Amanda Quick

Inte

resy

Prolog

Oczy intruza lśniły chłodnym blaskiem. Gwałtownym ruchem strącił z półki następny

rząd antycznych waz. Kruche naczynia roztrzaskały się na podłodze w tysiąc kawałków.

Nieznajomy podszedł do kolekcji glinianych figurek.

- Pani Lakę, radzę się pośpieszyć z pakowaniem - ponaglił, z wściekłością rozbijając

zbiór Afrodyt, satyrów i greckich bożków. - Powóz rusza za piętnaście minut i zapewniam, że

odjedzie nim pani wraz z siostrzenicą, z bagażem czy też bez.

Lavinia stała u stóp schodów i bezradnie patrzyła, jak rozgniewany mężczyzna sieje

spustoszenie w jej antykwariacie.

-

Nie ma pan prawa tego robić. Doprowadzi mnie pan do ruiny.

-

Wręcz przeciwnie, droga pani. Ratuję pani życie. - Nogą w ciężkim bucie

przewrócił dużą urnę, zdobioną w stylu etruskim. - Ale proszę się nie martwić. Nie

spodziewam się podziękowania.

Lavinia skrzywiła się boleśnie, kiedy urna upadła na podłogę i roztrzaskała się z

głośnym hukiem. Wiedziała, że szaleńca nie należy drażnić. Ten najwyraźniej postanowił

zniszczyć jej antykwariat, a ona nie mogła zrobić nic, żeby go powstrzymać.

Bardzo wcześnie w życiu nauczyła się rozpoznawać, kiedy należy wykonać taktyczny

odwrót. Nigdy jednak nie umiała potulnie godzić się z porażką.

-

Gdybyśmy byli w Anglii, kazałabym pana aresztować, panie March.

-

Ale nie jesteśmy w Anglii. -Tobias March chwycił naturalnej wielkości figurę

centuriona i pociągnął ją za tarczę. Kamienny Rzymianin upadł na własny miecz. - Jesteśmy

we Włoszech i musi pani robić to, co każę. Nie ma pani wyboru.

Dalsze trwanie przy swoim nie miało sensu. Rozmowa z Tobiasem Marchem była

zwykłą stratą czasu, który można było poświęcić na pakowanie kufrów, jednak wrodzona

skłonność do oślego uporu nic pozwoliła Lavinii ustąpić pola bez walki.

-

Przeklęty bękart - wycedziła przez zęby.

-

Moja metryka mówi co innego. - Strącił na podłogę rząd waz z czerwonej

gliny. - Domyślam się jednak, co pani chce powiedzieć.

-

Widać wyraźnie, że nie jest pan dżentelmenem.

-

Nie będę się o to spierać. - Kopnął popiersie nagiej Wenus. -Ale przecież pani

też nie jest damą.

Drgnęła, kiedy popiersie rozbiło się o podłogę. Naga Wenus cieszyła się wielkim

powodzeniem u kupujących.

-

Jak pan śmie? Znalazłyśmy się z siostrzenicą w Rzymie bez środków do życia

i byłyśmy zmuszone przez kilka miesięcy parać się interesami, ale to jeszcze nie powód, żeby

nas obrażać.

-

Dość tego. - Stanął z nią twarzą w twarz. W świetle lampy jego groźne oblicze

wydawało się chłodniejsze niż oblicza kamiennych posągów. - Niech się pani cieszy, że

doszedłem do wniosku, iż jest pani tylko bezwolnym narzędziem w rękach przestępcy,

którego ścigam, a nie członkiem jego bandy złodziei i morderców.

-

Twierdzi pan, że złoczyńcy korzystali z mojego sklepu, żeby przekazywać

sobie wiadomości. Ale to tylko pańska opinia.

Szczerze mówiąc, kiedy patrzę na pana grubiańskie zachowanie, trudno mi uwierzyć

w choć jedno pana słowo. Wyjął z kieszeni złożoną kartkę.

- Zaprzeczy pani, że ten list był schowany w jednej z pani waz?

Zerknęła na obciążający dowód. Przed chwilą patrzyła oniemiała, jak wyjął tę kartkę z

rozbitej greckiej wazy. Zapisana na niej wiadomość o dobiciu korzystnego targu z piratami

wyglądała jak raport jakiegoś rzezimieszka, przeznaczony dla herszta bandy.

Lavinia uniosła głowę.

-

To przecież nie moja wina, że jeden z klientów wrzucił do wazy jakiś osobisty

list.

-

Nie chodzi tu o jednego klienta. Złoczyńcy wykorzystywali pani sklep od

kilku tygodni.

-

A skąd pan to wie?

-

Prawie od miesiąca obserwuję ten lokai i panią - przyznał z denerwującą

obojętnością, a oczy Lavinii rozszerzyły się ze zdumienia.

-

Od miesiąca mnie pan szpieguje?

-

Z początku zakładałem, że jest pani wspólniczką Carlisle'a. Dopiero po

dokładniejszej analizie sytuacji doszedłem do wniosku, że najprawdopodobniej nie ma pani

pojęcia, w co są zamieszani niektórzy z pani tak zwanych klientów.

- To oburzające.

Spojrzał na nią rozbawiony.

-

Chce pani powiedzieć, że wiedziała pani, w jakim celu tak regularnie

odwiedzają pani antykwariat?

-

Nic podobnego nie chciałam powiedzieć. - Słyszała, że mówi coraz głośniej,

ale nie potrafiła się opanować. Jeszcze nigdy w życiu nie była tak rozgniewana i wystraszona.

-Miałam ich za uczciwych miłośników starożytności.

-

Doprawdy? - Tobias zerknął na słoje z mlecznozielonego szkła, ustawione w

równym rzędzie na wysokiej półce. Uśmiechnął się chłodno. - A czy pani jest uczciwą

kobietą?

Lavinia zesztywniała.

-

Co pan sugeruje?

-

Nic nie sugeruję. Stwierdzam tylko, że większość znajdujących się tu

przedmiotów to tanie kopie starożytnych dzieł sztuki. Niewiele tu prawdziwych antyków.

-

A skąd pan to wie? - odparowała. - Nie powie mi pan chyba, że jest znawcą

sztuki starożytnej. Nie dam się oszukać. Po tym, co pan zrobił z moim antykwariatem, nie

wmówi mi pan, że jest pan uczonym badaczem.

-

Ma pani rację. Nie jestem znawcą starożytnej Grecji i Rzymu. Jestem prostym

człowiekiem interesu.

-

Bzdura. Dlaczego prosty człowiek interesu miałby przyjeżdżać aż do Rzymu

w pogoni za jakimś łotrem o nazwisku Carlisle?

-

Reprezentuję jednego ze swoich klientów, który zatrudnił mnie, żebym zbadał

losy niejakiego Bennetta Rucklanda.

- I jakież są losy tego pana Rucklanda?

Tobias spojrzał jej w oczy.

-

Został zamordowany, tutaj, w Rzymie. Mój klient uważa, że stało się tak,

ponieważ wiedział zbyt wiele o tajnej organizacji, na czele której stoi Carlisle.

-

Niewiarygodna historia.

-

Być może, ale będzie lepiej, jak pani w nią uwierzy. Zresztą nie ma pani

wyboru. - Rozbił kolejną wazę. - Zostało pani tylko dziesięć minut.

Sprawa wyglądała beznadziejnie. Lavinia chwyciła fałdy spódnicy i ruszyła w górę po

schodach. Zatrzymała się na chwilę, bo uderzyła ją pewna myśl.

- Powiedział pan, że jest prostym człowiekiem interesu. Rozwiązywanie zagadek

kryminalnych to raczej dziwny interes.

Tobias rozbił niewielką rzymską lampkę oliwną.

- Nie dziwniejszy niż sprzedawanie fałszywych antyków.

Lavinia skrzywiła się lekko.

- Już mówiłam, że to nie falsyfikaty, tylko reprodukcje, które sprzedajemy jako

pamiątkę z Rzymu.

-

Niech je pani nazywa, jak się pani podoba. Dla mnie to zwykłe oszukańcze

imitacje.

Uśmiechnęła się kwaśno.

-

Ale przecież sam pan mówił, że nie jest znawcą sztuki, prawda? Jest pan

człowiekiem interesu.

-

Zostało pani mniej więcej osiem minut.

Dotknęła srebrnego wisiorka pod szyją, co często czyniła, kiedy była zdenerwowana.

- Sama nie wiem, czy jest pan odrażającym łajdakiem, czy tylko zwykłym szaleńcem -

wyszeptała.

Zerknął na nią chłodno, z rozbawieniem.

-

Czy to sprawia pani jakąś różnicę?

-

Żadnej.

Sytuacja stała się beznadziejna. Lavinia nie miała innej możliwości, jak tylko uznać

zwycięstwo przeciwnika.

Z cichym okrzykiem frustracji i gniewu pobiegła na piętro. Kiedy dotarła do małego,

oświetlonego jedną lampą pokoju, zobaczyła, że w przeciwieństwie do niej Emeline dobrze

wykorzystała czas, który zostawił im intruz. Na środku, z podniesionymi wiekami, stały dwa

średnie kufry i jeden duży. Mniejsze były już wypełnione po brzegi.

-

Dzięki Bogu, że przyszłaś. - Słowa Emeline brzmiały niewyraźnie, ponieważ

trzymała głowę w szafie. - Co cię tam tak długo zatrzymało?

-

Usiłowałam przekonać pana Marcha, że nie ma prawa wyrzucać nas w środku

nocy na ulicę.

-

Nie wyrzuca nas na ulicę. - Emeline odsunęła się od szafy; w ramionach

trzymała antyczną wazę. - Zapewnił nam powóz i dwóch uzbrojonych ludzi, którzy mają

zadbać, żebyśmy bezpiecznie opuściły Rzym i dotarły do Anglii. To bardzo wielkodusznie z

jego strony.

-

Bzdura. On wcale nie jest wielkoduszny. Prowadzi jakąś podwójną grę i chce

nas usunąć ze swojej drogi.

Emeline zawinęła wazę w wełnianą suknię.

-

Uważa, że grozi nam wielkie niebezpieczeństwo ze strony tego złoczyńcy

Carlisle'a, który wykorzystał nasz sklep jako punkt kontaktowy dla swojej bandy.

-

Akurat. Na to, że ktoś taki działa w Rzymie, mamy jedynie słowo pana

Marcha. - Lavinia otworzyła szafkę, z której spojrzał na nią przystojny i bardzo hojnie

obdarzony przez naturę Apollo. - Trudno mi dać wiarę temu, co mówi. Równie dobrze może

chodzić mu o to, żeby wykorzystać nasz lokal dla jakichś własnych niecnych celów.

-

A ja jestem przekonana, że powiedział prawdę. - Emeline włożyła zawiniętą w

suknię wazę do trzeciego kufra. - A jeśli nie kłamie, to rzeczywiście grozi nam

niebezpieczeństwo.

-

Jeżeli naprawdę chodzi tu o jakąś bandę przestępców, to wcale się nie zdziwię,

jeśli się okaże, że pan Tobias March jest ich hersztem. Nazywa siebie prostym człowiekiem

interesu, ale ja wyraźnie dostrzegam w nim coś zdecydowanie diabolicznego.

-

Zdenerwowanie pobudziło twoją wyobraźnię, Lavinio. A wiesz, że kiedy

puścisz wodze wyobraźni, zupełnie tracisz zdrowy rozsądek.

Z dołu dobiegły odgłosy rozbijanych glinianych naczyń.

- Niech go piekło pochłonie - wymamrotała Lavinia.

Emeline przerwała pakowanie i przechyliwszy głowę, chwilę nasłuchiwała.

-

Bardzo się stara, żeby wyglądało to tak, jakbyśmy padły ofiarą napaści

wandali, prawda?

-

Owszem, wspomniał, że zniszczy sklep, żeby ten drań Carlisle nie zaczął

czegoś podejrzewać. - Lavinia z wysiłkiem starała się wyjąć Apolla z szafki. - Uważam, że to

kolejne kłamstwo. On się po prostu doskonale bawi. To kompletny wariat.

-

Nie wydaje mi się. - Emeline poszła do szafy po następną wazę. - Jak to

dobrze, że prawdziwe antyki trzymałyśmy na górze, żeby je zabezpieczyć przed ulicznymi

złodziejaszkami.

-

Chociaż w jednej sprawie miałyśmy trochę szczęścia. -Lavinia objęła ciasno

Apolla i postawiła na podłodze. - Aż drżę na myśl o tym, co by się stało, gdybyśmy

wystawiły je wraz z kopiami na dole. March bez wątpienia by je zniszczył.

-

A, moim zdaniem, najszczęśliwsze w tej całej historii jest to, że on nie uznał

nas za wspólniczki Carlisle'a i jego rzezimieszków. - Emeline owinęła ręcznikiem małą wazę

i włożyła do kufra. - Aż strach pomyśleć, co by zrobił, gdyby nic uwierzył, że jesteśmy

niewinne i tylko naiwnie dałyśmy się wykorzystać.

-

Zniszczył nasze jedyne źródło utrzymania i wyrzucił nas z domu. Co gorszego

mógł nam zrobić?

Emeline spojrzała na otaczające ich stare, kamienne mury i lekko pociągnęła nosem.

-

Nie nazywasz chyba tego nieprzyjemnego ciasnego pokoju domem. Wcale nie

będę za nim tęskniła.

-

Na pewno zatęsknisz, kiedy znajdziemy się bez grosza w Londynie i będziemy

musiały zarabiać na życie na ulicy.

-

Do tego nie dojdzie. - Emeline poklepała owiniętą w ręcznik wazę. - Po

powrocie do Londynu sprzedamy antyki. Kolekcjonowanie starych waz i rzeźb jest teraz w

modzie. Za pieniądze uzyskane ze sprzedaży będziemy mogły wynająć dom.

-

Nie na długo. Będę szczęśliwa, jeśli pieniądze za te antyki pozwolą nam

utrzymać się przez pół roku. Kiedy sprzedamy ostatnią wazę, popadniemy w poważne

tarapaty.

-

Znajdziesz jakieś wyjście, Lavinio. Zawsze znajdujesz. Zobacz tylko, jak

świetnie dałyśmy sobie radę, kiedy nasza chlebodawczyni uciekła z tym przystojnym hrabią,

a my zostałyśmy tu bez grosza. Twój pomysł, żeby zająć się antykami, był po prostu

genialny.

Jedynie największym wysiłkiem woli Lavinia powstrzymała się, żeby nie krzyczeć z

bezsilnej złości. Głęboka wiara Emeline w to, że ciotka znajdzie wyjście z każdej sytuacji,

doprowadzała ją do szaleństwa.

- Pomóż mi zapakować Apolla - poprosiła.

Emeline z powątpiewaniem spojrzała na duży kamienny posąg, który Lavinia

usiłowała przeciągnąć po podłodze.

-

Zajmie prawie cały kufer. Może lepiej byłoby go zostawić, a zabrać jeszcze

kilka waz.

-

Ten Apollo jest wart kilku tuzinów waz. - Lavinia zatrzymała się w połowie

drogi, dysząc z wysiłku. - To nasz najcenniejszy zabytek. Musimy go zabrać.

-

Jeśli włożymy go do kufra, nie będzie miejsca na twoje książki - dodała cicho

siostrzenica.

Lavinia poczuła lekki ucisk w żołądku. Spojrzała na półkę, pełną tomików poezji,

które przywiozła z Anglii. Myśl, że będzie musiała je tutaj zostawić, była bardzo ciężka do

zniesienia.

- Kupię sobie nowe. - Mocniej chwyciła posąg. - Za jakiś czas.

Emeline zawahała się i badawczo spojrzała jej w oczy.

-

Jesteś pewna? Wiem, ile dla ciebie znaczą.

-

Apollo jest ważniejszy.

-

Jak uważasz. - Emeline pochyliła się i chwyciła rzeźbę za nogi.

Na schodach rozległ się tupot ciężkich butów. W drzwiach stanął Tobias March.

Zerknął na kufry, a potem przeniósł wzrok na obie kobiety.

- Musicie natychmiast jechać - oświadczył. - Nie możecie tu zostać nawet dziesięć

minut dłużej. To byłoby zbyt ryzykowne.

Lavinia miała ochotę rzucić w niego wazą.

- Nie zostawię Apolla. Możliwe, że tylko dzięki niemu nie będę musiała zarabiać na

życie w domu publicznym.

Emeline skrzywiła się lekko.

- Ależ, Lavinio, nie przesadzaj.

-

Taka jest prawda.

-

Dajcie mi tę przeklętą figurę. - Tobias zarzucił sobie rzeźbę na ramię. -

Zapakuję ją do kufra.

Emelina uśmiechnęła się ciepło.

-

Dziękuję. Jest bardzo ciężka. Jej ciotka prychnęła

oburzona.

-

Nie dziękuj mu. To przez niego mamy kłopoty.

-

Zawsze do usług - rzekł Tobias, układając Apolla w kufrze. - Coś jeszcze?

-

Tak - odparła szybko Lavinia. - Ta urna przy drzwiach. To wyjątkowo cenny

przedmiot.

-

Nie zmieści się do kufra. - Chwycił wieko i spojrzał na starszą z kobiet. - Musi

pani wybierać między Apollem i urną. Obu tych rzeczy nie zabierzecie.

Ta zerknęła na niego podejrzliwie.

-

Sam pan chce ją zabrać, prawda? Zamierza pan ją ukraść.

-

Zapewniam panią, że ta przeklęta urna wcale mnie nie interesuje. Urna czy

Apollo? Proszę wybierać. Natychmiast.

-

Apollo - wymamrotała.

Emeline pośpiesznie poutykała koszulę nocną i kilka par butów wokół rzeźby.

-

Zdaje się, że jesteśmy gotowe, panie March - oznajmiła.

-

Owszem. - Lavinia uśmiechnęła się do niego chłodno. -Jesteśmy gotowe. Mam

nadzieję, że kiedyś nadarzy mi się sposobność, żeby panu odpłacić pięknym za nadobne.

Zatrzasnął wieko kufra.

-

Czy to pogróżka?

-

Niech pan to traktuje, jak się panu podoba. - Starsza z pań chwyciła sakiewkę,

pelerynę i kapelusz. - Emeline, wychodzimy. Pan March pewnie zaraz podpali nasz

antykwariat.

-

Niepotrzebnie jesteś taka nieuprzejma. - Jej siostrzenica również sięgnęła po

pelerynę i kapelusz. - Zważywszy na okoliczności, pan March zachowuje się z podziwu

godną powściągliwością.

Tobias pochylił głowę.

-

Dziękuję za wsparcie, panno Emeline.

-

Proszę się nie przejmować docinkami Lavinii - poprosiła dziewczyna. – Taką

już ma naturę, że kiedy znajdzie się w trudnej sytuacji, staje się nieco popędliwa.

March zmierzył Lavinię chłodnym spojrzeniem.

-

Zauważyłem - wycedził.

-

Proszę okazać wyrozumiałość - ciągnęła Emeline. - Musi zostawić tu swoje

tomiki poezji. To była dla niej bardzo trudna decyzja. Widzi pan. ona jest wielką miłośniczką

poezji.

-

Na litość boską! - Lavinia zamaszystym ruchem otuliła się peleryną i ruszyła

szybko do drzwi. - Ani chwili dłużej nic zamierzam słuchać tej niedorzecznej rozmowy.

Jedno jest pewne. Z przyjemnością uwolnię się od pańskiego nad wyraz nieprzyjemnego

towarzystwa.

-

Zraniła mnie pani.

-

Nie tak mocno, jak bym chciała.

Zatrzymała się na schodach i spojrzała na niego przez ramię. Wcale nie wyglądał na

zranionego. Sądząc po tym. z jaką lekkością dźwignął kufer, był w doskonałej kondycji

fizycznej.

-

Ja z przyjemnością myślę o powrocie do domu. - Emeline szybkim krokiem

wyszła z pokoju. - Włochy są dobre na krótką wizytę, ale już się stęskniłam za Londynem.

-

Ja również. - Lavinia oderwała wzrok od szerokich ramion Tobiasa Marcha. -

Ta wyprawa okazała się całkowitą klęską. A czyj to był pomysł, żeby przyjechać tutaj w

charakterze dam do towarzystwa tej okropnej pani Underwood?

Emeline cicho odchrząknęła.

-

Zdaje się, że twój.

-

Kiedy następnym razem zasugeruję coś tak dziwacznego, błagam, bądź tak

miła i podsuń mi pod nos sole trzeźwiące, żebym oprzytomniała.

-

W swoim czasie ten pomysł musiał wydawać się doskonały -odezwał się

Tobias.

-

Owszem - powiedziała łagodnie Emeline. - „Pomyśl tylko, jak wspaniale

będzie spędzić cały sezon w Rzymie". To słowa Lavinii. „Wokół tyle inspirujących

zabytków". Tak mnie przekonywała. „A wszystko to na koszt pani Underwood", kusiła.

„Będą nas przyjmowali ludzie obdarzeni doskonałym smakiem, z najlepszego towarzystwa".

-

Wystarczy, Emeline - przywołała ją ciotka do porządku. -Dobrze wiesz, że ta

podróż wiele nas nauczyła.

-

I to, zdaje się. w niejednej dziedzinie - wtrącił niedbale Tobias. - Oczywiście,

jeśli wierzyć plotkom na temat pani Underwood, które nieraz słyszałem. Czy to prawda, że

jej przyjęcia czasami przekształcały się w orgie?

Lavinia zacisnęła zęby.

-

Niestety, takie godne pożałowania przypadki zdarzyły się kilka razy.

-

Te przyjęcia były dla nas trochę uciążliwe - wyznała Emeline. - Na ich czas

kazano nam się zamykać w sypialniach. Ale, moim zdaniem, prawdziwe kłopoty zaczęły się

dopiero, kiedy obudziłyśmy się pewnego ranka i stwierdziłyśmy, że pani Underwood uciekła

ze swoim hrabią. Znalazłyśmy się w obcym kraju same i bez grosza przy duszy.

-

Ale jednak udało nam się znaleźć wyjście z trudnej sytuacji -odezwała się

stanowczo Lavinia. - Wiodło nam się całkiem nieźle, dopóki pan nie postanowił się wtrącić w

nasze osobiste sprawy.

-

Proszę mi wierzyć, że nikt bardziej tego nie żałuje niż ja -zapewnił Tobias.

Zatrzymała się u stóp schodów i spojrzała na sklep, pełen roztrzaskanych naczyń i

rzeźb. March zniszczył wszystko. Ani jedna waza nie zachowała się w całości. W niespełna

godzinę zrujnował to. co budowała przez cztery miesiące.

- To niemożliwe, żeby żałował pan tego bardziej niż ja. - Zacisnęła dłonie na sakiewce

i omijając skorupy mszyła do wyjścia. - Moim zdaniem, to wszystko zdarzyło się z pańskiej

winy.

Nie zaczynało jeszcze świtać, kiedy Tobias wreszcie usłyszał kroki przy tylnych

drzwiach. Z pistoletem w ręku czekał na pogrążonych w ciemności schodach.

Jakiś mężczyzna niosący latarnię wyłonił się z pokoiku na zapleczu. Zatrzymał się

gwałtownie na widok zrujnowanego wnętrza antykwariatu.

- Jasny gwint... - Postawił latarnię na kontuarze, podszedł do szczątków wielkiej wazy

i obejrzał odłamki. - Jasny gwint - wymamrotał znowu. Przyjrzał się zniszczonym

przedmiotom. - Niech to wszyscy diabli!

Tobias zszedł o stopień niżej.

- Szukasz czegoś. Carlisle?

Carlisle znieruchomiał. W słabym, mrugającym świetle latarni jego zła. odpychająca

twarz przypominała maskę.

-

Ktoś ty?

-

Nie znasz mnie. Przysłał mnie tu przyjaciel Bennetta Rucklanda, żebym cię

odnalazł.

- Ruckland. Wszystko jasne. Powinienem był to przewidzieć.

Carlisle poruszył się szybko jak błyskawica; w jego dłoni ukazał się pistolet.

Złoczyńca bez wahania wymierzył go w Tobiasa.

Ten przygotowany na to, pociągnął za cyngiel swojego pistoletu.

Nie usłyszał oczekiwanego huku i natychmiast zrozumiał, że broń nie wypaliła.

Sięgnął do kieszeni po zapasowy pistolet, ale było już za późno.

Carlisle wypalił.

Tobias poczuł, że lewa noga się pod nim ugina. Siła uderzenia kuli odrzuciła go w tył.

Upuścił pistolet, żeby chwycić się barierki. Jakoś udało mu się nie spaść ze schodów i nie

złamać karku.

Carlisle tymczasem przygotowywał do strzału drugi pistolet.

Tobias chciał się wspiąć w górę, lecz lewa noga odmawiała mu posłuszeństwa i mimo

starań nie mógł nią sprawnie poruszać. Położył się na brzuchu i podpierając się rękami,

niczym krab z wysiłkiem piął się po schodach. Kiedy stopa poślizgnęła mu się na czymś

mokrym, domyślił się, że to krew sącząca się z jego uda.

Carlisle ostrożnie podszedł do stóp schodów. Tobias domyślił się, że złoczyńca nie

wypalił z drugiego pistoletu tylko z powodu gęstego mroku, w którym nie mógł wyraźnie

dostrzec swojego celu.

Ciemność była jedyną nadzieją Tobiasa.

Dotarł na piętro i bezwładnie wtoczył się do pogrążonego w mroku pokoju. Ręką

natrafił na ciężką urnę, której nie zabrała Lavinia.

- Nic tak nie irytuje, jak broń, która nie chce wypalić, co? - zapytał Carlisle

uprzejmym tonem. - Na dodatek upuściłeś drugi pistolet. Co za oferma z ciebie. - Szybkim,

pewnym krokiem szedł po schodach na górę.

Tobias chwycił urnę i przewrócił ją na bok. starając się oddychać bardzo płytko. W

lewej nodze zaczął odczuwać palący ból.

- Czy ten, kto cię tu za mną przysłał, nie powiedział ci, że nie wrócisz żywy do

Anglii? - zapytał Carlisle. Był już w połowie schodów. - Nie wspomniał, że jestem byłym

członkiem Błękitnej Izby? Wiesz co to znaczy, przyjacielu?

Tobias zdawał sobie sprawę, że ma tylko jedną szansę. Musiał zaczekać na

odpowiednią chwilę.

- Nie wiem, ile ci zapłacili, żebyś mnie dopadł, ale jakakolwiek to była suma, to i tak

za mała. Tylko głupiec mógł się podjąć takiego zadania. - Carlisle był już niemal na podeście.

W jego głosie słychać było podniecenie wygłodniałego drapieżnika. - Zapłacisz życiem za

głupotę.

Resztkami sił Tobias popchnął urnę. Wielkie, ciężkie naczynie potoczyło się ku

schodom.

- Co to jest? - Carlisle znieruchomiał na ostatnim stopniu. - Co to za hałas?

Tocząca się urna ścięła go z nóg. Carlisle krzyknął. Tobias usłyszał, jak przeciwnik

stara się chwycić ściany, daremnie usiłując odzyskać równowagę.

Carlisle potoczył się w dół, uderzając o kolejne stopnic z głuchym dudnieniem. Kiedy

dotarł na dół, krzyk rozdzierający powietrze gwałtownie się urwał.

Tobias zdarł z łóżka prześcieradło, oderwał od niego długi pas tkaniny i opatrzył ranę.

Kiedy dźwignął się na nogi, zakręciło mu się w głowie.

Zachwiał się, a w połowie drogi na dół niemal zemdlał, ale udało mu się nie upaść.

Carlisle leżał u stóp schodów, z głową odchyloną pod nienaturalnym kątem. Wokół niego

walały się odłamki roztrzaskanej urny.

- Postanowiła zabrać Apolla - wyszeptał Tobias do martwego przestępcy. - Teraz

widzę, że to było właściwa decyzja. Ta kobieta ma wspaniałą intuicję.

1

Nerwowy człowieczek, który sprzedał mu dziennik, ostrzegł go, że szantaż to

niebezpieczny interes. Pewne informacje z pamiętnika lokaja mogły sprowadzić śmierć na

człowieka, który je poznał. Ale Holton Felix wierzył, że jego uczynią bogatym.

Od lat pieniądze na życie zdobywał w domach gry. Poznał smak ryzyka i już dawno

się dowiedział, że ci, którym brak odwagi i zdecydowania, żeby rzucić kością, nigdy nic nie

wygrają.

Powtarzając sobie, że nie jest głupcem, zanurzył pióro w kałamarzu i znów zabrał się

za pisanie listu. Nie zamierzał zajmować się szantażem zbyt długo. Skończy z tym, jak tylko

zbierze wystarczająco dużo pieniędzy, żeby spłacić najpilniejsze długi.

Zdecydował jednak, że pamiętnik zatrzyma. Zapisane w nim sekrety mogą się przydać

w przyszłości, gdyby znów miał się znaleźć w finansowych tarapatach.

Drgnął, kiedy ktoś nieoczekiwanie zapukał do drzwi. Spojrzał na ostatnią linijkę listu

z pogróżkami, nad którym właśnie ślęczał. Kleks z atramentu szpecił słowo „niefortunny".

Ten widok go zirytował. Całe zdanie zmarnowane. Holton przywiązywał wielką wagę do

swoich listów, pochlebiał sobie, że są niespotykanie błyskotliwe i dowcipne. Styl

dopasowywał do adresata. Zostałby sławnym pisarzem, może drugim Byronem, gdyby

okoliczności nie zmusiły go do zarabiania pieniędzy w jaskiniach hazardu.

Obudził się w nim zadawniony gniew. Wszystko byłoby o wiele łatwiejsze, gdyby los

nie potraktował go tak oburzająco niesprawiedliwie. Gdyby tylko ojciec nie został zabity w

pojedynku, którego przyczyną był hazardowy spór, gdyby zrozpaczona, doprowadzona do

ostateczności matka nie zmarła na ciężką chorobę, kiedy miał zaledwie szesnaście łat, to kto

wie, co mógłby osiągnąć? Kto wie, jak wysoko by zaszedł, gdyby dane mu były przywileje,

jakimi cieszyli się inni?

Tymczasem był zmuszony uciekać się do szantażu i wymuszania. Któregoś dnia w

końcu osiągnie od dawna mu należną pozycję. Tak sobie obiecywał. Któregoś dnia...

Pukanie rozległo się znowu. To bez wątpienia któryś z wierzycieli. Felix miał

rachunki do spłacenia w każdym domu gry w mieście.

Zmiął list i szybko wstał. Podszedł do okna, lekko odchylił zasłonę i wyjrzał. Nikogo

nie dostrzegł. Natręt zapewne doszedł do wniosku, że nikt mu nie otworzy. Holton zauważył

jednak na progu jakąś paczkę.

Otworzył drzwi i pochylił się, żeby zabrać tajemnicze pudełko. Kątem oka zauważył,

że z cienia wysunęła się postać w grubym płaszczu.

Pogrzebacz uderzył w jego potylicę z zabójczą siłą. Świat Holtona Felixa skończył się

w jednej chwili, a jego imponujące długi zostały unieważnione.

2

Lavinia poczuła charakterystyczny odór śmierci. Wstrzymała oddech, stając w progu

pokoju, oświetlonego ogniem z kominka. Szybko wyjęła chusteczkę z sakiewki. Takiej

możliwości nie brała pod uwagę, kiedy planowała dzisiejszy wieczór. Przyłożyła ozdobiony

haftem batystowy kwadracik do nosa i stłumiła w sobie odruch, nakazujący jej

natychmiastową ucieczkę.

Ciało Holtona Felixa leżało rozciągnięte na podłodze przed kominkiem. Z początku

nie dostrzegła żadnych ran. Przyszło jej nawet do głowy, że serce odmówiło mu

posłuszeństwa. Po chwili jednak zauważyła, że jego głowa ma przerażająco dziwny kształt.

Najwyraźniej jedna z ofiar szantażysty przybyła tu wcześniej. Lavinia wiedziała, że,

jak na takiego łajdaka, Felix nie był zbyt przebiegły. Przecież udało jej się zidentyfikować go

i odnaleźć wkrótce po otrzymaniu pierwszego listu, chociaż w prowadzeniu prywatnego

śledztwa nie miała żadnego doświadczenia.

Kiedy dowiedziała się, gdzie Felix mieszka, porozmawiała z kilkoma pokojówkami i

kucharkami, pracującymi w okolicznych domach. Upewniwszy się, że co noc wychodzi do

któregoś z domów gry, postanowiła dzisiejszego wieczoru przeszukać jego mieszkanie. Miała

nadzieję, że znajdzie dziennik, z którego, jak twierdził, zaczerpnął swoje informacje.

Niepewnie rozejrzała się po niewielkim pokoju. Ogień nadal wesoło płonął w

kominku, ale ona czuła na plecach lodowatą strużkę potu. Co powinna zrobić? Czy mordercy

wystarczyło, że zabił tego łotra, czy zdążył też przeszukać mieszkanie i zabrać pamiętnik?

Istniał tylko jeden sposób, żeby uzyskać odpowiedzi na te pytania. Wiedziała, że musi

wykonać plan, z jakim tu przyszła.

Zmusiła się, żeby zrobić jakiś ruch. Pokonanie niewidzialnych pęt strachu kosztowało

ją bardzo wiele wysiłku. Roztańczone płomienie dogasającego ognia rzucały niesamowite

cienie na ściany. Starała się nie patrzeć na zwłoki.

Oddychając tak cicho, jak umiała, zastanawiała się, gdzie rozpocząć poszukiwania.

Felix urządził mieszkanie z wielką prostotą. Biorąc pod uwagę jego zamiłowanie do hazardu,

nie była to wielka niespodzianka. Niewątpliwie od czasu do czasu był zmuszony sprzedać

jakiś świecznik lub stolik, żeby pokryć długi. Służące, z którymi rozmawiała, zdradziły jej, że

nieustannie brakowało mu gotówki. Jedna z nich zasugerowała, że był pozbawionym

wszelkich skrupułów oportunistą, który zniżyłby się do każdej podłości dla zdobycia

pieniędzy.

Szantaż był najprawdopodobniej tylko jednym z wielu nieprzyjemnych sposobów

uzyskania gotówki, które Felix wymyślił od czasu, kiedy rozpoczął karierę hazardzisty.

Najwyraźniej jednak nie był to sposób najlepszy.

Nieopodal okna spostrzegła biurko i od niego postanowiła zacząć, chociaż

podejrzewała, że morderca już przeszukał jego szuflady. Sama by tak na jego miejscu zrobiła.

Ostrożnie okrążyła zwłoki, trzymając się od nich jak najdalej. Na biurku leżały w

nieładzie zwykłe przybory, między innymi mały scyzoryk i kałamarz. Był tam też piasek do

osuszania świeżo zapisanych kartek i metalowe naczynie, w którym topił wosk do

pieczętowania listów.

Nachyliła się, żeby otworzyć pierwszą z trzech szuflad po prawej stronie biurka. Nagle

zastygła w bezruchu i poczuła, że po karku przebiega jej dreszcz. Miała złe przeczucie.

Usłyszała za sobą ciche, ale wyraźne szuranie butów o deski podłogi. Ogarnął ją tak

wielki strach, że na chwilę zaparło jej dech w piersi. Jej serce biło jak oszalałe; miała

wrażenie, że po raz pierwszy w życiu zemdleje.

Morderca nadal znajdował się w pokoju.

Jedno było pewne. Nie mogła sobie pozwolić na omdlenie.

Spojrzała na leżące na biurku przedmioty, szukając jakiegoś narzędzia, które mogłoby

posłużyć jej do obrony. Wyciągnęła rękę i jej palce zacisnęły się na scyzoryku. Był taki mały

i delikatny. Ale tylko taką broń miała do dyspozycji.

Ściskając miniaturowy nożyk, szybko się odwróciła, żeby wreszcie stanąć twarzą w

twarz z mordercą. Natychmiast dostrzegła jego majaczącą w mroku sylwetkę. Stał w

drzwiach prowadzących do sypialni. Widziała zarys jego płaszcza, ale twarz kryła się w

ciemnościach.

Nie wykonał żadnego ruchu, nie próbował jej dopaść. Splótłszy ramiona na piersiach,

stał spokojnie, oparty niedbale o futrynę.

- Pani Lakę - odezwał się Tobias March. - Przeczuwałem, że jeszcze kiedyś się

spotkamy. Ale kto by pomyślał, że stanie się to w tak interesujących okolicznościach?

Dwa razy przełknęła ślinę, zanim udało jej się trochę dojść do siebie. Kiedy wreszcie

była w stanie wypowiedzieć kilka zrozumiałych słów, jej głos brzmiał cienko i niepewnie.

- Czy to pan zamordował tego człowieka?

Tobias zerknął na ciało.

- Nie. Przyszedłem tu po mordercy, tak samo jak pani. Sądząc po śladach, Felix został

zabity na progu domu. Morderca zapewne wciągnął zwłoki do środka.

Te słowa zbytnio jej nie uspokoiły.

-

Co pan tutaj robi?

-

Właśnie miałem zadać podobne pytanie. - Przyjrzał się jej z zastanowieniem. -

Wydaje mi się jednak, że już znam odpowiedź. Jest pani jedną Z osób, które Felix

szantażował, prawda?

Z oburzenia Lavinia na chwilę zapomniała o strachu.

-

Ten okropny człowiek przysłał mi w tym tygodniu dwa listy. Pierwszy

dostałam w poniedziałek. Doręczono go do kuchennych drzwi. Kiedy przeczytałam te

niedorzeczne żądania, nie wierzyłam własnym oczom. Chciał, żebym mu zapłaciła sto

funtów. Wyobraża pan to sobie? Sto funtów, żeby zapewnić sobie jego milczenie. Co za

bezczelność!

-

A na jaki temat obiecywał milczeć? -Tobias patrzył na nią uważnie. - Od czasu

naszego ostatniego spotkania narobiła pani jeszcze jakichś głupstw?

-

Jak pan śmie? To wszystko tylko i wyłącznie pańska wina.

-

Moja wina?

-

Tak, panie March. Winą za całą tę sprawę obarczam pana. -Ostrzem scyzoryka

wskazała na zwłoki. - Ten nieszczęśnik straszył mnie, że wyjawi wszystko o tym, co zaszło

wtedy w Rzymie.

-

Doprawdy? - Tobias stał tak sztywno, jakby każdy ruch sprawiał mu ból. -

Bardzo interesujące. A co dokładnie wiedział?

-

Już powiedziałam, że wiedział wszystko. Zagroził, że rozpowie o tym, jak

prowadziłam w Rzymie antykwariat, który często odwiedzali przestępcy z bandyckiej szajki.

Twierdził, że wiedziałam o ich nielegalnej działalności i pozwoliłam im uczynić ze swojego

sklepu punkt przekazywania wiadomości. Posunął się nawet do tego. że sugerował, jakobym

była kochanką herszta tej bandy.

-

Tylko tyle napisał w liście?

-

Tylko? A to nie wystarczy? Panie March, mimo że zniszczył pan mój interes

w Rzymie, udało nam się z siostrzenicą jakoś przetrwać, chociaż było to bardzo trudne.

Przechylił głowę.

-

Spodziewałem się. że da sobie pani radę. Nie tak łatwo panią złamać.

-

Mogę nawet powiedzieć, że obecnie całkiem nieźle nam się powodzi -

oświadczyła Lavinia. ignorując jego słowa. -Mam nadzieję, że Emeline będzie mogła

zakosztować przyjemności nadchodzącego sezonu towarzyskiego. Przy odrobinie szczęścia

może nawet znajdzie odpowiedniego dżentelmena, który będzie w stanie zapewnić jej takie

życie, jakie sobie dla niej wymarzyłam. To bardzo ważny moment. Rozumie pan, co mam na

myśli. Nie mogę dopuścić, żeby jej imię skalał choćby cień płotki.

-

Rozumiem.

-

Gdyby Felix rozpuścił pogłoski, że Emeline miała coś wspólnego z

przestępczą bandą, szkody byłyby niewyobrażalne.

-

I pewnie plotki o tym, że jest siostrzenicą kochanki osławionego przywódcy

bandy nieco utrudniłyby jej wejście do najelegantszych kręgów londyńskiego towarzystwa.

-

Nieco utrudniły? To byłaby katastrofa. Jakież to niesprawiedliwe. Ani

Emeline, ani ja nie miałyśmy nic wspólnego z tymi łotrami i z ich przywódcą Carlisle'em.

Nie rozumiem, jak ktokolwiek obdarzony choćby odrobiną wrażliwości i ludzkich uczuć

mógłby pomyśleć, że zadawałyśmy się ze złodziejami i mordercami.

-

Ja na początku tak myślałem, choć krótko.

-

Szczególnie mnie to nie dziwi - odrzekła ponuro. - Mówiłam o osobach

obdarzonych wrażliwością. Pan raczej do nich nie należy.

-

Ani Holton Felix. - Tobias spojrzał na zwłoki. - Zostawmy jednak dyskusję na

temat mojego braku wrażliwości na inną okazję. Wtedy szczegółowo omówimy moje wady.

W tej chwili mamy ważniejsze sprawy. Domyślam się, że oboje przybyliśmy tu w tym samym

celu.

-

Nie wiem, po co pan tu przybył, aleja chcę odnaleźć pewien pamiętnik, który,

jak się zdaje, napisał lokaj pana Carlisle'a, przywódcy tych rzymskich bandytów. - Zamilkła i

zmarszczyła czoło. - Co pan wie o tej sprawie?

-

Wie pani, jest takie stare powiedzonko: „Nikt nie jest bohaterem dla własnego

lokaja". Zdaje się, że wierny sługa Carlisle'a prowadził osobiste zapiski na temat

najciemniejszych sekretów swojego chlebodawcy. Po śmierci herszta bandy...

-

Carlisle nie żyje?

-

Owszem. Jak więc mówiłem, lokaj sprzedał pamiętnik, żeby uzyskać

pieniądze na podróż do Anglii. Został zabity, podobno przez jakiegoś rozbójnika, zanim

wyjechał z Rzymu. Z tego, co udało mi się ustalić, wynika, że pamiętnik został potem

dwukrotnie sprzedany. Każdemu z jego kolejnych właścicieli przydarzył się śmiertelny

wypadek. - Ruchem głowy wskazał na zwłoki Felixa. - A teraz kolejna śmierć, mająca

związek z tym przeklętym pamiętnikiem.

Lavinia przełknęła ślinę.

-

Wielkie nieba.

-

Właśnie. - Tobias podszedł do biurka.

Patrzyła na niego czujnie. Poruszał się w dziwny sposób, chwiejnie stawiając kroki.

Lekko, ale zauważalnie kulał. Przysięgłaby, że kiedy się poprzednio widzieli, chodził pewnie

i równym krokiem.

- Jak to się stało, że pan tyle wie o tym pamiętniku? -zapytała.

-

Od kilku tygodni staram się go odnaleźć. Przemierzyłem jego śladem cały

kontynent. Kilka dni temu wróciłem do Anglii.

- Dlaczego tak panu na nim zależy?

Tobias otworzył szufladę biurka.

- Podobno między innymi smakowitymi plotkami zawiera on odpowiedzi na pytania

mojego klienta.

-

Jakie to pytania? Zerknął na nią przez ramię.

-

Dotyczą zdrady i morderstwa.

-

Zdrady?

-

Z czasów wojny. - Otworzył następną szufladę i przejrzał leżące w niej

papiery. - Naprawdę nie mamy czasu na zagłębianie się w szczegóły tej sprawy. Wytłumaczę

to później.

-

Nie powie mi pan, panie March, że pana działania w Rzymie nie zostały

uwieńczone sukcesem. Na pewno po tym, jak zafundował nam pan taką straszną noc, dopiął

pan swego. Co dokładnie stało się z tym Carlisle'em? Twierdził pan, że z pewnością zjawi się

on w naszym antykwariacie, żeby odebrać wiadomość od jednego ze swoich podwładnych.

-

Pojawił się po odjeździe pań.

-

No i co?

-

Potknął się i spadł ze schodów.

Oczy Lavinii rozszerzyły się z niedowierzania.

-

Potknął się i spadł?

-

Wypadki chodzą po ludziach. Schody bywają zdradliwe.

-

Aha. Wiedziałam. Po naszym odjeździe wydarzenia wymknęły się panu spod

kontroli.

-

Zaistniały pewne komplikacje.

-

Najwyraźniej. - Mimo okropnej sytuacji Lavinia czuła perwersyjną

satysfakcję, mogąc udowodnić Marchowi, że to on jest wszystkiemu winien. - Powinnam

domyślić się prawdy, jak tylko otrzymałam od Holtona Felixa pierwszy list z pogróżkami.

Przecież nasze życie biegło spokojnie, dopóki nie zjawił się w nim pan. Powinnam była

odgadnąć, że to pan znów przyczynił się do naszych kłopotów.

-

Do diabła, pani Lakę, nie pora teraz na docinki. Nawet pani nie podejrzewa,

jaka to zawikłana sprawa.

-

Niech pan przyzna, że problemy z pamiętnikiem lokaja to wyłącznie pana

wina. Gdyby w Rzymie załatwił pan wszystko, jak trzeba, nic byłoby nas dziś tutaj.

Tobias znieruchomiał. W niesamowitym blasku ognia jego oczy wyglądały groźnie.

- Zapewniam, że podstępny lis, który dowodził tą bandą hien w Rzymie, już nie żyje.

Niestety, nie zakończyło to całej sprawy. Mój klient życzy sobie, żeby wszystko do

prowadzić do końca. Po to mnie wynajął i to właśnie zamierzam zrobić.

Lavinia poczuła zimny dreszcz.

-

Rozumiem

-

W swoim czasie Carlisle był członkiem organizacji przestępczej, zwanej

Błękitna Izba. Macki tej bandy obejmowały całą Anglię i Europę. Przez wiele lat organizacji

przewodził człowiek, który kazał się nazywać Azure.

Poczuła suchość w ustach. Nie wiedziała dlaczego, ale miała pewność, że Tobias

mówi prawdę.

-

Co za teatralne imię.

-

Azure był niekwestionowanym przywódcą. Jednak wszystko wskazuje na to,

że zmarł jakiś rok temu. Po jego śmierci Błękitna Izba pogrążyła się w chaosie. Azure miał

dwóch wpływowych pomocników, Carlisle'a i jeszcze jakiegoś mężczyznę, którego

tożsamość pozostaje tajemnicą.

-

Azure i Carlisle nie żyją, więc zapewne pański klient chce się dowiedzieć, kim

jest ten trzeci.

-

Tak. Pamiętnik może zawierać informację na ten temat. Przy odrobinie

szczęścia dowiemy się z niego również kilku innych ważnych rzeczy, między innymi, kim

był Azure. Rozumie pani teraz, dlaczego ta sprawa jest bardzo niebezpieczna?

-

Owszem.

Tobias uniósł plik papierów.

-

Może zamiast stać bezczynnie, wzięłaby się pani do jakiejś pożytecznej

roboty.

-

Do roboty?

-

Nie zdążyłem przeszukać sypialni. Niech pani weźmie świecę i sprawdzi, czy

nic ma tam nic interesującego. Ja tymczasem skończę przeszukiwać ten pokój.

W pierwszym odruchu chciała go odesłać do diabła, ale po chwili doszła do wniosku,

że Tobias ma rację. Przecież obojgu im chodziło o to samo. Korzyści z takiej współpracy były

oczywiste. Poza tym miała jeszcze inny powód, dla którego z chęcią zdecydowała się spełnić

jego polecenie. Jeśli pójdzie do sypialni, nie będzie musiała krążyć wokół zakrwawionych

zwłok.

Wzięła świecę.

-

Zdaje pan sobie sprawę, że człowiek, który zamordował pana Felixa,

najprawdopodobniej znalazł pamiętnik i go zabrał?

-

Jeśli tak się stało, to nasza sytuacja jest o wiele bardziej skomplikowana.

-Spojrzał na nią zimno. -Działajmy spokojnie i planowo, pani Lakę. Najpierw zobaczmy, czy

nie uda nam się znaleźć tego przeklętego pamiętnika. To bardzo by wszystko uprościło.

Miał rację. Był irytujący, prowokował ją i złościł, ale miał rację. Należało działać

spokojnie i planowo. Nie tylko w tej sprawie, lecz w życiu w ogóle.

Spiesznie weszła do niewielkiej sypialni, przylegającej do saloniku. Na stoliku przy

łóżku leżała książka. Lavinia poczuła iskierkę podniecenia. Może jednak szczęście jej nie

opuściło.

W świetle płomieni odczytała tytuł książki. „Edukacja damy". Otworzyła ją i

Przekartkowała w nadziei, że skórzana okładka kryje jednak ręcznie zapisane strony. Iskierka

nadziei szybko jednak zgasła. Tomik okazał się niedawno wydaną powieścią, a nie

pamiętnikiem.

Odłożyła książkę na stolik i podeszła do toaletki. Przeszukanie małych szufladek

zajęło jej tylko chwilę; zawierały wyłącznie przedmioty, których należało się spodziewać w

tym miejscu: grzebień i szczotkę, przybory do golenia, szczoteczkę do zębów.

W szafie zobaczyła kilka drogich koszul w dobrym gatunku i trzy eleganckie płaszcze.

Widać było, że kiedy Felixowi dopisywało szczęście przy zielonym stoliku, wygrane sumy

przeznaczał na zakup modnych ubrań. Może uważał kosztowne stroje za inwestycję na

przyszłość.

-

Znalazła pani coś?! - zawołał cicho Tobias z sąsiedniego pokoju.

-

Nie - odparła. - A pan?

-

Nic.

Słyszała, jak przesuwa jakiś ciężki mebel. Pewnie biurko. Musiała przyznać, że ten

człowiek starannie się przykłada do swojego zadania.

Wysunęła szuflady we wnętrzu szafy i zobaczyła w nich jedynie męską bieliznę i

fulary. Zatrzasnęła drzwi i z desperacją rozejrzała się po skromnie umeblowanej sypialni. Co

zrobi, jeśli nie znajdą obciążającego ją pamiętnika?

Jej wzrok jeszcze raz padł na oprawny w skórę tomik, leżący na nocnym stoliku. W

mieszkaniu nie zauważyła żadnej innej książki. Gdyby nie „Edukacja damy", nigdy by nie

pomyślała, że ktoś taki jak Felix mógł się interesować literaturą. A jednak trzymał obok łóżka

książkę.

Wolno przeszła przez pokój, żeby uważniej obejrzeć tomik. Dlaczego hazardzista

miałby czytać powieść bez wątpienia przeznaczoną dla młodych dam?

Przerzuciła kilka kartek, tym razem czytając niektóre to tu, to tam. Natychmiast

zrozumiała, że tej powieści nie napisano w celu edukacji młodych dam.

...jej pięknie ukształtowane pośladki zadrżały w oczekiwaniu na mój aksamitny bicz.-..

-

Wielkie nieba. - Gdy szybko zamknęła książkę, spomiędzy kartek wyleciał

niewielki kawałek papieru i opadł na podłogę.

-

Znalazła pani coś ciekawego? - zapytał Tobias z sąsiedniego pokoju.

- Nie, z całą pewnością nie ma tu nic ciekawego.

Spojrzała na karteczkę, leżącą obok czubka jej buta; było na niej coś napisane. Lavinia

skrzywiła się lekko. Może Felixowi powieść tak bardzo się podobała, że robił podręczne

notatki. Schyliła się, żeby podnieść karteczkę, i zerknęła na wypisane na niej słowa. Nie były

to notatki z „Edukacji damy", tylko adres. Hazelton Square czternaście.

Dlaczego Felix zapisał ten adres i schował go właśnie w tej książce?

Usłyszała charakterystyczne szuranie butów po podłodze, odruchowo schowała

karteczkę do sakiewki i zwróciła się ku drzwiom.

Sylwetka Tobiasa ukazała się w obramowaniu framugi, na tle dogasającego w

kominku ognia.

-

No i co?

-

Nie znalazłam nic, co choćby trochę przypominało pamiętnik - oznajmiła

stanowczo i, jak sobie po chwili uświadomiła, całkiem zgodnie z prawdą.

-

Ani ja. - Z ponurą miną rozejrzał się po sypialni. - Spóźniliśmy się. Ten, kto

zabił Feliksa, miał na tyle przytomności umysłu, żeby zabrać pamiętnik.

-

Taki obrót spraw wcale mnie nie dziwi. Zrobiłabym tak samo.

-

Hmmm. Lavinia uniosła brwi.

-

Co to ma znaczyć?

-

Zdaje się, że musimy zaczekać, aż kolejny szantażysta wykona ruch - wyjaśnił.

-

Kolejny szantażysta? - Wstrząśnięta, zamilkła na chwilę. -Dobry Boże, co też

pan mówi? - spytała wreszcie. - Myśli pan, że zabójca Felixa chce się zająć szantażem?

-

Jeśli wyczuje, że może mu to przynieść jakieś pieniądze, to na pewno tak

zrobi.

-

Cholera jasna.

-

Też tak uważam. Ale musimy dostrzec również dobre strony tej sytuacji.

-

Ja nic widzę żadnych. Tobias uśmiechnął się ponuro.

-

Przecież obojgu nam się udało odnaleźć Felixa, prawda?

-

On był bezmyślnym głupcem i zostawił wiele śladów. Bez problemu

przekupiłam łobuziaka z ulicy, który przynosił jego listy. Za kilka drobnych monet i ciepły

posiłek chłopak powiedział mi, gdzie szukać zleceniodawcy.

-

Bardzo sprytnie. - Tobias zerknął do sąsiedniego pokoju, gdzie przed

kominkiem leżało na dywanie ciało Holtona Felixa. - Człowiek, któremu udało się go

zamordować, na pewno nie jest taki nieudolny. Dlatego też musimy zjednoczyć siły.

Znów ogarnął ją niepokój.

-

O czym pan mówi?

-

Jestem pewien, że doskonale mnie pani zrozumiała. -Przeniósł na nią wzrok i

uniósł brew. - Być może ma pani jakieś wady, ale głupota do nich nie należy.

A więc nie pozwoli jej spokojnie odejść, chociaż miała nadzieję, że właśnie tak zrobi.

- Panie March - zaczęła ostro. - Nie mam najmniejszego zamiaru wchodzić z panem w

żadne spółki. Za każdym razem, kiedy się pan pojawia, sprowadza pan na mnie kłopoty.

-

Tylko dwa razy musieliśmy znosić swoje towarzystwo.

-

I za każdym razem wydarzyła się jakaś katastrofa.

-

To pani zdanie. - Podszedł do niej. utykając, i mocno chwycił ją za ramię

wielką dłonią w skórzanej rękawiczce. -Z mojego punktu widzenia to pani ma wybitny talent

do niewiarygodnego komplikowania wszelkich spraw.

-

Drogi panie, dość tego. Proszę zostawić mnie w spokoju.

-

Obawiam się, że nie mogę tego zrobić. - Wyprowadził ją na korytarz. -

Jesteśmy w to zamieszani oboje i musimy razem rozwiązać tę zagadkę.

3

Nie mogę uwierzyć, że jeszcze raz spotkałaś pana Marcha. I to w takich niezwykłych

okolicznościach. - Emeline odstawiła filiżankę z poranną kawą na stół i spojrzała na ciotkę. -

Co za zadziwiający zbieg okoliczności.

-

Bzdura. Jeśli wierzyć jego słowom, to wcale nie był zbieg okoliczności. -

Lavinia stukała łyżeczką o brzeg talerza. -Twierdzi, że sprawa tego szantażysty i nasza

niefortunna przygoda w Rzymie łączą się.

-

Uważa, że Holton Felix jest członkiem Błękitnej Izby?

-

Nie. Wszystko wskazuje na to, że przypadkiem wszedł w posiadanie

pamiętnika.

-

A teraz ma go ktoś inny. - Emeline zamyśliła się. - Pewnie ten, kto

zamordował Felixa. A March nadal podąża tropem tajemnicy. Podziwu godna wytrwałość.

-

No, nie wiem. Robi to dla pieniędzy. Dopóki ktoś jest skłonny płacić mu za

poszukiwania, dopóty on będzie działał niezwykle wytrwale, w swoim najlepiej pojętym

interesie. - Skrzywiła się. -Zupełnie nie rozumiem, dlaczego ten ktoś nadal mu płaci, po tym

jak March wykazał się w Rzymie tak przerażającą nieudolnością.

-

Dobrze wiesz, że powinnyśmy być mu wdzięczne za to, w jaki sposób

prowadził śledztwo. Ktoś inny postawiony w jego sytuacji mógłby dojść do wniosku, że

należymy do tej bandy zabójców, a wtedy zupełnie inaczej by z nami postąpił.

-

Tylko głupiec mógłby uwierzyć, że jesteśmy zamieszane w jakieś

przestępstwo.

-

Tak, oczywiście - przytaknęła uspokajająco Emeline. - Ale to przecież jasne,

że ktoś mniej inteligentny i spostrzegawczy niż pan March mógłby uwierzyć, że jesteśmy

wtajemniczone w działania tej bandy.

-

Zbyt łatwo przypisujesz mu zalety, Emeline. Ja mu nie ufam.

- Owszem, zauważyłam. Ale właściwie dlaczego?

Lavinia rozłożyła dłonie.

-

Na litość boską, przecież wczoraj spotkałam go na miejscu zbrodni.

-

On też cię tam spotkał - przypomniała jej siostrzenica.

-

Tak, ale on przybył tam przede mną. Kiedy przyszłam, Felix już nie żył. Z

tego, co wiem, zabójcą mógł być March.

-

Bardzo w to wątpię.

Lavinia spojrzała na dziewczynę zdumiona.

-

Jak możesz tak mówić? Bez najmniejszego wahania wyznał mi, że Carlisle nie

przeżył ich spotkania w Rzymie.

-

Jeśli dobrze pamiętam, powiedziałaś, że zdarzył mu się nieszczęśliwy

wypadek na schodach.

-

Taką wersję wydarzeń przedstawił mi March. Wcale bym się nie zdziwiła,

gdyby się okazało, że śmierć Carlisle'a nie nastąpiła na skutek nieszczęśliwego wypadku.

-

Nie jest to teraz takie ważne. Liczy się tylko to, że ten złoczyńca nie żyje.

Lavinia zawahała się.

- March chce, żebym mu pomogła szukać pamiętnika. Za proponował połączenie

wysiłków.

- To dość rozsądna propozycja. Oboje bardzo chcecie go znaleźć, więc dlaczego nie

działać wspólnie?

- March ma klienta, który płaci mu za wysiłki. Ja nie mam.

Emeline przyglądała się ciotce znad filiżanki kawy.

-

Może mogłabyś ustalić z panem Marchem, żeby oddawał ci część pieniędzy,

które dostaje od swojego klienta. We Włoszech ujawniłaś wybitny talent do targowania się.

-

Zastanawiałam się trochę nad tą sprawą - przyznała wolno Lavinia. - Jednak na

myśl o współpracy z Marchem robi mi się nieswojo.

-

Chyba nie masz wielkiego wyboru. Byłoby to dla nas trochę krępujące, gdyby

po Londynie zaczęły krążyć plotki o naszych rzymskich przejściach.

-

Doprawdy, Emeline, wyrażasz się bardzo oględnie. To nic byłoby trochę

krępujące, tylko całkowicie zniszczyłoby mój nowy interes, nie mówiąc już o tym, że nie

pozwoliłoby ci brać udziału w balach i przyjęciach sezonu.

-

Skoro mowa o twoim nowym interesie, to czy przypadkiem wspomniałaś o

nim panu Marchowi?

-

Oczywiście, że nie. Dlaczego miałabym to robić?

-

Po prostu zastanawiałam się, czy intymna sytuacja, w jakiej się znaleźliście,

nie skłoniła cię do zwierzeń.

-

Wcale nie była to intymna sytuacja! Na litość boską, Emeline, przecież w tym

samym pokoju leżał zabity człowiek.

-

No, tak.

-

Trudno o intymność w takich okolicznościach.

-

Rozumiem.

-

W każdym razie intymna znajomość z Tobiasem Marchem jest ostatnią rzeczą,

na jaką miałabym ochotę.

- Podnosisz głos, Lavinio. Sama wiesz, co to oznacza.

Lavinia z głośnym brzękiem odstawiła filiżankę na spodeczek.

- To znaczy, że moje nerwy poddawane są próbie wytrzymałości.

- Być może. Mnie jednak wydaje się jasne, że nie masz wyboru. Musisz postąpić

zgodnie z sugestiami pana Marcha i wspólnie z nim szukać pamiętnika.

-

Nic mnie nie przekona, że nawiązanie współpracy z tym człowiekiem to mądre

posunięcie.

-

Nie unoś się -odezwała się łagodnie Emeline. - Pozwalasz, żeby twoje uczucia

do pana Marcha brały górę nad zdrowym rozsądkiem.

-

Zapamiętaj moje słowa. Tobias March znów prowadzi jakąś pokrętną grę, tak

samo jak wtedy, gdy tak niefortunnie zetknęłyśmy się z nim w Rzymie.

-

A jaka to może być gra? - W głosie Emeline po raz pierwszy słychać było

znużenie.

Lavinia przez chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią.

- Całkiem możliwe, że szuka pamiętnika w tym samym celu, w jakim wykorzystał go

Holton Felix. Chce się nim posłużyć do szantażu i wymuszania pieniędzy.

Łyżeczka Emeline szczęknęła głośno o spodeczek.

-

Nie powiesz chyba, że, twoim zdaniem, pan March zamierza zostać

szantażystą. Nigdy nie uwierzę, że ma cokolwiek wspólnego z taką kreaturą jak Holton Felix.

-

Nic nie wiemy o panu Marchu. - Lavinia wstała zza stołu. -Kto wie, co by

zrobił, gdyby mu się udało wejść w posiadanie tego pamiętnika.

Jej siostrzenica nic nie odrzekła.

Lavinia splotła dłonie za plecami i zaczęła krążyć wokół stołu.

-

No, dobrze - odezwała się Emeline z westchnieniem. - Nie potrafię ci podać

żadnego powodu, dla którego powinnaś ufać panu Marchowi, oprócz tego, że zapewnił nam

bezpieczny powrót do domu po tej rzymskiej katastrofie. Na pewno kosztowało go to fortunę.

-

Chciał nas usunąć z drogi. A poza tym głęboko wątpię, czy sam zapłacił za

naszą podróż. Jestem pewna, że wysłał rachunek swojemu klientowi.

-

Być może, ale chodzi mi o to, że właściwie nie masz w tej sprawie wyboru.

Niewątpliwie będzie lepiej, jeśli zaczniecie współpracę, niż gdybyś miała go ignorować.

Przynajmniej będziesz wiedziała, co udało mu się wykryć.

-

I odwrotnie.

Twarz Emeline spoważniała; w jej oczach pojawił się niepokój.

-

Obmyśliłaś jakiś chytrzejszy plan?

-

Jeszcze sama nic wiem. - Lavinia zatrzymała się i sięgnęła do kieszeni

sukni. Wyjęła karteczkę, która wypadła spomiędzy kart „Edukacji damy", i spojrzała na

zapisany na niej adres. -Ale wkrótce się dowiem - dodała.

-

Co tam masz?

-

Niewyraźny trop, który być może prowadzi donikąd. -Lavinia z powrotem

włożyła karteczkę do kieszeni. - Jeśli się okaże, że tak jest, to jeszcze raz rozważę

korzyści płynące ze współpracy z Tobiasem Marchem.

W tej sypialni znalazła coś ważnego. -Tobias wstał z fotela, okrążył szerokie

biurko i stanął do niego plecami, opierając się dłońmi o blat. - Wiem, że coś tam znalazła.

Wyczułem to już na miejscu. Patrzyła na mnie jakoś tak zbyt niewinnie, a to nienaturalny

wyraz twarzy u tej kobiety.

Jego szwagier, Anthony Sinclair, podniósł wzrok znad wielkiej księgi, traktującej

o zabytkach starożytnego Egiptu. Siedział w fotelu, wyprostowawszy nogi z niedbałą

swobodą, na jaką stać tylko zdrowego, dwudziestojednoletniego młodzieńca.

Rok wcześniej Anthony wyprowadził się do własnego mieszkania. Z początku

Tobias obawiał się, że bez niego dom będzie mu się wydawał pusty. W końcu chłopak

zamieszkał z nim jeszcze jako dziecko, kiedy jego siostra, Anna. wyszła za mąż za

Tobiasa. Po śmierci żony Tobias wychowywał go najlepiej, jak potrafił. Przyzwyczaił się

do tego, że stale kręci się w pobliżu.

Nie minęły jednak dwa tygodnie, odkąd Anthony zamieszkał osobno, kilka ulic

dalej, kiedy stało się jasne, że chłopak nadal uważa dom szwagra za własny. Często go

odwiedzał, zwłaszcza w porze posiłków.

-

Nienaturalny? - powtórzył Anthony łagodnie.

-

Lavinia Lakę na pewno nie jest niewinna.

-

Owszem, wspomniałeś, że to wdowa.

-

Losu jej męża mogę się tylko domyślać - oznajmił Tobias z naciskiem. - Nie

zdziwiłbym się, gdyby się okazało, że ostatnie dni spędził przykuty do łóżka w zakładzie dla

obłąkanych.

-

Od samego rana rozprawiasz o swoich podejrzeniach względem pani Lakę -

stwierdził pogodnie Anthony. - Skoro jesteś taki pewny, że znalazła coś ważnego, dlaczego

jej o to nie zapytałeś wprost?

-

Ona wszystkiemu by zaprzeczyła. Ta dama nie ma najmniejszego zamiaru ze

mną współpracować. Nie potrafiłbym udowodnić, że coś znalazła, chyba żebym odwrócił ją

do góry nogami i wytrząsnął zawartość jej kieszeni i sakiewki.

Anthony milczał, tylko patrzył na szwagra z pytającym wyrazem twarzy. Ten zacisnął

zęby.

-

Tylko o nic nie pytaj - wycedził.

-

Chyba nie zdołam się powstrzymać. Dlaczego więc nie wytrząsnąłeś z jej

kieszeni tego czegoś, co jakoby znalazła?

-

Do diabła, mówisz tak, jakby takie traktowanie godnych szacunku

przedstawicielek płci przeciwnej było u mnie czymś na porządku dziennym.

Anthony uniósł brwi.

- Nieraz już zwracałem ci uwagę, że twoje maniery, jeśli chodzi o kobiety,

pozostawiają wiele do życzenia. Mimo wszystko zwykle udaje ci się nie przekraczać granic,

jakie wytyczają sobie dżentelmeni. Z wyjątkiem pani Lakę. Za każdym razem, kiedy pada jej

nazwisko, dajesz pokaz grubiaństwa.

- To wyjątkowa istota - odrzekł Tobias. - Niezwykle zdecydowana, niespotykanie

uparta i bardzo trudna do zniesienia. Nawet najspokojniejszego człowieka potrafiłaby

doprowadzić do szału.

Anthony ze współczuciem skinął głową.

-

Zawsze najbardziej nas złości, kiedy dostrzegamy w kimś innym własne

przywary, prawda? Zwłaszcza jeśli ta osoba jest przedstawicielką płci pięknej.

-

Ostrzegam cię. nie jestem dziś w dobrym nastroju i nie pozwolę ci zabawiać

się swoim kosztem.

Anthony z głuchym hukiem zamknął księgę.

-

Od trzech miesięcy, czyli od czasu tego zdarzenia w Rzymie, masz obsesję na

punkcie tej damy.

-

Obsesja to w tym wypadku o wiele za poważne słowo. Dobrze wiesz.

-

Nie wydaje mi się. Whitby zdał mi szczegółowe sprawozdanie o tym, co

majaczyłeś w gorączce wywołanej raną. Powiedział mi, że przeprowadziłeś kilka długich,

chociaż dość jednostronnych i na ogół niezrozumiałych konwersacji z panią Lakę. Odkąd

wróciłeś do Anglii, przynajmniej raz dziennie znajdujesz pretekst, żeby wymienić jej imię.

Moim zdaniem, graniczy to z obsesją.

-

Musiałem przez niemal miesiąc śledzić tę przeklętą kobietę w Rzymie,

chodziłem za nią krok w krok. - Tobias zacisnął dłonie na rzeźbionej krawędzi biurka.

-Spróbuj chodzić za jakąś kobietą przez tak długi czas, sprawdzać, kogo pozdrawia na ulicy,

co i gdzie kupuje. W dodatku nieustannie się zastanawiałem, czy jest wspólniczką tych

rzezimieszków, czy też sama znajduje się w niebezpieczeństwie. Zapewniam cię, że coś

takiego odciska swoje piętno.

-

No właśnie. Wpadłeś w obsesję.

-

To o wiele za mocno powiedziane. - Tobias bezwiednie rozmasował lewe udo.

- Nie zaprzeczę jednak, że pani Lakę zostawia niezatarte wrażenie.

-

Najwyraźniej. - Anthony wsparł kostkę prawej nogi na lewym kolanie,

starannie wygładzając nogawki eleganckich spodni. - Jak twoja noga? Bardzo ci dokucza?

-

Czyżbyś nie zauważył, że dzisiaj pada? Przy takiej pogodzie zawsze zaczyna

mnie boleć.

-

Nie musisz na mnie warczeć, Tobiasie. - Anthony uśmiechnął się. - Wyładuj

złość na damie, która ją w tobie budzi. Jeśli zawiążecie spółkę w celu poszukiwania

pamiętnika, będziesz miał wiele okazji, żeby się na niej wyżyć.

-

Na samą myśl o współpracy z panią Lakę ciarki przebiegają mi po plecach. -

Tobias urwał, słysząc pukanie. - Słucham, Whitby, o co chodzi?

Drzwi gabinetu otworzyły się i stanął w nich niski, schludnie ubrany człowieczek,

który pracował u Tobiasa jako oddany kamerdyner, kucharz, zarządca domu, a kiedy było to

konieczne, również lekarz. Choć domowe finanse często przedstawiały się dość niepewnie,

Whitby zawsze wyglądał elegancko. Jego chlebodawca czuł. że jeśli chodzi o znajomość

męskiej mody i wyczucie stylu, to kamerdyner i szwagier znacznie go przerastają.

-

Przyszedł lord Neville. Chce się z panem zobaczyć -oznajmił Whitby

posępnym, uroczystym tonem, którego zawsze używał, anonsując wyjątkowo ważnych gości.

-

Poproś, żeby wszedł. - Gdy Whitby zniknął za drzwiami, Tobias wyprostował

się wolno i wstał. - Do diabla - powiedział cicho. - Nie lubię przekazywać klientom złych

wiadomości. Zawsze ich to irytuje. Nigdy nie wiadomo, kiedy się zniecierpliwią i przestaną

wypłacać należności.

-

Neville raczej nie ma wyboru - zauważył Anthony równie cicho. - Do nikogo

innego nie mógłby się zwrócić.

Do pokoju wszedł wysoki, dobrze zbudowany, dobiegający pięćdziesiątki człowiek.

Nawet nie starał się ukryć zniecierpliwienia. Już na pierwszy rzut oka widać było, że

pochodzi z bogatej, arystokratycznej rodziny. Można to było poznać po jego orlich rysach

twarzy, dumnej sylwetce, kosztownym, dobrze skrojonym płaszczu i błyszczących wysokich

butach.

- Witam, milordzie. Nie oczekiwałem pana tak wcześnie. - Tobias wyprostował się i

gestem ramienia wskazał na fotel. - Proszę spocząć.

Przybysz nie zareagował na powitanie. Uważnie i badawczo spojrzał na twarz

Tobiasa.

-

No i co, March? Dostałem twoją wiadomość. Co, u diabła, zdarzyło się

wczoraj wieczorem? Wpadłeś na trop pamiętnika?

-

Niestety, kiedy się tam pojawiłem, pamiętnik już zniknął -odrzekł Tobias.

Neville z wyraźnym niezadowoleniem zacisnął usta.

-

Cholera! - Zdjął rękawiczkę. Kiedy przeczesywał dłonią włosy, na palcu

zalśnił czarny kamień masywnego sygnetu. -Miałem nadzieję, że ten problem zostanie szybko

rozwiązany.

-

Znalazłem jednak kilka użytecznych poszlak - ciągnął Tobias, starając się

robić wrażenie pewnego siebie profesjonalisty. - Spodziewam się wkrótce odnaleźć

pamiętnik.

-

Musisz to zrobić jak najszybciej. Bardzo wiele od tego zależy.

-

Jestem tego świadom.

-

Tak, wiem. - Neville podszedł do stolika i wziął karafkę z brandy. - Proszę o

wybaczenie. Zdaję sobie sprawę, że obu nam zależy na odnalezieniu tego przeklętego

pamiętnika. –Na chwilę znieruchomiał z karafką w dłoni. - Mogę?

-

Ależ oczywiście. Proszę się częstować.

Neville nalał sobie solidną porcję brandy, a Tobias starał się patrzeć na to spokojnie.

Był to bardo drogi trunek, jednak na dłuższą metę dogadzanie klientom się opłaca.

Gość wypił dwa szybkie łyki, odstawił szklankę i z ponurą miną patrzył na Tobiasa.

- Musisz znaleźć pamiętnik, March. Jeśli się dostanie w nieodpowiednie ręce, być

może nigdy się nie dowiemy, kim naprawdę był Azure. Co gorsza, nie poznamy nazwiska

jedynego żyjącego członka Błękitnej Izby.

-

Najdalej za dwa tygodnie będzie pan miał ten pamiętnik, milordzie - zapewnił

Tobias.

-

Dwa tygodnie? - Neville spojrzał na niego z przerażeniem. -Wykluczone. Nie

mogę czekać tak długo.

-

Zrobię, co w mojej mocy, żeby jak najszybciej zamknąć tę sprawę. Tylko tyle

mogę obiecać.

-

Cholera. Każdy mijający dzień zwiększa niebezpieczeństwo, że ktoś zgubi lub

zniszczy pamiętnik.

Anthony poruszył się lekko i odchrząknął cicho.

-

Chciałbym przypomnieć, milordzie, że to dzięki wysiłkom mojego szwagra

wie pan, iż ten pamiętnik w ogóle istnieje i znajduje się gdzieś tutaj, w Londynie. A to o

wiele więcej, niż pan wiedział w zeszłym miesiącu o tej porze.

-

Tak, oczywiście. -Rozcierając skronie, Neville przemierzał pokój długimi,

niespokojnymi krokami. - Musicie mi wybaczyć. Odkąd dowiedziałem się o jego istnieniu,

ani jednej nocy nie przespałem spokojnie. Kiedy myślę o tych, którzy polegli na wojnie przez

te kanalie, nie potrafię zapanować nad gniewem.

-

Nikt nie pragnie znaleźć tych przeklętych zapisków bardziej niż ja - zapewnił

Tobias.

-

Ale co będzie, jeśli ktoś, kto teraz ma ten pamiętnik, zniszczy go, zanim do

niego dotrzesz. Dwa nazwiska, na których tak bardzo nam zależy, na zawsze pozostaną dla

nas nieznane.

-

Bardzo wątpię, żeby ten ktoś zdecydował się rzucić go na pastwę płomieni.

Neville przestał rozcierać skronie i uniósł brwi.

-

Skąd ta pewność?

-

Jedyna osoba, której zależy na zniszczeniu tych zapisków, to ostatni żyjący

członek Błękitnej Izby, a jest wysoce nieprawdopodobne, że znajdują się one właśnie w jego

rękach. Każdy inny wykorzysta je jako źródło informacji do szantażu. Któż by się pozbawiał

możliwości łatwego zarobku? Neville rozważył te słowa.

-

To logiczne rozumowanie - przyznał w końcu, chociaż dość niechętnie.

-

Proszę mi dać jeszcze trochę czasu - rzekł Tobias. -Odnajdę pamiętnik.

Może potem obaj będziemy spali spokojnie.

4

Artysta zawsze pracował przy kominku. Ciepło płomieni, kociołek z gorącą wodą i

naturalne ciepło ludzkich rąk zmiękczały wosk tak, że dawał się formować i rzeźbić.

Wstępne modelowanie można wykonać kciukiem i palcem wskazującym. Żeby

kształtować gęsty, podatny wosk, trzeba mieć mocne, pewne dłonie. W początkowych

stadiach tworzenia artysta często pracował z zamkniętymi oczami, polegając na wyostrzonym

zmyśle dotyku. Później małym, ostrym rozgrzanym narzędziem rzeźbił najważniejsze

szczegóły, dzięki którym jego dzieło emanowało energią i życiem.

Zdaniem artysty, ostateczny efekt ukończonego dzieła zawsze zależy od

najmniejszych szczegółów: zarysu podbródka, drobnych fałd sukni, wyrazu twarzy.

