Góry Opawskie

Położenie

Góry Opawskie to niewielkie pasmo Sudetów Wschodnich położone w południowej części województwa opolskiego, na pograniczu z Republiką Czeską. Po stronie polskiej leży zaledwie kilka szczytów, będących częścią rozległej grupy górskiej - Jeseniki. W Czechach pasmo to zwane jest Zlatohorską Vrchoviną. i rozciąga się od Płaskowyżu Głubczyckiego po dolinę Białej Głuchołaskiej i miasto Jesenik. Z położeniem Gór Opawskich wiąże się kilka ciekawostek. Znajduje się tu np. ostatnie, wschodnie wzniesienie polskich Sudetów - Gajna (362 m.), są to też jedyne góry na Opolszczyźnie i bliżej stąd w Beskidy (Wielka Czantoria 115 km) niż w Karkonosze (Śnieżka 130 km).

Najwyższym szczytem jest Kopa Biskupia (890m). Najdalej na zachód, nad przełomem Białej Głuchołaskiej, wznosi się trójgarbna Góra Parkowa (543m.), zwana też Górą Chrobrego, której południowy grzbiet ciągnie się przez Przednią Kopę (495m.), Średnią Kopę (543m.) i Tylną Kopę (535) U jej podnóża leżą Głuchołazy, a po czeskiej stronie Mikulovice. Nieopodal, na północnej ścianie przełomu Białej Głuchołaskiej, wznoszą się Góra Szubieniczna i Grodowa, należące już do Przedgórza Paczkowskiego. Na wschód od Góry Parkowej rozciąga się urocza dolina Złotego Potoku, a nad nim leży po polskiej stronie Konradów, po czeskiej zaś malownicze miasteczko Zlate Hory, nad którym góruje potężny masyw czeskiego Přičnego Vrchu (975m). Za tzw. Czapką (440m.) w przełomie Złotego Potoku leży Jarnołtówek.

Góry Opawskie tworzy kilka grzbietów. Jeden z nich biegnie na północy przez Grzebień, Pasterkę i Bukową Gorę (507m). Najdłuższy, 6 kilometrowy grzbiet, ciągnie się przez Przełęcz pod Kopą (Mokrą 711m.), Srebrną Kopę (785m.), Przełęcz pod Zamkową Górą, Zamkową Górę (571m.) i Szyndzielową Kopę (533m.). W dole roztacza się urokliwa Dolina Bystrego Potoku, a u jej wylotu leży Pokrzywna zwana ongiś Śląską Szwajcarią. Trzeci grzbiet łączy Góry Opawskie ze Zlatohorską Vrchoviną przez przełęcz Petrovy Boudy. Ostatni zaś ze wzgórzem Svaty Rochus opada ku Zlatym Horom. Od Srebrnej Kopy w kierunku Czech ciągnie się jeszcze kilka krótkich grzbietów z Małą Střibrną (650m.) opadających w kierunku doliny Petrovickiego potoku. Od północy malowniczy przełom Złotego Potoku ograniczają wzgórza: Krzyżówka (427 m.) i Olszak (453 m.). Nad Nową Wsią, wznosi się kolejna "wyspa" górska - wał Długoty (457m), a w nim kilka grzbietów z niewysokimi szczytami: Kobylica (395m), Okopowa (388m) i Kapliczną Górą (Święconka 320 m), Wróblik (396m.), Zbylut (353m.) i Sępik (365m.). Ostatnimi na wschodzie wzniesieniami są Lipowiec (369 m) i Gajna (362).

Powierzchnia polskich Gór Opawskich wynosi 130 km2. Większość wzniesień to wzgórza o niewielkiej wysokości, ale o urozmaiconych stokach. Nie znajdziemy tu dużych podejść, brak długich grzbietów z widokowymi polanami, góry można przejść w ciągu jednego dnia. Pomimo to tutejszy krajobraz ma w sobie wiele uroku, stąd niektórzy zwą te góry Perłą Ziemi Opolskiej.

