łez. Ciężkie

krople toczyły się po zaróżowionych policzkach.

– Ulżyj sobie, kochanie. – Gladys sięgnęła po chusteczkę, by otrzeć mokrą

twarz córki. – Po tym, co przeszłaś, to żaden wstyd.

Wtulona w objęcia matki Lynn rozszlochała się na dobre.
Bud wrócił sam. Przyjechał policyjnym radiowozem. Zjawiła się ponadto

ciężarówka, która miała wyciągnąć auto z błotnistego pobocza na asfalt. Tony
pojechał od razu do Sedony, by – jak się wyraził – dopilnować wszystkiego na
miejscu. Bud sądził, że czeka na nich ze śniadaniem i butelką szampana,

Lynn nie miała złudzeń. Gdy weszła do pustego domku, wcale się nie

zdziwiła, widząc list na nocnym stoliku. Tony napisał krótko, bez emocji.

Droga Lynn

„Akcja kochaś” zakończyła się sukcesem. Teraz możemy wrócić do

normalnego życia.

Pozdrowienia

Tony

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

Kiedy spotkali się w kancelarii, Tony był uprzejmy, a zarazem niedostępny.

Mijały dni i nic się nie zmieniało. Gdy widywali się czasem w korytarzu, Lynn
dostrzegała w zrównoważonym prawniku cień zbuntowanego, namiętnego
chłopaka, z którym kochała się tamtej pamiętnej nocy w Sedonie, Kiedy Tony
podchodził bliżej, stawał się kolegą z pracy. Złudzenie było nietrwałe jak bańka
mydlana.

Dziewczyna bez trudu wmówiła rodzicom, że rozstała się z Tonym i straciła

dziecko. Najbliżsi okazali jej ogromną serdeczność, której bardzo potrzebowała.

Gdy kilka miesięcy później Morganowie postanowili odnowić przysięgę

małżeńską i uznali, że ceremonia powinna się odbyć w Sedonie, Lynn zdawała
sobie sprawę, że będzie to wspaniałe, a zarazem wyjątkowo bolesne przeżycie.
Cudowne święto zwycięskiej miłości miało się odbyć w okolicy, gdzie
nieszczęśliwa dziewczyna zaznała rozkoszy w ramionach ukochanego mężczyzny.
Matka poprosiła, by córka była jej druhną. Lynn ukryła cierpienie na dnie serca i
natychmiast się zgodziła.

Podczas uroczystości wystąpiła w prostym zielonym kostiumie. Ceremonia

odbywała się w sali bogato udekorowanej kwiatami. Lynn stała przy oknie
wychodzącym na górski strumień. W dłoniach trzymała mały bukiecik stokrotek.
Na lewo od niej czekał duchowny, a obok Bud Morgan – łysy jak kolano, bardzo
przejęty i uśmiechnięty od ucha do ucha

.

Goście zaczęli szemrać. Przy dźwiękach

muzyki pojawiła się w drzwiach główna bohaterka uroczystości.

Gladys Morgan wspierała się na barczystym ramieniu Tony’ego Russa.
Stokrotki wypadły z bezwładnych rąk, Lynn zachwiała się na nogach.

Chwyciła brzeg parapetu, żeby nie upaść.

– Wyłączyć muzykę! – zawołał ojciec dziewczyny.
Umilkły tony weselnego marsza.
Bud Morgan podbiegł do córki. Po chwili matka i Tony także znaleźli się obok

niej.

– Słabo ci, kochanie? – wypytywał ojciec, sadowiąc ją na okiennym parapecie,
– Ja tylko... – Dziewczyna popatrzyła na Tony’ego. – Co on tutaj robi?
– Ten młody człowiek mimo woli bardzo się przyczynił do naszego

pojednania, kochanie – tłumaczyła Gladys, głaszcząc córkę po policzku. –
Poprosiłam, żeby tu dziś przyjechał, a on był tak miły, że się zgodził,

– Tego idioty od samorealizacji na pewno nie będzie – wtrącił pan Morgan.
– Rozumiem, – Lynn westchnęła głęboko. Postanowiła znieść wszystko z

podniesionym czołem. Nie mogła popsuć rodzicom tak ważnej uroczystości. –
Byłam po prostu... zaskoczona. Wybaczcie, że narobiłam tyle zamieszania. Czy
możemy zacząć wszystko od nowa?

