Maria Valtorta

Cierpienie dla Jezusa

Spis treści

1. Przyszedłbym po raz drugi umrzeć dla
waszego odkupienia.

2. Ofiara dzieci - pierwszych w zastępie małych
odkupicieli.

3. Życie miłością uzdalnia do ofiar.

4. Ofiara za kapłanów.

5. Bóg w pełni udziela się cierpiącym.

6. Dusza-ofiara pociesza mnie, gdyż zbawia
dusze innych.

7. Ofiara - balsam ratujący od zepsucia.

8. Ofiary dzieci nie są daremne.

9. Tylko uleganie pokusie jest złem.

10. Dwa królestwa ducha.

11. Gdyby wynagradzających było wielu...

12. Niekończące się cierpienie Maryi.

13. Wynagradzać przed Najświętszym
Sakramentem.

14. Miłosierdzie wobec wszystkich ludzi.

15. Zanieść Boga wszystkim narodom.

16. Ofiara filtrem wchłaniającym gorycz.

17. Ileż dusz ratują dla mnie ofiary!

18. Miłość potrzebuje naczyń, które by ją
przyjęły i nikogo nie odrzuca.

19. Bardziej niż kiedykolwiek trzeba się modlić i

cierpieć.

20. Śmierć z miłości.

21. Krew Boga-Człowieka przebacza i potępia.

22. Nie wiesz, jaką wartość w moich rękach ma
twoje cierpienie!

23. Im bardziej święta jest dusza, tym bardziej
potrafi kochać i cierpieć.

24. Pragnę dusz ukrzyżowanych z miłości.

25. Bóg nigdy nie jest złośliwy ani
niesprawiedliwy.

26. Bądźcie wobec mnie jak dzieci, a zapewnicie
sobie wieczną chwałę.

27. Słodkie udręczenie, które otwarło wam drogę
do nieba.

28. Płaczcie nad tymi, którzy się mnie zapierają i
módlcie się za nich.

29. Prawdziwy uczeń.

30. Najpewniejszy sposób dojścia do Boga.

31. Dusza-ofiara małym odkupicielem.

32. Krzyż jest ciężarem, lecz także podporą i
wyniesieniem.

33. Stać między światem a Bogiem.

34. Nie zawsze upada się z powodu grzechu.

35. Heroizm ofiar pokonuje grzech.

36. W godzinie mojego zwycięstwa dusze-ofiary
zabłysną jak słońce.

37. Żyję w moich ofiarach.

38. Bądź jak źródło Boga na ziemi.

39. Ofiara - zwycięzca świata.

40. Ofiarować nawet pociechę Bożej obecności.

41. Nie gardźcie ubogimi posłańcami Boga!

42. Kochaj, bo miłość jest źródłem światła.

43. Odkupiciel znajduje odpoczynek w
niewinności i pokucie dusz-ofiar.

PRZYSZEDŁBYM PO RAZ DRUGI UMRZEĆ DLA
WASZEGO ODKUPIENIA...

Mówi Jezus:
Za pierwszym razem mój Ojciec, ażeby oczyścić
ziemię zesłał obmycie wodą. Za drugim razem -
zesłał obmycie krwią i to jaką Krwią! Lecz ani
pierwsze, ani drugie obmycie nie zdołało uczynić
z ludzi dzieci Bożych. Teraz Ojciec jest zmęczony
i dla wygubienia rodzaju ludzkiego, pozwala
rozpętać się karom piekielnym, bo ludzie bardziej
upodobali sobie piekło niż Niebo, a ich władca,
Lucyfer, dręczy ich, chcąc ich nakłonić do
złorzeczenia Nam, ażeby się stali jego

doskonałymi synami.

Ja przyszedłbym po raz drugi umrzeć dla ich
ocalenia przez śmierć jeszcze okrutniejszą... Ale
Ojciec mój na to nie pozwala... Moja Miłość
zezwoliłaby, ale Sprawiedliwość - nie. Ona wie, że
to byłoby daremne. Dlatego przyjdę dopiero w
ostatniej godzinie. Lecz biada tym, którzy Mnie
wtedy ujrzą, a swoim panem wybrali Lucyfera!

Nie będzie wtedy potrzebna broń w rękach Moich
aniołów, aby odnieść zwycięstwo z bitwie z

antychrystami. Wystarczy Moje spojrzenie.

O! Gdyby ludzie umieli się jeszcze zwrócić do
Mnie, który jestem zbawieniem! Pragnę tylko
tego i płaczę, bo widzę, że nic nie jest zdolne
skłonić ich do podniesienia głowy ku Niebu, skąd

Ja wyciągam ręce.

Cierp więc, Mario, i powiedz dobrym, aby
cierpieli, czyniąc zadość Mojemu drugiemu
męczeństwu, którego Ojciec nie pozwala Mi
wypełnić. Każdemu stworzeniu, które złoży siebie
w ofierze, jest dane ocalenie kilku dusz. Kilku... i
nie należy się dziwić, że tak niewiele przyznaje
się małemu odkupicielowi, gdy się pomyśli, że Ja,
Boski Odkupiciel, na Kalwarii, w godzinie Mojej
ofiary, z tysiąca osób, obecnych przy Mojej
śmierci, doprowadziłem do zbawienia łotra,

Longina i niewielu, niewielu innych...

Dopisek Marii:

Zastanawiałam się nad rozmową, o jakiej mi
doniesiono, w której ktoś rzekł, że wielu liczy na
moje modlitwy, żeby coś uzyskać, bo uznano, że

to, o co prosiłam, otrzymałam.

Nie odczułam z tego powodu żadnej pychy, tylko
głęboką wdzięczność dla Boga, który jest tak
dobry, że dał mi poznać osiągnięte szczęście
innych serc. Ale tym sercom chcę powiedzieć i

mówię - szczególnie tym, które tego ranka dały
mi poznać swe myśli - że to się nie stało przez
moją zasługę. Wszyscy, gdyby chcieli, mieliby tę
samą zdolność. Nie jest potrzebna żadna metoda
lub studia, żeby dojść do tej mocy błagania.
Ważne jest, by z własnego serca uczynić żłób
betlejemski, żeby przyjąć Jezusa-Dziecię, a z
samych siebie - krzyż, żeby nosić Jezusa-
Odkupiciela. Kiedy będziemy Go tak nosić,
nierozerwalnie, staniemy się Jego dopełnieniem,
a On - jedynym i prawdziwym obrońcą w każdej
sprawie. Sekretem otrzymywania wszelkich łask,
jakie bliźni przypisuje naszym nieistniejącym
zasługom, jest jedynie nasze unicestwienie w
Chrystusie, tak pełne, że rozprasza się nasza
własna osoba ludzka i zmusza Jezusa do tego, by
jedynie On działał w każdej chwili. My jedynie
przynosimy Mu głosy ludzi opatrzone miłosnym

pocałunkiem. Reszty dokonuje On Sam.

OFIARA DZIECI - PIERWSZYCH W ZASTĘPIE
MAŁYCH ODKUPICIELI

Mówi Jezus:
To cię smuci? Mnie też. Biedne dzieci! Dzieci,
które tak bardzo kochałem, a które tak muszą
umierać! Ja, który je głaskałem z czułością Ojca i
Boga, który widzę w dziecku arcydzieło Jego
stworzenia, jeszcze niezepsute! Dzieci, które

umierają, zabite przez nienawiść i otoczone
chórem nienawiści.

O! Ojcowie i matki, nie profanujcie
przekleństwami niewinnej ofiary tych złamanych
kwiatów! Wiedzcie, ojcowie i matki, że ani jedna
łza tych maleństw, ani jeden szloch tych
niewinnych ofiar, nie pozostaje bez echa w Moim
Sercu. Przed nimi otwiera się Niebo, albowiem
niczym nie różnią się od swych małych braci z
przeszłości, zabitych przez Heroda z nienawiści
do Mnie. Oni też zostali zabici przez złych
Herodów, strażników władzy, którą Ja im
powierzyłem, żeby się nią posługiwali dla dobra i

z której będą musieli zdać Mi sprawę.

Przyszedłbym dla wszystkich. Ale zwłaszcza dla
nich, dopiero co zrodzonych do życia - daru Boga,
a już wydartych życiu bestialstwem - darem
demona. Wiedzcie jednak, że dla zmycia
zarażonej krwi, plamiącej ziemię, rozlewanej z
zawziętością i złorzeczeniem z powodu
nienawidzenia i przeklinania Mnie, który jestem
Miłością, potrzeba tej rosy niewinnej krwi,
jedynej, która potrafi płynąć bez przeklinania,
bez nienawidzenia. Tak samo Ja, Baranek,
wylałem Moją krew za was. Niewinne [dzieci] to
małe baranki nowej ery, jedyne, których ofiara
zebrana przez aniołów stanowi dopełnienie miłe

Mojemu Ojcu.

Po nich idą pokutujący. Po nich. Ponieważ nawet
najdoskonalszy z nich wlecze w swojej ofierze

zgorzelinę ludzkich niedoskonałości, nienawiści,
egoizmu. Pierwszymi w zastępie nowych
odkupicieli są dzieci, których oczy zamknęły się
na potworności, żeby się otworzyć na Moim Sercu
w Niebie.

ŻYCIE MIŁOŚCIĄ UZDALNIA DO OFIAR

Mówi Jezus:
Wielu - gdyby wielu przeczytało to, co mówię do
ciebie - uznałoby, że pewne wyrażenia są zbyt
mocne, niemal niemożliwe z ich ludzkiego punktu
widzenia. Ojca (Kierownika duchowego - o.
Migliorini.) zdziwi to mniej, gdyż jako mój sługa,
wie, że dla Boga nie ma nic niemożliwego, nawet
pewne sposoby postępowania wobec dusz, za
którymi nie nadążają ludzie, którzy oceniają
sprawy i stosują wzory i modele, jakie sobie sami

stworzyli.

Kiedy powiedziałem: „Tak cię ukochałem, że
nawet spełniłem twoje zachcianki...",
wypowiedziałem zdanie, które może
spowodować, że wielu wytrzeszczy oczy i Mnie
skrytykuje, a ciebie - niezbyt miło osądzi. A
jednak tak jest i to wynika z mojego najbardziej
słusznego sposobu patrzenia.

Kiedy zechciałem mieć cię dla Mnie, biedna Mario,
byłaś tak bardzo ziemska. Twoje otoczenie było
jeszcze bardziej przeniknięte ludzką naturą niż ty

sama i to obciążało cię coraz bardziej tak, że
byłaś w istocie małą dzikuską. Gdybym wtedy
zażądał od ciebie tego, o co poprosiłem potem, a
szczególnie o to, czego, godzina po godzinie,
chcę od ciebie teraz, uciekłabyś przestraszona.

Jednak Jezus nigdy nie straszy. Jezus dla Swych
drogich dzieci jest ojcem o doskonałej dobroci,
boskiej serdeczności, gdyż choć Jezus był
człowiekiem i poznał ludzkie uczucia, to zawsze
pozostał Bogiem i dlatego w uczuciach posiada

doskonałość Boga.

Zatem, żeby się do ciebie zbliżyć i żebyś ty się
zbliżyła do Mnie bez obawy i z coraz większą
miłością, kierowałem się zasadą, jakiej używają
ludzie dla zapanowania nad nieokrzesanymi
dziećmi. Ofiarowałem ci i dałem wszystko, czego
pragnęłaś. Czasem były to błahostki, czasem

rzeczy wielkie. A twój Jezus dawał ci to.

Czasem śniłaś z otwartymi oczyma i uznawałaś
sen za rzeczywistość. Człowiek zaprzeczyłby ci i
uznał za głupią i nieszczerą. Ja, Bóg, zamieniłem
twe marzenia w pewniki, żeby cię nie upokarzać
w oczach świata. Dzięki temu tak Mnie
pokochałaś, że doszłaś do tego, czym jesteś
teraz: istotą zagubioną we Mnie, nierozerwalnie

ze Mną złączoną.

Ty, istota ograniczona i niedoskonała, nie
istniejesz już ze swymi ludzkimi ograniczeniami i
niedoskonałościami, bo Ja cię pochłonąłem i ty

pozwoliłaś, żebym cię pochłonął. Widzisz Mnie we
wszystkim, co ci się przydarza: w tym, co miłe,
niemiłe, radosne, smutne. Działasz, wpatrzona w
Moje Oblicze. Jesteś oczarowana Moim Obliczem.
Mógłbym kierować tobą spojrzeniem. A nawet
mniej: bicie mojego Serca, moja Miłość cię
prowadzi. Żyjesz moją miłością. Żyjesz w mojej
miłości. Żyjesz dzięki mojej miłości.

Kiedy się cieszysz, biegniesz do Mnie śmiejąc się,
żeby Mi podziękować. Kiedy czegoś potrzebujesz,
wyciągasz rękę, prosząc o to. Gdy spotyka cię
ból, przychodzisz płakać na moim Sercu. Jesteś
tak bardzo przekonana, że Ja jestem twoim
Wszystkim, że podejmujesz decyzje i ufasz tak,
że ludzka krótkowzroczność uznałaby to za
nieroztropności i szaleństwa. Ty jednak wiesz, że
Ja jestem twoim Wszystkim. Jestem Bogiem-
Wszystkim i mogę wszystko, a ty ufasz. I właśnie
to twoje całkowite zaufanie, skłania Mnie do
spełniania dla ciebie stale małych cudów, bo
ufność tego, kto Mnie kocha, otwiera moje Serce

Boga, żeby wylać potoki łask.

Jesteś moja, bo umiałem cię pochwycić, bo
umiałem uczynić z twojej biednej ludzkiej
upokorzonej natury arcydzieło Miłosierdzia.
Jesteś moja, moja mała Moja. Należałaś do tylu
spraw. Żyłaś ludzkimi troskami. Cierpiałaś,
umierałaś w ciele i duszy, gdyż jesteś duszą,
której świat nie zaspokaja, a nie umiałaś znaleźć

drogi.

Teraz jesteś moja, tylko moja. I nawet na krzyżu
jesteś szczęśliwa, bo masz tego, który cię kocha,
tak jak chcesz. Masz Mnie, twego Boga i twego

Oblubieńca, twego Jezusa.

Kiedy dusza dojdzie do bycia w ten sposób moją,
miłość spełnia dla niej rolę Prawa i Przykazań.
Boskie jest ono i one, ale odczuwa się ich
obecność. Są jak uprząż założona na waszą
naturę zwierzęcą. Dzięki niej nie stajecie dęba i
nie zmierzacie ku przepaści.

Miłość zaś nie ciąży. Nie jest uzdą, która
przymusza. Jest siłą, która was prowadzi,
uwalniając nawet z waszej ludzkiej natury. Gdy
dusza kocha prawdziwie, Miłość zastępuje
wszystko. Jest ona jak małe dziecko w ramionach
swej mamy, która je karmi, ubiera, usypia, myje,
nosi, bawi się z nim i kładzie do kołyski dla jego
dobra. Miłość jest mistyczną karmicielką, która

wychowuje dusze przeznaczone do Nieba.

Gdyby wskutek jakiegoś szczególnego cudu,
upragnionego w trzech czwartych przez waszą
wolę - gdyż bez waszej woli pewne cuda nie
mogą i nie potrafią się zdarzyć - a w jednej
czwartej przez Moją życzliwość wszystkie dusze
zaczęły żyć tylko dla ducha, a więc wszystkie
byłyby godne Nieba, Ja powiedziałbym do ziemi
słowo: „Koniec", żeby móc was zabrać wszystkich
do Nieba, zanim nowy kwas ludzkiej natury
zepsułby na nowo któregoś z najsłabszych z was.

Ale niestety to nigdy się nie zdarzy. Raczej coraz
więcej duchowości i miłości umiera na ziemi.

Dlatego dusze umiejące żyć tym, co duchowe i
miłością, muszą dosięgać szczytów ducha, miłości
i ofiary, gdyż nigdy nie brak ofiary w tej trójcy
rzeczy potrzebnych, aby być Moim prawdziwym
uczniem - i wynagradzać za innych, którzy

wykorzenili ducha i miłość ze swych serc.

Wynagradzać, pocieszać, cierpieć. Takie ofiary

uratują świat.

OFIARA ZA KAPŁANÓW

Mówi Jezus:
Módl się, składaj wiele ofiar i cierpień za Moich
kapłanów. Wielka ilość soli utraciła smak i dusze
cierpią z tego powodu, tracąc smak Mnie i Mojej

Nauki.

Mówię ci o tym od jakiegoś czasu, ale ty nie
chciałaś tego słuchać. Nie chciałaś też pisać o
tym. Zaniechałaś tego. Rozumiem, dlaczego.
Jednak inni przed tobą mówili o tym, z Mojego
natchnienia, i byli świętymi. I to daremne chcieć
zamknąć oczy i uszy, aby nie widzieć i nie
słyszeć. Prawda woła nawet milcząc. Woła

wydarzeniami, które są mocniejsze od słów.

Dlaczego już nie odmawiasz modlitwy Magdaleny
de Pazzi? Dawniej stale ją odmawiałaś. Dlaczego

nie ofiarowujesz części twoich codziennych
cierpień za cały stan duchowny? Modlisz się i
cierpisz za mojego Wikariusza. To dobrze.
Modlisz się i cierpisz za każdego kapłana i
zakonnicę, którzy są ci polecani lub za tych,
którym szczególnie winna jesteś wdzięczność. To
dobrze. Ale to nie wystarcza. Co robisz dla
innych? Podjęłaś intencję cierpienia za stan
kapłański w środy. To nie dość. Musisz we
wszystkie dni modlić się za moich kapłanów i
ofiarować za nich część twoich cierpień. Nigdy nie
ustawaj w modlitwie za nich, bo oni są
najbardziej odpowiedzialni za życie duchowe

katolików.

Jeśli osobie świeckiej wystarczy starać się
dziesięciokrotnie, żeby nie wywoływać
zgorszenia, to Moi kapłani powinni starać się sto i
tysiąc razy bardziej. Powinni być podobni do
Nauczyciela w czystości, w miłości, w oderwaniu
od spraw tego świata, w pokorze, we
wspaniałomyślności. Tymczasem to samo
rozluźnienie życia chrześcijańskiego, co u
świeckich, dotknęło Moich kapłanów i w ogóle
każdej osoby poświęconej szczególnymi ślubami.

Ale o tym powiem potem.

Teraz mówię o kapłanach, którzy mają wzniosły
zaszczyt uwieczniać na ołtarzu moją Ofiarę,
dotykać Mnie i powtarzać Moją Ewangelię.
Powinni być płomieniem. Tymczasem są dymem.
Ociężale czynią to, co mają czynić. Nie kochają

się wzajemnie i nie kochają was jako pasterze,
którzy powinni być gotowi oddać dla swoich owiec
samych siebie, aż po ofiarę z własnego życia.
Podchodzą do mojego ołtarza z sercem
napełnionym ziemskimi troskami. Konsekrują
Mnie w roztargnieniu i nawet moja Komunia nie
rozpala ich ducha miłością, która powinna być
żywa we wszystkich, lecz u Moich kapłanów

powinna być najżywsza.

Kiedy myślę o diakonach, o kapłanach Kościoła w
katakumbach i kiedy ich porównam z obecnymi,
odczuwam nieskończoną litość nad wami,
tłumem, który albo jest pozbawiony pokarmu
mojego Słowa, albo cierpi jego wielki

niedostatek.

Tamci diakoni, tamci kapłani mieli przeciw sobie
całe nieprzychylne społeczeństwo, mieli przeciw
sobie ustanowioną władzę. Tamci diakoni, tamci
kapłani musieli pełnić swą posługę pośród tysięcy
trudności. Jeden nierozważny ruch mógł sprawić,
że wpadliby w ręce tyranów i zostali skazani na
śmierć w mękach. A jednak, jaka była w nich
wierność, jaka miłość, jaka czystość, jaki
heroizm! Swą krwią i miłością scementowali
rodzący się Kościół i każde z ich serc stało się

ołtarzem.

Teraz jaśnieją w niebiańskim Jeruzalem jako
jednakowe wieczne ołtarze, na których Ja,
Baranek, odpoczywam, ciesząc się nimi, moimi
mężnymi wyznawcami, czystymi, którzy potrafili

zmyć brudy pogaństwa, przenikające ich przez
całe lata, zanim się nawrócili na Wiarę. Ono
opadało na nich swym błotem, także po ich
nawróceniu, ale było jak ocean szlamu wobec
niewzruszonych skał.

W mojej Krwi się obmyli i przyszli do Mnie w
białych szatach, które zdobiła ich
wspaniałomyślna krew i silna miłość. Nie mieli
zewnętrznych szat ani materialnych znaków swej
kapłańskiej służby. Lecz byli Kapłanami w duszy.

Teraz mają zewnętrzny strój, ale ich serca już nie

są moje.

Żal Mi was, trzódko pozbawiona pasterzy.
Dlatego powstrzymuję jeszcze Moje gromy: bo
żal Mi was. Wiem, że wiele z tego, czym

jesteście, wynika z braku opieki.

Zbyt mało jest prawdziwych kapłanów, którzy
poświęcają samych siebie, by hojnie udzielać się
swym synom! Nigdy, tak jak teraz, nie było
trzeba prosić Pana żniwa, żeby posłał
prawdziwych robotników na Swoje żniwo. Ono
upada marnując się, gdyż zbyt mało jest
prawdziwych niestrudzonych robotników, na
których Moje oczy spoczywają z nieskończonymi i

wdzięcznymi błogosławieństwami i miłością.

Chciałbym móc powiedzieć wszystkim moim
Kapłanom:

„Pójdźcie, słudzy dobrzy i wierni, wejdźcie do
radości waszego Pana!"

Módl się za kapłanów diecezjalnych i za

zakonnych.

W dniu, w którym na świecie nie byłoby już
prawdziwych kapłanów, świat stałby się tak
potworny, że nie sposób tego opisać. Nadeszłaby
chwila „ohydy spustoszenia". Ale nadeszłaby z
gwałtownością tak straszliwą, jakby piekło

zostało przeniesione na ziemie.

Módl się i mów, żeby się modlono o to, aby cała
sól nie zwietrzała we wszystkich lub choć w
Jednym, w ostatnim Męczenniku, który odprawi
ostatnią Mszę, aby do ostatniego dnia mój Kościół
walczący przetrwał i aby Ofiara została

dopełniona.

Im więcej będzie na świecie prawdziwych
kapłanów, gdy czasy będą się dopełniać, tym
krótszy i mniej okrutny będzie czas trwania
Antychrysta i ostatnich konwulsji rodzaju
ludzkiego. 'Sprawiedliwi' bowiem, o których
mówię, kiedy ogłaszam koniec świata, to
prawdziwi kapłani, prawdziwi konsekrowani w
klasztorach rozsianych po świecie, to dusze-
ofiary, nieznany zastęp męczenników, których
znają jedynie Moje oczy. Świat zaś ich nie widzi.
Oni działają z prawdziwą czystością wiary. Oni,
nawet o tym nie wiedząc, są składającymi ofiarę i

ofiarami.

BÓG W PEŁNI UDZIELA SIĘ CIERPIĄCYM

Mówi Jezus:
Najpierw posłuchaj, co mam ci do powiedzenia, a
potem, z posłuszeństwa Ojcu, przepisz dyktando
o konsekrowanych.

Wiesz dlaczego, Mario, otrzymujesz światło w
odniesieniu do spraw, jakie są zastrzeżone
jedynie dla ciebie? Dlatego, abyś nie poprzestała
na towarzyszeniu Jezusowi do Wieczernika, ale
żebyś weszła za twoim Oblubieńcem boleści także
do sali tortur. Potrzeba [do tego] wiele
wspaniałomyślności, wiele miłości, wiele
wierności i za to trzykrotne 'wiele' Ja potrafię

wynagradzać.

Kiedy Mnie ujęto, uciekli apostołowie i uczniowie,
którzy, aż do łamania chleba, umieli iść za Mną,
przysięgając Mi wierność. Tylko dwóch szło za
Mną. Miłujący Jan i impulsywny Piotr. W Piotrze
jednak, jak we wszystkich impulsywnych, ostygł
zapał w obliczu pierwszej poważnej trudności i
lęku: zatrzymał się we drzwiach. Jan, będący
samą miłością, stawiając czoła wszystkiemu i

wszystkim, wszedł.

Jan, w tej jednej chwili, był bardziej odważny niż
przez całą resztę swego życia. Później, w
apostołowaniu umacniał go Duch Święty i
pomagała mu w pierwszych latach Moja Matka,

Nauczycielka mocy i apostołowania. Poza tym
wzmacniała go wiara w moje Zmartwychwstanie,
pierwsze cuda i widok coraz większego

rozszerzania się mojej nauki.

Jednak w tę noc był sam. Miał przeciw sobie
wściekłe zezwierzęcenie, a szatan podsuwał
wątpliwości, aby pociągnąć, szczególnie
wiernych, do zwątpienia, które jest pierwszym
krokiem do zaprzeczenia. Miał przeciw sobie
bojaźliwość swego ciała, które odczuwało
niebezpieczeństwo, w jakim był Nauczyciel, i
czuło, że to samo niebezpieczeństwo grozi Jego
uczniom.

Jednak Jan - miłość i czystość - pozostał i szedł
za swoim Nauczycielem, za swoim Oblubieńcem,
za swoim Królem. Królem boleści, Oblubieńcem
boleści, Nauczycielem boleści.

Dopóki dusza nie zgadza się na dopuszczenie do
„tajemnicy boleści", jaką Ja, Chrystus,
zakosztowałem do głębi, nie może ubiegać się o
dogłębne poznanie Mojej nauki ani o posiadanie
świateł, które odbiegają od małych światełek,

znanych wszystkim.

Ja roztaczam z Mojego ukoronowanego cierniem
czoła, z Moich przebitych rąk, z Moich
przedziurawionych stóp, z Mojej rozdartej piersi
promienie szczególnego światła. One jednak
dosięgają tych, którzy wpatrują się w Moje Rany i

w Mój ból, i uznają ból i rany za piękniejsze od
wszystkiego, co stworzone.

Stygmatyzacja nie zawsze jest krwawa. Jednak
każda dusza, rozmiłowana we Mnie do tego
stopnia, żeby iść za Mną, aż po udrękę i śmierć,
które są życiem, nosi Moje stygmaty w swoim
sercu, w swoim umyśle. Moje promienie to broń,
która kaleczy i światło, które oświeca i wznosi. To
łaska, która wchodzi i ożywia, to łaska, która
poucza i wznosi.

Udzielam, z życzliwości, wszystkim, lecz daję
nieskończenie tym, którzy oddają Mi siebie
całkowicie. I wierz, że naprawdę, o ile dzieła
sprawiedliwych są zapisane w wielkiej Księdze,
która zostanie otwarta w dniu ostatnim, to dzieła
Moich miłujących aż do ofiary całopalnej, dzieła
dobrowolnych ofiar, na moje podobieństwo, dla
odkupienia braci, są zapisane w Moim Sercu, i

nigdy, na wieki wieków nie zostaną wymazane.

To, że nie potrafisz wyjaśnić, jak dochodzi do
tego zjawiska widzenia pewnych szczególnych
rzeczy, bardzo jasno, zachowanych jedynie dla
ciebie, to naturalne. Nie próbuj nawet tego
tłumaczyć. Wyrzekłabyś wiele słów, a nic byś nie
powiedziała. Są sprawy, które się przyjmuje, a
nie wyjaśnia, nawet samemu sobie. Przyjmuje się

je z łatwowiernością dziecka, z prostotą gołębia.

