Hymn do miłości ojczyzny:

Święta miłości kochanej ojczyzny,

Czują cię tylko umysły poczciwe!

Dla ciebie zjadłe smakują trucizny,

Dla ciebie więzy, pęta nie zelżywe;

Kształcisz kalectwo przez chwalebne blizny,

Gnieździsz w umyśle rozkoszy prawdziwe.

Byle cię można wspomóc, byle wspierać,

Nie żal żyć w nędzy, nie żal i umierać.

W 1765 roku założono pierwszą uczelnie świecką – Szkołę Rycerską zwaną też Korpusem
Kadetów. Hymnem Szkoły stał się pierwszy wiersz Ignacego Krasickiego ogłoszony w
„Zabawach Przyjemnych i Pożytecznych” w r. 1774 pt. Hymn do miłości Ojczyzny. Nabrał on
także charakteru pieśni narodowej.

Jest to wiersz o charakterze rozumowym, utrzymany w stylu retorycznym. Ma on formę
monologu retorycznego. A tworzą go oktawa napisana sylabicznie jednozgłoskowcem o
budowie 5+6. Tej strukturze rytmicznej odpowiadają ściśle w sześciu wersach frazy
intonacyjne. Jedynie w dwóch wersach, czwartym i siódmym, występuje załamanie symetrii
wewnętrznej i frazy intonacyjne nie pokrywają się z miarą metryczną, dzięki czemu nie jest
intonacyjnie monotonny.

Dwa ostatnie wersy tworzą jedną frazę intonacyjną. Utwór jest harmonijny i ma przejrzystą
budowę; odpowiada jej język prosty, naturalny, zwięzły i treściwy, a zatem wytworny, bo
zdaniem poety „słowa […] nadęte i nieznajome ćmić tylko myśl umieją.” ( a podręcznik do
morfy to najlepszy przykład )

Przez swoją myśl przewodnią, którą jest złożenie wszystkiego, nie wyłączając życia i
szczęścia, na ołtarzu świętej cnoty, przypomina to Hymn do cnoty, Arystotelesa. To było
najprawdopodobniej natchnieniem Krasickiego. Utwór bardzo popularny, zastąpił nieaktualna
Boguridzice i śpiewany był przez legiony.