1

GÓRY RODNIAŃSKIE

(...) Każdy turysta, który był na Czarnohorze w dniu pogodnym, musiał zainteresować się
widokiem dwóch pięknych i dzikich pasm górskich, leżących na południu. Wprost na
południu, oddzielone doliną Białej Cisy, rysują się ostro granitowe wierzchołki Karpat
Marmaroskich. Znacznie dalej, na południowym wschodzie, widziany tylko w dni o bardzo
czystym powietrzu, zamyka widnokrąg łańcuch Alp Rodniańskich, których wyniosłe szczyty
bieleją śniegami jeszcze w późnym lecie.
Mieczysław Orłowicz













Góry te, najwyższe w całych Karpatach Wschodnich, w literaturze polskiej nazywa się
Alpami Rodniańskimi. Jak pisze wielki miłośnik tej grupy górskiej Mieczysław Orłowicz:
Najwyższe to pasmo Karpat, od Tatr aż po Alpy Transylwańskie w południowym
Siedmiogrodzie (...) a zarazem jeden z najbardziej pustych, dzikich i samotnych ich zakątków.
Góry wzięły swą nazwę (Muntii Rodnei) od małej miejscowości leżącej u ich południowych
stoków - Rodnej (Rodna Veche). Alpami zaś zwie się je ze względu na charakter rzeźby, którą
kontrastują one mocno z innymi, raczej połoninnymi pasmami Karpat Wschodnich.
Wierzchołki Gór Rodniańskich są ostre, niektóre granie poszarpane, a zbocza nieraz dość
strome. Spotyka się tu strzelistej turnie, głazowiska i piarżyska na zboczach górskich, a także
liczne jeziorka w polodowcowych kotłach. Łącznie doliczono się w masywie tym 36
njewielkich oczek wodnych, z których największe leży u stóp Ineula, a jego powierzchnia
wynosi zaledwie 0,6 ha. Tak urozmaiconą rzeźbę zawdzięczają góry te działaniu lodowców w
czwartorzędzie.
Najciekawszymi krajobrazowe partiami górskimi o typowej rzeźbie alpejskiej są grupy
najwyższego szczytu Gór Rodniańskich Pietrosul (2303 m n.p.m.) oraz Rebry (2221 m
n.p.m.). Niezwykle imponująco prezentuje się także szczyt Ineul (2279 m n.p.m.), który
swym stożkowatym, ostrym kształtem wyróżnia się spośród innych wierzchołków wschodniej
części pasma. W okolicach Ineul znajduje się także największe skupisko cyrków
lodowcowych. Na budowę geologiczną Gór Rodniańskich składają się w głównej mierze
granity i łupki krystaliczne.Gdzieniegdzie spotyka się pojedyncze skupiska wapieni i skał
wulkanicznych.
Główny ich grzbiet ma przebieg równoleżnikowy. Ciągnie się od przełęczy Setref (Saua
Setref, 817 m n.p.m.) do przełęczy Rotunda (1277 m n.p.m.), która oddziela to pasmo od
gór Suhard. Północną granicę Alp Rodniańskich stanowią doliny dwóch rzek: Wyszowa
(Viseu) i Złotej Bystrzycy (Bistrita Aurie), których dorzecza rozdziela przełęcz Przysłop
(Pasul Prislop, 1416 m n.p.m.). Południową zaś granicę pasma stanowi dolina Samoszu
Wielkiego (Somesul Marę). W tak ustalonych granicach długość całego grzbietu w linii
prostej szacuje się na ok. 45 km. Niektórzy geografowie przedłużaj ą grzbiet Alp
Rodniańskich jeszcze o pasmo Suhard (aż po kotlinę Vatra Dornei). Od głównego grzbietu
górskiego tego odchodzą pasma boczne - najwyższe z nich łączy zwornikowy szczyt
Buhaescu Mare z Pietrosulem. Zdecydowanie rozleglejsze i dłuższe są boczne ramiona
odchodzące na południe od głównego grzbietu.

2

Widok na Pietrosul (2305 m) w dole dolina Wyszowa

Góry Rodniańskie (Alpy Rodniańskie) (Munţii Rodnei); Stromo opadające (ok. 700 m różnicy wysokości pomiędzy szczytem

Vf. Pietrosu oraz doliną Wyszowa (Vişeu [R. Visieu])) północne ściany Vf. Pietrosu (2303) [Vrf. Pietrosu (2305)] oraz

Zănoaga Iezerului (2203) /po lewej/.

