DELORAS SCOTT

CO SIĘ WYDARZYŁO

W SPRINGTOWN

Prolog

Kalifornia, rok 1856

Słońce zapadło za okoliczne wzgórza. Zmrok, któ­

ry ogarnął ziemię, nie był przyjazny. Wysokim sos­

nom i skalistym zboczom nadał groźny wygląd. Mi­

mo to Chance Doyer nie zsiadł z konia. Przez ostatni

rok podróżował po kraju bogatym w złoto, od jednej

osady do drugiej. Westchnął ze znużeniem. Mógł za­

przestać poszukiwań, nie miał po co wędrować dalej.

W oddali, jakieś paręset metrów przed sobą, do­

strzegł na zboczu migotliwy płomień ogniska. Za­

trzymał konia. Nagle ucieszył się, że będzie miał

z kim porozmawiać. Zaczęła mu już doskwierać sa­

motność i włóczęga. Nadal trawiła go nienawiść do

Logana i Patrycji. Wprawdzie już wiedział, że nie ży­

ją, lecz przecież to on sam chciał ich zabić. Był już

blisko celu, gdy nagle, przed niecałym tygodniem,

ktoś go wyręczył i pozbawił satysfakcji.

Chance spojrzał na niebo usiane gwiazdami, a po­

tem znów w stronę ogniska. Pomarańczowe płomie­

nie oświetlały dwie przykucnięte, kiwające się

w przód i tył postaci. Chance był z natury ostrożny,

ujął więc w dłoń rewolwer. Po chwili ścisnął kolana­

mi boki konia, by szybciej ruszył naprzód - chciał,

żeby siedzący przy ognisku słyszeli, że się zbliża.

- Tato, jak myślisz, ile forsy trzymają w tym biu­

rze Wells Fargo w Columbii? - spytał podekscytowa­

ny Vern.

- Ciiicho, chłopcze! Nigdy nie wiadomo, kto tu

się może kręcić. Już ci mówiłem, że nie mam pojęcia.

Przestań więc mnie o to pytać! - Siwowłosy mężczy­

zna odwrócił się i poprawił na zwiniętej do spania de­

rce. Ciepło ogniska rozgrzewało jego obolałe stawy.

- Fred, kiedy w końcu coś zjemy?

- Już gotowe, tato.

Fred zabierał się do nalewania zupy z królika

w blaszane miski, kiedy usłyszał, że ktoś nadjeżdża.

Zerknął na ojca i brata. Ojciec przyciągnął bliżej

strzelbę, brat stał sztywno, z dłonią na rewolwerze.

- No, dalej, nalewaj tę zupę, Fred - cicho rozkazał

synowi Gus Himple. - Zachowuj się jakby nigdy nic.

Cholera, Vern, ale tu ruch!

Kiedy nieznajomy na koniu zbliżył się na tyle, że

mogli go widzieć, przyjrzeli mu się otwarcie. Był słu­

sznej postury, miał krótką brodę tego samego piasko­

wego koloru co włosy opadające mu aż za kołnierz

brązowej kurtki. Kapelusz naciągnął głęboko na oczy.

Mężczyzna zręcznie zeskoczył z konia i podszedł do

ogniska, uśmiechając się z rezerwą. Jedno uważne

spojrzenie wystarczyło, by uśmiech zniknął z jego

twarzy.

- Nazywam się Chance. Pomyślałem sobie, że

może podzielicie się kubkiem kawy ze zmęczonym

wędrowcem.

- Chance? - zaśmiał się nerwowo Fred. - Skąd,

do cholery, takie imię?

- Mój tata był szulerem.

- Chodź tu do nas - zaprosił go Gus. - Fred, podaj

gościowi zupę. Na pewno jest głodny.

- To miło z waszej strony. - Chance nie zamierzał

odmówić darmowego posiłku, chociaż miał przeczu­

cie, że ta trójka wpędzi go w kłopoty. Wziął miskę

z rąk Freda i przykucnął.

- Mam na imię Gus, a to moi dwaj synowie: Vera

i Fred.

Chance skinął uprzejmie głową i zabrał się do je­

dzenia.

- Dokąd jedziesz? - spytał stary.

- Chciałem dotrzeć do Angels Camp i sprawdzić,

czy zostało tam trochę złota.

- To powinieneś jechać z nami do Columbii. Mó­

wiono mi, że tam jest jeszcze dużo złota.

Chance posilał się smaczną zupą, popatrując

ukradkiem na mężczyzn, pochłoniętych jedzeniem.

Wyglądali niechlujnie, mieli długie brody, brudne, za­

kurzone ubrania i przepocone kapelusze. Zapach, jaki

się wokół nich unosił, pasował do ich wyglądu. Mu­

siał przyznać, że gdyby nie spędził poprzedniej nocy

w hotelu, wcale by się od nich nie różnił.

Gusa oceniał na co najmniej sześćdziesiątkę. Stary

miał siwe potargane włosy, czerwony bulwiasty nos,

twarz pooraną zmarszczkami, brakowało mu prze­

dnich zębów. Mimo wieku zachował muskularną, po­

tężną sylwetkę. Synowie za to byli drobni - niscy

i chudzi. Cała trójka sprawiała wrażenie, że mogłaby

zabić człowieka dla samej przyjemności. Lecz czy on

był inny? Przez te wszystkie łata tylko dzięki umie­

jętności posługiwania się bronią i twardym pięściom

nie skończył w bezimiennym grobie.

Przygodni znajomi okazali się, przynajmniej na po­

zór, przyjaźnie usposobieni, mimo to Chance skoń­

czywszy zupę, wstał i szykował się do odejścia. Na­

prawdę nie było ważne, czy dostanie kulkę w Angels

Camp, czy w Columbii.

- Dzięki za jedzenie, ale lepiej ruszę w drogę.

Chcę jeszcze kawałek przejechać, dla mnie za wcześ­

nie na spoczynek. - Miał już wsiadać na konia, kie­

dy stalowa lufa wbiła mu się w żebra. - Co jest, do

diabła?!

- Nie denerwuj się - uspokoił go Gus. - Chcemy

ci tylko ulżyć, oddaj nam swoje manatki. Najpierw

wyciągnij rewolwer i rzuć na ziemię. Tylko bez sztu­

czek, bo Fred cię zastrzeli.

- Bardzo mi się podoba ta perłowa kolba - stwier­

dził podniecony Fred.

- A mnie twój koń - dodał Gus. - Na pewno jest

lepszy od mojej szkapy. Jak się nazywa?

- Kaktus - burknął Chance.

Gus podrapał się w brodę.

- Czemu go tak nazwałeś?

- Przekonasz się sam.

- Nie znam konia, na którym nie potrafiłbym

jeździć. A teraz cofnij się i rzuć ten cholerny re­

wolwer!

Chance zacisnął zęby. Był wściekły. Ma stracić

broń?! To jedyna rzecz, jaką zatrzymał po bracie,

i bardzo ją cenił. Wyciągnął rewolwer z olstra, po

czym błyskawicznie się odwrócił i z całej siły uderzył

Freda pięścią w szczękę. Ten upadł nieprzytomny na

ziemię. Chance usłyszał strzał, a zaraz potem poczuł

w ramieniu piekący ból. Odwrócił się, by zaatakować

pozostałych, lecz było za późno. Vern z rozmachem

uderzył go kolbą w głowę. Chance poczuł, że pada.

Ogarnęła go ciemność.

Rozdział pierwszy

Columbia, stan Kalifornia

- Co zrobiłeś? - Amanda Bradshaw wyprostowa­

ła się, nie wypuszczając z ręki mokrej spódnicy.

- Przecież słyszałaś. Wyjdziesz za mąż za Lestera

Adama.

- Naprawdę oszalałeś! Nie wyszłabym za tego

mydłka nawet za cenę życia! Mój Boże! Przecież on

jest na dokładkę dwa lata ode mnie młodszy!

Uważając rozmowę za zakończoną, pochyliła się

nad miedzianą balią i ułożyła spódnicę na tarze. Roz­

wichrzone kosmyki przylgnęły do zaczerwienionych

od gorąca policzków.

- To twój obowiązek! - stwierdził Ben Bradshaw,

wyciągając z kieszeni chustkę, by obetrzeć czoło.

- Tato, jak w ogóle mogłeś o czymś takim pomy­

śleć? Gdybym chciała wyjść za mąż, sama bym sobie

kogoś wybrała!

- Amando, nie będziemy rozmawiać na podwó­

rzu, wejdź do domu.

- Nie, nie ma o czym mówić.

- Nie? A czego ty chcesz? Masz zamiar przez re-

sztę życia prać ludziom brudy? Przecież przybywa ci

lat. Skończyłaś już dwadzieścia! A spójrz na swoje

ręce. Całe czerwone, zniszczone od ługu i mydła.

Nic, tylko pracujesz i pracujesz!

- Czego nie mogę powiedzieć o tobie! - Amanda

wytarła ręce w fartuch. - Ty wolisz zdobyć pieniądze

bez pracy albo lądujesz w więzieniu. Tylko dzięki

mojemu praniu mamy co włożyć do ust i dach nad

głową.

Ben uderzył się w piersi.

- Dobrze wiesz, że wciąż nie mogę się pogodzić

z utratą twojej matki.

- Nie opowiadaj mi tu takich rzeczy, tato.

Przecież to ty kupiłeś marnie bilet, żeby się jej po­

zbyć.

- Powinnaś mi być za to wdzięczna. Nie nadawała

się na matkę. Dlatego muszę przejąć jej obowiązki

i dopilnować, byś dobrze wyszła za mąż.

Amanda minęła ojca i weszła do chałupy. Ruszył

za nią. Nalała sobie wody do kubka, odwróciła się

i spojrzała podejrzliwie na ojca.

- A co ty będziesz z tego miał?

Ben opadł na stare, drewniane krzesło.

- Jak to, co ja będę z tego miał? Jak w ogóle coś

podobnego mogło ci przyjść do głowy? - Zdjął brud­

ny, podniszczony kapelusz i wytarł łysinę. - Daję ci

szansę, byś żyła jak dama. Przeprowadzisz się do ład­

nego domu i nigdy już nie będziesz prała cudzych ła­

chów.

- Nie wierzę ci. Musisz mieć w tym jakiś inte-

res, inaczej nie chciałbyś się mnie pozbyć. A skoro

mowa o pieniądzach - chyba wiem, co zrobiłeś

z tymi, które mi ukradłeś. Zalatuje od ciebie na ki­

lometr.

- Nie wolno ci chować pieniędzy przed ojcem.

- Owszem, wolno. To były moje pieniądze. Osz­

czędzałam je, żeby kupić materiał na sukienkę. Mam

tylko dwie i obie wyglądają jak ścierki. Ale co to cie­

bie obchodzi!

- No widzisz, właśnie w tym rzecz. Jeśli wyj­

dziesz za Lestera, nie będziesz musiała się martwić

o takie rzeczy.

W brązowych oczach Amandy błysnął gniew.

- Możesz iść powiedzieć Henry'emu Adamowi,

że nie wyjdę za jego syna! - Wyszła z chałupy i za­

brała się z powrotem do prania.

- Cholera! - mruknął pod nosem Ben.

Na myśl o tym, że złoto wymyka mu się z rąk, po­

czuł wściekłość. W końcu człowiek powinien dbać

o własne dobro! A Henry Adam ma więcej pieniędzy

niż każdy inny przyzwoity człowiek. Mimo to musiał

się z nim długo spierać o przyzwoitą sumkę plus pro­

cent z kopalni złota. Henry chciał się doczekać wnu­

ka, zanim Lester stanie, się zbyt chory na to, by móc

go spłodzić. Ben wetknął chustkę z powrotem do kie­

szeni i rozejrzał się po czystym, choć nad wyraz

skromnie urządzonym pokoiku. Wszystkie meble zo­

stały zakupione za zarobione przez Amandę pienią­

dze. Jeżeli uda się załatwić sprawę jej zamążpójścia,

Ben do końca życia nie będzie miał kłopotów finan-

sowych. Musi istnieć sposób na to, by skłonić córkę

do ślubu.

Godzinę później znał już ten sposób.

Amanda wytarła twarz fartuchem. Patrzyła, jak oj­

ciec rusza do miasta. Na jej pełnych ustach pojawił

się uśmiech. Tego jednego nauczyła się od niego -

przebiegłości. Celowo zostawiła w puszce po ciaste­

czkach trochę pieniędzy. Wiedziała, że kiedy ojciec

je znajdzie, już więcej nie będzie szukać. Reszta jej

skarbu ukryta była pod siennikiem. Już niedługo uda

jej się uzbierać na dyliżans do Sacramento i jeszcze

trochę zostanie na jedzenie i mieszkanie, póki nie

znajdzie pracy. Tak czy owak, miała zamiar wyjechać

z tego przeklętego miasta poszukiwaczy złota.

W 1855 roku wielki pożar strawił sporą jego część.

Ostatnio, w ciągu jednego tylko tygodnia dokonano

dwunastu zabójstw. Nie było w tym nic dziwnego,

skoro ponad trzydzieści barów szeroko otwierało

podwoje od wczesnego rana do późnej nocy. Amanda

zanurzyła następne sztuki odzieży w wodzie. Kiedy

tylko jej się uda, wyjedzie i nawet się za siebie nie

obejrzy.

Wieczorem położyła się spać jak zwykle śmiertel­

nie zmęczona. Nazajutrz czekał ją kolejny pracowity

dzień, a musiała wstać o świcie, by złożyć i roznieść

pranie.

Przyśniło się jej, że porwał ją przystojny nieznajo­

my i zabrał jak najdalej od niewolniczego życia.

Upierał się, żeby związać jej ręce w nadgarstkach,

chociaż zapewniała go, że nie będzie uciekać. Nagle

się obudziła. Zaspana, nie potrafiła się zorientować,

dlaczego ktoś zapalił lampę. Wtem zobaczyła, że przy

łóżku stoi ojciec ze sznurem w dłoni. Chciała usiąść,

lecz nie mogła, bo miała związane ręce.

- Co robisz, na miłość boską?! - wykrzyknęła,

a oczy pociemniały jej ze złości. Spróbowała spuścić

nogi na podłogę, lecz było za późno - ojciec już zdą­

żył je związać w kostkach. - Jeszcze tego pożałujesz.

- Domyślała się, że wszystko to ma jakiś związek

z Lesterem Adamem.

- Ależ, Amando, dlaczego się denerwujesz? -

uśmiechnął się Ben. - Myślę tylko o twojej przy­

szłości.

- Tato, natychmiast mnie rozwiąż.

- Obawiam się, że nie mogę tego zrobić. Odmó­

wiłaś wyjścia za Lestera, muszę więc wziąć sprawy

w swoje ręce.

- Nie wyjdę za niego!

- Zobaczymy. Przestań się szarpać. Nie chcę, by

twój wybranek ujrzał cię w sińcach.

- Właśnie, że będę się szarpać! Ostrzegam cię:

rozwiąż te sznury, bo w życiu nie zobaczysz kawałka

chleba!

- Przykro mi, ale tak się zachowujesz, że chyba

cię zaknebluję.

Amanda wrzeszczała jak opętana, kopała, rzucała

głową, szarpała się, lecz wszystko na nic.

Kiedy Ben uporał się z kneblowaniem, po twarzy

ściekały mu strużki potu. Ale wreszcie udało mu się

chociaż ją uciszyć. Nienawistne spojrzenie córki mó­

wiło mu, że jednak powinien uważać. Nagłe z całej

siły kopnęła go w udo. Kiedy cofnął się, zsunęła się

jakoś z łóżka.

- Do cholery, Amando, przestań ze mną walczyć. Je­

stem twoim ojcem. Nikt nie powinien bić się z ojcem.

Patrzył na nią przez chwilę. Wprawdzie oboje byli

drobnej budowy, lecz Amanda o pół głowy prze­

wyższała go i przyzwyczajona była do wysiłku fizy­

cznego. Niełatwo mu więc przyjdzie Władować ją na

wóz. Tymczasem dziewczyna już czołgała się w stro­

nę drzwi. To przynajmniej ułatwi mu sprawę, bo kró­

cej będzie musiał ją nieść.

Kiedy dotarła na próg, podszedł i chwycił ją pod

pachy. Walczyła zajadłe niczym ranny niedźwiedź.

Ben naprawdę się namęczył, zanim udało mu się za­

rzucić ją sobie na ramię i zwalić na wóz. Trzymając

się za obolały krzyż, wdrapał się na kozioł i popędził

konia, by nieposłuszna córka nie mogła mu uciec

z wozu. Był naprawdę wykończony, a od domu Hen­

ry'ego Adama dzieliły go dobre trzy kilometry.

Amanda jeszcze nigdy nie była taka wściekła na

ojca. Tym razem przekroczył wszelkie granice! Poga­

niał konia tak, że wóz o mało się nie wywrócił. Pró­

bowała się dźwignąć i usiąść, lecz okazało się to nie­

wykonalne. W końcu dała za wygraną, mówiąc sobie,

że Henry Adam nigdy się na coś podobnego nie zgo­

dzi, a gdyby nawet, to ona przed żadnym kaznodzieją

nie powie „tak"!

Ben odetchnął z ulgą - mimo wszystko udało

mu się jakoś dotrzeć do ładnego piętrowego domu

Henry'ego. Zatrzymał konia, zeskoczył z wozu,

wbiegł po trzech stopniach na ganek i załomotał

pięścią w drzwi. Wydawało mu się, że czeka całe

wieki. Wreszcie otworzyły się. Stanął w nich potężny

Henry Adam w nocnej koszuli, trzymając w ręku

świecę.

- Co tu, do diabła, robisz w środku nocy?! - wy­

krzyknął.

- Przywiozłem Amandę - odparł pokornie Ben,

który nagle stracił pewność siebie.

Henry rozejrzał się, a nie spostrzegłszy nikogo,

zwrócił wzrok na Bena.

- Leży związana na wozie. - Ben dziękował Bo­

gu, że Henry jest wdowcem.

- Co, do diabła...

- Henry, na pewno wiele myślałeś o tym małżeń­

stwie i niewątpliwie musi ci na nim naprawdę zale­

żeć, skoro zawarłeś ze mną umowę. Mam pomysł,

który zadowoli nas wszystkich, ale musimy porozma­

wiać. Może pomożesz mi wnieść Amandę do domu

i wtedy pogadamy?

- Dobra.

- Niestety, nie robię się młodszy. To był twój po­

mysł, więc ty ją wnieś.

Henry, niezadowolony, podał Benowi świecę, pod­

szedł do wozu i wziął Amandę na ręce.

- Nie wiem, o co ci chodzi. Jest lekka jak piórko.

Ben szedł za Henrym, robiąc za jego plecami

wściekłe miny, bo na nic innego nie mógł sobie po­

zwolić.

Ułożywszy Amandę na tapczanie, mężczyźni prze­

szli do biblioteki, zamykając za sobą drzwi.

- Słucham cię, mów - rzucił Henry, opadając

w głęboki fotel kryty skórą.

Ben skrzyżował ręce na plecach, podszedł bliżej

i spojrzał Henry'emu prosto w oczy.

- No więc jest tak. Moja mała Amanda nie wie,

jak spożytkować rozum, z którym się urodziła. Nie do

wiary, jak się zaparła, że nie wyjdzie za Lestera, ta­

kiego miłego chłopaka. Dzięki Bogu, mogłem się tu

z nią znaleźć, by przywołać ją do rozsądku.

- I co dalej?

- Ponieważ okazała się taka nieugięta, pomy­

ślałem, że jest tylko jeden sposób wydania jej za

mąż. Ten wędrowny kaznodzieja może to załatwić...

- Ben podrapał się w głowę. - No, jak mu tam...

Hanson!

- Ale jak ją zmusimy, by wyraziła zgodę?

- Tym się nie kłopocz, to żaden problem. - Ben

wyciągnął buteleczkę z kieszeni i usiadł na krześle

naprzeciwko gospodarza. - Przez kilka dni potrzy­

masz ją w zamkniętym pokoju, a kiedy pojawi się ka­

znodzieja, ja dam jej odrobinę tego. - Podniósł bute­

leczkę. - Tak ją zamroczy, że nawet nie będzie wie­

działa, na co wyraża zgodę. Znam swoją córkę.

A kiedy uprzytomni sobie, że jest mężatką, ustatkuje

się i na pewno będzie z niej dobra synowa dla ciebie

i żona dla Lestera. Kocha dzieci.

Henry wybuchnął śmiechem.

- Do diabła, to niezły pomysł!

Ben przymknął oczy z ulgą. To była naprawdę

ciężka noc, lecz przynajmniej ta część planu się

udała.

Lester zszedł na dół, by sprawdzić, co się dzieje.

Wstrząsnął nim widok dziewczyny, która skakała

w stronę drzwi, mając nogi związane w kostkach.

- Amanda? - upewnił się, po czym podszedł do

niej i jeszcze bardziej się zdumiał, gdyż zobaczył, że

ma również skrępowane przeguby, a w ustach knebel.

Gdy wyciągnął rękę, w jej oczach błysnął strach. - Ja

chcę tylko wyjąć knebel - powiedział łagodnie.

Amanda skinęła głową i odwróciła się, by mógł

rozwiązać supeł.

- Nie wyjdę za ciebie, Lester - oświadczyła, od­

zyskawszy oddech.

- O czym ty mówisz?

Patrzyła na chudego młodego mężczyznę, a wła­

ściwie chłopca, o twarzy białej jak alabaster. Nie mia­

ła nawet pewności, czy skończył osiemnaście lat.

- Chcesz powiedzieć, że nic ci na ten temat nie

wiadomo?

- Zgadza się. Rozwiążę cię i opowiedz mi, o co tu

chodzi. - Najwyraźniej chciał coś dodać, ale uniemo­

żliwił mu to napad kaszlu.

Zobaczyła, że Lester zgina się wpół i opiera

o drzwi. Pomiędzy atakami kaszlu słychać było jego

świszczący oddech. Naprawdę czuła litość dla tego

chłopaka, ale też nie miała pewności, czy czasem nie

zabarykadował sobą drzwi po to, by nie mogła uciec.

Może był w zmowie z jej ojcem? Czas upływał. Mu­

siała uciekać! Już chciała odsunąć Lestera, kiedy atak

kaszlu minął i młodzieniec się wyprostował. Wyciąg­

nęła do niego związane ręce, prosząc, by ją oswo­

bodził.

- Nikt mnie nie zmusi, bym za ciebie wyszła. Jeśli

mnie nie rozwiążesz, pożałujesz!

- Powiedz mi, o co tu w ogóle chodzi.

- Nie udawaj, że nie wiesz o planach twojego

i mojego ojca. - Amanda ze zdumieniem stwierdziła,

że Lester czerwienieje ze złości.

- Powinienem się domyślić, że ojciec będzie się

starał rozdzielić mnie z Polly O'Neil. - Lester zręcz­

nie rozwiązał węzeł. - Jest wściekły, bo mu powie­

działem, że chcę się ożenić z tancerką. No, ale nie da­

my im postawić na swoim. Wymyślimy własny plan.

Zaskrzypiały drzwi biblioteki. Amanda zamarła.

Straciła okazję ucieczki.

- Posłuchaj - szepnął Lester - jakoś nas z tego

wyciągnę, ale musisz mi pomóc. Udawaj, że zga­

dzasz się na małżeństwo.

Amandę ogarnęło przerażenie.

- Nie znasz mojego ojca. Jak tylko coś sobie po­

stanowi, zawsze tego dopnie.

- Musisz mi zaufać. Przechytrzymy ich. Już idą.

Amanda wahała się, czy rzucić się do drzwi i wy­

biec na dwór, czy posłuchać Lestera. Nie miała wy­

boru, ponieważ mężczyźni weszli do sieni. Zupełnie

załamana, zarzuciła Lesterowi ręce na szyję. Pomy­

ślała, że w ten sposób zyska na czasie.

- Amando, wierz mi - mruknął jej do ucha - ja

też chcę stąd zniknąć. Musisz mnie ze sobą zabrać.

- Co tu się dzieje? - spytał Henry.

Lester odwrócił się i uśmiechnął.

- Dziękuję ci, tato. Nie wierzyłem, że Amanda mi

przebaczy po tym, jak się pokłóciliśmy. Kiedy się do­

myśliłeś, co nas łączy?

Dwaj ojcowie popatrzyli na siebie, a potem na parę

młodych.

- O czym on mówi, dziewczyno? - spytał podej­

rzliwie Ben, marszcząc brwi.

Wiedziała, że nie ma nic do stracenia. Zmusiła się

do uśmiechu.

- Lester mnie przekonał, bym za niego wyszła.

Kochamy się od dziecka. Będę miała śliczną suknię

ślubną, prawda?

- Oczywiście - zapewnił Henry.

Ben nie miał pewności, o co właściwie chodzi

młodym, lecz wolał nie pytać. W każdym razie nie

w obecności Henry'ego.

- W takim razie nie ma co zwlekać. Trzeba obu­

dzić kaznodzieję!

- Ale... ale potrzebuję choć kilku dni, żeby się

przygotować. - Zerknęła na Lestera, a widząc, że

skinął lekko głową, ciągnęła: - A co z moją wy­

prawą?

Henry podszedł do dziewczyny i ją uścisnął.

- Wyznaczymy ślub za tydzień - oświadczył.

- Moim zdaniem powinnyśmy urządzić go dzisiaj

- nalegał niecierpliwie Ben.

- Nie, Amanda ma rację - uznał Henry. - Powin­

na mieć wyprawę. Ponadto musi się zacząć do nas

przyzwyczajać, bo przecież zamieszka z nami pod

jednym dachem.

- Ale co ludzie powiedzą? W tym domu powin­

nam zostać dopiero po ślubie.

~ Nie będzie z tym problemu, jeśli Ben też z nami

zostanie. No, już późno, muszę się choć trochę prze­

spać. Chodźcie za mną, pokażę wam wasze pokoje.

A ty, Lester, idź do siebie.

Ben był przekonany, że Amanda coś knuje. Wcale

mu się nie podobało, że ślub został odłożony. Ale

przynajmniej będzie ją miał na oku.

Dziewczyna ruszyła za Henrym. Czuła się pokona­

na i zmęczona. Ojciec szedł tuż za nią. Wiedziała, że

nie odstąpi jej na krok.

Uciekli dwa dni później. Pod osłoną nocy przebie­

gli z domu do zagrody. Amanda nie martwiła się, że

ojciec się obudzi, bo poprzedniego wieczora znalazła

w kieszeni jego kurtki buteleczkę laudanum. Wlała

kilka kropel do butelki whisky.

Lester szybko przygotował konia do drogi. Do­

siedli go we dwójkę i ruszyli w stronę miasta. Przy

powozowni czekała na nich Polly O'Neil. Wprawdzie

Amanda nie chciała się zgodzić, by uciekała razem

z nimi, lecz Lester nie ustąpił. Do wozu zaprzęgnięte

były dwa potężne konie, można było ruszać.

- Gdzie się tak długo podziewałeś? - spytała Pol­

ly z niezadowoleniem. - Czekam tu od godziny. Mo­

gliśmy już być w połowie drogi do Sacramento! No,

wsiadajcie!

Księżyc skrył się za chmurami. Amanda nie wi­

działa po ciemku twarzy Polly, ale niewątpliwie do­

brze słyszała jej nieprzyjemny, szorstki głos. Kiedy

Lester pomagał jej zsiąść z konia, już niemal żałowa­

ła, że z nim uciekła. Dobrze chociaż, że za którymś

pobytem w mieście wszedł do niej do domu i wy­

ciągnął spod siennika uzbierane pieniądze. Nie miała

zamiaru zostawiać ich ojcu.

Rozdział drugi

Dwie kobiety o twarzach spalonych słońcem,

ubrane w podobne suknie w kratkę, zakurzone i prze­

pocone, wpatrywały się w kamienny kopczyk.

- Jak ten Lester mógł tak po prostu umrzeć? -

użalała się Polly. Niecierpliwym ruchem odgarnęła

z twarzy rudy kosmyk. - Co my teraz zrobimy?

Amanda oparła się na łopacie. Była u kresu sił tak

samo jak Polly. Kiedyś otrzymała dobre wychowa­

nie, lecz przez lata żyła wśród poszukiwaczy złota

i niewiele rzeczy było dla niej tajemnicą. Słyszała na­

wet opowieści o kobietach, które pracują w nocy.

Polly nie budziła w niej przyjaznych uczuć, lecz

Amanda usiłowała okazać choć odrobinę szacunku

zmarłemu.

- Chyba powinnyśmy chociaż odmówić za niego

modlitwę.

- To sama sobie odmów. Ja wracam do wozu. -

Polly ruszyła w górę zboczem, pełna pretensji do lo­

su. - Ten ostatni atak kaszlu Lestera wcale nie był

gorszy od poprzednich, zupełnie nie rozumiem, jak

mógł z jego powodu umrzeć!

- Wieczny odpoczynek racz mu dać, Panie - sze­

pnęła pośpiesznie Amanda i pobiegła za Polly.

Odkąd wyjechali z Columbii, stosunki pomiędzy

kobietami nie układały się dobrze. Amanda miała ser­

decznie dość narzekań wiecznie niezadowolonej wy­

branki serca Lestera. Teraz więc, kiedy go zabrakło,

postanowiła powiedzieć Polly, co o niej myśli.

Dogoniwszy ją, chwyciła za pulchne ramię i od­

wróciła przodem do siebie.

- Mam cię dość. Lester miał dobre serce i zasłużył

sobie na lepsze traktowanie. Jeżeli ci na nim nie za­

leżało, dlaczego w ogóle wyruszyłaś z nami?

Dorodna Polly wsparła się pod boki i spojrzała wy­

niośle na drobniejszą Amandę.

- Nie wiesz? Miał odziedziczyć kopalnię ojca.

Umarł, a ja zostałam z niczym! Na domiar złego nie

możemy wrócić do Columbii, bo kiedy jego stary się

dowie, powiesi nas na suchej gałęzi!

- W życiu nie słyszałam niczego tak potwornego,

tak wyrachowanego. Ale czego można się spodzie­

wać po tancerce z saloonu?

- Ha! Myślisz, że jesteś lepsza? Należysz do białej

hołoty, pierzesz cudze brudy, twój ojciec to zero,

pewnie nie przepracował w życiu ani jednego dnia!

Zawsze uganiał się za dziewczynami, żeby dały mu

za darmo...

- Ty za to spałaś z każdym, kto miał choć trochę

złota w kieszeni!

Polly wydała groźny okrzyk, lecz Amandy to nie

przestraszyło.

Zaczęły się turlać ze zbocza, gryząc, drapiąc, ciąg­

nąc za włosy, kopiąc i wrzeszcząc. Zatrzymały się do­

piero na mogile Lestera. Przestraszone, natychmiast

przestały się bić.

- To omen - szepnęła Polly.

- Nie, to Lester. - Amanda ciężko dyszała. Pod­

niosła rękę i przetarła oczy.

- Będziesz miała nieźle podbite oko - stwierdziła

Polly z satysfakcją, z trudem łapiąc oddech.

- Nie bądź taka zadowolona. Tobie też się dostało

- odcięła się Amanda, lecz zdała sobie sprawę, że

musi wyglądać tak samo okropnie. Wybuchnęła śmie­

chem, co jeszcze wzmogło ból w piersiach. - Słu­

chaj, Polly. Po pogrzebaniu Lestera i bójce z tobą nie

dam chyba rady wspiąć się z powrotem na to zbocze

- powiedziała i opadła na plecy.

Dobre dziesięć minut obie leżały w milczeniu,

wpatrując się w jasne niebo, odpoczywając, myśląc

o swoim losie.

- Co teraz zrobimy? - spytała wreszcie Polly.

- Chyba możemy tylko iść dalej. Nie rozumiem,

dlaczego Lester był taki. pewien, że dotrzemy do Sac-

ramento. Ten drań Jackson był chyba całkiem pijany,

kiedy rysował mu mapę. Lester mógł się przynaj­

mniej dobrze jej przyjrzeć. Przecież nikt się nie poła­

pie w tych bazgrołach.

- W takim razie zgubiłyśmy drogę.

- Zgubiliśmy się już chyba po przeprawie przez

rzekę Stanislaus. - Amanda zmusiła się, by wstać.

Rozejrzała się wokół. Ogromne, sięgające nieba se-

kwoje tworzyły dość gęsty las. Grube, imponująco

wysokie pnie podtrzymywały iglaste korony, przez

które przezierały promienie słońca. Nasunęła jej się

myśl o Bogu. Przez chwilę miała wrażenie, że z nieba

zabrzmi gromki głos.

- Mamy tu umrzeć? - rzuciła nagle Polly.

Jej słowa przywołały Amandę do rzeczywistości.

- Nie, jeżeli uda mi się znaleźć drogę. Po prostu

musimy dotrzeć do miasta. Wiem, że Lester chciał

zmylić pościg, ale nie rozumiem, dlaczego się uparł

iść na północ. Kiedyś prałam rzeczy woźnicy dyliżan­

su i wiem od niego, że Sacramento leży na zachód.

- Wyciągnęła rękę do Polly, by pomóc jej wstać.

- No, przynajmniej coś nam zostało - stwierdziła

Polly, otrzepując spódnicę. - Najważniejsze, że ma­

my wodę i trochę zapasów.

Amanda obrzuciła ją zdziwionym spojrzeniem.

- To znaczy, że w końcu przestaniesz narzekać

i na coś się przydasz?

Polly się uśmiechnęła.

- Mam dość fasoli.

- Ja też - odparła ze śmiechem Amanda.

Ruszyły pod górę. Wkrótce siedziały już wygodnie

na koźle. Amanda chwyciła lejce i konie ruszyły. Ze

zdumieniem spostrzegła, że Polly ogląda się na mo­

giłę Lestera, a w jej oczach widać smutek. Po raz

pierwszy przyszło jej do głowy, że może niewłaści­

wie ją oceniła.

- Musimy okropnie wyglądać - powiedziała lek­

kim tonem, by rozładować napięcie.

- Może trzeba było tej bójki, żeby atmosfera się

oczyściła.

- Może - mruknęła Amanda. - Gdzie są twoi ro­

dzice?

- Mama umarła na ospę, a ojca nigdy nie znałam.

Związałam się z szulerem, wędrowałam z nim od

jednej osady poszukiwaczy złota do drugiej, od jed­

nego baru do drugiego. W końcu zostawił mnie na lo­

dzie. A co z twoją matką? Wiem, że wyjechała z mia­

sta jakiś rok temu, a twój ojciec został.

- Wróciła do swojej rodziny.

- Chcesz ją odwiedzić?

- Nie.

- Lester mówił mi o tej umowie w sprawie ślubu.

Nie dziwię się, że chciałaś czmychnąć z Columbii.

Amanda zaśmiała się cicho.

- I tak zamierzałam wyjechać. Tylko że udało mi

się to trochę wcześniej, niż planowałam.

Polly milczała, najwyraźniej zamyślona. Amanda

też się zadumała. Ogarnęły ją wspomnienia. Odkąd

pamiętała, zawsze jej mówiono, że rodzice pochodzili

z zamożnych rodzin. Tak do siebie nie pasowali, że

trudno jej było zrozumieć, dlaczego w ogóle się po­

brali. Wiedziała, że ojciec nigdy nie pracował, był

czarną owcą w rodzinie, jak mawiała matka, która

miała na imię Constance, i uwielbiał włóczęgę.

Obliczywszy swój stan posiadania i dodawszy do

tego wiano Constance, Ben przeprowadził się wraz

z rodziną do Columbii, gdzie miał nadzieję pomno­

żyć majątek. Słyszał, że jest tam pełno złota, które

tylko czeka, aby ktoś je wypłukał z piasku. Szybko

się zorientował, że wymaga to ciężkiej pracy, i zre­

zygnował ze swoich planów. Po latach życia z nie­

wielkiego kapitału rodzina została bez pieniędzy, to­

też Ben musiał się za czymś rozejrzeć, ale w grę

wchodził wyłącznie łatwy sposób zarabiania na ży­

cie. Wówczas Constance wpadła na pomysł, żeby

córka zajęła się praniem. Sama była na to zbyt leniwa.

Liczyła każdego centa zarobionego przez Amandę.

Przez cały czas gderała, wydawała polecenia i powta­

rzała każdemu, że pochodzi ze świetnej i bogatej ro­

dziny. Uważała, iż to Ben i Amanda powinni jej za­

pewnić takie życie, do jakiego przywykła.

Constance była kobietą zimną, nie okazującą

uczuć. Uważała, że ma trzy rodzicielskie obowiązki:

wpoić w córkę dumę, nauczyć ją czytać i pisać,

a ponadto przestrzec przed niegodziwością męż­

czyzn.

Ben przeważnie był poza domem. Tym większą

niespodzianką było, gdy pojawił się któregoś dnia

w chałupie, którą nazywali domem, z biletem na dy­

liżans. Constance była naprawdę szczęśliwa. Dwa dni

później wyjechała, nawet się nie żegnając.

Amanda nie zaznała czułości rodzicielskiej, wcale

więc jej nie oczekiwała. Czasami tylko widząc, jak inni

rodzice traktują swoje dzieci, czuła się rozżalona i samo­

tna. Z zadowoleniem przyjęła odmianę - już nie musiała

wysłuchiwać ciągłych poleceń matki. Lubiła robić to, co

sama uważała za stosowne, i wtedy, gdy uważała za sto­

sowne. Doskwierały jej jedynie wybryki ojca. Schowa-

ła więc swoje pieniądze i czekała na sposobność wy­

jazdu z Columbii. Nie przyszłoby jej do głowy, że tuż

po wyjeździe znajdzie się na pustkowiu, mając za to­

warzyszkę podróży tancerkę z saloonu. Chociaż sytu­

acja nie wyglądała różowo, Amanda doceniła to, że

jest wolna, czuła się wspaniale.

Późnym popołudniem dotarły do jakiejś starej dro­

gi. Choć była zarośnięta trawą i chwastami, ucieszyły

się, że są bliżej cywilizacji.

Nazajutrz dojechały do rozdroża. Postanowiły skręcić

w prawo, ponieważ ten trakt wydawał się bardziej uczę­

szczany, a poza tym prowadził na zachód.

Jechały kolejne dwa dni, nie widząc żywej duszy.

Miały jednak nadzieję, że niedługo ktoś im powie, jak

dotrzeć do Sacramento. Górzysta okolica była ma­

lownicza - rosłe dęby dumnie rozpościerały korony,

łąki, pełne polnych kwiatów, przypominały różno­

barwne kobierce. W innych okolicznościach Aman­

da, czuła na piękno przyrody, byłaby zachwycona,

lecz teraz pochłaniało ją zupełnie coś innego. Słońce

grzało niemiłosiernie, zapasy żywności topniały. Le­

ster przygotował żywności tylko na trzy tygodnie.

Wreszcie Polly wypatrzyła w oddali, u stóp skali­

stego wzgórza, zarysy domów. Amanda chciała popę­

dzić konie, ale szybko uświadomiła sobie, że nie wol­

no jej narażać zwierząt na dodatkowy wysiłek, zwła­

szcza że nie miała pewności, czego mogą się spodzie­

wać po dotarciu do celu. Wydawało się, że czas stanął

w miejscu. Jechały w milczeniu, nie chcąc zdradzić,

jak bardzo się niepokoją.

W końcu znalazły się na głównej ulicy. Amanda

zatrzymała konie. Rozglądały się z niedowierzaniem.

Wzdłuż ulicy ciągnęły się sklepy, stał też hotel. Dalej

widać było zadbane domy, pomiędzy którymi rosły

dęby, rzucające kuszący cień. W centralnym miejscu

znajdowała się studnia ocembrowana kamieniami. Na

ulicy jednak nie było znaku życia - tylko pies zaczął

je obszczekiwać, a osioł przerwał skubanie trawy ros­

nącej wzdłuż drewnianego chodnika. Na pochylonej

tablicy przy wjeździe do miasta przeczytały: WITAJ­

CIE W SPRINGTOWN.

- Nie podoba mi się to - szepnęła Polly.

- Przynajmniej mamy gdzie odpocząć.

- Tu jest pusto, ani żywej duszy. Mówiłam ci przy

grobie Lestera, że to zły omen.

- Opowiadasz głupstwa. Może wszyscy pojechali

gdzieś niedaleko na piknik. Potrzebna jest nam żyw­

ność. Aż ślinka mi leci na myśl o garnku zupy. -

Amanda podniosła rękę, by zwolnić hamulec.

- Czekaj! - zawołała Polly.

- O co chodzi?

- Mówię ci, zawróćmy i jedźmy dalej. Naprawdę

Lester mógł rzucić na nas przekleństwo.

- Nie do wiary, co ty wymyślasz. - Amanda wes­

tchnęła, widząc strach w oczach towarzyszki. - Pójdę

się rozejrzeć, udowodnię ci, że nie ma czego się bać.

Zostaniesz wtedy kilka dni?

Polly zawahała się.

- A jeśli coś ci się stanie?

- Mam dość tych bzdur. - Amanda zebrała spód-

nicę i zsiadła z wozu. - Tylko nie odjeżdżaj beze

mnie.

- Dlaczego ludzie opuścili miasto?

- Pewnie to stare miasto poszukiwaczy złota.

A my możemy sobie tu odpocząć. Zaraz wracam.

Polly przesiadła się na jej miejsce, nie spuszczając

Amandy z oka.

- Gdyby coś ci się stało, krzycz; zatnę konie i pod­

jadę, ty wskoczysz i popędzimy przed siebie!

Amanda uśmiechnęła się pod nosem. Wcale się nie

bała, szła pewnym krokiem. Przerażenie Polly nie

udzieliło się jej. Nawet pies gdzieś sobie poszedł,

a osioł wrócił do skubania. Nagły powiew wiatru

poderwał tuman piachu, o ścianę uderzyła okiennica.

Amanda aż podskoczyła. Po chwili jednak odetchnęła

z ulgą, ponieważ nic się nie zdarzyło.

Szła główną ulicą miasteczka, aż dotarła do studni.

Niestety, gadanie Polly o rzuconym przekleństwie

zrobiło swoje. Amanda poczuła się dziwnie, zwilgot­

niały jej dłonie. Lękliwie potoczyła wokół spojrze­

niem. Nie zauważyła niczego podejrzanego. Budynki

wyglądały porządnie, gdzieniegdzie tylko okiennice

zwisały na jednym zawiasie i drzwi stały otworem.

Zdecydowała się w końcu wejść na drewniany chod­

nik. Otworzyła drzwi najbliższego sklepu i przekro­

czyła próg.

Stała czekając, aż wzrok przywyknie do mroku.

Kiedy mogła już rozróżniać przedmioty, uśmiechnęła

się z niedowierzaniem. Przed nią, na półkach, stały

słoje pełne cukierków, puszki z żywnością, worki

pełne mąki. Dalej dojrzała strzelby, rewolwery, mate­

riały, gotowe suknie, beczki fasoli. Wszystko, czego

dusza zapragnie. Pomyślała, że trafiły z Polly w ja­

kieś niebiańskie miejsce, i wybuchnęła śmiechem.

Wszędzie było pełno pajęczyn, nikt tu nie wchodził

od miesięcy. Ogromnie podniecona, wybiegła na uli­

cę i weszła do znajdującego się obok hotelu. Potem

zajrzała jeszcze do kilku sklepów. Lustracja wypadła

pomyślnie. Amanda wróciła na ulicę i rozejrzała się

dookoła.

- Co z tobą? Co się dzieje?! - zawołała do niej

Polly. - Dlaczego się śmiejesz? Wracamy, prawda?

- Wracamy? Jest tu wszystko, czego nam potrze­

ba! Polly, znalazłyśmy dom! Podjeżdżaj tutaj!

- To ty chodź tutaj! Musimy, do diabła, stąd uciekać!

- Polly, to miasto jest opuszczone! Teraz należy

do nas. Pełno tu jedzenia! Zajrzę jeszcze do domów!

- Moja babcia w Wirginii Zachodniej zawsze

mnie ostrzegała przed diabłem...

Lecz Amanda nie słuchała. Ruszyła oglądać domy.

Polly puściła lejce, otarła pot z czoła. Najwyraźniej

niebo było jasne, nie działo się nic strasznego. O ja­

kim jedzeniu mówiła Amanda? Ciekawość wzięła gó­

rę. Chwyciła lejce, zwolniła hamulec i popędziła ko­

nie, rozglądając się na wszystkie strony.

Rozdział trzeci

Od przyjazdu Amandy i Polly do Springtown mi­

nął tydzień. Postanowiły w nim zostać, dopóki ktoś

się nie zjawi i nie wskaże im drogi do Sacramento.

Ani jedna, ani druga nie miała pojęcia, dlaczego mie­

szkańcy porzucili znakomicie zagospodarowane, ob­

fitujące we wszelkie wygody miasteczko. Nawet

w ogródkach przetrwały kartofle i inne warzywa.

Domy mieszkalne były kompletnie wyposażone, wy­

glądały tak, jakby ludzie wyszli tylko na chwilę, tyle

że wszędzie leżał kurz i wisiały pajęczyny. Były za­

chwycone, że w nieszczęściu, jakie na nich spadło,

dopisało im takie szczęście.

Polly, co prawda, znalazła w saloonie kilka jaskra­

wych sukien, lecz postanowiła ubierać się skromniej,

jak Amanda. Pomyślała sobie, że w innej sukni stanie

się być może inną kobietą. Najbardziej dumna była

jednak ze znalezionego brylantowego naszyjnika. Nie

zdejmowała go nawet do snu. Ponieważ nigdy nie

miała własnego domu, chciała zamieszkać w jednym

z tutejszych, lecz bojąc się spać w nim sama, zdecy­

dowała się pozostać z Amandą w hotelu.

Amanda, która od lat nosiła na zmianę dwie su-

kienki tak pocerowane, że trudno byłoby zmieścić ko­

lejną cerę, oniemiała na widok obfitości strojów

w sklepach i domach. Hotel z przestronnymi pokoja­

mi, w których stały łóżka wyposażone w materace,

przypominał jej pałac. Co noc spała w innym pomie­

szczeniu. Polly natomiast wciąż zajmowała ten sam

pokój.

Posiłki przygotowywały sobie w jednym z po­

bliskich domów. Polly chciała gotować, więc Aman­

da zajęła się zaopatrywaniem kuchni w świeże wa­

rzywa.

Karmiły swoje dwa konie, sprzątały, pielęgnowały

ogród - były naprawdę zajęte.

Rankiem Polly musiała zajrzeć aż do czterech po­

koi, by znaleźć Amandę. Usiadła na jednym z niskich

krzeseł i przyglądała się, jak ściele łóżko.

- Wiesz, nawet gdybyśmy spędziły tu kilka mie­

sięcy, i tak nie dałybyśmy rady przejrzeć wszystkich

rzeczy. Ciekawe, czy gdzieś jest jeszcze jakaś biżu­

teria - powiedziała Polly, dotykając swojego na­

szyjnika.

Amanda się roześmiała. Sama nie mogła się nadzi­

wić, że polubiła tę rudowłosą dziewczynę. Polly prze­

stała się malować, teraz wyglądała jeszcze ładniej. Jej

delikatne rysy i blada cera przypominały buzię porce­

lanowej lalki. Ona sama miała twarz ogorzałą od

słońca. Różowe jak pączek róży usta Polly, jej zielone

oczy na pewno wyglądały powabniej niż zbyt pełne

usta, brązowe oczy i proste czarne włosy Amandy.

Ponadto Amanda miała smukłą sylwetkę, a Polly krą­

głą i pulchną, co zdecydowanie bardziej podoba się

mężczyznom.

- A po co ci biżuteria?

- W Sacramento będę mogła ją sprzedać.

Amanda zaczęła szczotkować swoje gęste włosy.

- Co zrobisz, kiedy już tam dotrzemy?

Polly zmarszczyła czoło.

- Chyba wrócę do pracy w saloonie. A ty?

- Nie wiem, chociaż dużo o tym myślałam. Ko­

rzystając z pieniędzy Lestera i z tych, które, być mo­

że, znajdziemy tutaj, mogłybyśmy założyć jakiś inte­

res. - Amanda na wszelki wypadek nie wspomniała

o własnych oszczędnościach.

Oczy Polly rozbłysły radością.

- Mogłybyśmy otworzyć bar!

- Myślałam raczej o...

Amanda znieruchomiała. Wydało jej się, że słyszy ja­

kieś głosy. Polly skoczyła na nogi i podbiegła do okna.

- Do diabła, mamy towarzystwo! - Już chciała

rzucić się do drzwi i wybiec, kiedy Amanda chwyciła

ją za ramię.

-- Ciii... najpierw zobaczmy, kto to.

- Co za różnica?

Amanda podeszła do okna, stanęła z boku, żeby

nie było jej widać z ulicy, i wyjrzała.

- Jest ich trzech.

Drgnęła ze strachu, bo Polly niespodziewanie sta­

nęła z tyłu.

- Chyba w życiu nie widziałam bardziej niechluj-

nych ludzi. A ten stary drań to już szczyt

wszystkiego. Wygląda, jakby się nie mył od uro­

dzenia.

- To tylko mężczyźni. Poradzę sobie. Może po­

wiedzą nam, jak się dostać do Sacramento. - Polly

znów ruszyła w stronę drzwi.

- Nie! - zaoponowała Amanda donośnym szep­

tem. - Przecież nie wiemy, kto to. A może to tacy, co

tylko gwałcą, kradną i zabijają? Ten twój naszyjnik

na pewno byłby dla nich niezłą gratką.

- Nie pomyślałam o tym. - Polly dotknęła szyi.

- Poczekajmy, zobaczymy, co będą robić. Nasze

konie są w stajni, więc te typy nie domyślą się, że

ktoś jest w miasteczku. Bądźmy cicho. Może uda

nam się usłyszeć ich rozmowę.

Jeźdźcy zatrzymali konie przy studni i zaczęli się

rozglądać.

- Do cholery - rzucił podnieconym głosem Vern

- możemy się tu zaszyć. Posiedzieć tu trochę. To biu­

ro w Wells Fargo nie ucieknie. Możemy je później

obrabować.

- Ciekawe, czy coś tu znajdziemy - zastanawiał

się Fred.

- Nie ostrzcie sobie zębów, chłopaki - upomniał

ich ojciec. - Jak ludzie opuszczają miasto, to zabie­

rają wszystko ze sobą. - Gus poprawił się niecierpli­

wie w siodle. - Poza tym to miejsce mi się nie po­

doba, zwłaszcza po tym, co Vern przeczytał na desce:

Żółta febra. Napisano to wapnem.

- Do diabła, tato, pewnie znajdzie się tu jakieś łóż-

ko. Od miesięcy nie spałem w łóżku! A może będzie

tu złoto?

- Zamknij się, Vem. Gdyby było tu jeszcze złoto,

to zostaliby i ludzie. Odpocznijmy przy tamtym stru­

mieniu, wzdłuż którego jedziemy. Będzie padało, bo­

lą mnie nogi.

Amanda poczuła ulgę - mężczyźni wyjechali

z miasteczka. O jakim deszczu mówili? Przecież na

niebie nie było ani jednej chmurki.

- Słyszałaś, Polly? To złodzieje.

- Okropne, ale jeden z nich był naprawdę przy­

stojny.

- Jak ty możesz teraz w ogóle myśleć o czymś

takim?

- Nigdy w życiu nie byłaś z mężczyzną, który

mówił ci, jaka jesteś ładna i jak nie może się tobą na­

cieszyć. Albo z takim, którym ty nie mogłaś się na­

cieszyć.

- Skąd możesz wiedzieć - broniła się Amanda. -

Przeciwnie. Interesowało się mną wielu mężczyzn.

- Interesowało, interesowało... Ja nie o tym mó­

wiłam.

Amanda, niezadowolona, że rozmowa przybrała

taki obrót, ruszyła w stronę drzwi.

- Powinnyśmy teraz bardzo uważać i pozostać

w ukryciu. Któremuś mogłoby przyjść do głowy, że­

by tu wrócić.

- Ale oni mówili o jakimś napisie. Może dlatego

wszyscy stąd uciekli. A my możemy umrzeć.

- Uspokój się, Polly. Nie widziałyśmy żadnego

napisu. Wątpię, czy ten drab w ogóle potrafi czytać.

A poza tym, jak możemy się zarazić, jeżeli nie ma tu

nikogo?

Przez resztę dnia zachowywały ostrożność w oba­

wie, że któryś z mężczyzn może wrócić. Kiedy za­

padł wieczór, Amanda przestała się martwić, uzna­

wszy, że odjechali.

- Jeżeli oni się pojawili, to przyjadą też inni. Mu­

simy jak najszybciej wyruszyć do Sacramento.

Polly kiwnęła głową. Po chwili rozeszły się do

swoich pokoi.

Amanda ubrana w koszulę nocną pieściła palcami

białą koronkę i różowe wstążeczki przy rękawach.

Uśmiechnęła się na myśl, jak cudownie jest włożyć

na gołe ciało strój z miękkiej bawełny. Jeszcze nigdy

nie spała w czymś tak ślicznym. W ogóle jeszcze nig­

dy w życiu nie miała tylu ubrań. Teraz mogła co­

dziennie wkładać co innego, jak księżniczka z bajki.

Postanowiła, że wybierze w Springtown wszystkie

ubrania, które na nią pasują, i złoży je w jednym

z domów. A kiedy będą już z Polly wyjeżdżały, zała­

duje je na wóz. Przecież nie będzie zostawiała takich

skarbów!

Położyła się do łóżka. Krochmalone prześcieradła

były naprawdę wspaniałe, łóżko wielkie i wygodne.

Czuła się jak w niebie. Podparła się na łokciu, zdmu­

chnęła świecę stojącą na stoliku nocnym. Teraz już

wystarczyło tylko poklepać poduszkę.

Leżała patrząc w ciemność. Zaczęła myśleć

o mężczyznach, którzy odjechali. Przedtem często się

zastanawiała, co wypędziło mieszkańców mia­

steczka. Napis ostrzegający przed żółtą febrą wszy­

stko by wyjaśniał. A może rzeczywiście trafiły z Pol­

ly do nieba dzięki temu, że ktoś sprawował nad nimi

opiekę? Nawet dzisiaj, gdyby nie zaspały i nie wstały

później, te draby zastałyby je na ulicy. Ale po co my­

śleć o tym wszystkim. Odjechali i będzie spokój. Za­

mknęła oczy, postanawiając zasnąć.

- Ci mężczyźni rozłożyli obóz za miastecz­

kiem.

Amanda otworzyła oczy. Natychmiast wsunęła rę­

kę pod poduszkę i chwyciła rewolwer. Leżała jednak

bez ruchu, usiłując się zorientować, skąd dobiega

głos. Mijały sekundy, nasłuchiwała. Nie wychwyciła

uchem jednak nawet szmeru. Może jej się przyśniło?

Poczuła się głupio, naciągnęła koc na ramiona, ponie­

waż zrobiło się chłodno. Oczywiście, musiało jej się

to przyśnić.

- Są niebezpieczni. Pozostańcie w ukryciu.

Amanda usiadła przestraszona nie na żarty. W ręce

trzymała rewolwer, broda jej drżała, wzrok błądził

w ciemnościach. Ku jej przerażeniu, w nogach łóżka

ukazała się biała poświata.

- To wszystko mi się śni. Wiem, że to mi się śni

- powtarzała pod nosem.

Nagle spadła z łóżka. Krzyknęła tak, że mogłaby

obudzić umarłego. Chciała się wczołgać pod łóżko,

by się tam ukryć przed złymi duchami. Ale nie zrobiła

tego. Podniosła się z kolan i spróbowała zapalić świe-

cę, lecz ręka za bardzo jej drżała. Drzwi otworzyły

się z trzaskiem i wpadła Polly.

- Co się stało?

- Musimy uciekać! - szepnęła Amanda, obejmu­

jąc Polly.

- Dlaczego?

- Duch. - Amanda cała się trzęsła. - Duch. Przy­

sięgam, że widziałam ducha. Śpieszmy się!

Wyprowadźmy konie, zaprzęgnijmy do wozu i ucie­

kajmy!

-

Ale jak wyjdziemy, to mogą nas znaleźć.

- Kto?

- Duchy, do diaska.

Amanda wypuściła Polly z uścisku. Usiłowała ze­

brać myśli.

- Był tylko jeden - powiedziała nagle.

- Przecież nie masz pewności.

Amanda była tak zdenerwowana, że ledwie się

trzymała na nogach.

- Sama zobaczysz, jak tu jeszcze postoimy. -

Zmusiła się, by wyjrzeć na korytarz. Nic nie zobaczy­

ła. - Chodź, zbieramy się.

- To wrócił Lester.

- Polly, to nie był jego głos! Chodź już!

- Na wszystkie świętości!

Amanda odwróciła się i zobaczyła, że Polly siedzi

na łóżku, obejmując rękami głowę.

- Co ty robisz?!

- To znaczy, że mówił do ciebie? Usiłuje zawład­

nąć twoją duszą!

Próbując się opanować, Amanda oparła się o ścia­

nę i kilka razy głęboko odetchnęła.

- Jeżeli będziesz tak siedziała, na pewno mu się to uda.

Polly skoczyła na równe nogi, chwytając latarnię

ze świecą z nocnego stolika. Po chwili zbiegały już

po schodach.

Kiedy wypadły na ulicę, Amanda zaczęła odzyski­

wać zdrowy rozsądek. Chwyciła Polly za ramię.

- Stop!

- Dlaczego?

- Nie możemy tak wyjechać. Jesteśmy w koszu­

lach nocnych. Nie mamy ubrań ani butów. Nie może­

my tak po prostu wskoczyć na wóz i odjechać.

Polly odwróciła się. Trzymała latarnię i dopiero te­

raz zdała sobie sprawę, że nie jest zapalona.

- Czemu nie możemy?

- Przecież potrzebna nam będzie żywność, ubra­

nia, woda...

- Chcesz powiedzieć, że zostajemy?

- Nie. Chcę powiedzieć, że powinnyśmy wypro­

wadzić wóz, załadować go i dopiero potem odjechać.

Jeżeli naprawdę widziałam ducha, to nic nam nie zro­

bi, wystarczy nie wracać do hotelu.

- Jeżeli naprawdę widziałaś ducha? - Polly unios­

ła brwi.

- Przyszło mi do głowy, że może któryś z tych

drabów wrócił, by nas ostrzec. Spałam, więc mogło

mi się zdawać, że to duch. Tyle mi naopowiadałaś

o różnych nocnych strachach, że mogłam to sobie

wyobrazić.

W oddali przetoczył się ciężki grzmot. Spojrzały

na niebo.

- Wspaniale, do tego wszystkiego jeszcze burza -

jęknęła Polly. - Do diabła! Uderzyłam się o jakiś ka­

mień! Wyjeżdżamy czy nie?

Amanda nadal była zdenerwowana. Nie chciała

zostać, jeżeli nawet to nie był duch, tylko jeden

z mężczyzn o podejrzanym wyglądzie.

- Tak, wyjeżdżamy. Załadujmy wóz, a wtedy

włożymy buty. - Ruszyła w stronę stajni, Polly drep­

tała za nią. - Chyba wzięłaś zapałki, by zapalić la­

tarnię?

- Tak, zaraz to zrobię, tylko poczekaj.

Latarnia zapłonęła i ruszyły do stajni. W środku

poczuły ostry zapach siana i owsa, ale koni nie było.

- Zdawało mi się, że zostawiłaś konie tutaj.

- Zgadza się, tutaj. Może się odwiązały? - Aman­

da wzięła latarnię z rąk Polly i ruszyła wzdłuż bo­

ksów. - Nie rozumiem. Nie ma ich!

- Może wyszły na zewnątrz?

- Ale jak? Zamknęłam drzwi na skobel. - Aman­

da usiłowała zebrać myśli. - A może... może to ci

mężczyźni. Może jeden z nich po cichu wrócił

i ukradł je. A potem przestraszył mnie.

- Co teraz zrobimy?

Amanda usiadła na kupie siana.

- Ten głos w hotelu powiedział, że rozłożyli obóz

za miasteczkiem. Możemy im zabrać nasze konie.

Zakraść się.

- Najpierw mówisz, że nie powinni nas nawet zo-

baczyć, bo to złodzieje, a teraz twierdzisz, że mo­

żemy się zakraść i odebrać nasze konie! A jak nas

złapią?

- Myślisz, że mnie się to wszystko podoba? Ale

jakie mamy wyjście? Gdyby nam się udało odebrać

konie, to nim by się spostrzegli, byłybyśmy już dale­

ko. Jeżeli tego nie zrobimy, to możemy tu zostać na

wieki.

Pierwsze krople deszczu uderzyły o dach. Polly

jęknęła, gotowa pogodzić się z losem. Nad ich gło­

wami rozległ się donośny grzmot.

- Przynajmniej nie będą nas słyszeć - zauważyła

Amanda pocieszającym tonem. - Chodźmy szybko

do domu, musimy się przebrać.

Polly ruszyła za przyjaciółką, jakby szła na

ścięcie.

Korzystając z ciemności, Chance przycupnął na

wzgórzu. Trzymał w ręce ciężki kij, usta miał zaciś­

nięte, zmrużonymi oczami przyglądał się trzem męż­

czyznom. Rozłożyli obóz nad strumieniem, robiąc so­

bie namiot z jego skórzanego płaszcza. W jasnych

płomieniach ogniska Chance doskonale widział, co

robią.

Ich konie uwiązane były do sznura rozciągniętego

między dwiema topolami. Vern już spał, w nocnym

powietrzu słychać było jego głośne chrapanie. Dwaj

pozostali przykucnęli przy ogniu. Od godziny raczyli

się whisky. Chance liczył na to, że już niedługo zmo­

rzy ich sen.

Zaczęło padać, lecz nie zwracał na to uwagi. Tra­

wiła go myśl, ile wycierpiał z rąk tych bandytów. Ku­

la szczęśliwie przeszła przez ramię, ale upływ krwi

i gorączka bardzo go osłabiły. Ruszył ich tropem jak

gończy pies, spał tylko wtedy, gdy już nie mógł iść

dalej. Parł przed siebie gnany pragnieniem odzyska­

nia Kaktusa i rewolweru oraz chęcią zemsty na tych

draniach, którzy zostawili go na pewną śmierć. Wre­

szcie nadszedł czas wyrównania rachunków. Nie miał

jednak broni, musiał więc czekać na sposobność do-

padnięcia któregoś w pojedynkę lub na to, że wszyscy

trzej usną.

Spękane usta rozciągnęły się w uśmiechu. Gus

i jego synowie popełnili wielki błąd, spędzając wię­

cej czasu na popasach niż w drodze. Chance następo­

wał im na pięty. Gdyby go wtedy przeszukali, na

pewno znaleźliby woreczek złota ukryty w bucie. Nie

popisali się inteligencją. Miał więc czym zapłacić le­

karzowi w Hangtown i za co kupić żywność. Nie by­

ło tego tyle, by mógł kupić sobie też konia, więc go

ukradł.

Padał coraz większy deszcz. Chance nasunął głę­

biej kapelusz. Przetoczył się grzmot, a ciemności roz­

świetliła błyskawica.

- Cholera! - wrzasnął Gus. - A nie mówiłem, że

będzie padać? Jak ten Vern może spać, kiedy tak

grzmi?!

- Do diabła, tato, przecież wiesz, że nie potrafi pić!

Jeden z koni zarżał, po chwili zawtórował mu

drugi.

- Fred, idź zobaczyć, co z nimi - rozkazał Gus.

- Przecież leje, nie chce mi się moknąć.