Klimat i przyroda

Klimat to jeden z walorów Gór Opawskich, które zaliczane są do najcieplejszych w Polsce. Średnia temperatura wynosi ok. 7-8,5oC. Na Biskupiej Kopie tylko - 4,5oC. Występuje tu znacznie mniej opadów niż w innych częściach Sudetów. Najcieplejszym miesiącem jest lipiec, najzimniej zaś jest w styczniu i lutym. Dobra i wymarzona dla turysty pogoda panuje tu we wrześniu i październiku (złota polska jesień). Zimą możemy zaobserwować interesujące zjawisko klimatyczne, inwersję termiczną. Występują wiatry fenowe, a także niebezpieczne, gwałtowne burze. Klimat Gór Opawskich jest w zasadzie łagodny, sprzyjający wypoczynkowi i kuracji, ale turysta może tu napotkać pewne niebezpieczeństwa np. w postaci nagłych zmian pogody.

Największym atutem Gór Opawskich jest flora. Człowiek nie zdążył jej tutaj zniszczyć tak, jak w innych częściach Sudetów. Góry są niewysokie, tak więc z roślin typowo górskich występuje tu szarotka norweska, jaskier platanolistny. Po stronie czeskiej można spotkać jeszcze kilka krzewów róży alpejskiej. Występuje też wiele rzadkich gatunków roślin, np.: storczyk, buławnik mieczolistny, dziewięćsił bezłodygowy oraz trujący wawrzynek wilcze łyko. Symbolem piękna tutejszej przyrody są bardzo już rzadko spotykane: lilia złotogłów, kłokoczka południowa i wiciokrzew pomorski. Ostatnio w okolicach Gęstwiny odkryto jedyne w Sudetach stanowisko zarazy żółtej, rośliny karpackiej pasożytującej na lepiężnikach

Swój urok (zwłaszcza jesienią) zawdzięczają góry przepięknym, w części naturalnym lasom liściastym i mieszanym, które po polskiej stronie zajmują połowę ich powierzchni. Dość powszechny jest tu grąd, czyli las dębowo - grabowy. Ciekawostką jest rzadko w Polsce spotykany kwaśny las dębowy, w którym rosną obok siebie sosny, brzozy i jarzębiny, a w runie buławnik mieczolistny i dzwonek brzoskwiniolistny. Najwięcej interesujących gatunków roślin można znaleźć w Dolinie Bystrego Potoku, na Przełęczy Pod Kopą i w dolinie Zameckiego Potoku.

Fauna tego regionu jest podobna do tej, która występuje w całych Sudetach. Niedźwiedzie i wilki dawno tu wyginęły. "Spotkać" je można tylko w niektórych nazwach miejscowych. W 1995 roku pojawił się niedźwiedź, który przywędrował na krótko z Beskidów, ale wkrótce przeniósł się w bardziej odległe okolice Sudetów. Dziś największym zwierzęciem Gór Opawskich jest jeleń, przychodzący tu sporadycznie z czeskich Jeseników. Częściej zjawia się daniel i sarna. Czasem spotkać można dzika. Częstym drapieżnikiem jest lis, rzadsze są: kuny, łasice, tchórze i borsuki. Niedawno w Górach Opawskich pojawił się muflon, przychodzący tu z czeskiej strony. Natomiast prawdziwym rarytasem Gór Opawskich są nietoperze, których naliczono tu 8 gatunków. Ciekawy jest także świat ptaków (107 gatunków lęgowych). Z gadów bardzo rzadko można spotkać żmiję zygzakowatą, gniewosza plamistego, padalca i jaszczurkę zwinkę. Osobliwością Gór Opawskich jest barwny płaz - salamandra plamista, którą zobaczyć można zwłaszcza po deszczu. W rzekach coraz rzadziej trafiają się pstrągi lub węgorze.

W latach 70 utworzono tu strefę chronionego krajobrazu, a w 1988 roku powstał Park Krajobrazowy Góry Opawskie, obejmujący cały teren gór. Park zajmuje powierzchnię 4625 ha, a jego otulina 5445 ha. Ponieważ większą część obszaru gór zajmują lasy zachowane w dobrym stanie, zaprojektowano tu kilka leśnych rezerwatów przyrody: Cicha Kotlina, Las Bukowy. W planie jest rezerwat Podlesie. Dyrekcja Parku ma swoja siedzibę w Pokrzywnej.

Góry wczoraj i dziś

Ślady człowieka na tych terenach pochodzą z okresów międzylodowco-

wych, kiedy przychodzili tu od strony Moraw pierwotni myśliwi. Pierwsze wzmianki o plemionach zamieszku-

jących Śląsk znajdujemy u Geografa Bawarkiego (847). Tereny Gór Opawskich zamieszkiwały przypusz-

czalnie 3 plemiona: Gołęszyce, Ślężanie i Opolanie. W 990 roku tereny te włączył do swego państwa Mieszko I, walcząc z Czechami.