Chociaż oko oglądającego rzadko skupia się na takich małych elementach, to właśnie

dzięki nim dzieło wywiera wstrząsające wrażenie i od razu można poznać, że to praca

wielkiego artysty.

W jego rękach wosk zdawał się pulsować, jakby pod gładką powierzchnią płynęła

krew. Nie ma tworzywa, które lepiej naśladuje życie. W żadnym tworzywie nie można też

lepiej odwzorować chwili śmierci.

5

Lavinia zatrzymała się pod konarem drzewa, żeby sprawdzić adres zapisany na

karteczce. Dom numer czternaście przy Hazelton Square stał w szeregu pięknych rezydencji,

wychodzących prosto na zielony park. Eleganckie kolumnady i nowe gazowe latarnie

znaczyły wejście do każdej z nich.

Na widok dwóch błyszczących powozów, stojących na ulicy, Lavinia poczuła się

nieswojo. Do każdego pojazdu zaprzęgnięto dwójkę wypielęgnowanych koni takiej samej

maści. Stajenni trzymający wodze mieli na sobie drogie liberie. W drzwiach domu numer

szesnaście pojawiła się jakaś dama i zeszła w dół po schodkach. Jej jasnoróżową suknia i

takaż pelisa musiały pochodzić od modniarki trudniącej się szyciem wyłącznie dla

najbogatszej eleganckiej klienteli.

Wychodząc rano z domu, Lavinia nie spodziewała się, że trafi do tak ekskluzywnej

dzielnicy. Trudno było uwierzyć, że Holton Felix znał kogoś, kto mieszkał pod takim

modnym adresem, nie mówiąc już o tym, że miałby kogoś takiego szantażować.

Uważnie przyjrzała się rezydencjom. Będzie musiała starannie dobierać słowa, żeby

wejść do którejś z nich. Niemniej jednak nic miała innego wyjścia, jak tylko spróbować

szczęścia. Zapisany na karteczce adres był jedynym tropem, jaki w tej chwili miała. Musiała

od czegoś zacząć.

Zebrała się na odwagę, przeszła przez ulicę i stanęła przed drzwiami domu numer

czternaście. Uniosła ciężka mosiężna kołatkę i zastukała najbardziej stanowczo, jak potrafiła.

W holu rozległy się przytłumione kroki, a po chwili drzwi się otworzyły. Władczy

lokaj, zbudowany niczym tur, spojrzał na nią z góry. Z wyrazu jego oczu odgadła, że

zamierza zamknąć jej drzwi przed nosem. Szybko podała mu jedną ze swoich nowiutkich

wizytówek, które w zeszłym miesiącu kazała wydrukować.

- Proszę mnie zaprowadzić do swojej pani – powiedziała energicznie. - To bardzo

pilne. Nazywam się Lavinia Lake.

Lokaj spojrzał na wizytówkę pogardliwie. Najwyraźniej miał wątpliwości, czy

wpuścić gościa.

-

Moja wizyta jest zapowiedziana - oznajmiła Lavinia lodowatym tonem. Było

to bezczelne kłamstwo, ale nic lepszego nie przyszło jej do głowy.

-

Dobrze, proszę pani. - Lokaj usunął się na bok, żeby wpuścić ją do środka. -

Proszę tu zaczekać.

Wzięła głęboki oddech i szybko przekroczyła próg. Pokonała pierwszą przeszkodę -

dostała się do domu.

Lokaj zniknął w mrocznym korytarzu. Korzystając z okazji, Lavinia rozejrzała się.

Czarno-białe kafle pod nogami i lustra w złoconych ramach świadczyły o bogactwie i

zamiłowaniu właścicieli rezydencji do modnych wnętrz.

Usłyszała kroki wracającego lokaja i wstrzymała oddech. Kiedy zobaczyła jego minę,

natychmiast się domyśliła, że wizytówka zadziałała jak trzeba.

- Pani Dove panią przyjmie. Proszę za mną.

Dopiero teraz znów była w stanie oddychać. Najłatwiejszą część miała za sobą. Teraz

czekało ją o wiele trudniejsze zadanie. Musiała nakłonić nieznajomą do rozmowy o szantażu

i morderstwie.

Lokaj wprowadził ją do dużego salonu, urządzonego w kolorach żółci, zieleni i złota.

Meble obito pasiastym jedwabiem. Ciężkie zasłony z zielonego aksamitu, podwiązane żółtym

sznurem, stanowiły obramowanie dla rozciągającego się za oknem parku. Kroki głuszył gruby

dywan, kolorystycznie dobrany do mebli i zasłon.

Na jednej z kanap siedziała wyjątkowo elegancka kobieta, w bardzo wytwornej sukni

ze srebrnoszarego jedwabiu, wykończonej czarną lamówką. Włosy miała zaczesane do tyłu i

upięte w klasyczny węzeł, który subtelnie podkreślał długą wdzięczną linię szyi. Z daleka

można było ją uznać za kobietę tuż po trzydziestce, kiedy jednak Lavinia podeszła bliżej,

zauważyła delikatne zmarszczki w kącikach inteligentnych oczu i zdradzające prawdziwy

wiek zwiotczenie podbródka. W miodowych włosach srebrzyły się siwe pasma. Pani Dove

miała raczej czterdzieści pięć niż trzydzieści pięć lat.

-

Pani Lake - zaanonsował krótko lokaj.

-

Proszę wejść i spocząć.

W słowach gospodyni, wypowiedzianych spokojnym głosem i z pięknym akcentem,

Lavinia wyczuła zdenerwowanie. Ta kobieta żyła w wielkim napięciu.

Lavinia usiadła na złoconym, pokrytym pasiastym jedwabiem fotelu i starała się

wyglądać tak, jakby wizyty w eleganckich salonach nie były dla niej nowością. Obawiała się,

że zdradza ją skromna perkalowa suknia, kiedyś rudobrązowa, teraz koloru słabej herbaty.

Niedawno próbowała ją ufarbować, żeby przywrócić jej oryginalną barwę, ale bez

powodzenia.

-

Dziękuję, że zgodziła się pani mnie przyjąć - powiedziała.

-

Jak mogłam odmówić, skoro pokazała pani tak intrygującą wizytówkę? - Joan

Dove uniosła delikatnie zarysowane brwi. - Czy mogę zapytać, skąd pani zna moje nazwisko?

Jestem pewna, że nigdy nie spotkałyśmy się osobiście.

-

Nie jest to żadna tajemnica. Po prostu wypytałam niańki w parku.

Dowiedziałam się, że jest pani wdową, mieszkającą tu wraz z córką.

-

Ach. tak - wyszeptała Joan. - Ludzie chętnie rozmawiają o innych.

-

Często wykorzystuję tę skłonność w ramach mojej nowo wybranej profesji.

Joan z roztargnieniem stukała wizytówką o oparcie kanapy.

-

A na czym dokładnie polega pani nowa profesja, pani Lakę?

-

Później to wytłumaczę, jeśli nadal będzie to panią interesowało. Najpierw

proszę pozwolić, że wyjaśnię powód mojej wizyty. Podejrzewam, że mamy, czy raczej

miałyśmy, wspólnego znajomego.

-

A któż to taki?

-

Nazywał się Holton Felix.

Czoło Joan zmarszczyło się w wyrazie uprzejmego zdziwienia. Lekko potrząsnęła

głową.

-

Nie znam nikogo o tym nazwisku.

-

Doprawdy? Znalazłam pani adres w książce, którą trzymał przy łóżku.

Lavinia zauważyła, że Joan przygląda się jej z uwagą. Nie wiedziała, czy to dobrze,

czy źle, zdawała sobie jednak sprawę, że nie ma już odwrotu, musi brnąć dalej. Kobieta jej

profesji powinna być przygotowana na trudne sytuacje, wymagające odważnego działania.

-

Mówi pani, w książce przy łóżku? - Joan siedziała nieruchomo, spoglądając

rozmówczyni prosto w oczy. -To bardzo dziwne.

-

Jeszcze dziwniejsze jest to, czym trudnił się Holton Felix. Zajmował się

szantażem.

Na chwilę zaległa cisza.

- Trudnił się? - powtórzyła pani Dove z lekkim naciskiem.

- Wczoraj, kiedy go pierwszy raz ujrzałam, już nie żył. Mówiąc ściśle, został

zamordowany.

Joan zesztywniała na ułamek sekundy. Było to ledwie zauważalne, ale Lavinia

domyśliła się, że kobieta przeżyła wstrząs.

Gospodyni opanowała się bardzo szybko, tak szybko, że Lavinia zastanawiała się, czy

nie oceniła mylnie jej reakcji na wiadomość o śmierci Felixa.

-

A więc zamordowany - powiedziała Joan spokojnym tonem, jakby jej

rozmówczyni wygłosiła właśnie jakąś zdawkową uwagę na temat pogody.

-

Tak.

-

Jest pani pewna?

-

Całkowicie. Nie sposób było się pomylić. - Lavinia złożyła dłonie. - Będę z

panią szczera. Niewiele wiem o Holtonie Feliksie, ale to, co wiem, wcale o nim dobrze nic

świadczy. Próbował mnie szantażować. Przyszłam tu, żeby spytać, czy pani również należała

do jego ofiar.

-

Cóż za niedorzeczne pytanie - odparła szybko Joan. -Nigdy nie zapłaciłabym

szantażyście.

Lavinia lekko skinęła głową.

- Ja też byłam oburzona tą próbą wymuszenia pieniędzy. Właśnie dlatego zadałam

sobie trud i dowiedziałam się, jaki jest adres pana Felixa. Dlatego też poszłam tam wczoraj

wieczorem. Starannie wybrałam godzinę, o której nie spodziewałam się zastać go w domu.

Joan patrzyła na nią z mimowolną fascynacją.

- Co też skłoniło panią do takiego postępowania?

Lavinia lekko wzruszyła ramionami.

-

Miałam zamiar znaleźć tam pewien pamiętnik, który jakoby był w posiadaniu

pana Felixa. Okazało się jednak, że Holton Felix tego wieczoru nie wyszedł z domu. Zanim

do niego dotarłam, ktoś inny złożył mu wizytę.

-

Morderca?

-

Tak.

Znów nastąpiła chwila pełnej napięcia ciszy, podczas której Joan zastanawiała się nad

słowami swojego gościa.

-

To bardzo śmiałe zachowanie, pani Lakę.

-

Czułam, że nie mam wyboru, muszę coś przedsięwziąć.

-

No, cóż - odezwała się w końcu Joan. - Zdaje się, że pani problem sam się

rozwiązał, ponieważ szantażysta nie żyje.

-

Wręcz przeciwnie. - Lavinia uśmiechnęła się chłodno. -Sprawa jeszcze

bardziej się skomplikowała. Widzi pani, pamiętnika w mieszkaniu pana Felixa nie było.

Nasuwa się jeden wniosek: że jest teraz w rękach mordercy... albo morderczyni -dodała po

chwili.

Widać było, że Joan jest kobietą inteligentną; natychmiast zrozumiała aluzję. I

wydawała się nią rozbawiona.

-

Nie wierzy pani chyba, że to ja zabiłam pana Felixa i zabrałam ten pamiętnik -

powiedziała.

-

Prawdę mówiąc, miałam nadzieję, że to pani. To bardzo by wszystko

uprościło.

W oczach Joan pojawił się jakiś dziwny wyraz.

-

Jest pani niezwykłą kobietą, pani Lakę. Ta profesja, o której pani wspomniała,

nie polega czasem na występowaniu na deskach scen teatru Drury Lane czy w Covent

Garden?

-

Nie, chociaż czasami muszę trochę grać.

-

Rozumiem. Cóż, rozmowa z panią była bardzo zabawna, ale zapewniam, że

nic nie wiem o morderstwie i szantażu. - Joan wystudiowanym gestem odwróciła głowę i

spojrzała na zegar. -Zrobiło się dość późno. Niestety, muszę się z panią pożegnać. Jestem

umówiona z modniarką.

Sytuacja nie wyglądała najlepiej. Lavinia lekko pochyliła się naprzód.

- Pani Dove, jeśli Holton Felix panią szantażował i to nie pani go zabiła, to teraz

znajduje się pani w bardzo niepewnej sytuacji. Być może mogłabym służyć pani pomocą.

Joan spojrzała na nią z lekkim rozbawieniem.

-

Co ma pani na myśli?

-

Musimy rozważyć możliwość, że osoba, która zamordowała Holtona Felixa i

ukradła pamiętnik, również spróbuje szantażu.

-

Spodziewa się pani pogróżek?

-

Nawet jeśli nic nadejdą listy z żądaniem pieniędzy, pozostaje fakt, że ktoś ma

ten przeklęty pamiętnik. Bardzo mnie to niepokoi, a panią nie?

Joan mrugnęła, ale poza tym nie okazała żadnych innych oznak zdenerwowania.

- Nie chcę pani obrazić, ale zaczyna pani mówić jak osoba niespełna rozumu.

Lavinia splotła ciasno dłonie.

- Holton Felix musiał coś o pani wiedzieć. Inaczej nic miałby powodu, żeby trzymać

pani adres w okropnej książce o deprawowaniu niewinnych młodych kobiet.

Na twarzy Joan pojawił się gniew.

-

Jak pani śmie sugerować, że mam coś wspólnego z takim indywiduum? Proszę

natychmiast wyjść, bo każę lokajom usunąć panią siłą.

-

Proszę mnie wysłuchać. Jeśli była pani jedną z ofiar szantażu Holtona Felixa,

to być może ma pani wiadomości, które pomogą mi odnaleźć nowego właściciela pamiętnika.

Na pewno jest pani zainteresowana jego odzyskaniem tak samo jak ja.

-

Zmarnowała już pani dość mojego czasu.

-

Za drobną opłatą, która wynagrodziłaby mi poświęcony tej sprawie czas i

pokryła wydatki, z przyjemnością pomogłabym pani zająć się rozwiązaniem tej sprawy.

-

Wystarczy. Pani jest po prostu szalona. - Oczy Joan lśniły twardo jak

diamenty. - Proszę natychmiast wyjść albo każę panią wyrzucić na ulicę.

A więc metoda bezpośredniej konfrontacji również zawiodła. Nie tak łatwo było

znaleźć klientów w tym nowym zawodzie.

Lawinia westchnęła zrezygnowana i wstała.

- Sama trafię do drzwi. Ma pani moją wizytówkę, więc jeśli zmieni pani zdanie,

proszę mnie odwiedzić. Radziłabym nie zwlekać zbyt długo. Czas ma tu podstawowe

znaczenie.

Szybko wyszła z salonu. W holu lokaj zmierzył ją lodowatym spojrzeniem i otworzył

frontowe drzwi.

Lavinia zawiązała tasiemki kapelusika już na schodach prowadzących na ulicę.

Zauważyła, że niebo pociemniało. Jeśli nadal będzie miała takie samo szczęście jak

dotychczas, to na pewno nie zdąży do domu przed deszczem.

Przeszła przez ulicę i minęła park. Musiała przyznać, choć bardzo niechętnie, że

Emeline miała rację. Siostrzenica ostrzegła ją, że ktoś, kto mieszka przy Hazelton Square,

najprawdopodobniej nie przyzna, że był ofiarą szantażu, a już na pewno nie zatrudni

nieznajomej kobiety, żeby zbadała tego typu sprawę.

Lavinia doszła do wniosku, że trzeba obmyślić inny plan. Skręciła na rogu i weszła w

wąskie przejście między dwoma rzędami domów. Musi być jakiś sposób, żeby nakłonić Joan

Dove do szczerości. Była pewna, że ta kobieta wie o wiele więcej, niż dała po sobie poznać

podczas ich krótkiego spotkania.

Nagle zauważyła, że jakiś cień przesłania światło w wąskiej alejce. Po jej plecach

przebiegł dreszcz, nie mający nic wspólnego z nadciągającym deszczem. Wyczuła, że ktoś za

nią idzie.

Może popełniła błąd, wybierając ten skrót. Ale przecież tę samą drogę wybrała, kiedy

szła na Hazelton Square, i wtedy wąskie przejście między domami wcale nie wydało jej się

niebezpieczne. Przystanęła i szybko się odwróciła.

Potężna sylwetka mężczyzny w grubym płaszczu zdawała się wypełniać całą

szerokość wąskiego zaułka.

- Że też spotykam panią w takim dziwnym miejscu. – Tobias March podszedł bliżej. -

Wszędzie pani szukałem.

Kiedy weszli do wąskiego holu niewielkiego domu przy Claremont Lane, Lavinia

nadal kipiała gniewem.

Pani Chilton wyszła im na spotkanie, wycierając dłonie o fartuch.

-

O, jest już pani z powrotem. Bałam się, że nie zdąży pani przed deszczem. -

Przyjrzała się Tobiasowi, nie kryjąc zaciekawienia.

-

Jakoś udało mi się uniknąć przemoczenia. -Lavinia zdjęła kapelusik i

rękawiczki. - Ale jedynie w tej sprawie dopisało mi dzisiaj szczęście. Jak pani widzi, mamy

nieproszonego gościa. Czy mogłaby pani podać nam herbatę do gabinetu?

-

Oczywiście. - Rzuciwszy ostatnie badawcze spojrzenie na Tobiasa, pani

Chilton ruszyła ku schodom, prowadzącym w dół do kuchni.

-

Proszę nie marnować świeżej herbaty ulung, którą kupiłam w zeszłym

tygodniu! - zawołała za nią Lavinia. - Na pewno w kredensie zostało jeszcze trochę tej

tańszej.

-

Pani zdumiewająca gościnność mnie zniewala - wymamrotał Tobias.

-

Zachowuję swoją zdumiewającą gościnność dla proszonych gości. - Powiesiła

kapelusik na wieszaku i poszła w głąb korytarza. - Nie dla tych, którzy wpraszają się sami.

-

Pan March. - Emeline wychyliła się zza barierki na piętrze. -Jak miło znów

pana widzieć.

Tobias podniósł głowę i po raz pierwszy się uśmiechnął.

- Cała przyjemność po mojej stronie, panno Emeline.

Dziewczyna lekko zbiegła ze schodów.

-

Czy pan również był dzisiaj na Hazelton Square? Właśnie tam spotkał się pan

z Lavinią?

-

Można tak powiedzieć - odrzekł Tobias.

-

Poszedł tam moim śladem. -Lavinia wkroczyła do niewielkiego gabinetu. -

Znów mnie śledzi, tak samo jak w Rzymie. To bardzo denerwujący zwyczaj.

Tobias wszedł za nią do przytulnego pokoiku.

- Nie byłoby to konieczne, gdyby pani powiadamiała mnie o swoich zamiarach.

-

A niby dlaczego miałabym to robić? Wzruszył ramionami.

-

Bo inaczej nadal będę panią śledził po całym Londynie.

-

To przechodzi ludzkie pojęcie. - Szybko usiadła za biurkiem. - Nie ma pan

prawa ingerować w moje osobiste sprawy.

-

A jednak właśnie tak zamierzam postępować. -Nie czekając na zaproszenie,

usadowił się w największym fotelu w gabinecie. -Przynajmniej do czasu załatwienia sprawy

pamiętnika. Usilnie bym panią namawiał, żeby się pani zdecydowała na współpracę. Im

szybciej połączymy wysiłki, tym szybciej rozwiążemy tę zagadkę, ku obopólnemu

zadowoleniu.

-

Pan March ma rację, Lavinio. - Emeline weszła do gabinetu i również usiadła

w fotelu. - Współpraca to jedyne rozsądne rozwiązanie. Już ci to dzisiaj mówiłam, zanim

poszłaś na Hazelton Square.

Lavinia spojrzała na nich groźnie. Wiedziała, że nie ma wyjścia. Zdrowy rozsądek

nakazywał zgodzić się na współpracę. Czy sama nie namawiała do tego Joan Dove?

Popatrzyła na Tobiasa zwężonymi oczami.

-

Skąd mam wiedzieć, że jest pan godzien zaufania?

-

Tego nie może pani być pewna. - Uśmiechnął się do niej z chłodnym

rozbawieniem, zupełnie inaczej niż do Emeline. -Tak samo jak ja nie mogę być pewien, czy

pani jest godna zaufania. Dla żadnego z nas nie widzę jednak innego wyjścia.

Emeline czekała w napięciu.

Jej ciotka zawahała się, w nadziei, że jakiś pomysł zaświta jej w głowie. Nie zaświtał.

- Do diabła - wymamrotała, bębniąc palcami o blat biurka. - Do diabła!

- Wiem, co pani czuje - powiedział Tobias neutralnym tonem. -Frustrację. To chyba

najodpowiedniejsze słowo, prawda?

-

To słowo nie oddaje nawet niewielkiej części tego, co w tej chwili odczuwam.

- Odchyliła się. w tył i mocno zacisnęła dłonie na poręczach fotela. - No cóż, skoro oboje

twierdzicie, że to rozsądne i logiczne rozwiązanie, jestem gotowa zastanowić się nad

możliwością współpracy.

-

Świetnie. - Oczy Tobiasa zalśniły zwycięsko. - Dzięki temu nasza praca będzie

łatwiejsza i bardziej skuteczna.

-

Bardzo w to wątpię. - Usiadła prosto. - Niemniej jednak zaryzykuję. Pan

pierwszy.

-

Słucham?

-

Niech pan pierwszy wykaże się szczerą chęcią współpracy. -Uśmiechnęła się.

do niego tak słodko, jak tylko w tych okolicznościach umiała. - Co pan wie o Joan Dove?

-

Kto to jest Joan Dove?

-

Właśnie. Tego się spodziewałam. - Lavinia zwróciła się do siostrzenicy:

-Widzisz? To nie ma sensu. Pan March wie jeszcze mniej niż my. Nie rozumiem, jakie

korzyści miałabym odnieść ze współpracy z kimś takim.

-

Lavinio, daj panu szansę,

-

Właśnie ją dostał. Pan March do niczego mi się nie przyda. Tobias spojrzał na

nią poważnie i z pokorą.

-

Wierzę, że jednak mam coś pani do zaoferowania. Nie starała się ukryć

powątpiewania.

-

Na przykład co?

-

Domyślam się, że Joan Dove to osoba, która mieszka przy Hazelton Square.

-

Co za błyskotliwa dedukcja.

Emeline lekko się skrzywiła, słysząc sarkazm w głosie ciotki, ale Tobias ciągnął

niezrażony:

- Przyznaję, że nic o niej nie wiem. Przypuszczam jednak, że bez większych trudności

już wkrótce czegoś się dowiem.

- Jak pan zamierza to zrobić? - zapytała Lavinia. mimowolnie zaciekawiona.

Wiedziała, że w swoim nowym zawodzie jeszcze wiele musi się nauczyć.

-

Mam tu, w Londynie, sieć informatorów - wyznał Tobias.

-

Czyli szpiegów, tak?

-

Nie, to po prostu grupa godnych zaufania wspólników w interesach, którzy

chętnie sprzedadzą informacje, jeśli nadarzy się sposobność.

- Mnie oni wyglądają na bandę szpiegów.

Tobias nie spierał się dłużej.

- Mogę zasięgnąć języka, ale zgodzi się chyba pani ze mną, że byłaby to strata czasu i

powielanie pani wysiłków. Szybciej będzie, jeśli powie mi pani, czego się dzisiaj

dowiedziała.

- Nasza rozmowa była bardzo krótka.

Emeline drgnęła zaskoczona.

- Lavinio, nie powiesz chyba, że osobiście rozmawiałaś z Joan Dove?

Jej ciotka niedbale machnęła ręką.

-

Tak się składa, że nadarzyła się sposobność, więc ją wykorzystałam.

-

Zapewniałaś mnie, że chcesz tylko znaleźć ten dom i obserwować go przez

jakiś czas, żeby się przekonać, czy nie zobaczysz czegoś interesującego. - Dziewczyna z

troską zmarszczyła czoło. - Nie wspomniałaś nic o zawieraniu znajomości z mieszkańcami

domu.

Po raz pierwszy Tobias zdenerwował się nie na żarty. Jego oczy spoglądały niemal

groźnie.

-

Rzeczywiście, pierwszy raz pani wspomina, że osobiście rozmawiała z Joan

Dove.

-

Nie miałam wątpliwości, że według wszelkiego prawdopodobieństwa jest

jedną z ofiar szantażysty Felixa. - Lavinia czuła na sobie zimny, pełen dezaprobaty wzrok

Tobiasa. Starała się go zignorować. - Postanowiłam kuć żelazo, póki gorące.

-

Ależ, Lavinio... - zaczęła Emeline, lecz Tobias jej przerwał.

-

Co pani, do diabła, jej powiedziała? - spytał niepokojąco cichym głosem.

-

Ależ to oczywiste - odrzekła dziewczyna, trochę rozdrażniona. - Moja ciocia

na pewno starała się zdobyć nowe informacje i pozyskać klientkę.

-

Klientkę? - zapytał oszołomiony.

-

Wystarczy, Emeline - odezwała się Lavinia stanowczo. -Nie ma żadnego

powodu, dla którego miałybyśmy opowiadać panu Marchowi o moich osobistych sprawach.

One go wcale nie interesują.

-

Wręcz przeciwnie - zaprotestował Tobias. - Zapewniam panią, że w tej chwili

interesuje mnie wszystko, co pani dotyczy. Nawet najdrobniejsze szczegóły są dla mnie

bardzo ważne.

Emeline spojrzała na ciotkę z zastanowieniem.

-

Wydaje mi się, że nie uda ci się długo zachować tajemnicy przed panem

Marchem. Prędzej czy później odkryje prawdę.

-

I to raczej prędzej niż później - zapewnił Tobias. - Co się tu, u licha, dzieje?

-

Ja tylko staram się w przyzwoity sposób zarobić na utrzymanie siostrzenicy i

swoje.

-

A jaki to właściwie sposób?

-

To, że musiałam znaleźć sobie nowy zawód, to tylko pańska wina. To przez

pana musiałam otworzyć nowy interes, który zresztą jeszcze nie zaczął przynosić dochodu.

Tobias wstał z fotela.

- Do diabła, co to za interes?

Emeline spojrzała na niego z wyrzutem.

- Nie ma powodu do niepokoju. Owszem, przyznaję, że nowy zawód Lavinii może się

wydawać trochę niezwykły, ale nie jest niezgodny z prawem. Prawdę mówiąc, to pański

przykład był dla niej natchnieniem.

- Cholera jasna! - Tobias dwoma susami znalazł się przy biurku i oparł się o jego blat.

- O co tutaj chodzi?

Jego głos wydał się Lavinii groźny, chociaż brzmiał wręcz aksamitnie.

Zawahała się, a potem otworzyła środkową szufladkę i wyjęła z niej swoją nową

wizytówkę. Bez słowa położyła ją na wypolerowanym mahoniowym blacie biurka, tak żeby

Tobias mógł ją wyraźnie zobaczyć i odczytać wypisane na niej słowa.

PRYWATNE DOCHODZENIA

DYSKRECJA ZAPEWNIONA

Lavinia przygotowała się na atak.

-

Co za niesłychany tupet! - Tobias porwał wizytówkę z biurka. - Wybrała sobie

pani taki sam zawód. Skąd pani przyszło do głowy, że potrafi pani to robić?

-

Na ile zdążyłam się zorientować, do wykonywania tego zawodu nie są

potrzebne żadne szczególne kwalifikacje - odparowała Lavinia. - Wystarczy chęć zadawania

ogromnej liczby pytań.

Tobias zmrużył oczy.

-

Próbowała pani namówić Joan Dove, żeby zleciła pani odnalezienie

pamiętnika, tak?

-

Owszem, zasugerowałam, że powinna rozważyć, czy nie powierzyć mi

poprowadzenia śledztwa w tej sprawie.

-

Mam wrażenie, że odjęło pani rozum.

-

To dziwne, że akurat pan podaje w wątpliwość stan mojego umysłu. Trzy

miesiące temu miałam podobne wątpliwości co do pana.

Tobias rzucił wizytówkę na biurko z takim rozmachem, że zawirowała w powietrzu i

upadła tuż przed Lavinią.

- Jeśli nie jest pani szalona, to na pewno ma pani w głowie siano zamiast rozumu -

stwierdził spokojnym tonem. - Nie ma pani najmniejszego pojęcia, ile szkody mogła pani

wyrządzić. Nie rozumie pani. jak niebezpieczna jest ta sprawa.

- Oczywiście, że jestem świadoma grożących mi niebezpieczeństw. Widziałam

przecież zwłoki pana Felixa.

Z zadziwiającą u kulejącego człowieka szybkością znalazł się po drugiej stronie

biurka. Chwycił Lavinię za ramiona, dźwignął ją z fotela i uniósł w powietrze.

Emeline zerwała się na równe nogi.

- Panie March, co pan robi z moją ciocią? Proszę ją zostawić.

Nie zareagował na jej słowa; całą uwagę skupił na Lavinii.

- Wtrąca się pani w nie swoje sprawy niczym skończona idiotka. Czy w ogóle jest

pani zdolna pojąć, co pani narobiła? Od tygodni pracuję nad tą sprawą, układam

skomplikowane plany działania, a pani w jedno popołudnie może zniweczyć wszystkie moje

wysiłki.

Lavinia dostrzegła w jego oczach prawdziwą furię i z wrażenia zaschło jej w ustach.

Kiedy sobie uświadomiła, jak ławo Tobias wywołał w niej strach, wpadła w gniew.

-

Proszę mnie puścić - nakazała.

-

Puszczę, jeśli zgodzi się pani na współpracę.

-

Dlaczego chce pan ze mną współpracować, skoro ma pan o mnie taką złą

opinię?

-

Będziemy pracować razem, ponieważ dzisiejsze wydarzenia dowodzą, że nie

mogę pani pozwolić na samodzielne działanie. To dla mnie zbyt wielkie ryzyko. Panią trzeba

nadzorować.

Wcale jej się to nie spodobało.

-

Panie March, nie może mnie pan tak trzymać w nieskończoność.

-

Niech pani nie będzie taka pewna.

-

Nie jest pan dżentelmenem.

-

Już pani o tym wspominała. Czy zawrzemy umowę o współpracę w sprawie

pamiętnika?

-

Nie interesuje mnie jakakolwiek współpraca z panem.

Jednak ponieważ ciągle wchodzi mi pan w drogę, zgodzę się na połączenie sił i

wymianę informacji.

-

Mądra decyzja.

-

Nalegam jednak, żeby w przyszłości powstrzymał się pan przed takim

grubiańskim zachowaniem. -Jego uścisk nie sprawiał jej bólu, ale wyraźnie go czuła. - A teraz

proszę mnie puścić.

Gdy mężczyzna bez słowa postawił ją na podłodze, poprawiła suknię i przygładziła

włosy. Była zaczerwieniona, rozgniewana i dziwnie brakowało jej tchu.

-

To oburzające. Panie March, czekam na przeprosiny.

-

Proszę o wybaczenie. Jest w pani coś takiego, co budzi we mnie wszystko co

najgorsze.

-

Ojej - wyszeptała Emeline. - To chyba nie jest dobry początek współpracy.

Spojrzeli na nią oboje. Zanim któreś z nich zdążyło cokolwiek powiedzieć, drzwi się

otworzyły i pani Chilton wniosła do gabinetu herbatę.

- Ja naleję - szybko zaproponowała Emeline i wzięła od niej tacę.

Kiedy siostrzenica napełniła ostatnią filiżankę, Lavinii udało się opanować gniew. Ich

nieproszony gość stał przy oknie i złożywszy dłonie za plecami, spoglądał na mały ogródek.

Po jego wyprostowanej postawie widać było, że groźny, nieprzewidywalny nastrój jeszcze go

całkiem nie opuścił. Jednak Tobias nie wygłaszał już uwag o sianie w głowie, co Lavinia

uznała za dobry znak.

Gdy za panią Chilton zamknęły się drzwi, wypiła pokrzepiający łyk herbaty i

precyzyjnym ruchem odstawiła filiżankę.

Stojący zegar tykał głośno w krępującej ciszy.

- Zacznijmy jeszcze raz od początku - zaproponował Tobias bezbarwnym tonem. - Co

pani dokładnie powiedziała Joan Dove?

- Rozmawiałam z nią otwarcie.

-

Cholera jasna. Lavinia przełknęła ślinę.

- Powiedziałam tylko, że byłam ofiarą szantażu i odnalazłam mieszkanie szantażysty,

ale niestety ktoś tam był przede mną. Wyjaśniłam, że zniknął gdzieś pamiętnik, o którym

Holton Felix wspominał w listach z pogróżkami, i że w sypialni znalazłam jej adres między

kartkami tej obrzydliwej powieści.

Tobias szybko się odwrócił i stanął naprzeciw niej.

-

A więc to o to chodziło. Wiedziałem, że coś pani tam znalazła. Do diabła,

dlaczego nic mi pani nie powiedziała?

-

Panie March. jeśli co chwila będzie pan na mnie krzyczał, to wiele nie

osiągniemy.

Zacisnął szczęki, ale nie zaczął się spierać.

-

Proszę mówić dalej.

-

Niestety, to wszystko, co mam do powiedzenia. Pani Dove zapewniła mnie, że

nic nie wie o szantażu, ale jestem pewna, że była jedną z ofiar Felixa. Zaproponowałam jej,

żeby została moją klientką. Odmówiła. - Lavinia rozłożyła ręce. - A potem wyszłam.

Nie uznała za konieczne wspomnieć, że kazano jej wyjść pod groźbą wyrzucenia siłą

na ulicę.

-

Powiedziała jej pani, że ja też byłem wtedy u Felixa? -zapytał Tobias.

-

Nie. W ogóle nie wspomniałam, że jest pan w tę sprawę zaangażowany.

Przez chwilę zastanawiał się w milczeniu nad tą wiadomością, potem podszedł do

stojącego przy fotelu stolika i wziął z niego filiżankę ze spodeczkiem.

-

To wdowa, tak?

-

Owszem. Jedna z nianiek w parku powiedziała mi, że jej mąż zmarł niemal

rok temu, wkrótce po ogłoszeniu zaręczyn ich córki na wielkim balu.

Tobias znieruchomiał z filiżanką w ręku. W jego oczach pojawił się błysk wielkiego

zaciekawienia.

-

Czy ta niańka wspomniała, jak zmarł?

-

Zdaje się, że to była jakaś nagła choroba, która dopadła go w czasie wizyty w

jednej z jego posiadłości. Nie wypytywałam o szczegóły.

-

Rozumiem. - Tobias ostrożnie postawił filiżankę na spodeczku. - I twierdzi

pani, że Joan Dove nie przyznała, że była szantażowana?

-

Nie. - Lavinia zawahała się. - Jednak jej zachowanie upewniło mnie, że dobrze

wiedziała, o czym mówię. Wydaje mi się, że ta kobieta żyje w wielkim napięciu, i nie zdziwię

się, jeśli wkrótce się ze mną skontaktuje.

6

Było jeszcze wcześnie, kiedy Tobias wszedł do klubu. Ciszę zakłócał jedynie lekki

szelest przewracanych stron gazet, cichy szczęk odstawianych filiżanek i od czasu do czasu

delikatne stuknięcie karafką z porto o kieliszek. Większość głów wystających ponad oparcia

dużych miękkich foteli była siwa lub łysa.

Obecni o tej porze goście na ogół byli w wieku, w którym mężczyznę bardziej

interesuje gra w wista i interesy niż kochanki i moda. Młodsi członkowie klubu zabawiali się

strzelaniem do celu lub odbywali wizyty u krawców.

Ich żony i kochanki z pewnością zajęte były robieniem zakupów. Te dwie kategorie

kobiet często korzystały z usług tych samych krawcowych i modystek. Zdarzało się, że żona

jakiegoś dżentelmena stawała twarzą w twarz z jego przyjaciółką nad kuponem materiału. W

takich wypadkach żonie wypadało zignorować obecność kobiety podejrzanej reputacji.

Tobiasowi przyszło do głowy, że gdyby owa żona miała straceńczy, ognisty

temperament Lavinii, to pod koniec takiego spotkania w powietrzu fruwałyby strzępy

materiału. Na tę myśl uśmiechnął się rozbawiony, mimo że był w ponurym nastroju. Potem

uświadomił sobie, że po skończonej przeprawie z kochanką Lavinia bez wątpienia

policzyłaby się z mężem i potraktowałaby go jeszcze bardziej srogo. Uśmiech zniknął z jego

ust.

-

A, jesteś, March. - Lord Crackenburne opuścił gazetę i spojrzał na niego znad

okularów. - Spodziewałem się, że cię dzisiaj tu zobaczę.

-

Witam, milordzie. - Tobias zajął fotel z drugiej strony kominka i bezwiednie

rozmasował lewą nogę. - Mądrze pan zrobił, zajmując miejsce przy kominku. Dzisiaj nic

należy biegać po mieście. Przez ten deszcz ulice toną w błocie.

-

Od trzydziestu lat nie zdarzyło mi się biegać po mieście. To dla mnie za duży

wysiłek. - Crackenburne uniósł siwe brwi. -Wolę, żeby świat przychodził do mnie.

-

Wiem o tym.

Przez ostatnie dziesięć lat, od śmierci ukochanej żony, Crackenburne niemal na stałe

mieszkał w klubie. Tobias starał się często go odwiedzać.

Ich przyjaźń zaczęła się przed dwudziestu laty, kiedy Tobias, tuż po ukończeniu

Oksfordu, bez grosza przy duszy, zaczął się starać o posadę administratora dóbr

Crackenburne'a. Po dziś dzień nic miał pojęcia, dlaczego lord, człowiek o nieskazitelnym

pochodzeniu, wielkim majątku i znajomościach w najwyższych sferach towarzyskich, zgodził

się zatrudnić niedoświadczonego młodzieńca bez referencji i rodziny. Za takie zaufanie

Tobias zamierzał pozostać mu wdzięczny do końca swoich dni.

Przestał doglądać interesów lorda, kiedy pięć lat temu postanowił się zająć

prywatnymi dochodzeniami i otworzyć własny interes, nadal jednak bardzo sobie cenił rady i

mądrość starszego człowieka. Na dodatek zamiłowanie Crackenburne'a do przesiadywania w

klubie czyniło go użytecznym źródłem wiadomości i plotek. Zawsze znał najnowsze sensacje.

Crackenburne zaszeleścił gazetą i przełożył stronę.

- Słyszałem, że wczoraj zamordowano jakiegoś hazardzistę. O co tu chodzi? - zapytał.

-

Jestem pod wrażeniem. - Tobias uśmiechnął się z podziwem. - Skąd pan się o

tym dowiedział? Przeczytał pan w gazecie?

-

Nie. Rano podsłuchałem rozmowę prowadzoną przy karcianym stoliku.

Nazwisko Holtona Felixa zwróciło moją uwagę, ponieważ dwa dni temu mnie o niego

pytałeś. A więc nie żyje?

-

Nie żyje. Ktoś roztrzaskał mu głowę jakimś bardzo ciężkim przedmiotem.

-

Hmmm... - Crackenburne wrócił na chwilę do gazety. -A co z pamiętnikiem,

którego szukasz na zlecenie Neville'a?

Tobias wyprostował nogę, żeby znalazła się bliżej ognia.

-

Kiedy dotarłem na miejsce, już zniknął.

-

A to pech. Neville pewnie nie był zadowolony, kiedy to usłyszał.

-

Nie.

-

Wiesz, gdzie teraz szukać pamiętnika? Masz jakieś podejrzenia?

-

Jeszcze nie, ale już dałem znać swoim informatorom, że nadal jestem tym

przeklętym pamiętnikiem zainteresowany i zapłacę za każdą wiadomość, która pomoże mi

wpaść na jego trop. - Tobias zawahał się. - Zaistniały nowe okoliczności.

-

Co takiego?

-

Byłem zmuszony zawiązać spółkę na czas poszukiwań. Mój nowy

współpracownik już znalazł pewien trop, który może okazać się użyteczny.

Crackenbume uniósł wzrok znad gazety i spojrzał na Tobiasa zdziwiony.

-

Masz wspólnika? Czyżby był to Anthony?

-

Nie. On pomaga mi tylko czasami i wolałbym, żeby tak zostało. Już kiedyś

tłumaczyłem, że nie chciałbym, żeby szedł w moje ślady.

Lord był wyraźnie rozbawiony.

-

Mimo że Anthony'emu najwyraźniej ta praca się podoba?

-

To bez znaczenia. - Tobias zapatrzył się w ogień. - To nie jest zajęcie dla

dżentelmena. Od szpiegostwa dzieli je zaledwie jeden krok, a dochody są, oględnie mówiąc,

trudne do przewidzenia. Obiecałem Annie, że dopilnuję, by jej brat wybrał sobie spokojne,

godne szacunku zajęcie. Najbardziej się bała, że brat skończy jako hazardzista, tak jak ich

ojciec.

-

Czy miody Anthony przejawia zainteresowanie jakimś spokojnym, godnym

szacunku zajęciem? - zapytał ironicznie lord Crackenburne.

-

Jeszcze nie - przyznał Tobias. - Ale ma dopiero dwadzieścia jeden lat. Teraz

jego zainteresowania często się zmieniają. Raz zajmuje się naukami ścisłymi, raz antykami,

zaraz potem sztuką albo twórczością Byrona.

-

Jeśli nic nie zainteresuje go na stałe, zawsze możesz mu doradzić, żeby został

łowcą posagów.

-

Obawiam się, że szanse Anthony'ego na to, żeby spotkał bogatą pannę, są

bardzo znikome. O ślubie nawet nie wspominam - stwierdził Tobias. - Nawet gdyby

przypadkiem natknął się na taką pannę, na pewno by się nią nie zainteresował, ponieważ ma

w wielkiej pogardzie młode damy, które rozmawiają głównie o sukniach i najnowszych

plotkach.

-

Na twoim miejscu nie martwiłbym się na zapas - poradził Crackenburne. - Z

doświadczenia wiem. że młodzi mężczyźni lubią sami o sobie decydować, a jedyne, co my

możemy zrobić, to im dobrze życzyć. Opowiedz mi teraz coś o swoim nowym wspólniku.

- To pani Lakę. Kiedyś już o niej wspominałem.

Crackenburne ze zdumienia otworzył usta. ale szybko się opanował.

- Dobrzy Boże, człowieku! Czy to ta sama pani Lakę, z którą

zetknąłeś się we Włoszech?

- Ta sama. Okazuje się, że była jedną z ofiar szantażu Felixa. - Tobias nadal patrzył w

ogień. - I obwinia mnie za to.

-

Coś takiego. - Starszy pan poprawił okulary i kilka razy zamrugał. - No, no,

no. Co za interesujący obrót wydarzeń.

-

Powiedziałbym raczej, że to olbrzymie utrudnienie. Pani Lakę wymyśliła

sobie, że również zajmie się przyjmowaniem zleceń na prywatne śledztwa. - Tobias złączył

dłonie czubkami palców. - Zdaje się, że to ja ją do tego natchnąłem.

-

Niezwykłe. Zadziwiające. - Lord Crackenburne potrząsnął głową,

jednocześnie zaskoczony i rozbawiony. - Dama wykonująca ten sam dziwaczny zawód, który

ty sobie wybrałeś. Rzeczywiście musiałeś być oszołomiony.

-

Nie tylko oszołomiony. Miotały mną przeróżne nieprzyjemne uczucia. Jednak

skoro zdecydowała się samotnie szukać pamiętnika, nie pozostało mi nic innego, jak zawiązać

z nią spółkę.

-

Tak, to oczywiste. - Crackenburne kiwnął głową. - Tylko w ten sposób nie

stracisz jej z oczu i będziesz mógł kontrolować działania tej damy.

-

Nie jestem pewien, czy ktokolwiek jest w stanie kontrolować panią Lakę. -

Tobias zamilkł na chwilę. - Ale nie przyszedłem tutaj rozmawiać o problemach z nową

wspólniczką. Chciałem panu, milordzie, zadać jedno pytanie.

-

Słucham.

-

Ma pan znajomości w towarzystwie, docierają do pana najróżniejsze pogłoski.

Co może mi pan powiedzieć o niejakiej Joan Dove, mieszkającej przy Hazelton Square?

Crackenburne przez chwilę zastanawiał się nad odpowiedzią, potem złożył gazetę i

odłożył ją na bok.

- Tak się składa, że nie wiem o niej wiele. Państwo Dove'owie nieczęsto pokazywali

się w towarzystwie. Niewiele krążyło o nich plotek. Jak mi się wydaje, mniej więcej rok temu

ich córka zaręczyła się z dziedzicem fortuny Colchesterów. Fielding Dove zmarł wkrótce

potem.

- Czy to wszystko, co pan wie o tej kobiecie? Crackenburne wpatrzył się w strzelający

na kominku ogień.

-

Przez jakieś dwadzieścia lat była żoną Dove'a. Dzieliła ich znaczna różnica

wieku. On był od niej starszy co najmniej o dwadzieścia pięć lat, może nawet trzydzieści. Nie

wiem, skąd pani Dove pochodzi, nie znam jej rodziny. Jednego jestem jednak pewien. -

Tobias uniósł brew w niemym zapytaniu. - Kiedy zmarł Fielding Dove - ciągnął wolno lord

Crackenburne -wdowa odziedziczyła jego majątek. Teraz jest bardzo bogatą kobietą.

-

Wraz z pieniędzmi przychodzi władza.

-

Tak. A im ktoś jest bogatszy i potężniejszy, tym chętniej zrobi wszystko, żeby

nie dopuścić do wyjawienia swoich sekretów.

Nadal padał ulewny deszcz, kiedy na Claremont Lane, przed numerem siódmym,

zatrzymał się elegancki powóz. Lavinia wyglądała zza zasłony i widziała, jak dobrze

zbudowany lokaj w szykownej zielonej liberii zeskakuje z kozia i rozkłada parasol.

Gruba woalka kryła twarz kobiety, której lokaj pomógł wysiąść z powozu, ale Lavinia

wiedziała, że tylko jedna ze znanych jej kobiet mogła sobie pozwolić na tak kosztowny

ekwipaż i tylko jedna miała powód, żeby w tak okropną pogodę wychodzić z domu.

Joan Dove niosła jakieś pudło, osłonięte płótnem. Szybko weszła po schodach

prowadzących do drzwi.

Mimo wysiłków troskliwego lokaja i osłony parasola trzewiki z koźlej skórki i skraj

eleganckiej ciemnoszarej peleryny zamoczyły się, zanim Joan weszła do przytulnego saloniku

Lavinii.

Gospodyni pośpiesznie usadziła ją w fotelu przy kominku, a sama usiadła naprzeciw.

- Poprosimy herbatę, pani Chilton. - Wydała polecenie stanowczym głosem, chcąc,

żeby zabrzmiało to tak, jakby ważni goście nie byli na Claremont Lane niczym niezwykłym. -

Świeży ulung, dobrze? - dodała.

- Dobrze, proszę pani. Już biegnę. - Zdumiona i zachwycona pani Chilton niemal

potknęła się o własne nogi, próbując dygnąć przed wyjściem z salonu.

Lavinia zwróciła się cło swojego gościa, zastanawiając się, jak zagaić rozmowę.

-

Wydaje się. że deszcz szybko nie przestanie padać. - Natychmiast się

zaczerwieniła, słysząc ten niedorzeczny wstęp. Tak nie uda jej się zrobić wrażenia na

potencjalnej klientce.

-

Rzeczywiście. - Joan uniosła dłoń w czarnej rękawiczce i odchyliła woalkę.

Kolejne słowa na temat brzydkiej pogody uwięzły Lavinii w gardle, kiedy zobaczyła

bladą twarz i smutne oczy Joan. Natychmiast się zaniepokoiła. Szybko wstała i chwyciła

mały dzwonek, stojący na gzymsie kominka.

-

Czy pani się dobrze czuje? Może posłać po sole trzeźwiące?

-

Sole trzeźwiące mi nie pomogą. - Joan mówiła spokojnie, chociaż w jej oczach

czaił się strach. - Mam natomiast nadzieję, że pani mi pomoże.

-

O co chodzi? - Lavinia usiadła z powrotem w fotelu. - Co się wydarzyło od

czasu naszej rozmowy?

-

Godzinę temu to zostało podrzucone pod drzwi mojego domu. - Joan

odpakowała paczkę, którą ze sobą przyniosła.

Kiedy płótno opadło, w drewnianym pudle, szerokości mniej więcej trzydziestu

centymetrów, ukazała się wyrzeźbiona w wosku scenka. Lavinia wstała i bez słowa wzięła

pudło z rąk Joan.

Zaniosła woskowe dziełko do okna, gdzie światło było lepsze, i przyjrzała się

starannie rzeźbie.

Centralnym jej punktem była mała, ale precyzyjnie wykonana postać kobiety w

oddanej z najdrobniejszymi szczegółami zielonej sukni. Postać leżała bezwładnie na podłodze

pokoju, z twarzą zwróconą do dołu. Suknia miała z tyłu głęboki dekolt. Jej skraj był

obramowany trzema rzędami drobnych falbanek, na których gdzieniegdzie naszyto małe

różyczki.

Uwagę Lavinii najmocniej przykuł jednak kolor prawdziwych włosów, które zdobiły

głowę miniaturowej postaci. Były to włosy blond, przetykanie srebrnymi pasmami. Takie

same jak włosy Joan.

Uniosła wzrok znak scenki.

-

Co za niezwykła i piękne wykonana rzeźba woskowa. Nie rozumiem tylko,

dlaczego przyniosła ją pani do mnie.

-

Proszę się jej dokładniej przyjrzeć. - Joan ciasno splotła dłonie na kolanach. -

Widzi pani tę czerwoną plamę na podłodze, pod kobietą?

-

Wygląda to tak, jakby ta postać leżała na czerwonym szalu albo kawałku

jedwabiu. - Lavinia zamilkła, ponieważ nagle zrozumiała, na co patrzy. - Dobry Boże.

-

Właśnie - odrzekła Joan. - Obok figurki ktoś namalował czerwoną plamę,

oznaczająca, niewątpliwie krew. Ta kobieta najwyraźniej nie żyje. To scena morderstwa.

Lavinia powoli opuściła pudło i spojrzała w oczy swojej rozmówczyni.

-

Ta figurka ma przedstawiać panią - stwierdziła. - Ktoś grozi pani śmiercią.

-

Tak uważam. - Joan spojrzała na odtworzoną w wosku scenkę. - W tej zielonej

sukni wystąpiłam na balu wydanym z okazji zaręczyn mojej córki.

Lavinia zamyśliła się na chwilę.

-

Czy jeszcze kiedyś miała ją pani na sobie?

-

Nic. Została uszyta specjalnie na ten bal. Potem nie było okazji, by ją włożyć.

-

Autor tej scenki musiał widzieć tę suknię. - Lavinia uważnie przyglądała się

woskowej postaci. - Ile osób było na zaręczynowym balu pani córki?

Usta Joan rozciągnęły się w smutnym uśmiechu.

- Niestety, lista gości zawiera ponad trzysta nazwisk.

-

Ach, tak. W takim razie mamy bardzo długą listę podejrzanych.

-

Owszem. Dziękuję Bogu, że moja córka na miesiąc wyjechała z Londynu. To by ją

bardzo zdenerwowało. Jeszcze nie doszła do siebie po wstrząsie, jakim była dla niej śmierć

ojca.

- Gdzie jest teraz pani córka?

- Maryanne bawi z wizytą u krewnych swojego narzeczonego, w ich posiadłości w

Yorkshire. Chcę. żeby ta sprawa została rozwiązana przed jej powrotem. Ufam. że

natychmiast rozpocznie pani dochodzenie.

Lavinia wiedziała, że kiedy ma się do czynienia z ludźmi z towarzystwa, trzeba

zachować ostrożność, bo mają oni wprawdzie pieniądze, ale często nie płacą rachunków.

- Rozumiem, że chce pani zlecić mi zadanie. Mam się dowiedzieć, kim jest osoba,

która przysłała pani tę woskową rzeźbę, tak? - zapytała ostrożnie.

- W jakim innym celu mogłabym się tu dzisiaj zjawić?

- Oczywiście. - Ludzie z towarzystwa potrafią też być dość opryskliwi i

wymagający, pomyślała Lavinia.

-

Pani Lakę, wspomniała pani, że już wcześniej zaczęła pani badać tę sprawę. Po

naszej rozmowie i przeczytaniu pani wizytówki przypuszczałam, że chętnie przyjmie pani

takie zlecenie. Czy pani propozycja jest nadal aktualna?

- Ależ tak - pośpiesznie zapewniła Lavinia. - Oczywiście. Z przyjemnością podejmę

się tego zadania. Może omówimy kwestię mojego honorarium?

-

Nie wchodźmy w szczegóły, nie ma takiej potrzeby. Nie dbam o to, na ile pani

wyceni swoje usługi, pod warunkiem, że będę z nich zadowolona. Po skończonym

dochodzeniu proszę mi przysłać rachunek, bez względu na jego wysokość. Zapewniam panią,

że zostanie pani wynagrodzona. - Joan uśmiechnęła się zimno. - Niech pani zapyta tych.

którzy robią ze mną interesy lub dostarczają zamówienia do mojego domu. Zaświadczą, że

zawsze dostają wynagrodzenie na czas.

Nietrudno będzie sprawdzić, czy to prawda, pomyślała Lavinia. Postanowiła nic

dyskutować więcej o zapłacie, żeby nie zdenerwować klientki, co mogłoby się skończyć

odwołaniem zlecenia.

- W takim razie zaczynajmy - zaproponowała. - Muszę pani zadać kilka pytań. Mam

nadzieję, że nie uzna pani tego za niepotrzebne wtrącanie się w pani prywatne życie...

Usłyszała, że drzwi frontowe się otwierają, i urwała.

Joan zesztywniała i zerknęła na zamknięte drzwi do salonu.

-

Zdaje się. że ma pani jeszcze jednego gościa. Pod żadnym pozorem nie wolno

pani nikomu mówić, jaki jest cel mojej wizyty.

-

Proszę się nie martwić. To pewnie moja siostrzenica wróciła z wizyty u nowej

znajomej, Priscilli Wortham. Lady Wortham zaprosiła ją dziś na herbatę. Była tak miła, że

przysłała po Emeline własny powóz.

Lavinia miała nadzieję, że nie zabrzmiało to jak przechwałka. Wiedziała, że

zaproszenie od lady Wortham niewiele znaczy dla kogoś takiego jak Joan Dove. Dla Emeline

natomiast był to prawdziwy przełom w życiu towarzyskim.

- Rozumiem. - Joan nie odrywała oczu od drzwi.

W holu jednak rozległ się męski głos.

-

Niech pani sobie nie robi kłopotu, pani Chilton. Sam znajdę drogę do salonu.

-

Do diabła - wymamrotała Lavinia. - Jak zwykle zjawia się zupełnie nie w porę.

Joan przeniosła na nią wzrok.

- Kto to taki? - zapytała.

Drzwi otworzyły się i do salonu wkroczył Tobias. Na widok Joan Dove zatrzymał się

jak wryty i skłonił się zadziwiająco uprzejmie.

- Witam panie. - Wyprostował się i z uniesioną brwią zerknął na Lavinię. - Widzę,

pani Lakę, że podczas mojej nieobecności uczyniła pani znaczny postęp. Doskonale.

- Kim jest ten dżentelmen? - jeszcze raz spytała Joan, tym razem ostrzejszym tonem.

Lavinia posłała intruzowi groźne spojrzenie.

-

Przedstawiam pani swojego wspólnika.

-

Nic pani nie wspominała o wspólniku.

-

Właśnie miałam pani o nim powiedzieć - uspokoiła ją Lavinia. - Oto pan

Tobias March. Pomaga mi w dochodzeniach.

-

.Ściśle mówiąc, to pani Lakę mi pomaga - odparował Tobias, patrząc na nią

znacząco.

Joan przyjrzała mu się badawczo i znów przeniosła wzrok na gospodynię.

-

Nie rozumiem.

-

To całkiem proste. - Lavinia celowo odwróciła się plecami do Tobiasa. -Pan

March i ja postanowiliśmy zostać wspólnikami na czas tej sprawy. Dla pani to prawdziwa

okazja. Jako moja klientka będzie pani mogła korzystać z usług nas obojga bez żadnych

dodatkowych kosztów.

- Można powiedzieć, dwa w jednym - dorzucił Tobias.

Lawinia starała się przywołać na twarz beztroski uśmiech.

-

March ma w tym sprawach nieco doświadczenia. Zapewniam, że jest

wyjątkowo dyskretny.

-

Rozumiem. - Joan zawahała się. Nie była całkiem zadowolona, ale

najwyraźniej uznała, że nie ma wyboru. - Dobrze.

Lavinia zwróciła się do Tobiasa i podała mu woskową rzeźbę.

- Pani Dove zjawiła się tu dzisiaj, ponieważ otrzymała coś takiego. Uważa, że ktoś w

ten sposób grozi jej śmiercią, a ja się z nią zgadzam. Pani Dove ma taką samą suknię jak ta, w

którą ubrana jest woskowa postać, no i kolor włosów się zgadza.

Tobias przez długą chwilę przyglądał się scence.

- To dziwne. Szantażyści zwykle zapowiadają, że ujawnią jakiś dawny sekret, nie

grożą od razu śmiercią. Po co zabijać kogoś, kto mógłby stać się źródłem dochodów?

Zapadła krótka, pełna napięcia cisza. Lavinia i Joan wymieniły spojrzenia.

-

Słuszna uwaga - niechętnie przyznała ta pierwsza.

-

Owszem - w zamyśleniu zgodziła się druga.

Lavinia zauważyła, że jej nowa klientka przygląda się Tobiasowi ze znacznie

większym zainteresowaniem niż przed chwilą. Ten odsunął od siebie woskową rzeźbę,

- Z drugiej strony nie wolno nam zapominać, że teraz mamy do czynienia z łajdakiem,

który już popełnił morderstwo. Być może uznał, że groźba śmierci szybciej skłoni ofiarę do

zapłacenia okupu.

Joan skinęła głową.

Lavinia doszła do wniosku, że czas znów przejąć kontrolę nad sytuacją. Tobias

najwyraźniej miał ochotę ją w tym wyręczyć. Spojrzała na Joan.

-

Muszę pani zadać bardzo osobiste pytanie.

-

Chce pani wiedzieć, co takiego Holton Felix znalazł w pamiętniku, że

postanowił mnie szantażować.

- Pomogłoby nam, gdybyśmy wiedzieli, czym pani groził.

Joan jeszcze raz badawczo zerknęła na Tobiasa.

-

Opowiem to jak najkrócej - odezwała się w końcu. - W wieku osiemnastu lat

zostałam sama na świecie i byłam zmuszona przyjąć posadę guwernantki. Kiedy skończyłam

dziewiętnaście lat, popełniłam błąd i oddałam serce człowiekowi, który był częstym gościem

w domu moich pracodawców. Wydawało mi się, że jestem zakochana, i wierzyłam, że moje

uczucie zostało w pełni odwzajemnione. Byłam tak niemądra, że dałam się uwieść.

-

Ach, tak - powiedziała cicho Lavinia.

-

Ten człowiek przywiózł mnie do Londynu i wynajął dla mnie niewielki dom.

Przez kilka miesięcy wszystko dobrze się układało. W swojej niewinności spodziewałam się,

że się pobierzemy. - Joan uśmiechnęła się gorzko. - Zrozumiałam swój błąd, kiedy się

dowiedziałam, że dawno już obiecał ożenić się z pewną bogatą panną z dobrego domu. Od

samego początku wiedział, że nigdy nie połączy nas ślub. Lavinia zacisnęła rękę w pięść.

-

Co za podły człowiek.

-

Owszem - przytaknęła Joan. - Ale historia jest całkiem banalna. W końcu,

rzecz jasna, mnie porzucił. Przestał płacić czynsz za dom. Wiedziałam, że przed końcem

miesiąca będę zmuszona się wyprowadzić. W czasie naszego romansu kochanek nie dał mi

nic takiego, co mogłabym zastawić lub sprzedać, a mnie nie przyszło do głowy, żeby

czegokolwiek od niego żądać, oprócz obietnic wiecznej miłości. Nie mogłam szukać posady

guwernantki, ponieważ nie miałam referencji.

-

I co pani zrobiła? - zapytała łagodnie Lavinia.

Joan spojrzała w okno, jakby w strugach deszczu dostrzegła coś fascynującego.

-

Nie lubię tego nawet wspominać - mówiła cicho dalej. -Byłam bardzo

przygnębiona. Przez tydzień każdej nocy chodziłam nad rzekę i zastanawiałam się, czy nie

skończyć tego koszmaru. Zawsze jednak przed świtem wracałam do domu. Ktoś mógłby

powiedzieć, że brakowało mi odwagi.

-

Wręcz przeciwnie - zaprotestowała Lavinia stanowczo. -Wykazała się pani

niezwykłą odwagą, nie ulegając pokusie. Kiedy upada w nas duch, nie potrafimy sobie

wyobrazić, jak przeżyjemy kolejny dzień, nie mówiąc już o całym życiu.

Wyczuła, że Tobias jej się przygląda, ale nie zareagowała. Joan zwróciła się do niej

trudnym do rozszyfrowania uśmiechem i znów zapatrzyła się w strugi deszczu.

- Pewnej nocy po powrocie znad rzeki zastałam czekającego na mnie na progu domu

Fieldinga Dove'a. Kiedy jeszcze byłam z kochankiem, spotkałam go kilkakrotnie, ale nie

znałam go zbyt dobrze. Dał mi do zrozumienia, że chciałby nawiązać ze mną bliższą

znajomość. Powiedział, żebym się nie martwiła, bo on zapłaci za wynajęcie domu. -

Uśmiechnęła się smutno. - Zrozumiałam, że chce zostać moim nowym opiekunem.

-

Co pani zrobiła? - spytała Lavinia.

-

Trudno się teraz tym chwalić, ale wtedy nagle odzyskałam poczucie dumy.

Powiedziałam mu, że nie szukam kochanka, ale będę mu wdzięczna za pożyczkę. Obiecałam

zwrócić pieniądze najszybciej, jak będę mogła. Ku mojemu zdziwieniu skinął tylko głową i

zapytał, w co chcę zainwestować te fundusze.

Tobias nieco sztywnym ruchem usiadł w fotelu.

-

Dove dał pani pieniądze?

-

Tak. - Joan uśmiechnęła się ze smutkiem. - I radę, co z nimi zrobić.

Przeznaczyłam je na pewną inwestycję budowlaną, którą mi polecił. Powstawały nowe domy

i sklepy, a my spotykaliśmy się i omawialiśmy interesy. Zaczęłam uważać Fieldinga za

przyjaciela. Kiedy kilka miesięcy później sprzedałam nieruchomości, dostałam za nie sumę,

która wtedy wydawała mi się fortuną. Natychmiast wysłałam do Fieldinga wiadomość, że

mogę mu zwrócić pożyczkę.

-

Jak zareagował? - zaciekawiła się Lavinia.

-

Złożył mi wizytę i poprosił o rękę. - Oczy Joan przysłonił cień wspomnień.

-Wtedy byłam już w nim głęboko zakochana. Przyjęłam jego oświadczyny.

Lavinia czuła, że łzy napływają jej pod powieki, i żeby nie pociekły na policzki, dwa

razy pociągnęła nosem. Na próżno. Tobias i Joan spojrzeli na nią zaskoczeni.

- Proszę wybaczyć, pani Dove, ale to taka wzruszająca historia - wyszeptała.

Wyszarpnęła chusteczkę z kieszeni, szybko wytarła oczy i wydmuchnęła nos tak dyskretnie,

jak tylko potrafiła.

Opuściła haftowany kwadracik batystu i spostrzegła, że Tobias przygląda jej się

kpiąco. Spojrzała na niego z pogardą. Ten człowiek był chyba pozbawiony jakiejkolwiek

wrażliwości. Ale przecież nie powinno to być dla niej niespodzianką. Złożyła chusteczkę i

wsunęła ją do kieszeni.

- Proszę mi wybaczyć śmiałość, pani Dovc, ale czy słusznie przypuszczam, że Holton

Felix chciał ujawnić związek, w jaki się pani wdała przed ślubem?

Joan spuściła wzrok na własne dłonie i skinęła głową.

-

Właśnie tak.

-

Cóż to był za niegodziwiec - stwierdziła Lavinia.

-

Ha - odezwał się Tobias. Lavinia zgromiła go wzrokiem, lecz nie zwrócił na to

uwagi. - Bez obrazy, ale nie rozumiem, dlaczego ujawnienie tej wiadomości miałoby grozić

skandalem. Przecież ten romans skończył się ponad dwadzieścia lat temu.

Joan zesztywniała.

- Panie March, moja córka zaręczyła się z dziedzicem fortuny Colchesterów. Jeśli

cokolwiek pan słyszał o tej rodzinie, to pan wie, że jego babka, lady Colchester, rządzi lwią

częścią rodzinnego majątku. Jest to dama niezmiernie surowa i wymagająca. Wystarczyłby

choć cień skandalu, a zmusiłaby wnuka do od wołania ślubu.

Tobias wzruszył ramionami.

- Nigdy bym nie pomyślał, że taka odgrzewana sensacja mogłaby spowodować tak

wielkie oburzenie.

Joan siedziała bez ruchu.

- Dobrze wiem, ile ryzykuję. Mój mąż był uszczęśliwiony, że będziemy skoligaceni z

Colchesterami. Nigdy nie zapomnę, ile szczęścia miał w oczach, kiedy tańczył z Maryanne na

jej balu zaręczynowym. A jeśli chodzi o córkę, to jest bezgranicznie zakochana w

narzeczonym. Nie dopuszczę, żeby cokolwiek przeszkodziło w zawarciu tego małżeństwa.

Panie March, czy teraz pan mnie rozumie?

Lavinia ruszyła do ataku, zanim Tobias zdołał się odezwać.

- Będę wdzięczna, jeśli zachowa pan swoje wątpliwości dla siebie. Co pan wie o

związkach małżeńskich zawieranych w elitarnych kręgach towarzyskich? Tu chodzi o

przyszłość młodej kobiety. Jej matka ma wszelkie prawo chronić ją przed

niebezpieczeństwem.

- Ależ oczywiście. - W oczach Tobiasa błyszczało ironiczne rozbawienie. -

Przepraszam, pani Dove. Moja wspólniczka ma rację. Nic nie wiem o związkach małżeńskich

zawieranych w elitarnych kręgach towarzyskich.

Ku zaskoczeniu Lavinii, Joan uśmiechnęła się.

-

Rozumiem - powiedziała cicho.

-

Zapewniam panią, że chociaż pan March nie należy do elity, to doskonale zna

się na prowadzeniu śledztwa - dodała pośpiesznie Lavinia, spoglądając ostro na Tobiasa. -

Prawda?

-

Zwykle dowiaduję się tego, co chcę wiedzieć - przyświadczył. Lavinia

ponownie zwróciła się do Joan:

-

Natychmiast zaczniemy badać tę sprawę.

- Od czego chce pani zacząć? - spytała Joan z niekłamanym zaciekawieniem.

Lavinia podeszła do stołu, na którym Tobias postawił pudło z woskową figurką.

Jeszcze raz uważnie przyjrzała się scence, studiując wszystkie najmniejsze szczegóły.

- To oczywiście nie jest dzieło amatora - oznajmiła. - Uważam, że powinniśmy zacząć

od rozmowy z ludźmi, którzy zajmują się tego rodzaju twórczością. Artystę zwykle można

poznać po stylu i technice. Przy odrobinie szczęścia może uda nam się znaleźć kogoś, kto

powie nam coś o charakterystycznych elementach tej rzeźby.

Tobias patrzył na nią ze źle ukrywanym zaskoczeniem.

- To niezły pomysł.

Lavinia zacisnęła zęby.

- Jak pani trafi do tych ekspertów od rzeźbienia w wosku? - zapytała Joan, zupełnie

nieświadoma toczącego się tuż obok niej pojedynku.

Lavinia wolno przeciągnęła palcem po drewnianym obramowaniu scenki.

-

Porozmawiam na ten temat z siostrzenicą. Od powrotu do Londynu Emeline

odwiedziła bardzo wiele muzeów i galerii. Z pewnością wie, w których z nich są wystawiane

rzeźby z wosku.

-

Doskonale. -Joan wstała z wdziękiem i poprawiła rękawiczki. - Na tym

skończymy. - Zamilkła na chwilę. - Chyba że mają państwo do mnie jeszcze, jakieś pytania.

-

Tylko jedno. -Lavinia zawahała się. -Obawiam się jednak, że uzna je pani za

zbyt śmiałe.

Jej klientka wydawała się rozbawiona tymi skrupułami.

-

Doprawdy, pani Lakę. Nie wyobrażam sobie śmielszego pytania niż to na

temat tajemnic z mojej przeszłości.

-

Chodzi mi 0 to, że moja siostrzenica, dzięki poparciu lady Wortham,

otrzymała kilka zaproszeń. Jeśli Emeline chce z nich skorzystać, musi dostać nowe suknie.

Czy byłaby pani tak łaskawa i zdradziła mi nazwisko swojej krawcowej?

Czuła, że Tobias błagalnie wzniósł oczy ku niebu, ale miała na tyle rozsądku, żeby nie

zareagować. Joan przyglądała się Lavinii z namysłem.

-

Madame Francesca jest bardzo droga.

-

No, cóż, zamierzam zamówić przynajmniej jedną lub dwie ładne suknie.

-

Przykro mi, ale przyjmuje nowe klientki, tylko jeśli mają rekomendacje.

Twarz Lavinii posmutniała.

-

Ach, tak. Rozumiem. Joan podeszła do drzwi.

-

Z przyjemnością panią zarekomenduję.

Jakiś czas później pokazali woskowe dziełko Emeline.

- Na waszym miejscu zaczęłabym od pani Yaughn z Half Crescent Lane. -

Dziewczyna przyglądała się rzeźbie z zafrasowaną miną. - Nie ma w całym Londynie osoby

bardziej biegłej w rzeźbieniu w wosku.

-

Nigdy o niej nie słyszałam - stwierdziła Lavinia.

-

Pewnie dlatego, że nie otrzymuje zbyt wielu zleceń.

-

A to dlaczego? - zaciekawił się Tobias. Emeline uniosła na niego wzrok.

-

Zrozumie pan, kiedy zobaczy pan jej dzieła.

7

Gratuluję, że udało się pani zapewnić sobie zapłatę za tę pracę. - Tobias siedział

niedbale na ławeczce wynajętego powozu. - Miło jest mieć pewność, że po skończonym

zadaniu otrzyma się wynagrodzenie.

- Przez pana omal nie straciłam klientki. - Lavinia ciaśniej okryła się wełnianą

peleryną, chroniącą ją przed wilgotnym chłodem. - Trudno o bardziej grubiańskie

zachowanie.

Tobias uśmiechnął się lekko.

- Przynajmniej nie wypytywałem jej o nazwisko krawcowej.

Lavinia, zignorowawszy tę uwagę, znacząco patrzyła przez okienko powozu.

Londyn zamienił się dziś w studium szarości. Mokre kamienie bruku błyszczały pod

ciężkim niebem. Deszcz skłonił większość ludzi do pozostania w domu. Ci, którzy odważyli

się wyjść w taką pogodę, poruszali się powozami lub przemykali pod ścianami domów.

Woźnice kulili się w swoich budkach, otuleni w ciepłe płaszcze, z czapkami naciągniętymi na

uszy.

- Chce pani usłyszeć dobrą radę? - zapytał przyjacielsko Tobias.

- Od pana? Niekoniecznie.

-

Niemniej jednak powiem pani kilka mądrych słów, które powinna pani

zapamiętać, jeśli nadal chce pani zajmować się swoją nową profesją.

Mimowolnie oderwała wzrok o ponurej ulicy. W końcu on miał doświadczenie.

-

Jakiej to rady chce mi pan udzielić?

-

Nigdy nie należy płakać, kiedy klienci opowiadają swoje smutne historie.

Odnoszą wtedy wrażenie, że pani uwierzy we wszystko, co usłyszy. Z doświadczenia wiem.

że klienci notorycznie kłamią. Nie ma powodu, aby zachęcać ich do tego łzami.

Lavinia spojrzała na niego szeroko rozwartymi oczami.

- Myśli pan, że pani Dove nas okłamała?

Wzruszył ramionami.

- Klienci zawsze kłamią. Jeśli nie zrezygnuje pani z wykonywania tego zawodu,

wkrótce się pani o tym przekona.

Zacisnęła dłonie na skraju peleryny.

- Nie wierzę, że pani Dove zmyśliła tę historię.

-

A skąd ta pewność? Uniosła dumnie głowę.

-

Mam bardzo wyostrzoną intuicję.

-

Mogę tylko wierzyć pani na słowo. Jak zwykle udało mu się ją zdenerwować.

-

Otóż powiem panu, że moi rodzice byli wytrawnymi znawcami mesmeryzmu i

sami go praktykowali. W bardzo wczesnym wieku zaczęłam im pomagać. Kiedy zmarli, sama

przez jakiś czas dla zarobku przyjmowałam ludzi na seansach terapeutycznych. W dziedzinie

uzdrawiania za pomocą sił magnetycznych intuicja jest sprawą podstawową. Ojciec nieraz mi

powtarzał, że jestem w tym bardzo utalentowana.

-

Cholera jasna. Moją wspólniczką została kobieta, która wierzy, że można

leczyć zwierzęcym magnetyzmem. Czym sobie na to zasłużyłem?

Uśmiechnęła się do niego z rezerwą.

-

Cieszę się, że jest panu wesoło, ale to nie zmienia faktu, że wierzę w to, co

powiedziała nam pani Dove. -Urwała. - W każdym razie w większość tego, co od niej

usłyszeliśmy.

-

Zgadzam się, że pewnie wszystkiego nie wymyśliła - rzekł, wzruszając

ramionami. - Podejrzewam, że jest na tyle sprytna, by wiedzieć, iż przeplatając fakty z fikcją,

tworzy się najbardziej wiarygodne historie.

-

Jest pan bardzo cyniczny.

- W tym zawodzie to zaleta.

Zmrużyła lekko oczy.

-

Jednego jestem pewna. Nie kłamała, kiedy mówiła o swojej miłości do męża.

-

Jeśli będzie pani wykonywać ten zawód wystarczająco długo, w końcu się

pani przekona, że wszyscy klienci kłamią, kiedy mówią o miłości.

Powóz zatrzymał się, zanim zdążyła odpowiedzieć. Tobias otworzył drzwi i zaczął

wysiadać. Zauważyła jednak, że nie zeskoczył lekko na chodnik. Poruszał się ostrożnie, jak

człowiek, któremu coś dokucza. Kiedy się odwrócił, żeby jej pomóc, nie zobaczyła na jego

twarzy nawet cienia grymasu bólu.

Gdy poczuła dotyk jego mocnej ręki, przeszedł ją lekki dreszcz. Pozwoliła się

zaprowadzić pod drzwi i ukryła zmieszanie, udając, że rozgląda się z wielkim

zainteresowaniem.

Half Crescent Lane była ciasną, wąską uliczką. Wiła się wśród rzucających głęboki

cień kamiennych murów. Zapewne nigdy nie docierało tu zbyt wiele słońca, ale takiego dnia

jak ten panował tu mrok niczym w krypcie.

Tobias zapukał głośno do drzwi. W środku rozległy się kroki, a po chwili zobaczyli

leciwą gospodynię, nieufnie spoglądającą na Tobiasa.

- O co chodzi? - spytała głośno, jak to zwykle czynią ludzie niedosłyszący.

Tobias skrzywił się i cofnął o krok.

-

Chcemy się widzieć z panią Vaughn. Gospodyni przyłożyła do

ucha zwiniętą dłoń.

-

Co takiego?

-

Chcemy się widzieć z artystką, która rzeźbi w wosku -powiedziała Lavinia,

starannie wymawiając każde słowo.

-

Trzeba kupić bilet- gromko oznajmiła gospodyni. - Pani Vaughn teraz już

nikogo nie wpuszcza do galerii bez biletu. Za dużo ludzi chciało za darmo wejść do środka.

Mówili, że chcą jej zlecić jakąś pracę, a kiedy już się dostali do środka, oglądali sobie figury i

wychodzili.

-

Nie chcemy oglądać jej rzeźb - odrzekła głośno Lavinia. -Chcemy z nią o

czymś porozmawiać.

-

Słyszałam już takie wymówki. Nie dam się nabrać, i tyle. Nikt tu nie wejdzie

bez biletu.

-

Dobrze. -Tobias położył kilka monet na dłoni gospodyni. -Czy tyle wystarczy

na dwa bilety?

Kobieta przeliczyła pieniądze.

- A wystarczy, wystarczy - stwierdziła i odsunęła się od drzwi.