- A jak któryś się urwie, to będzie ci się chciało

iść pieszo?! - Gus podniósł kamyk i rzucił nim w sy­

na. - Rusz tyłek!

Mamrocząc coś pod nosem, Fred wyczołgał się

spod prowizorycznego namiotu. Wstał tak nagle, że

zakręciło mu się w głowie i przez chwilę niczego nie

widział.

- Na co czekasz, do cholery?! - ryknął wściekły

Gus.

- Idę, już idę...

Powlókł się w stronę koni. Deszcz zalewał mu

oczy, lecz zarazem odrobinę go otrzeźwił. Nagle

w świetle błyskawicy zobaczył, że dwie kobiety usi­

łują odwiązać gniadego i konia ojca. Uśmiechnął się,

wyciągając rewolwer.

- No proszę, co też nam dobry Bóg dostarczył

wprost na miejsce.

Amanda i Polly, przemoczone do suchej nitki,

wpatrywały się w mężczyznę. Stwierdziwszy, że ich

koni nigdzie nie ma, postanowiły zabrać te, na któ­

rych przyjechali mężczyźni. Nie miały innego wyj­

ścia. Złapane na gorącym uczynku, wpadły w po­

płoch - za kradzież konia karano stryczkiem.

- No, no! Ojciec, ja i Vern nieźle się z wami dwie­

ma dziś zabawimy!

Ledwie kilkanaście metrów dalej uderzył piorun,

zaraz po nim drugi, tym razem w gałąź tuż nad głową

Freda. Przerażone kobiety odskoczyły, lecz on stał

w miejscu, oniemiały: Gruby konar zatrzeszczał, pękł

i runął na ziemię, powalając Freda.

Kobiety nie miały pojęcia, czy Fred żyje, czy nie,

lecz nie zamierzały tego sprawdzać. Amanda odru­

chowo podniosła rewolwer, który wypadł

mężczyźnie z ręki, i pobiegła za Polly. Udało im się

przynajmniej zdobyć konie.

Chance dostrzegł kobiety, gdy ruszył zboczem, by

zająć się Fredem. Chociaż ulewny deszcz utrudniał

widoczność, rozpoznał suknie. Kiedy konar runął na

Freda i jedna z kobiet podniosła broń, Chance był je­

szcze za daleko, by zareagować. Błyskawice roz­

świetliły niebo i cała scena widoczna była niby w bia­

ły dzień. Jakby nie miał dość kłopotów, kobiety za­

brały jego konia.

Wściekły, że przypadek pokrzyżował mu plany,

odwrócił się, by popatrzyć na prowizoryczne schro­

nienie opryszków. Stary nadal tam siedział, nie mając

pojęcia, co się przydarzyło Fredowi. Chance nie wąt­

pił, że Gus jest świetnie uzbrojony. Nawet pijany, był

niebezpieczny. Chance doskonale znał tego typu lu­

dzi, bo sam całe lata spędził wśród band.

Deszcz lał jak z cebra, lecz Chance nie miał po co

szukać schronienia pod drzewem, wolał ruszyć za ko­

bietami w stronę Springtown. Przedtem myślał, że mia­

sto jest opustoszałe, ale teraz się przekonał, że to niepra­

wda. Kiedy tylko odzyska konia i rewolwer, wróci do

obozowiska rozprawić się z Gusem i Vernem.

Zerwał kapelusz, uderzył nim o spodnie, by strze­

pnąć wodę, i z powrotem wsadził na głowę. Przy-

najmniej w jednym sprzyjało mu szczęście - nie bę­

dzie musiał walczyć o konia i broń z bandą męż­

czyzn.

Amanda I Polly odetchnęły dopiero na głównej

ulicy miasteczka.

- Udało nam się! Naprawdę nam się udało! - wy­

krzyknęła Polly z niedowierzaniem.

- Tak, ale straciłyśmy za dużo czasu. - Amanda

była zatroskana. - Musimy się diabelnie spieszyć

z zaprzęganiem i ładowaniem wozu. Nawet nie wie­

my, czy te konie potrafią iść w zaprzęgu.

Kiedy zbliżały się do stajni, gwałtowny pod­

much wiatru szarpnął okiennicą, po niebie przeto­

czył się ogłuszający grzmot. Spłoszone konie szar­

pnęły się do tyłu. Kobiety ledwie mogły je utrzy­

mać. Wiatr się wzmagał, chłostał je deszczem,

zalewał twarze. Konie cofały się, rżały, aż na­

gle jakby ktoś dźgnął je widłami, zerwały się z u-

więzi.

Wiatr uspokoił się tak samo niespodzianie, jak zer­

wał. Amanda i Polly stały w błocie, spoglądając za

galopującymi końmi. Były załamane.

- Co teraz? - spytała Polly.

Amanda otarła z twarzy łzy i deszcz. Była tak sa­

mo jak Polly zmartwiona niepomyślnym obrotem

rzeczy, lecz uważała, że nie mają czasu na lamenty.

- Ładujemy broń i czekamy. Te typy muszą tu

wrócić po swoje konie.

Chance zatoczył wielkie koło, by za szybko nie

zbliżyć się do kobiet, a następnie ruszył wzdłuż drew­

nianych domów. Po chwili udało mu się dojrzeć świa­

tełko w jednym z okien od podwórza sporego domu.

Poruszając się cicho jak kot, wszedł frontowymi

drzwiami. Na szczęście, nie zaskrzypiały. Stał cicho,

nasłuchując. Ktoś krzątał się w kuchni. Ruszył na­

przód.

Polly, zadowolona, że udało jej się zgromadzić je­

dzenie na cały dzień, zawiązała mocno worek po mą­

ce. Wiedziała doskonale, że Amanda będzie na nią

wściekła, bo wymknęła się z kryjówki w starej stodo­

le, lecz nie mogła już wytrzymać bez jedzenia. Popa­

trzyła teraz tęsknie na szynkę pozostawioną na blacie.

Czy naprawdę spakowała dość prowiantów? Uważa­

ła, że Amanda przesadza z tą ostrożnością. Gdyby

bandyci mieli przyjść do miasteczka, już dawno by tu

byli.

Postanowiła jednak wracać do stodoły. Chwyciła

świecę, odwróciła się i... worek wypadł jej z ręki.

W drzwiach stał barczysty, wysoki mężczyzna. Mokre

włosy zakrywały mu niemal całą twarz, lecz nie na tyle,

by Polly nie dojrzała jego złośliwego uśmiechu.

Oparł się o framugę i zmierzył ją uważnym spo­

jrzeniem, zatrzymując wzrok na naszyjniku z bry­

lantów.

- Nie przyszło mi do głowy, że na tym pustkowiu

znajdę takie apetyczne stworzenie. Jak ci na imię, ko­

chanie? - spytał głębokim aksamitnym głosem.

Polly odczuwała jednocześnie strach i pożądanie.

Nawet z tą długą jasnoblond brodą mężczyzna wy­

glądał wspaniale.

- Mam na imię Polly. Nazywam się Polly O'Neil.

- A może byś mi tak, Polly, powiedziała, co zro­

biłaś z końmi?

- Z jakimi końmi? - żachnęła się.

- Uciekły, zanim udało nam się je związać - od­

powiedziała Amanda, wyłaniając się zza pleców męż­

czyzny.

Chance odwrócił się zaskoczony. Kobieta miała na

głowie kapelusz i stała poza kręgiem światła, nie wi­

dział więc jej twarzy. Mokra suknia oblepiała jej cia­

ło. Była drobniejsza od rudowłosej, ale miała dobrą

figurę. W ręce trzymała jego własny rewolwer z per­

łową kolbą. Celowała w jego tors.

- Ręce do góry, cofnąć się do salonu - rozkazała.

Oczami wyobraźni ujrzała, jak wieszają ją na gałęzi

za kradzież koni.

- Z pewnością oboje wiemy, że jeśli naciśniesz

cyngiel, tamci zaraz tu przybiegną. Ja chcę tylko swo­

jego konia i rewolwer.

- Chyba zwariowałeś, jeśli myślisz, że zrobię coś

tak głupiego. No, ruszaj!

Ociągając się, Chance wykonał jej polecenie. Był

wściekły, że go zaskoczyła. Przecież to kobieta.

- Jeżeli mnie puścicie, ochronię was przed tymi

bandytami. Mam z nimi porachunki. Zostawili mnie

na pewną śmierć.

- No jasne - prychnęła Amanda. - A ja jestem

królową Anglii.

- Naprawdę grubo się mylisz!

- Polly, daj jakiś sznur.

Chance uprzytomnił sobie nagle, że może odwró­

cić sytuację. Czas płynął, nie chciał stracić okazji za­

skoczenia Gusa i jego syna.

- Co zrobicie, jak zjawią się tu po konie?

Amanda widziała, że Polly poszła do kuchni.

- Nie martw się o nas. I tak ci się nie uda nas na­

brać.

Polly wróciła. Amanda oniemiała, widząc, że za­

miast sznura trzyma w ręce żelazny rondel. Jednym

szybkim ruchem opuściła go na głowę mężczyzny.

Padł na podłogę.

- Zabiłam go? - spytała, patrząc na nieruchomą

postać. Rondel wypadł jej z ręki.

Amanda pochyliła się i dotknęła dwoma palcami

szyi mężczyzny.

- Nie, tylko go ogłuszyłaś. - Wyprostowała się,

nadal oszołomiona postępkiem Polly.

- Jest taki wielki, że od razu pomyślałam, by go

unieszkodliwić, inaczej on unieszkodliwi nas.

Amanda roześmiała się z podziwem.

- Zdumiewasz mnie, Polly.

- Co z nim zrobimy?

- Nie mam pojęcia. Jest za wielki, byśmy mogły

go stąd zabrać. - Popatrzyła jeszcze raz na mężczy­

znę rozciągniętego na podłodze. - Chyba możemy go

ułożyć na łóżku i przywiązać. I zakneblujemy go, że­

by nie mógł przywołać pomocy. Masz lepszy po­

mysł?

Polly potrząsnęła przecząco głową.

- No więc dobrze. Ty chwyć go za nogi, ja za

ręce.

Okazało się jednak, że mężczyzna jest za ciężki.

Amanda spróbowała go przesunąć, ale nadaremnie.

- Teraz ja - powiedziała Polly. Chwyciła go za

nadgarstki i pociągnęła, ale zaledwie o kilka centy­

metrów.

- Poczekaj, Polly. W takim tempie nic nam się nie

uda, bo on zdąży oprzytomnieć. Ty trzymaj go za jed­

ną rękę, ja za drugą. Liczę do trzech i ciągnijmy. Raz,

dwa... trzy! No, jeszcze raz. Ale teraz, jak go ruszy­

my, to już przeciągnijmy do sypialni.

W sypialni obie nie mogły złapać tchu. Polly po­

patrzyła na łóżko, potem na mężczyznę i znów na

łóżko.

- Ledwo udało nam się go tu przyciągnąć, jak da­

my radę go podnieść?

- Ty bierz go pod lewe ramię, ja pod prawe.

Po wielu próbach zdołały wciągnąć na łóżko głowę

i tors. Amanda zakasała spódnicę, stanęła nad męż­

czyzną i ujęła go pod ramiona.

- Ty przejdź z drugiej strony łóżka i chwyć go za

ręce.

Polly wykonała polecenie. Ciągnęła, szarpała, usi­

łowała podźwignąć ciało, lecz wszystko na próżno.

Już wiedziały, że nie dadzą rady. Spojrzała pytająco

na przyjaciółkę.

- Przecież musi być jakiś sposób. Już wiem. Prze­

kręcimy go na bok, wtedy usiądę na nim, żeby nie

zsunął się na podłogę, a ty podejdziesz z drugiej stro­

ny i spróbujesz zarzucić mu nogi na łóżko.

Reszta była już prosta. Amanda pobiegła po rewol­

wer, by móc pilnować mężczyzny, gdy Polly będzie

szukała sznura i szmaty.

Kiedy wróciła, sprawnie przywiązały mężczyznę

do kolumienek podtrzymujących baldachim i za­

kneblowały usta. Odsunęły się i patrzyły z zadowole­

niem na swoją ofiarę.

Amanda naprawdę cieszyła się, że w tę pełną dra­

matycznych wydarzeń noc udało jej się ze wszystkim

uporać. Długoletnie doświadczenie w przechytrzaniu

ojca nauczyło ją samozaparcia i stanowczości. Nagle

spytała Polly:

- Słuchaj, czy wspomniałaś mu, że mamy kryjów­

kę w stodole?

- Nie pamiętam... byłam taka przerażona...

Amanda jęknęła. Polly, podobnie jak ojciec, my­

ślała tylko o chwili bieżącej.

- Musimy więc znaleźć inną - stwierdziła. - Kie­

dy wracałyśmy z końmi, widziałam stary szyb. Tam

się schowamy. Jeżeli tamci trzej się zjawią i znajdą

tego, na pewno się domyślą, że jesteśmy w miastecz­

ku. Pośpieszmy się, bo on zaraz odzyska przyto­

mność. - Była tak zmęczona, że nie miała pewności,

czy zdoła dojść do szybu.

Polly chwyciła worek z żywnością i wyszły

z domu.

- Amando, może on mówił prawdę. Może to on

ostrzegał cię przed bandziorami.

Amanda uśmiechnęła się blado.

- Zaraz zacznie świtać. Po tym, co przeżyłyśmy,

nic mnie nie obchodzi, jestem wykończona.

- Ale nadal nie wiemy, jak się stąd wydostać.

- Owszem, ale teraz przede wszystkim musimy

się dobrze ukryć.

- Myślisz, że ci trzej wrócą?

- Jestem pewna. Pośpieszmy się.

Rozdział czwarty

- Ktoś zwinął nam konie!

Gus otworzył oczy i zobaczył biegnącego Verna.

- Co ty, do diabła, wygadujesz?! - warknął.

- Nie ma dwóch koni, tato! Gniadego i twojego.

A gdzie Fred? Nawet nie zaczął gotować wody na

kawę.

- Może odszedł się wysikać. - Gus powoli wsta­

wał ze swojej derki. Głowa mu pękała od wypitej po­

przedniego wieczoru whisky. - Co z tymi końmi? -

Pokuśtykał do sznura. - Do diabła! Vern, wsiadaj na

swojego i znajdź tamte dwa. Nie mogły daleko

odejść.

Vern miał już wracać po siodło, kiedy obaj z ojcem

usłyszeli głośny jęk.

- Fred? -zawołał Gus, kładąc rękę na kolbie re­

wolweru.

- Tato, wyciągnijcie mnie spod tego przeklętego

drzewa!

Rzucili się w jego stronę. Gus, silny jak

niedźwiedź, podźwignął ciężki konar, a Vern wyciąg­

nął brata. Kiedy Fred stanął już na nogach i Gus prze­

konał się, że synowi nic nie jest, poza tym, że ma gu-

za na głowie, zamachnął się i rąbnął go z całej siły

w szczękę. Fred znów wylądował na ziemi.

Potrząsnął głową, by lepiej widzieć.

- Po coś to zrobił, tato?

- Bo puściłeś konie!

- To nie ja, to dwie kobiety!

- Jakie dwie kobiety, do cholery? Byłeś tak pijany,

że nie odróżniałeś kobiety od drzewa. Nigdy nie byłeś

zbyt bystry. Teraz wstawaj i ruszaj z bratem po konie.

Fred podniósł się, ale na wszelki wypadek nie zbli­

żał się do ojca. Przemyślawszy sprawę, uznał, że oj­

ciec chyba ma rację. Musiał sobie wymyślić te kobie­

ty. Szkoda, wydawały mu się milutkie.

Znaleźli konie nieopodal, pasły się jak gdyby nigdy

nic. Vern podjechał do srokatego i zarzucił mu lasso

na szyję. W żaden sposób nie mogli jednak złapać

gniadego. Był za szybki. W końcu zatrzymali swoje

konie i tylko patrzyli, jak gniady znika za wzgórzem.

- Tata nie będzie zadowolony - mruknął Fred, po­

cierając obolałą szczękę.

- I tak nie mógłby na nim jeździć.

- Taa, ale chciał go dobrze sprzedać w Columbii.

Podchodząc do wyjścia, Amanda się roześmiała.

- Ci dranie sobie pojechali! - zawołała do Polly.

-Możesz już wyjść. Znaleźli konie i widziałam, jak

odjechali. Jakieś piętnaście minut temu. Jesteśmy

bezpieczne!

Polly wybiegła na słońce.

- O, jak dobrze jest wyjść z tej ciemnej nory. Już

sobie wyobrażałam, że musimy schodzić coraz głę­

biej, a potem nie potrafimy stamtąd wyjść. Przejeż­

dżali przez miasteczko?

- Nie, chyba je okrążyli.

- Skoro ich już nie ma, to co zrobimy z tym zwią­

zanym? Zabijemy go?

Amanda zmarszczyła czoło.

- Chcesz powiedzieć, że potrafiłabyś tam wejść

i po prostu go zastrzelić?

Polly wyglądała na wstrząśniętą tym pomysłem.

- Nie, skądże, myślałam, że ty się tym zajmiesz.

- Jeszcze w życiu nikogo nie zabiłam!

- Ja też nie. Pytam więc po raz drugi: co z nim

zrobimy?

Amanda odgarnęła kosmyki, które bez przerwy

opadały jej na twarz. Spojrzała na Polly, myśląc, że

obie wyglądają o wiele gorzej, niż kiedy przyjechały

do Springtown. Włosy miały rozczochrane, suknie,

brudne i pogniecione, przypominały ścierki.

- Idę nagrzać wody, zdjąć te mokre łachy, wyką­

pać się i przebrać. - Spojrzała w pogodne niebo. -

Dzięki Bogu, burza minęła.

- A co z tym przystojniakiem?

- Nie zapraszałyśmy go tutaj! - Amanda szarpała

pasek sukienki, która po zmoknięciu najwyraźniej się

skurczyła. - Musi leżeć tam związany, będziemy go

karmić, aż coś wymyślę.

Spojrzała w stronę hotelu. Była przekonana, że

w nocy słyszała głos należący do jednego z męż­

czyzn, a biała poświata to było po prostu złudzenie,

lecz na myśl o wejściu do środka poczuła się nieswo­

jo. Wzięła głęboki oddech. Nie pozwoli, by

wyobraźnia znów zaczęła jej płatać figle.

- Idę do hotelu. Pójdziesz ze mną?

- Za nic w świecie - odparła Polly. - Nie chcę tam

nawet zaglądać. Zajmę dom, w którym gotowałyśmy.

Nadal nie jestem pewna, czy to Lester nie złożył ci

wizyty.

Amanda skinęła głową, żałując, że tak się pośpie­

szyła. Wolałaby mieć przy sobie Polly, niż zostać sa­

ma w tym dziwnym hotelu, ale nie chciała pokazać,

że się waha.

- No to ja już idę doprowadzić się do porządku.

Chance rozluźnił mięśnie i leżał spokojnie. Głowa

pękała mu z bólu, a słońce zaglądające przez okno je­

szcze pogarszało sprawę. W ciągu ostatnich kilku

tygodni już po raz drugi oberwał w głowę i wcale mu

się to nie podobało. A na dodatek, jeżeli Gus z syna­

mi gdzieś odjechali, będzie musiał ich od nowa wy­

tropić.

Wykręcił dłonie, bo zaczęły mu drętwieć. Przynaj­

mniej nie musi się martwić, jak się oswobodzić, bo

kobiety niezbyt sprawnie zawiązały węzły. Co pe­

wien czas mógł nawet zgiąć dłonie w nadgarstkach

i palcami jednej próbować rozwiązać supeł u drugiej.

Usiłowania te zajęły mu prawie całą noc, lecz teraz

był bliski zwycięstwa. Przypuszczał, że kobiety już

dawno odjechały, przywłaszczając sobie jego konia

i rewolwer.

Znów zabierał się do postronków, kiedy usłyszał

dwa kobiece głosy.

- Pójdę sprawdzić, co robi, bo już odzyskał przy­

tomność, ale nie wyjęłam mu knebla.

- Nie, nie, ty zajmij się śniadaniem i kawą, a ja do

niego zajrzę.

Chance czekał bez ruchu. Kiedy w końcu stanę­

ła na progu, przestał być taki wściekły. Pięknej ko­

biecie potrafił przebaczyć niemal wszystko, a ta była

naprawdę cudowna. Miękkie rondo kapelusza przy­

słaniało błyszczące czarne włosy. Brwi miała wygięte

w śliczny łuk, złotą cerę, wysokie kości policzkowe

pokryte naturalnym rumieńcem, a usta pełne i czer­

wone. Długa zgrabna szyja, jędrne piersi zebrane ob­

cisłym zielonym staniczkiem sukni, wąska talia do­

prowadziłyby każdego mężczyznę do stanu szcze­

gólnego napięcia. Czuł nawet cudowny zapach jej

perfum.

Doyer, trzymaj się z daleka od tej ślicznotki, po­

wiedział sobie w duchu. Z drugiej strony jednak mo­

że da się wykorzystać tę sytuację, nawet jeżeli nie­

znajoma ukryła pod suknią jego rewolwer. Przez dłu­

gi czas nie miał kobiety, a te dwie były naprawdę

warte grzechu. Koń pewnie pasł się gdzieś niedaleko,

a Gus z synami posuwali się w takim tempie, że bez

problemu ich dogoni w Columbii.

Kobieta popatrzyła, czy jest związany, i podeszła

wyjąć mu knebel.

- Tamci sobie pojechali, możesz więc wrzeszczeć,

ile ci się podoba - powiedziała.

Stała tak blisko, że Chance widział kolor jej oczu

- miały barwę wytrawnej whisky.

- Co chcecie ze mną zrobić?

Jego wzrost wpływał deprymująco na większość

mężczyzn, a ta drobna, smukła młoda kobieta patrzy­

ła na niego otwarcie, bez lęku.

- Jeszcze nie podjęłam decyzji. Może cię zabije­

my? Lepiej, żebyś nie próbował sprawiać nam kłopo­

tu. - Z lubością patrzyła, jak on mruży oczy. Przed­

stawiła jasno swoje stanowisko, a on zrozumiał. Na­

gle zdała sobie sprawę, że nieznajomy jest bardzo

przystojny. - Jak to się stało, że nie przejeżdżałeś

przez miasto ze swoimi kompanami?

- To nie są moi kompani. Kilka tygodni temu

ograbili mnie ze wszystkiego, co miałem, z wyjąt­

kiem ubrania. Potem strzelili do mnie i zostawili, u-

znając, że nie żyję. Tropiłem ich, żeby wyrównać ra­

chunki, aż nagle pomieszałyście mi szyki. Teraz bę­

dzie mi trudno ich złapać. Nie jestem twoim wro­

giem, miła pani, może więc rozwiążesz te sznury?

Amanda słuchała, przyglądając mu się uważnie.

Miał szerokie bary i był taki wysoki, że łóżko okazało

się dla niego za krótkie. Bujne, jasnoblond włosy roz­

sypały się na poduszce. Amanda musiała przyznać, że

nigdy przez dwadzieścia lat swojego życia nie wi­

działa tak atrakcyjnego mężczyzny. Było jednak

w nim coś, co przywodziło na myśl węża gotowego

ukąsić. Amanda nie chciała tego po sobie pokazać,

ale bała się go.

- Jak się nazywasz?

- Chance Doyer.

- Wymyśliłeś to. Nikt nie może się tak nazywać.

- Odwróciła się i wyszła z pokoju.

- Zaczekaj! - zawołał za nią. - Czemu mnie nie

uwolnisz?

Nie raczyła odpowiedzieć. Kiedy nie patrzyła na

niego, przestało ją ściskać w gardle. Pomyślała, że

mają teraz z Polly niezły problem do rozwiązania.

- Oprzytomniał? - spytała Polly, podnosząc

wzrok znad kuchni.

- Tak, jest całkiem przytomny. - Amanda nalała

sobie kawy do delikatnej porcelanowej filiżanki.

- Nic mu się nie stało?

- Chyba nie, chociaż go nieźle grzmotnęłaś tym

żelaznym rondlem. - Zanim usiadła, wyciągnęła re­

wolwer zza paska sukienki i położyła na stole.

- Amando, tam w pokoju leży naprawdę wspania­

ły, przystojny mężczyzna. Rozwiążmy go. Może na­

wet zna drogę do Sacramento. Jak będziemy go trzy­

mać związanego, na pewno nam jej nie wskaże.

- Wygląd to nie wszystko - oświadczyła Amanda,

omal nie krztusząc się kawą. Przecież przed chwilą

sama patrzyła z zachwytem na tego mężczyznę. -

A co nam przyjdzie z tego, że będziemy znały drogę

do Sacramento, skoro nie mamy koni?

- Będziemy wiedziały, jak tam dojechać. Może

nawet w pobliżu są miasteczka, do których mogłyby­

śmy dojść pieszo. - Nałożyła na talerze ugotowane

mięso z puszki i kartofle.

Amanda bawiła się widelcem.

- Polly, ale jest w nim coś takiego... - Nie potra­

fiła znaleźć słów, by opisać to, co czuje. - Wiem, że

nie możemy zostawić go tu związanego, ale przynaj­

mniej powinnyśmy się czegoś o nim dowiedzieć.

Skąd wiadomo, że można mu ufać? Że nie będzie

próbował zrobić nam krzywdy?

Polly zachichotała, stawiając talerz przed Amandą.

- Założę się, że szybko bym go uspokoiła. A poza

tym jeszcze coś innego przychodzi mi do głowy. Jeśli

go nie rozwiążemy, jak się dostanie do domku z ser­

duszkiem?

Widelec Amandy zawisł w powietrzu.

- Nie pomyślałam o tym.

Polly odsunęła krzesło i też usiadła przy stole.

- Widzisz, nie mamy wyjścia, musimy go u-

wolnić.

- A może wystarczy... - Amanda się uśmiechnę­

ła. - Mam już na to radę. W sklepie żelaznym widzia­

łam kajdany. Mogłybyśmy mu założyć jeden na nogę

w kostce, a koniec łańcucha przymocować do nogi

łóżka. Łańcuch byłby dostatecznie długi, żeby on

mógł się poruszać. Wstawiłybyśmy mu do pokoju

nocnik.

- Musiałbym więc tylko podnieść nogę łóżka i już

byłbym wolny.

Obie podskoczyły. Stał tuż za nimi. Amanda chwy­

ciła rewolwer ze stołu.

- Wracaj do sypialni!

- Nic z tego, szanowna pani. Nie dam się znów

związać. Jeżeli chcesz strzelać, to strzel teraz.

Amandzie zadrżała ręka. Twarz Chance'a była jak

wykuta z kamienia. Patrzył na nią wyzywająco.

- Może wołałabyś strzelić mi w plecy? - Odwró­

cił się tyłem i czekał.

Zrozumiała, że nie potrafiłaby zabić człowieka.

Ani z zimną krwią, ani w żadnych innych okoliczno­

ściach. Nawet gdyby było zagrożone jej życie.

- Uważam więc, że doszliśmy do porozumienia -

powiedział, stając znowu przodem do niej.

Widząc triumf na twarzy Chance'a, Amanda, kry­

jąc zmieszanie, odsunęła energicznie krzesło i wstała.

Nadal trzymała go na muszce.

- Może i nie zabiję cię, ale na pewno się nie za­

waham przed strzeleniem ci w nogę. Jak rozwiązałeś

sznury?

- Jeżeli będziesz naprawdę słodka i pokażesz mi,

gdzie się podziewa mój koń, to może ja pokażę ci wte­

dy, jak się robi przyzwoity węzeł.

- Nie mamy twojego konia - wtrąciła lękliwie

Polly.

- Hm, chyba nie myślisz, że ci uwierzę? Widzia­

łem, jak go prowadziłyście. Mój był gniady.

Polly powoli wstała z krzesła i przysunęła się do

Amandy.

- To prawda. Ale podczas burzy konie uciekły,

a dziś rano widziałyśmy, jak odjechali na nich tamci

bandyci.

Amanda uprzytomniła sobie, że kiedy rabusie od­

jeżdżali, nie mieli ze sobą gniadosza. Nie zamierzała

jednak informować o tym tego mężczyzny ani Polly,

która za dużo paplała. Gdyby udało im się schwytać

tego konia, miałyby na czym uciec.

Chance bacznie obserwował Amandę, doskonale

więc widział, kiedy zerknęła na Polly, a wtedy, wy­

rwał jej z ręki rewolwer.

- No, szanowne panie, co wy na to?

Amanda, wściekła, że znów ją przechytrzył, rzuci­

ła się do drzwi. Nagle mocna ręka chwyciła ją w talii,

aż jej dech zaparło i o mało nie upadła.

- Wiedziałam, że kąsasz jak wąż - syknęła. - Co

chcesz z nami zrobić?

- Polly, może byś mi nalała filiżankę kawy? - spy­

tał jak gdyby nigdy nic. - I wezmę sobie na talerz tro­

chę kartofli.

- Polly, nie waż się ruszyć! - krzyknęła Amanda.

- Niech sobie sam weźmie.

- Ale... ale... - jąkała Polly.

- Jeśli będzie chciał nas zastrzelić, to i tak to

zrobi!

Chance uśmiechnął się szeroko. Czupurna brunet­

ka patrzyła mu wyzywająco w oczy, czekając, czy

pociągnie za cyngiel. O jednym się przekonał: nie

miały w sobie tyle siły, by go zabić.

- Jak ci na imię? - spytał.

- Amanda - szybko odpowiedziała za przyjaciół­

kę Polly.

Chance wydął usta, jakby głęboko się nad czymś

zastanawiał.

- No cóż, Amando, uważam, że mam prawo po­

traktować was z taką samą gościnnością jak wy mnie.

No, może bez tego grzmotnięcia w głowę. - Zerknął

na Polly, a potem znów zwrócił wzrok na Amandę.

- Właściwie to dwie kobiety przywiązane do łóżka

wyglądają naprawdę powabnie. - Oparł się o ścianę

i delektował przerażeniem Amandy. - Dlaczego mie­

szkacie w tym opuszczonym mieście? - Widząc, że

nie ma zamiaru otworzyć mocno zaciśniętych ust,

spojrzał na Polly, która niewątpliwie była bardziej

rozmowna. - Może ty zachowasz się mądrzej i odpo­

wiesz?

Polly zaczęła paplać jak nakręcona o jakichś ojcach,

o ucieczce w ciemną noc, o Sacramento, o śmierci Le­

stera, o mogile, która stała się dla nich przekleństwem,

o kończącej się żywności i w końcu o tym, jak razem

z Amandą przypadkiem natrafiły na Springtown. Swoją

opowieść zakończyła następująco:

- I jakby tego wszystkiego było jeszcze mało, to

duch Lestera chyba przywędrował tu za nami!

Chance nie miał pojęcia, o czym ona trajkocze. Zro­

zumiał tylko część opowieści dotyczącą Springtown.

Popatrzył na Amandę, lecz ta tylko wzruszyła ramio­

nami. Zaczęła mu się podobać jej odwaga i upór. Bu­

dziła ciekawość, a poza tym młoda kobieta była na­

prawdę piękna. Nagłe uprzytomnił sobie całą absur­

dalność sytuacji i wybuchnął śmiechem.

Amanda pomyślała, że zwariował. Przecież tylko

wariat może się śmiać w takiej sytuacji. Zaczęła się

bać, bo Chance zatarasował jedyne wyjście z kuchni.

Doszła do wniosku, że tylko ustępując mu, mogą od­

zyskać wolność.

- Dobrze, podam ci filiżankę kawy i talerz kar­

tofli.

Nie zaprotestował, więc ostrożnie podeszła do

pieca.

- No więc sprawa wygląda tak, szanowne panie.

Ponieważ przez was nie mam na czym odjechać, bę­

dziecie, niestety, na jakiś czas musiały się pogodzić

z moim towarzystwem. - Popatrzył na jedną, a po­

tem na drugą. - Mówiłem już, że zależy mi tylko na

odzyskaniu konia i rewolweru. Rewolwer już mam,

a gdzie się podziewa koń? Jeśli mi go oddacie, odpo­

cznę tu kilka dni i ruszę w dalszą drogę.

Amanda postawiła przed nim talerz tak zamaszy­

ście, że widelec spadł na podłogę.

- Bardzo byśmy chciały, byś sobie pojechał, ale

nie możemy wyczarować twojego konia. Polly po­

wiedziała ci prawdę. Konie spłoszyły się w czasie

burzy.

- Polly, potwierdzisz to? - spytał bardzo poważnie.

Skinęła potakująco głową.

- No cóż, będę zmuszony wybrać sobie dom,

w którym zamieszkam. Są tu jeszcze jacyś ludzie?

Polly potrząsnęła przecząco głową.

- Nie martwcie się tak, szanowne panie. Jeżeli da­

cie mi spokój, ja też dam wam spokój. Proponował­

bym jednak, byście już nie próbowały ze mną żartów.

- Podszedł do stołu i wziął swój talerz. - Dzięki za

jedzenie.

Amanda oniemiała patrzyła za nim, kiedy wy­

chodził.

- Co teraz zrobimy? - Polly niecierpliwie skręca­

ła rąbek spódnicy. - Na pewno będzie chciał się ze

mną porachować za to grzmotnięcie rondlem.

Amanda wpatrywała się w otwarte drzwi.

- Możemy mieć poważniejsze kłopoty, bo moim

zdaniem on jest niespełna rozumu.

- Naprawdę? Dlaczego?

- Zauważyłaś, jak często zmienia mu się nastrój?

Raz jest wściekły, raz złośliwy, raz się śmieje, raz

nam grozi. W Columbii była kobieta, która tak samo

się zachowywała. Zupełna wariatka.

- Czy ty czasem nie wymyślasz kolejnej historyj­

ki? - spytała podejrzliwie Polly.

- Skądże. Znam wielu ludzi. Moim zdaniem

powinnyśmy zamieszkać w hotelu, żeby móc go ob­

serwować. Przez cały czas będziemy miały nabitą

broń, a wychodząc z hotelu, zawsze będziemy we

dwie.

- Powiedział, że nic nam nie zrobi, jeżeli damy

mu spokój - szepnęła Polly.

- I ty w to wierzysz? Szkoda, że nie zakułyśmy

go w kajdany.

Polly zdumiona patrzyła na swoją drobną przyja­

ciółkę.

- Chyba nie zamierzasz go schwytać po raz drugi?

Amanda zastanawiała się przez chwilę.

- Nie, na pewno będzie bardzo ostrożny - odparła

w końcu. - Jest taki wielki, że nawet we dwie nie da­

łybyśmy mu rady. Jeżeli z czymś wyskoczy, to na

pewno będę strzelała.

- Jaka szkoda! Jest taki piękny, a nawet czarujący.

- W Columbii był taki jeden, co to potrafił zacza­

rować nawet węża. Ale wiadomo było, że to najgor­

szy człowiek, jaki chodził po tej ziemi.

- Do cholery! - wykrzyknęła Polly.

Chance oparł się o cembrowinę studni i roze­

jrzał wokół. Rzeczywiście miasteczko było jak wy­

marłe. Gus z synami już dawno odjechał, a on na­

wet nie miał na czym ich gonić! Poszedł tam, gdzie

poprzedniego wieczoru zostawił konia, którego

ukradł. Nie było go. Pewnie zerwał się w czasie

burzy.

Przez kilka godzin sprawdzał wszędzie, gdzie tyl­

ko mógł: w stajniach, w stodołach, szopach. Najwy­

raźniej kobiety mówiły prawdę. Z drugiej strony jed­

nak miały dużo czasu, by ukryć konia, podczas gdy

on, Chance, leżał przywiązany do łóżka. Najgorsze

jednak było to, że nie miał pojęcia, gdzie jeszcze

szukać.

Zajrzał do studni, by sprawdzić, czy wyschła.

Sznur, do którego przywiązane było wiadro, nie wy­

glądał na stary. Chodząc po miasteczku, Chance ze

zdumieniem stwierdził, że domy i sklepy wyglądały

tak, jak gdyby zostały opuszczone na chwilę - nicze­

go w nich nie brakowało. Wracając znad strumienia,

zauważył napis „Żółta febra". A zatem mieszkańcy

uciekli przed śmiertelną chorobą, część pewnie zmar­

ła. Dlaczego w takim razie Polly i Amanda pozostały

przy życiu? Mimo wszystko wydało mu się dziwne,

że mieszkańcy pozostawili cały swój dobytek. Po­

wstawało następne pytanie: jeżeli opuszczali miaste­

czko w pośpiechu, to gdzie są ciała zmarłych na fe­

brę? Przecież te dwie kobiety na pewno ich nie grze­

bały. A może wcale nie wszyscy uciekali naraz? Na­

prawdę trudno było dociec, co tu się wydarzyło.

Ponadto przez Springtown przejeżdżali już inni lu­

dzie. Dlaczego więc tylko te dwie ładne kobiety po­

stanowiły tu zostać?

Chwycił korbę i zaczął odkręcać sznur z wiadrem.

Kiedy już nabrał wody i wyciągnął wiadro, zabloko­

wał korbę i wziął do ręki czerpak, który wisiał obok

na gwoździu. Powąchał wodę, by sprawdzić, czy jest

zatruta. Nie miał pewności, czy woda jest dobra, lecz

wypił pół czerpaka i odwiesił go na miejsce.

Potarł zarośniętą brodę, zastanawiając się, co zro­

bić. Czy iść pieszo za Gusem i jego synami? Niespe­

cjalnie mu się ten pomysł podobał. Zmęczyło go już

to polowanie. Najwyższy czas, by jego życie wróci­

ło do normy. Nie warto było poświęcać tyle energii

na tropienie bandytów. Jednego był pewien: oni

znaleźli swoje konie, w przeciwnym razie kręciliby

się miasteczku. Nigdy już nie zobaczy swojego Ka­

ktusa, chyba że stoi tu gdzieś ukryty przez kobiety.

Teraz jednak już nie wydawało się to prawdopo­

dobne.

Przeniósł wzrok z hotelu na sklep, a następnie na

zakład fryzjerski. Powinien sobie zafundować czyste

ubranie, ogolić się i wykąpać w strumieniu. Potem

poszuka sobie domu z wygodnym łóżkiem. Był bar-

dzo zmęczony, lecz wiedział, że nie jest mu pisane

długo spać w nocy. Będzie musiał czuwać, by kobiety

go nie zaskoczyły. Widział w sklepie wszelkiego ro­

dzaju broń, nie miał więc wątpliwości, że panie są

dobrze uzbrojone. Zerknął na okno na pierwszym pię­

trze hotelu i uchylił kapelusza, po czym ruszył jesz­

cze raz do sklepu.

- Widziałaś?! - wykrzyknęła Polly. - Wiedział, że

go obserwujemy. - Przytknęła policzek, do szyby, usiłu­

jąc dojrzeć, dokąd poszedł Chance. - Gdzie idzie?

- A skąd mam wiedzieć? Może do któregoś ze

sklepów? Widzę tyle samo co ty. I nie musisz mówić

szeptem. Zauważył nas, ale na pewno nie słyszy. -

Amanda cofnęła się i przysiadła na łóżku.

- Nie musisz na mnie krzyczeć. To nie moja wina,

że tak się sprawy potoczyły.

- Wiem - westchnęła Amanda. - Jestem po prostu

zmęczona. Ty się odrobinę przespałaś w szybie.

- Znów się pokazał. Włożył drelichowe spodnie

i koszulę. Hm, niepotrzebnie chodził do sklepu, bo te­

raz ma też strzelbę i pas rewolwerowy. Znów zniknął

mi z oczu.

- Polly, po co w ogóle...

- Już go widzę. Coś trzyma w ręce, ale nie wiem,

co to jest. Sprawdza po kolei domy. Chyba idzie z po­

wrotem nad strumień. To już drugi raz. Ciekawe, co

jest tam takiego interesującego.

•- Może chce się wynieść. - Oczy Amandy zrobiły

się jak szparki, ale po chwili potrząsnęła głową. -

Niestety, chyba nie będzie nam dane takie szczęście.

Polly padła na krzesło przy oknie.

- Może źle go oceniamy - powiedziała. - Może

mówił prawdę i rzeczywiście tropi tych drani.

- Albo jest jednym z nich! - Amanda znużonym

krokiem wróciła do okna. Stała tam dobre piętnaście

minut, lecz Chance się nie pojawił. - Idę sprawdzić,

co on robi.

- Ale on może cię złapać i...

- Musimy wiedzieć, co zamierza.

- Racja. Idę z tobą.

- Nie, poczekaj tutaj. Sama zrobię to o wiele szyb­

ciej i nie narobię tyle hałasu.

- Ale przecież mówiłyśmy, że wszędzie będziemy

chodzić we dwie.

- Nawet się nie domyśli, że jestem w pobliżu. Mo­

że kłamał, że nie ma konia, i naprawdę postanowił

wyjechać. Jak wrócę, pójdę się trochę przespać, a ty

zostaniesz na czatach. Przecież może nas zaatakować

we śnie. W Columbii opowiadano o takim, co to zabił

w nocy całą rodzinę.

- Jeżeli chciał nas zaatakować, to dlaczego tego

nie zrobił?

- Bo jest głupi - odparła Amanda, wzięła do ręki

rewolwer i sprawdziła, czy jest załadowany. - Pra­

wdopodobnie to drapieżnik.

- Drapieżnik?

- Zwierzę, które poluje na inne zwierzęta. Jak

wielki kot.

- Puma?

- No właśnie.

- Ale musisz przyznać, że jest niebywale przy­

stojny.

- To kwestia gustu - mruknęła Amanda, idąc do

drzwi. - Mnie on zupełnie nie interesuje.

Ciekawość jednak brała górę nad udawaną obojęt­

nością. Dziewczyna koniecznie chciała się przeko­

nać, po co Chance poszedł nad strumień.

Polly stała w drzwiach. Pomyślała, że Amanda już

chyba zbyt długo mieszka w tym miasteczku, bo co­

raz częściej opowiada takie rzeczy jak poszukiwacze

złota wieczorem w barze. Wszyscy wiedzą, że potra­

fią wymyślać niestworzone historie.

Amanda ostrożnie przedzierała się przez gęste za­

rośla, trzymając w pogotowiu rewolwer. Idąc ścież­

ką, szybciej dotarłaby na miejsce, ale też byłaby wi­

doczna jak na dłoni. Nigdzie nie zauważyła ani śladu

Chance'a, zaczęła więc podejrzewać, że rzeczywiście

odjechał.

Nagle coś szarpnęło ją za spódnicę. Przystanęła,

spojrzała w dół. To po prostu ostra gałąź. Pociągnęła,

chcąc się uwolnić, lecz gałąź lekko się tylko wygięła,

a spódnica rozdarła. Zebrała więc jej fałdy i ruszyła

naprzód. Miała tylko nadzieję, że Chance jest dosta­

tecznie daleko i nie słyszy tego hałasu.

Przeszła jeszcze kilka kroków i nagle między drze­

wami zamigotała tafla wody. Było to niewielkie je­

zioro, częściowo skryte za zakrętem. Ruszyła w dół

skalistą skarpą porosłą mchem, bluszczem i paprocia­

mi. Pnącza oplatały też pnie drzew i zwisały z gałęzi.

Kiedy dotarła do zakrętu, stanęła jak wryta. Ktoś

stał w płytkiej wodzie. Chyba był to Chance, lecz re­

fleksy słońca na wodzie nie pozwalały tego stwier­

dzić z całą pewnością. Podeszła jeszcze bliżej i ukry­

ła się za dużym krzewem.

Chance stał po pas w wodzie. Ciało i włosy miał

namydlone, szorował sobie tors. Ze zdumieniem

stwierdziła, że jest całkiem nagi.

Rzucił kawałek mydła na brzeg. Dopiero teraz

Amanda zauważyła stertę ubrań, buty i broń. Leżała

tam również otwarta brzytwa i lusterko. Pomyślała,

że czas wracać, w końcu wypełniła zadanie. Ale na­

gle poczuła przemożną pokusę, by ukraść Chance'o-

wi wszystkie rzeczy i zostawić go tu gołego. Niestety,

na pewno by się domyślił, kto to zrobił, i szybko mó­

głby ją złapać. Nie chciała ryzykować.

Jeszcze raz spojrzała na niego i zamarła oczarowa­

na. Zdążył się już opłukać, jego brązowe ciało poły­

skiwało w słońcu. Musiał sporo czasu spędzać bez

koszuli. Potrząsnął głową, strząsając z włosów lśnią­

ce krople. Spojrzała na jego ogoloną twarz i omal nie

zemdlała - był zniewalająco przystojny. Muskularne

ciało było jak wyrzeźbione, brzuch płaski, napięty.

Nawet...

Oczy otworzyły jej się jeszcze szerzej. Wycho­

dził z wody! Nie mogła się powstrzymać, by nie spoj­

rzeć na dolne partie jego postaci. Przełknęła ślinę

i podniosła wzrok z powrotem na jego twarz. Stał

w płytkiej wodzie na brzegu i spoglądał w jej stronę.

Była pewna, że jej nie widzi, lecz nie śmiała się po-

ruszyć. Chyba umarłaby z upokorzenia, gdyby ją tu

zobaczył.

- Amando, wiem, że tam jesteś - powiedział ci­

chym głosem. - Narobiłaś tyle hałasu, że mogłabyś

spłoszyć stado bawołów. Chcesz, bym się odwrócił?

Mogłabyś mieć pełny obraz.

Przerażona, rzuciła się gwałtownie do ucieczki,

popędzana jego szyderczym śmiechem. Uderzały ją

po twarzy pnącza, gałązki chwytały za rękawy, spód­

nica rozdarła się jeszcze bardziej. Kilka razy się po­

tknęła, upadła, lecz podniosła się z powrotem na no­

gi, nadal słysząc za sobą echa gromkiego śmiechu.

Wpadła bez tchu do hotelu i rzuciła się na drew­

nianą ławkę w holu. Zanim odzyskała oddech, sto ra­

zy sklęła siebie za to, co zrobiła. Gdyby Chance spy­

tał Polly, czy dość się mu napatrzyła, ta prawdopo­

dobnie odpowiedziałaby ze znawstwem „tak" i zaraz

by do niego podeszła. Amanda nie mogła sobie daro­

wać, że uciekła. No, ale co się stało, to się nie odsta­

nie, niemniej była pewna, że Chance wykorzysta całe

to zdarzenie przeciwko niej.

Odetchnęła głęboko i ruszyła po schodach na gó­

rę. Potrzebowała długiego snu.

- Przedtem byłam zmęczona, ale teraz lecę z nóg

- mruknęła do siebie.

Weszła do pokoju. Polly leżała w łóżku. Amanda

miała ochotę ją obudzić, lecz przyjaciółka spała tak

smacznie, że w końcu jej pożałowała. Przesunęła

ciężki fotel do okna, żeby z niego obserwować ulicę,

a zarazem widzieć drzwi. Przynajmniej będzie jej

wygodnie, kiedy tu usiądzie na czatach. Może Polly

miała rację, twierdząc, że jest zbyt podejrzliwa, lecz

przecież nie wiedziały niczego pewnego o Chansie

Doyer i odrobina ostrożności na pewno nie zawadzi.

Nagle zorientowała się, że nie ma swojego rewol­

weru. Musiał jej wypaść podczas ucieczki. Tylko tego

brakowało!

Wzięła ze stolika strzelbę Polly i wróciła na fotel.

Ubranie miała brudne i poszarpane, lecz nie starczało

jej już siły, by się przebrać. Siedziała ze strzelbą na

kolanach. Minęło niecałe pięć minut, a powieki same

jej się zamykały i z trudem broniła się przed zaśnię­

ciem. Zaczęła więc zastanawiać się nad tajemnicą

opustoszałego miasteczka. Co chwila jednak bez­

wiednie wracała myślami nad jezioro, do wspaniałe­

go mężczyzny. Sama myśl o nim sprawiała, że serce

zaczynało jej szybciej bić. Po kilku minutach zapadła

w głęboki sen.

Polly obudziła się wypoczęta i głodna. Przeciągnę­

ła się leniwie i wygramoliła z łóżka. Zobaczyła

Amandę uśpioną na fotelu, z głową przechyloną na

ramię. Poczuła się winna, bo przecież przez cały czas

to Amanda czuwała nad ich bezpieczeństwem, a ona

spała. Nic dziwnego, że teraz biedaczka po prostu nie

wytrzymała. Polly popatrzyła na jej poszarpaną, po­

plamioną spódnicę, brud na rękach i twarzy, krwawe

zadrapania. Przestraszona, przypuszczając, że musia­

ła stoczyć jakąś walkę, podeszła bliżej i delikatnie

potrząsnęła przyjaciółkę za ramię. Aż drgnęła, ponie­

waż Amanda, zdawałoby się głęboko uśpiona, naty­

chmiast otworzyła oczy.

- Jest tu? - spytała przytomniejąc.

- Nie - uspokoiła ją Polly. Widząc liczne zadra­

pania na ślicznej twarzy Amandy, przestraszyła się je-

szcze bardziej. - Już jesteś bezpieczna, możesz ze

mną porozmawiać. Co ci zrobił Chance?

- Daj mi spokój, chce mi się spać.

- Dobrze, pomogę ci się położyć.

- Stój na czatach.

Amanda podniosła się z fotela, strzelba spadła jej

z kolan. Polly odsunęła ją nogą i poprowadziła przy­

jaciółkę do łóżka.

- Nie martw się, już ja dopilnuję, by nic podobne­

go ci się nie stało.

Wystarczyło, że Amanda wyciągnęła się na łóżku,

a już zamknęła powieki i zasnęła.

Polly chwyciła strzelbę i wybiegła z pokoju. Miała

zamiar strzelić Chance'owi Doyer między nogi za to,

co zrobił jej przyjaciółce.

Chance, głodny i zmęczony, nie potrafił myśleć

o niczym innym, tylko o szynce, którą widział w ku­

chni. Przecież to z winy tych kobiet musiał zostać

w miasteczku, powinny więc go karmić. Wyszedł

z domu, który zajął dla siebie, i ruszył ulicą.

Dom, w którym dziewczyny gotowały posiłki, był jas­

no oświetlony, Chance, nie pukając, otworzył po prostu

drzwi i wszedł. Polly wyjrzała z kuchni. Przystanął,

- Do cholery, znów zaczynacie?! - wykrzyknął,

widząc strzelbę w jej ręce. - Tylko o tym potraficie

myśleć? A może to ja was tak usposabiam? - Głębo­

ko zaczerpnął powietrza, by się opanować. - Za co

tym razem mam zostać zastrzelony?

- Doskonale wiesz, draniu.

- Na dokładkę zostałem jeszcze draniem! Chyba

nie masz prawa mnie wyzywać, słoneczko, bo nie je­

stem tu z własnej woli. Ale czy mogę się dowiedzieć,

o co właściwie chodzi, zanim wykonasz na mnie wy­

rok? - Widział, że Polly tak mocno drży ręka, że kula

i tak by go nie trafiła.

- Zgwałciłeś Amandę!

- Co?! - spytał zdumiony. - Tak ci powiedziała?

- Nie wymigasz się. Widziałam, jak ona wygląda.

Chance wzniósł oczy do nieba. Te kobiety to istne

wariatki!

- A mogę spytać, jak ona wygląda?

- Ma poszarpane i brudne ubranie, cała jest po­

drapana. Naprawdę nie zasłużyła na coś podobnego.

Mogła cię zabić, a przecież tego nie zrobiła. Więc ja

to zrobię!

- Poczekaj chwilę, do cholery! Wyjaśnię ci, jak

było: zobaczyła mnie nagiego, kiedy się myłem w je­

ziorze, a potem zaczęła uciekać, jakby ją gonił sam

diabeł. Jeżeli coś jej się wtedy przydarzyło, to nie

mam z tym nic wspólnego. A teraz odłóż tę cholerną

pukawkę. Przyszedłem tu coś zjeść. Jestem głodny

i zmęczony i naprawdę nie mam ochoty wdawać się

w kolejną idiotyczną historię.

- To znaczy, że nic jej nie zrobiłeś?

- Oczywiście. Jeżeli powiedziała ci coś innego, to

kłamała.

Polly straciła pewność siebie. Chance przeszedł

obok i wkroczył do kuchni. Opuściła broń. Może wy­

ciągnęła zbyt pochopne wnioski. Pewnie Amanda

również. Poza wszystkim tak przystojny mężczy­

zna chyba nie musi się posuwać do gwałtu, żeby

dostać to, czego chce. To raczej kobiety za nim ga­

niają.

- W porządku - powiedziała, wchodząc za nim do

kuchni. - Może nie miałam racji.

- Może?

Uśmiech, jaki nagle rozjaśnił mu twarz, sprawił,

że ugięły się pod nią kolana. Ten mężczyzna za­

chowywał się normalniej niż kiedyś większość jej

klientów.

- Pogadajmy. Usiądź, a ja przygotuję coś do je­

dzenia.

Przez następną godzinę jedli i rozmawiali. Chance

wyglądał na naprawdę zmęczonego, w końcu więc

zdecydował, że wróci do siebie i położy się spać. Po

jego wyjściu Polly doszła do wniosku, że najbardziej

niebezpieczny w nim jest jego czar. Już się cieszyła,

że go zobaczy nazajutrz. Zaprosiła go na śniadanie.

Kiedy już będzie wypoczęty, przekona się, czy jest

taki dobry w łóżku, jak jej się wydaje.

Słysząc, że ktoś do niej mówi, Amanda otworzyła

powoli oczy. W końcu uprzytomniła sobie, że to był

sen. Usiadła na łóżku i zaczęła się rozglądać po toną­

cym w ciemnościach pokoju, zdumiona, że już tak

późno.

- Polly? - zawołała. - Polly?

- Twoja miła pulchna przyjaciółka bawi się w to­

warzystwie tego pastucha.

Serce zabiło jej z przerażenia. W nogach łóżka

znów pokazała się biała poświata. Amanda skuliła się

i przesunęła aż do wezgłowia.

- Nie powinnaś mnie się bać. Nigdy nie pozwolę,

by stała ci się jakaś krzywda.

Poświata przybrała bardziej konkretny kształt.

Dziewczyna chciała krzyknąć, lecz głos uwiązł jej

w gardle.

- Żeby ci udowodnić, że jestem twoim przyjacie­

lem, zdradzę ci pewną tajemnicę: w tym mieście jest

złoto.

- Z... złoto?

- Tak. Jest go tyle, że możesz być bogata do końca

życia.

Widziała zarys męskiej postaci.

- Nie chcesz... nie zamierzasz zrobić mi krzyw­

dy?

- Skądże, po co miałbym krzywdzić taką śliczną

istotę?

Połyskliwy kontur postaci podniósł się i podszedł

do okna.

- Nie wierzę w duchy. To jakaś sztuczka! Skąd tu

się wziąłeś?

Roześmiał się.

- Przejmujesz się bardzo tym pastuchem o imie­

niu Chance. Chcę, byś wiedziała, że nigdzie miejsca

nie zagrzeje, ale jest nieszkodliwy. Niemniej powin­

nyście się starać go stąd wyprawić. Jest wam niepo­

trzebny.

Zarys sylwetki zaczął się rozpływać.

- Poczekaj! - zawołała, wyskakując z łóżka. -

Powiedz, co to wszystko znaczy! Nie odchodź! Co

z tym złotem?

Postać już jednak zniknęła, Amanda została sama

na środku pokoju. Wstrząśnięta, podeszła do stolika

zapalić świecę. Przeszył ją zimny dreszcz, znów po­

czuła się bardzo zmęczona. Padła na łóżko, mówiąc

do siebie, że musi znaleźć Polly i upewnić się, czy

nic jej się nie stało.

Rozdział piąty

Amanda szła ulicą, trzymając w ręku strzelbę.

Szukała Polly. Przejrzała już wszystkie pokoje w ho­

telu, męczyło ją okropne poczucie winy, że tak długo

spała. Jeżeli przyjaciółce coś się stało, to przez nią.

Nie obchodziło jej, czy zaraz spotka gdzieś Chance'a

Doyer. I tak chciała go zabić.

Zbliżając się do domu, w którym gotowały, usły­

szała śmiech Polly. Postanowiła okrążyć dom i wejść

od tyłu. A w ogródku, w cieniu dębu zobaczyła Polly

i Chance'a. Przyjaciółka obejmowała go za szyję

i miała rozanielony wyraz twarzy.

- Co tu się dzieje? - spytała ostro, choć doskonale

wiedziała co.

- Och, Amando, cudownie, że się obudziłaś —

ucieszyła się Polly.

- Wyglądasz, jakbyś biegła przez krzewy róż - za­

uważył Chance. - Coś ci się stało?

Amanda najeżyła się, widząc uśmiech na jego twa­

rzy, kiedy uwalniał się z objęć Polly.

-Bardzo śmieszne - skwitowała kwaśno. -

Chciałabym porozmawiać z Polly na osobności. -

Poczuła ulgę, kiedy odszedł bez słowa. Ale nadal się

uśmiechał.

- Myślałam, że stoisz na czatach - powiedziała do

Polly z wyrzutem.

- Owszem, pilnowałam nas. Ale Chance nie jest

groźny. Był wściekły za to wszystko, co mu zrobiłyśmy,

i niespecjalnie mu się dziwię. Już prawie miał w ręku

tych drani, którzy zostawili go na pewną śmierć! Moim

zdaniem powinnyśmy bardziej przyzwoicie się wobec

niego zachowywać, bo jakiś czas tu pozostanie.

Amanda oniemiała. Nie potrafiła odeprzeć argu­

mentów Polly, bo jeśli chodziło o mężczyzn, przyja­

ciółka miała naprawdę duże doświadczenie. Pomyśla­

ła, że może wyciągnęła zbyt pochopne wnioski co to

Chance'a, może powinna go trochę poobserwować.

- " Jakiś czas", to znaczy jak długo?

- Chyba dopóki nie będzie gotów do odjazdu. Co

z twoją twarzą, dlaczego tak wygląda twoja suknia?

- Nic się nie stało. Daj spokój.

Amanda dopiero teraz zauważyła, że Polly zrobiła

sobie wymyślną fryzurę - starannie uczesane loczki

zebrała do góry i związała na czubku głowy. Miała

na sobie tę piękną atłasową suknię, którą Amanda

chciała zatrzymać dla siebie. Ponieważ Polly była

bardziej pulchna, jej pełne piersi rozsadzały głęboki

dekolt, a szwy napięte były do granic wytrzymałości.

- Przymilanie się do tego mężczyzny nazywasz

pilnowaniem nas? I właściwie dlaczego masz na so­

bie moją suknię?

- Chciałam ładnie wyglądać. Dla niego. - Polly

przygładziła sobie włosy nad karkiem. - Poza tym to

chyba nie jest jedyna suknia, jaką masz. Dałam mu

jeść i rozmawialiśmy. Gdybyś nie nadeszła, posunę­

łabym się z nim dalej.

- Zniszczyłaś mi suknię.

- Bzdury - odparła z uśmiechem Polly. - Jeszcze

mi posłuży. Tylko chyba muszę ją odrobinę wypuścić

w szwach. Nie złość się tak. Powinnaś się cieszyć:

przygotowałam śniadanie.

Ruszyła do domu, Amandzie nie pozostało więc

nic innego, jak pójść za nią. Zmartwiła się, że Polly

i Chance tak szybko się polubili. Nie dziwiło jej to,

bo Polly należała do naprawdę ładnych kobiet, więc

spodobała mu się.

- Co ci mówił Chance? - spytała już w kuchni.

Polly nałożyła przyjaciółce na talerz porcję kaszy

kukurydzianej.

- Rozmawialiśmy o miasteczkach poszukiwaczy

złota i opowiadaliśmy sobie różne historyjki. Mówił

mi też, że widziałaś go nago. Czy właśnie wtedy tak

się podrapałaś i pobrudziłaś?

- Przewróciłam się w krzakach.

Polly musiała się odwrócić, by nie wybuchnąć

śmiechem. Chance miał rację. Amanda wpadła w po­

płoch na widok nagiego mężczyzny.

- Co jeszcze mówił?

- Nic takiego. Właściwie głównie zadawał pyta­

nia. Zauważyłam, że tak samo boi się nas, jak my je­

go. Powiedział, że cały czas się denerwuje, że zaj­

dziesz go od tyłu ze strzelbą.

Teraz Amanda się uśmiechnęła. Cieszyło ją, że

Chance ma się na baczności, ale dlaczego się boi?

Kiedy widziała go nad jeziorem, nie wyglądał na

przestraszonego. Zaczęła jeść kaszę.

- No więc - ciągnęła Polly, siadając obok Aman­

dy przy stole - powiedziałam mu trochę o nas, co

tu robimy i tak dalej. Od razu się uspokoił. -

Znów podniosła rękę i pogłaskała się po włosach nad

karkiem. Bardzo się tego ranka napracowała nad fry­

zurą.

- Spytałaś go, gdzie leży Sacramento? I czy jest

tu w pobliżu jakieś inne miasto?

- Tak, ale nigdy nie był w Sacramento. Przyjechał

z północy. Twierdzi, że ostatni raz widział miasto trzy

miesiące temu. Nazywało się Angels Camp. Biedak

spędził w siodle naprawdę dużo czasu i nie miał ko­

biety, która by zaspokoiła jego potrzeby - dokończy­

ła ze smutkiem, - To dla mężczyzny naprawdę trudna

sprawa.

- Powiedział ci to czy sama wymyśliłaś?

- Wiele z tego sam mi powiedział, a reszty się do­

myśliłam, bo mam dość oleju w głowie, by wiedzieć,

że mężczyzna, który długo nie miał kobiety, robi się

gburowaty. Wydaje mi się, że nie musimy już stać na

czatach, bo Chance jest tu z nami.

- Dlaczego? Chcesz go obezwładnić, kochając się

z nim? To mężczyzna, który nigdzie nie zagrzeje

miejsca. Bierze, co mu potrzeba, i jedzie dalej.

- Niewiele więc się różni od innych.

Amanda uśmiechnęła się z przymusem.

- A pytałaś go, czy pomoże nam się stąd wy­

dostać?

- Nie. - Polly zdjęła nitkę ze stanika sukni. - Mia­

łam inne sprawy na głowie.

Amandę ogarnął gniew. Jak Polly mogła się nie

przejmować ich losem? Dlaczego całą uwagę skupiła

na pierwszym lepszym mężczyźnie?

- Potrafisz myśleć tylko o sobie. - Wstała, gwał­

townie odsuwając krzesło, aż zazgrzytało o podłogę.

- Jeśli chcesz, idź sobie do niego, twoja sprawa. Ale

będę ci wdzięczna, jak się ubierzesz we własną

suknię.

Amanda wybiegła z domu. Nagle poczuła się sa­

ma. Jak Polly mogła tak zaślepić jedna przystojna

męska twarz? Niech sobie bierze tego nicponia! Tan­

cerka z baru i poszukiwacz przygód - są siebie war­

ci. Śmiał nawet kąpać się nago.

Stanęła pośrodku ulicy, próbując wymyślić, co teraz

zrobić. Nie chciała wyjechać ze Springtown bez złota.

Ale jak miałaby je znaleźć w tajemnicy przed Chance-

'em? Przecież Polly zaraz mu wszystko wypaple. Nawet

nie mają konia. Gdyby był koń, załadowałaby złoto i od­

jechała. Zakasała spódnicę i ruszyła w stronę, z której

pokazali się tamci dranie, gdy znaleźli konie. Gdy prze­

chodziła obok stajni, uprzytomniła sobie, że musi tam

wejść po sznur. Duch powiedział jej o złocie, powinna

więc być przygotowana.