Borsa - Pietros Rodniański i przełęcz Tarnita la Cruce.
Czas przejścia: Borsa - Pietrosul: 5 g. - Tarnita la Cruce: 7 g.
Z powrotem: Tarnita la Cruce - Pietrosul:2 -1.30 g .- Borsa: 5.30 g.
Trasa podejściowa od północy na najwyższy szczyt Gór Rodniańskich oraz na główną grań.
To wędrówka niezwykle mozolna - na podejściu musimy pokonać ok. 1600 m różnicy
wzniesień. Oznakowanie: niebieskie paski.
Z Borszy szlak wyprowadza przez drewniany most nad Wyszowem (Viseu), następnie
wędruje wzdłuż potoku Pietrosul, by w końcu wspiąć się na wzgórze Sacatura (995 m n.p.m.).
Trasa idzie tu wiejską drogą wśród licznych domostw i pól uprawnych. Wyżej mija coraz
częściej łąki i stojące na nich stodółki na siano. Przed nami widoczny masywny kształt
skalistego Pietrosula (2303 m n.p.m.). Zdążamy drogą, która po ok. 1.30 g. marszu
wprowadza nas do lasu, gdzie biegnie licznymi serpentynami. Aby je pokonać, musimy
poświęcić ok. 2g. Później las się kończy - to oznaka, że zaraz dojdziemy do stacji
meteorologicznej (ewentualny nocleg w pokojach po wynegocjowaniu ceny - ok. 2 USD od
osoby; przyjmowane są grupy najwyżej 10-osobowe). Stąd pozostaje już tylko kilka minut
marszu do jeziorka Lacul Iezer zwanego też Taul Pietrosului, położonego na wysokości
1786 m n.p.m. Jego powierzchnia wynosi prawie 3500 m

2

, a głębokość dochodzi do 2, l m.

Górski akwen zajmuje centrum rozległego kotła polodowcowego. Zboczami owego kotla
prowadzi wznosząca się ścieżka. Po dotarciu na wschodnie stoki Pietrosula podejście staje się
bardziej strome, a ścieżka wspina się szeregiem ostrych zakrętów. Po drodze widać kamienne
piarżyska, stanowiące kryjówkę licznych tu świstaków. Szczyt Pietrosul (2303 m n.p.m.)
osiągniemy, zmierzając skalnym chodnikiem idącym wzdłuż krawędzi grzbietu i
"zabezpieczonym przerdzewiałymi, a gdzieniegdzie powyłamywanymi poręczami. Stoi tu
zdewastowany budyneczek (dawna stacja meteorologiczna), który " od biedy " może posłużyć
jako schronienie przed deszczem.

Borsa Repede - wodospad Orłowicza i Pietrosul.
Czas przejścia: Borsa Repede - Pietrosul: 6 g. Z powrotem: 5 g.
"Ojczyźniana" wycieczka szlakami polskiego krajoznawcy. Trasa nieznakowana.
Trasa zaczyna się u ujścia potoku Repede do rzeki Wyszów (Viseu, zwanej w tym miejscu
również Borsa) i odchodzi przez most na południe wzdłuż potoku Repede przez dawną wieś,
a obecnie dzielnicę miasta Borsa Repede. Droga prowadzi nas przez zabudownania aż do
leśniczówki (800 m). Po Wschodniej stronie widzimy jar udając się nim, w 15 min dojść
można do źrodła wody mineralnej. Dalej trasa idzie w górę doliny pośród mijanych pól,
polan, lasów aż do ujścia Potoku Buhaescu. Idąc w górę doliny, dochodzimy na wysokość ok.
1200 m do wodospadu Orłowicza (Cascada Buhaescului). Wodospad ten nazwano w polskiej