Lavinia weszła do wąskiego mrocznego holu, Tobias podążył jej śladem. Kiedy drzwi

się za nim zamknęły, mrok stał się jeszcze gęściejszy.

Gospodyni poprowadziła ich ciemnym korytarzem.

- Tędy, proszę.

Lavinia zerknęła na swego towarzysza. Lekkim ruchem dłoni dał jej znak, żeby poszła

przodem.

Bez słowa doszli za gospodynią do ciężkich drzwi na samym końcu. Otworzyła je

zamaszystym, teatralnym gestem.

- Wchodźcie! - krzyknęła. - Spotkacie się panią Vaughn za chwilę.

-

Dziękuję. - Lavinia weszła do słabo oświetlonej sali i zatrzymała się jak wryta,

widząc, że zebrało się tu już sporo osób. - Nie wiedziałam, że pani Vaughn ma już jakichś

gości.

Gospodyni prychnęła i zamknęła drzwi, zostawiając Tobiasa i Lavinię na środku

pokoju pełnego ludzi.

Ciężkie draperie zasłaniały dwa wąskie okna, nie dopuszczając światła z zewnątrz.

Jedyne oświetlenie stanowiły dwie świece w dużym, bogato zdobionym świeczniku na

fortepianie. Panowała tu wyjątkowo chłodna atmosfera. Zdawała się emanować z mroku

otaczającego gości. Lavinia spostrzegła, że na kominku nie pali się ogień.

Goście siedzieli i stali w najróżniejszych pozach. Mężczyzna w elegancko

zawiązanym fularze, siedząc w głębokim fotelu, spokojnie czytał gazetę, chociaż świeca nic

rzucała na nią światła. Pulchna kobieta w sukni z długimi rękawami siedziała przy

fortepianie. Miała na sobie obszerny biały fartuch. Gęste, siwe włosy, upięte w ciężki węzeł,

okrywał koronkowy czepek. Jej palce zawisły w powietrzu tuż nad klawiszami, jakby właśnie

skończyła grać jeden utwór i zamierzała rozpocząć następny.

W pobliżu wygasłego kominka siedział mężczyzna z niedopitą szklaneczką brandy w

ręku. Obok dwóch innych panów grało w szachy.

Długi, wąski pokój spowijała niesamowita cisza. Żadna głowa się nie odwróciła, żeby

się przyjrzeć nowo przybyłym. Nikt się nie poruszył. Nikt się nie odezwał. Fortepian milczał.

Wyglądało to tak, jakby wszyscy tu skamienieli, schwytani w trakcie jakiejś czynności.

- Dobry Boże - wyszeptała Lavinia.

Tobias minął ją i podszedł do szachistów, rozgrywających mecz, który miał na zawsze

pozostać niedokończony.

- Zadziwiające - powiedział. - Widziałem już figury woskowe, ale żadna nie była tak

realistyczna jak te tutaj.

Lavinia podeszła wolno do postaci czytającej mały tomik. Woskowa głowa pochylała

się pod naturalnym kątem nad lekturą. Szklane oczy wydawały się zafascynowane treścią

książki. Między brwiami rysowała się drobna zmarszczka, a na grzbiecie poznaczonej

żyłkami dłoni wyrastały drobne wioski.

-

Można by pomyśleć, że któraś z nich zaraz poruszy się lub przemówi -

wyszeptała. - Te żyłki mają taką naturalną niebieskawą barwę, proszę spojrzeć na bladość

policzków tej kobiety. Można się tu poczuć trochę nieswojo, prawda?

-

Pani siostrzenica mówiła nam, że większość twórców takich figur używa

ubrań, biżuterii i innych akcesoriów, żeby nadać im pozory życia. - Tobias podszedł do

kobiety ubranej w modną suknię. Palce rzeźby bezwiednie bawiły się wachlarzem. Nieśmiały

uśmiech wydawał się błąkać po twarzy. -Jednak pani Vaughn to mistrzyni w swoim

zawodzie, artystka, która nie musi uciekać się do sztuczek. Te figury są pięknie wyrzeźbione.

Siedząca przy pianinie kobieta w fartuchu i koronkowym czepku skłoniła się im

głęboko.

- Dziękuję panu - powiedziała, śmiejąc się wesoło.

Lavinia stłumiła okrzyk zaskoczenia i gwałtownie cofnęła się o krok. Zderzyła się z

dandysem, który spoglądał na nią z dezaprobatą przez monokl. Rzuciła się w bok, jakby się

bała, że figura chce jej dotknąć. Omal przy tym nie upuściła przyniesionej z domu paczki.

Odzyskała równowagę, zmieszana, potrząsnęła połami peleryny i z wysiłkiem

przybrała uprzejmy wyraz twarzy.

-

Pani Vaughn, prawda? - spytała energicznie.

-

Owszem.

-

Nazywam się Lavinia Lakę, a to jest pan March.

Pani Vaughn wstała zza fortepianu. Kiedy się uśmiechnęła, w jej policzkach pojawiły

się dołeczki.

- Witam w mojej sali wystawowej. Mogą państwo oglądać figury, jak długo sobie

państwo życzą.

Tobias skłonił głowę.

-

Moje gratulacje. To prawdziwie zadziwiająca kolekcja.

-

Pański podziw sprawia mi wielką przyjemność. - Pani Vaughn spojrzała na

jego towarzyszkę z rozbawieniem w oczach. - Coś mi jednak mówi, że opinia pani Lakę jest

mniej entuzjastyczna.

-

Wcale nie - zaprotestowała szybko Lavinia. - Po prostu pani dzieła zrobiły na

mnie wielkie, ale... niespodziewane wrażenie. Można powiedzieć, uderzające. To znaczy,

czuję się tak. jakby w tym pokoju było pełno ludzi, którzy... jak to wyrazić...

-

Ludzi, którzy nie są całkiem żywi, ale i nie całkiem martwi? To pani miała na

myśli?

Lavinia uśmiechnęła się blado.

-

Pani umiejętności są. imponujące.

-

Dziękuję pani. Widzę jednak, że należą państwo do tych, którzy w pobliżu

moich dzieł czują się trochę nieswojo.

-

Ależ nie, chodzi tylko o to, że pani figury wyglądają jak żywe. - A raczej

jakby były żywe przed chwilą, dodała Lavinia w myślach. Nie chciała jednak głośno wyrażać

swoich wątpliwości. W końcu ta kobieta była artystką, a wszyscy wiedzą, że artyści bywają

ekscentryczni i nieprzewidywalni.

W policzkach pani Vaughn znów pojawiły się dołeczki. Uspokajająco uniosła dłoń.

-

Proszę się nie martwić, że mnie pani urazi. Wiem, że moje prace nie każdemu

odpowiadają.

-

Nic można zaprzeczyć, że są interesujące - odezwał się Tobias.

-

Mimo to mam wrażenie, że przyszli tu państwo, żeby złożyć zamówienie na

portret rodzinny.

-

Jest pani bardzo spostrzegawcza. - Tobias przyjrzał się elegancko

wymodelowanej szyi kobiety z wachlarzem. – Może dlatego pani rzeźby wyglądają tak

realistycznie.

Pani Vaughn znów się roześmiała.

- Pochlebiam sobie, że potrafię odnaleźć prawdę ukrytą tuż pod powierzchnią

pozorów. Ma pan całkowitą rację. Ta zdolność jest niezbędna przy tworzeniu realistycznych

portretów. Ale żeby tchnąć w figurę życie, trzeba czegoś więcej. Należy przykładać wagę do

szczegółów. Drobnych zmarszczek w kącikach powiek, odpowiedniego rozmieszczenia

żyłek, tak żeby się wydawało, iż pulsuje w nich krew.

Tobias skinął głową.

- Rozumiem.

Lavinia przypomniała sobie niezwykle misternie wykonane szczegóły woskowej

scenki ukrytej w pudle i znieruchomiała. A jeśli zrządzenie losu doprowadziło ich

bezpośrednio do mordercy? Wymieniła spojrzenie z Tobiasem, ale ten tylko lekko potrząsnął

głową.

Wzięła głęboki oddech, żeby się uspokoić. Oczywiście miał rację. To byłby zbyt

nieprawdopodobny zbieg okoliczności, gdyby tak od razu natrafili na mordercę. Z drugiej

jednak strony, ilu doświadczonych twórców figur woskowych można znaleźć w Londynie?

Na pewno niezbyt wielu. Emeline bez wahania umieściła panią Vaughn na pierwszym

miejscu listy najlepszych.

Jakby czytając w myślach Lavinii, pani Vaughn zerknęła na nią i uśmiechnęła się

szeroko.

Lavinia doszła do wniosku, że to niepokojąca bliskość figur woskowych nie pozwala

jej myśleć logicznie. Co się z nią, do diabła, dzieje? Ta niska wesoła kobieta miałaby być

morderczynią.

- Właśnie na ten temat przyszliśmy z panią porozmawiać - oznajmił Tobias.

- O artystycznym odtwarzaniu szczegółów? - Pani Vaughn się rozpromieniła. - To

bardzo ciekawe. Ponad wszystko uwielbiam rozmawiać o swojej pracy.

Lavinia postawiła pudło na najbliższym stole.

-

Proszę łaskawie spojrzeć na to dzieło. Jesteśmy ciekawi, czy może nam pani

coś powiedzieć o jego autorze. Bylibyśmy za to bardzo wdzięczni.

-

Nie jest podpisane? - Artystka podeszła do stolika. - To dość niespotykane.

-

Myślę, że kiedy zobaczy pani to dziełko, zrozumie pani, dlaczego autor nie

zostawił swojego podpisu - powiedział Tobias z ironią.

Lavinia rozwiązała sznurek, materiał opadł z pudła i ukazała się nieprzyjemna scenka.

- Coś takiego. - Pani Vaughn wyjęła z kieszeni fartucha okulary i wsunęła je na nos.

Nie spuszczała wzroku ze scenki. - Coś takiego...

Między jej brwiami pojawiła się zmarszczka. Wzięła woskową scenkę i postawiła na

fortepianie. Lavinia poszła za nią. Świece oświetlały migotliwym światłem miniaturową salę

balową i martwą kobietę.

-

Czy słusznie zakładam, że nie jest to ilustracja do sztuki lub powieści? -

zapytała pani Vaughn, nie odwracając wzroku od woskowej rzeźby.

-

Bardzo słusznie. - Tobias stanął obok Lavinii. - Naszym zdaniem, jest to

groźba. Chcemy znaleźć artystę, który wykonał tę pracę.

-

O, tak - wyszeptała pani Vaughn. - Doskonale rozumiem, dlaczego chcą

państwo to zrobić. W tej małej scence kryje się tyle złych intencji. Wielka złość i wielka

nienawiść. Czy przysłano to do pani? Nie, raczej nie. Włosy figurki są jasne, lekko siwiejące.

Pani jest młodsza, a włosy ma pani rude, prawda?

Tobias zerknął na głowę swej wspólniczki; jego spojrzenie było trudne do

rozszyfrowania.

-

Tak, są bardzo rude. Lavinia zgromiła go wzrokiem.

-

Zupełnie niepotrzebna uwaga na temat osobisty - zganiła go.

-

Ależ to tylko stwierdzenie faktu.

Nie tylko to, pomyślała. Zaciekawiło ją, czy Tobias nie należy do mężczyzn, którzy

mają uprzedzenia do rudowłosych kobiet. Może wierzył w te bzdury o ognistym

temperamencie i trudnym charakterze rudzielców?

Pani Vaughn podniosła wzrok.

-

W jaki sposób ta scenka dostała się w państwa ręce?

-

Zostawiono ją na progu domu kogoś, kogo znamy - wyjaśnił Tobias.

-

To bardzo dziwne. - Artystka zawahała się. - Muszę powiedzieć, że dziełko

jest bardzo pięknie wykonane, mimo swojej nieprzyjemnej wymowy.

-

Czy kiedykolwiek widziała pani rzeźbę w wosku tak misternie wykonaną? -

zapytała Lavinia.

-

To znaczy, oprócz własnych? Nie. - Pani Vaughn wolno zdjęła okulary. - Nie

widziałam. Regularnie odwiedzam galerie i wystawy, żeby obejrzeć prace konkurencji.

Zapamiętałabym kogoś tak utalentowanego.

-

Czyli możemy założyć, że autor publicznie nie wystawia swoich prac? -

upewnił się Tobias.

Pani Vaughn zmarszczyła czoło.

- Nic powiedziałabym tak. Artysta o tak wielkim talencie nie oparłby się pokusie

pokazania swojego dzieła. Każdy pragnie, żeby jego pracę obejrzano i doceniono.

- Bez tego trudno zarobić na życie - dodała Lavinia.

Kobieta stanowczo potrząsnęła głową.

- Tu nie chodzi tylko o pieniądze. W zasadzie, jeśli artysta jest bogaty, pieniądze nie

grają żadnej roli.

Lavinia spojrzała na stojącą tuż obok fascynującą figurę woskową.

-

Rozumiem - stwierdziła.

-

Nie ma zbyt wielu doświadczonych artystów, wykonujących rzeźby z wosku -

ciągnęła pani Vaughn. - Obawiam się, że ta dziedzina twórczości szybko spada z poziomu

prawdziwej sztuki i staje się tanią rozrywką dla gawiedzi. Winne temu są najnowsze

nieprzyjemne wydarzenia we Francji, te wszystkie maski pośmiertne, które musiała wykonać

madame Tussaud po tym, jak opadło ostrze gilotyny. Publiczność poznała smak sztuki, która

budzi dreszcz grozy.

Tak jakby jej sztuka nie wywoływała dreszczy, pomyślała Lavinia.

- Bardzo dziękujemy za wszystko, co nam pani powiedziała o tej pracy. - Zaczęła

pakować scenkę do pudła. – Miałam nadzieję, że naprowadzi nas pani na jakiś ślad. Wydaje

mi się jednak, że będziemy musieli wybrać inną ścieżkę poszukiwań.

Okrągła twarz pani Vaughn nagle spochmurniała.

- Ufam, że będziecie ostrożni.

W oczach Tobiasa pojawił się chłodny błysk zainteresowania.

- Co pani chce przez to powiedzieć?

Pani Vaughn patrzyła na Lavinię. obwiązującą pudło sznurkiem.

- Autor tej scenki najwyraźniej miał zamiar przerazić osobę, do której została

wysłana.

Lavinia przypomniała sobie wystraszone oczy pani Dove.

- Jeśli rzeczywiście miał taki zamiar, to zapewniam panią, że udało mu się to

osiągnąć.

Pani Vaughn zacisnęła usta.

- Żałuję, że nie mogę podać państwu nazwiska osoby, która stworzyła to dziełko.

Mogę tylko powiedzieć, że szukacie kogoś dyszącego żądzą zemsty albo wymierzenia kary.

Z doświadczenia wiem, że tylko jedno uczucie może się tak całkowicie przekształcić w

nienawiść. Lavinia znieruchomiała.

-

Jakie?

-

Miłość. - Pani Vaughn znów się uśmiechnęła. Iskierki wesołości znów

zamigotały w jej oczach. - To najniebezpieczniejsze ze wszystkich uczuć.

8

Nie wiem jak pan, panie March, ale ja koniecznie muszę zażyć coś na uspokojenie

nerwów - oznajmiła Lavinia, wchodząc do swojego gabinetu. - Pani Vaughn i jej kolekcja

figur woskowych zrobiły na mnie bardzo nieprzyjemne wrażenie.

Tobias starannie zamknął drzwi i spojrzał na nią ze zrozumieniem.

-

Po raz pierwszy w jakiejś sprawie całkowicie się zgadzamy.

-

W tym przypadku herbata nie odniesie pożądanego skutku. Tu trzeba czegoś

mocniejszego.

Podeszła do dębowego kredensu i wyjęła z niego niemal pełną kryształową karafkę.

-

Mamy szczęście - oznajmiła. - Zdaje się, że znalazłam lekarstwo na to, co nam

dokucza. Proszę dołożyć drewna do ognia, a ja napełnię szklanki.

-

Świetny pomysł. - Tobias podszedł do kominka i sztywno przyklęknął na

jedno kolano, krzywiąc się przy tym lekko.

Lavinia zmarszczyła czoło, na chwilę przerwawszy nalewanie trunku.

- Zranił się pan w nogę?

- Zdarzyło mi się małe potknięcie. - Skupił się na dokładaniu do ognia. - Noga dobrze

się zagoiła, ale w takie dni jak dzisiaj przypomina mi dawny błąd.

-

Błąd?

-

Niech pani nie zaprząta sobie tym głowy. - Skończył dokładać do kominka,

chwycił się półki nad nim i wstał. Kiedy odwrócił się do Lavinii, miał uprzejmy, niewiele

mówiący wyraz twarzy. - Zapewniam, że to nic poważnego.

Widać było, że nie ma ochoty na dalsze wyjaśnienia, a zresztą stan jego nogi nic

powinien jej obchodzić. Co więcej, nie miała powodu, żeby odczuwać choćby cień

współczucia dla Tobiasa Marcha. Niemniej jednak trochę się o niego martwiła.

Chyba dostrzegł to w jej oczach, ponieważ spojrzał na nią twardo i z irytacją.

-

Kieliszek sherry wszystko załatwi - mruknął.

-

Nie musi się pan na mnie od razu złościć. - Napełniła drugi kieliszek. -

Chciałam po prostu być uprzejma.

-

Między nami nie ma miejsca na tego rodzaju gesty, łaskawa pani. Proszę nie

zapominać, że jesteśmy wspólnikami.

Wręczyła mu kieliszek.

-

Czy w naszym zawodzie istnieje jakaś zasada, która mówi, że wspólnicy nic

mogą odnosić się do siebie miło?

-

Tak. - Jednym haustem wypił większą część trunku. -Właśnie ją

wprowadziłem.

-

Rozumiem.

Lavinia również wypiła spory łyk sherry i humor jej się trochę poprawił. Jeśli ten

człowiek nie chce, żeby się o niego troszczyła. to na pewno nie będzie tego robić na siłę.

Podeszła do fotela przy kominku i opadła na niego z westchnieniem ulgi. Bijący od

ognia żar sprawił, że nie czuła już wilgotnego chłodu, który zdawał się ją otaczać od wyjścia

z galerii pani Vaughn.

Tobias zajął fotel naprzeciw niej, nie czekając na zaproszenie. Przez kilka minut

siedzieli w milczeniu, sącząc trunek z kieliszków. Tobias zaczął rozcierać lewą nogę.

Lavinia nie wytrzymała.

-

Jeśli noga tak bardzo pana boli, to może spróbuję trochę panu ulżyć za pomocą

kuracji mesmerycznej.

-

Niech sobie pani to wybije z głowy - odparł. - Proszę się nie obrazić, ale pod

żadnym pozorem nie dopuszczę do tego, żeby mnie pani wprawiła w trans.

Lavinia zesztywniała.

- Jak pan sobie życzy. Nie ma powodu być niegrzecznym.

Skrzywił się lekko.

-

Z całym szacunkiem, ale nie wierzę w tak zwane moce mesmeryzmu. Moi

rodzice byli naukowcami. Zgadzali się z wynikami badań, przeprowadzonych przez doktora

Franklina i Lavoisiera. Te wszystkie opowieści o wprawianiu ludzi w leczniczy trans za

pomocą wzroku lub magnesów to całkowita bzdura. Pokazy tego typu są jedynie rozrywką

dla łatwowiernych.

-

Akurat. Te badania zostały przeprowadzone trzydzieści lat temu i na dodatek

w Paryżu. Na pana miejscu nic przywiązywałabym do nich zbyt wielkiej wagi. Niech pan

zauważy, że wcale nie zmniejszyły zainteresowania zwierzęcym magnetyzmem wśród ludzi.

-

Owszem, zauważyłem to - odrzekł Tobias. - Bardzo źle to świadczy o ludzkiej

inteligencji.

Gdyby miała trochę rozsądku, powinna na tym zakończyć rozmowę, ale nie mogła się

oprzeć pokusie, żeby nie dowiedzieć się czegoś więcej.

-

Pana rodzice studiowali nauki ścisłe?

-

Ojciec prowadził, między innymi, badania nad elektrycznością. Matkę bardzo

interesowała chemia.

-

To interesujące. Czy nadal zajmują się tymi badaniami?

-

Oboje zginęli podczas wybuchu w swojej pracowni.

Lavinii zaparło dech.

-

To straszne.

-

Z tego, co przeczytałem w ich ostatnim liście, wnoszę, że wpadli na pomysł

połączenia tych dwóch rodzajów badań. Postanowili wykonać kilka eksperymentów z

pewnymi lotnymi substancjami chemicznymi i jakimś urządzeniem elektrycznym. Okazało

się to katastrofą.

Lavinia zadrżała.

-

Dzięki Bogu, że panu nic się nie stało.

-

Byłem wtedy w Oksfordzie. Wróciłem do domu, żeby pochować rodziców.

-

Czy po ich śmierci wrócił pan na studia?

-

To było niemożliwe. - Tobias objął kieliszek palcami. -Wybuch zniszczył

dom, a rodzice nie mieli żadnych pieniędzy. Wszystkie środki finansowe przeznaczyli na ten

ostatni wielki eksperyment.

-

Rozumiem. - Lavinia oparła głowę o zagłówek fotela. -To tragiczna historia.

-

Zdarzyła się wiele lat temu. - Pociągnął łyk sherry i opuścił kieliszek. - A pani

rodzice?

-

Dostali zaproszenie do Ameryki na serię pokazów mesmeryzmu. Przyjęli je.

Statek zatonął. Wszyscy na pokładzie zginęli.

Szczęki Tobiasa zacisnęły się kurczowo.

-

Bardzo mi przykro. - Zerknął na nią. - Powiedziała pani, że asystowała im w

pokazach. Jak to się stało, że nie popłynęła pani z nimi?

-

Wyszłam za mąż. Dżentelmen, który zaprosił rodziców do Ameryki, nie chciał

płacić za podróż dwóch dodatkowych osób. Zresztą John i tak nie był do tego pomysłu

nastawiony zbyt entuzjastycznie. Widzi pan, on był poetą. Jego zdaniem, Ameryka nie jest

odpowiednim miejscem do poważnej kontemplacji metafizycznej.

Tobias skinął głową.

- Niewątpliwie miał rację. Kiedy zmarł pani mąż?

-

Półtora roku po ślubie. Zabrała go choroba.

-

Wyrazy współczucia.

-

Dziękuję.

Od śmierci męża minęło niemal dziesięć lat i słodkie, miłe wspomnienia o Johnie teraz

przypominały Lavinii niewyraźny, stary sen.

- Proszę wybaczyć, że o to pytam, ale czy pani mąż kiedykolwiek opublikował swoje

wiersze?

Westchnęła.

-

Nie. Choć oczywiście były to piękne utwory.

-

Rozumiem.

-

Nie doceniono go, co się często zdarza geniuszom poezji.

-

Owszem, słyszałem, że nie należy to do rzadkości. -Zamilkł na chwilę. - Czy

mogę zapytać, jak dała sobie pani radę finansowo? Czy mąż miał jakieś inne źródła

dochodów?

-

W ciągu naszego małżeństwa utrzymywałam nas oboje, organizując seanse

terapii mesmerycznej. Po śmierci Johna jeszcze przez kilka lat wykonywałam ten zawód.

- Dlaczego pani z niego zrezygnowała?

Lavinia wypiła łyk sherry.

-

W pewniej małej wiosce na północy kraju miał miejsce niefortunny wypadek.

-

Jaki?

-

Wolałabym o tym nie rozmawiać. Powiem tylko, że skłonił mnie do obrania

innej drogi zawodowej.

-

Ach, tak. A kiedy zamieszkała pani z panną Emeline?

-

Sześć lat temu, po tym, jak jej rodzice zginęli w wypadku na drodze. -Lavinia

doszła do wniosku, że najwyższy czas zmienić temat. -Moja siostrzenica powiedziała, że

kiedy zobaczymy prace pani Vaughn, zrozumiemy, dlaczego nie otrzymuje wielu zamówień

na swoje figury. Chyba wiem, co miała na myśli.

-

Tak?

-

Być może jej dzieła zbytnio przypominają żywych ludzi. Na mnie te figury

zrobiły... - zawahała się, szukając odpowiedniego słowa - bardzo niepokojące wrażenie.

-

Może taka jest natura figur woskowych. -Tobias w zadumie wpatrzył się w

resztki sherry w kieliszku. - To nie jest zimne tworzywo, jak kamień czy glina. W

przeciwieństwie do malarstwa pozwala na więcej niż dwa wymiary. Nic bardziej nie

przypomina ludzkiego ciała niż dobrze wymodelowany i pomalowany wosk.

-

Czy zauważył pan, że pani Vaughn używa prawdziwych włosów do

wykończenia rąk swoich figur oraz do brwi i rzęs?

-

Owszem.

-

Jej prace są niezwykłe, ale nie chciałabym, żeby któraś z tych figur siedziała tu

teraz z nami. - Lavinia zadrżała. -Dziadek na portrecie zawieszonym nad kominkiem to jedno,

a trójwymiarowa figura naturalnych rozmiarów, siedząca w fotelu za biurkiem i do złudzenia

przypominająca zmarłego członka rodziny, to zupełnie co innego.

- Rzeczywiście. - Tobias z zamyśleniem spojrzał w ogień.

Zapadła cisza, przerywana jedynie strzelaniem płonących drew.

Po chwili Lavinia wstała i przyniosła karafkę z kredensu. Ponownie napełniła kieliszki

i znów usiadła. Tym razem zostawiła karafkę na stoliku przy fotelu.

Obecność Tobiasa wywoływała w niej dziwne emocje. Powtarzała sobie co prawda w

duchu, że nie mają ze sobą nic wspólnego, oczywiście jeśli nie liczyć zamordowanego

szantażysty, zaginionego pamiętnika i umowy o współpracy, która wkrótce miała się

zakończyć. Trudno jej jednak było nie brać tych spraw pod uwagę.

Tobias wyciągnął lewą nogę, jakby chciał przybrać wygodniejszą pozycję.

- Proponuję, żebyśmy wrócili do najpilniejszej sprawy - powiedział. - Zastanawiałem

się, co dalej robić. Uderzyło mnie, że pani Vaughn nie była zbyt pomocna. Cała ta gadanina o

miłości, która często zamienia się w nienawiść, była zupełnie niepotrzebna.

-

To się jeszcze okaże.

-

Na pewno nie naprowadziło nas to na żaden ślad. Wcale nie jestem pewien,

czy rozmowy z właścicielami galerii figur woskowych to ruch w dobrym kierunku.

- Czy ma pan lepszy pomysł? - zapytała bez ogródek.

Zawahał się.

- Przekazałem swoim informatorom, że dobrze zapłacę za każdą wiadomość o

pamiętniku. Muszę jednak przyznać, że nie otrzymałem jeszcze od nich żadnego sygnału.

-

Innymi słowy, nie ma pan lepszego pomysłu. Tobias Zabębnił palcami o

oparcie fotela. Nagle wstał.

-

Nie, nie mam - przyznał.

-

W takim razie porozmawiajmy z innymi właścicielami galerii - rzekła Lavinia,

patrząc na niego czujnie.

-

Chyba tak. - Oparł się o gzyms kominka i przyglądał jej się z trudnym do

odczytania wyrazem twarzy. - Ale byłoby lepiej, gdybym sam przeprowadził resztę tych

rozmów.

-

Co takiego? - Gwałtownie odstawiła kieliszek i zerwała się na równe nogi. -

Niech pan sobie nawet nie wyobraża, że pan tak zrobi. Nie chcę w ogóle o tym słyszeć.

-

Ta sprawa z każdą chwilą staje się coraz bardziej skomplikowana i

niebezpieczna. Niełatwo będzie ją rozwiązać i nie podoba mi się, że chce się pani w nią tak

mocno angażować.

-

Już jestem w nią zaangażowana. Może pan zapomniał, ale nie tylko mam

klientkę, która zleciła mi jej zbadanie, ale sama byłam jedną z ofiar szantażu Holtona Felixa.

-

Oczywiście, cały czas radziłbym się pani i o wszystkim na bieżąco

informował.

-

Bzdura. Wiem, o co panu chodzi. - Oparła dłonie na biodrach. - Próbuje mi

pan podkraść klientkę.

-

Do diabła, Lavinio, pani klientka nic mnie nie obchodzi. Staram się tylko

zapewnić pani bezpieczeństwo.

-

Potrafię sama o siebie zadbać, panie March. Robię to od wielu lat. To tylko

wybieg, żeby odebrać mi klientkę, ale ja nigdy do tego nie dopuszczę.

Ujął ją delikatnie za podbródek.

-

Nie spotkałem jeszcze bardziej upartej i trudniejszej kobiety.

-

W pańskich ustach to jest komplement.

Ciepło jego palców sprawiło, że nie mogła się poruszyć, niczym w mesmerycznym

transie. Bardzo wyraźnie, niemal boleśnie, odczuwała jego bliskość. Nagle zakręciło jej się w

głowie.

Stoi zbyt blisko mnie, pomyślała. Powinna odstąpić o krok, oddalić się. Jednak nie

znajdowała w sobie tyle silnej woli, żeby to zrobić.

-

Jest coś, o co chciałem panią zapytać - odezwał się Tobias bardzo cicho.

-

Jeśli chce pan wiedzieć, czy odstąpię panu klientkę, to nie ma pan po co pytać.

-

Moje pytanie nie ma nic wspólnego z Joan Dove. - Nadal dotykał jej

podbródka. - Chciałbym wiedzieć, czy naprawdę aż tak nie znosi mnie pani za to, co

wydarzyło się we Włoszech.

Takiego pytania wcale się nie spodziewała.

-

Słucham? - zapytała oszołomiona.

-

Przecież pani słyszała.

-

Nie rozumiem, o co panu chodzi - wymamrotała.

-

Sam tego nie rozumiem. - Uniósł drugą rękę i ujął jej twarz. - Czy czuje pani

do mnie niechęć za to, co wydarzyło się w Rzymie?

-

Z pewnością mógł pan załatwić to w bardziej cywilizowany sposób.

-

Nie było na to czasu. Już wyjaśniałem, że dość późno dowiedziałem się o

zamiarach Carlisle'a.

-

To wszystko wymówki. Zwykłe wymówki.

-

- I dlatego czuje pani do mnie niechęć?

Wyrzuciła ramiona w górę.

- Nie. Nie czuję do pana niechęci. Owszem, uważam, że wszystko można było

załatwić w bardziej cywilizowany sposób, ale widzę, że dobre maniery nie są pana

najmocniejszą stroną.

Przesunął palcem po jej dolnej wardze.

-

Proszę mi powiedzieć jeszcze raz, że nie czuje pani do mnie niechęci.

-

No, dobrze. Nie czuję do pana niechęci. Wiem, że wtedy działał pan w

wielkim napięciu.

-

W napięciu?

Nadal trochę kręciło jej się w głowie; bez wątpienia to skutek wypicia zbyt dużej

ilości sherry na pusty żołądek. Zwilżyła usta językiem.

-

Rozumiem, że, nie wiedzieć czemu, doszedł pan do wniosku, iż mnie i mojej

siostrzenicy grozi niebezpieczeństwo. W tamtej chwili pański umysł był trochę rozchwiany i

to pana usprawiedliwia.

-

A stan mojego umysłu teraz?

-

Co takiego?

-

Wydaje mi się. że dzisiaj mój umysł jest równie rozchwiany, jak wtedy, w

Rzymie. - Przysunął się do niej bliżej. - Ale tym razem przyczyna jest zupełnie inna.

Pocałował ją w same usta.

Wiedziała, że powinna się cofnąć, ale na to było już za późno.

Czuła jego mocne dłonie na twarzy. Pocałunek eksplodował w niej, poruszając

wszystkie zmysły. Lavinia była tak poruszona, że ledwie mogła stać. Czuła się jak woskowa

figura, którą ktoś postawił zbyt blisko ognia. Coś w niej zmiękło, jakby zaraz miało się

roztopić. Musiała oprzeć się na ramionach Tobiasa, żeby odzyskać równowagę.

Kiedy poczuł, że jej dłonie zaciskają się na jego ramionach, jęknął cicho i wziął ją w

objęcia. Przyciągnął ją do siebie, aż poczuł tuż przy sobie jej piersi.

- Nie wiem dlaczego, ale pragnąłem to zrobić, odkąd zobaczyłem cię w Rzymie -

wyszeptał.

Słowa te nie wydały się jej szczególnie poetyckie, a jednak na ich dźwięk przeszedł ją

dreszcz. Dziwiła się, czując, jak silne emocje ją przenikają.

-

To szaleństwo. - Przewróciłaby się, gdyby się na nim nie opierała. - Absolutne

szaleństwo.

-

Tak. - Wsunął palce we włosy Lavinii, odchylił jej głowę w tył i chwycił

zębami ucho. - Przecież oboje się zgadzamy, że mój umysł jest w bardzo chwiejnym stanie.

Krzyknęła cicho, kiedy poczuła, że całuje ją po szyi.

-

Nie, nie, to tylko sherry.

-

To nie sherry. - Wsunął kolano między jej uda.

-

Ależ to musi być sherry. - Zadygotała, czując, jak silny ogień w nim płonic. -

Oboje będziemy tego żałować, kiedy trunek przestanie działać.

-

To nie sherry - powtórzył.

-

Oczywiście, że tak - upierała się. - Co innego... Auu... -Drgnęła, kiedy znów

delikatnie ugryzł ją w ucho. - Co pan robi?

- To nie żadna cholerna sherry.

Zaczynało jej brakować tchu.

- Nie przychodzi mi do głowy żaden inny powód, dla którego mielibyśmy się

zachowywać w tak dziwny sposób. Przecież wcale się nie lubimy.

Gwałtownie uniósł głowę. W jego oczach widać było irytację, walczącą o lepsze z

innym, gwałtowniejszym, uczuciem.

- Lavinio, czy ty zawsze musisz się kłócić?

W końcu zrobiła to, co powinna uczynić znacznie wcześniej: cofnęła się o krok. Z

wysiłkiem chwytała oddech. Czuła, że kosmyki włosów opadają jej na kark. Cienki szal

okrywający ramiona przekrzywił się.

- Najwyraźniej nawet takich rzeczy nie potrafimy robić w sposób uprzejmy i

cywilizowany.

-

Takich rzeczy? - powtórzył. - Czy tak nazywasz to, co między nami. zaszło?

-

A jak pan by to nazwał? - Poprawiła szpilkę we włosach.

- Czasami określa się to jako namiętność.

Namiętność. Na dźwięk tego słowa przeszedł ją dreszcz, jednak szybko wróciła do

rzeczywistości.

- Namiętność? - Spojrzała na niego gniewnie. - Namiętność? Chciał pan mnie uwieść,

żeby w ten sposób skłonić do rezygnacji z klientki? Czy właśnie o to chodzi?

W gabinecie zaległa okropna cisza.

Lavinia przez chwilę myślała, że Tobias nie odpowie. Z twarzą pokerzysty patrzył na

nią chyba przez całą wieczność. W końcu się poruszył. Podszedł do drzwi, otworzył je i na

chwilę przystanął na progu.

- Nawet przez myśl mi nie przeszło, że mógłbym na ciebie wpłynąć, rozbudzając w

tobie namiętności - oznajmił. – Uwierz mi. Widzę, że jesteś kobietą, która na pierwszym

miejscu stawia interesy.

Wyszedł, nienaturalnie cicho zamykając za sobą drzwi.

Słyszała jego kroki na deskach podłogi. Poruszyła się dopiero, kiedy wyszedł z domu.

Gdy frontowe drzwi się za nim zaniknęły, poczuła się tak, jakby ktoś ją obudził z

mesmerycznego transu.

Podeszła do okna i długo spoglądała na skąpany w deszczu ogród. Doszła do wniosku,

że Tobias co do jednego się nie mylił. To, co się stało, nie miało związku z sherry.

Ten pocałunek był błędem, myślał Tobias, wchodząc po schodach swojego klubu. Co

też on sobie wtedy myślał? Skrzywił się. Problem polegał na tym, że nie myślał wcale.

Pozwolił, żeby wybuchowa mieszanina gniewu, frustracji i pożądania wzięła górę nad

zdrowym rozsądkiem.

Rzucił kapelusz i rękawiczki odźwiernemu i wszedł do głównej sali.

Neville, z kieliszkiem bordo, rozsiadł się w fotelu przy oknie. Butelka stała obok. Na

jego widok Tobias przystanął, zastanawiając się, czy nie uciec. Jego zleceniodawca był

ostatnim człowiekiem, z którym miał ochotę się dzisiaj widzieć. Nie miał mu do przekazania

dobrych wiadomości, a Neville złych wiadomości nie znosił.

Właśnie uniósł głowę, żeby pociągnąć łyk wina, i zobaczył Tobiasa. Jego ciemne brwi

zbiegły się w jedną, pełną niezadowolenia linię.

- A, jesteś tu, March. Zastanawiałem się, kiedy się pojawisz. Chcę zamienić z tobą

słowo.

Tobias niechętnie podszedł do niego i usiadł w fotelu naprzeciwko.

- Wcześnie pan dzisiaj przyszedł - powitał lorda. – Chciał pan się schronić przed

deszczem?

Usta Neville'a wykrzywiły się.

-

Przyszedłem się wzmocnić. - Znacząco spojrzał na kieliszek. - Mam dziś po

południu bardzo nieprzyjemną rzecz do zrobienia.

-

Cóż takiego?

-

Postanowiłem skończyć romans z Sally. -Neville przełknął łyk bordo. -

Zrobiła się zbyt wymagająca. Wszystkie prędzej czy później stają się zbyt wymagające,

prawda?

Tobias zastanawiał się chwilę, usiłując sobie uprzytomnić, o kim mówi jego

zleceniodawca. Przypomniał sobie wzmianki, jakie ten czasami czynił o swojej aktualnej

kochance.

- Ach, tak, Sally. - Spojrzał na padający za szybą deszcz. - Z tego, co mi pan o niej

powiedział, wynika, że kilka ładnych błyskotek wystarczy, żeby przestała stroszyć piórka.

Neville prychnął z niesmakiem.

- Trzeba będzie kilku bardzo ładnych i bardzo drogich błyskotek, żeby ją przekonać, iż

nie należy kończyć naszej znajomości jakąś przykrą sceną. To bardzo chciwe stworzonko.

Zaciekawiony Tobias oderwał wzrok od deszczu za szybą i przyjrzał się minie

rozmówcy.

-

Dlaczego kończy pan tę znajomość? Wydawało mi się, że lubi pan

towarzystwo Sally.

-

Och, to niewątpliwie urocza osóbka. - Neville mrugnął znacząco. - Energiczna

i bardzo pomysłowa. Wiesz, co mam na myśli?

-

Zdaje się, że już kiedyś mi ją pan opisywał.

-

Niestety, ta energia i twórczy zapał mogą się trochę dać we znaki. - Neville

westchnął ciężko. - Trudno mi się do tego przyznać, ale nie jestem już taki młody. W dodatku

jej wymagania co do biżuterii przeszły ostatnio wszelkie granice. W zeszłym miesiącu dałem

jej kolczyki, a ona miała czelność mi powiedzieć, że kamienie są zbyt małe.

Tobias domyślił się, że Sally jest profesjonalistką. Na pewno odgadła, że kochanek

zaczyna się nią nudzić. Wiedząc, że związek ma się ku końcowi, starała się jak najszybciej

wycisnąć z wielbiciela, co się tylko dało, zanim zostanie odrzucona.

Uśmiechnął się ponuro.

-

Kobieta zarabiająca na życie tak jak Sally musi wybiegać myślą w przyszłość.

Damy z półświatka nie pobierają renty.

-

Może wrócić do burdelu, w którym ją znalazłem. - Neville zawahał się i

spojrzał chytrze na Tobiasa. - A może ty masz ochotę zająć moje miejsce? Od jutra Sally

zacznie szukać nowego dobroczyńcy, a ja mogę osobiście zagwarantować, że w sypialni jest

doskonała.

Tobiasa nie interesowało przejmowanie kochanki innego mężczyzny, nawet jeśli była

wyjątkowo energiczna i pomysłowa. Wątpił, czy Sally długo będzie sama. Sądząc po tym, co

przez ostatnie kilka tygodni słyszał od swego zleceniodawcy, dziewczyna była bystra.

-

Obawiam się, że nie byłoby mnie na nią stać - odrzekł z ironią.

-

To towar pierwszej klasy, ale nie tak drogi jak bardziej popularne sztuki.

-Neville wypił łyk bordo i odstawił kieliszek. -Wybacz mi, March. Nie miałem zamiaru cię

zanudzać. O wiele bardziej mnie interesuje, czy uczyniłeś jakieś postępy. Jakieś wiadomości

na temat tego przeklętego pamiętnika?

Tobias starannie przemyślał każde słowo. Z doświadczenia wiedział, że klienci dobrze

reagują na przenośnie związane z polowaniem i wędkarstwem.

- Mogę powiedzieć panu tylko tyle - zaczął. - Złapałem trop, idę nim, a zapach

zwierzyny staje się coraz mocniejszy.

Oczy Neville'a rozbłysły gorączkowym zainteresowaniem.

-

Co masz na myśli? Czego się dowiedziałeś?

-

Na tym etapie wolałbym nic mówić nic konkretnego. Mogę tylko stwierdzić,

że zarzuciłem przynętę i ryby zaczynają brać. Wystarczy kilka dni, a coś się złapie na haczyk.

-

Do diabła, człowieku, dlaczego to tak długo trwa? Musimy znaleźć ten

przeklęty pamiętnik, i to szybko.

Czas na przemyślane ryzyko, pomyślał Tobias.

- Jeśli nie jest pan zadowolony z moich wysiłków, to proszę się nie krępować i

zatrudnić kogoś innego.

Zdenerwowany Neville zacisnął usta.

- Nikomu innemu nie mógłbym zaufać w tak dyskretnej sprawie. Wiesz to równie

dobrze jak ja.

Tobias, który nawet nie zdawał sobie sprawy, że wstrzymał oddech, z ulgą wypuścił

powietrze.

-

Proszę się nie denerwować. Wkrótce będę miał dla pana jakieś wiadomości.

-

Ufam, że tak będzie. - Neville wstał z fotela. - Niestety, na mnie już czas.

Muszę jeszcze dziś zajrzeć do jubilera.

-

Pożegnalny prezent dla Sally?

-

W rzeczy samej. Naszyjnik, moim zdaniem, bardzo piękny. Zapłaciłem za

niego ładny kawałek grosza, ale przyjemności kosztują. Powiedziałem jubilerowi, że dzisiaj

go odbiorę i od razu zapłacę. Nic chcę się spóźnić. To zbyt duże ryzyko.

- A gdzie tu dla pana ryzyko?

Neville znów parsknął śmiechem.

- Barton mi powiedział, że w zeszłym miesiącu zamówił u tego samego jubilera

szafirową broszkę dla swojej turkaweczki. Nie zapłacił na czas. Jubiler kazał wysłać klejnot

na jego miejski adres. Dostała go lady Barton, a nie słodka Cypriana.

Tobias o mało się nie uśmiechnął.

-

Jestem pewien, że to był przypadek.

-

Tak też twierdzi jubiler. - Neville wzdrygnął się. - Nie zamierzam jednak

ryzykować. Do widzenia, March. Daj mi natychmiast znać. jak tylko dostaniesz jakieś

wiadomości o pamiętniku. Możesz się ze mną kontaktować o każdej porze dnia i nocy.

- Rozumiem.

Neville skinął mu głową i wyszedł.

Tobias jeszcze przez chwilę siedział w fotelu, obserwując przejeżdżające za oknem

powozy. Ponura atmosfera mokrej ulicy zdawała się przenikać przez szyby i spowijać go

szarą mgłą.

Miło by było uwierzyć, że kochanka jest lekarstwem na niepokój, jaki ogarniał go za

każdym razem, kiedy myślał o Lavinii Lakę. Znał jednak prawdę. Pocałunek potwierdził jego

najgłębsze obawy. Wygodne łóżko i chętna kobieta, której namiętność można kupić, nie

zaspokoiłyby nękającego go głodu.

Po chwili wstał i przeszedł do sali kawiarnianej. Po drodze wziął gazetę, którą ktoś

zostawił na stoliku.

Crackenburne siedział na swoim miejscu koło kominka. Nie podniósłszy wzroku znad

gazety, powiedział:

- Widziałem, że Neville zaczaił się na ciebie w sali obok. Udało mu się ciebie

upolować?

-

Tak. - Tobias usiadł obok. - Byłbym wdzięczny, gdyby nie posługiwał się pan

językiem związanym z łowami. To mi przypomina rozmowę, którą właśnie odbyłem.

-

No i jakie wiadomości miałeś mu do przekazania?

-

Mówiąc ogólnikowo, zasugerowałem mu, że wszystko idzie dobrze.

-

A idzie?

-

Nie. Ale nie widziałem powodu, żeby go o tym poinformować.

-

Hmmm. - Gazeta zaszeleściła w dłoniach Crackenburne'a. -Był zadowolony z

twoich domniemanych postępów?

-

Nie wydaje mi się. Na moje szczęście miał inne sprawy na głowie. Zamierza

dzisiaj poinformować swoją aktualną kochankę, że dłużej nie będzie korzystać z jej usług.

Poszedł do jubilera odebrać dla niej jakiś klejnot, który ma osłodzić gorycz rozstania.

-

Ach, tak. - Starszy pan wolno opuścił gazetę i spojrzał na rozmówcę z

namysłem. - Miejmy nadzieję, że jego ostatnia kochanka nic podzieli losu poprzedniej.

Tobias znieruchomiał z na wpół otworzoną gazetą.

-

To znaczy?

-

Kilka miesięcy temu Neville odprawił inną dziewczynę z półświatka. Zdaje

się, że przez niemal rok wynajmował dla niej dom przy Curzon Street, zanim znudziły mu się

jej wdzięki.

-

Cóż w tym dziwnego? To nic nadzwyczajnego, że ktoś o takiej pozycji

społecznej jak on ma utrzymanki. Byłoby bardziej zaskakujące, gdyby nie miał.

-

Prawda, ale to raczej dziwne, kiedy była utrzymanka rzuca się do rzeki kilka

dni po tym, jak została odprawiona.

-

Samobójstwo?

-

Tak mówią. Najwyraźniej miała złamane serce.

Tobias wolno złożył nieprzeczytaną gazetę i położył ją na oparciu fotela.

-

Raczej trudno w to uwierzyć. Neville nieraz mi mówił, że wybiera kochanki

spośród prostytutek z domów publicznych. To są profesjonalistki.

-

Owszem.

-

Takie kobiety nie ulegają porywom serca. Wątpię, czy pozwoliłyby sobie na

beznadziejną miłość do swojego opiekuna.

-

Jestem skłonny się z tobą zgodzić. - Crackenburne wrócił do gazety. - Mimo to

kilka miesięcy temu aż huczało od plotek o tym, że jego była utrzymanka odebrała sobie

życie.

9

Następnego popołudnia Tobias przybył na Claremont Lane tuż przed drugą. Kiedy

tylko powóz się zatrzymał, chciał zeskoczyć ze stopnia na ulicę. Zacisnął rękę na drzwiach

pojazdu, ponieważ ból przeszył mu lewe udo. Wziął głęboki oddech i ból ustąpił.

Ostrożnie zszedł na chodnik.

-

Mamy szczęście. - Anthony zwinnie wyskoczył za nim z powozu. - Przestało

padać.

-

Nie na długo - odrzekł Tobias, zerkając na ołowiane niebo.

-

Czy już kiedyś wspominałem, że najbardziej w tobie podziwiam niewzruszony

optymizm? Gdziekolwiek się pojawisz, zaraz się wydaje, że zaświeciło słońce.

Tobias nie zaszczycił go odpowiedzią. Był w okropnym nastroju i doskonale zdawał

sobie z tego sprawę. Przyczyną złego samopoczucia nic był tępy ból w nodze, ale raczej

przenikający go nastrój oczekiwania.

Z tym dziwnym uczuciem obudził się dzisiaj rano i bardzo go ono zaniepokoiło.

Człowiek w jego wieku i z takim jak on doświadczeniem powinien wykazywać się większą

kontrolą nad emocjami. Niecierpliwość, jaka budziła się w nim na myśl o spotkaniu z Lavinią,

bardziej pasowałaby do młodzieńca takiego jak Anthony.

Niepokój zamienił się w zaskoczenie, a potem w zwykłą irytację, kiedy Tobias

zauważył, że na ulicy przed małym domkiem Lavinii czeka już inny wynajęty powóz.

- Co ona znowu wymyśliła?

Anthony uśmiechnął się szeroko.

-

Zdaje się, że twoja nowa wspólniczka ma na dzisiaj własne plany.

-

Do diabła z tym. Przecież rano wysłałem jej wiadomość, że zjawię się u niej o

drugiej.

-

Może pani Lakę nie lubi, kiedy się jej coś nakazuje -wyjaśnił Anthony, nieco

zbyt skwapliwie.

-

To był jej pomysł, żeby odwiedzić jeszcze kilka muzeów. -Tobias ruszył do

drzwi. - Jeśli tej kobiecie się wydaje, że pozwolę jej samej rozmawiać z właścicielami, to

bardzo się zawiedzie.

Drzwi domu numer siedem otworzyły się szeroko w chwili, kiedy dotarli do

wiodących do nich schodów.

Na progu stała Lavinia, ubraną w znajomą brązową pelerynę i buty. Była odwrócona

plecami do ulicy i rozmawiała z kimś w środku.

- Emeline, uważaj. To najcenniejsza rzecz ze wszystkich.

Nie odwracając głowy, ostrożnie cofała się do drzwi. Tobias zobaczył, że trzyma jeden

koniec jakiegoś pokaźnego pakunku, owiniętego w sukno.

Kilka sekund później dostrzegli w holu Emeline. Błyszczące ciemne włosy

dziewczyny częściowo przykrywał niebieski kapelusik, którego rondo okalało jej urodziwą

twarz. Mocowała się z drugim końcem długiego, zawiniętego niczym mumia przedmiotu.

- Jest bardzo ciężki - powiedziała, spoglądając pod nogi. - Może jednak powinnyśmy

sprzedać coś innego.

Anthony gwałtownie wciągnął powietrze. Tobias wyczuł, że szwagier nagle

znieruchomiał.

Nieświadoma obecności obu mężczyzn Lavinia nadal szła tyłem, manewrując

dziwnym przedmiotem.

-

Za nic innego nie dostaniemy tak dużej sumy - oznajmiła. -Tredlow dał mi do

zrozumienia, że zna kolekcjonera, który zapłaci niezłą sumkę za Apolla w doskonałym stanie.

-

Nadal twierdzę, że nie powinnyśmy sprzedawać tej rzeźby tylko po to, żeby

kupić suknie.

-

Powinnaś uważać nowe ubrania za inwestycję. Już ci dziś tłumaczyłam kilka

razy. Żaden odpowiedni młody człowiek nie zwróci na ciebie uwagi, jeśli pokażesz się w

teatrze w starym niemodnym stroju.

-

Mówiłam ci nieraz, że interesują mnie tylko mężczyźni, którzy pod suknią

widzą człowieka.

-

Bzdura. Dobrze wiesz, że czeka cię kompletna ruina, jeśli pozwolisz

mężczyźnie zobaczyć, co masz pod suknią, zanim zostaniecie sobie poślubieni.

Emeline roześmiała się.

- Ona jest jak skrzący się strumień pod rozsłonecznionym niebem - wyszeptał

Anthony.

Tobias jęknął. Był pewny, że chłopak nie mówi o Lavinii.

Patrzył na schodzące ze schodów kobiety. Trudno było o większy kontrast między

ciotką a siostrzenicą. Emeline była wysoka, zgrabna i pełna gracji, Lavinia - znacznie niższa i

drobniejsza. Tobias przypomniał sobie, jak łatwo ją było unieść i trzymać w powietrzu.

- Gdzie się panie wybierają? - spytał.

Zaskoczona Lavinia krzyknęła cicho i natychmiast się odwróciła. Zawinięty w płótno

przedmiot zakołysał się niebezpiecznie. Anthony heroicznym skokiem dopadł do rzeźby i

chwycił ją, zanim roztrzaskała się na schodach.

- No i widzisz, do czego niemal udało ci się doprowadzić? - Lavinia spojrzała

gniewnie na swojego wspólnika. – Gdybym upuściła posąg, to byłaby całkowicie twoja wina.

- Jak zwykle - odparł uprzejmym tonem.

-

Pan March. - Emeline uśmiechnęła się ciepło. - Jak miło pana widzieć.

-

Cała przyjemność po mojej stronie. Proszę pozwolić sobie przedstawić mojego

szwagra, Anthony'ego Sinclaira. Anthony, to jest panna Emeline i jej ciotka, pani Lakę. Zdaje

się, że ci o nich wspominałem.

-

Bardzo mi przyjemnie. - Anthony'emu udało się skłonić, nie wypuszczając

Apolla. - Pani pozwoli, panno Emeline. -Wyjął jej rzeźbę z rąk i sam ją podźwignął.

-

Jest pan bardzo szybki - stwierdziła dziewczyna z uśmiechem. - Gdyby nie

pańska pomoc, z Apolla zostałyby już pewnie kawałki.

-

Zawsze z przyjemnością pomagam damie - zapewnił ją Anthony. Spoglądał na

Emeline takim wzrokiem, jakby stała na piedestale, a u ramion miała skrzydła.

Lavinia spojrzała na Tobiasa.

-

Niemal doprowadził pan do katastrofy - oznajmiła. - Jak pan śmie tak się do

mnie podkradać?

-

Wcale się nie podkradałem. Przyjechałem tu dokładnie o tej godzinie, którą

wymieniłem w porannym liście. Czyżby go pani nie otrzymała?

-

Ależ otrzymałam pański królewski rozkaz, panie March. Ponieważ jednak pan

nie zadał sobie trudu, żeby się upewnić. czy ten termin wizyty mi odpowiada, nie zawracałam

sobie głowy wysyłaniem odpowiedzi, że na tę godzinę mam inne plany.

Tobias specjalnie stanął blisko niej, żeby wyraźniej nad nią górować.

-

Jeśli dobrze sobie przypominam, to pani nalegała, żebyśmy razem

przeprowadzili rozmowy z właścicielami muzeów figur woskowych.

-

Owszem, ale tak się składa, że mamy coś ważnego do zrobienia.

Przysunął się do niej jeszcze bliżej.

-

A co jest ważniejsze niż prowadzenie tego dochodzenia? Lavinia nie ulękła się

go.

-

Tutaj chodzi o przyszłość mojej siostrzenicy - oświadczyła. Emeline skrzywiła

się.

-

Moim zdaniem, to lekka przesada.

Anthony spojrzał na nią z głęboką troską.

-

Co się stało, panno Emeline? Czy mógłbym pani jakoś pomóc?

-

Wątpię, panie Sinclair. - Dziewczyna lekko zmarszczyła nos. W jej oczach

tańczyły wesołe iskierki. - W ofierze ma zostać złożony Apollo.

-

Dlaczego?

-

Rzecz jasna dla pieniędzy. -Zaśmiała się wesoło. -Problem polega na tym, że

zostałam zaproszona na jutro do teatru. Mamy tam pójść w towarzystwie lady Wortham i jej

córki. Ciocia Lavinia widzi w tym okazję do zaprezentowania mnie odpowiednim kawalerom,

chociaż ci biedni głupcy nie mają pojęcia, że zagięła na nich parol.

-

Rozumiem. - Twarz Anthony'ego sposępniała.

-

Lavinia jest przekonana, że modna droga suknia pozwala najkorzystniej

zaprezentować wystawiany towar. Doszła do wniosku, że trzeba poświęcić Apolla dla

zdobycia niezbędnych funduszy.

-

Proszę wybaczyć, panno Emeline - zaczął młodzieniec poważnie i z galanterią.

- Mężczyzna, który nie rozumie, że pani niespotykany urok jest najlepiej widoczny bez sukni,

to na pewno nierozgarnięty głupiec.

Zaległa cisza. Wszyscy spojrzeli na Anthony'ego, a ten zaczerwienił się jak burak.

- Chodziło mi o to, że pani wdzięki byłyby... to znaczy, że wyglądałaby pani pięknie

bez względu na to, czy byłaby pani w sukni, czy nie - wyjąkał.

Nikt nie odezwał się ani słowem i Anthony był naprawdę w rozpaczy.

-

Miałem na myśli to, że wyglądałaby pani pięknie nawet w fartuchu.

-

Dziękuję - wymamrotała Emeline, uciekając wzrokiem w bok.

Anthony najwyraźniej miał ochotę zapaść się pod ziemię. W końcu szwagier się nad

nim zlitował.

-

No, cóż, jeśli już skończyłeś omawiać uroki panny Emeline, to może

wrócilibyśmy do omawiania tego, co zamierzamy robić dzisiaj po południu. Proponuję, żeby

panna Emeline i pani Lakę zakończyły sprawę Apolla, a my zajmiemy się właścicielami

galerii figur woskowych.

-

Oczywiście - zgodził się Anthony.

-

Chwileczkę. - Lavinia zastąpiła swojemu wspólnikowi drogę i spojrzała na

niego bardzo podejrzliwie. - Nie powiedziałam przecież, że rezygnuję z rozmów z

właścicielami.

Tobias uśmiechnął się.

-

Proszę mi wybaczyć, ale odniosłem wrażenie, że ma pani dzisiaj ważniejsze

sprawy do załatwienia.

-

Nie ma powodu, dla którego nie moglibyśmy się zająć obiema tymi sprawami

naraz - odparowała gładko. - Emeline wraz z Priscillą Wortham chce się wybrać na wykład

na temat zabytków egipskich. Zamierzam ją podwieźć do instytutu, a następnie zająć się

Apollem. Potem możemy przeprowadzić rozmowy z właścicielami galerii. Kiedy skończymy,

wrócimy po Emeline do instytutu.

W oczach Anthony'ego zapłonął entuzjazm.

-

Z wielką przyjemnością towarzyszyłbym pani i pani przyjaciółce na

wykładzie. Starożytny Egipt bardzo mnie interesuje.

-

Doprawdy? - Dziewczyna spłynęła po schodach i ruszyła do powozu. - A

może czytał pan najnowszy artykuł pana Mayhew?

-

Tak, oczywiście. - Anthony zrównał się z nią. - Moim zdaniem, Mayhew

przedstawił w nim kilka doskonałych teorii, ale chyba nie ma racji, jeśli chodzi o znaczenie

scen na ścianach zbadanych przez niego świątyń.

-

Zgadzam się. - Emeline stanęła z boku, żeby mógł włożyć Apolla do powozu.

- Wydaje mi się też oczywiste, że kluczem do wszystkiego są hieroglify. Dopóki ktoś ich

poprawnie nie rozszyfruje, nigdy w pełni nie zrozumiemy znaczenia malowideł.

Anthony ułożył rzeźbę na podłodze powozu.

- Naszą jedyną nadzieją jest poprawne odczytanie napisów na kamieniu z Rosetty.

Słyszałem, że pan Young poczynił w tej sprawie znaczny postęp.

Lavinia przez chwilę przyglądała się parze młodych ludzi, pogrążonych w rozmowie o

egipskich zabytkach. W zamyśleniu ściągnęła brwi.

-

Hmmm - mruknęła cicho.

-

Mogę ręczyć za charakter szwagra - powiedział cicho Tobias. - Zapewniam, że

pani siostrzenica będzie w jego towarzystwie bezpieczna.

Lavinia odchrząknęła.

-

Czy słusznie podejrzewam, że w jego przypadku nie ma szansy na spadek?

Żaden starszy krewny nie jest właścicielem zapomnianej posiadłości gdzieś w Yorkshire?

-

Nie ma szans nawet na mały domek w Dorset - oznajmił Tobias ze

straceńczym humorem. - Finanse Anthony'ego są w takim samym stanie jak moje.

-

Czyli? - spytała jak najdelikatniej.

-

W niepewnym. Tak jak pani, muszę polegać na własnej pracy, żeby zapewnić

sobie utrzymanie. Anthony czasami mi w tym pomaga.

-

Rozumiem.

-

A więc jak będzie? -Tobias zmienił temat. -Zabieramy się do pracy czy będzie

mnie pani nadal wypytywać o sytuację majątkową?

Lavinia nic odrywała wzroku od Emeline, która nadal prowadziła ożywioną dyskusję

z Anthonym. Przez kilka sekund wydawało się, że nie słyszała pytania. Potem otrząsnęła się z

zadumy i spojrzała na Tobiasa ze znajomym błyskiem żelaznej determinacji w oczach.

- Nie zamierzam marnować ani chwili więcej na pańskie finanse. Wcale mnie one nie

obchodzą. Martwię się o własne.

To bardzo ładny Apollo. - Edmund Tredlow poklepał kamienny mięsień artystycznie

wyrzeźbionego uda. - Naprawdę bardzo ładny. Pewnie uda mi się uzyskać za niego tyle, ile

dostałem za Wenus, którą przyniosła mi pani w zeszłym miesiącu.

- Ten Apollo jest wart o wiele więcej niż Wenus. – Lawinia okrążyła kamienny posąg

i zatrzymała się po drugiej jego stronie. - Oboje o tym wiemy. Jest autentyczny i w

doskonałym stanie.

Tredlow kilka razy kiwnął głową. Zza szkieł okularów bystro spoglądały przebiegłe

oczy. Lavinia wiedziała, że ten człowiek doskonale się bawi. O sobie tego powiedzieć nie

mogła. Zbyt wiele zależało od wyniku tej rozmowy.

Tredlow był zgarbionym, pomarszczonym człowieczkiem w nieokreślonym wieku,

który lubił nosić staromodne bryczesy i niekrochmalone kołnierzyki. Wydawał się równie

zakurzony, jak rzeźby w jego antykwariacie. Siwe włosy sterczały na wszystkie strony po

bokach łysiejącej czaszki. Krzaczaste wąsy przywodziły na myśl nieprzystrzyżony żywopłot.

- Nie zrozum mnie źle, moja droga. - Tredlow pogładził Apolla po pośladkach. -

Rzeźba jest oczywiście w doskonałym stanie. Chodzi o to, że w obecnej chwili nie ma

zainteresowania figurami tego boga. Niełatwo będzie znaleźć nabywcę. Pewnie będzie przez

kilka miesięcy stał w moim sklepie, zanim uda mi się go sprzedać.

Lavinia uśmiechnęła się chłodno, jednocześnie zgrzytając zębami. Tredlow bardzo

lubił się targować. Dla niego był to nie tylko interes, ale także rodzaj gry. Dla niej jednak

pełen napięcia kontredans, który odbywał się przy każdej wizycie w tym antykwariacie,

stanowił część walki o środki do życia.

Tobias obserwował negocjacje z odległego kąta zakurzonego sklepu. Stał niedbale

oparty o marmurowy cokół i wyglądał na bardzo znudzonego. Lavinia wiedziała jednak, że z

wielkim zainteresowaniem słucha każdego słowa jej rozmowy z handlarzem. Doprowadzało

ją to do wściekłości. W końcu była to w dużym stopniu jego wina, że musiała teraz wykłócać

się z Tredlowem niczym przekupka.

-

Nie chciałabym wykorzystywać pana dobroci i hojności -rzekła gładko. - Jeśli

pan naprawdę uważa, że nie znajdzie pan kupca, który w pełni doceni doskonałość tej rzeźby,

to chyba będę musiała zabrać ją gdzie indziej.

-

Nie powiedziałem, że nie będę mógł jej sprzedać, moja droga, stwierdziłem

tylko, że może mi to zająć trochę czasu. -Tredlow zamilkł na chwilę. - Oczywiście, jeśli chce

mi ją pani zostawić w komis...

-

Nic, wolałabym sprzedać ją dzisiaj. - Demonstracyjnie zaczęła poprawiać

rękawiczki, jakby przygotowywała się do wyjścia. - Cóż, nie mogę dłużej tracić tu czasu.

Udam się do antykwariatu Prendergasta. Może on zaopatruje bardziej wybredną klientelę.

Tredlow machnął rękę.

-

Nie ma takiej potrzeby, moja droga. Jak już powiedziałem, teraz nie ma

zainteresowania rzeźbami przedstawiającymi Apolla, ale ze względu na naszą długotrwałą

znajomość postaram się znaleźć kolekcjonera, który się nią zainteresuje.

-

Ależ nie chciałabym przysparzać panu kłopotów.

-

To żaden kłopot. - Uśmiechnął się niczym gnom. - W ciągu ostatnich trzech

miesięcy zawarliśmy wiele udanych transakcji.

Jestem gotów zgodzić się na mniejszy zysk z Apolla, traktując to jako przysługę dla

pani.

- Nawet mi do głowy nie przyszło, żeby pana prosić o zgodę na mniejszy zysk. -

Lavinia zaczęła poprawiać wstążki kapelusika. - Nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdybym

wykorzystała pańską dobroć, powołując się na naszą długotrwałą i wielce sympatyczną

znajomość.

Tredlow spojrzał z namysłem na szczodrze obdarzonego przez naturę Apolla.

- Teraz, jak się tak. głębiej nad tym zastanowiłem, to przypomniałem sobie, że znam

pewnego dżentelmena, który zapłaci przyzwoitą sumę za taką rzeźbę. Nie będzie się

przesadnie targował o cenę.

Stłumiła westchnienie ulgi i obdarzyła go promiennym uśmiechem.

-

Byłam pewna, że zna pan odpowiedniego kolekcjonera. Jest pan przecież

ekspertem w tej dziedzinie.

-

Owszem, zdobyłem pewne doświadczenie. - Tredlow uśmiechnął się

skromnie. - Przejdźmy więc do ceny. moja droga.

Ustalenie odpowiedniej sumy nie zajęło im już dużo czasu.

Kiedy opuszczali sklep, Tobias ujął Lavinię za ramię.

-

Dobra robota - pochwalił.

-

Suma, którą dał mi Tredlow za Apolla, powinna pokryć koszt nowych sukien

zamówionych u madame Franceski.

-

Doskonale się targowałaś.

-

Opanowałam tajniki negocjowania ceny podczas pobytu we Włoszech. -

Nawet nie starała się ukryć satysfakcji.

-

Mówi się, że podróże kształcą. Uśmiechnęła się

chłodno.

-

Na szczęście udało się nam ocalić kilka najcenniejszych przedmiotów ze

sklepu, tej nocy kiedy wyrzucił nas pan na ulicę. Nadal jednak żałuję, że nie zabrałam tej

pięknej urny.

- A ja jestem zdania, że wybierając Apolla, podjęłaś bardzo mądrą decyzję.

Latarnia oświetlała słabym światłem hieny cmentarne, rozkopujące grób o północy.

Makabryczna scena przedstawiała ze szczegółami wydobywanie świeżej trumny na

powierzchnię. Nieopodal w cieniu czekał wóz.

- Jeszcze jedne wykradzione zwłoki zaraz ruszą w drogę do Szkocji - oznajmił Tobias

radośnie. - Człowiek od razu lepiej się czuje, kiedy wie, że nic nie jest w stanie zatrzymać

postępu w nowoczesnej nauce.

Lavinia wzdrygnęła się i obejrzała dokładniej figury ustawione w gablocie. Jeśli

chodzi o jakość, figury woskowe w muzeum Huggetta były podobne do tych, które tego

popołudnia widzieli w dwóch innych galeriach. Artysta starał się ukryć niezbyt wprawne

wymodelowanie rysów postaci za pomocą szali, kapeluszy i rozwianych peleryn.

Wstrząsający efekt został osiągnięty głównie dzięki bardzo realistycznie wyglądającej

trumnie i niesamowitemu oświetleniu.

- Muszę powiedzieć, że eksponaty w tym muzeum mają dużo bardziej

melodramatyczny wyraz niż w pozostałych – stwierdziła Lavinia.

Zdała sobie sprawę, że mówi szeptem, ale nie wiedziała dlaczego. Poza nimi w

muzeum nie było nikogo. Jednak panująca tu ponura atmosfera i posępne sceny sprawiały, że

czuła się o wiele bardziej nieswojo niż we wcześniej zwiedzanych galeriach.

- Huggett najwyraźniej ma zamiłowanie do teatralnych efektów - powiedział Tobias.

Poszedł w głąb mrocznej sali i zatrzymał się przy następnej oświetlonej scenie,

przedstawiającej pojedynek. - I widać, że lubi też rozlew krwi.

- Skoro mowa o panu Huggetcie, to raczej mu się nie śpieszy, prawda? Sprzedawca

biletów poszedł po niego już jakiś czas temu.

-

Damy mu jeszcze kilka minut. - Tobias podszedł do następnego rzędu

eksponatów.

Lavinia spostrzegła, że jest sama, i natychmiast ruszyła za nim. Po drodze tylko

rzuciła okiem na skazańca na szubienicy. Kiedy skręciła między eksponaty, niemal zderzyła

się z Tobiasem.

Spojrzała na scenę, która przykuła jego uwagę. Przedstawiała człowieka siedzącego

przy karcianym stole. Głowa figury opadła na stół w pozie, która nie tylko oddawała

niepokojąco dokładnie moment śmierci, ale doskonale ukrywała brak staranności w

odtworzeniu rysów twarzy. Jedno ramię leżało odrzucone w bok. Morderca stal na uboczu, z

pistoletem w woskowej dłoni. Na dywanie leżało kilka rozrzuconych kart do gry.

Lavinia zerknęła na starannie wypisany tytuł scenki: „Noc w jaskini gry".

-

Coś mi mówi, że nie dowiemy się tutaj niczego więcej niż w poprzednich

muzeach - stwierdziła.

-

Może masz rację. - Tobias przyjrzał się dokładnie twarzy mordercy i lekko

potrząsnął głową. - Pani Vaughn niewątpliwie miała rację, mówiąc, że większość galerii figur

woskowych zaspokaja raczej proste gusta żądnej krwi gawiedzi niż potrzebę kontaktu z

wyrafinowaną sztuką.

Jego towarzyszka popatrzyła na szereg mrożących krew w żyłach scen, które

majaczyły w ciemnościach. Hieny cmentarne, mordercy, umierające prostytutki i okrutni

przestępcy wypełniali ogromną salę. Nie była to wielka sztuka, ale właściciel muzeum

potrafił stworzyć atmosferę grozy. Lavinia nie miała zamiaru wyznawać tego swojemu

wspólnikowi, ale to miejsce działało jej na nerwy.

-

Obawiam się, że tracimy czas - powiedziała.

-

Niewątpliwie. - Tobias podszedł do sceny, w której mężczyzna dusił szalem

kobietę. - Ale już tu przyszliśmy i jest to ostatnie muzeum na naszej liście, więc skorzystajmy

z okazji i porozmawiajmy z Huggettem.

- Ale po co? - Lavinia szła za nim krok w krok. Skrzywiła się na widok scenki i

odczytała podpis: „Spadek". – Naprawdę uważam, że powinniśmy już iść, Tobiasie. I to

zaraz.

Spojrzał na nią dziwnie. Dopiero teraz sobie uświadomiła, że po raz pierwszy zwróciła

się do niego po imieniu. Poczuła, /c robi jej się niebezpiecznie gorąco i cieszyła się, że wokół

panuje mrok.

Przecież coś nas jednak łączy, pomyślała. W końcu byli wspólnikami w interesach. No

i ten wczorajszy pocałunek w gabinecie. Bardzo się starała nie myśleć o tej pełnej namiętności

chwili.

- Co się z tobą dzieje? - Tobias spojrzał na nią z lekkim rozbawieniem. - Nie powiesz

chyba, że te eksponaty wytrącają cię z równowagi. Nie spodziewałem się, że można cię tak

łatwo nastraszyć, i to w dodatku w muzeum figur woskowych.

Oburzenie, jak żadne inne uczucie, dodało jej ducha.

-

Wcale się nie boję, dzięki za troskę. Na pewno nie należę do tych, których

można przestraszyć figurą woskową.

-

Ależ oczywiście, że nie.

-

Po prostu nie widzę powodu, żebyśmy czekali w nieskończoność na

nieuprzejmego właściciela, który nie znalazł chwili dla nas, chociaż zapłaciliśmy za bilety,

żeby obejrzeć te ohydne atrakcje. - Doszła do końca odnogi sali i zobaczyła wąskie, spiralne

schody prowadzące na piętro. - Ciekawe, co on tam trzyma?

Słysząc jakiś szelest w ciemnościach, zatrzymała się jak wryta. Usłyszała niski,

syczący głos.

- Galeria na piętrze przeznaczona jest wyłącznie dla panów.

Lavinia odwróciła się gwałtownie i spojrzała w mrok.

W słabym, drżącym świetle, które padało na pobliską scenę morderstwa, zobaczyła

wysokiego, chudego jak szkielet mężczyznę. Miał pociągłą, wychudzoną twarz i zapadnięte

oczy. Jeśli kiedyś kryła się w nich iskierka wesołości, to już dawno zgasła.

-

Jestem Huggett. Podobno chcieli państwo ze mną rozmawiać.

-

Witam, panie Huggett - odezwał się Tobias. - Nazywam się March, a to jest

pani Lakę. Dziękujemy, że znalazł pan dla nas czas.

-

Czego ode mnie chcecie? - wysyczał Huggett.

-

Chcielibyśmy zapytać pana o opinię na temat pewnego woskowego dziełka -

wyjaśnił Tobias.

-

Próbujemy znaleźć artystę, który je wykonał. - Lavinia wyciągnęła przed

siebie pudło i zdjęła chroniące je płótno. -Mieliśmy nadzieję, że rozpozna pan styl albo inny

szczegół warsztatu twórcy i w ten sposób pomoże nam ustalić nazwisko autora.

Huggett zerknął na scenkę. Lavinia uważnie przyglądała się jego twarzy

przypominającej trupią czaszkę. Była niemal pewna, że zauważyła na niej lekkie skrzywienie,

świadczące o tym, że Huggett rozpoznał autora, ale ten grymas natychmiast zniknął. Kiedy

Huggett znów podniósł wzrok, jego twarz była pozbawiona wszelkiego wyrazu.

- Doskonałe wykonanie - oznajmił sucho. - Ale nie wiem, kto to zrobił.

- Temat pasowałby do pańskiego muzeum - wtrącił Tobias.

Huggett zatoczył krąg kościstą dłonią.

-

Jak widzicie, wystawiam figury naturalnej wielkości, nie małe scenki.

-

Jeśli po naszym wyjściu przyjdzie panu do głowy jakieś nazwisko, to proszę

wysłać mi wiadomość na ten adres. -Tobias wręczył mu wizytówkę. - Zapewniam pana, że

ten trud się opłaci.

Huggett zawahał się, ale wziął wizytówkę.

- A kto chce zapłacić za taką informację?

- Ktoś, kto bardzo by chciał osobiście poznać artystę.

-

Rozumiem. - Właściciel muzeum znów zamknął się w sobie. - Zastanowię się

nad tą sprawą.

Lavinia wystąpiła krok naprzód.

-

Panie Huggett, jeszcze jedno, jeśli pan pozwoli. Nie dokończył pan swego

wyjaśnienia na temat galerii na piętrze. Jakie eksponaty pan tam trzyma?

-

Już mówiłem, że wstęp na górę mają tylko panowie -wyszeptał Huggett. -

Eksponaty nie są odpowiednie dla dam. -/niknął w mroku, zanim zdążyła mu zadać kolejne

pytanie.

Spojrzała na spiralne schody.

-

Jak myślisz, co on tam ma?

-

Mam przeczucie, że znalazłabyś tam nagie figury woskowe w trakcie aktów

erotycznych. - Tobias wziął ją pod ramię. Lavinia zamrugała.

-

Ach, tak. - Ostatni raz zerknęła przez ramię na spiralne schody i dała się

poprowadzić do drzwi. - On coś wie o naszej miłej scence - powiedziała cicho. - Wyczułam,

że zobaczył w niej coś znajomego.

- Być może masz rację. Zareagował jakoś dziwnie.

Uśmiechnęła się z ulgą, kiedy wyszli na siąpiący deszcz.

Powóz, którym tu przyjechali, stał na ulicy.

-

Dzięki Bogu, że woźnica na nas zaczekał - rzekła radośnie. -Spacer w deszczu

do samego domu wcale by mi się nie uśmiechał.

-

Mnie też nie.

-

Bardzo produktywne popołudnie, nieprawdaż? Jeśli dobrze pamiętam, byłam

zdania, że rozmowy z ludźmi, którzy znają różne style rzeźbienia w wosku, przyniosą jakiejś

rezultaty. Dzięki mojemu pomysłowi w końcu wpadliśmy na jakiś trop. Czas zadąć w rogi.

-

Wybacz, ale wolałbym, żebyś niepotrzebnie nie używała słownictwa

związanego z polowaniem. - Tobias otworzył drzwi powozu. - Bardzo mnie to denerwuje.