Wychodząc z miasta, zauważyła, że na drodze coś

połyskuje w słońcu. Zaciekawiona, zaczęła iść szyb­

ciej. To coś leżało częściowo zasypane piaskiem.

Podniosła świecidełko i głośno się roześmiała. To

pierścionek. Bardzo piękny pierścionek. Wsunęła

pierścionek do kieszeni spódnicy i poszła dalej. Mi­

mo wszystko dzień nie był stracony.

Chance zamieszkał w jednym z największych do­

mów. Przeglądał go teraz pokój po pokoju. Dziś rano

dowiedział się od Polly, że nie są tutejsze. Powiedzia­

ła mu, że przyjechały niedawno. Przeszukały niewie­

le domów i sklepów. Może więc teraz jemu uda się

znaleźć coś drogocennego, biżuterię lub złoto. Kto

wie? Niewykluczone, że dopisze mu szczęście.

Prawdziwą ciekawość wzbudził w nim dopiero ku­

fer w jednej z trzech sypialni. Na jego dnie, pod ko­

cami i dziecięcymi ubrankami, znalazł dwie ciężkie

sakiewki złota.

Usiadł na bujanym fotelu pod oknem i patrzył

z niedowierzaniem. Dlaczego właściciel domu nie

zabrał złota ze sobą? Skąd się tu wzięło? Pomyślał,

że chyba nigdy nie pozna odpowiedzi. Kilka rzeczy

jednak układało się w logiczny ciąg. Chance wie­

dział, że w tych rejonach występuje złoto. Spring-

town leżało pośród wzgórz, tam, gdzie przebiegała

wielka żyła. Złoto mogło więc zostać wydobyte

w pobliskim szybie. Włożył obie sakiewki z powro­

tem na dno kufra i przykrył kocami.

Zaczął przeczesywać dom centymetr po centyme­

trze, lecz nie natrafił już na nic wartościowego.

Wszedł do tylnej sieni, popatrzył na drzwi. Prawie ża­

łował, że odnalazł złoto. Gdyby nie to, nie próbował-

by teraz siebie przekonać, że warto zejść do piwnicy.

Nie bał się nikogo, ani ludzi, ani zwierząt, lecz wprost

przerażały go małe, zamknięte pomieszczenia.

Wiedział, że strach się bierze z dzieciństwa, lecz

nie potrafił jednak go w sobie przemóc. Pamiętał, jak

kiedyś późnym popołudniem matka wysłała go do

sklepu po igły. Żeby sobie skrócić drogę, jak zwykle

poszedł przez cmentarz. Wracając natknął się na świe­

żo wykopany grób. Zaciekawiony, podszedł bliżej

i zajrzał do dołu. Nawet teraz zadrżał na wspomnie­

nie tego wydarzenia - ziemia się osunęła i wpadł do

grobu. Był przerażony, wrzeszczał, krzyczał, skakał,

próbował się wspiąć na górę, płakał. Nikt jednak nie

przyszedł mu z pomocą i spędził w dole całą noc.

Wzruszył ramionami, by odegnać złe wspomnie­

nie. To idiotyczne. Przecież dzieciństwo już da­

wno minęło. Stał się dorosłym mężczyzną, widział

wiele i przeszedł wiele. Chwycił świecę i wyszedł

z domu.

Otworzył drzwi do piwnicy, czując, że nerwy ma

napięte jak postronki. Patrząc w ciemność w dole,

miał ochotę zamknąć drzwi i uciec. Przecież nie mógł

pozwolić, by strach znów wziął nad nim górę. Ruszył

drewnianymi schodami, licząc stopnie. Czuł się tak,

jakby schodził do piekła. Siedem stopni i poczuł pod

nogami klepisko. W pomieszczeniu unosił się zapach

ziemi. Uprzytomnił sobie, że trzyma w ręku nie za­

paloną świecę.

Zapalił więc zapałkę i przytknął do knota. Ogień

zawahał się i nagle rozbłysł. Chance zobaczył teraz,

że w piwnicy jest niewiele zapasów - kilka pełnych

i pustych słoi, trochę zużytych sprzętów domowych.

Wszystko pokrywała gruba warstwa pajęczyny. Zmu­

sił się, by przejść kilka kroków dalej. Przeszukanie

tej piwniczki potrwa tylko chwilę. Zaczął zrywać pa­

jęczyny, zastanawiając się, czy natrafi na pająka. Nic

nie znalazł. Poczuł ogromną ulgę, że może wyjść na

powietrze.

Amanda przywlokła się z powrotem do miasta, wy­

kończona i spragniona. Znalazła nie tylko końskie od­

chody, lecz także konia. Był jednak sprytny. Pozwalał

jej podejść do siebie, ale wtedy natychmiast czmychał,

stawał i patrzył na nią. Goniła tak za nim przez kilka

godzin. Dała spokój, kiedy żar słoneczny stał się nie do

wytrzymania. Postanowiła, że jutro rano znów spróbuje.

Teraz przystanęła przy studni, spragniona choć ły­

ka wody. Już wyciągała wiadro, kiedy dostrzegła

Chance'a. Szedł w jej stronę. Bardzo chciała go nie

lubić, ale musiała przyznać, że opinia Polly jest słu­

szna. Chance był naprawdę przystojny. Odwróciła

się, chcąc odejść.

- Poczekaj! - zawołał.

Zaczekała, niepewna, czy dobrze robi.

- Powinniśmy porozmawiać.

- O czym?

- Chcę ci powiedzieć, że wierzę, iż nie macie mo­

jego konia.

- Dlaczego? Czyżbyś przeszukał wszystkie możli­

we miejsca?

- Zgadza się.

Musiała się bardzo pilnować, by nie poddać się

urokowi jego uśmiechu. Białe równe zęby cudownie

kontrastowały z opaloną skórą. Przed oczami stanęło

jej męskie nagie ciało.

- Masz jeszcze coś ważnego? - rzuciła, chcąc jak

najszybciej skończyć rozmowę.

- Nie lubisz mnie, prawda?

- Zgadza się.

Chance uśmiechnął się szeroko.

- Możesz mi powiedzieć dlaczego?

- Nic ci to nie powie, ale przypominasz mi moje­

go ojca.

- Wyglądem czy charakterem?

- Co za różnica? Jeżeli nie masz mi już nic waż­

nego do powiedzenia, to idę.

- Przy bliższym poznaniu okazuję się całkiem

miły.

- Niedźwiedzie też nie są złe, chyba że wejdzie

się im w drogę. Gdybyś jednak mógł się odsunąć...

- Wstrzymała oddech, bo przesunął palcem po jej po­

liczku.

- Jesteś bardzo piękna i pociągająca.

Amanda odtrąciła jego rękę.

- Mogłeś sobie czarować Polly, ale na mnie to nie

działa.

- Dlaczego jesteś taka zdenerwowana?

- Bo ci nie ufam. - Uniosła wyzywająco brodę.

- Myślę, że jest z ciebie zwykły poszukiwacz przy­

gód, który nie potrafi porządnie zarabiać na życie.

- Tak jak twój ojciec?

- Jeszcze nie skończyłam. Uważam też, że zacho­

wujesz się tak, bo myślisz, że skoro masz tu dwie ko­

biety, to możesz... - zabrakło jej słów.

Chance zaśmiał się cicho.

- Używać, ile się da?

- Tak, właśnie. Nie należę do takich kobiet, więc

byłabym ci wdzięczna, gdybyś zostawił mnie w spo­

koju.

Bardzo go te słowa rozbawiły.

- Och, ani przez chwilę nie wątpiłem, że nie nale­

żysz do takich kobiet.

- To dobrze.

- Co nie znaczy, że nie jesteś ponętna.

- Jak śmiesz tak do mnie mówić?

- Lepiej uważaj, Amando. Im bardziej będziesz

niedostępna, tym mocniej będziesz mnie pociągała.

Zawsze lubiłem wyzwania.

Otworzyła usta, by mu ostro odpowiedzieć, lecz

ugryzła się w język. Zacisnęła zęby i uśmiechnęła

się.

- Zatem muszę po prosto być dla ciebie miła. Sza­

nowny panie, czy mógłby się pan odsunąć, bym mog­

ła odejść?

Wybuchnął śmiechem. Odstąpił krok, ukłonił się,

robiąc zamaszysty ruch ręką i znów się roześmiał, pa­

trząc, jak Amanda odchodzi, sztywno wyprostowana.

Polly czekała na nią na ławce w holu. Wstała szyb-

ko, aby powitać przyjaciółkę, a wtedy ku przerażeniu

Amandy rozległ się głośny trzask pękających szwów

pięknej sukni. Kiedy jednak Amanda zobaczyła zbo­

lały wyraz twarzy przyjaciółki, poczuła się winna.

Musiała przyznać, że nie była wobec niej całkiem

w porządku. W końcu Polly naprawdę nie zrobiła nic

złego. To ona, Amanda, niepotrzebnie tak się rozło­

ściła, zobaczywszy ją w ramionach Chance'a.

- Potrafię szyć. Może znajdziemy ci jakąś odpo­

wiednią sukienkę, a jeżeli będzie za szeroka, to mogę

ją zwęzić.

- Będę ci zobowiązana. Nigdy w życiu nie mia­

łam ładnych strojów.

Amanda blado się uśmiechnęła.

- Ja też. Pewnie dlatego są dla mnie takie ważne.

Już dawno zauważyłam, że jeśli ładnie się ubierasz,

to ludzie cię szanują.

Wyciągnęła z kieszeni chusteczkę i wytarła czoło.

O pierścionku przypomniała sobie dopiero, gdy za­

brzęczał na podłodze.

Polly schyliła się, by go podnieść.

- Znalazłam go w piachu na drodze.

- Zdaje się, że jest w nim kilka brylantów, ale po­

środku ma zwykłe zielone szkło - powiedziała Polly,

oddając pierścionek przyjaciółce. - Nadal myślisz, że

w Sacramento otworzymy jakiś interes?

- Nie widzę przeszkód.

Polly odetchnęła.

- Teraz mogę ci powiedzieć, że okropnie się mar-

twiłam, kiedy wyszłaś wściekła. Pomyślałam sobie,

że powinnyśmy wziąć ze sklepów wszystkie pienią­

dze, zanim Chance się do nich dobierze.

- Czy to oznacza, że nie zamierzasz już mieć

z nim nic wspólnego?

- O Boże, zmiłuj się nade mną. - Polly jęknęła,

załamując ręce. - Wiesz znacznie więcej ode mnie

o wielu sprawach, ale jeśli chodzi o mężczyzn, to na­

prawdę czuję się sto lat starsza od ciebie. Oczywiście,

że mogę mieć z nim coś wspólnego. I nie zamierzam

zrezygnować ze wszystkiego, czego mnie życie na­

uczyło.

- To dlaczego...?

- Lubię mężczyzn, a musisz przyznać, że Chance

jest nadzwyczaj przystojny. Każda z nas może robić

swoje, jeśli chodzi o jego osobę.

- Co to ma znaczyć?

- To, że jeżeli chcesz go mieć, musisz go zdobyć.

Amanda zaniemówiła, ale tylko na chwilę.

- Czy nic z tego, co mówiłam, nie ma żadnego

znaczenia? Nie tylko go nie chcę, ale marzę, aby jak

najszybciej opuścił miasto.

- Posłuchaj. Moim zdaniem potrzebujemy Chan­

ce'a, bo może nam pomóc stąd się wydostać. A poza

tym, jest taki... przystojny.

- Czy jeśli coś ci powiem, nie powtórzysz mu?

- Przyrzekam.

Amanda spojrzała w stronę drzwi.

- Lepiej chodźmy na górę. Tam na pewno nikt nas

nie podsłucha. A poza tym strasznie chce mi się pić.

, Wypiła trzy szklanki wody i dopiero wtedy usiadła

na łóżku. Polly usadowiła się na drewnianym krześle

z wysokim oparciem.

- Znów mnie nawiedził ten duch.

Zielone oczy Polly zrobiły się okrągłe ze zdu­

mienia.

- Ale przecież to był jeden z tych opryszków.

- Widziałam, jak wczoraj rano odjeżdżali, a tym­

czasem duch znów mi się ukazał.

- Na pewno ci się śniło albo wymyśliłaś to. Byłaś

tak zmęczona, że nie mogłaś mieć rozeznania, co się

dzieje. A może to był Chance. - Polly wstała i zaczę­

ła przemierzać pokój. - Tak, na pewno. To on składał

ci wizyty. Jest w tym sens. Spytam go.

- Co ty! Przyrzekłaś! Oczywiście, że się bałam,

ale właściwie duch jest nieszkodliwy. A najważniej­

sze, że chce nam pomóc.

- Jak?

Amanda pochyliła się do niej i szepnęła:

- Mówił mi, że w tym mieście jest ukryte złoto.

- Złoto?

- Cii. Nie tak głośno. Chcesz, by Chance usłyszał?

Polly przestała krążyć po pokoju. Przystanęła

i spojrzała na Amandę.

- Skąd wiesz, że mówił prawdę? - spytała podnie­

cona.

- Nie mam pewności. Zdajesz sobie sprawę, jakie

możemy być bogate? Z tobą chętnie się podzielę, ale

z Chance'em Doyer na pewno nie. Duch powiedział,

że powinnyśmy go wyprawić z miasta.

- Jak?

- Wszystko przemyślałam, kiedy usiłowałam zła­

pać jego konia.

- Przecież zabrali go tamci mężczyźni.

- Nie, gniadego nie. Na razie nie powiedziałam

o tym Chance'owi. Z drugiej strony, gdyby się do­

wiedział o koniu, nie musiałby tu dłużej zostawać.

Powinnaś przestać mu okazywać zainteresowanie.

Na twarz Polly odmalował się upór.

- Dlaczego?

- Bo może się zdecydować zostać.

- Jak w takim razie chcesz stąd wywieźć złoto?

Amanda się uśmiechnęła.

- Na tym ośle, który gdzieś się kręci po mieście.

- Ale jakoś nigdy się do nas nie zbliża.

- Możemy go zwabić jedzeniem i spętać.

- A dokąd pojedziemy?

- Może duch nam podpowie.

- Och, Amando, naprawdę musisz uważać. To

może być diabeł.

- Wątpię - roześmiała się.

- Złoto. - Polly opadła na krzesło i ponownie się

rozległ trzask szwów. - Psiakrew, to najlepsze słowo.

Amanda nie bardzo chciała się przyznać, lecz chci­

wość brała nad nią górę.

- Mam nadzieję, że dziś w nocy duch znów się po­

jawi.

- Chyba powinnam ci pomóc. Będę dziś tu z tobą

spała.

- Dzięki ci, Polly. Na pewno będziesz się bała, ale

kiedy go zobaczysz, zmienisz zdanie. Ma naprawdę

bardzo miły głos. Może byś poszła teraz wspomnieć

Chance'owi o koniu?

Polly zachichotała.

- To naprawdę będzie dla mnie przyjemność. Ale

tym razem mnie nie szukaj.

Amanda zmarszczyła czoło.

- Spotkajmy się w domu na kolacji.

Polly znów zachichotała i podniosła się z krzesła.

- Jeżeli mi się uda, to sama będziesz musiała zro­

bić sobie kolację. Wiem, że wolałabyś, bym nie miała

z Chance'em nic wspólnego, ale jeden raz nikomu

nie zaszkodzi. I nie martw się, będę milczała jak grób.

Amanda poczuła nagle taką zazdrość, że aż trudno

jej było w to uwierzyć. Jak to jest kochać się z męż­

czyzną? Pytanie to zadawała sobie już od kilku lat,

choć uważała, że jest grzeszne.

- Jeżeli on mnie zabije, to umrę z rozkoszy. Nie­

złego mamy sąsiada - powiedziała Polly i popatrzyła

na swoją zniszczoną suknię. Nie śmiała spojrzeć na

Amandę. - Idę znaleźć sobie coś w moim rozmiarze

- dodała, wychodząc z pokoju.

Amanda rzuciła się na łóżko. Była naprawdę

wdzięczna Polly, że zgodziła się dziś w nocy spać

z nią w jednym pokoju. Kłamała twierdząc, że się nie

boi ducha. Wprost umierała ze strachu przed ponow­

nym spotkaniem. Czy igrała z diabłem, czy były to

majaki senne? Musiała się przekonać.

Jeżeli to rzeczywiście był duch i mówił prawdę

o złocie, to ona na pewno nie zaprzepaści okazji. Jako

osoba bogata będzie mogła sobie pozwolić na wszy­

stko, czego zapragnie. Na ładny dom, śliczne stroje.

Ludzie będą patrzyli na nią z szacunkiem. Od dzie-

ciństwa urabiała sobie ręce do łokci. Teraz to mogło

się zmienić.

Przyszło jej do głowy, że dobrze byłoby odłożyć na

miejsce pieniądze, które znalazły w miasteczku. Prze­

cież i tak nie było ich aż tak dużo. Ale co zostanie jej

i Polly, jeżeli duch nie przyjdzie i nie znajdą złota?

Amanda szła powoli drewnianym chodnikiem.

Cieszyła się, że wyszła z hotelu, popołudnie było na­

prawdę śliczne. Polly pewnie spędza miło czas w to-

warzytwie Chance'a. Niespecjalnie jej to odpowiada­

ło, lecz co mogła poradzić? W skrytości ducha przy­

znawała, że mógł się podobać każdej kobiecie. Ona

sama nie była pruderyjna, przynajmniej tak uważała.

Często rozmyślała po nocach, jak by to było, gdyby

mogła się kochać z mężczyzną.

Już miała minąć saloon, gdy niespodzianie podjęła

decyzję. Porządne kobiety nie przekraczały progu po­

dobnych przybytków, lecz teraz, tu, jakie to miało

znaczenie? Przecież nikt się o tym nie dowie.

Wewnątrz było cicho jak maikiem zasiał, jej kroki

rozbrzmiewały echem w całym pomieszczeniu. Ro­

zejrzała się dookoła. Były tam tylko stoły i krzesła,

spluwaczki i schody prowadzące na górę. Czy właś­

nie tam mieściły się pokoje prostytutek, jak opowia­

dali jej znajomi chłopcy? Wzdłuż ściany w głębi

ciągnął się szynkwas. Za nim wisiało duże lustro, na

którego tle stały butelki, szklanki i kieliszki, obrosłe

pajęczynami. W powietrzu unosił się ten sam zapach

stęchlizny co w sklepach.

Amanda stała rozczarowana. Zadała sobie pytanie,

czego właściwie oczekuje. Pijących mężczyzn i ko­

biet kręcących się wśród nich w purpurowych suk­

niach? Kiedy po raz ostatni ktoś podniósł tu szklankę

whisky, kiedy dziwki wdzięczyły się do klientów?

Rozglądając się po domach i sklepach, doszła do

wniosku, że miasteczko zamieszkiwali ciężko pracu­

jący ludzie. Pozostawione ubrania były przeważnie

robocze, prócz kilku ślicznych sukienek, z których

jedną Polly właśnie zniszczyła, chcąc oczarować

Chance'a.

Już miała wyjść, kiedy jej wzrok padł na mosiężny

pręt biegnący po podłodze wzdłuż szynkwasu. Zacie­

kawiło ją to, więc zaczęła sprawdzać, dokąd biegnie

i po co w ogóle jest. Tak doszła do środka szynkwasu

i stanęła naprzeciwko lustra. Uznała, że mężczyźni

pijący przy barze stawiają na pręcie nogi. Oparła się

łokciami o gładki mahoń i patrzyła na butelki whisky.

W pewnej chwili jej wzrok padł na obraz wiszący

w głębi sali. Zaczerwieniła się po uszy. Przedstawiał

kobietę siedzącą na ławce, z wężem w dłoniach. Była

całkiem naga! Wstrząśnięta Amanda odwróciła się,

by uciec z baru, kiedy nagle uderzyła o twardy tors.

Stał przed nią Chance Doyer.

- Co tu robisz?! - wykrzyknęła zaskoczona.

- Widziałem, jak wchodziłaś, więc pomyślałem,

że może razem się czegoś napijemy.

- Napijemy? Ja nie piję. - Jego bliskość wprawia­

ła ją w zdenerwowanie.

- To po co tu przyszłaś?

- Chciałam... chciałam... A co cię to ob­

chodzi?!

Jeszcze bardziej zbliżył się do niej, musiała się

oprzeć plecami o szynkwas. Nie wiedziała, co po­

wiedzieć.

- Dlaczego nie jesteś z Polly? - spytała po

chwili.

- A dlaczego miałbym z nią być?

Miał niski aksamitny głos, czuła na twarzy jego

oddech.

- Bo cię szukała. Chyba powinieneś...

- Polly może poczekać. - Przyglądał się jej gę­

stym długim włosom, oczom, z których wyzierał

strach, ale i ciekawość. - Chciałem z tobą porozma­

wiać. Na pewno wiesz, jak jesteś ponętna.

- Tak... nie, to znaczy... Już mówiłeś.

Patrzył na jej usta. Pełne i kuszące. Jak by zare­

agowała, gdyby ją pocałował?

- Opowiedz mi jeszcze o swoim ojcu - powie­

dział.

Usiłowała się odsunąć, lecz oparł ręce o szynkwas

i znalazła się w pułapce. Próbowała w panice coś wy­

myślić. Żałowała, że weszła do baru.

- Mój... mój ojciec jest niskim mężczyzną. - To

wszystko, co przyszło jej do głowy.

Chance patrzył z rozbawieniem na zmieszanie

Amandy. Najwyraźniej jego obecność wytrąciła ją

z równowagi. A zawsze była taka opanowana.

- Ciekawe, jak by to było, gdybyś rozpuściła wło­

sy, a ja bym przesunął po nich palcami.

- Żądam, byś wziął stąd ręce - powiedziała, lecz

słowa te nie zabrzmiały dostatecznie stanowczo.

- A co będzie, jeśli tego nie zrobię?

- Na pewno nie będziesz taki... taki, żeby

mnie...

- Żeby co? Żeby cię pocałować? Żeby pieścić

twoje ciało i delektować się nim tak długo, aż dłużej

już nie wytrzymam, i zacznę się z tobą kochać?

Amanda oniemiała.

- Jestem damą - szepnęła wreszcie. - Dżentelme­

ni nie mówią damom takich rzeczy.

- Dżentelmeni? Zapewniam cię, moja droga, że ja

nie jestem dżentelmenem.

Pochylił głowę tak, by nie miała wątpliwości, że

chce ją pocałować. Zamknęła oczy, ręce zacisnęła na

fałdach spódnicy, chcąc pozostać obojętna, kiedy nie­

nawistne usta jej dotkną. Lecz on zaczął delikatnie

całować jej oczy i kąciki ust. Po chwili pieścił języ­

kiem jej wargi.

- Cholera, cudownie smakujesz.

Teraz dotknął ich ustami. Aż zakręciło jej się

w głowie. Chciała zaprotestować, lecz w tej samej

chwili poczuła, że jego język wślizguje się pomiędzy

jej wargi. Dostała gęsiej skórki. Kiedy w końcu lekko

się odsunął, chciała go wysłać do diabła, i poczuła, że

nie jest w stanie wymówić słowa. Jeszcze żaden męż­

czyzna tak jej nie całował. Pocałunek sprawił, że

przestała się opierać.

Chance widząc, że dziewczyna ma wciąż zamknię­

te oczy i rozmarzony wyraz twarzy, miał ochotę nadal

ją całować i pieścić, lecz musiał załatwić coś waż­

niejszego.

- No, a teraz... chyba że wolisz, bym to konty­

nuował, panno Amando, a jeśli nie, to zdradź mi,

gdzie jest mój koń. Przy okazji powiedz mi też, dla­

czego zatrzymałyście się z Polly w Springtown.

- Co? - spytała zdumiona.

- Chyba słyszałaś.

Szybko odzyskując przytomność umysłu, spojrzała

mu prosto w oczy... Ten drań całował ją tylko po to,

by wyciągnąć informacje!

- Panie Doyer, nie musiał pan zadawać sobie tyle

trudu - powiedziała wściekła. - Mogłeś po prostu od

razu zapytać. Jeżeli chcesz odzyskać konia, to musisz

go znaleźć i złapać. Mówiłyśmy ci, że konie uciekły,

i tak było naprawdę. - Dlaczego on się nie odsuwa,

pytała siebie w duchu. Cały czas czuła ciepło jego

ciała. - Kiedy bandyci odjeżdżali, nie wzięli ze sobą

gniadego. Można więc się domyślić, że gdzieś sobie

biega. A jeśli chodzi o to, dlaczego tu zostałyśmy, to

powód był prosty: nie miałyśmy czym odjechać. Dla­

tego ukradłyśmy konie.

- No dobrze, mogę przyjąć, że to prawda... na ra­

zie. - Zdjął ręce z szynkwasu i cofnął się. - No, mo­

że w końcu się czegoś napijemy?

- Przecież mówiłam, że nie piję. A nawet gdy­

bym piła, to nie z takimi jak ty. - Ruszyła w stronę

drzwi.

- Oj, oj! - Chwycił ją za ramię i okręcił dookoła.

- Co ci się we mnie nie podoba? O co ci chodzi? Do-

Skan Anula, przerobienie pona.

trzymałem słowa, że nie zrobię wam nic złego, jeżeli

wy zostawicie mnie w spokoju.

- No właśnie, dlatego ci nie ufam. Powtarzasz, że

dasz nam spokój, a potem zmuszasz do odpowiedzi

na swoje pytania. A może tak ty sam byś mi odpo­

wiedział na kilka?

Chance oparł się o szynkwas.

- To pytaj.

- Skąd się tu wziąłeś?

- Mówiłem ci, że tropiłem tę bandę.

- To dlaczego teraz tu siedzisz, zamiast ją dalej tropić?

- Z tego samego powodu co wy: nie mam konia.

Ale nie śpieszy mi się. Oni posuwają się naprzód po­

woli. - Przesunął po niej wzrokiem. - Muszę przy­

znać, że zaczyna mi się tu podobać.

- To daj nam swojego konia. Przynajmniej my

wyjedziemy.

- Nawet jeżeli go złapię, nie sądzę, bym miał

ochotę wam go podarować.

- Rozumiem. - Zabierała się do odejścia. - Mam

nadzieję, że będziesz miał okropny dzień.

- Jeżeli to cię interesuje, to za jakąś godzinę idę

się wykąpać w jeziorze. - Uśmiechnął się znacząco.

- W życiu nie znałam bardziej mizernej imitacji

mężczyzny.

- Nie wyciągaj pochopnie wniosków, zanim bę­

dziesz miała mnie z kim porównać. - A kiedy prze­

stąpiła próg, dodał: - Nie musisz uciekać. - I wybu­

chnął śmiechem.

- Ciekawe, dokąd Chance poszedł, kiedy wy­

szłam z baru - powiedziała Amanda, kładąc się na

łóżku obok Polly.

- Nie wiem i nic mnie to w tej chwili nie obcho­

dzi. Przeraża mnie myśl o duchu. - Polly włożyła

czepek. - Może źle, że postanowiłam tu z tobą spać?

- Przecież nic ci się nie stanie. Chcę mieć po pro­

stu pewność, że to mi się nie śni. Zdmuchnij świecę

i śpijmy. Obudzę cię, kiedy się pojawi.

- Jestem pewna, że nie zmrużę oka.

Po kilku minutach Amanda usłyszała równy oddech

przyjaciółki. Sama postanowiła czuwać. Musiała się

upewnić, czy naprawdę widuje ducha, czy to sen.

Myślała o rozmowie, jaką prowadziły z Polly przy

kolacji. Przyjaciółka dąsała się, bo od rana nie wi­

działa Chance'a. A kiedy się dowiedziała, że Amanda

już powiedziała mu o koniu, jeszcze bardziej się za­

sępiła.

Amanda doszła do wniosku, że zupełnie nie rozu­

mie Polly, która po chwili już się rozpogodziła i za­

częła żartować, że lepiej by było, gdyby miały więcej

mężczyzn do dyspozycji. Kiedy zaś Amanda jej opo­

wiedziała, jak Chance wydobył od niej wiadomość

o koniu, zaczęła jej wmawiać, jakie to ma szczęście,

że jest taka zimnokrwista.

Amanda przewróciła się na drugi bok. Matka po­

wtarzała, że na cudzołóstwo pozwalają sobie tylko

prostytutki i mężczyźni. Dla porządnej mężatki obo­

wiązki małżeńskie to był ciężar, który musiała

dźwigać. Odkąd Amanda skończyła piętnaście lat,

poszukiwacze złota często próbowali skraść jej cału­

sa. I niektórym nawet to się udało. Ich pocałunki były

nijakie i niewiele ją obeszły. W obecności Chance'a

działo się z nią coś dziwnego. Całował ją naprawdę

cudownie, wcale nie chciała, by przestał. Nabrała

ochoty, by się przekonać, czy rację miała matka, czy

Polly.

Położyła się na wznak. Zaczęła sobie przypomi­

nać, jak Chance wyglądał nago. Widziała jego przy­

stojną twarz, szczupłe biodra, długie silne nogi i...

Czy to by bolało? Był taki duży! Polly to nie martwi­

ło. Zaraz jednak skarciła się za te myśli.

Znów przekręciła się na bok i próbowała myśleć

o złocie, lecz bez przerwy widziała zielononiebieskie

oczy Chance'a, oczy o śmiałym spojrzeniu. Powracał

obraz całej jego postaci. Z pewnością opanował sztu­

kę czarowania kobiet. Musiała to przyznać, choć

przecież miała go za nic.

Wygramoliła się z łóżka i podeszła do okna. Na

dworze panowały zupełne ciemności. Ile lat jeszcze

zamierzała czekać, zanim pozna przyjemności, któ­

rych mogą doznawać kobiety i mężczyźni? Czy

Chance miał ochotę dzielić z nią łoże? Przecież to

właśnie on wzbudził w niej płomień pożądania. Był

stworzony do tego, by ją nauczyć życia. Kiedy wyje­

dzie z miasteczka, już więcej go nie zobaczy. Nikt się

nie dowie.

Z drugiej strony jednak mógł ją całować, ale nie

mieć ochoty na nic więcej. Przecież nie posunął się

dalej. Czy naprawdę chciała oddać mu swoje dzie-

wictwo, o którego zachowaniu dla męża matka tyle

mówiła? A jeżeli potem nigdy nie znajdzie mężczy­

zny, który będzie chciał się z nią ożenić?

Wściekła na siebie, wróciła do łóżka. Polly poru­

szyła się, ale nie obudziła. Amanda przymknęła oczy,

usiłując przemóc w sobie pragnienie, którego dotych­

czas nie znała, nawet nie rozumiała. W końcu zapadła

w niespokojny sen.

Kiedy się obudziła, zerknęła w stronę okna, zdu­

miona, że zaczyna świtać. Z goryczą pomyślała, że

duch okazał się tylko sennym majakiem. Naprawdę

była niemądra. Miała przed sobą niełatwe zadanie, bo

musiała powiedzieć Polly, że ich marzenia o bogac­

twie się nie ziszczą. Znajdowały się w tym samym

punkcie, w którym były, kiedy tu przyjechały. Wszy­

stko wskazywało na to, że Chance jest ich jedyną

szansą na wydostanie się z miasteczka.

Rozdział szósty

Chance wyruszył na poszukiwania konia o świcie.

Przyjemny, poranny chłód zmienił się po kilku godzi­

nach w upał. Przemierzył okoliczne wzgórza i doliny,

zdążył się zmęczyć i spocić, a nie natrafił nawet na

ślad zwierzęcia. Chwilami zastanawiał się, czy

Amanda go nie okłamała, nie ustawał jednak w po­

szukiwaniach. Bez konia utknie na dobre w tym wy­

marłym miasteczku.

Stanął na wielkim głazie, zdjął kapelusz i wytarł

czoło. Rozglądając się po porosłej trawą dolinie, uj­

rzał w oddali pasące się zwierzę. Włożył z powrotem

kapelusz na głowę, by ją osłonić przed prażącym

słońcem. Wcale nie miał pewności, czy to jego Ka­

ktus. Wsunął w usta dwa palce i zagwizdał. Ostry

dźwięk przeszył powietrze i odbił się echem od oko­

licznych skał. Koń podniósł łeb. Chance wyraźnie zo­

baczył znajomą czarną grzywę i gruby ogon. Ponow­

nie zagwizdał. Odpowiedziało mu znajome rżenie,

zszedł więc z głazu i ruszył w stronę Kaktusa.

Koń zerwał się i pogalopował, chcąc powitać swe­

go pana. Chance odetchnął z ulgą. Słyszał chara­

kterystyczny odgłos kopyt uderzających o ziemię.

Najwyraźniej ogier pogubił podkowy, lecz poza tym

wydawał się w doskonałej formie.

Koń zatrzymał się, wyciągnął muskularną szyję

i czule skubnął pierś Chance'a, który głaskał go po

aksamitnym pysku. Naprawdę wiele razem przeżyli,

a kiedyś Kaktus uratował mu życie.

- No co, staruszku - przemówił pieszczotliwie

Chance - dość długo się nie widzieliśmy, co?

Koń potrząsnął łbem, jakby rozumiejąc jego słowa.

- Przede wszystkim musimy się zająć twoimi ko­

pytami, inaczej będziesz miał kłopoty.

Zarzucił koniowi na szyję pętlę z grubej liny. Przy­

trzymując jej końce, chwycił się obiema rękami grzy­

wy Kaktusa i wskoczył mu na grzbiet. Ruszył na po­

łudnie, bo w miasteczku Murphys mógł podkuć ko­

nia. Ogier, który przez kilka dni przyzwyczaił się do

swobody, teraz wierzgał, lecz Chance'owi udało się

go szybko poskromić i poprowadzić kłusem.

Przejeżdżając jakiś kilometr od Springtown,

Chance miał okazję przekonać się, jak dobrze ukryte

jest to miasteczko. Zbudowano je bowiem u podnóża

skalistego zbocza, w małej górskiej dolinie, a od stro­

ny drogi zasłaniały je drzewa. Leżało całkiem na ubo­

czu. Nikt nie miał o nim pojęcia, chyba że, podobnie

jak Gus, ktoś celowo zboczył z głównego traktu.

Chance odzyskał konia i rewolwer, mógł więc ru­

szyć w drogę. A złoto? Nadal spoczywało w starej

skrzyni, dobrze ukryte w domu, w którym zamiesz­

kał. Nie mógł machnąć ręką na taki majątek.

Zaśmiał się złośliwie, przypominając sobie, jak po-

wiedział Polly, że nie wie, gdzie leży Sacramento.

Wprowadził ją w błąd, bo był wściekły, że one nie

chciały mu wyjaśnić, jak znalazły się w Springtown.

Dodał nawet, że do Angels Camp mają trzy miesiące

drogi, by się przekonać, jak Polly zareaguje. A pra­

wda była taka, że Angels Camp oddalone było od

Springtown niewiele więcej niż jakieś dziesięć kilo­

metrów, Murphys zaś jeszcze mniej. Polly jednak

uwierzyła i nie zadawała już pytań.

Te dwie kobiety stanowiły dla niego zagadkę.

Amanda naopowiadała mu, że potrzebne im były ko­

nie. A przecież po drodze musiały minąć kilka mia­

steczek, chyba że przybyły z północy. Polly plotła coś

o Columbii, coś, co w ogóle było pozbawione sensu.

Cóż, widocznie miały swoje powody, by pozostać

w Springtown. To nie jego sprawa.

W Murphys Chance skierował się wprost do kowa­

la. Chciał jak najszybciej zadbać o kopyta Kaktusa,

aby czym prędzej wrócić do Springtown, zabrać złoto

i ruszyć w pościg za Gusem i jego synalkami.

- Co pana sprowadza? - powitał go kowal.

- Trzeba podkuć mojego konia.

- Ma pan szczęście. Akurat nie jestem zajęty, więc

zaraz mogę się do tego zabrać. - Podniósł kopyto Ka­

ktusa. - No tak, najwyższy czas. Nie ma pan siodła

ani wodzy?

Chance uśmiechnął się do potężnego mężczyzny.

- Nie ukradłem go, jeśli o to chodzi. Nikt poza

mną by na nim nie usiedział. Próbowałem w złym

miejscu przeprawić się przez rzekę Stanislaus. Myśla­

łem, że już po mnie. Nie wiem, jak spadło siodło, ale

przynajmniej ja i koń się uratowaliśmy. - Chance

wsunął z powrotem kapelusz na głowę i rozejrzał się.

- Dlaczego nie płynął pan promem Parrotta?

- Byłem za daleko na północ. Mogę tu kupić

uprząż?

- Dwie przecznice dalej.

- A gdzie jest saloon?

- Minął go pan. Naprawdę piękne zwierzę - po­

wiedział kowal, klepiąc Kaktusa. - Może chce pan go

sprzedać?

- Skądże, w życiu takiego nie znajdę.

- Dokąd pan jedzie?

- Do Springtown.

Kowal roześmiał się, pokazując żółte zęby.

- To najlepszy żart, jaki dziś słyszałem - powie­

dział w końcu.

- Czemu pan tak mówi?

- Bo takiego miasta nie ma.

Chance zdziwił się. Przecież dopiero stamtąd przy­

jechał.

- Panie, jeśli ktoś naopowiadał panu o Spring­

town, to chciał po prostu wystrychnąć pana na dudka.

Tylko żółtodzioby wierzą w tę historyjkę.

- W jaką historyjkę?

- Że naprawdę istnieje Springtown, duch i ukryta

góra złota. - Kowal znów się zaśmiał. - Do diabła, to

tylko takie gadanie poszukiwaczy. Oni wymyślają

różne bajdy i zaklinają się, że to prawda. Nigdy w ży-

ciu nie widziałem nikogo, kto by przyjechał ze

Springtown. Tę historyjkę na pewno wymyślili różni

tacy, co to chcą się pozbyć innych, by dla nich zostało

więcej złota. Na pana miejscu nie zawracałbym sobie

głowy szukaniem tego miasteczka. Ale, ale, przypo­

mina mi to historię o...

- Dzięki za informację - przerwał mu Chance. -

Niedługo wrócę po konia.

Chance szedł ulicą i krew pulsowała mu w żyłach.

Czuł się tak po raz pierwszy od czasu, gdy znaleźli

razem z bratem swoją pierwszą żyłę złota. Jedno było

pewne: wiedział, że Springtown istnieje. A poza tym

Polly chyba coś wspomniała o duchu i złocie. Wszedł

do baru. Nawet gdyby miało mu to zająć cały dzień,

chciał się przekonać, czy spotka kogoś, kto również

wie o tajemniczym mieście.

Wypił butelkę whisky z jakimś staruszkiem i bar­

manem, po czym wyszedł z baru. Obaj mężczyźni

opowiedzieli mu mniej więcej to samo, co usłyszał

od kowala. Chance nie wierzył w ducha, lecz co do

złota, to przecież miał absolutną pewność, że istnieje.

Teraz już wiedział, dlaczego te dwie kobiety zatrzy­

mały się w opuszczonym miasteczku. Albo wiedzia­

ły, gdzie ukryto złoto, albo go szukały. Niestety, bar­

dzo się rozczarują, jeżeli myślą, iż wezmą je dla sie­

bie. Miał szczery zamiar dobrać się do bogactw.

Wrócił do kowala. Koń był już podkuty.

- Myślałem, że już pan nie przyjdzie.

- Zatrzymałem się w barze. Ile płacę?

Dał kowalowi żądaną sumę i wskoczył na konia.

- Gdzie tu jest stajnia? Chyba zatrzymam się na

kilka dni.

- Prosto, a potem pierwsza w lewo. Może zasta­

nowił się pan i sprzeda jednak konia?

- Nigdy w życiu. - Zawrócił Kaktusa i ruszył

ulicą.

Opuszczając Murphys, był bardzo zadowolony. Opła­

cił dwumiesięczny pobyt Kaktusa w stajni, a potem wy­

najął dereszowatego wałacha i na nim wyjechał z mia­

steczka. Stajenny o haczykowatym nosie nawet nie

mrugnął, gdy Chance spytał go, czy wałach sam wróci

do stajni, jeżeli puści się go wolno. Wyjaśnił, że ma mały

szyb złota i nie chce, by ktoś go wyśledził, konia więc

potrzebuje tylko po to, by tam dotrzeć.

Jakiś kilometr przed Springtown Chance zsiadł

z wałacha, klepnął go mocno w zad i koń pomknął

z powrotem do domu. Chance ruszył do miasteczka

pieszo.

Polly i Amanda siedziały w kuchni, popijały kawę

i liczyły pieniądze. Przez cały ranek biegały od skle­

pu do sklepu, zbierając odłożone tam przez Amandę

pieniądze i wiele innych rzeczy.

- Moim zdaniem poszedł sobie - stwierdziła

Amanda, kiedy skończyły liczyć.

Polly mlasnęła językiem.

- Mówiłam ci, że powinnyśmy go poprosić, by

nam pomógł się stąd wydostać.

- A ja twierdzę, że dobrze się stało. Jesteśmy

same.

- Ale kto wie, ile czasu upłynie, zanim ktoś tu

znowu się zjawi? Chance był jedyną osobą, która

mogła nas stąd wydostać - upierała się Polly.

Amanda odrzuciła włosy na plecy. Nie zdążyła się

rano uczesać.

- Nie ma co lamentować. Widziałaś, jak wycho­

dził z miasteczka, a na pewno dotychczas nie wrócił.

- Co teraz zrobimy?

Amanda oparła się łokciami o stół. W pierścionku,

który miała na palcu, zamigotało słońce.

- Polly, nie masz ochoty przeszukać domów? Ja

już nie mogę wytrzymać. Mogłybyśmy sobie też po­

patrzyć na piękne meble, stroje...

- I biżuterię?

- I biżuterię. To byłoby podobne do poszukiwania

skarbów. Pomyśl tylko o porcelanie i srebrze...

- Brakuje mi mężczyzn. - Polly spojrzała na przy­

jaciółkę. - Ale ty nie masz pojęcia, o czym ja mówię.

- Podniosła filiżankę i dopiła kawę. - Brakuje mi tej

atmosfery podniecenia, kiedy mężczyzna wrzeszczy,

że wygrał grubą forsę w karty. Brakuje mi muzyki,

pokera, mężczyzn, którzy by patrzyli na mnie jak na

kogoś, bez kogo nie mogą żyć. Psiakrew, brakuje mi

uczucia, że żyję. Tu nic się nie dzieje. Kiedy Chance

się zjawił, było jeszcze całkiem, całkiem, ale teraz,

bez niego, zaczyna mi się naprawdę nudzić. Przy nim

wszystko wydawało się bardziej interesujące. - Po­

stawiła stanowczym ruchem filiżankę na stole. - Mu­

szę stąd wyjechać, bo zwariuję.

Amanda usiłowała zrozumieć Polly. Jej odpowia-

dał ten spokój. Nie wiedziała tylko, jak by się czuła,

gdyby przez całe miesiące nie widziała żywej duszy,

albo gdyby nadeszły jesienne chłody.

- Chyba masz rację. Nie możemy tu wiecznie sie­

dzieć. Tymczasem spróbujemy schwytać tego osła.

Na nim mogłybyśmy wszystko wywieźć.

Polly skinęła głową i odegnała krążącą jej nad gło­

wą muchę.

- Jest okropnie gorąco - powiedziała Amanda. -

Mogłybyśmy wykąpać się w jeziorze. Pójdziesz ze

mną?

- Nie umiem pływać, boję się wody. Przy moim

szczęściu mogłabym się utopić. Nie, chyba pójdę do

baru i czegoś się napiję.

Amanda już miała ją strofować, lecz pomyślała, że

przecież Polly jest dorosła i sama może o siebie za­

dbać. Ze zdziwieniem stwierdziła, że zniknięcie

Chance'a zasmuciło ją. Zastanawiała się, czy to mo­

żliwe, żeby za nim tęskniła. A może powróciły wszy­

stkie wątpliwości i pytania, które usiłowała uciszyć

ubiegłej nocy? Albo było to po prostu rozczarowanie,

że straciła szansę na poznanie tajemnicy miłości? Ale

teraz, co za różnica? Przecież Chance'a już nie było.

- Do zobaczenia - powiedziała do Polly, kiedy ta

wychodziła z kuchni.

Amanda w niezbyt dobrym nastroju ruszyła na ob­

chód miasta. Popatrywała na sklepy. Panowała cisza,

tylko podmuchy gorącego wiatru podrywały piach na

drodze. Życie Polly wydawało jej się naprawdę pod­

niecające, choć wiedziała, że sama nigdy by nie po-

trafiła takiego prowadzić. Lecz co właściwie w życiu

zrobiła? Nic. Miała już prawie dwadzieścia jeden lat,

a nie przypominała sobie, by przydarzyło jej się co­

kolwiek ekscytującego.

Chance wrócił do miasteczka późnym popołud­

niem. Panował taki skwar, że -jak zwykło się mówić

- można było smażyć jajka na kamieniu. Przez ostat­

nie kilka tygodni nachodził się więcej niż przez całe

życie.

Przystanął przy studni, wyciągnął wiadro i wypił

kilka haustów zimnej wody. Rozejrzał się po ulicy,

zastanawiając się, gdzie są kobiety. Ulicą przemknął

wiatr, podrywając piasek, trzaskając okiennicami.

Poza tym w miasteczku panował spokój. Postanowił

wziąć sobie z baru butelkę whisky i popływać

w chłodnym jeziorze. Nazajutrz rano miał zamiar za­

brać się do szukania kopalni złota.

Kiedy wszedł do baru, przez chwilę nic nie widział

w mroku. Ruszył za szynkwas po butelkę, kiedy na­

gle na schodach rozległ się śmiech Polly. Miała na

sobie wspaniałą krótką amarantową sukienkę, której

kolor podkreślał rudą barwę wzburzonych włosów.

W jednej ręce trzymała duży wachlarz ze strusich

piór, którym się zamaszyście wachlowała. W drugiej

- butelkę whisky.

- Patrzcie, patrzcie państwo, kogo my tu widzimy.

- Chance uśmiechnął się szeroko.

- O, Chance! - wykrzyknęła zachęcającym to­

nem. Potknęła się i omal nie spadła ze schodów,

lecz chwyciła się poręczy, wyprostowała i zaczęła

schodzić, kołysząc kokieteryjnie biodrami. - Myśla­

łam, że cię tu nie ma. - Podniosła butelkę. - Może się

ze mną napijesz?

- Z przyjemnością, ślicznotko. - Bawiło go to

przedstawienie. Podszedł do niej, kiedy już stanęła

u podnóża schodów, wziął ją za rękę, poprowadził

do stolika i odsunął jedno z krzeseł, żeby mogła

usiąść.

- Och, jak mi się podobają twoje maniery. Gdzie

się podziewałeś, Chansie Doyer? Brakowało mi cie­

bie. - Polly usiłowała zatrzepotać rzęsami, ale jakoś

nie udało jej się zrobić tego jednocześnie obiema po­

wiekami. - Wiesz, co jest na górze?

- Nawet się nie domyślam.

Polly pociągnęła z butelki i podała ją Chance'owi.

- Pokoje z łóżkami. Może byśmy z nich skorzy­

stali?

- Chyba nic nie sprawiłoby mi większej przyje­

mności, ale mam wrażenie, że nie uda ci się wejść

z powrotem na górę.

- Owszem, uda mi się.

- Może jednak posiedzimy tu chwilę i porozma­

wiamy? Jestem wykończony szukaniem konia. Na

górze mógłbym cię rozczarować, a tego bym nie

chciał.

- O, na pewno mnie nie rozczarujesz. No dobrze,

porozmawiajmy. Przynajmniej przez chwilę. Jak to

się stało, że całowałeś się z Amandą?

Uśmiechnął się.

- A więc ci powiedziała. Zachowywała się nie­

uprzejmie, wobec tego chciałem wyrównać rachunki.

- Amanda nie ma doświadczenia w tych spra­

wach, lepiej zostaw ją w spokoju. Ja natomiast wiem,

jak zadowolić mężczyznę.

- Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości.

I muszę przyznać, że jesteś w stu procentach kobietą.

Wiesz, kiedy szukałem rano konia...

- No i znalazłeś?

- Niestety, nie. Może ty mi wyjaśnisz, dlaczego

Amanda tak nieprzyjaźnie mnie traktuje. - Wypił du­

ży haust whisky i odstawił butelkę.

Polly zaczęła się wachlować, lecz po chwili prze­

stała, bo pióra łaskotały ją w nos.

- Chyba przesadzasz. Najlepiej będzie, jak zosta­

wisz ją w spokoju. To ostrzeżenie. Amanda jest moją

najlepszą przyjaciółką... jedyną w moim życiu przy­

jaciółką... i zabiję każdego, kto będzie próbował ją

skrzywdzić. Jest dla mnie bardzo dobra.

- Polly, przecież wiesz, że żadnej z was bym nie

skrzywdził. - Poklepał ją po dłoni. - To nie leży

w mojej naturze. Naprawdę nie wiem, co ona ma do

mnie.

Polly oczy same się zamykały. Z trudnością formu­

łowała zdania.

- Myślała, że jesteś taki sam jak ci, co tu przy­

jechali i mówili o obrabowaniu Wells Fargo w Co­

lumbii.

Ta wiadomość wydała mu się bardzo interesująca.

Może tym razem Gus dostanie za swoje.

Polly westchnęła głęboko.

- A potem, kiedy duch powiedział jej o złocie,

wcale nie chciała, byś się o tym dowiedział. Miałam

ci o tym nie mówić, ale teraz to już nieważne. - Po­

chyliła się i wsparła czoło na stole.

- No, Polly, napij się jeszcze.

Dziewczyna podniosła głowę.

- Dlaczego to teraz już nie jest ważne? - spytał.

- Bo nie ma tu złota. To wszystko było snem. -

Oczy jej się zamknęły.

Był dla niej pełen uznania. Nawet pijana usiłowała

go przekonać, że to tylko wymyślone bzdury.

- Gdzie jest teraz Amanda? - spytał.

- Nad jeziorem.

Głowa dziewczyny opadła i tylko dzięki reflekso­

wi Chance'a nie uderzyła mocno o blat.

Zaniósł ją na górę, położył na łóżku i wyszedł

z baru. Sądząc po reakcji Polly, obie musiały uznać,

że zniknął z miasteczka na dobre. Mając nikłą na­

dzieję, że Amanda rzeczywiście kąpie się w jeziorze,

ruszył w tamtym kierunku.

Drogę przez zarośla pokonał najciszej, jak potrafił.

Chciał się zorientować, co Amanda robi nad jeziorem.

Nie oczekiwał jednak, że będzie się kąpała.

Natychmiast wyszedł z ukrycia, stanął na piasz­

czystym brzegu i otwarcie wpatrywał się w ciało

Amandy, oblepione mokrą koszulą i pantalonami.

Stała ledwie po kolana w wodzie, wyraźnie było wi­

dać sterczące brodawki i długie nogi. W jej jasnopiw-

nych oczach pojawił się strach, wycofała się na głęb-

szą wodę. Wiedział, że powinien odejść, lecz stanął

jeszcze bliżej brzegu.

Nigdy w życiu nie wziął kobiety siłą i teraz też nie

zamierzał. Ku swemu zaskoczeniu poczuł przypływ

dojmującego pożądania. Zmusił się jednak, by odejść.

Ledwie się odwrócił, usłyszał plusk wody i kobiecy

okrzyk. To Amanda poślizgnęła się i upadła na plecy.

Zniknęła pod wodą, wynurzyła się i zaczęła trzepać

rękami i kaszleć. Po chwili znów jej głowa zniknęła

pod wodą.

Kiedy wynurzyła się po raz drugi, zdał sobie spra­

wę, że ona nie potrafi pływać. Ściągnął szybko buty

i wbiegł do wody. Sięgała mu już do pasa, zanurzył

się i zaczął płynąć, wypatrując dziewczyny. Dał nur­

ka, szukał jej pod wodą. Wynurzył się, aby nabrać po­

wietrza w płuca, znów zanurkował, na dobre przera­

żony. Już miał ponownie wypłynąć na powierzch­

nię, kiedy nagle poczuł mocnego kopniaka w plecy,

a za sekundę następnego. Ledwie mógł utrzymać się

pod wodą, brakowało mu powietrza, mocnym ru­

chem nóg odepchnął się tak, by móc się wynurzyć,

gdy tymczasem coś znów go kopnęło, tym razem

w głowę.

Kiedy wreszcie wypłynął na powierzchnię, był

wściekły. Zatoczył prawie pełne koło, gdy nagle do­

strzegł napastnika - Amanda wprawnymi ruchami pły­

nęła do brzegu. Ruszył za nią, lecz kiedy znalazł się na

płytkiej wodzie, ona już stała na piasku. Trzymała w rę­

ce grubą gałąź. Spieszyła się, by chwycić swoje ubranie,

mimo to obserwowała, co on robi. Płynął najszybciej,

jak potrafił, cały czas patrząc na nią. Była boso, trud­

no więc jej będzie przebiec przez zarośla.

Zdając sobie sprawę, że nie ma dość czasu, by włożyć

buty, rzuciła sukienkę i chwyciła gałąź w obie ręce. Bę­

dzie się mogła bronić przed nim tylko wtedy, gdy on bę­

dzie jeszcze w wodzie. Wbiegła po kostki do jeziora

i czekała. Wyglądał potężnie i groźnie, lecz uznała, że

wszystko jest lepsze niż zostać zgwałconą. Dostrzegła

przecież na jego twarzy wyraz pożądania.

Kiedy podpłynął już dostatecznie blisko, zamach­

nęła się gałęzią, lecz Chance podniósł rękę i obronił

się przed ciosem. Drewno popękało na kawałki na je­

go potężnym ramieniu. Była bezbronna. Przerażona,

wypuściła z ręki resztkę gałęzi i rzuciła się do ucie­

czki. Przebiegła kilka kroków, kiedy chwycił ją za no­

gę. Amanda z okrzykiem upadła na ziemię. Przewró­

ciła się na bok, wierzgając nogą, by ją uwolnić, lecz

Chance chwycił ją za drugą kostkę. Przyciągnął

dziewczynę do siebie. Krzyczała wbijając palce

w piach, lecz miękkie podłoże nie dawało jej żadnego

oparcia. Chance mógł w końcu położyć się na niej.

Plunęła mu w twarz, rzucała głową w prawo i w le­

wo. Dyszała ciężko, oczy miała szeroko otwarte,

wpatrywała się w twarz mężczyzny, nienawidząc go

za to, że ma nad nią przewagę.

Chance podniósł głowę, zadowolony, że przynaj­

mniej przestała krzyczeć.

- Co ty, do diabła, tam wyrabiałaś? Gdybyś była

mężczyzną, złamałbym ci kark za udawanie, że nie

umiesz pływać!

Amanda zacisnęła usta i patrzyła na niego bez sło­

wa. Nie chciała, by się zorientował, że umiera ze stra­

chu. Ledwie dyszała, jego mokre ciało wgniatało ją

w ziemię. Zielononiebieskie oczy wpatrywały się

w nią badawczo. Była przerażona. Walkę uznała za

bezsensowną, mogła tylko czekać i mieć nadzieję, że

on w końcu przyjmie taką pozycję, w której będzie

mogła kopnąć go w krocze.

- Cholera! Odpowiedz mi!

- Chciałeś mnie zgwałcić! - wyszeptała.

- Zgwałcić?

- Do diabła, trudno mi złapać oddech!

Chance stoczył się na ziemię. Silną ręką jednak na­

dal trzymał dziewczynę w talii, by mu nie uciekła.

- Może miałem ochotę skłonić cię do czegoś, ale

nigdy nie myślałem o tym, by cię zgwałcić.

- To mnie puść.

- Mam ci pozwolić odejść? Przecież wcale mi się

nie śpieszy, a o ile wiem, ciebie też nic nie wzywa do

obowiązków.

Serce Amandy załomotało. Niski głos Chance'a

bardziej ją przerażał niż jego krzyki. Oboje byli mo­

krzy, mimo to czuła żar bijący z jego ciała. Uprzyto­

mniła sobie też, że jest prawie naga.

- Polly zacznie się martwić i będzie mnie szukała.

Chance wiedział, że to nieprawda, Polly przez wie­

le godzin będzie po prostu spała.

- Jakoś sobie z tym poradzimy - odparł spokoj­

nie, mimo że nadal był na nią wściekły. Podniósł się

na łokciu, by się jej przyjrzeć, powoli przesunął ręką

po jej płaskim brzuchu, żebrach i zatrzymał się tuż

pod pełnymi piersiami. - Amando, czy miałaś męż­

czyznę?

Patrzyła na niego w milczeniu.

- Zastanawiałaś się kiedyś, jak by to było kochać

się z mężczyzną?

Zacisnęła zęby. Chciała mu się wyrwać, lecz bez

trudu ją przytrzymał.

- Nie wiem, dlaczego tak się denerwujesz - po­

wiedział łagodnie. - Gdybym chciał cię zgwałcić, już

bym to zrobił. A widzisz, jeszcze niczego nie próbo­

wałem.

- Dotykasz mnie, mówisz o rzeczach, o których

przyzwoite kobiety nie rozmawiają, a poza tym, do

diabła, jesteśmy niemal nadzy!

Uśmiechnął się.

- Zgoda, ale „niemal" to nie to samo co „na­

prawdę".

Miał rację. Gdyby chciał ją zgwałcić, już dawno

by to zrobił. Nagle przestała się czuć taka zagrożona,

była teraz pewna, że jakoś sobie poradzi.

- A więc dobrze, przepraszam. Zrozum, musiałam

się bronić. Na moim miejscu postąpiłbyś tak samo.

A teraz propozycja. Ponieważ mamy mieszkać w tak

niewielkiej odległości od siebie, chyba najwyższy

czas, byśmy zaczęli się zachowywać bardziej po

przyjacielsku. Mam dobrą wolę, a ty możesz ją oka­

zać, pozwalając mi wstać.

- Bardzo bym chciał być twoim przyjacielem, ale

tak jak powiedziałem, wcale mi się nie śpieszy. -

Przesuwał palcami tuż pod jej piersią. - Jak to mo­

żliwe, byś nigdy nie pozwoliła kochać się

mężczyźnie?

Amanda nie śmiała się poruszyć.

- To mężczyzna zaznaje przyjemności, przyzwoi­

ta kobieta nie. Może byś tak...

Chance pochylił głowę i zaczął ją delikatnie sku­

bać w ucho.

- Rozumiem więc, że przyzwoite kobiety nie są

w stanie odczuwać fizycznej przyjemności.

- Zostaw moje ucho - rozkazała, usiłując wykrę­

cić głowę. Nie chciała odczuwać przyjemności, jaką

dawała jego pieszczota.

Chance zamierzał tylko wyrównać z nią rachunki,

lecz teraz sprowokowała go swymi dziwacznymi

stwierdzeniami.

- Mówisz więc, że jako dama nie możesz odczu­

wać pożądania?

Odwróciła lekko głowę na bok, ukazując biały

łuk szyi. Chance zaczął pieścić tę piękną szyję języ­

kiem i wargami. Dziewczyna oddychała coraz szyb­

ciej.

- Mam tego dość! - krzyknęła i przekręciła się na

bok, usiłując go odepchnąć, ale wbrew sobie znalazła

się w jego ramionach, a jego twarz niemal dotykała

jej twarzy. Chciała się odsunąć, lecz wtedy mocno ją

przytulił. Rękę zsunął na jej pośladki. Była przerażo­

na, przyciągnął ją tak mocno do siebie, że ledwie

mogła oddychać. - Przestań! Mówiłeś, że mnie nie

zgwałcisz!

- I wcale nie mam tego zamiaru. Czy niepokoi cię

bliskość mężczyzny?

- To nie jest odpowiednie zachowanie. I sam

o tym wiesz.

- Nie odpowiedziałaś na moje pytanie.

- Jakie pytanie?

Miał niezwykłe oczy. Z trudem odwróciła wzrok.

Objęła spojrzeniem jego nie ogoloną brodę, pełne

usta, które przypomniały jej o gorącym pocałunku.

Nabrała powietrza, wdychając zapach jego skóry,

osobliwie miłą woń wody z jeziora i słońca.

- Pytałem, czy jako dama nie odczuwasz pożą­

dania?

Położył dłoń na jej piersi, pieścił jej ciało. Przesu­

wał kciukiem po wrażliwej brodawce, aż poczuła

dreszcz w dole brzucha.

- Co robisz? Zostaw mnie! - Szarpnęła jego rękę.

- A co to za różnica, moja słodka? Przecież mó­

wisz, że damy nie odczuwają pożądania. Pamiętasz,

że to przyjemność, którą przeżywają tylko

mężczyźni? A ty jesteś damą, prawda?

- Tak - szepnęła, chociaż już nie potrafiła zagłu­

szyć w sobie cudownych odczuć, jakich doznawała

za

każdym dotknięciem jego kciuka. Nie chciała się

im poddać, a jednocześnie pragnęła, by pieszczoty

Chance'a trwały bez końca.

- No więc nie ma zmartwienia.

Oniemiała, zamarła. Po prostu zostawił ją w spo­

koju. Patrzyła z niedowierzaniem, jak sięga po buty

i wciąga je na nogi.

- Amando, ten, kto ci powiedział, że damy nie od­

czuwają tego rodzaju potrzeb, był cholernym kłamcą.

Z otwartymi ze zdumienia ustami patrzyła, jak

Chance znika w zaroślach. Usiadła, nie wiedząc, co

się z nią dzieje. Wczoraj w nocy pragnęła, by ją pie­

ścił. Dziś, widząc go na brzegu, była przekonana, że

chce ją wziąć siłą. Wpadła więc w panikę. Gwałt to

zupełnie co innego niż kochanie się. Ale jakie Chance

miał prawo dotykać jej ciała? Żaden mężczyzna nie

miał do tego prawa!

Chwyciła sukienkę, wydała z siebie głośny jęk.

Nadal czuła na sobie jego ręce, jego miękkie drażnią­

ce wargi. Miała świetną okazję, aby raz na zawsze się

przekonać, co to znaczy być z mężczyzną, i wszystko

popsuła! Popatrzyła na jezioro i uśmiechnęła się. Już

wiedziała, co chce teraz zrobić. Chance rozpalił

w niej płomień pożądania i jeśli jej się to uda, będzie

miał okazję go ugasić.

Rozdział siódmy

Chance'a nie opuściła wściekłość nawet po powro­

cie do domu. Nie był jednak do końca pewien, na ko­

go jest wściekły - na Amandę czy na siebie.

Zrzucił buty i poszedł do sypialni się przebrać. Był

zły, że znów spodobała mu się kobieta wyrachowana.

Bo tak właśnie ocenił Amandę. Przybierała świętosz­

kowate miny, powtarzała, że jest przyzwoitą kobietą,

a na dobrą sprawę obchodziło ją tylko złoto i pienią­

dze. Był o tym przekonany.

Chwycił butelkę brandy, którą wziął z baru, i nalał

sobie do kieliszka sporą miarkę. Nie był to najlepszy

trunek, lecz musiał mu wystarczyć. Napił się, wspo­

minając Patrycję Turner, pierwszą kobietę, która usi­

łowała zrobić z niego głupca. Zupełnie przypadkowo,

tak mu się wówczas wydawało, natknął się na nią,

wychodząc z banku w Auburn. Już po wszystkim zo­

rientował się, że od samego początku działała z roz­

mysłem, dowiedział się też, że naciągnęła wielu męż­

czyzn.

