1

Broadrick Annette

Miłość po teksasku

2

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Chłodna woda lekko dotknęła jego bosych stóp. Po chwili fala cofnęła się, odsłaniając

mokry piasek. Jasne promienie wschodzącego słońca łagodnym blaskiem rozświetlały

szeroki horyzont i niebo rozciągające się nad Zatoką Meksykańską.

Najbardziej lubił tę porę o świcie, kiedy kolejny nowy dzień budził się do życia. Zapatrzył

się w słońce, z wolna wyłaniające się znad południowego skraju niedalekiej wyspy. Żadne z

widzianych w życiu miejsc nawet nie mogło równać się z tym zakątkiem.

Po raz pierwszy od bardzo dawna poczuł, że ogarnia go spokój. Z każdą chwilą malało

napięcie, powoli rozluźniały się ściągnięte mięśnie karku i ramion.

Stał nieruchomo, zafascynowany obserwowaną przez siebie grą światła i kolorów. Niebo

z każdą chwilą jaśniało, zmieniało się bezustannie. Słońce podnosiło się coraz wyżej, jego

promienie rozświetlały wznoszące się ponad horyzontem chmury, oblewały je płomiennym

blaskiem. Różowopomarańczowe i łososiowe barwy przechodziły w żółć, mieniły się

złotem. Po chwili całe niebo płonęło.

Kolejne fale uderzały o brzeg, chłodny dotyk wody koił zmęczone stopy. Czasami jakaś

fala podchodziła wyżej i, rozbijając się na tysiące spienionych kropel, dochodziła mu aż do

kolan, mocząc wizytowe spodnie, Cole nawet tego nie zauważał, całkowicie pochłonięty

pięknem rozgrywającego się wokół niego widowiska.

3

Powoli intensywność barw wygasała, żywe kolory przechodziły w łagodne pastele, bladły tym

szybciej, im wyżej wznosiło się słońce. Uspokojone fale mieniły się zielenią i błękitem,

migotliwie odbijały złote promienie.

Lekka bryza unosiła się nad wodą. Cole westchnął głęboko, napełnił płuca rześkim

porannym powietrzem. Poczuł, jak wstępuje w niego nowa, ożywcza energia.

Rozkoszował się tą chwilą. By przeżyć coś takiego, warto było jechać przez noc z

oddalonego o osiemset kilometrów Dallas.

Tu był sam na sam z naturą, doświadczał jej jak nigdzie indziej. Z tego miejsca mógł

spojrzeć na swoje życie z innej perspektywy, na nowo odnaleźć zagubiony gdzieś spokój.

Kiedy tak stał na brzegu morza, zmieniały się proporcje, wszystkie sprawy i dręczące go

problemy traciły na znaczeniu. To miejsce miało na niego magiczny wpływ, tu wracał, kiedy

potrzebował ukojenia.

Już wczoraj czuł, że musi oderwać się choć na kilka godzin od tego, co robi. Wykończyły

go ostatnie tygodnie, te ciągnące się w nieskończoność narady i nocne telefoniczne

konsultacje z pracownikami zagranicznych przedstawicielstw. Wprawdzie kiedy tylko mógł,

starał się przerzucać odpowiedzialność na innych, ale zawsze pozostawały decyzje, które

tylko on mógł podjąć.

Czuł się zmęczony. Nie pamiętał, kiedy ostatnio przespał całą noc czy zjadł spokojnie

posiłek.

Nie miał na to czasu. Zwykle, by załatwić jak najwięcej spraw, ograniczał się do

służbowych obiadów i kolacji. Nie byłby w stanie przypomnieć sobie, kiedy miał jakiś dzień

dla siebie. Zresztą nawet nie dzień, a choćby kilka godzin. Zaczynał się czuć jak zwierzę

uwięzione w klatce, coraz szybciej i szybciej poruszające się w labiryncie bez wyjścia.

Wczorajsze zebranie przepełniło czarę. Przyglądał się urzędnikom i dyrektorom, zażarcie

walczącym ze sobą o władzę i pozycję, wysłuchiwał ich wzajemnych oskarżeń i pretensji, ich

nie kończących się kłótni, i zastanawiał się, co on tutaj robi. Naraz, nieoczekiwanie dla

samego siebie zrozumiał, że to wszystko w ogóle go nie obchodzi.

Wtedy po prostu wyszedł. Wsiadł do swojego sportowego samochodu i ruszył prosto na

południe, do Austin, gdzie miał apartament w jednym z wieżowców. Po pięciu godzinach

jazdy minął miasto i jechał dalej. W pierwszej chwili myślał o leżącym na południowy zachód

od San Antonio rodzinnym ranczu, ale zmienił zdanie. Zamiast tego dalej jechał na południe,

coraz dalej w noc. Tylko on i potężny silnik ukryty pod maską, który uwoził go w dal.

Uciekał, zostawiał wszystko za sobą. Świetnie o tym wiedział, ale było mu to obojętne. Miał

dość takiego życia, musiał się stamtąd wyrwać. Za szybą migały kolejne mijane miasteczka.

4

Wreszcie dotarł do Port Isabel. Dopiero tu zwolnił.

Była czwarta rano. Szerokie ulice były zupełnie puste. Zatrzymał się na parkingu przed

domem, w którym miał mieszkanie. Dziesięć lat temu, w czasie boomu gospodarczego, jedna

z jego kompanii wybudowała na brzegu wyspy ten wieżowiec z luksusowymi apartamentami.

Zostawił w samochodzie marynarkę i krawat, ściągnął buty i skarpetki. Boso ruszył w stronę

dopóki nie minął zaparkowanych przy nabrzeżu samochodów,

Teraz był zupełnie sam. Tylko woda, piasek, porośnięte morską trawą wydmy i

wschodzące słońce, oblewające świat złotym blaskiem i zmieniające go w cudowny sposób

jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

Morska bryza targała mu włosy. Opadały na oczy, przypominając, że już dawno powinien

wybrać się do fryzjera. Przygładził je. To prawda, najwyższy czas, żeby coś z nimi zrobić. I

nie tylko z włosami. Musi też coś zmienić w swoim życiu.

Do tej pory zgadzał się na odgrywanie roli, jaką los mu wyznaczył. Nigdy nie protestował,

choć czasami nie mógł unieść ciążącej na nim odpowiedzialności. Dopiero wczoraj

wieczorem, kiedy wstał i wyszedł bez słowa, poczuł, że już dłużej nie da rady. Miał dość

wszystkiego - interesów, rancza, swoich dwóch braci, ciotki - starej panny - tego, co

spoczywało na jego barkach, od chwili kiedy skończył dwadzieścia lat.

Od ponad piętnastu lat był głową rodziny, kierował wszystkimi firmami Callawayów, Tyle

lat, wydaje się, że całe życie. I tyle lat żył samotnie.

Przez chwilę widział obraz tego wszystkiego, co utracił. Czarne, nieco skośne oczy,

wpatrzone w niego. Widział je tyle razy. Były tak różne... Czasem skrzące się figlarnie,

czasami pełne miłości i oddania, czasem płonące ogniem. Jej usta... skrzywione, wygięte w

uśmiechu, drżące z rozpaczy.

Allison. Serce mu się ścisnęło na samo przypomnienie jej imienia. Minęło tyle lat, a ona

nadal była ideałem. Do niej porównywał każdą poznaną kobietę.

Kiedyś już niewiele brakowało, by kogoś poślubił. Rozmyślił się, kiedy zdał sobie sprawę,

że nie powinien tego robić. Ze względu na nią i na siebie, bo tak naprawdę to chciał tylko

tego, by tamta kobieta zastąpiła mu Allison. Ale nawet teraz widok każdej drobnej

czarnowłosej kobiety o jasnej karnacji budził w nim nigdy nie gasnącą nadzieję. Na krótką

chwilę, dopóki nie okazało się, że to nie Allison, serce podchodziło mu do gardła.

Niestety, nigdy jej nie spotkał.

5

Allison zniknęła z jego życia w czasie, kiedy najbardziej jej potrzebował. Jak mógłby o tym

zapomnieć? Jak miałby jej to wybaczyć? Chociaż zdarzały się chwile, takie jak teraz, kiedy

czuł, że wybaczyłby jej wszystko, gdyby tylko znów pojawiła się przy nim.

Pochłonięty tymi myślami, mimowolnie sięgnął do kieszeni po papierosa. Osłonił go

stuloną dłonią i odwrócił się tyłem do kierunku wiatru. Zaciągnął się, dym wypełnił mu płuca.

Natychmiast zaczął kaszleć.

Do diabła! Ze złością potrząsnął głową i wrzucił papierosa do wody. Za dużo palił, drapało

go w gardle.

Zatrzymał się na brzegu. Cofnął się myślą do wydarzeń ostatnich dni. Szkoda, że na

wczorajszym zebraniu nie było jego brata Camerona, który nie raz już mu pomógł. Potrafił

spojrzeć na sprawy z właściwej perspektywy. Cole ufał jego sądom i zawsze mógł na niego

liczyć. Miał w nim oparcie i gdyby nie to, już dawno dałby sobie spokój z tym wszystkim, tak

jak Cody, ich najmłodszy brat. Cody od razu oświadczył, że nie chce mieć nic wspólnego z

interesami i należącymi do rodziny firmami. Żył swoim życiem i nie poczuwał się do żadnych

obowiązków. Może to dlatego Cole bywał na niego taki wściekły. Nie przyznawał się do tego,

ale chyba podświadomie zazdrościł bratu swobody i możliwości decydowania o sobie. Nie

wiedział, czy Cody się tego domyślał; czy czuł, że nie dorósł do oczekiwań, jakie pokładał w

nim najstarszy brat.

Zamyślony, potrząsnął głową. Cody miał zaledwie dziesięć lat, kiedy zginęli ich rodzice.

Dla takiego dziecka ich utrata była zbyt bolesnym ciosem. Cole starał się zastąpić braciom

rodziców, ale nie zawsze do końca to mu się udawało. Dobrze, że przynajmniej Cameronowi

ułożyło się życie. W wieku trzydziestu lat miał już żonę i małą córeczkę. Skończył studia pra-

wnicze i ekonomiczne, co czyniło z niego niezastąpionego doradcę w sprawach firmowych.

Ruszył w stronę samochodu. Na plaży pojawiło się już parę osób. Niedaleko przed nim

trójka nastoletnich chłopców ze śmiechem i krzykiem grała w piłkę.

Uświadomił sobie, że w wielu szkołach właśnie rozpoczęły się tygodniowe ferie wiosenne.

Patrząc na chłopców, zazdrościł im żywiołowej energii i rozpierającej ich radości życia. Jak

to jest, kiedy nic na człowieku nie ciąży, kiedy życie jest tylko po to, by bez umiaru czerpać z

niego przyjemności? Czy jemu kiedyś zdarzyły się takie chwile?

Znów cofnął się myślą do przeszłości. Może dlatego wspomnienia związane z Allison były

dla niego tak cenne? Z nią wiązały się najlepsze lata, okres, kiedy dorastał, kiedy żyli rodzice,

a życie jaśniało olśniewającym blaskiem.

Powoli szedł w stronę chłopców, ukradkiem przyglądając się ich grze. Zatrzymał się, kiedy

piłka poleciała w kierunku najbliżej stojącego chłopca. Pchnięta wiatrem poszybowała ponad

6

jego wyciągniętymi w górę rękami i znalazła się tuż przy Cole'u. Pochwycił ją zręcznie z

jakąś dziwną radością.

Pozostali chłopcy wybuchnęli śmiechem. Biegając po wodzie, wykrzykiwali słowa

uznania. Trzeci gracz z uśmiechem na ustach ruszył w jego stronę. Cole zdał sobie sprawę, że

musi wyglądać zabawnie, chodząc po plaży w eleganckim garniturze, mokry po kolana, ale

wcale się tym nie przejął. Wydawało mu się, że ten radosny poranek jakoś połączył go z tymi

chłopcami.

- Bardzo pana przepraszam - zdyszanym głosem zaczął chłopiec - jakoś mi przeleciała ta

piłka. Bardzo dziękuję...

Plusk fal zagłuszył jego słowa. Cole popatrzył na chłopca. Nie mógł oderwać od niego

oczu. Miał płowe, przeplatane złotymi pasemkami włosy i czarne roześmiane oczy. Gdyby

nie te oczy, dałby głowę, że ma przed sobą najmłodszego brata, kiedy miał tyle samo lat. Ten

kształt twarzy, wyraz oczu, uśmiech, kolor włosów... Tak samo wyglądał niegdyś Cody.

Nie, to niemożliwe. Cody był za młody na takiego syna, nawet gdyby przypadkiem jakaś

jego dziewczyna zaszła w ciążę.

Bez słowa oddał mu piłkę. Chłopiec jeszcze raz się uśmiechnął, odwrócił się i rzucił piłkę

kolegom. Cole zawołał za nim:

- Hej, synu, jak się nazywasz?

Dopiero gdy te słowa ucichły, zdał sobie sprawę z tonu swojego głosu. Przywykł do

wydawania rozkazów i egzekwowania poleceń. Chciał złagodzić złe wrażenie, przeprosić, ale

nie wiedział, jak zacząć. Nie zdziwił się, że chłopiec zamarł w bezruchu. Po chwili odwrócił się.

- Tony - odrzekł krótko.

Cole pospiesznie, zanim chłopiec zdążył znów się odwrócić, z uśmiechem wyciągnął do

niego rękę.

- Miło mi cię poznać, Tony. Jestem Cole Callaway.

Tony już odchodził, ale na dźwięk jego nazwiska stanął jak wryty. Popatrzył z

niedowierzaniem i powoli podszedł bliżej. Wyciągnął rękę.

- Jest pan tym Cole'em Callawayem? - zapytał z przejęciem i ciekawością.

- Nie znam nikogo o tym imieniu i nazwisku.

- Tym, który ma zamiar kandydować na gubernatora? Tym, co... - urwał zmieszany.

Miał mocny, męski uścisk. Cole popatrzył na jego dłoń, jakby za dużą i za silną na takiego

chłopca. Puścił ją z dziwnym ociąganiem.

- Moje polityczne plany jeszcze nie są jeszcze do końca sprecyzowane. Ale to nie

7

przeszkadza środkom przekazu snuć różnych spekulacji.

- Och! To wspaniale, że mogłem pana poznać!

- Ja też się cieszę, Tony - uśmiechną! się Cole i dodał, starając się, by zabrzmiało to

obojętnie: - A jakie ty nosisz nazwisko?

- Alvarez, proszę pana. Tony Alvarez.

Poczuł się jak uderzony obuchem. Przez chwilę nie mógł dojść do siebie.

Tony Alvarez. Nazwisko przywołane z przeszłości... i teraz należące do kogoś, kto

przypomina Callawaya.

Przymknął oczy, żeby nieco ochłonąć. Nie! Nie! To niemożliwe! To niemożliwe! - ale w

głębi duszy już wiedział, że odkrył prawdę.

- Czy coś się stało, panie Callaway? - zapytał ze zdziwieniem Tony.

Cole potrząsnął głową, próbując się opanować.

- Nie, synu. Nic się nie stało. Po prostu zaskoczyłeś mnie. Dawno temu znałem kogoś, kto

też się tak nazywał.

Chłopiec uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- Naprawdę? Może to był mój dziadek? To po nim tak się nazywam. Umarł, zanim się

urodziłem, i mama nadała mi jego imię.

Jeszcze tylko ostatnie pytanie.

- Ile masz lat? Wyglądasz na jakieś szesnaście czy coś takiego.

- Wszyscy tak myślą - roześmiał się Tony. - Jestem duży jak na swój wiek. Mam

czternaście lat. W lipcu zacznę piętnasty rok. Zawsze wyglądałem na starszego.

A więc to prawda. Cole czuł się jak ogłuszony.

- Mieszkasz tutaj? - zapytał dopiero po chwili zmienionym głosem, idąc w kierunku

zdziwionych przeciągającą się rozmową chłopców.

- Nie, proszę pana. Przyjechaliśmy tu tylko na kilka dni. Mieszkamy razem z mamą w Mason,

małym miasteczku w środkowym Teksasie. Mama ma tam galerię - dodał z dumą w głosie. -

Jest artystką, zajmuje się rzeźbą. Zdobyła wiele nagród, a kilka jej prac znajduje się w Cowboy

Artists of America Museum w Kerrville.

Stanęła mu przed oczami niewielka rzeźba, jaką ostatnio zakupił do swojego biura.

Uchwycone w pędzie, biegnące w dół skalnego zbocza mustangi z rozwianymi grzywami i

płynącymi w powietrzu kopytami. Zachwyciła go ta praca, tak pełna życia i dzikiej swobody.

Była podpisana: „A. Alvarez".

- Allison — powiedział głośno.

8

Sam się tym zdumiał. Po raz pierwszy od tylu lat wypowiedział na głos jej imię. Przez ten

cały czas mieszkała w Teksasie, niecałe dwieście kilometrów od Austin.

- Tak, moja mama ma tak na imię. Zna ją pan?

- Ostatnio kupiłem jej rzeźbę - odrzekł, pomijając milczeniem ostatnie pytanie.

- Naprawdę? To wspaniale! Muszę jej o tym powiedzieć. - Zerknął na oczekujących go

kolegów i znów popatrzył na Cole'a. - Opowiem jej, że pana poznałem.

Nie wiedział, co powinien na to odpowiedzieć, żeby nie urazić chłopca.

O Boże! Co teraz zrobić, jak przeżyć ten szok i nie dać nic po sobie poznać? Musi zostać

sam, przynajmniej przez kilka godzin. Musi to wszystko spokojnie przemyśleć.

- Będziesz w tej okolicy przez jakiś czas? - zapytał z udaną obojętnością.

- Tak. Przyjechaliśmy dopiero wczoraj i zostajemy do końca tygodnia.

- W takim razie pewnie się jeszcze spotkamy - zakończył Cole, dziękując w duchu za

darowany mu czas.

Pochłonięty myślami wszedł do budynku, wjechał windą na górę do swojego apartamentu

na najwyższym piętrze. Musiał się czegoś napić. Od razu skierował się do barku.

Rzadko pozwalał sobie na drinka, wolał mieć jasną głowę. Ale teraz potrzebował czegoś,

by poradzić sobie z szokiem, jaki właśnie przeżył.

Rozległ się dźwięk telefonu. To ktoś z rodziny. Numer był zastrzeżony i znali go tylko

najbliżsi. Musiało się coś stać, skoro tu go szukają. Przecież nikomu nie powiedział, dokąd

się wybiera. Zresztą sam tego do końca nie wiedział. Podniósł słuchawkę.

- Cole! Dzięki Bogu, że jesteś! Wszędzie cię szukam. Wiedziano tylko, że wyszedłeś w

połowie zebrania i zniknąłeś z Dallas. Już miałem się poddać, kiedy przypomniałem sobie o

tym apartamencie obok plaży.

- W porządku, Cody, znalazłeś mnie. Co się stało?

- Słuchaj, niestety mam złe wiadomości. Wolałbym nie dzwonić, ale...

- Coś z ciotką Letty?

Wprawdzie była dopiero po pięćdziesiątce, ale Cody był tak wstrząśnięty, że z pewnością

musiało się stać coś złego.

- Nie, Cole. Chodzi o Camerona i Andreę.

- Co?! - Poczuł ciarki na plecach. - O czym ty mówisz? Co się stało?

- Wczoraj w nocy jechali na ranczo, żeby odebrać Trisha od ciotki Letty. Mieli wypadek.

Nie wiadomo dokładnie, co się stało. Może sarna wyskoczyła na drogę? Znaleziono ich koło

9

północy,

- Co z nimi? Mów natychmiast!

- Cole, Andrea nie żyje. Camerona od razu wzięli na salę operacyjną, do tej pory tam go

trzymają. Jest w stanie krytycznym.

- Gdzie teraz jesteś?

- W Methodist Hospital w San Antonio.

- W takim razie natychmiast powiadom Pete'a. Niech przylatuje po mnie helikopterem.

Odłożył słuchawkę i osunął się na kanapę. Popatrzył na obficie zaopatrzony bar po drugiej

stronie pokoju. Przed chwilą chciał się napić, bo nie potrafił poradzić sobie z tym, co tak

niespodziewanie na niego spadło. A teraz okazuje się, że jego brat jest w stanie krytycznym, a

bratowa zginęła. Żaden drink nic mu nie pomoże.

Powlókł się do sypialni, ściągnął ubranie. Nie mógł sobie przypomnieć, kiedy ostatnio

kładł się do łóżka. Zresztą teraz to i tak nie miało żadnego znaczenia. Musi natychmiast

jechać do Camerona i być przy nim. Inne sprawy muszą poczekać.

Jest jeszcze dziecko. Całkiem zapomniał zapytać brata, co dzieje się z Trishą.

O Boże. Przecież Trisha ma niespełna rok. Straciła matkę, być może straci ojca. Też w

wypadku. W takim samym, w jakim piętnaście lat temu zginęli jej dziadkowie.

Co się dzieje? Czy nad ich rodziną ciąży jakieś przekleństwo? Czy historia znów się

powtarza?

Cole wysiadł z windy na oddziale chirurgicznym. Niemal od razu wpadł na Cody'ego,

przechadzającego się po niewielkiej poczekalni. Dołączył do niego.

- Wiadomo już coś?

- Nic.

- Cholera! Kiedy przyjechałeś?

- Natychmiast jak się o wszystkim dowiedziałem. Policja mnie zawiadomiła. Jakiś

motocyklista zobaczył rozbity samochód, próbował udzielić pomocy i wezwał patrol drogowy.

Policja twierdzi, że Andrea zginęła na miejscu.

Cole nerwowo potarł nos końcami palców.

- To straszne! A co z Cameronem?

- Stracił przytomność. Może to nawet lepiej. Ma złamaną rękę i nogę, nie wykluczają

wewnętrznych obrażeń. Jest w szoku. Operacja jeszcze się nie skończyła. Myślę, że to dobry

znak.

- Nie odzyskał choć tyle przytomności, żeby powiedzieć, co się wydarzyło?

10

- Nie. Policja po śladach hamowania sądzi, że próbował ominąć coś na szosie i stracił

kontrolę nad samochodem. Możliwe, że to była sarna, w tych stronach ich nie brakuje.

- Czy było coś, co świadczyło, że potrącił jakieś zwierzę?

- W raporcie policji nic o tym nie ma.

Cole zaczął przemierzać poczekalnię. Cody przyglądał mu się badawczo.

- Musimy wziąć się w garść - wymamrotał wreszcie Cole, przerywając ciszę.

- Wiem, co czujesz, Cole. Odkąd tu jestem, wydeptałem już swoją ścieżkę. Cały czas

zastanawiałem się, gdzie możesz być, wydzwaniałem wszędzie. Zostawiłem dla ciebie

wiadomości chyba w całym Teksasie.

Cole zatrzymał się i przenikliwie popatrzył na młodszego brata. Wyglądał fatalnie.

- Kiedy ostatnio spałeś?

Cody nie odpowiedział, tylko wzruszył ramionami.

- Wyciągnij się chociaż na chwilę na tej kozetce. Obudzę cię w razie czego.

- Nie mogę - Cody potrząsnął głową. - Kiedy tylko zamknę oczy, od razu widzę to, co

zostało z samochodu Camerona. Akurat jechałem do miasta, kiedy go zabierali. Ten cholerny

zagraniczny samochodzik wyglądał jak zgnieciony przez olbrzyma! - Z rozpaczą znów

potrząsnął głową. - Zawsze mu mówiłem, że powinien jeździć czymś bezpieczniejszym, ale nie

chciał mnie słuchać. Przez całe życie tylko się ode mnie opędzał...

- Nic mu nie będzie - Cole próbował uspokoić Cody'ego. Podszedł i usiadł obok brata. -

On jest twardy, nie da się. Chyba wiesz o tym. Nikt nas nie powstrzyma. Nie pamiętasz, że

jesteśmy jak trzej muszkieterowie?

- Tak - Cody skinął głową. - Opowiadałeś mi tę historię, kiedy byłem dzieckiem.

- Jeden za wszystkich i wszyscy za jednego. To motto Callawayów. Cameron się nie da.

Będziemy przy nim tak długo, jak długo będzie to konieczne.

Z udanym spokojem popatrzył na brata. Usiadł na krześle. W tym momencie nic nie mógł

zrobić dla Camerona. Jego życie było w rękach lekarzy.

Teraz przede wszystkim musi jakoś uspokoić Cody'ego, oderwać jego myśli od tego, co się

dzieje z Cameronem. Wprawdzie sam nadal był poruszony nieoczekiwanym odkryciem i

jeszcze nie ochłonął, ale chciał podzielić się wiadomościami z bratem.

- Dziś rano, tuż przed twoim telefonem dowiedziałem się o czymś - zaczął powoli. - I

teraz moje życie nabrało nowego sensu. Cody przyglądał się swoim zaciśniętym dłoniom, ale

coś w głosie brata sprawiło, że nagle podniósł oczy.

- Właśnie się dowiedziałem, że mam czternastoletniego syna, o którego istnieniu dotąd nie

miałem pojęcia.

11

ROZDZIAŁ DRUGI

- Allison, umiesz dochować tajemnicy?

Teraz, kiedy Cole zaczął chodzić do szkoły i codziennie opuszczał ranczo, czuł się już

całkiem dorosły. Ale tak naprawdę to brakowało mu jego czteroletniej przyjaciółki, z którą od

dziecka całymi dniami uganiał się wokół domu. Kiedy po południu wrócił ze szkoły, Allison

już na niego czekała. On też nie mógł już się doczekać, by powiedzieć jej o odkryciu, jakiego

dokonał z samego rana.

Dziewczynka była ubrana tak jak on - w dżinsy, koszulę i podniszczone botki. Splecione w

warkoczyki włosy obijały się jej o ramiona, kiedy starała się zanim nadążyć. Czarne,

przesłonięte grzywką oczy płonęły z ciekawości.

- No jasne, że umiem - oznajmiła tonem świadczącym o urażonej godności.- Powiedz mi.

Szedł w stronę stajni, do której rano zakradł się, ścigając kota.

- Zaraz zobaczysz - uśmiechnął się tajemniczo.

Weszli do środka. Cole zatrzymał się przy drabinie prowadzącej na górę, gdzie suszyło się

siano, i położył palec na ustach.

Allison w milczeniu skinęła głową. Cole zręcznie wspiął się na górę. Rozejrzał się i

odwrócił, czekając na pojawienie się dziewczynki.

Allison, przezwyciężając strach, zagryzła wargi i zaczęła wspinać się po drabinie. Wreszcie

dotarła na górę. Drżała z wysiłku, ale nie poskarżyła się ani słowem.

Cole na czworakach powoli zbliżał się do ściany. Allison ruszyła za nim. Wreszcie

znieruchomiał i gestem wskazał jej coś w samym rogu. Dziewczynka z lękiem spojrzała mu

przez ramię. Po chwili na jej buzi odmalowało się zdumienie i zachwyt. Warto było zdradzić

jej sekret. Cole uśmiechnął się zadowolony.

- Ile ich jest? - wyszeptała Allison. Uniósł w górę trzy palce.

- A gdzie jest ich mama?

- Nie mam pojęcia. Ale gdyby wiedziała, że je znaleźliśmy, to na pewno by je stąd

zabrała.

Wycofali się w milczeniu. Cole zatrzymał się przy drabinie i upewnił się, że droga jest

wolna. Oboje doskonale wiedzieli, że wspinanie się na górę jest surowo zabronione. Cole

szybko zsunął się na dół i poczekał na dziewczynkę.

Kiedy wreszcie Allison znalazła się na dole, aż zatańczyła z radości.

12

- Mamy małe kotki! — zawołała z zachwytem.

Cole skinął głową. Rozpierała go duma, że to on wpadł na ich trop.

- Dotykałeś ich?

Cole przecząco potrząsnął głową.

- Ich mama od razu by poczuła inny zapach. One chyba dopiero co się urodziły.

- Och, tak bym chciała mieć jednego kotka!

- Może rodzice pozwolą ci wziąć jednego. To byłby prezent na urodziny..

- Naprawdę tak myślisz? - Allison klasnęła w dłonie

- Dowiem się.

Trochę później zapytał tatę, czy mógłby dać Allison jednego kociaka na jej piąte urodziny.

Ojciec najpierw zgromił go za wspinanie się na górę, a potem nakazał mu poprosić o zgodę

Toma i Kathleen, rodziców dziewczynki. Tony zarządzał ranczem i ojciec zawsze nazywał go

swoją prawą ręką. Cole uwielbiał tego małomównego mężczyznę. Doskonale wiedział, że był

to jeden z najlepszych kowbojów. Przepadał też za mamą Allison, wiecznie roześmianą i

życzliwą ludziom. Uśmiechnięta Kathleen od razu przyznała mu rację, że dla Allison kotek

będzie najlepszym i najbardziej upragnionym urodzinowym prezentem.

Wybrała prążkowanego jak tygrysek kociaka, który potem wyrósł na potężnego kocura.

Allison nazwała go Crybaby. Kiedy Cole podrósł i stał się dziesięciolatkiem, miał na głowie

ważniejsze rzeczy niż szwendanie się z dziewczyną, choćby to była nawet Allison. Któregoś

upalnego popołudnia zamierzał wymknąć się z domu, gdy niespodziewanie zobaczył

podążającą za nim dziewczynkę. Odwrócił się niezadowolony.

- Dlaczego zawsze musisz się za mną włóczyć?

- Bo chcę - odrzekła przekornie dziewczynka. - Zresztą chyba idziesz tam, gdzie jest mój

tata. - Wsunęła ręce w kieszenie. - A ja właśnie chcę go znaleźć.

- Jeśli pójdziesz za mną, to na pewno go nie znajdziesz! - zawołał Cole. - Razem z moim

tatą pojechali samochodem.

Allison nic nie odpowiedziała. W milczeniu wpatrywała się w niego swymi czarnymi,

wyrazistymi oczami. Nigdy nie mógł wytrzymać tego jej spojrzenia. Od razu czuł się winny.

Dobrze wiedział, że poza nim nie miała nikogo innego, z kim mogłaby się bawić. Cameron

nie miał jeszcze pięciu lat. Allison nudziła się tak samo jak on. Kathleen musiała wypoczywać,

a jego mama ciągle była zajęta Cameronem i przygotowaniami do narodzin kolejnego

dziecka. Poza tym zarządzała domem. Jego ciotka, Letty, wiecznie gderała i zrzędziła. Stale

upominała go, żeby nie hałasował i nie zadawał zbyt wielu pytań. Dlatego wolał wychodzić z

domu. Teraz też zrobił sobie plany na resztę dnia, a tu Allison nie daje mu spokoju i męczy,

13

by ją zabrał ze sobą

.

- No, dobrze - powiedział niechętnie - chodź. Ale musisz obiecać, że nikomu nie

zdradzisz, dokąd idziemy. To jest moje sekretne miejsce i nikt o nim nie wie.

- Pojedziemy tam konno?

- Nie. Zapomniałaś już, że mój tata zabronił nam dosiadać koni, jeśli nie pilnuje nas twój

tata?

Dziewczynka uśmiechnęła się.

- To dlatego, że mój tata jest najlepszym jeźdźcem na całym świecie. Ma mnóstwo nagród

i medali.

Teraz, kiedy Cole był już starszy, stał się nieco mniej nieśmiały w stosunku do Antonio

Alvareza, choć nadal darzył go podziwem. Z zachwytem oglądał kolekcję jego medali

zdobytych w rodeo, zanim ojciec zatrudnił go na ranczo. Było to na kilka lat przed

przyjściem Cole'a na świat.

Wiedział od mamy, że ojciec i Tony poznali się i zaprzyjaźnili w czasie wojny w Korei. Ich

żony też się polubiły.

Najbardziej żałował, że Allison nie jest chłopcem. Wtedy miałby się z kim bawić.

Chociaż, jak na dziewczynę, to i tak nie była zła - potrafiła biegać i wyciągać swój

pistolet-zabawkę równie szybko jak on. Niczego się nie bała. Tylko jeden raz widział, jak

płakała - wtedy, gdy powiedział jej, że nie będzie się bawić z dziewczyną i żeby dała mu

spokój.

Na widok jej łez poczuł się okropnie. Właściwie wcale tak nie myślał. Był tylko zły, bo

ciotka Letty zrobiła mu awanturę.

Po tym zdarzeniu uważał na swoje słowa.

- No to jak, idziesz ze mną, czy nie?

- Ale dokąd?

- Popływać.

- Naprawdę? - Oczy jej zapłonęły. - Gdzie? - zapytała, rozglądając się wokół.

- Mam takie miejsce. Oprócz mnie tylko mój tata je zna. Czasami mnie tam zabiera. Jesteś

pewna, że chcesz iść?

Z zapałem potrząsnęła głową.

- To dosyć daleko. Zwykle jeździmy tam z tatą konno. - Cole wyciągnął rękę i wskazał

kierunek.

14

- Widzisz drzewa w pobliżu wzgórz? Tam jest jeziorko. Tata powiedział, że pewnie

kiedyś była powódź i woda już tam została. Teraz jest to świetne miejsce do pływania. -

Popatrzył na nią i nagle zmarszczył czoło, jakby jakaś niespodziewana myśl przyszła mu do

głowy. - Chyba umiesz pływać, co?

Żarliwie potrząsnęła głową, ale unikała jego wzroku. Cole westchnął ciężko.

- Allison, powiedz prawdę.

Opuściła głowę i zapatrzyła się w ziemię. Uff. Rzadko zdarzało mu się widzieć ją w takim

stanie. Musiała być zdenerwowana. Żeby tylko znów nie zaczęła płakać.

- Jak chcesz, to mogę cię nauczyć - zaproponował.

Raptownie podniosła głowę i popatrzyła na niego z rozjaśnioną buzią.

- Nauczysz mnie? Naprawdę?

- Jasne. Mnie tata nauczył. To nic trudnego.

- Ale będzie fajnie! - Aż podskoczyła z radości. Im dłużej o tym myślał, tym bardziej

podobał mu się ten pomysł. Czeka ich wspaniała przygoda i wszystkim zejdą z oczu.

- Wiesz co - odezwał się, pochłonięty już przygotowaniem do wycieczki - zakradnę się do

kuchni, tak żeby ciotka mnie nie zobaczyła, i poproszę Conchitę, żeby przygotowała nam

jedzenie na piknik. Po kąpieli mężczyzna robi się głodny - wyjaśnił, naśladując głos

i słowa ojca. - Dziewczyna pewnie też. Poczekaj tu na mnie. Wrócę najszybciej, jak się da.

- Kiedy dotarli do jeziorka, oboje byli spoceni, zmęczeni i głodni. Tata mówi, że nie

można pływać zaraz po jedzeniu - wyjaśnił Cole, gdy tylko usiedli w cieniu starego dębu. -

Może cię złapać skurcz.

- Co to jest skurcz?

- To chyba coś, co żyje w wodzie.

- Coś takiego jak krab? Cole kiwnął głową.

- Chyba tak.

Allison pochyliła się nad powierzchnią wody.

- Ale skąd to coś wie, czy już jadłeś, czy nie?

- Nie mam pojęcia. Ale tata mi tak powiedział.

- Aha - odrzekła z rozczarowaniem w głosie.

- Ale chyba możemy się czegoś napić - zaproponował Cole.

- Och, to dobrze.

Chłopiec wyjął z chlebaka dwie puszki soku, zapakowane przez Conchitę razem z

kanapkami, chipsami i ciasteczkami.

15

- Trzymaj. Napijemy się i odpoczniemy przez chwilę, dobrze?

Kiedy skończyli picie, Allison popatrzyła na niego z wyczekiwaniem.

- To co teraz zrobimy?

- Najpierw musimy się rozebrać.

Dziewczynka popatrzyła na swoją koszulę, dżinsy i buty.

- Ze wszystkiego? - zapytała niepewnie.

- No jasne, że tak. Przecież chyba nie kąpiesz się w ubraniu, co? - Allison potrząsnęła

przecząco głową.