Gdy dajesz bliźniemu to, co dobry Jezus mówi, że
masz dać, i zatrzymujesz dla siebie resztę, jak

kosztowne perły zamknięte w sercu, usiłuj
zasłużyć - życiem całkowicie przepełnionym
miłością, wiernością, wspaniałomyślnością,

czystością - na wiele innych.

DUSZA-OFIARA POCIESZA MNIE, GDYŻ
ZBAWIA DUSZE INNYCH

Mówi Jezus:
Każda epoka miała swoje formy pobożności.
Kościół się zrodził wśród burzliwych fal świata.
Dziewice i poświeceni [Bogu] żyli zmieszani z
tłumem pogańskim, wnosząc do niego woń
Chrystusa, która ich przenikała, i zdobyli świat

dla Chrystusa.

Potem nadeszła epoka surowych odosobnień.
Według ówczesnych zapatrywań, zapomnienie o
świecie było konieczne dla doskonałości i stałego
zbawiania dusz. Z klasztorów, z pustelni, z
zamurowanych cel, rzeki ofiar i modlitw
rozszerzały się po ziemi, zstępowały do Czyśćca,
wznosiły się do Nieba

Potem powstały zgromadzenia czynne. Ten nowy
przejaw religii chrześcijańskiej przyniósł korzyść

szpitalom, przytułkom, szkołom.

Teraz jednak, w świecie na nowo pogańskim
przez nowe pogaństwo, jeszcze gorsze, bo
bardziej demonicznie subtelne, potrzebne są

znowu dusze poświęcone, które żyją w świecie,
jak w pierwszym okresie istnienia mojego
Kościoła dla nasycenia świata Moją wonią. One
zawierają w sobie życie aktywne i
kontemplacyjne, w jednym jedynym słowie:

„Ofiara".

Iluż ofiar potrzebuje ten biedny świat, by
otrzymać zmiłowanie! Gdyby ludzie Mnie słuchali,
dałbym każdemu z osobna Moje polecenie
miłości: „Ofiara, pokuta dla bycia zbawionym".
Mam jednak tylko Ofiary, które potrafią Mnie
naśladować w ofierze, będącej najwyższą formą
miłości.

Co powiedziałem? „Po tym poznają, żeście
uczniami Moimi, jeśli będziecie się miłować
wzajemnie... Nie ma większej miłości niż oddanie
życia za swoich przyjaciół".

Ofiary wzniosły swą miłość na takie wyżyny, że
jest ona podobna do mojej. Ofiary oddały siebie
za Mnie, gdyż Ja jestem w duszach, i kto ocala

duszę, ratuje Mnie w tej duszy.

Dlatego też nie ma większej miłości do Mnie od
ofiarowania się za Mnie, waszego Przyjaciela, i za
biedne grzeszne dusze, które są naszymi
upadłymi przyjaciółmi. Powiadam: naszymi, gdyż
gdzie jest dusza miłująca, jest z nią także Bóg, a

zatem jest nas dwoje.

Wiele razy myślisz z tęsknotą o życiu
klasztornym. Pomyśl jednak, duszo moja, że
bycie ofiarą upodobnia cię do żyjących w
najsurowszym klasztorze. Ofiara uwielbia, ofiara
wynagradza, ofiara się modli. Modlitwa ofiary jest
równą klasztornej i jeszcze trudniejsza, gdyż

trzeba żyć modlitwą pośród rozproszeń świata.

Także w tym Ja jestem twoim przykładem. Ja,
Ofiara, potrafiłem wielbić, modlić się,
wynagradzać, pozostając w świecie.

Można być duszą-ofiarą najdoskonalszą,
pozostając w tłumie, a nie być nią, pozostając za
zamknięciem podwójnej kraty. Także tam liczy
się miłość, a nie to, co zewnętrzne

Co robić, by zostać ofiarą? Żyć jedyną myślą:
pocieszenia Mnie poprzez zbawienie innych.
Innych zbawia się ofiarą. Mnie się pociesza
poprzez miłość i rozpalenie miłości wygasłej w
sercach. Życie ofiary oznacza: coraz bardziej nie
należeć do siebie stale się rozlewać, palić się
nieustannie. Jednak temu, kto tak żyje, jest
udzielana Niewidzialna Obecność, którą również i
ty się cieszysz. Ja bowiem jestem tam, gdzie są
Moi apostołowie i Moi męczennicy. A ofiary są
męczennikami i apostołami.

OFIARA - BALSAM RATUJĄCY OD ZEPSUCIA

Jezus mówi:
Od czasów najdawniejszych dla zachowania ciała
od zepsucia śmierci, używano specjalnych
wonności, które hamowały rozpad i
konserwowały zwłoki. Lecz, o ludzie, którzy
duchowo rozpadacie się na kawałki, wyniszczeni
zepsuciem całej skażonej aż do szpiku
społeczności, o biedni ludzie, dla których
daremnie umarłem, dlaczego nie posługujecie się

wonnościami, które zahamowałyby wasz rozkład?

Ja was o tym pouczyłem. Ja was o tym
pouczyłem życiem, słowem, śmiercią. W Mojej
Ewangelii jest zasada życia zdrowego dla ciała i
duszy, dla myśli i czynu. Tą Ewangelią Ja żyłem

w ciągu Mojego 33-letniego życia.

Nie możecie mi powiedzieć, jak możecie mówić o
waszych fałszywych prorokach: „Głosił coś, lecz
postępował inaczej". Nie. Jezus był Nauczycielem

nie tylko słowem, lecz i czynem.

Pouczyłem was o przedkładaniu czystości i
wstrzemięźliwości nad rozwiązłość, umiarkowania
- nad obżarstwo i opilstwo, wierności - nad
zdradzanie, pracy - nad próżnowanie, uczciwości
nad oszukiwanie, szacunku dla władzy nad
bontowanie się, miłości do rodziny - nad
zepsucie, miłosierdzia - nad surowość, pokory -
nad pychę, sprawiedliwości - nad nadużywanie
władzy, szczerości - nad kłamstwo, poszanowania
niewinności - nad gorszenie, wiary - nad

niedowierzanie, ofiary nad przyjemność. Ale Ja,
Bóg, czyniłem to przed wami.

Wy zaś wszystko zdeptaliście, tańczyliście jak
głupcy po Boskich zasadach, w których byłoby

wasze dobro w tym i w przyszłym życiu.

Powiększaliście wiedzę we wszystkich
dziedzinach, z wyjątkiem jedynej koniecznej:
poznania Mojej Ewangelii. Karmiliście się
wszelkimi pokarmami, z wyjątkiem jedynego
potrzebnego: Mego Słowa. Wierzyliście, że się
wzniesiecie aż do poziomu nadczłowieka. Staliście
się jedynie nadzwierzętami. Nadczłowieka
bowiem tworzy Moje Prawo, gdyż was
przebóstwia i czyni wiecznymi. Wszystko inne nie

wznosi, lecz prowadzi was jedynie do szaleństwa.

Marta powiedziała mi: „Nauczycielu, od czterech
dni jest w grobie i już cuchnie". A wy, od ilu
wieków tam jesteście? Coraz bardziej rozkładacie
się w grobie i w zniszczeniu śmierci. Ani Moje
Słowo wami nie wstrząsa. Ani nawet Mój płacz.
Jakże możecie być zadowoleni z takiego
upodlenia? Posiadaliście Niebo, byliście
dziedzicami Boga. Kim teraz jesteście? Tłumem
trędowatych i opętanych przez demony, które
was dręczą, zabijają, wywołują szaleństwo, wloką
was do ognia, jeszcze nim umrzecie. Macie ogień
piekielny w umyśle i w sercu. A Ja rozpaliłem w
nich najsłodszy ogień miłości!

Wonności dla ocalenia was od całkowitego
zepsucia to Pokuta, Ofiara i Miłość. Czy jednak
chcecie się nimi posługiwać? Nie. Nie patrzycie na
ukrzyżowanego Nauczyciela, który poprzez swą
ofiarę dał wam nowe dusze zdolne do życia
wiecznego, który oczyścił was swoją Krwią i
swymi łzami od trądu grzechu. Nie patrzycie na
Niego. On mówi wam o dobroci, miłości, ofierze.
Wy zaś chcecie być niedobrzy, wolicie
nienawidzić, wolicie doznawać przyjemności. Ku
wielkiej Ofierze i ku małym ofiarom, które usiłują
zaszczepić w was nowe życie, unosicie grożącą

pięść i miotacie wasze szydercze bluźnierstwa.

Uważajcie, krnąbrni ludzie! Cierpliwość Boga jest
ogromna, ale nie wolno wam kusić jej
nadmiernie, Ja bowiem rzekłem: „Nie będziesz

kusił Pana, Boga twego".

OFIARY DZIECI NIE SĄ DAREMNE

Mówi Jezus:
Także dziś, w uroczystość Mojego Boskiego Ciała,
szatan uderzył Mnie w moich Kościołach i w
moich dzieciach. Hostia Pokoju nie przechodzi
triumfalnie po waszych ulicach, po kwietnych
kobiercach, pośród śpiewów hosanna. Upadam na
zwaliska, w piekielnym zgiełku nienawiści do

Miłości, która wybucha z całą swą mocą.

Dzisiejszymi kwiatami, Ciałem Pańskim czasu
gniewu, są Moje mordowane dzieci. I
błogosławione pośród nich te, które upadają
niewinne i których śmierć bez urazy staje się
piękna jak u męczennika. Nie widać Mojej Krwi
między krwią zabitych. Pozostaję w Moim blasku
Hostii. Krew innych Mnie skrapia, okrucieństwo
sług Nieprzyjaciela Mnie rani, a wraz ze Mną rani
tych, którzy są hostiami jak Ja. Od największej
[ofiary] spośród was -wyprostowanej jak na
mistycznym krzyżu pomiędzy świątynią a
niebem, zranionej, oplwanej, przebitej,
ubiczowanej, jaką jest Pan sprzedany kłamstwem
Nieprzyjacielowi - do najmniejszego dziecka,
poderżniętego jak niewinny baranek. Jednak te
hostie nie są złożone w ofierze daremnie. W nich
nie ma skazy nienawiści. Są ofiarami. Na wieki
błogosławieni za bycie ofiarami!

Na Moich dzieciach najdroższych, na prawdziwych
synach, jest Mój znak. Ja was wszystkich
oznaczyłem, was, którzy Mnie kochacie i których
Ja kocham. Bardziej od tiary, która wieńczy jego
czoło, ten znak jest Boskim znakiem mojego
obecnego Piotra, Papieża Pokoju, w którym nie
fermentuje kwas nienawiści. Bardziej od wszelkiej
aureoli ten znak błyszczy na głowie ofiar, które
wraz ze Mną upadają [ugodzone] bronią szatana i

są prekursorami drugiego przyjścia Chrystusa.

A sami aniołowie ugodzonych kościołów, którzy
się modlą, adorują zniszczone hostie, podnoszą

te niewinne dusze, które zostaną w płaczu
pocieszone w Niebie.

TYLKO ULEGANIE POKUSIE JEST ZŁEM

Mówi Jezus:
Nie należy się dziwić, że dusza doświadcza pokus.
Pokusa jest nawet gwałtowniejsza, gdy

stworzenie poczyniło postępy na mojej Drodze.

Szatan jest zazdrosny i przebiegły. Rozwija swą
inteligencję tam, gdzie potrzeba więcej wysiłku,
aby wyrwać jakąś duszę Niebu. Człowieka ze
świata, który żyje dla ciała, nie potrzeba kusić.
Szatan wie, że on już sam działa tak, iż zabije
swoją duszę i zostawia go, aż to uczyni. Ale
dusza, która chce należeć do Boga, przyciąga

całą jego nienawiść.

Jednak dusze nie powinny się bać, nie powinny
się tym załamywać. Bycie kuszonym nie jest
złem. Złem jest uleganie pokusie. Bywają wielkie
pokusy. Stając wobec nich, dusze prawe
natychmiast się bronią. Ale są też małe pokusy,
które mogą doprowadzić was do upadku, a nawet
tego nie spostrzeżecie. To wyrafinowana broń
Nieprzyjaciela. Używa jej, gdy widzi, że dusza
czuwa i baczy na wielkie; [pokusy]. Wtedy
porzuca wielkie sposoby [kuszenia] i ucieka się
do takich subtelnych, które wnikają w was z

każdej strony.

Dlaczego to dopuszczam? A gdzież byłaby
zasługa, gdyby nie było walki? Czy moglibyście
się nazywać moimi, gdybyście nie pili z Mojego

kielicha?

Jak sądzicie? Czy Moim kielichem była tylko
boleść? Nie, stworzenia, które Mnie kochacie.
Chrystus - On wam to mówi dla dodania odwagi -

przed wami doświadczył kuszenia.

Czy sądzicie, że byłem kuszony tylko na pustyni?
Nie. Wtedy szatan został pokonany wielkimi
środkami, przeciwstawionymi jego wielkim
pokusom. Ale, zaprawdę powiadam wam, że Ja,
Chrystus, byłem kuszony i innymi razy.
Ewangelia o tym nie mówi. Ale, jak powiada
Umiłowany: „Gdyby chciano opisać wszystkie
cuda, które uczynił Jezus, cały świat nie
pomieściłby tych ksiąg".

Zastanówcie się, drodzy uczniowie. Ileż razy
szatan kusił Syna Człowieczego, aby Go
przekonać, aby zaniechał Swego
ewangelizowania? Co wiecie o zmęczeniu ciała
utrudzonego nieustannym pielgrzymowaniem,
ciągłym ewangelizowaniem, o znużeniu duszy,
widzącej i czującej, że otaczają ją nieprzyjaciele
oraz dusze, które szły za Mną z ciekawości lub z
nadzieją uzyskania ludzkiej korzyści? Ileż razy w
chwilach samotności, Kusiciel osaczał Mnie
przygnębieniem! A z jaką przebiegłością w tamtą
noc w Getsemani, jak myślicie, usiłował wygrać

ostatnią walkę między Zbawicielem rodzaju
ludzkiego a piekłem?

Ludzki umysł nie potrafi poznać ani przeniknąć
tajemnicy tej walki pomiędzy tym, co boskie i
tym, co diabelskie. Jedynie Ja, który tego
doznałem, znam ją i dlatego mówię wam, że Ja
jestem tam, gdzie ktoś cierpi dla Dobra. Ja
jestem tam, gdzie ktoś kontynuuje moje [dzieło].
Ja jestem tam, gdzie jest mały Chrystus. Ja
jestem tam, gdzie się dopełnia ofiara.

I powiadam wam, dusze, wynagradzające za
wszystkich, mówię wam: Nie bójcie się. Ja będę z
wami, aż do końca. Ja, Chrystus, zwyciężyłem
świat, śmierć i diabła za cenę Mojej krwi. Daję
wam, dusze-ofiary, Moją Krew przeciw truciźnie

Lucyfera.

DWA KRÓLESTWA DUCHA

Mówi Jezus:
W mojej Ewangelii nie ma fragmentu, który by
nie miał odniesienia do nadprzyrodzoności.
Dzisiaj zwracam twoją uwagę na przypadek

niewiasty, pochylonej od osiemnastu lat.

Dzisiejsi pseudonadludzie zaprzeczają, jakoby
demon mógł wywoływać fizyczne choroby. Wielu
sprawom zaprzeczają nadludzie. Zbyt wielu. Nie
zauważają, że teraz oni są „opętanymi".

Zaprzeczają, że są choroby wywołane siłami
ponadnaturalnymi, a jednak nie umieją,
naturalnymi siłami, zrozumieć i wyleczyć
pewnych chorób. Nie mogą tego właśnie dlatego,
że pewne choroby mają korzeń poza ciałem i
gnębią je, ale nie rodzą się z niego. Rodzą się w

obszarach, którymi poruszają królestwa ducha.

Królestwa ducha są dwa: jedno, niebieskie,
pochodzi od Boga; drugie, złe, pochodzi od
szatana.

Swoim wybranym Bóg daje czasem choroby.
które są paszportem do Królestwa Bożego.
Szatan daje, jeszcze częściej, choroby, które są
zemstą na słudze Bożym lub zasadzką na
biednych, którzy ulegli wszystkim jego pokusom.
Biednych ubóstwem straszliwym, gdyż jest ono
utratą prawdziwego bogactwa, czyli bogactwa

łaski, która czyni was dziećmi i dziedzicami Boga.

W takich wypadkach bezużyteczne są ludzkie
środki. Tylko palec Boży wymazuje wyrok biedy i
podpisuje dekret oswobodzenia. Wyswobodzony,
zdrowieje od „zniewolenia", jeżeli był opętany.
Jeśli zaś jego choroba była od Boga,

wyswobodzony wchodzi do Nieba.

Ale oprócz chorób ciała są też choroby ducha. To
dzieła Złego. One was zginają, sprawiają, że się
szamoczecie i pienicie, przytępiają wasze zmysły
i mowę, prowadzą was do moralnych wypaczeń,

jeszcze gorszych od chorób cielesnych, gdyż one
zginają i osłabiają duszę.

Ja mogę was z nich uzdrowić. Tylko Ja. Dusza
uwolniona z wpływu, jaki trzymał ją zgiętą,
prostuje się i wychwala Pana, jak niewiasta z
Ewangelii.

Ty tego doświadczasz. Twoje ciało umiera i
czujesz to. Jak jednak czułaś się uwolniona i
silna, gdy twój Nauczyciel cię uleczył! Twoim
duchem zawładnęło żywe i spokojne opanowanie.
Miałaś odczucie, jakby z twoich stóp opadły

zerwane łańcuchy.

Teraz mówię ci: „Naśladuj Mnie. Chodź za Mną z
tym nowym duchem i nie grzesz więcej, żeby
szatan nie mógł schwytać cię w swoje sidła. Jeśli
będziesz szła tuż za Mną, on nie będzie ci mógł
szkodzić, gdyż kto idzie za Mną nie grzeszy, a nie
grzesząc nie poddaje się temu, kto chce uczynić z

was Moich wrogów."

GDYBY WYNAGRADZAJĄCYCH BYŁO
WIELU...

Ze względu na mój stan, miałam pokusę ulżyć
sobie trochę w moich zwykłych umartwieniach,
które podjęłam na nowo od kilku miesięcy, bo

czułam, że Jezus chciał tego.

Jezus odpowiedział mi na to:
Nie. Wytrwaj. Świat jest zalany morzem win i dla
obmycia go potrzeba oceanu pokuty. Gdyby
wynagradzających było wielu, mógłbym
powiedzieć: zwolnij. Ale jest was zbyt mało, a
potrzeba tak wielka. Tym, co czynicie, mało
wvnagradzacie. Zbyt wielki jest brak równowagi
pomiędzy grzechem a ekspiacją. Ja jednak nie
patrzę na to, ile możecie uczynić; patrzę i
osądzam, czy czynicie wszystko, co możecie.
Wszystko. Chcę wszystkiego dla odkupienia
bezmiaru. Wszystkiego od moich naśladowców:
miłujących i ofiarowujących siebie dla

naprawienia nieskończoności grzeszących.

Wytrwaj więc. Nie umrzesz od tego. A nawet
Pokój i Światło napełnią cię jeszcze bardziej.
Przypomnij sobie zresztą, że gdy z roztropności
ludzkiej zwalniałaś się z pokuty, zajmowała jej
miejsce pokusa i dręczyła cię. Wtedy pozwoliłem.
Teraz: nie. Potrafisz zrozumieć powody.

Pomóż mi zwyciężać szatana w sercach. Pewne
demony zwalcza się modlitwą i cierpieniem,
pamiętaj. Litości, proszę cię o litość, dla
grzeszników i dla Mnie. Są twymi braćmi, a nie
umieją Mnie kochać, twoja pokuta powinna
rozpalić ogień w wygasłych sercach. Ja jestem
twoim Bratem. Grzesznicy biczują Mnie. Gdybyś
ujrzała Mnie jako człowieka biczowanego, czy nie
rzuciłabyś Mi się na pomoc, skoro nie umiesz

nawet znieść krzywdzenia zwierzęcia?

Zapamiętaj: każdy grzech, każde bluźnierstwo,
każde złorzeczenie Bogu, każda utrata wiary,
każda zdrada, jest dla Mnie uderzeniem bicza.
Podwójnie bolesnym, gdyż teraz nie jestem
nieznanym Jezusem, jak było przed 20 wiekami,
ale jestem Jezusem znanym. Świat wie, co czyni,

a jednak biczuje mnie.

Zapamiętaj: nie należysz już do siebie. Jesteś
ofiarą. Toteż z miłości i wierności twemu zadaniu,
nie ustawaj. Każda pokuta to jedna rana mniej
dla twego Boga, gdyż przyjmujesz ją na siebie.
Każda pokuta to światło, które się rozpala w
jakimś sercu. Ja sam uwolnię cię od pokuty, gdy
uznam, że dosyć już cierpienia i wtedy dam ci do

ręki palmę. Tylko Ja. Jestem twoim Panem.

Pomyśl, ile razy byłem zmęczony cierpieniem, a
jednak cierpiałem dla ciebie... bo cię kochałem...

Jezus mówi dalej:

Nie należy się przejmować chwilami zmęczenia,
lęku. Są właściwe naturze ludzkiej, wokół której

zawsze kręci się Nieprzyjaciel.

Szatan jest nienasyconym pożeraczem, a jego
głód wzrasta w miarę przybywania zdobyczy.
Wraz z głodem wzrasta zazdrość wobec
Chrystusa i chrześcijan. Prawdziwych chrześcijan.
Nie pozostawia więc nikogo bez kąsania. A gdy
nie może napaść wprost jak groźny lew, zbliża się
pełzając. Jest zawsze Wężem, który stara się

zbliżyć niepostrzeżenie, gotowy rozszarpać na
kawałki, kiedy zechce. Dlatego, nie mogąc

inaczej, kusi zmęczeniem i obawą.

Broni tej próbował nawet wobec Mnie. Nie udało
mu się, ale czy wiesz, ile razy jej używał?
Najbardziej subtelna i przytłaczaąca zasadzka
była w Getsemani. Dręczył mnie ukazując, ile
będę miał do wycierpienia i jak niewielu skorzysta

z tego.

Zniosłem to męczeństwo ducha myśląc o
'ofiarach' wieków przyszłych, które będą
doświadczane przez dzieło szatana. Cierpiałem,
myśląc o tobie. Nie bój się. Moje męczeństwo w
tamtej chwili wykupiło wasze słabości. Jeśli nie
ulegacie Nieprzyjacielowi, wasza słabość, płynąca
z bojaźni, jedynie z lęku, nie ma następstw.
Szatan może wywołać w was dreszcz lęku.
Jednak nic więcej, gdyż Ja jestem blisko moich
przyjaciół i naśladowców. On tylko wtedy ma
całkowitą władzę nad dusza, gdy oddaje się ona
pod jarzmo szatańskie przez grzech.. W innym
wypadku będzie to tylko zemsta i zamęt
powierzchowny, bez zakłócania głębi, w której Ja
panuję.

Cierpienie to bywa mniej lub bardziej dręczące.
Twoje dzisiejsze cierpienie to tylko lekki syk węża
i nic więcej. Jesteś zbyt blisko Mnie, by diabeł
mógł pozwolić sobie na coś innego. Jakiś czas
temu męczył cię bardzo i nie zawsze miałaś moc
doprowadzenia go do drżenia. Ale przeszłość się

nie liczy. Mówię ci: wytrwaj, miniony czas umarł.
A nawet jako doświadczenie był pożyteczny.
Teraz się nie liczy. Teraz pozostań przy Bogu,

gdzie cię umieściłem i nie lękaj się.

Mówię ci: nie lękaj się. Mówię ci: odwagą ducha
pokonuj zmęczenie ciała, lęki cielesne,
wywoływane przez szatana. Gdybyś cierpiała
sama, ty, śmiertelne stworzenie, nie zniosłabyś
tego. Ale Ja jestem z tobą. Ale ty cierpisz dla
Mnie. Wierz w to z wiarą, a każdy odważny akt
będzie dla ciebie łatwy, bo duch jest silniejszy od
materii. Staje się najmocniejszym, kiedy jest
połączony ze swoim Bogiem węzłem miłości.

Dopisuje Maria:

Tłumaczę teraz ja, bo ojciec pomyśli, że to było
coś poważnego. Nie. Nic poważnego. Jedynie
stojąc wobec wielkiego cierpienia, które
sprawiało, że mimo woli wydawałam okrzyki,
miałam myśl - z pewnością wzbudzoną przez
Nieprzyjaciela, jak mówił Jezus - złagodzenia
nieco moich umartwień. W rzeczywistości to małe
rzeczy, ale nie mogę czynić większych. Ale, jak
ojciec widzi, miałam gotową odpowiedź. Dlatego
dopóki będę mogła, pójdę naprzód. Zresztą,
jeżeli rozważę, jaką wagę nadałam tym
drobnostkom i co już wiele razy dobry Bóg
zatwierdził w odniesieniu do innych - i ufam, że
tak będzie z innymi - muszę stwierdzić, że
naprawdę zasługuje na opieranie się [pokusie],

jak długo mogę. I tak do końca.

Poza tym... Choć ciało jest zmęczone cierpieniem
i szuka zmiłowania, to dusza jest w takim pokoju
i radości!... Nie mogę wyjść z nadnaturalnego
szczęścia, które mi pozostało po wizji
Przenajświętszej Trójcy w umyśle. Jestem pod
tym słońcem... niczym kwiat. I patrzę na moje
Słońce, które błyszczy w centrum trzech
najwyższych kręgów. Słońce Jedności Boga
którego blask nieskończonego pokoju i
nieskończonego Piękna napełnia mnie nowymi
znaczeniami. Aby na to zasłużyć, czymże jest
cierpienie? Doskonałą rozkoszą.

NIEKOŃCZĄCE SIĘ CIERPIENIE MARYI

Mówi Jezus:
To, że ujrzała, iż przestałem cierpieć w ciele,
stało się ulgą dla mojej Matki, ale nie radością.
Widziała, że Ciało Syna nie jest już dręczone,
wiedziała że okropność fizycznego bogobójstwa
skończyła się. 'Pełna Łaski' miała też jednak
poznanie przyszłych wieków, w których
niezliczone zastępy ludzkie będą nadal ranić
duchowo Jej Syna i była sama.

Bogobójstwo nie skończyło się na Golgocie z
chwilą mojej śmierci. Powtarza się ono za
każdym razem, gdy ktoś odkupiony przeze mnie,
zabija swoją duszę, znieważa żywą świątynię
swego ducha, unosi świętokradzko umysł i bluźni
Mi, nie tylko opowiadaniem sprośnych plugastw,

ale tysiącznymi sposobami aktualnego życia,
coraz bardziej przeciwnymi memu Prawu i coraz
bardziej niweczącymi niezliczone zasługi mojej

Męki i Śmierci.

Maryja nie przestaje cierpieć, tak jak nie
przestaję Ja. W niepojętej chwale Niebios,
cierpimy z powodu ludzi, którzy zapierają się nas

i obrażają nas.

Maryja jest wieczystą rodzicielką, która rodzi was
z niezrównaną boleścią, gdyż wie, że w tym bólu
rodzi nie - szczęśliwych dla Nieba, lecz w
większości - potępionych w piekle. Wie, że rodzi

stworzenia umarłe lub skazane na rychłą śmierć.

Umarłe, gdyż w niektóre ze stworzeń nie wnika
moja Krew, jakby były z najtwardszego jaspisu.

W młodym wieku zabijają same siebie.