-

Bzdura. - Lavinia podała mu rękę i radośnie wskoczyła do środka. - Jesteś w

złym nastroju, ponieważ to dzięki mojemu błyskotliwemu pomysłowi uczyniliśmy postęp w

dochodzeniu. Przyznaj to. Jesteś zły, bo żadna z twoich przynęt nie skusiła ryby.

-

Nie lubię też słownictwa związanego z łowieniem ryb. -Chwytając się drzwi,

wszedł do powozu. - Jeśli nawet jestem w nieprzyjemnym nastroju, to dlatego, że jeszcze tyle

pytań pozostaje bez odpowiedzi.

-

Proszę się rozpogodzić. Sądząc po błysku w oczach Huggetta, wkrótce

otrzymamy od niego wiadomość.

Tobias przyglądał się drewnianemu szyldowi nad wejściem do muzeum.

-

Ten błysk w oczach niekoniecznie oznaczał, że tego człowieka bardzo

interesują nasze pieniądze. .

-

A cóż innego mógł oznaczać?

-

Strach.

10

Skórzana oprawa była spękana i osmalona ogniem. Większość stron spaliła się na

węgiel. Zostało jednak dostatecznie dużo fragmentów, żeby Tobias mógł stwierdzić ponad

wszelką wątpliwość, że patrzy na szczątki pamiętnika lokaja.

- Cholera jasna.

Rozsunął popiół pogrzebaczem. Był całkiem zimny. Ktoś, kto spalił pamiętnik,

odczekał wystarczająco długo, zanim przysłał wiadomość.

Tobias rozejrzał się po niewielkim pomieszczeniu. Widać było, że nikt nie mieszka tu

na stałe, ale niektóre porzucone przedmioty świadczyły o tym, że często odwiedzały jc osoby

zarabiające na życie na ulicy. Zastanawiał się, czy pamiętnik spalono gdzie indziej i dopiero

potem wrzucono do tego kominka.

Nie wiedział, kto go tu wezwał. Wątpił, czy był to jeden z jego informatorów,

ponieważ żaden nie zgłosił się po pieniądze. Ktoś jednak bardzo chciał, żeby Tobias znalazł

tu pamiętnik.

Na szczęście wiadomość doręczono mu całkiem niedawno, kiedy był w klubie.

Natychmiast wyruszył w drogę, wdzięczny za to, że brzydka pogoda i późna pora mogą mu

służyć za usprawiedliwienie, gdy będzie się musiał tłumaczyć przed Lavinią. Na pewno się

rozgniewa, kiedy rano się dowie, że nie zawiadomił jej o niczym, tylko sam odnalazł

pamiętnik. Będzie jednak musiała zaakceptować, że czas grał tu najważniejszą rolę.

Rozejrzał się, szukając czegoś, w co mógłby zapakować pamiętnik, i zobaczył w kącie

stary pusty worek.

Zebranie szczątków niebezpiecznych zapisków lokaja nie zajęło mu wiele czasu.

Kiedy był już gotów, zgasił dymiący ogarek, który znalazł w pokoju, wziął worek i

podszedł do okna. Nie spodziewał się żadnych kłopotów. W końcu ktoś zadał sobie wiele

trudu, żeby się upewnić, że to właśnie on znajdzie te niedopalone szczątki. Ale przecież inni

też szukali pamiętnika. Rozsądek nakazywał zachować ostrożność.

Deszcz, padający przez cały wieczór, zamienił wąską uliczkę w płytki strumień. Słabe

światło latarni wydobywało się z okna naprzeciw, niemal wcale nie rozpraszając mroku

zaułka.

Tobias przez chwilę obserwował cienie na ulicy, sprawdzając, czy któryś z nich się

nie poruszy. Po jakimś czasie doszedł do wniosku, że nawet jeśli jakiś intruz obserwował

wejście do domu, to musiał się już schować, więc i tak go nie zobaczy.

Zdjął płaszcz. Zawiązał worek i zarzucił sobie na ramię. Upewniwszy się, że jego

zawartość pozostanie sucha, znów włożył płaszcz i wyszedł z małego pomieszczenia. Na

schodach nie spotkał nikogo. Zszedł do ciasnego holu i otworzył drzwi na zewnątrz.

Jeszcze chwilę czekał w progu, ale w mroku ulicy nic się nie poruszyło. Zaciskając

zęby, zaczął brnąć przed siebie w płytkiej brudnej wodzie, płynącej po bruku. Kamienie pod

stopami okazały się niespodziewanie śliskie. W takich warunkach musiał bardzo uważać na

lewą nogę. Dla zachowania równowagi przytrzymywał się jedną ręką kamiennej ściany.

Oleista woda chlupotała mu pod butami, które Whitby tak starannie dziś wyglansował.

Nie po raz pierwszy kamerdyner będzie musiał doprowadzać do porządku jego pobrudzone

obuwie, zauważył w myślach Tobias.

Ostrożnie posuwał się ku wylotowi ulicy, mając nadzieję, że powóz, którym tu

przyjechał, nadal na niego czeka. W taką noc jak ta znalezienie innego środka transportu

byłoby bardzo trudne.

W połowie drogi do celu wyczuł czyjąś obecność. Zrobił jeszcze krok i nagle się

odwrócił.

Na tle oświetlonego latarnią okna dostrzegł zarys człowieka w grubym płaszczu i

kapeluszu. Postać wydała mu się dziwnie znajoma. Był niemal pewien, że widział już dziś ten

płaszcz i kapelusz w okolicach klubu.

Nieznajomy znieruchomiał, kiedy zauważył, że Tobias się zatrzymał, a po chwili

odwrócił się i zaczął uciekać w przeciwnym kierunku. Woda chlupotała mu pod butami.

Odgłos kroków odbijał się echem w uliczce.

- Cholera jasna. - Tobias oderwał dłoń od ściany i rzucił się w pościg. Lewą nogę

przeszył mu ból. Zacisnął zęby i starał się go ignorować.

Doszedł do wniosku, że tylko traci czas. Z trudem utrzymywał równowagę. Z powodu

zdradzieckiego bólu w nodze nie miał najmniejszych szans, żeby złapać uciekającego.

Dobrze będzie, jeśli nie upadnie twarzą w brudną wodę.

Buty ślizgały się na mokrych kamieniach, ale Tobiasowi jakoś udało się utrzymać w

pozycji pionowej, chociaż dwa razy musiał podpierać się ręką.

Uciekający też miał kłopoty z utrzymaniem równowagi. Nagle zachwiał się,

wymachując ramionami. Poły jego płaszcza załopotały. Jakiś przedmiot wypadł mu z rąk i z

brzękiem tłukącego się szkła uderzył o chodnik. A więc to niezapalona latarnia, pomyślał

Tobias.

Nieznajomy ciężko upadł na ziemię. Tobias był już niemal przy nim. Rzucił się przed

siebie i chwycił leżącego za nogę. Wciąż ją trzymając, uniósł się nieco i wymierzył mu cios

pięścią, co jednak nie przyniosło oczekiwanego efektu. Mężczyzna nadal bronił się z furią.

- Nie ruszaj się, bo zaraz użyję noża - ostrzegł Tobias groźnym tonem. Nie miał przy

sobie żadnej broni, ale jego przeciwnik nie mógł o tym wiedzieć.

Rozległ się jęk i mężczyzna bezwładnie opadł w kałużę zimnej deszczówki.

-

Ja tylko robiłem, co mi kazano. Przysięgam na honor matki. Tylko

wykonywałem polecenia.

-

Czyje polecenia?

-

Mojego pracodawcy.

-

Czyli kogo?

-

Pani Dove.

Otrzymałam wiadomość. - Joan Dove uniosła czajniczek z delikatnej porcelany. -

Wysłałam Herberta, żeby sprawdził, o co chodzi. Musiał zjawić się tam tuż po panu i

zobaczył, jak wychodzi pan z budynku. Nie rozpoznał pana, ponieważ było ciemno. Próbował

pana śledzić. Pan go zauważył i powalił na ziemię.

Lavinia była tak rozgniewana, że prawie nie mogła wydobyć z siebie głosu. Patrzyła,

jak gospodyni nalewa herbatę do porcelanowych filiżanek. Joan robiła to z takim

doświadczeniem i gracją, jakich można się spodziewać po bogatej damie z dobrego

towarzystwa, która ma wprawę w przyjmowaniu gości na popołudniowej herbatce. Nie była

to jednak trzecia po południu, tylko trzecia nad ranem, a Lavinia z Tobiasem nie zjawili się

tu, żeby wymienić się najnowszymi ploteczkami o skandalach w wielkim świecie. Przyszli,

żeby poważnie się rozmówić z panią Dove.

Dotychczas mówiła głównie ona. Tobias z kamienną miną siedział w fotelu i prawie

się nie odzywał. Lavinia martwiła się o niego. Zanim zjawił się na jej progu ze szczątkami

pamiętnika, wstąpił do siebie, żeby się przebrać w suche ubranie. Była pewna, że jego spokój

jest tylko pozorny. Tej nocy wiele przeżył. Wyczuła też, że dokucza mu trochę noga.

- Co było w tej wiadomości? - zapytał Tobias, włączając się do rozmowy.

Joan zawahała się na ułamek sekundy, odstawiając czajniczek na stół.

-

To nie była pisemna wiadomość. Mały ulicznik zapukał do drzwi i powiedział,

że to, czego szukam, można znaleźć na Tartle Lane, pod numerem osiemnastym. Wysłałam

pod ten adres Herberta.

-

Dość tego, pani Dove. - Lavinia dłużej nie mogła panować nad gniewem. -

Jeśli nie chce nam pani wyznać prawdy, to proszę się do tego przyznać otwarcie.

Joan zacisnęła usta.

-

Dlaczego pani wątpi w moje słowa?

-

Nie otrzymała pani żadnej wiadomości. Kazała pani Herbertowi śledzić pana

Marcha. Czy nie tak wygląda prawda?

-

Doprawdy, pani Lakę. Nie nawykłam do tego, żeby ktoś kwestionował moje

słowa.

-

Czyżby? - Lavinia uśmiechnęła się zimno. - To dziwne. Pan March uważa, że

od początku nas pani okłamuje. Ja byłam gotowa uwierzyć w pani opowieść, przynajmniej w

jej większą część. Okazuje się jednak, że próbowała nas pani wykorzystać do swoich celów, a

tego tolerować nie będę.

-

Zupełnie nie pojmuję, dlaczego jest pani tak zagniewana -rzekła Joan z

przyganą. - Przecież panu Marchowi nic się nie stało.

-

Nie jesteśmy pionkami, które pani może dowolnie przestawiać na planszy.

Jesteśmy profesjonalistami.

-

Ależ oczywiście.

-

Pan March nadstawiał karku, idąc pod ten podejrzany adres. Pracował dla pani.

Jestem pewna, że pani człowiek, Herbert, próbowałby mu odebrać pamiętnik siłą, gdyby się

domyślił, że pan March go tam znalazł.

-

Zapewniam panią, że wcale nie pragnęłam, żeby komukolwiek stało się coś

złego. - W głosie Joan słychać było zdenerwowanie. - Poleciłam Herbertowi, żeby miał go na

oku, i to wszystko.

-

A więc słusznie się domyślałam. Kazała pani swojemu lokajowi śledzić pana

Marcha.

Joan zawahała się.

-

Wydawało mi się, że to rozsądna decyzja.

-

Akurat. - Lavinia wyprostowała się dumnie. - Pan March miał rację.

Okłamywała nas pani od samego początku. Ja jednak straciłam już cierpliwość. Wykonaliśmy

pani zlecenie. Pamiętnik został odnaleziony. Jest nie do odczytania, jak pani sama widzi, ale

przynajmniej nie będzie przyczyną niczyjej krzywdy.

Joan ze zmarszczonym czołem przyjrzała się zwęglonym resztkom pamiętnika,

leżącym na dużej srebrnej tacy.

-

Ależ nie mogą państwo teraz zakończyć śledztwa - powiedziała. - Człowiek,

który to spalił, bez wątpienia najpierw przeczytał te zapiski.

-

Być może - odrzekła Lavinia. - Ale dla nas jest jasne, że niszcząc ten

pamiętnik, ktoś chciał nam zasygnalizować koniec całej historii. Podejrzewamy, że sprawcą

jest kolejna ofiara Hol tona Felixa, być może ta sama osoba, która go zamordowała.

Tobias zerknął na tacę.

-

Moim zdaniem, spalony pamiętnik miał nam powiedzieć coś więcej, a nie

tylko zapewnić, że nie będzie więcej prób szantażu.

-

Do czego pan zmierza? - zapytała Joan.

Tobias nie odrywał zamyślonego wzroku od zwęglonych resztek.

- Mam przeczucie, że w ten sposób ktoś nam wyraźnie mówi, że mamy przestać

zajmować się tą sprawą.

-

A co z pogróżką, którą dostałam? - spytała Joan.

-

To jest teraz pani problem - stwierdziła Lavinia. - Może znajdzie pani kogoś,

kto zbada tę sprawę...

- Chwileczkę, Lavinio - przerwał jej Tobias.

Zignorowała go.

- W tych okolicznościach nie mogę pozwolić - ciągnęła - żeby pan March nadal się dla

pani narażał. Jestem pewna, że pani to zrozumie.

Joan zesztywniała.

- Pani chodziło tylko o pamiętnik, ponieważ krył również pani tajemnice. Teraz, kiedy

został odnaleziony, weźmie pani zapłatę i z zadowoleniem zapomni o sprawie.

Lavinia skoczyła na równe nogi jak oparzona.

-

Może pani sobie zatrzymać te swoje cholerne pieniądze! -krzyknęła. - Kątem

oka spostrzegła, że jej wspólnik lekko drgnął. Stanęła za kanapą i rozłożyła obie dłonie na jej

elegancko rzeźbionym oparciu. - Pan March bardzo się dzisiaj dla pani narażał - oznajmiła. -

Spodziewał się, że może go czekać zasadzka. Mógł tam na niego czekać morderca. Nie

pozwolę, żeby kontynuował tak niebezpieczną pracę dla klientki, która nas okłamuje.

-

Jak pani śmie? Wcale państwa nie okłamałam.

-

Ale też nie powiedziała nam pani całej prawdy. Nie mylę się chyba?

Na twarzy Joan na chwilę błysnął gniew, ale natychmiast został opanowany.

-

Powiedziałam wszystko, co, moim zdaniem, powinni państwo wiedzieć.

-

A potem kazała pani swojemu człowiekowi nas śledzić. Wykorzystała pani

pana Marcha. Nie będę tego więcej tolerować. - Lavinia odwróciła się i przygwoździła

Tobiasa wzrokiem. - Czas już na nas, panie March.

Ten posłusznie wstał.

-

Zrobiło się późno - powiedział spokojnie.

-

Owszem. - Lavinia wypadła z salonu i pierwsza ruszyła do wyjścia. Rosły

kamerdyner wyprowadził ich na ciemną, mokrą od deszczu ulicę.

Zatrzymała się jak wryta, kiedy spostrzegła, że wynajęty przez nich powóz odjechał.

Na jego miejscu stał błyszczący brązowy powóz pani Dove.

- Po państwa przyjeździe pani Dove kazała odprawić wynajęty powóz. Wyraziła

życzenie, żeby wrócili państwo do domu jej powozem - powiadomił ich kamerdyner

oficjalnym głosem.

Lavinia pomyślała o nieprzyjemnej rozmowie, która właśnie miała miejsce w salonie.

Wątpiła, czy Joan nadal chciałaby być wobec nich tak uprzejma.

-

Ależ nie możemy się zgodzić na tak...

-

Oczywiście, że możemy. - Palce Tobiasa zacisnęły się mocno na jej ramieniu.

-Pani Lakę, powiedziała już pani dzisiaj dość dużo. To wystarczy. Może pani ma ochotę łapać

powóz w tym deszczu, ale mam nadzieję, że tym razem się pani ze mną zgodzi. Wolałbym

pojechać wygodnym powozem pani Dove. To był bardzo długi wieczór.

Lavinia przypomniała sobie, co jej wspólnik dzisiaj przeżył, i natychmiast ogarnęły ją

wyrzuty sumienia.

- Tak, oczywiście. - Raźno ruszyła po schodach w dół. Jeśli się pośpieszą, zdążą

wsiąść do pojazdu, zanim Joan wycofa swoją propozycję.

Zwalisty lokaj pomógł Lavinii wsiąść do eleganckiego wnętrza, gdzie spostrzegła

miękkie poduszki z brązowego aksamitu i ciepłe koce dla ochrony przed zimnem. Sięgnęła

po jeden z nich i stwierdziła, że nagrzano go termoforem.

Tobias usiadł obok niej. Poruszał się sztywno, co ją trochę zaniepokoiło. Okrywała

kocem swoje kolana, a po chwili namysłu jego drugim końcem przykryła nogi Tobiasa.

- Dziękuję. - Chociaż powiedział to szorstko, wyczuła, że jest jej wdzięczny.

Uniosła brwi.

-

Zauważyłeś, że pani Dove zatrudnia wielu dobrze zbudowanych lokajów?

-

Zauważyłem. Wyglądają jak mała prywatna armia.

-

Właśnie. Ciekawe, dlaczego uważa za konieczne... - Urwała, kiedy zauważyła,

że jej towarzysz wsuwa rękę pod koc i rozciera nogę. - Nie zostałeś ranny, kiedy biłeś się z

Herbertem, prawda?

-

Proszę się o mnie nie martwić.

-

Ze względu na okoliczności muszę się martwić. Nie miej do mnie o to

pretensji.

-

Masz teraz własne zmartwienia. - Zamilkł znacząco. - Ze względu na

okoliczności.

Naciągnęła wyżej koc i wtuliła się w aksamitne poduszki. Wreszcie z całą siłą dotarło

do nicj, co się stało i jakie to ma implikacje na przyszłość.

-

Przyznaję ci rację - rzekła ponuro. Tobias nie odpowiedział. - Zdaje się, że

właśnie odprawiłam swoją jedyną klientkę.

-

Zdaje się, że tak. W dodatku odmówiłaś przyjęcia zapłaty za wyświadczone

dotychczas usługi.

-

Nie należy lekceważyć klientki, która odsyła nas do domu w eleganckim,

wygodnym ekwipażu.

- Właśnie. - Tobias rozmasował nogę.

W powozie zapanowała ciężka cisza.

-

No, cóż - odezwała się w końcu Lavinia. - Nie mieliśmy innego wyjścia. Nie

możemy przecież nadal prowadzić dochodzenia dla klientki, która zataja przed nami ważne

informacje i nasyła na nas szpiegów.

-

Zupełnie nie rozumiem dlaczego nie?

-

Co takiego? - Wyprostowała się. - Oszalałeś? Dzisiaj mogłeś zostać ranny.

Jestem przekonana, że Herbert chciał odebrać ci pamiętnik siłą.

-

Nie wątpię, że dostał polecenie od pani Dove, żeby odebrać mi pamiętnik,

gdybym go odnalazł. W końcu najbardziej jej zależy na ukryciu swoich sekretów.

Lavinia zamyśliła się nad jego słowami.

-

Widocznie w tym pamiętniku było coś, co bardzo chce ukryć przed

wszystkimi, włączając w to nas. Coś o wiele groźniejszego niż informacje o romansie sprzed

dwudziestu lat.

-

Ostrzegałem cię. że wszyscy klienci kłamią.

Znów wtuliła się głębiej w poduszki i na chwilę zatopiła się w myślach.

-

Przyszło mi właśnie do głowy, że nie tylko pani Dove coś przede mną ostatnio

zataiła - wymamrotała po jakimś czasie.

-

Słucham?

Spojrzała na niego groźnie.

-

Dlaczego mnie nie zawiadomiłeś o wszystkim, jak tylko wiadomość dotarła do

klubu? Powinnam ci towarzyszyć w tej wyprawie po pamiętnik. Działanie w pojedynkę nic

było dobrym pomysłem.

-

Miałem bardzo mało czasu. Nie czuj się urażona, Lavinio. Tak się śpieszyłem,

że nawet nie posłałem wiadomości Anthony'emu.

-

Anthony'emu?

-

Zwykle towarzyszy mi w takich okolicznościach. Dziś wieczorem był w

teatrze i wiedziałem, że wiadomość nie dotrze do niego w odpowiednim czasie.

-

Więc poszedłeś sam.

-

Jako profesjonalista uznałem, że należy działać błyskawicznie.

-

Bzdura.

-

Przeczuwałem, że właśnie tak zareagujesz.

-

Poszedłeś tam sam, bo nie jesteś przyzwyczajony do pracy ze wspólnikiem.

-

Do diabła ciężkiego, Lavinio, poszedłem tam sam, bo nie było czasu do

stracenia. Postąpiłem tak, jak mi się wydawało najlepiej, i to wszystko.

Nie zaszczyciła go odpowiedzią. Jeszcze raz w powozie zapanowała nieprzyjemna

cisza. Po chwili Lavinia zdała sobie sprawę, że Tobias nadal rozciera sobie lewe udo.

-

Zdaje się, że nadwerężyłeś mięśnie, kiedy ścigałeś lokaja pani Dove.

-

Chyba tak.

-

Czy mogę ci jakoś pomóc?

-

Na pewno nie pozwolę ci się wprowadzić w mesmeryczny trans, jeśli to masz

na myśli.

-

Cóż, skoro tak gburowato mi odpowiadasz...

- Mam wprawę, jeśli chodzi o gburowate odpowiedzi.

Zrezygnowała z dalszej rozmowy i znów zapadła cisza.

Zanosiło się na to, że droga do domu bardzo się będzie dłużyć. Powóz jechał wolno,

nie tylko z powodu coraz ulewniejszego deszczu, ale również dlatego, że o tej porze na

ulicach panował duży ruch. Wspaniałe bale i przyjęcia właśnie się kończyły. Ludzie wracali

do swoich miejskich domów i wielkich rezydencji. Pijani młodzi hulacy wysypywali się z

jaskiń hazardu, domów publicznych i klubów.

Bez wątpienia wielu dżentelmenów kazało się wieźć do Covent Garden. Tam

znajdowali prostytutki, które za trochę drobnych dostarczały im w powozach przyjemności,

pozostawiając po sobie kwaśną woń rozpusty.

Na myśl o tym Lavinia zmarszczyła nos. Jeszcze raz doceniła klientkę, która zadbała

o to, żeby wrócili do domu eleganckim prywatnym powozem.

Tobias lekko się poruszył, usadawiając się wygodniej na poduszkach. Zdrową nogą

otarł się lekko o udo Lavinii. Nie miała wątpliwości, że ten przelotny kontakt był zupełnie

przypadkowy, ale rozpalił jej już i tak pobudzone zmysły. Przypomniała sobie gorący

pocałunek w gabinecie.

To było czyste szaleństwo.

Zaciekawiło ją. czy Tobias też ma w zwyczaju późną nocą odwiedzać Covent Garden

w drodze do domu. Bardzo w to wątpiła. Na pewno był na to o wiele za wybredny.

Ten wniosek nasunął jej na myśl inne, bardziej niepokojące, pytanie. Jakie kobiety

podobają się Tobiasowi?

Mimo pocałunku w gabinecie była całkiem pewna, że nie jest w jego guście.

Popchnęły ich ku sobie okoliczności, to wszystko. Nie skusił go jej wdzięk ani błyskotliwa

konwersacja. Nie spostrzegł jej z drugiego końca sali balowej, nie oszołomiła go jej

wyjątkowa uroda.

Zresztą z powodu niskiego wzrostu Lavinii trudno by mu było dostrzec ją z drugiego

końca sali balowej.

- Odrzuciłaś zlecenie od pani Dove ze względu na mnie, prawda? - odezwał się

Tobias.

To pytanie, przerywające głęboką ciszę, gwałtownie wyrwało ją z zamyślenia.

Dopiero po chwili udało jej się zebrać myśli.

-

Chodziło o zasady - wymamrotała.

-

Nie sądzę. Zrobiłaś to ze względu na mnie.

-

Byłabym bardzo wdzięczna, gdybyś przestał się powtarzać. To bardzo

irytujący zwyczaj.

-

Nie wątpię, że wiele moich zwyczajów cię irytuje. Nie o to chodzi.

-

A o co?

Wsunął dłoń pod jej głowę i zbliżył się do niej tak, że ich usta niemal się dotykały.

- Cały czas się zastanawiam, jak się będziesz czuła rano, kiedy zdasz sobie sprawę, że

odrzuciłaś sowite honorarium, które chciała ci wypłacić pani Dove.

Chyba nie nad straconym honorarium będę się zastanawiała, pomyślała Lavinia.

Najbardziej martwiła ją myśl, że to koniec współpracy z Tobiasem. Pamiętnik ich połączył,

ale teraz go już nie było.

Nagle w pełni zrozumiała skutki wydarzeń dzisiejszej nocy. Ogarnął ją posępny

nastrój.

Być może już nigdy więcej nie zobaczy Tobiasa.

Poczucie nadchodzącej straty przeszyło jej serce. Co się z nią dzieje? Powinna się

cieszyć, że ten człowiek wkrótce zniknie z jej życia. To przez niego straciła honorarium. A

jednak z niewiadomego powodu czuła tylko żal.

Z cichym okrzykiem odrzuciła koc i zarzuciła mu ramiona na szyję.

- Tobiasie...

Natychmiast przywarł wargami do jej ust.

Żar jego ostatniego pocałunku jeszcze się w niej tlił. Teraz płomienie buchnęły w

górę. Objęcia mężczyzny jeszcze nigdy nie wywarły na niej takiego wrażenia. Wiele lat temu

z Johnem doświadczyła jedynie delikatnej, nieuchwytnej słodyczy bliskości, tak ulotnej, że

niemal nieziemskiej. W ramionach Tobiasa doznawała czegoś, co sprawiało, że jej ciałem

wstrząsały zmysłowe dreszcze.

Gdy oderwał usta od warg Lavinii i obsypywał pocałunkami jej szyję, opadła na

aksamitne poduszki. Peleryna sama się rozchyliła. Poczuła jego rękę na nodze i zdziwiło ją, że

dostała się tam tak niezauważenie, pokonując warstwy spódnic.

-

Prawie się nie znamy - wyszeptała.

-

Wręcz przeciwnie. - Przesunął ciepłymi palcami po wewnętrznej części jej

uda, - Założę się, że w Rzymie dowiedziałem się o tobie o wiele więcej, niż niejeden mąż wie

o żonie.

-

Trudno mi w to uwierzyć.

-

Udowodnię ci to. Pocałowała go namiętnie.

-

Ale jak?

- Od czego by tu zacząć... - Wahał się. Wsunął rękę pod jej plecy i rozluźnił tasiemki

gorsetu. - Wiem, że bardzo lubisz długie spacery. Siedząc cię, musiałem przemierzać całe

kilometry.

- To jest zdrowe. Długie spacery mają doskonały wpływ na organizm.

Zsunął z jej ramion górną część sukni.

-

Wiem, że lubisz poezję.

-

Widziałeś tomiki poezji na półce w moim rzymskim mieszkaniu.

Dotknął srebrnego wisiorka, który nosiła na szyi, a potem pocałował ją w nabrzmiały

czubek piersi.

- Wiem, że odmówiłaś Pomfreyowi. kiedy chciał, żebyś została jego kochanką.

To wiadomość podziałała na nią jak zimny prysznic. Lavinia znieruchomiała z rękami

na ramionach Tobiasa i spojrzała na niego zdziwiona.

-

Wiesz o Pomfreyu?

-

Każdy w Rzymie wie, jaki on jest. Uwiódł niemal wszystkie wdowy w mieście

i sporo mężatek. - Pocałował zagłębienie między jej piersiami. - Ale ty bez wahania

odrzuciłaś jego propozycję.

-

Lord Pomfrey jest żonaty. - Dobry Boże, to zdanie nawet w jej własnych

uszach zabrzmiało bardzo zasadniczo.

Tobias uniósł głowę. W słabym świetle latarni jego oczy błyszczały.

- Jest też bardzo bogaty i wyjątkowo hojny dla kochanek. Postarałby się, żeby twoje

życie było o wiele przyjemniejsze.

Wzdrygnęła się.

-

Nie ma chyba nic mniej przyjemnego niż rola kochanki Pomfreya. To opój, a

kiedy sobie podpije, nie kontroluje wybuchów gniewu. Widziałam raz, jak uderzył człowieka

za jakiś niewinny żart na temat jego trzeźwości.

-

Byłem w pobliżu tego dnia, kiedy zobaczył cię na targu. Słyszałem, jak ci

obiecywał, że wynajmie dla ciebie małe mieszkanko.

Lavinia ze wstydu miała ochotę zapaść się pod ziemię.

- Słyszałeś tę żenującą rozmowę?

-

Nietrudno było usłyszeć, co mu odpowiedziałaś, kiedy ci to zaproponował. -

Tobias błysnął zębami w uśmiechu. - Jeśli dobrze sobie przypominam, mówiłaś nieco

podniesionym głosem.

-

Wpadłam w furię - przyznała. - A gdzie wtedy byłeś?

-

Stałem w drzwiach pobliskiego sklepiku. - Położył rękę wyżej na jej udzie. -

Jadłem pomarańczę.

-

Pamiętasz taki drobny szczegół?

-

Całą tamtą chwilę pamiętam doskonale. Kiedy Pomfrey odszedł jak niepyszny,

stwierdziłem w duchu, że to najsmaczniejsza pomarańcza pod słońcem. Nigdy nie jadłem nic

słodszego. - Położył dłoń na ciepłym, wilgotnym miejscu między nogami Lavinii.

Dolną połowę jej ciała ogarnął żar, zaczęła drżeć z nadmiaru emocji. Po błysku

przewrotnej satysfakcji w oczach Tobiasa poznała, że doskonale wiedział, jak na nią działa.

Uznała, że najwyższy czas przejąć inicjatywę.

-

Teraz ja również coś o tobie wiem. - Mocno chwyciła go za ramiona. - Lubisz

pomarańcze.

-

Owszem, lubię. Ale we Włoszech powiadają, że nie ma owocu, który by się

mógł równać z dojrzałą figą. - Gładził ją wolno i z namysłem. - Zgadzam się z tym

całkowicie.

Niemal się zakrztusiła, mając ochotę jednocześnie wydać okrzyk oburzenia i się

roześmiać. Dostatecznie długo mieszkała w domu pani Underwood, by się dowiedzieć, że

dojrzałe figi są uważane za symbol kobiecości.

Jeszcze raz ją pocałował, jakby chciał ją uciszyć. Ruchami dłoni doprowadził Lavinię

na skraj doznania, którego nigdy nie przeżyła. Kiedy zaczęła drżeć i jęczeć w jego ramionach,

domagając się czegoś więcej, zręcznie rozpiął spodnie.

Znalazł się między jej nogami i po chwili wsunął się w nią, wypełniając ją szczelnie.

Nagle, bez najmniejszego ostrzeżenia, narastające w niej napięcie pękło w tysiące

najwspanialszych odczuć, których nie potrafiłby opisać najlepszy poeta.

- Tobiasie? - Wbiła palce w jego kark. - O, do diabła, Tobiasie!

Z jego ust wydobył się cichy, ochrypły śmiech, niemal jęk.

Otoczyła go ramieniem, raz po raz powtarzając jego imię. Napierając całym ciężarem

ciała, coraz mocniej się w niej zagłębiał.

Poczuła, że mięśnie na jego plecach napięły się i zesztywniały. Wiedziała, że teraz on

zbliża się do szczytu, i odruchowo chciała przyciągnąć go bliżej.

- Nie - wymamrotał.

Ku jej zdziwieniu oderwał od niej usta i gwałtownym, bezceremonialnym ruchem

wycofał się z jej ciała. Wydał stłumiony okrzyk i konwulsyjnie zadygotał, a ona nie

wypuszczała go z objęć.

To, co miało rozpłynąć się w jej wnętrzu, znalazło się na fałdach peleryny.

11

Tobias wolno odzyskiwał pełną świadomość. Na razie nie musiał się poruszać, bo

powóz nadal jechał. Jeszcze chwilę mógł się cieszyć miękkością Lavinii.

-

Tobiasie?

-

Mmm?

Lekko się pod nim poruszyła.

-

Zaraz dojedziemy do mojego domu.

-

Spodziewałem się., że to powiesz. - Zacisnął dłoń na jej piersi. Była jędrna i

pięknie ukształtowana, niczym jabłko.

Doszedł do wniosku, że lepiej będzie nie powracać do tematu świeżych owoców. Jak

słusznie zauważyła Lavinia, zbliżali się do jej małego domu przy Claremont Lane.

- Pośpiesz się. - Poruszyła się niecierpliwie pod jego cię żarem. - Musimy się

doprowadzić do porządku. Pomyśl tylko, jak byśmy się czuli, gdyby w tym stanie zobaczył

nas lokaj pani Dove.

Jej przerażony ton rozbawił Tobiasa.

- Uspokój się, Lavinio. - Usiadł wolno i niechętnie, złożywszy pocałunek na

wewnętrznej części jej nagiego uda.

- Tobiasie!

-

Słyszę panią, pani Lakę. Usłyszy też panią woźnica i lokaj, jeśli nie zniży pani

głosu.

-

Pośpiesz się. - Usiadła prosto i zaczęła nerwowo poprawiać gorset. - Zaraz się

zatrzymamy. Mam nadzieję, że nie zniszczyliśmy poduszek pani Dove. Co ona sobie

pomyśli?

-

Niewiele mnie obchodzi, co myśli pani Dove. - W powozie nadal unosił się

zapach namiętności. - Nie jest już twoją klientką, zapomniałaś?

-

Ależ to jest elegancka dama! - Lavinia nerwowo poprawiła srebrny wisiorek. -

Na pewno nie przywykła do tego, że jej piękny ekwipaż jest traktowany jak tani powóz do

wynajęcia.

Spojrzał na nią i mimo woli poczuł zadowolenie. Żółte światło lampy tańczyło na jej

zmierzwionych włosach, rozpalając na nich rude i złote błyski. Policzki miała zaróżowione.

Bił od niej charakterystyczny ciepły blask.

Wtem zauważył panikę w jej oczach.

- Wstydzisz się, tak? - zapytał. - Obawiasz się, że pani Dove przestanie cię uważać za

damę, jeśli się dowie, co się tutaj zdarzyło.

Lavinia, wytężając wszystkie siły. zmagała się z gorsetem.

- Zapewne dojdzie do wniosku, że nie jestem lepsza od tych kobiet, które późną nocą

krążą po Covent Garden.

Wzruszył ramionami, nadal zbyt syty, żeby reagować emocjonalnie.

-

Co cię teraz obchodzi, co ona o tobie myśli?

-

Nie chcę, żeby klientka uważała mnie za jakąś latawicę.

-

Była klientka.

Lavinia ponuro zacisnęła zęby.

- W tym zawodzie liczy się opinia - stwierdziła. – Przecież nie będę się ogłaszać w

gazetach. Muszę polegać na rekomendacjach zadowolonych klientów.

- Ja w tej chwili jestem bardzo zadowolony. Czy to się nie liczy?

-

Na pewno nie. Jesteś wspólnikiem w interesach, a nie klientem. Nie drażnij się

ze mną, Tobiasie. Nic mogę dopuścić do tego, żeby pani Dove opowiadała swoim

wytwornym przyjaciołom, że jestem... że jestem...

-

Wcale nie jesteś - odrzekł stanowczo. - Oboje to wiemy. Po co się dłużej nad

tym rozwodzić?

Zamrugała, jakby to pytanie bardzo ją zaskoczyło.

- Ależ tu chodzi o zasady.

Skinął głową.

- Już wspominałaś o zasadach. Rozumiem, że są dla ciebie bardzo ważne. Ale to nie

tylko kwestia zasad. To kwestia zdrowego rozsądku. Nie chciałbym, żeby weszło ci w nawyk

rzucanie klientom w twarz ich pieniędzy. Jeśli pani Dove postanowi wypłacić ci honorarium

mimo tego, co od ciebie usłyszała, powinnaś je przyjąć.

Lavinia przestała się zmagać z gorsetem i spojrzała na niego wojowniczo.

-

Dlaczego tak cię to śmieszy?

-

Wybacz. - Pomógł jej zapiąć suknię na plecach. - Ale wydaje mi się, że

wpadasz w histerię.

-

Jak możesz oskarżać mnie o histerię? Dbam o reputację. A to przecież

zupełnie zrozumiałe, przynajmniej moim zdaniem. Nie chcę być zmuszona do ponownej

zmiany zawodu. To jest dość uciążliwe.

Tobias uśmiechnął się.

-

Pani Lakę, zapewniam panią, że jeśli ktoś się waży kwestionować pani honor,

będę go zaciekle bronił, choćby się to miało skończyć pojedynkiem.

-

Koniecznie chcesz sobie stroić żarty, prawda?

-

Peleryna może trochę ucierpiała, ale poduszki są w doskonałym stanie. A

nawet jeśli nie, to na pewno woźnica doprowadzi je rano do porządku. Utrzymywanie

ekwipażu w nieskazitelnym stanic to jego obowiązek.

-

Peleryna! - zawołała Lavinia, znów przerażona. Jej twarz wyraźnie pobladła.

Niezdarnie wstała z ławeczki i wyjęła spod siebie pelerynę. - Coś takiego!

-

Lavinio...

Usiadła na przeciwległej ławce, potrząsnęła okryciem, rozłożyła je przed sobą i z

przerażeniem spojrzała na podszewkę.

-

Och, nie. To okropne. Straszne.

-

Lavinio, czy to strata klientki tak źle wpłynęła na stan twoich nerwów?

Zignorowawszy pytanie, odwróciła pelerynę i pokazała Tobiasowi ciemną wilgotną

plamę.

- Spójrz, co zrobiłeś. Do niczego się nie nadaje. Jak ja wytłumaczę, skąd się wzięła ta

plama? Mam nadzieję, że uda mi się ją usunąć, zanim ktokolwiek w domu ją zauważy.

Ta przesadna troska o stan poduszek i peleryny psuła Tobiasowi nastrój. Dawno już

nie przeżył czegoś tak wspaniałego, jak miłosne chwile z Lavinią. Założyłby się o sporą

sumę, że i jej dostarczyły wielkiej satysfakcji. Co więcej, zaskoczenie słyszalne w jej głosie

w kulminacyjnym momencie przekonało go, że nigdy dotąd nie zaznała uczucia seksualnego

spełnienia.

Zamiast jednak napawać się przeżytą wspólnie rozkoszą, nie przestawała mówić o tej

przeklętej plamie.

- Moje gratulacje, Lavinio. Bardzo przekonywająco odgrywasz rolę lady Makbet. Nie

wątpię, że kiedy głębiej się nad tym zastanowisz, zgodzisz się, że lepiej widzieć efekt

naszych intymnych chwil na pelerynie niż gdzie indziej.

Spojrzała nerwowo na leżącą obok niego aksamitną poduszkę.

- Tak, oczywiście. Byłoby okropne, gdyby plama pojawiła się na siedzeniu. Ale chyba

jest tak, jak mówiłeś. Poduszki nie ucierpiały.

Powóz zaczął zwalniać. Tobias odsunął zasłonkę i stwierdził, że przybyli na

Claremont Lane.

-

Nie mówiłem o poduszkach.

-

Doprawdy, panie March, a w jakim to gorszym miejscu mogła pojawić się ta

plama?

W milczeniu spojrzał jej w oczy.

Lavinia uniosła brwi. Po chwili zmieszania w jej oczach pojawił się błysk

zrozumienia.

-

No tak, rzeczywiście - odparła głucho i odwróciła wzrok, skupiając się na

zwijaniu peleryny.

-

Nie musimy się siebie wstydzić. Oboje mamy za sobą doświadczenia

małżeńskiego łoża. Nie jesteśmy żółtodziobami.

Lavinia utkwiła wzrok za oknem.

-

Tak, oczywiście.

-

Skoro już o tym mówimy, nie owijajmy w bawełnę. Po tej przeklętej plamie

możesz się domyślić, że przedsięwziąłem pewne środki ostrożności. - Jego ton stał się

łagodniejszy. - Oboje jednak wiemy, że mogą one nie wystarczyć.

Zacisnęła dłonie na zwiniętej pelerynie.

-

Tak, oczywiście.

-

Jeśliby tak było, proszę, żebyś najpierw porozmawiała o tym ze mną, dobrze?

-

Tak, oczywiście. - Tym razem powtórzyła te słowa o dwie oktawy wyżej niż

normalnie.

-

Przyznaję, że dałem się ponieść urokowi chwili. Następnym razem będę

jednak lepiej przygotowany. Postaram się zdobyć odpowiednie zabezpieczenie, zanim znowu

poddamy się namiętności.

-

O, już przyjechaliśmy - rzuciła z fałszywą beztroską. -Nareszcie w domu.

Gdy rosły lokaj otworzył drzwi i opuścił stopień przed Lavinią, wysiadła z powozu,

jakby uciekała z płonącego budynku.

- Dobranoc.

-

Lavinio, czy aby dobrze się czujesz? - spytał Tobias, chwytając ją za rękę. -

Wydajesz się trochę nieswoja.

-

Doprawdy?

Zerknęła na niego przez ramię z uśmiechem chłodnym jak stal. Tobias nie był pewien,

czy to dobry znak.

-

To była trudna noc - stwierdził ostrożnie. - Jesteś trochę wzburzona.

-

Nie mam pojęcia, dlaczego uważasz, że jestem wzburzona. W końcu tylko

straciłam klientkę i zniszczono mi bardzo przyzwoitą pelerynę. W dodatku przez następne

kilka dni będę się musiała martwić o pewne bardzo intymne sprawy,

Spojrzał jej prosto w oczy.

-

Możesz mnie za to winić.

-

Oczywiście, że pana winię. - Lokaj pomógł jej zejść ze stopnia na chodnik. -

Najwyraźniej jest pan przyczyną wszystkich moich kłopotów. Jeszcze raz przysporzył mi pan

zmartwień.

Dlaczego wszystko, co łączyło się z Lavinią, było takie strasznie skomplikowane?

Tobias wszedł do swojego gabinetu, nalał sobie sporą porcję brandy i usiadł w ulubionym

fotelu. Ponuro zapatrzył się w ogień. Wizje zaplamionej peleryny tańczyły mu przed oczami.

Drzwi za jego plecami otworzyły się.

-

Nareszcie wróciłeś. - Do pokoju wszedł Anthony w rozpiętej koszuli i z

rozluźnionym fularem. - Wpadłem tu godzinę temu, w drodze do siebie, żeby się dowiedzieć,

czy masz jakieś nowe wiadomości. Poczęstowałem się łososiem w cieście. Muszę przyznać,

że brakuje mi kuchni Whitby'ego.

-

Jak może ci jej brakować? Jakoś tak się zawsze składa, że jesteś tu w porze

posiłków i jeszcze wpadasz coś przekąsić przed snem.

-

Nie mogę dopuścić, żebyś poczuł się samotny – odparł młodzieniec ze

śmiechem. - Wróciłeś tak późno. To u ciebie niezwykłe. Domyślam się, że spędziłeś

interesujący wieczór.

- Znalazłem pamiętnik.

Anthony cicho gwizdnął.

-

Moje gratulacje. Pewnie wyrwałeś strony, które mają szczególne znaczenie dla

ciebie, pani Lakę i waszej klientki?

-

Nie było takiej potrzeby. Ten przeklęty pamiętnik został wrzucony do ognia,

zanim go znalazłem. Można go zidentyfikować, ale trudno cokolwiek odczytać.

-

Rozumiem. - Anthony w zamyśleniu przeczesał włosy palcami. - Człowiek,

który zabił Felixa i zabrał mu pamiętnik, daje ci jasno do zrozumienia, że masz zaprzestać

dalszego śledztwa, czy tak?

-

Tak mi się wydaje.

-

Powiedziałeś kiedyś, że w pamiętniku pojawiają się nazwiska wielu ludzi.

Każda z tych osób mogła zabić Holtona Felixa, a potem zniszczyć jego zapiski.

-

Tak.

-

Jak Neville przyjął nowiny?

-

Nie powiadomiłem go o ostatnich wydarzeniach - oznajmił Tobias.

-

A co teraz zrobisz? - zaciekawił się jego szwagier.

-

Teraz? Idę do łóżka. Właśnie taki miałem zamiar.

-

Chciałem już wracać do siebie, kiedy usłyszałem, jak pod dom zajeżdża ten

bardzo elegancki powóz. - Anthony uśmiechnął się szeroko. - Z początku myślałem, że ktoś

pomylił adres. Potem zobaczyłem ciebie.

-

Powóz należy do klientki Lavinii. - Tobias przełknął łyk brandy. - A właściwie

od dzisiejszego wieczoru jest to była klientka.

-

Dlaczego? Ponieważ znalazł się pamiętnik?

-

Nie. Ponieważ Lavinia ją odprawiła. Powiedziała pani Dove, że nie przyjmie

od niej zapłaty, na jaką się umówiły.

-

Nie rozumiem. - Anthony stanął przed dogasającym kominkiem. - Dlaczego

odrzuciła honorarium?

Tobias wypił jeszcze trochę brandy i oparł kieliszek o poręcz fotela.

-

Zrobiła to ze względu na mnie - odparł.

-

Na ciebie?

- To kwestia zasad, rozumiesz?

Anthony spojrzał na niego pytająco.

-

Nie, nie rozumiem. Bez obrazy, ale w twoich słowach znajduję niewiele sensu.

Ile dzisiaj wypiłeś?

-

Za mało. - Tobias stuknął palcem w ściankę kieliszka. -Lavinia zerwała

umowę z klientką, ponieważ, według niej, pani Dove naraziła mnie na niebezpieczeństwo.

-

Proszę o wyjaśnienie.

Tobias zrelacjonował mu wszystko. Kiedy skończył, szwagier przyglądał mu się

długo.

-

No, no, no - odezwał się w końcu. Tobias nie potrafił wymyślić żadnej

inteligentnej odpowiedzi, więc milczał. - No, no, no - powtórzył Anthony.

-

Lavinia jest wybuchowa, a pani Dove udało się dzisiaj doprowadzić ją do

wybuchu.

-

Najwyraźniej.

Tobias zakołysał resztką brandy w kieliszku.

-

Podejrzewam, że moja wspólniczka już żałuje swojej decyzji. Anthony uniósł

brew.

-

Dlaczego tak sądzisz?

- W ostatnich słowach, które do mnie wypowiedziała, wysiadając z powozu, dała mi

do zrozumienia, że wini mnie za wszystkie swoje problemy.

Młodzieniec z mądrą miną pokiwał głową.

-

Wygląda mi na to, że wyciągnęła prawidłowy wniosek.

-

Zdaje się, że mówiłeś coś o powrocie do siebie.

-

Jesteś w kiepskim nastroju, prawda?

Tobias zastanowił się chwilę.

- Chyba jestem - przyznał.

Szwagier zrobił zaciekawioną minę i zmierzył go od stóp do głów.

-

Powiedziałeś, że po bójce w zaułku przebrałeś się, tak?

-

Owszem.

-

W takim razie wnioskuję, że jesteś taki wymięty z powodu jakiejś innej,

późniejszej, szamotaniny?

Oczy Tobiasa zwęziły się.

-

Przed chwilą stwierdziłeś, że jestem w kiepskim nastroju. Wypytuj mnie dalej,

a przekonasz się, jak to wygląda, kiedy jestem w naprawdę złym humorze.

-

A więc dotarliśmy do sedna sprawy. Pocałowałeś panią Lakę, a ona cię za to

spoliczkowała.

- Nie spoliczkowała mnie - zaprotestował Tobias.

Anthony patrzył na niego szeroko rozwartymi oczami.

- O, do diabła- wyszeptał.- Nie powiesz chyba... że... Z panią Lake? W powozie? Ale

przecież to jest dama! Jak mogłeś?

Tobias spojrzał na szwagra.

To, co Anthony dostrzegł w jego oczach, sprawiło, że szybko odwrócił wzrok i

wpatrzył się w żarzące się węgle na kominku. Stojący zegar nieubłaganie odmierzał minuty

dzielące ich od świtu.

Tobias usiadł głębiej w fotelu. Denerwowało go, że musi słuchać pouczeń od

młodszego mężczyzny, który nigdy nie był w poważnym związku z kobietą.

Po chwili Anthony odchrząknął.

- Wiesz, że jutro wieczorem wybiera się do teatru. – Zerknął na tarczę zegara. -

Właściwie to już dzisiaj. W każdym razie mógłbyś się postarać, żeby też tam być. Pani Lakę i

Emeline pojadą tam w towarzystwie lady Wortham i jej córki. Zgodnie z wymogami etykiety,

mógłbyś złożyć wizytę w ich loży.

Tobias przytknął do czoła czubki palców.

-

Rzeczywiście.

-

Nie obawiaj się - dodał pośpiesznie Anthony. - Nawet mi przez myśl nie

przeszło, żeby wysyłać cię samego na tak niebezpieczne wody. Potrzebujesz przewodnika.

Będę szczęśliwy, mogąc dotrzymać ci towarzystwa.

-

A więc to o to chodzi. Szwagier spojrzał na niego

niewinnie.

-

Słucham?

- Chcesz iść jutro do teatru, bo wiesz, że będzie tam panna Emeline. Potrzebujesz

wygodnego pretekstu, żeby złożyć wizytę w loży lady Wortham.

Rysy twarzy Anthony'ego nieco zesztywniały.

-

Jutro wieczorem Emily zostanie wystawiona na pokaz na targu małżeńskim.

Lavinia ma nadzieję, że uda jej się przyciągnąć uwagę odpowiedniego kandydata do ręki,

pamiętasz?

-

Pamiętam. Dla tego celu został złożony w ofierze Apollo.

-

Właśnie.

-

Emeline jest urocza i inteligentna, więc obawiam się, że plany jej ciotki

obficie zaowocują.

Tobias skrzywił się, a zaniepokojony tym grymasem Anthony spytał z troską:

- Boli cię dzisiaj noga?

- Nie. To raczej wzmianka o owocach sprawia mi ból.

Tobias uświadomił sobie, że noga w najmniejszym stopniu mu nie dokucza. Bez

wątpienia brandy podziałała leczniczo. Po głębszym zastanowieniu uprzytomnił sobie jednak,

że już wcześniej przestał odczuwać ból. Stało się to mniej więcej w czasie, kiedy kochał się z

Lavinią. Tak, chyba właśnie to odciągnęło jego myśli od dolegliwości.

Anthony najwyraźniej nie wiedział, co myśleć o słowach szwagra.

- O co chodzi z tymi owocami? - zdziwił się.

-

Nieważne. Na twoim miejscu nie przejmowałbym się planami Lavinii.

Emeline to interesująca młoda dama i na pewno wzbudzi powszechne zainteresowanie. Ale

jak tylko rozejdzie się wieść, że nie ma posagu, sprytne mamuśki z towarzystwa zrobią

wszystko, żeby ich synalkowie nie spoglądali zbyt długo w jej kierunku.

-

To może być prawda, ale co z hulakami wszelkiej maści i zawodowymi

uwodzicielami? Wiesz równie dobrze jak ja, że żadna dama nie jest bezpieczna w ich

towarzystwie. Dla takich typów uwiedzenie niewinnej panny to podniecający sport.

-

Lavinia potrafi ochronić siostrzenicę. -Tobias przypomniał sobie, jakim

opanowaniem wykazała się w Rzymie. - Na dodatek mam przeczucie, że panna Emeline

potrafi sama o siebie zadbać.

-

Wolałbym jednak nie ryzykować. - Anthony zacisnął dłoń na gzymsie

kominka. - A ponieważ moje cele są zgodne z twoimi, możemy w tej sprawie

współpracować.

Tobias głośno wypuścił z płuc powietrze.

-

Ale z nas para głupców.

-

Mów za siebie. - Młodzieniec raźnym krokiem ruszył ku drzwiom. - Z samego

rana postaram się o bilety do teatru.

-

Anthony - zatrzymał go szwagier.

-

Tak?

-

Czy już ci mówiłem, że Lavinia i jej rodzice uprawiali mesmeryzm?

-

Nie, ale zdaje się. że wspomniała mi o tym panna Emeline. A o co chodzi?

-

Kiedyś przez krótki czas interesowałem się tym zagadnieniem. Czy myślisz,

że doświadczony mesmerysta może wprowadzić człowieka w trans bez jego zgody i wiedzy?

Anthony uśmiechnął się z wolna.

- Jest całkiem możliwe, że człowiek o słabej woli podda cię doświadczonemu adeptowi tej

sztuki. Nie wyobrażam sobie jednak, żeby ktoś obdarzony silną wolą i wyostrzoną

spostrzegawczością dał się wprowadzić w trans.

-

Jesteś pewien?

-

To znaczy, jeśli sam tego nic chce...

Anthony szybko wyszedł z pokoju i zamknął za sobą drzwi, Tobias usłyszał tylko jego

śmiech.

12

Co się dzisiaj z tobą dzieje? - Emeline sięgnęła po dzbanek z poranną kawą. - Mam

wrażenie, że jesteś w bardzo dziwnym nastroju.

-

Mam do tego prawo. - Lavinia nałożyła sobie na talerz sporą porcję jajecznicy.

Zdała sobie sprawę, że ma wyjątkowy apetyt. Jak tylko się obudziła, poczuła silny głód.

Przyczyną bez wątpienia był wysiłek fizyczny w powozie pani Dove. - Już ci mówiłam, że

straciłyśmy jedyną klientkę.

-

Dobrze zrobiłaś, zrywając umowę z panią Dove. - Emeline nalała sobie kawy

do filiżanki. - Po co kazała swojemu człowiekowi śledzić pana Marcha? Kto wie, jakie

naprawdę miała zamiary?

-

Jestem niemal pewna, że kazała lokajowi uprzedzić pana Marcha w

poszukiwaniach pamiętnika, a w razie niepowodzenia odebrać mu pamiętnik siłą. Bardzo jej

zależało na zdobyciu tych zapisków. Nie chciała dopuścić, żebyśmy przeczytali fragmenty

zawierające jej tajemnice.

- Chociaż już wam o nich opowiedziała?

Lavinia uniosła brwi.

- Muszę się zgodzić z panem Marchem. Podejrzewam, że na kompromitujące sekrety

pani Dove składa się coś więcej niż tylko szczegóły romansu z odległej przeszłości.

-

Teraz to nie ma nic do rzeczy, prawda? Pamiętnik został zniszczony.

-

Być może trochę zbyt pochopnie rzuciłam jej pieniądze w twarz - wolno

stwierdziła Lavinia.

W oczach Emeline pojawiły się iskry.

-

Zrobiłaś to dla zasady.

-

Tak, jak najbardziej. Pan March był bardzo uciążliwy, ale wspólnik w

interesach to wspólnik w interesach. Nic mogę dopuścić, żeby klientka traktowała go jak

pionek w grze i wykorzystywała dla własnych celów. Trzeba mieć dumę.

-

A o czyją dumę chodziło wczoraj? Twoją czy pana Mar-cha? - zapytała

Emeline z lekką ironią.

-

To już nie ma znaczenia. Wszystko sprowadza się do jednego. Zostałam bez

klienta.

- Nie martw się. Wkrótce na pewno pojawi się następny.

Czasami radosny optymizm siostrzenicy bardzo Lavinię irytował.

-

Wydaje mi się, że pan March nie wyrzeknie się zapłaty od swojego klienta. A

w takim razie powinien się nią ze mną podzielić. Co o tym myślisz?

-

Zgadzam się z tobą.

-

Wspomnę mu o tym. - Lavinia przełykała jajecznicę, bezwiednie nasłuchując

stłumionych uderzeń końskich podków o bruk i zgrzytu kół powozu na ulicy. - Wiesz, choć

on bywa nieznośny, w tej sprawie kilka razy okazał się bardzo przydatny. W końcu to on

znalazł pamiętnik lokaja.

Emeline patrzyła na ciotkę z zainteresowaniem.

-

Co ci chodzi po głowie? - spytała po chwili. Lavinia demonstracyjnie wzruszyła

ramionami.

-

Właśnie doszłam do wniosku, że oboje z panem Marchem byśmy na tym

skorzystali, jeśli w przyszłości od czasu do czasu nawiązywalibyśmy współpracę.

- No. - W oczach dziewczyny pojawił się dziwny wyraz. - No, no, no. Rzeczywiście.

Fascynujący wniosek.

Myśl o przyszłej współpracy z Tobiasem napawała Lavinię radością, ale jednocześnie

strachem. Uznała, że najlepiej będzie zmienić temat.

-

Ale mamy ważniejsze sprawy do omówienia - oznajmiła stanowczo. - Dzisiaj

musimy się skupić na twoim wieczorze w teatrze.

-

Naszym wieczorze w teatrze - podkreśliła siostrzenica.

-

Owszem. To bardzo uprzejmie ze strony lady Wortham, że zaprosiła również

mnie.

Emeline uniosła brwi.

-

Zdaje mi się, że jest ciebie bardzo ciekawa.

-

Mam nadzieję, że nic wspomniałaś jej, czym się dawniej zajmowałam? -

zapytała Lavinia z niepokojem.

-

Oczywiście, że nie.

-

I nie powiedziałaś jej nic o moim nowym interesie?

-

Nie.

-

Doskonale. - Lavinia odetchnęła z ulgą. - Podejrzewam, że każdy z moich

kolejnych zawodów wydałby się lady Wortham podejrzany.

-

W jej kręgach każdy zawód dla kobiety uznaje się za podejrzany - zauważyła

Emeline.

-

To prawda. Postaram się zasugerować jej w rozmowie, że masz skromny, ale

pewny dochód ze spadku.

-

To nie będzie sugestia, raczej kłamstwo.

-

Nie zagłębiajmy się nadto w szczegółach. - Lavinia zbyła problem

machnięciem ręki. - Nie zapominaj, że mamy dziś wyznaczoną ostatnią miarę u madame

Franceski.

-

Będę pamiętać. - Emeline zawahała się. Na jej gładkim czole ukazała się

drobna zmarszczka, wywołana troską. – Jeśli chodzi o dzisiejszy wieczór, to mam nadzieję,

że nic obiecujesz sobie po nim zbyt wiele. Jestem pewna, że nikomu się nie spodobam.

-

Bzdura. W nowej sukni będziesz wyglądała przepięknie.

-

Ale nawet w połowie nie tak pięknie jak Priscilla Wortham -stwierdziła z

uśmiechem Emeline. - Zresztą właśnie to jest prawdziwy powód, dla którego jej matka

wykazała się tak wielką uprzejmością i mnie zaprosiła. Dobrze o tym wiesz. Uważa, że na

moim tle Priscilla zaprezentuje się wyjątkowo korzystnie.

-

Mam gdzieś kalkulacje lady Wortham... - Lavinia urwała, zaskoczona

własnymi słowami. Szybko się poprawiła: - Nie ma dla mnie najmniejszego znaczenia, że

lady Wortham chce pokazać Priscillę w jak najlepszym świetle. Jako matka wypełnia swój

najświętszy obowiązek. Ale przy okazji zapewniła nam złotą sposobność i zamierzam w pełni

ją wykorzystać.

Drzwi do pokoju śniadaniowego otworzyły się bez ostrzeżenia i ukazała się w nich

pani Chilton. Po jej oczach można było poznać, że jest czymś bardzo przejęta.

-

Proszę pani, przybyła pani Dove - oznajmiła głośno. -Czy przyjmie pani

gościa o tak wczesnej godzinie?

-

Pani Dove? - Lavinię ogarnęło przerażenie. Tobias się mylił, zapewniając ją,

że na poduszkach w powozie nie zostały plamy. W słabym świetle na pewno przeoczył

kompromitujący ślad. Joan Dove niewątpliwie zażąda zapłaty za szkody, wyrządzone w jej

kosztownym ekwipażu. Ile kosztuje obicie poduszki wyściełającej ławeczkę w powozie?

-

Tak, proszę pani. Czy mam wprowadzić ją do salonu, czy do gabinetu?

- A czego ona chce? - zapytała czujnie Lavinia.

Pani Chilton spojrzała na nią zdziwiona.

-

Tego nie wiem. Chciała się z panią widzieć. Czy mam ją odesłać?

-

Nie, oczywiście, że nie. - Lavinia wzięła głęboki oddech i zebrała wszystkie

siły. Była kobietą bywałą w świecie. Da sobie radę z tą sytuacją. - Przyjmę ją. Proszę

natychmiast wprowadzić ją do mojego gabinetu.

-

Dobrze, proszę pani. - Pani Chilton zniknęła w korytarzu. Emeline z namysłem

spojrzała na ciotkę.

-

Założę się, że przyjechała tu, żeby ci zapłacić za usługi. Lavinia nabrała

otuchy.

-

Naprawdę tak uważasz?

-

Jaki inny mogłaby mieć powód?

-

No, cóż...

-

A może chce przeprosić za swoje zachowanie?

-

Wątpię.

-

Lavinio? - Emeline pytająco zmarszczyła czoło. - Co się dzieje? Powinnaś być

szczęśliwa, że pani Dove tu przyszła i chce ci wypłacić zaległe honorarium.

-

Jestem szczęśliwa. - Jej ciotka wolno mszyła do drzwi. -Absolutnie

szczęśliwa.

Udało jej się przetrzymać panią Dove w gabinecie przez pełne cztery minuty, zanim

napięcie stało się trudne do zniesienia. Przybrała uprzejmą, lecz obojętną minę i

niespiesznym krokiem weszła do środka.

Prawdziwie światowa kobieta.

- Witam panią. Co za niespodzianka. Nie oczekiwałam pani.

Joan stała przed szafką z książkami i przeglądała tytuły nielicznych stojących tam

tomów. Miała na sobie ciemnoszarą suknię, zaprojektowaną przez madame Francescę tak,

żeby podkreślić elegancką sylwetkę właścicielki i jej srebrzyste jasne włosy. Odrzuciła

woalkę czarnego kapelusika na rondo. Wyraz jej oczu był jak zwykle trudny do

rozszyfrowania.

- Widzę, że czytuje pani poezję - stwierdziła.

Zaskoczona tą uwagą Lavinia zerknęła na książki.

- W tej chwili mam skromną biblioteczkę. Byłam zmuszona zostawić wiele tomików

we Włoszech, kiedy musiałam nagle wracać do Anglii. Upłynie trochę czasu, zanim

uzupełnię zawartość biblioteki.

- Proszę wybaczyć, że zakłócam pani spokój o tak wczesnej porze. W nocy w ogóle nie

spałam i moje nerwy nie wytrzymałyby dalszej zwłoki.

Starannie odmierzając kroki, Lavinia podeszła do biurka, które teraz wydało jej się

fortecą.

-

Proszę usiąść.

-

Dziękuję. - Joan wybrała fotel naprzeciw biurka. - Od razu przejdę do rzeczy.

Chciałabym przeprosić za to, co się wydarzyło minionej nocy. Moim jedynym

usprawiedliwieniem jest to, że nie całkiem ufałam panu Marchowi. Wydawało mi się, że

dobrze robię, kontrolując jego działania.

-

Rozumiem.

-

Przyszłam tu, żeby panią przekonać do przyjęcia należnej zapłaty. Przecież

wykonali państwo zadanie. To nie państwa wina, że pamiętnik został zniszczony.

-

Może to dobrze, że tak się stało - stwierdziła ostrożnie Lavinia.

-

Być może. Jednak nadal jedno pytanie zostaje bez odpowiedzi.

-

Chce pani wiedzieć, kto przysłał tę przerażającą woskową scenkę, tak?

-

Nie spocznę, dopóki się tego nie dowiem - oznajmiła Joan. - Chciałabym, żeby

pani nadal prowadziła dochodzenie w tej sprawie.

A więc Joan nie przyszła tu, żeby ją oskarżyć o zniszczenie poduszek w powozie.

Zjawiła się, żeby zapłacić rachunek i prosić o dalsze usługi.

Lavinia gwałtowniej opadła na fotel, niż zamierzała. Nagle ranek wydał jej się, mimo

padającego deszczu, pogodny. Wytężyła wszystkie siły, żeby ukryć ulgę i przybrać

profesjonalnie obojętną minę. Zacisnęła dłonie na skraju blatu biurka.

- Rozumiem - rzekła.

-

Nic będę zaskoczona, jeśli pani postanowi zażądać podwyżki, skoro

podejrzewa pani, że w sprawie pamiętnika nie byłam całkowicie szczera.

Lavinia przełknęła ślinę.

-

Cóż, biorąc pod uwagę okoliczności...

-

Proszę tylko wymienić sumę - zaproponowała Joan. Gdybym miała trochę

zdrowego rozsądku, wykorzystałabym tę okazję w lot, rzuciła zawyżoną sumę i zapomniała o

tym, co było, pomyślała Lavinia. Jednak wspomnienie niebezpiecznej przygody Tobiasa nie

pozwoliło jej na takie rozwiązanie. Wbrew rozsądkowi spojrzała surowo na Joan.

- Jeśli mamy dalej współpracować, muszę jasno oświadczyć, że nie życzę sobie

szpiegowania. Nie pozwolę, żeby ktoś śledził pana Marcha, jakby to był jakiś rzezimieszek.

To profesjonalista, tak samo jak ja.

Joan uniosła jedną brew.

- Pan March jest dla pani kimś ważnym, prawda?

Lavinia postanowiła sobie, że nic da się wyciągnąć na zwierzenia.

-

Pan March to mój wspólnik w interesach i mam wobec niego duże poczucie

obowiązku. Na pewno pani to zrozumie.

-

Rozumiem. Poczucie obowiązku.

-

Właśnie. A teraz czy może mi pani obiecać, że nie wyśle pani swojego

człowieka za panem Marchem, kiedy ten będzie prowadził dochodzenie?

Joan zawahała się, a potem lekko skinęła głową.

-

Ma pani moje słowo, że więcej nie będę się wtrącać.

-

Bardzo dobrze. - Lavinia uśmiechnęła się chłodno. - Natychmiast wyślę

wiadomość do pana Marcha. Jeśli się zgodzi wznowić dochodzenie, zawrzemy nową umowę.

-

Coś mi mówi, że pan March bez większego wahania będzie kontynuował

śledztwo jako pani wspólnik. Wczoraj odniosłam nieodparte wrażenie, że nie pochwalał

sposobu, w jaki rzuciła mi pani zapłatę prosto w twarz.

Lavinia poczuła, że robi się jej gorąco.

- Wcale nie rzuciłam pani zapłaty w twarz. Przynajmniej nie literalnie.

Joan uśmiechnęła się, ale nic nie odrzekła. Lavinia uspokoiła się nieco.

- Cóż, pewnie ma pani rację. Pan March z zadowoleniem podejmie dalsze wysiłki w

pani sprawie. Wychodząc z tego założenia, mogę już teraz zadać pani kilka pytań. To nam

zaoszczędzi czas.

Joan przechyliła głowę.

-

Oczywiście, proszę pytać.

-

Musimy założyć, że człowiek, który spalił pamiętnik i powiadomił pana

Marcha, gdzie znaleźć jego resztki, stara się dać nam do zrozumienia, że szantaż już się

skończył. Podejrzewam, że nic otrzyma już pani żadnych wiadomości od osoby, która

przesłała woskową rzeźbę. Jej nadawca stracił zamiłowanie do szantażu.

-

Być może. Świadomość, że zatrudniłam profesjonalistów do zbadania tej

sprawy, bez wątpienia bardzo go zaniepokoiła i zmusiła do wycofania się. Mimo to muszę

wiedzieć, kto to jest. Na pewno to pani rozumie. - Joan uśmiechnęła się ponuro. - Nie mogę

pozwolić, żeby obcy ludzie grozili mi śmiercią.

-

Oczywiście, że nie. Na pani miejscu zareagowałabym tak samo. W nocy

rozmyślałam nad niektórymi aspektami tej sprawy. Przyszło mi do głowy, że to może być coś

więcej niż pospolity szantaż. Proszę się nie obrażać, ale muszę o coś panią spytać.

-

O co?

-

Mam nadzieję, że przemyśli pani odpowiedź i będzie absolutnie szczera. -

Lavinia zawahała się, starając się zadać pytanie w jak najdelikatniejszy sposób. - Czy istnieje

jakiś powód, dla którego ktoś chciałby panią skrzywdzić?

Spojrzenie Joan pozostało trudne do rozszyfrowania. Nie pojawiło się w nim ani

zaskoczenie, ani strach. Skinęła tylko głową, jakby spodziewała się takiego pytania.

-

Nie przychodzi mi na myśl nic, co zrobiłam, a co mogłoby wzbudzić w kimś

chęć zabicia mnie - oświadczyła.

-

Jest pani bardzo bogatą kobietą. Czy prowadziła pani jakieś interesy, które

wpędziły kogoś w finansowe tarapaty?

Po raz pierwszy w oczach Joan pojawił się wyraz emocji. Przebiegł przez nie cień

smutku, ale zaraz zniknął.

-

Przez wiele lat byłam żoną bardzo mądrego, inteligentnego człowieka, który

doskonale zarządzał moimi i swoimi interesami. Od niego nauczyłam się wiele o

inwestowaniu i sprawach finansowych, ale nigdy nie stałam się w nich tak biegła jak on. Od

śmierci Fieldinga staram się, jak potrafię, lecz to wszystko jest bardzo skomplikowane.

-

Rozumiem.

-

Nadal zmagam się z problemami w dziedzinie inwestycji i różnych innych

interesów, które na mnie spadły. To trudna sztuka. Niemniej jednak jestem pewna, że nic, co

od śmierci męża przedsięwzięłam, nie zaszkodziło nikomu w finansach.

-

Proszę wybaczyć, ale czy w pani życiu osobistym jest coś, co może mieć

związek z naszą sprawą? Może jakiś problem natury uczuciowej?

-

Pani Lakę, bardzo kochałam męża. Przez cały czas trwania małżeństwa byłam

mu wierna, a od jego śmierci nie zaangażowałam się w żaden związek natury intymnej. Nie

wierzę, że ktoś mógłby mi grozić z przyczyn osobistych.

Lavinia spojrzała jej prosto w oczy.

-

A jednak ta pogróżka wygląda na jakieś porachunki. Bardziej osobiste niż

szantaż, który jest swojego rodzaju transakcją handlową.

-

Tak. -Joan wstała z fotela. Jej doskonale skrojona spódnica nie wymagała

wygładzenia. Natychmiast sama ułożyła się w piękne fałdy. - Właśnie dlatego proszę panią o

kontynuowanie śledztwa w tej sprawie. Lavinia podniosła się zza biurka.

-

Natychmiast wyślę wiadomość do pana Marcha. Joan podeszła do

drzwi.

-

Są państwo sobie bardzo bliscy, prawda? - zapytała.

W tajemniczy sposób czubek buta Lavinii zaczepił o skraj dywanu. Potknęła się i

musiała chwycić się biurka, żeby nie upaść.

-

Łączą nas interesy - odrzekła. Powiedziała to trochę zbyt głośno i stanowczo.

Wyprostowała się i pośpieszyła, żeby otworzyć drzwi przed wychodzącym gościem.

-

Zaskakuje mnie pani. - Joan miała lekko zdziwioną i rozbawioną minę. -

Sądząc po pani trosce o bezpieczeństwo pana Marcha, powiedziałabym, że łączą państwa

zarówno stosunki osobiste, jak i zawodowe.

Lavinia gwałtownie otworzyła drzwi.

-

Moja troska to nic nadzwyczajnego. Każdy by się tak troszczył o wspólnika w

interesach.

-

Tak, oczywiście. - Joan zatrzymała się w holu. - Ach, byłabym zapomniała.

Dziś rano woźnica powiedział mi, że znalazł coś na ławeczce w powozie.

Lavinii zaschło w gardle. Zacisnęła dłoń na gałce u drzwi. Czuła, że się czerwieni, ale

nic nie mogła na to poradzić.

-

Powiada pani, na ławeczce? - wyjąkała słabym głosem.

-

Tak. To zapewne należy to pani. - Joan otworzyła torebkę, wyjęła złożony

muślinowy szal i podała go Lavinii. - Z pewnością nie jest mój.

Ta patrzyła na zwoje cienkiego muślinu. Miała ten szal wczoraj na sobie. Nie

zorientowała się, że go zgubiła. Uniosła dłoń do szyi.

-

Dziękuję. - Pośpiesznie wzięła szal. - Nie zauważyłam jego braku.

-

W powozie trzeba uważać. -Joan opuściła woalkę. -Zwłaszcza nocą. W mroku

niewiele widać, można stracić coś cennego.

Kiedy pani Dove odjechała swoim eleganckim brązowym ekwipażem, Lavinia

napisała liścik do Tobiasa.

Drogi Panie,

Nasza była klientka zaproponowała mi nowe zlecenie. Chce, żebyśmy kontynuowali

dochodzenie w dręczącej ją sprawie. Otrzymałam od niej solenna,, obietnicą, że będzie

przestrzegać pewnych stanowczych warunków. Czy jest Pan zainteresowany wspólnym

prowadzeniem tej sprawy?

Pozdrawiam L.

Odpowiedź przyszła po niespełna godzinie.

Droga Pani L.,

Zapewniam Panią, że z przyjemnością przyjmą każdą propozycją, jaka w tej sprawie

będzie Pani odpowiadała.

Pozdrawiam M.

Lavinia długo przyglądała się krótkiemu liścikowi. W końcu doszła do wniosku, że

najlepiej będzie nie doszukiwać się w nim żadnych podtekstów. Przecież Tobiasowi obca

była wszelka subtelność, nie bawił się w niuanse słowne.

Cóż, w końcu nie był poetą.

Zniszczony, powiadasz? - Neville był najwyraźniej zaskoczony takim obrotem

sprawy. - Cholera jasna. Całkiem spalony?

-

Na pana miejscu nie mówiłbym tak głośno. - Tobias znacząco rozejrzał się po

sali, w której przebywało wiele osób. -Ściany mają uszy.

-

Tak, jasne. - Oszołomiony Neville potrząsnął głową. - Zapomniałem się. Po

prostu nie spodziewałem się takiego finału. Nic nie zostało?

-

Ocalało kilka kartek. Zdaje się, że zostawiono je tylko po to, żeby mnie

przekonać o autentyczności pamiętnika.

-

Ale co ze stronami, na których były zapiski dotyczące członków Błękitnej

Izby? Nic się nie dało odczytać?

-

Bardzo starannie przejrzałem zwęglone resztki - zapewnił Tobias. - Nie zostało

nic interesującego.

-

Psiakrew! - Neville zacisnął pięść, ale ten gest wyjadł jakoś sztucznie. - To

oznacza koniec całej sprawy, prawda'

-

Cóż...

-

Takie rozwiązanie jest dość frustrujące. Bardzo chciałem poznać nazwisko

jedynego żyjącego członka Błękitnej Izby, tego, który w czasie wojny okazał się zdrajcą.

-

Rozumiem.

-

Skoro zniszczono pamiętnik, nigdy się nie dowiemy, kim jest, ani nie

poznamy tożsamości Azure'a.

-

Biorąc pod uwagę to, że on nie żyje od niemal roku, chyba nie ma to

większego znaczenia - stwierdził Tobias.

Neville zmarszczył czoło i sięgnął po butelkę bordo.

- Chyba masz rację. Wiele bym dał, żeby dostać ten pamiętnik w swoje ręce. Ale

najważniejsze, że Błękitna Izba już nie istnieje.

Tobias usiadł głębiej w fotelu i w zamyśleniu złożył dłonie.

- Pozostaje jeden mały problem.

Jego zleceniodawca przerwał nalewanie wina i gwałtowne uniósł głowę.

-

Co takiego?

-

Człowiek, który zniszczył pamiętnik, najprawdopodobniej wcześniej go

przeczytał.

Neville wyraźnie drgnął.

- No, tak. Przeczytał. Oczywiście. Nie przyszło mi to do głowy.

- Istnieje ktoś, kto wie, kim naprawdę był Azure. Ta sam, osoba zna tożsamość

jedynego żyjącego członka Błękitnej Izby

Butelka z bordo zadrżała w dłoni Neville'a.

-

Cholera, człowieku. Masz rację.

-

Ten ktoś być może nie ma zamiaru wyjawiać tajemni, pamiętnika. Prawdę

mówiąc, wydaje mi się, że właśnie to próbował nam powiedzieć, zawiadamiając, gdzie

znaleźć spalone strony. - Tobias zamilkł na chwilę. - Niemniej jednak zna on odpowiedzi na

nasze pytania. Jest więc niebezpieczny.

-

Owszem. - Neville ostrożnie postawił butelkę na stole. To prawda. Co

proponujesz?

-

Jestem gotów dalej prowadzić śledztwo w tej sprawie. Tobias uśmiechnął się. -

Jeśli pan jest nadal gotów wypłaca. mi honorarium.

