Medytacja zabawą?

To, co nazywamy medytacją lub kontemplacją ­ to lepsze słowo ­ tak naprawdę powinno być 
zabawą. Mam pewną trudność z przekazaniem tej idei, ponieważ większość ludzi podchodzi do tego 

z religijną powagą ­ a musicie rozumieć, że nie jestem poważną osobą. Mogę być szczery, ale nigdy 
poważny, gdyż nie uważam, by wszechświat był poważny.
Więc problem pojawia się głównie dlatego, że różne istoty biorą siebie na serio zamiast w duchu 
zabawy.   Koniec   końców   musisz   spoważnieć,   jeśli   myślisz,   że   coś   jest   desperacko   ważne,   ale 

będziesz tak uważał tylko wtedy, gdy będziesz obawiał się to stracić. W pewien sposób jednakże, 
jeśli boisz się coś stracić, to nie jest to warte posiadania. Są ludzie, którzy żyją w strachu, ponieważ 

boją się śmierci. Prawdopodobnie nauczą swe dzieci tego samego, a te z kolei nauczą swoje żyć w 
ten sposób. I tak dzieje się w kółko i w kółko.
Pozwól mi spytać, czy będąc Bogiem, byłbyś poważny? Czy chciałbyś wtedy, by ludzie traktowali 
cię,   jakbyś   był   kimś   poważnym?   Czy   chciałbyś,   by   się   do   ciebie   modlono?   Pomyśl   o   tych 

wszystkich okropnych rzeczach, które ludzie mówią w swych modlitwach. Czy chciałbyś ciągle tego 
wysłuchiwać? Czy zachęcałbyś ich do tego? Nie, nie gdybyś był Bogiem.
W  ten  sam  sposób  medytacja  nie  należy  do  rzeczy, do  których  ludzie  mieliby  podchodzić  na 
poważnie. Nie ma ona żadnego celu i nie jest podobna do tenisa czy gry na pianinie, które ćwiczy 

się, by osiągnąć jakiś stopień perfekcji. Ćwiczysz muzykę, by stać się w niej lepszym, a może nawet 
z zamiarem, by pewnego dnia wyjść na scenę. Lecz medytacji nie uprawia się w ten sposób, gdyż w 

tym przypadku nie jest to już medytacja.

Praktyka medytacji
Jedynym sposobem mówienia o praktyce w kontekście medytacji jest użycie słowa "praktyka" w 

tym samym znaczeniu, kiedy ktoś mówi, że praktykuje medycynę. To jego sposób życia, jego 
powołanie i robi to niemal każdego dnia. Być może czyni to w ten sam sposób dzień za dniem ­ i to 

jest w porządku również w przypadku medytacji, ponieważ w medytacji nie ma właściwej drogi i 
nie ma pojęcia czasu.
W praktykowaniu i uczeniu się różnych rzeczy czas jest zwykle istotny. Próbujemy robić coś jak 
najszybciej, nawet odkrywamy szybsze sposoby uczenia się tych rzeczy. W medytacji taka szybsza 

nauka   nie   ma   najmniejszego   znaczenia,   ponieważ   nasza   uwaga   jest   zawsze   skierowana   na 
teraźniejszość. I choć z czasem może pojawić się wzrost, to jest to ten sam wzrost co w przypadku 

rosnącej rośliny.

Istotny proces
To jest początek medytacji. Nie wiesz, co miałbyś robić, więc co robisz? Cóż, jeśli nie wiesz co, to 

obserwujesz. Po prostu obserwujesz, co się dzieje.
Kiedy ktoś gra muzykę, to słuchasz. Idziesz za dźwiękami i w końcu rozumiesz muzykę. Sedno nie 

może   zostać   wyjaśnione   słownie,   gdyż   muzyka   to   nie   słowa,   lecz   po   jakimś   czasie   słuchania 
rozumiesz jej sedno, którym jest muzyka sama w sobie.
W dokładnie ten sam sposób możesz słuchać wszystkich doświadczeń, ponieważ jakiekolwiek one 
są, stanowią wibracje  docierające do ciebie.  W rzeczy samej  ty jesteś tymi  wibracjami  i jeśli 

naprawdę czujesz, co się dzieje, to twoja świadomość siebie i wszystkiego innego jest zupełnie taka 

sama. Mamy dźwięk, wibrację i wszelkie jej rodzaje o różnych pasmach spektrum. Mamy wibracje 
wzroku, emocji, dotyku ­ wszystkie te rzeczy przychodzą razem i są faliste, wszystkie zmysły są 

faliste, a ty jesteś formą w falowaniu, a forma ta jest obrazem tego, co teraz czujesz. Tak to wszystko 
się ma ­ czy na to zwracasz uwagę, czy nie.
Teraz, zamiast pytać, co powinieneś zrobić, tylko doświadczasz tego, bowiem któż może wiedzieć, 
co należałoby z tym zrobić? By wiedzieć, co z tym zrobić musiałbyś wiedzieć wszystko, a że tak nie 

jest, to możesz zacząć jedynie od obserwowania.
Obserwuj, co się dzieje, nie tylko na zewnątrz, lecz także w środku. Postrzegaj swe własne myśli, 

reakcje, emocje odnośnie rzeczy zewnętrznych, jakby one same były czymś zewnętrznym. Ty tylko 
obserwujesz. Idź za nimi i po prostu patrz, jak one postępują po sobie.
Możesz powiedzieć, że to trudne i że nudzi cię to obserwowanie. Lecz jeśli siedzisz dość spokojnie, 
to obserwujesz po prostu to, co się dzieje: wszystkie zewnętrzne dźwięki, wszystkie kształty i 

światła przed twymi oczami, wszystkie wrażenia na swej skórze, pod skórą, burczenie w brzuchu, 
myśli w twojej głowie ­ ta paplanina, paplanina, paplanina. "Powinienem pisać list do takiego a 

takiego... powinienem był zrobić to i tamto..." ­ wszystko to się dzieje, ale ty to tylko obserwuj.
Mówisz do siebie "To jest nudne", ale obserwuj i to. Co to za zabawne uczucie, które sprawia, że 

mówisz, że się nudzisz? Gdzie ono jest? Gdzie je czujesz? "Powinienem robić coś innego zamiast 
tego." Co to za uczucie? W której części twego ciała ono się znajduje? W twej głowie, brzuchu czy 

w twych stopach? Gdzie ono jest? Uczucie nudy może być bardzo interesujące, jeśli w nie wejrzysz.
Po prostu obserwuj wszystko dziejące się bez jakichkolwiek prób wpływania na to, bez osądzania, 

bez nazywania tego dobrym lub złym. Tylko obserwuj. I to jest istotny proces medytacji.