Skazane na rychłą śmierć, gdyż od początku
życia chrześcijańskiego, upadają pod własnym

bezwładem; którego nic nie poruszy.

Czy Maryja może nie cierpieć widząc umieranie
dusz, które kosztowały Krew Syna? Krew

przelana za wszystkich, która służy tak niewielu!

Gdy skończy się czas, Maryja przestanie cierpieć,
bo dopełni się liczba świętych. Zrodzi z
nieopisaną boleścią ciało, które już nie umrze, a

którego głową jest jej Pierworodny.

Rozważając to możecie zrozumieć, że boleść
Maryi była największą boleścią. Możecie
zrozumieć, że - wielka w niepokalanym Poczęciu,
wielka w swym chwalebnym Wniebowzięciu -
Maryja była największa w czasie Mojej Męki, czyli
od wieczora Wieczerzy do świtu

Zmartwychwstania.

Była Ona wtedy drugim - w porządku i mocy -
drugim Chrystusem. Gdy niebo ogarniała
ciemność, zapadająca nad dokonaną tragedią i
gdy się rozrywała zasłona Świątyni, nasze Serca
rozrywała ta sama rana na widok niezliczonych
dusz, dla których Męka była daremna.

Wszystko się dopełniło, w tamtej godzinie,
materialnej ofiary. Wszystko się rozpoczynało -
co się odnosi do kroczenia ludzi po drogach
Kościoła - we wnętrznościach Matki-Dziewicy dla
zrodzenia mieszkańców Jeruzalem, które nie
umiera. I dla rozpoczęcia się z tą pieczęcią
Krzyża, jaką musi nosić wszystko, co jest
czynione dla Nieba, rozpoczynało się to w boleści

samotności.

Była godzina ciemności. Niebiosa zamknięte.
Przedwieczny nieobecny. Syn umarły. Maryja
sama rozpoczęła swe drugie mistyczne poczęcie.

Dopisuję sama:

Mówię: dziękuję, ojcze, że idąc za natchnieniem
Jezusa, umożliwiłeś mi ponowne przeczytanie

Żywotu Proboszcza z Ars. Bardzo podoba mi się,
gdyż był duszą-ofiarą.

Co do mnie, trwam w moim cierpieniu spokojna
jak dzieciątko w kołysce i jak pisklę pod
skrzydłami matki. Moje Słońce spełnia funkcję
życia, leczy boleść, wszystko. Stoję pod jego

promieniami i jestem szczęśliwa.

Obserwował ojciec kiedyś gołębie? Kiedy tylko
mogą, siadają w słońcu, otwierają skrzydełka,
podnoszą je po kolei, ażeby słońce je musnęło,
podnoszą główki i patrzą. Patrzą z widocznym
zadowoleniem, powiedziałabym z ptasią
szczęśliwością na złote słońce. Szczęśliwe są, że
mogą się w nim ogrzać i nie wiem, jak mogą tyle
wytrzymać pod ognistymi promieniami, które
padają na nie prostopadle od tego niebieskiego
ciała.

Jestem podobna do gołębicy w słońcu. Trwam,
całkiem nieruchoma, i nie ruszam się, szczęśliwa,
że czuję jak mnie ogarnia, jak mnie roztapia
swoim ogniem, w nadziei, że będę wkrótce
wyniszczona i przyciągnięta przez Niego.

O! Moje Słońce! Jak ojciec dobrze mówi, musiałby
ktoś drugi doświadczyć tego, co przeżywam, aby
to zrozumieć... Nadaremnie się trudzę, ażeby
wytłumaczyć, jaka jest ta Światłość: to Pokój,
Majestat, Wiedza, Piękność... Nie. Nie da się
wyrazić, czym jest dla duszy ten nigdy

niegasnący, niewypowiedziany, rozweselający
blask.

WYNAGRADZAĆ PRZED NAJŚWIĘTSZYM
SAKRAMENTEM

Mówi Jezus:
Czy wiesz, dlaczego żądam jeszcze mocniejszych
aktów zadośćuczynienia i powszechnych modlitw
przed Najświętszym Sakramentem? Dla
sprawiedliwości. Bóg jest sprawiedliwy nawet w
najmniej znaczących sprawach. Pomyśl, czy
miałby nie być sprawiedliwy w odniesieniu do
oddawania Mu czci?

Ten Sakrament zawiera Ciało i Krew, Duszę i
Bóstwo twego Jezusa. Dlatego ten, kto modli się
w duchu zadośćuczynienia do Mnie, w
Eucharystii, modli się nie tylko do Mojego Ciała,
ale i do Mojej Krwi, a przez to i do Duszy, i do
Bóstwa. Wynagrodzenia dla mojej Krwi są
wchłaniane przez te, które się daje Eucharystii, w
której Ja jestem cały.

Proszę, aby i Moją Krew miłować i posługiwać się
nią dla niezliczonych potrzeb dusz. Nie
pozostawiajcie bezowocnym tego oceanu mocy,
którego fale dała wam Moja Krew. Lecz choć
byłoby dobrze, gdyby okazywało się Krwi
Odkupiciela o wiele większy kult niż obecnie, to
prawdą jest też i to, że wziąwszy pod uwagę jej

świętość, powierzam ten kult i tę służbę duszom
bardziej obdarzonym duchowymi darami.

Powiedziałem: kult i służbę. By stać się sługą
kultu, nie trzeba być kapłanem. Kapłanem staje
się każda dusza, która umie być moją prawdziwą
uczennicą. Nie zabraniam wam tego zaszczytu i
nie zaprzeczam sobie. Nic nie jest Mi droższe, niż
bycie czerpanym i rozlewanym przez ręce
miłujące i czyste na dusze jałowe, poplamione,
chore. Wyświęcony kapłan wylewa mnie na dusze
przy Spowiedzi. Ale nieznani kapłani, wyświęceni
przez miłość, których jedynie Ja znam, mogą
mnie ofiarowywać i wylewać na wszystkie dusze.

Nie ma bardziej zasługującej służby od
połączenia własnej krwi z krwią wielkiej Ofiary w
mistycznej Mszy, w której Ja jestem
Celebransem, a wy - akolitami, ofiarowania siebie
wspólnie i zaopatrzenia razem wierzących i
niewierzących, którzy przecież potrzebują mojej
Krwi i waszej, mojej Ofiary i waszej dla
znalezienia drogi Życia i Prawdy.

Inny powód, dla którego wymagam większego
zadośćuczynienia względem Mnie
Eucharystycznego, to bluźniercze przekleństwa
skierowane przeciw temu Sakramentowi. Krwi
zaś jest to oszczędzone. Zapomnienie, które ją
otacza, chroni ją. Lepiej być zapomnianym niż
przeklinanym.

Oto dlaczego, zgodnie ze sprawiedliwością,
powiadam ci, że wiele trzeba wynagradzać wobec
Eucharystii. Powszechne zadośćuczynienie dla
Sakramentu, lecz i szczególny kult mojej Krwi ze
strony najdroższych uczniów.

Powierzam to przyjaciołom spośród moich
przyjaciół. Jak wojsko w czasie bitwy strzeże
chorągwi w czworoboku najbardziej oddanych,
tak i Ja stawiam moją Krew pośród tych, o
których wiem, że są najbardziej zaufani, zdolni
do każdej ofiary z miłości do swego Króla i daję
im rozkaz, aby szli pośród tłumu z sercami
napełnionymi moją Krwią, ażeby Ona zstąpiła na
biednych ludzi i ocaliła ich. Kto się będzie wylewał
dla sprawy swego Pana, otrzyma od Pana wielką
nagrodę w moim Królestwie, tak wam powiada
Pan, tak wam powiada Odkupiciel, tak wam
powiada Miłość i tak będzie, albowiem Bóg jest

wierny i prawdziwy, a oddaje stokrotnie.

MIŁOSIERDZIE WOBEC WSZYSTKICH LUDZI

Mówi Jezus:
Kto zamknie serce na miłosierdzie, zamknie serce
na Boga. Albowiem Bóg jest w waszych braciach i
kto nie jest miłosierny wobec braci, nie jest

miłosierny wobec Boga.

Nie można odłączać Boga od Jego dzieci, a
rozważcie dobrze, że wy, żyjący, jesteście

dziećmi Przedwiecznego, który was stworzył.
Nawet i ci, którzy z pozoru nimi nie są, gdyż żyją
poza moim Kościołem, są Jego dziećmi. Nie
sądźcie, ze możecie być twardzi, egoistyczni,
gdyż ktoś nie należy do was. Pochodzenie jest
jedno: od Ojca. Braćmi jesteście nawet wtedy,
gdy nie żyjecie pod tym samym ojcowskim
dachem. I jak można nie myśleć o zrobieniu
czegoś dla przywołania oddalonych, zbłąkanych,
nieszczęśliwych, którzy z rozmaitych powodów są

z dala od mojej siedziby?

Bóg nie jest wyłączną własnością katolików i
bardzo błądzą ci katolicy, którzy nie troszczą się
o niekatolików. Nie działają dla sprawy Ojca, są
jedynie pasożytami, które żyją z Ojca, a nie
okazują Mu synowskiej pomocy. Bogu nie jest
potrzebna pomoc, bo jest najpotężniejszy, jednak

pragnie jej od was.

Bóg krąży jak życiodajna krew w żyłach całego
ciała Wszechświata Katolicyzm jest centrum tego
wielkiego ciała, który On stworzył. Ale, jak
mogłyby najodleglejsze członki zostać ożywione
przez Boga, gdyby się centrum ze swoim
Skarbem zamknęło w sobie i nie pozwoliło innym

członkom na korzystanie z jego dobrodziejstw?

Bóg jest także tam, gdzie odmienność wiary i
różnica ducha skłania do myślenia, że Go tam nie
ma. I zaprawdę powiadam wam, nie to, co się
zdaje, jest prawdziwe. Bardzo wielu katolików
Jest pozbawionych Boga, bardziej niż człowiek

dziki. Wielu bowiem katolików ma z dzieci Bożych
tylko imię i co gorsza: znieważają i wywołują
znieważanie tego imienia uczynkami obłudnego
życia, które ujawniają sprzeczność ze
wskazówkami mojego Prawa, o ile otwarcie nie
buntują się, co ich czyni nieprzyjaciółmi Boga.
Gdy tymczasem w wierze niekatolika, mylącego
się w istocie, lecz mocnego prawym życiem, jest
bardziej obecny znak Ojca. To są jedynie
stworzenia, które potrzebują poznania Prawdy.
Tymczasem fałszywi synowie to stworzenia, które
obok Prawdy potrzebują poznania Czci i Miłości

względem Boga.

Dusze, które chcą być moje, powinny okazywać
miłosierdzie tym ubogim duszom. Ale dusze-
ofiary powinny także złożyć siebie w ofierze za
nie. Czy Ja czyniłem inaczej? Czy nie ofiarowałem
się za wszystkich? Skoro miłosierdzie to
zaspokojenie głodu, pragnienia, przyodzianie,
pogrzebanie umarłych, pouczenie
nieumiejętnych, pocieszenie, czyż nie jest nim
otrzymanie prawdziwego Życia dla braci, za cenę
własnej ofiary?

Gdyby świat był miłosierny!... Świat posiadałby
Boga, a to, co was dręczy, opadłoby jak
zeschnięty liść. Ale świat, a na świecie
szczególnie chrześcijanie, zastąpili Miłość
Nienawiścią, Prawdę - Obłudą, Światło -

Ciemnością, Boga - szatanem.

I tam, gdzie Ja zasiałem Miłosierdzie i sprawiłem
dzięki mojej Krwi, że urosło, szatan rozsiał swe
udręki i wywołał ich wzrost swym piekielnym
tchnieniem. Lecz nadejdzie czas jego porażki. Na
razie jednak nadchodzi on, bo wy mu pomagacie.
Błogosławieni jednak ci, którzy potrafią trwać w
Prawdzie i pracować dla Prawdy. Ich miłosierdzie
zostanie nagrodzone w Niebie.

ZANIEŚĆ BOGA WSZYSTKIM NARODOM

Jezus mówi dalej:
Nie wahaj się ani nie wątp. To, co ci
powiedziałem, jest prawdą.

Będąc Stwórcą, Bóg znajduje się także tam, gdzie
zdaje się, że Go nie ma. Nie jest czczony w
Prawdzie lub wcale nie jest czczony? Ale jest

również i tam.

Kto dał życie dalekiemu Patagończykowi, kto
Chińczykowi, kto bałwochwalczemu
Afrykańczykowi? Kto podtrzymuje przy życiu
niewierzącego, ażeby miał czas i sposób na
znalezienie wiary? Ten, Który Jest i którego nic
nie może pomniejszyć. On jest życiem w
stworzeniach i wszystkorodzącym, oto
świadectwo, wobec którego, nawet chcąc mu
zaprzeczyć, powinien schylić głowę każdy żyjący.

Zatem zaniesienie Boga oddalonym duszom,
które Go instynktownie odczuwają, ale Go nie
znają i nie służą Mu w Prawdzie, oto największe
miłosierdzie. Powiedziałem: „Zanieście Ewangelię
wszystkim stworzeniom". Ale, czy myślisz, że
dałem ten nakaz tylko dwunastu i ich
bezpośrednim następcom-kapłanom? Nie. Chcę,
ażeby każda dusza prawdziwie chrześcijańska

byla duszą apostolską.

Przyprowadzenie do Mnie dusz powiększa Moją
chwałę, ale powiększa także chwałę dobrego i
wiernego sługi, który swą ofiarą doprowadził do
powiększenia się mojej owczarni. Święta, którą
kochasz, (Św. Teresa od Dzieciątka Jezus)
uczyniła więcej niż stu misjonarzy, a jej chwała w
Niebie jest też sto razy większa, bo poznała
doskonałość miłosierdzia na ziemi i wyniszczyła
samą siebie, aby dać prawdziwe Życie

bałwochwalcom i grzesznikom.

Mówisz mi: „Ależ Panie, gdy ktoś zgrzeszy wobec
Ciebie i trwa w grzechu, zmarł dla życia łaski". To
prawda. Ale Ja jestem Wskrzesicielem i wobec łez
tych, którzy płaczą nad umarłymi dla łaski, Ja
wyzwalam swoją nieograniczoną moc.

W Ewangelii troje umarłych ponownie
wskrzesiłem do życia, albowiem nie mogłem
oprzeć się łzom ojca, matki, siostry. Dusze
ofiarne i apostolskie powinny być siostrami,
matkami i ojcami biednych umarłych dla łaski i
przyjść do Mnie ze zwłokami nieszczęśnika w

ramionach i na ramionach, [dźwigając ich] jak
najcięższy krzyż i cierpieć za nich, dopóki Ja nie

wyrzeknę słowa Życia.

OFIARA FILTREM WCHŁANIAJĄCYM GORYCZ

Mówi Jezus:
Oto jestem, aby cię całą uleczyć. Ale, biedna
Mario, niektóre rany są potrzebne i należą do
pracy, którą dusza musi znieść, aby się
dostosować do kształtu, jaki Boski Mistrz pragnie
jej nadać. Marmurowy blok z grubsza ociosany
powiada do siebie: „Sądzę, że dość już tego
uderzania młotkiem, zarysowywania, ciosania.
Jestem dostatecznie piękny i odpowiadam
zamysłowi rzeźbiarza". Rzeźbiarz jednak widzi go
inaczej i uderza, i rzeźbi, dopóki dźieło nie będzie
doskonałe.

Tak samo czynię Ja z duszami. I im
szczególniejsze mam zamiary wobec jakiejś

duszy, tym bardziej ją obrabiam.

Posłuchaj więc. Od kilku miesięcy jesteś
zanurzona w spokoju i w mistycznej radości. Ale
nie możesz zapominać, że wielu tego nie ma i że
z tobą tak jest jedynie dzięki Mojej Łasce.
Wczorajsza burza służyła właśnie temu, ażebyś
przypomniała sobie te dwie sprawy.

Pierwszą jest ta, że jesteś bardzo biednym
stworzeniem, pełnym niedostatków i potrzebujesz
wielkiej pomocy od wszystkich, aby nie opaść z
sił, a szczególnie potrzebujesz serdeczności
twego Jezusa. Gdy On stawia cię na jedną chwilę
na ziemi, dzieje się z tobą tak, jak z
kilkumiesięcznym niemowlęciem: zaraz upadasz
brudzisz się i kaleczysz.

Drugą jest ta, że dusza-ofiara, jest na stałej
służbie swoich braci. Spójrz, Mario, jak wielu, jak
bardzo wielu, wpadło w przygnębienie i rozpacz z
powodu różnorodnych okoliczności. Życie, a
zwłaszcza życie wspólne, jest pełne pułapek,
które dręczą biedne stworzenia i doprowadzają je
do zwątpienia w siebie, w innych, w Boga. Nie
wszyscy, o Mario, posiadają Mnie na świecie tak,
jak ty. I jeżeli ty, mając Mnie, cierpisz tak bardzo
z powodu zachowania innych, to pomyśl, jak
muszą cierpieć inni, którzy nie mają mojej piersi,
żeby się na niej wypłakać.

Ty miałaś Mnie zawsze, nawet wtedy, gdy
sądziłaś, że jesteś sama i nie przychodziłaś do
Mnie. Nie przychodziłaś, ale Ja przychodziłem.
Moja niewidzialna bliskość wystarczała, żeby po
burzy pokój wracał do twego serca. Względny
pokój, gdyż wtedy mi nie pomagałaś. On jednak
zawsze wystarczał, by zapobiec twemu
zatonięciu. Ale inni!... Inni, którzy są mi
nieprzyjaciółmi, inni, których wiara tak bardzo

ostygła, że już nie jest wiarą... oni w czasie burzy
nie mają Nauczyciela.

Gdybyś tylko uważała, gdy do ciebie mówię! W
tych dniach mówiłem ci, jak powinnaś
postępować ze swoją matką... i o tym, że
wymogiem duszy-ofiary jest picie za mnie żółci i
octu. Bądź spokojna. Piłaś je, niezbyt radośnie, to
prawda. Ale piłaś. To nie było bez celu. Ofiaruj
swe cierpienie, swe poniżenie z powodu tego, że
nie byłaś odważniejsza. Ofiaruj wszystko za braci.

I nie wątp we Mnie. Twój Nauczyciel rozumie cię
lepiej od wszystkich. Gdybyś do Mnie żywiła
urazę lub gdybyś Mnie ganiła, zraniłabyś Mnie.
Ale twoje poniżenie wobec matki i twoja ucieczka
do Mnie po pomoc, zamazały to, co wynikało z

braku panowania nad sobą.

Jesteś dzieckiem, które kaprysiło. Dzieciom się
wybacza, szczególnie, gdy są chore i gdy okazują
żal, że były porywcze. I Jezus ci wybacza.
Zobaczysz, że także ojciec, który mówi w moim
Imieniu i pod moim natchnieniem, powie ci to
samo. Chcesz dowodu? Nie daj mu tego zeszytu

przed spowiedzią i wyspowiadaj się. Zobaczysz.

Bądź dobra i ufna. Kochaj Mnie i cierp. Myśl, że
tylko Ja kocham cię tak, jak powinnaś być
kochana, że tylko Ja doskonale cię rozumiem, że
tylko Ja mogę cię prawdziwie pocieszyć. Cierp...
To jest ogromnie potrzebne w tych dniach: za

wszystkich, a szczególnie za was, Włochów.

Powiedziałem ci, że masz być zbiornikiem miłości,
aby dać wszystkim słodkiej wody miłości. Ale
powiadam ci także, że powinnaś przez
najboleśniejsze działanie oczyścić też najbardziej
gorzkie wody nienawiści po to, aby gasić
pragnienie coraz większej liczby braci,

umierających z powodu tylu pragnień.

Potrzeby rosną, powinien także rosnąć zbiornik. A
ponieważ byłoby świętokradcze i głupie łączenie
miłości z nienawiścią i zepsucie słodyczy wody
miłości goryczą wody nienawiści, ty musisz za
cenę swego bólu postawić się jako nadnaturalny
filtr: wchłonąć całą gorycz, umożliwić
przefiltrowanie oczyszczanej wody i zwiększyć nią

zawartość zbiornika miłości.

Kto podał kubek wody w Moim Imieniu, będzie
błogosławiony. Ale kto kubek wyciśnie ze swojego

serca, co otrzyma? Myśl o tym i pnij się w górę.

ILEŻ DUSZ RATUJĄ DLA MNIE OFIARY!

Mówi Jezus:
Czy widziałaś kiedykolwiek, co robią ci, którzy
pragną mieć miękką wełnę do spania? Wzywają
tapicera, który bije wełnę, aż się staje jak piana.
Im mocniej uderza wełnę, tym bardziej staje się
miękka i czysta, gdyż proch i odpadki spadają na

ziemię, a pozostają kłaczki wełny czyste i lekkie.

Tak samo albo i jeszcze gorzej, postępuje się z
wełną, którą chce się prząść lub tkać. Wtedy do
dzieła zabierają się metalowe grzebienie, które
szorstko rozplątują wełnę i sprawiają, że się staje
jak ładnie rozczesane włosy.

Tak też czyni ten, który przędzie len i konopie; a
także i jedwab z kokonu. Aby go można było
wykorzystać, musi najpierw ścierpieć mękę
wrzącej wody, szorstkich szczotek i skręcającej
go maszyny.

Duszo moja, skoro to jest konieczne, aby z
naturalnych włókien zrobić ubrania i legowiska,
jakże tego nie uczynić z waszą duszą, aby ją
obrobić do życia wiecznego? Jesteście włóknem
daleko cenniejszym od lnu, konopi i wełny. Z was

powinna powstać tkanina życia wiecznego.

Ale, nie z powodu niedoskonałości Boskiej - Bóg
bowiem stwarza rzeczy doskonałe - lecz z
powodu waszej niedoskonałości, wasze dusze są
dzikie, nastroszone, pełne chropowatości,
odpadków, prochu, słowem, niezdatne do
zastosowania w Mieście Bożym, gdzie wszystko

jest doskonałe.

Dlatego przezorność, opatrzność, dobroć
ojcowska waszego Boga obrabia was. Czym?
Jego Wolą. Wola Boża jest środkiem, który czyni
z was, zdziczałych włókien, drogocenne tkaniny i
kosztowną wełnę. Urabia was na tysiące
sposobów: ofiarowując wam krzyże, ukazując

wam piękno jakiegoś umartwienia i przyciągając
was swą zachętą do podjęcia go, prowadząc was
swoimi natchnieniami, dręcząc was ojcowską

karą, zginając was z pomocą przykazań.

One - a konieczność [ich stosowania] nie zmieniła
przez wieki ani formy, ani mocy - są właśnie tym,
co czyni z was odporne i regularne przędziwo,
zdolne utworzyć tkaninę życia wiecznego. Potem
inne rzeczy tworzą tę tkaninę, a im bardziej
jesteście ulegli woli Pana, tym bardziej tkanina ta

staje się kosztowna.

Kiedy z kolei, nie tylko posłusznie wypełniacie tę
błogosławioną Wolę, która zawsze działa dla
waszego dobra, ale ze wszystkich sił dopominacie
się, by Bóg dał wam ją poznać doskonale, abyście
mogli, niezależnie od kosztów, doskonale ją
wypełniać, wtedy przyjmuje ona formę coraz
bardziej przeciwną waszej naturze ludzkiej. Kiedy
zaś z nią współdziałacie, materiał ozdabia się

haftem jak brokat.

A jeżeli do tego wszystkiego dodacie doskonałość
proszenia dla siebie o Wolę cierpienia, aby się
przez to upodobnić do Mnie w dziele odkupienia,
wtedy wstawiacie do brokatu perły nieocenionej
wartości i z waszego pierwotnego, najbardziej
niedoskonałego włókna czynicie arcydzieło

wiecznego życia.

Ale, o Mario, jak mało jest dusz, które pozwalają,

aby je Bóg kształtował!

Bóg ma dla was zawsze rękę Ojca
najdoskonalszego w miłości i działa z Boską
Inteligencją. Wie zatem, do którego punktu może
przycisnąć rękę i jaką wam dawkę siły trzeba
wlać, aby was uzdolnić do wytrzymania Boskiej

operacji.

Kiedy jednak człowiek sprzeciwia się dobremu
Ojcu, którego macie w Niebiosach, gdy buntuje
się wobec Jego Woli, gdy grzechem niszczy dary
siły, które mu Ojciec daje, jak może Ojciec, który
jest w Niebiosach, obrabiać tę duszę? Pozostaje
dzika, co więcej, obarcza się coraz bardziej
gmatwaniną i nieczystością. A Ja płacze nad nią
widząc, że nic, nawet Moja Krew, przelana za

wszystkich, nie zrodzi jej do dobra.

Kiedy z kolei jakaś dusza nie tylko opiera się
dziełu Bożemu, lecz pielęgnuje w sobie nienawiść
do Ojca i braci, wtedy Nasze działanie całkowicie
zanika i w tym splocie nieuporządkowanych
namiętności zajmuje miejsce Władca grzechu:
szatan.

A wtedy, musi następować cierpliwe i
wielkoduszne dzieło dusz-ofiar. One działają dla
siebie i dla innych. Osiągają to, że Bóg wraca, z
cudem łaski, pracować nad tą duszą, po

wypędzeniu szatana blaskiem swojego oblicza.

Ileż jest dusz, które mi ratują ofiary! Jesteście
nadzwyczajnymi żniwiarzami, którzy żniecie
plony wiecznego życia, wyniszczając się w

niewdzięcznej pracy pełnej cierni. Ale pamiętaj,
że na pierwszym miejscu trzeba ofiarować

samego siebie za najbliższych.

Ja nie zniszczyłem więzów rodzinnych, ale je
uświęciłem. Powiedziałem, że trzeba kochać
rodzinę nadnaturalną miłością. A jaka miłość jest
większa od miłości do chorych dusz, w naszej
rodzinie? Czy wydałby ci się normalnym ten, kto
zajmowałby się sprawami wszystkich, a najmniej
- swego własnego domu? Nie: powiedziałabyś, że
to szaleniec. Tak samo nie jest słuszne, żeby się
troszczyć o duchowe potrzeby dalekiego
bliźniego, a nie stwiać na pierwszym planie

swoich najbliższych.

Wiesz, jak to zastosować. Nie trap się, jeśli w
zamian otrzymujesz niewdzięczność. To, czego
ona ci nie da, dam ci Ja. Spotęguj ofiarę za nią.

MIŁOŚĆ POTRZEBUJE NACZYŃ, KTÓRE BY JĄ
PRZYJĘŁY I NIKOGO NIE ODRZUCA...

Mówi Jezus:
Powiedziałem, że ci wytłumaczę, jak z godziny na

godzinę rośnie waga naszej Miłości.

Nie popadaj w błąd fałszywego rozumienia. U
Boga wszystko jest w wiecznej teraźniejszości.
Wszystko jest doskonałe i dokonane. Ale Bóg nie
jest nigdy bezczynny. On działa nieprzerwanie.

Przedstawię ci ludzkie porównanie, aby ci to
lepiej wyjaśnić.

Trzy Osoby, które się kochają i które kochają
swoje dzieło, są jak jednakowe źródła ciepła,
które się zbiegają w jednym punkcie, z którego
następnie wylewają się na wszechświat. Żar
trzech ognistych ust, nieprzerwanie
wydzielających fale takiego samego ciepła
(takiego samego w mocy równej od początku), co
powoduje? Zwiększenie ciepła w środowisku, w
którym te trzy prądy się rozszerzają. Jeśli
przyjmują je naczynia gotowe do przyjęcia go,
wtedy istnieje równowaga miedzy wytwarzaniem
a wylewaniem. Ale jeśli naczynia odrzucają
przyjęcie ciepła, a zasypane są innymi rzeczami,
równowaga zostaje zaburzona. I, w życiu

naturalnym, może dojść nawet do katastrof.