3

literaturze imieniem nestora turystyki polskiej ze względu na to, iż droga dr. Mieczysława
Orłowicza na Vf. Pietrosul prowadziła tą doliną i przez ten wodospad.
Droga powyżej wodospadu wyprowadza powoli w teren bezleśny. Mijając bacówki
pasterskie, dochodzimy w pobliże odbijającego (w prawo) w dolinę wysokogórską pomiędzy
szczytami Buhaescu (2225 m n.p.m.) a Piotra Alba (2129 m n.p.m.) wyprowadzającej na
Curmatura Pietrosului (2129 m n.p.m.). Od początku trasy idziemy już ok. 4.30 g. Na tym
odcinku znajdują się trzy ułożone kaskadowo (najładniej w Górach Rodniańskich) jeziorka
Buhaescu (lezerele Buhaescului). Ta nieznakowana ścieżka wyprowadza nas w ok. l g. na
przełęcz Curmatura Pietrosului (2129 m n.p.m.), przez którą przebiega już szlak
"niebieskiego paska" idący od głównej grani rodniańskiejprzez najwyższy szczyt Karpat
Wschodnich do Borsy

Widok z Pietrosa Rodniańskiego

,

Ze szczytu (jeśli dopisuje pogoda) rozpościera się wspaniały widok na cały niemal masyw
Alp Rodniańskich. Na południu odznacza się ogromny kształt Rebry (2221 m n.p.m.).

Góry Rodniańskie (Alpy Rodniańskie) (Munţii Rodnei); Vf. Buhăescu Mare (2119) [Bucuiesca (2122)] /po lewej/ oraz Vf.

Rebra (2221) [Vrf. Rebri (2269)] /po prawej/.

Patrząc nieco bardziej na wschód od niego, zobaczyć można na pierwszym planie "dwu-
garbny" masyw Negoiasu (2041 m) - dalej na wschód - sterczący Laptelui (2172 m n.p.m.) i
wysunięty najbardziej na północ charakterystyczny szczyt Puzdrele (2188 m n.p.m.).

Na grzbiecie gór Rodniańskich. Vf. Laptele Mare (2167) [Vf. Laptelui (2169)] /po lewej/. W tle Vf. Puzdrelor (2189) [Vrf.

Pusdreloru (2191)] /po prawej/.

4

Drugi plan tworzą dalej położone szczyty masywu: Vf. Gargalau (2158 m ,.p.m.), Vf. Cisa
(2060 m n.p.m.), Vf. (Ineul (2279 m n.p.m.) i in. Na północy i północnym wschodzie
natomiast roztacza się wspaniała panorama Gór Marmaroskich. Na pierwszym planie
widoczna "jak na dłoni" Torojaga (Vf. Toroiaga, 1939 m n.p.m.), na wschód od niej
zarośnięty masyw Kreczeli (1853 m n.p.m.), dalej za nimi ciągnące się na północny zachód
pasmo graniczne i niezbyt odległe wierzchołki Połonin Hryniawskich. Na wschód od Torojagi
widnieje Pietros Budyjowski (Vf. Bardaul,1854 m n.p.m.), a na wschód od Pietrosa z kolei
rysują się dwa dominujące w okolicy szczyty: snukły Farcaul (1964 m n.p.m.) przesłonięty
nieco przez sąsiedni Mihailecul (1918 m n.p.m.) i rozłożysty Pop Iwan Marmaroski (1940
m n.p.m.). Za masywem Gór Marmaroskich można ujrzeć szczyty Czarnohory i Świdowca.
Szczególnie łatwy do zidentyfikowania jest charakterystyczny masyw Czarnohory z
niedalekim Popem Iwanem (2022 m n.p.m).; można dojrzeć nawet maleńki kształt
obserwatorium astronomicznego), stożkowatą Howerlą(2058 m n.p.m.) i widocznym na
lewo od nich masywnym Pietrosem (2020 m n.p.m.). Ze szczytu szlak kieruje się grzbietem
w stronę grani głownej. Tamże, na przełęczy Tarnita la Cruce (1984 m), spotykamy szlak
główny, którym wędrować można wedle uznania na zachód w kierunku przełęczy Setref lub
na wschód w stronę Ineula.

Góry Rodniańskie (Alpy Rodniańskie) (Munţii Rodnei); Przełęcz (Şaua) Gargalău. Powyżej Vf. Galaţului (2048) [Vrf.

Galatiului (2057)]. W tle Vf. Laptele Mare (2167) [Vf. Laptelui (2169)] /po lewej/ oraz Vf. Puzdrelor (2189) [Vrf. Pusdreloru

(2191)] po lewej/. W oddali Vf. Pietrosu (2303) [Vrf. Pietrosu (2305)].