– Naturalnie – odparł duchowny. – Bardzo proszę, wróćmy na miejsca.
– Upuściłaś je – powiedział cicho Tony, podając dziewczynie stokrotki.
Ich dłonie musnęły się lekko, „Mężczyzna spojrzał jej w oczy. Niesforny

kosmyk znów opadał mu na czoło. To był znak, że arogancki kochaś powrócił,
Lynn dopiero teraz uświadomiła sobie

, ‘

że Tony nosi wprawdzie elegancką

marynarkę, ale pod nią ma bawełnianą koszulkę i dżinsy.

– Bez obaw – mruknij. – Nadal nie wiedzą, kim jestem.
Podał ramię pani Morgan i odprowadził ją w głąb sali.
Lynn stała bez ruchu, porażona wielkodusznością Tony’ego, Chociaż za jego

plecami wmówiła rodzicom, że kolega jest rozrabiaką i włóczęgą o zwichrowanej
psychice, nie zdradził jej tajemnic; co więcej, przyjechał ta dzisiaj, by zrobić
przyjemność Morganom... i w pewnym sensie jej! Niespodziewanie doznała
olśnienia. Wiedziała, co należy uczynić.

– Chwileczkę! – zawołała. – Przed chwilą mino woli przerwałam ceremonię,

więc śmiało mogę to zrobić po raz wtóry, ale świadomie. Zamierzam złożyć
oświadczenie.

Tony i pani Morgan odwrócili się w jej stronę, a goście usiedli wygodniej na

krzesłach.

– Domyślam się, że mówiąc o Tonym Russie, który towarzyszy dzisiaj mojej

mamie w drodze do ołtarza, rodzice twierdzili, że to chłopak o złotym sercu i
marnych perspektywach życiowych. – Popatrzyła urodziwemu brunetowi prosto w
oczy. – Co do serca, wszystko się zgadza, ale perspektywy wyglądają zupełnie
inaczej. Tony Russo jest wybitnym prawnikiem. Z jego usług korzystają
największe kancelarie adwokackie w Chicago. Znamy się i współpracujemy od
trzech lat. Był w moim życiu taki moment, w którym przyszło mi zaintrygować
rodziców i postawić ich w niezwykłej sytuacji. Tony zgodził się wówczas zagrać
rolę mego chłopaka i po trosze utrzymanka. Byt tak przekonujący, że nawet gdy
wyznał moim rodzicom całą prawdę, ci uznali go za nieszkodliwego fantastę i nie
dali wiary ani jednemu słowu. Byłam zbyt wielkim tchórzem, by przyznać się
wtedy do kłamstwa.

Lynn kilkakrotnie odetchnęła głęboko, by odzyskać spokój.
– Korzystam z okazji – ciągnęła mocnym, dźwięcznym głosem – by z głębi

serca podziękować ci Tony, za dobre serce, za bezinteresowną pomoc.
Zachowałam się podle i chyba nie zasługuję na twoją przyjaźń, ale... jeśli dasz mi
drugą szansę, na pewno stanę na wysokości zadania.

Gdy zaczynała swoją mowę, na twarzy Tony’ego malowało się zaskoczenie,

które z wolna ustępowało szczerej radości i zadowoleniu. Lynn powtarzała sobie
w duchu, Że nie powinna łudzić się nadzieją, ale głupie serce biło coraz bardziej
niespokojnie.

Bud przez chwilę wodził spojrzeniem od Tony’ego do Lynn.

– Oszukałaś nas, skarbie? – dopytywał się, nie kryjąc zdziwienia. – Przecież z

zasady nie kłamiesz.

– Tym razem skłamałam – odparła szczerze dziewczyna. – Tylko jedno mam

na swoje usprawiedliwienie: postąpiłam tak, bo was kocham i chcę, żebyście byli
razem. Wiedziałam, że jeśli zacznę robić głupstwa, wspólnie będziecie próbowali
mi pomóc.

– Kochanie moje! – Gladys otworzyła ramiona i podbiegła do córki. –

Poświęciłaś niezłomne zasady, żeby nas ratować.

