J.D. ROBB

SŁODKA ŚMIERĆ

Oddziaływanie nauczyciela jest wieczne; Nawet on sam nie wie, kiedy się
ono kończy.
HENRY ADAMS

Niewinny jak dopiero co złożone jajo.
W.S. GILBERT

Rozdział 1

Niezapowiedziane sprawdziany to cios poniżej pasa. Jak podstępni zabójcy,
przygotowujący zasadzkę, wywołują u ofiar strach i pragnienie zemsty, a
myśliwemu dają przyjemne poczucie wyższości.
Craig Foster, szykując się do przerwy obiadowej i kończąc dopracowywać
sprawdzian, wiedział, jak zareagują uczniowie piątej klasy na lekcji historii
Stanów Zjednoczonych. Rozlegną się jęki i stłumione okrzyki, pojawią pełne
przerażenia miny i objawy paniki. Doskonale to rozumiał. Miał dwadzieścia
sześć lat i jeszcze całkiem niedawno sam siedział w szkolnej ławie, więc nie
zapomniał tych katuszy i popłochu.
Wyjął pojemnik z drugim śniadaniem. Wiedział, że jego żona - czyż to nie
cudownie być żonatym! - zapakowała mu kanapkę, jabłko, kilka chipsów
sojowych i jego ulubiony napój, gorącą czekoladę.
Nigdy jej nie prosił, żeby szykowała mu drugie śniadania, dbała o to, by jego
skarpetki były uprane, poskładane do pa-ry i ułożone w górnej szufladzie po
prawej stronie. Ale ona twierdziła, że sprawia jej to przyjemność. Siedem
miesięcy małżeństwa to był najlepszy okres w życiu Craiga. Chociaż musiał
przyznać, że wcześniej też wcale nieźle mu się wiodło.
Kochał swoją pracę i był w niej cholernie dobry. Pomyślał o tym z dumą.
Razem z Lissette mieli całkiem przy-
zwoite mieszkanko kilka minut drogi od szkoły. Jego uczniowie byli bystrzy i
inteligentni - a na dodatek go lubili.
Będą narzekać i trochę się nagłowią, pisząc niezapo-wiedziany sprawdzian,
ale poradzą sobie na pewno.
Zanim przystąpił do pracy, wysłał e-mail do swojej młodej zony.
Cześć. Lissy! Może dziś wieczorem, wracając do domu, kupię tę zupę, którą
lubisz, i dużą porcję sałatki?
Tęsknię za tobą. Kocham każdy centymetr kwadratowy twojego słodkiego

ciała.
Wiesz kto.
Uśmiechnął się na myśl, jak Lissy się ucieszy, czytając wiadomość od niego,
po czym wrócił do sprawdzianu. Z uwagą wpatrywał się w ekran komputera,
nalewając sobie do kubeczka gorącą czekoladę i unosząc do ust kanapkę z
cienko pokrojoną wędliną sojową, udającą indyka.
Mógł tyle nauczyć innych - i tyle jeszcze nauczyć się sam. Historia jego kraju
obfitowała w najróżniejsze dra-ma tyczne wydarzenia, pełno w niej było
tragedii, komedii, romantyzmu, heroizmu, tchórzostwa. Chciał to wszystko
przekazać swoim uczniom, sprawić, by zobaczyli, dlaczego kraj i świat, w
którym żyli, wyglądał właśnie tak, a nie inaczej w pierwszych miesiącach
2060 roku.
Jadł, dodając jedne pytania i wykreślając inne. I delektował się swoją
ulubioną gorącą czekoladą, a za oknem prószył delikatny śnieg.
Jego własny krótki żywot z każdą minutą zbliżał się do dramatycznego kresu.

Szkoły przepełniały ją przerażeniem. Twardej, bezkompromisowej policjantce
niełatwo było się do tego przyznać nawet przed samą sobą. Porucznik Eve
Dallas, zapewne najlepsza pracownica wydziału zabójstw nowojorskiej policji,
wolałaby teraz znajdować się w jakiejś brudnej, nie-zamieszkanej ruderze
psychola, zaprawionego zeusem, niż iść czyściutkimi korytarzami
zdecydowanie ekskluzywnej Sarah Child Academy.
Mimo ścian i podłóg utrzymanych w jasnych barwach oraz błyszczących szyb
w oknach, dla Eve była to jeszcze jedna sala tortur.
Większość drzwi po obu stronach labiryntu korytarzy stała otworem i widać
było przez nie puste sale, jeśli nie liczyć ławek, stołów, kontuarów,, ekranów,
tablic.
Eve rzuciła okiem na dyrektorkę szkoły, Arnette Mose-bly, kobietę koło
pięćdziesiątki, o mocnej budowie ciała, z zadatkiem na posągowe kształty.
Swoim przodkom, będą-
cym przedstawicielami różnych ras, zawdzięczała skórę koloru kremu
karmelowego i bladoniebieskie oczy. Lśniące,
czarne włosy miała skręcone w anglezy. Ubrana była w długą, czarną
spódnicę i krótki, czerwony żakiet. Stukała energicznie obcasami swoich
eleganckich butów, kiedy szły korytarzem na pierwszym piętrze.
- Gdzie są dzieci? - spytała Eve.
- Kazałam je zabrać do auli, do czasu aż zgłoszą się po nie rodzice lub
opiekunowie. Jest tam też większość personelu. Uznałam za wskazane
odwołać popołudniowe zajęcia.
Zatrzymała się kilka kroków przed zamkniętymi drzwiami, pod którymi stał
umundurowany policjant.
- Pani porucznik, to wielka tragedia i dla nas, i dla dzieci. Craig... - Zacisnęła
usta i odwróciła wzrok. - Był młody, zdolny, pełen zapału. Miał przed sobą
całe życie i... - Urwała i uniosła rękę, starając się opanować. - Rozumiem
wszystko... chciałam powiedzieć, że rozumiem, że kiedy wydarzy się coś
takiego, musi wkroczyć policja. Ale mam nadzieję, że będziecie działać tak
dyskretnie i sprawnie, jak to tylko możliwe. I chcielibyśmy, żebyście
wstrzymali się z... z zabraniem zwłok do chwili, aż wszyscy uczniowie
opuszczą budynek. - Wyprostowała się. - Nie wiem, jak to możliwe, że ten
młody człowiek aż tak bardzo się pochorował. Dlaczego przyszedł dziś do
pracy, skoro źle się czuł? Jego żona... Byli małżeństwem od zaledwie kilku

miesięcy... Jeszcze się z nią nie skontaktowałam. Nie byłam pewna, czy...
- Proszę to zostawić nam. I chciałybyśmy teraz na chwilę zostać same.
- Tak, tak. Naturalnie.
- Peabody, włącz magnetofon - poleciła Eve swojej partnerce. Dała znak
policjantowi, który odsunął się na bok.
Eve otworzyła drzwi i stanęła na progu. Była wysoką, szczupłą kobietą z
brązowymi włosami. Obojętnie i beznamiętnie patrzyła swoimi
miodowobrązowymi oczami na to, co miała przed sobą. Wprawnym ruchem
wyjęła z zestawu podręcznego puszkę Seal-It, a potem spryskała ręce i buty.
W ciągu kilkunastu lat pracy w policji oglądała znacznie gorsze widoki od
martwego nauczyciela historii, leżącego na podłodze we własnych
wymiocinach i ekskrementach.
Eve podyktowała datę i miejsce.
- Dyspozytor odebrał zgłoszenie pod numer dziewięćset jedenaście, policja
przybyła na miejsce o czternastej szesnaście. O czternastej dziewiętnaście
stwierdzono, że ofiarą jest Craig Foster.
- Na szczęście jest w policji parę osób, które wiedzą, że lepiej nie dotykać
zwłok - zauważyła Peabody. - Biedaczysko.
- Jadł drugie śniadanie przy swoim biurku? W takich szkołach zazwyczaj jest
pokój nauczycielski, stołówka czy coś w tym rodzaju. - Eve, wciąż stojąc na
progu, przechyliła głowę. - Przewrócony termos i krzesło.
- Bardziej to przypomina gwałtowny atak choroby niż walkę z napastnikiem. -
Peabody przeszła pod ścianą do okna i obejrzała je. Jej buty na powietrznych
podeszwach wydawały cichy syk. - Zamknięte - powiedziała. Odwróciła się,
żeby z tamtego miejsca popatrzeć na biurko i zwłoki.
Chociaż Delia miała równie mocną budowę, jak Arnet-te Mosebly, nigdy nie
będzie posągową kobietą. Ciemne włosy sięgały jej poniżej karku, na
końcach zalotnie się kręciły, do czego Eve się jeszcze nie przyzwyczaiła.
- Pracował podczas przerwy obiadowej - zauważyła Peabody. -
Przygotowywał plan lekcji albo sprawdzał klasówki Może to reakcja
alergiczna na coś, co zjadł.
- Chyba tak. - Eve podeszła do martwego mężczyzny i przykucnęła. Weźmie
odciski palców, przeprowadzi standardowe pomiary do określenia czasu
zgonu i wykona wszystko, co należy, ale najpierw dokona szczegółowych
oględzin zwłok.
Białka oczu pokrywała siateczka popękanych naczynek
krwionośnych. Na ustach zostały ślady śliny i resztki wymiocin.
- Próbował się czołgać, kiedy go dopadło - mruknęła. -Próbował się
doczołgać do drzwi. Peabody, zidentyfikuj ofiarę i zweryfikuj godzinę zgonu.
Wyprostowała się i starannie omijając kałuże tego, co wydalił organizm
Craiga, podniosła termos, na którym było wygrawerowane srebrnymi literami
na czarnym tle imię denata. Powąchała.
- Myślisz, że ktoś go otruł? - spytała Peabody.
- Gorąca czekolada. I jeszcze coś. - Eve umieściła termos w torebce na
dowody rzeczowe. - Zwróć uwagę na kolor wymiocin, wygląd pokoju,
świadczący o nagłym ataku choroby, i denata, wskazujący na to, że bardzo
cierpiał. Tak, nie wykluczam ewentualności otrucia. Rozstrzygnie to sekcja
zwłok. Musimy uzyskać zgodę rodziny na zapoznanie się z wynikami jego
badań lekarskich. Opisz miejsce wydarzenia. Ja pójdę porozmawiać z
Mosebly i ściągnę świadków.
Eve wyszła z klasy. Arnette Mosebly chodziła po korytarzu tam i z powrotem,

trzymając w ręku palmtop.
- Pani dyrektor, muszę panią poprosić, żeby na razie wstrzymała się pani z
kontaktowaniem się i rozmową z kimkolwiek.
- Och... Ja... Ja tylko... - Pokazała Eve miniekranik palmtopa. - To zabawa w
słowa. Coś, czym mogłam zająć myśli Pani porucznik, wciąż myślę o Lissette,
żonie Crai-ga. Należałoby ją poinformować.
- Dowie się w swoim czasie. Na razie chciałabym porozmawiać z panią. Bez
świadków. I muszę przesłuchać uczennice, które znalazły zwłoki.
- To Rayleen Straffo i Melodie Branch. Dyspozytor, który przyjął nasze
zgłoszenie, powiedział, że nie wolno im
opuszczać budynku i mają zostać umieszczone w różnych pomieszczeniach,
- Arnette zacisnęła usta, okazując dezaprobatę. - Pani porucznik, te
dziewczynki przeżyły wstrząs. Wpadły w histerie, rzecz całkiem zrozumiała w
tych okolicznościach. Rayleen jest ze szkolnym psychologiem, a Melodie - z
naszą pielęgniarką. Ich rodzice powinni już tu być.
- Poinformowała pani rodziców?
- Pani porucznik, pani działa zgodnie ze swoimi przepisami, a ja zgodnie z
moimi - Skinęła wyniośle głową, czego - jak się domyślała Eve - uczono
wszystkich dyrektorów szkół. - Moim pierwszym obowiązkiem jest dbanie o
zdrowie i bezpieczeństwo uczniów. Te dziewczynki mają po dziesięć lat i
weszły tam. - Wskazała głową zamknięte drzwi. - Bóg wie, jakie spustoszenia
wywoła to w ich psychice.
- Craig Foster też nie czuje się zbyt dobrze.
- Muszę robić to, co należy, by chronić uczniów. Moja szkoła...
- W tej chwili to nie jest pani szkoła, tylko miejsce zbrodni.
- Zbrodni? - Arnette pobladła. - Co pani mówi? Jakiej zbrodni?
- Właśnie chcę to ustalić. Proszę, żeby przyprowadzono świadków, osobno.
Prawdopodobnie najlepszym miejscem na przesłuchanie będzie pani gabinet.
Podczas przesłuchania dzieciom może towarzyszyć opiekun lub któreś z
rodziców.
- No cóż. W takim razie proszę ze mną.
- Sierżancie? - Eve spojrzała przez ramię. - Poinformujcie detektyw Peabody,
że będę w gabinecie dyrektorki szkoły.
Nieznacznie drgnęły mu usta.
- Tak jest, pani porucznik.
Eve przekonała się, że to zupełnie co innego, kiedy się siedzi za biurkiem, niż
kiedy się jest wzywanym na dywanik. Nie żeby sprawiała szczególne
problemy wychowawcze w szkole, pomyślała. Na ogół starała się nie rzucać
w oczy, siedzieć cicho, jakoś wytrwać i uciec z edukacyjnego więzienia w
dniu, w którym pozwolą na to obowiązujące przepisy.
Ale nie zawsze jej się to udawało. Inteligencja i niewłaściwe nastawienie
dochodziły do głosu wystarczająco często, by kilka razy trafiła na dywanik.
Powinna być wdzięczna, że państwo zapewniało jej, dziecku pod opieką
kuratora, wykształcenie, dom oraz dość jedzenia, by nie umarła z głodu.
Powinna być wdzięczna za to, że miała co na siebie włożyć, nawet jeśli
przedtem ktoś inny chodził w tych rzeczach. Powinna chcieć stać się lepsza,
co było o tyle trudne, że nie pamiętała, przynajmniej wystarczająco wyraźnie,
jaka była poprzednio.
W pamięci zapisały jej się głównie kazania, wygłaszane tonem pełnym
samozadowolenia, pełne dezaprobaty miny, źle maskowane poczucie
wyższości.

I niekończąca się, śmiertelna, wszechobecna nuda.
Naturalnie nie uczęszczała do drogiej, renomowanej prywatnej szkoły
wyposażonej w najnowocześniejsze pomoce naukowe, gdzie klasy lśniły
czystością, noszono modne mundurki, a jeden nauczyciel przypadał na
sześciu uczniów.
Była gotowa założyć się o swoją miesięczną pensję, że na korytarzach Sarah
Child Academy nie dochodzi do bójek na pięści, a uczniowie nie chowają w
szafkach grzyb-ków-halucynków.
Ale dziś właśnie tutaj popełniono morderstwo.
Czekając w gabinecie pani Mosebly, któremu żywe kwiaty doniczkowe i
eleganckie imbryki do herbaty miały przydać domowej atmosfery, pokrótce
zapoznała się z danymi ofiary.
Craig Forester, lat dwadzieścia sześć. Nienotowany. Zwró-ciła uwagę, że
jego rodzice nadal żyją i pozostają małżeństwem. Mieszkają w New Jersey,
gdzie Craig się urodził i dorastał. Studiował na Columbii, otrzymał stypendium
na pokrycie części kosztów nauki, zdobył dyplom nauczy-ciela i teraz starał
się uzyskać dyplom magistra historii. W lipcu zeszłego roku poślubił Lissette
Bolviar. Ze zdjęcia w kartotece spoglądał na nią młody, pełen zapału
mężczyzna. Przystojny młodzieniec o skórze koloru pieczonych kasztanów,
głęboko osadzonych, ciemnych oczach i ciemnych włosach. O ile się
orientowała, taka fryzura nazywała się „high top": włosy krótko obcięte po bo-
kach i z tyłu, a na czubku głowy zaczesane do góry.
Przypomniała sobie, że buty też miał modne; czarno--srebrne żelki z paskami
w kostce. Drogie. Ale brązowa, sportowa marynarka była przybrudzona i
miała wytarte mankiety. Porządny zegarek, według Eve podróbka. I błysz-
cząca, złota obrączka na serdecznym palcu lewej ręki.
Przypuszczała, że Peabody stwierdzi, iż Craig ma w kieszeniach mniej niż
pięćdziesiąt kredytów. Zapisała sobie kilka pytań.
Skąd pochodziła gorąca czekolada?
Kto miał dostęp do termosu?
Czy Craig dzielił z kimś salę lekcyjną?
Kto ostatni widział ofiarę żywą, kto pierwszy znalazł zwłoki?
Polisy ubezpieczeniowe, odprawy pośmiertne? Spadkobiercy?
Kiedy otworzyły się drzwi, uniosła wzrok.
- Pani porucznik? - Weszła dyrektor Mosebly, trzymając dłoń na ramieniu
drobniutkiej dziewczynki o mlecznej skórze, upstrzonej piegami. Długie włosy
koloru marchewki miała gładko zebrane w koński ogon.
Dziewczynka była roztrzęsiona. Miała na sobie granatową marynarkę i
nieskazitelnie czyste spodnie.
- Melodie, to jest porucznik Dallas z policji. Musi z to-
bą porozmawiać. Porucznik Dallas, oto matka Melodie, pani Angela Miles-
Branch.
Dziewczynka odziedziczyła cerę i włosy po matce, zauważyła Eve. Pani
Miles-Branch wyglądała na równie roztrzęsioną jak córka.
- Pani porucznik, czy nie można byłoby wstrzymać się z tym do jutra?
Wolałabym zabrać teraz Melodie do domu. -Angela mocno ściskała rączkę
Melodie. - Moja córka nie czuje się dobrze, co jest zrozumiałe.
- Będzie o wiele lepiej, jeśli zrobimy to teraz. To nie potrwa długo. Pani
Mosebly, proszę nas zostawić same.
- Uważam, że powinnam być obecna jako przedstawicielka szkoły i
rzeczniczka Melodie.

- W tej chwili nie jest potrzebna przedstawicielka szkoły, a obecna tu matka
niepełnoletniej będzie jej rzeczniczką. Proszę opuścić gabinet.
a na jej policzkach pojawiły się dwie kolejne łzy. Eve zapytała się w myślach,
dlaczego nie zleciła Peabody przesłuchać dzieci, a sama nie została na
miejscu zbrodni.
- Może mi powiesz, co się wydarzyło?
- Weszłyśmy do klasy pana Fostera... Rayleen i ja. Najpierw zapukałyśmy, bo
drzwi były zamknięte. Ale pan Fo-
ster pozwala uczniom przychodzić do siebie, jeśli chcą porozmawiać.
- A chciałyście porozmawiać z panem Fosterem?
- Tak, o referacie. Przygotowujemy go razem z Ray. To multimedialna
prezentacja konstytucji Stanów Zjednoczonych. Mamy ją skończyć za trzy
tygodnie, to nasza duża praca domowa w drugim semestrze. Stopień za nią
będzie stanowił jedną czwartą końcowej oceny. Chciałyśmy pokazać panu
Fosterowi plan naszej prezentacji. Nie ma nic przeciwko temu, żeby przed
lekcjami albo po lekcjach zgłaszać się do niego z pytaniami.
- Rozumiem. Gdzie byłyście, zanim poszłyście do pana Fostera?
- Ja miałam przerwę obiadową i czas na naukę samodzielną w świetlicy.
Razem z Ray dostałyśmy pozwolenie od pani Hallywell, by kilka minut
wcześniej wyjść z zajęć, żeby móc porozmawiać z panem Fosterem. Mam tu
przepustkę.
Sięgnęła do kieszeni.
- W porządku. Weszłyście do klasy i...
- Tak. Rozmawiałyśmy, kiedy otwierałyśmy drzwi. Poczułyśmy okropny smród
i powiedziałam: „Rety, ale tu śmierdzi". - Znów łzy popłynęły jej z oczu. -
Przepraszam, ze tak powiedziałam, ale...
- W porządku. Co się stało potem?
- Zobaczyłam pana Fostera. Leżał na podłodze, a wokoło były... wymiociny i
tak dalej. Ray zaczęła krzyczeć. A może to ja krzyczałam. Chyba obie
zaczęłyśmy krzyczeć. Wypadłyśmy na korytarz, podbiegł do nas pan Dawson
i spytał, co się stało. Powiedział, żebyśmy nigdzie nie odchodziły, i wszedł do
środka. Obserwowałam go, jak wchodził do klasy. Wyszedł bardzo szybko,
trzymając rękę tak.
Zasłoniła wolną ręką usta.
- Poprosił przez radiotelefon panią Mosebly, a ona przyszła i wezwała
pielęgniarkę. Pielęgniarka, pani Brennan, zaprowadziła nas do gabinetu
lekarskiego. Została
z nami, a potem przyszedł pan Kolfax. Pan Kolfax zabrał ze sobą Ray, a ja
zostałam z panią Brennan, póki nie przyjechała moja mama.
- Czy widziałaś, by jeszcze ktoś wchodził do klasy pana Fostera albo z niej
wychodził?
- Nie, proszę pani.
- A kiedy szłyście do pana Fostera, widziałyście kogoś?
- Hm... Przepraszam. Hm... Pan Bixley wyszedł z chłopięcej toalety i po
drodze minęłyśmy pana Dawsona. Pokazałyśmy mu nasze przepustki. Myślę,
że poza tym nie spotkałyśmy nikogo, ale nie zwracałam na to uwagi.
- Skąd wiedziałyście, że pan Foster będzie u siebie?
- Och, zawsze jest w swojej klasie w poniedziałki przed czwartą lekcją. W
poniedziałki je drugie śniadanie w klasie. I pozwala wszystkim przychodzić
podczas ostatnich piętnastu minut przerwy, jeśli mają do niego jakąś sprawę.
A nawet wcześniej, jeśli to coś ważnego. Jest bardzo miły. Mamusiu...

- Wiem,skarbie. Pani porucznik bardzo proszę.
- Prawie skończyłam. Melodie, czy ty albo Rayleen dotknęłyście pana Fostera
albo czegokolwiek w klasie?
- Och nie, nie, proszę pani. Od razu uciekłyśmy. To było straszne i
wybiegłyśmy na korytarz.
- Dobrze. Melodie, jeśli jeszcze coś sobie przypomnisz, nawet jakiś drobiazg,
proszę, żebyś mnie o tym poinformowała.
Dziewczynka wstała.
- Pani porucznik Dallas? Mamusiu? -Tak?
- Kiedy byłyśmy w gabinecie lekarskim, Rayleen powiedziała, że wyniesiecie
pana Fostera w dużym, plastikowym worku. Czy to prawda?
- Och, Melodie. - Angela przyciągnęła córkę do siebie i mocno ją przytuliła.
- Zajmiemy się panem Fosterem - powiedziała Eve. -
To należy do moicn obowiązków. A takie rozmowy, jak ta pomagają mi
właściwie wykonywać swoje obowiązki.
- Naprawdę? - Melodie pociągnęła nosem i westchnę-ła. - Dziękuję.
Chciałabym teraz pojechać do domu. Czy mogę już wrócić do domu?
Eve spojrzała na pełne łez oczy dziewczynki, skinęła głową, a potem
przeniosła wzrok na matkę.
- Będziemy w kontakcie. Z góry dziękuję za ścisłą współpracę.
- To dla dziewczynek traumatyczne przeżycie. Jest im bardzo ciężko. Chodź,
skarbie. Jedziemy do domu.
Angela objęła Melodie i skierowała się do wyjścia. Eve wstała zza biurka i
odprowadziła je do drzwi. Do matki i córki podeszła Arnette Mosebly.
- Pani Mosebly, mam jedno pytanie.
- Tylko odprowadzę panią Miles-Branch i Melodie.
- Jestem pewna, że same trafią do wyjścia. Zapraszam do gabinetu.
Tym razem Eve nie usiadła, lecz oparta się o biurko. Mosebly wparowała z
zaciśniętymi w pięści rękami.
- Porucznik Dallas, doskonale rozumiem, że wykonuje pani swoje obowiązki,
ale jestem oburzona pani arogancką i lekceważącą postawą.
- Przyjęłam do wiadomości. Czy pan Foster miał zwyczaj przynosić do pracy
własne drugie śniadania i napój?
- Chyba... Chyba tak. Przynajmniej w niektóre dni tygodnia. Naturalnie mamy
stołówkę, wydającą pożywne posiłki. I zaaprobowane przez władze automaty
z napojami. Ale wielu członków personelu woli, przynajmniej od czasu do
czasu, przynosić własne kanapki.
- Na ogół jadał sam? Za swoim biurkiem? Mosebly potarła czoło dłonią.
- O ile wiem, dwa, trzy razy w tygodniu jadł drugie śniadanie w klasie.
Obowiązki nauczyciela wymagają pracy również poza godzinami lekcji.
Trzeba ułożyć plan za-
jęć, ocenić sprawdziany, czytać, pisać konspekty lekcji, przygotowywać
doświadczenia do wykonania w laboratoriach. Poza tym Craig, jak większość
naszych pracowników, podnosił swoje kwalifikacje, co wymaga lektury,
sporządzania notatek i tym podobnych rzeczy. Jadał przy swoim biurku, żeby
móc jednocześnie pracować. Był wielce oddanym nauczycielem. Przeszła jej
złość.
- Był młodym idealistą. Kochał uczyć, porucznik Dallas, i było to widać.
- Czy miał jakieś zatargi z którymś z pracowników?
- Naprawdę nic mi o tym nie wiadomo. Był sympatycznym, miłym w obejściu
młodym człowiekiem. Prywatnie i służbowo uważam, że mieliśmy szczęście,

iż wszedł do naszego grona pedagogicznego.
- Czy ostatnio kogoś pani zwolniła?
- Nie. W Sarah Child mamy bardzo stabilną kadrę nauczycieli. Craig
pracował u nas drugi rok. Zajął miejsce
pedagoga, który po pięćdziesięciu latach pracy odszedł na emeryturę.
Dwadzieścia osiem lat z tych pięćdziesięciu przepracował u nas.
- A pani od jak dawna jest tu zatrudniona?
- Na stanowisku dyrektorki szkoły od trzech lat. Mam dwadzieścia pięć lat
stażu jako nauczycielka i administra-torka.
- Kiedy ostatni raz widziała pani pana Fostera?
- Widziałam go przelotnie dziś rano. - Mówiąc to, Mo-sebly podeszła do małej
lodówki i wyjęła z niej butelkę wody. - Na ogół przychodził wcześnie, bo
regularnie ćwiczył w siłowni. Cały personel ma do swojej dyspozycji
przyrządy, programy, basen i tym podobne rzeczy. Craig korzystał z tego
przywileju prawie każdego ranka.
Westchnęła, nalewając wodę do niskiej szklaneczki. - Napije się pani, pani
porucznik?
- Nie, dziękuję.
- Dziś rano pływałam, a kiedy wychodziłam z basenu natknęłam się na
Craiga. Przywitaliśmy się. Poskarżyłam się na ruch samochodowy i poszłam
dalej. Spieszyłam się. Słyszałam, jak wskoczył do basenu - powiedziała, a
potem wolno wypiła łyk wody. - Usłyszałam plusk, kiedy otwierałam drzwi do
szatni. Och, mój Boże.
- Która to była godzina?
- Koło wpół do ósmej. O ósmej miałam telekonferen-cję, byłam trochę
spóźniona, bo zbyt długo zabawiłam na basenie. Byłam zła na siebie i
zamieniłam z Craigiem tylko kilka słów.
- Gdzie trzymał drugie śniadania?
- Przypuszczam, że w swojej klasie. Mógł je też zostawiać w pokoju
nauczycielskim, ale nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek widziała, by
coś wkładał do lodówki albo szafki lub coś stamtąd wyjmował.
- Czy klasy są zamykane na klucz?
- Nie. Szkoła, naturalnie, jest dobrze strzeżona, ale poszczególne
pomieszczenia nie są zamykane na klucz. Nie ma takiej potrzeby, w naszej
szkole stawiamy duży nacisk na zaufanie i odpowiedzialność.
- W porządku. Może pani posłać po drugiego świadka, Rayleen Straffo.
Mosebly skinęła głową, ale tym razem nie było w tym geście nic z królewskiej
wyniosłości.
- A pozostali uczniowie? I personel?
- Będziemy musiały przesłuchać personel, zanim opuści budynek. Może pani
zwolnić uczniów do domów, ale będzie mi potrzebny wykaz wszystkich
obecnych.
- Dobrze.
Kiedy Eve została sama, wyciągnęła komunikator, żeby połączyć się z
Peabody.
- Jak tam sprawy?
- Właśnie wywożą zwłoki. Patomorfolog podziela twoje podejrzenia, że w grę
może wchodzić otrucie, ale nie potwierdzi tego, póki nie przeprowadzi sekcji
zwłok. Techni-cy już są na miejscu. Wszystko wskazuje na to, że Foster w
chwili śmierci pracował na swoim komputerze. Przygotowywał
niezapowiedziany sprawdzian na najbliższą lekcję.

- Czyli mamy motyw - powiedziała cierpko Eve.
- Nienawidziłam niezapowiedzianych sprawdzianów i uważam je za
niezgodne z konstytucją. Ustaliłam, że dziś o dwunastej zero sześć ofiara
wysłała ze swojego komputera e-mail na adres [e-mail].
Wcześniej ani później nie przyszły na ten komputer żadne wiadomości ani
żadne, poza wspomnianą, nie zostały z niego wysłane.
- Żona ofiary ma na imię Lissette. Co zawierał e-mail?
- To liścik zakochanego w swej żonie męża, proponującego, że w drodze z
pracy do domu kupi coś na kolację. Adresatka e-maila odpowiedziała w tym
samym tonie, wyrażając zgodę, o czternastej czterdzieści osiem. Wiadomość
nie została odczytana przez adresata.
- Dobra. Czekam na drugiego świadka. Przyślę do ciebie dyrektorkę. Niech
znajdzie ci jakieś wolne pomieszczenie. Zacznij przesłuchiwać personel i za
każdym razem do-kładnie zapisuj godziny. Pomogę ci, jak tylko skończę
przesłuchiwać tę dziewczynkę. A na razie ustal miejsce pracy zony ofiary i
gdzie aktualnie przebywa. Kiedy skończymy tutaj, poinformujemy ją o tym, co
się wydarzyło.
- Wszystko jak zawsze.
Eve właśnie się rozłączyła, kiedy otworzyły się drzwi i ponownie stanęła w
nich dyrektor Mosebly, trzymając dłoń na ramieniu dziewczynki.
Ta była blondynką o długich, kręconych włosach. Przy-trzymywała je fiołkowa
opaska, w takim samym kolorze, jak oczy dziewczynki. W tej chwili były
podpuchnięte i zaczerwienione, dominowały w mokrej od łez buzi, z lekko
zadartym noskiem. Usta, różowe i nabrzmiałe, nieznaczni drżały.
Ubrana była w taki sam mundurek, jak Melodie, a w klapie marynarki miała
małą, złotą gwiazdkę.
- Rayleen, to porucznik Dallas. Pani porucznik, Ray-leen towarzyszy jej
ojciec, Oliver Straffo. Będę w pobliżu, gdybym była potrzebna.
- Usiądź, Rayleen.
- Witam, pani porucznik. - Trzymał dziewczynkę za rękę. Jego głos odbił się
echem w gabinecie jak głos dobrego aktora w sali teatralnej. Oliver był
wysoki, jasnowłosy jak jego córka, ale oczy miał stalowoszare. Już go
wcześniej widziała. W sądzie.
Dynamiczny, drogi, znany adwokat obrony, przypomniała sobie.
Niech to diabli.

Rozdział 2

Wyrażam zgodę na tę rozmowę - zaczął - tutaj i teraz, ponieważ uważam, że
tak będzie najlepiej dla mojej córki. Mam na myśli jej stan emocjonalny.
Niemniej jednak, je-śli nie spodoba mi się ton pani głosu albo przebieg tego
przesłuchania, natychmiast je przerwę i zabiorę córkę. Czy wyraziłam się
jasno?
- Nie można jaśniej. Zamierzałam posłużyć się narzę-dziem do miażdżenia
kciuków, ale nie pamiętam, gdzie je zostawiłam. Proszę usiąść. Rayleen,
chciałabym tylko, żebyś mi powiedziała, co się wydarzyło.
Rayleen spojrzała najpierw na ojca który skinął gło-wą. Potem obydwoje
usiedli przyjmując eleganckie pozy.
- To ja znalazłam pana Fostera. Towarzyszyła mi Melodie. To było straszne.
- Wyjaśnij mi, jak go znalazłyście. Po co przyszłyście do jego klasy o tej porze
dnia.

- Dobrze, proszę pani. - Wzięła głęboki oddech, jakby szykowała się do
ustnej wypowiedzi - Zgodnie z planem lekcji zajmowałam się nauką
samodzielną, ale zależało mi na rozmowie z panem Fosterem o prezentacji,
którą przygotowujemy razem z Melodie. Ten stopień w jednej czwartej
decyduje o ocenie w drugim semestrze z historii Stanów Zjednoczonych i
bardzo mi zależy, żeby wykonać nasze zadanie jak najlepiej. Jestem
najlepszą uczennicą
w klasie, a to jedna z najważniejszych dużych prac domo-wych w tym
semestrze.
- Czyli skończyłyście wcześniej samodzielną naukę i poszłyście do klasy
pana Fostera?
- Tak, proszę pani. Pani Hallywell wypisała nam przepustki, żebyśmy mogły
porozmawiać z panem Fosterem. W poniedziałki zawsze je drugie śniadanie
w swojej klasie i pozwala uczniom przychodzić podczas ostatnich piętnastu
minut przerwy, jeśli chcą z nim porozmawiać. .
- O której godzinie zakończyłyście naukę samodzielną?
- Mam przepustkę, jest na niej odbita godzina. - Znów spojrzała na ojca,
czekając na jego przyzwolenie, a potem wyciągnęła przepustkę. - Melodie i ja
dostałyśmy indywidualne przepustki, tak jak tego wymaga szkolny regulamin.
Jest tu godzina dwunasta czterdzieści siedem.
Eve oceniła w myślach, ile czasu potrzeba na pokonanie odległości między
tymi pomieszczeniami.
nie odległość między tymi pomieszczeniami. -I prosto ze świetlicy poszłyście
do klasy pana Fo-stera?
- Tak, proszę pani. Kręcenie się na korytarzu w czasie lekcji traktowane jest
jak naruszenie regulaminu, trzy na- ruszenia w ciągu trzydziestu dni
powodują cofnięcie przy- wilejów. - Powiedziała to takim tonem, że Eve
przypo- mniała sobie, iż kiedy sama chodziła do szkoły, starała się jak ognia
unikać takich uczennic, jak Rayleen. - Ani razu nie naruszyłam regulaminu.
- To się chwali. Ile czasu zajęło wam przejście ze świe- tlicy do klasy pana
Fostera?
- Och, nie więcej niż parę minut. Może trzy? Nie je- stem stuprocentowo
pewna, ale nigdzie po drodze nie we- szłyśmy. Rozmawiałyśmy o prezentacji
i miałyśmy kilka pomysłów, jak ją zrobić. Drzwi były zamknięte, więc naj-
pierw zapukałyśmy, a potem je otworzyłyśmy. Poczułyśmy brzydki zapach.
Chyba taki, jak kiedy kogoś zemdli. Melodie zrobiła jakaś uwagę na ten
temat, a ja... - Zacisnęła usta. - Roześmiałam się. Przepraszam. Nie
wiedziałam, co się stało, tatusiu. Naprawdę.
- W porządku, Ray. Naturalnie, że nie wiedziałaś, co się
stało.
- Potem zobaczyłyśmy pana Fostera. Leżał i był... - Odbiło jej się dwa razy,
zsunęła się z krzesła i usiadła ojcu na kolanach.
- Już dobrze, moje maleństwo. Już dobrze, Ray. - Spojrzał świdrującym
wzrokiem na Eve, głaszcząc Rayleen po główce. - Pani porucznik!
- Wie pan, że muszę skończyć przesłuchanie. Rozumie pan, jakie to ważne,
by jak najszybciej poznać wszystkie szczegóły.
- Nic więcej nie wiem. - Głos dziewczynki był niewyraźny, bo wtuliła twarz w
pierś ojca. - Wybiegłyśmy. Na korytarzu był pan Dawson, kazał nam się
zatrzymać. Chyba usiadłam. Siedziałam z Melodie na podłodze, obie
płakałyśmy. Kiedy pan Dawson wyszedł z klasy, trzęsły mu się ręce. Wy-
ciągnął swój radiotelefon i wezwał panią dyrektor Mosebly.

- Widziałaś, żeby jeszcze ktoś wchodził do tej klasy albo z niej wychodził?
- Pani dyrektor stanęła w drzwiach, potem wezwała pielęgniarkę i zabrali nas,
mnie i Melodie, do gabinetu lekarskiego.
- A kiedy szłyście do klasy pana Fostera, widziałyście kogoś?
- Chyba tak. Zdaje się, że pan Bixley wyszedł z toalety chłopców. Miał torbę z
narzędziami, bo zapchała się jedna z umywalek. Zobaczyłyśmy go, zanim
natknęłyśmy się na pana Dawsona i pokazałyśmy mu nasze przepustki. Ja
pierwsza weszłam do klasy. Ja pierwsza go zobaczyłam.
Uniosła zapłakaną buzię.
- Nie rozumiem, jak pan Foster mógł umrzeć. Nie rozu-
miem. Był moim ulubionym nauczycielem.
Ramiona jej się trzęsły; przywarła do ojca.
- Niczego więcej się pani od niej nie dowie - powie-dział cicho Oliver. -
Zabieram ją do domu.
- Gdyby sobie coś przypomniała...
- Wtedy się z panią skontaktuję.
Wstał, wziął córkę na ręce i wymaszerował z gabinetu.

Eve zaczęła od Erica Dawsona. Był nauczycielem chemii, miał pięćdziesiąt
kilka lat, pracował w tej szkole od piętnastu lat. Miał mały brzuszek, na którym
opinała się koszula, więc Eve się domyśliła, że mężczyzna wmawia so-bie, że
jest szczupły. Rudawozłote włosy na skroniach lekko przyprószyła mu
siwizna. W jasnobrązowych oczach widać było zmęczenie.
- Nie wszedłem do środka - powiedział. - Nie zrobiłem więcej niż krok, może
dwa. Zobaczyłem, że... Od razu było widać, że Craig nie żyje. Byłem zły na
dziewczynki, że narobiły hałasu. Myślałem, że zobaczyły pająka albo coś w
tym rodzaju. - Urwał i otarł twarz dłonią. - Ale jak je zobaczyłem... Nawet
niemądre dziewczynki nie wpadają w histerię na widok pająka.
- Czy poza dziewczynkami widział pan jeszcze kogoś?
- Dopiero co wyszedłem z pokoju nauczycielskiego, gdzie zostali Dave Kolfax
i Reed Williams. Czasami jemy razem drugie śniadanie. W drzwiach minąłem
się z Leanne Howard. Szedłem do laboratorium chemicznego, żeby
przygotować wszystko na następną lekcję.
- Kiedy ostatni raz widział pan pana Fostera żywego?
- Dziś rano przed zajęciami w pokoju nauczycielskim. Piłem kawę, a on kupił
puszkę pepsi w automacie. Nie pijał kawy. Żartowałem z niego z tego
powodu. Porozmawialiśmy trochę o jednym uczniu, którego obaj uczymy,
Bradleyu Curtisie. Jego rodzice się rozwodzą i Brad bardzo się opuścił w
nauce. Uznaliśmy, że należy spotkać sie z jego rodzicami i pedagogiem
szkolnym. Akurat wtedy wszedł Reed, żeby napić się kawy. Kiedy
wychodziłem, rozmawiali o jakimś filmie akcji, który obaj niedawno widzieli.
Już go nie widziałem do czasu...
- Jakie były wasze wzajemne stosunki?
- Lubiłem Craiga. I to bardzo - powiedział cicho. - Początkowo, kiedy przyjęto
go do pracy u nas w zeszłym roku, miałem do niego pewne zastrzeżenia. Był
taki młody. Był najmłodszym nauczycielem. Ale brak doświadczenia nadrabiał
zapałem i pełnym zaangażowaniem. Uczniowie byli dla niego najważniejsi.
Widocznie nie wiedział, że jest chory. Pewnie coś mu dolegało. Umrzeć w
taki sposób... To nie mieści się w głowie.
Z taką samą sympatią wyrażali się o Craigu wszyscy pracownicy szkoły, z
którymi rozmawiała Eve. Na koniec zostawiła sobie Reeda Williamsa,

nauczyciela angielskiego.
Zauważyła, że Reed nie ma ani śladu brzuszka. Był
szczupły i wysportowany, co świadczyło o tym, że też korzysta ze szkolnej
siłowni. W jego ciemnobrązowych włosach połyskiwały złote pasemka, jakby
od słońca. Miał kwadratową twarz, głęboki dołeczek w brodzie, szerokie usta,
zielone oczy i ciemne, gęste rzęsy.
Skończył trzydzieści osiem lat i był kawalerem. Nosił garnitur, za który - jak
oceniła Eve - zapłacił sporą część swojej miesięcznej pensji
- Widziałem go dziś rano w siłowni. Ćwiczył, kiedy wszedłem. Nie lubię
rozmawiać, kiedy ćwiczę, więc tylko... Skinęliśmy sobie głowami na
powitanie. Spędziliśmy tam razem ze dwadzieścia minut. Wychodząc,
pomachał mi. Zwykle po gimnastyce pływa. Ja zostałem w siłowni jeszcze z
dziesięć minut, a potem wziąłem prysznic i się ubrałem. Widziałem Craiga
jeszcze później w pokoju nauczycielskim z Erikiem, Erikiem Dawsonem.
- Czy wtedy pan Foster miał coś przy sobie?
- Nie, tylko puszkę pepsi. Przez kilka minut rozmawialiśmy o filmach, a potem
rozeszliśmy się do swoich klas. Natknąłem się na niego ponownie w toalecie
dla personelu. - Williams uśmiechnął się lekko i w jego lewym policzku zrobił
się doleczek. - Rzuciliśmy sobie zdawkowe „Jak leci?", korzystając z pisuaru.
Było to chyba koło jedenastej. Tuż przed jedenastą. Lekcje rozpoczynają się
o pełnej godzinie, a nie spóźniłem się na zajęcia.
- Jakie były wasze wzajemne stosunki?
- Bardzo dobre.
- Obaj lubiliście filmy akcji. Czy spotykaliście się na gruncie towarzyskim?
- Jasne, od czasu do czasu. W zeszłym roku byłem na jego ślubie, podobnie
jak większość nauczycieli. Parę razy wybraliśmy się razem na piwo. -
Wzruszył ramionami. -Nie byliśmy najlepszymi kumplami, tylko po prostu
dobrymi kolegami z pracy. Mirri zna go lepiej na gruncie towa-
rzyskim.
- Mirri?
- Hallywell. Prowadzi kółko teatralne. Spotykają się
poza godzinami pracy.
- Na gruncie towarzyskim?
- Rozumie się. - Znów się lekko uśmiechnął, ale tym razem znacząco. -
Umawiali się w każdy środowy wieczór, żeby się razem uczyć.

Po zakończeniu wstępnych przesłuchań Eve znów połączyła się z Peabody.
- Bixley.
- Hernando M., konserwator. Przepychał umywalkę w klopie dla chłopców w
tym samym korytarzu, gdzie jest klasa Fostera. Kiedy skończył robotę, minął
się z dwiema dziewczynkami i Dawsonem.
- Mógł to zrobić?
- Nie. Jest pod siedemdziesiątkę, pracuje tu od dwunastu lat. Jego dwóch
wnuków chodzi do tej szkoły, mają obniżone czesne przysługujące dzieciom
pracowników szkoły. Sprawia wrażenie solidnego.
- Hallywell.
- Mirri C. Skończyłam ją przesłuchiwać jakieś piętnaście minut temu.
Prowadzi kółko teatralne i reżyseruje szkolne przedstawienia. Została mi do
przesłuchania ostatnia osoba na liście. Czy powinnam się bliżej
zainteresować tą Hallywell? Nie wygląda mi na podejrzaną.
- Chciałabym z nią zamienić kilka słów. Jeśli jeszcze jest w szkole, odszukam

ją. Znajdź mnie, kiedy skończysz.
- Ta Hallywell była bardzo roztrzęsiona. Sprawdź w jednej z łazienek. Według
mnie musiała się doprowadzić do ładu, nim wyszła.
Idąc za radą Peabody, Eve zajrzała do toalety dla personelu najbliżej pokoju
nauczycielskiego, gdzie Peabody przesłuchiwała pracowników. Drzwi były na
kartę magnetyczną. Eve posłużyła się swoją kartą uniwersalną.
I zastała płaczącą kobietę, siedzącą na podłodze naprzeciwko szeregu
umywalek.
- Mirri Hallywell?
- Tak. Tak. - Stłumiła szloch, pociągnęła nosem i wytarła twarz chusteczką.
Od płaczu zrobiły jej się plamy na policzkach, a jasnoniebieskie oczy
zapuchły. Ciemne włosy miała bardzo krótko ostrzyżone, na cezara, w uszach
błyskały malutkie srebrne kółka.
- Przepraszam. Pani jest z policji? Już rozmawiałam z detektyw Peabody.
- To moja partnerka. Jestem porucznik Dallas. Chciałabym pani zadać
jeszcze kilka pytań.
- Ach, mój Boże. Nie wiem, co robić. Nie wiem, co powiedzieć.
Eve przykucnęła.
- Każdemu jest ciężko, kiedy niespodziewanie nasi znajomy zostaje zabity.
- To straszne. Nie byliśmy tylko znajomymi. Przyjaźni-liśmy się. Byliśmy
dobrymi przyjaciółmi. Wciąż nie mogę uwierzyć w to, co się stało.
- Jak bardzo się przyjaźniliście? Mirri odchyliła głowę do tyłu.
- To okropne sugerować coś takiego, to okropne podejrzewać takiego
człowieka, jak Craig. Kogoś, kto nie może się już sam bronić.
- Ja mówię teraz w jego imieniu.
- W takim razie powinna pani wiedzieć, że kochał swoją żonę. Kochali się
nawzajem. Zazdrościłam im tej miłości. Bo przyjaźnię się również z jego żoną.
Jestem jej przyjaciółką i nie wiem, jak jej pomóc przez to przejść.
- Raz w tygodniu spotykała się pani z Craigiem po godzinach pracy.
- W środy razem się uczyliśmy. - W jej zaczerwienia nych oczach zapłonął
ogień. - Na miłość boską, czy według pani życie składa się tylko z tego?
- Skoro były to niewinne spotkania, czemu pani się tak wścieka? -
zripostowała Eve.
- Ponieważ Craig nie żyje. Nie żyje! Wzięła głęboki oddech.
- Obydwoje studiujemy, aby zrobić dyplom magistra. Chodziliśmy do biblioteki
albo kawiarni i przez dwie godziny razem się uczyliśmy. Potem czasem
szliśmy na piwa Jutro wybieramy się... O, mój Boże! Chciałam powiedzieć, że
jutro zamierzaliśmy razem obejrzeć film. Craig, Lissy i jeden facet, z którym
mnie umówili. Nienawidzę, jak ktoś mnie umawia z obcym facetem, ale w
zeszłym miesiącu dałam się im namówić na spotkanie z tym gościem i jak do
tej pory wszystko jest w porządku. Więc mieliśmy się spotkać we czwórkę.
- Mirri, jeśli panią i Craiga coś łączyło, teraz jest odpowiednia pora, żeby mi o
tym powiedzieć.
- Nie mam nic do powiedzenia. Nie jestem tak zdesperowana, żeby odbierać
przyjaciółce męża. - Otarła twarz dłońmi. - Chciałam zadzwonić do Lissy.
Przyszłam tutaj, żeby do niej zatelefonować, chociaż zabroniono nam z kim-
kolwiek się kontaktować. Pomyślałam, że muszę to dla niej zrobić, powinna
się o tym dowiedzieć od przyjaciółki. Ale nie byłam w stanie.
Mirri podkurczyła nogi i przycisnęła twarz do kolan.
- Zwyczajnie nie mogłam. Nie wiedziałam, co powiedzieć, jak to powiedzieć,
nie miałam odwagi spróbować.

- To zadanie dla nas.
- I co pani jej powie? - spytała Mirra. - Co może pani powiedzieć komuś w
takiej sytuacji? Spodziewa się, że kiedy wróci z pracy, zastanie Craiga w
domu. A nie będzie go tam ani dziś wieczorem, ani nigdy. Co jej pani powie?
Westchnęła i podniosła się z podłogi. - To nie pani wina. Chociaż bardzo
żałuję, że tak nie jest. Bo gdyby to była pani wina, mogłabym krzyczeć i wy-
ładować na pani złość za to, co się stało. Proszę powiedzieć Lissy... Proszę
powiedzieć Lissy, że bardzo mi przykro i jeśli mogę jakoś pomóc, jeśli mogę
cokolwiek dla niej zrobić... Może na mnie liczyć.

Lissette Foster była asystentką redaktora w małym wydawnictwie, które
mieściło się w centrum miasta. Z informacji uzyskanych przez Peabody
wynikało, że Lissette ma dwadzieścia cztery lata, urodziła się na Martynice i
przyjechała do Nowego Jorku, żeby studiować na Columbii. Jedyny wpis w
kartotece policyjnej dotyczył oskarżenia o picie alkoholu przez osobę
niepełnoletnią. Miała wtedy dziewiętnaście lat, przydzielono jej kuratora i
nakazano pracę na rzecz społeczności lokalnej.
Matka nadal mieszkała na Martynice, natomiast o ojcu nic nie było wiadomo.
- Skoro mowa o wyspach - powiedziała Peabody - jak się udał urlop?
- Dziękuję, dobrze. - Tydzień słońca, piasku i seksu. Czy mogło być coś
lepszego? - Śnieg nie przestaje sypać.
- Zapowiadali, że może spaść dziesięć centymetrów. Naprawdę podejrzewasz
żonę?
- Jest pierwsza na liście. Jak wszyscy małżonkowie ofiar morderstw.
- Przecież niedawno się pobrali? Wiem, że pierwszy rok bywa trudny, ludzie
muszą się dotrzeć, ale posłużyć się trucizną? To podstępne i na odległość.
Kiedy małżonek się wkurzy, zazwyczaj dochodzi do rozlewu krwi.
- Zazwyczaj. Jeśli trucizna była w drugim śniadaniu, skąd wziął drugie
śniadanie? Wszyscy potwierdzają, że przyniósł z domu. Żonie było najłatwiej
dodać do jedzenia truciznę. Chociaż z drugiej strony wszyscy zeznali, że dru-
gie śniadanie znajdowało się w klasie, której nie zamyka-no na klucz.
Przyszedł wcześnie, zostawił tam swoje rzeczy i poszedł do siłowni. A wtedy
każdy miał w miarę łatwy dostęp do jego wałówki.
- Motyw?
- Poza niezapowiedzianym sprawdzianem? Na razie jeszcze niejasny.
Świadek? Rayleen Straffo zrodziła się z lędźwi Olivera Straffo.
- O, cholera! Serio? Ma rogi i ogon?
- Jeśli tak, to dobrze zamaskowane. - Eve zaczęła uderzać palcami w
kierownicę, myśląc o adwokacie. - Bardzo sprytnie grał kartą tatusia.
Oburzenie, troska i tak dalej, i tak dalej.
- Cały on. W tym tygodniu występujesz w nowym programie Nadine. Możesz
odreagować jego brednie.
- Lepiej mi nie przypominaj. Przeklęte względy przyjaźni. Zawsze człowieka
drogo kosztują.
- Jesteś taka miękka i sentymentalna, Dallas.
- Właśnie to najbardziej w sobie lubię. - Biorąc pod uwagę padający śnieg i
niepoczytalność nowojorskich kierowców podczas śnieżycy, Eve skręciła na
parking dwie przecznice od miejsca, do którego jechały. - Nie zaryzykuję w
taką pogodę parkowania na ulicy.
- Przyda mi się trochę gimnastyki Podczas urlopu jadłam bez opamiętania, a
teraz spodziewam się, że McNab szarpnie się na coś, co będzie

przypominało czekoladki, wiec muszę przedtem stracić nieco na wadze. Co
dasz Roarke'owi?
- Z jakiej okazji?
- Walentynek.
- Dopiero co dostałam od niego prezent gwiazdkowy. -Wysiadła z samochodu
i przypomniała sobie o szaliku, wetkniętym do kieszeni płaszcza. Wyciągnęła
go i owinęła nim szyję.
- To było dwa miesiące temu. Wkrótce walentynki. Święto zakochanych!
Musisz mu wysłać ckliwą kartkę i podarować jakiś drobiazg. Ja już kupiłam
dla McNaba mówiącą ramkę na zdjęcia z wypisanymi na niej naszymi
imionami. Włożyłam do niej zdjęcie, które zrobił nam jego tata podczas
Bożego Narodzenia. Może je sobie postawić w pracy. Roarke z pewnością
też chciałby dostać coś takiego.
- Roarke już wie, jak wyglądamy. - Minicoupe wpadł w poślizg na światłach,
zarzuciło go na pasy i na kierowcę posypał się grad przekleństw
przechodniów.
Kochała Nowy Jork.
- Skoro mowa o zdjęciach, mam najnowsze zdjęcia Belle. Widziałaś ją po
powrocie z urlopu?
- Nie. Czy już domaga się tatuaży i kolczyków w pępku?
- Daj spokój. Jest prześliczna. Ma oczy Leonardo, usta
Mavis...
- Niech Bóg nas ma w swojej opiece, jeśli odziedziczy również ich gust.
- Uśmiecha się do mnie zawsze, kiedy ją biorę na ręce. - Spojrzenie
brązowych oczu Peabody, widocznych pomiędzy wełnianą, marynarską
czapką a szalikiem, stało się tkliwe. - Mówią, że to tylko gazy, ale ja wiem, że
się do mnie uśmiecha. Jest już taka duża i...
Kiedy Peabody rozpływała się w zachwytach nad malutką córeczką Mavis,
Eve nasłuchiwała muzyki Nowego Jorku. Ryku klaksonów, kłótni kierowców,
szumu balonów reklamowych nad głowami. Przez to wszystko przebijały
głosy, strzępki rozmów, litanie narzekań.
- Co jej przyniesiesz?
- Słucham? Komu? Kiedy?
- Belle, kiedy ją odwiedzisz, Dallas. Co jej dasz w prezencie?
- O czym ty mówisz? - Naprawdę zaskoczona, Eve zatrzymała się na środku
chodnika. - Dlaczego mam jej coś dać w prezencie?
- Dlatego.
- Ale dlaczego? Czyż nie urządziłam dla Mavis pępkowego z górą prezentów,
a potem nie asystowałam przy porodzie w szpitalu?
- Wszystko to prawda, ale kiedy po raz pierwszy odwiedza się niemowlę w
domu, zwyczaj nakazuje...
- Kto to wszystko ustala? - Wyraźnie niezadowolona, Eve wbiła palec w
brązowy, pikowany zimowy płaszcz Peabody. - Chcę wiedzieć, kto to
wszystko wymyśla. To jakieś szaleństwo. Powiedz mi, kto to taki, a skieruję
go na badania psychiatryczne.
- Och, Dallas, wystarczy, jak jej przyniesiesz małego pluszowego misia albo
ładną grzechotkę. Kupowanie prezentów dla dzieci to wielka frajda.
- Akurat. Wiesz, co jest wielką frajdą? - Eve otworzyła drzwi biurowca. -
Ustalenie, kto otruł pewnego poczciwego nauczyciela historii. To lubię. Jeśli
dalej będziesz gadała o zakupach, prezentach, ckliwych kartkach albo
waleńtynkach,

mój but znajdzie się tak głęboko w twoim tyłku, że pomyślisz, że palce u nóg
to twój język.
- Tydzień na plaży sprawił, że znacznie poprawił ci się humor, pani porucznik
- mruknęła Peabody, kiedy Eve spiorunowała ją wzrokiem.
Dallas obróciła się na pięcie i skierowała do strażnika. Pokazała mu odznakę.
- Do Lissette Foster.
- Jedną chwileczkę. - Wolno wstukał numer odznaki oraz imię i nazwisko. -
Wszystko się zgadza. Lissette Foster... Foster, Foster. Mam. Wydawnictwo
Blackburn. Redakcja. To na ósmym piętrze. Windy są po pani prawej stronie.
Życzę owocnego dnia pracy.
- Nie ma obawy. Mieszkanka Martyniki - zaczęła Eve, kiedy wsiadły do windy,
w której rozbrzmiewała cicha, otępiająca muzyka. - Najprawdopodobniej na
wizie studenckiej, może pracowniczej. Poślubiając obywatela Stanów
Zjednoczonych, dostała zieloną kartę. I nie straci jej, owdowiawszy.
- Są łatwiejsze sposoby zdobycia zielonej karty.
- Jasne. Ale może coś się nie układało, a rozwód przed upływem dwóch lat
małżeństwa powoduje utratę zielonej karty. Może podczas tych co środowych
spotkań z Hallywell nie tylko się uczyli. Kiedy się ma tu pracę, chce się
zostać na zawsze. Zabójstwo z tego powodu to żadna przesada.
Wysiadły i znalazły się w małej recepcji. Za białym kontuarem siedziała jakaś
kobieta. Miała na głowie słuchawki, a na twarzy szeroki uśmiech.
- Dzień dobry! - powiedziała z takim entuzjazmem, że oczy Eve zrobiły się jak
szparki. - Witam w Wydawnictwie Blackburn. Czym mogę paniom służyć?
- My do Lissette Foster.
- Rozumiem. Zaraz sprawdzę, czy pani Foster jest wolna. Czy mogę
wiedzieć, kto się chce z nią zobaczyć i w jakiej sprawie?
Eve bez słowa wyjęła odznakę.
- Wyjaśnimy to osobiście pani Foster.
- Och. - Kobieta wybałuszyła na nie oczy. - O, rety. Przepraszam na chwilkę.
- Obróciła się na fotelu i szepnę-ła do mikrofonu - Lissette Foster. -
Cnrząkneła i rzuciła spojrzenie Eve. - Lissette, w recepcji jest ktoś do ciebie.
Policjantka. Nie wiem. Naprawdę. Dobrze. - Z wymuszonym uśmiechem
zwróciła się w stronę Eve. - Zaraz tu przyjdzie. Może zechcą panie usiąść...
- Postoimy.
Nim Eve odwinęła szalik, pojawiła się kobieta w pantoflach na cieniutkich
szpilkach. W oczach Eve już samo to świadczyło o pewnej niepoczytalności.
Pantofle były wiśniowe, dopasowany kostium - szary, figura - bez zarzutu.
Lissette Foster miała gładką skórę, orzechowobrązowe oczy o ciężkich
powiekach i proste, brązowe włosy do ra-mion. Na jej twarzy malowa się
niepokój.
Eve pomyślała, że ruchy kobiety cechuje napięcie. Jakby płonął w niej ogień.
Może jego źródłem był gniew, może ambicja, może pasja, ale palił się silnym
płomieniem.
- Panie z policji? - zapytała Lissette z francuskim akcentem.
- Porucznik Dallas, detektyw Peabody. Jesteśmy...
- Och, na rany Chrystusa! Powiedziałam mu, że ściszymy muzykę. Proszę,
aresztujcie mnie. - Teatralnym gestem wyciągnęła przed siebie ręce. -
Aresztujcie mnie za słuchanie muzyki po dziewiątej w sobotni wieczór. Skuj-
cie mnie. To, że jakiś emerytowany gliniarz robi problem z niczego, to nie
powód, żeby policja nachodziła mnie w pracy. Chce, żeby mnie wyrzucono?
- Pani Foster, nie przyszłyśmy tu w związku ze słuchaniem przez panią

muzyki. Chciałybyśmy porozmawiać z panią bez świadków. Najlepiej w pani
gabinecie.
- W moim gabinecie? - Lissette roześmiała się głośno.
- Jestem asystentką redaktora. Mam szczęście, że dostałam własne biurko. O
co chodzi? Eve zwróciła się do recepcjonistki
- Potrzebny mi jakiś pokój. Może być gabinet, sala konferencyjna, cokolwiek. I
to natychmiast.
- Naturalnie, naturalnie. Sala konferencyjna jest teraz wolna. Może pani...
- Świetnie. - Eve spojrzała na Lissette. - Chodźmy.
- O co chodzi? Mam spotkanie z szefową za... o, Boże, za dziesięć minut! Nie
znosi, jak ktoś się spóźnia. Jeśli wyobrażają sobie panie, że uda się paniom
sprzedać pomysł na książkę komuś na moim szczeblu, to zapewniam, że tra-
cicie czas.
Szła przez labirynt wąskich korytarzy, obok boksów, pokoików z malutkimi
oknami i narożnych gabinetów z zapierającymi dech w piersiach widokami.
- Wiem, że nie powinnam tak mówić o sierżancie Ko-
woskim. Może rzeczywiście muzyka była zbyt głośna. Tańczyliśmy z mężem,
wyobrażając sobie, że jesteśmy w jakimś modnym klubie. Może troszkę sobie
popiliśmy i zachowywaliśmy się zbyt głośno. Chciałabym uniknąć kłopotów.
Weszła do sali z dużym stołem, wokół którego stało kilkanaście krzeseł, z
długimi blatami wzdłuż bocznych ścian i ekranami na krótszych ścianach.
- Czy możemy to załatwić raz dwa? Naprawdę nie chciałabym się spóźnić na
spotkanie.
- Proszę usiąść.
- To śmieszne. - Głośno wypuściła powietrze z płuc, wzięła krzesło i usiadła.
Po chwili zerwała się na równe nogi, a w jej oczach pojawił się niepokój. - O,
mój Boże. Czy coś się stało mojej matce? Jakiś wypadek? Maman?
-Nie.
Jak ludziom powiedzieć, że ten, kto - jak się spodziewają - będzie na nich
czekał po powrocie z pracy, nie po-
jawi się dziś wieczorem w domu? Ani żadnego innego wie-czoru? Eve
przypomniała sobie. Mówi się szybko, bez ogródek.
- Pani Foster, to dotyczy pani męża.
- Craiga? Jeszcze jest w szkole.
- Z przykrością muszę panią zawiadomić, że pani mąż nie żyje.
- Jak można komuś mówić takie straszne rzeczy? To okropne powiedzieć coś
takiego. Proszę natychmiast stąd wyjść. Zaraz wezwę policję, prawdziwą
policję, która was aresztuje.
- Pani Foster, moja partnerka i ja jesteśmy prawdziwymi policjantkami,
prowadzimy śledztwo w sprawie śmierci pani męża. Umarł dziś koło wpół do
pierwszej.
- To wykluczone. Nie umarł. Był o tej porze w szkole. Miał przerwę obiadową,
tuż po dwunastej przysłał mi e-mail. Dziś rano przygotowałam mu drugie
śniadanie. Craig jest w szkole, w tej chwili bierze udział w poniedziałkowym
ze-
braniu nauczycieli. I czuje się świetnie. Jej oddech znów stał się szybki,
nierówny. Robiła się coraz bledsza, wysunęła rękę do tyłu, by uchwycić się
kra-wędzi stołu, kiedy nogi się pod nią ugięły.
- Powinna pani usiąść, pani Poster - odezwała się łagodnie Peabody. -
Bardzo nam przykro z powodu poniesionej przez panią straty.
- Nie. Nie. Czy w szkole podłożono bombę? O, mój Boże! Został ranny? Czy

Craig jest ranny?
- Nie żyje - powiedziała beznamiętnie Eve. - Bardzo mi przykro.
- Ale przecież on... Przecież on... Może to jakaś pomyłka. Z całą pewnością to
pomyłka. Zadzwonię do niego i same się przekonacie. Powinnam do niego
zadzwonić, ale jest na poniedziałkowym zebraniu. Nie wolno mu mieć przy
sobie łącza na poniedziałkowych zebraniach. Pojedziemy tam. - Puściła stół i
zatoczyła się. - Pojedziemy do
ąszkoły do Craiga. Muszę iść po płaszcz. Tylko wezmę płaszcz.
Rozejrzała się wokoło, oszołomiona.
- Zabawne. Przez chwilę nie wiedziałam, gdzie jestem. Muszę... Co takiego
chciałam zrobić?
- Proszę usiąść, pani Foster.
- Nie, musimy jechać do szkoły. Musimy... - Podskoczyła, kiedy rozległo się
pukanie do drzwi. Weszła jakaś blondynka ubrana na czerwono.
- Chciałabym wiedzieć, co się tutaj dzieje, Lissette?
- Elizabeth. - Lissette zachowywała się jak lunatyczka. - Czy spóźniłam się na
spotkanie?
- Peabody - powiedziała Eve, wskazując na nią głową, a potem podeszła do
blondynki. - Kim pani jest?
- Nazywam się Elizabeth Blackburn. A kim jest pani, u diabła?
- Porucznik Dallas z nowojorskiej policji. Właśnie poinformowałam panią
Foster, że jej mąż nie żyje.
- Co takiego? Craig... Och, słodki Jezu. Lissy!
Może posłużenie się zdrobniałym imieniem, może współczujący ton głosu
sprawiły, że kiedy Elizabeth zaczęła iść przez salę, pani Foster po prostu
osunęła się na podłogę. Elizabeth uklękła i przytuliła Lissette.
- Craig. Mój Craig.
- Przykro mi, Lissy. Bardzo mi przykro. Czy zginął w wypadku? - zwróciła się
Elizabeth do Eve.
- Chciałybyśmy porozmawiać z panią Foster.
- Ależ oczywiście. Mój gabinet jest na końcu korytarza po prawej stronie.
Przyprowadzę ją tam, jak tylko będzie w stanie iść. Na litość boską, dajcie jej
kilka minut. Zaczekajcie w moim gabinecie.
Zostawiły Lissette w ramionach szefowej. Widziały ciekawskie spojrzenia, ale
nie słyszały żadnych komentarzy, kiedy szły do narożnego gabinetu na końcu
korytarza. Tam nie wiadomo skąd pojawiła się mała brunetka.
- Przepraszam! To gabinet pani Blackburn.
- Poprosiła, żebyśmy tu na nią zaczekały. - Eve pokaza- ła swoją odznakę. -
Proszę wracać do swoich zajęć.
W gabinecie był błyszczący komputer, miękka kanapa i dwa ładne krzesła.
Na stole pod oknem, wychodzącym na południe, stała dość okazała
kompozycja kwiatowa.
- Jeśli udawała - zaczęła Peabody - to ma wielki talent aktorski.
- Nie tak trudno udawać, jeśli się ma praktykę. Ale rzeczywiście jej reakcja
wyglądała na szczerą. Zanim tu się pojawią, idź i poproś, żeby ktoś ci pokazał
jej biurko. Chcę wiedzieć, co w nim trzyma.
- Już się robi.
Eve podeszła do okna, przystając obok biurka szefowej Lissette, żeby
zobaczyć, co na nim jest. Oprawione w ramki zdjęcie nastolatki, zapisany
nośnik, stos bloczków do robienia notatek, przypominający piramidę, i
skoroszyt. Zaj-

rzała do niego i uznała, że prawdopodobnie zawiera projekt graficzny okładki
płyty.
Za oknem śnieg nadal przysypywał miasto drobnymi płatkami. Tramwaj
powietrzny sunął w górze, wioząc garstkę pasażerów o żałosnych minach.
Osobiście już wolała korki na śliskich ulicach.
Odwróciła się, kiedy weszła Peabody.
- Niewiele tego, boks też malutki. Akta, notatki służbowe, zapiski dotyczące
bieżącej pracy. Ślubne zdjęcie w naprawdę ładnej ramce. Założę się, że to
prezent. Kilka jego fotek i obojga razem, przyczepionych do ścianek
działowych. Och, i mały plik z ogłoszeniami i zdjęciami z magazynów,
poświęconych wnętrzarstwu. To wszystko.
- Dobra. Damy jej jeszcze minutę i wracamy do sali konferencyjnej. Następnie
wstąpimy do kostnicy. Chcę wiedzieć, co dokładnie spowodowało zgon
Craiga Fostera.
Nie musiały czekać minuty. Chwilę później weszła Lis-sette, ciężko
wspierając się na ramieniu Elizabeth Blackburn.
- Usiądź - powiedziała jej Elizabeth. - A ja usiądę obok ciebie. Dałam jej coś
na uspokojenie - zwróciła się do Eve i wojowniczo uniosła brodę, zanim Eve
zdążyła się odezwać. -I proszę nawet nie próbować mnie za to krytykować.
Musiała coś wziąć. To łagodny środek, będzie mogła z wami rozmawiać.
- Jest pani jej szefową czy pełnomocnikiem prawnym?
- Jestem tym, kogo w tej chwili potrzebuje.
- Czy to pewne? - spytała Lissette łamiącym się, zachrypniętym głosem, w
którym słychać było straszliwe cierpienie i gasnącą nadzieję. - Są panie
absolutnie pewne, że nie doszło do jakiejś pomyłki? Że to Craig?
Znając swoje mocne strony, Peabody podeszła do kanapy, na której siedziały
Lissette i Elizabeth.
- Bardzo mi przykro. Nie zaszła żadna pomyłka.
- Ale przecież... Nie jest na nic chory. Przed ślubem zrobiliśmy badania
lekarskie. Był zdrów. Ludzie tak zwyczajnie nie... Czy ktoś mu coś zrobił? Czy
doszło do wypadku w szkole?
- Dopiero ustalamy, co się stało i jak do tego doszło. Może nam pani w tym
pomóc. Ale musimy pani zadać kilka pytań.
- Chętnie wam pomogę. Sama chcę wiedzieć, co się stało. Kocham go.
- Zacznijmy od dzisiejszego ranka. Powiedziała pani, że przygotowała mu
pani drugie śniadanie.
- Tak. Zawsze to robię. - Zatrzepotała rzęsami i wyciągnęła rękę, by złapać
Peabody za ramię. - Czy to przez tę kanapkę? Lubił tę obrzydliwą sojową
wędlinę, udającą prawdziwy drób. Czy pochorował się przez to? O, mój Boże!
- Nie wiemy tego, pani Foster. Czy ktoś był u państwa dziś rano, zanim pani
mąż udał się do pracy?
- Nie. Craig bardzo wcześnie wychodzi z domu. Lubi korzystać z siłowni w
szkole. Dba o siebie. Naprawdę. Obydwoje dbamy o zdrowie. Elizabeth...
- Świetnie sobie radzisz. Długo to jeszcze potrwa? -spytała Elizabeth.
- Czy pani mąż miał zatargi z kimś ze szkoły? - zapytała Eve.
- Craig? Nie. Kochał swoją pracę.
- A wcześniejsze związki? Czy którekolwiek z was miało kłopoty z
poprzednimi partnerami?
- Byliśmy ze sobą przez dwa lata, nim się pobraliśmy. Wie pani, jak to jest,
kiedy człowiek kogoś pozna i wie, że to ten jeden, jedyny? Na całe życie?
Tak było z nami.

Eve podeszła do Lissette i usiadła, żeby móc jej patrzeć prosto w oczy.
- Jeśli chce nam pani pomóc, musi pani być ze mną szczera. Absolutnie
szczera. Czy uprawiał hazard?
- Nawet nie kupował losów na loterię. Nie szastał pie-niędzmi.
- Czy zażywał zakazane substancje? Lissette zagryzła wargi.
- Kiedy studiowaliśmy, zdarzało nam się coś wziąć - powiedziała po chwili i
spojrzała na Elizabeth.
- Jak wszystkim. - Szefowa poklepała ją po ramieniu.
- A ostatnio?
- Nie. - Lissette pokręciła głową, odpowiadając na pytanie Eve. - Nic a nic.
Można za coś takiego wylecieć z pracy. Poza tym naprawdę chciał dawać
uczniom dobry przykład.
- Czy mieli państwo problemy finansowe?
- Nic poważnego. To znaczy czasem musieliśmy co nieco żonglować,
szczególnie że Craig chciał trochę zaoszczędzić. Zdarzało się, że wydałam
więcej, niż powinnam, ale pilnował, żeby wszystko się bilansowało.
Oszczędza na po-
ważne zakupy. Na ważne inwestycje. W zeszłym roku zaczął udzielać
korepetycji, żeby dodatkowo zarobić. Potem z tych pieniędzy sfinansował
przyjazd mojej matki na Boże Narodzenie do Nowego Jorku. Wiedział, jak
dużo to dla mnie znaczy, więc pracował dodatkowo, kupił dla mojej mamy
bilet na wahadłowiec i zapłacił za jej hotel, bo nasze mieszkanko jest
malutkie. Zrobił to dla mnie. Już nikt nigdy tak mnie nie pokocha.
Ponieważ łzy znów zaczęły jej płynąć, Eve wstała.
- Przykro mi z powodu poniesionej przez panią straty. Wiem, że to trudne dla
pani chwile, więc tym bardziej dziękuję za udzieloną nam pomoc. - Frazesy,
pomyślała. Ale to jedyne, co można powiedzieć w takich okolicznościach. -
Czy chciałaby pani, żebyśmy się z kimś skontaktowali w pani imieniu?
- Nie. Nie. O Boże, rodzice Craiga. Muszę ich zawiadomić. Jak im to powiem?
- Możemy panią wyręczyć.
- Nie, sama muszę to zrobić. Jestem żoną Craiga. Muszę to zrobić. -
Niepewnie wstała. - Muszę go zobaczyć. Nie wiem, gdzie jest.
- Lekarz właśnie przeprowadza sekcję zwłok. Skontaktuję się z panią, jak
tylko będzie pani mogła zobaczyć męża. Czy ma pani z kim pójść do
kostnicy?
- Ja z nią pójdę. Nie, Lissy, pójdę z tobą - oświadczyła Elizabeth, kiedy
Lissette zaczęła protestować i pokręciła głową. - Posiedź tu chwilkę, a ja
odprowadzę porucznik Dallas i detektyw Peabody do wyjścia. Nigdzie się
stąd nie ruszaj, zaraz wracam.
Szła szybkim, zdecydowanym krokiem, zatrzymała się dopiero wtedy, kiedy
znalazły się w miejscu, gdzie krzyżowały się korytarze.
- Jak zamordowano Craiga?
- Nie powiedziałam, że go zamordowano. Elizabeth się odwróciła i spojrzała
ostro w oczy Eve.
- Wiem, kim pani jest. Doskonale się orientuję, kto jest kim w Nowym Jorku.
Porucznik Eve Dallas z wydziału zabójstw.
- W tej chwili nie mogę pani służyć żadnymi informacja-mi. Nadal trwa
śledztwo w sprawie śmierci pana Fostera.
- Bzdury. Zwyczajne bzdury. Ta dziewczyna właśnie straciła miłość swojego
życia. Ot, tak! - Elizabeth pstryknęła palcami - Musi poznać prawdę.
- Pozna ją, jak tylko znajdę odpowiedzi na swoje pytania. Jak dobrze go pani

znała?
- Spotkałam go kilka razy. Wpadał od czasu do czasu, Lissy zabierała go na
imprezy firmowe. Słodki chłopak. Zakochany bez pamięci Inteligentny.
Zauważyłam, że jest równie bystry, jak Lissy. Para bystrych, młodych ludzi,
wkraczających w życie i rozpoczynających karierę zawodową. Pani też jest
bystra, sądząc z tego, co o pani czytałam, słyszałam czy widziałam. Znajdzie
pani odpowiedzi na te pytania. Da pani Lissy coś, czego będzie się mogła
uchwycić.
- Dobry pomysł.

Rozdział 3

Żeby znaleźć odpowiedź na pierwsze z tych pytań, Eve udała się do kostnicy.
Powietrze zawsze pachniało tam zbyt słodko, jak niedomyta dziwka, która
korzysta z perfum zamiast mydła, by zatuszować niemiły zapach. Kafelki na
podłodze i ścianach były śnieżnobiałe, sterylne i nieskazitelnie czyste. Na
korytarzu znajdowała się wnęka z automatami, gdzie personel i goście mogli
kupić sobie coś do picia lub przegryzienia, chociaż Eve przypuszczała, że
wiele osób wolałoby coś mocniejszego od mętnej kawy sojowej czy napojów
gazowanych.
Szła wyłożonym białymi płytkami korytarzem, gdzie za grubymi drzwiami
leżała śmierć w zaplombowanych szufladach albo na stołach, czekając na
zadanie właściwych pytań.
Stanęła na progu sali sekcji zwłok, w której naczelny lekarz sądowy Morris już
pracował, słuchając jakiejś rytmicznej muzyki. Eve przypuszczała, że to
dixieland. Jego zabezpieczone specjalną substancją ręce były całe we krwi.
Akurat wyjmował wątrobę z ciała Craiga Fostera, by umieścić ją na wadze.
- Och, chyba przyniosę ci pepsi. - Peabody cofnęła się o krok. - Ta praca
wywołuje pragnienie. Zaraz wracam.
Eve weszła do sali. Morris uniósł wzrok i spojrzał na nią przenikliwie i z
lekkim rozbawieniem zza mikrookularów.
- Wciąż dostaje gęsiej skórki, kiedy widzi pokrojone trupy.
- Niektórzy nigdy nie mogą się z tym oswoić. - Kiedy ona się oswoiła? Zbyt
dawno, żeby pamiętać. - Szybko się do niego wziąłeś. Dzięki.
- Zawsze chętnie się grzebię w twoich nieboszczykach i wydaje mi się, że ty
też lubisz, jak biorę ich pod lupę. Czy jesteśmy nienormalni?
- Nie, to świat jest chory. Sądzisz, że go otruto?
- Wyłączyć muzykę - polecił. - Przypuszczałem, że chcesz to ustalić w
pierwszej kolejności, więc od tego zacząłem. Wciąż pada śnieg?
- Tak, na dworze jest okropnie.
- Osobiście lubię śnieg. - Pracował sprawnie; zważył wątrobę i pobrał mały jej
wycinek. Pod ochronnym fartuchem miał elegancki, czarny garnitur i srebrną
koszulę, która mieniła się przy każdym jego ruchu. Ciemne włosy splótł w
jeden ścisły warkocz, zwinięty na karku i przewiązany srebrną wstążką.
Eve często się zastanawiała, jak mu się to udaje.
- Chcesz rzucić okiem? - Położył wycinek pod mikro-
skopem i wskazał ręką ekran. - Badanie toksykologiczne potwierdza, że to
otrucie. Rycyna, silnie skoncentrowana, to śmiertelna trucizna. W tym
wypadku śmierć nastąpiła bardzo szybko.
- Rycyna? Otrzymuje się ją z jakichś nasion, prawda?
- Wygrałaś pobyt dla dwóch osób w Puerto Vallarta. Ściśle mówiąc, z

wytłoków rącznika. Kiedyś stosowano ją w charakterze środka
przeczyszczającego.
Przypomniała sobie, w jakim stanie były zwłoki i sala lekcyjna.
- Cholernie skuteczna, o ile zdołałam się zorientować.
- Nadzwyczaj. Wątroba i nerki uszkodzone, doszło do wewnętrznych
krwotoków. Doznał poważnych skurczy, serce zaczęło mu szybko bić, potem
doszły mdłości, prawdopodobnie porażenie nerwów. - Morris razem z Eve
wpatrywali się w ekran. - Proszek rycynowy był - i od czasu do
czasu nadal jest - używany przez bioterrorystów. Wstrzyknięcie rycyny było
ulubionym sposobem uśmiercania ludzi, póki nie wynaleziono łatwiejszych
metod.
- Uniwersalna trucizna.
- Bardzo uniwersalna. Ustali to badanie laboratoryjne, ale z tego, co widzę,
najprawdopodobniej wypił ją w gorącej czekoladzie.
- Przyrządziła mu ją żona.
- Ach. Kocham kobiety, lubiące prace domowe.
- Nie wygląda mi na morderczynię. Pobrali się kilka miesiecy temu. Bez
mrugnięcia okiem przyznała się, że osobiście mu przygotowała drugie
śniadanie.
- Małżeństwa, nawet o krótkim stażu, mogą być praw-dziwymi obozami
terrorystycznymi.
- Masz rację, ale nie widzę jej w roli zabójczym. Przy-najmniej jak na razie.
- Przystojny, młody mężczyzna - zauważył Morris. -Wysportowany i, że się
tak wyrażę, harmonijnie łączący ce-
chy przedstawicieli różnych ras.
- Harmonijne połączenie. - Eve pokręciła głową. - Jesteś niesamowity. Był
nauczycielem historii w prywatnej szkole w Upper West Side. Zwykle
zostawiał drugie śniadania w klasie. Na ogół w poniedziałki spożywał je przy
swoim biurku. Ani w salach lekcyjnych, ani na korytarzach nie ma kamer
ochrony. Prywatne szkoły nie muszą ich instalować. Nietrudno byłoby komuś
doprawić czekoladę trucizną. W tej chwili nie wiemy jeszcze, dlaczego ktoś
miałby to zrobić. Facet wygląda na sympatycznego, nieszkodliwego gościa.
- Śmiem twierdzić, że ktoś go nie lubił. Ta trucizna nie tylko powoduje śmierć,
ale również ogromne cierpienia. -Dłońmi sprawnymi jak u skrzypka Morris
wyjął serce. - Nie żył długo po jej zażyciu, ale w tym czasie bardzo cierpiał.
Znów spojrzała na zwłoki. Coś ty takiego zrobił, Craig, że kogoś aż tak
bardzo wkurzyłeś?
- Żona chce go zobaczyć. Zawiadomi jego rodziców. Przypuszczam, że oni
też będą chcieli go zobaczyć.
- Dziś po dwudziestej pierwszej. Wtedy już odpowiednio go przygotuję.
- Poinformuję ich. - Zmarszczyła czoło i spojrzała na Morrisa. - Skąd można
wziąć nasiona rącznika?
Tylko się uśmiechnął. -Jestem pewien, że to ustalisz.

Peabody, nieco zawstydzona, kręciła się koło automa-
- Zanim cokolwiek powiesz, proszę, oto puszka zimnej pepsi. I wcale nie
marnowałam czasu. Zaczęłam sprawdzać pracowników szkoły i zapoznałam
się z polisami ubezpieczeniowymi zarówno ofiary, jak i żony. Polisa ofiary
stanowi część pakietu przywilejów pracowniczych. Pięćdziesiąt tysięcy,
beneficjentem jest żona.
- Niczego sobie motyw. - Eve wzięła puszkę i z zadowo-

loniem stwierdziła, że pepsi rzeczywiście jest zimna. -Sprawdzimy stan ich
finansów, może ta kobieta ma jakieś poważne długi. Może jest hazardzistką
albo niewolnicą nielegalnych substancji.
- Sama w to nie wierzysz.
- Masz rację. - Eve otworzyła puszkę i pociągnęła łyk pepsi. - O ile nie
wchodzą w grę jeszcze jakieś pieniądze, pięćdziesiąt tysięcy nie wydaje mi
się wystarczającym po-
wodem. A jeśli dochodzi do kłótni małżeńskich, że się tak wyrażę,
małżonkowie zwykle załatwiają sprawę podczas bezpośredniej konfrontacji
To było okrutne, ale na odległość. Musiał się komuś bardzo narazić.
Wyszły z kostnicy i zimne powietrze uderzyło je prosto w twarze. Peabody
otuliła się szalikiem i włożyła rękawiczki.
- Odtrącona kochanka, rywalizujący koledzy w pracy.
- Musimy się bliżej przyjrzeć tej Mirri Hallywell.
- Rodzice ucznia, którego ukarał albo który miał słabe oceny z jego
przedmiotu.
- Jezu! - Eve wsadziła ręce do kieszeni i stwierdziła, że zapodziała gdzieś
kolejną parę rękawiczek. - Kto zabija, bo jego dzieciak dostaje jedynki z
historii?
- Rodzice to wredne i niebezpieczne istoty. Mam też inną teorię. Może to
pomyłka.
- Otruto go rycyną. Według Morrisa dawka była śmiertelna.
- Mam na myśli to, że może jeden z uczniów był na niego wściekły. - Peabody
zrobiła nadąsaną minę. „Załatwię tego wrednego pana Fostera". Dodał mu
trochę trucizny do napoju, myśląc, że Craig tylko dostanie sraczki.
- Wcale nie takie głupie. - Wsiadły do wozu i dopiero wtedy głęboko
odetchnęły, bo wstrzymały oddech na przenikliwym zimnie.
- Jezu, Jezu, dlaczego mamy luty? - jęknęła Eve. - Dla dobra całej ludzkości
należałoby zlikwidować ten miesiąc.
- Ciesz się, że jest najkrótszy w roku. - Peabody aż westchnęła, kiedy Eve
włączyła ogrzewanie. - Chyba odmroziłam sobie rogówkę. Czy to możliwe?
- W lutym wszystko jest możliwe. Na razie skupmy się na ukochanej żonie
Fostera. Pojedziemy do domu, w którym mieszkali, porozmawiamy z
sąsiadami. A przede wszystkim z emerytowanym gliniarzem.
- Skoro był kiedyś gliną... - Peabody skinęła głową i zaczęła ostrożnie mrugać
powiekami, żeby pomóc odtajać swoim być może odmrożonym rogówkom. -
Jeśli działo się tam coś nie tak, prawdopodobnie to zauważył.
Henry Kowoski mieszkał na pierwszym piętrze trzykondygnacyjnego domu
bez windy. Otworzył drzwi, dopiero kiedy obejrzał odznakę Eve przez
judasza, a potem zmierzył policjantkę od stóp do głów.Był przysadzisty,
mierzył metr siedemdziesiąt trzy centymetry, miał przerzedzone, siwe włosy.
Ubrany był w workowate spodnie i flanelową koszulę, na nogach miał brązo-
we, zniszczone kapcie. Na ekranie w głębi mieszkania widać było jakiś
program, nadawany na kanale „Prawo i Porządek".
- Widziałem kilka razy pani zdjęcie w telewizji. Za moich czasów gliniarze nie
zabiegali tak o rozgłos.
- Za moich czasów - odparła Eve - świat aż roi się od dziennikarzy. Wpuści
nas pan do środka, sierżancie?
Może fakt, że zwróciła się do niego, posługując się jego stopniem, sprawił, że
odsunął się, wzruszając ramionami.
- Wyłączyć dźwięk - polecił. - O co chodzi?