Myślał, że jest damą, a jej brat Logan zamożnym

dżentelmenem. Była nieśmiała, co niezwykle łechtało

jego męską dumę. Kiedy kilka miesięcy później ko-

chali się, wyjaśniła mu, że nie jest dziewicą, gdyż

zgwałcono ją jako młodą dziewczynę. Od tamtego

czasu nie pozwoliła się dotknąć żadnemu mężczyź­

nie aż do chwili, gdy on, Chance, wkroczył w jej

życie. Nawet go prosiła, by postępował z nią deli­

katnie.

Chance oparł się o kominek i znów się napił. Jakim

głupcem potrafi być mężczyzna! Uwierzył we wszy­

stko, co mu powiedziała. Później Logan przyparł go

do muru, oświadczył, że wie o związku Chance'a

z jego siostrą, i zażądał, aby się z nią ożenił. Chance

wcale się nie wzbraniał, uważał Patrycję za subtelną

istotę, która potrzebuje opieki. Uznał również, że czas

się ustatkować i założyć rodzinę. Zwłaszcza że właś­

nie jemu i bratu Nedowi dopisało szczęście w poszu­

kiwaniu złota. Wybudowali okazały dom, a Chance

oświadczył się Patrycji.

Poczuł teraz, jak na to wspomnienie ogarnia go

gniew. Mieszkańcy Auburn uważali Chance'a i Neda

za dżentelmenów, za filary tamtejszej społeczności.

Ich dom należał do najpiękniejszych w całym miaste­

czku. O tym, co się zdarzyło, opowiedział mu brat,

wydając ostatnie tchnienie.

Otóż kiedy Chance pojechał do Sacramento kupić

drugą kopalnię, zjawili się Patrycja z Loganem. Ona

oświadczyła Nedowi, że chce sprawić niespodziankę

Chance'owi i urządzić mu gabinet. Ned zostawił ją

więc samą i przeszedł z Loganem do saloniku na kie­

liszeczek, porozmawiać o zbliżającym się ślubie.

W efekcie obaj się upili.

Tymczasem Patrycja przeszukała otwarty sejf i za­

brała akty własności kopalni i domu. Po godzinie

podsunęła papiery mocno już podpitemu Nedowi,

prosząc go o podpis jako świadka, że ona oddaje

Chance'owi w zarząd swój majątek. Ned nagryzmolił

podpis, nie czytając dokumentów.

Kiedy po dwóch dniach Ned pojawił się w kopalni,

pracowali tam jacyś obcy ludzie. Zaczął protestować,

lecz któryś z obecnych pokazał mu dokument stwier­

dzający, że to on jest teraz właścicielem, że to Logan

Turner załatwił sprawę aktu kupna-sprzedaży. Ned

przypomniał sobie, że Patrycja dawała mu jakieś do­

kumenty do podpisu. Jak oszalały pobiegł do biura

prawnego, a tam się okazało, że pozbył się nie tylko

kopalni, lecz także domu. Na aktach własności figu­

rowały też podpisy Chance'a, sfałszowane przez Lo­

gana, co było sprawą oczywistą. Jak jednak można

było to udowodnić? Ned ruszył na poszukiwania Pa­

trycji i Logana, ale już ich nie znalazł w mieście.

Chance nalał sobie następny kieliszek i położył się

na łóżku. Gdyby nie pojechał wtedy do Sacramento,

aby powiększyć swój majątek, lub gdyby nie wpadł

w pułapkę zastawioną przez kobietę o niewinnych

niebieskich oczach, jego rodzony brat nadal by żył.

Przypomniało mu się znowu, jak się czuł, kiedy po

powrocie zastał we własnym domu obcych ludzi. Ne­

da nigdzie nie mógł znaleźć. Szeryf powiedział mu,

że ruszył w pościg za parą oszustów.

Chance podążył za nim, lecz było już za późno.

Znalazł Neda w gabinecie doktora w Grass Valley.

Był umierający, postrzelono go dwukrotnie w plecy.

Zdążył powiedzieć, że odnalazł oszustów, lecz popeł­

nił błąd, bo zawrócił po szeryfa. Wtedy Logan strzelił

mu w plecy. Ned obwiniał siebie za całą tę sprawę,

błagał Chance'a o wybaczenie. Ten odparł, że nie jest

niczemu winien, lecz Ned już nie usłyszał tych słów.

Umarł.

Chance rzucił kryształowym kieliszkiem przez po­

kój. Patrzył, jak rozpryskuje się na kawałki, a brandy

ścieka po ścianie. Usiadł, podparł głowę rękami.

Tworzyli z bratem zgodny zespół. Po śmierci Neda

musiał pogodzić się z tragedią i żyć dalej. Łatwo po­

wiedzieć! Przez rok wędrował od jednego miasteczka

poszukiwaczy złota do drugiego, gnany chęcią zem­

sty. Myślał tylko o jednym - żeby odnaleźć i zabić

Patrycję i Logana.

Doszedł do wniosku, że zbrodnicza para jest obda­

rzona szóstym zmysłem, w ostatniej chwili bowiem

wymykała się z jego sideł. W końcu ktoś inny wy­

mierzył im sprawiedliwość. Być może Chance powi­

nien być mu wdzięczny, ale czuł jedynie gorycz i żal

do złego losu, który zabrał mu brata i majątek. Wia­

domość o złocie w Springtown wyrwała Chance'a ze

stanu zobojętnienia. Dostrzegł szansę dla siebie. Zdo­

będzie złoto, po czym wyjedzie stąd i rozpocznie no­

we życie. Amanda na pewno mu w tym nie przeszko­

dzi, nawet gdyby knuła i spiskowała.

Amanda ubrana w nocny strój siedziała na skraju

łóżka i w zadumie rozglądała się po pokoju. Wodziła

wokół nie widzącym spojrzeniem, ponieważ głowę

miała zaprzątniętą myślami. Zastanawiała się, jak

skłonić Chance'a do tego, by pomógł jej i Polly wy­

dostać się ze Springtown. Musiała również zadecydo­

wać, jak z nim postępować. Podobała mu się, Chance

powiedział to wyraźnie. On zaś samą swoją obecno­

ścią obudził w niej uczucia, których do tej pory nie

znała, a jego pocałunki i pieszczoty wprost odbierały

jej rozum. Nigdy jeszcze nie była z mężczyzną

i chciała się dowiedzieć, jak to jest. Matka przedsta­

wiała jej te sprawy w ciemnych barwach, Polly mó­

wiła zupełnie co innego.

Po powrocie znad jeziora długo szukała Polly, za­

nim wpadła na pomysł, by zajrzeć do baru. Znalazła

przyjaciółkę na jednym z łóżek w pokoju na piętrze,

chrapiącą głośno, ubraną w wyzywającą suknię. Usi­

łowała ją obudzić, lecz nadaremno, narzuciła więc na

nią koc i wyszła. Pamiętała, jak długo ojciec musiał

spać po przepiciu, toteż wiedziała, że Polly nie wsta­

nie wcześniej niż nazajutrz rano.

- Nie pozbyłaś się tego niebieskiego ptaka. On

i Polly są siebie warci.

Amanda zesztywniała. To nie był sen. Przecież na

pewno teraz nie spała. Powoli odwróciła głowę.

- Jesteś... jesteś tutaj? - wyszeptała.

Nie dalej niż półtora metra od niej zamajaczyła ja­

kaś postać. Amanda wstrzymała oddech, kontury po­

staci stawały się coraz ostrzejsze, aż w końcu zoba­

czyła mężczyznę tak wyraźnie, jakby był żywy.

O mało nie zemdlała.

Patrzyła w osłupieniu, z niedowierzaniem. Męż­

czyzna wydawał się w jej wieku, był też niewiele od

niej wyższy. Miał czarne proste włosy, ciemne oczy

o przenikliwym spojrzeniu, zgrabny nos i czarne,

lekko podkręcone wąsy. Był niebywale przystojny,

a w czarnym surducie, białej koszuli z wysokim koł­

nierzykiem i czarnych spodniach wyglądał jak pra­

wdziwy dżentelmen. Jedyna skaza, jaką miał, to bli­

zna nad lewym okiem.

Amanda zdała sobie sprawę, że wpatruje się w zja­

wę z ustami otwartymi ze zdumienia.

- Skąd się tu wziąłeś? - wreszcie spytała.

- To moje miasto. A poza tym ciągnie mnie do

ciebie.

Jego głos nie był taki głęboki jak Chance'a,

lecz zrobił na Amandzie wrażenie. Mężczyzna

miał w sobie coś niebezpiecznego, lecz to tylko do­

dawało mu uroku. Splotła dłonie i ułożyła je na ko­

lanach.

- Dlaczego ciągnie cię do mnie?

Zaśmiał się łobuzersko.

- Ciągnie mnie do wszystkich pięknych kobiet.

A możesz mi wierzyć, seniorka, że przyćmiewasz

urodą wszystkie znajome mi kobiety.

- Tak? Naprawdę tak myślisz? - Chociaż powta­

rzała sobie, że cała ta rozmowa jest naprawdę idioty­

czna, poczuła dreszcz prawdziwej przyjemności.

- A twoje ciało...

- Moje ciało?

- Słodka Amando, naprawdę nie powinnaś się

martwić. Przecież jestem tylko duchem, chociaż na­

wet duchowi należy się odrobina przyjemności.

Amanda wciąż była oszołomiona.

- Chcesz mi powiedzieć, że patrzyłeś, jak się roz­

bieram?

- Wiele razy.

- Absolutnie żądam, byś przestał mnie... pod­

glądać!

- Świetnie, ale skąd będziesz wiedziała, że dotrzy­

muję słowa?

- Nie będę tego wiedziała, będę musiała polegać

na twoim honorze.

- Moja droga, jak możesz mnie pozbawiać tej od­

robiny ziemskich przyjemności, jaką jeszcze mogę się

cieszyć?

Uśmiechnął się czule i ciepło. Rozluźniła się i też

uśmiechnęła.

- Jednak muszę nalegać.

- Masz moje słowo dżentelmena.

- Jesteś Hiszpanem? - spytała, podchodząc do

stolika, aby nalać sobie wody. Całkiem jej zaschło

w gardle, zupełnie jak Polly.

- Nie, ale długo byłem w Meksyku, a czym sko­

rupka za młodu nasiąknie... Myślałaś o ukrytym

złocie?

Starała się nie okazać podniecenia, odwracała się

więc do ducha bardzo powoli.

- Tak, myślałam... - Już nie siedział na krze­

śle. Rozejrzała się po pokoju, lecz duch zniknął. -

Poczekaj! - szepnęła. - Jak się nazywasz? - Nie by-

ło odpowiedzi, została sama. Po chwili jednak

znów poczuła podniecenie, bo przypomniało jej się

złoto. To nie był sen, a duch okazał się nie tylko

bardzo przystojnym, lecz także czarującym męż­

czyzną.

Nie potrafiła na niczym skupić myśli. Odstawiła

szklankę, nie wypiwszy z niej ani łyka. Jak w transie

podeszła do stolika, wzięła szczotkę. Machinalnie

przerzuciła włosy przez ramię i zabrała się do rozcze­

sywania. Złoto! Czy było tu dużo złota? Jeśli tak, to

będzie ją stać na wyjazd, dokąd tylko zapragnie, i na

to, by żyć jak królowa. Będzie bogata! Włosy były

bardzo splątane. Ale będąc bogata, będzie mogła

mieć pokojówkę do tego rodzaju usług. Ręka zawisła

w powietrzu. Jak miałaby wywieźć z miasta to złoto?

I dokąd pojedzie? A najważniejsze: jak ma nie dopu­

ścić do tego, by znalazł je Chance? Jak nie jeden kło­

pot, to drugi.

Obudziła się nagle, usiadła na łóżku. Rozglądała

się po ciemnym pokoju, nasłuchiwała, lecz wszędzie

panowała cisza. Sen był tak przerażający i wyrazisty,

że wydał się jej prawdą. Do tej pory miała przed ocza­

mi obraz straszliwej katastrofy: przestraszonych męż­

czyzn i kobiety, uciekających w popłochu: krzyki

i strzały, martwe ciała padające na ziemię. Teraz już

wiedziała, że był to jedynie senny koszmar, zmusiła

się więc, by ponownie się położyć. Poczuła się bez­

bronna i samotna, zaszyła się więc w koce i usiłowa­

ła zasnąć. Nie mogła jednak opędzić się od widoku

dziecka zastrzelonego z zimną krwią. Zasnęła, dopie­

ro gdy zaczęło świtać.

Niedawno minęło południe. W sypialni domu,

w którym zamieszkała Polly, Amanda patrzyła, jak

przyjaciółka przebiera się w niebieską bawełnianą su­

kienkę.

- Nie potrafię uwierzyć, że nie pamiętasz czegoś

tak ważnego jak to, czy powiedziałaś Chance'owi

o duchu i złocie! - mówiła podniesionym głosem.

- Byłam pijana! I nie krzycz tak, bo pęka mi gło­

wa. - Polly zapięła ostatni guzik, pochyliła się i wy­

gładziła długą spódnicę. - A gdybym nawet mu o tym

powiedziała, to co za różnica? To wszystko był sen.

- A czy w ogóle coś pamiętasz? Co robiliście

z Chance'em?

- Wątpię, bym coś takiego zapomniała, Amando,

nawet gdybym była sto razy bardziej pijana.

- No więc?

- Nie, do diabła, nic się nie wydarzyło.

Amanda uśmiechnęła się. Wyszły z sypialni.

- Wczoraj wieczorem znów widziałam ducha.

Polly przystanęła tak niespodzianie, że Amanda

niemal na nią wpadła.

- Czy ten duch obudził cię z głębokiego snu? -

spytała Polly z niedowierzaniem.

- Nie, w ogóle wtedy nie spałam.

- Amando, nigdy nie wiem, czy ci wierzyć, czy

nie. Powiedz mi jedno. Jeżeli ten duch istnieje, to dla­

czego się nie pokazał, kiedy byłyśmy razem?

- Nie wiem, nie spytałam o to. Ale nie ma powo­

du, byś się bała. - Uśmiechnęła się. - Znów mówił

o złocie. Jest ukryte. Dlatego to takie ważne, byś so­

bie przypomniała, czy powiedziałaś coś Chance'owi.

Jeśli będzie podejrzewał, że jest tu złoto, nigdy nie

wyjedzie!

- Naprawdę myślisz, że jest tu gdzieś?

- Tak.

- W takim razie zacznijmy poszukiwania.

- Ale wtedy Chance zacznie coś podejrzewać.

Polly potarła skronie.

- Nie potrafię zebrać myśli. Może zrobi mi się le­

piej po filiżance kawy.

- Już jest gotowa. Staraj się przypomnieć sobie,

co powiedziałaś Chance'owi.

W kuchni Amanda nalała przyjaciółce kawy.

- Mam plan - oznajmiła, podając jej filiżankę.

- Właściwie to nawet boję cię o to pytać - stwier­

dziła Polly, popijając łyk aromatycznego płynu.

- Czekając, aż się obudzisz, miałam czas wszy­

stko przemyśleć. Dlaczego Chance wybrał sobie

dom? Dlaczego nie sypia nad barem? Bo zamierza tu

dłużej zostać! Po co? - to istotne pytania.

- Amando, przecież zjawił się kilka dni temu. Za

jakiś tydzień na pewno wyjedzie.

- Nie sądzę. Najpierw myślałam, że został, bo ty

go do tego zachęcałaś, ale teraz uważam, że ma waż­

niejszy powód. Jeżeli nie wie o złocie, to na pewno

jest poszukiwany listem gończym i po prostu się

ukrywa.

Każdy łyk kawy pomagał Polly dojść do siebie.

- Może siedzi tu, bo podobnie jak my nie ma ko­

nia? Przecież do następnego miasta może być ze sto

kilometrów.

- Wzięłam to pod uwagę, ale potem przyszło mi

do głowy coś, na co powinnam wpaść o wiele wcześ­

niej. Są tu szyby, a więc musimy się znajdować w re­

jonie, gdzie się poszukuje złota. A to oznacza, że róż­

ne miasteczka mogą się znajdować bliżej niż sto ki­

lometrów stąd. To również oznacza, że Chance mu­

siał przejeżdżać przez nie, a przynajmniej w ich po­

bliżu. Myślę więc, że on wie, gdzie leży najbliższe.

- Moim zdaniem znów dajesz się ponieść

wyobraźni.

- Musimy być dla niego miłe.

- Ale wtedy, twoim zdaniem, nie będzie chciał

wyjechać.

- Za kilka dni poprosimy go, by nam pokazał drogę.

- Ale jeżeli jest poszukiwany, to może nie chcieć

się stąd ruszyć.

- Przekonamy go, że jesteśmy bezbronne i jako

mężczyzna powinien nam pomóc. Możemy go też

poprosić, by złapał nam osła. A kiedy dostaniemy się

do jakiegoś miasteczka, oddamy Chance'a w ręce

sprawiedliwości i na zawsze będziemy miały z nim

spokój. Pozostanie nam tylko kupić parę koni i wró­

cić do Springtown po nasz wóz.

- Amando, dotychczas żaden z twoich pomysłów

nie wypalił. Dlaczego nie możemy go poprosić

wprost, by nas stąd zabrał?

- Przecież zdobyłam dla nas konie, prawda? To

nie moja wina, że uciekły. Musimy przekonać Chan­

ce'a że naprawdę chcemy stąd wyjechać. W prze­

ciwnym razie zacznie coś podejrzewać.

Polly nie była przekonana, lecz Amanda miała tak

sugestywny sposób mówienia, że nie potrafiła się

z nią spierać.

Chance pchnął jeden z potężnych bali podpierają­

cych wejście do szybu. Wydawało się, że jest w do­

brym stanie, chociaż zarastały je chwasty. W trzech

szybach, które już odkrył, chwastów nie było. Nig­

dzie nie dostrzegł śladów stóp ani połamanych gałą­

zek, które mogłyby wskazywać na to, że niedawno

ktoś do nich wchodził. Odwrócił się, by popatrzyć na

pobliskie skały. Gdzieniegdzie widać było pomarań-

czowożółte belki, lecz to nie oznaczało, że jedynie

tam mogły się znajdować szyby. Główna żyła biegła

głęboko, często więc pozostawiano w skałach stem­

ple, aby szyby się nie zawaliły. Nad głową ujrzał

otwory wentylacyjne. Na pewno tu wydobywano

i wynoszono stąd złoto. Wszystko to jednak nie da­

wało mu klarownego obrazu sytuacji. Szyby były głę­

bokie, niemożliwe, by pracowały tu dwie kobiety.

Może więc wydobywały złoto, wypłukując je z pia­

chu w strumieniu. Postanowił ruszyć wzdłuż jego

biegu. Może znajdzie jakieś ślady.

Kiedy Chance wrócił do domu, zapadał zmierzch.

Rzucił się na łóżko, głodny i zmęczony. Nadal nie

miał pojęcia, czy i gdzie Amanda i Polly znalazły

złoto. Był jednak przekonany, że opowieść o ukrytym

złocie jest prawdziwa. A może już zostało wydobyte

albo chodziło o bogatą żyłę, na którą nikt jeszcze nie

natrafił?

Poszukując dziś szybu, uprzytomnił sobie jednak

coś, co mogło być ważne. Otóż kobiety również mo­

gły nie wiedzieć, gdzie jest złoto. I właśnie dlatego

nadal tkwiły w miasteczku. Może słyszały tę samą

opowieść i podobnie jak on doszły do wniosku, że

skoro Springtown rzeczywiście istnieje, to musi się

tam gdzieś znajdować ruda złota.

Usłyszał, że ktoś wszedł do domu. Zsunął nogi

z łóżka i usiadł.

- Chance?

Uśmiechnął się pod nosem, wstał i wyszedł na­

przeciw gościa.

- Widzę, Polly, że jakoś żyjesz po wczorajszej hu­

lance.

Polly podeszła i przesunęła palcem po jego torsie.

- Czułabym się lepiej, gdybyś wczoraj mi towa­

rzyszył. Jeżeli chcesz tu zostać jakiś czas, to na pew­

no będziesz potrzebował kobiety.

Pomyślał sobie, że Amanda chyba nie opowiedzia­

ła przyjaciółce o wydarzeniach nad jeziorem.

- To prawda, ale teraz jestem zupełnie wykończony.

Polly zmarszczyła czoło. Jego słowa brzmiały zna­

jomo.

- Czy wczoraj powiedziałeś mi to samo?

- Nie sądzę.

- Hm, później o tym pogadamy. Amanda zau­

ważyła, że wróciłeś, i doszła do wniosku, że na pew­

no jesteś głodny. Jest nas tylko troje w tym mie­

ście, cóż zatem stoi na przeszkodzie, byśmy jadali

razem?

- Odniosłem wrażenie, że nie chce mieć ze mną

nic wspólnego.

- Uznała, że jej podejrzenia są bezpodstawne. Tak

czy siak, kolacja będzie za pół godziny. - Polly ro­

zejrzała się po pokoju. Był umeblowany o wiele ład­

niej niż w jej domu. - Zjesz z nami? Amanda nawet

upiekła chleb.

- Myślałem, że tylko ty zajmujesz się kuchnią,

a ona nie ma o tym pojęcia.

- Tak, to ja zajmuję się kuchnią, bo... sama nie

wiem, tak wyszło, ale to nie znaczy, że ona nie potrafi

gotować.

- No to cieszę się na wspólną kolację.

- Świetnie, do zobaczenia.

Polly wyszła, kołysząc uwodzicielsko biodrami.

Chance zastanawiał się, co Amanda knuje. Sam

nie rozumiał, dlaczego po raz drugi odrzucił awan­

se Polly. Przecież mógłby przyjąć jej wręcz otwar­

tą propozycję, zwłaszcza że Polly jest naprawdę

ładna.

Wyciągnął z szuflady czystą koszulę i rzucił ją na

łóżko. Polly mu się podobała, lecz nie pociągała.

Amandy zaś pragnął od pierwszej chwili, gdy tylko

ją ujrzał, choć leżał związany na łóżku, a w ustach

miał knebel. Jej opór wzmagał to pragnienie. Dobrze,

że w końcu oprzytomniał. Nie ufał Amandzie. Jego

brat umarł przez kobietę.

Zapatrzył się przed siebie nie widzącym spojrze­

niem. Smutek po śmierci Neda był wciąż dojmują­

cy, jakby brat jeszcze wczoraj żył, rozmawiał

z nim... Potrząsnął głową. Myślał o tym tysiące razy,

po co więc znów się dręczyć? Nedowi już nic nie

wróci życia. Jeżeli chce być punktualny, musi się po­

śpieszyć.

Chance ucieszył się, widząc na progu Amandę.

Obrzucił ją pełnym uznania spojrzeniem. Do licha,

przecież to najpiękniejsza kobieta, jaką dotąd widział.

Miała na sobie elegancką suknię w kolorze lawendy

z wysokim kołnierzykiem i długimi rękawami, lecz

nawet ta suknia nie była w stanie ukryć smukłego,

kobiecego ciała.

- Cieszę się, że przyjąłeś nasze zaproszenie - ode­

zwała się pierwsza. - Powiedziałam Polly, że nie po­

winniśmy się kłócić, skoro jesteśmy tu tylko we troje.

Lepiej, byśmy żyli w zgodzie.

Chance szeroko się uśmiechnął.

- Całkowicie się z tym zgadzam.

- Chciałam być z tobą przez chwilę sama, by cię

przeprosić za to, co się wydarzyło nad jeziorem. Zro­

zumiałam, dlaczego byłeś wściekły, i mam nadzieję,

że ty rozumiesz, dlaczego zachowałam się tak, a nie

inaczej. - Uśmiechnęła się nieśmiało. - A poza tym

miałeś rację. Damy też mają uczucia.

Chance niepomiernie się zdziwił, ale zaraz przy-

szło mu do głowy, że to tylko gra, którą Amandą pro­

wadzi z sobie wiadomych powodów.

- Dlaczego nie wchodzicie? - rozległo się woła­

nie Polly. -Stół nakryty.

- Bardzo przepraszam, miła pani - odkrzyknął

Chance. - Właśnie mówię Amandzie, że już mi ślinka

cieknie na samą myśl o tych wszystkich smakowito-

ściach.

- Chodźcie, chodźcie - ponagliła Polly - kolacja

wystygnie.

Jadalnia zrobiła na nim duże wrażenie. Stół został

przykryty adamaszkowym obrusem. Przy trzech porce­

lanowych talerzach położono białe serwetki i srebrne

wyczyszczone sztućce, nie zabrakło także kryształo­

wych kieliszków. Półmiski z potrawami dymiły. Na jed­

nym przyciągały wzrok słodkie ziemniaki oblane syro­

pem, na drugim grube plastry wędzonej szynki, na trze­

cim fasolka. Czekały też dwa wspaniałe bochenki chle­

ba, specjalny sos oraz wyjęte ze słoika brzoskwinie

w syropie. Chance od lat nie zasiadał do takiej uczty.

- Drogie panie, naprawdę przeszłyście same sie­

bie - powiedział szczerze i jak prawdziwy dżentel­

men ruszył w stronę stołu, by podsunąć kobietom

krzesła. Ubiegły go jednak i usiadły same.

- Pomyślałyśmy, że najlepiej będzie, jeżeli ty

usiądziesz u szczytu stołu - zaproponowała Amanda.

Widziała na jego twarzy ogromne zadowolenie. Do­

piero teraz uznała, że warto było wyczyścić srebra.

Chance poczuł dotkliwy głód na widok tak pysz­

nego posiłku.

- Nie wstydź się. - Amanda podała mu półmisek

z dymiącymi kartoflami. - Wszystkiego jest dużo,

jedz, ile chcesz.

Kiedy już nałożyli sobie na talerze, Polly odezwała

się:

- Naprawdę bardzo się cieszę, że odtąd będziemy

razem jadać. Zupełnie jak w rodzinie.

- Ja też się cieszę - dorzuciła Amanda. - Chance,

chcesz piętkę czy kromkę?

- Lubię piętki - odparł z ustami pełnymi szynki.

Nie mógł się nadziwić, że Amanda i Polly są takie

miłe. Na pewno czegoś chcą i już wkrótce o tym się

dowie.

Amanda pokroiła chleb, dbając o to, by piętka była

odpowiednio duża.

- Polly mi mówiła, że szukałeś swojego konia. Na­

prawdę mi przykro, że go nie znalazłeś. Przynajmniej ty

mógłbyś stąd wyjechać i przysłać kogoś po nas.

- Koń na pewno jest już gdzieś daleko, cieszy się

swobodą.

- Dziś go też szukałeś? - spytała Polly.

- Cóż, jeszcze nie straciłem nadziei. - Ugryzł kęs

chleba. - Amando, to wyborne.

- Dzięki. - Zauważyła, że się ogolił i przystrzygł

sobie gęste blond włosy. Sięgały mu ledwie za koł­

nierzyk koszuli. Jej uwagę przyciągnęły smukłe dło­

nie o długich palcach. Ten mężczyzna miał niepra­

wdopodobnie piękne ręce.

- Czyżby szanownym paniom śpieszyło się, by

stąd wyjechać?

Amanda milczała zaskoczona.

- Im szybciej, tym lepiej - przyznała po chwili Polly.

Chance nabił kawałek szynki na widelec.

- Mnie się tu podoba i nigdzie się nie śpieszę.

Amanda wzięła głęboki oddech. Jej plan musi się

udać! Dlatego powinna skoncentrować się na najwa­

żniejszym.

- A co z tą bandą, którą tropiłeś?

- Może zastrzelą wszystkich trzech, jak napadną

na Wells Fargo.

- Ale dlaczego chcesz tu zostać? - spytała Polly.

- To miasto przypomina cmentarz.

- Nie zrozumcie mnie źle, nie zamierzam siedzieć

tu do końca życia. Chciałbym tylko sprawdzić kilka

szybów w okolicy. - Widział, że jasnopiwne oczy

Amandy stały się czujne.

- Może masz chęć na brzoskwinię? - spytała.

- Wolałbym coś o wiele słodszego. - Roześmiał

się cicho.

- Ale mamy tylko brzoskwinie - odparła. Nakła­

dała owoce na talerzyk, lecz ręce jej tak drżały, że

omal wszystkiego nie upuściła na obrus. - Miałyśmy

nadzieję, że pomożesz nam złapać tego osiołka, który

kręci się po miasteczku.

- Dziękuję- powiedział Chance, biorąc od niej ta­

lerzyk z owocami.

- Co miałeś na myśli, mówiąc o czymś o wiele

słodszym? - spytała Polly.

- Pomożesz z tym osiołkiem? - naciskała Amanda.

Polly pochyliła się do przodu, całkiem oczarowana

urodą tego mężczyzny, który teraz tylko jej poświęcał

uwagę.

- Chodziło ci o cukierki?

- Słodka jest też ładna kobieta, słodkie są poca­

łunki...

- Tak, zgadzam się z tym - przytaknęła z entu­

zjazmem Polly.

Amandzie coraz trudniej było się skoncentrować

na realizowaniu planu. Oczami wyobraźni zobaczyła

nagiego Chance'a, co wcale nie pomogło jej kontro­

lować rozmowy.

- Pomożesz nam złapać tego osiołka czy nie? -

zapytała ponownie.

Chance wytarł usta serwetką i odłożył ją na kolana.

- Dlaczego to takie ważne? - odpowiedział pyta­

niem na pytanie.

- Chcemy się z Polly stąd wydostać. Na osiołka

mogłybyśmy wpakować zapasy żywności na drogę

do najbliższego miasteczka - wyjaśniła Amanda, a

w duchu podjęła decyzję, że pozwoli, by to Chance,

a nie kto inny, pokazał jej, na czym polega przyje­

mność bycia kobietą. Nagle wydało się jej, że w po­

koju jest bardzo gorąco.

- I chcecie zostawić mnie tu samego? - spytał

Chance i po chwili się roześmiał.

- Z czego się śmiejesz? - zdziwiła się Amanda.

- Zastanawiałem się, czy zostałem zaproszony tu­

taj tylko po to, żebym obiecał pomoc w schwytaniu

osiołka, czy jeszcze w jakimś innym celu. Może

chcecie, bym was zawiózł do najbliższego miasta?

- Skoro poruszyłeś ten temat, to muszę przyznać,

że mamy taką nadzieję - powiedziała Amanda. -

Dwie kobiety podróżujące samotnie, tylko z osioł­

kiem to chyba niezbyt bezpieczne.

Chance się uśmiechnął.

- Tak, wiem, to mogłoby być niebezpieczne.

- Dobrze się czujesz, Amando? - spytała nagle

Polly.

Amanda spojrzała na nią.

- Oczywiście. Dlaczego pytasz?

- Masz takie wypieki i w ogóle nic nie zjadłaś.

- To tylko z powodu gorąca. Od pieca chlebowe­

go nagrzał się cały dom. Czuję się świetnie. - Nabrała

na widelec odrobinę fasolki na dowód tego, że nic jej

nie jest. Wolałaby, żeby było już po kolacji i żeby

Chance sobie poszedł. Nie, to nieprawda. Chciała, by

Chance kochał się z nią czule, namiętnie, by przeżyła

z nim takie uniesienia, o jakich opowiadała Polly.

Trawiło ją pożądanie, a on nawet jej nie dotknął!

Polly wstała.

- Amando, naprawdę martwię się o ciebie. Twarz

masz prawie purpurową. Oprzyj się porządnie, przy­

niosę ci mokry ręcznik. - I pobiegła do kuchni.

Amanda rzuciła Chance'owi ukradkowe spojrze­

nie i natychmiast odwróciła wzrok. Podniósł się

z miejsca. Po cichu liczyła na to, że będzie miał na

tyle przyzwoitości, by wyjść z tego domu. Nagłe sta­

nął za jej krzesłem. Czuła bliskość jego ciała.

- Polly ma rację. Może odprowadzę cię do sy­

pialni.

Amanda zadrżała na samą myśl o tym, co mogłoby

się stać za drzwiami sypialni. Zaraz jednak przywo­

łała się do porządku.

- Naprawdę nic mi nie jest, tylko się zgrzałam.

- To może dobrze ci zrobi świeże powietrze.

Położył jej rękę na ramieniu. Jego dotyk parzył

skórę przez materiał sukni. Jak to możliwe, by nagle

tak zapragnęła mężczyzny?

- Możesz zostawić mnie w spokoju? Przecież nic

mi nie jest.

- Uparta z ciebie kobieta.

Odsunął jej krzesło, chwycił ją na ręce i ruszył

w stronę sieni.

- Nie! - zaprotestowała, z trudem łapiąc oddech.

Położyła mu dłoń na piersi, chcąc go odepchnąć, lecz

natychmiast ją cofnęła, dotknąwszy włosków tuż nad

ostatnim z zapiętych guzików.

- Dokąd idziecie? - zawołała Polly, wróciwszy

z mokrym ręcznikiem.

- Na dwór, zaczerpnąć świeżego powietrza - od­

krzyknął.

Polly pośpieszyła za nimi.

- Wiesz co, kochanie - szepnął do ucha Amandzie

- nie powinnaś się dać ponosić wyobraźni.

Zawstydziła się.

- Postaw mnie.

Trzymając ją w ramionach, zdał sobie sprawę, że

nie będzie się teraz starał zaspokoić swoich pragnień.

Nie wątpił już, że Amanda zakochała się w nim, wi­

dział to dziś wieczorem w jej oczach.

- Gdyby znowu ogarnęło cię pragnienie, wiesz,

który dom jest mój.

Natychmiast zaczęła się bronić.

- Sugerujesz, że...

- Masz ręcznik - rzuciła Polly, która zdążyła ich

dogonić.

Chance zatrzymał się i postawił Amandę na ziemi.

- Chyba nie będzie go potrzebowała. Wystar­

czy, że pobędzie chwilę na powietrzu. Na pewno nic

jej nie będzie. A teraz przepraszam, drogie panie,

udaję się na spoczynek. Dziękuję za kolację, była py­

szna.

- A wywieziesz nas stąd? - spytała Polly.

- Pomyślę o tym.

- Jutro też z nami zjesz, prawda?

- Na pewno. Nigdy bym z tego nie zrezygnował.

Idąc do domu, uśmiechał się do siebie. Teraz wie­

dział, że zupełnie niewłaściwie ocenił Amandę i Pol­

ly. Zawsze lubił kobiety, lecz lubić je a ufać im - to

zupełnie inna sprawa. Skoro wiedział już, że Amanda

coś do niego czuje, dlaczego nie miałby dzielić z nią

przyjemności? Chciały, by je wywiózł ze Springtown.

Ale dlaczego? Brakowało mu jakiegoś ogniwa w ca­

łej tej sprawie, lecz był pewien, że w końcu je znaj­

dzie. A tymczasem zastosuje się do ich reguł gry, co

może okazać się całkiem miłe. Jeżeli jednak nie do­

wie się wkrótce, gdzie jest złoto, to będzie musiał

znaleźć jakiś sposób, by wbić klin pomiędzy Amandę

a Polly. Musi je poróżnić i pokonać.

Zgasił lampę i kładł się do łóżka, gdy skrzypnęły

frontowe drzwi. Sięgnął pod poduszkę po rewolwer,

położył palec na cynglu. Uspokoił się, gdy usłyszał ci­

che kobiece kroki. Uśmiechnął się w oczekiwaniu na

Amandę. Była pełnia, promienie księżyca oświetlały

wejście do sypialni, kiedy więc zamiast Amandy

w progu stanęła Polly, widział jej postać całkiem

wyraźnie. Rozszedł się też mocny zapach jej perfum.

Nie tego oczekiwał.

- Chance? - szepnęła.

Wiedział, że musi błyskawicznie podjąć decyzję.

Polly powinna pozostać jego sprzymierzeńcem, a nie

wrogiem, nie mógł więc sobie pozwolić na to, by ją

obrazić. Patrzył, jak rozpina guziki bluzki. Najpro­

ściej byłoby jej nie odmawiać, lecz jakoś zupełnie nie

czuł do niej pociągu. Co robić? Kiedy zsunęła bluzkę

z ramion, wiedział już, że ma tylko jedno wyjście:

udać, że go nie ma. Polly przez cały czas stała

w drzwiach, pomyślał więc, że może go nie widzieć

w mroku. Zdjęła już bluzkę i rozpinała spódnicę. Nie

spuszczając jej z oka, zaczął się przesuwać na skraj

łóżka. Wreszcie zsunął się na podłogę i wczołgał pod

łóżko. Za moment usłyszał stąpanie jej bosych stóp.

- Chance, śpisz? Do diabła, wcale go tu nie ma.

O, mój wielki kochanku, będziesz miał niespodzian­

kę, jak przyjdziesz - dokończyła radośnie.

Weszła do łóżka i zaczęła się tak wiercić, że Chance

z trudem zmusił się do milczenia. Czy ona nigdy się nie

uspokoi?

Przez godzinę Polly to wstawała z łóżka, to z po-

wrotem się kładła. Chodziła po pokoju, mówiła do

siebie, śpiewała piosenki, skakała po łóżku. W końcu,

ku jego ogromnej uldze, wszystko ucichło, a po chwi­

li usłyszała regularny oddech. Poczekał jeszcze pięć

minut i wyczołgał się spod łóżka. Wyszedł cicho

z pokoju. Dzisiejszą noc spędzi w innym domu. Wre­

szcie się wyśpi.

Rozdział ósmy

Nazajutrz rano Amanda obudziła się, słysząc swoje

imię. Pomyślała, że to duch, lecz kiedy wołanie roz­

legło się po raz drugi, rozpoznała głos Polly. Musiała

być na dole. Amanda przeciągnęła się leniwie i od­

rzuciła pościel, aby wstać, ponieważ wołanie było co­

raz bardziej natarczywe.

- Amando, odpowiesz mi w końcu? Do diabła,

gdzie jesteś?!

Amanda wyskoczyła z łóżka. Zastanawiała się,

o co Polly może być taka wściekła. Jeszcze raz się

przeciągnęła i ruszyła do drzwi. Usłyszała kroki na

schodach.

- Amando, natychmiast się odezwij! W którym je­

steś pokoju?

Amanda otworzyła drzwi.

- Tutaj! -zawołała.

Polly wtargnęła do pokoju z gniewną miną, rzuca­

jąc złe spojrzenia. Skierowała się wprost do szafy,

a potem zajrzała pod łóżko.

- Szukasz czegoś?

- Chance'a! Dobrze wam było w nocy?

- O czym ty mówisz?!

- Nie graj przede mną niewiniątka. Przecież spę­

dziłaś z Chance'em noc!

- On ci tak powiedział?

- Jak mógł mi powiedzieć, skoro był z tobą?

- To idiotyczne. - Amanda odwróciła się, podesz­

ła do stolika i wzięła do ręki szczotkę. - Spałam. Ty

mnie obudziłaś. Nie wiem, skąd ten pomysł. Nie wi­

działam Chance'a od kolacji.

- Mówisz, że spałaś. A dlaczego jesteś ubrana?

Amanda się zarumieniła.

- Bo duch powiedział mi, że lubi mnie podglądać,

jak się rozbieram.

- Niezła historyjka. Możesz komu innemu opo­

wiadać te swoje banialuki. Spędziłam całą noc w łóż­

ku Chance'a, ale jego nie było. Gdzie mógłby być,

jeśli nie z tobą?

Amanda odwróciła się błyskawicznie.

- Gdzie spędziłaś noc? - Powstrzymywała się, by

nie rzucić szczotką. Czy Chance miał zamiar otwo­

rzyć harem? Ogarnęła ją zazdrość. Ale przynajmniej,

jak widać, nic nie zaszło, w przeciwnym razie Polly

byłaby w dużo lepszym humorze. - A co robiłaś

w jego łóżku?

- A jak myślisz? Niestety spałam, i to sama, choć

miałam inne plany! Nic dziwnego, skoro to ty byłaś

z Chance'em...

- Nie spędziłam z nim nocy! - Amanda wyjęła

suknię z szafy. - Nawiasem mówiąc, on nie jest twoją

własnością. Jest dorosłym człowiekiem i sam może

zdecydować, z kim chce być. Gdyby wybrał mnie,

nic byś na to nie mogła poradzić!

- Na pewno nie jest też twoją własnością! Zapo­

mniałaś, że nie chciałaś mieć z nim nic wspólnego?!

Amanda rzuciła suknię na łóżko.

- Nie mam zamiaru się o to kłócić. Jesteś wściek­

ła, bo nie dopięłaś swego. - Odczuwała sporą saty­

sfakcję, że Polly się nie udało. - To naprawdę idioty­

czne. Nie mogę uwierzyć, że skaczemy sobie do oczu

z powodu mężczyzny. Jeśli nie spędził nocy z żadną

z nas, to gdzie on się podziewał?

- Naprawdę nie było go tutaj?

- Przez cały czas próbuję ci to uświadomić.

Polly podeszła do lustra i przejrzała się w nim.

- No, rzeczywiście. Nie wiem, dlaczego przyszło

mi do głowy, że był z tobą. Przecież nie jesteś w jego

typie.

- Nie jestem w jego typie?! - wykrzyknęła

Amanda. - Jeśli tak myślisz, to dlaczego podejrzewa­

łaś, że spędził ze mną noc? Dobre sobie, nie w jego

typie! Powiem ci coś... - Już chciała dać Polly na­

uczkę, ale ugryzła się w język. - On coś knuje. Czuję

to przez skórę. Nie możemy sobie pozwolić na kłót­

nie ani na to, by nas rozdzielił jakiś bezwartościowy

mężczyzna.

- Masz rację - odparła przyjaciółka. - Niepo­

trzebnie tak się uniosłam. Ale miałam na niego wielką

ochotę. - Wydęła usta.

- Daj spokój, Polly. Kiedy już stąd się wydosta­

niemy, na pewno znajdą się inni.

Przyjaciółka skinęła głową.

Amanda siedziała na płaskim kamieniu i cieszyła

oczy otaczającą ją przyrodą. Wprawdzie zmęczyła ją

wspinaczka na wzgórze, lecz chciała odpocząć od to­

warzystwa Polly. Przez ostatnie trzy dni nie dawała

jej spokoju pytaniami, kiedy poproszą Chance'a, by

je zabrał z miasteczka, i dlaczego duch ponownie się

nie pojawił. Czekała, aż Chance w końcu da jej

odpowiedź. Niestety, na razie milczał. Amanda zma­

gała się również z samą sobą. Dni płynęły jej jako ta­

ko spokojnie, lecz w nocy uporczywie powracały

pragnienia, które obudził w niej Chance pieszczotami

i pocałunkami. Zupełnie jakby dostała na tym pun­

kcie obsesji. Nawet złoto nie było w stanie oderwać

jej myśli od tego jednego tematu.

Popatrzyła na kłębiaste chmury na jasnym niebie.

W oddali krążyły myszołowy. Były trzy, zupełnie jak

ich trójka: Chance, Polly i ona. Żadne niewarte zła­

manego szeląga, wyrzucone poza nawias, bez rodziny

i pieniędzy.

Zmarszczyła czoło. Sprawy nie powinny się toczyć

tak jak dotychczas. Musi jakoś sprawić, by Chance

wyniósł się ze Springtown. Nie tylko z powodu złota,

lecz także dla jej własnego dobra. Może wtedy prze­

stanie o nim myśleć. Westchnęła głęboko.

Podciągnęła kolana pod brodę, wygładziła jasno­

niebieską bawełnianą spódnicę. Zastanawiała się je­

szcze nad jednym: duch się więcej nie pojawił. Jeżeli

nic się nie wydarzy, to i za pięć lat będzie jeszcze tu

tkwiła. Już nawet przestała się kłaść w ubraniu do

łóżka, bo po co jej niewygoda. Jeżeli duch chce ją

podglądać, to niech sobie podgląda.

Błądziła dookoła wzrokiem. Wśród drzew otacza­

jących miasteczko coś przykuło jej uwagę. Przysłoni­

ła oczy ręką. Wyglądało to jak wejście do szybu. Za­

częła dokładnie przyglądać się pobliskim zboczom -

na nich również odkryła ślady kilku szybów.

- Musiałaś naprawdę głęboko się zamyślić, jeżeli

nie słyszałaś moich kroków.

Głos Chance'a sprawił, że przeszył ją dreszcz. Za­

cisnęła zęby na myśl o tym, co teraz może się wyda­

rzyć, teraz, kiedy byli całkiem sami.

- Mogę ci towarzyszyć?

- Proszę bardzo.

Usiadł obok.

- Nie udaje się, prawda?

- Co się nie udaje? - spytała, nadal przyglądając

się okolicznym wzgórzom.

- Być tylko przyjaciółmi.

- Nie wiem, o czym mówisz.

- Owszem, wiesz. Kiedy tylko pojawiam się obok

ciebie, płoszysz się jak królik. Naprawdę myślałaś, że

zdołamy pozostać tylko przyjaciółmi po tym, co zda­

rzyło się nad jeziorem?

- Polly z największą ochotą zrobi, co tylko zech­

cesz - odparła szybko.

- Ale ja nie pragnę Polly.

Ton tych słów sprawił, że zakręciło jej się w gło­

wie. Dlaczego nie wziął jej teraz po prostu w ramio-

na? Naprawdę byłoby jej o wiele łatwiej, gdyby nie

musiała go o to prosić.

- Jak mnie znalazłeś?

- Szedłem za tobą. - Chwycił kamyk i rzucił go

w dół. - Amando, kochanie, dlaczego nadal ze mną

walczysz?

Uprzytomniła sobie, że ma teraz niebywałą okazję.

Musi tylko zachować zimną krew i nie pozwolić na

to, by zawładnęło nią pożądanie.

- Mówisz, że mnie pragniesz?

- A jak myślisz? Przecież nie kryję tego tak jak ty.

- To ubijemy interes.

- Ach tak? - zaśmiał się. - To ciekawe.

- Z ochotą do ciebie przyjdę, jeżeli pomożesz

nam, mnie i Polly, wyjechać stąd - powiedziawszy

to, poczuła się naprawdę dumna z siebie. Nie było to

aż takie trudne.

- Zgadzam się, ale pod innym warunkiem: przyj­

dziesz do mnie, zanim zabiorę was z miasta.

Chciało jej się krzyczeć z radości. Wiedziała, że

nie przyjmie jej propozycji, w ten sposób pozwalała

więc mu myśleć, że to on o wszystkim decyduje.

- Potem. Nie ufam ci.

- A ja nie ufam tobie. Czyli szach mat.

Amanda wstała, jakby rezygnując z dyskusji.

Chance pociągnął ją za rękę, zmuszając, by ponownie

usiadła.

- Co robisz?

- Mam dość tej zabawy w kotka i myszkę. Muszę

znać konkretne odpowiedzi.

- Nie wiem, o czym mówisz.

Dotknął jej włosów, wyjął z nich szpilki, ciemne

gęste pukle rozsypały się na ramiona. Usiłowała się

odsunąć, lecz Chance przyciągnął ją do siebie.

- Masz takie piękne włosy. - Przesunął po nich

ręką, napawając się ich jedwabistością.

Amanda poczuła ściskanie w żołądku. W końcu

miało to nastąpić. Nie, tak nie będzie dobrze. Powin­

na go najpierw skłonić, by je stąd zabrał.

- Dlaczego tak ci się śpieszy do wyjazdu?

- Jak to? Przecież nic tu nie ma, tylko my troje

i osioł.

Otoczył ją ramieniem, czuł, że dziewczyna drży.

Wiedział, że Amanda pragnie go tak samo, jak on pra­

gnie jej, lecz jest uparta.

- My dwoje moglibyśmy tu zostać na zawsze. -

Zaczął lekko skubać wargami jej ucho.

Na pewno słyszał, jak jej wali serce.

- Złożyłam ci propozycję, ale ciebie to nie intere­

suje. Przestań więc mnie całować.

- Nie mogę, bo smakujesz naprawdę bosko i za­

wsze pachniesz kwiatem pomarańczy.

Kiedy położył dłoń na jej piersi, wstrzymała od­

dech.

- Nie poddam się twoim pieszczotom, zanim... -

Poczuła, że słabnie. Jego ręce już sprawiły, że opór

zmalał.

- Już się poddałaś. Ale jeżeli naprawdę chcesz,

bym przestał, to powiedz mi, gdzie jest ukryte złoto.

Te słowa były jak kubeł zimnej wody.

- Z... złoto? Jakie złoto?

- Nie udawaj, że nie wiesz, o czym mówię. - Od­

sunął się od niej, oparł na łokciach. - Kiedy Polly się

upiła, mamrotała coś o duchu i ukrytym złocie. To

dlatego tu zostałyście?

Do diabła z Polly! Wiedziała, że teraz nie uda jej

się zaprzeczyć. Zaczęła wymyślać jakąś historyjkę.

- No dobrze... słyszałyśmy taką opowieść. Ale

przeszukałyśmy całe miasteczko i niczego nie znala­

złyśmy. Dałyśmy więc spokój. Problem w tym, że my

nie wiemy, jak daleko stąd do następnego miasta,

a nasze konie, które przyciągnęły tu wóz, zniknęły ze

stajni. Chyba źle je przywiązałyśmy, podobnie jak

ciebie. Potem zjawiła się ta bandycka trójka. Chcia­

łyśmy więc ukraść im konie. Ale zerwała się burza

i spłoszyły się. Polly miała ci tego wszystkiego nie

mówić, bo ja uważałam, że jeżeli pragniesz złota, to

nigdy nie pomożesz nam się stąd wydostać. Teraz

znasz całą historię. - Amanda pochyliła się i strze­

pnęła piach ze spódnicy. - Jeżeli nas stąd wywie­

ziesz, też na tym skorzystasz. W innym mieście chęt­

nie kupimy ci konia, byś mógł dalej ścigać tych

trzech, z którymi chciałeś wyrównać rachunek.

A więc, pomożesz nam? - Była dumna z siebie, że

wymyśliła wiarygodną historyjkę.

Chance przeżuwał w milczeniu jej słowa. Cała

opowieść wydawała mu się bardziej sensowna niż

wszystkie inne. Już miał przyrzec, że pomoże, kiedy

coś mu się przypomniało. Jeżeli przeszukały też jego

dom, to na pewno znalazły sakiewki złota. Czy Polly

nie mówiła mu, że przyjechały do Springtown nie­

wiele wcześniej niż on? Amanda więc nadal kłamała.

Dlaczego? Uprzytomnił sobie, że zna odpowiedź.

Kiedy już się go pozbędą, wrócą tutaj i miasteczko

będzie należało wyłącznie do nich.

- No i?

Spojrzał na nią. Była najpiękniejszą kobietą, jaką

w życiu poznał, lecz nie była szczera. Uśmiechnął się

do niej.

- Gdybyście mi o tym wszystkim opowiedziały

na samym początku, już dawno bym wam pomógł

wyjechać. Jako mężczyzna uważam za swój obowią­

zek pomóc dwóm paniom w trudnej sytuacji.

- Och, dzięki ci, Chance - powiedziała Amanda

odrobinę zbyt słodkim tonem. Naprawdę trudno jej

było się powstrzymać od radosnego uśmiechu. - Ale

najpierw musimy złapać osła, żeby wywieźć na nim

bagaże. Jak myślisz, jak daleko stąd do najbliższego

miasteczka?

Chance widział, że jest podekscytowana. Jej jasno-

piwne oczy rozbłysły jak choinka w Boże Narodze­

nie. Może rzeczywiście nie wiedziały, jak daleko stąd

do Murphys, lecz wcale nie miał co do tego pewności.

- Zdaje się, że bardzo się cieszysz z mojej de­

cyzji?

- Oczywiście. Bardziej, niż możesz sobie wyob­

razić. - Amanda wstała. Przeszła parę kroków, zanim

zdała sobie sprawę, że on nadal siedzi. - Nie idziesz?

Musimy się przygotować.

- Nie, mnie się nie śpieszy.

- To znaczy? Spójrz w dół. Widzisz osła? Może

uda ci się go złapać.

- Amando, chyba znasz stare powiedzenie „coś za

coś".

- O czym ty mówisz?

- Mówię o tym, że chętnie wam pomogę, ale musi

mi się to opłacać.

- Nie mam za dużo pieniędzy i... potem... potem

kupię ci konia...

- Ja nie mówię o pieniądzach.

Wiedząc, że od niej zależy rozwój sytuacji, uśmie­

chnęła się słodko.

- Powiedziałam przecież, że kiedy dotrzemy do

najbliższego miasta...

- A ja powiedziałem, że chcę najpierw dostać za­

płatę.

- Nie wierzysz, że dotrzymam słowa?

- Nie.

- Ale...

- Nie ma o czym mówić. Najpierw zapłata albo

wcale wam nie pomogę.

- Zdaje się, że nie mam wyboru. Muszę się zasta­

nowić.

- Daję ci czas do namysłu do jutra w południe. -

Uchylił kapelusza i już miał odejść, gdy coś sobie

uprzytomnił. - Czy odkryłyście, dlaczego Spring-

town opustoszało?

- Chyba z powodu żółtej febry.

- Pewnie masz rację. A, jeszcze jedno: zabiłem

i oprawiłem jelenia, będziemy więc mieć świeże mię-

so. Do zobaczenia przy kolacji i nie zapomnij: jutro

do południa. - I odszedł.

- Cholera, cholera, cholera - mruczała do siebie.

- On wie o złocie.

Z drugiej strony miała prawie całkowitą pewność,

że go przekonała, iż w Springtown nie ma złota. Poza

tym chciał im pomóc. Jeżeli oczywiście ona spełni

jego warunek. Wybuchnęła śmiechem. Przydała jej

się przebiegłość, której nauczyła się od ojca. Powta­

rzał jej kiedyś, że składanie propozycji wprost, bez

żadnych warunków budzi podejrzenia. Zawsze więc

należy proponować przeciwieństwo tego, o co fakty­

cznie chodzi. Teraz Chance uważał, że to on dyktuje

warunki, a w istocie to ona będzie mogła mieć to, co

zaplanowała. Oprócz złota. Szkoda, że z Polly taka

papla.

Amanda schodziła zboczem. Nigdzie nie widziała

ani śladu Chance'a. Zastanawiała się, jak on mógł

zejść tak szybko. Musiał wybrać inną drogę. Miała

więc zostać kozłem ofiarnym? Złoży zatem ofiarę,

wydostaną się z tego miasta i Chance na zawsze znik­

nie z jej życia. Żeby tylko duch ponownie się pojawił.

Gdyby wiedziała, gdzie jest ukryte złoto, też by się

czuła o wiele pewniej.

Była już w miasteczku. Ruszyła na poszukiwanie

Polly. Jej przyjaciółka musi się dowiedzieć, że po raz

kolejny okazała się paplą.

Chance wszedł do saloniku i rzucił się na wiśnio­

wy fotel kryty aksamitem. Nienawidził bezczynności.

Nie był też szczególnie zachwycony, że wymógł na

Amandzie zgodę na swoje warunki. Wolał, gdy ko­

bieta przychodziła do niego sama. Ale to ona zaczęła

tę grę. Szedł za nią aż do tego głazu na zboczu, mając

nadzieję, że kiedy znajdą się bez Polly, stanie się bar­

dziej rozmowna. I owszem, była rozmowna, lecz od­

powiedzi, jakie uzyskał, wcale mu się nie podobały.

Wiedział, że ona nie ma zamiaru przyjść do niego,

z własnej woli. Nie czuł więc wyrzutów sumienia, że

nie zabierze ich do najbliższego miasteczka. Gdyby

jednak Amanda sama do niego przyszła, na pewno by

jej się nie oparł. A potem znalazłby złoto i pojechałby

do Murphys, stamtąd zaś przysłałby kogoś, kto by je

zabrał.

Był przekonany, że Amanda postąpiłaby po­

dobnie, gdyby znalazła złoto, tylko że zostawiłaby go

na pastwę losu.

Rozejrzał się po pokoju, przyglądając się każdemu

eleganckiemu meblowi, koronkowym firankom,

aksamitnym zasłonom, tak doskonale wymierzonym,

że nie dotykały podłogi z pięknych desek. Kto przy­

wiózł to wszystko do Springtown? Dom był piękniej

urządzony niż dom jego dzieciństwa, lecz nie tak

pięknie jak ten, który zbudowali z bratem w Auburn.

Krew w nim zawrzała, kiedy uprzytomnił sobie, że

teraz mieszkają w nim inni ludzie. Ned pewnie się

przewraca w grobie. Nie żył już od ponad roku, co

wydawało się Chance'owi nieprawdopodobne. Boże,

jakże on kochał swojego młodszego brata. Znów

ogarnęły go wspomnienia.

Przypomniał sobie scenę w ich małym domu w Te-

ksasie. Ned stał w saloniku oparty o ścianę i łzy pły­

nęły mu po policzkach. Dziesięcioletni wówczas

Chance, który uważał się za mężczyznę, stał obok

matki. Właśnie dostała list od ich ojca hazardzisty,

że jest zmęczony życiem rodzinnym i rusza swoją

drogą.

- Nie płacz, mamo - prosił Chance. - Nieważne,

że tata odszedł. Jestem duży i potrafię pracować.

Chance miał przed oczami twarz matki, Cynthii

Doyer - malowały się na niej cierpienie i świadomość

porażki.

Pogłaskała go po głowie i powiedziała:

- Obaj z Nedem będziecie nadal chodzić do szko­

ły i uczyć się. Ja nigdy nie miałam na to warunków

i teraz postaram się wam je zapewnić. Pani Parkinson

zgodziła się, bym prowadziła jej dom, więc poradzi­

my sobie.

I tak radzili sobie przez siedem lat. A potem wszy­

stko zaczęło się psuć. Pani Parkinson zmarła, matka

nie mogła nigdzie znaleźć pracy. Chance w wieku

siedemnastu lat pracował już w sklepie, zapewniając

byt rodzinie.

Od dnia, w którym Cynthia otrzymała list od męża,

że porzuca ją i dzieci, zaczęła podupadać na zdrowiu.

W końcu pół roku po śmierci pani Parkinson Cynthia

również zmarła. Na łożu śmierci kazała starszemu sy­

nowi przyrzec, że będzie się opiekował bratem.

Chance boleśnie przeżył śmierć matki, podobnie

jak kiedyś ucieczkę ojca. Teraz był zmuszony oddać

Neda pod opiekę ciotki. Mając pewność, że brat jest

w dobrych rękach, sam puścił się w nieznane. Nie

myśląc o konsekwencjach, przystąpił do bandy, która

napadała na dyliżanse. Kradła też bydło i owce, prze­

ganiając je do Meksyku. Trwało to cztery lata, lecz

nawet wtedy co miesiąc pojawiał się u ciotki, by od­

wiedzić Neda i dać pieniądze na jego utrzymanie.

Splótł palce, patrząc przed siebie. Przypomniała

mu się ostatnia wizyta u ciotki. Przez usta przemknął

się uśmiech. Spędził wtedy tydzień z bratem. Po

wyjeździe, jakieś sześć kilometrów od domu, spo­

strzegł, że ktoś za nim jedzie. Wprowadził więc konia

za wielki głaz, wszedł na kamienną platformę i obser­

wował. Kiedy pojawił się jeździec, zdwoił czujność.

Nieznajomy musiał przejechać obok. Wtedy Chance

skoczył na niego z góry i powalił na ziemię. To był

Ned. Zaczęli się kłócić. W końcu Chance pozwolił

bratu jechać z sobą.

To były dobre czasy. Przepuszczali pieniądze równie

szybko, jak je zdobywali, a każdy sposób wydawał im

się dopuszczalny i możliwy. Bracia Doyer okryli się nie­

sławą, rozesłano za nimi listy gończe. Wtedy Ned do­

wiedział się, że w Kalifornii odkryto złoto. Postanowili

spróbować szczęścia w Sutter's Mill. Zbili tam majątek.

Pracowali ciężko, ale stali się bogaci.

Chance wstał. Teraz mógł tylko żałować, że nie zo­

stali w Teksasie. Z drugiej strony, gdyby nie Patrycja

i jej brat Logan, osiągnęliby z Nedem wszystko,

o czym marzyli.

Znów rozejrzał się po pokoju. Powinien przestać

wspominać, lepiej żyć teraźniejszością. Musi się

czymś zająć. Przypomniał sobie, że kiedy po raz pier­

wszy przeszukiwał ten dom, znalazł czyjś dziennik.

Może wyjaśni mu tajemnicę Springtown. Może nawet

znajdzie w nim wzmiankę o tym, gdzie jest ukryte

złoto.

- Gdzie ja widziałem ten dziennik? - mruknął do

siebie, wychodząc z saloniku. Nie miał wielkiej

ochoty na przeszukiwanie całego domu od nowa. Za­

trzymał się w sieni, usiłując zdecydować, od którego

pokoju powinien zacząć.

Kiedy przeszukał już jedną z sypialń, przypomniał

sobie, że dziennik zostawił w piwnicy. Cholera! Bę­

dzie musiał znowu tam zejść! Powtarzając sobie

w duchu, że to dla niego drobnostka, chwycił latarnię

i ruszył do piwnicy.

Kiedy tylko znalazł się na dole, podniósł latarnię

i starał się myśleć tylko o tym, po co tu przyszedł.

Słoje i puszki z warzywami wyglądały znajomo.

Gdzie położył ten dziennik? Przesunął powoli latarnię

w lewo, potem w prawo. Pot ściekał po skroniach.

Cholera! Znalazł go wtedy na ziemi za tym starym

wiadrem na mleko... A potem trzymał pod pachą

i sprawdzał, co leży na pólkach za pustymi słojami.

Teraz podszedł tam, przesunął słoje w bok, część

z nich spadła i potłukła się. Przeklinał w duchu pają­

ki, które już zdążyły na nich uprząść nowe pajęczyny.

Wreszcie dostrzegł dziennik.

Chwycił go i rzucił się pędem schodami w górę.

Zatrzasnął za sobą drzwi piwnicy. Był zlany potem,

koszula przylepiła mu się do pleców. Z radością

powitał słońce i świeże powietrze. Przyrzekł sobie,

że nigdy więcej już nie zejdzie do tej czarnej piw­

nicy, dobrze by więc było, żeby teraz dziennik oka­

zał się wart wysiłku! Otworzył go na ostatniej stro­

nicy.

„Dzisiaj odbył się ślub Susan. Uroczystość była na­

prawdę piękna. Przyszło całe miasto. Willard wyglą­

dał przystojnie, był taki dumny. Złapałam bukiet pan­

ny młodej. Może teraz ja wyjdę za mąż".

Postanowił przeczytać dziennik od początku, skoro

i tak nie miał nic do roboty.

Amanda weszła do holu i już miała iść na górę,

kiedy jej uwagę przykuło coś na podłodze, w kącie za

blatem recepcji. Najpierw pomyślała, że to może ta­

rantula. Wiele razy widziała te duże kosmate pająki

na ulicy czy na ścianie. Gdyby ten wszedł po scho­

dach na górę, nie byłaby zachwycona. Podeszła bli­

żej, bo wydawało jej się, że wcale się nie rusza.

Dopiero teraz zobaczyła, że to nie pająk, tylko ka­

mień. Żółty kamień! Pochyliła się i podniosła go. Nie

wierzyła własnym oczom. Była to bryła złota wielko­

ści dużego jaja!

Wbiegła po schodach, wpadła do swojego pokoju,

zamknęła za sobą drzwi. Patrzyła na bryłę.

- Fałszywe złoto? - szepnęła, nie wierząc we

własne szczęście. Bryła była ciepła.

- Nie, jest prawdziwe.

Stał przed nią duch.

- Czekałem na ciebie - powiedział i uśmiechnął

się. - Brakowało mi ciebie.