Przełęcz Gargalau - przełęcz Tarnita la Cruce (główną granią Alp Rodniańskich).
Czas przejścia: Saua Gargalau - Saua Laptelui: 1g. - Saua Intre lzvoarę: 3.30 g. -
Tarnita la Cruce: 5.30 g.
Z powrotem: Tarnita la Cruce - Saua Intre lzvoare: 2 g. - Saua Laptelui: 4.30g-5.30g.
To kolejny etap wędrówki graniowej, doprowadzający do zwornikowego punktu w głównej
grani Gór Rodniańskich, z którego odbiega boczny grzbiet do ich najwyższego szczytu,
Pietrosa Rodniańskiego. Po drodze kilka dogodnych miejsc biwakowych oraz ewentualna
sposobność niewielkich zakupów - nabycia u pasterzy produktów owczego pochodzenia.
Oznakowanie: główny szlak - czerwone paski. Przedstawiona trasa zabierze nieco więcej
czasu, jeśli zamierzamy rków wejść na szczyt Negoiasa. Niedaleko za przełęczą Saua
Gargalau (1924 m n.p.m.) grzbiet przybiera kierunek wyraźnie równoleżnikowy. Po około
półgodzinie docieramy do rozległej przełęczy Curmatura Galatului. Mijając ją trawersuje się
po lewej (południowej) stronie szczyt Yf.Galatului (2047 m n.p.m.). Z przełęczy Saua
Laptelui (1973 m n.p.m.) leżącej po zachodniej stronie szczytu (Laptelui, 2110 m n.p.m.)
widać ścieżkę prowadzącą do ruin nieistniejącego od kilku lat schroniska Cabana Puzdrele
(1540 m n.p.m.) i dalej w kierunku Borszy (Borsa) i stacji turystycznej Complexul Borsa.
Schodząc kilka minut ową ścieżką z grani, można znaleźć dość dobre miejsce na biwak
(woda, niżej także drewno).
Szlak " czerwonego paska "prowadzi dalej grzbietem głównym w stroną kulminacji Laptele
Marę (2172 m n.p.m.). Ścieżka trawersuje jednak ten szczyt od północy, dochodząc do

5

przełęczy Saua Pusdrelor (2090 m n.p.m.), leżącej między Vf. Laptele Marę a wysuniętym
ku północy Vf. Puzdrele (2188 m n.p.m.).

Góry Rodniańskie (Alpy Rodniańskie) (Munţii Rodnei); Vf. Laptele Mare (2167) [Vf. Laptelui (2169)] /po lewej/ oraz Vf.

Puzdrelor (2189) [Vrf. Pusdreloru (2191)] /po prawej/.