W mieszkaniu panował taki zapach, jakby zbyt dużo czasu upłynęło od dnia
prania, a niezbyt dużo od wieczoru
chińskim jedzeniem na wynos. Pośrednicy handlu nieru-chomościami
określali takie lokale jako „racjonalnie wykorzystujące przestrzeń", co w
przekładzie na zrozumiały
język oznaczało jeden pokój z małą wnęką kuchenną i krótką, wąską
łazienką.
- Jak długo służył pan w policji?
- Trzydzieści lat. Kilkanaście ostatnich w dwudziestym ósmym.
Eve poszperała w pamięci i przypomniała sobie jedno nazwisko.
- Pracował tam wtedy Peterson?
- Tak, przez ostatnie dwa lata. Był dobrym szefem. Słyszałem, że jakiś czas
temu przenieśli go do Detroit czy coś w tym rodzaju.
- Naprawdę? Nie wiedziałam. Zgłaszał pan skargi na lokatorów z góry,
Fosterów?
- Zgadza się. - Skrzyżował ręce. - Słuchają muzyki - jeśli można to nazwać
muzyką - o każdej porze dnia i nocy. I tupią. Płacę czynsz i oczekuję, że moi
sąsiedzi będą mi okazywać nieco szacunku.
- Czy robili coś jeszcze poza słuchaniem głośnej muzyki i tupaniem?
- Mieszka tam młode małżeństwo. - wykrzywił usta. -Sama może się pani
domyślić. Dlaczego to panią interesuje? - Interesuje mnie to, ponieważ Craig
Foster jest w kostnicy.
- Ten dzieciak nie żyje? - Kowoski cofnął się o krok i usiadł na zniszczonym
fotelu. - Pieprzony świat. Był pieprzony, kiedy dostałem odznakę, i pieprzony,
kiedy ją oddawałem. Jak zginął?
- Śledztwo trwa. Czy dochodziło między nimi do jakichś awantur?
- Między tymi gruchającymi gołąbkami? - Prychnął. -Nie sądzę. Z tego, co
widziałem, częściej się całowali, niż jedli. Jeśli dobiegały stamtąd jakieś
krzyki, to na pewno nie odgłosy kłótni, jeśli wie pani, co mam na myśli. Dziew-
czyna lubiła sobie pokrzyczeć, kiedy jej było dobrze.- Wydął policzki i
wypuścił powietrze z płuc. - Przepraszam.
Nie przeczę, ze mnie wkurzali, hałasując. Ale przykro mi że facet nie żyje. Był
jeszcze taki młody. Pracował jako nauczyciel. Zawsze widziałem go
uśmiechniętego. Chociaż kiedy się ma taką babkę, gotową człowieka
zaspokajać co pięć minut, ma się powody do zadowolenia.
- Przyjmowali gości?
- Jej matka przyjechała na parę dni w okresie Bożego Narodzenia. Od czasu
do czasu odwiedzali ich jacyś młodzi znajomi. Było parę głośnych imprezek.
W sylwestra obydwoje wrócili do domu tak pijani, że z trudem trzymali się na
nogach. Chichotali jak para dzieciaków i uciszali się nawzajem. - Wolno
pokiwał głową. - Pieprzony świat. Zastanawia się pani, czy mogli być
zamieszani w jakąś przestępczą działalność? Jeśli chce pani znać moje zda-
nie, ta dwójka to porządni ludzie. Codziennie rano wstawali, wychodzili do
pracy, wieczorem wracali do domu. Jasne, że od czasu do czasu udzielali się
towarzysko, ale
raczej byli domatorami. Powinni stale siedzieć w domu, z dala od tego
pieprzonego świata.
Przeprowadziły rozmowy z garstką sąsiadów, będących w domu, ale
usłyszały to samo. Fosterowie byli szczęśliwą parą tuż po ślubie, młodymi,
wykształconymi, nieźle zarabiającymi ludźmi, którzy się kochali.
- Mamy trzy punkty zaczepienia - powiedziała Eve, kiedy wracały do

śródmieścia. - Ofiara, szkoła, trucizna. Coś musi je wszystkie łączyć.
- Może lekcje chemii? Sprawdźmy, czy w programie nauczania jest wiedza o
truciznach, a w szczególności o rycynie.
- Nauczycielem chemii jest Dawson - przypomniała sobie Eve. - Przyjrzymy
mu się bliżej. Sprawdź go, popytaj, co się dzieje w szkolnym laboratorium.
- Dobra. A skoro zakładamy, że to ktoś ze szkoły albo
związany ze szkołą, powinnyśmy się zapoznać z aktami uczniów. Sprawdzić,
czy Foster nie miał na pieńku z którymś z uczniów albo z jego rodzicami. Eve
skinęła głową.
- Dobrze. Przyjrzyjmy się pracownikom, którzy byli w szkole przed
rozpoczęciem zajęć. Gdybym miała coś komuś dosypać do termosu,
wolałabym to zrobić, zanim będzie się tam kręcić zbyt dużo osób.
Sporządzimy listę i zaczniemy kopać.
- Nie lubię kopać z pustym żołądkiem. Nie chciałabym narzekać, ale nie
miałyśmy przerwy obiadowej, a jest prawie ósma. Może powinnyśmy...
- Kolacja o ósmej?
- Jezu, Dallas, chociaż jakąś kanapkę.
- Kurde. Kurde. Kurde! Kolacja o ósmej we francuskiej restauracji. Kurde,
kurde. Dlaczego już dochodzi ósma?
- Ponieważ Ziemia obraca się wokół własnej osi, obiegając Słońce. Jesteś
umówiona?
- Z Roarkiem. Obowiązki żony właściciela firmy. - Eve
miała ochotę wyrwać sobie włosy z głowy. - Nie byłam na dwóch ostatnich,
nie mogę znów się nie pojawić. „Le Printemps". Przypomniałam sobie.
- „Le Printemps"? O la la! Elegancja Francja. To w Up-per East Side. Przykro
mi to mówić, ale jesteśmy w Lower West Side.
- Wiem, do cholery, gdzie jesteśmy. - Eve walnęła pięścią w kierownicę,
skręcając do garażu w podziemiach komendy głównej. - Muszę tam pójść. A
już jestem spóźniona. Niech to szlag!
- Dziś i tak już nic byśmy nie zrobiły - zwróciła jej uwagę Peabody. - Została
nam tylko robota papierkowa. Mogę napisać sprawozdanie, a jutro rano
zaczniemy kopać.
- Prześlij kopię sprawozdania na mój komputer w pracy i w domu. I swoje
spostrzeżenia. Wysiadaj! Muszę jechać do tej beznadziejnej francuskiej
restauracji.
- Nie wstąpisz najpierw do domu, żeby się przebrać?
- W co? Zresztą nie ma czasu. - Złapała Peabody za jej pikowany płaszcz. -
Zrób dla mnie jedno. Połącz się z Roarkiem i powiedz mu, że jestem w
drodze. Prowadzę śledztwo, spóźnię się, ale przyjadę. - Dobrze. - Ja nie
mogę tego zrobić. Zobaczyłby, że jestem w zwy-kłych ciuchach, a rano
powiedział mi, że powinnam wziąć do pracy coś, w co mogłabym się
przebrać. Ale go nie posłuchałam. Nie chciałam wychodzić z komendy w
jakiejś fikuśnej kiecce. - Zdenerwowanie wprost wylewało się wszystkimi
porami skóry Eve. - Wiesz, jaki mi to sprawia ból?
- Szczerze? Nie wiem, jak możesz go znieść. Na twoim miejscu kompletnie
bym się załamała. - Och, daj mi spokój i połącz się z Roarkiem. Niemal
wyrzuciła Peabody z samochodu, mocno skręciła kierownicą i dodała gazu.
Nie pamiętała, co włożyła dziś rano, a ponieważ jechała jak wariatka, nie
miała czasu, żeby to sprawdzić.
Ruch uliczny, głupi śnieg, konieczność lawirowania i robienia uników
uniemożliwiały włączenie autopilota.

Prawdopodobnie czuć było od niej zapach śmierci.
Cóż, sam sobie jest winien, doszła do wniosku. Ostatecznie ją poślubił, no
nie? Nie ukrywała, jaką będzie okropną żoną dla takiego faceta, jak on.
Że też musiała się zakochać w mężczyźnie, do którego należała lwia część
znanego wszechświata i który musiał -od czasu do czasu - zabierać swoją
żonę na różne dziwne imprezy towarzyskie.
Nie będzie narzekał, że się spóźniła. Prawdę mówiąc, w ogóle nie będzie na
nią zły. Jeśli policjantka musi wyjść za mąż - a Bóg jej świadkiem, że powinny
być pannami -nie mogła trafić lepiej, niż związać się z mężczyzną, który
rozumie, że jej praca koliduje z życiem osobistym. Zawsze. A ponieważ nie
będzie miał pretensji ani nie będzie zły,
czuła jeszcze większe wyrzuty sumienia, że zapomniała
o kolacji, i tym bardziej chciała jak najszybciej się przedrzeć przez te cholerne
korki uliczne.
Złamała jedną ze swoich zasad i włączyła syrenę, chociaż nie korzystała z
wozu w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych.
Skręciła w przecznicę, o mały włos uniknąwszy zderzenia z taksówką, a
potem pojechała Pięćdziesiątą, lawirując między pojazdami, aż do Trzeciej
Alei, by znów zawrócić do centrum.
Powinna była powiedzieć Peabody, żeby poinformowała Roarke'a, by
zamówili jedzenie, nie czekając na nią. Dlaczego o tym nie pomyślała? Teraz
prawdopodobnie siedzą głodni, kiedy ona ryzykuje życie i naraża na śmierć
wielu niewinnych przechodniów, starając się dotrzeć do restauracji, w której
nawet nie zrozumie, co jest napisane w karcie dań.
- włączyć system naprowadzania! - poleciła. - Gdzie, do jasnej cholery, jest ta
knajpa? Restauracja, Nowy Jork, „Le Printemps".
Jedną chwileczkę. Wprowadzam polecenie. „Le Printemps" znajduje się przy
ulicy Wschodniej Dziewięćdziesiątej Trzeciej pod numerem 212, pomiędzy
Drugą i Trzecią Aleją. Czy mam za-rezerwować stolik?
- Mam już rezerwację, do jasnej cholery. Wyłączyć sys-tem naprowadzania.
Chociaż jechała jak kamikadze, spóźniła się pół godziny. A zanim udało jej
się zaparkować w drugiej linii wzdłuż chodnika, chociaż wiedziała, że wywoła
tym gniew tysięcy mieszkańców miasta, a może nawet doprowadzi do wybu-
chu ulicznych zamieszek, upłynęło jeszcze trochę czasu.
Włączyła światło „na służbie" i przebiegła pół kwartału.
Zatrzymała się przed restauracją, żeby parę razy przeczesać włosy palcami,
a potem spojrzała na swoje ciemnobrązowe spodnie. Ponieważ nie zobaczyła
ani na nich, ani na granatowym swetrze w serek plam krwi ani żadnych in-
nych, uznała to za duży plus na swoją korzyść.
Już słychać było klaksony samochodowe, kiedy kierow-cy protestowali
przeciw sposobowi, w jaki zaparkowała wóz. Weszła z ulicy, gdzie padał
śnieg, do pachnącej, pięciogwiazdkowej francuskiej restauracji, w której roz-
brzmiewała cicha muzyka.
Kierownik sali rzucił się na nią jak sęp na padlinę.
- Mademoiselle, przykro mi, ale nie mamy wolnych stolików dla osób bez
rezerwacji.
- Skąd pan wie, że nie mam rezerwacji? - Zrzuciwszy płaszcz z ramion, Eve
przekonała się, że Peabody miała rację, jeśli chodzi o elegancję Francję.
Każda kobieta w sali skrzyła się i promieniała. - Zanieś płaszcz do szatni,
Pierre. I nie chciałabym być w twojej skórze, jeśli go tu nie będzie, kiedy będę
wychodziła.

- Mademoiselle, muszę panią prosić o opuszczenie na-szego lokalu.
- Zrobię to, kiedy zjem.
Wygładziła brązową marynarkę, by się upewnić, że nie widać broni. Chociaż
miała wielką ochotę wyciągnąć ją i przyglądać się, jak służbisty szef sali
rozbija sobie głowę, padając na podłogę.
- Możemy urządzić tu przedstawienie dla wszystkich gości - powiedziała -
albo wskaże mi pan stolik. Rezerwacja na nazwisko Roarke.
Zbladł; jego rumiane policzki stały się ziemiste. Najwidoczniej nazwisko
„Roarke" wywoływało takie samo wrażenie, jak widok broni służbowej.
- Najmocniej panią przepraszam, madame Roarke.
- Porucznik Dallas. Gdzie ten stolik? - Proszę pozwolić za mną.
- Mój płaszcz. Lubię go.
- Rozumiem. Jest bardzo piękny. - Pstryknął palcami.
pozwoli. Pozostali goście już czekają. Z największą przy-jemnością podam
pani koktajl.
- Przynieś mi to samo, co im. - Powiodła wzrokiem po pełnej złoceń i stiuków
sali, a potem ruszyła za przywołanym do porządku szefem sali.
Zobaczył ją, jak szła. Wiedział, że się spóźni, i dlatego wybrał właśnie ten
stolik. Lubił patrzeć, jak nonszalancko maszeruje przez salę, oczami gliniarza
dostrzegając wszystkie szczegóły.
I patrząc na Eve w zwykłej marynarce i spodniach, doszedł do wniosku, że
przyćmiewa wszystkie obecne tu kobiety. Kiedy spojrzenia obojga się
spotkały, wstał.
- Dobry wieczór, moja pani porucznik.
- Przepraszam za spóźnienie.
- Szampan dla mojej żony - powiedział, nie odrywając od niej wzroku. Sam
odsunął dla niej krzesło. - Pozwól, że ci przedstawię Natalie i Sama
Derricków.
- A więc to jest Eve! Bardzo się cieszę, że mogę panią po-
znać. - Natalie uśmiechnęła się szeroko, co jej nie przeszkodziło przyjrzeć się
uważnie, jak Eve jest ubrana.
- Cieszę się, że mogła pani przyjść. - Sam wyciągnął rękę wielkości bochna
chleba i uścisnął dłoń Eve. - Roarke nam mówił, jak trudno wyrwać się pani z
pracy.
- Nie potrafię sobie wyobrazić, jak pani prowadzi śledztwa w sprawie
zabójstw.
Eve spojrzała na Natalie.
- Najpierw musi być trup. - Poczuła, jak Roarke klepie ją po udzie. - Och, w tej
pracy trzeba być niezwykle skrupulatnym - ciągnęła. -I wcale nie jest to takie
ciekawe, jak to się ogląda na filmach lub w telewizji.
- Jestem pewna, że to nieprawda. Ale chyba nie będziemy rozmawiać o
takich nieprzyjemnych rzeczach. -Natalie znów się rozpromieniła. - Sam miał
właśnie opowiedzieć, jak złapał największego okonia w hrabstwie Jasper.
- No,no! - To jedyne, co Eve przyszło do głowy, i bar-
dzo się ucieszyła, że trzyma w dłoni kieliszek szampana. I że Roarke jeszcze
raz ją uścisnął pod stołem.
Tylko spójrzcie na niego, pomyślała, siedzi sobie tutaj z taką miną, jakby nie
słyszał nic bardziej fascynującego od opowieści o jakimś głupim okoniu. I
naturalnie wiedział, że oczy wszystkich obecnych są zwrócone na niego.
Nie mogła mieć o to pretensji do ludzi. Siedział swobodnie, na jego
przystojnej twarzy błąkał się półuśmiech, w niebieskich oczach widać było

błysk zainteresowania. Gęste, czarne włosy mieniły się w blasku świec i
świetle lamp.
Kiedy uśmiechnął się szerzej, poczuła, jak serce jej załomotało. Wciąż potrafił
sprawić, że serce zaczynało jej bić jak szalone, brakło jej tchu, ciało słabło.
Wystarczyło jedno jego spojrzenie.
W pewnej chwili otrzymała kartę dań i stwierdziła, że rzeczywiście zawiera
nazwy potraw, które raczej budzą u niej lekki popłoch niż głód.
Sam i Natalie nie okazali się skończonymi nudziarzami, jak się tego obawiała.
Chociaż dużo mówili o takich zajęciach na świeżym powietrzu, które
wywoływały u niej większą panikę niż wyszukane francuskie potrawy.
Polowania, łowienie ryb, piesze wędrówki, spływy łodziami po rzekach,
spanie pod namiotem.
Może to jakaś sekta, którą Roarke chciał spenetrować.
Ale nie byli kompletnie pozbawieni poczucia humoru i wyraźnie mile spędzali
ten wieczór.
- Coś cudownego. Sam, przy tym homarze twój okoń to betka. Musisz
spróbować kawałek. Nieczęsto bywamy w takich wytwornych restauracjach -
mówiła Natalie, podając mężowi na widelcu kawałek homara. - Mieszkamy na
wsi i nam to odpowiada. Ale niewątpliwie miło jest od czasu do czasu wybrać
się do eleganckiej restauracji w wielkim mieście. Przypuszczam, że dla pani
to codzienność - zwróciła się do Eve.
- Ja też niezbyt często bywam w takich lokalach. Co widać.
Kiedy tym razem Natalie się usmiechnęła,w jej uśmiechu było więcej
serdeczności.
- Moja droga, gdybym wyglądała tak, jak ty, w spodniach i swetrze, nie
nosiłabym niczego innego. Koniecznie musisz nas odwiedzić w Montanie.
Przyrządzimy dla was prawdziwą ucztę. Roarke, następnym razem przy-jedź
do nas z żoną. - Z największą chęcią. - Uniósł kieliszek i uśmiechnął się do
Eve.
Nagle ktoś wymówił jego imię i Roarke spojrzał w tamtą stronę. Eve
dostrzegła przez moment dziwny błysk w jego oczach. Taki, który do tej pory
widywała tylko wtedy, kiedy patrzył na nią.
Szybko zniknął, zastąpiła go galanteria. Ale się pojawił. Eve bardzo wolno
powiodła wzrokiem tam, gdzie patrzył Roarke, i zobaczyła tę kobietę.
Wyglądała olśniewająco w czerwonej sukni, która była zarówno elegancka,
jak i seksowna. Miała długie nogi,
a na nich srebrne, błyszczące, cieniutkie jak sztylety szpilki. Długie, falujące,
jasne włosy spięła po bokach małymi, błyszczącymi klamerkami. Jej zielone
oczy były pełne życia i zmysłowości. Pięknie wykrojone, bardzo czerwone
usta kontrastowały z jasną cerą.
- Roarke.
Znów wymówiła jego imię miękko, nieco gardłowym głosem, który sprawił, że
Eve cała się zjeżyła. Kobieta posuwistym krokiem ruszyła w stronę ich stolika,
wyciągnąwszy ręce przed siebie.
- Ze wszystkich knajp we wszystkich miastach na całym świecie - mruknęła,
kiedy wstawał, i nadstawiła twarz do pocałunku.
- Magdelana - powiedział z mocnym, irlandzkim akcentem i lekko musnął
ustami jej wargi. - Cóż za niespodzianka.
- Nie mogę uwierzyć, że to ty! - Magdelana pogłaskała
go po policzku.- Przystojny jak zawsze. Albo jeszcze bar-
dziej. Z wiekiem stajesz się coraz przystojniejszy.

- A ty coraz piękniejsza. Eve, to moja dawna przyjaciółka, Magdelana Percell.
Magdelano, moja żona, Eve Dallas, i nasi znajomi, Sam i Natalie Derrickowie.
- Żona? Ależ naturalnie. Słyszałam. Ogromnie się cieszę, że mam
przyjemność panią poznać. I państwa - zwróciła się do Derricków. - Musicie
mi wybaczyć, że wam przeszkodziłam w kolacji. Widziałam tylko Roarke'a. -
Uśmiechnęła się do Eve, w jej oczach znów pojawiły się te iskierki. - Pani z
pewnością to rozumie.
- Owszem.
Magdelana rzuciła jej jeszcze jeden promienny uśmiech i w ogóle przestała
na nią zwracać uwagę.
- Jestem w mieście od kilku dni - zwróciła się do Roar-ke'a. - Zamierzałam się
z tobą skontaktować, umówić, żebyśmy mogli porozmawiać. Mój Boże, ile to
już lat? Dzie-
- Prawie dwanaście.
- Dwanaście! - Wzniosła swoje śliczne oczy do góry. -Och, Franklinie,
wybacz mi! Franklin James, który mi dziś towarzyszy. To jest Roarke, jego
żona i państwo Derrickowie.
- My się już znamy. - Roarke wyciągnął rękę. - Cześć, Frank.
Według oceny Eve był trzydzieści lat od niej starszy; wyglądał na mężczyznę
bogatego i w pełni sił. I, pomyślała, lekko zadurzonego.
- Nie będziemy wam dłużej przeszkadzali. - Magdelana przesunęła dłonią po
ramieniu Roarke'a - lekko i nieco pieszczotliwie. - Ogromnie się cieszę, że cię
znów zobaczyłam. -Tym razem musnęła ustami policzek Roarke'a. - Ko-
niecznie musimy umówić się na obiad i powspominać dawne czasy. Nie ma
pani nic przeciwko temu, prawda, Eve?
- Obiadowi czy wspomnieniom? Magdelana roześmiała się gardłowo.
- Będziemy musiały spotkać się tylko we dwie. I zdra-
dzić sobie nawzajem wszystkie tajemnice Roarke'a. Będę w kontakcie.
Cieszę się, że was poznałam.
Znów wrócili do posiłku i rozmowy o rybach. Chociaż Roarke sprawiał
wrażenie, że całą uwagę poświęca tym, z którymi siedzi przy stoliku, Eve
dobrze go znała. Wiedziała więc, że kiedy jadł, pił i mówił, myślami był w dru-
gim końcu sali, gdzie olśniewająca Magdelana w czerwonej sukni sączyła
wino.
Po kolacji wsadzili Derricków do jednej z limuzyn Ro-arke'a, żeby ich
odwieziono do hotelu, a sami wsiedli do wozu Eve.
- Prawdopodobnie popełniono kilkanaście morderstw przez to, jak
zaparkowałaś swój samochód.
- Co to za jedna?
- Powiedziałem ci, że ona i Sam nie tylko są właścicie-
lami znacznej części Montany, ale również jednego z naj-
popularniejszych kurortów w stanie.
- Nie udawaj głupiego. Pytam o tę kobietę.
- Dawna przyjaciółka. - Odwrócił się na fotelu i ich spojrzenia się spotkały. -I
owszem, byliśmy kochankami.
Dawno temu.
- Tyle sama się już domyśliłam. Westchnął.
- Działała w tej samej branży, co ja. Przez jakiś czas konkurowaliśmy ze sobą,
potem wspólnie zrobiliśmy parę interesów. W końcu nasze drogi się rozeszły.
-Kradła?
- Tak - powiedział, wzruszając ramionami. - Nie wiem, czy nadal to robi. -

Wyciągnął rękę, a ponieważ Eve zajęła miejsce kierowcy, pogłaskał ją po
włosach. - Czy ma to dla ciebie jakieś znaczenie?
„Coś widziałam w twoich oczach", miała ochotę powie-
- Zwykła ciekawość - powiedziała zamiast tego. - Jest
śliczna.
- Z całą pewnością. Wiesz, co sobie pomyślałem, kiedy weszłaś?
- „Bogu niech będą dzięki, że jej buty nie są całe we krwi?".
- Nie, chociaż to celna uwaga. Pomyślałem sobie: oto najbardziej fascynująca
kobieta w tej sali. I należy do mnie. - Położył na chwilę rękę na jej dłoni -
Dziękuję za dzisiejszy wieczór.
- Spóźniłam się.
- Zauważyłem. Jakaś nowa sprawa?
- Tak. Dostałam ją dziś po południu.
- Opowiedz mi o niej.
Rozkazała sobie, by przestać sobie zaprzątać głowę dawnymi kochankami
Roarke'a, i pokrótce zdała mu relację z dzisiejszego dnia.

Rozdział 4

Wzięła szybki prysznic, żeby zmyć z siebie trudy dnia, i starała się nie
roztrząsać, dlaczego Roarke nie dołączył do niej, jak to miał w zwyczaju.
Kobieta, która wpada w obsesję, ponieważ jej mężczyzna - który zanim się
poznali, prowadził bardzo bujne i... pełne przygód życie -przypadkiem spotkał
swoją dawną flamę, tylko prosi się o wrzody żołądka.
Więc nie wpadnie w obsesję, upomniała Eve samą siebie, kiedy wyszła spod
prysznica, żeby się osuszyć. Przy-
najmniej nie zdarzało jej się to dotychczas.
Doszła do wniosku, że zbyt dużą wagę przywiązuje
do... do tamtego błysku w jego oczach. Trwającego uła-mek sekundy. Bez
względu na to, z kim zadawał się Roar-ke ponad dziesięć lat temu, teraz nie
miało to najmniej-szego znaczenia. Nic a nic.
Nie było go w sypialni, kiedy wyszła z łazienki. Ale to również nic nie
oznaczało. Wciągnęła na siebie jakąś blu-zę i spodnie dresowe, a potem
wzięła pierwsze z brzegu skarpetki - okazało się, że są kaszmirowe - i
pomaszerowała do swojego gabinetu, sąsiadującego z gabinetem Roarke'a.
Drzwi były otwarte, światło się paliło. Nie miała powodu, żeby nie zajrzeć tam
i nie zobaczyć, co robi jej mąż.
Siedział za biurkiem. Zdjął koszulę i marynarkę i miał teraz na sobie czarny
sweter. W rogu konsoli leżał ich kot, przypominający puszystą kulę, Galahad
łypnął na nią ślepiami, z których każde było innego koloru, po czym znów je
leniwie zmrużył.
- Pracujesz? - spytała Eve i zrobiło jej się głupio. -Tak. A ty?
- Też. - Zupełnie nie wiedziała, co zrobić z rękami, więc wsunęła kciuki do
kieszeni. - Pomyślałam sobie, że spróbuję ustalić chronologię wydarzeń.
Okazał zainteresowanie. Jak zawsze, nawet wtedy, kiedy miał masę spraw na
głowie.
- Chcesz, żeby ci pomóc?
- Nie, nie. To rutynowe zajęcie.
Znów skupił uwagę na monitorze komputera.
- Zawołaj mnie, jeśli zmienisz zdanie.
- Dobrze.

- Moja pani porucznik - powiedział, kiedy się odwróci-
ła. - Postaraj się nie wypić więcej niż wiadro kawy.
Nie wiedzieć czemu ta uwaga sprawiła, że Eve poczuła się Przeszła do
kuchenki i zaprogramowała autoku-charza na pół dzbanka, a nie na cały,
jakby to normalnie zrobiła.
Dobrze, że Roarke ma coś do roboty, pomyślała. Przez kilka godzin zajmą się
swoimi sprawami. Postawiła kawę na biurku i otworzyła plik ze
sprawozdaniem Peabody z dochodzenia w sprawie śmierci Craiga Fostera.
Zaklęła pod nosem.
- Mogę równie dobrze teraz to zrobić - mruknęła - żeby mieć to już z głowy. -
Zaczęła ręcznie wyszukiwać informacje o Magdelanie Percell, do
wyświetlenia tylko na monitorze komputera. Trochę czasu zajęło jej
znalezienie właściwych plików, ale zawęziła poszukiwania, podając
przybliżony wiek, wygląd i - jeśli nie dała się zwieść akcentowi - narodowość.
I udało jej się.
Percell, Magdelana. Data urodzenia: 12 marca 2029 roku. Miejsce urodzenia:
St. Paul, Minnesota. Rodzice: James i Karen Percell. Włosy: blond. Oczy:
zielone. Waga: 52 kilogramy. Wzrost: metr sześćdziesiąt pięć.
Eve opuściła dane o wykształceniu, ale zauważyła, że Magdelana wcześnie
ukończyła liceum - w wieku piętnastu lat. Poszła na Princeton, zrobiła dyplom
w niespełna trzy lata, wybierając przyspieszony tryb studiów. Ukończyła
naukę z wyróżnieniem.
Czyli jest inteligentna.
Poślubiła Andre Duponta 22 czerwca 2048 roku. Nie mieli dzieci. Rozwiodła
się w marcu 2051 roku. Poślubiła Georgesa Fayette'a 5 kwietnia 2055 roku.
Nie mieli dzieci. Rozwiodła się w październiku 2059 roku.
Szacowana wartość majątku: trzynaście i pół miliona dolarów amerykańskich.
Domy: Paryż, Francja; Cannes, Francja.
Dane oficjalne były skąpe, a brak przeszłości kryminal-nej wątpliwy, skoro
Roarke powiedział, że pracowali ra-zem. Nawet jeśli nie została skazana,
nawet jeśli jej nie aresztowano, w jej aktach powinna być jakaś wzmianka
O tym, że była kiedyś przesłuchiwana.
Wyczyścił jej akta, pomyślała Eve, i poczuła, jak jej żołądek się ściska.
Włamał się do systemu i poddał obróbce kosmetycznej jej dane tak samo, jak
kiedyś to zrobił ze swoimi.
Chronił ją.
Ponieważ okazało się to trudniejsze do zaakceptowania, niż to sobie
wyobrażała, Eve zakończyła poszukiwania. Już i tak wiedziała więcej, niż
chciała wiedzieć.
Wzięła się do pracy. Przeczytała sprawozdanie Peabody
i jej notatki. Kazała odszukać informacje o pracownikach szkoły, a w tym
czasie zapisała na tablicy wszystko, co usta-
liła do tej pory. I bardzo się ucieszyła, kiedy wszedł Gala-had i wskoczył na jej
fotel, po czym się na nim wyciągnął.
- Mamy tutaj do czynienia ze zwykłym obywatelem - powiedziała mu, biorąc
kawę. - Żadnych większych wzlotów ani upadków. Wiódł zwyczajne życie,
najwyraźniej nie wchodząc nikomu w drogę. Aż pewnego dnia podczas
przerwy obiadowej w pracy wypił gorącą czekoladę, przyrządzoną w domu, i
umarł bardzo nieprzyjemną śmiercią. Kto tak się wkurzył na naszego szarego
obywatela? Co takiego można było zyskać na jego śmierci? Spójrz na jego
finanse. Nie żył ponad stan. Naturalnie wykupił polisę na życie, ale kwota

odszkodowania nie jest zbyt wysoka. Żadnych akcji, żadnych nieruchomości,
żadnych dzieł sztuki. Korzyści materialne są na samym końcu
Przysiadła na skraju biurka i popijając kawę, przyglądała się danym na
ściennym ekranie.
- A oto Mirri Hallywell. Można ją nazwać przeciętną
obywatelką. Pracowała z zamordowanym, spotykała się z nim, uczyła się
razem z nim i tak dalej. Ale byli tylko przyjaciółmi. Czy twoim zdaniem dwoje
atrakcyjnych ludzi płci przeciwnej, w tym samym wieku, o takich samych
zainteresowaniach, lubiących swoje towarzystwo, może spędzać razem czas i
pozostawać tylko na stopie przyjacielskiej? Czy też chuć, jak to ma w
zwyczaju, wepchnęła się tu nieproszona?
Spojrzała w stronę przyległego gabinetu zła, że jej rozumowanie
doprowadziło ją z powrotem do Roarke'a i jego byłej kochanki.
- To jak najbardziej prawdopodobne. Może nie zaiskrzyło między nimi. Albo
ich uczucie ograniczyło się do czysto platonicznej miłości. Jednak Hallywell
miała możliwość. Podobnie zresztą, jak żona ofiary. Może to brzydki koniec
brzydkiego trójkąta. Po prostu.
Ale nie wyglądało jej to na to.
- Jeśli zależy mi na facecie, zabijam żonę. Przynaj-
mniej ja bym tak zrobiła. Wprawdzie są zwolenniczki zasady „Skoro nie
możesz być mój, nikt cię nie będzie miał", ale dlaczego miałaby go zabić
akurat teraz?
Wróciła do swoich notatek, do stenogramów przesłuchań. Żaden z jej
rozmówców nie wspomniał, by ofiara była zamieszana w jakieś afery,
awantury czy skandale.
- Przeciętny obywatel - powtórzyła, patrząc na kota, który zaczął chrapać. -
Rycerz bez skazy i zmazy.
- Jeśli rozmawiasz z Galahadem, tracisz czas - zwrócił jej uwagę Roarke.
- Dociera to do jego podświadomości.
- Jedyne, co jest zapisane w jego podświadomości, to niezaspokojone
pragnienie łososia. Jak sobie radzisz?
- Kręcę się w kółko. Brak motywu, brak podejrzanych. Nie sprawia wrażenia
kogoś, kto mógłby umrzeć taką śmiercią. Owszem, mógł paść ofiarą
ulicznego rozboju. Albo zginąć w przypadkowej strzelaninie. Każdy jest
narażo-
ny na coś takiego. Ale wszystko to obmyślił, przygotował i wykonał ktoś, kto
go znał. A nikt, kogo znał, nie miał powodu, by pragnąć jego śmierci.
Przynajmniej nie udało mi się znaleźć takiego powodu.
Roarke wszedł, żeby spojrzeć na zdjęcie ofiary, które rzuciła na ścienny
ekran.
- Nie byłby pierwszym człowiekiem, który zachowując pozory, prowadził
podwójne życie.
- Racja, więc dalej będę drążyła. Może miało to związek z nią. - Eve wskazała
głową ścienny ekran, wyświetlając na nim zdjęcie Mirri Hallywell.
- Niczego sobie.
- Owszem, ale daleko jej do żony ofiary. I według słów emerytowanego
gliniarza, mieszkającego pod nimi, młodzi małżonkowie baraszkowali co pięć
minut, więc motyw romansu wydaje się mało prawdopodobny. Chociaż faceci
nigdy nie mają dość tych rzeczy.
Roarke poklepał ją po pupie.
- Masz rację.

Podzieliła ekran, by pokazać obok siebie zdjęcia Mirri i Lissette. Uważała, że
pod względem urody te dwie stanowią swoje przeciwieństwo.
- Niektórzy traktują seks jak lody i lubią różne smaki. Roarke tylko się
uśmiechnął.
- Ja trzymam się jednego smaku.
- Zgoda, ale najpierw kilka razy popróbowałeś wszystkich, jakie istnieją.
Foster był młody - ciągnęła, kiedy mąż wybuchnął śmiechem. - Nie miał dużo
czasu na eksperymentowanie. Nie wszystkie nuty brzmią czysto - mruknęła. -
Ale to jedyna melodia, jaką w tej chwili mam.
Roarke się odwrócił, by spojrzeć na tablicę.
- A może chodziło o pieniądze?
- Jest ich za mało.
- Wściekłość?
- To nie była zbrodnia w afekcie. Trucizna to metoda... wyrachowana.
Szczególnie kiedy nie jest się w pobliżu
i nie obserwuje skutków jej działania. Żadnej ukrytej niechęci - dodała. -
Przynajmniej niczego takiego nie znalazłam. Był powszechnie lubiany.
- Tak samo, jak Icove'owie - przypomniał jej Roarke.
Pokręciła głową.
- Ten facet zupełnie ich nie przypomina. Icove'owie byli wyniośli, zadufani w
sobie, szaleni, ale bogaci, uprzywilejowani i znajdowali się w centrum uwagi
wszystkich. Ten
facet żył sobie szczęśliwie na uboczu. Jutro pójdę obejrzeć jego mieszkanie -
powiedziała. - Zapoznam się z jego plikami w szkolnym komputerze. Może
nie tylko on ukrywał jakąś tajemnicę. Jeśli wiedział o czymś albo domyślał się
czegoś, co miało taką wartość, by skłonić kogoś do otrucia go... - Wzruszyła
ramionami. - Znajdę to. - Nie wątpię. - Roarke podszedł do niej i dotknął
ustami jej czoła. - Możesz zacząć polowanie rano. Masz za sobą długi dzień
pracy zawodowej i małżeńskich obowiązków.
- Chyba tak. - Pozwoliła, by wziął ją za rękę i wyprowadził z gabinetu. -
Derrickowie byli w porządku. Ale i tak nie mam ochoty na wyjazd do Montany.
- Przemawia przez ciebie lęk przed krowami. Możemy się wyrwać na parę dni
i zatrzymać w hotelu. Albo trochę pojeździć konno.
- Och, tak, to marzenie mojego życia. Dosiąść zwierzęcia, które waży
dziesięć razy więcej ode mnie, i powiedzieć: „wio!".
- To naprawdę rozkoszne.
- Wielkie dzięki. Pozostanę przy ściganiu psychopatów, by doznawać
dreszczyku podniecenia.
Ciekawa była, czy jeździł konno z Magdelaną. Ciekawa była, ile razy dosiadał
Magdelany. Niech to jasna cholera.
Odwróciła się na progu sypialni, przycisnęła Roarke'a do futryny i pocałowała
namiętnie, żarliwie w same usta.
- To też jest dobre - powiedziała, lekko gryząc go w dolną wargę. - Zajmuje
drugie miejsce na skali rozkoszy.
- Mówisz „drugie miejsce"?
- No cóż, psychopaci są cholernie podniecający.
- Czyli że powinienem lepiej się starać? - Szybko obrócił ją tak, że zamienili
się miejscami, i wsunął ręce pod jej bluzę. - Nie mogę pozwolić, żeby moja
żona musiała szukać maniaków o morderczych skłonnościach, by poczuć
dreszczyk podniecenia, prawda?
- To szara codzienność. Ale... - Podskoczyła i objęła go udami w pasie. - Już

odbiłam kartę zegarową.
Ich gorące usta znów się spotkały. Potem Eve zaczęła całować jego twarz,
szyję. Smakować go - tylko tego pragnęła. Był dla niej wszystkim.
Wciąż ściskała go nogami w talii, kiedy położył ją na łóżku. Zarzuciła mu ręce
na szyję.
- Powiedz, że mnie pragniesz.
- Zawsze. Niezmiennie.
- Udowodnij to.
Czuła, jak płonie w nim pożądanie. Czuła je w dotyku jego dłoni, w tym, jak ją
gładził, co z nią wyprawiał. Czuła je w jego gorących pocałunkach.
A jednak to jej nie wystarczało. Tylko wzmagało jej pragnienie.
Po raz pierwszy, odkąd związali się ze sobą, nie była pewna, czego jeszcze
chce. Wiedziała jedynie, że gdzieś w głębi niej jest małe, zimne, puste
miejsce, którego nie było wcześniej. Pragnęła, żeby je ogrzał, żeby je
wypełnił.
Z pasją obracała się z nim na łóżku, uniosła mu sweter, wczepiła się palcami
w ciało.
- Pieść mnie - zażądała. - Pieść.
Jej niecierpliwość zdziwiła go. I podnieciła. Więc napawał się jej ciałem i
obsypywał ją pieszczotami. Gdy wymówili jego imię, w jej głosie słychać było
zarówno zadowolenie,
jak i błaganie. I wciąż drżała,dygotała od niezaspokojonego
pragnienia.
- Eve. - Dotknął dłonie jej policzka, chcąc spojrzeć jej prosto w oczy,
zobaczyć, co w nich jest. - Spójrz na mnie.
Posłuchała jego prośby, walcząc, by się opanować. Aby się uspokoić.
- Wejdź we mnie. Chcę cię poczuć w sobie.
Uniosła się, nie oferując mu siebie, tylko domagając się go, i pomogła mu w
siebie wniknąć.
Są złączeni tak, jak to tylko możliwe, powiedziała sobie. Wspólny rytm,
wspólne podniecenie, wspólny zapach. Patrzyła, jak się jej przyglądał. Aż
stali się tylko szybkością i rytmem, dążąc - gorączkowo i półprzytomnie - do
ostatecznego spełnienia.
Kiedy leżała zwinięta w kłębek obok niego, ze skórą, pokrytą kropelkami
potu, nadal czuła w środku to małe, zimne miejsce, którego nie udało mu się
rozgrzać.
Rano Roarke obudził się i wstał przed Eve. Ale nie siedział w saloniku i nie
oglądał doniesień finansowych na ekranie, popijając kawę.
Szykowała się, dotkliwie odczuwając brak tego, do czego przywykła -
rozmowy, wspólnego śniadania. Dlaczego go tu nie ma, czemu nie mówi jej,
że włożyła złą marynarkę i nieodpowiednie spodnie?
A wczoraj wieczorem? Dlaczego nie nalegał, by pomóc jej w pracy? I
dlaczego nie było go tu teraz, dlaczego nie suszył jej głowy, by coś zjadła?
Z irytacją przypięła broń. Nic nie szkodzi. Jest zajęty, ona też. Nie potrzebuje
ani nie chce go mieć przy sobie przez dwadzieścia cztery godziny na dobę.
Wmaszerowała do swojego gabinetu, żeby wyszukać pliki, chociaż już je
skopiowała na swój komputer w komendzie. Od niechcenia skierowała się ku
drzwiom, pro-
wadzącym do jego gabinetu, zrobiła krok w tamtą stronę, kiedy usłyszała głos
Roarke'a.
- Nie, już jestem na nogach. Tak, trudno wyplenić stare nawyki.

Eve się zorientowała, że Roarke rozmawia przez łącze, a ponieważ słyszała
tylko jego głos, widocznie włączył tryb poufny.
- Rzeczywiście sprawiłaś mi niespodziankę. Naturalnie, że tak. Nie mam co
do tego wątpliwości. W takim razie może o pierwszej w „Sisters Three"?
Sądzę, że ci się tam spodoba. Mam posłać po ciebie samochód? Nie, Mag-
gie, to żaden kłopot. A więc do zobaczenia.
Maggie, pomyślała Eve i aż ją ścisnęło w żołądku. Nie Magdelana, co
brzmiało wytwornie i nieco oficjalnie. Tylko Maggie, ciepło i serdecznie.
Stanęła na progu i stwierdziła, że udało jej się coś wprost
nieprawdopodobnego: zaskoczyła go. Ale i tak nie potrafiła go rozszyfrować
w tamtej chwili, kiedy myślał
O czymś lub wspominał coś, co nie dotyczyło ich dwojga. Potem całą swoją
uwagę skupił na niej, uśmiechając się z roztargnieniem.
- Och, już jesteś.
- Owszem, jestem. Wcześnie za biurkiem.
- O szóstej naszego czasu miałem telekonferencję z Londynem. - Laserowy
faks, stojący za nim, sygnalizował, że przyszedł dokument, ale Roarke nie
zwracał na to uwagi. - Właśnie zamierzałem cię odszukać i namówić na
zjedzenie śniadania.
- Zaplanowałeś na dziś nie tylko ten posiłek. Obiad?
- Słucham? Ach, tak. Najwyraźniej Magdelana zapamiętała, że jestem rannym
ptaszkiem. - Wziął z biurka terminarz i wstając wsunął go do kieszeni. -
Umówiliśmy się na obiad.
- Słyszałam. Musisz się mieć na baczności, stary druhu.
- Nie rozumiem.
- To nie pierwsza z twoich dawnych przyjaciółek, która pojawiła się z
nadzieją, że przez wzgląd na niegdysiejsze czasy wrócisz do poprzedniej gry.
Zechciej jej łaskawie przypomnieć, że teraz sypiasz z policjantką.
Przez jego twarz przebiegł ledwo widoczny cień irytacji.
- Nie mam zamiaru wracać do poprzedniej gry.
- Sam powiedziałeś, że trudno się pozbyć starych nawyków.
Teraz jego spojrzenie i głos stały się lodowate.
- Zniżasz się do podsłuchiwania, moja pani porucznik?
- Byłam w swoim gabinecie. Drzwi są otwarte. Mam uszy.
- W takim razie posłuchaj mnie. Umówiłem się tylko i wyłącznie na obiad. -
Leciutko przechylił głowę i spojrzał na Eve, mrużąc oczy. - A może mi nie
ufasz?
- Ufałabym ci o wiele bardziej, gdybyś nie mówił, że jest dawną znajomą,
skoro obydwoje wiemy, że była kimś więcej.
- Od tego czasu minęło prawie dwanaście lat. I było to wiele lat przedtem, nim
pierwszy raz ujrzałem ciebie. - Teraz obok irytacji i chłodu pojawiła się
konsternacja. - Jezu Chryste, jesteś zazdrosna o kobietę, z którą od lat nie
rozmawiałem, której od lat nie widziałem, o której od lat nie myślałem?
Eve rzuciła mu przeciągłe spojrzenie.
- Ale teraz o niej myślisz - powiedziała i wyszła.
Zbiegła po schodach i natknęła się na Summerseta, kamerdynera Roarke'a,
jego anioła stróża, jego człowieka do wszystkiego. I zakałę jej życia. Stał,
wysoki i chudy, ubrany cały na czarno, grafitowe włosy miał zaczesane do
tyłu, w jego ciemnych oczach malowała się zimna pogarda.
Eve złapała płaszcz wiszący na słupku balustrady.
- Mruknij chociaż jedno słowo, a wyciągnę ci dupą ten kij, który połknąłeś, i

cię nim zatłukę. - Pomaszerowała ku drzwiom, ale się odwróciła. -I przekaż
swojemu panu, że
gdybym była zazdrosna, to zatłukłabym go dwa lata temu Summerset uniósł
brwi, zaskoczony, a potem spojrzał w górę, kiedy Roarke pojawił się na
szczycie schodów.
- Pani porucznik jest dziś rano bardziej zgryźliwa niż zwykle - zauważył
kamerdyner.
- Jest w złym humorze. - Roarke, z rękami w kieszeniach, spojrzał na drzwi
frontowe, marszcząc czoło. To do niej zupełnie niepodobne, pomyślał. -
Magdelana jest w mieście. Jemy dziś obiad. Widocznie Eve się to nie
podoba.
Spojrzał na Summerseta. Ujrzał w jego wzroku takie potępienie, że ledwo
znalazł dość sił, by ponownie nad sobą zapanować.
- Nie zaczynaj. Starczy mi już scen na cały dzień, a dopiero ósma rano.
- Po co sobie komplikować życie?
- Nie komplikuję sobie życia. Tylko umówiłem się na obiad, do jasnej cholery.
Daj mi spokój - ostrzegł go Roarke, nim wrócił do siebie.
Śnieg wzdłuż krawężników zrobił się szary, przechodnie ślizgali się na
oblodzonych chodnikach. Na przystankach maksibusów czekali na wpół
zamarznięci ludzie, opatuleni po same oczy. Na rogach właściciele
straganów z jedzeniem podkładali ogień nie tylko, by smażyć kiełbaski, ale
również, żeby się ogrzać.
Termometr w jej samochodzie pokazywał, że temperatura na zewnątrz wynosi
minus piętnaście stopni.
Miała nadzieję, że Roarke odmrozi sobie tyłek!
Stojąc w korku, położyła głowę na kierownicy. Źle to rozegrała. Nie miała
pojęcia, jak powinna się zachować, ale wiedziała, że schrzaniła sprawę.
Teraz będzie na nią wkurzony, kiedy spotka się z tą... Zdzirą. Obrała złą
taktykę.
A czemu, do jasnej cholery, w ogóle potrzebna jej jakaś taktyka?
- Zapomnij o tym - powiedziała sobie. - To tylko wybój na drodze.
gę do komendy i rozpamiętywała wszystko, kiedy wcisnęła się do zatłoczonej
windy, by dotrzeć do wydziału zabójstw.
Poszła prosto do swojej dziupli, nawet nie spojrzawszy na policjantów
siedzących przy biurkach. Zamknęła za sobą drzwi i zaprogramowała kawę.
Jesteś w pracy, upomniała samą siebie. Nie wolno się tu zajmować sprawami
osobistymi. Postanowiła wypić kawę, wyglądając przez malutkie okno, aż
ochłonie na tyle, by móc przystąpić do pracy.
Wciąż piła kawę, wyglądając przez okno, kiedy weszła Peabody, uprzednio
lekko zapukawszy.
- Dzień dobry. Jak się udała kolacja?
- Była zjadliwa. Weź płaszcz. Pojedziemy do mieszkania ofiary.
- Teraz? Mam się najpierw skontaktować z Lissette Foster, żeby się upewnić,
czy...
- Powiedziałam: bierz płaszcz.
- Tak jest, pani porucznik.
Peabody odezwała się dopiero, kiedy siedziały w samochodzie.
- Czy coś przeoczyłam? Czy teraz główną podejrzaną jest Lissette?
- A kiedy według ciebie oczyściłyśmy ją z zarzutów?
- Myślałam, że uznałyśmy, iż mało prawdopodobne, by to ona zrobiła.
- Miała możliwość. Jeśli chodzi o motyw, małżonkowie zawsze mogą znaleźć

jakiś powód. Czasem okazuje się, że poślubiło się dupka. Dlatego zaczniemy
od niej. - Jakiś czas jechały w milczeniu. - Chcę zobaczyć, jak mieszkał -
powiedziała spokojniej. - Gdzie mieszkał. Jak mieszkali. Wiemy, że był
zdrowym, dwudziestokilkuletnim mężczyzną, który zmarł z powodu
śmiertelnej dawki rycyny. Tyle powiedział nam wygląd jego zwłok. Ale to nie
znaczy, że to wszystko, co ofiara ma nam do przekazania.
- Dobra, rozumiem. Wszystko w porządku?
- Nie. Ale nie zamierzam o tym rozmawiać. Bierzmy się do pracy. - Lecz
cisza, która zapadła, była jeszcze gorsza. Eve przesunęła ręką po włosach. -
Porozmawiajmy o czymś innym. Na ogół twarz ci się nie zamyka. Na litość
boską, porozmawiajmy o czymś innym.
- Hmmm. Nic mi nie przychodzi do głowy. Zbyt wielka presja. Och, och! Już
wiem. Przygotowałaś się do jutrzejszego wieczoru?
- A co takiego ma być jutro wieczorem?
- No, nie. Nie wierzę.
- Wyrażaj się jaśniej. Paliłaś coś z samego rana?
- Zjadłam tylko grejpfruta. Nie mogę zrzucie tych cholernych kilogramów,
które mi przybyły podczas urlopu. Wszystko przez te ciasteczka. - Peabody
westchnęła żałośnie. - Mój tyłek w całości składa się z ciasteczek.
- Jakich? Lubię ciasteczka.
- Wszelkiego rodzaju - powiedziała Peabody. - Nie mo-gę sie oprzeć
ciasteczkom pieczonym na Boże Narodzenie. Moja babka wciąż robi je od
zera.
- Myślałam, że ciasteczka robi się z cukru.
- Od zera to znaczy z cukru, i mąki, i jajek, i mączki chleba świętojańskiego, i
masła. Mmmmm, prawdziwe masło... - Peabody zamknęła oczy i zrobiła
rozmarzoną minę. - Prosto od krowy.
- Krowy dają mleko. - Eve zaczekała, aż grupka pieszych przejdzie przez
jezdnię. -I nie rozumiem, dlaczego ktoś chciałby pić coś, co krowa wydala
niczym szczyny.
- Masło robi się z mleka. Prawdziwe masło. Kurczę, ale zgłodniałam. Nie
mogę mówić o ciasteczkach, moje dupsko rośnie od samej rozmowy o nich. O
czym to ja mówiłam? A, już wiem. Że nie wierzę w jej winę.
- Ty znowu swoje!
Peabody zmarszczyła brwi i odwróciła głowę, żeby spojrzeć na Eve.
- Starasz się zamącić mi w głowie i doskonale ci się to
udaje. Wiesz, że mam na myśli ten nowy program Nadine w którym jutro
wystąpisz.
- Staram się o tym nie myśleć.
- Będzie boski. Co włożysz?
- Pomyślałam, że dla odmiany włożę jakiś ciuch.
- Daj spokój, Dallas, to program ogólnokrajowy, transmitowany przez satelity,
narobi dużo szumu. Pozwól, żeby Roarke coś ci wybrał.
Eve zmrużyła oczy, aż zmieniły się w wąskie szparki. Czuła, jak wzbiera w
niej gniew.
- Sama umiem się ubrać. Robię to od lat. - Znów przypomniała sobie
Magdelanę w czerwonej sukni i srebrnych pantofelkach. - Jestem policjantką,
a nie jakąś niewolnicą mody. Jeśli zależało mu na kimś, kto chodzi w
szpilkach i fikuśnych sukienkach, nie powinien żenić się ze mną.
- Nie sądzę, by twoja garderoba odegrała dużą rolę. -
Peabody ostrożnie zanurzyła palec w niebezpiecznych wodach. -

Pokłóciliście się?
- Właściwie nie. Ale chyba na to się zanosi. - Eve ominęła jakiegoś sedana, a
potem wcisnęła się na wolne miejsce na górnej jezdni. - Myślę, że stąd już
niedaleko.
- Jasne. - Peabody wysiadła i zbiegła za nią na chodnik.
Zimno przenikało do szpiku kości, wiatr wiał w miejskich kanionach. Eve
wsunęła ręce do kieszeni i zmusiła się do skupienia na pracy.
- Jeśli nie ma nic do ukrycia, nie powinno jej przeszkadzać, że rozejrzymy się
po ich mieszkanku. Gdyby okazało się inaczej, szybko uzyskamy nakaz
rewizji. Będziemy się rozglądać za trucizną, to znaczy szukać samych nasion,
ale i wszelkich produktów ubocznych. Chcę też przejrzeć jego pliki,
sprawdzić, z kim się łączył, poznać zawartość wszyst-
kich dyskietek, dokumentów. Chcę wiedzieć, co trzymł
w górnej szufladzie komody i co chowa w kieszeniach płaszcza. Jaki świat
sobie stworzył.
Peabody odetchnęła z ulgą, kiedy weszły do budynku i zamknęły za sobą
drzwi, by nie wpuścić do środka mroźnego powietrza.
- Jeśli ich mieszkanie jest takie samo, jak Kowoskiego, nie zajmie nam to
dużo czasu.
Weszły po schodach i Eve zapukała do drzwi. Otworzy-ła im kobieta o
zmęczonych oczach i z błyszczącymi dredami.
- Panie do kogo?
- Porucznik Dallas i detektyw Peabody do Lissette Fo-ster.
- Ach, panie są z policji i prowadzą śledztwo w sprawie śmierci Craiga.
Jestem Cicely Bolviar, matka Lissy. Proszę wejść. Jest tam. - Cicely rzuciła
pełne niepokoju spojrzenie na zamknięte drzwi łazienki. - Bierze prysznic.
Przez całą noc nie zmrużyła oka. Zaraz przygotuję śniadanie. Po-
winna coś zjeść. Och, najmocniej przepraszam. Proszę usiąść - zwróciła się
do Eve i Peabody. - Napiją się panie kawy?
- Proszę nie robić sobie kłopotu.
- To żaden kłopot. Chcę coś dla niej przygotować. Dziś po południu
spotykamy się z rodzicami Craiga, żeby porozmawiać o... - Usta jej zadrżały. -
Żeby ustalić szczegóły po-
grzebu. Muszę jej przyrządzić coś do jedzenia.
- Kiedy przyleciała pani do Nowego Jorku, pani Bo-pviar?
- Wczoraj późnym wieczorem. Przyleciałam najszybciej, jak... jak tylko Lissy
zadzwoniła do mnie i powiedziała, co się stało. Potrzebuje teraz swojej
maman. On też mówił na mnie maman. - Przeszła do wnęki kuchennej i
stanęła, jakby nie wiedziała, co robić.
- Moja Lissy chciała tu mieszkać, a ponieważ miała Craiga, byłam o nią
spokojna. Powiedział mi, że za kilka lat... Byli jeszcze tacy młodzi... Że za
kilka lat będą mieli
dzieci i zostanę grandmaman. Właśnie tak powiedział. Wiecie, kogo zabito?
Zabito słodkiego młodzieńca i dzieci, które mieliby razem z Lissy. Zabito ich
radość. Wiecie, jak to się stało?
- Musimy porozmawiać z pani córką.
- Bien sur. Proszę usiąść. Zaparzę kawę. Nie ma tu prawdziwych jajek. W
domu mam jajka, znoszone przez kury, które trzyma moja sąsiadka, ale
tutaj... Był z niego taki słodki chłopak. - W jej zmęczonych oczach błysnęły
łzy. - Taki słodki chłopak. To nie powinno się było wydarzyć. Proszę usiąść.
W pokoju stała jaskrawoniebieska kanapa z jaskrawozielonymi poduszkami,

dwa fotele obite były materiałem w szerokie pasy w takich samych żywych
kolorach. Jeden kąt pokoju zajmowała stacja robocza, a drugi - mały stolik i
dwa krzesła. Ustawienie sprzętów, porządek, żywe kolory sprawiały, że
ciasny pokój był funkcjonalny i miał swój styl.
Cicely podeszła do drzwi łazienki i lekko w nie zastukała.
- Mignon, przyszły panie z policji. Pani porucznik i pani detektyw. Zaraz
wyjdzie - powiedziała do Eve. - Zaparzę kawę.
Pojawiła się Lissette w luźnych spodniach, bluzie i grubych skarpetkach na
nogach. Wyglądała jak ktoś, kto długo chorował. Cerę miała ziemistą, oczy
zgaszone i pod-puchnięte. Poruszała się tak, jakby bolały ją kości.
- Czy wiedzą panie coś nowego? - spytała zachrypniętym głosem. - Coś
nowego o Craigu?
Eve wstała.
- Proszę usiąść, pani Foster.
- Poszłam go zobaczyć. Poszliśmy go zobaczyć, jego rodzice i ja. To nie
pomyłka. Zapewniała mnie pani,że to nie pomyłka. Kompletnie się załamali.
Jego mama i tata kompletnie się załamali. Co ja teraz zrobię? - Rozejrzała się
po małym mieszkanku, jakby nagle uświadomiła sobie,
gdzie jest. - Co ja teraz zrobię, maman?
- Uspokój się, moje dziecko. Usiądź. - Cicely pomogła jej usiąść.
- Czy nic nie mogą nam panie powiedzieć? Nic a nic? Tak trudno jest nie
wiedzieć, dlaczego i jak.
Eve spojrzała Lissette prosto w oczy.
- Pani mąż zmarł po zażyciu śmiertelnej dawki rycyny.
- Po zażyciu rycyny? Co to takiego?
- To trucizna - wymamrotała Cicely i oczy zrobiły jej się wielkie z przerażenia.
- Wiem, że to trucizna.
- Trucizna? Ale dlaczego miałby... Jak...
- Znajdowała się w gorącej czekoladzie - powiedziała Eve i przyglądała się,
jak Lissette robi się szara na twarzy.
- Nie. Nie. Nie. To niemożliwe. Sama mu ją przygotowałam. Przyrządzam mu
ją codziennie, kiedy nastają chłody. A jak już robi się ciepło, szykuję mu
słodką, zimną herbatę. Codziennie. Myśli pani, że to ja otrułam Craiga? Myśli
pani, że...
- Nie. - Po ponad jedenastu latach pracy w policji Eve wiedziała, czy może
wierzyć swoim przeczuciom. -Ale żeby móc oczyścić panią z podejrzeń, żeby
móc podą-żyć innym tropem, chciałybyśmy się rozejrzeć po miesz-kaniu.
Chciałybyśmy uzyskać pani zgodę na jego przeszukanie, na zapoznanie się z
plikami komputerowymi pani męża, z tym, co robił, na obejrzenie jego rzeczy
osobistych.
- Proszę zaczekać. - Lissette złapała matkę za rękę. -Powiedziały panie, że
Craig uległ zatruciu. Jak mógł przez pomyłkę zażyć truciznę?
- Według policji to nie pomyłka - powiedziała Cicely. -Prawda?
- Zgadza się.
- Ale w takim razie... - Twarz Lissette zrobiła się czerwona, kiedy kobieta
wolno wstała. - Ktoś zrobił to rozmyślnie? Dlaczego? Craig nigdy nikogo nie
skrzywdził. Nigdy.
- Pani Foster, przypuszczamy, że rycynę dodano do na-poju pani męża tego
ranka, kiedy pani mąż zmarł.
- Ale przecież to ja przyrządziłam mu czekoladę. - Pobiegła do małej wnęki
kuchennej. - Tu, w tym miejscu. Każdego ranka szykuję mu drugie śniadanie,

bo sprawia mu to taką radość. Zabiera mi to tylko parę minut, a sprawia mu
tak ogromną radość...
Cicely mruknęła coś po francusku i podeszła do córki.
- Nie, nie, nie. Naszykowałam mu to samo, co każdego ranka. Kanapkę,
owoc, chipsy, które lubi. I czekoladę tak, jak mnie tego uczyłaś, maman.
Ubóstwia ją. Tutaj, właśnie tutaj. - Lissette rozłożyła ręce. - Przygotowałam
czekoladę.
- Lissy. - Cicely położyła dłonie na mokrych policzkach córki. - Nie płacz.
- Lissette, czy przyrządziła pani napój w czarnym termosie?
- Tak, tak. - Lissette wsparła się na swojej matce. -W dużym termosie z jego
imieniem. Podarowałam mu go, kiedy zaczął pracować w szkole. Drobny
prezent. I czarną torebkę na drugie śniadanie.
- Zwykle zabierał to do szkoły?
- Tak. Codziennie. Czy ma to jakieś znaczenie?
- To tylko szczegół - powiedziała od niechcenia Eve. -Staramy się ustalić, jak
i dlaczego do tego doszło, więc takie drobiazgi mają znaczenie.
Chciałybyśmy rozejrzeć się po mieszkaniu.
- Dlaczego? - Lissette utkwiła wzrok w swoich dłoniach. - Dlaczego ktoś
miałby skrzywdzić Craiga?
- Na razie nie mogę pani jeszcze na to odpowiedzieć.
- Chce pani przeszukać nasze mieszkanie, bo to pomoże pani znaleźć
odpowiedzi?
-Tak.
- Proszę obejrzeć wszystko. W szkole jest tego więcej.
W szkolnym komputerze, w biurku. Proszę robić to, co musicie. Tylko nie
chcę przy tym być. Nie chcę patrzeć, jak będą panie grzebały w naszych
rzeczach. Czy możemy wyjść?
- Tak, naturalnie.
- Maman, wyjdziemy i pozwolimy paniom... Maman, ktoś zabił Craiga.
Maman...
Eve stała przyglądając się, jak matka pociesza Lissette, jak pomaga
zrozpaczonej córce włożyć buty, płaszcz, szalik.
- Zabiorę ją gdzieś na śniadanie - powiedziała Cicely Eve. - Jest tu w pobliżu
takie jedno miejsce. Będziemy tam, gdybyśmy były potrzebne.
- Dziękuję. - Eve zaczekała, aż zamknęły się za nimi drzwi. - Codziennie brał
ten sam termos.
- To ułatwiło mordercy zadanie - zauważyła Peabody. -Stałe nawyki.
- Tak, nie tylko codziennie pił to samo, ale na dodatek z tego samego
termosu. Korzystał z tego samego termosu od ponad roku. Może zabójca,
żeby ułatwić sobie zadanie, kupił taki sam termos i je zamienił.
- Trzeba sprawdzić, które sklepy sprzedawały termosy tej firmy.
- Tak. Ale najpierw obejrzymy ten pokój. Do roboty, Peabody.

Rozdział 5

W mieszkaniu nie było nic, co by wskazywało, że Craig został zamordowany.
Żadnej trucizny, ukrytej w tajnych schowkach, żadnej korespondencji z
pogróżkami, żadnych obciążających zdjęć.
Z tego, co widziała Eve - z tego, co mówiło jej przeczucie - mieszkało tu
najzwyklejsze pod słońcem, młode, kochające się małżeństwo.
W komputerze, z którego wspólnie korzystali, były jakieś pliki związane z ich

pracą, a także głupawe, nieco sprośne
pomyślała Eve, że ich miłość była jeszcze bardzo świeża i w tej chwili niczego
nie uważali za ważniejsze od niej. Rejestr wykazał połączenia Lissy z matką i
matki z Lissy, jeden telefon od Mirri Hallywell, która rozmawiała z obojgiem
Fo-sterów: potwierdziła, że spotka się z Craigiem, żeby się razem z nim
uczyć, i podzieliła się z Lissy wrażeniami z randki z niejakim Benem.
Wieczorem w przeddzień swojej śmierci Craig Foster przygotował w głównych
zarysach niezapowiedziany sprawdzian, którego jego uczniowie nigdy nie
zobaczyli, i spędził prawie godzinę, pisząc o wydarzeniach ekonomicznych i
społecznych po wojnach miast.
Jako wygaszacz ekranu wykorzystano portret ślubny - Lissette na biało, Craig
na czarno, wymieniali - jak
przypuszczała Eve - pierwszy pocałunek jako małżonkowie.
- Nieprzyjemne zadanie - powiedziała Peabody, kiedy już znalazły się w
samochodzie. - Wszystko w tym mieszkaniu jest jeszcze takie nowe. Dopiero
zaczynali wspólne życie. I nagle się skończyło. Porządne kieliszki do wina -z
pewnością prezent ślubny - prawie nieużywane. Ręczniki i dobrana do nich
zasłonka prysznica, zasuszone kwiaty ze ślubnej wiązanki, płyta ze ślubu i
wesela.
- Najgorsze jest to, że nic tam nie wskazywało na motyw. Nie mają pieniędzy,
nie zażywają zakazanych substancji, prawdopodobieństwo tego, że któreś z
nich uwikłało się w jakiś romans, jest znikome. Czego więc dotyczyła owa
tajemnica?
- Uważasz, że coś ukrywał?
- Ludzie miewają sekrety. Drobiazgi, które zachowują tylko dla siebie.
Sprawy, którymi mąż nie dzieli się z żona.
Peabody zmarszczyła czoło i pokręciła głową.
- Nie wydaje mi się, by mieli przed sobą jakieś tajemnice. Nic takiego nie
zauważyłam.
- Właśnie dlatego są tajemnicami - mruknęła Eve i zaparkowała w pobliżu
szkoły.
Przy wejściu poddano je kontroli i czekały, aż się potwierdzi, kim są.
Zobaczyła dwoje pracowników przechodzących przez główny hol. Obydwoje
mieli czarne opaski na rękawach.
- Sprawdźmy chronologię wydarzeń. Jeśli rycyny nie dodano mu do
czekolady w domu, musiało się to stać tutaj.
Peabody wyciągnęła swój notes.
- Ofiara zgłosiła się w pracy o szóstej czterdzieści dwie. Według zeznań żony
Foster wyszedł z domu koło wpół do siódmej.
- Szedł na piechotę. Znaleźli mieszkanie w pobliżu miejsca pracy, żeby móc
zaoszczędzić na kosztach dojaz-
dów. Pokonanie tej odległości zajmuje siedem, osiem minut, więc mało
prawdopodobne, żeby po drodze się zatrzy-mywał. Zresztą o tej porze
jeszcze wszystko jest tu pozamykane. Najbliższy sklep czynny całą dobę
znajduje się trzy przecznice na zachód stąd. Peabody skinęła głową.
- Jedną przecznicę stąd są delikatesy, ale otwierają je o siódmej.
- A więc wkłada płaszcz, bierze teczkę, drugie śniadanie, całuje żonę na
pożegnanie i idzie do pracy. Wchodzi głównym wejściem, tak jak my. Mija
bramkę, jego przyjście zostaje zarejestrowane. Zamierza poćwiczyć, ale naj-
pierw idzie do swojej klasy i zostawia tam rzeczy. Płaszcz, rękawiczki,
czapkę, szalik. Teczkę, w której przyniósł ostatnią wałówkę.

Eve skierowała się do klasy, wybierając najbardziej logiczną trasę.
- Żadna z przesłuchiwanych osób nie wspomniała,że
go widziała albo z nim rozmawiała, zanim dotarł do siłowni. Najpierw poszedł
na górę.
Zatrzymała się przed drzwiami do klasy, rozkodowała policyjną pieczęć i
weszła do środka.
- Stawia teczkę na biurku, drugie śniadanie chowa do szuflady, wiesza
płaszcz. Jest systematyczny, zorganizowany - mruknęła. - Wkłada strój do
ćwiczeń. Bierze do siłowni worek marynarski z codziennym ubraniem.
- Zgadza się. - Peabody przeczytała swoje notatki. -Mamy worek marynarski z
jego strojem gimnastycznym.
- Schodzi na parter - kontynuowała Eve, kierując się na dół. - Idzie poćwiczyć,
zostawiając klasę - w której jest jego termos - niezamkniętą.
-Tak.
Weszły do siłowni.
- Zgodnie z zeznaniami świadków ćwiczył już na przyrządach, kiedy go
zobaczyła pierwsza osoba tamtego dnia.

- Reed Williams, jakieś dziesięć minut po siódmej.
- O której godzinie Williams przyszedł do pracy?
- O szóstej czterdzieści pięć.
- Co więc robił między szóstą czterdzieści pięć a siódmą dziesięć? Musimy
uciąć sobie z nim jeszcze jedną pogawędkę. Mosebly zeznała, że widziała
Craiga na basenie, kiedy wychodziła z pływalni koło wpół do dziewiątej.
- Przyszła do pracy o szóstej pięćdziesiąt.
- Ranne ptaszki. Z nią tez jeszcze porozmawiamy. I to zaraz - dodała Eve,
widząc, ze dyrektorka idzie w ich stronę.
- Pani porucznik, pani detektyw. Ochrona mnie poinformowała o obecności
pań. - Była dziś ubrana na czarno -w czarną spódnicę, żakiet, buty. - Byłabym
wdzięczna, gdyby meldowały się panie w moim gabinecie po przyjściu do
szkoły.
- Myślałam, że może zamknęła pani dziś szkołę - odparowała Eve. - Ze
względu na okoliczności.
- Po spotkaniu z naszymi psychologami szkolnymi zadecydowałam inaczej.
Uważamy, że dla uczniów korzystniejszy będzie powrót do zwykłych zajęć.
Przebywanie w swoim gronie umożliwi im otwarte mówienie o ich lękach i
odczuciach. Dziś rano zarządziłam minutę ciszy, jeszcze w tym tygodniu
planuję nabożeństwo żałobne. Czy jest jakiś postęp w śledztwie?
- Dochodzenie trwa. Co pani robiła wczoraj, zanim poszła pani popływać?
- Słucham?
- Przyszła pani do szkoły o szóstej pięćdziesiąt. Co pani robiła?
- Niech pomyślę. Tyle się wydarzyło od... Poszłam do swojego gabinetu, żeby
sprawdzić, co mam zaplanowane na ten dzień i przygotować się do tego. O
ósmej miałam te-lekonferencję. Dlaczego pani pyta?
- Szczegóły są najważniejsze. Czy pani kogoś widziała? Czy z kimś pani
rozmawiała, zanim poszła pani popływać?
- Prawdę mówiąc tak. Kiedy przyszłam, rozmawiałam krótko z Bixleyem.
Sprzątał schody. Odśnieżał je. Poprosiłam go, żeby w ciągu dnia od czasu do
czasu sprawdzał, czy znowu nie są zasypane. I widziałam Lainę Sanchez,
naszą główną dietetyczkę, bo przyszła tuż po mnie. Chyba rzuciłam jakąś
uwagę na temat pogody. Potem poszłam do swojego gabinetu, poświęciłam

trochę czasu na zapoznanie się z tym, co mnie czeka tego dnia. I wyszłam
popływać.
- Przechodziła pani przez siłownię?
- Nie. Skorzystałam z szatni dla personelu, żeby włożyć kostium, i udałam się
prosto na basen. Co było przyczyną śmierci Craiga, pani porucznik?
Zaczynają krążyć plotki. Pozostawanie w nieświadomości jest dla nas bardzo
denerwujące.
- Otruto go. Czy każdy ma wstęp do siłowni?
- Otruto go? - Cofnęła się o krok. - Mój Boże. Czy zjadł coś z automatu? Coś
ze stołówki? Muszę natychmiast po-
rozmawiać z Lainą.
- Nie, nie kupił nic w szkole. Na twarzy dyrektorki pojawiła się ulga.
- Dzięki Bogu. To straszne - dodała szybko. - To straszne, że zaszkodziło mu
coś, co przyniósł z domu. Ale musze myśleć o uczniach i personelu.
- Rozumiem.
- Czyli że to był nieszczęśliwy wypadek. Jakaś reakcja alergiczna.
- To było zabójstwo - powiedziała beznamiętnie Eve i zobaczyła, jak z twarzy
dyrektorki znika ulga. - Pani Mo-sebly, muszę wiedzieć, co robiły wszystkie
osoby, które były tu wczoraj rano przed lekcjami. Do czasu, kiedy Craig Fo-
ster zjadł drugie śniadanie. Czy ktoś - uczniowie, pracownicy - ma dostęp do
tej części budynku? - Eve wskazała głową drzwi do siłowni dla personelu.
Kobieta położyła rękę na sercu.
- Musie wiedzieć, co się stało. Jeśli to było rozmyślne zabójstwo, uczniom
może grozić niebezpieczeństwo...
- Nie ma powodów, żeby tak uważać. Chodziło o kon-kretną osobę. Proszę
odpowiedzieć na moje pytanie, Dyrektorka przycisnęła dłonie do skroni.
- Tędy mogą wejść tylko pracownicy. Potrzebne są karty magnetyczne.
Uczniowie mają własną salę gimnastyczną, do której jest wejście po drugiej
stronie basenu. Personel może korzystać z basenu przed lekcjami i po nich,
kiedy nie ma w planie żadnych treningów czy zawodów pływackich. O mój
Boże. Otruto go.
- Poproszę kartę magnetyczną - powiedziała Eve, wskazując drzwi.
Kobieta wyjęła kartę z kieszeni i przeciągnęła ją przez czytnik.
Eve weszła do środka. Zobaczyła małe, ale sensownie rozplanowane
pomieszczenie; crosstrainery, atlasy, maty. W tej chwili nikt z nich nie
korzystał. Siłownia w jej domu
była większa i lepiej wyposażona, ale Eve uważała, że ta sala została dobrze
zaprojektowana. I to świetna sprawa dla pracowników.
- Foster regularnie ćwiczył na przyrządach?
- Tak prawie codziennie. Zachęcamy pracowników do korzystania z siłowni. I
większość ćwiczy raz, dwa razy w tygodniu. Niektórzy, jak Craig, częściej.
Eve skinęła głową i przeszła przez salę do drugich drzwi. Szatnia była
schludna i też urządzona z głową. Stoliki, toalety, po trzy natryski z każdej
strony przedzielone matową szybą. Dla kobiet, dla mężczyzn.
- Która szafka należała do niego?
- Nie przydzielamy konkretnych szafek konkretnym osobom - wyjaśniła
dyrektorka tonem osoby, która wolałaby teraz być zupełnie gdzie indziej. -
Jeśli pali się czerwona lampka na klawiaturze, to znaczy, że szafka jest
zajęta. Jeśli jest zielone światełko, można skorzystać
z tej szafki i ją zamknąć, posługując się sześciocyfrowym kodem.
- Widzę trzy czerwone światełka.

- Niektórzy korzystają z szafek na stałe, dla wygody trzymają w nich stroje
gimnastyczne.
- Chciałabym obejrzeć zawartość szafek.
- Nie może pani otworzyć szafki, z której ktoś korzysta.
- Owszem, mogę. Peabody?
- Szafki i inne skrytki w placówkach oświatowych, biurach i budynkach
użyteczności publicznej nie podlegają przepisom, dotyczącym ochrony
prywatności - wyrecytowała Peabody, kiedy Eve wyciągnęła swoją
uniwersalną kartę magnetyczną. - Podczas prowadzenia śledztwa upo-
ważniony funkcjonariusz nowojorskiej komendy głównej policji ma wolny
dostęp do takich szafek i skrytek.
- To jest zupełnie niepotrzebne i narusza prawa pracowników. Jest dla mnie
oczywiste, że substancja, która spowodowała śmierć Craiga. znajdowała się
w czymś, co
przyniósł z domu.
Eve oparta się o szafki.
- Dla mnie to wcale nie jest takie oczywiste. A można powiedzieć, że w takich
sprawach ja mam decydujące zdanie.
- Chyba nie podejrzewa pani, że któryś z pracowników szkoły życzyłby
Craigowi śmierci albo pragnął wyrządzić mu krzywdę.
- Mam do tego pełne prawo.

W pierwszej szafce były damskie buty na aerodynamicznej podeszwie,
kosmetyki, łącznie ze szminką, dezodorantem, żelem do włosów, tuszem
przedłużającym do rzęs, kilkoma próbkami kremów do pielęgnacji skóry i ja-
kimiś pachnidłami.
- Może jestem laikiem w tych sprawach - powiedziała
cierpko Mosebly - ale nie ulega wątpliwości, że u Craiga doszło do jakiejś
poważnej reakcji alergicznej na coś, co zjadł lub wypił. Co przyniósł z domu.
- Rozumiem, że bardzo by pani tego chciała, inaczej ogromnie by ucierpiał
wizerunek szkoły.
W następnej szafce było to samo, co w pierwszej, tylko w wydaniu męskim.
Buty, kosmetyczka, a w niej grzebień, jakieś specyfiki do włosów, krem do
pielęgnacji skóry. Para okularów do pływania i wodoszczelne słuchawki.
- Moim obowiązkiem jest ochrona wizerunku szkoły. Natychmiast skontaktuję
się z naszymi prawnikami.
- Bardzo proszę. - Eve podeszła do następnej szafki, a pani Mosebly
wymaszerowaia z szatni. - Mało prawdopodobna kandydatka na trucicielkę.
- No nie wiem. - Peabody nie mogła się powstrzymać, by nie zrobić miny za
plecami dyrektorki. - Jeśli chcesz znać moje zdanie, jej postawa jest co
najmniej niezrozu-
miała.
- Zgoda. Ale gdyby chciała załatwić Fostera, zrobiłaby raczej to poza terenem
szkoły. Przyjrzymy się jej bliżej, na
wypadek gdyby dbałość o wizerunek szkoły okazała się udawana, chociaż
nie wydaje mi się, by Mosebly chciała wywołać skandal, w który zamieszana
byłaby droga jej sercu instytucja albo który stanowiłby plamę na jej repu-
tacji jako dyrektorki szkoły. No, no, tylko popatrz.
W trzeciej szafce były sportowe buty i bardzo eleganc-
ka saszetka ze sztucznej skóry. Zawierała droższe kosmetyki od tych, które
znajdowały się w dwóch poprzednich szafkach. A także spory zapas

prezerwatyw.
- Dziwne miejsce do przechowywania płaszczyków -zauważyła Peabody. -
Chyba że zamierza się odstawić numerek w szkolnej szatni.
- Co - założę się - jest niezgodne z przepisami - Eve wyjęła małe pudełeczko
z jakimiś pigułkami. - Wygląda mi to na środek na potencje. Niegrzeczny
chłopczyk. RW -
dodała, odczytawszy inicjały wytłoczone na saszetce. -Przypuszczam, że
chodzi o Reeda Williamsa.
Peabody poszła wyciągnąć Williamsa z lekcji, by go mogły przesłuchać, a
Eve kontynuowała sprawdzanie, co Craig robił poprzedniego ranka. Udała się
do pokoju nauczycielskiego.
Minęła dwóch uczniów, którzy rzucili jej przeciągłe spojrzenia i bez słowa
pokazali przepustki.
- Czy wyglądam jak nauczyciel na dyżurze? - spytała.
- Mamy obowiązek okazywać przepustki wszystkim dorosłym. Personelowi i
rodzicom - wyjaśnił jeden z chłopców.
- Wyglądam na rodzica?
- Nie wiem.
- Często kręcicie się po szkole?
- Mamy przepustki.
- Tak, tak. Odpowiedzcie na pytanie.
- Idziemy do biblioteki po materiały do referatu z che-
- Aha. Czy wczoraj przed południem też byliście poza salą lekcyjną?
Spojrzeli na siebie ukradkiem, a potem jeden powiedział:
- Może wczoraj też szliśmy do biblioteki po materiały.
- Pokazaliśmy przepustki pani Hallywell.
- Kiedy?
Drugi chłopak lekceważąco wzruszył ramionami.
- Czy to ważne? Czy grożą nam jakieś kłopoty z tego powodu?
- Owszem, jeśli będziecie się uchylali od odpowiedzi na moje pytania. Dla
waszej informacji, zwisa mi i powiewa, jeśli wymknęliście się, by wychylić
piwko i pograć na automatach. - Udała, że nie słyszy pełnego podziwu
chrząknięcia pierwszego chłopaka. - Chcę wiedzieć, kiedy i gdzie widzieliście
panią Hallywell.
- Pod koniec trzeciej lekcji. Wpół do jedenastej czy coś koło tego. Schodziła
klatką schodową B. To tam. Dlaczego to panią interesuje?
- Bo jestem wścibska. Dokąd szła?
- Nie wiem. Nauczyciele nie muszą się przed nami tłumaczyć. Chociaż my
musimy się tłumaczyć przed nimi.
- Niestety zawsze tak było i chyba będzie.
- Jeśli nie jest pani nauczycielką ani pracownikiem szkoły i nie jest pani
rodzicem, powinna pani mieć przepustkę. - Pierwszy chłopak spojrzał na nią
zmrużonymi oczami.
- Donieście na mnie. A teraz spadajcie. Pobiegli przed siebie, oglądając się
przez ramię.
- Prawdopodobnie chcą wyhodować grzybki-halucynki na lekcję chemii -
mruknęła Eve i wyciągnęła swoje notatki. Od dziesiątej do jedenastej Foster
miał zajęcia z klasą zaawansowaną, korzystał z sali multimedialnej na drugim
piętrze. - Ciekawe.
Posłużyła się uniwersalną kartą, żeby otworzyć drzwi do pokoju
nauczycielskiego. Podczas lekcji był pusty. Eve wyobraziła sobie, jak Craig

po gimnastyce wpada do pokoju i bierze puszkę napoju. Przed lekcjami
rozmawiał o filmach. O tej porze większość personelu, jeśli nie cały, jest już w
budynku. I z całą pewnością większość uczniów także. A termos Fostera
znajdował się w sali na pierwszym piętrze, do której każdy miał swobodny
dostęp.
Podobnie jak wtedy, kiedy ćwiczył i miał zajęcia z zaawansowaną grupą.
Ile czasu to wymagało? - zastanowiła się Eve. Minutę? Dwie? Wejść,
otworzyć szufladę, dodać truciznę. Albo podmienić termosy. Zamknąć
szufladę, wyjść.
Sprytny zabójca miałby przygotowaną jakąś wymówkę, na wypadek gdyby
ktoś zajrzał do klasy. Zostawił wiadomość dla Craiga. Musiał coś sprawdzić.
To nic trudnego, jeśli się nie straci głowy.
Odwróciła się, kiedy weszła Peabody z Williamsem.
- Czy to nie może zaczekać? - zapytał. - Ten dzień już i tak jest ciężki bez
zostawiania klasy pod opieką androida nadzorcy.
- W takim razie nie traćmy czasu. Czy wczoraj między dziesiątą a jedenastą
opuszczał pan swoją klasę?
- Na trzeciej lekcji w poniedziałek? Na zajęciach w grupach? Tak, wyszedłem
na chwilkę.
- W celu?
- Skorzystania z toalety. Wypiłem za dużo kawy. - Powiedziawszy to,
podszedł do autokucharza i zaprogramował go na kolejną filiżankę. - Podczas
tych zajęć zawsze wychodzę na chwilkę.
- Pana klasa znajduje się na tym samym piętrze i w tej samej części budynku,
co klasa Fostera. Czy widział pan kogoś? Czy może ktoś widział pana?
- Nie przypominam sobie.
- Ma pan swoją szafkę w siłowni.
- Nie ja jeden. To wygodniejsze niż codzienne przynoszenie do szkoły butów
na zmianę.
- W swojej szafce trzyma pan nie tylko buty, Reed. Doświadczenie mnie
nauczyło, że jeśli mężczyzna trzyma na podorędziu tyle prezerwatyw,
zamierza ich użyć.
Na twarzy Williamsa pojawiło się wahanie. Wypił łyk kawy.
- Kiedy ostatni raz sprawdzałem, używanie prezerwatyw nie było zabronione.
- Ale ciekawa jestem, co by powiedziała dyrektor Mo-sebly, gdyby wiedziała,
że ma pan w swojej szafce taki duży zapas? Albo zarząd szkoły lub... Jak to
się nazywa? Kuratorium oświaty?
- Powtarzam, że prezerwatywy nie są zakazane.
- Jednak co by sobie pomyśleli o nauczycielu, który trzyma ich aż tyle w
szatni, tak blisko wszystkich tych młodych niewinnych umysłów?
- Trzymanie środków zabezpieczających to tylko trzy-manie środków
zabezpieczających. - Nonszalancko odchy-lił się, pijąc kawę. - Pani ma przy
sobie broń, ale, o ile
wiem, nie użyła jej pani przeciwko nikomu w szkole.
- Jestem tu od niedawna - odparła lekko Eve. - Myślałam o tych niewinnych
umysłach. O tych niewinnych
dziewczynkach, takich naiwnych i łatwowiernych. - Na litość boską! - Szybko
odstawił kawę i przestał się opierać o blat. - To nikczemne i odrażające. Nie
jestem pedofilem. Od czternastu lat pracuję w szkole i nigdy nie dotknąłem
uczennicy w sposób, który można by uznać za niestosowny.
- Według czyjej oceny?

- Proszę posłuchać, nie pociągają mnie dziewczynki. Lubię kobiety. I to
bardzo.
Eve gotowa była z tym się zgodzić.
- Na tyle, aby bzykać je na terenie szkoły? - Nie muszę odpowiadać na takie
pytania. Nie pod nie-
obecności prawnika.
- Świetnie, może go pan wezwać, kiedy udamy się do komendy.
Gniew ustąpi miejsca szokowi.
- Aresztujecie mnie?
- Chce pan tego?
- Proszę posłuchać. Jezu! - Przesunął palcami po włosach. - Przyznaję, że
odbyłem kilka stosunków na terenie szkoły. To nie przestępstwo, choć takie
zachowanie nie przystoi nauczycielowi. Ale były to stosunki z dorosłymi
kobietami, które nie miały nic przeciwko temu.
- Nazwiska.
Uśmiechnął się, licząc na zrozumienie.
- Pani porucznik, to z pewnością nie ma nic wspólnego z dochodzeniem, jakie
pani prowadzi. Dwie z tych kobiet są mężatkami.
- Dwie?
- Lubię kobiety. - Uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Lubię seks. Jeszcze
nikomu to nie zaszkodziło.
- Czy Craig wiedział, że lubi pan zabawiać się w ten sposób z kobietami w
szatni?
-Nie.
Reed powiedział to zbyt szybko i Eve wiedziała, że skłamał.
- Był człowiekiem z zasadami, prawda? Gdyby natknął się na pana w takiej
niedwuznacznej sytuacji, byłby zaskoczony. Może nawet zbulwersowany. Czy
zagroził, że zamelduje o tym dyrektorce?
- Między mną i Craigiem nie było żadnych niesnasek. Każdy to pani powie.
- Nie omieszkam o to zapytać. To nie nasza ostatnia rozmowa.
- Nieco obleśny typ - powiedziała Peabody, kiedy zostały same.
- I miał motyw. Skłamał, że Craig nic nie wiedział o je-
go gfilach w szatni.
Rozmawiając, Eve próbowała sobie przypomnieć plan szatni. Doszła do
wniosku, że są tam idealne warunki do baraszkowania, jeśli ktoś miałby na to
ochotę.
- Może nie udało mu się odwieść Craiga od zameldowania o tym albo po
prostu się bał, że Craig kiedyś to zrobi. Chciał chronić siebie, swoją pracę,
swój styl życia. Wyszedł z lekcji, kiedy w klasie Craiga nikogo nie było. Miał
okazję. Dlatego chwilowo jest na pierwszym miejscu mojej listy podejrzanych.
A teraz weźmy się za Hal-lywell.
- Czy mam ją tu przyprowadzić?
- Nie, przesłuchamy ją w jej sali.
Rozległ się dzwonek, kiedy wyszły z pokoju nauczycielskiego. Uczniowie
natychmiast wysypali się z sal lekcyjnych i wylegli na korytarz. Zrobiło się
bardzo głośno. Według Eve przypominali chmarę szarańczy.
Albo mrówki, pomyślała, wyłażące z mrowiska. Kie-rując się instynktem
samozachowawczym, chciała zawrócić do pokoju nauczycielskiego, żeby
poczekać, aż przetoczy się ta fala, ale jedna z uczennic ruszyła prosto w jej
stronę.
- Pani porucznik Dallas, czy mogę z panią porozmawiać?

Eve przypomniała sobie drobniutką blondyneczkę o bystrych oczach.
- Słucham, Rayleen.
- Proszę pani, czy pana Fostera zamordowano?
- Dlaczego tak sądzisz?
- Ponieważ sprawdziłam w komputerze, czym się pani zajmuje. Prowadzi pani
śledztwa w sprawie morderstw. Ma pani na swoim koncie sporo dochodzeń,
zakończonych sukcesem. Mój tata powiedział, że pojawiła się pani wczoraj w
naszej szkole w związku z przypadkiem gwałtownej
smierci. A to może oznaczać nieszczęśliwy wypadek, zgon z przyczyn
naturalnych, a nawet samobójstwo. Mam rację?
- Owszem.
- Ale dziś znów pojawiła się pani w szkole, zadaje pani pytania i wszyscy
mówią o tym, co się być może wydarzyło.
Rayleen odgarnęła swoje długie loki, które dziś przy-tzymywały dwie białe
klamerki w kształcie jednorożców.
- Wiele osób wypytuje mnie, ponieważ to ja go znalazłam. Nie chcę ich
okłamywać. A więc czy pana Fostera zamordowano?
- Badamy to.
- Nie wyobrażam sobie, jak to możliwe, bo był taki sympatyczny. Poza tym to
bardzo bezpieczna szkoła. Wie pani, że uważana jest za jedną z najlepszych
szkół nie tylko w naszym mieście, ale w całym stanie Nowy Jork?
- Domyślam się.
- A ja jestem prymuską w swojej klasie. - Uśmiechnęła się swoim
zarozumiałym uśmiechem, na którego widok
Eve miała ochotę przytrzeć jej ten zadarty nosek, i wskazała złotą gwiazdkę w
klapie.
- Brawo. - Eve chciała ominąć Rayleen, ale dziewczynka się cofnęła.
- Ale jeśli pana Fostera rzeczywiście zamordowano, moja mama jeszcze
bardziej się zdenerwuje. Widzi pani, jestem jedynaczką i bardzo się o mnie
martwi. Nie chciała, żebym dziś przyszła do szkoły.
- Ale przyszłaś.
- Wywiązała się dyskusja między mną i moimi rodzicami. Nie mam żadnych
nieobecności, co wpływa na moją ogólną ocenę, nie chciałam więc opuścić
zajęć. Chociaż Melodie nie przyszła. Moja mama rozmawiała z jej mamą,
Melodie miała w nocy koszmary senne. Ja nie, przynajmniej nic nie
pamiętam. Lubiłam pana Fostera, napisałam w swoim dzienniku, jak bardzo
będzie mi go brakowało. Szkoda, że musiał umrzeć.
- To rzeczywiście przykre.
Rayleen smutno skinęła głową.
- Może mogłabym pomóc. Może przypomnę sobie coś, co okaże się ważne.
Albo coś zobaczę lub usłyszę. Jestem bardzo bystra i spostrzegawcza.
- Nie wątpię. Ale zostaw to nam.
- Nie wiem, co teraz będzie. - W jej fiołkowych oczach błysnęły łzy. - Nikt nam
nic nie mówi. Włożyłam dużo pracy w referat, który miałam przygotować dla
pana Fostera, a teraz nie wiem, czy mam go dokończyć. Muszę już wracać do
klasy.
- Ciężko być dzieckiem - zauważyła Peabody, gdy Ray-leen odeszła już ze
spuszczoną głową. - Ciężko, kiedyś coś takiego niszczy niewinność, którą i
tak cieszymy się tylko przez kilka lat. Nigdy nie zapomni tej chwili, kiedy
weszła do klasy i go zobaczyła.
- Morderstwo nikogo nie pozostawia niewinnym. Przynajmniej nie powinno.

Odszukajmy Hallywell. I Dawsona.
Okazało się, że pani Hallywell nie przyszła dziś do pra-
cy, Dawsona natomiast zastały w laboratorium chemicznym. Tłumaczył
właśnie, jak przeprowadzić jakieś doświadczenie. Kiedy ujrzał Eve w
drzwiach, polecił uczniom, żeby przystąpili do pracy, i wyszedł z sali.
- Szukały mnie panie? Mogę paniom poświęcić tylko kilka chwil. - Stanął tak,
żeby przez uchylone drzwi wi-dzieć, co robią uczniowie. - Przeprowadzają
proste do-świadczenie, żeby ustalić, jaka to substancja, ale muszę ich mieć
na oku.
- Jakie to mogą być substancje?
- Och, cukier, sól, skrobia, proszek do pieczenia.
- Nie wystarczy spróbować, jaki mają smak?
- Cha, cha. Cóż, to byłoby oszustwo. - Spoważniał i trochę bardziej przymknął
drzwi. - Czy to prawda, że Craiga otruto?
- Wieści szybko się rozchodzą.
- Lotem błyskawicy. Sekretarka podsłuchała rozmowę Arnette ze szkolnym
radcą prawnym. Zobaczyła Dave'a, powiedziała mu, on natknął się na mnie, i
tak dalej. Nie mogę w to uwierzyć.
- Czy orientuje się pan, co to jest rycyna?
- Rycyna? - Oczy zrobiły mu się wielkie. - Och, tak, naturalnie. Ale... jak ktoś
mógłby otruć Craiga rycyną?
- Właśnie to chcemy ustalić. Wie pan, jak otrzymać ry-cynę?
- Niezbyt dokładnie - powiedział po chwili wahania.-Mogę to sprawdzić, jeśli
sobie panie życzą. To mi zajmie tylko minutkę.
- Świetnie. - Eve zajrzała do laboratorium i przyjrzała się jego wyposażeniu. -
Czy dałoby się wyprodukować ją tutaj?
- Ach... - Zasznurował usta. - Prawdopodobnie mógł-
bym to zrobić, dysponując naszym sprzętem i tym, co
mógłbym zamówić. Pani porucznik, chce pani, żebym zrobił dla pani rycynę?
Musiałbym uzyskać zgodę dyrekcji -powiedział przepraszająco. - W
laboratorium i na terenie całej szkoły zabronione jest używanie substancji
toksycznych. Ale gdyby to miało pomóc, jestem pewien, że...
- Nie, ale dziękuję za dobre chęci. A więc... Jak często jakiś uczeń się tu
zakrada i udaje mu się zmajstrować bombę dymną albo z gazem cuchnącym?
Dawson uśmiechnął się. Eve nasunęło się skojarzenie z rozbawionym
mnichem.
- Och, przynajmniej raz w semestrze. Byłbym trochę zawiedziony, gdyby tego
nie robili. Jeśli dzieciaki od czasu do czasu nie narozrabiają, co za sens być
dzieckiem?

