BAJKI-WSPOMINAJKI

Czyli niesamowite historie z dzieciństwa pewnej małej dziewczynki

O

małej jaskółce

Gdy zapadał zmierzch i nadchodziła najmilsza pora – pora czytania bajek przed zaśnięciem mała E.
z

nieukrywaną radością wierciła się w swoim łóżeczku czekając, aż babcia skończy podlewać ogród i przyjdzie do

jej pokoju na wieczorne bajanie. Tego dnia obi

ecała jej opowieść o Calineczce - bajkę, którą mała E. mogła

słuchać bez końca, zauroczona historią małej dziewczynki narodzonej z nasionka posadzonego przez bezdzietną
kobietę i mieszkającej w kielichu kwiatu tulipana. Najbardziej chyba jednak była zachwycona dobrym serduszkiem
Calineczki

i jej przyjaźnią z ocaloną niegdyś przez nią jaskółką, która potem uratowała dziewczynkę przed kretem

i jego strasznym planem wspólnego spędzenia reszty życia pod ziemią.
Gdy tylko babcia otwierała książkę z przepięknymi ilustracjami, te bajeczne obrazki pobudzały wyobraźnię małej
E.

tak bardzo, że dziewczynka zamknąwszy oczy w jednej chwili przenosiła się do krainy Calineczki, gdzie

wszystk

o wokół stawało się cudne i czarowne. Jednocześnie niebieskie kwiaty na tapecie w pokoju małej E.

ożywały i zaczynały kwitnąć, nocna lampka oświetlała pokój magicznym ciepłym światłem, a babcia zamieniała
się w dobrą wróżkę. Dziewczynka leżała na poduszkach zasłuchana w piękną opowieść, by zasnąć słodkim snem
w chwili, gdy Calineczka odlatywała z księciem elfów do jego kwiatowej krainy. Mała E. śniła potem do rana
o

elfach, jaskółkach i kwiatach, marząc o przygodach Calineczki.

Gdy następnego dnia mała E. obudziła się, jak co rano połaskotana na dzień dobry ciepłym promieniem słońca
wpadającym nieśmiało przez zasłonkę do jej pokoju, nie przypuszczała nawet jak bardzo historia małej Calineczki
stanie się i jej udziałem. Umywszy się i ubrawszy, wybiegła na piaszczystą ścieżkę prowadzącą do ogrodu, aby
powąchać wielkie, pierzaste pąki świeżo zakwitłych różowych peonii, dotknąć drobnych pomarańczowych
paznokietków nagietków, strącić poranną rosę z ogrodowych dzwonków i wytrząsnąć śpiące puszyste bąki
z

zakamarków fioletowych kapturków tojadu. Obiegłszy wszystkie ścieżki ogrodu babci Niny, złapała siatkę na

motyle i wybiegła za furtkę na skąpaną poranną rosą i promieniami słońca, soczyście zieloną alejkę. To była jej
ulubiona pora tropienia i łapania motyli, co sprawiało jej nieopisaną przyjemność i mnóstwo radości. Nad dziko
rosnącą trawą gęsto upstrzoną rumiankiem, błękitnookimi niezapominajkami, różowo-pierzastą firletką, jaskrawo-
żółtymi jaskrami i delikatnymi fioletowymi dzwoneczkami, unosiły się figlarnie i radośnie wyglądające rusałki,
bielinki i

modraszki. Mała E. biegała w sandałach po mokrej trawie, co chwila znikając w jej gęstwinie, gdy tylko

udało jej się nakryć jakiegoś nieostrożnego skrzydlatego pięknisia swoją siatką. Przez moment przyglądała się
złapanemu okazowi, sycąc oczy barwnymi wzorami na skrzydłach pojmanego okazu, by zaraz potem wypuścić
go na wolność i zacząć gonitwę za dostojnym paziem żeglarzem lub pomarańczowo-nakrapianą rusałką
osetnikiem albo pawim oczkiem czy zwinnym cytrynowym cytrynkiem

. Taka zabawa nie miała końca. Łąka kusiła

swymi kolorami i zapachami tak bardzo, że mała E. nie była w stanie się jej oprzeć. Czuła się przy tym tak
beztrosko

szczęśliwa, jak tylko może się czuć dziecko na niekończących się wakacjach, gdzieś z dala od miasta,

chodników i samochodów.
Gdy tak biegała rozradowana po murawie nagle jej uwagę zwrócił niewielki, ciemny kształt nieopodal młodego
dębu. Podeszła bliżej i ujrzała małego ptaszka. Leżał nieruchomo na grzbiecie, oczy miał zamknięte, a drobne
żółte łapki przykurczone były blisko białego brzuszka. Wyglądał znajomo – to była mała jaskółka, taka sama jak ta
z bajki o Calineczce.