- Prawdziwe... prawdziwe? Chyba jest warte fortunę.

- Masz to ode mnie na dowód, że naprawdę jest

tu złoto.

- Tu? W hotelu?

- Nie, moja droga.

- To gdzie?

- Na to pytanie nie jestem jeszcze gotów dać od­

powiedzi.

- Dlaczego?

- Bo kiedy znajdziesz dość złota, będziesz chciała

wyjechać.

Stał bardzo blisko, ale kiedy Amanda wyciągnęła

rękę, przeniknęła przez przezroczystą postać.

- Dlaczego nie mogę cię dotknąć? Wyglądasz jak

człowiek. Skąd wziąłeś tę bryłę?

- Zadajesz dużo pytań. Poznasz odpowiedzi we wła­

ściwym czasie. Najpierw chcę, byś poznała mnie.

Amanda uprzytomniła sobie, że wcale się nie boi.

- Masz imię?

- To mam, najpiękniejsza z dam. - Skłonił się głę­

boko, teatralnie. - Jack Quigley, do usług.

Zaśmiała się widząc, że stroi sobie żarty.

- Chyba jesteś niezłym kobieciarzem.

- Owszem, znany jestem z tego, że mam powo­

dzenie u płci pięknej.

- Zanim znów znikniesz, chcę ci powiedzieć, że

wyprowadzam się do jednego z domów. Zmęczył

mnie ten hotel. Ale możesz mi powiedzieć, kiedy byś

chciał mi się pokazać, a wtedy ja...

- Znam taki dom, w sam raz dla ciebie. Jutro

przejdź ulicą do samego końca i skręć w lewo. Kiedy

miniesz kępę drzew, od razu go zobaczysz.

- Będziesz mógł mnie tam odwiedzać?

- Oczywiście.

- Naprawdę?

- Mogę się swobodnie poruszać. - Uśmiechnął się

szeroko. - Potrafię też podnosić różne rzeczy. - I na

dowód, że mówi prawdę, podszedł do komody i pod­

niósł dzbanek.

Na Amandzie zrobiło to duże wrażenie. Nagle wy­

buchnęła śmiechem.

- Powinnaś, kochanie, śmiać się o wiele częściej.

To naprawdę urocze.

Wyciągnął rękę, a Amanda mogłaby przysiąc, że

pogłaskał ją po policzku.

- Dlaczego mówisz mi takie czułe słowa? - spy­

tała, siadając na łóżku. - Nie masz prawa tak się do

mnie zwracać.

- Przeciwnie, uważam, że mam takie prawo! Za­

czynam się w tobie kochać.

- To niemożliwe. Jak duch może kochać śmiertel-

niczkę?

- Owszem, całym sercem - odparł cicho Jack.

Była zdumiona jego szczerością.

- No dobrze, pochlebia mi to, ale nie mogę od­

wzajemnić twoich uczuć.

Stanął przed nią.

- Oczywiście, że możesz. Uważam, że już zaczy­

nasz mnie lubić. Musisz tylko pogodzić się z tym, że

potrafisz kochać ducha.

Amanda chciała zaprotestować, lecz zamilkła wi­

dząc, że on znika. Odchrząknęła. Patrzyła na dłoń, na

której leżała bryła, myśląc, że złoto też zniknie. Ale

nie! Zaczęła się radośnie śmiać. Tak! Będzie bogata!

Amanda odgryzła następny kęs pysznej dziczyzny,

lecz nadal milczała. Chance siedział u szczytu stołu,

najwyraźniej zachwycony posiłkiem. Polly, która zaj­

mowała miejsce naprzeciwko przyjaciółki, nadal się

dąsała za wymówki, że nie potrafi trzymać języka za

zębami. Złość nie odebrała jej jednak apetytu. Aman­

da postanowiła nie mówić jej ani o bryle złota, ani

o powrocie ducha. Już jej nie ufała, wiedziała, że Pol­

ly może wszystko wypaplać Chance'owi.

Patrzyła na niego, zastanawiając się, dlaczego mu­

si mieć takie muskularne ciało. Myślała o Chansie ca­

łe popołudnie. O nim i o złocie. Mijał czas, musiała

coś postanowić. Jutro nie będzie mogła się uważać za

kobietę czystą. Najgorsze jednak było to, że wbrew

przekonaniu, że chce to wszystko mieć już za sobą,

zaczęła odczuwać strach. Dzięki Bogu, jutro w po­

łudnie będzie już po wszystkim. Potem będą mogli

wyruszyć do innego miasta.

Chance obserwował grę uczuć na twarzy Amandy.

Domyślił się, że próbuje podjąć decyzję. Nadal jed­

nak dręczyły go wątpliwości. Postanowił zabrać ko-

biety do Angels Camp. Potem powróci do Springtown

i zaczeka. Jeżeli one też wrócą, będzie już miał pew­

ność, że wszystko, co Amanda mu mówiła, było

kłamstwem, że wróciła po złoto.

Rozdział dziewiąty

Amanda wcześnie zerwała się z łóżka. Miała za so­

bą ciężką noc. Długo nie mogła zasnąć, a gdy wresz­

cie zmorzył ją sen, powrócił koszmar, a wraz z nim

straszliwe wizje rzezi dokonanej na niewinnych lu­

dziach. Myła się i ubierała, starając się wyrzucić z pa­

mięci wspomnienia pełnych okrucieństwa sennych

majaków. Okazało się to niełatwe, tak realistyczne

były obrazy widziane we śnie. W dodatku czekało ją

spotkanie z Chance'em. Aby się czymś zająć i od­

wrócić bieg myśli, ruszyła na poszukiwania domu,

o którym wczoraj mówił Jack Quigley.

Idąc wysadzaną drzewami drogą, a potem wzdłuż

żywopłotu, zastanawiała się, co to za dom i dlaczego

stoi na uboczu, z dala od innych. Nagle wyłonił się

zza zakrętu. Odruchowo przyśpieszyła kroku. Kiedy

stanęła przed frontonem, była oczarowana. Weszła po

trzech schodkach na duży ganek, położyła rękę na

gałce frontowych drzwi i przekręciła ją. Drzwi za­

skrzypiały, a ona weszła do środka.

Sam hol był większy od całej ich chałupy w Co­

lumbii. Uszczęśliwiona, zaczęła przegląd pokoi.

Wszystkie meble pokrywała gruba warstwa kurzu,

mimo to widać było, że są piękne. Stoły miały mar­

murowe blaty, w rogu salonu stało nawet pianino. Na

górze znajdowało się pięć sypialni, przy największej

z nich obszerna łazienka z wanną i wszystkimi po­

trzebnymi urządzeniami. Szafy pękały od eleganckiej

garderoby, na specjalnych półkach leżały dziesiątki

damskich kapeluszy i butów. Osobne, mniejsze szaf­

ki mieściły bieliznę pościelową.

W końcu Amanda stanęła u szczytu krętych scho­

dów, oparła się o balustradę i spojrzała w dół. Dom

był wspaniały.

- Jack, nie wiem, czy mnie słyszysz, ale jeśli tak,

to bardzo ci dziękuję - szepnęła.

Najchętniej od razu zabrałaby się do sprzątania,

lecz wiedziała, że to bez sensu. Jeżeli powiedzie się

jej plan, wkrótce wszyscy troje opuszczą Springtown,

a kiedy potem sama wróci do tego pięknego domu, to

i tak będzie musiała sprzątać od nowa.

Do południa było jeszcze sporo czasu, postanowiła

więc jeszcze raz spokojnie obejrzeć pokój po pokoju.

Zbliżając się do domu Chance'a, zwolniła kroku.

Bez przerwy powtarzała sobie, że właśnie tego chce,

lecz wcale jej to nie pomagało. Przecież nie miała

żadnego doświadczenia w takich sprawach. Dlaczego

Jack Quigley nie może być żywym mężczyzną? Wy­

dał się jej ideałem. Delikatny, uprzejmy, bystry i cza­

rujący. Po chwili jednak doszła do wniosku, że nawet

z nim nie byłoby jej łatwo przeżyć ten pierwszy raz.

Podeszła do drzwi, podniosła rękę, by zapukać,

lecz jakoś nie mogła. Co powinna powiedzieć? Oto

jestem, rób ze mną, co chcesz? Głęboko odetchnęła.

Teraz już się nie wycofa. Miała przecież swoje plany.

Może nie będzie musiała nic robić, tylko skinąć gło­

wą, a on sam zajmie się resztą? Nagle drzwi otworzy­

ły się na oścież. Polly, wybiegając na ganek, omal jej

nie przewróciła.

- Co ty robisz? - zawołała Amanda.

- Na pewno nie to, co bym chciała! - Sukienka

Polly, w różowo-białą kratkę, aż furczała, kiedy

dziewczyna biegła dalej chodnikiem. - Mam umyć

twarz, rzeczywiście, też mi coś! - krzyczała.

Amanda, nękana wątpliwościami, weszła jednak

do środka.

- Chance! - zawołała.

Po chwili ukazał się w holu. Wyglądał tak przystoj­

nie, że ugięły się pod nią kolana.

Po wizycie Polly nie był w najlepszym nastroju.

- Jesteś punktualna. Podjęłaś decyzję? - zagadnął

obojętnym tonem.

Amanda, zaskoczona zimnym przyjęciem, jeszcze

bardziej się zdenerwowała.

- Czego chciała Polly?

- Tego co zawsze.

- A ty... odprawiłeś ją? Dlatego była taka wściekła?

- Zgadza się.

- Ale dlaczego? - spytała, ogarnięta podejrzenia­

mi. - Przecież jest piękna, a ty wyglądasz na mężczy­

znę, który chętnie skorzysta z nadarzającej się okazji.

- Nie znasz mnie, prawda? Nic o mnie nie wiesz.

Nie wiesz, czy jestem podły, dobry, uprzejmy czy

brutalny. Jestem tylko kimś, kto nieproszony pojawił

się w twoim życiu. Podjęłaś decyzję?

- Nie musisz się na mnie wyżywać, przecież to

Polly cię zirytowała - zaprotestowała stanowczo.

- Zachowujesz się tak, jakby to ona odrzuciła twoje

awanse.

- Polly nie ma z nami nic wspólnego. Pytałem,

czy podjęłaś decyzję.

Amanda milczała przez chwilę, po czym spytała:

- Przyrzekasz, że jeżeli zgodzę się na twoje wa­

runki, zabierzesz mnie i Polly do najbliższego mia­

steczka?

- Takie były między nami ustalenia.

- Nie ułatwiasz mi sprawy.

- Nie rozumiem, dlaczego miałbym ułatwiać?

- Dżentelmen...

- Już ci mówiłem, że nie jestem dżentelmenem.

A więc?

Amanda dumnie uniosła głowę.

- Dobrze, zgadzam się.

Nic się nie wydarzyło. Chance stał w tym samym

miejscu i patrzył na nią obojętnym wzrokiem.

Wściekła, że brak mu delikatności i wyczucia sytu­

acji, zła na siebie, że w ogóle wdała się w tę całą spra­

wę, zaczęła rozpinać guziki przy staniku sukienki.

Chciała mieć to za sobą.

- Przestań!

Ręce Amandy znieruchomiały, nie potrafiła spo­

jrzeć na Chance'a. Była zbyt zawstydzona.

Przeczesał palcami swoje gęste włosy koloru pia­

sku, po czym skrzyżował ręce na piersi. Planował to

sobie całkiem inaczej.

- Nie musisz tego robić - usłyszał swój głos. -

Wyjdź stąd. I bez tego zabiorę was do Angels Camp.

- Odwrócił się i wszedł do domu.

Amanda odetchnęła z ulgą, lecz już po chwili po­

czuła się zawiedziona, a zaraz potem ogarnęła ją

złość. A więc to tak, łaskawie z niej zrezygnował.

Czy, podobnie jak Polly, nie jest dla niego dość do­

bra? Nie da się zbyć! Już ona mu pokaże! Nie będzie

jej traktował jak służącej. Weszła do saloniku.

- Uważasz się za wyjątkowego mężczyznę, który

może przebierać w kobietach jak w ulęgałkach?!

A to niby dlaczego? Może mi powiesz, bo ja nie

wiem i nawet się nie domyślam! - wyrzuciła z sie­

bie. - Powiem ci coś, panie Doyer. Nie jesteś

wcale mężczyzną, o którym kobiety marzą! Jesteś

bezwartościowym niebieskim ptakiem i czekam tyl­

ko na tę chwilę, kiedy będę cię widziała ostatni raz

w życiu!

- Na twoim miejscu nie rzucałbym tak słów na

wiatr - powiedział spokojnie, lecz pogardliwym to­

nem. - Przecież wszystko idzie po twojej myśli, nie

rób więc nic, czego byś potem żałowała.

Odwrócił się do niej plecami. Poczuła, że ogarnia

ją furia. Podeszła do stołu, chwyciła wazon i rzuciła

nim w Chance'a. Kiedy delikatne szkło rozprysło się

na kawałki na jego plecach, oprzytomniała. Chance

odwrócił się powoli, ukazując kamienną twarz.

- Masz rację. Rzeczywiście, nie jestem nikim

nadzwyczajnym. Ubiliśmy interes, więc rzeczywiście

powinienem dotrzymać warunków umowy.

- To nie będzie konieczne - powiedziała w koń­

cu, cofając się o kilka kroków. - Nie powinnam tego

wszystkiego mówić. - Wiedziała, że mówi głupstwa,

ale nie potrafiła przestać. - Czasem mój temperament

obraca się przeciwko mnie. - Znów się cofnęła. -

Pójdę już.

- Nie chcę o tym słyszeć.

- Ale... ale powiedziałeś, że nie będę musiała te­

go robić.

- Zmieniłem zdanie.

- No tak, powinnam to wziąć pod uwagę. W po­

rządku. Gdzie jest sypialnia? Chcę udowodnić, że je­

stem osobą, która dotrzymuje słowa.

Chance powoli postąpił kilka kroków naprzód.

Stanął przed nią, uniósł jej brodę, zmuszając, by spoj­

rzała mu w oczy, po czym pochylił się i pocałował jej

wargi.

- Nie tutaj - powiedział.

Pieścił ustami jej usta. Amanda poczuła, że jest bliska

zemdlenia, przytuliła się do niego, szukając oparcia.

- Dlaczego? - spytała.

- Chyba nie chcielibyśmy, by wpadła tu na nas

Polly, prawda? Spotkajmy się przy tym głazie na zbo­

czu, po kolacji. - Przytulił ją i pocałował namiętnie,

aby wiedziała, czego może oczekiwać wieczorem.

Puścił ją, cofnął się i wtedy znów zobaczyła zimny

uśmiech na jego twarzy.

- Wiesz, Amando, cały czas się zastanawiam, czy

walczysz ze sobą, czy ze mną.

Policzek, jaki mu wymierzyła, był jak trzaśnięcie

z bata. Odwróciła się gwałtownie i wybiegła.

Uśmiech Chance'a miał w sobie dużo goryczy.

Myślał o nich obojgu. Właściwie nie powinien jej ca­

łować, tylko przełożyć przez kolano i dać klapsa, jak

nieznośnemu dziecku.

Podszedł do okna i patrzył, jak Amanda oddala się

ulicą. Jej gęste, błyszczące włosy połyskiwały

w słońcu. Nawet zwykła robocza sukienka nie była

w stanie zatuszować zgrabnej sylwetki.

Kiedy zniknęła, odszedł od okna. Pragnął Amandy

jak żadnej innej kobiety i powinien być zadowolony, że

zgodziła się spełnić jego oczekiwania. Tymczasem był

wściekły, ponieważ wiedział, co nią kierowało - zwykłe

wyrachowanie. Ofiarowała mu miłe chwile w zamian za

przysługę, potraktowała go instrumentalnie. Okazało

się, że miał rację: wszystkie kobiety są interesowne, ot

co. Spojrzał na otwarty dziennik, który leżał tam, gdzie

go zostawił. Usadowił się w fotelu i zabrał do czytania.

Amanda bez apetytu grzebała widelcem w talerzu.

Świadomość, że ma się spotkać z Chance'em przy

głazie na zboczu, wprawiała ją w stan rozdygotania.

Kiedy patrzył na nią, czuła się tak, jakby docierał aż

do dna jej duszy. Napięcie między nimi rosło. Aman­

dę ogarniały na przemian strach i podekscytowanie.

Czuła, że jeżeli któreś z nich nie przerwie milczenia,

ona zacznie krzyczeć!

- Polly - odezwał się Chance między jednym

i drugim kęsem - czy Amanda ci wspominała, że

zgodziłem się zabrać was stąd do innego miasta?

- Naprawdę? Kiedy? - Polly wyraźnie się ożywiła.

- Może pojutrze? Złapałem dziś po południu osła

i przywiązałem za miastem przy strumieniu. To zna­

czy, zakładam, że Amanda nadał tego chce.

Nie uszło uwagi Amandy, że uśmiechnął się

chytrze.

- Wreszcie! - wykrzyknęła Polly. - Możemy za­

cząć się dzisiaj pakować.

- Ale ona nie dała nam jeszcze odpowiedzi.

- Oczywiście, że też chce wyjechać - powiedziała

za nią Polly.

- No więc jak, Amando? - spytał Chance, patrząc

na nią spod zmarszczonych brwi.

Odchrząknęła.

- Tak... powinniśmy opuścić Springtown.

- Chciałem się tylko upewnić, że się rozumiemy.

- O, tak, na pewno - odparła. - To znaczy, rozu­

miem, że przed niczym się nie cofniesz, byle tylko

postawić na swoim.

- W takim razie jesteśmy bardzo do siebie podo­

bni, prawda?

- Amando, daj spokój - żachnęła się Polly. -

Chance zgodził się nas stąd zabrać, więc nie psuj

wszystkiego!

Dotychczas Amanda uważała, że to ona trzyma go

w szachu, a teraz uprzytomniła sobie, że jest odwrot­

nie. Im prędzej załatwi, co postanowiła, tym szybciej

będzie mogła wymazać Chance'a z pamięci. Spojrza­

ła mu prosto w oczy.

- Nie martw się, Polly, jeżeli Chance dotrzymuje

słowa, to wyniesiemy się stąd we wtorek rano.

- Świetnie! - zaśmiała się przyjaciółka. - Już my­

ślałam, że zostaniemy tu do śmierci.

Amanda wstała, aby posprzątać ze stołu.

- Mam później coś do zrobienia, im szybciej

z tym się uporam, tym lepiej. Chodź, Polly, pozmy­

wamy.

Chance uśmiechnął się pod nosem.

Wspinaczka po ciemku okazała się trudniejsza niż

za dnia. Amanda przeklinała w duchu Chance'a za to,

że wybrał to miejsce. Dobrze, że przynajmniej księ­

życ oświetlał jako tako drogę. Nie była nawet pewna,

czy Chance rzeczywiście będzie na nią czekał. Nie

mogła się wyrwać Polly, która, podekscytowana, już

planowała, co zabiorą ze sobą.

Zasapana, dotarła w końcu do płaskiego głazu. Ro­

zejrzała się wokół, lecz nigdzie nie było widać Chan­

ce'a. Ona się stawiła na spotkanie, więc jeżeli on się

nie zjawi, to i tak będzie musiał dotrzymać dalszej

części umowy. W głębi duszy poczuła jednak rozcza­

rowanie, że nie dowie się, jak to jest kochać się

z Chance'em. Z mężczyzną, poprawiła się szybko,

jakby chciała samą siebie przekonać, że jest jej wszy­

stko jedno. Lecz nie było jej wszystko jedno. Pragnę­

ła dotyku, pieszczot i pocałunków właśnie Chance'a,

a nie innego mężczyzny.

Gdzieś w oddali zaryczał łoś. Uprzytomniła sobie,

że jest tu sama pośród ciemnej nocy i nie ma przy

sobie broni.

Chance stał pośród drzew okalających głaz, obser­

wując, jak Amanda nerwowo chodzi tam i z powro­

tem. Domyślał się, że usiłuje zdecydować, czy już

wracać do miasta. Z jednej strony chętnie by jej na to

pozwolił, ale z drugiej wiedział, że wtedy ona posta­

wi na swoim.

Zobaczyła go natychmiast, gdy wyszedł z głębo­

kiego mroku i stanął w świetle księżyca. Był wysoki,

postawny i piękny, pod rękawami koszuli rysowały

się mocne bicepsy.

- No, dobrze, załatwmy to - powiedziała ironicz­

nym tonem, usiłując ukryć podekscytowanie i niepo­

kój oczekiwania. - Aż nie mogę uwierzyć, że pozwa­

lam, by ktoś taki jak ty dyktował mi warunki.

Chance przestał się wahać, słysząc jej ostre słowa.

- W takim razie się rozbieraj.

Oniemiała.

- Ale... ale czy na początku nie powinniśmy się

chociaż... pocałować?

- Po co? - Rozpinał koszulę.

- No bo... przedtem się całowaliśmy.

- Powiedziałaś, że chcesz to załatwić. - Odrzucił

koszulę i pochylił się, by zdjąć buty.

- Nie chodziło mi... - Wstrzymała oddech, bo za­

czął rozpinać spodnie. W jasnym świetle księżyca wi­

działa go całkiem wyraźnie, chociaż stał kilka kro­

ków dalej.

- O co ci nie chodziło?

- Może byś przestał okazywać taki chłód!

Zachowywał się jak pozbawiony wszelkiej wrażli­

wości drań, chociaż był pewien, że ona jest dziewicą.

Specjalnie nie zastanowił się nad tym, jakie to musi

być dla niej trudne, nawet jeśli jest uparta i chce do­

piąć swego. Podszedł do niej, objął ją w talii i nie­

oczekiwanie dla siebie powiedział:

- Amando, nie musisz tego robić.

- Ale ja... - Nie potrafiła już powstrzymać łez. -

Chciałam... - Próbowała obetrzeć twarz. - Miałam

nadzieję... To znaczy, myślałam...

- Chcesz powiedzieć, że pragniesz się ze mną kochać?

Mogła już tylko skinąć głową.

Odwrócił ją delikatnie do siebie. Objął ją i pocało­

wał w czubek głowy, wdychając zapach jej włosów.

- Amando, ja...

Odsunęła się i spojrzała na niego.

- Proszę cię, Chance, nie...

Położył wargi na jej ustach, wtuliła się w niego,

upajała pocałunkiem. Pieścił je językiem, a kiedy

otoczył sobie szyję jej ramionami, wszystko wydało

się takie naturalne. Nie wiedząc dokładnie, co ma ro­

bić, zaczęła odwzajemniać jego pocałunki. Mruknął

z zadowolenia. Pieścił rękami jej plecy, przesunął

dłonie w dół, na biodra, i przyciągnął ją do siebie. Po­

czuła nieprzytomną radość, kiedy ich ciała jakby sto­

piły się w jedno. Z jego namiętności czerpała siłę,

czuła się coraz pewniejsza siebie. Zaczął wyciągać

szpilki z jej włosów, całował ją w szyję.

Wiedział, że jeśli się nie powstrzyma, nie będzie już

odwrotu. Podniósł głowę i spojrzał Amandzie w oczy.

- Jesteś pewna? - spytał.

- Tak, tak - szepnęła. - Umarłabym, gdybyś teraz

przestał.

Powoli rozpiął jej sukienkę, nie chciał niczego

przyśpieszać. Zsunął ją z ramion dziewczyny. Padało

na nie teraz światło księżyca. Pochylił się i powoli

pieścił ustami to jedną, to drugą pierś ukrytą jeszcze

pod koszulą. Pożądanie niemal odebrało mu władzę

nad sobą. Wolno zaczął zdejmować z niej bieliznę.

Stawała się coraz śmielsza. Podniosła się na palcach

i całowała jego szyję, pieściła tors.

Wziął ją na ręce i poniósł dalej, gdzie rosła gęsta

trawa. Kiedy zdjął spodnie, zdziwił się, że dziewczy­

na nie wstydzi się nagości, że patrzy na niego śmiało.

Położył się koło niej, pieścił, głaskał i całował jej cia­

ło, aż poznał każdy jego zakamarek i wiedział, co

przynosi jej największą rozkosz.

Wiła się z pożądania. Dopiero wtedy się z nią po­

łączył. Ciało jej stało się napięte, lecz kiedy zaczął się

w niej delikatnie poruszać, całować ją i pieścić, prze­

stała już odczuwać ból i zaczęła się poruszać wraz

z nim. Była gwałtowna, nieokiełznana, dążyła do

czegoś, choć nie wiedziała do czego. On był źródłem,

z którego czerpała siły, a kiedy jej pragnienie osiąg­

nęło szczyt, wziął ją wśród roztańczonych gwiazd.

Niebo już jaśniało, kiedy Chance wstał i wciągnął

spodnie i buty. Stał, patrząc na piękność śpiącą spo-

kojnie u jego stóp. Jej gęste włosy rozsypały się do­

okoła głowy niby aureola. Na twarzy malował się

słodki wyraz niewinności. Wiedział już wszystko

o jej ciele. Nauczył się, jak ma jej dotykać, aby prze­

mieniła się w namiętną kochankę. Nie miał jednak

pojęcia o tym, co działo się w jej głowie, prócz tego,

że chciała zdobyć złoto. Właściwie nawet tego nie

wiedział na pewno. Jeżeli ona powróci do Spring-

town, to nie będzie już miał wątpliwości, że wszystko

to był spisek przeciwko niemu.

Podszedł na skraj głazu, spojrzał na miasteczko

skąpane w promieniach wschodzącego słońca.

Amanda podarowała mu tyle samo przyjemności, ile

on podarował jej. Szkoda, że nie spotkali się wcze­

śniej.

Usłyszał, że się poruszyła. Siedziała już, osłaniając

piersi sukienką. Uśmiechała się niepewnie. Skończ

z tym, pomyślał. Już raz dostałeś w kość, nie daj się

ponownie zranić.

- Wyruszymy jutro o świcie - powiedział.

Amanda skinęła głową.

- Dziękuję - szepnęła.

- Nie żałujesz?

Uśmiechnęła się.

- Żałuję? Nigdy w życiu nie przeżyłam niczego

równie cudownego.

Roześmiał się.

- Lepiej się ubieraj.

Włożyła bieliznę, potem sukienkę. Czy ten akt był

dla Chance'a takim samym przeżyciem jak dla niej?

Kochała go, a przynajmniej tak myślała. Kiedy był

blisko, czuła w środku ciepło. Chciała być z nim,

chciała, by ją obejmował, by wróciło...

- Jesteś gotowa?

- Tak.

Wziął ją za rękę i poprowadził w dół. Dłoń miał

tak dużą, że jej utonęła w uścisku.

- Prawda, że piękny ranek? O, poczekaj! - Zer­

wała dziki groszek. - Jaki piękny różowy kolor. -

Wsunęła z powrotem dłoń w jego rękę i poszli dalej.

Kiedy dotarli do wąskiej ścieżki, roześmiała się. -

Zastanawiałam się wtedy, jakim sposobem tak szybko

zszedłeś.

- A ja, dlaczego ty wspinałaś się najtrudniejszą

drogą.

Spojrzała na niego. Uśmiechał się szeroko. Jej

twarz promieniała.

Pewnie teraz uważa, że jest. zakochana, pomyślał

Chance. Wiele lat temu, kiedy po raz pierwszy miał

kobietę, czuł się podobnie. Nawet chciał się ożenić

z Betty Lou, lecz na szczęście nie było to możliwe

- miał trzynaście lat. Parę tygodni później dowiedział

się, że nie tylko jego obdarzyła swoimi wdziękami.

Wcale go to nie zmartwiło, czyli nie był w niej bar­

dzo zakochany. Uśmiechnął się do swoich myśli.

- Dlaczego się śmiejesz?

- Myślałem o tym, jak to było ze złapaniem tego

osła. Chciałbym jutro wyruszyć przed świtem.

Kiedy po raz drugi wspomniał o wyjeździe, Aman­

da poczuła, że cudowne uczucie gdzieś ulatuje. Kusi-

ło ją, by mu powiedzieć o duchu i zlocie, lecz nadal

milczała. Nie składali sobie żadnych obietnic, po pro­

stu przeżyli razem cudowne chwile. Teraz każde mia­

ło iść w swoją stronę i wieść własne życie. Nie wia­

domo jednak, co będzie, kiedy dotrą do innego mia­

sta. Byłoby szaleństwem skosztować owocu tylko

raz. A kto wie, co może się wydarzyć za drugim ra­

zem? Już teraz nie mogła się tego doczekać.

Weszła do holu hotelowego i natychmiast przesta­

ła nucić. Odniosła wrażenie, że Jack Quigley jest

w pobliżu. Tak, siedział na jednej z ławek. Wyglądał

jak żywy!

- Długo czekasz? - spytała nie wiedząc, co po­

wiedzieć.

Wstał, uśmiechając się.

- Kochanie, ilekroć na ciebie czekam, wydaje mi

się to wiecznością.

Amanda odpowiedziała uśmiechem.

- Jack, naprawdę nie powinieneś mówić takich

rzeczy.

- Ależ, kochanie, dlaczego nie mam przed tobą

otwierać serca? Jesteś dla mnie wszystkim.

Chciałaby, żeby to Chance uczynił jej takie wyznanie.

- Co robiłaś wczoraj wieczorem? Szukałem cię,

ale nigdzie nie znalazłem.

Ogarnęło ją niespodzianie poczucie winy. Jack wy­

znawał jej miłość, poczuła się więc tak, jakby była

mu niewierna. Czy wiedział, że była z Chance'em?

- Widzę, że masz jakieś zmartwienie. Widziałaś

dom, o którym ci mówiłem?

- Tak. - Uprzytomniła sobie, że on nie potrafi

czytać w jej myślach. Polly mówiła, że duchy wiedzą

wszystko. Albo więc Polly plotła trzy po trzy, albo

Jack nie był typowym duchem.

- No i podobało ci się w nim?

- Jest wspaniały - zapewniła, przypominając so­

bie bogactwo i elegancję wnętrz. Jakże cudownie

byłoby zamieszkać z Chance'em. - Czy tam jest

ukryte złoto?

Zaśmiał się, rozbawiony, widziała ogniki w jego

oczach.

- Bawisz się mną! - rzuciła oskarżycielsko

i podeszła do ławki, by usiąść koło niego. - Nie ma

żadnego złota, prawda?

- Nie smuć się - odparł, nadal się uśmiechając. - Nig­

dy bym cię nie okłamał. Jesteś moim sercem i moją duszą.

Wstał i podszedł do biurka recepcji. Zaczął wysu­

wać szuflady. Padały z hukiem na podłogę. Amanda

za każdym razem wzdrygała się.

- Wiesz, czego najbardziej mi brakuje poza uści­

skiem ślicznej kobiety?

- Nie.

- Dobrej whisky.

Zebrała się w sobie, by zadać mu pytanie, które już

od dawna ją nurtowało.

- Jack? Zastanawiałam się... jak umarłeś.

- Nie lubię o tym mówić, ale może ci opowiem za

jakiś tydzień.

- To może mi wyjaśnisz, dlaczego Springtown

opustoszało?

- Teraz też nie. To tajemnica, nad którą będziesz

się zastanawiać. Przecież to tak, jakbyś...

- Kiedy cię o coś pytam, zawsze dajesz tę samą

odpowiedź - zniecierpliwiła się. - Czy naprawdę

masz zamiar kiedyś mi powiedzieć, gdzie jest złoto?

- Oczywiście. Ale nie chcielibyśmy, by Chance

się dowiedział, prawda?

- To naprawdę jest tu złoto?

- Więcej, niż mogłabyś udźwignąć. Przecież już

ci to udowodniłem.

Ku jej zdumieniu przeniknął blat i biurko recepcji

i podszedł do niej. Kiedy się ruszał, wydawało się, że

powietrze faluje.

- Mówiłaś, że się tobą bawię. Lubię gry i zabawy. Za

każdym razem, gdy się zobaczymy, dam ci do rozwią­

zania zagadkę. Oto pierwsza: światło na tym błyszczy

codziennie po kilka razy.

- To coś mogłoby się znajdować wszędzie, gdzie­

kolwiek.

- No właśnie. - Spoważniał. - Zarazem jednak

będzie cię to trzymało tu ze mną. O, Amando, gdy­

bym tylko mógł się stopić ciałem z twoim ciałem

i okazać ci głębię mojego uczucia! Nigdy mnie nie

opuszczaj. - Wyciągnął rękę, jakby chcąc ją pogła­

dzić, lecz przeniknęła przez jej ramię.

- Jack, my... - Nie dokończyła jednak, bo zniknął.

Tej nocy miała kolejny przerażający sen. O męż­

czyźnie, którego powieszono. Nie widziała jego twa­

rzy, tylko słyszała wiwatujący tłum.

Rozdział dziesiąty

Wędrowali od świtu. Amanda naciągnęła na czoło

miękki kapelusz, by osłonić oczy przed słońcem. Pol­

ly nie ustawała w narzekaniach. Skarżyła się, że nie

jest przyzwyczajona do dalekich marszów, że ma pę­

cherze na nogach, że gryzą ją przeróżne owady, że

spali się na wiór w tym pełnym słońcu. Chance po­

cieszał ją i zachęcał do wysiłku. Sam szedł wytrwale,

prowadząc na sznurze osła. Szczęśliwie, zwierzę nie

sprawiało kłopotów.

Amanda widziała, jak przyjaciółka potknęła się

o kępę trawy i jak idący z tyłu Chance podtrzymał ją,

by nie upadła. Polly popatrzyła na niego z uznaniem

i powiedziała:

- Dzięki, Chance. Teraz jest całkiem jasne, że sa­

me nie dałybyśmy rady.

Amanda zacisnęła zęby. Potknęła się już kilka razy,

a Chance nawet nie próbował jej pomóc. Było jej go­

rąco, oblewał ją pot i czuła się tak samo zmęczona

jak Polly. Lecz w przeciwieństwie do niej, nie skar­

żyła się. Odkąd wyszli ze Springtown, Chance powie­

dział do niej nie więcej niż pięć słów. Zupełnie jakby

jej nie było. Cierpiała z tego powodu, a z upływem

czasu ogarniała ją coraz większa złość na to, że noc,

którą spędzili razem, potraktował jak spełnienie wa­

runków umowy.

Amanda spojrzała przed siebie na ciągnące się

w nieskończoność grzbiety wzgórz. Roślinność by­

ła skąpa, tylko gdzieniegdzie rosły pojedyncze dę­

by, mieniły się purpurowo kwitnące osty, szumiały ła­

ny wysokiej aż po pas trawy. Zastanawiała się,

jak długo będą wędrować. Powinna o to zapytać,

zanim wyruszyli. Na szczęście, owady nie dokucza­

ły jej tak jak Polly. I twarz jej tak nie piekła, dzięki

ciemniejszej karnacji. Cieszyły ją przemykające od

czasu do czasu jelenie i głosy nawołujących się

ptaków.

Kiedy Chance zarządził postój nad strumykiem,

Polly z ulgą padła na ziemię w cieniu wysokiej topo­

li. Amanda uklękła i obmyła sobie twarz zimną gór­

ską wodą, nie zważając na to, że moczy sobie stanik

sukni. Poczuła się o wiele lepiej, podeszła do Polly

i też się położyła, przekonana, że nieprędko da radę

wstać. Chance zdjął bagaż z grzbietu osiołka i spętał

zwierzęciu nogi. Musiała przyznać z podziwem, że

ich przewodnik jest nad wyraz wytrzymały. Ani razu

nie okazał zmęczenia. Postanowiła więc wstać. Jeżeli

bowiem Chance miał siłę to wszystko wytrzymać, to

ona też da radę! Wzięła się do rozkładania derek do

spania i rozejrzała za drewnem na ognisko. Polly le­

żała jak kłoda.

Chance nawet przygotował posiłek: placki i dzi­

czyznę z sosem. Amandzie bardzo to smakowało,

lecz była zbyt zmęczona, by móc dużo zjeść. Polly

pochłonęła więc swoją porcję i resztę przypadającą

przyjaciółce.

Amanda zmyła swój blaszany talerz i łyżkę, odło­

żyła na miejsce i usadowiła się na derce, gotowa iść

spać. Kiedy jednak Polly, która tak się skarżyła na tru­

dy drogi, wciąż siedziała z Chance'em przy ognisku,

nieskora do spania, Amanda poczuła ukłucie zazdro­

ści. Rozmawiali tak cicho, że chociaż natężała słuch,

nie udało jej się niczego zrozumieć.

W końcu Polly też się położyła, a Chance pozmy­

wał resztę naczyń. Kiedy wrócił znad strumyka, obie

już spały. Wygasił ognisko, ułożył się na derce, wsu­

nął ręce pod głowę i patrzył w gwiazdy. Był wyczer­

pany, lecz wiedział, że nieprędko zaśnie. Przez cały

dzień obserwował Amandę, jak dzielnie maszerowała

bez słowa skargi. Czasem nawet pomagała Polly,

a przecież wiedział, że też musiała poczuć w nogach

długą wędrówkę.

Coraz bardziej się nią zachwycał. Chociaż udawała

twardą, miał wiele okazji przekonać się, jak jest wra­

żliwa. Nie tylko jej pożądał, lecz i lubił, czuł się więc

winien, że odległość ledwie dziesięciu kilometrów

każe im pokonywać w półtora dnia. Nawiązało się

między nimi coś, czego nie potrafił nazwać. Podobne

do gałęzi kołyszącej się na wietrze, gałęzi, która nie

mogła sama poruszyć w żadnym kierunku. Jeżeli

Amanda powróci do Springtown, to będzie tak, jakby

gałąź złamała się i runęła na ziemię. Jeżeli nie powró­

ci - gałąź pozostanie zdrowa i mocna i zacznie kwit-

nąć. To wszystko jednak dopiero się okaże, dlatego

Chance zmierzał, wraz z towarzyszącymi mu kobie­

tami, do Angels Camp.

Nazajutrz przeszli ledwie kilometr, kiedy Polly po­

tknęła się i upadła w wysoką trawę.

- No, wstawaj, pomogę ci. - Amanda podała jej rękę.

- Nie, zostaw mnie, nie ruszam się stąd.

Zachowywała się jak rozkapryszone dziecko. Wy­

dęła usta, jej szara spódnica podwinęła się aż po łyd­

ki, ukazując białe pończochy i zapinane na guziczki

buty. Włosy miała w nieładzie, ręce skrzyżowane na

bujnej piersi podkreślały, że Polly się uparła. Amanda

wiedziała, że nie może się poddać naciskom przyja­

ciółki.

- To sobie tu zostań! Pamiętaj tylko, byś dobrze

się schowała, kiedy pojawią się wilki.

- O co chodzi? - spytał Chance, podchodząc

bliżej.

- Polly twierdzi, że nie ruszy się stąd na krok -

odparła Amanda.

- A może pojechałabym na ośle?

- A co będzie z bagażem? - zaoponowała Amanda.

Ku jej zdumieniu Chance zaczaj zdejmować juki

z osła.

- Co robisz?! - wykrzyknęła. - Przecież tam są

ubrania i jedzenie.

- Polly ma rację - odburknął, stawiając na ziemi

ostatni tobołek, nie licząc pojemników z wodą. - Jest

u krańca wytrzymałości.

- Nie, nie pozwolę na to! - upierała się Amanda.

- Na pewno może iść o własnych siłach.

- Przeciwnie, nie da rady - odparł Chance, pod­

niósł Polly i posadził ją na ośle. - No, gotowe, jedzie­

my. - Chwycił za sznur i ruszył naprzód.

Amanda była wściekła. Obie miały na sobie su­

kienki tak brudne, że nawet nie dałyby się wyprać do

czysta, a tu Chance zostawia tobołek z zapasowym

ubraniem! Co więc miały na siebie włożyć?

- A co będziemy jeść?! - krzyknęła za nim, bo

zdążył już przejść spory kawałek. Wiedziała, że im

dłużej będzie się ociągać, tym trudniej będzie ich do­

gonić, kopnąwszy więc jeden z tobołków, ruszyła

przed siebie.

Dowiedziawszy się, gdzie mieści się biuro probier­

cze i sklep, Amanda wyszła z hotelu Angels. Nie był

duży, lecz pokoje zapewniały wygodę.

Myślała, ile sukien czeka na nią w Springtown,

i nie miała ochoty kupować tu nowej. W końcu po­

stanowiła się przebrać, żeby probierca nie pomyślał,

iż ukradła bryłę złota, którą chciała mu pokazać.

Wszystko to byłoby zbędne, gdyby Chance nie uległ

fanaberiom Polly.

Amanda szła ulicą, mając nadzieję, że nie natknie

się na niego. Chociaż na chwilę uwolniła się od Polly,

która wciąż nie mogła dojść do siebie po ledwie pół-

toradniowej wędrówce. Amanda współczuła jej, lecz

zarazem traciła cierpliwość. Mimo to kupiła jej

w drogerii Scribnera miksturę na wszelkie dolegliwo-

ści. Polly ciągle narzekała albo spała. Amanda musia­

ła przyznać, że przyjaciółka ma powody skarżyć się

na stopy, gdyż za małe buty, w których uparła się wę­

drować, obtarły w wielu miejscach skórę. Na pewno

więc byłoby o wiele gorzej, gdyby nie przejechała re­

szty drogi na ośle.

Przypomniało się jej, jak Polly wyglądała na grzbiecie

osła - jechała z dumnie podniesioną głową niby jakaś

królowa. Gdyby Chance powiedział im wtedy, że pozo­

stało ledwie pół dnia drogi, Amanda zupełnie inaczej pa­

trzyłaby na całą sprawę. Lecz nie odezwał się słowem.

Jak na mężczyznę, który twierdził, że Polly go nie inte­

resuje, poświęcił jej całkiem dużo uwagi!

Teraz nawet Polly musiała przyznać, że Chance'o-

wi nie zależy na żadnej z nich. Nie widziały go od

czasu, gdy zostawił je w hotelu. Nawet nie wspo­

mniał o koniu, którego Amanda obiecała mu kupić!

Odkąd opuścili Springtown, coraz rzadziej marzyła

o tym, by znów kochać się z Chance'em. Doszła do

wniosku, że w rekordowym czasie utraciła miłość -

wszystko trwało dwa dni.

Patrzyła teraz na kobietę prowadzącą ulicą osiołka

objuczonego narzędziami do wydobywania złota.

Miała na sobie męski strój i właśnie to przyciągnęło

uwagę Amandy. Widok taki nie był rzadkością

w miasteczkach poszukiwaczy złota, lecz Amanda

dopiero teraz doceniła zalety takiego ubioru. O wiele

łatwiej byłoby w czymś takim powrócić do Spring­

town.

Wsunęła na głowę nowy kapelusz i wyszła ze skle­

pu. Czuła się niepewnie, ale rozejrzawszy się dooko­

ła, stwierdziła, że nikt nie zwraca na nią uwagi. Za­

rzuciła więc na ramię nowe juki i pomaszerowała uli­

cą. W koszuli i kamizelce czuła się wspaniale, lecz

miała wątpliwości, czy powinna paradować w mę­

skich spodniach. Po chwili jednak i to przestało ją

dręczyć, pozostała tylko radość, że jest jej tak wygod­

nie. Stawiała teraz dłuższe kroki i szła coraz szybciej.

Angels Camp pod wieloma względami przypomi­

nało jej Columbię. W miasteczku przyjmował cyru­

lik, działała poczta, znajdowało się wiele kantorów

i sklepów. No i wszędzie dookoła byli ludzie. Starzy,

młodzi i dzieci. Dotychczas nie zdawała sobie spra­

wy, jak bardzo jej brakowało ludzi. Poczuła przypływ

energii, uśmiechała się do każdego przechodnia. Te­

raz już wiedziała, że samotne życie w Springtown

wcale jej nie odpowiadało, choć przebywając tam,

uważała, że czuje się świetnie. Zaczęła bać się po­

wrotu.

W końcu dotarła do pracowni probiercy, który

orzekł, że bryła złota jest najwyższej próby. Pytał,

gdzie ją znalazła. Amanda bała się odpowiedzieć, by

wiadomość nie rozeszła się po mieście, lękała się też,

żeby jej ktoś nie obrabował w drodze do hotelu, szyb­

ko więc wyszła i wróciła do Polly.

- Musimy jak najprędzej się stąd wynosić -

oświadczyła, wpadając do pokoju. Z ulgą zobaczyła,

że przyjaciółka wreszcie wstała z łóżka. - Dobrze, że

w końcu czujesz się lepiej.

- Nigdzie się stąd nie ruszam! Co ty masz na

sobie?

- Ty też powinnaś spróbować tak się ubrać.

O wiele łatwiej się w tym poruszać. Polly, musimy

wrócić do Springtown. Natychmiast.

- Dlaczego? Nawet nie zdążyłam się tu rozejrzeć.

A gdzie jest Chance?

Amanda nie chciała pokazać, jak bardzo obeszło ją

zniknięcie Chance'a.

- Nie mam pojęcia - odparła krótko i poszła do

swojego pokoju pakować nowe juki. - Kiedy zrozu­

miesz, że zupełnie go nie obchodzi nasz los? - spy­

tała przez otwarte drzwi.

- Wcale w to nie wierzę. Widziałaś przecież, jak

bardzo się mną zajmował. Moim zdaniem jest nie­

śmiały.

Amanda roześmiała się ironicznie.

- Nie wydaje mi się, byś nawet ty mogła w to

uwierzyć. Przestań się oszukiwać. Chcesz coś zabrać

z tego pokoju?

Polly siadła na łóżku.

- Już powiedziałam, że nigdzie nie idę. Może ru­

szę się stąd za jakiś tydzień czy dwa.

- Świetnie. A więc sama wrócisz do Springtown.

- Nie mam pojęcia, jak tam trafić! -jęknęła Polly.

Amanda wzruszyła ramionami.

- Możesz mi chociaż powiedzieć, dlaczego tak ci

spieszno?

Spojrzała na Polly, zastanawiając się, po co w ogó­

le znosi jej towarzystwo. I przyznała, że wyłącznie

z lęku przed samotnością. Bąknęła coś o bryle, lecz

zaraz umilkła. Nie chciała mówić za dużo, zważy­

wszy, że Polly to papla - zdążyła się o tym przeko­

nać. Ale nie mogła też pokazać, że nie zniesie samo­

tnego powrotu do Springtown, bo Polly to wykorzy­

sta i zmusi ją do pozostania w Angels Camp całe

tygodnie. Amanda wiedziała, że musi blefować.

- Jak chcesz. Nie będę na ciebie czekać. Rozma­

wiałam z Jackiem i na pewno mnie nie zawiedzie.

Powie mi, gdzie szukać złota. Jeżeli nie przyjedziesz

do Springtown, to ja na pewno nie będę cię szukać.

- Kto to jest Jack?

- Ponieważ przez kilka ostatnich dni bez przerwy

miałaś humory, nie powiedziałam ci, że duch nazywa

się Jack Quigley. Dużo rozmawialiśmy. Zaraz kupię

konie i żywność i wyjeżdżam. - Zarzuciła torbę na

ramię. - Sama zdecyduj, czy jedziesz ze mną, czy

nie. Myślałam, że też ci zależy na złocie.

- Oczywiście, że tak.

- Im szybciej wrócimy i znajdziemy złoto, tym

prędzej skończymy ze Springtown.

Chance odpoczywał na głazie, spoglądając w dół

na Springtown. Minęło już pięć dni, odkąd zostawił

Amandę i Polly w Angels Camp. Miał wyrzuty su­

mienia, że poprowadził je okrężną drogą, Polly prze­

cież tak się zmęczyła. Niemniej minęło już sporo cza­

su i mogłyby wrócić. Zakładając, że miały taki za­

miar.

Wyciągnął z kieszeni kamizelki cygaro i zapalił.

Pudełko cygar wpadło mu w ręce w jednym z do­

mów, kiedy szukał złota. Poza cygarami i dobrą whi­

sky nie znalazł niczego wartościowego, lecz poszuki­

wania przynajmniej wypełniły mu czas. Był zdezo­

rientowany, bo nie natrafił na nic, co by wskazało,

gdzie jest ukryte złoto czy dlaczego mieszkańcy opu­

ścili miasto.

Wieczorami czytał dziennik Emily Howard. Po­

znał już historię przybycia jej rodziny do Springtown.

Ojciec Emily miał sklep, a gdzieś wśród wzgórz szyb.

Ponieważ bardzo szczegółowo opisywała mieszkań­

ców, Chance miał wrażenie, że teraz sam już ich

świetnie zna. Emily była szczęśliwa. Napisała o pew­

nym poszukiwaczu złota, imieniem Billy, którego oj­

ciec kiedyś zaprosił na kolację. Zrobił na niej duże

wrażenie.

Czytając dziennik, Chance czuł się coraz bardziej

samotny. Właściwie jeszcze nigdy nie był w takim

stanie ducha. Miasto zamarło, jakby w oczekiwaniu

czegoś niezwykłego.

Chance wpatrywał się w cygaro, które żarzyło się

między jego palcami. Zadawał sobie pytanie, czy się

przypadkiem nie pomylił co do Amandy. Jeśli kobiety

nie pojawią się w ciągu tygodnia, to on pojedzie do

Angels Camp, bo jednak bardzo mu na Amandzie za­

leży. Gdyby chciała, chętnie by się z nią ożenił

i ustatkował. Złoto na pewno się im przyda, lecz bez

niego też sobie poradzą.

Myślał sobie, jakie byłyby ich dzieci. Włożył cy­

garo do ust, lekko się zaciągnął i popatrzył przed sie-

bie. Zaciągnął się drugi raz i nagle dostrzegł w odda­

li jakiś poruszający się punkt. Słońce chowało się za

góry, musiał więc przymrużyć oczy. Usta mu się za­

cisnęły, spojrzenie stwardniało. Już nie miał wątpli­

wości - od zachodu nadjeżdżali dwaj jeźdźcy, domy­

ślał się, kto to. Wstał, zgniótł cygaro i ruszył w dół

zboczem.

Kiedy zbliżały się do miasteczka, serce Amandy

łomotało w piersi. Wzrok utkwiła w wysokiego, bar­

czystego mężczyznę, który opierał się o cembrowinę

studni. Kapelusz miał nasunięty głęboko na czoło, rę­

kawy jasnoniebieskiej koszuli podwinięte, dżinsy

mocno opinały się na biodrach i muskularnych udach.

Amanda już nie miała wątpliwości, czy jest zakocha­

na. Jaka była głupia! Przez te wszystkie knowania

i chciwość omal nie straciła jedynej osoby na świecie,

na której jej zależało. A może już straciła?

- To Chance - powiedziała podekscytowanym

głosem Polly.

Amanda popędziła konia. Nie mogła się doczekać

chwili, kiedy wyzna Chance'owi miłość, niezależnie

od tego, czy on ją kocha, czy nie. Kiedy podjechała

już całkiem blisko, zobaczyła, że przybrał surową mi­

nę. Na jego twarzy nie było śladu uśmiechu. Jesz­

cze nikt nie patrzył na nią takim zimnym, zaciętym

wzrokiem.

- Witajcie w Springtown - powiedział bez entu­

zjazmu.

- Tęskniłeś za mną? - spytała Polly.

_ Nie, bo wiedziałem, że wrócicie.

Amanda poczuła, że ogarnia ją gniew.

_ Ty draniu, wykorzystałeś mnie. Od samego po­

czątku wiedziałeś, co zamierzamy.

- Taa. No, ale teraz, kiedy już wszystko o sobie

wiemy, nie będzie potrzeby udawać.

Była wściekła. Ten mężczyzna naprawdę miał ją

w nosie. Usiłując powstrzymać łzy, zsiadła z konia

i zaczęła odpinać juki od siodła.

_ Widzę, że zmieniłaś styl ubierania się.

Zdołała się opanować. Wzruszyła ramionami.

_ Po co to gadanie? Tak jak powiedziałeś, nie trze­

ba już owijać w bawełnę. Nie myśl, że kiedy znaj­

dziemy złoto, będziemy się z tobą dzielić.

_ Chance, pomożesz mi zsiąść? - spytała przymil­

nie Polly.

Miała na sobie jasnorożową suknię kupioną w An-

gels Camp, całą w różowe kokardki, teraz zarzuconą

wysoko do kolan.

Amanda poczuła, że nie zniesie sztuczek Polly.

- Jakoś przez dwa dni nie miałaś żadnych trudno­

ści z wsiadaniem i zsiadaniem - rzuciła zgryźliwie.

Chance nie zareagował.

_ Rozumiem, że każdy tu będzie sobie radził sam.

- Mniej więcej, tyle że siły kształtują się następu­

jąco: dwie kobiety na jednego mężczyznę.

- A co ty na to powiesz, Polly? - spytał.

- Bardzo cię lubię, ale dbać o siebie muszę sama.

- O, to zrozumiałe, ale po co masz się dzielić zło­

tem z Amandą?

- Nie uda ci się, Chance - ostrzegła Amanda,

zbierając lejce. - Polly wie, że podzielę się z nią,

i byłaby głupia, myśląc, że ty zaproponujesz jej to sa­

mo. Powiedziałam już, że są tu dwie kobiety i jeden

mężczyzna.

- Duch powie, gdzie jest złoto.

Amanda chętnie by ją udusiła. Chance popatrzył

na Polly i wybuchnął śmiechem.

- Z czego tak się śmiejesz? - spytała.

- Duch? Naprawdę w to wierzysz?

- Tak... wierzę. - Polly zerknęła na przyjaciółkę.

- Chodź, Polly - wtrąciła się Amanda. - Odpro­

wadźmy konie. Chance chce nas poróżnić. - I odwró­

ciła się.

On już się nie uśmiechał.

- Polly, nie odpowiedziałaś na moje pytanie.

- No... Amanda mi o nim mówiła. - Dziewczynie

nie podobało się, że Chance usiłuje ją zbić z tropu.

- A ty wierzysz we wszystko, co ona mówi?

Miał głęboki, aksamitny głos, niebieskozielone oczy.

Polly poczuła ciarki na plecach. Wyglądał wspaniale.

- Myślę... - zaczęła.

- Oczywiście, że wierzy - nie wytrzymała Aman­

da. - Bo wie, że jej nie okłamuję! Powiedz mu, Polly,

żeby raz na zawsze skończyć z tymi pytaniami.

- Ona ma rację. Dużo razem przeżyłyśmy i nie

będę występować przeciwko Amandzie.

- No, chyba w końcu jesteś zadowolony.

- Wydaje mi się, że wszystkiego ci nie powiedzia­

ła - nie ustępował.

Amanda zerwała kapelusz i trzepnęła nim o nogę.

- Nie rób tego, Chance - rzuciła ostrym tonem.

- O co ci chodzi? Co znaczy, że mi wszystkiego

nie powiedziała?

- Nie słuchaj go, Polly, chce nas skłócić.

- Nie powiedziała ci, że się ze mną kochała.

- Że co? - Polly odwróciła się tak zamaszyście, że

odpadła jej kokarda. - Jak mogłaś to zrobić? Przecież

wiedziałaś, że go pragnę. Kazałaś mi się trzymać

z dala od niego. Teraz już wiem dlaczego!

- Wszystko ci wytłumaczę...

Polly, nie słuchając, odwróciła się i ruszyła do

swojego domu. Amanda puściła lejce, ogarnięta furią.

- Ty nieodpowiedzialny draniu! - I z całej siły

uderzyła go pięścią w brzuch. Zgiął się wpół, a wtedy

wymierzyła mu cios w brodę. Już chwytała za lejce,

kiedy potężna dłoń złapała ją za nadgarstek. Chance

szarpnął ją ku sobie, na jego twarzy malowała się

wściekłość.

- Co chcesz zrobić?! Uderzyć mnie? - prowoko­

wała go.

Musiał powstrzymać gniew.

- Nie podjudzaj mnie. Teraz jesteśmy kwita. Od

tej chwili każdy myśli tylko o sobie. - Puścił jej rękę,

poprawił kapelusz i odszedł.

Nie chciała, by to on miał ostatnie słowo, chwyciła

więc kamień i rzuciła nim w Chance'a. Dostał w ple­

cy, a ona wybuchnęła śmiechem. Kiedy mimo to się

nie odwrócił, zawołała:

- Nienawidzę cię!

Zebrała lejce i już miała iść, kiedy zobaczyła

wzniecony nagłym wiatrem, pędzący ulicą, tuman

kurzu. Konie się spłoszyły.

- Nie! - krzyknęła Amanda. Była przerażona, że

znów stracą wierzchowce. Tuman zawirował wokół

niej, sypiąc żwirem i kamykami. Poczuła ostry ból,

coś uderzyło ją w czoło.

Słysząc krzyk, Chance odwrócił się. Konie ga­

lopowały wprost na niego. Rzucił się w bok, by

go nie stratowały, zerwał się na nogi i popędził do po­

bliskiego domu, by się schować przed wirującym tu­

manem. Zatrzasnął za sobą drzwi i oparł się o nie

plecami.

Gdyby Amanda nie krzyknęła, Chance już by

nie żył albo został ciężko ranny. Zdał sobie spra­

wę, że zapadła głęboka cisza, jakby pokryła wszy­

stko grubym pledem. Zanim Polly i Amanda wróci­

ły, było podobnie, lecz starał się o tym nie myśleć.

Dopiero teraz uprzytomnił sobie, że nie słychać śpie­

wu ptaków. Wiatr też przycichł, nie było najlżejsze­

go powiewu. Wszędzie panowała martwa cisza, któ­

rą trudno było znieść. Odsunął się od drzwi i przy­

pomniał sobie o Amandzie. Wybiegł na ulicę.

Dziewczyna leżała bez ruchu w piachu. Puścił się

biegiem.

- Nic jej nie jest?! - usłyszał wołanie Polly gdzieś

z tyłu.

Chance klęknął przy Amandzie. Puls miała do­

bry, ale twarz zalaną krwią, a na czole głębokie roz­

cięcie.

- Żyje? - dopytywała się Polly, która już do nich

dobiegła.

- Tak, ale jest nieprzytomna i ranna. - Wziął

Amandę na ręce.

- Zanieś ją do mojego domu. Mam tam igły i nici.

Trzeba jej zszyć tę ranę.

- Potrafisz to zrobić? - spytał z nutą wątpliwości.

- Już robiłam takie rzeczy. Pośpieszmy się. Może

uda mi się to zrobić, zanim odzyska przytomność.

Kiedy ułożył Amandę na łóżku, Polly już stała

z gotową, nawleczoną igłą.

- Przynieś wody i jakąś ściereczkę - poleciła. -

Muszę jej umyć twarz, żebym widziała, co robię.

Po chwili wrócił.

- Strasznie krwawi. Musisz jakoś ścierać krew,

a ja będę szyła. Dobrze chociaż, że krew sama oczy­

szcza ranę. - Nabrała powietrza głęboko w płuca

i wbiła igłę w skórę przyjaciółki.

Amandę okropnie bolała głowa. Podniosła rękę, by

dotknąć czoła, lecz jakaś inna ręka ją powstrzymała.

Otworzyła oczy.

- Miałaś na czole ranę, musiałam ją zeszyć - po­

wiedziała cicho Polly.

Chora patrzyła na przyjaciółkę i Chance'a, stoją­

cych przy jej łóżku. On miał zakrwawioną koszulę,

a ona twarz umazaną krwią, lecz ani jedno, ani drugie

nie wyglądało na ranne.

- Co się stało? - spytała słabym głosem.

- Coś uderzyło cię w głowę - odparł Chance. Ce-

lowo mówił cicho, ale teraz zdał sobie sprawę, że je­

go słowa zabrzmiały tak, jakby miał zasznurowane

usta. Na widok nieprzytomnej Amandy wpadł w pa­

nikę. Przeraził się, że tak mocno krwawiła. Wróciła

jej świadomość, ale była biała jak płótno. - Staraj się

nie dotykać twarzy. No, wyglądasz o wiele lepiej,

mogę więc już iść.

- Żeby szukać złota? - spytała kąśliwie. Ściskała

w dłoniach narzutę. Chance był już w drzwiach. Po­

czuła pustkę w sercu. Czy był na nią tak wściekły, że

nawet jej nie współczuł? A może tak ją znienawidził?

Czy zawsze żywił do niej takie uczucia, czy dopiero

teraz, kiedy się przekonał, że chciała się go pozbyć

i być w Springtown tylko z przyjaciółką? - Polly,

a co z końmi?

- Uciekły, tak jak tamte. Wiesz, Amando, czasem

mam ochotę cię trzepnąć. Chance to porządny czło­

wiek, a ty go tak źle traktujesz. Nie mieści mi się to

w głowie.

- On po prostu bardzo ci się podoba i dlatego tak

go oceniasz. - Amanda usiłowała się wesprzeć na ło­

kciu, lecz była za bardzo obolała.

- Robiłaś po kryjomu, co chciałaś, i nie pisnę­

łaś słowa. Kiedy się o tym dowiedziałam, byłam

wściekła.

- Ale, Polly...

- Nie przerywaj, teraz ja powiem, co mam na wą­

trobie. - Splotła z tyłu ręce i zaczęła chodzić po po­

koju. - Kiedy zobaczyłam, że leżysz nieprzytomna,

aż mnie skręciło ze strachu i żalu, Chance też się

okropnie przejął. To on przyniósł cię tutaj. Chance

jest przyzwoitym facetem. No, od tej chwili każdy ro­

bi swoje. Dotyczy to również mężczyzn.

- Polly, ty nie masz pojęcia, jaki on jest!

- Daj mi skończyć. - Polly podeszła do łóżka

i spojrzała na przyjaciółkę. - Od samego początku

go nie lubiłaś. Nawet teraz nie potrafiłaś wydusić

z siebie słowa podziękowania za wszystko, co dla

ciebie zrobił. Myślę, że go kocham, i nie odpowiada

mi wysłuchiwanie tego wszystkiego, co o nim mó­

wisz. Nie rób takiej zdumionej miny. Chance jest

w moim typie i zrobię wszystko, żeby zaczął się mną

interesować. Bardzo cię proszę, byś pozostała w mo­

im domu, póki nie poczujesz się lepiej, ale potem się

wyprowadź.

Polly wyszła, pozostawiając przyjaciółkę w poczu­

ciu winy. Na podłodze leżała następna kokardka, któ­

ra odpadła od sukni Polly. Amanda usiadła, lecz z jej

ust wydarł się okrzyk bólu. W głowie jej pulsowało.

Spojrzała w stojące naprzeciw lustro i zmartwiała.

Jej twarz wyglądała, jakby ktoś przeorał ją widłami.

Z oczu popłynęły łzy. Czy będzie tak wyglądać już

do końca życia? Powoli wstała, usiłując opanować

zawroty głowy. Kolana miała jak z waty, musiała

więc chwycić się stolika. W końcu zawroty głowy

ustąpiły. Stawiając ostrożnie stopy, Amanda wyszła

z pokoju.

- Co ty robisz? Nie możesz teraz sobie pójść! -

wykrzyknęła Polly.

- Nie będę nikomu robiła kłopotu.

- Och, przepraszam za to, co powiedziałam. Mo­

żesz tu zostać, jak długo chcesz. Ktoś musi się tobą

opiekować. Ja tylko...

- Idę do hotelu - rzuciła Amanda, kończąc rozmowę.

Powoli, zbolała, szła w stronę furtki. Nagle chwy­

ciły ją mocne ramiona.

- Cholera, jesteś najbardziej upartą kobietą, jaką

znam! - krzyknął Chance.

- Nie chcę, byś mnie niósł! - Czuła ból przy każ­

dym ruchu, a Chance nie miał zamiaru jej puścić.

