WOJNY KLONÓW

ŻADNYCH JEŃCÓW

KAREN TRAVISS

Przekład

Błażej Niedziński

Redakcja stylistyczna

Magdalena Stachowicz

Korekta

Jolanta Gomółka

Halina Lisińska

Projekt graficzny okładki

David Stevenson

Ilustracja na okładce

Craig Howell

Skład

Wydawnictwo AMBER

Monika E. Zjawińska

Druk

Wojskowa Drukarnia w Łodzi Sp. z o.o.

Tytuł oryginału

Star Wars: The Clone Wars: No Prisoners

Published by Random House Publishing Group

Copyright © 2010 Lucasfilm Ltd. & TM.

All Rights Reserved.

Used Under Authorization.

For the Polish translation

Copyright © 2010 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.

ISBN 978-83-241-3777-0

Warszawa 2010. Wydanie I

Wydawnictwo AMBER Sp. z o.o.

02-952 Warszawa, ul. Wiertnicza 63

tel. [phone]

www.wydawnictwoamber.pl

Mike'owi, Rodowi i Cliffowi, jasnym światełkom w tunelu.

Ja stawiam piwo.

PROLOG

Kajuta kapitana Gilada Pellaeona, republikański okręt szturmowy „Leveler”, sektor

Dantus

Kto by tam chciał być admirałem?
Tylko pagony i notatki służbowe. Czy tak powinno wyglądać życie żołnierza? Komisje,

budżety, polityka. Nie, dziękuję. Ja mam wojnę do wygrania.

Zresztą... dowództwo okrętu to jest coś, o czym w tej zabawie każdy marzy, o czym

powinien marzyć, bo o to w tym wszystkim chodzi. Nie wstąpiłem do marynarki, żeby pisać notatki
służbowe. „Kapitan” Pallaeon w zupełności mi wystarczy.

Tak, możecie sobie zatrzymać swój awans, panowie. Nie potrzebuję waszego uznania.

Cholera... albo to lustro jest popękane, albo robią mi się zmarszczki. Hallenie to się nie

spodoba.

- Panie kapitanie? - Porucznik Meriones stuka w gródź. - Prosił pan, żeby pana powiadomić,

kiedy...

- Golę się, poruczniku... - Ten chłopak jest jak jeden z tych nadpobudliwych małych gryzoni

na Ber de Val: wyliniała sierść, ciągłe drgawki i zerowa zdolność koncentracji. - Muszę się skupić.

- Czy nie byłoby bezpieczniej depilatorem zamiast brzytwą, kapitanie?
Meriones i ja nie jesteśmy z tej samej marynarki, to wiadomo od dawna. No i on ma

koneksje. Inaczej nigdy w życiu nie dochrapałby się stopnia oficerskiego. We Flocie Republiki
krążą różne gorzkie powiedzonka: jesteś nadziany - jesteś przyjęty. Badanie wzroku? Nie badamy
ich, tylko liczymy. I tak dalej. Wygląda na to, że dziś jedyne wymagania komisji kwalifikacyjnej to
normalne tętno i odpowiednie pochodzenie społeczne.

Wojna totalna to dla nas coś nowego. Republika nigdy dotąd nie musiała toczyć takiej

wojny. Teraz wszyscy możemy się przekonać, ile jesteśmy warci, nawet Meriones.

Nic dziwnego, że musieliśmy kupić armię klonów...
- No dobrze, poruczniku, wyrzućcie to z siebie, zanim przetnę sobie żyłę szyjną.
- Główny inżynier melduje, że jesteśmy gotowi do startu, panie kapitanie. No i przyszła

zaszyfrowana wiadomość od agentki Devis.

Żadnego sarkazmu, drwiny w jego głosie. On nie ma pojęcia o Hallenie Devis i o mnie. I

lepiej, żeby tak zostało.

- Przyjdę na mostek, jak tylko skończę. Tam odbiorę wiadomość.
Co ona kombinuje? Dlaczego kontaktuje się ze mną w ten sposób? Ukrywa się na widoku?
Nie ma się czym martwić. Hallena jest agentem wywiadu. Szpiegiem, szpiclem. Jeśli ktoś

potrafi naprawdę o siebie zadbać w niebezpiecznym miejscu, to Hallena. Dlatego jest taka
fascynująca. Słabe kobiety mnie nie pociągają.

Mimo wszystko... trochę się martwię.
„Leveler” jest świeżo po remoncie w kemlańskich stoczniach, dostał parę dodatkowych

bajerów. Zawsze trafiają mi się prototypy. Może dowództwo floty uznało, że nie będzie mnie
szkoda, w razie gdyby któraś z ich nowych, eksperymentalnych zabawek wyleciała w powietrze.
Musimy więc teraz znaleźć jakiś zaciszny kąt w sektorze Dantus, z dala od kłopotów i w
odpowiedniej odległości od stoczni - mamy parę dni na wykrycie i usunięcie ewentualnych
problemów.

Potem wracamy do wojennej roboty.
Konsoleta na moim biurku ćwierka, dając znać, że wiadomość od Halleny została

przekazana na mostek.

- Tak jest, panie kapitanie. - Dziecko-gryzoń czeka, całkiem jakby się spodziewał, że

odczytam ją przy nim. - Aha, jeszcze jedno, kapitanie.

- Tak...?
- Kapitan Rex przesyła pozdrowienia i pyta, czy może zabrać się z nami na rejs

instruktażowy. Ma nowych żołnierzy i zupełnie zieloną padawankę, którzy powinni się zapoznać z
okrętem tej klasy.

- Oczywiście. - Rex to porządny, rozsądny gość. Poza tym opowiada świetne kawały, kiedy

nie odgrywa karnego żołnierza. - Bez generała Skywalkera?

- Bez, panie kapitanie. Tylko jego uczennica. Togrutanka.
A zatem Rex będzie mógł swobodnie opowiadać kawały w mesie. Świetnie.
- W porządku. Dajcie znać, jak się zjawi. Odmaszerować.
Wracam do golenia staroświecką metodą i martwię się o Hallenę, chociaż nie wiem, czy

mam ku temu powody. Tak, wiem, że moja słabość do nieodpowiednich kobiet skutecznie
pozbawiła mnie szans na awans. To niegodne oficera, mówią; powinienem być bardziej dyskretny,
ustatkować się, znaleźć sobie odpowiednią żonę, pasującą do nienagannego przebiegu kariery. Ale
nasz czas w tej galaktyce jest krótki, a ja przyrzekłem sobie w pełni go wykorzystać.

Trwa wojna. Mój czas może być naprawdę krótki.

Zobaczmy tę wiadomość. Nie, nie pisze, gdzie jest. Nigdy nie pisze.
Au! Mały gryzoń miał jednak rację z tą brzytwą.

ROZDZIAŁ 1

JanFathal był lojalnym członkiem Republiki, odkąd pamiętam. Nie pozwólmy, żeby taki

drobiazg, jak wewnętrzny spór, zdołał to zepsuć. Obawiam się, że dążenia Fathalian do

demokratycznych przemian będą musiały poczekać do końca wojny, bo w tej chwili musimy

utrzymać tę planetę.

Armand Isard, szef Wywiadu Republiki

Athar, stolica JanFathal, Zewnętrzne Rubieże

Kurz, który wiatr przywiewał z równin, był bladoszary, a przy tym drobny i oblepiający

niczym pył z ferrobetonu.

Nic dziwnego, że tubylcy o tej porze roku szczelnie zamykali okna i drzwi. Hallena

zasłaniała chustką usta i nos, ale kurz i tak dostawał jej się do oczu, rozmywając obraz. Mruganie
nie pomagało. Musiała schronić się w wejściu do budynku przy głównym placu, żeby przetrzeć
oczy.

Rozumiała już, dlaczego atharianie mają zwyczaj plucia na ulicach. Byli w tym zresztą

bardzo dobrzy - precyzyjni, dyskretni, niemal eleganccy w swojej technice. Od przylotu parę dni
temu Hallena nauczyła się unikać lecących strużek śliny, a nawet samej udawało jej się od czasu do
czasu wykonać celne splunięcie.

Dopasuj się, mówiła sobie. Stań się niewidoczna - zmieszaj się z tłumem, tak jak robiłaś

przez całe życie...

To było zupełnie jak smakowanie wina w eleganckiej kafejce na Coruscant, tyle że smakiem

wypełniającym jej usta była zwietrzała, mineralna gorycz kurzu, który pokrywał jej język, a nie
bogata, owocowa Ondo Lava.

Czy to jest trujące?
Odwrócić się. Lekko nachylić. Wycelować. Mocno splunąć.
Hallena włożyła w to trochę trudu. Czasem było to bardziej skomplikowane, niż się

zdawało. Zobaczyła, że ktoś idzie w jej kierunku, z głową nachyloną pod wiatr, który zdawał się
nigdy nie ustawać, i nagle zdała sobie sprawę, dlaczego Gilad zawsze ją przestrzegał, kiedy pływali
jego prywatnym jachtem, żeby sprawdzić kierunek wiatru przed wylaniem płynu za burtę.

Plask.
- No, świetnie - powiedział męski głos. - Nie umie pani nawet prosto splunąć?
Musiała osłonić twarz ręką. Większe, ostrzejsze drobiny kurzu szczypały ją w oczy. Jej

wzrok powędrował od ciemnej, mokrej plamy na nogawce jasnobrązowych spodni do oburzonej
twarzy ich właściciela.

- Przepraszam. - Pilnowała się, żeby zachować właściwy akcent. - Wytrę to.
- Szuka pani sklepu z dywanami?
Ach, tak? Wiedziała, jakiej ma udzielić odpowiedzi. Od razu poczuła się lepiej.
- Podobno w środku tygodnia jest nieczynny.
Mężczyzna miał czterdzieści parę lat, szczupłą twarz i początki łysiny. Patrzył jej przez

chwilę w oczy, a potem mrugnął. Prosty szyfr został potwierdzony. To był jej łącznik.

- Galdovar - powiedziała. Zapewne nie było to jego prawdziwe imię, ale nie miało to dla

niej żadnego znaczenia. Ważne było tylko to, że z tym właśnie człowiekiem miała się spotkać; i
tylko w tych granicach miała zamiar mu zaufać. Nie był przypadkowym nieznajomym, którego

opluła. W jej fachu trudno zresztą było o zaufanie. Jego nadmiar mógł kosztować życie. Dlatego
wierzyła tylko sobie i dlatego jej dłoń cały czas spoczywała na blasterze ukrytym pod fałdami
płaszcza. - W każdym razie lepiej, żeby pan nim był.

- Jestem, jestem. Dobrze, że przynajmniej spodnie zniszczyła mi właściwa kobieta.

Wejdźmy do środka. - Wskazał dom na końcu ulicy dyskretnym skinieniem głowy, a potem
spojrzał na wilgotną plamę na nogawce. - Oryginalny sposób identyfikacji, agentko Devis.

- Kiedy ja naprawdę spudłowałam - zapewniła. Zaniepokoił ją fakt, że nie zwróciła uwagi na

to, czy ktoś jej nie śledzi. To przecież podstawowa procedura wywiadowcza, równie bezwiedna, jak
oddychanie; świadomość sytuacyjna. - Jak długo mnie pan obserwował?

- Parę minut.
Cholera. Gdyby był snajperem...
Ale nie był, a ona odzyskała pełną czujność po tej chwili nieuwagi. Budynek na końcu ulicy

był kompleksem biurowym, w którym mieściły się także sklepy i kafejki. Gdy tylko weszli do
środka, świat się zmienił; opuszczone ulice i wirujące tumany kurzu, które sprawiały, że Athar
wyglądał jak wymarłe miasto, zastąpiło gwarne życie, toczące się wyłącznie za zamkniętymi
drzwiami. Podczas tych wietrznych jesiennych tygodni atharianie załatwiali swoje sprawy pod
dachem.

- Po schodach w górę - powiedział Galdovar, wskazując kciukiem. - Pierwsze piętro. Biura

związku.

Hallena wtopiła się gładko w tłum Fathalian. Mówiła w basicu z przekonującym

athariańskim akcentem i - podobnie jak większość z nich - miała czarną skórę, a włosy zaplecione
w starannie ułożone warkocze. Nikt nie miał powodów przypuszczać, że ma do czynienia z
republikańskim szpiegiem.

Była w Atharze od niecałego tygodnia. Miasto wyglądało trochę inaczej, niż przedstawiano

je na odprawie, ale tak było zazwyczaj.

- Tutaj? - Hallena wskazała brodą, z jedną ręką wciąż schowaną głęboko w kieszeni.
- Tutaj - potwierdził Galdovar.
- Pan pierwszy.
Nie, taka głupia nie była.
Drzwi się rozsunęły i weszła za nim do standardowego biura, wyposażonego w biurka i

półki z pleekdrewna, które pamiętały lepsze czasy. Wewnętrzne drzwi wyglądały jakby zostały
wyważone i potem zreperowane; obydwa panele były z nowego, jasnego drewna, bez patyny i
śladów po termitach.

- Włamywacze? - spytała. - Czy po prostu nie dbacie o stan pomieszczeń?
- Musi pasować wyglądem do swojej roli - wyjaśnił Galdovar. - A my dokładnie wiemy, jak

powinno wyglądać biuro związku po nalocie władz, prawda?

Był jednym z tych, którzy normalnie te naloty przeprowadzali, więc musiała przyznać mu

rację. Jakieś hałasy za naprawionymi drzwiami sprawiły, że automatycznie zaczęła się rozglądać za
drogą ucieczki - na wypadek, gdyby to spotkanie okazało się czymś innym, niż się spodziewała.
Ostatnio jedynym miejscem, w którym czuła się bezpiecznie, był republikański okręt, i to nie tylko
ze względu na Gilada; w całej galaktyce wrzało. Linia frontu przekraczała planetarne granice, a
niekiedy dzieliła nawet rodziny.

Hallena weszła do niewielkiego pokoju na zapleczu, zajętego głównie przez zdezelowany

stół. Gdyby nie dwaj uzbrojeni mężczyźni, siedzący po jednej jego stronie - bez trudu dostrzegła
zarysy broni - mogłaby nawet uwierzyć, że to faktycznie biuro Związku Zawodowego
Fabrykantów, Formierzy Plastoidu i Rzemiosł Pokrewnych, Oddział Sześćdziesiąty Pierwszy.

- No, no - powiedziała. Zmierzyli ją wzrokiem, jakby nie byli do końca pewni, czy jest tym,

za kogo się podaje. - Jedność to siła, ludzie, władza w ręce robotników i tak dalej. No to co dla
mnie macie?

Młodszy z mężczyzn uniósł tlenioną brew. Nie przedstawił się.
- Cieszę się, że wchodzi pani w rolę - oświadczył cierpko. - Pokażemy teraz ludzi, których

prawdopodobnie pani szuka.

Przesunął po stole holoprojektor i pstryknął kciukiem przełącznik, żeby wyświetlić obraz.

Było to nieruchome ujęcie mężczyzny i kobiety, uchwyconych w pół kroku, jak biegną w kierunku
śmigacza; oboje po trzydziestce, w czapeczkach robotników fabrycznych, jak tysiące innych
pracowników w mieście.

- To Merish Hath i jej chłopak, Shil Kaval - powiedział mężczyzna. - Typowi niezadowoleni

wichrzyciele.

Hallena przyjrzała się obrazowi. A więc fathaliańska policja nie mogła ich po prostu zgarnąć

i sprawić, żeby zniknęli, tak jak miała w zwyczaju. Regent pełnił władzę absolutną od trzydziestu
lat; nie musiał przejmować się sędziami, bo już dawno pozamykał wszystkich w więzieniach.
Jednak w tej układance brakowało paru elementów.

I to ona miała je znaleźć.
- Chcielibyśmy to wyjaśnić - oznajmił młodszy mężczyzna. Uderzający kontrast jasnych

brwi z hebanową skórą działał hipnotycznie; był niewątpliwie wyżej postawiony w hierarchii, niż
na to wyglądał, albo też odznaczał się po prostu wyjątkową arogancją. - Nie chcemy, żeby parę
milionów robotów wylądowało nam na podwórku bez zaproszenia. Wichrzyciele, których
obserwujemy, zrobili się znacznie bardziej aktywni w ostatnich tygodniach, jakby coś szykowali.

- Może wasz Regent powinien skupić się na stworzeniu porządnej armii, zamiast trwonić

kredyty na bezpieczeństwo wewnętrzne. - Hallena przysunęła holoprojektor i skopiowała obraz na
własne urządzenie. Im więcej miała do czynienia z niektórymi sojusznikami Republiki, tym
niniejszą wagę przywiązywała do ich strategicznej wartości. - To jak, możecie mi pomóc
przeniknąć w ich szeregi, czy nie? Jaką dostanę tożsamość?

- No cóż, siostro Devis...
- Powiedzcie mi, że nie używaliście tego nazwiska...
Jasnobrewy zacisnął zęby, wyraźnie niezadowolony, że mu przerwała.
- Może mieszkamy daleko od Coruscant, proszę pani, ale nie jesteśmy zupełnymi

wieśniakami. Na pani dowodzie tożsamości jest nazwisko Orla Taman. Jest pani działaczką
związkową z Nuth. To wystarczająco daleko, żeby wyjaśnić, dlaczego nie brała pani udziału w ich
małej konspiracji. Poza tym spędziła pani parę lat w więzieniu za swoją niepatriotyczną działalność.
Teraz pani wyszła i zamierza szerzyć protest oraz przyspieszyć wielką rewolucję.

Jasnobrewy podał jej czip identyfikacyjny i podniszczone przedmioty, jakie mógłby

posiadać świeżo zwolniony więzień: przestarzały komunikator, parę złożonych arkuszy
postrzępionego flimsiplastu, które wyglądały jak drogocenny list, przez lata ukrywany i
wielokrotnie czytany, oraz holozin opiewający zalety przykładnego obywatelstwa - wręczano je
wszystkim uwalnianym, żeby zachęcić ich do uczciwego życia.

Hallena obejrzała wszystko uważnie.
- Rozumiem.
- Dobrze, a więc jutro rano zaprowadzimy panią do fabryki broni i zgłosi się pani do punktu

rekrutacyjnego. Przyjmują do pracy dorywczej na dzień albo na tydzień.

- Mam wysokie kwalifikacje?
- Jest pani biegła w usuwaniu metalowych opiłków z fabrycznej podłogi. Geniusz z miotłą.
Cóż, to niewątpliwie lepsze niż podawanie się za neurochirurga. Do machania miotłą nie

potrzeba żadnej tajemnej wiedzy. Nawet nie musiała udawać, że już to kiedyś robiła.

- Świetnie. Wrócę teraz do swojej skromnej nory, a jutro pójdę żebrać o pracę.
Starszy mężczyzna, siedzący obok Jasnobrewego, odezwał się po raz pierwszy. Miał twarz

jak granitowa bryła zrzucona przez lawinę, twarda, ostra i szara. Wyglądał na człowieka, który
niewzruszenie opiera się upływowi czasu.

- Jeśli panią złapią - powiedział - zabiją panią i znikną, a my będziemy musieli zaczynać

wszystko od początku. Możemy nie mieć na to czasu.

To proste stwierdzenie uderzało swoją oczywistością.
- Cóż, to jest jak każda robota, które wykonywałam do tej pory. - Hallena wstała, jedną rękę

wciąż opierając na blasterze. - Odezwę się, gdy będę miała dla was coś użytecznego.

Zobaczymy, jak mi pójdzie, pomyślała. Robię to dla Republiki.

Siedzący za stołem duet ani drgnął, kiedy zrobiła krok czy dwa w stronę drzwi, nie

odwracając się. Z jakiegoś powodu czuła się mniej pewnie w tym budynku, między oficjalnymi
sojusznikami, niż na zewnątrz, otoczona potencjalnymi zabójcami.

Jeśli zabójcy w ogóle wychodzą na ten wiatr, oczywiście...
W jej kwaterze - surowym, ciasnym pokoiku nad sklepem spożywczym - wszechobecny

kurz wkradał się przez każdą szczelinę, tworząc na każdej płaskiej powierzchni dogodny system
ostrzegania przed intruzami. Hallena zamknęła za sobą drzwi wejściowe i przystanęła na chwilę,
nasłuchując. Przyjrzała się cienkiej pokrywie kurzu - ślady stóp wyznaczały prostą ścieżkę między
bocznym wejściem do sklepu a mieszkaniem właścicielki po drugiej stronie korytarza. Warstwa na
schodach była jednak nienaruszona. Nikt nie wchodził do jej pokoju, od kiedy wyszła.

Właściwie nie miała powodów, żeby to sprawdzać. To tylko przyzwyczajenie; przezorne,

czujne przyzwyczajenie.

Drzwi sklepu się rozsunęły i starsza kobieta, właścicielka, wystawiła głowę przez szparę z

uśmiechem, który odsłaniał resztki zębów.

- To już długo nie potrwa, kochanieńka - zapewniła. - Regularny jak zachód słońca ten

wiatr. Jutro o tej porze już go nie będzie i wtedy zacznie padać.

- Pamiętam - skłamała Hallena. Wyglądało na to, że kobieta nie wzięła jej za miejscową. -

Bywałam w Atharze jako dziecko. - Nie przeciągaj tej rozmowy, ostrzegła się w duchu. - Jutro
zaczynam pracę. Nie będzie mnie przez cały dzień.

- Tajemnicza jesteś, tajemnicza.
Cholera, czyżby baba była wrażliwa na Moc? Hallena nigdy wcześniej nie brała pod uwagę

takiego niebezpieczeństwa, ale wojna uświadomiła jej nagle, jak wiele jest istot, które mogą
wyczuwać jej emocje, a nawet próbować kształtować jej myśli. Szpiegowie woleli sami kształtować
i wyczuwać. Taka była natura szpiegostwa.

- Właśnie wyszłam z więzienia - wyznała wreszcie Hallena, odpowiednio skrępowana. - Nie

jest to coś, czym wypadałoby się chwalić. Proszę się nie niepokoić, nie chodziło o przemoc ani
nieuczciwość.

- Nigdy o to nie chodzi - odparła kobieta, nagle poważniejąc. - W dzisiejszych czasach

zawsze chodzi o politykę.

Hallena nie drążyła tematu. Wróciła do swojego pokoju i resztę dnia spędziła, majstrując

przy zestawie komunikacyjnym - zminiaturyzowanym, ukrytym wewnątrz starego komunikatora,
dzięki czemu nie wyglądała na zbyt dobrze wyposażoną w tym surowym świecie - i obserwując
przez jedyny przejrzysty skrawek brudnej transpastalowej szyby to, co działo się na ulicy poniżej.
Rzeczywiście wiatr zdawał się ustawać; na chodnikach było coraz więcej ludzi, niektórzy w
goglach, inni z ustami wciąż zakrytymi, jednak wydawali się rozumieć, że zbliża się chwila
wytchnienia.

Jak długo tu zostanę? - zastanawiała się Hallena.
Była zadowolona, że nie jest uśpionym szpiegiem, żyjącym całe życie w ukryciu i

oczekującym, że oficer prowadzący, którego nigdy nie widział, pewnego dnia wreszcie go wezwie i
zleci misję w społeczności, którą zaczął traktować jak swoją własną. Krótkie momenty przybierania
obcej tożsamości były znacznie znośniejsze.

Nie mogłabym cały czas żyć w kłamstwie, pomyślała.
Gil Pellaeon doskonale wiedział, kim ona jest, i akceptował to. Było to rzadkie w jej fachu

źródło uczuciowej stabilności. Nie nosiła nawet przy sobie jego holozdjęcia - to byłoby zbyt
ryzykowne, tak samo jak wszelkie rzeczy osobiste, które mogłyby zdradzić jej tożsamość, gdyby
została schwytana. Ale Gil rozumiał naturę ich związku - cudem wyrwane wspólne chwile,
wyrzeczenia, brak perspektyw na zwykłe, codzienne szczęście rodzinne. A wszystko dlatego, że
jego praca nie różniła się zbytnio od tej, jaką wykonywała Hallena.

Czy któreś z nas przeżyje na tyle długo, żeby się wycofać i przejść na emeryturę? -

zastanawiała się. Gil... nie, on kocha swój statek. Będę musiała kiedyś do niego dołączyć.

Tej nocy Hallena spała niespokojnie z blasterem na nocnej szafce. Nad ranem obudził ją

hałas z ulicy; zaspana, pomyślała najpierw, że to jacyś pijacy za oknem, typowy element nocnego

życia Coruscant. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że znajduje się w Atharze, na JanFathal,
gdzie dzikie hulanki nie zdarzają się często.

Dochodzący z zewnątrz głos brzmiał jak krzyk sprzeciwu, a nie pijacki wrzask. Budynek

naprzeciwko oświetliły reflektory. Łomot wyważanych drzwi zastąpił dźwięk rozgrzewanych
silników śmigaczy. Kiedy Hallena wyjrzała przez okno, przelotnie ujrzała mężczyznę i kobietę,
pakowanych do pojazdu w barwach athariańskiej, nie takiej znów tajnej policji. Jeden z
zamaskowanych funkcjonariuszy wprawnym ruchem uderzył mężczyznę pałką w głowę, wpychając
go do policyjnego śmigacza. Nagle akcja się skończyła. Światła gwałtownie się obróciły i wszystkie
pojazdy szybko odleciały. Pozostało jedynie ziejące pustką wejście domu naprzeciwko, żółte
światło zalewające chodnik i całkowity brak zaciekawionych sąsiadów.

A przecież musieli wszystko słyszeć.
Najwyraźniej było to w Atharze powszechne zjawisko, skoro nikt nie zapalał światła ani nie

odsuwał zasłon, żeby zobaczyć, co się dzieje.

Na tyle powszechne, żeby każdy wiedział, że lepiej się nie wtrącać.
Hallena zadumała się nad metodami zaprzyjaźnionych rządów, ale przypomniała sobie, że

jest tutaj, żeby wygrać wojnę, a nie bitwę, i wreszcie zdołała jakoś usnąć.

Republikański prom kosmiczny w drodze na okręt szturmowy „Leveler”

Generał Skywalker mógł oczywiście wydać rozkaz, ale nie zrobił tego; to była prośba.

Zaledwie sugestia.

Klon - kapitan Rex - dodał czytanie między wierszami do listy rzeczy, których nie uczyli go

na Kamino.

W porządku, generale. Rozumiem. Chce pan się pozbyć swojej padawanki na parę dni.

Załatwione.

Rozkaz to rozkaz, a rozkaz wydany nie wprost wydawał się mieć jeszcze większą wagę. W

każdym razie jeśli pochodził od Anakina Skywalkera.

- Działam mu na nerwy? - spytała Ahsoka.
- Tak jakby. - Rex dostrzegł u nasady nosa dziewczyny małą zmarszczkę od ściągniętych

brwi. - A zresztą... skąd ci to przyszło do głowy?

Zmierzyła go dramatycznym spojrzeniem, wpatrując się spod przymkniętych powiek w

osłonę jego hełmu, jakby próbowała popatrzeć mu w oczy, po czym uśmiechnęła się szeroko.

- Czasami trudno cię rozgryźć - mruknęła.
- Każdemu przyda się odpoczynek od walki, młoda. Nawet Jedi. Nawet jeśli wykorzystuje

go na trening. To wszystko.

Fakt, Rex w to wierzył - zasadniczo - więc gdyby Ahsoka chciała sprawdzić w Mocy, co o

tym faktycznie myśli, nie wyczułaby kłamstwa. Uznał zresztą, że on nie musi wiedzieć, dlaczego
Skywalker chciał się na chwilę pozbyć padawanki, a jeśli ona chciała się tego dowiedzieć... cóż,
powinna się nauczyć, że każdy dysponuje taką wiedzą, jaką sobie przyswoił. Chociaż mogła mieć z
tym pewne problemy.

Rex bardziej się martwił o sześciu nowych żołnierzy, przydzielonych do Kompanii Potok.
Byli naprawdę niedoświadczeni.
Podczas gdy Ahsoka wyglądała przez iluminator, oni siedzieli na dwóch ławkach, twarzą do

siebie, po trzech z każdej strony, w pełnej skupienia ciszy. Sierżant Coric, jeden z zaledwie pięciu
ludzi z pierwotnej Kompanii Potok, siedział po jednej stronie, wyraźnie zaabsorbowany swoim
datapadem.

W teorii nowi uczyli się wszystkiego, co powinni wiedzieć o każdej klasie okrętów; w

praktyce jednak przeszli jedynie szybkie szkolenie na Kamino, które było gruntowne, ale nie mogło
zastąpić osobistego doświadczenia. A żaden z tych, którzy dopiero co opuścili Tipoca City, nie
mógł być w pełni przygotowany na prawdziwy świat poza tamtą odizolowaną rzeczywistością, na
bezładną galaktykę, wypełnioną tysiącami nowych ras, które nie miały nic wspólnego z ludźmi ani

z Kaminoanami.

Ciekawe, ile z tego zdążą zobaczyć, zanim zginą, pomyślał Rex.
Ta myśl uporczywie krążyła mu po głowie; nie żeby go to gnębiło, ale powodowało

dyskomfort, który starał się od siebie odsunąć.

Rex przyglądał im się uważnie, nasłuchując znamiennych odgłosów i lekkich oddechów,

które mogłyby mu powiedzieć, co dzieje się wewnątrz ich hełmów. Wiedział, na co patrzą; każda z
ikon przedstawiających ich pole widzenia na wyświetlaczu projekcyjnym jego hełmu pokazywała
człowieka siedzącego naprzeciwko.

No cóż, w każdym razie tak były skierowane ich hełmy.
Potrzeba dużo czasu, żeby odbudować kompanię z pięciu ocalałymi, pomyślał Rex. I musi

to być znacznie więcej niż tylko szkolenie. Co Kaminoanie wiedzą o tworzeniu więzi? Chyba
mniej, niż im się wydaje. Dużo mniej.

Ahsoka wyrwała go z zamyślenia.
- Co jest takiego niezwykłego w „Levelerze”? - Patrzyła przez iluminator, jak prom ustawia

się przy okręcie. - Wygląda jak wszystkie inne w jego klasie.

- Każdy statek ma jakąś osobliwość. - Rex wywołał kilkoma szybkimi mrugnięciami

schemat „Levelera” na swoim wyświetlaczu. - Choćby wszystkie wyglądały tak samo. „Leveler”
właśnie przeszedł remont i ma parę eksperymentalnych zabawek do przetestowania.

- Niszczycielskich zabawek?
- Udoskonalone pociski udarowe. Prototypy zaprojektowane do bombardowania orbitalnego

i unicestwiania statków. A więc jeśli nie są niszczycielskie, Pellaeon powinien wystąpić o zwrot
kosztów.

Sześć nowych klonów - Ross, Boro, Joc, Hil, Vere i Ince - ani drgnęło. Rex przeszedł na

wewnętrzny komunikator w hełmie, tak żeby Ahsoka go nie słyszała.

- Panowie, dajcie jakiś znak życia, bo zaraz wam zrobię RKO...
- Przyjąłem, panie kapitanie - odparł Ince. - Czekamy po prostu... na rozkazy.
- Ale ruszać się możecie. I rozmawiać.
- Tak jest.
Rex uznał, że musi wprowadzić do szkolenia element życia towarzyskiego. Jego nowi

chłopcy musieli się wyluzować. Może byli spięci dlatego, że należeli teraz do Legionu Pięćset
Pierwszego, a z tą odznaką wiązał się pewien prestiż, no i odpowiedzialność.

Poza tym, gdyby nie zaczęli ze sobą rozmawiać, ujawniając jakieś oznaki indywidualności,

które pozwalały klonom rozpoznawać się w morzu niemal identycznych twarzy i zbroi, Rex
musiałby sprawdzać, kto jest kim, za pomocą odczytu sensorów. Byłaby to pewna niezręczność -
całkiem jakby musiał za każdym razem odczytywać plakietkę z nazwiskiem oficera - a także
przyznanie się do tego, że jako dowódca, Rex nie zna swoich ludzi.

- Zezwalani na żartobliwe pogaduszki, śmiało.
- Tak jest. Przystępujemy do żartobliwych pogaduszek, panie kapitanie.
A więc Ince miał jednak poczucie humoru. Rex uśmiechnął się do siebie i pozwolił klonom

przetrawić fakt, że nie są już na Kamino.

Prom wleciał do hangaru na rufie okrętu i osiadł z lekkim drżeniem na amortyzatorach.

Kiedy opuściła się rampa, Ahsoka wybiegła pierwsza, wyprzedzając Reksa. Gdy i on stanął na
pokładzie, Gil Pellaeon w swoim szarym kombinezonie roboczym ruszył po durastalowej
powierzchni i zatrzymał się parę metrów od nich. Całą swoją postawą mówił, że to jego świat, jego
statek; że tutaj kapitan stanowi prawo.

Popatrzył z góry na malutką togrutańską Jedi, nie tyle nieuprzejmie, ile z konieczności.

Ahsoka mogłaby się zachowywać tak, jakby była wielkości Wookiego, ale nic nie mogło zmienić
tego, że jest jeszcze dzieckiem. Kilku członków załogi - klony i nie-klony - zatrzymało się, żeby
popatrzeć. Rex czekał w pogotowiu, gotowy do interwencji.

- Panienko. - Pellaeon skinął oficjalnie głową i stuknął obcasami wypolerowanych butów. -

Witam na pokładzie. Na początek wyposażymy cię w odpowiedni strój. - Obejrzał się przez ramię. -
Bosmanie? Bosmanie, przynieście padawance Tano jakiś ognioodporny mundur połowy i buty.

Najmniejsze, jakie są w magazynie. Zróbcie poprawki, jak będzie trzeba.

Rex zupełnie nie pomyślał o tym, żeby zwrócić Ahsoce uwagę na odpowiedni strój. To

delikatna sprawa, mówić kobiecie, co ma włożyć, zwłaszcza kobiecie Jedi, nawet jeśli miała tylko
czternaście lat. Poza tym Pellaeon miał większe obycie z damami. Kapitan patrzył cały czas w oczy
padawanki.

- Na żadnym innym statku nie musiałam nosić munduru - powiedziała chłodno Ahsoka.
- Nie jesteś odpowiednio ubrana, moja droga - przypomniał jej Pellaeon ojcowskim tonem. -

Na tym statku nie odsłaniamy ciała, nie tylko dlatego, że to niestosowne, wbrew dyscyplinie i
przeszkadza w pracy, ale też dlatego, że statek to niebezpieczne miejsce. Ostre krawędzie, trujące
chemikalia, gorące spaliny, broń. Bezpieczeństwo przede wszystkim, padawanko. Proszę się ubrać.

- Ale ja zawsze walczę w takim stroju. - Nagle Ahsoka stała się jak każdy nastolatek, który

kłóci się z konserwatywnym rodzicem o swój styl ubierania, zupełnie nie jak Jedi. Spojrzała na
swoje odsłonięte nogi i brzuch, jakby dopiero teraz się zorientowała, że je ma. - I nigdy nic mi się
nie stało. Admirał Yularen pozwą...

- Admirał Yularen na swoim statku może robić, co mu się podoba. Ten okręt to moje

królestwo. Proszę się ubrać, padawanko Tano.

- Ale ja zawsze...
- Nie w mojej załodze.
Rex mógł jedynie stać na baczność i czekać, aż ten pojedynek woli się zakończy. Nowi

żołnierze trwali w godnym uznania bezruchu, w równym szeregu po jego lewej stronie; Coric kiwał
się bardzo dyskretnie na piętach w przód i w tył, skrzypiąc lekko butami. Pellaeon zaczekał, aż
starszy bosman podejdzie do niego z parą solidnych butów i złożonym granatowym
kombinezonem.

Potem wziął od niego ubranie, nawet się nie oglądając, i podał je Ahsoce.
- Dziękuję - powiedziała ze spuszczoną głową i podreptała z powrotem po rampie.
Pellaeon wyraźnie się rozluźnił.
- Do licha, Rex, czy Skywalker nie każe swoim podwładnym porządnie się ubierać? Co on

sobie myśli, że to jest statek wycieczkowy?

W takich chwilach jak ta Rex w pełni doceniał wartość kubła. Szybkim mrugnięciem

wyciszył dźwięk w swoim hełmie, wybuchnął śmiechem, po czym włączył z powrotem głośnik.

- Czy mam go o to zapytać, panie kapitanie?
- Rex, ciebie to bawi?
- Mnie? Ależ skąd, panie kapitanie.
- Obaj jesteśmy kapitanami, Rex... mów mi Gil. Daruj sobie tego kapitana.
- Kapitan marynarki przewyższa kapitana piechoty, panie kapitanie. Ściśle rzecz biorąc.
- Zamknij się, człowieku, i chodź się czegoś napić.
Stary, dobry Pellaeon. Protokoły miał w głębokim poważaniu. Stali chwilę w milczeniu, aż

wreszcie Ahsoka zeszła ponownie po rampie promu w granatowym kombinezonie spiętym ciasno
paskiem, z podwiniętymi rękawami, i zaprezentowała się Pellaeonowi.

- Tak może być? - Biedna dziewczyna wyglądała na zawstydzoną. Jaskrawe pasy na jej

trzech głowoogonach przybrały jeszcze bardziej intensywne kolory. Taką reakcję wywoływało, jak
zdążył się zorientować Rex, uczucie zażenowania lub gniewu. Domyślał się, że w tym przypadku
chodzi o jedno i drugie po trochu. - Chciałam tylko powiedzieć, że ten strój jest bardzo luźny. Mogę
się o niego potknąć i złamać sobie kark. Niezbyt to bezpieczne.

- Dorośniesz do niego, moja droga - pocieszył ją Pellaeon. Wyglądał na zadowolonego. -

Poza tym Jedi mają chyba zbyt rozwinięty zmysł przestrzenny, żeby się potknąć, prawda? Bosman
Massin zaprowadzi cię do twojej kajuty.

Pellaeon poczekał, aż Ahsoka zniknie z bosmanem za drzwiami hangaru, po czym odwrócił

się w stronę Reksa.

- Ile czasu potrzebujesz?
- Powiedziano mi, że dwa do trzech dni.
- Czyli to nie ty prosiłeś o przerwę dla swoich ludzi.

- Nie. - Rex ruszył ostrożnie. - Generał Skywalker ma swoje powody, żeby działać samemu,

a jego padawanka jest wciąż na etapie nadmiernej ciekawości. Jestem naprawdę wdzięczny za
pomoc, kapitanie.

- Drobiazg. - Pellaeon skinął na żołnierzy; Coric podążył za nimi jak pies pasterski. - Poza

tym mógłbyś mi pomóc ustawić moich ludzi do pionu. Ech, gdzie te czasy, kiedy dowódca mógł
wyrzucić bezużytecznego sługusa przez śluzę powietrzną, nie martwiąc się o wypełnianie
formularzy...

- Bardzo niesportowo, panie kapitanie - zauważył Coric. - Chyba że dałby mu pan

pięćdziesiąt metrów przewagi na starcie.

Pellaeon się roześmiał, ale jak zawsze na tej wojnie humor był kruchą fasadą, kryjącą

permanentny niepokój. Członkowie załogi naprawdę ginęli w nieprzyjaznej próżni, a jedynym
sposobem odreagowania były żarty, które komuś żyjącemu w pokoju i bezpieczeństwie mogły
wydać się niestosowne.

Rex korzystał z każdej okazji do śmiechu. Nie mógł liczyć na inny rodzaj wytchnienia niż

tutaj - między żołnierzami, którzy go rozumieli, z dala od cywili na Coruscant, którzy nigdy go nie
zrozumieją, w stanie bezpiecznego zawieszenia między dwiema skrajnościami.

- To będzie nuda, panie kapitanie - stwierdził Coric, kiedy szli korytarzem w stronę pokładu

mesowego. - W dobrym znaczeniu tego słowa.

- Wykorzystajcie to jak najlepiej - poradził Rex. - Odeśpijcie trochę. Wszyscy.
Dwa albo trzy dni względnej bezczynności to było właśnie to, czego potrzebowali. Musiał

jedynie zająć czymś Ahsokę. To chyba nie powinno być takie trudne.

W korytarzu pojawiła się drobna postać. Szła w ich kierunku, radząc sobie nadspodziewanie

dobrze w powlekanych durastalą butach ochronnych. Głowoogony Ahsoki obijały się na plecach
jak warkocze.

- Jestem gotowa, Rex. - Uśmiechnęła się promiennie. - Pokaż mi teraz komorę pocisków

udarowych.

Athar: następnego ranka

- Hej, ty! - wrzasnął nadzorca przy bramie fabryki. Był uderzająco blady; przez moment

Hallena myślała, że jest albinosem. Okazał się po prostu bardzo jasnym blondynem, co w Atharze
było osobliwością. - Ty w czerwonej chuście! Chcesz pracę w warsztacie mechanicznym?

Zdała sobie sprawę, że wskazuje na nią. Stała w nierównej kolejce robotników przed

fabryką broni jako jedna z wielu osób czekających na dzienny przydział pracy.

Świetny sposób na uniknięcie kontroli. Niektóre dyktatury są tak cudownie głupie.
- Nie, proszę pana. - To było dla niej najtrudniejsze: udawanie szacunku. - Tylko

zamiatanie. Macie jakąś robotę?

Szary kurz unosił się wszędzie jak drobny, brudny śnieg. Ale przynajmniej wiatr przycichł.
- Zawsze mamy robotę dla zamiataczy - powiedział nadzorca i dla demonstracji kopnął w

ziemię, wzniecając tumany kurzu. - Zwłaszcza teraz. Chodź tu. Gdzie masz identyfikator?

Hallena przesunęła się na początek kolejki, ściągając na siebie gniewne i zazdrosne

spojrzenia, zupełnie jakby dostąpiła niebywałego zaszczytu. Kiedy odwróciła się bokiem, chcąc
przecisnąć się między dwoma mężczyznami - pamiętaj, uważaj na język ciała, zachowuj się
pasywnie, pokornie, powtarzała sobie - spojrzała jednemu z nich w oczy... i doznała objawienia.
Miał wzrok człowieka zagłodzonego; nie dosłownie, bo wyglądał na solidnie zbudowanego, ale
kogoś zdesperowanego, żeby znaleźć pracę choćby na jeden dzień. A ona być może mu tę pracę
odebrała. Mężczyzna patrzył na nią ledwie ułamek sekundy.

Na Coruscant nigdy nie widziała takiego spojrzenia, przynajmniej nie z bliska. Nagle

zrozumiała naturę wroga, z którym miała do czynienia, i napełniło ją to większym lękiem niż okręty
i inwazje. Czegoś takiego nie da się zestrzelić, zbombardować ani posadzić przy stole rokowań.
Zajrzała w oblicze desperacji, strachu i potrzeby tak pierwotnej, że mogła popchnąć do

wszystkiego.

Postawiliśmy na przegranego, pomyślała Hallena. To idealne miejsce na rewolucję. Nic

dziwnego, że separańcy chcą tu wkroczyć. Wystarczy jedno uderzenie, jeden zamach stanu...

- No, na co czekasz, do cholery? - krzyknął nadzorca. - Chcesz tę robotę czy nie? Mam setkę

chętnych na twoje miejsce, słonko.

- Przepraszam pana. - Arogancki buhacz, pomyślała. Mam nadzieję, że znajdę powód, żeby

cię zlikwidować... - Już idę, proszę pana.

Hallena oderwała wzrok od mężczyzny i przepchnęła się na początek kolejki. Nie zdawała

sobie sprawy, że to takie oczywiste. To było tylko przelotne spojrzenie. Powinna być ostrożniejsza
w społeczeństwie, w którym najwyraźniej każdy jest gotów obserwować i donosić na sąsiada, żeby
przeżyć.

Podała swój fałszywy czip identyfikacyjny nadzorcy. Wziął go, wsunął do czytnika i

spojrzał na wyświetlacz. Nie pierwszy raz balansowała na granicy między życiem a śmiercią w
nadziei, że jej przykrywka nie jest spalona, ale...

Hej, przecież nie dotarłam jeszcze za linie wroga, przypomniała sobie. Jestem tutaj za

wiedzą i przyzwoleniem Regenta. Dlaczego się tak czuję?

Nadzorca uśmiechnął się z wyższością, patrząc na odczyt. Pewnie zauważył informację na

temat jej pobytu w więzieniu.

- Dostałaś nauczkę, wichrzycielko?
- Nie chcę się wychylać - odparła. - Chcę tylko mieć co włożyć do garnka.
- Jak tylko zwącham, że podburzasz motłoch, osobiście poderżnę ci gardło.
Tak, to była najtrudniejsza część pracy tajnego agenta. Nie spoglądanie w lufę blastera; nie

strach przed zdemaskowaniem i samotną, anonimową śmiercią z dala od domu. Najcięższe chwile
Hallena Devis przeżywała, zagryzając usta, kiedy takie męty jak ten, obrażały jej inteligencję, a ona
nie mogła wymierzyć im natychmiastowej kary, na którą w pełni zasługiwały.

Cóż, była pewna, że później znajdzie na to chwilę w swoim napiętym grafiku.
- Już powiedziałam - wymamrotała ze spuszczonym wzrokiem, czując do siebie obrzydzenie

za to, że jest zdolna choćby do udawania uległości. - Chcę jeść. To wszystko.

Nadzorca uznał chyba, że przyjęła jego przekaz do wiadomości.
- Zgłoś się do działu kadr - polecił i cofnął się, żeby pozwolić jej wejść na teren fabryki.

Zardzewiałe drzwi wejściowe rozsunęły się i wylała się przez nie ogłuszająca fala szczęku, syku i
dudnienia. Hałas ranił uszy Halleny, kiedy szła ze spuszczoną głową przez ogromny hangar. Mijała
linie montażowe, przy których zastępy robotników plombowały małe metalowe pojemniki lub
mierzyły durastalowe elementy prętami mierniczymi, ale nikt nie zwracał na nią specjalnej uwagi.
Jeden z mężczyzn podniósł wzrok, uśmiechnął się, po czym wrócił do nitowania durastalowej
blachy wokół zaokrąglonego kształtu, który wyglądał na rurę wydechową. Zanim Hallena dotarła
do działu kadr - odrapanej budki na samym końcu hali fabrycznej - obskurny robot, który wyglądał
gorzej niż obrabiany wszędzie metal, zmierzył ją wzrokiem.

Jedną ręką przerzucał cały czas arkusze flimsiplastu, a drugą stukał w tablicę rachunkową.

Nagle, manipulatorem zamocowanym na plecach, sięgnął za siebie i chwycił miotłę, która
zakreśliła łuk i omal nie podcięła Hallenie nóg. Jeśli ktoś tu robił badania wydajności, android za
każdym razem bez trudu osiągał sto procent. Hallena zastanawiała się, co robił ukrytymi pod
biurkiem nogami. Podejrzewała, że żadna z kończyn nie pozostawała bezczynna.

- Jedna miotła - powiedział robot. - Jak zepsujesz albo zgubisz, płacisz. Zamiatasz całą

powierzchnię produkcyjną plus odświeżacze i korytarze. Dziesięciominutowa przerwa na posiłek,
kiedy odezwie się klakson. Idziesz do domu, jak już nadzorca wszystko obejrzy i zatwierdzi. Wtedy
dostajesz wypłatę i wracasz jutro rano. Jeśli nie zatwierdzi, nic nie dostajesz i nie wracasz. Jakieś
pytania?

Hallenę świerzbił język, ale zdążyła już włączyć samokontrolę. Nawet nie pomyślała o

jakiejś ciętej ripoście.

- Nie - odparła i wzięła oburącz miotłę. - A nie potrzebuję planu fabryki, żeby się nie

pogubić?

Robot nie potrafił się szyderczo uśmiechać, ale udało mu się całkiem nieźle wyrazić swoją

pogardę za pomocą dykcji, która u aktora mogłaby wzbudzić zazdrość.

- A gdzie tu się można pogubić? - odezwał się w końcu. - Patrzysz pod nogi, widzisz kurz,

machasz miotłą. Jak dostrzeżesz pierwotny kolor kafelków, przestajesz. Jak znajdziesz jeszcze coś
brudnego, to czyścisz.

Tak więc Hallena zdołała błyskawicznie przeniknąć do tajemnego życia siły roboczej. Jak

dotąd wszystko szło dobrze. Ruszyła w stronę odświeżaczy, starając się wyglądać autentycznie.

Cholera, ale tam śmierdziało. Gdyby potrzebowała jakiejś wymówki, żeby uciec z hali

fabrycznej, wiadro środka dezynfekującego i szczotka byłyby idealną przykrywką. Wzięła się do
pracy. Szybko i dyskretnie sprawdziła czujnikiem ukrytym w chronometrze na przegubie ręki, że
nie ma tu żadnej kamery monitorującej, która by pilnowała, żeby pracownicy nie siedzieli za długo
z holozinem.

Czy reszta planety jest równie paskudna? - zastanawiała się.
Wywiad Republiki twierdził, że tak. Ale to nie był problem Republiki. Liczyło się tylko

powstrzymanie Separatystów od obalenia Regenta i inwazji planety.

Może obalą ten reżim, kiedy skończy się wojna, pomyślała. Nie bardzo mi się podoba taki

sojusznik...

Dobrą stroną życia w dyktaturze, takiej jak ta na Jan-Fathal, było jednak to, że dyskretna

wymiana informacji, szeptów i plotek odbywała się znacznie szybciej i skuteczniej niż na
eleganckich chodnikach Coruscant, gdzie ważniejsze były wyniki smashballu i skandalizujące
aktorki holofilmów. To właśnie była demokracja - nie wiedzieli, co mają, dopóki tego nie stracili.
Tutaj informacja miała swoją wartość. Tajemnice miały znaczenie. A po godzinie, kiedy Hallena
wyszła z kabiny odświeżacza, na drodze jej miotły stanęło dwoje robotników w ciemnoszarych
kombinezonach.

Ich ubrania robocze kiedyś miały pewnie inny kolor, ale ten szary kurz był wszędzie.
Hallena się zatrzymała i oparła na swojej miotle.
- Moja mama mawiała, że trzeba podnosić nogi, kiedy kobieta sprząta.
Para robotników wyglądała znajomo, i nic dziwnego. Oglądała ich holozdjęcia dostatecznie

długo.

- Siostro Taman - powiedziała kobieta, wyciągając rękę. - Myślę, że znów jesteś wśród

przyjaciół. Nazywam się Merish Hath, a to mój towarzysz, Shil Kaval. Jesteśmy ze związku.

- Związek - powiedziała powoli Hallena - kosztował mnie parę lat więzienia.
- Czasy się zmieniają - odparł Shil. - Ale nie dość szybko.
Hallena wróciła do zamiatania.
- Nie liczcie, że pomogę wam to przyspieszyć...
Merish skutecznie zablokowała wyjście. Wszystko układało się lepiej, niż Hallena się

spodziewała.

- Podobno byłaś zaangażowaną aktywistką w Nuth, zanim Regent zrównał miasto z ziemią.
Och, dzięki za informacje, pomyślała. Co takiego? Kiedy to zrobił?
- Nie chcę o tym mówić.
- A teraz, kiedy zaczęła się wojna, mamy więcej oddanych przyjaciół, do których możemy

się zwrócić.

Hallena zatrzymała się i wyprostowała, zachowując sceptyczny wyraz twarzy.

Zdesperowani ludzie rzeczywiście robili desperackie rzeczy. Dokładnie tak jak twierdził Wywiad,
to była prosta droga do infiltracji Separatystów. Znacznie prostsza, niż sądziła.

Może wystarczy parę tygodni, pomyślała. Może będę mogła spędzić trochę czasu z Gilem.
Może wcale nie będę się czuła podle, wspominając, jak powstrzymałam tych ludzi od

wbicia głowy ich Regenta na pal.

- Lepiej, żeby to było coś legalnego - powiedziała. - Nie mam zamiaru wracać do paki.
- Nie będziesz musiała - zapewniła Merish. - Wszystko się zmieni.
Hallena pozwoliła sobie na jeszcze jedną ostrożną chwilę wahania, po czym uścisnęła rękę

kobiety. Shil poklepał ją po plecach.

Tak, teraz była już za liniami wroga.

ROZDZIAŁ 2

Czy naprawdę myślicie, że pół galaktyki stanęło po strome Nute’a Gunraya dlatego, że te

wszystkie planety i wszyscy ich mieszkańcy są źli? Zresztą co to znaczy „zły”? Jak tyle istot może

być po prostu... złych? Na każdego politykiera z Federacji Handlowej, spiskującego przeciw

Republice, przypadają biliony istot, które mają realne powody, żeby nienawidzić coruscańskiego

reżimu. Te istoty czekały tylko na przywódcę, który da im dobry powód, żeby coś z tym zrobić.

Cormen A’Lanti, analityk polityczny, wiadomości HoloNetu

Apartamentowiec senator Amidali, dzielnica senacka, Coruscant

Padmé uwielbiała niespodzianki. A teraz niewątpliwie czekała ją niespodzianka.
Anakin Skywalker balansował na gzymsie dwa piętra nad jej balkonem, oceniając, jak

wymierzyć skok, żeby wylądować na barierce poniżej, a następnie wślizgnąć się niepostrzeżenie
przez transpastalowe drzwi. Oczywiście była jeszcze kamera, w której musiał szybko i dyskretnie
wymazać zapis przy użyciu Mocy, ale to drobiazg. Rozumiał konieczność ochrony polityków w
czasie takiej wojny, ale jego żona nie potrzebowała ochrony przed nim.

To obłęd, pomyślał. Nie powinno tak być.
Popatrzył na Galaktyczne Miasto. W nocy wyglądało magicznie, niczym rozgwieżdżone

niebo; rozrzucone błyszczące punkciki we wszystkich kolorach tęczy, wyspy intensywnego światła,
iluminowane szyldy kafejek, które - widziane przez opary z przewodów wentylacyjnych - dawały
efekt mgławicy. A wśród tych wszystkich świateł, tego całego życia, które toczyło się nad nim, pod
nim i wokół niego, on pozostawał niewidoczny. Nikt nie zauważył człowieka w ciemnobrązowym
płaszczu z banciej wełny, który wtopił się w cienie budynku pnącego się tysiąc metrów w górę.

Pięknie.
Anakin wciągnął powietrze, zatrzymał je w płucach i skoczył.
Wiatr rozdął mu płaszcz, spowalniając go, ale on i tak redukował prędkość lotu przy użyciu

Mocy. Nie czuł, że spada, tylko jakby świat wokół niego przyspieszał. Kiedy jego stopy opadły
miękko na permabeton piętnaście metrów niżej, zastanowił się, jak musiałby wyglądać taki upadek
dla zwykłych istot.

Boleśnie. Śmiertelnie. Czyja tak naprawdę wiem, pomyślał, czym jest niebezpieczeństwo

dla innych ludzi?

Nie, nie wiedział i dlatego nie mógł się nadziwić, że jego żołnierze pakują się razem z nim

w sytuacje, z których on może się z łatwością wykaraskać dzięki Mocy, a oni nie. Miał nadzieję, że
nigdy o tym nie zapomni.

Ostrożnie otworzył boczne drzwi i wślizgnął się do środka, cały czas gotowy do odbicia

strzału z blastera, w razie gdyby ją wystraszył.

- Jestem! - zawołał. - Padmé!
Drzwi łazienki gwałtownie się rozsunęły i ukazała się w nich Padmé z twarzą pokrytą gęstą

białą papką i głową owiniętą ręcznikiem.

- Mogłeś mnie uprzedzić... - powiedziała, ledwo poruszając ustami. Przypominała jednego z

tych brzuchomówców występujących z psami akk. - Nie każ mi tego zmywać. Muszę to zostawić
na godzinę.

Anakin próbował ją objąć, nie dotykając tego paskudztwa na jej twarzy. Wyglądało na to, że

stwardniało jak gips.

- Nie potrzebujesz takich sztuczek. Jesteś wystarczająco piękna i bez tego.

- Nawet senator ma prawo zrobić sobie babski wieczór z maseczką i holozinem.
- Wolisz, żebym wrócił na Zewnętrzne Rubieże?
- Ani mi się waż.
- Słyszałaś kawał o Trandoshaninie, który wchodzi do baru?
- Nie rozśmieszaj mnie.
- No więc Trando podchodzi do barmana i mówi...
- Przestań.
- ...mówi: „Proszę cztery kufle...”
- Przestań! - Padmé zastygła na chwilę w bezruchu, a wreszcie wybuchła śmiechem,

trzymając się za twarz. Kiedy opuściła ręce, kawałki maseczki zaczęły odpadać jak sypiąca się
fasada budynku. - No i widzisz, co narobiłeś? Tyle czekania i teraz muszę nakładać od nowa.

- Nie musisz - powiedział i wziął ją za rękę. - Chodź do mnie. Wziąłem parę dni wolnego i

nie będziemy ich marnować na zabiegi kosmetyczne...

Padmé poszła za nim do drzwi odświeżacza.
- Parę dni? A gdzie Ahsoka?
- Zostawiłem ją z Reksem. - Anakin wepchnął delikatnie żonę do pomieszczenia. - Zmyj to

z siebie. No, już.

Padmé odkręciła kran i opłukała twarz.
- Obarczasz Reksa dużą odpowiedzialnością, Ani. Może za dużą.
- Poradzi sobie. - Anakin patrzył, jak nieznajoma o białej twarzy zmienia się z powrotem w

jego żonę. Mieli dla siebie tak mało czasu, a zawsze był to czas potajemny, skradziony, więc nawet
te banalne momenty były bezcenne i pełne emocji. - Ahsoka może mieć gadane jak Wielki Admirał
Floty, ale szanuje Reksa. I podejrzewam, że niektóre rzeczy są dla niej łatwiejsze do przyjęcia,
kiedy słyszy je od niego zamiast ode mnie.

- Rex potrafi być czarujący, kiedy chce.
Anakin zjeżył się odruchowo i zaraz poczuł się głupio z tego powodu.
- Potrafi też szybko sprowadzić ją do parteru, kiedy trzeba.
- A więc mamy parę dni.
- I nie możemy nigdzie się razem pokazać, prawda?
- Wiem, o co ci chodzi. - Uśmiechnęła się szeroko, wycierając twarz, po czym zdjęła z

głowy ręcznik. - Dyskrecja... to miasto żywi się plotkami. Ostrożności nigdy za wiele. Zrób kaf,
kochanie, dobrze? A ja się doprowadzę do ładu.

Ostrożności nigdy za wiele.
Mówiła mu to nieraz; Anakin też zdawał sobie z tego sprawę, chociaż z każdym dniem

coraz bardziej się przeciwko temu buntował. Chodząc po Coruscant - a właściwie po
którymkolwiek ze światów - uświadamiał sobie, że nie mogą robić razem wielu banalnych rzeczy,
które zwykłe pary uważały za oczywiste: spacer po parku, wyjście do kafejki albo do teatru.
Czasem walczył z kipiącym w nim gniewem, kiedy indziej zastanawiał się, jak może traktować
poważnie swoje powołanie, skoro oszukuje nie tylko Radę Jedi, ale i Obi-Wana.

Jeśli nie wierzę, że Zakon ma rację w kwestii przywiązania... to co jeszcze mogę

zakwestionować? - zastanawiał się. Gdzie jest granica?

Ta wojna była jedyną oczywistą sprawą w jego życiu, nie licząc Padmé; miał realnego,

namacalnego wroga, który chciał go zabić, i miał Padmé, którą kochał tak bardzo, że na samą myśl,
że mógłby ją kiedyś stracić, czuł paraliżujący lęk. To były dwa pewniki w jego życiu. Tak więc
walczył i kochał, bo umiał robić jedno i drugie.

Ale filozofowanie było znacznie trudniejsze niż władanie świetlnym mieczem.
- Ani, poleciałeś na Charrę wyhodować ten kaf?
Anakin podniósł wzrok, wyrwany z zamyślenia. W jednej ręce trzymał pojemnik, ale

dzbanek na kaf był cały czas pusty. Padmé wślizgnęła się do kuchni w jednym ze swoich
eleganckich szlafroków z jaskrawoniebieskiej satyny, który rzucał turkusowy odblask na lśniące
białe szafki.

- Zamyśliłem się - powiedział.

Padmé westchnęła teatralnie.
- Tak, trudno dziś o dobrą pomoc domową.
Wzięła od niego pojemnik z kafem i zaczęła sama przyrządzać napój. Oto zwyczajna

chwila: pani senator, królowa, kobieta, która decyduje o losach galaktyki, parzy kaf jak każda
gospodyni domowa na Coruscant. A dlaczegóż by nie? Czy nie tak właśnie wygląda prawdziwe
życie? Anakin nie wiedział, jak długo będzie w stanie utrzymywać ich związek w tajemnicy.
Zastanawiał się, dlaczego Obi-Wan do tej pory nie wyczuł, co się święci. Jak mógł przegapić
namiętność Anakina i perturbacje w Mocy tuż pod swoim nosem?

- Słyszałeś o senatorze Herbinie? - Padmé przytknęła pojemnik z kafem do nosa i wciągnęła

głęboko powietrze. To nie było żadne roztargnienie. Anakin wiedział, kiedy Padmé stara się
wyglądać obojętnie. - Na HoloNecie trąbią o tym bez przerwy. Spotyka się z tą okropną aktorką ze
Szpitala republikańskiego. Tą, która protestuje przeciwko wojnie.