Dziewczynka chwilę przyglądała się ptaszynie, aż w końcu zdecydowała się ją dotknąć

końcem wskazującego palca, żeby sprawdzić czy żyje. Ptaszek nie poruszył się. Wtedy mała E. wzięła delikatnie
bezwładne, lekkie jak piórko ciałko w obie rączki złożone niczym kołyska i powoli, ostrożnie zaniosła je do domu.
Gdy dziadek zobaczył nadchodzącą małą E. z tajemniczo smutną miną i czymś małym w dłoniach niepokojąco
spojrzał w stronę werandy, gdzie siedziała babcia i przebierała porzeczki. Dziewczynka powoli podeszła do
dziadka

i powiedziała – spójrz dziaduniu, kogo znalazłam; leżała pod dębem, może wypadła z gniazdka i się

potłukła? To chyba coś poważniejszego – odrzekł dziadek i zaraz dodał – zobacz nie rusza się i ma zamknięte
oczy.
Musimy jej pomóc, może jeszcze da się ją uratować, dziadku ty wiesz jak to zrobić, pomóż mi proszę – błagała
mała E. ze łzami w oczach.
Dziadek ostrożnie wziął ptaszka do ręki i zaczął mu się uważnie przyglądać. Jaskółka była bardzo młoda. Lekko
drżała, więc żyła, lecz dla swojego bezpieczeństwa udawała martwą. Miała zwichnięte skrzydełko i wyskubane
piórka. Najwyraźniej przydarzyło się jej coś nieprzyjemnego. Możliwe, że próbując pierwszy raz polecieć
zahaczyła o gałąź i spadła – głośno zastanawiał się dziadek. Ale po dokładniejszych oględzinach stwierdził,
że musiała przeżyć spotkanie z drapieżnikiem, być może z kotem sąsiadów Wasylem, który poturbował
nieostrożną i niedoświadczoną jaskółkę swoimi pazurkami, a może nawet i ząbkami.
Dziadek spróbował nastawić skrzydełko, gdy tymczasem mała E. pobiegła do babci po bandaż i gencjanę.
Po drodze

zajrzała jeszcze na parę minut do swojego pokoju, a potem do ogrodu. Po chwili wróciła do dziadka

i

jaskółki zaopatrzona we wszystko, co niezbędne dla ratowania ptaszyny. Oprócz medykamentów niosła jeszcze

małe pudełko wyłożone miękką watą, odrobiną świeżych płatków nagietków i trawą, spodeczek z wodą i trochę
muszek w pudełeczku od zapałek. Usadowiwszy się na ławce obok dziadka starannie rozłożyła wszystkie
przedmioty i porozumiewawczo spojrzała na starszego pana dając sygnał, że mogą przystąpić do operacji
ratowania jaskółki.
Dziadek opatrzył delikatnie ranę w miejscu, gdzie były wyskubane piórka i posmarował gencjaną, nastawił tak jak
potrafił najdelikatniej zwichnięte skrzydełko i obandażował wokół tułowia, aby je unieruchomić. Ptaszek
posłusznie poddawał się wszystkim zabiegom, co jakiś czas nieśmiało zerkając spod na wpółotwartych powiek.
Jego delikatne, miękkie ciałko wciąż drżało. Po skończonej operacji mała E. położyła jaskółkę do pudełka, żeby
tam

odpoczęła. Wszak sen to najlepsze lekarstwo podczas choroby, mówiła zawsze babcia. Pudełko zaniosła do

swojego pokoju i pozostała tam, aby czuwać przy chorej. Jaskółka cały czas leżała nieruchomo na boku, co jakiś
czas otwierając to jedno to drugie oko, jakby sprawdzając czy mała E. jest przy niej. Dziewczynka siedziała na
łóżku tuż obok pudełka z jaskółką i ze strapioną minką przeglądała strony książki o Calineczce, wierząc, że jej też
uda się uleczyć chorego ptaszka. Niewiadomo, kiedy zasnęła i przyśnił jej się cudowny sen, w którym jej mała,
chora jaskółka wyzdrowiała i znowu zaczęła latać. A potem uwiła malutkie gniazdko na werandzie babcinego
domu i

codziennie przylatywała do małej E. przynosząc w dzióbku różne skarby, a to płatek polnej stokrotki, a to

źdźbło puszystego, zielonego mchu, a nawet tycią aromatyczną poziomkę. Dziewczynka i ptaszek tak bardzo się
zaprzyjaźnili, że trudno było im myśleć o zbliżającym rozstaniu, gdyż lato miało się ku końcowi i nadchodziły
coraz chłodniejsze dni, co oznaczało, że wkrótce jaskółka będzie musiała odlecieć do ciepłych krajów, żeby tam
przezimować.