– Zgadza się – przytaknął Bud z ponurą miną. – A z najbliższego przyjaciela

zrobiła żigolaka. Nie ma co! Imponujące!

– Przestań się ciskać, jak by powiedział Tony. – Gladys mrugnęła

porozumiewawczo do Lynn. – Jedyne dziecko udowadnia, że kocha cię nad życie,
a ty się obrażasz.

– Doceniam, rzec jasna, dobre intencje, Gladys, ale trzeba małą ukarać. Lynn

mimo woli zaczęła chichotać.

– Tato, jestem dorosłą kobietą. Skończyłam dwadzieścia dziewięć lat. Mogę...
– Ojciec ma rację– przerwała Gladys. – Po ceremonii pójdziesz do siebie i

wyjdziesz dopiero wówczas, kiedy ci pozwolimy.

– To zdumiewające! A jeśli odmówię?
Gladys rzuciła jej karcące spojrzenie.
– Chyba nie będziesz się kłóciła z rodzicami podczas takiej uroczystości.

Chcesz nam zepsuć to święto? Lynn, mój skarbie, bądź grzeczną dziewczynką i
słuchaj rodziców. Musimy cię ukarać dla twego dobra,

– Nie zamierzam,..
– Skarbeczku – przerwał ojciec – Wiemy, co jest dla ciebie najlepsze. Pora

zacząć ceremonię.

Lynn była przekonana, że rodzice oszaleli, ale wolała skończyć tę dziwną

rozmowę, bo ciekawscy goście pilnie nadstawiali uszu.

– Dobrze. Zgadzam się na wszystko.
– Grzeczna dziewczynka, – Gladys poklepała córkę po ramieniu.
Wzruszająca ceremonia przebiegła bez zakłóceń. Wszyscy mieli łzy w oczach,

gdy Morganowie ślubowali sobie miłość aż po kres życia.

Gdy uroczystość dobiega końca, Tony podał ramię Lynn. Razem poszli do

wyjścia. Za drzwiami daremnie próbowała uwolnić rękę.

– Tony, najlepiej będzie...
– Twoi rodzice poprosili, żebym cię odprowadził do pokoju. Pamiętaj,

kochanie, że zostałaś ukarana.

Pociągnął ją przez trawnik w stronę domków stojących nad górskim

strumieniem. Popatrzyła bezradnie na barwny tłum zebrany przed budynkiem.
Dostrzegła rodziców, którzy z uśmiechem kiwali głowami.

– Na miłość boską! Tony, moi rodzice to szaleńcy – zirytowała się

dziewczyna. – Doskonale o tym wiesz. Puść nonie!

– Moim zdaniem to najrozsądniejsi ludzie, jakich w życiu spotkałem – odparł

Tony, prowadząc ją ku domkom.

Dziewczyna uznała tę dziwną wymianę zdań za bezcelową. Bez oporu data się

prowadzić.

Gdy zamknęły się za nimi drzwi letniskowego domku. Tony ujął w dłonie jej

twarz i oznajmił z powagą:

– Teraz wyjaśnimy sobie wszystko. Nie kocham Michelle. Jestem do

szaleństwa zakochany w tobie. Rozstanie złamało mi serce. Twoja kolej.

– Tak bardzo cię kocham – wyznała ze łzami w oczach Lynn, – Chyba mi

wierzysz. – Tak. Nie płacz, najdroższa – błagał, Całując mokre usta i policzki.

– Na ślubach zwyczaj każe wylewać łzy.
– A co z zaręczynami? – Tony sięgną! do tylnej kieszeni, wyjął chusteczkę do

nosa i podał ukochanej, – Wyjdź za mnie, Lynn. Przysięgam, że będę cię kochał,
w zdrowiu i w chorobie, póki śmierć nas nie rozłączy,

Lynn rozpłakała się jak mała dziewczynka, lecz mimo to zdołała powiedzieć:

tak. Była niewyobrażalnie szczęśliwa. Tony patrzył na nią z chytrym
uśmieszkiem.

– Pamiętasz, że rodzice musieli cię ukarać,
– Tak.
– A ja mam cię pilnować. Wyjdziesz z tego pokoju dopiero wtedy, gdy mama

ci pozwoli.

– Trudno, Przecież to dla mojego dobra.