- Nie znam Herbina - odparł Anakin. - Nie interesują mnie plotki. Trwa wojna.
- Chodzi mi o to, że politycy są narażeni na niedyskrecję.
- I o co ten skandal? - Anakin sięgnął po filiżanki z półprzezroczystego porceplastu z

Naboo, które miały jeszcze królewski herb. - O to, że ma żonę, że spotyka się z pacyfistką czy że
ma fatalny gust, jeśli chodzi o holofilmy?

- Wiesz, o co mi chodzi. Musimy być ostrożniejsi. Musimy pamiętać, że ludzie dostrzegają

różne rzeczy. To, jak na mnie patrzysz w miejscach publicznych, sposób, w jaki ze sobą
rozmawiamy. Wszystkie drobne sygnały.

To było niepodobne do Padmé. Przede wszystkim nigdy dotąd nie była taka spięta.
- Ktoś ci coś powiedział?
- Nie, nie. Po prostu jestem podenerwowana. Patrzę na zaszczutego Herbina i zastanawiam

się, co by się z tobą stało, gdyby Rada Jedi się dowiedziała.

Anakin nie zastanawiał się dotąd, jak ujawnienie prawdy wpłynęłoby na reputację Padmé.

Nie rozpatrywał tego w takich kategoriach; ona nie tyle robiła karierę, co wykonywała niekończące
się obowiązki, więc nie wyobrażał sobie, żeby mogła się obawiać ewentualnego zmuszenia do
rezygnacji. A jeśli chodziło o reakcję Rady Jedi, to było zupełnie co innego. Był przygotowany,
żeby zmierzyć się z tym, kiedy nadejdzie pora.

To nie będzie trwało wiecznie.
- Ale my nie jesteśmy jak Herbin i ta... jak jej tam powiedział. - Jesteśmy małżeństwem.

Nikogo nie zdradzamy. To żaden wstyd.

- No dobrze, ujmę to tak. - Kaf się zagotował, wypuszczając w powietrze kłęby pary, która

zamgliła szyby w oknach. Padmé sięgnęła po dzbanek i nalała napój do filiżanek. - Co byś zrobił,
gdyby Mistrz Yoda dowiedział się, że jesteśmy małżeństwem i kazał ci... co on mógłby ci kazał?
Rozwieść się ze mną?

- Kazałby mi wybierać między tobą a Zakonem Jedi. - Czy naprawdę? Anakin właściwie nie

wiedział. Odkąd przestał się nad tym zastanawiać, w pamięci pozostały mu tylko rozmaite
argumenty i złowieszcze przestrogi przed tym, do czego prowadzi przywiązanie. Nie robił tego, co
powinien zrobić każdy generał, co on sam by zrobił, gdyby to była prawdziwa bitwa, a nie wojna
ideologiczna Jedi. Nie zadawał sobie pytania, jakie może się zdarzyć najgorsze rozstrzygnięcie. - A
ja nigdy z ciebie nie zrezygnuję.

To nie była odpowiedź i Anakin o tym wiedział. Chciał powiedzieć, że wymówiłby Yodzie

posłuszeństwo, ale nie był pewien, co by to oznaczało dla niego jako Jedi. Czy mógłby nim
pozostać? Oczywiście, że tak. To nie tak, jak z dyscypliną partyjną w Senacie, gdzie politycy
wylatywali ze swoich partii, jeśli głosowali nie tak, jak powinni. On nie miał legitymacji
członkowskiej partii Jedi. Zdolność posługiwania się Mocą zawierała się w jego krwi, w samych
jego komórkach.

Padmé wzięła filiżanki i zaprowadziła go do salonu.
- Ja z ciebie też nigdy nie zrezygnuję, Ani. Nie możemy jednak ryzykować konfrontacji z

Radą Jedi. Jeszcze nie.

Anakin poczuł, jak znów atakują go żal, zwątpienie i konsternacja. Wyciągnął się na sofie, z

głową na kolanach Padmé, i zaczął myśleć o jednym z członków Rady Jedi.

Ki-Adi-Mundi miał żony. Nie jedną, ale pięć. I mnóstwo córek. To normalne dla Cereanina,

ale dla Jedi?

Cereanin nie sprawiał wrażenia, jakby przywiązanie go zepsuło. Nikt o tym nie wspominał;

dawniej Jedi mogli się żenić i nie doprowadziło to jakoś do implozji galaktyki. Ten fakt był jak
bantha w jadalni - wielkie, nieme stworzenie, górujące nad otoczeniem, które każdy widział, ale
nikt o nim nie mówił, jakby go wcale nie było i należało je ignorować za wszelką cenę.

Cereanie musieli się żenić, ponieważ mieli niski przyrost naturalny i niedostatek osobników

męskich. Tak więc Ki-Adi-Mundi mógł być Jedi, a nawet członkiem Rady, i mieć rodzinę. Nagle
wszystko to wydało się Anakinowi pozbawione sensu. Potrzeby Cerei nie powinny mieć z tym
żadnego związku. Albo przywiązanie było czymś niedopuszczalnym dla Jedi, albo nie.

W porządku, pomyślał Anakin. Rób, jak chcesz, Mistrzu Yoda. Nie czuję się winny, że

naginam zasady zgodnie z tym, co dyktuje mi serce, skoro ty naginasz zasady dla podtrzymania
rasy.

- Mówią, że miłość spycha Jedi na Ciemną Stronę - odezwał się wreszcie. - Nie rozumiem,

jak miłość mogłaby do tego doprowadzić. Za to konieczność ukrywania się i kłamania to przepis na
kłopoty. Popatrz na Ki-Adi...

- Chyba nie będziesz o tym mówił z Mistrzem Yodą, Ani? - Padmé pogładziła go po

włosach. - Proszę.

- Nie będę. Obiecuję.
- To dobrze. Wykorzystajmy jak najlepiej te parę dni.
- Na pewno nikt ci nic nie nagadał? Jesteś naprawdę spięta.
Padmé sięgnęła po swój kaf i Anakin zobaczył spód pięknej, starej filiżanki, tak cienkiej i

delikatnej, że przezierało przez nią światło.

- Zdenerwowała mnie po prostu ta historia z Herbinem - stwierdziła. - Pociesz mnie.
Anakin zrobiłby wszystko, o co go poprosi. Był odurzony miłością i wiedział, że tak będzie

zawsze. Nie czuł się gorszym Jedi przez to, że tak bardzo ją kocha.

- Dobrze - powiedział.

Republikański okręt szturmowy „Leveler”, lot próbny po remoncie, sektor Dantus

Pellaeon zjechał ostatnie parę metrów po drabince prowadzącej na dolny pokład

maszynowy, hamując butami o wypolerowane barierki. Lądując, rozgonił kilku marynarzy, którzy
mu zasalutowali. Zapach przypalonej farby od razu wypełnił mu nozdrza i osadził się w przełyku.
Na wyremontowanym statku czuło się różne nowe zapachy: te dobre i te niepokojące. Ten był
niepokojący.

- Lammin, co jest do cholery z tymi tłumikami? - Pellaeon nigdy nie biegał, jeśli okręt nie

był w stanie mobilizacji, ale potrafił chodzić po korytarzach w rekordowym tempie. Wparował
teraz przez właz do sekcji głównego napędu. - Lammin? Rzuca statkiem jak pijanym za każdym
razem, kiedy skaczemy w nadprzestrzeń.

- Chyba ciągle mamy problem z niskim ciśnieniem, panie kapitanie. - Lammin, główny

inżynier, wciśnięty w ciasny kąt między dwiema grodziami, próbował ruszyć upartą śrubę. Zaklął
kwieciście i wyciągnął rękę w stronę inżyniera czekającego cierpliwie z zestawem narzędzi, niczym
chirurg, który gestem prosi pielęgniarkę o skalpel. - Ollo, podaj mi weequayański serwośrubokręt,
co? To wymaga precyzyjnej roboty.

Ollo wybrał największy młot ze skrzynki, podał Lamminowi i zatkał palcami uszy. Lammin

odchylił się, jak daleko mógł, i zamachnął się potężnie na coś, czego Pellaeon nie widział. Szczęk
metalu, który się zaraz rozległ, był tak głośny, że kapitana rozbolały uszy.

Lammin walnął w nieposłuszną śrubę - czy cokolwiek to było - jeszcze parę razy. Pellaeon

czuł się, jakby stał wewnątrz dzwonu w andoańskim klasztorze w czasie, kiedy biją w niego mnisi.
Poczuł aż w zębach wibracje, które przeszywały mu czaszkę.

- No, ruszyło się... - oznajmił z zadowoleniem Lammin.
- Cieszę się, że nie jesteście chirurgiem, inżynierze.
- No cóż, gdybym był, moi pacjenci nie cierpieliby zbyt długo, panie kapitanie. - Lammin

wylazł z wąskiej szczeliny i przyjrzał się wskaźnikom na grodzi. - Coś uwolniłem. Lepiej sprawdzę
co. Nie znoszę tajemnic.

- Kontynuujcie - przyzwolił Pellaeon. Włączył komunikator i skontaktował się z pierwszym

oficerem. Informacje o wszystkich usterkach były zapisywane i przesyłane do dowództwa Floty,
które przekazywało je nadzorcom ze służb zaopatrzenia i pewnie także księgowym, żeby się mogli
wykłócać o koszty. - Numer Jeden, zróbcie kolejną notatkę dla stoczni, dobrze? Zawory ciśnienia w
tłumikach...

- Panie kapitanie, przepraszam, że przerywam, ale sensory dalekiego zasięgu wykryły jakąś

aktywność w sąsiednim sektorze, niedaleko Tangaru. Flotylla separańców wyszła z nadprzestrzeni i
zaraz znowu wskoczyła.

Pellaeon wyrysował w głowie trójwymiarową mapę okolicy, obliczając czas przelotu.

Gdyby coś się działo, musiał wiedzieć, czy „Leveler” będzie w stanie zareagować i jak szybko.

- Miejcie ich na oku, Rumahn - polecił. - Jakieś przyjacielskie statki w zasięgu radarów?
- Tylko my, panie kapitanie. Ciemno tu i pusto.
Przeglądy trzeba było teraz robić w odległych lub bardzo dobrze chronionych miejscach, bo

nic tak nie zachęcało do ataku, jak nie w pełni sprawny okręt. A ściganie każdego statku
separańców, jaki tylko się pojawi, nie miało sensu. Niektórzy dowódcy czuli się do tego
zobligowani przez jakąś dziwacznie pojmowaną męskość, jednak Pellaeon przedkładał rozwagę
ponad ostentacyjny zapał. Wolał czekać na właściwy moment.

- W takim razie miejmy nadzieję, że nie zmuszą nas do ataku - powiedział. - Chciałbym,

żeby ten okręt był gotowy do walki. Mamy jeszcze parę problemów.

Zostawił inżynierów z ich robotą i kontynuował obchód dolnych pokładów, odhaczając

kolejne pozycje z listy na swoim datapadzie, w miarę jak wizytował poszczególne sekcje, żeby
zobaczyć, jak „Leveler” się trzyma. Mógłby zwołać zebranie zwierzchników sekcji i po prostu
wysłuchać ich raportów, ale to nie było w stylu Gila Pellaeona. On musiał sam wszystko zobaczyć.
Musiał sam to poczuć. Musiał posłuchać odgłosów okrętu. I musiał popatrzeć na mężczyzn i
kobiety, którzy robili wszystko, żeby był sprawny i zdolny do walki.

Nic nie mogło zastąpić osobistych oględzin wszystkich małych systemów, które zmieniały

tę rozległą, skomplikowaną masę durastali w machinę wojenną.

A poza tym to był też dom. To była społeczność. Żaden cywil nie zrozumie emocjonalnego

znaczenia, jakie okręt ma dla tych, którzy na nim służą. Nieważne - klony czy nieklony; wszyscy
razem stanowili jedną załogę i Pellaeon nie pozwalał, żeby było inaczej.

Chciałbym tylko, żeby łatwiej można ich było odróżnić, pomyślał.
Cóż, tak czy owak miał swoje sposoby.
Minęła go grupka klonów, wszyscy w hełmach.
- Panie kapitanie - powitał go jeden z uprzejmym skinieniem głowy.
Pellaeon był bez czapki, więc nie spodziewał się formalnych salutów. Spojrzał na

elektroniczny czytnik, który skanował oznaczenia na zbrojach klonów. Na małym ekraniku
pojawiła się lista nazwisk.

- Bosmanie Bren - odparł. - Wszyscy zadowoleni z zakwaterowania?
- Był mały problem z ciśnieniem wody w odświeżaczach w A-siedemdziesiąt dwa, ale to już

załatwione.

- Doskonale. - Pellaeon zrobił kolejną szybką notatkę, stukając w swój datapad. - Możecie

iść.

A więc potrzebuję podpowiedzi, pomyślał. Tak jak każdy dowódca na statku tej wielkości.

Najważniejsze, żeby każdy członek załogi wiedział, że jest ważny.

Szedł dalej, pochłonięty myślami o tym, gdzie może być teraz Hallena i co powie o

„Levelerze”. Owszem, miał zamiar zabrać ją na pokład i oprowadzić. Plotki go nie obchodziły. Nie
miał już nic do stracenia oprócz swoich ludzi.

Ogólnie rzecz biorąc, efekty pracy stoczniowców były typowe dla roboty wykonywanej w

pośpiechu - według Pellaeona niezadowalające, według wszystkich innych znośne. Zawsze zdarzały
się jakieś irytujące problemy; często były to drobne, ale potencjalnie śmiertelne przeoczenia, jak
świeża farba blokująca zawory, ukryte wady w instalacji elektrycznej albo poluzowane uszczelki
między blokami cylindrów, w każdej chwili grożące przeciekiem. Takich rzeczy szukał. Poważne
usterki każdy głupek by zauważył z odległości dziesięciu kilometrów; w każdym razie on na
pewno.

Na razie jego niepokój wzbudzały jedynie tłumiki i niektóre z systemów dowodzenia.

Oprogramowanie według techników dawało się naprawić.

Więc mi to pokażcie, pomyślał.
Wspiął się po drabince do jednej z komór pocisków wstrząsowych i zobaczył Reksa,

wychylającego się z platformy wyrzutni. Rex nawet bez charakterystycznej niebiesko-białej zbroi
Legionu Pięćset Pierwszego był łatwy do rozpoznania wśród załogi okrętu. Paradował z hełmem
przypiętym do paska, prezentując kolejną nową fryzurę. Zamiast gładko ogolonej czaszki, jak
ostatnio, kiedy Pellaeon go widział, miał teraz króciutkie włosy, ufarbowane na niebiesko i
wystrzyżone w pasy.

- Co za zmiana, Rex - zauważył Pellaeon.
Ahsoka oparła się o barierkę obok Reksa, chociaż musiała stanąć na palcach. Zakołysała

swoimi pasiastymi głowoogonami.

- W paskach nie ma nic złego, panie kapitanie.
- Finał boloballu - wyjaśnił Rex. - Jestem fanem Bylluran Athletic.
Pellaeon nie miał pojęcia, w jaki sposób Rex - wyhodowany na Kamino bez normalnego

poczucia geograficznej czy rasowej przynależności - zdecydował, której drużynie kibicować.
Bylluran to była sullustańska drużyna, ale większość zespołów miała kibiców, którzy nigdy nie
znaleźli się w odległości choćby dziesięciu parseków od ich stadionu, a często nie mogli nawet
oddychać w tej samej atmosferze. Może więc to było... normalne.

Cholera, on jest taki sam jak wszyscy, pomyślał Pellaeon. Zwykły człowiek. Wszyscy

mamy to zakodowane, tę potrzebę wspólnoty i przynależności.

- I co powiesz o usprawnieniach, Rex?
Rex założył hełm na głowę.
- Nie chcę oceniać tych nowych pocisków udarowych, dopóki nie zobaczę, jak likwidują

miasto albo duży okręt, ale nie jestem przekonany, czy czas przeładowania udoskonalonych laserów
jest wart swojej ceny.

- To już problem Departamentu Skarbu.
- Może i tak, ale...
Rex przerwał. Pellaeon usłyszał sygnał alarmowy w tej samej chwili co dowódca klonów -

nosowy pisk dobiegający z małego przekaźnika w komunikatorze przypiętym do jego paska.

- Operacyjny do Pellaeona. Mamy okręty wroga wychodzące z nadprzestrzeni w układzie

Fath. Czekajcie w pogotowiu.

- To parę godzin drogi stąd - powiedziała Ahsoka. - Co oni tam robią?
Pellaeon wszedł po drabince i skierował się w stronę najbliższego pomieszczenia

operacyjnego, żeby zobaczyć odczyty sensorów. Poza tym, że znajdował się niedaleko trasy
nadprzestrzennej, Fath był obskurnym zadupiem Zewnętrznych Rubieży; nic specjalnego. Czy
separańcy wyskoczyli z nadprzestrzeni tylko po to, żeby nawiązać łączność, zanim ruszą gdzieś
indziej, czy mieli jakiś cel w tej okolicy?

- Ile okrętów? - spytał Rex. - Nie mogę przełączyć obrazu z monitora operacyjnego na mój

wyświetlacz. Jeszcze jedna usterka do zgłoszenia.

- Sześć. - Pellaeon uznał, że nie zaszkodzi mieć oko na tę flotyllę. - Łączność, możecie

przechwycić jakieś sygnały?

- Są poza naszym zasięgiem, panie kapitanie - wtrącił Rumahn. - Jeszcze jeden problem,

który wykryliśmy.

- Dobrze. Numer Jeden, zakładając, że mamy jeszcze napęd, czy możemy zbliżyć się na

tyle, żeby mieć ich w zasięgu?

- Wolałbym nie wchodzić w nadprzestrzeń, dopóki tłumiki nie będą naprawione, panie

kapitanie.

- W takim razie posuwajmy się w ich stronę na podświetlnej.
Pellaeon ufał swojemu nosowi nie mniej niż czujnikom, a jego wewnętrzne sygnały

alarmowe właśnie się odezwały. Załoga o tym wiedziała. Im spokojniejszy miał ton głosu, tym
bardziej był zdenerwowany. Rex stał obok niego, obserwując odczyt skanerów - a przynajmniej tak
to wyglądało. Kiedy miał na głowie hełm, nie sposób było stwierdzić, czy patrzy na to, co ma przed
sobą, czy na coś na swoim wyświetlaczu HUD. Ahsoka przysunęła się do niego.

- Czuję - powiedziała niepewnie.
- Co takiego, moja droga? - spytał Pellaeon.
- Zakłócenie w Mocy. - Wyciągnęła rękę i zbliżyła ją do ekranu przekaźnika, nie dotykając

go. - Dużo... nieszczęścia, przeradzającego się w gniew.

Pellaeon nigdy nie odrzucał użytecznych informacji, chociaż wolał konkretne dane,

współrzędne i odległości. Zresztą Jedi go deprymowali; w szczególności ci młodzi, tacy jak ta mała
Togrutanka - nieokrzesany dzieciak, który w jednej chwili wykłóca się o swoją krótką spódniczkę, a
w następnej zmienia się na jego oczach w pierwotne stworzenie, mające łączność z czymś, czego on
nie potrafił zobaczyć. Zdolności, jakimi obdarzył ją wszechświat, wydawały się za duże jak na takie
dziecko.

- Możesz to stwierdzić, dotykając ekranu?
- Nie, kapitanie, obraz tylko pomaga mi się skoncentrować.
- A więc to ocena zagrożenia?
- Ostatnim razem, kiedy tak mówiła - mruknął Rex - następnym słowem było „nadciąga”.
Pellaeon upewnił się, że jego nos działa prawie tak samo dobrze, jak zmysły Jedi.
- W takim razie potraktuję to jako wiarygodne pierwsze ostrzeżenie.
- Zgarnę moich ludzi - oznajmił Rex.
Zawsze istniała możliwość, że nic z tego nie wyniknie; ,w całej galaktyce ostatnio wrzało,

więc bez większego ryzyka można było przepowiadać kłopoty. Ale Pellaeon nie liczył na tyle
szczęścia.

Aktywował swój komunikator.
- Lammin - powiedział. - Dajcie znać, jak tylko naprawicie te tłumiki.

Kafeteria w kwaterach robotniczych, Athar, JanFathal, tego samego wieczoru

Hallena była pewna, że już nigdy nie będzie mogła podnieść rąk.
Dwanaście godzin. Dwanaście godzin zamiatania i szorowania tego fabrycznego szamba.

Zamiatania nie było zresztą tak dużo, więc żeby nie sprawiać wrażenia podejrzanie bezczynnej,
wyczyściła wszystkie odświeżacze i teraz była przesiąknięta zapachem środka dezynfekującego.

Oparła łokcie na stoliku i popatrzyła na swoje dłonie. Koniuszki palców miała wciąż

pomarszczone od wody.

- Wybrałaś idealny moment - powiedziała Merish. Shil postawił przed nimi dwa kufle piwa i

przysunął krzesło. - Kto cię wyciągnął?

Hallena czuła, że jest w stanie zawieszenia. Ta rozmowa mogła ją doprowadzić do

zwycięstwa lub do śmierci. Na szczęście była tak wyczerpana, że jej opryskliwe zachowanie
powinno wypaść przekonująco.

- Nie musicie wiedzieć.
- To prawda. - Kobieta wciąż zerkała na drzwi. Wyglądała raczej na osobę dumną z siebie

niż zdenerwowaną. - Możesz zobaczyć tu dziś parę znajomych twarzy.

Mam nadzieję, że nie, pomyślała Hallena. Nie ma takich.
- A więc czego ode mnie chcecie? - spytała.
Ogólnikowe pytania, zadawane podejrzliwym tonem. Nic więcej nie mogła zrobić.

Najwyraźniej lokalny wywiad miał pewne luki w informacjach. Nic dziwnego, że potrzebowali
wsparcia Wywiadu Republiki; byli dobrzy tylko w szpiegowaniu obywateli, którzy głośno wyrażali
swoje niezadowolenie.

- Kiedy nastąpią zmiany, będziemy potrzebowali ludzi, którym możemy zaufać - wyjaśniła

Merish. - Ludzi, którzy nie splamili się związkami ze starym reżimem.

- I ja spełniam te warunki, tak? - Rola świeżo zwolnionego więźnia politycznego tłumaczyła

wszelkie wahania i ignorancję Halleny. - No cóż, dzięki.

- Jesteś ze związku. Umiesz organizować ludzi. Wkrótce będziemy tego potrzebowali.
- Dajcie spokój - mruknęła Hallena. Nie, nie. Nie rezygnujcie, dodała w myślach. - Nie mam

ochoty latami walić głową w mur bez nadziei na jakiekolwiek zmiany.

- Ależ zmiany nadejdą, siostro. Szybciej niż myślisz.
- Tak, jasne.
Merish wyglądała na zadowoloną. To jedyne określenie, jakie przychodziło Hallenie do

głowy. Podczas gdy kafeteria wypełniała się ludźmi, którzy wpadali na piwo po ciężkim dniu, a
poziom hałasu rósł, ona cały czas obserwowała drzwi. W sali pachniało potem i stęchłymi
przyprawami. Egzotyczne melodie - fałszywie brzmiące nuty, nie tyle nieprzyjemne, co niezwykłe -
sączyły się ze starego, trzeszczącego zestawu audio, ustawionego wysoko na ścianie po jej prawej
stronie. Rozmowy dookoła, mimo że dostosowane do ogólnego poziomu hałasu, były jakoś trudne
do zrozumienia, jakby wszyscy w tej kafeterii przyzwyczaili się do zachowania, które nie
zwracałoby uwagi władz.

Od czasu swojego przylotu na planetę Hallena nie widziała praktycznie żadnych robotów, z

wyjątkiem androida biurowego w fabryce. Wyciągnęła szyję, żeby zajrzeć przez otwarte drzwi do
kuchni, ale tam też nie zauważyła żadnych robotów, chociaż akurat w tym miejscu według niej
przydałaby się mechaniczna pomoc.

Nie mogła zapytać, dlaczego tak jest. Miała uchodzić za miejscową.
- Żadnych pieprzonych robotów, tak? - powiedziała beznamiętnym tonem. To mogło

znaczyć cokolwiek. W jej ustach oznaczało: „Rzućcie mi jakieś koło ratunkowe”.

- No, przynajmniej w tej kwestii nic się nie zmieniło - odparła Merish. - Żywi pracownicy

ciągle są tańsi. Poza tym ludzie są bardziej ulegli, kiedy przez cały dzień mają zajęcie.

Dziękuję, Merish, pomyślała Hallena.
Było wiele rzeczy, o których agentowi na odprawie nie mówiono. Tymczasem ona lubiła

wiedzieć, na przykład o nastrojach. Lubiła wiedzieć, dlaczego coś się dzieje.

Powiedziano jej jednak tylko tyle, że dysydenci w Atharze mają regularne kontakty z

agentami separańców. Jej zadaniem było jedynie rozpracować tę siatkę, zidentyfikować jak
najwięcej należących do niej osób i przekazać te informacje komuś, kto będzie mógł...

Co będzie mógł? Obserwować? Rozbić? Aresztować? Może nawet zalać siatkę

dezinformacją i podwójnymi agentami.

Shil był tak cichy, że Hallena zastanawiała się, czy wolno mu się w ogóle odzywać przy

Merish. Obserwowała go kątem oka i próbowała nie okazywać zaciekawienia tym, dlaczego cały
czas naciąga prawy rękaw na nadgarstek. Początkowo sądziła, że to tik nerwowy, potem pomyślała,
że ukrywa broń. Dopiero kiedy sięgając po piwo, strącił na podłogę przemoczoną podkładkę,
zrozumiała, co ukrywa. Kiedy się schylił i wyciągnął rękę, żeby podnieść podkładkę, rękaw mu się
podwinął i zobaczyła blizny.

Bynajmniej nieprzypadkowe blizny.
To były stare rany; nie zwykłe ślady po wypadku czy równe chirurgiczne cięcia, ale

regularna siatka, wyryta starannie linia po linii, tak jakby ktoś chciał go udekorować niczym
emoriańską wyszywanką. Wzrok Halleny zatrzymał się na bliznach przez długą chwilę. Wiedziała
bez pytania, skąd się wzięły. Niektóre linie biegły krzywo, jakby Shil się wiercił i ktoś musiał
poprawiać nacięcia.

Dziwne, jak taki przelotny widok mógł zrobić aż takie wrażenie. Wiedziała, że nigdy tych

blizn nie zapomni. Kiedy Shil się wyprostował, ich spojrzenia na moment się spotkały, a potem
mężczyzna szybko obciągnął rękaw.

- To dla przykładu - powiedział łagodnie. - Strach potrzebuje reklamy tak samo jak każdy

inny towar. Bo inaczej kto by go kupił?

To dlatego zasłaniał blizny. Nie ze wstydu; nie z próżności. Nie musiał afiszować się z tym,

że był torturowany, a mimo to wciąż był na wolności, wciąż niepokorny. Po prostu odbierał swoim
oprawcom to, co chcieli osiągnąć. Nie miał zamiaru nikomu pokazywać, jaką wymierzono mu karę,
ani dać się w ten sposób zastraszyć.

- Rozumiem - odparła Hallena.
Naprawdę rozumiem, pomyślała. Chociaż nie powinnam.
Merish na chwilę oderwała się od swojego zajęcia i pogłaskała Shila po głowie. Potem dalej

obserwowała drzwi, sącząc piwo. W cieniu stolika jej wolna ręka spoczywała na nodze towarzysza.

Hallena była szkolona do wykonywania brudnej roboty. Jedną z pierwszych lekcji było

wyjaśnienie, że nie ma wyraźnego podziału na wrogów i przyjaciół i że jeśli będzie takiego
podziału szukać, to szybko zapomni o tym, co ma do zrobienia. Jej przełożony wytłumaczył kiedyś,
że będzie miała do czynienia z wrogami wzbudzającymi sympatię i z sojusznikami wywołującymi
odrazę. Ale nie do niej należało decydowanie, kto bardziej zasługuje na pomoc. Ona mogła tylko
służyć Republice, ponieważ nie potrafiła dostrzec całego obrazu; odbierała jedynie na ślepo jego
małe wycinki.

„Czasami będzie ciężko, Halleno”.
Znów słyszała głos nauczyciela, nawet poprzez gwar kafeterii.
„Nie jesteś nieczuła na dobro i zło. Nie stoisz po niewłaściwej stronie. Po prostu nie wolno

ci zwracać uwagi na drobne komplikacje, które stają na drodze do realizacji większego celu”.

Gil Pellaeon określał to jako skutki uboczne. Czasami miała ochotę wypytać go, jak radzi

sobie z odpowiedzialnością za śmierć i cierpienie ludzi, którzy stają mu na drodze, kiedy jego okręt
podąża za większym celem. Nigdy jednak nie znalazła odpowiedniej chwili, żeby wytłumaczyć, o
co jej chodzi i wyjawić wszystko, co miała na sumieniu.

Czy jestem złym człowiekiem? - zastanawiała się. Dlaczego nie potrafię odpowiedzieć sobie

na to pytanie?

- Co oni ci zrobili? - spytała w końcu Merish.
Hallena nawet na nią nie spojrzała.
- To, co najszybciej mogło mnie doprowadzić do obłędu. Zamknęli w izolatce.
Nie mogła wymyślić, że chodziło o przemoc. Obok niej siedzieli ludzie z prawdziwymi

bliznami i gdyby coś poszło nie tak, mogliby łatwo ją zdemaskować, nie znajdując śladów tortur.
Ale obłęd był niewidoczny. Mogła go udawać. Nie wiedziała jeszcze, jak długo będzie musiała to
ciągnąć, ale była pewna, że potrafi.

- Nie zaufasz nam, dopóki ci nie udowodnimy, że na to zasługujemy, prawda?
To było zbyt łatwe. Najpierw grzęzło się w poczuciu winy, a kiedy już agentowi spodobał

się własny spryt, następowało bezduszne samozadowolenie. Wreszcie, w miarę jak wiek i gorzkie
doświadczenie niszczyły pychę, powracało poczucie winy i obrzydzenie.

- Nie zaufam - odparła Hallena. Postanowiła mówić prawdę, by osiągnąć cel. - Nic o was

nie wiem, a wy nie wiecie nic o mnie. Dlaczego mielibyśmy sobie nawzajem ufać?

- Ależ my wiemy o tobie bardzo dużo. Robot biurowy chętnie się dzieli informacjami z

chipów identyfikacyjnych, jeśli się go ładnie poprosi.

Postać zapisana na fałszywym chipie wydawała się Hallenie dosyć nijaka - dawno

zapomniana istota z wymazanego z mapy miasta - ale najwyraźniej dla Merish i Shila miało to
większą wagę.

- A więc udowodnijcie mi, że nie macie z „nimi” nic wspólnego i że mnie nie podpuszczacie

po to, żebym znowu trafiła do więzienia.

- Dlaczego mieliby to zrobić?
- Bo to szumowiny - powiedziała Hallena. - Bo tak właśnie robią mali ludzie, którzy mają za

dużo władzy.

Merish przez parę chwil patrzyła jej w oczy, jakby szukała w nich śladów fałszu.
- Za dzień czy dwa to i tak nie będzie miało znaczenia.

Ach, więc mamy jakiś termin, pomyślała Hallena. Tylko czego to dotyczy?
Drzwi kafeterii znów się otworzyły, wpuszczając kolejnych obdartych robotników i

podmuch wilgotnego wieczornego powietrza, pachnącego spalinami przestarzałych naziemnych
śmigaczy. Starsza kobieta trafiła w dziesiątkę ze swoją deszczową prognozą. Hallena nie pytała,
dlaczego jeden dzień miałby coś zmienić. Czekała, aż jej powiedzą.

- Varti - rzuciła nagle Merish, wyciągając szyję. - Zobacz, to Varti.
Niski, łysy, starszawy mężczyzna przeciskał się przez tłum, zmierzając do ich stolika.

Hallena z początku myślała, że jego czaszka dziwnie błyszczy, ale kiedy przechodził pod światłami
na suficie, zobaczyła, że na ciemnej skórze ma wytatuowane białe wzory, rozciągające się od ucha
do linii, która kiedyś wyznaczała granicę włosów. Agentka uznała, że poza brudem i wszechobecną
brutalnością, coś jeszcze zapadnie jej w pamięć w związku z tym miejscem: wrażenie inwersji,
odwrócenia jasnych i ciemnych plam jak w negatywie holozdjęcia.

No cóż, to wyjątkowo odpowiednie, pomyślała. Trudno było dostrzec wyraźny podział na

białe i czarne w tej sytuacji.

Varti uśmiechnął się do niej i przechylił głowę na bok. Wyglądał na zaintrygowanego. Na

zewnątrz kilka policyjnych śmigaczy przemknęło przy dźwiękach klaksonów. Paru mężczyzn przy
barze odwróciło się, żeby wyjrzeć przez okna.

- Chyba cię nie pamiętam, Orla - powiedział, podając Hallenie chudą, żylastą rękę. - Ale

samo Nuth jest już tylko wspomnieniem, a wspomnienia bywają ulotne.

Cholera... tylko spokojnie, pomyślała. Nie zepsuj tego.
- Ja też chyba powinnam cię zapamiętać - stwierdziła, wskazując na jego misterne białe

tatuaże.

- Wtedy miałem jeszcze włosy.
Odgłosy ruchu ulicznego natężyły się i Hallena z trudem go rozumiała. Merish napiła się

piwa. Shil odwrócił powoli głowę, spojrzał na nią i się uśmiechnął, jakby zamierzał opowiedzieć jej
fantastyczny dowcip, ignorując resztę towarzystwa. Hallena wzięła to za wyraz uczucia.

- Odwykłam trochę od hałasu. - Agentka odnalazła właściwy rytm; znów była opryskliwą,

niezrównoważoną Orlą Taman. Musi wreszcie uzyskać jakieś odpowiedzi. - Skąd taki ruch?

Shil oderwał wzrok od Merish.
- Coś się zaczyna - odparł. - Podejrzewam, że teraz kierują się w stronę elektrowni, jeśli

wszystko idzie zgodnie z planem. - Przekrzywił głowę. - Czyż to nie cudowny dźwięk?

Nagle zgasły wszystkie światła i bar pogrążył się w ciemności.
Ręka Halleny znalazła się na blasterze, zanim zdążyła o tym pomyśleć. Bywalcy kafeterii

wydali głośny okrzyk radości. Po chwili, kiedy oczy agentki przyzwyczaiły się do nikłego światła
kilku lamp, przeznaczonych do odstraszania owadów, zobaczyła lśnienie metalu i usłyszała szczęk
odciąganych bezpieczników. Konstelacja blasterowych ładunków rozbłysła czerwonymi,
niebieskimi, zielonymi i żółtymi światełkami.

Zasadzka, pomyślała Hallena.
Shil zachichotał. Na zewnątrz zawyły kolejne klaksony. Ich dźwięk cichł, w miarę jak

pojazdy się oddalały. Hallena poczuła wibracje prądów powietrznych, które zatrzęsły ścianami.

Zasadzka...
Kafeteria znów się rozjaśniła - tym razem upiornie zielonym światłem systemu awaryjnego,

zasilanego przez generator.

Każdy klient w barze trzymał karabin blasterowy, a niektórzy także pistolety. Nie wyglądali

na przestraszonych, raczej na zachwyconych. Stali w milczeniu jak armia czekająca na rozkazy.

Zasadzka...
- To rewolucja - powiedział Shil. W ręku miał karabin blasterowy, tak samo jak Merish. -

Zaczyna się. Zaczyna się, bracia i siostry. Teraz odbierzemy to, co nam się należy.

Owacja była tak głośna, że zagłuszyła wycie konwoju uprzywilejowanych śmigaczy

mknących przez miasto.

Hallena automatycznie wyciągnęła swój blaster. Nie miała wyjścia, musiała płynąć z

prądem.

A więc rewolucjoniści Atharu chwycili za broń. Znalazła się w samym środku zamachu

stanu.

Przyłączyła się do tłumu wylewającego się przez drzwi. Czuła radosne podniecenie, ale nie

była pewna, czy z właściwych powodów.

ROZDZIAŁ 3

Mistrz Altis nie zgadza się z tymi poglądami na temat rodziny. Czy to stawia go po Ciemnej

Stronie? A co z Jedi, którzy założyli nasz Zakon? Oni nie zakazywali przywiązania. Czy to znaczy,

że wszystko, czym dzisiaj jesteśmy, zostało zbudowane na fundamentach mroku? Dlaczego nagle

zadecydowaliśmy, że to coś złego? I czy są inni użytkownicy Mocy po Jasnej Stronie? Nigdy

żadnych nie spotkałem, ale na pewno istnieją.

Padawan Bagar Nei-Leit na lekcji filozofii w Świątyni Jedi

Mostek frachtowca „Kanonier Wookie", Zewnętrzne Rubieże

- Mistrzu Altis?
- Tak, ja też to czuję, moja droga.
Mistrz Jedi Djinn Altis stał przy konsolecie dowodzenia. Zamknął oczy, koncentrując się na

natłoku doznań w Mocy. Chwilami widział pod powiekami gasnące światło - drobne, krótkotrwałe
przebłyski niczym cząstki subatomowe; kiedy indziej światełka żyły dłużej i zmieniały się w
kolorowe wstęgi, które wiły się i splatały w nieskończoność. Teraz jednak miał wrażenie, jakby
mikroskopijne kuleczki gradu bębniły w jego czaszkę tuż pod skórą i roztapiały się, spływając
zimną wodą wzdłuż kręgosłupa.

Rozpoznał to uczucie: zbiorowe cierpienie i gniew świata pogrążającego się w konflikcie.

W ten sposób Moc przemawiała do niego. Ton jej głosu był odmienny dla każdego użytkownika
Mocy, który jej słuchał.

Efekt topniejącego gradu stawał się jednak powszechnym doznaniem w czasie tej wojny.
- Nie musimy przyglądać się walkom bezczynnie. - Callista Masana usiadła na fotelu

nawigatora i spojrzała na znajdujący się przed nią ekran, jakby przedstawiał konkretną kryzysową
sytuację. Położyła obie ręce na transpastalowej płycie przykrywającej wyświetlacz i zamknęła oczy;
chyba komunikowała się z systemem komputerowym. Wydawało się, że miała taki sam kontakt z
przedmiotami martwymi, jak z tsaelke na farmie swoich rodziców. - Nie możemy nic zrobić?

- Właśnie robimy, Calli. Niesiemy pomoc humanitarną. - W ładowni statku zmierzającego

na Yarillę znajdowały się setki ton zaopatrzenia: żywność, leki, filtry do wody, namioty. - Ktoś
musi. Wojna to nie tylko bitwy.

- Mistrzu, nigdy się na ten temat nie wypowiadałeś. Czy według ciebie powinniśmy chwycić

za broń? Wkrótce możemy być do tego zmuszeni.

- Nie jestem pacyfistą. Kiedy będzie trzeba, odpowiem siłą na siłę.
- Według definicji - zauważyła Callista, wstając znowu z fotela - pacyfista to ktoś świadomy

głębi przemocy, jaka w nim drzemie. Ktoś, kto rozumie, że kiedy zostanie ona uwolniona, nie
będzie już odwrotu, i dlatego nie chce jej wyzwalać.

- Nigdy nie twierdziłem, że pacyfistom brakuje odwagi czy agresji. Prawdę mówiąc,

przedstawiłaś właśnie filozofię większości militarystów: siła jest po to, żeby jej nie używać.

- Ale co jest wart środek odstraszający, o którym wiadomo, że nie zostanie wykorzystany?
- Na tym polega różnica, moja droga. Pacyfista powie: Nie będę podsycał tego ognia,

choćbym chciał, ponieważ on może strawić świat i ktoś musi powiedzieć „stop”. - Altis poklepał
rękojeść miecza świetlnego, wiszącego u jego pasa. - Pacyfista by nie nosił miecza, żeby uniknąć

pokusy jego użycia. A Jedi... Jedi nie jest pacyfistą, ponieważ jest gotów użyć przemocy, żeby
powstrzymać ogień. Kieruje nim przekonanie, że dzięki temu mniej będzie cierpiących. Różnica
jest ogromna. Czy cel kiedykolwiek uświęca środki? To odwieczny dylemat.

- Przecież trwa wojna. To już nie jest teoria.
- To nigdy nie jest teoria. Zawsze musimy dokonywać wyboru, cokolwiek robimy, nawet w

czasie pokoju. - Z korytarza dobiegł stukot butów i po chwili Geith wetknął głowę przez właz. -
Zapomnij na chwilę o zakłóceniach w Mocy i zjedz coś. Czeka nas ciężka praca, kiedy dolecimy na
Yarillę.

Geith wkroczył leniwym krokiem na mostek i objął Callistę ramieniem. Tworzyli uroczą

parę, co nie było niczym nadzwyczajnym w tej sekcie Jedi, ale powodowało milczące zażenowanie
pozostałej części Zakonu Jedi. Wszyscy inni za wszelką cenę starali się ten fakt ignorować.

Przywiązanie prowadzi do cierpienia. Cierpienie prowadzi do strachu. Strach prowadzi do

gniewu...

Pułapka namiętności. Prosta droga na Ciemną Stronę.
Hej, Mistrzu Yoda, pomyślał Altis, a co z pułapką abstrakcji? Współczucie to czyn, a nie

idea.

- Przegapiłem ciekawą dyskusję, Mistrzu. - Geith był zwykłym porządnym młodym

człowiekiem, wrażliwym na Moc, który kochał dziewczynę bardzo podobną do niego. Nie było w
nim nawet odrobiny mroku. Sprawiał wrażenie kuli ciepłego światła, niczym zachód słońca po
spokojnym dniu. - Jeśli środki są moralnie nie do przyjęcia, to cel nie może być szczytny.

- A co to oznacza w rzeczywistości? Jak zgadniesz, kiedy trzeba będzie podjąć decyzję? -

Altis bał się oderwania od rzeczywistości, które dostrzegał w Zakonie Jedi. Teoria była godna
pochwały, lekcja sumiennie powtarzana, ale należało ją na każdym kroku wcielać w życie;
rozdeptać robaka albo go obejść, odpowiedzieć ogniem albo wzywać do rozmów pokojowych.
Robić, a nie tylko gadać. - Wezwij mnie, kiedy następnym razem staniesz przed takim wyborem.
Chciałbym to zobaczyć.

Callista i Geith wsparli się o siebie jak drzewa, które rosły razem całe lata. Przez chwilę

sprawiali wrażenie odwiecznych i niezniszczalnych.

- A więc sądzisz, że powinniśmy obalić Republikę? - spytał Geith. - Tak, Mistrzu?
- Wyjaśnij mi to.
- Tłumaczenie „to oni zaczęli” jest dobre dla dzieci, a samoobrona jest zawsze uzasadniona,

ale...

- Mów dalej.
- Chodzi o armię. Każdy, kto ma odrobinę przyzwoitości, przyzna, że hodowanie istot

ludzkich i zmuszanie ich do walki jest złe. Nie mamy moralnego prawa. Straciliśmy już to, o co
mieliśmy walczyć w tej wojnie. Nawet jeśli Republika wygra.

Geith, podobnie jak Callista, znał swoich rodziców, zanim został Jedi. Został osierocony, ale

ich pamiętał. Pozostała mu miłość, co było dobre i dawało poczucie bezpieczeństwa. Z kolei
Callista była już dorosła i pracowała na farmie swoich rodziców, kiedy została drugim padawanem
Altisa. Takie rzeczy były nie do pomyślenia w Świątyni Jedi. Ale ona miała swoje zdanie.

Altis wolał, żeby jego padawani wstępowali do Zakonu w pełni świadomie, żeby wynikało

to z ich przemyślanego wyboru, a nie zwyczaju, przymusu czy decyzji kogoś innego.

Nawet gdyby chciał, Mistrz Altis nie mógłby przekonać Callisty i Geitha, że przywiązanie

jest źródłem ciemności, która ich pochłonie.

Właśnie dlatego ortodoksyjni Jedi woleli zaczynać z małymi dziećmi. One nie miały o

niczym pojęcia.

- A więc... jak powinniśmy się zachować w obliczu wojny, której nie możemy uniknąć? -

spytał w końcu Altis.

- Powinniśmy wybierać sobie bitwy - odparł Geith. - Walczyć, ale według naszych reguł.

Zresztą Zakon i tak nie chce naszej pomocy.

Altis zaproponował niedawno pomoc. Odpowiedź Yody była uprzejma, wymijająca... i

chłodna.

Ale tu nie chodzi o moje relacje z Zakonem Jedi, uznał Altis. Chodzi o moje zobowiązania

wobec żywych istot. Nie potrzebuję do tego niczyjego pozwolenia.

- Może ta decyzja nie będzie należała do nich - powiedział. - A teraz idźcie jeść. - Machnął

ręką, przeganiając ich. - Przynieście mi, proszę, parę pałeczek chlebowych, jak będziecie wracać.

Altis poczuł znów lodowatą strużkę wzdłuż kręgosłupa. Usiadł w fotelu pilota, skrzyżował

ręce i zaczął medytować, dopóki ekran nawigacyjny nie rozmył mu się przed oczami. Yarille stała
się żółtą kropką w lewym górnym rogu, a po prawej stronie był ledwo widoczny układ Fath.

Czasem, kiedy tak robił, nie był przez chwilę pewien, co widzi - czy to, co jest na ekranie,

czy wizualne przejawy swojego transu. Unosił się przez moment pomiędzy pełną świadomością
otoczenia a całkowitym oderwaniem od świata zewnętrznego. Rozrzuceni po całym statku
członkowie sekty obojga płci, dorośli i dzieci, rodziny i jednostki, Jedi i nie-Jedi, również jakby
zastygli w bezruchu.

Uczucie zimna nie dawało mu spokoju.
Altis otrząsnął się z transu i wcisnął guzik regulacji zasięgu na skanerze. Obszar kosmosu

obejmowany przez sensory powiększył się stukrotnie, ukazując znacznie więcej szczegółów. Tuż
nad układem Fath pojawiła się niewielka chmura sygnałów wrogich transponderów. Jeszcze raz
skorygował ustawienia i zobaczył, że okręty Separatystów zmierzają w stronę JanFathal.

Altis wiedział z całą podyktowaną przez Moc pewnością, że „Kanonier Wookie” musi się

tam znaleźć, i to szybko.

Wcisnął odpowiedni przycisk na konsolecie. Statek pełen Jedi nie potrzebował alarmu.
Jednak Altis i tak go włączył.

Centrum operacyjne, republikański okręt szturmowy „Leveler”

- Panie kapitanie!
Porucznik obrócił się gwałtownie w swoim fotelu. Omal nie zderzył się z Reksem

omijającym technika, którego nogi wystawały spod częściowo rozmontowanej konsolety sensorów.

„Meriones”. Rex odczytał nazwisko na jego szarym kombinezonie roboczym.
- O co chodzi, poruczniku?
Centrum operacyjne zapchane było technikami próbującymi zlokalizować wadliwy

przewód, przez który sześć z piętnastu monitorów wyświetlających odczyty czujników nie działało.
Pulpit był odkręcony i stał pionowo, oparty o konsoletę.

- Chodziło mi o kapitana Pellaeona, panie kapitanie. - Meriones zrobił przerwę, żeby złapać

oddech. - Proszę tylko spojrzeć na odczyty skanerów. Tych statków separańców jest dużo więcej,
panie kapitanie, jestem tego pewien.

Rex nachylił się nad mrugającym ekranem i walnął w niego mocno nasadą dłoni. Obraz na

chwilę się ustabilizował; rzeczywiście w rejonie Fath widniało skupisko ikonek statków, ale
żadnych numerów identyfikacyjnych transponderów. Czujniki powinny wygenerować kod wroga i
nanieść go na mapę.

- Co za szmelc - mruknął Rex i stuknął jeszcze raz w obudowę monitora.
Sullustański technik, cywil, pracujący z tyłu ekranu, mruknął coś z lekką irytacją. Rex rzucił

mu przepraszający uśmiech. Kiedy cywilni wykonawcy lecieli w kosmos z wyremontowanym
statkiem, żeby usunąć ewentualne problemy, musieli zrozumieć, że nie są już w bezpiecznej
stoczni; byli na linii frontu razem z trepami. Rex podziwiał ich gotowość do poświęceń w imię
etyki zawodowej.

- Sam miałem to zrobić. - Sullustanin kontynuował sprawdzanie przewodów, a następnie

wziął mały młotek z gumową główką. - Mam do tego specjalny przyrząd...

- Ale czy to separańcy? - spytał Meriones.
Pellaeon wszedł do centrum operacyjnego i podszedł, żeby rzucić okiem na ekran.
- Tak - powiedział. - To oni.
- Parę godzin lotu - stwierdził Rex. - Jak już się dowiemy, co oni robią...

- To teraz policzcie sobie resztę. - Pellaeon zamrugał, jakby czytał z ekranu. Obraz zatrząsł

się i zdeformował. - Nasz okręt jest jeden, ich siedem i nie odpaliliśmy jeszcze wszystkich silników.

Zza konsolety dobiegł głos Sullustanina:
- Silniki są w porządku...
- Mówiłem w przenośni.
- Nie mogę się na razie dostać do danych taktycznych okrętu - oznajmił Rex - ale jesteśmy o

dzień drogi bliżej Fath niż jakikolwiek inny statek, w razie gdyby dowództwo potrzebowało kogoś
do obserwacji.

Pellaeon podszedł do najbliższej konsolety komunikacyjnej, spojrzał na nią gniewnie, jakby

miał za złe, że nie jest w lepszym stanie niż reszta sprzętu w pomieszczeniu, po czym wcisnął
klawisz.

- „Leveler” do dowództwa - powiedział. - Mówi Pellaeon.
- Proszę mówić, panie kapitanie.
- Zauważyliśmy statki separańców w sektorze Fath. Poza naszym zasięgiem, ale będziemy

obserwować.

- Zrozumiałem, „Leveler”. Czy jesteście w pełni sprawni?
- Nie, nie jesteśmy. Czekajcie w pogotowiu. Bez odbioru.
Oddział klonów Reksa to byli jedyni żołnierze na statku, nie licząc załogi „Levelera”. Na

pokładzie nie mieli żadnych sił lądowych; to miał być tylko lot próbny, wypad dla oceny stanu
gotowości okrętu. „Leveler” nie był przeznaczony do walki - jeszcze nie.

Mógł jedynie obserwować.
Pellaeon zdawał się nad czymś dumać. Zbliżył do ust swój komunikator.
- Numer Jeden, podprowadźcie nas trochę bliżej Fath. Pomalutku, aż znajdziemy się w

zasięgu transpondera. Wtedy wyślemy robota obserwacyjnego.

- Tak jest, panie kapitanie.
Rex i tak postanowił przygotować się na coś więcej niż wycieczka. Jakby przyszło co do

czego, „Leveler” miał sprawne - choć nieprzetestowane w walce - pociski udarowe. Nie był
przeznaczony do lądowania, tylko do bombardowania celów z orbity lub wysyłania okrętów
desantowych przewożących oddziały lądowe. Nic nie wskazywało na to, żeby Rex i jego ludzie
musieli załatwiać sprawę w klasycznym stylu piechoty.

Mimo wszystko Rex lubił być przygotowany.
- Skoczę na pokład mesowy, kapitanie - oświadczył, kierując się w stronę korytarza.
Kiedy wszedł do przedziału, Coric pokazywał właśnie nowym chłopakom schematy nowych

systemów celowniczych. Żołnierze, wszyscy bez hełmów, ze starannie przyciętymi czarnymi
włosami, wyglądali na przejętych. Rex nagle pożałował swojej nowej fryzury i postanowił ogolić
głowę przy pierwszej okazji. Nie chciał się tak bardzo różnić od swoich ludzi. Zresztą to głupia
przelotna moda, raczej niegodna oficera. A oni należeli przecież do Kompanii Potok, do Legionu
Pięćset Pierwszego. Byli elitą elity, kręgosłupem piechoty, ludźmi Anakina Skywalkera.

Ahsoka siedziała na jednej z koi pod bakburtową grodzią z kolanami pod brodą. Znowu

miała ten nieobecny wzrok, który mówił, że komunikuje się z czymś odległym, co tylko
użytkownicy Mocy mogli poczuć. No cóż, przynajmniej ona nie ma wadliwych przewodów,
pomyślał Rex. To już coś. Rozłożył siedzenie i dołączył do swoich żołnierzy. Wszyscy popatrzyli
na niego.

- Statki separańców gromadzą się wokół Fath - oznajmił. - Pokręcimy się w trybie

dyskretnym, żeby mieć na nich oko. W tej chwili nic więcej nie możemy zrobić. Niektóre
newralgiczne systemy są uszkodzone, a poza tym jesteśmy sami.

- Do tej pory to nam nie przeszkadzało - zauważył Coric.
- Gdyby tylko warto było podjąć walkę, Pellaeon już by to zrobił, możesz mi wierzyć.
Joc zerknął na Hila.
- Czy to prawda, że jest ciągłe pomijany przy awansach, bo za bardzo lubi panienki?
- Siedzisz na tej łajbie od pięciu minut i już słuchasz plotek?
- Przepraszam, panie kapitanie. - Joc zrobił pauzę. - Ale dlaczego sprawy osobiste oficera

mają wpływ na jego awans? Chyba że lubi kobiety separańców. Rozumiem, że wtedy to mógłby
być problem.

Rex podziwiał upór Joka. Ta jego prostoduszna naiwność mogła być równie dobrze oznaką

ironicznego poczucia humoru.

- To zachowanie niegodne oficera - wyjaśnił podwładnemu. - Oficer ma być bez skazy i

świecić przykładem.

- Przecież nie ma żony.
Joc powinien być w wywiadzie, pomyślał Rex. Chłopak ma wrodzony talent.
- Ale może jego przyjaciółki mają mężów - powiedział.
- Przywiązanie prowadzi na Ciemną Stronę - wtrąciła Ahsoka. - Prowadzi do strachu,

zazdrości i gniewu.

- No, ale to dotyczy tylko Jedi - odparł Coric, który najwyraźniej machnął ręką na swoją

starannie przygotowaną pogadankę na temat wojny elektronicznej. - Wszystkich innych nie.

Nikt nie zadał oczywistego pytania: czy żołnierze klony zaliczali się do „wszystkich

innych”, czy nie. Joc przeniósł wzrok z Ahsoki na Reksa i z powrotem.

- Co jest złego w przywiązaniu? - zapytał. - Dlaczego nie można się przywiązywać? Chodzi

ci o miłość, tak?

Ahsoka popatrzyła na klony szeroko otwartymi oczami, które zaszły mgłą, jakby próbowała

coś sobie przypomnieć.

- Miłość jest dopuszczalna - powiedziała wreszcie. - Ale nie przywiązanie.
- A czym jest miłość, jeśli nie przywiązaniem?
- Przywiązanie to jest... stawianie osobistych relacji na pierwszym miejscu, dbanie o tych,

których kochamy, w sposób, który wpływa na nasze działania. - Ahsoka ostrożnie dobierała słowa.
Coric przypatrywał się jej. - No wiecie, rzutuje na naszą ocenę.

- Ale stary Pellaeon miewa tylko przelotne romansiki, jeśli wiesz, co mam na myśli. To nie

tak, że on się przywiązuje do tych kobiet. Czy romans jest dopuszczalny? Można mieć mały
romansik bez przywiązania?

Głowoogony Ahsoki zrobiły się bardziej kolorowe ze wstydu. Tak, niewątpliwie wiedziała,

co Coric miał na myśli, mówiąc „romans”. Na ogół używał ostrzejszych słów w tym kontekście, ale
Ahsoka była jeszcze dzieckiem i Rex uznał, że rozmowy o „tych sprawach” najlepiej zostawić jej
Mistrzom Jedi. Tak, generale Skywalker, myślę, że to zadanie dla pana, pomyślał. W żadnym razie
nie należało to do obowiązków klona.

- Romans - powiedziała sztywno Ahsoka - jest dopuszczalny. Jedi nie muszą... żyć w

czystości. Tylko... unikać przywiązania.

Ince zmarszczył brwi, demonstrując ironiczne zdumienie.
- Trochę to bezduszne, panienko. Rozkochać i porzucić?
Tak jakby on wiedział, co to znaczy, biedaczysko.
- A co z tymi wszystkimi negatywnymi uczuciami, które Jedi mogą przeżywać bez

przywiązania? - spytał Boro.

Teraz już wszyscy obiegli padawankę. - No wiesz... rozgoryczenie. Uraza. Zazdrość.

Samotność. Gniew.

- Tak - podchwycił Ross. - To nie jest normalne. I nie może być zdrowe.
Ahsoka była szczelnie otoczona. Rex zastanawiał się, czy przerwać tę sytuację, czy

zaczekać i zobaczyć, co z tego wyniknie. To wszystko dzieciaki. Jeśli Ahsoka chciała dowodzić - a
widać było, że chce - to musi mieć świadomość, że życie młodego oficera bywa ciężkie. Jego
młodzi żołnierze klony, pomimo nieustannego szkolenia i wbijania do głowy, że Jedi są
niezwyciężeni i wszechwiedzący, widzieli w niej taką samą nowicjuszkę jak oni, pozbawioną
prawdziwego autorytetu.

Nie przypominam sobie, żebym ja taki był, zadumał się Rex. A jestem od nich starszy może

o rok.

Od Geonosis minęły zaledwie miesiące, nawet nie rok, a wydaje się, jakby to była cała

wieczność.

Ahsoka wyprostowała nogi i usiadła ze stopami na podłodze.
- Nie ja ustalam zasady - odezwała się wreszcie. Miała teraz zupełnie inny głos; była w nim

ledwie słyszalna ochrypła nuta, niczym echo ryku piaskowej pantery, i Rex natychmiast sobie
przypomniał, że praprzodkowie Togrutan byli drapieżnikami. - Wierzę jednak, że zostały
ustanowione przez mądrzejsze istoty ode mnie, więc ich przestrzegam.

- My też wykonujemy rozkazy - zauważył Hil. - I rozumiemy to. Tyle że my zwykle

możemy sprawdzić, co się dzieje, kiedy czegoś nie zrobimy.

- No, można oberwać - przytaknął Ross. - Albo jeszcze gorzej.
- Ja muszę obcować z tym, co niewidoczne - powiedziała cicho Ahsoka.
Coric chyba chciał coś powiedzieć, ale się rozmyślił. Wrócił do swojego datapadu. Rex

uznał, że manewry się skończyły i że Ahsoka zdołała przynajmniej zachować godność.

- No dobra, chcę, żebyście byli przygotowani na kontakt z nieprzyjacielem - oznajmił. - I to

nie są ćwiczenia.

Był to sygnał dla Ahsoki, że może odejść, jeśli chce. Znał już dziewczynę na tyle dobrze,

żeby rozpoznawać jej zmiany nastrojów, i podejrzewał, że mogła się czuć osaczona; pewnie chciała
poszukać jakiegoś cichego miejsca do medytacji.

- Może sprawdzę, co w centrum operacyjnym, Rex? - zaproponowała.
- Tak, to dobry pomysł. - Kiedy ją poznał, próbowała wykorzystywać swoją pozycję jako

Jedi. Teraz dojrzała już na tyle, żeby wiedzieć, że znacznie większy szacunek może zyskać,
zachowując pewną powściągliwość. - Porucznik Meriones potrzebuje pewnie rozweselenia. Mam
wrażenie, że jest wyrzutkiem w mesie. Ja nie jestem w tym najlepszy, ale ty...

Ahsoka posłała mu smutny uśmiech, który świadczył o tym, że doskonale wie, co on robi i

dlaczego. Dobrze się rozumieli. Kiedy znalazła się poza zasięgiem słuchu - słuchu togrutańskiej
Jedi, znacznie lepszego niż słuch zwykłej istoty - Rex skrzyżował ręce i oparł się o wąski stół,
przyśrubowany do podłogi między kojami.

- No dobra, co żeście się jej tak uczepili? - zapytał. - Ince? Vere?
Vere w ogóle niewiele się odzywał, odkąd zjawił się w koszarach Pięćset Pierwszego.
- Chcemy tylko, żeby się poczuła częścią zespołu. Ona lubi się udzielać.
- I jest trochę przemądrzała - stwierdził Ince. - Nawet jak na oficera. Nawet jak na Jedi.
- Myślę, że o tym wie. Bądźcie dla niej mili. Nie wiemy, jak bardzo wrażliwi mogą być

niektórzy Jedi na punkcie swoich zasad. - Rex uświadomił sobie, że trafiła mu się bardzo zżyta
grupa nowych żołnierzy, którzy radzili sobie lepiej, niż się spodziewał. Nie musiał się o nich
martwić. - Ona ma dobre intencje. Jedi nigdy nie byli przygotowywani do roli dowódców.

- No cóż, przynajmniej rozumie, co znaczy rozkaz - powiedział Joc. - Nawet jeśli jest

osamotniona.

Rzeczywiście, rozumiała. Rex przypomniał sobie wyraz twarzy Skywalkera, jaki generał

miał za każdym razem, kiedy zobaczył senator Amidalę w wiadomościach HoloNetu albo usłyszał
jej imię. On naprawdę zmagał się z przywiązaniem. To nie było nic rzucającego się w oczy, jedynie
drobne wskazówki, dostrzegalne dla drugiego mężczyzny, który spędzał wystarczająco dużo czasu
ze swoim szefem: to, jak Skywalker nie odwracał od Padmé wzroku dostatecznie szybko, to, jak
gwałtownie się prostował, słysząc jej imię.