- Pływanie to podobna rzecz, tylko o wiele bardziej przyjemna - oświadczył Cole, siadając

i zdejmując buty.

Allison zrobiła to samo. Cole rozpiął suwak dżinsów i ściągnął je. Dziewczynka powoli

zrobiła to samo. Cole podniósł się i zdjął koszulę. Ona tak samo. Stali oboje w samej tylko

bieliźnie i skarpetkach, i patrzyli na siebie. Wreszcie Cole wzruszy! ramionami i odwróci!

się do dziewczynki tyłem. Szybko zdjął slipki i skarpetki, położył je razem z resztą ubrania

i zdecydowanym krokiem ruszył w stronę wody.

Allison zachichotała.

Cole obejrzał się zaskoczony.

- Co z tobą?

Zakryła usta ręką, ale nie potrafiła opanować śmiechu.

- Bo tak śmiesznie wyglądasz.

- Nie śmieszniej niż ty.

- Jesteś cały brązowy, tylko pupę masz białą. Ale te dziewczyny są głupie,

- To dlatego, że się kąpałem. Wchodzisz w końcu do wody czy nie?

Szybko zrzuciła resztę rzeczy i niepewnie podeszła do niego. Cole wziął ją za rękę i

ostrożnie wprowadził do jeziorka.

- Jaka zimna woda! - wykrzyknęła, kiedy dotknęła jej stopą.

- Właśnie taka musi być - powiedział ze złością Cole. - Dlatego w gorące dni jest tu tak

przyjemnie. Tak mówi mój tata. - Pociągnął ją za sobą, aż woda poczęła sięgać im do pasa. -

Dobra, tyle wystarczy. Teraz, Allison, połóż się na plecach, tak jakbyś leżała w łóżku.

- Ależ, Cole! Utonę!

- Co ty mówisz, głuptasie! Przecież będę cię trzymać. - Ukląkł obok niej i wyciągnął

wyprostowane ręce. - Nie dam ci utonąć.

- Przysięgnij.

Popatrzył jej prosto w oczy.

16

- Przysięgam.

Allison ostrożnie pochyliła się do tyłu. Oczy jej się rozszerzyły. Cole trzymał ją przez cały

czas. W wodzie była bardzo lekka. W końcu ośmieliła się i rozluźniła mięśnie. Unosiła się na

wodzie.

- Widzisz, że to nic trudnego?

- Nic trudnego, bo mnie trzymasz - uśmiechnęła się.

- Już nie. Mam ręce cały czas pod wodą, żeby w razie czego cię złapać, ale nawet cię nie

dotykam.

- Nie dasz mi utonąć?

- Nie. - Poczekał chwilę, aż bardziej się rozluźniła. - Teraz odwróć się na brzuch, tak żeby

twarz była w wodzie.

- Nie! - Gwałtownie stanęła na nogi, z hałasem rozpryskując wodę.

Cole wziął się pod boki.

- Allison. Chcesz, żebym nauczył cię pływać, czy nie?

Skinęła głową.

- W takim razie musisz mieć do mnie zaufanie.

- Przecież ci ufam - zapewniła go.

- Więc rób to, co ci mówię. Przecież nie chcę, żeby stała ci się krzywda. Dobrze o tym

wiesz.

Uśmiechnęła się do niego tak, że zapamiętał ten uśmiech na całe lata.

- Wiem, Cole.

- Hura! Allison! - Cole wybiegł z domu z radosnym okrzykiem. -Tata właśnie zadzwonił ze

szpitala. Mam drugiego brata! Będzie miał na imię Cody.

- Masz, co chciałeś - Allison uśmiechnęła się do niego z zadumą. - Chciałeś brata.

- No, siostra też by nie była zła - przyznał.

- A co powiedział Cameron, kiedy się o tym dowiedział?

- Był rozczarowany - Cole skrzywił się w uśmiechu. - Cały czas miał nadzieję, że może

urodzi się szczeniaczek.

Roześmieli się oboje.

- Naprawdę masz szczęście, Cole. Tak bym chciała mieć brata albo siostrę.

Cole lekko dotknął jej ramienia.

- Może nadejdzie dzień, kiedy twoje marzenie się spełni.

- Wątpię - Allison potrząsnęła głową. - Kiedyś pytałam mamę. Powiedziała, że miała

17

problemy, kiedy ja się urodziłam, i że już nie może mieć więcej dzieci.

- Och, Allison, tak mi przykro.

- Mnie też.

Była tak przygnębiona, że musiał natychmiast coś wymyślić, żeby poprawić jej humor. Od

razu wpadł na świetny pomysł.

- Masz ochotę popływać?

- Teraz? - zapytała, patrząc w stronę wzgórz.

- Dlaczego nie? Tata jeszcze długo nie wróci, a ciotka Letty tylko się ucieszy, że przestanę

jej się plątać pod nogami.

- Dobra - kiwnęła głową. - Polecę po kostium i zaraz się spotkamy.

Upierała się przy noszeniu kostiumu, co tylko go śmieszyło, bo przecież i tak widział ją na

golasa. Jego też zmusiła, żeby nakładał kąpielówki. Kto zrozumie dziewczyny?

Cole był zadowolony z jej postępów. Całe lato, kiedy tylko mogli, wykradali się nad staw.

Allison oswoiła się z wodą, przestają się jej bać, chociaż nadal nie lubiła zanurzać twarzy.

Później siedzieli na brzegu i wrzucali do wody kamyki.

- Wiesz co, Cole - odezwała się Allison. – Cieszę się, że mam ciebie. Jesteś dla mnie jak

brat, którego tak mi brakuje.

- A ty dla mnie jak siostra, której nie mam.

- Wiesz, zawsze będę myśleć, że jesteś moim bratem.

- I zawsze, kiedy będziesz w potrzebie, możesz na mnie liczyć. Pamiętaj o tym.

Cole miał już czternaście lat, kiedy któregoś wieczora ojciec zatrzymał go po kolacji.

- Synu, muszę z tobą pomówić. Chodźmy do biura.

Cole popatrzył na mamę i resztę zgromadzonej przy stole rodziny. Nikt nie wyglądał na

zaskoczonego.

- Coś się stało, tato? - zapytał Cole ze zdziwieniem, ale ojciec tylko potrząsnął głową i

podniósł się od stołu.

Mama bez słowa zabrała się do zbierania naczyń. Cole wzruszył ramionami i podążył za

ojcem. Weszli do biura. Ojciec gestem dłoni wskazał mu fotel stojący przy kominku.

- Wiesz, synku - zaczął, kiedy obaj usiedli. - Czasami w życiu zdarzają się rzeczy, które

trudno wytłumaczyć.

- Co się stało, tato? - przeraził się Cole. - O co chodzi?

- Tony i Kathleen otrzymali dzisiaj bardzo złą wiadomość. Lekarze stwierdzili u niej raka,

którego nie da się operować. Dają jej tylko kilka tygodni życia.

18

Cole patrzył na niego jak skamieniały.

- Czy to znaczy, że mama Allison umrze?

- Tak, synu, na to niestety wygląda. Wiem, że przyjaźnisz się z Allison. Mieli zamiar

powiedzieć jej o tym dzisiaj i prosili, żeby powiedzieć to również tobie. Łatwiej wtedy

zrozumiesz, co ona przeżywa.

Cole poczuł, że coś zaczyna dławić go w gardle. Nie mógł przełknąć śliny.

- I lekarze nic na to nie mogą poradzić?

- Niestety, już jest na to za późno. Kathleen już od jakiegoś czasu nie czuła się dobrze.

Może gdyby wcześniej poszła na badania, dałoby się jeszcze coś zrobić. Ale nikt tego nie

wie na pewno.

Cole był zdruzgotany. Tak bardzo lubił panią Alvarez. Zawsze była dla niego taka miła,

nigdy na niego nie krzyczała. Łzy napłynęły mu do oczu.

- Wiem, że ciężko ci się z tym pogodzić, ale powinieneś się o tym dowiedzieć. Allison

będzie potrzebna bratnia dusza. Ktoś, w kim ma przyjaciela.

- Zawsze będę jej przyjacielem, tato. Zawsze.

- Co ty widzisz w tym Rodneyu Snyderze?

Cole siedział pod drzewem przy drodze prowadzącej do rancza. Podniósł się, gdy tylko

dostrzegł odjeżdżającego chłopaka i zbliżającą się sylwetkę Allison. Szła do domu, w którym

nadal mieszkała razem z ojcem. Nie mógł się nadziwić, że Tony pozwalał jej spotykać się z

kimś tak dużo od niej starszym. Przecież Rodney był w jego wieku.

Allison drgnęła na dźwięk jego głosu. Nie dostrzegła Cole'a wcześniej.

- A co? On przynajmniej mnie zauważa i umawia się ze mną na randki.

- Co chcesz przez to powiedzieć? Ja przecież też ciebie zauważam.

Allison odwróciła się i zaczęła iść w stronę domu.

- No powiedz, nie zauważam cię? -powtórzył, idąc za nią.

Zerknęła na niego przez ramię.

- Jak mógłbyś mieć chwilę czasu dla mnie, skoro spotykasz się z tyloma dziewczynami?

Całe szczęście, że twoja mama nie ma pojęcia, z kim się umawiasz.

- Nie mówimy teraz o mnie, ale o tobie.

- A ja wcale nie mam ochoty z tobą rozmawiać - odrzekła, nie zatrzymując się.

- Wiem o tym od sześciu miesięcy, chociaż nie mam pojęcia, dlaczego. Co ja ci takiego

zrobiłem? Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi!

19

Zatrzymał się. Znajdował się teraz kilka kroków za nią. Allison odwróciła się do niego. Jasne

światło księżyca wyraźnie oświetlało ich twarze. Cole stał nieruchomo, w lekkim rozkroku, z

rękami zwisającymi po bokach.

Allison powoli podeszła do niego.

- Nie przychodzi ci do głowy, dlaczego, co? - zapytała po chwili milczenia.

Potrząsnął przecząco głową.

- Znam ciebie, odkąd sięgam pamięcią i wydaje mi się, że wiem o tobie wszystko. Ale ty

nie znasz mnie ani trochę - powiedziała wreszcie.

- To nieprawda. Wiem o tobie więcej niż ktokolwiek inny. - Umilkł na chwilę i dodał: -

Chyba że nadal pływasz na golasa z każdym chłopakiem, jakiego poznasz.

- Przestań. Miałam wtedy osiem lat. Nie dasz mi o tym zapomnieć?

- Chyba nie - uśmiechnął się. - To najlepszy sposób, żeby cię rozzłościć. Trudno się

oprzeć takiej pokusie.

Znów ruszyła do przodu. Zatrzymała się przy drewnianym płocie zagrody.

- Nie wiesz nic o tym, co czuję i co myślę. Ciągle jestem dla ciebie małą trzpiotką,

dziewczynką, która jak piesek włóczyła się za tobą po podwórku.

- A więc o to ci chodzi? Uważasz, że wcale nie doceniałem tego, że żyliśmy w przyjaźni?

- Tak! Nie! Och, już sama nie wiem. Chodzi o wszystko. Mam już dość tych dziewczyn,

które wychodzą ze skóry, żeby się ze mną zaprzyjaźnić w nadziei, że je tu zaproszę. Ty jesteś

kimś - starostą roku, kapitanem drużyny futbolowej, najlepszym uczniem. Nie dość, że jesteś

Callawayem z t y c h Callawayów, to jeszcze musisz być najlepszy we wszystkim! Co w

tym złego?

- Nic! Po prostu tacy powinni być Callawayowie.

- Więc nie widzę problemu.

- Ty nie widzisz, oczywiście.

- W takim razie może spróbujesz mi wszystko wyjaśnić tak, żebym zrozumiał.

Odwróciła się i popatrzyła na pole.

- Dlaczego na mnie czekałeś?

- Bo martwiłem się o ciebie.

- Dlaczego? - zapytała, nie patrząc na niego.

- Bo ten Snyder ma kiepską reputację, jeśli chodzi o dziewczyny. Nie chciałem, żeby

posunął się z tobą za daleko.

Popatrzyła mu prosto w oczy.

20

- W twoich ustach to brzmi naprawdę śmiesznie.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Myślisz, że tylko Rodney ma taką opinię? To przecież o tobie jest głośno. A ja muszę

wysłuchiwać różnych historii opowiadanych szeptem przez starsze dziewczyny. A młodsze

umierają z ciekawości, czy dobrze całujesz.

- Co takiego?

- Dziś wieczorem Rodney też mnie o to zapytał, kiedy kazałam mu trzymać ręce przy

sobie. Skoro pozwalam tobie, to dlaczego jemu odmawiam. - Uniosła wyżej głowę i w świetle

księżyca błysnęły ślady łez na policzkach.

- Allison, nie płacz - poprosił, biorąc ją w ramiona i przyciągając do siebie. - Znajdę tego

sukin... - urwał na moment. - Jutro go złapię i zleję na kwaśne jabłko. Jak on śmiał tak

powiedzieć!

- Przecież wszyscy uważają, że śpimy ze sobą, nie wiesz o tym? - wykrztusiła

stłumionym głosem. - Sądzą, że taka po prostu jest moja rola. Mój tata jest zarządcą, a ty

synem właściciela. To dogodny układ. Kto to powiedział? Muszę to wiedzieć. Porozmawiam

z każdym z nich na osobności. Wyjaśnię im...

- Nikt ci nie uwierzy, Cole. Nie rozumiesz? Nikt nie uwierzy w ani jedno twoje słowo, bo

dobrze wiedzą... wiedzą, co ja do ciebie czuję. Wszyscy oprócz ciebie.

Zamarł ze zdumienia, popatrzył z góry na czubek jej głowy przytulonej do jego piersi. Nie,

to niemożliwe, żeby to powiedziała. Z pewnością...

- Allison?

Nie odpowiedziała.

- Popatrz na mnie, proszę.

Powoli podniosła głowę i spojrzała na niego. Łzy płynęły jej po policzkach.

Przepełniło go nagłe uczucie ogromnej tkliwości. Przecież to Allison - dziewczynka z

włosami związanymi w kucyki, ubrana w dżinsy i kowbojki, która przez tyle lat chodziła za

nim krok w krok. Allison - jego przyjaciółka i jego ukochana.

- Och, dziecko, a ja nic nie wiedziałem - wydusił głosem zdławionym z przejęcia.

- To nie ma znaczenia - odrzekła, odwracając wzrok.

- Nie ma znaczenia - zaśmiał się cicho.

- Jasne, że nie.

- Posłuchaj, nieprzystępna panno Alvarez. Dla mnie to ma ogromne znaczenie. Dlaczego

wcześniej mi o tym nie powiedziałaś?

21

- Bo byłeś zbyt zajęty innymi dziewczynami.

- Czy dobrze wydaje mi się, że jesteś zazdrosna?

- Nie!

- Co w takim razie będzie, jeśli ci powiem, że żadna z tych dziewczyn ani trochę się dla

mnie nie liczy? Jeśli powiem, że jest tylko jedna, która ma dla mnie znaczenie i z którą zawsze

chciałem dzielić życie?

Znów popatrzyła na niego wzrokiem pełnym napięcia.

- Cole, przestań się ze mną droczyć, proszę. Jeśli nasza przyjaźń kiedykolwiek dla ciebie

coś znaczyła, to nie wykorzystuj jej teraz przeciwko mnie.

Pochylił się i delikatnie musnął jej usta. To był ich pierwszy pocałunek. Allison na

moment zamarła, po chwili drgnęła i gwałtownie się od niego odsunęła.

- Co się stało? Nie chciałaś, żebym cię pocałował?

- Przestań mnie pocieszać, jakbym nadal była dzieckiem. Dobrze wiem, że traktujesz mnie

jak siostrę.

- Ach, o to chodzi - uśmiechnął się. - Nie podobał ci się mój braterski pocałunek. A co

powiesz na ten?

Włożył w niego wszystkie uwodzicielskie umiejętności, jakie zdobył w ciągu dwóch

ostatnich lat. Początkowo starał się pilnować, żeby nie spłoszyć Allison, ale kiedy tylko

dotknął jej ust, stopniała w jego objęciach. Kiedy w końcu złapał oddech, oboje drżeli.

- Teraz już lepiej idź. Tony zacznie się martwić o ciebie.

- Ale, Cole...

- Naprawdę, idź już. Musimy się mieć na baczności, żeby nie posunąć się za daleko,

zanim nadejdzie pora. Przede mną są jeszcze cztery lata w szkole na Wschodzie. Ty też

musisz skończyć szkołę i iść do college'u. Dopiero potem...

- Cole, o czym ty mówisz?

- O tym, że od dziś jesteś moją dziewczyną. Jesteś moja. Nie chcę, żeby ktoś inny cię

tknął, ale sam też nie wykorzystam twojego braku doświadczenia. Słuchasz mnie? Jesteś

jeszcze za młoda. Poza tym mamy przed sobą dużo czasu. Przed nami całe życie.

- Czy to znaczy, że mówisz poważnie?

- Tak, to właśnie znaczą moje słowa.

- I już nie będziesz się więcej spotykać z Darlene ani Peggy Sue, ani z Jennifer?

Cole uśmiechnął się.

- Nie miałem pojęcia, że o tym wiesz.

- Wiem o wszystkim, co robisz.

22

- Trudno mi w to uwierzyć, ale niech tak będzie. Czy zechcesz pójść ze mną na bal

maturalny?

- Naprawdę? Jasne!

- Wspaniale. Teraz już idź do domu.

Szybko musnął wargami jej policzek, okręcił się na pięcie i pognał do swojego domu.

Trudno było się oprzeć pokusie, jaką było całowanie się z Allison. Ale musi poczekać. Do

chwili aż ta mała zostanie jego żoną. Już i tak czekał na nią tyle czasu. Co przy tym znaczy

jeszcze kilka lat?

To był najczarniejszy dzień jego życia.

Wyszedł z domu tylnym wyjściem. Nie chciał nikogo widzieć, z nikim rozmawiać. Od razu

po powrocie z cmentarza zdjął czarny garnitur. Włożył spłowiałe dżinsy, starą koszulę i

zniszczone kowbojskie buty. Poszedł do stajni, gdzie miał swojego konia, czterolatka,

którego dostał od ojca dwa lata temu, po skończeniu szkoły średniej. Osiodłał go wprawnie,

wskoczył na niego i ruszył przed siebie.

Miał już dosyć tych wszystkich ludzi, powtarzających na okrągło te same rzeczy. Nie mógł

patrzeć na pełne bólu i niedowierzania buzie Camerona i Cody'ego. Nie mógł dłużej znieść

ciotki Letty, bez przerwy powtarzającej, jak to ciągle upominała brata, żeby nie jeździł tak

szybko, ale on nigdy jej nie słuchał.

Sam nie wiedział, ile czasu spędził w siodle. Możliwe, że kilka godzin. Gdyby go ktoś

zapytał, gdzie był, nie potrafiłby odpowiedzieć. To była ostatnia przejażdżka z ojcem.

- Tato, jak mogłeś mi to zrobić? - pytał na głos.

- Tak bardzo jesteś mi teraz potrzebny. Zawsze mogłem na ciebie liczyć, zawsze byłeś

przy mnie. Pamiętasz, jak jeździliśmy konno, tak jak teraz, tylko ty i ja? Odpowiadałeś na

wszystkie pytania, jakie ci zadawałem, nawet te całkiem głupie. Nauczyłeś mnie być

dumnym z naszego dziedzictwa, z naszej ziemi, z tego, że jestem przedstawicielem dynastii

Callawayów.

Nie zapłakał, kiedy ciotka zatelefonowała do college^ na Wschodzie, gdzie uczył się od

dwóch lat, i powiedziała mu o wypadku. Nie uronił łzy, kiedy przyjechał do domu i zobaczył

zdruzgotaną rodzinę i pracowników rancza. Teraz on był głową rodziny. Przyjął setki osób,

które przybyły, żeby złożyć kondolencje po śmierci ojca, legendarnej postaci Teksasu.

Niewzruszony stał przy podwójnym grobie rodziców i w milczeniu patrzył, jak układają ich

na wieczny spoczynek.

Czuł się dojmująco samotny, mimo obecności braci, stojących obok niego, mimo

23

zgromadzonego na cmentarzu tłumu.

Cios spadł na niego znienacka. Nie był na to przygotowany. Ojciec był w swoich

najlepszych latach, nic nie zapowiadało jego śmierci. Nie powinien umierać. Nie teraz. Cole

nie chciał zajmować jego miejsca. Nie chciał być głową rodziny. Zostało mu jeszcze dwa lata

do ukończenia college'u, potem studia. Jego kariera została starannie zaplanowana, wszystko

było obmyślone. Był pupilkiem ojca i chciał iść w jego ślady. Ale jeszcze nie teraz, na Boga!

Jeszcze nie teraz!

Wierzchowiec zatrzymał się nad strumieniem. Cole rozejrzał się wokół. To było dawne

sekretne miejsce, gdzie przychodził się kąpać. To tutaj, kiedy był małym chłopcem, przywiózł

go ojciec. Tu nauczył go pływać i tłumaczył mu, na swoim przykładzie, co to znaczy być

mężczyzną.

Teraz to była zamknięta karta. Mógł liczyć już tylko na siebie.

Zeskoczył na ziemię. Był już październik, ale dzień był wyjątkowo ciepły. Usiadł na

brzegu, zdjął buty i skarpetki. Chciał tylko zanurzyć stopy, by je ochłodzić, ale zmienił

zdanie. Szybko ściągnął ubranie i wskoczył do wody.

W ciągu ostatnich lat razem z ojcem pogłębili i poszerzyli jeziorko. Stało się zbiornikiem

wody, gdzie czasami przyprowadzano bydło. Teraz wspomniał dawne szczęśliwe chwile,

kiedy bywał tu z ojcem... i Allison.

Widział ją na pogrzebie. Przyszła razem ze swoim ojcem. Nie mieli okazji do rozmowy. Z

trudem przeżył rozstanie z nią, kiedy w sierpniu wyjeżdżał do szkoły. Był za to zły na siebie.

Nie chciał, by ktokolwiek miał wpływ na jego życie. Nawet ona.

To dlatego nie zabrał jej teraz na tę przejażdżkę. Czuł się bezbronny, rana była zbyt

świeża, by mógł panować nad swoimi uczuciami.

Pływał zapamiętale aż do chwili, kiedy poczuł się zupełnie wyczerpany. Nie miał już siły.

Powoli ruszył do brzegu.

Dopiero wtedy dostrzegł Allison. Siedziała przy jego ubraniu i patrzyła na niego.

- Pomyślałam sobie, że może tutaj cię znajdę - odezwała się cicho, kiedy zatrzymał się na

jej widok.

- Co ty tu robisz?

- Martwiłam się o ciebie.

- Niepotrzebnie, - Nie ruszył się z miejsca, stojąc po pas w wodzie. - Sam dam sobie radę.

- Nigdy nie mówiłam, że nie dasz sobie rady - powiedziała, nie szykując się do odejścia.

Uniósł ręce, odgarnął do tyłu włosy.

- Allison, posłuchaj mnie. Darujmy sobie na razie tę rozmowę. Nie jestem odpowiednio

24

ubrany. Może spotkamy się później, w domu?

- Nie zaskoczysz mnie niczym, czego bym wcześniej nie widziała - uśmiechnęła się lekko.

Nie był w nastroju do żartów.

- W porządku - powiedział i ruszył w jej stronę.

Dobrze wiedział, jak wyglądał. Zmężniał w ciągu ostatnich dwóch lat. Nie pracował

fizycznie, więc zaczął chodzić na gimnastykę, żeby być w dobrej formie. Nie zdziwił go

widok jej nagle rozszerzonych ze zdumienia oczu - doskonale wiedział, że nie jest już

dziesięcioletnim dzieckiem, a dwudziestoletnim mężczyzną.

Allison pospiesznie odwróciła wzrok, spojrzała na otaczające ich drzewa. Cole poczekał

chwilę, żeby przeschnąć, włożył dżinsy i wyciągnął się na trawie obok niej. Podłożył pod głowę

ramiona i zamknął powieki.

Chyba zasnął, bo kiedy znów otworzył oczy, na jeziorko zaczynały kłaść się cienie, a lekki

wiatr łagodnie kołysał liśćmi na drzewach.

Allison leżała obok niego pogrążona we śnie. Już kilka razy w życiu widział ją śpiącą.

Zazwyczaj było to wtedy, kiedy ojcowie zabierali ich ze sobą pod namiot. Obaj lubili

wyjeżdżać, a dzieciaki przepadały za tymi wyprawami.

Od tamtych wyjazdów minęło parę lat. Teraz śpiąca obok niego Allison w niczym nie

przypominała umorusanej dziewczynki z kucykami.

Wpatrywał się w nią uważnie. Miała jasną, podobną do płatka magnolii cerę, ciemne,

lekko uniesione brwi, które nadawały jej twarzy wyraz łagodnego zdziwienia. Drugie czarne

rzęsy ocieniały zaróżowione policzki. Z trudem zwalczył pokusę, by przesunąć koniuszkiem

palca po linii jej nosa.

Pełne usta miały barwę malin. Na pamięć znał ich smak. W ciągu dwóch ostatnich lat,

odkąd pocałował ją po raz pierwszy, spędzili wiele godzin na niewinnych pieszczotach,

cudownym, pełnym uniesienia wzajemnym poznawaniu się i oswajaniu ze sobą. Nigdy nie

wykorzystał swojego doświadczenia. Zawsze wiedział, kiedy się zatrzymać.

Nagle przepełniło go jakieś nieokiełznane pragnienie, by znów poczuć smak jej ust.

Pochylił się nad nią i lekko, z czułością, dotknął jej warg. Poruszyła się. Cole popatrzył na jej

pełne piersi. Była piękną dziewczyną. Przesunął wzrokiem po bujnych błyszczących

czarnych włosach, wąskiej talii, krągłych biodrach. Miała nogi wąskie w kostkach, o pięknie

wysklepionych stopach.

Tak bardzo jej pragnął.

Znów ją pocałował. Kiedy oderwał usta od jej warg, z trudem złapał oddech.

25

Allison uniosła się lekko i, nie otwierając oczu, objęła go mocno. Przyciągnął ją do siebie.

Westchnęła, kiedy zaczął ją całować. Na moment rozluźnił uścisk, by mogli zaczerpnąć

powietrza.

Otworzyła oczy i popatrzyła na niego. Wydało mu się, że w ich głębi odbija się jej dusza.

- Och, Cole, tak bardzo mi ciebie brakowało - wyszeptała, przesuwając dłonią po jego

piersi.

Jej dotyk palił go żywym ogniem.

- Zimno ci - stwierdziła Allison.

- Nie, cały płonę.

- Udowodnij mi to - odrzekła z uśmiechem.

Oboje wiedzieli, że dzisiaj będzie inaczej. Dzieciństwo zostało za nimi. Rozpiął jej bluzkę i

stanik, położył głowę na jej piersi. Słyszał oszalałe bicie serca dziewczyny, zdyszany

oddech.

Zamarł, kiedy sięgnęła do zamka jego dżinsów.

- Allison? Jesteś pewna? Przycisnęła mocniej jego głowę.

- Tak, Cole. Jak nigdy dotąd.

Nie padło ani jedno słowo. Oswobodzili się z krępujących ich ubrań, przywarli do siebie,

świat wokół nich zawirował. Allison była jak żywe srebro w jego ramionach. To zatracała się

w pieszczotach, to znów umykała, kiedy do głosu dochodziła nieśmiałość.

Z rozjaśnioną twarzą popatrzyła mu prosto w oczy, kiedy uniósł się nad nią. Przyciągnęła

go do siebie, oplotła nogami. Cofnęła się, ale nie pozwoliła mu odejść. Znów z mocą

przyciągnęła go do siebie. Należała do niego. Po raz pierwszy w życiu była naprawdę jego

dziewczyną. Jego ukochaną, jedyną.

Poddała się mu, płynęli razem w szaleńczym rytmie, aż do ostatecznego spełnienia, aż do

bólu, do nieprzytomnej radości przemieszanej ze smutkiem, poczuciem jedności i nagłą

samotnością.

Przez kilka chwil rozkoszował się niespodziewanym szczęściem, zapomniał o wszystkim.

Dopiero kiedy powrócił na ziemię, znów przepełnił go ból, przed którym uciekał.

Położył się na boku, przyciągnął dziewczynę do siebie. Nie mógł już powstrzymać

płynących po twarzy łez. Nie miał już sił dłużej walczyć ze sobą.

Bolesne łkanie wstrząsało jego ciałem. Mocno objęci leżeli na brzegu. Allison przytuliła

go do siebie, dzieląc z nim jego ból.

Zaczynało zmierzchać, kiedy Cole nieco doszedł do siebie. Popatrzył na Allison, leżącą w

26

jego ramionach.

- Tak mi przykro, kochanie - wyszeptał. - Przepraszam cię. Nie powinienem...

Położyła mu palec na ustach.

- Cii... Nie mów tak. Nigdy nawet tak nie myśl. Oboje tego chcieliśmy. Dzisiaj. Jest

dobrze.

- Ale przyrzekłem, że poczekamy i...

- Wiem. Ale wszystko się zmieniło. Wszystko.

Ból, który dławił go i ani na moment nie opuszczał, nagle złagodniał. Zdawało mu się, że

jakoś łatwiej oddycha. Teraz da sobie radę.

- Allison, tak bardzo cię kocham.

- Ja też cię kocham.

- Jesteś moim najlepszym przyjacielem. Bez ciebie nie mógłbym tego przeżyć.

- Zawsze będę przy tobie, Cole. Zawsze będę na ciebie czekać, kiedy tylko przyjedziesz

do domu.

Powoli ubrali się, pomagając jedno drugiemu, dotykając się czule i całując.

- Wiesz, może pobierzmy się, zanim jeszcze skończę szkołę. Przecież wiele osób tak robi.

W maju ty skończysz swoją szkołę. Nie ma na co czekać.

- Porozmawiamy o tym w czasie Bożego Narodzenia, dobrze? - uśmiechnęła się do niego.

- Teraz nie jest dobry moment na robienie planów.

- Chcę, żebyś była ze mną, Allison. Potrzebuję ciebie.

Wspięła się na palce i mocno pocałowała go w usta.

- Porozmawiamy o tym w grudniu.

Trzymał ją w objęciach, kiedy wracali do domu. Właściwie nic się nie zmieniło, ale Cole

czuł, że w nim zaszła jakaś przemiana. Już wiedział, co ma robić. W lecie ożeni się z Allison.

To już postanowione i tak będzie.

Kiedy po pogrzebie rodziców wracał do szkoły, ani przez myśl mu nie przeszło, że już

nigdy więcej jej nie zobaczy.

27

ROZDZIAŁ TRZECI

Cole pozostał w szpitalu, czekając na jakiś sygnał, że stan zdrowia brata zaczyna się

poprawiać. Usiadł w pogrążonym w cieniu rogu pokoju na oddziale intensywnej opieki. Z

tego miejsca miał dobry widok na leżącego Camerona i monitorujące go urządzenia. Znów

poddał się fali napływających wspomnień.

Cody'ego wysłał do domu, żeby się trochę przespał, choć w głębi duszy wątpił, czy ten

uparciuch go posłucha. Pewnie skończy się na tym, że zatrzyma się w jakimś pobliskim

motelu. Sam obiecał mu, że też spróbuje odpocząć, ale nie mógł zasnąć. Zbyt wiele myśli i

wspomnień kłębiło się w jego głowie.

Na szczęście operacja zakończyła się pomyślnie. Cameron miał rękę i nogę w gipsie, w

dodatku nogę tę umocowano mu na wyciągu. Wprawdzie pas bezpieczeństwa

prawdopodobnie uratował mu życie, ale w miejscu, w którym przylegał do ciała, powstały

wewnętrzne obrażenia. Operacja trwała wiele godzin. Musiano usunąć mu śledzionę.

Cameron leżał nieruchomo, omotany jakimiś rurami i przewodami. Oddychał tak płytko, że

chwilami Cole nie był pewien, czy jego klatka piersiowa w ogóle się porusza.

- Cameron, nie umieraj - prosił szeptem Cole, - Stary, nie daj się. Nie mogę stracić także

ciebie. Wszyscy po kolei odchodzą. Nie zostawiaj mnie.

Odchylił głowę na miękkie oparcie krzesła. To on nastawał, by przy Cameronie, kiedy po raz

pierwszy odzyska przytomność, był ktoś z rodziny. Gdyby był na jego miejscu, też by tego

oczekiwał. Miałby tyle pytań.

Przymknął piekące ze zmęczenia oczy. Mason w Teksasie. Tam mieszka Allison. Ona i jego

syn. Mieszkają niecałe dwieście kilometrów od jego domu w Austin, a on nie miał o tym

pojęcia.

Chłopiec powiedział, że dziadek zmarł przed jego przyjściem na świat. Jak to możliwe?

Pamiętał Tony'ego jako nadzwyczaj sprawnego mężczyznę w sile wieku. Był wściekły, kiedy

ciotka Letty zawiadomiła go, że Tony zrezygnował z pracy, gdy tylko dowiedział się, że ojciec

zostawił mu spadek. Oznajmił wtedy, że teraz już nie musi pracować; zamierza się stąd

wynieść i kupić farmę w Kolorado.

Kiedy Cole przyjechał do domu na Boże Narodzenie, dowiedział się tylko, że Tony i Allison

już wyjechali.

Czyżby Callawayowie tak mało dla nich znaczyli? Jak Tony mógł tak po prostu wyjechać,

28

wiedząc, jak bardzo ojciec na nim polegał?

Serce mu się ścisnęło na to wspomnienie. Czy to dlatego Allison nie chciała rozmawiać z

nim na temat ślubu tego dnia, kiedy widzieli się po raz ostatni? Czy już wtedy wiedziała, że lada

moment stąd wyjedzie? Czy naprawdę postanowiła wymazać z pamięci te osiemnaście lat,

które tu przeżyła, zapomnieć o wszystkim?

Jej odejście było kolejnym ciosem, jaki na niego spadł. Teraz, po piętnastu latach, okazało

się, że zdarzyło się coś więcej - Allison była w ciąży i nie powiedziała mu o tym.

Jakiś ledwie słyszalny dźwięk przywrócił go do rzeczywistości. Otworzył oczy i zerwał się z

miejsca. Po chwili był już przy łóżku brata.

Cameron jęknął cicho, poruszył powiekami. Cole wziął go za rękę.

- Cam, jestem tutaj. Wszystko będzie dobrze, słyszysz? - powiedział drżącym ze

wzruszenia głosem. - Wyjdziesz z tego, zobaczysz. A ja będę przy tobie przez cały czas.

Cameron powoli otworzył oczy, popatrzył na niego.

- To ty, Cole?

- Tak, Cam. To ja.

Znów zamknął powieki, znieruchomiał. Cole odczekał kilka chwil, po czym poszedł do

pielęgniarek.

- Brat mnie rozpoznał - oznajmił. - Wymówił moje imię.

- To wspaniale - uśmiechnęła się pielęgniarka. Wstała. - Pójdę go zobaczyć.

Cole poszedł za nią. W milczeniu patrzył, jak sprawdzała wskazania monitorujących brata

urządzeń, poprawiła coś przy kroplówce i aparacie tlenowym.

- Teraz wypoczywa - stwierdziła. - Z pewnością bardzo pomogła mu pana obecność.

- Mam nadzieję!

- Panie Callaway, teraz pan powinien trochę odpocząć. Wygląda pan gorzej niż pański

brat.

Cole odwrócił się bez słowa. Coś dławiło go w gardle, nie mógł z siebie wydusić ani słowa.

Więc z Cameronem będzie wszystko dobrze. Odezwał się do niego, poznał go. Nie umrze.

Ruszył korytarzem, do końca nie wiedząc, co teraz powinien zrobić. Nadjechała winda,

otworzyły się drzwi i wysiadł z niej Cody.