Istniało już tu wtedy kilka grodzisk, m. innymi na Górze Okopowej i prawdopodobnie nad Białą Głuchołaską. Wojny polsko-czeskie zakończył pokój w Kłodzku (1137). Wyznaczono wtedy granicę, biegnącą grzbietami Sudetów, wzdłuż prastarej puszczy przesieki, której ślad, las osiek, istnieje do dziś. Przypuszczalnie już wtedy Biskupia Kopa została górą graniczną.

Największym bogactwem Gór Opawskich było złoto. To ono sprawiło, że w pobliżu miejsc złotonośnych powstały miasta: Głuchołazy i Zlate Hory

Obecną nazwę gór ustalono w latach 1945 - 47. Utworzono ją od Opavy, nazwy prastarej rzeki płynącej na terytorium Czech. Opava to także miasto, leżące przy granicy z Polską, stolica historycznego Księstwa Opawskiego. Kiedyś przygraniczne pasmo nazywano Jesionikami, potem Górnośląskim Zakątkiem Górskim. Próbowano też nazwać je Górami Leśnymi.

Głuchołazy

Malowniczo położone w dolinie Białej Głuchołaskiej miasteczko liczy 15 700 mieszkańców i zajmuje powierzchnię nieco ponad 7 km kw. Jest siedzibą gminy, lokalnym węzłem komunikacyjnym i usługowym. Miejscowość jest popularnym letniskiem oraz ważnym punktem wypadowym w Góry Opawskie i Jeseniki. Na terenie Gminy znajduje się 5 przejść granicznych: dwa drogowe oraz kolejowe, turystyczne i MGR.

Nazwa i herb. Pierwotnie miasto nazywało się Kozia Szyja (Caprae colium, niem Ziegenhals). Istnieje kilka wersji pochodzenia tej nazwy, jedna z nich to ciekawa legenda. Kozia szyja jest także w herbie miasta. Obecna nazwa nadana została po 1945 i pochodzi z języka czeskiego hluche lazne tj głuche, puste uzdrowisko.

Dzieje. Głuchołazy to stare, prawie osiemsetletnie miasto, jedno z pierwszych założonych w dawnym księstwie biskupim nyskim. Powstało między 1220, a 1232 rokiem jako graniczny gród warowny. Założycielem był na polecenie księcia Henryka Brodatego wrocławski Biskup Wawrzyniec z Krakowa. (odn. SM) Od XIII w. w okolicach Głuchołaz wydobywano złoto, co przyczyniło się do szybkiego rozwoju miasta, ale było też przyczyną wielu zatargów granicznych. (odn, SM) Na początku XIV miasto wieku było już warowne. (Odn,SM) Nie oszczędziły go jednak wojny prowadzone na pograniczu. W 1428 roku Głuchołazy zostały zdobyte, splądrowane i spalone przez husytów, potem w okolicach miasta trwały działania wojny trzydziestoletniej i wojen śląskich .Stacjonowały tu w 1626 r. wojska ks. Saksonii, byli też Duńczycy i Szwedzi. Ci ostatni spalili miasto. Szły tędy wojska napoleońskie. (Odn ,SM) Zanotowano tu także wielkie powodzie, spowodowane Szaloną Białą.

Mieszkańców dziesiątkowały klęski zarazy (odn. SM). W XVII wieku odbywały się tu procesy i okrutne egzekucje czarownic. (odn. SM) Największy rozkwit miasta przypada na wiek XIX, kiedy to przez Głuchołazy przebiegała linia kolejowa zwana Morawsko - Śląską Koleją Centralna, łączącą Nysę z Opavą a później i z Wiedniem. Wówczas miasto zdobyło tez status uzdrowiska. (odn. SM) Leczono tu metodami Kneipa i Priessnitza. Rzesze kuracjuszy odzyskiwały tu zdrowie w okazałych sanatoriach, zakładach leczniczych, pensjonatach i pięknych willach w zdrojowej części miasta. O popularności uzdrowiska świadczy szybki wzrost ilości kuracjuszy. W roku 1880 było ich 690, a dwadzieścia lat później już ponad 5000. W 1903 roku po wielkiej powodzi miasto i okolice odwiedziła cesarzowa Augusta Wiktoria, za sprawą której udało się uregulować szaloną Białą Głuchołaską. (odn. SM)

Z dawnych czasów pozostało w Głuchołazach kilka ciekawych zabytkowych budowli. Najokazalszym jest kościół św. Wawrzyńca, którego pozłacane krzyże na barokowych hełmach błyszczą z daleka. Do kościoła, o wspaniałym barokowym wystroju, wchodzimy przez późnoromański portal - najstarszy zabytek Głuchołaz.