Musi być mu ciężko ze świadomością, że nigdy nie będzie mógł nic z tym zrobić, pomyślał

Rex. Po chwili jednak wyrzucił tę myśl z głowy. Plotki są dobre dla szeregowców, a roztrząsanie
życiowych ograniczeń zwierzchników nie wpływa dobrze na niczyje morale.

- No, ruszać się. Zejdziecie na pokład hangarowy. Macie zrobić piętnaście okrążeń w

pełnym rynsztunku w rekordowym czasie, a potem zapoznamy się ze wszystkimi planetami w
układzie Fath. Wkrótce znajdziemy się w jego obrębie. Do roboty.

To był sposób na wszystko: mieć zajęcie. A klonom nigdy nie brakowało zadań do

wypełnienia.

Athar, JanFathal: godzinę po wybuchu powstania robotników

Hallena nie miała wyboru.
Ktoś wcisnął jej w ręce przestarzały karabin blasterowy i popchnął ją razem z rosnącym

tłumem, który wypełniał teraz ulice wokół centrum Atharu. W tle słychać było jednostajny hałas,
szum tysięcy głosów - nie wołających czy wrzeszczących, po prostu rozmawiających.

Wszystkie uliczne światła były wyłączone, a domy, sklepy i fabryki pogrążyły się w

ciemności. Serce miasta znaczyła czerwona poświata.

- Spalcie się, gnidy. - Varti powiedział to tonem swobodnej pogawędki. Spoglądał w stronę

ognia z błogim uśmiechem na twarzy. - Najwyższy czas. Mam rację, bracia i siostry?

Znów rozległ się okrzyk radości.
- Tak jest! Nadeszła pora zapłaty!
Tłuszcza... nie, „tłuszcza” nie była odpowiednim słowem. Było w tych ludziach silne

poczucie celu. Jak na uzbrojony tłum bez wyraźnego planu, zachowywali względny porządek. Nikt
niczego nie plądrował. Nikt niczego nie podpalał - poza centrum miasta. Po prostu podjęto
zbiorową decyzję, jak wśród migrujących ptaków, które uznały, że nadchodzi zima i pora
wyruszyć.

Przypominało to trochę ruchliwe centrum handlowe na Coruscant w Dzień Republiki, kiedy

ogłaszano nawet pięćdziesięcioprocentowe przeceny - było nieco chaotycznie, ale generalnie
sympatycznie.

Tak, tylko że ci ludzie są uzbrojeni, przypomniała sobie Hallena. Nie w czipy kredytowe,

ale w karabiny. A moim zadaniem jest dopilnować, żeby Regent utrzymał się przy władzy
wystarczająco długo, aby pomóc Republice.

Hallena była sama i nie mogła już nic zrobić, żeby powstrzymać rewoltę. Zawiodła.
Nie, wcale nie zawiodłam, powiedziała sobie. Wywiad zostawił mnie samą. Moim zadaniem

jest teraz ocenić sytuację, przegrupować się i opracować nowy plan.

Jedyna siła, która mogła powstrzymać zamieszki, pędziła właśnie nadziemnym odcinkiem

drogi ponad nacierającym tłumem, teraz liczonym już w tysiącach. Był to sznur opancerzonych
pojazdów rządowych; ich reflektory omiatały wściekle okolicę. Konwój zmierzał w stronę mostu
prowadzącego do dzielnicy fabrycznej.

- Barykady! - krzyknął ktoś.
W odległości około stu metrów, niedaleko od fabryki zbrojeniowej, którą Hallena cały dzień

sprzątała, wyrosła kolumna ognia. Rozległ się ogłuszający okrzyk radości.

Coś się paliło. Domyślała się, co to jest - umówiony sygnał do podpalenia barykad w całym

mieście - ale nie miała pewności. Poczucie bezradności całkiem ją przytłaczało.

Złapała Vartiego za ramię. Kawałek przed sobą widziała idących spokojnie Merish i Shila.

Wokół nich było nieco wolnej przestrzeni, jakby to oni kierowali natarciem, tkwiąc w środku tej na
pozór bezładnej masy. Tworzyli ją głównie mężczyźni, w większości w roboczych kombinezonach,
ale niektórzy w całkiem porządnych ubraniach, jeszcze inni w nieprzemakalnych butach, które
sugerowały, że przyszli ze statku lub z fabryki na nabrzeżu.

- Powiesz mi, co się dzieje, bracie Varti? - spytała Hallena. - Chętnie się przyłączę, ale jakiś

czas mnie nie było. Wprowadź mnie w sytuację.

- Obalamy Regenta, palimy siedzibę rządu i tworzymy parlament obywatelski.
Hallenę dręczyły dziesiątki pytań równocześnie. Gdzie byli athariańscy agenci wywiadu, z

którymi nawiązała kontakt poprzedniego dnia? Jeśli Regent zostanie zdjęty z urzędu i zawiśnie na
stryczku gdzieś w rozżarzonym sercu miasta, to czy powinna spróbować przeciągnąć nowy reżim
na stronę Republiki? Czy ich związki z Separatystami miały jeszcze znaczenie?

- Ile razy już tego próbowaliśmy? - Usiłowała przypomnieć sobie informacje na temat

JanFathal, które otrzymała na odprawie. Wcześniejsze rewolty były brutalnie tłumione. - Wiesz, że
nigdy się nie udawało.

- Tym razem - stwierdził Varti - będzie inaczej. - Szedł obok niej miarowym krokiem,

odwracając się co pewien czas, żeby na nią spojrzeć. - Naprawdę powinienem cię pamiętać.
Wybacz. To mi nie daje spokoju.

- Teraz to bez znaczenia - odparła. Komunikator w jej kieszeni cicho zadrżał. Mógł to być

albo jej athariański łącznik, albo Wywiad Republiki. Tak czy inaczej, nie mogła teraz bezpiecznie
rozmawiać. - Czego ode mnie oczekujecie w tej chwili?

- Przygotuj się do walki - polecił. - Wygląda na to, że umiesz się obchodzić z tym

karabinem. Gdzie się tego nauczyłaś?

No tak; to nie było Coruscant, a w takich dyktaturach istniała z pewnością dużo ściślejsza

kontrola nad posiadaczami broni palnej. Żaden tyran z prawdziwego zdarzenia nie chciałby, żeby
po ulicach kręcił się wściekły i uzbrojony tłum - chociaż wyglądało na to, że Regent dokładnie z
taką sytuacją miał teraz do czynienia.

Hallena była znakomicie wyszkolonym strzelcem, obeznana z większością spośród

popularnych typów broni dostępnych w galaktyce. Podstawowe umiejętności szpiega - mogła to
robić, w ogóle nie myśląc.

Varti to zauważył.
- Lubię być przygotowana - wyjaśniła mu enigmatycznie. Kto miałby zgadnąć, że nie

nabrała złych nawyków w więzieniu, w którym nigdy nie była, od ciemnych typów, których nigdy
nie spotkała? Varti nie mógł tego wiedzieć. - I szybko się uczę.

Tymczasem wciąż czuła, jak komunikator z wyciszonym dźwiękiem drży w jej kieszeni.

Bardzo niewiele osób mogło się z nią kontaktować w ten sposób i żadna z nich nie robiłaby tego w
celach towarzyskich. To nie mógł być Gil. On nigdy nie używał łączy Wywiadu. Może wobec tego
łącznik z athariańskiego wywiadu albo jej oficer prowadzący. W każdym razie na pewno nie
dzwonili, żeby zapytać, jak się miewa.

Cholera...
Musiała odczytać tę wiadomość. Sięgnęła niedbale do kieszeni i wyjęła komunikator.

Wiedziała, że jeśli zrobi to ukradkowo, prawdopodobnie Varti zacznie zadawać pytania. Kiedy
spojrzała na miniaturowy ekranik, numer identyfikacyjny nie pozostawiał wątpliwości: Coruscant,
jej oficer prowadzący, istota - Hallena nigdy nie znała płci ani rasy agentów - która udzielała jej
instrukcji.

„Statki separańców w drodze do twojej lokalizacji. Czekaj w pogotowiu. Jeśli nie możesz

rozmawiać, wybierz 555”.

Czekać w pogotowiu? Dobrze. W porządku.
Wcisnęła trzy piątki, starając się sprawiać wrażenie, jakby stukała z frustracją w niesprawny

panel kontrolny. Czy okręty Republiki także są w drodze? Czy rozegra się bitwa o panowanie nad
JanFathal? Nie mogła nawet o to zapytać, a już na pewno nie śmiała nawiązać połączenia
głosowego. Była - jak to często zdarzało się szpiegom - zdana tylko i wyłącznie na siebie.

Przede wszystkim musiała przeżyć. Właśnie usłyszała opancerzony konwój, zjeżdżający w

dół, żeby przeciąć drogę tłumowi.

- Za późno na połączenia z domem - zauważył Varti, zsuwając z ramienia pasek karabinu. -

Właśnie wysadziliśmy przekaźnik.

Kobieta po drugiej stronie Vartiego sprawdziła swój komunikator.
- Tak, sieć padła.
Ale nie moja, bracie, pomyślała Hallena.
- W samą porę - stwierdził Varti.
- I tak nikogo nie ma w domu - powiedziała Hallena, nie wychodząc z roli.
Snopy białego światła przeszyły nocne niebo, kiedy pojazdy skręciły w prawo i skierowały

reflektory na drogę. Hallena zapomniała o szalejących dokoła płomieniach. W tej chwili liczyło się
tylko to, żeby nie zginąć, gdy siły bezpieczeństwa otworzą ogień do tłumu.

A nie miała wątpliwości, że to zrobią.
Cholera, ja bym tak zrobiła na ich miejscu, pomyślała.
Nie było już dobrych i złych, byli tylko ludzie starający się przeżyć - zagubieni,

przestraszeni, zredukowani do instynktów i odruchów.

Sprawdziła swój karabin, wiedząc, że teraz zrobi to, co jej rozkaże własny instynkt; albo ci

stłoczeni przed nią zostaną wycięci, a wówczas zyska osłonę, albo też ten tłum okaże się armią,
która ma swój plan.

Za parę sekund powinna się przekonać.
Tak, bała się. Poczuła ściskanie w żołądku. Zaczęła myśleć obrazami, jak w obliczu śmierci,

martwiąc się tym, czy Gil kiedykolwiek się dowie, co się z nią stało, tym, kto weźmie khomriański
gobelin ze ściany w jej mieszkaniu i tym, czy zostanie pochowana, czy pozostawiona gdziekolwiek.

Każdy powinien przeżyć chociaż raz coś takiego, żeby dowiedzieć się, co jest naprawdę

ważne.

Salwa z działek rozerwała przestrzeń nad ich głowami. Tłum przed Halleną rozstąpił się.

Wszyscy rzucili się w stronę budynków po obu stronach drogi, by z ukrycia odpowiedzieć ogniem.

Hallena, stojąc wciąż w miejscu - co za idiotka - widziała ciała rozpłaszczone na chodniku,

podświetlane przez rozbłyski blasterowego ognia. Prostokątne kształty zgarniaczy do spychania
tłumu z przodu pojazdów opancerzonych ruszyły w jej kierunku. Ciemność i względną ciszę sprzed
paru sekund zastąpiło jasne światło i ogłuszające odgłosy kanonady, a powietrze błyskawicznie
wypełniło się zapachem blasterowych wyładowań i przypalonych włosów.

A ona stała na środku drogi, zastanawiając się, dlaczego to wszystko tak długo trwa.
Kiedy oślepił ją reflektor, po prostu wystrzeliła w jego stronę i przetoczyła się na bok. Może

zresztą upadła. Nie wiedziała. Uderzyła łokciem o chodnik i poczuła ból, który przeszył ją aż po
korzenie zębów.

Ktoś chwycił ją za ramiona i odciągnął. Cokolwiek się działo, lądowanie floty Separatystów

było teraz najmniejszym z jej problemów.

ROZDZIAŁ 4

Wojsko musi stosować zasadą, że nikt nie zostaje sam, bo to jeden z elementów konsolidacji

zespołu. Ale my, złotko - my pracujemy sami. I pewnego dnia, być może, będziemy musieli zostawić

cię samą. Musisz być pewna, że sobie z tym poradzisz. Dostaniesz specjalną kapsułkę, bo kiedy

mówimy żadnych jeńców, to mówimy poważnie.

oficer rekrutujący Wywiadu Republiki, nazwisko utajnione ze względów bezpieczeństwa, w

rozmowie na temat realiów życia szpiega z kandydatką na agentkę, Halleną Devis

Apartament senator Amidali, Coruscant

Anakina obudził natarczywy świergot komunikatora. Sięgnął po niego, nie otwierając oczu.

Padmé wciąż spała.

- Skywalker - powiedział zaspanym głosem.
- Panie generale, muszę poinformować pana o aktualnej sytuacji.
- Ach, Rex...
- Zły moment, panie generale?
- Nie. Mów.
- „Leveler” zboczył w kierunku układu Fath. Odnotowaliśmy aktywność separańców w

tamtej okolicy, a jesteśmy jedynym statkiem, który może mieć ich na oku. Będę pana informował
na bieżąco.

Rex był lojalny; nie tylko w zawodowym, żołnierskim znaczeniu tego słowa, ale też w

sensie osobistym. Wiedział, co mogłoby się stać, gdyby jego generał obudził się z ręką w nocniku -
ręką, którą powinien trzymać na pulsie. Anakin miał tylko nadzieję, że Rex nie wie, dlaczego tak
jest.

Chociaż czy na pewno? - zastanowił się. Myślę, że Rex by zrozumiał. Jeśli komuś jestem

winny wyjaśnienia na temat tej całej maskarady, to Rex jest jedną z tych nielicznych osób.

- Bardzo dobrze, Rex.

- Kapitan Pellaeon ostrzegł dowództwo floty, więc niewykluczone, że będą pana o to

wypytywać.

- Dodam dyplomację do listy twoich umiejętności, Rex.
- Powinien pan też wiedzieć, że lot próbny ujawnił parę usterek i że pańska padawanka

oswaja się z nowymi rekrutami.

Anakin mógł zostawić wszystko Reksowi, ale Moc nie dawała mu spokoju. Czuł, że coś

pójdzie nie tak. Wiedział to. Jego ludzie stali w obliczu potencjalnego zagrożenia, a on zrobił sobie
potajemny urlop. Nie miało znaczenia, że reszta Kompanii Potok była w koszarach. Siedmiu ludzi
było tam zdanych na siebie, a on siedział na tyłku.

- Rex, dołączę do „Levelera” najszybciej, jak to możliwe. Przesyłaj mi położenie i

planowane ruchy.

- Nie ma potrzeby, panie generale.
- Owszem, jest. Bez odbioru.
Anakin był już całkowicie rozbudzony. Poszedł do odświeżacza i odkręcił zimną wodę z

przekonaniem, że Moc poddaje go próbie za jego nieuczciwość. Ukrywanie małżeństwa było złe
pod wieloma względami; pozostawienie swoich ludzi samym sobie - było jeszcze gorsze.
Przysięgał, że już nigdy nie zostawi nikogo na pastwę losu. Już raz zostawił Reksa na Teth i tylko
dzięki własnej odwadze kapitan wyszedł z tego cało.

Prawie cała pieprzona kompania wybita, pomyślał. A ja powiedziałem Reksowi, że po niego

wrócę.

No i była jeszcze jego matka.
Anakin długo nie mógł uwolnić się od dręczącego poczucia winy. Czasem próbował

zagłuszyć je logicznymi argumentami, dowodząc, że jego dawny Mistrz czy nawet Yoda mogli
wyzwolić jego matkę. Ale jej śmierć była winą Anakina. Po nią też nie wrócił, aż było o wiele za
późno.

Nigdy więcej.
Przyrzekł sobie, że już nigdy nie zepchnie na innych tego, co było jego obowiązkiem.
- Ani? Czy coś się stało?
Padmé stała w drzwiach odświeżacza, owinięta szlafrokiem.
- Przepraszam. Muszę lecieć - powiedział, wycierając włosy ręcznikiem. - „Leveler” może

mieć kłopoty. Rozmawiałem właśnie z Reksem. Nie bądź na niego zła. Nie chciał, żebym znalazł
się w niezręcznej sytuacji, gdyby coś poszło nie tak.

Padmé nawet nie wyglądała na rozczarowaną, co go lekko ukłuło. Przygotował się na

wymuszone protesty, ale w głębi duszy wiedział, że Padmé nie jest takim typem żony. Była
uosobieniem odpowiedzialności.

- Nie, nie jestem zła na Reksa - odparła. - Służba nie drużba. Poza tym on się troszczy o

ciebie. Doceniam jego oddanie.

Nie musiała go nawet pakować. Jedi nie posiadał prawie żadnych dóbr materialnych, a to,

co miał, mieściło się w małej torbie. Kiedy skończył się szykować, Padmé czekała na niego przy
drzwiach balkonowych z bagażem w ręku.

- To zabawne - stwierdziła. - Nigdy cię nie pytam o środek transportu. Mówisz tylko, że

lecisz na Zewnętrzne Rubieże, a ja kiwam głową i mówię: tak, kochanie, zobaczymy się, kiedy
będziemy mogli.

- Skąd wiesz, dokąd lecę?
- Jestem senatorem. Mam swoje sposoby, żeby się dowiedzieć, gdzie są okręty. - Zarzuciła

mu torbę na ramię. - I nie spałam. W każdym razie nie po tym, jak odezwał się komunikator.

Anakin się uśmiechnął, ale w sercu poczuł ukłucie niepokoju. Uczucie minęło równie

szybko, jak się pojawiło. Pocałował żonę, wymknął się przez drzwi i skierował w stronę hangaru z
zamiarem przekonania obsługi naziemnej, żeby pozwolili mu odlecieć myśliwcem typu Torrent.

Jeśli miał się szybko dostać na Zewnętrzne Rubieże, musiał mieć też odpowiednią siłę

ognia. Rubieże były niestabilnym, niebezpiecznym miejscem.

Anakinowi raczej się to podobało.

Gdzieś w Atharze: jakiś czas po wybuchu powstania

Hallena słyszała łomot w głowie.
Przez chwilę myślała, że dochodzi ze środka jej czaszki. Kiedy jednak otrząsnęła się z

odrętwienia, uświadomiła sobie, że to odgłosy dział strzelających w oddali i że leży na brudnej
permabetonowej podłodze ze zwiniętym płaszczem pod głową.

- Nic poważnego ci się nie stało - oznajmiła Merish. - Gumowy pocisk. Tyle że boli.
Rzeczywiście bolało. Dopiero w tym momencie Hallena zdała sobie sprawę, że została

trafiona. Za każdym razem, gdy próbowała się poruszyć, miała wrażenie, jakby jej mózg odrywał
się od czaszki.

Mózg nie ma receptorów bólu, pomyślała. Nie bądź głupia. Weź się w garść. Pomyśl.
Odruchowo uniosła ręce, starając się wymacać źródło pulsującego bólu. Nie miała żadnego

opatrunku. Wreszcie znalazła bolący guz tuż pod linią włosów.

- Strzelają ze wszystkiego, co im wpadnie w ręce - powiedział Shil. - Z blasterów, z broni

do pacyfikacji tłumów. Z tego oberwałaś.

- Wiem, co to pocisk gumowy, dzięki.
- Nie są wcale tacy mili i niegroźni, siostro. Zwykle strzelają czymś takim z najbliższej

odległości, co gładko rozbija czaszkę. Miałaś po prostu szczęście.

Hallena słyszała odgłosy toczącej się na zewnątrz walki, chociaż wydawały się dosyć

odległe: blastery, okrzyki, pociski balistyczne trafiające w ściany.

- Jak długo tu jestem?
- Parę minut.
Zdawało jej się, że parę godzin.
- No to chodźmy. Wracajmy do roboty.
- I tak mamy większe szanse na zewnątrz. Jak te buhacze zaczną używać miotaczy ognia...

Ruszajmy. - Merish pomogła jej wstać. - Separatyści będą niedługo zrzucać swoje oddziały, więc
musimy czymś zająć siły bezpieczeństwa w całym mieście, żeby ułatwić im zadanie.

Hallena usiłowała się skoncentrować na obmyśleniu planu wykraczającego poza unikanie

strzału w głowę. Wszystko, co było celem jej misji, straciło rację bytu - było już zdecydowanie za
późno na infiltrację sympatyków separańców. Nie mogła w pojedynkę powstrzymać inwazji. Mogła
jednak zebrać jak najwięcej przydatnych informacji i zadbać o to, żeby dotarty do sił Republiki.

Co teraz powinnam zrobić? - zastanawiała się.
To była prosta wywiadowcza robota. Miała być oczami i uszami Republiki w terenie. Tak,

to da się zrobić. Nawet teraz.

- Gdzie lądują Separatyści? - spytała.
Zaczęła macać się po kieszeniach, udając, że szuka blastera, choć tak naprawdę chodziło jej

o komunikator. Gdyby udało się go ustawić na wolny przekaz, tak żeby zbierał wszystkie dźwięki z
otoczenia, wówczas musiałaby jedynie zadać właściwe pytania, aby otrzymać odpowiedzi, których
Wielka Armia i Flota Republiki potrzebowały.

Karabin, który wciśnięto jej wcześniej do rąk, gdzieś zniknął. Może wciąż leżał na drodze.

Kiedy palce Halleny spoczęły na komunikatorze, poszukała po omacku przełączników. Musiała
polegać na dotyku i pamięci, żeby wcisnąć klawisze w odpowiedniej kolejności.

Zaczęła zaraz nadawać na bezpiecznie kodowanym, jak przypuszczała, kanale. Nie mogła

jednak zaryzykować potwierdzenia, że jej przekaz dociera.

- Na początek wysadzą naziemne systemy łączności i koszary gwardii państwowej. - Shil

podał jej karabin, którym widocznie się zaopiekował. - Najpierw zajmą centrum miasta i stamtąd
ruszą dalej. Inaczej niż sądziłem, ale to oni są fachowcami.

- Roboty? - zapytała Hallena.
- Normalnie robot był dla mnie czymś, co odbiera uczciwemu pracownikowi płacę, za którą

on mógłby się wyżywić - stwierdził Shil. - Ale wolę, żeby to one prowadziły wojny zamiast ludzi.

- Więc my mamy tylko skupić uwagę sił bezpieczeństwa?
Merish poprowadziła ją w stronę drzwi.
- Regent spędził ostatnie trzydzieści lat na budowaniu pałaców dla siebie i tajnej policji,

żeby powstrzymać nas od ich wysadzania - wyjaśniła. - Nie miał więc czasu na stworzenie armii,
która mogłaby sobie poradzić z inwazją. To nie potrwa długo.

Shil chwycił Hallenę pod ramię, żeby pomóc jej przejść przez gruzy leżące na ulicy. Poczuła

do siebie lekką odrazę za to, że go okłamuje; nie wiedziała o nim zbyt wiele, ale rozumiała, że ma
za sobą straszliwe przejścia, które go nie złamały. Teraz troszczył się o to, żeby nic jej się nie stało,
podczas gdy ona starała się tylko wypełnić swoje zadanie.

To brudna robota, pomyślała. Cóż, gdybym tego nie akceptowała po tylu latach,

oszukiwałabym samą siebie.

- Myślicie, że pod rządami separańców będzie nam lepiej? - spytała cierpko.
- Gorzej być nie może, Orlo - odparła Merish.
Użyła jej przybranego imienia, co wprawiło Hallenę w lekkie zakłopotanie.
- Nie widzę żadnych lądujących statków Separatystów. - Spojrzała na nocne niebo, ale nie

dostrzegła nic oprócz łuny pożaru na nisko zawieszonej chmurze. - Jesteście pewni, że nas nie
zdradzili?

- Przylecą.
Słyszycie to, centralo? - zastanawiała się. Dociera do was? Jak tylko znajdę chwilę

prywatności, muszę się upewnić, że wiedzą, gdzie jestem, i sprawdzić, jakich dokładnie informacji
ode mnie potrzebują.

- A jeśli przegrają?
- Nie przegrają. Gdyby jednak wysadzenie gwardii narodowej w kosmos się opóźniało,

przyłączymy się do sił Separatystów. Pokonamy ich. To tylko kwestia czasu.

Walki przeniosły się dalej. Shil, Merish i Varti ruszyli niespiesznym truchtem, żeby dogonić

tylną straż, pozwalając osłabionej Hallenie dotrzymać kroku. Nie miała zresztą ochoty na bieganie.
Głowa pękała jej przy każdym kroku; zastanawiała się, czy to jej nie wykończy. Taki uraz głowy
mógł człowieka załatwić nawet w parę godzin po tym, jak uznał, że wszystko jest w porządku.

Cóż, w tej chwili to najmniejsze z moich zmartwień, pomyślała. Naprawdę.
Nagle zaćwierkał jej komunikator.
Przecież go wyciszyłam, zdenerwowała się. To centrala próbuje mnie namierzyć.
Próbowała zignorować dźwięk, ale pomimo hałasu blasterowego ognia i wybuchów jej

towarzysze zatrzymali się, nasłuchując.

Shil wyjął własny komunikator i przyjrzał mu się.
- Ciągle nie ma sygnału - powiedział powoli. - Nasza milicja wysadziła przekaźnik. Więc z

kim się kontaktujesz, siostro Taman?

Merish i Shil zastygli na moment w bezruchu, ale zaraz rzucili się na nią i unieruchomili jej

ręce. Hallena wiedziała, co się stało: moment olśnienia. Odkryli, że mają szpiega w swoich
szeregach. Miała teraz do wyboru: walczyć - i prawie na pewno zginąć - lub grać na zwłokę i
czekać na okazję do ucieczki.

Chyba że zabiją mnie od razu, pomyślała.
Merish i Shil zmusili ją, żeby uklękła, przykładając jej karabiny do głowy, a Varti

wyciągnął jej blaster zza paska. Nawet gdyby nie była ranna, nie miałaby szans.

Varti przyglądał się jej, zamiast obserwować toczące się w pobliżu walki.
- Jesteś agentką Regenta, tak?
To byłby wyrok śmierci. Tym razem prawda mogła pomóc.
- Nie, pracuję dla Republiki - odparła, świadoma ryzyka, jakie podejmuje.
- Ach, tak? To możesz być użyteczna. Nasi nowi separatystyczni sojusznicy chętnie cię

poznają. Lepiej może używajmy określenia, które najtrafniej ich opisuje: Konfederacja
Niezależnych Systemów. Lubię to słowo. - Starszy mężczyzna wyciągnął rękę. - A teraz oddaj
komunikator.

Nie było żadnych wyzwisk, kopniaków, złości. Podczas szkolenia kazano Hallenie

spodziewać się jak najgorszego traktowania w razie schwytania. Dlatego też agenci otrzymywali
szybko działającą truciznę - ostatni akt miłosierdzia, zawarty w maleńkiej pigułce, ukrytej w
metalowym pojemniczku w jej portfelu. Nie miała złudzeń, że powściągliwe i profesjonalne
traktowanie, jakiego doświadczała z rąk tych rewolucjonistów, potrwa długo. Zbyt wiele
wycierpieli.

I wiedziała, co zrobią z nią separańcy.
To zabawne, pomyślała, lepiej się czuję wśród rewolucjonistów, nawet jeśli chcą mi

odstrzelić głowę. Oficer prowadzący zawsze mnie przed tym ostrzegał - przed utożsamianiem się z
celem. Ryzyko zawodowe.

- Nigdy nie twierdziłam, że nie macie powodów nienawidzić Regenta - powiedziała. - Ale

jeśli separańcy wygrają tę wojnę, me macie pojęcia, jaką to może oznaczać katastrofę.

- A ty masz?
Miała czy nie? Hallena nie znosiła, jak się ją zmuszało do refleksji w takich chwilach.
- Sami się przekonacie - stwierdziła.
- Shil, zabierz jej komunikator.
Nie mogła stracić ostatniej szansy na wezwanie pomocy. Nie miała żadnej gwarancji, że

zostanie uratowana, ale agent powinien przynajmniej być na to przygotowany. Musiała utrzymać
komunikator na tyle długo, żeby spróbować.

- W porządku - powiedziała. - Trzymaj.
Wsunęła rękę pod płaszcz, powoli i ostrożnie, żeby pokazać, że nie sięga po ukrytą broń.

Przy całym swoim profesjonalizmie rebelianci Vartiego nawet jej nie przeszukali. Kiedy
wyciągnęła rękę - powoli, bardzo powoli - w dłoni trzymała komunikator z migającym żółtym
światełkiem.

Hallena miała tylko sekundę i wykorzystała ją.
Podając komunikator Vartiemu, wcisnęła przycisk „Wyślij”, żeby przekazać sygnał

alarmowy. Było to ułamek sekundy przed tym, jak Varti wytrącił go jej kopniakiem. Straciła
nadzieję na opuszczenie JanFathal w jednym kawałku. Komunikator potoczył się po ziemi.

Ale przecież wiedziała, że tak będzie, kiedy wstępowała do wywiadu.
Przynajmniej Gil o tym wiedział.

Mostek republikańskiego okrętu szturmowego „Leveler”

- Od tej chwili obowiązuje tryb alarmowy. Powtarzam: od tej chwili obowiązuje alarmowy.
Pellaeon zauważył, jak na całym statku zmienia się nastrój. Nie musiał być Jedi, żeby

wyczuwać buzującą dokoła adrenalinę. Przez pewien czas „Leveler” miał jeszcze zgodnie z planem
dochodzić do pełnej sprawności, ale komunikat ogłoszony przez system nadawczy statku oznaczał
zmianę statusu z testowo-ćwiczebnego na stan gotowości do odparcia prawdziwego zagrożenia.
Gdyby „Leveler” znalazł się teraz w niebezpieczeństwie, każdy komunikat byłby poprzedzony
słowem „alarm”, powtórzonym trzy razy, tak żeby każdy wiedział, że to już nie są ćwiczenia.

Pellaeon miał fioła na punkcie starych, sprawdzonych marynarskich metod. Jeśli inni

kapitanowie mieli ochotę bawić się z supernowoczesnymi systemami weryfikacji, to ich sprawa. On
wciąż miał do czynienia głównie z ludzką załogą, a ludzie aż tak bardzo się nie zmieniali.

Ahsoka go obserwowała. Czuł na sobie jej wzrok, a kiedy odwrócił głowę w jej stronę,

stwierdził, że wygląda jak zahipnotyzowana. To mu działało na nerwy. Rex wałęsał się po mostku z
hełmem w jednej ręce i próbnikami w drugiej, wciąż usiłując połączyć swój wyświetlacz HUD z
systemem statusowym statku. Ogolił znów głowę. Pellaeon pomyślał, że będzie musiał zapytać go o
powody tej zmiany, gdy tylko opadnie obecne napięcie.

- Panie kapitanie - odezwał się głos kontrolera z centrum operacyjnego. - Jakiś frachtowiec

właśnie wyszedł z nadprzestrzeni.

Pellaeon skupił uwagę na transponderze, który pojawił się na odczytach sensorów. W

chwilach takich jak ta rozsądnie było zakładać, że wszystkie statki są potencjalnie wrogie, dopóki

nie ma dowodów, że jest inaczej; fałszywy transponder, który oszukałby nawet republikańskie
czujniki, nie był trudny do zdobycia. A technicy ciągle jeszcze pracowali nad usterkami w systemie.

Pellaeon stuknął w przełączniki pod swoją prawą ręką.
- Operacyjny, czy możecie skontaktować się z nimi z tej odległości, żeby dostać

potwierdzenie?

- Nie ma potrzeby, panie kapitanie - powiedziała Ahsoka. - Ten statek jest pełen Jedi. Czuję

ich.

Oficer operacyjny przez chwilę nie odpowiadał.
- Panie kapitanie, to frachtowiec klasy Vernal, zarejestrowany jako „Kanonier Wookie” -

zameldował w końcu - według republikańskiej bazy danych wynajęty na potrzeby pomocy
humanitarnej przez... - Pellaeon usłyszał stukanie klawiszy. - Przez Mistrza Djinna Altisa. Nie przez
Radę Jedi.

Pellaeon odwrócił się i uśmiechnął do Ahsoki. Nie mógł się zmusić, żeby zwracać się do

niej „komandorze”, chociaż stopień ten przysługiwał każdemu oficerowi Jedi, który nie był
generałem. Teoretycznie. Ale nie w mojej marynarce, pomyślał. Przecież ona ma czternaście lat.
Komisja do spraw awansów mogła dodać to do listy wad Pellaeona: nie okazuje dostatecznego
szacunku małoletnim padawanom. Nie miał nic przeciwko temu.

- Dobry radar - stwierdził Pellaeon. - Kim jest ten Mistrz Altis?
Ahsoka zdawała się szukać w głowie odpowiedzi. Spojrzała w bok, mrugając raz za razem.
- Nie wiem - powiedziała. - Nigdy o nim nie słyszałam. Ale... czuję, że jest silny Mocą. Tak

samo jak wielu z jego towarzyszy.

- I nie ma obawy, że może być jednym z waszych kuzynów, Sithów?
- To nie są nasi kuzyni. Nie, nie wyczuwam żadnego mroku. Co pan właściwie wie o

Sithach?

Użytkownicy Mocy byli przyzwyczajeni do tego, że ogół społeczeństwa wie o nich

niewiele, ale Pellaeon starał się dowiedzieć jak najwięcej. A Jedi nie mogli wymazać annałów
galaktycznej historii ani nie mieli monopolu na wiedzę. Po prostu mało kto zawracał sobie tym
głowę.

- Chcę tylko wiedzieć, czy mam go wywalić z mojej galaktyki, to wszystko.
- Nie. W żadnym razie, kapitanie. - Ahsoka wciąż wydawała się niespokojna. Albo dręczyło

ją coś, co wyczuła w związku z tym frachtowcem, albo była zła, że nie może zidentyfikować Altisa.
- Wszystko w porządku.

Pellaeon wciąż obserwował odczyty sensorów. Widać było już kolejne statki Separatystów,

gromadzące się wokół JanFathal, a „Leveler” nie mógł zrobić nic poza przekazywaniem informacji
- do czasu, aż dowództwo floty zdecyduje, czy może wysłać jakieś okręty.

- Panie kapitanie, frachtowiec kieruje się w naszą stronę - doniósł oficer operacyjny.
Być może statek szukał schronienia. To akurat Pellaeon mógł zapewnić.
- Łączność, połączcie mnie z kapitanem statku. Chcę go zapytać, co robi i czy wie, że ma

flotyllę separańców w niebezpiecznej odległości...

- Oczywiście, że wie - powiedziała Ahsoka jakby do siebie. - To Jedi.
- Ale z pewnością używa oprócz tego sensorów, moja wszechwiedząca padawanko. -

Pellaeon przełączył swój komunikator na kanał statku. - Frachtowiec „Kanonier Wookie”, tu okręt
„Leveler”. Proszę podać planowany kurs. Jesteście w niebezpieczeństwie, powtarzam, jesteście w
niebezpieczeństwie.

Poczekał na odpowiedź. Głos, który się odezwał, brzmiał nieformalnie i nie stosował się do

procedur komunikacyjnych floty.

- „Leveler”, mówi Mistrz Altis z „Kanoniera Wookiego”. Możemy potrzebować waszej

pomocy.

- Mistrzu Altis, tu kapitan Gilad Pellaeon. W czym możemy pomóc?
- Odebraliśmy wezwanie pomocy od agentki Republiki na JanFathal, a ponieważ nasze

statki są jedynymi republikańskimi jednostkami w odległości pozwalającej na szybką reakcję,
myślę, że powinniśmy spróbować uratować agentkę, zanim Separatyści rozpoczną inwazję.

Pellaeon zawahał się i z przyzwyczajenia wyciszył połączenie.
- Rumahn, dlaczego nie odebraliśmy tego sygnału?
- Nic nie nadeszło, panie kapitanie - odparł pierwszy oficer. - Kanał szesnasty działa bez

zarzutu.

Pellaeon zastanawiał się, czy Jedi mógł się dać nabrać na fałszywy komunikat. Otworzył

znów połączenie z „Kanonierem Wookiem”.

- Nie odebraliśmy żadnego wezwania pomocy, Mistrzu Altis. Jeśli mam narażać swój statek,

chciałbym mieć pewność, że nie pakuję się w zasadzkę.

- Wyczuliśmy zakłócenie w Mocy na długo, zanim przechwyciliśmy sygnał, kapitanie, i

odebraliśmy go na częstotliwości, na której się go nie spodziewaliśmy... na rzadko używanym
kanale nawigacyjnym.

Pellaeon starał się zachować cierpliwość.
- A więc często tędy podróżujecie?
- Tak, nasza wspólnota jest cały czas w ruchu, a ja spędziłem ponad czterdzieści lat,

szukając wiedzy w tych odległych zakątkach.

No cóż, może on wie coś, czego my nie wiemy, pomyślał Pellaeon.
- I co było w tej wiadomości?
- Próbowaliśmy nawiązać kontakt z nadającym komunikatorem, ale zaraz potem straciliśmy

łączność. Agentka sądziła, że połączyła się z Wywiadem Republiki. Zdaje się, że nazywa się Orla
Taman.

Nazwisko nic Pellaeonowi nie mówiło. Pomyślał, że nawet Hallena by go nie rozpoznała; ze

względów bezpieczeństwa agenci nie wiedzieli z reguły nic ponad to, co było absolutnie konieczne.

- Proszę chwilę poczekać, Mistrzu Altis. - Pellaeon odwrócił się do Rumahna. - Numer

Jeden, skontaktujcie się natychmiast z Wywiadem Republiki. Poproście o potwierdzenie nazwiska
Orla Taman, wyjaśnijcie powód i spytajcie, czy ona działa w tej okolicy.

Rumahn przeniósł się na inne stanowisko komunikacyjne, żeby nawiązać połączenie. Nie

było żadnej gwarancji, że Wywiad będzie chciał im powiedzieć, gdzie kogo wysłali, ale niedobrze
byłoby przynajmniej nie spróbować zweryfikować tej wiadomości. Gdyby Wywiad postanowił grać
jak zwykle w swoje głupie gierki i robić ze wszystkiego tajemnicę, to Pellaeon musiałby podjąć
decyzję: potraktować przekaz poważnie i zaryzykować życie swojej załogi lub też zignorować go i
być może skazać agentkę na śmierć.

Agentkę taką jak moja Hallena, pomyślał. Gdyby to ona znalazła się w takiej sytuacji,

czybym nie chciał, żeby jakiś inny statek zrobił wszystko, co tylko się da?

Rumahn podszedł do fotela Pellaeona i nachylił się nad nim. Ahsoka patrzyła na nich z

fascynacją dziecka, które wie, że dorośli prowadzą poufną rozmowę. Rex zrobił kilka powolnych
kroków i stanął między nią a Pellaeonem, zapewne żeby odwrócić jej uwagę.

Dobry chłopak z tego Reksa.
- Panie kapitanie - powiedział cicho Rumahn. - Wywiad sądzi, że wezwanie było

autentyczne. Oni też nie odebrali sygnału, ale twierdzą, że Orla Taman to fałszywe nazwisko ich
agentki, która parę dni temu przybyła do Atharu na JanFathal. Mówią, że jeśli jesteśmy zdolni do
działania, byliby wdzięczni za pomoc, ponieważ jesteśmy o jakiś dzień drogi bliżej niż jakikolwiek
inny statek.

- Spotkajmy się więc ze statkiem Jedi, ściągnijmy tu Altisa i jego najważniejszych ludzi i

obmyślmy jakiś plan. Rex, wchodzisz w to?

Rex się odwrócił.
- Cóż, nie macie żadnych żołnierzy na pokładzie poza nami, więc... tak, zrobi się.
- Znakomicie - odparł Pellaeon. - Jesteśmy wprawdzie nieprzygotowani, ale lubię

wyzwania. Dobrze to wpłynie na morale, jeśli się uda. - I dobrze wpłynie na tę biedną kobietę,
pomyślał. - Podali wam jej prawdziwe nazwisko, Rumahn? Mam nadzieję, że tak. Żeby wiedziała,
że jesteśmy tym, za kogo się podajemy.

- Tak, panie kapitanie. - Rumahn spojrzał na swój datapad. - Hallena Devis.
Pellaeon poczuł, że staje mu serce. Oczywiście cały czas biło, wiedział o tym, ale poczuł

dziwne, bolesne doznanie, które przesuwało się w głąb klatki piersiowej. Musiał użyć całej
samokontroli, żeby zdusić przekleństwo, które cisnęło mu się na usta.

Rumahn oczywiście nie miał pojęcia, kim jest Hallena. Pellaeon w tej kwestii był dyskretny.

Tylko Ahsoka odwróciła gwałtownie głowę i spojrzała na niego, bez wątpienia wyczuwając jego
szok i strach. Rex, który zdawał się używać Ahsoki jak czujnika dymu, przestał majstrować przy
obwodach swojego hełmu.

Muszę ją ocalić, pomyślał Pellaeon.
Ale... jestem za bardzo w to zaangażowany.
Jeśli miałbym kazać moim ludziom ryzykować życie...
Musiał im powiedzieć. To było jedyne uczciwe rozwiązanie.
- Chcę wam powiedzieć, że jestem osobiście zainteresowany tą sprawą - powiedział cicho. -

Nie chcę, żeby były jakieś wątpliwości, dlaczego to robimy. Musicie wiedzieć, że Hallena Devis
jest moją... przyjaciółką. - Wziął głęboki oddech. - Bardzo bliską przyjaciółką.

ROZDZIAŁ 5

Jeniec jest ciężarem dla tego, kto go pojmał, i zobowiązaniem dla swoich towarzyszy. Nigdy

nie bierz jeńców ani sam nie daj się schwytać.

starożytna doktryna wojskowa Irmenu, podobno wciąż praktykowana

Sala konferencyjna, republikański okręt szturmowy „Leveler"

Callista nigdy nie była na statku wielkości „Levelera” i czuła się nim zafascynowana.
Wydawał się... żywy.
Szła korytarzem za Mistrzem Altisem, zdumiona doznaniem, że otaczają ją nerwy i

naczynia krwionośne. Tylko tak potrafiła to opisać. To samo wrażenie miała, choć w mniejszym
stopniu, na innych statkach, ale to samowystarczalne latające miasto to był zupełnie inny rząd
wielkości.

- Co jest? - spytał Geith, ponaglając ją kuksańcem w plecy. - Na co się tak gapisz?
- Czujesz to? - zapytała Callista. - Czujesz jego potęgę? To jest jak tętno. Jak praca mózgu.
- Ty i te twoje maszyny... - Geith przyglądał się członkom załogi, którzy zajmowali się

swoimi sprawami, począwszy od zbieraniny istot w szarych mundurach, a skończywszy na klonach
w białych zbrojach i hełmach na głowach. - Jeszcze trochę i zaczniesz się bratać z robotami.

- Naprawdę nie czujesz tego statku? Tego ładunku elektrycznego?
- Nie, ale ten nieustanny szum działa mi na nerwy. - Geith dał jej żartobliwego klapsa. -

Chyba jesteś przewrażliwiona na punkcie elektroniki, może dlatego, że dorastałaś na farmie
wodnej. Wiele ryb i stworzeń morskich potrafi wykrywać ładunki i pola elektryczne, prawda?

- Tak.
- Gdybyśmy kiedykolwiek potrzebowali dodatkowych środków, byłabyś świetnym

elektrykiem...

Odwróciła się, żeby odpowiedzieć mu jakąś uszczypliwą uwagą - to w końcu poważna

misja, a on był w buntowniczym nastroju - ale kiedy się obejrzała, zobaczyła małą Togrutankę,
która szła za nimi i wyglądała na wstrząśniętą.

Miała na sobie niebieski mundur połowy, o parę numerów za duży, a na pasku zawieszony

miecz świetlny.

- Ojej - zdziwiła się Callista. - Nie wiedziałam, że „Leveler” ma Jedi na pokładzie. -

Zatrzymała się, żeby Togrutanka mogła ich dogonić. - Jestem Callista. A to Geith.

- Ahsoka Tano - przedstawiła się Togrutanka; przez chwilę wydawała się zaskakująco

dorosła. - Padawanka generała Skywalkera. Naprawdę jesteście Jedi? A nie tylko wrażliwi na Moc?

Przyglądała się podejrzliwie Geithowi. Callista wyczuwała w niej silne emocje: szok i...

poczucie winy? Lęk? Dezaprobatę? No tak, to jasne. Właśnie zobaczyła, jak Geith otwarcie okazuje
uczucia. Ahsoka była ortodoksyjną Jedi, wychowaną na strasznych opowieściach o tym, jak
przywiązanie prowadzi na Ciemną Stronę, więc stwierdziła zapewne, że ta dwójka podlega Sithom
lub coś równie głupiego. Teraz, kiedy zobaczyła reakcję Ahsoki, Callista zrozumiała, jaka przepaść
dzieli obie szkoły.

- Tak, jesteśmy Jedi. - W głosie Geitha była ledwo słyszalna nutka zniecierpliwienia.

Rzadko spotykał Jedi należących do głównego nurtu i Callista miała nadzieję, że jego chęć
wytykania im ciasnoty poglądów nie dojdzie do głosu teraz, gdy trafiła mu się wreszcie ofiara. -
Istnieją różne sposoby wykorzystania Mocy do czynienia dobra.

Ahsoka nic więcej nie powiedziała. Szła po prostu przed nimi w milczeniu, ale wrażenie,

jakie zostawiała w Mocy, było bardziej wymowne niż jakikolwiek komentarz - była wyraźnie
skonsternowana. Callista poczekała, aż Togrutanka zniknie w drzwiach na końcu korytarza, po
czym złapała Geitha za rękaw.

- Sam wiesz, jak to jest - powiedziała. - Kiedy spotykamy innych Jedi, wzbudzamy w nich

lęk. Nie ma sensu o tym dyskutować.

- Dobra, dobra...
- Obiecaj.
- Na pewno nie ma sensu dyskutować z dzieckiem. Ale tu chodzi o coś więcej niż tylko o

fakt, że my się możemy pobierać, a oni nie. No i o to, ilu padawanów może mieć Mistrz. Jakby to
miało jakieś znaczenie. Nie, tu chodzi o dogmaty. O władzę.

- No właśnie, ale wzbudzamy w nich niepokój i najlepsze, co możemy zrobić, to podążać

swoją drogą, a im pozwolić iść własną.

Spojrzeniem dała mu do zrozumienia, że mówi poważnie. Westchnął, uśmiechnął się i

pokiwał głową. To nie czas ani miejsce na ideologiczne debaty.

Ale kiedy weszli do sali konferencyjnej, znów wyczuła reakcję Geitha. Tym razem nie na

zaszokowaną małą padawankę, ale na żołnierzy klony, którzy siedzieli w grupie przy holomapie,
bez hełmów, pochłonięci rozmową. Jej uwagę zwróciło nawet nie to, że mieli identyczne twarze,
ale fakt, jak młodo wyglądali, nawet ten z ogoloną głową, który miał na zbroi odznakę kapitana.

Młodsi ode mnie, pomyślała. Młodsi od Geitha. Ale poza tym zupełnie tacy jak my.
Żaden z altisjańskich Jedi nigdy wcześniej nie spotkał klonów. Każdy w tej wspólnocie miał

własne poglądy na temat moralnego aspektu hodowania żołnierzy do walki, ale te poglądy były
tylko pustą teorią, dopóki ich obiekt nie siedział naprzeciwko. Callista mogła przewidzieć, co się
stanie, nawet bez pomagania sobie Mocą. Geith podszedł prosto do klonów i wyciągnął rękę na
powitanie, a potem usiadł razem z nimi. Była to deklaracja - nie wobec innych, ale wobec tych
właśnie ludzi - że nie są jedynie narzędziem.

Za to go kocham, pomyślała Callista. Żyje zgodnie ze swoimi przekonaniami.
Pellaeon aktywował holomapę i natychmiast skupił na sobie uwagę, chociaż nie

wypowiedział nawet jednego słowa. Niektórzy z jego oficerów siedzieli przy stole, bacznie się w
niego wpatrując. Callista patrzyła na ich plakietki z nazwiskami.

- Panie... panowie. - Pellaeon nie używał kolokwialnych zwrotów w rodzaju „słuchajcie,

chłopaki”, które słyszała na holofilmach. Chociaż miał najwyżej trzydzieści parę lat, sprawiał
wrażenie człowieka staroświeckiego. Teraz zaś wyglądał na zaniepokojonego. - Dostaliśmy zadanie
wydostania jednej z naszych agentek zza linii wroga. Nie wiemy, czy ona jeszcze żyje ani nawet
gdzie się znajduje. To stawia nas w dosyć niekorzystnym położeniu. - Zrobił pauzę. - Uczciwość
każe mi powiedzieć, że jest to moja bardzo bliska przyjaciółka. Wspominam o tym nie po to, żeby
skłonić was do większego wysiłku, ale dlatego, że musicie mi zwrócić uwagę, gdyby emocje
przyćmiły moją zdolność oceny i naraziły was lub okręt na nieuzasadnione niebezpieczeństwo.

Callista od razu polubiła Pellaeona. Taktowny, przyzwoity człowiek. Stwierdziła, że Altis

też go polubił; uśmiechał się pod nosem.

- Jesteśmy ochotnikami - oświadczył Altis. - Agentka Devis nie powinna mieć mniejszych

szans na uratowanie tylko dlatego, że jej przyjaciel jako pierwszy odpowiedział na wezwanie.
Gdybyśmy nie pozwalali tym, których kochamy, nam pomagać, to czego byśmy mieli się
spodziewać po tych, którzy nas nienawidzą.

Pellaeon wciąż wyglądał na zmartwionego, ale zmarszczki na jego czole lekko się

wygładziły.

- Istotnie - zgodził się. - A to oznacza, że powinienem wziąć na siebie ryzyko tej misji

ratunkowej.

- Chyba nie chce pan osobiście brać udziału w misji, kapitanie? - Klon z ogoloną głową i

odznaką kapitana skrzyżował ręce na piersi. - To nie jest pańska robota. Wobec braku innych
oddziałów na pokładzie to moje zadanie, a ja mam w tym doświadczenie. Jeśli tym razem zrobimy
to po mojemu, to przy odrobinie szczęścia nie skończy się jak na Teth.

Toczył się między nimi jakiś niemy spór. To prawdziwy dowódca, pomyślała Callista. Nie

chce, żeby ktoś pomyślał, że zwala brudną robotę na innych. Ahsoka wpatrywała się w nich
nieruchomym wzrokiem, najwyraźniej wciąż podenerwowana obecnością nowych Jedi.

- Oczywiście, Rex - odezwał się wreszcie Pellaeon. - Chcę tylko przypomnieć, że jestem

gotów zapewnić wam wszelkie wsparcie okrętu, jakie może być potrzebne. Jakiś plan?

- To będzie zupełna zgadywanka. Zlokalizować, potwierdzić, że agentka żyje, wysłać jeden

oddział, żeby odciągnął uwagę, a drugi, by ją w tym czasie uwolnił. A potem się wycofujemy.

- A inne statki? - wtrąciła Ahsoka. - Czy generał Yoda nie wyśle posiłków, żeby odeprzeć

inwazję?

Rex uniósł brew.
- Na to już za późno, młoda. Mistrz Skywalker jest w drodze, ale to twoja działka. Możemy

jedynie spróbować wydostać tę agentkę, a potem się przegrupować i walczyć dalej. Jeśli oczywiście
nie okaże się, że jest sto światów ważniejszych od JanFathal.

- Zgłaszam się na ochotnika do rozpoznania - oznajmił Geith. - Nie ma to jak Jedi, kiedy

trzeba kogoś zlokalizować. Poza tym wiemy co nieco o tym, co się stało, zanim straciła kontakt, bo
mamy zapis dźwiękowy z jej komunikatora. Została pojmana przez ludzi, których możemy
zidentyfikować na miejscu.

- Wywiad Republiki był łaskaw opowiedzieć nam trochę o akcji, jaką przeprowadzali w

Atharze - powiedział gorzko Pellaeon. - Hallena działała pod przykrywką działaczki związkowej.
Gdyby udało nam się skontaktować z ludźmi z wywiadu JanFathal, moglibyśmy to zweryfikować,
ale łącza z Atharem zostały przerwane.

Jak tylko wymienił jej imię, nagle wszystko zyskało bardzo osobisty wymiar, ale Calliście

to nie przeszkadzało.

- Spytajcie ich, czy wiedzą, kim są Merish, Varti i Shil - zasugerował Altis. - To są te

imiona, które słyszeliśmy.

Pellaeon skinął na swojego pierwszego oficera, Rumahna.
- Połączcie się z nimi, Numer Jeden. I nie tolerujcie żadnych bzdur o międzyresortowej

polityce informacyjnej.

- To jest nasz plan? - spytała Ahsoka.
- Nic więcej nie możemy zaplanować, dopóki nie znamy lokalizacji - stwierdził Rex.

Wskazał na holomapę, którą miał przed sobą. Powiększył zawieszone w powietrzu obrazy, które
zmieniły się w plan ulic i rozkład najważniejszych budynków. - Dlatego zapoznawaliśmy się z
urokami centrum Atharu. Kiedy dostaniemy przybliżone położenie, wtedy będziemy mogli wdrożyć
jakiś plan.

- Akurat przez przypadek macie mapy? - zdziwiła się Callista.
- Ktoś po prostu pomyślał, że dobrze by było zebrać plany stolic i schematy budynków od

możliwie największej liczby sojuszników Republiki, tak na wszelki wypadek - wyjaśnił Rex. - Nie
są to wyczerpujące dane, ale mamy do nich dostęp przez nasze wyświetlacze HUD, zresztą
jakiekolwiek informacje są lepsze niż żadne.

- Dlatego to my powinniśmy się tym zająć - oznajmił Geith. - Bez urazy, kapitanie, ale

mamy swoje specjalne umiejętności. Możemy samodzielnie robić rzeczy, do których wy

potrzebowalibyście mnóstwo sprzętu.

Rex, który emanował w Mocy ostrożną podejrzliwością, zmierzył Geitha bacznym

spojrzeniem.

- Nagle wszyscy chcą, żebyśmy wzięli sobie wolne.
- Nikt z was nie ma wyboru - odparł Geith. - Ale ja mam. Powiedzcie mi tylko, co trzeba

zrobić, a ja...

- ...a my to zrobimy - przerwała mu Callista.
- To bardzo miło z waszej strony, ale to moje zadanie. - Mimo pozornie odprężonej miny,

Rex był wyraźnie wzburzony rozmową. Pewnie poczuł się dotknięty przypuszczeniem Geitha, że
może potrzebować jakiejś ochrony. - Do tego właśnie byłem szkolony. Jak widzicie, z fryzjerstwa
bym się nie utrzymał.

- Całe życie się do tego przygotowywaliśmy, proszę pani - dodał jeden z klonów. Callista

bardzo chciała poznać jego imię, ale w przeciwieństwie do obecnych w sali oficerów „Levelera”, z
których żaden nie był klonem, oni nie mieli widocznych identyfikatorów. - Teraz chcemy wykonać
swoją robotę na poważnie.

To zabrzmiało tak, jakby nigdy dotąd nie brał udziału w walce. Geith wydawał się

poruszony. Altis po prostu patrzył w milczeniu, podobnie jak Pellaeon; biorąc pod uwagę krytyczne
położenie agentki Devis, Callista zastanawiała się, czy oficerowie nie uznają tej dyskusji za
nieodpowiedzialną stratę czasu. Wiedziała jednak, że to jest sedno sprawy. Tego nauczył ją Altis.
W kwestiach moralnych nie było dróg na skróty. Nie było obietnic i tłumaczeń, że to tylko ten
jeden raz ze względu na presję czasu. A to dlatego, że to nigdy nie był „tylko ten jeden raz”. To się
stawało przyzwyczajeniem.

- Nie będziecie się dobrze czuli, jeśli nie weźmiecie w tym udziału, prawda? - upewnił się

Geith.

- Nie, proszę pana. - Pozostałe klony pokiwały potwierdzająco głowami. - Zdecydowanie

nie.

Pellaeon klepnął dłonią w stół.
- Dobrze, bierzmy się do roboty. Co z waszą pierwotną misją, Mistrzu Altis?
- Może być kontynuowana bez nas - oświadczył Altis. - Dołączymy z powrotem, kiedy

zrobimy swoje tutaj.

Zebranie zakończyło się tak szybko, że Callista odniosła wrażenie, jakby wszyscy uciekli

przed gradem argumentów Geitha. Cóż, pewnie tylko jej się tak wydawało; po prostu sytuacja
wymagała pośpiechu. Ahsoka wypadła z sali w ślad za Reksem, ale zatrzymała się na ułamek
sekundy, żeby obejrzeć się na Geitha i Callistę. Teraz, o dziwo, nie wyglądała jak dziecko;
przypominała raczej zwierzę w klatce, szukające drogi ucieczki.

- No i pokazałeś mi, co trzeba - stwierdził Altis. Posłał Geithowi swój cudowny uśmiech, a

zmarszczki, zdradzające wiek i mądrość, nakreśliły na jego twarzy mapę życia pełnego odkryć. Nie
był to uśmiech nauczyciela, któremu udało się wbić coś uczniowi do głowy, ale uśmiech człowieka,
który dowiedział się czegoś cennego. - Dziękuję ci, Geith. Prosiłem cię, żebyś pozwolił mi
zobaczyć moment, w którym będziesz dokonywał moralnego wyboru.

Geith nie wyglądał na uszczęśliwionego.
- Niczego nie dokonałem. Po prostu to zaakceptowałem. Tak jak i ty, Mistrzu. - Spojrzał na

Callistę oskarżającym wzrokiem. - I jak ty. Wszyscy to robimy. Łatwo jest ulec pokusie. Dlaczego
można poświęcić Reksa i jego ludzi, żeby ratować kogoś, kto ma dokładnie takie samo prawo do
życia jak oni?

- To dotyczy wszystkich żołnierzy, nie tylko tych ludzi. Uważasz, że to było istotą twojej

decyzji?

- Tak.
- Więc dlaczego ustąpiłeś? I co innego mógłbyś zrobić? Odmówić udziału w misji i

zostawić tych ludzi samych?

- Wycofałem się, ponieważ widać było, że oni bardzo chcą to zrobić - wyjaśnił Geith. -

Gdybym nawet mógł ich zmusić, żeby dali sobie spokój, byłbym winien pozbawienia ich

możliwości wyboru w równym stopniu co Rada Jedi.

- No właśnie. Tu chodzi o spokój duszy tych żołnierzy, nie twojej. Wybór nie jest taki

prosty, jak by się mogło wydawać, prawda?

- Ta świadomość bardzo mi poprawi nastrój, jeśli oni zginą.
- Teraz widzisz prawdziwą naturę złych decyzji - powiedział Altis. - Nawet jeśli to nie my je

podejmujemy, mogą wymusić na nas kolejne złe wybory, ponieważ mają wielki wpływ na
rzeczywistość. Ale nie możemy się od nich odciąć, uciekając przed światem, który stworzyły. To by
było nieodpowiedzialne. - Odwrócił się w stronę Callisty. - Jesteś dziś wyjątkowo małomówna.

- Bo mi wstyd, Mistrzu. - Rzeczywiście tak było; przekonana, że zawsze postąpi zgodnie ze

swoimi przekonaniami, kiedy przyszło co do czego, nie potrafiła zająć żadnego stanowiska. O wiele
łatwiej postępować właściwie, kiedy wiadomo, co jest właściwe. - I nie widzę żadnej alternatywy.

- Zatem postarajcie się jak najlepiej wykorzystać tę konkretną sytuację, podobnie jak ja,

ponieważ jestem równie zakłopotany, jak wy.

Altis wyszedł. Callista nigdy go nie pytała, ile ma lat, ale wciąż był w dobrej formie. Teraz

oddalił się żwawym krokiem, pozostawiając ich w półmroku opuszczonej sali. Zastanawiała się,
czy Mistrz Yoda kiedykolwiek przyznał się przed swoimi akolitami, że nie ma pojęcia, co robić i że
jest tak samo bezradny jak oni.

To nie były cechy, jakich większość istot oczekiwała od przywódcy. A jednak, przy całym

swoim pozornym braku przejrzystości, Djinn Altis przewodził.

- Musimy jak najlepiej wykonać złe zadanie - stwierdziła Callista. - I nie wyrządzić szkód.

Oto nasz dylemat. Rozumiem, dlaczego poglądy głównego nurtu Jedi są bardziej popularne. Chodzi
o przejrzystość.

- Podporządkować się, zapomnieć o tych kłopotliwych uczuciach i nie zadawać

niewygodnych pytań. Tak, tam nie ma miejsca na chwile zwątpienia.

- Strasznie cię to wkurza, co?
- Kiedyś ktoś nas może zapytać, dlaczego na to pozwoliliśmy albo dlaczego nie zrobiliśmy

nic, żeby to zatrzymać. I co wtedy odpowiemy?

Callista nie wiedziała, tak samo jak on. To było dla Geitha najbardziej frustrujące. Z ochotą

brał na siebie odpowiedzialność, ale tutaj nie miał się czego uchwycić.

- Skupmy się na razie na ratowaniu agentki Devis - powiedziała Callista.
Geith zrobił minę, jakby miał zamiar na nowo zacząć dyskusję, ale po chwili wziął ją za

rękę i poszli powoli korytarzem prowadzącym na pokład hangarowy. Callista czuła, jak wokół niej
statek oddycha i pulsuje. W jej szczególnej świadomości Mocy wszystkie te systemy wydawały się
niemal namacalne, niczym narządy żywego organizmu. Każda istota musiała podejmować kolejne
decyzje, jakie stawiało przed nią życie, i mieć nadzieję, że dokonuje słusznych wyborów.