Zdarzają się one także w nadnaturalnym życiu.
Czy tego nie doświadczyłaś? Czyż nie powiększa
się w twoim sercu twoja nie rozpoznana i nie
przyjęta miłość, uciskając je tak bardzo, że nieraz
eksploduje w napadzie sprawiedliwego gniewu?
Mówię: sprawiedliwego, bo jest sprawiedliwy.
Mówię także: opanuj go przez wzgląd na Miłość.
A jeśli tak się dzieje z wami, których miłość jest
względna, to co z Bogiem, w którym wszystko
jest nieskończone?

Nasza Miłość, którą człowiek odrzuca, rośnie,
rośnie, rośnie... Ach, nieszczęśliwi ludzie! stoi
nad nimi chwila, w której ta Miłość gniewnie

zagrzmi, pytając o przyczynę pogardy. I czasy
obecne są już pierwszymi nagłymi
przebudzeniami się tej znieważonej Miłości, która
przez wzgląd na sprawiedliwość i szacunek dla
swojej Doskonałości, nie może już znosić takiej
zniewagi. Dlatego przychodzę, błagając jak
żebrak, aby ktoś otworzył serce Naszej
najmocniejszej Miłości i stał się jej ofiarą,
zgadzając się na bycie wyniszczonym w zamian
za przyniesienie ulgi Miłości. Jest stosem to, co
proponuję, wiem, więc ostrzegam. Ale nie
uciekajcie przed nim wy, którzy jeszcze nie

zaprzedaliście się Nieprzyjacielowi.

Nikt, choćby nie wiem jak bardzo był mały i
biedny, nikt, choćby nie wiem, jak wielkim był
grzesznikiem, nie śmie myśleć, że go Nasza
Miłość odrzuca. Ona jest Miłosierdziem. I z
najbiedniejszych dusz może i pragnie uczynić

najbardziej lśniące gwiazdy swego Nieba.

Przyjdźcie do Mnie wy wszyscy: biedni, splamieni,
słabi, a Ja uczynię was królami. Przyjdźcie do
Mnie wy wszyscy, którzy umieliście mimo swej
biedy zrozumieć Moją Wielkość, mimo waszych
ciemności - Moje Światło, mimo waszych
niedoskonałości - Moją Doskonałość, mimo

waszego egoizmu - Moją Dobroć.

Przyjdźcie! Wejdźcie w Moją Miłość i pozwólcie jej
wejść w was. Jestem Pasterzem, który
śmiertelnie się umęczył szukając zagubionej
owieczki i za nią oddał swą Krew. O, moje

baranki, nie bójcie się, że jest wiele dziur i plam
na waszej szacie i ran na waszym ciele.
Otwórzcie tylko swe usta, swą duszę, na Moją
Miłość i wdychajcie ją. Będziecie wtedy
sprawiedliwi wobec Boga i wobec samych siebie,
bo będziecie dawać Bogu pociechę, a sobie -

zbawienie.

Przyjdźcie, o wielkoduszni, którzy już Mnie
kochacie, ciągnijcie jak wątek braci, którzy
jeszcze się wahają. Jeżeli wszystkich proszę,
Żeby weszli dać ulgę odrzuconej Miłości, to od
was, dusze-ofiary, żądam, żebyście się oddały
całkowicie Mnie, dziełu Mojej gwałtownej Miłości,
wyniszczającemu na ziemi, lecz wywołującemu
chwałę tak wielką, że nie możecie tego
zrozumieć.

Jak wielkim blaskiem zapłoną te dusze, które
przyjęły Miłość Boga tak, iż je pochłonęła! Będą
lśnić tak samo jak Moja Miłość, która w nich
pozostanie: Ogień i wieczny Klejnot boskiego
blasku.

Jezus mówi jeszcze:

Czy wiesz, jak powinnaś postępować, aby
uzyskać dobro dla swojej matki? Działając
przeciwstawnie. To znaczy: jej niecierpliwości
przeciwstaw swą cierpliwość, jej
niesprawiedliwemu i nieszczeremu sposobowi
widzenia, przeciwstaw swą szczerość, jej buntowi
- swą uległość, jej urazie - swą miłość, jej

nietolerancji wobec wszystkiego - twoje radosne
poddanie się.

Dusze się tak zdobywa: przez przeciwstawienie
się. Ale nie myśl nigdy, że sprawisz, że ona to
pojmie. Działaj w milczeniu, wszystko Mi
ofiarowując. Połączeni coś otrzymamy. Ale nawet
gdy nic nie osiągniesz, wypełnisz swą powinność i

za to otrzymasz nagrodę.

BARDZIEJ NIŻ KIEDYKOLWIEK TRZEBA SIĘ
MODLIĆ I CIERPIEĆ

Mówi Jezus:
Niedawno powiedziałem ci, żebyś Mi pomogła
zbawić winnych największego grzechu. Ale nie
zrozumiałaś, co chciałem powiedzieć. Modliłaś

się.

To Mi wystarczy, bo zaprawdę nieodzowne jest
jedynie to, żebym Ja wszystko rozumiał. Ale
wam, moje dzieci, nie jest potrzebne absolutne
objawienie. Wszystko, co wam mówię, jest darem
do którego nie macie prawa, dobrowolnym darem
Ojca dla jego najbardziej umiłowanych bo miło
jest Memu Sercu zwierzać się wam, brać was za
rękę i wprowadzać w poznanie tajemnic Króla.
Ale nie możecie się tego domagać. Tak pięknie
jest być zaufanym Boga, ale tak samo jest
pięknie i święcie być małym dzieckiem, całkowicie
i ślepo oddanym Ojcu, który sam działa, a

dziecko pozwala się prowadzić, nie chcąc
wiedzieć, dokąd Ojciec je prowadzi.

Bądźcie pewne, dzieci, Ja was prowadzę na Drogi
Dobra. Wasz Ojciec pragnie jedynie waszego

dobra.

Być ufnym i godnym zaufania to najwyższa
doskonałość. Tego pragnę dla radości mego
Serca, „ufni zaufani". Wtedy jesteście uczniami
już zdolnymi do działania w imię Nauczyciela oraz
dziećmi, które pozwalają, by Ojciec je prowadził.
Wtedy jesteście moją pociechą i moją radością.

W świecie, takim jak wasz, tak trudno Mi znaleźć
dusze uczniów! A jeszcze trudniej znaleźć, także
pośród dzieci, dziecięce dusze! Tak bardzo
zepsuło was tchnienie Bestii, że zabiło także w
duszach dzieci prostotę, zawierzenie, niewinność,

w których znajdowałem odpoczynek.

Wczoraj, Mario, nic ci nie powiedziałem, a ty
byłaś przestraszona, jakbyś zgubiła drogę. Ale Ja
nie jestem tylko twoim Nauczycielem. Jestem
również i twoim Lekarzem - nie tylko twego

ducha, ale i ciała.

Widziałem, że wczoraj byłaś zbyt zmęczona, wiec
milczałem, zachowując na dzisiaj wiele słów dla
ciebie. Nie chcę, ażeby mój mały rzecznik
załamał się pod naporem mocy przewyższającej
jego siły. Dziś mówię za wczoraj i za dzisiaj.

Modliłaś się, ofiarowywałaś się i cierpiałaś według
Mego pragnienia, aby zapobiec popełnieniu
największego grzechu. I udało ci się, choć w
rzeczywistości „największy grzech" był czym
innym niż to, o czym myślałaś. Natchnąłem
najlepsze dusze licznymi pragnieniami modlitwy i
cierpienia w tej intencji, gdyż potrzeba było
wiele, wiele, wiele wysiłku, ażeby przezwyciężyć
niebezpieczeństwo. Także teraz jeszcze potrzeba
wiele, wiele, wiele wysiłku, żeby rzecz
doprowadzić do końca, żeby pierwsze zło bardziej
nie zwyrodniało.

Wczoraj jedynym znakiem Mojego bycia z tobą -
jako Światło i Głos dla ciebie - było to, że
poprowadziłem twoją rękę do otwarcia Księgi na
stronach, które przed wiekami mówiły o
teraźniejszości. Przeczytamy je razem, a Ja ci je
wytłumaczę. Ale od wczoraj rozumiesz, że w nich

było „dzisiaj".

Zapobiegło się pewnemu wielkiemu złu. Mario,
wielkiemu złu. Ulitowałem się nad tobą, narodzie,
który masz chrześcijański Rzym za swe serce.
Jednak, teraz bardziej niż kiedykolwiek, trzeba
wiele się modlić i cierpieć, Mario, i nakłaniać do
modlitwy i do cierpienia, na ile to możliwe - lecz
to jest najcięższe, gdyż bohaterów cierpienia jest
tak niewielu - żeby pokonane „wielkie zło" nie
zakiełkowało, jak zła roślina, w tysiącach małych
złach. To zakończyłoby się uformowaniem

przeklętego lasu, w którym wszyscy zginęlibyście
w sposób niewyobrażalnie straszny.

Ulitowałem się nad wami. Lecz biada, jeżeli na to
Miłosierdzie, wyrwane Sprawiedliwości z powodu
uporczywych modlitw moich, mojej Matki,
[aniołów]-stróżów, dusz-ofiar, mój narodzie,
odpowiesz czynami, które zniweczą moją łaskę.
Biada ci, jeśli wielkie „samouwielbienie" zostanie
zastąpione małymi, licznymi „
samouwielbieniami"!

Jeden jest tylko Bóg, Ja Nim jestem i nie ma
innego Boga poza Mną. O tym pamiętajcie. Bóg
jest cierpliwy, ale nie jest, w swej niezmierzonej
cierpliwości, winny wobec Siebie Samego. Byłby
winny, gdyby w Swej cierpliwości powstrzymywał
się przed powiedzeniem: „Dosyć!", będąc
obojętny na szacunek wobec Siebie samego.

Gdy jeden bożek upadł, nie wznoście tak wielu
małych bożków. Wszystkie ozdobione są
szatańskimi znakami nierządu, pychy, oszustwa,

brutalności i tym podobnymi.

Gdy będziecie dobrzy, całkowicie was ocalę. To
wam obiecuję, a jest to obietnica Boga. W mojej
Inteligencji, przed którą nic nie jest zakryte -
nawet najbardziej skryte zbrodnie, nawet
najbardziej niepozorne ludzkie poruszenia - nie
oczekuję, że cały naród będzie doskonały. Wiem,
że gdybym miał was nagrodzić wtedy, gdy
wszyscy osiągną Dobroć, nigdy bym was nie

nagrodził. Jednak oczekuję, że - nawet gdy jest
nieuniknione, iż kilku zgrzeszy - to wielka liczba
będzie taka, iż narzuci Przywódcom zachowanie
godne Mej nagrody. Zapamiętajcie to na zawsze:
Przywódcy popełniają Grzechy, ale to tłum,
swoimi małymi grzechami, prowadzi Przywódców

ku większemu Grzechowi.

Na razie wystarczy, duszo moja. Później
ponownie razem będziemy czytać Izajasza i, tak
jak w synagodze i w Świątyni, wytłumaczę ci go.

ŚMIERĆ Z MIŁOŚCI

Jezus mówi:
...Módl się. Twój Bóg otworzy ci bramy, zanim
poznasz największą potworność. Na razie wejdź
do siedziby Jego Serca i daj mi swą miłość dla
złagodzenia mojej Sprawiedliwości. Zaprawdę
powiadam ci, że śmierć z miłości jest najbardziej
okrutną ze śmierci, albowiem nie cierpi się tylko z
jednego powodu, ale z powodu wszelkiego
stworzenia. Cierpi się dla spraw Boga i bliźniego.
I śmierć twego Jezusa taka była. Wiedz bowiem,
że nie jest najbardziej poprawnym słowem o
mojej śmierci: biczowanie, męka, krzyż, lecz:
miłość.

To miłość złożyła w ofierze Syna Bożego. Miłość
do was. Niech miłość ofiarowuje nowych

odkupicieli.

KREW BOGA-CZŁOWIEKA PRZBACZA I
POTĘPIA

Mówi Jezus:
Moja Krew, którą z wściekłością przyzywali na
siebie moi nieprzyjaciele i oskarżyciele, nie
straciła swej podwójnej jakości: przebaczania i

potępiania.

Przemijają wieki, córko, ale Ja i wszystko, co jest
moje, trwa w wiecznej teraźniejszości. W
godzinie ciemności lśniła jedynie purpura mojej
boskiej Krwi, jak latarnia, która chciała zbawić
ludzki ród, lecz którą dostrzegło tylko niewielu.
To powtarza się przez wieki i będzie się
powtarzać, dopóki będzie istnieć Ziemia. Przelana
z nieskończoną miłością, sprawiła cuda
odkupienia tam, gdzie znalazła miłość, lecz stała
się skazaniem dla tego, kto na ofiarę Boga

odpowiedział złością i nienawiścią.

Ale cóż tu mówić? Ja byłem Bogiem i prorocy
zapowiedzieli Moje przyjście i potwierdzili swoimi
słowami cuda, których dokonałem i Ja sam
potwierdziłem moją boską naturę w godzinie
ostatniego sądu, w czasie którego skazaniec nie
kłamie. A jednak Mnie zabili. Ci nieprzyjaciele
Chrystusa nie mają usprawiedliwienia, że nie
wiedzieli, Kim był ten, którego oskarżali i którego
śmierci pragnęli. I dlatego tym surowsze było
osądzenie ich, gdyż - zawsze o tym pamiętaj - od

tego, któremu dane jest więcej miłości,
dobrodziejstw, poznania, więcej wymaga się. Nie
może pojęcie mojej Dobroci zwalniać was od

obowiązku szacunku.

Ale i teraz, córko moja, ale i teraz, czy nie jest
tak samo? Także teraz świat wie, że dla ocalenia,
dla życia w pokoju, dla bycia szczęśliwym, musi
chcieć mojej pomocy. A jednak: co czyni świat?
Oskarża Mnie i przeklina Mnie. Oskarża Mnie, że
go nie kocham, że jestem okrutny, że jestem
obojętny i przeklina Mnie z powodu tych win,

których nie popełniłem.

I cóż? Jak może świat oskarżać Boga? Jak może
człowiek przeklinać Boga? Jak mrówki, które
próbują przewrócić górski masyw, tak są głupie
zamiary człowieka, który nienawidzi Boga. Może
jedynie siebie doprowadzić do ruiny i stoczyć się

w przepaść w tym świętokradczym wysiłku.

To o tych, którzy są współczesnymi wnukami
dawnych Hebrajczyków. Inni, mniej winni w
masie winnych, nie przeklinają i nie oskarżają
otwarcie, ale nie modlą się ufnie, nie żyją
ofiarnie, nie kochają żarliwie. Są jak maszynki do
kawy, które porusza jeszcze duchowy odruch, ale
już nie własna siła ruchu. To wody, które płyną
pod naporem wieków chrześcijaństwa, ale jedynie
z tej przyczyny. Nie z własnej woli. I jak
wszystkie wody, które dojdą do płaskiej równiny i
nazbyt są oddalone od górskiego źródła, stają z

powodu zbyt nikłego ruchu i psują się.

Nie wybawia się świata, psując się i buntując. I
zaprawdę powiadam ci, jeżeli nie przychodzą
większe nieszczęścia na tę biedną ludzką rasę,
dla której umarłem, nie jest to na pewno zasługa
modlitw tych pozbawionych duszy i żyjących
banalnie. Tymi, którzy świat ocalają i aż dotąd go
ocalali, są nieliczni, na których moja Krew
dokonała cudów miłości, bo zastała ich jak

puchary miłości wzniesione do nieba.

Jednak z jak wielkim bólem widzę, że te
stworzenia, w których zakorzenia się Miłość, są
coraz mniej liczne. Ofiary! Moje ofiary! O! Kto da
Odkupicielowi, wielkiej Ofierze, armię dla ocalenia
świata, który oskarża Boga o grzech, a nie myśli,
że zło świata jest wynikiem grzechu człowieka
przeciwko Bogu i przeciw człowiekowi?

NIE WIESZ, JAKĄ WARTOŚĆ MA W MOICH
RĘKACH TWOJE CIERPIENIE!

Mówi Jezus:
Gdy natura ludzka potrafi na tyle przypominać
sobie swoje pochodzenie, iż umie żyć w sposób
nadnaturalny, przewyższa anielską i aniołowie ją

podziwiają.

Kiedy to się zdarza? Kiedy stworzenie żyje
zanurzone w mojej Woli, całkowicie Mi oddane,
żyjąc, kochając, pracując jedynie dla Mnie i ze
Mną. Wtedy unosi ciało na poziom nieznany

aniołom, którzy nie znają żądzy ciała i nie mają
zasług w ich poskramianiu. Kiedy następnie
stworzenie ukrzyżuje samo siebie z miłości dla
ukrzyżowanego Nauczyciela, wtedy staje się
przyczyną podziwu dla anielskich hufców, które
nie mogą cierpieć z miłości wzgledem Mnie ani
ukrzyżować samych siebie jak Jezus, Odkupiciel
świata i Syn Wiecznego.

Wokół mego Krzyża, jak i wokół mojej kołyski,
były adorujące zastępy anielskie, gdyż kołyska i
krzyż były alfą i omegą mojej misji Odkupiciela.
Ale i wokół małych ukrzyżowanych, którzy cicho
ofiarowują siebie według prawa doskonałej
miłości, są zastępy anielskich duchów, bo widzą

Mnie w was umierających dla Mnie.

Pozwól mi więc działać. Działać od początku do
końca. Już wkrótce Ja będę ci ojcem, matką a
przy tym bratem i oblubieńcem. Wkrótce
będziesz miała jedynie Mnie. Przyjdź, cios jest
twardy, ale wiedz o tym z wyprzedzeniem i bądź
wielkoduszna. Pozwól Mi działać. Nie czynię nic
bez podpisu miłości. Bądź jak ledwie urodzone
jagniątko na moich rękach dobrego pasterza.
Jeśli twój Pasterz daje ci jeść tę gorzką trawę, to
również to czyni po to, aby ci dać lepsze miejsce
w swoim Sercu. I nie bój się. Ja ci pomogę.
Zawsze ci pomagam, widzisz to.

Potrzebne jest Mi twoje cierpienie. Absolutne,
całkowite, głębokie. Ty nie wiesz, jaką będzie ono
miało wartość w moich Rękach. Kiedy dowiesz się

o tym, powiesz, że nadałem mu wartość
dziesięciokrotnie większą i podziękujesz mi za to.

Dziękuj mi od tej pory z zaufaniem i miłością.

W chórze głosów, które wznoszą się z ziemi do
Nieba, brakuje głosów dziękczynnych. To niema
nuta i to jest wielkim złem. Nieumiejętność
dziękowania to wielkie przewinienie potomstwa
Adamowego, które Bóg w Trójcy jedyny kocha i
obdarza dobrodziejstwami w najwyższym
stopniu. Ale jeśli zostanie to odpuszczone
analfabetom Miłości, to nie będzie tak z tymi,
których sama Miłość poucza. Kiedy małe dziecko
popełni jakiś błąd lub kiedy go popełni biedny
nieuk, okazuje się pobłażanie. Nie jest tak, gdy

ten sam błąd popełni dorosły i wykształcony.

Ciebie wychował Nauczyciel i nie powinnaś
uchybiać pouczeniom Nauczyciela. Rosłaś dzięki
mojej miłości, jak rośnie dziecko dzięki mleku.
Bądź wierna Miłości we wszystkim, wszystkim,

wszystkim.

IM BARDZIEJ ŚWIĘTA JEST DUSZA, TYM
BARDZIEJ POTRAFI KOCHAĆ I CIERPIEĆ

Mówi Jezus:
Nie, nie jesteś sama. Masz twego Jezusa obok
siebie, jak ma Go mało kto. Jeśli bowiem prawdą
jest to, że jestem przy wszystkich swych
dzieciach z moją Łaską, to jednak z niewieloma

jestem tak, jak z tobą. Uczyniłem to, widząc twój
bardzo ciężki ogólny stan. Ja wiem, ile może
znieść istota, a ponieważ ciężar bólu, jaki
musiałaś nieść, był przygniatający i niezwykły,
troszczyłem się o ciebie środkami

nadzwyczajnymi, które dla niewielu zachowuję.

Pamiętam, jak potrzebowałem pomocy w
tragicznych godzinach Męki. I pragnę, aby to,
czego chciałem dla Siebie, mieli podwójnie do
mnie podobni. Podobni jako uczniowie, podobni,

ponieważ są kochający i ukrzyżowani.

Nie jesteś sama. Masz Mnie za Cyrenejczyka i
masz Moją Matkę za Weronikę. Maryja jest
wzorem sieroty i pamięta swą mękę sieroty tak,

jak i Ja pamiętam udręki agonii.

Świętość nie niweczy bólu, Maryja w swej
nieskalanej świętości straszliwie cierpiała z
powodu śmierci rodziców, których nie mogła
pocieszyć swoimi pocałunkami. Widzisz, jak
jesteś do Niej podobna? Maryja w swojej tak
doskonałej duszy, druga jedynie po Bogu, umiała
kochać i cierpieć jak nikt inny, albowiem
świętość, będąc udoskonaleniem wszelkich
dobrych wrażliwości serca, niesie w konsekwencji
zwiększoną zdolność kochania albo cierpienia,
tym większą, im bardziej dusza jest święta. A

dusza Maryi była najświętsza.

I oto daję ci za Weronikę i daję ci za Matkę tę
Niewiastę, której nie został zaoszczędzony żaden

ból - a nikt w takim stopniu jak Ona, nie powinien
być od niego wolny, gdyż Ona była niepokalana,
wolna przez to od ciężaru bólu wywołanego
grzechem Adama - tę Niewiastę, która przelała
tak wiele łez, w tylu żałobach i która widziała jak
śmierć jej odbiera ojca, matkę, oblubieńca i

Syna.

Jest miesiąc bolejącego Serca Maryi i
Podwyższenia mojego Krzyża. Nie odrzucaj
swego upodobnienia do Bolesnej i do

Ofiarowanego.

PRAGNĘ DUSZ UKRZYŻOWANYCH Z MIŁOŚCI

Mówi Jezus:
Córko, czytajmy razem ostatnie wersety
Koheleta. Był bardzo mądry, Ja jednak jestem
samą Mądrością Bożą, nieskończenie większą od
niego. Ale jak i on pouczam swój naród. Pouczam
go od 20 wieków. Rozpocząłem nauczanie moim
Słowem i kontynuowałem je poprzez słowo moich
umiłowanych sług.

Pośród wykształconych mojego ludu mam jednak
wybranych ucznów. Dla nich Nauczyciel staje się
więcej niż nauczycielem: przyjacielem. Z
królewską wspaniałomyślnścią otwiera przed nimi
bramy skarbca zwierzeń i objawień. Ja tych
wybrańców ujmuję za rękę i prowadzę ich ze
sobą, aby wniknęli w tajemnice i uzdalniam ich

do przyjęcia mojego Słowa, dając im je w tak
wielkim stopniu, jaki zachowałem dla moich

nowych Janów.

Mój mały Janie, powierzam ci moje Słowo.
Przekaż je nauczycielom. Niechaj się nim
posługują dla dobra stworzeń. Ono pochodzi od
Jedynego Pasterza, dobrego Pasterza, który

napisał prawdę swojego Słowa własną Krwią.

Kiedy jakiś Przywódca świata, jakiś ziemski
Geniusz powierza powiernikowi lub uczniowi
świętą chorągiew albo cenną tajemnicę, kiedy
przekazuje radę lub odkrywczą formułę, z jaką
świętą czcią wierny niesie ją lub przekazuje! Ale
Ja jestem o wiele większy od Przywódcy czy
Geniusza. Ja jestem Bogiem, Słowem i Mądrością
Ojca, Panem i Odkupicielem waszym. Moje Słowo
nie służy jedynie dawaniu jakiegoś ziemskiego
dobra, lecz udzieleniu Dobra, które nie umiera:
Życia wiecznego. Nie ma więc nic bardziej

świętego i drogocenniejszego od mojego Słowa.

Przyjmij je z klęczącą duszą, a twoja miłość niech
będzie kadzidłem, oczyszczającym twe serce,
które je przyjmuje; twoją rękę, która je pisze;
twoje usta, które je powtarzają; twoje oko, które
je czyta. Żyj jak anioł i jak kapłan, bo pozwoliłem
ci słyszeć to, co słyszą aniołowie i to, co
powtarzają kapłani. I żyj stale coraz bardziej jako
dusza-ofiara, albowiem to ofiara otwiera uszy
ducha, a krew oczyszcza język, który mówi o

Panu.

W tych dniach, które poprzedzają święto Krzyża,
ogromnie potrzebuję dusz ukrzyżowanych. Ulituj
się nade Mną, cierpiąc dla Mnie. Wierz twemu
Jezusowi! Gdybym mógł wrócić na Krzyż dla was,
o jakże, jakże bym wrócił! Ale nie mogę. I między
tak wielką ilością wrogiej krwi, jaką człowiek - z
nienawiści do brata - wylewa na ziemi, brakuje
mojej Krwi, której nie mogę już z Krzyża rozlać

dla was.

Gdy na ołtarzach ziemi przemieniam postacie
Chleba i Wina w Ciało i w Krew Chrystusa - zbyt
nielicznie i w otoczeniu zbyt małej liczby dusz
naprawdę modlących się - wy, moje małe, drogie
ofiary, drogie kwiaty z mojego ogrodu, zastąpcie
Odkupiciela i dajcie mi wasze ciało na ofiarę
przebłagalną za grzechy świata.

Córko moja i Ja mówię ci z Koheletem: nie szukaj
nic więcej. Czegóż chcesz więcej od misji bycia
małym Chrystusem w miejsce twego Jezusa? I

czegóż pragniesz więcej od mojego Słowa?

Bóg jest prosty. Im bardziej zbliżysz się do Boga,
tym bardziej staniesz się prosta. Odczujesz w
sobie coraz większe znużenie ludzką wiedzą i jej
próżność, nawet tej skierowanej ku Bogu, ale
napisanej przez człowieka. Im więcej Bóg będzie
do ciebie mówił, tym bardziej odczujesz
cierpienie ostrego i cierpkiego dźwięku ludzkich
słów, w porównaniu z najłagodniejszym i
nadprzyrodzonym tonem mojego słowa. Nie męcz
się wieloma naukami, nie stawiaj sobie przeszkód

wielu przepisów. Bądź prosta i wolna. Niech na
tobie spoczywa tylko lekkie jarzmo, które nie jest

ciężarem, lecz skrzydłem: moje.

Tylko jedną rzecz trzeba uczynić, aby przyjść do
Mnie bez zbłądzenia. Tę, którą radzi Kohelet, a
którą Ja tak modyfikuję: „Kochaj Boga i wypełniaj
Jego przykazania". Nie powiadam „lękaj się".
Powiadam: „kochaj". Miłość jest o wiele większa
od strachu i pewniejsza dla osiągnięcia celu.
Strach jest dla tych, którzy są jeszcze daleko od
Boga, aby nie zbłądzili. Jak klapki na oczy
przeszkadza on zwierzęcej naturze, zamkniętej w
człowieku, wziąć przewagę nad każdym
kapryśnym zwodniczym cieniem. Ale dla tych,
którzy są już blisko Boga, dla tych przede
wszystkim, którzy są w ramionach Boga, miłość
powinna być przewodnikiem. Wszystkie wasze
dzieła osądzał będzie Bóg. Ale naturalne jest, że
dzieła dokonane z miłości nie będą nigdy
całkowicie złe i takie, by obudzić wstręt Pana.
Będą miały znak ludzkiej ograniczoności, ale
będzie on pokryty lśniącym znakiem miłości,
która niszczy grzech i sprawia, ze dzieła

człowiecze są miłe Panu.

