Jolanta Ertman udostępniła link.

1 godz.

#kastracja #sterylizacja #plusy #minusy
Ten temat zawsze budzi kontrowersje, dlatego pozwolę sobie zamieścić artykuły, które może chociaż trochę przybliżą problem, uporządkują wiedzę i pozwolą realnie spojrzeć na zagadnienie kastracji/sterylizacji.

W obiegowym języku przyjęło się mówić o kastracji u psów a sterylizacji u suk. Nie jest to jednak prawdą, ponieważ oba te zabiegi wykonuje się u obu płci.
Kastracja to chirurgiczne usunięcie gonad, suka pozbawiona zostaje jajników i jajowodów wraz z macicą, natomiast u psa usuwa się jądra. Po tym zabiegu u obu płci zanika popęd płciowy, ponieważ produkcja hormonów drastycznie się obniża, suka nie ma cieczki, a pies nie przejawia zainteresowania suczkami z cieczką.
Do niedawna u suk stosowana była sterylizacja farmakologiczna, której skutki były odwracalne, znaczy to, że przy następnej cieczce suka mogła zajść w ciążę. Jednak badania wykazały, że ta forma sterylizacji jest bardzo niebezpieczna dla zdrowia suki, wydatnie zwiększała ryzyko wystąpienia ropomacicza, guzów na narządach rozrodczych i guzów sutka.
Od dłuższego już czasu istnieje możliwość "tymczasowej" kastracji psa. Wszczepiony psu implant, powoduje bezpłodność na okres co najmniej 6-ciu miesięcy, po czym samiec może być znowu pełnowartościowym reproduktorem. Jest to tak zwana kastracja chemiczna.
Ten rodzaj sterylizacji zalecany jest również dla psów, u których trudno przewidzieć sposób zachowania i stopień agresji po kastracji. Po półrocznej obserwacji zdecydowanie można orzec czy kastracja będzie dobrym posunięciem czy też nie.

Natomiast sterylizacja, to chirurgiczne zamknięcie/podwiązanie jajowodów u suki i nasieniowodów u psa. Reszta narządów pozostaje w nienaruszonym stanie, przy czym będąc bezpłodnym, pies zachowuje popęd płciowy, natomiast u suki, pomimo, że jest ona bezpłodna, w dalszym ciągu występuje cieczka, cykl płciowy nie ulega zmianie. Dzieje się tak dlatego, że hormony produkowane są przez organizm w dalszym ciągu.

Wiele osób, szczególnie mężczyzn, przeraża fakt "pozbawienia psa męskości", sądzą, że wyrządzą mu tym wielką krzywdę i narażą na ból i okaleczenie. Uważają, że pies przestanie być sobą, zmieni swoje zachowanie i reakcje, i że w ogóle stanie się leniwym niedojdą.
To nieprawda, po kastracji pies nie zmieni swojej psychiki, charakteru ani przyzwyczajeń, przestanie za to być niespokojny i podekscytowany, gdy suczka sąsiada będzie miała cieczkę, przestanie okazywać niechęć czy wręcz agresję w stosunku do innych psów (naturalna rywalizacja seksualna), stanie się spokojniejszy, łagodniejszy, bardziej skory do zabawy i bardziej zorientowany na człowieka.

Kastracja wzbudza wiele kontrowersji, ma tylu zwolenników co przeciwników, dlaczego tak jest?
Może dlatego, że nie niesie ze sobą tylko i wyłącznie samych plusów, ma również minusy i właśnie to sprawia, że zdania są podzielone.
Bardzo istotny wpływ na rozstrzygnięcie tych niejasności ma wiek psa, w którym wykonuje się zabieg kastracji, przy zabiegu sterylizacji wiek nie ma aż tak wielkiego znaczenia.
Stosując zasadę złotego środka, uważam, że zarówno psy jak i suki powinny być kastrowane po osiągnięciu pełnej dojrzałości płciowej i zakończeniu rozwoju zarówno psychicznego jak i fizycznego.
Hormony płciowe są dla organizmu ważne i mają duży wpływ na jego rozwój. Zbyt wczesna kastracja powodować może negatywne nieodwracalne zmiany w organizmie, jednakże zabieg kastracji wykonany po ukończeniu przez psa/sukę dwunastu miesięcy, przyniesie zdecydowanie więcej plusów niż minusów.

Plusy kastracji:
U suk:
- uniknięcie niechcianej ciąży to fundamentalny powód. Schroniska są przepełnione rodzącymi się z przypadku szczeniętami. Rocznie na całym świecie zabija się parę milionów niechcianych, zdrowych psów,
- ciąża urojona, rak sutka, ropomacicze czy nowotwory układu rozrodczego to przypadłości, które potrafią być groźne nie tylko dla zdrowia, ale również i dla życia suki, a których można uniknąć dzięki kastracji,
- przeciętnie dwa razy w roku suka ma cieczkę, nawet gdy spacerujesz z nią na smyczy zdarzyć się może, że pokryje ją pies. Dwa miesiące później urodzi maluszki, które zostaną zabite, porzucone, albo wylądują w schronisku,
- stabilizacja psychiczna, która jest niemożliwa bez kastracji - wahania nastrojów w trakcie cieczki, frustracja spowodowana nachalnością konkurentów,
- zmniejsza ryzyko przetok okołoodbytowych.
U psów:
- wyeliminowanie popędu płciowego, a co za tym idzie płodzenia niechcianych szczeniąt. O ile suka w ciągu swojego życia może urodzić kilkadziesiąt szczeniąt, o tyle niewykastrowany pies może zostawić po sobie setki potomków,
- wyeliminowanie agresji wobec innych psów ( jeśli wcześniej spowodowana była naturalną rywalizacją seksualną a nie problemami behawioralnymi),
- wydatne zmniejszenie bądź całkowite wyeliminowanie zachowań pseudokopulacyjnych, znaczenia mebli w domu, włóczęgostwa,
- w zdecydowanej większości przypadków zapobiega schorzeniom gruczołu krokowego,
- stabilizacja psychiczna, która jest niemożliwa bez kastracji - napięcie i frustracja w obecności suki z cieczką, chęć wyeliminowania konkurentów,
- zmniejsza ryzyko przetok okołoodbytowych.