Na razie Eve skreśliła go z listy i pojechała do mieszkania Mirri Hallywell.
Było kilka przecznic od mieszkania Fosterów. Nie zastali jej w domu.
- Spróbujemy się do niej dodzwonić - powiedziała Eve, kiedy schodziły na dół.
- Chyba przynajmniej na razie nie mamy już czego szukać w szkole. Skupimy
teraz uwagę na mieszkaniach pracowników. Zapoznamy się z danymi żeń-
skiej części personelu, wybierzemy najbardziej atrakcyjne pracownice. Są
szanse, że znajdziemy jedną albo więcej, które się przyznają do
baraszkowania w szatni z Williamsem.
Akurat gdy znalazły się na parterze, otworzyły się drzwi i do środka wpadł
podmuch zimnego powietrza, kiedy weszła Mirri Hallywell i jakiś tyczkowaty
mężczyzna.

- Przepraszam. Och, porucznik Dallas. Szukała mnie pani?
- Zgadza się.
- Byłam... Byliśmy... Poszliśmy do Lissy. To Ben. Ben Vinnemere. Poszliśmy
się zobaczyć z Lissy i dowiedzieliśmy się od niej, że Craiga zamordowano.
- Mirri, może wejdziemy na górę? Tam możemy porozmawiać. Powinnaś
usiąść. - Ben spojrzał swoimi brązowymi oczami na Eve. - Wszyscy jesteśmy
trochę roztrzęsieni. Czy moglibyśmy porozmawiać na górze?
- Naturalnie.
- Nie mogliśmy u niej zostać. - Wspierając się na Benie, Mirri zaczęła
wchodzić po schodach. - Czuliśmy się jak intruzi. Przyjechała jej matka i tak
jest najlepiej. Nie wiem, co mogłabym dla niej zrobić. Uważasz, że powinniś-
my do niej znów pójść?
- Nie dziś - odparł Ben. - Jutro postaramy się jakoś jej pomóc w miarę
naszych możliwości. Dziś dajmy jej spokój.
Kiedy znaleźli się pod drzwiami mieszkania Mirri, wziął od niej klucz i sam je
otworzył.
- Zaparzę herbatę. Ty usiądź, a ja zaparzę herbatę. Pani porucznik?
Kiedy spojrzał pytająco na Peabody, skinęła głową.
- Chętnie się napiję. Nazywam się Peabody. Detektyw Delia Peabody.
- Czuję się odrętwiała - oświadczyła Mirri. - Mam odrętwiałe ciało i umysł.
Powiedziała, że go otruto rycyną. Ben wiedział, co to takiego.
- Jestem adiustatorem w redakcji „Timesa" - wyjaśnił, wyjmując filiżanki z
szafki we wnęce kuchennej. - Wiem różne dziwne rzeczy.
- Wyjaśnił mi to, ale nie rozumiem, jak... Nie rozumiem, dlaczego.
- Gdzie pani była wczoraj między dziesiątą a jedenastą rano?
- Ja? - Mirri opadła na fotel, nie zdjąwszy płaszcza. -O dziesiątej? Na
spotkaniu kółka teatralnego. Przygotowujemy wiosenne przedstawienie.
- Co pani robiła przez całą godzinę?
- No więc musiałam zejść na dół do sali zajęć praktycz-
no-technicznych. Projektują część kostiumów na ocenę w tym semestrze.
Poprzedniego dnia zostawiłam tam dyskietkę z projektami.
- Przyszła pani wczoraj do szkoły tuż po ósmej. Pierwszą lekcję ma pani
dopiero o dziewiątej.
- W poniedziałki i czwartki mam zajęcia indywidualne z kilkoma uczniami. Od
ósmej do ósmej czterdzieści pięć. Prawdę mówiąc, spóźniłam się. Nie
rozumiem, dlaczego... -Nagle sobie uświadomiła i doznała wstrząsu. - Och,
tak, już wiem. Ben...
- Muszą zadawać pytania, Mirri - powiedział kojącym głosem, kiedy przyniósł
herbatę i wcisnął jej do ręki kubek. - Muszą zadawać pytania, zbierać
informacje. Przecież chcesz pomóc, prawda?
- Tak. Naturalnie. Tak. Jeszcze nigdy nie byłam przesłuchiwana przez policję.
A teraz w ciągu dwóch dni dwa razy, a wiedząc, co spotkało Craiga...
- Czy w tym czasie widziała pani kogoś na szkolnych
korytarzach?
- Niech się zastanowię. Mam mętlik w głowie. - Zamknęła oczy i pociągnęła
łyk herbaty. -Tak. Pamiętam, że widziałam dwóch uczniów idących do
biblioteki. Prestona Jupe'a i T. J. Horna. W każdym tygodniu kilka razy wymy-
kają się z klasy pod pretekstem „zbierania materiałów", jeśli tylko im się to
uda.
Otworzyła oczy.
- Jeśli widziałam jeszcze kogoś, nie zarejestrowałam tego. Myślałam o

przedstawieniu, byłam zła na siebie, że zapomniałam zabrać dyskietkę.
Ben podał Peabody herbatę i usiadł na oparciu fotela Mirri, po czym
delikatnie położył dłoń na jej ramieniu.
- Czy słyszała pani o jakichś tarciach między Craigiem i jakimiś pracownikami
szkoły?
- Nie. Prawdę mówiąc wątpię, by jakiekolwiek istniały.
- Czy odbywała pani stosunki płciowe z Reedem Wil-liamsem?
- Nie! Mój Boże, skądże znowu. - Zaczerwieniła się po same cebulki włosów.
- Ben, ja nigdy...
- W porządku. Czy to ten, którego Craig przezwał Casanovą?
Mirri się skrzywiła.
- Tak. Parę razy proponował mi randkę, ale nie byłam zainteresowana. Jest
zbyt oślizgły i nienaturalny. Poza tym romansowanie z kolegą z pracy może
oznaczać komplikacje, więc wolałam nie zaczynać.
- Czy pani ćwiczy, korzysta ze szkolnej siłowni?
- Nie tak często, jak powinnam. - Znów się zaczerwieniła, ale teraz tylko
trochę. - Właściwie prawie nigdy.
- Czy Craig kiedykolwiek rozmawiał z panią o życiu seksualnym Reeda
Williamsa?
- To dla mnie bardzo krępujące. Zdaje się, że kilka
miesięcy temu wspomniałam Lissy, ze rozważam, czy nie umówić się z
Reedem. Naprawdę od bardzo dawna z nikim się nie spotykałam. Musiała
rozmawiać na ten temat z Crai-giem, bo powiedział mi, że Reed zadaje się z
kimś, z kim nie powinien się zadawać, i według niego powinnam trzymać się
od niego z daleka. Posłuchałam jego rady.
- Czy zawsze robiła pani to, co pani radził Craig?
- To nie tak. Miałam do niego zaufanie, a w tym wypadku instynkt
podpowiadał mi to samo, co radził Craig. Przyznam się, chociaż trochę wstyd
mi o tym mówić, że doskwierała mi samotność. Nie należę do kobiet, za
którymi uganiają się mężczyźni.
- Słucham? - powiedział Ben i Mirri zmusiła się do uśmiechu.
- Nie musiałeś zbyt szybko biec, żeby mnie złapać.
- Z kim zadawał się Williams? - spytała Eve.
- Nie wiem. Nie udało mi się tego wyciągnąć z Craiga, chociaż bardzo się
starałam. Któż nie lubi plotek? Ale nie
puścił pary z ust. Przypuszczam, że nie powiedział o tym nawet Lissy, bo ją
też podpytywałam. Albo jeśli jej powiedział, to zobowiązał ją do zachowania
tego tylko dla siebie. Reed cieszy się opinią jurnego faceta i chyba mu to
odpowiada. Ale ja szukałam kogoś zupełnie innego.
- Słucham? - powiedział znów Ben i tym razem udało mu się skłonić Mirri do
śmiechu.
- Ben. - Westchnęła i położyła głowę na jego piersi. -Reed jest dobrym
nauczycielem, ma doskonałe podejście do uczniów. Ale nie jest mężczyzną,
któremu zawierzyłabym serce.

Eve chciała się trochę zastanowić, więc po powrocie do komendy zamknęła
się w swoim pokoiku. Wygenerowała plan szkoły, zaznaczyła, kto co robił
tamtego ranka.
Przez chwilę rozważała, czy Williams ograniczał się tylko do koleżanek z
pracy. Wierzyła mu, że trzymał się z dala od uczennic, ale może interesował
się ich matkami.

Sprawdziła w rejestrze ochrony, że tamtego ranka w szkole było siedmioro
rodziców. Zaczęła ich sprawdzać po kolei, starając się nie myśleć o tym, co
robi Roarke.
Ze wszystkich sił starała się nie myśleć, że właśnie za-siada do obiadu ze
swoja była kochanka.

Rozdział 6

Spóźni się. Roarke pamiętał, że w sprawach służbowych Maggie była
punktualna jak niemiecka kolej. Ale jeśli chodzi o przyjemności, lubiła kazać
mężczyźnie na siebie czekać.
Kiedyś uważał to za zabawne, nawet urocze. Zawsze wpadała do restauracji,
klubu, na przyjęcie, pół godziny po czasie, rozpromieniona, roześmiana,
skruszona. Jednak z jej oczu można było wyczytać, co naprawdę myślała.
Więc umówił się z nią w samo południe, ale zarezerwował stolik na wpół do
pierwszej.
Przyszedł kilka minut wcześniej i zajął miejsce w na-foźnym boksie. Zamówił
wodę mineralną. Podziękował za kartę win. Nie zamierzał wznosić toastów za
dawne czasy.
Rozejrzał się po restauracji. Wiedział, że Magdelana ubóstwia takie lokale, a
Eve ledwie toleruje. Eleganckie, wytworne, pełne ludzi, chętnych do
zapłacenia zawyżonego rachunku po to, żeby inni widzieli, jak jedzą sałatkę.
Nadal był poirytowany poranną sprzeczką z Eve - jeśli można to nazwać
sprzeczką. I pełną dezaprobaty miną Summerseta. Bardzo nie lubił, kiedy
dwie osoby, które -jak mu się wydawało - najlepiej go znają i rozumieją, kwe-
stionują jego postępowanie i go nie pochwalają.
Skąd się brał ten brak zaufania? Owa tak dla Eve nietypowa zazdrość?
„Uważaj", ostrzegła go. Kiedy sobie to przypomniał, znów poczuł się do głębi
urażony.
Nie można mu zaufać, kiedy postanowił zjeść posiłek w miejscu publicznym z
kobietą, której nie widział od wielu lat? To policzek. Nie może czegoś takiego
tolerować.
Najlepiej, jeśli sobie to wyjaśnią, i to jak najszybciej.
Doszedł do wniosku, że nie ma co zaprzątać sobie teraz tym głowy. Zje obiad
z kobietą, która - jak przypuszczał -kiedyś wywarła duży wpływ na jego życie.
A później rozmówi się z kobietą, która zmieniła jego życie.
Magdelana pojawiła się taka, jaką ją pamiętał - roześmiana, z rozwianą
fryzurą, zalotnie kołysząc biodrami. Usiadła i cmoknęła go w policzek.
- Bardzo się spóźniłam.
- Ja też dopiero co przyszedłem.
- Och. - Zrobiła nadąsaną minkę, ale po chwili znów się roześmiała. - Za
dobrze mnie znasz. - Odgarnęła włosy z twarzy i posłała mu szelmowski
uśmiech. - Na tyle dobrze, by pamiętać, co lubię pić?
- Stoli martini- zwrócił się do kelnera. - Bardzo wy-
trawne. Z cienkim plasterkiem cytryny.
- Pochlebia mi.
- Mam dobrą pamięć.
- A dla pana? - zapyta! kelner.
- Dziękuję.
- Zaraz podam pani drinka, madam. Kiedy zostali sami, Magdelana wzięła
szklaneczkę Ro-

arke'a i pociągnęła z niej mały łyk.
- Woda?
- Po południu mam spotkania. Odstawiła szklankę i potarła palcem wierzch
jego dłoni.
- Zawsze bardzo poważnie traktowałeś pracę. Ale to do ciebie pasuje. I to
bardzo. Za naszych czasów szybko się piąłeś w górę, a teraz?
Rozsiadła się wygodniej, oczy jej błyszczały.
- Jak to jest, mój kochasiu, być człowiekiem obłędnie bogatym, wpływowym,
powszechnie znanym?
- Mam to, czego chciałem, a to zawsze sprawia satysfakcję. A co u ciebie
nowego?
- Jestem na rozdrożu, nie mogę znaleźć sobie miejsca, nie wiem, co mnie
czeka. Właśnie powtórnie się rozwiodłam, co zawsze jest upokarzające,
ponieważ cholernie się starałam być dobrą żoną. - Rzuciła mu krótkie
spojrzenie spod długich rzęs. - Rozwiodłam się z Andre czy też on roz-
rwiódł się ze mną wiele lat temu. Ostatecznie uwolniliśmy się od siebie.
Rozstaliśmy się okropnie kulturalnie. Roarke obojętnie popijał wodę.
- O ile sobie przypominam, był bardzo kulturalnym człowiekiem, kiedy go
sobie obraliśmy za cel.
- Wciąż gniewasz się na mnie o tamto?
- Dlaczego miałbym się gniewać?
- No cóż, miałam nadzieję, że najpierw się napiję, zanim to zrobię. Ale mogę
to zrobić na trzeźwo.
Odwróciła się tak, że znalazła się przodem do niego,
i spojrzała mu prosto w twarz szmaragdowymi oczami. - Bardzo mi przykro z
powodu tego, jak się zachowałam, że cię zostawiłam bez słowa wyjaśnienia.
- Dla mężczyzny, którego sobie obraliśmy za cel.
- Dla mężczyzny, którego sobie obraliśmy za cel - zgodziła się i westchnęła
głęboko. - Wtedy wydawało mi się zabawniejsze i bardziej korzystne poślubić
go, niż go okraść.
Roarke przechylił głowę, nie odrywając wzroku od jej twarzy.
Wystawiłaś mnie zamiast niego. - Nie chciałam, żeby tak to wyszło, ale
owszem, w gruncie rzeczy tak się stało. Przepraszam.
- To było dawno temu.
- Mimo wszystko. - Znów położyła dłoń na jego ręku. - Mogłabym się
tłumaczyć, że byłam młoda i głupia, ale nie zrobię tego. Postąpiłam
karygodnie. Zachowałam się jak uparta egoistka. - Umilkła, kiedy pojawił się
kelner
i z pewną ostentacją nalał jej drinka ze srebrnego shakera.
- Czy mogę państwu zaproponować specjalność dnia?
Kolejny rytuał, pomyślał Roarke. Rodzaj teatru, w którym dialogi są
doprawione sosami, korzeniami i aromatami.
Pachniała tymi samymi perfumami, co przed laty. Może traktowała je jak swój
zapach, a może specjalnie się nimi spryskała, by się z nim podroczyć.
Była wtedy młoda, pomyślał, nie miała jeszcze dwudziestu lat. Ile rzeczy,
świadczących o tym, że jest upartym egoistą, zrobił przed ukończeniem
dwudziestego roku życia? Musiał uczciwie przyznać, że zbyt wiele, by je
zliczyć.
Kiedyś się lubili, kiedyś mu na niej zależało. Więc przyjmie jej przeprosiny i
zapomni o tamtej sprawie.
Kiedy zamówili potrawy, Magdelana spojrzała na Roar-ke'a znad krawędzi

kieliszka, sącząc martini. Oczy jej się
śmiały.
- Czy mi wybaczysz?
- Nie wracajmy do tego, Maggie. Od tamtej pory minęło sporo czasu.
- Prawie dwanaście lat - przypomniała mu. - Siedzimy tu teraz, ty jesteś
żonatym mężczyzną.
- Zgadza się.
- I to z policjantką! - Roześmiała się perliście. - Zawsze byłeś pełen
niespodzianek. Czy twoja żona wie o twoim... hobby?
- Wie, kim byłem, co robiłem. - Przypomniał sobie o tym i poczuł, że trochę
mu przeszła irytacja na Eve. - Już się nie oddaję dawnemu hobby, i to od
pewnego czasu.
- Naprawdę? - Znów się roześmiała, a potem zamrugała powiekami. - Mówisz
poważnie? Wycofałeś się? Całkowicie?
- Tak jest.
- Zawsze myślałam, że masz to we krwi. Ja zrezygnowa-
łam, ponieważ zabawnie było wydawać pieniądze Andre, nie musząc nic
robić. Wystarczyło, że ładnie wyglądałam, byłam czarująca i dowcipna. Nie
przypuszczałam jednak,
że ty kiedykolwiek mógłbyś zrezygnować. Ale domyślam się, że twoja żona
nalegała, byś z tym skończył - Prawie z tym skończyłem, zanim ją poznałem.
Było mi łatwo ostatecznie zerwać z przeszłością, kiedy się zwią-załem z Eve.
Nigdy mnie o to nie prosiła.
- Nie? - Przyglądała się mu, przesuwając czerwonym paznokciem po
krawędzi kieliszka. - Musi być niezwykłą kobietą.
- To prawda. Jest wyjątkowa. - Czy polubiłabym ją?
Roześmiał się po raz pierwszy podczas ich spotkania.
- Nie. Nic a nic.
- Jak możesz mówić coś takiego? - Żartobliwie trzep-nęła go w ramię. -
Jestem pewna, że byśmy się polubiły. Ostatecznie mamy coś wspólnego -
ciebie.
- Nieprawda. - Jego spojrzenie było chłodne i przeni-
kliwe. - Nie jestem tym, kim byłm.
Znów się napiła i rozsiadła wygodniej, by uważnie mu
się przyjrzeć.
- Przypuszczam, że obydwoje się zmieniliśmy. Wtedy lubiłam cię takiego,
jakim byłeś. Nawet... No cóż. - Pokręciła głową i odstawiła kieliszek. - To było
kiedyś.
- A teraz? Czego chcesz?
- Zjeść obiad z dawnym przyjacielem i się poprawić. To dobry początek,
prawda? - spytała, kiedy podano im sałatkę.
- Początek czego?
- Cóż, przynajmniej pod jednym względem się nie zmieniłeś. - Uniosła widelec
i pogroziła nim Roarke'owi. -Wciąż jesteś podejrzliwy. - Kiedy nic nie
odpowiedział, zaczęła jeść. - Brakowało mi ciebie i przyznaję, że w związku
ze zmianami, które niedawno zaszły w moim życiu, ogarnęła mnie nostalgia.
Dobrze mi było z Georgesem, moim dru-
gim mężem, lubiłam go i nadal go lubię. Nasz związek zapewniał mi pewna
niezależność i dość luksusowe życie, do czego się przyzwyczaiłam jako żona
Andre. Prawdę mówiąc, nawet większą niezależność i luksus. Do czasu.
- Zawsze lubiłaś luksus. Wykrzywiła usta.

- Tak, ale odpowiadało mi to, że nie musze nic robić. W przeciwieństwie do
ciebie nigdy nie przepadałam za praca.
- Po rozwodzie nie zostałaś bez środków do życia.
- To prawda. W obu wypadkach mój staż małżeński okazał się wystarczająco
długi, więc jestem dobrze zabezpieczona. - Wzruszyła ramionami. -I nie
wiem, co ze sobą począć. Zamierzałam się z tobą skontaktować, jak już zbio-
rę się na odwagę. Kiedy wczoraj wieczorem przypadkiem
się na ciebie natknęłam... Mało brakowało, a bym się od-wróciła na pięcie i
wyszła. Ale zobaczyłeś mnie, więc odważyłam się podejść. Jak wypadłam?
Rzucił jej niewymuszony uśmiech.
- Świetnie jak zawsze.
- Miałam nadzieję, że uda mi się sprawić ci niespodziankę, ale chciałam się
do tego przygotować. Powiedz mi, czy twoje małżeństwo zostawia ci odrobinę
niezależności?
Zrozumiał pytanie i całkiem niedwuznaczne zaproszenie, które się za nim
kryło. Nie uszło jego uwagi również to, że lekko położyła mu dłoń na udzie.
- Nie stawiam znaku równania między małżeństwem i więzieniem, raczej
postrzegam je jak obietnicę. Cały labirynt obietnic. A bardzo poważnie
traktuję każdą obietnicę.
- Jednak... - Dotknęła koniuszkiem języka górnej wargi. - Jeśli obietnice nie
są elastyczne, łatwiej je złamać.
W jej spojrzeniu było wyzwanie i zachęta. Kiedyś nie potrafił się temu oprzeć.
- Naginanie ich sprawia, że przestają być tym, czym miały być w założeniu.
Maggie, wiedz, zanim powiesz lub zrobisz coś, co cię wprawi w zakłopotanie,
że jestem bezgranicznie zakochany w swojej żonie.
Przez chwilę przyglądała mu się z uwagą, jakby próbowała dostrzec, czy kryje
się za tym jakiś kant. Wolno za-
brała rękę z jego uda i położyła na stole. -Przypuszczałam, że związałeś się z
policjantką, żeby odnieść jakąś korzyść.
- Gdybyś ją znała, wiedziałabyś, że Eve nie da się nikomu wykorzystać.
Zresztą i tak nie zdradziłbym jej dla czegokolwiek. I kogokolwiek.
- Cóż... - Znów wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się filuternie. - Nigdy nie
zaszkodzi spróbować.
Doszedł do wniosku, że najlepiej zmienić temat rozmowy.
- Jak długo zamierzasz zabawić w Nowym Jorku?
- To zależy. Między innymi od ciebie. - Kiedy uniósł brew, roześmiała się. - To
nie jest niestosowna propozycja, kocha-
siu. Chciałam cię poprosić o radę w sprawie inwestycji.
- Przypuszczam, że masz swoich doradców od tych
spraw.
- To doradcy Georgesa. I chociaż oboje jesteśmy ludźmi dobrze
wychowanymi, sprawa jest delikatna. Dysponuję całkiem sporą sumą
pieniędzy. To lewy dochód. Wolałabym nie wtajemniczać w swoje finanse
bardzo kompetentnych i ściśle przestrzegających przepisów doradców
Georgesa. Co innego stary, zaufany przyjaciel, który ma w tej dziedzinie duże
doświadczenie. To ty nauczyłeś mnie, dawno temu, jaką wartość mają...
Zabezpieczenia. Zastanawiałam się nad kupnem nieruchomości, ale w taki
sposób, żeby uniknąć płacenia podatków.
- Zależy ci na dodatkowym dochodzie, osiągnięciu zysku czy też ukryciu
swojego zabezpieczenia?
- Na wszystkim, gdyby się dało.

- Jak duże jest to zabezpieczenie?
Zagryzła dolną wargę, nie odrywając wzroku od Roar-ke'a.
- Około piętnastu milionów, bardzo dobrze zakamuflowanych. Jak
powiedziałam, lubiłam Andre i Georgesa, a także poziom życia, jaki mi
zapewniali. Ale w obu wypadkach nie liczyłam na to, że będzie to trwało
wiecznie. Dlatego uciekłam się do kilku sztuczek. Mam też trochę biżuterii,
która nie jest w moim stylu. Chciałabym ją upłynnić. Dyskretnie.
- Chciałabyś kupić nieruchomość w Nowym Jorku?
- Tak, chyba że masz lepszą propozycję.
- Zastanowię się nad tym. Mogę ci podsunąć kilka rozwiązań, Maggie, ale
sama musisz zrealizować to, które wybierzesz. Mogę ci wskazać właściwy
kierunek i właściwych ludzi. To wszystko.
- To mi wystarczy. - Znów dotknęła dłonią jego ramienia. - Z góry dziękuję. Na
razie zatrzymałam się w pied-a-
terre Franklina. Dam ci adres i telefon do siebie.
- Korzystasz z uroków towarzystwa bogatego, starszego dżentelmena?
Nabrała na widelec trochę sałatki i rzuciła Roarke'owi szeroki uśmiech.
- Nie pierwszy raz.

Eve znalazła jedyne zakłady w New Jersey, produkujące olej rycynowy.
Uznała, że warto tam pojechać, szczególnie że czuła się w komendzie jak w
więzieniu.
Po drodze Peabody zapoznała ją z wynikami swoich ustaleń.
- Sprawdziłam nazwiska rodziców i opiekunów, którzy wczoraj byli w szkole.
Sporządziłam listę tych, którzy mieli umówione spotkania z nauczycielami,
oraz tych, którzy rejestrowali swoje przyjście bądź wyjście w czasie, kiedy
ofiara była w swojej klasie. Zostały mi cztery nazwiska.
- Czy któraś z tych osób ma jakiś związek z Fosterem?
- Dwie mają dzieci, które uczył w tym semestrze. Chciałam sprawdzić, czy
któreś z nich miało w szkole kłopoty z nauką czy dyscypliną, ale pani dyrektor
Mosebly nie raczyła mi udostępnić takich informacji.
- Naprawdę? - Usłyszawszy to, Eve ogarnęło przyjemne uczucie. - Chętnie
się tym zajmę. Postaram się o nakaz.
- Właśnie to chciałam usłyszeć. Z pozostałej dwójki jedna kobieta dwa lata
temu została ukarana za czynną napaść. Podczas rozgrywek Małej Ligi
rzuciła się z kijem baseballowym na jakiegoś faceta. Złamała mu rękę.
- Cóż za duch współpracy!
- Skazano ją na pracę na rzecz społeczności lokalnej, skierowano na
warsztaty, jak sobie radzić z gniewem, i musiała pokryć koszty leczenia
pobitego. Facet pozwał ją do sądu - dodała Peabody. - Załatwili sprawę
między sobą, kwota odszkodowania jest nieznana. Chcesz, żebym zebrała
więcej szczegółów na ten temat?
- Osobiście Ją o to wypytam.
- To niejaka Hallie Wentz, samotna matka ośmiolet-mej Emily. Hallie urządza
przyjęcia.
- Płacą ludziom, żeby zorganizowali za nich przyjęcia? Nie pojmuję tego. Jeśli
musisz wydać przyjęcie i nie brak ci determinacji, to cóż może ci
przeszkodzić, by je wydać? - Powiem tylko dwa słowa. Pępkowe Mavis.
Eve próbowała się nie skrzywić.
- Wypadło nieźle.
- Wypadło super, ponieważ miałaś kogoś, w tym wypadku mnie, kto się

wszystkim zajął.
- Zapłaciłam ci?
Peabody zmarszczyła czoło i podrapała się po brodzie.
- Jestem zmuszona powiedzieć: touché.
- Nikt nie powinien być zmuszany do mówienia touché.
- Lepiej się czujesz?
- Niż kiedy? - spytała Eve, zjeżdżając z autostrady.
- Niż dziś rano.
- Nabiłam sobie czymś głowę. - Do takiego doszła wniosku. - Ale już się z tym
uporałam.
Było głupotą i czymś żenująco kobiecym przejmować się jakąś blondynką w
czerwonej sukni. Przypuszczała, że już zjedli obiad, Roarke wrócił do swojego
biura i brał udział w kolejnym spotkaniu, planując finansową dominację nad
całym światem.
Powrót do normalności. I tyle.
Prawie nie sprawiło jej kłopotu ponowne zapomnienie o tej sprawie, kiedy
przedstawiły swoje odznaki strażnikom przy bramie i czekały, by je
wpuszczono na teren zakładów. I na kierowniczkę.
Okazała się nią pełna werwy drobna kobietka, mierząca wszystkiego metr
czterdzieści siedem w butach na obcasach. Mała szeroki uśmiech i
błyszczące oczy, co skłoniło Eve do rozważań, co takiego ta kobieta zjadła
podczas
ostatniej przerwy.
- Stella Burgess, miło mi panie poznać. Czym mogę służyć?
Mówiła z silnym akcentem mieszkańców New Jersey. Aż bila od niej chęć
pomocy.
- W tych zakładach poddaje się obróbce nasiona ręcznika.
- Zgadza się. Przerabiamy różne surowce rolnicze na produkty
nieprzeznaczone do spożycia. Olej rycynowy wykorzystywany jest w
niektórych branżach jako smar. W Stanach Zjednoczonych niezbyt często,
głównie go eksportujemy. Stosowany jest też przy produkcji wyrobów
skórzanych. Ten też eksportujemy albo też dostarczamy bezpośrednio do
uprawnionych klientów na terenie kraju. Chcą panie przyjrzeć się procesowi
jego uzyskiwania?
- Raczej nie. Czy ma pani odbiorców oleju w Nowym Jorku?
- Mogę to dla pani sprawdzić, pani porucznik. Najprawdopodobniej będą to
rzemieślnicy i tym podobni, stosujący tylko surowce pochodzenia
naturalnego. Czy życzy sobie pani, żebym sporządziła ich listę?
- Owszem, życzę sobie. Jak tylko mi pani powie, dlaczego robi pani to
wszystko z uśmiechem na ustach.
- Słucham?
- Nie zadaje pani żadnych pytań, Stello. Nie zasłania się pani tajemnicą
handlową, tylko od razu chce nam udostępnić nazwiska.
Stella znów błysnęła zębami w uśmiechu.
- Zgadza się. Dostałam okólnik.
- Cóż to za okólnik?
- Od samego szefostwa. Zaraz na początku roku. Wszyscy kierownicy,
naczelnicy wydziałów, brygadziści i tak dalej mają okazać daleko idącą
pomoc porucznik Eve Dallas zawsze, kiedy się o taką pomoc zwróci. Jasne?
- Jasne. Poproszę również o wykaz pracowników. Aktua-
lny i wstecz za ostatnie pół roku.

- Już się robi. - Stella wyprostowała palec wskazujący i odgięła kciuk. -
Proszę mi dać pięć minut.
- Oczywiście.
Kiedy czekały, Peabody wzniosła oczy do góry i zaczęła pogwizdywać jakąś
melodyjkę.
- Ani słowa, Peabody.
- Zastanawiam się tylko, jak to jest być żoną faceta, który jest właścicielem
tylu firm, że połowy z nich nie znasz. -Trąciła Eve łokciem. - To on kazał
rozesłać ten okólnik.
- Popsuł mi całą zabawę. Nie mogłam się uciec do zastraszenia, co mi
gwarantuje umowa o pracę.
- Ale dzięki temu zaoszczędziłyśmy sporo czasu. I to naprawdę ładnie z jego
strony, że zawsze o tobie myśli.
- Osobliwe.
Lecz przyjemnie było jej to usłyszeć, chociaż poczuła się jeszcze głupiej na
myśl o tym, jak zachowała się dziś rano.

Zbierze więcej informacji o osobach z listy. Ale może to zrobić w komendzie
albo w domu. Na razie złożą kilka wizyt. Zaczną od Hallie Wentz.
Hallie mieszkała w piętrowej kamienicy; na parterze miała swoje biuro. Eve
przekonała się, że Hallie Wentz stanowi całkowite przeciwieństwo Stelli
Burgess. Hallie była wysoka, szczupła i nosiła modne buty na obcasie.
Podejrzliwie obejrzała odznakę Eve.
Najwidoczniej nie dostała okólnika.
- 0 co chodzi? Za dziesięć minut mam spotkanie z klientem. Policja źle
wpływa na interesy.
- Craig Foster.
- Och. - Hallie wypuściła powietrze z płuc i spojrzała w stronę drzwi. - Moja
córka jest w pokoju obok. Bardzo się przejęła tym, co się stało. Naprawdę
wolałabym, żeby nie przesłuchiwała jej policja. Przynajmniej póki Em nie
poczuje się lepiej.
- Prawdę mówiąc, chcemy porozmawiać z panią.
- Ze mną? O panu Fosterze? Dlaczego?
- Rozmawiamy ze wszystkimi, którzy byli wczoraj na terenie szkoły.
- Rozumiem. Rozumiem. Jedną chwileczkę. - Podeszła do drzwi, zajrzała do
sąsiedniego pokoju, a potem przymknęła je, zostawiając tylko małą szparkę. -
Uczy się - powiedziała do Eve i Peabody. - Ten dzieciak to prawdziwy skarb.
Co panie chcą wiedzieć?
- Zacznijmy od tego, po co pani poszła do szkoły.
- Akurat tego dnia dzieci mogły przynieść do szkoły ulubioną zabawkę lub
zwierzątko. Em chciała się pochwalić Butchem. Naszą papugą - wyjaśniła. -
To wielkie ptaszysko. Em nie dała rady sama wziąć klatki, więc zaniosłam ją
do klasy.
- Weszła pani na teren szkoły o ósmej dwadzieścia, a wyszła pani dopiero o
dziesiątej czterdzieści dwie. Jak daleko musiała pani zanieść Butcha?
- To rozległa szkoła - powiedziała chłodno Hallie. - Czy przesłuchują panie
wszystkich rodziców?
- Nie jest aź taka rozległa, by zaniesienie papugi do klasy zajęło ponad dwie
godziny. Czy wczoraj widziała się pani z panem Fosterem albo rozmawiała
pani z nim?
-Nie.

- Ale w przeszłości miała pani okazję spotykać się z nim i rozmawiać?
- Oczywiście. W zeszłym roku Em miała z nim lekcje. Sprawiał wrażenie
świetnego nauczyciela. Naprawdę bardzo dobrze radziła sobie na jego
zajęciach, a on okazywał jej duże zainteresowanie.
- A czy pani interesowała się nim? Hallie wzięła głęboki oddech.
- Nie podrywam nauczycieli Em. A gdybym to robiła, prędzej
zainteresowałabym się tą blondynką, która prowadzi kółko teatralne. Jestem
lesbijką.
- Pani Wentz, ma pani na swoim koncie czynną napaść.
- Chromolę to. - Widać było, że dała się ponieść nerwom.- Ten pieprzony
sukinsyn zasłużył sobie na to, żeby mu złamać rękę, a nawet na znacznie
więcej. Wie pani, jak nazwał moją Em? Lesbijskie nasienie!
Znow wzięła głęboki oddech i uniosła rękę, póki się nie
i uspokoiła.
- Najpierw powiedział to mnie, więc go ostrzegłam, żeby się uspokoił. Ale się
nie zamknął, zaczął podczas meczu wykrzykiwać różne rzeczy. Nazwał ją
lesbą. Wydarł się: „Nie możesz zdobyć punktu, ty mała lesbo". Nie pierwszy
raz rzucał podczas meczu tego typu uwagi, świadczące o jego ignorancji i
homofobii, ale kierował je do mnie, i nie wrzeszczał na całe gardło tak, żeby
Em je usłyszała. Nikt nie będzie w taki sposób mówił do mojego dziecka.
Miałam tego dość.
Jeśli to była prawda, Eve dziwiła się, ze kobieta nie roz-waliła dupkowi głowy,
ograniczając się do złamania mu ręki.
- Czy to pan Foster powiedział coś niestosownego pani
córce?
- Skądże znowu. O ile wiem, był przyzwoitym facetem. I dobrym
nauczycielem, jego lekcje były niezwykle ciekawe. Emily bardzo go lubiła.
Okropnie się przejęła całą tą historią. Nie chcę, żeby przeżywała to bardziej
niż to konieczne.
- W takim razie proszę nam powiedzieć, dlaczego przebywała pani na terenie
szkoły przez dwie godziny i dwadzieścia dwie minuty
- Jezu. Trochę zostałam w klasie, żeby porozmawiać z dziećmi i Janine, czyli
panią Linkletter, o Butchu. Nakłoniłam go, żeby coś do nich powiedział.
Potem... Czy muszą to panie zapisać?
- Zależy, co to takiego - odparła Eve.
- Nie ma to związku z tym, co się wydarzyło, więc tylko chcę, żeby mnie panie
zapewniły - jeśli zgodzą się panie, że nie ma to nic wspólnego z tamtą
sprawą - że się to nie
rozniesie.
- Zgoda.
- Poszłam do kuchni. Laina Sanchez, główna dietetyczka, dorabia u mnie na
boku. Nie powinna brać dodatkowych zleceń. Nie chcę, żeby miała przeze
mnie jakieś kłopoty w szkole.
- Z tego powodu na pewno nie będzie ich miała.
- Rozmawiałyśmy o imprezie, którą przygotowuję. Odbędzie się w przyszłym
tygodniu. Klient wprowadził korekty w menu. Podczas rozmowy z Lainą
wypiłam filiżankę kawy. Miałam spotkanie zaledwie dwie przecznice od
szkoły, ale dopiero o jedenastej. To wszystko.
- Rozumiem. Czy pani Sanchez to potwierdzi?
- Tak, ale proszę nie rozmawiać z nią o tym na terenie szkoły, dobrze? Jeśli
Mosebly coś zwietrzy, przyczepi się do Lainy.

- Czy coś panią łączy z Lainą?
Hallie na tyle się odprężyła, by się uśmiechnąć.
- Nie tak, jak pani myśli. Kiedyś spotykałam się z jej siostrą, ale to było milion
lat temu. Pomogłam Lainie dostać pracę w Sarah Child, kiedy szukali nowej
dietetyczki. Ma na utrzymaniu dwuletnie dziecko, a kolejne jest w dro-
dze. Ona i jej mąż potrzebują pieniędzy.
- Nie chcemy jej sprawić żadnych kłopotów. - Eve podejrzewała, że ta kobieta
nie powiedziała im wszystkiego. - Czy widziała pani na terenie szkoły coś
niezwykłego? Albo kogoś?
- Nie. Kiedy szłam do kuchni, zajęcia dopiero się zaczynały. Kiedy
wychodziłam ze szkoły, trwała trzecia lekcja. Pomogłabym paniom, gdybym
mogła. Jeśli coś takiego dzieje się tam, gdzie jest moja córka, chcę wiedzieć,
kto, co i dlaczego. Inaczej nie mogę jej zapewnić bezpieczeństwa.
Może chodziło właśnie o to zapewnienie bezpieczeń-
stwa, pomyślała Eve, kiedy jechały dwie przecznice dalej,
gdzie mieszkała kolejna osoba z listy.
- Rzuca się z kijem na faceta, ponieważ przezwał jej
córkę.
- Ty zrobiłabyś to samo - zwróciła jej uwagę Peabody.
- Trudno powiedzieć, ponieważ nie jestem lesbijką i nie mam dziecka. Ale
przyznaję, że z tego, co usłyszałam, facet zasłużył sobie na cięgi. Do czego
może się posunąć rodzic, chcąc chronić swoje dziecko? Może Foster nie miał
nic na rodzica ani na nauczyciela, jeśli rzeczywiście coś na kogoś miał. Może
chodziło o dziecko.
- Co można mieć na dziecko w wieku od sześciu do dwunastu lat?
- O święta wolnowiekowa naiwności! Dzieciaki robią różne dziwne rzeczy.
Może przyłapał któreś na kradzieży, ściąganiu podczas egzaminu, robieniu
loda w toalecie, handlowaniu zabronionymi substancjami.
- Jezu.
Eve rozwinęła wątek.
- Wzywa rodzica na rozmowę, uprzedza, że musi o tym zameldować. Trzeba
będzie wszcząć postępowanie dyscyplinarne wobec ucznia, może konieczna
okaże się interwencja psychologa, a nawet relegowanie ze szkoły. Jednej z
najlepszych szkół w stanie, jeśli wierzyć irytującej córce Straffo. Żaden rodzic
nie chciałby, żeby jego pociechę wyrzucono ze szkoły albo żeby do akt trafiły
jakieś podejrzane sprawki. Gdyby Foster umarł, dałoby się tego wszystkiego
uniknąć.
- Skoro mowa o zaangażowaniu rodziców w proces wychowawczy,
sprawdziłam wszystkie spotkania Fostera z rodzicami w ciągu ostatnich
siedmiu dni.
- Poszukajmy powtórnych spotkań z tymi samymi rodzicami. A kiedy
otrzymamy nakaz, przekonamy się, czy nazwisko jakiegoś ucznia przewija się
u innych nauczcieli.
Żadnej z pozostałych osób z listy nie było w tym cza-sie w domu. W jednym
mieszkaniu otworzyła im nastolatka z chmurną miną, oświadczając, że
rodzice i mała menda - Eve domyśliła się, że chodzi o młodszego brata - są
na meczu koszykówki. W drugim mieszkaniu gosposia android
poinformowała je, że matka zabrała „młodą panienkę" na trening karate, a
ojciec jest na spotkaniu.
W komendzie Eve zaczęła się starać o nakaz i wykonała w duchu taniec
zwycięstwa, kiedy udało jej się to bez większych kłopotów. Była jedynie

rozczarowana, że jest już za późno, by zastać kogoś w szkole i natychmiast
uzyskać dostęp do interesujących ją dokumentów.
Przystąpiła do bliższego zapoznawania się z tym, co już miała, ale przerwała.
Był już prawie koniec zmiany. Popracuje w domu i wciągnie do pomocy
Roarke'a. Uznała, że będzie to coś w rodzaju gałązki oliwnej po tym, jak
zachowała się rano.
Podczas kolacji zapozna go z dotychczasowymi ustaleniami. Ponieważ
sprawa dotyczyła pracowników i klientów jego firmy, uznała, że będzie
uczciwie, jeśli go do tego włączy.
Poza tym stęskniła się za nim, przyznała w duchu, szykując się do wyjścia.
Brakowało jej ich wspólnych działań.
Akurat kiedy wstawała od biurka, Peabody wsunęła głowę do pokoju.
- Niejaka Magdelana Percell chce się z tobą zobaczyć. Eve poczuła, jak
napinają jej się mięśnie brzucha.
- Czy powiedziała, w jakiej sprawie chce się ze mną zobaczyć?
- Powiedziała, że to sprawa osobista. Nie pamiętam, by była na którejś z
naszych list, ale...
- Nie ma jej na żadnej. Przyprowadź ją do mnie, a potem idź do domu.
- Do domu? Przecież dopiero dwadzieścia minut po końcu zmiany. Co mam
zrobić z tym niespodziewanym,
hojnym darem?
- Zamelduj się u mnie w domu jutro o ósmej zero zero. Spróbujemy złapać
następne osoby z naszej listy, zanim pójdą tam, gdzie spędzają całe dnie.
Potem jedziemy do szkoły. Jest nakaz.
- Punkt dla naszej drużyny. Dallas, mogę zostać, jeśli wolisz.
- Nie, nie wolę. Przyślij ją tu.
Eve próbowała sobie wmówić, że to nic ważnego. Tylko się przekona, czego
chce Percell, i pojedzie do domu. Zapomni o niej.
Nie pierwszy raz będzie prowadziła jakąś głupią rozmo-wę z jedną z byłych
przyjaciółek Roarke'a. I najprawdopodobniej nie ostatni.
Usłyszała stukot obcasów na zniszczonej posadzce i poczuła się głupio,
udając, że przegląda wydruk jakiegoś sprawozdania.
Kiedy uniosła wzrok, ujrzała uśmiechniętą zalotnie Magdelanę. Miała na
sobie czarny kostium z jedwabistym,
futrzanym kołnierzem.
- Dziękuję, że zgodziła się pani ze mną zobaczyć - zaczęła. - Nie jestem
pewna, czy mnie pani pamięta. Spotkałyśmy się wczoraj wieczorem. Jestem...
Eve nie zamierzała się dać nabrać na ten uśmiech, a już z całą pewnością na
zalotność tamtej.
- Wiem, kim pani jest - odparła obojętnym tonem.
- Och, cieszę się - powiedziała Magdelana. - To istny labirynt! Domyślam się,
że tu jest centrum nowojorskich sił porządkowych. To pani gabinet? -
Rozejrzała się; powiodła wzrokiem po porysowanej szafce na akta, malutkim
okienku, zniszczonym biurku. Uniosła idealnie wyde-pilowane brwi. - Nie
spodziewałam się czegoś takiego. Jest pani porucznikiem, prawda?
- Zgadza się.
- Hmmm. Mam nadzieję, że nie odrywam pani od ja-
kiejś ważnej pracy.
- Prawdę mówiąc... Magdelana zatrzepotała rzęsami.
- Dziwnie się czuję. Miałam nadzieję, że będzie inaczej. Chciałam tu przyjść,
spotkać się z panią, spytać, czy nie zgodziłaby się pani pójść ze mną na

drinka po pracy.
- Po co?
- Chyba chciałam bez owijania w bawełnę zapewnić panią, że nie zamierzam
sprawiać żadnych kłopotów.
Eve rozsiadła się wygodnie w fotelu i zaczęła się na nim obracać.
- Czy zabiła pani kogoś, odkąd znalazła się pani na terenie Nowego Jorku?
- Nie. - Uśmiechnęła się. - Nie, odkąd się tu znalazłam.
- W takim razie nie mamy o czym mówić.
- Eve. - Jej głos był zmysłowy, tak jak jej ruchy, kiedy oparła się o biurko Eve.
- Chciałam jedynie zapewnić pa-
nią, że to, co mnie łączyło z Roarkiem, dawno się skończyło. Właściwie
byliśmy dziećmi, kiedy związaliśmy się ze sobą. Nie ma się pani czego
obawiać. Eve przechyliła głowę.
- Czy wyglądam, jakbym się czegoś obawiała?
- Nie znam pani, więc nie mogę powiedzieć. Roarke wspomniał, że nie
polubiłabym pani, a przypuszczam, że jestem na tyle przekorna, że chciałam
udowodnić, że się myli. Dlatego miałam nadzieję, że czegoś się napijemy i
wyjaśnimy potencjalne wątpliwości. Szczególnie, że będzie mi pomagał w
pewnych moich sprawach.
- Zabawne. - Eve poczuła lekkie mdłości. - Wygląda pani na kobietę, która
doskonale sama potrafi zadbać o swoje sprawy.
- Chodzi o interesy. Obie wiemy, że Roarke nie ma sobie równych, jeśli
chodzi o kwestie finansowe. A szczerze mówiąc, jeśli chodzi o jakiekolwiek
sprawy. - Roześmiała się lekko. - Ale przysięgam, że to sprawa czysto
finansowa.
nią, że to, co mnie łączyło z Roarkiem, dawno się skończyło. Właściwie
byliśmy dziećmi, kiedy związaliśmy się ze sobą. Nie ma się pani czego
obawiać. Eve przechyliła głowę.
- Czy wyglądam, jakbym się czegoś obawiała?
- Nie znam pani, więc nie mogę powiedzieć. Roarke wspomniał, że nie
polubiłabym pani, a przypuszczam, że jestem na tyle przekorna, że chciałam
udowodnić, że się myli. Dlatego miałam nadzieję, że czegoś się napijemy i
wyjaśnimy potencjalne wątpliwości. Szczególnie, że będzie mi pomagał w
pewnych moich sprawach.
- Zabawne. - Eve poczuła lekkie mdłości. - Wygląda pani na kobietę, która
doskonale sama potrafi zadbać o swoje sprawy.
- Chodzi o interesy. Obie wiemy, że Roarke nie ma sobie równych, jeśli
chodzi o kwestie finansowe. A szczerze mówiąc, jeśli chodzi o jakiekolwiek
sprawy. - Roześmiała się lekko. - Ale przysięgam, że to sprawa czysto
finansowa.
Po tym, jak zjedliśmy dziś razem obiad i zgodził mi się po-
móc, nagle przyszło mi do głowy, że może sobie pani pomyśleć, że chodzi o
coś innego niż o interesy. Ostatecznie jest przystojnym, czarującym
mężczyzną, byliśmy...
- No właśnie, byliście.
- Tak. Bez dwóch zdań. Widzi pani, dawno temu sprawiłam mu ból. Nie chcę,
żeby historia się powtórzyła. Jeśli wszystko potoczy się po mojej myśli, przez
jakiś czas będę mieszkać w Nowym Jorku. Mam nadzieję, że zostaniemy
przyjaciółkami.
Wiedziała, kiedy ktoś wciska jej kit.
- Pani Percell, jeśli chodzi o przyjaciółki, mam ich komplet. Będzie się pani

musiała zwrócić do kogoś innego. Jeśli chodzi o Roarke'a i jego interesy, to
jego sprawa. Jeśli zaś chodzi o panią, nie owijajmy w bawełnę, nie wygląda
pani na głupią gęś, więc nie wierzę, by pomyślała sobie pani, że jest pani
pierwszą z dawnych flam, porzuconych
przez Roarke'a, która znów postanowiła się koło niego zakręcić. Pani osoba
ani mnie ziębi, ani grzeje. Właściwie nie interesuje mnie pani Czy to
wszystko? Magdelana wolno zsunęła się z biurka Eve.
- Ten facet nigdy się nie myli, prawda? Nie lubię pani.
Jakoś to przeżyję.
Podeszła do drzwi, zatrzymała się na progu, oparła o framugę i znów
spojrzała na Eve.
- Jeszcze jedno, jeśli można. To nie on rzucił mnie, tylko ja jego. A ponieważ
nie wygląda mi pani na głupią gęś, wie pani, że to zasadnicza różnica.
Eve słuchała stukotu obcasów. Kiedy ucichł, oparła twarz na rękach i
zamknęła oczy. Czuła, jak jej się ściska żołądek.
Bo rzeczywiście ani ona, ani Magdelana Percell nie były głupimi gęsiami.

Rozdział 7

Kiedy wjeżdżała przez bramę na teren ich posiadłości, uświadomiła sobie,
jaka jest zmęczona. Pomyślała, że wkracza do świata Roarke'a,
pozostawiając za sobą nieustanny zgiełk, tłumy, nerwowość i szalone tempo
miejskiego życia.
Wkraczała do ich prywatnego, idealnego świata. Długi, kręty podjazd
prowadził przez ogród przysypany śniegiem, którego nikt nie deptał i nie
rozjeżdżał, więc pozostawał nieskazitelnie biały. Na końcu podjazdu wznosił
się duży, kamienny dom. W oknach paliły się światła, rzucając ciepły, złoty
blask.
Przyzwyczaiła się do tego, pomyślała. Do przejeżdżania przez kutą bramę, do
widoku okazałego domu z wieloma wieżyczkami przypominającego pałac z
bajki.
Za tą kamienna fasadą i dużymi oknami kryły się liczne pomieszczenia,
niektóre przytulne, niektóre eleganckie, niektóre zabawne. A wszystkie
piękne, wszystkie stanowiące urzeczywistnienie wizji Roarke'a. Tego, co
chciał zbudować, mieć, posiadać.
Nie tylko z uwagi na swoją pozycję, bogactwo, władzę -chociaż w przypadku
Roarke'a odgrywały one pewną rolę - ale ponieważ bardzo chciał stworzyć
dom.
Co do niego wniosła? - zastanowiła się Eve. Trochę rupieci, osieroconego
kota, gabinet, który był niewątpli-
wie zwyczajny i w jego oczach z pewnością pozbawiony klasy.
Do diabła, w oczach prawie wszystkich.
Ale nauczyła się tu żyć, razem z nim uczyniła z tego miejsca dom, prawda?
Mimo wszelkich przeciwności losu stworzyli sobie razem życie, które było
ważne dla ich obojga.
Nie pozwoli, żeby jakiś duch z przeszłości to zniszczył.
Zostawiła samochód przed domem i weszła po schodach prowadzących do
okazałych drzwi frontowych. Może wzniósł go Roarke, ale teraz to był również
jej dom, jej teren. Każdy, kto naruszy jego granice, prosi się o guza.
Weszła do holu. Summerset pojawił się natychmiast, a tuż za nim - duży cień
kota.

- Pozwól mi tylko powiedzieć „pocałuj mnie w dupę" i oszczędźmy sobie
reszty rozmowy - warknęła Eve. - Mam
dożo pracy.
- Jeszcze nie wrócił.
Kiedy zrzuciła płaszcz z ramion, żołądek jej się lekko ścisnął.
- Dziękuję za meldunek.
- Musiał zmienić godziny kilku spotkań, żeby móc zjeść z nią obiad.
Eve rzuciła płaszcz na słupek balustrady i odwróciła się. Przynajmniej teraz
miała pod ręką kogoś, na kim mogła wyładować złość, od której aż ją mdliło.
- Nie mogłeś się doczekać, kiedy mi o tym powiesz! Założę się, że tańczysz z
radości, bo Maggie pojawiła się w mieście. No więc możesz...
- Wprost przeciwnie - przerwał jej, zachowując kamienny spokój. - Nie
mógłbym być bardziej niezadowolony. Chciałbym prosić panią o chwilę
rozmowy.
- O czym?
Zacisnął szczęki i Eve dostrzegła, że się myliła. Pod maską spokoju ukrywał
emocje.
- Nie lubię rozmawiać o Roarke'u za jego plecami, a pani postawa jeszcze
bardziej mi to utrudnia. Jednak uznałem, że w tej sytuacji nie mam innego
wyjścia.
Zaschło jej w ustach.
- W jakiej znów sytuacji?
- Proszę na chwilę wejść do salonu. Rozpaliłem w kominku.
- Dobrze już, dobrze.
Weszli do salonu. Na kominku strzelały czerwone i złote płomienie. Tkaniny
mieniły się kolorami, a stare drewno, tak troskliwie konserwowane, lśniło.
Stojąc na środku Eve poczuła, jak ją przenika chłód aż do szpiku kości.
- Zechce pani usiąść?
Pokręciła głową i podeszła do okna. Wyglądając przez nie, zapytała:
- Co chcesz mi powiedzieć?
- Naleję pani kieliszek wina.
- Nie. - Nie mogła sobie pozwolić na wino, bo już zaczę-
- Nie. - Nie mogła sobie pozwolić na wino, bo już zaczę-ło ją łupać w głowie. -
Wyduś to wreszcie z siebie.
- Pani porucznik, to jest niebezpieczna kobieta.
- Pod jakim względem?
- Manipuluje ludźmi. Lubi wywoływać konflikty. I ma władzę, jak to zwykle
bywa w przypadku naprawdę pięknych kobiet. Przez kilkanaście lat
doskonaliła swoje umiejętności, w tym zakresie, więc przypuszczam, że teraz
naprawdę może być groźna.
- Racja - mruknęła Eve. - Jest silna.
- A w dodatku piekielnie inteligentna.
- Jak długo byli razem? - Kiedy nic nie powiedział, spojrzała na niego. - Nie
baw się ze mną w kotka i myszkę. Jak długo?
- Kilka miesięcy. Prawie rok.
Musiała znów odwrócić się do okna, ponieważ poczuła ból tuż poniżej serca.
- Długo. Dlaczego to się skończyło?
- Przez kilka tygodni przygotowywali wspólny skok. -Może ona nie miała
ochoty na wino, ale on owszem. Musiał się napić, żeby móc o tym mówić. -
Za cel obrali sobie bogatego dżentelmena, posiadacza niezwykłej kolekcji
dzieł sztuki.

Summerset podszedł do barku, wyjął z niego karafkę i nalał sobie
szklaneczkę whisky.
- Zadaniem Magdelany było zaintrygować go, związać się z nim. Był znacznie
od niej starszy i miał słabość do młodych, pięknych kobiet. Miała zdobyć
informacje o zabezpieczeniach, rozkładzie dnia, rozmieszczeniu dzieł sztuki.
Zdecydowali się na dwa obrazy Renoira. Tylko dwa. Już wtedy Roarke nie
lubił czerpać zbyt wiele wody z jednej studni. W dniu planowanego skoku -
kiedy była na jachcie razem z właścicielem obrazów - postanowiła z nim się
związać.
- Miała ptaszka w garści.
- No właśnie. Naturalnie Roarke musiał zrezygnować ze skoku, nie mając
pewności, czy posiadane przez niego informacje są prawdziwe ani czy nie
został wystawiony policji. Sporo go to kosztowało.
- Ale nie ściga! jej, nie kazał jej za to zapłacić? - Znów się odwróciła w jego
stronę. - Nie zrobił tego, bo czuł się bardziej zraniony niż rozgniewany.
Kochał ją?
- Był w niej zadurzony. Aż ją ścisnęło w żołądku.
- To gorzej. Znacznie gorzej.
- Zgadzam się. - Summerset pociągnął łyk whisky. -Kiedy byli razem, znosił
jej kaprysy. Lubiła ryzyko, zarówno w życiu osobistym, jak w interesach.
Widziała ją pani. Ma coś w sobie. Ciągnęło go do niej jak ćmę do światła.
- Jest niegłupia - udało się wydusić Eve. - Wykształcona i niegłupia.
Przeczytałam jej biogram.
- To zrozumiałe. Tak, była bardzo inteligentną młodą damą.
- Podziwiał to. Podobało mu się to nawet bardziej niż jej uroda.
Summerset zawahał się przez chwilę. Widział, jak w tym samym pokoju
zadano jej cios, Ale słowa, które musiał teraz powiedzieć, bardziej ją zabolą.
- Znała się na sztuce i muzyce, na literaturze. A on zawsze odczuwał głód
wiedzy, pragnął poznać to, czego mu odmówiono, gdy był małym chłopcem.
Miała głowę do rachunków i apetyt na... Można powiedzieć na przepych.
-I lubiła kraść. To też go w niej pociągało.
- Lubiła brać. Kiedy kupił jej coś w prezencie, przez jakiś czas zachwycała się
podarunkiem, ale wolała, kiedy coś dla niej podwędził. I wciąż chciała więcej i
dostawała więcej, nie musząc o nic prosić. Miała swoje sposoby. Teraz też
będzie chciała więcej.
- Przyszła dziś do mnie do pracy.
- Och. - Znów spojrzał na szklaneczkę i pociągnął z niej łyk. - To do niej
podobne. Zasiać lekki niepokój, udając, że chce wyjaśnić sytuację.
- Coś w tym stylu. Próbowała mnie podpuszczać, ale domyśliłam się
wszystkiego. Lecz osiągnęła swój cel. Powiedziała, że Roarke zgodził się
pomóc jej w jakichś interesach Jeśli namówiła go na kolejny skok albo nawet
tylko na to, by przygotował dla niej grunt do działania... Chryste.
- Nie może pani do tego dopuścić.
- Nie mogę Roarke'owi niczego zabronić. Nikt nie
może.
- Ma pani na niego wpływ, proszę to wykorzystać. Czuje do niej słabość,
zawsze czuł.
- Jedyne, co mi pozostaje, to zapytać go prosto z mostu. Nie mogę walczyć,
uciekając się do insynuacji i sztuczek. -Mało jej nie pękła głowa, brzuch też ją
bolał. - Te pierwsze stanowią zniewagę dla obu stron, na tych drugich się nie
znam. Przynajmniej daleko mi pod tym względem do niej.

Ostatecznie sam musi dokonać wyboru. Jak zawsze. Przepraszam, ale mam
dużo pracy.
Skierowała się do wyjścia, lecz odwróciła się na progu, żeby spojrzeć na
Summerseta.
- Manipuluje ludźmi. To wiem. Jest również piękna, wytworna, obyta w
świecie, przebiegła. I na tyle wyrachowana, że założę się o twój kościsty
tyłek, że z radością związałaby się z Roarkiem, by całymi garściami korzystać
z tego, co zgromadził. Prawdę mówiąc uważałam, że skakałbyś z radości,
gdyby mnie dla niej rzucił. - Musiała wziąć głęboki oddech, żeby głos jej nie
zadrżał. - Nie zostawiałaby w domu śladów krwi, wiedziałaby, co włożyć na
przyjęcie. I nie zapominałaby o proszonej kolacji, bo akurat stałaby nad
jakimś trupem. Więc dlaczego mi to wszystko powiedziałeś?
- Błyszczałaby u jego boku. Płynnie mówi po francusku i włosku, potrafi
okazać niezrównany urok osobisty,
kiedy chce kogoś oczarować. I wykorzystałaby go. Należy do kobiet, które
tylko biorą, biorą coraz więcej. Gdyby zaszła taka konieczność albo gdyby
miała taki kaprys, rzuciłaby go na pożarcie wilkom, żeby się przekonać, kto
wygra.
Dopił whisky.
- Pani, pani porucznik, często jest nieokrzesana, z całą pewnością jest pani
opryskliwa i ma bardzo małe wyobrażenie o tym, jaka powinna być żona
człowieka, który zajmuje taką pozycję, jak Roarke. Lecz zrobiłaby pani
wszystko, bez względu na grożące pani niebezpieczeństwo, by go chronić.
Ona nigdy go nie pokocha. Pani będzie go zawsze kochać.
To prawda, pomyślała Eve, idąc na górę. Zawsze będę go kochać. I czy to
nie dziwne, że zapomniała, ile bólu i cierpienia może sprawiać miłość?
Zanim go poznała, obce jej były takie emocje. Nigdy nie odczuwała tego
nieznośnego lęku, że może coś stracić.
I nigdy nie zaznawała tego dreszczu zadowolenia i poczucia bezpieczeństwa,
tego niesamowitego uczucia szczęścia, które przesłaniało wszystko.
Ruszyła prosto do swojego gabinetu i zaprogramowała autokucharza na cały
dzbanek kawy. Zanim poznała Roar-ke'a, często - najczęściej - pogrążała się
w pracy. Nie ma powodu, by teraz nie mogła zrobić tego samego.
Nawet więcej: musiała wypełniać swoje obowiązki. Zabito człowieka.
Człowieka, który - o czym świadczyło to, co udało jej się do tej pory ustalić -
był miłym, zwyczajnym facetem, który mógł coś z siebie dać innym.
Nie miała żadnych dowodów, nie miała powodów podejrzewać, że
kogokolwiek skrzywdził, komukolwiek źle życzył. Nie łajdaczył się, nie
zażywał niedozwolonych substancji ani nimi nie handlował.
Niczego nigdy nie ukradł, nikogo nie szantażował. Nie zdradzał żony.
Zjedzenie z kimś obiadu to nie zdrada, pomyślała Eve, stawiając na biurku
kawę. Pieprzenie się z inną kobietą dwanaście lat przed ślubem to też nie
zdrada.
Roarke jej nie zdradzi. Tego mogła być pewna.
Ale czy miałby ochotę? Oto pytanie.
I nie miało ono nic wspólnego z Craigiem Fosterem.
Usiadła, podparła się na łokciach i ukryła twarz w dłoniach. Musi mieć
swobodny umysł. Prawdopodobnie powinna wziąć proszek, żeby przestała ją
boleć głowa.
Zła jak osa otworzyła górną szufladę biurka, wiedząc, że Roarke trzyma w
niej opakowanie niebieskich pastylek. Nie znosiła łykać żadnych prochów, ale

nie będzie się mogła skupić na pracy, jeśli teraz nie zażyje tabletki.
Wzięła do ust pastylkę, popiła ją kawą. Akurat wtedy pojawił się sir Galahad i
zgrabnie wskoczył na biurko. Klapnął na nim i spojrzał na Eve.
- Muszę się zabrać do pracy. - Ale sprawiło jej dziwną przyjemność, kiedy
pogłaskała go po łebku i widziała,
jak się prężył.-Muszę się wziąć do pracy, bo inaczej zwariuję.
Włożyła do komputera dyskietki z danymi, nad którymi
chciała popracować w pierwszej kolejności
- Komputer, porównaj listy zatrudnionych i klientów z dyskietki A z listą
opiekunów uczniów, wykazem pracowników administracyjnych, nauczycieli
oraz personelu po-mocniczego z dyskietki B. Informuj, jeśli znajdziesz takie
same nazwiska.
Potwierdzam. Przystępuję do pracy...
- Drugie zadanie. Standardowe sprawdzenie wszystkich nazwisk z dyskietki
C, łącznie z przeszłością kryminalną, stanem finansów, miejscami
zatrudnienia, stanem cywilnym, wykształceniem.
Potwierdzam. Przystępuję do pracy...
Może pojawi się jakaś ciekawa informacja o jednym z ro-dziców czy
opiekunów, którzy tamtego ranka byli w szkole.
- Kolejne zadanie. Wyświetl dane o pracownikach ad-minisi racji,
nauczycielach oraz personelu pomocniczym Sarah Child Academy w
porządku alfabetycznym na ekranie ściennym numer jeden.
Potwierdzam. Informacje wyświetlone na ekranie ściennym numer jeden...
Pierwsze zadanie ukończone. Nie znaleziono takich samych nazwisk na
listach z dyskietki A i 6.
- No tak, to by było zbyt proste. Posługując się tymi samymi listami, znajdź
informacje o członkach rodzin, byłych małżonkach lub konkubentach.
Potwierdzam. Przystępuję do pracy... Drugie zadanie ukończone. Wyświetlić
dane?
- Tak, na monitorze komputera. - Siedząc i popijając kawę, zapoznała się z
informacjami.
Nie było tam żadnych rewelacji. Tu i tam parę rękoczynów, tak powszechne
przypadki posiadania nielegalnych substancji na użytek własny, oskarżenie
sprzed czterech lat o kradzież sklepową. Żadnych brutalnych przestępstw,
żadnych kar pozbawienia wolności.
Nim Eve spojrzała na dane wyświetlone na ściennym ekranie, zamknęła oczy
i zastanowiła się, co wie, a czego jeszcze chciałaby się dowiedzieć.
Trucizna w gorącej czekoladzie. Termos w niezamknię-tej sali, do której
przed południem każdy miał swobodny dostęp. Nawyki.
- Chwileczkę.
Usiadła prosto, zmrużyła oczy, a potem spróbowała na to spojrzeć z innej
strony. Skontaktowała się z Lisse Forester.
- Porucznik Dallas - przedstawiła się. - Przepraszam, że panią niepokoję, ale
mam parę pytań. Każdego ranka
sama przygotowywała pani gorącą czekoladę dla męża?
- Tak, już to pani powiedziałam. To ja ją dla niego szykowałam.
- Czy też ją pani piła?
- Nie. Ma zbyt dużo kalorii - powiedziała znużonym głosem. - Przyrządzałam
ją z prawdziwej czekolady, mleka sojowego i sztucznej czekolady w proszku.
Nie wiedział o tym.
- Nie rozumiem.

- Prawdziwa czekolada jest bardzo droga. Nie wiedział, że ją kupowałam i
dodawałam do napoju, tak jak to robiła moja matka. Bardzo mu smakowała,
mówił, że nikt nie przyrządza takiej gorącej czekolady, jak ja. Każdego ranka
dodawałam troszeczkę prawdziwej czekolady.
- Czy ktoś o tym wiedział?
- Moja matka. To ona mnie nauczyła, jak przyrządzać gorącą czekoladę. Z
pewnością wspomniałam o tym w pracy. Takie tam przechwałki.
Niewykluczone, że powiedziałam coś Mirri. Ale ta prawdziwa czekolada to
była moja mała tajemnica. Craig nie chciał, żebym wydawała na niego
pieniądze.
- Widziałam w pani kuchni czekoladę w proszku i saszetkę czekolady w
płynie w pudełku po Vital Fem.
Lissette uśmiechnęła się lekko.
- Craig nigdy nie zaglądał do moich witamin, dlatego tam ją schowałam.
- Wysłaliśmy czekoladę w proszku i w płynie do laboratorium. Czy ktoś
wiedział, gdzie je pani trzymała?
- Czekoladę w proszku być może tak. Ale nie prawdziwą. Myśli pani...
- W laboratorium ustalą, czy czegoś do nich nie dodano. Mieli państwo gości
w ostatni weekend przed śmiercią pani męża?
- Nie. - Ze znużeniem przetarła oczy. - Chyba nie. W sobotę wyszłam na
krótkie zakupy. Ale Craig był w domu. Nie wspomniał, by ktokolwiek do nas
wpadł.
- Czy ktoś ma zapasowy klucz do państwa mieszkania? Zna kod?
- Mirri na wszelki wypadek. Ale...
- Rozumiem. W państwa domu nie ma kamer ochrony ani portiera?
- Nie było nas stać na mieszkanie w takim budynku. Ale ta dzielnica jest
bezpieczna. Nigdy nie mieliśmy żadnych problemów.
- Bardzo pani dziękuję za poświęcenie mi czasu, pani Foster.
A więc tutaj mamy okazję do spekulacji „a co, jeśli", pomyślała Eve. A co, jeśli
nieznana osoba czy osoby, znające zwyczaje Fosterów, dostały się do ich
mieszkania? Dodały truciznę do czekolady w proszku. Może Craig miał go-
ścia, o którym nie powiedział żonie.
Albo... Może to wcale nie było poprzedniego dnia, pomyślała. Może morderca
przymierzał się kilka razy, ale nie miał przy sobie trucizny albo miał jej za
mało.
Wyciągnęła raport z analizy laboratoryjnej i przeczytała, co było w termosie.
Nie wymieniono tam prawdziwej czekolady.
A więc zabójca nie znal tajemnicy przepisu Lissette na przygotowanie dobrej
gorącej czekolady.
Wstała i podeszła do tablicy, na której wypisała dotychczasowe ustalenia,
dotyczące morderstwa. Przyjrzała się uważnie informacjom o ofierze,
zdjęciom z miejsca zabójstwa. W skupieniu przeczytała dane o termosie.
Doszła do wniosku, że nie zawierają żadnych rewelacji. Zwykły termos, tyle
że duży. Kosztował około pięćdziesięciu dolców. Czarny, z wypisanym
srebrnymi literami imieniem ofiary. Wyglądał na nowy.
Od ponad roku używał go codziennie, we wszystkie dni robocze. Dlaczego
więc wyglądał na nowiutki?
Może był nowy. Brała już pod uwagę wcześniej taką ewentualność, teraz
znów wróciła do tego pomysłu. Cholera.
- Szybciej - mruknęła. - Prościej. Zainwestowawszy pięćdziesiąt dolców,
można w ciągu trzech sekund dokonać podmiany. Nie trzeba było wylewać

czekolady, która była w termosie, i napełniać go zatrutym napojem. Wystar-
czyło zabrać jeden termos, schować go do teczki lub plecaka, a zostawić
drugi.
Sprytniejsze, pomyślała. Bezpieczniejsze.
Wyjęła raport techników, chociaż wiedziała, że nie przeoczyła tak ważnej
informacji, jak ta, czy w budynku znaleziono drugi termos z wygrawerowanym
imieniem.
- Komputer, sprawdź prawdopodobieństwa następujących opcji w sprawie
numer HP-33091-D. Truciznę dodano do termosu ofiary rano w dniu jej
śmierci. Następna ewentualność: termos ofiary został podmieniony na
identyczny, ale zawierający zatruty napój, rano w dniu jej śmierci Co jest
bardziej prawdopodobne?
Potwierdzam. Przystępuję do pracy...
Eve dolała sobie kawy do kubka i zaczęła chodzić tam i z powrotem wzdłuż
tablicy. Po chwili usiadła za biurkiem.
Prawdopodobieństwo obu opcji nie wykazuje istotnych różnic, jeśli
uwzględnić posiadane informacje...
- Bardzo mi pomogłeś. - A to istotne, pomyślała. Istotne, jak tego dokonano.
Ponieważ w zatrutym napoju nie było prawdziwej czekolady, upadło
założenie, że ktoś coś dosypał do czekolady w proszku w mieszkaniu
Fosterów.
Łatwiej było to zrobić na miejscu. Chociaż istniało pewne ryzyko.
Natomiast podmiana termosów to sprytne, najbardziej skuteczne, najbardziej
niezawodne rozwiązanie.
Nazajutrz dokonają dokładniejszego przeszukania bu-
dynku szkoły. Ale gdyby miała się zakładać, postawiłaby na to, że zabójca
zabrał termos Craiga na pamiątkę. Albo pozbył się go z dala od terenu
szkoły.
Wstukała opis termosu, by znaleźć sklepy w mieście i w Internecie, które
sprzedawały właśnie ten model, oferując możliwość umieszczenia imienia.
Na samym Manhattanie było ponad dwadzieścia punktów sprzedaży
detalicznej, oferujących konkretnie ten termos, a w Internecie trzy razy tyle.
Eve uznała jednak, że to jakiś przełom. Bez względu na to, czy podmieniono
termosy, czy też nie, wiedziała, że napój przygotował zabójca. Ktoś, kto nie
wiedział, że Lissette dodawała do niego odrobinę prawdziwej czekolady.
Znów sięgnęła po kubek z kawą, kiedy zobaczyła w drzwiach Roarke'a.
- Pani porucznik.
- Cześć.
Przyglądali się sobie nawzajem, kiedy Roarke wchodził do pokoju.
- Miałem nadzieję, że uda mi się wrócić do domu wcześniej.
- Zdarza się.
Ukończono porównywanie list. Nie znaleziono na nich takich samych
nazwisk.
- Czasami świat nie jest taki mały, jakby człowiek tego chciał - skomentowała
Eve i wzięła kubek z kawą.
- Miałaś pracowity dzień.
- Ty też.
Przysiadł na skraju biurka, by móc jej spojrzeć prosto w oczy.
- Czy nie zgadzamy się w tej kwestii, Eve?
Była na siebie taka zła, wprost wściekła, że miała teraz ochotę położyć głowę
na biurku i zacząć płakać.

- Nie wiem. Już nic nie wiem.
Wyciągnął rękę i pogładził ją lekko po włosach.
- Dziś rano powiedziałaś coś, co mnie wyprowadziło z równowagi. Czyżbyś mi
nie ufała?
- Sądzisz, że siedziałabym teraz tutaj, gdyby tak było?
- W takim razie nie powinno być między nami żadnych napięć.
- Nic nie jest takie proste.
- Bezgranicznie cię kocham. To niełatwe, ale moja miłość jest bezwarunkowa.
Dziś rano nie pocałowałaś mnie na pożegnanie. - Nachylił się i musnął ustami
jej wargi.
Nic nie mogła na to poradzić, że zalała ją fala miłości.
- Pa, pa - powiedziała, wywołując uśmiech na jego twarzy. Znów poczuła na
swoich ustach jego gorące, słodkie
wargi.
- Cześć. Założę się, że nie jadłaś kolacji.
- Kręcę się w miejscu w sprawie tego morderstwa. Nie miałam czasu myśleć o
jedzeniu.
- To teraz pomyśl. - Ujął jej dłoń, splótł palce z jej palcami, a drugą ręką
podrapał kota, kiedy Galahad trącił go nosem w ramię. - Wyglądasz na
zmęczoną, moja pani porucznik, i masz zapadnięte oczy jak wtedy, kiedy nic
nie jesz albo masz za mało śpisz. Zaprogramuję hamburgery, zwykle nie
potrafisz się im oprzeć. A ty mi opowiedz o dochodzeniu.
Nie chce rozmawiać o dzisiejszym ranku, pomyślała, ani o spotkaniu z
Magdelaną. Odsunął to na bok jak gdyby nigdy nic. A trzeba o tym
porozmawiać. Jasno i bez ogródek.
- Przyszła do mnie do pracy.
Nie drgnął mu nawet jeden mięsień twarzy. Nic dziwnego, że był nie do
pokonania podczas negocjacji.
- Magdelaną?
- Nie, królowa maja.
- Trochę na nią za wcześnie. Chyba pomyliło ci się z Marzanną.
- Bardzo śmieszne. Ale wracając do tematu, przyszła do mnie pod koniec
zmiany. Sądziła, że pogadamy sobie przy drinku i zostaniemy przyjaciółkami.
Domyślasz się, jaka była moja odpowiedź?
Roarke wstał z biurka.
- Przepraszam, jeśli cię zdenerwowała - powiedział, podchodząc do
ściennego schowka, z którego wyjął butelkę brandy. - Jest otwarta,
impulsywna. Przypuszczam, że była ciekawa, jaka jesteś.
- Naprawdę? - Poczuła, że złość toczy w niej walkę z czymś, w czym
rozpoznała przenikliwy ból. - Nawet po tym, jak jej powiedziałeś, że mnie nie
polubi?
Spojrzał na Eve, nalał sobie brandy i odstawił butelkę na miejsce.
- Tak samo, jak ty nie polubisz jej. Najprawdopodobniej zrobiła to, żeby mi
udowodnić, że się mylę.
Słaby punkt, powiedział jej Summerset.
- Przypuszczam, że ten wzgląd był na samym końcu jej listy. Zamierzasz z nią
pracować?
Tym razem irytacja na tak długo wymknęła mu się spod kontroli, że Eve to
dostrzegła. -Nie.
- A więc mnie okłamała?
- Jeśli powiedziała, że zamierzam z nią pracować, przejęzyczyła się albo ty

niewłaściwie odebrałaś jej słowa.
- Ja niewłaściwie odebrałam jej słowa?
- Jezu Chryste. - Wypił łyk brandy. - Próbujesz mnie zapędzić w ślepą
uliczkę, ale ci się to nie uda. Zjedliśmy najzupełniej niewinny obiad, podczas
którego poprosiła mnie o pomoc w sprawie inwestycji, którą chce zrobić.
Zgodziłem się udzielić jej kilku wskazówek, podać nazwiska osób, z którymi
może się skontaktować. To samo robiłem niezliczone mnóstwo razy dla
innych.
- Ona to nie „inni".
- Nie chrzań. - Wyraźnie poniosły go nerwy. - Spodziewałaś się, że powiem:
„Przykro mi, nie mogę ci podać nazwisk osób, zajmujących się
inwestowaniem pieniędzy, ponieważ mojej żonie nie podoba się, że kil-
kanaście lat temu się rżnęliśmy?". To do ciebie niepodobne, Eve.
- Nie wiem, bo jeszcze nie byłam w takiej sytuacji.
- W jakiej znów sytuacji?
- Nie spotkałam się jeszcze twarzą w twarz z kobietą, do której coś czujesz.
Wiedząc, że chciała, abym właśnie tak się poczuła.
- Ponieważ nie jestem cholernym androidem, darzyłem uczuciami inne
kobiety, zanim spotkałem ciebie. Kilka z nich poznałaś. Jeśli chodzi o
Magdelanę, czemu miałaby robić sobie z ciebie wroga? - spytał. - Nic by w
ten sposób nie zyskała. Zbyt ostro zareagowałaś i robisz problem z czegoś,
co było wiele lat przed tym, nim się dowiedziałem o twoim istnieniu. Chcesz
ode mnie gwarancji?
Obietnicy, przysięgi? W sytuacji, kiedy znaczymy dla siebie tyle, ile
znaczymy?
- Jak to możliwe, że to ona wykonała wszystkie ruchy, a ja jestem winna? Nie
widzisz jej.
- Widzę ciebie. Widzę swoją żonę, którą trawi zazdrość
o coś, co już dawno minęło.
Roarke odstawił brandy i postarał się uspokoić.
- Eve, nie mogę cofnąć czasu i zmienić tego, kim byłem
i co robiłem wiele lat temu. Nie zrobiłbym tego, nawet gdybym mógł. Bo
dlaczego miałbym to zrobić? Jeśli kiedyś zrobiłem jakiś krok, to doprowadził
mnie on tutaj. Do ciebie.
Nie w tym rzecz, pomyślała. A może tak? Ale wszystko, co cisnęło jej się na
usta, brzmiało, nawet w jej uszach, jak lament jakiejś nieszczęśliwej
histeryczki.
- Możesz mnie zapewnić, że ona nie chce zacząć tam, gdzie ty skończyłeś?
- Jeśli chciała czy chce, czeka ją rozczarowanie. Eve,
kiedy się poznaliśmy, nie byliśmy dziećmi, ani niewiniątkami. Jeśli któreś z
nas zacznie się zadręczać naszymi wcześniejszymi związkami, nigdy się z
tego nie wypłaczemy.
- Słucham? - Zerwała się na równe nogi. - W tym pokoju spuściłeś łomot
Websterowi.
- Dobierał się do ciebie w naszym domu. To zupełnie co innego - odparował
ze złością. - I ani przez chwilę nie podejrzewałem cię o to, że go zachęcałaś
czy sprowokowałaś ani że będziesz tolerowała jego zachowanie. Moja pani
porucznik, nasza znajomość zaczęła się od tego, że mi zagroziłaś, że
posłużysz się paralizatorem. Czego ode mnie chcesz, do jasnej cholery?
- A ja chciałabym wiedzieć, czego ona chce. Czy planuje jakiś skok? Czy
chce, żebyś...

- Nawet jeśli coś planuje, nie poinformowała mnie o tym. Zresztą jeśli
rzeczywiście coś planuje, to nie moja sprawa. Tak mnie oceniasz? Uważasz,
że do tego stopnia
brak mi kręgosłupa, że nie tylko przekroczyłbym granicę, ale również
wskoczył do łóżka innej kobiety? -Nie.
- Eve, cokolwiek ona planuje, nie otrzyma ode mnie nic ponad to, na co się
zgodziłem: na podsunięcie kilku pomysłów, w co może zainwestować. Czy
mam kazać swojej sekretarce spisać to dla ciebie w formie umowy?
W gardle ją dławiło, znów rozbolała ją głowa, a jedyne, co osiągnęła, to
wyprowadziła Roarke'a z równowagi, umieszczając między nimi Magd elanę.
- Nienawidzę tego. Nie chcę się tak czuć, tak postępować. Stawiać ją w
środku tego wszystkiego.
- To przestań. - Podszedł do niej. Położył dłonie na jej ramionach i przesunął
nimi po plecach, nim ją do siebie przyciągnął. - Jeśli mamy się kłócić, to
kłóćmy się o coś, co istnieje naprawdę. Nie o coś takiego. Eve, jesteś nie
tylko środkiem mojego świata, - Pocałował ją w czoło, skronie,
usta. - Jesteś całym moim światem.
Zarzuciła mu ramiona na szyję i mocno go przytuliła. Uznała, że jej
odpowiedział. Trzeba to odsunąć na bok.
- To twoja wina, że tak cię kocham. - Na chwilę przycisnęła twarz do jego
ramienia. - Że aż zgłupiałam.
- Pewnie, że tak. - Przesunął dłonią po jej włosach, dotknął policzkiem jej
policzka. I poczuł, że się uspokaja. -Obydwoje zgłupieliśmy. Lepiej ci teraz?
Lepiej, pomyślała. Ale to jeszcze nie koniec. Lecz tak się bała tego, co może
się wydarzyć, że powtórnie nakazała sobie, by dać teraz spokój. Po prostu
zapomnieć o tym.
- Trochę lepiej.
Postanowiwszy zmienić temat, odsunęła się od niego na długość ramienia.
- Stella Burgess z New Jersey okazała mi daleko idącą pomoc.
- Cieszę się, że to słyszę. - Przesunął palcem wzdłuż małego dołeczka w jej
brodzie. - Kim jest Stella Bur-
gess z New Jersey i dlaczego okazała ci daleko idącą pomoc?
- Kieruje tamtejszymi zakładami, należącymi do ciebie. Dostała twój okólnik.
- Mój... Ach. Zaraz po Nowym Roku rozesłałem go do różnych
przedsiębiorstw. Dziś okazało się to przydatne, prawda?
- Oszczędziło mi sporo czasu. Jeśli chcesz wiedzieć, nie mam nic przeciwko
temu, żeby samodzielnie pokonywać kłody, rzucane mi pod nogi, ale dzięki.
Zajmujesz się przetwórstwem nasion rącznika?
- Tak. - Zmrużył oczy. - Czy przetwórnia ma jakiś związek z morderstwem?
- Do tej pory nie udało mi się znaleźć związku pomiędzy żadną osobą z listy
podejrzanych a pracownikami zakładów. To by było za proste. Poza tym nie
znalazłam motywu, przynajmniej wystarczająco oczywistego. Możliwe, że
Foster widział, jak inny nauczyciel kochał się z jakąś kobietą w porze zajęć
szkolnych. Ale też morderstwo to dość ostra reakcja na fakt, że zostało się
przyłapanym ze spuszczonymi gatkami.
- Może Foster szantażował ją lub jego.
- Brak na to dowodów, nie pasuje to również do charakterystyki ofiary. Nie
natknęłam się na nikogo, z kim Foster nie był w dobrych stosunkach, nie
wyłączając pożałowania godnego Casanovy. Czekam na wyniki analiz
laboratoryjnych. Zamierzam wziąć pod lupę każdego nauczyciela, pracownika
administracji i cały personel pomocniczy. A także rodziców uczniów. Ale do

tej pory nie znalazłam nic, co wydawałoby się godne bliższego zainte-
resowania.
- Pozwól, że ja rzucę na to okiem. Nowe spojrzenie, inny punkt widzenia.
- Nie zaszkodzi.
Zapomniał wiercić jej dziurę w brzuchu, żeby coś zjadła na kolację,
pomyślała Eve, kiedy usiadł, by zapoznać się z niektórymi z zebranych przez
nią materiałów. Wyle-ciało mu z głowy, doszła do wniosku. I bardzo dobrze.
Nie miała specjalnie apetytu.

Kiedy w końcu usnęła, spała niespokojnie i śniły jej się późne rzeczy:
fragmenty rozmów, wymieszane ze sobą urywki jej kłótni z Roarkiem i
przesłuchań, wymiana zdań z Magdelaną Percell. Obudziła się zmęczona, w
głowie wciąż rozbrzmiewały jej głosy różnych osób.
A on był tam, gdzie zwykle rano, popijał kawę w drugim końcu sypialni; na
ekranie przesuwały się doniesienia finansowe, dźwięk był wyłączony.
Eve powlokła się do łazienki i spróbowała zmyć zmęczenie strumieniem
gorącej wody.
Kiedy wróciła do sypialni, włączyła poranne wiadomości .Nalała sobie kawy.
- Nie wypoczęłaś dobrze - powiedział, rzucając jej przeciągłe spojrzenie.
- Ta sprawa me daje mi spokoju.
- Żałuję, że nie mogę ci więcej pomóc.
Eve wzruszyła ramionami i wzięła kubek z kawą do garderoby.
- Może dziś nastąpi przełom.
- W torbie jest ubranie na twój występ w wieczornym programie Nadine.
Spojrzała na torbę, zmarszczywszy czoło.
- Dlaczego mam się przebrać?
- Potraktuj to jak zabezpieczenie na wypadek, gdyby czekał cię zwykły dzień
pracy. Jeszcze poplamisz się krwią albo rozedrzesz sobie spodnie po
szalonym pościgu za podejrzanym.
- Wszystko wskazuje na to, że spędzę dziś większość czasu, oddając się
pracy papierkowej, co mnie nigdzie nie zaprowadzi.
- Jeśli tak się niefortunnie zdarzy... Nie, tylko nie ta marynarka.
- Co ci się w niej nie podoba? - spytała poirytowana Eve, chociaż była taka
szczęśliwa, słysząc tę dla niego typową uwagę, że miała ochotę szczerzyć
zęby w głupim uśmiechu.
- Niezbyt dobrze wygląda na ekranie.
- Podobnie jak ja,
- Racja. Ale... - Roarke wstał i wszedł do jej garderoby.
- Nie musisz mi mówić, co mam włożyć.
- Och, najdroższa Ere, jesteś w błędzie. - Wyciągnął brązową marynarkę,
której nigdy wcześniej nie widziała, dobrał do niej ciemnobrązowe spodnie i
kremowy goli -Zdobądź sie na odrobinę szaleństwa - dodał, ułożywszy
obie rzeczy na oparciu kanapy. - Włóż kolczyki. Może te małe, złote kółka.
Już chciała zrobić jakąś kąśliwą uwagę, kiedy ujął jej twarz i pocałował -
długo, namiętnie.
- Kocham te usta - wymamrotał. - Szczególnie wtedy, kiedy padają z nich
pełne sarkazmu słowa. Co powiesz na jajka na boczku?
- Budzą we mnie znacznie większy entuzjazm niż małe, złote kółka w uszach.
Ale odszukała kolczyki i włożyła to, co dla niej przygotował, zadowolona, że
Roarke interesuje się jej garderobą.
Już miała usiąść razem z nim, kiedy kot wskoczył na oparcie kanapy, by

łypnąć okiem na boczek, i zabrzęczało kieszonkowe łącze Roarke'a.
Wiedziała, kto to, w chwili, gdy spojrzał na wyświetlacz.
- Odbierz - powiedziała Eve, chociaż już zamierzał
wsunąć aparat z powrotem do kieszeni. - Domyślam się, że jest rannym
ptaszkiem.
- Przełączyłem ją na pocztę głosową. Zjedzmy, zanim wystygnie.
- Odbierz - powtórzyła Eve. -I tak lada moment zjawi się Peabody. Do
zobaczenia.
- Do jasnej cholery, Eve.
- Do zobaczenia - powiedziała, wychodząc.