Szlak trawersuje zbocza tego ostatniego, przechodząc na niewielkim odcinku przez gęstą i
dość wysoką kosówkę. Potem opada na przełęcz, a następnie wędruje trawiastym płaskim
grzbietem w stronę Vf .Negoiasa (2041 m n.p.m.). Na przełęczy Tarnita Birsanului (1920
m n.p.m.) można ruszyć stromo pod górę, by osiągnąć wierzchołek szczytu Negoiasa, albo
też ruszyć trawersem. Ścieżka trawersująca zbocze odchodzi z przełęczy w prawo (zachód,
potem południowy zachód) i zaczyna trawersować Negoiasu, zmierzając jednocześnie w dół.
Idąc tym szlakiem, miniemy wkrótce rozległe łąki. Jeślibyśmy w tym miejscu odbili od
ścieżki i zeszli łąkami kilkaset metrów w dół (mniej więcej w kierunku północnym) natrafimy
na pasterską chatę - w trudnych warunkach pogodowych znalezienie styny (staną) ułatwić
może pokaźny krzyż, który
" ciobani" zwykli stawiać w pobliżu owczej zagrody.
Tymczasem szlak po minięciu łąk przechodzi dla odmiany przez gęste zarośla kosówki. Dalej
rozdziela się na ,, górny " i " dolny'' trawers. Nieco poniżej tego dolnego znajduje się
niewielki kocioł z dość płaskim terenem, przepływającym przezeń strumieniem, dostatkiem
suchego drzewa (dużo wyschłej kosówki) oraz wręcz nadmiarem... borówek (sierpień), a
także ze wspaniałym widokiem na Pietrosul - idealne miejsce na obozowisko. Stąd szlak,
mijając ogromny głaz o kształtach regularnego sześcianu, wędruje wznoszącym się trawersem
w stronę przełęczy (po drodze łączy się on z "górnym" trawersem). Początkowo prowadzi
przez łąki, potem wśród skał i kosówki. Na przełęczy Saua Intrę Izvoare (1855 m n.p.m.) -
kolejne potencjalne miejsce biwakowe (pod warunkiem, że mamy kuchenkę gazową i nie
potrzebujemy drewna). Z wodą problemów nie ma - co zresztą sugeruje sama nazwa
przełęczy. Ze źródła na przełęczy wypływa strumień, a po jej południowej stronie znajduje się
niewielkie jeziorko Fantana lui Ratifoi. W okolicy tej występuje szarotka alpejska (floarea
de colt). Z przełęczy można zejść w ok.4-5 g. do doliny rzeki Anies przez szczyt Vf. Anies,
Mic (szlak "żółtego krzyżyka "), a w ok. 8 g. do leżącej u południowych zboczy gór wsi
Cormaia przez szczyt przez Vf. Nedeia (szlak " czerwonego punktu ").
Od przełęczy główny grzbiet Alp Rodniańskich znów zmienia nieco swój przebieg, skręcając
wyraźnie na północny zachód. Szlak, schodząc dokotła polodowcowego (są tam miejsca na
"bezdrzewny biwak"), a następnie wychodząc trawersem na grań, omija "narożne" szczyty
masywu - Cormaia (2044 m n.p.m.) i Repede (2074 m n.p.m.). Dalej podążamy grzbietem,
by po odcinku wędrówki nim dojść do przełęczy Tarnita la Cruce (1984 m n.p.m.). Przełęcz
ta, oddzielająca szczyt Obarsia Rębni (2055 m n.p.m.) od Buhaescu Marę (2119 m
n.p.m.), stanowi ważniejszy węzeł "węzeł komunikacyjny" górskich szlaków w Alpach
Rodniańskich. Stąd za niebieskimi trójkątami można w 7 g. zejść długą doliną Rebry do wsi
Parva leżącej u południowych stoków Alp Rodnińskich. Bardziej uczęsczany jest szlak

6

wiodący stąd na Pietrosul, a następnie do miasteczka Borsa. Główna grań i szlak czerwony
prowadzą dalej na zachód do przełęczy Pasul Stref (817 m n.p.m.).

Ineul - grań Alp Rodniańskich -przełęcz Gargalau.
Czas przejścia: Vf.' Ineul - Tarnita lui Putredu: 2 g. - Saua Gargalau: 4.30 - 5 g.
Z powrotem: Saua Gargalau - Tarnita lui Putredu: 2.30 - 3 g.-Vf. Ineul: 5 g.
Atrakcyjny szlak grzbietowy, wiodący wschodnią częścią "alpejskiej" grani Gór
Rodniańskich. Na przełęczy Gargalau dogodne miejsce na biwak. Oznakowanie: czerwone
paski.
Dwie odnogi szlaku głównego (przez szczyt Vf Ineul lub trawersem) łączą się na przełęczy
Gaura Ineului (1978 m n p.m.). Stąd roztacza się ciekawy widok na leżący po północno-
wschodniej stronie grani ogromny kocioł polodowcowy z jeziorkiem (jest też ścieżka
schodząca tam dość stromym piarżyskiem). Z przełęczy szlak wchodzi na niewielkie wzgórze
skąd prowadzi wąski grzebień (Rapa Coasta Neteda) z "ziejącymi" po dwóch stronach
przepaściami. Na końcu wąskiej grańki pojawia się łatwa możliwość zejścia na stronę
południową, gdzie widać kilka niewielkich jeziorek (dobre miejsce na biwak). Szlak
prowadząc cały czas zgodnie z przebiegiem grani (kierunek: północno-zachodni) podchodzi
teraz dość stromo na szczyt Coasta Neteda (2060 m n.p.m.). Mniej więcej od tego miejsca
grań zmienia kierunek na bardziej równoleżnikowy.

Góry Rodniańskie (Alpy Rodniańskie) (Munţii Rodnei); Południowe stoki grzbietu Coasta Netedă (2060) [Cioia (2061)]. W

tle masyw Vf. Ineu (2279) [Ineul (2280)].