Tak oto jest, córko moja. Świat jest pełen
morderczego łomotu i nienawiść wylewa się z
serc, a my dwoje, kochający się, w ciszy i w
spokoju rozmawiamy o miłości. I nie ma nic, co
tak bardzo rozweseliłoby twego Jezusa, jak te
Moje małe Betanie, w których Ja jestem

Nauczycielem, który odpoczywa i poucza miłującą
Marię, która patrzy na Niego i słucha z całą swą

miłością.

Wczoraj nie mogłaś pisać, kiedy do ciebie
mówiłem? Nic nie szkodzi. Nie dręcz się tym.
Ziarna tych słów są w tobie. Kiedy będę chciał,
sprawię, że zakiełkują. I będą jeszcze

piękniejsze.

Bądź zawsze dobra i cierpliwa. Daję ci mój pokój.

BÓG NIGDY NIE JEST ZŁOŚLIWY ANI
NIESPRAWIEDLIWY

Jezus mówi:
Jak powiedziała Mądrość, w rozdziale 6, w
wersetach 1-10, tak i ja to już wyjaśniłem więcej
niż jeden raz, odkąd ci jestem Nauczycielem, w
sposób głębszy niż wobec wielu twoich braci. Nie
zatrzymuj się jednak na zastanawianiu się nad
tymi słowami. Prawdziwa Mądrość wytłumaczyła
ci je na długo przed tym, zanim Księga otwarła

przed tobą tę stronicę.

Nie dziw się, że wiele razy znajdziesz w Biblii
uczucia i słowa podobne do tych, które słyszałaś
bezpośrednio ode Mnie. Ja jestem Słowem Ojca,
A Słowo jest jedno. Ponieważ jest ten sam czas,
jak wtedy, gdy żyli patriarchowie i prorocy.
Naturalnie, w tych, którzy czytali dawne słowa,

musisz odnaleźć również podobnych do
najnowszych, którzy Mnie słuchają. To Ja mówię
do ciebie, jak mówiłem do przodków. A nawet
jeśli czasy wasze i myśli wasze bardzo się
zmieniły i ty, mój mały Jan, tak różnisz się od
dostojnych patriarchów i gwałtownych proroków,
to Ja jestem zawsze ten Sam: jednakowy,
niezmienny w słowie i w nauce.

Bóg się nie zmienia. Dostosowuje się do waszych
zmian, do waszego, nazwijmy to tak: rozwoju w
granicach jego dzieła jednak istota, prawdziwa
zawartość Jego nauki, która nie dotyczy
doczesnego życia, lecz duszy nieśmiertelnej, jest
i pozostanie zawsze ta sama. [Będzie tak,] nawet
gdyby ziemia trwała jeszcze tysiąc czy dziesięć
tysięcy lat, a człowiek doszedłby do wielkiej
ewolucji materialnej - nota bene: takiej, która
pozwoliłaby mu na zniesienie praw przestrzeni,
grawitacji, szybkości i na stanie się jakby
wszędzie obecnym poprzez środki, które uchylają
podziały i ku którym się dąży, a wy nazywacie je
naukowymi określeniami telewizji, telefonu i tym
podobnymi lub innymi środkami zniósłby
niemożność działania na odległość, stwarzając
sterowanie drogą radiową, co uwolniłoby na ziemi
demoniczną zemstę wybuchów na odległość,
śmiertelnych promieni lub podobnych

wynalazków z piętnem szatańskim.

Jednak nie powiem wam nigdy - nawet gdybyście
się stali zdobywcami innych planet i stwórcami

promieniowania tak potężnego, jak
promieniowanie mojego słońca, oraz odkrywcami
fal znoszących najdalsze odległości dla słuchu i
wzroku - że wolno znieść prawo Miłości,
Wstrzemięźliwości, Szczerości, Uczciwości,
Pokory. Nie, nigdy wam nie będę mógł tego
powiedzieć, nigdy. Nawet dziś i zawsze mówię
wam i będę mówił: „Bądźcie błogosławieni, gdy
używacie rozumu do odkryć dla dobra wspólnego.
Bądźcie przeklęci, gdy frymarczycie waszym
rozumem, uprawiając niedozwolony handel ze
Złem, aby płodzić dzieła nikczemne i niszczące."
Ale dosyć o tym, teraz powiem o czymś, co może

być dla ciebie pociechą i przewodnikiem.

Powiedziane jest u Syracha w rozdziale 33, w
wersetach 11-15, że różne są losy człowieka.

Kto wyznacza wasz los? Ten, kto jest wielkim
punktem odniesienia po to, byście nie popadli w
błąd. Błąd, który może być przyczyną
bluźnierczej myśli i nawet śmierci duszy.
Człowiek mówi wiele razy: „Skoro los wyznaczył
Bóg, Bóg jest niesprawiedliwy i zły, gdyż tamtego

człowieka dotknął nieszczęściem".

Nie, córko. Bóg nie jest nigdy złośliwy i nigdy -
niesprawiedliwy. Jesteście krótkowzroczni i
widzicie tylko i źle to, co jest blisko waszej
źrenicy. Jakże więc możecie znać przyczyny -
zapisane w Księdze Pana - swego losu? Jak
możecie wy, z ziemi, z tego ziarenka piasku
krążącego w przestworzach, zrozumieć, czym jest

rzeczywista prawda rzeczy i co jest zapisane w
Niebie? Jakże możecie nazwać słusznie to, co się

wam przytrafia?

Dziecko, któremu matka podaje lekarstwo, płacze
i mówi, że matka jest brzydka i niedobra. Stara
się odrzucić ten lek, który wydaje się mu
niepotrzebny i wstrętny. Ale matka wie, że robi to
nie ze złośliwości, lecz z dobroci. Wie, że w
autorytecie, jakiego używa w tej chwili, żeby
wymóc posłuszeństwo, nie jest brzydka, lecz
nawet jakby odziana w upiększający ją majestat.
Ona wie, że lekarstwo jest pożyteczne dla jej
dziecka. Pieszczotami i surowym głosem zmusza
je do przyjęcia go. Gdyby matka mogła sama
przyjąć je dla uzdrowienia swego chorego
maleństwa, o jakże chętnie by to uczyniła!

I wy jesteście dziećmi dobrego Ojca, jakiego
macie w Niebie. On widzi wasze choroby i nie
chce, żebyście byli chorzy. Wasz kochający Ojciec
chce, żebyście byli zdrowi i silni. Daje wam więc
lekarstwa, aby umocnić wasze dusze, aby je
wyprostować, wyleczyć, aby je nie tylko

uzdrowić, lecz także uczynić pięknymi.

Czyż nie wierzycie, że gdyby to mógł uczynić bez
wywoływania waszych łez, nie zrobiłby tego On,
którego Serce pełne miłości kroi się od łez swych
dzieci? Lecz wszystko ma swój czas. On uczynił
wszystko dla was, aby was doprowadzić do
zbawienia wiecznego. Opuścił Niebo, wylał nawet
swą Krew, aż do ostatniej kropli, aby ją wam dać

- najświętszy lek, który leczy każdą ranę,
pokonuje każdą chorobę i wzmacnia w każdej

słabości.

Teraz jest wasz czas. A przecież, pomimo że
Słowo zstąpiło z Nieba, aby dać wam
przewodnika Życia i pomimo Krwi wylanej dla
uleczenia was, nie potrafiliście porzucić grzechu i
wciąż w niego wpadacie. On, Przedwieczny, który
was kocha, daje wam udrękę boleści większą lub
mniejszą, zależnie od wysokości, na jaką chce
was wznieść, albo zależnie od stopnia, do jakiego
chce, żebyście wynagrodzili na tym świecie waszą
słabość dzieci-odstępców.

Są osoby, które cierpią, by potem w przyszłym
życiu zajaśnieć podwójnym światłem. Ale są i
inne stworzenia, które muszą znosić ból, by
oczyścić swą splamiona szatę i powrócić do
światła. Są one większością. Lecz - to
bezsensowne, ale prawdziwe - właśnie te buntują
się najbardziej wobec bólu i oskarżają Boga o
niesprawiedliwość i złośliwość, gdyż ich poi
bólem. Ci są najbardziej chorzy, a uważają się za

najzdrowszych.

Im bardziej w Świetle jest dusza, tym bardziej
przyjmuje ból i pragnie go.

Przyjmuje, gdy jest raz w Światłości.

Kocha, gdy jest podwójnie w Światłości.

Pragnie cierpienia i prosi o nie, gdy jest potrójnie
w Światłości, zanurzona w niej i żyjąca nią.

Przeciwnie, im bardziej ktoś jest pogrążony w
ciemności, tym bardziej ucieka przed cierpieniem,

nienawidzi go i buntuje się przeciw niemu.

Ucieka. Dusze słabe, które nie miały siły
popełniać ani wielkiego zła, ani wielkiego dobra,
tylko wegetują, prowadząc biedne życie duchowe,
wplątane w opary letniości i powszednich
grzechów, czując niepohamowany lęk przed
każdym cierpieniem, wszelkiego rodzaju. To

duchy bez kośćca, bez siły.

Nienawidzi. Występni, którym ból przeszkadza
podążać za wadami wszelkiego rodzaju,
nienawidzą tego wielkiego mistrza życia

duchowego.

Buntuje się. Wielki grzesznik, zaprzedany
zupełnie szatanowi, gromadzi wykroczenie
duchowe za wykroczeniem, dosięgając szczytów
buntu, jakim jest bluźnierstwo i samobójstwo lub
zabójstwo, by się tym zemścić (tak przynajmniej
on uważa) za cierpienie. U takiego, ojcowskie
dzieło Boga ustępuje fermentacji zła, bo ten
wielki grzesznik jest tak połączony ze Złem jak
mąka rozrobiona z zaczynem. I Zło, jak zaczyn
obrabiany bólem, rośnie w nim, czyniąc go

chlebem dla Piekła.

Do jakiej z tych trzech kategorii należałaś. Do
jakiej należysz teraz? W jakiej chcesz pozostać?
Nie musisz odpowiadać. Ja wiem. I dlatego

mówię ci o tym i jestem z tobą.

Innym razem ludzie mówią: „Skoro każdy ma
wyznaczony los, daremne jest trudzenie się i
walczenie. Niechaj się toczy, wszystko jest

wyznaczone."

To inny szkodliwy błąd. Bóg zna los każdego, tak.
Ale czy wy go znacie? Nie. Poznajecie go godzina
po godzinie.

Oto przykład. Piotr zaparł się mnie. W jego losie
było wyznaczone, że on pozna ten błąd. Ale on
okazał skruchę za to, że się mnie zaparł i Bóg mu
przebaczył i uczynił go swoim Arcykapłanem.
Gdyby trwał uporczywie w swym błędzie, czy

mógłby zostać moim Wikariuszem?

Nie mów: był przeznaczony. Nie zapominaj nigdy,
że Bóg zna wasze przeznaczenie, ale to wy je
wykuwacie. Bóg nie gwałci waszej wolności. Daje
wam środki i rady, daje wam ostrzeżenia, abyście
pozostali na dobrej drodze, lecz jeśli wy nie
chcecie pozostać na tej drodze, On was nie

zmusza do pozostania.

Jesteście wolni. Uczynił was dojrzałymi. Radością
Boga jest to, gdy zostajecie w domu Ojca; ale
gdy mówicie: „Chcę odejść", On was nie
zatrzymuje. Płacze nad wami i martwi się

waszym losem. Więcej nie chce robić, gdyż
czyniąc więcej odebrałby wolność, jakiej wam
udzielił. Bóg cieszy się, gdy pod wpływem
kąsania niedostatków zrozumiecie, że tylko w
domu Ojca jest radość i powrócicie do Niego. Bóg
cieszy się i jest wdzięczny temu, komu ofiarą i
modlitwami, nade wszystko tymi dwoma
sposobami, a później - słowami, udaje się

przywrócić mi syna. Lecz nic więcej.

Wiedz jednak, że ci, którzy są w mojej ręce jak
miękka glina w ręku garncarza, są umiłowanymi
mego Serca, Moja ręka jest dla nich czuła niczym
pieszczota. Moje pieszczoty kształtują ich,
nadając im mój odcisk i podobieństwo przez
dobroć, pokorę, miłość, czystość i najpiękniejsze
ze wszystkich: podobieństwo do Mnie -

Odkupiciela.

Ponieważ te dusze kontynuują moje posłannictwo
Odkupiciela, Ja mówię im stale: „dziękuję",
będące najbardziej opiekuńczym z
błogosławieństw. I jeśli chusta Weroniki jest
święta, bo nosi moje odbicie, to czymże będą te

dusze, które są moim prawdziwym odbiciem?

Odwagi, Mario! Mój Pokój jest z tobą, Ja jestem z
tobą. Nie lękaj się.

BĄDŹCIE WOBEC MNIE JAK DZIECI, A
ZAPEWNICIE SOBIE WIECZNĄ CHWAŁĘ

Jezus mówi:
Powiedziałem wczoraj: „Każdy tworzy sam swe
przeznaczenie". Dziś dodaję: Sami tworzycie
własne przeznaczenie. Jednak, gdy ktoś spełnia
Wolę, jaką Ojciec mu przedstawia, jest pewny, że
gotuje sobie los świetlisty. Tymczasem ten, kto
zamyka uszy i oczy, aby nie słyszeć i nie widzieć
Woli Ojca i zamyka duszę na miłość, która
prowadzi do posłuszeństwa, idąc nie za głosem
ducha, lecz ciała i krwi, podsycanym przez
szatana, ten tworzy sobie mroczne
przeznaczenie, które się kończy śmiercią ducha.

Zastanów się teraz, jak w waszym życiu ten, kto
kocha - czy to będzie syn, brat, mąż,
wychowanek, podwładny, ktokolwiek - stara się
zawsze zadowolić swego ukochanego. Stąd
możesz łatwo wywnioskować, że kto bardzo
kocha Boga, stosuje się do pragnień Bożych,
jakiekolwiek by były. Ci, którzy kochają Go mało,
słuchają Go mniej i spełniają tylko te pragnienia,
które nie kosztują ich zbyt wiele wysiłku. W
końcu ci, którzy wcale Go nie kochają, w ogóle
nie dbają o spełnienie pragnień Jego Świętej
Woli, a nawet buntują się i wchodzą na ścieżkę
przeciwną, która prowadzi ich na antypody celu,
jaki Bóg zaleca i oddalają się od Ojca, bluźniąc

mu.

Można by z tego wyciągnąć wniosek, bez obawy o
popełnienie błędu, że miarą miłości, jaką
stworzenie kocha swego Stwórcę, jest stopień

posłuszeństwa pragnieniom jej Pana i Ojca.
Kłamie ten, kto mówi, że kocha Boga, a potem
me umie iść za jego Głosem, który przemawia z

miłością, aby go doprowadzić do jego siedziby.

Kogo chcecie oszukać swoim kłamstwem? Boga?
Boga nie można oszukać. Wasze słowa znaczą
naprawdę to, co znaczą, a nie to, co chcielibyście,
aby znaczyły, a to prawdziwe znaczenie Bóg
rozumie. Otóż jeśli mówicie, że kochacie Pana, a
potem odmawiacie mu posłuszeństwa, które jest
jednym z zasadniczych dowodów miłości, On
będzie mógł jedynie nazwać was obłudnikami i
kłamcami i jako takich was potraktować.

Chcecie może oszukać szatana, używając
wygodnych dostosowań sumienia, jakie wam
podsuwa, jednocześnie okazując mu, że chcecie
radować się w tym życiu, ale również i w
przyszłym, lawirując między Bogiem i szatanem,
miedzy Niebem i Piekłem? O, głupi! Przebiegłego
nie da się oszukać, a będąc mniej cierpliwy od
Boga, wymaga natychmiastowego wynagrodzenia
i trzeba mu płacić bez zwłoki, gdyż on nie uznaje
odroczenia. Zaprawdę powiadam wam, że jego
brzemię nie jest skrzydłem, lecz ciężkim głazem,

który przygniata i pogrąża w błocie i ciemności.

Może chcecie oszukać samych siebie, mówiąc
sobie, że to tylko ziemski przymus skłania was do
czynienia własnej woli, ale że, w gruncie rzeczy,
chcecie pełnić wolę Boga, bo przedkładacie ją nad

swoją. Obłudnicy, obłudnicy, obłudnicy.

Jest w was sędzia, który nie zna snu. To wasz
duch. Nawet gdy go zranicie śmiertelnie i
skażecie na zagładę, on krzyczy w was, póki
jesteście na ziemi, woła o swoim pragnieniu
Nieba.

Obciążacie go i zmuszacie do milczenia, aby się
nie ruszał i nie mówił. Ale on się rzuca, aby się
uwolnić od waszego knebla i woła w
rozpaczliwym milczeniu waszego serca. Głos ten
dręczy was tak, jak wołanie mego Poprzednika,
więc staracie się stłumić go na zawsze. Ale nigdy
wam się to nie uda. Jak długo będziecie żyć, tak
długo będziecie go słyszeć, a w przyszłym życiu
będzie wołał jeszcze głośniej, wyrzucając wam

waszą zbrodnię zabójstwa własnej duszy.

Kluczem niektórych zboczeń ludzkich, które rosną
coraz bardziej i prowadzą człowieka do
potwornych przestępstw, jest ten głos sumienia,
który wy staracie się uśmierzyć nowymi
wyskokami okrucieństwa. Podobnie jak człowiek
zatruty stara się zapomnieć o swoim zawinionym
nieszczęściu, trując się wciąż bardziej, aż do

utraty przytomności.

Moje stworzenia, bądźcie dziećmi. Kochajcie,
kochajcie bardzo naszego dobrego Ojca, który
jest w Niebie. Kochajcie Go, jak tylko możecie.
Wtedy będzie wam łatwo pełnić Jego
błogosławioną Wolę i zapewnić sobie

przeznaczenie wiecznej chwały.

Ja ukochałem Go doskonale i zadowoliłem Go, aż
do ofiary z mego bóstwa, które na 33 lata
skazało się na wygnanie z Nieba, i z mojego
życia, wyniszczonego przez najokrutniejsze
męczeństwo ciała, umysłu, serca i ducha.

Moja Matka była drugą po Mnie w umiejętności
miłowania i kochała z całą doskonałością, jaka
możliwa jest dla stworzenia. Jak zostało kiedyś
powiedziane w odpowiedzi na zarzuty, jakie ci
stawiano: Maryja posiadała pełnię wszelkiej cnoty
i przymiotów, zawsze oczywiście jako stworzenie,
doskonałe, lecz zawsze stworzenie ludzkie. Miała
w Sobie pełnię łaski, czyli posiadała Boga, jak
tylko Ona mogła go posiadać i jasne jest, że jej
doskonałość osiągnęła szczyty niższe tylko od
Boga.

Maryja więc, która była drugą po Mnie w
umiejętności kochania, przylgnęła do Woli Bożej,
aż po ofiarę ze swego powołania, którym było
wyłączne oddanie się kontemplacji, i ze swego
serca, którego zażądał Bóg dla jego zmiażdżenia.

Boskie Macierzyństwo Maryi było żywym
dowodem Jej uległości wobec Woli Bożej. Ja, Syn,
który nie odjął Matce jej niewinności
nienaruszonej lilii, jestem świadectwem uległości

Maryi wobec woli Bożej.

Odważnie stawiła czoła opinii ludzi, osądowi
oblubieńca i bez wahania objęła swą mękę Matki
Odkupiciela. Upewniona, że Bóg nie odrzuca daru

Jej czystości, wyrzekła swe najwyższe „fiat"
ustami śmiertelnymi i nie lękającymi się: jej
mocą był Bóg. Jemu powierzyła swój honor, swą

przyszłość i wszystko, bez zastrzeżeń.

Oto wasze wzory: Ja i Maryja. Idźcie za nimi, a
spotka was los, jakiego Bóg pragnie dla każdego
ze swoich stworzeń. Naśladujcie nas, a
osiągniecie Pokój, bo posiądziecie Boga, który
jest Pokojem i odczujecie zdrowie waszego
ducha.

Jeżeli będziecie czynić Wolę Ojca, już na tej ziemi
posiądziecie błogosławieństwa, jakie ogłosiłem.
Potem w Niebie będą one siedemkroć większe,
gdyż nic nie będzie przeszkadzać waszemu

zjednoczeniu z Bogiem.

SŁODKIE UDRĘCZENIE, KTÓRE OTWARŁO
WAM DROGĘ DO NIEBA

Jezus mówi:
Odwagi, Mario. Pomyśl, że znosisz boleść Mego
konania. I Ja odczuwałem tak wielki ból w
płucach i przeponie, w każdym oddechu, przy
każdym ruchu, przy każdym biciu serca, ból
dokładał się do bólu. A nie leżałem jak ty, w
łóżku, lecz wspinałem się z jarzmem, w górę, po
ulicach. A następnie - zawieszony, w słońcu, w
tak wielkiej gorączce, że uderzały mnie przez

żyły, jakby niezliczone młotki.

Ale nie te bóle były najcięższe. Agonia serca i
ducha - to była największa męczarnia. A potem
najbardziej dręczyła pewność, że dla milionów
milionów ludzi moje cierpienie będzie daremne. A
jednak ta pewność ani o jeden atom nie

zmniejszyła mojej woli cierpienia za was.

Och! Słodkie udręczenie, Mario, albowiem
poniesione dla wynagrodzenia Ojcu i osiągnięcia
waszego zbawienia! Wiedza, że ten znak, który
pozostał na was - z powodu zniewagi,
wyrządzonej Bogu przez ludzkość, która inaczej
pozostałaby wieczna - jest zmazywany moją
Krwią i że moje umieranie przywraca wam Życie.
Wiedza, że kiedy minie godzina Sprawiedliwości,
Miłość spojrzy na was poprzez Mnie, złożonego w
Ofierze z miłości. Wszystko to wszczepiło żyłę
balsamu w ocean takiej goryczy, że przy niej cała
gorycz znana na ziemi, odkąd istnieje człowiek,
była niczym, gdyż ciążyły na Mnie wszystkie
grzechy całej ludzkości i gniew Boży.

Powiedziałem: „Bądźcie podobni do Mnie, gdyż
jestem cichy i pokornego serca". Powiedziałem to
do wszystkich, gdyż wiedziałem, że w tym
naśladowaniu Mnie jest klucz waszego szczęścia

na tej ziemi i w Niebie.

Wszystkie wasze nieszczęścia wynikają z tego, że
nie jesteście cisi i nie jesteście pokorni. Ani w
rodzinach, ani w waszych zajęciach i pracy
zawodowej, ani w szerokim kręgu Narodów.

Pycha i gniew rządzi wami i rodzą one tak wiele
waszych zbrodni.

Trzecim czynnikiem zbrodni jest wasza
rozwiązłość. To wydaje się wam sprawą
jednostkową, lecz to i dwa pierwsze [czynniki]
zbiegając się u wielu, wielu, bardzo wielu ludzi,
na całych kontynentach, wstrząsają czasem
Ziemią już przez to, że zło osiągnęło doskonałość
w duszach zepsutych dzieci szatana, które są mu
posłuszne, wypełniając przeklętym plonem

spichlerz swego ojca.

I zaprawdę powiadam wam, że teraz jest czas, w
którym na rozkaz ojca kłamstwa, jego dzieci
koszą między duszami, które stworzyłem i które
na próżno użyźniłem moją Krwią. Wielkie żniwo,
większe niż wszelka diabelska nadzieja mogła
sobie wyobrazić, a Niebiosa drżą z powodu płaczu
Odkupiciela, który widzi zgubę dwóch trzecich
chrześcijańskiego świata. I powiedzieć: dwie

trzecie - to jeszcze mało.

Powiedziałem wszystkim: „Bądźcie cisi i
pokornego serca, aby się upodobnić do Mnie."
Lecz Moim błogosławionym, najbardziej
umiłowanym dzieciom, wybrańcom mojego
Serca, moim małym odkupicielom - gdyż z ich
powtarzającej się ofiary stale płynie odkupieńcze
źródło tryskające z mojego rozerwanego Ciała -
powiadam i mówię to, przytulając ich do Serca i
całując ich w czoło: „Bądźcie podobni do Mnie,

wielkodusznego w cierpieniu z wielkiej miłości,
która mnie całego ogarniała".

Im bardziej się kocha, tym bardziej jest się
wielkodusznym, Mario. Wznoś się. Dojdź na
szczyt. Ja czekam cię na szczycie, aby cię zabrać
ze Mną do Królestwa Miłości.

PŁACZCIE NAD TYMI, KTÓRZY SIĘ MNIE
ZAPIERAJĄ I MÓDLCIE SIĘ ZA NICH JAK JA
MODLIŁEM SIĘ ZA PIOTRA

Jezus mówi:
...Jak macie postępować z tymi, którzy się Mnie
zaprą? Tak jak Ja postępowałem z Piotrem.
Opłakiwać i modlić się, aby ich przyprowadzić do
Mnie.

Nie wam dane jest wybierać miejsce w Niebie,
powiedziałem to Jakubowi i Janowi, i również
wam to mówię. Ale żyjcie tak, aby swoimi
dziełami zasłużyć na miejsce w moim Niebie.
Wiecie, jakich dzieł trzeba dokonywać, aby na nie
zasłużyć. Wystarczy, że będziecie patrzeć na
waszego Jezusa, aby wiedzieć, co trzeba robić.
Miłość, miłość, ponad wszystko miłość. Trzeba
widzieć we wszystkim Mnie, waszego Boga,
służyć braciom tak, jak Ja wam służyłem, aż do
poświęcenia swego życia dla wyrwania dusz

szatanowi.

Powiedziałem: dusz. Nie rozumiem przez to, że
nie powinniście mieć miłości względem ciał
swoich braci. Dzieła miłosierdzia cielesnego służą
do tego, ażeby przygotować drogę do dzieł
najwyższego miłosierdzia, czyli napojenie,
nakarmienie, przyodzianie, wyleczenie nagich i
biednych dusz, głodnych i spragnionych dusz
waszych biednych braci, które oddaliły się od
mojej Owczarni lub wzrastały poza nią i umierają

na pustyni.

To do was należy, chrześcijanie, a szczególnie do
was, moje umiłowane, błogosławione, najdroższe
ofiary, żywe kwiaty. Wy wydzielacie dla Mnie cały
zapach ze swego kwiecistego ducha i będziecie
żyć jako wieczne róże w Niebie. To do was,
prawdziwi moi przyjaciele, należy doprowadzenie
z powrotem do Mnie zagubionych, bez osądzania,

czy są godni Nieba.

Nie do was należy zasądzanie nagrody lub kary.
Tylko Ja jestem Sędzią. Do was należy tylko to,
aby moimi środkami: modlitwą i ofiarą, a na
końcu - słowem, przyprowadzić z powrotem
marnotrawnych do domu Ojca, aby rozradować
Serce Boga i napełnić radością Niebiosa z powodu
nowego grzesznika, który się nawraca, porzuca

ciemności i powraca do Światła, Prawdy, Miłości.

PRAWDZIWY UCZEŃ

Jezus mówi:
Istnieje znak, który odróżnia moich prawdziwych

uczniów od fałszywych.