Rozdział 8

Ładne ciuszki - skomentowała Peabody, wchodząc na górę, kiedy Eve
zbiegała po schodach. - Od Roarke'a, tak?
- A od kogóż by innego? Widocznie pozostawiona samej sobie popełniłabym
takie ciężkie przestępstwo przeciwko dobremu gustowi, że wystraszyłabym
małe dzieci i wprawiła w zakłopotanie rzesze dorosłych.
- Co najmniej wykroczenie. Nie idziemy do twojego gabinetu, gdzie stoi twój
autokucharz?
- Nie. - Eve złapała płaszcz, udając, że nie widzi mil-czącego Summerseta. -
Wszyscy wstali dziś cholernie wcześnie. Lepiej, żeby mój wóz był tam, gdzie
go wczoraj zostawiłam - warknęła do kamerdynera. - W przeciwnym razie
sama go wyprowadzę z garażu, wywlekę cię z domu
i przejadę.
- To, co nazywa pani wozem, stoi przed domem, wywołując u wszystkich
zażenowanie.
- Peabody. - Eve wskazała jej drzwi i zaczekała, aż Delia zostawi ich samych.
- Chcę wiedzieć, jeśli tu przyjdzie. Chcę wiedzieć, jeżeli pojawi się w tym
domu. Jasne?
-Tak
Wypadła na dwór bez nakrycia głowy i rękawiczek i zajęła miejsce za
kierownicą.
- Pierwszy adres.
Peabody podała go, a potem rzuciła:
- Ciężka noc?
- Życie jest pełne ciężkich nocy.
- Słuchaj, jeśli chcesz o tym porozmawiać albo po prostu wyrzucić to z siebie,
nie krępuj się. Od tego są partnerzy.
- Chodzi o kobietę.
- Niemożliwe!
Powiedziała to tak szybko i z taką pewnością siebie, że w innych
okolicznościach Eve poczułaby ulgę.
- Chodzi o kobietę - powtórzyła. - Z którą był związany wiele lat temu. Na
poważnie związany. Wróciła i robi podchody. Ale on tego nie widzi. Nie widzi,
jaka naprawdę jest. Mamy z tym problem.
- Jesteś pewna... - Wystarczyło, że Eve rzuciła Peabody jedno spojrzenie. -
Rozumiem, jesteś. Po pierwsze chcę powiedzieć, że nie wykręciłby ci
żadnego numeru z żadną kobietą. Ale jeśli jakaś dziwka próbuje go
poderwać, to inna para kaloszy. Powinnaś z nią porozmawiać, nie patycz-
kując się zbytnio. Możemy ją przywołać do porządku, wsadzić do wahadłowca

lecącego na Syberię.
- Kuszące rozwiązanie. - Eve stanęła na światłach i podrapała się w głowę. -
Nie mogę tego zrobić, nie mogę jej tknąć, nie mogę jej zatłuc młotkiem i
zakopać w White Plains.
- Poza tym Bloomfield byłoby lepsze od White Plains. Wreszcie Delii udało
się ją rozśmieszyć.
- Nie wiem, jak się zachować, jak mocno go naciskać, jak bardzo się
zdystansować. Nie znam metod ani strategii. Chyba już wszystko zepsułam.
- Dallas, uważam, że powinnaś mu powiedzieć, że sprawia ci to ból.
- Nigdy do tej pory nie musiałam mu mówić czegoś takiego. Zna mnie lepiej
niż ja sama. - Pokręciła głową. -Wkurza mnie to. Oboje nas to wkurza. A
muszę to odsunąć na bok i zająć się pracą.
Zreferowała jej rozmowę z Lissette Foster i powiedziała o braku
najważniejszego składnika w napoju, którego resztki zostały w termosie.
- Świadczy to o tym, że zabójca dodał truciznę do napoju, nim pojawił się w
szkole. I najprawdopodobniej posłużył się identycznym termosem.
- Taak... - Peabody się zamyśliła. - Kobiety częściej niż mężczyźni uciekają
się do trucizny.
- Statystycznie rzecz biorąc tak.
- Z tego, co powiedziała Lissette, wynika, że Mirri Hallywell wiedziała o tym
składniku. A co, jeśli wiedząc, że dotrzemy do przepisu, specjalnie nie dodała
prawdziwej czekolady? Wtedy Lissette posłużyłaby jej jako alibi.
- Skomplikowane - mruknęła Eve. - Ale nie można tego wykluczyć.
- Albo Lissette mogła go nie dodać, rozumując w taki sam sposób. No tak -
dodała Peabody, zanim Eve zdążyła otworzyć usta - trochę to naciągane.
- Nie szkodzi. Trzeba rozważać różne ewentualności Eve zjechała do
krawężnika. Wysiadła i od razu poprawił jej się humor, kiedy zobaczyła pełną
wyższości minę portiera o sokolich oczach.
- Nie może pani zostawić tutaj tego grata.
- Ej, wiesz, ile propozycji natury seksualnej musiała mi obiecać obecna tu
moja partnerka, żeby załapać się na tę przejażdżkę?
- I miałaś je zrealizować - przypomniała jej Peabody.
- Może to zrobię. A na razie... - Wyciągnęła odznakę. -Będziesz pilnował tego
grata tak, jakby to był XR-5OO0 prosto z salonu samochodowego. I
poinformujesz... Peabody, z kim mamy się tu spotkać?
- Z Fergusonami.
- Poinformujesz Fergusonów, że chcemy sobie z nimi
uciąć pogawędkę.
- Pan Ferguson już wyszedł. Ma służbowe śniadanie. Pani Ferguson jeszcze
jest w domu.
- To na co czekasz?
Z kwaśną miną zadzwonił do mieszkania i wpuścił je do
środka.
I znalazły się w oku cyklonu.
Eileen Ferguson trzymała na biodrze dziewczynkę w trudnym do określenia
wieku. Mała miała buzię wysmarowaną jakąś różową papką, a ubrana była w
piżamkę w śmiejące się dinozaury.
Eve doszła do wniosku, że dinozaury śmieją się, kiedy za chwilę, mają zjeść
kolację. Dlaczego więc dorośli umieszczają na ubrankach swoich pociech
drapieżniki? Nigdy tego nie zrozumie.
Z głębi mieszkania dobiegał, wrzaski, szczekanie i okrzyki, które mogły

oznaczać radość lub przerażenie. Eileen miała na sobie sweter w kolorze
rdzy, luźne, czarne spodnie i włochate kapcie barwy cukrowej waty. Długie,
brązowe włosy zebrała w koński ogon, a jej orzechowe oczy wydawały się
dziwnie spokojne, uwzględniwszy poziom hałasu.
Eve ciekawa była, czy ta kobieta zdążyła coś wziąć, nim otworzyła im drzwi.
- To z pewnością ma związek z Craigiem Fosterem. Proszę wejść, ale na
własną odpowiedzialność. - Cofnęła się. -Martinie Edwardzie Ferguson i
Dillonie Wyatcie Hadley! - Nie krzyknęła, ale głos miała donośny. -
Natychmiast się uspokójcie albo rozmontuję psa i wrzucę poszczególne
części do recyklera. Przepraszam, napiją się panie kawy? -zwróciła się do
Eve i Peabody.
- Nie, dziękujemy.
- Pies jest mieszańcem droida i teriera. W chwili całkowitego zaćmienia
umysłu kupiłam go Martinowi na urodziny. Teraz mam za swoje.
Ale Eve stwierdziła, że zrobiło się wyraźnie ciszej. Może coś innego trafiło do
recyklera Eileen.
- Proszę usiąść. Tylko wsadzę Annie do jej fotelika. Fotelik był okrągły i
bardzo kolorowy, miał kilkanaście
jaskrawych przycisków i obracających się elementów, żeby zająć ruchliwe
paluszki dziecka. Brzęczał, dzwonił i wydawał z siebie dźwięk, który zdaniem
Eve przypominał chichot, przyprawiający o gęsią skórkę. Ale Annie
natychmiast z wielkim skupieniem zaczęła manipulować guziczkami
- Chodzą słuchy, że pan Foster został otruty. - Eileen opadła na czarne
krzesło. - Czy to prawda?
- Owszem, ustaliliśmy, że pan Foster zażył trującą substancję.
- Proszę mi powiedzieć, czy mogę bez obaw zawozić dzieci do szkoły?
- Nie mamy powodów przypuszczać, żeby uczniom groziło jakieś
niebezpieczeństwo.
- Dzięki Bogu. Nie chcę, żeby Martinowi coś się stało. I by któremukolwiek
dziecku coś się stało. Ale z drugiej strony nie uśmiecha mi się również przez
cały dzień mieć na głowie całą czwórkę.
- Czwórkę? - powtórzyła Eve i natychmiast ogarnęło ją przerażenie oraz fala
współczucia. - W szkolnych dokumentach widnieje tylko Martin Ferguson.
- W tym tygodniu jest moja kolej zajmowania się dzieciakami.
- To znaczy?
- Zawożę do szkoły całą czwórkę: Martina i Dillona z góry, Callie Yost, będzie
tu lada chwila, i Macy Pink. Zabieramy ją po drodze, mieszka jedną
przecznicę dalej. Pod koniec dnia je odbieram. W razie odwołania zajęć albo
w wolne dni, w które szkoła jest nieczynna, opiekuję się dziećmi. Zmieniamy
się - co tydzień inny rodzic ma dyżur.
- Tego dnia, kiedy zmarł pan Foster, pojawiła się pani w szkole tuż po ósmej i
została tam przez czterdzieści minut.
- Tak, przywiozłam dzieciaki wcześniej i zaprowadzi-
łam do świetlicy, bo musiałam jeszcze zabrać kilkanaście babeczek do
dietetyczki, żeby wydała zezwolenie na ich spożycie w szkole.
- Czy rodzice albo uczniowie przynoszą jedzenie do
szkoły?
- Tak, chociaż bardzo dużo z tym zachodu. Tego dnia były urodziny Martina,
stąd te babeczki. Dostałam na nie wcześniej zgodę. Nie wolno przynosić do
szkoły poczęstunku dla innych uczniów bez zezwolenia. Trzeba wypełnić
specjalny formularz - wyjaśniła Eileen. - Podać rodzaj produktu spożywczego,

wszystkie surowce, wchodzące w jego skład, na wypadek, gdy jakieś dzieci
są na coś uczulone albo rodzice z takich czy innych względów nie wyrażają
zgody, by ich pociechy jadały określone rzeczy.
Eileen urwała i zaczęła wyjmować z kosza malutkie ubranka, by je poskładać.
- Według mnie to potwornie uciążliwe, ale przepisy są dość precyzyjne.
Wymagana jest zgoda dyrektorki i diete-tyczki. Zupełnie, jakby chodziło o
bezpieczeństwo narodowe. No wiec uzyskałam zezwolenie, zapłaciłam za
sok, bo zapomniałam go zabrać z domu, żeby dzieci mogły popić babeczki.
Potem się zorientowałam, że wzięłam szkolną teczkę Callie zamiast torby z
pieluszkami Annie, więc musiałam wrócić po nią do świetlicy. Wtedy
stwierdziłam, czując zapach eau de Annie, że natychmiast powinnam ją prze-
winąć. Zrobiłam to. Przypuszczam, że wszystko razem mogło mi zająć
czterdzieści minut.
- Kogo pani w tym czasie widziała albo z kim pani rozmawiała?
- No więc Lainę, czyli dietetyczkę, Lidę Krump - świe-tliczankę - oraz jej
pomocnicę Mitchell. Widziałam w przelocie dyrektor Mosebly. Minęłyśmy się
na korytarzu, kiedy wychodziłam. Zamieniłyśmy kilka słów. Dzień dobry, naj-
lepsze życzenia dla Martina z okazji urodzin i tak dalej. Widziałam, jak Craig
Foster wchodził do pokoju nauczycielskiego. Nawet się nie zatrzymałam,
żeby z nim porozmawiać, tylko mu pomachałam i poszłam. Żałuję, że nie
poświęciłam mu chwilki, ale człowiek zawsze myśli, że następnym razem
będzie miał więcej czasu.
- Dobrze go pani znała?
- Chyba tak samo, jak innych nauczycieli. Od czasu do czasu widywałam go
na ulicy, poza tym na szkolnych zebraniach. Odbywają się dwa razy w
semestrze albo częściej, jeśli zachodzi potrzeba. Zwykle muszę bywać w
szkole częściej z uwagi na Martina - dodała z cierpkim uśmiechem.
- Czy Martin miał jakieś kłopoty na zajęciach pana Fo-stera? - spytała Eve.
- Szczerze mówiąc, Martin bardzo lubił lekcje Craiga. I widać było, że
Craigowi bardzo się podoba to, co robi Martin.
- Ale wzywano panią na rozmowy?
- O, tak! - Roześmiała się. - Nauczyciele określają takie dzieci, jak Martin,
mianem „żywych". Właśnie dlatego zdecydowaliśmy się na posyłanie go do
prywatnej szkoły, bo jest tam więcej zajęć indywidualnych, poza tym obo-
wiązuje większa dyscyplina. I to się sprawdza.
Rozległ się huk, histeryczny śmiech i szalone ujadanie. Eileen uśmiechnęła
się cierpko.
- Na ogół.
- A jeśli chodzi o innych nauczycieli? Na przykład Reeda Williamsa?
- Jasne, że go znam. - Chociaż odpowiedziała tym samym tonem, na chwilę
odwróciła wzrok.
- Czy spotykała się pani z nim poza szkołą, pani Fergu-son?
- Nie. Ja nie.
- To znaczy, że inne matki tak.
- Być może. Nie rozumiem, jaki to może mieć związek z Craigiem.
- Szczegóły mają niekiedy istotne znaczenie. O ile nam wiadomo, pan
Williams miał kontakty seksualne z kilkoma kobietami.
- 0, rety. - Wypuściła powietrze z płuc - Stosował coś, co można nazwać grą -
bardzo subtelną, bardzo ostrożną. Nic, do czego można by się przyczepić.
Ale kobieta wie, kiedy mężczyzna próbuje ją poderwać. I większość męż-
czyzn wie, kiedy kobieta nie okazuje zainteresowania. Wówczas natychmiast

się wycofywał. Nigdy nie miałam żadnych problemów z nim czy przez niego.
- Ale inne matki tak?
- Wiem, że próbował kręcić z Jude Hadley. Sama mi o tym powiedziała.
Przyznała się, że czasem dała się namówić Williamsowi na drinka. Jest
rozwódką i miała ochotę się z nim spotykać. Ale potem doszła do wniosku, że
lepiej nie komplikować sobie niepotrzebnie życia. Szczególnie po tym, jak
zobaczyłam William sa z Allika Straffo.
- Gdzie ich pani widziała? - zainteresowała się Eve.
- Chyba na szkolnej imprezie. To było tylko... - Po-prawiła się na krześle,
wyraźnie skrępowana. - Widziałam, jak na siebie spojrzeli. W pewnej chwili
dotknął ją, przesunął dłonią wzdłuż jej ręki. A ona się zaczerwieniła. Gdzieś
zniknął, po chwili ona też. Pojawili się ponownie jakieś dziesięć, piętnaście
minut później. W jej spojrzeniu było coś takiego... Jeśli nie zaliczyli szybkiego
numerka, to jestem gotowa zjeść tego przeklętego szczeniaka.

- Ciekawe - powiedziała Eve, kiedy znów znalazły się na ulicy. - Allika Straffo,
matka jednej z uczennic, które znalazły ofiarę, ponoć zaliczała szybkie
numerki z William-sem, który miał okazję, by zabić Fostera.
- Foster zagroził, że doniesie na Williamsa, i wyjdzie na jaw, jaką rolę w tym
wszystkim odegrała Allika Straffo? Już mówiłam, że nie wyobrażam sobie, by
Williams na tyle się wpienił, by otruć Fostera z obawy, że ten ujawni jego
romans z matką uczennicy szkoły.
- Natomiast Straffo jest mężatką, a jej mąż to człowiek niezwykle wpływowy.
Mogła się przestraszyć.
- Nie ma informacji, by tamtego dnia pojawiła się w szkole.
- Ale jej córka była obecna.
- Jej... Daj spokój, Dallas. Sądzisz, że wykorzystała własną córkę w
charakterze płatnego zabójcy?
- Może córka chroniła mamusię.
- Chwileczkę. - Peabody wsiadła do samochodu. - Po pierwsze nie
zapominajmy, że mówimy o dziesięcioletniej dziewczynce.
- Znane są przypadki zabójstw, popełnianych przez dzieci. - Miała zaledwie
osiem lat, kiedy zabiła swojego ojca. Kiedy kilkakrotnie pchnęła go nożem.
- Owszem, zwykle pod wpływem paniki, strachu, wściekłości, impulsu. Ale na
ogół grzeczne dziesięciolatki z dobrych domów nie wsypują swojemu
nauczycielowi rycyny do termosu. To już by była lekka przesada.
- Racja. Może nie wiedziała, że wsypuje mu truciznę. Mamusia powiedziała:
„Ej, zabawmy się. Splatajmy dziś panu Fosterowi figla".
- Dość trudno jest mi wyobrazić sobie, jak matka rękami własnego dziecka
zabija jednego nauczyciela dlatego, że pobiera prywatne lekcje u innego.
Rzeczywiście, pomyślała Eve, to zbyt naciągane Ale może,.
- Warto wpaść do niej na krótką pogawędkę.
Luksusowy apartament państwa Straffo znajdował się na ostatnim piętrze
smukłego, srebrnego wieżowca, z którego lśniących okien i szerokich
tarasów rozciągał się imponujący widok na rzekę.
Zarówno portier, jak i ochrona budynku byli nadęci, ale zarazem na tyle
kompetentni, że szybko sprawdzili tożsamość policjantek i wpuścili je do
środka.
Drzwi do apartamentu otworzyła młoda kobieta o twarzy upstrzonej piegami i
włosami koloru marchewki. Mówiła z silnym 'irlandzkim akcentem.
Słuchając jej, Eve poczuła, jak ściska jej się żołądek, bo pomyślała o

Roarke'u.
- Pani zaraz przyjdzie. Właśnie kończy jeść śniadanie z Rayleen. Co paniom
podać? Kawę, herbatę?
- Dziękujemy. Z jakiej części Irlandii pani pochodzi?
- Z Mayo. Zna pani Mayo? -Nie.
- Jest tam pięknie, sama się pani przekona, jak będzie miała pani okazję tam
pojechać. Zabiorę płaszcze pań.
- Nie trzeba. - Eve podążyła za nią szerokim korytarzem. Z prawej strony
prowadziły schody na górę, a z lewej - otwarte, sklepione przejścia do
przestronnych pokojów z bardzo wysokimi oknami. - Od jak dawna pracuje
pani u państwa Straffo?
- Będzie z pół roku. Proszę się rozgościć. - Wskazała dwie eleganckie
kanapy, na których leżały żelowe poduchy. Był też kominek, ostro
kontrastujący z bielą ścian. Płomienie ustawiono na upiorny błękit, by
pasował do tapi-cerki mebli. Funkcję stolików pełniły przezroczyste
sześciany, w których umieszczono kwiaty.
- Na pewno nie chcą panie się napić czegoś gorącego? Zimno dziś na
dworze. Ach, a oto i pani. I nasza księżniczka.
Allika była blondynką, jak córka, ale jej krótko obcięte włosy rozjaśniał
fachowo nałożony balejaż. Miała oczy koloru dojrzałych jagód i mlecznobiałą
cerę. Włożyła dziś sweter, podkreślający barwę jej oczu, i popielate spodnie,
uwydatniające długość nóg.
Trzymała córkę za rękę.
Twarzyczka Rayleen była rozpromieniona.
- Mamusiu, to policjantki, które przyszły do szkoły. Porucznik Dallas i
detektyw Peabody. Czy przyszły panie,
żeby poinformować, że już panie wiedzą, co spotkało pana Fostera?
- Ciągle nad tym pracujemy.
- Rayleen, proszę, idź z Corą po płaszcz. Chyba nie chcesz się spóźnić do
szkoły.
- Nie mogłabym zostać? To byłaby nieobecność usprawiedliwiona, jak wtedy,
kiedy ma się wizytę u lekarza, i nie wpłynęłaby na moją frekwencję.
- Nie dziś.
- Ale przecież to ja go znalazłam. Jestem świadkiem. -Rayleen się nadąsała.
Allika ujęła buzię dziewczynki w dłonie i pocałowała ją w oba policzki.
- Bądź grzeczną dziewczynką i idź teraz z Corą. Zobaczymy się, kiedy
wrócisz do domu po południu.
Rayleen westchnęła ciężko.
- Żałuję, że nie mogę zostać - powiedziała do Eve, jednak wyszła posłusznie
z Corą.
- Naprawdę świetnie sobie radzi z tą okropną sytuacją. Tylko ostatniej nocy
męczyły ją koszmary senne. To nieład-nie z mojej strony, ale wolałabym, żeby
znalazło go jakieś inne dziecko. Czy jest coś, o czym nie chciały panie mówić
w obecności Rayleen?
- Może nam pani powiedzieć, czy pani, pani córka albo pani mąż mieli jakieś
zatargi z panem Fosterem?
- Zatargi? Nie. Był ulubionym nauczycielem Rayleen. Miała u niego same
dobre stopnie. Rayleen jest wyjątkową uczennicą. Craig mianował ją klasową
prymuską. Jest również prymuską z nauki o literaturze i z informatyki Kocha
szkołę.
- Kiedy ostatni raz widziała pani pana Fostera?

- Na ostatnim zebraniu w.... hmmm... W listopadzie. Nie, nie, przepraszam,
skłamałam. Na szkolnej imprezie gwiazdkowej, w grudniu. Szkoła odwołała
dwie ostatnie lekcje i zaprosiła rodziców oraz opiekunów. Grała szkolna
orkiestra, wystąpił chór. Było bardzo przyjemnie - dodała, śmiejąc się. - Po
części artystycznej zaproszono nas na poczęstunek. Widziałam pana
Fostera, rozmawiałam z nim. Rayleen dała mu drobny upominek: kubek do
kawy, który zrobiła na plastyce. To takie straszne. Żałuję, że nie mogę jej
zatrzymać w domu. Zacisnęła ręce na udach.
- Ray nie chce opuszczać lekcji, a mój mąż nalega, żeby nasza córka
chodziła do szkoły, jakby nic się nie wydarzyło. Przegłosowali mnie -
powiedziała z uśmiechem. -Przypuszczam, że mają rację, ale ciężko mi ją
posyłać do szkoły po tym, co się wydarzyło.
- Czy pan Foster kiedykolwiek rozmawiał z panią o panu Williamsie?
- O panu Williamsie? - Na jej twarzy na ułamek sekundy pojawił się szok,
poczucie winy i lekki strach. - Nie przypominam sobie. Dlaczego mielibyśmy o
nim rozmawiać?
- Przyjaźni się pani z panem Williamsem.
- Staram się przyjaźnić ze wszystkimi pracownikami Sarah Child.
- Jest pani z nim bardziej zaprzyjaźniona niż z innymi.
- Nie podobają mi się te insynuacje i nie rozumiem, do czego pani zmierza. -
Wstała, ale w jej zachowaniu można było raczej dostrzec panikę niż
władczość. - Chyba powinny panie opuścić mój dom.
- Oczywiście w każdej chwili możemy to zrobić. Pójdziemy do biura pani
męża i porozmawiamy z nim o tym.
- Proszę zaczekać. - Allika uniosła rękę, kiedy Eve zaczęła się podnosić. -
Proszę zaczekać. Nie wiem, co panie słyszały ani co panie ustaliły, ale... -
Spojrzała w stronę holu, nasłuchując, jak Rayleen rozmawia z Corą,
wychodząc do szkoły. - Nie powinno to interesować policji. To moja prywatna
sprawa.
- Interesuje nas wszystko, co ma związek z Craigiem Fosterem.
- Moje życie osobiste... Nie mają panie powodu, żeby rozmawiać z 0liverem
o... o jakichś plotkach.
- Czy Foster wiedział o pani i Reedzie Williamsie? Czy groził pani albo
Williamsowi, że ujawni państwa romans?
- To nie był żaden romans! To była... Chwila zapomnienia. Zakończyłam to
już dawno.
- Dlaczego?
- Bo się opamiętałam. - Objęła się za głowę. - Kiedy... Kiedy zbliżają się
święta, nie mogę sobie poradzić z depresją. Nasz syn, Trev, zmarł trzy lata
temu w pierwszy dzień Bożego Narodzenia.
- Bardzo mi przykro, pani Straffo - powiedziała Peabo-dy. - Co było przyczyną
jego śmierci?
- Trev... - Allika znów usiadła. - Spędzaliśmy święta w naszym domu...
mieliśmy dom w Connecticut. Trev miał niespełna dwa latka. Był bardzo
przejęty wizytą Świętego Mikołaja. Wcześnie wstał. Było jeszcze ciemno...
Spadł ze schodów. Był jeszcze taki malutki, schody były strome. Powiedzieli,
że biegł, by sprawdzić, co mu przyniósł Święty Mikołaj, przewrócił się i...
- Bardzo mi przykro - powtórzyła Peabody. - Myślę, że dla matki nie ma
większej tragedii niż śmierć dziecka.
- Kompletnie się załamałam nerwowo. Leczyłam się wiele miesięcy, nim
odzyskałam równowagę psychiczną. Chyba nigdy całkiem się nie otrząsnę po

tej tragedii i chyba nie byłoby to słuszne. Ale jest Rayleen. Mamy drugie
dziecko, które też nas potrzebuje. Pozbyliśmy się domu w Connecticut, a Ray
należy się normalne życie.
- Związała się pani z Reedem Williamsem z powodu depresji? - spytała Eve.
- Wiem, że to żadne usprawiedliwienie, od samego początku zdawałam sobie
z tego sprawę. Kiedy zbliża się Boże Narodzenie, cierpię, a kiedy cierpię,
zamykam się w sobie. Reed... To pomogło mi się odblokować i tyle. Było to
coś ekscytującego, lecz zarazem głupiego. Mój mąż i ja nie
jesteśmy tymi samymi ludźmi, którymi byliśmy przed śmiercią Treva. Ale
staramy się. To było głupie i egoistyczne z mojej strony. Jeśli Oliver się
dowie, zaboli go to. Chciałabym mu tego oszczędzić
- A jeśli Foster to ujawnił?
- O niczym nie wiedział. - Uniosła rękę do szyi i zaczęła ją masować, jakby
dokuczał jej ból. - Nie wydaje mi się, by o tym wiedział. Nigdy o tym nie
wspomniał w rozmowie ze mną, a jak już powiedziałam, rozmawialiśmy
podczas szkolnej Gwiazdki. Przyznaję, ze popełniłam błąd. Zrobiliśmy to dwa
razy. Tylko dwa. Ani dla mnie, ani dla Reeda nic to nie znaczyło.
- Czy Williams coś pani mówił na temat Fostera?
- Nie rozmawialiśmy dużo ze sobą. To był zwykły akt fizyczny, nic więcej.
- Czy był zły, kiedy pani to zakończyła?
- Nie, co sprawiło, że poczułam się jeszcze gorzej. - Zaz jakiegoś powodu
musi pani powiedzieć o tym Oliverowi, wolałabym najpierw sama z nim
porozmawiać. Chciałabym spróbować mu to wyjaśnić, zanim się dowie o
wszystkim od policji.
- W tej chwili nie widzę konieczności, by z nim to omawiać. Jeśli coś się
zmieni, poinformuję panią.
- Dziękuję.
Udało im się dopaść inne osoby, które były w szkole w dniu śmierci Fostera,
ale ich przesłuchania nie wniosły nic nowego. Eve skierowała się z powrotem
do komendy.
- Jak myślisz, ile razy Allika Straffo popełniła głupstwo podczas trwania
swego małżeństwa?
- Sądzę, że to był pierwszy raz. Sprawia wrażenie zbyt zdenerwowanej, czuje
się zbyt winna, ma zbyt duże wyrzuty sumienia, by robiła to stale. Jeśli
chcesz znać moje zda-
nie, Williams wyczuł jej bezbronność i wykorzystał okazję. I nie
przypuszczam, by Foster o tym wiedział. Eve spojrzała na nią.
- Dlaczego?
- Ponieważ na podstawie tego, co o nim wiemy, można założyć, że był
człowiekiem wyjątkowo prostolinijnym. Nie wyobrażam sobie, by potrafił na
imprezie szkolnej prowa-dzić zwykłą, swobodną rozmowę z Alliką, gdyby ją
przyłapał z Williamsem. A ona zorientowałaby się, że on coś wie. Według
mnie podniecenie seksualne wpływa na nasze postrzeganie pozazmysłowe.
Była podniecona, poczuwała się do winy, domyśliłaby się, że Foster coś wie.
Uważam, że to był zwykły błąd z jej strony.
- Czy można uznać cudzołóstwo za błąd? - spytała Eve. Peabody lekko się
skrzywiła.
- Zgoda, to zdrada i zniewaga. Zdradziła swojego męża z Williamsem,
poniżyła go. Teraz musi z tym żyć. Ale Roar-ke nie zamierza cię w taki
sposób zdradzić ani znieważyć.

- Tu nie chodzi o mnie.
- Tak, ale podświadomie łączysz te sprawy. A nie powinnaś.
Powinna czy nie, rzeczywiście nie potrafiła się powstrzymać od myślenia o
tym i miała pretensje do samej siebie. Ale i tak udawało jej się wykonywać
swoje obowiązki. W laboratorium nie znaleziono śladu rycyny w czekoladzie
w proszku ani w płynie, które Eve wzięła z mieszkania Fosterów. To po-
twierdzało teorię, że truciznę dodano na miejscu zbrodni.
Wróciła do chronologii wydarzeń, uzupełniając ją informacjami uzyskanymi
podczas porannych przesłuchań. Ludzie wchodzili i wychodzili, pomyślała.
Kręcili się po szkole, mijali się.
Musiała znaleźć jakieś powiązanie z trucizną. Przeszła wzdłuż tablicy, usiadła
za biurkiem. Zamknęła oczy. Usiadła prosto, powtórnie przeczytała swoje
notatki i raporty. Wstała i zaczęła krążyć po pokoju.
Lecz jej umysł nie chciał pracować. Postanowiła dostar-czyć mu dodatkowego
bodźca, otworzyła obudowę komputera i sięgnęła po batonik, który
przymocowała taśmą w środku.
Ale go tam nie było.
- Jasna cholera! - Widziała, ślad po taśmie w miejscu, gdzie wcześniej
przykleiła batonik. Podstępny złodziej słodyczy znów dał o sobie znać.
Nie po raz pierwszy pomyślała o zainstalowaniu w swoim gabinecie kamer i
mikrofonów. Mała pluskwa, mała czekoladka i przyskrzyni tego drania.
Jednak nie tak chciała go pokonać. Uważała, że to pojedynek woli i intelektu,
a nie urządzeń technicznych.
Przez kilka minut na niczym nie mogła się skupić, znie-smaczona tym, że
ktoś jej zwędził batonik sprzed nosa. W końcu się poddała, zadzwoniła do
doktor Miry i wymusiła na sekretarce, by umówiła ją na spotkanie.
Zamknęła kopie plików, jeden komplet przesłała do komendanta razem z
notatką do Whitneya, że idzie na konsultację do policyjnego psychologa.
Znów zamknęła oczy, pomyślała o kawie. I... Zmorzył ją sen.
Była w lodowato zimnym pokoju w Dallas. Po drugiej stronie ulicy migotała
czerwona lampa nad seksklubem. Zaciskała palce na nożu, całe ręce miała
we krwi. Człowiek, który dał jej życie, leżał na podłodze. Człowiek, który ją
gwałcił, bił, dręczył.
Już po wszystkim, pomyślała dorosła kobieta, trzymająca nóż. Zrobiła to, co
należało zrobić. Czuła przenikliwy ból w ręce, którą jej złamano, kiedy była
dzieckiem. Czuła zapach krwi, zapach śmierci. Podtrzymując złamaną rękę,
cofnęła się i odwróciła, żeby uciec.
Drzwi do sypialni były otwarte, dwie postaci poruszały się na łóżku płynnie, z
gracją. Nad nimi błyskało światło,
odbijając się od ich ciał. Mężczyzna miał ciemne, lśniące włosy. Znała każdą
linię jego twarzy, ramion, pleców, każdy prężący się pod skórą muskuł.
Kobieta, z którą był, wydała jęk rozkoszy, jej złote włosy jaśniały w ohydnym
świetle.
Ból był dotkliwszy, niż kiedy złamano jej rękę, niż kiedy ją gwałcono.
Przenikał każdą komórkę jej ciała, każdy mięsień, każdy nerw.
Eve usłyszała chichot swojego nieżyjącego ojca, który stał za nią.
- Chyba nie przypuszczałaś, że zostanie z tobą? Spójrz na niego, spójrz na
nią. Daleko ci do nich. Wszyscy oszukują, moja mała.
Znów była małą dziewczynką, drżącą z bólu i bezsilności
- No dalej, odpłać im. Wiesz, jak.
Kiedy spuściła wzrok, zobaczyła w ręku nóż, jego ostrze było czerwone i

błyszczące.

Rozdział 9

Jeśli można kogoś zabić wzrokiem, padłaby trupem na miejscu rażona
spojrzeniem, jakie jej posłała nadopiekuńcza sekretarka Miry. Eve jakoś udało
się przeżyć i weszła do gabinetu policyjnej konsultantki. Zastała ją siedzącą
ta biurkiem.
Mira jak zawsze była spokojna i opanowana. Czarne, długie włosy upięła dziś
bardzo elegancko, Eve jeszcze nie widziała u niej takiej fryzury. Zawsze
doznawała szoku, kiedy ludzie dokonywali tego typu zmian. Uważała, że to
nieuczciwe.
Fryzura odmładzała Mirę i jeszcze uwydatniała jej uro-dę. Pani doktor miała
dziś na sobie jeden ze swoich eleganckich kostiumów. Był szary, chociaż w
oczach Eve przypominał błyszczącą mgiełkę i dodawał głębi jasnoniebieskim
oczom przyjaciółki.
Włożyła do niego srebrną biżuterię: kolczyki w kształcie spirali i
przezroczysty kamień na łańcuszku.
Eve ciekawa była, czy Roarke uznałby taki strój za dobrze prezentujący się w
telewizji, i doszła do wniosku, że jest wprost idealny.
- Eve. - Mira się uśmiechnęła. - Przepraszam, ale nie miałam czasu zapoznać
się z aktami sprawy.
- Jakoś udało mi się wcisnąć między twoje wcześniej umówione spotkania.
- Zawsze mam trochę luzu. Wyjaśnij mi z grubsza, co to za sprawa -
powiedziała, wstając, i podeszła do autokucha-rza. -Trudne śledztwo?
- Jak większość.
- Wyglądasz na wyjątkowo zmęczoną.
- Bo kręcę się w miejscu. Ofiarą jest nauczyciel historii w prywatnej szkole -
zaczęła mówić Eve i zapoznała konsultantkę z dotychczasowymi ustaleniami.
W tym czasie przyjaciółka programowała autokucharza na swoją ulubioną
herbatę ziołową.
Wskazała Eve krzesło i sama też usiadła, podawszy jej kubeczek z herbatą.
- Uciekając się do trucizny, nie brudzimy sobie rąk -powiedziała Mira,
popijając herbatę. - Unikamy fizycznego kontaktu. Na ogół dokonuje się tego
beznamiętnie. Często z tej metody korzystają kobiety. Naturalnie zdarzają się
wyjątki.
- Nie mogę znaleźć motywu. Na pierwszym miejscu stawiam zabójstwo w celu
uciszenia niewygodnego świad ka. Zamordowany najprawdopodobniej
wiedział, że jeden z nauczycieli lubił romansować z pracownicami szkoły i
matkami uczniów.
- Za co można byłoby wyciągnąć wobec niego konsekwencje służbowe, a
nawet zwolnić go dyscyplinarnie. Zatrucie rycyną. - Zamyśliła się. - Trochę
staroświeckie, nawet egzotyczne. Nie jest tak skuteczna, jak inne trucizny,
ale łatwa do uzyskania, jeśli ma się pewną wiedzę na ten temat.
- Okazała się cholernie skuteczna.
- Tak, rzeczywiście. Czyli ktoś zaplanował morderstwo i zrealizował swój
zamiar. Nie zrobiono tego pod wpływem impulsu, w afekcie, tylko z
premedytacją.
Mira trzymała spodeczek na kolanie, wprawiając Eve w podziw i pewną
konsternację.
- Naturalnie nie można wykluczyć, że zabójca już

wcześniej miał dostęp do trucizny, dlatego zdecydował się właśnie na taką
metodę uśmiercenia ofiary - ciągnęła swój wywód. - Z tego, co mi
powiedziałaś, wynika, że zamordowany nie zdawał sobie sprawy z
niebezpieczeństwa, z tego, że cokolwiek mu grozi, że komuś się naraził.
- Zachowywał się jak zwykle - potwierdziła Eve. - Nikt z jego otoczenia nie
zauważył, aby zmienił swoje postępowanie.
- Przypuszczam, że zabójca ukrywał urazę, gniew, mo-tyw, przygotowując się
do morderstwa. Zaplanował wszystko w najdrobniejszych szczegółach, wybrał
metodę. Uznał, że musi zabić. Nie zależało mu na przyglądaniu się, jak kona
jego ofiara, dotykaniu jej, rozmowy z nią. Nie przejmował się tym, że zwłoki
znajdzie najprawdopodobniej jakiś uczeń albo uczniowie.
Mira się zamyśliła.
- Jeśli to był rodzic, to taki, który stawia swoje potrzeby i pragnienia wyżej niż
dobro dziecka. Nauczyciel? Taki, który traktuje uczniów przedmiotowo. Jak
środek do osiągnięcia celu. Dokonał tego sprawnie, przy minimalnym za-
angażowaniu.
- Nie zależy mu na zwracaniu na siebie uwagi ani na rozgłosie. Nie jest
szaleńcem.
- Zgadzam się. To ktoś zorganizowany i systematyczny.
- Jeszcze raz przyjrzę się nauczycielom i personelowi pomocniczemu. O ile
dobrze pamiętam, plan lekcji to podstawa systemu szkolnictwa. Więc na
pewno ktoś z tej grupy lepiej, dokładniej znał rozkład zajęć ofiary.
Wstała i zaczęła się przechadzać po gabinecie.
- Poza tym jego obecność w szkole nie zdziwiła nikogo. Nie było nic
podejrzanego w tym, że stawił się tam i wykonywał swoje obowiązki.
Niektórzy rodzice i opiekunowie od czasu do czasu przychodzą do szkoły,
żeby coś załatwić, z kimś się spotkać, ale zabójca wiedział, że jeśli jego na-
zwisko pojawiłoby się w rejestrze obecności wtedy, kiedy
normalnie nie powinno się w nim pojawić, zainteresowałybyśmy się tym bliżej.
- Czy istnieje możliwość, by ktoś niezauważenie dostał się na teren szkoły?
- Nie można czegoś takiego wykluczyć i trzeba będzie to sprawdzić. Ale nie
wydaje mi się, żeby ktoś się zakradł do szkoły. - Eve znów usiadła, by za
chwilę ponownie wstać. Czuła na sobie uważny wzrok Miry. - W ten sposób
jego nazwisko pozostałoby wprawdzie nie odnotowane, ale trudniej byłoby
tam się wślizgnąć, niż przyjść do szkoły jak zwykle, I wydaje się to bardziej
ryzykowne. Z samym zabójstwem też wiązało się pewne ryzyko, ale jak
powiedziałaś, było ono wkalkulowane. Założę się, że ten sukinsyn dokładnie
wszystko przećwiczył.
Wsunęła ręce do kieszeni i w zamyśleniu zaczęła się bawić kredytami.
- Tak czy owak, dzięki za poświęcony mi czas.
- Przeczytam akta, sporządzę profil sprawcy i dołączę swoją opinię.
- Dziękuję.
- A teraz powiedz mi, co jest nie tak.
- Już powiedziałam. Mam trupa i żadnych tropów.
- Nie ufasz mi, Eve?
To samo pytanie niemal identycznym tonem zadał jej Roarke wczorajszego
wieczoru. Dlatego tak gwałtownie zareagowała. Na chwilę zabrakło jej tchu, a
potem wyrzuciła z siebie gwałtownie:
- Chodzi o kobietę.
Mira znała Eve na tyle dobrze, by wiedzieć, że to sprawa osobista, która nie
ma żadnego związku ze śledztwem.

- Usiądź.
- Nie mogę. Nie mogę! Chodzi o kobietę, którą kiedyś znał, z którą kiedyś był.
Może ją kochał. Myślę, że tak. Boże. Znów się pojawiła i on... Nie wiem, co
robić. Wszystko popsułam. Nie mogę się powstrzymać, żeby dalej nie psuć.
- Podejrzewasz go o niewierność?
- Nie. - Wyrzuciwszy to z siebie, przycisnęła palce do powiek. - Z jednej
strony mam ochotę powiedzieć: „Jeszcze nie", a z drugiej: - „To piramidalna
bzdura". To nie w jego stylu. Ale ta kobieta jest tutaj i... I nie jest taka, jak
inne.
- Najpierw pozwól, że ci powiem, iż oceniając to na podstawie mojego
doświadczenia osobistego i zawodowego, Roarke kocha cię tak, że w jego
sercu nie ma miejsca na żadną inną kobietę. I zgadzam się, niewierność nie
leży w jego charakterze. Nie tylko dlatego, że cię kocha, ale również dlatego,
że darzy zbyt wielkim szacunkiem ciebie... I siebie. A teraz powiedz mi coś
więcej o tej kobiecie.
- Jest śliczna. Naprawdę. Młodsza ode mnie, ładniejsza, ma więcej klasy. I
większe cycki. Wiem, że to brzmi
śmiesznie.
- Wcale nie. Czuję do niej głęboką antypatię.
Eve się roześmiała, chociaż na jej policzku pojawiła się łza, którą szybko
otarła.
- Dzięki. Ma na imię Magdelana. Czasami mówi na nią „Maggie". -
Przycisnęła rękę do żołądka. - Jestem chora. Nie mogę jeść, nie mogę spać.
- Eve, musisz z nim o tym porozmawiać.
- Rozmawiałam. Rozmawialiśmy i tylko nawzajem się wpieniliśmy. Nie wiem,
jak postępować w takiej sytuacji. -W przypływie frustracji i strachu Eve złapała
się za głowę. - Po prostu nie wiem, o co chodzi. Summerset mnie ostrzegł, że
to niebezpieczna kobieta.
- Summerset?
- Tak. - Niemal ją rozbawiło zdumienie w tonie głosu Miry. -
Nieprawdopodobne, co? Uważa, że ja jestem dla Roarke'a lepsza od niej.
Przynajmniej chwilowo.
- Nie to mnie zdziwiło. Dlaczego Summerset uważa ją za niebezpieczną?
- Twierdzi, że wykorzystuje ludzi. Kilkanaście lat temu zostawiła Roarke'a na
lodzie.
- Od tamtej pory upłynęło dużo czasu. Był wtedy bardzo młody.
- Tak. - Skinęła głową, widząc, że Mira ją rozumie. -Kiedy człowiek jest
młodszy, mocniej to przeżywa, gdyż jeszcze nie jest uodporniony na tego
typu ciosy. Co gorsze, to ona go rzuciła. Gorsze, bo dla niego ta sprawa
pozostaje otwarta, ponieważ nie zakończyła się jak należy. Porzuciła go, a
teraz znów pojawiła się w jego życiu.
Eve przysiadła na skraju krzesła.
- Byliśmy w eleganckim lokalu na służbowej kolacji. Spóźniłam się.
Przydzielono mi to śledztwo, nie przebrałam się, więc sama rozumiesz.
Wymówiła jego imię. Uniósł wzrok i ją zobaczył. A było na kim oko zawiesić!
Blondynka w czerwonej sukni. Przez ułamek sekundy dostrzegłam coś w jego
spojrzeniu. Tylko na mnie tak patrzy. Wtedy tak spojrzał na nią. Trwało to
sekundę. Nawet nie tyle, mgnienie oka. Ale widziałam to.
- Wierzę ci.
- Czuję, że coś ich łączy.
- Wspomnienia, Eve, to potężna siła. Wiesz o tym. Ale wspominanie uczuć

nie czyni ich realnymi.
- Umówił się z nią na obiad.
- Hmmm.
- Nie ukrywał tego przede mną. Nie spotkał się z nią za moimi plecami, nic z
tych rzeczy. I powiedział, że poprosiła go o radę w jakichś kwestiach
finansowych. Ale ona twierdzi... Przyszła do mnie do pracy.
- Spotkała się z tobą?
Eve znów musiała wstać. I znów zaczęła krążyć po pokoju.
- Powiedziała, że chciała mnie zaprosić na drinka i pogawędzić. Cała się
rozpływała w uśmiechach, próbowała się ze mną zaprzyjaźnić. Ale nie mówiła
tego, co naprawdę
myślała, nie ujawniła swoich prawdziwych zamiarów. Boże, to brzmi tak
głupio.
- Wcale nie - sprzeciwiła się Mira, mówiąc tym samym, spokojnym tonem
głosu. - Jesteś nauczona słyszeć to, co nie zostało powiedziane. I nawet jeśli
to sprawa osobista, słyszysz to.
- Dobrze. - Eve wzięła głęboki oddech. - Dobrze, Sondowała mnie. Rzucała
przynętę. Z jej słów wynikało, że Roarke zamierza z nią pracować. Pogrywa
ze mną, a ja nie mogę znaleźć właściwej pozycji, żeby ją wykopać z boiska.
- Może sprawiłoby ci to satysfakcję, ale wykopanie jej z boiska nie
rozwiązałoby problemu. On musi to zrobić. Powiedziałaś mu, że sprawia ci to
ból?
- I bez tego czuję się wystarczająco głupio. Przecież on nic nie zrobił. To, że
coś do niej czuje i że kiedyś wiele ich łączyło... Cóż, nie zmieni tego. Ona to
wie i wykorzysta. A potem... Roarke chyba będzie musiał wybierać.
- Wątpisz w jego miłość do ciebie?
- Nie. Ale przede mną kochał ją.
- Chcesz mojej rady?
- Chyba nie mam innego wyjścia, skoro opowiedziałam
ci o tym.
Mira wstała i ujęła Eve za ramiona.
- Jedź do domu i prześpij się. Łyknij coś, jeśli musisz, ale zdrzemnij się
przynajmniej dwie godzinki. Potem powiedz Roarke'owi, co czujesz. Powiedz
mu, że jest ci głupio, że czujesz się zraniona, że wiesz, że niczemu nie jest
winien. Emocje często są nieracjonalne i pozbawione sensu. Taka już ich
natura. Masz prawo do swoich uczuć, a on ma prawo wiedzieć, co czujesz.
- W teorii wygląda to słusznie. Ale nawet gdybym zebrała się na odwagę i
chciała to zrobić, nie mogę. Dziś wieczorem biorę udział w programie Nadine.
- No tak! Dziś premiera. Oboje z Denisem będziemy cię oglądać. - Mira
zrobiła coś, co rzadko robiła i na co Eve
rzadko pozwalała. Pogładziła Eve po włosach, a potem nachyliła i cmokneła
ją w policzek. - Wypadniesz świetnie, a kiedy będzie po wszystkim, kiedy się
porządnie wyśpisz, porozmawiaj z Roarkiem. Może będzie musiał wybierać,
ale czuję, wiem, że zawsze wybierze ciebie.
- Ona zna francuski i włoski. - A to suka.
Eve się roześmiała, a potem zrobiła coś, czego nigdy nie robią. Zbliżyła czoło
do czoła Miry i zamknęła oczy.
- Będzie dobrze - powiedziała cicho. - Będzie dobrze.
Duszenie w sobie wszystkich tych emocji, a potem ujawnienie ich mogło
wywołać u niej nieznośny ból głowy, ale o dziwo poczuła się lepiej.
Kiedy wróciła do swojego wydziału, zobaczyła, że Pe-abody siedzi za swoim

biurkiem i rozmawia z niską, ciemnowłosą kobietą. Peabody poklepała
kobietę po ramieniu i wstała.
- Jest pani porucznik. Dallas, przedstawiam ci Sanchez. Chciała z nami
porozmawiać. Może przejdziemy do pokoju śniadaniowego?
- Jasne. - Kiedy kobieta wstała, Eve zobaczyła, że Lai-na jest w
zaawansowanej ciąży.
- Pomyślałam, że powinnam przyjść. - Laina mówiła gardłowym głosem z
lekkim akcentem. - Rozmawiałam z Hallie po tym, jak ją panie przesłuchały.
Detektyw Pe-abody przesłuchiwała mnie w szkole tego dnia, kiedy... kiedy
umarł Craig. Dlatego zgłosiłam się do niej.
- Bardzo dobrze. - W pokoju śniadaniowym byli Baxter i Trueheart - cwaniak i
niewiniątko. Siedzieli za stołem w kącie sali z jakimś chudym, roztrzęsionym
typkiem w okularach przeciwsłonecznych.
Jakiś ćpun, doszła do wniosku Eve. Prawdopodobnie jeden z informatorów
Baxtera. Próbowała sobie przypo-
mnieć, jaką sprawą zajmuje się tych dwóch, kiedy Peabo-dy zaproponowała
Lainie coś do picia.
Zabójstwo w podziemiach, przypomniała sobie. Turysta, który - jak się
okazało - próbował szukać szczęścia w jednym z niebezpiecznych lokali pod
nowojorskimi ulicami.
Baxter rzucił jej spojrzenie, z którego się zorientowała, że ćpun wie coś,
dzięki czemu śledztwo posunie się do przodu.
Przynajmniej ktoś wpadł na dobry trop.
Poszła po wodę, ponieważ kawa w pokoju śniadaniowym była wstrętna.
Usiadła i pozwoliła Peabody kontynuować rozmowę z kobietą.
- Naprawdę doceniamy to, że zgłosiła się pani do nas, Laino. Pani porucznik,
Laina przyjechała do nas metrem. Obiecałam, że odwieziemy ją do domu. Da
się to załatwić?
- Tak, nie ma sprawy.
- Laino, czy mogłaby pani powtórzyć porucznik Dallas to, co powiedziała pani
mnie?
- Oczywiście. Czasami dorabiam sobie u Hallie. Wiem, że powiedziała
paniom o tym, i że nie powinnam robić takich rzeczy. Ale potrzebne mi
pieniądze, a Hallie jest dla mnie bardzo dobra. Powiedziała, że panie z nią
rozmawiały, i co zeznała.
- Może mi pani to powtórzyć, pani Sanchez?
- Dobrze. - Laina skinęła głową. - Po pierwsze chciałam potwierdzić, że
tamtego ranka spotkałyśmy się w szkolnej kuchni. Napiłyśmy się kawy, jakiś
czas rozmawiałyśmy o poprawkach, wprowadzonych do jadłospisu, a potem...
A potem gawędziłyśmy, jak to przyjaciółki.
Poprawiła się na krześle i położyła dłoń na sterczącym brzuchu.
- Hallie powiedziała, że wypytywała ją pani o pana Williamsa, i czy... Czy coś
ich łączyło. Oczywiście Hallie nie interesują mężczyźni Ale rozmawiałyśmy
również o tym.
czego Hallie paniom nie powiedziała, ponieważ jest moją przyjaciółką.
- Czy coś łączyło panią z panem Williamsem?
- Nie. - Laina się zapłoniła i zacisnęła palce na małym, srebrnym krzyżyku,
który nosiła na szyi. - Nie, nie. Jestem mężatką. I są granice, których nie
przekraczam. Przynajmniej ja i mój mąż tak rozumiemy małżeństwo. Pan Wil-
liams nie ma takich skrupułów. Flirtował ze mną. Było to krępujące ze
względu na zajmowane przez nas stanowiska, ale uważałam to za niewinną

zabawę. Lecz pewnego razu mnie dotknął. Położył mi dłoń na piersi.
Eve odczekała chwilkę. -I?
- Uderzyłam go łyżką w rękę - wyrzuciła z siebie Laina, nie kryjąc oburzenia. -
Z całych sił. Rozbawiło go to. Nie powiedziałam niczego mojemu mężowi. Nie
uznałby tego za zabawne. Nie powiedziałam o tym nikomu, bo nie chciałam
stracić pracy.
- Czy nie przestał pani napastować?
- Pan Williams zaprosił mnie na kolację i na drinka, i zaproponował, żebym
się z nim przespała. Poczułam się znieważona i tym razem wymierzyłam mu
policzek. Ale nie zniechęciło go to. Wiem, że powinnam była o tym
zameldować, ale kiedy powiedziałam, że to zrobię, jeśli nie da mi spokoju,
tylko wzruszył ramionami. Pracuje w tej szkole znacznie dłużej ode mnie i
szybciej jemu uwierzą niż mnie. Powiedziałby, że go zaczepiałam, i
wyrzuciliby mnie z pracy.
- Co pani zrobiła?
- Nic. Wstyd mi, że nic nie zrobiłam. Wyszedł, a ja się rozpłakałam. Nie
mogłam się opanować. Wtedy wszedł Craig i zobaczył mnie w takim stanie.
Zapytał, co się stało. Nie powiedziałam mu, ale chyba się domyślił, bo minął
się z panem Williamsem. Od tamtej pory pan Williams przestał mnie
zaczepiać. Przypuszczam, że Craig powiedział mu, żeby dał mi spokój.70
Westchnęła i napiła się wody.
- Powinnam była powiedzieć o tej sprawie detektyw Peabody, kiedy
przesłuchiwała mnie tamtego dnia, ale wyleciało mi to z głowy. Myślałam
jedynie o tym, że Craig nie żyje. Był takim dobrym człowiekiem i nie żył. Nie
myślałam o tamtym dniu.
- Kiedy to się wydarzyło? Kiedy Craig zobaczył panią płaczącą?
- Przed przerwą świąteczną. Z dziesięć tygodni temu. Więc sądzę, że nie ma
to żadnego znaczenia. Ale Hallie oświadczyła, że powinnam paniom o tym
powiedzieć. Że policja powinna o wszystkim wiedzieć. Chciałabym, żeby nie
poinformowała pani o tym mojego męża. Będzie na mnie zły, że mu tego nie
powiedziałam, i zły na pana Wil-liamsa. Mogę mieć przez niego kłopoty w
szkole.
- Nie widzę powodu, byśmy musiały poinformować o tym pani męża, pani
Sanchez, ale coś pani powiem. Jeśli Williams panią napastował, należy to
zgłosić. Bo jeśli na-
pastował panią, to napastował równiez inne kobiety. Nie powinien nadal być
nauczycielem i nie powinno mu ujść na sucho to, co robił. Może pani wynająć
adwokata i wytoczyć Williamsowi proces.
- Kto mi uwierzy?
- Ja pani wierzę.

Eve została, a Peabody wyprowadziła Lainę, żeby załatwić odwiezienie jej do
domu. Williams, pomyślała. Chociaż nie sprawiał wrażenia człowieka
uciekającego się do przemocy, popełniał przestępstwa na tle seksualnym. Od
tego do morderstwa niedługa droga.
Tak czy inaczej ten łobuz zasłużył sobie na to, żeby mu się dobrać do skóry.
Wstała akurat, kiedy Baxter skierował się w jej stronę.
- Dallas - zaczął, a potem przyjrzał się jej, przechyliwszy głowę. - Rety,
siostro, wyglądasz jak coś, czego nawet kot nie raczyłby tknąć.
- Porucznik siostro. Odwal się.
- Dobrze już, dobrze. Słuchaj, natrafiliśmy na gorący ślad w sprawie

Barristera.
- To ten turysta z Ohio, tak?
- Z Omaha. Nie ma większego znaczenia. Zatroskany obywatel, którego
Trueheart odprowadza do wyjścia, zgłosił się jako świadek.
- To jedna z twoich gnid?
- Przyznaję, że jest na mojej liście płac. - Baxter usiadł na brzegu stołu. -
Widział całe zdarzenie, przez dzień czy dwa siedział na tyłku i drapał się po
jajach, a potem zgłosił się do mnie. Ofiara zeszła do podziemi na rogu
Broadwayu i Trzydziestej Ósmej Ulicy. Lokal „Piekielny Ogień". Znasz tę
spelunę?
- Tak. Dla sado-maso, rozdają dużo drobnych upominków. Co wieczór
pozorują składanie ofiar z ludzi. Lubię
tam wpaść, żeby się odprężyć po długim dniu pracy. Baxter wyszczerzył zęby
w uśmiechu.
- Tak, to coś w twoim stylu. No więc frajer pojawił się tam. Błyszczący zegarek
na ręku, lśniące buty, pełen luz. Wynajął niewolnicę, zapłacił za luksusowy
komplet do krępowania.
- Luksusowy?
- To znaczy łańcuchy, bicze, knebel w wybranym przez siebie kolorze,
minilaser, smycz i obroża. Na pełne trzy godziny.
- Bez kostiumów?
- Kostiumy są w pakiecie superluksusowym. Ale wskoczył na jedną z gablot
wystawowych, żeby dać przedstawienie dla gawiedzi.
- Ładnie z jego strony.
- Chciał popróbować, zanim pójdzie w tango, i obrał sobie za cel Sykesa. -
Baxter, który w kwestii kawy nie był
taki wybredny, jak Eve. podszedł do automatu i wstukał swój kod. - Napijesz
się?
- Nie. Mogę się obyć bez picia lury, zrobionej z pomyj i końskich szczytu
- Zażyczył sobie bezpłatną próbkę... Masz pojęcie, chciał fanta, nim zapłacił.
Sykes mu powiedział, żeby spadał, ale gość mu się postawił. Ma dużo kasy
do przepuszczenia, ale najpierw chce popróbować. Machnął Sykesowi przed
nosem plikiem banknotów. „Daj spróbować, jeśli mi zasmakuje, kupię całą
torbę". Więc Sykes, który już sam zażył jedną czy dwie bezpłatne próbki,
mówi mu: „Dam ci próbkę, pieprzony ryju, przekonaj się, czy ci zasmakuje". I
kilkanaście razy dźgnął go nożem sprężynowym.
Eve zaczekała, aż Baxter znów usiądzie.
- Zrobił to, co obiecał.
- Tak. Po spełnieniu obietnicy Sykes wywlókł trupa Barristera z klubu i
zostawił u podnóża schodów do przejścia pod Broadwayem. I tam potknęła
się o nieboszczyka
para głupich studentów, którzy chcieli posmakować pod-ziemnej przygody.
- Miejska legenda. Wiesz, gdzie znaleźć Sykesa?
- Ma parę melin poza tą, z której ostatnio korzystał. Zacznę poszukiwania od
niej. Będę się starał zostawiać dzieciaka na ulicy. Tam w dole jest prawdziwa
dżungla.
- Tak czy inaczej, zamknij sprawę.
- Pomyślałem, że pozwolę Trueheartowi poprowadzić przesłuchanie, kiedy
przyskrzynimy Sykesa. Niech ma trochę uciechy.
Eve przypomniała sobie chłopięcą twarz Truehearta. Prawdopodobnie będzie
to dla niego dobra szkoła, a Baxter nie pozwoli, żeby przesłuchanie zboczyło

z kursu.
- Ty decydujesz. Poinformuj wydział walki z substancjami zakazanymi, kiedy
zamkniesz swoje śledztwo. Mogą go oskarżyć, o co tylko zechcą. Ale
najpierw doprowadź do rozprawy o nieumyślne spowodowanie śmierci.
- Taki mam zamiar. Och, i połamania nóg.
- Słucham?
- Tak się mówi komuś przed występem, co według mnie jest absolutnie
pozbawione sensu. „Teraz". Nadine.
- Chryste - powiedziała jedynie i wyszła.

Znalazła Peabody koło automatów tuż obok sali ogólnej. Peabody w
skupieniu zapoznawała się z ofertą automatu.
- Batonik Energy albo Goo-Goo. Ten pierwszy jest oczywiście bardzo
pożywny, ale za to goo-goo jest pyszny i sprawi mi ogromną przyjemność,
nim ogarną mnie wyrzuty sumienia. Co wybrać?
- Wybierz wyrób czekoladopodobny. Po co tak się tym zadręczać?
- Pani porucznik, proszę. To cały proces. Zadręczanie się stanowi jego część.
Wezmę goo-goo. Ty też się skusisz?
Eve miała ochotę na batonik, który schowała w swoim gabinecie, ale niestety.
- A, raz kozie śmierć.
Razem z Peabody chrupały batoniki, a automat grał melodię reklamową i
podawał wartości odżywcze goo-goo, aż Eve miała ochotę rozbić go
młotkiem.
- Chcę, żeby zatrzymano Williamsa i przywieziono go tu na przesłuchanie.
Wyślemy do szkoły dwoje potężnych, budzących respekt funkcjonariuszy o
kamiennych twarzach.
- Ładne posunięcie. Bo, jak powiedziałaś, nie masz czasu, żeby osobiście po
niego pojechać.
- Zarezerwujemy salę przesłuchań B. Baxter i Truehe-art przywiozą
podejrzanego. Zostawimy dla nich salę A.
- Znam dwójkę policjantów, którzy w sam raz nadają się do zatrzymania
Williamsa.
- Odszukaj ich. - Eve zmarszczyła czoło, patrząc na goo-goo. - Czy nie
dostajesz od tego lekkich mdłości?
- Tak, to część frajdy.
Eve dała Peabody nadgryziony przez siebie batonik.
- Zaszalej. A ja w tym czasie spróbuję załatwić jeszcze
Eden nakaz: na rewizję w mieszkaniu Williamsa. Obejrzy-my sobie wszystkie
jego zabawki. Skontaktowała się z zastępczynią prokuratora okręgowego
Cher Reo, ładną blondynką, i dowiedziała się, że Reo jest w gmachu
komendy. Spotkały się w gabinecie Eve, gdzie przynajmniej kawa była
wyborna.
- Można by pomyśleć - zaczęła Cher - że w taką pogodę będzie trochę mniej
roboty. Ale mimo zimna, śniegu, wiatru ludzie i tak gwałcą, kradną, mordują. -
Z lubością pociągnęła łyk kawy. - Jestem dumna z tego, że należę do
mieszkańców Nowego Jorku.
- Nie pozwalamy, żeby zima pogłębiła chaos, w jakim żyjemy. Ale wracajmy
do mojego martwego nauczyciela. - Eve przekazała jej ostatnie ustalenia i
poprosiła o nakaz rewizji.
- Czy ta Sanchez wniesie skargę?
- Trudno powiedzieć. Na razie się boi, że jak jej mąż się o tym dowie, to

zdefasonuje buźkę Williamsowi. Ale zgłosiła się na policję i wszystko zeznała
jak na spowiedzi. Ten myśliwy uważa szkołę za swój rewir.
- Podejrzewasz, że zasadza się również na uczennice?
- Nie mam nic, co by na to wskazywało, ale niewykluczone, że tak. Wydaje mi
się, że zamordowany próbował przemówić mu do rozumu. W przeciwnym
razie nie widzę powodu, dla którego Williams miałby dać spokój Sanchez. Z
innych zeznań wynika, że Craig widział go w kompromitującej sytuacji z kimś,
z kim nie powinien go widzieć. Szkoła to nie tylko dobra fucha - niezła pensja,
dodatkowe przywileje, czysto i schludnie. Dla kogoś takiego, jak Williams, to
szwedzki bufet pełen przedstawicielek płci nadobnej, z którego można
korzystać bez ograniczeń.
- Jezu. - Reo odstawiła kawę. - Dlaczego mnie nigdy nie trafił się taki miły
gość?
- Możesz go oskarżyć i skazać, a potem zostaniecie korespondencyjnymi
przyjaciółmi.
- Och. Marzenie ściętej głowy.
- Czyli jeśli Foster zagrażał pozycji Williamsa, może ten postanowił się go
pozbyć.
- Nigdy nie dopuścił się żadnych aktów przemocy, jest nienotowany, nikt nie
wytoczył mu żadnych cywilnych powództw?
- Nie, ale od czegoś trzeba zacząć. Reo, to wystarczające podstawy, żeby
wydać nakaz.
- Być może. Zajmę się tym - oświadczyła. - Ale fakt, że facet jest świnią, nie
znaczy automatycznie, że to morderca. Znajdź mi coś, co by świadczyło, że
mógł się posunąć do zabicia człowieka.
Skierowała się do wyjścia, ale zanim zniknęła za drzwiami, rzuciła Eve
spojrzenie przez ramię.
- À propos, już się nie mogę doczekać twojego występu w programie Nadine
dziś wieczorem.
Eve tylko westchnęła i ukryła twarz w dłoniach. Ale szybko się otrząsnęła i
połączyła ze swoim przyjacielem Feeneyem, kapitanem z wydziału
przestępstw elektronicznych.
Na ekranie pojawiła się twarz człowieka, który wiedział, jak korzystać z
uroków życia. Miał worki pod oczami, a szorstkie, siworude włosy sterczały
mu na wszystkie strony.
- Hej - powitał ją.
- Potrzebuję kogoś do pracy w terenie. Ponieważ Peabo-dy nie wyprowadziła
mnie dziś z równowagi, daj mi McNa-ba, jeśli możesz. Chodzi o sprawdzenie
zawartości pamięci komputera w mieszkaniu podejrzanego. Nakaz w drodze.
- Kto nie żyje? Znam go?
- Nauczyciel z prywatnej szkoły. Zatrucie rycyną.
- A tak, obiło mi się coś o uszy. Praca w szkolnictwie jest niebezpieczna.
Mogę ci dać McNaba.
- Dzięki. Ach... Słuchaj, Feeney, czy twoja żona kiedykolwiek wpieniła cię z
powodu... innych kobiet?
- Jakich innych kobiet?
- No wiesz... Na przykład kiedy mnie szkoliłeś i byliśmy partnerami, dość
dużo czasu spędzaliśmy razem.
- Chwileczkę. To ty jesteś kobietą?
Tak ją tym rozśmieszył, że musiała się zwymyślać od idiotek.
- Rozłączam się. Niech McNab spotka się z nami za piętnaście minut w

garażu podziemnym. Dzięki.
McNab był modny od koniuszków swoich długich, błyszczących włosów do
grubych podeszew fioletowych butów na powietrznej podeszwie.
Pomarańczowy płaszcz do połowy łydek był w odcieniu, powodującym
łzawienie oczu, na czapce miał pomarańczowe i fioletowe zygzaki. W uszach
połyskiwało mu mnóstwo malutkich, srebrnych kuleczek.
Wprawdzie Eve miała spore zastrzeżenia do jego sposobu ubierania się, ale
trzeba było uczciwie przyznać, że
McNab to jeden z najlepszych fachowców w wydziale przestępstw
elektronicznych. Palce miał zręczne, a zielone oczy spoglądały
spostrzegawczo.
Wyciągnął się na tylnym siedzeniu i sądząc po tym, co Eve widziała w
lusterku wstecznym, i po zduszonych chichotach Peabody, wsunął rękę w
szparę między drzwiczkami i przednim fotelem, by łaskotać swoją ukochaną.
- Detektywie, jeśli chcesz zachować władzę w tej ręce, trzymaj ją z dala od
mojej partnerki w godzinach pracy.
- Przepraszam. Pani partnerka sprawia, że tracę silną wolę.
- Zachowuj się, bo inaczej stracisz wszystkie palce. -Skręciła gwałtownie do
krawężnika.
Budynek, w którym mieszkał Williams, nie mógł się poszczycić portierem, ale
nie uszło uwagi Eve, że ochrona działała sprawnie. Wszyscy troje musieli
pokazać odznaki, nim otworzyły się drzwi zewnętrzne i znaleźli się w malut-
kim holu. Dostrzegła tam kamery, dwa fotele i sztuczną palmę.
- Pięć E - powiedziała jej Peabody.
Wsiedli do jednej z dwóch wind, a Eve poprosiła o zawiezienie na piąte
piętro.
- Parę oczek wyżej od budynku, w którym mieszkała ofiara.
- Williams jest wykwalifikowanym nauczycielem o prawie piętoastoletnim
stażu pracy. Ma też dyplom magistra. Z łatwością wyciąga cztery razy tyle, co
ofiara. Nie licząc prywatnych korepetycji, których może udzielać na boku, nie
zgłaszając uzyskiwanych z tego tytułu dochodów. - Peabody splotła palce z
palcami McNaba, ale zabrała rękę, kiedy znaleźli się na piątym piętrze.
- Włączam magnetofon - poinformowała Eve i wyciągnęła swoją kartę
uniwersalną. - Porucznik Eve Dallas, detektyw Delia Peabody i detektyw Ian
McNab wkraczają do mieszkania Reeda Williamsa na mocy ważnego nakazu
rewizji.
Uporała się z zamkami.
- McNab, chcę, żebyś prześwietlił Williamsa, sprawdził jego korespondencję,
rozmowy, co oglądał, co kupował. Chcę mieć pełen obraz.
Rozejrzała się po mieszkaniu. Pokój dzienny nie był zbyt przestronny, ale
większy od całego mieszkania Foste-rów. Nie urządzono go specjalnie
luksusowo, stała w nim szeroka, żelowa kanapa z czarną, błyszczącą
tapicerką i dużą ilością lśniącego chromu. Był też ekran do poprawy nastroju i
odlotowa konsola do gier.
Na ścianach wisiały współczesne obrazy. Koło, linia, wszystko w kolorach
podstawowych na białym tle. Żaluzje w oknach były spuszczone. Eve
przeszła do wnęki kuchennej. Zauważyła, że tutaj też wszystko błyszczy i lśni.
Biel, czerń, czerwień. Wszystkie urządzenia były nowiutkie i mogła się
założyć, że stanowiły ostatni krzyk mody.
- Peabody, zajmij się kuchnią. Jeśli to on dosypał truciznę, może jest na tyle
głupi albo pewny siebie, żeby ją tu trzymać. Ja zajmę się sypialnią.

Było na czym zawiesić oko. Przypuszczała, że Williams uważał swoją
sypialnię za seksowną. Według Eve wywoływała gęsią skórkę. Centralne
miejsce zajmowało szerokie łóżko, przykryte czerwoną, połyskującą narzutą z
tkaniny, która sprawiała wrażenie mokrej. Po obu jego stronach leżały czarne,
grube dywaniki ze sztucznego futra.
Eve uznała, że oświetlone lustro, wysoko pod sufitem, to banał śmiechu
warty. Na ścianach wisiały ołówkowe szkice niewiarygodnie hojnie
obdarzonych przez naturę par, kopulujących w różnych pozycjach.
Uniosła połyskującą, czerwoną narzutę i zobaczyła czarną pościel. Żelowy
materac ugiął się, gdy go nacisnęła.
Fuj.
W szufladach nocnej szafki był pełen wybór zabawek dla dorosłych i
wspomagaczy, łącznie z dwiema nielegalnymi substancjami,
sklasyfikowanymi jako pigułki gwałtu. .Eve umieściła je w torebkach na
dowody rzeczowe
- Ta część była łatwa - powiedziała na głos i przeszła do garderoby.
Po jednej stronie trzymał ubrania do pracy - parę garniturów, sportowe
marynarki, koszule, spodnie. To, co nosił po pracy, było zdecydowanie mniej
konserwatywne.
Eve zastanawiała się, komu naprawdę sprawia przy-jemność oglądanie
dorosłego mężczyzny w czarnym, obcisłym kombinezonie.
- Ej, Dallas, musisz zobaczyć... - McNab przystanął i gwizdnął. - O, rany. Ale
sexy! - Przyjrzał się uważnie jednemu z rysunków w czarnych ramkach. -
Tych dwoje musi mieć bardzo giętkie stawy. - Podrapał się w szyję i pochylił,
żeby obejrzeć szkic pod innym kątem.
- Co muszę zobaczyć?
- Co? Och, przepraszam, wciągnęło mnie. Seks to głów-
ny cel życiowy tego faceta. To chore, ale budzi podziw. Williams spędza dużo
czasu przy komputerze: czatroomy, strony internetowe - wszystko
poświęcone seksowi. Zamawia masę zabawek.
- Tak, ma ich całkiem ładny zbiór. Łącznie z odrobiną „dziwki" i „króliczka".
McNab spoważniał.
- To jednak obrzydliwe.
- Jakaś korespondencja z ofiarą?
- Na tym komputerze nie.
- Szukał informacji o truciznach? O rycynie?
- Nic nie znalazłem. Może lepiej ukrył, mogę głębiej
pokopać, jak zabiorę sprzęt do komendy. Są tu też pliki związane z jego
pracą zawodową. Plany lekcji, arkusze ocen i tym podobne. Nic, co na
pierwszy rzut oka wyglądałoby podejrzanie. - Uniósł głowę i rozejrzał się. -
Założę się, że jest tu kamera. - Kamera? - Eve zmrużyła oczy i spojrzała w
lustro. -Naprawdę?
- Na sto procent. Chcesz, żebym zerknął?
- Jasne. - Przeszła do łazienki. - Nie zbliżaj się do szuflady z zabawkami.
- Tak jest, pani porucznik Frajdopsujko.

Rozdział 10

Nie znaleźli nic, co by im pozwoliło połączyć Williamsa z trucizną ani śmiercią
Craiga Fostera, ale zdobyli dość materiałów, by go przemaglować. Eve
wezwała ekipę techników, żeby zrobili to, co do nich należy, a sama

przygotowała strategię przesłuchania.
- Zaczniemy od morderstwa, zadamy rutynowe pytania - poinstruowała swoją
partnerkę. - Nie powiadomił adwokata. Czuje się bardzo pewny siebie.
- Jeśli chcesz znać moje zdanie, ten facet na ogół myśli tym, co ma między
nogami.
- Masz rację. Wykorzystamy to. Jesteśmy tylko dwiema kobitkami. Rzuciłam
okiem na dyski, do których dotarł McNab, i wydaje mi się, że nasz podejrzany
lubi urozmaicenie. Więc popytamy go o ofiarę, potem zahaczymy o nie-
dozwolone substancje, które znaleźliśmy w jego mieszkaniu, by znów wrócić
do morderstwa.
Trzeba żonglować, pomyślała Eve, idąc do sali przesłuchań. Wytrącić go z
równowagi.
- No, najwyższy czas. Wie pani, jak długo czekam? - zapytał Williams. - Czy
ma pani pojęcie, jak wpłynie na moją opinię w środowisku zawodowym to, że
para osiłków w policyjnych mundurach wyciągnęła mnie z klasy w środku
lekcji?
- Za chwilę porozmawiamy o opinii w środowisku za-
wodowym. Muszę włączyć magnetofon, odczytać przysługujące panu prawa i
obowiązki. Żeby wszystko odbyło się jak należy.
- Przysługujące mi prawa? - Drgnął, jakby go potraktowano prądem. - Czy
jestem aresztowany?
- Skądże znowu. Ale to oficjalne przesłuchanie, istnieją procedury, które mają
pana chronić. Czy życzy sobie pan coś do picia poza wodą? Kawa... Jest
ohydna... Chłodne napoje?
- Chcę to mieć jak najszybciej za sobą, by móc stąd wyjść.
- Zrobimy wszystko, co w naszej mocy. - Włączyła magnetofon, odczytała
tekst o prawach i obowiązkach przesłuchiwanego. - Panie Williams, czy
rozumie pan swoje prawa i obowiązki?
- Naturalnie. Ale i tak nie jest to mniej irytujące.
- Nie wątpię. A więc proszę nam powiedzieć, co pan robił w dniu, kiedy
zamordowano Craiga Fostera.
- Chryste! Przecież już to powiedziałem. Niczego nie ukryłem.
- Proszę posłuchać. - Eve usiadła i wyciągnęła nogi przed siebie. - Sprawa
dotyczy zabójstwa, popełnionego w szkole, ucierpiały na tym osoby nieletnie.
Rozłożyła dłonie, jakby chciała powiedzieć: nic nie mogę na to poradzić.
- Musimy poznać wszystkie szczegóły. Ludzie często zapominają o
drobiazgach, dlatego z zasady wszystkich przesłuchujemy powtórnie.
- Przepraszamy za kłopot - dodała Peabody, uśmiechając się współczująco. -
Ale musimy być skrupulatne.
- Dobrze już, dobrze. Spróbujcie tym razem dokładnie to zapisać.
O, tak, pomyślała Eve. Bardzo pewny siebie i przyzwyczajony do
zastraszania kobiet.
- Postaramy się najlepiej, jak umiemy. Z pana po-
przedniego zeznania oraz z zeznań innych osób wynika, że widział pan ofiarę
i/lub rozmawiał pan z nią przynajmniej dwa razy w dniu jej śmierci. Zgadza
się?
- Tak, tak, tak. W siłowni, a potem w pokoju nauczycielskim tuż przed
lekcjami. Już to mówiłem.
- O czym rozmawiał pan z panem Fosterem w siłowni?
- Nie rozmawialiśmy tam. Już to wyjaśniałem. Eve przerzuciła kartki akt.
- Mmm-hmm. Ale miał pan okazję wcześniej rozmawiać z ofiarą.

- Dobry Jezu, jasne, że tak. Przecież razem pracowaliśmy.
- Czy te rozmowy były nie do końca przyjacielskie?
- Nie wiem, o czym pani mówi
Eve położyła ręce na aktach i uśmiechnęła się triumfuka rozmowa jest według
pana przyjacielska?
- Uważam to pytanie za obraźliwe.
- Z oświadczeń kobiet, które pan napastował i uwodził, wynika, że wiele z
nich było głęboko oburzonych pana umizgami i zachowaniem. - Zamknęła
teczkę i znów się uśmiechnęła. - Reed, obydwoje wiemy, jak było. Te kobiety
się nie skarżyły. Pochlebiało im, że ktoś o nie zabiega, odpowiadał ten
dreszczyk emocji. Nie bił ich pan ani nie gwałcił. Godziły się na współżycie z
panem, a Foster - o ile się zorientowałam - wściubiał nos w nie swoje sprawy.
Williams nabrał głęboko powietrze w płuca.
- Proszę pozwolić, że teraz ja coś powiem. Nigdy nie zaprzeczałem, że lubię
odbywać stosunki płciowe z kobietami. I wolno mi współżyć fizycznie z
koleżankami z pracy oraz z matkami uczennic. Może to nieetyczne, ale prawo
tego nie zabrania.
traktował, szczególnie, jeśli wiedział, że czasami używał pan zakazanych
substancji.
- Słucham?
- Obiegowa nazwa „dziwka", obiegowa nazwa „króliczek". Znaleźliśmy je w
szafce z zabawkami w pańskiej sypialni. Och, nie wspomniałam, że
dysponując informacjami o panu i mając zeznania innych, uzyskaliśmy nakaz
rewizji pana mieszkania? Oj, Reed, niegrzeczny z pana chłopczyk. Bardzo
niegrzeczny.
- To oburzające! To policyjna prowokacja!
- Oto nakaz. - Eve wyjęła z teczki wydruk. - Bardzo nieprzychylnym okiem
patrzymy na posiadanie i używanie właśnie tych substancji. W tych sprawach
nie ma mowy o żadnej pobłażliwości z naszej strony. Podobnie podchodzi do
tego prokurator okręgowy. Założę się, że kuratorium i związek zawodowy
nauczycieli również krzywo na to patrzą. Jest jeszcze coś - ciągnęła. Widać
było, że Williams zaczął się pocić. - Ponieważ jestem z natury podejrz-
liwa, zaczęłam się zastanawiać, czy ktoś, kto potrafi zdo-być właśnie te
substancje, nie potrafiłby zdobyć dość trucizny, by wyeliminować zagrożenie.
Naciskał na pana, prawda?
Podniosła się i nad nim stanęła. Nachyliła się do jego ucha.
- Wścibski palant, głoszący swoje purytańskie poglądy na temat pańskiego
życia osobistego. A wszystko tak świetnie szło. Koleżanki-nauczycielki,
personel pomocniczy, matki, opiekunki. Dla takiego faceta jak pan to jak
zrywanie śliwek z niskiej gałęzi. On chciał panu uniemożliwić dostęp do tych
kobiet, przez niego mógłby pan stracić pracę. A nawet więcej, pańska kariera
zawodowa była zagrożona.
- Nie, to nie tak. Nie stanowił zagrożenia.
- Ależ z pewnością stanowił. Inni mogli coś wiedzieć albo podejrzewać, ale
patrzyli przez pałce, to nie była ich
sprawa. Lecz Foster postawił sobie za punkt honoru coś z tym zrobić. Prawić
panu kazania? Ten dupek nie miał prawa tak postępować, dobrze mówię?
Spotykał się pan z nim dzień w dzień, a on patrzył panu na ręce, zachowywał
się jak pańska przyzwoitka. Codziennie siadał przy swoim biurku ze starannie
zapakowanym drugim śniadaniem, przyniesionym z domu. Rutyna. Nuda. I
był panu solą w oku. Skąd wziął pan rycynę, Reed?

- Nigdy nie miałem rycyny. Nawet nie wiedziałem wcześniej, co to takiego.
Nikogo nie zabiłem.
- Musiał być pan wkurzony, że Mirri Hallywell wolała uczyć się z nim, niż
baraszkować z panem na tym wielkim, czerwonym łożu. To policzek. Musiał
pan pozbyć się Foste-ra. Po prostu musiał. Więc wymknął się pan z lekcji,
kiedy jego też nie było w klasie, i postarał się pan o to. Szybko, łatwo. Raz,
dwa i po wszystkim.
- To kłamstwo! Oszczerstwo! Pani oszalała.
- Są sposoby, żeby przedstawić w korzystniejszym świetle, Reed. Może pan
powiedzieć, że był szantażowany. Gnębiony. Że Foster panu groził. Było
tylko jedno wyjście: on albo pan. Musiał się pan bronić.
- Tamtego dnia nie kręciłem się w pobliżu jego klasy. Nie zabiłem go, na
litość boską. Byłem z kimś. kiedy tamtego ranka wyszedłem z lekcji. Mam
świadka. - Kto to taki?
Otworzył usta, ale zaraz je zamknął. Utkwił wzrok w blade stołu.
- Domagam się prawnika. Mam prawo domagać się rozmowy z adwokatem.
Nie powiem ani słowa bez porozumienia się z adwokatem.
- Zgoda, ale jeśli chce pan wiedzieć, jest pan aresztowany za posiadanie i
rozprowadzanie nielegalnych substancji. Wiemy o tym dzięki kamerze w
pańskiej sypialni. Może pan skontaktować się ze swoim prawnikiem, zanim
pana wsadzimy do pudla.
Eve odtworzyła w myślach przebieg przesłuchania i uzupełniła informacje na
swojej tablicy. Miała zdjęcia buteleczek z jego szuflady w sypialni, połączyła
je na swojej tablicy z Lainą Sanchez, Alliką Straffo, Eileen Fergu-son, Mirri
Hallywell. Kogo jeszcze napastował? - zastanawiała się. Z kim mu się udało,
a z kim nie?
Musiała obejrzeć wszystkie filmy, zarejestrowane przez kamerę w sypialni
Williamsa. Niezła zabawa. I poleciła McNabowi sprawdzić dyskietki ochrony
budynku z ostatnich trzech dni. Chociaż wątpiła, czy to coś da.
Nalała sobie kawy, ale nic jej to nie pomogło. Była kompletnie wykończona i
kofeina tego nie zmieni. Wystąpiła o pozwolenie na wgląd w finanse
Williamsa. Wiedziała, że jeśli go oskarży o posiadanie niedozwolonych sub-
stancji, facet nie uniknie kary.
Sprawdziła pocztę głosową. Okazało się, że Nadine
Furst dzwoniła dwa razy, żeby jej przypomnieć o dzisiejszym programie.
Prosiła, żeby Eve włożyła coś stosownego, i pytała, czy jest coś konkretnego
w sprawie Fo-stera.
Co za upierdliwa baba!
I czemu nie zadzwonił Roarke, żeby ją trochę podręczyć?
Za bardzo jest na nią wpieniony za to, że rano mu przy-gadała, pomyślała.
Cóż, to nie do niej zadzwonił na kieszonkowe łącze były kochaś.
Już zamierzała usiąść, nadąsana, kiedy Peabody wsunęła głowę do pokoju.
- Przyszedł adwokat Williamsa. Zgadnij, kto to. Eve wystarczyła jedna chwila,
- Podpuszczasz mnie.
- Nie wiem, czy cię podpuszczam, czy nie, bo nie powiedziałam, że to...
- Oliver Straffo? Czyż to nie ironia losu?
Teraz Peabody się nadąsała, że odebrano jej możliwość zakomunikowania tej
rewelacji.
- No więc wszedł, ważny jak nie wiem co, i poradził swojemu klientowi, żeby
nie składał już żadnych oświadczeń, nie odpowiadał na żadne pytania, póki
się nie naradzą. Potem chce porozmawiać z nami.

- Hmmm. - Eve spojrzała na tablicę, do której przyczepiła zdjęcie Alliki Straffo
obok zdjęć innych przyjaciółek Williamsa. - Zapowiada się ciekawie.
Kto co o kim wie? - zastanowiła się i pomyślała o Allice i jej córce. Jak ma
ustalić, kto co o kim wiedział, nie narażając niewinnych osób na przykrości?
Może Straffo miał prawo wiedzieć, że jego żona zabawiała się z taką mendą,
jak Williams. Ale do obowiązków policji nie należało dekonspirowanie głupiej
żony, chyba że dzięki temu można byłoby zamknąć sprawę morderstwa.
- Zgniłe jaja - mruknęła Peabody, kiedy skierowały się do sali przesłuchań.

- Co? Masz ochotę na jajka?
- Nie, mam na myśli to, że będziemy się musiały z nimi cackać jak ze zgniłym
jajem. Zachować maksimum ostrożności - wyjaśniła.
- Myślałam, że powiesz coś w rodzaju: „Nie można usmażyć jajecznicy, nie
rozbijając skorupki".
- Nie, mówi się: „Gdzie drwa rąbią, tam wióry lecą". Ale pozostając przy
kulinarnych porównaniach, mleko się już rozlało, teraz chodzi o to, żeby w nie
nie wdepnąć.
- To beznadziejne powiedzenie. Skoro mleko się rozlało, to już i tak wszystko
przepadło - odparła Eve. - Ale domyślam się, o co biega. Chodźmy.
Natychmiast się zorientowała, że Williams odzyskał pewność siebie. Oto, co
może zdziałać sprytny adwokat, bez względu na to, czy jego klient jest winien
czy też nie. Straffo siedział w klasycznym, idealnie skrojonym garniturze, ręce
położył na stole.
Nie odezwał się ani słowem, póki Eve nie włączyła magnetofonu.
- Jeden z moich wspólników już przygotowuje wniosek o unieważnienie
nakazu rewizji, który pani uzyskała, a co za tym idzie uznanie przeszukania
mieszkania za nielegalne.
- Nie uda się to panu.
Uśmiechnął się lekko, ale jego szare oczy były twarde jak stal.
- Zobaczymy. Pani zamiar wplątania mojego klienta w morderstwo Craiga
Fostera jest niedorzeczny. Zaspokajanie potrzeb seksualnych ani nie jest
przestępstwem, ani nie prowadzi do morderstwa.
- Seks i morderstwo idą w parze, trzymając się za ręce jak dwa gołąbki, panie
Straffo. Oboje o tym wiemy. Foster wiedział, że pański klient zaspokajał swoje
potrzeby seksualne na terenie szkoły, podczas zajęć lekcyjnych. Co, jak pan
doskonale wie, jest sprzeczne z prawem.
- To jedynie wykroczenie.
-I podstawa do wypowiedzenia umowy o pracę. A nawet, jak sprawdziłam, do
cofnięcia zezwolenia na nauczanie w naszym stanie. Obrona własna również
idzie ręka w rękę z morderstwem.
- Dallas, nie ma pani wystarczających podstaw do wytoczenia procesu
poszlakowego. Podejrzewacie, że mój klient zachował się niewłaściwie i
nierozsądnie. Nie macie jednak dowodów, że mój klient i ofiara kiedykolwiek
się posprzeczali. Szczerze mówiąc, mogę przedstawić oświadczenia ich
kolegów z pracy, że nigdy się nie kłócili i pozostawali na przyjacielskiej
stopie. I zrobię to. Nie macie nic, żeby powiązać mojego klienta z narzędziem
zbrodni, ani żadnych świadków, którzy widzieli go, jak wchodził do klasy
Fostera w dniu popełnienia morderstwa, ponieważ tam nie wszedł.
- Nie wiadomo, co robił w czasie, kiedy Fostera nie
było w swojej klasie, a ponieważ akurat trwały zajęcia,
mógł niezauważenie wejść do jego pracowni.

- Nie był sam i jeśli okaże się to konieczne, przedstawimy nazwisko tej osoby.
Ponieważ jeszcze do niej nie dotarłem i z nią tego nie uzgodniłem, wolałbym,
podobnie jak mój klient, na razie nie ujawniać jej personaliów. Jednak
jesteśmy pewni, że potwierdzi słowa pana Williamsa.
- Miał pan mnóstwo czasu i wiele sposobności, żeby wejść do tej klasy i ją
opuścić - zwróciła się Eve do Williamsa. - I miał pan motyw.
- Ja...
- Reed. - Wystarczyło, żeby Straffo wypowiedział jego imię, i Williams umilkł.
- Jedyne, czym pani dysponuje, pani porucznik, to pewne przedmioty,
znalezione w mieszkaniu mojego klienta podczas przeszukania, którego
legalność jest wielce wątpliwa. Ale nie ma pani nic, co świadczyłoby o tym, że
mój klient w jakikolwiek sposób jest powiązany z morderstwem.
- Legalność rewizji mieszkania, podczas której zabez-pieczono pewne
substancje, jest nie do zakwestionowania. Oburzające rachowanie pańskiego
klienta sprawiło, że Fo-ster postawił go pod ścianą. Pan Williams potwierdził,
że Foster dowiedział się o jego praktykach i je potępiał.
- Wyjaśnili to między sobą, a potem nadal pozostawali na przyjacielskiej
stopie. - Straffo zamknął teczkę, na którą nawet nie spojrzał podczas całej
rozmowy. - Jeśli to wszystko, co pani ma. zażądam, żeby mój wniosek o unie-
ważnienie nakazu rewizji rozpatrzono w trybie pilnym. Chcę, aby do czasu
zwolnienia mojego klienta umieszczono go w odpowiednim pomieszczeniu.
- Pana córka chodzi do tej szkoły. Pana córka była jedną z uczennic, które
znalazły martwego Fostera. Widział pan zdjęcia z miejsca popełnienia
zbrodni? Zamierza pan tu siedzieć i bronić człowieka, podejrzanego o jej
popełnienie?
Twarz Straffo stała się jeszcze bardziej nieprzenikniona, a jego głos brzmiał
jeszcze chłodniej.
- Nie muszę przypominać, że każdy obywatel ma prawo do obrony. Informuję,
że znam pana Williamsa od ponad trzech lat. I wierzę w jego niewinność.
- W swojej nocnej szafce trzymał „dziwkę" i "królicz-ka". Wiadomo, że pieprzył
się w szkole w czasie, kiedy pańska córka przebywała na jej terenie.
- To tylko przepuszczenia.
- Proszę nie oszukiwać samego siebie. Chce pan, żeby ktos taki uczył
pańską córkę?
- Pani porucznik, ta rozmowa jest bezprzedmiotowa. Uważam to
przesłuchanie za zakończone. - Wstał i za-zamknął aktówkę. - Chciałbym,
żeby umieszczono mojego klienta w areszcie do czasu, kiedy wniosek o
zatrzymanie nie zostanie uchylony.
Spojrzała prosto w oczy adwokata.
- Peabody, zabierz tego dupka do aresztu. Wie pan co, Straffo, czasami
człowiek dostaje to, na co sobie zasłużył.
Wniosek został odrzucony. Eve poszła do sądu i przyglądała się starciu
Straffo z Reo. Nie unieważniono nakazu rewizji, nie uznano przeszukania
mieszkania William sa i zarekwirowania różnych przedmiotów za niezgodne z
prawem, podtrzymano wniosek o aresztowanie Williamsa za posiadanie i
rozprowadzanie zabronionych substancji.
Straffo wygrał batalię o wypuszczenie zatrzymanego za kaucją.
Po wyjściu z sali sądowej Cher Reo wzruszyła ramionami.
- Nie miał szans, żeby przepchnąć swój wniosek. Ja nie miałam szans, żeby
oddalić żądanie ustanowienia kaucji. Przypuszczam, że można to uznać za
remis. Baj mi dość podstaw, żeby oskarżyć go o morderstwo. Dallas, a już ja

się postaram, żeby ten odrażający typ trafił za kratki.