Spośród obiektów sakralnych godny uwagi jest także kościółek cmentarny św. Rocha, przy ul. Kościuszki, oraz kościół poewangelicki, neogotycki przy ul. Bohaterów Warszawy. Świeckie zabytki to pozostałości dawnych obwarowań miejskich, a więc fragmenty starych murów obronnych przy ul. Skłodowskiej i okazała wieża przy dawnej bramie górnej. Zwieńczona renesansową attyką i zakończona ostrym hełmem gotyckim, została odbudowana w latach siedemdziesiątych. Dzięki temu stała się wieżą widokową, na którą wychodzi się po 105 wygodnych schodach drewnianych. Ze szczytu roztacza się wspaniały widok na miasto i okolice. Trasa rowerowa, trasy piesze: 4, 7, 10 oraz trasy piesze nr 11, 12, 13, 14, 15, 16 (z przewodnika).

Prudnik

Miasto leży na płaskowyżu Głubczyckim u podnóża Gór Opawskich. Zajmuje powierzchnię 20 km kw. Zamieszkuje tu ponad 24 tysiące osób. Prudnik jest siedzibą powiatu. i węzłem komunikacji autobusowej. Jest także punktem wyjściowym we wschodniej części Gór Opawskich.

Nazwa i herb Pierwotnie miejscowość nazywano Polska Wsią. Nazwa ta znikła jeszcze w średniowieczu, a w jej miejsce powstała nowa Prądnik, od nazwy rzeki o szybkim nurcie. Niemcy nazwali miejscowość Polnische Neustadt, potem tylko Neustadt. Obecna nazwa pochodzi z 1948 r. Herb miasta przedstawia otwarta bramę ze złotym orłem Piastów Śląskich. Od 1607 roku za zgodą cesarza Rudolfa II dodano do herbu wizerunek srebrnego szyszaka i złotego lwa czeskiego.

Dzieje Istnieją dwie wersje wyjaśniające początki miasta. Pierwsza legendarna, przypisująca założenie miasta ok. 1000 roku templariuszom, druga historyczna potwierdzona w dokumentach. Wskazują one, że założycielem miejscowości był Woka z Rosenberga, marszałek czeski. Lokacja miasta na prawie niemieckim nastąpiła za sprawą jego syna Henryka ok. 1279 r. Miasto należało wówczas do biskupstwa ołomunieckiego i strzegło mieszkańców przed napaścią ze strony książąt opolskich. Na początku XIV wieku (1337r) Prudnik dostał się pod panowanie Piastów. Wtedy to nawiedziła miasto straszliwa zaraza podczas której zmarli wszyscy jego mieszkańcy, którzy nie zdążyli wyemigrować. Potem trzeba było spalić wszystkie domy i budować miasto na nowo. Ponoć wtedy powstała nazwa Nowe Miasto Pod rządami Piastów Śląskich Prudnik był do 1532 roku. Zasłynął wówczas jako prężny ośrodek rzemieślniczy i handlowy. Znani byli zwłaszcza prudniccy płóciennicy, eksportujący swoje wyroby do Holandii.

Miasto rozwijało się dobrze także pod rządami kolejnych władców. W Latach 1532 - 1645 należało na przemian (choć stale w obrębie monarchii austriackiej) do Jagiellonów i Habsburgów, następnie Wazów polskich- Władysława i Jana Kazimierza, który obdarzył gród przywilejem równouprawnienia tutejszych innowierców. Miasto wydało wielkiego humanistę i muzyka, którego duży wpływ na twórczość Bacha jest udowodniony - Apellesa Mateusza v. Löwesterna (1594-1648), twórcę 30 koncertów, poetę, dworzanina i sekretarza Władysława IV. Po zakończeniu wojny 30-letniej opuściło miasto w wyniku represji 600 sukienników-ewangelików. W 1725 roku powstała tu jedna z pierwszych na Śląsku państwowa manufaktura dobrej białej przędzy. W połowie XIX w. tkactwo było głównym środkiem utrzymania większości mieszkańców (445 warsztatów i 4 tkalnie o 480 wrzecionach). Pracowało tu 250 rzemieślników, drukarnia. litografia i kilka mniejszych zakładów. Głośny był jeden z czterech jarmarków, na którym handlowano bydłem. Kolej doprowadzono do miasta w 1875. W połowie XIX wieku Polacy stanowili prawie połowę ludności.