13

Trudno było zaprzeczyć, że Priscilla Wortham jest wyjątkowo atrakcyjną młodą damą.

Jednak tego wieczoru, zdaniem Lavinii, w modnej sukni z różowego muślinu wyglądała zbyt

strojnie.

Doświadczenia w salonie madame Franceski, nabyte w ciągu kilku minionych dni,

nauczyły Lavinię wiele. Krawcowa wyrażała bardzo zdecydowane opinie na temat mody i z

chęcią się nimi dzieliła. Dzięki wiadomościom uzyskanym od niej w trakcie zamawiania

sukien dla siebie i siostrzenicy Lavinia od razu była w stanie stwierdzić, że skraj sukni

Pnscilli jest ozdobiony zbyt licznymi marszczeniami.

Na dodatek jasne włosy dziewczyny zostały zakręcone w drobne loczki, zbyt wysoko

upięte i ozdobione jedwabnymi kwiatami w kolorze sukni. Rękawiczki również były różowe.

Całość przywodziła na myśl tort śmietankowy z różowym lukrem.

Emeline nie tylko nie dała się zaćmić koleżance, ale w teatralnej loży prezentowała się

o wiele lepiej. Siedząc obok Priscilli, jak sobie tego życzyła lady Wortham, stanowiła

uderzający kontrast. Lavinia z ulgą stwierdziła, że nieubłagana madame Francesca słusznie

uparła się, żeby uszyć dla Emeline prostą suknię z niezwykłej egipskiej zielonej gazy. Ciemne

włosy dziewczyny były gładko uczesane, co podkreślało jej piękne inteligentne oczy.

Rękawiczki miały barwę o kilka tonów ciemniejszą niż suknia.

Warto było poświęcić Apolla, pomyślała z dumą Lavinia. kiedy między aktami

zapaliły się światła. Wcześniej martwiła się, że lady Wortham można uznać jej siostrzenicę

raczej za konkurencję niż za odpowiednie tło do zaprezentowania córki. Jej obawy okazały

się bezpodstawne. Lady Wortham raz spojrzała na prostą, elegancko skrojoną suknię Emeline

i nawet nie starała się ukryć ulgi, kiedy stwierdziła, że kreacja Priscilli nie zostanie

przyćmiona.

Obie młode kobiety przyciągnęły mnóstwo zachwyconych spojrzeń. Lady Wortham

była bardzo zadowolona. Najwyraźniej uznała, że wszystkie spojrzenia kierowane są na jej

córkę. Lavinia natomiast miała pewność, że wiele z nich jest przeznaczonych dla jej

siostrzenicy.

-

Doskonałe przedstawienie, prawda? - zwróciła się do lady Wortham.

-

Poprawne. - Lady Wortham zniżyła głos, tak że Emeline i Priscilla nie mogły

jej słyszeć w gwarze rozmów, wypełniającym cały teatr. - Ale muszę wspomnieć, że suknia

pani siostrzenicy jest o wiele za surowa dla młodej damy. Na dodatek ten odcień zieleni jest

taki dziwny. Zupełnie niemodny. Proszę mi przypomnieć, żebym ciała pani adres swojej

krawcowej.

-

To bardzo uprzejme z pani strony. - Lavinia postarała się, żeby w jej głosie

dała się słyszeć nuta żalu. - Na razie jednak wystarczy nam ta suknia.

-

Jaka szkoda. - Krytyczny wzrok lady Wortham spoczął na jedwabnej sukni

Lavinii. - Dobra krawcowa jest warta w złocie tyle, ile sama waży. Zawsze to powtarzam.

-

Święta racja. - Lavinia z lekkim trzaskiem otworzyła wachlarz.

-

Jestem pewna, że moja nigdy nie doradziłaby pani tego odcienia fioletu. Przy

pani rudych włosach to nie najlepszy wybór.

Lavinia zacisnęła zęby. Konieczność odpowiedzi została jej oszczędzona, ponieważ

aksamitna kotara z tyłu loży rozsunęła się i do środka wszedł Anthony. Prezentował się

doskonale w modnie skrojonym surducie i starannie zawiązanym fularze.

-

Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. - Skłonił się szarmancko. - Chciałem

złożyć uszanowanie wszystkim cudownym damom w tej loży.

-

Anthony, to znaczy panie Sinclair. - Emeline obdarzyła go promiennym

uśmiechem. - Jak miło cię widzieć.

Lady Wortham uprzejmie skinęła głową. W jej spoglądających chytrze oczach widać

było błysk satysfakcji.

- Proszę usiąść, panie Sinclair.

Młodzieniec przysunął sobie krzesło i usiadł dokładnie między Emeline i Priscillą.

Natychmiast pogrążyli się w ożywionej rozmowie na temat wystawianej sztuki. W sąsiednich

lożach wszystkie głowy zwróciły się ku nim.

Lavinia wymieniła porozumiewawcze spojrzenie z lady Wortham. Zdawała sobie

sprawę, że nigdy nie zostaną bliskimi przyjaciółkami, ale w tej sprawie wiele je łączyło. Obie

dobrze wiedziały, że na targowisku panien na wydaniu nic tak nie pobudza zainteresowania

młodą damą, jak obecność u jej boku adorującego ją przystojnego młodzieńca. Anthony był

bardzo mile widzianym gościem w loży.

-

Gdzie jest pan March? - zapytała Emeline, wykorzystując krótką przerwę w

rozmowie.

-

Zaraz się tu zjawi. - Anthony zerknął z ukosa na Lavinię. -Wspomniał, że chce

najpierw zamienić słowo z lordem Neville'em.

Te słowa przykuły uwagę Lavinii. Klient Tobiasa wzbudził jej ciekawość.

-

Lord Neville jest tu dzisiaj?

-

Włoży po przeciwnej stronie. -Anthony lekkim skinieniem głowy wskazał

drugą stronę teatru. - Siedzi obok żony. Tobias właśnie do niego podchodzi. Spodziewam się,

że się tu pojawi, jak tylko skończy rozmowę.

Lavinia uniosła lornetkę i spojrzała we wskazanym kierunku. Kiedy ujrzała Tobiasa,

zaparło jej dech w piersi. Widziała go po raz pierwszy od czasu wydarzeń w ekwipażu pani

Dove. Przeraziła się, gdy poczuła wyraźny dreszcz podniecenia.

Tobias właśnie wszedł do loży Neville'a. Skłonił się uprzejmie, ujmując dłoń wysokiej

kobiety w niebieskiej sukni z dużym dekoltem.

Lady Neville wyglądała na czterdzieści kilka lat. Lavinia przyglądała jej się przez

chwilę i doszła do wniosku, że to jedna z tych kobiet, które w młodości wydają się mało

interesujące, a z wiekiem ich rysy nabierają patrycjuszowskiej godności i dystynkcji. Suknię

miała elegancką i surową, jakby również uszytą w pracowni madame Franceski. Nawet z

daleka klejnoty na szyi i w uszach błyszczały jasno jak światła sceny.

Z wysokim, mocno zbudowanym mężczyzną siedzącym obok lady Neville czas nie

obchodził się tak łaskawie jak z nią. Lavinia nie miała wątpliwości, że jako młody człowiek

lord Neville mógł się poszczycić szczupłą, atletyczną sylwetką. Jednak jego regularne rysy z

wiekiem zgrubiały i zniekształciły się w sposób, który świadczył wyraźnie o latach rozpusty i

folgowania wszelkim zachciankom.

-

Zna pani lorda i lady Neville'ów? - zapytała lady Wortham z nieskrywanym

zainteresowaniem.

-

Nie, nie miałam przyjemności ich poznać - odrzekła Lavinia.

-

Ach, tak...

Wyczuwając, że wraz z siostrzenicą straciły u lady Wortham kilka punktów, Lavinia

postanowiła natychmiast poprawić swoją pozycję.

-

Znam natomiast dobrze pana Marcha - oznajmiła. Dobry Boże, to się nazywa

desperacja, pomyślała. Posłużyła się nazwiskiem Tobiasa, żeby ugruntować swój status

towarzyski.

-

Hmmm. - Lady Wortham oszacowała wzrokiem lożę Neville'ów. ~ Pan March to ten

dżentelmen, który konwersuje z lordem NevilJc'em?

-

Tak.

-

Nie poznałam go, ale skoro jest tak zaprzyjaźniony z lordem Neville'em, na pewno

należy do odpowiedniej sfery.

-

Hmmm. - Lavinię bardzo ciekawiło, co też lady Wortham pomyślałaby o

Tobiasie, gdyby wiedziała, co zeszłej nocy robił w powozie. - A czy pani zna lorda i lady

Neville'ów?

-

Niejednokrotnie otrzymywaliśmy zaproszenia na te same bale i przyjęcia -

odrzekła lady Wortham wymijająco. - Obracamy się w tych samych kręgach towarzyskich.

Bzdura, pomyślała Lavinia. Otrzymywać zaproszenia na te same bale, a zostać sobie

oficjalnie przedstawionym to dwie zupełnie różne sprawy. Obie dobrze o tym wiedziały.

Zdesperowane panie domu rutynowo wysyłały zaproszenia do każdego, kto się liczył w

towarzystwie. Nie znaczyło to jeszcze, że każdy zaproszenie przyjmował.

- Rozumiem - rzekła cicho. - Więc tak naprawdę nie zna pani lorda Neville'a.

Lady Wortham zjeżyła się.

- Tak się składa, że Constance i ja zadebiutowałyśmy w towarzystwie w tym samym

sezonie. Doskonale ją pamiętam. Mówiąc oględnie, nie wyróżniała się urodą. Gdyby nie olbrzymi

posag, zostałaby starą panną.

-

Neville poślubił ją dla pieniędzy? - zaciekawiła się Lavinia.

-

Oczywiście. - Lady Wortham prychnęła cicho. – Wszyscy o tym wiedzieli.

Constance nic miała żadnych innych zalet. Brakowało jej urody i wyczucia stylu.

- Jeśli chodzi o to drugie, to najwyraźniej z biegiem lat wyrobiła je w sobie.

Lady Wortham uniosła lorgnon i spojrzała na przeciwległą lożę.

- Brylanty na każdej kobiecie wyglądają stylowo. – Opuściła szkło. - Widzę, że pani

znajomy wyszedł już z ich loży. Kiedy się tu zjawi, będziemy miały prawdziwe zebranie

towarzyskie. - Prawie zacierała ręce i rechotała z przejęcia na myśl, że za chwilę w pobliżu

jej córki pojawi się drugi mężczyzna.

Aksamitna kotara znów się rozchyliła, ale to nic Tobias wszedł do loży.

- Pani Lakę! - Richard Pomfrey obdarzył ją namiętnym spojrzeniem, lekko jednak

zamglonym z powodu widocznego stanu upojenia alkoholowego. - Tak mi się właśnie

zdawało, że panią widziałem z drugiej strony widowni. Co za szczęśliwy traf, że znów się

spotykamy. Od pobytu we Włoszech nic mogę przestać o pani myśleć. - Lekko bełkotał i

chwiał się na nogach.

Wstrząśnięta jego nagłym pojawieniem się Lavinia na kilka sekund zastygła w

bezruchu. Nie tylko ją niespodziewane wejście Pomfreya wprawiło w oszołomienie. Lady

Wortham zamieniła się w słup soli.

Najwyraźniej wiedziała, że ten człowiek ma opinię uwodziciela i rozpustnika. Na

pewno nie życzyła sobie, żeby ktoś taki był widziany w loży obok jej niewinnej córki.

Lavinia nie dziwiła się jej, bo sama nie chciała, żeby Pomfrey zbliżał się do Emeline.

Anthony pośpieszył damom z pomocą. Zerknął na Lavinię, natychmiast wstał i

zastąpił intruzowi drogę.

- My się chyba nie znamy - powiedział.

Lord Pomfrey zmierzył go wzrokiem od stóp do głów i doszedł do wniosku, że jest to

osoba niegodna dłuższej rozmowy.

- Pomfrey - oznajmił krótko. - Jestem znajomym pani Lakę. - Posłał Lavinii uśmiech,

który przypominał raczej obrzydliwy, lubieżny grymas. - Można by nawet powiedzieć,

bardzo bliskim przyjacielem. We Włoszech dobrze się poznaliśmy, prawda, Lavinio?

Lady Wortham z oburzeniem gwałtownie wciągnęła powietrze.

Najwyższy czas przejąć kontrolę nad sytuacją, doszła do wniosku Lavinia.

-

Myli się pan - oznajmiła kategorycznie. - Wcale nie byliśmy bliskimi

przyjaciółmi. Pamiętam, że był pan znajomym pani Underwood.

-

Rzeczywiście, to ona nas sobie przedstawiła - zgodził się Pomfrey. Ton jego

głosu wiele sugerował. - Jestem jej za to bardzo wdzięczny. Czy miała pani od niej jakieś

wiadomości po tym, jak uciekła z hrabią?

-

Nie, nie miałam. - Lavinia uśmiechnęła się chłodno. -Jeśli sobie dobrze

przypominam, jest pan żonaty. Jak się miewa pańska żona?

Wzmianka o nieszczęsnej małżonce nie zbiła Pomfreya z tropu.

-

Zdaje się, że pojechała na jakieś przyjęcie w wiejskiej rezydencji. - Spojrzał na

Emeline i Priscillę, która przyglądała mu się szeroko rozwartymi oczami. - Nie przedstawi

mnie pani swoim uroczym towarzyszkom?

-

Nie - odparowała Lavinia.

-

Nie - zawtórował jej Anthony. Lady Wortham zaczęła drgać

powieka.

-

To niemożliwe. Anthony zrobił krok naprzód.

- Jak pan widzi, w loży jest dość ciasno. Bardzo proszę natychmiast się stąd oddalić.

Pomfrey miał poirytowaną minę.

-

Nie wiem, kim jesteś, ale stanąłeś mi na drodze.

-

I tu zamierzam pozostać.

Coraz więcej głów zwracało się w ich kierunku. Lavinia kątem oka dostrzegła błyski

światła w kilku punktach widowni. Ludzie kierowali w ich stronę lorgnon na długich

rączkach i lornetki. Zapewne nikt nic mógł wyraźnie słyszeć ich rozmowy, ale nawet z daleka

było widać, że w loży Worthamów zapanowała pełna napięcia atmosfera.

Lady Wortham była coraz bardziej przerażona. Lavinia miała wrażenie, że jej

towarzyszka niemal fizycznie kuli się ze strachu, zdając sobie sprawę, że za chwilę rozegra

się tu gorsząca scena, a w jej centrum znajdzie się jej śliczna Priscilla.

-

Odsuń się - polecił Pomfrey Anthony'emu dość nonszalanckim tonem.

-

Nie - odrzekł młodzieniec spokojnie i cicho. W tej chwili przypominał trochę

Tobiasa. - Powinien pan natychmiast stąd wyjść.

Pomfrey spojrzał na niego z wściekłością.

Lavinia poczuła, że coś ją ściska w żołądku. Jeszcze chwila, a Anthony zostanie

wyzwany na pojedynek. Musiała temu zapobiec.

-

Odejdź. Pomfrey - nakazała. - W tej chwili.

-

Nie odejdę, dopóki nie zaszczyci mnie pani zaproszeniem do złożenia pani

wizyty - oznajmił intruz. - Mam czas jutro po południu. Może poda mi pani adres?

-

Jutro nie mam ani chwili czasu - oparła.

-

Nie mogę się doczekać, kiedy wznowimy nasze bliskie stosunki. Minęło już

tyle miesięcy.

Lady Wortham podjęła heroiczną próbę przejęcia kontroli nad sytuacją.

- Oczekujemy gościa, panie Pomfrey. Nie ma tu wystarczająco dużo miejsca dla tylu

osób. Jestem pewna, że pan to zrozumie.

Ten z nieprzyjemnym wyrazem twarzy oszacował wzrokiem Emeline i Priscillę.

Potem nieco chwiejnie skłonił się lady Wortham.

- Nie mogę odejść, nie złożywszy uprzednio uszanowania tak wspaniałym młodym

damom. Proszę mnie im przedstawić. Kto wie? Może się jeszcze spotkamy na jakimś balu

albo wieczorku? Może będę miał ochotę poprosić je do tańca.

Na myśl o tym, że miałaby przedstawić tego osławionego rozpustnika córce, policzki

lady Wortham zsiniały, z czym było jej wyjątkowo nie do twarzy.

-

Obawiam się, że to niemożliwe - odparła oburzona. Anthony zacisnął

dłonie w pięści.

-

Proszę wyjść - polecił.

Pomfrey, powoli tracący nad sobą panowanie, zwrócił się ku niemu jak zły pies,

któremu na drodze stanął irytujący szczeniak.

- Zaczynasz mi grać na nerwach. Jeśli nie zejdziesz mi z oczu, będę musiał udzielić ci

lekcji dobrych manier.

Lavinii zrobiło się zimno; sprawy wymykały się spod kontroli.

- Doprawdy, Pomfrey, zaczynasz być męczący - powiedziała. - Zupełnie nie

rozumiem, dlaczego tak się nam narzucasz. - Natychmiast zdała sobie sprawę, że posunęła się

zbyt daleko. Pomfrey nie był najbardziej zrównoważonym człowiekiem. Kiedy wypił, stawał

się nieprzewidywalny i skłonny do gwałtownych czynów.

W jego oczach błysnęła furia, ale zanim odpowiedział na obraźliwą uwagę Lavinii,

kotara się rozchyliła i do loży wszedł Tobias.

- Pani Lakę nie wyraziła się dość ściśle, Pomfrey – oznajmił spokojnie. -Ty nie

zaczynasz być męczący. Już dawno przestałeś być męczący, a zrobiłeś się po prostu nie do

zniesienia.

Pomfrey drgnął, słysząc te niespodziewane słowa. Szybko doszedł do siebie, a jego

twarz wykrzywiła się z wściekłości.

-

March. Co ty tu, u diabła, robisz? Ta sprawa ciebie nie dotyczy.

-

Ależ dotyczy mnie jak najbardziej. - Tobias po męsku spojrzał mu w oczy. -

Jestem pewien, że wiesz, o czym mówię.

Pomfrey podskoczył, jakby go ktoś ukłuł.

- Że co? Ty i pani Lake? Nie słyszałem, żeby coś was łączyło.

Tobias posłał intruzowi tak lodowaty uśmiech, że ten powinien był zamienić się w

bryłę lodu.

-

Więc teraz już wiesz, że coś nas łączy.

-

No wiesz, ja znam panią Lakę jeszcze z Włoch - wyrzucił Pomfrey.

-

Ale najwyraźniej nic znasz jej zbyt dobrze, bo wiedziałbyś, że ma cię za

skończonego nudziarza. Jeśli nie potrafisz opuścić loży samodzielnie, chętnie ci w tym

pomogę.

-

Czy to ma być groźba?

Tobias chwilę się zastanawiał, a potem skinął głową.

- Owszem, to jest groźba.

Twarz Pomfreya skrzywiła się jeszcze bardziej.

- Jak .śmiesz!

Tobias wzruszył ramionami.

- Zdziwiłbyś się, gdybyś wiedział, jak łatwo mi to przyszło. Zrobiłem to wręcz z

przyjemnością.

-

Zapłacisz mi za to, March. Tobias uśmiechnął się.

-

Mogę sobie na to pozwolić.

Pomfrey poczerwieniał i zacisnął pięści. Lavinia przestraszyła się, że wyzwie jej

wspólnika na pojedynek.

- Nie! - zawołała, unosząc się z krzesła. - Zaczekajcie. Pomfrey, nie możesz tego

zrobić. Nie pozwolę na to.

Ten nie zwracał na nią uwagi. Wpatrywał się w Tobiasa. Jednak nie wyzwał go na

pojedynek o świcie, jak się tego obawiała, ale zaskoczył wszystkich, wymierzając mu nagle

silny cios w brzuch.

Tobias musiał się spodziewać ataku, ponieważ cofnął się, o włos unikając pięści.

Jednakże ten nagły ruch sprawił, że lewa noga odmówiła mu posłuszeństwa i stracił

równowagę. Chwycił się skraju kotary, ale ciężka draperia nie wytrzymała ciężaru jego ciała.

Zerwała się z kilku kółek, którymi była przymocowana do drążka, i opadła.

Tobias zatoczył się na ścianę.

Priscilla pisnęła cienko. Emeline zerwała się na równe nogi. Anthony zaklął cicho i

stanął przed dziewczętami, daremnie starając się własnym ciałem ochronić je przed widokiem

gwałtownej sceny.

Tobias osunął się na podłogę w tej samej chwili, kiedy pięść jego przeciwnika z

głuchym hukiem uderzyła w ścianę. Pomfrey stęknął z bólu i drugą ręką chwycił się za

obolałą dłoń.

Do uszu Lavinii dobiegł dziwny odgłos, jakby przytłumiony ryk. Dopiero po kilku

sekundach zdała sobie sprawę, że ludzie na widowni wiwatowali i bili brawa uczestnikom

spektaklu w loży. Sądząc po pełnych zachęty okrzykach, ten spektakl podobał im się o wiele

bardziej niż sztuka wystawiana na scenie.

Usłyszała stłumiony jęk, a zaraz potem głuchy łomot. Zerknęła w bok i zobaczyła, że

to lady Wortham spadła z krzesła i leży rozciągnięta na podłodze.

- Mamo! - Priscilla pośpieszyła jej na pomoc. - Mam nadzieję, że nie zapomniałaś soli

trzeźwiących.

- W mojej torebce - wymamrotała cicho matka. - Pośpiesz się.

Tobias wparł się o barierkę, podciągnął się i stanął na nogi.

- Powinniśmy chyba dokończyć w jakimś bardziej odpowiednim miejscu. Zaułek

obok teatru świetnie się do tego nada.

Pomfrey patrzył na niego, mrugając półprzytomnie. Dopiero teraz usłyszał krzyki i

wiwaty tłumu. Furia zniknęła z jego twarzy, zastąpił ją wyraz otępienia. Kilku mężczyzn na

widowni zachęcało go do wymierzenia kolejnego ciosu.

Gniew walczył o lepsze z uczuciem poniżenia, kiedy Pomfrey zdał sobie sprawę, że

jest bohaterem publicznego skandalu. W końcu poniżenie wygrało.

- Wyrównamy rachunki innym razem, March. - Wciągnął ze świstem powietrze i

chwiejnie wyszedł z loży.

Tłum dał wyraz niezadowoleniu chóralnym pohukiwaniem, a leżąca na podłodze lady

Wortham znów jęknęła.

-

Mamo? - Priscilla podsunęła jej pod nos sole trzeźwiące. -Jak się czujesz?

-

W życiu mnie nikt tak nie upokorzył -jęknęła matka. - Do końca sezonu nie

będziemy się mogły nigdzie pokazać. Pani Lakę doprowadziła nas do całkowitej ruiny.

-

Ojejku - wyszeptała Lavinia,

To wszystko moja wina, pomyślał Tobias. Znowu.

W wynajętym powozie panowała pogrzebowa cisza. Anthony i Emeline siedzieli

naprzeciw niego i Lavinii. Od wyjścia z teatru nikt się nie odezwał ani słowem. Co jakiś czas

wszyscy spoglądali na Lavinię i szybko odwracali wzrok, nie znajdując słów pocieszenia.

Ona siedziała sztywno i z odwróconą głową spoglądała przez okno. Tobias, wiedząc,

że za wszystko wini jego, zebrał siły i postanowił zachować się jak mężczyzna.

- Przepraszam, Lavinio, że zepsułem twoje plany, związane z dzisiejszym wieczorem.

Wydała z siebie jakiś cichy, nieokreślony dźwięk i wyszarpnęła chusteczkę z

sakiewki. Wstrząśnięty patrzył, jak wyciera kąciki oczu skrajem koronkowi.

- Do diabła, ty płaczesz?

Znów wydała trudny do rozszyfrowania dźwięk i ukryła twarz w chusteczce.

- No i widzisz, co zrobiłeś - odezwał się Anthony, pochylając się naprzód. - Pani

Lakę, nie umiem nawet wyrazić, jak bardzo nam przykro z powodu tego, co się wydarzyło w

teatrze. Przysięgam, że nie chciałem sprawić pani takiej przykrości.

Lavinia przygarbiła się lekko, a całym jej ciałem wstrząsnął dreszcz. Twarz trzymała

ukrytą w chusteczce.

- Pomfrey to okropny człowiek - powiedziała łagodnie Emeline. - Wiesz to lepiej niż

inni. Źle się stało, że zjawił się dzisiaj w teatrze, ale biorąc pod uwagę jego zachowanie, pan

March i Anthony musieli postąpić, jak postąpili.

Lavinia w milczeniu potrząsnęła głową.

-

Liczyłaś, że zwrócę dziś na siebie uwagę. Wiem o tym -dodała siostrzenica.

-

Przynajmniej w tej sprawie odnieśliśmy sukces - wtrącił Tobias ironicznie.

Lavinia głośno pociągnęła nosem ukrytym w chusteczce. Anthony zgromił szwagra

wzrokiem.

-

To nie pora na twoje wątpliwej jakości dowcipy. Z punktu widzenia pani Lakę

dzisiejszy wieczór okazał się katastrofą. Trudno odmówić jej racji. Scena w loży lady

Wortham będzie tematem rozmów na każdej popołudniowej herbatce. Nie wspomnę nawet o

plotkach w klubach.

-

Przepraszam - wymamrotał Tobias. Nie wiedział, co jeszcze powiedzieć.

Widział Lavinię w różnych nastrojach, ale zawsze wykazywała się wielką odpornością, więc

nawet do głowy mu nie przyszło, że może się tak załamać. Po raz pierwszy widział ją

płaczącą. Nie podejrzewał, że zaleje się łzami z powodu zwykłej kompromitacji towarzyskiej.

Nie wiedział, co o tym myśleć.

-

Jeśli o mnie chodzi, nie uważam tego za katastrofę -oświadczyła pocieszająco

Emeline.

Jej ciotka wymamrotała coś niezrozumiale. Dziewczyna westchnęła.

-

Wiem, że kosztowało cię wiele wysiłku, żeby skłonić lady Wortham do

zaproszenia mnie do teatru. No i poświęciłaś Apolla, żebym miała te piękne suknie. Przykro

mi, że sprawy nie przybrały obrotu, na jaki liczyłaś. Ale przecież ci mówiłam, że niechętnie

wystawię się na pokaz.

-

Yychyy - wyszeptała Lavinia w chusteczkę.

-

To nic jest wina pana Marcha, że ten łajdak zrobił z siebie osła - ciągnęła jej

siostrzenica. - Mówiąc prawdę, nie powinnaś winić ani jego, ani jego szwagra za to, co się

stało.

-

Proszę nie płakać, pani Lakę - powiedział Anthony. -Plotki szybko ucichną.

Przecież lady Wortham nie jest nikim znaczącym w wyższych sferach. Wszyscy wkrótce

zapomną o tej sprawie.

-

Zostałyśmy doprowadzone do ruiny, tak jak powiedziała lady Wortham -

szepnęła Lavinia w chusteczkę. - Nic już się na to nie poradzi. Wątpię, czy choć jeden

kawaler złoży jutro Emeline wizytę. Co się stało, to się stało.

-

Łzy nic tu nie pomogą - powiedziała dziewczyna z troską. -To do ciebie

całkiem niepodobne, żeby płakać nad taką sprawą.

-

Żyła ostatnio w bardzo wielkim napięciu - przypomniał wszystkim Anthony.

-

Nie płacz, Lavinio - odezwał się cicho Tobias. - Wszyscy się tym bardzo

denerwują.

-

Nie potrafię się powstrzymać. - Lavinia podniosła głowę, ukazując wilgotne

oczy.- Ten wyraz twarzy lady Wortham! Przysięgam, że w życiu nie widziałam nic

zabawniejszego.

Opadła na ławeczkę i zaniosła się kolejnym atakiem śmiechu.

Wszyscy patrzyli na nią oniemiali.

Kącik ust Emeline lekko drgnął. Wargi Anthony'ego rozciągnęły się radośnie.

Po chwili wszyscy w powozie zaśmiewali się na cały głos.

Tobias odetchnął z ulgą. Już nie czuł się tak, jakby jechał na pogrzeb.

A, jesteś, March. - Crackenburne opuścił gazetę i spojrzał na Tobiasa sponad szkieł

okularów. - Słyszałem, że dzięki tobie było wczoraj w teatrze bardzo wesoło.

Tobias zagłębił się w sąsiednim fotelu.

- To plotki i pogłoski, nie mające najmniejszego związku z rzeczywistością.

Starszy pan prychnął wesoło.

-

Nie uda ci się długo obstawać przy tej wersji wydarzeń. Cała widownia

zaświadczy, że było inaczej. Niektórzy wierzą, że Pomfrey wyzwie cię na pojedynek.

-

Dlaczego miałby to robić? Przecież wygrał ten mecz.

-

Tak mi powiedziano. - Crackenbume zamyślił się na chwilę. - Jak to tego

doszło?

-

Pomfrey chyba uczył się boksu od samego Jacksona. Nie miałem cienia

szansy.

-

Ach, tak. - Krzaczaste brwi Crackenbume'a zbiegły się u nasady jego

imponującego nosa. - Możesz sobie kpić z tego zajścia, ale w pobliżu Pomfreya miej się na

baczności. Podobno kiedy się napije, staje się bardzo gwałtowny.

-

Dzięki za troskę, ale nie wierzę, żeby zdecydował się wyzwać mnie na

pojedynek.

-

Zgadzam się. Nie o to się martwię. Pomfrey odważyłby się cię wyzwać, tylko

jeśli byłby pijany. Nawet gdyby do tego doszło, jak tylko trunek przestałby działać,

odwołałby wyzwanie. To nie tylko głupiec, ale i tchórz.

Tobias wzruszył ramionami i sięgnął po kawę.

-

A więc co tak pana niepokoi?

-

Śmiem twierdzić, że nie zawaha się uciec do jakiejś niegodziwość!, żeby tylko

się na tobie zemścić. - Starszy pan znów przysłonił się gazetą. - Radziłbym ci przez jakiś czas

nie spacerować samotnie po nocy i unikać ciemnych uliczek.

14

Lavinia nasunęła obszerny kaptur na głowę i omotała wełniany szal wokół szyi tak, że

jej twarz stała się niemal niewidoczna. Na starą połataną suknię włożyła fartuch, w którym

pani Chilton zwykle myła podłogi. Grube skarpety i ciężkie buty dopełniały przebrania.

Spojrzała na kobietę siedzącą na stołku przy kominku. Znała tylko jej imię, Peg.

- Jesteś pewna, że pan Huggett wyszedł na całe popołudnie? - zapytała ją.

Peg przełknęła kawałek pasztecika.

- Co czwartek wychodzi na jakieś zabiegi lecznicze. Będzie tam tylko Gordy, ale nim

nie trzeba się przejmować. Zawsze stoi przy drzwiach frontowych i sprzedaje bilety, jeśli nie

zabawia swojej dziewczyny w pokoju na zapleczu.

- Na jakie zabiegi chadza pan Huggett?

Peg wywróciła oczami.

-

Chodzi do jednego z tych znachorów, co to używają zwierzęcego

magnetyzmu, żeby leczyć bolące nogi i takie tam różne.

-

Mesmeryzm.

-

No. Huggettowi dokucza reumatyzm.

-

Rozumiem. - Lavinia podniosła kubeł z wodą. - W takim razie idę. -

Zatrzymała się i odwróciła do Peg. - Jak wyglądam?

-

No, jest na co popatrzeć. - Peg ugryzła następny kawałek pasztecika i spojrzała

na Lavinię kaprawymi oczami. - Gdybym nie wiedziała, że z ciebie prawdziwa dama, to

bałabym się, że zabierzesz mi robotę.

-

Nie obawiaj się, nic chcę twojej posady. - Lavinia chwyciła kij od szczotki

owiniętej brudną szmatą. - Już ci mówiłam, że chcę tylko wygrać zakład z przyjacielem.

Peg spojrzała na nią domyślnie.

-

Pewnie chodzi o sporo forsy, co?

-

Tyle, że opłaca mi się tobie zapłacić, żebyś mi pozwoliła na tę maskaradę. -

Lavinia ruszyła po schodkach prowadzących z ciasnej izby na ulicę. - Za godzinę zwrócę ci

wszystkie te rekwizyty.

-

Nie śpiesz się. - Peg usiadła na stołku i wyciągnęła spuchnięte w kostkach

nogi. - Nie ty jedna chcesz pożyczyć ode mnie szczotkę i kubeł na godzinę czy dwie. Chociaż

ty pierwsza mi mówisz, że chodzi tylko o wygranie zakładu.

Lavinia zatrzymała się na górnym stopniu i szybko odwróciła.

-

Ktoś jeszcze chciał się z tobą zamienić?

-

No. - Peg parsknęła ochrypłym śmiechem. - Mam stałą umowę z kilkoma

ambitnymi dziewczynami. Zdradzę ci mały sekret. Stara Peg więcej zarobiła na

wypożyczaniu tego kubła, szczotki i kluczy niż kiedykolwiek dostała od tego skąpca

Huggetta. Jak ci się wydaje, skąd miałam pieniądze na to mieszkanko?

-

Nie rozumiem. Dlaczego ktoś miałby ci płacić, żeby za ciebie szorować

podłogi?

Peg puściła do niej oko.

- Niektórzy panowie robią się bardzo rozochoceni, kiedy oglądają eksponaty w

specjalnej galerii na pięterku. Nabierają ochoty na trochę zabawy. Wiesz, o czym mówię. A

jeśli w pobliżu jest chętna dziewczyna, dają jej parę groszy, żeby im pozwoliła trochę się

rozruszać. Rozumiesz?

-

Chyba tak. - Lavinia poczuła lekki dreszcz obrzydzenia. -Oszczędź mi

szczegółów. Nie po to pożyczyłam od ciebie kubeł i szczotkę, żeby uprawiać taki proceder.

Nie interesuje mnie to.

-

Pewnie, że nie. - Peg przełknęła następny kęs i wytarła usta brudną ręką. - Ty

jesteś prawdziwą damą, nic? Pożyczasz kubeł i szczotkę, bo chcesz wygrać zakład, a nie

dlatego, że od tego zależy, czy będziesz dzisiaj coś jadła.

Lavinia nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. Bez słowa wyszła na zaśmieconą,

nędzną uliczkę.

Droga z obrzeży Covent Garden do muzeum Huggetta nie zajęła jej dużo czasu.

Szybko znalazła uliczkę za budynkiem muzeum. Tylne drzwi były otwarte, jak obiecała Peg.

Ścisnąwszy mocniej pałąk kubła z brudną wodą, Lavinia wzięła głęboki oddech i

weszła do środka. Znalazła się w ciemnym holu. Drzwi po lewej, za którymi, według

sprzątaczki, znajdowało się biuro, były zamknięte.

Lavinia dopiero teraz wypuściła powietrze z płuc. Rzeczywiście, właściciel muzeum

najwyraźniej gdzieś wyszedł.

Słabo oświetlona sala na parterze była niemal pusta, tak samo jak tego dnia, gdy

odwiedzili ją z Tobiasem. Żaden z małej garstki zwiedzających nawet nie spojrzał w stronę

Lavinii.

Minęła scenę rozkopywania świeżego grobu i szubienicę z woskowym wisielcem. W

odległym końcu sali zobaczyła ukryte w mroku spiralne schody na górę.

Zawahała się po raz pierwszy od rana, kiedy to przyszedł jej do głowy pomysł, jak

dostać się do tajemniczej galerii Huggetta.

Na razie nie widziała drzwi u szczytu schodów, które opisała jej Peg. Ukrywała je

ciemność. Lavinia poczuła na plecach dreszcz zdenerwowania.

To nie pora na nerwowe spazmy, zganiła się w duchu. Przecież nie grozi jej żadne

niebezpieczeństwo. Po prostu obejrzy eksponaty w galerii.

Co może się nie udać?

Zła na siebie, otrząsnęła się z niepewności, mocniej chwyciła kubeł i szczotkę i

energicznym krokiem weszła krętymi schodami na górę.

Na szczycie znalazła ciężkie dębowe drzwi. Były zamknięte, jak przewidziała Peg.

Sprzątaczka wyjaśniła jej, że dżentelmeni są wpuszczani do środka dopiero po uiszczeniu

dodatkowej opłaty. Najwyraźniej dzisiaj nikt tego nie zrobił.

Tym lepiej, dodała sobie otuchy Lavinia.

Z kieszeni fartucha wydobyła żelazne kółko z kluczem i wsunęła go do zamka.

Rozległ się ostry zgrzyt i drzwi się otworzyły. Zawiasy głośno zaskrzypiały.

Z wahaniem weszła do sali, a drzwi za nią same się zamknęły.

Wystawa była nieoświetlona, ale przez wąskie, wysokie okna wpadało wystarczająco

dużo światła, żeby odczytać napis znajdujący się tuż przed nią.

SCENY Z BURDELU

W mroku wokół niej majaczyły woskowe figury naturalnej wielkości.

Odstawiła kubeł i szczotkę i podeszła do pierwszej sceny. W niewyraźnym świetle

zobaczyła muskularne plecy nagiego mężczyzny. Zdawał się pochłonięty gwałtowną walką z

jakąś inną postacią.

Przyjrzała się uważniej i wstrząśnięta zobaczyła, że druga figura przedstawia

częściowo nagą kobietę. W zadziwieniu przez kilka sekund przyglądała się scenie. W końcu

zrozumiała, że obie postacie przedstawione zostały w trakcie aktu seksualnego.

Żadna z figur nie wydawała się szczęśliwa i radosna. Wszystko odbywało się raczej w

atmosferze przemocy, co przyprawiło Lavinię o nieprzyjemny dreszcz. Była to scena gwałtu i

pożądania. Mężczyzna wyglądał jak oszalały; kobieta najwyraźniej cierpiała, jej twarz

wykrzywiał strach.

Ale to nie wyraz twarzy obu postaci przyciągał wzrok, tylko fakt, że były bardzo

zręcznie wymodelowane. Autor był o wiele bardziej utalentowany niż ten, który wykonał

ponure eksponaty z galerii na parterze.

Ten artysta dorównywał talentem pani Vaughn.

Lavinia czuła, jak narasta w niej ekscytacja.

Ten sam człowiek mógł wykonać scenę śmierci, którą przysłano Joan Dove. Nic

dziwnego, że Huggett tak się wystraszył, kiedy mu ją pokazała.

Nie wolno mi wyciągać pochopnych wniosków, przestrzegła się Lavinia w myślach.

Potrzebowała wyraźnych dowodów, czegoś, co by połączyło te prace i scenkę, która

posłużyła jako list ostrzegawczy.

Zatrzymała się przy kolejnych eksponatach. Półnaga kobieta klęczała przed nagim

mężczyzną, który odbywał z nią brutalny stosunek od tyłu.

Lavinia oderwała wzrok od olbrzymich, starannie wymodelowanych genitaliów i

poszukała drobnych szczegółów, które potwierdziłyby jej rosnące podejrzenia. Było to

trudne, z powodu różnicy w wielkości. Scenka przesłana pani Dove była o wiele mniejsza niż

te figury. Niemniej jednak coś w odwzorowaniu bujnych kształtów postaci kobiecej

przypominało figurkę kobiety w zielonej sukni, spoczywającą bez życia na podłodze sali

balowej.

Szkoda, że nie przyprowadziłam ze sobą pani Vaughn, pomyślała Lavinia. Jej

wprawne oko artystki z pewnością łatwiej wyłowiłoby podobieństwa między tymi dwiema

pracami.

Jeśli takie podobieństwa w ogóle istniały.

Ruszyła ku następnej scenie. Musiała być całkowicie pewna swoich podejrzeń, zanim

przedstawi je Tobiasowi.

Nagle zza drzwi sali dobiegł stłumiony tupot butów. Lavinia drgnęła, oderwała wzrok

od ekspozycji i spuściła głowę.

- Jeśli jest otwarte, zajrzymy do środka. Nic się przecież nie stanie - odezwał się jakiś

mężczyzna. - Zaoszczędzimy na dodatkowej opłacie. Ten chłopak przy drzwiach nigdy się o

tym nie dowie.

Podbiegła do kubła i szczotki. Usłyszała metaliczny chrobot obracanej gałki u drzwi.

- O, proszę! Mamy szczęście. Ktoś zapomniał zamknąć.

Drzwi się otworzyły, zanim Lavinia zdążyła sięgnąć po kubeł.

Do sali weszło dwóch mężczyzn, chichocząc z podniecenia. Zamarła w cieniu

najbliższej grupy figur. Niższy z mężczyzn podszedł do pierwszej sceny.

- Lampy się nie świecą - zauważył.

Wyższy zamknął drzwi i rozejrzał się po mrocznej sali.

-

Jeśli dobrze pamiętam, przy każdej scenie stoi lampa.

-

O, jest. - Niższy zapalił zapałkę i pochylił się. Chybotliwe światło lampy

zatańczyło na kuble i oświetliło

skraj spódnicy i fartucha Lavinii. Starała się ukryć w głębszym cieniu, ale było za

późno.

-

Patrz, Danner co my tutaj mamy! - W blasku lampy wyraźnie widziała obleśny

uśmiech wyższego z mężczyzn. -Woskowa figura, która ożyła.

-

Wygląda nawet na to, że całkiem sporo w niej życia. Sam wspominałeś, że w

tej galerii udało ci się spotkać milutkie posługaczki, chętne do współpracy. - Niski przyglądał

się Lavinii z coraz większym zainteresowaniem. - Trudno powiedzieć, jak wygląda, przez to

okropne ubranie.

-

W takim razie musimy ją namówić, żeby je zdjęła. -Wysoki zabrzęczał

monetami. - Co powiesz, mała? Ile chcesz za trochę rozrywki?

-

Bardzo przepraszam, szanowni panowie, ale muszę iść. -Lavinia krok za

krokiem posuwała się ku drzwiom. - Już wyszorowałam podłogi.

-

Nie śpiesz się, dziewczyno. - Wysoki głośniej zabrzęczał monetami,

najwyraźniej uważając, że ten dźwięk ją skusi. -Możemy ci z przyjacielem zaproponować

ciekawszą i bardziej dochodową pracę.

-

Nie, dziękuję. - Lavinia chwyciła szczotkę i wyciągnęła ją przed siebie niczym

miecz. - To nie moja specjalność, więc lepiej zostawię tu panów, żeby sobie panowie

obejrzeli wystawę.

-

Nic możemy pozwolić, żebyś tak szybko sobie poszła. -W głosie Dannera

wyraźnie słychać było pogróżkę. - Przyjaciel mi powiedział, że lepiej się docenia wystawione

tu dzieła, kiedy pod ręką ma się jakąś ładną dziewkę.

-

Pokaż nam, jak wyglądasz. Zdejmij ten kaptur i szalik. Chcemy cię obejrzeć.

-

A co mnie obchodzi, czy jest ładna? Podnieś spódnicę, mała, bądź grzeczna.

Lavinia namacała dłonią gałkę u drzwi.

- Nie dotykaj mnie - ostrzegła.

Danner ruszył za nią. Pościg najwyraźniej zaostrzał jego pożądanie.

-

Nie odejdziesz, dopóki nie zobaczymy, co masz. pod spódnicą.

-

Nie obawiaj się. -Wysoki rzucił monety pod nogi Lavinii. -Jesteśmy gotowi

wynagrodzić ci trud. - Zacisnęła palce na gałce. - Ona chyba chce uciec - stwierdził wysoki. -

Danner, coś mi się zdaje, że uraziłeś jej delikatne uczucia.

-

Taka tania latawica nie ma uczuć. Już ja ją nauczę, że nie powinna zadzierać

nosa.

Danner rzucił się na Lavinię. Nie zastanawiając się, wbiła brudną, mokrą szczotkę w

jego brzuch.

- Głupia dziwka. - Zatrzymał się i cofnął poza zasięg kija od szczotki. - Jak śmiesz

atakować lepszych od siebie?

- Co ci strzeliło do głowy, głupia dziewucho? - Wysoki zaczynał tracić cierpliwość. -

Przecież chcemy ci zapłacić za usługę.

Lavinia milczała; z wycelowaną w napastnika szczotką otworzyła drzwi.

- Wracaj tutaj. - Danner zrobił krok naprzód, nie spuszczając oka z jej prowizorycznej

broni.

Jeszcze raz gwałtownie pchnęła szczotkę w jego kierunku, a on zaklął siarczyście i

szybko uskoczył w tył.

- Co ty sobie wyobrażasz? - warknął wysoki, ale wolał nie wchodzić w zasięg kija.

Korzystając ze sposobności, Lavinia odrzuciła szczotkę i wypadła na schody.

Chwyciła się poręczy i w podskokach zbiegła na dół.

-

Dziwka! Myślisz, że jesteś taka ważna?! - wołał za nią rozwścieczony Danner.

-

Daj spokój - poradził mu towarzysz. - W okolicy jest wiele dziwek.

Obejrzymy wystawę i znajdziemy ci chętniejszą dziewczynę.

Lavinia, nie zatrzymując się. przebiegła przez salę na parterze i przez tylne drzwi

wypadła na ulicę.

Kiedy dotarła do domu przy Claremont Lane, zaczynało padać. Odpowiednie

zakończenie wyjątkowo męczącego popołudnia, pomyślała.

Otworzyła drzwi własnym kluczem i weszła do środka. Poczuła tak silny zapach róż,

że niemal się zakrztusiła.

- Co tu się, na litość boską, dzieje? - Zdjęła wełniany szal, rozglądając się. Na stole

stały kosze i bukiety świeżych kwiatów. Obok nich, na małej tacce, bieliły się liczne

wizytówki.

Pani Chilton, która zjawiła się, wycierając dłonie w fartuch, zaśmiała się radośnie.

- Zaczęli je przynosić wkrótce po pani wyjściu. Zdaje się, że panna Emeline jednak

przyciągnęła uwagę kawalerów.

Lavinia nie od razu pojęła tę nieoczekiwaną wiadomość.

-

To kwiaty od wielbicieli? - upewniła się.

-

Tak.

-

Ależ to cudownie.

-

Na pannie Emeline nie zrobiły większego wrażenia -zauważyła pani Chilton. -

Mówi tylko o panu Anthonym.

-

Cóż, to nie ma nic do rzeczy. - Lavinia odrzuciła szal. -Najważniejsze, że ta

okropna scena w loży lady Wortham nie zrujnowała jednak moich planów.

-

Na to wygląda. - Pani Chilton z dezaprobatą przyjrzała się ubiorowi

chlebodawczyni. - Mam nadzieję, że nikt nie widział, jak pani wchodziła przez frontowe

drzwi. Wygląda pani okropnie.

Lavinia zmarszczyła lekko brwi.

- Tak, rzeczywiście powinnam była wejść od kuchni. Ale to popołudnie było dla mnie

wyjątkowo nieprzyjemne, a w drodze do domu złapał mnie deszcz, więc kiedy tu doszłam,

myślałam tylko o tym, żeby jak najszybciej znaleźć się w moim miłym, ciepłym gabinecie i

nalać sobie duży kieliszek sherry.

Oczy pani Chilton się rozszerzyły.

-

Ale na pewno zechce pani najpierw pójść na górę, żeby się przebrać.

-

Nie, to nie będzie konieczne. Tylko płaszcz i szal są przemoczone. Cała reszta

na szczęście jest sucha. Lecznicza dawka sherry jest teraz dla mnie ważniejsza niż wygląd.

-

Ale proszę pani...

Na górze rozległy się kroki.

- Lavinio. - Emeline wychyliła się zza barierki. – Dzięki Bogu, że już wróciłaś.

Zaczynałam się martwić. Czy plan się udał?

-I tak, i nie. - Jej ciotka powiesiła zniszczony płaszcz na wieszaku. - Wyjaśnisz mi,

skąd te wszystkie bukiety?

Emeline skrzywiła się.

-

Zdaje się, że Priscilla i ja jesteśmy dzisiaj bardzo popularne. Godzinę temu

lady Wortham przysłała wiadomość. Dała do zrozumienia, że wszystko zostało nam

przebaczone. Zaprosiła mnie, żebym pojechała z nią i z Priscilla na przedstawienie muzyczne

dzisiaj wieczorem.

-

To wspaniała wiadomość. - Lavinia urwała i na chwilę się zamyśliła. -

Musimy się zastanowić, którą suknię włożysz.

-

Przecież nie mam wielkiego wyboru. Madame Francesca uszyła mi tylko

jedną, która się nadaje na taką okazję. - Dziewczyna zebrała spódnicę i szybko ruszyła w dół

po schodach. - Nie przejmuj się moją suknią. Powiedz mi, jak było w muzeum.

Jej ciotka prychnęła cicho.

-

Opowiem ci wszystko, ale musisz mi przysiąc, że nigdy, pod żadnym

pozorem, nie powtórzysz tego panu Marchowi.

-

Ojej. - Emeline zatrzymała się u podnóża schodów. - Stało się coś złego,

prawda?

Lavinia skierowała się do gabinetu.

- Powiedzmy, że nie wszystko przebiegło zgodnie z planem.

Na twarzy pani Chilton pojawił się wyraz przerażenia.

-

Proszę pani, lepiej będzie, jak się pani przebierze, zanim pójdzie pani do

gabinetu.

-

Bardziej niż zmiana odzienia potrzebny mi kieliszek sherry.

-

Ale...

-

Pani Chilton ma rację - powiedziała Emeline, śpiesząc za ciotką. - Naprawdę

powinnaś iść najpierw na górę.

-

Przykro mi, że mój kostium budzi w was taką niechęć, ale to mój dom i będę

po nim chodzić ubrana, jak mi się podoba. Chcesz wysłuchać mojej opowieści czy nie?

-

Oczywiście, że chcę ją usłyszeć - odrzekła dziewczyna. -Na pewno dobrze się

czujesz?

-

Ciężko było, ale z radością donoszę, że uszłam cało.

-

Uszłaś cało?! - zawołała Emeline. W jej głosie słychać było rosnącą troskę. -

Dobry Boże co się tam stało?

-

Pojawiły się nieprzewidziane trudności. - Lavinia weszła do gabinetu i

podążyła prosto do szafki z sherry. - Jak już powiedziałam, nie wolno ci pisnąć o tym ani

słówka panu Marchowi.

Tobias uniósł głowę znad książki, którą przeglądał przy oknie.

- Wygląda mi to na bardzo interesującą historię.

Lavinia zatrzymała się jak wryta na krok przed szafką z trunkami.

-

Co ty tu, u diabła, robisz?

-

Czekam na ciebie. - Zamknął książkę i zerknął na zegarek. -Przyjechałem

dwadzieścia minut temu i powiedziano mi, że cię nie ma.

-

I to prawda. - Z rozmachem otworzyła drzwi szafki, wzięła karafkę i nalała

sobie duży kieliszek sherry. - Nie było mnie.

Wolno przesunął spojrzeniem po jej dziwacznym stroju.

-

Byłaś na balu maskowym? O mało się nie zakrztusiła.

-

Oczywiście, że nie.

-

Postanowiłaś trochę dorobić jako posługaczka?

- Za słabo płacą. - Przełknęła następny łyk sherry, lubując się ciepłem, rozpływającym

się po jej ciele. - Chyba że ktoś jest gotowy zajmować się czymś więcej niż tylko

szorowaniem podłóg.

Emeline spojrzała na nią z niepokojem.

- Proszę, nie trzymaj nas dłużej w niepewności. Co się stało w muzeum Huggetta?

Tobias skrzyżował ramiona na piersiach i oparł się o biblioteczkę.

- Poszłaś jeszcze raz do Huggetta? Ubrana w ten dziwny kostium?

- Tak. - Lavinia przeszła na drugi koniec gabinetu i usiadła w fotelu. Wyciągnąwszy

nogi przed siebie, spojrzała na okrywające je grube pończochy. - Przyszło mi do głowy, że

dobrze byłoby wiedzieć, jakie prace z wosku są wystawiane w galerii na piętrze. Huggett

mówił o nich bardzo tajemniczo.

-

Wyrażał się tak tajemniczo z powodu ich tematyki. -W głosie Tobiasa słychać

było zniecierpliwienie. - Z oczywistych powodów nie chciał tłumaczyć damie, że w galerii na

górze wystawia sceny natury erotycznej.

-

Erotyczne figury z wosku? - zainteresowała się Emeline. -To bardzo

niezwykłe.

Tobias spojrzał na nią z uniesioną brwią.

-

Proszę o wybaczenie, panno Emeline. Nie powinienem poruszać takich

tematów. O takich sprawach nie dyskutuje się w obecności niezamężnych młodych dam.

-

Niech się pan nie przejmuje - rzekła pogodnie dziewczyna. -Podczas pobytu w

Rzymie dowiedziałyśmy się z Lavinią bardzo wiele o takich rzeczach. Pani Underwood była

wyjątkowo światową kobietą.

-

Wiem. Wszyscy w Rzymie znali jej skłonności.

-

Zbaczamy z tematu - stwierdziła rześko Lavinia. - Nie tylko reakcja Huggetta

na pytanie o galerię na piętrze wydała mi się dziwna. Oboje odnieśliśmy wrażenie, że scenka

zawierająca groźbę pod adresem Joan Dove wydała mu się znajoma. Pamiętasz to chyba?

Dzisiaj rano przyszło mi do głowy, że być może w zamkniętej galerii wystawia prace

woskowe tego samego artysty.

Tobias znieruchomiał.

-

Poszłaś do Huggetta, żeby obejrzeć te rzeźby?

-

Owszem.

-

Dlaczego?

Wykonała nieokreślony gest ręką, w której trzymała kieliszek.

- Powiedziałam przed chwilą. Chciałam się przekonać, jak wyglądają te rzeźby.

Zapłaciłam kobiecie, która tam zwykle sprząta, żeby mi pozwoliła skorzystać ze swoich

kluczy, i poszłam do galerii w przebraniu.

-

No i co dalej? Oczywiście, zobaczyłaś te sceny. Wydaje ci się, że figury

wykonał ten sam artysta, który wyrzeźbił figurkę przesłaną pani Dove?

-

Szczerze mówiąc, nie jestem pewna.

-

Innymi słowy, ta bezsensowna maskarada była kompletną stratą czasu, tak?

-Tobias potrząsnął głową. -Powiedziałbym ci to od razu, gdybyś tylko zechciała zapytać mnie

o zdanie, zanim cokolwiek zrobiłaś.

-

Nie mówiłam, że to była kompletna strata czasu. - Spojrzała mu w oczy ponad

skrajem kieliszka. - Figury Huggetta są naturalnej wielkości. Różnica skali utrudnia

wyciągnięcie pewnych wniosków. Ale wydaje mi się, że dostrzegłam podobieństwa.

Tobias mimo woli zainteresował się jej spostrzeżeniami.

-

Doprawdy?

-

Są na tyle podobne, że, moim zdaniem, powinniśmy poprosić panią Vaughn,

żeby je obejrzała i wyraziła swoje zdanie -stwierdziła Lavinia.

-

Rozumiem. -Tobias zbliżył się do biurka, przysiadł na jego skraju i bezwiednie

zaczął masować lewą nogę. -Trudno będzie zaaranżować taką wizytę. Huggett będzie robił

trudności niezależnie od tego, czy ma coś do ukrycia, czy nie. Musiałby wpuścić kobietę do

galerii na piętrze. To niezręczna sytuacja, nawet jeśli chodzi o kobietę artystkę.

Lavinia wsparła głowę o oparcie fotela. Pomyślała o Peg i jej ubocznych dochodach.

- Sprzątaczka Huggetta za opłatą chętnie pożyczy każdemu klucze do galerii w dzień,

kiedy właściciel chodzi na zabiegi lecznicze.

- Nie rozumiem - wtrąciła Emeline. - Dlaczego ktoś miałby jej płacić za skorzystanie z

klucza i ukradkową wizytę w galerii, skoro można po prostu kupić bilet?

-

Nie wypożycza klucza zwiedzającym, którzy chcą tylko obejrzeć eksponaty -

wyjaśniła Lavinia, nie owijając w bawełnę. - Wypożycza je kobietom, które zarabiają na

życie, spełniając życzenia dżentelmenów kupujących bilety do galerii na piętrze.

Brwi jej siostrzenicy uniosły się gwałtownie.

- Masz na myśli prostytutki?

Lavinia odchrząknęła, starannie unikając wzroku Tobiasa.

- Według Peg, panowie odwiedzający galerię na piętrze często nabierają ochoty na

usługi kobiet z półświatka. Zdaje się, że wystawiane tam eksponaty budzą w nich

podniecenie.

Tobias chwycił mocniej kant biurka i wzniósł oczy do sufitu, ale milczał.

-

Rozumiem. - Emeline ściągnęła wargi i przez chwilę się zastanawiała. - Miałaś

szczęście, że w galerii nie było żadnych mężczyzn, kiedy tam weszłaś w tym szczególnym

kostiumie, prawda? Mogliby cię wziąć za prostytutkę.

-

Mmm - bąknęła wymijająco Lavinia.

-

To byłoby niezwykle krępujące - ciągnęła Emeline.

-

Mmm. - Jej ciotka pociągnęła łyk sherry. Tobias przyjrzał się jej

uważnie.

-

Lavinio?

-

Mmm?

-

Zakładam, że kiedy weszłaś do galerii na piętrze, nie było tam klientów.

-

Właśnie tak - przytaknęła ochoczo. - Kiedy weszłam, nikogo w środku nie

było.

-

Zakładam też, że żaden klient nie pojawił się, kiedy ty już tam byłaś. Czyżbym

się mylił?

Wzięła głęboki oddech i powiedziała:

- Emeline, lepiej będzie, jeśli zostawisz nas samych.

- Dlaczego? - zapytała siostrzenica.

-

Ponieważ dalsza część tej rozmowy nie będzie odpowiednia dla twoich

niewinnych uszu.

-

Nonsens. Cóż może być bardziej nieodpowiedniego niż dyskusja na temat

erotycznych scen?

-

Słownictwo pana Marcha, kiedy się zdenerwuje. Emeline zamrugała.

-

Ale on nie jest zdenerwowany.

Lavinia wypiła ostatni łyk trunku i odstawiła kieliszek.

- Za chwilę będzie.

15

Tobias nadal kipiał gniewem, kiedy godzinę później wszedł do swojego gabinetu.

Siedzący za biurkiem Anthony spojrzał z zaciekawieniem na szwagra. Na twarzy młodzieńca

najpierw odmalował się niepokój, a potem pełna rozbawienia rezygnacja. Odłożył pióro,

usiadł głębiej w fotelu i położył dłonie na jego poręczach.

-

Znów się kłóciłeś z panią Lakę, prawda? - zapytał bez wstępów.

-

No i co z tego? - warknął Tobias. - A tak na marginesie, to moje biurko. Jeśli

nie masz nic przeciwko temu, to chciałbym mieć dziś do niego dostęp.

-

Tym razem to musiała być wyjątkowo burzliwa awantura. -Anthony wstał bez

pośpiechu. - Któregoś dnia posuniesz się za daleko i pani Lakę rozwiąże waszą spółkę.

-

Dlaczego miałaby to zrobić? - Tobias zasiadł za biurkiem. -Doskonale wie, że

potrzebuje mojej pomocy.

-

Tak samo, jak ty potrzebujesz jej pomocy. - Anthony podszedł do dużego

globusa na stojaku obok kominka. – Ale jeśli nadal będziesz tak się zachowywać, może dojść

do wniosku. że da sobie radę bez ciebie.

Tobias poczuł lekki nerwowy ucisk w żołądku.

-

Jest lekkomyślna i impulsywna, lecz nic brak jej oleju w głowie.

-

Zapamiętaj moje słowa - rzekł szwagier, celując w niego palcem. - Jeśli nie

nauczysz się traktować jej uprzejmie i z szacunkiem, do którego jako dama ma pełne prawo,

straci do ciebie cierpliwość.

-

Uważasz, że ma prawo do szacunku i uprzejmości z mojej strony, bo jest

damą?

-

Oczywiście.

-

Powiem ci, jak powinna zachowywać się dama - oznajmił Tobias spokojnie. -

Prawdziwa dama nie przywdziewa stroju posługaczki i nie zakrada się do galerii pełnej

erotycznych scen, przeznaczonych tylko dla panów. Dama świadomie nie naraża się na

sytuacje, w których ktoś może ją wziąć za pospolitą uliczną prostytutkę. Dama nie wystawia

się na niebezpieczeństwo i nie musi bronić swojego honoru kijem od szczotki.

Anthony spojrzał na niego rozszerzonymi oczami.

-

Coś podobnego! Chcesz powiedzieć, że pani Lakę wystawiła się dzisiaj na

niebezpieczeństwo? To dlatego jesteś taki wzburzony?

-

Tak, właśnie to chcę ci powiedzieć.

-

Do diabła. To straszne. Czy nic jej się nie stało?

-

Nic. - Tobias zazgrzytał zębami. - Dzięki szczotce i przytomności umysłu tej

kobiety. Musiała się bronić przed dwoma mężczyznami, którzy ją wzięli za prostytutkę.

-

Dzięki Bogu, że nie ma zwyczaju mdleć w trudnych chwilach - rzekł Anthony

z przejęciem. - Broniła się szczotką? -W jego spojrzeniu widać było podziw. - Muszę

przyznać, że to zaradna dama.

-

Nie chodzi tu o jej zaradność. Chodzi przede wszystkim o to, że nie powinna

się narażać na takie sytuacje.

-

Nieraz już zauważyłeś, że pani Lakę jest wyjątkowo niezależna.

-

Niezależna to o wiele za mało powiedziane. Jest nieprzewidywalna, krnąbrna i

uparta. Nie słucha niczyich wskazówek ani rad, jeśli jej nie odpowiadają. Nigdy nie wiem, co

planuje, a ona nie czuje potrzeby, żeby mnie o tym informować. Mówi mi o wszystkim

dopiero po fakcie, kiedy jest za późno, żeby ją powstrzymać.

-

Z jej punktu widzenia, masz takie same wady - stwierdził ironicznie Anthony.

-Nieprzewidywalny. Krnąbrny. Nie zauważyłem też, żebyś czuł szczególną potrzebę

informowania jej o swoich planach, chyba że po fakcie.

Tobias zacisnął szczęki.

-

O czym ty, u diabła, mówisz? Nie muszę jej opowiadać o każdym ruchu, jaki

wykonuję, pracując nad tą sprawą. Znając ją, nalegałaby, żeby mi towarzyszyć w rozmowach

z informatorami, a to często byłoby niewykonalne. Przecież nie mogę zabierać jej ze sobą,

kiedy odwiedzam takie przybytki jak gospoda Pod Gryfem. Do klubu też nie może mi

towarzyszyć.

-

Innymi słowy, nie zawsze powiadamiasz wspólniczkę o swoich zamiarach,

ponieważ wiesz, że spowodowałoby to kłótnię.

-

Właśnie. A kłótnia z Lavinią to na ogół rzucanie grochem o ścianę.

-

Rozumiem, że często wychodzisz z tego przegrany.

-

Ona potrafi być niezwykle trudna.

Anthony nic nie odrzekł, tylko w niemym komentarzu uniósł brwi.

Jego szwagier wziął pióro i stuknął nim w suszkę. Czuł, że musi się bronić.

- Pani Lakę została dziś niemal napadnięta – powiedział cicho. - Mam prawo się

denerwować.

Młodzieniec długo przyglądał mu się z namysłem, a potem, ku zdziwieniu Tobiasa, ze

zrozumieniem skinął głową.

- Strach czasami tak działa na mężczyznę, prawda? - zauważył. - Nie dziwię się, że w

tej sprawie zareagowałeś tak emocjonalnie. Na pewno dziś w nocy przyśnią ci się koszmary.

Tobias milczał. Obawiał się, że szwagier ma rację.

Lavinia uniosła głowę znad notatek, kiedy pani Chilton wprowadziła Anthony'ego do

gabinetu.

- Witam pana.

Skłonił się przed nią oficjalnie.

- Dziękuję, że zgodziła się pani mnie przyjąć.

Lavinia uśmiechnęła się przyjaźnie, starając się ukryć fakt, że z napięcia wstrzymała

oddech.

-

Ależ nie ma za co. Proszę siadać, panie Sinclair.

-

Jeśli nie ma pani nic przeciwko temu, wolałbym stać. -Twarz młodzieńca

wyrażała determinację. - To będzie dla mnie raczej trudne. Jeszcze nigdy tego nie robiłem.

A więc najgorsze przeczucia Lavinii miały się spełnić. Stłumiła westchnienie,

odsunęła notatki i zmobilizowała wszystkie siły do przyjęcia formalnych oświadczyn o rękę

Emeline.

- Zanim pan zacznie, panie Sinclair, proszę mi pozwolić powiedzieć, że bardzo pana

cenię.

Spojrzał na nią zdziwiony tą uwagą.

-

To bardzo miło z pani strony, że pani mi to mówi.

-

Zdaje się, że niedawno skończył pan dwadzieścia jeden lat? Chłopak uniósł

brwi.

-

A co mój wiek ma tu do rzeczy? Lavinia odchrząknęła.

- To prawda, że niektórzy są ponad wiek dojrzali. Tak jest w przypadku Emeline.

W oczach Anthony'ego zapłonęło uwielbienie.

- Taka inteligencja jak panny Emeline byłaby zadziwiająca u osoby w każdym wieku.

- Niemniej jednak moja siostrzenica skończyła zaledwie osiemnaście lat.

-

Ach, tak.

Ta rozmowa nie przebiega gładko, pomyślała Lavinia.

- Chodzi mi o to, że nie chciałabym, żeby Emeline zbyt szybko wychodziła za mąż.

Anthony rozpogodził się.

-

Zgadzam się z panią całym sercem. Panna Emeline potrzebuje czasu, żeby

dokładnie tę sprawę przemyśleć. Przedwczesne zaręczyny byłyby wielkim błędem. Jej

niezależność i żywotność mogłyby zostać stłumione przez ograniczenia stanu małżeńskiego.

-

W tej sprawie się zgadzamy.

-

Trzeba pozwolić pannie Emeline, żeby ustaliła własne tempo działania.

-

Owszem.

Anthony wyprostował się lekko.

-

Ale chociaż podziwiam pani siostrzenicę i postanowiłem, że dla jej szczęścia

zrobię wszystko...

-

Nie wiedziałam, że podjął pan takie postanowienie.

-

Zrobiłem to z wielką przyjemnością - zapewnił ją Anthony. -Nie przyszedłem

tu jednak rozmawiać ojej przyszłości.

Lavinia poczuła wielką, obezwładniająca ulgę. Więc nie będzie musiała ranić uczuć

zakochanego młodzieńca. Rozluźniła się i obdarzyła go uśmiechem.

-

W takim razie, panie Sinclair, o czym chciał pan ze mną rozmawiać?

-

O Tobiasie.

Ulga nie była już tak wielka.

- A o czym konkretnie? - zapytała Lavinia ostrożnie.

- Wiem, że dzisiaj pokłócił się z panią.

Machnęła lekceważąco ręką.

- Zdenerwował się. I co z tego? Nie zdarzyło się to pierwszy raz.

Anthony potaknął z nieszczęśliwą miną.

-

Tobias często bywa szorstki, zwłaszcza wobec głupców.

-

Nie uważam siebie za głupca, panie Sinclair. W oczach młodzieńca

pojawiło się przerażenie.

-

Nawet mi to przez myśl nie przeszło.

-

Dziękuję.

-

Próbuję tylko powiedzieć, że w naturze jego znajomości z panią kryje się

chyba coś, co działa bardzo prowokująco na nerwy mojego szwagra.

-

Jeśli przyszedł pan tu po to, aby mnie prosić, żebym więcej go nie

denerwowała, to traci pan czas. Zapewniam, że nigdy nie irytuję go celowo. Ale jak sam pan

zauważył, w naszej znajomości jest coś, co najwyraźniej go drażni.

-

Rzeczywiście. - Anthony krążył tam i z powrotem przed biurkiem Lavinii. -

Nie chciałbym, żeby pani osądzała go zbyt surowo.

Te słowa ją zaskoczyły.

-

Słucham? - zapytała.

-

Zapewniani panią, że pod tą szorstką fasadą kryje się wspaniały człowiek. -

Młodzieniec zatrzymał się przed oknem. -Nikt tego nie wie lepiej niż ja.

- Zauważyłam, że jest pan mu bardzo oddany.

Anthony lekko się skrzywił.

- Nie zawsze tak było. Z początku, kiedy moja siostra wyszła za niego za mąż, przez

jakiś czas wręcz mi się wydawało, że go nienawidzę.

Lavinia znieruchomiała.

-

A to dlaczego?

-

Ponieważ wiedziałem, że Anna została zmuszona do poślubienia go.

-

Coś takiego... - Lavinia nie chciała słuchać opowieści o tym, jak Tobias musiał

się ożenić, ponieważ dziewczyna była w ciąży.

-

Siostra poślubiła go nie tylko ze względu na siebie, ale i ze względu na mnie.

Czuła, że musi się poświęcić, a to bardzo mi się nie podobało. Czas jakiś miałem Tobiasa za

największego łajdaka pod słońcem.

-

Chyba nic z tego nie rozumiem - wyznała Lavinia.

-

Po śmierci rodziców mnie i moją siostrę zabrali do siebie wujostwo. Ciotka

Elizabeth wcale nie była uszczęśliwiona naszym przybyciem. Jeśli zaś chodzi o wuja Daltona,

to był to nieciekawy typ, wykorzystujący pokojówki, guwernantki i inne bezradne kobiety,

które miały nieszczęście wpaść mu w oko.

-

Rozumiem.

-

Ten drań próbował uwieść Annę. Odrzuciła jego awanse, ale on nie dawał za

wygraną. Żeby go unikać, nocami chowała się w mojej sypialni. Co wieczór przez cztery

miesiące barykadowaliśmy drzwi. Uważam, że ciotka Elizabeth wiedziała, co się dzieje,

ponieważ bardzo chciała wydać Annę za mąż. Któregoś dnia Tobias przyjechał do wuja z

wizytą związaną z interesami.

-

Pan March był znajomym pana wuja?

-

W tamtych czasach Tobias prowadził rozliczne interesy i miał wielu różnych

klientów. Ciotka Elizabeth wykorzystała jego wizytę, żeby zaprosić kilku sąsiadów na obiad i

grę w karty. Nalegała, żeby przenocowali u niej i nie narażali się na powrót do domu późną

nocą. Anna sądziła, że wśród tylu ludzi będzie bezpieczna, więc spędziła noc w swojej

sypialni.

-

I co się stało?

-

Mówiąc w skrócie, ciotka uknuła intrygę, w której efekcie znaleziono moją

siostrę i Tobiasa w, jak twierdziła, kompromitującej sytuacji.

- Dobry Boże. Jak to osiągnęła?

Anthony spoglądał na ogród za oknem.

- Ciotka dała Tobiasowi pokój obok sypialni Anny. Oba

pokoje były połączone drzwiami, oczywiście zwykle zamkniętymi. Ciota jednak weszła

wczesnym rankiem do sypialni mojej siostry i otworzyła drzwi. Potem zrobiła wielką scenę,

podczas której oznajmiła wszystkim domownikom i gościom, że Tobias zakradł się w środku

nocy do pokoju Anny i ją wykorzystał. Lavinia zawrzała gniewem.

- Co za oczywista bzdura!

Anthony uśmiechnął się gorzko.

-

Oczywiście, że była to bzdura. Ale wszyscy wiedzieli, że w oczach sąsiadów

Anna jest skompromitowana. Ciotka Elizabeth nalegała, żeby Tobias się oświadczył. Ja głęboko

wierzyłem, że on nie da się do tego zmusić. Byłem jeszcze chłopcem, ale nawet wtedy nie miałem

wątpliwości, że jeśli Tobias nie chce czegoś zrobić, to żadna siła go do tego nie nakłoni. Ku

mojemu zdumieniu, kazał Annie pakować kufry.

-

Ma pan rację, panie Sinclair - powiedziała łagodnie Lavinia. - Tobias nie spełniłby

żądania pańskiej ciotki, gdyby sam nie chciał ożenić się z pana siostrą.

-

Zabrał ją ze sobą, ale to nie wszystko. Jeszcze bardziej się zdziwiłem, kiedy mnie

również kazał się pakować. Tego dnia uratował nas oboje, chociaż zdałem sobie z tego sprawę

dopiero później.

-

Rozumiem. - Wyobraziła sobie, co musiał czuć mały chłopiec kiedy jakiś

nieznajomy wywoził go w świat. - Pewnie bardzo się pan bał?

Anthony skrzywił się lekko.

-

Nie bałem się o siebie. Dla mnie wszystko było lepsze niż życie w domu

wujostwa. Najbardziej bałem się tego, co Tobias może zrobić Annie, kiedy ta znajdzie się w

jego mocy.

-

Czy ona bała się Tobiasa?

-

Nie Nigdy. - Młodzieniec uśmiechnął się do jakiegoś wspomnienia. -Był jej

rycerzem w błyszczącej zbroi, od samego początku. Zdaje się, że się w nim zakochała, zanim

jeszcze wyjechaliśmy z posiadłości wujostwa, a już na pewno zanim dotarliśmy do głównej

drogi prowadzącej do Londynu. Lavinia oparła podbródek na dłoni.

- Może to właśnie dlatego nie od razu polubił pan szwagra. Przedtem był pan jedyną

osobą, którą siostra darzyła uczuciem.

Zdziwiony jej przypuszczeniem, zamyślił się na chwilę.

-

Być może ma pani rację. Nigdy na to w ten sposób nie patrzyłem.

-

Czy pan March od razu ożenił się z pana siostrą?

-

W ciągu miesiąca. Musiał się w niej zakochać od pierwszego wejrzenia. Czy

mogło być inaczej? Anna była piękna, w każdym znaczeniu tego słowa. Nie znałem nigdy

łagodniejszej istoty. Dobra, miła, kochająca, pogodna. Bardziej anioł niż kobieta z krwi i

kości. Na pewno była za dobra dla tego świata.

Krótko mówiąc, moje całkowite przeciwieństwo, pomyślała Lavinia.

-

Tobias obawiał się, że jej uczucia wobec niego mogą wynikać jedynie z

wdzięczności i wkrótce zanikną - ciągnął Anthony.

-

Ach, tak.

-

Powiedział Annie, że nie ma obowiązku wychodzić za niego za mąż ani też nie

oczekuje, że zostanie jego kochanką. Dał jej jasno do zrozumienia, że bez względu na jej

decyzję, postara się jakoś zapewnić nam przyszłość.

-

Ale ona go kochała.

-

Tak. - Anthony przez chwilę studiował wzór na dywanie. Kiedy podniósł

wzrok, na twarzy miał smutny uśmiech. -Spędzili razem niespełna pięć lat, zanim Anna i

dziecko umarli tuż po porodzie. Tobias został sam z trzynastoletnim szwagrem pod opieką.

-

Strata siostry musiała być dla pana wielkim ciosem.

-

Tobias wykazał wobec mnie wiele cierpliwości. Pod koniec pierwszego roku

ich małżeństwa stał się moim idolem. – Anthony zacisnął dłonie na oparciu fotela. - Ale

kiedy Anna zmarła, coś mi padło na umysł. Widzi pani, za śmierć siostry obwiniałem

szwagra.

-

Rozumiem.

-

Do dzisiaj się dziwię, że nie wysłał mnie wtedy po pogrzebie z powrotem do

ciotki i wuja albo nie wyprawił do szkoły z internatem. On twierdzi, że takie rozwiązanie

nawet mu przez myśl nie przeszło i że szybko przyzwyczaił się do mojej obecności. -

Anthony znów zwrócił się do okna i zamilkł, wyraźnie zatopiony we wspomnieniach.

Lavinia kilka razy mrugnęła, żeby się pozbyć łez, które przesłoniły jej oczy. W końcu

dała za wygraną i wyjęła chusteczkę Z szuflady biurka. Szybko osuszyła oczy i wytarła nos.

Kiedy się opanowała, położyła dłonie na biurku i czekała na dalszy ciąg. Anthony

nadal milczał.

-

Czy mogę zadać jedno pytanie? - odezwała się w końcu.

-

Tak, słucham.

-

Zastanawiam się, dlaczego pan March utyka. Jestem całkiem pewna, że w

Rzymie nie miał tego rodzaju trudności z chodzeniem.

Młodzieniec zerknął na nią zaskoczony.

- Nie opowiedział pani, co się stało? - Uśmiechnął się smutno. - Nie, znając Tobiasa,

na pewno tego nie zrobił. To Carlisle postrzelił go w nogę. To była walka na śmierć i życie.