Trasa schodzi na przełęcz Tarnita lui Putredu (1960 m n.p.m.). Po jej południowej stronie,
200 - 300 m od szlaku, znajdują się źródełka z wypływajacymi z nich małymi strumykami -
ewentualne miejsce na biwak, choć brak drzewa i czasem silny wiatr. (Stąd możliwość zejścia
za niebieskimi trójkątami do doliny potoku Izvorul Roęu i wsi Valea Yinului).
Szlak podchodzi teraz na szczyt Cisa (2039 m n.p.m.), potem obniża się na siodło o tej samej
nazwie, o następnie trawersuje prawą (północną) stroną Vf. Omului (2135 m n.p.m.). Cały
grzbiet Gór Rodniańskich skręca w tym miejscu na północ w stronę szczytu Gargalau (2158
m n.p.m.), po czym znów odbija na północny zachód. Zejście z wierzchołka Gargalau na
leżącą za nim przełęcz Saua Gargalau (1925 m n.p.m.) zajmuje ok. 30 min. Po północnej
stronie grani widać kocioł z polodowcowym jeziorkiem Lac Izvoare Bistritei otoczonym
kosówką (dość dobre miejsce na biwak). Gdybyśmy zechcieli zejść z głównej grani i udać się
do osiedla Complexul Borsa lub na przełęcz Prislop, to trasa nasza prowadzić będzie właśnie
w pobliżu tych strumieni.
Na zachód od przełęczy Gargalau natrafimy na bardzo dobre miejsce biwakowe: poniżej
ścieżki stok jest bardzo łagodny, strumyki zaczynają się niemal przy szlaku. Stąd też można
zejść do wodospadu Cascada Cailor trasą w stronę Borszy.

7

Panorama ze szczytu Ineul.

Przy ładnej pogodzie z Ineula rozpościera się fantastyczna panorama. Na wschodzie widać
pobliskie masywy gór Suhard (Muntii Suhard) i nieco odleglejsze szczyty Gór
Kelimeńskich (Muntii Calimani). Na północnym wschodzie zarysowują się wyraźnie
Obczyny Bukowińskie, a zwłaszcza najwyższa - Obcina Mestecanis. Na zachód od nich -
Karpaty Marmaroskie. Patrząc z Ineula w kierunku północno-zachodnim, nawet przy nie
najlepszej

widoczności

nie

powinniśmy

mieć

problemów

z

rozpoznaniem

charakterystycznego trój wierzchołkowego szczytu Torojagi (1939 m n.p.m.). Jeśli pogoda
pozwoli, za Torojagą ujrzymy obły kształt Pietrosa Budyjowskiego (Vf. Bardaul, 1854 m
n.p.m.), i dalsze szczyty: Vf. Mihailecul (1918 m n.p.m.), Vf. Farcaul (1961 m n.p.m.), Vf.
Pop Ivan (1940 m n.p.m.). Często z Ineula widać dość wyraźnie charakterystyczny masyw
Czarnohory, a nawet zarysy Gorganów. Spojrzawszy na zachód, ujrzymy przebieg głównej
grani Alp Rodniańskich, na południu zaś płaskie tereny Wyżyny Transylwańskiej. Zdarza
się, że przy dobrej widoczności można stąd zobaczyć łańcuch Karpat Południowych, a
dokładniej ich najwyższej partii Gór Fogaraskich zwanych też Alpami Transylwańskimi.
Jezioro Lala Marę (Lacul Lala Marę) jest największym i - zgodnie z powszechną opinią
najładniejszym jeziorem Gór Rodniańskich. Jezioro ma pochodzenie glacialne, znajduje się
na wysokości 1815 m n.p.m., jego powierzchnia wynosi blisko 0,6 ha, a głębokość l ,6 - 2 m.
Położone w kotle polodowcowym u stóp strzelistego Ineula jest miejscem chętnie
odwiedzanym przez turystów.

Góry Rodniańskie (Alpy Rodniańskie) (Munţii Rodnei); Vf. Ineu (2279) [Ineul (2280)].

Góry Rodniańskie (Alpy Rodniańskie) (Munţii Rodnei); Kocioł polodowcowy pod szczytem Vf. Ineu (2279) [Ineul (2280)]. Na

dnie kotła jeziorko (Lacu) Lala Mare.

8

9

10