W mieście zachowało się kilka ciekawych zabytków. W rynku stoi trzykondygnacyjny, barokowy ratusz z 1732 r., z którym stykają się dwie dwupiętrowe kamienice z 2 połowy XVI w. W narożnikach rynku piękna barokowa fontanna z 1696 r., wysoka kolumna maryjna z 1694 r. oraz figura Jana Nepomucena z aniołami (1734). Rynek otaczają (z wyjątkiem pierzei pn.) kamieniczki z XVII-XVIII w. Jedynym śladem wzniesionego tu przez templariuszy (XIV w) zamku jest wspaniała okrągła wieża zwana Pogańską. Z wieży roztacza się wspaniały widok na Góry Opawskie. Z zabytków sakralnych na uwagę zasługuje kościół farny św. Michała wzmiankowany w 1331 r. Obecna późnobarokowa bryła powstała w latach 1730-38. Świątynia ma ciekawy barokowy wystrój. W latach 1783-93 powstał kościół i klasztor Bonifratrów. Z dawnych murów obronnych zachowała się wieża bramy dolnej oraz dwie XIV-wieczne czworokątne baszty, zbudowane z kamienia i cegły. Trasa: 1

Pokrzywna

Popularna wieś letniskowa będąca centrum turystycznym Gór Opawskich. Leży w dolinie Złotego Potoku. Powstała przed 1551 r., jako osada leśna, której mieszkańcy mieli pilnować tamtejszych lasów Pierwsi turyści, którzy zaczęli tu przybywać po 1824 roku, nazwali tę okolicę Górnośląską Szwajcarią. W latach 90 XIX w. powstały tu pierwsze znakowane szlaki turystyczne. Duży rozwój turystyki nastąpił przed I wojną światową, kiedy zbudowano tu stację kolejową i otwarto drogę z Prudnika do Głuchołaz. Atrakcyjność Pokrzywnej wzrosła po wybudowaniu tu zalewu na Złotym Potoku. Zjeżdżały tu rzesze turystów z Bytomia i Gliwic. Dziś latem do Pokrzywnej przyjeżdża kilkaset osób dziennie. Trasa rowerowa, trasy piesze: 1, 2, 5, 7, 8, 9, 11 oraz trasy piesze nr 16, 17, 17a, 21a, 21b, 22, 23, 25 (z przewodnika).

Trasy piesze

Trasa 1 z Pokrzywnej do Prudnika przez Dębowiec, znaki czerwone, 15,2 km, suma podejść 260m. (Ą 320m.), 4.10 g. (Ą 4,15 g). Ten jedyny znakowany szlak we wschodniej części Gór Opawskich istnieje od 1900 r. Obecna trasa wytyczona została w latach 80 naszego wieku. Rozpoczyna się przy kempingu położonym w pobliżu kąpieliska w Pokrzywnej i prowadzi przez Trzebieszów, Nową Wieś, wzgórze Długota (457 m), Dębowiec, Żabie Oczko, szczyt Kobylicy (395m) i klasztor oo Franciszkanów do Prudnika. Na trasie: czynne kamieniołomy, pomnik Josefa von Eichendorffa i kapliczki. Z kilku miejsc roztaczają się ciekawe widoki na Trzebinę, Lipową i Vysoką w Czechach. Zobaczyć można też panoramę Płaskowyżu Głubczyckiego i Górę Świętej Anny.