Niestety, niektóre wybory z każdej strony wyglądały równie źle.
- Głowa do góry - odezwał się głos za ich plecami. Jeden z ludzi Reksa, ten z odznaką

sierżanta, dogonił ich i wyminął. - Kiedy się wypełni taką misję, to najlepsze uczucie na świecie. Po
wszystkim piwo w mesie, zgoda?

Poszedł dalej, gwiżdżąc, z hełmem pod pachą.
Callista dała sobie spokój z wyborami i postanowiła po prostu robić wszystko co możliwe,

żeby każdy - klon, agentka czy Jedi - wyszedł z tego cało.

Opuszczony biurowiec na południe od barykady, Athar

- Co się dzieje? - spytała Merish.
Shil wyjrzał przez okno. Twarz oświetliła mu łuna pożaru - jedyne światło poza wątłym

żółtym blaskiem pręta jarzeniowego na podłodze, koło nóg Halleny.

- To właśnie problem przy wysadzaniu przekaźnika komunikacyjnego - stwierdził Shil. -

Nie mam pojęcia.

Musimy zaczekać na gońca. Widzę tylko... że wszystko się zatrzymało na moście.

Zablokowali nas.

- Ważne, że skupiamy na sobie ich uwagę - zauważyła Merish.
- Dlaczego Separatyści jeszcze nie zrzucili żadnych oddziałów?
- Może zrzucili. Skąd możemy to wiedzieć?
Hallena siedziała na podłodze ze skutymi rękami, oparta plecami o ścianę. Cokolwiek działo

się w tym biurze na co dzień, od dawna nikt tu nie sprzątał. Czuła przypominający wymiociny
zapach skwaśniałego mleka.

Zabawne, pomyślała. Wkrótce umrę - jeśli będę miała szczęście, to szybko - a najbardziej

mi przeszkadza brzydki zapach.

Nigdy nie należy lekceważyć przeciwnika, ale zaczęła dostrzegać, że rebelianci nie są aż

tacy przebiegli, na jakich początkowo wyglądali. Utrudnili sobie zadanie, zaniedbując kwestię
łączności. Nie mogli się komunikować z resztą miasta inaczej niż za pomocą gońców.

Można się było spodziewać, że separańcy dadzą im parę komunikatorów korzystających z

sieci ich floty...

Ale nawet profesjonalne armie robiły czasem głupsze rzeczy.
Shil nie odwracał wzroku od okna.
- Niewielki mamy z ciebie pożytek, Orlo czy jak ci tam, więc jedynym powodem, dla

którego jeszcze żyjesz jest to, że zamierzamy się oddać KNS.

Więc to tak?
Kiedy nie mogła zasnąć, Hallena spędzała nieraz całe godziny, rozmyślając o tym, co

mogłaby zrobić w najgorszych sytuacjach. Najczęściej oczywiście przychodziła jej na myśl ta
ostateczna, kiedy będzie musiała ze wszystkim skończyć i wziąć kapsułkę. Wbrew popularnej
legendzie, szybko działającej trucizny nie nosiło się w specjalnie wydrążonym zębie. Hallena
musiała wyjąć ją spod podszewki swojego zestawu ratunkowego - małego kompletu narzędzi, który
trzymała w portfelu w tylnej kieszeni spodni. Sztuczka z zębem, stwierdziła, byłaby łatwiejsza.

Jak mam się zorientować, że nie ma już odwrotu? - zastanawiała się.
To właśnie było ryzyko.
Zmusiła się do niemyślenia o tym, czy ktoś odebrał jej wezwanie pomocy, bo nic to nie

dawało. Musiała polegać tylko na sobie, żeby się stąd wydostać. Potem będzie się martwić, jak się
wydostać z tej planety. Łatwiej zresztą zapaść się pod ziemię w świecie pogrążonym w wojennym
chaosie.

Widzisz? - powiedziała sobie. Nauka nie idzie w las. Cały czas planuj ucieczkę.

Wykorzystuj każdą sekundę. Nie pozwól, żeby rozpacz cię sparaliżowała i wyręczyła twoich
wrogów. Przejmij kontrolę nad sytuacją. Nikt nie wedrze się do twojej głowy, jeśli mu na to nie
pozwolisz.

Wciąż się jeszcze zastanawiała, jak daleko da się uciec ze skrępowanymi rękami, kiedy

zatrzęsła się pod nią podłoga. Dźwięk był stłumiony; wyraźnie eksplodowało coś dużego, ale
niezbyt blisko. Artyleria. Czy Regent miał ciężką broń? Chyba nie. Utrzymywał tylko takie siły,
jakich potrzebował, żeby trzymać społeczeństwo w ryzach; jego wojsko nie mogłoby prowadzić
wojny z regularną armią, uzbrojoną w okręty i działa laserowe.

- Zdaje się, że przylecieli separańcy - zauważyła. - W jaki sposób macie zamiar ich

poinformować, gdzie jesteście, żeby nie zrobili z was mielonej nerfiny razem z gwardią
państwową?

- Umowa była taka, że mamy się trzymać z dala od centrum, jak tylko oni się pojawią. -

Merish podała Vartiemu coś, co wyglądało na przekąskę. - I tak właśnie zrobimy.

Ci ludzie byli zbyt zorganizowani, żeby nie zadać swojemu separatystycznemu łącznikowi

oczywistego pytania: skąd mamy wiedzieć, że już się skończyło? Na tym polegał problem z
wojnami domowymi - ze wszystkimi wojnami. Nie były uporządkowane ani łatwe do opanowania,
nawet przy dobrej łączności, i nie kończyły się z ostatnim gwizdkiem jak mecz boloballu. Hallena
podejrzewała, że Merish czeka na wiadomość, która nie nadchodzi, i zaczyna się niepokoić.

A w nocy było o wiele trudniej zorientować się, co się dzieje, skoro nie dało się wyjrzeć

oknem. Hallena widziała teraz świat z perspektywy dziecka - przechodzące przed nią nogi i

żadnego widoku na świat zewnętrzny.

Merish, Shil i Varti byli równie przestraszeni i bezradni, jak ona.
Może uda jej się to jakoś wykorzystać.
Trzeba tylko pamiętać, że oni mają blastery, a ja nie, pomyślała. I wystarczy jeden strzał w

głowę, żeby załatwić sprawę.

Potrząsnęła gwałtownie głową, żeby odegnać od siebie natarczywe myśli; nie może się cały

czas zastanawiać, czy ktoś po nią leci. Takie rzeczy zdarzały się tylko w holofilmach. Nie było
nawet specjalnych jednostek, które mogłyby ją uratować. Oddziały komandosów były nieliczne i
miały całą galaktykę na głowie, więc raczej nie zajmowały się takimi drobiazgami jak niańczenie
agentów, którzy byli na tyle głupi, że dali się złapać.

Znowu się dołujesz, upomniała się w duchu.
Wydostanę się stąd, postanowiła. Znajdę jakąś kryjówkę. Będą zbyt zajęci walką między

sobą albo odwetem na sąsiadach, żeby mnie szukać.

- Co to jest, do cholery? - spytał Shil.
Usłyszeli kolejną eksplozję, tym razem bliżej, a potem jeszcze jedną. Sądząc po tym, jak

daleko Shil wychylał się przez okno, on też nie wiedział, skąd to dochodzi, ale dudniące odgłosy
stawały się coraz częstsze i coraz bliższe.

- Cii. Ciszej! - Merish gorączkowo grzebała w kieszeni. Zupełnie jakby mogła w ten sposób

uciszyć kanonadę; ludzie pod wpływem stresu robili najdziwniejsze rzeczy. - Mój komunikator...

Urządzenie zaćwierkało. Hallena też to słyszała. Merish wcisnęła klawisz i przyłożyła

komunikator do jednego ucha, drugie zasłaniając dłonią. Nawet w panującym półmroku Hallena
dostrzegła, jak jej twarz łagodnieje, zupełnie jakby właśnie otrzymała wiadomość, na którą czekała.

- Pierwsze roboty Separatystów wylądowały - oznajmiła, cały czas przyciskając

komunikator do ucha. - Włączyli przenośny przekaźnik, więc znów mamy łączność. Dowódca
mówi, żebyśmy się nie ruszali z miejsca, dopóki nie zabezpieczą budynków rządowych.

Hallena nie miała pojęcia, ile to może potrwać, ale nie była to kwestia minut. Miała na czym

się skupić. Ogień z dział był już na tyle blisko, że czuła na twarzy pył, który przy każdym wybuchu
sypał się z sufitu.

- Mam nadzieję, że wiedzą, gdzie jesteśmy - odezwała się znów. - Na waszym miejscu nie

ufałabym za bardzo w zdolności robotów.

- Już się tym zajęliśmy. - Merish odwróciła się i nie przestając mówić do mikrofonu, ruszyła

w stronę pogrążonego w ciemności korytarza. Hallena nie słyszała już jej słów, ale wyglądało na to,
że kobieta przekazuje przez komunikator różne kody i sprawdza, gdzie kto jest.

Od czasu do czasu rzucała przekleństwo, jakby coś poszło nie tak - może ktoś został zabity?

- jednak język jej ciała sugerował, że z każdą chwilą czuje się coraz pewniej.

Varti wydawał się rozluźniony, chociaż groziło im teraz zapewne większe

niebezpieczeństwo ze strony jakiegoś przypadkowego wystrzału niż ze strony państwowej milicji,
kiedy byli z dala od linii frontu.

- Trudno uwierzyć, że w końcu to zrobiliśmy - mruknął do siebie.
Merish wróciła do pokoju.
- To jeszcze nie koniec. Jarlio mówi, że trwają zaciekłe walki wokół koszar gwardii. Kto by

pomyślał, że się na to zdecydują?

Opanowanie planety nie kończy się na przejęciu jej stolicy, ale Hallena uznała, że to nie jest

dobry moment na przedstawianie swoich poglądów na temat najskuteczniejszych sposobów na
destabilizację wroga.

- Czy Regent nie żyje? - zapytała.
- A co, zamierzałaś odstawić tego drania w bezpieczne miejsce, zanim go zlinczujemy?
- Uwierzcie, że nie zdawaliśmy sobie sprawy, jak daleko zaszły sprawy - zapewniła Hallena.
Shil odsunął się od okna.
- Cóż, wydaje się, że nie macie zielonego pojęcia, jak bardzo Republika jest znienawidzona

w całej galaktyce za wspieranie takich reżimów jak ten, więc może nie powinienem się dziwić.
Coruscant żyje jak pod kloszem, prawda?

Tak, przyznała w duchu Hallena.
Myślicie, że o tym nie wiem?
Myślicie, że nie ogarniają mnie wątpliwości, kiedy trafiam w miejsca takie jak to i widzę,

jak tu ludzie żyją?

Przyrzekła sobie, że jeśli przeżyje, wycofa się z interesu. Piętnaście lat to naprawdę dość.

Oczywiście nie wystarczy po prostu złożyć wypowiedzenie. Agenci nigdy tak do końca nie
przechodzili na emeryturę; byli do dyspozycji, dopóki ich kariery nie zakończyła śmierć - z
przyczyn naturalnych lub nie. Nawet na starość mogli zostać wezwani, żeby wykonać jakieś
okazjonalne zadanie albo przeanalizować informacje. Zbyt dużo wiedzieli. Tylko że ona miała
zamiar naprawdę się wycofać, i to tam, gdzie nikt jej nie znajdzie.

Najpierw jednak musi się wydostać z Atharu.

Republikański okręt szturmowy „Leveler”, przestrzeń kosmiczna nad JanFathal

- Alarm, alarm, alarm, okręt przechodzi na tryb obronny - ryknął system nadawczy.
Cóż, przynajmniej to działało. Sullustański technik wyczołgał się spod rzędu monitorów i

przykręcił osłony.

- Gotowe? - spytał Pellaeon.
- Gotowe - potwierdził technik, klęcząc z rękami opartymi na pulpicie. - I skalibrowane.

Wciśnij najpierw reset monitorów.

Porucznik Meriones pospiesznie wykonał polecenie. Pellaeon musiał przyznać, że mały

gryzoń bardzo się starał, ale też trudno było się nie starać na statku, który nie był w pełni gotowy do
walki, a znajdował się w zasięgu jednostek wroga.

- Dziesięć okrętów wroga na orbicie JanFathal - oznajmił Meriones, stukając palcem w

przyciski. - Wszystkie na północnej półkuli, gromadzą się nad Atharem... osiem z nich wygląda na
transportowce.

- No i co o tym myślisz, Rex? - spytał Pellaeon.
Klon pogłaskał się po głowie.
- Najprościej będzie się wmieszać między ich okręty desantowe. Blaszaki nie robią

weryfikacji wzrokowej. Zresztą te landary nie mają nawet iluminatorów. Przyjmą każdy kod
transpondera, jaki im podamy, i po sprawie. - Wykonał gest naśladujący pikowanie. - Na to liczę.
Ustawimy się tuż za nimi. Lądujemy, robimy swoje i spadamy.

- Miejmy nadzieję, że nasi przyjaciele Jedi zdołają ją zlokalizować.
Trudno było Pellaeonowi wypowiedzieć imię Halleny. Nie wiedział, dlaczego to jest takie

bolesne i czuł się winny z tego powodu; powinien po prostu i szczerze bać się o kobietę, którą
kochał. Martwił się jednak, że ta szczerość została splamiona wstydem, jaki odczuwał, przyznając,
że byli ze sobą związani i że narażał okręt i życie innych istot, żeby ją uratować. Był przekonany,
że czuje coś innego niż te ponure urzędasy, które osądzały jego karierę i nie uważały, żeby zdrowy
związek był dla niej wskazany. Pellaeon nie lubił nie znać własnych myśli ani przeżywać rozterek.

Chyba już rozumiem, dlaczego Jedi tak bardzo obawiają się przywiązania, pomyślał.
- Jak twoja młoda padawanka? - spytał. - Wydawała się bardzo wzburzona spotkaniem z

ludźmi Altisa. Na mnie on zrobił raczej dobre wrażenie.

- Mówi, że to heretycy. Że mają inne poglądy niż Zakon Jedi - powiedział ostrożnie Rex. -

Skywalker jest dużo bardziej „żołnierski”. Jego rozumiem bardzo dobrze.

- Bardzo mało wiedziałem o Jedi, zanim zostali włączeni do armii. To pouczające

doświadczenie.

- Moim zdaniem należy myśleć o nich jak o wyjątkowo skomplikowanych czujnikach,

których konstrukcja tak bardzo wykracza poza twoje kompetencje, że możesz równie dobrze po
prostu wcisnąć guzik i ich użyć.

- Naprawdę masz zamiar zabrać to dziecko na misję?
- Ona jest o wiele bardziej kompetentna, niż na to wygląda. - Rex spojrzał na swój

chronometr. - Lepiej się zbierajmy. Zobaczymy, jak wygląda ten prom. - Skinął na Sullustanina. -
Chodź zająć się transponderem, kolego.

Na pokładzie hangarowym obsługa naziemna tankowała jeden ze statków

zaopatrzeniowych. Były to niepozornie wyglądające jednostki, które nie różniły się specjalnie od
milionów lekkich cywilnych frachtowców, jakie można było znaleźć w każdym zakątku galaktyki -
nie licząc dyskretnego oznaczenia republikańskiej floty na kadłubie i działek obronnych.
Niedostatki opancerzenia nadrabiały dyskrecją; taki statek zwracał na siebie znacznie mniejszą
uwagę niż kanonierka LAAT/i.

- Na pewno nie przyda wam się cywilne ubranie? - Pellaeon spróbował sobie wyobrazić

oddział klonów, przemykający niepostrzeżenie w swoich lśniąco białych zbrojach. Kiedy znajdą się
w centrum miasta, powinno być już zupełnie widno. - Trochę rzucacie się w oczy.

- Wolę zalety zbroi od dyskrecji - odparł Rex. - Zresztą nie zabawimy tam długo.
Jedi siedzieli na odwróconych do góry dnem skrzyniach przy podnośniku, który służył do

przemieszczania myśliwców typu Torrent między pokładami. Wszyscy ukryli twarze w dłoniach,
jakby połączeni zbiorowym aktem rozpaczy.

- Mam nadzieję, że bawią się w radar czy coś takiego - stwierdził Pellaeon. - Albo że ich

drużyna smashballowa przegrała mecz.

Rex poklepał go uspokajająco po plecach.
- Znajdziemy ją. Proszę się nie martwić.
- Aż tak łatwo mnie przejrzeć?
- Humor ma wiele zastosowań.
- Rzeczywiście.
Kiedy podeszli bliżej, Callista podniosła wzrok. Zupełnie nie wyglądała na mistyczkę; nie

nosiła nawet tradycyjnego stroju Jedi, tylko zwykły, obcisły kombinezon lotniczy, podobnie jak
chłopak, który jej towarzyszył. Mistrz Altis wyglądał trochę jak naukowiec w luźnym, niechlujnym
ubraniu, a jedyną rzeczą, która łączyła ich z Ahsoką, były zwisające u pasa miecze świetlne. W
mniej stresujących okolicznościach Pellaeon z zapałem analizowałby przepaść dzielącą obie sekty,
jednak w tej chwili wydawało się to nic nieznaczącą błahostką. Miał tylko nadzieję, że będą
potrafili ze sobą współpracować.

Miał również nadzieję, że się nie przeliczył, posyłając nie w pełni sprawny okręt w strefę

działań wojennych.

Czy zrobiłbym to, gdyby nie chodziło o nią? - zastanawiał się.
Na pewno. Byłem zdecydowany, jeszcze zanim się dowiedziałem, że to Hallena. Prawda?
- Kapitanie, czy ma pan jakieś rzeczy osobiste należące do agentki Devis, coś, czego

dotykała? - spytała Callista. - To mogłoby nam pomóc.

Pellaeon zawsze myślał, że takie rzeczy działają tylko w przypadku policyjnych akków

tropiących. Jednak ten krótki okres, który spędził, pracując z Jedi, nauczył go, że wszystkiego warto
spróbować. Wydawało się, że każdy z nich ma swoją własną instrukcję obsługi.

Znów miałeś rację, Rex, pomyślał.
Zanurzył rękę w kieszeni. Hallena pożyczyła mu kiedyś rysik, którego on, jako

sentymentalny dureń, nigdy jej nie oddał.

- Chciałbym to dostać z powrotem, jeśli to możliwe.
Altis wziął rysik do ręki i zacisnął palce.
- To nie jest inwazyjne badanie - oznajmił, zamykając oczy. - Proszę to potraktować jak...

kalibrację.

Pellaeon nigdy nie wiedział, gdzie podziać oczy, kiedy Jedi robili coś takiego. Zawsze mu to

trąciło sztuczkami magicznymi. Przypominał sobie swoje dzieciństwo na Korelii, kiedy oglądał
przedstawienie cyrkowe i przyrzekał sobie, że kiedyś się dowie, jak ten facet w czerwonym stroju z
cekinami robi sztuczkę z obręczą. Przecież nie istnieje coś takiego jak magia.

A może po prostu nie umiał tego właściwie nazwać.
Altis znów otworzył oczy i podał rysik Calliście. Ona też potrzymała go przez chwilę z

zamkniętymi oczami, po czym wręczyła go Geithowi. Kiedy Geith skończył nad nim medytować,

przekazał rysik Ahsoce.

Ahsoka ścisnęła go i zamknęła oczy, ale była wyraźnie skrępowana. Pellaeon zadumał się

nad siłą oddziaływania tabu na przeważnie trzeźwo myślące istoty. Co też takiego robiła sekta
Altisa, co budziło jej sprzeciw?

Po prostu znajdźcie Hallenę, pomyślał. Nie pozwólcie jej tam umrzeć samotnie.
Wreszcie Ahsoka oddała rysik Altisowi.
- To nam bardzo pomogło, kapitanie - oświadczył Mistrz. - Dziękuję. Chce pan o coś

zapytać, prawda?

Pellaeon wzruszył ramionami i schował rysik z powrotem do kieszeni. A już myślałem, że

udało mi się zachować kamienną twarz, pomyślał.

- Jestem racjonalnie myślącym człowiekiem.
- Jak pańskie czujniki wyszukują profile termiczne i częstotliwości napędów, żeby

zidentyfikować statek, tak ja szukam czegoś bardzo podobnego w żyjącej Mocy.

Nie o to chciałem zapytać, pomyślał Pellaeon.
- Nawet u nie-Jedi?
- W tym wypadku jest to trudniejsze do wykrycia, ale często mi się udaje, jak wy to

mówicie, namierzyć cel.

- Ale czy ona żyje? A jeśli tak, czy może pan stwierdzić, w jakim jest stanie?
- Wciąż żyje - potwierdził Altis. - I wydaje się... silna.
Sullustański specjalista od sensorów wyszedł z kabiny promu.
- Zrobione - oznajmił i popatrzył na grupkę Jedi. Z twarzy Sullustan trudno było coś

wyczytać, ale jego spojrzenie było wymowne. - Mam nadzieję, że nie pozwolicie mi się nudzić.

Na jego plakietce było napisane „Benb”. Pellaeon postarał się przybrać pokrzepiający ton.

Potrzebował tych pracowników, a oni z pewnością nie byli przygotowani na zadania bojowe.

- Dopilnuję, żebyście dostali premię - zapewnił. Nawet jeśli sam będę musiał ją ufundować,

dodał w duchu. - Traktuję wasze zaangażowanie jako osobistą przysługę.

To zawsze działało, ale teraz mówił to szczerze. Benb wzruszył ramionami.
- Lepiej zabiorę się za system celowniczy pocisków udarowych...
Sierżant Reksa i sześciu nowych żołnierzy władowali się na pokład promu, a za nimi

podążyli Jedi. Altis był dużo sprawniejszy, niż sugerowałyby to jego siwe włosy. Wskoczył żwawo
do przedziału załogowego.

Mam nadzieję, że będę równie aktywny w jego wieku, pomyślał Pellaeon. Mnie też chyba

nie odpowiadałaby emerytura.

- Chodź, Ahsoko. - Callista puściła Togrutankę przodem. - Utniemy sobie babską

pogawędkę.

Rex wychylił się przez właz.
- Wypatrujcie generała Skywalkera, dobrze? On śledzi moje bezpieczne łącze.
Właz się zatrzasnął. Pellaeon połączył się z mostkiem.
- Numer Jeden, podprowadźcie nas w stronę JanFathal na odległość lotu promem.

Zachowujcie procedury ostrożności tak długo, jak to będzie możliwe.

Nawet cichy okręt, pracujący na minimalnej mocy, i tak prędzej czy później zostanie

zauważony. Ale separańcy nie spodziewali się towarzystwa, a jedną z rzeczy, jakich się o nich
dowiedział w ciągu minionych paru miesięcy, było to, że często są nadmiernie pewni siebie.

Istniała szansa, że nie zauważą „Levelera” na swoich plecach, dopóki nie będzie za późno.

ROZDZIAŁ 6

Wykorzystajcie tę okazję jak najlepiej. Republika zmienia kodowanie nieregularnie, więc nie

wiadomo, kiedy przekaz znów stanie się dla nas nieczytelny. Chcę wiedzieć wszystko co się da na

temat nowych możliwości tego okrętu - a jeśli dałoby się go przechwycić, to jeszcze lepiej.

Pacyfikacja JanFathal może trochę poczekać.

komandor Federacji Handlowej do kapitana KNS w układzie Fath po złamaniu aktualnych

kodów Floty Republiki

Prom zaopatrzeniowy w drodze do Atharu

Rex trzymał się kurczowo pasów zabezpieczających towary w przedziale załogowym promu

i powtarzał sobie, że przynajmniej tym razem nie próbują zdobywać zaciekle bronionej pionowej
skały, atakując z ziemi.

To było przynajmniej o połowę mniej szalone.
- Jesteście pewni, że ona jeszcze żyje? - zapytał.
Altis miał zamknięte oczy, jakby drzemał; Callista i Geith również. Ahsoka zdawała się

uważnie ich obserwować, zupełnie jakby czegoś szukała. Rex, który nigdy nie zastanawiał się
specjalnie nad tym, że wśród Jedi mogą istnieć różnice poglądów, był tym wszystkim
zafascynowany i chętnie by poprosił o wyjaśnienia, ale to z pewnością nie byłby dobry pomysł.

Coric zerkał co chwila przez ramię z fotela pilota na pstrokaty oddział, czekający, aż statek

separańców w odległości kilku kilometrów wypluje z siebie okręty desantowe.

- Tak, żyje i wciąż jest w Atharze - odpowiedział w końcu Altis; oczy miał cały czas

zamknięte.

Coric przełączył mikrofon hełmu na wewnętrzny kanał oddziału.
- Kapitanie, czy przywoła pan Ahsokę do porządku, zanim wylądujemy? Dobrze by było jej

przypomnieć, że powinna się skupić na separańcach, a nie na Altisie. Będziemy potrzebowali
wszystkich Jedi.

Rex zastanawiał się, czy Skywalker, gdyby tu był, wziąłby ją na stronę na małą rozmowę

motywującą, ale nie miał pojęcia, co sam mógłby jej powiedzieć. Nie wiedział zbyt wiele na temat
sporu o przywiązanie, chociaż wystarczająco dużo, żeby się domyślić, że to pole minowe, które
lepiej omijać z daleka. Żołnierze ARC najwyraźniej nie mieliby problemów z tym, żeby powiedzieć
Jedi parę słów do słuchu; Rex wolał jednak bardziej dyplomatyczne podejście. Nie mógł tak po
prostu wywrzaskiwać rozkazów, przynajmniej nie wtedy, gdy nie byli w sytuacji zagrożenia życia.

- Ahsoka... - zwrócił się do niej. Nie powinienem mówić do niej „młoda” przy innych,

pomyślał. - Wszystko gra?

Spojrzała w jego stronę. Wyglądało na to, że zrozumiała aluzję.
- W porządku, Rex.
- Tylko sprawdzam. - Skinął głową na Altisa. - Jeśli wolno mi wkroczyć w pańskie

uprawnienia, Mistrzu.

- Ależ skąd, kapitanie, to pańskie przedstawienie. - Altis odpowiedział skinieniem i

wyciągnął rękę w uprzejmym, zapraszającym geście. - Proszę pamiętać, że nie jestem żołnierzem.
Ja tylko im pomagam, kiedy są zajęci.

- Przykro nam, jeśli postawiliśmy pana w niezręcznym położeniu, kapitanie - dodała

życzliwie Callista. Zrobiła na Reksie wrażenie osoby rozsądnej, co uważał za bardzo niedocenianą
cechę. Mówiąc, majstrowała przy swoim komunikatorze. - Cóż, polityka. Jak pan może już
zauważył, my nie jesteśmy jak inni Jedi. Pewne rzeczy, które praktykujemy, inni Jedi odrzucają
jako ścieżkę prowadzącą na Ciemną Stronę. Zwykle trzymamy się na uboczu, więc kiedy się
pojawiamy, możemy wywołać nieco zamieszania.

Oho, to się źle skończy, pomyślał Rex.
- Dysonans poznawczy - oznajmił Altis, zamykając znów oczy.
- Czy to zaraźliwe? - spytał Ince. - Zapomniałem się zaszczepić.
- Poza tym pozwalamy Mistrzom mieć tylu padawanów, ilu uznają za stosowne - ciągnęła

Callista, wyraźnie powstrzymując uśmiech. - A nie tylko jednego.

- To chyba kosztowne - zauważył Rex z kamienną twarzą. Żart zwykle rozładowywał

sytuację. - Ale można odliczyć od podatku.

Altis zachichotał.
- Mogę się od pana wiele nauczyć, młody człowieku.
Ahsoka podniosła się z zaciśniętymi ustami i odwróciła w stronę Reksa. Natychmiast poczuł

się winny.

- Spróbuj sobie wyobrazić, jak ty byś się czuł, ruszając do boju, gdybyś się dowiedział, że

nikt nie stosuje się do zasad czy procedur operacyjnych, które wpajano ci od dzieciństwa -
powiedziała. - Byłbyś co najmniej ciekawy dlaczego, nie?

To wszystko było dla Reksa zbyt dziwaczne. Pora to zakończyć, uznał. Wiedział, że istnieje

problem, ale nie mógł nic zrobić, żeby go rozwiązać; mógł go jedynie zawiesić na czas trwania
misji.

- No dobra - odparł. - Wiem, że potraficie odłożyć na bok swoje ideologiczne spory, żeby

wykonać zadanie. Coric, jak wygląda sytuacja?

- Odbieram ruchy na sensorach pasywnych, kapitanie. Bądźcie gotowi.
Rozległo się zbiorowe pstryknięcie, oznaczające, że wszystkie klony równocześnie

przełączyły się na swój prywatny kanał.

- Oni tak zawsze, panie kapitanie? - spytał Boro.
Ross westchnął.
- Na szkoleniu zawsze nam mówili, że Jedi są „zrównoważeni”.
- Skywalker jest w porządku - odparł Rex. Biedne chłopaki: prosto z Kamino, żadnego

kontaktu z przełożonymi poza nim i tym Kłopotliwym Oddziałem. Jeśli ktoś mógł zostać trafiony
odłamkiem przy zderzeniu oczekiwań z rzeczywistością, to właśnie oni. - Myślę, że ci inni też są w
porządku. A Ahsoka to jeszcze dziecko, ale nie martwcie się. Wcześniej sobie radziła.

Vere sprawdził poziom energii w swoim DC-15.
- Skoro pan tak mówi, kapitanie.
Coric tylko odchrząknął znacząco. Rex nie traktował tych komentarzy jako krytyki, ale jako

zdrowe żołnierskie gderanie, jeden z tych integrujących rytuałów. Martwiłby się, gdyby tego nie
robili.

Oczywiście nikt z zewnątrz nie miał pojęcia o gderaniu. Kaminoanie nie tolerowali

odchyleń. Dlatego klon potrafił trzymać język za zębami poza swoim najbliższym otoczeniem.

- No dobra, ludzie, ruszamy - oznajmił Coric.
Prom przyspieszył. Bez iluminatorów Rex nie mógł stwierdzić, gdzie się znajdują. Nie czuł

też prędkości ani zmiany kierunku. Miał jedynie ikonę przedstawiającą pole widzenia Corika na
swoim wyświetlaczu HUD, a to dawało mu bardzo ograniczony widok na rozciągającą się przed
nimi przestrzeń.

W przedziale załogowym zapadła cisza. Rex słyszał tylko mlaskanie i miarowe oddechy w

słuchawkach hełmu. Ikony pola widzenia na jego HUD-zie pokazywały, że żołnierze patrzą na
swoje karabiny lub prosto przed siebie, na przeciwległą gródź.

Oczywiście mogli mieć zamknięte oczy. Tego nie mógł wiedzieć. Miniaturowe kamery na

hełmach rejestrowały to, co było potencjalnie widoczne dla żołnierza, a nie to, co faktycznie
docierało do jego siatkówki.

- Siedzę mu na samym ogonie - stwierdził Coric. - Jeśli coś mu się wyświetli na radarze,

pomyśli, że to jakieś zakłócenia.

Rex uległ pokusie i paroma szybkimi mrugnięciami powiększył obraz z HUD-a Corika. To

zawsze budziło w nim pewien niepokój, całkiem jakby siedział w fotelu pilota, nie mając dostępu
do sterów. Coric nie żartował. Utrzymywali minimalny bezpieczny dystans od dysz wydechowych
desantowca separańców. Na obrzeżach wyświetlacza Rex widział punkciki odbitego światła. To
gwiazda w centrum układu Fath odbijała się od pozostałych statków eskadry, które zmierzały w
kierunku linii terminatora JanFathal, ruchomej granicy między nocą a dniem. Niełatwo było
dostrzec niewielkie obiekty w kosmosie bez kontrastowego tła. Ale to działało w obie strony.

Raz nas widzicie... a raz nie.
- Przygotujcie się na szybkie wyjście z szyku - ostrzegł Coric. - Będę chciał odbić na Athar.

Rex zminimalizował znów obraz z wyświetlacza Corika.
- Pewnie wszyscy lecą tam, gdzie my.
- Tak, kapitanie, ale wolę się wcześniej odłączyć i przelecieć nisko nad przybrzeżnymi

równinami. Przez przedmieścia.

- Jak nisko? - spytał Geith.
- Na tyle nisko, żeby złapać po drodze jakiś holozin albo dwa...
- Bardzo dobrze.
- Uwaga... wchodzimy w atmosferę... au!
Zniknęli, zanim separańcy zdążyli cokolwiek zauważyć.
Zejście było dokładnie tak trudne, jak Rex się spodziewał.
Pasy zabezpieczające ledwo go utrzymały; nie umocował ich wystarczająco porządnie.

Ikona HUD-a Corika pokazała na moment jaskrawoczerwony żar wejścia w atmosferę, zanim
włączył się filtr ochronny, osłaniający oczy. Wydawało się, że trwało to bardzo długo, nim prom
wyrównał lot i wstrząsy ustały. W rzeczywistości to były tylko minuty.

- Jesteśmy nad morzem - oświadczył Coric. - Mistrzu Altis, teraz pan jest nawigatorem.
- Mam usiąść z przodu - spytał Altis - czy pokierować stąd?
- Proszę mnie nie straszyć, Mistrzu. Jestem tylko małolatem.
Altis stanął za fotelem Corika.
- Skupmy się wszyscy na agentce Devis - powiedział, jakby Jedi mogli wykonać jakieś

mistyczne wzmocnienie sygnału. - Ach, co za nieszczęśliwy świat - westchnął.

Rex bardziej się martwił tym, że ten nieszczęśliwy świat może mieć lepszą obronę

powietrzną niż twierdził Wywiad Republiki, ale systemy ostrzegawcze niczego nie wykazywały.
Zmienił pozycję, żeby spojrzeć przez iluminator w kabinie, i zobaczył pędzącą w jego stronę linię
brzegową, pełną szpetnych doków i zrujnowanych budynków. Słońce przezierające przez burzowe
chmury nie poprawiało specjalnie jej wyglądu, tylko jakiś olśniewająco złoty obiekt odbijał piekące
promienie.

- Pałac Regenta - wyjaśnił Coric. - W każdym razie jeden z nich. Założę się, że lud go

kocha...

Coric często zmieniał kurs, żeby uniknąć namierzenia, jednak Athar nie wyglądał na miasto

przygotowane do obrony. Prom przemykał ponad fabrykami i kwadratowymi stawami, które mogły
być wszystkim - od stacji uzdatniania wody po farmy rybne.

- Chyba znowu będzie padać - rzucił od niechcenia Coric. - Spójrzcie, wszędzie stoi woda.

Musiało lać całą noc.

Rex patrzył pod złym kątem, więc nie mógł dostrzec ludzi ani pojazdów na ulicach, ale

widział kłęby gęstego czarnego dymu w oddali, a także pojedyncze obłoki jaśniejszego dymu i
płomienie strzelające w niebo nad miastem, jakby ktoś na ziemi miał jednak broń przeciwlotniczą.

Altis trzymał rękę na ramieniu Corika i szeptał mu do ucha wskazówki. Prom zszedł na tak

niski pułap, że Rex w każdej chwili spodziewał się czołowej kolizji z jakimś naziemnym pojazdem.

- Jesteśmy niedaleko - oznajmił Altis. - Bardzo niedaleko.
- Chce pan, żebyśmy przelecieli nad celem, kapitanie? - spytał Coric, odwracając głowę w

stronę Reksa. - Będziemy mieli dobry widok, ale mogą nas zauważyć.

- Znajdźmy lepiej jakieś lądowisko i zostawmy tego grata tam, gdzie nie będzie się rzucał w

oczy. - Szanse na to, że gdzieś w okolicy znajdzie się dogodny pusty hangar były niewielkie, ale
taki prom mógłby prawdopodobnie przycupnąć na jakiejś płycie postojowej, nie zwracając na siebie
zbytniej uwagi. Z zewnątrz wyglądał po prostu na jeszcze jeden transportowiec. - Potem możemy
wysłać zdalniaka na zwiad.

- Dobra. - Coric zmniejszył prędkość. - Według holomapy po drugiej stronie tego kanału

powinna być opuszczona fabryka ciężarówek repulsorowych. Zobaczmy, czy jest tam jakiś parking.

Miejsce było tak zdewastowane, że nawet nalot bombowy nie pogorszyłby jego wyglądu.

Rozległe wgłębienia w strefie rozładunkowej wypełniły się wodą. Coric posadził prom pod
rozsypującym się ceglanym murem, a Boro i Joc wyskoczyli i zajęli pozycje obronne wokół niego,
podczas gdy pozostali popędzili w stronę przybudówki.

To ich pierwsza prawdziwa akcja, pomyślał Rex. Po raz pierwszy robią to na serio.
Musiał o tym pamiętać.
Tak jak w każdym mieście, w którym lądował, brak ludzi był niepokojący. Gdzieś musieli

być mieszkańcy - w ukryciu lub wyparci w bezpieczniejsze rejony. Trudno było stwierdzić.
Panowało po prostu poczucie zawieszenia. Życie nie toczyło się swoim normalnym torem.

- Ahsoka? - zawołał cicho. - Droga wolna?
Wskazała na budynek i podniosła kciuk. Kiedy znaleźli się w środku, Ross przygotował

zdalniaka. Dach przeciekał, więc kucali w kałużach.

- Dokąd go wyślemy, panie kapitanie?
- Mogę zobaczyć, co on rejestruje? - spytał Altis.
- Proszę. Obraz jest przesyłany do naszych wyświetlaczy HUD.
Mistrz Jedi wyciągnął rękę.
- Czy mógłbym więc pożyczyć na chwilę twój hełm? Mogę pokierować tym urządzeniem,

używając Mocy.

- Dobrze. Do kubła trzeba się przyzwyczaić, ale...
- Ustaw go po prostu tak, żeby pokazywał obraz na całym wyświetlaczu, i daj Mistrzowi

Altisowi popatrzeć - polecił Rex. - Nie musi zmieniać żadnych ustawień.

- Dziękuję, młodzieńcze. - Altis uniósł ostrożnie hełm nad głowę, jakby wygrał właśnie

konkurs piękności i był oszołomiony zaszczytem, jaki go spotkał. - Ojej...

Geith zachichotał. Rex rozkoszował się osobliwym widokiem niechlujnego Mistrza Jedi z

głową żołnierza klona. Ross wyrzucił zdalniaka na zewnątrz, na popękany permabeton, żeby mógł
wzbić się w powietrze i polecieć, gdziekolwiek Altis go skieruje. Potoczył się po wodzie,
zostawiając na chwilę ślad na jej powierzchni.

- Ach... - westchnął Altis głosem stłumionym przez grubą warstwę plastoidu i elektroniki. -

Ach!

Jedna przecznica od miejsca przetrzymywania Halleny Devis, południowy Athar

Callista przypięła komunikator do kołnierza i wsłuchała się w zgiełk głosów, próbując

wyłowić z niego wiadomości, które chciała usłyszeć.

Przy sprawdzaniu kodowania Separatystów otworzyła wszystkie ich kanały komunikacyjne,

a co za dużo, to niezdrowo. Zastanawiała się, jak mogłaby je od siebie oddzielić; wysilała słuch,
starając się przefiltrować kolejne warstwy dźwięku. Niewątpliwie odbywał się jakiś przekaz
pomiędzy budynkiem, który Mistrz Altis zidentyfikował jako prowizoryczne więzienie agentki
Devis, a przekaźnikiem separańców.

Obok niej w drzwiach czaiła się Ahsoka z mieczem świetlnym w ręku. W budynkach wokół

nich znajdowało się parę osób, jednak Callista wyczuwała ich strach i wiedziała, że nie odważą się
wyjść, póki słyszą walki w centrum miasta. Na północy w powietrzu wisiał dym; miarowy rytm
ognia artyleryjskiego powodował drżenie ziemi pod ich stopami. Zdalniak wciąż krążył po okolicy,
wysoko nad budynkami. Rex przemknął przez ulicę, żeby schronić się razem z nimi, po czym
wycelował karabin.

- Separańcy przekroczyli rzekę - poinformował. - Wyparli właśnie gwardię państwową z

mostu i zmierzają w tę stronę. Lokalni rebelianci przenieśli się chyba gdzie indziej. Mamy dziesięć,
może piętnaście minut.

Callista skoncentrowała się na splątanych ze sobą głosach, szukając luźnej końcówki, żeby

móc je rozsupłać.

- Więc jaki jest teraz plan?
- Zabezpieczyć wyjście z budynku, postawić oddział na dachu, żeby z góry oczyścił pole, i

wykonać standardowe uwolnienie zakładnika.

Ahsoka zlustrowała horyzont.
- Ja wezmę dach.

- Mam lepszy pomysł. Potraficie rzucać przedmiotami, wykorzystując Moc, prawda? W

takim razie będziecie nas osłaniać. Jak coś się pojawi na ulicy, kiedy my będziemy w budynku,
rozwalcie to. Jasne?

Ahsoka zmarszczyła brwi.
- Tak, Rex.
- Nie patrz tak na mnie, młoda. Nie traktuję cię ulgowo. To ważna sprawa. Jeśli te roboty

zabiją dość milicjantów, będą mogły po prostu przejść po trupach jak po dywanie i przydreptać
tutaj.

Callista pokiwała głową.
- W porządku. - Nie była pewna, czy wypada jej mówić do niego „Rex”, tak jak mówiła

Ahsoka. - Zajmiemy się tym.

- Ruszacie na mój sygnał. Utrzymujcie łączność i czekajcie na dalsze instrukcje.
Rex rozejrzał się dookoła, po czym popędził z powrotem na drugą stronę ulicy. Biurowiec -

trzy kondygnacje, nic szczególnego - był sto metrów dalej. Rex dał znak, żeby ruszały, i Callista
puściła się biegiem.

Miała trzy sekundy.
Sekundy Jedi nie były dokładnie takie same jak u innych, ale była wdzięczna za radę. Tyle

czasu potrzebował snajper, żeby namierzyć ruchomy cel. W oddali słyszała równomierny hałas, o
wyższej tonacji niż ogień artyleryjski, metaliczny i regularny, jakby ktoś walił w skrzynkę z nitami.
Spojrzała na Ahsokę.

- Nadchodzą - powiedziała Togrutanka.
Callista popędziła ile sił w nogach. Zanim dotarła do skrzyżowania, Altis, Geith i klony

skryli się w bramie.

Rex wykonał gest ręką. Callista przełączyła komunikator na jego kanał.
- Gotowe?
- Tak. Czy możesz przesłać obraz ze zdalniaka na nasze datapady?
- Załatwione. Czekajcie w pogotowiu.
Callista zamknęła się na to, co działo się w budynku, wiedząc, że Altis i Geith powinni

sobie spokojnie z tym poradzić. Mimo wszystko poczuła się, jakby unikała odpowiedzialności.
Ahsoka znów jej się przyglądała. Może to taki togrutański nawyk i nie ma w tym nic
nietaktownego, ale Callista uznała, że nadszedł czas, żeby padawanka zrozumiała, że są po tej
samej stronie, zwłaszcza teraz, w obliczu znacznie większych problemów. Ahsoka jednak
wydawała się zaabsorbowana bardziej Callistą niż robotami bojowymi.

Callista wpatrywała się w obrazy przekazywane przez zdalniaka, który wisiał wysoko ponad

kompanią robotów. Albo był zbyt mały, żeby roboty mogły go zauważyć, albo nie przywiązywały
wagi do tego, że ktoś może je obserwować.

- Nie jesteś taka, jak sądziłam - odezwała się wreszcie Ahsoka. Mówiła szeptem. Skupiła

znów uwagę na drodze. Nie widać było żadnych robotów, było tylko słychać ten okropny,
nieustępliwy dźwięk ich stóp uderzających o nawierzchnię ulicy w idealnej synchronizacji.

Callista postanowiła przyjrzeć się temu, na co patrzy Ahsoka.
- To znaczy, że nie jestem Sithem?
- Teraz się ze mnie nabijasz.
- Patrzysz na mnie, jakbym miała dwie głowy. Wiem, że nie powinno mnie to obrażać, ale

jednak obraża.

- Czy nie powinniście z tym skończyć? Ty i Geith moglibyście być po prostu przyjaciółmi.
Ahsoka była jeszcze dzieckiem. Pewnie myślała, że życie naprawdę jest takie proste.
- Nasza sekta składa się z rodzin - próbowała wytłumaczyć Callista. - Nie chodzi w niej o

przyjaźń.

- Teraz to się może wydawać w porządku - odparła poważnie Ahsoka - ale decyzje, które

podejmujecie, na pewno okażą się niewłaściwe. To zaburzy waszą zdolność oceny i popchnie was
na ścieżkę Ciemnej Strony.

- Próbujesz mnie ocalić?

- Tak. - Ahsoka wciąż nie odrywała wzroku od drogi, ale czuła lęk. I nie miało to nic

wspólnego z faktem, że znajdowały się w samym środku inwazji. - Proszę. Wiem, że jesteś szczerą
osobą. Czuję to.

- Czy uważasz, że Ki-Adi-Mundi potrzebuje ocalenia? On ma żony i dzieci.
- On jest Cereaninem. - Ahsoka wyraźnie się zawahała. - To co innego. Oni muszą

powiększać populację.

- Dlaczego? Czyżby Ciemna Strona udzieliła mu dyspensy? Nie taka znowu ciemna, skoro

przymyka oko w wyjątkowych przypadkach, co?

- On nie jest do nich przywiązany, więc nic złego się nie dzieje.
Czy Ahsoka miała pojęcie, jak bezdusznie i głupio to zabrzmiało? Calliście cisnęła się na

usta riposta, ale ugryzła się w język. Nie mogła mieć pretensji do tego dziecka o to, że wierzy w
coś, co ona postrzegała jako nietolerancyjną doktrynę. Ahsoka najprawdopodobniej nie znała życia
poza Zakonem Jedi. Callista została Jedi jako dorosła, mając pełną świadomość, jakie ma przed
sobą możliwości. Wybrała tę drogę jako najlepszą dla siebie, ponieważ Mistrz Altis sprawił, że
zobaczyła świat w inny sposób; pokazał jej, jak może spożytkować swój rzadki dar.

- Nie będę się z tobą kłócić, Ahsoko - powiedziała Callista. - Nie będę cię przekonywać, że

nie masz racji. Mówię tylko, że Jedi nie są jedynymi użytkownikami Mocy po Jasnej Stronie i że są
inni, którzy postępują inaczej, a mimo to nie przechodzą na Ciemną Stronę.

- Jacy inni?
- Porozmawiaj z Mistrzem Altisem. On ci powie.
Ahsoka dalej nie spuszczała drogi z oczu, jednak Callista poczuła lekki wstrząs w Mocy,

jakby Togrutanka z czymś się zmagała. To była ta dyskusja, której Callista zawsze się obawiała - ta,
w której ukazywała świat wokół niej i oczywiste dobrodziejstwa miłości, oczekując, że ideowiec,
który całe swoje życie podporządkował bezkompromisowym dogmatom, oceni przedstawione
dowody i nagle przyzna jej rację.

Ale to, że miała rację, było nieistotne. Powinna być bardziej tolerancyjna. Dopóki

ortodoksyjni Jedi nie wyrządzali szkód, realnych szkód, nie miała prawa ani obowiązku im się
sprzeciwiać.

Chociaż taki Geith uważał, że już wyrządzają szkody.
Zerknęła na obraz ze zdalniaka na swoim datapadzie. Ściana z jasnobrązowego ruchomego

metalu, nieustępliwa w swoim rytmie i jednolitości, maszerowała wciąż naprzód.

- Nadchodzą - powiedziała Ahsoka. Zapaliła swój miecz świetlny i w ułamku sekundy

przemieniła się z dziecka w wojownika. - Nie więcej niż dziesięć minut.

Callista włączyła komunikator.
- Rex? - wymknęło jej się. - Roboty bojowe. Góra dziesięć minut. Pospieszcie się.
- Porządne pchnięcie Mocą może powalić pierwsze dwa szeregi - stwierdziła Ahsoka. Nagle

przejęła całkowicie kontrolę nad sytuacją, ufna w możliwość odparcia ataku robotów. - Kiedy
wypełnią ulicę, mogą się zaklinować. A jak podejdziesz na tyle blisko, żeby użyć miecza
świetlnego, to... no wiesz, głowy odpadają bardzo lekko.

- Dzięki. - Callista zdała sobie sprawę, że wie o świecie Ahsoki nie więcej, niż Ahsoka wie

o jej świecie. - Nigdy nie miałam z nimi do czynienia.

- Jesteśmy Jedi - odparła Ahsoka. - Możemy przyjąć bandę blaszaków w każdej chwili. Rex

je tak nazywa. Blaszaki.

- Niech będą blaszaki - powiedziała Callista.
Miarowy szczęk durastalowych nóg przybliżał się z każdą sekundą.

Jedna przecznica od Halleny Devis, południowy Athar

Djinn Altis odpiął miecz świetlny od paska i przycisnął kciukiem włącznik. Klinga ze

złocistożółtej energii stanowiła dla niego punkt zwrotny, granicę między tym, kim starał się być, a
tym, czym nieuchronnie się stawał.

A teraz jestem gotów zakończyć życie, pomyślał.
A jeśli chciałbym, żeby był inny sposób, dlaczego go nie stworzę?
Poczuł, jak żołnierze klony zesztywnieli, gdy klinga się zapaliła - nowe klony, istoty tak

młode i nieopierzone, że w Mocy wyczuwał je jako dzieci. Ich dowódca, Rex, niewątpliwie
widywał już miecze świetlne, używane na serio, niejednokrotnie. Jednak dla tych chłopaków to
musiał być pierwszy raz.

- Dobra, Joc, Ince i Ross... osłaniajcie wyjście. - Rex wykonał gest ręką. - Reszta ze mną.

Wspinamy się po ścianie i wchodzimy przez okno w dachu. W porządku? Jak na ćwiczeniach. -
Odwrócił się w stronę Altisa. - Wie pan, jak to robimy, prawda? Wchodzimy i zabijamy każdego,
kto nie jest zakładnikiem. Może pan zostać tutaj i powstrzymywać blaszaki.

Rex oferował mu eleganckie wyjście z sytuacji. Zbyt brudna robota dla Jedi, prawda?

Jednak Altis nie mógł się teraz wycofać.

- Na tym piętrze są tylko trzy osoby oprócz Halleny Devis. Może się okazać, że nie potrzeba

aż tyle mocy.

- Mocy przez małe „m”?
- Tak.
- Celem jest całkowite obezwładnienie porywaczy, zanim zdążą zastrzelić zakładnika lub

zdetonować ewentualne ładunki, i jak najszybsze wyprowadzenie zakładnika. To jest priorytet.
Dlatego sześciu ludzi jest wyznaczonych do tego, a nie do walki z robotami.

- Pozwoli pan, że wejdę pierwszy? To, że jestem starszy od Jedi, z którymi zazwyczaj pan

służył, nie znaczy, że nie potrafię się bronić.

Tak czy inaczej będę za to współodpowiedzialny, nawet jeśli zostanę na zewnątrz, a wróg

nie będzie przez to mniej martwy. A więc zrobię to, postanowił Altis. Może zaczynam rozumieć
militarystyczne skłonności Yody nieco lepiej.

- W porządku, ale musimy to załatwić szybko.
- Przyciągnę ich uwagę, żeby dostać się do środka - powiedział Altis, wyłączając miecz

świetlny. Ukrył go w rękawie, gotowy do użycia. - Zwykły starzec, szukający swojej córki, która
zaginęła w chaosie wojny domowej. Może być?

Rex uniósł kciuk.
- Proszę zostawić komunikator włączony, żebyśmy słyszeli, co się dzieje, i zaczekać na

sygnał.

Vere przerzucił hak ponad krawędzią dachu i pociągnął za linę, żeby się upewnić, że

utrzyma ciężar. Uspokojeni, podciągnęli się na swoich linach i zniknęli za gzymsem. Po chwili
Geith się wychylił i kiwnął głową. Trzech żołnierzy osłaniających wyjście dało znak Altisowi.

Do dzieła.
Był to zdewastowany, stary budynek i na górę można się było dostać tylko po schodach.

Winda nie działała; w budynku nie było prądu. Altis przewidywał, że jeśli ich zaskoczy, może
sprowokować panikarską, impulsywną reakcję, wcielił się więc w swoją rolę zdezorientowanego
starca.

Wchodził powoli po schodach, starając się robić możliwie dużo hałasu, po czym przystanął

na pierwszym piętrze, żeby uprzedzić tych w środku i odciągnąć ich uwagę od odgłosów, jakie
mogliby usłyszeć z dachu.

- Jest tam kto? Linnie? Jesteś tam?
Wszedł na drugie piętro i ruszył w stronę drzwi biura. Czuł teraz Hallenę Devis w Mocy

silniej niż kiedykolwiek. Kiedy dotarł do drzwi, które były lekko uchylone, z pomieszczenia wyszła
kobieta z blasterem i zagrodziła mu drogę.

- Szukam mojej córeczki - wyjaśnił Altis, zastanawiając się, czy wpływanie na umysł

mogłoby przyspieszyć sprawę. Kobieta jednak nie wyglądała na łatwo ulegającą wpływom. - Nie
widziałem jej, odkąd zaczęły się walki. Może ją pani widziała? Ona...

Drzwi otworzyły się teraz na oścież i wyszedł z nich mężczyzna. Altis ujrzał przelotnie

wysoką, ciemnoskórą kobietę, podnoszoną z podłogi. Hallena. Tak, to była ona.

- Kto to, Merish?

- Jakiś starszy facet szukający córki. - Jej uwagę wyraźnie absorbował komunikator, który

trzymała w ręku, tak jakby chciała wrócić do przerwanej rozmowy. - Słuchaj pan, nie widzieliśmy
pana córki. Właśnie się stąd wynosimy, więc...

Bum.
Eksplozja transpastali i permabetonu ponad głową Altisa była prawdziwym szokiem. Buty

uderzyły o podłogę obok niego. Posypał się gruz.

Odruchowo wyciągnął miecz świetlny; zobaczył jedynie, jak blaster kobiety unosi się i

celuje - w niego, w jednego z żołnierzy, którzy nagle za nim wylądowali - więc po prostu posłał
klingę ukośnie do góry w obronnym ciosie. Miecz przeciął gładko rękę kobiety i rozciął jej
podbródek. Gdzie upadł blaster, Altis nie miał pojęcia; mężczyzna za nią wykrzyknął: „Merish!
Nie, Merish!”, a ktoś inny spróbował zatrzasnąć drzwi, zanim tamten zdążył się odsunąć. Ale Rex i
dwóch żołnierzy wyważyło drzwi, strzelając, więc Altis podążył za nimi.

Kanonada blasterowego ognia skończyła się niemal tak szybko, jak się zaczęła. Minęła

sekunda, nie więcej, odkąd Rex wszedł do pokoju. Stał teraz z blasterem wycelowanym w głowę
starszego mężczyzny; mężczyzna z kolei przytrzymywał Hallenę Devis, przyciskając lufę blastera
do jej skroni.

Nastąpił chwilowy impas.
- Cieszę się, że Republika w końcu pokazała prawdziwą twarz - powiedział mężczyzna.

Hallena stała kompletnie nieruchomo, ze skrępowanymi rękami i niewzruszonym wyrazem twarzy.
Promieniowała szczególnymi napięciem, jakby szukała sposobu, w jaki sama mogłaby załatwić
tego człowieka. - Czego chcecie? Chcecie, żebym wymienił życie waszego szpiega na własne?

Rex nic nie powiedział, tylko nacisnął spust.
Tak szybko się to odbyło, że Altis zastygł w zdumieniu.
Strzał z blastera odrzucił starszego mężczyznę do tyłu; zanim zsunął się po ścianie, już nie

żył. Hallena także upadła. Rex, zupełnie spokojny, podniósł ją i wyciągnął z rękawicy wibroostrze,
żeby rozciąć kajdanki na jej nadgarstkach.

- Pora się zbierać, agentko Devis - oznajmił. Na zewnątrz metaliczny tupot stóp robotów

zbliżał się coraz bardziej - Armia robotów idzie po panią.

Rex popchnął ją w stronę wyjścia. Hallena przystanęła, żeby przyjrzeć się młodszemu

mężczyźnie, który leżał na podłodze z potężną oparzeliną od blastera, biegnącą od ust do klatki
piersiowej.

- On jeszcze żyje...
- To nie nasz problem. Idziemy.
- Ale... pozwólcie mi zabrać mój komunikator.
Zaczęła grzebać w płaszczu mężczyzny, ale Rex chwycił ją podniósł i niemal rzucił Hilowi,

który, nie zważając na protesty, pociągnął kobietę po schodach. Altis pobiegł za nimi. Schody były
wąskie, a musieli szybko się stąd wydostać. Geith - bez żadnych pytań, bez rozkazów - zeskoczył w
dół klatki schodowej i wyciągnął ręce. Hil rzucił mu Hallenę; agentka krzyknęła. Wyglądało to tak,
jakby ćwiczyli to całe życie, chociaż Geith nigdy wcześniej nie widział tych żołnierzy, a żołnierz
nie mógł wiedzieć, jaki ciężar Jedi jest w stanie bezpiecznie złapać w powietrzu. Na dole nie było
nikogo, tupot robotów brzmiał ogłuszająco i Altis zdał sobie sprawę, że zostanie uwięziony w tym
budynku razem z Reksem, Vere’em i Borem.

- Kapitanie! Uciekajcie, osłaniamy was. - Głos Ince’a dobiegał przez włączony

komunikator. - Szybko!

Rex chwycił Altisa za ramię.
- Dobra robota, Mistrzu. A teraz biegiem. Nie możemy kazać Corikowi czekać.
Kiedy dopadli do wyjścia, rozpoczęła się strzelanina. Altis nie widział Callisty ani Ahsoki;

musiał się stąd wydostać. Rex dał znak, żeby czekać, i wyregulował karabin.

- Ince, jesteście bezpieczni? Devis jest cała?
Żołnierz był zdyszany. Słychać było, że biegnie.
- Tak... biegniemy w stronę promu... ona też... ale musiałem dać jej kopa w tyłek...
Rex westchnął z irytacją. Dziwnie łagodna reakcja przy chaosie, jaki panował na zewnątrz.

- Dobra, pędźcie do Corika i spadajcie, jak tylko będziecie musieli. Nie czekajcie na nikogo

poza Jedi.

- Mowy nie ma - wtrącił Altis. - Ryzykujemy tak samo jak wy.
Rex zdawał się nie zwracać na niego uwagi. Wziął głęboki oddech i wypadł na ulicę, prosto

w morze robotów bojowych.

ROZDZIAŁ 7

Pewnego dnia, jeśli jakiemuś Mistrzowi Jedi tak będzie wygodnie, Rada zniesie całkowicie

zakaz przywiązania. Jedi zaczną zakładać rodziny, a potem stworzą potężne dynastie. Wśród nich

cele zawsze uświęcają środki. Tak samo, jak wśród nas - tylko że my się do tego przyznajemy,

nieprawdaż?

hrabia Dooku do Asajj Ventress

Athar, w drodze do punktu zbornego

Hallena była tak naładowana adrenaliną, że biegnąc, nawet nie czuła bólu głowy.
Jej płuca jednak domagały się przerwy. Czuła, jak wypływa z niej energia, bo po prostu nie

mogła złapać dość powietrza. Zdała sobie sprawę, że daleko jej do formy żołnierzy klonów, którym
starała się dotrzymać kroku.

Za to miała swój komunikator. Dane w nim zawarte były zbyt cenne, żeby pozwolić

nieprzyjacielowi je przechwycić. Na wszelki wypadek ustawiła go na lokalizację-przekaz, żeby
centrala wiedziała, gdzie w danym momencie się znajduje.

Za plecami usłyszała strzały i rozkazy wykrzykiwane przez system audio klonów.
- Nie możemy ich tam zostawić - wysapała.
- Proszę się nie zatrzymywać. - Ince złapał ją za ramię, bo zwalniała tempo. - Coric już

odpalił silniki.

- Nie odlecimy, dopóki nie dołączą pozostali, słyszysz?
- Proszę pani, mamy rozkaz, żeby panią stąd zabrać i to właśnie robimy.
W głowie Halleny kłębiły się pytania niczym rozwścieczony tłum, domagający się

odpowiedzi. Przeczuwała jednak, że te pytania mogą poczekać na swoją kolej, a ona musi uciec jak
najdalej stąd. Ale tam został Shil, który może jeszcze żył, a jego los nie był jej obojętny. I zostali ci
obcy ludzie, którzy narażali swoje życie, żeby ją stąd wyciągnąć, chociaż nie zrobiła nic, co by
uzasadniało takie poświęcenie.

- Od tego mam kapsułkę z trucizną - powiedziała. - Żeby nie trzeba było mnie ratować.
- A więc to nie mit...
Na dźwięk silników kanonierki grupa rozpierzchła się, szukając schronienia. Jeden z

pozostałych żołnierzy, którego imienia nie poznała, wciągnął ją na schody prowadzące do piwnicy,
gdzie mieli przeczekać, aż statek przeleci.

- Kapitanie, tu Ince. - Hallena wciąż go słyszała, bo ich hełmy miały zewnętrzne głośniki. -

Kanonierka separańców, pięć minut od was, leci na północny zachód. Powinna was ominąć, ale
bądźcie czujni. - Poderwał się i zamachał do pozostałych, wskazując na ulicę. - Przy samej ścianie,
chłopaki. Kapitan nas zabije, jak zawalimy naszą pierwszą misję.