- Pracuję nad tym.
- Straffo zażąda ugody w sprawie o posiadanie niedozwolonych substancji i
mój szef na to pójdzie. - Cher Reo podniosła rękę do góry, spodziewając się
sprzeciwu Eve. - Dallas, tak działa wymiar sprawiedliwości i obie o tym
wiemy. Więc o ile nie będziesz mogła udowodnić, że dał to gówno jakiejś
kobiecie bez jej wiedzy i zgody, Williams dostanie grzywnę, skierowanie na
przymusową terapię i dozór sądowy.
- A co z jego zezwoleniem na nauczanie? Zostanie cofnięte?
- Zależy ci na tym, żeby go załatwić na dobre?
Eve przypomniała sobie Lainę Sanchez, płaczącą w kuchni. -Tak.
Reo skinęła głową.
- Sprawdzę, co się da zrobić. A ty lepiej zmykaj stąd. Za dwie godziny
występujesz w programie na żywo.
- Kurde.
Kiedy Eve z ociąganiem jechała do studia Kanału 75, Roarke uprzątał swoje
biurko, żeby też się tam udać. Miał nadzieję, że jego obecność sprawi, iż Eve
poczuje się lepiej, a nie gorzej.
Nie wiedział, jak to wypadnie, więc był w kropce. Pomyślał, że jego żona jest
kobietą nieprzewidywalną, ale znał ją. Znał jej nastroje, gesty, ton jej głosu.
Chociaż teraz jej obraz był nieco zamazany.
Chciał, żeby znów wszystko było między nimi po staremu. Musi tak być. Ale
za nic nie dopuści do tego, by zmusiła go do zmiany postępowania, bo tylko
w ten sposób mogła przestać go obwiniać o jakąś absurdalną i wydumaną
przewinę, którą sobie ubzdurała.
Ostrzegła go, wypytywała go - raczej przypominało to przesłuchanie,
pomyślał i znów ogarnęła go irytacja. Zwąt-
piła w niego i sprawiła, że czuł się winny, chociaż nic złego nie zrobił.
Przypomniał sobie, jak Magdelana położyła mu dłoń na udzie i przedstawiła
niedwuznaczną propozycję, Ale przecież natychmiast ją odrzucił, prawda?
Bez chwili wahania.
W innych okolicznościach powiedziałby Eve o zakusach Magdelany i oboje
by się nieźle uśmieli, Ale nie miał cienia wątpliwości, że tym razem będzie
lepiej, jeśli zachowa to dla siebie.
I do jasnej cholery, już samo to wywoływało w nim poczucie winy.
Niech to diabli. Będzie się domagał zaufania, pomyślał wstając, by wyjrzeć
przez duże okno. To nie podlegało dyskusji. Przyznał, że prawie wszystko
poza tym jest do negocjacji, i wsunął rękę do kieszeni, żeby dotknąć szarego
guzika, który zawsze nosił przy sobie.
Jej guzik. Była jego, odkąd pierwszy raz ją zobaczył. Nikt nigdy tak mocno nie
przykuł jego uwagi, jak Eve, kiedy stała w tej swojej naprawdę politowania
godnej szarej garsonce, utkwiwszy w nim swój przenikliwy wzrok policjantki.
Nic i nikt tak go nie urzekło i nigdy nie urzeknie. Mógł jej dawać coraz więcej
z siebie, bo odkrywał kolejne studnie, z których mógł czerpać. Ponieważ ona
stale je napełniała od nowa.
Uświadomił sobie, że potrafi znosić jej wybuchy gniewu. Bo obydwoje łatwo
dawali się ponieść emocjom. Ale nie był do końca pewien, czy zniesie ten
rozłam między nimi. Będą musieli znaleźć jakiś sposób, by go zlikwidować.
Kiedy się odwrócił, zabrzęczało jego łącze. Zobaczył, że to interkom.
- Tak, Caro?

- Przepraszam, wiem, że za chwilę pan wychodzi. Lecz przyszła niejaka pani
Percell i chce się z panem zobaczyć. Mówi, że to sprawa osobista.
Przepraszam, ale jakoś udało jej się nakłonić strażników, żeby ją wpuścili.
Jest w poczekalni.
Pomyślał, czy nie poprosić Caro, żeby ją spławiła. Jeśli był ktoś, komu
udałoby się pozbyć Magdelany, to z pewnością tym kimś była Caro. Lecz
uznał, że to nieuczciwe wykorzystywać jedną kobietę, żeby osłoniła go przed
drugą, ponieważ trzecia kobieta jest wyjątkowo podejrzliwa.
Za nic nie da się tak wodzić za nos nawet kobiecie, którą kocha.
- W porządku. Wpuść ją. Za dziesięć minut będzie mi potrzebny wóz.
- Dobrze. Och, i proszę powiedzieć żonie, że będziemy ją dziś oglądać w
telewizji.
- Chyba wstrzymam się z tym, póki nie będzie po wszystkim. Irytuje ją cała ta
sprawa. Dziękuję, Caro.
Przesunął dłonią po włosach i rozejrzał się po swoim gabinecie. Pomyślał, że
przebył długą drogę. Pod każdym względem.
Pora znaleźć sposób, stwierdził, by jasno dać do zrozumienia kobietom, które
go naciskały z dwóch stron, że ani
nie ma powrotu do tego, co było, ani on nie ma ochoty odbyć tej podróży.
Weszła z zalotnie rozwianymi włosami i promienną twarzą. Złote futro miała
narzucone na ramiona. Owszem, przypominała mu to, co było kiedyś. To
nieuniknione.
- No, no! Proszę, proszę! - Magdelana rzuciła futro na fotel i popatrzyła
dookoła.
Roarke spojrzał na Caro i skinął głową. Cichutko wyszła z gabinetu i
zamknęła za sobą drzwi.
- Jaskinia światowego potentata, urządzona elegancko i luksusowo, ze
smakiem i po męsku. To cały ty, prawda? -Podeszła do niego, wyciągając
obie ręce.
Ujął na chwilę jej dłonie. Tego też nie mógł uniknąć, bo obydwoje wyszliby na
idiotów.
- Jak się masz, Maggie?
- W tej chwili? Jestem pod wrażeniem. - Spojrzała na biurko. - Co dokładnie
tu robisz?
- Trochę tego, co trzeba zrobić, i sporo tego, na co mam ochotę. Czym mogę
ci służyć?
- Zaproponuj mi drinka. - Przysiadła na poręczy jednego z foteli i założyła
nogę na nogę. Odrzuciła do tyłu włosy. - Robiłam zakupy i jestem kompletnie
wykończona.
- Przepraszam cię, ale właśnie szykuję się do wyjścia.
- Och. - Wydęła usta. - Przypuszczam, że w sprawach służbowych. Zawsze
byłeś tytanem pracy. Właściwie nigdy nie potrafiłam zrozumieć tego, że
naprawdę lubisz pracować. Jednak... - Wstała i podeszła do okna, za którym
rozciągał się Nowy Jork. - Dużo zdobyłeś. - Rzuciła mu spojrzenie przez
ramię. - Ale chyba zawsze wyobrażałam sobie, że zostaniesz w Europie, aby
znaleźć sobie drogę w Starym Świecie.
- Dobrze mi w Nowym Jorku.
- Najwyraźniej. Chciałam ci podziękować. Już odbyłam kilka spotkań z
osobami, które mi poleciłeś. Jeszcze za wcześnie, by coś orzec, ale
przypuszczam, że doskonale to
wypadnie. Bez twojej pomocy nie wiedziałabym, od czego zacząć.

- Sądzę, że całkiem dobrze byś sobie poradziła. Nie próżnowałaś - dodał. -
Zakupy, spotkania, wizyta u mojej żony w komendzie.
Magdelana skrzywiła się i odwróciła od okna. Za nią strzelały w niebo
drapacze chmur.
- Powiedziała ci. Obawiałam się tego. Nie wiem, co sobie myślałam.
Nieprawda, wiedziałam. Bardzo byłam ciekawa, jaka ona jest, i chciałam ją
lepiej poznać. Niezbyt mi się to udało.
- Dlaczego?
- Nie ma wątpliwości, że spartaczyłam robotę. Twoja żona czuła do mnie
antypatię, jeszcze zanim przekroczyłam próg. Kiedy się otrząsnęłam i
wylizałam z ran, doskonale to zrozumiałam. Bo proszę, oto... - Uśmiechnęła
się swobodnie i rozłożyła ręce. -... Pojawia się była inamorata
męża, zaprasza ją na drinka, cała rozpływa się w uśmiechach i mówi same
miłe rzeczy. Chyba miała ochotę mnie spoliczkować.
- Rzadko kogoś policzkuje. Już bardziej w jej stylu jest cios pięścią.
- Bardzo mi przykro. Kompletnie się myliłam. A ona potraktowała mnie tak...
Obcesowo. Ale rozumiem ją. I nie wiem, jak to naprawić. Czy miałeś w domu
kłopoty z mojego powodu?
- Uprzedzałem cię, że jej nie polubisz.
- I jak zwykle miałeś rację. Nic dziwnego, bo ty coś czujesz do nas obu. Tak
czy inaczej, przepraszam cię. Przypuszczam, że chciałam też szukać
kontaktów, znajomości. Przyjaciół. Miałam nadzieję, że się polubimy.
Ostatecznie to, co było między nami, to już zamierzchła przeszłość.
Znów w jej oczach pojawiła się zachęta; jej głos stał się miękki, niemal
uwodzicielski.
- Prawda, Roarke?
- Prawda.
- Tak. No, cóż. Przypuszczam, że może sobie myśleć, iż historia lubi się
powtarzać, i przyznaję, że miałam taką na-dzieję. Ale chyba przeprosiny to
nie jest najlepszy pomysł?
- To zupełnie niepotrzebne. I nierozsądne. Maggie, życzę ci jak najlepiej, ale
jeśli liczysz, że pomogę ci w nawiązaniu kontaktów, znajomości i przyjaźni,
muszę cię rozczarować. To irytuje moją zonę.
- Och. - Uniosła brwi i wykrzywiła usta w drwiącym uśmiechu, ale natychmiast
się opanowała. - Gdyby nie chodziło o ciebie, powiedziałabym, że stałeś się
pantofla-rzem.
- Zamiast to roztrząsać, powiem tylko, że mnie uszczęśliwiła. Maggie, muszę
już iść.
- Tak, tak, mówiłeś, że wychodzisz. Jeszcze raz przepraszam za kłopoty,
jakie sprawiłam, i dziękuję za pomoc
w sprawach finansowych. - Głos jej lekko zadrżał. - Nie powinnam cię
zatrzymywać. - Podeszła do fotela, żeby wziąć futro. - Skoro wychodzisz,
chyba mogłabym cię odprowadzić.
- Proszę bardzo. - Podała mu futro; pomógł jej je włożyć, a potem sam się
ubrał. - Jesteś samochodem?
- Tak. Roarke... - Pokręciła głową. - Chyba jeszcze raz chcę powiedzieć, że
mi przykro. I ten jeden jedyny raz przyznam ci się, że żałuję, iż to już nigdy
nie będę ja.
Uścisnęła jego dłoń i odsunęła się od niego o krok.
Poinformował sekretarkę przez biurowe łącze, że wychodzi i już nie wróci, i
że odprowadzi panią Percell do wyjścia. Potem podszedł do ściany i nacisnął

ukryty w niej guzik. Ściana się rozsunęła, ukazując prywatną windę.
- Bardzo zmyślne. - Magdelana się roześmiała, tak jak to robią kobiety, które
silą się na beztroskę. - Zawsze miałeś słabość do różnych gadżetów.
Słyszałam, że twój dom jest niesamowity.
- Bardzo dobrze nam się w nim mieszka. Parter - polecił i winda
bezszelestnie zaczęła sunąć w dół.
- Nie wątpię. Twoja żona musi lubić... wygody.
- Prawdę mówiąc, trudno jej było się do nich przyzwyczaić. - Przez jego twarz
przebiegła fala czułości. -I czasami nadal ją to wszystko wprawia w lekkie
zakłopotanie.
- Słyszałam o embarras de richesse, ale nie przypuszczałam, że zbyt duży
wybór może być przyczyną zakłopotania.
- Nie traktuje pieniędzy tak, jak my.
- Naprawdę? - Spojrzała na niego maślanymi oczami. -A jak my je traktujemy?
- Naturalnie jako źródło niezależności, władzy i wygód. Ale poza tym
wszystkim... Spojrzał na nią i uśmiechnął się lekko. - Chodzi o grę, prawda?
Odpowiedziała mu uśmiechem; na jej twarzy malował się żal.
- Zawsze dobrze się rozumieliśmy.
- O, nieprawda. - Wyszedł z windy i odruchowo wziął Magdelanę pod ramię,
by ją poprowadzić przez rozległy, marmurowy hol, pełen ruchomych map,
sklepów i dekoracji z żywych kwiatów.
Najpierw zajechał pod drzwi jego samochód, a potem jej. Kiedy podprowadził
ją do auta, odwróciła się, a jej oczy zabłysły.
- Może rzeczywiście nie do końca się rozumieliśmy. Ale to były dobre czasy
dla nas obojga, prawda? To były dobre
czasy.
- Owszem.
Uniosła ręce do jego policzków, a Roarke delikatnie wziął ją za nadgarstki i
przez chwilę stali na zimnie i wietrze.
- Do widzenia, Maggie,
- Do widzenia, Roarke. - Łzy błysnęły na jej rzęsach, kiedy wsiadała do auta.
Obserwował, jak odjechała; smukły, biały wóz lawirował wśród innych
pojazdów.
A potem wsiadł do swojego samochodu, żeby się spotkać ze swoją żoną.

Rozdział 11

Eve bezwolnie szła przez budynek stacji telewizyjnej za pełną wigoru, małą
asystentką imieniem Mercy. Eve doszła do wniosku, że ta kobieta nie ma
litości: biegła korytarzami, przeprowadzała ją przez kolejne punkty kontrolne i
wygłaszała monolog z prędkością karabinu maszynowego, niemal unosząc
się nad podłogą w zrywnych, czarnych ślizgaczach.
- Wszyscy wiele się spodziewają po dzisiejszej premierze. Nadine jest w tej
chwili największą gwiazdą mediów, kierownictwo stacji nie posiada się z
radości, że zgodziła się z nami zostać i robić ten program. A to, że pani
zgodziła się wystąpić, to wprost cud. Chciałam powiedzieć, że obie
jesteście... Na topie.
Mercy związała różowe włosy tak, że przypominały czułki motyla; coś, co
wyglądało jak jego malutkie potomstwo wylatywało spod łuku brwi nad jej
lewym okiem.
Eve trochę to rozpraszało.

- Musi pani poznać producenta, reżysera i kierownika technicznego, a potem
pójdziemy prosto do garderoby, gdzie zrobią pani makijaż. Proszę zwracać
się do mnie ze wszystkim. Podczas tego programu jestem wyłącznie do pani
dyspozycji - kawa, herbata, woda zwykła lub gazowana, napoje chłodzące.
Nadine mówi, że jest pani kawosz-ką. Wstąpimy na sekundę do reżysera.
- Nie chcę...
Ale została niemal siłą wepchnięta do gabinetu, uściś-nięto jej dłoń, a chwilę
potem już była w innym gabinecie i znów ktoś ściskał jej rękę.
Powietrze tak mocno wibrowało, że rozbolała ją głowa.
Potem Mercy, która wciąż nadawała, jakby zażyła zeusa, wciągnęła Eve do
garderoby, gdzie jasno oświetlone lustra połyskiwały nad bardzo długim
blatem, pełnym słoiczków, tubek, szczotek i dziwnych przyrządów,
kojarzących się z narzędziami tortur.
Eve doznała wstrząsu na widok kobiety, która stała za czarnym fotelem z
wysokim oparciem, szczerząc zęby w uśmiechu. To było coś gorszego od
pomysłu, by wystąpić w telewizji, do czego dała się nakłonić przez wzgląd na
przełożonych i przyjaźń z Nadine; od monologu Mercy; od świadomości, że
niektóre lub wszystkie te dziwne przyrządy oraz zawartość słoiczków i tubek
zostaną na niej wypróbowane.
- O Matko Przenajświętsza!
- Panie się znają, prawda? - zaszczebiotała Mercy. -
Trino, zostawię porucznik Dallas w twoich rękach, którymi potrafisz czynić
cuda i przyniosę dla naszego gościa kawę. Nadine zamówiła dla pani
porucznik specjalny gatunek. Czy życzysz sobie jeszcze czegoś?
Trina, o nieziemsko zielonych oczach i czarno-białych włosach sterczących
na czubku głowy, zdjęła z wieszaka ja-skrawoniebieską pelerynę.
- Przydałaby się woda. Niegazowana.
- Zaraz wracam!
- Wyglądasz, jak zbity pies, Dallas - zauważyła Trina.
- To jakiś koszmar. Cały czas się szczypię, żeby się obudzić.
- Masz takie sińce pod oczami, jakbyś dziś kilka razy oberwała. Ale zaraz je
zlikwiduję.
- Dlaczego tutaj jesteś? Dlaczego właśnie ty?
- Po pierwsze dlatego, że jestem najlepsza i Nadine o tym wie. Stać ją na
najlepszych. Po drugie ze względu na ciebie. Gdyby nie ty, Nadine nigdy nie
zostałaby moją klientką. - Potrząsnęła peleryną, jak matador płachtą na byka.
- Jestem ci za to wdzięczna.
- Czyli można powiedzieć, że sama sobie jestem winna.
- Masz szczęście, że trafiłaś na mnie. Ponieważ jestem najlepsza i ponieważ
cię znam, więc potrafię - w przeciwieństwie do wielu innych - sprawić, żebyś
pozostała podobna do siebie.
- Już wyglądam jak ja.
- Nie, wyglądasz jak siedem nieszczęść. Ale pod tym wszystkim ukrywa się
prawdziwa ty i wiem, jak ją wydobyć. Poza tym tak cię umaluję, żebyś
wyglądała dobrze przed kamerami, a zarazem nie przypominała dziwki, która
wyruszyła na łowy.
Niewiele osób budziło u Eve tak paniczny strach. Trina była jedną z nich.
Jakby o tym wiedziała, uśmiechnęła się i poklepała oparcie krzesła.
- Siadaj. Zanim się zorientujesz, będzie po wszystkim.
- Pamiętaj, ze jestem uzbrojona. - Ale usiadła. Czy miała jakieś wyjście?
- Jak to możliwe, że nie przypominasz siebie tuż po powrocie z urlopu? Mavis

powiedziała, że razem z Roarkiem spędziłaś kilka dni na plaży. - Dotknęła
włosów Eve i zmarszczyła czoło. - Trzeba je nieco podciąć.
- Boże. O Boże.
Irina okryła ją peleryną.
-I dlaczego po powrocie nie odwiedziłaś Mavis i jej słodkiej dziewuszki?
Eve uznała, że plusem peleryny jest to, że może załamać ręce, gdyby
poczuła taką potrzebę, i nikt tego nie zobaczy.
- Nie miałam czasu.
- Twoja najlepsza przyjaciółka dopiero co urodziła dziecko. - Trina pochyliła
się i przysunęła głowę do głowy Eve tak, by móc ją przyszpilić w lustrze tymi
swoimi zielonymi oczami. - Wiesz, że musiałam użyć wszystkich swoich
sztuczek, by ją powstrzymać przed przyjściem tu dzisiaj? Jest za zimno, żeby
wychodzić z takim maleństwem. Musisz znaleźć czas.
- Dobrze już, dobrze.
- Przysięgam, że Belle jest najpiękniejszą istotką, jaka kiedykolwiek żyła na
tym świecie. - Trina wyprostowała się i nacisnęła kciukami jakieś miejsce na
karku Eve, a potem przesunęła dłonie wzdłuż jej ramion. - Jak zwykle jesteś
strasznie spięta.
Eve tylko zamknęła oczy. Słyszała, jak wróciła Mercy -ple, ple, ple - i znów
gdzieś wyszła. Słyszała cichy szczęk nożyczek, kiedy Trina robiła Bóg wie co
z jej włosami. Drgnęła, kiedy oparcie fotela się obniżyło.
- Musisz się odprężyć, jasne? Nie wyglądasz dobrze, oj nie.
- Cały czas masz obsesję na tym punkcie. - Eve znów zamknęła oczy.
Powtarzała sobie, że to tylko jeden wieczór. Jakoś wytrwa.
Poczuła, jak Trina delikatnie uciska palcami jej twarz wzdłuż linii brody, a
potem skronie, szyję po bokach i ramiona. Fachowa akupresura i masaż,
żeby usnęła.
Obudziła się, słysząc gwar głosów i lekkie, niemal pieszczotliwe muśnięcia
pędzla na policzkach. I wyczuła jego obecność. Jeszcze zanim na tyle
oprzytomniała, żeby rozpoznać rytm i ton jego głosu, wyczuła obecność Roar-
ke'a.
- Prawie skończyłam - powiedziała Trina. - Może zostać w tym, co ma na
sobie. Domyślam się, że ty to wybrałeś. Ale rzucę okiem na to, co
przyniosłeś, może okaże się lepsze. Chociaż garderobiana i tak będzie
chciała ją zobaczyć.
- Nie będę się przebierała - mruknęła Eve.
- Obudziła się. -Trina podniosła fotel.
Ponieważ fotel stał teraz tyłem do lustra, pierwszą osobą, którą zobaczyła
Eve, kiedy otworzyła oczy, był Roarke.
- Dobry wieczór - powiedział, ujął jej dłoń i przesunął po niej palcem. -
Wyglądasz na wypoczętą.
- Codziennie dokonuję cudów - oświadczyła Trina. -Zostały jeszcze tylko
włosy. - Widocznie Trina była zadowolona ze swojego dzieła, bo odłożyła
narzędzia pracy. -No, zdążyłam w samą porę. Muszę jeszcze poprawić parę
drobiazgów i biorę się do Nadine. Bufet dla uczestników programu jest po
drugiej stronie korytarza na prawo. Bardzo tam przyjemnie.
Zdjęła jej ochronną pelerynę.
- Chcesz się przejrzeć, zanim wyjdziesz?
Eve wstała i spojrzała w lustro. Rzeczywiście, wyglądała jak ona. Trochę
bardziej promienna, oczy miała podkreślone cieniem, a usta - szminką, ale
można ją było rozpoznać. I rzeczywiście przestała wyglądać jak siedem

nieszczęść.
- Może być - powiedziała.
- Może być? - żachnęła się Trina. - Dopiero teraz widać, że wróciłaś z urlopu.
Nie wylej nic na ten żakiet, bo chyba zechcą, żebyś w nim wystąpiła.
- Przypilnuję, żeby była grzeczna. - Wziął ją pod rękę i zaprowadził do bufetu
o jasnobrzoskwiniowych ścianach.
Wisiał tu wielki ekran, nastawiony na Kanał 75, poza tym stały wygodne
kanapy i fotele w kolorze morskiej zieleni, działającej uspokajająco. Na
szerokim blacie był duży wybór owoców, serów i krakersów.
- Nie spodziewałam się, że przyjdziesz. Roarke uniósł brew.
- Jak mógłbym nie przyjść? To twój wielki dzień.
- I przyniosłeś mi drugi strój na wypadek, gdybym uświniła ten, który mam na
sobie.
- Przy okazji.
- Myślałam, że będziesz na mnie wściekły.
- Przypuszczałem, że ty będziesz wściekła na mnie. -Kiedy tym razem ujął jej
dłonie, uniósł je do ust. - Może o tym zapomnimy? Dumałem nad tym przez
większość dnia i mam już tego dosyć.
- Wydawało mi się, że powiedziałeś, iż Irlandczycy lubią dumać.
- Och, ubóstwiamy. Możemy dzięki temu pisać piosenki i opowiadania. Ale na
razie mam dość. A nigdy nie mam dość ciebie.
Zrobiło jej się lżej na sercu. Zastanawiała się, jak mogła stać, kiedy było takie
ciężkie?
- Kocham cię.
Przyciągnął ją do siebie i przycisnął usta do jej czoła, policzków, małego
dołeczka w brodzie, a na koniec do ust Przytuliła się do niego, objęła go
rękami w pasie i pocałowali się namiętnie.
- Zaproponowałabym swój gabinet - powiedziała Nad-ine, opierając się o
framugę drzwi - ale Dallas jest już umalowana.
Eve jeszcze przez chwilę obejmowała Roarke'a, zanim
opuściła ręce.
- Nasłałaś na mnie Trinę.
- Uszczęśliwiłam cię Triną - poprawiła ją Nadine. -Jest cholernie dobra i
dlatego zatrudniliśmy ją do tego programu. Poza tym doszłam do wniosku, że
dziś wieczorem uznasz, że lepszy znany wróg niż nowy.
- Punkt dla ciebie - doszła do wniosku Eve.
- Dobrze wyglądasz, co jest bardzo ważne. Silna, czujna, inteligentna,
atrakcyjna - powiedziała Nadine, okrążając ją. - I stuprocentowa policjantka.
Błyszczenie zostaw mnie.
- Bardzo ci z tym do twarzy, Nadine - zauważył Roar-ke. - Jesteś promienna i
bije od ciebie blask jak od klejnotu.
- Prawda? - Ze śmiechem odrzuciła do tyłu modnie podcięte, jasne włosy i
zrobiła wdzięczny obrót. Miała na sobie jaskrawoniebieski kostium z wąską
spódnicą i wciętym w talii żakietem i na nogach czarne, wysokie szpilki.
Brylantowa bransoletka wokół kostki skrzyła się w świetle.
- Nie przypuszczałam, że będę spięta, a denerwuję się. Dużo zależy od tego
pierwszego programu. Dallas, nie będę cię pouczać, co masz mówić. Nie
chcę, żeby ta rozmowa brzmiała tak, jakbyśmy ją wielokrotnie przećwiczyły,
ale pozwól, że zwrócę uwagę na kilka zasadniczych punktów.
- W takim razie nie będę wam przeszkadzał. - Roarke chciał się wycofać, ale
Nadine pokręciła głową.

- Nie. Będziesz szybszy niż ja w tych szpilkach, gdyby postanowiła uciec.
Usiądźmy.
- Wobec tego napijmy się czegoś. - Roarke wskazał dobrze zaopatrzony
bufet - Albo zjedzmy.
- Później. - Nadine przycisnęła rękę do brzucha, siada jąc na jednej z kanap.
- Mój organizm jest w pełnej gotowości.
- A ja dobrze się czuję - powiedziała Eve. - Dlaczego się denerwujesz?
Przecież to twoja praca.
- Też sobie to powtarzam, ale nigdy do tej pory nie robiłam czegoś takiego. A
to wielka szansa. Teraz, kiedy mi się trafiła, nie mogę jej zaprzepaścić. No
więc...
Nadine przycupnęła na samym brzeżku kanapy, jakby sama zamierzała
uciec.
- Musimy wspomnieć o sprawie Icove'ow. Dzięki niej wypłynęłam. Ale nie
zamierzam długo się nad nią rozwodzić. Wrócę do tego tematu, kiedy ukaże
się książka i film. Sprawa handlu niemowlętami jest nadal świeża, więc o niej
porozmawiamy. A skoro mowa o dzieciach, Belle to idealne imię dla córeczki
Mavis. Boże, ależ ta kruszynka jest śliczna!
- Jasne. - Eve się skrzywiła.
- Przeprowadziłam wywiad z Tandy i Mavis, podczas programu nadamy
fragmenty. Porozmawiamy o tym, co robisz i jak. Co możesz mi powiedzieć o
zabójstwie Fostera?
- Śledztwo trwa.
Nadine uśmiechnęła się drwiąco.
- To trochę za mało. Musisz powiedzieć, jakimi podążacie tropami, jakie
macie teorie, kto jest w to zamieszany, gdzie popełniono zbrodnię, kim była
ofiara. Program nie bez powodu nosi tytuł „Teraz". Ale wrócimy do tego póź-
niej. To audycja poświęcona aktualnym wydarzeniom, lecz będę musiała
zapytać o Roarke'a. - Uniosła rękę, zanim Eve zdołała coś powiedzieć. - Nie
mogę przeprowadzać wywiadu z policjantką będącą żoną Roarke'a, nie
pytając jej o męża. Nie denerwuj się, nie interesuje mnie wasze życie
intymne.
Rzuciła rozbawione, pytające spojrzenie Roarke'owi, który tylko się roześmiał
i pokręcił głową.
- Ale chcę wiedzieć, jak ci się udaje połączyć pracę za-
wodową z życiem prywatnym - ciągnęła Nadine. -Czy mał-żeństwo wpłynęło
na to, jak pracujesz, albo zmieniło twoje spojrzenie na pracę. A więc... -
Zerknęła na zegarek. - Muszę iść, żeby poprawiono mi makijaż. Trina rzuci
na ciebie okiem za kilka minut, a potem Mercy przyprowadzi cię do studia.
Dziękuję ci, Dallas. - Uścisnęła jej dłoń.
- Lepiej wstrzymaj się z podziękowaniami do czasu, aż program się skończy.
Może ci się nie spodobają moje odpowiedzi.
- Dziękuję - powtórzyła Nadine i wstała. Odwróciła się w stronę Roarke'a. -
Co powiesz na jednego całusa, herosie? - Dotknęła palcem ust. - Na
szczęście.
Podszedł do niej i leciutko ją pocałował.
- To za trzydziestoprocentowy udział w widowni.
- Niech Bóg usłyszy twoje słowa.
Zdaniem Eve wszystko wypadło dobrze. Zupełnie nie rozumiała, co jest
takiego nadzwyczajnego w siedzeniu na
tle panoramy miasta, w świetle reflektorów, gdy bezobsłu-gowe kamery suną

wokoło niczym węże.
Motyw muzyczny umilkł i usłyszała, jak Nadine trzy razy cicho nabiera
powietrza w płuca, a jakiś facet na podłodze daje znak palcami. Potem
reporterka skierowała wzrok ku jednej z kamer.
- Dobry wieczór. Nazywam się Nadine Furst i zapraszam na program „Teraz".
Tak jak uprzedziła, wspomniały o sprawie Icove'ow z ubiegłej jesieni. Tak,
potwierdziła Eve, prawo zabraniające klonowania ludzi jest słuszne i
sprawiedliwe. Nie, według niej klony nie ponoszą odpowiedzialności za to, co
zrobili Icove'owie.
Przyglądała się fragmentom reportaży o Tandy Apple-bee, jej mężu oraz ich
malutkim synku, a potem o Mavis, Leonardo i Belle. Obie się rozczuliły,
opowiadając o swojej przyjaźni i o tym, jak Eve uratowała życie Tandy i ura-
towała jej synka - któremu nadano imiona Quentin Dal-
las - przed sprzedażą na czarnym rynku, a także jak przerwała krąg zbrodni
zaledwie na kilka godzin przed
przyjściem dzieci na świat.
- Co wtedy czułaś? - spytała Nadine.
- Że zrobiłam to, co do mnie należy.
- Tylko tyle?
Eve poprawiła się na fotelu. A co tam!
- Czasami traktuję to jak sprawę osobistą. Nie powinno tak być, ale przyznaję,
że zdarza mi się. I tak właśnie było w tym wypadku. Przyjaźnię się z Mavis,
ona i moja partnerka bardzo się lubią. To Mavis namówiła mnie, namówiła
nas, żebyśmy zaczęły szukać Tandy. Zasłużyła sobie na ogromne
podziękowania za to, że nie opuściła przyjaciółki w potrzebie. Można
powiedzieć, że tym razem przyjaźń przyczyniła się do tego, że powiązałyśmy
obie sprawy i obie zamknęłyśmy. Ale w mojej pracy nie chodzi tylko o
doprowadzenie śledztwa do końca,
lecz również o sprawiedliwość. Spełniłam swój obowiązek.
- To wymagająca, niebezpieczna, odpowiedzialna praca. Poślubiłaś
mężczyznę, który też jest bardzo zajęty, niektórzy mogą nawet powiedzieć, że
jest groźny i z całą pewnością ma ogromne wpływy. Jak godzisz pracę z
życiem prywatnym?
- Może dzięki temu, że wiem, iż nie zawsze da się to pogodzić, i że jestem
żoną człowieka, który to rozumie. Wielu policjantów... ma problemy w życiu
osobistym - mówiła Eve - ponieważ pracujemy tyle, ile trzeba, co czasem
może burzyć rozkład domowych zajęć. Nie wraca się na kolację albo nie
przychodzi na umówione spotkanie i tak dalej.
- Może się to wydawać drobnostką - powiedziała Nadine - ale w
rzeczywistości z tych kolacji, z tych umówionych spotkań składa się nasze
życie.
- Po prostu tej pracy nie da się całkowicie oddzielić od życia prywatnego.
Zwykłym ludziom trudno to znosić dzień po dniu. Moim zdaniem policjanci nie
sa najlepszymi materiałami na małżonków. Ale niektórym udaje się pogodzić
obie te sfery. Według mnie jest to możliwe wtedy, kiedy druga strona rozumie
specyfikę naszego zawodu. Gdy go szanuje i ceni. Pod tym względem mi się
poszczęściło.
Spojrzała tam, gdzie stał Roarke, poza zasięgiem kamer.
- Poszczęściło mi się naprawdę.
Zrobili przerwę na reklamy; wpływy z nich finansowały program. Podeszła do
nich Trina z całym kompletem

pędzli.
- Jest dobrze - powiedziała Nadine.
- Już prawie koniec?
- Prawie.
Nie powiedziała tego na głos, ale pomyślała, co to była za chwila, kiedy Eve
zwróciła wzrok na Roarke'a, a w jej spojrzeniu pojawiła się miłość; gdy
mówiła, że się jej poszczęściło. Trzydziestoprocentowy udział w widowni?
Akurat. Ta jedna chwila sprawi, że notowania programu poszybują w górę,
uznała Nadine.
- Obecnie pracujesz - zaczęła, kiedy znów znalazły się na antenie - nad
wstrząsającym zabójstwem Craiga Foste-ra, nauczyciela historii. Co możesz
nam powiedzieć na ten temat?
- Śledztwo trwa.
Beznamiętny wzrok, beznamiętny ton głosu, zauważyła Nadine z
zadowoleniem. Eve stała się nagle stuprocentową policjantką, kontrast był
absolutny.
- Powiedziałaś, że aby poznać zabójcę, trzeba znać ofiarę. Proszę, opowiedz
nam o Craigu Fosterze. Jaki on był?
- Z tego, co wiemy, był młodym, pełnym entuzjazmu nauczycielem,
kochającym mężem, dobrym synem. Porządnym człowiekiem, prowadzącym
uczciwe spokojne życie. Był oszczędny, odpowiedzialny i zwyczajny w tym
sensie, że wykonywał swoje obowiązki, żył swoim życiem i cieszył się jednym
i drugim.
- Co to mówi o jego zabójcy?
- Wiem, że zabójca Craiga Fostera dobrze znał jego nawyki i wykorzystał je,
by pozbawić go życia, żeby zabrać żonie męża, rodzicom syna, uczniom
nauczyciela. Że nie zabił go w afekcie ani pod wpływem chwili, ale wszystko
sobie wcześniej zaplanował, przygotował.
- Ta zbrodnia jest szczególnie ohydna, bo popełniono ją w szkole, w której
przebywały dzieci w wieku od sześciu do trzynastu lat. Prawdę mówiąc,
zwłoki znalazły dwie dziewczynki.
- Ohydna? Morderstwo z definicji, z natury jest ohydne. Niektórzy mogą
uznać tę zbrodnię za jeszcze bardziej ohydną, ze względu na miejsce, gdzie
jej dokonano, ale została również popełniona bardzo sprawnie.
Nadine pochyliła się ku niej.
- To znaczy?
- Chodzi mi o przyzwyczajenia ofiary. Zabójca musiał jedynie zaobserwować i
zapamiętać rozkład dnia Fostera i poznać jego plan zajęć. Potem wykorzystał
tę wiedzę. Obecność uczniów, nauczycieli, personelu pomocniczego na
korytarzach, w klasach i innych pomieszczeniach ułatwiła mu zadanie.
- Porozmawiajmy o podejrzanych. Do tej pory przesłuchałaś wiele osób. Dziś
ściągnęłaś na przesłuchanie do komendy Reeda Williamsa, który również jest
nauczycielem w Sarah Child Academy.
- Przesłuchaliśmy pana Williamsa i oskarżyliśmy go o inne czyny. Nie
zarzuciliśmy mu zamordowania pana Fostera.
- Ale pozostaje podejrzanym? Głównym podejrzanym?
- Śledztwo trwa - powtórzyła Eve. - Dopóki go nie zakończymy, nadal
będziemy przesłuchiwać różne osoby. W tej chwili nie mogę nic więcej
powiedzieć na ten temat.
I Nadine jeszcze kilka razy próbowała coś wyciągnąć z Eve, ale na próżno.
Kiedy reżyser dał znak, że czas się i kończy, reporterka znów się nachyliła do

Eve.
- Jeśli zabójca nas teraz ogląda, co chciałabyś mu przekazać?
- Że ja i moja partnerka reprezentujemy obecnie interesy Craiga Fostera. Że
mamy zadanie do wykonania, a jesteśmy bardzo dobre w tym, co robimy.
Powinien korzystać z okazji i jak najwięcej oglądać telewizję, ponieważ nie
będzie miał takiej możliwości w celi, w której spędzi resztę życia.
- Dziękuję porucznik Dallas. Nazywam się Nadine Furst - powiedziała
reporterka, patrząc w obiektyw kamery. - Zakończyliśmy program „Teraz".
Dobranoc państwu.
- Byłaś świetna - pochwalił ją Roarke, kiedy w końcu udało im się wydostać z
gmachu stacji telewizyjnej.
- Chyba nieźle mi poszło, sądząc po tym, jak Nadine się zerwała i wykonała
taniec zwycięstwa, kiedy już wyłączono te głupie kamery.
- Byłaś świetna - powtórzył i pocałował ją prosto w usta. - Popełniłaś tylko
jeden błąd: użyłaś niewłaściwego zaimka.
-Hę?
- Powiedziałaś „Poszczęściło mi się". Tymczasem powinnaś powiedzieć:
„poszczęściło nam się", najdroższa Eve. - Znów ją pocałował. - Nam.
- Chyba tak. Nie masz samochodu? - spytała, rozglądając się po parkingu.
- Kazałem go zabrać, żebym mógł sam wrócić ze swoją żoną do domu.
- W takim razie ty będziesz prowadził. - Zamilkła na chwilę. - Cieszę się, że
ze mną byłeś. - Wsiadła do auta, oparła się wygodnie i westchnęła. - Nadine
kocha ten cały cyrk. Cóż, ludzie są różni.
- To prawda. Wiele osób zadaje sobie pytanie, jak dzień po dniu możesz
robić to, co robisz. A więc uważasz, że to sprawka Reeda Williamsa?
- W tej chwili jest głównym podejrzanym. I wyobraź sobie, że jego adwokatem
został Oliver Straff o.
- Straff o wydaje się trochę za drogi dla kogoś, kto się utrzymuje z
nauczycielskiej pensji.
- Williamsowi dobrze się powodzi - prywatna szkoła, korepetycje. Ale
przecież to córka Straffo znalazła zwłoki. Ten facet załatwił Fostera w szkole,
do której chodzi jego córka, która widziała krew i wymiociny, a Straffo zgodził
się go reprezentować. Tak, ludzie są różni.
- Niewykluczone, że Straffo wierzy w niewinność Williamsa.
- Być może. Straffo nie wie, że jego własna żona stała się jedną ze zdobyczy
tego drania. Williams lubi polować na pracownice szkoły i matki uczniów. Ma
zasady moralne
królika. Na marginesie, znaleźliśmy w jego mieszkaniu między innymi
„króliczka". Trzymał go w swoim pudle z zabawkami w sypialni. Na razie
oskarżyliśmy go o posiadanie zabronionych substancji, a Straffo zgodził się
go bronić. Trochę nie daje mi to spokoju.
- Prawnicy robią to, co do nich należy, pani porucznik.
- Tak, ale wyobraź sobie, że masz córkę i dowiadujesz się, że jeden z jej
nauczycieli zabawia się w szkole z kobietami. - Ponieważ było jej bardzo
wygodnie i bała się, że uśnie, Eve usiadła prosto. - Że stosuje zakazane
substancje dla własnej satysfakcji seksualnej. Myślisz, że zgodziłbyś się go
bronić?
- Trudno powiedzieć, lecz przypuszczam, że raczej nie. Ale może Straffo też
odznacza się moralnością królika.
- Założę się, że nie zgodziłby się tak ochoczo, gdyby wiedział, że jego klient
czerpał wodę z jego prywatnej studni.

- Zamierzasz mu to powiedzieć?
Eve przypomniała sobie Allikę, jej poczucie winy i strach.
- Nie, o ile nie będę musiała. Ale jeśli stwierdzę i będę mogła udowodnić, że
Williams zabił Fostera, ponieważ Fo-ster dowiedział się o tym romansie, to
pana obrońcę czeka przykra niespodzianka.
- Jesteś pewna, że już o tym nie wie?
- Nie, nie jestem. Dlatego jemu też będę się pilnie przyglądała. Sprawdzę, czy
nie ma czegoś, co świadczyłoby o jego związku z tą sprawą. Tamtego ranka
przyszedł do swojej kancelarii o wpół do dziewiątej. To znaczy, że miał czas,
żeby to zrobić, chociaż musiałby się bardzo uwijać. Od ósmej trzydzieści do
dziewiątej był na spotkaniu ze wspólnikiem, potem znów wrócił do swojej
kancelarii, rozmawiał z aplikantami adwokackimi, sekretarką i jeszcze kilkoma
osobami, nim wyszedł na służbowy obiad o dwunastej. Wydaje się czysty.
- Nie wiem, dlaczego miałabyś mu się bliżej przyglądać- Ostatecznie to nie
Foster sypia! z jego żoną. Co innego, gdyby zamordowano Williamsa...
- Chodzi o opinię. - Eve wzruszyła ramionami. - Wcale nie byłoby to takie
naciągane założenie, że Foster zginął, bo ktoś chciał bronić swojej opinii.
Najbardziej pasuje tu Williams. Ale nie wydaje mi się, że Straffo chciał, by
zdrada jego żony wyszła na jaw. - Eve opanowała ziewnięcie. -To źle wpływa
na wizerunek.
- Zapewniam cię, pani porucznik, że gdybym był na miejscu Straffo,
skupiłbym się na tobie i na twoim kocha-siu, a nie na jakimś niewinnym
przypadkowym gapiu.
- I vice versa. - Ale ponieważ znów przypomniała sobie Magdelanę,
postanowiła zakończyć tę rozmowę. - Tak czy owak, postaramy się
przycisnąć Williamsa, zobaczymy, co z niego wydobędziemy. Hmmm...
Różne osoby wiercą mi dziurę w brzuchu, upierając się, że powinniśmy -
używam tej formy, bo w tym wypadku tylko ta jest właściwa - odwiedzić Mavis
i jej córeczkę.
- Nie ma sprawy.
- Tylko tyle? Nie ma sprawy?
- Damy sobie radę. Wytrzymaliśmy poród; po czymś takim niemowlę, owinięte
w różowy kocyk, to bulka z masłem.
- Chyba masz rację. Peabody mówi, że powinniśmy przynieść jakiś prezent.
Pluszowego misia albo coś w tym rodzaju.
- Nie widzę żadnych trudności.
- Dobrze. W takim razie ty się tym zajmiesz. Ja nie pojmuję, o co chodzi z
tymi misiami. Przecież na ogól ludzie unikają misiów, bo mogą zostać przez
nie poturbowani!
Kiedy Roarke wybuchnął śmiechem, spojrzała na niego z ukosa. I tylko
patrząc na niego, widząc rozbawienie w jego oczach, gdy spojrzał na nią,
poczuła, jak robi jej się ciepło w środku.
Kiedy wjechali w bramę prowadzącą do domu, Eve położyła mu rękę na dłoni.
- Spróbujmy zachować tę równowagę, o której mówiła Nadine - poprosiła. -I
przez jakiś czas nie rozmawiajmy o śledztwie, pracy, obowiązkach. Tylko o
tobie i o mnie.
- To moje ulubione zajęcie.
Pierwsza go objęła i pocałowała w usta, kiedy wysiedli z samochodu. A
ciepło, które w niej drzemało, wytrysnęło niczym woda ze źródła. I rozproszyło
wszelkie wątpliwości, wszelkie obawy, wszelkie pytania, ukoiło wszelki ból.
Tylko ty, pomyślała, gdy szli do domu. Tylko ja.

Przy milczącej zgodzie skierowali się wprost do windy. Wejście po schodach
zajęłoby zbyt dużo czasu. Kiedy znaleźli się w windzie, nawzajem zsunęli
sobie płaszcze z ramion. Ale ich ruchy nie były szybkie i gorączkowe, tylko
płynne i spokojne, jakby wiedzieli, że za chwilę odzyskają coś, co na moment
znalazło się poza ich zasięgiem.
Przez okna sypialni i świetlik nad łóżkiem wpadało łagodne, niebieskawe
światło księżyca. Rozebrali się nawzajem, całując się i pieszcząc.
Czuła się tak, jakby jej serce znów wróciło na swoje miejsce; biło mocno i
równo.
- Stęskniłam się za tobą - powiedziała, tuląc się do niego. - Stęskniłam się za
nami.
- A ghra - wymamrotał, a ją aż przeszedł dreszcz.
Znów była jego, całkowicie jego. Jego silną, skomplikowaną i nieskończenie
fascynującą żoną. Wreszcie nikt nie stał między nimi. Odurzał go jej zapach,
jej ciało go kusiło.
Oto równowaga, o którą pytała Nadine. Nikt, kto tego nie czuł, tego nie znał,
nigdy w pełni tego nie zrozumie. Po prostu pasowali do siebie, tworząc
całość.
Kiedy leżeli na łóżku, objęła go i znów westchnęła. Wiedział, co oznacza to
westchnienie: że w końcu są w domu. Pragnął dawać ustami, dłońmi, całym
swoim ciałem, aż jej westchnienie przemieniło się w jęk.
Pomyślała, że nikt nigdy nie potrafił tak do niej dotrzeć, jak on. I czując, jak
drżał, kiedy go dotknęła, wiedziała, że czuł to samo, co ona.
Kiedy uniosła się na pierwszej fali rozkoszy, objęła dłońmi jego twarz. Uniosła
wargi do jego ust, by jeszcze raz czule go pocałować.
- Najdroższa - powtórzył po irlandzku. - Moja jedyna. Moje serce.
Słyszała jego głos, kiedy w nią wniknął, widziała jego oczy, kiedy poruszali
się w jednym rytmie. Wolno i z miłością. Cała brutalność świata wokół nich
nie miała tu wstępu. Spletli palce, połączyli usta i odpłynęli razem.
Później, leżąc obok niego zwinięta w kłębek, zaspokojona i rozleniwiona,
mruknęła: „Jesteśmy szczęściarzami" i usłyszała w ciemnościach jego
śmiech, nim zapadła w sen.

Rozdział 12

Był wściekły. Nie mógł uwierzyć, że naprawdę postanowiła to zrobić. Doszedł
do wniosku, że blefuje. Tak, to musi
być blef.
Reed Williams pływał, mocno wymachując rękami. Próbował się przymilać,
próbował udawać obrażonego, próbował grozić. Ale ta cholerna Arnette
okazała się uparta jak osioł i postanowiła postąpić zgodnie z obowiązującymi
przepisami. Piczka zasadniczka.
Albo tak przynajmniej twierdziła. Pieprzona hipokrytka.
Blefuje, pomyślał znów, odpychając się od ściana by przepłynąć jeszcze
jedną długość basenu. Zrobi pięć kółek, niech baba trochę skruszeje.
Był pewien, że okaże się lojalna, że nawet jeśli ogarną ją wątpliwości, na tyle
ceni sobie własną pozycję, by bronić również jego.
Doszedł do wniosku, że wszystko przez tę przeklętą policjantkę. To z
pewnością lesby - ona i ta jej partnerka o brązowych oczach. Prawdziwe
dziwki.
Zresztą jak większość kobiet. Po prostu trzeba umieć z nimi postępować.

A jeśli znał się na czymś, to właśnie jak postępować z kobietami.
Wiedział, jak się ustawić w życiu. Wiedział, jak sobie radzić z tym, co
napotykał na swojej drodze.
Ostatecznie poradził sobie z Craigiem, no nie? Biedaczysko.
Wykluczone, by wrobili go w zamordowanie tego nieszczęśnika, szczególnie
teraz, kiedy broni go Oliver Straifo.
I czyż to nie ironia losu? Nie, żeby żona Straff o okazała się wyjątkowo dobra
w te klocki. Ale to poczucie winy i rozpacz dodały szczególnego smaczku
temu szybkiemu numerkowi na imprezie gwiazdkowej, a później u niego w
domu, kiedy udało mu się jeden jedyny raz nakłonić ją do złożenia mu wizyty.
Lecz Bóg mu świadkiem, że miewał lepsze laski. Nie zamierzał złożyć
rezygnacji z powodu okazjonalnego bara-bara w szkole, co do tego nie miał
cienia wątpliwości. A jeśli Arnette rzeczywiście zamierza dotrzymać słowa i
rozpocząć procedurę rozwiązania umowy o pracę, to cóż, ostrzegł ją. I
pociągnie ją za sobą.
Kiedy jej o tym przypomni - kolejny raz - Arnette przestanie się wygłupiać.
Lekko podenerwowany zrobił ostatni nawrót i chwyciwszy się krawędzi
basenu, zaczął zdejmować okulary pływackie.
Poczuł lekkie ukłucie i usłyszał ciche bzyczenie tuż przy uchu. Uznawszy, że
to komar, podniósł rękę, by go odpędzić. I poczuł mrowienie w palcach.
Serce zaczęło mu walić, gardło mu się ścisnęło. Mrugnął powiekami, bo nagle
wszystko stało się zamazane, i zobaczył kogoś. Próbował zawołać, ale z jego
ust wydobył się tylko charkot. Chciał wyjść z wody, lecz stracił czucie w
rękach. Puścił się krawędzi basenu i uderzył w nią brodą.
Nie czuł bólu.
Dysząc, starał się utrzymać głowę nad powierzchnią. Zakrztusił się i zaczął
wymachiwać rękami. Uznał, że najlepiej zrobi, jak położy się na wodzie i
będzie się na niej unosił, aż uda mu się zebrać myśli.
- Pomogę ci - powiedział jego zabójca. I wyciągnął przed siebie długi drąg z
siatką. Lekko przycisnął ją do ramienia Reeda i wepchnął pod wodę. Bez
najmniejszego wysiłku przytrzymał go pod powierzchnią.
Aż jego ofiara przestała stawiać opór.

Eve wyszła spod prysznica, czując się jak nowo narodzona. Przyznała, że
przez kilka dni czuła się wybita z rytmu, nie miała apetytu i w ogóle nie była
sobą. Ale to już przeszłość.
Cieszyła się, że tylko kilka osób wiedziało, że dostała obsesji na punkcie
jakiejś zarozumiałej, manipulującej ludźmi suki. Magdelana Percell, przysięgła
sobie Eve, kiedy owiewało ją ciepłe powietrze suszarki, należała już do
historii.
Złapała szlafrok i stwierdziła, że jest wystarczająco głodna, by zjeść to, co
Roarke nazywał „pełnym irlandzkim śniadaniem". Kiedy zje i napije się kawy,
pojedzie
prosto do komendy.
Z jasną głową weźmie się od początku do śledztwa w sprawie zabójstwa
Fostera. Może kłopoty osobiste spia-wiły, że coś przeoczyła.
Wyszła z łazienki i zobaczyła Roarke'a, który popijał kawę i czytał ostatni
biuletyn finansowy. Kot trącał go łebkiem w ramię, jakby pytał: Nie
zamierzasz jeść? Gdzie śniadanie?
- Już nakarmiłeś tego żarłoka? - spytała.
- Owszem, chociaż nazwie mnie kłamcą. Ale sam czekam na ciebie.

- Wydaje mi się, że mogłabym coś wrzucić na ruszt. Jajka i do tego małe co
nieco.
- I do tego duże co nieco. - Wstał i podszedł do niej, nim skierowała się do
garderoby. Objął ją za pupę. - W ciągu kilku ostatnich dni straciłaś ładnych
parę kilogramów.
- Być może.
- Mój miernik działa z największą precyzją, gdy chodzi o ciebie. - Pocałował ją
w czoło. - Przypuszczam, że pełne irlandzkie śniadanie będzie w sam raz.
- To sporo różnych różności.
Z uśmiechem na twarzy weszła do garderoby. Dobrze było odzyskać pełną
harmonię.
- Jeśli wcześnie skończę pracę i będziesz miał czas -powiedziała, ubierając
się - to może wpadlibyśmy do Mavis i Leonardo. Mogę do niej zadzwonić i
spytać, czy chcieliby nas widzieć.
- Nie mam nic przeciwko temu. - Przełączył się na poranne wiadomości, a
potem podszedł do autokucharza. -To ma być miś, tak?
- Tak powiedziała Peabody. Albo coś w tym stylu.
- Chyba oboje możemy to zostawić Caro. Z pewnością się na tym zna. Poślij
wiadomość jej albo mnie, czy mam po ciebie przyjechać do komendy, czy
spotkamy się na
miejscu.
Przypinała broń, kiedy się odwrócił.
- Szkoda, że nie mogłaś wystąpić w programie Nadine w takim stroju. Bez
marynarki, z bronią u boku. Seksowna i niebezpieczna.
Eve tylko prychnęła i usiadła, by włożyć buty.
Roarke podszedł do stołu, żeby postawić na nim talerze, rzucił Galahadowi
groźne, ostrzegawcze spojrzenie i wziął Eve za ręce.
- Seksowna - powtórzył. - Niebezpieczna. I cała moja.
- Lepiej się cofnij, asie. Jestem uzbrojona.
- Właśnie taką cię lubię. Co powiesz na to, żebyśmy w walentynki zrobili coś
oczywistego i banalnego? Romantyczna kolacja tylko we dwoje, dużo
szampana, tańce i niesamowita ilość pomysłowego seksu.
- Może znajdę czas. - Kiedy, do cholery, są walentynki, zastanawiała się w
popłochu.
Roześmiał się, czytając w jej myślach.
- Czternastego, moja żono. Czyli pojutrze. Jeśli praca stanie nam na
przeszkodzie, to jedynie zjemy bardzo późną kolację tylko we dwoje i tak
dalej.
- Zgoda. - Położyła mu głowę na ramieniu, bo uznała, że to w tej chwili
najbardziej stosowne.
Nie usłyszała jednego lub dwóch pierwszych zdań, wypowiedzianych przez
radosną dziennikarkę. Nawet kiedy padło imię Roarke'a - i jej - mogła nie
zwrócić na to uwagi.
Ale on nagle zesztywniał, więc spojrzała na ekran. I w jednej chwili uciekło z
niej całe powietrze.
Stał bardzo blisko Magdelany, spoglądając na nią z góry. Na jego twarzy
błąkał się leciutki uśmiech. Na twarzy, którą Magdelana czule obejmowała
obiema dłońmi.
- ...w której rozpoznaliśmy bywalczynię europejskich salonów, Magdelanę
Percell. Percell niedawno rozwiodła się z Georgesem Fayettem, bogatym,
francuskim biznesmenem. Ale zdaje się, że pani Percell ma słabość do boga-

tych mężczyzn, bo zaledwie kilka dni temu widziano ją, jak jadła obiad z
Roarkiem w ekskluzywnej restauracji „Three Sisters" w Nowym Jorku.
Według naszych źródeł zamówili sezonową sałatkę i prowadzili wielce
intymną rozmowę. Ciekawi jesteśmy, czy porucznik Eve Dallas, jedna z
najlepszych nowojorskich policjantek, od półtora roku żona Roarke'a,
wszczęła śledztwo.
- O kurde - mruknął Roarke. - Co za stek bzdur. Przepraszam, że...
Nie dokończył tego, co zaczął mówić, bo Eve bardzo wolno, ale
zdecydowanie odsunęła się od niego. Zobaczył jej twarz. Była biała jak
prześcieradło, oczy jej pociemniały i ostro kontrastowały z bladą twarzą.
- Jezu Chryste, Eve, chyba nie...
- Muszę iść do pracy, - Czuła w głowie taki mętlik, że nie wiedziała, czy
wymówiła te słowa we właściwej kolejności.
- To same pierdoły. Od początku do końca. Nic nie zrobiłem i powinnaś to
wiedzieć. Do jasnej cholery, powinnaś to wiedzieć bez żadnych zapewnień z
mojej strony. Wyszliśmy razem z budynku. Przyszła zobaczyć się ze mną,
rozmawialiśmy mniej niż dziesięć minut, a potem odprowadziłem ją do
wyjścia. Jeśli musisz wiedzieć, czułem się głupio, robiąc to, ale wolałem
zrobić jej przykrość, niż sprawić, byś przez jedną chwilę była przeze mnie
nieszczęśliwa.
- Masz zerwać z nią wszelkie kontakty - powiedziała równie wolno i
zdecydowanie, jak się poruszała.
- Pieprzę to! Pieprz to, Eve. Czy mam być sądzony i skazany, ponieważ jakiś
kretyn włączył kamerę wideo w odpowiedniej chwili? W chwili kiedy kobieta,
na której mi kiedyś zależało, mówiła mi „do widzenia"? Myślisz, że
postawiłbym w takiej niezręcznej sytuacji ciebie albo siebie?
- Zrobiłeś to, postawiłeś nas oboje w niezręcznej sytuacji. Ale nie to jest
najważniejsze.
- Nie myśl, że przeproszę za to, że w środku dnia pomogłem kobiecie wsiąść
do samochodu w centrum miasta. -Przesunął ręką po włosach, jak to robił
wtedy, kiedy był zupełnie bezsilny. - Jesteś na to zbyt inteligentna. Wiesz, że
są ludzie, którzy najbardziej ubóstwiają rozsiewać plotki o takich, jak my. I
oskarżyłabyś mnie...
- Nie oskarżyłam cię.
- O tak, oskarżyłaś o różne rzeczy. - Bezsilność ustąpiła miejsca złości i
urażonej dumie. - Robisz to, nie mówiąc ani jednego słowa. Już wolałbym
usłyszeć najokrutniejsze wymysły, niż widzieć tę minę na twojej twarzy. To
mnie dobija, wyjaśnijmy sobie więc to raz a dobrze, i miejmy to z głowy.
- Nie. Nie. Nie chcę teraz być tutaj. - Ostrożnie wzięła marynarkę. - Nie chcę
być teraz z tobą. Bo w tej chwili nie mogę się kłócić. Nie mogę myśleć. Nie
mam argumentów.
Więc ty wygrasz, jeśli właśnie tego potrzebujesz, bo ja nie mam nic.
- Nie chodzi o wygraną. - Jej udręczona twarz, jej pełen bólu głos sprawiły, że
minął mu gniew. - Natomiast muszę wiedzieć, że mi wierzysz. Że mi ufasz. Że
mnie
znasz.
Łzy cisnęły jej się do oczu. Wiedziała, że nie da rady długo ich
powstrzymywać. Włożyła marynarkę.
- Wrócimy do tego później.
- Tylko jedno, Eve - powiedział, kiedy się odwróciła. -Odpowiedz mi na to
jedno pytanie. Uważasz, że zdradziłbym cię z nią?

Zebrała resztkę sił, jaka jej pozostała, i odwróciła się w jego stronę.
- Nie. Nie, nie wierzę, że zdradziłbyś mnie z nią. Nie wierzę, że chciałbyś
mnie oszukać. Ale boję się, że mógłbyś spojrzeć na nią, a potem na mnie, i
pożałować.
Zrobił krok w jej stronę.
- Eve.
- Jeśli nie pozwolisz mi teraz wyjść, nie odpowiadam za siebie.
Wyszła z pokoju i zaczęła iść po schodach. Słyszała, jak Summerset
wymawia jej imię, ale się nie zatrzymała. Jedyne, o czym mogła myśleć, to
wyjść stąd. Uciec. - Proszę wziąć płaszcz. - Kiedy otwierała drzwi, Sum-
merset zarzucił jej płaszcz na ramiona. - Jest bardzo zimno, Eve. - Wymówił
jej imię cicho i niemal roztrzaskał jej ostatnią linię obrony. - Pozwoli jej pani,
by manipulowała wami obojgiem w taki sposób?
- Nie wiem. Nie... - Jej komunikator zabrzęczał. -
0 Boże, o Boże. - Otrząsnęła się. - Zablokować obraz - poleciła. - Dallas.
Wiadomość dla porucznik Eve Dallas...
Wsuwała ręce w rękawy płaszcza, kiedy polecono jej udać się do Sarah
Child. Potwierdziła, idąc do samochodu.
I czuła, że Roarke patrzy na nią z okna ich sypialni, kiedy odjeżdżała sprzed
domu.

Eve stała nad zwłokami Reeda Williamsa, starając się skupić wyłącznie na
pracy. Wiedziała, że Erie Dawson, który znalazł Williamsa w basenie i
wskoczył do wody, próbując go ratować, był teraz w szatni razem z
umundurowanym policjantem.
Później próbowali go cucić wezwani na pomoc sanitariusze, pielęgniarce
Brennan również nie powiodła się reanimacja nauczyciela.
Więc na miejscu tragicznego wydarzenia przebywało wiele osób, ciała
dotykało wiele par rąk, ale Reed Williams jak był martwy, tak pozostał
martwy.
Przykucnęła i przyjrzała się siniakowi i płytkiej ranie szarpanej na brodzie.
Poza tym po wstępnych oględzinach nie stwierdziła żadnych obrażeń
zewnętrznych. Miał na sobie czarne spodenki kąpielowe, na wodzie unosiła
się para okularów do pływania z niebieskimi szkłami.
Ponieważ Peabody jeszcze nie dotarła na miejsce, Eve sama przewróciła
nieboszczyka, by obejrzeć jego plecy, nogi, ramiona.
- Brak widocznych obrażeń zewnętrznych poza tymi na brodzie, na plecach
widać kilka zadrapań, które powstały, kiedy wyciągano ciało z basenu. Brak
śladów walki. - Wyprostowała się i zaczęła iść wzdłuż basenu. - Brak śladów
krwi. Może zmyła je woda. - Zmarszczyła czoło i rozejrzała się za narzędziem,
które mogło spowodować ranę na brodzie. - Ofiara stoi w pobliżu basenu.
Ktoś ją uderza, ofiara wpada do wody. Traci przytomność i tonie? Być może,
ale rana nie jest aż tak poważna. Chociaż niewykluczone.
Nadal obchodziła basen, uważnie przyglądając się jego krawędzi. Znów
znalazła się koło topielca. Pochyliła się nad ciałem i włożywszy mikrogogle,
ponownie obejrzała ranę, świecąc sobie latarką.
- Bardziej przypomina otarcie niż przecięcie. Może ofiara już była w wodzie.
Tak, zgadzałby się kąt. Denat pływał, podpłynął do brzegu basenu i na chwilę
złapał się krawędzi. Często to robimy, pływając. Ześlizgnęła mu się ręka,
uderzył brodą w ostry kant. Ale dlaczego? Zwykła niezdar-ność? Nie sprawiał
wrażenia niezgrabiasza. I czy to uderzenie spowodowało, że utonął? Czy też

ktoś mu pomógł?
Znów stanęła nad zwłokami. Pokręciła głową.
- Nie ma fragmentów naskórka pod paznokciami. Żadnego szczeliwa, nic.
Czysty jak łza. Co człowiek robi, kiedy ktoś trzyma mu głowę pod wodą?
Walczy, drapie. A gdybym stała la brzegu basenu, trzymając jakiegoś faceta
pod wodą - sil-nego faceta, który regularnie ćwiczy - prawdopodobnie moc-no
walnęłabym jego głową o krawędź basenu, żeby mieć pewność. Łatwo wziąć
takie uderzenie za przypadkowe.
Znów zmarszczyła czoło i zaczęła macać potylicę William-;a. Żadnego guza,
żadnej rany szarpanej, żadnego urazu.
Wyglądało prosto, wyglądało łatwo. Wyglądało na wypadek.
I pomyślała: Wykluczone.
- Wsadźcie go do worka i opiszcie - rozkazała, prostując się. - Musi go
obejrzeć lekarz sądowy. Poproście Morrisa, żeby pilnie się tym zajął. Chcę,
żeby technicy dokładnie zbadali krawędź basenu. Niech szukają krwi albo
fragmentów naskórka.
Przeszła do szatni, gdzie siedział Dawson w rozciągniętym dresie, pijąc
gorącą kawę.
- Sierżancie. - Eve skinęła głową umundurowanemu policjantowi. - Detektyw
Peabody powinna się pojawić lada moment. Proszę ją tu skierować.
- Tak jest, pani porucznik.
- Panie Dawson...
- Unosił się na wodzie. - Zaczęły mu lekko drżeć ręce.
- Unosił się na wodzie. Początkowo pomyślałem, że... Że położył się na
wodzie, jak to się czasem robi. Dopiero potem się zorientowałem, że jestem w
błędzie.
- Panie Dawson, nagram pana zeznania. Rozumie mnie
pan?
- Tak, pani porucznik.
- Pan Williams już był w basenie, kiedy pan tu przyszedł?
- Tak, był... - Wziął długi oddech, odstawił kubek z kawą. - Prawdę mówiąc
szukałem go. Widziałem się z Arnet-te... Z dyrektor Mosebly. Spytała, czy
zastąpiłbym dziś Reeda na czwartej lekcji. Mam wtedy okienko. Powiedziała,
że Williams jest zawieszony w obowiązkach nauczyciela i o ile w ciągu
najbliższych dwudziestu czterech godzin sam nie złoży rezygnacji, zostaną
wszczęte procedury rozwiązania z nim umowy o pracę. Bardzo mnie to
zaskoczyło.
- Przyjaźnił się pan z panem Williamsem?
- Wszyscy tu pozostajemy na przyjacielskiej stopie. Wszyscy się kolegujemy,
nigdy nie było między nami żadnych zgrzytów. Aż do... O Boże. - Znów
spuścił głowę i ścisnął palcami nasadę nosa. - Zgodziłem się go zastąpić, ale
spytałem, czy mógłbym z nim porozmawiać, żeby się zorientować, co miał
zaplanowane na tę lekcję. Nie wiedziałem tego.
Podparł głowę na ręku, włosy wciąż miał wilgotne.
- Powiedziała, że przypuszcza, iż Williams opróżnia swoje szafki. Zajrzałem
do pokoju nauczycielskiego, ale tam go nie było, więc poszedłem do siłowni.
Wciąż miał swoje rzeczy w szafce, ale nie ćwiczył na przyrządach. Wtedy
poszedłem na basen, żeby zobaczyć, czy...
- Co pan zobaczył?
- Unosił się na wodzie twarzą do dołu. W pierwszej chwili... pomyślałem...
Może powiedziałem: „Cholera, Reed, głupia sprawa". Nadal unosił się na

wodzie i wtedy uświadomiłem sobie... Wskoczyłem do basenu. Powinienem
rzucić koło ratunkowe, ale nie pomyślałem o tym. Po prostu wskoczyłem,
odwróciłem go na wznak, przyholowałem do krawędzi basenu. Wyciągnąłem
go z wody. Musiałem najpierw sam wyjść, a potem go wyciągnąłem.
Zastosowałem sztuczne oddychanie metodą potem wykonałem masaż serca.
Wszyscy musimy znać zasady udzielania pierwszej pomocy. Nie wiem, jak
długo to robiłem, ale wciąż nie oddychał. Wezwałem przez interkom Carin...
pielęgniarkę Brennan. Powiedziałem jej, żeby zadzwoniła pod dziewięćset
jedenaście i przyszła na pływalnię.
- Co zrobiła.
- Tak. Natychmiast przybiegła. Też próbowała go reanimować. Sanitariusze z
pogotowia również. A potem stwierdzili zgon.
- Gdzie pana buty?
- Buty?-Spojrzał na bose nogi - Zapomniałem je włożyć. Przyszedłem tu w
garniturze. Policjant powiedział, że mogę się przebrać Chyba zapomniałem
włożyć ślizgacze.
Może gdybym pojawił się minutę, dwie wcześniej... Gdy
bym nie zajrzał najpierw do pokoju nauczycielskiego...
- Nie sądzę, panie Dawson. Według mnie zrobił pan wszystko, co mógł.
- Mam nadzieję. Kiedy miałem dziesięć lat, mało brakowało, a byłbym utonął.
W sierpniu zawsze wyjeżdżałem z rodzicami nad morze, do Jersey. Raz zbyt
daleko odpłynąłem od brzegu i nie mogłem wrócić. Fale znosiły mnie coraz
dalej, nie mogłem ich pokonać. Uratował mnie ojciec. Przypłynął do mnie i
doholował do brzegu. Najpierw natarł mi uszu, że wypłynąłem tak daleko, a
potem się rozpłakał. Po prostu usiadł i się rozpłakał. Nigdy tego nie zapomnę.
Ani tego, jak się bałem. To straszna śmierć.
- Każda śmierć jest straszna.
Zadała mu jeszcze kilka pytań, ale jeśli to on zabił Wil-liamsa, a nie doznał
szoku, widząc go martwego, gotowa była zjeść swoją odznakę.
Pozwoliła mu wyjść, a potem jeszcze raz zajrzała do szafki Williamsa. W
środku był jeden z jego eleganckich garniturów, koszula, krawat, buty. Czyli
zamierzał po siłowni ubrać się jak do pracy. Według Eve nic nie świadczyło,
by szykował się do złożenia rezygnacji.
Może miał umówione spotkanie, pomyślała. Pogrzebała w kosmetyczce
denata, ale nie znalazła w niej nic osobliwego. Kiedy wyjmowała jego teczkę,
usłyszała energiczne kroki Peabody w zimowych butach.
- Tym razem ofiarą jest Reed Williams - powiedziała Eve, nie odwracając
głowy. - Znaleziono go, jak unosił się na wodzie twarzą w dół. Nie powiodły
się próby reanimacji. Na brodzie siniak i zadrapania. Może ktoś go zdzielił.
Ale raczej skłaniam się ku temu, że sam się uderzył o krawędź basenu. Kilka
zadrapań na plecach, powstałych podczas wyciągania ciała z wody. Poza tym
brak widocznych śladów obrażeń.
- Czyli wygląda to na nieszczęśliwy wypadek.
- Owszem. Ale to nie wypadek albo jestem chińską ce-sarzową. Obejrzymy
ten dysk, lecz sądząc po teczce Wil-liamsa, zamierzał dziś prowadzić lekcje. -
Dopiero teraz spojrzała na swoją partnerkę. - Według zeznań świadka
Williams został zawieszony w obowiązkach i gdyby w ciągu dwudziestu
czterech godzin nie złożył rezygnacji, miała być wszczęta procedura
rozwiązania z nim umowy o pracę.
- Ale przyszedł do szkoły i ćwiczył w siłowni. - Delia zajrzała do szafki -I z
tego, co widzę, nie zamierzał się poddawać. Z kim miał się spotkać dziś

rano?
- Musimy to ustalić, ale stawiam na Mosebly.
Zastały dyrektorkę w gabinecie; zapłakana i pociągająca nosem sekretarka
nie stwarzała im żadnych przeszkód. Ar-nette Mosebly chodziła po gabinecie,
mówiąc coś do mikrofonu. Uniosła rękę, dając Eve i Peabody znak, żeby
usiadły.
- Tak, naturalnie. Zrobię to. Przyszły policjantki. Zadzwonię zaraz po
rozmowie z nimi. - Mosebly zdjęła słuchawki i położyła je na biurku. -
Przewodniczący rady szkoły - powiedziała i potarła czoło. - To dla mnie
bardzo trudne chwile. Proszę dać mi trochę czasu, muszę odwołać zajęcia do
końca dnia.
- Nikt stąd nie wyjdzie - oświadczyła beznamiętnie Eve.
- Słucham? To drugi przypadek śmierci. Chyba nie spodziewa się pani, że
uczniowie...
- Nikt nie opuści budynku, póki nie wydam zgody. Nikt nie wejdzie do
budynku, póki nie wydam zgody. O której godzinie rozmawiała pani dziś rano
z panem Williamsem?
- Przepraszam, mało mi nie pęknie głowa. - Podeszła do biurka, wysunęła
szufladę i wyjęła z niej małe, emaliowane pudełeczko. Wyciągnęła z niego
coś, w czym Eve rozpoznała standardowy bloker. Nalała sobie szklankę
wody, usiadła i połknęła tabletkę.
Pomoże na ból głowy, pomyślała Eve, ale także da Mosebły kilka chwil na
zebranie myśli i zadecydowanie, co
- Przyszłam do szkoły o siódmej albo tuż po siódmej. Mówiąc szczerze,
śmierć Craiga Fostera wywołała spory niepokój wśród rodziców i członków
rady szkoły. Już odbyłam kilka spotkań, więc przyszłam dziś wcześnie, żeby
nadgonić inne sprawy administracyjne.
- Między innymi przygotować się do wszczęcia procedury prowadzącej do
zwolnienia Reeda Williamsa.
- Tak. - Zacisnęła usta. - Wydaje się to teraz bezduszne, ale nie miałam
wyboru. Oskarżono go o posiadanie zakazanych substancji, jest - a raczej był
- podejrzany o zamordowanie Craiga. Stanowił zagrożenie dla uczniów. Co
mu jasno oświadczyłam wczoraj, kiedy pojawił się w szkołę.
- Wczoraj? Przyszedł do szkoły po tym, jak go zwolniono za kaucją?
- Tak jest. Najpierw zaproponowałam, żeby wziął kilka dni wolnego, ale się
upierał, by udawać, że nic się nie stało. Chociaż o tej porze większość
uczniów już opuściła budynek szkoły, bałam się, że wywoła scenę, więc
poprosiłam go do swojego gabinetu na rozmowę w cztery oczy.
Przesunęła ręką po włosach, a potem wygładziła żakiet kostiumu.
- Nie kryję, że nie była to przyjemna rozmowa. Wyjaśniłam, że musimy
uniknąć kolejnego skandalu. Już troje rodziców zabrało dzieci z naszej szkoły
i domaga się zwrotu czesnego. Kiedy wyjdzie na jaw, że jednego z
nauczycieli aresztowano... - Urwała i pokręciła głową.
- Jak to przyjął? - spytała Eve.
- Źle. Mam prawo zawiesić nauczyciela, podejrzanego o niemoralne albo
sprzeczne z prawem zachowanie, ale rozwiązanie umowy o pracę jest
trudniejsze. Wiedział o tym. Wymaszerował twierdząc, że razem ze swoim
adwokatem i przedstawicielem związku zawodowego utrąci wszelkie próby,
moje i rady szkoły, aby pozbawić go pracy.
- Postawiłoby to panią w niezbyt korzystnym świetle.
- To prawda. To prawda - powtórzyła Mosebly z ogniem w oczach. - Chociaż

jestem przekonana, że udałoby nam się rozwiązać z nim umowę o pracę, cała
ta sprawa byłaby bardzo nieprzyjemna. I niewątpliwie spowodowałaby utratę
kolejnych uczniów.
- Oraz dochodów.
- Tak. Nie mając dochodów, nie możemy zapewnić uczniom takiego poziomu
nauczania, jakiego oczekują i na jaki zasługują.
- Ale mimo to przyszedł dziś do szkoły. Czy pani rozmawiała z nim na
basenie? Pływała pani dziś rano, pani dyrektor. - Odczekała patrząc, jak
Mosebly zamrugała powiekami. - Pani ręcznik, wciąż wilgotny, jest w koszu
na brudną bieliznę w szatni. W części dla kobiet. To jeden jedyny ręcznik.
- Jak już wcześniej powiedziałam, często rano pływam. Owszem, spotkałam
Reeda, kiedy wychodziłam z basenu. I przyznaję, że się posprzeczaliśmy.
Powiedziałam mu, że nie chcę go widzieć na terenie szkoły, a on mnie
poinformował, że zamierza popływać, a potem zjeść drożdżówkę, wypić kawę
i udać się do klasy, by poprowadzić lekcje.
- Podważając pani autorytet - powiedziała Eve.
- Był bardzo zadufany w sobie. Nie będę ukrywała, pokłóciliśmy się,
wyprowadził mnie z równowagi. A kiedy się rozstaliśmy, wskoczył do wody.
Wzięłam prysznic, ubrałam się i przyszłam prosto tutaj, by skontaktować się z
przewodniczącym rady i poinformować go o sytuacji.
- O której to było godzinie?
- Chyba koło ósmej przyszłam do gabinetu i zadzwoniłam. Kiedy skończyłam,
poszukałam Erka... pana Dawso-na... i poprosiłam, żeby poprowadził
zastępstwo za Reeda na czwartej lekcji. Rozmawiałam również z Mirri i
Dave'em, zleciłam im poprowadzenie innych lekcji zamiast Reeda.
Umilkła i westchnęła.
- Organizowanie zastępstw to koszmar. Zamierzałam poczekać, aż Reed
wyjdzie z szatni, i dać mu jeszcze jedną szansę, by dobrowolnie opuścił teren
szkoły. Jeśli by tego nie zrobił, zgodnie z poleceniem rady wezwałabym
ochronę i kazała go wyprowadzić z budynku. Nie wiedziałam, że pielęgniarka
Brennan zadzwoniła pod dziewięćset jedenaście, dopóki nie wpadli
sanitariusze. Nie wiedziałam... Nie miałam pojęcia, co się stało.
- Już pani zna procedurę. Proszę o listę wszystkich osób, które były w szkole
pomiędzy siódmą a wpół do dziewiątej. Zaraz przystąpię razem ze swoją
partnerką do przesłuchań.
- Ale... Przecież to był tragiczny wypadek. Eve uśmiechnęła się lekko.
- To samo powiedziała pani o Fosterze.
Eve stwierdziła, że na terenie szkoły przebywały prawie te same osoby, co
poprzednio. Zaintrygowało ją, że Allika
Straffo pojawiła się w szkole razem ze swoją córką o siódmej trzydzieści
dwie, a opuściła budynek dopiero o ósmej dwanaście.
Jej miernik określił godzinę śmierci Williamsa na siódmą pięćdziesiąt.
Rozmyślała nad tym, kiedy przystąpiła do przesłuchiwania Mini Hallywell.
- Nie wiem, ile jeszcze damy radę znieść - zaczęła Mir-ri. - To miejsce
zaczyna przypominać grobowiec. Jakby ciążyła nad nim klątwa. Może
dziwnie to zabrzmiało, ale właśnie tak się czuję.
- Dlaczego tak wcześnie przyszła pani do szkoły? Widzę, że była pani o
siódmej piętnaście.
- Och, ze względu na kółko teatralne. Spotykamy się przed lekcjami. W sali
teatralnej. Dyskutowaliśmy, obejrzeliśmy kilka scen z filmu „Nasze miasto".
- Potrzebna mi lista uczniowi personelu, obecnych na

zajęciach kółka teatralnego. A także rodziców i opiekunów?
- Naturalnie, nie ma sprawy. Z pracowników byłam tyl-
- Czy opuszczała pani salę teatralną podczas zajęć kółka?
- Nie. Byłam tam od siódmej trzydzieści do ósmej piętnaście. A właściwie
nieco przed siódmą trzydzieści, ponieważ musiałam przygotować sprzęt, by
pokazać film, i trochę dłużej, niż do ósmej piętnaście, żeby wszystko po-
chować. Dowiedziałam się o Reedzie, dopiero kiedy przyszłam do swojej
klasy.
- Wiedziała pani, że wczoraj aresztowano Williamsa?
- Wszyscy o tym wiedzieli. - Wzruszyła ramionami. -Nie mogę powiedzieć, że
mnie to zdziwiło, i może... Chyba nie powinnam tego mówić, ale nawet trochę
się ucieszyłam. Dostał za swoje. Ale coś takiego? To straszne utonąć. Nie
wiem, jak mogło do tego dojść.
- Porozmawiamy sobie z wrażliwą i śliczną panią Straf-fo. - Eve zajęła
miejsce za kierownicą. - Ciekawa jestem, jak się czuła, kiedy się dowiedziała,
że jej mąż broni faceta, z którym go zdradzała. I co robiła w budynku szkoły
przez czterdzieści pięć minut.
- Nie padło nazwisko Straffo, kiedy Hallywell podawała z głowy nazwiska
rodziców, obecnych na zajęciach kółka teatralnego. - Peabody nieco zmieniła
pozycję, patrząc prosto przed siebie. - A więc jak stoją sprawy?
- Jakie sprawy?
- Tak się akurat złożyło, że kiedy dziś rano jadłam bajgla, miałam włączone
wiadomości. Słyszałam tę głupią informację o tej blondynie i Roarke'u. Od
razu było widać, że to stek bzdur.
- W takim razie dlaczego o tym wspomniałaś?
- Przepraszam.
- Nie - odezwała się Eve po minucie milczenia. - Nie ma powodu, żebym
wyładowywała złość na tobie. Po prostu w tej chwili o tym nie myślę. I nie
będę o tym myślała w godzinach pracy. Jasne?
- Jasne.
- Nie mogę się teraz tym zajmować - dodała po kolejnej chwili niezręcznego
milczenia. - Po prostu nie mogę i już.
- W porządku. Powiem tylko jedno i więcej do tego nie wrócę. To stek bredni.
- Dzięki. No więc dlaczego dziś rano pani Straffo, a nie opiekunka
przyprowadziła córkę do szkoły?
- W tych kręgach mówi się na nie „au pair". Dobre pytanie.
Eve zatrzymała wóz przed apartamentowcem.
- To je zadajmy.
Ale najpierw musiała przekonać portiera, żeby je wpuścił.
- Pani Straffo poinformowała, że nie chce przyjmować
żadnych gości. Ani odbierać połączeń telefonicznych. Nie życzy sobie, żeby
jej przeszkadzano.
- Słuchaj, kolego, nie wiem, ile ci dają państwo Straffo na Gwiazdkę, ale pora,
żebyś się zastanowił, czy wystarczająco dużo, by dać się zawieźć do
komendy pod zarzutem utrudniania pracy policji. Oto moja odznaka. Przyjrzyj
się jej dobrze. A teraz cofnij się, bo inaczej najbliższe kilka godzin spędzisz w
areszcie.
- Tylko wykonuję swoje obowiązki.
- Jak my wszyscy. - Eve minęła go, ale się zatrzymała. -Czy widziałeś dziś
rano ich au pair?
- Corę? Wyszła koło dziewiątej, żeby coś załatwić. Powiedziała, że pani

Straffo nie czuje się najlepiej i prosi, by jej nikt nie przeszkadzał. Jeszcze nie
wróciła.
- A pani Straffo o której wróciła dziś rano?
- Koło wpół do dziewiątej, może trochę później. Rzeczywiście nie wyglądała
dobrze.
- Była samochodem czy na piechotę?
- Na piechotę. Odprowadziła córkę do szkoły. To jakieś dziesięć minut stąd
spacerkiem. Spieszyły się. Dziewczynka powiedziała, że spóźni się na
zajęcia, jeśli się nie pospieszą.
- Czy zwykle to nie au pair zaprowadza dziewczynkę do szkoły i
przyprowadza ją do domu? - spytała Peabody.
- Na ogół tak - potwierdził portier. - Ale od czasu do czasu robi to któreś z
rodziców.
Wjeżdżając windą na górę, Eve ustalała chronologię. Wyszła ze szkoły i
wróciła do domu. Zabrało jej to dobrych piętnaście minut, czyli że się nie
spieszyła. Wjechała na górę, kazała au pair coś załatwić na mieście.
Zamknęła się w mieszkaniu.
Nie chce, żeby ktokolwiek jej przeszkadzał.
Na górze Eve nacisnęła guzik dzwonka. Zamigotał domowy alarm, włączył się
komputer.
Przykro nam, ale państwo Straffo nie życzą sobie, by ktokolwiek im
przeszkadzał. Proszę zostawić nazwisko i numer telefonu, to pan lub pani
Straffo skontaktują się, jak tylko będą mogli.
Eve przybliżyła odznakę do skanera.
- Jestem z policji. Proszę poinformować panią Straffo, żeby otworzyła drzwi.
Chwileczkę, muszę potwierdzić tożsamość... Tożsamość potwierdzona.
Proszę zaczekać...
Eve już rozważała, czy nie zacząć walić pięścią w drzwi, kiedy się otworzyły.
Portier nie kłamał, Allika Straffo rzeczywiście nie wyglądała najlepiej. Była
blada, oczy miała zapadnięte.
- Czy to nie może zaczekać? Źle się czuję.
- Czuła się pani wystarczająco dobrze, by dziś rano odprowadzić córkę do
szkoły. Czy wydarzyło się tam coś, co sprawiło, że źle się pani poczuła? A
może nie czuje się pani najlepiej, odkąd pani mąż zgodził się bronie pani
kochanka?
- Nie jest moim kochankiem. To był błąd. Proszę zostawić mnie w spokoju.
- Niestety to niemożliwe. - Eve położyła rękę na drzwiach, zanim Allika
zdołała je zatrzasnąć. - Czy dziś rano naprawiła pani ten błąd?
- Jestem zmęczona. - Do oczu napłynęły jej łzy i potoczyły się po policzkach.
- Źle się czuję i jestem zmęczona. Chcę o tym wszystkim zapomnieć.
- Dlatego zgodziła się pani trzeci raz spotkać z Wil-liamsem?
- O czym pani mówi? O Boże, proszę wejść do środka. Jestem zbyt
zmęczona, żeby stać na progu i się sprzeczać. -Odwróciła się od drzwi i
przeszła do salonu. Usiadła na jednej z kanap i ukryła twarz w dłoniach. -
Byłam taka głupia, taka beznadziejnie głupia, że zgodziłam się, by mnie w
ogóle tknął. Ile teraz będę musiała za to zapłacić?

- Czy szantażował panią, domagając się pieniędzy?
- Pieniędzy? - Uniosła głowę. - Nie, nie. Czuję się okropnie, odkąd zadzwonił
do Olivera i przekonał go, by go bronił. Co z niego za człowiek? Na dodatek
miał te środki w sypialni. Skąd mogę mieć pewność, że mi ich nie podał? Aż

mi się zrobiło niedobrze od tego wszystkiego.
- Dlatego spotkała się pani z nim dziś rano?
- Nie, chociaż miałam taki zamiar. Próbowałam odwieść Olivera od
reprezentowania go, ale na próżno. Musiałam się dowiedzieć, co Reed mu
powiedział, spróbować go przekonać, żeby sobie znalazł innego prawnika.
Eve usiadła.
- Nagrajmy to, żeby formalnościom stało się zadość. Odczytam pani
przysługujące pani prawa.
- Ale...
- Jest pani żoną prawnika. Zna pani procedury. Włączam magnetofon. - Eve
odczytała tekst formułki, obserwując twarz Alliki. - Czy rozumie pani
przysługujące jej prawa i obowiązki?
- Naturalnie.
- Dziś rano sama odprowadziła pani córkę do szkoły. Była tam pani koło wpół
do ósmej.
- Tak. Pomyślałam, że jeśli akurat zastanę Reeda... Zobaczyłam jego
nazwisko na liście obecności. Więc zaprowadziłam Rayleen do sali teatralnej
i wróciłam do głównego budynku. Pomyślałam, że o tej porze Reed powinien
być w siłowni. Ale nie zobaczyłam go tam. Postanowiłam więc zajrzeć na
basen. Usłyszałam ich, kiedy weszłam do szatni.
- Kogo pani usłyszała?
- Reeda i dyrektor Mosebly. Kłócili się, krzyczeli na siebie. Powiedziała mu,
że to koniec, że nie będzie już pracował w tej szkole. Jeśli sam nie złoży
wymówienia, rozwiążą z nim umowę.
- Dlaczego tak to panią zdenerwowało? - spytała Eve.
- Wcale nie... To znaczy, nie było to przyjemne, ale nie to mnie
zdenerwowało. Już zbierałam się do wyjścia, bo nie chciałam, żeby mnie
zobaczyli, kiedy... Kiedy powiedział: „Tylko spróbuj, Arnette". Powiedział to
takim tonem, jakby go to bawiło. Chyba się nawet roześmiał.
Wzdrygnęła się.
- Nigdy nie słyszałam, żeby mówił takim tonem, tak ostro, tak bezwzględnie.
Wobec mnie był zawsze taki delikatny i czarujący, nawet kiedy mu
oświadczyłam, że popełniłam błąd. Był bardzo wyrozumiały. Ale to...
- Co jeszcze pani usłyszała? Allika oblizała usta.
- Powiedział jej, że nie tylko on znajdzie się na dnie. Jeśli go zacznie
naciskać, będzie się bronił. Co sobie pomyślą członkowie rady szkoły, jeśli
się dowiedzą, że się z nim pieprzyła... dokładnie tak się wyraził. Pieprzyła się
z jednym z nauczycieli na basenie. Na terenie szkoły. I w swoim gabinecie.
Aż ogarnęły mnie mdłości, kiedy tego słuchałam, kiedy zaczął opisywać, co
razem wyczyniali.
- A Mosebly? - spytała Eve. - Jak zareagowała na groźbę, że Williams
wszystko ujawni?
- Nie wiem. Wybiegłam, bo zrobiło mi się niedobrze. Weszłam do jednej z
łazienek i zwymiotowałam.
Przyłożyła palce do ust i zacisnęła powieki.
- Było mi tak wstyd. Było mi wstyd i czułam obrzydzenie do samej siebie z
powodu tego, co zrobiłam Z takim mężczyzną zdradziłam swojego męża! I
teraz to wykorzystał, zwrócił się do Olivera, ponieważ wie, że jestem zbyt;
wielkim tchórzem, żeby przyznać się, co zrobiłam. Wie, że będę milczała, i
przypuszczam, że dyrektor Mosebly też nic nie zrobi. A on wykorzysta kolejną
kobietę.