- Co z nim? - zapytał z miejsca.

Cole uśmiechnął się do brata.

- Na chwilę odzyskał przytomność, poznał mnie. Zwrócił się do mnie po imieniu.

- Och, to dobrze. - Cody sięgnął do kieszeni, wyjął klucz i podał go Cole'owi. -

Wynająłem pokój w motelu, parę ulic stąd. Idź coś zjeść i, na litość boską, prześpij się trochę.

29

Wyglądasz, jakbyś zaraz miał umrzeć.

- Dzięki za komplement.

- Dobrze wiesz, o co mi chodzi. Stary, dwie takie wiadomości, jedna po drugiej... Daj

sobie teraz trochę luzu, co?

- Rozmawiałeś z rodzicami Andrei?

- Tak. Zajęli się przygotowaniami do pogrzebu. Odbędzie się jutro. Uważają, że nie ma

sensu, żeby przekładać go na później.

- Jasne. Cameron jeszcze długo nie będzie w takiej formie, by mógł wziąć w nim udział.

Cody położył rękę na ramieniu brata,

- Cole, wiem, że wy dwaj zawsze byliście sobie bliscy. To zrozumiałe, między wami jest

mniejsza różnica wieku. Ale pamiętaj, że masz jeszcze mnie. Zawsze możesz na mnie liczyć.

Cole skinął głową.

- Dzięki, Cody. Naprawdę to doceniam, bardziej niż myślisz.

- Teraz już idź.

- Dobrze.

Nazajutrz, zaraz po przebudzeniu, Cole zadzwonił do szpitala.

- Jak tam Cameron? - zapytał, kiedy tylko w słuchawce rozległ się głos Cody'ego,

- Kilka razy odzyskiwał przytomność. Na początku chyba mnie poznał, chociaż nic nie

powiedział. Za drugim razem pytał o Andreę.

- Z tym będzie najtrudniej. Chyba powinniśmy poczekać na razie o niczym mu nie

mówiąc. Dopiero jak się trochę wzmocni...

- Lekarz też tak uważa.

- Wracasz teraz do motelu?

- Nie, na razie nie. Może byś przyniósł mi coś do jedzenia i trochę mocnej kawy?

- Załatwione. Dzwoniłeś do ciotki Letty?

- Tak, z samego rana. Trisha czuje się świetnie.

- Biedne maleństwo. Jest za mała, żeby pojąć, co się stało.

- Może to nawet lepiej.

- To już nie ma znaczenia. Spotkamy się za pół godziny.

Cole wykąpał się, ogolił i ubrał. Przez cały czas jego myśli krążyły wokół Allison. A więc

znów ją zobaczy. Chociaż może jeszcze nie teraz.

Musi zostać przy Cameronie. Będzie przy nim tak długo, aż brat naprawdę lepiej się

30

poczuje.

Powinien zadzwonić na ranczo. Do tej pory z pewnością poszukiwało go mnóstwo ludzi.

Choć dałby sobie głowę uciąć, że ciotka nie omieszkała ich poinformować o tym, co się

wydarzyło.

Nie. Interesy mogą poczekać. Przecież się nie rozerwie, nie może zajmować się wszystkim

naraz. W tym momencie najważniejszy jest Cameron.

Dopiero gdy brat poczuje się lepiej, odszuka Allison Alvarez. Ma z nią do załatwienia

sprawy, które dręczą go od piętnastu lat.

Allison westchnęła, kiedy rozległ się dzwonek u frontowych drzwi galerii. Musi sama

wyjść do klienta. Suzanne, jej pomocnica, właśnie poszła po najlepsze w okolicy hamburgery.

Allison pozwoliła jej wyjść, pod warunkiem, że dziewczyna przyniesie jednego dla niej.

Właśnie wykańczała gliniany model niewielkiej rzeźby. Pracowała nad nią cały tydzień. W

poniedziałek powinna odlać ją w brązie. Obiecała wykonać rzeźbę w umówionym terminie, a

miała na to mało czasu.

- Mamo! Mamo, jesteś tutaj? Jest tu ktoś? Sue?

- Tony! - wykrzyknęła Allison, wycierając ręce, i wybiegła zza zasłony z koralików,

oddzielającej pracownię od galerii. - Wróciłeś! - Chwyciła chłopca w objęcia i uścisnęła z

radością. - Myślałam, że przyjedziesz dopiero dzisiaj w nocy!

- Bo tak miało być, ale postanowiliśmy wstać skoro świt i przyjechać wcześniej.

Obrzuciła go zachwyconym spojrzeniem. Wciąż nie posiadała się ze zdumienia, że to ten

sam malutki człowieczek z czerwoną buzią, którego po raz pierwszy przytuliła do siebie tak

niedawno. Syn rósł jak na drożdżach, w oczach wyrastał z ubrań i butów. Już był od niej

wyższy.

- Ale się opaliłeś. Chyba przez cały czas siedziałeś na słońcu.

Jego smagła twarz i czarne oczy przypomniały jej ojca. Różnili się tylko kolorem włosów.

Latem włosy syna płowiały na słońcu, stawały się niemal miodowe, mieniły się rudawymi

kosmykami. Jej mama była rudowłosa. I jego ojciec miał także takie pasemka. Ale po co takie

rzeczy sobie przypominać,

- Gdzie jest Sue?

- Poszła po hamburgery. Jak cię znam, pewnie jesteś głodny, co?

- Umieram z głodu.

- To biegnij za nią i poproś, żeby kupiła jednego lub dwa dla ciebie. Ja muszę brać się do

pracy.

31

Odwróciła się i ruszyła do pracowni. Już znikała za zasłoną, kiedy zatrzymał ją głos syna.

- Och, mamo, poczekaj. Zapomniałem ci powiedzieć. Wiesz, kogo spotkałem na plaży?

Nie uwierzysz! Ale facet! Chłopaki mi zazdrościli. Tylko ja z nim rozmawiałem!

Jej myśli krążyły już wokół rzeźby. Rozbawił ją jego entuzjazm.

- Kto to był? - zapytała z uśmiechem.

- Cole Callaway. Właśnie szedł sobie po plaży...

Nagle słowa chłopca przestały do niej docierać. Patrzyła na jego poruszające się usta,

gestykulujące ręce, kiedy opisywał przebieg spotkania, ale w uszach słyszała tylko

przeraźliwe, zagłuszające wszystko inne odgłosy dzwonienie. Poczuła, że robi się jej słabo.

Musi usiąść. Powoli dotarła do krzesła, osunęła się na nie, opuściła nisko głowę, by

zwiększyć dopływ krwi.

Jak to się stało, że w tym ogromnym Teksasie doszło do całkiem przypadkowego

spotkania?

Taka możliwość nigdy nawet nie przyszła jej do głowy. Odkąd Tony przyszedł na świat,

nie ruszyli się z Mason. Przebywali w całkiem innych kręgach niż Callawayowie, Tony mógł

przeżyć całe życie i ani razu nie zetknąć się z ojcem.

Dlaczego? Boże, dlaczego?

Powoli zaczęła słyszeć głos Tony'ego.

- No i wtedy zaczęliśmy rozmawiać, no wiesz, o tym, jak się nazywam, gdzie mieszkam i o

takich tam rzeczach...

Nie! Nie powiedziałeś mu tego! Nie! Proszę, powiedz, że nie!

- Opowiedziałem mu o twojej galerii i nagrodach, jakie zdobyłaś. Wprawdzie nie

wspomniał, że Tony Alvarez, którego kiedyś znał, mógł być moim dziadkiem, ale i tak miło

było go poznać. On jest naprawdę super!

A więc to tak. Teraz Cole na własne oczy zobaczył syna. Najważniejsze w tej chwili było

to, jak zamierza wykorzystać otrzymane od Tony'ego informacje. Tony jest tak uderzająco

podobny do Callawayów, że nie sposób, by Cole tego nie zauważył. Przez lata zastanawiała

się, czy może kiedyś ciekawość nie skłoni go do ujrzenia własnego dziecka, ale czas mijał i

przestała o tym myśleć. Teraz poczuła się jak uderzona obuchem.

Tony odsunął zasłonę i zerknął do pracowni.

- Jak myślisz, czy...

- Chyba przed chwilą umierałeś z głodu? - zapytała, mając nadzieję, że odwróci jego

uwagę.

- Ach, tak! Już pędzę! - pomachał jej ręką i wybiegł z galerii.

32

Spokój. Potrzeba jej tylko ciszy i spokoju, by pozbierać myśli. Popatrzyła na glinianą

bryłę, mimowolnie ugniataną w dłoniach. Musi ją odłożyć, inaczej nic z niej nie będzie.

Poszła do galerii, wyjrzała przez okno wychodzące na plac, na którym koncentrowało się

życie miasteczka.

Po śmierci ojca pozostała w Mason. Sama nie wiedziała, gdzie ma się podziać. Polubiła

jego mieszkańców, przypominali jej ludzi, wśród których wyrosła. Tu czuła się dużo lepiej

niż w San Antonio. Zajęła się wychowaniem dziecka. Miała dopiero dziewiętnaście lat.

Ojciec rozpowiedział wszystkim, że jej mąż zginął kilka tygodni po ślubie. Biedny tata. Jej

ciąża była kroplą, która przepełniła czarę goryczy. Wszystkie wydarzenia ostatniego roku

Tony przypłacił atakiem serca.

Jego kłamstwo dotyczące śmierci zięcia było błogosławieństwem dla wnuka. Tony wyrósł,

nie wiedząc, że jest nieślubnym dzieckiem. Sąsiedzi zaopiekowali się Allison, kiedy na krótko

przed rozwiązaniem zmarł jej ojciec. Bez ich pomocy i duchowego wsparcia nie dałaby sobie

rady.

A teraz budowane z takim trudem życie mogło legnąć w gruzach. Jeśli Cole zechce ją

odszukać, nie napotka na żadne problemy. Wszyscy wiedzą, gdzie mieszka i gdzie ma

galerię. Cole pewnie się nawet nie domyśla, że mógłby wyrządzić im krzywdę. Teraz, kiedy

na własne oczy zobaczył syna, może zechce go odzyskać.

Kiedy Sue i Tony wrócili do galerii, myśli chłopca były zaprzątnięte planowanym na

weekend udziałem w rodeo. Był urodzonym sportowcem i uwielbiał jeździć konno.

Pieczołowicie chronił zdobyte przez dziadka trofea i nagrody, nawet własnoręcznie skon-

struował drewnianą półkę, by je wyeksponować.

Allison bolała głowa, kiedy zamykała galerię. Przed sobą miała jeszcze stresujący telefon

do klienta - musiała go powiadomić, że nie ukończy rzeźby na czas.

Tony był u kolegi kilkanaście kilometrów za miastem. Chciał jeszcze poćwiczyć jazdę i

rzucanie liną. Ostatnio rzadko go widywała. Gwałtownie dorastał, a ona nie chciała stawać

mu na drodze. Sama miała takie cudowne dzieciństwo... Miała tyle niczym nie ograniczonej

swobody, tyle rzeczy do zrobienia... i Cole'a... Tony też potrzebował swobody, by dorosnąć i

nauczyć się życia.

Wzięła aspirynę i położyła się do łóżka. Musi zasnąć i o wszystkim zapomnieć. Ale

kłębiące się myśli nie dawały jej spokoju.

Nazywała się Allison Alvarez. Razem z mamą i tatą mieszkała na ranczu. Tata był bardzo

ważny, zarządzał ranczem. Kierował wieloma ludźmi. Wszyscy musieli go słuchać z

33

wyjątkiem Callawayów. Oni mieszkali w Dużym Domu. Ich znakiem była litera „C". Tak

znaczyli konie i bydło.

Cole Callaway był jej najlepszym kolegą. Już chodził do szkoły. Ona zacznie naukę w

przyszłym roku. Będzie jeździć żółtym autobusem szkolnym, który zatrzymuje się przy

skrzyżowaniu autostrady i drogi prowadzącej na ranczo. Cole'a zawsze ktoś tam podrzuca. W

przyszłym roku ją też będą podwozić.

Cole miał młodszego brata, Camerona. Chłopczyk liczył sobie dopiero niecałe dwa lata.

Bardzo lubiła przychodzić do Dużego Domu i bawić się z nim. Ale mogła to robić tylko

wtedy, kiedy ciotka Cole'a gdzieś wyjechała. Panna Letty jej nie lubiła. Zawsze robiła się zła

na jej widok. Ale kiedy jej nie było, mama Cole'a zapraszała ją do środka i wtedy razem

bawili się z małym Cameronem. On był taki śmieszny. Ale najbardziej ze wszystkiego lubiła

bawić się z Cole'em.

Cole był bardzo silny. Pomagał przy różnych pracach wokół domu. Czasami mu przy tym

towarzyszyła. Ale zazwyczaj chodziła za nim krok w krok, Cole sam tak mówił. Czasami

chciał, żeby dała mu spokój, ciągnął ją za warkoczyk albo stroił miny. Wtedy było jej bardzo

przykro. Starała się powstrzymać łzy, nie chciała, żeby widział, jak płacze. Nie zawsze jej się

to udawało.

To on wszystkiego ją nauczył. Pokazał jej, jak rzucać i łapać piłkę, jak trzymać kij

baseballowy, jak bez zatrzymywania się gonić go do stajni i z powrotem.

Cole Callaway był jej najlepszym przyjacielem.

- Wiesz, mamo, mama Cole'a urodziła dziecko. Chłopczyka.

- Och, to wspaniale! Czy Cole się cieszy?

- Tak.

- Wiem, kochanie. Ty też byś chciała mieć braciszka albo siostrzyczkę, prawda?

- Niekoniecznie. Cole jest dla mnie jak brat.

- Cole nie jest twoim bratem, jest Callawayem.

- To co z tego? To nie ma znaczenia.

- Teraz może nie. Ale kiedyś będzie miało.

- Nie rozumiem.

- Tata Cole'a jest bardzo ważnym człowiekiem w Teksasie. Ma ogromną władzę. Może o

wszystkim decydować.

- I dlatego jest zły?

- Nie, skądże. Ale władza może być niebezpieczna, kochanie. Kiedy ktoś ma do niej

34

prawo, korzysta z tego, nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

- Nic z tego nie rozumiem.

- Wiem, że nie. Ale zapamiętaj sobie, że Callawayowie to bardzo bogaci i bardzo ważni

ludzie. Twój tatuś dla nich tylko pracuje.

- Ale tata i pan Callaway są przyjaciółmi. Sama słyszałam, jak to mówili.

- Ja też. Są bardzo zaprzyjaźnieni. To między innymi dlatego twój tata zgodził się tu

przyjechać i prowadzić ranczo. Dzięki temu ojciec Cole'a może więcej czasu spędzać w

mieście. On ma zaufanie do twojego tatusia.

- Tak jak ja do Cole'a?

- Tak samo.

- I mogę mu wierzyć tak jak bratu, prawda?

- Och, kochanie, mam nadzieję, że tak. Mam nadzieję.

- Cole, i co ja mam teraz zrobić? Wczoraj wieczorem powiedzieli mi, że moja mama jest

bardzo chora i lekarze nic na to nie mogą poradzić.

Siedzieli na brzegu strumyka, wpadającego do jeziorka, w którym pływali. Allison nie

poszła do szkoły, ale nie mogła wysiedzieć w domu. Serce się jej ściskało, kiedy patrzyła na

cierpiącą mamę i nie mogła jej w niczym pomóc. Chciała być sama. Pobiegła nad jeziorko.

Nie wiedziała, jak Cole ją tu znalazł. Nie wiedziała też, dlaczego jej szukał.

Cole leżał na boku, z głową opartą na ręce. Bawił się niewielkimi kamykami.

- Wiem, Allison - odezwał się cicho. - Wczoraj wieczorem tata mi o tym powiedział.

- Co ja mam zrobić? Chcę mieć mamę. Zawsze myślałam, że będzie ze mną jeszcze

bardzo długo, dopóki nie stanie się okropnie stara. Dlaczego ona musi umrzeć?

- Nie wiem, Allison, nie wiem. Ja też nie umiem wyobrazić sobie życia bez swoich

rodziców.

- Ja też - wyszeptała. - Ja też nie.

- Masz jeszcze mnie. Zawsze o tym pamiętaj. Odwróciła się i popatrzyła na niego z

uwagą. Jego twarz, widziana w tym momencie, na zawsze wryła się w jej pamięć: drobne

piegi na nosie, niebieskozielone oczy, spłowiałe od słońca, jaśniejące złotymi i srebrnymi

pasemkami brązowe włosy.

W jego oczach było tyle współczucia i zrozumienia, że nie mogła już dłużej powstrzymać

cisnących się do oczu tez. Cole usiadł, objął ją ramieniem i przygarnął do siebie. Przytulił jej

głowę do swojej szczupłej, kościstej piersi. Trzymaj ją tak w milczeniu, łącząc się z nią w

bólu, pozwalając się jej wypłakać.

Przez następne tygodnie, kiedy stan zdrowia Kathleen stale się pogarszał, Cole nie

35

odstępował Allison na krok. Był przy niej, kiedy któregoś dnia Tony przyjechał po nią do

szkoły i powiedział, że mama odeszła. Stał obok niej na pogrzebie i tak jak Tony trzymał ją za

rękę, jakby obaj chcieli dodać jej sił.

Właściwie powinna się cieszyć, że Cole wreszcie skończył szkołę w miasteczku i zniknie z

jej życia.

Tym lepiej dla niej!

Miała już dosyć wysłuchiwania tych opowieści na jego temat. Wszystkie dziewczyny

miały do niego słabość. Jedna przez drugą starały się z nią zaprzyjaźnić, w nadziei że zaprosi

je na ranczo. Ale ona szybko przejrzała ich grę. Chodziło im tylko o Cole'a.

On sam był tak zajęty, że niemal go nie widywała. Już nie jeździł szkolnym autobusem.

Dojeżdżał do szkoły starą furgonetką, którą dostał od ojca, kiedy skończył szesnaście lat. Po

lekcjach chodził grać w piłkę i jeszcze na jakieś zajęcia.

Wracał do domu późno, zjadał coś i znów wychodził. Ciągle umawiał się z dziewczynami.

Niektóre z nich nie miały najlepszej opinii, ale jego rodzice się do tego nie wtrącali. Teraz

Cameron i Cody przejęli obowiązki, jakie on wykonywał przez wiele lat. Cole uczył się

bardzo dobrze, więc nikt nie miał do niego pretensji.

Zapomniał o niej całkiem. Wprawdzie uśmiechał się i machał ręką, kiedy mijali się na

szkolnym korytarzu, ale cóż z tego! Zwykle nie był sam.

Zresztą co ją to obchodzi? Ona też przestała być małą dziewczynką. Chłopcy, którzy

jeszcze w zeszłym roku nie zwracali na nią uwagi, teraz zaczęli ją zaczepiać. Niektórzy

chcieli się z nią umówić, ale mieszkała daleko i nie miała prawa jazdy, więc nie było to łatwe.

W każdym razie było jej przyjemnie, że ją zauważają.

Czasami tata pozwalał jej w piątek przenocować u koleżanki w miasteczku. W takie

wieczory chodziła do kina. Miała swoje życie. Ale nie miała już nic wspólnego z

Callawayami.

Mama przestrzegała ją przed tym, ale wtedy była za mała, żeby cokolwiek zrozumieć. Była

tylko córką zarządcy, przyjaciółką Cole'a z dzieciństwa. Już dawno o niej zapomniał.

Była zachwycona, kiedy Rodney zaprosił ją do kina. Był w wieku Cole'a, grał w futbol i

miał powodzenie u dziewcząt. Nie wierzyła własnemu szczęściu. Rodney miał samochód i w

ogóle był niezły.

Randka rozczarowała ją. Czuła się źle w jego towarzystwie. Sama nie wiedziała, dlaczego.

Zachowywał się jakoś dziwnie. Po filmie poszli na oranżadę i Rodney ciągle obejmował ją

ramieniem. Starała się go odepchnąć, ale wtedy śmiał się i obejmował ją jeszcze mocniej.

36

Jego kumple zaczęli robić jakieś dwuznaczne uwagi.

- Uważaj, Rod - powiedział jeden z nich. - Igrasz z ogniem. To własność Callawaya.

Wszyscy wybuchnęli śmiechem, jakby to był świetny żart. Przecież to, że jej tata pracuje dla

Callawayów, wcale nie znaczy, że Alvarezowie są ich niewolnikami! Ona do nikogo nie

należy!

Wyskoczyła z samochodu, zanim Rodney na dobre go zatrzymał.

- Dziękuję, Rod, świetnie się bawiłam - skłamała, wiedząc, że powinna podziękować.

- Poczekaj, dokąd się tak spieszysz? Dlaczego nie...

- Muszę już wracać. Mój tata będzie się denerwował.

To wtedy Rodney pozwolił sobie na tę obrzydliwą uwagę o niej i o Cole'u. Odwróciła się

bez słowa. Nie chciała okazać, jak bardzo ją dotknął. Nic ją to nie obchodzi, co on sobie

myśli! Co oni wszyscy sobie myślą!

Rodney odjechał z piskiem opon. Z pewnością był wściekły. Tym gorzej dla niego.

Celowo poprosiła, by zatrzymał się koło stajni. Nie chciała, żeby odgłos samochodu

obudził ojca. Ruszyła drogą w kierunku domu. Nagle dostrzegła jakąś wynurzającą się z

cienia sylwetkę.

- Kto to? - krzyknęła. - Kto tu jest?

- To ja.

Cole wyszedł na drogę. Jasne światło księżyca oświetliło jego twarz. Allison nie posiadała

się ze zdumienia. Nie widziała go już od wielu tygodni, nie licząc tych przypadkowych

spotkań na szkolnym korytarzu czy drodze prowadzącej na ranczo.

- Co ty tu robisz?

- Czekałem, żeby z tobą porozmawiać.

- Już jest późno - odrzekła, ruszając z miejsca. - Muszę wracać do domu.

- Allison?

- O co ci chodzi? - zapytała, nie zwalniając kroku,

- Nie chcę, żebyś umawiała się z Rodem.

Zatrzymała się i powoli odwróciła do niego.

- To nie twój interes, z kim się spotykam - powiedziała dobitnie.

- Mam zamiar to zmienić.

Znów ruszyła w stronę domu. Pochwycił ją za ramię i odwrócił twarzą do siebie.

- Nigdy nie odchodź, kiedy mówię do ciebie, słyszysz?

- Och, przepraszam, panie Callaway. Pan każe, sługa musi, prawda?

- Do diabła, o czym ty mówisz?

37

- Nie odzywaj się do mnie w ten sposób!

- Już dobrze, nie będę. Chcę tylko wiedzieć, co ci się stało. Za każdym razem, kiedy widzę

cię w szkole, zadzierasz nos i omijasz mnie jak coś śmierdzącego.

- Możliwe.

- Co ci się stało? Co ja ci zrobiłem? Byliśmy przyjaciółmi, a ty teraz tak mnie traktujesz!

- Ja ciebie źle traktuję? Wiesz, to naprawdę zabawne. Stale jesteś tak zajęty co

ładniejszymi dziewczynami, że zupełnie zapomniałeś o moim istnieniu!

Wybuchnął śmiechem. Chciała się wyrwać, ale nie pozwolił jej.

- Jesteś zazdrosna - stwierdził z radosną satysfakcją.

- Wcale nie jestem!

- Jasne, że jesteś. I to jest bardziej zabawne, niż się domyślasz.

Próbowała się uwolnić, ale przyciągnął ją do siebie i objął mocno. Już bardzo dawno nie

była tak blisko niego. Przez ostatnie miesiące Cole wyrósł i zmężniał. Ledwie sięgała mu do

ramienia. Musiała unieść głowę, żeby na niego spojrzeć. Wtedy ją pocałował,

Jeszcze nigdy nikt jej tak nie całował. To nie był nieśmiały całus kolegi z klasy czy

nieprzyjemnie wilgotny pocałunek Rodneya. Cole był doświadczony jak dorosły mężczyzna.

Kiedy się odsunął, kolana jej drżały.

- Allison, kochanie. Zostań moją dziewczyną.

- Naprawdę?

- Tak.

- Mówisz poważnie?

Uśmiechnął się.

- Całkiem poważnie.

Serce biło jej tak mocno, jakby zaraz miało wyskoczyć z piersi. Cole Callaway chciał, żeby

została jego dziewczyną. Wcale o niej nie zapomniał, wcale nie była dla niego tylko córką

zarządcy. Wyszeptała jego imię, zarzuciła mu ręce na szyję i wspięła się na palce, by sięgnąć

jego ust.

- Już dobrze, kochanie, wystarczy. Jestem tylko człowiekiem. Mamy przed sobą dużo

czasu.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Najpierw musimy skończyć szkołę. Mamy czas. Chciałem tylko, żebyś wiedziała, co do

ciebie czuję i jak bardzo było mi przykro, że przez tyle miesięcy nie raczyłaś mnie zauważać.

- Och, Cole, mnie też było przykro. Strasznie.

- Więc pójdziesz ze mną na bal maturalny?

38

- Na bal maturalny? - Udział w balu był marzeniem każdej dziewczyny.

-Tak.

- Och, Cole, jasne, że pójdę!

- To dobrze. A teraz już idź do domu, zanim zrobię coś, czego potem oboje będziemy

żałować.

Od tamtych dni minęły lata. Allison wpatrzyła się w sufit. Znów pogrążyła się we

wspomnieniach. Cole dotrzymał słowa. Widywali się w czasie świąt i letnich wakacji, kiedy

przyjeżdżał do domu ze szkoły. Nauczył ją wiele, ale przez cały czas miał się na baczności.

Nigdy nie posunął się za daleko, nalegał, by poczekali do ślubu.

Tylko, niestety, to się nie udało. Cole miał do siebie o to taki żal, że pozwolił jej zniknąć

ze swojego życia. Nie próbował nawiązać z nią kontaktu, nawet po tym, jak napisała mu, że

jest w ciąży. To były najczarniejsze miesiące jej życia. Były gorsze od chwil po śmierci

mamy. Jeszcze nigdy nie wstydziła się tak jak wtedy. Zawiodła ojca, była kompletnie

załamana.

Wtedy przysięgła sobie, że nigdy nie dopuści, by jej dziecko kiedyś przeżyło podobne

rozczarowanie.

Przez czternaście lat była dla niego najlepszą matką. Wpoiła mu zasady i wartości, jakich

nauczyli ją rodzice. Zapomniała o nich tylko ten jeden raz, kiedy Cole potrzebował miłości i

ciepła.

Co on teraz może zrobić, kiedy po raz pierwszy stanął twarzą w twarz ze swoim synem?

Wiele razy czytała artykuły na jego temat. Pisano o jego związkach z pięknymi i znanymi

kobietami. Nigdy się nie ożenił. Nawet sama się temu dziwiła. Może obawia się małżeństwa.

To nie jest jej sprawa. Ale jeśli teraz zechce zostać przyjacielem dziecka, którym do tej

pory wcale się nie przejmował, szybko pozbawi go złudzeń. Swoją decyzję podjął dawno

temu. I nic tego nie zmieni.

39

ROZDZIAŁ CZWARTY

- Musimy porozmawiać. - Cody zatrzymał brata przy windzie.

- Coś się stało? Myślałem, że z Cameronem jest coraz lepiej.

- Jest lepiej. Już nawet mówili, że wkrótce go wypiszą.

- W takim razie, o co chodzi?

- Rozmawiałem z nim o wypadku. Pytałem, czy może pamięta, co się wtedy wydarzyło.

- I co?

- Powiedział, że droga była całkiem pusta. Nagle tuż przed sobą zobaczył światła. Ktoś

pędził prosto na niego. Cameron próbował go wyminąć i wtedy poczuł silne uderzenie w bok

auta. Od razu wpadł w poślizg. Samochód zaczął się obracać.

- O Boże! Czyżby ktoś próbował zepchnąć ich z drogi i celowo doprowadzić do wypadku?

- Nie wiem, ale chciałbym się tego dowiedzieć - odrzekł Cody i zamilkł na chwilę. - Wiesz,

jest jeszcze coś, co nie daje mi spokoju. Byłem wtedy dzieckiem, ale dobrze pamiętam, że kiedy

zginęli nasi rodzice, nikt do końca nie potrafił wyjaśnić przyczyn wypadku. Snuto tylko różne

domysły. Nie było żadnych świadków. Teraz, gdyby Cameron nie przeżył, byłoby podobnie.

Cole wbił wzrok w brata.

- Chcesz powiedzieć, że te wypadki mają ze sobą coś wspólnego?

- Sam tego nie wiem. Dręczą mnie tylko jakieś dziwne przeczucia. Za wiele tu

podobieństw. Pomyśl tylko. Nie znaleziono żadnej zabitej sarny, nie było ruchu na drodze, nie

ma świadków wypadku. Piętnaście lat temu nie przeprowadzono dochodzenia w tamtej

sprawie. Jeśli ktoś był winien morderstwa, to uniknął kary przed sprawiedliwością. To go

mogło ośmielić i zdecydował się powtórzyć sprawdzony scenariusz. Zwłaszcza jeśli

nienawidzi Callawayów.

Cole milczał, rozważając w duchu przypuszczenia brata.

- Nigdy nie brakowało nam wrogów - mruknął po chwili. - Odkąd pamiętam, zawsze tak

było.

- Właśnie. To jeszcze jeden powód, dla którego zacząłem się nad tym zastanawiać. Nie

40

chcę siedzieć z założonymi rękami i czekać na kolejny rzekomy wypadek, w którym znów

zginie ktoś z rodziny.

- Masz jakiś pomysł?

- Znam kogoś, kto ma dostęp do akt. Spróbuję zerknąć do raportu sprzed piętnastu lat i

dowiedzieć się dokładnie, co zdarzyło się tamtej nocy, kiedy zginęli nasi rodzice. Może znajdę

jakieś podobieństwa miedzy tamtym wypadkiem i tym, co spotkało Camerona. Możliwe, że

nie wpadnę na żaden trop i niczego takiego nie spostrzegę. Ale jeśli znajdę coś istotnego,

zajmiemy się tą sprawą.

- Cody, jeśli przeczucia cię nie mylą, to kiedy zaczniesz zadawać pytania i dochodzić

prawdy, narazisz się na poważne niebezpieczeństwo. Bądź ostrożny.

- Postaram się. Jeżeli rzeczywiście między tymi wypadkami jest jakiś związek, to ktoś

wykazał się ogromną cierpliwością, czekając tyle lat na ponowne zadanie ciosu. W tej

sytuacji wszyscy musimy być czujni, każdy z nas jest potencjalnie zagrożony.

- Wspominałeś coś o tym Cameronowi?

- Jeszcze nie.

- To dobrze. I tak nie jest mu lekko. Daj mi znać, jeśli na coś wpadniesz.

- Jasne. - Cody poklepał brata po plecach. – Do zobaczenia.

Cole w milczeniu patrzył za wchodzącym do windy Codym. Drzwi zamknęły się za nim

bezszelestnie.

Właściwie mógłby zlecić przeprowadzenie dochodzenia w kilku innych sprawach, jakie

miały miejsce w przeciągu ostatnich lat. Im dłużej się nad tym wszystkim zastanawiał, tym

bardziej skłaniał się do przyznania racji podejrzeniom Cody'ego. Najbardziej niepokoiło go

podobieństwo obu wypadków. Nigdy nie wierzył w prześladującego Callawayów pecha.

Szybkim krokiem przemierzył korytarz i wszedł do pokoju, do którego kilka dni temu

przeniesiono Camerona.

- Jak się czujesz? - zapytał podchodząc bliżej i zatrzymując się obok łóżka brata.

- Chyba już niedługo mnie wypiszą.

- To mnie wcale nie dziwi - uśmiechnął się Cole. - Pewnie już mają cię dosyć i nie mogą

się doczekać, kiedy się ciebie pozbędą.

Żaden z nich do tej pory nie poruszył tematu śmierci Andrei. Lekarz poinformował

Camerona o wszystkim, kiedy uznał, że jego stan na to pozwala, ale okazało się to błędem.

Nastąpiło wyraźne pogorszenie stanu jego zdrowia. Teraz Cole i Cody czekali, aż brat sam zacznie

o tym mówić. Cole przysunął sobie krzesło i usiadł koło łóżka.

41

- Co myślisz o tym, żeby zamieszkać na ranczu?

Obawiał się zadać to pytanie.

- To chyba sensowne wyjście - powoli odrzekł Cameron.- Przynajmniej na razie.

- Takiej odpowiedzi się spodziewałem. Letty bardzo przywiązała się do Trishy.

Tęskniłaby za nią.

- Zaskakujesz mnie. Nie przypuszczałem, że ta wiedźma może się do kogokolwiek

przywiązać,

- Cam! Co ty mówisz? To do ciebie zupełnie niepodobne!

- W takim razie albo mnie nie znasz, albo zbyt długo zachowywałem tylko dla siebie

swoje zdanie i opinie na różne tematy. Może dopiero wówczas, kiedy otrzesz się o śmierć,

inaczej patrzysz na życie.

- Co masz przeciwko tej biednej kobiecie?

- Biedna Letty, dobry Boże! Ta jędza sterroryzowała wszystkich wokół siebie.

- Cam, a gdyby jej nie było? Kto wtedy by się zajął tobą i Codym?

- Miałeś szczęście nie mieszkać z nami, gdy zarządzała naszym ranczem. Mógłbym

przysiąc, że karanie nas za najmniejsze uchybienia i odstępstwa od ustalonego przez nią

porządku sprawiało tej wiedźmie przyjemność.

- Nie miałem o tym pojęcia.

- Wiem. Nigdy ci o tym nie mówiłem. Nie chciałem zostawiać Trishy pod jej opieką, ale

Andrea uważała, że moje zastrzeżenia są śmieszne. Jej rodzice zupełnie się nie nadawali do

powierzenia im dziecka. Sami prawie nie zajmowali się córką.

- Dzwonili do Letty. Proponowali, że zaopiekują się dzieckiem, ale ciotka odmówiła.

Cameron uniósł się nieco, jakby szukając wygodniejszej pozycji. Cole popatrzył na niego

przenikliwie.

- Słuchaj, co ona takiego ci zrobiła?

- Nie chodzi mi o nic konkretnego, raczej o jej stosunek do wszystkich. Zwłaszcza do

Alvarezów. Zawsze źle ich traktowała, ale po śmierci rodziców było jeszcze gorzej.

- Przecież odejście Tony'ego wszystkich zaskoczyło.

- Właśnie o tym mówię. Nie chodzi mi o to, co potem na ten temat opowiadała Letty.

Nigdy nie wierzyłem, że Tony czy Allison naprawdę chcieli wyjechać.

Cole podszedł bliżej i przysiadł na łóżku.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Cole, byłem wtedy na miejscu. Ty zaś byłeś daleko. Widziałem Tony'ego, kiedy wyszedł

z dawnego gabinetu ojca po rozmowie z ciotką. Był kompletnie zdruzgotany. Przeszedł obok

42

mnie, jakby mnie nie dostrzegł. Potem, kiedy dowiedziałem się, że Alvarezowie wyjeżdżają,

poszedłem do nich. Allison strasznie płakała. Nigdy nie słyszałem tak rozpaczliwego szlo-

chania.

Cole poczuł, że coś dusi go w piersi, dławi oddech.

- Myślisz, że Letty powiedziała im coś takiego, że postanowili wyjechać?

- Zawsze tak podejrzewałem, ale nie miałem żadnych dowodów. Po odejściu Tony'ego

przejęła rządy nad ranczem i każdy musiał się jej podporządkować. Tyranizowała nas,

wszystko musiało być tak, jak jej się podobało.

- Jak to się stało, że ja nigdy tego nie dostrzegłem?

- Bo nigdy nie zwracałeś na nią szczególnej uwagi. Poza tym przy tobie miała się na

baczności. Dopiero gdy wyjeżdżałeś, wszystko zaczynało się na nowo. Zresztą przypomnij

sobie: przez kilka ostatnich lat byłeś rzadkim gościem na ranczu. Właściwie wcale się nim nie

interesowałeś.

