Jak święty Franciszek gwoli złej myśli, którą żywił przeciw bratu Bernardowi, rozkazał temuż bratu Bernardowi, by mu się po trzykroć nastąpił stopami na szyję i na usta.

Święty Franciszek ma problemy ze wzrokiem wskutek głębokiej ascezy.

Udaję się na rozmowę z bratem Bernardem, lecz ten pochłonięty jest w modlitwie, w której zjednoczył się z bogiem i nie zwraca uwagi na Franciszka.

Modlitwa do boga, by ten wyjawił Franciszkowi motywy zachowania Bernarda.

Bóg wyjaśnia Franciszkowi, że zachwycenie bogiem jest zbyt silne, by porzucać je dla tego, co On stworzył.

Franciszek każe Bernardowi ukarać go za jego pychę i gniew, który żywił do niego. Bernard spełnia prośbę Franciszka.

Jak święty Franciszek wędrując z bratem Leonem tłumaczył mu, co jest radość doskonała.

Pobożne życie, moc cudów i egzorcyzmów, jak i posiadanie ogromnej wiedzy nie jest radością doskonałą. Podobnie jest z mocą prorokowania. Umiejętność głoszenia płomiennych kazań również nie jest radością doskonałą.

Radością doskonała jest totalne poniżenie, traktowanie niczym obcych bezdomnych włóczęgów i znoszenie tego cierpliwie, pogodnie i z miłością.

Znoszenie mąk w miłości do JCH jest lepsze od wszystkich darów Ducha Świętego.

Jedynie nasz krzyż udręki jest nasz, reszta pochodzi od boga.

Jak święty Franciszek odpowiadać uczył brata Leona, ten zaś mówił zawsze jeno przeciwnie niż chciał święty Franciszek.

Święty Franciszek prosi o potępienie i podkreślenie swej grzeszności.

Brat Leon chwali zamiast tego pobożność i bogobojność Franciszka.

Słowa wypowiadane przez brata Leona pochodzą od boga, nie zaś od niego.

Święty Franciszek, jak ten, który się poniża, jest w oczach boga wywyższony.

W Gubbio pojawia się pierwsza szopka jasełkowa.

Pierwszy potwierdzony historycznie stygmatyk.