- Nie zrobi tego. Nie żyje.
Allika przez moment gapiła się na Eve. Potem wywróciła oczami i bezwładnie
osunęła się na lśniącą podłogę.

Rozdział 13

Kiedy Allika odzyskała przytomność, natychmiast wpadła w histerię. Szloch,
dygotanie, nieprzytomny wzrok mogły być przejawem poczucia winy,
zdolności aktorskich albo szoku. Eve postanowiła wstrzymać się z oceną,
kiedy do mieszkania wpadła au pair z torbami zakupów.
- Co to ma znaczyć? Co się dzieje? O mój Boże, czy coś się stało Rayleen?
- Dziewczynce nic nie jest. - Eve zaczekała, aż Cora rzuciła torby na podłogę
i podbiegła do Alliki. - Proszę ją uspokoić. Podać jej jakiś środek, jeśli okaże
się to koniecz-

ne. Później dokończymy przesłuchanie.
- Czy to ma związek z panem Straffo?
- Też nic mu nie jest, o ile się orientuję. Proszę ją uspokoić i wrócić tutaj.
Mam do pani parę pytań.
- Dobrze. Ciii..., ciii..., moja droga. - Tak, jak potrafią to robić kobiety, które są
urodzonymi opiekunkami, Cora zaczęła łagodnie przemawiać do pani Straffo.
- Chodź teraz z Corą, dobrze? Wszystko będzie dobrze.
- Wszystko się sypie - szlochała Allika, kiedy Cora pomagała jej wstać. - Nie
żyje. Mój Boże, nie żyje.
Cora spojrzała na Eve.
- Kolejny nauczyciel - wyjaśniła Eve.
- Jezu przenajsłodszy! Już, moja droga, chodź i połóż się na chwilkę.
Cora poprowadziła panią Straffo do windy, nie do schodów. Obejmowała
Allikę, kiedy drzwi się zamykały, podtrzymując kobietę tak, jakby ważyła nie
więcej niż dziecko.
- Peabody, skontaktuj się z Mosebly - poleciła Eve, utkwiwszy wzrok w
górnym poziomie mieszkania. - Chcę, żeby stawiła się w komendzie.
Rozmawiaj z nią sympatycznie, przepraszająco. Wiesz, jak to rozegrać.
- Mamy jeszcze kilka pytań, będzie lepiej dla wszystkich, jeśli porozmawiamy
poza terenem szkoły. Zrozumiałam.
Kiedy Peabody wyjęła swoje kieszonkowe łącze, Eve od niechcenia zaczęła
wchodzić po schodach. Tylko sprawdzi, co się dzieje z ewentualnym
świadkiem, ewentualną podejrzaną, pomyślała. To całkowicie zrozumiałe,
całkowicie dopuszczalne. W pełni zgodne z prawem.
A jeśli przy okazji zajrzy do innych pomieszczeń, nie pogwałci przepisów.
Rzuciła okiem na pokój, który według niej był gabinetem Straffo. Przestronny,
elegancki, tapicerka z drogiej, czekoladowobrązowej skóry. Ładny widok,
spuszczone ża-
luzje. Mała kanapa, na której nie da rady się wyciągnąć, by uciąć sobie
drzemkę. Pokój wyłącznie do pracy. Naprzeciwko było pomieszczenie, które
można nazwać buduarem Alliki. Stało w nim małe biureczko na wygiętych
nóżkach i krzesło od kompletu. Pokój utrzymany był w pastelowych kolorach:
różowym i zielonym. Zgrabny, mały kominek, a na nim oprawione w ramki
zdjęcia. Córki, całej rodziny, jedno przedstawiało Allikę z mężem - byli na nim
młodsi i pogodniejsi. Lecz nie dostrzegła zdjęć małego chłopczyka. Zmarłego
synka.

Tutaj też spuszczono żaluzje, ale w oknach wisiały również cienkie, zielone
zasłonki. Mały podnóżek, fikuśny serwis do herbaty, kwiaty.
Dalej było coś w rodzaju pokoju do zabawy. Królestwo dzieci, pomyślała Eve.
Zabawki, małe biurko, żywe kolory i tyle cukierkowego różu, że Eve aż
rozbolały zęby.
Nie uszło jej uwagi, że Rayleen miała swój własny komputer, własny telewizor
i sprzęt audio-wideo, własny serwis do herbaty, stolik i krzesła. Kącik z
biurkiem urządzono jak gabinet uczennicy. Rzędy płyt, pędzle i farby, na
ścianach kilka obrazków, namalowanych przez właścicielkę pokoju.
Przez otwarte drzwi Eve zobaczyła dużą, przytulną sypialnię. Bardzo, bardzo
dziewczęcą, urządzoną w bieli i różu, z całą kolekcją lalek i mnóstwem
mebelków dla nich.
Eve uznała to za dość osobliwe. Po co lalkom krzesła, łóżka, stoły? Chyba że
w nocy ożywały.
Tak, bardzo osobliwe.
Przeszła dalej, minęła drzwi, które zamknęła Cora. Usłyszała przez nie, jak
dziewczyna łagodnie, uspokajają-
Dalej było coś w rodzaju pokoju do zabawy. Królestwo dzieci, pomyślała Eve.
Zabawki, małe biurko, żywe kolory i tyle cukierkowego różu, że Eve aż
rozbolały zęby.
Nie uszło jej uwagi, że Rayleen miała swój własny komputer, własny telewizor
i sprzęt audio-wideo, własny serwis do herbaty, stolik i krzesła. Kącik z
biurkiem urządzono jak gabinet uczennicy. Rzędy płyt, pędzle i farby, na
ścianach kilka obrazków, namalowanych przez właścicielkę pokoju.
Przez otwarte drzwi Eve zobaczyła dużą, przytulną sypialnię. Bardzo, bardzo
dziewczęcą, urządzoną w bieli i różu, z całą kolekcją lalek i mnóstwem
mebelków dla nich.
Eve uznała to za dość osobliwe. Po co lalkom krzesła, łóżka, stoły? Chyba że
w nocy ożywały.
Tak, bardzo osobliwe.
Przeszła dalej, minęła drzwi, które zamknęła Cora. Usłyszała przez nie, jak
dziewczyna łagodnie, uspokajająco przemawia do Alliki.
Dalej natknęła się na gościnną sypialnię, której nie po-wstydziłby się
pięciogwiazdkowy hotel.
Czyli na piętrze były trzy sypialnie, trzy łazienki - niewątpliwie małżonkowie
mieli własną - pokój do zabawy, buduar i gabinet.
Spojrzała w gorę, żałując, że nie ma żadnego pretekstu, by tam wejść.
Zaczekała aż Cora wyszła z głównej sypialni- Dziewczy-na położyła palec na
ustach, cicho zamykając za sobą drzwi.
- Nie są dźwiękoszczelne-szepnęła i zeszła za nią na dół.
— Dlaczego w takim mieszkania pokoje nie są dźwię-koszczelne?
- Powiedziano mi, że pani sobie nie życzyła. Chce słyszeć Rayleen w nocy.
Wie pani, że mieli synka, który tragicznie zginął?
- Tak, słyszałam o tym.
- Dałam jej środek uspokajający, zgodnie z pani sugestią. Powinna usnąć na
dwie godzinki. Powiedziałam, że zadzwonię do jej męża, ale mi zabroniła i
jeszcze bardziej się rozpłakała. Nie wiem, co powinnam zrobić.
- Jakie stosunki panowały między państwem Straffo przez ostatnie dwa dni?
- No, cóż. - Cora przesunęła ręką po jasnych włosach. -Pani była
podenerwowana. Ponieważ jest pani policjantką, chyba nie zdradzę
tajemnicy, jeśli powiem, że nie podobało jej się, że mąż postanowił bronić

tego aresztowanego nauczyciela. Wczoraj posprzeczali się o to. Pani była
bardzo wzburzona, zapytała, co jej mąż zrobi, jeśli tego człowieka oskarżą o
zamordowanie pana Fostera. Pan oświadczył, że nie powinna się wtrącać do
jego spraw zawodowych. Pomieszczenia nie są dźwiękoszczelne - dodała
Cora z ironicznym uśmieszkiem. - Po raz pierwszy, odkąd u nich pracuję,
słyszałam, jak się kłócili. Poszłam na górę żeby zająć czymś Rayleen. Była w
swoim pokoju, odrabiała lekcje jak to ma w zwyczaju codziennie przed
kolacją. Włączyła muzykę. I miała słuchawki. - Cora dotknęła uszu. - Więc nie
słyszała, że rodzice się posprzeczali.
- A dziś rano?
- Atmosfera była napięta, podobnie jak wczoraj podczas kolacji. Ale kiedy ja
albo Rayleen byłyśmy w pokoju, państwo nie rozmawiali na ten temat. - Cora
spojrzała na torby, które zostawiła na podłodze. - Pozwoli pani, że zaniosę
zakupy do kuchni i je wypakuję?
- Naturalnie. - Eve rzuciła Peabody porozumiewawcze spojrzenie i wzięła
jedną torbę. - Ja wezmę tę.
Za łukowym przejściem była jadalnia - dużo srebra i czerni, szeroki taras.
Kuchnię urządzono w tej samej tonacji z akcentami w kolorze metalicznego
błękitu. Prowadziły do niej drzwi na prawo.
- Dziś pani Straffo odprowadziła Rayleen do szkoły -
zaczęła Eve i postawiła torbę na szerokim blacie roboczym ze stali
nierdzewnej.
- Bardzo dziękuję. Zgadza się. - Cora zaczęła wkładać zakupy do szafek o
czarnych, lśniących drzwiczkach albo do wielkiej, srebrnej lodówki. - Od
czasu do czasu dziewczynkę odprowadza jedno z rodziców. Chociaż zawsze
wcześniej to ustalają i są na tyle mili, by mnie zawiadomić z wyprzedzeniem,
że będę miała trochę czasu dla siebie. Ale tym razem pani poinformowała
mnie dziś rano, jak tylko wyszedł pan.
Zaniknęła drzwiczki ostatniej szafki.
- Może życzy sobie pani coś, pani porucznik? Albo pani partnerka? Mogę
zaparzyć herbatę.
- Nie, dziękujemy.
- Jeśli można, zrobię sobie herbatę. Bardzo mnie to wszystko zdenerwowało.
Powiedziała pani, że drugi nauczyciel nie żyje. A w takich razach nie kończy
się na tym.
- Kiedy zaprogramowała autokucharza, rzuciła Eve zażenowany uśmiech. -
Wiem, że to przesądy. Ale i tak... O mój Boże, Rayleen! Czy powinnam
zabrać ją ze szkoły? Chociaż lepiej nie zostawiać teraz pani samej.
- Skontaktują się z jej ojcem.
- Tak, to najlepsze rozwiązanie. - Wzięła herbatę i westchnęła. - Ale się
porobiło.
- W jakim stanie była pani Straffo, kiedy wróciła do domu, odprowadziwszy
Rayleen do szkoły?
- Nie wyglądała najlepiej. Powiedziała, że źle się czuje. - Cora przysiadła na
wysokim stołku przy bufecie, by wypić herbatę. - Zleciła mi kilka spraw do
załatwienia na mieście i powiedziała, że nie chce, by ktokolwiek jej prze-
szkadzał, bo zamierza się zdrzemnąć. Zaparzyłam jej herbatę i wyszłam.
- Załatwia pani dla niej dużo spraw?
- Tak. To należy do moich obowiązków. Nie twierdzę, że mnie nadmiernie
wykorzystuje, bo to nieprawda.
Eve przypomniała sobie przestronny pokój zabaw i przylegającą do niego

sypialnię.
- I dużo czasu spędza pani z Rayleen.
- O, tak, ale to czysta przyjemność. Na ogół - dodała Cora ze śmiechem. -
Zresztą pani nie pozostawia wychowywania córki mnie, jeśli rozumie pani, o
co mi chodzi. Niektórzy rodzice tak robią. Lecz ta rodzina dość dużo czasu
spędza razem. Razem pracują i wypoczywają. Pani jest bardzo kochana i
dobra, podobnie jak pan. I muszę powiedzieć, że według mnie pan nie
powinien bronić tamtego nauczyciela, jeśli to tak zdenerwowało panią. Teraz
ten mężczyzna nie żyje. Powiedziała, że on nie żyje, kiedy ją kładłam do
łóżka. Biedactwo. To wszystko zupełnie wytrąciło ją z równowagi.
Kiedy opuściły mieszkanie państwa Straffo i Peabody powiedziała, że Arnette
Mosebly wyraziła zgodę na dodatkowe przesłuchanie w komendzie, Eve
pomyślała, że ciekawe, kogo jeszcze uda jej się dziś wyprowadzić z
równowagi.
Sama miała nerwy napięte do granic wytrzymałości. Kiedy weszła do sali
ogólnej, kilka osób na chwilę przerwało rozmowy, by po sekundzie do nich
powrócić. Spoglądano na nią i szybko odwracano głowy.
Nikt nie powiedział ani jednego słowa o jej udziale w programie Nadine
wczorajszego wieczoru.
Ponieważ nie była to wiadomość dnia, pomyślała Eve, spiesząc prosto do
swojego gabinetu. Z trudem się powstrzymała, żeby nie zatrzasnąć za sobą
drzwi. Wiadomością dnia był małżonek pani porucznik złapany z oszała-
miającą blondyną.
Zaprogramowała kawę, zobaczyła, że dostała wiadomości od Nadine, Mavis,
od Miry, od dziennikarki, która dziś rano rozpuściła tę plotkę. Żeby się
smażyła w piekle do końca świata, pomyślała Eve.
Nie zważając na wyrzuty sumienia, nie odsłuchała wiadomości od Mavis ani
od Nadine, tylko od Miry.
- Eve, przygotowałam bardziej szczegółowy portret psychologiczny sprawcy i
przesłałam ci go. Mam nadzieję, że jeśli będziesz chciała porozmawiać na
tematy osobiste, skontaktujesz się ze mną. Jestem do twojej dyspozycji.
- Nie, nie chcę o tym mówić - mruknęła Eve i zakończyła odtwarzanie
wiadomości pozostawionych na automatycznej sekretarce.
Połączyła się natomiast z gabinetem komendanta i poprosiła o pozwolenie
złożenia ustnego raportu. Później sporządzi pisemny. Wychodząc,
przypomniała sobie, że musi też porozmawiać z Morrisem. Trzeba jeszcze
raz obejrzeć mieszkanie Williamsa. I poprosić Feeneya, żeby zajął się
sprawdzaniem zawartości dysków.
Wiedziała, co robić, jak prowadzić śledztwo. Jak je zamknąć.
Nie wiedziała, jak pokierować swoim życiem prywatnym.
Wjechała schodami na górę. Czuła skierowane na sie-bie spojrzenia, ale to
lepsze, niż czuć, jak ludzie świdrują człowieka wzrokiem, kiedy się jedzie
windą.
Sekretarka Whitneya w ogóle starała się na nią nie pa-
- Może pani od razu wejść, pani porucznik. Komendant czeka na panią.
Whitney siedział za swoim biurkiem, barczysty, z dużymi dłońmi, z poważną
miną. Spojrzał na nią swoimi ciemnymi oczami.
- Słucham, pani porucznik.
- Panie komendancie, sądzę, że może nastąpić przełom w śledztwie w
sprawie zabójstwa Fostera w związku ze śmiercią w wyniku utonięcia Reeda
Williamsa.

Rozsiadł się wygodnie i pozwolił jej mówić, nie przerywając.
- Postanowiła pani nie wzywać Alliki Straffo na przesłuchanie?
- Chwilowo nie, panie komendancie. Teraz nic byśmy z niej nie wyciągnęli.
Według mnie więcej się dowiemy, naciskając Mosebly. Wprawdzie obie miały
motyw i okazję, łatwiej mi jednak wyobrazić sobie dyrektorkę, jak pomaga
ofierze znaleźć się w wodzie... Czy pod wodą. Obie mają coś do stracenia,
ale sądząc po tym, jakim tonem mówiła Straffo, zanim ją poinformowałam o
śmierci William-sa, można dać wiarę jej zeznaniom. Mogła oczywiście wy-
korzystać czas między zamordowaniem...
- Jeśli to było morderstwo.
- Tak, panie komendancie, jeśli to było morderstwo. Mogła wykorzystać ten
czas, żeby się przygotować, ułożyć sobie odpowiedzi na moje pytania. Nadał
będę ją czujnie obserwowała, ale Mosebly lepiej mi pasuje na sprawczynię.
- A co z Fosterem?
- Bardzo możliwe, że otruł go Williams. Williams nie lubił, jak na niego
naciskać, a wiemy że Fosyer go naciskał przynajmniej raz, w kwestii jego
stosunków seksualnych. Teraz wiemy, że Williams odbywał stosunki również
z Mo-sebly. Jeśli uda nam się potwierdzić, że Foster o tym wie-dział, Mosebly
miała więcej do stracenia. W takim wypad-ku zagrożone były jej pozycja i
autorytet. Nikt nie lubi, jak jego sprawy prywatne wychodzą na światło
dzienne, szczególnie kiedy wywlekają je podwładni.
- Racja - powiedział Whitney, patrząc jej prosto w oczy. - Wykorzystaj to i
wyciśnij z tej kobiety, ile się da.
- Tak jest, panie komendancie.
- Wczoraj wieczorem razem z żoną oglądaliśmy cię w tym nowym programie
Nadine Furst. - Uśmiechnął się lekko. - Bardzo dobrze wypadłaś. Twoja
postawa i twoje odpowiedzi przyniosły zaszczyt naszemu wydziałowi. Tib-ble
już skontaktował się ze mną dziś rano, żeby powiedzieć to samo.
- Dziękuję, panie komendancie.
- To dobra reklama, Dallas, świetnie sobie poradziłaś. Czasem... Nie jest
łatwo być osobą publiczną, dawać sobie radę z nieuniknionym naruszaniem
strefy prywatności, czemu nieodłącznie towarzyszy szum w mediach. Jeśli
uznasz, ze utrudnia ci to wykonywanie obowiązków służbowych, mam
nadzieję, że powiadomisz mnie o tym.
- Nie. wpłynie to na moją pracę. Skinął głową.
- Jeśli to możliwe, chciałbym się przysłuchiwać przesłuchaniu tej Mosebly.
Jeśli nie, proszę mi jak najszybciej dostarczyć stenogram. To wszystko.
Skierowała się do wyjścia.
- Dallas? Plotka to obrzydliwa i podstępna forma rozrywki. Może dlatego
ludzie nie mogę jej się oprzeć. Dobry glina wie, że czasem bywa użyteczna,
tak samo jak wie, że prawda często jest przekręcana i wypaczana tak, żeby
odpowiadać celom tego, kto rozpuszcza plotki. A ty jesteś do
brą policjantką.
- Tak jest, panie komendancie. Dziękuję.
Chociaż wiedziała, że miał dobre intencje, przez całą drogę na dół nie mogła
się pozbyć uczucia wstydu.
Kiedy dotarła do sali ogólnej, kieszonkowe łącze poinformowało ją, że
odebrało wiadomość, przekazaną na pocztę głosową. Wyjęła aparat i
zobaczyła na wyświetlaczu, że zostawił ją Roarke.
Chęć usunięcia jej bez czytania sprawiła, że poczuła się jak mały tchórz.
Zaklęła i postanowiła odsłuchać wiadomość.

Na ekranie wyświetlacza pojawiła się twarz Roarke'a. Patrzył prosto na nią
tymi swoimi niebezpiecznymi, niebieskimi oczami.
- Pani porucznik, nie chciałem przeszkadzać. Jeśli uda ci się wykroić dziś
trochę czasu, proszę, żebyś zarezerwowała go dla mnie. Jeśli to niemożliwe
albo jeśli jesteś zbyt uparta, żeby się o to postarać, spodziewam się, że
wieczorem poświęcisz mi trochę czasu i uwagi. W domu. Na koniec powiem
tylko jedno. Wpieniłaś mnie, lecz nadal kocham cię każdą komórką ciała.
Lepiej, żebyś się ze mną skontaktowała, Eve, inaczej przysięgam, że skopię
ci
tyłek.
Schowała łącze z powrotem do kieszeni.
- Zobaczymy, kto komu skopie tyłek, kolego.
Ale serce znów jej się ścisnęło - nie wiedziała tylko, z radości czy z bólu.
- Cześć, Dallas. - Baxter wstał od swojego biurka i zaczął za nią iść. -
Wczoraj wieczorem świetnie sobie radziłaś z Nadine.
- Detektywie Baxter, masz mi coś do powiedzenia w sprawie śledztwa?
- Właściwie nie. Chciałem tylko... Słuchaj, Dallas, chyba nie przywiązujesz
wagi do...
Zamknęła mu drzwi do swojego gabinetu tuż przed nosem, ale zdążyła
jeszcze zobaczyć troskę na jego twarzy.
Odsunęła emocje jeszcze dalej na bok, usiadła i skupiła się na pisaniu
raportu, póki nie poinformowano ją, że jest już Arnette Mosebly.
Kiedy weszła do sali przesłuchań, Mosebly spojrzała na nią gniewnie.
- Pani porucznik, spodziewałam się, że będziemy rozmawiać w pani
gabinecie.
- Nie widziała go pani. Ledwo wystarcza tam miejsca dla mnie, we trójkę
byśmy się nie pomieściły. Dziękuję, że zgodziła się pani przyjść.
- Chcę pomóc zarówno jako zwykły obywatel, jak i dyrektorka Sarah Child. Im
szybciej ta sprawa zostanie wyjaśniona, zamknięta, tym lepiej dla szkoły.
- Tak, szkoła jest dla pani bardzo ważna.
- Naturalnie.
- Proszę mi pozwolić wszystko przygotować. Włączyć nagrywanie.
Przesłuchanie Arnette Mosebly przez porucznik Eve Dallas i detektyw Delię
Peabody w sprawie śmierci Reeda Williamsa. - Eve usiadła. - Pani Mosebly,
czy przyszła tu pani z własnej woli?
- Tak. Jak już powiedziałam, chcę pomóc policji.
- Doceniamy to. Żeby formalnościom stało się zadość, odczytam
przysługujące pani prawa.
- Przysługujące mi prawa? Nie...
- Tego wymagają przepisy - rzuciła od niechcenia Eve i wyrecytowała
formułkę. - Czy rozumie pani swoje prawa i obowiązki osoby
przesłuchiwanej?
- Oczywiście.
- Dobrze. Jeszcze raz dziękujemy pani za pomoc.
- Śmierć Reeda wstrząsnęła nami wszystkimi. To wielka strata dla szkoły -
dodała Arnette. - Szczególnie, że nastąpiła tuż po śmierci Craiga.
- Ma pani na myśli Craiga Fostera, zamordowanego w szkole, której jest pani
dyrektorką.
- Tak. To wielka tragedia.
- Och, przepraszam. Życzy sobie pani kawy albo czegoś innego do picia?
- Nie, dziękuję,

- Znała pani obu tych mężczyzn - ciągnęła Eve - czyli Fostera i Williamsa.
- Tak. - Mosebly skromnie położyła ręce na stole. Były starannie
wypielęgnowane, paznokcie pomalowane jasno-koralowym lakierem. - Uczyli
w Sarah Child, gdzie jestem dyrektorką.
- Czy wie pani o tym, że Reed Williams był przesłuchiwany w sprawie śmierci
Fostera?
Dyrektorka zacisnęła usta. Eve wyobrażała sobie, że na ten widok każdemu
uczniowi lekko się ściskał żołądek ze strachu.
- Tak, wszyscy o tym wiedzieliśmy. Zdawałam sobie sprawę z tego, że
rozmawiała z nim pani i że został aresztowany, bo postawiono mu inne
zarzuty.
- Posiadanie substancji zakazanych, konkretnie dwóch, które są najczęściej
używane podczas stosunków płciowych.
- To pigułki gwałtu. - Głos Mosebly stał się ostry jak brzytwa. - To oburzające.
Szanowałam Reeda jako nauczyciela, ale ta informacja o jego życiu
osobistym... Stanowiła dla mnie szok.
- Rozmawiała pani z panem Williamsem o tej sprawie.
- Owszem. - Hardo zadarła brodę, z jej oczu biła chłodna wyniosłość. - Kiedy
go aresztowano i postawiono mu zarzuty, skontaktowałam się z zarządem
szkoły, by poinformować o tym jego członków. Uzgodniono, że należy nie-
zwłocznie zawiesić Reeda w obowiązkach i poprosić go o złożenie
rezygnacji. Gdyby odmówił, miałam przystąpić do procedury rozwiązania z
nim umowy o pracę.
- Co jest skomplikowane i często trudne. A uwzględniając okoliczności,
wywołałoby spory i niepożądany rozgłos.
- Tak. Lecz w tej sytuacji nie mieliśmy wyboru. Uczniowie zawsze są na
pierwszym miejscu.
ustalony porządek przesłuchania, Peabody nalała wody do szklanki i
zaproponowała ją Mosebly.
- Niektórzy rodzice już zabrali dzieci ze szkoły - zauważyła Delia. -
Przypuszczalnie wielu musiała pani gorąco zapewniać, że wszystko jest w
porządku. Ale wydarzyło się to w placówce, którą pani kieruje. Z pewnością
zarząd miał też pretensje do pani.
- Zarząd jest zaniepokojony, co zrozumiałe. Lecz okazał mi pełne poparcie.
- Ale sytuacja stałaby się jeszcze bardziej nieprzyjemna, gdyby Williams
zrobił aferę - ciągnęła Peabody. - Wie pani, jak to jest, pani porucznik, ktoś
występuje z szeregu, a potem próbuje pociągnąć za sobą na dno wszystkich.
- Tacy ludzie - przyznała jej rację Eve - nie chcą tonąć sami i nie przejmują
się, ile przy okazji narobią szkód. Powiedziała pani wcześniej, że widziała się
pani z William-sem dziś rano na basenie i rozmawiała pani z nim.
- Tak. Akurat wychodziłam, kiedy przyszedł. Przypomniałam mu - stanowczo -
o tym, że jest zawieszony, ponownie poprosiłam, żeby złożył rezygnację, i
wyjaśniłam, jakie będą konsekwencje, jeśli odmówi.
- Jak zareagował?
- Oświadczył, że jest pewny, iż jego prawnik i przedstawiciel związków
zawodowych zablokują próby rozwiązania z nim umowy o pracę. - Arnette z
wyraźnym niesmakiem pokręciła głową. - Zostawiłam go tam i
skontaktowałam się z przewodniczącym zarządu, który polecił, by ochrona
usunęła pana Williamsa z terenu szkoły.
- Zostawiła go pani, żeby się pluskał w basenie? - spytała Eve. - Po tym, jak
podważył pani autorytet?

- Przecież sama nie mogłam go siłą stamtąd wyprowadzić.
- Chyba nie. - Eve zmarszczyła czoło i zaczęła kartkować akta. - Nie
wspomniała pani, że doszło między wami
do kłótni.
- Może podniosłam głos, ale nie nazwałabym naszej rozmowy kłótnią.
- Naprawdę? Lubię sobie pokrzyczeć, kiedy się kłócę. Szczególnie, jeżeli ktoś
mi grozi. O tym też pani nie wspomniała. Że Williams groził pani.
Mosebly drgnęła i odwróciła wzrok.
- Nie przypominam sobie tego.
- Ktoś słyszał waszą rozmowę. Williams groził pani, Arnette. Groził, że ujawni,
że oboje nie tylko pływaliście w tym basenie, nie tylko ustalaliście plany lekcji
w pani gabinecie. Jak według pani zarząd przyjąłby taką informację? Jak
długo pozostałaby pani dyrektorką, gdyby Williams ujawnił, że współżyła pani
z nim w szkole?
- To jakieś brednie. - Z trudem przełknęła ślinę i przycisnęła płasko dłonie do
blatu stołu. - To zniewaga.
- Wie pani, zadaję sobie pytanie, jak to możliwe, aby kobieta tak dumna z
opinii, jaką się cieszy, tak oddana placówce, którą kieruje, pozwalała, by taka
kanalia, jak Williams, pracował jako nauczyciel. Zastanawia mnie to. Musiała
pani wiedzieć, że uprawiał seks w szkole.
- Nigdy nie złożono żadnej skargi...
- Och, darujmy sobie, Arnette. Dobrze pani wiedziała, że Williams oddawał
się dodatkowym zajęciom. Tuż pod pani bokiem. - Eve wyciągnęła palec w
kierunku Mosebly. -W pani szkole. Ale przymykała pani na to oko. Bo jak mo-
gła go pani ukarać, skoro miał panią w garści?
- Była pani między młotem a kowadłem - wtrąciła Pe-abody. - Mogła pani
pójść z tym do zarządu, ryzykując, że wszystko wyjdzie na jaw. Albo nic nie
mówić i tolerować jego zachowanie. W tym drugim wypadku nie ucierpiałaby
pani reputacja.
- Pani reputacja - ciągnęła Eve i wstała z krzesła, żeby usiąść na skraju stołu
i dzięki temu móc patrzeć na przesłuchiwaną z góry. - Szkoły. Czy Foster
przyszedł do pani i nieoficjalnie zgłosił, że Williams molestuje Lainę San-
chez? Czy prosił panią o radę, jak ma postąpić?
- Chyba... Chyba powinnam poprosić o adwokata, nim odpowiem na
jakiekolwiek pytanie.
- Naturalnie, może pani wybrać tę drogę. Oczywiście kiedy się pani na to
zdecyduje, sytuacja stanie się bardziej niezręczna. Peabody, jak według
ciebie zareaguje ów wzmiankowany zarząd, kiedy się dowie, że dyrektor
Mose-bly potrzebuje prawnika?
- Niedobrze. - Peabody zasznurowała usta i pokręciła głową. -
Najprawdopodobniej nie zareaguje dobrze.
- Nie ma takiej potrzeby. - Mosebly uniosła rękę. - Wyjaśnimy sobie wszystko
tu i teraz. Nie ma powodu wciągać w to prawnika czy zarząd.
- Rezygnuje pani z prawnika, Arnette?
- Nie. Po prostu... Powiem, co wiem. Owszem, Craig przyszedł do mnie w
zeszłym roku. Był zdenerwowany i zaniepokojony. Powiedział, że Reed
nakłania Lainę do sto-
sunku, że ona czuje się niezręcznie, że Williams ją obmacywał. Powiedział,
że rozmawiał o tym z Reedem i go ostrzegł, ale ponieważ wie, że Williams
wygłaszał niestosowne uwagi i robił niedwuznaczne propozycje innym na-
uczycielkom, chciał, żebym udzieliła mu oficjalnej nagany.

- Zrobiła to pani?
- Wezwałam do siebie Reeda. Nie okazał skruchy, ale od tamtej pory trzymał
się z daleka od Lainy. Był zły na Craiga. I rozbawiony, ponieważ wkrótce po
tym, jak zostałam dyrektorką... odbyliśmy stosunek. To był straszny błąd,
chwila słabości. To nie powinno było nigdy się wydarzyć i przysięgłam sobie,
że to się nigdy nie powtórzy.
- Ale się powtórzyło.
- W zeszłym miesiącu, kiedy rano pływałam w basenie. Wskoczył do wody i...
I stało się. - Wzięła szklankę i się napiła. Potem spuściła oczy. - Obwiniałam
siebie. Nie mogłam sobie darować braku umiejętności oceny sytuacji i utraty
kontroli nad sobą. Teraz wiem, że doszło do tego, ponieważ podał mi
narkotyk.
Uniosła wzrok i Eve zobaczyła w jej oczach kłamstwo i wyrachowanie.
- Dał mi pigułkę gwałtu i jestem pewna, że poprzednim razem też to zrobił.
Uważałam, że ponoszę odpowiedzialność za to, do czego doszło, ale
niesłusznie. W takiej sytuacji nikt nie ponosi odpowiedzialności.
- Jak podał pani pigułkę?
- O ile dobrze pamiętam, poczęstował mnie wodą z butelki.
- Pokonując kolejne długości basenu w pewnej chwili przestała pani pływać i
nie wychodząc z wody, napiła się z butelki?
- To nie było w basenie. Widocznie nie wyraziłam się jasno. Wyszłam z wody,
kiedy się pojawił. Chociaż dość dobrze nam się współpracowało, nie czułam
się z nim dobrze sam na sam w takich sytuacjach.
- Ale nie obawiała się pani przyjąć od niego butelki z wodą.
- Chciało mi się pić. potem zrobiło mi się gorąco i dziwnie się poczułam.
Niewiele pamiętam. - Spuściła głowę i podparła się ręką. - Znów znaleźliśmy
się w wodzie i on... I ja...
Jak w dobrze wyreżyserowanym przedstawieniu, Ar-nette Mosebly ukryła
twarz w dłoniach i się rozpłakała.
- Tak bardzo mi wstyd.
- Ja myślę. Powiedzmy, że tańczymy tak, jak nam pani zagra. Co się stało,
kiedy przestał panią wykorzystywać?
- Jak może być pani taka okrutna?
- Lata praktyki. Craig Foster powiedział żonie na krótko przed śmiercią, że
widział Williamsa z kimś, z kim Williams nie powinien być. Założę się, że to
była pani. Foster stale korzystał z basenu.
Mosebly zamknęła oczy. Eve ciekawa była, co się dzieje pod tymi
zamkniętymi powiekami!
- Widział nas. Potem... Potem Reed się śmiał i powiedział, że tym razem
Craig miał co oglądać. To było okropne.
- Co pani zrobiła?
- Nic. Nic. Miałam nadzieję, że Reed kłamie. Ze mówi to tylko dlatego, żebym
bardziej się bała, żebym czuła się bardziej winna.
- Potem Craig zmarł po wypiciu zatrutej, gorącej czekolady. Było to pani
bardzo na rękę.
- Na rękę! - Mosebly usiadła prosto, w jej wzroku pojawił się żal. - Śmierć
Craiga jest dla nas wielką tragedią osobistą i stanowi potencjalne zagrożenie
dla przyszłości szkoły.
- Ale uratowała pani tyłek. Po wyeliminowaniu Craiga nikt poza Williamsem
nie wiedział o pani... chwili zapomnienia. Ale on nie piśnie ani słówka,
ponieważ lubi swoją pracę, poczucie bezpieczeństwa, jakie mu zapewnia, i

możliwości, jakie mu stwarza.
Eve odwróciła się gwałtownie za krzesłem, na którym siedziała Mosebly, i
pochyliła się nad nią.
- Lecz z chwilą, kiedy jego praca stała się zagrożona, wciągnąłby panią za
sobą w bagno. Panią i szkołę. Jest pani silną, wysportowaną zdrową kobietą,
Arnette. Krzepką, zdrową pływaczką. Założę się, że znalazłaby pani dość sił,
żeby utopić człowieka, szczególnie, gdyby była pani wzburzona.
- Żył, kiedy opuszczałam pływalnię. Żył. - Trzęsącą się ręką złapała szklankę
z wodą. - Owszem, byłam wściekła, ale po prostu wyszłam stamtąd. Mógł
zagrozić, że powie zarządowi, że odbywaliśmy stosunki płciowe, ale jak by to
udowodnił? To byłaby kwestia tego, komu uwierzą - jemu czy mnie.
Człowiekowi, który zażywał zabronione substancje, molestującemu lub
próbującemu molestować pracownice szkoły? Czy też dyrektorce o
nieposzlakowanej opinii? Miałam szczery zamiar zakończyć współpracę z
nim.
- Wierzę pani. I zrealizowała pani swój zamiar.
- Nikogo nie zabiłam. Zostałam zgwałcona. Jako ofierze gwałtu przysługuje mi
pełna dyskrecja i pomoc psychologa. I właśnie teraz się tego domagam. Jeśli
ujawni pani fakt, że zostałam zgwałcona, jeśli ujawni pani moje personalia,
pozwę pani wydział do sądu. O ile nie zostanę oskarżona o zbrodnię, mającą
związek z moim gwałtem, ma pani obowiązek zachować to wszystko w
tajemnicy. Proszę o konsultację z psychologiem. Nie mogę teraz odpowiadać
na dalsze pytania. Jestem zbyt zdenerwowana.
- Na żądanie przesłuchiwanej kończę przesłuchanie. Peabody!
- Poproszę psychologa. - Delia pogardliwie wykrzywiła usta i skierowała się
ku drzwiom. Zatrzymała się, nim wyszła. - Prywatnie mogę mówić, co chcę -
zwróciła się do Mosebly. - Wstyd mi za panią. Obraża pani każdą kobietę,
która kiedykolwiek została zniewolona. Tak czy inaczej dobierzemy się pani
do tylka.
Mosebly zadarła brodę, kiedy Peabody wymaszerowała z sali przesłuchań.
- To oburzające, jak nadal jest traktowana ofiara, jakby sama była winna
temu, że wykorzystano ją seksualnie.
Eve przypomniała sobie własne dzieciństwo i koszmary senne, które do tej
pory ją prześladowały.
- Nie jest pani niczyją ofiarą.
- Suka! Zakłamana suka! - wściekała się Peabody, gdy szły korytarzem. -
Chcę, żeby dostała za swoje. - Kiedy zatrzymała się przed automatem z
napojami, Eve spodziewała się, że Delia go kopnie. Prawdę mówiąc, miała
taką nadzieję.
Ale ostatecznie jej partnerka wysupłała z kieszeni kredyty na puszkę zwykłej
pepsi i drugą, dietetycznej.
- Dlaczego uważasz ją za zakłamaną sukę?
- No wiesz!
- To naprawdę pytanie.
Peabody wypiła łyk pepsi z puszki, a potem oparła się plecami o automat.
- Doznała wstrząsu, kiedy jej powiedziałaś, że uprawiała seks z Williamsem.
Myślała, że nikt o tym nie wie. Potem zaczęła kombinować. Jezu, widać było,
jak trybiki się obracają. Klik, klik, klik. Suka - powtórzyła i pociągnęła kolejny
łyk napoju. - Wykorzystała fakt, że zapuszkowaliś-my Williamsa za
przechowywanie w mieszkaniu zabronionych substancji. Całe jej zachowanie
to była gra, Dallas. Nie jest żadną ofiarą gwałtu. Nie ma w niej za grosz

poczucia winy czy wstydu, nie ma złości, strachu, najmniejszego śladu
pogwałcenia jej nietykalności osobistej. Świadczyły o tym mowa ciała, ton
głosu, wyraz twarzy. Może jej słynny zarząd dałby się na to nabrać, ale to
stek kłamstw. - Urwała, żeby zaczerpnąć tchu, potem wypuściła powietrze z
płuc i znów napiła się dietetycznej pepsi. - Z Williamsa
był oślizgły gad, ale ona wcale nie jest od niego lepsza. Wykorzystuje ludzi,
manipuluje nimi, jest tchórzem i hipo-krytką. Jest oślizgłą dziwką.
- Co za wspaniały dzień. - Eve położyła dłoń na ramieniu Peabody. - Tak, jest
oślizgłą dziwką. Z własnej woli pływała synchronicznie z Williamsem. Trudno
to udowodnić, bo odpadł z rywalizacji, ale swoje wiemy. Tylko czy ta oślizgła
dziwka jest morderczynią?
- Prawdopodobnie tak. W obu przypadkach miała motyw i możliwość.
- Chciałybyśmy, żeby to ona okazała się zabójczynią -przyznała Eve - bo jako
uczciwe dziwki z przyjemnością oskarżyłybyśmy oślizgłą o dwa morderstwa z
premedytacją. Niestety nie mamy dość dowodów. Teraz musimy potwierdzić,
że intuicja jak zwykle nas nie myli i Williamsa rzeczywiście zamordowano.
- No tak. - Peabody opuściła ramiona. - Zapomniałam o tym drobiazgu.
- Przez takie drobiazgi człowiek się potyka i pada na twarz. Pojedziemy do
kostnicy.

Rozdział 14

Szybko przeszła przez salę ogólną do swojego gabinetu po płaszcz.
Przystanęła i lekko kopnęła biurko. Nie odpowie na otrzymane wiadomości.
Nie jest święta. Ale może coś zrobić w innej sprawie.
Idąc przez salę ogólną, wkładała płaszcz. Skierowała się prosto do biurka
Baxtera. Siedział, popijając ohydną kawę, i czytał raport techników.
- Widziałam, że zamknąłeś sprawę morderstwa w podziemiach. Oskarżyłeś
podejrzanego o zabójstwo w afekcie. Trueheart prowadził przesłuchanie?
- Tak. Dobrze się spisał.
Spojrzała w kierunku biurka, gdzie niewątpliwie zachwycający Trueheart
ślęczał nad jakimiś papierami.
- Trueheart
Natychmiast obrócił się na krześle i spojrzał na nią, mrugając powiekami.
- Słucham, pani porucznik?
- Przesłuchanie Sykesa to dobra robota. Zaczerwienił się z radości.
- Dziękuję, pani porucznik.
- Ja go wszystkiego nauczyłem - oświadczył Baxter, wyszczerzywszy zęby w
uśmiechu.
- Miejmy nadzieję, że szybko to zapomni. Co się tyczy

twoją) wcześniejszej uwagi, dziękuję za miłe słowa. I nie wracajmy juz do
tego. - Zrozumiałem
Zadowolona z siebie wyszła, by obejrzeć nieboszczyka.
- Witam ponownie. Czy mogę zaproponować drobny poczęstunek? - Dziś
Morris ubrany był na grafitowo, miał fioletową koszulę i pleciony, szary
krawat. Włosy związał w długi ogon, który przywiódł Eve na myśl czystej krwi
konie o lśniących bokach.
- Wolę orzeczenie. - Spojrzała na ciało Williamsa. - Zabójstwo.
- Mam placek czekoladowy z masą karmelową. Upieczony w domu przez
boginię z Południa.

Eve zmrużyła oczy na wzmiankę o placku czekoladowym. Mogła się założyć,
że czuje, jak Peabody ślinka napłynęła do ust. Dopiero po chwili dotarły do
niej słowa o bogini z Południa.
- Detektyw Coltraine?
Morris położył rękę na piersiach i walnął nią, udając bicie serca. „Co takiego
widzą mężczyźni w blondynkach z dużymi cyckami?", pomyślała Eve.
Morris poruszył ciemnymi, wąskimi brwiami.
- Zdaje się, że nasza magnolia, przeflancowana z Południa, piecze dla
relaksu.
- Aha. - Eve przechyliła głowę. - Czyżbyś się zadurzył, Morris?
- A kto by się nie zadurzył?
- Mogłabym zjeść, powiedzmy, mały kawałek. Morris uśmiechnął się do
Peabody.
- Weź sobie z mojej prywatnej lodówki. - Potem zwrócił się do Eve. -
Wypadek czy morderstwo? Na co stawiasz?
- Morderstwo.
- No, no. - Odsunął się od nieboszczyka i wskazał na
sniego ręką. - Co my tu widzimy? Powierzchowną ranę na brodzie.
- Uderzył brodą o krawędź basenu. Technicy znaleźli jego naskórek na
kafelku. Musiał mocno walnąć, ale nie wierzę, żeby aż tak mocno by stracił
przytomność i utonął.
- Hm mm. Powierzchowne otarcia na plecach.
- Doznał ich, kiedy wyciągano go z wody. Też znaleziono jego naskórek. To
sekcja zwłok.
- Owszem, owszem, moja ty spryciulo. Mamy bardzo sprawnego fizycznie
osobnika, pomijając oczywiście fakt, że nie żyje. Wspaniale wyrobione
mięśnie. Z twoich notatek, sporządzonych na miejscu, wynika, że pływał i nie
stwierdzono śladów walki. A mimo to uważasz, że to morderstwo.
- Tak jest.
- A znając ciebie, wiem, że nie przysłałabyś mi niebosz-
ka, gdybyś nie miała mocnych podstaw. Przeprowadzi łem sekcję zwłok. Nie
ma jeszcze wyników badania toksykologicznego, ale powinienem je wkrótce
otrzymać, bo zaznaczyłem, że to pilne.
- Podejrzewasz, że co znajdą? I skąd się to w nim wzięło?
- Co się tyczy pytania, co to za substancja, zaczekajmy na wyniki analizy.
Natomiast w kwestii „skąd", spójrz.
Wręczył Eve okulary, a potem złapał ją za rękę i pociągnął za sobą. Kiedy
znalazła się obok zwłok Williamsa, zobaczyła, że Morris zgolił mu włosy na
potylicy.
- Człowieku, nie spodobałoby mu się to. Łysina na czubku głowy. Proszę,
proszę. - Nachyliła się i dzięki okularom zobaczyła malutki ślad. - Od ukłucia
strzykawką -powiedziała. - Ledwo widoczny na owłosionej skórze głowy,
gołym okiem nikt by tego nie zauważył.
- Mów za siebie.
Spojrzała na Morrisa z uśmiechem.
- Z wyjątkiem ciebie. Przeoczyłam to. Obejrzałam jego zwłoki, obejrzałam
skórę między palcami rąk i nóg, na-
wet obejrzałam mu język i wewnętrzną stronę policzków, ale to przeoczyłam.
Niezła sztuczka.
- Zjadłam duży kawałek ciasta - przyznała się Peabo-dy, podchodząc.
- Trudno mieć ci to za złe. - Morris poklepał ją po ramieniu, kiedy do nich

dołączyła.
- Mamy morderstwo, Peabody. Ofiara pływała w basenie, może już miała
dosyć albo tylko zrobiła sobie krótką przerwę, kiedy kogoś zobaczyła. Złapała
się krawędzi basenu. Może coś powiedziała.... „Cześć, co słychać?". Ale nie
było czasu na pogaduszki. Należało zrobić to raz dwa i się ulotnić. Nieco
ryzykowne, lecz tak, jak w wypadku Foste-ra, dobrze przemyślane.
Wystarczyło się pochylić i nacisnąć tłok strzykawki.
Ściągnęła okulary i pokazała, jak to wyglądało.
- Trzeba się było spieszyć. Tym razem zabójca nie posłużył się trucizną. Nie
stwierdziłam u ofiary symptomów zatrucia żadną znaną mi substancją. Może
ukłucie w głowę sprawiło, że puścił się krawędzi basenu, uderzył w brodę.
Ale... To nie mógł być środek usypiający. Zbyt wolno działa. Może by mu się
udało wyjść z wody, a przynajmniej by próbował. Gdyby złapał się kurczowo
krawędzi basenu, widzielibyśmy ślady na jego rękach, na palcach.
Substancja spowodowała jedynie odrętwienie. To środek stosowany przez
lekarzy, żeby na jakiś czas uśmierzyć ból. Człowiek nie traci przytomności,
zachowuje do pewnego stopnia świadomość, ale niczego nie czuje, nie może
ruszyć ręką ani nogą.
- Znowu jesteśmy zgodni. - Morris skinął głową. - Według mnie badanie
toksykologiczne stwierdzi, że wstrzyknięto mu pod skórę głowy jakiś
standardowy środek zwiotczający, stosowany przez chirurgów. Silny, o
szybkim, ale krótkotrwałym działaniu.
- Ale w jego wypadku wystarczająco długim. Walczyłby. Był silny, przez jakiś
czas udałoby mu się utrzymać gło-
we nad powierzchnią, może próbowałby położyć się na wodzie, by go unosiła.
Jakieś półtora metra od miejsca, gdzie technicy znaleźli naskórek, są stopnie.
Gdyby sobie o nich przypomniał, próbowałby do nich dotrzeć, wystawiłby gło-
wę... Może zabójca musiał mu trochę pomóc, przyspieszyć sprawę, zanim
ktoś się pojawi. Są tam siatki i szczotki na długich kijach. Nie trzeba
specjalnego wysiłku, żeby przytrzymać oszołomionego człowieka czymś takim
pod wodą, póki nie utonie.
- A potem wyjść jak gdyby nigdy nic.
~ Oślizgła suka - oświadczyła z lubością Peabody. Ale Eve zmarszczyła
czoło.
- Morris, myślisz, że w gabinecie pielęgniarki w prywatnej szkole trzymają
środki zwiotczające?
- Prawdopodobnie jakieś małe dawki najsłabszych, do uśmierzania bólu. Ale
nie sądzę, by wolno im było mieć to coś, co wstrzyknięto naszej ofierze.

- Bardziej prawdopodobne, że zabójca przyniósł to ze sobą, niż wziął z
gabinetu szkolnej pielęgniarki. Więc znów raczej wykluczone działanie pod
wpływem impulsu, emocji. Przygotowane i przemyślane. Zabójca miał pełną
kontrolę nad sytuacją, chociaż zakładał pewne ryzyko.
Sprawdzi prawdopodobieństwa, ponownie przyjrzy się dokładnie
wszystkiemu, sporządzi chronologię wydarzeń, jeszcze raz przeczyta
zeznania świadków. Ale na razie znów spojrzała na Williamsa.
- Byłeś oślizgłym łobuzem, ale okazuje się, że nie byłeś mordercą. Ten, kto
załatwił Fostera, załatwił również ciebie.
Na polecenie Eve Peabody wystąpiła o nakaz rewizji mieszkania Arnette
Mosebly. Jadąc do szkoły, Dallas po-stukała palcami w kierownicę.
- Połącz się jeszcze raz z Cher Reo - poprosiła. - Chcę dostać nakaz rewizji

mieszkania państwa Straffo.
- Naprawdę sądzisz, że Allika Straffo mogła ich załatwić?
- Uważam, że piękne kobiety wiedzą, jak grać, jak udawać ofiarę. Uważam
również, że Oliver Straffo to twardy przeciwnik. Może się dowiedział, że jego
żona gziła się z Williamsem. I odkrył, że Foster o tym wie i zamierza to
rozgłosić. Postanowił bronić rodziny, bronić swojej reputacji i godności
osobistej.
- Trochę naciągane.
- Tak sądzisz? - Eve westchnęła. - Gdybym wiedziała o istnieniu tej migawki,
którą puścili dziś rano, chciałabym dopaść kamerzystę, dziennikarkę,
producenta, każdego, kto się przyczynił do jej nakręcenia, i sprawić im po-
rządny łomot Wolałabym skopać im tyłki, niż poczuć się publicznie
upokorzona i czuć to samo za każdym razem, kiedy wchodzę do sali naszego
wydziału.
- Przepraszam. Czy mogę zapytać, dlaczego nie wymię-
niłaś wśród tych, którym sprawiłabyś łomot, tej dziwki Magdelany?
- Zostawiłabym ją sobie na koniec. - Eve zacisnęła palce na kierownicy. - Co
oznacza, że prawdopodobnie wystrzelałabym wszystkie naboje, zanim bym
się do niej dobrała, i nadal czułabym się tak, jak teraz. Czemu pytasz?
- Nie mów tak, Dallas. Nie możesz...
- Zamykam temat. - W ogóle nie powinnam poruszać tej sprawy, upomniała
Eve samą siebie. - Wspomniałam o tym tylko, żeby zilustrować ewentualność,
którą musimy brać pod uwagę. Straffo jest prawnikiem i to cholernie dobrym,
trzeba przyznać. Planuje, obmyśla, przygotowuje strategie. A jako obrońca
często wie, że robi to wszystko, by winni uniknęli kary.
- Brak wyrzutów sumienia.
- Jesteśmy glinami, lubimy tak myśleć o adwokatach. Ale to ich zawód.
Wykonują swoje obowiązki zgodnie z obowiązującym prawem. Lecz trzeba
mieć trzeźwy, zimny
umysł, żeby uzyskać dla zabójcy, gwałciciela czy dilera narkotyków
uniewinnienie czy coś utargować, jak było w tym wypadku. Wiec pasuje do
profilu zabójcy, dlatego bliżej się mu przyjrzymy.
Dla pewności Peabody zajrzała do swoich notatek.
- Nie było go tego ranka w szkole.
- Żeby nie wiem jak dobre były zabezpieczenia, zawsze można je obejść. -
wiedziała to od Roarke'a. - A system zabezpieczeń w szkole jest zaledwie
przyzwoity. Coś innego wymaga starannego sprawdzenia.
Poprosiłaby Roarke'a, by jej w tym pomógł. Już się do tego przyzwyczaiła,
stało się to swego rodzaju rutyną. Ale tym razem poradzi sobie bez cywilnego
konsultanta.
W szkole rozkodowała zamki, posługując się swoją kartą uniwersalną, po
czym stanęła z rękami w kieszeniach, przyglądając się skanerowi przy
wejściu.
Uczniowie i goście mieli obowiązek przytknąć kciuk do specjalnej płytki - na
dysku były zapisane odciski palców wszystkich uczniów, opiekunów,
personelu i nauczycieli. Gości przed wpuszczeniem na teren szkoły
sprawdzano. Prześwietlano torby, czy nie ma w nich broni albo niedo-
zwolonych substancji.
Eve przypuszczała, że w takich placówkach skaner prawdopodobnie był
sprawny przez dziewięćdziesiąt procent czasu. W szkołach państwowych, w
których ona pobierała wykształcenie, przez dziewięćdziesiąt procent czasu

nie działał.
Więc za pieniądze, jak zwykle, można było kupić bezpieczeństwo,
przynajmniej do jakiegoś stopnia.
Jednocześnie przypuszczała, że pięciolatek, posiadający pewien zasób
wiedzy z dziedziny elektroniki, z łatwością mógłby zablokować system lub go
uszkodzić.
- Niech ludzie z wydziału przestępstw elektronicznych
sprawdzą ten system zabezpieczający. Niech w nim pogrzebią i ustalą, jak
często zawodzi.
Jej kroki odbijały się głośnym echem, kiedy szła korytarzami. Puste szkoły
przypominają nawiedzone domy, pomyślała. Kiedy wytężyć słuch, można
usłyszeć głosy, szmery. Wyobraziła sobie kolejne pokolenia dzieci,
maszerujące w butach zgodnych z wymogami mody, jaka obowiązywała w
danym czasie.
Zatrzymała się przed gabinetem pielęgniarki, otworzyła zamek. W środku był
krótki kontuar, za nim stołek, komputer. Poza tym cztery krzesła i dwie kozetki
przykryte świeżo wyprasowanymi, białymi prześcieradłami.
Pod kontuarem były standardowe środki pierwszej pomocy. Plastry, zimne
kompresy, gorące kompresy, termometry, urządzenie do zszywania ran, w
jakie wyposażeni są sanitariusze. Gaza, waciki.
W szufladzie starannie poukładano przybory diagnostyczne do sprawdzania
pulsu, oglądania oczu, uszu, gardła. Chociaż wyglądały niewinnie, Eve z
trudem się powstrzymała, żeby się nie wzdrygnąć.
Wszelkie środki medyczne wywoływały u niej gęsią skórkę.
Wszystkie leki - blokery w dawkach dla dzieci i dorosłych, lekarstwa na
mdłości, środki obniżające gorączkę, tabletki na przeziębienie - trzymano w
zamykanej szafce. Żeby się do niej dostać, potrzebna była karta uniwersalna
podobna do tej, jaką miała Eve, albo odcisk palca i kod.
Nie znalazła tego, czego szukała. Ale uważnie się przyjrzała strzykawkom w
jednorazowych opakowaniach.
Z tego, co widziała, pielęgniarka Brennan miała wszystko pod kontrolą.
Wszystkie środki były porządnie zabezpieczone.
Ponieważ dostępu do komputera broniło hasło, Eve zostawiła go specjalistom
z wydziału przestępstw elektronicznych.
- Przyprawia o gęsią skórkę, no nie? - odezwała się stojąca za nią Peabody.
- Szkoły zawsze przyprawiają mnie o gęsią skórkę. Znalazłaś coś ciekawego
w gabinecie Mosebly?
- Nic nie rzuciło mi się w oczy, ale zabezpieczyłam sprzęt elektroniczny i
wzięłam dyski z plikami. Trzyma w biurku blokery - te, które zażywała przy
nas, i dwa rodzaje środków uspokajających. Obejrzałam sobie też biurko jej
sekretarki. Na wszelki wypadek.
- Bardzo dobrze. Jeszcze raz sprawdzimy szafki w siłowni. I dla zabawy
zajrzymy do szafek uczniów.
- Do wszystkich? Potrwa to wiele godzin.
- Więc bierzmy się do roboty.
Mogła wezwać ekipę, chyba powinna była to zrobić. Znalazły cały stos płyt,
przeważały powieści graficzne, nie podręczniki. Dość słodyczy i chipsów, by
wypełnić półki sklepu całodobowego, bloczki karteczek do robienia notatek,
gry komputerowe, zgniłe jabłka.
Latarki, szczotki do włosów, szminki do ust5 materiały piśmienne, stara
kanapka, trudna do zidentyfikowania. Zabazgrane kartki, szkice, puste

opakowania, mitenki i rękawiczki, szaliki i czapki.
Zdjęcia, wideoklipy, brudne skarpetki, modne daszki, połamane daszki,
kredyty luzem, mnóstwo ogryzionych ołówków.
Znalazły też torebkę amfy i trzy skręty halucynoge-
nów.
- Jezu. - Peabody pokręciła głową. - Najstarszy dzieciak w tej szkole ma
niespełna trzynaście lat.
Eve zapisała numery szafek i skonfiskowała nielegalne substancje.
- Największym dilerem, kiedy byłam w piątej, może w szóstej klasie, był
ośmiolatek o ksywie Szwung. Potrafił skombinować wszystko.
- Pierwszy raz zobaczyłam amfę, jak miałam szesna-
ście lat. - Zabrzęczało łącze Eve i Peabody zaczekała, aż jej partnerka
odbierze.
- Tu Dallas.
- Mówi Reo. Mam nakaz rewizji mieszkania Mosebly. Zajęło to trochę czasu,
bo próbowała je zablokować. Wciąż staram się o nakaz dla Straffo. Znacznie
skuteczniej udało mu się spowolnić naszą pracę. Nie dostaniesz nakazu dziś
wieczorem.
- Zaczniemy od Mosebly. Dziękuję. - Rozłączyła się. -Peabody, sprawdź, do
których uczniów należą szafki z nielegalnymi substancjami. Ale jeszcze nic
oficjalnie nie zgłaszaj. Najpierw sobie z nimi porozmawiamy.
- Upomnienia dla rodziców? Eve pokręciła głową.
- Najpierw sobie z nimi porozmawiamy. A jeszcze lepiej, jak przekażę ich
detektyw Sherry z wydziału walki z narkotykami.
- Och, Strasznej Sherry.
- Tak, sprawi, że będą płakali, chowając się za swoimi mamusiami, i obiecają
całkowitą abstynencję. - Eve spojrzała na zegarek i wyliczyła sobie czas. -
Wezwijmy posiłki, żeby pomogły nam przeszukać mieszkanie Mosebly.
- Zbliża się koniec zmiany. - Peabody ze złośliwą satysfakcją zatarła ręce. -
Komu chcesz popsuć plany na wieczór?
- Baxter i Trueheart właśnie zakończyli śledztwo. Ściągnij ich. I McNaba, jeśli
jest wolny. Niech się weźmie do szkolnych komputerów.
Arnette Mosebly wpadła w furię, kiedy w jej małym mieszkaniu pojawił się
oddział policjantów. Eve zauważyła, że było to bardzo przyjemne mieszkanko
w zamożnej dzielnicy Nowego Jorku. Dyrektorom prywatnych szkół świetnie
się powodzi, szczególnie, jeśli są rozwiedzeni i nie mają dzieci, za których
naukę musieliby płacić.
Towarzyszyła jej prawniczka, która uważnie przeczytała każde słowo nakazu,
a potem zaczęła robić uwagi o bezduszności policji i nękaniu uczciwych
obywateli.
Eve uczyniła dwa ciekawe spostrzeżenia. Sądząc po zawartości szaf, ta
kobieta wolała pod klasycznymi kostiumami nosić seksowną, żeby nie
powiedzieć frywolną bieliznę. A wśród płyt z literaturą i w zbiorze
drukowanych powieści miała sporo romansów.
Ale niestety nie znaleźli u niej żadnych zakazanych substancji, żadnych
trucizn, żadnych substancji zwiotczających mięśnie.
Zabrali pudełka z dyskami, sprzęt elektroniczny, dokumenty na papierze. Eve
wręczyła pokwitowanie prawniczce. Nim zamknęła za sobą drzwi, usłyszała,
ku swemu zdumieniu, jak Mosebly zalała się chyba prawdziwymi łzami.
- Wszystko do mojego wozu - poleciła Eve. - Zawiozę to do komendy i
zarejestruję. Baxter, ty i Trueheart jesteście wolni.

- Chodźmy coś zjeść, mój młody praktykancie. - Baxter położył dłoń na
ramieniu Truehearta. - Znam niedaleko stąd pewien lokal, gdzie żarcie jest
wątpliwej jakości, za to kelnerki są prima sort.
- Hmmm... Pani porucznik, pomogę pani wtaszczyć to wszystko i
zarejestrować.
Eve pokręciła głową.
- Idź coś zjeść i popatrzeć na kelnerki, Trueheart. Pe-abody, podrzucę ciebie
i McNaba do komendy.
- Świetnie. - Nie powiedziała, że logiczniej by było, gdyby wezwali radiowóz i
kazali zawieźć cały majdan do budynku komendy, ponieważ pani porucznik
mieszkała zaledwie kilka przecznic stąd.
Eve nie zwracała na nich uwagi, jadąc do komendy. Widocznie już dała wolne
swojej partnerce i maniakowi komputerowemu. Rozmawiali głównie o filmie,
który chcieli obejrzeć, i czy na kolację zjedzą pizzę czy chińszczyznę.
- Pomożemy ci przy tym, Dallas. - Peabody wysiadła z samochodu, kiedy
zatrzymali się w garażu. - Potem wybieramy się na chińskie pierożki,
kurczaka z grzybami i chińskie piwo. Zapraszamy na nasz koszt.
Boże, pomyślała jedynie Eve. Musi wyglądać żałośnie.
- Dziękuję, ale nie skorzystam. Skoro już tu jestem, chciałabym popracować
jeszcze ze dwie godzinki. Do zobaczenia jutro.
- Będzie pani musiała zrobić przynajmniej trzy kursy. -McNab wyciągnął swój
komunikator. - Wezwę ze dwóch mundurowych, żeby pomogli to wnieść.
Eve już chciała się sprzeciwić, ale ostatecznie tylko wzruszyła ramionami.
Rzeczywiście musiałaby obrócić ze trzy razy, była to strata czasu i energii.
- Naprawdę nie chcesz nic przekąsić? - spytała Peabody. - Nie zjadłaś dziś
nawet placka czekoladowego.
- Później coś zjem.
Wahanie Peabody powiedziało Eve, że jej partnerka nie zrezygnuje tak łatwo,
ale ostatecznie dala jej spo-kój.
- Jeśli zmienisz zdanie, zastaniesz nas w Beijing South, chińskiej restauracji
dwie przecznice stąd.
Nie zmieni zdania, ale po zarejestrowaniu tego, co zabrała z mieszkania
Mosebly, Eve stwierdziła, że już nie da rady pracować. Była kompletnie
wykończona.
Lecz zarazem nie chciała wrócić do domu.
Więc poszła tam, gdzie, jak przypuszczała, wiedziała, że pójdzie. Do Mavis.
Kiedyś mieszkała w tym budynku, jego właścicielem był Roarke. Jeszcze
jedno, co ich łączyło, pomyślała. Wkrótce po tym, jak Eve przeprowadziła się
do Roarke'a, Mavis i Leonardo urządzili się w jej dawnym mieszkaniu. Kilka
miesięcy temu podpisali umowę z Roarkiem i powiększyli lokal, wynajmując
również sąsiedni: wyburzyli jedne ściany, postawili inne.
Ponieważ Mavis była ogromnie popularną piosenkarką, a Leonardo jednym z
największych projektantów mody, mogli zamieszkać nawet w najbardziej
ekskluzywnym apartamentowcu albo kupić sobie dom. Ale podobało im się
tutaj, gdzie mieli Peabody i McNaba za sąsiadów.
Nigdy nie była przywiązana do tego mieszkania, pomyślała Eve, wjeżdżając
na górę. Nigdy nie była przywiązana do żadnego z nich. Traktowała
mieszkania jako miejsca, gdzie się przebierała i spała w przerwach między
służbą.
Starała się nie przywiązać do ciepłego, wygodnego i okazałego domu
Roarke'a, ale przegrała tę bitwę. Kochała każdy pokój tego domu,

prawdopodobnie nawet te, w których jeszcze nigdy nie była. Kochała rozległe
trawniki, drzewa, sposób zagospodarowania przestrzeni.
I oto znów znalazła się w punkcie wyjścia, odwlekając chwilę powrotu do
domu, który kochała. I do mężczyzny.
Otworzył jej Leonardo. Zobaczyła w jego dużych, jasnych oczach
współczucie. Przytulił ją. Łzy napłynęły jej do oczu, wzruszenie ścisnęło za
gardło. Z trudem się opanowała.
- Bardzo się cieszę, że cię widzę. - Swymi ogromnymi dłońmi delikatnie
masował plecy Eve, jakby to były skrzydła ptaka. - Mavis właśnie przewija
Belle. Wejdź. - Objął jej twarz swoimi dużymi dłońmi i ją pocałował. - Może
napijesz się wina?
W pierwszej chwili chciała podziękować. Stres, wino na pusty żołądek... Ale
wzruszyła ramionami. A co tam.
- Chętnie.
Wziął jej płaszcz i dzięki Bogu nie zapytał, jak się czuje ani gdzie jest Roarke.
- Może idź do Mavis i Belle. Przyniosę ci tam wino.
- Tam, czyli gdzie?
- Do pokoju dziecinnego. - Uśmiechnął się promiennie. Twarz też miał dużą,
jak wszystko, barwy wypolerowanej miedzi. Po domu nosił jaskrawoniebieskie
spodnie
o nogawkach szerokich jak Utah i śnieżnobiały sweter z jedwabiu.
Zawahała się, więc lekko ją popchnął.
- Śmiało. Na prawo pod łukowym przejściem, a potem na lewo. Mavis będzie
zachwycona.
Mieszkanie wcale nie przypominało tego, w którym kiedyś mieszkała. Było tak
kolorowe, że aż się kręciło w głowie, i bardzo wesołe. Stało w nim tyle rupieci,
że niemożliwością było je wszystkie zobaczyć, a zarazem było pogodne.
Przeszła pod łukiem, chyba w stylu marokańskim, i skręciła do pokoju
dziecinnego.
Przypomniała sobie różowo-białą sypialnię Rayleen Straffo. Tutaj też widziała
róż i biel. A także zygzaki, smugi, wstęgi i plamy błękitu, żółci, zieleni i fioletu.
Było tu wszystko.
Cała tęcza Mavis.
Kołyska była różnokolorowa, podobnie jak wymyślny
fotel bujany, który Eve dała Mavis w prezencie. Były tu lalki, pluszowe
zwierzątka i śliczne lampki. Na ścianach elfy tańczyły pod tęczami albo wokół
bajkowych drzew, obsypanych błyszczącymi kwiatami lub owocami.
A na suficie Eve zobaczyła migoczące gwiazdy.
Pod nimi stała Mavis, nachylając się nad czymś w rodzaju wysokiego stołu o
miękkim blacie, i śpiewała piskliwym głosem, który uwielbiały miliony fanów,
wierzgającemu niemowlęciu.
- Nie ma już kupki Bella Eve. Robisz najpiękniejsze kupki w dziejach kupek,
ale pupcia mojej ślicznej Belle jest teraz czyściutka i pachnąca. Moja
prześliczna Belle. Mamusia kocha swoją śliczną Bellarinę.
Podniosła córeczkę, ubraną w coś w rodzaju jasnoróżo-wej, plisowanej
sukieneczki z miękkimi falbankami. Na delikatnych, ciemnych włoskach
dziewczynka miała wstążeczkę z ozdobami w kształcie kwiatków.
Mavis wzięła Belle na ręce i zaczęła ją bujać, a potem obróciła się z nią
tanecznym krokiem. I zobaczyła Eve.
Jej twarz, pełna macierzyńskiej miłości, pojaśniała i rozpromieniła się. Patrząc
na nią, Eve zrozumiała, że wszyscy mieli rację. Powinna przyjść tu wcześniej.

- Kupka? - spytała. - Mówisz teraz na to „kupka"?
- Dallas! - Mavis podbiegła do niej. Na nogach miała zielone kapcie w
kształcie śmiejących się żab. Jedną ręką podtrzymując córeczkę, drugą
mocno objęła Eve. Pachniała zasypką i lanoliną. - Nie słyszałam, kiedy we-
szłaś.
- Przyszłam dopiero co. - Eve zdobyła się na wysiłek i uważnie przyjrzała się
dziecku. Wcale nie było to takie trudne, jak sobie wyobrażała. - Urosła -
zauważyła. - Bardziej przypomina...
Mavis uniosła lśniącą, czarną brew.
- Zamierzałaś powiedzieć „człowieka".
- Zgoda, tak, bo to prawda. Ma też w sobie coś z ciebie i coś z Leonardo. Jak
się czujesz?
- Zmęczona, szczęśliwa, płaczliwa, przejęta. Chcesz ją potrzymać?
-Nie.
- Tylko minutkę - namawiała ją Mavis. - Możesz mierzyć czas.
- Jeszcze coś jej złamię.
- Nic jej nie złamiesz. Usiądź, jeśli się denerwujesz.
Nie mając innego wyjścia, Eve szerokim łukiem ominęła tęczowy fotel i
usiadła w tradycyjnym, jaskraworóżo-wym bujaku. Zebrała się w sobie, kiedy
Mavis nachyliła się i podała jej maleństwo.
Przynajmniej bez kupki, pocieszyła się Eve, i spojrzała na Belle, która utkwiła
w niej oczka.
- Nie podoba mi się to, jak na mnie patrzy. Jakby coś sobie planowała.
- Tylko cię ocenia. - Mavis odwróciła się i rozpromieniła na widok Leonardo,
który przyniósł drinki.
On był wielki jak dąb, a Mavis przypominała skrzata. Była mała, krągła, z
burzą włosów, ufarbowanych teraz na kolor dojrzałej moreli. Wprost
rozpierała ją energia. Miała na sobie domowy strój w skaczące żaby na
nogawkach, a na piersiach - żabę w koronie.
- Możesz ją pobujać - powiedziała do Eve.
- Wolę się nie ruszać, żeby nic jej nie zrobić. - Właśnie wtedy Belle
wykrzywiła usteczka w podkówkę, zmarszczyła swoją śliczną buzię i zaniosła
się żałosnym płaczem.
- Starczy - zdecydowanie oświadczyła Eve. - Chodź i zabierz ją ode mnie,
Mavis.
- Tylko jest głodna. Miałam ją nakarmić, ale najpierw trzeba ją było przewinąć.
Ku wielkiej uldze Dallas Mavis wzięła niemowlę i usiadła na tęczowym fotelu.
Potem, ku ogromnemu zaskoczeń niu Eve, jej przyjaciółka podniosła księcia
zamienionego w żabę. Ukazała się pierś, do której Belle przyssała się jak
głodna pijawka.
- Rety!
- Jedz, moja malutka. Jedz. Mamusi nie zabraknie dla ciebie mleczka.
- Naprawdę obie wiecie, jak się to robi.
- Tworzymy dobraną parę. Leonardo, mógłbyś nas na chwilę zostawić same?
- Oczywiście. - Ale najpierw się nachylił, żeby pocałować żonę i córeczkę. -
Moje ślicznotki. Moje aniołki. Gdybym był potrzebny, będę w swoim studio.
Umieścił coś pienistego w uchwycie przy fotelu, a potem podał Eve wino.
W ciszy, która zapadła, Eve słyszała jedynie Belle, ssącą pierś matki.
- A więc... - Mavis bujała córeczkę, karmiąc ją. - Dla-
czego nie usłyszałam na żadnym kanale wiadomości o tym, źe w East River
znaleziono zwłoki pewnej blondynki?

Eve wzięła kieliszek z winem, ale go odstawiła. I zrobiła to, na co miała
ochotę przez cały dzień. Rozpłakała się
jak dziecko.
- Przepraszam. Przepraszam. - Kiedy trochę się opanowała, wytarła twarz. -
Chyba za długo to w sobie dusiłam. - Ujrzała łzy współczucia na policzkach
Mavis, która przystawiła Belle do drugiej piersi. - Nie powinnam tu przy-
chodzić w takim stanie. Jeszcze stracisz pokarm albo co.
- Nie martw się o mój pokarm. Powiedz mi, co się dzieje.
- Nie wiem. Zwyczajnie nie wiem. On... Ona... Niech to jasna cholera, Mavis.
- Nie powiesz mi, że Roarke z nią kręci, ponieważ to absolutnie wykluczone.
Nie zrobiłby tego. Wszyscy faceci są małymi draniami, to ich
charakterystyczna cecha. Ale tylko niektórzy są wielkimi draniami. Roarke do
nich nie należy.
- Nie, nie sypia z nią. Ale kiedyś sypiał.
- Ja kiedyś byłam kieszonkowcem. A ty kiedyś mnie aresztowałaś.
- To co innego.
- No tak.
Eve powiedziała jej o czerwonej sukni, o tym, co dostrzegła w spojrzeniu
Roarke'a, o spotkaniu w pracy i tak dalej.
- Pojawiła się, żeby cię wpienić.
- Owszem. - Eve pomyślała, że świadomość tego wcale nie poprawiła jej
samopoczucia. -I udało jej się to.
- Opowiedz mi o niej w skrócie. Z kim mamy do czynienia?
- Jest zajebiście zachwycająca, inteligentna, seksowna, obyta w świecie. Zna
kilka języków, jest bogata, przebiegła i wytworna. - Eve wstała z krzesła i
zaczęła chodzić po pokoju. - W sam raz dla niego.
- Kupka prawda!
- Wiesz, co mam na myśli, Mavis. Ma to wszystko, czego mnie brak. - Eve
rozłożyła bezradnie ręce. - Jest moim przeciwieństwem.
- I bardzo dobrze. Świetnie.
- Bardzo dobrze? Świetnie? Jak to?
- Ponieważ gdybyście miały ze sobą coś wspólnego, można by powiedzieć...
Ja bym nie powiedziała, ale można by powiedzieć... Że Roarke związał się z
tobą, ponieważ mu ją przypominałaś. Że należysz do kobiet w jego typie. Ale
tak nie jest. Spodobałaś mu się ty jako ty. Założę się, że ta lafirynda nie może
tego ścierpieć.
- To... Och. - Eve przesunęła ręką po włosach. - Nie znam się na tych
babskich sprawach. Albo potrzebuję trochę czasu, żeby się w nich rozeznać.
Ona nie może ścierpieć tego, że jestem jej przeciwieństwem? Czyli innymi
słowy, Roarke nie szukał takiej, jak ona?
- Tak jest. - Mavis uniosła Belle do pozycji pionowej i zaczęła lekko
poklepywać i masować jej pleckL - Założę się, że tej szantrapie piana
występuje na usta za każdym razem, kiedy o tym pomyśli. Prawda, Belle-
issimo? W odpowiedzi Belle głośno beknęła.
- Zuch dziewczyna. I dlatego postarała się, żeby nakręcili ten kawałek.
- Postarała się?
Mavis wybałuszyła swoje oczy zielone jak żaba.
- Jezu, Dallas, chyba masz bielmo na oczach, jeśli tego nie widzisz. Może
kilka lat temu wypadłam z gry, może został mi po ciąży obwisły brzuch, ale
wyczuję kant na sto kilometrów. Widziałaś to nagranie?
- Chyba... Chyba miałam bielmo na oczach.

- Zaczekaj, położę Belle. Weź swoje wino. Obejrzymy dowody.
Nie miała ochoty znów tego oglądać, ale zbyt paliła ją ciekawość, żeby
odmówić. W salonie Mavis włączyła tele-
wizor, nacisnęła guzik odtwarzania wcześniejszych audycji i puściła fragment
porannych wiadomości.
- Obejrzyj to jak policjantka, a nie zraniona żona. -Mówiąc to, Mavis objęła
Eve w pasie. - Owszem, patrzy na nią, ponieważ ona coś do niego mówi.
Postarała się o to, żeby do niej mówił, kiedy kamera była włączona. Widzisz
teraz, jak się ustawiła, żeby obydwoje znaleźli się przodem do obiektywu?
Popatrz, zastosowała znaną sztuczkę.
- Jaką znów sztuczkę?
- Tak stanęła, żeby kamera uchwyciła tę smętną minę, którą specjalnie
zrobiła. Sprytne, ale kiedy uważnie się przyjrzeć, widać to jak na dłoni.
Podpuszcza cię. Oboje was podpuszcza. - Mavis się wyprostowała. - Idź skop
jej
dupę.
- Jest jedna trudność. Jeśli skopię jej dupę, zyska
przewagę.
- Cholera. - Mavis głośno wypuściła powietrze z płuc.-
Racja.
- Jest jeszcze jedno. On coś do niej czuje. Już tylko dzięki temu ta dziwka ma
przewagę. I wie o tym.
- Znajdziesz się na drugim końcu skali, Dallas. Podczas bezpośredniej
konfrontacji nie ma przy tobie najmniejszych szans.
- Może nie. Ale na razie zadaje mi cios za ciosem. Cierpię, Mavis, a on tego
nie widzi.
- To spraw, żeby zobaczył. - Chociaż Eve pokręciła głową, Mavis poszła po
jej płaszcz. - Pora przestać pozwalać, by to ona rozdawała karty w tej grze,
Dallas. I jeśli chcesz wiedzieć... - Podała Eve płaszcz. - Roarke zadzwonił do
nas jakieś pół godziny przed twoim przyjściem.
- Naprawdę?
- Jak gdyby nigdy nic. Pytał o małą i takie tam. Może bym tego nie zobaczyła,
gdybym uważnie nie patrzyła, bo jest cholernie dobry. Ale dziś wieczorem nie
ty jedna cierpisz.

Rozdział 15

Roarke znów sięgnął po łącze, wyzwał siebie od głupców i odłożył aparat. Nie
będzie wydzwaniał do niej, do jej przyjaciół, jej ulubionych miejsc, błagając o
ochłapy. Pieprzyć to.
Wróci do domu, kiedy wróci. Albo i nie. Jezu Chryste, gdzież ona jest?
Dlaczego, u diabła, naraża go na coś takiego? Nie zrobił nic, żeby sobie na
to zasłużyć. Bóg mu świadkiem, że wiele nabroił, miała prawo się na niego
wściekać, ale nie tym razem. Nie tak.
Lecz wryła mu się w pamięć jej mina tego ranka. I nie mógł się od niej
uwolnić.
Już wcześniej raz czy dwa zauważył u niej takie spoj-rzenie. Ale nigdy nie z
jego powodu.
Zobaczył je, kiedy pojechali do tego przeklętego pokoju w Dallas, gdzie
kiedyś cierpiała ponad miarę. I patrzyła tak, budząc się z nocnego koszmaru.
Czy nie wiedziała, że prędzej dałby sobie uciąć rękę, niż pozwolił, by przez

niego miała taki wyraz twarzy?
Powinna o tym wiedzieć, do jasnej cholery. Powinna go znać.
To wszystko przez nią i lepiej niech szybko wróci do domu, żeby mogli się z
tym uporać tak, jak pokonywali inne kłopoty. Może coś kopnąć. Może w coś
walnąć. Może go
zdzielić, jeśli to zakończy tę całą historię. Napad złości, oto, czego było im
trzeba, powiedział sobie. Wtedy raz na zawsze skończą z tą pozbawioną
sensu sprawą.
Gdzie ona się podziewa, do jasnej cholery?
Uznał, ze sam ma pełne prawo się wściekać i starał się nie dopuszczać do
siebie myśli, że pod tą wściekłością kryje się paniczny strach przed tym, że
Eve wcale nie zamierza do niego wrócić.
Lepiej, żeby wróciła, pomyślał ze złością. Jeśli sobie wyobraża, że może być
inaczej, przekona się, co będzie. On ją znajdzie, żeby nie wiem co, i
przywlecze tu, gdzie jej miejsce.
Do wszystkich diabłów, potrzebna mu jest tutaj, bo tu jej miejsce.
Krążył po holu niczym tygrys w klatce, modląc się tak, jak rzadko się modlił,
żeby zabrzęczał mu pilot w kieszeni, informując o otwarciu bramy. I o
powrocie Eve do domu.
- Czy mam coś przynieść do jedzenia? - zapytał Sum-
merset, stając na progu. -Nie.
- A więc się nie odezwała?
- Nie. I ostrzegam cię, żebyś się nie zaczął mądrzyć. Nie zrobiłem nic, co
mogłoby to spowodować.
Lecz jego gniewne słowa nie zrobiły wrażenia na opanowanym Summersecie.
- I nic, żeby temu zapobiec.
- Czemu zapobiec? - Roarke odwrócił się gwałtownie. W końcu miał na kim
wyładować wściekłość. - Temu, że moja żona nagle, bez powodu, przemieniła
się w zazdrośnicę, niezdolną do logicznego myślenia?
- Zrozumiałej reakcji żony na manipulacje sprytnej kobiety. Co sam byś
zobaczył, gdybyś nie skupił się wyłącznie na tym, że racja jest po twojej
strome.
- Bzdury. Nie ma nic zrozumiałego w założeniu, że wolałbym Maggie od niej. I
żadne manipulacje nie mają tu nic do rzeczy.
- Ta migawka w telewizji pojawiła się w samą porę.
- A cóż to ma znaczyć, do jasnej cholery?
- W samą porę, idealnie wyreżyserowana - powiedział chłodno Summerset. -
Zawsze była w tym mistrzynią.
- Czyli że to zaaranżowała? W jakim celu?
- Jesteś tu teraz sam, zły, niepokoisz się o żonę, o swoje małżeństwo. -
Summerset nawet nie spojrzał na kota, który zaczął ocierać o jego nogi. -
Wyobrażam sobie, że pani porucznik jest w takim samym stanie. I właśnie to,
Roar-ke, nazywa się bezbłędnym wyczuciem czasu.
- To jakieś cholerne bzdury. - Ale te słowa zasiały w jego umyśle małe
ziarenko wątpliwości. - Nic by na tym nie zyskała.
- Poza odegraniem się i zabawieniem cudzym kosztem.
- Odegraniem się? Za co? - Roarke miał wrażenie, że za chwilę zwariuje. -
Może zapomniałeś, ale to ona rzuciła mnie. Zdradziła mnie i zostawiła na
lodzie.
- Nie, nie zapomniałem. Cieszę się, że ty też o tym pamiętasz.
- Dość już rozmów o Magdelanie w tym domu. I przypominam, że nie ja

zacząłem o niej mówić. - Roarke pomaszerował do sali ćwiczeń i wciąż wrząc
z gniewu, roztrzaskał androida sparingpartnera w drobny mak.
Zmęczyło go to, ale niewiele pomogło na to, co go gnębiło w środku.
Wziął prysznic, żeby zmyć pot i krew z rąk. Przebrał się i zmusił, aby pójść do
gabinetu. Powiedział sobie, że zajmie się pracą. Zajmie się pracą i jeśli Eve
nie wróci do domu w ciągu godziny, to...
To nie miał pojęcia, co zrobi.
I kiedy zobaczył światło w jej gabinecie, zrobiło mu się tak słabo z ulgi, iż
wydało mu się, że ziemia na chwilę zako-łysała się pod jego nogami.
Ale ta słabość od nowa rozpaliła w nim gniew. Wmasze-rował do pokoju,
szykując się do walki.
Eve siedziała za biurkiem, komputer szumiał, na monitorze przesuwały się
jakieś dane. Miała przymknięte oczy, cienie i bladość świadczyły o
zmęczeniu.
Zrobiło mu się jej żal. Ale wtedy otworzyła oczy.
- Pani porucznik...
- Pracuję.
- To będzie musiało zaczekać. Wyłączyć komputer.
- Ejże!
- Czy w taki sposób załatwiasz sprawy? Karzesz mnie za zbrodnie, które
według ciebie popełniłem? Nawet nie mam prawa do obrony?
- Słuchaj, jestem zmęczona. Potrzebuję...
- Ja też, do jasnej cholery.
Uświadomiła sobie, że rzeczywiście kiepsko wyglądał, co rzadko mu się
zdarzało.
- W takim razie się połóż. Ja...
- Jeśli zamierzasz znów ode mnie odejść - przemówił niebezpiecznie cicho,
kiedy chciała wstać od biurka - to dobrze się zastanów. Bardzo dobrze.
Wiedziała, jaki gorący może być gniew Roarke'a, ale jeszcze groźniejszy był
jego lodowaty chłód. Już poczuła na sobie powiew zimna, które przeniknęło ją
do szpiku kości.
- Zaparzę kawę.
- To może zaczekać, tak jak ja czekałem na ciebie pół nocy. - Podszedł do
niej, a jego oczy przypominały sztylety. - Skąd miałem wiedzieć, czy nie
leżysz martwa w jakimś zaułku, i kiedy otworzę drzwi, nie zobaczę na progu
policjanta z psychologiem?
Ani przez chwilę nie pomyślała, że się niepokoił, czy coś jej się nie stało. Nie
zamierzała go karać, tylko jakoś przetrwać ten dzień. Więc teraz tylko
pokręciła głową.
- Powinieneś mi zaufać, że dam sobie radę.
- Och, a więc powinienem ci ufać, bo ty ufasz mi tak niezłomnie! Nie masz
prawa ani powodu, żeby narażać mnie na coś takiego.
- To samo odnosi się do ciebie.
- Słucham? - Oparł dłonie na biurku i pochylił się ku twarzy Eve. - Na co cię
naraziłem, co takiego strasznego zrobiłem? Czekam na konkrety.
- Spojrzałeś na nią.
Gapił się na nią przez chwilę; w jego niebieskich oczach odmalowało się
zdumienie.
- Cóż, ponieważ w ciągu ostatnich dwóch dni nie oślepłem, patrzyłem na
wiele kobiet. Każ mnie wykastrować.
- Nie lekceważ moich uczuć, mojego instynktu ani tego, co wiem. Nie kpij

sobie z tego ani ze mnie. Kiedy zobaczyłeś ją pierwszy raz po tych
wszystkich latach, przez sekundę patrzyłeś na nią tak, jak tylko na mnie
wolno ci patrzeć.
- Mylisz się.
- Nie! - Wstała z krzesła i patrzyli sobie teraz prosto w oczy. - Jestem
cholernie spostrzegawcza i znam twoją twarz, znam twoje spojrzenie. Wiem,
co widziałam.
- I twoje policyjne doświadczenie mówi ci, że spojrzenie, które jej rzuciłem,
które trwało sekundę, jak sama przyznałaś, jest wystarczającą podstawą do
tego irracjonalnego ataku zazdrości?
- To nie zazdrość. Żałuję tego. Żałuję, że to nie takie głupie, płytkie,
zwyczajne uczucie. Ale to nie zazdrość. To strach. - Opadła na krzesło i
powtórzyła łamiącym się głosem: -To strach.
Zastanowiło go to. Wyprostował się.
- Czy naprawdę w to wierzysz? W to, że żałuję, kim jesteśmy, co mamy? Że
jestem z tobą, a nie z nią? Czyż nie dość razy ci powtarzałem, nie dość razy
ci udowodniłem, że jesteś dla innie wszystkim?
Eve starała się opanować, szukała właściwych słów.
- Ona się różni od innych kobiet. Nadal coś was łączy, oboje o tym wiemy. A
co gorsza, ona też wie. Widać więź między wami i to, co kiedyś razem
przeżyliście. Widać na
tyle dobrze, ze dziś wszyscy patrzyli na mnie ze współczuciem. Że czułam się
upokorzona, idąc do twojego gabinetu.
- A co z więzią między nami, Eve? Z tym, co my razem
przeżyliśmy?
Oczy miała pełne łez. Wiedział, że nigdy nie posłużyłaby się łzami, tak jak to
robią niektóre kobiety, i teraz z całych sił starała się nie rozpłakać. I widok tej
walki sprawił, że Roarke zrozumiał, iż sprawa jest poważniejsza.
Podszedł do okna i wyglądał przez nie, chociaż nic nie widział. Uświadomił
sobie, że nie wyładują na sobie złości. Musi się sama wypalić. Będą ostrożnie
ją ujawniać. A potem się zobaczy.
- Chcesz wiedzieć, co to było, jak było, a jak jest teraz?
- Wiem...
- Wydaje ci się, że wiesz - poprawił ją. -I może masz trochę racji, ale nie do
końca. Chcesz o tym posłuchać?
- Nie. - Boże, nie, pomyślała. - Ale muszę.
- W takim razie powiem ci. Miałem dwadzieścia trzy lata czy coś koło tego i
akurat robiłem interesy w Barcelonie. Odnosiłem w tym czasie znaczne
sukcesy. Zawsze lubiłem działać w obu sferach, legalnej i nielegalnej. Takie
oryginalne połączenie.
Umilkł na chwilę, a potem mówił dalej.
- I właśnie w Barcelonie nasze drogi się skrzyżowały. Mieliśmy na oku taki
sam interes.
Ujrzał to teraz, kiedy patrzył przez okno na ciemną noc. Hałaśliwy klub,
kolorowe światła. We wrześniu bywa tam parno; muzyka sprawiała, że krew
szybciej krążyła w żyłach.
- Pojawiła się, kiedy obserwowałem upatrzoną ofiarę. Weszła w czerwonej
sukience, pewna siebie. Spojrzała na mnie, a potem skierowała się prosto ku
mojej ofierze. Po chwili już stawiał jej drinka. Była dobra. Ledwo zauważyłem,
jak wyciągnęła mu klucz.
Odwrócił się od okna.