Krótka przerwa pozwoliła Hallenie złapać drugi oddech. Biegła teraz ile sił w nogach.

Kiedy skręciła za róg w ślad za Ince’em i zobaczyła opuszczoną fabrykę, dosłyszała cichy szum
silników promu, pracujących na wolnych obrotach.

- To my, sierżancie - zawołał Ince. - Mamy ją. Proszę otworzyć.
Cywil - ten, któremu ją rzucono jak zrolowany dywan - pomógł jej wejść do przedziału

załogowego. Opadła na ławkę pod grodzią i próbowała złapać oddech, a cywil zaczął oglądać jej
ranę na głowie.

Pilot obrócił się w fotelu. Nie miał na głowie hełmu, jedynie słuchawki. Był to poważnie

wyglądający młody człowiek o przystrzyżonych po wojskowemu czarnych włosach, a Hallena
nagle sobie uświadomiła, że patrzy na twarz całej armii.

- Kapitan jest przygwożdżony - oznajmił sierżant. - Słuchaliście komunikatorów?
Trzej żołnierze odezwali się wszyscy naraz:
- Widzę obraz z jego HUD-a, sierżancie...
- No to co? Wracamy im pomóc?
- Przecież nie możemy tu tak siedzieć.
- Możecie - warknął sierżant. - I będziecie. W przeciwnym razie moglibyśmy stracić cały

oddział. Poczekajcie parę minut. Oglądam teraz obraz ze zdalniaka, a gdybyście przestali na chwilę
kombinować, to też moglibyście się z nim połączyć.

Hallena nie miała pojęcia, co się dzieje - znowu. Przez cały dzień, a nawet dłużej, była

praktycznie ślepa i głucha. Teraz też nie widziała i nie słyszała tego wszystkiego, co żołnierze.
Docierały do niej jedynie strzępy rozmowy, te, które pozwalali jej usłyszeć, a ona nie była
przyzwyczajona do takiego odcięcia od informacji. Sekundy wlokły się jak godziny.

- Hej, ty - zwróciła się do cywila. - Jesteś z wywiadu?
- Jestem Jedi - odparł. - Rycerz Jedi Geith Eris. Myślę, że żaden żołnierz nie mógłby cię

złapać z takiej wysokości, nie łamiąc sobie niczego.

- Łączył się pan z „Levelerem”, żeby powiadomić Pellaeona, że nic jej nie jest? - spytał

pilota Ince. - Pewnie z nerwów chodzi po ścianach, jeśli słyszał rozmowy przez komunikatory.

- Tak, żołnierzu. Połączyłem się.
Na dźwięk nazwiska Gila i nazwy jego statku Hallena doznała lekkiego szoku. Jedna jej

część poczuła głupie uniesienie, a druga - zażenowanie faktem, że ich romans stał się najwyraźniej
sprawą powszechnie znaną, nawet wśród szeregowych żołnierzy.

- Okręt trzyma się dobrze? - spytał inny klon. - Nie ma sensu się stąd ruszać, jeśli nie mamy

podwózki do domu.

- Sensory działają, silniki sprawne, ale system celowniczy pocisków udarowych nie wygląda

najlepiej. W najgorszym razie może uda nam się dolecieć tym złomem na Kemlę.

- Zasięg ograniczony ilością tlenu. Czyli musimy wrócić na pokład.
Nie ulegało wątpliwości, że rozmawiają o okręcie wojennym.
- Zabieracie mnie na okręt?
- Na „Levelera”, proszę pani. Gdzieżby indziej?
Gil był naprawdę szalony. Przyleciał nie wiadomo skąd i narażał swój statek tylko dlatego,

że ona miała kłopoty. Widocznie jej komunikat w jakiś sposób dotarł do niego. Ogarnęło ją
poczucie winy. Szpiedzy nie powinni oczekiwać ratunku. To oni mieli ratować innych. Trudno,
stało się, ale nie czuła się z tym dobrze.

- Szaleństwo - mruknęła do siebie. - Co z waszymi ludźmi?
Sierżant - to musiał być Coric - przysunął mikrofon bliżej ust.
- Hej, sprawdźcie swoje HUD-y. Ślepi jesteście, czy co? Widzicie? Dlatego zawsze trzeba

mieć ze sobą Jedi albo dwóch.

Hallena nie mogła już dłużej wytrzymać.
- Pokaż - zwróciła się do Ince’a. - Pokaż mi, co widzicie.
Żołnierz sięgnął do paska i wyciągnął datapad. Na małym ekraniku widać było skaczący,

chaotyczny obraz, przypominający scenę pościgu z holofilmu; był to najwyraźniej przekaz z
kamery na hełmie jednego z klonów. Ulicę przed nim wypełniał tłum robotów. To, co w pierwszej
chwili wyglądało na barykadę z gruzów, okazało się stertą roztrzaskanych części automatów, a parę
metrów przed tą barierą stało dwoje ludzi i... i dziecko - tak, dziecko, młodziutka Togrutanka.
Trzymali miecze świetlne, wyciągając przed siebie wolne ręce. Blasterowy ogień wdarł się w
szeregi robotów. Kiedy kamera się obróciła, na moment pojawiło się kilka postaci w białych
zbrojach. Potem obraz przechylił się, gdy klon spojrzał w dół, i Hallena zobaczyła jeszcze jednego

żołnierza, który leżał na ziemi z pękniętym pancerzem, i kolejnego, który próbował go odciągnąć.

To wszystko przeze mnie, pomyślała. A przecież nie chodzi nawet o jakieś ważne

informacje. Nie mam żadnych.

To nie jest warte tylu istnień. Ja nie jestem warta tylu istnień.
Hallena złapała Ince’a za ramię, ale żeby przyciągnąć jego uwagę, musiała nim lekko

potrząsnąć. Patrzył na swoich towarzyszy w tarapatach, rozdarty między rozkazami a tym, co czuł,
że musi zrobić.

- Zabierzmy ich stamtąd - powiedziała Hallena. - Jak najszybciej.

Pozycje robotów bojowych, Athar

Ikona przedstawiająca pole widzenia Vere’a wciąż była widoczna po lewej stronie

wyświetlacza HUD Reksa, a on nie mógł jej wyłączyć.

Był pewien, że Vere nie widzi zachmurzonego nieba, na które zdawał się patrzeć.
- Żadnej reakcji, kapitanie - oznajmił Boro. Wciąż próbował sięgnąć do ręki Vere’a.

Odrzucił na bok plastoidowe osłony i oderwał fragment czarnego kombinezonu. - Zupełny brak
tętna.

Każda sekunda, jaką Boro poświęcał na próby ocucenia Vere’a, oznaczała narażanie

własnego życia. Rex opróżnił kolejny magazynek, celując w szeregi robotów, i ukrył się, żeby
załadować broń. Zmagał się z narastającą falą irracjonalnego gniewu na chłopaka, którego aktywna
służba trwała zaledwie osiem dni - od kiedy opuścił Kamino do chwili, gdy granat robota przełamał
jego ostatnią linię obrony, czyli zbroję.

Osiem dni to dla każdego za mało.
Rex mógł jedynie odpłacić za to maszynom stłoczonym naprzeciwko. W porządku. W ciągu

kilku zaledwie miesięcy tej wojny stracił tylu ludzi, że wydawało mu się bez znaczenia, czy sam
dołączy do nich wcześniej, czy później. Jeśli stanie się to szybko, przynajmniej nie będzie musiał
dłużej żyć z poczuciem, że ich zawiódł, i z myślą o tym, ilu kolejnych straci jutro.

- Boro, daj spokój. - Chwycił młodego klona za ramię. - On nie żyje, chłopie. A ty będziesz

następny, jeśli nie złapiesz za tego dece i nie zaczniesz strzelać.

- Panie kapitanie, przeszedłem pełne szkolenie medyczne. Mogę...
Boro nagle przerwał, przysiadł na piętach i wycelował karabin. Rex usłyszał dźwięk

wyłączanych głośników w jego hełmie. Boro albo wykrzykiwał przekleństwa, albo płakał, albo
robił inne rzeczy, żeby odreagować stratę kolegi. Szybko otrząsnął się z tego i otworzył ogień.
Jedynie ktoś, kto wiedział, co dzieje się wewnątrz hełmu, mógł się domyślać, co teraz przeżywa.

- Rex! Rex! - Ahsoka odłączyła się od Altisa i Callisty, którzy próbowali powstrzymać

pierwsze linie robotów. - Zabieraj Vere’a i uciekajcie.

Szeregi robotów coraz bardziej gęstniały. Gdyby blaszaki były trochę sprytniejsze,

wysłałyby kilka plutonów, żeby zajść ich z boku, ale obrazy ze zdalniaka świadczyły o tym, że na
to nie wpadły. Boczne drogi zablokowane były przez barykady, które ustawili rebelianci.

My po prostu wezwalibyśmy oddział saperów, żeby zrobił wyłom w barykadzie i przeszli na

drugą stronę, pomyślał Rex. Ale blaszaki nie myślą.

- On nie żyje - odpowiedział padawance i otworzył znów ogień.
- Ojej...
- Długo tu nie wytrzymamy. Dajcie mi parę minut, żeby podłożyć ładunki po drugiej stronie

ulicy, a potem spadajcie.

- Mogłabym ich zatrzymać na tyle długo, żeby wszyscy zdążyli uciec.
Rex przymocował do swojego karabinu wyrzutnik granatów. To nie było standardowe

wyposażenie DC-15, ale działało bez zarzutu. Wycelował w miejsce tuż za pierwszym szeregiem i
wystrzelił. Pocisk zakreślił w powietrzu łuk i spadł, wydając skwierczący odgłos.

- Szlachetny odruch - stwierdził. - Tyle że bez sensu, bo nie mogę stracić Jedi na swojej

wachcie.

- Potrafię biegać tak samo szybko jak każdy. Wiesz o tym.
- To mój oddział - odparł, zastanawiając się, dlaczego nie czuje żadnej paniki, jedynie

dławiący gniew. Sprawdził, ile zostało mu granatów, i spróbował policzyć, jak daleko sięgnie rolka
superwydajnej taśmy detonitowej. - I to ja decyduję. Przytrzymajcie ich, dopóki nie podłożę
ładunków.

- Zginiesz.
- I uratuję jak najwięcej ludzi. Wiesz, co twoi szefowie mówią o przywiązaniu, młoda. Nie

przywiązuj się do mnie za bardzo.

Ahsoka zamrugała i po namyśle cofnęła się z nadal wyciągniętym mieczem świetlnym,

którym odbijała strzały z blasterów.

- Doświadczony kapitan jest więcej wart niż konserwy - zauważył Boro. - Może ja...
- Hej, kolejka kandydatów do bezsensownych poświęceń zaczyna się tam - przerwał mu z

irytacją Rex. - Weź numerek, a odezwiemy się do ciebie, jak tylko będziemy mogli.

- Przepraszam, kapitanie.
- Nie, to moja wina. I to ja przepraszam. Jak tylko się z tym uporamy, bierz Ahsokę i w

nogi.

- Robilibyśmy to wszystko, gdyby nie chodziło o dziewczynę Pellaeona, kapitanie?
- Tak, bo chcielibyśmy, żeby ktoś kiedyś zrobił to samo dla nas.
Ziemia zatrzęsła mu się pod stopami. W pierwszej chwili pomyślał, że to salwy artylerii

gdzieś w oddali, ale zaraz zobaczył pęknięcia w nawierzchni ulicy. Wiły się niczym węże po
permabetonie, a niebawem tu i ówdzie zaczęły się rozchodzić, tworząc szersze szczeliny.

- Mistrzu Altis? - krzyknął Rex. - Co się dzieje?
Altis spojrzał pod nogi. Cały czas wyciągał rękę, jakby napierał na niewidzialne drzwi,

próbując się dostać gdzieś, gdzie nie był mile widzianym gościem. Callista i Ahsoka zastygły w
takich samych pozach.

- O rany, znowu to samo - westchnął. Kropelki potu wystąpiły mu na czoło. - Wywieramy

taki nacisk, że powoduje osiadanie gruntu.

Z budynków po obu stronach drogi zaczęły osypywać się fragmenty murów. Część gruzu

spadała na szeregi robotów. Miasto, które niedawno wyglądało jak wymarłe, nagle eksplodowało
rozpaczliwą aktywnością. Miejscowi, którzy ukryli się, żeby przeczekać walki, teraz wysypywali
się przez drzwi, przepłoszeni groźbą zawalenia się budynków.

- Myślę, że powinniście odpuścić i zwiewać - powiedział Rex.
- Dobry pomysł - zgodził się Altis. - Inaczej zabiję więcej cywili niż wrogów. - Mistrz Jedi

potrząsnął Callistę za ramię, jakby chciał wyrwać ją z transu. - Pański żołnierz zginął. Przykro mi.

- Mnie też - odparł Rex. - Coric? - Wywołał prom przez komunikator. - Coric, wycofujemy

się. Czekajcie w pogotowiu. - Skinął w stronę Altisa. - Na pański sygnał, Mistrzu.

- Trzy... dwa... teraz!
Cóż, trzy sekundy na przygotowanie to lepsze niż nic.
Gdy tylko Jedi przerwali napór Mocą, budynek po prawej stronie pierwszej linii robotów

zawalił się z hukiem w kłębach pyłu, które spowiły całą ulicę jak po wybuchu wulkanu.

Boro obejrzał się parę razy, biegnąc. Niósł kawałek zbroi Vere’a, naramiennik; Altis

podbiegł do niego i zatrzymał go na chwilę. Stary Jedi położył rękę na plecach żołnierza i coś mu
powiedział. Cokolwiek to było, dodało chłopakowi wigoru. Rex puścił się sprintem w kierunku
bocznych dróg, spodziewając się najgorszego.

- Kapitanie, nie ruszajcie się stamtąd - odezwał się Coric w jego słuchawce. - Lecimy po

was. Lądujemy na końcu ulicy. Widzi pan metalową barierkę na skrzyżowaniu?

Rex zrobił w tył zwrot i dał wszystkim znak, żeby się zatrzymali. Nie mieli na razie żadnych

robotów na ogonie - prawdopodobnie próbowały się przedrzeć przez gruzy, bo durne maszyny nie
potrafiły się wspinać - ale to nie znaczyło, że nie mogą ściągnąć na siebie uwagi z powietrza.

- Widzę - potwierdził Rex. - Przecież kazałem wam czekać.
- Ale agentka Devis kazała po was wrócić, kapitanie. - Coric sprawiał wrażenie, jakby

bardzo się starał zbagatelizować sytuację. - Damulka oficera zawsze przewyższa go stopniem, więc

ona jest kimś w rodzaju komandora. W dodatku mam ją przed sobą.

- Dobra, dajcie nam czas, żeby tam dotrzeć.
Puścili się znów biegiem. Poruszali się zrywami i zachowywali odstępy między sobą, na

wypadek gdyby któryś z miejscowych był uzbrojony i na tyle wściekły, żeby chcieć wyrównać
rachunki krzywd z Republiką, która nic dla nich nie zrobiła.

Stary, dobry Coric. Skąd facet wie, kiedy naprawdę pragniesz, żeby zlekceważył twój

rozkaz? - pomyślał Rex.

Dla Vere’a było i tak za późno. Rex znów spróbował skanalizować gniew, tak żeby go

napędzał i pomagał mu skupić się na zadaniu. Wyrzuci go z siebie później, kiedy nie będzie nikogo,
kto mógłby zobaczyć, jak się rozkleja.

Słychać już było znajomy pomruk silników promu, tłumiony przez budynki, dopóki statek

nie wyleciał z nagłym hałasem na otwartą przestrzeń. Unosił się metr nad ulicą; podmuch powietrza
rozbryzgiwał stojącą w kałużach wodę. Ross i Ince wyskoczyli i przyjęli pozycje obronne, po czym
prom osiadł na amortyzatorach. Wyglądał, jakby spoczywał na poduszce z mgły.

- Boro! - krzyknął Rex. - Biegiem.
Złapał żołnierza za ramię i popchnął do przodu, zaskoczony, że instynkt kazał mu w tym

momencie zatroszczyć się nie o Ahsokę, lecz o swoich ludzi. Wysłał pozostałych kolejno na prom,
po czym wprowadził do środka dwóch osłaniających ich żołnierzy. Nie zdążył nawet zatrzasnąć za
sobą włazu, kiedy Coric poderwał statek.

- W samą porę - odetchnął Coric. Rex przytrzymał się barierki i spojrzał w dół. - Właśnie

przybyła blaszana armia.

Pod nimi roboty bojowe maszerowały ze szczękiem w równych szeregach, całkiem jakby

nic się nie stało, w kierunku miejsca, gdzie jeszcze przed chwilą znajdował się prom. Wyglądało, że
jest ich znacznie mniej; musiały to być te odrobinę sprytniejsze, które szczęśliwym trafem zdołały
przebrnąć przez gruzy. Uniosły blastery z precyzją gwardii honorowej na państwowym pogrzebie,
wycelowały, wystrzeliły - i chybiły. Czerwone smugi blasterowych błyskawic przemknęły pod
kadłubem statku.

Rex uświadomił sobie, że wszystko, co wie o pogrzebach - jakichkolwiek pogrzebach -

pochodzi z serwisów informacyjnych HoloNetu. Zamknął właz i usiadł na jednej z ławek z
zamkniętymi oczami. Kiedy znów je otworzył, zobaczył Hallenę Devis wpatrującą się w niego.

Oczywiście agentka nie mogła stwierdzić, czy on na nią patrzy. Widziała jedynie hełm z

osłoną w kształcie litery T, taki sam jak u każdego klona. Z czystej uprzejmości Rex zdjął go i
pozwolił jej nawiązać kontakt wzrokowy.

- Dzięki za uratowanie życia - powiedziała. Na czole miała dużego guza. Lekarz będzie

musiał to obejrzeć. - Przykro mi, że kosztowało to życie jednego z pańskich ludzi.

- Taka robota, proszę pani. - Właściwie chciał powiedzieć coś innego, ale to nie była jej

wina; w końcu sam zgłosił ich do udziału w tej misji. - Rozumie to pani tak samo dobrze jak każdy.

- Nigdy nie daj się wziąć do niewoli i nigdy nie bierz jeńców. Tak mówią Irmenowie.
Rex pomyślał, że trzeba będzie wyjaśnić kilka spraw, ale to już nie jego zadanie. Zauważył,

że Ince, Boro, Joc, Hil i Ross zamilkli; zapanowała nienaturalna, absolutna cisza, jak wśród ludzi,
którzy przerwali łączność. Byli na swojej własnej częstotliwości. Rex się nie wtrącał. Cokolwiek
mieli do omówienia, musieli bardzo potrzebować prywatności. Był to jeden z punktów etykiety,
których Rex ściśle przestrzegał. Jeśli twierdzili, że jest idiotą, jeśli go przeklinali lub jeśli
przeżywali po prostu pierwsze porywy żalu, była to ich sprawa. Rex zdecydowałby się wejść na ten
kanał jedynie w nadzwyczajnej sytuacji.

Cóż, chłopcy pierwszy raz widzieli, jak ginie ich kolega, pomyślał. Nie mogę o tym

zapominać.

Altis, siedzący obok Bora, zdawał się mimo wszystko coś słyszeć. Mistrz Jedi położył w

milczeniu rękę na ramieniu chłopca.

Jaki to miły człowiek, pomyślał Rex.
- W każdym razie załatwiliście to tak szybko, że będziemy z powrotem na pokładzie, zanim

generał Skywalker zdąży do nas dolecieć - stwierdził. - Dobra robota.

Prom mknął w kierunku górnej warstwy atmosfery, ponad pokrywą chmur, wchodząc w

obszar błękitu, potem fioletu i wreszcie czerni. Teraz musieli jedynie zadokować na „Levelerze” i
zostawić za sobą JanFathal.

Ta planeta była na razie dla Republiki stracona.
Chyba najgorsze mamy za sobą, pomyślał Rex i przeklął sam siebie za kuszenie losu.

Republikański myśliwiec typu Torrent „Echo-97", na obrzeżach układu Fath, w

drodze na JanFathal

Anakin zastanawiał się, czy to Moc próbuje mu dać wreszcie nauczkę za lekceważenie

poleceń swoich Mistrzów.

Ja się obijam, a moi ludzie są w tarapatach, pomyślał.
To nie w porządku, że muszę się wymykać, żeby zobaczyć się z własną żoną.
No dobra, to jest wymówka. I wcale mnie nie usprawiedliwia.
- Skywalker do „Levelera”. - Widział nieruchomą ikonę transpondera okrętu na swoim

monitorze. - Odbieram jakieś niepokojące sygnały z komunikatora Reksa. Co się dzieje?

Zamiast oficera łącznościowego odezwał się sam Pellaeon.
- Jest już w drodze powrotnej z JanFathal.
- Przez całą drogę z Coruscant wskakiwałem i wyskakiwałem z nadprzestrzeni, próbując go

namierzyć. Jak on się tam znalazł?

Pellaeon wydawał się dziwnie powściągliwy. Zawsze był człowiekiem ogromnie pewnym

siebie, wyjątkowo niepokornym, nawet przed obliczem wściekłego admirała, teraz jednak był jakiś
nieswój. Anakin czuł to bardzo wyraźnie.

- Dostaliśmy zadanie uwolnienia agentki Wywiadu Republiki, kiedy nieprzyjaciel rozpoczął

inwazję - wyjaśnił Pellaeon. - Znam dobrze tę osobę, nawiasem mówiąc.

Anakin zrozumiał. Ton Pellaeona mówił wszystko. No cóż... chyba nie wypada mi się

skarżyć, pomyślał. Jeśli w ogóle jest się na co skarżyć.

- Zrozumiałem, kapitanie. Jak wygląda sytuacja?
- Trzymamy się w pewnej odległości, ponieważ niektóre z naszych systemów nie są jeszcze

w pełni sprawne. Gdyby jednak Rex napotkał na jakieś problemy ze strony separańców,
wkroczymy do akcji.

- Mogę go eskortować - zaproponował Anakin. - Czego mam szukać?
- Promu zaopatrzeniowego. Może wciąż używać fałszywego kodu transpondera, więc trzeba

uważać.

W porządku, wyczuję, czy to Rex, czy nie, ale takie stwierdzenia mogą wywołać niepokój,

pomyślał Anakin.

- Nie otworzę ognia bez potwierdzenia wzrokowego, kapitanie.
- Mają Jedi na pokładzie, więc pewnie będzie pan mógł ich wyczuć swoim radarem Mocy

czy jak wy tam to nazywacie.

- A więc Ahsoka uparła się, żeby lecieć.
Pellaeon nabrał powietrza bardzo ostrożnie, jakby pertraktował w wyjątkowo delikatnej

kwestii.

- Tak, razem z Mistrzem Altisem i dwójką jego uczniów.
No, no... tego Anakin się nie spodziewał.
Altis.
Nazwisko wydawało mu się mgliście znajome, ale wpatrując się w gwiazdy otaczające

Torrenta, nie pamiętał dlaczego. Dopiero po paru chwilach sobie przypomniał.

Qui-Gon Jinn, jego niedoszły Mistrz, człowiek, który chciał zrobić z niego Jedi pomimo

sprzeciwu Rady, wspominał kiedyś o Altisie. Mówił także o Dooku jako o swoim byłym Mistrzu.
Qui-Gon zadawał się z najbardziej niepokornymi i nieortodoksyjnymi spośród Jedi - z
myślicielami, buntownikami, obrazoburcami, a czasem nawet ze zdrajcami.

Anakin nie mógł sobie przypomnieć, do jakiego gatunku odszczepieńców należał Altis, ale

to było bez znaczenia. Miał teraz okazję przywołać szczęśliwe wspomnienia swojego dawnego
mentora. Tęsknił za Qui-Gonem.

- Generale, jest pan tam?
- Przepraszam, kapitanie. Próbowałem odszukać w pamięci to nazwisko. - Anakin zamknął

na chwilę oczy i skoncentrował się, pozwalając, żeby obmywały go przypływy i odpływy Mocy.
Tak, czuł skupisko silnych osobowości. W tych czasach trudniej było poczuć coś wyraźnie przez
fale przemocy i strachu, które mąciły nurty Mocy, ale teraz zdobył namiary, jakich nie mógł mu
zapewnić żaden komputer nawigacyjny. - Będziemy mieli o czym rozmawiać w pańskiej nowej,
lśniącej mesie.

Pellaeon znów się zawahał. Trwało to zaledwie ułamek sekundy, ale Anakin to zauważył.
- Pańska padawanka z pewnością wprowadzi pana w temat.
Ahsoka musiała naprawdę dać się Pellaeonowi we znaki. Jego ton mówił wszystko.
- A co z JanFathal? Nie miałem z nimi łączności. Czy Mistrz Yoda wyśle siły do odparcia

inwazji?

- Z tego, co mówi Wywiad, rozumiem, że zrezygnował ze względu na szerokie poparcie dla

rewolucjonistów. Musielibyśmy walczyć na dwa fronty.

- Powinniśmy lepiej dobierać sojuszników...
- W rzeczy samej. Jesteśmy w kontakcie z promem Reksa, więc powiadomię go, że się pan

zbliża.

Anakin obliczył czas przelotu na podświetlnej ze swojej aktualnej pozycji na obrzeżach

układu Fath i postanowił od razu skoczyć w nadprzestrzeń. Było to duże marnotrawstwo paliwa, ale
jeśli Rex potrzebował eskorty, to potrzebował jej w tej chwili, a nie za pół godziny.

Anakin uruchomił przycisk skoku i teraz patrzył, jak gwiezdny krajobraz rozciąga się i

zakrzywia. Myśliwiec znalazł się niemal natychmiast w sercu układu. Krótkie skoki były
najbardziej ryzykowne ze wszystkich manewrów. Najdrobniejszy błąd, chwila spóźnienia i jego
myśliwiec mógł wypaść z nadprzestrzeni, trafiając prosto w zewnętrzną powłokę gwiazdy.

Oczywiście tak się nie stało. Anakin szczycił się swoimi umiejętnościami pilotażu, które

zawdzięczał nie tylko nadnaturalnym właściwościom Mocy, ale także wyjątkowej dyscyplinie i
długim godzinom ćwiczeń, wspólnych dla Jedi i zwykłych pilotów.

Ciężko pracowałem, żeby to osiągnąć, pomyślał. To coś więcej niż szczęście. I więcej niż

wyostrzone przez Moc zmysły.

Torrent wyszedł z nadprzestrzeni niemal tak szybko, jak do niej wskoczył. Jego iluminator

wypełniała teraz zielono-biała tarcza JanFathal.

- Skywalker do Reksa, odbiór... - Sensory Anakina pokazywały kilka statków separańców w

pobliżu planety. - Skywalker do Reksa...

- Słyszę pana, generale - odezwał się głos Corika. - Nie mamy jeszcze pana na monitorze.
- Cały czas używacie fałszywego kodu?
- Tak, panie generale. Musieliśmy się zwijać w pośpiechu, bo podejrzewaliśmy, że możemy

mieć towarzystwo.

- Mam was na ekranie. Możecie potwierdzić, że wyświetlacie się jako statek pomocniczy

floty Federacji Handlowej?

- Potwierdzam.
- Po tym krótkim dreszczyku emocji na JanFathal wszystko w porządku?
- Niestety nie, panie generale. Straciliśmy szeregowego Vere’a.
Vere? Anakin nawet nie zdążył go poznać, a teraz już nie będzie miał szansy. Chłopak

został przydzielony do Pięćset Pierwszego zaledwie parę dni temu. Cóż, Rex nie będzie w
najlepszym nastroju; wprawdzie umiejętnie zachowywał pozory stoickiego spokoju, jednak Anakin
potrafił go przejrzeć dzięki Mocy i wiedział, jak emocjonalnie kapitan do tego podchodzi.

- Przykro mi. Powinienem być z wami. Powiedz Reksowi, że...
- Cholera - mruknął Coric. - Przepraszam, generale... czy zauważył pan obiekt poruszający

się szybko w kierunku „Levelera”?

Na ekranie Torrenta widać było żółtą ikonę wrogiego statku, który najwyraźniej odłączył się

od reszty flotylli separańców i zmierzał w stronę statku Pellaeona. Okręt, który chciał się schować i
potrafił zminimalizować zostawiane w przestrzeni kosmicznej ślady, stanowił niewielki cel w tym
bezmiarze. Niektórzy za bardzo ufali sensorom - ale też większość nie miała nic innego.

- Tak, to statek separańców - potwierdził Anakin. - Znaleźli „Levelera”.
- Domyślili się, że musimy połączyć się z jakimś większym obiektem w pobliżu.
Anakin nawiązał połączenie z okrętem.
- „Leveler”, tu Skywalker. Statek separańców leci bardzo szybko w waszym kierunku,

współrzędne siedem-siedem-dziewięć-pięć. Wchodzę.

- Obserwujemy go, panie generale.
- Jak wygląda wasza sprawność bojowa?
- System celowniczy pocisków udarowych nie działa, ale mamy działo laserowe i torpedy.
- W porządku, zajmę się nim - powiedział Anakin.
Najprostszym rozwiązaniem byłoby, żeby „Leveler” skoczył w nadprzestrzeń. Anakin obrał

kurs przecinający się z torem lotu okrętu Separatystów; liczył na to, że nieprzyjaciel uznał, iż
Republika by czegoś takiego nie zrobiła. Nie porzuciłaby swoich ludzi, skazując ich na śmierć z rąk
wroga lub z braku tlenu w drodze do najbliższej bazy.

Porządny kapitan zaczekałby, aż prom zadokuje, nawet jeśli ma na ogonie okręt

nieprzyjaciela.

Separańcy musieli na to właśnie liczyć.
Anakin natomiast liczył na to, że separańcy zechcą dopaść „Levelera” - po remoncie,

pełnego najnowocześniej technologii i tajnych danych - w jednym kawałku.

ROZDZIAŁ 8

Jestem Korelianinem, a jak głosi powiedzenie, my nie dajemy sobą sterować.

Gilad Pellaeon

Republikański okręt szturmowy „Leveler”, tuż poza przestrzenią nad JanFathal

- Alarm, alarm, alarm. Wszyscy na stanowiska!
„Leveler” walczył teraz naprawdę; lot próbny wydawał się odległą przeszłością. Pellaeon

stał na pogrążonym w półmroku mostku, opierając się dłońmi o konsoletę dowodzenia, i wpatrywał
się w otchłań, która nie chciała nic ujawnić, zanim będzie za późno. Według informacji Wywiadu
statek separańców był to lekki krążownik „Niezgoda”, ale Pellaeon nie był pewien, czy zaufałby
Wywiadowi Republiki, gdyby chciał się tylko dowiedzieć, która jest godzina.

- Okręt nieprzyjaciela zlokalizowany, odległość trzynaście-sześćset, namierzam... - Główny

oficer taktyczny, Derel, był klonem. Gdyby to zależało od Pellaeona, obsadziłby klonami wszystkie
stanowiska bojowe. - W zasięgu, panie kapitanie.

- Jak myślicie, Derel, czego chcą nasi kumple separańcy?
- „Niezgoda” ma nas w zasięgu strzału, więc sądzę, że chcą nas dopaść w jednym kawałku.
Zwykle to do GOT-a należała decyzja o rozpoczęciu walki z nieprzyjacielem. Tym razem

jednak kapitan osobiście postanowił wydać rozkaz ataku i miał nadzieję, że Derel nie poczuje się
urażony.

- Mógłbym się z tym zgodzić - odparł Pellaeon. - Ale dlaczego reszta flotylli do niego nie

dołączyła? Niemożliwe, żeby byli tak zajęci na JanFathal. Ta planeta nie ma floty kosmicznej. W
przeciwnym razie nie potrzebowaliby nas.

- Może uważają, że nie są odpowiednio wyposażeni do walki z nami. Czysto

oportunistyczne podejście.

- Meriones? Dajcie mi mapę w czasie rzeczywistym na dużym wyświetlaczu, poruczniku. -

Stuknął chłopaka w tył głowy, żeby przyciągnąć jego uwagę. Taktyczne stacje robocze były w
zasięgu ręki; wystarczyło zrobić krok w lewo lub w prawo. - No, do roboty.

- Już się robi, panie kapitanie.
Pellaeon pogładził wąsy palcem wskazującym, rozważając możliwe scenariusze. Tu nie

chodziło o wygranie bitwy. Najważniejsze było uratowanie okrętu i promu lub przynajmniej
niedopuszczenie, żeby „Leveler” wpadł w ręce wroga. Okręt nie był dumą republikańskiej floty, ale
miał zaawansowane technicznie uzbrojenie, a zachowanie separańców sugerowało, że mogą o tym
wiedzieć. Republika miała niewątpliwie agentów w niektórych stoczniach KNS, ale na Kemli?

Separańcy coś wiedzieli. Na pewno.
Mogliby nas trafić z tej odległości, pomyślał Pellaeon. A my moglibyśmy trafić ich.
Dlaczego wysłali za nami jeden okręt, skoro mają całą flotyllę? Jeśli wykryli prom,

dlaczego go nie atakują?

Ponieważ wiedzą, że nie będziemy mieli po co tu sterczeć, jeśli nie będzie promu. A to nas

chcą dorwać, doszedł do wniosku kapitan.

Spróbował odwrócić problem. Okręt separańców podejmował ryzyko, zapuszczając się

tutaj. Gdyby jednak go zaatakowali, musieliby ostatecznie zmierzyć się ze wszystkimi i „Leveler”
prawdopodobnie by przegrał, nawet gdyby był w stu procentach sprawny. Separańcy - przynajmniej
w kosmosie stanowili armię złożoną z bezmyślnych robotów i niezbyt błyskotliwych organicznych,
tutaj jednak mieli przewagę liczebną.

Jasne punkciki zawieszone na holomapie, którą miał przed sobą, poruszyły się nieznacznie i

przykuły jego uwagę.

- Panie kapitanie, dwa statki separańców odłączyły się od reszty i najwyraźniej również

zmierzają w tym kierunku. - Derel przerwał i spojrzał na drugi ekran. - Wyrzutnie pocisków
udarowych wciąż nie działają, ale tłumiki napędu są stabilne i wszystko inne już gotowe.

Pellaeon miał wrażenie, że obejmuje wzrokiem pełne trzysta sześćdziesiąt stopni dookoła

mostka. Znał powody, dla których miał tak wyostrzoną świadomość w czasie walki. Wiele niemal
podprogowych wskazówek na statku i na mostku mówiło mu, co czuje jego załoga. Słyszał ciche
mlaśnięcia i bezwiedne odgłosy zdradzające nastrój - niewypowiedziane słowa i wstrzymywane
oddechy.

- Rumahn - zwrócił się do pierwszego oficera. - Co byś zrobił na moim miejscu?
Wyczuwał zakłopotanie podwładnego. Rumahn był solidnym zastępcą, człowiekiem, który

zawsze potrafił znaleźć równowagę między troską o załogę a tym, co bezwzględnie należy zrobić.
Stosował się do przepisów Floty, ale w rozsądny sposób. I nigdy nie dał się przyłapać na piciu po
kolacji czy śpiewaniu serenady pod balkonem pięknej mężatki. Warto więc było prosić go o opinię.

Derel stukał w przyciski monitora wyświetlającego odczyty sensorów. Przez chwilę na

mostku było tak cicho, że Pellaeon słyszał paznokcie oficera, uderzające o plastoid.

- Ruszyłbym w kierunku promu, panie kapitanie - powiedział Rumahn - i otworzyłbym

ogień zaporowy, żeby osłaniać okręt w trakcie przechwytywania promu.

- A gdyby na pokładzie nie było agentki Devis?
- Jak najszybciej wyniósłbym się z tego sektora, panie kapitanie - odparł bez mrugnięcia

okiem Rumahn. - Wątpię, czy jesteśmy gotowi do walki, a starcie nie jest najlepszym sposobem na
testowanie sprawności bojowej okrętu.

Była to brutalnie szczera opinia, ale zgodna z procedurami Floty, ponieważ w grę wchodził

okręt z kilkutysięczną załogą. Ale było to też... niewłaściwe.

- W chwili, w której zrezygnujemy z podejmowania wysiłków dla uratowania każdego

członka załogi i każdego żołnierza, ta marynarka i Wielka Armia, wszystko zacznie się sypać -
stwierdził Pellaeon. - Z tego, co wiem, separańcy nie mają obozów jenieckich, co byłoby najlepszą
opcją dla załogi promu. Dlatego też, komandorze Rumahn, ruszymy w ich stronę, tak jak
sugerowaliście. Sternik, obierzcie kurs na prom. Rex, generale Skywalker, jesteście gotowi?
Szybkie dokowanie, a potem skok. Nawiązywać walkę tylko w ostateczności. Możemy uciec

„Niezgodzie” i oceniam, że mamy dobrych parę minut przewagi nad pozostałymi dwoma okrętami.

- Chwileczkę, panie kapitanie. Oni już wiedzą, gdzie jesteśmy, więc możemy równie dobrze

użyć aktywnych radarów. - Derel wysłał bezpośredni sygnał do „Niezgody”, zamiast skorzystać z
odczytów pasywnych radarów. W ten sposób podał wrogowi kurs i prędkość „Levelera”, ale teraz
to już nie miało znaczenia. - Upewnijmy się, że wiemy, z czym mamy do czynienia...

Pellaeon nachylił się nad konsoletą, żeby spojrzeć na ekran. Tylko wykwalifikowany

operator potrafił właściwie zinterpretować odczyty, ale Pellaeon wiedział, na co patrzy.

- To nie jest żaden lekki krążownik - zadecydował. Aktywne czujniki odbierały sygnał

znacznie większego i lepiej uzbrojonego okrętu. - Albo Wywiad znów się pomylił...

- Niekoniecznie, panie kapitanie - powiedział Derel. - Wygląda na to, że oni też mogą

używać lipnych transponderów.

To nie jest „Niezgoda”. To jest niszczyciel. Może mieć ze czterdzieści turbolaserów.
Cholera. Większa siła ognia niż w krążowniku. I w dodatku szybszy.
- Niech to - szepnął Pellaeon.
Odwrócił się w stronę oficera łącznościowca i przesunął kciukiem w poprzek szyi, dając

znak, że wszystkie zewnętrzne połączenia mają natychmiast zostać przerwane.

Łącznościowiec skinął tylko głową.

Prom zaopatrzeniowy w drodze na „Levelera”

- A więc nie przybędzie z odsieczą żadna kawaleria oprócz generała - mruknął Coric. -

„Leveler” jest zdany na własne siły, a my tak samo. W porządku. Damy radę.

- Przynajmniej dowództwo nie kazało nam walczyć do ostatniego żołnierza. - Ince nachylił

się nad oparciem fotela drugiego pilota, żeby spojrzeć na sensory. Mógł przełączyć obraz na swój
wyświetlacz HUD, ale Rex rozumiał tę podstawową ludzką potrzebę, żeby po prostu rzucić okiem.
- Spójrzmy prawdzie w oczy. Już po nas. Wszystko jedno, czy to krążownik, czy niszczyciel. Mam
rację, sierżancie?

Coric chrząknął znacząco.
- To właśnie ten optymizm trzyma nas przy życiu.
- Namierzyłeś już „Levelera”? - spytał Rex.
- Jeśli pan pyta, czy celuję we wrota hangaru, to tak, kapitanie. - Coric robił, co mógł, przy

swoich skromnych umiejętnościach i skromnych możliwościach statku. Nie był asem pilotażu. - Ale
jeśli dowódca separańców nie zamierza rozwalić nas ani „Levelera”, to nie mam pojęcia, jaki może
być jego następny ruch.

- Będzie chciał unieszkodliwić „Levelera” - odparł Rex. - Najpierw napęd, potem

uzbrojenie. Łatwiej powiedzieć niż zrobić.

- Gdzie te czasy, kiedy strzelało się całymi burtami, aż jednej ze stron skończyły się okręty?
- To było dawno. W zeszłym miesiącu.
Ograniczona świadomość sytuacyjna.
Tego właśnie Rex nie lubił w kosmicznej marynarce. Wolał czuć grunt pod nogami, móc się

rozejrzeć z niewielką pomocą systemów w swoim hełmie - albo nawet zdjąć kubeł i użyć po prostu
własnych oczu, uszu i nosa.

Teraz właśnie zdjął hełm. W sytuacji takiej jak ta powinien wprawdzie mieć go na głowie na

wypadek, gdyby powstał wyłom w kadłubie, miał jednak wrażenie, że godzinna prolongata, zanim
wykończy go okrutna próżnia, to wątpliwa korzyść.

Przez ograniczoną powierzchnię iluminatora widać było jedynie wąski prostokąt czarnej,

usianej gwiazdami przestrzeni. Nie sposób było zobaczyć nic więcej, jeżeli nie leżało dokładnie
naprzeciwko i pod odpowiednim kątem, żeby odbijać światło gwiazdy Fath. Kosmos był strasznie
wielki.

A sensory kłamały.
- Przynajmniej Skywalker może nas znaleźć - stwierdził Rex. - Praktyczna rzecz, taki Jedi. -

Obejrzał się przez ramię. - Bez urazy.

- Miło być użytecznym - odparł Altis. - Dziękuję.
- Nawet generał nie potrafi czynić cudów, kapitanie - zauważył ściszonym głosem Coric.
- No cóż, może nam zapewnić osłonę, a to i tak dużo jak dla mnie. - Rex spojrzał znów na

przedział załogowy. Hallena Devis nie wyglądała najlepiej; rana głowy zaczynała jej się dawać we
znaki. Tylko nam tu nie umrzyj po tym wszystkim, pomyślał. Niepokoiła go możliwość krwotoku
podtwardówkowego, opóźnionej śpiączki i wszystkich złych rzeczy, które mogły się jeszcze
zdarzyć. Gdzie ten Skywalker? - No, dalej. Łapmy ten okręt.

- Ejże... - Coric wpatrywał się przez chwilę w ekran. - Gdzie on się podział?
- Co?
- Nie chcę was martwić, ale „Leveler” właśnie skoczył.
- To całkiem niezły powód do zmartwienia. Pokaż.
Rex nie mógł w to uwierzyć. Pochylił się nad ramieniem Corika, żeby samemu spojrzeć na

ekran, i rzeczywiście - ikona i kurs „Levelera” znikły z mapy.

- Pewnie wyłączył transponder, żeby ich wykiwać. - Nic nie widzę, pomyślał. Ni cholery nie

widzę. Co za koszmar. - Pellaeon by nie uciekł, a już na pewno nie bez słowa. A może to znowu
jakiś problem techniczny.

Zapadła niezręczna cisza. Rex spojrzał na Hallenę w samą porę, żeby dostrzec, jak jej twarz

zastyga w obojętnym wyrazie. Nie mogła jednak oszukać klona, kogoś, kto musiał polegać na
najdrobniejszych gestach i tikach, żeby rozpoznawać znajomych w morzu identycznych twarzy.

Ta kobieta na pewno teraz myśli, że Pellaeon nie jest tym człowiekiem, za którego go

uważała... i szuka dowodów, że to nieprawda.

- W porządku, sierżancie... wyłączyć wszystkie zbędne systemy. - Rex cofnął się do

przedziału załogowego i stuknął Bora w hełm. Chłopak miał spuszczoną głowę, jakby patrzył na
swój datapad, który znajdował się pośrodku jego ikony HUD-a. Pewnie potrzebował czegoś, żeby
oderwać myśli od tego, co naprawdę chodziło mu po głowie. Tak jak wszyscy. - Sprawdź, ile mamy
tlenu, żołnierzu, i czy damy radę dolecieć na Kemlę.

Wszyscy wiedzieli, że szanse dotarcia do kemlańskich stoczni bez zestrzelenia są nikłe, z

tlenem czy bez. Rex podejrzewał jednak, że nie ma na tym statku istoty, która byłaby skłonna łatwo
się poddać. Ahsoka patrzyła mu prosto w oczy, za to Altis i dwójka jego Jedi wyglądali na
zrezygnowanych.

Boro szybko wypełnił rozkaz.
- Mamy dwanaście par płuc i ilość tlenu wystarczającą na mniej więcej połowę drogi, może

trochę dalej, jeśli maksymalnie ograniczymy zużycie.

No cóż, wszyscy to wiedzieliśmy, pomyślał Rex. Dobrze, że nie dowodzę bandą panikarzy.
- W porządku - powiedział, oparł ręce o biegnącą w poprzek sufitu rurę i omiótł wzrokiem

przedział załogowy. - Wybór mamy niewielki. - A czy kiedykolwiek było inaczej? To się powtarza
raz za razem... - Możemy zostać tu i liczyć na cud, brutalnie zredukować liczbę płuc albo znaleźć
najbliższe odnawialne źródło tlenu, którym jest wroga planeta pod nami.

Hallena spojrzała na niego.
- Jestem przygotowana na redukcję płuc. A ponieważ to wszystko z mojego powodu,

zgłaszam się na ochotnika... ale nie radziłabym dać się wziąć do niewoli.

Zamilkła, ale wciąż nie spuszczała z niego wzroku.
- Ja też tego nie planowałem - odparł Rex. - Ostatnim razem nieszczególnie mi się podobało.
Altis pochylił się do przodu i oparł łokcie na kolanach.
- My, Jedi, potrafimy wprowadzić się w tak głęboki trans, żeby zmniejszyć zużycie tlenu,

ale nie wiem, czy to wystarczy, żeby reszta mogła przeżyć. Jestem jak najbardziej za tym, żeby
zawrócić i podjąć walkę. - Spojrzał na Callistę i Geitha, którzy pokiwali głowami. - Widzicie?

- Ja też - oświadczyła Ahsoka.
Rex popatrzył na swoich żołnierzy. Miał niemal nadzieję, że się sprzeciwią, zaczną

dyskutować, zrobią cokolwiek innego niż to, w czym byli szkoleni codziennie, odkąd nauczyli się
chodzić - w wykonywaniu rozkazów. Ale oni należeli do Legionu Pięćset Pierwszego, więc wybrali

najbardziej oczywiste rozwiązanie.

- Jeśli mam przedwcześnie zginąć - oznajmił Hil - to chciałbym zabrać ze sobą jeszcze parę

blaszaków, panie kapitanie.

Rex był tego pewien.
- JanFathal to nie uratuje, ale my poczujemy się lepiej, prawda?
- Tak jest, panie kapitanie - zapewnił Boro. - Mnie to pasuje.
- A jak już tam będziemy, to może przyjdzie nam do głowy jakiś pomysł na wydostanie się

z tej planety.

Coric wykonał zwrot o niemal pełne sto osiemdziesiąt stopni, wyłączył wszystkie systemy,

oprócz napędu i podtrzymywania życia, i skierował prom z powrotem w stronę powierzchni
planety.

- Dyskretniej już się nie da, panie kapitanie. Dokąd lecimy?
- Do Atharu. - Rex włączył komunikator i wysłał krótką, zakodowaną wiadomość do

Skywalkera. Im mniej korzystali ze środków łączności, tym większa była szansa, że nie zostaną
wyśledzeni. - Lepsze kłopoty, które już znamy, niż te, których nie znamy.

Myśliwiec typu V-19 Torrent „Echo-97", przestrzeń nad JanFathal

Anakin wszedł w tor lotu niszczyciela i zorientował się, że stało się coś bardzo niedobrego.
Było już za późno na skradanie się. Czuł przytłaczającą obecność statku jako zakłócenie w

Mocy, ale widział jedynie duży obiekt na odczytach sensorów i bezgwiezdny fragment kosmosu w
miejscu, gdzie okręt wisiał w ciemności. Dopiero kiedy zrobił pętlę, oślepiające słońce wydobyło
go z mroku, zalewając jaskrawym światłem.

A „Leveler” zniknął. Skoczył w nadprzestrzeń.
- Rex? - Anakin jeszcze raz odczytał komunikat. Prosty kod: zero-zero-sześć-pięć, powrót

do ostatnich znanych współrzędnych. Dla kogoś, kto by go przechwycił i odkodował, nic by to nie
znaczyło. To mogło być cokolwiek, od rozkazu po potwierdzenie odbioru. I jedynie odbiorca
wiedział, co to za współrzędne.

Ostatnią lokalizacją, z której komunikator Reksa nadał sygnał, był Athar.
- W porządku, Rex. Ostatnim razem mówiłem, że po ciebie wrócę, ale nie wróciłem. -

Anakin nie widział promu na tablicy przyrządów, ale wyraźnie wyczuwał Jedi. - Tym razem będzie
inaczej.

Niszczyciel separańców mógł prawdopodobnie wykryć Torrenta nawet z tej odległości,

jednak Anakin wyczuwał, że jego dowódcy nie interesuje pojedynczy myśliwiec. Zapewne
rewidował teraz swoje cele po tym, jak „Leveler” zniknął.

To nie było w stylu Gilada Pellaeona.
Nawet robot bojowy by na to wpadł. Ale jaki był jego plan - i dlaczego wykonał skok w

kompletnej ciszy - Anakin nie miał pojęcia. Ruszył w stronę planety, kierując się sygnałami,
których żadna aparatura nie mogłaby odebrać: charakterystycznym śladem Jedi.

Paru z nich emanowało bardzo silną obecnością w Mocy, zupełnie odmienną niż Ahsoka.

Togrutanka wydawała się przez nich przesłonięta.

Altis... Tak, Qui-Gon miał ciekawych przyjaciół.
- Jesteś na tyle bystry, żeby domyślić się, co zrobię, prawda, Rex? - wymamrotał do siebie

Anakin. - Nie otworzycie ognia, jeśli wasze sensory wykryją jakiś szybko poruszający się,
niezidentyfikowany obiekt na ogonie...

Anakin zamknął oczy i podążył za doznaniem w Mocy, przypominającym ból zatok, który

ustępował, kiedy jednoczył się z jego źródłem. Kiedy otworzył znów oczy, po paru chwilach lotu z
prędkością tysięcy kilometrów na godzinę, tarcza planety wypełniała większą część iluminatora. A
na tle zielonego morza i białych chmur widać było sylwetkę promu.

Każdy statek separańców powinien już odebrać sygnaturę termiczną myśliwca -

przynajmniej gdyby chciał. Może bardziej interesowało ich to, czy i gdzie „Leveler” znów się

pojawił.

Oczywiście, jeśli nie ma jakichś poważnych problemów technicznych. To niepodobne do

Pellaeona tak zupełnie ucichnąć.

Anakin przeleciał nad promem i przechylił maszynę, żeby pilot od razu rozpoznał

charakterystyczny trójkątny kształt Torrenta. Zakołysał myśliwcem, dając znak, że poprowadzi
prom. Cisza na łączach była na razie najlepszym rozwiązaniem. Obserwował odbicie promu w
osłonie kabiny Torrenta aż do momentu, kiedy wszedł w górną warstwę atmosfery i wszystko
zniknęło w oparach gorącego gazu.

Był na wysokości piętnastu tysięcy metrów, kiedy jego komunikator obudził się do życia i

przemówił głosem Reksa:

- Wie pan, dokąd lecieć, panie generale, czy polecić panu jakiś malowniczy zakątek?
- Z daleka wyglądało to dużo ładniej.
- Nic więcej nie może pan teraz dla nas zrobić. Powinien pan się ulotnić, póki się da.
- Mogę dotrzymać wam towarzystwa, dopóki nie zjawi się transport.
Nastąpiła chwila ciszy.
- Dziękuję, panie generale.
- Macie mapę okolicy?
- Proszę zrobić pętlę i ustawić się za nami. Znamy wszystkie opuszczone budynki - odparł

Rex.

- Odebraliście jakiś przekaz z „Levelera”, zanim wykonał skok?
- Nie, panie generale. Ale Pellaeon na pewno ma jakiś plan. Zawsze ma.
Była to bardzo swobodna rozmowa; żadnego zaniepokojenia w głosie, żadnych sztywnych

procedur, nic, co wskazywałoby, że oba statki rozmyślnie wleciały na terytorium wroga i że nie
mogły ani uciec, ani zmierzyć się z flotą. Rex nie był typem faceta, który łatwo pogodziłby się z
losem, ale nawet z tymi wszystkimi Jedi...

W porządku, pomyślał Anakin. Rozumiem.
- Mamy w sumie piątkę Jedi, agentkę Wywiadu Republiki i siedmiu żołnierzy Pięćset

Pierwszego - podsumował. - Przy inteligentnym wykorzystaniu to cała armia.

Sztuka polegała na tym, żeby przyjrzeć się sytuacji z odpowiedniej perspektywy.

Przygniatająca przewaga sił wroga albo obfitujące w cele środowisko; terytorium wroga albo
bogate źródło broni i transportu.

- Od razu mi lepiej - stwierdził Rex.

ROZDZIAŁ 9

Straciliśmy Levelera. Czy mamy pozostać na swojej pozycji na wypadek, gdyby to był

manewr mylący? Jeśli pozwolimy innym statkom wroga wylądować na planecie, zdobędziemy

przynajmniej zakładników.

niszczyciel KNS „Żniwiarz” do dowództwa Federacji Handlowej

Republikański okręt szturmowy „Leveler", gdzieś na Zewnętrznych Rubieżach

Układu Fath nie było, nawet w oddali.
- Niech to szlag - mruknął Pellaeon.
Derel i oficer pokładowy Baradis ślęczeli nad rzędem monitorów, sprawdzając obliczenia

ręcznie z rysikiem i datapadem. Jak tylko „Leveler” wyszedł z nadprzestrzeni, stało się jasne, że nie
znalazł się tam, gdzie nawigator planował skoczyć. Wachtowi na mostku mieli wszyscy,
niezależnie od rasy, jednakowo zaniepokojone miny.

- No dobra, dlaczego nie jesteśmy tam, gdzie powinniśmy? - spytał Pellaeon. - Bo jeśli nie

potrafimy już nawet prosto skoczyć, to mamy poważny problem. Do domu jest kawał drogi na
podświetlnej.

A Rex też jest w tarapatach, pomyślał. Możliwe, że tym razem się przeliczyłem.
- Podejrzewam, że to jeden i ten sam problem - oznajmił Baradis. - Strojenie czujników,

komputer nawigacyjny... Oprogramowanie lokalizujące nie komunikuje się z systemami, a
przynajmniej nie daje im spójnych i aktualnych informacji.

Nie mogli nawet skontaktować się z dowództwem Floty. Pellaeon nie miał wątpliwości, że

ich kodowany kanał jest spalony i że separańcy nie tylko wiedzą, jakie uzbrojenie „Leveler” zyskał
w czasie remontu, ale także ile systemów jest niesprawnych. Teraz okręt naprawdę był zdany tylko
na siebie.

- Gdzie Benb? - Pellaeon aktywował system nadawczy okrętu. Sullustański technik był mu

potrzebny. - Mechanik Benb pilnie proszony na mostek.

Mostek pogrążony był w półmroku, żeby obrazy na monitorach były lepiej widoczne; na

stanowiskach panowało głębokie skupienie, a członkowie załogi mogli tkwić przy konsoletach po
parę godzin bez przerwy. Czasami jednak w tej ciemności Pellaeon czuł się jak na scenie - patrzył
w światła rampy, nie widząc twarzy publiczności, ale mając świadomość, że musi odegrać życiową
rolę.

Prawie nie myślę o Hallenie, uświadomił sobie.
Czy jestem dobry, czy zły i bezduszny?
Robił to, co musiał, dla wszystkich porzuconych w przestrzeni nad JanFathal. Wybór był

zupełnie jasny, trzeba było go tylko dokonać.

Oto pańskie przywiązanie, Mistrzu Altis, pomyślał. Oto dylemat, który dotyczy nas

wszystkich, nie tylko Jedi. I każdy sobie z nim radzi na swój sposób.

- Baradis, ustaliliście już nasze położenie?
- Tak, panie kapitanie. Jesteśmy w układzie Poressi.
- To kawał drogi. - Pellaeon powiększył holomapę do prawie maksymalnych rozmiarów.

Przy nadświetlnej parę sekund odchylenia przekładało się na ogromne odległości. To miał być tylko
szybki skok tam i z powrotem, prosty wybieg dla uniknięcia zasadzki. - Musimy wiedzieć jedno:
czy to trwała usterka, czy wypadek losowy? Po opuszczeniu Kemli wykonaliśmy skok bez żadnych
problemów.

Benb przytruchtał na mostek z kablami próbników zwisającymi z kieszeni kombinezonu jak

karnawałowe serpentyny.

- Wiem, wiem - powiedział z irytacją. - Pracujemy nad tym.
Na mostku panowała absolutna cisza. To i tak był niewielki zespół, mniej niż dwadzieścia

osób, ale przy wyłączonej aparaturze komunikacyjnej wrażenie było niesamowite.

- Co to znaczy „nad tym”?
- Mówiąc najprościej, chodzi o oprogramowanie centralnego chronometru, wskazujące

systemom statku, która godzina, tak żeby mogły aktualizować i wymieniać informacje dokładnie
wtedy, kiedy trzeba. Ono właśnie jest kompletnie zepsute. Dlatego wysiadły monitory
wyświetlające odczyty sensorów i systemy celownicze. I dlatego też skoczyliśmy gdzie indziej, niż
planowaliśmy.

W nawigacji chodzi w dużej mierze o czas. Radiolatarnie polegają na precyzyjnie

odmierzanych sygnałach; statki obliczają swoje położenie na podstawie prędkości i kierunku ruchu
w określonym czasie. Teraz wszystko to robiły komputery nawigacyjne, jednak ogólne zasady były
takie same jak wtedy, kiedy Pellaeon wypływał swoim jachtem na otwarte morze.

- Da się to naprawić? A jeśli tak, ile to potrwa?
- Całkowite wyłączenie systemów... Oczyszczenie i ponowne załadowanie, potem testy...

Sześć standardowych godzin.

Pellaeon popatrzył na Baradisa i Derela.
- Czy obliczenia można wykonywać ręcznie, a w każdym razie bez działającego

chronometru?

- Można. - Baradis nie wydawał się przekonany. - Ale są tak skomplikowane, że nie

będziemy w stanie robić nic innego.

- Czy dacie radę wysłać ten okręt we właściwe miejsce szybciej, niż zespół Benba zdąży na

nowo uruchomić systemy?

- Tak, jeśli będę mógł zaangażować załogę i moc obliczeniową do wykonywania obliczeń, a

inżynierowie uruchomią napęd na mój sygnał i będą utrzymywali stałą prędkość. - Baradis
pstryknął palcami. - Start, gaz do dechy i stop. To podstawowa technika mapy i chronometru, jakiej
używają łodzie podwodne.

- Wykonać - zadecydował Pellaeon. - Chcę, żebyśmy się znaleźli z powrotem na orbicie

JanFathal tak szybko, jak to możliwe. Derel, będziemy potrzebować ręcznego sterowania działami i
turbolaserami.

- To co, mam pracować dalej nad systemem czy nie? - spytał Benb, zerkając na chronometr

przypięty do kieszeni na piersi.

- Nie, chyba że możecie to robić bez wyłączania wszystkich systemów.
- Nie mogę - odparł. - W takim razie zrobię tylko obejście chronometru, żebyście mieli

ręczne sterowanie. - Cywile nie byli skrępowani wojskową etykietą i korzystali z tego. Pracownik
kontraktowy mógł powiedzieć kapitanowi, że jego plan jest do bani, bez obaw o konsekwencje. -
Ale proszę pamiętać, że jeśli obliczenie tego skoku zajmie wam cztery godziny i się nie uda, to
wtedy trzeba będzie doliczyć do tego opóźnienia jeszcze sześć godzin na ponowne załadowanie
systemów...

Pellaeon zastanawiał się, czy coś prócz czasu ma teraz jakiekolwiek znaczenie. Cóż, nie

miał wyjścia: musiał stanąć na głowie, żeby zrobić to najszybciej jak się da.

- Będę pamiętał - powiedział.
Niektórzy dowódcy, zamknięci w niewielkim światku okrętowego mostka, zapominali, że

wokół siebie mają równe populacji małego miasta zbiorowisko istot, z których każda miała swoje
rozterki i wątpliwości. Pellaeon zawsze o tym pamiętał. Dlatego tak często schodził na dolne
pokłady, dlatego musiał sam wszystko zobaczyć i dlatego zrezygnował z przysługujących mu
przywilejów, takich jak własna jadalnia czy kucharz.

- Rumahn, dopilnuj, żeby zwierzchnicy sekcji wyjaśnili swoim podwładnym, dlaczego

sterczymy na tym pustkowiu. A ja osobiście zwrócę się do załogi. - Poziom hałasu na mostku lekko
wzrósł; oficerowie zaczęli znów się przechadzać i cicho rozmawiać. Uznali, że sytuacja jest pod
kontrolą. Tak, to był teatr, a okazywanie pewności siebie pomagało innym. - Derel, ile broni
możemy wykorzystać przy ręcznym celowaniu?

To była najdłuższa chwila oczekiwania w życiu Pellaeona. Meriones zjawił się z kafem i

przekąskami dla załogi mostka, co zmusiło kapitana do zrewidowania swojej opinii o tym chłopaku;
już nie myślał o nim jak o ciapowatym gryzoniu, który wszystko zawdzięczał ojcu. Każdy miał
swoją rolę do odegrania w tej wojnie i nawet tacy jak Meriones potrafili stanąć na wysokości
zadania.