Amanda była za słaba, by z nim walczyć. - No, do­

brze, jeśli chcesz, to zanieś mnie do hotelu.

Odwrócił się, zobaczył w oknie Polly, która pota­

kująco kiwała głową. Ruszył ulicą.

W ciągu tygodnia Amanda odzyskała siły. Zaczęła

się przenosić do swojego domu. Zdjęła już szwy i by­

ła szczęśliwa, że bliznę ma tuż poniżej linii włosów.

Ku jej zdumieniu, zadrapania na twarzy były już nie­

mal niewidoczne.

Przez cały okres rekonwalescencji Polly przynosi­

ła jej posiłki i dbała o nią, lecz niewiele rozmawiały.

Chance nie pokazał się ani razu. Amanda powtarzała

sobie, że jest jej to obojętne, ale z dnia na dzień czuła

do niego większą urazę. Wyobrażała sobie, jak Polly

i Chance spędzają razem czas. Na domiar wszystkie­

go mogli pierwsi znaleźć złoto. Nie rozumiała tylko,

dlaczego Jack Quigley ani razu się nie pokazał i dla­

czego powróciły jej nocne koszmary.

Już od tygodnia szukała złota, lecz bez powodze­

nia. Weszła do pokoju i padła na obity brokatem fotel.

Była wyczerpana, a niczego nie znalazła.

Wyciągnęła szpilki z koka i włosy rozsypały się na

ramiona. Poczuła dreszcz, dziwny, ale znajomy. Wie­

dząc, że nie jest sama, rozejrzała się po dużym sa­

lonie.

- Dlaczego dopiero teraz mnie odwiedzasz? -

spytała ze złością.

- Bo gniewałem się na ciebie.

Odwróciła się W stronę kominka. Stał przed nim

Quigley.

- Gniewałeś się na mnie? To ja powinnam się

gniewać. Jestem wykończona przez to daremne szu­

kanie złota. Już zaczynam rozumieć, co miałeś na

myśli, mówiąc, że lubisz różne sztuczki. - Podniosła

się, odłożyła szpilki na stolik i patrzyła na Jacka.

- Zasłużyłaś sobie na to. Z przyjemnością obser­

wowałem ciebie i Polly, jak biegacie z miejsca na

miejsce. Ale Chance jest inny. Czeka cierpliwie, czy

któraś z was coś znajdzie, a tymczasem pewnie prze­

szukuje stare szyby.

Podchodził bliżej, cofnęła się więc i usiadła na ta­

borecie przed pianinem. Teraz ona była zła na Jacka.

Na Polly i Chance'a również. Czuła się jak gderliwa

baba.

- Co to znaczy, że sobie zasłużyłam? - Nagle do­

strzegła, że wyraz jego twarzy jest niemal przeraża­

jący. Obaj z Chance'em stanowili dobraną parę. -

Odpowiesz mi na pytanie?

Stanął przy niej, lecz uznała, że tym razem nie po­

winna się cofać. Jego ręka przeniknęła przez klapę

i nagle rozległy się dźwięki fortepianu. Tak dziwne,

że Amanda zadrżała.

- Gniewałem się na ciebie, kochanie.

Przestał uderzać w klawisze.

- Już to mówiłeś. Dlaczego się gniewałeś?

- Bo mnie zostawiłaś.

- Nie należę do ciebie, Jack. Mogę odjeżdżać

i przyjeżdżać, kiedy chcę. A w ogóle to prze­

cież ty zniknąłeś i nie mogłam ci powiedzieć, że

wyjeżdżam, ale wrócę. Chciałam pozbyć się

Chance'a.

- Ale już więcej nie wyjeżdżaj.

- To groźba?

- Nie bądź na mnie zła, moja kochana. Chcę, byś

została tu ze mną, bo tu jest twoje miejsce. Nie jestem

dla ciebie dość dobry?

- Nie wiem. - Wstała i podeszła do okna, zdzi­

wiona, że już robi się ciemno.

- Nie podobasz mi się w męskim ubraniu. Dlacze­

go nie nosisz tych ładnych sukien, których pełno

w szafach?

- Bo łatwiej mi się tak poruszać. A poza tym nie

chcę ich zniszczyć, szukając złota.

- Złota nie ma w miasteczku.

- Jestem już prawie przekonana, że w ogóle go

nie ma. To chyba jedna z twoich sztuczek.

- Pamiętaj, że jestem twoim jedynym sprzymie­

rzeńcem. Pozostali cię opuścili.

Amanda poczuła nagle, że dziwne uczucie mro­

wienia ustępuje, wiedziała więc, że znów jest sama.

Chance skończył czytać dziennik i zamknął go

z trzaskiem. Nadal jednak myślał o ostatnim frag­

mencie. Emily rozpisywała się bardzo szczegółowo

o nowo wybudowanym domu, pięknym i zasobnym.

Mieli się tam wprowadzić tydzień po tym, jak Emily

napisała ostatnie słowa. Dom Amandy doskonale od­

powiadał opisowi w dzienniku.

Położył dziennik na oparciu fotela. Kiedy rodzina

stąd się wyprowadzała, musiano go zapomnieć. Po­

myślał, że powinien znaleźć drugi dziennik Emily.

Tylko w ten sposób uda mu się poznać przebieg wy­

darzeń w Springtown i dowiedzieć, gdzie jest złoto.

Musiałby przeszukać dom Amandy. Usta wykrzywił

mu gorzki uśmiech. Amanda wykorzystała go tamtej no­

cy, aby zaspokoić swoją ciekawość. Chciała, by się wy­

niósł z miasta, bo pragnęła zagarnąć dla siebie całe złoto,

nie zamierzała się z nim dzielić. Co z niej za ziółko!

Polly co prawda nie czyniła mu już żadnych pro­

pozycji, lecz okazywała tyle serdeczności i tak często

się do niego uśmiechała, że chyba musiał się uznać za

adorowanego. Co wieczór zapraszała go na kolację

i bardzo mu nadskakiwała. Zaproponowała nawet, że

wypierze mu ubrania.

Uśmiechnął się. Jak w ogóle doszło do tego, że

znalazł się tu, w Springtown, z dwiema szalonymi

kobietami?

Amanda przewracała się z boku na bok w wielkim

łóżku. Obudziła się z krzykiem. Była zlana potem,

z trudem oddychała. We śnie widziała płonące na

środku drogi ognisko. Jego blask oświetlał powieszo­

nego mężczyznę. Tym razem ujrzała jego twarz. Na­

leżała do Jacka Quigleya. Wszystko działo się

w Springtown.

Podeszła do komody i nalała sobie wody z dzban­

ka. Zmoczyła ręczniczek i przetarła twarz i szyję.

Musiała z kimś porozmawiać, z kimś, kto by ją zro­

zumiał. Nie było jednak nikogo. A poza tym mógł ją

zrozumieć tylko ktoś, kto miał podobne koszmary.

Czy te sny mówiły o prawdziwych wydarzeniach?

Czy właśnie to wydarzyło się w Springtown? Doszła

do wniosku, że to byłoby idiotyczne. Ludzie nie śnią

o przeszłości, a przynajmniej nie o tej, która ich nie

dotyczyła. Z drugiej strony przecież nigdy nie wie­

rzyła w duchy, a jednak teraz poznała Jacka Qui-

gleya.

Rozdział jedenasty

Amanda, zdezorientowana, wybita ze snu, nie

mogła otrząsnąć się z sennego koszmaru. Wciąż mia­

ła przed oczami przerażającą wizję. W koszuli nocnej

i szlafroku, z zapaloną lampą w ręku, zeszła do ku­

chni. Tam zrobiła sobie grzankę i kubek gorącej cze­

kolady i przeszła do saloniku. Zaczynało świtać.

Usadowiła się w wygodnym fotelu i obserwowała,

jak światło powoli wypełnia cały pokój. Ożyły nawet

niebieskie i złote kolory wzoru na dywanie. Amanda

wysprzątała już większą część domu, lecz na wszy­

stko nie starczyło jej czasu, bo dzień w dzień wyru­

szała na poszukiwanie złota.

Ugryzła kęs grzanki, zastanawiając się, co z nią sa­

mą się dzieje. W Angels Camp nie śniły jej się kosz­

mary, nie odczuwała przygnębienia, które nie opusz­

czało jej od powrotu do Springtown. Zauważyła

u siebie objawy zniechęcenia, rozgoryczenia. Czy

była zazdrosna o Chance'a i Polly? Jeszcze nigdy

w życiu nie miała okazji do zazdrości, ale teraz da­

wała jej się we znaki. Całą złość przelała na Chance'a

i Polly, a przecież problem tkwił w niej samej. Pra­

gnęła miłości Chance'a, lecz nie potrafiła sprawić,

aby ją pokochał. Działała przeciwko sobie - kłóciła

się z nim, demonstrowała niechęć, wręcz pogardę,

choć w głębi serca marzyła o tym, by znów znaleźć

się w jego ramionach.

A Jack? On też był zazdrosny. Czy złoto wymyślił

dla sobie tylko znanych celów? Przecież sam się

przyznał, że lubi płatać figle. Może złoto nie istniało?

Bryła złota miała udowodnić, iż jest dokładnie od­

wrotnie. Dlaczego w takim razie nie zdołała go do tej

pory odnaleźć? I dlaczego nigdy nie pokazał się Polly

ani Chance'owi? A może tylko opowiadał o tym zło­

cie, by zatrzymać ją przy sobie? Gdyby nie złoto,

dawno opuściłaby to wymarłe miasto i nigdy tu nie

wróciła. A gdyby stąd wyjechała, co wtedy? Nie

chciała zamieszkać w Angels Camp. Przypominało

Columbię. Ale z Angels Camp mogła pojechać dyli­

żansem do Sacramento. A co z Polly, co z Chan­

ce'em? Myśl, że rozstałaby się z nim na zawsze, była

bolesna.

Skończyła czekoladę i odstawiła kubek na stolik.

Miłość do Chance'a nie była jej jedyną słabością.

Jack trafnie odgadł, że bardzo zależało jej na złocie.

Chciała odmienić swój los, stać się niezależna, decy­

dować o sobie i swoim życiu.

Powinna się pogodzić z Polly. Nie potrafiła już

dłużej znosić samotności. Zamiast jednak iść na górę

i ubrać się, podwinęła pod siebie nogi i oparła głowę

o poduszki fotela. Była taka zmęczona, że nawet nie

walczyła z ogarniającą ją sennością.

Z domu wyszła dopiero około południa. Bardzo

chciała porozmawiać z Polly, wyjaśnić nieporozu­

mienia, które powstały z powodu Chance'a.

Kiedy Amanda zniknęła, Chance wszedł do do­

mu. W dzienniku opis wnętrza był na tyle dokład­

ny, że bez trudu dotarł do sypialni Emily. Mieściła

się na górze, prowadziły do niej szerokie schody.

Dom był naprawdę urządzony z przepychem. Przez

trzy okna w sypialni wpadały promienie słońca. Była

utrzymana w ulubionych kolorach Emily: niebieskim

i białym.

Rozejrzał się, usiłując podjąć decyzję, od czego za­

cząć poszukiwania drugiego tomu dziennika. Już

otwierał szafę, gdy coś przykuło jego uwagę. Ze

skrzyni stojącej pomiędzy oknami zsunął się koc,

Chance podszedł, podniósł wieko i zobaczył dziennik

leżący na zielonej atłasowej sukni. Otworzył go - na

pierwszej stronie widniało imię i nazwisko: Emily

Howard.

Nikt nie odpowiedział na pukanie, Amanda nie by­

ła więc pewna, co robić. Polly powinna już dawno

wstać, ale jeśli nie była sama? Czy Amanda może so­

bie pozwolić na to, by wtargnąć do domu przyjaciół­

ki? Czy Chance był z Polly? Podejrzewać, że jest ko­

chankiem Polly to jedno, a mieć pewność - to zupeł­

nie co innego. Nabrała powietrza. Może właśnie tego

potrzebowała, by móc się uwolnić od Chance'a, który

najwyraźniej nadal miał nad nią władzę.

Już chciała wejść do środka, kiedy drzwi same się

otworzyły. Ogromnie się zdziwiła. Twarz i ramiona

Polly były pokryte czerwonymi plamami.

- Amando, właśnie do ciebie szłam - powiedziała

wyraźnie przestraszona. - Chyba mam żółtą febrę.

- Co? O Boże miłosierny! Gdzie byłaś? To zna­

czy... Ta wysypka?

- Wczoraj byłam tylko na jagodach nad strumie­

niem! - Nie miała ochoty się przyznać, że zbierała

tam rośliny, które przypominały lubczyk. - Amando,

czy ja umrę? - spytała łamiącym się głosem.

Amanda była niemal pewna, że wie, na co jest cho­

ra przyjaciółka.

- Daj, obejrzę cię.

Polly odruchowo się cofnęła.

- Uważaj, bo się zarazisz.

- Nie boję się. Stój spokojnie. - Widząc podeszłe

wodą bąble, o mało nie wybuchnęła śmiechem. -

Moim zdaniem oparzyłaś się liśćmi sumaku.

- Sumaku? Jesteś pewna?

- Jestem pewna. Idę do apteki zobaczyć, czy może

jest tam maść. A ty nie drap tych bąbli.

- Czy uważasz, że nigdy mi to nie zejdzie?

- Nie, nie o to chodzi - uśmiechnęła się Amanda.

- Nie jest tak źle. Widziałam gorsze rzeczy. Jeszcze

jesteś na mnie zła? - spytała odchodząc.

- Chyba nikt nie potrafiłby się długo na ciebie

gniewać - odparła Polly, a Amanda poczuła ogromną

ulgę.

Szła ulicą z uśmiechem na ustach. Nie mogła wi­

nić Polly za to, że była wściekła. Przecież ledwie kil-

Skan Anula, przerobienie pona.

ka minut temu ona sama czuła się podobnie, my­

śląc, że może zastać Polly w łóżku z Chance'em.

Jedno było pewne - bąble Polly nie znikną w jeden

dzień, a przez ten czas między nimi do niczego nie

dojdzie.

Kiedy wróciła z maścią, zastała Polly na tapczanie,

z wyciągniętymi w bok ramionami.

- Co robisz? - spytała zaciekawiona.

- Nie chcę mieć blizn.

- Nie będziesz miała blizn, jeśli zaraz tym się wy­

smarujesz.

- A mojej mamie zostały blizny po ospie.

- Ale ty nie masz ospy. Musimy tylko posmaro­

wać bąble maścią, potem przekłuć je i znów posma­

rować.

Polly spojrzała na przyjaciółkę.

- Chyba nie mówisz poważnie!

- Owszem, najpoważniej.

Przez następne pół godziny Amanda delikatnie

i starannie posmarowała bąble na ciele Polly. W koń­

cu uporała się z tym. Trwałoby to o wiele krócej, gdy­

by Polly się nie wierciła.

- No, gotowe. Jeżeli zauważysz gdzieś nowe, to

zaraz je posmaruj. Niedługo będzie po wszystkim.

- Nie dam rady sama się smarować.

- Dasz. Lepsze to od bąbli na całym ciele. Jeżeli

nie będziesz smarowała, zejdą ci dopiero po kilku

miesiącach.

- Po kilku miesiącach?

- Znałam kobietę, którą tak obsypało, że doktor

nie pozwolił jej wstawać z łóżka przez pół roku.

- Kłamiesz!

- Wcale nie.

- No, niech ci będzie. Dzięki za pomoc.

- Ty się zaopiekowałaś mną, gdy byłam ranna

w głowę, więc teraz ja po prostu ci się odwdzięczam.

Polly się roześmiała.

- Muszę ci powiedzieć, że czułam się okropnie,

kiedy ci tak nagadałam.

Amanda poklepała ją po ręce.

- Ale przynosiłaś mi jedzenie i dbałaś o mnie.

- Widziałaś znów ducha? - spytała nagle Polly.

- Tak, był zły, że wyjechałam. Nie do wiary.

- Naprawdę był taki wściekły?

- Na to wyglądało. I zabronił mi ponownie wyjeż­

dżać.

- Ojej, Amando, przyszło mi teraz do głowy, że

może to on przepędził wtedy stąd konie, a teraz roz­

pętał ten wiatr.

Amanda wyprostowała się i uśmiechnęła.

- Nie wydaje mi się. Może trudno ci to zrozumieć,

ale on mnie kocha. Bez sensu jest więc przypuszczać,

że chce, by mi się coś stało.

- Chyba masz rację - przyznała Polly po namyśle.

- Jest nieszkodliwy. - Amanda wsadziła kapelusz

głęboko na głowę. - Chyba pójdę popływać w jezio­

rze. Jak wrócę, to znów pomogę ci przy tych bąblach.

Może nawet zjemy razem kolację?

- Chance też przyjdzie...

Amanda poczuła, jak zazdrość ściska ją za gardło.

- No to może kiedy indziej.

Polly powinna się cieszyć, że Amanda nie chce się

spotkać z Chance'em, lecz uderzył ją smutek w gło­

sie przyjaciółki.

- Jak to się stało, że do mnie wpadłaś?

- Chciałam się z tobą pogodzić. Powinnam ci

wtedy powiedzieć, co się wydarzyło między mną

a Chance'em, ale wiedziałam, że będziesz zła. Nic

mnie nie tłumaczy i nawet nie mogę zrzucić winy

na niego. Postanowiłam jeszcze przez kilka tygod­

ni poszukać złota, a potem... - Nie dokończyła,

bo uprzytomniła sobie, że może słucha jej Jack,

nie mogła więc powiedzieć, że potem zamierza wy­

jechać. A może chodziło jej o obawy Polly, która

teraz patrzyła na nią pytającym wzrokiem. - My­

ślę, że potem zacznę inaczej się ubierać. Polly, po­

winnaś przyjść do mnie, mam tam najrozmaitsze

stroje. Zdaje się, że gospodyni domu miała twoje roz­

miary.

- Naprawdę?! - wykrzyknęła Polly. - Przyjdę,

jak tylko znikną mi te świństwa.

- Szukałaś złota?

Polly skinęła głową.

- Zawarliśmy z Chance'em umowę, że ja zajmę

się gotowaniem, a on poszukiwaniami. - Prawda była

taka, że Polly wolała wierzyć, że rzeczywiście tak się

umówili.

- Rozumiem. - Amanda chciała poradzić przyja­

ciółce, że nie powinna ufać Chance'owi, lecz zdawa-

ła sobie sprawę, iż to niczego nie zmieni. Znów po­

czuła się osamotniona. - No to czekam na ciebie

w domu.

Polly skinęła głową. Czuła się jak prawdziwa

zdrajczyni.

Przez następny tydzień Amanda bez przerwy my­

ślała o tym, by wynieść się ze Springtown. Nic już jej

tu nie trzymało. Nawet złoto przestało ją interesować.

Chciała jednak porozmawiać z Chance'em. Problem

w tym, że nie mogła się zdobyć na to, by złożyć mu

wizytę. Gdyby ją pocałował, padłaby mu w ramiona.

A to by niczego nie rozwiązało, tyle że znów poczu­

łaby się wykorzystana. Jak miała go przeprosić za to,

że źle go traktowała, i podziękować, że pomógł Polly

przy zszywaniu jej rany? Jak miała to powiedzieć

i nie wybuchnąć płaczem? Wiedziała, że wiele mu

zawdzięcza.

Kiedy w końcu Polly przyszła do niej, Amanda by­

ła uszczęśliwiona. Chyba jeszcze nigdy tak jej nie

ucieszył widok drugiej osoby. Spędziły razem cały

dzień. Buszowały po wszystkich pokojach, śmiały się

i przymierzały stroje.

Chociaż Polly przyrzekła wpaść nazajutrz, po jej

wyjściu Amanda czuła się jeszcze bardziej samotna.

Postanowiły przerobić niektóre stroje. Amanda obli­

czyła, że zajmie to jakiś tydzień do dwóch. Potem wy­

niesie się ze Springtown. Nie czuła się tu dobrze, była

coraz bardziej przygnębiona.

Następnego ranka obudziła się wcześnie. Zjadła

szybko owsiankę i ruszyła do miasta w poszukiwaniu

przyborów do szycia, tak by były gotowe na przyjście

przyjaciółki.

Nie patrzyła na wystawy sklepów, bo dobrze je już

znała. Wzrok miała wbity w ziemię w nadziei, że znaj­

dzie jeszcze jeden pierścionek, taki jak ten, który scho­

wała do torby. W Angels Camp pokazała go jubilerowi.

Okazało się, że wielki zielony kamień to szmaragd.

Usłyszała prychnięcie. Podniosła głowę i wstrzy­

mała oddech. Jakieś trzydzieści metrów dalej stały

trzy konie z jeźdźcami. Natychmiast ich rozpoznała.

- Jasna cholera, tato, mówiłem ci, że wtedy wi­

działem kobiety!

- No to miałeś rację, Fred - odparł Gus. Zmierzył

Amandę od stóp do głów. - Ta tutaj wygląda nawet

nieźle mimo męskich łachów. Założę się, że jest chętna.

- Ja pierwszy - rzucił Vern, zeskakując z konia.

- Co jest, do diabła! - wrzasnął Fred, wyszarpnął

stopy ze strzemion i skoczył bratu na plecy.

Tarzali się na ziemi, wzniecając tumany kurzu.

Amanda rzuciła się do ucieczki, lecz nie zdołała prze­

biec dziesięciu kroków, kiedy wokół jej talii zacisnęła

się pętla. Upadła. Próbowała wstać, lecz pętla znów

powaliła ją na ziemię. W ustach miała już pełno pia­

chu, mężczyźni rechotali. Pomyślała, że musi ostrzec

Polly i Chance'a. Przestała się szarpać i zaczęła krzy­

czeć. Stary podjechał na koniu i kopnął ją tak mocno,

że głowa jej odskoczyła do tyłu. Była przekonana, że

zgruchotał jej kości.

- No, teraz lepiej - warknął nad nią Gus.

- Kto ją weźmie pierwszy? - spytał Fred, rozpi­

nając spodnie.

Kiedy podszedł do niej, podniosła wysoko nogę

i kopnęła go w krocze. Zgiął się wpół.

Gus patrzył na leżącą i wyobrażał sobie, jakich to

zazna przyjemności.

- No i jak tam, dziewczyno? Powiesz nam, gdzie

jest złoto, czy mam cię z chłopakami ujeżdżać przez

całą noc, byś wydusiła z siebie prawdę? Fred i Vern

nieźle sobie radzą z kobietami.

Amanda patrzyła na brudną twarz starego.

- Nie wiem, o czym mówisz - szepnęła. Bolały ją

usta i policzek.

- Tylko nie mów, że nie dałem ci szansy. - Gus

wytarł perkaty nos rękawem brudnej koszuli. - Nie

wy będziecie pierwsi, tylko ja. - Pochylał się, by

zsiąść z konia, gdy rozległ się strzał. Kula musnęła

mu ucho. Zeskoczył na ziemię i schował się za

koniem.

Vern wyrwał rewolwer z olstra i przystawił lufę do

głowy Amandy.

- Tato, nic ci się nie stało?

- Nie, do cholery. Tylko krew mi spływa po twa­

rzy. Kto strzelał?! - wrzasnął Gus. - Jeszcze raz,

a kobieta padnie trupem! Zrozumiano?!

Nikt nie odpowiedział.

- Nie ma zmartwienia - warknął Fred. - Wiem,

kto to. To ta druga kobieta. Mówiłem wam, że wi­

działem dwie.

Zapinał spodnie, lecz nie spuszczał oka z Amandy.

- Tylko poczekaj, aż się do ciebie dobiorę!

Odwróciła głowę, by bandyci nie spostrzegli gry­

masu przerażenia na jej twarzy. Była pewna, że to

strzelał Chance, lecz stamtąd, gdzie leżała, niewiele

było widać.

- Vern, trzymaj ją na muszce. A ty, Fred, zwiąż jej

ręce i nogi. Chcę mieć to złoto. Zaraz się dowiemy,

gdzie ono jest.

Vern się cofnął, a podszedł do niej Fred. Zdołała

wstać. Widziała, jak Vern zaciska palec na cynglu.

Rozległ się strzał i kula trafiła go między oczy. Upadł

na ziemię, Amanda rzuciła się do ucieczki, lecz Gus

okazał się szybszy, niż myślała - chwycił ją za rę­

kę, przyciągnął do siebie i schował się za nią jak za

tarczą.

- Tato! - wrzasnął Fred. - Zabili Verna!

- Trzymaj przed sobą konia i posuwaj się w stronę

hotelu - warknął ojciec.

- Ale nie możemy tu zostawić Verna!

- Ty cholerny idioto! Vern nie żyje. Ty też możesz

za chwilę gryźć ziemię, jeśli się nie ruszysz! - Gus

ruszył w kierunku hotelu, zasłaniając się Amandą.

Kiedy już byli w środku, odepchnął ją tak mocno, że

upadła.

- Mój brat leży tam zabity i ty, kobieto, za to za­

płacisz! - krzyknął Fred.

Wymierzył w nią broń, lecz silne uderzenie Gusa

wytrąciło mu ją z ręki.

- Nie zabijaj jej! Jeszcze nie teraz. No, panienko,

właśnie straciłem syna i nie jestem w nastroju do żar­

tów. Mów, gdzie jest złoto, a gwarantuję ci, że bę­

dziesz miała szybką śmierć. Jak mi nie powiesz, bę­

dziesz umierała tysiące razy, nim te śliczne oczka za­

mkną się na zawsze. I nie próbuj mi mówić, że nie

ma tu złota. W Columbii nasłuchaliśmy się o nim

dosyć.

Amanda wpadła w panikę. Została sama z bandy­

tami gotowymi na wszystko. Była jak sparaliżowana,

tak bardzo się bała; nie miała pewności, czy da radę

wymówić choć jedno słowo.

- Ja...

Dostała potężnego kopniaka w brzuch.

- To za mojego kopniaka!

- Spokój, Fred, przecież nie chcemy tej kobiety

doprowadzić do takiego stanu, że nie będzie mogła

nam nic powiedzieć. - Oczy starego nabrały twarde­

go wyrazu. - No, panienko, spróbuj jeszcze raz.

Gdzie jest złoto?

- Nie... nie wiem.

- Tato, ja nią się zajmę. Zaraz przemówi.

- Nie... - Gus zaczął pocierać ramiona. - Co tak

zimno się zrobiło?

Rozległ się głośny łomot. Mężczyźni odwrócili się

i ich oczom ukazał się szybujący w powietrzu żela­

zny pogrzebacz. Patrzyli z niedowierzaniem.

- Co to, do diabła? - Fred, trzymając w drżącej

ręce rewolwer, wystrzelił. Pogrzebacz spadł mu

z trzaskiem na głowę.

Amanda dopadła kąta i przytuliła się do ściany. Po

podłodze zadudniły ciężkie kroki. Kiedy otworzyła

oczy, zobaczyła, że stary wybiegł na ulicę. Rozległ

się strzał.

- Już wszystko w porządku, moja ukochana. Za­

wsze będę się tobą opiekował.

Stał przed nią Jack Quigley.

- Zabiłeś go - szepnęła.

- Oczywiście, że go zabiłem. Wyrządził ci krzyw­

dę. - Spojrzał w stronę drzwi. - Pamiętaj, że twoje

życie jest w moich rękach.

Widząc leżącego na podłodze martwego bandytę,

Amanda zaczęła wymiotować. Tak ją zastali Chance

i Polly, kiedy wbiegli do holu.

Dni mijały, a Amanda nie opuszczała domu. Nie

mogła dojść do siebie. Powiedziała Polly i Chan­

ce'owi, że po tym wszystkim, co się wydarzyło, przez

jakiś czas chce być sama. Nie była jednak zupełnie

sama - wizyty Jacka Quigleya stawały się coraz czę­

stsze. Powiedział jej, że jest szczęśliwy, bo zdecydo­

wała się na zerwanie z Chance'em i Polly, i bez prze­

rwy opowiadał jej o tym, że powinni być razem, tylko

we dwoje.

Usiłowała wyjaśnić mu sytuację, powiedzieć, że wca­

le nie zamierza zerwać z Polly i Chance'em, lecz on jak­

by w ogóle tego nie słyszał. Nic też nie mówił o ukry­

tym złocie. Po raz pierwszy Amanda zaczęła się bać Ja­

cka. Co zrobi, jeśli będzie chciała opuścić Springtown?

Przeczuwała, że potrafi być niebezpieczny.

Amanda wyszła do ogrodu. Zerwała czerwoną

różę, napawając się jej pięknem i słodkim, moc­

nym zapachem. Popatrzyła na korony drzew i nagle

uświadomiła sobie, że nie słychać ptaków. Miała

ochotę odwiedzić Polly, lecz pomyślała, że jeżeli

nadal są z Chance'em razem, to woli o tym nie wie­

dzieć.

Zmęczona kręceniem się wokół domu, bojąc się

zarazem opuścić Springtown, postanowiła jeszcze raz

wyruszyć na poszukiwanie złota, gdyby miało się

okazać, że Jack Quigley powiedział jej prawdę. Jeśli

je znajdzie, to podzieli się nim z Chance'em i Polly,

by mogli się wynieść z tego ponurego miasteczka.

Jack powiedział kiedyś, że złota w mieście nie ma.

Mówił też wówczas, że o pewnych porach dnia świe­

ci na nie słońce, co mogło oznaczać, że jest częścio­

wo ukryte. Może w jaskini? A może po prostu w głę­

bokim szybie?

Oddaliwszy się od domu, poczuła się naprawdę do­

brze. Doszła już do siebie. Postanowiła, że będzie

prowadzić poszukiwania przez tydzień. Potem wy­

myśli jakiś sposób, by uciec ze Springtown, a tym sa­

mym od Jacka Quigleya. Zdecydowała się powie­

dzieć o nim Chance'owi i Polly, chociaż wiedziała,

że to ryzykowne.

„Billy Hayes zginął w szybie. Dziś rano wydobyto

jego ciało. Cierpię i opłakuję go. Tak bardzo go ko­

chałam. Już nigdy nie będziemy razem. Dlaczego

Bóg mi to zrobił? Za dwa dni mieliśmy uciec do

Murphys i tam wziąć ślub. Wiem, że już nigdy niko­

go nie pokocham. Mama twierdzi, że to bzdura, ale

ja wiem, że tak będzie".

Tym zdaniem kończył się drugi tom dziennika Emily,

młodej kobiety, która utraciła ukochanego. Chance za­

stanawiał się, czy wróciła po jakimś czasie do spisywa­

nia wydarzeń ze swego życia, czy też, pogrążona w głę­

bokim smutku, całkiem zaniechała prowadzenia pamięt­

nika. Miał nadzieję, że tak się nie stało.

Wyszedł z domu. Zamierzał jeszcze raz przeszu­

kać pokój Emily. Czy istniał następny tom, a jeśli tak,

to czy zabrała go ze sobą? Musiał się co do tego

upewnić. Z tej drugiej części dowiedział się wielu

ważnych rzeczy. Poszukiwacze złota sprzedawali je

ojcu Emily, Robertowi Howardowi. Ten uważał, że

mieszkańcy miasteczka są godni zaufania, lecz na

wszelki wypadek trzymał złoto gdzieś w ukryciu.

Oznaczało to, że opowieść o ukrytym złocie może

być prawdziwa. A ponadto duch mógł być wymysłem

Roberta, ponieważ wiedział, że poszukiwacze złota

są przesądni.

Poszczególne elementy zaczynały się układać

w całość. Pozostawało jedynie pytanie, czy Howar-

dowie zabrali ze sobą złoto, czy je zostawili, podob­

nie jak tyle innych rzeczy. I na jeszcze jedno pytanie

brakowało odpowiedzi: dlaczego właściwie miesz­

kańcy opuścili miasteczko, porzucając cały dobytek?

Jeśli zastanie w domu Amandę, pokrzyżuje mu to

plany, lecz z drugiej strony bardzo chciał się z nią zo-

baczyć. Co prawda, Polly zapewniała go, że przyja­

ciółka czuje się dobrze, lecz wolałby przekonać się

o tym na własne oczy. Chance nie powiedział słowa

na temat zajścia z bandytami, lecz przejął się tym nie

mniej niż Polly, wiedząc, przez co przeszła Amanda.

Może nawet bardziej, bo gdy o mało jej nie stracił,

uprzytomnił sobie, że ją kocha.

Wszedł na ganek i zapukał. Nikt nie otwierał, więc

pchnął drzwi i wszedł do środka. W pierwszej chwili

pomyślał, że może Amandzie coś się stało, lecz potem

stwierdził, że pewnie wyszła do miasta. Ruszył na

górę.

Wchodząc do pokoju Emily, odniósł wrażenie, że

jest w nim bardzo jasno. Po chwili uznał jednak, że

pokój wygląda jak każdy inny, i zabrał się do poszu­

kiwań. Przyszło mu do głowy, by przeszukać łóżko.

Podniósł z jednej strony materac wraz z pościelą. Nie

pomylił się, dziennik tam leżał. Wziął go do ręki,

opuścił materac, poprawił pościel i narzutę.

Amanda nie wróciła. A może coś się stało? Posta­

nowił ją odnaleźć, by przekonać się osobiście, jak się

czuje. Po śladach pozostawionych na piaszczystej

drodze zorientował się, że jednak nie poszła do

miasta.

Ruszył jej tropem. Kiedy wszedł na skalisty teren,

zgubił ślad. Zaczął powoli, dokładnie przyglądać się

zboczu. W końcu wypatrzył Amandę - wspinała się

niemal wprost nad nim. Nagle poślizgnęła się na żwi­

rze. Wstrzymał oddech. Zdołała jednak złapać rów­

nowagę, ruszyła dalej w stronę otworu prowadzącego

chyba do jakiejś jaskini. Przycupnął za dużym głazem

i czekał.

Po kilku minutach Amanda wyszła i rozejrzała się

po zboczach przeciwnej strony kanionu. Spostrzegła

poruszającą się postać. Poznała Chance'a. Uśmiech­

nęła się szyderczo, uważając, że śledził ją po to, by

wiedzieć, czy i gdzie znajdzie złoto. Zastanawiała

się, czy przedtem też ją śledził i czy przeszukał jej

dom. Pewnie chodził za nią, bo sam niczego nie zna­

lazł. Ona już się pogodziła z możliwością, że złota nie

ma, lecz dla niego może to oznaczać wielkie rozcza­

rowanie. Miała nawet ochotę zobaczyć, jak się będzie

czuł, stwierdzając, że poniósł fiasko. Zdawała sobie

sprawę, że te wszystkie myśli oznaczają, iż zgorzk­

niała, lecz wolała gorycz niż łzy, których tyle wylała

przez ostatnie tygodnie.

Rozdział dwunasty

Polly powoli nalała wyciśnięty sok do szklanej bu­

teleczki i zakorkowała ją. Bąble już zniknęły, sporzą­

dziła więc miksturę, by wykorzystać jej właściwości.

Wreszcie miała czym wzbudzić pożądanie Chance'a.

Podniosła buteleczkę i zachichotała.

- Kilka kropli, mój kochany, a ręce same będą ci się

po mnie wyciągały. - Wygładziła perkalową sukienkę,

poprawiła włosy i zadowolona wyszła z apteki.

Idąc do domu Chance'a, radośnie podśpiewywała.

Była pewna, że kiedy choć raz się przekona, ile ona

potrafi mu dać przyjemności, już nigdy nie obejrzy

się za Amandą.

Stając przed drzwiami Chance'a, poprawiła su­

kienkę i przygładziła włosy. Postanowiła tym razem

zapukać, nie wchodzić jak do swojego domu. Dzięki

temu on potraktuje ją jak damę.

Otworzył drzwi w nie zapiętej koszuli. Musiała się

powstrzymać, by nie dotknąć jego torsu. Chance był

barczysty, przystojny, uważała, że już nigdy nie poz­

na takiego mężczyzny.

- Chciałabym z tobą porozmawiać - powiedziała

przymilnie, widząc jego pytające spojrzenie.

- A o czym chcesz rozmawiać?

- Po prostu przyszłam z wizytą. Nie zaprosisz

mnie do środka? Przyrzekam, że będę się właściwie

zachowywała.

Popatrzył na jej twarz. Nie dostrzegł ani śladu pu­

dru i szminki. Gładko zaczesane włosy były związa­

ne niebieską wstążką dobraną do koloru sukienki.

Ładna cera, zgrabny, lekko zadarty nosek i duże, zie­

lone oczy rzeczywiście robiły wrażenie. Co prawda,

nie była pięknością jak Amanda, lecz wyglądała bar­

dzo pociągająco.

- Ależ wejdź. - Uśmiechnął się i cofnął od drzwi.

Idąc za nią do saloniku, uświadomił sobie, że po­

lubił Polly mimo wszystkich dzielących ich różnic.

Nigdy nie udawała, że jest kimś innym, niż była - na­

miętną, zmysłową kobietą.

- Jaki jest powód twojej wizyty?

- Przyszło mi do głowy, że każde z nas z osobna

niczego nie wskóra. Chciałam ci więc zaproponować,

byśmy połączyli siły.

Skinął z aprobatą głową.

- Masz ładną sukienkę.

Już sama ta uwaga wystarczyła, by mocniej zabiło

jej serce.

- Czy to znaczy, że mi przebaczyłeś?

- Co miałbym ci przebaczyć?

- To, że pomogłam Amandzie wydostać się z miasta.

- Polly, prawdę mówiąc, na twoim miejscu zrobił­

bym to samo - odparł wspaniałomyślnie.

- Kamień spadł mi z serca. Wiem, że jest trochę

za wcześnie, ale może byśmy wypili za dobry po­

czątek?

- Nie widzę przeszkód.

- To usiądź, a ja naleję whisky.

- Proszę bardzo. - Zajął swój ulubiony fotel,

szybko wsuwając leżący obok dziennik pod po­

duszkę.

Polly, stojąc tyłem do Chance'a, wyjęła buteleczkę

z kieszeni spódnicy. Wyciągnęła korek i wlała trochę

mikstury do jednej ze szklanek, po czym zakorkowała

buteleczkę i ukryła ją za butelką whisky. Uśmiecha­

jąc się do siebie, napełniła szklanki alkoholem.

- Naprawdę uważasz, że Amanda wymyśliła sobie

całą tę historię z duchem? - spytała, podając mu whi­

sky. Specjalnie usiadła naprzeciwko niego.

- Nie ma powodów, bym zmienił zdanie.

- Ona czasami rzeczywiście daje się ponieść

wyobraźni. - Wpatrywała się w jego szklaneczkę,

czekając, aż weźmie ją do ręki. - Ale co to jej daje?

- Nie wiem. Wielu rzeczy w niej nie rozumiem.

- Zawsze mówiła, że bardzo jej się tu podoba i nie

chciałaby stąd wyjeżdżać. Nie napijesz się?

- Może więc właśnie to daje nam odpowiedź. Wy­

myśliła tę historię, byście tu zostały. - Ścisnął dłoń

w pięść. - Chciała się mnie pozbyć, ale jej się nie

udało.

Polly doszła do wniosku, że w tym, co powiedział

Chance, jest pewna logika.

Pochylił się do przodu.

- Nie wiem jak ty, Polly, ale ja nie pozwolę wy-

strychnąć się na dudka. Kiedyś znałem kobietę podo­

bną do Amandy. Wierz mi, niektóre kobiety napra­

wdę są zdolne do wszystkiego, żeby postawić na

swoim.

- Dlaczego więc tkwisz w Springtown?

- Bo chcę coś skończyć. - Miał na myśli dziennik.

- Kiedy już poznam odpowiedzi na wszystkie pyta­

nia, wyniosę się stąd.

- Weźmiesz mnie ze sobą?

Uśmiechnął się.

- Czemu nie?

- Wypijmy za to. - Podniosła szklankę i czekała,

aż on zrobi to samo.

Chance już brał do ręki whisky, gdy usłyszał, że

otwierają się wejściowe drzwi, a po chwili ujrzał

Amandę.

- Nie mogłam cię znaleźć, Polly, więc się domy­

śliłam, że jesteś tutaj - powiedziała, wchodząc do po­

koju. Wiedziała, że głupio się zachowuje, lecz coraz

trudniej jej było opanować zazdrość. Przynajmniej

nie siedzieli blisko siebie. - Widzę, że sobie popija­

cie. - Zauważyła, że Chance ma nie zapiętą koszulę.

- Czy mnie też chcieliście zaprosić?

- Właśnie mieliśmy wznieść toast - odparł Chance.

Polly uprzytomniła sobie, że to cudowna okazja.

Jeżeli Chance w sposób otwarty zacznie jej robić

awanse, to Amanda z pewnością zostawi go w spo­

koju.

- Myślę, że to dobry pomysł: toast za przyszłość.

- Wstała z kanapy. - Naleję ci.

- Nie fatyguj się. Wypiję to, co już nalałaś, i nie

będę wam przeszkadzać - powiedziała Amanda i ku

przerażeniu Polly podniosła szklaneczkę Chance'a.

- Nie... - szepnęła Polly, lecz było za późno.

Amanda zakrztusiła się i poczerwieniała na twa­

rzy. Chance się zaśmiał. Na jego twarzy malował się

taki zachwyt, że Polly rzuciła się do drzwi. Doskonale

wiedziała, czym się to wszystko skończy, i nie miała

zamiaru na to patrzeć. Chance'owi rozbłysły oczy na

widok Amandy, najwyraźniej był w niej zakochany.

Wątpiła, czy któreś z nich w ogóle zauważy, że ona

wyszła.

Cały czas się śmiejąc, Chance podszedł do Amandy

i poklepał ją po plecach, by szybciej złapała oddech.

Amanda się szarpnęła.

- Chcesz mnie zabić?

- Nie myśl, że nie brałem tego pod uwagę. -

Szybko przeszła mu ochota na żarty. Podprowadził ją

do kanapy, by usiadła. - Nadszedł czas, panno Aman­

do, byśmy porozmawiali. A w ogóle, to jak brzmi

twoje nazwisko?

- Bradshaw. - Odzyskała oddech, chciała wstać.

Przytrzymał ją na miejscu.

- Nie będziesz używał wobec mnie siły! - wy­

krzyknęła. - Trzymaj te brudne łapy przy sobie! -

Znów chciała wstać, ale jej przeszkodził. Nawet nie

starał się być delikatny.

- Możemy tak się bawić przez cały dzień, ale jeśli

się zgodzisz przez chwilę posiedzieć, to porozmawia­

my - powiedział ostrym tonem.

- Nie mam o czym z tobą rozmawiać.

- Ja akurat uważam odwrotnie, jest wiele spraw,

o których powinnaś ze mną porozmawiać. Przesta­

niesz się szamotać?

- Dobrze!

Ruszył w stronę swojego fotela, upewniając się

jednak po drodze, czy ona znów się nie zrywa na no­

gi. W końcu usiadł wygodnie.

- No, zaczynamy. Zakładając, że potrafisz mówić

prawdę, czy możesz mi powiedzieć, co chcesz uzy­

skać, opowiadając tę historię o duchu?

- Jak śmiesz wątpić, czy potrafię mówić prawdę?!

To ty ciągle kłamiesz. A duch istnieje! Zabił jednego

z bandytów! - Po wyrazie twarzy Chance'a widziała,

że on wcale jej nie wierzy.

- Pogadajmy o czymś innym. Jak się dowiedziałaś

o złocie?

- Znów mi nie uwierzysz.

- Zobaczymy.

- Duch mi powiedział.

- Muszę cię pochwalić, rzeczywiście jesteś konse­

kwentna. Ale mnie to nie przekonuje.

- Tak myślałam. - Patrzyła, jak przeciąga palcami

przez włosy koloru piasku. Miał naprawdę piękne

dłonie. Zastanawiała się, po kim odziedziczył te nie­

bieskozielone oczy.

- Wiem, że chciałaś, bym zniknął z tego miasta.

Mogłabyś wtedy zagarnąć całe złoto. Czy powodo­

wały tobą też jakieś motywy osobiste?

- Nie. Ja... - Pomyślała, że ma takie męskie rysy,

a usta... usta takie miękkie. - Po co tu przyszła

Polly?

- Najpierw odpowiedz na moje pytanie.

- Jakie pytanie?

- Dobrze się czujesz?

Oparła się łokciem o poręcz kanapy i uśmiechnęła.

- Bardzo dobrze. Może się jeszcze napijemy?

- Amando! Co trzeba zrobić, byś odpowiedziała

na pytanie? Pytałem, czy chcąc, bym się stąd wyniósł,

kierowałaś się osobistymi względami.

- Z iloma kobietami w życiu spałeś?

- Dlaczego to cię interesuje?

Obrzuciła go długim spojrzeniem i zaczęła rozpi­

nać spódnicę.

- O, nie, tak się z tego nie wywiniesz. Nie ma

mowy.

Potrząsnęła głową. Co też ona robi? Czuła się jakoś

dziwnie.

- Nie wiem, o czym mówisz. - Zaczęła zapinać

guziki. Po zapięciu drugiego jej palce znieruchomia­

ły. Oblała ją fala gorąca.

- Doskonale wiesz, do cholery, o czym mówię.

Odpowiedz mi, moja droga!

- Chance, ja... - Poczuła tak nagłe pożądanie, że

zakręciło się jej w głowie.

- Co? - Czy z jej oczu wyzierała prawdziwa na­

miętność, czy to tylko kolejna sztuczka, by przepro­

wadzić swoją wolę?

Pożądanie tak w niej rosło, że nie potrafiła już jas­

no myśleć. Ręka zsunęła się z guzików na piersi.

- Nie pamiętam, co chciałam powiedzieć.

Chance poprawił się w fotelu. Nie miał zamiaru

pozwolić jej na to, by wykręciła się od odpowiedzi.

Mimo to krew zaczęła mu szybciej krążyć w żyłach

na widok jej ręki głaszczącej stanik.

- Mówiliśmy o tym, że chciałaś, bym stąd się wy­

niósł.

- Och, wolałabym raczej mówić o tym, jak się

czuję, kiedy mnie dotykasz i...

- Uspokój się! My... - Poczuł, jak górną wargę

zrasza mu pot, bo Amanda zaczęła iść ku niemu. Pa­

trzyła mu prosto w oczy. Wstał z fotela i podszedł do

okna. Stojąc w bezpiecznej odległości, odwrócił się.

- Chcę wiedzieć, co ze złotem. Jeśli myślisz, że wy­

niosę się stąd bez mojej działki, to się grubo mylisz.

I nie zmienię zdania, nawet jeśli będziesz używać

tych kobiecych sztuczek.

Amanda najchętniej zerwałaby z siebie suknię

i rzuciła się na Chance'a. Przyszło jej jednak do gło­

wy, że on przez nią też czuje się dziwnie. Widziała,

jakie robi na nim wrażenie. Podeszła bliżej, wyjęła

spinki z włosów, które opadły jej na ramiona.

- Chcesz powiedzieć, że już ci się nie podobam?

- spytała uwodzicielskim tonem.

- Powiedziałem, że nie...

- Nie obchodzi mnie, co powiedziałeś.

Stała przed nim, wyciągnęła rękę i przesunęła po

jego torsie. Odtrącił ją, oddychał ciężko.

- Cholera, przecież damy nie...

- Sam mi mówiłeś, że damy też. - Pieściła jego

tors. - Pragnę cię, Chance. Naprawdę bardzo cię pra­

gnę.

Szybko tracił panowanie nad sobą. Powinien ją od­

sunąć, lecz była niby płomień, a on jak ćma. Była tak

niezwykle pociągająca: rozchylone, wilgotne wargi,

półprzymknięte powieki, zarumieniona twarz. Kiedy

przesunęła językiem po swoich pełnych ustach, za­

pragnął zmiażdżyć je w namiętnym pocałunku. Zaraz

przyszło mu jednak do głowy, że ona na pewno udaje,

bo przecież nic takiego się nie wydarzyło, by nagle

przestali walczyć ze sobą. Musiała udawać, żeby wy­

kręcić się od odpowiedzi.

- Lepiej sobie idź.

- Do cholery, Chance, kochaj się ze mną!

- Nie, ja...

Przytuliła się do niego i z tą chwilą był stracony,

wiedział, że przegrał, że nie potrafi jej odtrącić. Do­

prowadzała go do szaleństwa, już nie chciał walczyć

z pożądaniem. Wziął ją na ręce. Jeżeli udawała, to

poniesie tego konsekwencje. Przytuliła się, całując go

i pieszcząc, a z ust Chance'a wyrwał się gardłowy

pomruk.

Kiedy położył ją na łóżku w sypialni, wstrząsnęła

nim siła jej pożądania. Natychmiast zaczęła rozpinać

mu spodnie. Na Boga, pomyślał, ona nie udaje! Byli

zbyt podnieceni, by zaczynać wstępne pieszczoty.

- Tak, tak, tak - wyszeptała. - Mój słodki, z tobą

czuję się tak cudownie. - Wygięła się w łuk, by zaczął

pieścić jej piersi, wsunęła palce w jego jasną czupry­

nę. Tak długo czekała. Przesunęła ręką po jego ple-

cach, zachwycała się siłą napiętych mięśni, pragnę­

ła dać mu tyle samo, ile od niego otrzymywała. Na­

pięcie rosło, marzyła o chwili, gdy zaczną spadać

gwiazdy. Kołysała biodrami, nęcąc go, pragnąc, ko­

chając. Jego dłonie oblewały żarem jej ciało. Wcze­

piła się w jego plecy w oczekiwaniu, domagała się

końca.

- Kocham cię - szepnęła. Jej ciało naprężyło się, pa­

trzyła Chance'owi w oczy, niebo nad nimi runęło tysią­

cem gwiazd. Poczuła, jak Chance'em wstrząsa spazm.

Czuła się cudownie, chciało jej się śmiać i żarto­

wać, obróciła się na bok, by popatrzeć na niego. Leżał

na plecach, z zamkniętymi oczami, lecz wiedziała, że

nie śpi.

- Zrobimy to jeszcze raz?

Zaśmiał się.

- Nie od razu.

Podparła się na łokciu.

- Dlaczego?

- Bo mężczyzna potrzebuje przynajmniej kilku

minut, by dojść z powrotem do sił, moje kochanie.

Zwłaszcza z taką kobietą jak ty.

- A jaką ja jestem kobietą?

Otworzył oczy, uśmiechnął się.

- Taką, co ma dar dostawania tego, czego chce,

i dawania tego samego w dwójnasób.

- Ach, tak? To dobrze?

Przytuliła się do niego i położyła mu głowę na

piersi. Otoczył ją ramieniem, poczuła się bezpieczna,

- Więc ile mam czekać? - Pocałowała jego pierś.

Wciągnął ją na siebie.

- Niedługo, całkiem niedługo.

- To znaczy...

- To znaczy naprawdę niedługo.

Poruszyła biodrami i uśmiechnęła się szeroko.

- Rozumiem.

Kiedy już zaspokoili pożądanie i Amanda była

pewna, że co najmniej przez miesiąc nie będzie

w stanie się ruszać, Chance całował mokre kosmyki,

przylepione do jej twarzy.

- Jesteś piękna - powiedział cicho.

- Ty też.

- Gdzie są twoi rodzice, Amando? Bo chyba masz

rodziców?

- Mama wróciła do swojej rodziny, a ojciec pew­

nie nadal mieszka w Columbii.

- Czy masz zamiar odwiedzić któreś z nich?

- Zdecydowanie nie.

Przesunął palcami po jej ustach.

- Dlaczego?

Opowiedziała mu o swoim życiu i o tym, jak

z Polly znalazły się w Springtown. Kiedy zapadła

noc, zasnęli już razem głębokim, spokojnym snem.

Polly niewiele zjadła na kolację. Zbyt się nad sobą

użalała, by móc myśleć o jedzeniu. Kiedy jednak

skończyła zmywać, była przygotowana na przyjęcie

tego, co nieuniknione. Za dużo doświadczyła w ży­

ciu, by nie patrzyć na sprawy w sposób realistyczny.

Chance zakochał się w Amandzie. Widziała to w jego

oczach. A jego wybranka też za nim szalała, w prze­

ciwnym razie nie dostałaby napadu zazdrości, widząc

go razem z Polly. Jeżeli wolał Amandę, to ona już na

pewno nie będzie starała się go zdobyć. Poza tym,

chociaż wiele razy się kłóciły, była bardzo przywią­

zana do swojej jedynej przyjaciółki.

Po niebie przetoczył się potężny grzmot. Polly

drgnęła. Przed półgodziną była na dworze i widziała

pięknie rozgwieżdżone niebo, po którym wędrował

księżyc.

Zerwał się huraganowy wiatr. Polly przestraszyła

się nie na żarty. Bała się burzy, zatkała sobie uszy rę­

kami. Dom zaczął trzeszczeć. Przerażona, weszła pod

stół. Bała się, że dom zaraz zawali się jej na gło­

wę, zaczęła płakać i szeptać od dawna zapomniane

modlitwy.

Amanda też drżała, mimo że Chance trzymał ją

w ramionach.

- Co się dzieje? - krzyknęła wśród ogłuszających

grzmotów i wycia wiatru.

- Nie wiem - odpowiedział zaniepokojony. Na­

wet jego zaczynały już zawodzić nerwy. - Nigdy

w życiu niczego podobnego nie przeżyłem. Gdyby­

śmy byli w Teksasie, myślałbym, że to tornado!

- Polly! - Amanda usiłowała wyrwać mu się z ra­

mion. - Polly! Trzeba do niej iść. Na pewno umiera

ze strachu.

- Nie, to zbyt niebezpieczne. Musimy to przecze-

kać. - Coś uderzyło od zewnątrz w ścianę domu.

Amanda krzyknęła przeraźliwie. Przytulił ją jeszcze

mocniej. - Wszystko będzie dobrze - uspokajał.

- To Jack! - zawołała nagle. - Polly miała rację!

On to robi, bo wie, że jestem z tobą! Puść mnie! -

Zupełnie przestała nad sobą panować: biła Chance'a,

gryzła i kopała. - Polly, Polly! - krzyczała.

Chance widząc, że Amanda nie zrezygnuje, nie

miał wielkiego wyboru. Po prostu uderzył ją, by stra­

ciła przytomność. Jęknął przy tym głośno, bo cios był

pewnie bardziej bolesny dla niego niż dla niej. Nagle

burza się uciszyła. Zapadła głucha cisza.

Upewniwszy się, że Amandzie nic nie jest, wstał

i wciągnął spodnie. W pośpiechu, boso, popędził jak

szalony do domu Polly. Drzwi frontowe wisiały na

jednym zawiasie.

- Polly? - zawołał. Było ciemno, posuwał się po

omacku, szukał sypialni. Wciąż wpadał na różne

sprzęty. - Polly!

- Chance?

A więc żyła! Chwała Bogu!

- Gdzie jesteś, kochanie? - spytał pozornie spo­

kojnym tonem.

- W kuchni pod stołem.

Słyszał w jej głosie przerażenie.

- Nic ci się nie stało?

- Chyba nic.

Starał się po omacku znaleźć drogę do kuchni, ude­

rzył o coś i zaklął pod nosem. Odsunął na bok jakieś

krzesło. Poczuł, że za nogę chwyta go para rąk. Schy-

lił się i podniósł bezwolne ciało. Polly cała się trzęsła.

Usiłowała coś powiedzieć, ale nic z tego nie rozu­

miał.

- Już po wszystkim, uspokój się. Nic ci nie będzie,

wezmę cię do swojego domu.

Kiedy tam dotarli, lampa już się paliła. Postawił

Polly na podłodze, Amanda wybiegła z sypialni.

Rzuciły się sobie w ramiona, płacząc. Chance za­

uważył, że Amanda zdążyła się ubrać. Przyzwycza­

ił się do jej męskiego stroju i nawet mu się w nim

podobała. Widząc, że obie są zdrowe i bezpieczne,

wziął lampę i poszedł do kuchni zrobić kawy. Zupeł­

nie nie rozumiał, co się wydarzyło. Jak mogło tak

strasznie grzmieć, skoro nigdzie nie było widać bły­

skawic?

- Amando - szepnęła Polly - to zrobił Jack.

Wiem, że jest wściekły. Wszystkich nas zabije.

Amanda też tak myślała. Wstrząsnął nią dreszcz.

Chciała poprosić Polly, by jak najszybciej opuściła

miasto razem z Chance'em, lecz te słowa nie mogły

jej przejść przez usta. A poza tym jak miała przeko­

nać Chance'a, że naprawdę grozi im niebezpieczeń­

stwo? Przecież on nie uwierzył w ducha! Przyszedł

jej do głowy pomysł, jak uspokoić Polly.

- Słuchaj, Jacka Quigleya nie ma.

- Nie wierzę ci!

- Ale to prawda. Wszystko wymyśliłam. Nie ma

się czego bać.

Polly odsunęła się i popatrzyła na przyjaciółkę

z niedowierzaniem.

- Dlaczego?

Chance stał na progu i też czekał, aż Amanda

wszystko wyjaśni.

Miała zszarpane nerwy, była u kresu wytrzymało­

ści. Nagłe sobie przypomniała, co powiedzieli Gus

i jego synowie.

- Opowiadano mi o tym mieście jeszcze w Co­

lumbii. Kiedy przyjechałyśmy tu i zobaczyłam nazwę

miasteczka, przypomniała mi się ta opowieść o duchu

i ukrytym złocie. Chciałam je znaleźć, podobnie jak

ty. Zjawił się Chance, a ja zaczęłam się bać, że zosta­

wisz mnie tutaj samą, więc wymyśliłam Jacka Qui-

gleya. - Przerwała na chwilę, usiłując zebrać myśli.

- Źle zrobiłam - podjęła. - Poza tym nie mam poję­

cia, czy tu naprawdę jest złoto. Chyba wszyscy wpad­

liśmy w pułapkę. Dopuściliśmy do tego, że powodo­

wała nami chciwość. Nie miałabym wam za złe, gdy­

byście razem z Chance'em się stąd wynieśli.

- Chcesz się mnie pozbyć? - spytała oburzona

Polly.

- Nie, tylko chcę, byś wszystko dobrze rozumiała.

Od samego początku miałaś rację. Nic tu nie ma. Już

pierwszego dnia chciałaś stąd wyjechać. Po prostu

mówię, że w niczym nie ma twojej winy.

- A jeżeli ja stąd się wyniosę, to ty też?

- Nie, już ci mówiłam, że mnie się tu podoba.

- Nieprawda, chcesz całe złoto zagarnąć dla siebie!

- Do diabła! Dlaczego za każdym razem, kiedy ja

coś powiem, masz inne zdanie? Jeżeli chcesz zostać,

to w porządku, zostań!

Amanda poszła do saloniku i rzuciła się na kanapę.

Bała się i nie wiedziała, co robić. W czasie tej burzy

ktoś mógł zginąć. Jeżeli była to sprawka Jacka Qui-

gleya, to tym bardziej należało się niepokoić. Ale

gdyby Polly i Chance wynieśli się z miasteczka...

- Zaparzyłem kawy - oznajmił Chance.

Z wdzięcznością przyjęła filiżankę.

- Polly, siadaj tu - polecił.

Dziewczyna posłusznie zajęła miejsce w fotelu na­

przeciwko Amandy, lecz nawet na nią nie spojrzała.

Chance wyszedł do kuchni i wrócił z dwiema filiżan­

kami. Jedną z nich podał Polly.

- Drogie panie - zaczął, stając przed kominkiem

- moim zdaniem wszyscy popełniliśmy błąd.

Obie popatrzyły na niego pytająco.

- Otóż zabrakło wzajemnego zaufania. - Skrzy­

żował ręce na nagim torsie. -- Wysłuchajcie mnie, za­

nim same się wypowiecie. Rozumiem, dlaczego nie

potrafiłyście na początku mi zaufać. Ale potem? Gdy­

bym chciał wyrządzić wam krzywdę, już dawno bym

to zrobił. Owszem, chciałem zgarnąć złoto, przyzna­

ję. Teraz już mam do tego zupełnie inny stosunek.

Gdybyśmy je znaleźli, nie miałbym nic przeciwko te­

mu, by podzielić je na trzy części. - Wziął swoją fi­

liżankę i wypił łyk gorącej kawy. - Wiem jedno. Jeśli

złoto rzeczywiście jest gdzieś ukryte, to nie znajdzie­

my go, działając w pojedynkę. Musimy połączyć siły.

Czy się na to zgadzacie?

- Przez ile tygodni? - spytała Amanda.

- Przez trzy. Już poświęciliśmy na to sporo czasu,

więc jeżeli po trzech kolejnych tygodniach niczego

nie znajdziemy, to znaczy, że złota nie ma.

- A co z Amandą? Tyle już nakłamała i teraz ma­

my jej ufać? - wtrąciła Polly. - Znajdzie złoto i wca­

le się do tego nie przyzna.

Amanda przymknęła oczy.

- Jak możesz tak mówić, Polly! To ja od same­

go początku mówiłam, byśmy wszystkim się po­

dzieliły. Moim zdaniem Chance ma dobry pomysł.

Powinniśmy działać razem. Może dobrze by było

narysować jakąś mapę i zaznaczyć na niej miejsca,

w których już byliśmy. W ten sposób ułatwimy so­

bie sprawę. Poza tym złoto nie jest ukryte w mieście.

Jest gdzieś, gdzie o jakiejś porze dnia pada na nie

słońce.

- Skąd wiesz? - spytał Chance.

Amanda otworzyła szeroko oczy. Jak mogła być

taka nieostrożna! Zerknęła na Polly.

- Ja...

Polly skoczyła na równe nogi.

- Wiedziałam, wcale nie kłamałaś o duchu! Co je­

szcze powiedział ci Jack Quigley?

- Chyba w to nie wierzysz, Polly? - odezwał się

Chance. - Wszyscy jesteśmy zmęczeni. Popatrz, za­

czyna świtać. Proponuję, byśmy poszli spać. Poroz­

mawiamy później.

- Idę do siebie - rzuciła Amanda, wstając.

Podszedł i wziął ją w ramiona.

- Jesteś śmiertelnie zmęczona. Zostań tu.

- Nie! - krzyknęła. - Nie mogę. - Wyrwała mu

się. Jeżeli wszystko to było sprawką Jacka Quigleya,

to nie chciała narażać Chance'a.

- O co chodzi, do diabła? - zniecierpliwił się

Chance. - Jeszcze godzinę temu leżałaś w moich ra­

mionach, a teraz zachowujesz się tak, jakbyś nie

chciała mieć ze mną nic wspólnego!

- Ja tylko chcę pomóc nam wszystkim znaleźć

złoto i rozdzielić je na trzy części. - Powstrzymy­

wała łzy. Pragnęła zostać z Chance'em na zawsze.

Nie mogła jednak. Najpierw musiała porozmawiać

z Jackiem. Nie miała pojęcia, czego się po nim jesz­

cze spodziewać.

Chance z wściekłością patrzył w drzwi, za którymi

zniknęła Amanda.

- Ja bym chciała zostać - odezwała się Polly. -

Nie patrz tak na mnie. Przecież nie chodzi mi o to,

by spać z tobą. Pewnie przyniesie ci ulgę wieść, że

poddałam się w tej bitwie. - Podeszła do kredensu,

zza butelki whisky wyciągnęła buteleczkę i schowała

do kieszeni.

- Co to? - spytał ostro.

- To był podarunek ode mnie dla ciebie.

- Nie rozumiem.

Polly wzruszyła ramionami.

- Naprawdę to nieważne. Nie bądź zły na Amandę.

Chrząknął.

- Może byśmy się napili? - zaproponowała.

Chance skinął głową.