- Chodziło o rubiny, o cholernie czerwone rubiny. Duma galerii. Potrzebne
były trzy klucze, a ja miałem już dwa. Wyciągnęła mu klucz, potem wymknęła
się do toalety, zrobiła odcisk i wsunęła mu klucz z powrotem. Nawet się nie
zorientował, co się stało. Teraz żadne z nas nie mogło się dobrać do tych
przeklętych kamieni, co mnie wpie-niło.
- Zrozumiałe.
- Czekałem, aż do mnie przyjdzie. I rzeczywiście pojawiła się nazajutrz.
Ostatecznie razem zrobiliśmy ten skok i przez jakiś czas byliśmy parą. Była
młoda i zuchwała, pełna pasji. Lubiliśmy szybkie życie, podróże. Można
powiedzieć, że lubiliśmy korzystać z nadarzających się okazji.
- Kochałeś ją? Nalał im wina.
- Chyba tak. Była kapryśna, nieprzewidywalna. Przy niej nie znałem dnia ani
godziny. Nudziły ją legalne interesy, które prowadziłem. - Postawił na biurku
Eve kieliszek z winem. - Nigdy nie rozumiała, dlaczego to robię, dlaczego
chcę tego, czego chciałem. Rozumiała jedynie szwindle, żądzę pieniędzy,
chęć błyszczenia. Nie wiedziała, co to znaczy zaczynać od zera, ponieważ
pochodziła z zamożnej rodziny, porządnego domu. Pragnęła mieć więcej
pieniędzy.
- A czego ty pragnąłeś?
- Jej oczywiście. Nie powiedziałem tego, żeby cię zranić.
- Nie zraniłeś.
- Też chciałem mieć więcej, przypuszczam, że kierowałem się innymi
powodami, ale też chciałem więcej. - Przyjrzał się winu, zanim pociągnął łyk. -
Chciałem szacunku, władzy, tarczy, murów i broni, aby już nigdy znowu nie
stać się nikim. Ty to rozumiesz.
-Tak.
- A ona tego nie rozumiała. Chyba to była skaza na klejnocie. - Skaza,
pomyślał, którą już wtedy widział. - Ale mimo to był na tyle lśniący, że razem
pracowaliśmy, razem robiliśmy skoki, razem żyliśmy. Aż do Nicei. Nasza
ofiara miała wyjątkową kolekcję dzieł sztuki, między innymi dwa obrazy
Renoira. Zależało nam właśnie na nich, mieliśmy już kupca. Poświęciliśmy na
tę robotę wiele tygodni, Mag-gie dostała się do środka, uwiódłszy naszą
ofiarę.
Eve podniosła rękę, żeby mu przerwać.
- Spała z nim? I nie przeszkadzało ci, że była z innym facetem?
- Traktowaliśmy to jak pracę, nawiasem mówiąc, mógł być jej ojcem. A obrazy
Renoira są bardzo dużo warte.
- Nie była twoja - mruknęła Eve i zrobiło jej się trochę lżej na duszy. - Nigdy
nie uważałeś, że należy do ciebie.
- A ty myślałaś, że było inaczej? -Tak.
- To się myliłaś - powiedział i usiadł na skraju biurka.
- Moje uczucia do niej były złożone. Wierzyłem, że ona też coś do mnie czuje.
Myślałem, że z uwagi na te uczucia oraz na to, czym się zajmowaliśmy, mogę
jej ufać. Ale się okazało, że jestem w błędzie.
Kiedy znów wypił łyk wina, Eve widziała, że wrócił do tamtych czasów.
- Wieczorem w przeddzień zaplanowanego przez nas skoku nie wróciła do
willi, w której zamieszkaliśmy. Nie pojawiła się również rano. Bałem się, że
coś poszło nie tak, że zrobiła jakieś głupstwo i dała się złapać. Potem się
dowiedziałem, że wyjechała z facetem, którego mieliśmy okraść. Rzuciła mnie
dla niego. Mało tego. Gdybym tamtego wieczoru zrealizował nasz plan,
natknąłbym się na oddział żandarmerii, czekający, by mnie aresztować.

- Sypnęła cię.
- Jak powiedziałem, była kapryśna. Czułem się zranio-
ny i wściekły. Ucierpiała moja ambicja. Magdelana oszukała mnie tak, jak
razem oszukaliśmy wiele osób.
- Dlaczego jej nie szukałeś?
Przyjrzał się swojej żonie - tym zmęczonym, brązowym oczom - i znów napił
się wina.
- Nigdy nie miałem takiego zamiaru. Przestała dla mnie istnieć i tyle. Nie
chciałem jej dawać takiej satysfakcji. Dodam w tym miejscu, wybiegając
kilkanaście lat w przód, że gdybyś ty nie pojawiła się w domu w przeciągu
najbliższej godziny, zamierzałem cię odszukać i przywlec tutaj. Ani przez
chwilę nie wątpiłem w to, że cię dopadnę.
Wzięła głęboki oddech, żeby zapanować nad głosem.
- Czy udało ci się ukraść te renoiry?
- Tak. - Uśmiechnął się. - Jasne, że tak. Trzy lata później. I w ciągu tych lat,
jak również potem, miałem wiele kobiet. Było mi z nimi dobrze, ale nigdy
żadnej z nich nie skrzywdziłem, przynajmniej nie rozmyślnie. Dałem im tyle,
ile musiałem, i wziąłem od nich tyle, ile chciały mi dać. Ale nic nas nie łączyło.
- Lecz nigdy jej nie zapomniałeś.
- Masz trochę racji - przyznał. - Nie, nie zapomniałem jej. Zostawiła po sobie
pustkę, Eve, której nie chciałem wypełnić. Czemu miałbym ryzykować?
- Ona... - Znów starała się znaleźć właściwe słowa. -wywarła na ciebie duży
wpływ. Może dlatego po części czuję to, co czuję. Po części widzę to, co
widzę.
- Nie zaprzeczę, że to, co zrobiła, co pozwoliłem jej zrobić, miało pewien
wpływ na moje następne związki z kobietami. Powiedziałem, że nie
zapomniałem jej, ale również po kilku tygodniach przestałem o niej myśleć.
Czy to rozumiesz?
- Chyba tak.
- Miałem pracę. Lubię pracować. Miałem pieniądze, coraz więcej pieniędzy. I
władzę oraz szacunek. Zbudowałem ten dom i nie tylko. Troszczyłem się o
kobiety, z którymi byłem, ale zawsze były to tylko chwilowe przyjemności.
- Bardzo cię zraniła.
- Tak i kiedy znów ją zobaczyłem, przypomniałem sobie to wszystko, również
te skomplikowane uczucia, które umożliwiły jej zranienie mnie.
- Dobrze, że mi o tym powiedziałeś. Że wyłożyłeś kawę na ławę, zamiast
próbować to zlekceważyć.
- Trudno mi się było do tego przyznać... Przed samym sobą, przed tobą. Ale
nie kłamałem, kiedy ci mówiłem, że to już skończone... Chociaż nadal...
Przyznam się również do tego. Pamiętałem piękną, młodą kobietę w
czerwonej sukience, idącą przez zatłoczony klub. Pamiętam tamtą chwilę. I
może kiedy znów ujrzałem Magdelanę, przez sekundę wróciłem
wspomnieniami do tamtej chwili. Eve, nie mogę wymazać z pamięci tego, co
się wydarzyło.
- Jasne. Dobrze. Dobrze. Więc...
- To jeszcze nie wszystko. Musisz mnie wysłuchać do
końca. - Jakby chciał ją zatrzymać, położył rękę na jej dłoni. - Miałem w sobie
tę pustkę, o której wcześniej wspomniałem. Mógłbym z nią dalej żyć, całkiem
zadowolony z tego, co mam. Nie byłem nieszczęśliwy.
Patrzył jej prosto w oczy, lekko przesuwając palcem po jej dłoni.
- Potem pewnego dnia poczułem coś... Zjeżyły mi się włoski na karku, zrobiło

mi się gorąco. Wtedy na nabożeństwie żałobnym odwróciłem się i
zobaczyłem ciebie.
Ujął jej dłoń i splótł swoje palce z jej palcami.
- Stałaś tam, a mnie ziemia usunęła się spod nóg. Byłaś wszystkim tym, o
czym nie powinienem myśleć, czego nie powinienem pragnąć ani
potrzebować. Na rany Chrystusa, byłaś policjantką. Utkwiłaś we mnie wzrok.
Uniósł dłoń i lekko musnął policzek Eve. Ale w tym muśnięciu było tyle
szalonej pasji, tyle czułości.
- Policjantką w okropnym, szarym kostiumie i w płasz-
czu, który źle leżał. Od tamtej chwili ta pustka we mnie zaczęła się wypełniać.
Nie mogłem tego opanować. Nie mogłem powstrzymać tego, co tam zapuściło
korzenie, i tego, co z nich wyrosło. Ona zostawiła po sobie pustkę, a ty ją
wypełniłaś. Nie rozumiesz, że to część tej... tej więzi, która tak cię niepokoi?
Nie rozumiesz, że cokolwiek czułem do Magdelany, jest niczym, jest blade,
słabe i nieważne w porównaniu do tego, co czuję do ciebie?
Nie mogła dłużej powstrzymywać łez. Patrzył, jak płyną jej po policzkach,
ciekaw, czy Eve w ogóle zdaje sobie sprawę z tego, że się pojawiły.
- Stanowiła część mojego życia. Ty jesteś moim życiem. Jeśli czegoś żałuję,
to tylko tego, że przez chwilę pomyślałaś, że jest inaczej. I że pozwoliłem ci
na to.
- Kiedy zobaczyłam cię z nią na ekranie...
- Zegnałem się z dziewczyną, która mi się kiedyś podobała, i z mężczyzną,
któremu się podobała. Tylko tyle. Nie płacz. No, już. - Otarł jej łzy z policzków.
- Nie płacz.
- Tak mi głupio.
- I bardzo dobrze. Mnie też.
- Kocham cię. To straszne. - Znów wstała, ale żeby się do niego przytulić.
- Wiem. - Czuła, jak drżał, kiedy przycisnął twarz do jej szyi. - Nigdy więcej
mnie nie zostawiaj. Boże. Boże. Nigdy więcej mnie nie zostawiaj.
- Nie zrobiłam tego.
- Cząstka ciebie zrobiła to. - Odsunął ją na długość ramienia, jego oczy
przepełniała miłość. - Cząstka ciebie zostawiła mnie i nie mogłem tego
znieść.
- Nigdzie nie pójdę. Obydwoje nigdzie się stąd nie ruszymy, - Żeby go
uspokoić, zdobyła się na blady uśmiech. - Poza tym właśnie zaciągnąłeś
mnie z powrotem do domu.
- Masz rację.
- Albo próbowałeś. - Objęła jego dłonie poczuła zadrapania na kostkach.
Przyjrzała im się uważnie. - Ejże! Stłukłeś kogoś na kwaśne jabłko?
- Tylko androida. Tobie bardzo to pomaga, kiedy jesteś na mnie wpieniona.
- Powinieneś polecić swojemu działowi badawczo-ro-zwojowemu, żeby
zaprojektowali takiego, który się regeneruje czy coś w tym rodzaju. - Dotknęła
ustami jego otarć. - Powinieneś je opatrzyć.
- Właśnie to zrobiłaś. Zobacz, jaka jesteś zmęczona -powiedział, gładząc ją
po policzku. - Moja Eve. Kompletnie wykończona. I założę się, że przez cały
dzień nic nie jadłaś.
- Nie mogłam. Morris nawet poczęstował mnie plackiem czekoladowymi
domowej roboty. Z polewą karmelową.
- Zjemy trochę zupy.
- Jestem zbyt zmęczona, żeby jeść.
- W takim razie dobrze. Żadnej zupy, żadnej pracy. Tylko spać. - Objęli się

nawzajem w pasie i wyszli z pokoju. -Pozwolisz mi tu wrócić? Do świata
swojej pracy?
Uświadomiła sobie, że zamknęła mu dostęp do swojej pracy. Obydwoje
zatrzasnęli przed sobą małe drzwi do tego czy owego.
- Tak. Przyda mi się twoja pomoc. Na początek mam kilka pytań dotyczących
alarmów.
- Jestem wyłącznie do twojej dyspozycji. Spojrzała na niego z uśmiechem.
- To dobrze.
Usnęła, a nim niebo pojaśniało o świcie, kochali się. Obudził ją dotyk jego
ciepłych warg. Słodkich, ciepłych, zachęcających. Rozkoszując się ich
smakiem, nie dała się długo prosić. Jego pieszczoty podnieciły ją, aż jej serce
zatrzepotało. Otworzyła się, czując bicie jego serca tuż przy swoim.
W absolutnej ciszy, w kojącej ciemności, poruszali się zgodnym rytmem.
Szukała pocieszenia i je znalazła. Bez słów odnowili swoją przysięgę
małżeńską. I dali sobie nawzajem to, czego byli spragnieni.
Eve leżała z głową na jego ramieniu. Ogarnęła ją senność.
- Powinienem był pozwolić ci spać.
- Sądząc po tym, jak się teraz czuję, zrobiłeś to, co należało. Dokładnie to. -
Było jej tak dobrze, że mogłaby tak leżeć przez tysiąc lat. - A tak w ogóle
która godzina?
- Dochodzi szósta.
- Prawdopodobnie musisz wstać.
- Odpowiada mi miejsce, gdzie teraz jestem. Uśmiechnęła się w ciemności.
- Umieram z głodu.
- Naprawdę?
- Słowo honoru. Żałuję, że nie zjadłam kawałka tego placka czekoladowego z
polewą karmelową.
- W tej chwili twój organizm potrzebuje czegoś innego.
- Jeśli znów chcesz się ze mną kochać, mistrzu, muszę się najpierw napić
kawy.
Znów wróciliśmy do siebie, pomyślał.
- Wczoraj kot spałaszował prawie dwa pełne irlandzkie zestawy śniadaniowe.
Może dziś zamówimy to samo, ale sami to zjemy?
- Ty też nie jadłeś? - Nie.
Znów się uśmiechnęła. Przyjemnie było wiedzieć, że on też cierpiał.
Przekręciła się na brzuch i podparła na łokciach, żeby spojrzeć na niego z
góry.
- To zjedzmy. I to dużo.
Jedli w łóżku, siedząc po turecku, talerze postawili między sobą. Eve tak
szybko napychała się jajkami, jakby za godzinę miano zakazać ich
spożywania.
Zauważył, że odzyskała rumieńce. I zniknęły te cienie pod oczami,
świadczące, jak bardzo było jej źle. W pewnej chwili spojrzała na niego i
dostrzegł w jej oczach jeszcze
coś.
- Co znowu?
- Nie chcę niczego popsuć, ale muszę wspomnieć o czymś, co mi nie daje
spokoju.
- W takim razie mów.
- Chodzi o tę czerwoną sukienkę.
- Do diabła z nią!

- Nie, nie. - Zaczęła machać widelcem, postanowiwszy wyjaśnić to bez
wywoływania kłótni, nie doprowadzając do kryzysu małżeńskiego. -
Wysłuchaj mnie, dobrze? Powiedziałeś, że kiedy zobaczyłeś ją pierwszy raz,
miała na sobie czerwoną sukienkę. Czy wierzysz, że to był zwykły zbieg
okoliczności, że teraz też miała na sobie czerwoną sukienkę, kiedy
niespodziewanie znów ją spotkałeś?
- Cóż, nie przypuszczam, żeby przez te wszystkie lata ubierała się na
czerwono na wypadek, gdyby nasze drogi znów się przecięły.
- Nie myślisz. Wciąż masz klapki na oczach, kiedy mowa o niej. Nie wściekaj
się.
- Wymagasz ode mnie trudnej rzeczy. - Roarke z lekką irytacją nadział na
widelec smażonego ziemniaka. - O co ci chodzi?
- Moim zdaniem wszystko to ukartowała. Wcale nie pojawiła się w tej
restauracji przypadkiem, akurat o tej godzinie, w tej cholernej, czerwonej
sukience, Roarke. Wiedziała, że tam będziesz, i chciała zrobić na tobie
wrażenie. „Pamiętasz mnie? Pamiętasz mnie, kochasiu?".
- Skąd miałaby wiedzieć, gdzie... - Urwał i zobaczyła, że klapki spadły mu z
oczu.
Wymagało to znacznej siły woli i Eve pogratulowała sobie, że miała jej dość,
by nie zerwać się i nie odtańczyć na łóżku tańca zwycięstwa.
- Powiedziałeś, że była dobra, prawdopodobnie od ciebie nauczyła się
jeszcze więcej. Znasz tego faceta, z którym była tamtego wieczoru. Robisz z
nim interesy. Nie tak trudno, jeśli się poświęci na to trochę czasu, ustalić,
gdzie Roarke zarezerwował stolik, by zjeść kolację.
- Tak, mogła się tego dowiedzieć.
- Dzwoni do ciebie do domu wczesnym rankiem, potem obiad... „Doradź mi
coś, pomóż mi przez wzgląd na dawne czasy". Założę się, że strasznie cię
przepraszała i bardzo się wstydziła tego, co ci zrobiła tyle lat temu.
Zamilkła na chwilę i doszła do wniosku, że zaogni sytuację, jeśli tego nie
powie.
- I nie wmówisz mi, że nie próbowała cię uwodzić, a przynajmniej nie starała
się wybadać gruntu.
- Badanie wypadło nie po jej myśli - oświadczył.
- Gdyby było inaczej, już by spoczywała dwa metry pod ziemią.
- Najdroższa, to takie... Podobne do ciebie.
- Nie zapominaj o tym - ostrzegła go, a ponieważ zjadła swój bekon, ukradła
plasterek jego. - To musiało jej być nie w smak. No i fakt, że jest moim
przeciwieństwem.
- Słucham? Jakie to ma znaczenie? Kręcąc głową, Eve zjadła bekon.
- To zbyt skomplikowane, żeby ci wyjaśniać. Zapomnij o tym. Ale po tym, jak
odrzuciłeś jej propozycję, by obejrzeć jej cycuszki...
- O ile sobie dobrze przypominam, są bardzo ładne.
- Zamknij się. - A kiedy uśmiechnął się szeroko, Eve zrobiło się gorąco. -
Więc kiedy odrzuciłeś jej wspaniałomyślną ofertę, co zrobiła?
- Postanowiła utopić swoje gorzkie rozczarowanie w wódce z martini.
- Nie. Jezu! Przyszła do mnie i dała mi kilka kuksańców w bok. A
ukoronowaniem wszystkiego był ten mini-reportaź. Mavis powiedziała...
- Mavis?
Eve bawiła się tym, co zostało z jej jajecznicy.
- Poszłam do niej wczoraj wieczorem Zapomniałam
o misiu.

- 0 mnie też.
- Nie. Musiałam się spotkać z Mavis. Musiałam z nią
pogadać.
- W porządku. - Wyciągnął rękę i dotknął kolana Eve. - Rozumiem.
- Mavis przez wiele lat okradała ludzi. Też była całkiem dobra. Zauważyła, co
robi Magdelana. Mnie całkiem to umknęło, ale kiedy Mavis pokazała mi to
palcem, też to zobaczyłam. Wyreżyserowała tę migawkę, Roarke. Jeśli
obejrzysz ten materiał jeszcze raz, sam się przekonasz. Ustawiła się pod
odpowiednim kątem do kamery, w taki sposób, żeby uchwycono jej twarz tak,
jak tego chciała. To nie był żaden zbieg okoliczności, że jakiś przygłup z
kamerą nakręcił ten kawałek i puścił w telewizji. Ona to zleciła.
- Summerset powiedział to samo, ale mu nie uwierzy-łem. Chociaż coś mi
mówiło, że ma rację. Wyśmiałem go.
- Chce cię odzyskać. - Eve ze złością nabrała na widelec resztę jajecznicy,
ponieważ nawet wiedząc to, co wiedziała, i mając to, co miała, czuła się
wkurzona. - Była żoną dwóch bogatych facetów, zabezpieczyła się finansowo
do końca życia. Ale ty, ty jesteś główną nagrodą. Kiedyś źle cię oceniła.
Rzuciła cię dla wróbla w garści. Tymczasem ty jesteś... Jak się nazywa
naprawdę duży ptak?
- Struś?
- Może, chociaż nie brzmi mi dobrze. No więc ty jesteś tym ptakiem w wielkim,
błyszczącym, złotym gnieździe i chciałaby się w nim znaleźć razem z tobą.
Musi tylko pozbyć się mnie. Przekonać się, czy nie chciałbyś zacząć tam,
gdzie przerwaliście...
- Jak już powiedziałem, może rozważała taką ewentualność, ale ja, będąc
wiernym mężem, zdusiłem jej pró-
by w zarodku. I owszem - dodał, kiwając głową. - Potem poszła zobaczyć się
z tobą, aby wybadać grunt, zasiać w tobie wątpliwości. Ogólnie rzecz biorąc,
dobrze to rozegrała, wywołała sporo zamieszania. Chociaż przysięgam,
bardzo jasno dałem jej do zrozumienia, że ty i ja tworzymy całość. I jesteśmy
sobie oddani.
- Może myślała, że uda jej się przekonać cię, że jest inaczej. A w tym czasie
trochę namieszała w naszym życiu. Nic na tym nie straciła.
- Tak - przyznał. - Świetnie się bawiła. Nudzi ją to, co zwyczajne albo co
uważa za zwyczajne. Powiedziała, że w obu małżeństwach wytrzymała tak
długo, aby przestały obowiązywać niekorzystne dla niej warunki umowy
przedślubnej. Małżeństwo było środkiem do osiągnięcia celu, nawet zabawką.
- „Co mogę zrobić, żeby na tym skorzystać?" - podpo-
wiedziała mu Eve.-Albo przynajmniej je zniszczę.
- Przepraszam. Przepraszam, że jej nie przejrzałem.
- Przeliczyła się - powiedziała Eve i ujęła jego dłoń. Roarke splótł palce z jej
palcami.
- Tak jest.
- Ale wciąż mam ochotę skopać jej tyłek.
- Czy byłoby wielce niestosowne, gdybym chciał się temu przyglądać?
- Mężczyźni zawsze chcą tylko patrzeć. Jest tylko jeden szkopuł. Jeśli
cokolwiek zrobimy w tej sprawie, dostarczymy tylko materiałów tym, którzy
uwielbiają rozsiewać plotki. Będziemy musieli zadowolić się świadomością,
że ignorując starania Magdelany, maksymalnie ją wkurzymy. Dajmy sobie z
nią spokój.
- Zgoda.

- A na razie muszę... Odebrać telefon - powiedziała, kiedy zabrzęczało jej
łącze. - Zablokować obraz. Dallas.
- Jeszcze raz Cher Reo. Mam nakaz rewizji mieszkania państwa Straffo.
Okropnie się namęczyłam. W drodze wy-
jątku sędzia obiecał, że policja nie pojawi się u nich w domu przed ósmą
rano.
- Jakoś to przeżyję. Dziękuję, Reo.
- Znajdź coś, Dallas. W przeciwnym razie Straffo ob-smaruje nas w mediach.
- Na pewno coś znajdę.
- Chodzi o Olivera Straffo? - spytał Roarke, kiedy się rozłączyła. -
Podejrzewasz go o zamordowanie nauczyciela?
- Od wczoraj nauczycieli. Zabito naszego głównego podejrzanego.
- Ach. - Uświadomił sobie, że nie jest na bieżąco, ale teraz już za późno na
nadrabianie zaległości. - Cóż, może zacznijmy dzień tak, jak go często
kończymy?
- Myślałam, że już to zrobiliśmy. To ty leżałeś na mnie jakiś czas temu,
prawda?
- Tak, o ile mnie pamięć nie myli. Nie miałem na myśli seksu, pam porucznik,
chociaż to cudowny sposób kończenia i rozpoczynania niemal wszystkiego.
Opowiedz mi o śledztwie.
Zdawała mu relację, kiedy brali prysznic, kiedy się ubierali i szli do jej
gabinetu.
A gdy tam się znaleźli, zabrzęczało kieszonkowe łącze Roarke'a. Spojrzał na
wyświetlacz i schował łącze z powrotem do kieszeni.
- Tak chcesz załatwić tę sprawę? - spytała Eve.
- Chwilowo. Czyli zgodnie z twoją teorią Straffo zabił Fostera, ponieważ
Foster wiedział o romansie.
- Nie nazwałabym tego teorią. To jedna z możliwości. Druga wersja jest taka,
że zrobiła to żona Straffo z tego samego powodu. Albo Mosebly, ponieważ
Foster wiedział o jej romansie.
- Jak na szkołę niezłe tam gniazdo rozpusty,
- Nadal nie można wykluczyć, że Williams zabił Fostera, żeby chronić swoją
reputację i karierę zawodową. Następnie albo któreś ze Straffów, albo
Mosebly dokończyli
dzieło, eliminując Williamsa. Wczoraj wieczorem miałam sprawdzić
prawdopodobieństwa, ale przeszkodziło mi to i owo.
- Chcesz, żebym potwierdził, że Straffo mógł ominąć zabezpieczenia
alarmowe w szkole i popełnić oba morderstwa?
- Jeśli strzałka zacznie wskazywać na niego, dobrze byłoby mieć coś takiego
w zanadrzu.
- W kołczanie - powiedział z roztargnieniem Roarke. -Strzały się trzyma w
kołczanie. Sprawdzę dla ciebie alarm, ale wydaje mi się, że zabicie Fostera
niczego by nie rozwiązało. We wszystkich trzech scenariuszach największe
zagrożenie stanowił Williams.
- Wiem, ale nie mam dowodów ani nic nie wskazuje na to, że Williams już
wcześniej, niż podczas rozmowy z Mosebly w dniu swojej śmierci, zagroził, że
wszystko ujawni. Możliwe, że Foster go naciskał. Więc Williams powiedział
sobie: „Pieprzyć łobuza" i go zabił. Albo...
- Jedno ze Straffów wpadło w panikę i to zrobiło. Czy też Mosebly. - Roarke
skupił się, żeby wszystko sobie uporządkować w głowie. - Za dużo Indian, za
mało wodzów.

- Możesz powtórzyć?
- Dużo podejrzanych, ale żaden z nich nie wygląda na takiego, który
rzeczywiście to zrobił.
- Tak. Na tym polega główna trudność. Zacznijmy od śmierci Fostera. Nie
mogę znaleźć mocnego, oczywistego motywu. Dlatego zadowalam się
słabymi. Był prostolinijny, ale nie należał do ludzi, którzy lubią sprawiać
kłopoty. Jeden ze świadków widział go z Williamsem tego ranka, kiedy Foster
zmarł. Rozmawiali sobie przyjaźnie w pokoju nauczycielskim. Fostera nie stać
byłoby na coś takiego, przynajmniej w mojej ocenie, gdyby między nim a Wil-
liamsem doszło do jakichś poważnych rozdźwięków.
- Powiedziałaś, że Foster rozmawiał z Williamsem na temat molestowania
Sanchez - przypomniał jej Roarke.
- Tak, ale to było tylko trzepnięcie po łapach. Foster powiedział mu jakiś czas
temu, żeby odczepił się od diete-toczki. Williams zostawił ją w spokoju i po
sprawie. Wiem, że Forester wiedział, jak Mosebly i Williams bawili się w pana
doktora na szkolnym basenie, i powiedział żonie, że widział Williamsa z kimś,
z kim Williams nie powinien być. Ale nie zwierzył jej się, z kim ani czy z
kimkolwiek o tym rozmawiał.
Roarke przyglądał się zdjęciu Mosebly na tablicy. - Piękna kobieta. A
ponieważ jest dyrektorką, ma również władzę. Dietetyczka to szeregowa
pracownica. Nie bawiły jej zaloty Williamsa. Czego nie można powiedzieć
o Mosebly.
- Tak, bo kłamie, utrzymując, że została zgwałcona. Dlaczego więc ktoś zabił
Fostera, skoro ten postanowił, że nie będzie się w to mieszał? Dlaczego
wywoływać skandal?
I to na własnym podwórku?
Eve pokręciła głową. Coś tu było nie tak, coś się nie zgadzało.
- Czyli znów wracam do zemsty, ochrony własnej osoby albo zwykłego
wkurzenia się. Nie podoba mi się żadna z tych ewentualności.
- W takim razie poszukaj lepszej. Wczoraj byłaś wybita z rytmu.
- Masz rację. Cóż, przekonajmy się, co nam da przeszukanie mieszkania
państwa Straffo.

Rozdział 16

Eva stwierdziła, że to coś więcej, niż wybicie z rytmu, kiedy pracowała,
czekając na Peabody i McNaba. Temu dochodzeniu brakowało solidnego
punktu zaczepienia, czegoś, na czym można się skupić. I motywy zabójcy
były mętne.
Po sprawdzeniu prawdopodobieństwa okazało się, że wyniki dla wszystkich
głównych podejrzanych są bardzo zbliżone, Allika Straffo spadła na ostatnie
miejsce, gdy uwzględniono jej portret psychologiczny.
Było coś nie tak z tą kobietą, coś więcej, niż potknięcie na drodze małżeńskiej
wierności. Eve ciekawa była, co Al-lika wiedziała. Co myślała? Co
spowodowało, że stała się taka bezbronna i niezrównoważona?
Śmierć dziecka. Czy okazała się tak wielkim wstrząsem, że fundamenty już
na zawsze pozostaną popękane i chwiejne? Może tak. Skąd mogła to
wiedzieć? Ale Oliver Straffo sprawiał wrażenie, że nauczył się żyć z tą stratą.
Może matka odczuwa to inaczej.
Ale mieli przeciek drugie dziecko.
Widocznie to za mało, żeby Allika odzyskała równowagę. Córka, odnoszący

sukcesy zawodowe mąż, luksusowe mieszkanie, au pair, wszystko to było za
mało. Więc potknęła się, a Williams akurat był w pobliżu i ją złapał.
Może to nie było pierwsze potknięcie.
- Może nie - mruknęła. - Ale... Co z tego? Co z tego? Odwróciła się i
zobaczyła Roarke'a w drzwiach pomiędzy ich gabinetami.
- Co z tego? - powtórzyła. - Jeśli to nie pierwszy skok w bok Alliki, czy tak
przenikliwy człowiek, jak Straffo, nie widziałby tego?
- Codziennie dochodzi do zdrad małżeńskich i nie wszyscy małżonkowie,
nawet ci najbardziej spostrzegawczy, o tym wiedzą. Albo nie przyznają się do
tego, że wiedzą. A nawet - dodał Roarke - nieszczególnie się przejmują, jeśli
wiedzą.
- On ma swoją dumę. Jest zaangażowany. Gdyby wiedział, przejąłby się tym.
A jeśli zdarzyło się to pierwszy raz, czy zabiłby niewinnego przypadkowego
świadka? I jak odbiłoby się to na zdrowiu psychicznym jego córki? - Dwie
poważne zagadki, doszła do wniosku Eve, kręcąc głową. - To nie wydaje mi
się naturalne - ciągnęła. - Bo jeśli wiedział, dlaczego zgodził się
reprezentować mężczyznę, z którym zdradziła go żona? I, skoro już się
zgodził, dlaczego dzień później miałby zabić tego łobuza?
- Może dlatego, żeby kierująca śledztwem policjantka zadała sobie właśnie to
pytanie.
- Hmmm. Cóż, to całkiem możliwe. - Rozważając w myślach tę ewentualność,
odchyliła się w fotelu. - Na sali sądowej jest bardzo przebiegły, zawsze wie,
co może przynieść korzyści, wie, jak wykręcać... Chwileczkę. Chwileczkę! Oto
korzyść: a jeśli zgodził się reprezentować Williamsa, bo chciał mieć pewność,
że Williams przegra? Nie musiał nawet stracić piłki, wystarczyło, by zadbał o
to, żeby nie wpadła do bramki.
- Aha. Bierze sprawę i prowadzi ją tak, by jego klienta uznano za winnego.
Sprytne i prawie niemożliwe do udowodnienia.
- Jak powiedziałam, lepszy z niego cwaniak. Próbował spowodować
unieważnienie nakazu rewizji, wycofanie uzyskanych dowodów. A musiał
wiedzieć, że Reo do tego nie
dopuści. Nie najlepiej zaczął.
Roarke wziął z jej biurka kubek z kawą i wypił łyk
- Piękna zemsta.
- Tylko czemu zabijać faceta, skoro i tak można wsadzić go za kratki?
Odstawił kawę, wyciągnął rękę i przesunął palcem po dołeczku w brodzie
Ere.
- Kręcisz się w tym samym miejscu, pani porucznik
- Owszem, kręcę się w tym samym miejscu, bo coś tu jest, tylko tego nie
widzę. Coś tu jest - Wstała z fotela. -Muszę popatrzeć na swoją tablicę.
- Ciekaw jestem, czy ją uaktualnisz. - Podszedł do Eve i objął ją ramieniem -
Straciłaś trochę czasu. - Przycisnął usta do jej czoła, zadowolony, że
przytuliła się do niego. -Przez te nieporozumienia między nami straciłaś
trochę czasu
- Nadrobię go. - Razem nadrobią, poprawiła się. Takie są między innymi
korzyści pracy zespołowej. Objęła w pasię Roarke'a i patrzyła, jak na jego
twarzy pojawia się uśmiech. - A więc co myślisz o systemie zabezpieczenia?
- Alarm jest bardzo prosty. Miałaś rację. Łatwo go oszukać. - Obejmując się,
odwrócili głowy w stronę tablicy. -Z bronią byłoby trudniej, ale też by się
udało. Tylko rozległoby się bipnięcie, jeśli cokolwiek wiedzą o tym alarmie.
- Zawsze to coś.

- Przejrzę dyski, sprawdzę, czy ktoś zablokował jeden z nich na sekundę czy
dwie, bo tyle czasu by wystarczyło.
- McNab się tym zajmie. Ty masz swoją robotę.
- To przeze mnie straciłaś czas.
- Oj! - Peabody zatrzymała się na progu. - Przepraszam. Cześć. Cieszę się,
że was widzę. - Uśmiechnęła się od ucha do ucha.
- Nie zdejmuj płaszcza, bo wychodzimy. Do zobaczenia - rzuciła Roarke'owi i
stwierdziła, że jego usta odnalazły jej wargi.
- Oj! - wyrwało się znów Peabody.
- Do zobaczenia, pani porucznik. Dzień dobry, Peabody, McNab.
- Cześć! Jak leci?
- Nie rozmawiaj z nimi - poleciła Eve, szykując się do wyjścia. - Zaczną
żebrać o drożdżówki. Za mną marsz, wy dwoje. I przestańcie się tak
uśmiechać - warknęła, mijając ich. - Jeszcze przylgną wam te uśmiechy do
ust i będę musiała przez cały dzień na nie patrzeć. Przerażająca
perspektywa.
- Po prostu jesteśmy szczęśliwi. Wszystko w porządku, prawda?
- Nie zatrzymuj się - poleciła McNabowi, ale sama nieco zwolniła kroku. -
Zamykam tę sprawę i dziękuję wam, że mnie wysłuchaliście i wspieraliście
- Od tego są przyjaciele i partnerzy.
- Racja, ale i tak dzięki. - Zawahała się, kiedy zaczęli schodzić po schodach. -
Idź z McNabem do wozu. Zaraz do was dołączę. - Zatrzymała się, biorąc swój
płaszcz ze słupka balustrady, gdzie powiesił go dla niej Summerset.
Spojrzała na niego, wkładając płaszcz. - Wszystko w porządku. Już nie
będzie mu sprawiała kłopotów.
- Ani pani?
- Ani mnie.
- Bardzo się cieszę, że to słyszę.
- Wiem. I dziękuję.
- Podstawiłem ten nieszczęsny pojazd, którego jeszcze pani nie rozbiła,
przewidując, że będzie chciała pani nim pojechać. Mam nadzieję, że nie
będzie zbyt długo szpecił fasady domu.
- Pocałuj mnie w dupę, strachu na wróble.
- No. - Uśmiechnął się do niej. - Wszystko wróciło do normy.
Parsknęła śmiechem i wyszła.
Oliver Straffo powitał ich na progu mieszkania. Nie wezwał własnego
prawnika, chociaż miał do tego pełne prawo. Duma, doszła do wniosku Eve.
Był zbyt dumny, żeby pozwolić, by ktoś inny go wyręczał w tych sprawach.
Trochę ją zaskoczyło, że nie wysłał gdzieś żony i córki ani nawet au pair.
Znów kwestia dumy, przypuszczała. Chce im pokazać, że wyjaśni to
nieporozumienie, że nadal jest głową rodziny.
Dokładnie, nie spiesząc się, przeczytał nakaz rewizji. Twarz miał obojętną,
ale był wpieniony, pomyślała Eve. Aż się w nim wszystko gotowało pod tą
maską opanowania.
- W porządku - oświadczył i spojrzał na nią. - Spodziewam się, że pani ekipa
przeprowadzi to sprawnie i z zachowaniem największej ostrożności.
Odpowiecie za wszelkie zniszczenia.
- Przyjęłam do wiadomości. Magnetofon jest włączony i pozostanie włączony
przez cały czas przeszukiwania mieszkania. Detektyw McNab zajmie się
urządzeniami
elektronicznymi. Jeśli zajdzie potrzeba skonfiskowania jakichś przedmiotów,

otrzyma pan pokwitowanie. Czy chce pan być obecny podczas dokonywania
rewizji?
- Tak jest.
- To nawet lepiej. - Skinęła głową McNabowi, a potem Baxterowi i
Trueheartowi, którzy właśnie się pojawili. -Baxter, razem z Trueheartem
zajmiesz się pomieszczeniami na tym piętrze. Peabody, za mną.
Skierowała się ku schodom, minęła Allikę, która stała, ściskając rękę
Rayleen.
- Przepraszam, pani porucznik...
Eve przystanęła i spojrzała na dziewczynkę. - Tak?
- Czy naprawdę przeszuka pani mój pokój?
- Przeszukamy wszystkie pomieszczenia, twój pokój również.
- O rany! Czy mogłabym...
- Rayleen. - Głos jej ojca był ostry. - Nie przeszkadzaj policjantom w
wykonywaniu ich obowiązków.
Wciąż raczej przejęta niż speszona Rayleen spuściła
oczy.
- Tak, ojcze.
Eve zaczęła od trzeciego poziomu. Znajdowało się tam pomieszczenie, które
chyba można by nazwać pokojem rodzinnym. Dwie długie, miękkie kanapy,
podwójne fotele, ogromny ekran.
Kominek, w którym w tej chwili nie płonął ogień, wieńczył szeroki, biały
gzyms, na którym stały miedziane urny i rodzinne zdjęcia w miedzianych
ramkach. Rodzina nad morzem, Rayleen w szkolnym mundurku, na drugim
zdjęciu w różowej spódniczce baletnicy, wystrojeni małżonkowie, wyglądający
na szczęśliwych.
W pomieszczeniu obok urządzono domową siłownię. Dobrze wyposażoną,
zauważyła Eve. Duże okna zapewniały wspaniały widok na miasto.
Była tu druga, malutka kuchenka z minilodówką, miniau-tokucharzem, małym
blatem i dwoma wysokimi stołkami.
Oraz łazienka z jacuzzi i kabiną prysznicową.
Nie było tu pomieszczenia do pracy.
Ale i tak przeszukała szafki, szuflady, poduchy, zdjęła obrazy ze ściany, by
sprawdzić ramy i spody.
- Chyba nic tu nie ma - powiedziała do Peabody. -McNab sprawdzi
urządzenia elektroniczne.
- Domowe pielesze. Niczego sobie. - Delia jeszcze raz rzuciła okiem. - Kiedy
są sami, częściej siedzą tutaj niż w salonie na dole. Oglądają filmy, grają przy
stole pod oknem. Na dole raczej przyjmują gości. Tutaj wypoczywają w
rodzinnym gronie.
- Chyba masz rację. - Znów spojrzała na kominek i przyjrzała się stojącym na
nim zdjęciom. - Sprawdźmy drugie piętro.
Rozdzieliły się; Peabody poszła do gabinetu pana domu, a Eve - do buduaru
Alliki. Znów przyjrzała się uważnie kominkowi, rodzinnym zdjęciom i
portretom.
Ciekawe, pomyślała i zabrała się do pracy.
Uznała, że wszystko jest tu bardzo kobiece. Czasopisma i płyty, poświęcone
modzie, urządzaniu mieszkań, wychowywaniu dzieci. Na karteczkach zapiski,
by nie zapomnieć wysiać listów z podziękowaniami za przyjęcia i prezenty,
zaproszeń na kolacje, koktajle i obiady. Notatki, by pamiętać o kupnie
prezentu dla gospodyni takiego czy innego przyjęcia albo prezentu dla niej

bądź dla niego z okazji rocznicy ślubu. Przypuszczała, że właśnie takimi
sprawami zajmują się żony dynamicznych i odnoszących sukcesy mężów.
Ona nigdy czymś takim się nie zajmowała. Kto to robi? - zastanowiło ją.
Roarke, Summerset, Caro?
prowadziła osobne terminarze dla siebie, męża
i córki.
W kalendarzu męża zapisywała, kiedy gra w golfa, kiedy ma służbowe
kolacje (i czy powinien przyjść z żoną czy niekoniecznie), jego wizyty u
fryzjera, u lekarza, miary u krawca, planowane wyjazdy za miasto. W marcu
wybie-rali się gdzieś całą rodziną podczas ferii wiosennych.
Porównała te zapiski z tymi z terminarza Alliki. Umó- wionę spotkania,
zakupy, obiady, fryzjer, kolacje z mężem, czasem z jego klientami lub
przyjaciółmi, kiedy indziej tylko we dwoje.
Zwróciła uwagę, że żadne z nich nie miało umówionych spotkań w czasie,
gdy popełniono oba morderstwa.
Doznała szoku, kiedy zapoznała się z zawartością terminarza córki. Lekcje
tańca dwa razy w tygodniu, zajęcia z przystosowania do życia w
społeczeństwie (a cóż to takiego, do diabła?) trzy razy w tygodniu, spotkania
z koleżankami. Dla Melodie Branch miała zarezerwowany czas w każdy
czwartek od wpół do czwartej do wpół do piątej. Eve zauważyła, że
dziewczynki spotykały się na zmianę to w domu jednej, to drugiej.
Raz w tygodniu, poczynając od marca, były treningi piłki nożnej; w każdy
sobotni ranek Rayleen chodziła no coś, co nosiło nazwę „Rozkosze łamania
głowy". Co drugą sobotę w miesiącu pracowała jako wolontariuszka w organi-
zacji „Dzieci pomagają innym".
Poza stałymi zajęciami były jeszcze imprezy urodzinowe, szkolne wycieczki,
kółko teatralne, wizyty u lekarza, wyprawy do muzeum i biblioteki, wyjścia z
rodzicami.
Z tego, co widziała Eve, dziewczynka miała bardziej wypełniony czas niż jej
rodzice.
Nic dziwnego, że potrzebna im au pair, pomyślała Eve. Chociaż to trochę
zastanawiające, że Allika miała status zawodowej matki, odkąd na świecie
pojawiła się Rayleen do dnia śmierci synka. Chociaż nie pracowała ani nawet
nie miała żadnego hobby, nie zadbała o to, by później utrzymać ten status.
Eve włożyła terminarze do torebek na dowody. Chciała je dokładnie
przejrzeć, sprawdzić wszystkie nazwiska, organizacje i miejsca, jakie w nich
wymieniono.
Zajrzała do malutkiego biureczka. Papier listowy z monogramem... Czyli
Allika pisała odręcznie niektóre listy z podziękowaniami i zaproszenia,
zdziwiła się Eve. No, no. Kartki pocztowe, pogrupowane w zależności od ich
charakteru: urodzinowe (dowcipne, z kwiatami, oficjalne, młodzieżowe), z
kondolencjami, gratulacjami i tak dalej.
Zapasowe dyski i bloczki karteczek, książka adresowa, teczka z wycinkami
na temat urządzania wnętrz.
Eve przypomniała sobie wycinki, które Peabody znalazła w biurku Lissette
Foster. Wspólna płaszczyzna, pomyślała Eve. Może coś w tym jest? Może
zainteresowanie wnętrzarstwem sprawiło, że obie kobiety gdzieś się spotkały.
Zapisała sobie, żeby to sprawdzić, chociaż wątpiła, by Allika i Lissette
kupowały zasłony i bibeloty w tych samych sklepach.
Korespondencja, jaką zachowała Allika, ograniczała się do słodkich, małych
kartek lub liścików od przyjaciółek, wydruków e-maili od nich albo od córki.

Były kartki urodzinowe i z życzeniami powrotu do zdrowia od Rayleen,
wszystkie własnoręcznie wykonane. I Eve musiała przyznać, że świadczyły o
większym poczuciu smaku i umiejętnościach, niż ona sama mogła się
pochwalić. Ładny papier i kolory, niektóre laurki wygenerowane na
komputerze, inne narysowane samodzielnie.
„Nie smuć się, mamusiu!" - wypisane było dużymi, starannymi literami na
grubej, różowej kartce. I do tego rysunek twarzy kobiety z błyszczącymi łzami
na policzkach.
W środku kobieta się uśmiechała, przyciskając policzek do policzka
dziewczynki. Wokół były narysowane kwiatki, a na samej górze - szeroki łuk
tęczy. I następują-
ca obietnica "Zawsze będę przy Tobie, by Cię skłaniać do
uśmiechu! Twoja kochająca Rayleen".
Eve zauważyła, że na odwrocie kartki Allika napisała datę: 10 stycznia 2057
roku.
W szafie znalazła pędzle i materiały malarskie, fartuch ochronny,
przezroczyste pudełka, w których były szklane kulki, kamyki, koraliki,
wstążeczki, kwiaty z jedwabiu. Eve uznała, że to drobiazgi, używane przez
Allikę, kiedy oddawała się hobbystycznie sztuce. Wszystko starannie po-
układane, jak cała reszta w tym pomieszczeniu.
A na najwyższej półce, za kartonami z materiałami piśmiennymi stało duże
pudło pokryte tkaniną, z zamknięciem ozdobionym kamieniami.
Eve zdjęła je i otworzyła. I znalazła zmarłego synka.
Zdjęcia chłopczyka od niemowlęctwa do wieku, kiedy uczył się chodzić.
Rozpromieniona Allika w ciąży, Allika o rozmarzonych oczach, trzymająca
niemowlę, owinięte
w niebieski kocyk. Zdjęcia małego chłopczyka ze starszą siostrą, z ojcem i tak
dalej.
Był tu skrawek kocyka, kosmyk miękkich włosków, mały, pluszowy piesek,
plastikowy klocek.
Eve przypomniała sobie pudełko na pamiątki, które Mavis i Leonardo
podarowali jej i Roarke'owi na którąś Gwiazdkę. To było pudełko Alliki z
pamiątkami po jej synku.
Ciekawa była, jak często kobieta do niego sięga. Ogląda zdjęcia, ściska w
palcach miękką tkaninę, dotyka policzka kosmykiem włosów?
A jednak trzymała to wszystko na najwyższej półce w głębi szafy. Dobrze
ukryte. A w całym domu nie było ani jednej pamiątki po chłopcu.
Dlaczego?
Obejrzała dokładnie każdą rzecz po kolei, a potem włożyła wszystko z
powrotem do pudełka i schowała w szafie. Kiedy sprawdziła cały pokój,
poszła do gabinetu Straffo, który Peabody też już kończyła przeszukiwać.
- Już się prawie uporałam. McNab sprawdza sypialnię małżeńską, żebyśmy
nie wchodzili sobie w drogę. Zabrałam dużo dysków i plików. Ale nie uderzyło
mnie nic szczególnego.
- Znalazłaś coś, co by miało związek z ich zmarłym synkiem?
- Z kim? A, tak. Zapomniałam. Nie, nie natrafiłam tu na nic, co miałoby
związek z ich zmarłym synkiem. - Peabody zmarszczyła czoło. - Nic -
powtórzyła. - To naprawdę dziwne.
- Jeszcze jedno. W buduarze Alliki są wycinki, dotyczące urządzania
mieszkań. Lissette też trzymała coś takiego w swoim biurku w pracy.
- Zgadza się. Może się poznały dzięki temu? - Peabody ściągnęła brwi i

wzruszyła ramionami. - Może. Ja też mam stos takich wycinków, a w
domowym komputerze zazna-
czonych kilkanaście stron internetowych, poświęconych wnętrzarstwu. Ty
nigdy... Mniejsza o to - powiedziała Peabody.
- Warto to sprawdzić. Pokazać Lissette zdjęcia Alliki, wymienić nazwisko.
- Dobrze. Chcesz, żebym teraz do niej zadzwoniła i zapytała
- Tak, miejmy to z głowy. A potem weźmiemy się do sypialni małżeńskiej. -
Kiedy tam weszła. McNab się odwrócił. - Masz coś ciekawego? - zapytała go.
- Nic szczególnego. Dużo przychodzącej i wychodzącej korespondencji, ale
nic nadzwyczajnego. W komputerach na pierwszej kondygnacji wszystko na
ogół dotyczy spraw prywatnych: bankowych, handlowych, harmonogramów i
tym podobnych. W komputerze opiekunki jest to samo. Dwa razy w tygodniu
rozmawia z rodziną i koleżankami z Irlandii, regularnie wysyła e-maile. Są
tam różne ploteczki o państwu Straffo i ich córce, ale niewinne, żadnych
sensacji.
- Szukaj dalej.
Eve nie zajęło dużo czasu odkrycie, te państwo Straffo byli zwolennikami
dobrych tkania i klasycznych krojów. I trzeba przyznać, że ich garderoby były
przestronne, panował w nich idealny porządek i mieściły masę strojów na
każdą okazję.
Buty ustawione według rodzajów i kolorów, wszystkie w przezroczystych
ochronnych pudełkach. Podobnie ubra-nia. Sportowe, do pracy, wyjściowe,
oficjalne. Te na wyjątkowe okazje miały przywieszki, opisujące strój oraz
kiedy i gdzie w nim wystąpiono.
Jeśli lubili erotyczne gadżety, to je usunęli przed pojawieniem się policji. W
szufladach nocnych szafek były książki na płytach, bloczki karteczek,
minilatarki.
Ale w komodzie Allika trzymała bardzo wyzywającą bieliznę, a także bogaty
wybór kremów i olejków do ciała.
Ponieważ w terminarzu pani Straffo było przypomnienie, by zgłosić się po
środki antykoncepcyjne, małżonkowie prawdopodobnie regularnie uprawiali
seks.
W szufladzie z bielizną Eve znalazła również środki uspokajające, leki
przeciwdepresyjne i pigułki nasenne. Wzięła próbki wszystkich lekarstw.
- Lissette nigdy nie słyszała imienia Alliki ani nie rozpoznała jej na zdjęciu -
poinformowała Peabody.
- Należało się tego spodziewać.
- Tak. Dallas, wiem, że nie powinnyśmy angażować się emocjonalnie, kiedy
prowadzimy śledztwo, ale strasznie na szkoda tej Lissette. Spytała, czy mamy
coś nowego, czy możemy jej coś powiedzieć. Musiałam jej wyrecytować stan-
dardowy tekst. Wzięła to za dobrą monetę. - Współczucie i wszystkie te
emocje, których prowadzący śledztwo nie powinien do siebie dopuszczać,
słychać było w jej glosie wi-
dać było na jej twarzy. - Uchwyciła się teraz tego tak, jakby w tej chwili to było
jedyne, co ją trzyma przy życiu.
- W takim razie, lepiej nie marnujmy czasu, żeby jak najszybciej móc jej
udzielić odpowiedzi na gnębiące ją pytania.
Eve zostawiła Delię i udała się na poszukiwanie jednego z małżonków.
Mężczyzna chodził po pokoju, rozmawiając przez telefon, kobieta udawała,
że jest pochłonięta lekturą jakiegoś czasopisma. Gdy tylko Straffo zauważył

Eve, natychmiast się rozłączył.
- Skończyliście?
- Nie. To duże mieszkanie. Potrzeba sporo czasu. W garderobie,
sąsiadującej z główną sypialnią, jest sejf. Proszę o jego otwarcie.
Lekko zacisnął usta i zanim Allika wstała, dał jej znak, żeby się nie
fatygowała.
- Ja to zrobię - powiedział i znów spojrzał na Eve. -Czy sprawdziła pani
wszystkie pomieszczenia na trzecim piętrze?
-Tak.
- Alliko, niech Cora zabierze Rayleen do pokoju rodzinnego, kiedy wrócą,
dobrze?
- Naturalnie.
Zatrzymał się i Eve dostrzegła, że złagodniał, kiedy położył dłoń na ramieniu
żony. Pomyślała: a więc ją kocha. Jakie to jednak ma znaczenie?
Odezwał się dopiero wtedy, kiedy byli wystarczająco daleko, by nie usłyszała
ich Allika.
- Ciekaw jestem, jakby się pani czuła, gdyby to pani dom w taki sposób
wywracano do góry nogami i grzebano w pani osobistych rzeczach?
- Staramy się w nich nie grzebać. Mamy dwa trupy, panie Straffo. Znał pan
tych mężczyzn, jeden z nich był pańskim klientem. - Spojrzała na niego z
odrobiną ironii. -Apropos, nieprzyjemny sposób utraty klienta.
- Głupi sposób pozbycia się go - odparł. - I owszem,
znałem ich obu, ale niezbyt dobrze. Uważa pani, że jestem niezadowolony z
programu nauczania w szkole Rayleen i w ten sposób rozprawiam się po
kolei z jej nauczycielami?
- Dziwi mnie, dlaczego zgodził się pan reprezentować taką szumowinę, jak
Williams. Gdybym to wiedziała, może niepotrzebna byłaby ta rewizja.
- Jestem adwokatem. - Mówił równie chłodnym i obojętnym tonem, jak ona. -
Moi klienci nie zawsze są chlubą naszego miasta.
- Ma pan rację, panie Straffo. Wszyscy robimy to, co musimy robić.
- Owszem. - Wszedł do sypialni i udając, że nie widzi Peabody, skierował się
prosto do sejfu w garderobie. -Otworzyłem już ten w gabinecie na dole
któremuś z pani funkcjonariuszy - powiedział, wstukując kombinację cyfr, a na
koniec przytykając kciuk do czytnika.
- Dziękuję.
Ten zawierał biżuterię - jego i jej. Drogie zegarki, kilka zabytkowych,
błyszczące kamienie, połyskujące perły. Kiedy stał i się przyglądał, Eve
sprawdziła, czy sejf nie ma podwójnego dna albo zamaskowanych skrytek.
Skończyła i cofnęła się o krok.
- Może pan zamknąć.
Podszedł do sejfu i wstukał kombinację cyfr.
- Długo to jeszcze potrwa?
- Przypuszczam, że ze dwie godziny. Chciałabym zadać jedno pytanie. W
domu jest dużo zdjęć członków rodziny. Na żadnym z nich jednak nie
widziałam państwa syna. Dlaczego?
Przez moment w jego oczach pojawił się smutek.
- To bolesna sprawa. I osobista. - Odwrócił się i wyszedł.
Eve cisnęły się na usta setki pytań, kiedy spoglądała za nim, gdy schodził na
dół.
- Niech Baxter i Trueheart sprawdzą pokój gościnny, Peabody. Ty na
początek zajmij się łazienką. Ja idę do pokoju córki.

Ciekawe, pomyślała Eve, że chociaż dziewczynka miała tak wypełnione dni,
wystarczało jej czasu, by przebywać w tym przestronnym pokoju. A
świadczyły o tym dodatkowe zadania domowe z plastyki, nad którymi właśnie
pracowała, dyski do nauki w różowej kasetce, ozdobionej jej inicjałami.
Biurkowy kalendarz z dwoma uroczymi pieskami wskazywał właściwą datę.
Też miała zdjęcia. Na jednym była cała jej klasa z Sarah Child, uczniowie stali
według wzrostu, w eleganckich mundurkach, przodem do kamery. Było też
zdjęcie z wakacji, Rayleen pomiędzy rodzicami, wszyscy mieli opalone i ogo-
rzałe twarze. I szkolna fotografia samej Rayleen, na drugiej też była sama w
swojej różowej, wyjściowej sukience.
Na parapecie stały bujnie rosnące rośliny, jedna w białej, druga w różowej
doniczce. Widocznie Rayleen lubiła
te kolory. Albo nie miała nic do powiedzenia w tej sprawie.
Eve skłaniała się raczej ku temu pierwszemu.
Dziewczynka miała więcej ubrań niż Eve w ciągu wszystkich lat swego
dzieciństwa. Wszystkie wisiały porządnie, pogrupowane w zależności od
rodzaju, tak jak garderoba jej rodziców. Były sukienki do tańca obok pan-
tofelków do tańca, kostium do gry w piłkę nożną obok butów sportowych. Trzy
identyczne mundurki szkolne, eleganckie sukienki, sportowe ubrania i stroje
do zabawy, a do wszystkiego odpowiednie obuwie.
I całe mnóstwo wstążek do włosów, opasek, klamerek, spinek, wszystko
starannie ułożone w specjalnie do tego przeznaczonej szufladzie.
Przynajmniej przy żadnej sukience nie było informacji, gdzie i kiedy
dziewczynka miała ją na sobie. Ale wiele przedmiotów - zeszyty, torby,
naklejki, przybory do pisania, piórniki i tak dalej - opatrzono jej imieniem
Na dużej, dekoracyjnej poduszce na łóżku wyszyte było KSIĘŻNICZKA
RAYLEEN, podobnie jak na różowym szlafroczku z falbankami i kapciach do
kompletu.
Miała swój własny terminarz, w którym zapisywała wszystkie zajęcia i wizyty,
własną książkę adresową z nazwiskami szkolnych koleżanek, kuzynek,
numerami licznych łączy ojca.
Eve je zarekwirowała.
- Dlaczego pani to zabiera?
Eve odwróciła się, chociaż rozpoznała głos Rayleen.
- Czy nie powinnaś być teraz zupełnie gdzie indziej?
- Tak. - Uśmiechnęła się czarująco, konspiracyjnie. -Proszę nikomu nie
mówić, dobrze? Chciałam tylko popatrzeć, jak pani przeszukuje pokój. Może
kiedyś też będę pracowała w policji.
- Naprawdę?
- Tata uważa, że byłby ze mnie dobry prawnik, mamusia ma nadzieję, że
wybiorę sztukę lub taniec. Lubię tańczyć. Ale jeszcze bardziej lubię
rozwiązywać zagadki. Może zostanę specjalistką w dziedzinie kryminalistyki.
Wiem, że tak się to nazywa, bo sprawdziłam w encyklopedii. To ktoś, kto
bada dowody. Pani je zbiera, a potem kto inny je bada, prawda?
- Mniej więcej.
- Uważam, że każdy może je zbierać, ale badanie ich i analizowanie to
zupełnie co innego. Nie rozumiem jednak, dlaczego moja książka adresowa i
inne przedmioty mogą być dowodami.
-I właśnie dlatego ja jestem policjantką, a ty nie. Dziewczynka zrobiła
nadąsaną minę.
- To nie było zbyt miłe.

- Nie należę do miłych osób. Zabieram to, ponieważ muszę się temu
przyjrzeć, kiedy będę miała więcej czasu. Twój tata dostanie pokwitowania na
wszystko, co weźmiemy z mieszkania.
- Obojętne mi to. To tylko głupi notes, - Rayleen wzru-szyła ramionami. -
Zresztą i tak znam na pamięć wszystkie telefony i kody. Mam wyjątkową
głowę do liczb.
- To dobrze.
- Czytałam o pani. Rozwiązała pani wiele spraw.
- Mówi się „zamknęła". Jeśli zamierzasz współpraco-wać z policją, musisz
używać właściwych określeń. Zamykamy sprawy.
- Zamykać - powtórzyła Rayleen. - Zapamiętam tobie. Zamknęła pani sprawę,
dotyczącą włamania do domu. Zginęli wszyscy oprócz jednej dziewczynki,
młodszej ode
mnie. Miała na imię Nixie.
- Nadal żyje.
- Czy powiedziała pani coś, co pomogło pani zamknąć
sprawę?
- Czy nie powinnaś przypadkiem iść teraz do mamy albo zająć się czymś?
- Próbowałam sobie przypomnieć coś, co okazałoby się przydatne. -
Podeszła do lustra, przyjrzała się swojemu odbiciu i nastroszyła włosy. - Bo
byłam na miejscu i w ogóle. Wszystko widziałam, a jestem bardzo
spostrzegawcza. Więc mogłabym pomóc zamknąć sprawę.
- Jeśli coś sobie przypomnisz, poinformuj mnie. A teraz zmykaj.
Spojrzała na twarz Eve, odbitą w lustrze, i odwróciła się gwałtownie.
- To mój pokój.
- Ale ja mam nakaz rewizji. Pokonałam cię. Rayleen zmrużyła oczy i
skrzyżowała ręce na piersiach.
- Wcale nie.
Na twarzy dziewczynki malowały się nieposłuszeństwo, arogancja, pewność
siebie, złość. I, zauważyła Eve, wyzwanie. „No, zmuś mnie!".
Wolno przeszła przez pokój, wzięła Rayleen za rękę i wypchnęła ją za próg.
- Nie wolno mi się sprzeciwiać - powiedziała cicho a potem zamknęła drzwi i
przekręciła klucz w zamku.
Na wypadek gdyby dziewczynka wpadła na inny pomysł, Eve podeszła do
drzwi do sypialni i też je zamknęła, a potem przekręciła klucz w zamku.
Po czym wróciła do pracy.
Przeszkodziło jej dopiero pukanie Peabody.
- Dlaczego zamknęłaś drzwi na klucz?
- Bo dzieciak plątał mi się pod nogami.
- No tak. Kazałam ludziom wynieść kilka kartonów z tym, co zabieramy.
Wszystko opisane, pokwitowania wydane. Niestety, nie znaleźliśmy w szafce
na przyprawy żadnej trucizny ani listów z pogróżkami w bibliotece. Ale bę-
dziemy miały co sprawdzać, kiedy wprowadzimy to do ewidencji w
komendzie. Masz tu coś?
- To i owo. Ale jednego brakuje: jej dziennika.
- Może nie prowadzi dziennika.
Wspomniała, że prowadzi, kiedy z nią rozmawiałam po śmierci Fostera. Ale
nie mogę go znaleźć.
- Potrafią je dobrze ukryć.
- A ja potrafię je znaleźć, jeśli gdzieś są.
- Tak. - Peabody zacisnęła usta i rozejrzała się wokoło. - Może jednak nie

prowadzi dziennika. Dziesięć lat to trochę za mało, żeby interesować się
chłopakami, a chłopcy są głównym tematem zapisków w dziennikach.
- Ma bardzo żywy, bystry umysł jak na swój wiek. Gdzie więc pisze: „Mamusia
i tatuś nie pozwalają mi zrobić sobie tatuażu. Są tacy zacofani!". Albo:
„Johnnie Dre-amboat spojrzał dziś na mnie na szkolnym korytarzu!".
- Nie wiem, co by nam to dało, gdyby rzeczywiście prowadziła dziennik i
znalazłybyśmy go.
- Zwykłe rzeczy: co mamusia powiedziała tatusiowi, co zrobił ten czy inny
nauczyciel i tym podobne rzeczy. Jest bardzo spostrzegawcza. I trochę
zadziera nosa.
Peabody się uśmiechnęła.
- Uważasz, że wszystkie dzieci to gówniarze.
- Rozumie się samo przez się. Ale ta gówniara coś w sobie ma. - Eve
spojrzała w lustro, przypomniała sobie, jak Rayleen się przeglądała, i ten
błysk w jej oczach. - Jeśli coś ją wyprowadziło z równowagi albo zraniło jej
uczucia, założę się, że o tym napisała. Gdzie to trzyma?
- Cóż... Może McNab znajdzie coś w jej komputerze. Jest na tyle mądra, by
trzymać swoje spostrzeżenia i krytyczne uwagi tam, gdzie ani mamusia, ani
tatuś, ani au pair ich nie znajdą, gdyby mieli ochotę poszperać w jej pokoju.
- Poddaję się.
- Wyszła tu nieco dziwnie, prawda, Dallas?
- Może tak. - Eve się odwróciła i jeszcze raz przyjrzała zdjęciu z wakacji. - A
może nie.

Rozdział 17

Po zarejestrowaniu przedmiotów zabranych z mieszkania państwa Straffo,
Eve zajęła salę konferencyjną. Tam razem z Peabody rozłożyła wszystkie
rzeczy, grupując je w zależności od miejsca, gdzie trzymano dane
przedmioty, oraz osoby lub osób, które były ich właścicielami lub z nich
korzystały.
Przyciągnęła swoją tablicę, do której przyczepiła zdjęcia poszczególnych
przedmiotów lub ich grup.
Przyglądała się uważnie, krążyła wokół tablicy, chodziła po sali.
- Przepraszam, pani porucznik, ale muszę coś zjeść. Eve spojrzała na nią
rozkojarzona.
-Co?
- Jeść, Dallas. Muszę cóś zjeść, bo inaczej zacznę żuć własny język. Mogę
coś zamówić albo pobiec do bufetu.
- Proszę bardzo.
- Cudownie. Co chcesz?
- Przyszpilić tego łobuza.
- Do jedzenia, Dallas. Co chcesz zjeść?
- Nieważne, byleby zawierało kofeinę. Ma pudło pełne zdjęć.
- Słucham?
- Allika w swoim buduarze trzyma w szafie duży, ślicz-
ma karton. nie jest schowany, ale też nie stoi na wierzchu. Jest w nim pełno
zdjęć zmarłego synka, kosmyk jego wło-sów, zabawki, kawałek kocyka.
- Jezu. - Wrażliwe serce Peabody lekko się ścisnęło -Biedaczka. To musi być
straszne.
- Nie ma ani jednego zdjęcia chłopczyka na widoku, ale w tym pudle jest cały

ich stos. W jej pudle. - Eve znów przeszła obok ułożonych na stole
przedmiotów i zatrzymała się przy rzeczach zabranych z gabinetu Olivera
Straffo. -Nic takiego nie było w gabinecie Straffo ani w sypialni, ani w innych
pomieszczeniach.
Peabody stanęła obok niej i starała się zobaczyć to, co widziała jej partnerka.
- Jeden z moich kuzynów utonął jako dziecko. Jego matka pozbyła się
wszystkich rzeczy chłopca. Wszystkich z wyjątkiem jednej koszuli. Trzymała
ją w koszyku na robótki. Chyba nie można przewidzieć, jak różne osoby za-
chowają się w obliczu śmierci dziecka. Przyniosę coś do je-
dzenia i coś z kofeiną.
Wypadła i sali, nim Eve zdążyła ją zatrzymać.
Kiedy została sama, okrążyła stół, a potem tablicę. I po-myślała o zmarłym
chłopczyku.
Był ładny, pogodny, dodała. Na większości zdjęć, zrobionych, kiedy już nie
był niemowlęciem, miał szeroki, dobroduszny uśmiech. Zdrowa, szczęśliwa
rodzina, pomyślała Eve, przyglądając się kopii jednego ze zdjęć z pudła Alliki
- rodziców i dwójki dzieci, uśmiechających się do obiektywu. Dzieci w środku,
rodzice po bokach.
Stali blisko siebie, dotykając się. Atrakcyjna grupka, tworząca całość.
Porównała je z kopią zdjęcia z pokoju Rayleen. Jedno dziecko pomiędzy
mamą i tatą. I chociaż Allika uśmiechała się do kamera oczy miała zapadnięte
i widać było, że jej uśmiech jest wymuszony.
Czegoś tu brakowało.
Czy próbowała wypełnić tę pustkę pracą społeczną, co-dziennymi zajęciami,
umówionymi spotkaniami? Lekami i mężczyznami?
"Nie smuć się, mamusiu!".
Bystry dzieciak z tej Rayleen. Inteligentny, spostrzegawczy, irytujący. Eve nie
uważała tego ostatniego za wadę. A więc Rayleen odszukała informacje o
niej, o przebiegu jej służby, o prowadzonych śledztwach. Dość łatwe,
pomyślała Eve, ale nietypowe zajęcie dla dziesięciolatki.
Nixie, przypomniała sobie. Nixie też była bystrym, spostrzegawczym
dzieckiem. Ona też straciła brata - i całą rodzinę, cały swój świat, w ciągu
jednej, okropnej nocy.
Nixie miała masę pytań, podobnie jak Rayleen. Może teraz dzieci rodzą się
mądrzejsze i bardziej dociekliwe.
Kiedy Eve była w ich wieku, dopiero co zaczęła chodzić do prawdziwej
szkoły. Czy byłam ciekawska? - zastanowiła się. Być może, ale nie należała
do tych, co zadają pytania. Ani wtedy, ani jeszcze przez jakiś czas. W ciągu
pierw-
szych ośmiu lat życia zadawanie zbyt wielu pytań kończyło się ciosem pięścią
w twarz. Albo i czymś gorszym.
Lepiej siedzieć cicho, obserwować i domyślić się samej, niż pytać i oberwać.
W tym domu coś się dzieje, pomyślała Eve. W tej idealnej rodzinie coś było
lekko wypaczone. Obecnie nie bala się zadawać pytań. Ale musiała ustalić,
jakie należy postawić.
Zjadła coś, co pretendowało do miana kurczaka, w trocinach, udających
chleb. I kazała wyliczyć prawdopodobieństwo kilku scenariuszy.
Węszyła, o czym dobrze wiedziała, podążała tam, gdzie ją prowadził taki czy
inny tok rozumowania - i próbowała coś wydobyć ze splątanego kłębka teorii,
które podsuwała jej intuicja.
Komputer powiedział jej, że intuicja zupełnie ją zawiodła, co wcale jej nie

zdziwiło. Jeszcze raz wprowadziła hipotetyczne założenia, pomijając pewne
szczegóły, i komputer uznał ją za geniusza.
- No i co z tego?
Rozsiadła się na krześle. To oczywiście głupota sprawdzać hipotezy czy
prawdopodobieństwa, nie uwzględniając wszystkich znanych faktów czy
dowodów. Ale przynajmniej zaspokoiła własną ciekawość.
Zaintrygowana skopiowała wszystko i przesłała do Miry, prosząc o opinię.
Wysłała też kopie na domowy komputer, potem zgarnęła to, co chciała wziąć
ze sobą, i skierowała się do sali ogólnej i biurka Peabody.
- Jadę popracować w domu.
- Już prawie koniec zmiany.
- Co chcesz przez to powiedzieć?
- Nic. Nic a nic.
- Po drodze wstąpię do szkoły, żeby jeszcze raz poczuć
panującą tam atmosferę. Powiedz McNabowi, że chcę mieć indywidualne
raporty na temat tego, czego się dokopał u Straffo. Chcę wiedzieć o każdym
cieniu, każdej smudze.
- Jutro mamy wolne. Ty, ja i wszyscy. Poza tym są walentynki.
- Jezu. Detektyw Peabody, bądź pod telefonem. I jeśli do ciebie zadzwonię,
przygotuj się, żeby zarzucić coś na ten żenujący strój, który masz zamiar jutro
włożyć, by sprawić McNabowi perwersyjną przyjemność.
Delia ponuro skinęła głową.
- Specjalnie w tym celu mam pod ręką fartuch, pani porucznik.
Eve zastanowiła się chwilę.
- Jestem zmuszona powiedzieć „Fuj". Nie wyjdziesz stąd, póki nie napiszesz
raportu i nie prześlesz go na mój komputer w pracy i w domu. Chcę też
dostać twoje notatki z wrażeniami i opiniami.
- Coś pani ma.
- Nie wiem. Między jedną i drugą miną, na którą nie mogę patrzeć, rzuć okiem
na szkolne akta obu uczennic -stopnie, opinie, rozmowy z rodzicami, prace
domowe.
- Czego mam szukać?
- Poinformuj mnie, kiedy to znajdziesz - powiedziała Eve i wymaszerowała.
Skorzystała ze ślizgaczy, żeby udać się na główny poziom, rzuciła tęskne
spojrzenie na automaty z napojami. Miała ochotę na pepsi, ale nie chciała się
dotykać do tych wrednych automatów.
Nienawidziły jej.
Zamiast wcisnąć się do windy, zbiegła po schodach do garażu, wyjmując po
drodze komunikator.
Najpierw połączyła się z Caro. Niezastąpiona sekretarka Roarke'a posłała jej
ciepły uśmiech.
- Jak się pani czuje, pani porucznik?
- Dość dobrze. Czy... - Powstrzymała się przed przejściem od razu do rzeczy.
Pytanie o samopoczucie wymaga zainteresowania się stanem rozmówcy.
Ciągle zapominała o takich drobiazgach. - A ty?
- Świetnie. Chciałam podziękować za pozwolenie skorzystania z państwa
domu w Meksyku. Razem z córką Re-va spędziłyśmy wspaniały weekend.
Jest tam pięknie, a pogoda wyjątkowo dopisała. Przyjemnie było na chwilę
zapomnieć o zimie.
- Ach. - Nie wiedziała, że Roarke pozwolił spędzić Caro i jej córce parę dni w
Meksyku. - To dobrze. - Teraz powinna zapytać o Revę, prawda? - A jak

radzi sobie Reva?
- Naprawdę dobrze, dziękuję. Znów się umawia z chłopakami...
Niezobowiązująco. Cieszę się, że się otrząsnęła. Jestem pewna, że chciałaby
pani porozmawiać z Roar-kiem.
Jejku, udało jej się bez żadnej wpadki przeprowadzić grzeczną rozmówkę.
- Jeśli jest zajęty, to przekaż mu wiadomość, gdziekolwiek jest.
- Sprawdzę.
Trochę wyczerpana wymianą grzeczności przez telefon Eve wsiadła do
swojego wozu, kiedy Caro ją łączyła. Po chwili zniknął niebieski ekran
oczekiwania na rozmowę i ujrzała utkwione w sobie niebieskie oczy męża.
- Pani porucznik. Boże, ależ był przystojny.
- Przepraszam, że przeszkadzam w jakimś spotkaniu w sprawie zdobycia
dominacji nad światem.
- To było dziś rano. Właśnie kończymy spotkanie w sprawie zdobycia
dominacji nad satelitami i planetoidami.
- Rozumiem. Już wychodzę z pracy, zamierzam po drodze wstąpić do szkoły.
- Żeby?
- Nie jestem pewna. Chcę jeszcze raz pokręcić się po miejscu przestępstwa.
Uśmiechnął się swobodnie, ale i tak aż poczuła łaskotanie w środku.
- Chciałabyś kogoś do towarzystwa?
- A co z dominacją nad satelitami i planetoidami?
- Sądzę, że mamy nad wszystkim kontrolę. Spotkamy się na miejscu.
- Dobrze. Świetnie. - Prawdę mówiąc, nie mogło być lepiej. - Do zobaczenia.
- Pani porucznik?
- Cholerne samochody - mruknęła, kiedy próbowała się włączyć do ruchu. -
Czego?
- Kocham cię.
Tak, nie mogło być lepiej.
- Gdzieś już to słyszałam. Krążą też plotki, że ja ciebie również kocham.
Przeklęty maksibus. Muszę kończyć.
Wsunęła łącze z powrotem do kieszeni i stoczyła batalię z innymi pojazdami,
przebijając się przez centrum. Kie-
dy już dotarła do celu, wypatrzyła miejsce do parkowania, przeprowadziła o
nie kolejny pojedynek, tyle że innego typu. Teraz musiała jeszcze na piechotę
przebyć półtora kwartału, by znaleźć się w szkole.
Wysiadał z samochodu, kiedy przebyła dwie trzecie dystansu. Wysoki i
szczupły, w długim, czarnym płaszczu wydymającym się na wietrze. Kiedy
jego samochód odjechał - dzięki temu będą mogli razem wrócić do domu -
odwrócił się. Tak, jak to zrobił wtedy, gdy pierwszy raz się zobaczyli. Odwrócił
się, jakby wyczuł jej obecność, wiedział, że tam jest - i utkwił swoje niebieskie
oczy w jej twarzy.
I tak jak wtedy, tamtego dnia, coś w środku niej drgnęło.
To nie w jej stylu, ale są takie momenty, pomyślała, kiedy najlepiej poddać się
nastrojowi chwili. Podeszła do Roarke'a, złapała go za klapy płaszcza i
pocałowała prosto w usta. Mocno i żarliwie.
Przyciągnął ją do siebie. Zawsze to robił. Stali, całując się namiętnie, nie
czując zimna, nie słysząc irytujących od-
głosów nowojorskiego ruchu ulicznego.
- Tu jesteś - wymamrotał.
- Tak, jestem. - Odsunęła się od niego. - Masz cudowne usta, mistrzu.
Przypadkiem wiem, że masz również niezwykle zręczne ręce. Wprowadź nas

do środka.
Uniósł brew.
- Pani porucznik, sugerujesz, żebym włamał się do szkoły?
- Masz wykonać mój rozkaz, jeśli nadal chcesz być cywilnym konsultantem.
- Ubóstwiam, kiedy wykorzystujesz swoją władzę. Aż mnie przechodzą ciarki.
- Wystarczy puścić oko i uśmiechnąć się, by przeszły cię ciarki, kolego. No,
pokaż, co potrafisz.
Podszedł do drzwi i z wewnętrznej kieszeni płaszcza wyjął jakieś małe
urządzenie. Po wstukaniu kodu przybliżył je do czytnika alarmu.
Zamek otworzy! się bez najmniejszego sprzeciwu.
- Szpaner.
- Cóż, wczoraj wieczorem miałem minutkę czy dwie, żeby przyjrzeć się
alarmowi. I przewidując, jakie otrzymam polecenie, zaprogramowałem małe
obejście. - Otworzył drzwi i ukłonił się. - Panie przodem.
- Zabezpieczenia?
- Daj spokój.
Wzruszyła ramionami i weszła do środka.
- Wewnętrzne zabezpieczenia? Skanery?
Spojrzał na skaner i znów wstukał jakiś kod do swojego podręcznego
urządzenia.
- Proszę bardzo. Ponieważ to samo byś osiągnęła, posługując się swoją kartą
uniwersalną, zakładam, że chciałaś sprawdzić, jak łatwo można się tu
wślizgnąć bez pozwolenia ani bez niczyjej wiedzy.
- Coś w tym guście. Załóżmy, że ktoś nie ma takiej wiedzy na ten temat, jak
ty. Bardzo trudno byłoby mu dokonać tego, czego właśnie przed chwilą
dokonałeś?
- Z pewnością trudniej niż mnie, bo byłem najlepszy w swojej klasie, że się tak
wyrażę. Ale to nie jest skomplikowany system. Zwykły sklep przy Piątej Alei,
który stale prowadzi wyprzedaż w związku z zakończeniem działalności, ma
lepszy.
Poklepał ją po broni, którą nosiła pod płaszczem.
- Jednak fakt, że masz to przy sobie, nastręcza pewne trudności. Potrzebna
mi minutka, żeby wyłączyć wykrywacz brom.
- Nie krępuj się. - Pomyślała, że nosi ją tylko z przyczyn praktycznych. Nie
interesowało jej, czy ktoś przemycił do szkoły ogłuszacz lub blaster.
- Skaner nie wykryłby trucizny. Czemu miałby je wykryć? - zapytała samą
siebie. - To samo dotyczy strzykawki. Zabójca albo zabójcy mogli tu wejść,
kiedy chcieli, mając przy sobie jedno i drugie.
- Droga wolna. - Roarke stał przez chwilę, rozglądając
się. - A więc co my tu robimy?
- Sama nie wiem.
- Ale niestety nie przyszliśmy, żeby się bawić w nauczyciela, który ukarał
niegrzeczną uczennicę kozą.
- Nie - przyznała mu rację. - Puste szkoły są jeszcze straszniejsze od
pełnych. - Idąc wsunęła ręce do kieszeni.
- Duchy absolwentów. Właściwie to cholerne więzienia. Roześmiała się i dała
mu lekkiego kuksańca w bok. -Tak!
- Nie, żebym spędził dużo czasu w takich placówkach. Przynajmniej póki
Summerset się mną nie zaopiekował. Pilnował, żebym nie opuszczał lekcji.
- Szkoły państwowe, na które ja byłam skazana, nie przypominały tej. Nie
panowała w nich ta atmosfera uprzywilejowania, a ochrona była znacznie

ostrzejsza. Nienawidziłam szkoły.
Zatrzymała się obok otwartych drzwi do sali lekcyjnej.
Do jednej z więziennych cel - tak to przynajmniej postrze-gała.
- Przez kilka pierwszych lat bałam się i uważałam, że jestem skończonym
matołem. A potem przybrałam postawę: „Dobra, rozumiem, na czym to
polega. Kiedy mogę stąd prysnąć?".
- I jak tylko mogłaś to zrobić, poszłaś prosto do akademii policyjnej.
- To co innego.
- Bo to był twój wybór. - Dotknął jej ramienia w geście aprobaty. - I
wewnętrzna potrzeba.
- Tak. Poza tym w akademii policyjnej nikt się nie przejmował tym, czy potrafi
się wskazać w zdaniu imiesłów przymiotnikowy albo umie napisać wspaniałe
wypracowanie na temat socjopolitycznych następstw wojen miast. I nie
katował nas geometrią. Chociaż przyznaję, że bywa przydatna.
- Geometria bywa przydatna?
- No wiesz, proste, płaszczyzny i takie tam bzdety. Pole powierzchni, promień
itp. Przyprawiało mnie to o ból głowy. Ale mam na myśli inną geometrię.
Odcinki, kąty, najkrótsza odległość między dwoma punktami. - Zaczęła
wchodzić po schodach.
- Sala lekcyjna pierwszej ofiary. To jest... Cholera, jak się nazywa środek
czegoś?
- Czego?
- Środek jakiejś przestrzeni. - Podniosła rękę i zakreśliła w powietrzu koło.
- Cóż, to zależy. Jeśli masz na myśli okrąg, to po prostu środek okręgu. A
jeśli potraktować to jako część płaszczyzny, na przykład koło, może chodzić o
wierzchołek kąta środkowego, wycinającego z tego koła część płaszczyzny,
zwaną wycinkiem koła.
Eve zatrzymała się, kiedy mówił „kąt środkowy", i zaczęła się na niego gapić.
- ramiona kąta środkowego dzielą okrąg na dwie części, tworząc dwa łuki:
mniejszy na którym opiera się kąt środkowy, mniejszy niż sto osiemdziesiąt
stopni, i większy, na którym opiera się kąt większy niż sto osiemdziesiąt
stopni.
- Jezu.
Wyszczerzył zęby w uśmiechu i wzruszył ramionami.
- Zawsze lubiłem geometrię.
- Dziwak. - Zmarszczyła czoło i spojrzała w głąb korytarza. - No i przez ciebie
zapomniałam, co chciałam powiedzieć.
- Albo może chodzić o styczną do okręgu - ciągnął nie-zrażony Roarke. - Jest
to prosta prostopadła do promienia w punkcie styczności, która ma tylko
jeden punkt wspólny z okręgiem.
- Zamknij się.
- Sama zapytałaś. Naturalnie jeśli weźmiemy na ten przykład trójkąt, to
wtedy...
- Za pięt sekund tak cię palnę, że stracisz przytomność.
- Wiesz, co lubiłem jeszcze bardziej niż geometrie? Ustalanie martwego pola
kamer ochrony - powiedział. -Do czego znajomość geometrii była bardzo
przydatna.
A potem lubiłem dorwać jakąś małą, słodką panienkę i ...
Złapał ją, obrócił, przyparł do ściany i śmiejąc się pocałował namiętnie.
Jego ustom udało się wywołać taki sam efekt jak geometrii. Zamącić jej w
głowie.

- Teraz praca, badanie migdałków później.
- Ale jesteś mało romantyczna. Chyba zrozumiałem, co próbujesz ustalić, i ma
to więcej wspólnego z punktami przecięcia i centralnością.
Musiała przycisnąć dłonie do oczu, żeby przestały jej drgać powieki.
- Nie istnieje słowo „centralność".
- W języku nauki istnieje. I przypuszczam, że to będzie klasa twojej pierwszej
ofiary. To punkt, w którymi dzę przecinają się twoje proste z pierwszego
teorematu.
- Nie mieszajmy do tego wyższej matematyki, ponieważ ta sfera sprawia, że
mój umysł oddziela się od ciała, a wolę ten stan osiągać wyłącznie wtedy,
kiedy się z tobą kocham. Klasa Fostera. - Wskazała ręką. - Tamtego dnia
przynajmniej dwukrotnie stała pusta, za każdym razem przez pięćdziesiąt
minut - przed zajęciami i na czwartej lekcji. Zabójca miał więc dużo czasu, by
coś dosypać do termosu albo go podmienić Dziś wieczorem przyjmę zało-
żenie, że była to podmiana. Może mi się poszczęści. Na termosie było jego
imię. No więc...
Podeszła do drzwi i rozkodowała pieczęć.
- W innych klasach trwają zajęcia, również w klasie drugiej ofiary. Tutaj. -
Przeszła dalej i otworzyła drzwi do klasy Williamsa. - Podczas drugiej
pięćdziesięciominuto-wej lekcji, kiedy klasa Fostera nie była zajęta, Williams
wyszedł z zajęć na jakieś dziesięć minut. Twierdził, że musiał iść do toalety.
- Co daje odcinek od punktu A do punktu B. Okazja
i motyw.
- Tak. Środki trzeba jeszcze udowodnić Nie mogę powiązać trucizny z
Williamsem. Skąd ją wziął, dlaczego się na nią zdecydował? W tym czasie
kręcą się tu różne osoby. W męskiej toalecie jest woźny. Czysty jak łza.
Nienotowa-ny, brak motywu, przebieg pracy zawodowej bez zarzutu, żonaty,
ojciec trojga dzieci, dwoje wnuków uczęszcza do tej szkoły.
- Ale to kolejny punkt przecięcia.
- Tak. Widział Mosebly, Hallywell, Williamsa i Dawso-na, oni też go widzieli.
Później widziały go Rayleen Straffo i Melodie Branch. Wszyscy tędy
przechodzili, Dawson natknął się na obie uczennice jeszcze raz. Piętro niżej
droga Hallywell przecięła się z drogą dwóch innych uczniów.
- Jest również twoja niewiadoma. - Roarke dodał do jej równania jeszcze
jeden składnik. - Ktoś niezidentyfi-kowany poruszał się wzdłuż linii
równoległej, która nie przecięła się z inną linią, ale zahaczyła o twój punkt
centralny.
- Ktoś z zewnątrz. Na przykład Allika lub Oliver Straff o, oboje mogli, gdyby
byli przezorni i wcześniej sobie to zaplanowali, ominąć system alarmowy i
dotrzeć do punktu centralnego pod nieobecność Fostera, wsypać coś do
termosu lub go podmienić i wyjść. Wystarczy niecałe sześć minut, żeby
dostać się do szkoły, wbiec do klasy, wejść do środka, zrobić, co trzeba, i
opuścić budynek. Sprawdziłam to.
Znów się zatrzymała i zatoczyła ręką koło. Wypuściła powietrze z płuc.
- Możliwe, że zrobiło to jedno z nich, przez nikogo niewidziane. Mało
ryzykowali, gdyby ktoś ich zobaczył, bo ich córka uczęszcza do tej szkoły.
Każdy bez mrugnięcia okiem przyjąłby zręczną wymówkę, co robią w szkole.
- Ale nikt ich nie widział.
- Nikt. Tamtego ranka Straffo wpadał do swojego biura i wychodził. Drzwi do
jego gabinetu były zamknięte. Czy mógł się wymknąć z pracy, przyjść tu i to
zrobić? Całkiem możliwe. Nie byłoby to łatwe, ale nie nieprawdopodobne.