To była prawda. Tak wciągnęły go interesy i tak wiele musiał się jeszcze uczyć, że kupił

mieszkanie w Austin, skąd łatwiej było dojeżdżać do Dallas czy Houston. Musiał zająć się

interesami, nie mając o tym zielonego pojęcia, a mógł liczyć na pomoc i życzliwość zaledwie

kilku osób.

- Uff, Cameron. Muszę ci coś powiedzieć. Dopiero wówczas kiedy tak mało brakowało,

bym cię na zawsze utracił, zdałem sobie sprawę, jak wiele dla mnie znaczysz. Ufam tylko

niewielu ludziom. A ty, oprócz tego, że jesteś moim bratem, stałeś się też moim doradcą i

przyjacielem.

Cameron lekko zmrużył oczy.

- Miło słyszeć, ze mnie doceniasz. Co się stało?

- Właśnie dowiedziałem się o czymś, co w zupełnie innym świetle stawia odejście

Alvarezów.

- O czynimy mówisz?

- Kiedy wyjeżdżali, Allison była w ciąży.

Cameron usiadł na łóżku. Jęknął, gdy nagłe poruszenie sprawiło mu ból. Opadł na poduszkę.

- Co takiego?

- Rano, nazajutrz po twoim wypadku, zanim jeszcze Cody mnie odszukał, spacerowałem

po plaży. Zobaczyłem chłopca, który wyglądał dokładnie tak jak Cody, kiedy miał czternaście

lat. Z wyjątkiem oczu. Miał czarne oczy o głębokim, aksamitnym blasku, takie same, jak

Tony i Allison. Zatrzymałem się i zapytałem, kim jest. Powiedział, że nazywa się Tony

Alvarez i mieszka z mamą, Allison Alvarez w Mason, miasteczku położonym jakieś dwieście

43

kilometrów stąd na południowy zachód. Nosi nazwisko po dziadku, który zmarł przed jego

urodzeniem.

- I myślisz, że...

- Wiem, że to mój syn. Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości.

- O Boże! Cole! I co teraz chcesz zrobić?

- Sam nie wiem. Próbowałem to sobie przemyśleć, oswoić się z tym. Jednocześnie cały

czas martwiłem się o ciebie. A teraz dowiaduję się, że powody wyjazdu Alvarezów nie są

zupełnie jasne.

- Sądzisz, że ciotka wiedziała, że Allison spodziewa się dziecka?

- Jest tylko jeden sposób, żeby się tego dowiedzieć.

- Myślisz, że ciotka powie ci prawdę?

To zastanowiło Cole'a. Popatrzył z napięciem na brata.

- Uważasz, że może mnie okłamać?

- Zapewniam cię, że nie byłby to pierwszy raz. - Cameron wzruszył ramionami. - Ciotka

zawsze potrafiła wybronić się z jednego kłamstwa następnym jeszcze perfidniejszym.

- Na Boga, Cameron, chyba naprawdę przesadzasz.

- Ty zawsze widzisz tylko to, co chcesz zobaczyć. Niektórych rzeczy po prostu nie

zauważasz. Stale masz na względzie rodzinną lojalność. A skoro Letty należy do rodziny,

automatycznie jesteś przeświadczony ojej doskonałości i prawości.

Zbił go z tropu tymi słowami.

- Dlaczego tak mówisz? Przecież stanowimy rodzinę, mamy majątek. I to wcale nie

najgorszy. Kiedy dziadek Caleb przybył po raz pierwszy do Teksasu...

- Do diabła, Cole, nie zaczynaj od dziadka Caleba. I ty, i ojciec zawsze uważaliście go

niemal za świętego. A przecież nie był nikim więcej niż rewolwerowcem, który po wojnie nie

mógł wysiedzieć w domu w Ohio i w poszukiwaniu przygód ruszył do Teksasu. Tu udało mu

się zrobić fortunę, w upiększony z biegiem lat sposób zawładnąć tym ranczem...

- Przecież je kupił! Nie ukradł, kupił!

- Jasne, że tak. Tyle że za jedną czwartą jego wartości, a dotychczasowy właściciel tej

posiadłości cieszył się, że uszedł z życiem!

- Skąd ty o tym wiesz?

- Dzięki lekturze. Zawsze interesowałem się historią, zwłaszcza historią naszego rodu.

Nigdy nie mogłem wyjść ze zdumienia, jak to się stało, że biorąc pod uwagę nasze skromne

początki, teraz jesteśmy tak zamożną i powszechnie szanowaną rodziną.

- Gdzie o tym wyczytałeś?

44

- Na strychu znalazłem sporo starych listów i magazynów. Podczas kiedy ty zajmowałeś

się ranczem, ja czytywałem soczyste opisy dawnych skandali.

- I nigdy mi o tym nie powiedziałeś?

- Nie. Zresztą wątpię też, czy nasz tata coś o tym wiedział. Bezkrytycznie wierzył w każde

słowo swojego ojca, zupełnie jak ty.

- I co w tym złego?

- Nic. Poza tym, że ojciec nie zawsze miał stuprocentową racje. Był tylko człowiekiem.

Również popełniał błędy. Ale ty ich nie dostrzegałeś. Dla ciebie był chodzącą doskonałością.

A skoro ciotka jest jego siostrą, więc i ona jest doskonała. Cody i ja, jako twoi bracia,

również.

- Tak daleko się nie posuwam - uśmiechnął się Cole.

- I dzięki Bogu, bo w takim razie jest dla ciebie jeszcze jakaś nadzieja. Kiedy

opowiadałem ci o ciotce, nagle poczułem się jak sadysta, przekonujący dzieci, że wcale nie ma

Świętego Mikołaja.

- Cameron, przecież nie jestem naiwnym dzieckiem.

- Jesteś, kiedy rzecz dotyczy naszej rodziny. Teraz dowiedziałeś się, że masz syna, wiesz,

gdzie on mieszka, ale nie zrobiłeś nic, by się spotkać z Allison. Kogo chcesz chronić, Cole?

Czy chociaż raz w życiu zrobiłeś coś tylko dla siebie? Czy sprawy rodziny i jej opinia zawsze

będą dla ciebie na pierwszym miejscu?

Cole nie wiedział, co na to odpowiedzieć. Usiadł i w milczeniu patrzył na brata. W jego

głowie kłębiły się niespokojne myśli. Zawsze robił to, czego od niego oczekiwano. A teraz

Cameron twierdzi, że to był błąd.

- Cole? Zrobisz coś dla mnie?

- Jasne. O co chodzi?

- No widzisz? - uśmiechnął się Cameron. - Wyszedłbyś ze skóry, choćbym nie wiem

czego chciał.

- To jasne. Przecież jesteś moim bratem i...

- Wiem, świetnie wiem. Ale to, o co cię poproszę, nie będzie dla ciebie łatwe.

- To nie ma znaczenia. Ja...

- Chciałbym, żebyś teraz wyszedł ze szpitala i już tu nie wracał.

- Co?

- Cody zabierze mnie do domu. Wypiszą mnie chyba jutro, najdalej pojutrze. Zapomnij o

mnie na kilka dni, dobrze?

- Ależ, Cameron...

45

- Chciałbym, żebyś sam sobie zadał pytanie, co w tym momencie jest dla ciebie

najważniejsze. To nie będzie proste, wiem. Nie spiesz się. Jedź do domu albo zostań tu, gdzie

się teraz zatrzymałeś. Siedziałeś przy mnie po szesnaście godzin dziennie. Jakoś udało ci się

na ten czas zapomnieć o interesach. Te parę dni cię nie zbawi. Zastanów się, co jest dla ciebie

najważniejsze. A potem zacznij działać. O to cię proszę. Powiedziałeś, że zrobisz dla mnie

wszystko. Więc właśnie o to cię proszę.

- Przecież ty sam nie wiesz, jak powinienem postąpić.

- Oczywiście, że wiem - uśmiechnął się Cameron. - Ale ty nie wiesz, a mówimy o tobie.

- Skoro jesteś taki mądry, to może oszczędź mi trudu i od razu mi powiedz.

- Nie. Sam musisz do tego dojść. To ważne, bo wtedy będziesz przekonany, że robisz to, co

powinieneś.

Dwa dni później Cole był w drodze do Mason. Posłuchał rady Camerona i pozwolił, by

Cody przejął opiekę nad bratem.

Uwagi Camerona zachwiały jego pewnością siebie. Zwłaszcza opinia brata na temat ciotki

Letty. Był nią poruszony do głębi. Także rewelacjami o dziadku Calebie, swoim

bezkrytycznym stosunkiem do ojca, niedostrzeganiem istotnych spraw, jakie miały miejsce w

domu. Jak to możliwe? Tak doskonale prowadził odziedziczone po ojcu firmy, podwoił, a w

niektórych przypadkach potroił uzyskiwane dochody. Przecież nie był marionetką,

zawdzięczał to sobie. A jednak nie dostrzegł tak wielu rzeczy.

Rodzina była dla niego najważniejsza.

Tony też do niej należał. Dopiero teraz, kiedy miał czas się nad tym zastanowić, naprawdę

dotarło do niego, że ma syna. Uświadomienie sobie tego było tak bolesne, że niemal zbiło go

z nóg. Jak to się stało, że przez te wszystkie lata nawet o tym nie wiedział? Dlaczego nawet

tego nie przeczuwał?

A Allison? Co powinien o niej myśleć? Musi znaleźć odpowiedź na dręczące go pytania. A

przede wszystkim dowiedzieć się, dlaczego ukryła przed nim fakt, że jest w ciąży.

Czy powiedziała o tym ojcu? Może on poinformował o tym Letty?

Początkowo zamierzał wypytać ciotkę, ale przypomniał sobie słowa Camerona. Może

rzeczywiście nie powie mu prawdy?

Był pewien, że Allison nie ucieknie się do kłamstwa. Przez tyle lat nigdy go nie okłamała. Aż

do chwili kiedy odgrodziła się od niego tym największym kłamstwem.

Allison zajmowała się klientami, którzy przejeżdżając obok galerii, postanowili wstąpić na

chwilę, kiedy zobaczyła wjeżdżający na plac duży luksusowy samochód.

46

Podobne samochody często przejeżdżały przez miasteczko, ale od razu poczuła, że tym

razem stanie się coś ważnego. Natychmiast obudził się w niej instynkt osaczonego

zwierzęcia.

Z dziwnym poczuciem nieubłaganej nieuchronności patrzyła na auto, podjeżdżające na

parking przed galerią.

A więc Cole przybył.

Zwróciła się do klientów:

- Te wszystkie prace zostały wykonane przez miejscowych artystów.

Odwróciła się, słysząc skrzypniecie drzwi.

Lata zmieniły jego wygląd. Wydawał się wyższy, potężniejszy. Był ubrany zwyczajnie - w

kowbojską koszulę, wysokie buty i znoszone dżinsy, podkreślające jego muskularne nogi.

Poznałaby go zawsze, ale jednak jakoś dziwnie się zmienił. Zniknął gdzieś dawny uśmiech,

rysy nabrały surowego wyrazu. Zwężone oczy lekkim blaskiem rozjaśniały jego mroczną

twarz.

- Cześć, Cole. Dawno się nie widzieliśmy.

Nie wiedział, czego powinien się spodziewać, ale stojąca przed nim kobieta w niczym nie

przypominała tamtej nastolatki, którą widział po raz ostatni. Promieniowała od niej

stanowczość i pewność siebie.

Zachowała długie włosy. Splecione w warkocz, spadały jej na ramię. Miała na sobie szeroką

różnobarwną spódnicę, dopasowaną do niej bluzkę, miękkie mokasyny i opaskę z koralików.

Jej jak dawniej jasna cera stanowiła zaskakujący kontrast z czarnymi oczami i włosami.

- To strój indiański? - zapytał, mierząc ją spojrzeniem od stóp do głów.

Jeden z klientów roześmiał się w głos.

- Mogę w czymś pomóc? - zwróciła się do Cole'a, patrząc na niego surowo.

- Dobre pytanie. Zastanowię się - odrzekł i zajął się oglądaniem eksponatów.

Allison podeszła do pozostałych klientów,

- Kochanie, nie będziemy odrywać pani od pracy - odezwała się jedna z kobiet. - Sami

wszystko obejrzymy.

- Bardzo proszę - uśmiechnęła się Allison. - W razie gdybyście państwo mieli jakieś

pytania, jestem w pracowni na zapleczu.

Odgarnęła zasłonę z paciorków, podeszła do biurka i usiadła. W porządku. Przyjechał. To

jeszcze nie jest koniec świata. Przeczuwała, że Cole ją odnajdzie. Ale ona nie jest już taka jak

kiedyś. Przestała być dzieckiem. Ma trzydzieści dwa lata i sama wychowała

47

czternastoletniego syna. Ma dobry zawód, jest niezależna. Nie onieśmieli jej teraz żaden

mężczyzna, nawet Callaway.

Usłyszała skrzypnięcie drzwi i podniosła się, żeby sprawdzić, czy nie przyszli kolejni

klienci.

- Spokojnie. - Cole rozchylił zasłonę i wszedł do pracowni. - Wszyscy właśnie wyszli.

Często tak przychodzą, żeby tylko pooglądać eksponaty?

- Zdarza się.

- Dla galerii to żaden interes, co?

- Zdziwisz się. To, co tu zobaczyli, pobudzi ich wyobraźnię. Bardzo możliwe, że kiedy

następny raz będą tędy przejeżdżać, nie oprą się pokusie, znów tu przyjdą i wtedy coś kupią.

- A jeśli do tego czasu sprzedasz to, co im wpadło w oko?

- Sami decydują się na takie ryzyko.

- Tak. Cieszę się, że cię widzę, Allison. Próbowałem sobie wyobrazić, jak wyglądasz, ale

po tylu latach to nie było łatwe.

- Nie spodziewałeś się Indianki, co?

- Nie - uśmiechnął się.

- Ubieram się tak, bo po pierwsze, to bardzo wygodny strój, a po drugie, ludzie oczekują

od artystki, by była nieco ekscentryczna.

- Rozumiem, to twoja technika marketingu.

- Właśnie.

- Gdzie jest Tony?

Do tej pory siedziała na krześle i nie zaproponowała mu, by usiadł. Nie przejął się tym.

Oparł się o framugę i skrzyżował ręce w niedbałej pozie.

Allison wyprostowała się powoli. Zaskoczył ją tak niespodziewaną zmianą tematu.

- Dlaczego pytasz?

- Z ciekawości.

- Jest teraz u kolegów.

- U tych samych, z którymi był nad morzem?

- Tak.

- Mieszkają gdzieś w pobliżu?

- Tak.

Westchnął i wyprostował się powoli.

- O której zamykasz galerię?

- Za jakieś piętnaście minut - odrzekła, zerkając na zegarek.

48

- To dobrze. Moglibyśmy gdzieś porozmawiać?

- Jest parę miejsc. Wystarczy jednak się w nich pokazać, a za parę dni będzie o tym mówić

całe miasto. Na tym polega urok małych miejscowości. Wszyscy się znają.

- Chciałbym porozmawiać z tobą na osobności.

Popatrzyła na niego uważnie. Tak bardzo się zmienił, ale chyba nadal pozostał uparty jak

dawniej. Po co przyjechał do Mason? Żeby z nią porozmawiać? Nie odjedzie, póki tego nie

uczyni.

- Może pojedziemy do mnie - zaproponowała.

- O której Tony wróci do domu? To nie jego sprawa.

- Wystarczy nam czasu - odrzekła tylko.

O wpół do szóstej opuściła roletę na wystawie.

- Mam samochód za sklepem. Zaraz tu podjadę.

Przytrzymała otwarte drzwi. Popatrzył na nią podejrzliwie. Uśmiechnęła się do niego.

Czyżby obawiał się, że go wystrychnie na dudka? Czy przypuszczał, że spróbuje uciec?

Zamknęła za nim drzwi, włączyła nocne oświetlenie. Zabrała z szuflady torebkę i wyszła.

Wąską uliczką za domem dojechała do głównej ulicy i skręciła w prawo. Cole już siedział

w samochodzie. Patrzył na nią. Zatrąbiła i wyminęła go. Od razu ruszył za nią.

Na rogu skręciła w lewo i skierowała się w stronę otaczających miasto wzgórz. Podjechała

pod zbudowany z cegły, utrzymany w stylu rancza budynek. Po drodze przykazała sobie,

żeby pod żadnym pozorem nie zdradzić swoich uczuć.

Przez wiele lat Cole Callaway był w jej życiu najważniejszą osobą, ale teraz już nic dla niej

nie znaczył. Po prostu nie istniał. Miał swoje powody, które skłoniły go do odszukania jej, i z

pewnością zaraz je wyłoży. Dopóki to się nie stanie, będzie traktować go uprzejmie, jak

każdego innego gościa. Jak obcego.

Zaparkowała przed garażem. I tak musi jeszcze pojechać po zakupy. Jednocześnie wysiedli

z samochodów.

- Masz ładny dom - stwierdził Cole, rozglądając się po spokojnej okolicy, skąd roztaczał

się piękny widok na leżące w dolinie miasteczko.

- Można stąd nawet zobaczyć zegar na wieży.

- Jak długo tu mieszkasz?

- Niemal dziesięć lat.

Nie odezwał się na to ani słowem.

Podprowadziła go do frontowego wejścia, z którego oboje z Tonym rzadko korzystali.

49

Otworzyła zamek i pchnęła drzwi. Cole przepuścił ją przed sobą. Nie chciała się upierać,

weszła pierwsza. Korytarzem oddzielającym salon i jadalnię poszła do pokoju połączonego z

kuchnią. Za szklaną taflą drzwi prowadzących na patio rysowały się oświetlone zachodzącym

słońcem wzgórza.

- Może posiedzimy na dworze? Czego się napijesz?

- Masz piwo?

- Sprawdzę. - Kuchnię oddzielał od pokoju tylko niewielki barek. Patrzył, jak podchodziła

do lodówki i zaglądała do środka. - Masz szczęście.

Postawiła na blacie butelkę, sobie nalała lemoniady.

- Podać ci szklankę do piwa?

- Raczej nie. - Uśmiechnął się do niej. - Jakoś nikomu nie udało się ucywilizować mnie do

tego stopnia.

Popatrzyła na niego zadziornie.

- Wątpię, czy w ogóle ktokolwiek próbował tego dokonać.

Podała mu piwo, wzięła szklankę i wyszła na patio. Słońce było już nisko, na ziemię kładły

się pierwsze wieczorne cienie. Usiedli w wygodnych fotelach.

- I jak, podoba ci się to miejsce? - zapytała pogodnie.

- Zachowujesz się tak, jakby moja wizyta wcale cię nie zaskoczyła.

- Dlaczego miałaby mnie zaskoczyć? Tony opowiedział mi o waszym spotkaniu.

Przypuszczałam, że możesz się pojawić, jeśli nie z innych powodów, to choćby z ciekawości.

- Uważasz, że to dlatego przyjechałem? - zapytał, marszcząc gwałtownie brwi. - Że

skłoniła mnie do tego tylko ciekawość?

- Po prostu nic innego nie przychodzi mi do głowy. Ale jeśli jest inny powód, to chętnie go

poznam.

Upił łyk piwa. Próbował pozbierać myśli. Spodziewał się różnych rzeczy — złości, buntu,

prób obrony, nienawiści. Z tym wszystkim jakoś by sobie poradził.

Ale to? Niczego nie pojmował, nie mógł jej zrozumieć.

- Myślę, że przyjechałem tutaj, bo chciałbym znaleźć odpowiedź na parę pytań -

powiedział w końcu.

Popatrzyła na niego ze zdumieniem.

- O co chcesz pytać?

- O wszystko. Dlaczego razem z ojcem opuściliście ranczo, dlaczego nie powiedziałaś mi o

tym, że zamierzacie wyjechać, a najważniejsze: dlaczego ukryłaś przede mną fakt, że

spodziewasz się dziecka. Czy potrafisz sobie wyobrazić, co przeżyłem, kiedy przypadkiem

50

spotkałem Tony'ego i nieoczekiwanie odkryłem, że jestem ojcem? Staram się to wszystko

zrozumieć i nie potrafię. Noc w noc leżę w łóżku i zastanawiam się. Stale wyrzucam sobie

to, co stało się tamtego dnia nad jeziorem. Przecież dobrze wiedziałem, że nie powinienem

tego robić. Ani razu nie pomyślałem o możliwych konsekwencjach. Ani razu. Ale kiedy

wyjeżdżałem, wiedziałaś, że przyjadę do domu na Boże Narodzenie. Miałaś mój adres. Czy

nie mogłaś mi wybaczyć? Czy miałaś do mnie aż taki żal, że uznałaś, że nie zasługuję, by

wiedzieć, że będziemy mieć dziecko? - Allison wpatrywała się w niego z rosnącym niedo-

wierzaniem. Kiedy umilkł, przez chwilę nie mogła znaleźć słów.

- Próbujesz mi wmówić, że nie wiedziałeś, dlaczego opuściliśmy ranczo? Że nie miałeś

pojęcia, że byłam w ciąży? Jeśli to prawda, to martwię się o ciebie. To był dla ciebie

rzeczywiście bardzo trudny okres, pewnie najtrudniejszy w życiu. Ale nie mogę uwierzyć, że

próbując uśmierzyć cierpienie, wymazałeś z pamięci wszystko, co wtedy zaszło.

Mówiła cichym, uspokajającym tonem, który go rozdrażnił. Zacisnął usta.

- Niczego nie zapomniałem, Allison. Niczego!

- Nie mogę w to uwierzyć. Ale jeśli chcesz, odświeżę ci pamięć. Ojciec i ja wyjechaliśmy

z rancza w tydzień po pogrzebie twoich rodziców z bardzo prostego powodu: twoja ciotka

zwolniła go z pracy, dając mu czterdzieści osiem godzin na spakowanie rzeczy i wyniesienie

się z domu.

Popatrzył na nią ze zdumieniem.

- Niemożliwe! Nie mówisz tego serio!

- Tak było.

- Ale dlaczego? Czyżby dowiedziała się... nie, oczywiście, że nie. Przecież wtedy nawet ty

sama jeszcze o tym nie wiedziałaś...

- O dziecku? Och, dopiero by się ucieszyła! Nie, wtedy nie mogła o tym wiedzieć.

- Powiedziała mi, że kiedy twój tata dostał spadek po ojcu, zrezygnował z pracy, bo

zamierzał przenieść się do Kolorado.

Allison potrząsnęła głową.

- Twoja ciotka nie mogła się doczekać, by nas wyrzucić z rancza. Kiedy zwolniła ojca, nie

wiedzieliśmy nic o spadku. Gdyby nie to, że tata zawczasu poprosił o przesyłanie

korespondencji na nowy adres, z pewnością nigdy byśmy się o tym nie dowiedzieli. To

adwokat napisał do nas.

- Do Kolorado?

Popatrzyła na niego ze zdumieniem.

- Ależ skąd! Nie wiedzieliśmy, dokąd jechać i na początku zatrzymaliśmy się w San

51

Antonio. Tata nie mógł dojść do siebie po śmierci twojego ojca. Był w kiepskim stanie.

Myślę, że to wszystko się na to złożyło - szok po śmierci przyjaciela, wyrzucenie z rancza.

Przez kilka tygodni był jak nie z tego świata. Potem przypadkiem spotkał dawnego

znajomego, jeszcze z czasów, kiedy brał udział w rodeo. Ten człowiek miał tu dom i zaprosił

nas do siebie. Przyjechaliśmy na weekend. Tacie zaproponowano pracę na ranczu. Zgodził

się.

- Przecież mając spadek już nie musiał pracować. Powinno mu wystarczyć na spokojne

życie.

- Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy o spadku.

Allison zapatrzyła się na pogrążone w mroku wzgórza. Odezwała się po długiej ciszy.

- To wiadomość o tym, że jestem w ciąży, zabiła go. Powoli zaczynał dochodzić do siebie,

pogodził się z tym, że musiał opuścić ranczo. Czasami nawet myślę, że był zadowolony, że tak

się stało. Tam codziennie myślałby o twoim ojcu, poza tym oboje woleliśmy zapomnieć o

twojej ciotce. Tata zaczynał się czuć tutaj u siebie, nawet znalazł małą posiadłość, którą

zamierzał kupić. Wtedy powiedziałam mu, że jestem w ciąży. Nie mogłam już dłużej czekać.

Kiedy się o tym dowiedział, stał się jakoś dziwnie wyciszony. Z nikim nie chciał rozmawiać.

Kiedy mój stan zaczął być widoczny, rozpowiedział wokół, że kilka tygodni po ślubie mój

mąż zginął, a ja powróciłam do panieńskiego nazwiska, nie wiedząc, że jestem w ciąży. Nie

patrzyła na niego.

- Często przesiadywał tu wieczorami i patrzył na mnie spojrzeniem tak pełnym smutku, że

nie mogłam tego znieść. Tylko ja mu pozostałam i tak go rozczarowałam. Pewnego wieczoru

położył się i więcej nie obudził. Myślę, że nie chciał żyć. - Jej głos stawał się coraz cichszy.

- Allison, dlaczego mi nie dałaś znać, że jesteś w ciąży?

Popatrzyła na niego tak, jakby zdziwiła ją jego obecność.

- Wolisz to tak pamiętać, Cole? Czy tak jest ci łatwiej? Zawsze zastanawiałam się, jak

usprawiedliwiasz swoje zachowanie przed samym sobą.

- O czym ty mówisz?

- Posłuchaj, Cole. Teraz jesteśmy sami, tylko ty i ja. Nie musisz kłamać, bronić się czy

usprawiedliwiać. To było dawno temu. Ale nie udawaj, że nie czytałeś tych wszystkich

listów, które do ciebie pisałam. Na początku wysyłałam je codziennie. Potem, kiedy nie od-

powiadałeś, raz na tydzień. Później napisałam ci o dziecku. Nie odpisałeś mi ani na jeden. I to

wystarczyło za odpowiedź.

52

ROZDZIAŁ PIĄTY

- Allison! Co ty mówisz? Nigdy nie dostałem od ciebie żadnego listu. Nie pamiętasz już?

Przecież nie znosiłaś pisania listów. Przez pierwszy rok w szkole na Wschodzie, kiedy nie

mogłem się pozbierać i tak tęskniłem za domem, ciągle cię prosiłem, żebyś napisała do mnie

chociaż słowo. Wysłałaś mi wtedy kartkę na Dzień Zakochanych. I na tym się skończyło.

Miał rację, nie lubiła pisać. Zresztą, pochłonięta szkołą i swoimi zajęciami, nie miała na to

czasu. Dopiero kiedy opuścili ranczo, musiała podzielić się z kimś swoimi uczuciami i

tęsknotą za miejscem, w którym się wychowała. Dopiero wtedy zrozumiała, dlaczego Cole

tak błagał ją o listy. Ten pierwszy rok w szkole, z daleka od bliskich i wszystkiego, co tak

dobrze znał, musiał być dla niego straszny. Ale wcześniej to do niej nie docierało.

- Pisałam do ciebie później, jak już opuściliśmy ranczo. Podałam ci nasz adres w San

Antonio, a potem numer naszej skrytki pocztowej w Mason.

Pochylił się ku niej. Był teraz całkiem blisko.

- Nie dostałem od ciebie ani jednego listu, słyszysz? Ani jednego. Nie miałem pojęcia o

waszym wyjeździe z rancza. Dowiedziałem się o tym dopiero, kiedy przyjechałem do domu

na Boże Narodzenie. Byłem przekonany, że jesteście w Kolorado.

Wezbrała w niej złość.

- Nigdy nie byliśmy w Kolorado! I nie obchodzi mnie, co powiedziała twoja walnięta

ciotka!

- Nie mów o niej w ten sposób!- Cole poderwał się z miejsca. ,

- No tak, oczywiście. - Allison również wstała. - Należy do Callawayów, więc nie można

powiedzieć o niej złego słowa.

- Nigdy tak nie mówiłem.

- Nie musiałeś, Cole. Świetnie wiem, jaki masz stosunek do swojej rodziny. Z ciotką jest

coś nie w porządku. Nienawidzi całego świata i każdego z osobna, a zwłaszcza nie mogła

znieść nikogo z mojej rodziny. Zawsze tak było. I nie udawaj, że tego też nie pamiętasz!

- Niczego nie próbuję udawać.

Odwróciła się i odeszła od niego o parę kroków.

- Dobrze. Nie udajesz - powiedziała, nie patrząc na niego. - Twierdzisz, że nigdy nie

dostałeś ode mnie żadnej wiadomości. Ala ci powtarzam, że wysłałam do ciebie przynajmniej

tuzin listów... a już z pewnością ten, w którym donosiłam ci, że zostaniesz ojcem.

Stanął za nią, położył ręce na jej barkach.

53

- Allison, kochanie, naprawdę myślisz, że gdybym dostał taki list, nie wróciłbym do ciebie

najbliższym samolotem?

- Nie - odrzekła stanowczo.

- Dlaczego tak uważasz? - zapytał ze zdumieniem.

- Dlatego, bo ciągle pisałam do ciebie, ale ty nie przyjechałeś.

Obrócił ją twarzą do siebie.

- Myślisz, że cię okłamuję?

Popatrzyła mu prosto w oczy. Płonęły z gniewu, ale musiała uwierzyć w jego szczerość. Po

raz pierwszy przemknęło jej przez myśl, że chyba mówi prawdę.

To by wszystko zmieniało. Może naprawdę jej listy do niego nie dotarły. To by stawiało w

innym świetle całe dotychczasowe życie, zwłaszcza ten najgorszy okres, kiedy oboje stracili

rodziców. Przepełnił ją nagły smutek. Uniosła do ust drżące palce, by uciszyć na nowo

obudzony ból.

- Ale jak to możliwe? - wyszeptała po długim milczeniu.

- Nie mam pojęcia. Nic z tego nie rozumiem, ale stanę na głowie, żeby to wyjaśnić. Kiedy

w październiku wyjeżdżałem do szkoły, umówiliśmy się, że podczas świątecznych ferii

omówimy plany związane z naszym ślubem. Obmyśliłem wszystko, nawet podróż poślubną,

ale kiedy przyjechałem do domu, okazało się, że wyjechaliście, zostawiając ciotkę i moich

braci na łasce losu. Nie miał kto prowadzić rancza. Połowa pracowników odeszła. Wszystko

było w rozsypce. Chciałem zostać, ale ciotka przekonała mnie. że muszę wracać do szkoły, że

wykształcenie jest najważniejsze.

Patrzyła na niego z przerażeniem i niedowierzaniem. To, co mówił, miało sens.

- W jaki sposób wysyłałaś listy?

- Słucham? - zdumiała się.

- Pytam cię, jak wysyłałaś te listy. - Czy on zwariował? O co mu chodzi?

- Wysyłałam je tak jak każdy. Wrzucałam je do skrzynki na poczcie.

- Ty je wrzucałaś? Osobiście?

Zastanowiła się przez chwilę.

- Właściwie nie wiem. Myślę, że dawałam je ojcu, kiedy jechał do miasta... - urwała nagle.

Oboje milczeli. Cole nie wiedział, co powiedzieć. Czy mógł oskarżyć Tony'ego, że nie

wysyłał listów? Jakie miałby powody? Przyjaźnił się z jego ojcem, dobrze wiedział o łączącej

jego i Allison sympatii. Wprawdzie nie rozmawiał z nim o tym wprost, zresztą ze swoim

ojcem też nie, ale przecież obaj o tym wiedzieli. Allison i Cole byli jeszcze dziećmi i mieli całe

życie przed sobą. Aż do dnia, kiedy ich świat legł w gruzach.

54

Allison gorączkowo starała się przypomnieć sobie tamte tygodnie. Chyba jednak wysiała

sama przynajmniej kilka listów? Chociaż... Był to czas, kiedy tata był w marnej formie.

Namawiała go na spacery po mieście. Może aby go do tego nakłonić, prosiła o wrzucenie po

drodze listu? A potem, kiedy już mieszkali w Mason? Zwykle rano spotykał się na kawie ze

znajomymi. Czy to nie jest oczywiste, że właśnie wtedy zabierał ze sobą jej list?

- Nie mogę w to uwierzyć - wyszeptała wreszcie, z trudem tłumiąc gniew.

- Ja też nie. Nie potrafię doszukać się w tym jakiegoś sensu. - Milczał przez chwilę. - Czy

twój tata zostawił jakieś listy czy papiery?

Potrząsnęła przecząco głową.

- Pieniądze ze spadku włożył do banku na terminowy rachunek. Zamierzał kupić dom.

Kiedy zmarł tak nagle, nie wiedziałam, co robić. Tony urodził się w niecały miesiąc po jego

śmierci.

- Jak dałaś sobie radę?

- Przeprowadziłam się do miasteczka, wynajęłam domek koło poczty. Sąsiedzi mi

pomogli. Kiedy Tony podrósł i mógł zostawać z nianią, zaczęłam pracować z miejscową

rzeźbiarką. Po kilku latach mogłam już kupić galerię. Zdobyłam parę nagród, wyrobiłam

sobie nazwisko i moje prace powoli znajdowały nabywców. Dzięki temu mogłam kupić ten

dom.

- Jednym słowem, odniosłaś sukces.

- Tak.

Zawdzięczała go tylko sobie. Zaparła się, że pokaże Callawayom, iż potrafi tego dokonać,

że nie są jej potrzebni. I ona, i Tony świetnie sobie radzili.

- Allison?

- Słucham.

- Czy Tony wie, kim jestem?

Pospiesznie starała się powrócić do teraźniejszości. Cofnęła się.

- Nie. Nie wie niczego na temat Callawayów. Wie tylko, że wychowałam się na ranczu w

południowym Teksasie, a do Mason przeprowadziliśmy się na krótko przed jego narodzeniem.

- Ale przecież musiał cię pytać o ojca.

- Tylko na początku. Powiedziałam mu, że jego ojciec był sierotą, dlatego nie mamy

żadnej rodziny. Potem znalazł sobie ludzi, którzy zastąpili mu ojca, pokazali jak prowadzić

ranczo, wprowadzili w tajniki rodeo.

- Rodeo? Jest tym zainteresowany?

- Uwielbia rodeo. W ogóle kocha życie.

55

- Pozwolisz mi go poznać?

- W naszej sytuacji to byłoby raczej niewskazane.

- Do diabła, Allison, skończmy z tym wreszcie. Zaczynam rozumieć, że nie wszystko było

tak, jak to sobie wyobrażałem. Oboje błędnie ocenialiśmy to, co się wydarzyło, ale teraz

spróbujmy znaleźć jakieś rozwiązanie...

- Nie chcę niczego zmieniać, Cole. Nie potrzebujemy ciebie. Wiem, czym to by się

skończyło. Nie chcę, byś znów wyrządził mi krzywdę. Callawayowie już dosyć nam dopiekli.

- Ja miałbym cię skrzywdzić? Co ty opowiadasz, przecież kochałem cię! Nigdy nie

mógłbym cię skrzywdzić, wiesz o tym!

W mroku nie widziała jego twarzy. Nawet nie spostrzegli, kiedy zapadła noc. Powinna

zapalić światło albo zaprosić go do środka. A najlepiej by zrobiła, gdyby kazała mu stąd

odejść. Mogła spróbować, ale w głębi duszy coś ją przed tym ostrzegało.

Najgorsze, że całkiem zbił ją z tropu. Zachowywał się tak, jakby to on został oszukany i

pokrzywdzony. Aż nie mogła w to uwierzyć, biorąc pod uwagę, że sama zawsze była...

Osunęła się na krawędź krzesła.

- Nie wiem, co robić - wyznała na głos.

Usiadł obok niej.

- Proponuję, żebyśmy teraz coś zjedli. Nie wiem jak ty, ale ja od rana nie miałem nic w

ustach, a jak mam pusty żołądek, to nie mogę myśleć.