Wzięła z kredensu dwie szklaneczki i odkorkowa­

ła butelkę whisky.

- Już w dzieciństwie ostrzegano mnie przed du­

chami. Niektórych rzeczy boję się tak, że wprost

umieram ze strachu. Do nich zaliczam duchy.

- Polly, nie zaczynaj od nowa. To tylko przesądy.

- Myślę, że powinieneś mnie wysłuchać, dla do­

bra nas obojga. - Podeszła i podała mu szklaneczkę.

- Może masz rację co do duchów, może nie masz. Ja

jestem pewna, że nie wszystkie opowieści o duchach,

jakie słyszałam, były prawdziwe. Może nie jestem ta­

ka bystra jak Amanda, ale też nie jestem głupia.

- Do czego zmierzasz? - spytał, marszcząc czoło.

Usiadła w krytym aksamitem fotelu.

- Czy Amanda mówiła ci, jak tu się znalazłyśmy?

- Tak, ale nadal nie rozumiem, co to ma wspólne­

go z duchami.

Polly wypiła łyk alkoholu.

- Tej nocy, kiedy przyjechali tu ci trzej dranie, obu­

dziły mnie krzyki Amandy. Była przerażona, chciała za­

raz się stąd wynosić. Dlatego ukradłyśmy konie.

- To było, zanim ja się pojawiłem.

- Tak, ale Amanda stwierdziła potem, że to wszy­

stko wymyśliła. Nie mam zamiaru udawać odważnej,

bobym was oszukała. Nie potrafię nawet w połowie

wyrazić, jaka jestem przerażona.

Chance wychylił do końca szklaneczkę.

- Rozumiem, co chcesz powiedzieć, ale absolut­

nie nie wierzę w istnienie ducha. Z jakiego powodu

miałby tu się ukazywać?

- Jack Quigley... to znaczy ten duch... kocha się

w Amandzie. A zazdrość to potężna siła.

- Chcesz, bym w to uwierzył, do diabła!?

- Spójrzmy na to z innej strony. Przed przyjazdem

nic nie wiedziałyśmy o złocie. To Jack powiedział

o nim Amandzie. - Polly zadrżała. - Czujesz prze­

ciąg?

- Tak, pewnie od okna. - Wstał i nalał sobie nową

porcję whisky. - Ja słyszałem tę opowieść w Mur-

phys, więc Amanda mogła ją usłyszeć w Columbii.

- Widzę, że nie dam rady cię przekonać! Może

więc wyświadczysz mi jedną przysługę?

- Jaką?

- Wydostań nas stąd albo...

- Nie zamierzam uciekać ze strachu. Ty, Polly,

rób, jak chcesz. Ja zostaję, dopóki wszystko się nie

wyjaśni, co, mam nadzieję, nastąpi w ciągu najbliż­

szych trzech tygodni.

Amanda z przerażeniem patrzyła na szkody wy­

rządzone przez burzę: stłuczone szyby, wyrwane

drzwi i okna, zapadnięte lub zerwane dachy. Pędziła

do swojego domu z obawą w sercu, co zastanie.

Słońce wyszło już zza horyzontu, zrobiło się ciepło.

Trudno było sobie wyobrazić, że jeszcze niedawno

szalała wichura. Amanda była przekonana, że to piek­

ło rozpętał Jack, choć w świetle dnia wydawało się to

niemożliwe.

Odprężyła się dopiero, gdy w oddali zobaczyła

swój dom. Na zewnątrz nie widać było szkód, lecz

drzwi wejściowe stały otworem. Kiedy weszła do ho­

lu, wyczuła, że Jacka nie ma.

- Jack! - zawołała. - Chcę porozmawiać!

Przeszukała wszystkie pokoje, lecz nigdzie go nie

znalazła. Pozostał jej jeszcze ostatni, na końcu kory­

tarza. Nigdy do niego nie wchodziła. Był śliczny,

urządzony na biało i niebiesko - we wszystkich od­

cieniach tego koloru. Nawet tapeta była w niebieskie

kwiatki na białym tle. Nie mogło być wątpliwości, że

pokój należał do kobiety - wskazywało na to całe

umeblowanie, flakoniki perfum, różne przedmioty

służące do damskiej toalety. Amanda spojrzała na łóż­

ko. Miało baldachim na czterech kolumienkach. Wy­

glądało niezwykle kusząco. Usiadła na miękkim pier­

nacie. Tu poczeka na Jacka. Po chwili już spała.

Chance leżał z otwartymi oczami. Słyszał, jak Pol­

ly chrapie w drugim pokoju. W innych okoliczno­

ściach śmiałby się z tego, lecz teraz nie miał nastroju

do żartów. Polly upierała się, że istnieje ten jakiś Jack

Quigley. Bardzo go to denerwowało. Nie wątpił, że

obie z Amandą rzeczywiście wierzą w jego istnienie.

Przecież gdy zaczęła się burza, Amanda była nieprzy­

tomna ze strachu i winiła za nią Jacka Quigleya.

Wstał z łóżka i poszedł do saloniku. Nalał sobie

whisky, zapalił cygaro i zajął ulubiony fotel. Nie po­

trafił już wypierać się miłości do Amandy, a to jesz­

cze bardziej komplikowało sprawę. Jeżeli wierzyła

w jakiegoś ducha, to przecież może ją straszyć do

końca życia. W takim razie co z nim? Ubiegłej nocy

zawiązała się między nimi silna więź. Dziś rano

Amanda znów okazała mu chłód.

Dotknął przypadkiem dziennika i wyciągnął go

spod poduszki. Nie wspomniał ani słowem o zapi­

skach Emily, bo nie chciał, by Amanda i Polly wyol­

brzymiły jego znaczenie. Kiedy skończy czytać tę

ostatnią część, powie im, skąd zna opowieść o ukry­

tym złocie.

Otworzył dziennik, zajrzał na ostatnią stronę, lecz

nie znalazł tam żadnych istotnych wiadomości. Emily

opowiadała o tym, jak to schowała się do szafy, zu­

pełnie jak w dzieciństwie. Chance postanowił prze­

czytać całość. Z drugiej części dziennika dowiedział

się, że ojciec Emily ukrywał złoto. Może w trzeciej

części znajdzie jakąś inną ważną informację.

Po jakimś czasie dowiedział się jednak tylko tyle,

że Susan, dziewczyna, która wyszła za mąż za Jose­

pha pod koniec poprzedniej części, teraz była w cią­

ży. Historia miłości Susan i Josepha była, zdaniem

autorki dziennika, bardzo romantyczna. Emily

ogromnie się jednak zdziwiła, kiedy już w tydzień po

ślubie Susan miała spory brzuszek. Chance roześmiał

się cicho. Ach, ta swawolna Susan!

Rozdział trzynasty

Amanda obudziła się w południe. Czuła się wypoczę­

ta bardziej niż kiedykolwiek w ciągu ostatnich miesięcy.

Miała cudowny sen, aż się uśmiechnęła. Śniło się jej, że

razem z Chance'em biegną przez pole maków. Chance

bierze ją w ramiona i zaczynają się kochać. Tak czule,

a zarazem namiętnie, że na samo wspomnienie ogarnęło

ją pożądanie. Czy kiedyś uda im się przeżyć razem takie

szczęście i mieć takie poczucie wolności jak w tym

śnie? Chance nigdy nie wymówił słowa miłość, lecz

ubiegłej nocy połączyło ich coś niezwykłego, magiczne­

go. Amanda nabrała przekonania, że ją kocha.

Podniosła ręce i przeciągnęła się. Przebiegła wzro­

kiem po pokoju. Jej spojrzenie zatrzymało się na sos­

nowej szafie. Była wielka, rzeźbiona, mieściło się

w niej na pewno bardzo dużo ubrań. Amanda uznała,

że nadszedł czas, by włożyć suknię. Spała w brud­

nych spodniach, bo nie miała siły się rozebrać.

Wstała z łóżka i podeszła do szafy. Była zamknięta

na klucz, drzwi nie chciały ustąpić. Przyglądała się

przez chwilę zamkowi, lecz doszła do wniosku, że nie

zrobi jej różnicy, jeśli ubierze się w suknię wyjętą

z innej szafy, tej w swojej sypialni.

Zeszła po szerokich schodach, przeciągając ręką

po mahoniowej poręczy. Z holu na dole skierowała

się do kuchni w tylnej części domu. Od razu poczuła

zapach ziół, które przed tygodniem powiesiła, by się

ususzyły. Pomyślała, że cudownie by było, gdyby

miała taką kuchnię w Columbii. Była duża, na hakach

wisiały przeróżne garnki i rondle, na kredensie stał

śliczny młynek do kawy. Wiele tu było sprzętów

usprawniających przygotowywanie posiłków. Piec

wyglądał tak, jakby nigdy go nie używano. Na środku

stał okrągły stół dębowy i krzesła. Można więc było

tu swobodnie jadać. Najzabawniejsze jednak były

dzwonki uwieszone pod sufitem. Amanda dopiero po

jakimś czasie domyśliła się, do czego mogą służyć.

Od każdego biegł sznur do innego pokoju. Każdy też

miał inny dźwięk, żeby służba wiedziała, do którego

pokoju ją wzywają. Naprawdę wspaniały wynalazek.

Szybko coś zjadła i zgromadziła rzeczy potrzebne

do sprzątnięcia biało-niebieskiego pokoju, w którym

postanowiła zamieszkać. Kiedy stanęła z powrotem

w jego progu, twarz jej rozjaśnił uśmiech. Czy mo­

głaby tu kiedyś przyprowadzić Chance'a?

Zaczęła robić porządki, podśpiewując sobie starą

piosenkę poszukiwaczy złota i rozmyślając o tym,

jak mogłoby wyglądać jej życie z Chance'em. W je­

go ramionach czuła się jak w niebie. A dotyk jego rąk

powodował, że całe ciało zaczynało żyć... Przerwała

na chwilę. Może nie powinna myśleć o tym wszy­

stkim.

Kiedy pokój już lśnił czystością, stanęła, by podzi-

wiać efekty swojej pracy. Dlaczego wcześniej nawet

pobieżnie nie przeszukała tego pokoju? Jutro wynie­

sie piernat na dwór, by się wywietrzył, przeszuka

skrzynię i szafę... Już teraz ogarnęła ją ciekawość,

podeszła więc do szafy i ponownie próbowała ją

otworzyć. Drzwi jednak nadal nie chciały ustąpić. Ju­

tro wymyśli jakiś sposób. Zrobiło się już późne popo­

łudnie, musiała się przebrać z brudnych spodni i ko­

szuli i iść do domu Chance'a, ustalić z nim plan po­

szukiwania złota.

Kiedy wychodziła z domu, nuciła i była w cudow­

nym humorze. Przeszła przez ganek i już miała zejść

po kilku stopniach, kiedy noga zawisła jej w powie­

trzu. Przerażona Amanda zasłoniła dłonią usta. Na

jednym ze schodków leżał martwy pies. Na szyi miał

sznur, cały był zakrwawiony, krew zaczynała krze­

pnąć. Od razu poznała, że to ten sam pies, który ob­

szczekiwał je, kiedy przyjechały z Polly do miaste­

czka. Potem już nigdy go nie widziała, uznała więc,

że był zdziczały. Żołądek podszedł jej do gardła, od­

wróciła głowę.

Podniosła spódnicę i skoczyła na ziemię. Rzuciła

się biegiem, pędziła jak szalona. Drzwi domu Chan­

ce'a stały otworem. Wbiegła do środka, przeszukała

wszystkie pokoje, lecz nikogo nie znalazła. Stojąc

w holu, usiłowała złapać oddech, powtarzała sobie,

że przesadza, że niepotrzebnie tak się przestraszyła.

Nic jednak nie pomagało. Chance musi zabrać trupa

tego psa. Ona sama na pewno tego nie zrobi!

- Chance!-krzyknęła.

Już miała ruszyć dalej, kiedy usłyszała kobiecy

głos. Wyjrzała przez drzwi i zobaczyła Polly z Chan­

ce'em. Szli w stronę domu. Podbiegła do nich.

- Nie macie pojęcia, co leży u mnie na schodach!

- Najmniejszego - odparł Chance.

- Martwy pies! - Ani Polly, ani Chance nie zare­

agowali. - Zabity pies! Nie słyszycie?!

- Ale co mamy zrobić? - spytał Chance.

- No przecież coś trzeba z nim zrobić.

Chance położył rękę na ramieniu Polly. Kiedy do­

strzegł, że Amandzie oczy zwężają się w szparki, je­

szcze mocniej uścisnął jej przyjaciółkę. Czy napra­

wdę udało mu się wzbudzić w Amandzie zazdrość?

- Ale co chcesz, bym zrobił?

Jak on śmie obejmować Polly? I nawet się do sie­

bie uśmiechają! Miała taki piękny sen miłosny, po­

tem znalazła zabitego psa. Naprawdę za wiele tego

wszystkiego!

- Zakop go!

- W porządku. Chodźmy zobaczyć. - Był pewien,

że Amanda znów sobie coś wymyśliła albo chciała go

odciągnąć od Polly.

- Nie weźmiesz łopaty?

- Jeżeli ten pies rzeczywiście tam leży, to łopatę

znajdę w twoim domu.

Ruszyła przodem, Chance ją dogonił.

- Co się stało? Nie wystarczy ci jedna kobieta?!

- wybuchnęła.

- Dziś rano odniosłem wrażenie, że nie chcesz

mieć ze mną nic wspólnego.

- I niespecjalnie dużo czasu zajęło ci przerzucenie

się na inną!

- No, chodź do mnie, też cię przytulę.

- Nie potrzebuję!

- Masz ładną suknię.

- Nie myślałam, że zauważysz.

- Wierz mi, że zauważyłem.

Ze smutkiem, lecz zarazem z ulgą stwierdziła, że

pies nadal leży na schodach. Nie chciała podchodzić

blisko, czekała, aż Chance go obejrzy.

- Ktoś musiał go pobić i powiesić, ale zwierzę ja­

koś się uwolniło i przybiegło tutaj. Widzisz - wskazał

ślady na ziemi - widać, którędy się czołgał ten bie­

dak. Nie mam pojęcia, jak on... - Znów spojrzał na

zwierzę. - To pies Emily!

- Emily? A kto to jest? Chcesz mi powiedzieć, że

znałeś kobietę, która tu mieszkała?

Chance musiał szybko coś wymyślić. Nie chciał

ujawnić całej prawdy o dzienniku.

- Kiedy byłyście w Angels Camp, przeszukałem

częściowo ten dom i znalazłem kilka zapisanych kar­

tek. Chyba pochodziły z jakiegoś dziennika prowa­

dzonego przez dziewczynę o imieniu Emily. Pisała

między innymi o psie w łaty, który miał mniej więcej

rok. Uwielbiała go.

Amanda nie rozumiała, dlaczego Chance mówi takim

smutnym tonem, jakby rzeczywiście znał tę dziewczynę.

- Zakopiesz go? - spytała cicho.

Spojrzał w stronę dużego dębu. Właśnie pod nim

Emily bawiła się ze swoim szczeniaczkiem.

- Tak, tam go zakopię. Pod tamtym drzewem.

Może pójdziesz poszukać łopaty, a ja przeniosę psa.

Patrzyła ze zdumieniem, jak delikatnie Chance

podniósł nieżywe zwierzę. Poczuła, że kocha go je­

szcze bardziej. Ruszyła do domu.

Zakopawszy psa, Chance odrzucił łopatę i popadł

w zadumę. Fakt, że pies należał do Emily, wywarł na

nim wielkie wrażenie. Czuł się w przedziwny sposób

związany z autorką pamiętnika, poznał jej smutki

i radości. Na szczęście istniały na tym świecie nie tyl­

ko Patrycje, ale i Emilie. Zapragnął mieć kogoś bli­

skiego, kochanego. Najwyższy czas pozostawić za

sobą przeszłość i zacząć myśleć o przyszłości.

- A może pójdziemy popływać?

To całkiem niespodziewane pytanie zaskoczyło

Amandę.

- Ale Polly na nas czeka.

Wziął jej małą rękę w swoją dużą dłoń.

- Myślę, że zrozumie.

Amanda wiedziała, że nie powinna się zgodzić,

lecz tak bardzo pragnęła być z nim sam na sam.

- Chciałabym... - I nagle poczuła, że Jack jest w po­

bliżu. Nie miała pewności, czy z jego strony grozi im

niebezpieczeństwo, lecz nie powinna ryzykować. Pomy­

ślała, że musi wymyślić coś, co uspokoi obu: Chance'a

i Jacka. - Powinnam jednak iść do Polly. Mamy napra­

wdę niewiele czasu na szukanie złota.

Chance roześmiał się.

- Ależ z ciebie uparciuch. Zresztą chyba masz rację.

Już i tak jest późno. Chodź nad jezioro.

- Nie, wracajmy do domu i narysujmy mapę. Ra­

no będziemy mogli zabrać się do roboty.

- Mapę możemy narysować wieczorem.

- Nie.

- Tak.

Wyrwała rękę z jego dłoni, przystanęła. Nie wy­

czuwała już obecności Jacka, lecz przytłaczało ją

przeczucie czegoś złego.

- Chance, zdarzy się coś strasznego - szepnęła.

- Znów zaczynasz?

- Dlaczego nie chcesz mnie słuchać?

- Dobrze, będę cię słuchał, ale dopiero po kąpieli.

- Myślisz tylko o jednym.

- Tak jest, rzeczywiście. - Objął ją w talii i wziął

na ręce.

Próbowała się bronić.

- Zostaw mnie, Chansie Doyer!

- Bądź grzeczną dziewczynką - droczył się z nią,

idąc wąską ścieżką.

- Co mam zrobić, byś chciał posłuchać tego, co

mam do powiedzenia? Grozi ci niebezpieczeństwo!

- Tobie też, jeśli nie przestaniesz mi się wyrywać.

Westchnęła. Wiedziała, że nic nie wskóra.

Wreszcie dotarł na piaszczysty brzeg, ale wcale nie

zwolnił kroku, tylko wszedł wprost do wody.

Amanda poczuła, że woda sięga już do jej nóg. Po­

stawił ją w wodzie, lecz natychmiast znów lekko

uniósł, tak by jej twarz znalazła się na tej samej wy­

sokości co jego.

- Taka jesteś poważna - pocałował ją w usta - że

już zacząłem się zastanawiać, czy w ogóle potrafisz

się śmiać. No i co z tym pływaniem?

- Pływaniem? Myślałam...

- Wiem, co myślałaś, ale tego nie będzie.

- Co znaczy, nie będzie? - spytała głosem na­

brzmiałym pożądaniem.

- Znaczy to, że będziemy pływać. - Postawił ją na

dnie. Woda sięgała jej do pasa, spódnica rozkładała

się wokół niby płatki nenufaru. - Zniszczyłem ci suk­

nię - stwierdził, szeroko się uśmiechając.

- A sobie buty.

- Cholera! Nie pomyślałem o tym! Dobrze, że

mam drugą parę. - Schylił się i zdjął jeden but, po

czym rzucił go na piaszczysty brzeg. Po chwili po­

szybował tam dragi. Potem spodnie i koszula. - Od­

wróć się, pomogę ci zdjąć suknię. Mokry materiał bę­

dzie ci bardzo ciążył.

- Gdybym wiedziała, że wrzucisz mnie do wody

- droczyła się z nim - tobym się ubrała w spodnie

i koszulę. Przydałoby się im pranie.

Przez godzinę baraszkowali w jeziorze, śmiali się,

ochlapywali wodą. Kiedy wrócili na brzeg, Amanda

czuła zmęczenie, lecz zarazem ogromną radość. Na­

wet nie pamiętała, kiedy tak beztrosko się bawiła.

Chance usiadł na ziemi i przyglądał się, jak wyci­

ska sobie wodę z włosów. Mokre pantalony i koszul­

ka przylgnęły jej do ciała. Wyglądała niezmiernie po­

nętnie. Tym razem nie chciał jednak, by pożądanie

wzięło górę.

- Amando, musimy sobie wyjaśnić pewne rzeczy.

- Dobrze. - Uśmiechnęła się. - Najwyższy czas,

byś mi opowiedział coś o sobie. Ty już znasz moją

przeszłość. - Zaczęła splatać włosy. - A może masz

jakąś tajemnicę, której za nic nie chcesz mi zdradzić?

Byłam przekonana, że jesteś ścigany listem gończym.

Kiedy byliśmy w Angels Camp, chciałam cię oddać

w ręce szeryfa.

- To dlaczego tego nie zrobiłaś?

- Bo wydawało mi się, że to nie będzie w porządku.

- Możesz więc być spokojna. Nie ściga mnie pra­

wo. Chcę, byś mi opowiedziała o tym swoim duchu.

Odrzuciła do tyłu warkocz i stała, patrząc na gład­

ką, połyskliwą taflę jeziora. Niedługo miało zajść

słońce.

- Dlaczego jak tylko wspomni się o duchu, stajesz

się taka poważna?

- Nic podobnego, wszystko to zmyśliłam.

- Możesz sobie mówić, co chcesz, ale widzę, że

przyjęłaś, iż Jack Quigley istnieje.

- Po co mamy o tym mówić? I tak mi nie uwie­

rzysz.

- A skąd mam wiedzieć, w co wierzyć? Polly mi

opowiadała, że po raz pierwszy ukazał ci się tej nocy,

kiedy ukradłyście konie.

Amanda otoczyła kolana ramionami, oparła na

nich głowę.

- Nie, za pierwszym razem słyszałam tylko jego

głos. Ukazał mi się później. Prawdziwy dżentelmen.

Mówił mi słodkie słówka i prawił komplementy. Po­

chlebiło mi to. Po naszym powrocie z Angels Camp

jednak się zmienił. Był wściekły, że wyjechałam. Po­

za tym to on zabił tego bandytę.

- Skąd wiesz? - spytał cicho.

- Widziałam. Chance, boję się go. Mówi mi, że je­

stem jego miłością, i że pragnie, bym tu została na

zawsze. Lękam się, że posunie się za daleko, żeby

mnie tu zatrzymać. A poza tym miałam w nocy ko­

szmary. Okropne. Przerażające.

Chance chciał wziąć ją w ramiona i utulić, lecz skoro

zaczęła opowiadać, wolał dowiedzieć się wszystkiego.

- Jakie to sny?

- Najpierw śnili mi się ludzie, którzy krzyczeli

i uciekali. Strzelano do nich z zimną krwią. Potem

widziałam we śnie, że kogoś powieszono. Ludzie wi­

watowali, paliło się wielkie ognisko. Tym wisielcem

był Jack Quigley, a miasteczkiem Springtown.

Drżały jej usta, trzęsła się broda.

- Słuchaj, Amando, czy to możliwe, byś to wszy­

stko sobie wymyśliła? Nie ukazał się ani Polly, ani

mnie. Może miałaś taką potrzebę, by ktoś był dla cie­

bie dobry i opiekował się tobą? Może to dziwne mia­

sto ma na ciebie taki wpływ? Mnie trudno uwierzyć,

że mieszkańców wygnała stąd żółta febra, ponieważ

pozostał dobytek.

- W Angels Camp nie pokazywał mi się. Przecież

nie tracę zmysłów. Bo może ci się wydaje, że jestem

bliska szaleństwa? Wiedziałam, że mi nie uwierzysz.

- Sięgnęła po sukienkę.

- No, dobrze, teraz spójrzmy na to z innej strony.

Powiedzmy, że masz rację.

Popatrzyła na niego podejrzliwie.

- Posuńmy się o krok naprzód. Powieszono go

w Springtown, więc straszy w tym mieście. Z tego,

co mi mówiłaś, wynika, że jest też bystry. Jeżeli to

prawda, to czy nie potrafi wymyślić różnych rzeczy

po to, żeby tobą manipulować? Na pewno wie, że się

boisz.

- Nie pomyślałam o tym.

- Mówiłaś, że w Angels Camp wcale go nie wi­

dywałaś. To może po prostu spakujmy się i wynieśmy

stąd. Już nigdy nie będzie cię niepokoił.

- Zrezygnowałbyś ze złota? - spytała z niedowie­

rzaniem.

- Owszem. - Uśmiechnął się do niej. - Tym bar­

dziej że może wcale go tu nie ma, więc po co tracić

czas na poszukiwania?

Odgarnęła z czoła mokre kosmyki.

- Ale jeżeli jest, to moglibyśmy stać się bogaci.

- Więc co chcesz robić?

- Trzymajmy się planu i zostańmy jeszcze trzy

tygodnie, tak jak proponowałeś.

- A co będziesz robić, gdy już stąd wyjedziesz?

- Chyba pojadę z tobą, jeśli mnie weźmiesz.

- Dlaczego?

Amandzie serce zabiło niespokojnie. A więc

Chance jej nie chciał.

- Masz rację, lepiej pojadę do San Francisco czy

gdzieś indziej.

- Jeżeli nie znajdziemy złota, to nie będziemy

mieć nawet centa przy duszy.

Pomyślała, że ma pieniądze oszczędzone jeszcze

w Columbii, bryłkę złota i pierścionek.

- Chyba jakoś byśmy sobie dali radę.

- Dlaczego wtedy chciałaś, żebym wyniósł się ze

Springtown?

Pochyliła głowę.

- Z powodu złota. Ale potem kochaliśmy się i...

- Wyjechaliśmy po tym, jak się kochaliśmy. Nie

pamiętasz? Zawarliśmy umowę.

- Tak, ale to było, zanim zdałam sobie sprawę, że

jestem... - Nie potrafiła wypowiedzieć tych słów.

Roześmiała się tylko. - Czy naprawdę przyniosłeś

mnie tutaj tylko po to, by popływać i porozmawiać?

Teraz on zachichotał.

- A jaki jeszcze mógłbym mieć powód?

- Mnie chodziło o coś innego.

- Na przykład o co?

- Pokażę ci. - Pocałowała go czule i namiętnie. Chance

otoczył ją ramionami i zaczął całować jak szalony.

Wrócili, kiedy Polly przygotowywała kolację.

- Już myślałam, że nigdy się nie zjawicie - za­

uważyła.

Amandzie przyszło do głowy że zamieniły się

z Polly rolami. Przyjaciółka bowiem wyglądała ślicz­

nie i schludnie w niebieskiej sukni z wysokim koł­

nierzykiem i długimi rękawami. Rude włosy gładko

zaczesała do tyłu i zwinęła w koczek. Amanda nato­

miast miała mokrą suknię, potargane rozpuszczone

włosy i wcale nie wyglądała jak dama.

- Pójdę się przebrać. Zaraz wrócę.

Po drodze myślała o tym, co powiedział Chance.

Czy miał rację? Czy zmyśliła sobie Jacka Quigleya?

Czy mogła coś podobnego wymyślić? Wyszedłszy

spośród drzew, przystanęła i popatrzyła na swój dom.

Robił wrażenie zimnego, niegościnnego. Przez chwi­

lę zmagała się z pokusą, by zawrócić, lecz poszła da­

lej. Postanowiła uporać się z Jackiem, czy rzeczywi­

ście istniał, czy nie.

Otworzyła drzwi i natychmiast poczuła chłód

i owo dziwne swędzenie czy drżenie skóry. Powta­

rzała sobie, że to wszystko tylko jej się wydaje, że

wystarczy chwila prawdziwego skupienia, by Jack na

zawsze zniknął z jej życia. Ruszyła przez hol ku

schodom. Spojrzała w górę. Na podeście siedział

Jack, jego przystojną twarz wykrzywiał grymas

wściekłości. Zamknęła oczy, modląc się, by zniknął,

lecz kiedy znów je otworzyła, nadal siedział na górze.

Może wcale nie traciła zmysłów, tylko Chance miał

rację, uważając, że Jack straszy ją po to, by móc nią

manipulować. Postanowiła wziąć się w garść, opano­

wać strach i zacząć trzeźwo rozumować. Czekała, aż

on się odezwie, i cały czas powtarzała sobie, że zu­

pełnie się nie boi.

- Masz coś na swoje usprawiedliwienie?

- Usprawiedliwienie czego?

- To się chyba nazywa niewiernością - warknął.

- A ty możesz zaspokoić wszystkie moje po­

trzeby?

- Mogę ci dać miłość!

- Czy za życia nie miałeś kobiet?

- To nie to samo, byłem mężczyzną.

- A ja jestem kobietą. Też mam prawo cieszyć się

życiem. Twoje życie zostało przerwane i to samo

chcesz zrobić z moim. Pokaż mi swoją szyję. Pewnie

nie chcesz, dlatego że widać na niej ślady po sznurze,

na którym cię powieszono.

Jack wstał i powoli zaczął schodzić.

- Skąd o tym wiesz?

- Widziałam to we śnie - wyjaśniła łagodniej­

szym już tonem. - Jeżeli doszło do niesprawiedliwo­

ści, bo nie zasłużyłeś na to, to nie przerzucaj swojej

nienawiści na innych.

- Inni nic mnie nie obchodzą. Ale dlaczego masz

mokrą suknię?

- Nie twoja sprawa.

- Znów byłaś z Chance'em, prawda? W ubraniu

czy bez?

Amanda cofnęła się. Robiła wszystko, by nie dać

się przestraszyć.

- Gdybym pływała nago, miałabym suchą suk­

nię.

- Chciałaś mi się przeciwstawić, prawda?

Najwyraźniej nie pojęłaś lekcji.

- Jakiej lekcji? - Musiała się odwrócić, bo prze­

niknął przez nią i stanął z tyłu.

- Byłem wściekły, że wyniosłaś się z miasteczka,

więc wymyśliłem sposób, by ci dać nauczkę.

Chwyciła się poręczy.

- Przysięgałeś, że nigdy nie pozwolisz, by mi się

stało coś złego, a teraz mi mówisz, że specjalnie zra­

niłeś mi czoło?

- Tak jest. Mężczyzna musi pokazać swojej ko­

biecie, gdzie jej miejsce.

- Ale ja nie jestem twoją kobietą!

- Owszem, jesteś! Zawsze będziesz moją kobietą!

Nie odbierze mi ciebie żaden mężczyzna! Rozu­

miesz?! Byłem cierpliwy! - Uderzył w ciężki drew­

niany wieszak tak mocno, że upadł na podłogę. - Po­

zwoliłem ci mieć przyjaciół i z przyjemnością patrzy­

łem na swary między wami. Ale teraz już wywarli na

tobie swoje piętno. Najpierw ta dziwka, a potem ten

nicpoń.

Amanda zasłoniła usta ręką. Nie mogła się opano­

wać, drżała na całym ciele. Nawet nie potrafiła się

zmusić, by spytać Jacka, czy to on zabił tego biedne­

go psa.

- A nasze konie?

- Przegnałem je. Zapewniam cię jednak, że do­

tychczas postępowałem z tobą delikatnie. - Uśmie­

chnął się. - Jeżeli w dalszym ciągu będziesz się za­

dawała z Chance'em, zabiję go. A jeżeli będziecie

próbowali uciec, wszystkich was zabiję! Wtedy bę­

dziesz moja na całą wieczność.

Ogarnął ją dziwny chłód. Jack mógł ją zranić tylko

w jeden sposób: robiąc coś złego Chance'owi lub

Polly.

- Jack, czy to złoto naprawdę gdzieś tu jest?

- Tak, ale go nie znajdziesz.

- Nie grasz uczciwie.

- Uczciwie? A kto powiedział, że mam być ucz­

ciwy? Pamiętaj, że ich życie jest w twoich rękach.

Już się przekonałaś, że potrafię zabijać. I wiesz, że

mogę to znów zrobić. - Roześmiał się piskliwie

i zniknął, lecz echo jego chichotu jeszcze długo nios­

ło się po pokojach.

Amanda wybiegła z domu, popędzana strachem.

Nie było sposobu, by ostrzec Chance'a i Polly przed

grożącym im niebezpieczeństwem. Chance nigdy by

jej nie uwierzył, a Polly sama stąd nie ucieknie. Bę­

dzie się starała ich przekonać, by opuścili miasteczko,

lecz jeśli tego nie zrobią, to następne trzy tygodnie

dla wszystkich będą piekłem. Mogła ich ochronić, je­

dynie zrywając wszelkie kontakty z Chance'em.

W przeciwnym razie żadne z nich nigdy nie opuści

miasteczka żywe.

- Jak się masz, kochanie? - spytał Chance, kiedy

wróciła. - Sądziłem, że chcesz się przebrać?

Zupełnie o tym zapomniała.

- Cóż... Tak... Suknia już prawie wyschła, więc

kiedy doszłam do domu, uznałam przebieranie się za

zbędne.

- Nie było cię ledwie kilka chwil, a ja już się za

tobą stęskniłem.

Poczuła słodycz w sercu. Wydawało jej się, że

przez całe życie czekała na te słowa. Chciała mu od­

powiedzieć, lecz Jack postawił twarde warunki. Mu­

siała zniechęcić Chance'a, niezależnie od tego, co do

siebie czuli.

- Nie powinieneś przy Polly mówić takich rzeczy -

rzuciła i zaczęła pomagać przyjaciółce nakrywać stół.

Chance zamyślił się. Dlaczego od Amandy znów

powiało takim chłodem?

Po kolacji usiedli w trójkę przy stole i zabrali się

za rysowanie mapy okolicy. Zaznaczyli miejsca,

w których już szukali złota. Postanowili zacząć teraz

od północnego wschodu, za miastem.

Amanda wstała i przeciągnęła się.

- Jestem naprawdę zmęczona, idę spać, bo jutro

wyruszamy z samego rana.

Polly zachichotała.

- Zrozumiałam aluzję. Idę do swojej sypialni. Też

jestem zmęczona.

- To nie będzie konieczne - rzuciła zimnym to­

nem Amanda. Nie podobało jej się, że Polly mieszka

teraz w domu Chance'a, lecz już nie mogła sobie po­

zwolić na zazdrość. - Pójdę do siebie.

- Dlaczego nie zostaniesz z Chance'em? - spyta­

ła Polly.

- Do zobaczenia jutro. Dobranoc, Chance, dobra­

noc, Polly.

Odsunął krzesło i wstał, a jego usta wykrzywił iro­

niczny uśmieszek.

- Chyba Amanda odrobinę się wstydzi, Polly.

- Dlaczego?

- Pewnie dlatego, że ty tu jesteś.

Amanda chwyciła się tej wymówki.

- To prawda. Wstydzę się. Sprawy zaszły za dale­

ko, wymknęły mi się z rąk. Czas się opamiętać.

- Polly, niedługo wracam. Odprowadzę Amandę.

- Powiedziałam, że chcę iść sama! - Wybiegła do

holu, lecz słyszała za sobą kroki Chance'a. Modliła

się, by Bóg nie pozwolił mu iść dalej. Tak bardzo się

bała Jacka.

Bóg jednak nie wysłuchał jej modlitw, bo na ulicy

Chance ją dogonił.

- Poczekaj! - zawołał tuż za jej plecami.

Serce jej biło jak młotem. Kiedy chwycił ją za ra­

mię, wyrwała mu się.

- Co się znów dzieje, do diabła? Kiedy szłaś się

przebrać, byłaś w cudownym nastroju. Wróciłaś z po­

nurą miną i cały czas traktujesz mnie jak powietrze.

I nie próbuj mi wmawiać, że się wstydzisz. Nie wie­

rzę ci.

- Powiedziałam, że chcę iść sama, a skoro tego

nie rozumiesz, to twój problem. A jeśli twoim zda­

niem powinnam paść na kolana i całować cię po bu­

tach tylko dlatego, że spędziliśmy ze sobą kilka mi­

łych chwil, to czeka cię rozczarowanie.

- Kiedyś - zaczął stłumionym głosem - opowiesz

mi, co się dzieje w tej twojej głowie, jeśli uznasz, że

na to zasłużyłem.

Wiedziała, że jest wściekły, bo miał ku temu po­

wody. Nie chciała na niego patrzyć, spoglądała więc

na zalaną księżycowym światłem drogę. Wzruszyła

ramionami.

- Może kiedyś... ci opowiem. Nie ułatwiasz mi

sprawy.

- Nie miałem zamiaru ci ułatwiać.

- Nie sądź, że do ciebie należę.

- Wykorzystujesz mnie tylko do tego, by zaspo­

koić swoje potrzeby?

- A co to za różnica? Jestem pewna, że postąpiłeś

podobnie z niejedną kobietą.

Chance spojrzał na nią wzrokiem zimnym jak lód.

- Masz całkowitą rację. Postąpiłem tak nieraz i na

pewno jeszcze postąpię. Daj mi znać, kiedy znów bę­

dziesz miała ochotę na seks. To pozwala zabić nudę.

Zranił ją tak, jak jeszcze nikt dotąd. Nie mogła jed­

nak nic zrobić. Podniosła więc tylko wyżej głowę

i uśmiechnęła się smutno.

- Cieszę się, że doszliśmy do porozumienia. Na pew­

no będzie nam łatwiej. - Czuła, że już dłużej nie po­

wstrzyma łez. - A teraz pozwól, że pójdę spać. Zoba­

czymy się jutro rano. - Ruszyła, a on tym razem nie

podążył za nią. Kiedy doszła do kępy drzew, łzy trysnęły

jej z oczu, a z piersi wyrwał się żałosny szloch.

Weszła do domu, wbiegła po schodach, wpadła na

korytarz. W głębi siedział Jack Quigley.

- Widzisz? Teraz masz tylko mnie - zaskrzeczał.

Minęła go i otworzyła drzwi sypialni. Wpadła do

środka i rzuciła się na łóżko. Waliła pięściami w po­

duszkę i płakała tak długo, aż straciła siły. Odwróciła

się na plecy i pełnym nienawiści spojrzeniem objęła

drzwi. Szkoda, że Jack nie wszedł tu za nią. Już by

mu wtedy powiedziała, co o tym wszystkim myśli.

Wiedziała, że pewnie rozkoszuje się całą sytuacją. Po

chwili znów zaszlochała rozpaczliwie.

Chance'owi ulżyło, gdy przekonał się, że Polly po­

szła spać. Chciał być sam i w samotności koić ból,

który mu zadała Amanda. Wbrew złym doświadcze­

niom z przeszłości jeszcze raz zawierzył, otworzył

serce, i proszę, co go spotkało. Znowu wyszedł na

głupca. Ale na tym koniec, nie pozwoli się tak trakto­

wać, nigdy więcej. Jeśli jeszcze kiedyś Amanda bę­

dzie chciała się z nim kochać, to gorzko się rozczaru­

je. Niech sobie szuka innego, równie jak ona pozba­

wionego przyzwoitości!

Postanowił, że mimo wszystko nie odstąpi od planu

poszukiwania złota, ale po upływie trzech tygodni naty­

chmiast się stąd wyniesie. Nagle jego wzrok padł na

otwarty dziennik leżący na kominku. Na szczęście

Amanda go nie widziała, a jak się zorientował, Polly nie

umiała czytać. Może lektura pamiętnika subtelnej, wra­

żliwej Emily pomoże mu zapomnieć o rozczarowaniu.

Podszedł do kominka i wziął oprawny w tekturę zeszyt.

Skończył czytać na fragmencie opowiadającym,

jak to zarządca kopalni ojca poprosił Emily o rękę.

„Mama i Ojciec cieszą się z tych oświadczyn, ale

ja sama nie wiem, czego chcę. Wiem tylko tyle, że

już nikogo nie będę kochać tak jak Billy'ego.

Wczoraj wieczorem po głębokim namyśle posta­

nowiłam jednak wyjść za Jeffery'ego. Mamę i Ojca

ucieszy ta nowina. Jeffery to porządny człowiek, Ta

decyzja nie napawa mnie szczęściem, ale jest konie­

cznością. Nie chcę bowiem zostać starą panną, pragnę

mieć dzieci, wychowywać je i kochać".

Rozdział czternasty

Amanda ubrała się i zawahała się przed wyjściem

z sypialni. Tej nocy znowu spała dobrze, nie dręczyły jej

koszmary. W biało-niebieskim pokoju z niewiadomych

powodów czuła się bezpieczna. Wiedziała, że powinna

jak najszybciej pójść do domu Chance'a, skąd mieli wy­

ruszyć na poszukiwania, ale odwlekała tę chwilę. Było

tak wcześnie, może wszyscy jeszcze śpią.

Wzięła dużą pozytywkę stojącą przy łóżku i przy­

glądała jej się uważnie. Wieczko zdobiła inkrustacja

z masy perłowej przedstawiająca dziecko z parasol­

ką. Pozytywka była ciężka, wykonana z ciemnego

drewna, którego Amanda nie potrafiła nazwać. Zdzi­

wiła się, że nie może jej otworzyć. Obracała ją w rę­

kach, po czym nakręciła i odstawiła na stolik. Skocz­

na melodia wywołała uśmiech na twarzy Amandy.

Tanecznym krokiem podeszła do skrzyni stojącej na

podłodze i podniosła wieko. Już miała wyjąć piękną

suknię z zielonej satyny, gdy usłyszała trzask. Pozy­

tywka przestała grać. Zdawało jej się, że przyszedł

Jack, ale nie wyczuła jego obecności.

Amanda chciała przed wyjściem jeszcze raz usły­

szeć tę melodyjkę, podeszła więc znowu do pozyty-

wki i odkryła, że z wnętrza pudełka wyskoczyła szu­

fladka. Nie wierząc własnym oczom, wpatrywała się

w biżuterię. Ostrożnie wyjmowała po kolei każdą

sztukę. Był tam piękny wisior z czerwonych rubinów

otoczonych brylantami. Miał zepsute zapięcie. Były

najrozmaitsze pierścionki i bransoletki, ale uwagę

Amandy przykuł przede wszystkim naszyjnik ze

szmaragdów i brylantów, który pasował do jej pier­

ścionka.

Uniosła go do góry i patrzyła, jak pobłyskuje. Kie­

dy uświadomiła sobie wagę swego odkrycia, natych­

miast wpadła w panikę. Gdzie mogłaby to ukryć?

Chwilę trwało, zanim uznała, że biżuteria leży w naj­

bezpieczniejszym miejscu. Już miała schować wszy­

stko z powrotem, kiedy dostrzegła w głębi szufladki

kluczyk. Zaintrygowana wyjęła go, odłożyła biżuterię

na miejsce i zasunęła szufladkę. Zastanawiając się,

co ma otwierać, odłożyła go na stolik przy łóżku.

Wyszła z pokoju i od razu poczuła się nieswojo.

Kiedy zbiegała po schodach, odczucie to stawało się

coraz wyraźniejsze.

- Dzień dobry, kochanie. Mam nadzieję, że do­

brze spałaś. - To był Jack.

- Owszem.

- Wiesz, ta sypialnia jest taka mała. Powinnaś się

przenieść do większego pokoju.

Amanda przejechała spoconymi dłońmi po noga­

wkach spodni.

- Czy mam to traktować jako polecenie?

- Skądże. Chodzi mi po prostu o twoją wygodę.

- Dlaczego zawsze masz na sobie to samo ubranie

i kapelusz?

- Nie mam garderoby, w której mógłbym wy­

bierać.

- Jack, rozepnij koszulę.

- Zgoda. Skoro już zawsze będziemy razem, chy­

ba powinnaś zobaczyć moją jedyną skazę.

Amanda nie potrafiła ukryć przerażenia na widok

strasznej czerwonej pręgi wokół jego szyi. Uniósł do

góry brodę, żeby lepiej widziała.

- Miałam rację - wyszeptała. - Powiesili cię. Za­

służyłeś sobie czy była to pomyłka?

- Byłem winien - odpowiedział. Usta wykrzywił

mu diaboliczny uśmieszek. - I może byłoby dobrze,

gdybyś o tym pamiętała. Nie musisz się obawiać, do­

póki będziesz mi posłuszna.

Zbliżył się do niej, ciało Amandy przebiegł

dreszcz, nad którym nie potrafiła zapanować.

- O mój skarbie, przestraszyłem cię - powiedział

Jack z udaną troską. Zebrał poły kurtki. - Prawdę

mówiąc, nie bawią mnie już twoi przyjaciele. Byłbym

zadowolony, gdyby wyjechali. Możesz mi wierzyć,

że kiedy już ich nie będzie, zadomowisz się i znaj­

dziesz szczęście takie, jakiego istnienia nawet nie po­

dejrzewałaś. Czasami będę musiał ci przypomnieć,

gdzie twoje miejsce, ale powoli się nauczysz.

- Muszę iść. Czekają na mnie.

- Mam nadzieję, że doceniasz moją uprzejmość.

Pozwalam im zostać tylko dlatego, że ty tego chcesz.

- Tak, jestem ci bardzo wdzięczna. - Nienawidziła

jego uśmiechu. A przede wszystkim nienawidziła go za

to, że odebrał jej szczęście. Jack napawał ją przeraże­

niem. Była przekonana, że nie rzucał słów na wiatr.

- Dobrze. Przyjemnego dnia. Pamiętaj, że będę cię

bacznie obserwował.

Amanda zapanowała nad przemożną chęcią ucie­

czki i wyszła z wysoko podniesioną głową.

Na zewnątrz przestała wyczuwać obecność Jacka.

Była zła na siebie, że pozwoliła mu się nastraszyć. Jeśli

zachowa spokój i będzie spełniać jego polecenia, Chan­

ce'owi i Polly nic się nie stanie. Było jej niemal wszy­

stko jedno, co Jack z nią zrobi po ich wyjeździe. Ale on

też ma na pewno jakiś słaby punkt. Musi istnieć jakiś

sposób pokrzyżowania jego planów...

Przybywszy na miejsce, Amanda z niezadowole­

niem stwierdziła, że przyjaciółka nie zamierza wziąć

udziału w poszukiwaniach.

- Chance uświadomił mi, że mogę znowu popa­

rzyć się sumakiem - oznajmiła.

Amanda stała w kuchni z filiżanką kawy i obser­

wowała, jak Chance i Polly kończą śniadanie. W in­

nych okolicznościach z radością przyjęłaby możli­

wość spędzenia czasu tylko z Chance'em, ale teraz

utrudniało to jedynie sytuację.

- Ustaliliśmy już chyba, że jeśli będziemy prowa­

dzili poszukiwania we trójkę, to możemy więcej

zdziałać.

- Ale jeśli złapie mnie sumak jadowity, to i tak nie

będę mogła w niczym pomóc - upierała się Polly. -

Amando, na pewno nie chcesz śniadania? Mogłabym

przysiąc, że jesteś codziennie chudsza.

- Nie, dziękuję. - Świadoma, że nie pokona uporu

przyjaciółki, Amanda zamilkła. Pociągnęła kolejny

łyk kawy. Skoro nie może zmienić decyzji Polly, to

może uda jej się przynajmniej inaczej ukierunkować

ich myślenie. - Jest coś, czego nie wzięliśmy pod

uwagę: może na ten skarb składa się biżuteria, nie

złoto?

- Skąd ci to przyszło do głowy? - spytała Polly.

Amanda spojrzała na Chance'a. Nie odezwał się

jeszcze do niej ani słowem.

- Znowu znalazłam biżuterię. Nie wątpię, że war­

ta jest fortunę.

Polly poderwała się z krzesła.

- Przyniosłaś ją?

- Nie, ale zrobię to. Przecież uzgodniliśmy, że po­

dzielimy wszystko na trzy części. - Zaskoczył ją brak

zainteresowania ze strony Chance'a.

- Ani przez chwilę nie wątpię, że kiedyś ukryto

tutaj złoto - powiedział po chwili, odsuwając pusty

talerz. - Nie wiem tylko, czy ktoś już go nie znalazł

albo czy osoba, do której należało, nie zabrała go

z sobą. - Wstał i spojrzał na Amandę. - Zaczynamy?

- Sięgnął po plecak leżący na kuchennym blacie.

Amanda skinęła w milczeniu głową.

- Nie chcesz, żebym przez ten czas poszła po bi­

żuterię? - dopytywała się Polly.

- Obiecuję, że przyniosę ją jutro - uśmiechnęła się

Amanda.

Kiedy szli obok siebie w kierunku skał, Amanda

wiedziała, że będzie musiała rzucić wyzwanie mil­

czeniu Chance'a. Wprawdzie nie było dla nich żadnej

przyszłości, ale rozpaczliwie pragnęła, żeby został

przynajmniej jej przyjacielem.

- Jesteś na mnie zły, prawda?

- Mówiąc szczerze, nie bardzo wiem, co czuję

w tej chwili.

- Chciałabym, żebyśmy zostali przyjaciółmi.

- Jeśli dobrze pamiętam, próbowaliśmy już tego.

Szli dalej w milczeniu. Amanda nie odrywała

wzroku od rysujących się przed nimi białych skał.

Najwyraźniej Chance miał na myśli jakiś konkretny

fragment terenu. Doszli do gęstych zarośli, wyższych

od Amandy, i Chance ruszył przodem. Była pewna,

że wzrost Chance'a pozwala mu widzieć, dokąd idą.

Na długich, mocnych nogach posuwał się szybciej

i wkrótce straciła go z oczu.

- Nie mógłbyś zwolnić? - zawołała.

- Nie zatrzymuj się. Jeszcze ze dwadzieścia me­

trów i wyjdziesz stamtąd.

- Łatwo ci mówić - mruknęła. Kiedy wreszcie

wychynęła z zarośli, zorientowała się, że są w nie­

wielkim kanionie otoczonym nierównymi skałami.

Chance postawił na ziemi plecak.

- Tu się rozdzielimy. - Wskazał na szyb znajdują­

cy się dokładnie na wprost. - Jak widzisz, tu wszę­

dzie szukano złota. Te dziury są tak głębokie, że jak

w którąś wpadniesz, to możemy cię już nie znaleźć.

Robotników opuszczano na dół w kubłach. Jeśli znaj-

dziesz szyb z wejściem, to nie wchodź do środka.

Stemple mogą być słabe. Postaraj się tylko zoriento­

wać, czy został zasypany i czy w ogóle w nim kopa­

no. Jeśli będzie ci się chciało pić, to w plecaku jest

woda, a także jedzenie na później.

- Czy możemy porozmawiać?

Chance zsunął kapelusz na tył głowy i czekał.

- Pytałeś wcześniej, dlaczego zachowuję się tak

dziwnie. Wiem, że ci się podobam, i to mi pochlebia.

Zaczęłam się jednak niepokoić, że chciałbyś związać

się ze mną na dłużej. - Zakłopotana, spuściła oczy.

- Potem zezłościłam się na siebie, bo to tak, jakbym

zakładała, że ty możesz coś do mnie czuć. Kiedy miną

trzy tygodnie, wyjedziesz, ale beze mnie.

- Zamierzasz jechać do San Francisco?

- Nie, zostanę w Springtown.

- Dlaczego?

- Podoba mi się tutaj. Lubię być sama i nie mieć

żadnych obowiązków. Nie twierdzę, że zostanę tu na

zawsze. Wyjadę, kiedy uznam, że nadeszła pora.

- Dlaczego nie patrzysz mi w oczy?

Amanda uniosła głowę, ale natychmiast odwróciła

wzrok.

- Usiłuję być wobec ciebie uczciwa, a to nie jest

łatwe.

Chance wiedział, że kłamie, ale w żaden sposób

nie mógł zrozumieć, dlaczego tak postępuje. Coś było

nie w porządku, coś musiało się wydarzyć, ale choć

się bardzo starał, nie domyślał się, o co chodzi. Jedy­

na rzecz, jaka przychodziła mu do głowy, to duch.

A jak, do diabła, mężczyzna może walczyć z czymś

takim?

- Więc czego chcesz ode mnie?

Amanda wreszcie spojrzała mu w oczy.

- Abyś mi powiedział, że nie jesteś na mnie zły. O to

mi chodziło, kiedy prosiłam, żebyśmy zostali przyjaciół­

mi. Nie masz pojęcia, jakie to dla mnie ważne.

Nie ulegało wątpliwości, że tym razem mówiła

prawdę. W jej głosie pobrzmiewał błagalny ton. Nie

do wiary! Amanda Bradshaw zniżyła się do prośby.

Ostatniego wieczora postanowił, że zabierze ją z so­

bą. Czy jej się to spodoba, czy nie, zabierze ją ze

Springtown i nie zamierza czekać na to trzy tygodnie.

- Masz rację. Troszkę się w tobie zadurzyłem, ale

musisz pamiętać, że minęło sporo czasu, odkąd by­

łem w towarzystwie kobiety tak atrakcyjnej jak ty.

Dostrzegł w jej oczach smutek i gniew; to potwier­

dzało jego podejrzenia. Kłamała, że jej na nim nie

zależy, ale z jakiegoś powodu chciała, by uwierzył

w to, co mówi. Dobrze się stało, że Polly im nie to­

warzyszy. A ponieważ niezupełnie dał wiarę słowom

Amandy, że złoto ukryto poza miastem, na wszel­

ki wypadek polecił Polly kontynuować poszuki­

wania.

- Amando, chętnie zostanę twoim przyjacielem.

Zapewne gdybyśmy się zdecydowali być razem,

wkrótce byśmy się sobą zmęczyli.

Słowa Chance'a sprawiły ból, ale odczuła ulgę, że

udało jej się dokonać tego, co zamierzyła. Najważ­

niejsze było jego bezpieczeństwo.

- Cieszę się, że wyjaśniliśmy sobie to i owo. A te­

raz, wspólniczko, bierzmy się do szukania.

Każde z nich ruszyło swoją drogą. Reakcja Chan­

ce'a dotknęła Amandę do żywego. Co z niego za

człowiek! Czy jest wyprany z uczuć? Minęło sporo

czasu, odkąd był z kobietą, i dlatego dążył do zbliże­

nia. Na bezrybiu i rak ryba, tak? Czy dlatego mu się

spodobała? A niech go! Nie jest lepszy od innych

mężczyzn. W miarę wspinaczki od jednego szybu do

drugiego początkowa gorycz zawodu przeszła w roz­

żalenie, a w końcu pogodziła się z losem. Tak będzie

najlepiej, czy jej się to podoba, czy nie.

Kiedy spotkali się w południe, oboje byli głodni

i zmęczeni upałem. Usiedli w cieniu i zabrali się do

jedzenia. Chance przezornie zapakował do plecaka

chleb i upieczoną dziczyznę. Amanda słuchała opo­

wieści o jego życiu w Teksasie i o tym, co przydarzy­

ło się jemu i bratu.

- Dlaczego mi to wszystko opowiadasz? - spytała

w końcu, mocno poruszona.

- Czy to nie ty proponowałaś, byśmy zostali przy­

jaciółmi?

- No tak, ale...

- Już wcześniej opowiedziałaś mi o sobie. Uzna­

łem, że powinnaś się dowiedzieć, jak do tej pory ży­

łem. - Wstał i wyciągnął rękę, żeby pomóc jej się

podnieść. - Znalazłaś jakieś interesujące szyby?

- Jeden. - Wskazała ręką.

- No to, wspólniczko, chodźmy zobaczyć.

Zaczynało się ściemniać, kiedy Amanda i Chance

wrócili do domu. Nie zdawała sobie sprawy, jak bar­

dzo jest głodna, dopóki nie poczuła cudownego zapa­

chu gotowanego posiłku.

- Znaleźliście coś? - zawołała Polly.

Chance i Amanda weszli do kuchni.

- Absolutnie nic - odpowiedziała Amanda - ale

przecież to dopiero początek.

W drodze powrotnej do swojego domu Amanda

rozmyślała nad zachowaniem Chance'a. Z jaką ła­

twością zgodził się, by łączyła ich tylko przyjaźń. Od­

kąd odbyli tę zasadniczą rozmowę tryskał humorem.

Najwyraźniej zdjęła mu z serca ogromny ciężar, mó­

wiąc, że obawia się stałego związku.

Amanda śmiało weszła do domu, nie przejmowała

się też specjalnie, czy zastanie Jacka. Zapaliła lampę

i poszła na górę. Nie zamknęła nawet drzwi sypialni.

Uważała, że to bez sensu. Jeśli Jack zechce się poja­

wić, nie zdoła go powstrzymać.

Postawiła lampę na stoliku przy łóżku, szybko

zdjęła brudne spodnie i bluzkę i zarzuciła je na opar­

cie bujanego fotela. Potem zdjęła bieliznę.

Umyła się gąbką, wciągnęła przez głowę różową ko­

szulę nocną, przetrzepała puchowe poduszki i położyła

się. Niestety, sen nie nadchodził. Zastanawiała się, czy

nie zejść na dół po książkę do biblioteki, ale była zbyt

niespokojna, by skupić się na lekturze. Czy Chance już

leżał w łóżku? Gdyby tylko mogła być z nim...

Przewróciła się na bok i gdy miała zdmuchnąć pło­

myk lampy, zobaczyła klucz. Zupełnie o nim zapo-

mniała. Zadowolona, że znalazła jakieś zajęcie, wy­

skoczyła z łóżka. Gdy tylko wzięła do ręki klucz,

wzrok jej padł na szafę. Klucz wydawał się odpo­

wiednich rozmiarów. Czy znajdzie w szafie więcej

biżuterii? Uniosła nocną koszulę i przeszła przez po­

kój. Była tak podniecona tym, co może odkryć, że

wkładała klucz do zamka drżącymi rękami. Pasował.

Amanda otworzyła powoli ciężkie drzwi. Uważnie

oglądała wnętrze od góry do dołu. Nagle podniosła ręce

do piersi i cofnęła się, z trudem łapiąc oddech. Na dnie

szafy siedział ubrany kościotrup. Amanda cofnęła się je­

szcze dalej, nie mogła jednak oderwać oczu od straszli­

wego widoku. Jasne włosy przykrywały częściowo to,

co kiedyś było twarzą. Sztywny i pomarszczony mate­

riał sukni przylegał do kości. Odstąpiła kilka kroków, aż

dotknęła łóżka, wtedy zaczęła krzyczeć. Krzyczała jesz­

cze, kiedy wybiegała z domu.

Chance i Polly stali nad świeżą mogiłą. Amanda

położyła bukiet róż, po czym sprawdziła, czy zrobio­

ny przez Chance'a krzyż tkwi wystarczająco głęboko

w ziemi.

- Dobra robota, Chance. Może teraz będzie spo­

czywała w spokoju. - Rozejrzała się wokół i powoli

pokręciła głową. Jak na miasto rzekomo dotknięte

żółtą febrą nie było tu zbyt wiele grobów. - Co się

stało ze wszystkimi ludźmi w Springtown? - spytała,

nie zwracając się do nikogo.

Chance wyprowadził Amandę i Polly z cmentarza.

Nic wprawdzie nie powiedział, ale widok Emily

w szafie zrobił na nim wielkie wrażenie. Wyobrażał

ją sobie żywą w otoczeniu rodziny i dzieci. Na we­

wnętrznej stronie drzwi szafy zauważył zadrapania,

świadczące o tym, że usiłowała się wydostać. Jakie

cierpienia musiała przejść! Coś jednak nie dawało mu

spokoju. Wiedział, że już przyszła pora, by opuścić

miasto, ale, choć mogło się to wydawać szaleństwem,

czuł, że musi zbadać, co się zdarzyło w Springtown.

Przez następny tydzień trwały poszukiwania złota,

ale okazały się bezowocne. Chance traktował Aman­

dę jak dobrego kompana, a ona miała coraz bardziej

tego dosyć. Zmagała się ze sobą, serce wprost rwało

się jej do Chance'a, marzyła, by znaleźć się w jego

ramionach, smakować jego pocałunki, cieszyć się

pieszczotami. Spalała ją tęsknota i pożądanie, ale

bezpieczeństwo Chance'a było ważniejsze, a groźby

Jacka zamknęły jej usta.

Mimo przerażającego odkrycia Amanda nie przeniosła

się do innej sypialni. O dziwo, w tym pokoju nadal czuła

się bezpiecznie, a Jack nigdy do niego nie wchodził, choć

nic go nie powstrzymywało, gdy znajdowała się w jakim­

kolwiek innym pomieszczeniu. Nie była pewna, co to oz­

nacza, ale w końcu znalazła sposób na Jacka.

Mimo całego poczucia beznadziei myślała, że mo­

że jakoś uda jej się wyjechać z Polly i Chance'em.

Bardzo chciała w to wierzyć, wiedziała bowiem, że

po ich wyjeździe jedynym jej towarzyszem będzie

upiorny Jack Quigley.

Rozdział piętnasty

Amanda weszła do saloniku w domu Chance'a i ze

zdziwieniem skonstatowała, że Polly również jest

w spodniach i koszuli.

- Będę pomagać w poszukiwaniach - oświadczy­

ła z dumą Polly, zanim Amanda zdążyła zrobić uwagę

na temat stroju przyjaciółki. - Poprosiłam Chance'a

i przyniósł to ze sklepu bławatnego. - Wsadziła rękę

za pasek spodni. - Gdyby nie szelki, to pewnie spod­

nie by opadły. Dziwnie się w nich czuję.

- A co z sumakiem jadowitym?

- Chance znalazł też jakiś olej do posmarowania

skóry. Powiedział, że postara się, żebym się nie zbli­

żała do żadnych krzaków.

Amanda spojrzała w stronę okna.

- Gdzie on jest?

- W mieście. Mówił, że musi coś sprawdzić. Ma­

my się z nim spotkać przy studni.

- To chyba powinnyśmy już iść.

- Amando, ja specjalnie wysłałam go przodem.

- Dlaczego?

- Pomyślałam sobie, że może chciałabyś z kimś

porozmawiać. Nie rozumiem, co się dzieje między

tobą a Chance'em. On się zachowuje jak gbur,

a ty masz cienie pod oczami. Jeśli podobacie

się sobie, to na czym polega problem? Czy chodzi

o Jacka?

- Jack zapowiedział, że jeśli ostatecznie nie zerwę

z Chance'em albo jeśli będę próbowała wyjechać ze

Springtown, to zabije nas wszystkich.

- Mógłby to zrobić? - wyszeptała przestraszona

Polly.

- Nie powinnam ci tego mówić.

- Amando, musisz to powiedzieć Chance'owi. Je­

steś mu to winna. A potem trzeba się zastanowić, jak

się stąd wyrwać.

- Ja nie mogę wyjechać.

- Co zamierzasz? Spędzić tu resztę życia?

- Nie uda nam się pokonać Jacka. On jest zdolny

do wszystkiego. Ostatniej nocy miałam sen. Teraz go

sobie nie przypominam, ale we śnie wiedziałam, jak

przechytrzyć Jacka.

Polly wzięła Amandę za rękę.

- Chodźmy do Chance'a. Założę się, że znajdzie

jakieś wyjście.

- On uważa, że to wszystko moje wymysły.

- Więc będziemy musiały go przekonać. Powiedz

mi tylko jedno, zanim wyjdziemy. Kochasz go?

- Całym sercem.

Nie zastały Chance'a przy studni.

- Mówił chyba, że chce się przejść - powiedziała

Polly. - Poczekajmy tutaj. Jestem pewna, że lada

chwila się zjawi. - Usiadła na kamiennej cembrowi-

nie. - Nienawidzę czekać, ale jeszcze bardziej niena­

widzę stać.

Amanda przeszła na drugą stronę studni, żeby obser­

wować drogę. Niepokoiła się o Chance'a. Od rana to­

warzyszyło jej jakieś dziwne przeczucie nieszczęścia.

- Jaki chłodny ten wiatr - zauważyła Polly.

Amanda odwróciła głowę w jej stronę i przeszył ją

strach.

- Nie! - wykrzyknęła na widok Jacka Quigleya,

który szedł w stronę Polly. Kiedy uświadomiła sobie,

że przyjaciółka zamarła z przerażenia i nie może

uciec, rzuciła się biegiem, by ją ochronić. Kątem oka

dostrzegła szatański uśmieszek na ustach Jacka, który

nie śpiesząc się wcale, schwycił Polly za nogę i we­

pchnął do studni. Amanda słyszała jej krzyk, ale może

to ona sama krzyczała. Zachwiała się, a potem stra­

ciła przytomność.