Prawdziwy uczeń nie stara się o to, aby go znano
bardziej od innych. Pokorny jak jego Nauczyciel i
jak moja najsłodsza Mama, ukrywa z całą
starannością pod postacią zwykłego życia, swe
nadnaturalne moce. Cierpi, gdy widzi, że odkryto
jego prawdziwą naturę. Chciałby, gdyby to było
możliwe, aby nikt tego nie zauważył, a zwłaszcza,

aby o tym nie mówił.

Fałszywy uczeń, przeciwnie, sam siebie
wywyższa, sam siebie wysławia i przyciąga
uwagę wszystkich na wszystkie swoje czyny i na
siebie samego, a jego czyny są tak samo
obłudne, jak i on sam. Z fałszywą pokorą
postępuje tak zręcznie, że zmusza innych, by
widzieli go w takim świetle, w jakim jemu się
podoba, czyli w świetle świętości, które,
przeciwnie, jest podwójnie grzeszne z powodu
kłamstwa i pychy. Ale, córko moja, jak kwiat
papierowy różni od prawdziwego kwiatu, tak
fałszywy uczeń różni się od prawdziwego ucznia.
Może zmylić tego, który pobieżnie patrzy, ale nie

myli tego, kto zbliża się do niego z uwagą.

Poza tym, wiedz to, że na tym, który jest małym
Ja, który żyje we Mnie i działa dla Mnie, jest
znak, który dusze odczuwają. Powiedziałem:
dusze. Daremne jest użalanie się, że inni to
dostrzegają. Dusza owładnięta przez Boga

wydziela zapach i światło, które są od Boga, od
Boga żyjącego w niej. I wiesz, że zapach i
światło, kiedy są intensywne, nie dają się
zamknąć. A jakie światło i zapach może być
silniejsze od światła i zapachu Bożego? A skoro
ludzkie spojrzenie i węch, zawsze ograniczone,
potrafią uchwycić światło i zapachy, nawet dobrze
zamknięte, chciałabyś, żeby dusza - której
wrażliwość nie jest ludzka, lecz duchowa - nie
uchwyciła zapachu Boga i światłości Boga,

żyjącego w sercu?

Powiedziałem ci to już przy innych okazjach, że
wy, moi najmilsi, jesteście światłem i zapachem
w świecie i namaszczacie Mną braci i
przekazujecie im moje Światło, które jest w was.
A wiec, dlaczego się dziwisz? Pozwól światu
mówić. Niech dobry i mniej dobry świat powie:
„Jesteś córką Boga". Także to służy
doprowadzaniu do Mnie. Bądź „Marią" także w
tym i mów swój Magnificat. Maryja nie pyszniła
się z powodu pochwał innych ani też nie
zaprzeczała wielkim rzeczom, które Bóg w Niej
uczynił.

Mario, ty też nigdy się nie wywyższaj. Pozwól, jak
kwiat w słońcu, aby inni widzieli, jak go Słońce
obejmuje. Pokornie mów: „Piękna jestem dzięki
twojej łasce" i miłościwie daj wszystkim radość,
którą Bóg daje tobie swoją pieszczotą światła i
swoją wonią prawdy. I czyń to wszystko,
naśladując milczenie moje i Maryi. Święta cnota:

umieć milczeć! Milczenie, Mario, przemawia
bardziej od każdego słowa, kiedy jest miłosnym

milczeniem.

NAJPEWNIEJSZY SPOSÓB DOJŚCIA DO
BOGA

Jezus mówi:
To, że jestem z tobą, jest aktem mojej dobroci.
Pragnieniem Boga miłości jest pozostawanie ze
swoimi stworzeniami i dopóki stworzenia nie
wypędzają Boga swą zdradą, On się nie oddala.
W pewnych wypadkach, z powodu szczególnego
oddźwięku w duszy, bliskość jest bardziej

odczuwalna.

Lecz biada duszy, cieszącej się
błogosławieństwem odczuwalnej obecności Boga,
wpadającej w grzech pychy. Natychmiast utraci
Boga, gdyż Boga nie ma tam, gdzie jest
próżność. Im większa jest pokora stworzenia,
tym bardziej zstępuje do niej Bóg. Maryja miała
Boga w sobie, nie tylko duchowo, lecz również
jako żywe Ciało, gdyż osiągnęła szczyt świętej

pokory.

Lecz jeśli Bóg pragnie być ze swoimi
stworzeniami, to stworzenia powinny pragnąć
pozostawać z Bogiem.

Wieloma rozrywkami zajmują się dusze! Biegają
za ludzkimi sprawami, błądzą, podążając za
fałszywymi naukami, mami je wiele złudzeń
ludzkiej nauki. Przychodzi wieczór życia i
znajdują się tak daleko ode Mnie! Zmęczone,
ogarnięte wstrętem, zepsute, nie mają już siły,
aby się zbliżyć do Pana. To już wiele, jeśli
pozostaje w nich resztka tęsknoty za Niebem i
wspomnienie o Wierze, która wyzwala w nich
krzyk dawnych trędowatych: Jezu, ulituj się nade

mną".

I to jest okrzyk, który zbawia, albowiem nigdy
nie wzywa się mojego Imienia daremnie. Ja,
który czuwam w oczekiwaniu, aż mnie zawołają,
spieszę do tego, który mnie wezwał i przez moje
Imię - na którego dźwięk Niebiosa drżą z radości,

a otchłanie z przerażenia - czynię cud.

Ale nie należy, o nieczułe i nierozsądne dzieci,
przychodzić do Mnie dopiero w ostatniej chwili.
Czyż możecie z wyprzedzeniem wiedzieć, że
będziecie mieć czas i sposobność do zawołania
Mnie? Skąd wiecie, czy szatan z najwyższą
chytrością nie zastawi ostatniej zasadzki, aby
ukryć zbliżanie się śmierci, tak że schwyci was

ona jak złodziej, który przychodzi niespodzianie?

Świat jest pełen niespodziewanych śmierci. To
jeden z wyników waszego sposobu życia.
Zwielokrotniliście przyjemności i śmierć,

pomnożyliście wiedzę i śmierć.

Pierwsze prowadzi was do śmierci, i to nie tylko
was, którzy grzeszycie, ale również dzieci i dzieci
waszych dzieci, tak jak wy pokutujecie za
grzechy ojców waszych ojców, poprzez skutki
waszych pożądliwości i waszych hulanek.

Drugie prowadzi was do śmierci przez wasz tak
zwany „postęp", z którego trzy czwarte jest
dziełem pouczeń szatana, gdyż owocem waszego
czynienia postępów są dzieła i środki
wyrafinowanego zniszczenia, które stwarzacie.
Pozostała jedna czwarta jest wynikiem
nadmiernego umiłowania wygody, pod którym
kryje się, obok epikureizmu, również i dawna
pycha chęci współzawodniczenia z Bogiem w
biegu, w locie i w innych rzeczach
przewyższających człowieka i którymi człowiek
się źle posługuje. Skoro Salomon uznał, że kto
powiększa wiedzę, powiększa cierpienie, a odkrył
to w swoim czasie, co należałoby powiedzieć
teraz, kiedy zredukowaliście świat do chaosu
wiedzy, której brakuje wędzidła prawa Boga i

miłości?

Tyle mielibyście do przestudiowania bez łamania
sobie głowy niebezpiecznymi niejasnościami i
zbrodniczymi działaniami. W moim
Wszechświecie są ogromne stronice, w których
oko ludzkie mogłoby - i chciałbym, aby tak było -
wyczytać nadprzyrodzone pouczenia oraz prawa
piękna i dobra. Ja, Bóg Jedyny w Trójcy,

stworzyłem ten wszechświat, który was otacza i
nie umieściłem w nim zła dla was.

Wszystko we wszechświecie jest
podporządkowane prawu miłości do Boga i do
człowieka. Ale wy niczego się nie uczycie z
uporządkowanego biegu gwiazd, z kolejności pór
roku, z żyzności gleby. Niczego, co by wam
służyło do zdobycia Nieba. Wy, Jedyni, którzy są
nieposłuszni, jesteście nieładem Wszechświata.
Wasz nieład płacicie stałym zniszczeniem, w
którym giniecie jak oszalałe stada, które rzucają

się w dół, do ryczącego strumienia w wąwozie.

Biedni ludzie, którzy przez grzech przytępiliście
ducha; przytępiliście w takim stopniu, że nie
umiecie już zrozumieć harmonii powszechnych
spraw, które wyśpiewują wszystkie pochwały
Bogu-Stwórcy i mówią o Nim, i Jemu są
posłuszne z miłością, jakiej Ja nadaremnie

poszukuję u człowieka,

Porzućcie to próżne błąkanie się za tą tak wielką
ludzką wiedzą i za tyloma ludzkimi głodami. I
przyjdźcie do Mnie.

Mój Krzyż jest z tego powodu tak wysoko
wzniesiony nad światem. Patrzcie na ten krzyż,
na którym Bóg się za was ofiarował i jeśli macie
wnętrzności człowiecze, a nie zwierzęce,
uporządkujcie siebie stosownie do mojej miłości

do was.

Ja nie po to dałem wam moje życie, abyście
nadal gubili wasze. Ja wam je dałem po to, aby
wam dać Życie. Ale wy musicie chcieć mieć to
życie wieczne i konsekwentnie do tego działać, a
nie rywalizować ze zwierzętami najbardziej

nieczystymi, żyjącymi w bagnie.

Pamiętajcie, że posiadacie ducha. Pamiętajcie, że
duch jest wieczny. Pamiętajcie, że dla waszego
ducha umarł Bóg. Tak bardzo boicie się
krótkotrwałej choroby, a nie obawiacie się
okropności potępienia, którego męki nie mają

końca.

Powróćcie na drogę Życia, biedne dzieci. Błaga
was o to Ten, który was kocha.

Ciebie, która słuchasz i piszesz, pouczam, bo ty
pouczysz braci, o najpewniejszym sposobie

dojścia do Mnie.

Naśladowanie Nauczyciela we wszystkim. Oto
tajemnica, która zbawia. Gdy On się modli -
modlić się. Gdy On działa - działać. Gdy On
składa z Siebie ofiarę - ofiarowywać siebie. Żaden
uczeń nie jest większy od Nauczyciela ani nie
różni się od Niego. I żaden syn nie jest odmienny

od ojca, jeżeli jest dobrym synem.

Nigdy nie zauważyłaś jak dzieci lubią naśladować
czyny, słowa, sposób chodzenia ojca? Stawiają
małe nóżki w śladach ojcowskich i wydaje się im,
że czyniąc to, stają się dorosłe, gdyż

naśladowanie ojca, którego kochają, oznacza dla
nich osiągnięcie doskonałości.

Moja Mario, czyń tak jak ci malcy. Postępuj tak
zawsze. Idź po śladach twojego Jezusa. To ślady
zakrwawione, gdyż twój Jezus jest ranny z
miłości ku ludziom. Także ty, z miłości do nich,
krwawisz od tysiąca ran. W niebie przemienią się
one w drogie kamienie, gdyż będą licznymi
świadectwami twej miłości, a miłość jest
klejnotem Nieba.

Przyprowadzaj do mnie dusze. Uparte są jak
koźlęta, ale gdy je przyciągniesz łagodnie,
ulegną. Być łagodnym pośród tak wielkiej
goryczy, którą bliźni bez przerwy wsącza, to
trudne. Ale wszystko trzeba filtrować przez
miłość do Mnie. Trzeba myśleć, że z powodu
każdej duszy, jaka do Mnie przychodzi, moja
radość jest wielka i sprawia, że zapominam o
żółciach, jakimi wciąż poi Mnie człowiek. Trzeba
myśleć o tym, że Sprawiedliwość jest bardzo
wzburzona i że trzeba bardziej niż kiedykolwiek
stawać się odkupującymi ofiarami, ażeby ją

złagodzić.

Nie chcę, żebyś Mnie naśladowała tylko w miłości.
Chcę, żebyś mnie naśladowała i w cierpieniu.
Cierpiałem dla zbawienia świata. Świat
potrzebuje cierpienia, ażeby znowu został
zbawiony.

Ta nauka, której świat nie chce znać, jest
prawdziwa. Trzeba używać wszystkich środków
dla ocalenia umierającej ludzkości. Skryta ofiara i
jawna łagodność to dwa oręża, którymi zwycięża
się w tej walce, za którą Ja dam ci nagrodę.

Jak twój Pan, bądź heroiczna w miłości, heroiczna
w ofierze, łagodna w doświadczeniach, łagodna
wobec braci. Przybierzesz wtedy oblicze i szatę
twego Króla, jak czyste zwierciadło
odzwierciedlać będziesz moje Oblicze.

Trzeba umieć naśladować Maryję, która niosła

ludziom Chrystusa: Zbawienie świata.

DUSZA-OFIARA MAŁYM ODKUPICIELEM

Mówi Jezus:
A teraz, duszo moja, teraz, gdy jesteśmy przy
końcu „Pieśni nad pieśniami" pouczę cię o

najwyższych przejawach sprytu miłosnej wiedzy.

Bądź czysta, bo bardziej od lilii i od śniegu czysty
jest twój umiłowany, a oblubienica powinna ubrać
te same szaty, co jej Pan i cenić to, co On ceni.
Światłość zbliża się, Mario. Usuń nawet cień
cienia ciała, abyś i ty była cała światłością w
godzinie, w której przyjdę, a Światłość: Jezus,
przytuli cię wtedy do serca, aby cię zaprowadzić
do swej siedziby, gdzie nie będzie już rozłączeń,
wywołanych przebywaniem na tej ziemi.

Staraj się być coraz piękniejsza, bo zaślubiny są
blisko. Opasz się naszyjnikiem najwyższych ofiar,
przystrój się nimi radośnie, bo zostały ci dane

przez Tego, który cię kocha odwieczną miłością.

Rozpal się ogniem miłości, by ożywić twą
duchową postać. Oziębła oblubienica, a nawet i
letnia, nie jest oblubienica. Ja chcę, ażebyś pałała

całkowitą miłością.

Bądź nieustraszona wobec wszelkich mocy
Nieprzyjaciela, który z piekielnej zazdrości
próbuje cię zaniepokoić. Nadaremnie poderwie
przeciw tobie swe demoniczne poczwórne
zastępy. Dopóki pozostajesz wierna, zarówno
czterech jak i czterdziestu demonów będzie mniej
niż źdźbłem trawy pod twoją stopą, która
przeprawia się na drugą stronę, stawiając
ostatnie kroki, aby pokonać to, co jeszcze dzieli

ją od siedziby twej miłości.

Niech cię nic nie niepokoi. Ty idź dalej wsparta o
Mnie. Wytrwaj do końca, a twoje przejście będzie
łagodne i świetliste, jak wyjście z mrocznej i
trudnej drogi, wejście na kwiecistą łąkę pełną
słońca i śpiewu ptaków. I zaprawdę, dla tego, kto
miłując zasłużył na posiadanie Nieba, śmierć jest
tylko wejściem w wieczne Piękno i wieczną

Radość.

A ponieważ w przeszłości nie byłaś bez grzechu,
usuń nawet wspomnienie tych cieni w sposób,
jakiego cię nauczyłem. Coraz Żywszą miłością.

Żyj tylko dla Mnie, Mną, ze Mną. Czyń tak, aby
Ojciec, patrząc na ciebie, widział cię tak
całkowicie zjednoczoną ze Mną, iż nie mógłby cię
odłączyć od swego Syna. Moja Miłość niechaj cię
okrywa jakby płaszczem weselnym, pod którym

ukrywam łachmany twojej sukni.

Biada, gdybyście sami stanęli przed
Sprawiedliwością. Choćbyście nie wiem jak byli
dobrzy, zawsze ciążą na was jakieś upadki. Ale
jeżeli razem ze Mną staniecie przed Ojcem, blask
Syna tak bardzo ogarnie wasza dusze, że uczyni
ją piękną. A mój blask nigdy nie jest tak żywy jak
wówczas, kiedy mogę przedstawić Ojcu ducha,
który mnie kocha i który sprawił, że moja Ofiara
Odkupiciela dla niego nie była daremna.
Sprawiedliwość Ojca nie ma serca zasmucić
Syna, Zbawiciela tego nowego mieszkańca
świętego Jeruzalem, i błogosławieństwem

przekreśla dług tego ducha i otwiera mu Niebo.

Unikaj ziemskich roztargnień, bądź tylko ze Mną.
Gdy masz przebywać w obcym kraju, wtedy
uczysz się jego wyrażeń, aby być zdolną do życia
w nim. Próbujesz przynajmniej nauczyć się
podstawowych słów tych wyrażeń. Nieroztropny
jest ten, kto udaje się tam, nie znając ani
jednego słowa. Bardzo się będzie na początku
męczył.

W swym wiecznym przybytku Mądrość sprawia,
że jesteście od pierwszej chwili pouczeni, to
prawda. Ale zobacz, duszo moja, ostatnie dni na

ziemi są przygotowaniem do Nieba. Kiedy moja
Dobroć daje wszelkie znaki i cały czas na
przygotowanie się do Życia, kiedy nie tylko
poprzez działanie mojego Miłosierdzia, ale także -
ludzkiej woli, dany jest wam sposób zaopatrzenia
się w ostatnie środki do osiągnięcia Życia,
błogosławiony ten, kto się do niego przygotuje ze
starannością, która nigdy nie jest przesadna.
Gdybyście starali się o to wy wszyscy, których
wiek albo długa choroba, albo bezlitosne koleje
wojen, stawiają niemal w sytuacji pewności
śmierci, nie musielibyście się zatrzymywać na tak
wielkie udręki w Czyśćcu. Dopełnilibyście swej
przemiany we Mnie, z miłości do Mnie, z
prawdziwą skruchą, że Mnie zasmucaliście, z
prawdziwą wielkodusznością, z prawdziwym
pogodzeniem się, ze wszystkimi cnotami
pełnionymi z dobrą wolą. Nie musielibyście już
wykonywać takiej pracy, która z człowieka -
mieszaniny ciała i krwi, w której mało rządził
duch - czyni ducha, który poznał prawdziwą
Prawdę, tę, że jedynie Bóg zasługuje na

wszystkie wysiłki istoty.

Masz cały czas na przygotowanie się do wiecznej
Siedziby. Pamiętaj, że jeżeli wiele przebacza się
temu, kto wiele miłuje, także wiele żąda się od
tego, komu jest wiele dane. A mało
śmiertelników miało tyle, ile tobie dał Bóg ze

szczególną miłością.

Niech nic ci nie ciąży, nic nie odpycha, niech nic
nie wywołuje twej bezczynności w ostatnich
wykończeniach twej weselnej szaty. Jeżeli twoja
droga jest coraz bardziej męcząca, myśl o twoim
Jezusie, któremu ostatnia droga na Golgotę
również bardzo ciążyła. Każda dusza-ofiara jest
małym odkupicielem: siebie samej i braci. A drogi
odkupienia to nie są łagodne kwieciste ścieżki: są
strome, pełne kamieni, usiane kolcami. Idzie się
po nich z krzyżem na ramionach, z gorączką w
żyłach, z wycieńczeniem umierającego ciała, ze
smakiem krwi w spalonych ustach, z cierniami na

głowie i z perspektywą ostatniej udręki w sercu.

Odkupienie dokonuje się na szczycie. Jako ostatni
przepych ma w obrzędzie błagania klejnoty
trzech gwoździ, strzęp ostatnich słodyczy uczuć,
samotność między Niebem a ziemią, ciemność,
nie tylko atmosfery, ale i serca. Potem przychodzi
słońce, aby pocałować składanego w ofierze. Ale
najpierw są ciemności i ból.

Bądź ze mną zjednoczona, bądź ze mną
zjednoczona. Im bardziej zbliża się czas, tym
bardziej bądź ze Mną zjednoczona. Tylko Jezus
pomaga i tylko Jezus poucza, bo to
doświadczenie, które przeżyłaś, pouczyło cię, jak

cierpieć męczeństwo miłości.

Ale tak samo jak najpierw Ja, żeby je przeżyć,
musiałem rosnąć w życiu i jako pierwszy pokarm,
który mnie karmił, miałem mleko mojej Matki, a
potem posiłki przygotowane jej świętymi rękoma,

tak każdy mały odkupiciel powinien żyć w Maryi,
ażeby się ukształtować w Chrystusa. Jezus jest
mocą waszej duszy. Maryja jest czułością. Przed
wypiciem octu i żółci trzeba wypić zaprawione
wino. A daje wam je dodający odwagi uśmiech
Maryi. Balsam, który uczynił Mnie szczęśliwym na
ziemi, balsam, który Mnie czyni szczęśliwym w
Raju i z Bogiem uszczęśliwia cały Raj: matczyny
uśmiech mojej Matki jest gwiazdą w życiu i
gwiazdą przy śmierci. A nade wszystko jest

gwiazdą w cierpieniach ofiary.

Patrzyłem na ten zbolały heroiczny uśmiech
mojej Matki, jedyną pociechę, nieskończoną
pociechę, która wznosiła się w stronę mojej
szubienicy. Patrzyłem na niego, ażeby nie
dopuścić do zbliżenia się do mnie rozpaczy. Patrz
na niego i ty zawsze. Patrzcie na niego i wy,
ludzie, którzy cierpicie. Uśmiech Maryi zmusza do

ucieczki demona rozpaczy.

Żyjcie zjednoczeni z Maryją, której jesteście
synami, tak samo jak Ja nim jestem. Żyj na
sercu Maryi, duszo, którą pragnę zanieść do
Nieba. Ręce tej Matki, która nie zwodzi swych
dzieci, pełne są pieszczot dla ciebie. Jej ręce
przytulają cię do łona, które Mnie nosiło, a Jej
usta mówią do ciebie słowa, którymi Mnie
pocieszała.

Abyś w ostatnich chwilach na ziemi nie zbłądziła,
zamykam cię w siedzibie Maryi. Tam nie wnika
niepokój, gdyż Ona jest Matką Pokoju. Tam nie

wchodzi Nieprzyjaciel, ponieważ Ona jest
Zwyciężczynią.

Niech Maryja poucza cię o najwyższych
płomieniach Miłości, Ona, która jest Córką, Matką

i Oblubienicą Miłości.

Zerwij wszystkie mosty pomiędzy tobą a
światem. Żyj w Jezusie i Maryi. Pamiętaj, że
gdyby człowiek oddał wszystkie swe dobra, ażeby
posiąść miłość, to byłoby niczym. Miłość bowiem
jest czymś takim, iż wszystko inne traci wartość
przy Bogu-Miłości waszej duszy, prawdziwym
celu waszego życia. Liczy się tylko posiadanie
Miłości. A Miłość posiada się wtedy, gdy się dla
Niej ktoś umie wyrzec wszystkiego, co posiada,

Potem przyjdzie pokój, Mario. Teraz jest walka.
Ale dla tego, kto kocha, to walka, którą

ukoronuje zwycięstwo.

Wkrótce przyjdę i zamienię koronę cierniową na

koronę radości. Wytrwaj.

Opatrz moją pieczęcią każde bicie serca, każdą
pracę. Wyryj ją ze łzami na włóknach twego

serca. Ja jestem Tym, który zbawia i kocha.

KRZYŻ JEST CIĘŻAREM, LECZ TAKŻE
PODPORĄ I WYNIESIENIEM

Mówi Jezus:
Epizod pochylonej niewiasty, uzdrowionej w
szabat dotyczy ciebie. Ludzka natura twoja i

innych, pochyliła cię.

Przedtem byłaś wyprostowaną, małą duszą, która
szła moją Drogą, podtrzymywana siłą miłości do
twego Jezusa, którego majestat Męczennika
poznałaś bardziej od czegokolwiek innego.
Pragnęłaś upodobnić się do Niego w
męczeństwie, bo Miłość ukazała ci, że
męczeństwo to miłość wyznawana, ukazywana,

wypełniana doskonale.

Potem ugięłaś się. Pochyliłaś do ziemi także swą
duszę, która przedtem patrzyła tylko w Niebo.
Troski i ludzkie uczucia zastąpiły ci duchowe
dążenia, polegające na dbaniu jedynie o sprawy
Boże, a w konsekwencji, nawet gdybyś tego nie
chciała robić celowo: o sprawy twej duszy.

Ludzkie uczucia zajęły miejsce miłości do Mnie.

Te troski i uczucia, daleko bardziej przygniatające
od mojego Krzyża, „zgięły cię". Choć bowiem
krzyż jest ciężarem, jest także podporą i
wywyższeniem. I nad twoim uległym ugięciem
się, pod wpływem ludzkich motywów, pracował
Zastawiający pułapki na dusze, który korzysta z
waszych słabości, aby uczynić z nich środki do

grzechu.

I zgrzeszyłaś, wiesz? Tak, zgrzeszyłaś, zadając Mi
tak wielki ból. Moje Poznanie wiedziało, że była to

przejściowa faza, ale nie chciałem, żebyś tę fazę
przeżywała. Oddalałaś się tak bardzo od mojej

Drogi i tak bardzo od Nieba.

Kochaj Mnie bardzo, Mario, gdyż moje
Miłosierdzie wobec ciebie uczyniło cuda.
Wyrwałem cię Złu z miłością Ojca, ze zręcznością
Lekarza i z cierpliwością Boga. W końcu Mnie
usłyszałaś i zwróciłaś się ku Mnie. Byłaś już na
mojej Drodze, chciałaś Mnie naśladować i kochać.
Ale byłaś pochylona.

Twój duch nie zdołał uwolnić się od wszystkich
następstw twoich duchowych chorób i skłonności
ciała. Byłaś przez długi czas uciśniona i
podrażniona przez zbyt wiele rzeczy i natura
ludzka tych, którzy cię otaczali, z pewnością nie
mogła się przyczynić do twego zupełnego
zmartwychwstania. A nawet swoim sposobem
działania niszczyła twoje postępy duchowe i
paraliżowała twe dążenia do całkowitego

zmartwychwstania.

Pragnę jednak, abyś nawet z tej sytuacji uczyniła
powód do miłowania Mnie i miłowania twego
bliźniego, który ci w ten sposób przeszkadzał.
Każdego bliźniego, pamiętaj o tym. Nawet tego,
który wywołał twoje łzy i powyrywał ci nowe
pióra, które ci miłość, teraz już poznana i
urzeczywistniana, dała, abyś wzleciała ku Mnie.
Nawet gdyby miał to czynić przez całe życie, w
jakim ci dałem tak wiele szczególnej miłości,
myśl, że to jest dla ciebie lepsze. To jest myśl,

którą Ja miałem, oceniając te otępiałe duchy. To
powinna być też twoja myśl, żeby im całkowicie

przebaczyć i żeby ich całkowicie pokochać.

Gdy osądziłem, że zostałaś dostatecznie ukarana
za porzucenie Mnie; gdy uznałem, że już
zadośćuczyniłaś, wyprostowałem cię, moja duszo.
Wiedziałem, że wkrótce spadnie na ciebie ból, a z
bólem - samotność. Nie na darmo nazywany
jestem „Miłosierdziem". Jestem Miłosierdziem. I
przyszedłem, żeby być dla ciebie Rodziną,
Przyjaźnią, Radością, Wszystkim. Ale przedtem
„uwolniłem" cię z ostatnich więzów, które cię
jeszcze krępowały.

Gdyby „przełożeni synagog" - a są i dzisiaj,
znajdując się pośród tych, którzy jako belkę
widzą drzazgi u drugiego, a nie widzą swej
własnej belki; pośród tych, którzy uważają, że im
wolno analizować, krytykować, oceniać dzieło
Boże - rozpoznali czas i przyczynę, które
wybrałem, aby dokonać cudu, byliby z tego
powodu bardzo zgorszeni.