- Och, ty zawsze byłeś ciągle głodny. Założę się, że zamiast żołądka masz worek bez dna...

- urwała gwałtownie, nieoczekiwanie uświadamiając sobie, że mimowolnie powróciła do ich

dawnego przekomarzania się. Zupełnie jakby nie było tych piętnastu lat. - Chodźmy do środka,

poszukam czegoś do jedzenia.

Poszedł za nią. Usiadł na barowym stołku i przyglądał się, jak wyjmowała z lodówki

szynkę, jarzyny i resztki sałatki owocowej,

- Tony już chyba niedługo przyjdzie? - zapytał po chwili,

- Nie wraca dzisiaj na noc.

- Jak to?

Kusiło ją, żeby oznajmić mu, że taki ojciec jak on nie ma żadnego prawa dopytywać się o

syna, ale nie mogła się na to zdobyć. A gdyby to ona była na jego miejscu? Jak by się

zachowała, gdyby nagle dowiedziała się o istnieniu dziecka, o którym nie miała pojęcia?

Cole i tak panował nad sobą lepiej, niż ona by potrafiła w podobnej sytuacji. W ogóle był

bardziej powściągliwy niż kiedyś.

- Został na noc u kolegi na ranczu pod miastem. Codziennie po szkole trenują jazdę

56

konną. Dzisiaj jest piątek, więc pozwoliłam mu przenocować.

- Aha.

Teraz już wie.

- A twoje plany na wieczór? – zapytał ostrożnie Cole.

- Jakie moje plany

- Pewnie w weekendy zwykle gdzieś wychodzisz. Może ci przeszkodziłem?

- Nie, nie przeszkodziłeś. Prawdę mówiąc, mój przyjaciel akurat musiał wyjechać.

- Ach, tak.

Oboje umilkli. Nie wiedział, co powiedzieć, żeby nie wyglądało to na wścibstwo. W końcu

chrząknął.

- Wiem, że to może zabrzmi nieco dziwnie, ale naprawdę bardzo bym chciał, żebyśmy

znów zostali przyjaciółmi.

Allison szykowała talerze, sztućce i szklanki. Odpowiedziała od razu. Nie patrzyła na

niego.

- Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł.

- Ale, na miłość boską, dlaczego?

- Dlatego, że to nic nie da. Stale bym czuła, że mnie obserwujesz i oceniasz, czy

wychowałam Tony'ego tak, jak ty byś sobie tego życzył...

- Zaraz, Allison, poczekaj. Jeśli jeszcze tego nie powiedziałem, to wiedz, że jestem dla

ciebie pełen uznania. Tony jest wspaniałym dzieckiem - ciepły, przyjaźnie nastawiony do

ludzi, dobrze wychowany. Potrafi się zachować, nie jest ani nieśmiały, ani zbyt swobodny.

Oczarował mnie. Chyba nie sądzisz, że przyjechałem tutaj, żeby spowodować jakieś kłopoty.

Allison, przecież to ja, Cole. Znasz mnie od dziecka. Kiedy zmieniłem się w potwora?

Nie odpowiedziała na to - wystarczył wyraz jej twarzy.

Westchnął i przesunął rękami po włosach.

- Ach, już rozumiem. Wówczas, gdy nie odpisałem na twoje mityczne listy.

- Nie były mityczne. Były prawdziwe.

- Wiem. Chodziło mi tylko o to... do diabła, sam już nie wiem, o co mi chodziło. Cały czas

próbuję znaleźć coś, na czym moglibyśmy od nowa zbudować naszą znajomość.

- Nie chcę żadnej znajomości.

- No dobrze, ja chcę. To jest dla mnie bardzo ważne. Rodzina jest dla mnie naprawdę

najistotniejsza.

Ustawiła półmiski na barze i usiadła na wprost niego.

- Myślisz, że o tym nie wiem? Rodzina jest dla ciebie najważniejsza. Ale ja nie jestem dla

57

ciebie rodziną. Pamiętaj o tym. A Tony jest moim synem.

- Tony jest Callawayem.

- Spróbuj to udowodnić.

- Przecież wystarczy tylko na niego spojrzeć...

- To nie jest żaden dowód. - Popatrzył na nią ze zdumieniem.

- Myślisz o rozprawie sądowej?

- A ty nie?

- Oczywiście, że nie. Nie chcę ci stwarzać problemów.

- Już to zrobiłeś. Nawet twój przyjazd jest dla mnie problemem. Jeśli Tony się o tym

dowie, zasypie mnie pytaniami. Będzie chciał wiedzieć, czy dobrze się znamy, dlaczego mu o

tobie nie wspomniałam, dlaczego nigdy u nas nie byłeś i...

- Dobrze, już dobrze. Ale przecież możemy coś z tym zrobić. Chciałbym go poznać. Co w

tym złego?

Nie chciała widzieć niepokoju malującego się w jego oczach, słyszeć bólu w jego głosie. A

nade wszystko nie chciała znów ulec jego urokowi. Już i tak nieopatrznie raz się jej coś

wyrwało, tak łatwo podjęła ich dawny sposób przekomarzania się ze sobą. Odnowioną znajo-

mość może przypłacić jedynie kolejnym zawodem. Nie mówiąc już o tym, jaką katastrofą

mogłoby się to okazać dla Tony'ego.

- Masz jakiś pomysł? - zapytała w końcu, bawiąc się jedzeniem na talerzu.

- Mhm... - Najwyraźniej zaskoczyła go tym pytaniem. - Za parę tygodni zaczną się

wakacje. Może byście przyjechali na ranczo, na...

- To wykluczone.

- Dlaczego?

- Nie mam zamiaru znaleźć się w pobliżu twojej ciotki.

- Och, Allison, nie bądź taka uparta.

- Nie ma mowy.

- Dobrze. A jeśli wyślę ją na jakąś wycieczkę, co wtedy? Zgodzisz się przyjechać?

- Nie wiem.

- Cameron i Cody mieszkają na ranczu. Nie mówiłem ci, ale tego dnia, kiedy spotkałem

Tony'ego, Cameron i jego żona mieli wypadek. Ona zginęła na miejscu, a mój brat został

ciężko ranny.

- Och, nie! To okropne!

- Ma małą córeczkę, Trishę. Nie ma jeszcze roku.

Powstrzymywane dotąd łzy raptownie napłynęły jej do oczu. Teraz mogła sobie na nie

58

pozwolić.

- Gdybyś zgodziła się przyjechać, to Cameron miałby na co czekać.

- Muszę to jeszcze przemyśleć.

- Zgoda. Nie musisz się spieszyć. Chciałbym też, żebyś porozmawiała z Tonym i

powiedziała mu o mnie.

- Powiedzieć mu, że jesteś jego ojcem? - przeraziła się.

- Niech się przynajmniej dowie, że wychowaliśmy się razem. - Poczuła ciarki na plecach

pod jego stanowczym spojrzeniem. - Niech wie, że zawsze byłaś dla mnie ważna.

- Jeśli zdecyduję się przyjechać, to zrobię to tylko po to, żebyś mógł go poznać. Ze mną to

nie będzie miało nic wspólnego.

- Skoro tak chcesz.

- Tak.

- Twój przyjaciel nie będzie mieć nic przeciwko temu?

- To nie jego sprawa- odrzekła, wzruszając ramionami. - Nie jestem od nikogo zależna.

I zawsze tak będzie.

Podała kawę. Kiedy ją wypili, odprowadziła go do drzwi.

- Chciałem, żebyś pozdrowiła ode mnie Tony'ego, ale to chyba nie najlepszy pomysł, co?

- Chyba nie.

- Nie potrafię wyrazić, jak bardzo się cieszę, że po tylu latach udało mi się ciebie odnaleźć.

Wydaje mi się, że zwrócono mi młodość.

Zmierzyła go uważnym spojrzeniem. Budzący zaufanie, zdecydowany mężczyzna, który

wkrótce będzie kandydował na gubernatora stanu. Potrząsnęła głową.

Nie wiedziała, co o tym myśleć. Zachowywał się tak, jakby odnalezienie Tony'ego i jej było

najważniejszą rzeczą w jego życiu.

- Cole? Dlaczego się nie ożeniłeś?

- Bo jest tylko jedna kobieta, którą chciałbym poślubić. — Lekko musnął palcem jej

policzek. - Zadzwonię do ciebie w sprawie waszego przyjazdu.

- Nie licz zbytnio, że się zgodzę. Muszę się nad tym zastanowić.

- Nie będę tracić nadziei i wierz mi, nie skończy się na tym...

Zanim się zorientowała, pochylił się i pocałował ją w usta. W tym pocałunku zawarł

wszystko: dręczący go niepokój, zdenerwowanie, pragnienie... Kiedy oderwał usta od jej

warg, przez długą chwilę w milczeniu patrzył Allison prosto w oczy.

Potem odwrócił się i odszedł.

59

ROZDZIAŁ SZÓSTY

Kiedy Cole wreszcie dotarł do San Antonio, był zupełnie wyczerpany. Cały czas starał się

panować nad sobą. Teraz płacił za to. Miał przed sobą jeszcze dwie godziny jazdy, jeśli chciał

dojechać dzisiaj na ranczo. Po krótkim zastanowieniu zatrzymał się na noc w hotelu.

Nazajutrz obudził się wcześnie, zanim jeszcze pierwsze nieśmiałe promienie porannego

słońca rozświetliły miasto. Chciał zdążyć na śniadanie.

Nie mógł przestać myśleć o Allison. Pamiętał ją jako zachwycającą młodą dziewczynę.

Teraz wyglądała cudownie, jej egzotyczna uroda przyciągała wzrok jeszcze bardziej niż

wtedy, gdy była nastolatką. Gdyby została modelką, zrobiłaby majątek, ale zamiast tego sama

wynajmowała modeli.

W drodze do Mason starał się zachować obojętność, ale wystarczyło mu jedno spojrzenie

na Allison, by zrozumieć, że próbował oszukać samego siebie.

Kochał ją tak bardzo. W całym swoim życiu podobnie silnych uczuć doświadczył jedynie w

przypadku kilku osób. Teraz, kiedy znów znalazł się obok niej, wszystko na nowo odżyło.

Popełnił błąd, całując ją. Wprawdzie zaledwie dotknął jej ust, ale to wystarczyło, by

rozniecić ogień. Tak było i wcześniej, ale oboje byli zbyt młodzi i niedoświadczeni, by to pojąć.

Teraz to rozumiał, ale nie chciał tego. Jego życie i tak było dostatecznie skomplikowane.

W oddali zamajaczyły ceglane kolumny przy wjeź dzie do rancza. Cole zaczął zwalniać.

Parę lat temu pokryli drogę asfaltem. Jej ciemna wstęga prowadziła do potężnej bramy z

kutego żelaza z wyraźną z daleka literą „C" na środku.

Kochał każdy skrawek tej okolicy. Rosnące tu drzewa i kaktusy, sarny, jaszczurki, węże i

pancerniki, upał, pchły i muchy. Kochał łagodnie zaokrąglone wzgórza z jaśniejącymi

gdzieniegdzie wapieniami i granitami. To jego rodzinne strony. Tutaj przyszedł na świat.

Tutaj umrze. Jest u siebie.

Zabudowania były oddalone od autostrady prawie o dziesięć kilometrów. Droga wiła się miedzy

wzgórzami, miejscami ciągnęło się wzdłuż niej ogrodzenie z kolczastego drutu. Cole zatrzymał

się na ostatnim wzniesieniu. Przed nim rozciągał się widok na leżące w dolinie ranczo. Dom

pochodził z końca ubiegłego wieku. Należał do bogatego Meksykanina. Frontowa część była

niższa, boczne skrzydła wznosiły się na dwa piętra. Między nimi mieściło się wewnętrzne

patio ozdobione fontanną i obsadzone roślinnością. Białe ściany z suszonej na słońcu cegły

lśniły w porannym słońcu.

60

Z tej odległości można było dostrzec pozostałości dawnego muru, który kiedyś chronił dom

przed Indianami i banitami. Do tej pory jego resztki zachowały się od strony wjazdu, a nad

drogą nadal wznosił się wysoki łuk. Z biegiem lat ranczo rozrastało się, zajmowało coraz

więcej miejsca. Stopniowo rozbierano boczne ściany ogrodzenia, aż wreszcie pozostała

jedynie niewielka część muru na zapleczu budynków. Z daleka widział stojące w rzędzie

domy dla rodzin pracowników rancza i niewielkie domki przeznaczone dla osób samotnych.

Dostrzegł fragment dachu domu zarządcy.

Zapalił silnik i ruszył w stronę Wielkiego Domu. Miał dziś przed sobą dużo do zrobienia.

Zatrzymał się przed potężnymi, rzeźbionymi drzwiami frontowymi. Wysiadł z auta i

rozprostował się. Podjazd był ocieniony rosnącymi wokół wysokimi drzewami. Lekki

wietrzyk delikatnie poruszał liśćmi drzewek bawełnianych. Ten znajomy szelest oznaczał, że

jest w domu.

Wszedł do środka i zatrzymał się w przestronnym, wysokim na dwie kondygnacje holu,

ciągnącym się aż do położonego z tyłu domu patio. Wyłożona kafelkami podłoga lśniła w

słońcu, odbijała wpadające do środka światło.

Ruszył przed siebie, zaglądając po drodze do mijanych pokoi. Naraz zatrzymał się

raptownie, coś ścisnęło go za serce.

Rozradowana Trisha siedziała w swoim kojcu i z roześmianą buzią wyrzucała z niego

zabawki. Rosie, jedna z pracujących na ranczu kobiet, ze śmiechem zbierała je i wrzucała z

powrotem do środka.

Ten etap życia Tony'ego przeminął dla Cole'a bezpowrotnie. Widok zwyczajnej domowej

sceny po raz pierwszy tak boleśnie uświadomił mu, co utracił, czego go pozbawiono.

Zatrzymał się i powoli wszedł do pokoju.

- Dzień dobry, maleńka. Przywitasz się z wujkiem?

Trisha obejrzała się na dźwięk jego głosu. Zobaczyła go. Zaczęła radośnie podskakiwać i

wyciągać do niego rączki.

- Uff, tak właśnie myślałem. - Pochylił się i wziął dziewczynkę na ręce. Chwyciła go za

kołnierzyk i zaczęła tarmosić guzik. Delikatnie gładził miękkie, przesycone zapachem pudru

ciałko, jedwabistą skórę na karku.

Przez moment mało nie zapłakał nad niesprawiedliwością, jaka go spotkała. Powstrzymał się

wysiłkiem woli.

Trisha gaworzyła, opowiadała mu coś po swojemu, ściskając go jedną ręką za nos, a drugą

lekko uderzając po policzku.

61

- Jesteś śliczna, wiesz? - powiedział z pełnym wzruszenia uśmiechem. - Kiedyś będziesz

prawdziwą pięknością.

Z ociąganiem włożył ją do kojca. Dziecko od razu złapało gumową żyrafę i rzuciło w

niego zabawką.

- Nieźle potrafisz rzucać! - zachichotał Cole.

Wyszedł z pokoju i podążył na piętro. Chciał zobaczyć Camerona. Cicho otworzył drzwi.

Brat leżał w łóżku ze wzrokiem utkwionym w okno.

- Masz ochotę na towarzystwo? - zapytał miękko Cole.

- Owszem. - Cameron odwrócił się w jego stronę. -1 tak nie mam nic do roboty. Rano

dzwoniłem do biura. Podobno zabroniłeś im wysyłać do mnie cokolwiek.

- Myślisz, że cię nie znam? - uśmiechnął się Cole. - Wiedziałem, że to będzie pierwsza

rzecz, jaką zrobisz.

Cameron uniósł się niecierpliwie.

- Ale przynajmniej miałbym się czym zająć, trochę się oderwać od swoich myśli. Przecież

w tym stanie nic nie mogę zrobić.

- Za jakieś dziesięć dni zdejmą ci ten gips i założą taki, w którym będziesz mógł się

poruszać. Od razu poczujesz się lepiej.

- Rozmawiałeś z Allison?

Cole podszedł do okna i zapatrzył się w przestrzeń.

- Tak. Rozmawiałem z nią.

- Coś się wyjaśniło?

- Trochę. Chociaż nie powiem, żebym był zachwycony tym, czego się dowiedziałem.

- Nie spodziewałeś się tego, co?

- Raczej nie - odparł ze wzruszeniem ramion Cole.

- Opowiedz mi o wszystkim.

Cole odwrócił się i podszedł do stojącego obok masywnego łoża fotela.

- Już i tak masz dosyć swoich problemów. Nie chcę zawracać ci głowy moimi.

- Właśnie dlatego pytam. Wolę myśleć o twoich sprawach.

- Dobrze. Skoro chcesz... - Usiadł wygodnie w fotelu, wyciągnięte nogi oparł o krawędź

łóżka. - Allison powiedziała mi, że jej ojciec został zwolniony i dano mu czterdzieści osiem

godzin na wyniesienie się z rancza.

- Na Boga! Cole! A więc się nie myliłem.

- Na to wygląda. Poza tym dowiedziałem się, że pisała do mnie. Wysłała co najmniej z

tuzin listów. Poddała się, kiedy na żaden nie dostała odpowiedzi.

62

- Listy, które nigdy do ciebie nie dotarły, tak?

- Właśnie. Nigdy wcześniej nie przyszło mi do głowy, że mogła do mnie pisać. Zawsze

nienawidziła pisania listów.

- Co się z nimi stało?

- Pewnie nigdy się tego nie dowiemy. Allison twierdzi, że dawała je ojcu do wysłania.

- Ależ to zupełnie bez sensu! Dlaczego stary Tony miałby ich nie wysyłać?

- Kto to może wiedzieć? Bardzo przeżył utratę pracy i konieczność opuszczenia rancza.

Był rozżalony. Umarł kilka miesięcy później. Kto wie, co mu mogło przyjść do głowy?

- Masz zamiar porozmawiać z Letty?

- Jasne, nie daruję jej. Zaprosiłem Allison na ranczo, kiedy skończy się rok szkolny.

- I co ona na to?

- Powiedziała, że nie przyjedzie, jeśli Letty tu będzie.

- A ty co na to?

- Zapewniłem ją, że pozbędę się ciotki na jakiś czas. - Cameron wybuchnął śmiechem.

- No myślę! Dobrze to załatwiłeś, stary!

- Rozmawiałeś z Codym?

- O czym?

- Miał się zorientować, czy wiadomo coś więcej na temat twojego wypadku.

- Nie, nie rozmawialiśmy o tym. To musiał być jakiś pijak, który niczego nawet nie

pamięta. Im szybciej o tym zapomnimy, tym lepiej.

- Chyba masz rację - rzekł z ociąganiem Cole. Wolał w tej chwili nie mówić o swoich

podejrzeniach. - Czy wiesz, gdzie teraz może być Cody?

- Cody jest panem samego siebie i robi, co mu się żywnie podoba. Zresztą sam o tym

wiesz.

Cole z westchnieniem przyznał mu rację.

- Mam wrażenie, że za mało się nim zajmowałem. Chyba czuje się trochę opuszczony.

Nigdy nie miałem czasu, żeby się do niego bardziej zbliżyć. Za bardzo pochłaniała mnie

praca.

- To samo mogę powiedzieć o sobie.

- Ale jeżeli Letty traktowała go w taki sam sposób jak ciebie...

- Możesz być tego pewien. Ta kobieta potrafi być konsekwentna.

- Muszę porozmawiać z Codym na ten temat.

- Powodzenia. Może uda ci się lepiej niż mnie. Nigdy nie chciał mnie słuchać. Ale ty zawsze

byłeś dla niego uosobieniem bohatera, więc może przed tobą się otworzy.

63

- O co ci chodzi z tym bohaterem?

Cameron uśmiechnął się, ale oczy nadal miał smutne.

- Świetnie pasujesz na bohatera. Czy jakakolwiek kobieta mogłaby ci się oprzeć?

- Człowieku, co się z tobą dzieje? - Cole wyprostował się w fotelu. - Naprawdę się

ucieszę, kiedy będziesz mógł wstać.

- A ja wtedy, kiedy dopuścisz mnie do pracy.

- Już dobrze, postawiłeś na swoim. Zaraz zadzwonię i powiem, żeby przysłali ci wszystko,

czego zażądasz. W najgorszym razie skończy się tym, że znów wylądujesz w łóżku. -

Podniósł się i stanął obok brata. - Trzymaj się, stary. Już się prawie wylizałeś.

- Jasne.

- Widziałeś dzisiaj Trishę?

Po twarzy brata przebiegł gwałtowny grymas bólu.

- Nie... nie mogę. Jeszcze nie teraz. Za bardzo przypomina mi... - głos uwiązł mu w

gardle.

- Nie mogę ci niczego radzić, Cam, ale uważani, że popełniasz błąd. Powinieneś być

wdzięczny losowi, że ją masz, że możesz z nią być.

Cameron popatrzył na niego ze zrozumieniem.

- Wiem, o czym mówisz, i jestem pewien, że masz rację, ale za każdym razem, kiedy ją

widzę, nie potrafię myśleć o niczym innym tylko o Andrei. – Ostatnie słowa wymówił

szorstko.

-

Rób jak uważasz - odrzekł łagodnie Cole. - Rozumiem cię.

Wyszedł z pokoju. Teraz chciał porozmawiać z Letty. Znalazł ją w warzywniku, donośnym

głosem strofującą ogrodnika, że nie usłuchał jej zaleceń.

Letitia Callaway była kobietą średniego wzrostu, szczupłej budowy ciała, choć w ostatnich

latach przybyło jej parę kilogramów. Brązowe, lekko posiwiałe włosy nosiła upięte z tyłu w

kok. Upływ czasu i jej gderliwy charakter odcisnęły swoje piętno na jej niegdyś ładnej

twarzy.

- Letty! - zawołał Cole, idąc w jej stronę. - Chciałbym z tobą pomówić.

- Czego chcesz, Cole? Nie widzisz, że jestem zajęta?

- Widzę, że odciągasz człowieka od pracy. Dlaczego nie dasz mu spokoju?

Odwróciła się na pięcie i podeszła do bratanka. Jak zwykle była w dżinsach, koszuli i

wysokich butach, zupełnie jakby za chwilę zamierzała wskoczyć na siodło. Jak daleko sięgał

pamięcią, nigdy nie widział jej na koniu.

- Nie robi tego, co mu kazałam - oznajmiła.

64

- Alfredo od lat zajmuje się warzywnikiem i zawsze sobie świetnie radził. Wątpię, by

potrzebował twoich rad.

- Ale ja kazałam mu...

- Chodźmy. Chcę z tobą pogadać.

- Już to mówiłeś. Nie wiem, co masz takiego ważnego, żeby nie mogło zaczekać. A w

ogóle, co ty tu robisz? Cody twierdził, że przyjedziesz najwcześniej za tydzień. Co tam się

dzieje w Austin? Czy ci idioci wreszcie się zdecydowali, czego chcą? Aż wprost nie można

uwierzyć, że...

- Letty!

- Co takiego?

- Pozwól politykom zajmować się rządzeniem bez twojej pomocy, przynajmniej przez

jakiś czas, dobrze?

Parsknęła ze złości, odwróciła się i wyprostowana ruszyła do kuchni.

Cole potrząsnął głową. Jak to się stało, że ciotka była tak zgorzkniała i wszystko

wszystkim miała za złe? Właściwie zawsze była taka. Nie przejmował się tym. Nauczył się

traktować ją tak jak ojciec - z pobłażliwością i tolerancją.

Wszedł za nią do kuchni. Letty wyjęła dwie szklanki i napełniła je mrożoną herbatą.

- Jak leci, Angie? - zawołał Cole do kucharki krojącej warzywa w drugiej części kuchni.

Angie odwróciła się i rozjaśniła na jego widok.

- Och, Cole, nie miałam pojęcia, że przyjechałeś! Co byś powiedział na ciasteczka? -

Zanim odpowiedział, nałożyła kilka na niewielki talerzyk. - Dopiero co upieczone.

- Dziękuję ci ślicznie, Angie. Dobrze wiesz, czym skusić mężczyznę.

Usłyszał za sobą parsknięcie ciotki. Angie podała mu tacę. Cole postawił na niej talerzyk z

ciastkami, szklanki z herbatą i wyszedł z kuchni.

- Dokąd z tym idziesz? — usłyszał wołanie ciotki.

- Do gabinetu! - krzyknął przez ramię, nie zwalniając kroku.

Zanim weszła, Cole zdążył już rozsiąść się w fotelu za biurkiem i położyć nogi na jego

błyszczącym blacie.

- Cole! Natychmiast zdejmij nogi z biurka! Jak ty siedzisz! O Boże...

- Uspokój się, Letty - powiedział Cole, sięgając po ciastko. - Usiądź. Musimy

porozmawiać.

Podeszła bliżej i sztywno wyprostowana przysiadła na brzegu stojącego przed biurkiem

krzesła.

65

- Proszę bardzo, możemy rozmawiać.

- Co masz do powiedzenia na temat Tony'ego Alvareza?

Zamarła i spojrzała na niego tak, jakby usłyszała coś nieprzyzwoitego.

- Słucham?

- Słyszałaś, co powiedziałem.

- O co ci chodzi?

- Chcę, żebyś opowiedziała mi o Alvarezie - wycedził dobitnie.

- Nie mam nic do powiedzenia.

- Letty, od piętnastu lat żelazną ręką rządzisz ranczem. To moja wina, że dopuściłem do

tego. Wprawdzie mam na swoje usprawiedliwienie fakt, że byłem bardzo młody,

zrozpaczony i przerażony odpowiedzialnością, która na mnie tak niespodziewanie spadła.

Chciałem dokończyć naukę i jednocześnie nie zaniedbać obowiązków... zresztą, nazwij to,

jak chcesz. Teraz chcę, żebyś wytłumaczyła mi, dlaczego tak zachowywałaś się przez te lata.

Letty chciała wstać, ale powstrzymał ją spojrzeniem, które ją zmroziło. Powoli opadła na

krzesło. Odezwała się głosem, jakiego nie słyszał od dzieciństwa.

- Cole, co się stało? Co ci jest? Powiedz mi.

Zapewne kiedyś była czułą, zdolną do współczucia kobietą. Mówiło mu o tym to coś w jej

głosie. Ale twarz ciotki nadal pozostała kamienna.

- Letty, nie mówimy teraz o mnie.

Wytrzymała jego spojrzenie przez parę minut, wreszcie spuściła oczy.

- Letty, dlaczego zwolniłaś Tony'ego Alvareza? Gwałtownie potrząsnęła głową.

- Nigdy...

Uniósł rękę, jakby chciał ją powstrzymać.

- Letty, chcę znać prawdę. Całe lata wysłuchiwałem twoich kłamstw. Nadszedł czas na

poznanie prawdy.

- Nie mam pojęcia, o czym ty...

- Letty... - Coś w głosie Cole sprawiło, że zapewnienia o niewinności uwięzły jej w

gardle. - Zaraz po pogrzebie rodziców wezwałaś Tony'ego tutaj i oznajmiłaś, że zwalniasz go

z pracy. Dałaś mu czterdzieści osiem godzin na spakowanie i wyniesienie się z rancza. Chcę

wiedzieć, dlaczego to zrobiłaś.

- Jakie to teraz ma znaczenie? To było dawno temu.

- Dla mnie to ma znaczenie. I wyciągnę to z ciebie, choćbyśmy mieli tu siedzieć nie wiem

jak długo. Wiec decyduj.

66

- Tony Alvarez był nic niewart. Nie wiem, co ojciec w nim widział, i nigdy nie mogłam

tego zrozumieć.

Cole sięgnął po papierosa i zapalił go niespiesznie.

- Jeśli chcesz wiedzieć, to powiem ci. Tylko dzięki niemu ojciec uszedł z życiem w Korei.

Był ranny i zostawili go. Tony wrócił po niego i jakimś cudem udało mu się go wynieść w

bezpieczne miejsce.

- Bzdura! To Tony tak twierdził?

- Nie. Wiem o tym od ojca. Tony dostał medal za odwagę, ale nikt tutaj nawet nie miał o

tym pojęcia. Wymógł na ojcu, by zachował to w tajemnicy.

- W takim razie, dlaczego ojciec ci o tym powiedział?

- Któregoś dnia wypytywałem tatę o Tony'ego i wtedy stwierdził, że gdyby nie on, nie

byłoby nas na świecie - mnie, Camerona i Cody'ego. Nigdy byśmy się nie urodzili.

- To do niego pasuje. Zawsze lubił dramatyzować.

- Nie tylko on miał takie skłonności. Przez te lata też odegrałaś parę niezłych scen, za

które mogłabyś śmiało otrzymać nagrody.

Popatrzyła na niego z niekłamanym zdumieniem.

- Cole, jak możesz! Nigdy taki nie byłeś! Zawsze odnosiłeś się do mnie z szacunkiem i

przywiązaniem. Co ci się stało? Czy to przez ten wypadek Camerona? Ja...

- A więc postanowiłaś pozbyć się stąd Tony'ego i Allison natychmiast po śmierci ojca.

Dlaczego? Czy chciałaś od razu wypróbować potęgę swojej władzy?

- On nie był tu do niczego potrzebny.

- Wręcz przeciwnie. Kiedy na Boże Narodzenie przyjechałem do domu, wszystko się

waliło.

- Ale jakoś to przeżyliśmy.

- Nie chodzi o przeżycie. Chcę wiedzieć, co miałaś przeciwko niemu, że kazałaś mu się

wynosić.

- Już ci powiedziałam. Był śmieciem... oportunistą. Zawsze próbował, a nuż mu się uda...

zalecał się i czarował, ciągle strzelał tymi swoimi czarnymi oczami, jakby był kimś

nadzwyczajnym.

- Co ty opowiadasz! Tony był ogromnie oddany Kathleen i Allison. Nie spotkałem

człowieka bardziej kochającego swoją rodzinę.

- Tak, ale to było później, kiedy się ustatkował. Nie zdajesz sobie sprawy, jaki był przed

ślubem. Był bezczelny. Był...

- Kochałaś się w nim, co? - zapytał cicho Cole z nagłym olśnieniem.

67

-

Nie bądź śmieszny! Możliwe, że uratował Grantowi życie, ale dla mnie był nikim! Jak

mógł pomyśleć, że panna z rodziny Callawayów spojrzy na niego, że przyjmie jego zaloty,

zapomni o swoim pochodzeniu. To było coś absolutnie niemożliwego. I tak mu oświad-

czyłam.

Strzał Cole'a był celny. Dobitnie świadczyły o tym czerwone plamy na policzkach i szyi

Letty.

- Kiedy mu to powiedziałaś?

- Tego popołudnia, kiedy pojechaliśmy na przejażdżkę. W jakimś momencie

zaproponował, żebyśmy zatrzymali się nad strumieniem. Zgodziłam się, było mi gorąco. To

był upalny dzień. Pojechałam z nim, bo chciałam na kilka godzin wyrwać się z domu, nic

więcej. Nie przypuszczałam, że Tony zrozumie to inaczej. Byłam młoda. Zbyt młoda. Nie

znałam mężczyzn. Nigdy wcześniej nikt nie zwrócił na mnie uwagi. Wiedziałam, że nie jestem

piękna, ale nie przejmowałam się tym. Kiedy mnie pocałował, nie miałam pojęcia, co robić.

Nie wiedziałam, co się ze mną dzieje, A on nie przestawał mnie całować. To było okropne!

- Okropne?

- To, co się ze mną stało. Zupełnie zapomniałam o bożym świecie, o swojej reputacji.

Byłam jak rozpustnica, która pragnie jedynie, żeby mężczyzna...- urwała nagle, jakby dopiero

teraz zdając sobie sprawę z tego, co mówi, i z przerażeniem popatrzyła na Cole'a.

- Uwiódł cię?

- Nie! Ale naopowiadał mi masę bzdur, jak bardzo mnie kocha, że chce się ze mną ożenić.

Stek kłamstw. Dobrze wiedziałam, że to same kłamstwa. Wyśmiałam go. Powiedziałam, że

jest kompletnym idiotą, jeśli choć przez moment sądził, że Letitia Callaway wyjdzie za niego.

Był nikim, kompletnym zerem. Wskoczyłam na siodło i pognałam do domu. Dostałam

nauczkę. Od tej pory już nigdy nie wsiadłam na konia. Nigdy nie uległam pokusie, by znów

się przejechać. Znienawidziłam to. Tak samo jak Tony'ego Alvareza!

Cole patrzył na siedzącą przed nim kobietę, jakby widział ją po raz pierwszy. Bezsensowna

duma nie pozwoliła jej cieszyć się życiem, tymi prostymi radościami, jakie daje obcowanie z

drugą osobą. Sama sobie tego zabroniła. W rezultacie stalą się karykaturą starej panny,

zgorzkniałej i pełnej pretensji do całego świata.

Jak to się stało, ze nie widział tego wcześniej? Dlaczego dopuścił, by to ona zajęła się

wychowaniem jego młodszych braci?

Wyrzuciła na bruk Tony'ego, bo jego obecność stale przypominała jej o własnej naturze.

Czuł, że nigdy mu nie zdradzi, co właściwie powiedziała wtedy Tony'emu, Może kazała mu

się wynosić, nie podając żadnego powodu. Więc odszedł, rozżalony i pogrążony w rozpaczy

68

nie tylko po stracie najlepszego przyjaciela, ale i swojego dotychczasowego życia na ranczu.

Co czuł, kiedy dowiedział się, że Allison spodziewa się dziecka? Z pewnością najbardziej

zraniło go, że to dziecko Callawaya. Nic dziwnego, że nie chciał dopuścić do nawiązania

kontaktu z Cole'em - miał wszelkie dane, by uważać, że też ma takie podejście jak Letty, że

wyśmiałby pomysł ślubu z Allison.

O Boże!

Letty patrzyła na niego niepewnie.

- Rozumiesz teraz, Cole? To już naprawdę nie ma żadnego znaczenia. Wszystko zdarzyło

się tak dawno temu.

- Tak sądzisz? W takim razie muszę cię rozczarować. Kiedy Allison stąd wyjeżdżała, oboje

nie wiedzieliśmy, że nosi moje dziecko.

Zbladła. Krew odpłynęła jej z twarzy. Siedziała w milczeniu i wpatrywała się w niego z

przerażeniem.

- Przez tę twoją głupią dumę i nienawiść, przez to niedorzeczne przeświadczenie o

wyższości Callawayów, na czternaście lat pozbawiłaś mnie syna.

- Och, Cole, nie - wyszeptała, zaciskając palce i przyciskając je do ust.

- Dopiero kilka tygodni temu dowiedziałem się o tym, że mam syna, który mieszka

niecałe dwieście kilometrów ode mnie. Wczoraj byłem u Allison. Rozmawialiśmy o tym,

co się wtedy wydarzyło. Kiedy kazałaś Tony'emu odejść, zabiłaś go. Równie dobrze

mogłabyś go zastrzelić. Umarł w niecały rok później.

Wydała cichy okrzyk, ale nie zwrócił na to uwagi.

- Ironią losu mój syn nosi imię i nazwisko Tony

ł

ego. Mój syn, który powinien urodzić się

tutaj, syn, który odziedziczy pomnie wszystko, co posiadam, nazywa się jak mężczyzna, którym

gardziłaś i którego stąd wygnałaś.

Łzy pociekły jej po twarzy.

- Cole, ja nie wiedziałam. Skąd mogłam wiedzieć? Przecież nigdy... Przecież wiesz, że

gdybym wiedziała, nigdy by do tego nie doszło!

- Letty, po tym, czego dowiedziałem się o tobie ostatnio, już nic nie jest w stanie mnie

zaskoczyć.

Przez chwilę przypatrywał się jej w milczeniu. Wyglądała, jakby postarzała się o dziesięć

lat. Siedziała zgarbiona, zwykle władczo uniesiona głowa teraz opadła jej bezwładnie.