Tobias ledwo przeżył. Dochodził do siebie przez kilka tygodni. Podejrzewam, że jeszcze

długo będzie kulał, może nawet do końca życia.

Lavinia patrzyła na niego oszołomiona.

- A więc to tak - wyszeptała w końcu. - Nie wiedziałam. Dobry Boże...

Znów na długą chwilę zapadła cisza.

- Dlaczego pan mi to wszystko powiedział? - zapytała po jakimś czasie Lavinia.

Anthony lekko drgnął i spojrzał na nią.

-

Chciałem, żeby pani zrozumiała.

-

Co mam zrozumieć?

-

Tobiasa. On nie jest taki jak inni.

-

Proszę mi wierzyć, że zdaję sobie z tego sprawę.

-

To dlatego, że sam musiał sobie w życiu radzić - ciągnął chłopak poważnie. -

Brakuje mu ogłady.

Lavinia uśmiechnęła się.

-

Coś mi mówi, że żadne lekcje ogłady nie zmieniłyby charakteru pana Marcha.

-

Chcę tylko wyjaśnić, że chociaż jego maniery niekiedy pozostawiają wiele do

życzenia, zwłaszcza jego zachowanie wobec dam, to ma on wiele wspaniałych cech.

-

Proszę tylko nie podawać mi listy wszystkich niezwykłych zalet pana Marcha.

Zanudzilibyśmy się oboje.

-

Boję się, że nie zechce pani dłużej tolerować jego wybuchowości i

zdarzających się od czasu do czasu gaf towarzyskich.

Lavinia wstała z fotela.

-

Panie Sinclair, zapewniam pana, że wybuchowość pana szwagra i jego złe

maniery wcale mi nie przeszkadzają.

-

Naprawdę?

-

Naprawdę. - Wyszła zza biurka i odprowadziła gościa do drzwi. - Czy

mogłoby być inaczej? Sama mam dokładnie takie same wady. Jeśli pan nie wierzy, proszę

spytać kogoś, kto mnie dobrze zna.

16

Miała nadzieję, że zmieni zdanie, ale zbyt długo tkwiła w tej profesji, żeby oczekiwać

tak szczęśliwego obrotu spraw. Doświadczenie jej mówiło, że jeśli dżentelmen zrywa z

kochanką, to rzadko zdarza mu się odnowić związek. Bogaci rozpustnicy z wyższych sfer

prędko się nudzą. Stale szukają nowych, atrakcyjniejszych dziewczyn z, jak to nazywają,

półświatka.

Ale czasem się zdarzało, że jakiś mądry dżentelmen zdawał sobie sprawę, że zbyt

pochopnie zakończył romans.

Sally uśmiechnęła się z satysfakcją i wsunęła bilet do wewnętrznej kieszeni peleryny.

To było bardzo eleganckie okrycie, prezent od niego. Był dla niej bardzo hojny. Płacił za

wynajem miłego małego domku, w którym mieszkała przez ostatnie kilka miesięcy, i dał jej

trochę pięknej biżuterii. Trzymała bransoletkę i kolczyki w bezpiecznej skrytce w sypialni,

dobrze wiedząc, że tylko one mogą ją uchronić przed powrotem do domu publicznego, gdzie

znalazł ją jej dobroczyńca.

Nie chciała sprzedać biżuterii, żeby zapłacić za czynsz. Z zawodowego punktu

widzenia to były jej najlepsze lata i niedługo miały się skończyć. Zamierzała spędzić je

pracowicie.

Jej celem było zgromadzenie jak największej ilości cennych prezentów od mężczyzn.

Kiedy młodość i uroda przeminą, spieniężone błyskotki zapewnią jej dostatnią emeryturę.

Była dumna ze swojego trzeźwego podejścia do spraw finansowych. Ciężko

pracowała, żeby się wyrwać z okolic Covent Garden, gdzie obsługiwała klientów w

powozach lub bramach. Dla kobiet jej profesji życie tam było bardzo niebezpieczne i często

brutalnie krótkie. Najpierw udało jej się uzyskać stosunkowo dobrą pracę w domu

publicznym, a teraz dołączyła do grupy modnych kurtyzan i chociaż nie zajmowała wśród

nich zbyt poczesnego miejsca, przyszłość rysowała się przed nią pomyślnie. Może pewnego

dnia będzie miała własną lożę w operze, jak to się zdarzało najpopularniejszym koleżankom

po fachu.

Przez ostatnie dni dyskretnie rozpytywała się o nowego protektora. Miała nadzieję, że

go znajdzie, zanim pod koniec miesiąca będzie musiała opłacić czynsz. Obiecała sobie

jednak, że nie wejdzie w nowy związek zbyt pochopnie, nawet jeśli będzie to oznaczało

konieczność przeprowadzki. Znała przypadki kobiet, które zbyt pośpiesznie godziły się na

pierwszą lepszą ofertę ze strachu przed niedostatkiem. Zdesperowane, zgadzały się na

związki z mężczyznami, którzy potem okazywali się okrutnymi brutalami lub wykorzystywali

je w perwersyjny sposób. Zadrżała na wspomnienie znajomej kochanki pewnego hrabiego,

który zmuszał ją do świadczenia seksualnych przysług swoim przyjaciołom.

Szybko przeszła przez mroczną salę, nie zwracając uwagi na ponure sceny,

wystawione po obu stronach. Przyszła tu w interesach. Zerknęła na wisielca na szubienicy i

skrzywiła się. Nawet gdyby była w odpowiednim nastroju do zwiedzania muzeum figur

woskowych, nie wybrałaby tej wystawy. Tutejsze eksponaty wydały jej się wyjątkowo

przygnębiające.

Na końcu ciemnej sali znalazła wąskie spiralne schody.

Zebrała fałdy spódnicy i peleryny i szybko wspięła się na górę. Otrzymała bardzo

dokładne instrukcje.

Ciężkie drzwi na piętrze nie były zamknięte na klucz. Kiedy je otwierała, żelazne

zawiasy głośno jęknęły. Weszła do słabo oświetlonej sali i rozejrzała się. Eksponaty na dole

nie przypadły jej do gustu, ale była ciekawa, co zobaczy tutaj. Słyszała, że Huggett chwali się

bardzo oryginalną kolekcją figur woskowych, udostępnianą jedynie dżentelmenom.

Napis przy wejściu wymalowano eleganckimi błękitno-złotymi literami. Podeszła

bliżej, pochyliła się lekko, żeby go odczytać w słabym świetle.

SCENY Z BURDELU

- I to ma być ciekawa kolekcja? - wyszeptała do siebie. Ale może, jako osoba

zawodowo związana z tematem wystawy, nie była obiektywna.

Podeszła do najbliższej oświetlonej ekspozycji i przyjrzała się figurom mężczyzny i

kobiety, spoczywających w ciasnych objęciach na łóżku. Mężczyzna miał srogą, skupioną

twarz; najwyraźniej zbliżał się do szczytu. Napierał na partnerkę, realistycznie wyrzeźbione

mięśnie na pośladkach i plecach miał napięte.

Autor nadał ciału kobiety dość obfite, krągłe kształty, co na pewno podobało się

większości męskiej klienteli. Duże piersi i zaokrąglone biodra przypominały starożytne

greckie rzeźby. Jednak uwagę Sally przyciągnęła twarz kobiety. W jej rysach dostrzegła coś

znajomego.

Już miała przysunąć się bliżej, żeby się lepiej przyjrzeć, ale w ciemnościach za sobą

usłyszała jakiś cichy szelest. Natychmiast zapomniała o woskowej scenie.

- Kto tu jest?

W głębokim cieniu nikt się nie poruszył ani nie odezwał. Sally nie wiedziała dlaczego,

ale serce zaczęło jej bić mocniej, a dłonie stały się zimne i wilgotne. Znała te objawy.

Doświadczała ich w dawnych czasach, na ulicy. Reagowała w ten sposób na niektórych

mężczyzn. Zawsze słuchała głosu intuicji i odmawiała tym, którzy wywoływali w niej takie

odczucia, nawet jeśli to oznaczało kolejny dzień głodowania.

Ale przecież tutaj nie chodziło o obcego mężczyznę, usiłującego zwabić ją do

ciemnego powozu. To na pewno był jej dobroczyńca; człowiek, który przez kilka ostatnich

miesięcy płacił jej rachunki. Posłał po nią, umówił się z nią tutaj na spotkanie. Nie było

powodu do obaw.

Przebiegł ją zimny dreszcz. Z jakiegoś powodu przypomniała jej się stara plotka,

krążąca po domu publicznym, że jego była kochanka popełniła samobójstwo. Bardziej

romantyczne z koleżanek Sally twierdziły, że miała złamane serce, i traktowały to zdarzenie

jak wielką tragedię. Ale większość tylko kiwała głowami nad głupotą nieszczęsnej, która

pozwoliła uczuciom wziąć górę nad zdrowym rozsądkiem.

Sama często się nad tym przypadkiem zastanawiała. Kiedyś poznała jego byłą

kochankę. Alice nie zrobiła na niej wrażenia osoby skłonnej do popełnienia takiego błędu jak

obdarzenie uczuciem protektora.

Otrząsnęła się ze wspomnień o tej biednej, głupiej kobiecie. Mimo to znów poczuła

dreszcz przerażenia. Pewnie przez te figury, pomyślała. Złe działają na nerwy.

Nie było powodu, żeby się denerwować.

- Wiem, że tu jesteś, mój ogierze. - Przywołała na twarz nieśmiały uśmiech. - Jak

widzisz, dostałam twoją wiadomość. Stęskniłam się za tobą.

Nikt nie wyszedł z cienia.

- Chciałeś się ze mną tu spotkać, żebyśmy odegrali kilka z tych scen, tak? -

Zachichotała tak, jak lubił. Potem splotła dłonie za plecami i poszła w głąb sali, mijając

kolejne sceny. -Mój niegrzeczny ogier. Ale ty wiesz, że zawsze chętnie spełniam twoje

zachcianki.

Odpowiedziała jej cisza.

Sally zatrzymała się przed tonącą w półmroku sceną, przedstawiającą kobietę

klęczącą przed mężczyzną, którego członek świadczył o bujnej wyobraźni autora, i udała, że

z namysłem przygląda się imponującej części ciała woskowej figury.

- Moim zdaniem, twój interes jest o wiele większy niż ten tutaj. - Było to oczywiste

kłamstwo, ale okłamywanie klientów w tej profesji jest podstawową umiejętnością. - Rzecz

jasna, mogłam już zapomnieć, jakie ma dokładnie wymiary, ale z przyjemnością bym sobie

przypomniała. Czy może być lepszy sposób na spędzenie reszty tego dnia? Co na to powiesz,

mój wspaniały ogierze?

Nikt się nie odezwał.

Serce nadal biło jej szybko, może nawet coraz szybciej. Dłonie były wilgotne. Z

trudem oddychała.

Wystarczy. Dłużej nie będzie znosiła dawnego, ulicznego strachu. Coś tutaj było nie

tak. Doszedł do głosu instynkt Sally. Przestała się opierać chęci ucieczki. Już jej nie

obchodziło, czy były dobroczyńca chce odnowić ich związek. Pragnęła tylko uciec z tej sali.

Obróciła się na pięcie i pobiegła do wyjścia. W gęstych ciemnościach nie widziała

drzwi w odległym końcu sali, ale pamiętała, gdzie się znajdują.

W mroku po prawej dostrzegła jakiś nagły ruch. Najpierw pomyślała bezsensownie,

że ożyła któraś z figur. Potem zobaczyła słaby błysk światła na podłużnym ciężkim

przedmiocie z żelaza.

Krzyk podszedł jej do gardła. Już wiedziała, że nie zdoła dotrzeć do drzwi. Zawróciła

i uniosła ramiona, bezskutecznie usiłując odeprzeć cios. Natrafiła stopą na drewniany kubeł

stojący na podłodze, potknęła się, straciła równowagę i upadła. Z przewróconego kubła

wylała się woda.

Zabójca się zbliżał z pogrzebaczem uniesionym do morderczego ciosu.

W tej sekundzie Sally nagle zrozumiała, dlaczego woskowa prostytutka w pierwszej

scenie wydała jej się znajoma. Figura miała twarz Alice.

17

W gospodzie Pod Gryfem było ciepło i sucho i to były jedyne dobre rzeczy, które dało

się powiedzieć o tym zadymionym lokalu. Przeciskając się przez tłum gości, Tobias musiał

stwierdzić, że w tak wilgotną, mglistą noc nic sposób było nie docenić zalet gospody.

Ogień w dużym kominku buzował niczym w piekle, oświetlając salę złowrogim

drżącym blaskiem. Wszystkie dziewczyny usługujące przy stołach były duże, hoże i silne. Nie

było to przypadkowe. Właściciel tego przybytku, Uśmiechnięty Jack, właśnie takie lubił.

Przed wyjściem z domu Tobias zadbał o odpowiednie na tę okazję ubranie. Miał na

sobie znoszone spodnie robotnika portowego, byle jaki płaszcz, bezkształtny kapelusz i

ciężkie buty. Dzięki temu nie wyróżniał się spośród klientów gospody. Irytująco niesprawna

lewa noga była doskonałym uzupełnieniem przebrania. Większość mężczyzn w tej sali

zarabiała na życie, wykonując bardzo ciężkie prace, nie zawsze legalne, w których łatwo o

wypadek. Utykanie nie było tu niczym nadzwyczajnym, tak samo jak blizny i brak palców.

Wśród gości dały się zauważyć również przepaski na oko i drewniane nogi.

Biuściasta dziewczyna zastąpiła Tobiasowi drogę i uśmiechnęła się zachęcająco.

-

No i co tam. przystojniaku? Czego się dzisiaj napijesz?

-

Mam interes do Uśmiechniętego Jacka - rzekł półgębkiem Tobias. Zawsze

starał się jak najmniej odzywać do obsługi i gości gospody. Tylko krótkie zdania udawało mu

się wypowiadać z szorstkim akcentem robotnika portowego. Nie był pewien, jak by sobie

poradził w dłuższej rozmowie.

-

Jack jest na zapleczu. - Dziewczyna wskazała głową korytarz, prowadzący na

tył gospody, i puściła do niego oko. - Lepiej zapukaj, zanim otworzysz drzwi - dodała i

zniknęła w tłumie gości, niosąc tacę z kuflami wysoko nad głową.

Tobias przeciskał się dalej, wśród rzędów stołów i ław. Dotarł do końca sali i wszedł

w mroczny korytarz prowadzący do izby, którą Uśmiechnięty Jack dumnie nazywał swoim

biurem. Zatrzymał się przed drzwiami.

Zza grubych desek dobiegał stłumiony, piskliwy kobiecy śmiech. Tobias zapukał

głośno.

- Odejdź, człowieku, kimkolwiek jesteś. - Głos Jacka dudnił jak wyładowany węglem

wóz po bruku. - Jestem bardzo zajęty.

Tobias przekręcił gałkę w drzwiach. Gdy drzwi się uchyliły, oparł się o framugę i

spojrzał na Uśmiechniętego Jacka.

Rosły właściciel gospody siedział za zniszczonym biurkiem. Twarz miał ukrytą w

nagich wielkich piersiach dziewczyny, siedzącej mu okrakiem na kolanach. Spod zadartej

spódnicy wyglądały pulchne pośladki.

-

Dostałem twoją wiadomość - powiedział Tobias.

-

Ach, to ty! - Jack uniósł głowę i przymrużył oczy. - Chyba trochę za wcześnie.

-

Nic podobnego.

Jack stęknął i wymierzył dziewczynie żartobliwego klapsa w pośladek.

- Uciekaj, mała. Mój przyjaciel się śpieszy i widzę, że jest dziś trochę zirytowany.

Dziewczyna zachichotała.

-

Nie zwracaj na mnie uwagi. - Poruszyła się na jego kolanach. - Posiedzę tu

jeszcze trochę i skończę, co zaczęłam, a wy dwaj porozmawiacie sobie o interesach.

-

Niestety, złotko, to niemożliwe. - Jack westchnął z żalem i ostrożnie zdjął ją

ze swoich kolan. - Przy tobie nie mógłbym się skupić na interesach.

Kobieta znowu się roześmiała, wstała i poprawiła spódnicę. Otwarcie mrugnęła do

Tobiasa i bez pośpiechu wyszła z izby. Jej szerokie biodra kołysały się, przykuwając wzrok

obu mężczyzn, dopóki nie zniknęła za drzwiami.

Śmiech dziewczyny odbił się od ścian korytarza.

-

Nowa pracownica - wyjaśnił Jack, zapinając spodnie. -Chyba się nada.

-

Wygląda na to, że jest wesoła i energiczna. - Tobias nie mówił już z szorstkim

akcentem; znał Jacka bardzo dobrze. Wiedział, skąd pochodzi dziwna blizna na twarzy,

dzięki której Jack zyskał przezwisko Uśmiechnięty. Szwy na ranę po nożu zakładała mu

bardzo kiepska szwaczka i pozostała po niej blizna biegła od kącika ust aż do ucha, nadając

twarzy wyraz uśmiechniętej trupiej główki.

-

No, jest wesoła - potwierdził Jack. Usiadł prosto i dał Tobiasowi znak, żeby

zajął miejsce na drewnianym krześle przy kominku. - Siadaj, człowieku. Co za okropna noc.

Naleję ci trochę mojej dobrej brandy, dla odpędzenia chłodu.

Tobias wziął twarde krzesło, odwrócił je tyłem do przodu i usiadł. Złożył ramiona na

oparciu i starał się nie myśleć o bolącej nodze.

-

Chętnie się napiję - powiedział. - Jakie masz dla mnie wiadomości?

-

Jest kilka spraw, które cię mogą zainteresować. Po pierwsze, chciałeś, żebym

się czegoś dowiedział o kobietach Neville'a. -Jack nalał brandy do dwóch szklanek. -

Dokopałem się do czegoś, co może cię zainteresować.

- Słucham.

Informator wręczył mu szklankę i znów usiadł za biurkiem.

-

Powiedziałeś mi, że Neville ma zwyczaj wybierać sobie kochanki raczej z

burdeli niż z grona modnych kurtyzan. Miałeś rację.

-

Co dalej?

-

Nie jestem pewien, dlaczego woli dziewczyny gorszego sortu, ale powiem ci

jedno. Kiedy taka z burdelu rzuca się do rzeki, władz nic to nie obchodzi. - Jack skrzywił się,

a jego blizna rozciągnęła się w jakiejś przerażającej imitacji uśmiechu. -Niektórzy nawet się

cieszą z takiego obrotu spraw. Jedna dziwka mniej.

Tobias zacisnął palce na szklance.

-

Chcesz powiedzieć, że więcej byłych kochanek Neville'a skończyło w rzece?

-

Nie wiem, ile z nich się utopiło po tym, jak z nimi zerwał, ale przynajmniej

dwie nie były w stanie żyć dalej ze złamanym sercem. Półtora roku temu zabiła się niejaka

Lizzy Prather. Dziewczyna o imieniu Alice została wyłowiona z rzeki kilka miesięcy temu.

Krążą plotki, że jeszcze trzy inne zginęły z własnej ręki.

Tobias sączył rozgrzewającą brandy.

-

Trudno uwierzyć, że tyle kobiet zapadło na ciężką melancholię po tym. jak

Neville je porzucił.

-

Właśnie. - Jack odchylił się w tył, a krzesło zaskrzypiało ostrzegawczo pod

jego ciężarem. Nic przejmując się tym. gruby właściciel gospody splótł dłonie na pokaźnym

brzuchu. - Pamiętaj, że takie rzeczy od czasu do czasu się zdarzają. Zawsze znajdzie się jakaś

głupia dziewczyna, która poznając bogacza, wierzy, że znalazła prawdziwą miłość, i potem

nie może sobie poradzić ze złamanym sercem. Większość z nich jednak wie, o co chodzi,

kiedy zadaje się z mężczyznami ze sfery Neville'a. Wydoją swojego protektora, jak się tylko

da, a potem zawijają do innej przystani.

-

To dla obu stron wyłącznie czysty interes.

-

No, właśnie. - Jack przełknął spory łyk trunku, odstawił szklankę i wytarł usta.

- Teraz nadstaw ucha. bo to najbardziej interesująca informacja o tej całej sprawie.

-

Słucham.

-

Ostatnia kochanka Neville'a, Sally, również zniknęła. Nikt jej nie widział od

wczorajszego popołudnia.

Tobias się nie poruszył.

-

Skończyła w rzece?

-

Zbyt wcześnie, by to powiedzieć. Nie słyszałem, żeby wyłowiono z wody jej

ciało, ale to może trochę potrwać. W tej chwili mogę ci tylko powiedzieć, że zniknęła. Jeśli

moi informatorzy nie wiedzą, gdzie się podziała, to nikt tego nie wie.

-

Do diabła! - Tobias roztarł udo.

Uśmiechnięty Jack dał mu chwilę na przemyślenie nowin, zanim znów się odezwał.

-

Jest jeszcze coś, co cię może zainteresować.

-

Na temat Sally?

-

Nie. -Jack zniżył głos, chociaż nikogo nie było w pobliżu. -To dotyczy

Błękitnej Izby. Krążą pewne plotki.

Tobias zamarł w bezruchu.

-

Mówiłem ci, że Błękitna Izba już nie istnieje - rzekł. -Azure i Carlisle nie żyją.

Trzeci jej członek na razie przywarował, ale to nie potrwa długo. Wkrótce go znajdę.

-

To, co mówisz, to w pewnym sensie może być prawda. Ale ulica mówi, że

rozpoczęła się mała, prywatna wojna.

-

Kto jest w nią zaangażowany? Jack wzruszył ramionami.

-

Trudno powiedzieć. Słyszałem tylko, że zwycięzca ma przejąć to, co zostało po

Błękitnej Izbie. Podobno chce odbudować imperium, które się rozpadło po śmierci Azure'a.

Tobias długą chwilę spoglądał w ogień, zastanawiając się nad tym, co usłyszał.

-

Jestem ci dłużny za te informacje - oznajmił w końcu.

-

Owszem, jesteś. -Jack uśmiechnął się swoim przerażającym uśmiechem. - Ale

ja się nie martwię. Ty zawsze spłacasz swoje długi.

Tobias zatrzymał się na progu. Zauważył, że mgła na ulicy zgęstniała. Światła

gospody odbijały się od rozproszonych kropel mżawki, wirujących nad ulicą. Niesamowity

pomarańczowy blask przykuwał wzrok, lecz nie rozświetlał ciemności.

Po chwili Tobias skierował się na drugą stronę ulicy, opanowując chęć postawienia

wysokiego kołnierza płaszcza. Gruba wełna trochę chroniłaby go przed chłodem, ale

jednocześnie zawężałaby pole widzenia i tłumiła ciche odgłosy nocy. W tej okolicy lepiej

było mieć wyostrzone zmysły.

W pobliżu nie zauważył nikogo. W taką noc nic w tym dziwnego, pomyślał. Po chwili

zobaczył jednak niewielki krąg słabego światła. Domyślił się, że to latarnia jakiegoś pojazdu,

i skierował się ku niej, trzymając się środka ulicy, z dala od nieoświetlonych zaułków i

ciemnych bram.

Mimo zachowania tak wielkiej czujności o niebezpieczeństwie ostrzegł go dopiero

cichy odgłos kroków człowieka, który szybko zbliżał się do niego od tyłu. Rabuś.

Tobias oparł się instynktownej chęci natychmiastowego zmierzenia się z

napastnikiem. Wiedział, że podkradający się rzezimieszek ma zapewne tylko przyciągnąć

jego uwagę. Londyńscy rabusie zwykle grasowali parami.

Gwałtownie skręcił w bok, pod najbliższy mur, żeby choć z jednej strony być

zabezpieczonym przed atakiem. Ból przeszył mu nogę, ale nagła zmiana kierunku marszu

okazała się słusznym manewrem. Śledzący go człowiek wyraźnie dał się zaskoczyć.

-

Niech to szlag, zgubiłem go.

-

Zaświeć latarnię. No, zaświeć. Pośpiesz się. Nigdy go nie znajdziemy w tej

cholernej mgle.

A więc rabusiów było rzeczywiście dwóch. Po rozzłoszczonych głosach domyślał się,

gdzie są napastnicy. Wyjął z kieszeni pistolet i czekał.

Pierwszy złoczyńca klął głośno, mocując się z latarnią. Kiedy rozbłysło światło,

Tobias wykorzystał je jako cel, i pociągnął za spust. Gdy huk wystrzału przetoczył się po

ulicy, latarnia rozpadła się na kawałki.

Bandzior krzyknął i wypuścił ją z dłoni, a płonąca wysokim płomieniem nafta rozlała

się po kamieniach bruku.

-

Do diabla, ten sukinsyn ma pistolet. -Jego kompan wyraźnie się zdenerwował.

-

Ale już z niego wystrzelił, no nie? Teraz na nic mu się już nie przyda.

-

Niektórzy jegomoście noszą po dwa.

-

Jeżeli spodziewają się kłopotów. - Oprych stanął w kręgu światła, rzucanego

przez płonącą naftę. Uśmiechnął się demonicznie i zawołał głośniej: - Ej, ty, co się chowasz

we mgle! Mamy dla ciebie wiadomość.

-

To nie potrwa długo - dorzucił drugi. - Chcemy się tylko upewnić, że docenisz

wagę tej wiadomości!

-

Gdzie on jest? Nic nie widzę.

-

Cicho. Posłuchaj tylko, ty skończony głupcze.

Pojazd stojący na końcu ulicy ruszył. Skrzypienie kół i stukot końskich podków o

bruk rozlegały się donośnie w nocnej ciszy. Tobias wykorzystał fakt, że hałas wozu zagłuszał

odgłosy jego ruchów, zdjął stary płaszcz i zarzucił go na pobliską żelazną barierkę.

- Cholera jasna, jadzie wóz z gnojówką- warknął jeden z bandziorów.

Tylko nie wóz z nieczystościami, modlił się w duchu Tobias. Przesunął się bliżej

środka ulicy, żeby móc do niego wskoczyć. Wolałby każdy inny pojazd, tylko nie wóz do

wywożenia nieczystości.

Kołysząca się lampa znalazła się niemal naprzeciw niego. Mężczyzna na koźle

krzyknął i uderzył lejcami w koński zad, ponaglając zwierzę do przyśpieszenia kroku. Kiedy

wóz go mijał, Tobias chwycił się jego boku i wspiął na górę.

Straszliwy odór ładunku uderzył go niczym młot. Można się było domyślić, że

pracowity śmieciarz przez cały wieczór opróżniał kloaki i zbierał śmieci z domów i fabryk w

okolicy.

Tobias starał się wstrzymać oddech, wspinając się na kozioł.

-

Nic mogłeś znaleźć innego ekwipażu? - zapytał, kiedy udało mu się usiąść.

-

Przepraszam. - Anthony jeszcze raz ponaglił konia. -Twoja wiadomość dotarła

do mnie późno i nie miałem wiele czasu. Nie udało mi się wynająć powozu. W taką noc

wszystkie są zajęte.

-

Jest tam! -Tobias usłyszał krzyk jednego z napastników. -Tam, przy barierce.

Widzę jego płaszcz.

-

Musiałem wyruszyć pieszo. - Stukot końskich kopyt zagłuszał słowa

Anthony'ego. - Natknąłem się na śmieciarza i zaproponowałem, że mu zapłacę za pożyczenie

wozu. Obiecałem, że zwrócę mu go w ciągu godziny.

-

Mamy cię! - rozległ się kolejny okrzyk i na bruku zadudniły kroki. - Co to jest,

do cholery? Uciekł! Pewnie wskoczył na ten przeklęty wóz!

Nocną ciszę przeszył huk wystrzału. Tobias skrzywił się.

- Nie denerwuj się - powiedział uspokajająco Anthony. - Na pewno uda ci się znaleźć

inny płaszcz, równie modny jak ten.

We mgle zagrzmiał następny strzał. Koń śmieciarza miał tego dość; zwykle nic

takiego mu się nie przytrafiało. Położył płasko uszy i ruszył galopem naprzód.

- A nie mówiłem, że uciekł! Jak go nie złapiemy, to nam nie zapłacą.

Kiedy ucichły głosy bandziorów, Tobias odezwał się, kierując słowa w przestrzeń.

-

A wydawałoby się, że to taki prosty, rozsądny plan. Prosiłem cię tylko, żebyś

załatwił powóz i czekał na mnie przed gospodą, na wypadek gdybym musiał oddalić się

szybciej, niż zamierzałem.

-

Doskonały środek ostrożności, zwłaszcza w takiej okolicy. - Anthony

pociągnął za lejce. Rola woźnicy bardzo mu odpowiadała. - Pomyśl tylko, co mogłoby się

zdarzyć, gdybyś nie przysłał mi wiadomości, żebym tu na ciebie czekał.

- Wiesz, jakoś nie przyszło mi do głowy, że przyjedziesz wozem do wywożenia

zawartości kloaki.

-

Trzeba wykorzystywać to, co jest osiągalne. Sam mnie tego nauczyłeś. -

Anthony roześmiał się rozbawiony. - Nie mogłem znaleźć wolnego powozu, więc musiałem

sobie jakoś poradzić. Wykazałem się inicjatywą.

-

Inicjatywą?

-

Właśnie. Gdzie teraz jedziemy?

-

Najpierw zwrócimy ten wspaniały pojazd jego prawowitemu właścicielowi i

zapłacimy mu za wypożyczenie. Potem udamy się prosto do domu.

-

Jeszcze nic jest późno. Nie chcesz wpaść do klubu?

-

Odźwierny nie wpuściłby mnie do środka. Na wypadek, gdybyś nie zauważył,

powiem ci, że obu nam bardzo przydałaby się kąpiel.

-

Masz rację.

Godzinę później Tobias wyszedł z wanny, osuszył się ręcznikiem, stojąc przed

kominkiem, i włożył szlafrok. Zszedł na dół i znalazł tam szwagra, świeżo po kąpieli,

ubranego w zapasową koszulę i spodnie, które trzymał w swoim dawnym pokoju na piętrze.

-

No i co o tym myślisz? - Anthony siedział rozparty w fotelu, z nogami

wyciągniętymi w stronę kominka. Nie odwrócił głowy, kiedy Tobias wszedł do pokoju. -

Czy, twoim zdaniem, byli to prawdziwi rabusie?

-

Nie. Mówili coś o zapłacie za doręczenie wiadomości. -Tobias wsunął dłonie

do kieszeni szlafroka.

-

A więc to było ostrzeżenie?

-

Widocznie.

Anthony lekko przechylił głowę.

-

Od kogoś, kto nie chce, żebyś dalej prowadził śledztwo?

-

Jakoś nie miałem okazji o to zapytać. Bardzo możliwe, że jest to ktoś, komu

zależy na tym, żebym przestał węszyć. Ale w grę wchodzi też inny podejrzany.

Młodzieniec spojrzał na niego domyślnie.

-

Pomfrey?

-

Nie przejąłem się ostrzeżeniami Crackenburne'a na jego temat. Ale mógł mieć

rację, kiedy mi mówił, że Pomfrey będzie szukał zemsty za to, co się wydarzyło w teatrze.

Anthony zamyślił się na chwilę.

-

To miałoby sens. On nie należy do takich, co załatwiają tego rodzaju sprawy w

sposób honorowy. -Urwał. -Powiadomisz panią Lakę o dzisiejszych wydarzeniach?

-

Za kogo ty mnie uważasz? Za wariata? Oczywiście, że nic jej nie powiem o

naszych przygodach.

Anthony skinął głową.

- Tego się spodziewałem. Naturalnie chcesz, żeby trwała w nieświadomości, bo

inaczej za bardzo by się o martwiła o twoje bezpieczeństwo.

- Chodzi mi o coś całkiem innego - oznajmił Tobias z naciskiem. - Jestem pewien, że

gdybym jej powiedział o spotkaniu z tymi dwoma zbirami, skorzystałaby z okazji i uraczyła

mnie długim kazaniem.

Jego szwagier nawet się nie starał ukryć rozbawienia.

-

Tak samo długim jak to, które ty wygłosiłeś, kiedy się dowiedziałeś, że poszła

do muzeum Huggetta, przebrana za posługaczkę, i wdała się tam w awanturę?

-

Właśnie. Słuchanie tego rodzaju kazań nie należy do największych

przyjemności w życiu.

Lavinia jadła właśnie śniadanie, kiedy usłyszała głos Tobiasa w holu.

- Proszę się nic trudzić, pani Chilton. Znam drogę. Sam się zapowiem pani Lakę.

Emeline wzięła nóż do masła i uśmiechnęła się.

-

Zdaje się, że mamy wczesnego gościa.

-

Czuje się u nas jak u siebie w domu, prawda? - Lavinia nabrała na widelec

trochę jajecznicy. - Czego on, u diabła, chce o tak wczesnej porze? Jeśli mu się wydaje, że

wysłucham kolejnego wykładu na temat konieczności informowania go o wszystkich moim

poczynaniach, to srodze się zawiedzie.

-

Nie denerwuj się, Lavinio.

-

Nie można się nie denerwować, kiedy w grę wchodzi pan March. On ma talent

do mącenia wody. - Nagle znieruchomiała, jakby uderzyła ją jakaś myśl. - Dobry Boże, mam

nadzieję, że nie stało się nic strasznego.

-

Nonsens. Po głosie można poznać, że jest w doskonałej formie.

-

Miałam na myśli nasze śledztwo.

-

Jestem pewna, że gdyby wydarzyło się coś strasznego, co byłoby związane ze

śledztwem, pan March by cię o tym powiadomił.

- Wcale nie jestem tego taka pewna - stwierdziła Lavinia ponuro. - Jak już mówiłam

we Włoszech, wydaje mi się, że on prowadzi podwójną grę.

Drzwi się otworzyły i do pokoju śniadaniowego wszedł Tobias. Lavinii wydawało się,

że wypełnił całe niewielkie, przytulne pomieszczenie. Szybko przełknęła kęs jajecznicy i

starała się nie zwracać uwagi na lekki dreszcz emocji, który przebiegł jej ciało.

Co w nim takiego jest, że jego widok tak ją ekscytuje? Zastanawiała się nad tym nie

pierwszy raz. Nie był zbyt dobrze zbudowany. Nikt też nie użyłby słowa „przystojny", żeby

go opisać. Rzadko wykazywał się dobrymi manierami, jakich oczekuje się od dżentelmena,

no i bardzo by mu się przydał dobry krawiec.

Przede wszystkim jednak, chociaż wydawał się nią zainteresowany w bardzo

przyziemny sposób, wcale nie miała pewności, czy w ogóle ją lubi. Nie łączyła ich żadna

duchowa, metafizyczna więź. Była o tym przekonana. W ich wzajemnych stosunkach nie

było poezji; wręcz przeciwnie, składały się na nic interesy i niespotykanie silne pożądanie.

Przynajmniej z jej strony było ono niespotykanie silne. Wcale nie miała pewności, czy dla

niego nie jest ono czymś całkiem zwyczajnym.

Zastanawiała się, czy te dziwne odczucia, jakich doświadcza w pobliżu Tobiasa, nie są

sygnałem osłabienia nerwowego. Wcale by jej to nie zdziwiło, biorąc pod uwagę napięcie, w

jakim ostatnio żyła.

Zirytowana taką możliwością, gniewnie zmięła serwetkę na kolanach i spojrzała

groźnie na gościa.

-

Co pan tu robi tak wcześnie, panie March? Uniósł brwi i skłonił się

krótko.

-

Ja też się cieszę, że cię widzę, Lavinio.

Emeline zrobiła strapioną minę.

- Niech pan nie zwraca uwagi na moją ciocię. Źle spała w nocy. Proszę siadać. Napije

się pan kawy?

- Dziękuję, Filiżanka kawy dobrze by mi zrobiła.

Lavinia zauważyła, że siadł na krześle wolno i ostrożnie.

-

Czyżby znów nadwerężył pan sobie nogę? - zapytała z przyganą.

-

Wczoraj wieczorem miałem za dużo ćwiczeń fizycznych. -Uśmiechnął się do

Emeline i wziął od niej filiżankę. - Nie ma powodu do niepokoju.

-

Wcale nie jestem zaniepokojona - oznajmiła Lavinia wyniośle. - Byłam tylko

ciekawa. To pańska sprawa, co pan robi ze swoją nogą.

Spojrzał na nią rozbawiony.

- Zgadzam się z tym całkowicie.

Nagle przypomniała sobie, jak tamtej nocy w powozie jego nogi znalazły się między

jej nogami. Ich spojrzenia się spotkały i Lavinia natychmiast i bez najmniejszej wątpliwości

odgadła, że on również myśli o tych namiętnych chwilach.

Spuściła głowę i zaczęła jeść w obawie, że zaraz się zaczerwieni.

Emeline, na szczęście nieświadoma ukradkowej wymiany spojrzeń, uśmiechnęła się

wdzięcznie do gościa.

-

Czyżby tańczył pan wczoraj wieczorem?

-

Nie. Z tą nogą nie bardzo się do tego nadaję. Miałem okazję do innego rodzaju

ćwiczeń fizycznych.

Lavinia zacisnęła palce na widelcu, aż zbielały jej kostki. Przyszło jej do głowy, że

Tobias pewnie spotkał się z jakąś kobietą.

-

Mam dzisiaj wiele do zrobienia - odezwała się szorstko. -Może byłbyś tak

uprzejmy i wyjaśnił, dlaczego postanowiłeś odwiedzić nas o tak wczesnej godzinie?

-

Właściwie ja też mam wiele planów na dzisiaj. Może porównamy nasze

rozkłady dnia?

-

Jeśli chodzi o mnie, to zamierzam porozmawiać z panią Vaughn i poprosić ją,

żeby wyraziła swoją opinię na temat woskowych figur w sekretnej galerii Huggetta.

-

Ach, tak. - Tobias uśmiechnął się do niej z uprzejmym zaciekawieniem. - A

jak chcesz ją przemycić do sali na górze, jeśli w ogóle się zgodzi obejrzeć tę wystawę?

Przebierzesz ją za sprzątaczkę?

Jego pobłażliwy ton zirytował ją.

-

Nie. Wymyśliłam inny sposób, żeby się dostać do galerii. Wydaje mi się, że

uda się przekupić tego młodego człowieka, który sprzedaje bilety.

-

Ty naprawdę chcesz to zrobić.

- Oczywiście. - Uśmiechnęła się do niego promiennie.

Tobias gwałtownie odstawił filiżankę na spodek.

-

Do diabła, Lavinio, dobrze wiesz, że nie dopuszczę do tego, żebyś sama tam

poszła.

-

Nie będę sama, tylko w towarzystwie pani Vaughn. -Urwała na chwilę. - Jeśli

chcesz, to możesz nam towarzyszyć.

-

Dziękuję bardzo - odparł z ironiczną kurtuazją. - Przyjmuję zaproszenie.

Zapadła cisza. Tobias wziął sobie grzankę i odgryzł kęs. Lavinia kątem oka

spostrzegła błysk jego białych zębów.

- Jeszcze nie powiedziałeś, dlaczego tu przyszedłeś - przypomniała mu sucho.

Przeżuwał grzankę, zastanawiając się nad czymś.

-

Wpadłem, żeby zapytać, czy nie zechciałabyś mi towarzyszyć, kiedy będę się

starał czegoś dowiedzieć o niejakiej Sally Johnson.

-

A kto to jest Sally Johnson?

-

Ostatnia kochanka Neville'a. Przedwczoraj zniknęła.

-

Nie rozumiem. - Jego słowa przykuły uwagę Lavinii. -Myślisz, że to się jakoś

łączy z naszym śledztwem?

-

Tego jeszcze nie potrafię powiedzieć. - Oczy Tobiasa spoglądały ponuro. -

Obawiam się jednak, że jakiś związek istnieje.

-

Rozumiem. - Lavinia nieco złagodniała. - To miło z twojej strony, że

informujesz mnie o swoich planach i prosisz, żebym ci towarzyszyła.

-

I postępuję zupełnie inaczej niż ty, kiedy potajemnie odwiedziłaś muzeum

Huggetta? - Skinął głową. -Tak, to prawda. Bardziej niż ty wziąłem sobie do serca naszą

umowę o współpracy.

-

Akurat. Nie mydl mi oczu. - Stuknęła widelcem o brzeg talerza. - O co chodzi,

Tobiasie? Dlaczego chcesz, żebym ci dziś towarzyszyła?

Przełknął jeszcze jeden kęs grzanki i spojrzał na nią otwarcie.

-

Ponieważ, jeśli będę miał szczęście i odnajdę Sally, będę chciał z nią

porozmawiać. Nie wątpię, że będzie bardziej otwarta wobec kobiety niż wobec mężczyzny.

-

Wiedziałam. - Lavinia doznała uczucia ponurej satysfakcji. - Nie przyszedłeś

tu dlatego, że przywiązujesz wagę do naszej umowy. Chcesz, żebym ci pomogła w

prowadzeniu twojego własnego śledztwa. Czego ode mnie oczekujesz? Mam wprowadzić tę

Sally w mesmeryczny trans i nakłonić ją, żeby wyznała prawdę?

-

Czy zawsze musisz wątpić w motywy mojego działania?

-

W postępowaniu z panem wolę zachować maksymalną ostrożność.

Uśmiechnął się lekko; oczy mu błyszczały.

- Nie zawsze, Lavinio. Parę razy zapomniałaś o tej zasadzie.

18

Dom był wąski, piętrowy, z kuchnią w suterenie. Okolica nie należała może do bardzo

eleganckich, ale też nie była to dzielnica czerwonych latarni.

Ustalenie, że Sally Johnson nie ma w domu, zajęło tylko chwilę. Tobias był

przygotowany na taką możliwość.

Lavinia stała obok niego przy wiodących do części kuchennej drzwiach poniżej

poziomu ulicy i patrzyła, jak jej towarzysz wsuwa jakieś metalowe narzędzie w szparę przy

framudze.

- Neville nie był dla niej przesadnie hojny - zauważyła. - Widziałam już ładniejsze

domy.

Meta! i drewno jęknęły, kiedy Tobias z wyczuciem naparł na łom.

-

Pamiętaj, że wziął ją z domu publicznego, więc ten dom musiał się jej wydać

wykwintną rezydencją - zauważył.

-

Ta: pewnie było.

Gdy drzwi się otworzyły, Lavinia otuliła się ciaśniej peleryną i zajrzała do ciemnego

korytarza.

- Mam nadzieję, że nie natkniemy się na kolejne ciało. Mam już dosyć zwłok.

Tobias pierwszy wszedł do środka.

- Jeśli Sally spotkał ten sam los co jej poprzedniczki, to jej ciało zapewne zostanie

znalezione w rzece, nie tutaj.

Lavinia zadrżała i podążyła za swoim towarzyszem.

-

Nie widzę w tym najmniejszego sensu. Dlaczego twój klient miałby mordować

kochanki?

-

Na to pytanie nie ma rozsądnej odpowiedzi.

-

Nawet jeśli się ich pozbywał, to co to ma wspólnego z pogróżkami pod

adresem pani Dove i z Błękitną Izbą?

-

Trudno mi powiedzieć. Może bardzo dużo.

Lavinia zatrzymała się na środku kuchni i zmarszczyła nos, czując odór gnijącego

mięsa.

-

Zdajesz sobie sprawę, co mówisz? To by oznaczało, że twój klient może być

kłamcą i mordercą.

-

Powiedziałem ci, że wszyscy klienci kłamią. - Tobias otworzył kosz na

warzywa i zajrzał do środka. - To jeden z wielu powodów, dla których lepiej jest pobierać

zaliczkę tuż po przyjęciu zlecenia.

-

Zapamiętam to sobie na przyszłość. - Otworzyła kredens i zajrzała do wnętrza.

- Pewnie masz jakąś teorię tłumaczącą, dlaczego Ncville miałby mordować kochanki.

-

Możliwe, że to wariat. Lavinia wzdrygnęła się.

-

Owszem.

-

Istnieje też inny prawdopodobny motyw. - Tobias opuścił pokrywę kosza i

spojrzał na swoją towarzyszkę. - Mężczyzna, który utrzymuje kobietę i opłaca dla niej taki

mały domek, robi to, ponieważ chce z nią spędzać sporo czasu.

-

Zapewne dużo więcej niż w towarzystwie żony - dodała Lavinia, krzywiąc się

lekko.

-

Właśnie. - Enigmatycznie zerknął na nią z ukosa. - Jako że większość

małżeństw w wyższych sferach jest zawierana dla pieniędzy i koneksji towarzyskich, trudno

się dziwić, że związek niewiernego męża z kochanką bywa bliższy niż związek z żoną.

Lavinia nareszcie zrozumiała, o co mu chodzi.

-

Naprawdę wierzysz, że Neville, kiedy znudzi go kolejna kochanka, morduje ją

ze strachu, że wic o nim zbyt wicie? Jakie sekrety musiałby ukrywać, żeby zabić trzy kobiety

po to. by nic nikomu nie powiedziały?

-

Będę z tobą szczery. - Tobias zamknął szufladę i ruszył w górę schodami,

prowadzącymi na parter. - Na razie nie wiem, co o tym wszystkim myśleć. Wiem tylko, że w

ciągu ostatnich dwóch lat zginęły dwie, a może i trzy kobiety, z którymi Neville'a łączyła

bardzo bliska zażyłość. Być może zginęły z własnej ręki.

-

Samobójstwo. - Lavinia rozejrzała się nerwowo po kuchni i szybko poszła za

Tobiasem. - Nic wiemy na pewno, czy Sally Johnson, wzorem swoich poprzedniczek, rzuciła

się do rzeki.

Tobias zniknął w salonie.

- Wydaje mi się, że biorąc pod uwagę okoliczności, musimy się spodziewać

najgorszego.

Lavinia zostawiła go na parterze, a sama wspięła się wąskimi schodami na piętro.

Wystarczyły dwie minuty w sypialni Sally, by stwierdzić, że co do jednej sprawy jej

wspólnik się mylił. Lavinia podbiegła do schodów.

- Tobiasie!

Ukazał się w holu na parterze i spojrzał w górę.

-

O co chodzi?

-

Nie wiem, co się stało z Sally, ale jedno ci mogę powiedzieć na pewno. Przed

zniknięciem spakowała wszystkie swoje rzeczy. Szafa jest pusta, a pod łóżkiem nie ma

kufrów.

Tobias bez słowa wszedł na górę. Lavinia odsunęła się, żeby go przepuścić do

sypialni. Kiedy weszła za nim do środka, w zamyśleniu przyglądał się pustej szafie.

- Możliwe że ktoś, kto ją znał i wiedział o jej zniknięciu, przyszedł tu ukradł cały

dobytek - stwierdził cicho. – Nie zdziwiłbym się, gdyby się okazało, że przyjaciele Sally to

zwykli złodzieje, którzy potrafią wykorzystać nadarzającą się okazję.

Lavinia potrząsnęła głową.

- Gdyby U był złodziej, zostawiłby w sypialni straszny bałagan. A tutaj wszystko jest

w wielkim porządku. Człowiek, który spakował rzeczy Sally, dobrze znał ten pokój.

Tobias w zadumie przyglądał się meblom.

- Neville na pewno doskonale zna tę sypialnię. Może chciał ukryć jakieś dowody

morderstwa.

Lavinia podeszła do umywalki i obejrzała stojącą na niej duża misę.

-

Gdyby to był on, na pewno chciałby się pozbyć tego zakrwawionego ręcznika

i wody w misce.

-

Co, u diabła? - Tobias trzema krokami przemierzył pokój. Spojrzał na plamy

na ręczniku i brązowawą wodę. - Może zabił ją tutaj, a potem starał się zmyć krew z rąk?

-

W żadnym innym miejscu w pokoju nie ma krwi. Wszystko tu jest całkiem

czyste. - Lavinia zawahała się. - Jest jeszcze jedna możliwość.

-

Jaka?

-

Może ktoś chciał zabić Sally, ale ona przeżyła atak? Mogła wrócić do domu,

przemyć ranę, spakować się, a potem zniknąć.

-

Myślisz, że gdzieś się ukryła?

-

Tak.

Rozejrzał się uważnie po sypialni.

-

Co do jednego masz rację. Tu nie ma śladów walki.

-

A to może świadczyć o tym, że została zaatakowana gdzie indziej. -

Przekonana do swojej nowej teorii Lavinia szybko podeszła do drzwi. - Musimy

porozmawiać z sąsiadami. Może ktoś widział, jak Sally wróciła do domu i zaraz potem

wyjechała.

Tobias potrząsnął głową.

- To strata czasu. Mój informator twierdzi, że nikt nie widział Sally, odkąd zniknęła.

-

Może twój informator nie rozmawiał ze wszystkimi ludźmi z sąsiedztwa. W

takich sprawach trzeba być wyjątkowo dokładnym.

- Jack jest bardzo dokładny.

Lavinia podeszła do schodów.

- Wiem, że trudno ci będzie w to uwierzyć, ale mężczyźni nie zawsze myślą o

wszystkim.

Ku jej zaskoczeniu, wcale nie zaprotestował. Razem wyszli kuchennymi drzwiami na

ulicę.

Lavinia przystanęła i uważnie obejrzała dwa rzędy niewielkich domów.

O tej porze panował tu spokój. Jedyną osobą w zasięgu wzroku była stara kobieta

ubrana w pelerynę. Na ramieniu niosła koszyk pełen kwiatów. Całą uwagę skupiła na

rozmowie, którą prowadziła z jakimś niewidzialnym towarzyszem.

- Te róże są zbyt czerwone - mamrotała. - Mówię ci, są zbyt czerwone. Czerwone jak

krew, no po prostu jak krew. Taka krwista czerwień. Takich czerwonych róż nie da się

sprzedać. Takie róże denerwują ludzi. Nie da się ich sprzedać, mówię ci...

Biedaczka jest całkiem szalona, pomyślała Lavinia. Wiele takich kręciło się po ulicach

Londynu.

-

Kandydatka do szpitala dla obłąkanych - stwierdził cicho Tobias, kiedy

kwiaciarka się od nich oddaliła.

-

Być może. Ale z drugiej strony ona najprawdopodobniej nie morduje ludzi, w

przeciwieństwie do twojego klienta.

-

Słuszne stwierdzenie. Ciekawe, co nam to mówi o stanie umysłu Neville'a?

-

Może tylko tyle. że potrafi ukryć swoje szaleństwo lepiej niż ta kobieta.

Tobias zacisnął szczęki.

- Muszę ci powiedzieć, że zawsze wydawał mi się całkiem normalny.

-

Przez co może być jeszcze groźniejszy, prawda?

-

Niewykluczone. Zauważyłem, że rozmawiamy o nim, jakbyśmy byli pewni, że

to on zamordował te kobiety -powiedział. - Jednak, ściśle mówiąc, nie wiemy tego z całą

pewnością.

-

Masz rację. Wyciągamy pochopne wnioski. -Lavinia przyjrzała się szeregowi

drzwi wejściowych. - Gospodynie i pokojówki są najbardziej obiecującym źródłem

informacji. Ufam, że masz ze sobą sporo drobnych monet.

-

Dlaczego to zawsze ja mam dawać pieniądze, kiedy to okazuje się konieczne

dla prowadzenia śledztwa?

Lavinia raźnym krokiem podeszła do pierwszych drzwi.

-

Możesz je dopisać do rachunku klienta.

-

Robi się coraz bardziej prawdopodobne, że to mój klient okaże się głównym

złoczyńcą w tej sprawie. Jeśli tak się stanie, trudno będzie odebrać od niego zapłatę. Może

dopiszemy takie dodatkowe drobne wydatki do rachunku twojej klientki?

-

Przestań narzekać. - Lavinia weszła po schodach prowadzących do drzwi. - To

mnie rozprasza.

Tobias przyglądał się jej, stojąc na chodniku.

-

Jeszcze jedno, zanim zapukasz. Musisz dać jasno do zrozumienia, że zapłacisz

informatorowi tylko wtedy, jeśli dowiesz się od niego czegoś, co ci się przyda. Inaczej zanim

dotrzemy do końca ulicy, nie będziemy mieli ani grosza i nie uzyskamy żadnych znaczących

informacji.

-

Chyba już zapomniałeś, że potrafię się targować. - Uniosła rączkę kołatki i

energicznie zapukała.

Pokojówka, która otworzyła drzwi, chętnie opowiedziała im kilka plotek o kobiecie z

przeciwka, która nocami przyjmowała pewnego dżentelmena. Tyle tylko, że ostatni raz

widziała ją dwa dni temu.

Ten sam efekt przyniosły rozmowy pod następnymi dwoma adresami.

-

To beznadziejne - oznajmiła Lavinia trzy kwadranse później, po rozmowie z

pokojówką z ostatniego domu przy ulicy. - Nikt nie widział Sally, a jednak jestem

przekonana, że wróciła tu, żeby opatrzyć ranę i spakować rzeczy.

-

A może to nie ona wróciła? - Tobias wziął ją za ramię i poprowadził w stronę

domku Sally. - Może to Neville zabrał jej dobytek, żeby wszyscy myśleli, że wyjechała.

-

Nonsens. Jeśli chciał zasugerować, że wyjechała na wieś, wyrzuciłby mięso z

kuchni, Żadna kobieta, zamykając dom przed wyjazdem na dłuższy czas, nie zostawiłaby

mięsa i warzyw, żeby zgniły.

-

Neville to zamożny człowiek. Dom zawsze prowadziła mu służba. Pewnie od

dwudziestu lat nawet nie zajrzał do kuchni.

Lavinia zastanowiła się nad tym.

-

Może masz rację. Nadal jednak uważam, że to Sally wróciła do domu.

-

Czy dlatego upierasz się przy tej wersji wydarzeń, bo nie chcesz się pogodzić

z myślą, że Sally nie żyje? - spytał Tobias, zaciskając mocniej rękę na jej ramieniu.

-

Oczywiście.

-

Przecież nawet nie znasz tej kobiety. To prostytutka. Wszystko wskazuje na

to, że zanim przyciągnęła uwagę Neville'a, pracowała w domu publicznym.

-

A co jedno z drugim ma wspólnego? Kącik ust Tobiasa lekko drgnął.

-

Zupełnie nic. Lavinio - odrzekł cicho. - Absolutnie nic. Z roztargnieniem

patrzyła na szaloną kwiaciarkę. Stara kobieta

zatrzymała się przed domem Sally. Rozmowa z niewidzialnym towarzyszem stała się

bardziej ożywiona.

- Takich czerwonych róż nie da się sprzedać, mówię ci. Nikt nie kupuje

krwistoczerwonych. Nikt ich nie chce...

Lavinia nagle przystanęła, zmuszając Tobiasa do zatrzymania się.

-

Kwiaciarka - wyszeptała.

-

O co chodzi? - zdziwił się, zerkając na staruszkę.

-

Nikt nie kupuje krwistoczerwonych róż... - mamrotała kobieta.

-

Spójrz na jej pelerynę - rzekła Lavinia. - Jest bardzo elegancka, prawda? A ta

kwiaciarka to biedaczka.

Tobias wzruszył ramionami.

-

Ktoś się pewnie nad nią zlitował i dał jej to okrycie.

-

Zaczekaj tu - nakazała mu i wyswobodziła ramię z jego uścisku. - Chcę z nią

porozmawiać.

-

Co to da? To wariatka.

Lavinia, nie zwracając na niego uwagi, wolno podeszła do kwiaciarki, uważając, żeby

jej nie przestraszyć.

- Witam - odezwała się łagodnie.

Kobieta drgnęła i groźnie spojrzała na Lavinię, jakby ją złościło, że ktoś przerywa jej

rozmowę z niewidzialnym towarzyszem.

-

Dziś mam na sprzedaż tylko krwistoczerwone róże - oznajmiła. - Nikt nie chce

takich kupować.

-

Sprzedałaś kiedyś kwiaty kobiecie, która mieszkała w tym domu? - zapytała

Lavinia.

-

Nikt nie chce krwistych róż.

Jak się rozmawia z szaloną kwiaciarką? Lavinia nie miała pojęcia. A jednak mimo

szaleństwa tej kobiecie udało się jakoś uniknąć szpitala dla obłąkanych. To oznaczało, że

potrafi się sama utrzymać ze sprzedaży kwiatów. A to z kolei wskazywało, że posiadła

umiejętność targowania się, choćby w podstawowym zakresie.

Lavinia zabrzęczała monetami, które dał jej Tobias.

-

Chciałabym kupić twoje krwistoczerwone róże - zagaiła.

-

Nie. - Kobieta ciasno objęła koszyk. - Nikt ich nie chce.

- Ja chcę. - Lavinia wyciągnęła przed siebie monety. ~ Nikt nie chce

krwistoczerwonych róż. - W oczach kwiaciarki pojawił się chytry błysk. - Wiem, czego

chcesz.

-

Wiesz?

-

Masz oko na moją nową pelerynę, co? Nie chodzi ci o czerwone róże. Nikt nic

chce krwistoczerwonych róż. Chcesz moją pelerynę.

-

Jest bardzo ładna.

-

Prawie wcale nie ma na niej krwi. - Staruszka uśmiechnęła się dumnie,

ukazując liczne braki w uzębieniu. - Tylko trochę na kapturze.

Dobry Boże, pomyślała Lavinia. Tylko spokojnie. Nie można jej zadawać zbyt wielu

pytań, bo się wystraszy. Trzeba jakoś wydobyć od niej tę pelerynę.

-

Na mojej pelerynie nie ma krwi - powiedziała ostrożnie. -Może się

zamienimy?

-

A więc chcesz się zamieniać, tak? To bardzo ciekawe. Ona jej nie chciała, bo

kaptur jest zakrwawiony. Tak samo jak nikt nie chce krwistoczerwonych róż.

-

Ja chcę.

-

Ona kupowała ode mnie róże. - Kwiaciarka zajrzała do koszyka. - Ale tamtej

nocy ich nie chciała. Chodziło o krew. Powiedziała mi, że ledwie uszła z życiem.

Serce Lavinii zabiło mocniej.

-

Uciekła?

-

No. - Kobieta uśmiechnęła się szeroko. - Ale teraz się boi. Schowała się.

Chciała mój stary płaszcz, bo nie było na nim krwi.

Lavinia rozpięła swoją pelerynę, zdjęła ją z ramion i podała staruszce wraz z

monetami.

- Dam ci tę piękną pelerynę i pieniądze w zamian za twoją.

Kwiaciarka czujnie przymrużyła oczy i spojrzała na wyciągnięte ku niej okrycie.

- Wygląda mi na starą.

- Zapewniam, że jest w doskonałym stanie.

Szalona staruszka przechyliła głowę w bok i wyrwała pelerynę z rąk Lavinii.

-

Zobaczmy, co mi tu dajesz, kochaniutka.

-

Nie ma na niej krwi - zachęcała Lavinia. - Ani jednej kropli.

-

Zaraz się przekonamy. - Kobieta rozłożyła pelerynę i odwróciła ją na lewą

stronę, żeby obejrzeć podszewkę. - Aha. Tutaj jest jakaś plama. - Przyjrzała się jej uważniej. -

Wygląda na to, że ktoś próbował ją wyczyścić.

Lavinia usłyszała, że z gardła Tobiasa wydobyło się coś na kształt zduszonego

śmiechu. Starannie unikała jego wzroku.

-

Prawie nic nie widać - oznajmiła stanowczo.

-

Ja zauważyłam.

-

Taka mała plama jest o wiele mniej podejrzana niż ślady krwi na twojej

pelerynie - wycedziła Lavinia przez zęby. -Chcesz się zamienić czy nie?

Pomarszczona twarz kwiaciarki skrzywiła się pogardliwie.

- Kochaniutka, czy tobie się wydaje, że jestem całkiem stuknięta? Moja piękna

peleryna jest warta o wiele więcej niż twoja.

Lavinia wzięła głęboki oddech, żeby nie okazać zbytniej desperacji.

-

Czego jeszcze chcesz? Kwiaciarka roześmiała się krótko.

-

Daj mi pelerynę, pieniądze i te śliczne półbuciki.

-

Moje buty? - Lavinia odruchowo zerknęła w dół. - Ale muszę w czymś wrócić

do domu.

-

Nie bój się, kochaniutka. Dam ci swoje stare buty. Wcale nie ma na nich krwi.

Żadnej krwi. Róże to co innego. - Chytry błysk zniknął z jej oczu i znów przesłoniła je mgła

szaleństwa. -Nikt nie chce kupować róż poplamionych krwią.

- Zamieniłem zdanie. - Tobias pomógł Lavinii wsiąść do wynajętego powozu. - Nie

jestem już taki pewny, że kwiaciarka to kompletna wariatka. Wręcz przeciwnie, wydaje mi

się. że jeśli chodzi o targowanie się, jest twoją godną przeciwniczką.

-

Miło mi, że ta sytuacja tak cię bawi. - Lavinia opadła na siedzenie i ponuro

spojrzała na zniszczone buty na swoich nogach. W podeszwach były dziury, a szwy w wielu

miejscach popękały. - Moje półbuty były prawie całkiem nowe.

-

Nie tylko ty straciłaś na tej wymianie. - Tobias wszedł za nią do powozu i

zamknął drzwi. - Czy musiałaś jej dawać aż tyle moich monet?

-

Doszłam do wniosku, że skoro ja poświęcam pelerynę i buty, to możesz też się

dołożyć.

-

Mam nadzieję, że jesteś zadowolona z zakupu. - Tobias usiadł naprzeciwko i

spojrzał na trzymaną przez Lavinię pelerynę. - Czy ten nabytek dostarczy ci jakichś nowych

wiadomości?

-

Sama nie wiem. - Lavinia przeszukała fałdy materiału. -Kwiaciarka miała rację

co do plam z krwi. - Odwróciła kaptur na lewą stronę i głośno wciągnęła powietrze. - Spójrz.

To chyba ślad po ranie na głowie.

Tobias zmrużył oczy na widok zaschniętej krwi.

-

Tak mi się zdaje. Rany na głowie krwawią obficie, nawet jeśli rozcięcie nie

jest głębokie.

-

Więc moja teoria, że Sally przeżyła atak, wróciła do domu po swoje rzeczy i

gdzieś się ukryła, może być prawdziwa.

-

To, że zamieniła się pelerynami z kwiaciarką, też jest całkiem logiczne

-stwierdził w zadumie Tobias. -Sally przybyła tu z bardzo podejrzanej dzielnicy i pewnie tam

wróciła, żeby się ukryć. Drogie okrycie tylko niepotrzebnie przyciągnęłoby uwagę otoczenia.

-

Zgadza się. Tobiasie, chyba coś znalazłam.

Lavinia spostrzegła kieszeń wszytą po lewej stronie peleryny i wsunęła w nią rękę.

Palce natrafiły na kawałek papieru.

- Teraz wiemy tyle, że ostatniej kochance Neville'a udało się uniknąć losu

poprzedniczek - rzekł Tobias. – Peleryna potwierdza twoje wnioski, ale nie dostarcza nam

żadnych nowych informacji, nie wskazuje dalszego kierunku poszukiwań.

Lavinia spojrzała na wyjęty z kieszeni bilet.

- Wręcz przeciwnie - wyszeptała. - Wskazuje nam, że powinniśmy natychmiast udać

się do muzeum Huggetta.

19

Wściekłość i ból - powiedziała cicho pani Vaughn. - Ból i wściekłość. Zadziwiające.

Słowa te zostały wypowiedziane tak cicho, że Lavinia ledwo je słyszała. Zerknęła na

Tobiasa, stojącego obok niej w odległym końcu mrocznej galerii. Nie odezwał się; całą

uwagę skupił na pani Vaughn.

Huggett niespokojnie kręcił się przy drzwiach, jak szkielet gotów w każdej chwili

zniknąć w ciemnościach.

- To bardzo niestosowne - mamrotał. - Te sceny nie są przeznaczone dla oczu

porządnych kobiet. Galerię wolno odwiedzać tylko mężczyznom, powtarzam to państwu

kolejny raz.

Nikt nie zwracał na niego uwagi. Pani Vaughn wolno przeszła do następnych

eksponatów, zatrzymała się i zaczęła studiować szczegóły woskowych postaci.

-

Nie znam twarzy tych kobiet, ale powiadam wam, że mają żywe

odpowiedniki. - Zawahała się. - Albo martwe.

-

Sugeruje pani, że to maski pośmiertne? - dociekał Tobias.

-

Nie można tego stwierdzić. Są trzy sposoby osiągnięcia podobieństwa podczas

modelowania w wosku. Pierwszy, który sama stosuję, to wyrzeźbienie rysów twarzy, tak jak

się to robi w kamieniu czy glinie. Drugi polega na wykonaniu woskowego odcisku twarzy

żywego człowieka. Trzeci to oczywiście maska pośmiertna.

Lavinia przyjrzała się kobiecej twarzy, wykrzywionej w ekstazie lub bólu.

-

Czy wyraz maski pośmiertnej nie byłby... hmmm.... mniej ożywiony? Zwłoki

chyba nic przejawiają takich emocji.

-

Doświadczony artysta potrafi zastygłe rysy maski pośmiertnej przekształcić w

obraz żywej twarzy.

-

To bardzo niewłaściwe. - Huggett załamał kościste ręce. -Damy nie powinny

tu wchodzić.

Nikt nawet na niego nie spojrzał.

Tobias przysunął się do figury mężczyzny i uważnie obejrzał twarz.

- A co pani powie o twarzach wystawionych tu mężczyzn? Modele byli żywi czy

martwi?

Pani Vaughn spojrzała na niego, unosząc brwi.

-

Nie zauważył pan, że wszystkie męskie figury mają twarz tego samego

modela?

-

Nie. - Tobias jeszcze uważniej przyjrzał się figurze. -Uszło to mojej uwagi.

Zaskoczona Lavinia popatrzyła na wykrzywione rysy jednego z mężczyzn.

-

Wydaje mi się, że ma pani rację.

-

Większość dżentelmenów odwiedzających tę galerię nawet nie spojrzy na

twarze męskich figur- stwierdziła artystka ironicznie. - Ich uwagę przykuwają inne szczegóły

tych scen.

-

Jednak twarze kobiet się różnią. - Lavinia podeszła do kolejnych eksponatów.

- Każda z pięciu kobiet jest inna.

- Też mi się tak wydaje - potwierdziła pani Vaughn.

Lavinia spojrzała na Tobiasa.

- Nie, nie rozpoznaję żadnej z nich - odpowiedział na jej nieme pytanie.

Zaczerwieniła się i odchrząknęła.

- A mężczyznę?

Krótko i zdecydowanie potrząsnął głową.

- Nie znam tego człowieka. - Nagle odwrócił się do Huggetta. - Kto ci sprzedał te

prace?

Właściciel muzeum drgnął. Oczy mu się rozszerzyły. Cofał się krok po kroku, aż

natrafił plecami na drzwi.

-

Nikt mi ich nie sprzedał - odparł, jednocześnie zdenerwowany i przerażony. -

Przysięgam.

-

Ale przecież od kogoś je dostałeś. - Tobias zrobił krok w jego stronę. - No,

chyba że to ty jesteś autorem.

-

Nie. - Huggett przełknął ślinę i za wszelką cenę starał się odzyskać panowanie

nad sobą. - Nie jestem artystą. To nie ja zrobiłem te figury.

-

Jak się nazywa ich wykonawca?

-

Nie wiem, proszę pana. Mówię prawdę - skomlał Huggett. Tobias podchodził

coraz bliżej.

-

Jak trafiły w twoje posiadanie?

-

Mam taką umowę - szybko wyjaśniał właściciel. - Kiedy figury są gotowe,

dostaję wiadomość, żeby się zgłosić pod pewien adres i je odebrać.

-

Co to za adres?

-

Za każdym razem inny. Zwykle to jakiś magazyn nad rzeką, ale nigdy ten sam.

-

Jak za nie płacisz? - spytał Tobias.

-

Właśnie to staram się panu wytłumaczyć. - Huggett skurczył się. - Nie płacę za

nie. Umowa polega na tym, że dostaję je za darmo pod warunkiem, że wystawię je na widok

publiczny.

Tobias wskazał na kolekcję.

-

Którą scenę dostarczono ci ostatnio?

-

Tę tutaj. - Huggett drżącym palcem wskazał pobliski eksponat. - Jakieś cztery

miesiące temu dostałem wiadomość, że jest gotowa.

Lavinia zerknęła na postać kobiety, zamarłej w jakiejś ciemnej, ponurej ekstazie, i

zadrżała.

-

Nie miałeś żadnych nowych wiadomości od autora? -dopytywał się jej

wspólnik.

-

Nie.

Tobias przygwoździł Huggetta zimnym spojrzeniem.

-

Jeśli dostaniesz od niego jakąś wiadomość, natychmiast mnie o tym

zawiadomisz. Zrozumiałeś?

-

Tak, tak. Natychmiast.

-

Ostrzegam cię, że tutaj chodzi o morderstwo.

-

Nie chcę mieć nic wspólnego z morderstwem - zapewnił chudzielec. - Jestem

tylko niewinnym właścicielem małego interesu, który stara się związać koniec z końcem.

Lavinia wymieniła spojrzenia z panią Vaughn.

- Powiedziała pani, że artysta tego kalibru na pewno chciałby, żeby publiczność

oglądała jego prace.

Artystka skinęła głową.

-

To naturalna potrzeba. Najwyraźniej jednak ten twórca nie musi zarabiać na

swoich rzeźbach.

-

A więc szukamy dość zamożnej osoby - wywnioskował Tobias.

-

Też tak sądzę. - Pani Vaughn spojrzała na niego z namysłem. - Tylko ktoś

posiadający inne źródło utrzymania może sobie pozwolić na oddawanie darmo takich dużych

i wypracowanych figur.

-

Ostatnie pytanie, jeśli będzie pani tak uprzejma - odezwała się Lavinia.

-

Oczywiście, moja droga. - Artystka uśmiechnęła się. -Pytaj. Cała ta sprawa

jest dla mnie bardzo interesującym doświadczeniem.

-

Czy myśli pani, że autor tych scen może być tą samą osobą, która wyrzeźbiła

scenkę przedstawiającą śmierć kobiety w zielonej sukni?

Pani Vaughn spojrzała na udręczoną twarz najbliższej figury. Jakiś cień przebiegł jej

po twarzy.

- O, tak - wyszeptała. - Myślę, że to jest całkiem możliwe.

Tobias oparł się o jedną z kamiennych kolumn, podtrzymujących dach artystycznie

zaprojektowanej gotyckiej ruiny, i rozejrzał się po zarośniętym ogrodzie.

Ruinę wybudowano kilka lat wcześniej. Architekt bez wątpienia chciał, żeby była

wdzięcznym dodatkiem do tego odległego zakątka parku, miejscem spokojnej kontemplacji

natury.

Jednak ta część rozległego parku nie cieszyła się zainteresowaniem spacerowiczów. W

rezultacie ruinę, otaczający ją żywopłot, drzewa i krzewy zaniedbywano przez całe lata.

Zieleń wybujała, tworząc naturalną zasłonę, chroniącą ruinę przed wzrokiem człowieka, który

przypadkowo zawitałby do tego zakątka parku.

Tobias natrafił na to miejsce dawno temu. Odwiedzał je czasami, kiedy chciał się nad

czymś w spokoju zastanowić. Po raz pierwszy przyprowadził tu kogoś, chociaż do tej pory

uważał, że jest to jego niemal prywatny teren.

Jakiś czas temu przestało padać, ale woda nadal skapywała z drzew. Powóz, który

udało mu się złapać po wyjściu z muzeum, czekał w parkowej alejce. Przynajmniej Tobias

miał taką nadzieję. Nie Ucieszyłby się, gdyby musiał iść piechotą do domu Lavinii. Noga

bardzo mu dzisiaj dokuczała.

- Mamy tu kilka zdarzeń, pozornie ze sobą niezwiązanych - zaczął. - Śmierć i

zniknięcie kilku kochanek Neville'a, figury woskowe, plotki na temat wojny o władzę nad

resztkami Błękitnej Izby. To się musi łączyć.

- Zgadzam się. - Lavinia stała przy kolumnie, złożywszy ramiona na piersiach. -

Związek jest oczywisty.

-

Nasi klienci, tak?

-

Oboje okłamywali nas od samego początku.

-

Owszem - potaknął Tobias.

-

Oboje starają się nas wykorzystać dla własnych pokrętnych celów.

-

Najwyraźniej.

Lavinia zerknęła na wspólnika kątem oka.

-

Nadszedł czas, żeby się z nimi rozmówić.

-

Proponuję, żebyśmy zaczęli od twojej klientki.

-

Bałam się, że to powiesz. - Westchnęła. - Podejrzewam, że pani Dove nie

będzie zadowolona. Prawdopodobnie mnie zwolni.

Tobias wyprostował się i wziął ją za ramię.

-

Jeśli to będzie dla ciebie jakimś pocieszeniem, to ja też się nie spodziewam, że

Neville mi zapłaci.

-

Zawsze mogę sprzedać następną rzeźbę, żeby opłacić czynsz i kwartalną

pensję pani Chilton.

-

Właśnie to w tobie podziwiam, Lavinio. Nigdy nie brakuje ci dobrych

pomysłów.

Joan Dove siedziała na pasiastej sofie w salonie tak nieruchomo, że można ją było

pomylić z pięknie wyrzeźbionymi figurami woskowymi pani Vaughn.

- Bardzo przepraszam, ale co państwo sugerują? – zapytała lodowatym tonem kobiety,

nieprzyzwyczajonej do tego, że kwestionuje się jej słowa.

Tobias nic nie odrzekł, tylko spojrzał na wspólniczkę, dając jej w ten sposób do

zrozumienia, że to ona lepiej poradzi sobie z tą nieprzyjemną rozmową. W końcu chodziło o

jej klientkę.

Lavinia popatrzyła mu w oczy. a potem wstała z fotela i stanęła przy oknie. Jej rude

włosy kontrastowały jaskrawo z ciemną zielenią draperii.

- Wydawało mi się, że to całkiem proste pytanie – powiedziała cicho. - Zapytałam, czy

miała pani kiedyś romans z lordem Neville'em. Czy to on dwadzieścia lat temu uwiódł panią i

porzucił?

Joan nie odpowiedziała. Od emanującego z niej chłodu zrobiło się zimniej w całym

salonie,

- Do diabła, Joan! - Lavinia odwróciła się gwałtownie, oczy błyszczały jej z gniewu. -

Czy pani nie rozumie, o jaką stawkę idzie gra? Mamy powody, by sądzić, że Neville

zamordował przynajmniej dwie ze swoich byłych kochanek. A niewykluczone, że więcej.

Ostatnia może przeżyła, a jeśli tak, to tylko dlatego, że dopisało jej niebywałe szczęście.

Joan milczała.

-

Wiemy, że Sally Johnson na krótki czas przed swoim zniknięciem odwiedziła

muzeum Huggetta - ciągnęła Lavinia, krążąc po pokoju. - Znajduje się tam specjalna galeria,

w której są wystawione doskonale wykonane figury z wosku. Scenka, którą pani przysłano,

była wyrzeźbiona bardzo wprawną ręką. Uważamy, że chodzi tu o jedną i tę samą osobę.

Proszę nam wyjaśnić, o co tu, na litość boską, chodzi?

-

Wystarczy. - Joan zacisnęła usta w wąską linię. - Nie powinna się pani na mnie

wściekać. Jestem pani klientką, zapomniała pani o tym?

-

Proszę odpowiedzieć na pytanie. - Lavinia zatrzymała się na środku salonu. -

Czy coś panią łączyło z Neville'em?

Joan zawahała się.

- Tak. Ma pani rację. To on wiele lat temu uwiódł mnie, a potem zostawił na pastwę

losu.

Przez chwilę nikt się nie odzywał.

- Wiedziałam. - Lavinia głośno wypuściła z płuc powietrze i opadła na najbliższy

fotel. - Wiedziałam, że musi być jakiś związek.

- Nic rozumiem, jak ten dawno przebrzmiały romans może mieć cokolwiek wspólnego

ze sprawą morderstwa - zdziwiła się Joan.

-

Wygląda na to, że Neville pozbywa się dawnych kochanek -oznajmił Tobias. -

Co najmniej dwie kobiety, z którymi łączyły go intymne stosunki, dzisiaj nie żyją. Kratą

plotki, że jeszcze trzy spotkał ten sam los, a jedna zaginęła.

-

Dlaczego miałby je zabijać? - spytała Joan, unosząc brwi.

-

Nie wiemy tego na pewno - odrzekł Tobias. - Może się boi, że za dużo o nim

wiedzą.

-

Co takiego mogą o nim wiedzieć? To pewnie musi być coś ważnego, skoro

doszedł do wniosku, że musi je zgładzić.