Patrząc, jak Derel przełącza obraz z zewnętrznych kamer na monitory mostka, Pellaeon

zastanawiał się, co by się stało z Republiką, gdyby nie zdobyła w odpowiednim momencie
znakomicie wyszkolonej i wyposażonej armii, a także floty do kompletu. Najpoważniejszymi
misjami, w jakich Pellaeon brał udział przed tą totalną wojną galaktyczną były patrole antypirackie.
W całej Republice nie znalazłoby się oficera nie-klona, który byłby przygotowany na tego rodzaju
konflikt. Po zaledwie paru miesiącach najbardziej bezwzględnego praktycznego szkolenia wielu z
nich wciąż nie było gotowych. Bez armii klonów - i floty klonów - Separatyści roznieśliby
niedoświadczone wojska Republiki w pył.

Bardzo przydatne są te klony, pomyślał Pellaeon.
Ktoś musiał wiedzieć, że będziemy ich potrzebować. Ale kiedy zaczęli to planować? I

dlaczego?

To pytanie musiał sobie zadawać każdy, kto znał żółwie tempo pracy wojskowych

zaopatrzeniowców Republiki. Pellaeon nie pragnął natychmiast poznać odpowiedzi, ale w ciągu
ostatnich paru miesięcy nieraz chodziło mu to po głowie. Spodziewał się, że kryje się za tym brudna

polityka. Zresztą czy była jakaś inna polityka?

- Proszę się nie martwić, kapitanie - powiedział Baradis, nie odrywając wzroku od czterech

datapadów, rozłożonych przed nim na konsolecie. Od czasu do czasu odzywał się jego komunikator
i ktoś dyktował mu serię liczb. - W ciągu paru godzin się z tym uporamy.

Pellaeon zdał sobie sprawę, że od paru chwil bębnił palcami po konsolecie. Baradis odbierał

to raczej jako oznakę zniecierpliwienia niż niepokoju. Tak, to było nieuniknione, ale Pellaeona
dręczyło teraz coś, co rzadko przeżywał - zwątpienie w siebie.

Naprawdę zrobiłem to dlatego, że polecono mi ocalić agentkę... nie wiadomo jaką agentkę,

przekonywał się.

Moje osobiste pobudki nie odegrały tu żadnej roli.
A może mają rację co do mnie? Może się nie nadaję, bo nie potrafię się oprzeć ładnej buzi?

Czy narażam swój okręt i swoich ludzi z prywatnych pobudek?

Teraz mógł jedynie czekać. Przy następnym skoku „Leveler” nie miał już prawa się pomylić

- choćby dlatego, że groziłoby to wyjściem z nadprzestrzeni zbyt blisko gwiazdy. Derel skinął na
niego i wskazał na monitory.

- Proszę, panie kapitanie. - Odsunął jeden z foteli. - Ominęliśmy komputery. Możemy

określić odległość i położenie za pomocą ręcznego lasera celowniczego, sprawdzić wzrokowo przez
zewnętrzne holokamery i strzelać stąd. To w końcu podstawowe umiejętności artylerzysty.
Wszyscy jesteśmy wszechstronnie wyszkoleni.

Nazywacie nas „mieszańcami”, pomyślał Pellaeon. Czasem usłyszę przypadkiem to i owo.

Inni uważają was za podludzi, sztuczne twory, a wy się mścicie, określając nas jako przypadkowe
istnienia.

- Dobra robota, Derel - pochwalił Pellaeon. - Dobierzcie sobie ekipę strzelców. Znów się

potwierdza, jakie mieliśmy szczęście, że dostaliśmy wyszkoloną armię.

Derel zaczął ostentacyjnie sprawdzać panel kalibracji lasera.
- Uprzedzając pańskie pytanie, kapitanie, ja też nie wiem zbyt wiele na temat okoliczności

naszego powołania. Słyszałem tylko, że Jedi zapłacili z góry.

- Bardzo miło z ich strony - stwierdził Pellaeon. - Jak leci, komandorze?
Baradis potarł czoło. Miał przekrwione oczy. Meriones znów zjawił się nie wiadomo skąd,

niosąc kaf.

Minął się z powołaniem, pomyślał Pellaeon. Powinien być stewardem.
- Już kończymy, kapitanie.
Pellaeon aktywował swój komunikator i przełączył go na system nadawczy okrętu. Parę

słów otuchy od dowódcy mogło zdziałać cuda; nie było nic gorszego niż tkwić gdzieś w komorze
silnika albo w innym odizolowanym przedziale, nie wiedząc, co u licha się dzieje.

- Uwaga, uwaga - powiedział. Zawsze trzymał się procedur. - Mówi kapitan. W

przybliżeniu, w ciągu dwóch godzin wykonamy skok z powrotem w kierunku JanFathal. Obliczenia
nawigacyjne robione są ręcznie, tak żeby nie było już żadnych...

Przerwał mu jeden z operatorów czujników:
- Kontakt w odległości trzystu kilometrów, pozycja zero-zero-pięć na lewo od dziobu,

wysokość czterdzieści dwa. Wyszedł z nadprzestrzeni. - Cały mostek zamarł. - Mam potwierdzenie,
panie kapitanie, to „Kanonier Wookie”.

- Łączność, proszę. - Pellaeon musi ostrzec frachtowiec Jedi, że kody zostały złamane. -

„Kanonier Wookie”, jesteśmy na otwartym kanale.

- Zrozumiałam - odpowiedział kobiecy głos i na chwilę zapanowała cisza. - Poinformujemy

dowództwo Floty, żeby mogli dokonać koniecznych zmian. Poczekajcie chwilę.

- A niech mnie, kapitanie, zrobili się strasznie oficjalni - mruknął Baradis.
Pellaeon był pod wrażeniem, że Jedi namierzyli „Levelera”. Czasami ich zmysły wydawały

się przewyższać skanery.

- Przypomnijcie mi, żeby nie narzekać więcej na nieprecyzyjność mistyków - mruknął.
Oczekiwanie zdawało się nie mieć końca. Pellaeon odliczał minuty i sekundy na

wbudowanym w gródź chronometrze, analogowym urządzeniu, które było niezależne od

okrętowego komputera.

Wreszcie „Kanonier Wookie” nawiązał znów połączenie.
- Mówi Jedi Ash Jarvee. Wydział łączności Floty zapewnia, że zmienili kody i łącza są już

bezpieczne. Możecie spokojnie nawiązać kontakt.

No cóż, Pellaeon mógł teraz przynajmniej przedstawić skalę problemu, nawet jeśli

dowództwo nie było na razie w stanie zrobić nic poza okazaniem współczucia. No i mógł też
spróbować nawiązać kontakt z Reksem i Skywalkerem.

- Dziękuję - powiedział. - Myślałem, że jesteście już na Yarille.
- A my pomyśleliśmy, że może wam się przydać wsparcie. Możemy w czymś pomóc?
- Komputery nawigacyjne są poza zasięgiem Mocy, ale dziękuję za pomoc z łącznością.
- Och, zdziwiłby się pan, co potrafimy. - Ash wydawała się rozbawiona. - Callista ma

największą smykałkę do komputerów, ale Mistrz Altis nauczył nas pewnych użytecznych technik
posługiwania się Mocą, które odkrył w czasie swoich podróży. Proszę o zezwolenie na wejście na
pokład.

Baradis uniósł brew. Pellaeon uznał, że to dobry moment na porzucenie racjonalnego

podejścia. Skoro Jedi byli na tyle sprytni, żeby zamówić zawczasu kilka milionów klonów i flotę, to
zapewne wiedzieli więcej na temat sił zbrojnych Republiki i jej systemów, niż chcieliby przyznać.

Dlaczego tak się stało - w tym momencie to nie miało znaczenia.
- Zezwalam - oznajmił Pellaeon.

Okupowany Athar, JanFathal

- Można by się spodziewać, że wyślą sępy. - Coric skierował prom w stronę słupa dymu w

górnej części atmosfery, a następnie podążył jego śladem w dół, do samej powierzchni planety.
Wyglądało na to, że czuje się pewnie, polegając na sensorach, jednak Altis wciąż zachowywał
czujność, wypatrując w Mocy niewidocznych zagrożeń. - Mogliby nas zestrzelić w każdej chwili,
nie?

- Jesteśmy bardziej przydatni jako zabezpieczenie i materiał do przesłuchań niż jako

przekąska na grilla - stwierdził Rex. - Poza tym, gdyby nas zestrzelili, to by znaczyło, że widzą w
nas zagrożenie. A nie sądzę, żeby kiedykolwiek się nauczyli, ile szkody może im wyrządzić garstka
mokrzaków.

- Mokrzaków? - zdziwiła się Callista.
- Organicznych. - Rex pokazał ręką na siebie. - Takich jak my.
Coric przechylił prom w lewo i nagle znaleźli się na czystym niebie, pięćdziesiąt metrów

nad poczerniałym labiryntem ulic w centrum miasta, na północ od mostu, o który toczyły się walki.
Altis ujrzał go przelotnie ponad ramieniem sierżanta, kiedy prom zanurkował, żeby skryć się za
ostatnimi stojącymi wieżami. Zdawał się zmierzać w kierunku masywnych przęseł wiaduktu.

A w ślad za nim podążał myśliwiec typu Torrent Anakina Skywalkera.
Altis nie musiał nawet sprawdzać odczytów sensorów, żeby to wiedzieć. Obecności

Skywalkera w Mocy nie dało się przegapić. Przypominało to ucieczkę przed wirem wodnym -
słabą, ale wyraźną świadomość krążenia na krawędzi czegoś, co może pochłonąć wszystko na
swojej drodze.

Ciekawie będzie spotkać się z nim osobiście. Może nie są to wymarzone okoliczności, ale...

chociaż nie, tak było dobrze. Wielkość człowieka ujawniała się w sytuacjach ekstremalnych, w
obliczu śmierci, a nie w kulturalnej dyskusji.

- Więc jaki jest plan? - spytał Ince. Prom wleciał w głęboki cień i osiadł na amortyzatorach.

Gdy tylko Coric wyłączył silniki, Altis usłyszał sporadyczne huki laserowych dział trafiających w
cel. - Piszę się na wszystko, co pomoże odpłacić im za Vere’a, panie kapitanie.

Oni nie mają czasu na przeżywanie żalu, pomyślał Altis. Może to i lepiej.
- Zobaczymy najpierw, co planuje generał Skywalker - oznajmił Rex. - Osobiście byłbym za

tym, żeby przechwycić parę czołgów separańców i sprawdzić, jakie szkody zdołamy wyrządzić,

zanim nas powstrzymają.

- A potem dać nogę - dodał Geith.
- Przyznaję, że to też ma swój urok.
Przed opuszczeniem promu Altis wyciągnął swój miecz świetlny, przygotowując się na

odbijanie nadlatujących błyskawic, jednak uwaga Separatystów skupiona była teraz na czymś
innym. Ahsoka i Callista zeskoczyły na ziemię i zajęty pozycje po jego obu bokach.

- Ostrożnie, Mistrzu - powiedział Rex.
- Zawsze mnie to zaskakuje. - Altis wciągnął dym z powietrza. - Te małe wysepki ciszy w

trakcie bitwy. Linia między życiem a śmiercią jest bardzo cienka.

Na południowym brzegu rzeki cywile zaczęli wychodzić z budynków i teraz przystawali w

zdezorientowanych grupkach. Altis chciałby podejść do nich, żeby znaleźć rannych i spróbować im
pomóc, jednak musiał dokonać wyboru; mógł pomóc tylko nielicznym.

Ale dla nich to miało znaczenie.
Wadą Altisa było niezdecydowanie i zdawał sobie z tego sprawę. Dążył do idealnych

rozwiązań. Jego priorytetem musieli być towarzyszący mu Jedi i żołnierze. Ratowanie obcych nie
niosło z sobą większych pozytywnych wartości, nawet jeśli uważane było za czyn bardziej
chwalebny wedle osobliwej koncepcji, że beznamiętne podejście podnosi wartość uratowanych
istnień.

Chodzi o tego, kto daje, nie tego, kto otrzymuje.
- Jest generał - oznajmił Rex, kryjący się pod murowanym przęsłem. - A więc brał pan już

udział w walce, Mistrzu?

- W drobnych potyczkach - odparł Altis. Wyczuwał teraz Skywalkera za swoimi plecami, po

lewej stronie, niczym żar pieca po otwarciu drzwiczek. - W niewielkich wojnach, które uszły
uwadze Republiki. Nazywałem to wówczas „misją pokojową”, ale nie znoszę tego eufemizmu.
Owszem, walczyłem.

Altis się odwrócił. Anakin Skywalker biegł pochylony w ich stronę z błękitnym mieczem

świetlnym w ręku.

A więc to jest Wybraniec, pomyślał Altis.
- Mistrzu Skywalker - przywitał go. - Znałem Qui-Gon Jinna. To był zacny człowiek.
Skywalker skinął uprzejmie głową. Altis wyciągnął rękę i położył ją na ramieniu chłopaka.

Było to spowodowane ciekawością, ale to, co poczuł, naprawdę nim wstrząsnęło. Miał wrażenie,
jakby rozumiał teraz o wiele więcej, a jednocześnie nasuwało mu się tysiąc nowych pytań.

Czas zwolnił. Dla wszystkich naokoło była to sekunda, ale dla Altisa cała wieczność.
W Skywalkerze kłębiły się różne uczucia - nie gniew, nic tak jednoznacznie negatywnego...

nie, to była dziwna mieszanka strachu, rozpaczliwej miłości i poczucia winy. Altis niemal czuł jej
smak. Zastanawiał się, czy inni Jedi też to odkryli - tę obsesyjną pełną lęku namiętność do kogoś
lub czegoś. Chłopak zdawał się traktować to jak swoją ostatnią szansę, ostatnią rzecz, jaką mógłby
stracić. To było coś więcej niż miłość. Taki ciężar można by wykorzystać, żeby zmusić go do
posłuszeństwa, niczym akka za pomocą obroży zaciskowej. I nie była to chciwość czy ambicja -
uczucie skupiało się na żywej istocie.

Nieodwzajemniona miłość?
Nie, tego Altis nie wyczuwał. Żadnego zagubienia, żadnego poszukiwania słów i czynów,

które mogłyby mu zapewnić przychylne spojrzenie ukochanej. Skywalker promieniował pewnością.
Była to jednak niewątpliwie zakazana miłość, niezależnie od okoliczności, ponieważ Yoda nie
pozwoliłby na taką pasję, jaką czuł Skywalker.

Albo inni Jedi wyczuwają to w nim, ale tego nie akceptują, albo nie potrafią rozpoznać

namiętnej miłości.

Altis znał ten rodzaj uczucia, ponieważ jego wspólnota była nim przepełniona.
Miał przeczucie, że powinien pomóc. Uznał, że w powietrzu wisi coś jeszcze, jakieś

nieszczęście, jednak zbyt mgliste, by je zdefiniować. Taka bezładna burza emocji była czymś, z
czym nigdy się nie spotkał w swojej spokojnej wspólnocie. Może Skywalker mógłby znaleźć u nich
ukojenie. Tłumienie tych uczuć mogło jedynie spowodować, że staną się one groźne, toksyczne.

Yodzie by się nie spodobało, że podkradasz mu Jedi, nawet niechcący, upomniał się w

duchu. Znajdź inny sposób, żeby pomóc temu chłopcu.

- Zawsze z przyjemnością poznaję przyjaciół Qui-Gon Jinna, Mistrzu - oświadczył

Skywalker. Sekunda minęła i nagle czas zaczął biec normalnie. - Chociaż wolałbym to robić przy
bardziej towarzyskiej okazji. Może znajdziemy jakiś lepszy transport i wyniesiemy się z tej
planety? - Wskazał kciukiem w kierunku toczącej się bitwy. W odległości kilometra czy dwóch na
wschód widać było kłęby dymu; dochodziła stamtąd kanonada blasterowego ognia. - Cały czas
przybywa robotów i organicznych, a to oznacza, że lądują transportowce. I widziałem co najmniej
trzy CR-dwudziestki.

Dla Reksa i innych najwyraźniej to coś znaczyło. Altis odczuł ogólną poprawę nastroju.
- Powinniśmy zamówić takie u Korelian - stwierdził Coric. - Ale zanim kupimy, najpierw je

wypróbujmy.

- Tak, próbny lot pomoże dobić targu. - Skywalker uśmiechnął się, jakby próbował

zachować równowagę między optymistycznym nastawieniem a uszanowaniem śmierci ich
towarzysza. - Poszukajmy maszynki z ładnym lakierem. Ale najpierw przedstawcie mi się, bo
chyba jeszcze się nie poznaliśmy. Znajdzie się jakiś zdalniak, żeby zrobić szybki rekonesans?

- Ostatni, panie generale - powiedział Ince. Wręczył Skywalkerowi małą latającą

holokamerę. - Jestem szeregowy Ince.

- Dobra, Ince, a ty?
- Boro, panie generale.
- Boro, razem z Ince’em znajdźcie nam CR-dwudziestkę, a my przygotujemy atak z dwóch

stron, żeby ją przechwycić. - Skywalker odwrócił się w kierunku pozostałych. - Agentka Devis, jak
sądzę? A obok niej?

- Jedi Callista Masana - odparła Callista - a to mój narzeczony, Geith Eris.
Narzeczony!
Twarz Skywalkera nie zdradzała potężnego szoku, jaki wyczuł w nim Altis. Klony i tak nie

mogłyby zrozumieć, jak bardzo zraniło go to odkrycie.

Chciałbym tym razem się mylić, pomyślał Altis.
Jednak Rex zdawał się wszystko doskonale rozumieć, nawet bez wrażliwych na Moc

zmysłów. Altis dostrzegł, jak osłona jego hełmu opada na ułamek sekundy, jakby kapitan zamknął
oczy i się skrzywił.

Skywalker skinął tylko uprzejmie głową i zwrócił się ku pozostałym członkom grupy,

którzy kryli się pod sklepieniem przęsła.

- Hej, Ahsoka - powiedział. - A wy, żołnierze?
- Hil, panie generale. To jest Ross, a to Joc. Vere nie przeżył.
- A więc zróbmy to dla Vere’a. Żeby jego śmierć nie poszła na marne.
Wszyscy zamilkli, a Ince wyrzucił zdalniaka w powietrze szybkim ruchem nadgarstka,

jakby miał wrodzony talent do wick-ballu. Mała kulka poszybowała w niebo, ledwo widoczna na tle
dymu, a po paru chwilach zaczęła przekazywać obrazy z linii frontu. Altis obserwował je na swoim
datapadzie. Liczne transportowce wypluwały z siebie roboty i organicznych żołnierzy, po czym się
wycofywały.

- CR-dwadzieścia... - zauważył Ince, patrząc na pozór prosto przed siebie. Altis mógł sobie

teraz wyobrazić gąszcz nakładających się na siebie obrazów, tekstu i symboli, które młody klon
widział na swoim wyświetlaczu HUD. - Zobaczmy, dokąd leci.

Altis poczuł dość daleko od JanFathal odległy, ale wyraźny przypływ cudownie

promiennego wrażenia w Mocy, co przykuło na chwilę jego uwagę. Jego komunikator zaćwierkał.
Pospiesznie go wyciszył, chociaż odgłosy blasterowego ognia i tak zagłuszyłyby wszystko, może
poza gungańską orkiestrą miejską.

To była Ash Jarvee.
- Znaleźliśmy „Levelera”, Mistrzu - oznajmiła. - Wkrótce powinni po was wrócić.
- Co się stało?
- Problemy techniczne. Muszę kończyć, na wypadek gdyby próbowali was namierzyć.

- Chcemy zarekwirować transportowiec i podjąć jeszcze jedną próbę opuszczenia planety.
- Lepiej za bardzo na to nie liczyć, Mistrzu. Bez odbioru.
Komunikator znów zamilkł. Rex rozejrzał się dookoła.
- Moi ludzie zlokalizowali „Levelera” - oświadczył Altis. Wszyscy potrzebowali otuchy,

zwłaszcza Hallena Devis. Pellaeon by cię nie zawiódł, moja droga, pomyślał. Przecież go znasz. On
by nikogo nie zawiódł. - Wracają.

- Dobra, w takim razie mamy mniej czasu na zepsucie separańcom zabawy, ale zróbmy co

się da. - Skywalker się podniósł; wydawał się uspokojony, ale z jakiegoś innego powodu niż
perspektywa ratunku. - Żołnierze, zajmiecie pozycje na tym moście. - Wyciągnął przed siebie
datapad, żeby pokazać fragment drogi ponad boiskiem, na którym lądowały transportowce. - My
obejdziemy teren z drugiej strony, żeby dostać się na boisko, odciągniemy separańców i
przejmiemy statek. Wy osłaniacie nas ogniem, dopóki nie wystartujemy. Potem zatrzymujemy się
na wysokości mostu i wskakujecie na pokład. Jasne?

Rex pokiwał głową.
- Myślę, że przynajmniej jeden z nas powinien pójść z żołnierzami - wtrącił Altis. - Callisto,

zrobisz to dla mnie? Halleno, pani niech idzie z nami. Czuje się pani na siłach?

- To tylko ból głowy. - Machnęła karabinem DC-15. - A z tym sobie poradzę. Przecież nie

będę tu siedzieć i czekać.

Wszystkie plany w teorii wydawały się proste, potem jednak weryfikowała je rzeczywistość.

Altis czuł się odpowiedzialny za tych ludzi i zależało mu na tym, żeby uniknąć kolejnych ofiar.
Callista pokiwała tylko głową i pobiegła razem z Reksem i jego ludźmi, trzymając się blisko linii
drzew i krzewów wzdłuż rzeki.

Ahsoka doskoczyła do Skywalkera, jakby szukając schronienia u jego boku. Nie odezwała

się ani słowem. Zerknęła na Geitha, już mniej nieufnie, ale musiała przynajmniej w pewnym
stopniu wyczuwać niepokój swojego Mistrza. Wciąż był wstrząśnięty i Altis to czuł.

- W porządku, smarku? - spytał Skywalker. - Nie widziałem cię jeszcze takiej milczącej.
- Nic mi nie jest, Mistrzu.
- Porozmawiamy o tym później - powiedział. Nietrudno było zgadnąć, co miał na myśli. -

Wszystko po kolei.

- Co takiego szczególnego jest w CR-dwadzieścia? - spytał Altis, idąc za nimi. Hallena

dotrzymywała mu kroku. - Domyślam się, że hipernapęd?

- Zgadza się - potwierdził Skywalker. - I w przeciwieństwie do MTT maszyna jest

zaprojektowana z myślą o organicznych, więc będziemy mieli tlen i różne inne luksusy
podtrzymujące życie, których nie ma na transportowcach dla robotów.

- A co z „Levelerem”? Może się okazać, że niepotrzebnie ciągniemy ich z powrotem nad

JanFathal, jeśli możemy wykonać skok CR-dwudziestką.

- Spróbuję się skontaktować z Pellaeonem, kiedy wystartujemy. Najpierw jednak musimy

się wydostać z tej planety. Ściągniemy na siebie ciężki ogień, więc jeśli wrócą, zapewne będziemy
ich potrzebować.

Nigdy nie opłaca się patrzeć dalej niż jeden niewykonalny krok naprzód, pomyślał Altis.

Ukraść transportowiec separańców. Uniknąć artylerii. Wydostać się z planety. Wykonać skok w
nadprzestrzeń. Liczyć na to, że siły Republiki będą zadawać pytania, zanim zaczną strzelać. No i
jeszcze na to, że „Leveler” nie będzie leciał na próżno, tylko po to, żeby przekonać się, że nas już
nie ma, a sami zostaną otoczeni przez statki separańców. To była wojna; jedna przeszkoda nie do
pokonania za drugą, bez końca.

- Wszyscy siedzą w piwnicach - stwierdziła Hallena, jakby sama do siebie.
- Kto taki?
- Cywile. Ci, którzy nie brali udziału w powstaniu. Siedzą cicho i mają nadzieję, że wkrótce

będzie po wszystkim.

Na opustoszałych ulicach Jedi niestety rzucali się w oczy. Nie dlatego, że wyglądali jak Jedi

- tylko Skywalker miał na sobie tradycyjny brązowy płaszcz, chociaż nadał mu niedbały wygląd,
podwijając go aż do pasa.

To miecze świetlne ich zdradzały.
Dotarli do końca szeregu budynków i mieli teraz przed sobą otwartą przestrzeń ulicy, która

dzieliła ich od następnego schronienia - rzędu sklepów i biur. Kilka zdewastowanych i spalonych
śmigaczy - zapewne pojazdów patrolowych lokalnej policji, sądząc po resztkach lakieru - tliło się
jeszcze na środku drogi.

- Nie wyczuwam żadnego bliskiego zagrożenia - oznajmił Geith.
Skywalker się rozejrzał.
- Sprint czy skok? - spytał.
Hallena prychnęła cicho.
- Ja jestem skazana na sprint, generale...
- No dobrze. Pojedynczo... jazda!
Altis dopadł do jednego z wraków śmigaczy i skrył się za nim. Kiedy się wychylił i spojrzał

ponad pojazdem, żeby sprawdzić, czy droga jest wolna, znalazł się twarzą w twarz ze zwęglonym
ciałem, skulonym tak, jakby chciało się rozgrzać. Z wrażenia zaparło mu dech. Otrząsnął się z
chwilowego szoku, policzył do trzech i pobiegł w stronę budynków. Geith, Ahsoka i Skywalker
byli daleko z przodu, ale Hallena została z nim.

- A więc zdolności Jedi nie obejmują błyskawicznej poprawy pracy serca - zauważyła. -

Witamy w świecie zwykłych śmiertelników.

- Tak? Nie zapominajmy, że wygląd starca może działać na moją korzyść. - Miała jednak

rację: powinien bardziej o siebie zadbać, teraz gdy zaangażował się w wojnę. - Powinna pani
zobaczyć, jak robię rzeczy, do których młody, sprawny Jedi potrzebowałby całego zestawu
sztuczek umysłowych...

Dogonili Skywalkera przy terminalu autobusów repulsorowych naprzeciwko boiska. Dach

terminalu się zawalił, a pojazdy tliły się, zaparkowane w równych rzędach. Nawet z tego miejsca
Altis widział świeże leje, wydrążone w powierzchni boiska.

Na szczęście widział także transportowce.
- Mamy CR-dwadzieścia - powiedział Skywalker. - To ciemnoszare coś, co wygląda jak

ogromna maszyna do czyszczenia dywanów z silnikami.

- Musimy znaleźć jakiś sposób, żeby dostać się na pokład. - Altis zarówno widział, jak i czuł

organicznych pomiędzy robotami. To byli Neimoidianie; niektórzy z nich nosili gogle. Pewnie
piloci. - W tym miejscu starość i podstęp zwyciężają młodość i siłę, mój młody generale. Ahsoko?
Chodź tu, dziecko.

- Wolałbym, żebyś przedstawił swój plan - stwierdził Skywalker.
Altis przykucnął, żeby przyjrzeć się Ahsoce. Oczy miała szeroko otwarte i czujne.

Wzdrygnęła się, kiedy zdjął z szyi szal i zaczął zakładać jej na głowę.

- Zasłońmy twoje głowoogony, żeby nie rzucało się tak bardzo w oczy, że jesteś

Togrutanką. Potem zaś ty i ja, nieszkodliwe dziecko i zniedołężniały, stary głupiec, podejdziemy do
Neimoidian, błagając o pomoc, ponieważ zostałaś ranna w wyniku ostrzału.

Zaakceptowała nowe nakrycie głowy.
- I co dalej?
- Potem namieszamy im odrobinę w głowach staromodną metodą Jedi, załatwimy roboty

stojące na warcie i przejmiemy statek. - Altis popatrzył po pozostałych. - W tym czasie liczę na
pełne wsparcie z waszej strony.

- Brzmi sensownie - zgodził się Skywalker. - Poczekajmy tylko, aż Rex z oddziałem zajmie

pozycje. - Postukał się w ucho. - Pamiętajcie, żeby słuchać komunikatorów.

- Chyba ja powinnam to zrobić - wtrąciła się Hallena. - Wystarczy już dzieciaków

narażających życie z mojego powodu. I ginących.

A więc ona tak postrzega tych sklonowanych żołnierzy, pomyślał Altis. Muszę chyba

zrewidować wygodny stereotyp amoralnego, bezwzględnego agenta wywiadu, który gotów jest
wykorzystać każdego, kto może mu pomóc w wypełnieniu misji.

Na razie zdobył się na dobrotliwy uśmiech, żeby zażegnać potencjalny impas. Hallena,

nawet z guzem na czole, z zapuchniętym okiem i słaniająca się ze zmęczenia, wyglądała

niebezpiecznie. Ahsoka, choć odważna i zdolna do zabijania, w swoim brudnym kombinezonie i z
głową omotaną szalem sprawiała rozczulające wrażenie zaniedbanego dziecka.

A poza tym była wagi piórkowej.
- Rex jest gotowy, Mistrzu - oznajmił Skywalker.
A więc do dzieła.
- Nie wątpię w pani kompetencje, agentko Devis - powiedział Altis. - Wolałbym jednak nie

dźwigać pani na rękach, bo każdego by zastanowiło, jakim cudem wątły starzec może unieść taką
dużą, silną dziewczynę. - Bez żadnego ostrzeżenia wziął Ahsokę na ręce. - Za to moją
nieprzytomną wnuczkę... W to uwierzą. W każdym razie na tak długo, żebym zdążył wyciągnąć
miecz świetlny...

- Ale przecież... - pisnęła Ahsoka.
- Ciszej, padawanko - upomniał ją Altis. - Jesteś nieprzytomna.
Jedi przez chwilę zbierał się w sobie, wczuwając się w psychikę człowieka zdesperowanego,

po czym popędził w kierunku Separatystów, jakby za wszelką cenę pragnął uratować wnuczkę.

Punkt zborny Separatystów, Athar

Anakin był zadowolony, że znalazł się w samym środku walki. To odciągało jego uwagę od

rzeczy najważniejszych.

A więc istnieją Jedi, którzy dopuszczają małżeństwo. Jedi, których przywiązanie nie

sprowadziło na Ciemną Stronę.

Słyszał nieraz mętne historyjki o dysydenckich Jedi, którzy trwali uparcie przy dawnych,

niejasnych zwyczajach. Nigdy jednak żadnego nie spotkał - aż do teraz. I to zderzenie z
rzeczywistością wywołało istną lawinę pytań.

Chłodna, wyrachowana część Anakina obserwowała, jak żałosna postać z dzieckiem na

rękach biegnie, potykając się, przez zniszczone boisko. Ta druga część... czuła się dotknięta i
zdradzona, oszukana niczym dziecko, które odkryło, że nie może już ufać dorosłym.

Weź się w garść, powiedział sobie.
Roboty zatrzymały się i patrzyły na nich, przekrzywiając głupie blaszane głowy. Blastery

trzymały wzdłuż ciał, niczego się nie spodziewając. Neimoidiańscy piloci stali nieruchomo,
pozwalając Altisowi podejść bliżej. Kuśtykał, zataczając się, jakby miał za chwilę upaść.

- Moja mała! - załkał. Anakin słyszał go ze swojego miejsca. - Pomóżcie jej! Pomóżcie!
Niezły z niego aktor, pomyślał Anakin, ale nie potrafiłby udawać nieczułego na Ciemną

Stronę. Zorientowałbym się. Callista i Geith też. Dlaczego inni Jedi opowiadają nam te rzeczy o
przywiązaniu, skoro to nieprawda?

Anakin nie słyszał, co odpowiedzieli Altisowi neimoidiańscy piloci, ale wiedział, że za

chwilę to oni będą potrzebowali pomocy.

- Przygotujcie się - powiedział. - Rex?
- Zdejmiemy najpierw Neimoidian, jeśli będziemy mogli oddać czysty strzał.
Altis lamentował coraz głośniej.
- Musicie jej pomóc! - błagał, prezentując zupełnie nową metodę wpływania na umysł. Altis

jednak zdawał się stosować nowe metody na wszystko, czego Anakin kiedykolwiek się uczył. -
Musicie obejrzeć jej rany...

Położył Ahsokę na trawie. Roboty podeszły bliżej, żeby popatrzeć, a dwaj Neimoidianie

nachylili się lekko, żeby mieć lepszy widok. Ahsoka miała jedną rękę schowaną w fałdach
kombinezonu. Anakin wyczuwał napięcie obojga Jedi, gotowych do ataku.

- Geith, Hallena... ruszajcie.
Anakin pobiegł schylony w kierunku CR-20 i okrążył statek, żeby podejść pod rampę od

dołu. Hallena i Geith zajęli pozycje po obu stronach drzwi, z bronią gotową do strzału.

Altis pochylił się nad skulonym ciałem Ahsoki, szlochając:
- Moja wnuczka! Czy ona żyje?

Nagle „wnuczka” się poderwała, za nią „dziadek”, błysnęły miecze świetlne i Neimoidianie

runęli na ziemię. Błękitny blasterowy ogień klonów runął z zawieszonej nad ziemią drogi niczym
ściana deszczu, odcinając roboty, które ruszyły na pomoc swoim towarzyszom. W tym czasie
Ahsoka likwidowała roboty wartowników, Altis zaś wykańczał maruderów. Anakin się rozejrzał.
Jeśli nie dostaną się w krzyżowy ogień...

- Mamy towarzystwo w maszynie - zameldował Geith.
- Więc wejdźmy i usuńmy ich stamtąd.
Hallena spojrzała na zamki włazu.
- Tylko pamiętajcie, że ta balia musi być szczelna.
- Spokojnie - powiedział Anakin i przyłożył dłoń do mechanizmu zamykającego. Lekki

napór Mocą, delikatny dotyk, aby wprowadzić zamek w wibracje o odpowiedniej częstotliwości, i
niewielki przypływ energii, również dzięki uprzejmości Mocy... Anakin wyobraził sobie
wewnętrzny mechanizm zamku i wywołał serię impulsów, żeby znaleźć ten właściwy. Uszczelka
rampy zasyczała i drzwi ładowni się otworzyły. Trwało to zaledwie parę sekund. Przez ten czas
jednak Ahsoka i Altis zdążyli dobiec do statku pod osłoną ogniową Reksa.

- Trzech albo czterech organicznych i prawdopodobnie mnóstwo robotów - wysapał Altis.

Przykucnął po lewej stronie opuszczającej się rampy. - Czuję dużo elektrycznej aktywności na
pokładzie.

- Nie można wyczuć robotów w Mocy! - Gdy tylko Anakin wypowiedział te słowa, zdał

sobie sprawę, że Altis potrafi robić całe mnóstwo rzeczy, których nie powinien umieć. - Czujesz
zakłócenie?

- Czuję pole elektryczne i zmiany w nim. To przydatna umiejętność.
Ogień blasterowy z wiaduktu nad boiskiem wciąż przerzedzał szeregi nacierających

robotów. Ludzie Reksa i Callista byli odsłonięci, a należało się spodziewać, że siły separańców
pojawią się niebawem w większej liczbie, najprawdopodobniej kontratakując z powietrza. Anakin
podniósł rękę.

- Trzy... dwa... jazda!
Nie był to właściwy sposób szturmowania dużego statku. Nie mieli jednak czasu, żeby

zrobić to jak należy - przygotować równoczesne natarcie z dwóch lub więcej pozycji. Wpadli po
prostu po rampie w kanonadę blasterowego ognia, odbijając błyskawice energii i wycinając
wszystko na swojej drodze. Hallena - bez pancerza, zdana tylko na swoją sprawność i karabin -
musiała wykorzystywać Jedi jako osłonę. Kiedy próbowała wysforować się naprzód, Anakin
odepchnął ją za siebie. Jedyną osłonę stanowiły podpory, które podtrzymywały pokład i biegły
przez całą wysokość ładowni aż do sufitu.

- Popatrz w górę - powiedział do niej Anakin, wskazując na pomost zawieszony nad

ładownią. - Dasz radę dostać się na stanowisko awaryjnego sterowania? To ta platforma w żółto-
czarne pasy. Będziesz mogła zamknąć za nami drzwi?

- Sam zobacz - odparła. - Albo lepiej nie.
Adrenalina potrafi zdziałać cuda. Hallena najwyraźniej odnalazła nowe pokłady energii i

rzuciła się w stronę drabinki prowadzącej na pomost, wykonanej z durastalowej blachy, ze
wspornikami wzdłuż średnicy. Podczas gdy ona się wspinała, Altis i Ahsoka ruszyli korytarzem w
pogoń za trzema robotami. Anakin usłyszał odgłos zamykanego włazu, a po chwili brzęczenie
mieczy świetlnych użytych do rozcinania klapy.

Anakin nie mógł pobiec za nimi, ponieważ musiał zająć się Quarrenem w lotniczym

kombinezonie, który pojawił się od strony sterburty. Anakin przeskoczył całą szerokość rampy,
żeby odciągnąć uwagę Quarrena od Halleny.

Jak tylko uniosą i zablokują rampę, statek będzie mógł startować. Jeśli nawet na pokładzie

zostało paru separańców do uprzątnięcia - nie szkodzi. Najważniejsze to poderwać maszynę,
zgarnąć Reksa i resztę, a potem brać nogi za pas.

Kiedy Anakin rzucił się na Quarrena z mieczem świetlnym, w ładowni pociemniało i rozległ

się przenikliwy zgrzyt przekładni. Rampa unosiła się dziwnie szybko; Hallena widocznie dotarła do
awaryjnej sterowni. Oczy Quarrena - z tej odległości i pod tym kątem przypominające szklane kule

- rozbłysły odbitym niebieskim światłem. Anakin zatopił miecz w jego piersi.

Zabity mógł być samicą. W przypadku Quarrenów Anakin nigdy nie miał pewności, dopóki

się nie odezwali. Ten nie zdążył wydać z siebie żadnego głosu poza zdławionym stęknięciem.

Teraz nic już nie stało Anakinowi na drodze do kabiny. Kadłub zatrząsł się pod

blasterowym ogniem z zewnątrz. Rex musiał odpierać zmasowane ataki. Kiedy Anakin wpadł do
kabiny, Altis i Ahsoka wyłonili się z włazu, prowadzącego z niższego pokładu.

- Nigdy czymś takim nie latałem - przyznał Anakin, wciskając po kolei wszystkie

przełączniki. Silniki zawyły, budząc się do życia. - Ale to nie powinno być zbyt trudne.

- Start to łatwiejsza część zadania. - Altis usiadł w fotelu drugiego pilota. - Problemem może

być utrzymanie go w miejscu i opuszczenie rampy dla Reksa.

Nagle Anakin poczuł się bardzo swobodnie w towarzystwie Altisa. Miał wrażenie, jakby

znali się całe życie. Coś ich łączyło; być może ślad, jaki odcisnął na ich osobowości Qui-Gon. To
nie miało zresztą znaczenia. W tym momencie Anakina obchodziło jedynie to, że gdy tylko
pociągnął za drążek, dziób CR-20 posłusznie się uniósł. Czerwony grad blasterowego ognia uderzył
w iluminator. Statek wzbił się pionowo w górę. Zanim Anakin się zorientował, byli już sto metrów
nad ziemią a uczepioną jego fotela Ahsoką rzucało na wszystkie strony.

Przechylił statek na prawo. Pod nimi, na nadziemnym odcinku drogi, dostrzegł skupisko

białych zbroi i drobną postać w kombinezonie lotniczym. Kryjąc się za barierą ze spalonych
śmigaczy, postacie prowadziły wymianę blasterowego ognia z robotami. Jeden z żołnierzy leżał na
ziemi.

Można było wylądować na drodze za nimi, wówczas jednak oddział Reksa pozostałby

odsłonięty, gdyby w końcu przerwali ostrzał i ruszyli do odwrotu.

Anakin postanowił więc ustawić się na linii ognia, tworząc ochronną barierę, i opuścić

rampę.

- Jesteśmy Jedi - stwierdził. - Kto potrafiłby opuścić rampę na most, unosząc się w

powietrzu, jeśli nie my?

ROZDZIAŁ 10

Przywiązanie jest jak zamknięte pomieszczenie. Może być azylem lub więzieniem; jedno i

drugie ma zamknięte drzwi. Cienką granicę między nimi wyznacza ten, kto trzyma klucz i jest gotów

go przekręcić - w jedną lub drugą stronę.

Mistrz Djinn Altis w rozmowie ze swoimi uczniami

Kadamański trakt królewski, Athar

- Sępy - doniósł Joc, spoglądając w górę.
To była tylko kwestia czasu. W końcu nawet dowódcy robotów, te głupie blaszane buhacze,

musieli wpaść na to, co powinno się zrobić.

Rex obserwował transportowiec CR-20, który zwolnił i obrócił się o sto osiemdziesiąt

stopni, żeby ustawić się pod odpowiednim kątem do drogi. Wiedział, że osłona, którą stworzyli,
dosuwając porzucone naziemne śmigacze do jednego z filarów podtrzymujących wiszący odcinek
drogi, nie wytrzyma zbyt długo.

- Co z Ince’em?
- Jakoś się trzyma. - Hil przycisnął mocno zwinięty bandaż do pachwiny Ince’a, próbując

zatrzymać krwawienie przez nacisk na tętnicę udową. - Im szybciej go stąd zabierzemy, tym lepiej.

- Ja się nim zajmę - zaproponowała Callista. - Mogę wykorzystać Moc do udzielenia

pierwszej pomocy.

Jeden z myśliwców zanurkował i ostrzelał CR-20. Statek zbierał solidne cięgi. Sęp odbił w

stronę pozycji klonów, plując laserowym ogniem. Nawierzchnia za ich plecami rozerwała się, jakby
ktoś rozpiął suwak, i kawałki permabetonu poszybowały w powietrze. Rex uchylił się w tej samej
chwili, kiedy Callista uniosła rękę i zmieniła kierunek lecącego gruzu, który zsunął się z krawędzi
drogi niczym miniaturowa lawina. Potem odłożyła na bok karabin Ince’a - była całkiem niezłym
strzelcem, jak zauważył Rex - i podczołgała się do rannego żołnierza.

- Dobra, Hil, dam ci znak. Teraz. - Przycisnęła pięść do opatrunku, w chwili gdy Hil cofnął

swoją rękę. Ince zaprotestował jękiem. - Nie ma się czego wstydzić, Ince. Jestem już praktycznie
mężatką. No, mów do mnie. Nie zasypiaj.

Ince wymamrotał coś niezrozumiałego. Rex cały czas polował na sępa. Kierował w niego

nieprzerwany strumień blasterowego ognia, dopóki nie zasłonił go CR-20, który ustawił się tyłem
do drogi, tak że jego rampa zrównała się z jednym końcem prowizorycznej bariery z wraków
śmigaczy. Barykadę od skraju drogi dzieliło dziesięć metrów, co oznaczało sześć lub siedem
sekund biegu do otwartego włazu. Ince musiał znaleźć się tam pierwszy. Rex zaczął układać plan.

Callista musi użyć Mocy, żeby powstrzymać krwawienie, kiedy będziemy go nieśli,

pomyślał. Jedi to potrafią. Widziałem już, jak robią różne dziwne rzeczy. Parę sekund nacisku
Mocą nie powinno jej sprawić problemu.

Tył CR-20 uderzył o drogę, rozbijając barierkę zabezpieczającą i krusząc permabeton.

Transportowiec szarpnął się parę metrów do przodu i spróbował jeszcze raz. Sekcja załadunkowa
zaszurała o permabeton, sypiąc iskrami, by w końcu zatrzymać się z donośnym łoskotem. Pozostała
część statku zawisła w powietrzu, pod kątem czterdziestu pięciu stopni do barierki. Rex dał
żołnierzom znak, żeby się przygotowali.

W jego słuchawce odezwał się głos Skywalkera:
- Rex, opuszczamy rampę.
- Zrozumiałem, generale. Ince jest ranny, więc będziemy go nieść, a Ross i ja zajmiemy

sępa. - Strzały z laserów trafiły w górną część barykady z pojazdów i rozgrzany do czerwoności
odłamek uderzył w osłonę hełmu Reksa. Rampa zaczęła się opuszczać. Jeszcze tylko parę sekund i
zaraz się stąd wydostaną. - Proszę dopilnować, żeby Ince doleciał bezpiecznie, dobrze?

Skywalker chwilę się zawahał.
- Zrobi się, Rex.
Rex nigdy o nic prosił; przez moment poczuł się zawstydzony. Ale Ince był teraz

ważniejszy niż wszystko inne.

Właściwie dlaczego? - zastanawiał się Rex. Czy to coś zmieni, jeśli przeżyje na froncie

jeszcze kilka tygodni, miesięcy albo nawet dłużej, zanim ktoś go pośle do piachu?

- Dobra, Ross... osłona ogniowa razem ze mną. Reszta bierze Ince’a i na mój sygnał

ruszamy. - Callista cały czas przyciskała pięść do tętnicy Ince’a. Pozostali go podnieśli - nogi wyżej
niż głowę, żeby serce mogło sobie poradzić z ubytkiem krwi. Rex odczekał parę sekund. Rampa nie
była jeszcze do końca opuszczona, jednak znajdowała się wystarczająco nisko, żeby mogli wnieść
Ince’a na pokład. - Jazda!

Roboty na dole nie miały szansy na oddanie celnego strzału, bo widok zasłaniał im CR-20,

ale unikanie sępa było trudniejsze. Te maszyny mogły wylądować i chodzić po gruncie, używając
skrzydeł jako nóg. Rex obawiał się sępów nawet bardziej niż SRB - masywnych superrobotów
bojowych, przy których te zwykłe wyglądały jak zabawki. Sępy były sprytne, nieustępliwe i mogły
się poruszać praktycznie wszędzie: na ziemi, w powietrzu czy w kosmosie. Rex zastanawiał się
przez chwilę, czy te cholerstwa potrafią też pływać. Gdyby znajdowali się bliżej rzeki, chętnie
sprawdziłby to osobiście.

Ten sęp był równie zwinny i bezwzględny, jak jego krewniacy. Wylądował, drapiąc

durastalowymi skrzydłami o nawierzchnię drogi, i ruszył w stronę wraków z wycelowanym
działkiem. Mógł ich od razu zamienić w kupkę popiołu, jednak na razie po prostu się skradał.

Dlaczego? - zastanawiał się Rex. Czego on chce?
- Ross - zwrócił się do podwładnego. - Ruszaj. Biegiem.
- Kapitanie...

Rex widział górną część kroczącego w ich stronę sępa. Był teraz o kilka metrów od nich;

słychać było cichy syk jego serwomechanizmów. Automat po drugiej stronie metalowej ściany
znalazł się naprzeciwko nich.

Jak wszystko, co walczy, robot myśliwiec musiał być zdolny do użycia swojego działka lub

zaostrzonych skrzydeł. Rex nigdy nie miał ochoty na bliższe spotkanie z sępem, jednak teraz, kiedy
czuł nawet zapach jego smaru, zaczął się zastanawiać, czy nie warto spróbować.

Osobiście.
Dał znak Rossowi, że mają powoli wyjść z ukrycia.
Rex nie widział twarzy Rossa, ale usłyszał jego westchnienie. Klon przykucnął, żeby jego

głowa nie wystawała ponad barykadę, i ruszył powoli w kierunku jej końca, niemal w równej linii z
rampą CR-20.

- Rex, co tak długo? - Głos Skywalkera wypełnił mu hełm. - Jesteśmy pod ciężkim

ostrzałem.

- Mam towarzystwo - wyjaśnił Rex. - Sęp, w trybie naziemnym. Potrzebuję jeszcze paru

minut. - Ponownie skinął na Rossa. Przez szczeliny w barykadzie ze śmigaczy widział sępa, który
poruszał się w przód i w tył.

Mógłbym go przeskoczyć, pomyślał.
- Ross, na mój sygnał...
- Ostrzega mnie pan, kapitanie?
- Musisz go zwabić. Kiedy ci powiem, pomału zacznij się wysuwać.
Wiara Rossa w swojego kapitana była wzruszająca.
- Mogę to zrobić, panie kapitanie.
- Dobra... ruszaj.
Ross zaskrzypiał lekko, podkradając się do skraju barykady z karabinem na wysokości

ramion. Sęp zastygł w bezruchu. Słychać było cichy warkot silnika, a po chwili stukotanie czubków
skrzydeł, kiedy zmierzał w kierunku dźwięku.

Rex trzymał w jednej ręce linę do wspinania, a w drugiej pistolet.
Stuk, stuk, stuk.
Gdy tylko dostrzegł sępa przez wąską szparę w ścianie z wraków, przetoczył się po dachu

śmigacza, wystrzelił z najbliższej odległości hak, który wbił się robotowi między nogi, i wcisnął
guzik kołowrotka na swoim pasku. Sęp od razu zaplątał się w linę. Miniaturowy silniczek szarpnął
Reksem tak gwałtownie, że klon wyrżnął o kadłub robota i potoczył się na bok. Cały czas był
przywiązany do sępa hakiem i liną.

Za blisko, kolego? Zobaczymy, kto pierwszy mrugnie, pomyślał.
Rex zaczął walkę o życie. Przywarł do jednej z nóg robota, który obracał się, próbując go

zrzucić, i jeszcze bardziej zaplątał się w linę. Sęp nie mógł użyć laserów przeciwko celowi, który
znajdował się na jego własnej kończynie, a teraz nie mógł też latać. Próbował się przetoczyć;
wierzgnął i przekręcił się. Rex trzymał się jednak twardo. Świat migał i kołysał się w jego
wyświetlaczu HUD, a głową walnął o ziemię tak mocno, że mimo hełmu zazgrzytały mu zęby.
Mógł zrobić tylko jedno: przytrzymać się mocno obiema nogami i jedną ręką, a drugą wepchnąć
maszynie blaster pod... brodę? Chyba można to tak nazwać.

A potem Rex wystrzelił. Blasterowy ogień trwał nawet chwilę po tym, jak puścił cyngiel.

Wreszcie sęp znieruchomiał, potem zadygotał i przewrócił się na bok, przygniatając go do ziemi.

Żyję, pomyślał Rex.
Optyka jego hełmu wyświetlała przypadkowe obrazy, był jednak przytomny i oddychał.

Słyszał nieprzerwaną kanonadę blasterowego ognia i sporadyczny huk dział gdzieś bardzo
niedaleko.

Ktoś złapał go za nadgarstek i pociągnął do góry, wciąż zaplątanego w linę. Osłona hełmu

Rossa pojawiła się nagle naprzeciwko jego własnej.

- Pospieszmy się, kapitanie. - Ross przeciął linę, uwalniając Reksa. - Widzi pan? Nogi

odpadają im łatwiej, niż myślałem.

Rex obejrzał się, biegnąc w kierunku opuszczonej rampy CR-20. Nic dziwnego, że sęp się

przewrócił. Podczas gdy on atakował pistoletem głowę robota, Ross przestrzelił przegub jednego ze
skrzydeł. Teraz już nigdzie nie poleci. Lasery nie są zbyt użyteczne, kiedy napastnika ma się pod
nosem i nie można się nigdzie ruszyć.

Wystarczy rzucić się sępowi w ramiona, pomyślał Rex.
To dotyczy wszystkich robotów.
Rampa zaczęła się podnosić, gdy tylko ich buty uderzyły o metal. Rex ściągnął hełm,

zirytowany wariującym wyświetlaczem, i zresetował go znajdującym się w środku przyciskiem, po
czym przytrzymał się najbliższej barierki. CR-20 ruszył, szurając ogonem po nawierzchni drogi.
Zgrzytliwe odgłosy odbijały się echem wewnątrz kadłuba, aż wreszcie statek poderwał się do góry.
Rex miał nadzieję, że huk, który słyszy, pochodzi z działka, strzelającego do blaszaków w dole.
Kiedy oderwał wzrok od swojego hełmu, zobaczył, że Ross zmierza w kierunku najbliższej
drabinki. Na górze czekała Hallena. Popatrzyła na niego z pomostu.

- To było bezmyślne bohaterstwo, kapitanie - stwierdziła.
- To było jedyne wyjście - odgryzł się Rex. - Co z Ince’em?

Republikański okręt szturmowy „Leveler", układ Poressi

- Chce pan to zrobić? - spytała Ash Jarvee.
Pellaeon był teraz gotów spróbować wszystkiego.
- Może mi pani wytłumaczyć, jak to właściwie działa?
- Mogę spróbować, ale... to raczej wyczucie.
Cóż, był nawet gotów sterować okrętem, używając wyczucia.
- Jak to robicie?
- Wpływamy na przedmioty martwe: maszyny, komputery za pomocą telekinezy, ale

potrafimy też poznać, gdzie w tkance wszechświata brakuje Mocy, i przez to wyczuć, jak to jest
„być” maszyną. Możemy wprowadzić się w stan współistnienia z nimi.

Pellaeon przez chwilę rozważał jej słowa.
- Nie będę nawet udawał, że to rozumiem - powiedział. - Twierdzi pani, że potraficie

wypełniać luki między atomami i sterować energią. Wydaje się to odrobinę niebezpieczne, ale...

- Możemy ingerować w najdrobniejsze ładunki w kryształach i obwodach komputera. Z

pańskiego punktu widzenia to bardzo nieprecyzyjne, ale... naprawdę potrafimy poznać, czy
wszystko idzie jak należy. To rzadka umiejętność, nawet wśród Jedi.

Pellaeon znów sprawdził standardowy czas galaktyczny na chronometrze, odruchowo

gładząc wąsy palcem wskazującym. Dla Halleny, Reksa i wszystkich, którzy z nimi byli, czas był
nieosiągalnym luksusem.

- Panie kapitanie? - Jeden z młodych Jedi podniósł nerwowo palec, jakby prosił o

pozwolenie na zabranie głosu. - Proszę to potraktować jak nasz odpowiednik walenia pięścią w
holoodbiornik. Tyle że my mamy wyjątkowe szczęście i zawsze udaje nam się w końcu uzyskać
piękny, wyraźny obraz.

Pellaeon pokiwał głową. Podczas wojny z piratami robiłem bardziej wariackie numery,

pomyślał.

- No to walnijcie. Muszę pamiętać, żeby nigdy nie nadepnąć wam na odcisk.
Grupka ekscentrycznych Jedi ustawiła się w kółku na jego mostku i złapała się za ręce

niczym bawiące się dzieci. Jeszcze jedna oryginalna technika. Ta wojna zmieniła nie do poznania
definicję normalności.

Hydroklucz, demagnetyzer... Jedi.
- Napęd, nawigacja... czekajcie w pogotowiu - polecił Pellaeon i skinął na Baradisa. - Derel,

wszystkie działa gotowe?

- Tak jest, panie kapitanie.
Nawet jeśli Pellaeon nie był do końca przekonany, czy „Leveler” wróci na oczekiwaną

pozycję, chciał mieć pewność, że wyjdzie z nadprzestrzeni z działami i turbolaserami gotowymi do

akcji. Spojrzał na Ash i skinął głową. Potem pochylił się do przodu i wcisnął klakson alarmowy.
Jego konsoleta dowodzenia rozbłysła światełkami.

- Rozpocząć procedurę ręcznego skoku w nadprzestrzeń - polecił.
Baradis nie odrywał wzroku od iluminatora.
- Uruchomić napęd.
Jedi zamknęli oczy i opuścili lekko głowy. Najstarszy z nich wyglądał na jakieś dwadzieścia

lat. To nie przeszkadzało Pellaeonowi, jednak całkowity brak środków technicznych w tej akcji
musiał budzić lekki niepokój w człowieku odpowiedzialnym za okręt i parotysięczną załogę.

Silniki „Levelera” wydały stłumiony dźwięk, który początkowo ledwie przekraczał próg

słyszalności. Potem, po sekundzie, która zdawała się ciągnąć w nieskończoność, widoczne przez
iluminator gwiazdy rozciągnęły się w smugi białego światła. „Leveler” zawisł na krawędzi
potencjalnego unicestwienia. Wycie silników osiągnęło punkt kulminacyjny i...

Statek skoczył.
To była kwestia minut. Pellaeon nie zamierzał oddalać się zbytnio od JanFathal, najwyżej na

tyle, żeby skorygować pozycję i wrócić, jednak przy tych prędkościach wystarczyło parę sekund,
żeby minąć cały układ gwiezdny. Baradis obserwował chronometr na grodzi, sprawdzając go z
własnym czasomierzem, który odmierzał ułamki sekund w sekwencji rozmywających się symboli.
Bez wsparcia komputera nawigacyjnego, który kontrolował miliony równoczesnych obliczeń,
musiał wybrać dokładny moment na zmniejszenie prędkości i wyjście z nadprzestrzeni. Pellaeon
mu nie zazdrościł. Postanowił wyjść z nadprzestrzeni odrobinę wcześniej, żeby móc wziąć
poprawkę na ewentualne błędy.

I nie zderzyć się na przykład z planetą.
Jedi wciąż byli pogrążeni w transie, zespoleni w dziwny sposób z komputerem

nawigacyjnym i fizycznym światem realnej przestrzeni. Pellaeon czuł się jak nerwowy pasażer,
który próbuje liczyć mijane budynki, żeby zająć czymś umysł.

Przed wojną znał Jedi tylko przelotnie - jako lokalnych stróżów prawa, agentów Republiki,

zagadkowe postaci, które pojawiały się czasem w tle za Kanclerzem lub jakimś senatorem.
Świątynia Jedi była symbolem Coruscant, jednak dla tych, którzy nie należeli do Zakonu,
pozostawała zamknięta. Pellaeon, mijając jej cztery narożne wieże, zastanawiał się często, co się
właściwie kryje za tymi wiekowymi, masywnymi murami.

Ci altisjańscy Jedi też tego nie wiedzieli. Czy to nie zdumiewające? W ilu jeszcze gatunkach

występują użytkownicy Mocy? Byli wśród nich dziwacy, cwaniaki, wolnomyśliciele, ci, którzy
parali się jeszcze bardziej tajemną wiedzą - i tacy, którzy mieli rodziny. Ci wydawali się zupełnym
przeciwieństwem ascetów z Zakonu Mistrza Yody. Pellaeonowi przypominali ekscentryczną ciotkę,
której na rodzinnych spotkaniach wszyscy zaczynają unikać, jak tylko wypije o jedną szklaneczkę
sullustańskiego dżinu za dużo. Jemu raczej przypadli do gustu.

Technik Benb stał nieopodal, trzymając się oburącz barierki. Wpatrywał się w dal i co jakiś

czas zerkał na chronometr. Jak na kilka minut trwało to strasznie długo. Pellaeon ściągnął go
wzrokiem.

- Jedna standardowa minuta - zawołał Baradis. - Przygotować się do wyłączenia

hipernapędu.

A może trafimy o kilkaset lat świetlnych bliżej Jądra, pomyślał Pellaeon.
- Trzydzieści sekund.
Jednak cieszę się, że to „Leveler” odebrał wezwanie, Halleno.
- Dwadzieścia...
Powinienem odchodzić od zmysłów z niepokoju, a wcale tak nie jest. Czy to znaczy, że mi

nie zależy?

- Dziesięć...
Niepokój w niczym nie pomaga. Liczy się rozwiązywanie problemów. Trzeba wziąć się w

garść. Opanować sytuację. To jedyny sposób.

- Pięć...
Dlaczego nikt nie mógł wysłać okrętu, żeby nas wesprzeć?

- Cztery...
Przyzwyczajaj się. Nigdy nie byliśmy przygotowani na tę wojnę.
- Trzy...
Poza armią klonów oczywiście.
- Dwa...
Brudna polityka. A może Jedi przeczuwali, co się święci, więc się przygotowali? Ale dla

czyjego dobra?

- Wyłączyć!
Rozważania Pellaeona zakończyły się gwałtownie, gdy gwiezdny krajobraz wrócił do

swojej normalnej postaci świetlnych punkcików. Dreszcz przeszedł mu po plecach. Normalna
przestrzeń. Realna przestrzeń. Gdzie są?

Kudłata, zielona tarcza JanFathal wypełniła prawą część iluminatora mostka. Ash

podskakiwała przez chwilę w miejscu jak podekscytowana nastolatka, uśmiechając się od ucha do
ucha. Cóż, w gruncie rzeczy była podekscytowaną nastolatką, która znalazła się w samym środku
wojny. Pellaeon ledwo zdążył pokazać jej uniesiony kciuk i przełączyć komunikator na kanał
Skywalkera i Reksa, zanim Derel uświadomił im, w co się znowu wpakowali.

- Nieprzyjaciel w odległości czterech tysięcy kilometrów, blisko JanFathal, dwa okręty w

pogoni za CR-20, kolejne cztery statki separańców zmieniają kurs. - Oficer taktyczny przerwał,
żeby sprawdzić monitory, podczas gdy załoga mostka przygotowywała się do wycelowania baterii
turbolaserów. - Turbolasery jeden, trzy, pięć...

- „Leveler”, ta CR-dwudziestka to my - odezwał się głos Skywalkera przez komunikator. -

Mamy dwóch separańców na ogonie i ciężko rannego na pokładzie. Ignorujcie kody transpondera.
Powtarzam: ignorujcie kody transpondera.

- Generale, wracamy do podstaw - oznajmił Pellaeon. Ręczne celowanie. Dziękuję za

ostrzeżenie. Możecie im uciec? Spróbujecie wykonać skok?

- Skok, owszem. Uciec, może się uda. Ale to ich statek. Wszystkie są połączone siecią ze

względu na system sterowania robotami. Będą widzieć współrzędne każdego naszego skoku.