Musi teraz żyć ze świadomością tego, co zrobiła. Tak jak on, tyle że on nigdy nie miał

wyboru.

Wstał i podszedł do drzwi.

69

-

Zaprosiłem Allison i Tony'ego na ranczo, kiedy skończy się rok szkolny. Chciałbym,

żebyś na ten czas wyjechała stąd. Najlepiej do innego stanu albo za granicę. Wszystko mi

jedno, dokąd. Pokryję wszelkie koszty. Chcę, żeby w lecie ciebie tu nie było. Kiedy

wrócisz we wrześniu, porozmawiamy jeszcze. Potrzebujemy czasu, żeby wszystko sobie

przemyśleć. Chcę odzyskać syna. Nie wiem, czy Allison zdoła mi wybaczyć, że pozwoliłem ci

wyrzucić stąd ją i Tony'ego. Nie wiem, czy sam potrafię to sobie wybaczyć. Ufałem ci,

bo jesteś siostrą mojego ojca. W efekcie tego ty pozbawiłaś mnie rodziny, o której zawsze

marzyłem. - Otworzył drzwi i wyszedł, zamykając je za sobą bezgłośnie. Ruszył do stajni i

osiodłał konia. Jeśli w ogóle może osiągnąć spokój, to znajdzie go tylko na wzgórzach.

70

ROZDZIAŁ SIÓDMY

- Mamo?

- Tak, kochanie?

- Czy coś się stało?

Allison spojrzała na Tony'ego, siedzącego na wprost niej przy kuchennym barku.

- Nie, skądże. Co ci przyszło do głowy?

- Nie wiem. Może dlatego, że odkąd przyszedłem do domu, wcale się nie odzywasz. W

galerii wszystko w porządku?

- Tak. Przepraszam, zamyśliłam się.

- Brakuje ci Eda, co? - zapytał domyślnie Tony.

- Kogo?

- Eda. Przecież spotykasz się z nim już od ponad roku! A kogo by innego?

Poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy. Powinna mu wszystko wytłumaczyć, ale nie wiedziała,

od czego zacząć i jak daleko się posunąć. Nic dziwnego, że Tony od razu zauważył, że coś jest

nie tak. Byli bardzo ze sobą zżyci.

- Zgadnij, kto dzisiaj przyszedł do galerii - odezwała się z ożywieniem.

Popatrzył na nią podejrzliwie. Jej ton najwyraźniej go nie zwiódł.

- Kto?

- Cole Callaway.

Tony wbił widelec w spaghetti na talerzu i popatrzył na nią z niedowierzaniem.

- Chcesz powiedzieć, że t e n Callaway? Ten sam, którego poznałem nad morzem? Ten...

- Tak, Tony. Cole Callaway.

- Hura! W końcu przyjechał do Mason! Dlaczego do mnie nie zadzwoniłaś? Mógłbym

przyjechać do miasta i zobaczyć się z nim. Może byśmy poszli z nim na kolację albo...

- Nie miał za dużo czasu - przerwała mu Allison.

- Przejeżdżał tędy, zobaczył galerię i przypomniał sobie o tobie. Wpadł na chwilę, żeby się

przywitać.

- Czy to znaczy, że ty go znasz?

- Tak, znam go.

- To dlaczego nigdy mi o tym nie powiedziałaś?

- Nie przyszło mi to do głowy, Tony. Nie przypuszczałam, że wiesz, kim jest.

- Nie wiedziałem do jesieni - stwierdził rzeczowo.

71

- Ale potem śledziliśmy w gazetach artykuły na jego temat, kiedy wprowadzano te nowe

przepisy dotyczące wydobycia ropy. Miałem w szkole wystąpienie na ten temat.

Teraz ona z kolei się zdumiała.

- Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś?

Zerknął na nią z łobuzerskim uśmiechem.

- Jakoś nie przyszło mi to do głowy - odrzekł ze słodyczą w głosie. - Nie przypuszczałem,

że wiesz, kim jest.

- W porządku. Jeden zero.

- To powiedz mi, skąd go znasz? - dociekał dalej, kiedy przełknął kolejny kęs.

- Wychowaliśmy się razem.

- Naprawdę?

- Uhm. Twój dziadek zarządzał ranczem jego ojca.

- Ach, więc to chodziło o dziadka! Mówił mi, że znał kiedyś Tony'ego Alvareza. To

niesamowite!

- Zaproponował, żebyśmy przyjechali do niego na ranczo, kiedy skończy się rok szkolny -

dodała Allison, starając się mówić najbardziej obojętnym tonem.

- Mówisz serio? - zapytał z niedowierzaniem.

- Jak Boga kocham - odrzekła poważnie.

- Mamo! - wrzasnął Tony, zrywając się z krzesła. - Mówisz prawdę! Zaprosił nas do siebie!

Chce, żebyśmy do niego przyjechali! Chce... - urwał w połowie i popatrzył na nią.- Ale

dlaczego? – zapytał podejrzliwie.

Nabrała powietrza w płuca, odetchnęła głęboko i uśmiechnęła się do niego.

- Dlatego, bo na tyle lat urwał się między nami kontakt. Cole uważa, że to przeznaczenie,

że tak przypadkowo wpadł na ciebie i dowiedział się, gdzie mieszkamy. Jeśli tam pojedziemy,

to opowiemy sobie o tym, co zaszło przez te lata, a ty byś zobaczył miejsce, w którym się

wychowałam.

- Myślałem, że mieszkałaś w San Antonio.

- Przez jakiś czas tam mieszkaliśmy.

- Jak to się stało, że nigdy nie powiedziałaś mi, że wychowałaś się na ranczu?

- Chciałam zapomnieć o przeszłości. Mam za dużo bolesnych wspomnień. Nie chciałam

sobie tego na nowo przypominać.

Tony usiadł i pokiwał głową.

- Tak, wiem. Najpierw umarła twoja mama, potem mój tata, później dziadek. To musiało

być dla ciebie okropne.

72

Allison spuściła głowę.

- Tak... tak, to prawda.

- To jak, pojedziemy?

- Jeśli zechcesz.

- Jasne, że chcę. Kiedy wyjeżdżamy?

- Jeszcze się nie umówiliśmy. Cole ma zadzwonić za parę dni i wtedy wszystko

ustalimy.

- Będę mógł z nim porozmawiać, jeśli zadzwoni?

- Jeśli akurat będziesz, to czemu nie?

Cole zatelefonował w następny piątek, kiedy Tony był w szkole. Allison od razu poznała

go po głosie.

- Przepraszam, że nie dzwoniłem wcześniej - zaczął, kiedy tylko się przedstawił - ale

miałem parę spraw, które okazały się bardziej skomplikowane, niż przypuszczałem.

- Nic nie szkodzi, nie umawialiśmy się konkretnie.

- To prawda, ale chciałem skontaktować się z tobą jak najszybciej. Zastanowiłaś się nad

moją propozycją?

- Nawet więcej... powiedziałam o niej Tony'emu. Teraz już nic nie mogę zrobić. Kiedy się

o tym dowiedział, po pięciu minutach był spakowany i gotowy do wyjazdu.

Zaległa głęboka cisza. Chyba był zaskoczony. Po jego głosie poznała, że się nie myliła.

Najwyraźniej nie sądził, że chłopiec tak łatwo zaakceptuje jego zaproszenie.

- Jak on to przyjął? To znaczy... chodzi mi o powód wizyty.

- Nie powiedziałam mu. Sama jeszcze nie wiem, co powinnam zrobić. Jest

przeświadczony, że jego ojciec nie żyje. Na razie nie ma powodu, żeby cokolwiek mu

tłumaczyć.

- Rozumiem.

Znów zapadła cisza.

- Posłuchaj mnie, Cole. Wiem, że to dla ciebie trudne. Dla mnie też to nie jest łatwa

sytuacja. Dopiero teraz dowiedziałam się, że nie dostałeś moich listów. Potrzeba mi trochę

czasu, żeby się z tym oswoić. Przez całe lata myślałam, że nic cię nie obchodzimy. Naraz

okazuje się, że wszystko było inaczej.

- Allison, jestem w takim samym położeniu. Nie mogę zmrużyć oka, zastanawiam się, co

wtedy mogłem zrobić. Mogłem zlecić, żeby cię ktoś odszukał, zmusić Letty, żeby powiedziała

73

mi, gdzie jesteś. Te niewczesne żale odbierają mi całą energię.

- Wiem coś o tym.

- Zapomnijmy o tym, co się stało i spróbujmy zacząć wszystko od nowa. Załóżmy, że

spotkałem piękną wdowę z czternastoletnim synem i chcę ich lepiej poznać.

Serce podeszło jej do gardła, biło jak oszalałe.

- Wiesz, Cole, to chyba nie jest najlepszy pomysł. Rozumiem, że chcesz poznać Tony'ego,

to normalne. Tak samo jak on chciałby poznać ciebie. Nie uwierzysz, ale jesienią miał w

szkole wystąpienie na twój temat. To dobrze rokuje na przyszłość. Ale jeśli chodzi o mnie, to

już przebrzmiała sprawa. Spotykam się z Edem i...

- Ed? Kto to jest Ed?

Uśmiechnęła się, słysząc irytację w jego głosie.

- Spotykam się z nim od roku. Pamiętasz, mówiłam ci o nim, kiedy byłeś u mnie. Wtedy

akurat wyjechał.

- Chcesz powiedzieć, że to coś poważnego?

Chciała zaprzeczyć, ale powstrzymała się. Z Edem czuła się bezpieczna. Niczego nie chciał,

lubił być z nią, kiedy raz na miesiąc zaglądał do miasta. Ale czy naprawdę chce, by Cole o

tym wiedział?

- Mówię tylko, że ty i ja przyjaźniliśmy się dawno temu. Spróbujmy, czy będziemy w

stanie wskrzesić tę przyjaźń, zgoda?

Cole zagryzł usta, by powstrzymać słowa, które już miał na końcu języka. Wcale nie chciał

jedynie odnowienia starej przyjaźni. Chciał czegoś więcej. Raz dał się oszukać, ale tym razem

będzie walczyć o swoje do upadłego.

- Zgoda - powiedział zamiast tego. - Będzie jak zechcesz.

Usłyszał, że odetchnęła z ulgą.

- Dziękuję, Cole. Potrafię to docenić.

- Nie ma sprawy. Przy okazji - dzisiaj odwiozłem ciotkę do Austin. Razem ze znajomą

wybiera się na lato do Europy. Opłyną statkiem Szkocję i Riwierę. Kiedy do nas

przyjedziecie, będzie tu tylko trzech braci Callawayów.

- A jak się ma Cameron?

- Dochodzi do siebie. Nie daje się. Jestem pewien, że bardzo ucieszy się na twój widok.

- Tak sądzisz? - zapytała zaciekawiona.

- Nie sądzę, wiem.

Tylko żeby przypadkiem nie zechciała się nim zaopiekować!

Przeszli do ustalania szczegółów wyjazdu. Allison zawczasu umówiła się z Suzanne, że ta

74

poprowadzi galerię. Ostatecznie stanęło na tym, że Cole przyjedzie po nich do Mason.

Cole uśmiechnął się zadowolony, kiedy odkładał słuchawkę. Wprawdzie przez następne

kilka tygodni będzie musiał pracować od rana do nocy, żeby na początku czerwca mieć trochę

wolnego czasu, ale to nic. Nie cofnie się przed niczym, byle tylko sprowadzić ją na ranczo.

Allison zawsze była uparta, ale to tylko dodawało jej uroku. Właściwie miał sporą przewagę

nad tym Edem - znał ją jak nikt inny. Wiedział, jak z nią postępować.

Miał tylko nadzieję, że gdzieś w głębi duszy nadal go kocha. Ta nadzieja pozwoli mu

przetrwać najbliższe tygodnie.

Allison od razu oznajmiła, że siada z tyłu. Cole starannie ukrył uśmiech, kiedy to

powiedziała.

Nie minęło nawet pół godziny, kiedy zrozumiał, o co jej chodziło. Tony zasypał go gradem

pytań, na które trudno było znaleźć odpowiedź.

- Od kiedy znasz moją mamę? - zapytał na wstępie.

Cole zerknął w tylne lusterko. Allison przerzucała kartki ilustrowanego tygodnika. W

porządku. Z przyjemnością poda synowi wszystkie fakty, które chłopca interesują.

- Od urodzenia, chociaż tego okresu właściwie nie pamiętam — odrzekł, spoglądając w tył i

licząc na jakieś wsparcie. - Miałem wtedy dwa i pół roku. Pamiętam tylko, że twoja mama

chodziła za mną wszędzie krok w krok.

- Chciałbym to zobaczyć! - roześmiał się Tony.

- Muszę przyznać, że nie poddawała się łatwo. Odkąd tylko potrafiłem sam się ubrać,

miałem mnóstwo różnych obowiązków. Allison zawsze była przy mnie, zawsze gotowa do

pomocy.

Tony popatrzył przez ramię na matkę.

- Teraz już wiem, dlaczego tak pilnuje, żebym wypełniał swoje. Pewnie myśli, że to

kształtuje charakter - dodał z lekkim niesmakiem.

- Możliwe - potwierdził Cole, kryjąc uśmiech.

- To dlaczego straciliście ze sobą kontakt, skoro byliście takimi przyjaciółmi?

Uff. Ten dzieciak nieomylnie dotyka najtrudniejszych spraw.

Cole znów zerknął w lusterko. Allison patrzyła na niego, czekając na to, co odpowie

Tony'emu. Pewnie najchętniej usłyszałaby prawdę, ale jeszcze było na to za wcześnie. To

byłby dla chłopca za duży szok.

- Tak się złożyło, że niemal w tym samym czasie oboje przeżywaliśmy ciężkie chwile.

Byliśmy wtedy niewiele starsi od ciebie. - Dopiero teraz odczuł znaczenie tych słów. O Boże!

75

Przecież Allison, kiedy zaszła w ciążę, była starsza od Tony'ego tylko o jakieś trzy lata! Była

jeszcze dzieckiem! - Przebywałem wtedy w college'u na Wschodzie. Moi rodzice mieli

wypadek samochodowy. Oboje zginęli.

- Ojej, to okropne. Tak mi przykro.

- Dziękuję. Wiesz, nigdy nie jest łatwo pogodzić się ze śmiercią najbliższych, ale jest

jeszcze trudniej, kiedy odchodzą tak nagle, tak gwałtownie. - Umilkł na chwilę, wracając

myślą do tamtych chwil. - Umierałem z rozpaczy. Dopiero po jakimś czasie dowiedziałem

się, że twoja mama i dziadek opuścili ranczo. Nigdy potem nie miałem od nich żadnej

wiadomości.

- Znałeś mojego ojca?

- Twojego ojca? - wykrztusił Cole i odchrząknął.

- Tak. Mama nigdy o nim nie mówi. Myślę, że nawet po tylu latach nie może się pogodzić z

tym, że go straciła. Są chwile, kiedy zastanawiam się, czy może trochę go przypominam.

Czasami mama patrzy na mnie jakoś dziwnie, zupełnie jakby tak właśnie było. Jak byłem

młodszy, to często ją wypytywałem, ale wtedy wpadała w zły nastrój, więc przestałem.

- Hmm, nie pamiętam go - wydusił w końcu Cole. - Chyba poznali się już po wyjeździe

mamy z rancza.

- Ach, to zresztą nie ma znaczenia. Jasne, że przykro mi, że nie żyje i w ogóle, ale i tak się

cieszę. Przecież gdyby nie on, nie byłoby mnie na świecie!

- To prawda.

- I tak sobie myślę, że tak naprawdę to nie są ważne początki, jeśli człowiek wie, dokąd

zmierza.

- Masz bardzo filozoficzne podejście do życia. Czy to znaczy, że ty już znasz swój cel?

- Chyba tak. Mama nalega, żebym najpierw skończył college i pewnie ma rację, ale ja

najbardziej bym chciał przez jakieś kilka lat zajmować się rodeo. Tak jak mój dziadek.

Człowieku! Musisz zobaczyć jego trofea i nagrody! Mam nadzieję, że uda mi się zdobyć tyle

nagród, że odłożę z tego na kupno rancza.

- Chciałbyś mieć ranczo i z tego żyć?

- Wiem - uśmiechnął się Tony. - Zaraz mi powiesz, że ranczo nie da mi dużych pieniędzy.

Całe życie słyszę takie opinie. Tylko że wszyscy, którzy tak się wypowiadają, jakoś wcale nie

rezygnują z prowadzenia swoich gospodarstw.

- Najlepiej rozwijać działalność w różnych kierunkach.

- Co to znaczy? - Tony zrobił zdziwioną minę.

76

- To znaczy, że czerpiesz jakieś dochody z rancza, oprócz tego inwestujesz w

nieruchomości, zajmujesz się trochę wydobyciem ropy, może wchodzisz też w jeszcze jakiś

interes, albo...

- Ach, rozumiem. To tak jak ty. Tylko że twoja rodzina już sporo zrobiła przed tobą,

prawda? Nie musiałeś własnymi rękami zaczynać wszystkiego od początku.

Tylko czternastolatek potrafi tak rzucić człowieka na kolana!

- Owszem, to prawda. Ale dzięki mnie nasze interesy stały się o wiele bardziej

dochodowe, zwiększyłem hodowlę bydła...

- Wprowadziłeś w życie te nowe przepisy dotyczące wydobycia ropy, co też ci pomogło -

podpowiedział Tony.

Cole kącikiem oka zerknął na siedzącego obok, zapatrzonego w mijane krajobrazy

chłopca. Skąd on to wszystko wie? Spojrzał w tylne lusterko. Twarz Allison była przesłonięta

czytanym magazynem.

- Nie jesteś głodny? - desperacko próbował zmienić temat.

- Zawsze jestem głodny - uśmiechnął się Tony. - Mama mówi, że zamiast żołądka mam

worek bez dna.

- W takim razie zatrzymajmy się, żeby coś przekąsić. To jest niezłe miejsce. Nigdzie nie

jadłem równie pysznych wędzonych żeberek jak tutaj. A przepisu na swój sos strzegą jak oka

w głowie!

- To super pomysł! - zawołał Tony, z radosnym oczekiwaniem patrząc na Cole'a

błyszczącymi czarnymi oczami.

To była chwila, kiedy syn ostatecznie zawładnął jego sercem.

77

ROZDZIAŁ ÓSMY

- Oczywiście, że cię pamiętam, Allison. – Oparty o kule Cameron uśmiechnął się. Od kilku

tygodni mógł już samodzielnie się poruszać. Tydzień temu zdjęto mu gips z ręki. - Kochałem

się w tobie. Byłaś dla mnie ideałem kobiety.

Cole i Tony stali w holu obładowani bagażami. Cameron doprawdy mógł sobie darować te

swoje uwagi, pomyślał Cole. Przeniósł wzrok na Allison. Słowa Camerona lekko ją

zmieszały. Wyglądała przez to jeszcze bardziej atrakcyjnie. To też było niepotrzebne.

- Dziękuję, Cam - roześmiała się Allison.

Cameron westchnął tylko.

- Coś w tym jest, że faceci zwykle mają słabość do starszych od siebie kobiet. - Udał, że

osłania się przed jej wyimaginowanym ciosem. Zwrócił się do chłopca: - Cześć! Ty pewnie

jesteś Tony. Jestem Cameron, brat Cole'a. Jego dużo młodszy brat.

- Już dobrze, wystarczy - Cole odwrócił się do swoich gości. - Cameron jest całkiem

niemożliwy, odkąd siedzi w domu. Ma za dużo wolnego czasu. Z utęsknieniem czekam, kiedy

wreszcie będę mógł znów go wysłać do pracy.

Tony popatrzył na Camerona.

- Cieszę się, że pana poznałem.

- No, nareszcie zjawił się ktoś, kto potrafi okazać człowiekowi trochę szacunku.

- Słuchaj, Cameron, może byś podzielił się z Tonym swoimi przemyśleniami na temat

wyższości inwestowania w nieruchomości i ropę nad hodowlą bydła? - zaproponował Cole z

miną niewiniątka. - Ja zaś przez ten czas pokaże Allison przygotowane dla nich pokoje. -

Pociągnął Allison za sobą na schody, żałując w duchu, że nie mógł uwiecznić na zdjęciu

zdumionej twarzy brata, kiedy Tony natychmiast podchwycił zaproponowany przez niego

temat. Cole obserwował to z rozbawieniem.

- Wygląda na to, że Cameron nieźle zniósł to, co się stało, prawda? - zauważyła Allison.

- Nie daj się zwieść. On wszystko tłamsi w sobie. Boję się, że niedługo nadejdzie dzień,

kiedy nie wytrzyma tego dłużej i wybuchnie.

- Pamiętam, że zawsze był bardzo spokojny i naprawdę nieśmiały.

- W to nie wątpię, zwłaszcza kiedy ty byłaś w pobliżu.

Potrząsnęła głową, nie chcąc wdawać się w dyskusję na ten temat.

Zatrzymał się przed wejściem do pokoju, postawił torbę

;

na podłodze i otworzył drzwi.

78

- Wybrałem dla ciebie tę sypialnię. Powinno ci być tu wygodniej, bo jest połączona z

łazienką. - Wstawił do środka bagaże i ruszył dalej korytarzem. - Tony'ego umieścimy tutaj.

Kiedyś to był pokój Cody'ego. - Odwrócił się ku niej. - Czy wiesz, że między nim i Tonym

jest taka sama różnica wieku jak między Codym a mną? Mogliby być braćmi.

- Ale nie są.

Nie patrząc na Allison, położył torbę w nogach łóżka. Kiedy znów na nią spojrzał,

dostrzegł cierpienie w jej oczach. Podszedł do niej, objął w talii i przytulił do siebie.

- Wszystko się ułoży, zobaczysz. Będzie dobrze. Tak się cieszę, że przyjechaliście.

Wyciągnęła ręce, objęła go, opierając palce na szlufkach jego paska.

- To wszystko jest takie dziwne. Odchylił się nieco, by spojrzeć na jej twarz.

- Co masz na myśli?

- Mam wrażenie, że nie powinnam wchodzić na górę. Przez tyle lat mieszkałam tutaj, ale

ani razu nie byłam na górze. Mogłam wchodzić do niektórych pokoi na dole, ale nigdy tutaj.

Czuję się nieswojo.

- Ależ kochanie, co ty opowiadasz. Kto zabronił ci tu przychodzić?

- Nikt nigdy nie powiedział mi tego wprost, Ale od dziecka wiedziałam, że tak jest.

- Najwyższy czas, żebyś wybiła sobie z głowy takie pomysły, zgoda? Chodź, oprowadzimy

Tony'ego po okolicy. Tobie też chcę pokazać, co się tu przez te lata zmieniło.

Bolała ją głowa, kiedy wieczorem dotarła do swojego pokoju. Miała wrażenie, że czas

zatrzymał się w miejscu, że wcale nie było tych piętnastu lat. Nie wyjechała z rancza, ojciec

nie umarł i wszystko było jak dawniej. A potem patrzyła na Tony'ego, zadającego

nieskończoną ilość pytań, zafascynowanego tym, co widzi, chłonącego wszystko jak gąbka.

Tak bardzo było jej go żal. To wszystko powinno być częścią jego dzieciństwa. Czy

zdobędzie się na wyznanie mu prawdy? Jak zdoła mu to wytłumaczyć? Nigdy w życiu nie

słyszał o Letty Callaway i miała szczerą nadzieję, że uniknie spotkania z tą wiedźmą.

Nawet teraz, w tej dużej sypialni, przydzielonej jej przez Cole'a, czuła się nieswojo. Jakby

podświadomie obawiała sie, że nagle wpadnie tu Letty i każe się jej wynosić.

Co za bzdury. Jest po prostu zmęczona. Poprzedniej nocy niemal nie zmrużyła oka. Nie

mogła przyzwyczaić się do myśli, że znów wraca do przeszłości, którą starała się wymazać z

pamięci. Kiedy skręcili z autostrady na drogę prowadzącą na ranczo, zrozumiała, że ten

powrót przysporzy jej znacznie więcej cierpień, niż mogła przypuszczać.

Od razu dostrzegła wszystkie wprowadzone zmiany i innowacje. Nowy dach z daleka

jaśniał w promieniach słońca, stanowiąc jaskrawy kontrast ze świeżo pomalowanymi,

79

oślepiająco białymi ścianami z suszonej cegły.

Tym razem nie skręcili w stronę domów dla pracowników, ale zatrzymali się na podjeździe

przed wysokimi frontowymi drzwiami. Teraz jest tu gościem - gościem Callawayów.

Przypomniała sobie to wszystko, rozglądając się po sypialni. Skoro tak, to postara się

wykorzystać jak najlepiej swój nowy status.

Podeszła do drzwi prowadzących do łazienki i zajrzała do środka. Była to największa i

najbardziej luksusowo urządzona łazienka, jaką w życiu widziała. Niemal połowę jej

powierzchni zajmowała ogromna wanna z jacuzzi. Wchodziło się do niej po kilku stopniach.

Przy ścianie znajdowała się podwójnej wielkości kabina prysznicowa z gładkich szklanych

tafli. W długi blat były wpuszczone dwie umywalki. W umieszczonym nad nimi lustrze

odbijało się drugie, zajmujące całą przeciwległą ścianę.

Jeszcze nigdy nie widziała czegoś podobnego, równie ekstrawaganckiego i jednocześnie

kuszącego. Z radosnym chichotem, na jaki nie pozwoliła sobie od dzieciństwa, podbiegła do

wanny i odkręciła kurki.

Na półkach umieszczonych nad wanną była cała masa olejków do kąpieli, mydełek i

innych kosmetyków. Wróciła do sypialni po piżamę. Okazało się, że jej rzeczy już ktoś

rozpakował. W szufladzie komody znalazła swoją złożoną koszulkę

Wanna była już pełna wody. Dostrzegła stojącą na półce szeroką świecę i leżące obok

zapałki. Bez za stanowienia zapaliła ją i zgasiła górne światło. W jednej chwili znalazła się w

innym świecie. Lustra pochwyciły drgające światło świecy, zwielokrotniły je, skąpały całe

wnętrze w łagodnym blasku. Allison zrzuciła ubranie i wślizgnęła się do wody.

Od razu poczuła się cudownie. Gorąca woda uspokajała jej zmęczone ciało. Nacisnęła

guzik, żeby włączyć podwodny masaż. Poruszona silnikami woda zawirowała wokół niej,

falowała niosąc ulgę napiętym mięśniom, kojąc znękany umysł. Oparła głowę na

wyściełanym oparciu wanny i zamknęła oczy.

Naraz dobiegł ją jakiś cichy dźwięk, jakby ktoś delikatnie uchylił drzwi. To przecież

niemożliwe, pomyślała, unosząc lekko powieki. Oczy rozszerzyły się jej ze zdumienia. Po

drugiej stronie łazienki w otwartych drzwiach stał Cole, ubrany w jasnozielony szlafrok.

Powierzchnia wzburzonej wody była pokryta gęstą pianą, ale Allison i tak zanurzyła się aż

po szyję.

- Co ty tu robisz? - zaczęła, ale woda, która nalała się jej do ust, zagłuszyła ostatnie słowa.

Cole uniósł brwi.

- Och, czyżbym ci nie powiedział? - zapytał ze zdziwieniem. - Nasze sypialnie mają

wspólną łazienkę.

80

- Nie powiedziałeś - odrzekła zduszonym głosem. - Zapomniałeś o tym istotnym fakcie.

- Och. - Rozejrzał się wokół i znów spojrzał na nią.

- To dla mnie najlepsza część dnia, kiedy mogę zapomnieć o wszystkim i nareszcie

odpocząć. Widzę, że znalazłaś świecę. Tak jest przyjemniej, prawda?

Sięgnął do paska szlafroka.

- Co ty chcesz zrobić?

Zrobił zdziwioną minę.

- Chyba nie będziesz mieć nic przeciwko temu, jeśli skorzystam z wanny razem z tobą? Jest

tak duża, że oboje się w niej zmieścimy.

Nie zdążyła zaprotestować, kiedy zdjął szlafrok i wszedł do wanny.

Zaparło jej dech na widok jego potężnego, obnażonego ciała. Głos uwiązł jej w gardle.

Do tej pory nie widziała nagiego mężczyzny, dopiero teraz to sobie uświadomiła. Zerknęła

na jego szeroką, owłosioną pierś, potężne ramiona i barki, biodra i uda... z całej siły zacisnęła

powieki. Spieniona woda z pluskiem uderzyła o ściany wanny, kiedy się w niej zanurzył.

Cole miał rację. W środku było rzeczywiście dużo miejsca, ale nie dla dwojga. Ze

zdumiewającą nonszalancją ujął jej stopy i położył je z obu stron swojego ciała. Westchnął

głęboko.

- No i czy to nie jest cudowne? Urządziliśmy tę łazienkę zeszłej zimy. Było z tym trochę

kłopotów i wydatków, ale warto było. Taka kąpiel każdemu świetnie robi.

- Cole, nie powinieneś tu przychodzić i dobrze o tym wiesz. Co Tony by sobie pomyślał,

gdyby nas tu zobaczył?

- Chyba nie musi o tym wiedzieć?

- Oczywiście, że nie, ale...

- To twoja prywatna sprawa, co robisz w swojej łazience, czy tak?

- Chodzi mi o to, że...

- Chodzi o to, że powinnaś się zrelaksować, a zamiast tego jesteś okropnie spięta -

odrzekł, przeciągając dłońmi po jej udach i łydkach, uciskając lekko mięśnie.

- Cole! Przestań!

- Rozluźnij się, kochanie. Nie mam zamiaru cię napastować.

A jak myślisz, co przed chwilą robiłeś? Ulokowałeś mnie w pokoju, który ma wspólną

łazienkę z twoją sypialnią, i zapomniałeś mnie o tym uprzedzić. Poczekałeś, aż wejdę do

wanny i wtedy mnie zaskoczyłeś. Ty... - zabrakło jej słów.

- Słucham - powiedział usłużnie, podnosząc brwi.

81

- Czy byłbyś łaskaw wyjść stąd i poczekać, aż skończę się kąpać?

- Nie. Jeszcze coś? - zapytał z uśmiechem.

- Dobrze. W takim razie ja wyjdę, a ty się kąp... - dopiero teraz zdała sobie sprawę, że nie

może tego zrobić, jeśli nie chce stanąć przed nim naga.

Znów zanurzyła się po szyję w wodzie.

- Rozluźnij się i odpocznij. Zapewniam cię, że nie gryzę. - Uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- Chyba żebyś mnie zachęciła. - Sięgnął po mydło i zaczął się namydlać.

Udała, że nie słyszy jego słów. Przyglądała się jego ruchom, patrzyła, jak pokryte pianą

gęste włosy na jego piersi podnoszą się nieco i skręcają.

Znów poczuła delikatny, przyjemny dotyk wirującej wokół niej wody. Właściwie nie

powinna się tak unosić. Przecież nic jej nie grozi.

Jednak coś nie dawało jej spokoju. Sama nie wiedziała, co o tym myśleć. Pierwszy raz w

życiu kąpała się razem z mężczyzną.

- Cole, dlaczego ty to robisz?

Popatrzył jej w oczy.

- Przez ostatnie kilka tygodni nie mogłem myśleć o niczym innym niż o waszym

przyjeździe. Cały czas zastanawiałem się, jak to będzie. Wreszcie zrozumiałem. Chciałbym,

żebyśmy znów stali się sobie bliscy, tak jak kiedyś. Wiem, że nie możemy tak po prostu

wymazać z pamięci tego, co się stało, zapomnieć o tych piętnastu latach, ale spróbujmy to

przezwyciężyć. Nie chciałbym, żeby ta wizyta pozostała jedynie uprzejmym gestem. Przecież

dzisiaj prawie nie rozmawialiśmy ze sobą, ani przez chwilę nie byliśmy sami. Myślę, że oboje

chcemy czegoś więcej. - Wyciągnął do niej pokryte pianą dłonie. - Teraz mamy okazję, żeby

się lepiej poznać.

- Nie będę się z tobą kochać - oznajmiła stanowczo.

- Dzięki za informację, kochanie, ale wcale cię o to nie prosiłem.

Poczuła, że się rumieni.

- Przynajmniej nie będzie niedomówień.

- Skoro już wszystko wiemy, to chodź, umyję ci plecy - powiedział, przyciągając ją do

siebie i odwracając tyłem.

Zaczął masować jej kark, uspokajając ją szeptem. Powoli przesuwał dłonie coraz niżej,

wprawnie uciskając napięte mięśnie. Zaczęła się rozluźniać, oparła się wygodniej o niego.

Dopiero po jakimś czasie zdała sobie sprawę, że już nie masuje jej pleców. Delikatnie

obejmował ją w talii.

Wiedziała, że powinna zaprotestować, ale ogarnęła ją jakaś dziwna senność. Czuła się

82

ociężała, nie miała siły się ruszyć. Głowa opadła jej na ramię Cole'a. Zamknęła oczy i

westchnęła cicho. Teraz było jej dobrze.

- Allison.

- Mhm.

- Chciałbym, żebyś przez następne tygodnie zastanowiła się nad czymś i potem dała mi

odpowiedź.

- Nad czym? - wymruczała sennie.

- Czy zgodzisz się wyjść za mnie, żebyśmy już zawsze byli razem we trójkę, nie tylko po

parę dni od czasu do czasu?

Obudziła się w niej czujność. Spróbowała się wyprostować.

- Poczekaj, nic na razie nie mów. Chciałbym, żebyś to sobie przemyślała, żebyś

wiedziała, czego pragnę i do czego zmierzam. Nie przypominaj mi, że nie byłem przy tobie w

chwili, kiedy najbardziej tego potrzebowałaś. Wiem o tym. Teraz chodzi mi o coś innego -

chcę, żebyś uwierzyła, że już nigdy cię nie opuszczę, że zawsze będę przy tobie. Nie tylko

dlatego, że możesz mnie potrzebować. To ja ciebie potrzebuję, bez ciebie moje życie nigdy nie

będzie pełne. Wytrwałem piętnaście lat, ale nie chcę już tak żyć dłużej. - Delikatnie odchylił

na bok jej głowę, dotknął ustami szyi. - Kochanie, pomyśl nad tym, dobrze? Wrócimy do

tego, zanim wyjedziesz.

Odsunął ją lekko i podniósł się, Allison obronnym gestem uniosła ręce, osłaniając się przed

ociekającą z niego wodą. Colą wyszedł z wanny, osuszył się ręcznikiem i włożył szlafrok.

- Tylko się nie utop, słyszysz? - uśmiechnął się do niej i cicho zamknął za sobą drzwi,

zostawiając ją samą.

W nagłej ciszy, przerywanej tylko cichym szemraniem falującej wody, Allison zamrugała

gwałtownie powiekami. Czy to wszystko zdarzyło się naprawdę? Drgający płomień świecy

odbijał się w lustrach, w jego łagodnym blasku wszystko wydawało się nierzeczywiste jak

senne marzenie.

Czy Cole naprawdę tu był? Co on zrobił? Nawet nie przypuszczała, że może aż tak odczuć

jego obecność. Wprawdzie gdy podjęła decyzję o przyjeździe na ranczo, zdawała sobie

sprawę, że będzie musiała się mieć przed nim na baczności, ale była pewna, że przynajmniej

w swojej sypialni i łazience jest bezpieczna.

Co teraz zrobić? Poprosić o inny pokój? Zamykać się na klucz? A może poczekać na

rozwój wypadków?

Uśmiechnęła się do siebie.

Właściwie dlaczego nie skorzystać z pobytu tutaj, pogodzić się z przeszłością i spojrzeć na

83

życie inaczej, nacieszyć się nim?

Z ociąganiem wyłączyła urządzenie do masażu. Woda uspokoiła się. Allison wyszła z wanny

przepełniona jakimś nowym, radosnym podnieceniem.

Osuszyła się ręcznikiem, ciesząc się jego przyjemnym, miękkim dotykiem. Powoli

przeciągała nim po rozgrzanej skórze. Naraz zadrżała.

