Przygoda zaj

ączka

Na skraju lasu, pod roz

łożystym dębem mieszkała rodzina małych, wesołych zającz-

ków – mamusia, tatu

ś i mały Szaraczek. Mamusia i tatuś rzadko wchodzili do lasu. Był on dla

nich miejscem strasznym, z

łym i tajemniczym. Dlatego zawsze przestrzegali swojego synka,

aby nie wchodzi

ł do lasu, bo czyha tam na niego wiele niebezpieczeństw. Mówili mu o złych

wilkach, drapie

żnych ptakach, sidłach zastawianych przez kłusowników. Ale Szaraczek nic

nie robi

ł sobie z przestróg rodziców i kiedy tylko nadarzała się sposobność czmychał do lasu.

Tu by

ło tak ciekawie. Las krył przed nim prawdziwe tajemnice i mały Zajączek chciał je od-

kry

ć. Stare połamane drzewa były cudownym miejscem zabaw, leśne polanki kusiły świeżut-

k

ą trawką, a od kolorowych kwiatów Szaraczkowi szumiało w malutkich uszkach.

Podczas jednej ze swoich ucieczek zaj

ączek spotkał okrutnego Wilka, który rzucił się na nie-

go i chcia

ł go zjeść. Na szczęście udało mu się uciec, ale uciekając pomylił drogę i zabłądził.

B

łąkał się po lesie i szukał powrotnej drogi, ale na próżno. Najgorsze było to, że zbliżała się

noc i robi

ło się coraz ciemniej. Szaraczek bardzo bał się ciemności i zaczęło dokuczać

mu przenikliwe zimno. Przykucn

ął więc pod liściem paproci, trząsł się z zimna i strachu i ci-

chutko pochlipywa

ł, tak żeby nie słyszał go zły Wilk.

Jego p

łacz usłyszała jednak Wiewiórka Magda. Wyskoczyła ze swojej dziupli na drzewie,

przytuli

ła małego zajączka i zapytała:

- Co si

ę stało, Dlaczego płaczesz?

Szaraczek opowiedzia

ł Wiewiórce o nieprzyjemnej przygodzie z Wilkiem i o tym, że zabłądził

i nie potrafi

ł sam wrócić do domu.

- Nie martw si

ę pójdziemy do Pani Sowy, ona jest bardzo mądra i na pewno pomoże Ci wró-

ci

ć do domu.

Jak powiedzia

ła , tak zrobili. Pani Sowa mieszkała w dziupli największego i najbardziej rozło-

żystego dębu w całym lesie.
Zaj

ączek i Wiewiórka długo szli krętymi ścieżkami, wokół robiło się coraz ciemniej, a las ma-

łym wędrowniczkom wydawał się coraz straszniejszy.
Nagle w

śród dziwnych, tajemniczych dźwięków usłyszeli głośny trzask pękających gałęzi.

Przestraszyli si

ę nie na żarty. Po chwili z ciemności wyłonił się Niedźwiedź Maciuś.

- Co tak pó

źno robicie w lesie, nie boicie się? – zapytał Miś.

- Bardzo si

ę boimy, ale musimy dojść do domku Pani Sowy, bo Zajączek zabłądził w lesie i

tylko ona mo

że mu pomóc odnaleźć drogę do jego norki – wyjaśniła Wiewiórka.

- Nie musicie si

ę już bać, odprowadzę was do dziupli Pani Sowy, przy mnie nie stanie się

wam nic z

łego.

- Dzi

ękujemy Ci misiu – radośnie podziękowali Zajączek i Wiewiórka.

Teraz nie musieli si

ę już niczego bać, ani ciemności, ani złych zwierząt. Mieli przy sobie

dzielnego obro

ńcę, który nie da zrobić im krzywdy.

Kiedy Szaraczek, Wiewiórka Magda i Mi

ś Maciuś dotarli do rozłożystego dębu był już późny

wieczór i pani Sowa ju

ż nie spała. Po wysłuchaniu historii Zajączka najpierw z dezaprobatą

pokiwa

ła głową, zmarszczyła gniewnie brwi i zapytała.

- Jak my

ślisz Zajączku, czy gdybyś słuchał rodziców i nie oddalał się bez pytania, zabłądził

by

ś w lesie i musiałbyś najeść się tyle strachu?

- Na pewno nie – odpowiedzia

ł Zajączek ze wstydu spuszczając głowę.

- Ta dzisiejsza przygoda chyba Ci

ę nauczyła i od dziś będziesz już zawsze słuchał rodziców,

prawda? - zapyta

ła Sowa.

- O tak, tak – krzykn

ął Zajączek.

- Dobrze wi

ęc, pomogę Ci - odparła Sowa. Otóż mój drogi Zajączku twój domek znajduje się

w korzeniach d

ębu rosnącego tuż obok mojego, spójrz tam, i wskazała skrzydłem na sąsied-

nie drzewo.
Zaj

ączek zobaczył zapłakaną mamę, smutnego tatusia i zrobiło mu się bardzo przykro, bo

zrozumia

ł jak wielką krzywdę wyrządził rodzicom.

Od tej pory ju

ż nigdy nie wychodził z domu bez pytania i zawsze bawił się blisko domu.