Trasa 2 z Biskupiej Kopy do Pokrzywnej przez Srebrną Kopę i Zamkową Górę, znaki czerwone, 7,1 km, suma podjeść 155 m (Ą 720 m.), 2,05 g. (Ą 2,40 g.). Trasa istniała już w latach 90 XIX w. Obecnie biegnie najwyższym grzbietem Gór Opawskich.. Rozpoczyna się przy wieży widokowej na Biskupiej Kopie i prowadzi wzdłuż polsko-czeskiej granicy na szczyt Srebrnej Kopy (785 m.). Dalej biegnie Złodziejską Ścieżką przez przełęcz Pod Zamkową Górą (Srebrną 508 m.) na szczyt Zamkowej Góry (571 m.), a stamtąd przez Szyndzielową Kopę (533 m.) schodzi w kierunku Pokrzywnej. Na trasie spotkać można resztki starego schroniska, wały dawnego zamku oraz wspaniałe widoki na Zlatohorską vrchovinę. Zimą zaś ze szczytu Zamkowej Góry roztacza się widok na Biskupią Kopę, Przełęcz pod Kopą i Pasterską Górę.

Trasa 5 z Pokrzywnej do schroniska Pod Kopą Biskupią, znaki żółte, 7,6 km, suma podejść 485 m. (Ą 20 m.), 2,25 g. (Ą 2 g.). Tędy zwykle wchodzi się po raz pierwszy na Kopę Biskupią. Szlak został oznakowany w latach 20 naszego wieku. Rozpoczyna się na parkingu przy kąpielisku w Pokrzywnej i prowadzi łagodnym stokiem Szyndzielowej Kopy (533), Saperską Drogą przez Przełęcz pod Zamkową Górą (Srebrną, 508 m.), Złodziejską Ścieżkę, Przełęcz pod Kopą (Mokra 711 m.) do schroniska. Na trasie rezerwat przyrody Cicha Kotlina i dawna leśniczówka Na Anusi.

Trasa 7 z Głuchołaz na Przednią Kopę przez Raj i z powrotem, znaki żółte, 5,8 km, suma podejść 215 m. ( Ą 215m.), 1,45 g. (Ą 1,50 g). Jest to najciekawszy szlak okolic Głuchołaz biegnący wśród miejsc, gdzie dawniej wydobywano złoto, niestety mocno uszkodzony podczas powodzi, zwłaszcza w początkowym odcinku. Rozpoczyna się "Pod Amorkiem" i prowadzi w kierunku Groty Góralskiej i Źródła Żegnalce (miejsca zniszczone, czekają na odbudowę). Dalej trasa biegnie obok "Chatki Myśliwskiej" dawnej zabudowy uzdrowiskowej. Kręty wąwóz na trasie to miejsce, gdzie ongiś wydobywano złoto. Szlak dochodzi do kapliczki Św. Anny i zgliszcz domu wycieczkowego.

Trasa 8 z Jarnołtówka do Pokrzywnej przez Olszak, znaki niebieskie, 5 km, suma podejść 205 m. ( Ą 215 m. ), 1,35 g. (Ą 1,35 g.). Wzdłuż szlaku biegnie ścieżka przyrodnicza. Trasa rozpoczyna się na przystanku autobusowym w Jarnołtówku i prowadzi przez skały Karolinki (425 m.), Kazalnicę, Olszak (453 m.) na kemping w Pokrzywnej. Na trasie ciekawe widoki na kamieniołom i okolice Głuchołaz oraz Biskupią Kopę.

Trasa 9 z Pokrzywnej do Jarnołtówka przez Gwarkową Perć, znaki niebieskie, 5,3 km suma podejść 180 m. (Ą145 m.), 1.35 g. (Ą 1,35 g.). Na trasie wspinaczka po skałkach i drabince dawnej kopalni łupków. Wędrówkę rozpoczynamy od kempingu w Pokrzywnej. Dalej trasa prowadzi szlakiem czerwonym i żółtym do parkingu przy kąpielisku, potem przez Olszak, Saperską Drogę, Dolinę Złotego Potoku obok dawnej skoczni narciarskiej i Gwarkową Perć dochodzimy do Jarnołtówka. Na trasie dawne wyrobiska złota, kamieniołom a także piękny widok na Górę Parkową i Rychlebské Hory.

Trasa 11 z Pokrzywnej na Biskupią Kopę Doliną Bystrego Potoku. Jest to najstarszy szlak Gór Opawskich (II połowa XIX w.) mający duże walory przyrodnicze. Rozpoczyna się przy Kempingu w Pokrzywnej i prowadzi przez piękne lasy rezerwatu Cicha Kotlina, Kapliczkę do schroniska Pod Kopą Biskupią i dalej na szczyt góry. Trasę z uwagi na przyrodnicze walory Doliny Bystrego Potoku wyznakowano jako naukową ścieżkę przyrodniczą.