- Niemal zapomniałem... - usłyszała za sobą głos Cole'a. Dostrzegła w lustrze jego

odbicie. Stał na progu. Chyba przyglądał się jej od dłuższej chwili. Serce jej gwałtownie

zabiło. Spotkała w lustrze jego wzrok, szybko osłoniła rękami piersi.

- Allison, jesteś piękna.

Poczuła na karku dotyk jego ust. Musnął włosami jej policzek. Bezwolnie odwróciła się do

niego, lekko uniosła głowę i wspiąwszy się na palce, dotknęła jego ust. Były takie gorące.

Całowała go namiętnie. Cole jęknął cicho i, nie odrywając warg od ust Allison, wziął ją na

ręce.

Przywarła do niego mocniej, objęła rękami za szyję. Teraz on był całym jej światem.

Pod plecami poczuła miękki dotyk cienkich prześcieradeł. Cole przytłaczał ją swoim

ciężarem. Na chwilę oderwał od niej usta, oboje łapczywie nabrali powietrza. Lekko przesunął

rękami po jej ciele, jakby odnajdując je na nowo. Allison poddawała się jego pieszczotom,

oboje zatracali się w nich, zapominali o przeszłości, o wszystkim, znów liczyli się tylko oni

dwoje.

- Allison, nie mogę już dłużej... -jęknął nagle Cole, ale ona już tego prawie nie usłyszała.

Ten jeden raz, kiedy przeżyła coś podobnego, był tak dawno temu, że tamto wspomnienie

zblakło. Wszystko było nowe i nieznane - jego cudowna obecność, sposób, w jaki jej

dotykał, męski zapach, urwany oddech, smak jego skóry.

Nie mogli już dłużej czekać. Splątane ciała zadrżały w szaleńczym rytmie. Cole krzyknął

cicho, objął ją jeszcze mocniej, aż do bólu, aż do stłumionego szlochu.

Allison przywarła do niego z całej siły. Już nigdy go nie opuści, nigdy nie pozwoli mu

odejść. Cole westchnął głęboko, obrócił się na bok. Leżeli mocno objęci. Allison popatrzyła

na jego wilgotną twarz. Miał zamknięte oczy. Uśmiechnęła się i leciutko dotknęła jego

policzka. Otworzył powieki, popatrzył na nią z bliska.

- To nie było zamierzone - wymruczał przepraszająco.

- Naprawdę?

- Naprawdę. Chciałem tylko uświadomić ci swoją obecność.

- I to ci się udało.

84

- Chciałem tylko obudzić w tobie pragnienie. Przebić ten mur, jaki nas dzielił od mojego

przyjazdu do Mason.

- To też ci się udało.

- Wydawało mi się, że potrafię nad sobą panować. Nie przypuszczałem, że posuniemy się

aż tak daleko.

- Ach tak. Chciałeś mnie roznamiętnić i odejść, tak?

- Mniej więcej - przyznał z bladym uśmiechem.

- To nie świadczy o tobie najlepiej.

- Możliwe.

- To, co się stało, niczego jeszcze nie dowodzi, Cole.

- W każdym razie potwierdza, że dobrze nam ze sobą w łóżku.

- Ale to jeszcze za mało, żeby podjąć decyzję.

- Uważam, że to bardzo dobry początek.

- Cole, wtedy oboje byliśmy dziećmi i nie mieliśmy pojęcia, czego chcemy od życia.

- Mów za siebie. Ja zawsze świetnie wiedziałem. Pod tym względem nic się nie zmieniło.

- Ja się zmieniłam, Cole. Już nie jestem tamtą małą dziewczynką, która deptała ci po

piętach.

Pogładził delikatnie jej ciało.

- To prawda, że trochę się zmieniłaś, ale nie widzę w tym nic złego.

- Cole, od dawna jestem zdana tylko na siebie. Nauczyłam się niezależności, cenię swoją

wolność.

- Przecież nie chcę, żebyś z tego rezygnowała.

- Naprawdę?

- Oczywiście, że nie. Jestem dumny z tego, że potrafiłaś dać sobie radę, wyrobiłaś sobie

nazwisko, odkryłaś swoje zdolności. Chcę tylko, żebyś stała się częścią mojego życia.

- Chodzi ci o mnie... czy o Tony'ego?

- O czym ty mówisz?

Przez dłuższą chwilę patrzyła na niego w milczeniu.

- Sama nie wiem. Przez tyle lat nie zrobiłeś nic, żeby mnie znaleźć, chociaż nie

ukrywałam się przed tobą. Dopiero kiedy spotkałeś Tony'ego. Rozumiem to, że chcesz

poznać syna, ale nie musisz mnie też brać pod uwagę. To nie musi być transakcja wiązana.

Zmrużył oczy i odsunął się. Sięgnął po papierosa, zaciągnął się dymem. Popatrzył na nią

dopiero po chwili.

- Wiesz, nie mówmy teraz ani o Tonym, ani o tobie. Jeśli myślisz, że kochałem się z tobą

85

tylko dlatego, to rzeczywiście masz rację - jednak cię nie znam. Ani, co jest tak samo ważne,

ty nie znasz mnie.

Już nie był czułym kochankiem. Jej serce przepełniła rozpacz. Wspomniała minione smutne

lata. Jak mogła sądzić, że powrót do przeszłości nie przyniesie cierpienia?

Sięgnęła po pogniecioną podomkę, okryła się i wstała.

- Widzisz, Cole? Seks niczego nie rozwiązuje - powiedziała, odwracając się w stronę

drzwi.

- Dla ciebie to nie było nic więcej? Tylko chwila przyjemności? Chciałaś zapomnieć o

wszystkim i iść sobie? W takim razie nie dziwię się, dlaczego jesteś sama.

Allison zatrzymała się i popatrzyła na niego.

- Nie oskarżaj mnie, Cole. Ciebie też przez piętnaście lat nie ciągnęło do ołtarza.

- Masz rację. Na własnej skórze doświadczyłem, że nie należy wierzyć słowom kobiety.

- To zabawne - odrzekła z uśmiechem Allison. - Ja dowiedziałam się tego samego o

mężczyznach. Może więc mamy ze sobą więcej wspólnego, niż na początku sądziłam.

Dobranoc, Cole.

Odwróciła się i wyszła, zostawiając go wpatrzonego w dzielące ich zamknięte drzwi.

86

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

- Cole, jak możesz mieszkać gdzieś indziej niż tu? - zapytał Tony, kiedy nazajutrz wybrali

się na przejażdżkę.

Cole miał za sobą bezsenną noc. Ten wypad zaplanowali z Tonym już wczoraj. To dlatego

ponownie wszedł wieczorem do łazienki - chciał zaproponować Allison, by im towarzyszyła.

Allison też chyba nie zmrużyła oka. Kiedy rano zeszła na śniadanie, miała spuchnięte

powieki i podkrążone oczy. Jeździli już od jakiegoś czasu, ale jeszcze nie odezwała się ani

słowem. Tony wychodził ze skóry, żeby podtrzymać rozmowę.

- Masz rację, to nie jest łatwe - odezwał się Cole - ale oprócz rancza mam jeszcze kilka

interesów, którym też muszę poświęcać trochę czasu. Dlatego sprawy rancza zostawiłem

innym.

- Cameronowi i Cody'emu?

- Cameron pracuje razem ze mną. A Cody? No cóż, on chyba sam jeszcze dokładnie nie

wie, czym chciałby się zajmować. Bywa tu od czasu do czasu. Ma własne sprawy.

- W takim razie, kto kieruje ranczem?

- Zatrudniamy zarządcę i kilku pracowników, oczywiście jest jeszcze moja ciotka... -Do

diabła, stało się.

- Twoja ciotka?

- Tak. Zajmuje się głównie prowadzeniem domu.

- Dlaczego jeszcze jej nie widziałem?

- Nie ma jej tu teraz - powiedział, unikając wzroku Allison. - Wyjechała.

- Wróci przed naszym wyjazdem?

- Wątpię.

Letty stanowiła kolejny trudny problem. Do diabła, miał już dość tego ciągłego

roztrząsania, czy przypadkiem nikt nie poczuje się urażony. W końcu teraz już nie jest ważne,

co Letty kiedyś zrobiła. Należy do rodziny. To ona zajęła się wszystkim po śmierci rodziców.

Musi doprowadzić do tego, by Allison pogodziła się z jej obecnością.

Po wczorajszej nocy miał złe przeczucia. Allison chyba była bardziej skłonna przebaczyć

ciotce niż jemu. Jak mógł dopuścić, by sprawy wymknęły mu się spod kontroli? Jak mógł tak

się zachować? Był zbyt pewny siebie, sądził, że potrafi nad sobą zapanować. Dostał gorzką

naukę.

- Cole?

87

Otrząsnął się z tych rozważań. Tony już kilka razy powtórzył jego imię.

- Przepraszam, zamyśliłem się - uśmiechnął się do jadącego obok niego chłopca.

- Nie szkodzi. Mojej mamie to też się często zdarza. Jestem przyzwyczajony.

Zastanawiałem się, w którym miejscu kończy się twój teren. Jeździmy już tyle godzin i

natykamy się tylko na bydło i wiatraki.

Cole rozejrzał się wokół. Odjechali już kawał drogi od zabudowań. Wskazał ręką na

ciągnące się w oddali wzgórza.

- Tamte góry ograniczają naszą ziemię od północy. Na południe posiadłość ciągnie się

niemal do granicy z Meksykiem na Rio Grandę.

- Przecież to jest ogromny obszar! - wykrzyknął ze zdumieniem Tony.

- To prawda.

- Och! - Odwróci! się do Allison. - Wiedziałaś, że to ranczo jest takie wielkie?

Twarz Allison była osłonięta rondem kapelusza, na oczach miała ciemne okulary. Trudno

było odgadnąć, co myśli.

- Nie chcę psuć wam zabawy - powiedziała skruszona - ale już bardzo dawno nie

jeździłam konno. Jeśli zaraz nie wrócimy, to przez następne dni będę siedzieć na poduszce.

Tony roześmiał się i spojrzał na Cole'a.

- W takim razie chyba musimy zostawić ją w domu, co?

Nigdy! zarzekł się w duchu Cole. Cameron tylko czeka, żeby ją zabawić. Przypomniał

sobie Cody'ego. Do tej pory z pewnością już się czegoś dowiedział o wypadku. Gdzie on się

teraz podziewa?

- Właściwie ja też powinienem wracać. O jedenastej będę miał ważny telefon.

Nie potrafił pozbyć się bezsilnej złości. Było tyle rzeczy, które chciał powiedzieć Allison

na osobności, miał tyle do powiedzenia Tony'emu i nie mógł tego zrobić. Przynajmniej nie

teraz, póki chłopiec nie pozna prawdy. Chwilami zdawało mu się, że jest w sytuacji bez

wyjścia.

Po raz pierwszy w życiu nie potrafił zapanować nad tym, co się działo. Źle się czuł w takiej

roli. Zerknął z ukosa na Allison. Od rana nawet na niego nie spojrzała.

Właściwie sam sobie był winien. Pięknie się zachował wczoraj wieczorem. Nie powinien

się nawet łudzić, że jego przeprosiny mogłyby coś zmienić.

Dopiero o pierwszej przestał zajmować się urzędowymi sprawami. Kiedy wyszedł ze

swojego gabinetu, Tony i Cameron grali w pokera.

- Gdzie jest twoja mama? – zapytał Cole z pozorną obojętnością w głosie.

88

- Poszła do siebie na górę. - Tony oderwał się od gry i popatrzył na niego. - Jazda dała jej

w kość - wyjaśnił z szerokim, typowym dla Callawayów uśmiechem. — Chyba nie było jej z

nami lekko.

Cameron podniósł oczy na brata.

- Kiepsko wyglądasz, stary. Idź się zdrzemnąć. Ja się zajmę Tonym.

Weszła Rosie z tacą zastawioną szklankami z lemoniadą i ciasteczkami.

- Może zostawiłaś coś dla mnie na lunch? - zapytał ją Cole.

- Jasne. Przynieść ci tutaj?

- Nie. Wystarczy, jeśli powiesz, gdzie mogę to znaleźć.

- Na przykrytej tacy, w lodówce.

Poszedł do kuchni, zerkając po drodze do wydzielonego z części patio oszklonego pokoju,

gdzie w dziecinnym łóżeczku spała Trisha, otoczona swoimi zabawkami.

Oddałby wszystko, by mieć taką córeczkę, którą oboje z Allison mogliby razem

wychowywać...

Nagle przeszyła go gwałtowna myśl. O Boże, nie! Nie, tylko nie to! Otworzył lodówkę,

wyjął talerz z sałatką i kanapkami. Przysiadł na brzeżku stołka przy kuchennym barku.

Musiał zaspokoić głód, choć szkoda mu było czasu na jedzenie. Musi natychmiast

porozmawiać z Allison. Musi się dowiedzieć... Ale z niego bezmyślny idiota. Dlaczego nie

pomyślał...

Odstawił talerz do zlewozmywaka, opróżnił drugą szklankę mleka i pognał po schodach na

górę. Drzwi do pokoju Allison były zamknięte. Może spała? Jeśli tak, nie będzie jej budzić.

Wszedł do swojej sypialni, ściągnął ubranie. Po tej porannej przejażdżce prysznic dobrze mu

zrobi. Wszedł do łazienki. Od razu poczuł lekki zapach perfum Allison. Na półce nad

umywalką leżała jej szczotka do włosów i grzebień. Uśmiechnął się na ten widok.

Kończył zapinać koszule, kiedy wydało mu się, że słyszy jakiś dźwięk. Boso podszedł do

drzwi, uchylił je bezgłośnie i zajrzał do jej pokoju. Allison leżała na brzuchu, z zamkniętymi

oczami i skrzywioną twarzą.

- Co ci jest? - zapytał szeptem, nie chcąc jej budzić w razie gdyby spała.

Otworzyła oczy i popatrzyła na niego.

- Czy ty nigdy nie pukasz?

- Bałem się, że mogę cię obudzić.

- Za bardzo jestem obolała, żebym mogła zasnąć.

- Dlaczego wcześniej nic nie powiedziałaś?

89

- Żeby wam popsuć przyjemność? Tony był zachwycony jak nigdy. Nie widziałam go w

takim stanie od ostatniego koncertu jego ulubionego piosenkarza.

- Poczekaj chwilę.

Wszedł do łazienki i wyjął z szafki z lekarstwami jakąś buteleczkę. Wrócił i usiadł na

brzegu łóżka.

- Co ty chcesz zrobić?

- Chcę ci trochę ulżyć — uśmiechnął się.

- O tak! Z pewnością!

- Źle mnie zrozumiałaś - zaprzeczył i zaczął podciągać jej koszulkę.

Allison z jękiem uniosła się na łokciu.

- Cole, natychmiast mnie zostaw. Nie wykorzystuj tego, że nie mogę się ruszyć. Idź sobie,

proszę.

Wybuchnął śmiechem.

- Zobaczysz, że to nie tylko będzie przyjemne, ale i pupa przestanie cię boleć.

Odciągnął aż do talii jej koszulę, zwilżył dłonie odrobiną płynu z butelki i przemawiając

do niej uspokajająco, rozpoczął masaż.

Powoli napięte mięśnie zaczęły się rozluźniać. Wprawnymi ruchami masował jej pośladki i

uda. Allison początkowo jęczała z bólu, ale po chwili uspokoiła się, oddychała coraz równiej,

wreszcie zamknęła oczy i usnęła.

Cole wstał po cichutku, zabrał butelkę i schował ją na miejsce. Zerknął na prysznic,

zastanawiając się, czy ostudziłaby go zimna woda.

Musi zająć myśli czym innym. Wrócił do siebie, skończył się ubierać i zaczął schodzić na

dół. Dobiegły go głosy Camerona i Tony'ego.

- Wiesz, ciągle nie mogę zrozumieć - mówił Tony - dlaczego mama nigdy mi nie

powiedziała, że was zna. Przecież jesteście sławni, co chwila piszą coś na wasz temat. A ona

nigdy nie wspomniała o żadnym z was ani słowem. Czy to nie jest dziwne?

Cole zatrzymał się, ciesząc się, że tym razem to nie on musi znaleźć odpowiedź.

- Chyba musisz zapytać o to swoją mamę. Wiesz, każdy ma swoje powody. Nie ma co

zgadywać.

- Racja. Ale wiesz co, zaczynam podejrzewać, że za tym coś się kryje.

- Co masz na myśli?

- Wydaje mi się, że mama i Cole kiedyś się pokłócili... może to była sprzeczka

zakochanych czy coś takiego.

90

Cole nie ruszył się z miejsca. Chciał usłyszeć odpowiedź Camerona.

- Dlaczego tak sądzisz?

- Oni czasami tak dziwnie na siebie patrzą. Wtedy, kiedy myślą, że nikt tego nie widzi. -

Cameron roześmiał się. - Wiesz, jakoś nie mogę się oswoić z myślą, że mama może się kimś

interesować - z ociąganiem dodał Tony.

- Chyba mówiłeś wcześniej, że się z kimś spotyka.

- Tak, ale to co innego. Ed przyjeżdża do miasta raz czy dwa razy w miesiącu. Oni

właściwie tylko się przyjaźnią. Przy nim mama się nie denerwuje ani nie rumieni, tak jak w

obecności Cole'a.

- Naprawdę? To ciekawe.

- Jak myślisz, czy oni się pokłócili?

- Nawet jeśli tak było, to nic mi o tym nie wiadomo. Byłem wtedy dzieckiem.

- Znałeś mojego tatę?

Zapadła głęboka cisza. Cole uśmiechnął się do siebie. Chyba już powinien wybawić brata

z opresji.

- Nie, chyba nie.

- Widzisz? To kolejna dziwna sprawa. Jak to możliwe, że nikt go nie pamięta? Wydaje mi

się...

- No i kto wygrywa? - zapytał Cole, wchodząc do pokoju i zbliżając się do nich. Cameron

spojrzał na niego jak tonący, któremu w ostatniej chwili podano pomocną dłoń.

- Cameron - odrzekł Tony.

Wszyscy trzej popatrzyli na rozłożone karty.

- Możesz zagrać za mnie - zaproponował Cameron, sięgając po swoje kule. - Chyba pójdę

się zdrzemnąć. Trochę się dzisiaj zmęczyłem. - Zerknął na Tony'ego, a potem znacząco

spojrzał na Cole'a.

Cole zajął jego miejsce.

- Czy Cameron powiedział ci, dlaczego chodzi o kulach? - zapytał chłopca, kiedy zostali

sami.

- Tak, wspomniał mi o wypadku. To naprawdę straszne, stracił żonę i został ranny.

- Widziałeś jego córeczkę?

- Och, tak! - Twarz Tony'ego rozjaśniła się w uśmiechu.- Rosie przyniosła ją tutaj, kiedy

mała się przebudziła. Jest bardzo fajna.

- Też tak myślę.

- Cole, dlaczego się nie ożeniłeś? Jesteś przecież głową rodziny. Nie chciałbyś mieć

91

dzieci, którym kiedyś mógłbyś to wszystko zostawić?

Boże, dlaczego ten dzieciak nie mówi o samochodach czy dziewczynach, albo zespołach

muzycznych, tak jak inni chłopcy w jego wieku?

- Nigdy nie myślałeś o zajęciu się w przyszłości dziennikarstwem? - zapytał Cole,

sięgając po papierosa.

- Dlaczego pytasz? - zdziwił się Tony.

- Bo świetnie sobie radzisz z wyciąganiem informacji.

- Chcesz powiedzieć, że jestem wścibski?

- Po prostu nigdy nie wiem, czego się po tobie spodziewać.

- Ale jak mogę się czegoś dowiedzieć, jeśli nie będę pytać?

- No tak. Wracając do sprawy małżeństwa...

Frontowe drzwi trzasnęły z hałasem i w holu rozległ się dźwięk czyichś szybkich kroków.

- Jest tu kto? - zawołał ktoś głośno.

- Tu jesteśmy, Cody! - odkrzyknął Cole z uśmiechem, puszczając oko do Tony'ego.

Podniósł się na powitanie brata. Cody zatrzymał się w pół kroku na widok wstającego z

podłogi chłopca. Popatrzył na niego, potem przeniósł zdumiony wzrok na Cole'a.

- Cody, poznaj Tony'ego Alvareza. Tony, to mój najmłodszy brat, Cody.

- Cieszę się, że mogę cię poznać - powiedział Tony, wyciągając rękę.

Cody nie mógł oderwać od niego wzroku. Podobieństwo do Callawayów było wprost

uderzające. Mocno uścisnął jego dłoń.

- Ja też się cieszę. Nie wiedziałem o twoim przyjeździe.

- Przyjechaliśmy z mamą wczoraj.

- Allison też tu jest? - Cody popatrzył na brata ze zdumieniem.

- Wiedziałbyś o tym wcześniej, gdybyś tu wpadł czy dał jakiś znak życia.

Cody skrzywił się, słysząc jego ton.

- Przepraszam, ale nie przywykłem opowiadać się z tego, co robię.

- Widzę, że Letty nie miała na ciebie aż takiego wpływu, jak się obawiałem.

- Masz rację - uśmiechnął się Cody, - Zawsze twierdziła, że jestem niepoprawny. A wiec -

znów spojrzał na Tony'ego - jak długo tu zostajecie?

- Parę tygodni.

- To świetnie. Musimy się gdzieś razem wybrać czy coś sobie zaplanować, żeby się lepiej

poznać.

- Skąd wiedziałeś, że moją mamą jest Allison Alvarez?

- Bo tylko ona mogła dać ci takie imię i nazwisko - bez zastanowienia odrzekł Cody.

92

Ta odpowiedź nie zadowoli go na dłuższą metę, pomyślał Cole. Musi jak najszybciej

porozmawiać z Allison.

Wieczorem, kiedy wyszła z łazienki, zastukał do niej. Tym razem poczekał, aż zaprosi go

do środka. Siedziała przy toaletce i szczotkowała włosy.

- Musimy porozmawiać.

- W takim razie mów - odrzekła krótko.

- Musimy pomówić o Tonym.

Przestała czesać włosy i spojrzała na jego odbicie w lustrze.

- O co chodzi?

- Posłuchaj - odezwał się Cole i zaczął przemierzać pokój. - On jest bardzo bystry.

Zaczyna układać sobie wszystko w całość i zadawać pytania. Już to robi, A ja nie chcę go

oszukiwać.

- Jakie pytania?

- Między innymi na temat swojego ojca. Może pamiętasz, mnie też wczoraj o to pytał.

Dzisiaj przypadkiem usłyszałem, jak wypytywał Camerona. - Odwrócił się i popatrzył na

nią. - Allison, musimy powiedzieć mu prawdę.

Opuściła wzrok na swoje dłonie.

- To pierwszy krok, żeby zmienić go w Callawaya, tak?

Podszedł bliżej i ukląkł przed nią.

- Kochanie, przecież sama to rozumiesz. Czy tego chcesz czy nie, kocham cię. Zawsze cię

kochałem i zawszę będę cię kochać. Wczoraj wieczorem powiedziałem, że chcę się z tobą

ożenić. Naprawdę tego pragnę. Czy nie widzisz, że powinniśmy usiąść razem z nim i

wszystko mu wytłumaczyć?

- Oskarżając mojego ojca i twoją ciotkę?

- Zapomnijmy o winnych. Powiedzmy mu prawdę. Popełniliśmy błąd, to prawda. Przecież

jesteśmy tylko ludźmi. Tony musi to zrozumieć. - Wyciągnął ręce i przytulił ją do siebie,

opierając głowę na jej piersi.

Powoli położyła dłonie na jego głowie, zanurzyła palce w miękkich włosach. Przypomniała

sobie, że często tak samo tuliła do siebie syna. Kochała ich obu. Sama nie wiedziała, co robić.

Z jednej strony chciała oszczędzić chłopcu cierpień, ale nie chciała odbierać mu jego

dziedzictwa.

- Masz rację - westchnęła w końcu. - Nie mogę dłużej ukrywać przed nim prawdy,

zwłaszcza teraz, kiedy cię poznał.

- Powiem mu, że się pobieramy, dobrze?

93

- Nie! - Wyprostowała się gwałtownie. - Jeszcze za wcześnie, żeby o tym mówić.

- Dlaczego? Czy pomyślałaś, że może wczoraj poczęliśmy nowe życie? Chyba że

stosujesz jakieś zabezpieczenia.

Popatrzyła na niego z przerażeniem.

- Widzisz, a więc jest taka możliwość - powiedział, kiedy ciągle milczała.

- Och, Cole - wyszeptała wreszcie. - W ogóle mi to nie przyszło do głowy. Ani przez

chwilę. Nie mogę wprost uwierzyć, jak mogłam być taka nieodpowiedzialna. Zwłaszcza po

tym, co przeszłam z Tonym.

- Wczoraj wieczorem żadne z nas nie było zbyt rozsądne. To moja wina.

Łzy pociekły jej po policzkach.

- Nigdy nie chciałam, żebyś ożenił się ze mną dlatego, bo musisz!

- Kochanie, o czym ty mówisz? Nigdy tak nie myślałem. Nie rozumiesz? Przecież ja cię

kocham. Jak mam cię o tym przekonać?

W milczeniu otarła załzawione oczy. Znów nie panował nad tym, co się działo. Nie cierpiał

tego.

- Może jutro z nim porozmawiamy, co? Moglibyśmy wybrać się we trójkę na piknik.

- Nie ma mowy, przez najbliższe dni nawet nie podejdę do konia.

- Możemy pojechać furgonetką. Sami. Nikt nam nie będzie przeszkadzać. Wtedy mu

wszystko wyjaśnię. Co ty na to?

- Chyba nie mam innego wyjścia. Muszę się zgodzić.

Wstał, wziął ją za rękę i przyciągnął do siebie. Przytulił ją czule.

- Kochanie, to twój syn. Jest dzielny i wrażliwy. Zrozumie, jestem tego pewien.

Bezskutecznie próbowała się uśmiechnąć.

- Jest też twoim synem. Jest gwałtowny i nieopanowany. Nie pogodzi się z tym, że go

okłamaliśmy, Cole. Wiem o tym.

- Zobaczymy. Ale chyba nas wysłucha?

- Mam nadzieję. Może będzie tak bardzo chciał się wszystkiego dowiedzieć, że zanim

ucieknie, wysłucha do końca, co mamy mu do powiedzenia.

94

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

- Wymyśliliście to sobie, tak? - zapytał Tony, nie spuszczając oczu z Allison i Cole’a.

Właśnie skończyli jedzenie i odpoczywali pod drzewem nad jednym z niezbyt odległych od

domu jeziorek.

- Zrobiliście tak, bo nie chcecie, żebym poznał prawdę o moim ojcu - chrapliwie dodał

Tony, zanim jeszcze Cole zdążył coś powiedzieć. Odwrócił się do matki. Oczy miał pełne łez.

- Nigdy nie chciałaś o nim mówić, no przyznaj. On był zły, wstydziłaś się go. To dlatego

razem z Cole'em obmyśliliście sobie to kłamstwo.

Allison spojrzała na Cole'a.

- Tony, nigdy nie wstydziłam się twojego ojca, nigdy. To twój dziadek wymyślił tę

historyjkę o moim nieszczęśliwym, krótkotrwałym małżeństwie. Nie wiem, czy to był dobry

pomysł, czy nie. W każdym razie nigdy nie próbowałam tego w jakiś sposób zmienić, nawet

po jego śmierci. Wydawało mi się, że tak będzie lepiej dla ciebie. Nie chciałam wracać do

przeszłości, byłam pewna, ze wszystko już pozostało za mną, że to skończona sprawa. Nigdy

nawet przez myśl mi nie przeszło, że kiedykolwiek ponownie zobaczę Cole'a. Uznałam, że

tak naprawdę to nie ma żadnego znaczenia, kto jest twoim ojcem.

- Nie ma znaczenia! - wykrzyknął z rozpaczą Tony. - Jak mogłaś tak myśleć? Przez tyle

lat byłem pewny, że mój ojciec nie żyje, że mam tylko ciebie A teraz... - Popatrzył na

Cole'a oskarżycielsko. - Jeśli to prawda, że jesteś moim ojcem, to dlaczego dowiaduję się o

tym dopiero teraz?

- Bo nie miałem pojęcia o twoim istnieniu. Aż do tego dnia, kiedy spotkaliśmy się na plaży.

Tony, uwierz mi, gdybym o tobie wiedział, nigdy by nie doszło do tego, że przez tyle lat nie

byliśmy razem.

Chłopiec zwrócił się do matki.

- Dlaczego mu nie powiedziałaś? Dlaczego on nic o mnie nie wiedział? Dlaczego zrobiłaś

z tego tajemnicę?

Allison wzięła głęboki oddech.

- Przez cały czas myślałam, że on wie. Dopiero teraz okazało się, że Cole nie dostał ode

mnie żadnego listu. Nie miał pojęcia o tym, że spodziewam się dziecka. Powiedziano mu

tylko, że razem z dziadkiem opuściliśmy ranczo. Nie wiedział, gdzie jestem, jak mnie znaleźć.

W niewielkim odstępie czasu zdarzyło się wówczas wiele spraw, których wcześniej nie

mogliśmy przewidzieć.

95

- Tyle razy mi powtarzałaś, że każdy powinien być odpowiedzialny za swoje czyny,

tłumaczyłaś, jakie to jest ważne, mówiłaś o bezpiecznym seksie i tak dalej, a teraz nagle

dowiaduję się, że ty... - Urwał i z trudem przełknął ślinę.- Nie wierzę w to! To wszystko jest

niemożliwe. Wpadam na kogoś na plaży i okazuje się, że... - Potrząsnął głową z

niedowierzaniem i wstał gwałtownie. - Całe życie mnie okłamywałaś! Przez cały czas

mówiłaś, że mój ojciec nie żyje, chociaż to wcale nie była prawda! Okłamałaś mnie!

Odwrócił się na pięcie i jak szalony pognał przed siebie, w stronę drogi, którą tu dotarli.

Allison poderwała się na równe nogi.

- Tony! Poczekaj! Tony!

- Zostaw go teraz - powiedział cicho Cole. - Dajmy mu czas. Musi oswoić się z tym, co

usłyszał. To dla niego szok.

- Ale on mnie znienawidzi - wykrztusiła Allison łamiącym się głosem.

- Dlaczego tak myślisz?

- Bo go okłamałam. Nie powiedziałam mu o tobie. Tyle razy mu powtarzałam, że

uczciwość jest najważniejsza, że zawsze należy mówić prawdę, nawet jeśli to przysporzy

kłopotów. On świetnie to pamięta. - Z rozpaczą zacisnęła palce. - Teraz zobaczy, że sama nie

przestrzegałam zasad, które chciałam mu wpoić.

Czując się tak fatalnie, że już sama nie wiedziała, co zrobić. Coraz mocniej splatała ręce.

- Nie chciałam, żeby cierpiał. Przecież to jeszcze dziecko! Chciałam, żeby wiedział, jak

bardzo go kocham i że to dlatego nie powiedziałam mu prawdy.

Cole podniósł się i przyciągnął ją do siebie,

- Allison, on wie, że ty go kochasz. Uwierz mi. Ale teraz musi sam sobie poradzić z tym,

co usłyszał. Nie rozumiesz? Nadszedł czas, że musisz przestać go chronić. Zasłużył sobie na

to, by znać prawdę. Teraz sam zdecyduje, co z tym zrobić. Potrzebuje czasu, żeby to wszystko

przemyśleć, żeby się z tym pogodzić. Może musi się wypłakać, może pragnie krzyczeć?-

Rozejrzał się wokół. - Tu jest najlepsze miejsce na takie rzeczy, gdzie mógłby sobie na to

pozwolić?

- A jeśli się zgubi?

- Nie martw się, tutaj się nie zgubi, jesteśmy blisko domu. Dajmy mu trochę czasu.

Pamiętasz, co powiedział mi wczoraj w samochodzie? Że najważniejszy dla niego jest cel, do

którego zdąża?

Skinęła głową, w milczeniu otarła łzy płynące jej po policzkach.

- Teraz sam się przekona, ile są warte jego poglądy - ciągnął cicho Cole. - Przecież on

nadal jest tą samą osobą. Tak naprawdę to nic się nie zmieniło, poza tym, że teraz patrzy na

96

siebie inaczej. Musi się z tym oswoić, ale da sobie radę. Wiem, że tak będzie.

Allison pochyliła się i zaczęła wkładać do koszyka pozostałości po pikniku.

- On czuje się teraz zdradzony.

- Bo tak jest, Z tobą i ze mną było tak samo. Teraz, z innej perspektywy, widzę, że

wszystko mogło potoczyć się zupełnie inaczej. Mogłaś zadzwonić do mnie, kiedy nie

odpisałem na twoje listy... Ja mogłem być bardziej dociekliwy. Ale w tamtym czasie

robiliśmy to, co mogliśmy. Teraz szkoda naszych sił i zdrowia na niewczesne żale. Chciałem,

żeby Tony poznał prawdę. Dla mnie to też było trudne i tak samo bolesne, jak dla ciebie i dla

niego. Ale trzeba było to zrobić.

Złożył koc, wziął koszyk i schował wszystko do samochodu.

- Dajmy mu czas, dobrze? Mam przeczucie, że niedługo wróci. Ale teraz przynajmniej zna

prawdę.

Ruszyli w stronę domu.

- Wiesz - odezwała się po chwili Allison. - Wydawało mi się, że już pogodziłam się z

przeszłością. Dopiero kiedy tu przyjechaliśmy... Znów odżyły dawne wspomnienia.

- Mam nadzieję, że nie tylko te złe.

- Nie, ale to jest bolesne. Już nie jestem tą młodą dziewczyną, jaką kiedyś byłam, a teraz

wydaje mi się, że znów jestem taka jak dawniej i od nowa odbieram wszystko tak jak kiedyś.

- Odwróciła się i popatrzyła na jego profil. - Nie jest mi z tym łatwo. Byłam zadowolona z

życia. Miałam Tony'ego i swoją pracę. Spokój ducha. To dla mnie ważne.

- Nie chcę ci tego odbierać. Chcę tylko stać się częścią twojego życia. Od ciebie zależy,

czy tak w przyszłości będzie.

Popatrzyła na swoje zaciśnięte ręce. Spróbowała rozluźnić palce.

- Zobaczymy - szepnęła tylko, wiedząc, że stało się coś nieodwołalnego i jej życie już

nigdy nie będzie takie jak do tej pory.

Cole nie ruszył się z gabinetu. Nie chciał zakłócać spokoju Allison, jeśli chciała skorzystać

ze wspólnej łazienki. Poza tym chciał poczekać na Tony'ego. Zawsze istniała możliwość, że

chłopiec może zabłądzić. Postanowił zaczekać jeszcze godzinę. Jeśli do tej pory Tony się nie

pokaże, pójdzie go szukać.

Allison zdenerwowała się, kiedy syn nie wrócił na kolację. Cole uspokajał ją, zapewniał,

że Tony z pewnością trafi do domu. Podświadomie czuł, że chłopiec wróci dopiero wtedy,

gdy będzie mógł stanąć z nimi twarzą w twarz.

Minęło niemal pół godziny, kiedy z holu dobiegł do niego cichy szmer otwieranych i

97

zamykanych drzwi. Cole odłożył trzymany w ręku ołówek i wyjrzał na korytarz. Odetchnął z

ulgą na widok Tony'ego skradającego się na palcach po schodach.

- Pomyślałem sobie, że może będziesz głodny. - Tony zamarł w miejscu na dźwięk

cichego głosu Cole'a. - Poprosiłem Angie, żeby zostawiła coś dla ciebie. Chodź, podgrzejemy

to trochę.

Powoli Tony odwrócił się w jego stronę. Miał czerwone, spuchnięte od płaczu oczy,

umorusaną twarz. Widać było, że jest wykończony, ale jego spojrzenie było twarde i

stanowcze. Miał za sobą ciężkie chwile.