-

Powiem wprost, pani Dove. Jestem niemal pewien, że Neville należał do

organizacji przestępczej zwanej Błękitna Izba. Była to dobrze zakonspirowana i potężna

szajka. Dowodził nią człowiek o pseudonimie Azure i jego dwóch przybocznych.

-

Rozumiem. - Joan patrzyła na niego z trudnym do rozszyfrowania wyrazem

twarzy. - Co za dziwna sprawa.

-

Błękitna Izba zaczęła się rozpadać kilka miesięcy temu, po śmierci Azure'a.

Jeden z jego przybocznych, Carlisle, zginął trzy miesiące temu we Włoszech.

-

Wic pan to na pewno? - zdziwiła się Joan.

Tobias uśmiechnął się chłodno, nie spuszczając wzroku z jej twarzy.

- Tak, jestem pewien, że nic żyje.

Joan spojrzała przelotnie na Lavinię.

-

A więc teraz został tylko jeden członek Błękitnej Izby i podejrzewacie, że to

lord Neville.

-

Tak - potwierdziła Lavinia. - Pan March miał nadzieję, że pamiętnik lokaja

dostarczy mu dowodów.

-

Ale tak się dziwnie złożyło, że pamiętnik został zniszczony, zanim ktokolwiek

go przeczytał - dorzucił Tobias.

Lavinia wpatrzyła się w swoje dłonie.

- Możliwe, że to Neville zabił Holtona Felixa, zniszczył pamiętnik i postarał się, żeby

mój wspólnik znalazł jego resztki. Ale jest również możliwe, że tych czynów dokonał ktoś

inny.

-

Kto? - zapytała Joan.

- Pani - odrzekła Lavinia, patrząc jej prosto w oczy.

Na moment zapadła nerwowa cisza.

-

Nie rozumiem - wyszeptała Joan. - Dlaczego miałabym to wszystko zrobić?

-

Ponieważ bardzo pani chciała ukryć pewien sekret, opisany w pamiętniku -

podrzuciła Lavinia.

-

To, że miałam romans z Neville'em? - W oczach Joan pojawiło się wzgardliwe

rozbawienie. - Przyznaję, że chcę utrzymać ten fakt w tajemnicy, ale zapewniam, że w tym

celu nie posunęłabym się do morderstwa.

-

To nie plotki na temat związku z Neville'em panią niepokoją, ale fakt, że

Azure'em był pani mąż.

Joan patrzyła na nią wstrząśnięta.

-

Oszalała pani - stwierdziła.

-

Bardzo go pani kochała, prawda? -ciągnęła Lavinia niemal pieszczotliwym

tonem. - Musiała być pani wstrząśnięta, kiedy dostała pierwszy list od Holtona Felixa, w

którym przeczytała pani, że Fielding Dove stał na czele tajnej organizacji przestępczej.

Zrobiłaby pani wszystko, żeby ta informacja nie ujrzała światła dziennego, prawda? W grę

wchodził honor i dobre imię pani męża.

W ciągu kilku sekund Joan pobladła jak kreda. Natychmiast jednak jej policzki

poczerwieniały ze złości.

-

Jak pani śmie twierdzić, że mój mąż miał coś wspólnego z tą Błękitną Izbą?

Kim pani jest, żeby rzucać takie oskarżenia?

-

Powiedziała mi pani, że po śmierci męża nagle była pani zmuszona prowadzić

bardzo skomplikowane interesy. Wspomniała pani, że nadal rozwiązuje związane z nimi

problemy.

-

Wyjaśniałam już, że mąż potrafił doskonale inwestować pieniądze.

-

Mnogość różnorodnych inwestycji mogła maskować jego przestępczą

działalność - powiedział Tobias cicho.

Joan przymknęła oczy.

-

Macie rację. Holton Felix przysłał mi list, w którym groził, że ujawni, jaką rolę

odgrywał mój mąż w jakimś wielkim przestępczym imperium. - Uniosła powieki, a po jej

oczach można było poznać, że jest przekonana o prawdziwości swoich słów. - Ta pogróżka

była oparta na kłamstwie.

-

Jest pani tego pewna? - zapytała łagodnie Lavinia.

-

To niemożliwe. - Łzy zabłysły pod rzęsami Joan. - Byliśmy razem przez

dwadzieścia lat. Gdyby był przestępcą, wiedziałabym o tym. Przez tak długi czas nie mógł

przede mną ukrywać czegoś takiego.

-

Wiele żon nie wie nic o interesach mężów przez cały czas trwania małżeństwa

- stwierdziła Lavinia. - Sama nie wiem, ile poznałam wdów, które zupełnie nie umiały się

odnaleźć, kiedy zostały same, ponieważ nie miały pojęcia o swojej sytuacji finansowej.

-

Nigdy nie uwierzę, że mój mąż był tym Azure'em, o którym mówiliście

-oświadczyła Joan spokojnie. -Macie jakiś dowód?

-

Żadnego - bez oporu przyznał Tobias. - A ponieważ obaj, Azure i pani mąż,

nie żyją, nie mam zamiaru głębiej badać tej sprawy. Bardzo bym jednak chciał zdemaskować

Neville'a.

-

Rozumiem - wyszeptała Joan.

- I to najlepiej, zanim panią zamorduje - dodała Lavinia.

Oczy Joan się rozszerzyły.

-

Naprawdę myślicie, że to on przysłał mi tę scenkę jako pogróżkę?

-

Bardzo prawdopodobne - odrzekł Tobias. - Nie jest artystą, ale mógł zamówić

rzeźbę w wosku u jakiegoś zręcznego twórcy.

-

Ale dlaczego miałby mnie uprzedzać o swoich intencjach?

-

Ten człowiek, według wszelkiego prawdopodobieństwa, jest mordercą -

powiedziała Lavinia. - Kto wie, jak pracuje jego umysł? Może chce cię w ten sposób dręczyć

lub ukarać? Tobias odwrócił się od okna.

- Podejrzewam, że raczej chce, żeby się pani odsłoniła. Otacza panią niemal armia

służby. Od razu widać, że ci lokaje potrafią coś więcej, niż tylko roznosić kieliszki szampana

na srebrnych tacach.

Joan westchnęła.

-

Mój mąż był bardzo bogatym człowiekiem. Starał się przyjmować do służby

mężczyzn, którzy byli w stanie bronić nas i naszej własności.

-

Możliwie, że Neville chciał panią tą przesyłką zdenerwować w nadziei, że,

wytrącona z równowagi, popełni pani jakiś błąd i sama mu wpadnie w ręce - zasugerowała

Lavinia.

-

Ale on nie ma żadnego powodu, żeby pragnąć mojej śmierci - upierała się

Joan. - Nawet jeśli jest przestępcą, to ja nic nie wiem o jego występkach sprzed dwudziestu

lat. Musi zdawać sobie z tego sprawę.

Tobias spojrzał na nią uważnie.

- Jeśli się nic mylimy i rzeczywiście była pani żoną Azure'a, to Neville ma wszelkie

powody, by się obawiać, że wie pani o nim zbyt wiele.

Joan splotła dłonie na kolanach.

-

Mój mąż nie był tym Azure'em, powtarzam. - Tym razem jej głos brzmiał

mniej pewnie.

-

Podejrzewamy jednak, że był, a jeżeli tak, to jest pani w wielkim

niebezpieczeństwie - ostrzegła Lavinia.

Gniew i ból niemal całkiem zniknęły z twarzy Joan.

-

Naprawdę sądzicie, że Neville zamordował te kobiety? -zapytała, rozplatając

dłonie.

-

Wiele na to wskazuje - odrzekł Tobias. - Zaczynam podejrzewać, że zamówił

te figury z galerii Huggetta jako coś w rodzaju makabrycznej pamiątki po każdym zabójstwie.

Joan wzdrygnęła się.

-

Jaki artysta zgodziłby się wykonać takie prace?

-

Jeśli zapłacono mu wystarczająco dużo, nie zadawał zbyt wielu pytań -

stwierdziła Lavinia. - Mógł to też być ktoś, kto obawiał się o własne życie. Na przykład

madame Tussaud była zmuszona do wykonania masek pośmiertnych podczas pobytu we

francuskim więzieniu.

-

Mam zamiar dziś w nocy przeszukać dom Neville'a -oznajmił Tobias po chwili

milczenia. - Ta sprawa musi się zakończyć, i to szybko. Potrzebuję dowodu na to, że jest

zamieszany w przestępstwo, i nie przychodzi mi do głowy inny sposób na jego zdobycie.

Dopóki wszystko się nie wyjaśni, nie wolno pani ryzykować. Proponuję, żeby dla

bezpieczeństwa nie opuszczała pani domu.

Joan zawahała się i potrząsnęła głową.

-

Dziś wieczorem jest bal u Colchesterów. To główne wydarzenie sezonu i po

prostu nie może mnie tam zabraknąć.

-

Ależ na pewno może pani wysłać liścik i odwołać swoje przybycie.

-

To niemożliwe. Lady Colchester będzie głęboko urażona, jeśli się nie pojawię.

Mówiłam już, że to babka narzeczonego mojej córki i rodzinny tyran. Jeśli ją zirytuję,

złośliwie zemści się na Maryanne.

Tobias zobaczył pełne zrozumienia spojrzenie Lavinii i jęknął w duchu. Pojął, że nikt

nie rozumie niebezpieczeństw i pułapek związanych z szukaniem odpowiedniego kandydata

do ręki młodej panny, jeśli sam nie jest w to osobiście zaangażowany. Jeszcze zanim Lavinia

otworzyła usta, wiedział, że przegrał bitwę.

- Dobry Boże! Sądzi pani, że lady Colchester posunęłaby się do tego, żeby zmusić

narzeczonego pani córki do odwołania zaręczyn?

Twarz Joan lekko się napięła.

- Trudno mi powiedzieć. Wiem, że nie będę narażała przyszłości córki tylko dlatego,

że boję się iść dzisiaj na bal.

Lavinia szybko odwróciła się do wspólnika.

-

W drodze tam i z powrotem będą pani Dove towarzyszyli lokaje. W domu

Colchesterów cały czas będzie przebywała w otoczeniu wielu osób. Nic powinno jej nic

grozić.

-

Nie podoba mi się to - stwierdził Tobias, świadom, że niczego nie wskóra.

-

Mam pomysł - oznajmiła radośnie Lavinia. Skrzywił się i

bezwiednie rozmasował nogę.

-

No tak, oczywiście - rzekł. - Jasny gwint.

20

Kiedy wrócili na Claremont Street, dom był pusty i cichy. Tobias ucieszył się z tego,

ponieważ zamierzał wygłosić surowe kazanie.

-

Pani Chilton poszła odwiedzić córkę - wyjaśniła Lavinia, wieszając kapelusz

na haczyku. - Emeline razem z Priscillą i Anthonym poszli na wykład na temat sztuki

starożytnej.

-

Wiem o tym. Szwagier coś mi wspominał, że chce im towarzyszyć. - Rzucił

kapelusz i rękawiczki na stół. - Chciałbym z tobą porozmawiać - oznajmił.

-

Może pójdziemy do gabinetu? - Była już w połowie korytarza. - Rozpalimy

ogień. To stworzy miłe domowe tło dla naszej kolejnej kłótni, prawda?

-

Do diabła!

Nie mając innego wyjścia, podążył za nią i przekonał się, że się nie myliła. Niewielki

gabinet był o wiele przyjemniejszym miejscem do awantury niż hol. Uświadomił sobie, że

coraz lepiej się czuje w tym przytulnym, pełnym książek pomieszczeniu. Kiedy tu wchodził,

miał wrażenie, że wraca do domu.

To, oczywiście, była kompletna bzdura.

Lavinia usiadła w fotelu za biurkiem, najwyraźniej usatysfakcjonowana przebiegiem

dnia. Tobias przykucnął przed kominkiem, chociaż noga lekko go przy tym zabolała, i

rozpalił ogień.

-

Jesteś bardzo zadowolona ze swojej sprytnej manipulacji, prawda? - zagaił.

-

Daj spokój. Propozycja, żebyśmy wraz z Emeline towarzyszyły pani Dove na

balu, była rozsądnym rozwiązaniem trudnego problemu. Sam widziałeś, że nie zamierzała

rezygnować z tej wyprawy. A w ten sposób będę miała ją na oku.

Uśmiechnął się ponuro.

-

Co za szczęście dla ciebie, że pani Dove bez trudu może załatwić dodatkowe

zaproszenia dla przyjaciół z Bath, którzy akurat przyjechali z wizytą.

-

Słyszałeś, co powiedziała. Nawet gdyby nie udało jej się zdobyć zaproszeń,

przyprowadzenie kilku gości nie byłoby problemem. Bal u Colchesterów to wielka impreza,

nikt nie zauważy dwóch dodatkowych osób.

-

Czy mogłabyś przestać tak się tym napawać? To bardzo irytujące.

Spojrzała na niego niewinnie.

-

Zadaję sobie tyle kłopotu, żeby chronić klientkę...

-

Nie udawaj, że się poświęcasz dla Joan Dove. - Wstał i znów poczuł ból w

nodze. - Dobrze panią znam, łaskawa pani. Wykorzystałaś okazję, żeby zdobyć dla

siostrzenicy zaproszenie na bal.

Lavinia uśmiechnęła się, zadowolona z siebie.

- To wspaniały zbieg okoliczności, prawda? Wyobraź sobie tylko. Emeline pojawi się

na jednym z najważniejszych wydarzeń towarzyskich sezonu. Poczekaj, aż lady Wortham o

tym usłyszy. Skończą się te aluzje na temat wielkich przysług, jakie oddaje mojej

siostrzenicy.

Mimo irytacji Tobias był niemal rozbawiony.

-

Muszę pamiętać, że kobieta, która chce wydać podopieczną za mąż, jest

gotowa na wszystko.

-

Daj spokój. Przynajmniej zapewnimy bezpieczeństwo pani Dove. - Urwała na

chwilę. - Co prawda nie sądzę, żeby Neville próbował ją zamordować podczas

najhuczniejszego balu sezonu.

Tobias zastanowił się nad jej słowami.

-

Tak, to rzeczywiście niesprzyjające okoliczności. A jednak, biorąc pod uwagę

samotniczy tryb życia pani Dove i to, że kiedy opuszcza dom, to zawsze w eskorcie osiłków

w liberiach, zdesperowany zbójca może dojść do wniosku, że lepsza okazja mu się nie

nadarzy.

-

Nie obawiaj się. Nie spuszczę jej z oka przez cały bal. -Lavinia oparła

podbródek na dłoni i twarz jej spoważniała. -Mówiłeś poważnie, że zamierzasz dziś

przeszukać dom Neville'a?

-

Tak. Musimy szybko znaleźć odpowiedzi na nasze pytania, a nie przychodzi

mi do głowy żadne inne miejsce, gdzie mógłbym ich szukać.

-

A jeśli on będzie w domu?

-

Mamy szczyt sezonu. Neville'owie, ze względu na swoją pozycję towarzyską,

niemal co wieczór wychodzą z domu. Wiem na pewno, że nawet w spokojnych miesiącach

Neville rzadko wraca do domu przed świtem.

Lavinia zmarszczyła nos.

-

Wydaje mi się oczywiste, że lord Neville i jego małżonka nie przepadają za

swoim towarzystwem.

-

Pod tym względem są bardzo podobni do innych małżeńskich par ze swojej

sfery. Jakkolwiek jest, z mojego doświadczenia wynika, że kiedy państwa nie ma w domu,

służący zajmują się swoimi sprawami, a wielu z nich wręcz wymyka się na miasto. Jest duża

szansa, że rezydencja będzie dziś niemal pusta. Zostanie kilka osób ze służby, ale pewnie

zajmą się czymś w swoich kwaterach. Łatwo będzie wślizgnąć się tam niepostrzeżenie. -

Lavinia milczała. - No? O co chodzi? - Spojrzał na nią pytająco.

Wzięła pióro i uderzała nim rytmicznie o wewnętrzną stronę dłoni.

-

Nie podoba mi się ten plan.

-

Dlaczego nie?

Zawahała się, odłożyła pióro i wstała. W jej oczach wyraźnie widać było niepokój.

-

To nie to samo co przeszukanie skromnego domku Sally Johnson -

powiedziała cicho. -Przecież jesteśmy niemal pewni, że Neville to morderca. Bardzo mnie

martwi myśl, że będziesz nocą sam krążył po jego domu.

-

Twoja troska mnie wzrusza i zaskakuje. Nie wiedziałem, że tak bardzo ci

zależy na moim bezpieczeństwie. Odnosiłem wręcz wrażenie, że moja osoba cię denerwuje.

Lavinia nagle się nasrożyła.

-

Nie kpij sobie z tego. Mamy do czynienia z człowiekiem, który być może

zamordował kilka kobiet.

-

I prawdopodobnie zlecił zamordowanie Bennetta Rucklanda - dodał spokojnie

Tobias.

-

Rucklanda? Tego, który zginął we Włoszech?

-

Tak.

-

Ale mówiłeś, że to Carlisle kazał go zabić.

-

Neville i Carlisle dobrze się znali, obaj byli związani z Błękitną Izbą.

Podejrzewam, że Neville zapłacił mu olbrzymią sumę, żeby zlikwidował Rucklanda, zanim

ten zdąży wrócić do Anglii.

-

Tak bardzo chcesz odnaleźć jakieś nowe dowody, że aż się boję, żebyś

niemądrze nie wystawił się na niebezpieczeństwo. Lepiej będzie, jak weźmiesz ze sobą

Anthony'ego dla ochrony.

-

Nie. Chcę, żeby poszedł na bal do Colchesterów. Pomoże ci pilnować Joan.

-

Z tym poradzę sobie sama. Moim zdaniem, Anthony powinien iść z tobą.

Tobias uśmiechnął się lekko.

-

To miło z twojej strony, że tak się o mnie troszczysz. Pociesz się myślą, że

jeśli coś nie wypali, to będzie całkowicie moja wina. Jak zwykle, przynajmniej według ciebie.

-

Widzę, że chcesz zmienić temat.

-

Owszem. Ta rozmowa zmierza donikąd.

-

Tobiasie, jeśli dalej będziesz mnie prowokować, to nie ręczę za swoje czyny.

Jej zaciśnięte pięści i groźne spojrzenie natychmiast go przekonały, że próba

rozładowania atmosfery nie była udana.

-

Lavinio...

-

Tu nie chodzi o przypisanie komuś winy, tylko o zdrowy rozsądek.

Ujął jej twarz.

- Czyżby uszło twojej uwagi, że jeśli chodzi o nas dwoje, to zdrowy rozsądek

natychmiast gdzieś znika?

Chwyciła go mocno za nadgarstki.

-

Obiecaj mi, że będziesz bardzo ostrożny.

-

Daję ci na to słowo.

-

Obiecaj mi, że nie wejdziesz do tego domu, jeśli będziesz podejrzewał, że

Neville jest w środku.

-

Zapewniam cię, że go tam dzisiaj nie będzie. Jest wysoce prawdopodobne, że

wraz z małżonką pokaże się na balu u Colchesterów. Prędzej ty go zobaczysz niż ja.

-

To mi nie wystarczy. Przyrzeknij, że nie wejdziesz do środka, jeśli ktokolwiek

będzie w domu.

-

Lavinio, nie mogę ci tego przyrzec.

-

Obawiałam się, że to powiesz - odrzekła z cichym jękiem. -Obiecaj mi...

- Dość obietnic na dzisiaj. Wolałbym cię pocałować.

Oczy jej błyszczały, ale nie potrafił powiedzieć, czy z gniewu, czy z podniecenia. Miał

nadzieję, że jednak z podniecenia.

-

Staram się rozmawiać z tobą poważnie - oznajmiła.

-

Chcesz mnie pocałować?

-

To nie jest temat naszej dyskusji. Rozmawialiśmy o tym, że nie powinieneś

nadstawiać karku.

Przesunął kciukiem po linii jej podbródka, zafascynowany miękkością i delikatnością

skóry.

- Pocałuj mnie, Lavinio.

Położyła mu dłonie na ramionach i wbiła palce w materiał surduta. Tobias nie

wiedział, czy chce go odepchnąć, czy przyciągnąć bliżej.

-

Obiecaj mi, że zachowasz się rozsądnie - zażądała.

-

Nie, Lavinio. - Pocałował ją lekko w czoło i nos. - Nie możesz mnie o to

prosić. Złożenie takiej obietnicy nie leży w mojej mocy.

-

Bzdura. Oczywiście, że leży.

-

Nie. - Potrząsnął głową. - Jeśli chodzi o ciebie, nie zachowuję się rozsądnie od

dnia, kiedy cię pierwszy raz zobaczyłem na ulicy w Rzymie.

-

Tobiasie. - Z trudem chwytała powietrze. - To szaleństwo. Przecież my się

nawet specjalnie nie lubimy.

-

Mów za siebie. Ja czuję do ciebie coraz większą sympatię, chociaż masz

zdolność doprowadzania mnie do białej gorączki.

-

Czujesz do mnie sympatię? - Oczy się jej rozszerzyły. -Powiedziałeś...

Wzdrygnął się lekko, jakby znów słyszał Anthony'ego, wygłaszającego mu surowe

kazanie.

-

Może sympatia to w tych okolicznościach nie jest odpowiednie słowo.

-

Sympatię możemy czuć do miłego znajomego albo rozpieszczającej nas ciotki,

albo... do pieska.

-

W takim razie to zupełnie nieodpowiednie słowo - stwierdził. - Moje uczucia

do ciebie nie mają nic wspólnego z uczuciami do znajomych, ciotek i psów.

-

Tobiasie...

Dotknął jej karku, gdzie kilka niesfornych kosmyków wydobyło się spod spinek

przytrzymujących włosy.

-

Pragnę cię, Lavinio. Nie pamiętam, żebym tak bardzo pragnął jakiejś kobiety.

Tak bardzo cię pragnę, że aż ból ściska mi żołądek.

-

Cudownie. Przyprawiam cię o ból żołądka. - Zamknęła oczy, a jej ciało

przebiegł dreszcz. - Zawsze marzyłam, żeby mieć taki fascynujący wpływ na mężczyznę.

-

Anthony mi powiedział, że nie potrafię się odpowiednio zachowywać wobec

kobiet. Może byłoby prościej, gdybyś przestała mówić i pocałowała mnie.

-

Wiesz, jesteś zupełnie niemożliwy.

-

W takim razie doskonale do siebie pasujemy. Ty jesteś najbardziej niemożliwą

kobietą, jaką w życiu spotkałem. Pocałujesz mnie?

Coś zabłysło w jej oczach, może irytacja, a może pasja. Zdjęła ręce z jego ramion i

zarzuciła mu je na szyję. Potem stanęła na palcach i pocałowała go.

Otworzył usta, żeby posmakować jej dzikości, której już zaznał tamtej nocy w

powozie. Zadrżała i objęła go mocniej. Jej pożądanie rozpaliło tlący się w nim ogień.

-

Tobiasie... - Wsunęła palce w jego włosy i pocałowała go namiętnie.

-

Przy tobie czuję się tak, jakbym zażył jakiś silny narkotyk -wyszeptał. - Boję

się, że się już uzależniłem.

-

Och, Tobiasie! - Tym razem jego imię zabrzmiało jak pełen napięcia,

zduszony krzyk.

Objął ją, kładąc dłonie tuż pod piersiami, i podniósł, jednocześnie przyciskając do

siebie. Wydała z siebie cichy, zmysłowy okrzyk, od którego krew mu zawrzała w żyłach.

Niosąc ją, posuwał się naprzód, a ona obsypywała go wilgotnymi, gorącymi pocałunkami.

Doszedł do biurka i posadził Lavinię na jego skraju. Przytrzymując ją, jedną ręką

rozpiął spodnie, a ona objęła jego najintymniejszą część ciała delikatnymi palcami.

Zamknął oczy i zacisnął zęby, jakby chciał opanować szalejący w nim głód. Kiedy

odzyskał kontrolę nad sobą, otworzył oczy i zobaczył zarumienioną z podniecenia twarz

Lavinii i jej drżące ciało.

Rozsunął jej nogi i położył ręce na gładkiej nagiej skórze tuż nad pończochą, potem

przykląkł na jednym kolanie i ucałował wewnętrzną stronę prawego uda. Posuwał się wyżej,

nieubłaganie zmierzając do celu.

- Tobiasie... - Zacisnęła ręce w jego włosach. - Co ty...? Nie, nie, nie możesz mnie tam

całować. Tobiasie, nie wolno...

Zignorował jej protesty. Kiedy końcem języka dotknął najwrażliwszego punktu,

wreszcie przestała mówić. Ostatnie słowa uwięzły jej w gardle.

Wsunął w nią palce i całował ją jeszcze mocniej. Doszła do szczytu w milczeniu,

jakby zabrakło jej oddechu. Czuł, jak jej wnętrze się rozluźnia, wstrząsane serią lekkich

dreszczy.

Kiedy doszła do siebie, wstał i zamknął ją w objęciach, a ona przywarła do niego

bezwładnie.

- Nauczyłeś się tego we Włoszech? - wymamrotała z twarzą ukrytą w jego szyi. -

Powiadają, że nie ma to jak podróż po Europie, żeby pogłębić wszechstronną wiedzę.

Uznał, że Lavinia nie oczekuje odpowiedzi na to pytanie, co było mu bardzo na rękę,

ponieważ nie byłby teraz w stanie prowadzić logicznej rozmowy.

Stanął miedzy jej nogami i położył dłonie na krągłych pośladkach. Uniosła głowę i

uśmiechnęła się. Nie potrafiłby oderwać wzroku od jej oczu, nawet gdyby tego chciał.

- Oczy doświadczonej mesmerystki - wyszeptał. – Chyba mnie zahipnotyzowałaś.

Czubkiem palca dotknęła koniuszka jego ucha, a potem warg. Uśmiechnęła się, a on

dał się oczarować jej mocy.

Był gotów się z nią połączyć.

Już miał wniknąć w jej przytulne ciepło, kiedy zamarł jak rażony gromem, słysząc

skrzypienie otwieranych drzwi frontowych, a potem stłumione głosy w holu.

Lavinia zesztywniała w jego ramionach.

-

Ojejku - wyszeptała w panice. - Tobiasie...

-

Cholera jasna. - Oparł się czołem o jej czoło. - Nic mów mi tylko, że...

-

Zdaje się, że Emeline wróciła trochę wcześniej, niż planowała. - W

narastającej panice usiłowała odepchnąć od siebie Tobiasa. - Musimy natychmiast

doprowadzić się do porządku. Za chwilę tutaj wejdzie.

Trans został przerwany. Tobias cofnął się i niezdarnie zapiął spodnie.

- Nie denerwuj się. Na pewno nic nie zauważy - uspokajał ją.

- Musimy wpuścić tu trochę świeżego powietrza.

Zeskoczyła z biurka, wygładziła spódnicę i podbiegła do okna.

Kiedy je otworzyła, zimny, wilgotny wietrzyk wtargnął do gabinetu. Ogień na

kominku gwałtownie wystrzelił. Tobias był najwyraźniej rozbawiony sytuacją.

-

Może nie zauważyłaś, ale pada deszcz. Odwróciła się na pięcie i

zgromiła go wzrokiem.

-

A właśnie że zauważyłam.

Uśmiechnął się. W tej samej chwili usłyszał w holu znajomy głos.

-

Moim zdaniem, część wykładu pana Halcomba poświęcona ruinom Pompei

była raczej słaba - mówił Anthony.

-

Zgadzam się. Wątpię, czy w swoich badaniach wyszedł poza Muzeum

Brytyjskie.

Lavinia zesztywniała.

-

Co oni sobie wyobrażają? Dobry Boże, jeśli ktoś z sąsiadów widział, jak

wchodzą razem do pustego domu, opinia Emeline będzie zszargana. Całkiem zrujnowana.

-

Ale, Lavinio...

-

Ja się tym zajmę. - Pomaszerowała do drzwi gabinetu i otworzyła je z

rozmachem. - Co się tutaj dzieje?

Anthony i Emeline zatrzymali się w połowie korytarza.

-

Dzień dobry, panie March.

-

Witam, panno Emeline.

Anthony spojrzał czujnie na Lavinię i szwagra.

-

Czy coś się stało, pani Lakę?

-

Zupełnie straciliście zdrowy rozsądek? - zapytała z furią. -Emeline, pan

Sinclair może odprowadzać cię do drzwi, ale co ci przyszło do głowy, żeby zapraszać go do

środka, kiedy nikogo nie ma w domu? Co ty sobie wyobrażałaś?

Widać było, że siostrzenica ma zamęt w głowie.

-

Ależ, Lavinio...

-

A jeśli ktoś z sąsiadów cię widział?

Młodzi ludzie wymienili spojrzenia, a potem w oczach Anthony'ego pojawił się błysk

zrozumienia.

-

Pani pozwoli, że się upewnię, czy ją dobrze zrozumiałem -powiedział chłopak.

- Jest pani zaniepokojona, ponieważ ktoś mógł widzieć, jak wchodzę z panną Emeline do

domu. w którym nie ma nikogo, kto mógłby odgrywać rolę przyzwoitki. Zgadza się?

-

Właśnie o to chodzi. - Lavinia oparła ręce na biodrach. -Dwoje młodych ludzi,

bez ślubu, wchodzących razem do pustego domu? Co sąsiedzi na to powiedzą?

-

Pozwól, że zwrócę twoją uwagę na niewielką lukę w twoim rozumowaniu -

powiedziała cicho siostrzenica.

Ciotka spojrzała na nią groźnie.

- A jakaż to luka?

- Dom nie jest pusty. Jesteś tu ty i pan March i trudno o lepsze przyzwoitki.

Nastąpiła krótka, napięta cisza, podczas której Lavinia analizowała słowa dziewczyny.

Tobiasowi udało się powstrzymać od śmiechu. Zerknął na Lavinię, zastanawiając się,

kiedy wreszcie zaświta jej w głowie, że zareagowała z przesadą.

Nagle przerwane chwile namiętności często miewają taki wpływ na stan nerwów,

pomyślał.

Lavinia zakrztusiła się, poczerwieniała, a potem chwyciła się ostatniej deski ratunku.

-

No, dobrze, ale przecież nie wiedziałaś, że jesteśmy w domu.

-

Owszem, wiedzieliśmy - zapewnił Anthony nieśmiało. -Lokaj lady Wortham

odprowadził Emeline do drzwi. Kiedy otworzyła je własnym kluczem, zobaczyła kapelusz i

rękawiczki Tobiasa oraz pani pelerynę. Zapewniła lady Wortham, że oboje jesteście w domu.

a wtedy ta łaskawie się zgodziła, żebym wszedł do środka z panną Emeline, zanim ona z

córką odjadą.

-

Rozumiem - odrzekła słabym głosem Lavinia.

-

Widzę, że nie słyszałaś podjeżdżającego powozu lady Wortham - stwierdziła

jej siostrzenica. - Nie słyszałaś też, jak mówiłam lady Wortham, że jesteś w domu.

-

No nie. - Lavinia odchrząknęła. - Nic nie słyszeliśmy. Byliśmy w gabinecie,

bardzo zajęci.

-

Na pewno pochłaniały was jakieś wyjątkowo ważne sprawy -powiedział

Anthony z podejrzanie niewinnym uśmiechem. -Robiliśmy dużo hałasu, prawda, panno

Emeline?

-

Bardzo dużo - potwierdziła dziewczyna. - Nie wyobrażam sobie, jak mogłaś

nas nie usłyszeć.

Jej ciotka otworzyła usta, ale nie wydobyły się z nich żadne słowa, więc szybko je

zamknęła. Jej policzki z różowych stały się czerwone.

W oczach Emeline zamigotały figlarne iskierki.

- O czym to rozmawialiście z panem Marchcm? Musiało to być coś niebywale

fascynującego.

Ciotka wzięła głęboki oddech.

- Rozmawialiśmy o poezji - wyrzuciła z desperacją.

21

Lavinia w towarzystwie Joan stała w stosunkowo zacisznej niszy okiennej i

obserwowała salę balową pełną ludzi. Martwiła się o Tobiasa, ale jednocześnie rozsadzało ją

poczucie triumfu. Ponieważ w pierwszej sprawie nic nie mogła poradzić, postanowiła

nacieszyć się sukcesem towarzyskim.

Bal u Colchesterów był spełnieniem jej marzeń, dotyczących wprowadzenia

siostrzenicy w wielki świat. Salę udekorowano w chińskim stylu, wzbogaconym o motywy

etruskie i indyjskie. Wspaniały efekt podkreślały złocenia i liczne lustra. W tym otoczeniu

Emeline wyglądała elegancko i egzotycznie. Miała turkusową suknię od madame Franceski,

ciemne włosy starannie upięte ozdobnymi spinkami.

-

Moje gratulacje - wyszeptała Joan. - Ten młody człowiek, który właśnie

poprosił pani siostrzenicę do tańca, to dziedzic szlacheckiego tytułu.

-

Ma jakiś majątek?

-

Zdaje się, że nawet kilka. Lavinia uśmiechnęła się.

-

Wydaje się bardzo miły.

-

Tak. - Joan przyglądała się tańczącym. - Cale szczęście, że młody Reginald nie

wdał się w ojca. Ale to, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności, wcale nic jest

niespodzianką.

-

Nie rozumiem.

-

Reginald to trzeci, najmłodszy, syn Bollinga. - Uśmiech Joan stał się chłodny.

- Pierwszego znaleziono martwego w uliczce na tyłach domu publicznego. Podobno zastał

zabity przez jakiegoś rzezimieszka, którego nie udało się aresztować.

- Domyślam się, że nie wierzy pani w tę historię?

Joan ledwie dostrzegalnie wzruszyła ramionami.

-

Jego skłonność do bardzo młodych dziewcząt nie była dla nikogo tajemnicą.

Niektórzy wierzą, że zabił go krewny którejś z tych uwiedzionych niewinnych istot, może

starszy brat.

-

Jeśli tak było, to nie żal mi najstarszego syna Bollinga. Co się stało z drugim?

-

Dużo pił i często w poszukiwaniu uciech chadzał do dzielnicy czerwonych

latarni. Pewnej nocy znaleziono go leżącego twarzą w rynsztoku, przed jaskinią gry.

Powiadają, że utopił się w kałuży.

Lavinia wzdrygnęła się.

-

Co za nieszczęśliwa rodzina.

-

Nikt nie przewidywał, że młody Reggie odziedziczy tytuł, a już z pewnością

nie lady Bolling. Kiedy wypełniła obowiązek, dając mężowi dziedzica, a potem jeszcze, na

wszelki wypadek, jednego syna, zajęła się własnymi potrzebami.

-

Znalazła sobie kochanka?

-

Tak.

-

Sugeruje pani, że to ten kochanek jest ojcem Reginalda?

-

Wydaje mi się to całkiem prawdopodobne. Po matce odziedziczył kasztanowe

włosy i ciemne oczy, więc z wyglądu trudno odgadnąć, kto go spłodził. Pamiętam jednak, że

dwaj starsi synowie mieli jasne włosy i oczy.

-

A więc tytuł przejdzie na potomka innego mężczyzny, nie Bollinga?

Lavinia wiedziała, że takie wypadki zdarzają się częściej, niż można przypuszczać. W

wyższych sferach, gdzie małżeństwa zawierano z różnych powodów, ale na pewno nie z

miłości, pewna liczba potomków dochodziła do tytułów i spadków nieco krętymi drogami.

- Szczerze mówiąc, moim zdaniem w tym wypadku to dobrze, że tak się stało -

wyznała Joan. - Mężczyźni z linii Bollinga mają chyba złą krew. Zwykle własne słabości do

prowadzały ich do zguby. Sam Bolling jest beznadziejnie uzależniony od mleczka

makowego. To dziw, że nałóg jeszcze nie doprowadził go do śmierci.

Lavinia zerknęła badawczo na swoją klientkę. Nic była to pierwsza plotkarska

opowieść, jaką od niej tego wieczoru usłyszała. Może to nuda, wynikająca z konieczności

trzymania się razem, skłoniła Joan do zdradzenia wielu plotek i sekretów gości Colchesterów.

Podczas ostatniej godziny Lavinia dowiedziała się więcej o skandalach i szaleństwach w

eleganckim towarzystwie niż przez minione trzy miesiące.

- Jak na osobę, która nie bywa wiele, wydaje się pani doskonale poinformowana o

tym, co się dzieje w najwyższych sferach - stwierdziła ostrożnie Lavinia.

Joan zacisnęła palce na wachlarzu. Zanim skinęła głową, zawahała się na ułamek

sekundy.

-

Mój mąż bardzo starannie zbierał wszelkie informacje i plotki, które, jego

zdaniem, mogły mu się przydać w interesach. Na przykład, bardzo dokładnie przeanalizował

charakter i pochodzenie młodego Colchestera, zanim przyjął oświadczyny o rękę Maryanne.

-

To całkiem naturalne. Zrobiłabym to samo, gdyby jakiś młody człowiek

wykazał zdecydowane zainteresowanie moją siostrzenicą.

-

Lavinio?

-

Słucham.

-

Naprawdę sądzi pani, że to możliwe, by mój mąż przez tyle lat ukrywał przede

mną swoją przestępczą działalność?

Żałosny ton pytania sprawił, że do oczu Lavinii napłynęły łzy. Zamrugała gwałtownie,

żeby powstrzymać ich strumień.

-

Wydaje mi się, że zadał sobie bardzo wiele trudu, żeby zataić przed panią

swoje sekrety, ale zrobił to z miłości do pani. Nie chciał, żeby znała pani prawdę. Pewnie

myślał, że trwając w nieświadomości, będzie pani bezpieczniejsza.

-

Innymi słowy, chciał mnie chronić?

-

Właśnie.

Joan uśmiechnęła się smutno.

- To by było do niego bardzo podobne. Zawsze najpierw troszczył się o dobro żony i

córki.

Z tłumu wyłonił się Anthony z dwoma kieliszkami szampana.

-

Z kim tańczy Emeline? - zapytał nerwowo.

-

Z synem Bollinga. - Lavinia wzięła od niego kieliszek. -Poznał go pan?

-

Nie. - Anthony zerknął przez ramię na tańczących. - Mam nadzieję, że został

jej właściwie przedstawiony?

-

Oczywiście. - Lavinia poczuła litość dla chłopaka. - Proszę się tym zbytnio nie

przejmować. Następnego tańca nie obiecała jeszcze nikomu. Na pewno z przyjemnością da

się panu zaprosić.

Twarz Anthony'ego natychmiast poweselała.

-

Tak pani uważa?

-

Nie mam wątpliwości.

-

Dziękuję, pani Lakę. Jestem bardzo wdzięczny. - Odwrócił się, żeby mieć

lepszy widok na tańczących.

Joan zniżyła głos, tak żeby tylko Lavinia mogła ją usłyszeć.

-

Chyba słyszałam, jak pani siostrzenica obiecała następny taniec panu

Proudfootowi.

-

Biorę za to pełną odpowiedzialność. Powiem, że popełniłam błąd, notując w

karneciku imiona kolejnych partnerów do tańca.

Joan przyglądała się wpatrzonemu w tańczące pary Anthony'emu.

-

Proszę wybaczyć, że nieproszona udzielę pani rady, ale jeśli nie akceptuje pani

pana Sinclaira jako przyszłego męża siostrzenicy, to nie postępuje pani wobec niego fair,

ośmielając go do tańca z nią.

-

Wiem. Nie ma pieniędzy, tytułu ani majątku na wsi, ale muszę pani wyznać, że

bardzo go lubię. W dodatku widzę, że oboje są szczęśliwi w swoim towarzystwie. Zrobię

wszystko, żeby Emeline dobrze się bawiła przez sezon lub dwa i miała sposobność poznać

najróżniejszych odpowiednich dla niej kawalerów. Chcę jednak, żeby na koniec sama podjęła

decyzję.

-

A jeśli wybierze pana Sinclaira?

-

Oboje są bardzo inteligentni. Coś mi mówi, że jeśli zjednoczyliby siły, to nie

głodowaliby w życiu.

Wielki dom był pogrążony w ciemnościach, z wyjątkiem jednej izby w pobliżu

kuchni, w której płonął ogień. Tobias stał ukryty w cieniu na tyłach holu i nasłuchiwał. W

oddali usłyszał stłumiony chichot i śmiech pijanego mężczyzny. Najwyraźniej dwoje

służących znalazło sobie ciekawe zajęcie w jakimś ustronnym pokoju.

Ich obecność w suterenie nie była dla Tobiasa zagrożeniem. Nie miał zamiaru

przeszukiwać okolic kuchni. Człowiek taki jak Neville na pewno nie wykazywał

zainteresowania częścią domu, która pozostawała domeną służby. Na pewno nawet nie

przyszło mu do głowy, żeby swoje tajemnice ukrywać w suterenie, gdzie nigdy sam nie

wchodził.

Tobias posuwał się mrocznym korytarzem. Doszedł do wniosku, że Neville właściwie

nie miał powodu, żeby cokolwiek starannie ukrywać we własnym domu. Dlaczego miałby

sobie zadawać taki trud? Był tu panem i władcą.

Do diabła - szepnęła Lavinia do swej klientki. - Właśnie dostrzegłam w tłumie

Neville'a i jego żonę.

-

To nic dziwnego. - Joan z lekkim rozbawieniem patrzyła na jej zatroskaną

minę. - Już pani mówiłam, że każdy, kto cokolwiek znaczy w towarzystwie, zjawi się tu

dzisiaj, bo inaczej naraziłby się lady Colchester.

-

Nadal nie mogę uwierzyć, że ta przemiła starsza pani, która powitała nas w

drzwiach, może siać taki postrach w towarzystwie.

-

Trzyma wszystkich żelazną ręką. - Joan uśmiechnęła się -Ale chyba lubi moją

córkę i wolałabym, żeby tak pozostało.

A lady Colchester nie chciałaby stracić olbrzymiego posagu, którym Maryanne miała

zasilić kufry Colchesterow, pomyślała Lavinia. Postanowiła jednak nie wspominać o tak

oczywistej sprawie. Im wyższe kręgi towarzyskie, tym stawki w małżeńskiej grze były

większe. Ona chciała dać Emeline posmakować prawdziwego sezonu, w nadziei, że trafi się

młodzieniec, który zapewni siostrzenicy życie bez większych kłopotów finansowych, gdy

tymczasem Joan prowadziła manewry godne operacji wojskowej średniej wielkości państwa.

Neville znów mignął Lavinii w tłumie. Doszła do wniosku, że jego obecność tutaj

powinna ją uspokoić. Przecież to oznaczało, że nie ma go w domu, gdzie przypadkiem mógł

się na niego natknąć Tobias, pochłonięty szukaniem dowodów.

Zastanawiała się, co takiego Neville ma w sobie, że kiedyś udało mu się przyciągnąć

uwagę jej klientki.

-

Wiem, że wygląda jak zatwardziały rozpustnik, wiecznie w pogoni za błahymi

rozrywkami - powiedziała Joan, jakby czytała w jej myślach. - Zapewniam panią jednak, że

kiedy go poznałam, był dziarskim, przystojnym młodzieńcem o niesłychanym uroku.

-

Rozumiem.

-

Powinnam dostrzec w nim chciwość i egoizm, ukryte pod powłoczką ogłady.

Pochlebiam sobie, że jestem kobietą inteligentną. Mówiąc krótko, za późno dostrzegłam jego

prawdziwe oblicze. Nawet teraz trudno mi sobie wyobrazić, że mógł zabić te kobiety.

- Dlaczego?

Brwi Joan zbiegły się w jedną linię; na czole pojawiła się zmarszczka.

-

Należał do ludzi, którzy nie lubią brudzić sobie rąk.

-

Trudno jest zajrzeć w głąb czyjegoś serca, zwłaszcza jeśli jest się bardzo

młodym i niewiele się w życiu doświadczyło. -Lavinia zawahała się. - Czy mogę pani zadać

bardo osobiste pytanie?

-

Słucham?

-

Wiem, że niezbyt często bywa pani w towarzystwie, ale na pewno zdarzają się

rzadkie okazje, kiedy spotyka pani Neville'a w miejscach publicznych. Jak sobie pani wtedy

radzi?

Joan wydawała się szczerze rozbawiona.

- Zaraz się pani tego dowie. Lord i lady Neville'owie właśnie tu idą. Czy przedstawić

was sobie?

Nic.

Sfrustrowany Tobias zamknął księgę z domowymi rachunkami i wrzucił ją do

szuflady biurka. Odstąpił o krok i uniósł wyżej świecę, tak żeby jej światło lepiej rozproszyło

mrok gabinetu. Przeszukał każdy zakątek tego pomieszczenia, ale nie odkrył żadnego

dowodu świadczącego o morderstwie lub spisku.

Neville jednak ukrywał jakieś sekrety, i to gdzieś w tym domu.

Lavinia czuła się dziwnie, wiedząc, że jest przedstawiana mordercy. Nie miała

pojęcia, jak się zachować, więc naśladowała Joan. Chłodny uśmiech i kilka wycedzonych od

niechcenia słówek. Nie mogła jednak nie zauważyć, że Neville ani razu nie spojrzał byłej

kochance w oczy, a i ta starała się na niego nie patrzeć.

Constance, najwyraźniej nieświadoma wspólnej przeszłości Joan i męża, natychmiast

rozpoczęła beztroską rozmowę.

-

Moje gratulacje z okazji zaręczyn córki - powiedziała ciepło. - To doskonała

partia.

-

Oboje z mężem byliśmy bardzo zadowoleni - odrzekła Joan. - Nie mogę

przeboleć, że mój mąż nie zatańczy na ślubie Maryanne.

-

Rozumiem panią. - Oczy Constance zajaśniały współczuciem. - Ale

przynajmniej wiedział, że córka ma zapewnioną przyszłość.

Słuchając tej rozmowy, Lavinia przyglądała się twarzy Neville'a. Nagle zdała sobie

sprawę, że patrzy on na kogoś bardzo nieprzyjemnym spojrzeniem. Odwróciła się dyskretnie

i podążyła za jego wzrokiem.

Coś zacisnęło się kurczowo w jej żołądku, kiedy spostrzegła, że mężczyzna spogląda

na Emeline, stojącą nieopodal z Anthonym w grupce młodych ludzi. Anthony jakby wyczuł

niebezpieczeństwo i spojrzał w jej stronę, a kiedy zobaczył Neville'a, oczy mu się zwęziły.

-

Pani Lake, co za piękna suknia - pochwaliła Constance z uśmiechem. -

Wygląda mi na kreację z pracowni madame Franceski. Jej suknie są zawsze oryginalne,

prawda?

-

Owszem. Domyślam się, że pani też jest jej klientką? -zapytała Lavinia z

wymuszonym uśmiechem.

-

Tak. Od lat korzystam z jej pracowni. - Lady Neville spojrzała na nią z

uprzejmym zainteresowaniem. - Słyszałam, że przyjechała pani z Bath.

-

Owszem.

-

Wiele razy jeździłam tam do wód. To urocze miasteczko, czyż nie?

Lavinia doszła do wniosku, że jeszcze chwila tej idiotycznej konwersacji, a przyjdzie

jej oszaleć. Gdzie podziewał się Tobias? Do tej pory powinien już wrócić na bal.

Na piętrze, gdzie znajdowała się sypialnia Neville'a, nie było słychać śmiechów i

chichotów z sutereny. Tobias postawił świecę na toaletce, a potem szybko i metodycznie

zaczął przeszukiwać szuflady i szafy.

Dziesięć minut później znalazł w wewnętrznej szufladzie jednej z szaf jakiś list.

Podszedł z nim do toaletki, żeby go przeczytać.

List był zaadresowany do Neville'a i podpisany przez Carlisle'a. Wymienione w nim

zostały wydatki i honorarium za zlecenie wykonane w Rzymie.

Tobias zdał sobie sprawę, że patrzy na umowę, która oznaczała wyrok śmierci dla

Bennetta Rucklanda.

Neville wziął żonę pod ramię.

-

Panie nam wybaczą, ale zdaje się, że przy schodach dostrzegłem Benningtona.

Muszę zamienić z nim słowo.

-

Ależ oczywiście - rzekła Joan.

Neville pociągnął za sobą żonę i oboje weszli w tłum gości.

Lavinia wytężyła wzrok, starając się nie stracić ich z oczu. Wkrótce zorientowała się,

że Neville wcale nie zmierza ku schodom. Zostawił żonę przy grupie kobiet, prowadzących

rozmowę w pobliżu wejścia do bufetu, a sam odszedł w najodleglejszy koniec sali balowej.

- Przepraszam za śmiałość - wybąkała. - Ciekawi mnie, czy zaprosiła pani Neville'a z

żoną na zaręczynowy bal córki?

Ku jej zaskoczeniu, Joan parsknęła śmiechem.

- Mąż powiedział mi, że wysyłanie zaproszeń państwu Neville'om nie będzie

konieczne. Z przyjemnością skreśliłam ich z listy gości.

- Rozumiem to doskonale.

-

Cóż, teraz już pani wie, jak się obchodzić w towarzystwie z byłym

kochankiem, który na dodatek może się okazać mordercą.

-

Należy się zachowywać, jakby nigdy nic się nie stało?

-

O, właśnie!

Tobias wsunął list do wewnętrznej kieszeni, zgasił świecę i podszedł do drzwi. Przez

chwilę nasłuchiwał w skupieniu, a kiedy z holu do jego uszu nie dobiegł żaden dźwięk,

wyszedł z sypialni lorda.

Wąska klatka schodowa, przeznaczona dla służby, znajdowała się w odległym końcu

korytarza. Odnalazł ją i ruszył w dół, niczym w głęboką studnię cienia.

Na parterze się zatrzymał i stwierdził, że w suterenie nie rozlegają się już żadne

odgłosy. Widocznie para, którą wcześniej słyszał, albo zapadła w sen, albo znalazła sobie

zajęcie, które nie prowokowało do śmiechów i chichotów. Podejrzewał, że w grę wchodzi

raczej ta druga możliwość.

Właśnie otworzył drzwi do cieplarni, kiedy jakaś postać wyszła z cienia, zalegającego

pod ścianami korytarza. W świetle księżyca błysnął pistolet.

- Złodziej! Stać!

Tobias rzucił się na podłogę, przetoczył przez otwarte drzwi i uderzył o kamienną

donicę. Ból przeszył mu lewą nogę, ale nie był to ból wywołany postrzałem. Odezwała się

stara rana, więc go zignorował.

- Wydawało mi się, że słyszałem kogoś na schodach dla służby.

Pistolet wystrzelił, a stojąca obok gliniana doniczka rozprysnęła się na kawałki. Tobias

natychmiast zakrył twarz ramieniem, żeby chronić oczy.

Człowiek, który strzelał, odrzucił bezużyteczny teraz pistolet i jednym susem

skoczył do cieplarni. Tobias podniósł się i uskoczył w bok, o włos unikając zderzenia.

Znów poczuł dotkliwy ból, a noga ugięła się pod nim tak nagle, że stracił równowagę i

runął jak długi.

- Koniec żartów! - zawołał groźnie mężczyzna.

Tobias uniósł się, chwycił się skraju stołu do robót ogrodniczych, natrafił dłonią na

wielką donicę z rozłożystą paprocią i podniósł ją z wysiłkiem.

Przeciwnik był niespełna dwa kroki od niego, kiedy Tobias cisnął donicę, trafiając go

w ramię i bok głowy. Nieszczęśnik padł bez przytomności jak kłoda.

W cieplarni zapanowała niesamowita cisza. Tobias oparł się o stół i przez chwilę

wytężał słuch. Nie dobiegły go żadne kroki, zaniepokojone głosy czy krzyki o pomoc.

Po jakimś czasie wyprostował się, pokuśtykał do drzwi wychodzących na ogród i

wkrótce dotarł do ulicy. Niestety, w pobliżu nie było żadnego powozu do wynajęcia.

Cholerny pech. Czekał go długi marsz do rezydencji Colchesterów. Dobrze chociaż,

że nie padało.

22

Gdzie on się, u diabła, podział? - Lavinia stanęła na czubkach palców, starając się

spojrzeć ponad głowami tłumu gości. - Nigdzie nie widzę Neville'a. Emeline, widzisz go

gdzieś?

Siostrzenica nie musiała stawać na palcach, żeby mieć dobry widok na salę.

-

Nie. Może poszedł do bufetu.

-

Widziałam go całkiem niedawno, jak rozmawiał z jednym z lokai. - Dłonie

nieprzyjemnie ją zaswędziały. - A teraz zniknął. Może w ogóle wyszedł?

-

A co w tym takiego dziwnego? - zapytała Joan. - Neville na pewno chciał się

tu pokazać tylko na krótki czas. Takie bale są dla większości dżentelmenów niezwykle nudne.

Podejrzewam, że teraz jest już w drodze do jakiejś jaskini gry albo poszedł do domu

publicznego, szukać sobie nowej kochanki.

Oczyma wyobraźni Lavinia zobaczyła plamy krwi na kapturze peleryny Sally.

-

Co za straszna myśl.

-

Proszę się uspokoić. - Joan spoglądała na nią z troską. - Od pół godziny jest

pani bardzo zdenerwowana.

Ponieważ nie mogę przestać się zamartwiać o Tobiasa, pomyślała Lavinia. Nie

zamierzała jednak mówić tego głośno. Niepotrzebnie też martwiła się nagłym zniknięciem

Neville'a. Joan bez wątpienia miała rację co do tego, gdzie udał się znudzony lord.

Niemniej jednak straciwszy z oczu obiekt swoich obserwacji, czuła się bardzo

niepewnie.

Anthony zjawił się przy nich, tym razem ze szklanką lemoniady, którą podał Emeline.

-

Widział pan może w bufecie Neville'a? - zapytała Lavinia, marszcząc czoło.

-

Nie. - Młodzieniec uważnie spojrzał na tłum gości. -W drodze tutaj spotkałem

lady Neville, ale nie jej męża. Powiedziała pani, że będzie go obserwować, kiedy ja pójdę po

lemoniadę.

-

Niestety, zniknął.

Twarz Anthony'ego zastygła, a Lavinia domyśliła się, że jest tak samo zdenerwowany

tym faktem jak ona.

-

Jest pani pewna? - zapytał.

-

Tak, i bardzo mi się to nie podoba - odrzekła cicho. -Dochodzi pierwsza

trzydzieści. Tobias powinien już tu być.

-

Zgadzam się - przytaknął Anthony.

-

Mówiłam mu, że byłoby lepiej, gdyby zabrał pana ze sobą. Młodzieniec skinął

głową.

-

Już pani o tym dziś wspominała, raz czy dwa.

-

On mnie nigdy nie słucha.

-

Jeśli to dla pani jakieś pocieszenie, to Tobias zawsze robi, co chce.

-

To go nie usprawiedliwia. Wspólnie prowadzimy tę sprawę. Powinien brać

pod uwagę moje rady i opinie. Kiedy wreszcie się zdecyduje tu zjawić, usłyszy ode mnie

kilka gorzkich słów prawdy.

Anthony zawahał się.

- Może wstąpił na chwilę do klubu, żeby się naradzić z przyjacielem.

-

A jeśli nie?

-

Nie wolno nam wpadać w panikę. Poszukiwania mogły zająć więcej czasu, niż

Tobias przewidywał. - Chłopak urwał i zmarszczył czoło. - Może wynajmę powóz i podjadę

pod dom Neville'a. Jeśli tam go nie będzie, sprawdzę w klubie.

A więc nie tylko ona wpadała w panikę. Anthony starał się zachować pozory spokoju,

ale i on uległ emocjom.

- Doskonały pomysł - stwierdziła. - Dziś jest tu taki tłum, że na pewno na ulicy

czekają jakieś powozy w nadziei, że trafi się klient.

Anthony najwyraźniej się ucieszył, że podjęła za niego decyzję.

- W takim razie ruszam - oznajmił.

Emeline dotknęła jego rękawa, spoglądając stroskanym wzrokiem.

-

Będziesz ostrożny? - upewniła się.

-

Oczywiście. - Ujął jej dłoń i skłonił się z galanterią. - Nie martw się o mnie,

Emeline. Będę bardzo ostrożny - obiecał i zwrócił się do ciotki dziewczyny. - Jestem pewien,

że nie stało się nic złego.

-

Coś złego może mu się stać dopiero, jeśli się okaże, że zamiast przyjechać

tutaj, skręcił do klubu.

Anthony uśmiechnął się z rozbawieniem i zniknął w tłumie.

-

Naprawdę myśli pani, że panu Marchowi mogło się przydarzyć coś złego w

trakcie tych poszukiwań? - spytała z troską Joan.

-

Sama nie wiem, co myśleć - przyznała Lavinia. - Ale to, że jeszcze go tutaj nie

ma, oraz nagłe zniknięcie Neville bardzo mnie niepokoi.

-

Nie wiem, dlaczego łączy pani te dwa fakty. Przecież Neville nie wiedział, że

pan March zamierza przeszukać jego dom.

-

Neville zniknął po rozmowie z lokajem i właśnie to wydaje mi się podejrzane -

stwierdziła wolno Lavinia. - Wyglądało to tak, jakby otrzymał jakąś wiadomość i natychmiast

na nią zareagował.

-

To czekanie może się okazać nieznośne - odezwała się Emeline. - Musimy coś

zrobić.

-

Owszem - odrzekła stanowczo Joan. - Musimy się zachowywać tak, jakby nie

stało się nic niezwykłego. Obiecała pani następny taniec panu Geddisowi, prawda? Właśnie

do nas idzie.

Dziewczyna jęknęła boleśnie.

-

W tej chwili taniec to ostatnia rzecz, na jaką mam ochotę. Nie będę umiała

prowadzić uprzejmej konwersacji z panem Geddisem, jednocześnie zamartwiając się o

Anthony'ego.

-

Plotka mówi, że Geddis jest wart blisko piętnaście tysięcy funtów rocznie -

oznajmiła sucho Joan.

Słysząc te słowa, Lavinia zakrztusiła się szampanem, a kiedy doszła do siebie,

uśmiechnęła się znacząco do siostrzenicy.

-

Nic ci nie zaszkodzi, jeśli z nim zatańczysz. Właściwie uważam, że to wręcz

konieczne.

-

Dlaczego? - zdziwiła się dziewczyna.

-

Żeby podtrzymać wrażenie, że nic się nie stało, tak jak sugerowała pani Dove.

-Lavinia delikatnie zatrzepotała dłońmi, jakby wyganiała siostrzenicę na parkiet. - No.

zatańcz z nim. Musisz się zachowywać tak, jak się tego oczekuje po młodej damie na balu.

-

Skoro nalegasz. - Emeline zmobilizowała wszystkie siły i przywitała

uśmiechem przystojnego młodzieńca, który właśnie się przed nią zatrzymał i wydukawszy

zaproszenie do tańca, poprowadził ją na parkiet.

Jej ciotka tymczasem przysunęła się do swej klientki.

-

Powiada pani, piętnaście tysięcy rocznie.

-

Tak słyszałam.

Lavinia patrzyła, jak Geddis wiruje po sali z jej siostrzenicą.

- Robi miłe wrażenie. Czy w tej rodzinie jest jakaś zła krew?

-

Nic o tym nie wiem.

-

To dobrze.

-

Wydaje mi się, że ten młody człowiek w rywalizacji z Anthonym nie ma

najmniejszej szansy - stwierdziła Joan.

-

Chyba ma pani rację.

Kiedy kilka minut później walc dobiegł końca, Emeline i jej partner znajdowali się

akurat w odległym końcu sali. Lavinia niecierpliwie zerknęła na maleńki zegarek, przypięty

do balowej torebki.

-

Proszę się uspokoić - nie po raz pierwszy tego wieczoru powiedziała Joan. -

Panu Marchowi na pewno nic nie grozi. Widać, że w takich sprawach ma doświadczenie i

potrafi wyjść cało z opresji.

-

Zdarzało się już, że się przeliczył z siłami - odparła, myśląc o jego bolącej

nodze.

-

Bardzo się pani o niego martwi, prawda?

-

Nie podobał mi się pomysł, żeby przeszukać dom Neville'a. Szczerze mówiąc,

byłam... - Lavinia gwałtownie urwała, kiedy zobaczyła, kto zastąpił drogę Emeline i

Geddisowi. - Cholera jasna!

-

Co się stało? O co chodzi?

-

Pomfrey. Proszę tylko na niego spojrzeć. Chyba namawia Emeline, żeby z nim

zatańczyła.

Joan podążyła za wzrokiem Lavinii.

-

Na to wygląda. - Zacisnęła usta. - Mam nadzieję, że nie jest pijany. Pod

wpływem trunków zachowuje się jak skończony osioł.

-

Sama się o tym przekonałam. Nie mogę dopuścić, żeby wywołał kolejną scenę.

Nie tutaj, w sali balowej lady Colchester. -Energicznie złożyła wachlarz i ruszyła przed siebie.

- Muszę temu zapobiec. Zaraz wracam.

-

Proszę się starać zachować spokój. Zapewniam panią, że lady Colchester nie

dopuści, żeby pod jej dachem wydarzył się jakiś nieprzyjemny incydent.

Lavinia nie odpowiedziała. Przeciskała się przez tłum tak dyskretnie, jak to było

możliwe, co okazało się nie takie proste. Nie było to łatwe. Kilka razy straciła z oczu swój

cel, kiedy drogę zagrodziła jej jakaś tęższa osoba.

Kiedy wreszcie, lekko zdyszana, dotarła do odległego końca sali balowej, zobaczyła,

że siostrzenica już zapanowała nad sytuacją. Pomfrey właśnie odchodził i nawet nie zauważył

przybycia zagniewanej ciotki.

W oczach dziewczyny pojawiło się rozbawienie.

-

Wszystko w porządku. Chciał tylko przeprosić za tamto zdarzenie w teatrze.

-

Bardzo słusznie. - Lavinia zatrzymała się i wbiła gniewny wzrok w plecy

odchodzącego.

Siostrzenica uśmiechnęła się do Geddisa, który najwyraźniej nic z tego wszystkiego

nie rozumiał.

-

Dziękuję panu za taniec.

-

Cała przyjemność po mojej stronie. - Młodzieniec oprzytomniał, skłonił się i

szybko odszedł.

-

Robi miłe wrażenie - stwierdziła Lavinia, spoglądając za nim.

-

Nie rób takiej żałosnej miny - poprosiła ją siostrzenica. -To mnie zawstydza.

-

Chodź, wracamy do alkowy przy oknie. Pani Dove tam na nas czeka. - Poszła

pierwsza skrajem przeznaczonego do tańca parkietu, przeciskając się wśród gości, a Emeline

podążyła tuż za nią.

Kiedy przedarły się przez ostatnią grupę ludzi, stwierdziły, że w alkowie nie ma

nikogo z wyjątkiem lokaja, który z udręczoną miną ustawiał na tacy puste kieliszki.

Lavinia zatrzymała się i natychmiast poczuła, że ogarnia ją przerażenie.

- Pani Dove zniknęła.

-

Na pewno jest gdzieś w pobliżu - uspokajała ją siostrzenica. - Nie odeszłaby,

nie mówiąc ci, dokąd idzie.

-

Mówię ci. że sobie poszła. -Lavinia wskoczyła na najbliższe krzesło. - Nigdzie

jej nie widzę.

Lokaj patrzył na nią zdziwiony.

Emeline odwróciła się i przeszukała wzrokiem tłum.

- Ja też nie mogę jej dostrzec. Może poszła do pokoju karcianego.

Jej ciotka zebrała spódnice, zeskoczyła z krzesła i zwróciła się do lokaja:

-

Widziałeś damę w srebrnoszarej sukni? Stała tutaj jeszcze kilka minut temu.

-

Tak, proszę pani. Przekazałem jej wiadomość i zaraz potem odeszła.

Ciotka i siostrzenica wymieniły spojrzenia i obie doskoczyły do służącego.

- Co to była za wiadomość? - zapytała Lavinia głosem nieznoszącym sprzeciwu.

Nieszczęsny lokaj był najwyraźniej przerażony; na czoło wystąpiły mu krople potu.

- Nie wiem, co to za wiadomość. Była zapisana na karteczce. Nie czytałem jej.

Polecono mi, żebym ją oddał tej pani, więc tak zrobiłem. Przeczytała ją i zaraz poszła.

Lavinia podeszła do niego jeszcze bliżej.

- A kto ci dał tę wiadomość?

Przełknął ślinę i cofnął się o krok. Nerwowo spoglądał to na nią, to na Emeline. W

końcu zwrócił się do Lavinii:

-

Dał mi ją jeden z lokajów, zatrudniony tylko na dzisiaj. Nie znam go. Nie

powiedział też, kto kazał mi ją oddać.

-

Ja sprawdzę tę stronę sali - zwróciła się Lavinia do siostrzenicy. - Ty zajmij

się drugą. Spotkamy się na końcu.

-

Dobrze. - Dziewczyna już chciała odejść.

-

Zaczekaj. - Ciotka chwyciła ją za ramię. - Pod żadnym pozorem nie wychodź

z sali, rozumiesz?

Emeline skinęła głową i szybko zniknęła wśród gości.

Lavinia szła wzdłuż rzędu wychodzących na taras okien. Była w połowie drogi do

bufetu, kiedy przyszło jej do głowy, że będzie miała lepszy widok na wszystko z wewnętrznej

galerii, otaczającej całą salę balową.

Zmieniła kierunek i skierowała się ku schodom. Z determinacją przeciskając się wśród

gości, dostrzegła kilka unoszących się ze zdziwieniem brwi i usłyszała jakieś nieprzyjemne

uwagi, ale większość ludzi po prostu nie zwracała na nią uwagi.

Wchodziła po schodach, z trudem się powstrzymując, żeby nie biec. Kiedy dotarła do

galerii, chwyciła się barierki i spojrzała w dół.

Między setkami lśniących sukien z jedwabiu i satyny nie dostrzegła srebmoszarej

kreacji Joan. Bardzo się starała myśleć logicznie. A jeśli w tej wiadomości było coś, co

skłoniło jej klientkę do opuszczenia bezpiecznej sali balowej?

Podeszła do okien wychodzących na rozlegle ogrody, otworzyła jedno z nich i

wychyliła się. Żywopłoty i krzewy w pobliżu domu były jasno oświetlone światłem

wylewającym się z przeszklonych drzwi, które prowadziły z sali na taras. Iluminacja jednak

nie sięgała daleko. Większość porośniętego gęstą zielenią terenu tonęła w ciemnościach. W

dali majaczył niewyraźny zarys kamiennej budowli, którą lady Colchester poleciła wznieść

jako pomnik na cześć zmarłego męża.

Kątem oka Lavinia zauważyła jakiś nich przy żywopłocie. Szybko odwróciła głowę i

zdążyła spostrzec skraj jasnej jedwabnej sukni. W mroku nie mogła rozróżnić koloru, nie

widziała też twarzy, ale po długim, zdecydowanym kroku samotnie idącej kobiety

zorientowała się, że to jej klientka.

Chciała coś krzyknąć do idącej spiesznie postaci, ale wątpiła, czy Joan usłyszy jej głos

wśród śmiechów i muzyki.

Odwróciła się, spostrzegła wąskie schody na drugim końcu galerii i pomknęła ku nim.

Kiedy już miała schodzić, zobaczyła lokaja z tacą pełną kanapek.

-

Czy tymi schodami zejdę do ogrodu? - spytała go.

-

Tak, proszę pani. Na dole są drzwi.

-

Dziękuję. - Trzymając się poręczy, pobiegła w dół.

Znalazła wspomniane przez lokaja drzwi, otworzyła je i wypadła w chłodną ciemność

nocy. Wokół nie było nikogo. Goście, którzy mieli ochotę zażyć świeżego powietrza, nie

zapuszczali się dalej niż na taras.

Lavinia oszacowała, że jeśli kobieta w jasnej sukni nie zmieni kierunku marszu, to

dotrze do pamiątkowej budowli. Kamienny pomnik wydawał się naturalnym wyborem na

miejsce spotkania w wielkim ogrodzie.

Uniosła spódnice i szybko poszła w stronę budowli, oddalając się coraz bardziej od

światła. Śmiechy i muzyka rozbrzmiewały coraz ciszej, w miarę jak wchodziła głębiej między

ozdobnie przycięte żywopłoty i krzewy. Żwirowana ścieżka skręcała w mrok. Przez cienkie

podeszwy bucików do tańca czuła pod nogami niewielkie kamyki.

Wyszła zza żywopłotu, który był od niej około trzydziestu centymetrów wyższy, i

zobaczyła kolumny pomnika. Jego przestronne wnętrze tonęło w atramentowej ciemności.

Coś się poruszyło przy wejściu do środka i zaraz zniknęło, mignąwszy wielkim czarnym

skrzydłem. Pewnie nietoperz.

Już otworzyła usta, żeby zawołać Joan, ale nie wydobyła z siebie głosu.

To, co wydało jej się skrzydłem nietoperza, mogło być skrajem płaszcza. We wnętrzu

budowli na pewno nie kryła się Joan. Może nawet w ogóle nie była to kobieta, tylko

mężczyzna, który wyznaczył tu sobie schadzkę z jakąś damą.

Kilka sekund stała w cieniu żywopłotu, czując otaczający ją chłód. Nagle gdzieś z

boku dostrzegła błysk światła księżyca na jasnym jedwabiu.

Joan wyłoniła się spomiędzy gęstej zieleni otaczającej budowlę i zatrzymała się pod

jedną z kolumn. Po chwili skierowała się ku mrocznemu wejściu.

Nagle Lavinia zrozumiała wszystko.

-

Nie! Proszę tam nie wchodzić! - zawołała i podbiegła bliżej. Przestraszona

Joan odwróciła się szybko.

-

Co pani tu...

Wtem przy wejściu do budowli coś się poruszyło.

- Proszę uważać! -Lavinia chwyciła swoją klientkę za ramię i odciągnęła ją od

kolumny.

Postać w obszernym płaszczu i kapeluszu wypadła z wnętrza budowli i zniknęła w

ciemnościach ogrodu. Na chwilę światło księżyca wydobyło z mroku jakiś długi metalowy

przedmiot.

- Nawet niech pani nie myśli o pościgu - ostrzegła Joan. - Pan March na pewno nie

pochwaliłby takiego pomysłu.

23

Oczywiście, istnieje tylko jeden powód, dla którego wybiegłam do ogrodu, nie

czekając, żeby panią o wszystkim powiadomić, Lavinio - tłumaczyła znużona Joan. -

Otrzymałam wiadomość, że życie mojej córki znalazło się w niebezpieczeństwie i że

natychmiast muszę się spotkać z posłańcem, żeby się dowiedzieć dalszych szczegółów.

Chyba wpadłam w panikę.

- Nie przyszło pani do głowy, że ta wiadomość to był podstęp, żeby panią wyciągnąć z

sali balowej, gdzie nic pani nie mogło zagrozić? - zapytał Tobias.

Siedząca naprzeciw na obitej aksamitem ławeczce Lavinia spojrzała na niego

gniewnie. Doskonale znał to spojrzenie, ale całkiem je zignorował. Dobrze wiedział, że

przemawia ostrym tonem, ale wcale nie dbał o to, czy pani Dove nie poczuje się czasem

urażona.

Nie był w dobrym nastroju. Kiedy razem z Anthonym wszedł na salę balową i

zobaczył, że Joan i Lavinia zniknęły, był gotów przeczesać cały dom, nie zostawiając

kamienia na kamieniu. To Emeline sprawiła, że nie wywołał skandalu, który długo by jeszcze

wspominano. Dziewczyna wypatrywała z galerii obu kobiet i właśnie dostrzegła je. wracające

z ogrodu.

Tobias natychmiast zabrał je z balu i przywołał elegancki ekwipaż pani Dove. Joan nie

protestowała, kiedy całe towarzystwo w liczbie pięciu osób wsiadło do środka.

Dopiero kiedy wszyscy usadowili się bezpiecznie, Lavinia zdała mu krótkie

sprawozdanie z wydarzeń na sali i w ogrodzie. Chłodna satysfakcja, jaką odczuwał Tobias po

znalezieniu listu w sypialni Neville'a, natychmiast gdzieś wyparowała. W tej chwili myślał

wyłącznie o tym, że pani Dove. wychodząc w środku nocy do ogrodu, nic tylko wystawiła

siebie na niebezpieczeństwo, ale też naraziła zdrowie i życie Lavinii.

Bezwiednie masował nogę, chcąc złagodzić przeszywający ją tępy ból. Elegancki,

doskonale resorowany powóz Joan był dużo wygodniejszy od wynajmowanego, ale miękkie

poduszki nie zdołały złagodzić gniewu Tobiasa.

-

Nie jestem głupia, panie March. - Joan wyjrzała przez okno. - Zdawałam sobie

sprawę, że ta wiadomość może się okazać prowokacją. Ale napisano w niej, że coś grozi

mojej córce. Nie miałam wyboru. Musiałam posłuchać wezwania. Byłam zdesperowana.

-

Zupełnie zrozumiała reakcja - oznajmiła stanowczo Lavinia. - Każda matka

postąpiłaby tak samo. I nie tylko matka. -Spojrzała znacząco na Tobiasa - Co byś zrobił,

gdybyś się dowiedział, że Anthony'emu grozi śmiertelne niebezpieczeństwo?

Anthony wydał z siebie dziwny dźwięk, który brzmiał trochę jak zduszony wybuch

śmiechu.

Tobias miał ochotę zakląć. Odpowiedź na to pytanie była dla wszystkich oczywista. A

co zrobiłby, gdyby ktoś go zawiadomił, że coś grozi Lavinii? Dobrze wiedział co.

Doszedł do wniosku, że nie powinien dłużej dowodzić swojej racji. Lavinia stała

twardo po stronie klientki.

- Wydaje mi się jasne, że Neville zaaranżował te wszystkie wydarzenia dzisiejszego

wieczoru. -Lavinia stanowczym tonem zmieniła temat. - Nie zdziwiłabym się, gdyby się

okazało, że nawet namówił Pomfreya, żeby porozmawiał z Emeline i w ten sposób rozproszył

naszą uwagę.

Dziewczyna ściągnęła brwi i zastanowiła się nad słowami ciotki.

-

Podejrzewasz, że wysłał wiadomości zarówno sam do siebie, jak i do pani

Dove?

-

Wszystko na to wskazuje. To był wspaniały pretekst do wyjścia z balu. Jeśli

ktoś go spyta, to na pewno znajdzie się mnóstwo osób, które zaświadczą, że dostarczono mu

jakieś wezwanie i musiał wyjść.

-

Ale lord Neville wyszedł z domu frontowymi drzwiami -zauważył Anthony.

-

Co wskazuje na to, że jeden z lokai musiał mu przynieść płaszcz i kapelusz -

domyśliła się Lavinia. - Dzięki temu Neville mógł pójść do swojego powozu i zabrać z niego

pogrzebacz czy cokolwiek to było.

Emeline skinęła głową.

-

Tak, to całkiem logiczne. Na pewno bez trudu udało mu się niepostrzeżenie

wślizgnąć do ogrodu Colchesterów. To bardzo duży ogród i pewnie w wielu miejscach da się

przejść przez ogrodzenie.

-

Gdyby jego plan się powiódł i udałoby mu się mnie zgładzić, nikt nie

powiązałby go z morderstwem - powiedziała cicho Joan.

Tobias zauważył, że Lavinia zadrżała lekko, ale wyraźnie.

- Wszystko się zgadza - dorzucił Anthony. -Neville próbował dzisiaj panią zabić. Tak

samo jak zabił te inne kobiety. Pewnie zamierzał wrzucić pani ciało do rzeki, jak to robił z

innymi. Bez trudu dociągnąłby je do powozu.

Joan spojrzała na niego dziwnie.

- Ma pan bardzo bujną wyobraźnię.

- Bardzo przepraszam - odrzekł zawstydzony chłopak.

Joan uśmiechnęła się ironicznie.

- Sama jestem ciekawa, czy zleciłby swojemu zaufanemu artyście wykonanie mojej

maski pośmiertnej. Wyobraźcie sobie tylko, moja twarz znalazłaby się w erotycznej galerii

Huggetta.

Przez chwilę nikt się nie odzywał. Joan spojrzała ponuro na

Tobiasa.

- Wygląda na to, że pan i Lavinia mieliście rację co do tej sprawy. Muszę się zgodzić,

że Neville rzeczywiście jest mordercą i pewnie członkiem tej Błękitnej Izby, o której tyle

mówiliście. Trudno mi uwierzyć, żeby mój mąż stał na czele organizacji przestępczej, ale

żadne inne tłumaczenie nie wydaje się bardziej prawdopodobne. Neville myśli, że za dużo

wiem, i chce mnie uciszyć.