Głos babci wołającej na obiad obudził dziewczynkę z tego pięknego snu. Mała E. otworzyła zaspane, rozmarzone
oczęta i zajrzała do pudełka. Ptaszek leżał nieruchomo, na grzbiecie, już nie drżał i miał zamknięte oczka. Coś
było nie tak. Mała E. dotknęła go delikatnie paluszkiem, ale ptaszek się nie poruszył. Oczka jaskółki pozostały
zamknięte, a ona ani drgnęła. Ogromna, słona łza potoczyła się po policzku dziewczynki i spadła prosto na dziób
jaskółki. Za nią spadła jeszcze jedna, równie ogromna jak pierwsza, a potem następna i następna i naraz dało się
słyszeć głośne szlochanie.
Babcia i dziadek od razu domyślili się, co się stało i prędko pobiegli do pokoju dziewczynki. Cała we łzach mała E.
siedziała skulona na podłodze, trzymając w dłoniach niepozorne, nieruchome ciałko jaskółki i głośno, rozpaczliwie
płakała. Babcia usiadła obok dziewczynki i objęła ją mocno, by po chwili zacząć całować jej spłakane policzki.
Dziewczynka nie mogła się uspokoić. Nie mogła też uwierzyć, że mimo starań i szybkiej pomocy jaskółka
odeszła.
Tak mi przykro, tak mi przykro

– powtarzał w kółko dziadek. Widać, że on też nie spodziewał się takiego

zakończenia. Nie bardzo wiedział, co powiedzieć, jak pocieszyć małą E. Pogłaskał ją tylko czule po głowie
i

wyszedł z pokoju. Dziewczynka słyszała jego kroki na schodach prowadzących na strych, gdzie dziadek miał

swoje królestwo, swoją świątynię dumania, gdzie godzinami przesiadywał przy otwartym oknie z widokiem na las.
Teraz też tam się udał. Tymczasem babcia otarła dziewczynce łzy i mocno przytuliła do siebie. Bardzo długo tak
siedziały. Smutek panował w całym domu. Wszyscy zapomnieli o stygnącym obiedzie, zresztą i tak w tej sytuacji
nikt nie miał apetytu.

Minęło sporo czasu, zanim mała E. wreszcie wstała, wzięła pudełko z jaskółką i wyszła z domu, kierując się
piaszczystą dróżką w stronę furtki od ogrodu. Po drodze wzięła jeszcze z piaskownicy swoją małą łopatkę.
Zaciekawiona babcia weszła po schodach na strych do dziadka, skąd roztaczał doskonały widok na całą okolicę.
Oboje podeszli do dużego okna i zaczęli obserwować, co też ta mała E. znowu wymyśliła.
Dziewczynka wyszła za furtkę i udała się w kierunku młodego dębu, miejsca gdzie rano znalazła ptaszka.
Uklęknąwszy przy drzewie postawiła ostrożnie pudełko, odgarnęła rosnący wokół pnia mech i zaczęła kopać
swoją małą łopatką. Gdy wykopała odpowiednio głęboki dołek wyłożyła go puszystym zielonym mchem, na
którym rozrzuciła płatki rosnących obok błękitnych niezapominajek i żółtych jaskrów. Następnie ostrożnie wzięła
w dłonie martwą jaskółkę i pocałowawszy ją delikatnie na pożegnanie ułożyła bezwładne ciałko na
udekorowanym kwiatami mchu. Jeszcze c

hwilę patrzyła na ptaszka, którego miała nadzieję uratować, po czym

przykryła go płatkami kwiatów i trawą. Na koniec zasypała ziemią i ułożyła z powrotem mech, a na nim główki
rumianku i firletek. Siedziała jeszcze przez chwilę nad niewielką ptasią mogiłką, chlipiąc pod nosem. Nagle
usłyszała czyjeś kroki za sobą, odwróciła się i zobaczyła zbliżającego się dziadka, szedł do niej powoli i niósł coś
w ręce. Gdy podszedł bliżej zobaczyła, że jest to kartka papieru. Nic nie mówiąc dziadek objął dziewczynkę
i

wręczył jej narysowany przez siebie portret jaskółki latającej pośród znajomego jej ogrodu. Dziewczynka wytarła

zapłakane oczy i pierwszy raz od wielu godzin uśmiechnęła się, wyszeptując niewyraźne – dziękuję dziadku!

BAJKI-WSPOMINAJKI / O

MAŁEJ JASKÓŁCE

Copyright©2008 by Elunda Nowicka

Warszawa, 2008