Ale cóż? Czyż Ja nie jestem Panem, który działa,
jak i kiedy Mu się podoba? I jeżeli z twojego
mrocznego nic chciałem uczynić jaśniejącą i
skuteczną siłę, jeżeli z ciebie, nędzy, chciałem
uczynić bogactwo, czyż Mi tego nie wolno? I
skoro osądziłem, że twoja próba była
wystarczająca i że teraz twoja stałość, twoje
zawierzenie, twoja pokuta, twoja miłość,
zasługiwały na nagrodę Mojej pomocy i Mojej

miłości, jakże ktoś mógłby krytykować moje
działanie?

Lubię posługiwać się nicością, którą miłość i
pokora czyni miłą memu Sercu, aby zajaśniała
moja Moc. Gdybym brał jedynie „doskonałych",
jakże mogliby biedni ludzie mieć nadzieję na

wejście do Nieba?

Biorę słabych, grzeszników, którzy potrafią Mi
okazać ufność, zawierzenie, uczucie. Nie mówię:
„miłość", bo gdyby kochali, nie byliby słabi i
grzeszni. Biorę te dzieci, które w swe
niedoskonałości wmieszały żyły doskonałości i
czynię z nich światła i mistrzów ich biednych
braci, jeszcze bardziej słabych i bardziej
grzesznych od nich. Zapalam ich miłością, daję
im pragnienie ofiary i przyjmuję ich dar. Kiedy
dochodzą do stanu „ofiary", poświęcam ich do tej

misji.

Wszystkie dni są dla Mnie „szabatem". W każdym
bowiem dniu jesteście niezdatni, gdy was
obserwuje Doskonałość, ale i w każdym dniu
uważam za stosowne powiedzieć: „Dość" temu,
co was zgina i wprowadzić w moją służbę duszę,

którą wybrałem.

Miej zawsze w umyśle swoją przeszłość i moje
działanie. Pierwsze służyć ci będzie dla
zachowania pokory i coraz większego obmywania
się skruchą. Drugie - dla coraz większego

rozpalenia cię miłością.

Żyj nadzieją pokładaną w twoim Jezusie. Skoro
tak cię umiłowałem, to nie będę dla ciebie

surowy.

Żyj wytrwałością. Tylko twoja wola mogłaby cię
oddzielić ode Mnie i ponownie strącić w
ciemności.

Żyj pokorą. Udzielam się pokornym duszom.

Żyj miłością. Im bardziej będziesz mnie kochała,

tym dokładniej mnie zrozumiesz.

Żyj z pokojem w sercu. Ja ci go daję dla twego

pocieszenia.

STAĆ MIĘDZY ŚWIATEM A BOGIEM

...po wyparciu się wiary przez kuzyna, co zadalo
mi tak wiele bólu. Mówi Jezus:
Do kogo porównamy niektórych biednych
nieszczęśników? Do nieszczęśliwych szaleńców,
którzy, gdy na zewnątrz jest piękne słońce, a
blisko nich - miłość i pokarm, odmawiają wyjścia,
pożywienia się, porozmawiania. Ukrywają się jak
dzikie zwierzęta w jamach, w ciemności, i trwają

tak, aż do śmierci z głodu.

To otchłanie błędu, okropności, wielkiej
nienawiści, które trzeba wypełnić cierpliwością,
miłosierdziem, miłością i cierpieniem. Cierpliwie
znosić ich poglądy. Z miłosierdziem zbliżać się

jeszcze do nich, choć odtrąca trąd ich ducha.
Kochać, gdyż miłość jest zwycięzcą i lekarstwem
potężniejszym od wszystkich. Cierpieć, gdyż -
aby dać Życie i Światło - trzeba umrzeć. Tak
dzieje się z lampą, która płonie, wyczerpując
siebie i z ziarnem, które daje pokarm, samo

obumierając.

Danie tego wystarcza. Słowa bowiem są
bezużyteczne, gdyż te dusze są zagłuszone przez
szatana, który im przeszkadza słyszeć. Trzeba
najpierw pokonać szatana, a zwycięża się go
modlitwą i cierpieniem, a nie dyskusjami, w
których on jest mistrzem, przekonującym do swej

nauki.

To, że cierpisz, jest naturalne. Każde z tych słów,
zanim zraniły moje Ciało, przeszyły twoje, gdyż
stanęłaś pomiędzy światem a Nauczycielem, aby
bronić swego Króla. To jest zadanie ofiar. Ale Ja
na każdą ranę kładę pocałunek i za każdą mówię
ci: dziękuję, Mario, za twoją miłość. Bądź za nią
błogosławiona.

NIE ZAWSZE UPADA SIĘ Z POWODU
GRZECHU

Mówi Jezus:
Mały Chrystusie, upadły pod krzyżem, wstań, weź

krzyż i idź, wylewając łzy i wylewając krew.

Nie zawsze upada się z powodu grzechu. Ofiary
padają z bólu, wskutek grzechów bliźniego i z
powodu poznania owocu tego bólu. I to są
najświętsze upadki, upadki podobne do moich,
albowiem są upadkami miłości.

Mario, ofiary kładą na swe wątłe ramiona dwa
krzyże. Krzyż ich Jezusa, który pragną nosić i
krzyż, który powinien być karą dla braci.
Ofiarom, przed którymi odkrywa się przyszłość,
wydaje się ona jak ogrom, ocean bólu, wywołany
grzechami ludzi i pomimo zasłony łez, ukazuje się

im cała udręczona przyszłość.

Na nic zamykanie oczu, Mario. To umysł ogląda,
gdyż, połączony z moim, posiada z mojego
nadzwyczajne zdolności spostrzegania. To dar.
Lecz jest to jak ten dar, jaki mi uczyniło
żołdactwo Piłata, koronując mnie na króla: to
dar, który rani. To ciernie. Są w nim ciernie. Ale

bądź mu wierna. Po tamtej stronie będą róże.

Patrz ponad łzami, ponad ciemnościami, ponad
oceanem ludzkiego bólu, którego fala cię zakrywa
i rozmiękcza - gdyż miejsce ofiar jest podobne do
falochronu w porcie, który przyjmuje na siebie
wściekłość burz pełnego morza i uderzenia, które
go łamie - patrz ponad okropnością, jaką tworzy
sobie świat, na ziemię pokoju, miłość radości,

życie w ekstazie, jakie cię oczekuje.

Poza tą udręką jest twój Jezus, który na ciebie
czeka. Ponad tym żarem jest świeżość wiecznych

ogrodów. Tam nie będziesz już więcej odczuwać
pragnienia ani zmęczenia, ani bólu. Ja będę ci
odpoczynkiem i radością. Odpoczywać będziesz
przy Mnie, słuchając, jak mówię, że cię kocham i
ty będziesz mogła mi mówić, że mnie kochasz. Po
tym biednym życiu jest prawdziwa miłość. Na

razie jest krzyż. Jeszcze trochę i przyjdę.

Teraz pisz dla głuchych duchowo.

Izajasz mówi: „Gdzie was mam jeszcze uderzyć,
skoro mnożycie przestępstwa?" i dodaje opis
ciała udręczonego, który odniesiono do Mnie w

godzinie Męki.

Ale to nie Ja, tylko wy jesteście w takim stanie z
powodu waszego grzechu. A jeśli Ja byłem cały w
ranach i sińcach, byłem takim jedynie dlatego, że
w tamtej chwili byłem jak wy, którzy doszliście

wtedy do mistrzostwa w grzeszeniu.

Dzieła waszego umysłu (głowy) to czyny chore. Z
wielką trudnością wasza myśl jest prawa. Zepsuci
i zżerani potrójną pożądliwością, możecie rodzić
jedynie chore myśli. Wasze czyny i wasze dzieła
noszą znamię waszych chorób umysłowo-
duchowych. Wasze uczucia wypływające tak z
chorego serca, jak z umysłu, są jeszcze bardziej
spalone pożądliwością i próżnością. Nazwanie ich
uczuciami jest niewłaściwe: to jeszcze mniej niż
zmysły, wierzcie mi, o ludzie spragnieni
zmysłowości i egoizmu. Siła, która was pobudza
nie jest już miłość. Jest nią korzyść, satysfakcja,

pycha. Profanatorzy samych siebie, wasze chore
pragnienia ujarzmiły członki i narządy.

Gdzież jest wasz duch? We wspólnym grobie,
gdzie się rozkłada to, co umiera. Ileż przestrzeni
dałem waszemu duchowi! A wy deprawujecie
waszego ducha, a tym samym was całych, by
wolał wiezienie i wypaczacie go, by podejmował
mordercze dzieła. Wzajemnie się niszczycie i nie
ma balsamu dla ukojenia waszych ran, ponieważ
tych, którzy ten balsam mogliby wam dać,

depczecie i zabijacie.

Przychodzicie do Mnie jeszcze czasem. A po co
przychodzicie? By uczynić Mnie wspólnikiem
waszych zabójczych działań? Bóg się nie spieszy
z zabijaniem. Przychodzicie z lęku, aby nie zostać
zabici? To dlaczego zabijacie? Nie służy
przedstawianie mi darów ofiarnych, kiedy zza
ołtarza widzę, jak kapie krew z waszych rąk,
zgnilizna z waszych serc, a ponad kłamliwym
szeptem bezwonnych modlitw syczą złośliwe
myśli, od których roi się w waszych umysłach.

Fałszywi chrześcijanie, czuję do was odrazę.
Stojąc blisko mojego ołtarze wydajecie mi się
Judaszami. To nie sprzedając swoich braci, nie
kradnąc, nie zabijając, nie kłamiąc, nie
uprawiając nierząd, nie psując - można mówić, że
jest się moim wiernym. Ja wam to powiedziałem
w moich ostatnich słowach Nauczyciela - i także
wśród was, kiedy ktoś jest w agonii nigdy nie
kłamie - co powinniście czynić, abym być moimi

przyjaciółmi i mieć blisko siebie Ojca mojego i
waszego. Powiedziałem, że macie być czyści,
dobrzy, miłosierni, posłuszni, powiedziałem wam,
abyście wierzyli mojemu Słowu i szli za moimi
pouczeniami, powiedziałem, żebyście pozostawali

zjednoczeni ze Mną, aby nie umrzeć.

Czy to uczyniliście? Nie. I umieracie z tego
powodu. Odwracam od was wzrok, gdyż jesteście
dla Mnie takimi samymi uczniami-zdrajcami. I
jeśli prawdą jest, że chciałem odkupić także
Iskariotę, gdyż jestem Samą Miłością, jest
niemniej prawdziwe, że kiedy widziałem go blisko
siebie w Wieczerniku i blisko w Ogrodzie, kiedy
już dopełnił haniebnego targu, wszystko we Mnie

było ogarnięte wstrętem.

Nie zamykam przed wami bram Życia i Pokoju.
Jednak po królestwie Życia i Pokoju nie mogą się
poruszać istoty nieczyste. Zanurzcie się w
błogosławionych zbiornikach, w których purpura
mojej Krwi przywróci waszym poplamionym
szatom czystość. Przetopcie w płomieniach
uświęcającej Miłości wasze nieuporządkowane
miłości w miłość, która was uczyni godnymi
waszego pochodzenia i waszego celu. Ja
wyniszczyłem siebie, aby uczynić ze Mnie płomień

oczyszczający ludzi z grzechów.

Chciejcie nie grzeszyć. Tylko chciejcie. Reszty Ja
dokonam, Ja, który was kocham po Bożemu.
Powiedzcie: „Nie chcemy grzeszyć". I usiłujcie nie
grzeszyć. Jak chorzy od straszliwej choroby, teraz

pokonanej, dzień za dniem ujrzycie jak opada
gorączka zła i wzrastają siły zdrowia. Powróci
wam smak tego, co dobre i przydatne. Pogoda
ducha, której obecnie daremnie szukacie poprzez
wasze nieprzyzwoite rozrywki i przez wasze
bezlitośnie egoistyczne zajęcia, napełni was z
powrotem dzięki sprawiedliwości i współczuciu,
które będziecie na nowo praktykować. Być
dobrym, o dzieci, to uczynić ponownie duszę
podobną do dziecięcej: ufną, radosną, lekką,

spokojną.

Królestwo niebieskie, powiedziałem to, należy do
tych, którzy są podobni do dzieci. Ale będziecie
mieć z wyprzedzeniem to błogosławione
królestwo już na ziemi, jeśli przyjdziecie do Ojca
z duszą ponownie niewinną, gdyż Bóg kocha
dzieci i kiedy dusza upodobni się do dziecięcej
przez swa miłość i kiedy stanie się ponownie
czysta, uczciwa, miłująca, wierna, otworzy śluzy
Miłosierdzia, sprawiając, że popłyną potoki łask.

Umierający świat potrzebuje tego obmycia
Miłosierdziem dla oczyszczenia z wszystkich
obrzydliwości i z całej krwi, dla okrycia się
dobrami dla zaspokojenia potrzeb ludzi.

To nie okrucieństwo zapewni chleb i bogactwo.
Wierzcie w to. W okrucieństwie brak jest
błogosławieństwa Bożego, a gdzie go brakuje,
nawet gdy posiejecie ziarno - urodzi się cykuta, a
gdy będziecie hodować baranki - zamienią się

one w hieny.

Nie, dzieci. Powróćcie do Pana, a Bóg powtórzy
dla was, powracających do domu, cud
starodawnej manny. Nic nie jest niemożliwe dla
Boga i nic nie jest niemożliwe dla człowieka,
który żyje w Bogu.

HEROIZM OFIAR POKONUJE GRZECH

Mówi Jezus:
Kiedy mija czas kary, wypowiadam swoje: „Dość"
i gromadzę uderzone i rozproszone tłumy, dając
im pokój i chleb, gdyż jestem Ojcem, nie
zapominajcie o tym. Gdybyście nie byli pijani
krwią lub zatruci pragnieniem wypicia jej,
dawałbym wam zawsze pokój i chleb. O wiele
szybciej, bardziej obficie i pewniej daję zawsze
chleb i pokój, gdy między licznym tłumem jest
wielu sprawiedliwych Bożych, przygniecionych
wspólną karą nie dla ukarania ich, lecz dla
waszego odkupienia. Dobro dla zakwitnięcia
potrzebuje zawsze łez świętych i całopalnych

ofiar odkupicieli.

Och! Błogosławieni ci chrześcijanie, których wy
nie znacie, ale których moje Serce zbiera jak
klejnoty do szkatuły! Och! Błogosławieni ci
aniołowie, którzy potrafią wśród chóralnych
bluźnierstw i sprośności, w których giniecie,
śpiewać swemu Bogu „Gloria" i „Sanctus"! Oni
oczyszczają tę ziemię z niezdrowych wyziewów,
wydzielających się z waszych win. Żyją, płonąc

jak kadzielnice i ofiarowują Bogu najświętszy
ogień: ogień miłości. Przez wzgląd na nich
dokonam jeszcze cudu przebaczenia, cudu
zgromadzenia reszty mojego ludu i sprawienia,
że zrozumieją, iż jedynie Bóg jest zbawieniem.
Inni, którzy nie chcą być moim ludem - a
pamiętajcie, że Ja nie mierzę waszą miarą - będą
nadal podążać za sztandarem swego króla.

Nie umrze świat, zanim armia Chrystusa nie
zostanie zgromadzona pod Jego przewodem.
Rozproszeni, uderzeni, pobici, podobni do piasku,
który wiatr roznosi po brzegach morza, usłyszycie
rozkaz i przyjdziecie do Mnie. Nadejdzie bowiem
chwila, w której ja będę Królem tych biednych
królestw bez korony i tych poddanych bez króla.
Już widzę duchy tego czasu jak zrywają się na
wezwanie i przychodzą walczyć przeciw wszelkim
przeszkodom, wywołanym przez wieki błędu,
przychodzą do Światła i do Prawdy. Mówię:
„duchy", bo jedynie żywi duchem będą mogli

rozpoznać Głos, który ich wzywa.

O wy, którzy jesteście już teraz żywi duchem,
zwiastuni drugiego przyjścia Chrystusa -
przeciwieństwo zwiastunów Antychrysta, którzy w

jego imieniu dokonują przygotowawczego

dzieła zniszczenia - przygotujcie dla Mnie drogi
waszym całopaleniem. Zwiastuni syna szatana
posiadają szaty cenione przez ludzi; zwiastuni
Syna Bożego posiadają tę samą koronę, co ich

Król. Ich tronem i katedrą jest jego krzyż i męka.

Ale jak zawsze, tak szczególnie w czasie, w
którym Cierpienie musi pokonać Grzech, to
zawsze cierpienie zbawia i zawsze ofiara
odkupuje. I aby świat został teraz zbawiony musi
nie tyle zostać okryty zbożem, ile heroicznymi

duszami, ofiarami miłości.

W GODZINIE MOJEGO ZWYCIĘSTWA DUSZE-
OFIARY ZABŁYSNĄ JAK SŁOŃCE

Mówi Jezus:
Wiele razy nie „skierowujecie wzroku" ku Temu,
który jest waszą Opatrznością. Przytwierdzacie do
czegoś frędzle, często bezużyteczne, a następnie
mówicie: „To nasze dzieło". Nie. Nie jesteście
jego autorami, a nawet często jesteście
niszczycielami, gdyż neutralizujecie owoce, jakie
z tej rzeczy pochodzą, o ile nie niszczycie samego
dzieła waszymi rękami i waszymi niszczycielskimi

umysłami.

Bóg wam daje tak wiele, daje wam wszystko, co
jest dla was pożyteczne i konieczne, dla waszego
ciała i krwi, dla umysłu i ducha. Wy w tym
wszystkim, szczególnie w tym, co jest skierowane
do umysłu i ducha, drążycie „jezioro". O! Tak!
Jezioro. Ale to jest jezioro, w którym czyste wody
Boże stoją i psują się, gdyż stykają się z tyloma

innymi sprawami i są przez nie zalewane.

Tak z wiedzy, pomnażanej bez umiaru, lecz nie
wznoszonej ku Bogu, uczyniliście dla siebie
zagrożenie. Tak z religii, którą chcieliście
przystroić tym, co bezużyteczne, analizować z
ludzką powolnością, profanować, chcąc ją
wyjaśnić bez odnoszenia do Boga, upodlić,

uczyniliście formułkę, a nie - formę życia.

I wciąż muszę was tak samo napominać.
Uznaliście się za równych, a nawet wyższych od
Boga. I popadliście w działania nie synów Boga,
lecz jedynie rozumnych zwierząt, o najwyższym
rozumie na ziemi, lecz rozumujących po ludzku. I
to już wiele, gdy jesteście rozumni i szanujecie
się na tyle, by powiedzieć: „Spróbujmy pracować,
myśląc o jutrze..." Najczęściej myślicie tylko o
dniu dzisiejszym i czynicie z dnia dzisiejszego

hulankę dla swego ciała, które nazbyt kochacie.

Nawet wtedy, gdy jesteście w udrękach kary, nie
wychodzicie z tej waszej niezdrowej euforii.
Nawet jeszcze bardziej pragniecie rozkoszować
się i żyć jak zwierzęta, bacząc jedynie na to, by
nasycić głód i zmysły. A pomiędzy jedną a drugą
rozkoszą wyszydzacie Boga, w którego już nie
wierzycie, albo złorzeczycie mu lub błagacie w
chwili cierpienia. Po co? Czego oczekujecie? Nie
tak otrzymuje się pomoc od Boga. Ja jestem dla
tego, kto jest uczciwy i wierny. A jeśli jest słaby,
przebaczam mu i pomagam. Nie jestem dla
szydzących i dla zapierających się, którzy potrafią

wziąć swoją część, a moim dzieciom dać tylko ból
i udrękę.

A ty, pierwszy pośród moich synów, wzmocnij
swe serce przywierając ustami do mistycznego
źródła w mojej rozdartej piersi. Ponieważ jesteś
moim heroldem, i więcej niż heroldem: moim
Wikariuszem na ziemi, tym, który reprezentuje
Baranka, a z Baranka masz serce i słowo, dlatego
staniesz się nowym Chrystusem w boleści i w
losie.

Ileż bólu jest już w kielichu, który się zbliża! I nie
pomoże ci to, że już go tak wiele wypiłeś i że
żyłeś jak sprawiedliwy! Nie pomoże ci to, gdyż
udręka napełnia go coraz bardziej, im bardziej go
pijesz. Ten ból bowiem sączy się i przychodzi od
Siły dla nas nieprzyjaznej, która kiedy nie może
kąsać Chrystusa, kąsa ciała jego stworzeń. A
które stworzenie jest bardziej moje od ciebie,
łagodnego i sprawiedliwego, tak ewangelicznego

jak mój Jan?

Tak jak Umiłowany, utkwij wzrok w Niebie, aby
cię porwał żar kontemplacji, gdyż godzina bólu
jest coraz bliższa i potrzeba ci nasycenia
kontemplacją, abyś mógł znieść mękę, nie
uginając się.

Pozostań „Światłem świata", zastępując Mnie,
nawet gdyby ciemności podniosły się przeciw
tobie, aby cię zmiażdżyć. Nawet upadając
trzymaj wzniesiony mój Krzyż, który jest

Światłem. Nawet umierając spraw, że będzie
słyszany Głos, jaki z Nieba mówi poprzez ciebie,

mojego wzorowego Sługę.

Płakałeś i nie przydało się to, że poznałeś sekret
Fatimy. Twoje starania o świat obróciły się
przeciwko tobie, jak te, których by się użyło
wobec szaleńca. Ale nie szkodzi. Moja Matka jest

z tobą, a Ja - z Nią.

My jesteśmy obecni przy wielkich „głosach" i przy
małych „głosach", które mówią w moim imieniu i
które wyniszczają same siebie po to, żeby Głos
Chrystusa brzmiał jeszcze na tej ziemi mrowiącej
się od demonów. Bądźcie błogosławieni, wielcy i
mali nosiciele Słowa. Zwyciężymy w walce z
szatanem. Ja wam to mówię. A w godzinie
zwycięstwa moje własne Światło będzie waszą
światłością, która uczyni was tak lśniącymi jak

nowe słońca.

ŻYJĘ W MOICH OFIARACH

Mówi Jezus:
Ja to powiedziałem: „Kto mnie kocha, dokonuje
tych samych dzieł, co Ja". Albowiem Ja żyję w
miłujących mnie, w ofiarach, które wyniszczają
się w miłości aż do śmierci z jej powodu i
dokonuję w nich cudów mojej mocy.

Nagle Jezus mówi do mnie:

Pochwyciłem cię jak dziecko i postawiłem pośród
nich, bo mówi najchętniej do dzieci. Dzieciom
według wieku lub dzieciom w duchu, gdyż w nich
jest prostota i czystość dla przyjęcia objawień
Boga.

Ale w tym dniu, w którym chciałabyś stać się
„wielką" i podobną do nich, przestałbym trzymać
cię za rękę i pouczać. Dorośli nie potrzebują
prowadzenia, chyba że są niewidomi, ani
pouczania, gdyż „wiedzą" i tym się chełpią.

Co wiedzą? Powiada Umiłowany, którego kochasz
i który kocha ciebie tak, jak ty go kochasz, jego
mała siostra, że gdyby zapisać wszystkie cuda,
dokonane przez Chrystusa, cała ziemia nie
wystarczyłaby na pomieszczenie tych ksiąg.
Przenośnia jest mocna, jednak jest prawdą, że
gdyby zapisać dokonane przez mnie cuda, odkąd
przyszedłem na świat do dziś i od dziś do końca
świata, niczym gwiazdy na niebie byłyby liczne te
księgi. Tak samo jest prawdą, że to, co wiedzą ci,
którzy myślą, że wszystko wiedzą, jest jak garść

piasku w porównaniu do całego piasku na brzegu.

Światła Boże nie gasną i nie wyczerpują się i ani
jedno nie jest niepotrzebne lub niewłaściwe.
Dlatego ci, którzy „wiedzą", to półanalfabeci, dla
których nie mogę być Nauczycielem, gdyż w swej
głupiej dumie wierzą, że wcale nie potrzebują
nauczyciela i pozwalają sobie na krytykowanie
dzieła Boga, który bierze dziecko, aby pouczyć

mędrców.

Jeśli ci dokuczają swymi faryzejskimi krytykami i
karceniem, udziel im mojej odpowiedzi: „Czyż nie
wiecie, że muszę troszczyć się o sprawy Ojca

mojego?" i nie lękaj się.

Przedtem byłaś w moich rękach. Teraz trzyma cię
też Ojciec i Matka. Jesteś bezpieczniejsza od
dziecka na piersiach matki i od ptaszka pod
matczynym skrzydłem. Ale pozostań „mała".
Zawsze będziesz miała nasze mleko jako swój
pokarm.

Także ślepi dobrej woli, wkładając swą rękę w
twoją dłoń - która nie poniża, bo pomoc dziecka
nigdy nie wywołuje udręki - będą mogli mieć
przewodnika na drodze Życia.

Idź w pokoju, odpoczywaj. Błogosławię cię.

BĄDŹ JAK ŹRÓDŁO BOGA NA ZIEMI

Mówi Jezus:
Nie trwóż się, Mario. Mów ze Mną: „Dziękuję ci, o
święty Ojcze, że zakryłeś te rzeczy przed

wielkimi, a objawiłeś je mnie, takiej małej".

Pozwól, by myśl innych do woli snuła zawiłe
dociekania. Ty wiesz, że źródłem twoich pism jest

Bóg, że to pochodzi od Boga. Tobie to wystarczy.

Działasz dla ludzkiej chwały? Nie. Działasz dla
mojej chwały. Nie martw się więc i nie zajmuj ani

ludzkim szydzeniem, ani ludzką pochwałą.
Wypełniaj swoją rolę. Twoją nagrodą będę Ja.
Inni, jeśli nie będą umieli wypełnić swojej roli i
jeśli mój dar nie będzie się dla nich liczył,
otrzymają sprawiedliwą zapłatę.

Bądź spokojna w swoim szczęściu, które jest
najlepszym znakiem pochodzenia tych pism.
Twoje szczęście pochodzi od twego przemienienia
w Dobro. Twój anioł z zadowoleniem spogląda na
ciebie, ponieważ widzi cię przemienioną we Mnie.
Pomóż, jak możesz, na ile możesz, dziełu twego
Jezusa. Stale pracuj nad sobą. Musisz dążyć do
Doskonałości. Cierp, aby ci się to udało i cierp za

braci, tak głuchych na głosy miłości.

Jeśli cię uczyniłem zbiornikiem mojego słowa,
aby spragnieni z niego pili, powinnaś wchłaniać
Słowo za cenę nieprzerwanej ofiary. Cierpienia
ciała, cierpienia serca, cierpienia umysłu,
cierpienia ducha, wszystko powinno ci służyć w
tym celu. Ja na wszystko pozwalam, bo chcę,
ażeby coraz bardziej się powiększała twoja moc
ofiary, która swoim cierpieniem zdobywa dusze

dla Nieba.

A wątpliwość, którą ci szatan usiłuje wszczepić,
jedyna broń, która mu pozostaje, wątpliwość, że
jesteś w błędzie, Ja uspokajam. Żyj bezpieczna w

Jezusie.

Odejdź w pokoju. Nawet gdyby świat odrzucił
twój dar, Ja nie odebrałbym ci słodyczy mojego

Słowa i ono całe pozostałoby w tobie jak w okutej
skrzyni, której byłabyś absolutną królową. Spij z

moim błogosławieństwem.