Przez moment wyglądał jak mężczyzna, którym wkrótce się stanie.

Cole nie oglądając się za siebie, ruszył do kuchni. Modlił się w duchu, by Tony podążył za

nim. Wyjął z lodówki talerz i wstawił go do kuchenki mikrofalowej.

- Czego się napijesz?

Przepełniło go gwałtowne uczucie ulgi, kiedy usłyszał głos chłopca:

- Mleka, jeśli jest.

Postawił przed nim gorące jedzenie i szklankę z mlekiem. Poszedł do spiżarni po ciasto.

Ukroił dwa kawałki, położył je na deserowych talerzykach i zaniósł do kuchni. Tony

pochłaniał jedzenie. Cole nalał sobie mleka i usiadł na wprost niego.

W milczeniu jadł ciasto. Tony z apetytem opróżnił talerze. Cole ukrył uśmiech. W jego

wieku też był wiecznie głodny.

- Chyba powinienem cię przeprosić za to, że tak uciekłem - odezwał się w końcu Tony

ochrypłym głosem.

- Twoja mama zdenerwowała się, kiedy nie wróciłeś na kolację. Powiedziała, że to do

ciebie niepodobne, żebyś nie stawił się na posiłek.

Tony skrzywił się w nieśmiałym uśmiechu. Podniósł oczy na Cole'a.

- Tak. Dobrze mnie zna.

- Wiesz, niema w tym nic dziwnego. Szybko rośniesz, twoje ciało ciągle się zmienia. Już

jesteś prawie dorosły.

- To musiał być dla ciebie szok, kiedy się dowiedziałeś, że masz syna, co?

A więc pomyślał też o tym, co inni czują. To dobry znak.

- Tak, to prawda.

- Pamiętam, jak się wtedy zachowałeś. Jak się tego domyśliłeś?

Cole uśmiechnął się na wspomnienie tamtej chwili.

- Wyglądałeś dokładnie tak samo jak Cody, kiedy był w twoim wieku. To było zupełnie

tak, jakbym to jego zobaczył.

98

Tony skinął głową, zapatrzył się w stojący przed nim talerz.

- Mama mówiła mi czasem, że jestem podobny do taty. Ale ja chyba nie jestem do ciebie

podobny.

- Tak myślisz? Może to raczej rodzinne podobieństwo.

- Czy to dlatego nas do siebie zaprosiłeś, że jestem twoim synem?

- Poniekąd tak - przyznał Cole. - Chciałem cię lepiej poznać, co do tego nie ma dwóch

zdań. Poza tym chciałem pobyć trochę z twoją mamą.

Tony skinął głową, popatrzył na Cole'a i odwrócił wzrok.

- Tak myślałem.

- Ona wiele przeszła i to nie ze swojej winy.

- Tak, wiem.

- Pewnie się nie zdziwisz, jeśli ci powiem, że bardzo ją kocham. Zawsze ją kochałem. To

był dla mnie prawdziwy cios, kiedy ją utraciłem. Kolejny cios, z którym wtedy musiałem

sobie poradzić. To był najgorszy okres w moim życiu. Może dlatego nie zrobiłem nic, żeby ją

odszukać. Byłem przeświadczony, że postanowiła mnie opuścić, że nie chce być ze mną.

Uznałem, że nie mam wyjścia, że muszę się z tym pogodzić. - Wypił łyk mleka. - Teraz,

kiedy już wiem, że było inaczej, chciałbym jej jakoś wynagrodzić to, co przeszła. Sprawić, by

życie stało się łatwiejsze.

Tony znów skinął głową.

- Moja mama jest niezależna, chyba wiesz - powiedział rzeczowym tonem.

- Tak, wiem - odrzekł Cole równie poważnie.

- Do wszystkiego musiała dochodzić sama.

- Wiem.

- Zawsze miałem poczucie winy, że to przeze mnie musi tyle pracować, żeby mnie

utrzymać.

- Teraz już nie musi. Allison bardzo cię kocha. Wczoraj powiedziała mi, że nie wie, jak

przetrwałaby te wszystkie lata, gdyby nie ty. Bez ciebie byłaby zupełnie sama.

Tony milczał przez dłuższą chwilę, wreszcie uśmiechnął się blado.

- Byłem dla niej najlepszym towarzystwem, co?

- Byłeś dla niej rodziną, Tony. Rodzina jest dla niej czymś bardzo ważnym. Tak jak dla

mnie.

Tony popatrzył na niego badawczo.

- Masz zamiar się z nią ożenić?

- Niczego więcej nie pragnę.

99

- Powiedziałeś jej?

- Tak. Ale jeszcze nie jest na to zdecydowana.

- Jeśli się pobierzecie, to będziemy tu mieszkać?

- Przypuszczam, że częściowo tu, a częściowo w Austin, gdzie jest centrala firmy.

Tony rozejrzał się po kuchni,

- To ranczo już chyba od dawna należy do Callawayów?

- Tak.

- Chciałbym dowiedzieć się o nim czegoś więcej.

- Zapytaj wujka Camerona, chętnie ci wszystko opowie.

- Czy twoi bracia wiedzą, że jestem Callawayem?

- Tak.

- Nie mają nic przeciwko temu?

- Są zachwyceni — uśmiechnął się Cole.

- Wiesz co? - powiedział Tony z błyszczącymi oczami. - Myślę, że chciałbym należeć do

twojej rodziny.

Cole poczuł, że coś ściska go w gardle. Odchrząknął.

- Cieszę się, synu - odparł. - Bardzo się cieszę.

Allison stała przy oknie i przyglądała się zamieszaniu przy stajni. Słońce wstało dopiero

niedawno, ale Cole i Tony już byli gotowi do wyjazdu. W ciągu ostatnich dwóch tygodni

stali się nierozłączni. Tony mimowolnie naśladował ojca, jego ruchy i sposób bycia. W

szybkim tempie zmieniał się w Callawaya. Już jej nie potrzebował. Może zawsze brakowało

mu ojca, tylko ukrywał to przed nią?

Cole dotrzymał słowa. Ani razu nie wszedł do jej pokoju ani do łazienki. W stosunku do

niej zachowywał się przyjaźnie, ale widywali się bardzo rzadko. Większość czasu spędzał z

synem poza domem. Przy kolacji Tony z błyszczącymi oczami opowiadał o wydarzeniach

dnia, bezustannie powtarzając: „Cole mówi", „Cole uważa", „Cole sądzi". Allison zagryzała

usta, z trudem powstrzymując słowa, które miała na końcu języka.

Zresztą przecież mogła się tego spodziewać. Cole kochał syna, a od niej powinien trzymać

się z daleka. Tak wyglądałoby jej życie, gdyby zgodziła się wyjść za niego. Byłaby jedynie

tłem. Może piętnaście lat temu byłoby inaczej, ale nie była już taka jak wtedy. Stała się

niezależna i już nie mogłaby być jedną z kobiet Callawayów. Ma swoją pracę i znane

nazwisko. Najwyższy czas, by wróciła do siebie.

100

Dobiegły ją głosy Cole i Tony'ego. Wrócili na lunch. Allison odłożyła czytany tygodnik i

wyjrzała na korytarz.

- Cześć, mamo! Szkoda, że nie pojechałaś z nami. Znaleźliśmy malutkie pancerniki!

Cole podszedł do niej.

- Zajrzałem do ciebie, ale tak smacznie spałaś, że nie miałem serca cię budzić.

Kiedy był tak blisko, myśli się jej mąciły. Nie mogła odgonić od siebie obrazów, które

wciąż podsuwała jej pamięć: Cole razem z nią w łazience, leżący obok niej...

- Rano dzwoniłam do Suzanne i powiedziałam jej, że dzisiaj wracamy - zwróciła się do

syna.

- Ależ mamo...

- Myślałem...

Obaj urwali i popatrzyli po sobie, potem zaś na nią.

- Przepraszam - odezwał się pierwszy Cole. - Zupełnie zapomniałem o galerii. Brakuje ci

jej, co?

- Tak.

- Ale, mamo, Cole powiedział, że...

- Tony, wiem, co powiedziałem. Chyba straciłem poczucie czasu. Skoro twoja mama chce

wracać, musimy to uszanować.

Allison podniosła na niego oczy.

- Ty pewnie też masz sporo zajęć.

- To prawda, ale większość spraw da się załatwić przez telefon.

Tony zwiesił głowę.

- Przepraszam, zachowałem się jak egoista, licząc, że możecie przez cały czas być ze mną.

W jego głosie było tyle żalu i ukrytego cierpienia, że Allison już się nie zastanawiała.

- Jeśli Cole się zgodzi, to mógłbyś jeszcze zostać tu do końca wakacji. Z pewnością macie

wiele planów.

Dwie pary oczu wpatrywały się w nią z napięciem.

- Ojej! Naprawdę? - zawołał chłopiec. - Naprawdę mógłbym tu zostać?

- Jeśli Cole się na to zgodzi.

- Jesteś pewna, że tego chcesz? - Cole popatrzył na nią uważnie.

- Nie chodzi o to, czy ja tego chcę. Widzę, że Tony chciałby zostać, a ja muszę wracać. To

propozycja.

- Pozwól mi zostać - błagalnie poprosił chłopiec.

- Poczekaj, Tony. Muszę jeszcze o tym porozmawiać z twoją mamą - pohamował go

101

Cole, nie odrywając oczu od Allison.

- Dobrze, nie ma sprawy - odparł chłopiec, wyczuwając narastające między nimi napięcie.

Zostawił ich samych.

- Powiedz, co się stało? - Chciał dotknąć jej twarzy, ale opuścił rękę. - Jesteś na mnie zła?

Uważasz, że spędzam z nim za dużo czasu?

- Pomyślałam, że będzie wam lepiej beze mnie.

- Allison...

- Jeśli to ci nie sprawi kłopotu, to odwieź mnie dzisiaj do Mason.

- Allison, musimy porozmawiać. O nas.

- Nie mamy o czym mówić, Cole. Wszystko skończyło się piętnaście lat temu. Teraz

jesteśmy innymi ludźmi. I nie zamierzam zmieniać mojego życia.

- Nie chcę, żebyś z czegokolwiek rezygnowała. Możemy kupić galerię w Austin,

poszukać większego mieszkania, żebyś miała pracownię. Chciałbym, żebyś była szczęśliwa.

- W takim razie odwieź mnie do domu.

Bez słowa skinął głową. Poszedł do gabinetu, usiadł i niewidzącym wzrokiem zapatrzył się

w blat biurka. Tak bardzo ją kochał. Nie mógł dopuścić do siebie myśli, że nie zechce za

niego wyjść i być z nim już na zawsze.

Zamknął oczy. Wiedział, dlaczego Allison ucieka. Boi się, że znów może zostać

skrzywdzona, że zatraci swoją tożsamość, że znów popełni błąd.

Czy naprawdę nie wie, że on to wszystko rozumie? Że przeżywa podobne rozterki?

Nie może jej zatrzymać, choć to najtrudniejsza decyzja, jaką kiedykolwiek musiał podjąć.

102

ROZDZIAŁ JEDENASTY

Sezon polowań na jelenie byt w pełni. Całe miasteczko było oblężone przez myśliwych.

Interesy w galerii szły świetnie. Allison sprzedała trochę zdjęć, sporo niewielkich rzeźb i

ledwie nadążała z zamówieniami. Z utęsknieniem czekała na nadchodzący weekend.

Dziś wieczorem miał się odbyć mecz, w którym brał udział Tony.

Uśmiechnęła się do siebie na myśl o nim. Chłopiec rósł w oczach. W lipcu Cole dzwonił do

niej z propozycją, by wspólnie uczcić urodziny syna w San Antonio. Zachowała się jak tchórz

i odmówiła. Tony'emu obiecała wtedy, że zrobią to jesienią, po jego powrocie. Przyjął to bez

słowa komentarza. Dobrze wiedziała, że teraz musi oswoić się z tym, że czasami będzie

widywać się z Cole'em. Ale już sam dźwięk jego głosu sprawiał, że serce zaczynało jej żywiej

bić, a krew szybciej krążyć w żyłach. Skończyło się tym, że w ogóle nie podnosiła słuchawki.

Cole telefonował z zadziwiającą regularnością. Na szczęście Tony powstrzymywał się od

jakichkolwiek uwag.

Nie było jej lekko, ale już podjęła ostateczną decyzję. Po prostu potrzeba jej trochę czasu,

żeby się pogodzić z nową sytuacją. Dziękowała Bogu, że szczęśliwie nie była w ciąży. W

takim przypadku musiałaby pomyśleć o małżeństwie! Przez piętnaście lat była pewna, że

Cole nie chciał jej, kiedy po raz pierwszy spodziewała się dziecka. W końcu wszystko się

jakoś ułożyło. Miała swoją pracę, swoje życie. Kiedy we wrześniu Tony wrócił do domu,

rozpowiedział swoim znajomym, że zaprzyjaźnił się z Callawayem i spędził u niego wakacje.

Ciekawe, jak by zareagowali, gdyby dowiedzieli się prawdy?

Trochę przemarzła w ten listopadowy poranek. Szybko otworzyła drzwi pracowni i weszła

do środka. Zajęła się wykończeniem rzeźby, nad którą ostatnio pracowała - stojącym nad

urwiskiem, zapatrzonym w dal dzikim mustangiem. Praca pochłonęła ją całkowicie, dzięki niej

odnajdywała jakiś dziwny spokój. Szło jej świetnie, była naprawdę zadowolona. Niemal nie

myślała o Cole'u. Od dawna nie czuła się tak odprężona.

Kiedy wieczorem wróciła do domu, Tony już szykował się do wyjścia.

- Mamo, już muszę pędzić! - Pocałował ją w policzek. - Do zobaczenia na meczu.

Zjadła resztki wczorajszego obiadu i poszła się przebrać. Rozpuściła włosy, żeby zapleść je

w warkocz.

Naraz ktoś zadzwonił do drzwi.

Kto to mógł być? W miasteczku wszyscy wiedzieli o dzisiejszym meczu. Otworzyła drzwi

103

i zamarła.

Na progu stał Cole.

- Cześć, Allison. Mogę wejść?

Zdumiona cofnęła się i wpuściła go do środka. Wszedł pewnym krokiem.

- Wspaniale wyglądasz - powiedział, odwracając się do niej. - Jak leci?

- Dziękuję.

On sam wyglądał fatalnie. Schudł z dziesięć kilogramów, zmizerniał, włosy na skroniach

przyprószyła siwizna.

- Pewnie się dziwisz, że przyjechałem, chociaż prosiłaś, żebym się nie pokazywał - zaczął,

zdejmując z półki zdjęcie Tony'ego ze szkoły. - Kiedy to było zrobione?

- Jakieś trzy tygodnie temu. Dla ciebie też ma takie zdjęcie.

- Cieszę się - uśmiechną! się.

Ten uśmiech ją rozbrajał. Był czymś tak bardzo znajomym. Przecież Cole był częścią jej

życia. Jak mogła sądzić, że zdoła wymazać go z pamięci?

- Poczekaj chwilę. Proszę, to dla ciebie.

Cole delikatnie ujął zdjęcie i przez kilka chwil wpatrywał się w nie z napięciem.

- Dziękuję - wydusił wreszcie, nie patrząc na nią.

- Cole, po co przyjechałeś?

- Mam ci coś do powiedzenia - podniósł na nią zwilgotniałe oczy - i wolałbym to zrobić

osobiście. Chociaż, mówiąc szczerze, to chyba tylko pretekst. Nie mogłem już dłużej czekać. -

Odwrócił się znów w stronę wychodzących na patio drzwi. - Musiałem cię zobaczyć.

Przekonać się, czy jesteś zdecydowana. Czy naprawdę nie chcesz być moją żoną. Setki razy

chwytałem za słuchawkę, chciałem cię upewnić, że myślę o tobie. Zdałem sobie sprawę, że

właściwie w ogóle nie powinienem odchodzić od telefonu.

- Cole, przestań - poprosiła cicho.

- Przestać? - zapytał, odwracając się ku niej. - Mam przestać myśleć? Przestać odczuwać?

Przestać pragnąć tego, by znów wziąć cię w ramiona? Czy wiesz, że nie mogę spać, że ciągle

marzę, byś była przy mnie, by móc z tobą rozmawiać, móc cię dotknąć, kochać się z tobą? -

Odwrócił wzrok. - Zaprenumerowałem nawet waszą lokalną gazetę, żeby wiedzieć, co się tu

dzieje. Przeczytałem o dzisiejszym meczu i postanowiłem przyjechać. Tony zapraszał mnie

wcześniej, ale odmówiłem. Bałem się spotkania z tobą. Ale gdybym cię nie ujrzał, byłoby mi

jeszcze trudniej. Dlatego jestem.

Przygryzła usta. Wystarczyło brzmienie jego głosu i wyraz twarzy, by zrozumieć, jak

bardzo cierpiał.

104

- Myślałam, że skoro już masz Ton’ego...

- Kocham cię, chcę mieć was oboje. Nie możesz tego zrozumieć? Czego tak bardzo się

obawiasz?

- Nie wiem - westchnęła. - Wiele o tym myślałam. Chyba boję się, że zatracę swoją

tożsamość.

- Słuchaj, przecież nie zamierzam ci niczego odbierać. Przyjechałem też dlatego, bo

chciałbym zaprosić was na ranczo na Boże Narodzenie. Cameron czuje się coraz lepiej, zaczął

nawet pracować, Letty już wróciła, ale całkowicie się zmieniła. Nie poznasz jej. Niemiała

pojęcia, że byłaś w ciąży. Zdaje sobie sprawę, jaki błąd popełniła. Przekonasz się.

- Sama nie wiem, Cole. Muszę to przemyśleć.

- Dobrze, zastanów się. A teraz chodźmy na mecz. Chciałbym być tam z tobą i kibicować

Tony'emu razem z innymi rodzicami. Zgadzasz się? - Zdziwił się, kiedy nie zaprotestowała.

- Od dawna wiem, że nie warto się z tobą kłócić, kiedy sobie już coś postanowisz.

Poczekaj chwilę, zaplotę włosy,

- Wyglądasz na szesnaście lat - powiedział, podając jej płaszcz, kiedy wróciła.

- Całe szczęście, że tak nie jest. Nie chciałabym jeszcze raz przeżywać tego samego.

- Może tym razem byłoby inaczej. Czegoś już się nauczyliśmy. -Wziął jej rękę, położył ją

sobie na udzie i nakrył swoją dłonią. - Chciałbym cię o coś zapytać. Zaproponowano mi

kandydowanie w najbliższych wyborach na urząd gubernatora. Zamierzam się z tego

wycofać.

- Dlaczego? - popatrzyła na niego ze zdumieniem.

- Bo wtedy każdy mógłby grzebać w mojej przeszłości, a Tony byłby szczególnie

smakowitym kąskiem.

- Nikt nie jest w stanie niczego ci udowodnić.

- Nie rozumiesz mnie. Nie mam zamiaru zaprzeczać, że Tony jest moim synem. Jestem z

niego dumny.

- To byłoby polityczne samobójstwo. Przecież sam mówiłeś...

- Wiem. Dlatego muszę z tobą o tym porozmawiać, poznać twoje zdanie na ten temat.

Wszyscy mierzą w tego, kto jest na świeczniku. Nie chcę, żebyście ucierpieli z tego powodu.

Nie zależy mi na tym stanowisku i zaszczytach, mogę to sobie zrekompensować w innych

dziedzinach. Najważniejsza jest dla mnie twoja decyzja.

- Och, Cole, sama nie wiem. To ty musisz się na coś zdecydować.

- Allison, naprawdę jest ci wszystko jedno? Chcę być z tobą, tylko to się dla mnie liczy.

Wszystko inne nie ma znaczenia. Dałem ci kilka miesięcy na podjęcie decyzji. Trudno mi

105

dłużej czekać.

To chyba znaczy, że nie pogodził się z jej wcześniejszą odmową. Dlaczego więc tak bardzo

się boi przystać na jego propozycję?

- Nie wiem - wyszeptała.

- Czego nie wiesz? Nie wiesz, czy mnie kochasz? Nie jesteś pewna, czy chcesz za mnie

wyjść?

- Boję się - przyznała się wreszcie.

- Ja też się boję, Ale jeszcze bardziej boję się tego, że resztę życia musiałbym przeżyć bez

ciebie.

Dojechali na parking. Zajęli miejsca. Drużyny wybiegły na boisko i zaczęły rozgrzewkę.

Podekscytowany tłum przyglądał się zawodnikom.

Allison przedstawiła Cole'a paru osobom. Niektórzy rozpoznawali go i usiłowali wciągnąć

w rozmowę. Gdyby nie kurczowy uścisk jego palców na dłoni Allison, nigdy by się nie

domyśliła, jak bardzo był spięty.

Dostrzegła Tony'ego na boisku i pomachała mu ręką. Rozjaśnił się i uśmiechnął jeszcze

szerzej na widok Cole'a. Porozumiewawczym gestem uniósł w górę splecione dłonie.

- Chyba się ucieszył na mój widok - zaśmiał się Cole. - Prawdę mówiąc, trochę obawiałem

się spotkania z tobą.

- Powiedziałeś to Tony'emu?

- Chyba mu o tym wspomniałem.

- Coś mi się wydaje, że razem to ukartowaliście - mruknęła w zamyśleniu, przyglądając

się uśmiechniętemu synowi. Zerknęła na CoIe'a. Miał identyczny wyraz twarzy. - Jesteście

tacy sami.

- Naprawdę? – zapytał z wyraźnym zadowoleniem.

- Myślisz, że jesteśmy podobni?

- Kogo chcesz oszukać? Oczywiście, że tak. Im Tony jest starszy, tym bardziej robi się

podobny do ciebie. Wystarczy, byś spojrzał w lustro, a pozbędziesz się najmniejszych

wątpliwości.

Cole aż promieniał z dumy. Ściskał mocno jej rękę. Zdała sobie sprawę, że jeszcze nigdy

nie kochała go tak jak teraz. Jak mogła myśleć, że pozwoli mu odejść? Był częścią jej życia i

zawsze tak będzie. Serca nie da się oszukać.

Nagle na boisku zakodowało się, sędzia zaczął gwizdać. Kibice zerwali się na równe nogi.

Po chwili zawodnicy podnieśli się, tylko jeden pozostał na ziemi. Tony. Allison zaczęła

przedzierać się w jego stronę, tuż za nią biegł Cole. Zanim dotarli do chłopca, zabrano go na

106

noszach do karetki.

- Stracił przytomność - oznajmiono jej. - Na wszelki wypadek zabierzemy go do szpitala.

- Kochanie, jedź z nim - zarządził Cole - a ja pojadę za wami samochodem.

Była przerażona. Wprawdzie Tony nie raz nabijał sobie guza, ale nigdy nie zdarzyło się

coś takiego jak teraz. Poczuła się tak bardzo samotna.

Jechali przez noc, szpital był dopiero w drugim miasteczku, jakieś sześćdziesiąt

kilometrów stąd. Naraz uświadomiła sobie, że już nie jest sama, jest z nią Cole. Już nigdy nie

będzie sama.

Tony odzyskał przytomność, zanim dojechali do szpitala. Zabrano go na badanie i

prześwietlenie.

- Mam nadzieję, że to nic poważnego - poinformowała Allison, kiedy Cole wpadł do izby

przyjęć.

- W karetce Tony odzyskał przytomność i odpowiadał na pytania.

- Dzięki Bogu - wyszeptał z ulgą Cole.

- Tak, dzięki ci Boże, za wszystko.

Pozwolono im zabrać chłopca do domu. Kiedy wyszedł z gabinetu, od razu rzucił się w

ramiona ojca. Cole przytulił go do siebie z oczami pełnymi łez.

- Wiesz - odezwał się Tony, uśmiechając się blado - kiedy cię zapraszałem na mecz, wcale

nie planowałem czegoś takiego.

Cole i Allison wybuchnęli śmiechem.

- Chodźcie, odwiozę was do domu – powiedział Cole, nie puszczając syna. Spojrzał na

Allison. - Gotowa?

Popatrzyła na nich. Czego tak bardzo się bała?

- Tak... chyba tak.

Nim dotarli do Mason, Tony usnął na tylnym siedzeniu. Prawie nie protestował, kiedy

Cole pomógł mu wysiąść i poprowadził go do wejścia. Dopiero teraz zobaczyła, jak bardzo

chłopiec urósł. Był już niemal wzrostu Cole'a. Serce się jej ścisnęło na myśl, że jej syn

przestaje być dzieckiem. Jak szybko minęły te lata!

- Dziękuję, że przyjechałeś, Cole - powiedział Tony, zatrzymując się na schodach. -

Dobranoc, mamo - dodał i poszedł się położyć.

- Może zanim wyjedziesz, napijesz się kawy?

107

- Czy to znaczy, że będziesz nalegać, żebym sobie pojechał?

Allison zastanowiła się szybko. Właściwie miała mu coś do powiedzenia i chciała to zrobić

jak najszybciej.

- Jeśli chcesz, możesz przenocować w pokoju gościnnym.

- Chcę - uśmiechnął się.

Zaparzyła kawę. Uśmiech Cole'a zawsze ją rozbrajał i rozpraszał.

- Wiesz nie potrafię opisać, ile to dla mnie znaczyło, że dziś wieczorem byłeś ze mną -

odwróciła się i popatrzyła na niego. - Nie pamiętam już, kiedy tak bardzo się bałam. Czułam

się taka bezradna... i samotna.

- Wiem.

Przez chwilę wpatrywali się w siebie z napięciem. Wreszcie Allison podeszła do niego i

objęła go ramionami.

Serce zabiło mu mocniej. Owionął go jej słodki, upojny zapach. Przytulił ją mocno.

- Kocham cię - wyszeptał .- Kocham cię tak bardzo, że bywają chwile, kiedy myślę, że

tego nie przeżyję.

Westchnęła radośnie, oparła głowę o jego ramię.

- Ja też już nie mam sił dłużej z tym walczyć - Cole, kocham cię. Jak mogłam myśleć, że

jest inaczej? Na twoje podobieństwo wychowałam nowego Callawaya. I ciągle nie posiadam

się ze zdumienia, jak bardzo jest do ciebie podobny.

Zamierzał ją tylko lekko pocałować, ale gdy ledwie musnął jej usta, natychmiast poczuł

ogarniający go płomień. Przycisnął ją do siebie jeszcze mocniej, z całej siły. Pragnął jej tak

rozpaczliwie, że nie wiedział, jak zdoła to przeżyć.

Allison promieniała ze szczęścia, kiedy w końcu przerwał pocałunek i popatrzył na nią.

- Czy to znaczy, że wyjdziesz za mnie? - wyszeptał.

Skinęła głową, nie mogąc wykrztusić słowa.

Pochwycił ją w ramiona, pocałował żarliwie. Teraz, kiedy zgodziła się zostać jego żoną,

nie wiedział, czy zdoła ją puścić. Odważył się na kolejne pytanie.

- Chciałabyś mieć więcej dzieci?

Otworzyła oczy i popatrzyła na niego uwodzicielsko.

- Oczywiście, Zawsze o tym marzyłam. Przydałoby nam się kilkoro, jak myślisz?

Z radosnym okrzykiem porwał ją na ręce i zaniósł na kanapę. Posadził ją sobie na

kolanach.

- Myślę, że nic nie stoi na przeszkodzie. Kiedy?

- Chyba wiesz, że to zwykle trwa jakieś dziewięć miesięcy i...

108

- Ależ nie chodzi mi o to! Pytam o ślub. Kiedy się pobierzemy?

- Nie wiem — potrząsnęła głową. — Nie mam pojęcia.

- Ale ja mam. Co powiesz na Boże Narodzenie?

- Tak szybko?

- Szybko? Przecież to dopiero za sześć tygodni!

- Ale ja mam tyle rzeczy do zrobienia!

- Możemy urządzić cichy ślub w naszej posiadłości. Boję się, że Cameron jeszcze nie czuję

się na tyle dobrze, by uczestniczyć w hucznych imprezach.

- Masz rację. - Oparła się o niego czołem. - Może zaczekajmy z tym jeszcze kilka

miesięcy.

- Kochanie, czekałem piętnaście lat. Cam to zrozumie - powiedział Cole, przesuwając

lekko dłonią po jej piersi, aż zaparło jej dech.

- Cole, teraz nie możemy. Nie dzisiaj. Nie tutaj.

- Masz rację - westchnął. - Wiem. To dlatego, że tak bardzo cię pragnę.

- Pomyśl lepiej o tym, co nas czeka - uśmiechnęła się.

- Jeśli jakoś przeżyję zimne prysznice - jęknął i pocałował ją tak, że rozwiał resztkę jej

wątpliwości.

109

EPILOG

Cały dom tonął w świątecznych dekoracjach. Powietrze było przesycone przyjemnym

aromatem palonego w kominkach drewna. Radosne gaworzenie Trishy mieszało się z

dźwiękiem kolęd i gwarem rozmów osób witających w holu Allison i Tony'ego.

Allison od razu dostrzegła Letitię Callaway. Bardzo się postarzała. Całkiem posiwiała,

wydawała się stara i zmęczona życiem. Patrzyła na nią nieśmiało.

Allison podeszła do niej razem z synem.

- Letty, poznaj Tony'ego.

Letty wzdrygnęła się na dźwięk jego imienia, ale nie odwróciła wzroku.

- Ale ty jesteś duży! - powiedziała nieco drżącym głosem.- Wyglądasz zupełnie jak twój

ojciec, kiedy był w twoim wieku. Z wyjątkiem oczu, oczywiście - głos jej się łamał. - Te

piękne oczy masz po dziadku.

Stojący obok Cameron z córeczką na ręku i przekomarzający się z Rosie Cody zamilkli i

popatrzyli na nich. Tony uścisnął wyciągniętą rękę Letty.

- Nie znałem mojego dziadka.

- To był wspaniały człowiek. - Letty pokiwała głową. - Powinieneś być z niego dumny.

Nie przynieś wstydu jego nazwisku.

- Postaram się - uśmiechnął się chłopiec.

Cole nadszedł dopiero w tej chwili. Wstrzymał oddech, nie wiedząc, co się dzieje. Odetchnął

z ulgą, kiedy kolejne osoby zaczęły się witać z nowo przybyłymi.

Ulokował Tony'ego w tym samym pokoju co poprzednio, Rzeczy Allison zaniósł do siebie.

W końcu za parę dni biorą ślub.

W czasie świątecznej wieczerzy wszyscy rozmawiali z ożywieniem. Ostatnio rzadko się

widywali. Cody przepadł gdzieś na dwa miesiące i pojawił się dopiero teraz. Cameron coraz

więcej czasu spędzał w San Antonio. Trishę zostawiał na ranczu. Dziecko było rozpieszczane

przez wszystkich, ale Cole martwił się o Camerona. Brat cierpiał i dusił to w sobie.

- Powiedziałem, żeby poszukali kogoś innego, ponieważ mam inne plany - odrzekł Cole

na pytanie Camerona, kiedy siedzieli już przy kawie i deserze.

- O czym mówicie? - wtrąciła się Letty.

- Cole’owi proponowano kandydowanie na gubernatora - wyjaśnił Cameron.

Cole porozumiewawczo uśmiechnął się do Allison. Tony'emu zaokrągliły się oczy.

- Będziesz kandydować na stanowisko gubernatora? - dopytywał się.

110

- Nie, wycofałem się.

- Ale dlaczego? - dociekał chłopiec, wyraźnie zdumiony.

- Mam ważniejsze sprawy - odrzekł Cole, znów spoglądając na Allison.

Z pomocą pospieszył mu Cameron, który natychmiast opowiedział zabawną historyjkę.

Więcej nie wrócili do tego tematu. Reszta wieczoru upłynęła na rozmowach i opowieściach przy

kominku. Allison zdumiała się, kiedy po wejściu do pokoju, w którym mieszkała w lecie, nie

znalazła swoich rzeczy. Zajrzała do sypialni Cole'a.

Na łóżku leżał jej szlafrok, nocna koszula, obok stały kapcie. Poczuła, że robi się jej gorąco.

Co on sobie wyobraża? Nawet nie stara się zachować pozorów...

Drzwi otworzyły się. Na progu stanął Cole. Uśmiechnął się do niej.

- Cole, jak...

Podszedł i wziął ją w ramiona.

- Allison...

- Dobrze wiesz, że nie mogę tu zostać. Jak...

- Tylko mi nie mów, że martwisz się tym, co sobie ludzie pomyślą. To jest tylko nasza

sprawa. Poza tym, nikt o niczym nie wie. To ja przyniosłem tu i rozpakowałem twoje rzeczy.

A zresztą, nawet jeśli ktoś się o tym dowie, to co z tego? I tak za parę dni bierzemy ślub.

- To nie o to chodzi. Boję się, że Tony by tego nie zrozumiał i...

- Wręcz przeciwnie, on to świetnie rozumie. Wczoraj wieczorem odbyliśmy męską

rozmowę. Powiedziałem mu, jak długo na ciebie czekałem, jak bardzo zależy mi na tym,

byśmy stali się rodziną. Zapytał mnie tylko, dlaczego tak długo musiałem cię przekonywać!

- Och, Cole! – Znów się z nią droczył. – Tak bardzo cię kocham!

- Miło mi to słyszeć - mruknął, przyciągając ją mocniej do siebie. - Mogłabyś powtarzać

to częściej?

- Trochę się boję - szepnęła, dotykając ustami jego policzka.

- Boisz się? Ale czego?

- To wszystko jest dla mnie takie nowe. Nauczyłam się niezależności. A teraz muszę się

nauczyć, co to znaczy być żoną.

- Nie musisz się o to martwić - powiedział, gładząc delikatnie jej policzek. - Kocham cię

bez względu na wszystko.

Rozpiął zamek jej sukienki.

- Nie przeżyję kolejnej samotnej nocy. I tak wykazałem się niesamowitą cierpliwością,

przyznaj to. Nie zasnę, wiedząc, że jesteś w sąsiednim pokoju.

111

Drżącymi palcami sięgnęła do guzików jego koszuli. Dobrze wiedziała, o czym mówił.

Wczoraj sama nie mogła zmrużyć oka, kiedy spali pod jednym dachem. Dzisiaj już nie

muszą się o nic martwić.

Uniosła głowę i popatrzyła mu prosto w oczy

- Co tylko zechcesz, kochany - wyszeptała, kładąc dłonie na jego piersi.

- Jeszcze nigdy nie byłaś taka uległa - roześmiał się Cole - i to mi się zaczyna podobać.

- Więc się ciesz, póki możesz - z uśmiechem pociągnęła go w stronę łóżka. - Mam parę

pomysłów co z tobą zrobić.

- Kochanie, jestem twój. Zawsze będę.

Lekko popchnęła go na łóżko, dotknęła klamry przy pasku.

- Cole?

- Mhm?

- Kiedy chcesz się zabrać do powiększania rodziny?

- Jeśli o mnie chodzi, to im wcześniej, tym lepiej - odrzekł me spuszczając z niej oczu.

- Ile dzieci chciałbyś?

- Kochanie, ile tylko zechcesz, choćby tuzin.

- Niezłe, nawet jak na Teksańczyka - uśmiechnęła się promiennie.

Przyciągnął ją do siebie, oplótł ramionami.

- Kochanie, chcę tego, co ty, teraz i zawsze.

Pocałowała go. Drżała w jego objęciach, przepełniona miłością i czułością.

- W takim razie przez najbliższe kilka tygodni nie wypuszczę cię z łóżka - zaśmiała się,

kiedy wreszcie oderwała usta od jego spragnionych warg.

Oczy mu lśniły, jak bożonarodzeniowe światełka porozwieszane wokół domu.

- Co tylko zechcesz, kochana - uśmiechnął się z czułością, odsuwając w przeszłość te

wszystkie lata które przeżyli bez siebie. Najważniejsze było przed nimi.

112

113

114

115

116

117

118

-

-

119

120

121

122

123