- Myśli pan, że dacie radę wylądować na naszym pokładzie hangarowym?
- Jeśli macie miejsce...
Pellaeon skinął na Rumahna.
- Numer Jeden, oczyścić pokład hangarowy. Generale, będziecie musieli kierować się

naszymi wskazówkami. Wylecimy wam naprzeciw, ale musicie uważać, żeby nie znaleźć się na
linii strzału, kiedy nawiążemy walkę ze ścigającymi was okrętami.

- Zrozumiałem, kapitanie. Proszę tylko dopilnować, żeby drzwi do hangaru były szeroko

otwarte, a my zajmiemy się resztą.

Piloci Jedi byli bardzo pewni siebie. Czasami Pellaeon zastanawiał się, czy nie mają

złudzenia nieśmiertelności.

Pytanie o to, kto jest tym ciężko rannym, odłożył na później, bo ta wiedza tylko by mu

przeszkadzała w tym, co miał teraz do zrobienia. Okręt znalazł się znów w rękach istot z krwi i
kości, załogi, która znała swoje zadania i umiała je wypełniać nawet przy awarii ważnych
systemów. Pomoc Jedi przy komputerze nawigacyjnym okazała się jednak bardzo przydatna i
wkrótce mogli jej potrzebować ponownie do wykonania skoku poza układ.

- Zespół likwidacji szkód i ekipa medyczna, czekać w pogotowiu na pokładzie hangarowym.

- Rumahn ściskał komunikator przytknięty do ust, aż zbielały mu kłykcie. Gdyby statek tej
wielkości uderzył w pokład w niewłaściwy sposób, szkody mogłyby być katastrofalne. - Personel
pokładu, przygotować się na awaryjne lądowanie.

- Baradis - polecił Pellaeon - podprowadźcie nas. Derel, atakować statki nieprzyjaciela bez

rozkazu. Jedi Jarvee, obsługa napędu... bądźcie w pogotowiu, żeby nas stąd zabrać, jak tylko
transportowiec znajdzie się na pokładzie i hangar będzie zabezpieczony.

„Leveler” rozpoczął swoją szarżę. Nie był to podręcznikowy sposób przeprowadzenia

operacji ratunkowej i Pellaeon uznał, że teraz przydałyby mu się pociski udarowe. Skala trudności
była taka, jak wejście na pokrytą lodem pionową górę na Hoth - bez lin.

Pellaeon chętnie by powiedział coś inspirującego i zagrzewającego do boju, ale wydawało

się to jakoś nie na miejscu. W śmierci nie było nic chwalebnego. Zdecydowanie większy sens miało
uratowanie niesprawnego okrętu, żeby mógł kontynuować walkę w przyszłości.

Szkoda, że pociski udarowe nie działają.
Na monitorze pomimo zakłóceń widział odległe statki separańców, zmierzające w ich

stronę. „Leveler” ruszył na dwa okręty nękające CR-20, połykając dystans w takim tempie, że
błyski wystrzałów z dział można było już dostrzec gołym okiem na tle tarczy planety. Albo
separańcom brakowało umiejętności strzeleckich, albo Skywalker był fantastycznym pilotem,
Mistrzem manewrów wymijających. Pellaeon podejrzewał, że chodzi o to drugie.

- Przeszliście długą drogę od czasu Geonosis - powiedział do siebie i zaraz sobie

przypomniał, że żaden z Jedi obecnych na jego mostku nie brał udziału w walkach od początku
konfliktu.

Czy mieli poczucie, że teraz to jest ich wojna? Postanowił, że nigdy już nie będzie patrzył

na Zakon Jedi jak na jeden homogeniczny organizm pod przywództwem Yody. Było to po prostu
publiczne oblicze czegoś znacznie bardziej złożonego, czego być może nigdy nie zrozumie -
skrzydło paramilitarne, zapewne najbardziej zorganizowany odłam czegoś, co miało najróżniejsze
frakcje, o których istnieniu nawet nie wiedział. Słyszał, że istnieją nawet Jedi, którzy sprzeciwiają
się Republice, odrzucają rolę jej stróżów prawa, a obalenie jej uważają za swój obowiązek.

Była to dziwna zbieranina. Miał przeczucie, że teraz Jedi będą odgrywać znacznie większą

rolę w jego życiu i że nie zawsze będzie to rola pozytywna.

- Z pana ukochaną wszystko w porządku - odezwał się sympatyczny młody człowiek, który

tak barwnie tłumaczył zjawisko zespolenia z komputerem. Wyczuł niepokój Pellaeona, ale
zinterpretował go niewłaściwie. - Wyraźnie czuję to w Mocy.

- Co jeszcze czujecie w Mocy? - spytał Pellaeon.
Młodzieniec się uśmiechnął.
- Że skopiemy im tyłki, kapitanie.

Pokład dowodzenia, transportowiec CR-20 w drodze na „Levelera"

Kolejny wystrzał z działa zakołysał transportowcem, wprawiając jego kadłub w drgania.
Joc i Hallena starali się utrzymać Ince’a nieruchomo, podczas gdy Callista i Hil zajmowali

się jego pokiereszowanym udem. Było to o tyle trudne, że nogi miał uniesione dla poprawy
krążenia. Stracił dużo krwi; pompowanie jej kosztowało jego serce wiele wysiłku, więc
utrzymywanie głowy nisko zwiększało jego szanse.

- Nie jest mu zimno? - wtrącił się Coric. Wyglądało na to, że wszyscy znają się na pierwszej

pomocy i niemożność zastosowania jej w praktyce doprowadza ich do szału. - To hipotermia.
Trzeba go rozgrzać.

Pozostałe klony kucały wokoło, wyraźnie podenerwowane, opierając się o leżące na

pokładzie hełmy. Przypominali Hallenie drużynę smashballową - tacy młodzi, poważni i
wysportowani. Nawet Coric wydawał jej się za młody. Wreszcie wszyscy włożyli z powrotem
hełmy i po prostu czekali.

Rozmawiają między sobą, domyśliła się Hallena. Rozmawiają na swoim prywatnym kanale.
Mimo wszystko nie czuła się wykluczona z towarzystwa. Miała jedynie dziwne poczucie

winy.

- Joc, czyja dobrze słyszałam? - spytała cicho. - Jesteście świeżo po podstawowym

szkoleniu?

- Tak. - Nie podnosił wzroku, wpatrzony w Ince’a. - Niecałe dwa tygodnie.
Hallena nie wiedziała, co powiedzieć. Nie była też pewna, czy później będzie miała do tego

okazję.

- Znajdźcie mi więcej jakiegoś materiału - rzuciła Callista. - Cokolwiek, byleby było czyste i

chłonne.

Na pokładzie nie było żadnych środków medycznych, ponieważ roboty ich nie

potrzebowały, a już na pewno nie używały środków przeciwbólowych. Jeśli neimoidiańscy piloci
trzymali gdzieś apteczki dla organicznych, to Hallena nie potrafiła ich znaleźć.

Bum. CR-20 znów się zatrząsł. Ince był nieprzytomny, i bardzo dobrze. Przynajmniej nie

trzeba było go faszerować środkami przeciwbólowymi.

- Chyba zrezygnowali z wzięcia nas żywcem - zauważyła Ahsoka. Najwyraźniej nie lubiła

stać bezczynnie w sytuacji kryzysowej, chociaż trudno tu było mówić o staniu, kiedy
transportowiec robił uniki i pętle, żeby ustrzec się nieprzyjacielskiego ognia. - Mistrzowie, czy
mogę przejąć drugie działo? Rex nie obejmie wszystkich kątów.

Hallena podniosła wzrok. Zobaczyła Altisa, przygarbionego, z obiema rękami na sterach;

jego odbicie w iluminatorze dowodziło, że robi to z zamkniętymi oczami. Postanowiła nie patrzeć
na Skywalkera, na wypadek gdyby i on miał zamknięte oczy. A tego by nie zniosła.

Nie wiem, co oni robią, kiedy wpadają w ten swój trans, pomyślała. W każdym razie mam

nadzieję, że ten stary właśnie jest w transie.

- Nie krępuj się, smarku - zachęcił Skywalker padawankę.
Ahsoka wygramoliła się przez właz i po paru chwilach do huku działa z jednej strony statku

doszedł identyczny odgłos z drugiej. To dziecko waliło w okręty wroga z furią dziewięciu
koreliańskich piekieł. Ale też to dziecko było starsze niż wyraźnie zmęczony wojną żołnierz
strzelający z drugiej wieżyczki.

I to jest kwintesencja tej wojny, pomyślała Hallena. Co tu się dzieje?
Jednak zastanawianie się nad tym nie mogło pomóc Ince’owi. Wysypała zawartość

pakietów medycznych klonów na pokład i zaczęła przeglądać różne zapieczętowane torebki z
flimsiplastu w poszukiwaniu kawałka sterylnej tkaniny, którą można by przyłożyć do rany. Ince
stracił kawałek uda wielkości pięści, tuż nad kolanem, a okolice rany były poszarpane.

- Moje szkolenie w zakresie broni nie obejmowało artylerii - wyznała Calliście.
- Moje też nie. - Callista wydawała się całkiem biegła w udzielaniu pierwszej pomocy i nie

przejmowała się ściekającą po rękach krwią. Podniosła wzrok tuż przed tym, jak w otwartym włazie
pojawił się Geith, zanim jeszcze Hallena usłyszała jego kroki na metalowym pokładzie, tak jakby
przeczuwała jego nadejście. - Znalazłeś coś?

Geith podał jej zwinięty kremowy materiał, który mógł kiedyś służyć jako pokrowiec.
- Nie jest sterylne, ale zakażeniem możemy zająć się później.
- Nie będzie musiał martwić się wirusami, jeśli nie zatrzymamy tego krwawienia.
- Nie możecie zrobić jakichś sztuczek Jedi? - spytała Hallena. - Potraficie rozwalić robota na

kawałki, a nie umiecie poskładać tego chłopaka do kupy?

- A myślisz, że co ja robię? - Callista wyglądała na zdenerwowaną. Hallena pomyślała, że

nigdy nie dojdzie do ładu z istotami, które potrafią wpływać na świat zewnętrzny bez dotykania. -
Stracił dużo krwi. Trzeba by mu trochę przetoczyć.

- Hej, jeśli mamy tę samą grupę, to chętnie służę - stwierdziła Hallena, wyciągając rękę. -

Macie jakąś dużą igłę? Możemy zrobić infuzję dożylną. Widziałam, jak to się robi.

Hil pokiwał głową, nie odrywając wzroku od tego, co robił - próbował zaciskać mniejsze

naczynia krwionośne.

- Tak, ale nie mamy żadnej rurki.
- No cóż, im szybciej znajdziemy się na pokładzie „Levelera”, tym lepiej. - Hallena była

bliska wyrwania jakiegoś przewodu hydraulicznego, ale nie byłoby jak go oczyścić. - Miejmy
nadzieję, że Moc jest z nim.

Bum. Kadłub zatrząsł się po raz kolejny. Ile to jeszcze potrwa? Ross podszedł i ukląkł obok

Halleny, zdejmując hełm.

- Ja się nim zajmę - powiedział.
Była to delikatna sugestia, że ma spadać i pozwolić mu się zatroszczyć o kumpla. Potrafiła

to zrozumieć. Ona też wolała nie spuszczać Ince’a z oka, ponieważ z jej powodu zginął już Vere.

Nie chciała, żeby dwóch o wiele za młodych ludzi straciło życie przez to, że nie potrafiła wykonać
swojej roboty - miała przecież wejść, załatwić sprawę i wyjść bez ściągania całej cholernej floty na
ratunek.

Wiedziała, co inni myślą o szpiclach; samo to określenie było nad wyraz wymowne.

Tajemniczy, zimni, nie przypominają normalnych istot, bez skrupułów zabijają i robią najgorsze
świństwa. Cóż, ona wcale się tak nie czuła. Nie wahała się zabić, kiedy musiała, bo często była to
kwestia przeżycia. Nie znaczyło to jednak, że przychodziło jej to łatwo czy że nie zdawała sobie
sprawy, co po sobie pozostawia.

Shil. Merish. Varti. Kto wie, przez co przeszli w życiu, pomyślała. A ja zjawiam się, żeby

pomóc takim buhaczom jak Regent utrzymać się przy władzy. I teraz cała trójka nie żyje. Czy chcę
mieszkać w takiej galaktyce?

Nie chciała. Sama ta myśl przyprawiała ją o mdłości.
Ince mruknął coś niezrozumiale. A więc nie był nieprzytomny. Callista i Hil byli coraz

bardziej pochłonięci walką o jego życie. Stykali się niemal głowami, nachylając się nad jego
ciałem.

- Tętno ledwo wyczuwalne - oznajmiła Callista.
- Cholera, jest zimny.
- Geith, można mu podać adrenalinę? To wspomaga pracę serca, tak?
- Nie mam pojęcia. Po prostu nie wiem, czy to nie pogorszy sprawy.
- Ale czujecie w nim... życie, prawda? - wtrącił Boro. - To znaczy, Jedi wyczuwają siły

witalne. Czy on przeżyje?

- Robię, co mogę - odparła Callista. - Geith, skoncentruj się na obkurczaniu naczyń

krwionośnych. Wyobraź sobie, że te najmniejsze się zamykają. Postaraj się podnieść mu ciśnienie
krwi.

Hallena zaczynała rozumieć, w jaki sposób Jedi podchodzą do życia - a przynajmniej

Callista. Sprawiała wrażenie osoby bardzo praktycznej, żadnej wyobcowanej mistyczki. Normalna
kobieta, która postrzegała świat zewnętrzny tak samo jak Hallena, tyle że potrafiła go dotknąć, a
nawet zmieniać umysłem.

- Już? - spytała Callista.
Geith zamknął oczy.
- Chyba tak.
- Krwawienie trochę się zmniejszyło - stwierdził Hil.
Pokład wyglądał teraz jak sala operacyjna, pokryty zakrwawionymi strzępami. Ani

Skywalker, ani Altis nie oglądali się za siebie; byli pochłonięci swoją własną walką, sterowaniem
tym nieznajomym statkiem pośród zaporowego ognia z dział, podczas gdy „Leveler” pędził im na
spotkanie. Hallena oparła się plecami o gródź biegnącą w poprzek statku i spojrzała przed siebie.

Tak, „Leveler” pruł prosto na nich.
Okręt wyglądał teraz jak świetlista strzała, rosnąca z każdą sekundą. Jaskrawe smugi

laserowego ognia z dział statków ścigających CR-20 mijały kadłub transportowca i zdawały się
mknąć wprost na spotkanie „Levelera”.

Hallena nie wiedziała zbyt wiele na temat taktyki floty, ale miała pojęcie o balistyce i

trajektorii strzału. CR-20 był wciśnięty między ścigających go separańców i „Levelera”. Gdyby
„Leveler” otworzył ogień...

Gil wie, co robi, pocieszała się. Ten cały Skywalker też.
- Wszystko będzie dobrze, proszę się nie martwić - odezwał się nagle Altis.
Głowę miał wciąż pochyloną. Hallena nie miała pojęcia, czy Mistrz Jedi wygłasza po prostu

optymistyczne stwierdzenia dla dodania otuchy, czy też wyczuwa jej niepokój. Wolałaby to
pierwsze.

- Mistrzu, gdybyś mógł się skoncentrować na odpieraniu ognia na bakburcie... - mruknął

Skywalker.

Nie, wolała jednak to drugie. Altis mógł się zachowywać jak dziwaczny magik, byle tylko

sprawiał, żeby strzały z dział odbijały się od kadłuba. A więc to właśnie robił? Dlaczego każdy

okręt nie był wyposażony w Jedi? To by zaoszczędziło mnóstwo problemów.

Pewnie Jedi było za mało.
- Skywalker! - odezwał się głos z komunikatora. To nie był Gil. - Skywalker, tu „Leveler”.

Zbliżacie się bardzo szybko. Czy jesteście gotowi? Kiedy zostanie wam pięćset metrów,
zanurkujcie pod nas. Po prostu zanurkujcie, dobrze? Kiedy miniecie naszą rufę, zawróćcie,
wycelujcie we wrota hangaru i lądujcie.

Łatwo powiedzieć, pięćset metrów. Przy tych prędkościach...
- A wy będziecie cały czas utrzymywać obecny kurs i prędkość?
- Tak, generale.
- Przepraszam, że zwracam wam uwagę, ale wygląda na to, że jesteście na kursie

kolizyjnym z przynajmniej jednym ze statków separańców.

Nastąpiła chwila ciszy.
- Kapitan Pellaeon przesyła pozdrowienia i mówi, że o to właśnie chodzi, panie generale.
- Imponujące - odparł Skywalker. Sądząc po głosie, uśmiechał się. - Zrozumiałem.
Podczas gdy Hallena obserwowała, jak biedny Ince wykrwawia się na pokładzie, Gil

Pellaeon, miłość jej życia, zniknął z pola widzenia. Teraz powrócił; ten poważny, czarujący i
całkowicie nieszablonowy oficer, który uczył się swojego fachu, walcząc z piratami. Nigdy
wcześniej nie widziała go w jego naturalnym środowisku. Było to przerażające i krzepiące
równocześnie.

Jeśli ktoś mógł przeprowadzić ten szalony manewr, to właśnie Gil - i równie

niekonwencjonalny Skywalker.

- Trzymaj się, Ince - mruknęła Hallena.

ROZDZIAŁ 11

Jestem głęboko zaniepokojony faktem, że KNS zdołała złamać kody naszej Floty, dyrektorze

Isard. Nie wystarczy zmieniać je co miesiąc. Musimy to robić częściej.

Kanclerz Palpatine po przekazaniu - w swoim drugim wcieleniu, jako Darth Sidious -

kodów generałowi Grievousowi, głównodowodzącemu sił Separatystów

Republikański okręt szturmowy „Leveler" w natarciu

- Mam nadzieję, że Skywalker da radę, panie kapitanie - powiedział Derel.
- No cóż, jeśli nie - odparł Pellaeon - to wkrótce będziemy mieli śliczny nowy ornament na

kadłubie.

Gdyby tylko pociski udarowe były zdatne do użycia. To była inteligentna broń, zdolna do

identyfikacji celu i samodzielnej pogoni za nim; potrafiła omijać przeszkody i spadać w dół - o ile
w przestrzeni kosmicznej „dół” cokolwiek znaczył. Na razie jednak „Leveler” był skazany na
celowanie wzrokowe i omijanie transportowca, który wyglądał teraz jak mała plamka na tle
niszczyciela KNS.

Okręty szturmowe były przystosowane do ostrzeliwania celów naziemnych, nie do walki z

innymi statkami; to dlatego mieli przetestować zaawansowane pociski udarowe, znakomite
usprawnienie - pod warunkiem, że działało. Pellaeon wolał o tym nie myśleć. Byłoby już po bitwie,
gdyby te przeklęte pociski były sprawne.

- Tu „Leveler” - rzucił do komunikatora Derel. - Nie zbaczajcie na bakburtę, to znaczy

waszą bakburtę. Utrzymujcie kurs. - Przytknął mikrofon do ust. - Działa trzy i pięć, ognia!

Dwie przerywane linie oślepiająco białego światła pomknęły w przestrzeń kosmiczną.

Pellaeon mógł je śledzić, wyglądając po prostu przez iluminator. W ciągu paru sekund smugi

laserowego ognia minęły bakburtę CR-20 i otarły się o niszczyciel, rozsiewając wokół pióropusz
odłamków; okręt separańców zboczył lekko z kursu, ale w dalszym ciągu się zbliżał. Trafienie
najwyraźniej go jednak spowolniło, ponieważ CR-20 wyrwał nagle do przodu w prostej linii z
dziobem „Levelera”.

„Leveler” zaś znajdował się właśnie na kolizyjnym kursie ze statkiem separańców.
- Robił pan to już wcześniej, panie kapitanie, prawda? - spytał Derel, To naprawdę było

pytanie.

- Tak - mruknął Pellaeon. Uświadomił sobie, że cały czas wstrzymuje oddech. Skupił się na

trzecim rzędzie cyfr umieszczonego na grodzi chronometru, tych, które odmierzały dziesiąte części
sekundy, i zdziwił się, jak powoli się poruszają. - Nie z okrętem tej wielkości, ale tak, grałem już w
tę grę.

To było dawno, a przynajmniej takie odnosił wrażenie. No i wtedy nie musiał ocalić statku,

który znajdował się pośrodku, ale... manewr był ten sam.

- Jedna minuta do zderzenia - oznajmił Baradis.
- Proszę tak nie mówić, komandorze.
- Przygotować działa.
Pellaeon wyczuł, że ktoś się zbliża. Kątem oka dostrzegł Ash Jarvee. W tej chwili Jedi nie

mogli dla niego nic zrobić; potrzebna była kontrola nad statkiem, umiejętność pilotażu, znajomość
możliwości okrętu i załogi oraz wyczucie czasu.

Chodziło o to, żeby wiedzieć, kiedy mrugnąć.
- Czy oni się nie zorientują że transportowiec musi uskoczyć z drogi? - spytała Ash.
- Oczywiście, że się zorientują - odparł Pellaeon. Czterdzieści sekund. - Ale nie wiedzą, czy

może to zrobić. Nie wiedzą, czy my skręcimy na bakburtę, na sterburtę, czy też wykonamy zwrot w
pionie. Albo czy się po prostu nie spóźnimy i nie zderzymy się z nim. Ale to na ten drugi statek
musimy mieć oko.

Ryzykuję wiele istnień, pomyślał. Także cywili. Pracowników stoczni. Jedi.
Jeśli separańcy koncentrują się na groźbie rychłego zderzenia, to nie będą poświęcać tyle

uwagi CR-20. Zagrożenie stanowił drugi niszczyciel, ten, który leciał parę sekund za swoim
bliźniaczym statkiem. To on powinien być przygotowany do oddania strzału.

- Drugi cel nas namierzył, panie kapitanie - powiedział Derel. - Działa dwa i cztery, ognia.
Lasery przesunęły się o trzydzieści stopni na sterburtę i pięć sekund później słaby błysk

białego światła rozkwitł z prawej strony iluminatora. Drugi statek separańców znajdował się
chwilowo poza zasięgiem wzroku, ale jego transponder był cały czas widoczny na ekranie Derela.
Pellaeon go widział. Słyszał też gorączkowe rozmowy w tle, głosy operatorów czujników,
próbujących potwierdzić, jakie szkody wyrządziły turbolasery.

- Nie został skasowany, panie kapitanie - zameldował Derel - ale ma tyle problemów, że

powinno go to spowolnić.

- To może wystarczyć. - Pellaeon wpatrywał się w rosnącą sylwetkę CR-20. Pięćset metrów

to niedorzecznie blisko. Naprawdę o włos. Albo nawet nie o włos, gdyby mieli pecha. - Skywalker,
dwadzieścia sekund.

- Widzę was, „Leveler”.
- Co za ulga...
- No to jazda.
Rumahn zrobił jedyną rozsądną rzecz, jaką nakazywały względy bezpieczeństwa. Było to

zgodne z procedurą, ale wydawało się deprymujące.

- Przygotować się na zderzenie. Przygotować się na zderzenie.
Pellaeon pomyślał, że ostatnią rzeczą, o którą powinien się martwić, gdyby ten pieprzony

transportowiec nie uskoczył w porę, jest uraz kolan albo kręgosłupa. Statek zdawał się pędzić
prosto na nich - i nagle zniknął.

Jego miejsce zajął pierwszy z niszczycieli separańców. Mieli go teraz przed sobą. Drugi

niszczyciel został z tyłu.

- No dobra, kolego - powiedział Pellaeon. - Spadaj z mojego nieba.

Pewnie separaniec na mostku swojego okrętu patrzył na ,,Levelera” i mówił to samo.
Jedno było pewne - Pellaeon nie zawróci, dopóki nie znajdzie się na krawędzi zderzenia. A

to nastąpi...

Za niecałą minutę.
Derel postukał w monitor, jakby dla przyciągnięcia uwagi.
- Jeśli drugi separaniec spróbuje do nas strzelać z tej pozycji, narazi na niebezpieczeństwo

tego cwaniaczka.

- Transportowiec nas minął - oznajmił Baradis. Twarz przysunął tak blisko ekranu

czujników, że odbijały się na niej jego światła. Pulsujący czerwony punkcik przesuwał się po jego
podbródku. - Zawraca... ustawia się...

- Trzymać kurs, dopóki nie zadokuje. - Gdyby „Leveler” zboczył teraz z kursu, Skywalker

w najlepszym wypadku nie trafiłby w hangar, a w najgorszym rozbiłby się o niego. - Spokojnie...

Nie wyglądało na to, żeby niszczyciel separańców miał zamiar mrugnąć pierwszy. Pojawił

się w iluminatorze.

- Działa gotowe?
- Gotowe, panie kapitanie.
Bezpieczna odległość także była kwestią sekund. Głupio byłoby rozwalić statek tuż pod

swoim nosem i oberwać jego szczątkami.

- Czy Skywalker jest na pokładzie?
- Nie, kapitanie...
Tę decyzję trzeba było podjąć w ułamku sekundy. Czołowe zderzenie, eksplodujący okręt,

strata transportowca. Pellaeon musiał się zdecydować, polegając na swoim instynkcie, tak samo jak
Jedi.

- Ognia!
Derel nie zdążył nawet wypowiedzieć rozkazu, kiedy turbolasery wzięły niszczyciel

separańców na cel i jaskrawe niebieskie smugi wypełniły iluminator. Pierwsza seria trafiła w kadłub
niszczyciela tuż pod dziobem, ale potem Pellaeon niewiele już widział. Oślepiające światło,
wirujący krótko kłąb płomieni i rozgrzany do czerwoności grad odłamków pozwoliły mu się
jedynie zorientować, że porządnie im przyłożyli i że okręt zaczął się rozpadać. Chwilę potem
potężny wstrząs sprawił, że Pellaeon poczuł się, jakby ktoś wbijał mu głowę w tułów. Uderzył
otwartą dłonią w przycisk alarmu. Zamigotały światła; okręt separańców miotał się wściekle, jakby
próbował wykonać zwrot o sto osiemdziesiąt stopni, buchając płomieniami i plazmą.

Jednak tamci zdołali oddać kilka strzałów - albo oni, albo jeden z nadciągających

krążowników separańców. Trudno było powiedzieć, kto do nich strzelał. Nie mogąc zobaczyć przez
iluminator nic poza trafionym niszczycielem, Pellaeon nachylił się nad Derelem, żeby spojrzeć na
jego monitor.

Nagle bitwa zaczęła toczyć się w zwolnionym tempie.
- Straciliśmy silniki manewrowe na bakburcie - poinformował Baradis.
- Melduję szkody - zawołał Rumahn, przekrzykując hałas. - Uszkodzenie kadłuba w sekcji

inżynieryjnej sześć, uszkodzone silniki na bakburcie, jeden zespół generatorów hipernapędu nie
działa.

Pellaeon spojrzał na ekran. Krążowniki separańców zdawały się wyczekiwać.
- Nie spieszy im się - zauważył. - Więc o to im chodziło: żeby nas unieruchomić. Wciąż

chcą nas dostać w jednym kawałku.

Czyżby separańcy faktycznie byli gotowi poświęcić jeden okręt, żeby zaabsorbował uwagę

„Levelera”, pozwalając drugiemu go uszkodzić?

A ja omal nie poświęciłem swojego okrętu, żeby ratować jedną kobietę, pomyślał Pellaeon.

Tego nie podadzą w podręcznikach historii.

A może separańcy zwlekali, bo spodziewali się, że „Leveler” będzie wolał posunąć się do

autodestrukcji, niż się poddać? Najwyraźniej uważali, że pociski udarowe są bardzo ważne. Takich
pocisków nie miał żaden inny okręt szturmowy Republiki.

- Numer Jeden, czy CR-dwudziestka już zadokowała?

- Tak, panie kapitanie.
- Możemy teraz wykonać skok, komandorze?
- Nie jesteśmy uziemieni - odparł Baradis - ale będziemy potrzebować dziesięciu albo

piętnastu minut, żeby zgromadzić wystarczająco dużo energii do ponownego skoku. Musimy
przekierować przekaźniki.

Pellaeon zdał się teraz na instynkt. Do tej pory nigdy go nie zawodził. Istniała cienka

granica między intuicją a szkoleniem, tak głęboko zakorzenionym i doprowadzonym do takiej
perfekcji, że nie wymagało myślenia. Jednak brak komputerowego systemu celowniczego, brak
niezawodnego komputera nawigacyjnego, a teraz jeszcze kłopoty z hipernapędem dały mu się we
znaki; zaczynało mu brakować pomysłów.

- Czy mamy dość mocy, żeby uruchomić osłony? - Osłony były ogromnie żarłocznym

systemem. Wymagały mnóstwa energii. - Musimy zyskać trochę czasu.

- Znajdę jakiś sposób, kapitanie...
- Dobrze. Wykonać.
To jeszcze nie był koniec „Levelera”. Pellaeon był tego pewien.
Jednak cały czas wybiegał myślą o krok do przodu, rozważał, co zrobi, jeśli ostatni plan nie

wypali. Wiedział, jakie otrzymał rozkazy.

Zastanawiał się, czy tajemnica tych pocisków, która w ciągu roku i tak pewnie zostanie

sprzedana temu, kto da najwięcej, naprawdę jest warta kilku tysięcy istnień. Spojrzał na grupę Jedi,
stojących w całkowitym milczeniu. Ash Jarvee wyglądała, jakby czekała na rozkazy.

- Potraficie czynić cuda? - spytał.

Pokład hangarowy „Levelera”

CR-20 przejechał przez pokład, podskakując lekko niczym kamyk puszczony po wodzie.

Metaliczny zgrzyt przyprawiał Callistę o ból zębów.

Była przekonana, że Skywalker jest lepszym pilotem. Zbyt zajęta podtrzymywaniem Ince’a,

nie mogła na niego spojrzeć, ale słyszała gniewne pomruki Anakina i widziała błyskające światła
awaryjne, które odbijały się na wewnętrznych grodziach. Wreszcie transportowiec zatrząsł się i
zatrzymał z donośnym łoskotem. Dopiero po chwili zorientowała się, że wibracja pochodzi z
„Levelera”, a nie z transportowca, migające światła zaś to sygnały ostrzegawcze na pokładzie
hangarowym. Rex i trzech żołnierzy znosili już Ince’a po rampie; naprzeciw wybiegli im
członkowie załogi w ognioodpornych kombinezonach.

- Dostaliśmy - oznajmił jeden z nich. - Może powinniście się stąd zabierać i sprawdzić, jak

daleko uda wam się skoczyć na własną rękę. Możecie dolecieć na Kemlę.

Skywalker zeskoczył z pomostu, wybierając drogę na skróty.
- Nie, ten człowiek jest ciężko ranny. Musimy go natychmiast zabrać do przedziału

medycznego.

- Jak pan uważa, generale.
- Ze statkiem bardzo źle?
- Mamy tylko ręczne celowanie, brak pocisków udarowych, trzeba dopiero uruchomić

generatory hipernapędu. Przez jakieś piętnaście minut jesteśmy zdani na osłony i ręczne celowanie
turbolaserami.

- Co z pociskami udarowymi?
- Nie działają. Problem z komputerem celowniczym. Coś się dzieje z komputerami.
Altis zszedł po drabince z pomostu i otrzepał ręce.
- Niewykluczone, że moglibyśmy pomóc... Callisto?
- Mogę się tym zająć - zgodziła się Callista. Statek, który przypominał jej żywe stworzenie,

kiedy po raz pierwszy weszła na jego pokład, teraz znów zaczął ją przyciągać. - Spróbuję. Pokażcie
mi komputer celowniczy.

- Chce go pani dotknąć?

- Tak.
Członek załogi nie odpowiedział i przycisnął palec do ucha; chyba rozmawiał z kimś przez

komunikator. Callista nie widziała jego twarzy przez maskę ognioodpornego kombinezonu i nie
słyszała, co mówi. W tym czasie Ince’a zabrano na noszach repulsorowych, a okręt zatrząsł się parę
razy jak od ciężkiego ostrzału.

- Kapitan się zgadza - powiedział członek załogi. - Porucznik Derel będzie czekał na panią

na końcu korytarza siedemdziesiąt osiem alfa na tym pokładzie. - Wskazał na drzwi po drugiej
stronie hangaru. - Podwieźć panią? Mamy wózki repulsorowe.

- Szybciej będzie piechotą, dzięki.
Puściła się biegiem w stronę drzwi, nie oglądając się za siebie; o mało nie rozsunęła ich siłą

zirytowana, że tak wolno się otwierają po czym popędziła ile sił w nogach korytarzem, roztrącając
członków załogi i pracowników kontraktowych. Obejrzała się i zobaczyła, że Ahsoka depcze jej po
piętach.

- A ty dokąd? - wysapała Callista.
- Może ci się przydać pomoc - odparła padawanka.
- Ty nie czujesz maszyn. Ja tak.
- I tak idę z tobą.
Przynajmniej nie uważa mnie już za oszalałą czcicielkę Ciemnej Strony, pomyślała Callista.

To już coś. Nie ma to jak spóźnione objawienie, prawda?

Korytarz był znacznie dłuższy, niż się spodziewała. „Leveler” nie był pełnowymiarowym

okrętem szturmowym, ale i tak zanim dotarła do turbowindy prowadzącej z pokładu na mostek, z
trudem łapała powietrze. Derel już czekał. Zobaczyła go, gdy tylko minęła ostatni zakręt. Stał z
rękami założonymi na plecach i ze spuszczoną głową, przenosząc ciężar ciała to na jedną, to na
drugą nogę i patrząc przed siebie; jeszcze jeden klon, z wyglądu identyczny jak Ince, a jednak w
Mocy pozostawiał wyraźnie odmienne wrażenie.

Wydawał się niezwykle rozluźniony. Cóż, i tak nie mógł nic zrobić, żeby biegła szybciej.
Wpadła do turbowindy z Ahsoką za plecami. Derel nacisnął guzik i kabina pomknęła jak

strzała.

- To jest oddzielny system - wyjaśnił. - Pociski są niezależne od głównych systemów

uzbrojenia, bo to tylko taki dodatek, zamontowany na próbę. Chce pani wiedzieć, jak to działa?

- Owszem, chcę.
Poziomy mostka migały w iluminatorze turbowindy.
- Co konkretnie?
- Proszę mi wszystko opisać w najbardziej ogólny sposób, jakby to było na przykład

zwierzę. Muszę się wczuć w komputer. Nie potrzebuję do tego technicznych danych.

- Dobrze. - Derel zamrugał raz po raz. - Pociski udarowe mają pokładowe komputery, które

pozwalają im śledzić cel, ale opuszczając okręt, muszą mieć wszelkie informacje na temat tego, na
co polują, żeby nie wybrały niewłaściwej ofiary. Na przykład zaprzyjaźnionego statku. Komputer
mówi każdemu pociskowi, jak wygląda jego ofiara, w które miejsce musi ją ugryźć i jak mocno,
żeby zabić. Problem polega na tym, że pociski najwyraźniej go nie słyszą. Czy to ma sens?

Jeszcze jaki.
- Tak. Dajecie dobre instrukcje, poruczniku.
Drzwi turbowindy się otworzyły. Derel sprowadził Callistę i Ahsokę w dół po drabince i

otworzył przedział. Gdy tylko Callista przyłożyła rękę do grodzi, poczuła, jak statek na nią reaguje,
zupełnie jak tsaelke. Czuła niemal bicie jego serca. Każdy okręt miał swoje niepowtarzalne odgłosy
i wibracje, które dawały do zrozumienia jego mieszkańcom, że wszystko jest w porządku albo że
coś szwankuje. Callista dopiero teraz to zrozumiała. Komputer sterujący pociskami okazał się
skromną durastalową skrzynką wielkości napędu od śmigacza. Jedynymi widocznymi oznakami
aktywności były niebieskie i zielone światełka po bokach oraz mały ekran diagnostyczny, zatopiony
w metalu.

- Skąd on bierze informacje na temat celów? - spytała Callista. Położyła obie dłonie na

wierzchu komputera. Czuła jego bystry umysł i nienasyconą potrzebę poszukiwania. - Z jakimi

systemami się komunikuje?

- Ma bazę danych z Wywiadu Republiki, zawierającą profile znanych statków, którą w

trakcie misji rozszerzamy o odczyty sensorów. Powinien rozpoznawać okręty separańców jako
potwierdzone cele.

Callista pokiwała głową.
- Poradzę sobie. - Czuła to; czuła, jak komputer celowniczy nieustannie czegoś szuka i

wciąż napotyka na zamknięte drzwi, których po prostu nie może pokonać. - Czy w czasie, kiedy
systemy się ze sobą porozumiewają, są wystrzeliwane pociski?

- Jeśli klucz startowy jest otwarty.
- Więc proszę otworzyć.
Cokolwiek to znaczyło, klucza tutaj nie było. Derel przytknął mikrofon do ust i coś

powiedział. W tym czasie Callista zatraciła się w kryształach i obwodach maszyny. Czuła energię i
mrowienie drobnych elektrycznych impulsów, widziała cudownie regularne, misterne wzory linii,
świateł i lśniącego metalu. Było w tym wrażenie ruchu, wszystko działo się z zawrotną prędkością,
a jednak tkwiło w miejscu. Callista nagle poczuła, jak ogarnia ją delikatne drżenie, które zdawało
się mieć początek w jej wnętrznościach. Sięgało do szpiku kości, a przy tym drażniło skórę. W jakiś
sposób młoda Jedi zmieniła kształt. Chociaż miała cały czas świadomość istnienia w stałym
punkcie - dokładnie na przecięciu linii biegnących ukośnie przez całe ciało - znajdowała się teraz w
każdym miejscu płaszczyzny. Wszystko, co wiedziała na temat fizycznego istnienia, straciło
zastosowanie.

Była teraz maszyną - była całym statkiem. Czuła barierę, która powstrzymywała komputer

od osiągnięcia celu. Była także zbiorem zmysłów, nieporównanie ostrzejszych niż te ludzkie; była
zestawem czujników statku, bijącym sercem jego generatorów. Nie używając oczu, patrzyła z
jednej części bezkresnej płaszczyzny na drugą, widziała bariery i otwierała je oddechem. Czuła się,
jakby wdychała chłodne, świeże powietrze po wyjściu z dusznej celi.

Poczucie wolności było cudowne. W pewnym sensie miała wrażenie, że unosi się w

powietrzu. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyła.

Świat w jej oczach wydawał się teraz aksamitnie czarny i nieskończony. Leciała bez

wysiłku z niewiarygodną prędkością, trawiona nieznanym pragnieniem. Polowała. Chciała
doścignąć coś równie złożonego i żywego jak ona, bo nie mogli oboje istnieć w tym samym świecie
i jedno z nich musiało zginąć. Czarny aksamit zmienił się w ostre białe światło. Myślała, że to
koniec, ale wszystko się powtórzyło jeszcze kilkakrotnie, za każdym razem z coraz większą
pewnością.

To była rozkosz. To była niewyobrażalna wolność. To była...
Nagle coś ją wyrwało z tej idylli. Czuła się, jakby spadła z bardzo wysoka. Świat wokół niej

stał się bezładny, niedoskonały, brudny, hałaśliwy. I znów była... człowiekiem z krwi i kości.
Głowa i cztery kończyny, niemrawe i ociężałe.

Od razu zatęskniła za lataniem w tej idealnej nieskończoności.
- Coś podobnego! - Głos wydawał się bardzo odległy. - Nigdy czegoś takiego nie

widziałam! Hej, nic ci nie jest? Udało ci się! Zrobiłaś to!

Była już prawie pewna, że jest Callistą, i pomyślała o farmie wodorostów. Może dlatego ten

głos wydawał się stłumiony; była pod wodą. Miała przed sobą dwie twarze - młodego mężczyzny i'
jaskrawo pomalowane oblicze. To nie może być człowiek, pomyślała.

- To bardzo... dziwne - powiedział kobiecy głos. To nie był jej głos. - Myślałam, że nigdy

nie wyrwę cię z tego transu. Wyglądasz okropnie.

Ahsoka. Tak, to Ahsoka, ten człowiek to Derel, a ona była Callistą Masaną.
- Gdzie Geith? - spytała. Geith! Jak mogła chcieć lecieć sama, skoro Geith wciąż tu był? -

Możemy się już stąd wynosić?

- Nie ma pośpiechu - odparł Derel i poklepał ją entuzjastycznie po ramieniu. - Rozwaliła

pani siedem statków separańców. Te dwa, które zostały, są za małe, żeby nas zaatakować, nawet
jeśli połowa naszych systemów nie działa. Dobra robota, proszę pani.

Jednak Callista nie była jeszcze sobą, nie do końca. Wciąż czuła, że jest statkiem, że ma

zupełnie inny kształt i wielkość.

Wydawało się jej, że ma wodę w uszach; wszystkie jej wrażliwe zmysły były nieco

przytępione. Nie była pewna, skąd się to bierze, ale wiedziała, że coś ją zmieniło.

Ahsoka trzymała ją za ramiona, a jej szeroko otwarte oczy były pełne niepokoju.
- Nic ci nie jest?
- Jestem tylko trochę oszołomiona. - Callista się podniosła. Teraz wiedziała już, w czym

problem. Nie odbierała prawie żadnych wrażeń w Mocy. Nawet Ahsokę, która stała tuż obok,
wyczuwała ledwo, ledwo; musiała się bardzo skoncentrować, żeby w ogóle poczuć ją jako Jedi.
Czyżby była ogłuszona? - Oberwałam czymś? - zapytała.

Ahsoka wzięła ją za rękę.
- Nie. Po prostu odpłynęłaś. Byłaś po prostu... złączona z komputerem celowniczym.

Widziałam to. Nie znam żadnego Jedi, który potrafiłby zrobić coś takiego z maszyną. Nikogo.

Mówiła to w taki sposób, jakby chodziło o jakiś mroczny dar, który ją przerażał. W tym

momencie Callista nie pamiętała nic ze swoich przeżyć poza cudowną lekkością, odpowiedzią na
każde pytanie, wyraźnymi obrazami gwiazd i statków odwzorowanymi z dokładnością do
najmniejszej plamki rdzy, każdej drobnej blizny po meteorze i każdego placka łuszczącej się farby.
Ta intensywna lekkość przeminęła, pozostawiając po sobie dziwny ciężar. Może tylko o to
chodziło. Musiała przestawić się znów z perspektywy maszyny na niedoskonałe zmysły człowieka i
po prostu ten kontrast sprawił, że częściowo straciła swoją wrażliwość na Moc.

Kiedy się czyta holozin powiększonym tekstem, a potem wraca do normalnych liter, przez

chwilę tekst wydaje się rozmyty. To wszystko.

Prawda?
Jeśli Ahsokę to wystraszyło, to Callista była przerażona. Starała się zrozumieć, czego

powinna się strzec.

- Wszyscy są cali? - spytała, wciąż nie wiedząc, kim są „wszyscy”. - Ktoś był ranny.
- Ince - potwierdziła Ahsoka. - Chodź, pójdziemy do przedziału medycznego i zobaczymy,

jak się czuje.

Callista zwiedziła niewiele miejsc na tym ogromnym statku, a mimo to jakimś sposobem

znała drogę, nawet bez patrzenia na szablonowe cyfry, które oznaczały numery pokładów i sekcji.
Zmierzała prosto do przedziału medycznego. Gdyby ktoś powiedział jej, gdzie on się znajduje, nie
skorzystałaby z żadnych wskazówek. Po prostu to czuła.

A więc mam w sobie cząstkę statku, pomyślała.
To nie był jej pierwszy raz. Już wcześniej zanurzała się w maszynach, ale nie były one

nawet w połowie tak złożone i potężne jak ta. I tak jednak czuła się potem nieco odmieniona w
sposób, którego nie potrafiła opisać.

Gdybym spróbowała zrozumieć robota na tym poziomie, myślała, gdybym zespoliła się z

robotem...

Callista była zawsze żądna wiedzy, nie bała się badać granic własnej wytrzymałości ani

kwestionować swoich przekonań. Nie mogła jednak znieść myśli, co mogłoby się stać, gdyby
zobaczyła galaktykę z perspektywy robota.

Tak, byłam komputerem, pomyślała. Byłam okrętem. Byłam każdym z tych pocisków

udarowych. Gdybym wiedziała, jak to jest być robotem, czy mogłabym brać udział w tej wojnie? -
zastanawiała się.

Cóż, pewnie nigdy się tego nie dowie. I bez tego trudno było żyć podczas wojny, która

doprowadziła do tego, że żywi ludzie byli produkowani jak maszyny w fabryce. Żołnierze klony...
przecież to oburzające. Callista miała dla nich wiele współczucia, traktowała je jako istoty ludzkie.
A co by było, gdyby w robotach odkryła pierwiastek ludzki? Niszczenie ich stałoby się udręką.

Nie mogła sobie na to pozwolić.
Podjęła w tym momencie decyzję, że nie dowie się nigdy, co to znaczy być robotem

bojowym. Wiedziała, że one w pewnym sensie myślą, ale nie chciała wiedzieć, czy czują.

Znasz odpowiedź, prawda?
Wiesz, że życie przybiera więcej form, niż jesteśmy w stanie to sobie wyobrazić. Ale

nadchodzi taka chwila, kiedy nie masz odwagi spojrzeć prawdzie w oczy.

- To po prostu oportunizm - powiedziała głośno, zmierzając nieomylnie w kierunku punktu

pomocy doraźnej w przedziale medycznym. - Wszystkich nas w końcu dopada.

Mostek republikańskiego okrętu szturmowego „Leveler"

Pellaeon wpatrywał się w wirujące ospale szczątki, które jeszcze niedawno były niewielką

flotą okrętów Separatystów, i czekał na złe wieści, ale jakoś nie nadchodziły.

Baradis przechadzał się tam i z powrotem między stanowiskiem kierowania ogniem a

operatorami sensorów, jedną ręką podpierając łokieć drugiej i stukając paznokciem kciuka o zęby.
On też czekał na złe nowiny. Ostatnio było ich mnóstwo, więc wydawało się niewiarygodne, żeby
teraz nie mieli żadnych problemów.

- Dwa okręty separańców się wycofują, panie kapitanie - zameldował. - Będziemy gotowi

do skoku za pięć minut.

Minęło już więcej niż szacowane piętnaście, ale teraz nie miało to żadnego znaczenia.

Walka była skończona. Pozostali przy życiu, zdyszani i czujni, przygotowywali się do odejścia. Nie
było zwycięzców.

- Czy oni wiedzą, że skończyły nam się udary? - Pellaeon przekroczył już granice rozsądku,

ale nie było sensu ścigać maruderów, a jeśli chodziło o sprawę JanFathal, to „Leveler” sam nie
mógłby nic zdziałać, nawet gdyby był w pełni sprawny. - No cóż, przynajmniej te pociski spisały
się całkiem nieźle. Nawet jeśli potrzebowaliśmy Jedi, żeby je odpalić.

Benb przyglądał się całej scenie beznamiętnie, oparty o barierkę. Jak na cywila, który

wybrał się na lot próbny, nie spodziewając się bardziej ryzykownego zadania niż dokręcenie paru
śrubek, zniósł bezpośrednie zagrożenie życia raczej dobrze.

- Jak pańscy ludzie, Benb? - spytał Pellaeon. Może nie wszyscy byli tacy pogodni.
- Znakomicie - odparł beztrosko Sullustanin. - Pracujemy za potrójną stawkę. Dodatek za

pracę w ciężkich warunkach liczy się od momentu, kiedy zaczyna się strzelanina.

Cywilne stocznie to zupełnie inny wszechświat.
Ash postukała Pellaeona w ramię.
- Panie kapitanie, znaleźliśmy bezpieczne miejsce na Kemli, gdzie będziemy mogli spotkać

się z „Kanonierem Wookie”, aby się przesiąść.

- Wielkie nieba, nie ma mowy. - Odezwało się w nim poczucie winy. - Przerwaliśmy wam

misję, naraziliśmy was na niebezpieczeństwo i jeszcze musieliście nam ratować skórę.
Przynajmniej odstawimy was w takie miejsce, żebyście nie nadkładali drogi.

- Wciąż nie możecie wykonać precyzyjnego skoku bez Jedi, kapitanie.
Miała rację.
- Wspomnę o was w raporcie - zapewnił. - Choćby po to, żeby zobaczyć minę Mistrza

Yody, kiedy dowie się, że z pomocą przyszli nam heretycy i anarchiści.

Ash wyglądała na lekko zakłopotaną. Może chełpienie się nie leżało w naturze Jedi.
- Agentka Devis jest w przedziale medycznym - oznajmiła tajemniczo i odeszła, zanim

zdążył się zastanowić, skąd ona to wie.

Nie mógł tego dłużej odwlekać. Nie mógł i nie chciał. Ale pośpiech wydawał się dziwnie

niestosowny, w chwili kiedy jego sponiewierany okręt z trudem kuśtykał z powrotem do stoczni.

- Proszę iść, kapitanie - powiedział cicho Baradis ze wzrokiem utkwionym w monitorze

nawigacyjnym. - Poradzę sobie ze wszystkim nawet lepiej, jeśli nie będzie się pan tu cały czas
kręcić.

Choć dostał przyzwolenie nawigatora, Pellaeon starał się nie sprawiać wrażenia, że mu się

spieszy.

W przedziale medycznym panował okropny ruch. Roboty zajmowały się licznymi drobnymi

urazami - złamania i skaleczenia, stłuczenia w wyniku upadków, trochę oparzeń - ale było też parę
poważniejszych ran załogi z przedziału generatorów, który został bezpośrednio trafiony.

- Jakieś ofiary śmiertelne? - spytał Pellaeon naczelnego lekarza.
- Dziesięć, panie kapitanie. W tych okolicznościach można powiedzieć, że mieliśmy

szczęście.

- Przygotujcie mi dane najbliższych krewnych, komandorze. Osobiście wyślę wiadomości.
- Ośmiu z nich to klony, kapitanie. Tylko dwie wiadomości do napisania.
Pellaeon wciąż nie mógł się oswoić z tą rzeczywistością. Tak, klony nie miały rodzin.

Zatem musiał dowiedzieć się, z kim spośród załogi się przyjaźnili, komu najbardziej będzie ich
brakowało, i porozmawiać chwilę z tymi osobami. Gdyby tego nie zrobił, czułby się jak
Neimoidianin z załogą złożoną z robotów, które nic dla niego nie znaczyły. Człowiek nie mógł w
ten sposób dowodzić okrętem.

- A ona - dodał komandor - jest tam. - Pokazał ręką kierunek.
Komandor nie musiał mówić, kim jest „ona”. Życie prywatne Pellaeona nie było już

prywatne. Zastanawiał się, czy kiedykolwiek takie było, ale przynajmniej teraz wszystko wyszło na
jaw i nie będzie żadnych ukradkowych spojrzeń w mesie.

Głos Halleny dobiegał z odgrodzonej części sali. Kiedy odsunął zasłonę, zobaczył

zatłoczoną strefę zabiegową - android medyczny, klon leżący na stole diagnostycznym, z rurkami
odchodzącymi od ręki i szyi, oraz mały tłumek obserwatorów. Hallena trzymała klona za wolną
dłoń. Rex przyglądał się ponuro z założonymi rękami, przenosząc wzrok to na Ince’a, to na monitor
biosygnałów, umieszczony na grodzi.

- Ince, wszystko będzie dobrze - zapewniała Hallena. - Ince? Byłeś kiedyś w dzielnicy

rozrywek na Coruscant? Założę się, że nie. Zabiorę cię kiedyś na największy stek z nerfa, jaki w
życiu widziałeś, chcesz?

Pellaeon podejrzewał, że Ince jej nie słyszy, chociaż nawet ludzie w śpiączce czasem

reagowali. Android medyczny sprawdził cewnik pompujący mu do ciała jakiś płyn przez żyłę
szyjną. Rex przechadzał się powoli wokół strefy zabiegowej, gładząc się co jakiś czas dłonią po
głowie, jakby sprawdzał długość odrostu. Coric i Ahsoka byli nieobecni; pewnie Rex kazał
żołnierzowi zabrać padawankę na pewien czas. Skywalkera także nie było.

Pellaeon nic nie powiedział, tylko położył rękę na ramieniu Halleny. Obejrzała się

zaskoczona, jakby nie zdawała sobie wcześniej sprawy z jego obecności; miała wyraz twarzy,
jakiego nigdy u niej nie widział - malował się na niej szczery żal.

- Przysporzyłam wam mnóstwo problemów - powiedziała cicho.
Widzieli się pierwszy raz od paru tygodni. Nic w tym niezwykłego, biorąc pod uwagę ich

profesje, ale nie było to romantyczne spotkanie, jakie planował.

- Co z nim? - spytał Pellaeon.
Nie wiedział, czy ktoś mu odpowie. Zapadła chwila milczenia. Pozostałe klony spoglądały

na Reksa albo w ogóle nie podnosiły wzroku.

- Niewydolność nerek - wyjaśnił Rex. - W tej sytuacji ewentualne uszkodzenie mózgu z

powodu niedotlenienia to jedynie teoretyczny problem. Stracił za dużo krwi.

Pellaeon zastanawiał się, czy nie lepiej byłoby odciągnąć stąd Hallenę. Chwycił ją za ramię.
- Przepuść jego kolegów - zasugerował taktownie, wskazując na wyjście. - Trochę tu ciasno.
Stali przez chwilę w holu, starając się nie tarasować drogi androidom medycznym i noszom

repulsorowym. Altis z Callistą i Geithem czekali w bezpiecznej odległości, rozmawiając
ściszonymi głosami. Pellaeon popatrzył znacząco na Callistę i uniósł kciuk w geście uznania za atak
rakietowy, gdy nagle wszyscy Jedi jednocześnie odwrócili głowy i popatrzyli w stronę strefy
zabiegowej. Pellaeon zrozumiał, co przykuło ich uwagę. Nie chodziło o niego.

Oczywiście on tego nie słyszał ani nie widział. Ale oni tak.
- Cholera - mruknął.
Rex wyszedł blady z odgrodzonej części sali; był albo przerażony, albo wściekły, ale

zaciśnięte usta wskazywały raczej na to drugie. Wychodząc z przedziału medycznego, musiał minąć
Pellaeona. Odpiął od pasa hełm i wsadził go na głowę, jakby nie chciał z nikim rozmawiać.

- No to mam dwóch żołnierzy do zastąpienia - rzucił i odszedł szybkim krokiem.
Hallena zamknęła na chwilę oczy i spuściła głowę.

- Trzeba mnie było tam zostawić - powiedziała. - Spójrz na to wszystko. Co mi strzeliło do

głowy, żeby wzywać pomoc? Nawet nie miałam żadnych informacji wartych ocalenia. Co mam
powiedzieć tym żołnierzom? Że to część ich roboty?

Ruszyła w kierunku strefy zabiegowej, jednak Altis podszedł i z cichą determinacją

zablokował jej drogę.

- Lepiej dać im trochę czasu - poradził. - Nie może pani nic zrobić, agentko Devis, żeby

takie rzeczy się więcej nie przydarzały.

Hallena rzuciła Altisowi dziwne spojrzenie, a potem popatrzyła na Pellaeona. Kapitan

zastanawiał się, czy stary Jedi nie próbuje jakichś sztuczek umysłowych, ale słyszał, że to działa
tylko w przypadku osób podatnych na wpływy, a Hallena z pewnością się do takich nie zaliczała.

- Będę w mesie - oświadczyła, odchodząc. - Jeżeli zdołam ją znaleźć.
Altis ukłonił się lekko Pellaeonowi.
- Proszę pozwolić nieszkodliwemu staruszkowi z nią porozmawiać, kapitanie. Ja w tej

sytuacji czułbym się dokładnie tak samo jak ona. Miałbym poczucie winy.

Ale to przecież moja ukochana, pomyślał Pellaeon. Kobieta, którą chcę poślubić. To do

mnie powinna się zwracać w trudnych chwilach.

Altis miał jednak rację. Poczucie odpowiedzialności za ten bałagan było typowe dla

Halleny. Zawsze uważała, że nad wszystkim może zapanować, a jeśli coś idzie nie tak, to z powodu
błędów, a nie pecha. Być może miała rację. Kiedy pracuje się samemu, nie dostrzega się miliona
sposobów, w jakie grupa współzależnych od siebie istot może wpaść w tarapaty. I to bez żadnego
widocznego błędu, którym można by wytłumaczyć rozwój wypadków.

- Proszę jej powiedzieć, że dołączę do niej później. - Pellaeon poczuł rosnącą częstotliwość

charakterystycznych wibracji, co oznaczało, że „Leveler” szykuje się do skoku.

Przynajmniej to przebiegało zgodnie z planem. Za parę godzin znajdą się na Kemli, żeby

zacząć wszystko od nowa. - Szkoda, że ta podróż będzie taka krótka. Z chęcią zjadłbym z panem
obiad, Mistrzu Altis.

- Jestem pewien, że jeszcze nadarzy się okazja - odparł Jedi i oddalił się razem z Geithem i

Callistą.

„Leveler” wykonał skok przy pomocy Jedi. Ta gehenna przynajmniej już się skończyła.

Mesa oficerska „Levelera”, w drodze na spotkanie z „Kanonierem Wookie" na Kemli

- Rex?
Podniósł wzrok, nie poruszając głową, którą opierał na splecionych dłoniach.
Nawet nie słyszał, jak Ahsoka nadchodzi. Wiedział, że Jedi potrafią się skradać

bezszelestnie, ale przez chwilę się martwił, że traci czujność. Mała Togrutanka miała na sobie szarą
marynarską koszulę i spodnie. Nie miał pojęcia, skąd wzięła pasujący na nią mundur, ale była tak
wzruszająco gorliwa, tak bardzo starała się robić wszystko jak trzeba i dopasować się, że niemal go
to zasmuciło.

- Za młoda jesteś, żeby pić - zauważył.
- A ty jesteś młodszy ode mnie. W pewnym sensie.
Zawsze potrafiła go rozbawić, niezależnie od tego, jak podle się czuł. A że była Jedi, nie

musiał jej nic tłumaczyć. Ona wiedziała. Wiedział, że ona wie.

Usiadła obok niego przy stole i nachyliła się, jakby chciała opowiedzieć mu dowcip.

Zastanawiał się, jak sobie poradzić z jej pełnymi najlepszych intencji próbami rozweselenia go.

- Masz czasem takie chwile - zaczęła - kiedy wszystko, czego byłeś pewien, po prostu się

rozsypuje i nie masz pojęcia, jak to na nowo poukładać?

A więc nie przyszła tu po to, żeby podnieść go na duchu. Przez chwilę myślał, że mówi o

jego problemach, zaraz jednak zrozumiał, że opisuje własne.

- No jasne, młoda - powiedział cicho.
- I jak sobie z tym radzisz?

- Dobre pytanie.
- Radzisz sobie?
- Jakoś się trzymam...
- Powiem ci o swoich kłopotach, jeśli ty mi powiesz o swoich.
- W porządku - zgodził się Rex. - Jestem żołnierzem, i nikim więcej. Nie wiem za wiele o

świecie zewnętrznym, ale jestem pewien, że inni żołnierze mają rodziny i jakieś życie poza walką.
My nie. Czy dlatego czuję się tak podle, kiedy chłopaki takie jak Vere czy Ince giną zbyt szybko?

- Nikt nie powinien ginąć tak młodo.
- Ale wiemy, że zginą całe pułki, prędzej czy później. Może wszyscy zginiemy. Tacy

młodzi. Wiedzieliśmy o tym, więc dlaczego czuję się oszukany?

Ahsoka chwyciła go za rękę, jakby nagle czegoś się przestraszyła. Rex pamiętał, że niektóre

małe klony robiły tak, kiedy po raz pierwszy poczuły przedsmak tego, co ich czeka. Kaminoanie
tego nie akceptowali; klony nie powinny okazywać strachu, nawet jako dzieci.

Ale uścisk dłoni Ahsoki nie przypominał żadnego innego doznania, nie tylko dlatego, że

Togrutanie mieli dziwnie chłodną skórę; Rex poczuł się połączony z czymś, czego nie rozumiał,
sprzężony z wszechświatem zbyt rozległym, żeby go pojąć. Teraz to on się przestraszył.

- Rex, czy to prawda, co mówi Geith? Że wszyscy ponosimy winę za wykorzystywanie

was? - Padawanka była wzburzona. Słyszał chrypliwą, dziką nutę w jej głosie. - Dlatego, że
wszyscy ślepo wykonujemy rozkazy i nie zadajemy żadnych pytań?

Rex poczuł, jak jego świat zaczyna się rozsypywać. Gdyby pozwolił Ahsoce zbyt daleko

zajść tą drogą... nie, gdyby sam pozwolił sobie pójść tą drogą, nie mógłby wykonywać swojej
roboty, a gdyby nie mógł jej wykonywać, to jaki sens miałoby jego życie? Gdyby dał dojść do
głosu wątpliwościom, nie mógłby więcej współpracować ze Skywalkerem ani dowodzić swoimi
ludźmi. A musiał nimi dowodzić, bo oni na nim polegali. Cała jego egzystencja opierała się na
wierze w to, co robił.

Uporczywy głos w jego głowie, który starał się ignorować, tym razem był bardziej

konstruktywny. Nawet o tym nie myśl, mówił głos. Przecież i tak nie możesz nic zmienić. Co z
tego, jeśli to prawda? Dokąd pójdziesz? Co innego mógłbyś robić? I co stałoby się z twoimi
ludźmi?