- Amando! Amando!

Na dźwięk swojego imienia, który docierał do niej

jak przez mgłę, wolno uniosła powieki. Chance,

wyraźnie przestraszony, pochylał się nad nią i uspo­

kajająco poklepywał ją po rękach.

- Polly, Polly - zaszlochała Amanda.

- Co się stało?

- Jack... Jack ją zabił. Wrzucił ją do studni. -

Amanda oderwała się od Chance'a. - Może jeszcze

żyje! Musisz zejść do studni.

- Amando, coś ci się śniło. - Odgarnął jej włosy

z twarzy.

- Śniło? Nie! Ja... - Nagle uświadomiła sobie, że

leży w nocnej koszuli we własnym łóżku.

Zdyszana Polly wpadła do pokoju.

- Nic jej nie jest?

- Nie. Miała tylko zły sen.

Choć po twarzy Amandy dalej spływały łzy, od­

czuwała niezwykłą ulgę.

- Twoje ubranie - szepnęła po chwili.

- Powiedziałaś, że łatwiej się poruszać w spod­

niach, więc Chance mi to przyniósł. Czekaliśmy na

ciebie, ale ponieważ bardzo się spóźniałaś, on nale­

gał, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku. Kie­

dy weszliśmy do domu, usłyszeliśmy twój krzyk.

Chance wbiegł po schodach dużo szybciej ode mnie.

- Czujesz się lepiej? - dopytywał się Chance, a

w jego oczach widać było troskę.

- Nic mi nie jest - zapewniła Amanda. - Ubiorę

się. - Jednak wcale nie czuła się dobrze. Sen nią

wstrząsnął, a widok Polly w męskim stroju jeszcze

bardziej wystraszył. Chciała jakoś przekonać Polly

i Chance'a, żeby zrozumieli, co zamierza Jack. Ale

jak to zrobić, skoro oni jej nie wierzą?

- Może jednak odpoczniesz? Pójdziesz z nami

jutro.

- Muszę iść z wami. - Potarła dłonią głowę, która

wprost pękała jej z bólu. Kiedy Chance się odsunął,

wstała z łóżka.

- Poczekam na dole - oznajmiła Polly, zmierzając

w stronę drzwi.

- Nie! - wykrzyknęła Amanda. Jeśli zatrzyma ją

blisko siebie, może będzie bezpieczna. Ściągnęła

z krzesła spodnie i koszulę i zaczęła się ubierać.

Polly spojrzała na Chance'a. Wydawał się równie

niepewny jak ona sama.

- W porządku, jestem gotowa. - Amanda podesz­

ła do Polly i wzięła ją za rękę.

Po dość długiej wspinaczce dotarli do pierwszego

szybu, który zaznaczyli sobie na planie. Amanda

i Polly zostały przy wejściu, a Chance wszedł do

środka z zapaloną latarnią. Po kilkunastu metrach na­

tknął się na zaporę z belek i postanowił zawrócić.

- No i co? - spytała Polly, gdy się pojawił.

- Jeśli nawet coś tu jest, nigdy do tego nie dotrze­

my. Poszukajmy następnego.

W ten sposób minął dzień. Czasami wszyscy troje

wchodzili do szybu, ale nigdy nie dalej niż kilka stóp.

Cofali się albo z powodu słabych stempli, albo śle­

pych zaułków. Chance był dobrze przygotowany do

wyprawy. Oprócz latarni niósł w plecaku sznurek,

gwoździe i młotek, żeby oznaczać drogę. Bacznie ob­

serwował Amandę. Gdziekolwiek byli, nie oddalała

się od Polly i cały czas ją przestrzegała.

Amanda niepokoiła się o przyjaciółkę, a tymcza­

sem Chance martwił się o nią. Wielokrotnie propono­

wał, żeby zaprzestali poszukiwań i opuścili Spring-

town, ale zdecydowanie odmawiała. Korciło go, by

siłą wywieźć ją z miasta. Zastanawiał się, w jaki spo­

sób dałoby się przebić tę skorupę uporu. Pragnął ją

pocieszyć i zapewnić, że wszystko będzie dobrze, je-

śli tylko pozwoli, by on się nią zajął. Nie wiedział

jednak, jak do niej przemówić. Zachowywała dys­

tans, odzywała się do niego tylko wtedy, kiedy to było

konieczne.

Tego wieczoru Amanda nalegała, żeby przyjaciół­

ka została u niej w domu. Kiedy oznajmiła, że będą

spały razem, Polly okazała zdumienie. Pamiętając

o tym, jak Amanda zmieniała pokoje w hotelu po

przyjeździe do Springtown, Polly nie mogła zrozu­

mieć, dlaczego teraz upierała się, żeby spały w tej sa­

mej sypialni, skoro w domu było ich kilka.

- Jak możesz tu spać po znalezieniu kościotrupa?

- spytała Polly, kładąc się do łóżka. Choć i ona, pra­

wdę mówiąc, nie odczuwała strachu; przeciwnie, po­

kój działał na nią dziwnie kojąco.

Amanda zawiązywała zieloną kokardkę przy noc­

nej koszuli.

- Lubię ten pokój. Tutaj obydwie jesteśmy bezpie­

czne.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Nic. Po prostu mówię głupstwa. - Usiadła przy

niewielkiej toaletce i zaczęła szczotkować długie,

czarne włosy.

Polly przysiadła na łóżku.

- Czy widujesz jeszcze Jacka?

- Od czasu do czasu. - Amanda odłożyła szczotkę

i zmusiła się do uśmiechu. - No, za niecały tydzień

wyjedziecie. A ponieważ będzie mi ciebie brakowa­

ło, chciałabym, żebyś mieszkała tu ze mną aż do dnia

wyjazdu.

- Muszę przyznać, że to łóżko jest wygodniejsze

od mojego. - Polly podłożyła poduszkę pod plecy. -

Amando, czy kochasz Chance'a?

- Ja... - Zadała to samo pytanie w jej śnie. Aman­

da zacisnęła dłonie, żeby przyjaciółka nie zauważyła,

jak bardzo drżą. Może jeśli uda jej się zmienić sen,

wszystko się obróci na dobre. - Nie sądzę. Bardzo

mnie pociąga, ale wątpię, czy to jest miłość.

- Sama myślałam, że go kocham, ale on jest tak

oczarowany tobą, że nawet mnie nie zauważa.

- Polly, nakręć pozytywkę. Wygrywa zachwycającą

melodyjkę - powiedziała Amanda, żeby zmienić temat.

Polly nachyliła się i wzięła do rąk pudełko. Przyj­

rzała się pozytywce, znalazła kluczyk i nakręciła go

do oporu.

Skoczne dźwięki rozproszyły przygnębienie

Amandy. Niecierpliwie wyczekiwała na minę, jaką

zrobi Polly, kiedy otworzy się szufladka.

Polly poruszała głową w takt muzyki, na ustach jej

zakwitł szczęśliwy uśmiech. Kiedy trzasnęła szuflad­

ka, spojrzała w dół, zdumiona odkryciem.

- Biżuteria! - wykrzyknęła, a zielone oczy stały

się okrągłe jak spodki. Wysypała klejnoty na kolana

i oglądała poszczególne sztuki. - Mówiłaś o biżuterii

- zaczęła w absolutnym zachwycie - ale nie miałam

pojęcia, że mówisz o czymś takim! - Oglądała szcze­

gólnie dokładnie olbrzymi pierścionek z brylantem,

a potem spróbowała wsunąć go na palec. Pierścionek

był za mały. - Naszyjnik, który nosiłam, jest niczym

w porównaniu z tymi kosztownościami.

Amanda podeszła do kufra i podniosła wieko.

- Mam jeszcze więcej. - Wyciągnęła juki i otwo­

rzyła jedną z kieszeni.

- Znalazłam to jakiś czas temu. - Usiadła obok

Polly na łóżku. Wyciągnęła rękę z bryłką złota,

i roześmiała się, kiedy przyjaciółka lękliwie po nią

sięgnęła. - Nie ugryzie cię.

Polly wzięła bryłkę i obracała ją w dłoni.

- Och, Amando, jakie to piękne! Czy było ich

więcej?

- Nie.

- To chyba znaczy, że tu naprawdę jest gdzieś złoto.

Amanda zamyśliła się.

- Nie sądzę. Myślę, że ktoś to zgubił. Polly, czy

zdajesz sobie sprawę, że oprócz zawartości szuflady

wszystko, co znalazłyśmy dotychczas, wydaje się

czyjąś zgubą?

- Co masz na myśli?

- Naszyjnik, który nosisz, leżał przy porzuconej

torebce, mój pierścionek znalazłam na drodze, a teraz

ta bryłka.

- Nigdy mi to nie przyszło do głowy.

- Czasami wydaje mi się, że odpowiedź na pytanie,

dlaczego ludzie opuścili Springtown, jest w zasięgu ręki,

ale... Może któregoś dnia to rozszyfruję. Daj, włożymy

to wszystko do juków. Trzymam tutaj również pierścio­

nek. Rano zaniesiemy to do domu Chance' a. Przyda się,

kiedy oboje opuścicie już miasto.

- Amando, dlaczego nie pojedziesz z nami?

Chance cię kocha.

- Powiedział ci to?

- Nie musi mi mówić. Wystarczy, że widzę, jak na

ciebie patrzy.

Amanda poczuła przypływ nadziei, ale tylko na

chwilę. Jack trzymał ją w szachu i jeśli nie wydarzy

się jakiś cud, nie czeka jej nic dobrego.

- Robi się późno, musimy się trochę przespać. Ju­

tro kolejny ciężki dzień.

Polly wepchnęła biżuterię do kieszeni juków.

- Nie obchodzi cię to, że Chance cię kocha?

- Obchodzi. I dlatego zostaję w Springtown.

Polly popatrzyła na Amandę, która położyła się

obok niej.

- Co to ma znaczyć?

- To znaczy... znaczy, że lepiej będzie dla niego,

jeśli to się tutaj skończy.

- Ale...

- Nie chcę już o tym mówić. Bądź taka dobra

i zgaś lampę.

Polly położyła juki na podłodze przy łóżku i zga­

siła światło. Okryła się i odwróciła do przyjaciółki

plecami.

Amanda wpatrywała się w ciemność, a z oczu jej

płynęły łzy. Nie ośmieliła się uwierzyć, że Chance ją

kocha. A jednak teraz to się wydawało takie oczywi­

ste. Nawet w tym smutnym nastroju przyniosło jej to

pociechę. Jeśli tylko wytrzyma jeszcze trochę dłużej

i nie zacznie go błagać, żeby wziął ją w ramiona,

Chance będzie bezpieczny.

Ku utrapieniu Polly przez następne dwa dni Aman­

da nie odstępowała jej na krok. Mimo usilnych starań

Polly nie udało się spędzić ani chwili sam na sam

z Chance'em.

Chance nie wątpił ani przez sekundę, że Amanda

stara się chronić przyjaciółkę. Pozostawało tylko py­

tanie: z jakiego powodu? Może pragnie ich odsepa­

rować. Ale po co? Czyżby była zazdrosna? Przecież

cały czas trzyma go na dystans, nie pozwala mu zbli­

żyć się do siebie. Co za idiotyczna sytuacja. Nie mógł

nawet zamienić słowa z Polly, żeby zapytać, czy ona

wie, o co chodzi.

Przyniósł butelkę whisky i usadowił się w swoim

ulubionym fotelu. Zamierzał się upić. Był zły na

Amandę, że nie chce mieć z nim do czynienia,

i wściekły na siebie, że tak bardzo za nią tęskni i jej

pragnie.

Pociągnął solidny łyk z butelki. Musi być najwię­

kszym mięczakiem na świecie, w przeciwnym razie

dawno już by się wyniósł się ze Springtown. Czy cze­

kał, aż Amanda powie mu, żeby poszedł do diabła?

Ostatnio mówiła głównie o tym, jak bardzo lubi to

miasto, więc niby po co miałby ją zabierać z sobą,

skoro i tak by tu wróciła? Pociągnął kolejny łyk.

Rzecz w tym, że zupełnie nie wiedział, co robić, i to

denerwowało go najbardziej.

Spojrzał w stronę kominka. Dziennik Emily spadł na

podłogę. Podszedł i podniósł go. Zamierzał odłożyć go

na gzyms kominka, ale po namyśle zdecydował, że prze­

czyta jeszcze kilka stron. Wrócił na fotel i umościł się

wygodnie. Kiedy otworzył dziennik, już sam widok

pisma Emily napełnił go smutkiem. Wkrótce lektura

zapisków Emily wciągnęła go całkowicie.

„...robią wrażenie doświadczonych przez życie

awanturników, ale ich przywódca jest naprawdę przy­

stojny. Czuję się strasznie zepsuta, pisząc to, bo przecież

w przyszłym tygodniu mamy się pobrać z Jefferym. Ale

choćbym nie wiem jak się starała, nie mogę w sobie

wzbudzić ani odrobiny miłości dla niego. Nie mam już

ochoty na ten ślub, ale Mama zapewnia, że jak już będę

mężatką, wszystko się ułoży. Nie przypuszczam".

Chance przewrócił stronę i czytał dalej.

„Mężczyźni, którzy wczoraj zjechali do miasta, za­

trzymali się w saloonie, ale podsłuchałam, jak Jeffery

mówił Ojcu, że się popili i urządzili awanturę. Jeffery

jest zaniepokojony. Uważa, że ich obecność nie wró­

ży nic dobrego, chcą się po prostu upewnić, czy nie

spodziewamy się wizyty szeryfa. Kiedy wychodziłam

ze sklepu Ojca, ich przywódca wpadł na mnie przy­

padkiem. Jest dżentelmenem i przedstawił się jako

Jack Quigley. Pochlebiło mi zainteresowanie, które

dostrzegłam w jego oczach, ale oczywiście skinęłam

mu jedynie głową i odeszłam pospiesznie".

Chance usiadł prosto i postawił butelkę na podło­

dze koło fotela. Przecież duch Amandy nazywał się

Jack Quigley. Szybko powrócił do lektury.

„Pisanie tych słów sprawia mi ból, ale muszę opo­

wiedzieć, co się wydarzyło, bo inaczej oszaleję ze

zmartwienia i strachu. Banda opryszków objęła pa­

nowanie w naszym dotychczas spokojnym mieście.

Łupili, mordowali i gwałcili. To krwawa łaźnia i boję

się o własne życie. Te potwory pochwyciły Ojca i tor­

turowały go, usiłując wydobyć od niego informacje

o złocie. Ojciec nie był już młody i zmarł. Mamę zna­

lazłam nieżywą w sypialni. Zastrzeliła się. Zostawiła

list, prosząc mnie o wybaczenie, ale nie mogła żyć

bez Ojca. Nie będę rozwodzić się nad cierpieniem

spowodowanym nie tylko stratą moich najbliższych,

ale i innych. Jeffery uciekł. Ten tchórz nawet nie pró­

bował zabrać mnie z sobą, chociaż i tak bym odmó­

wiła. Jack zniewolił mnie, twierdząc, że nie ma mowy

o gwałcie, ponieważ mnie kocha. Już nigdy nie po­

czuję się czysta, brak mi jednak odwagi mojej Matki,

żeby odebrać sobie życie. Niech Bóg mi wybaczy, ale

gdybym miała kogoś zabić, to zabiję Jacka, jeśli

ośmieli się znowu tu przyjść. Usiłowałam zachęcić

pozostałych w mieście ludzi do stawienia oporu, ale

byli zbyt wystraszeni.

Wreszcie na skutek moich nalegań mieszkańcy

miasta chwycili za broń. Po zaciętej walce i śmierci

jeszcze kilku osób pokonaliśmy bandę. Jack Quigley

zginął ostatni. Przeklinał wszystkich i przysiągł, że

wróci z tamtego świata, żeby się zemścić. Umierał ze

śmiechem. Rozpalono wielkie ognisko dla uczczenia

egzekucji. Nie mam do nich pretensji, że się tak cie­

szą, ale ja nie czuję żadnej radości, tylko smutek i nie-

nawiść do człowieka, który spowodował śmierć mo­

ich rodziców i moją hańbę".

Chance pominął kilka kolejnych zapisków, aż zna­

lazł to, czego szukał, i zaczął czytać dokładnie każde

słowo.

„Kto by przypuszczał, że Jack powróci? To się wy­

daje niemożliwe. Nasze miasto jest przeklęte. Winni

jego śmierci zostali zabici. Postawiono znak ostrze­

gający przed żółtą febrą, by odstraszyć podróżnych.

Gdyby znak ostrzegał przed duchem, nikt nie dałby

mu wiary. Ludzie, którzy jeszcze pozostali w mie­

ście, opuszczają je tylko w tym, co mają na grzbiecie.

Są przerażeni i wymykają się z miasta nocą. Nie

wiem, czy komukolwiek udało się wyjść bezpiecznie,

ale modlę się o to. Nigdy nie wrócą ze strachu przed

zemstą Jacka.

Teraz już wszyscy wyjechali ze Springtown. Zo­

stałam tylko ja. Nie wyjadę, chociaż wiem, że on do­

bierze się do mnie. To tylko kwestia czasu. Zanim za-

brali Ojca, powiedział mi, gdzie jest ukryte złoto,

i czuję, że moim obowiązkiem jest ujawnienie tej

kryjówki, ale najpierw muszę coś wyjaśnić. Od po­

czątku całe wydobyte złoto opatrywano tabliczką

z nazwiskiem właściciela i przekazywano Ojcu, po­

nieważ był uczciwym człowiekiem. On z kolei trzy­

mał je w bezpiecznym ukryciu. Ojcowie miasta pra­

gnęli, by złoto pozostało tajemnicą, aby nie okradli

nas bandyci, jak to się zdarzyło gdzie indziej. Mieli

wysłać cały ładunek konwojem wozów do Sacramen-

to, kiedy zjawił się Jack Quigley ze swoją bandą. Zło­

to jest w starej opuszczonej kopalni przy strumieniu.

Na górze jest szyb, a kiedy słońce stoi wysoko, moż­

na za pomocą lustra zobaczyć worki ze złotem. W ten

sposób Ojciec mógł sprawdzać, czy wszystko jest

w porządku, nie wchodząc do szybu. Kopalnia robi

wrażenie zasypanej, ale jest to jedynie cienka war­

stwa kamieni. Ojciec zarządził to wkrótce po przyby­

ciu bandy do miasta. Teraz już tylko ja znam ten se­

kret. Wszyscy inni nie żyją. Modlę się, żeby jacyś do­

brzy ludzie znaleźli złoto i żeby przyniosło im szczę­

ście. Wtedy zaznam spokoju".

Chance znał ten szyb. Był jednym z pierwszych,

do których zaglądał, a także jednym z największych.

Zlekceważył go, ponieważ uznał, że jest zasypany.

„Jack idzie po mnie. Przewraca wszystko na do­

le, a wkrótce wejdzie po schodach. Schowam się

w mojej szafie, jak to robiłam w dzieciństwie. Nie

wierzę..."

Tekst się urwał. Czy Jack Quigley zamknął drzwi

do szafy, czy zatrzasnęły się przypadkiem? Chance

nigdy się tego nie dowie.

A więc Amanda mówiła prawdę o duchu, a on był

zbyt uparty, by jej uwierzyć. Przejechał rękami po

włosach, usiłując zdecydować, co zrobić. Jak, do

diabła, walczy się z duchem? Zaczął teraz lepiej ro-

zumieć całą sytuację, wszystkie działania Amandy

nabierały sensu. A jeśli jej brak zainteresowania spo­

wodowały groźby Jacka?

Chance podniósł się i zaczął chodzić po pokoju.

Zatrzymał się i spojrzał na dziennik. Nagle przypo­

mniał sobie, jak koc zsunął się z kufra, kiedy poszedł

po drugi tom dziennika. I ten blask, który wtedy zo­

baczył. Duch Emily dalej przebywał w tym pokoju!

Jeśli ma wierzyć w duchy, to chyba również w ducha

Emily. Postarała się przecież, żeby znalazł jej dzien­

niki. Choć wydawało się to nieprawdopodobne, ale

może odnalezienie złota odpędzi także Jacka? Emily

napisała, że kiedy zostanie znalezione, ona zazna spo­

koju. Dlaczego nie miałoby to odnosić się i do Jacka?

Podjął niespokojny spacer po pokoju. Zanim co­

kolwiek przedsięweźmie, musi wywieźć Polly z mia­

sta. Wywiezienie Amandy bez wiedzy Jacka może się

okazać niemożliwe. Ale jak może się to udać, skoro

Amanda nie odstępuje jej na krok? Nagle zrozumiał,

że musi zachować ostrożność. Musi uważać. Amanda

nie może się dowiedzieć o jego planach. Porozmawia

z Polly w cztery oczy, by uświadomić jej niebezpie­

czeństwo. Kiedy już pozbędzie się Polly, zaopiekuje

się Amandą. Uśmiechnął się. Nikt nie powstrzyma go

przed zabraniem Amandy z tego miasta, nawet duch.

Rozdział szesnasty

Penetrowali właśnie ostatni wyznaczony rejon,

a Chance w skrytości ducha marzył tylko o tym, żeby

dostać się do złota, o którym pisała Emily w swoim

dzienniku. Świadomość, że nie znajdują się nawet

w pobliżu tamtego szybu, powiększała jedynie jego

niecierpliwość. Jednak inne sprawy były ważniejsze.

Musiał znaleźć okazję, by porozmawiać z Polly, a nie

było to łatwe. Amanda przez cały dzień nie odstępo­

wała przyjaciółki na krok. Za godzinę powinni wra­

cać do miasta.

Na skalistym terenie nie było widać śladu szybów.

Widoczne pozostałości kopalni znajdowały się poni­

żej. Chance stanął wyprostowany w gęstych zaro­

ślach i obserwował, jak Polly i Amanda wspinają się

po niewielkim wzniesieniu.

- Uwaga na węże! - krzyknął.

Amanda spojrzała w dół.

- Co mówisz?

W chwili nieuwagi zrobiła nieostrożny krok.

Chance rzucił się biegiem, widząc, jak zsuwa się

w dół skalistego zbocza. Kiedy dotarł na miejsce, le­

żała u podnóża skał.

- Wszystko w porządku? - zapytał.

- Chyba tak - odpowiedziała, trochę oszołomio­

na. Próbowała stanąć, ale ból w lewej stopie kazał jej

usiąść z powrotem.

- Nie ruszaj się. - Zdejmując jej but, Chance usły­

szał jęk bólu. Miała skręconą kostkę, poza tym wszy­

stko wydawało się w porządku. Oto nadarzyła się

okazja, na którą czekał. - Chyba nie będziesz mogła

chodzić przez dzień czy dwa. - Uśmiechnął się szel­

mowsko. - Myślę, że odniosłaś też pewne obrażenia

w tylnych partiach.

- Co się stało? - spytała zaniepokojona Polly, któ­

ra właśnie do nich dołączyła.

- Skręciła nogę w kostce. Niegroźnie.

W

oczach Polly pojawiła się ulga, a zaraz potem

zerknęła porozumiewawczo na Chance'a, który pod­

chwycił jej spojrzenie.

- Zaniosę Amandę pod drzewa, żeby miała cień.

-Wziął ją na ręce.

- Na pewno nic mi nie jest - upierała się Amanda.

- Chance ma rację - wtrąciła Polly. - Dzisiaj już nie

będziesz mogła się wspinać. My się tym zajmiemy,

- Polly, musisz tu ze mną zostać!

- Nonsens! Nic jej się nie stanie - zapewnił

Chance.

Amanda wpadła w panikę.

- Może zginąć! Do diabła, Chance, postaw mnie!

- Skąd ci to przyszło do głowy? - spytał spokojnie.

- Miałam sen, w którym widziałam śmierć Polly!

- Amando, to był tylko sen. Będę jej pilnował.

- Polly, obiecaj, że będziesz ostrożna.

- Obiecuję.

- Polly, poczekaj tutaj - polecił Chance. - Ja za

chwilę wrócę i będziemy dalej szukać.

Amanda była bezradna. Nie mogła chodzić, nie

mogła też zmusić Polly, żeby z nią została. Mogła je­

dynie modlić się, by Jack zostawił ich w spokoju.

Chance miał rację. Zaczynała tracić kontakt z rzeczy­

wistością. Oparła głowę na jego ramieniu i zamknęła

oczy, rozkoszując się tymi kilkoma chwilami blisko­

ści. Wdychała przyjemny zapach jego ciała, wsłuchi­

wała się w bicie serca. Pragnęła jego pocałunków,

pragnęła, by uwolnił ją od smutnej świadomości, że

wkrótce go straci. Jak cudownie byłoby raz jeszcze

poczuć jego wargi na swoich ustach.

Chance delikatnie posadził ją na ziemi.

- Dziękuję - szepnęła. - Będziesz uważał na Polly?

- Na pewno. - Widział niepokój w jej oczach i mu­

siał stoczyć z sobą walkę, żeby nie porwać jej w ramio­

na i nie uciec od wszystkiego, co miało związek ze

Springtown. Jednak po przeczytaniu dziennika Emily

nie miał wątpliwości, że Jack Quigley bacznie ich ob­

serwuje. Jeden fałszywy ruch mógł oznaczać śmierć ich

wszystkich. Chciał zapewnić Amandę, że zrobi co w je­

go mocy, żeby wyjechali bezpiecznie ze Springtown, ale

nie ośmielił się. Nawet rozmowa z Polly nie będzie taka

prosta. Położył plecak obok Amandy.

- Gdybyś poczuła głód lub pragnienie.

- Nie zapomnisz uważać na Polly?

- Nie, cały czas będziemy razem. - Chance mrug-

nął porozumiewawczo. - Nie martw się, Amando, sy­

tuacja może nie jest aż tak zła, jak przypuszczasz.

Wpatrywała się w szerokie ramiona odchodzącego

Chance'a. Nie martw się? Dopóki on i Polly nie wyjadą

stąd, mogła się tylko martwić. Usiłowała poruszyć nogą,

ale było to bolesne. Jeśli teraz okuleje, to wyjątkowo nie

w porę. Nazajutrz Polly i Chance będą z pewnością nale­

gać, by została w domu i będzie musiała ich posłuchać.

Kiedy wrócił Chance, Polly natychmiast usiłowała

porozmawiać z nim o Amandzie:

- Chance,ja...

- Nic nie mów - wyszeptał. - Nie przystawaj.

Gdy odeszli na tyle daleko, by Amanda nie mogła

ich widzieć, Chance schwycił Polly za rękę i przy­

ciągnął ją do siebie.

- Chance, ja muszę z tobą porozmawiać! Amanda

powiedziała, że zostanie w Springtown, dopóki się

nie upewni, że zniknąłeś z jej życia. Ale myślę...

- Nie ma czasu na wyjaśnienia. - Chance prze­

chylił się, by się upewnić, czy Amanda siedzi tam,

gdzie ją zostawił. - Nawet w tej chwili podejmuję

wielkie ryzyko, bo może Jack słucha tego, co mówię.

- Więc wierzysz w istnienie ducha? - Polly za­

parło dech.

- Tak. A teraz słuchaj. Chcę, żebyś dziś wieczo­

rem opuściła Springtown.

- Dzisiaj? Pójdziesz ze mną?

- Nie. Ja...

- Nie mogę przecież iść sama całą drogę do An-

gels Camp. Dlaczego mnie nie zaprowadzisz?

- Chcę wyciągnąć stąd Amandę, a nie uda mi się, je­

śli będę musiał uważać także na ciebie. Nie dalej jak

dziewięć kilometrów stąd jest miasto o nazwie Murphys.

- A dlaczego ona nie może opuścić miasta?

- Nasz przyjaciel może pozwolić odejść nam, ale

nie wypuści Amandy, chyba że znajdę sposób, żeby

go przechytrzyć. - Chance zamyślił się. - Jeśli dotrę

do złota, on pewnie zniknie.

- Nie chcę iść sama!

- Słyszałaś, co powiedziała Amanda. Twoje życie

jest w niebezpieczeństwie, więc musisz odejść.

- Twierdzisz, że Jack mógłby mnie zabić?

- Tak właśnie twierdzę.

- Nie chcę umierać!

- A więc rób, co mówię. Dziś wieczorem, kiedy

Amanda zaśnie, wymkniesz się z domu. Będę na cie­

bie czekał. Odprowadzę cię pół drogi do Murphys.

Potem tu wrócę. Możesz to zrobić?

- Boję się!

- Wiem, ale nie masz wyboru.

- Będziesz czekał?

- Będę.

- Zgoda. Jak tylko Amanda zaśnie, wymknę się

z domu.

Polly leżała w łóżku, wsłuchując się w równy od­

dech Amandy. Kilkakrotnie próbowała wstać, ale za

każdym razem przyjaciółka się budziła.

- Dobrze się czujesz? - szeptała, ale Polly nie od­

powiadała, udając, że śpi.

Powoli przesunęła na brzeg łóżka jedną nogę, a po­

tem dragą. Amanda nie poruszyła się, więc Polly usiadła

na łóżku, a potem zsunęła się na podłogę. W pokoju by­

ło wystarczająco jasno, bo przez okno wpadało światło

księżyca. Schwyciła spodnie, koszulę i buty i podeszła

do drzwi. W ostatniej chwili pomyślała o tym, żeby

wziąć świecę i zapałki. Drzwi nie zaskrzypiały ani przy

otwieraniu, ani przy zamykaniu.

Noc była ciepła, ale korytarz okazał się zaskakująco

zimny. Ciało Polly pokryła gęsia skórka, zaczęła szczę­

kać zębami. Wkrótce po przyjeździe do Springtown

Amanda wspominała o tym, że pojawieniu ducha towa­

rzyszy przejmujące zimno. Drżącą ręką zapaliła zapałkę

i świecę. Przy świetle poczuła się trochę lepiej. Osłoniła

ręką płomień i zaczęła odmawiać modlitwy.

Zeszła zaledwie do połowy schodów, kiedy nagły

podmuch wiatru zgasił świecę. Zrobiło się zupełnie

ciemno i Polly z trudem powstrzymała się od krzyku.

Nie wiedziała, czy wrócić do sypialni, czy dalej scho­

dzić na dół. Dotknęła ręką ściany i ostrożnie ruszyła

do przodu. Wreszcie namacała poręcz. Jeśli ten Jack

Quigley istnieje naprawdę, to czy zepchnie ją ze

schodów?

Chance odetchnął z ulgą na widok Polly wycho­

dzącej z domu. Na razie wszystko idzie dobrze. Teraz

musi ją stąd zabrać. Podbiegł do niej.

- Pospiesz się, Polly, nie ma czasu.

- Muszę się najpierw ubrać.

- To może poczekać. Włóż tylko buty.

Zamiast iść przez miasto, Chance skierował się na

tyły domu. Była to dłuższa droga, ale zamierzał sze­

rokim łukiem ominąć Springtown. Polly narzekała, że

idzie zbyt szybko, ale nie przestawał jej popędzać.

Pozwolił jej się zatrzymać, dopiero gdy odeszli

prawie dwa kilometry od miasta.

Polly padła na ziemię, usiłując uspokoić oddech.

- Czy... czy już jesteśmy bezpieczni?

- Chyba tak.

- Jak daleko jeszcze, musimy iść?

- Ty musisz przejść jeszcze z siedem kilometrów.

Odgarnęła włosy z oczu.

- Ja? Co masz na myśli?

- Ja muszę wracać.

Poderwała się na nogi.

- Chcesz powiedzieć, że zostawisz mnie samą na

tym pustkowiu? - Usiłowała rozejrzeć się wokół, ale

było zbyt ciemno, by cokolwiek zobaczyć.

Chance wskazał na południe.

- Idź w tym kierunku, a dotrzesz do Murphys.

- Zabłądzę!

Chance obejrzał się na Springtown.

- Przecież wiesz, że nie mogę iść z tobą.

Polly westchnęła.

- Wiem - powiedziała po chwili. - Musisz wrócić

po Amandę.

- Czy chciałabyś, żebym postąpił inaczej?

- Nie, ja też ją kocham. Czy naprawdę myślisz, że

uda ci się ją wydostać?

- Nie wiem, ale na pewno będę próbował. Polly,

wiem, gdzie jest złoto.

- Wiesz? - pytała zaskoczona. - Widziałeś je?

- Nie, ale zamierzam mu się przyjrzeć w południe.

- Zsunął z ramienia juki. - Tutaj jest sakiewka, a w niej

połowa złota, które znalazłem. Chcę, żebyś zatrzymała

się w hotelu w Murphys przez dwa tygodnie. Jeśli nie

zjawimy się do tej pory, to wszystko należy do ciebie.

W tamtejszej stajni stoi mój koń. Zapłać za jego pobyt.

Jeśli się nie zjawimy, koń jest twój. Nie próbuj na nim

jeździć, ale kowal chce go kupić.

- Chance - zaczęła zatroskana Polly - mówisz

tak, jakbyśmy mieli więcej się nie spotkać. Nie uciek­

nę przecież ze wszystkim.

Chance roześmiał się.

- Dobrze wiesz, Polly, że to mi w ogóle nie przyszło

do głowy. Jestem przekonany, że będziesz czekać. Do­

bra z ciebie dziewczyna. Nie jestem pewien, czy uda

nam się dotrzeć do złota. Przecież nie wiem nawet, czy

ktoś już się do niego nie dobrał. Ale w tych jukach jest

dosyć, żebyśmy wszyscy troje mogli zacząć od nowa.

- Może otworzymy saloon?

Chance przeniósł ciężar ciała na drugą nogę.

- Polly, jeśli jesteś sprytna, nie wrócisz już do sa­

loonu. Nie spiesz się i znajdź sobie odpowiedniego

mężczyznę. Wydaje mi się, że tego naprawdę chcesz.

A teraz muszę już iść.

- Bądź ostrożny.

- Wierz mi, że nie mam ochoty umierać, ale prę­

dzej mnie diabli porwą, niż pozwolę jakiemuś ducho­

wi zabrać kobietę, którą kocham. - Pochylił się i po­

całował ją w policzek. - Zobaczymy się za kilka dni.

Polly wzięła od niego juki i obserwowała, jak zni­

ka w ciemności.

- Znalazłam odpowiedniego mężczyznę - wyszep­

tała. - Tyle że nie jest do wzięcia,

Amanda obudziła się i stwierdziła, że Polly nie ma.

W pierwszym odruchu przeraziła się i wyskoczyła

z łóżka, ale natychmiast usiadła z powrotem, ponie­

waż kostka nadal bolała. Uświadomiła sobie, że nie

ma powodów do niepokoju. Polly i Chance na pewno

już wyruszyli na poszukiwania. Pozostawało jej jedy­

nie czekać na ich powrót.

Pokuśtykała do otwartego okna i wysunęła głowę

na zewnątrz. Zbliżało się południe. Przynajmniej nie

będzie musiała czekać cały dzień.

Szyb wydawał się początkiem kopalni. Cały

osprzęt i drewno były na miejscu, zabrano jedynie

kubeł do opuszczania łudzi. Ile metrów liczy główny

tunel? Sto pięćdziesiąt, trzysta, siedemset? Wciągnął

głęboko powietrze. Jama prawdopodobnie nie miała

więcej niż siedem, może dziesięć metrów głębokości,

ale to też nie wydawało się zbyt zachęcające.

Wyjął z plecaka lusterko i popatrzył na słońce. Może

teraz przekona się wreszcie, czy złoto jeszcze tu jest.

Może uda się wyciągnąć je za pomocą haka, bez opusz­

czania się na dno szybu. Złoto nie może przecież leżeć

luzem. Musi być w workach albo w pojemnikach.

Chance podszedł do szerokiego otworu szybu,

ustawił lusterko w ten sposób, by słońce odbijało się

w czarnej dziurze. Pochylił się i spojrzał w dół. Właś­

nie dostrzegł coś, co przypominało worki z juty, gdy

poczuł, że grunt usuwa mu się pod nogami. Usiłował

rzucić się do tyłu, ale wszystko, co udało mu się

uchwycić, osuwało się wraz z nim.

Uderzył głucho o ziemię, ale był tylko lekko oszo­

łomiony. Pokręcił głową. W następnej chwili ogarnę­

ło go przerażenie. Nie mniej niż dziesięć metrów nad

głową widział szeroki otwór. Zadrżał, nozdrza wypeł­

nił mu stęchły zapach wilgotnej ziemi. Macał wokół,

szukając czegoś, co pomogłoby mu się wydostać. Sta­

lowy szpikulec ugodził go w rękę. Zaczął go obma­

cywać. Żelazny hak! Trzymając w jednym ręku linę,

poderwał się na nogi. Wiele razy próbował wyrzucić

hak na górę, ale za każdym razem opadał w dół, mi­

jając go o włos. Chance oddychał z coraz większym

trudem. Widział niewyraźnie, aż wreszcie ogarnęły

go kompletne ciemności.

Kiedy oprzytomniał, uświadomił sobie, że musiało

to być omdlenie. Zmuszał się do zachowania spokoju,

ale nie było to łatwe. Czuł, że znowu ogarnia go pa­

nika. Pomyśl, do diabła, pomyśl! Myśl o Amandzie!

Czy pozwolisz, żeby Jack Quigley zwyciężył?

Chance dźwignął się do pozycji siedzącej. Nic

dziwnego, że w stanie skrajnego zdenerwowania nie

udało mu się zaczepić haka. Otarł pot z twarzy, za­

mierzał wziąć się w garść. Jak długo będzie myślał,

tak długo uda mu się utrzymać na wodzy strach. Po­

szukał liny. Nagle namacał ręką coś znajomego. Ple­

cak! Musiał pociągnąć go za sobą, spadając do szybu.

Otworzył plecak drżącymi rękami. Po omacku odna­

lazł świecę. Potem wymacał zapałki, zapalił jedną

i błogosławił cudowny blask płomienia. Zapalił świe­

cę i wstał. Miał wokół siebie sporo miejsca. Rozglą­

dał się wokół, aż zlokalizował to, czego szukał.

W odległości nie większej niż siedem metrów zo­

baczył worki z juty. Zbliżył się szybko i zaczął je

otwierać. Po chwili cofnął się o krok, nie wierząc

własnym oczom. Nigdy nie widział takiej ilości złota!

Podniósł wyżej świecę. Wielką komorę w trzech

czwartych wypełniało złoto! Usiadł na ziemi i wpa­

trywał się w skarb. On, Polly i Amanda stali się bo­

gaczami! W podziemnych tunelach niosło się echo je­

go histerycznego śmiechu.

Dopiero gdy się uspokoił, uświadomił sobie niedo­

godność całej sytuacji. W jaki sposób wydobędzie to

złoto na powierzchnię? Spojrzał znowu w otwór szy­

bu i nagle przyszła mu do głowy myśl, czy to nie Jack

Quigley zepchnął go w dół. Doskonały sposób, żeby

się go pozbyć. Ale Jack Quigley jeszcze nie odniósł

nad nim zwycięstwa! Wstał i zaczął krążyć po ob­

szernej komorze, oglądając ją badawczo. We wszy­

stkie strony rozchodziły się stąd tunele, większość

z nich schodziła w dół. Spostrzegł skrzynki z dyna­

mitem, a także lonty. Latarnie, kilofy... Uśmiechnął

się na widok palta wiszącego na szpikulcu wbitym

w ścianę. Miał dwie możliwości. Mógł próbować

znaleźć wyjście albo raz jeszcze posłużyć się hakiem.

Słońce dawno już nie świeciło wprost nad otworem

i po tym Chance zorientował się, że to późne popo-

łudnie. Zdecydował się na próbę z hakiem. Po wie­

lu usiłowaniach wiedział już, że nie ma wyboru. Tyl­

ko dwukrotnie udało mu się zaczepić hak na skra­

ju otworu i za każdym razem grunt się obsuwał, a

w dół leciały grudy ziemi i kępki trawy. Chance'a nie

cieszyło, że musi szukać wyjścia pod ziemią, ale

strach go już opuścił. Teraz był pełen determinacji.

Zdjął ze szpikulca wełniane palto i ubrał się. Ręka­

wy były o wiele za krótkie, palto nie dopinało się

z przodu, ale dawało ciepło. Nie miał pojęcia, w któ­

rą stronę iść, lecz i tak los mu sprzyjał. Miał świat­

ło i cały zwój sznurka w plecaku. Wiedział też dość

dużo o kopalniach. Złożył wszystko, co mogło się

przydać, na stare taczki. Wiedział, że dynamit potrze­

buje wyższej temperatury, wetknął więc kilka lasek

za cholewę.

Amanda chodziła po saloniku w domu Chance'a,

nieprzytomna z niepokoju. Dokuśtykała tutaj w po­

szukiwaniu Chance'a i Polly. Potem obeszła, kulejąc,

cały dom. Zapadły ciemności, powinni wrócić przed

kilkoma godzinami. Musiało im się coś przytrafić.

Czy powinna wyruszyć im na spotkanie? Ale jak, ze

skręconą nogą, po ciemku? Poczuła dreszcze i znie­

ruchomiała w oczekiwaniu na pojawienie się Jacka.

Siedział w ulubionym fotelu Chance'a i czyścił

paznokcie.

- Coś nie w porządku, mój skarbie? - zapytał od

niechcenia.

- Jack, gdzie oni są?

Skan Anula, przerobienie pona.

- Oni? Jacy oni?

Miała ochotę krzyknąć, cisnąć w niego czymś, by­

le tylko zniknął z jego twarzy ten wyraz zadowolenia.

- Czy zrobiłeś im krzywdę?

- Skądże.

- Więc gdzie są? - Amanda wstrzymała oddech.

- Odeszli. Zabrali całą biżuterię i wszystko, co im

wpadło w ręce, i wymknęli się tej nocy.

- Nie wierzę ci.

- Czy naprawdę sądziłaś, że nicpoń i dziwka zo­

staną tutaj, skoro uznali, że nie ma złota? Czy mam

ci powiedzieć, ile razy oni...

- Nie!

- Obserwowanie ich sprawiało mi wielką przyje­

mność.

Po policzkach Amandy popłynęły łzy.

- Mówiłem ci, że tylko ja kocham cię naprawdę,

ale nie chciałaś mi wierzyć. Pozwoliłem im tu zostać

tylko po to, żebyś się sama przekonała. Ale oni byli

na tyle sprytni, że w twojej obecności nie okazywali

sobie żadnych uczuć.

- Nie wierzę ci! - Rzuciła się do drzwi, ale Jack uniósł

rękę i silny podmuch wiatru powalił ją na podłogę.

Powoli wstał z krzesła, twarz miał wykrzywioną

gniewem.

- Nigdy nie próbuj wychodzić, kiedy mówię do

ciebie! Rozumiesz?

- A co mi zrobisz? Zabijesz mnie?

- O, nie. Nigdy bym tego nie zrobił. Ale mogę cię

okaleczyć, poranić, uczynić z twego życia piekło.

Możesz mi wierzyć, że robiłem to już wielokrotnie,

gdy pragnąłem jakiejś kobiety.

Teraz stał naprzeciwko niej. Amanda nie mogła

znieść widoku jego twarzy.

- Jack, proszę cię. Mówisz, że mnie kochasz, więc

pozwól mi odejść.

- Pozwolić ci odejść? Czy o to mnie błagasz?

- Nie. Nie będę błagać.

- To dobrze. Nigdy nie lubiłem słabych kobiet.

Nie pozwolę ci odejść. Zbyt długo czekałem, żebyś

zjawiła się w moim mieście. Jesteśmy sobie przezna­

czeni.

- Prędzej umrę.

- Będziesz żyła. Instynkt samozachowawczy jest

czymś niezwykłym. Amando, nie próbuj odejść:. Mo­

gę cię zapewnić, że nie uciekniesz ode mnie, a kiedy

już z tobą skończę, nigdy więcej nie będziesz próbo­

wała uciekać. I pamiętaj, że chociaż ty mnie nie wi­

dzisz, ja widzę ciebie. Jestem z tobą przez cały czas

i coraz lepiej cię poznaję.

Kiedy zniknął, Amanda się rozpłakała. Czy mówił

prawdę na temat Polly i Chance'a? Pomimo wszystko

nie przestała kochać Chance'a. Od pewnego czasu zda­

wała sobie sprawę, że Jack nie dopuści, by związała

z Chance'em swoją przyszłość, miała jednak wspo­

mnienia, a tego Jack nie mógł jej odebrać. Czyż nie

modliła się, żeby Poiły i Chance mogli bezpiecznie

uciec? Usiadła, z gniewem wycierając łzy. Dlaczego go­

towa była uwierzyć Jackowi? Zawsze próbował nią ma­

nipulować. A jeśli kłamie, to skąd wiadomo, że Chance

nie wróci? Nie, Chance, nie może wrócić. Nie wątpi­

ła, że gdyby to zrobił, Jack by go zabił.

Chance ciągnął za sobą sznurek. Kiedy uznał, że

tunel prowadzi w dół albo że nie ma z niego wyjścia,

wracał po śladach sznurka. Kolejny tunel wydał się

mu obiecujący. Nie uszedł daleko, kiedy dostrzegł

koleiny wyżłobione przez koła niewielkiego wozu.

Tunel był wystarczająco szeroki, by zmieścił się

w nim muł i wóz. A złoto było za ciężkie, żeby je

nieść. Nie miał pojęcia, jaka jest pora dnia, był jednak

pewien, że szedł wiele godzin. Nie wiedząc, ile jesz­

cze czasu upłynie, zanim znajdzie wyjście, usiadł wy­

czerpany na ziemi. Pogrzebał w plecaku i znalazł tro­

chę wyschniętego chleba i stwardniałej dziczyzny.

Po tym skromnym posiłku sprawdził latarnię. Wa­

hał się, zanim ją zgasił, ale musiał oszczędzać. Zosta­

ły mu już tylko trzy latarnie. Może znajdzie ich wię­

cej w tunelu, ale nie było to pewne.

Gdy tylko znalazł się w ciemnościach, poczuł, że

ogarnia go panika. Aby zapomnieć o strachu, zaczął

myśleć o Amandzie. Uśmiechnął się na wspomnie­

nie wspólnie spędzonego czasu, a potem zmarszczył

brwi, uświadomiwszy sobie, ile razy próbowała mu

powiedzieć o Jacku. Położył się i zamknął oczy. Po­

trzebował snu. Nagle otworzył szeroko oczy. Jeśli

Jack spowodował burzę piaskową, dlaczego nie inter­

weniował, kiedy kochali się na skale albo kiedy za­

brał Amandę nad jezioro? Istniała tylko jedna

odpowiedź. I cały czas o niej wiedzieli!

Rozdział siedemnasty

Amanda leżała na łóżku w pokoju Emily, wpatru­

jąc się w koronkowe firanki poruszane popołudnio­

wym wietrzykiem. Miała wyschnięte wargi, ciało

rozpalone i lepkie od upału, nie chciała jednak wy­

chodzić z tego pokoju. Przebywała tu od chwili

rozmowy z Jackiem przed dwoma dniami. Gdyby

Chance zamierzał wrócić, już by się zjawił. Co do Ja­

cka, to była pewna, że dopóki pozostanie w tej sypial­

ni, nie będzie mógł jej dotknąć. Może obawiał się du­

cha Emily i dlatego tu nie wchodził?

- Amando!

Wyskoczyła z łóżka i zachwiała się na nogach. Nie

zdawała sobie sprawy, jak bardzo osłabła. Wyjrzała przez

okno i zobaczyła, że Chance wychodzi spod drzew

i zmierza prosto w stronę domu. Ubranie miał brudne,

a twarz pociemniałą od zarostu. Robił wrażenie skrajnie

wyczerpanego. Zauważyła, że wiatr zaczyna poruszać li­

ście i gałęzie i że coraz bardziej przybiera na sile.

- Jack - szepnęła, zmierzając do drzwi. - Nie! -

krzyczała, biegnąc przez korytarz. Potknęła się na

pierwszym stopniu schodów, ale udało jej się uchwy­

cić poręcz. Kiedy Jack odwrócił się w jej stronę, za-

chwiała się. Na jego twarzy malowała się nienawiść

i wściekłość.

- Proszę, nie zabijaj go!

- Amando! - wołał Chance. - Wyjdź. Chcę z tobą

porozmawiać.

- Czy teraz mnie błagasz, Amando? - pytał Jack.

- Tak, błagam cię. - Znowu odwrócił się do niej

plecami, usłyszała grzmot i coraz głośniejsze wycie

wiatru. - Zrobię wszystko, co zechcesz.

Stanął twarzą do niej z zimnym uśmieszkiem na

ustach. Amanda zrobiła ostatni krok i zatrzymała się.

- Dlaczego miałbym ocalić to nędzne życie? On

próbuje zabrać mi ciebie!

Jego słowa zdawały się huczeć w całym domu.

- Jeśli to zrobisz, będę ci służyć aż do śmierci.

Spojrzał na nią podejrzliwie.

- I nigdy już nie wejdziesz do tej sypialni?

- Nigdy.

- I zrobisz wszystko, co ci każę?

- Tak. Obiecuję.

Przekrzywił głowę.

- Oddam ci tę ostatnią przysługę, ale już nigdy nie

próbuj mnie rozzłościć. Pozbądź się go raz na zawsze.

Będę was obserwował i jeśli nie odejdzie, zabiję go.

Zaręczam ci, że nie będzie to przyjemna śmierć.

Amanda słyszała, że wiatr cichnie. Podeszła do

drzwi i otworzyła je. Chance nie poruszył się, gdy

szła w jego stronę. Zmusiła się do uśmiechu, modląc

się, by tym razem udało się go przekonać, że nie chce

go już więcej widzieć.

Chance zdawał sobie doskonale sprawę, że nie­

wiele brakowało, by spotkał się ze swoim Stwór­

cą, i że w jakiś sposób Amanda temu przeszkodziła.

Nie mógł uwierzyć, jak bardzo się zmieniła w tak

krótkim czasie. Miała pożółkłą cerę i czarne kręgi

pod oczami. Spodnie i koszula wyglądały tak, jakby

nie zdejmowała ich od kilku dni. Czy była chora, czy

to wpływ obecności Jacka? Zauważył, że z trudem

trzyma się na nogach. Zmusił się, by stanąć w możli­

wie swobodnej pozie, nie chciał bowiem, żeby Aman­

da lub Jack zorientowali się, co czuje łub jakie ma

plany.

- Chance - odezwała się Amanda - myślałam, że

poszedłeś sobie. A gdzie Polly?

- W mieście zwanym Murphys.

Musiała spleść ręce na plecach, by nie okazać zde­

nerwowania. Chance, nawet tak brudny, wydawał jej

się najprzystojniejszym mężczyzną na świecie. Boże,

jakże go kochała!

- Co się stało? Wyglądasz, jakbyś spadł z konia.

- Rzeczywiście. Poczułem wyrzuty sumienia, że

Polly i ja tak się ulotniliśmy. Musiałem wrócić, żeby

zapytać, czy mamy ci zostawić jakieś pieniądze

w Murphys. Polly powiedziała, że chcesz się mnie

pozbyć, zanim sama opuścisz Springtown.

- Chcesz powiedzieć... że nie jesteś na mnie zły?

- Dlaczego miałbym być? Oboje jesteśmy dorośli,

i jak już mówiłem, cokolwiek się stało, nie mogło

trwać.

- A ty zawsze będziesz miał Polly?

Chance domyślał się, co powinien teraz powie­

dzieć. Widział cierpienie w jej wielkich oczach i to

utrudniało mu tę grę.

- Znasz przecież Polly. Jak długo można się jej

opierać?

- Istotnie, niezbyt długo! Mogę cię zapewnić, że

nie będę potrzebowała pieniędzy. Wszystko w po­

rządku.

Chance przeciągnął dłonią po włosach.

- Może odprowadzisz mnie do mojego konia, że­

by udowodnić, że nie masz do mnie pretensji?

- Ja...

Uśmiechnął się.

- No, dobra. Możemy przynajmniej rozstać się jak

przyjaciele.

Amanda rzuciła okiem przez ramię. Jack pewnie

będzie przekonany, że nic jej nie łączy z Chance'em.

- W porządku.

- A więc jak długo zamierzasz zostać w Spring-

town? - spytał Chance, prowadząc ją na tyły domu.

Nie przestawał mówić, gdy oddalali się coraz bar­

dziej.

Amanda nagle zatrzymała się i rozejrzała wokół.

- Gdzie jest twój koń?

Delikatnie wziął ją w ramiona.

- Amando, nie miałem czasu wytłumaczyć ci

wszystkiego, ale zaufaj mi. Razem opuścimy to

miejsce.

- Nie! - usiłowała się wyrwać. - Czy nie rozu­

miesz? Nienawidzę cię. Musisz odejść!

- Posłuchaj - powiedział łagodnie. - Jack nie mo­

że już zrobić ci krzywdy.

- Nie! Mylisz się! On...

Chance pochylił się i pocałował ją czule, starając

się nie urazić popękanych warg.

- Kocham cię - wyszeptał. - I nigdy nie naraził­

bym twojego życia na niebezpieczeństwo.

- Ale przecież powiedziałeś, że ty i Polly...

Uśmiechnął się.

- Kłamałem. Nie mogłem powiedzieć prawdy

w obecności Jacka.

- Chance, posłuchaj! On zabije nas oboje. Proszę

cię, odejdź - błagała Amanda.

Potrząsnął nią delikatnie.

- Nie, ty posłuchaj. Jestem przekonany, że nie mo­

że nam nic zrobić. Czy dobrze się czujesz? Wyglą­

dasz strasznie.

Nie pragnęła nic więcej, prócz tego wyrazu miłości

w jego oczach. Chance naprawdę ją kochał. Przez ca­

ły czas.

- Teraz czuję się świetnie - powiedziała miękko.

Chance rzucił okiem w stronę miasta.

- Miałem dużo czasu, żeby zastanowić się nad sy­

tuacją, i chyba wiem, jak pozbyć się Jacka raz na za­

wsze.

Amanda odsunęła się od niego.

- To niemożliwe. On nie jest człowiekiem. Wiem,

że nawet teraz nas obserwuje.

- A więc dlaczego nic nie robi?

- No... nie wiem.

- Gdzie jest wiatr czy burza? - Chance uśmiech­

nął się, bo z każdą chwilą nabierał pewności siebie.

- Kiedy byłem w kopalni...

- W jakiej kopalni?

- Później ci opowiem. Teraz nie mamy wiele cza­

su. Zacząłem się zastanawiać, dlaczego Jack tak się

rozzłościł, że spałaś w moim łóżku, a przecież nie

zrobił niczego, kiedy byliśmy razem przy innych oka­

zjach. Doznałem olśnienia. Nie wiedział o tych in­

nych okazjach, ponieważ byliśmy za miastem.

Springtown to więzienie Jacka.

- Ale to niemożliwe. Powiedział, że obserwuje

mnie przez cały czas.

- Domyślam się, że kontrolował cię za pomo­

cą twojego własnego strachu. Dopóki mógł cię

przekonać, że wszystko widzi, nie miał się czego oba­

wiać.

Amanda dotknęła dłonią pulsujących skroni.

- Masz rację. Teraz, gdy o tym myślę, uświada­

miam sobie, że wydarzyły się różne rzeczy, o których

nie wiedział. Powiedział nawet kiedyś, iż wydaje mu

się, że sprawdzamy szyby. Mogliśmy wyjechać

w każdej chwili!

- Kochanie, mam pewien plan, ale nie wiem, czy

się powiedzie.

- Co masz na myśli? - Amanda wstrzymała od­

dech. - Jeśli on rzeczywiście nie może nas dosięgnąć,

uciekajmy stąd jak najszybciej!

Chance pogłaskał jej policzek.

- Czy nie rozumiesz, że nie możemy wyjechać?

- Dlaczego? Zrobiliśmy to przedtem. Chance, nie

mogę znieść myśli, że on cię zabije.

- Owszem, wyjechaliśmy, ale każde z nas musiało

wrócić. Amando, czy wierzysz w przeznaczenie?

- Nie wiem, czy jest jeszcze coś, w co mogłabym

wątpić. Dlaczego pytasz?

- Ponieważ czuję przez skórę, że przeznaczeniem

twoim, Polly i moim było przybycie tutaj. Powiedziałaś,

że mogliśmy wyjechać w każdej chwili. Nie przypusz­

czam. Mieliśmy zniszczyć Jacka i znaleźć złoto. I nie

mogliśmy wyjechać, dopóki tego nie dokonamy.

- Możliwe też - powiedziała miękko - że byliśmy

sobie przeznaczeni.

Spojrzał na nią i uśmiechnął się.

- Co do tego nie mam wątpliwości.

- Na czym polega twój plan?

- Możesz iść czy mam cię nieść?

Amanda z każdą chwilą czuła się silniejsza. Goto­

wa była na wszystko przy boku Chance'a.

- Mogę iść.

Trzymając Amandę za rękę, Chance ominął miasto

wielkim łukiem. Wreszcie dotarli do miejsca, gdzie

zostawił załadowane karabiny.

- Co to jest? - spytała zatroskana Amanda. - Nie

możesz zabić Jacka.

- Ale spróbuję. Podłożyłem w całym mieście dy­

namit. Przez cały czas martwiłem się, że Jack mnie

obserwuje, a jednak nie robił tego.

- Był zbyt zajęty, czekając, aż wyjdę z pokoju

Emily. Co zamierzasz zrobić?

- Podjąć największe ryzyko mojego życia. Spró­

buję wysadzić całe miasto w powietrze. Ale nie zro­

bię tego bez twojego przyzwolenia. Amando, spójrz

na mnie. - Popatrzył w jej głębokie, ciepłe oczy. -

Wiele rzeczy może się nie udać. A najważniejsza

z nich to taka, że mogę w ten sposób wyzwolić Jacka

z jego więzienia. Jeśli tak się stanie, to wiesz dobrze,

że pójdzie za nami. Albo nie dopuści, by cokolwiek

zdarzyło się w Springtown. Może wznieci ogień. Nie

mam pojęcia, co zrobi. Jak mówiłem, to wielkie ry­

zyko, ale myślę, że powinniśmy je podjąć.

- Może masz rację. Może przybycie tutaj było na­

szym przeznaczeniem, ponieważ oboje wiedzieliśmy,

że w istocie nie mamy wyboru.

Chance skinął głową, wziął karabin i wycelowa­

wszy w jedno z miejsc, gdzie założył dynamit. Po­

ciągnął za cyngiel.

Suche drewno rozprysnęło się na wszystkie strony.

Chance strzelał w kolejne cele, a Amanda poczuła, że

ziemia drży jej pod nogami. Najpierw wybuchł pożar,

ogień zachłannie obejmował kolejne budynki, a pło­

mienie lizały skraj nieba. Żar stawał się nie do wy­

trzymania. Dym wyciskał już łzy. Kiedy Chance

przestał strzelać, całe miasto stało w płomieniach.

Amanda mogłaby przysiąc, że słyszy wołania Jacka.

Zatkała uszy i już miała skryć się w ramionach Chan­

ce'a, ale wziął do ręki karabin. Patrzyła, jak celuje

w piękny, duży dom stojący na uboczu. Chwyciła go

za rękę.

- Nie możesz tego zrobić! - wykrzyknęła.

Chance delikatnie odsunął jej rękę.

- Amando, trzeba zniszczyć wszystko, inaczej

Jack nie zginie. Poza tym, on nie jest jedynym du­

chem, który musi odpocząć w spokoju. Jesteśmy to

winni Emily. - Znowu wycelował i pociągnął za

spust. Jedna część domu wyleciała w powietrze, pło­

mienie ogarnęły konstrukcję. Amanda ukryła głowę

na piersi Chance'a, a on otoczył ją ramionami.

- Popatrz!

Odwróciła głowę. W centrum miasta pośród płomie­

ni zaczęła się tworzyć gęsta czarna chmura. Amandę

ścisnęło w piersiach, kiedy chmura uniosła się w powie­

trze i zaczęła płynąć w ich stronę. Widziała twarz Jacka

wykrzywioną nienawiścią, z ogniem w oczach. I wtedy

w dymie pojawiła się inna postać, a Jack zniknął.

- Emily! - szepnęła Amanda.

Emily nakryła Jacka czymś w rodzaju płaszcza,

a czarny dym opadł na ziemię. Amandę ogarnęło po­

czucie wolności, nie znane od tygodni. Spojrzała na

Chance'a z uśmiechem.

- Tak mi się chce pić - zdążyła powiedzieć

i zemdlała.

Znajdowali się na brzegu wąwozu. Amanda leżała

w ramionach Chance'a i wpatrywała się w gwiazdy.

- Aż trudno uwierzyć, że tam było ukryte złoto

i ty je znalazłeś.

- Jeszcze trudniej będzie ci uwierzyć, gdy poje­

dziemy tam wozem, żeby je załadować. - Chance

myślał o Emily. Opowie Amandzie o dziennikach,

kiedy będzie na tyle pewna jego miłości, żeby zrozu­

mieć, że zachował specjalne miejsce w swoim sercu

dla tamtej dzielnej, łagodnej młodej kobiety.

- Ile razy trzeba będzie po to jechać?

- Nie mam pojęcia. Amando, czy prosiłem cię już,

żebyś za mnie wyszła?

- Nie.

- A więc wyjdziesz za mnie?

- Co takiego?

Chance roześmiał się i przyciągnął ją bliżej.

- Czy masz pojęcie, jak bardzo cię kocham?

- Udowodnij to.

- Z przyjemnością, ale czy jesteś pewna, że...

- Całkiem pewna. - Przejechała dłonią po jego

torsie i pocałowała go.

- O, nie - oznajmił z udaną powagą - w żadnym

wypadku przed ślubem!

Amanda roześmiała się.

- Chyba nie zostawiłeś mi wyboru. Będę musiała

za ciebie wyjść.

Pocałował ją namiętnie.

- Jak tylko dotrzemy do Murphys?

Westchnęła z rozkoszy, kiedy Chance przygarnął

ją mocno do siebie. Poczuła, jak bardzo jej pragnie.

- Kochanie, czy wiesz, ile razy chciałam się z tobą ko­

chać? - Przechyliła głowę, żeby mógł całować jej szyję.

- Mogę się domyślać, bo wiem, przez jakie piekło

przeszedłem, pożądając ciebie. - Położył ją na ple­

cach i zaczął rozpinać jej bluzkę.

Jasne słońce wznosiło się właśnie nad górami, kiedy

Amanda i Chance stanęli na skraju skały i spojrzeli

w dół, na to, co było kiedyś Springtown. Teraz były tam

tylko dymiące zgliszcza. Myśl o wszystkich ludziach,

którzy tu kiedyś mieszkali, o wszystkich ich nadziejach,

planach i marzeniach, wywołała łzy Amandy.

- Chodź, najdroższa - powiedział ciepło Chance.

- Mamy przed sobą blisko dziesięciokilometrowy

marsz. Tam jest Polly, na którą czeka prawdziwa nie­

spodzianka.

Trzymając się za ręce, ruszyli w drogę.

- Chance, kiedy zabierzemy już całe złoto, czy

powiemy, skąd pochodzi?

- Nigdy. Pozwolimy ludziom myśleć, że pochodzi

z naszej własnej kopalni.

Amanda uśmiechnęła się.

- A więc to złoto stanie się legendą.

- Już się stało. Pomyśl tylko, przez ile jeszcze lat

ludzie będą szukać ukrytego skarbu Springtown.