OFIARA - ZWYCIĘZCA ŚWIATA

Jezus mówi potem:
Kiedy Stwórca stwarzał Ziemię wydobył ją z
nicości, zebrał gaz - z powietrza, już stworzonego
i tworzącego firmament - w masę, która
obracając się, twardniała jak ogromny meteor,

coraz bardziej rosnąc wokół początkowego jądra.

Nawet wasze Zaprzeczenie (nazywam
zaprzeczeniem Wiedzę, która chce dać
wyjaśnienia, negując Boga) przyjmuje siłę
dośrodkową, która pozwala ciału wirować bez
rozproszenia części siebie, przyciągając nawet
wszystko do swego wnętrza. Posiadacie maszyny,
które - nawet jeśli są wielkie - powtarzają w
wymiarze mikroskopijnym dośrodkową siłę
utworzoną przez Boga dla stworzenia światów.
Ona zmusza je do krążenia wokół słońca, jakby
były przymocowane do trzpienia, bez staczania
się z niebieskich dróg, wyznaczonych dla nich,
gdyż naruszyłoby to porządek stwórczy i
wywołało kataklizmy ogromnego zniszczenia.

Ziemia kształtując się tak, w swoim locie
mgławicowego pocisku, który tężał, mknąc przez
przestworza, musiała siłą porwać z nich emanacje

żywiołów. Pochodziły one z różnych źródeł i
zostały w niej zamknięte pod postacią
wulkanicznych płomieni, siarki, różnych wód i
minerałów. Pojawiają się one na powierzchni,
dając świadectwo swego istnienia i tajemnicy -
której, mimo całej waszej wiedzy, nie zdołacie
wyjaśnić w pełnej prawdzie - o Ziemi, planecie
stworzonej z niczego przez Boga, mego Ojca.

Jak wielu dobrych sił jeszcze nie znacie, wy,
którzy jesteście mistrzami w odkrywaniu i
posługiwaniu się złymi mocami! O te ostatnie
prosicie Złego i on was ich uczy, aby was uczynić
swymi dręczonymi ofiarami i torturującymi swych
bliźnich w jego imię i na jego służbie. Ale o dobre
siły nie prosicie Dobra, które by was o nich
ojcowsko pouczyło, jak pouczyło o środkach i
sposobach ich wykorzystania w ziemskim życiu
pierwszych ludzi, którzy też byli grzeszni i

potępieni przez Nie.

Istnieją dobroczynne źródła i zbawienne soki,
których jeszcze nie znacie, a poznane - byłyby
dla was tak pożyteczne. Nie tylko to: pewne
znacie, ale nie chcecie z nich korzystać, woląc
inne, prawdziwe piekielne narkotyki, które

niszczą wam duszę i ciało.

Czy może z tego powodu przestaną istnieć te
źródła, w których kroplach są rozpuszczone sole
wyrwane minerałom zamkniętym w łonie waszej
planety, wynurzające się z warstw i z żył gleby na
powierzchnię, lodowate lub kipiące, bez smaku,

bez koloru, bez zapachu lub mające smak, kolor,
zapach, dostępny waszym zmysłom? Nie. One
nadal się tworzą, jak krew w waszym ciele, we
wnętrzu Ziemi, w procesie asymilacji i stałej
transformacji, jak pożywienie, które wchodząc do
żołądka staje się krwią odżywiającą tkanki i
szpik, narządy i komórki, które następnie
wytwarzają krew. One sączą się nadal, jak pot,
który się ukazuje poprzez tkanki. One są
posłuszne. Gdyby tak nie było, doszłoby do
wybuchów na ziemi i Ziemia jak kocioł bez
otworu, rozerwałaby się, zadając wam śmierć.

Mario, chcę, ażebyś była jak jedno z tych źródeł.

Ja cię karmię przez proces asymilacji ze Mną,
jakiego zapragnęła moja dobroć. Jednak ty
wylewaj się, nie troszcząc się o to, czy chorzy
duchem do ciebie przyjdą, czy nie przyjdą wypić
to, co z ciebie tryska, a co jest moim Słowem.
Musisz kontynuować swą misję źródła, które się
napełnia po brzegi i pozwala, by z niego
czerpano. [Nie troszcz się] też o to, że nie czerpią
ci, dla których jest ono szczególnie przeznaczone
i którzy powinni z niego czerpać, a nie wierzą, że
jest zbawienne i zdrowe, korzystają zaś ci, którzy
przez przypadek podejdą do niego i zetkną się z

nim.

Ja będę zawsze w tobie zasilał źródło mojego
Słowa. Wystarczy, że mi dasz miłość, pokorę,
wolę, ducha ofiary. Ale jeżeli masz miłość, masz
już wszystko, ona bowiem rodzi każdą cnotę. Kto

kocha, jest pokorny wobec ukochanego, w
którym widzi wszelką doskonałość. Kto kocha,
pełen jest dobrej woli, by zadowolić ukochanego.
Kto kocha, nie odczuwa odrazy wobec ofiary, jeśli
ta ofiara może się przydać ukochanemu. Tak jest
nawet w ludzkich miłościach. A w miłości

nadludzkiej jest tak stokrotnie.

I ty, która już wiesz o owocach pokory i ofiary,
dwóch potężnych magnesach, które przyciągają
mnie ze wszystkimi moimi nadprzyrodzonymi
darami, powiększ, aż do wyniszczenia i aż do

szaleństwa, pokorę i ofiarę.

Niech żyją ofiary, które szaleją od boskiej miłości,
porwane przez nią, zwycięzcy świata, który kładą
sobie pod stopami, zdobywcy Boga, Chrystusa,

najwyższej Ofiary!

OFIAROWAĆ NAWET POCIECHĘ BOŻEJ
OBECNOŚCI

Mówi Maryja:
Są szczególne akty wspaniałomyślności, których
woń unosi się jedynie z dusz, które są
zjednoczone z moim Panem i których zapach
docenia jedynie Bóg oraz żyjący w Bożym

królestwie.

Jest wielkodusznością umieć wyrzec się wolności i
zamknąć się w klasztorze, zakazując sobie

ludzkich radości, na jakie Bóg zezwolił, a mój Syn
pobłogosławił, bo weszły w obszar zamiarów
stwórczych i uwieczniają za pośrednictwem

stworzeń, dzieło Stwórcy.

Ojciec - wieczne źródło nowych duchów - stwarza
w Niebie dusze. Ziarna przeznaczone do tego, by
tworzyć ziarna, które się przyoblekają ciałem, a
stawszy się mężczyzną i kobietą, w związku
dwojga ciał połączonych w jedno, tworzą na ziemi
nowe szaty dla nowych dusz przeznaczonych do
zstąpienia na ziemię i zaludnienia jej

stworzeniami Bożymi.

Nie ma większej radości, poza miłowaniem Pana,
od bycia matką własnego stworzenia i mówienia:
„Ja cię uformowałam, ja cię żywiłam i nosiłam, ja
dałam ci moją krew i moje mleko, twoje ciało jest
moje, a moja myśl - twoja, gdyż jesteś myślą i

celem twojej mamy".

Jest macierzyństwo wyższe, lecz które nie jest
już ludzkie i jest już ogarnięte wielką,
niedoścignioną, pierwszą radością ze wszystkich:
miłowania Pana. Jest bowiem całkowitą miłością
Pana nasza przenajświętsza [miłość], która
sprawia, że kocha się stworzenia do tego stopnia,
że staje się dla nich matką, gotową do dania
życia poprzez nasz ból i w tym celu, by pomnożyć
chwałę Wiecznego przez powiększenie liczby
obywateli jego Królestwa.

Jest wspaniałomyślnością ofiarowanie siebie jako
ofiara dla świata. I to jest wielka
wspaniałomyślność, gdyż czyni was podobnymi
do mojego Jezusa, niewinnej Ofiary, świętej,
wyniszczonej przez miłość. Ale jest
wspaniałomyślność jeszcze większa: heroiczna

hojność w ogólnym heroizmie.

Bóg, wielki na sposób dla was niepojęty,
wynagradza swymi zalewami rozkoszy hojne
dusze. W duchowych kontaktach udziela im
Siebie. Daje światła, które są słowami i słowa,

które są światłami.

Daje żywotność, która jest wypoczynkiem i
wypoczynek na swym Sercu, który jest
żywotnością. Czyni się podporą duszy hojnej i
jednoczy się z nią samą, kiedy widzi, że
wspaniałomyślność stworzenia jest tak
gwałtowna, że nie zważa na własne siły.
Stworzenie się zgina, jak mój Syn, pod
nadmiernym ciężarem, którego nie odrzuca, a
jedynie prosi, aby go na chwilę podnieść, aby
mogło unieść głowę i iść naprzód, aż do szczytu,
ponieważ wie, że to poprzez całkowitą ofiarę
osiąga się radość.

A więc bohaterstwo heroizmu ofiary jest wtedy,
gdy stworzenie posuwa swą miłość do
umiejętności bycia wielkoduszną, nawet do
odrzucenia pociechy posiadania pomocy i

odczuwalnej obecności Boga.

Mario, ja tego doświadczyłam. Ja wiem. Mogę cię
pouczać wiedzą o tej ofierze. To bowiem nie jest
proste pouczenie, lecz Wiedza. Kto dojdzie do
tego punktu nie jest uczniem, lecz jest
nauczycielem najtrudniejszej z nauk: umieć
wyrzec się nie tylko wolności, zdrowia,
macierzyństwa, ludzkiej miłości, lecz umieć
wyrzec się pociechy Bożej, która nie tylko czyni
znośnymi wszystkie wyrzeczenia, lecz sprawia, że
są słodkie i upragnione. Wtedy pije się gorycz,
którą pił mój Syn i poznaje się samotność, która
opasała moje Serce od poranku
Wniebowstąpienia do mojego Wniebowzięcia. Oto
doskonałość cierpienia. Jednak, Mario, Ja byłam
w moim cierpieniu szczęśliwa. Nie było we mnie

egoizmu, lecz jedynie płonąca miłość.

Potrafiłam, stopniowo się wznosząc, podjąć
wszystkie dary i rozdzielenia, gdyż miałam
zawsze obecną w duchu myśl, że dar i
rozdzielenie, jakie go przeszywały, były
wypełnieniem woli i powiększeniem chwały Boga,
mojego Pana. One stopniowo odrywały mnie od
mojego Syna z powodu jego przygotowania do
misji, do jego nauczania, jego pojmania, jego
śmierci, jego grobu, do wszystkiego, o czego
krótkim trwaniu wiedziałam. Znając je,
uśmiechałam się i błogosławiłam, nie zważając na
płacz serca, kiedy o świcie czterdziestego dnia
jego chwalebnego życia, bez świadków, tak jak w
poranek zmartwychwstania, przyszedł Mnie

pocałować, nim wstąpił do Nieba.

Ja, Matka, traciłam obecność Syna, która dawała
Mi niewyrażalną radość. Ale Ja, jego pierwsza
wierząca, wiedziałam, że dla Niego skończy się
ten postój na wrogim świecie, który nie będzie
już mógł szkodzić Jemu - gdyż odtąd nie
dosięgną Go zasadzki człowieka - a nie ustanie w

byciu nieprzyjaznym dla Niego.

Otworzyły się Niebiosa, aby przyjąć do chwały
Syna, wracającego do Ojca po męce. Miłość
Trójcy ponownie zjednoczyła się, nie potrzebując
dalszych rozłączeń. Jednak nawiedzał mnie brak
światła i oddechu, gdyż mój Jezus nie mieszkał
już na świecie i w powietrzu nie było już Jego
uświęcającego tchnienia. Ale On, po byciu
„Synem człowieczym", znowu był „Synem
Bożym" obleczonym swą Boską chwałą w

wieczności.

Było to moje ostatnie „Fiat", niemniej chętne i

wielkoduszne od tego w Nazarecie.

Zawsze „fiat" - dla woli Bożej. Czy przychodzi do
nas, by się stać częścią nas, czy się od nas
oddala, by się wznieść i przygotować nam
mieszkanie w swoim Królestwie. Otoczyć Go
miłością, gdy jest z nami, żyć miłością, patrząc
na Niego tam gdzie jest, przypominając, że jego
służebnica Go kocha i czeka na Jego uśmiech,
zapraszający do umierania w porywie radości,
która jest promiennym początkiem blasku,
wiecznego dnia Raju. Po tym, jak Go przyjęliśmy,
usłużyliśmy, słuchaliśmy, gdy był z nami, żyć bez

pomniejszania stopnia miłości z tego powodu, że
Jego nie ma już między nami w widoczny sposób.

Ofiarować to wyrzeczenie dla Jego chwały i za
braci. Aby nasza samotność przemieniła się w
nich w Boże towarzystwo, a milczenie, które jest
teraz naszą tęsknotą, żeby się przemieniło w
Słowo dla tak licznych, którzy muszą być

ewangelizowani przez Słowo.

Mamy wspomnienia, Mario. Inni nie mają nic.
Mamy pewność, że On działa, by nam
przygotować mieszkanie. Inni patrzą na czas jak
na rzekę, która uchodzi do nikąd. Mówię „my", bo

włączam cię do moich ówczesnych myśli.

Dajmy, ty daj - a z tobą szczodrzy, którzy pragną
osiągnąć szczyty wielkoduszności - także to
wyrzeczenie, jeśli się go od ciebie zażąda, że twój
skarb będzie skarbem dla wielu innych i ubodzy
duchem zostaną przyobleczeni ową Światłością,
duchowi analfabeci - ową Wiedzą, która raz
wlana, już więcej nie przestanie żyć i działać.
Dobroć udzieliła jej swoim szczególnie
umiłowanym, ażeby ich uczynić swoimi

wybrańcami.

NIE GARDŹCIE UBOGIMI POSŁAŃCAMI
BOGA!

Mówi Jezus:
Pisz: „Mikal... wyglądała przez okno i ujrzała
króla Dawida tańczącego i grającego. Wtedy

wzgardziła nim w swym sercu."

Jesteście zbytnio podobni do Mikal. Oni mieli
serca jałowe z powodu tak zwanego zdrowego
rozsądku. Mają - lub sądzą, że mają - solidny
umysł: a mają jedynie umysły wyjałowione, które
panują nad jeszcze bardziej jałowymi sercami.
Króluje w nich pycha. I jak krew pulsuje w
żyłach, tak w ich duchu żyje i otacza go pycha,
oślepia ich, ogłusza i pogrąża w ciemnościach.
Nie są już zdolni ujrzeć i pojąć tego, co jest
nadprzyrodzoną radością i potrząsają głowami
wobec ekstaz prostaczków, których miłość
uzdalnia do oglądania Boga,

Widzieć Boga! Radość, która jest radością Nieba,
a której Bóg udziela żyjącym, którzy Go kochają
całymi sobą. Widzieć Boga poprzez kształty,
jakich dostarcza wasza ludzka natura, abyście je
mogli dostrzec.

Dawid nie tańczył przed arką dla samej arki. Ale
dlatego, że w niej widział odbicie Oblicza Łaski,
Piękna i Mocy Najwyższego. Miłość daje święte
upojenie, które przymusza człowieka do
śpiewania i do podskakiwania. Świat bowiem, jaki
go otacza, jest zbyt ograniczony dla jego serca,
które się rozpływa w gorącym uczuciu. Sam świat
jest zarzewiem coraz nowego powiększenia tego
uczucia, gdyż widzi na wszystkim pieczęć Boga

przed człowieczą, porwany straszliwym i słodkim
wirem miłości. [Człowiek] roztapia się w
nadprzyrodzonej radości, którą jedynie podobni
jemu rozumieją. Inni, jak Mikal, pogardzają nim
w sercach.

Nie gardźcie wyjątkowymi, którzy pojęli, że Bóg
jest ponad wszystkim, ponad wszelką ceną,
spokojem ducha, korzyścią, na których tak wam
zależy. Proście pana świata, aby uzdolnił wasze
serce do kochania i do słuchania.

Wyrzeknijcie się waszej śmiesznej pychy. Nie wy
jesteście powiernikami doskonałości. Ci pokorni,
ci prości, ci mali są depozytariuszami, gdyż
posiadają Wiedzę, Prawdę, Miłość. Posiadają
Boga. I jako godło, i jako głos stoją pomiędzy
wami, aby idea Boga nie została całkiem zatarta
w waszych wyschłych sercach pełnych ludzkiej
wiedzy.

Księga Kapłańska, 10,6-7.

Moi ukochani, którzy żyjecie zamknięci w kręgu
moich ramion, jakby wewnątrz ogrodzenia
starożytnego Namiotu, daję wam wskazówki w
tych czasach gniewu, który nie powstał z
waszego powodu, lecz z powodu grzechów
świata.

Kiedy w powszechnym nieszczęściu widzicie, jak
ludzie się niepokoją i burzą porządek, zadając
niesprawiedliwy ból, nie przyłączajcie się do nich.
Opłakujcie wspólne nieszczęścia, ale

rozpoznawajcie w nich znak Boskiej
Sprawiedliwości, nie ulegając przejawom braku

równowagi ludzi.

Mój Duch musnął wasze źrenice i dał im
wejrzenie, którego ludzkie oko nie posiada. Wy
widzicie poza ziemią i poznajecie prawdę rzeczy.
Nadajcie więc temu czasowi jego imię: pokuta i
zatroszczcie się o niego tak, jak na to zasługuje,
nie przeklinając jak czyni ogół ludzi, ściągając na
siebie nowy gniew Nieba.

Grzeszni, niech okażą boleść, bo ten czas jest ich
owocem. Wy, upadli na twarz przed moją chwałą,
błogosławcie ją, bo przez karę wzywa wiarołomną
i bałwochwalczą ludzkość ku jedynemu i

świętemu Bogu, i trwajcie we Mnie.

Olej miłości jest na was i z was spływa na świat.
To wy go przyciągnęliście, wy, kosztowne
naczynia, w których zamieniają się w kadzidło
ofiary waszego życia, gorejące lampy, których nie
poruszy żaden wiatr. Wy nakłaniacie waszego
ducha, by był rozpalony jak prosty płomień przy
moim ołtarzu.

Nie zapominajcie o waszym wyborze i nie
profanujcie królewskiego znaku ludzkimi
zanieczyszczeniami. Pozostawajcie w Namiocie,
błogosławiąc - w miejsce tego, który przeklina - i
modląc się za tego, kto potrzebuje wszelkiego

miłosierdzia. Świat zostanie ocalony przez was.

KOCHAJ, BO MIŁOŚĆ JEST ŹRÓDŁEM
ŚWIATŁA

Mówi Apostoł:
Jan do „małego Jana" (tak Jezus nazywał Marię
Valtortę). Po Nauczycielu i Matce mówię do ciebie

ja, aby ci dać naukę duchową.

Aby być wybrańcem, trzeba czynić to, co ja
czyniłem z natchnienia Ducha Świętego.
Całkowita wierność, która wszystko przyjmuje
bez wahania i bez dyskusji. Czystość ducha,

umysłu, ciała. Heroiczna miłość.

Tyle razy Bóg poddaje nas próbom, które nie są
niczym innym jak próbowaniem złota duszy.
Przeznaczeni jesteśmy do tej siedziby, którą ja
posiadam przy moim Bogu. Ale tu nie wchodzi
ten, kto w swej duszy nosi choćby najmniejszą
domieszkę nieczystości. Próby są tym, co ogałaca
z tego, co w nas nieczystego i czyni z naszego

ducha kwarc pozbawiony zgorzeliny.

Wierność prowadzi do pokonania próby bez
wywoływania rys na naszej wierze i miłości.

Ja wierzyłem w Nauczyciela zawsze, zawsze od
Niego wszystko przyjmowałem, natychmiast
chciałem tego, czego On chciał ode mnie,
unicestwiłem moją wolę i moje ludzkie
rozumowanie. Spaliłem je jak ofiarę na ołtarzu,

żeby być hostią godną Chrystusa. Nie chciałem
od siebie niczego. O wszystko prosiłem mojego
Nauczyciela: o nowe serce, o nową myśl, o nowy
charakter. Żeby były jego, na jego podobieństwo
i całe na jego służbie.

Moją naturalną czystość uczyniłem bardziej
lśniącą od anielskiej lilii, zanurzając ją w miłości
do mojego Nauczyciela. Nie ciąży bycie aniołem,
gdy nasze skrzydła spoczywają na Sercu
Chrystusa. A stanie się serafinem dla czyjejś
miłości, nie ma już tajemnic - lecz jest naturalną
konsekwencją - dla tych, którzy oddają siebie
wcielonej Miłości. Trzeba zawrzeć te duchowe
zaślubiny, nigdy nie poznawać grozy mistycznego

cudzołóstwa.

Miłość jest naszym zbawieniem, gdyż nas
uświęca, wciągając w swe najgłębsze wiry i
przebacza nam to, co ciało - wbrew naszej woli -
popełnia w nas. Ono bowiem jest zbuntowanym
ciężarem, który pragnie strącić w dół naszego
ducha, który już pociągnięty w górę tęskni i pnie

się, adorując Boga.

Moje słowo do ciebie, uczennicy, jest takie samo

jak to, które mówiłem uczniom tamtego czasu:

Kochaj. Z Miłości przychodzi światło, przychodzi
życie, przychodzi nadzieja, przychodzi wiara,
przychodzi wytrwałość, siła, sprawiedliwość.
Wszystko pochodzi od miłości. Kto posiada
miłość, posiada Ducha Bożego. A kto posiada

Ducha, ma w sobie siedem źródeł, niszczących
siedem grzechów, które przeszkadzają Życiu w

Bogu.

Pośród ciemności, które panują, noś w sobie
zapaloną Światłość świata. Za nią posiądziesz
Niebo.

ODKUPICIEL ZNAJDUJE ODPOCZYNEK W
NIEWINNOŚCI I POKUCIE DUSZ-OFIAR

Mówi Maryja:
Pierwszy płacz mojego Dzieciątka zadrżał w
powietrzu ósmego dnia po urodzeniu. Był to

pierwszy ból mojego Jezusa

On był Barankiem i jako baranek został
naznaczony znakiem Pana, gdyż był Jemu
poświęcony: Pierworodny, według Boskiego i

ludzkiego prawa, pośród wszystkich żyjących.

Do jego ofiarowania się Bogu Ojcu doszło już w
Niebie, kiedy zaofiarował się jako Naprawiający
za grzech i Odkupiciel człowieka, przyoblekając
swą duchową naturę w naturę Człowieka, Słowa,

które się stało Ciałem z pragnienia miłości.

On - jako Ofiara już złożona na kamieniu
niebieskiego ołtarza, Ofiara święta i bez skazy -
nie potrzebował innych ofiar, zawsze
niedoskonałych w porównaniu z Jego najwyższą.
Ale takie było Prawo i nikt, oprócz tych, którym

Bóg objawił naturę mojego Syna, nie wiedział, że
Dzieciątko galilejskiej niewiasty było Świętym,
Pomazańcem Pana, wiecznym Najwyższym
Kapłanem, Odkupicielem i Królem. Dlatego trzeba
było wypełnić Prawo w odniesieniu do tego
pierworodnego, urodzonego dla Pana i Jemu

ofiarowanemu według jego Woli.

Obrzezywano wszystkich synów Abrahama, ale
znak na pierworodnych był naprawdę
pierścieniem, który jednoczył ich z Bogiem i
poświęcał dla ołtarza. Przy naszym ołtarzu mogli
być ofiarowani jedynie ci, którzy najpierw cierpieli
już dla Pana przez te mistyczne zaślubiny.
Dwakroć święci hebrajscy pierworodni: dzięki
obrzezaniu i dzięki ofiarowaniu w Świątyni.
Nieskończenie święty Niewinny, który płakał na
moich kolanach, gdy przelał pierwsze krople tej

Krwi, która jest przebaczeniem.

Gdyby obecni podczas obrządku mieli żywego
ducha, zrozumieliby, jaki Majestat krył się za
dziecięcym Ciałem i uwielbiliby Boga który
pojawił się między ludźmi, aby ludzi zaprowadzić
do Boga. Ale wtedy, jak i teraz, ludzie mieli serca
obciążone rutyną, a nie - religią,
zainteresowaniem dla świata, a nie —
obojętnością, egoizmem, a nie - miłością, pychą,
a nie - pokorą. Oblicze Boże nie ukazało się więc

ich oczom, świecąc przez Ciało Niewinnego.

Dla poznania Boga, trzeba szukanie Boga uczynić
celem życia, On odsłania się wtedy, bez

tajemnicy, nawet bez tej tajemnicy, że On, w
swej Mądrości, osądza jako dobre zachować was,
aby was nie obrócić w proch swym oślepiającym
Blaskiem. Wiedz to, Mario, że wizja Boga jest tak
silna - a jedynie w Niebie można to oglądać, gdyż
w Niebie są już duchy, które świętość uzdolniła
do kontemplowania Boga - że jedynie nasza
natura uczyniona na podobieństwo Boga może ją
znieść. To tak jak syn może zawsze oglądać moc
i piękno ojca, nie czując przestrachu i

upokorzenia.

A w Niebie, po ludzkim życiu, człowiek przyjmuje
prawdziwe podobieństwo do Boga i wtedy może
wpatrywać się w Niego i powiększać swój blask
dzięki boskiemu Blaskowi i swoją szczęśliwość
dzięki kontemplowaniu Miłości, która was kocha.

Krew Mojego Syna, wylewając się, prosi o

purpurowy orszak innej niewinnej krwi.

Stopy Chrystusa cieleśnie deptały twardą ziemię
Palestyny, która stawała się jeszcze bardziej
nieprzyjacielska po jego przejściu, wskutek złej
woli człowieka, która do cierni i kamieni drogi

dodała swą zawiść, zdradę i zbrodnię.

Król Żydów i Król świata nie miał miękkich i
kosztownych kobierców pod swoimi stopami.
Nawet w godzinie krótkiego ludzkiego tryumfu -
ludzkiego tak, że będąc owocem egzaltacji tłumu
wobec domniemanego króla Żydów, który miał
przywrócić splendor narodowi hebrajskiemu,

opadł jak tchnienie wiatru, który już nie nadyma
żagla, lecz zamienia się w burzę - także wtedy On
miał na sobie jedynie ubogie odzienie i gałązki
palm, hołd ubogich, pod swoim jeszcze
biedniejszym wierzchowcem.

Ale to, czego nie widzieli ludzie, widział Człowiek-
Bóg na ziemi i widział Bóg w Niebie. A kiedy mój
Chrystus powrócił do Nieba, po męczeństwie, aby
uścisnąć Ojca, jego przebite Stopy biegły szybko
po kosztownym dywanie żywej purpury, która
powstała jak święta smuga prowadząca z ziemi
do Nieba, kiedy pierwsi męczennicy mojego Syna
- małe niewiniątka - upadli jak wiązki zboża,
zżęte przez żniwiarza i jak łąki kwiatów w pąkach
zżęte na siano, czerwieniąc swą krwią drogę do
Nieba.

Każde odkupienie potrzebuje poprzedników,
którzy je przygotują nie tyle słowem, co ofiarą.
Odkupienie, teraz już rozpoczęte, miało podczas
swego świtania ofiarę niewinności zabitej przez
okrucieństwo, a w swoje południe - ofiarę pokuty,
zabitej przez rozwiązłość, dla której pokuta była

upomnieniem.

Krew Golgoty upadła na te dwie heroiczne krwi
dla pouczenia was, że Odkupiciel spoczywa
między niewinnością i pokutą oraz że Krew
Chrystusa woła waszą krew do chwały bólu dla
jej uświęcenia i dla uświęcenia świata, nabytego

najświętszą Krwią mojego Syna.