Niektóre sprawy były tak przytłaczające i tak bardzo wymykały się wszelkiej kontroli, że

samo dostrzeżenie ich mogło człowieka zniszczyć. Rex uznał, że trzeba zagłuszyć wątpliwości.
Może to zrobić, jeśli tylko odpowiednio się na tym skoncentruje.

- Nie wiem - odpowiedział wreszcie.
- Mówiłeś, że rozkazy mają sens. Że pozwalają nam przeżyć.
- To prawda.
- Jedi też mają swoje nakazy i zakazy. Na przykład zakaz przywiązania. I... sama nie wiem...

widziałeś Callistę i Geitha, prawda? Mistrz Altis pozwala swoim Jedi się pobierać, jeśli chcą, a
jednak nie przeszli na Ciemną Stronę, więc jak jest naprawdę?

Najlepsze, co Rex mógł zrobić, to pomóc jej żyć z tą niepewnością. Nie powie jej przecież,

co jest prawdą. To, że separańcy próbowali ich zabić - to było prawdziwe. Czy reszta miała
jakiekolwiek znaczenie?

Wyciągnij jedną cegłę z muru, a cały budynek się zawali, pomyślał. To dotyczy nas

wszystkich.

- Pamiętasz, jak mówiłem, że nie zawsze można zobaczyć pełen obraz? I że rozkazów trzeba

słuchać, ponieważ ktoś stojący wyżej w hierarchii ma informacje, których ty nie masz, i dlatego
mogą się one wydawać bezsensowne? Może z twoimi rozkazami tak właśnie jest. - To nie było
kłamstwo, chociaż naprawdę powinien powiedzieć tak: „Nie rozumiem, co się dzieje, nie podoba
mi się to, co się dzieje, coś jest nie tak”. Przyznałby jednak w ten sposób, że on też jest zagubiony,
a to nikomu nie pomagało przeżyć. - Może Jedi trafiają tam, gdzie powinni być. Ci, którzy potrafią
sobie poradzić z przywiązaniem, odnajdują drogę do Altisa, a ci, którzy nie potrafią...

No cóż, może nie była to najmądrzejsza rada. Widząc niepokój Ahsoki - intensywniej

zabarwione głowoogony i opuszczony podbródek - zaczął podejrzewać, że może Togrutanka w

kimś się podkochuje i po raz pierwszy musi się zmierzyć z konsekwencjami rozkazów. Nie mógł
jednak przyznać, że to dziwne, iż Yoda i wszyscy Mistrzowie Jedi mówili jej coś, co teraz wydaje
się... nieprawdą.

Radzić sobie z tym. To wszystko, na co można liczyć. Radzić sobie z życiem.
- Na świecie nikt nie ucieka od przywiązania - stwierdziła Ahsoka. - Nie rozumiem,

dlaczego tylko dla Jedi to coś złego.

- Myślisz, że ostatnie dni byłyby łatwiejsze, gdyby wszyscy uznali, że na JanFathal została

tylko jedna kobieta i ratowanie jej naraziłoby na niebezpieczeństwo zbyt wiele istnień?

- Owszem, ale to nie byłaby właściwa decyzja.
- Dlaczego? Widzisz, dowódca musi nieustannie podejmować trudne decyzje: musi

rozumieć, kiedy powiedzieć stop, ponieważ traci więcej ludzi niż ratuje. Rozmawialiśmy o tym,
pamiętasz?

Ahsoka nie odpowiedziała. Wpatrywała się w dal, zagryzając wargę. Wciąż trzymała jego

dłoń w dzikim uścisku; spodziewał się niemal, że zaraz wysunie szpony.

- Tak, pamiętam - potwierdziła. - Spierałam się też o to z moim Mistrzem, tyle że to on

mówił, że nie powinniśmy nigdy nikogo zostawiać.

- Cóż, generał Yoda staje przed takimi samymi dylematami. Może Jedi już dawno odkryli,

że łatwiej podejmować trudne decyzje, jeśli nie jest się emocjonalnie zaangażowanym. Odrobina
chłodnego dystansu dobrze robi. Łatwiej podejmować decyzje, łatwiej potem z nimi żyć. Na tym
polega dowodzenie.

Rex poczuł się lepiej. Mógł znów bez ogródek mówić prawdę, a nie tylko unikać kłamstwa.

On i Ahsoka - wszystkie klony, wszyscy Jedi - znaleźli się w miejscu, którego sobie nie wybierali, a
teraz usiłowali się w nim jak najlepiej odnaleźć. Mogli jedynie próbować za każdym razem
dokonywać właściwego wyboru, podejmować decyzje, z którymi będą mogli żyć, i zaakceptować
fakt, że gra toczy się głównie poza nimi.

- Czy ty rozumiesz Ciemną Stronę? - spytała Ahsoka.
- Nie bardzo.
- Ja też nie.
- Wytłumacz mi coś, młoda - powiedział Rex. Pewnie mógłby zadać to samo pytanie

Skywalkerowi, ale coś mu mówiło, że to nie najlepszy pomysł. - Jaka jest różnica między Jedi,
który przechodzi na Ciemną Stronę i zajmuje się różnymi ciemnymi sprawkami, a Jedi, który po
prostu pozwala, żeby coś złego zdarzyło się na jego wachcie?

Naprawdę chciał to wiedzieć.
- Wciąż o tym myślę - odparła. - Ale staram się, żeby na mojej wachcie nic złego się

wydarzyło.

Rex nie był pewien, czy ta rozmowa w jakimkolwiek stopniu pomogła Ahsoce, ale

niewątpliwie pomogła jemu. Na politykę, ideologię i moralne spory nie miał żadnego wpływu;
mógł się jedynie koncentrować - musiał to robić - na losie towarzyszy broni i na eliminowaniu
wrogów, zanim oni wyeliminują jego. To stanowiło fundament jego życia, esencję egzystencji.

Kajuta kapitana, „Leveler”

- Myślałem, że wybierasz się do mesy - odezwał się Pellaeon.
Hallena siedziała w wygodnym, miękko wyściełanym borugańskim fotelu; był to jedyny z

przysługujących kapitanowi przywilejów, który Pellaeon akceptował. Jeden z inżynierów
serwisowych na „Levelerze” zamocował w nim nawet śruby, żeby można go było w razie potrzeby
przytwierdzić do pokładu.

- A ja myślałam, że zastanę tu twarde drewniane krzesła z dodatkowymi drzazgami -

odgryzła się. - Naprawdę poważnie traktujesz hasło: „Wszyscy tworzymy jedną załogę”, co?

- Jasne, nie mam nawet kucharza. - Większość kapitanów okrętów korzystała ze specjalnego

menu, przygotowywanego przez osobistych kucharzy, i jadała posiłki w prywatnych kajutach.

Pellaeon zawsze uważał to za uwłaczające dla załogi. - Jem to, co moja załoga. I razem z nimi, w
mesie. Nic tak nie osłabia zaangażowania i dyscypliny, jak okazywanie marynarzom, że uważasz
się za lepszego od nich.

- Ty i Altis jesteście dobraną parą wichrzycieli, wywracających naturalny porządek

społeczny...

Hallena wydawała się teraz zupełnie rozluźniona - nie tyle zadowolona, co raczej

pogodzona z losem. Pellaeon zerknął dyskretnie na karafkę ze syrspirytem stojącą na stoliku, żeby
sprawdzić, czy nie piła. Korek był na swoim miejscu, więc to pewnie była kwestia wyczerpania.
Miała za sobą wyjątkowo ciężką misję.

- Naprawdę ktoś powinien obejrzeć tego guza. - Wyciągnął rękę, żeby dotknąć jej czoła.

Wzdrygnęła się. - Dobrze się czujesz?

- Czuję się o wiele lepiej niż szeregowy Ince. Albo Vere. - Wyprostowała nogi, jakby miała

zamiar wstać. - Albo Shil, albo Merish. Widzisz, taką mam rolę w życiu: wyszukiwać istoty, które
już zostały zniszczone przez system, i upewniać się, że naprawdę są załatwione. Ile wy, Korelianie,
macie piekieł, Gil? Dziewięć? Dodaj dziesiąte. Będę potrzebowała jednego dla siebie.

Nigdy nie widział jej w takim stanie. Ale też nigdy wcześniej nie byli świadkami swojej

pracy, żadne z nich nie miało okazji się przekonać, na czym dokładnie polegają obowiązki
drugiego.

- Z pewnością nie pierwszy raz wykonywałaś brudną robotę.
Bawiła się jakimś przedmiotem, który miała w kieszeni.
- Ale z pewnością był to ostatni raz.
- Powiedz mi, co przeważyło szalę.
- Może fakt, że miałam dopilnować, żeby ofiary tortur zostały dobite. A może widok dwóch

chłopców, którzy zginęli w czasie swojej pierwszej misji. Trudno powiedzieć.

O te ofiary tortur będzie musiał ją dopytać, ale reakcję na śmierć tych chłopaków rozumiał.

Nikt o normalnie funkcjonującym sumieniu nie mógł patrzeć na żołnierzy klony, nie czując
psychicznego dyskomfortu. To nawet nie byli poborowi. Dla Republiki to był zupełnie nowy rodzaj
wojny.

- Gil, czy wszyscy nagle zwariowali? - Hallena wyjęła to, czym się bawiła, z kieszeni i

spojrzała na to. Był to maleńki durastalowy pojemniczek, w jakim przechowywano piekącą
alderaańską tabakę. - Wiem, że nie pozbieraliśmy się jeszcze po wybuchu wojny i że na wszystko
potrzeba czasu, ale czy tylko ja mam dość sprawnych komórek mózgowych, żeby zapytać, skąd ci
żołnierze się wzięli? I dlaczego? Nawet w archiwach Wywiadu nic o nich nie ma. Wielomilionowa
armia razem z wyposażeniem i okrętami to nie jest przecież coś, co Wywiad Republiki mógłby
przeoczyć. Co tu się, do cholery, dzieje? I dlaczego Jedi biorą w tym udział?

Pellaeon usiadł na koi i zdjął buty. Sam chętnie napiłby się syrspirytu, ale był wykończony,

a alkohol plus zmęczenie to najlepszy przepis na katastrofę.

- Im większa anomalia - stwierdził - tym większa szansa, że nikt nie zwróci na nią uwagi.

Jeśli chcesz, żeby kłamstwo uszło ci na sucho, wybierz największe, jakie się da, i zachowuj się, jak
gdyby nigdy nic.

- Więc myślisz, że to kłamstwo... w pewnym sensie?
- Myślę, że to niewytłumaczalne, owszem, ale nie mam pojęcia, co z tym zrobić.
Hallena odkręciła nakrętkę pojemniczka i zaczęła nim wymachiwać.
- Gdybym ja kierowała Wywiadem Republiki, byłoby to pierwsze zadanie na mojej liście.

Kto zapłacił za Wielką Armię? I dlaczego podejrzewali, że będzie potrzebna? - Uniosła palec,
uprzedzając jego odpowiedź. - I nie wciskaj mi tekstów o mądrych Jedi, którzy przewidują różne
rzeczy w Mocy. Geonosis jakoś nie przewidzieli, tak samo jak i my. Altis... Altis to prostolinijny
człowiek. Żadnego bełkotu i mistycznych bzdur. Jestem pewna, że on też się zastanawia, skąd
wzięła się armia. Muszę sobie z nim porozmawiać.

Pellaeon zerknął na chronometr na grodzi i wykonał w głowie kilka obliczeń, żeby

przełożyć SCG na lokalny czas na Kemli.

- Myślisz, że to rozsądne?

- Rozsądne? A nie wydaje ci się, że może to jest słuszne?
- I co zrobisz z tą prawdą, jak już ją poznasz?
To było dobre pytanie. Każdy był przekonany, że dąży w życiu do prawdy, jednak w

rzeczywistości mało kto jej pragnął, a prawie nikt nie wiedział, co z nią zrobić, gdy już ją poznał.
Całe cywilizacje funkcjonowały opierając się na tej zasadzie, a już na pewno Republika. Pellaeon
nie miał złudzeń. Skracał swoją perspektywę, żeby widzieć tylko to, co miało znaczenie - los jego
okrętu i załogi. Zupełnie jak Rex. Rozumieli się nawzajem. W tej chwili chciał tylko objąć Hallenę,
ale kobieta była pochłonięta swoim problemem.

Przechyliła pojemniczek na tabakę i na dłoń wypadło jej kilka tabletek.
- Żadnych jeńców - powiedziała. - Wiesz, co mam w ręku, prawda, Gil? Ubezpieczenie. Na

wypadek, gdybym kiedykolwiek znalazła się gdzieś bez żadnej nadziei na ucieczkę. Szybkie
wyjście z sytuacji, żebym nie musiała narażać bezpieczeństwa Republiki i życia innych ludzi. Takie
w każdym razie są instrukcje. Tymczasem ja wezwałam wsparcie i zginęli przeze mnie ludzie. Więc
następnym razem, jeśli będzie następny raz, nie popełnię już tego błędu.

- A my?
- Co z nami?
- Teraz już wszyscy wiedzą. Pobierzemy się?
- Nie jesteś odpowiednim typem na męża, Gil.
- Dla ciebie mogę być.
Nie żartował; był w Hallenie szaleńczo zakochany. Nie tylko dlatego, że była uderzająco

piękna, nie tylko dlatego, że była inteligentna, ale dlatego, że z taką pasją podchodziła do życia,
także do jego moralnych aspektów, co wydawało mu się niezwykłe w przypadku szpiega. Ale
godziny pracy w tym fachu były fatalne, a płaca przeciętna; dlaczego więc ktoś miałby chcieć to
robić? Pozostawało tylko złudzenie - młodzieńcza wiara w przygodę i chwałę, która nie miała szans
w konfrontacji z rzeczywistością pierwszej ponurej misji - lub też pragnienie robienia tego, co
należy, w jakimś mgliście patriotycznym sensie.

To tak jak ze mną, pomyślał. Dlaczego zataiłem swój wiek, żeby wstąpić do marynarki?
Oczywiście szpiedzy rzadko mieli szansę dowiedzieć się, czy faktycznie zrobili to, co

należało. Hallena należała do tych kłopotliwych, którzy lubili poczekać i zobaczyć, jak potoczą się
sprawy.

- Wyszłabym za ciebie bez wahania - odezwała się w końcu Hallena. - Ale najpierw muszę

wyprostować swoje sprawy.

Pellaeon poczuł się zdruzgotany. Był pewien, że Hallena powie „tak”.
- Czy to delikatny sposób na spławienie mnie?
- Nie, po prostu tak się w tej chwili czuję. - Wrzuciła tabletki z powrotem do pojemniczka i

wsunęła go do wewnętrznej kieszeni kurtki. Pellaeon miał nadzieję, że trucizna nie zostawiła osadu
na jej dłoniach. - Do tej pory nigdy przed niczym nie uciekałam, ale piętnaście lat w tej grze to
wystarczająco długo. Nawet niektórzy Jedi uważają, że Republikę należy rozwiązać. Nie oczekuję,
żeby mój rząd był bez skazy, ale kiedy nie wiem, czy jest jeszcze tym mniejszym złem, to naprawdę
zaczynam się niepokoić.

- Więc co zamierzasz?
- Odchodzę. Naprawdę odchodzę. Żadnego Jeszcze tylko ta jedna robota”.
- Rozumiem. Zanieś po prostu szeleszczący, podpisany arkusz białego flimsiplastu Szefowi

Szpiegów. - Wywiad Republiki, jak każdy inny wywiad, nigdy tak do końca nie zwalniał swoich
agentów ze służby. Zawsze były jakieś drobne sprawy do załatwienia, nawet na emeryturze. A jeśli
uznali, że ktoś sprawia kłopoty... - Nie ryzykuj zbyt kategorycznego pożegnania, dobrze?

- Wiem. Wiem, że nie pozwolą mi tak po prostu odejść i otworzyć kantynę, nie oczekując,

że będę na każde ich zawołanie. Dlatego kiedy odejdę, to naprawdę odejdę.

Nie był pewien, czy dobrze ją zrozumiał.
- Co chcesz przez to powiedzieć? - Chciał dodać „kochanie”, ale uznał, że to by jakoś źle

zabrzmiało. - Chyba nie zrobisz nic głupiego? Nie ty.

Miał na myśli truciznę. To by było tak niepodobne do Halleny, że nie miał pojęcia, dlaczego

ta myśl przyszła mu do głowy, ale jednak się przestraszył. Niekiedy uwolnić się od Wywiadu
można było tylko w radykalny sposób.

- Wyjadę - oznajmiła. - Gdzieś, gdzie mnie nie znajdą.
- To... dość drastyczne. - Ona ucieka też ode mnie, pomyślał. Straciłem ją. - Nie spodoba im

się to.

- Wiem.
Musiał o to zapytać.
- Zobaczę cię jeszcze kiedyś?
- Tak. Ty zawsze będziesz mógł mnie odnaleźć. Oni nie.
- Jak?
- Powiem ci, jak dolecimy na Kemlę. - Spojrzała na chronometr na grodzi. - Została jeszcze

godzina. Masz jakiś pomysł, co z nią zrobić?

Nie było w tym radości; nie mogło być. Była to raczej smutna akceptacja życia, które

wiedli, bez końca ani perspektyw na rodzinną normalność. Przemożna potrzeba pocieszenia.

- Chyba coś wymyślę - powiedział.

ROZDZIAŁ 12

Zawsze kiedy mamy do czynienia z wiarą, pewne podstawowe treści z czasem zostają

wypaczone. Dlaczego przywiązanie miałoby prowadzić na Ciemną Stronę? Miłość jest

fundamentem cywilizacji, społeczeństwa, łączy wszystkie żywe istoty. Jak może być czymś złym?

Twierdzę, że to różne obsesje prowadzą do mroku i zła. Że zaślepienie może zatruć każdą dziedzinę

naszego życia. Możemy dokonywać okropnych rzeczy, gdy ogarnia nas obsesja na punkcie

ukochanej osoby, bogactwa, władzy... czy nawet zbioru sztywnych przekonań, które zaczynają

znaczyć dla nas więcej niż dobro żywych istot. Czy zgadzasz się ze mną, Mistrzu Yodo?

Mistrz Djinn Altis w jednym z rzadkich listów do Mistrza Yody, parę lat przed wybuchem

wojny

Pokład hangarowy „Levelera”, pół godziny drogi od Kemli

Anakin zwlekał jak długo mógł, ale teraz musiał się z tym zmierzyć. Snuł się po wnętrzu

CR-20, robiąc notatki na swoim datapadzie i zastanawiając się, jak można by zaadaptować statek do
potrzeb Wielkiej Armii. Flota takich transportowców bardzo by się przydała; większe od
kanonierek LAAT/i, wyposażone w hipernapęd, dobrze uzbrojone. W sam raz do przewożenia
żołnierzy w sytuacjach, kiedy Acclamator byłby zdecydowanie za duży, a larty za małe lub dystans
zbyt wielki. Dobre rozwiązanie dla sił specjalnych. Zainteresowanie Anakina było szczere, ale
musiał przyznać sam przed sobą, że te oględziny były pretekstem - chciał oderwać się od tego, co
go naprawdę gryzło.

A chodziło o Altisa.
Czuł, że nadchodzi. Wrażenie, jakie wywierał w Mocy, nie przypominało żadnego ze

znanych Anakinowi Mistrzów Jedi, może poza tym poczuciem niepokojącej ciekawości, które
wydawało się niemal znajome.

Anakin zaczekał, aż usłyszy kroki Altisa na metalowej rampie, i dopiero wtedy się odwrócił.
- Przykro mi z powodu pańskich ludzi, generale - odezwał się Altis.
- Tak, tracimy zdecydowanie zbyt wielu. - Anakin odłożył datapad. Nie było sensu udawać

przed Altisem, że traktuje normalnie jego ekscentryczne zwyczaje, a zwłaszcza jeden. - Wiem, że
Rex jest szczególnie poruszony. Porozmawiam z nim później. W takich chwilach woli pobyć trochę
sam.

- I w takich chwilach z pewnością dostrzegasz sens emocjonalnego dystansu. Nadmierne

przywiązanie do kogoś to pewna droga do bólu dla jednego z was.

Czy on wie? - przyszło na myśl Anakinowi. Ogarnęła go niemal panika.
Altis nie był taki jak inni Jedi; potrafił wyczuwać rzeczy, których nie czuł nawet Obi-Wan,

nawet Yoda. Jego uczniowie rozwinęli zdolności, które dla innych Jedi wydawały się nieosiągalne -
potrafili zawiązać więź z maszynami, z komputerami. Anakin był utalentowanym mechanikiem, ale
Callista potrafiła zjednoczyć się z maszyną. To było niemal przerażające.

Chociaż nie tak bardzo jak myśl, że Altis mógłby wiedzieć o Padmé.
- Rex boleje nad ulotnością ich życia, tak samo jak ja. - Altis wydawał się jakby

odmłodzony. Zmieniła się cała jego postawa. Ręce, które wcześniej zwykle splatał na brzuchu,
teraz oparł na biodrach. W jakiś sposób przekształciło go to z mędrca w zaprawionego w bojach
żołnierza. Anakin zrozumiał, że nie ma do czynienia ze słabeuszem.

- Generale Skywalker, znałem Qui-Gon Jinna. To był niezwykły człowiek.
- Na mnie też wywarł ogromne wrażenie.
- Wyczuwam, co cię niepokoi.
- Tak? - Co mam odpowiedzieć? - zastanowił się Anakin. Oczywiście on nikomu o tym nie

powie. Czuję to. - Sporo tego jest.

- To nic złego spierać się z Radą Jedi. Qui-Gon w wielu sprawach się z nimi nie zgadzał,

podobnie jak ja. Nie ma w tym nic strasznego.

- Mistrzu... ilu uczniów wyszkoliłeś?
Altis wzruszył ramionami i spojrzał w bok, jakby liczył w pamięci.
- Zapewne tysiące. Jestem tradycjonalistą. Nie lubię komplikować rzeczy bardziej niż to

konieczne. Uczę, żeby być dobrym, czynić dobro i zadawać dobre pytania. To właściwie tyle.

Anakina na chwilę zatkało. Poczuł się głupio z powodu swojej reakcji. Do tej pory nie miał

pojęcia, ilu zwolenników może mieć Altis. Teraz już wiedział. To nie była maleńka sekta
szaleńców.

Altis się uśmiechnął, ale był to uśmiech pełen żalu. Jakby Mistrz wyczuł, że na coś się

spóźnił.

- Nie spytasz mnie o to, co naprawdę chcesz wiedzieć, młodzieńcze?
To była jedyna szansa dla Anakina. Wiedział, że nie będzie miał wielu okazji, by znów

zobaczyć Altisa, o ile w ogóle kiedykolwiek to nastąpi. Altis także zdawał się to wiedzieć. Sprawiał
wrażenie, jakby chciał udzielić mu rady na pożegnanie. I nie wyglądał na człowieka, który robi to
często.

- Odpowiedziałbyś mi, gdybym zapytał?
- Oczywiście.
- Czy jesteś żonaty?
Altis przechylił głowę lekko na bok.
- Straciłem żonę parę lat temu. Ogromnie za nią tęsknię. Byłem lepszym Jedi dzięki niej.
- Przywiązanie nie sprowadziło cię na Ciemną Stronę, jak widać. Ani żadnego z twoich

uczniów.

- Teraz możemy przejść do twojego prawdziwego pytania.
Anakin miał ochotę się przełamać. Wyczuwał w Altisie tyle współczucia, uczciwości i

pokory, że chyba mógłby mu się bezpiecznie zwierzyć. Nie obawiał się tego, że Altis mógłby
ujawnić jego sekretne małżeństwo. Bał się tylko, że kiedy zacznie otwarcie mówić o swoich
rozterkach, już nigdy nie będzie mógł być Jedi - takim jak do tej pory, takim jak Obi-Wan. I nie
miał pojęcia, dokąd go to mogło zaprowadzić.

- Nie wiem, czy mam takie pytanie - stwierdził jednak.
- Cóż, jeśli i tak podam ci odpowiedź, nie będziesz musiał uznać, że zdradzasz swoich

Mistrzów, zadając pytanie. - Altis usiadł na jednej z barierek przy grodzi. - Nie wiem, dlaczego
Mistrz Yoda, a także inni członkowie Rady Jedi tak rzadko zapoznają swoich uczniów z faktem, że
istniejemy, a mimo to nie padliśmy ofiarą Ciemnej Strony. Niewątpliwie dotyczy to wielu istot, nie
tylko użytkowników Mocy, ale ich problemem nie jest przywiązanie. Ich problemem jest obsesja. -

Altis zrobił krótką pauzę. Anakin odniósł wrażenie, że stary Mistrz próbuje wniknąć w jego myśli. -
Zanim więc będę mógł ci powiedzieć, czy przywiązanie jest dla ciebie dobre, musisz sam siebie
zapytać, czy potrafisz sobie z nim poradzić, niezależnie od tego, czy jesteś Jedi, czy nie.

Anakin był gotów zatrzasnąć rampę, gdyby ktokolwiek miał ochotę wejść i przerwać im

rozmowę. Musiał dowiedzieć się więcej. Musiał wszystko zrozumieć, żeby nie wracać na Coruscant
z pragnieniem konfrontacji z Yodą.

- Skąd mam wiedzieć, czy potrafię sobie poradzić, Mistrzu? - zapytał.
Altis wzruszył ramionami.
- Czy mógłbyś pozwolić odejść komuś, kogo kochasz? Czy potrafiłbyś żyć bez tej osoby?

Jak daleko byś się posunął, żeby ją przy sobie zatrzymać? Co byś zrobił, żeby ją ratować? Zapytaj
sam siebie, a jeśli któraś z twoich odpowiedzi wzbudzi w tobie lęk... pamiętaj, że przywiązanie
może prowadzić do cierpienia, twojego i tych, którzy są blisko ciebie.

To wydawało się proste; Altis zawsze twierdził, że nie lubi niczego komplikować. Ale, jak

wszystkie proste rzeczy, było to trudne do zrealizowania. Anakin wciąż nie potrafił zgadnąć, czy
Altis wie o Padmé, ale niewątpliwie wiedział dużo o przywiązaniu i sprawiał wrażenie, jakby
rozumiał, że Anakin się z nim zmaga. Być może wiedział także, że Anakina dręczy świadomość, że
nie zdołał ocalić tych, którzy byli mu najdrożsi.

Cóż, Anakin pragnął prawdy. Był na nią przygotowany.
- Jesteś naprawdę dobrym nauczycielem, Mistrzu Altis.
- Raczej nie - odparł. - Po prostu umiem zadawać pytania. To moi uczniowie dają mi

odpowiedzi, więc jestem właściwie... uczniem. Zawsze nim będę. Najstarszy padawan w mieście.
Czy mogę teraz zadać ci pytanie?

- Oczywiście.
- Nazywają cię Wybrańcem. Czujesz się wybrany?
- Raczej nie. - Altis miał jednak duży wpływ na Anakina. Nie był pewien, czy powiedziałby

to komukolwiek oprócz Padmé. - Czuję się... inny. Jakoś do niczego nie pasuję, chociaż się staram.
Może za późno zacząłem.

- Callista była starsza niż ty teraz, kiedy została moją padawanką. Myślę, że pewne życiowe

doświadczenie może uczynić Jedi lepszym. Nie chciałbym jednak, żebyś ty, albo Mistrz Yoda,
pomyślał, że próbuję cię zwabić do naszej małej wspólnoty. Nie szukamy nowych członków. - Altis
wyglądał teraz śmiertelnie poważnie. Anakin dokładnie wiedział, co stara mu się przekazać, ważąc
słowa tak ostrożnie, jak to tylko możliwe. - Gdybyś jednak kiedykolwiek wyleciał ze Świątyni,
pamiętaj, że zawsze możesz nas znaleźć. Nasze drzwi są cały czas otwarte.

Wstał, wydał zbolałe stęknięcie i założył ręce za plecami.
- Czuję, że nadchodzi twoja padawanka - oświadczył. - Przeżyła lekki szok kulturowy, kiedy

nas spotkała. Przykro mi, ale może ci to sprawić problemy. W razie czego powiedz jej po prostu, że
jesteśmy nieszkodliwymi wariatami.

- Jak można was znaleźć? - spytał Anakin. Musiał o to zapytać, nawet jeśli nie wprost. -

Nigdy nie słyszałem o waszej wspólnocie, chociaż Qui-Gon wspominał cię z nazwiska.

Altis przytknął dwa palce do skroni w żartobliwym salucie.
- Szukaj po prostu w zapadłych dziurach, o których wszyscy zapomnieli - odparł. - Tam jest

dużo do zrobienia. - Zszedł po rampie, pocierając obolałe plecy. - I proszę nie zapominać o tych
pytaniach, generale.

Anakin wpatrywał się w otwarty właz jeszcze długo po tym, jak zniknął w nim Altis. Może

jednak było jakieś rozwiązanie. Stary Mistrz wydawał się znać więcej odpowiedzi, niż był skłonny
przyznać.

Czy mógłbym bez niej żyć?
Czy pozwoliłbym jej odejść?
Anakin poczuł niepokój, jakby patrzył w dół, do studni, z rękami zaciśniętymi na jej brzegu

i właśnie zaczynał się ześlizgiwać, wpatrując się z przerażeniem w coś, co wyłaniało się z głębiny.
Cofnął się. Może to nie był odpowiedni moment na zadawanie sobie takich pytań. Nie teraz, tuż po
bitwie. Postanowił to odłożyć do czasu, kiedy znajdzie chwilę spokoju na medytacje. To poczucie,

jakby nie chciał patrzeć, było... złudne. Musiało być.

W końcu Altis nie mógł mieć we wszystkim racji.
Anakin postanowił, że gdy tylko „Leveler” wyjdzie z nadprzestrzeni, połączy się z Padmé i

opowie jej o tym.

Ona i tak nigdy nie chciałaby go opuścić, tak samo jak on nie miał zamiaru jej zostawić. A

więc pytania Altisa właściwie ich nie dotyczyły.

Prawda?

Dok tranzytowy, stocznie na Kemli

Wciąż jeszcze było trochę roboty. Callista siedziała z Ash, nic nie mówiąc, dużo myśląc i

patrząc, jak Geith toczy żartobliwy pojedynek z jednym z Rynów, którzy czasami z nimi
podróżowali.

- Trudno uwierzyć, że właśnie stoczyliśmy bitwę - powiedziała Ash.
„Kanonier Wookie” osiadł na platformie cumowniczej doku tranzytowego Kemli niczym

owad u boku „Levelera”. Uszkodzenia okrętu szturmowego były teraz aż zanadto widoczne w
intensywnej iluminacji, która zalewała orbitujący dok ostrym niebiesko-białym światłem. „Leveler”
był pokryty mnóstwem śladów po przypaleniu, miał wiele zniekształconych płyt, brakowało mu też
niektórych części. Dokerzy zakładali już liny i ustawiali wokół maleńkie stateczki pilotowe.

Callista wskazała ruchem głowy na okręt. Sponiewierany kadłub wypełniał większą część

iluminatora po tej stronie.

- Wiesz, wydaje mi się...
- Jakie to było uczucie, złączyć się z systemem rakietowym? - przerwała jej Ash.
Callista była teraz w stanie przypomnieć sobie jedynie przelotne, ale żywe obrazy z tego

wydarzenia. Chwile maszynowego zjednoczenia jednak z nią pozostały. Była pewna, że to dlatego
jej wyostrzone przez Moc zmysły wciąż wydają się odmienione.

- Był taki moment, kiedy myślałam, że nigdy nie uda mi się z nim rozdzielić - wyjawiła. -

Chyba całkiem mi się podobało bycie przez chwilę maszyną.

Byle nie robotem bojowym, pomyślała. To by był jeden krok za daleko.
Pomyślała o Reksie i zastanowiła się, czy zdąży zajrzeć do Joka, Boro, Hila i Rossa, żeby

sprawdzić, czy u nich wszystko w porządku. Wciąż ją zadziwiało, jak szybko tworzą się więzi w
walce, chociaż powinna była dawno to wiedzieć.

- Czy nie sądzisz - zapytała - że walka wiąże nas mocniej niż codzienne przyjaźnie? Czy

dlatego, że działa mechanizm obronny? Że ewolucja każe nam lgnąć do tych, którzy mogą stanąć
do walki po naszej stronie?

- To bardzo... maszynowy punkt widzenia.
- Naśmiewasz się ze mnie.
- Wcale nie. Wolę jednak myśleć, że w obliczu przeciwności tworzymy silniejsze więzi

dlatego, że widzimy innych takimi, jacy są naprawdę: gotowi oddać za nas życie.

Nie wszyscy, pomyślała Callista.
Tylko ci dobrzy.
- To mi wystarczy - stwierdziła głośno.
Następnym przystankiem było dla nich Yarille. O ten świat nikt specjalnie nie dbał; nawet

walki trwały tam krótko, zanim przeniosły się dalej, tak jakby miejsce nie było warte zdobywania.
Republikański serwis meteorologiczny twierdził, że Yen Bachask - miasto, które najbardziej
ucierpiało - czeka ciężka zima i że śnieg już zaczął padać.

Mistrz Altis podszedł do niej, nie okazując zniecierpliwienia, mimo że już długo czekali na

prom tranzytowy. Geith przerwał swój pozorowany pojedynek z ryńskim chłopcem - nawet Jedi
musiał się wysilić, żeby przedrzeć się przez jego gardę - i klapnął na fotel obok niej.

- Mam nadzieję, że nie zdenerwowaliśmy za bardzo generała i jego padawanki - powiedziała

Callista.

- Och, to tylko drobne wyzwanie dla naszych przekonań. Zupełnie jak ożywczy spacer

zarówno dla umysłu, jak i dla duszy. - Altis popatrzył na „Levelera”. - Ja niewątpliwie parę takich
wyzwań ostatnio przeżyłem.

- Chodziło mi o to, że nie chciałabym, żebyśmy ściągnęli sobie Zakon Jedi na głowy,

Mistrzu.

- Wątpię, żeby do tego doszło, moja droga. W końcu od pewnego czasu mamy układ.
- Ale jak ten układ może obowiązywać, jeśli uważamy, że nie mają racji w sprawie tej

wojny? - Callista wstała i zaoferowała mu swoje miejsce. - Nie możemy tego ignorować.

Altis pokręcił grzecznie głową i wskazał na dolną część pleców, dając do zrozumienia, że

kręgosłup znów daje mu się we znaki.

- Skłamałbym, mówiąc, że nie bywam czasem negatywnie nastawiony do Mistrza Yody -

przyznał. - Zadaję sobie wtedy pytanie, dlaczego, i dochodzę do wniosku, że muszę sobie poradzić
z własną niepewnością i zarozumialstwem. Ale kiedy to od siebie odsuwam i patrzę na wszystko,
co niepokoi Geitha, wówczas znajduję bardziej obiektywne powody do obaw.

- Więc co mamy z tym zrobić?
- Musimy tak podchodzić do rzeczywistości, jaką stawia przed nami wojna, jakby na czele

sił Republiki nie stali Jedi. Nie chodzi o to, czy jesteśmy po ich stronie, czy nie. My jesteśmy po
stronie tych, którzy nas najbardziej potrzebują.

- W takim razie może się okazać, że będziemy walczyć za Republikę.
- Ale nie zawsze będziemy to robić. - Altis uniósł palec, jakby chciał przerwać sam sobie. -

Poprawka: ja nie będę. Wam nie zamierzam niczego narzucać w kwestii sumienia.

- Czy nie warto byłoby porozmawiać z Mistrzem Yodą? Może by nabrał rozumu?
- On wierzy, że już go ma, ale ja też myślę, że mam rozum. Tylko że rozumiemy sprawy w

bardzo różny sposób. Sądzicie, że mógłbym na niego wpłynąć? Pytam poważnie.

- Ja go nie znam.
- Boję się własnych uprzedzeń. Kiedy staram się odsunąć od siebie emocje, wówczas

pozostaje mi po prostu pytanie: czy istota, która żyje od stuleci, jest w stanie zrozumieć, co jest
najlepsze dla większości istot, których perspektywa czasowa jest o wiele krótsza?

- Mistrzu, emocje nie są z natury złe - zauważył Geith. - Dlaczego w tym wypadku miałbyś

odsuwać je na bok?

- Ponieważ muszę mieć pewność, że neguję stanowisko Yody ze słusznych powodów, i

wiedzieć co właściwie neguję. Wspieranie Republiki pomimo jej wad? Wykorzystanie klonów?
Jeśli odłożę na bok emocje, jaka rzeczywistość mi pozostanie?

- Emocje są dla nas jak oprogramowanie, które trzyma nas przy życiu i pomaga zrozumieć,

co jest dobre, a co złe. Jeśli denerwuje mnie, kiedy ktoś odmawia mi praw lub neguje, to na tej
podstawie wiem, że nie powinienem tak traktować klona, służącego czy kogokolwiek. Jeśli mnie to
obraża, to prawdopodobnie obraża też innych.

- Słusznie, Geith, ale wystrzegaj się założenia, że wszystkie istoty reagują tak samo jak ty.
- Mistrzu, oddałbym za ciebie życie, ale nie przyjmuję takiej argumentacji. Naprawdę

uważasz, że jeśli inni nie są tacy jak my, to możemy ich traktować inaczej? To wymówka dla tych
złych. To jest ścieżka na Ciemną Stronę.

- Tego nie sugeruję. Twierdzę tylko, że zrozumienie motywów innych i zdolność spojrzenia

na świat ich oczami to klucz zarówno do współczucia, jak i do sukcesu w walce. - Altis zmierzwił
Geithowi włosy. - I chociaż jestem wzruszony twoim oddaniem, zdecydowanie wolałbym, żebyś
przeżył długie i szczęśliwe życie, wpływając na innych swoim przykładem, i wychował dzieci, żeby
czyniły to samo. Ty też, młoda damo. - Poklepał Callistę po głowie. - Dość już poświęceń.
Odrobina egoizmu trzyma nas przy życiu i pozwala zrobić więcej dobra dla innych.

Nagle pojawił się prom tranzytowy i ustawił się pierścieniem dokującym do grodzi. Śluza

powietrzna się zamknęła, rozbłysły światła ostrzegawcze i rozsunęły się wewnętrzne drzwi.
Nadszedł czas odlotu.

- Idźcie - powiedział Altis i ponaglił ich ruchem ręki. - Ja jeszcze czekam na kogoś.
- Jeśli nie zdążysz na ten prom, następny kurs będzie dopiero za pół godziny.

Altis wzruszył ramionami.
- A chcecie na mnie zaczekać?
- Mistrzu... dokąd mielibyśmy lecieć bez ciebie?
- Ja nie jestem wspólnotą. Wy nią jesteście. Pewnego dnia wspólnota będzie musiała mnie

zostawić i pójść naprzód.

- Nigdy.
- Nigdy to bardzo długo. Jeśli postanowicie zabalsamować moje doczesne szczątki i

wystawić gdzieś na statku - oświadczył chłodno Altis - to wrócę jako duch i będę wam psuł każdą
partię sabaka. - Uśmiechnął się. - Zaczekam.

Callista została z nim do ostatniej chwili, aż android pilot włączył światła ostrzegawcze,

wzywające do wejścia na pokład, i Ash pogoniła ją za resztą.

- Musi czekać na kogoś ważnego - stwierdziła.
- Dla Mistrza każdy jest ważny - zauważyła Callista.
Wyglądała przez iluminator, kiedy prom ruszał w krótką podróż, żeby połączyć się z

„Kanonierem Wookiem”, aż Altis stał się tylko drobną ciemnografitową plamką w jasno
oświetlonej bańce transpastali i plastoidu, która tworzyła strefę tranzytową.

Tak, każdy był ważny. I wszystko, co robili, też było ważne.

Kajuta kapitana, „Leveler", doki orbitalne, stocznie na Kemli

Gil był zajęty rozmową z kierownikiem stoczni, a Hallena nigdy nie była dobra w

pożegnaniach.

Była pewna, że zrozumie. Przecież to nie na zawsze. Jednak nie mogła zwlekać.
Nie miała bagażu; uważała, że to nieistotne. Steward Gila i jeden z oficerów

zaopatrzeniowych klonów zebrali dla niej parę rzeczy - szary kombinezon Floty, męską bieliznę,
którą będzie mogła później przerobić, przybory toaletowe - więc upchnęła je w małej torbie. Miała
też kredyty na anonimowym koncie, które mogła zamienić na gotówkę. To było najlepsze w życiu
szpiega - Wywiad Republiki wyszkolił ją w znikaniu bez śladu, zapewniając jej środki pozwalające
to zrobić i przetrwać samodzielnie w terenie. I teraz mogła to wykorzystać. Musiała jednak podjąć
kredyty za jednym razem, bo gdyby nieustannie sięgała do swojego anonimowego konta, w końcu
zwróciłoby to ich uwagę i zamknęliby rachunek.

Nie potrzebuję dużo, pomyślała. Potrafię sobie radzić.
Przeglądając się w lustrze na grodzi kajuty Gila, zastanawiała się, czy guz na jej głowie ma

jakiś związek z decyzją o zniknięciu. W końcu to nie było w jej stylu; zawsze sobie wyobrażała, że
wparuje do gabinetu Isarda, nawymyśla mu od huttańskich zadów i powie, gdzie może sobie
wsadzić tę robotę. Jednak nie miała pewności, czy ten dzień kiedykolwiek nadejdzie. Akceptowała -
choć z każdym dniem coraz bardziej niechętnie i z coraz większym trudem - fakt, że wprawdzie nie
lubi swojej pracy, a czasem nawet nie może przez nią spać, jednak musi ją wykonywać. Jej praca
polegała na odwiedzaniu mrocznych miejsc, do których nikt inny się nie zbliżał.

Problem polegał na tym, że teraz znalazła mroczne miejsce w sobie. I nie mogła już z nim

dłużej żyć.

Nie było kogo przepraszać; nie było nic, co mogłaby zrobić, żeby odkupić swoje winy.

Spojrzała w górę, bo to był jedyny kierunek, który wydawał się stosowny do tego celu.

- Przepraszam, Vere. Przepraszam, Ince. Przepraszam, Shil. Przepraszam wszystkich, którzy

zginęli, żebym mogła dostać drugą szansę. Nie zmarnuję jej. Obiecuję.

Powinna też przeprosić Gila, ale ich związek był bardziej skomplikowany i zawsze taki

będzie. Skończyła pisać list - na prawdziwym flimsiplaście, odpowiedni dla dżentelmena, który
przywiązywał wagę do takich rzeczy - i starannie go zakleiła, a następnie pocałowała i włożyła pod
karafkę ze syrspirytem.

Tam na pewno zajrzy.
Tylko on go przeczyta i zrozumie jego sens.

A wtedy będzie wiedział, gdzie jej szukać.
Rozumiała, że jeśli teraz go nie zostawi, nie zrobi tego nigdy, a przecież Wywiad Republiki

wiedział ojej ostatnim znanym położeniu. Przyzwoitość nakazywała jej uwolnić Gila od
współudziału w jej zniknięciu.

Żadnych jeńców. Żadnych zakładników.
A ponieważ ją kochał, powinien pozwolić jej odejść - bo musiała to zrobić.

ROZDZIAŁ 13

My, Jedi, jesteśmy skażeni związkami z Republiką. Wielu widzi w nas jej strażników. Stoimy

po niewłaściwej stronie. Powinniśmy robić wszystko, żeby przyczynić się do jej ostatecznego

upadku.

Rycerz Jedi, Sora Bulq

Yarilie, Zewnętrzne Rubieże

To było jeszcze jedno pustkowie; kolejne obrzeża wielkiej wojny i kolejne zrujnowane

żywoty.

Altis stał na rampie załadunkowej „Kanoniera Wookie” i przyglądał się zniszczeniom z

bólem serca, jaki nie przystoi Mistrzowi Jedi.

Możemy sobie z tym poradzić, pomyślał. Naprawdę możemy.
W tundrze wyrosło zupełnie nowe miasto - miasto namiotów. Za nim stolica regionu, Yen

Bachask, leżała w gruzach niczym roztrzaskany wazon. Teren był tak absolutnie płaski, że Altis był
przekonany, iż w oddali widzi następne zbombardowane miasto.

Może to fatamorgana, zastanawiał się. Czy w chłodnym klimacie też może pojawić się to

zjawisko?

Geith położył rękę na ramieniu Mistrza. Żaden z nich się nie odzywał, kiedy z namiotów

wyłoniły się ciemne sylwetki i przystanęły, spoglądając w ich kierunku - uchodźcy wygnani przez
wojnę, która dotknęła ich świat, a potem przeniosła się dalej.

- Bierzmy się do roboty - rzucił Geith. Omiótł wzrokiem horyzont. - Ani jednego drzewa.

Co za przygnębiające miejsce.

Callista, Ash i pozostali, którzy pełnili funkcje kierowników sekcji, zeszli z pokładu na

cienką pokrywę śniegu i zaczęli iść w kierunku miasteczka namiotów. Szli powoli i ostrożnie, jakby
chcieli powiedzieć: „Jesteśmy tu, żeby pomóc”. Zawsze dobrze było wysłać najpierw kobiety. Altis
znał co prawda tyle brutalnych zabójczyń, więc nie bardzo rozumiał, dlaczego widok kobiet zwykle
uspokajał przestraszonych i cierpiących. Może przez to, że w całej galaktyce żołnierze byli
najczęściej płci męskiej.

Zaczekał, aż kilku z miejscowych, owiniętych grubymi płaszczami dla ochrony przed

przejmującym wiatrem, podejdzie bliżej i wymieni uściski dłoni z Callistą i Ash.

- To dobra dziewczyna - powiedział, bardziej do siebie niż do Geitha.
- Wiem - odparł Geith. - Zawsze sobie poradzi. Ta historia z komputerem naprawdę ją

wystraszyła, ale wygląda na to, że już doszła do siebie.

Altis dotąd o tym nie myślał, ale teraz zauważył, że Callista się zmieniła Zanotował sobie w

pamięci, żeby mieć ją na oku. Ruszył szerokim łukiem wokół prowizorycznego obozowiska, żeby
sprawdzić, co można ocalić z miasta. W miarę jak zbliżali się do jego murów, mieli pod nogami
coraz więcej szczątków, brązowych i białych, z metalu i z plastoidu.

Były to resztki robotów i żołnierzy klonów.
Ince. Vere. Ci młodzi ludzie, którym nie dano poznać nic prócz wojny.

Jednak to nie świadomość, po czym chodzi, przyprawiła Altisa o ściskanie w żołądku, tylko

to, co poczuł. Moc chwyciła go za kołnierz, potrząsnęła nim i kazała się rozejrzeć. Zobacz, co
zrobili tacy jak ty, zdawała się mówić. Poczuj ból i nieszczęście, które rodzi jałowe oddanie
sprawie. Nie miał wyboru, musiał tego słuchać.

- Yoda, ty głupcze... głupcze - wyszeptał. Bał się iść dalej. Wiedział, co zobaczy; wiedział

też, że w jakiś sposób ciała żołnierzy wstrząsną nim nawet bardziej niż te należące do cywili.
Będzie musiał się nad tym zastanowić. - Nie rozumiesz, dlaczego Ciemna Strona rosła przez tyle
lat? Dlatego, że pozwalamy jej się skradać krok po kroku.

Geith potrząsnął go za ramię.
- Mistrzu?
- Nic mi nie jest. - Altis położył rękę na dłoni Geitha i delikatnie ją strząsnął. Nie chciał,

żeby ktoś go dotykał. Czuł się niegodny troski i współczucia. - Po prostu przeżywam czasem takie
chwile, które ścinają mi krew w żyłach.

Szedł mimo wszystko dalej i rzeczywiście znalazł ciała. Będzie musiał zorganizować

kremacje i postarać się zawiadomić najbliższych krewnych. Oczywiście żołnierze nie mieli rodzin,
ale z pewnością ktoś - ktokolwiek - prowadził rejestr ich urodzeń i zgonów. Rex się przejmował ich
losem, więc jeśli nie było nikogo innego, kto mógłby ich opłakiwać, przynajmniej brat klon
powinien się o tym dowiedzieć.

Nie ma pasji, jest tylko pogoda ducha.
- To są bzdury - wyrzucił z siebie Altis. - Jak to nie ma pasji? A gdzie pasja

sprawiedliwości? Gdzie pasja pokoju? Pasja praw? Potrzebujemy pasji! Nie ma pasji, tylko
samozadowolenie! Zapomnieliśmy, po co tu jesteśmy!

Geith, tak jak wszyscy uczniowie starego Mistrza, był przyzwyczajony do takich zażartych

dyskusji Altis kontra Altis. Szedł cierpliwie obok swojego nauczyciela.

- Wszyscy czujemy, jak nadciąga Ciemna Strona, Mistrzu.
- Ona nie jest siłą niezależną! - Teraz to było zupełnie oczywiste; Moc kazała Altisowi

słuchać. - To nie jest odrębny byt! Ona jest w nas, zależy od nas, jest częścią nas.

Przekonanie, że nosimy identyfikatory z napisem „dobry”, które zwalniają nas z obowiązku

dostrzegania naszego własnego przyzwolenia na zło, to ślepota. Łatwo jest wskazać na Dooku i
jemu przypisać winę. Dooku był dobrym człowiekiem, kiedy go znałem. Człowiekiem zasad,
człowiekiem ze szczerą pasją. To my zmuszamy takich ludzi do radykalnych działań, kiedy nie
chcemy dostrzec, co ich trapi. To my jesteśmy Ciemną Stroną, my wszyscy. Naszą winą jest to, co
robimy, i to, czego nie robimy.

Geith też był dobrym człowiekiem, takim samym, jakim kiedyś był Dooku. Miał

błyskotliwy umysł; nie uznawał władzy tylko dlatego, że stała nad nim z pięścią lub karcącym
spojrzeniem. Potrafił wyszukiwać u siebie mankamenty. Ale nie wystarczało szukać wad i myśleć.
Każda istota musi działać. Dobre intencje to za mało.

Dobre intencje i oczy zamknięte na brutalną rzeczywistość zabiły żołnierza, który leżał parę

metrów dalej. Można by pomyśleć, że śpi, skulony od przenikliwego wiatru, gdyby nie fakt, że
brakowało mu kilku fragmentów ciała.

Kto zaplanował taką armię? I skąd wiedział, że nadchodzi wojna?
- Myślę, że czas, kiedy można było ten problem rozwiązać, minął na długo przed twoim

urodzeniem, Mistrzu - stwierdził Geith. - Więc jeśli chcesz się obwiniać o to, że wycofałeś się z
głównego nurtu życia Jedi, nie rób tego.

- Taka postawa - odparł chłodno Altis - jest wypieraniem się osobistej odpowiedzialności.

Każdy z nas może odmienić bieg wydarzeń.

- Mistrzu, gdyby jeden człowiek mógł wpłynąć na losy galaktyki, już dawno byś tego

dokonał.

Altis przykucnął, żeby odwrócić ciało żołnierza. Było sztywne nie z powodu stężenia

pośmiertnego, ale z zimna. Zastanawiał się, czy nie zdjąć żołnierzowi hełmu, ale nie mógłby znieść
widoku jego twarzy. Spojrzał w oczy Reksa o jeden raz za dużo. Geith chwycił go pod ramię i
pomógł mu wstać.

Mistrza bolały plecy. Miał za sobą kilka ciężkich dni, a nie robił się coraz młodszy.
- Próbowaliśmy trzymać się z dala od spraw Republiki - oświadczył. - Ale one nie chcą

trzymać się z dala od nas.

- Mistrzu - powiedział łagodnie Geith. - To wcale nie znaczy, że sprzeniewierzyliśmy się

swoim przekonaniom.

- Musimy powstrzymać tę wojnę.
- Widziałeś, że próbowałem zachować dystans, Mistrzu, i nie udało mi się. Odcięcie się od

Reksa i jego ludzi nie oznaczałoby, że zachowamy czyste ręce. Oni i tak by ginęli. Jeśli się nic nie
robi... cóż, z tego nic dobrego nie wynika.

- Dostaję dreszczy, kiedy zdaję sobie sprawę, że Sora Bulą mógł mieć rację. Że Republika

powinna upaść.

- Myślę, że tego też nie możemy dokonać. Możemy jedynie wziąć odpowiedzialność za

siebie i pomagać ofiarom tej wojny.

Altis popatrzył na statek. Płynął z niego teraz nieprzerwany strumień Jedi i ekip

posiłkowych dostarczających uchodźcom zaopatrzenie.

- Takim jak ci nieszczęśnicy, tak?
- I ci. - Geith wskazał martwego żołnierza. - Oni także są ofiarami.
- Bądźmy więc użyteczni - powiedział Altis. Musiał odzyskać równowagę, zanim będzie

mógł zająć się ciałami, a trochę uczciwej pracy fizycznej, nawet przy bolących plecach, było na to
dobrym sposobem. - Samo włączenie generatorów może uratować wiele istnień. Czy to kwestia
mojego wieku, czy tu jest zimno jak w grobie?

- Jest zimno, Mistrzu.
Wrócili do obozowiska. Altisowi pękało serce; nie chodziło nawet o rany, jakie widział

wśród cywili, ale o wyraz ich twarzy. Malowała się na nich konsternacja, jakby pytali: dlaczego
my? Dlaczego wojna przyszła do nas? Kobieta z małym dzieckiem uczepionym jej nogi podała
Mistrzowi kubek, z którego unosiła się para, i zrozumiał, że ona nie prosi go o napełnienie
naczynia, ale proponuje mu gorący napój. Zapewne zobaczyła starca o twarzy ściągniętej z Timna,
który potrzebował czegoś rozgrzewającego. Była, szczerze mówiąc, chuda i brzydka, wyniszczona
ubóstwem, a jednak Altis nigdy w życiu nie widział takiego piękna i blasku. Była w tym postępku
jakaś doskonałość; prosty akt wielkoduszności, miłość w swojej surowej i naturalnej postaci.

Pogoda ducha, akurat, pomyślał Altis. Liczy się pasja. Pasja, gniew i miłość. Oto czego

potrzebuje ta galaktyka, zamiast pogody ducha. Pasji do zmian. Protestu przeciw brutalności.
Miłości - mnóstwa miłości dla każdego, miłości między dziećmi i rodzicami, między małżonkami,
między braćmi i siostrami, między przyjaciółmi. Potrzebujemy więcej przywiązania, nie mniej.
Przywiązanie może nas uratować od samozniszczenia.

Altis miał dar. Jakkolwiek to działało, został obdarzony przez galaktykę rzadkimi

zdolnościami i jego obowiązkiem było robić z nich użytek. Tylko nie zawsze wiedział, w jaki
sposób najlepiej je wykorzystać.

Mistrz wziął kubek, napił się i uściskał wychudzoną kobietę. W kieszeni znalazł parę

cukierków dla dziecka. Jedna z jego uczennic niebędących Jedi, Gali, podeszła do niego z naręczem
koców.

- Już myśleliśmy, że się gdzieś zgubiłeś, Mistrzu - powiedziała. To, co wziął za koc na

wierzchu sterty, okazało się płaszczem, który mu wcisnęła. - Włóż to na siebie.

Altis włożył płaszcz, żeby sprawić jej przyjemność. Nie było żadnej zasady, która

zabraniałaby Mistrzowi Jedi nauczać tych, którzy nie byli wrażliwi na Moc. A nawet gdyby była - i
tak nie zwracałby uwagi na takie bzdury. Zwykli mężczyźni i kobiety z jego wspólnoty każdego
dnia uczyli go więcej, niż on mógłby ich nauczyć przez całe życie. Jak mawiała jego świętej
pamięci żona - zupełnie niewrażliwa na Moc, chętnie używająca jego miecza świetlnego do
obcinania opornych gałęzi - mądrość to coś więcej niż umiejętność poruszania stołem za pomocą
siły umysłu.

Tak, Margani, słyszę cię, pomyślał. Wciąż cię słyszę.
Geith zatrzymał się między namiotami, żeby zanotować coś na swoim datapadzie. Każdy we

wspólnocie znał swoją rolę w sytuacjach kryzysowych. Geith zapisywał, ilu uchodźców wymaga
opieki medycznej; w nagłych wypadkach udzielana była pierwsza pomoc, ale niektórzy
potrzebowali leków i specjalistycznej opieki.

- Czy pozwalam mojej doktrynalnej dumie dojść do głosu, Geith? - spytał Altis. Podniósł

małego chłopca, który do niego przydreptał, i obejrzał łzawiące, czerwone oczy dziecka. Po chwili
przybiegła kobieta, która najwyraźniej szukała malca, i Altis oddał go w jej ręce. - Powiedz mi
szczerze. Czy to tylko próżne ideologizowanie z mojej strony, jakaś idiotyczna wojna z Yodą?

Altis chciał, żeby tak było. Naprawdę chciał. Dwóch starych głupców spierających się o

teorie... akademicka próżność. To byłoby o wiele łatwiejsze do przełknięcia niż poczucie, że
mógłby zapobiec katastrofie, gdyby tylko bardziej zażarcie dyskutował.

- Nie, Mistrzu - odparł Geith. - Chciałbym, żeby tak było. Tu chodzi o życie w zgodzie ze

swoimi przekonaniami. Wydaje mi się, że nasi ascetyczni bracia zostali zwerbowani przez rząd. A
rząd jest zwykle zainteresowany wyłącznie sprawowaniem władzy.

To dopiero mały rewolucyjny podżegacz; Geith nigdy nie ufał władzy. Nie lubił nawet

samemu z niej korzystać. To właśnie było w nim najbardziej godne podziwu.

- A gdyby rząd zwrócił się o pomoc do nas zamiast do Yody, czy odmówilibyśmy? Nigdy

się tego nie dowiemy.

- To skończy się katastrofą dla nas wszystkich; wiesz o tym, prawda?
Altis poczuł ciężar w żołądku. Geith zawsze myślał o tym, co było nie do pomyślenia. Ktoś

musiał.

- Zatem zróbmy jak najwięcej dobrego, póki żyjemy - odparł.
Altis usłyszał za plecami chrzęst butów. Ktoś sterował platformą repulsorową, pogwizdując

fałszywie. Hallena Devis wydawała się dziś dużo spokojniejsza, niż kiedy ją spotkał po raz
pierwszy. Trudno było uwierzyć, że minęło zaledwie parę dni. Podobno życie szpiega nie było
nawet w połowie tak ekscytujące, jak przedstawiały to holofilmy, jednak wątpił, czy ona
kiedykolwiek wcześniej rozstawiała polowe odświeżacze. Wydawała się zupełnie zadowolona ze
swojego zadania.

Bystra kobieta, pomyślał Altis. Trzeba odwagi, żeby porzucić Republikę. Mam jednak

nadzieję, że nie zapomni o swoim dzielnym kapitanie. A tymczasem... jest z nami bezpieczna.

- Gdzie to zawieźć, Mistrzu? - spytała. Platforma była wypełniona wiadrami, rurami do

odprowadzania wody i duraplastowymi pojemnikami ze środkiem odkażającym. - Ustawiamy je
poza obozowiskiem, tak?

- Niech będzie trzydzieści metrów od obrzeży - postanowił Altis. - Callista dzisiaj dowodzi.

Może będziemy mogli doprowadzić wodę z miasta.

Hallena pokiwała głową i oddaliła się z platformą. Altis zamknął na chwilę oczy i

przypomniał sobie wielką pasję, jaką czuł w Anakinie Skywalkerze. Miał nadzieję, że ktoś będzie
miał dość rozsądku, żeby ukierunkować tę pasję, zamiast próbować ją zdławić. Miał jednak złe
przeczucia. Ktoś, kto ma tyle surowej Mocy, wymaga ostrożnego pokierowania, a nie trzymania w
ryzach.

Skywalkera nie czekała szczęśliwa przyszłość. Altis to czuł. Nie ulegało wątpliwości, że

miał już nieszczęśliwą przeszłość. Co to oznaczało dla galaktyki... ale przecież jeden człowiek nie
może wpłynąć na losy galaktyki.

Nawet ja, pomyślał Altis. Mam nadzieję.
Tak jak powiedział Geith, w okolicy nie było żadnych drzew; stosy pogrzebowe nie

wchodziły więc w grę. Zmarłych trzeba było pochować, nie tylko ze względów higienicznych, ale
też dlatego, że Djinn Altis uważał, iż każdy ma prawo odejść z godnością - nawet jeśli za życia tej
godności go pozbawiono.

- Geith, podaj mi, proszę, łopatę - powiedział Altis. - Mam robotę do wykonania.

PODZIĘKOWANIA

Podziękowania kieruję do: redaktorek Shelly Shapiro (Del Rey) i Sue Rostoni

(LucasBooks); mojego agenta Russa Galena; współautorki serii, Karen Miller; Jima Gilmera za
regularne dawki serum zdrowego rozsądku; oraz doktor Farah Mendlesohn za ożywcze spojrzenie
na naturę przemocy.

Spis Treści

PROLOG
ROZDZIAŁ 1
ROZDZIAŁ 2
ROZDZIAŁ 3
ROZDZIAŁ 4
ROZDZIAŁ 5
ROZDZIAŁ 6
ROZDZIAŁ 7
ROZDZIAŁ 8
ROZDZIAŁ 9
ROZDZIAŁ 10
ROZDZIAŁ 11
ROZDZIAŁ 12
ROZDZIAŁ 13
PODZIĘKOWANIA