Minusy kastracji:
U suk:
- skłonność do otyłości, brak hormonów płciowych może, ale nie musi wpłynąć na obniżenie metabolizmu, wystarczy zmniejszyć nieco dzienne dawki pożywienia i zapewnić ruch,
- może zdarzyć się niekontrolowane wydalanie paru kropel moczu, jednak przypadłość ta prawie zawsze ustępuje. Do tego czasu posiłkować się można podawanymi, po konsultacji z lekarzem weterynarii, lekami,
- agresja suki po kastracji może się nasilić, tylko w przypadku, gdy i przed zabiegiem była ona agresywna. Kastracja nigdy nie wpłynie negatywnie na sukę, która przed zabiegiem była zrównoważona,
- sporadycznie zdarzyć się może pogorszenie stanu sierści,
- konieczność zabiegu chirurgicznego, który, jako taki, zawsze wiąże się z pewnym ryzykiem.
U psów:
- skłonność do otyłości, brak hormonów płciowych może, ale nie musi wpłynąć na obniżenie metabolizmu, wystarczy zmniejszyć nieco dzienne dawki pożywienia i zapewnić ruch,
- sporadycznie zdarzyć się może pogorszenie stanu sierści,
- konieczność zabiegu chirurgicznego, który, jako taki, zawsze wiąże się z pewnym ryzykiem.

Teraz parę słów o mitach pokutujących w naszym społeczeństwie jeszcze z zamierzchłych czasów.
Powtarzany najczęściej i z wielkim przekonaniem jest ten, że sunia chociaż raz w życiu powinna urodzić szczenięta dla zdrowia.
Nie wiem co takiego zdrowego jest w noszeniu ciąży obarczającej organizm matki wieloma dodatkowymi funkcjami, koniecznością dostarczenia płodom wszystkich niezbędnych do ich rozwoju związków, minerałów i witamin - własnym kosztem, koniecznością usuwania przemiany materii maluchów - angażując własne nerki.
A może co poniektórzy są przekonani, że ciąża dodatnio wpłynie na stan psychiczny suni? No cóż ... trąca to przypowieścią z zamierzchłych czasów o stetryczałej, zrzędliwej starej pannie, która ...Teoria bez pokrycia.
Prawda jest taka, że jeśli nie jest się hodowcą z prawdziwego zdarzenia, jeśli nie planuje się uczestnictwa w wystawach, najlepszą metodą zapewniającą suni zdrowie jest kastracja bądź sterylizacja.
Rzadko kto zdaje sobie sprawę, że decyzja o pokryciu suki jest bardzo odpowiedzialnym posunięciem i pociąga za sobą wiele poświęceń, wyrzeczeń i kosztów. Hodowanie psów przynosi duże korzyści finansowe tylko tym, którzy nie przejmują się zdrowiem swoich psów i szczeniąt, nie dbają o jakość miotów, nie troszczą się o warunki bytowe i dobre domy dla szczeniąt. Do granic możliwości minimalizują wydatki związane z utrzymaniem psów, by drapieżnie wyciągać rękę po zyski.

Wiem, że są lekarze - szczególnie "ci starej daty" - którzy po zdiagnozowaniu u suki początków ropomacicza proponują pokrycie jej jako antidotum na tę przypadłość twierdząc, że po porodzie i odchowaniu szczeniąt może(!) będzie lepiej. W praktyce wygląda to jednak tak, że u suki z predyspozycjami do ropomacicza, wcześniej czy później choroba powraca i w efekcie macicę i tak trzeba usunąć, a "produkt uboczny" tej terapii - szczenięta - oddane "w dobre ręce", lądują najczęściej u pseudohodowców i będąc bezwzględnie eksploatowane, żyjąc w koszmarnych warunkach, muszą zaspokajać bezdenną chciwość bezdusznego człowieka kosztem swojego życia.

Decyzja o wykonaniu zabiegu jest decyzją poważną i odpowiedzialną, bo nieodwracalną. Każdy ma prawo i obowiązek indywidualnie podejść do tematu kastracji kierując się predyspozycjami, stanem zdrowotnym swojego podopiecznego i własnymi przekonaniami.
Pamiętać jednak należy, że "zew krwi" czy "głos natury", procentuje potem zabijaniem szczeniąt z niechcianych miotów lub cierpieniem w imię niezaspokojonych potrzeb jakie dyktuje instynkt przedłużenia gatunku - jeden z najsilniejszych instynktów.

Warto przeczytać poniższy link i wyciągnąć wnioski :)

Sterylizacja/kastracja

https://www.magwet.pl/mw_online/articles/17674,spojrzenie-polskiego-lekarza-weterynarii-czy-mozna-odpowiedziec-na-pytanie-czy