Lavinia usiadła za biurkiem. Anthony przykucnął przed kominkiem, żeby rozpalić

ogień, Emeline zajęła krzesło, a Tobias podszedł do szafki z alkoholami i nalał dwa kieliszki

sherry. Z jego ruchów Lavinia domyśliła się, że noga bardzo mu dokucza. Nic dziwnego;

dzisiejszy wieczór spędził bardzo aktywnie.

-

Wierzycie, że Joan Dove mówi prawdę, twierdząc, że nie wiedziała o drugim

wcieleniu swojego męża? - spytał Anthony, patrząc w przestrzeń.

-

Kto to może wiedzieć. - Tobias postawił jeden kieliszek na biurku przed

Lavinią, a z drugiego pociągnął solidny łyk. -Dżentelmeni z towarzystwa rzadko omawiają

swoje sprawy, finansowe czy jakiekolwiek inne, z własnymi żonami. Jak zauważyła Lavinia,

wdowy często ostatnie się dowiadują o stanie rodzinnego majątku. Na pewno jest możliwe, że

Dove ukrywał przed żoną swoją nielegalną działalność.

-

Ona wiedziała - stwierdziła Lavinia cicho. Gdy wszyscy spojrzeli na nią

zdziwieni, tylko wzruszyła ramionami. - To inteligentna kobieta, kochała go głęboko i łączyły

ich silne więzy. Musiała wiedzieć, albo przynajmniej podejrzewać, że Fielding Dove to

Azure.

-

Zgadzam się. - Emeline skinęła głową.

-

Jeśli nawet tak było, nigdy się do tego nie przyzna - rzekł Tobias.

-

Trudno ją za to winić - odparła Lavinia. - Na jej miejscu zrobiłabym wszystko,

żeby ukryć prawdę.

-

Ze strachu przed plotkami? - zapytał Tobias z lekkim ożywieniem.

-

Nie. Pani Dove doskonale dałaby sobie radę z lawiną plotek.

-

Masz rację.

-

Są inne powody, dla których kobieta zrobi wiele, żeby chronić dobre imię

męża.

Tobias uniósł brew.

-

Na przykład jakie?

-

Miłość, oddanie. - Utkwiła wzrok w stojącym przed nią kieliszku wina. - O

takie powody mi chodzi.

Tobias wpatrzył się w ogień.

- Tak, oczywiście. To są ważne powody.

Znów zapadła długotrwała cisza, którą tym razem złamała Emeline.

- Nie powiedział nam pan, co pan znalazł w domu Neville'a.

Tobias oparł się o gzyms kominka.

- List, który wskazuje na jego udział w zabójstwie Bennetta Rucklanda. Wygląda na

to, że zapłacił Carlisle'owi dużą sumę, żeby ten zamordował w Rzymie Rucklanda.

Anthony cicho gwizdnął.

-

A więc jedna sprawa zakończona.

-

Prawie. - Tobias wypił kolejny łyk sherry.

-

Co chcesz przez to powiedzieć? - Lavinia uniosła brwi. -Co się tutaj dzieje?

Tobias spojrzał na nią w zamyśleniu.

-

Nadszedł czas, żeby opowiedzieć ci coś więcej o korzeniach tej sprawy.

-

Mów dalej. - Oczy Lavinii zwęziły się czujnie.

-

Bennett Ruckland był podróżnikiem i badaczem starożytności. W czasie wojny

wiele czasu spędził w Hiszpanii i Włoszech. Dzięki swojemu zawodowi czasami natrafiał na

bardzo cenne dla Anglii informacje.

- Jakiego rodzaju informacje?

Tobias zakołysał kieliszkiem.

- Zdarzało się, że w trakcie swoich studiów dowiadywał się szczegółów na temat

kursów francuskich statków, słyszał plotki o ruchach wojsk i oddziałów zaopatrzenia.

-

Innymi słowy, był szpiegiem? - upewniła się zaciekawiona Emeline.

-

Tak. - Tobias urwał na krótką chwilę. - Jego kontaktem w Anglii,

człowiekiem, któremu przekazywał informacje, był lord Neville.

-

Ach, tak. - Lavinia znieruchomiała z wrażenia.

-

Wiadomości, które Ruckland przekazywał Neville'owi przy pomocy łańcucha

kurierów, miały trafić do odpowiednich władz. I większość z nich rzeczywiście tam

docierała.

-

Ale nie wszystkie?

-

Nie. Ruckland jednak odkrył prawdę dopiero po wojnie, mniej więcej rok

temu, kiedy wrócił do Włoch, żeby kontynuować badania naukowe. Wtedy to jeden z jego

dawnych informatorów opowiedział mu kilka plotek na temat losów pewnych towarów, które

Francuzi w ostatniej fazie wojny sprowadzali z Hiszpanii. Transport miał dotrzeć do Paryża

tajną drogą, o czym Ruckland się dowiedział i w swoim czasie wysłał wiadomość do

Neville'a.

-

Czy to były jakieś dostawy wojskowe? Tobias potrząsnął

głową.

-

Antyki - wyjaśnił. - Napoleon bardzo lubił takie rzeczy.

Na przykład, kiedy najechał na Egipt, przywiózł ze sobą grupę uczonych, żeby

zbadali tamtejsze dzieła sztuki i ruiny.

-

O tym wszyscy wiedzą. Między tymi obiektami znajdował się kamień z

Rosetty, który teraz szczęśliwie należy do nas -przypomniał Anthony.

-

Opowiadaj dalej - ponagliła Lavinia. -Jakie antyki zawierał transport, o którym

wspomniałeś?

-

Było tam wiele cennych rzeczy. Między innymi kolekcja wysadzanych

drogimi kamieniami przedmiotów, którą ludzie Napoleona znaleźli ukrytą w hiszpańskim

klasztorze.

-

I co się stało?

-

Transport drogich kamieni i antyków zniknął w drodze do Paryża - ciągnął

Tobias. - Ruckland myślał, że Neville załatwił przejęcie transportu i przekazanie go do

Anglii. No i w zasadzie tak się stało.

-

Co przez to rozumiesz? - dociekała Lavinia.

-

Cenne antyki zniknęły, tak jak to było zaplanowane. Ale w zeszłym roku we

Włoszech, po rozmowie z informatorem, Ruckland zaczął podejrzewać, że Neville ukradł ten

transport dla siebie. Zaczął badać tę sprawę. Jedno pytanie prowadziło do drugiego.

Lavinia nabrała głęboko powietrza i wolno je wypuściła.

-

Ruckland natrafił na informacje na temat Błękitnej Izby, tak?

-

Właśnie. Nie zapominaj, że był doświadczonym szpiegiem. Wiedział, jak

prowadzić śledztwo. Miał też siatkę informatorów, która mu została jeszcze z czasów wojny.

Poruszył kilka omszałych kamieni i znalazł kłębowisko żmij.

Przełknęła łyk sherry.

-

A wśród tych żmij był lord Neville?

-

Ruckland dowiedział się, że Neville nie tylko ukradł kilka transportów

cennych ładunków, ale również kilkakrotnie zdradził ojczyznę, sprzedając Francji informacje

wojskowe.

-

Neville był zdrajcą?

-

Tak. Dzięki powiązaniu z Błękitną Izbą utrzymywał też ścisłe kontakty z

przestępcami. On również miał swoich informatorów. Kilka miesięcy temu dowiedział się, że

Ruckland bada jego działalność i może dotrzeć do prawdy. Zawarł umowę z innym członkiem

Błękitnej Izby, Carlisle'em, w celu pozbycia się Ruckianda. - Tobias zacisnął szczęki. - To

zlecenie kosztowało Neville'a dziesięć tysięcy funtów.

Lavinia ze zdziwienia rozchyliła usta.

-

Dziesięć tysięcy! Za zabicie człowieka? Ależ to majątek! Oboje wiemy, że

pierwszy lepszy bandzior w każdym większym mieście Europy, włączając w to Rzym,

popełniłby morderstwo za garść miedziaków.

-

Tc dziesięć tysięcy nie było przeznaczone na pokrycie kosztów morderstwa -

spokojnie wyjaśniał Tobias. - To była premia, wypłacona z powodu delikatnej sytuacji, w

jakiej znajdował się Neville. Carlisle wiedział, że jego zleceniodawca zapłaci każde pieniądze

za milczenie.

-

Oczywiście - wyszeptała Lavinia. - Jeden przestępca szantażował drugiego.

Co za ironia losu, prawda?

-

Być może - zgodził się Tobias. – Neville’owi na pewno bardzo ulżyło, kiedy

sprawa została załatwiona. Ruckland nie żył, a on mógł przystąpić do wykonania swojego

planu, który zakładał przejęcie tego, co zostało z Błękitnej Izby.

Anthony zwrócił się do Lavinii:

-

Neville nie wiedział jednak, że Ruckland powiadomił o swoich podejrzeniach

pewnych wysoko postawionych dżentelmenów. Kiedy został zamordowany, panowie ci

natychmiast się domyślili, że nie była to śmierć przypadkowa.

-

Ha! - Lavinia uderzyła dłońmi w biurko i spojrzała ponuro na Tobiasa. -

Wiedziałam. Wiedziałam, że chodzi tu o coś więcej, niż mi powiedziałeś. Tak naprawdę

Neville nigdy nie był twoim klientem, tak?

-

Cóż - odparł Tobias z namysłem. - Zależy, jak na to spojrzeć.

Pogroziła mu palcem.

- Nawet sobie nie wyobrażaj, że uda ci się wykręcić od szczerej odpowiedzi. Kto ci

zlecił śledztwo w sprawie śmierci Rucklanda?

-

Pewien człowiek o nazwisku Crackenburne. Lavinia zwróciła się do

siostrzenicy:

-

A nie mówiłam, że pan March prowadzi podwójną grę?

- Tak, ciociu Lavinio - odrzekła dziewczyna z uśmiechem. - Coś na ten temat

wspominałaś.

Lavinia znów spojrzała na Tobiasa.

-

Jak zetknąłeś się z Neville'em?

-

Kiedy wkrótce po śmierci Carlisle'a zaczęły krążyć plotki o pamiętniku lokaja,

dostrzegłem w tym szansę zarzucenia sieci na Neville'a. Zwróciłem się do niego, jako

człowiek prowadzący rozliczne interesy, i opowiedziałem o tych niebezpiecznych plotkach.

Zaoferowałem, że za opłatą znajdę dla niego ten pamiętnik.

-

Bardzo chciał go dostać w swoje ręce - wyjaśnił Anthony. -Nie wiedział

dokładnie, co w nim jest, ale bał się, że przez te zapiski zostanie zdemaskowany.

-

Podejrzewam, że wkrótce po tym, jak zatrudnił mnie do znalezienia

pamiętnika, sam otrzymał list od Holtona Felixa -powiedział Tobias. - Znalazł adres Felixa,

tak samo jak ty czy ja, Lavinio, i pierwszy dotarł do szantażysty. Zamordował go i zabrał

pamiętnik.

-

Nie mógł ci jednak tego powiedzieć, więc pozwolił, żebyś ciągnął śledztwo, a

kiedy doszedł do wniosku, że nadeszła odpowiednia pora. wysłał ci informację, gdzie znaleźć

zwęglone resztki - podsumowała Lavinia.

- Właśnie tak.

Spojrzała mu w oczy.

- Tobiasie, kiedy lord Neville wróci dzisiaj do domu. dowie się, że wtargnął tam jakiś

intruz, Służący, z którym się biłeś, powie mu o tym.

-

Niewątpliwie.

-

Będzie cię podejrzewał. Może dojść do wniosku, że za dużo wiesz. Musisz

natychmiast doprowadzić tę sprawę do końca. Bezzwłocznie. Jeszcze dzisiaj.

-

To niesamowite, że o tym mówisz. - Dopił wino i odstawił kieliszek. - Właśnie

to zamierzam zrobić.

24

Lampa gazowa oświetlała drzwi domu publicznego. Krąg słabego światła prawie nie

rozpraszał gęstej mgły. Tobias stał ukryty w cieniu i czekał, aż drzwi się otworzą.

Wreszcie w progu ukazał się Neville. Zatrzymał się, postawił szeroki kołnierz i zszedł

po schodach na ulicę, rozglądając się na prawo i lewo. Woźnica powozu, otulony grubym

wielowarstwowym płaszczem, siedział milczący i nieruchomy.

Tobias wyszedł z ukrycia, podszedł do Neville'a i zatrzymał się kilka kroków od

niego. Uważał, żeby nie wejść w krąg światła rzucanego przez gazową lampę.

-

Widzę, że dostałeś moją wiadomość - odezwał się.

-

Co, do cholery... - Neville drgnął gwałtownie i nerwowo się odwrócił. Ręka

sama powędrowała mu do kieszeni płaszcza. Kiedy rozpoznał Tobiasa, rozluźnił się nieco. -

March, przestraszyłeś mnie. Nie wiesz, że w tej części miasta lepiej nie podkradać się do

człowieka od tyłu, bo można zarobić kulkę.

-

Stoję daleko, a oświetlenie jest bardzo słabe, więc wątpię, czy pana pistolet

trafiłby w cel, zwłaszcza że musiałby pan strzelać przez materiał płaszcza.

Neville popatrzył na niego spode łba, ale nie wyjął ręki z kieszeni.

-

Dostałem twoją wiadomość, ale myślałem, że spotkamy się w klubie. O co

chodzi? Masz jakieś wiadomości? Znalazłeś człowieka, który zamordował Felixa i zabrał

pamiętnik?

-

Ta gra zaczyna mnie męczyć - oznajmił Tobias. - Zresztą nie ma pan już wiele

czasu na gierki.

Neville spojrzał groźnie.

-

Człowieku, o czym ty mówisz?

-

To już koniec. Nie będzie więcej morderstw.

-

O co ci chodzi? Oskarżasz mnie o morderstwo?

-

O kilka morderstw. Włącznie z zamordowaniem Bennetta Rucklanda.

-

Rucklanda? - Neville cofnął się o krok. Wyszarpnął rękę z kieszeni i oczom

Tobiasa ukazał się pistolet. - Zwariowałeś. Nie miałem nic wspólnego z jego śmiercią. Kiedy

zginął, byłem tu, w Londynie. Mogę to udowodnić.

-

Obaj wiemy, że kazał go pan zamordować. -Tobias zerknął na wymierzony w

siebie pistolet i znów spojrzał na twarz Neville'a. - Kiedy dziś wróci pan do domu, dowie się,

że podczas pana nieobecności wtargnął do niego jakiś intruz.

Neville zmarszczył czoło, a potem jego oczy z gniewu zrobiły się okrągłe jak spodki. -

Ty!

-

Owszem, ja. Znalazłem pewien list, który jest świetnym dowodem przeciwko

panu.

-

List? - powtórzył Neville oszołomiony.

-

Zaadresowany do pana i podpisany przez Carlisle'a. Jest w nim zwięzłe

podsumowanie pańskiego zlecenia.

-

Nie. To niemożliwe. Absolutnie niemożliwe -rzekł Neville, po czym krzyknął

do woźnicy: - Ej, ty tam! Na koźle! Wyjmij pistolet i miej tego typa na oku. On mi grozi.

-

Tak jest, proszę pana. - Woźnica odchylił połę płaszcza i światło lampy odbiło

się od lufy pistoletu.

Broń w ręce Neville'a przestała drżeć. Poczuł się pewniej, kiedy zobaczył, że woźnica

jest gotów go bronić.

-

Pokaż mi ten list, który jakoby znalazłeś - warknął.

-

A tak z ciekawości... - Tobias zignorował żądanie. - Ile zarobił pan na handlu z

Francuzami podczas wojny? Ilu ludzi zginęło, bo pan sprzedał informacje Napoleonowi? Co

się stało z klejnotami, które ukradł pan z hiszpańskiego klasztoru?

-

Nic mi nie udowodnisz. Nic. Próbujesz mnie przestraszyć. Nie ma dowodów

na moje układy z Francuzami. Wszystkie zostały zniszczone, włącznie z listem, który niby

znalazłeś. Jego już nie ma.

Tobias uśmiechnął się lekko.

-

Oddałem go pewnemu wysoko postawionemu dżentelmenowi. Bardzo się nim

zainteresował.

-

Nieprawda.

-

Niech mi pan powie, naprawdę pan wierzył, że przejmie kontrolę nad Błękitną

Izbą jako Azure?

W Neville'u coś pękło; dłużej już nie hamował furii.

-

Niech cię piekło pochłonie, March! Ja już jestem Azure!

-

To pan zamordował Fieldinga Dove'a, prawda? Ta nagła choroba podczas

wizyty w wiejskiej posiadłości? Pewnie trucizna?

-

Musiałem się go pozbyć. Po zakończeniu wojny zaczął prowadzić własne

dochodzenie. Nie wiem, jak wpadł na trop moich układów z Francuzami, ale kiedy się o tym

dowiedział, po prostu się wściekł.

-

To znaczy, że chociaż prowadził organizację przestępczą, w głębi serca był

lojalnym Anglikiem. Nie przekroczył granicy zdrady?

Neville wzruszył ramionami.

- Nie zapominaj, że w czasie wojny nie miał nic przeciwko temu, żebyśmy z

Carlisle'em wykorzystali pewne sposobności inwestycyjne, które same wchodziły nam w

ręce. Można zarobić wiele pieniędzy, dostarczając wojsku broń, sprzęt, zboże i kobiety. No i

te transporty kradzionego złota i klejnotów, które można było przejąć, jeśli się miało

odpowiednie informacje.

-

Interes to interes. Ale Azure nie tolerowałby sprzedaży tajemnic państwowych

wrogowi. Odkrył, czego się pan dopuścił.

-

Tak. - Neville mocniej ścisnął pistolet. - Na szczęście odpowiednio wcześniej

się dowiedziałem, że chce mnie zlikwidować, i zacząłem działać. Nie miałem wyboru,

musiałem się go pozbyć, i to szybko. To była kwestia przetrwania.

-

Ach, tak.

-

Działałem z zaskoczenia. Dove nie wiedział, że ostrzeżono mnie o jego

planach względem mojej osoby. Mimo to dziesięć czy piętnaście lat temu nie byłoby tak

łatwo się go pozbyć. Azure się starzał. Tracił czujność.

-

Naprawdę się panu wydawało, że da sobie radę z taką dużą organizacją?

Neville wyprostował się dumnie.

-

Teraz jestem Azure. Pod moim dowództwem Błękitna Izba stanie się o wiele

potężniejsza niż za rządów Dove'a. Za parę lat będę najpotężniejszym człowiekiem w

Europie.

-

Napoleon miał podobne ambicje. Widzi pan, do czego go to doprowadziło?

-

Nie popełnię jego błędu i nie wdam się w politykę. Będę się trzymał

interesów.

-

Ile kobiet pan zabił? Lord Neville zesztywniał.

-

Wiesz o tych dziwkach?

-

Wiem, że starał się pan uporządkować swoje sprawy, więc uznał za konieczne

zamordować kilka niewinnych kobiet.

-

Akurat. Ładne mi niewinne. To były prostytutki. Nie miały rodzin. Nikt nawet

nie zauważył, że zginęły.

-

Nie chciał pan, żeby tak całkiem zniknęły, prawda? Zostawiał pan sobie po

nich pamiątki, niczym trofea myśliwskie. Jak się nazywa artysta, u którego zamawiał pan

figury woskowe do sekretnej galerii Huggetta? Neville roześmiał się skrzekliwie.

-

Wiesz o galerii figur? Bardzo zabawne, prawda? Muszę przyznać, że imponuje

mi twoja dokładność. Nie wiedziałem, że jesteś taki dobry w swoim fachu.

-

Nie musiał ich pan zabijać. Dla człowieka o pańskiej pozycji nie były żadnym

zagrożeniem. Nikt by ich nie słuchał. Słowo dżentelmena przeważyłoby nad słowem

prostytutki.

-

Nie mogłem sobie pozwolić na żadne ryzyko. Niektóre z tych latawic były

zbyt sprytne i źle się to dla nich skończyło. Niewykluczone, że udało im się czegoś o mnie

dowiedzieć, kiedy utrzymywałem z nimi stosunki. - Neville wykrzywił usta. -Mężczyzna

czasami robi się gadatliwy, kiedy wypije trochę wina i znajdzie się w towarzystwie młodej

kobiety z temperamentem, która zrobi wszystko, żeby go zadowolić.

-

Nie udało się panu uciszyć wszystkich. Miał pan jakieś wieści od Sally?

-

Dziwce udało się wymknąć, ale jeszcze się znajdzie. Nie może wiecznie się

ukrywać.

-

Nie tylko jej udało się uciec przed panem. Joan Dove również przeżyła próbę

zamachu na swoje życie.

Usłyszawszy te słowa, Neville zamilkł na dłużej, jeszcze mocniej zaciskając dłoń na

rękojeści pistoletu.

-

Więc o niej też wiesz? Rzeczywiście, kopałeś bardzo głęboko. Tak głęboko, że

udało ci się wykopać swój własny grób.

-

Słusznie się jej pan obawia. W przeciwieństwie do innych, to bystra,

wpływowa i doskonale strzeżona kobieta. Dziś w nocy zachowała się nieostrożnie. Niemal

udało się panu jej dopaść, ale drugi raz nie popełni tego błędu.

Neville stęknął z niesmakiem.

- Joan nie różni się niczym od tamtych. Kiedy z nią skończyłem, już była dziwką, i to

niezbyt dobrą. Znudziła mnie po kilku miesiącach. Nie wierzyłem własnym oczom, kiedy

Dove się z nią ożenił. Mając taki majątek i władzę, mógł sobie wybrać bogatą pannę z

najlepszego domu.

-

Kochał ją.

-

Tak, była jego jedyną prawdziwą słabością. Rozumiesz, że właśnie dlatego

muszę się jej pozbyć. Ich małżeństwo trwało dwadzieścia lat i bardzo możliwe, że w tym

czasie dotarło do niej, kim jest jej mąż. Zakładam, że wie bardzo dużo o działalności Błękitnej

Izby.

-

Nie ma pan już czasu, żeby martwić się o to, co wie Joan Dove - oznajmił

Tobias. - Dla pana sprawa jest skończona. A teraz, jeśli pan pozwoli, mój współpracownik i

ja pójdziemy w swoją stronę.

-

Współpracownik?

- Tu jestem! - zawołał cicho Anthony. - Na koźle.

Neville krzyknął ochryple i odwrócił się tak gwałtownie, że niemal stracił równowagę.

Już miał wymierzyć pistolet w nowy cel, ale znieruchomiał, widząc broń w dłoni

Anthony'ego.

Tobias wyjął pistolet z kieszeni płaszcza.

-

Zdaje się, Neville, że ma pan dwa wyjścia - powiedział cicho. - Może pan

wrócić do domu i tam zaczekać, aż złożą panu wizytę pewni ludzie, którzy w czasie wojny

zajmowali bardzo wysokie stanowiska w armii. Może pan też jeszcze tej nocy uciec z

Londynu i nigdy nie wracać.

-

Interesujący wybór, prawda? - Broń w ręku Anthony'ego ani drgnęła.

Neville zatrząsł się w bezsilnym gniewie. Jego wzrok biegał od jednego do drugiego

wymierzonego weń pistoletu.

-

Sukinsyn - bełkotał prawie niezrozumiale. - Oszukałeś mnie, od samego

początku chciałeś mnie zniszczyć.

-

Nie działałem sam - odrzekł Tobias.

-

Nie ujdzie ci to na sucho. - Głos Neville'a się trząsł. – Stoję na czele Błękitnej

Izby. Mam większą władzę, niż sobie wyobrażasz. Każę cię za to zabić.

- Może i bym się przejął tymi słowami, gdyby nie to, że wiem, że jutro będzie pan już

martwy albo w drodze do Francji.

Neville krzyknął coś niezrozumiale w bezrozumnym gniewie, a potem odwrócił się i

uciekł w ciemność nocy, dudniąc obcasami po bruku.

Anthony spojrzał na szwagra.

-

Będziemy go ścigać?

-

Nie. - Tobias schował pistolet do kieszeni. - Teraz niech się o niego martwi

Crackenbume.

Anthony spojrzał tam, gdzie przed chwilą w ciemnościach zniknął lord Neville.

-

Kiedy mu mówiłeś, jaki ma wybór, zapomniałeś o jednej możliwości.

Większość dżentelmenów w jego sytuacji przyłożyłaby sobie lufę pistoletu do skroni, żeby

uchronić rodzinę przed skandalem aresztowania i procesu sądowego.

-

Jestem pewien, że przyjaciele Crackenbume'a, którzy go jutro odwiedzą,

przedstawią mu takie wyjście jako propozycję nie do odrzucenia.

Crackenburne opuścił gazetę, kiedy Tobias usiadł w fotelu naprzeciw.

- Nie było go w domu, kiedy Bains i Evanstone złożyli mu rano wizytę. Powiedziano

im, że lord Neville wyjechał do swojej wiejskiej posiadłości.

Tobias uniósł brwi, słysząc w głosie starszego pana posępną nutę. Spojrzał mu w oczy

i spostrzegł w nich zimny, stalowy błysk, który niewielu zauważało, dając się zwieść pozie

dobrotliwego, roztargnionego staruszka,

Tobias wyciągnął nogi w stronę ognia.

- Proszę się uspokoić. Coś mi mówi, że Neville wkrótce znów się pojawi.

-

Do diabła. Od początku nie podobał mi się twój plan, żeby się rozmówić z nim

osobiście. Dlaczego uznałeś za konieczne, żeby ostrzec tego drania?

-

Już mówiłem, że dowody przeciw niemu były bardzo wątłe. Jeden list, do

którego by się pewnie nie przyznał, twierdząc, że ktoś dokonał fałszerstwa. Chciałem

usłyszeć potwierdzenie naszych przypuszczeń z jego własnych ust.

-

No cóż, usłyszałeś wyznanie winy, ale za to go teraz zgubiliśmy. Niedługo się

pewnie dowiemy, że mieszka w Paryżu, Rzymie czy Bostonie. Wygnanie to nie jest

wystarczająca kara za takie zbrodnie. Zdrada i morderstwo! Dobry Boże, ten człowiek to

diabeł wcielony.

-

To już koniec sprawy - rzekł Tobias. - Tylko to się liczy.

25

Niewielki domek za starym magazynem wyglądał tak, jakby go nie używano od lat.

Nieodmalowany, z szarymi od brudu oknami, wydawał się niemal całkowitą ruiną. Jedyną

oznaką, że ktoś tu regularnie zaglądał, był zamek w drzwiach, zupełnie wolny od rdzy.

Lavinia zmarszczyła nos, czując mocny nieprzyjemny odór bijący od doków i rzeki.

Opary spowijające stare magazyny wydzielały odrażającą woń. Spojrzała na mały

rozpadający się budyneczek.

- Jesteś pewien, że to tutaj? - zapytała.

Tobias spojrzał na plan, naszkicowany przez Huggetta.

-

To jest koniec ulicy. Dalej nie można już iść, chyba że do rzeki. To musi być

ten adres.

-

Cóż, w porządku.

Była bardzo zaskoczona, kiedy wcześniej Tobias stanął w jej drzwiach i oznajmił, że

dostał wiadomość od Huggetta. List był krótki i zwięzły.

Panie M.

Obiecał Pan zapłacić za wszelkie informacje dotyczące pewnego artysty, trudniącego

się rzeźbieniem w wosku. Proszę, jak najszybciej odwiedzić miejsce zaznaczone na planie.

Zdaje się, że obecny lokator będzie mógł udzielić odpowiedzi na Pańskie pytania. Może Pan

przesłać obiecaną zapłatą na adres mojego biura.

Z poważaniem P. Huggett

Tobias złożył list i podszedł do drzwi.

-

Otwarte - stwierdził i wyjął pistolet z kieszeni. - Stań z boku. Lavinio.

-

Wątpię, żeby Huggett skierował nas w pułapkę. - Mimo to posłuchała swego

towarzysza i odsunęła się w lewo, żeby nie być celem dla kogoś, kto mógł się czaić we

wnętrzu domku. -Za bardzo zależy mu na zapłacie, którą mu obiecałeś.

-

Też tak sądzę, ale nie zamierzam więcej ryzykować. Doświadczenie mi

podpowiada, że w tej sprawie nic nie jest takie, jak się na pierwszy rzut oka wydaje.

Włącznie z tobą, Tobiasie March, pomyślała Lavinia. Ty jesteś najbardziej

zaskakującą niespodzianką.

Przywarł do ściany, a potem otworzył drzwi. W środku panowała cisza i rozchodził

się nieprzyjemnie znajomy odór śmierci.

Lavinia ciaśniej otuliła się pożyczoną od siostrzenicy peleryną.

- O, do diabła. Miałam nadzieję, że nic będzie już więcej zwłok.

Tobias zajrzał do środka i opuścił pistolet. Po chwili schował broń do kieszeni,

oderwał się od ściany i wszedł do środka. Lavinia niechętnie podeszła bliżej drzwi.

- Nie musisz tu wchodzić - powiedział Tobias, nie odwracając się.

Starała się nie wdychać woni śmierci.

-

Czy to lord Neville?

-

Tak.

Tobias wszedł głębiej do środka, skręcił w lewo i zniknął w mroku.

Stanęła w progu, ale nie posunęła się dalej. Z tego miejsca widziała wystarczająco

dużo. Tobias przykucnął przy ciemnym zarysie skulonej na podłodze postaci. Głowa Neville’a

spoczywała w kałuży zaschniętej krwi. Przy jego prawej ręce leżał pistolet. W powietrzu

zabrzęczała mucha.

Lavinia szybko odwróciła wzrok i spostrzegła w rogu pomieszczenia jakiś duży

niekształtny przedmiot nakryty brezentem.

-

Tobiasie.

-

O co chodzi? - Zerknął na nią, unosząc brwi. - Mówiłem, że nie musisz tutaj

wchodzić.

-

Tam w rogu coś jest. I chyba wiem co.

Weszła do izby i zbliżyła się do tajemniczego obiektu. Tobias milczał; w skupieniu

patrzył, jak odrzuca na bok brezentową plandekę.

Ich oczom ukazała się niedokończona woskowa rzeźba. Wstępnie wymodelowane

figury kobiety i mężczyzny w trakcie lubieżnego aktu seksualnego wykazywały niewątpliwe

podobieństwo do rzeźb w przeznaczonej tylko dla panów galerii Huggetta. Twarz kobiety nie

była wykończona.

Na stojącej obok ławie leżały starannie ułożone narzędzia służące do rzeźbienia.

Wypalone węgle w kominku świadczyły o tym, że ktoś rozpalał tu ogień, żeby zmiękczyć

wosk.

- Odpowiednie zakończenie, prawda? -Tobias wstał, starając się uniknąć bólu nogi.

-Morderca i zdrajca ginie z własnej ręki.

- Na to wygląda. A tajemniczy artysta?

Tobias przyjrzał się niedokończonej pracy.

- Podejrzewam, że nie dostanie już więcej zamówień na rzeźby nadające się do

nietypowej galerii Huggetta.

Lavinia wzdrygnęła się.

-

Ciekawa jestem, jak Neville trzymał w szachu tego artystę. Może to była jedna

z jego kochanek?

-

Zdaje się, że nigdy nie poznamy odpowiedzi na to pytanie. Może to i lepiej.

Mam już dość tej całej sprawy i z chęcią o niej zapomnę.

A więc to nareszcie koniec. - Niebieskozłoty dywan stanowił piękne tło dla smukłej

postaci Joan Dove. - Z dużą ulgą przyjmuję tę wiadomość.

-

Pan March rozmawiał ze swoim klientem, a ten zapewnił go, że zrobi

wszystko, żeby nie dopuścić do skandalu. W pewnych kręgach rozgłosi się, że Neville poniósł

ostatnio poważne straty finansowe i w ataku depresji odebrał sobie życie. Nie będzie to łatwe

dla jego żony i rodziny, ale lepsze takie plotki niż pogłoski o zdradzie i morderstwach.

-

Zwłaszcza kiedy się okaże, że sytuacja finansowa lorda Neville'a nie była taka

zła, jak mu się wydawało, kiedy targnął się na własne życie - wyszeptała Joan. - Coś mi

mówi, że lady Neville nie będzie już taka zrozpaczona, kiedy się dowie, jaki majątek nadal

posiada.

-

Nie wątpię w to. Klient pana Marcha dał też do zrozumienia, że skandal

zostanie wyciszony z innych powodów niż tylko ochrona rodziny i żony lorda. Wygląda na

to, że pewnym dżentelmenom na wysokich stanowiskach nie zależy na rozgłaszaniu

wiadomości o tym, jak to w czasie wojny zostali wywiedzeni w pole przez zdrajcę i

sprzedawczyka. Chcą udawać, że ta sprawa wcale nie miała miejsca.

-

Tego właśnie można się spodziewać po dżentelmenach na wysokich

stanowiskach, prawda?

Lavinia uśmiechnęła się bezwiednie.

- Rzeczywiście.

Jej klientka cicho odchrząknęła.

- A plotki o tym, że mój mąż stał na czele przestępczego imperium?

-

Według pana Marcha odeszły wraz z Neville'em. Pani Dove wyraźnie się

rozpogodziła.

-

Dziękuję.

-

Nie ma za co. Zawsze staram się działać dyskretnie.

-

A wie pani, nigdy bym nie powiedziała, że Neville odważy się przystawić

sobie pistolet do skroni. -Joan sięgnęła po imbryk z herbatą. - Nawet po to. żeby ratować

honor swojego nazwiska.

-

Nigdy nie wiadomo, jak zachowa się człowiek w sytuacji ekstremalnej.

-

To prawda. - Joan z gracją nalała herbatę do filiżanek. -Domyślam się, że ci

wysoko postawieni panowie wywarli wielki nacisk na Neville'a.

-

Ktoś niewątpliwie to zrobił. - Lavinia wstała i wygładziła rękawiczki. - A więc

to koniec sprawy. Proszę mi wybaczyć, ale muszę już iść.

-

Lavinio - zatrzymała ją gospodyni.

-

Słucham?

Siedząca na kanapie Joan przyglądała się bacznie Lavinii.

-

Jestem wdzięczna za wszystko, co pani dla mnie zrobiła.

-

Zapłaciła mi pani pełne honorarium, a na dodatek poleciła mnie swojej

krawcowej. Czuję się w pełni wynagrodzona za swoje wysiłki.

-

Mimo to uważam się za pani dłużniczkę - z naciskiem oznajmiła Joan. - Jeśli

kiedyś będę się pani mogła jakoś odwdzięczyć, mam nadzieję, że nie zawaha się pani zwrócić

z tym do mnie.

-

Do widzenia, Joan.

Kiedy następnego dnia po nią przyszedł, czytała poezje Byrona.

Zaprosił ją na spacer po parku, a ona natychmiast się zgodziła. Zamknęła tomik,

wzięła kapelusz, płaszcz i razem wyszli z domu.

Nie rozmawiali, dopóki nie dotarli do ukrytej wśród zieleni gotyckiej ruiny. Usiadł

obok niej na kamiennej ławce i zapatrzył się w wybujałe parkowe krzewy. Mgła się

rozproszyła, zaświeciło słońce i temperatura stała się całkiem znośna.

Zastanawiał się, od czego zacząć, ale to Lavinia odezwała się pierwsza.

- Odwiedziłam ją dzisiaj rano. Spokojnie przyjęła ostatnie wiadomości. Bardzo mi

dziękowała za ocalenie życia, no i, oczywiście, wypłaciła mi honorarium.

Tobias wsparł ramiona na kolanach i splótł dłonie.

- Crackenburne dopilnuje, żeby przesłano mi zapłatę na mój rachunek bankowy.

- Zawsze miło jest otrzymać wynagrodzenie na czas.

Tobias spoglądał na kolorowe kwiaty i jasnozielone liście zdziczałego ogrodu.

-

To prawda.

-

Teraz to już naprawdę koniec. - Nic nie odpowiedział. Zerknęła na niego

kątem oka. - Czy coś się stało?

-

Sprawa Neville'a jest zakończona, to fakt. Ale niektóre sprawy między nami

nie zostały doprowadzone do końca.

-

Co masz na myśli? - Oczy Lavinii zwęziły się czujnie. -Jeśli jesteś

niezadowolony z zapłaty od swojego klienta, to już twoje zmartwienie. To ty zawierałeś

umowę z Crackenburne'em. Chyba nie oczekujesz, że się z tobą podzielę swoim honorarium.

Tego było zbyt wiele. Tobias chwycił Lavinię za ramiona.

-

Do diabła, nie chodzi mi o pieniądze. Zamrugała kilka razy, ale nie starała

mu się wyrwać.

-

Jesteś pewien? - spytała.

-

Jak najbardziej.

- A więc jakież to sprawy, twoim zdaniem, nie zostały doprowadzone do końca?

Zacisnął dłonie na jej zgrabnych ramionach, zastanawiając się nad właściwymi

słowami.

-

Wydaje mi się, że dobrze nam się współpracowało -powiedział w końcu.

-

Świetnie, prawda? Zwłaszcza jeśli weźmiesz pod uwagę, że musieliśmy

rozwiązywać bardzo trudne problemy. Chociaż na pewno pamiętasz, że z początku raczej

nam nie szło.

-

Masz na myśli spotkanie przy zwłokach Holtona Felixa?

-

Chodziło mi raczej o tę noc, kiedy zniszczyłeś mój niewielki antykwariat w

Rzymie.

-

Moim zdaniem, wtedy nastąpiło zwykłe nieporozumienie. Ale w końcu

wszystko sobie wyjaśniliśmy i doprowadziliśmy sprawy do porządku, prawda?

Oczy jej rozbłysły.

-

Można tak powiedzieć. W rezultacie tego zwykłego nieporozumienia

musiałam sobie szukać nowego zawodu. Ale przyznam, że teraz życie stało się dla mnie o

wiele bardziej interesujące.

-

To właśnie o twoim nowym zawodzie chciałem dzisiaj porozmawiać - rzekł

Tobias. - Domyślam się, że chcesz nadal prowadzić swój interes, mimo moich ostrzeżeń?

-

Jak najbardziej - zapewniła go. - To niesłychanie stymulująca i ciekawa praca,

nie mówiąc już o tym, że przynosi niezłe dochody.

-

W takim razie w przyszłości może znów dojść do takiej sytuacji, że

współpraca ze mną bardzo ci się przyda.

-

Tak uważasz?

-

Sądzę, że możemy być dla siebie bardzo użyteczni.

-

Jako wspólnicy?

-

Właśnie. Proponuję, żebyśmy zastanowili się nad współpracą, jeśli w

przyszłości nadarzy się ku temu okazja. - Bardzo chciał uzyskać od niej jakąś konkretną,

pozytywną odpowiedź.

-

Hm, wspólnicy, powiadasz - odrzekła obojętnym tonem.

Ta kobieta doprowadzi ranie kiedyś do szału, pomyślał, ale udało mu się zapanować

nad emocjami.

-

Zastanowisz się nad moją propozycją?

-

Zastanowię się nad nią bardzo głęboko. Przyciągnął ją do

siebie.

- Ta odpowiedź na razie mi wystarczy - wyszeptał jej wprost do ucha.

Ujęła dłońmi jego twarz.

-

Wystarczy ci?

-

Tak. Ale ostrzegam, że spodziewam się odpowiedzi twierdzącej. Będę się o to

starał.

Rozwiązał tasiemki jej kapelusza i odłożył go na bok. Po kolei zsunął skórkowe

rękawiczki z jej dłoni, podniósł do ust nadgarstki i ucałował gładką skórę.

Wypowiedziała jego imię tak cicho, że ledwie je usłyszał, a potem zanurzyła palce we

Włosach Tobiasa i pocałowała go w usta. Przyciągnął ją mocniej i natychmiast poczuł, jak w

jej ciele budzi się namiętna reakcja. Przywarła do niego, budząc w nim nienasycony głód.

Położył się na kamiennej ławce i wciągnął Lavinię na siebie. Uniosła spódnice, żeby

mógł nacieszyć się widokiem jej nóg w bardzo kobiecych pończoszkach. Rozwiązała mu fular

i rozpięła guziki koszuli, a kiedy położyła dłonie na jego nagiej piersi, głęboko wciągnął

powietrze.

-

Lubię cię dotykać - powiedziała. Schyliła się i pocałowała go w ramię. - Od

razu wtedy czuję przypływ energii.

-

Lavinio. - Wyjął spinki z jej włosów i usłyszał, jak upadają na kamienną

podłogę.

Przez chwilę okrywała jego pierś pocałunkami, budząc w nim myśli, które, przelane

na papier, mogłyby się okazać całkiem niezłą poezją.

Kiedy zadrżała w jego ramionach, stoczył się wraz z nią z ławki na ziemię i poczuł,

jak obejmuje go szczupłymi, zgrabnymi nogami. Już nie miał ochoty pisać wierszy. Doszedł

do wniosku, że żadne słowa nie oddadzą tego. co się teraz dzieje w jego sercu.

Poruszyła się wolno i uniosła głowę.

-

Czy to miałeś na myśli, mówiąc, że będziesz się starał o twierdzącą odpowiedź

na propozycję współpracy?

-

Mmm, tak. - Wsunął dłonie w jej płomienne splątane włosy. - Mam nadzieję,

że ten argument cię przekonał.

Uśmiechnęła się. a on poczuł się tak. jakby za chwilę miał utonąć w jej

uwodzicielskich oczach.

- Tak, to, co tu zaprezentowałeś, było dość przekonujące. Jak już mówiłam,

zastanowię się nad twoją propozycją.

26

Lavinia krytycznie przyglądała się swojemu odbiciu w lustrze przymierzalni.

-

Nie sądzi pani, że dekolt jest trochę za głęboki? Madame Francesca

zmarszczyła czoło.

-

Jest taki, jak trzeba. Dyskretnie zwraca uwagę na pani biust.

-

Powiedziałabym, że raczej mało dyskretnie.

- Nonsens. To bardzo dyskretne zwrócenie uwagi na to, co trzeba. - Madame

Francesca poprawiła wstążkę zdobiącą stanik. - Ponieważ pani biust nie jest zbyt imponujący,

zaprojektowałam suknię tak, żeby raczej zostawiała pole do domysłów, a nie odpowiadała na

wszystkie pytania.

Lavinia z pełnym wahania namysłem bawiła się srebrnym wisiorkiem u szyi.

-

Jest pani pewna, że tak będzie dobrze?

-

Jak najbardziej. W tych sprawach może mi pani zaufać. -Madame Francesca

spojrzała groźnie na młodą szwaczkę, która przykucnęła na podłodze obok Lavinii. - Non,

non, non, Molly! Nie przyjrzałaś się uważnie mojemu szkicowi. Na skraju sukni ma być tylko

jeden rząd kwiatów, nie dwa. Dwa to dla pani Lake o wiele za dużo. Zbytnio by ją

przytłaczały. Przecież widzisz, że nie jest zbyt imponującego wzrostu.

-

Tak, proszę pani - wymamrotała Molly, starając się nie połknąć trzymanych w

ustach szpilek.

-

Przynieś mój szkicownik - poleciła jej szefowa. - Jeszcze raz pokażę ci

projekt.

Dziewczyna szybko wstała i wybiegła. Lavinia przyjrzała się sobie w lustrze.

-

Jestem za niska i mam za mały biust. Doprawdy, madame, dziwię się, że w

ogóle poświęca mi pani czas.

-

Robię to oczywiście ze względu na panią Dove. - Madame Francesca

dramatycznym gestem przyłożyła dłoń do obfitego biustu. -To jedna z moich

najważniejszych klientek. Zrobiłabym wszystko, żeby ją zadowolić. - Puściła oczko do

Lavinii. - Poza tym pani figura jest wyzwaniem dla moich krawieckich umiejętności.

Molly wróciła, dźwigając ciężki tom szkiców. Szefowa wzięła księgę i zaczęła

przerzucać kartki.

Lavinia dostrzegła szkic znajomej zielonej sukni balowej.

-

Chwileczkę. Czy to jest suknia zaprojektowana dla pani Dove na bal

zaręczynowy jej córki?

-

Ta? - Krawcowa z satysfakcją spojrzała na własne dzieło. -Owszem.

Przepiękna, czyż nie?

Lavinia przyjrzała się szkicowi z wielką uwagą.

- Widzę tu dwa rzędy różyczek. Nie trzy. Szkic został zmieniony. Usunęła pani jeden

rząd kwiatów, prawda? Widzę ślad po gumce.

Madame Francesca ciężko westchnęła.

- Nadal twierdzę, że przy tak eleganckiej figurze pani Dove mogła sobie pozwolić na

trzy rzędy. Ale ona była nieugięta i kazała jeden usunąć. Co można zrobić, kiedy tak ważna

klientka się uprze? Nie ma wyjścia, trzeba ulec. W końcu zmieniłam projekt.

Przejęta Lavinia poczuła zimny dreszcz strachu. Odwróciła się szybko i poleciła

krawcowej:

-

Niech mi pani pomoże wydobyć się z tej sukni. Muszę natychmiast wyjść i

pilnie z kimś porozmawiać.

-

Ależ pani Lake, nie dokończyłyśmy przymiarki.

-

Proszę zdjąć ze mnie suknię. - Lavinia zmagała się z haftkami gorsetu. -

Dokończymy następnym razem. Czy mogę prosić o kartkę papieru i ołówek? Chcę wysłać

wiadomość do mojego... eee... wspólnika.

Znów zaczęło padać i trudno było o powóz do wynajęcia. Droga na Half Crescent

Lane zajęła jej niemal trzy kwadranse.

Lavinia zatrzymała się przed drzwiami galerii pani Vaughn, uniosła rączkę kołatki i

głośno zapukała. Muszę się upewnić, pomyślała. Nie można znów popełnić jakiegoś błędu.

Zanim wraz z Tobiasem doprowadzi tę skomplikowaną sprawę do prawdziwego końca,

porozmawia z osobą, która od początku miała rację.

Zdawało jej się, że upłynęły całe wieki, zanim głuchawa gospodyni otworzyła drzwi.

Zmrużyła oczy i spojrzała na gościa. "" - Tak?

- Czy pani Vaughn jest w domu? Muszę z nią natychmiast porozmawiać. To bardzo

ważne.

Gospodyni wyciągnęła rękę.

- Trzeba kupić bilet - oznajmiła gromko.

Lavinia jęknęła zrezygnowana i sięgnęła do sakiewki. Znalazła kilka monet i wsunęła

je w spracowaną dłoń kobiety.

-

Oto zapłata. Proszę powiedzieć pani Vaughn, że przyszła Lavinia Lakę.

-

Zaprowadzę panią do galerii. - Gospodyni poprowadziła ją mrocznym

korytarzem, zanosząc się rechotliwym śmiechem. -Pani Vaughn zaraz do pani przyjdzie.

Zatrzymała się przed drzwiami do galerii i otworzyła je z przesadnym rozmachem.

Lavinia znalazła się w ciemnej sali, a drzwi zamknęły się za nią z trzaskiem. Usłyszała

stłumiony rechot, zanikający w głębi korytarza.

Chwilę stała, żeby przyzwyczaić wzrok do panującego wokół mroku. Czuła się bardzo

niewyraźnie i przypomniała sobie, że podobnych odczuć doznała podczas pierwszej wizyty

tutaj. Rozejrzała się, starając się uspokoić przyspieszone bicie serca.

Sala wyglądała niemal tak samo jak za pierwszym razem. Realistyczne woskowe

figury majaczyły wokół niej, zastygłe w trakcie najróżniejszych czynności. Minęła

mężczyznę w okularach, który w fotelu czytał gazetę, i podeszła do fortepianu.

Przy klawiaturze siedziała jakaś postać, wpatrująca się uważnie w nuty. Był to jednak

mężczyzna, ubrany w staromodne bryczesy. To woskowa rzeźba, nie pani Vaughn udająca

jedną ze swoich prac, doszła do wniosku Lavinia. Może artystka za każdym razem udaje inną

postać?

- Pani Vaughn? - Krążyła między figurami, zaglądając w ich twarze. - Jest pani tutaj?

Wiem, że lubi pani płatać takie figle. Sama dałam się za pierwszym razem nabrać, ale dzisiaj

nic mam na to czasu. Chcę się z panią skonsultować w sprawach zawodowych. - Żadna z

figur się nie poruszyła. - To bardzo pilne -ciągnęła Lavinia. - Moim zdaniem, to może być

kwestia życia i śmierci.

Zerknęła na postać stojącą przed kominkiem. Jakaś nowa figura. Nie widziała jej

podczas uprzedniej wizyty. Przedstawiała kobietę w kuchennym fartuchu i wielkim czepku,

którego falbanki przysłaniały profil. Stała lekko pochylona, z pogrzebaczem w dłoni, jakby

chciała poruszyć nim węgle w wygasłym kominku.

To nie pani Vaughn, stwierdziła Lavinia. Za wysoka i za szczupła.

- Proszę, pani Vaughn, niech się pani ujawni, jeśli pani tu jest. Nie mogę tu długo

zostać. - Lavinia obeszła kanapę i zatrzymała się jak wryta na widok postaci leżącej twarzą

do podłogi. - Dobry Boże!

Od razu wiedziała, że to nie jest przewrócona woskowa rzeźba. Przerażenie zaparło jej

dech w piersi.

- Pani Vaughn.

Opadła na kolana, zdjęła rękawiczki i przyłożyła dłoń do szyi kobiety. Z ulgą wyczuła

bijący puls.

Pani Vaughn żyła, tylko leżała bez przytomności. Lavinia skoczyła na równe nogi i

rzuciła się do drzwi, żeby wezwać pomoc, i wtedy jej wzrok zahaczył o figurę przy kominku.

Nagle poczuła, że z przejęcia robi jej się sucho w gardle.

Na butach figury dostrzegła błoto.

Przez chwilę nie mogła oddychać. Żeby wyjść z tej długiej, wąskiej sali, musiała

przejść obok figury przy kominku. Jeśli się do niej zbliży, znajdzie się w zasięgu

pogrzebacza. Krzyk na nic się nie zda, ponieważ gospodyni domostwa była przygłucha.

Jedyną nadzieję stanowił Tobias. Jeśli otrzymał wiadomość na czas, wkrótce powinien się tu

zjawić. Tymczasem trzeba jakoś rozproszyć uwagę zabójczym.

- Widzę, że dotarła tu pani przede mną - powiedziała cicho Lavinia. - Jak to się pani

udało, lady Neville?

Postać przy kominku drgnęła i gwałtownie się wyprostowała. Constance lady Neville

odwróciła się ku niej z pogrzebaczem w dłoni, uśmiechając się szeroko.

- Nie jestem głupia. Wiedziałam, że nadal stanowi pani potencjalne zagrożenie.

Kazałam jednemu ze swoich ludzi panią śledzić. - Constance zastąpiła jej drogę do drzwi. –

Dopadł chłopaka, którego wysłała pani z wiadomością do pana Marcha. Dobrze mu zapłacił i

chłopak przekazał mu wiadomość, a on z kolei przyniósł ją mnie. Niech się pani nie pociesza

fałszywą nadzieją. Żadna pomoc nie nadejdzie.

Lavinia cofnęła się za kanapę i położyła dłoń na wisiorku pod szyją.

-

A więc to pani? To pani dzieło? To pani jest tym tajemniczym artystą.

Widziałam pani prace w galerii Huggetta. Bardzo niezwykłe.

-

Niezwykłe? - Kobieta spojrzała na nią pogardliwie. -W ogóle nic zna się pani

na sztuce. To wspaniałe dzieła.

Lavinia mocniej szarpnęła wisiorek i udało jej się zerwać go z szyi. Wyciągnęła go

przed siebie tak, że błyszczące srebro pochwyciło blade smugi światła, rozjaśniające mroczną

salę.

- Takie wspaniałe jak ten błyszczący wisiorek? – zapytała cichym, spokojnym głosem.

- Prawda, że ładny? Proszę zobaczyć, jak się skrzy. Taki błyszczący. Błyszczący. Błyszczący.

Constance roześmiała się nieprzyjemnie.

-

Wydaje się pani. że za ten wisiorek kupi sobie pani życie? Jestem bardzo

bogata. Mam szkatułki pełne o wiele cenniejszej biżuterii. Nie chcę pani wisiorka.

-

Bardzo się błyszczy, prawda? - Lavinia wolno kołysała wisiorkiem, który

kreślił łuk w powietrzu, skrząc się i migocąc. -Dała mi go matka. Jest taki błyszczący.

Constance zamrugała.

-

Już pani mówiłam, że nie interesują mnie tanie błyskotki.

-

Pani figury są niezwykłe, ale brakuje im tego realizmu, jaki osiąga pani

Vaughn.

-

Głupia kobieto. Co ty możesz wiedzieć o sztuce? - Po twarzy Constance

przebiegł grymas wściekłości. Zerknęła na kołyszący się wisiorek i zmarszczyła czoło, jakby

srebrzyste błyski ją irytowały. - Moje rzeźby są o wiele lepsze niż te przyziemne figury. W

przeciwieństwie do pani Vaughn nic waham się ukazywać najciemniejszych ludzkich pasji.

-

To pani wysłała tę woskową scenkę do pani Dove, prawda? Dopiero dzisiaj się

tego domyśliłam, kiedy zobaczyłam u krawcowej szkic tej zielonej sukni. W swojej pracy

opada się na oryginalnej wersji szkicu, nie na gotowej sukni. Była pani klientką madame

Franceski i miała okazję go zobaczyć. Nie widziała pani sukni w ostatecznej wersji, ponieważ

nie zaproszono pani na bal zaręczynowy. Gdyby tam pani była, wiedziałaby, że suknię

zdobiły dwa rzędy różyczek, nie trzy.

- To już nie ma żadnego znaczenia. Joan Dove to dziwka, nie lepsza niż jego inne

kobiety. Ona też zginie.

Constance podeszła bliżej.

Lavinia spazmatycznie chwyciła powietrze, ale nadal kołysała wisiorkiem, nie

zmieniając rytmu.

- To pani przyczyniła się do otrucia Fieldinga Dove'a, prawda? - spytała łagodnym,

kojącym głosem.

Zabójczyni spojrzała na wisiorek i odwróciła wzrok. Jakby nie mogła nic na to

poradzić, znów powiodła za nim oczami.

-

Wszystko zaplanowałam, każdy szczegół. Zrobiłam to dla Wesleya. To

wszystko było dla niego. Potrzebował mnie.

-

Ale mąż nigdy nie docenił pani inteligencji i niezłomnej lojalności, tak?

Lekceważył panią. Ożenił się z panią dla pieniędzy i od początku zdradzał panią z innymi

kobietami.

-

Zaspokajały tylko jego żądze, nie liczyły się wcale. Ważne było to, że Wesley

mnie potrzebował. Rozumiał to. Byliśmy wspólnikami.

Lavinia skrzywiła się i niemal zgubiła rytm. Skup się, głupia, od tego zależy twoje

życie, zganiła się w duchu.

-

Rozumiem. - Wisiorek nadal kołysał się monotonnie. -Byliście wspólnikami.

Ale to pani była mózgiem tej spółki.

-

Tak. To ja wykryłam, że Fielding Dove bada działalność Wesleya podczas

wojny. Widziałam, że Dove się starzeje i słabnie. Zrozumiałam, że nadszedł czas, żeby

działać. Po śmierci Dove'a nic już nie stało na drodze mojego męża. Trzeba było tylko

uporządkować kilka spraw. Zawsze załatwiałam za niego takie rzeczy.

-

Ile jego kochanek pani zamordowała?

-

Dwa lata temu wreszcie zdałam sobie sprawę, że trzeba się pozbyć tych

dziwek. - Constance spojrzała z wściekłością na kołyszący się wisiorek. - Odnalazłam je.

chociaż nie było to łatwe. Dotychczas zrobiłam porządek z pięcioma.

-

Wykonała pani te figury, żeby uczcić sprawnie popełnione morderstwa?

-

Musiałam pokazać światu prawdę na temat tych kobiet. Użyłam swojego

talentu, żeby zademonstrować, że dla kobiet, które stają się dziwkami, w końcu zostaje tylko

ból i cierpienie. Nie ma namiętności, poezji, rozkoszy, tylko ból.

-

Ale ostatnia się pani wymknęła, prawda? - dociekała Lavinia. ~ Jak to się

stało? Popełniła pani błąd?

-

Nie popełniłam żadnego błędu! - krzyknęła gniewnie lady Neville. -Jakaś

głupia posługaczka zostawiła na podłodze kubeł z mydlinami. Poślizgnęłam się i upadłam, a

ta dziwka uciekła. Wcześniej czy później jej dopadnę.

-

A kto pani służył jako model do postaci mężczyzny? -zapytała spokojnie.

Constance spojrzała na nią pustym wzrokiem.

-

Model do postaci mężczyzny? Lavinia miarowo kołysała

wisiorkiem.

-

Twarz mężczyzny jest zawsze taka sama. Kto to jest?

- Tata. - Constance zamachnęła się pogrzebaczem na wisiorek, jakby chciała go strącić

na podłogę. - To tata sprawia tym dziwkom tyle bólu. - Jeszcze raz usiłowała sięgnąć

czubkiem pogrzebacza do wisiorka. - On sprawiał mi ból. Rozumiesz? Tak bardzo przez

niego cierpiałam.

Lavinia jeszcze dwa razy musiała uchylić się przed pogrzebaczem. Rozmowa szła w

złym kierunku. Należało zmienić temat.

- Wszystko szło dobrze, dopóki Holton Felix nic dopadł pamiętnika i nie zaczął

szantażować wymienionych w nim ludzi - powiedziała.

- Felix dowiedział się z tych zapisków, że Wesley był członkiem Błękitnej Izby. -

Constance nieco się uspokoiła i wodziła oczami za wisiorkiem. - Musiałam go zabić. To było

dość łatwe. Znalazłam tego głupca kilka dni po tym, jak przysłał mi pierwszy list.

-

Zabiła go pani i zabrała pamiętnik.

-

Zrobiłam to, żeby chronić męża. Wszystko robiłam dla niego.

Gdy lady Neville bez ostrzeżenia zamachnęła się pogrzebaczem, Lavinia rzuciła się w

tył, o włos unikając uderzenia. Haczykowaty koniec wbił się w głowę stojącej obok figury,

całkowicie ją zniekształcając.

Lavinia szybko skryła się za postacią nieśmiałej kobiety z wachlarzem. Tak osłonięta,

wyciągnęła ramię w bok i znów zaczęła kołysać wisiorkiem.

Constance patrzyła na błyszczącą ozdobę z wyraźną irytacją. Starała się odwrócić

wzrok, ale jej spojrzenie samo biegło ku srebrzystym błyskom. Lavinia wiedziała, że

przeciwniczka nie zapadła w całkowity trans, ale wahadłowy ruch wisiorka bardzo ją

rozprasza.

-

Dopiero po przeczytaniu pamiętnika dowiedziała się pani, że pani Dove i pani

mąż byli kiedyś kochankami, tak? Z pani punktu widzenia to zmieniało całą sytuację. Mogła

pani lekceważyć pozostałe kochanki, ale tego romansu nie potrafiła mu pani wybaczyć.

-

Inne się nie liczyły. - Constance zbliżyła się do Lavinii. -To były tanie dziwki.

Brał je z domu publicznego, zabawiał się z nimi chwilę, a potem odsyłał na ulicę. Ale Joan

Dove to inna sprawa.

-

Dlatego że była żoną przywódcy Błękitnej Izby?

-

Tak. Jest bogata, wpływowa i wie wszystko, co wiedział Azure. Kiedy

przeczytałam pamiętnik, natychmiast zrozumiałam, że Wesley nie będzie mnie potrzebował,

jak już zastąpi Azure'a i stanie na czele Błękitnej Izby.

-

Myślała pani, że wybierze Joan?

-

Mogła mu dać wszystko, co kiedyś należało do Azure'a. Jego kontakty, układy,

sposoby prowadzenia operacji finansowych, samą Błękitną Izbę. - Głos Constance przeszedł

w zawodzący szloch. - A co ja mu mogłam dać? W dodatku Wesley kiedyś jej pożądał, tak

jak nigdy nie pożądał mnie.

-

Więc zadecydowała pani, że ona też musi zginąć.

- Gdyby ją zdobył, mnie by już nie potrzebował.

Constance znów wymierzyła cios pogrzebaczem. Tym razem też celowała w wisiorek.

Lavinia pchnęła na nią figurę kobiety z wachlarzem i pogrzebacz wbił się w wosk, a rzeźba

runęła na podłogę.

- Chciałam też, żeby cierpiała, jak ja przez nią cierpiałam - wyszeptała lady Neville,

wodząc wzrokiem za wisiorkiem. - Dlatego wysłałam do niej scenę jej własnej śmierci, żeby

sobie na nią popatrzyła i poznała, co to strach. -Wyciągnęła pogrzebacz z woskowej czaszki i

znów uniosła nad głowę, gotowa do zadania ciosu.

Lavinii wydało się, że tym razem jej ruchy są powolniejsze.

-

Dlaczego zabiła pani męża? - Cofała się wolno, wyciągnąwszy ramię w bok,

żeby namacać potencjalne przeszkody.

-

Nie miałam wyboru. Wszystko zniszczył. - Constance chwyciła pogrzebacz

oburącz. - Głupiec. Głupi, kłamliwy człowiek. - Jej pierś unosiła się i opadała rytmicznie,

wzrok wędrował ku twarzy Lavinii i zaraz wracał do wisiorka. -Tobias March zastawił na

niego pułapkę, a on dał się w nią złapać. Byłam w domu, kiedy tamtej nocy wrócił po

rozmowie z Marchem. Dostał jakiegoś nerwowego ataku. Polecił kamerdynerowi, żeby

spakował jego rzeczy, mówił, że chce uciec za granicę.

Lavinia natrafiła czubkami palców na fortepian i zatrzymała się.

- Bała się pani, że wszystkie pani wysiłki pójdą na marne.

- Udawałam, że pomagam mu w ucieczce. Pojechałam z nim do doków, skąd jakiś

jego znajomy miał go zabrać na pokład statku. Zaproponowałam Wesleyowi, żebyśmy

zaczekali w tym małym domku.

-

I tam go pani zastrzeliła.

-

Nic innego nie mogłam zrobić. Wszystko zniszczył. -Twarz Constance

wykrzywiła się w dzikim grymasie. - Chciałam wymierzyć mu cios pogrzebaczem, jak

tamtym dziwkom, ale wiedziałam, że to musi wyglądać na samobójstwo. Nic innego nie

przekonałoby Marcha i pozostałych, że to koniec sprawy.

-

Teraz zamierza pani zostać panią Błękitnej Izby?

-

Tak. Ja będę Azure'em. - Constance wpatrzyła się w wisiorek.

-

Oczywiście, że pani będzie. Oczywiście.

Gwałtownym, niespodziewanym ruchem Lavinia rzuciła wisiorek w stronę najbliższej

figury, a Constance powiodła za nim wzrokiem.

Korzystając ze sposobności, Lavinia chwyciła stojący na pianinie świecznik i cisnęła

nim w lady Neville. trafiając ją w skroń. Morderczyni krzyknęła, pogrzebacz wypadł jej z

ręki, a ona osunęła się na kolana. Objęła rękami głowę i zaczęła głośno zawodzić.

Lavinia ominęła nieprzytomną panią Vaughn. wskoczyła na kanapę, przeskoczyła

przez jej oparcie i pobiegła ku drzwiom.

Kiedy tylko dotknęła gałki, drzwi same się otworzyły i zobaczyła przed sobą Tobiasa.

Jego mina nie wróżyła nic dobrego.

-

Co, u diabła... - Chwycił ją w ramiona i spojrzał w głąb sali. Constance nadal

klęczała, głośno szlochając.

-

A więc to ona? - zapytał cicho Tobias.

- Tak. Sądziła, że są z mężem wspólnikami. W końcu go zabiła, ponieważ wydawało

jej się, że Neville chce zerwać z nią umowę.

27

Wiedziała. że jej nie kocha, ale myślała, że łączy ich coś ważniejszego i trwalszego -

tłumaczyła Lavinia.

-

Więź metafizyczna? - Joan z lekką pogardą uniosła brwi. -Z mężczyzną o

naturze Neville'a? Biedaczka, rzeczywiście musiała być szalona.

-

Nic wiem, czy postrzegała swój związek w kategoriach metafizycznych. -

Lavinia odstawiła filiżankę. - Bardzo w to wątpię. Mówiła raczej o spółce.

-

Do diabła. - Tobias, usadowiony w wielkim fotelu, posłał jej groźne

spojrzenie. - Że też musiała użyć tego słowa.

-

Wierzyła, że stała się mu niezbędna, że on to rozumie i jej potrzebuje. - Oparła

dłonie na rzeźbionych poręczach fotela i spojrzała w oczy Joan. - Widziała siebie jako mózg

ich spółki. Obmyślała strategie, zajmowała się trudnymi sprawami.

-

Otruła Fieldinga. - Joan wpatrywała się w herbatę w filiżance.

-

Sama pani stwierdziła, że była szalona - wybąkała Lavinia.

-

Rzeczywiście. - Tobias złożył dłonie. - Właśnie dlatego rodzina postanowiła

ją zaniknąć w prywatnym szpitalu dla obłąkanych. Resztę życia spędzi pod kluczem. Nikt nic

będzie słuchał jej niedorzecznych skarg i opowieści.

Joan spojrzała na nich znad filiżanki.

-

Czy to ona zamordowała dawne kochanki Neville'a i próbowała mnie zabić na

balu u Colchesterów?

-

Od lat była zmuszona przymykać oko na romanse męża -wyjaśniała Lavinia. -

Udawała przed samą sobą. że nie mają dla niego znaczenia.

Joan skrzywiła się lekko.

-

W zasadzie nie miały.

-

W zasadzie tak. Wmówiła sobie, że jej związek z Neville'em przewyższał jego

inne związki, oparte na cielesnej żądzy. W końcu pożądanie szybko przemija. A zdaje się, że

dla niej namiętność oznaczała tylko ból. Nie pragnęła wzbudzać w mężu namiętności.

Gdy Tobias wymamrotał coś niezrozumiale, spojrzała na niego pytająco, ale on tylko

z nieprzeniknionym wyrazem twarzy w milczeniu patrzył w ogień.

-

Podejrzewam, że Constance nienawidziła tych kobiet. -Lavinia znów zwróciła

się do Joan. - Kiedy przyszło jej do głowy, że może się postarać, by mąż stanął na czele

Błękitnej łzby, znalazła też doskonały pretekst do zlikwidowania jego dawnych kochanek. Po

prostu wytłumaczyła mu, że stanowią potencjalne zagrożenie dla jego kariery.

-

Neville wiedział, co robi żona - dodał Tobias. - Wcale mu to zresztą nie

przeszkadzało. Pewnie brał jej usprawiedliwienia za dobrą monetę. Uważał nawet, że scenki

z galerii są dość zabawne. Kiedy teraz analizuję naszą nocną rozmowę, w której starałem się

go nakłonić do wyznania winy, widzę, że właściwie nie przyznał się do morderstw, tylko do

tego, że o nich wiedział.

-

Brudną robotę zostawiał Constance. - Lavinia patrzyła w ogień. - Zajmowała

się tym z radością. Kiedy jednak przeczytała pamiętnik i dowiedziała się. że Joan miała

kiedyś romans z jej mężem, nie potrafiła pohamować strachu i wściekłości.

-

Tak. ta kobieta jest bez wątpienia obłąkana. - Joan ze współczuciem

potrząsnęła głową.

-

Szaleńcy kierują się własną logiką - zauważyła Lavinia. - Jakkolwiek było.

zdecydowała, że stanowi pani poważnie zagrożenie dla jej związku z Neville’em. Bała się, że

kiedy on przejmie kontrolę nad Błękitną Izbą, znów się z panią zwiąże.

Joan lekko zadrżała.

-

Związek z tym obrzydliwym człowiekiem to ostatnia rzecz, na jaką miałabym

ochotę.

-

Na swój sposób go kochała. Nie mieściło jej się w głowie, że mogłaby go pani

odrzucić.

Tobias poruszył się i wyciągnął nogę w stronę kominka.

- W swoim zaburzonym umyśle postrzegała panią jako jedyną byłą kochankę zdolną

jej go odebrać, ponieważ mogła mu pani zaofiarować o wiele więcej niż ona.

- Jakie to smutne - stwierdziła Joan.

Lavinia cicho odchrząknęła.

-

Owszem. Kiedy przechwyciła wiadomość, którą wysłałam do Tobiasa, zdała

sobie sprawę, że nadal prowadzę dochodzenie. Przyszła do galerii pani Vaughn kilka minut

przede mną, ponieważ skorzystała z własnego ekwipażu. Ja musiałam iść piechotą, bo kiedy

pada, bardzo trudno jest złapać jakiś powóz. Udało jej się ogłuszyć panią Vaughn.

-

To szczęście, że nie zabiła tej zdolnej artystki - stwierdziła Joan.

-

Gęste włosy i czepek pani Vaughn trochę osłabiły siłę uderzenia. Upadła na

podłogę oszołomiona, ale wystarczyło jej przytomności umysłu, żeby udawać martwą. Zaraz

potem zjawiłam się ja, przez co lady Neville nie mogła zadać kolejnego ciosu.

Joan spojrzała na Tobiasa.

-

Jak to się stało, że w samą porę przybył pan do galerii, chociaż nie dotarła do

pana wiadomość od wspólniczki?

-

Ależ dotarła - odrzekł Tobias z uśmiechem. - Chłopak sprzedał informację

szpiegowi lady Neville, ale jako że był to bystry młody człowiek interesu, odszukał również

mnie. Niestety, dotarł do mnie z opóźnieniem, ale jednak przekazał mi wiadomość.

-

Rozumiem. - Joan wstała i poprawiła rękawiczki. - A więc to już koniec.

Bardzo się cieszę, że nic się pani nie stało, Lavinio. I jestem niesłychanie wdzięczna za

wszystko, co oboje dla mnie zrobiliście.

-

Ależ nie ma za co. - Lavinia również wstała.

-

To, co powiedziałam pani wczoraj, nadal jest aktualne. Uważam siebie za pani

dłużniczkę. Jeśli kiedykolwiek będę mogła coś dla was zrobić, mam nadzieję, że zwrócicie się

do mnie.

-

Dziękuję, ale nie wyobrażam sobie, żebyśmy kiedykolwiek potrzebowali pani

pomocy.

W oczach Joan zamigotało skrywane rozbawienie. Wyszła z salonu i na chwilę

zatrzymała się w holu.

- Będę bardzo rozczarowana, jeśli nie włączycie mnie do któregoś ze swoich

przyszłych śledztw. Mam wrażenie, że byłaby to dla mnie wspaniała rozrywka.

Lavinia patrzyła na nią, nie wiedząc, co powiedzieć. Tobias również milczał.

Joan dystyngowanie skłoniła głowę i poszła do wyjścia, gdzie już czekała pani

Chilton, żeby otworzyć jej drzwi.

Tobias podszedł do szafki z trunkami i nalał dwa kieliszki sherry. Bez słowa wręczył

jeden Lavinii i zasiadł z powrotem w fotelu.

Długo siedział w ciszy, obserwując płomienie tańczące w palenisku.

-

Tej nocy, kiedy znalazłem obciążający Neville'a list od Carlisle'a, uważałem,

że dopisało mi niebywałe szczęście -odezwał się po chwili. - Potem jednak przyszło mi do

głowy, że list mógł być sfałszowany i podrzucony w miejsce, gdzie znalazłby go każdy, kto

zadałby sobie trud staranniejszego przeszukania sypialni.

-

Coś takiego mógł zrobić tylko ktoś, kto chciał doprowadzić Neville'a do

zguby.

-

Możliwe, że list podrzuciła lady Neville - stwierdził Tobias.

-

Na początku całej sprawy chciała tylko zgładzić panią Dove. Nie zamierzała

uśmiercać męża, dopóki nie stało się jasne, że zniweczył wszystkie jej plany.

-

Jest jeszcze ktoś, kto wiedział, że tamtej nocy zamierzałem przeszukać dom

Neville'ów. Ten ktoś miał wystarczające znajomości w świecie przestępczym, żeby zlecić

podrzucenie sfałszowanego listu.

Lavinia zadrżała.

- To prawda.

Zapadła cisza.

-

Pamiętasz, jak wspomniałem ci, że Uśmiechnięty Jack z gospody Pod Gryfem

mówił mi coś o krążących po mieście plotkach? - zapytał w końcu Tobias. - Według tych

plotek miała jakoby toczyć się podziemna wojna o przejęcie kontroli nad Błękitną Izbą.

-

Pamiętam. - Lavinia wypiła trochę sherry i odsunęła kieliszek od ust. - Wydaje

mi się jednak, że to były tylko wymysły, niepotwierdzone plotki z podejrzanych dzielnic

miasta.

-

Jestem pewien, że masz rację. - Tobias zamknął oczy, odchylił głowę na

oparcie fotela i bezwiednie rozmasował nogę. - Ale załóżmy, tak dla rozrywki, że było w nich

trochę prawdy. Można by z tego wyciągnąć bardzo interesujące wnioski co do wyniku takiej

wojny o władzę,

-

Owszem. - Lavinia urwała na ułamek sekundy. - Z tych wszystkich, których

coś łączyło z Błękitną Izbą, tylko Joan Dove pozostała cała i zdrowa.

-

Tak.

Znów zapadła długa cisza.

-

Uważa siebie za naszą dłużniczkę - powiedział Tobias spokojnie.

-

Chce, żebyśmy się do niej zwrócili, jeśli będziemy czegoś potrzebować.

-

Wydaje się jej, że udział w śledztwie byłby dla niej dobrą zabawą.

Ogień strzelił w kominku niczym salwa złośliwego śmiechu.

-

Napiłbym się jeszcze sherry - stwierdził po chwili Tobias.

-

Ja też.

28

Następnego popołudnia Tobias wszedł do gabinetu Lavinii, niosąc w ramionach

wielką skrzynię.

-

Co tam masz? - Lavinia spojrzała na nią z podejrzliwą miną.

-

Mała pamiątka z naszego pobytu we Włoszech. - Postawił skrzynię na

dywanie i zaczął otwierać wieko. - Już dawno miałem ci to dać, ale oboje byliśmy dość

zajęci, więc stale zapominałem.

Wstała i zaciekawiona wyszła zza biurka.

- Mam nadzieję, że to jedna z rzeźb, które byłam zmuszona zostawić.

- To nie rzeźba. - Uniósł wieko i odstąpił o krok. - Coś innego.

Lavinia pośpiesznie zajrzała do środka. Ujrzała rzędy starannie ułożonych, oprawnych

w skórę książek. Zalała ją fala radości. Przyklękła obok skrzyni i sięgnęła po nie.

-

Moje tomiki poezji. - Przesunęła palcami po wytłoczonych na okładkach

tytułach.

-

Następnego dnia wysłałem Whitby'ego do twojego mieszkania, żeby spakował

te książki. Sam nie mogłem pójść przez tę przeklętą nogę.

Lavinia wstała, ściskając w dłoniach poezje Byrona.

- Nie wiem, jak ci dziękować.

-

Chociaż tyle mogłem w tej sytuacji zrobić. Jak przy kilku okazjach

zauważyłaś, wszystko, co się stało tamtej nocy, było wyłącznie moją winą.

Roześmiała się wesoło.

- Bo to prawda. Mimo wszystko jestem ci wdzięczna.

Ujął jej twarz.

-

Nie chcę twojej wdzięczności. Bardziej mnie interesuje rozmowa na temat

naszej dalszej współpracy. Czy przemyślałaś już moją propozycję sprzed kilku dni?

-

Że powinniśmy współpracować, jeśli zaistnieje taka potrzeba? Owszem,

zastanowiłam się nad tym bardzo głęboko.

-

No i jakie masz zdanie na ten temat?

-

Moim zdaniem, nasza dalsza współpraca nie obeszłaby się bez gorących

sporów i głośnych awantur, nie wspominając już O narastającej frustracji.

Skinął głową, patrząc na nią poważnie.

- Zgadzam się z tobą. Ale muszę też przyznać, że nasze gorące spory i głośne

awantury wpływają na mnie dziwnie ożywczo.

Uśmiechnęła się i odłożyła tomik poezji na biurko. Nie odrywając oczu od Tobiasa,

objęła go.

-

Na mnie mają one taki sam wpływ - wyszeptała. - Ale co zrobimy z tą

narastającą frustracją?

-

No właśnie. To jest problem. Ale chyba istnieje na nią jakieś lekarstwo. -

Dotknął kciukiem kącika jej ust. - Działa tylko doraźnie, ale może być zażywane tak często,

jak to konieczne.

Rozbawiona Lavinia wybuchnęła śmiechem. Pocałował ją, żeby przestała się śmiać,

ale nawet kiedy ucichła, całował ją jeszcze bardzo długo.