Jego żona robiła wtedy zakupy. Analogiczna sytuacja. Lecz w dniu
zamordowania Williamsa Allikę widziano w szkole. Zarejestrowała swoje
przyjście i spędziła tutaj jakiś czas.
Znów podążył za jej tokiem myślenia.
- Jeśli postanowiła wyeliminować nauczycieli, dlaczego za pierwszym razem
obrała limę równoległą, a za drugim - przecinającą się?
- No właśnie. Mam jeszcze inne argumenty za i przeciw, ale ten jeden nie
daje mi spokoju. Nikogo by nie zdziwiło, gdyby przyszła do szkoły tego dnia,
kiedy zamordowano Postera. Każdy pretekst byłby dobry.
Eve przeszła do klasy Fostera. Znów go zobaczyła, jak leżał na podłodze w
kałuży własnych wydalin.
- Tych zabójstw nie popełniono pod wpływem emocji czy impulsu, a obydwoje
Straffo są niegłupi. Lepiej dla Al-liki, żeby była czysta. Nie lubię jej za to, ale
jest zbyt emocjonalna, żeby coś takiego zrobić. Natomiast Straffo, w
przeciwieństwie do swojej żony, jest opanowany i skoncentrowany. A
jednak...
- Coś w niej nie daje ci spokoju.
- Kilka rzeczy. Ale muszę to jeszcze przemyśleć, nim się z kimś tym podzielę.
Tymczasem Foster wraca, wchodzi do klasy, zamyka drzwi, żeby jak zwykle
zjeść drugie śniadanie i przygotować się do lekcji. Pije gorącą czekoladę.
Gdyby w ciągu pierwszych kilku minut udzielono mu pomocy lekarskiej,
mógłby przeżyć. Ale zabójca był pewien, że wszystko pójdzie po jego myśli.
Na chwilę weszła do klasy i znów zobaczyła Fostera. Żywego, zajmującego
się tym, co zwykle robił.
- Siedzi. Pisze krótki, zabawny e-mail do żony, przygo-
towuje niezapowiedziany sprawdzian, pije gorącą czekoladę i umiera.
- W wielkich cierpieniach - mruknął Roarke wiedząc, co widzi Eve.
- W wielkich cierpieniach. Potem dwie uczennice zrywają się z godziny nauki
indywidualnej, przychodzą na górę, widzą woźnego, rozmawiają z
Dawsonem, pokazują przepustki, wchodzą do klasy.
- Mam pytanie. Dlaczego ten Dawson nie znalazł się na liście podejrzanych?
- Brak motywu, brak sensu, brak na liście podejrzanych. Jest nauczycielem
od dwudziestu kilku lat, z tego piętnaście lat przepracował w tej szkole. Nic
się wokół niego nie dzieje. Przypomina... Jak to się mówi? Przypomina
żółwia.
- Jest wolny i solidny. -Tak.
- Pytanie kontrolne. Nie uwzględniasz dyrektor Mose-bly, chociaż wykazałaś,
że miała motyw.
- Tak. - Eva przegarnęła włosy palcami i znów wyszla z klasy, - Może się
mylę, ale też jej nie widzę jako zabój-czyni. Morderstwa tuż pod jej bokiem, na
uświęconym te-renie szkoły? To dla niej koszmar gorszy, niż ujawnienie
jej chwil zapomnienia z Williamsem. Traci uczniów, jest atakowana przez
nieprzychylne media. Może to zrobiła, może myślała, że uda jej się to jakoś
zachachmęcić i na-
prawi szkody. Ale nie wydaje mi się. Chociaż nadal mam ochotę ją załatwić
za twierdzenie, że została zgwałcona. Suka. - Zmarszczyła czoło. - O czym to
ja mówiłam?
- Dwie uczennice wchodzą do klasy.
- Racja. Gdyby przyszły piętnaście minut wcześniej, Poster miałby szansę
przeżyć. Ale umarł, a one wybiegły z krzykiem. Pojawił się Dawson, zobaczył,
co się stało, wezwał dyrektorkę.

- Dość łatwy do przewidzenia ciąg wydarzeń
- Prawda? Teraz weźmiemy się do Williamsa. Poprowadziła Roarke'a
najpierw w dół po schodach,
a potem przez siłownię na basen.
- Nieźle - zauważył.
- Tak, całkiem przyjemne miejsce dla dzieci i nauczycieli. Tutaj droga
Williamsa przecięła się z drogą Mosebly. Allika Straffo jest na terenie szkoły -
nikt nie wspomniał, by ją widział. Potem, jeśli wierzyć jej słowom, ruszyła na
poszukiwanie Williamsa i - żeby użyć twojej terminologii - wytyczyła prostą
równoległą, podsłuchując sprzeczkę dyrektorki z Williamsem.
Z miejsca, gdzie stała, Eve widziała wejścia i wyjścia na basen. Nauczycieli.
Uczniów.
- Allika wycofuje się, a jakiś czas później wychodzi Mosebly. Znów natyka się
na Hallywell i Dawsona. Daw-son idzie na basen, żeby porozmawiać z
Williamsem, i po raz drugi w ciągu tygodnia widzi trupa.
- Niezły zbieg okoliczności.
- Tak. ale on i pielęgniarka, którą również wezwano na miejsca obu
wypadków, odgrywają drugorzędne role. Ktoś inny znalazł się w centrum obu
okręgów, przez nikogo nie-widziany. - Eve utkwiła wzrok w powierzchni wody.
-W obu przypadkach.
- Jesteś pewna, że oba zabójstwa popełniła jedna, ta sama osoba?
- Tak. Tak, Prawie jestem pewna, kim jest morderca, ale jeszcze nie wiem,
dlaczego to zrobił. Muszę znaleźć odpowiedź na pytanie „dlaczego?".
- Podziel się ze mną swoimi podejrzeniami.
Już, już chciała to zrobić, ale po chwili pokręciła głową.
- Jeszcze nie, zgoda? Chciałabym się przekonać, co wymyśli taki geniusz, jak
ty, nie podsuwając ci... Teorematu. Chcę też omówić to z Mirą. Ale jestem
wewnętrznie przekonana, że się nie mylę. Najpierw jednak przyjrzę się dowo-
dom rzeczowym i sprawdzę, jak to było z tymi termosami.
- Idziemy na zakupy?
- Chciałabym wstąpić do kilku sklepów w promieniu dziesięciu przecznic,
które sprzedają ten typ i model termosów.
- Powiedziałaś „promień". Czy to znaczy, że jesteś geniuszem?
- Mądrala. Ujął jej rękę.
- Nie przeczę.

Nie posunęło to śledztwa do przodu. Próba ustalenia pochodzenia termosu
okazała się zajęciem żmudnym i niewdzięcznym, jak większość zadań policji.
Rozmawiała ze sprzedawcami i kierownikami sklepów, z osobami
nierozgarniętymi i trzpiotowatymi. Interesujący ją termos należał do
popularnych, nie był ani najtańszy, ani najdroższy. Bez końca jej powtarzano,
że to bardzo korzystny zakup. Praktyczny, ładny i trwał.
- Musielismy zamówić dodatkową partię dwa tygodnie przed Gwiazdką -
powiedział Eve zastępca kierownika, który bardzo chciał się okazać
pomocny. - Idealny do położenia pod choinkę albo na prezent w razie nagłej
potrzeby. Mieliśmy je w ciągłej sprzedaży. Nie zagrzewają długo miejsca na
półkach. Teraz też dobrze idą. Jutro walentynki. Bez dodatkowej opłaty
umieszczamy imię w sercu albo proponujemy sam motyw serca.
- Zachwycające. Prowadzicie rejestr? Interesuje mnie jeden z tych termosów,
na którym polecono wygrawerować „Craig", - Przeliterowała mu imię.
- Nie ma sprawy, już sprawdzam. Jeśli nabywca płacił kartą, mamy go w

rejestrze. Ale jeśli gotówką, to niestety nie. Lecz większość osób nie płaci
gotówką, bo jak już wejdą do sklepu, to kupują więcej rzeczy,
- Aha. - Eve rozejrzała się po sklepie, zauważyła, że
Roarke chodzi, przystaje, przygląda się różnym przedmiotom. Czyli robi to, co
ludzie, którzy lubią zakupy.
- Bardzo mi przykro. - Facet naprawdę był niepocieszony. - W ciągu ostatnich
trzydziestu dni nie sprzedaliśmy tego modelu ani żadnego innego z
dodatkowo umieszczonym napisem „Craig".
- Proszę sprawdzić poprzednie trzydzieści dni.
- Och. Hmmm. - Teraz rzeczywiście się zmartwił. - To mi zajmie kilka minut,
muszę przejść do głównego komputera na zapleczu, ponieważ zahaczę o
ubiegły rok. Zostawię panią na chwilę.
- Nie ma sprawy. Zaczekam. - Odwróciła się i zobaczyła, że Roarke nie tylko
ogląda, ale kupuje. Przeszła między regałami przez sklep. - Co robisz?
- Dokonuję zakupu.
- Po co? Dlaczego? - Doszła do wniosku, że to chyba jakaś choroba. - Już
masz wszystko w sześciu egzemplarzach.
Tylko się uśmiechnął i wziął od sprzedawcy torbę.
- Dziękuję. A teraz - zwrócił się do Eve - będę miał jeszcze więcej
wszystkiego. No i jak, dopisało ci szczęście?
- Nie. Kierownik jeszcze sprawdza. Pewnie jak zwykle okaże się, że
zapłacono gotówką. Zabójca myśli logicznie. Nie chce zostawić za sobą
śladów. Łatwo wpaść do jednego z tych sklepów, kupić coś, dopłacić za
napis, wręczyć kilka banknotów i wyjść. Nikt cię nie zapamięta.
Kierownik wrócił z wielce przepraszającą miną.
- Bardzo mi przykro, ale nie znalazłem tego, czego pani szuka. Mogę
popytać, może któryś ze sprzedawców coś pamięta.
- Świetnie. Dziękuję. Proszę się ze mną skontaktować, gdyby czegoś się pan
dowiedział. - Podała mu wizytówkę.
- Jedno możemy odhaczyć - powiedziała, kiedy znaleźli się na ulicy. - Ale
trzeba było to zrobić.
- Proszę. - Wyjął z torby parę rękawiczek. - Na miejsce tych, które zgubiłaś
od Gwiazdki.
- Nie zgubiłam ich. - Dlaczego wiecznie je gubi? -
Gdzieś są.
- Jasne. Włóż je teraz. A te... - Dotknął torby. - Będą w twoim samochodzie,
kiedy zgubisz te, które masz na rękach.
- A kiedy zgubię i te?
- Wrócimy do punktu wyjścia. A teraz idziemy coś zjeść, czy wracamy do
pracy?
- Możemy jeść, pracując.
- O dziwo, obojgu nam coś takiego odpowiada. - Objął ją. - Ja poprowadzę.
Ponieważ ona wybrała bar z daniami na wynos, pozwoliła jemu wybrać
jedzenie. Powinna była się domyślić, że Roarke zdecyduje się na rybę. Może
dlatego, że urodził się na wyspie, chociaż wiedziała, że bardziej
prawdopodobne, że wybrał rybę ze względu na nią.
Ryba była bardzo smaczna, podobnie jak pikantny ryż, w którym prawie wcale
nie czuło się dodanych do
niego warzyw. Kieliszek białego wina wspaniale dopełniał całości.
Powiedziała mu o rewizji w mieszkaniu państwa Straf-fo. Właśnie tego teraz
od niego oczekiwała - spostrzeżeń, komentarzy, przemyśleń. Mówiła mu, co

wiedziała, co widziała, słyszała, zauważyła. Na razie nie wspomniała o zia-
renku, które wykiełkowało w samym środku jej głowy.
- Jakie to smutne - powiedział.
- Co takiego?
- Kto taki. Żona Olivera Straffo. To mnie w niej uderzyło. Skrupulatnie
zapisuje zajęcia wszystkich - musi wiedzieć, gdzie są, co robią. Nie chciałaby,
żeby jej zajęcia, jej plany, jej pragnienia, kolidowały z ich. No i jeszcze to jej
pudło pamiątkowe.
- Pamiątkowe? Myślałam, że z pamiątkami.
- I takie, i takie. Żeby zachować go w pamięci i uczcić jego pamięć. W
samotności. To smutne. To musi być coś strasznego dla matki. Powiedziałaś,
że chowa niektóre swoje leki. Nie chce, żeby mąż wiedział, że je bierze. Nie
chce... Denerwować go, rozczarować, martwić? Więc ma swoje małe
tajemnice.
- Racja - zgodziła się Eve. - Ma swoje tajemnice.
- A ty przypuszczasz, że mają one jakiś związek z tymi morderstwami. Jaki?
- Utrzymanie status quo jest dla niej istotne. - Ponieważ obrazy pomagają,
Eve wyświetliła na ściennym ekranie zdjęcie Alliki. - Zerwała z Williamsem.
Nie podlega dyskusji fakt, ze zdradziła męża. - Podzieliła ekran, by obok
zdjęcia Alliki wyświetlić fotografię Olivera Straffo. - Ale przy okazji rozbujała
łódź. To ją przestraszyło. Chce, żeby wody znów się uspokoiły. Chociaż nie
wydaje mi się, by kiedykolwiek to nastąpiło. Tylko udaje opanowanie. Dlatego
musi się wspomagać środkami farmakologicznymi.
- Nie wiem, jaki to ma związek z twoim śledztwem.
- Wszystko ma związek. Straciła dziecko. - Eve rzuciła na ekran trzecią
podobiznę, małego, niewinnego chłopczyka.
- Uroczy, prawda? - zauważył Roarke.
- Tak. Coś w sobie ma. Podobnie jak Allika. Chociaż od tamtej pory się
zmieniła. Właśnie to mnie uderzyło w ich domu. Widać to na zdjęciach. W ich
oczach. Czują ból. przeżyli tragedię, ale jakoś sobie poradzili Każde na swój
sposób. Potem ona się potyka, ma romans. On o tym wie albo się tego
domyśla. Przypuszczam, że wie również, że to zakończyła, więc nie
rozmawia z nią na ten temat. Trzeba zachować pozory, status quo. Już
stracili jedno dziecko, nie mogą narazić ani siebie, ani drugiego dziecka na
rozwód.
Rzuciła na ekran zdjęcie Rayleen.
-I oto dochodzi do dwóch morderstw, niemal na ich
oczach. Ona jest roztrzęsiona i się boi. On zamknął się w sobie i jest zły.
- A dziewczynka?
Eve spojrzała na ekran.
- Jest zafascynowana.
- Ach, Dzieci potrafią być bezwzględne. Śmierć znaczy dla nich co innego. To
coś jeszcze tak odległego. Są na tyle niewinne, by wierzyć, że nie może ich
dotknąć, dlatego to takie frapujące.
- Czy to niewinność?
- To chyba dzieciństwo. - Dolał wina najpierw jej, po-
tem sobie. - Tak inne od mojego czy twojego.
- Tak. Zupełnie inne. Roarke?
- Hmmm.
Już otworzyła usta, ale się rozmyśliła.
- Ciekawa jestem, czy któreś z nas potrafi być obiektywne wobec takiej

rodziny jak ta. - Wskazała ekran. - Ale wiem, że w tej rodzinie kryją się
odpowiedzi, i je znajdę. Każde z nich, każdy element tego czworokąta, który
przemienił się w trójkąt: matka, ojciec, córka... - Nakreśliła w powietrzu trójkąt
- Każde z nich coś wie. Coś, co Ich łączy, a zarazem dzieli. Będę musiała
zająć się wszystkimi po kolei, żeby ustalić, co to takiego.

Rozdział 18

Po kolacji Eve postanowiła sprawdzić, czy jakieś nazwiska z notesów, które
zabrała podczas rewizji w mieszkaniu państwa Straffo, gdzieś się nie
powtarzają. Kiedy komputer wykonywał zlecone mu zadanie, zaczęła ustalać
chronologię wydarzeń.
Punkty przecięcia, pomyślała znowu. Linie równoległe. Ale tu miała do
czynienia z trójkątem, a nie z okręgiem.
Bezmyślnie narysowała trójkąt na kartce, poprowadziła poziomą linię przez
jego środek.
- Jak byś to nazwał?
Roarke spojrzał nad jej ramieniem.
- Masz tutaj linię środkową, odcinek, którego punkty końcowe leżą w połowie
długości dwóch boków trójkąta, linia środkowa jest równoległa do trzeciego
boku trójkąta, a jej długość jest równa połowie długości tego boku.
- Jezu, supermądrala. Ja widzę coś w rodzaju czworokąta w trójkącie.
- To również.
- Ha. - Kiedy Roarke przeszedł do kuchni, wstała i zaczęła uzupełniać dane
na swojej tablicy. Zanim skończyła, komputer poinformował o wykonaniu
polecenia.
- Wyświetl wyniki. - Odwróciła się akurat wtedy, kiedy Roarke wyszedł z
kuchni z tacą. - Już jedliśmy.
- Zgadza się. - Przeszedł przez pokój, postawił tacę na
stoliku, po czym wziął z niej mały talerzyk. Zwrócił się w stronę Eve i podał go
jej. - A to jest domowej roboty placek czekoladowy z polewą karmelową.
Aż jej się zrobiło głupio, kiedy poczuła, jak jej serce topnieje niczym wosk.
- Człowieku, nie przepuścisz żadnej okazji.
- Możesz podziękować Summersetowi później. - Aha.
- Spytałem go, czy nie upiekłby ciasta. Więc mnie też możesz podziękować. -
Roarke, trzymając talerzyk tuż poza zasięgiem jej ręki, dotknął palcem swoich
ust.
Wzniosła oczy do nieba, ale tylko dla zasady. Potem podbiegła do Roarke'a,
cmoknęła go w usta i złapała ciasto.
- Choćby nie wiem co, nie pocałuję Summerseta w te jego ptasie usteczka. -
Ugryzła kawałek i jęknęła. - O Boże, to jest naprawdę... Masz tego więcej?
- Może mam.
- Lepiej sobie to rozplanuję. Przypuszczam, że to czekoladowy odpowiednik
zeusa. - Znów ugryzła ciasto i odwróciła się, żeby odczytać informacje. -
Skurczybyk! Wiedziałam, że mam rację.
- W kwestii... - Przebiegł wzrokiem informacje. - Quella Harmon, lat
pięćdziesiąt osiem, mieszkanka Taos w Nowym Meksyku. Dwukrotnie
zamężna, dwukrotnie rozwiedziona, bezdzietna. Zawód: artystka.
- Co konkretnie robi?
Pochylił głowę i dalej czytał informacje.
- Specjalizuje się w dziedzinie mody i biżuterii, wyrobach z kamieni i skóry.

Ze skóry. Aha.
- Ach, strzał w dziesiątkę. Jeśli to nie źródło rycyny, pocałuję Summerseta w
te jego odrażające usta. Rącznik nadal rośnie dziko w niektórych pustynnych
rejonach kraju. Założę się, że w Nowym Meksyku jest trochę pustynnych
terenów. I założę się. że artystka, która tam mieszka, używa oleju
rycynowego do obróbki skóry.
- To całkiem możliwe, ale co łączy Quelle Harmon z twoimi ofiarami? Czy
nadal używamy określenia „punkt
styczności"?
- Jest ciotką Alliki Straffo ze strony matki. Środki -oznajmiła Eve. -
Skoncentrujemy się na środkach. Komputer, sprawdź, czy któryś z członków
rodziny Straffo wyjeżdżał do Nowego Meksyku w ciągu ostatnich sześciu mie-
sięcy. Nie, zmień. W ciągu ostatniego roku. I odszukaj wszelkie wzmianki o
przyjazdach w tym samym okresie Quelli Harmon do Nowego Jorku.
Potwierdzam. Przystępuję do pracy...
- Myślisz, że któreś ze Straffów wzięło za wiedzą tej kobiety albo bez jej
wiedzy trochę rycyny, przywiozło ją do Nowego Jorku, a potem posłużyło się
nią, by otruć Fo-
stera?
- Tak właśnie myślę.
- Dobrze, Eve, przyznaje, że znalazłaś środki, ale znów zgubiłaś motyw, czyż
nie? O ile komputer nie poinformuje, że kontaktowali się z tą Harmon w ciągu
ostatnich dwóch miesięcy, wcześniejsze kontakty z nią miały miejsce, zanim
Allika nawiązała romans z William sem i zanim Foster się o tym dowiedział.
- Aha. Linie równoległe.
Zadanie wykonane. Straffo Oliver, Allika i Rayleen udali się komercyjnym
wahadłowcem z Nowego Jorku do Taos w Nowym Meksyku dwudziestego
szóstego listopada. Wrócili do Nowego Jorku komercyjnym wahadłowcem
trzydziestego listopada...
- Czyli zanim Allika zaprzyjaźniła się z Williamsem, jeśli wierzyć ich
zeznaniom. Prawda?
- Tak. - Ale Eve uśmiechała się ponuro.
- W takim razie, o ile Straffo nie jest jasnowidzem, dlaczego przewoziłby
trującą substancję na pokładzie komercyjnego wahadłowca, zanim jego żona
pobłądziła?
- Może nie była to substancja trująca, tylko torba nasion. Ale najważniejsze
jest tu planowanie i możliwości. Okazje. Ciekawość.
Mówiąc to podeszła do tablicy i znów zaczęła krążyć przed nią tam i z
powrotem. Po chwili znów zaczęła przypinać na niej zdjęcia, wykazy, notatki,
informacje.
- Komputer, wydrukuj wyświetlaną wiadomość.
Potwierdzam...
Teraz Roarke zbliżył się do tablicy i zaczął ją studiować, a Eve poszła po
wydruk.
Widział, że buduje jakąś teorię. Wskazywał na to sposób, w jaki umieszczała
na tablicy poszczególne elementy. Zgodnie z jakimś wzorem, który już ułożyła
sobie w głowie. Albo który podpowiadała jej intuicja.
Wiedział, że umysł Eve przypomina labirynt i zbiór linii, jest płynny, giętki i
wyjątkowo analityczny. Podziwiał go, chociaż nie rozumiał w pełni, jak działa.
I niezłomnie wierzył w nieomylność jej instynktu.
Cofnął się o krok i wyrzucił z głowy wszystkie myśli, by spróbować się skupić i

zobaczyć to, ku czemu zmierzała.
Kiedy mu się to udało, doznał wstrząsu. Odruchowo zaprzeczył.
- Chyba nie myślisz poważnie.
- Widzisz to?
- Widzę, co fastrygujesz, jaki utworzyłaś wzór. Ale nie rozumiem, dlaczego
podążyłaś w tym kierunku.
- Co? Nie wierzysz, ze dziesięcioletnia dziewczynka mogła być zabójcą,
działającym z zimną krwią?
Powiedziała to od niechcenia, przyczepiając zdjęcie Harmon i najnowsze
informacje do boku trójkąta, reprezentującego rodzinę Straffo.
- Ja zamordowałam człowieka, kiedy miałam osiem lat - przypomniała mu.
- To nie było morderstwo. Działałaś w obronie własnej
i zabiłaś potwora. Teraz mówisz o dziecku, które z premedytacją i zimną
krwią zaplanowało morderstwo dwóch osób dorosłych i zrealizowało swój
plan.
- Może zamordowała nie tylko tych dwoje. - Eve sięgnęła do akt i wyjęła
zdjęcie Trevora Straffo, które wcześniej wydrukowała. I umocowała je w
środku trójkąta.
- Jezu Chryste, Eve!
- Może spadł ze schodów. A może ktoś mu w tym pomógł. Może to był
nieszczęśliwy wypadek, w którym jakąś rolę odegrała jego siostra?
Utkwiła wzrok w fiołkowych oczach Rayleen Straffo.
- Dwójka przejętych dzieci. Biegną, jedno potyka się o własne nogi albo o
nogi drugiego. Nie ma znaczenia. Ale wiesz co? - Odwróciła się i spojrzała na
Roarke'a tym swoim beznamiętnym wzrokiem policjantki. - Nie wydaje mi się.
Przypuszczam, że go popchnęła. Przypuszczani, że kazała mu wstać, kiedy
rodzice spali, namówiła go do wstania z łóżeczka. „Tylko nie narób hałasu.
Na dole jest Święty Mikołaj! Zerknijmy".
- Mój Boże - mruknął Roarke.
- A kiedy znalazł się u szczytu schodów, wystarczyło jedno mocne pchnięcie.
Już młodszy braciszek nie będzie zagrażał twojemu terytorium. Nie będzie się
próbował wcisnąć do samego środka okręgu.
- Jak mogłaś pomyśleć coś takiego? Kiedy to się wydarzyło, była jeszcze
małym dzieckiem.
- Miała siedem lat. Przez pięć lat z tych siedmiu znaj-dowała się w centrum
uwagi, a teraz musiała się nią dzielić. Może początkowo nawet miało to urok
nowości. Pobawmy się z dzidziusiem. Ale dzidziuś rośnie i rodzice nie
poświęcają uwagi wyłącznie Rayleen. Księżniczce Rayleen. Trzeba coś z tym
zrobić, prawda?
- To, co mówisz, jest przerażające.
- Morderstwo zawsze takie jest Matka o tym wie - powiedziała cicho Eve. -
Wie. Jest zaszokowana, zrozpaczona,
próbuje na wszelkie sposoby uciec przed okropieństwem tego faktu. Ale nie
potrafi.
- Jesteś tego bardzo pewna.
- Widziałam to w niej. Wiem to. Ale wiedzieć coś, a udowodnić, szczególnie
coś takiego, to dwie zupełnie różne rzeczy.
Musiał ze sobą walczyć, żeby pokonać wrodzony, odruchowy sprzeciw.
- No dobrze, załóżmy, że masz rację co do chłopca, ale dlaczego Foster?
Czemu Williams? Z powodu romansu matki?
- Nie przypuszczam, żeby cokolwiek ją obchodził romans matki. Te sprawy

nie są dla niej jeszcze ważne. I nie dotyczą jej bezpośrednio. Cały szkopuł w
tym, że nie wiem, dlaczego. Na początek poproszę Peabody, żeby sprawdziła
akta uczniów Fostera. Może przyłapał ją na ściąganiu albo kradzieży.
Nie pasuje, pomyślała, zła na siebie. Zupełnie nie pasuje.
- W szafkach uczniów znaleźliśmy zabronione substancje. Może je
sprzedawała albo zażywała. Jeśli czuła się w jakiś sposób zagrożona przez
niego albo podejrzewała, że mógłby albo zechce zrobić coś, co zniszczyłoby
jej idealny świat, mogła go zabić, by temu zapobiec
Zaczęła krążyć po pokoju.
- Potrzebna mi opinia Miry. Według mnie ten dzieciak idealnie pasuje na
mordercę. Ale muszę mieć potwierdzenie Miry. I muszę spotkać się jutro z
Alliką sam na sam. Zmęczyć ją, przedrzeć się przez ochronny mur, który wo-
kół siebie wzniosła. Muszę mieć więcej, niż mam, bo o ile zupełnie nie
zwariowałam, ta dziesięciolatka zabiła już trzy osoby. A jeszcze nie złapała
właściwego rytmu.
- Skąd wiedziała, co to jest rycyna, nie mówiąc już o tym, jak ją zastosować?
- Ten dzieciak jest inteligentny. Potrafi słuchać, obserwować i korzystać z
Internetu.
- A skąd wzięłaby środek zwiotczający, który wstrzyknięto Williamsowi?
- Działa jako wolontariuszka w organizacji „Dzieci pomagają innym". Wiesz,
czym się zajmują? - Postukała w kopię bogatego planu zajęć. - Odwiedzają
oddziały pediatryczne i geriatryczne, rozmawiają z chorymi i z niedo-
łężniałymi pacjentami, żeby umilić im czas. Założę się, że potrafiłaby zdobyć
wszystko, co tylko jej potrzebne. Kto by pilnował jakiejś słodkiej, małej
wolontariuszki? Muszę znaleźć jej dziennik.
- Jesteś pewna, że go prowadzi?
- Na samym początku popełniła mały błąd i wspomniała o swoim dzienniku,
kiedy chciała zwrócić na siebie uwagę. Od początku dawała mi to do
zrozumienia - powiedziała mu Eve. - Te wszystkie „ja": ja zobaczyłam, ja
znalazłam, ja uważam, ja wiem. Ale nie widziałam tego, przynajmniej nie
wystarczająco wyraźnie. - Zacisnęła usta. - Ona też się nie zorientowała.
Skąd miała wiedzieć, że będę buszowała w jej
pokoju? To wszystko będzie w jej dzienniku. Kto może ją pochwalić poza nią
samą? A jedyny sposób, żeby to zrobić, to spisać wszystko. Wyniosła go z
domu, zanim pojawiliśmy się z nakazem rewizji.
Znów zaczęła się przechadzać wzdłuż tablicy, odczepiała różne informacje,
umieszczała je osobno, a potem jeszcze raz grupowała.
- Miała dość czasu, żeby go wynieść z domu, kiedy tatuś prężył swoje
prawnicze muskuły. Do diabła, może go zniszczyła. Jest wystarczająco
sprytna, żeby to zrobić, by się kryć. Może będę musiała udowodnić, że miała
dziennik.
- Zachowujesz stoicki spokój - zauważył Roarke.
- Bo muszę. Kilkakrotnie pozwalałam, żeby mi to umknęło. Nie chciałam
zapuszczać się w te rejony. Jezu, kto by chciał? Nie chciałam dostrzec
morderczyni w tej dziewuszce z lokami. Ale zobaczyłam. I nadal widzę. I jeśli
mam walczyć o sprawiedliwość dla zamordowanych, muszę zebrać wszystkie
szczegóły i mocno je powiązać. Nikt nie zechce oskarżyć o morderstwa z
premedytacją uczennicy o słodkiej buzi.
- O ile się nie mylisz... Co, jeśli ofiar jest więcej? Eve wypuściła powietrze z
płuc i ręcznie zmieniła podział ekranu, zostawiając na nim tylko zdjęcie
Rayleen.

- Tak, to też przeszło mi przez myśl i nie daje spokoju. A jeśli jest więcej
ofiar? Chore dzieci i starsze osoby. Czy któreś z nich uśmierciła? Prowadzi
bardzo aktywny tryb życia. Z iloma osobami spotyka się codziennie, co
tydzień, co miesiąc? Czy wydarzył się inny wypadek, ktoś umarł, nie
znaleziono sprawcy jeszcze jakiegoś morderstwa? W końcu wszystko się
wyda.
- Musi być bardzo, ale to bardzo chora.
- Nie wiem, jaka jest, ale wiem, że zrobię, co w mojej mocy, żeby zapłaciła za
to, co zrobiła. I wiem, jak tego dokonać. - Zobaczyła wyraz twarzy Roarke'a i
zesztywniała.
- Uważasz, że powinno mi być jej żal ?
- Nie mogę powiedzieć, że tak. Nie jestem pewien, co myśleć, ale pozostaje
faktem, że wierzysz, ii to dziecko z zimną krwią popełniło morderstwo, i
przedstawiłaś bardzo przekonujące argumenty na poparcie twojej taty.
Znów podszedł do jej trójkąta, do rodzinnej galerii portretów.
- Pozwól, że wysunę kontrargumenty. Czy brałaś pod uwagę, że jedno z jej
rodziców albo oboje dopuścili się morderstw, a ona jakoś się o tym
dowiedziała? Że właśnie to w niej wyczuwasz?
- Będę to miała na względzie.
- Eve. - Odwrócił się do niej, spojrzał w jej nieprzejednane oczy policjantki,
dotknął lekko jej włosów. - Muszę cię o coś zapytać. Czy z jakiegoś powodu
pragniesz, żeby to była ona?
- Nie. Nie. Jest we mnie coś, co nie chce, żeby to była ona. Dlatego
pozwoliłam, żeby mi to umknęło, nie przyjrzałam się temu wystarczająco
uważnie. Ale dziś, stojąc z nią w tym idealnym, dziewczęcym pokoju, nie
mogłam się temu nie przyjrzeć. Nie mogłam tego nie zobaczyć. Nie będzie mi
jej szkoda, Roarke. Ale wywołuje to we mnie mdłości.
- W porządku. - Dotknął czołem jej czoła. - W porządku. Jak mogę ci pomóc?
- Potrafisz rozumować, jak dziesięcioletnia dziewczynka o morderczych
skłonnościach?
- Nie należy to do mojego zwykłego repertuaru, ale mogę spróbować.
- Gdybyś prowadził dziennik, gdybyś go nie zniszczył i był na tyle
przewidujący, że wiedziałbyś, iż musisz się go pozbyć z domu, gdzie byś go
schował?
Odwróciła się i jeszcze raz przeszła wzdłuż tablicy.
- Chodzi na lekcje tańca, prawdopodobnie ma tam swoją szafkę albo może
ma jakiś schowek w jednym z oddziałów szpitalnych, które odwiedza. W
szkole byłoby to zbyt ryzykowne, nie wydaje się taka lekkomyślna. Może... -
Kto jest jej para?
- Słucham? Uznałam ją za morderczynię, ale nie przypuszczam, by już
sypiała z chłopakami.
- Przyjaciółką, Eve. Jej najbliższą przyjaciółką.
- Och. - Zmrużyła oczy. - Stawiam na Melodie Branch. To z nią była, kiedy
znalazły Fostera. Regularnie się z nią spotyka. Może masz rację. Zadzwonię
do Peabody i poproszę ją o pomoc. Jutro złożymy wizytę Melodie i Allice. Mu-
szę porozmawiać z Mirą.
- Eve, dochodzi jedenasta w nocy.
- To co? Cholera - zaklęła pod nosem, kiedy popatrzył na nią wymownie. -
Dobra, wstrzymam się z tym do rana. Tak będzie chyba nawet lepiej. Będę
miała czas, żeby to wszystko spisać, uporządkować. Będę się musiała
zastanowić razem z Mirą i Whitneyem, co zrobić, żeby ściągnąć tę

dziewczynkę na oficjalne przesłuchanie.
Wróciła do swojego biurka i usiadła za nim, aby przystąpić do pisania.
- No więc... Uznałam, że powinnam zapytać, żeby to nie wisiało w powietrzu.
Czy Magdelana skontaktowała się z tobą po nieudanej, porannej próbie?
-Nie.
- Zastanawiałeś się nad tym, co zrobisz, kiedy zadzwoni?
- Zajmę się tym, jeśli i kiedy zadzwoni. Nie sprawi nam już więcej kłopotów,
Eve. Daję ci swoje słowo.
- Dobrze. Cóż, to mi zajmie kilka godzin.
- Mam trochę zaległości w pracy, mogę je nadrobić.
- Nadal jesteśmy umówieni na jutro? Ckliwe pocztówki z sercem i kwiaty, a
później szalony seks?
- Wydawało mi się, że miał to być „pomysłowy seks". Ale równie dobrze może
być szalony.
- Czemu nie taki i taki?
Spojrzał na nią tymi swoimi niebieskimi oczami.
Spodziewała się, że znowu będą ją męczyły koszmary, ale i tak okazało się,
że nie jest przygotowana na coś takiego. Nie była gotowa ujrzeć siebie taką,
jaka była kiedyś - mała i chuda, stała w biało-różowym pokoju Rayleen.
Nie podobały jej się lalki, nie podobało jej się to, jak się na nią gapią. Niby
miały szklane oczy, ale wszystko widziały. Lecz w pokoju było tak ciepło i tak
ładnie w nim pachniało.
Łóżko wyglądało jak w bajce, którą kiedyś obejrzała w telewizji, kiedy nikogo
nie było w pobliżu, by jej przeszkadzać Łóżeczko księżniczki. W takim łóżku
nigdy nic złego nie może człowieka spotkać.
Nikt nie przyjdzie po ciemku, nie położy się na niej, nie sprawi jej bólu. Nie w
takim pięknym łóżku.
Podeszła bliziutko, ale bała się go dotknąć. Wyciągnęła rękę, lecz szybko ją
cofnęła. Prawdopodobnie nieźle oberwie, jeśli go dotknie. Prawdopodobnie
pięści będą w robocie, gdy pogładzi coś tak pięknego.
- Nie bój się. Możesz go dotknąć. Możesz się nawet na nim położyć
Odwróciła się pospiesznie. To nie był on. To była mała dziewczynka, taka jak
ona. Ale zupełnie do niej niepodobna. Miała lśniące włosy i ładną, łagodną
buzię. Bez siniaków. Uśmiechnęła się.
- To mój pokój.
- Jesteś księżniczką - mruknęła Eve. Mała dziewczynka uśmiechnęła się
szerzej.
- Zgadza się. Jestem księżniczką. To wszystko należy do mnie. Jeśli powiem,
że możesz czegoś dotknąć, to możesz. Ale jeśli zrobisz coś bez mojego
pozwolenia, mogę cię kazać wtrącić do lochu, gdzie zawsze jest ciemno.
Eve wytarta ręce, które trzymała z tyłu.
- Niczego nie dotknęłam.
- Musisz najpierw poprosić. Pozwolę ci albo nie. - Ładna mała dziewczynka
podeszła do stołu, na którym stał różowo-biały serwis do herbaty. - Chyba
powinnyśmy się napić gorącej czekolady. Moi służący zawsze ją przygoto-
wują, kiedy im rozkażę. Lubisz gorącą czekoladę?
- Nie wiem. Jeszcze nigdy jej nie piłam. Czy jest smaczna?
Rayleen nalała czekoladę z dzbanka do filiżanki.
- Jest zabójcza. - I wybuchnęła śmiechem. - Musisz ją wypić, jeśli ci każę.
Jesteś w moim pokoju, a ja jestem księżniczką. No więc rozkazuję ci wypić
gorącą czekoladę.

Posłusznie - nauczyła się być grzeczna - Eve podeszła i wzięła jedną z
różowych filiżanek. Pociągnęła łyk.
- O, dobre. Jeszcze nigdy nie piłam czegoś takiego. -Wypiła szybko,
łapczywie całą czekoladę i wyciągnęła rękę z filiżanką. - Mogę prosić o
więcej?
- Dobrze. - Uśmiech Rayleen stai się bezlitosny jak jej spojrzenie. Eve
dostrzega w jej oczach coś, co sprawiło, że żołądek jej się ścisnął. I kiedy
Rayleen przechyliła dzbanek, popłynęła z niego do filiżanki czerwona krew.
Eve powstrzymała się od krzyku i upuściła filiżankę, Krew rozlała się na
białym dywanie.
- No i spójrz tylko, co zrobiłaś! Będziesz musiała za to zapłacić. - Rayleen
odstawiła dzbanek i dwa razy klasnęła w dłonie.
Wszedł on; uśmiechał się obleśnie, patrząc na nią tymi swoimi świńskimi
oczkami.
- Nie. Proszę. Nie chciałam tego zrobić. Sprzątnę to, Proszę, nie. Nie.
- Szukałem cię, moja malutka - powiedział jej ojciec. Uderzył ją raz, ale tak
mocno, że aż się zatoczyła i upadła na podłogę. Potem rzucił się na nią.
Walczyła, błagała, krzyczała, kiedy kość jej ręki złamała się jak ołówek.
Rayleen stała, obojętnie pijąc czekoladę
ze swojej filiżanki.
- Jest tylko jeden sposób, żeby położyć temu kres - powiedziała, patrząc, jak
ojciec gwałci córkę, - Śmierć rozwiązuje wszystkie problemy. Więc zabij go.
Zabij. Zabij go.
Rayleen skandowała coraz głośniej, jakby wpadła w trans.
- Zabij go!
Eve zobaczyła, że trzyma w ręku nóż, i zamachnęła się nim.

- Ciii...., ciiii.... Już dobrze, Eve. To tylko sen. Tylko sen. Obudź się. Proszę,
zrób to dla mnie. Wróć do mnie.
- To była krew. Róż, biel i czerwień. Dużo krwi.
- Już po wszystkim. Już się obudziłaś, jestem przy tobie. - Te jej nocne
koszmary przerażały go nie mniej niż ją. Tulił ją, kołysał, całował jej włosy i
skronie, nawet kiedy już przestała dygotać.
Gdy przycisnęła twarz do jego szyi, poczuł łzy.
- Przepraszam.
- Nie musisz przepraszać, najdroższa.
- Czy to przeniesienie, Roarke? Czy to właśnie to? Czy patrzę na nią i widzę
to wszystko, czego nigdy nie miałam, nigdy nie czułam, o czym nigdy nie
wiedziałam? Czy to swego rodzaju zazdrość? Czy to tylko jakaś wynaturzona
zawiść? W przypadku Magdelany też?
Odsunął ją i polecił włączyć światło na dziesięć procent mocy, żeby mogła
widzieć jego twarz i oczy.
- Nie. To wykluczone. Nie jesteś zdolna do zazdrości. Jeśli ją w tobie
wzbudziłem w związku z Magdelaną, to wyłącznie moja wina. Ty jesteś
prostolinijna i szczera, najdroższa Eve. Widzisz to, co jest, nawet gdybyś
wolała tego nie widzieć. I patrzysz na to, od czego inni odwracają wzrok.
- Zamknęliby mnie za to, co mu zrobiłam.
- Mylisz się. A gdyby to zrobili, zamknęli cię na godzi-nę, a choćby na minutę,
nawet Bóg nie okazałby im litości za ich czyn. - Otarł łzy z jej policzków. -
Policjantka w tobie doskonale o tym wie.
- Może. Tak. Na ogół. - Westchnęła i oparła głowę na jego ramieniu. -

Dziękuję.
- Zawsze do usług. Uśniesz jeszcze?
- Spróbuję.
Położył się razem z Eve, obejmując ją, i znów kazał zgasić światło.

Rano była rozbita, jak to jej się często zdarzało po nocach, kiedy dręczyły ją
koszmary senne. Ale wzięła się w garść. O ósmej już była ubrana, po
pierwszej kawie, gotowa do pracy.
- Jak zamierzasz do tego podejść? - zapytał ją Roarke.
- Spodziewam się, że zarówno Mira, jak i Whitney za-
dzwonią do mnie po zapoznaniu się ze sprawozdaniem, które im przesłałam
w nocy. A na razie złożę wizytę jej najlepszej przyjaciółce. Jeśli mi się
poszczęści, okaże się, że najlepsza przyjaciółka przechowuje dziennik swojej
kumpelki. - Przysiadła na oparciu kanapy i wypiła drugą tego ranka filiżankę
kawy. - Potem wpadnę do Alliki. Straffo dziś rano wybiera się na golfa. Mają
zarezerwowane pole od wpół do dziesiątej; potem je obiad w klubie.
Dziewczynka na dziewiątą idzie na coś, co się nazywa „Rozkosze łamania
głowy", a później do muzeum. Allika spotka się z córką i au pair o pierwszej,
bo opiekunka ma dzisiejsze popołudnie wolne. Zaplanowały obiad w lokalu,
który się nazywa „Zoology", a po południu matka z córką idą do fryzjera.
- Pracowity dzień.
- Tak, starają się wypełniać każdą chwilę. Liczę na to,
że dziś rano uda mi się zastać Allikę samą w mieszkaniu W zależności od
wyniku rozmowy potem albo odszukam dziewczynkę, albo najpierw odbędę
naradę z Mirą i Whit-neyem. Zdobycie zgody na przesłuchanie dziewczynki
nie będzie łatwe. Jej ojciec będzie się starał do tego nie dopuścić, swoje trzy
grosze dorzuci rzecznik praw dziecka. Muszę mieć coś więcej niż teorię i
poszlaki, by pokonać ich opór.
- Ciebie też czeka pracowity dzień.
- Ale i tak starczy mi sił na seks i kolację. Roarke się roześmiał.
- Podoba mi się kolejność wieczornych zajęć. Lecz najpierw przyjmij to.
Poszedł do swojej garderoby i przyniósł owinięte w czerwony papier pudełko,
przewiązane białą wstążką z wielką kokardą.
- O, rety.
- Wiem. To prezent. - Usta mu drgnęły z rozbawienia. -Takie irytujące. Ale
proszę otwórz.
Uniosła wieko i zobaczyła, że w środku jest drugie pu dełko z kartonu koloru
matowego złota. A w nim na czerwonym aksamicie spoczywała długa, smukła
buteleczka.
Spodziewała się biżuterii, bo miał zwyczaj kupować jej błyskotki. I
podejrzewała, że to zrobił, albowiem - znając go - kamienie, którymi
ozdobiony był flakonik, nie były sztuczne. Kto poza Roarkiem kupiłby
buteleczkę, pokrytą brylantami i rubinami?
Eve wzięła flakonik i przyjrzała się jasnobursztynowe-mu płynowi, który był w
środku.
- Magiczny napój?
- Może być. Perfumy. Dla ciebie. Kazałem skomponować zapach specjalnie
dla ciebie - odpowiednie do twojej skóry, twojego stylu, twoich upodobań.
Proszę. - Wziął buteleczkę, wyjął rubinowy korek i osobiście dotknął nim jej
przegubu. - Powiedz mi, co o nim sądzisz.
Wciągnęła powietrze nosem, zmarszczyła brwi jeszcze

raz powąchała. Aromat był subtelny i nie landrynkowy. Czy to nie zapach
olejku kwiatowego albo zmysłowy zapach piżma? -No i?
- Ładny. Powiem więcej. Przypuszczam, że to kolejny dowód na to, że mnie
znasz. - Żeby mu sprawić przyjemność, nałożyła odrobinę perfum na skórę
szyi. - Wiesz, że taki flakonik to spora przesada?
- Naturalnie. Brylanty są z napadu na Czterdziestej Siódmej Ulicy.
- Tak? - Rozbawiło ją to. - Aż mnie przeszedł dreszcz. -Wzięła buteleczkę i
postawiła ją na komodzie, na tyle wysokiej, że Galahad nie mógł na nią
wskoczyć, bo był zbyt tłusty. Wróciła i wyciągnęła szyję, żeby powąchał.
-No i?
- Idealna ty. - Złapał ją za włosy i pocałował. - Moja jedna, jedyna walentynka.
- Zachowaj te czułe słówka na później. Muszę lecieć.
Peabody powinna się tu pojawić lada chwila albo ryzykuje, że skopię jej tylek.
- Czy możemy zaplanować kolację na ósmą, chyba że przeszkodzą nam
obowiązki zawodowe?
- Niech będzie ósma. Postaram się uporać ze wszystkim, z czym zdołam, do
wpół do ósmej.
Chociaż zgodnie z poleceniem przeczytała sprawozdanie przed przyjściem
do Eve, Peabody nie dopuszczała do siebie myśli o dzieciaku zabójcy, jak to
określiła.
- Tak, wiem, w niektórych szkołach zdarzało się, że grożono nauczycielom
lub innym uczniom lub ich bito. Kijami, pięściami, nożami kuchennymi. Ale to
pojedyncze przypadki i najczęściej dotyczą zdemoralizowanej młodzieży.
- Więc dlatego, że ona nosi ładny mundurek i mieszka w apartamentowcu,
nie jest zdolna do czegoś takiego?
- Nie, ale to zupełnie inna sytuacja. Tamte przestęp-stwa są popełniane z
zemsty, pod wpływem chwili albo dopuszczają się ich dzieci o wrodzonych
skłonnościach do stosowania przemocy. W tym wypadku mamy do czynienia
z zabójstwami dokonanymi na zimno, z premedytacją, bez wyraźnego
motywu.
- Znajdzie się i motyw.
- Dallas, przeczytałam zapiski Fostera. Sprawdziłam zapiski Williamsa. Jest
tam garść kar dyscyplinarnych, czasami wzywano rodziców do szkoły z uwagi
na zachowanie dzieci, opuszczenie się w nauce, wieczne spóźnianie się na
zajęcia i temu podobne. Ale nigdy nie dotyczyło to Ray-leen Straffo. Ma
celujące oceny, a jej zachowanie jest bez zarzutu. To najlepsza uczennica w
swojej klasie.
- Może coś majstrowała przy ocenach.
- Rany, naprawdę się na nią zawzięłaś. - Peabody natychmiast się skrzywiła.
- Nie chciałam, żeby tak to za-
brzmiało. Po prostu nie rozumiem. Nie widzę tego. I z całą pewnością nic
takiego nie wyczuwam.
- Przygotujmy się do jednego z dzisiejszych przesłuchań. Może któraś z nas
zmieni zdanie.
Łącze w samochodzie zadzwoniło akurat, kiedy Eve parkowała wóz przed
budynkiem, w którym mieszkała Melody Branch.
- Dallas.
- Eve, przeczytałam twoje sprawozdanie. - Na twarzy Miry malował się
niepokój. - Musimy to przedyskutować. Szczegółowo.
- Dobrze. Ale nie teraz. Właśnie zamierzam ponownie przesłuchać świadka.
- Chyba nie Rayleen Straffo?

- Nie. Mogę się spotkać z tobą i z komendantem, bo jestem pewna, że on też
uzna, że wymaga to omówienia, dziś popołudniu,
- Dobrze. Zaraz skontaktuję się z Whitneyem i ustalę porę. Wolałabym, żebyś
nie rozmawiała z Rayleen Straffo przed naszym spotkaniem.
- I tak ma dzisiaj wypełniony dzień. To może zaczekać. Z tonu twojego głosu
wnioskuję, że nie zgadzasz się ze mną w tej kwestii
- Porozmawiamy o tym po południu. Tak, mam pewne zastrzeżenia. Działaj
bardzo ostrożnie, Eve.
- Postaram się najlepiej, jak umiem. - Eve się rozłączyła. - Zdaje się, że Mira
jest po twojej stronie.
- Tu nie chodzi o to, kto jest po czyjej stronie, Dallas.
- Tak. Masz rację.
Ale nie mogła się oprzeć takiemu wrażeniu, kiedy wysiadła z samochodu i
skierowała się do budynku z zamiarem wywarcia presji na dziewczynkę, by
wydała swoją najlepszą przyjaciółkę.

Rozdział 19

Drzwi otworzyła im Angela Miles-Branch. Miała na sobie tweedowe spodnie i
kremowy golf z angory, a na nogach miękkie, skórzane pantofle na niskim
obcasie, w kolorze swetra.
Zaprowadziła je do nowocześnie urządzonego salonu.
- Domyślam się, że chodzi o to, co się wydarzyło w Sarah Child. Melodie jest
w swoim pokoju. Nie rozmawia ze mną.
- Czemuż to? - zdziwiła się Eve.
- Wypisałam ją ze szkoły. Nie zamierzam posyłać swojej córki do placówki
oświatowej, w której popełniono dwa morderstwa. Obraziła się na mnie, że
nie chcę wziąć
pod uwagę jej argumentów, a mianowicie: jej najlepsza przyjaciółka w całym
wszechświecie uczęszcza do Sarah Academy, Melodie nie chce chodzić do
szkoły, w której nikogo nie zna i gdzie uczniowie noszą beznadziejne mun-
durki, i tym podobne.
Angela opadła na fotel jak osoba, która cierpi na nerwicę frontową.
- Doszło między nami do bezpośredniej konfrontacji, a ponieważ jeszcze
przez kilka najbliższych lat ja decyduję o jej życiu, więc wygrałam. Ale... -
Westchnęła i rozłożyła ręce. - To straszne mieć dziesięć lat i uważać, że cały
nasz świat się zawalił. Dlatego pozwalam jej się dąsać i wściekać na mnie.
- Według mnie robi pani to, co pani zdaniem jest najlepsze dla córki -
skomentowała Peabody. - Dzieci często tego nie dostrzegają. Dlatego nie
decydują o własnym życiu.
- Dziękuję za te słowa. Nie jestem jedyną osobą, która zdecydowała się na
taki krok albo poważnie się nad tym zastanawia. Melodie tego też nie
rozumie. Ale mam nadzieję, że przynajmniej kilka uczennic, które zna i lubi,
trafi do West Side Academy, do której wczoraj ją zapisałam. A na razie... -
Urwała i znów rozłożyła ręce.
- Czy Melodie kontaktowała się ze swoimi koleżankami z Sarah Child? -
spytała Eve.
- Naturalnie. Wszyscy staramy się żyć tak, jakby nic się nie wydarzyło.
Chociaż nie jest to łatwe.
- Czy również z Rayleen Straffo?
- Z nią w szczególności. Są przyjaciółkami od serca, więź między nimi

jeszcze się zacieśniła po tym strasznym, wspólnym doświadczeniu. Rayleen
była u nas w czwartek, jak zwykle. Razem z Alliką uznałyśmy, że
dziewczynkom dobrze zrobi, jeżeli będą się spotykały tak, jak zwykle.
Wczoraj wieczorem Melodie jadła kolację u Rayleen.
- Widziały się dzień po dniu? Czy to normalne?
- Przyznaję, ze nie. Ale szczerze mówiąc, poczułam ulgę, ze na kilka godzin
zejdzie mi z oczu po naszej awanturze o to, że od poniedziałku zacznie
naukę w nowej szkole.
- Chciałybyśmy z nią porozmawiać.
- Pani porucznik, wiem, że wykonuje pani swoja obowiązki, i proszę mi
wierzyć, że pragnę, by wyjaśniła pani sprawę tych morderstw. Nie chcę tylko,
by Melodie znów się zdenerwowała. Nie chcę, żeby znów musiała opowiadać
ze szczegółami, co się stało Craigowi Posterowi. Dręczą ją koszmary w nocy.
- Postaram się nie poruszać tej sprawy. Potrzebne nam są informacje na inny
temat.
- W porządku. Ale w obecnym nastroju może nie ze-chce rozmawiać również
z paniami. Pójdę po nią.
Angela wstała i wyszła z pokoju. Eve słyszała przyciszone głosy -
zniecierpliwiony matki i krnąbrny córki.
Wkrótce Angela przyprowadziła dziewczynkę do salonu. Obie miały równie
ponure miny.
- Melodie, usiądź. I jeśli będziesz równie niegrzeczna wobec porucznik Dallas
i detektyw Peabody, jak jesteś w stosunku do mnie, możesz się spodziewać
aresztu domowego przez najbliższe dwa tygodnie.
Dziewczynka wzruszyła ramionami, jakby było jej to obojętne, klapnęła w
fotelu i utkwiła wzrok w podłodze.
- To nie moja wina, że pan Foster i pan Williams nie żyją. Ale ja zostałam
ukarana.
- Nie zamierzam znów wałkować tego od początku -powiedziała znużona
Angela.
Eve postanowiła nie owijać sprawy w bawełnę.
- Melodie, potrzebny mi jest dziennik Rayleen. Zaskoczona dziewczynka
podniosła głowę, a potem
równie szybko ją spuściła.
- Przepraszam, ale nie rozumiem.
- Z całą pewnością rozumiesz. Rayleen dała ci swój dziennik. Muszę go mieć.
- Nie mam dziennika Rayleen.
- Ale prowadzi dziennik.
- Ona... Nie wiem. Dzienniki to bardzo osobista rzecz.
- Ty prowadzisz dziennik?
- Tak, proszę pani. To mój i tylko mój dziennik. - Błagalnie spojrzała na
matkę.
- Tak. - Angela usiadła na poręczy fotela Melodie i położyła dłoń na ramieniu
córki. Eve stwierdziła, że bez względu na to, o co się posprzeczały, w tej
kwestii reprezentowały wspólny front - Melodie wie, że może pisać w swoim
dzienniku wszystko, co chce, i nikt tego nie przeczyta. Nie rozumiem, o co w
tym wszystkim chodzi.
- Prawo do prywatności jest czymś bardzo ważnym -przyznała Eve. -
Podobnie jak przyjaźń. Przypuszczam, że wielu przyjaciół nie ma nic
przeciwko temu, by dzielić się swoimi tajemnicami. Czytałaś dziennik
Rayleen?

- Nie, nie dałaby... Hramm. Może nie prowadzi dziennika. Eve wyciągnęła
logiczny wniosek.
- Dała ci go w czwartek, kiedy do ciebie przyszła. Powiedziała, że co masz z
nim zrobić?
- Przyszła tylko pobawić się ze mną, to wszystko. I dla zabicia czasu. Nie
możemy chodzić do szkoły, ponieważ pan Williams utonął w basenie. - Do
oczu Melodie napłynęły łzy. - I wszystko jest do bani, teraz ja i Ray nie
będziemy chodziły do tej samej szkoły. Jest moją najlepszą przyjaciółką.
Najlepsi przyjaciele trzymają się razem.
- Melodie, wiesz, co to jest nakaz rewizji? Mogę go uzyskać - kontynuowała
Eve, ale dziewczynka tylko się skuliła. - Będzie mi wtedy wolno przeszukać
twój pokój. Nie chciałabym tego robić.
- Pani porucznik - odezwała się zaszokowana Angela. -
Mój Boże, a cóż to ma znaczyć?
- Muszę zobaczyć ten dziennik, Melodie. Przeszukam twój pokój, jeśli zajdzie
taka potrzeba.
- Nie znajdzie go pani. Nie znajdzie go pani, ponieważ Ray... - Urwała i
ścisnęła matkę za rękę. - Obiecałam. Obiecałam. Mamusiu, nie wolno łamać
obietnicy.
- Nie wolno. Już dobrze, moja mała. - Przytuliła córkę. - Czy Rayleen ma
jakieś kłopoty? - zwróciła się do Eve.
- Będę wiedziała więcej, jeśli dostanę jej dziennik. Melodie powinna nam go
dać w najlepiej pojętym własnym interesie
- Chwileczkę. Jedną chwileczkę. -Angela na moment zamknęła oczy; widać
było, że toczy ze sobą wewnętrzną walkę. Porem ujęła Melodie pod brodę i
powiedziała do niej cicho: -Skarbie, musisz powiedzieć policji prawdę. To
bardzo ważne.
- Przecież obiecałam!
- Prawda jest równie ważna, jak obietnica. Powiedz mi, skarbie, masz
dziennik Rayleen?
- Nie! Nie! Wczoraj wieczorem go jej odniosłam. Miałam go tylko króciutko i
nie zaglądałam do niego. Był zamknięty, ale nawet gdyby nie był, i tak bym
go nie przeczytała. Złożyłam przysięgę.
- Dobrze, skarbie, już dobrze. Nie ma go - zwróciła się Angela do Eve. - Nie
będę robiła trudności, jeśli postara się pani o nakaz rewizji, by go odszukać.
Ale zapewniam panią, że jeśli Melodie mówi, że nie ma dziennika, to go nie
ma.
- Myślę, że nakaz rewizji nie będzie potrzebny. Melodie, co powiedziała
Rayleen, kiedy dawała ci swój dziennik?
- Że przyjdzie policja i przeszuka wszystkie jej rzeczy.
- O mój Boże - westchnęła Angela. - W mieszkaniu państwa Straffo była
rewizja? Nie wiedziałam. Pozwoliłam Melodie do nich pójść. Nie...
- Melodie nic się nie stało i nie stanie - przerwała jej Eve. - Mów dalej,
Melodie.
- Poprosiła mnie tylko, żebym go przechowała, nie wyjawiła nikomu, co się
dzieje, nie zdradziła nikomu, że mi dała swój dziennik. To rzecz bardzo
osobista. Nikt nie powinien czytać jej osobistych przemyśleń. Mogła mi
zaufać, bo jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami. Wczoraj wieczorem
odniosłam go jej, tak jak mnie prosiła. Teraz będzie na mnie wściekła, że się
wygadałam.
- Nie będzie - odparła machinalnie Angela, patrząc na Eve. - Wszystko

będzie dobrze, nie martw się. - Wstała i pociągnęła Melodie za rękę,
zmuszając ją, aby się podniosła. - Jestem z ciebie dumna, że powiedziałaś
prawdę, bo tak należało postąpić. Chociaż wiem, że to trudne. Idź, weź sobie
napój wiśniowy.
- Przepraszam, że byłam dla ciebie taka niedobra.
- Ja też cię przepraszam, skarbie. Idź, przynieś nam też po dużym napoju
wiśniowym.
Pociągając nosem, Melodie skinęła głową i wyszła z pokoju, powłócząc
nogami.
- Nie wiem, po co paniom dziennik Rayleen. Nie rozumiem, jaki to może mieć
związek z prowadzonym śledztwem.
- Mamy swoje powody, żeby się nim interesować.
- Nie powie mi pani tego, co chciałabym wiedzieć, a moim obowiązkiem jest
chronić córkę. Proszę mi przynajmniej powiedzieć, czy powinnam trzymać
Melodie z dala od Straffów. Chcę, żeby mi panie powiedziały, czy Melodie
coś grozi, kiedy przebywa z Rayleen i jej rodzicami.
- Nie sądzę, żeby groziło jej jakiekolwiek niebezpieczeństwo, ale może lepiej
się będzie pani czuła, chwilowo nie pozwalając córce na kontakty z Rayleen.
- Tak będzie lepiej dla wszystkich, pomyślała Eve, i postarała się, żeby
Angela dobrze ją zrozumiała. - Proszę, żeby ani pani, ani Melodie nie
rozmawiały o naszym spotkaniu i dzienniku Rayleen ani z państwem Straffo,
ani z nikim innym.
- Chyba wyjedziemy razem gdzieś na resztę tygodnia, a może nawet na
dłużej. - Angela wypuściła powietrze z płuc. - Nic się nie stanie, jak Melodie
pójdzie do nowej szkoły we wtorek.
- To doskonały pomysł - pochwaliła ją Eve. - Nie znam się na wychowywaniu
dzieci, pani Miles-Branch, ale odnoszę wrażenie, że ma pani dobrą córkę.
- Mam bardzo dobrą córkę. Dziękuję.

Eve dała Peabody okazję do zabrania głosu, kiedy zjeżdżały windą po
opuszczeniu mieszkania pani Miles-Branch. Ponieważ Peabody milczała, Eve
zaczekała, aż wsiadły do samochodu.
- Jakieś uwagi? Przemyślenia? Pytania?
- Właśnie je formułuję. - Peabody wydęła policzki. -Muszę powiedzieć, że na
pierwszy rzut oka to nic takiego, więcej - czymś typowym dla dziecka jest
ukrywanie dziennika albo zwrócenie się do zaufanego przyjaciela o prze-
chowanie go, jeśli się boi, że ktoś - jakiś dorosły lub osoba urzędowa - mają
ochotę do niego zajrzeć. Szczególnie dziewczynki są przewrażliwione na tym
punkcie.
- A na drugi rzut oka?
- Rozumiem, że ty jesteś na tym etapie. Z tego punktu widzenia fakt, że
dziennik istnieje i że Rayleen zadała sobie tyle trudu, by wynieść go z domu
przed rewizją, świadczy, że twoja teoria nie jest zupełnie wyssana z palca.
Ale Eve nadal słyszała w głosie Delii powątpiewanie.
- Według ciebie to nadal typowe dziewczęce zachowanie.
- Trudno to inaczej widzieć. Przykro mi, Dallas, ale to jeszcze mała
dziewczynka.
- A gdyby miała szesnaście lat? Albo dwadzieścia sześć?
- Sama wiesz, że wtedy byłoby to zupełnie co innego.
- Właśnie próbuję to ocenić - powiedziała Eve i zatrzymała się przed
apartamentowcem, w którym mieszkali państwo Straffo.

Drzwi otworzyła im Allika. Rysy miała ściągnięte, powieki ciężkie, jakby od
kilku dni źle sypiała. Jeszcze się nie ubrała, miała na sobie długą, szarą
podomkę.
- Błagam - powiedziała. - Dlaczego nie zostawicie nas w spokoju?
- Pani Straffo, musimy z panią porozmawiać. Wolałybyśmy wejść do środka,
gdzie nikt nam nie będzie przeszkadzał i gdzie będzie się pani czuła lepiej.
- Dlaczego zdaniem policji ludzie czują się lepiej, kiedy są przesłuchiwani we
własnym domu?
- Powiedziałam, że chcę z panią porozmawiać, a nie panią przesłuchać. Czy
jest jakiś powód, dla którego nie ma pani ochoty na rozmowę z nami?
Allika na chwilę zamknęła oczy.
- Muszę się skontaktować z mężem.
- Uważa pani, że potrzebuje prawnika?
- Jest nie tylko prawnikiem - odparła, a potem przycisnęła dłoń do czoła. -
Boli mnie głowa. Próbuję odpocząć, zanim będę musiała spotkać się z córką.
- Przykro mi, że pani przeszkodziłyśmy, ale mamy pytania, które wymagają
odpowiedzi. - Eve znalazła słaby punkt i przypuściła atak. - Jeśli odczuwa
pani potrzebę skontaktowania się z mężem, to może mu pani zaproponuje, by
spotkał się z nami w komendzie? Przeprowadzimy formalne przesłuchanie.
- To zabrzmiało jak groźba.
- Albo porozmawiamy we trójkę tutaj, albo we czwórkę w komendzie. Wybór
pozostawiam pani.
- Och, proszę wejść. Miejmy to już za sobą. Policja zachowuje się tak, że
ofiary czują się jak przestępcy.
Sztywno przeszła do salonu i bardzo podobnie jak naburmuszona Melody
opadła na fotel.
- Czego panie chcą?
- Mamy powód sądzić, że przed przeprowadzeniem rewizji z mieszkania
zabrano pewną rzecz, która może się okazać istotna dla śledztwa.
- To śmieszne. Niczego nie wyniesiono z mieszkania ani nic, co w nim jest
czy kiedykolwiek było, nie jest istotne dla śledztwa.
- Pani córka zabrała z domu swój dziennik.
- Słucham? - Allika usiadła prosto, a w jej głosie można było dosłyszeć strach.
- Jakie znaczenie może mieć dziennik Rayleen?
- Wyniosła go z mieszkania przed rewizją i potem go odebrała. Wie pani,
gdzie go trzyma?
- Nie, nie wiem.
- Czytała go pani?
- Nie, nie czytałam. W tym domu szanuje się prawo do prywatności.
- Pani Straffo, musimy zobaczyć ten dziennik.
- Co z panią jest nie tak? Jak może pani oskarżyć dziecko o coś tak
strasznego?
- O nic Rayleen nie oskarżyłam. Co według pani zrobiła? Co według pani jest
zdolna uczynić, Alliko? - Eve nachyliła się ku niej. - Co sprawia, że źle się
pani czuje, nie może pani spać, boi się pani?
- Nie wiem, o czym pani mówi. Nie wiem, co pani ma na myśli. - Zaczęła
gnieść w palcach podomkę. - Musi pani z tym skończyć.
- Właśnie mam taki zamiar. Zamierzam ją powstrzymać. Wie pani, że to nie
może dłużej trwać.
- Proszę wyjść. Chcę, żeby opuściły panie moje mieszkanie.

Eve dotknęła kolejnego czułego punktu Alliki.
- Dlaczego trzyma pani w ukryciu wszystkie zdjęcia synka? Dlaczego
zachowała pani kawałek jego kocyka, jego pluszowego pieska, to wszystko,
co stanowi część jego? Dlaczego, Alliko?
- To było moje dziecko. Mój synek.— Z jej oczu trysnęły łzy.
- Ale nie postawiła pani na widoku zdjęć swojego dziecka, nie trzyma pani
pamiątek po swoim synku na wierzchu. Dlaczego?
- To sprawia ból. To denerwuje.
- Rayleen? Nie lubi tego, prawda? Nie lubi, jak pani lub Oliver patrzycie na
zdjęcia innego dziecka. Ważna jest ona i tylko ona. Nigdy nie lubiła dzielić
uwagi, z kimś innym, prawda?
- To naturalne, to całkowicie naturalne dla pierworodnego dziecka okazywać
zazdrość wobec młodszego rodzeństwa. Trzeba czasu, żeby przywyknąć do
nowej sytuacji. Rodzeństwo... Rodzeństwo rywalizuje ze sobą.
- To było coś więcej, prawda? W końcu coś z tym zrobiła w tamtą Wigilię
Bożego Narodzenia. Dlaczego miała się dzielić tymi wszystkimi zabawkami?
Dlaczego poświęcała
mu pani czas, kiedy ona była ważniejsza. Więc wyciągnęła go z łóżeczka,
zaprowadziła na szczyt schodów. Prawda?
- To był wypadek. - Allika ukryła twarz w dłoniach i zaczęła się kiwać. - To był
wypadek. Rayleen spała. Wszyscy spaliśmy. O Boże, błagam, nie róbcie mi
tego.
- Nie, Rayleen nie spała. Dobrze pani o tym wie.
- Ona nie chciała... nie mogła chcieć... błagam, Boże.
- Proszę mi powiedzieć, co się wydarzyło tamtego ranka, Alliko.
- Było tak, jak już pani powiedziałam. Wszyscy spaliśmy. - Opuściła ręce, jej
twarz była biała jak ściana, a oczy nieprzytomne.
- Jak długo jeszcze może to pani w sobie dusić? - spytała Eve. - Jak długo
jeszcze może to pani zagłuszać tabletkami i wyszukując sobie różne zajęcia?
Udając, że nic się nie stało? Do następnego Reeda Williamsa?
- Nie. Nie. To było pierwszy raz. I popełniłam błąd?
- Alliko, wie pani, że nie może pani z tym żyć. Musi mi pani o tym powiedzieć.
Proszę mi powiedzieć, co Rayleen zrobiła swojemu małemu braciszkowi. Pani
synkowi
- Miała zaledwie siedem lat...
Peabody, widząc szczelinę, włączyła się do akcji. Wstała i usiadła obok Alliki.
- Jest pani jej matką i chce ją pani chronić. Chce pani robić to, co dla niej
dobre.
- Naturalnie, że tak.
- Chciała pani również chronić Trevora. Chciała pani robić to, co dobre dla
niego. Wyznając teraz prawdę, musi
pani wiedzieć, co jest dobre dla ich obojga.
- To moje dzieci.
- Co się stało tamtego ranka, Alliko? - zapytała Eve. -Co się stało Trevorowi?
- Dzieci obudziły się wcześnie - wykrztusiła; po policzkach płynęły jej łzy. - To
normalne. Były takie przejęte, czekały na prezenty. Rayleen przyszła do
naszego pokoju
jeszcze przed wschodem słońca, wskoczyła na łóżko. Była taka
podekscytowana, taka szczęśliwa. Wstaliśmy, Oliver powiedział, że pójdzie
po Treva. Przycisnęła dłoń do ust.
- Poprzedniego roku, podczas swojej pierwszej Gwiazdki, Trev był jeszcze

malutki, nie miał roczku. Niczego nie rozumiał. Ale tamtego roku miał prawie
dwa latka i... To byłoby jego pierwsze prawdziwe święto. Oliver powiedział, że
pójdzie po Treva, a potem zejdziemy wszyscy razem i sprawdzimy, czy już był
Święty Mikołaj.
- Gdzie była Rayleen? - spytała Eve.
- Rayleen została ze mną, wkładałam szlafrok. Skakała i klaskała w rączki.
Wyglądała na taką szczęśliwą, jej buzia jaśniała tak, jak buzia każdej małej
dziewczynki w ranek Bożego Narodzenia. Zobaczyłam... Zobaczyłam, że ma
na nóżkach różowe kapciuszki, które włożyłam do jej skarpety poprzedniego
wieczoru. Te, które zobaczyła, gdy wcześniej razem robiłyśmy zakupy, i które
bardzo jej się spodobały.
Twarz Alliki stała się bez wyrazu, jakby uszło z niej całe powietrze.
- Rayleen miała na nóżkach kapciuszki - powiedziała Eve.
- Było na nich wyhaftowane błyszczącymi koralikami jej imię. Bardzo lubiła
wszystko, co było opatrzone jej imieniem. Zaczęłam mówić, że nie powinna
była schodzić na dół sama, że tatuś i ja obiecaliśmy, że wstaniemy, jak tylko
się obudzi. I wtedy usłyszałam krzyk Olivera. Krzyczał tak, jakby ktoś mu
wydarł serce z piersi. Zbiegł ze schodów. Wyskoczyłam z pokoju i
zobaczyłam... mojego synka. Oliver był na dole i tulił naszego synka. Zbie-
głam do nich. Nie żył. Mój słodki synek miał krew na buzi i nie żył.
- Co zrobiła Rayleen?
- Nie wiem. Wszystko... wszystko jest zamazane. Wydaje mi się, że Oliver
płakał, chyba chciałam wziąć od niego
Treva, ale Oliver trzymał go bardzo mocno. Pobiegłam do
telefonu, żeby wezwać pogotowie, a Ray...
- Co robiła?
Allika zamknęła oczy i wstrząsnął nią dreszcz.
- Już się bawiła domkiem dla lalek, który razem z Oli-verem położyliśmy dla
niej pod choinką. Siedziała w pi-żamce, w haftowanych, różowych
kapciuszkach i bawiła się prezentami. Jakby nic się nie stało.
- I domyśliła się pani wszystkiego.
- Nie. Nie. Była jeszcze małą dziewczynką. Nie rozumiała tego. Nie mogła
rozumieć. To był wypadek.
Nie, pomyślała Ève, to nie był wypadek. I świadomość tego stopniowo, dzień
po dniu, niszczyła tę kobietę.
- Alliko, w pani mieszkaniu ściany nie są wytłumione nie dlatego, że boi się
pani, że coś mogłoby się stać Rayleen i nie usłyszałaby pani tego. W domu
brak wyciszenia, ponieważ boi się pani Rayleen i tego, że mogłaby pani cze-
goś nie usłyszeć.
- To moja córka. To też moje dziecko.
- Kilka miesięcy temu pojechałyście z wizytą do pani ciotki w Nowym
Meksyku. Wykonuje przedmioty artystyczne ze skóry. Ma nasiona rącznika,
stosuje olej z nich do wyprawiania skór.
- O Boże, proszę przestać. Niech pani przestanie.
- Czy Rayleen spędzała z nią dużo czasu? Obserwowała ją przy pracy,
zadawała pytania? Wszystko ją interesuje, prawda? Rayleen lubi wszystko
wiedzieć.
- Lubiła Craiga Fostera. Był jej ulubionym nauczycielem.
- Ale przeszło to pani przez myśl. I Williamsowi. Rayleen pracuje jako
wolontariuszka w szpitalu. Jest sprytna. Gdyby się postarała, mogłaby zdobyć
strzykawkę i środek zwiotczający.

- Oznaczałoby to, że jest potworem. Chce pani, żebym to powiedziała? - W jej
głosie słychać było histerię, oczy zrobiły się nieprzytomne. - Chce pani,
żebym powiedziała, że moja córka to potwór? Urodziłam ją. - Położyła rękę na
brzuchu. - Zrodziła się ze mnie i Olivera. Kochaliśmy ją od samego początku.
- Tak samo, jak kochaliście Trevora. Jeśli jestem w błędzie - powiedziała Eve,
kiedy twarz Alliki się ściągnęła -nikt nie ucierpi, gdy przeczytam jej dziennik.
Jeśli mam rację, otrzyma pomoc, nim ucierpi jeszcze ktoś.
- W takim razie niech go sobie pani weźmie. I zostawi mnie w spokoju.

Przeszukały każdy centymetr kwadratowy sypialni dziewczynki i jej pokoju
zabaw. Wysypały wszystko z szuflad, opróżniły garderobę, szukały wśród
zabawek, farb i pędzli.
- Może go schowała w innym pokoju - powiedziała Pe-abody.
- Albo ma przy sobie. Tak czy inaczej, znajdziemy go. Fakt, że istnieje, ma
pewną wagę. Musimy przesłuchać ciotkę i natychmiast zacząć obserwować
dziewczynkę. Je-śli ma przy sobie dziennik, nie chcę, żeby matka poinfor-
mowała ją, że go szukamy. Należy... Cholera.
Urwała, żeby wyciągnąć swój komunikator.
-Dallas.
-Pani porucznik, proszę natychmiast stawić się u mnie.
- Panie komendancie, właśnie zbieram dowody rzeczowe, które według mnie
doprowadzą do aresztowania osoby odpowiedzialnej za śmierć Fostera i
Williamsa.
- Pani porucznik, chcę, żeby zameldowała się pani w moim gabinecie, zanim
przedsięweźmie pani jakiekolwiek dalsze kroki. Czy to jasne?
- Tak jest, panie komendancie. Już jadę. Kurde - dodała, kiedy się rozłączyła.
Spojrzała na zegarek i zaczęła so-
bie coś liczyć. - Jest teraz w muzeum. Jedź tam, nie spuszczaj jej z oka.
- Ależ Dallas, przecież komendant kazał...
- Mnie. Nie wspomniał ani słówkiem o tobie. Chcę, żebyś odszukała
podejrzaną i ją obserwowała. Informuj mnie. Nie daj jej się wywieść w pole,
Peabody.
- Jezu, ma dziesięć lat. Chyba dam radę śledzić smarkulę tak, żeby się nie
zorientowała.
- Ta smarkula jest główną podejrzaną w sprawach dwóch zabójstw. Bardzo
możliwe, że jest też winna brato-bójstwa. Pamiętaj, Peabody, że nie będziesz
śledziła dziecka.
Podwiozła Delię przed eleganckie wejście do Metropolitan Museum, a potem
sama udała się do budynku komendy. Po drodze skontaktowała się z Quella
Harmon z Taos w Nowym Meksyku.

Peabody, wchodząc po licznych stopniach, zastanawia-ła się, jak, u diabła,
ma odnaleźć dziecko z irlandzką au pair w tej rozległej świątyni sztuki.
A w tym czasie Cora wsadzała Rayleen do taksówki na ulicy Osiemdziesiątej
Pierwszej.
- Przecież mama miała się z nami spotkać i zjeść ze mną obiad.
- Ale zadzwoniła do mnie i powiedziała, że masz natychmiast wracać. Dlatego
jedziemy do domu, najdroższa Ray.
Rayleen westchnęła głęboko, ściskając swoją ładną, różową futrzaną torebkę.

Zarówno Mira, jak i Whitney czekali na nią. Oboje mieli poważne miny.

- Proszę usiąść, pani porucznik.
Nie mając wyboru, Eve usiadła.
- A gdzie pani partnerka?
- W terenie, panie komendancie. Whitney zacisnął usta.
- Uznałem, że to oczywiste, iż chcę, byście obie były teraz tutaj, a nie w
terenie.
- Przepraszam za to nieporozumienie, panie komendancie.
- Nie wciskaj mi kitu, Dallas, bo nie jestem w nastroju. Zapoznałem się z
raportem i według mnie postawiłaś cały wydział w bardzo niezręcznej sytuacji
- Z całym szacunkiem nie zgadzam się z tym, panie komendancie.
- Podążasz drogą usianą minami, nie mając po temu żadnych przekonujących
dowodów rzeczowych ani niezbitych faktów.
- Z tym też się nie zgadzam, panie komendancie. Po-
dejrzana...
- Dziecko - poprawił ją.
- Podejrzana jest osobą nieletnią. To nie świadczy, że nie jest zdolna do
popełnienia morderstwa. Znane są przypadki dzieci, które zabijały, i to z
premedytacją. Naumyślnie, nawet ze złośliwą satysfakcją.
Whitney położył dłonie na biurku.
- Ta dziewczynka jest córką jednego z najwybitniejszych adwokatów w
naszym mieście. Uczęszcza do dobrej szkoły, pochodzi z dobrego domu,
zgodnie z pani raportem nigdy nie dopuściła się żadnego wykroczenia, nie
mówiąc już o zbrodni. Nigdy nie leczono jej z powodu zaburzeń psychicznych
lub emocjonalnych. Doktor Miro?
- Dzieci rzeczywiście dopuszczają się aktów przemocy - zaczęła Mira. - I
chociaż znane są przypadki dzieci w tym wieku, a nawet młodszych, które
kogoś zabiły, na ogół ofiarami są inne dzieci. I takie zabójstwa zwykle
poprzedzają drobniejsze akty przemocy. Na przykład wobec zwierząt.
Portret psychologiczny Rayleen Straffo nie wskazuje na to, by miała
jakiekolwiek skłonności do agresji.
Eve spodziewała się, że będą jej rzucali kłody pod nogi, ale i tak ogarnęła ją
bezsilna złość.
- Czyli dlatego że jej ojciec ma pieniądze i wpływy, a ona jest prymuską w
szkole i nie kopie szczeniaczków, nie powinnam uwzględniać tego, co wiem!
- A co wiesz? - przerwał jej komendant. - Wiesz, że ta dziewczynka
uczęszcza do szkoły, w której zamordowano dwóch nauczycieli Oprócz niej w
szkole jest ponad setka innych uczniów, wiesz, że jej matka przyznała się do
przelotnego romansu z drugim z zamordowanych.
Eve wstała; nie mogła o tym mówić na siedząco.
- Wiem, że podejrzana znalazła pierwszą ofiarę, że w obu przypadkach miała
możliwość popełnienia morderstwa, wiem, że miała też środki. Rozmawiałam
z jej ciotką. Dowiedziałam się, że podejrzana miała dostęp do nasion
rącznika, że widziała, jak wyciska się z nich olej. Wiem, że prowadzi dziennik,
który wyniosła z mieszkania przed rewizją, dając go na przechowanie
przyjaciółce. Whitney przechylił głowę.
- Mamy ten dziennik?
- Nie. Przypuszczam, że podejrzana ukryła dziennik, zniszczyła go albo ma
go przy sobie. Usunęła dziennik, ponieważ mógł ją obciążyć.
- Eve, wiele dziewczynek w tym wieku prowadzi dzienniki i uważa je za coś
świętego i bardzo osobistego - wtrąciła Mira.
- Nie jest małą dziewczynką, chyba że uwzględniać jedynie jej wiek.

Obserwowałam ją. Wiem, kim jest. Pan nie chce tego widzieć - powiedziała,
zwracając się znów do Whitneya. - Ludzie nie chcą patrzeć na dziecko, na
uosobienie niewinności, i widzieć zło. A właśnie to w niej jest.
- Twoja opinia, nawet bardzo emocjonalna, nie stanowi dowodu.
- Gdyby była dziesięć lat starsza, pięć lat starsza, nie kwestionowałby pan
mojej opinii. Jeśli nie może pan zaufać mojemu przeczuciu, wiedzy i
doświadczeniu, powiem panu coś. Zabiłam człowieka, mając osiem lat.
- Wiemy o tym, Eve - powiedziała łagodnie Mira.
- I myślicie, że patrzę na nią i widzę siebie? Że to swego rodzaju
przeniesienie?
- Wiem, że na początku tego śledztwa miałaś kłopoty. Byłaś zdenerwowana i
bardzo cię stresowała pewna sprawa osobista.
- Co nie ma z tym żadnego związku. Można mi zarzucić, że byłam
rozkojarzona. Ale nie miało to wpływu na wnioski, do jakich doszłam w tej
sprawie. Nie pozwalacie mi wykonywać moich obowiązków z powodu takiego
gówna?
- Pani porucznik, proszę się liczyć ze słowami -ostrzegł ją Whitney.
Ale było jej już wszystko jedno.
- Właśnie na to liczy. Że wszyscy będziemy tacy choler-nie uważający. Że nie
będziemy jej podejrzewali, ponieważ jest grzeczną, miłą dziewczynką z
porządnej rodziny. Zabiła dwie osoby w ciągu jednego tygodnia. I pobiła na-
wet mnie, ponieważ pierwszy raz zabiła, kiedy miała siedem lat. Nie swojego
ojca, tylko dwuletniego braciszka.
Whitney zmrużył oczy.
- We wcześniejszych raportach podałaś informacje na temat Trevora Straffo,
łącznie z raportem śledczego oraz opinią lekarza sądowego. Obydwaj uznali,
że był to nieszczęśliwy wypadek.
- Obaj się mylili. Rozmawiałam z Alliką Straffo.

Kiedy Eve próbowała udowodnić, że ma rację, a Peabody siedziała w biurze
ochrony Metropolitan Museum i patrzyła na monitory, szukając Rayleen,
Allika rozmawiała z Corą.
- Masz dziś wolne popołudnie.
- Nie wygląda pani dobrze. Chętnie zostanę. Zaparzę pani herbatę.
- Nie, nie. To tylko ból głowy. Rayleen i mnie nic nie będzie. Nic nam nie
będzie. Zjemy... Zjemy obiad tutaj, a potem posiedzimy w salonie.
- W takim razie przygotuję jedzenie i...
- Damy sobie radę, Coro. Idź spotkać się z przyjaciółmi.
- Skoro pani sobie tego życzy... Ale może pani do mnie zadzwonić o każdej
porze. Nie będę robiła nic szczególnego.
- Baw się dobrze. Nie martw się o nas. - Allika niemal się załamała, nim
pozbyła się Cory. Potem oparła się o drzwi. - Rayleen - wymamrotała. -
Rayleen.
- Co się stało, mamusiu? - Oczy Rayleen były przenikliwe jak laser. -
Dlaczego nie mogłyśmy zjeść obiadu w „Zoology"? Bardzo lubię oglądać
zwierzęta.
- Nie możemy. Musimy wyjechać. Wybierzemy się na wycieczkę.
- Naprawdę? - Rayleen się rozpromieniła. - Dokąd? Dokąd pojedziemy? Czy
będzie tam basen?
- Nie wiem. Nie mogę się skupić. - Jak mogła się skupić? - Musimy wyjechać.
- Nawet jeszcze się nie ubrałaś.

- Nie ubrałam się? - Allika spojrzała na swoją podomkę tak, jakby nigdy
wcześniej jej nie widziała.
- Znowu źle się czujesz? Nie lubię, jak źle się czujesz. Kiedy tatuś wraca do
domu? - spytała, straciwszy już zainteresowanie matką. - Kiedy wyjeżdżamy?
- Tatuś z nami nie pojedzie. Wybierzemy się tylko we dwie. Tak będzie
najlepiej. Musimy się spakować. Nie znalazły go, ale wrócą tutaj.
- Czego nie znalazły? - Rayleen znów stała się czujna. -Kto wróci?
- Szukały go. - Allika uniosła wzrok. - Ale go nie znalazły. Co powinnam
zrobić? Co jest dla ciebie najlepsze?
Rayleen bez słowa odwróciła się i poszła na górę. Stanęła na progu swojego
pokoju i zobaczyła, że ruszano jej rzeczy. I wszystko zrozumiała.
Wyobrażała sobie coś takiego. Prawdę mówiąc, wczoraj wieczorem napisała
w swoim dzienniku, co mogłaby zrobić, co będzie musiała zrobić. Kiedy szła
korytarzem do pokoju rodziców, czuła wściekłość, że znów grzebano w jej
rzeczach, ruszano je, przewracano.
Lubiła porządek i oczekiwała, że jej prywatna przestrzeń będzie szanowana.
Podeszła do komody, w której matka chowała swoje lekarstwa. Jakby ktoś
mógł cokolwiek przed nią ukryć! Naprawdę byli tacy naiwni. Wsunęła
buteleczkę z pigułkami nasennymi do torby, w której miała dziennik, a potem
przeszła do salonu i zaprogramowała herbatkę ziołową.
Jej matka lubiła żeńszeniową. Poleciła, żeby była słodka, chociaż matka
zwykle nie sypała dużo słodziku.
Potem rozpuściła śmiertelną dawkę pigułek nasennych w słodkiej,
aromatysznnej herbatce.
Naprawdę było to bardzo proste, już wcześniej rozważała taką możliwość.
Zastanawiała się nad tym. Pomyśleliby, że jej matka popełniła samobójstwo
dręczona wyrzutami sumienia i z rozpaczy. Pomyśleliby, że jej matka zabiła
pa-na Fostera i pana Williamsa, a potem nie mogła z tym żyć.
Wiedziała, że mama miała romans z panem William-sem. Przyznała się do
tego ojcu w przeddzień rewizji mieszkania przez policję. Rayleen była dobra
w podsłuchiwaniu dorosłych. Rodzice rozmawiali i rozmawiali, a mama
płakała jak dziecko. Obrzydliwe.
A tata jej wybaczył. Powiedział, że to był błąd. Że zaczną od nowa.
Oni też są odrażający - tak samo, jak odgłosy, które słyszała, kiedy się potem
kochali. Gdyby ją ktoś tak okłamał, jak matka okłamała ojca, Rayleen
kazałaby mu za to zapłacić. I to drogo.
Prawdę mówiąc, właśnie to teraz robi, doszła do wnio-
sku stawiając na tacy wielki kubas herbaty. Trzeba uka-rać mamę za to, że
była niegrzeczna. A kiedy ją ukarze, wszystko znów będzie dobrze.
Zostaną tylko ona i tatuś. Naprawdę będzie miał tylko ją, kiedy zabraknie
mamusi.
Będzie musiała teraz zniszczyć swój dziennik, co doprowadzało ją do
wściekłości. A wszystko przez tę okropną, wścibską porucznik Dallas. Kiedyś
znajdzie sposób, żeby i ona za to wszystko zapłaciła.
Ale na razie lepiej się pozbyć dziennika. Tatuś kupi jej nowy.
- Rayleen. - Allika stanęła na progu. - Co robisz?
- Myślę, że powinnaś odpocząć, mamusiu. Zobacz, przygotowałam dla ciebie
herbatę. Żeńszeniową, bo to twoja ulubiona. Zaopiekuję się tobą.
Allika spojrzała na kubek na tacy, na łóżko. Zrobiło jej się słabo.
- Rayleen.
- Jesteś zmęczona i boli cię głowa. - Rayleen odsunęła kołdrę, przetrzepała

poduszki. - Zaraz poczujesz się lepiej. Posiedzę przy tobie, kiedy będziesz
odpoczywała. My, dziewczyny, musimy się troszczyć o siebie nawzajem,
prawda? - Rayleen odwróciła się, uśmiechając się promiennie.
Może tak będzie najlepiej, pomyślała Allika, idąc jak lunatyczka do łóżka.
Może to jedyny sposób. Pozwoliła Rayleen wygładzić prześcieradło, postawić
tacę, nawet podać sobie kubek.
- Kocham cię - powiedziała Allika.
- Ja też cię kocham, mamusiu. A teraz wypij, od razu poczujesz się lepiej.
Patrząc na swoją córkę, Allika wypiła herbatę.

Rozdział 20

Whitney słuchał i chłonął każde słowo. Kiedy zadawał pytania, ręce trzymał
nieruchomo na biurku. Teraz zaczął stukać palcami w jego krawędź.
- A więc matka podejrzewa, że córka popchnęła chłopca?
- Matka wie, że córka popchnęła chłopca - upierała się Eve. - Mogła
przekonać samą siebie albo próbować przekonać samą siebie, że to był
wypadek. Starać się jakoś z tym żyć, od czasu do czasu cierpiąc na napady
depresji i lęku. Wie dokładnie to samo, co ja. To nie był wypadek.
- Nikt nie był świadkiem tego, co się stało. - Ale Whitney miał kamienną
twarz, oczy ciemne i zapadnięte.
- Doktor Miro, czy w takich okolicznościach to normalne, żeby dziewczynka
przeszła nad ciałem martwego braciszka i ominęła rodziców, którzy wpadli w
histerię, żeby dostać się do zabawek?
- To niełatwe pytanie. Może dziecko było w szoku albo nie chciało dopuścić
do siebie tego, co się stało.
- Miała na nóżkach nowe kapcie. Musiała zejść po nie na dół, zanim obudziła
swoich rodziców.
- Tak.
- Zgodnie z raportem oficera śledczego w sprawie śmierci Trevora Straffo
chłopczyk zmarł dwudziestego piątego grudnia kilka minut po czwartej nad
ranem - ciągnęła Eve. - Oboje rodzice zeznali, że przygotowywali prezen-
ty i wkładali je do skarpet do około wpół do trzeciej. O tej godzinie wypili po
kieliszku wina, a potem udali się na górę, zajrzeli do dzieci i koło trzeciej
położyli się spać. Ray-leen obudziła ich o piątej.
Mira przypomniała sobie czasy, gdy ona i Dennis nie kładli się do wczesnych
godzin pierwszego dnia Bożego Narodzenia, przygotowując wszystko, kiedy
ich dzieci spały. I jak udawało im się ukraść kilka godzin snu, zanim pociechy
wpadały do sypialni i ich budziły.
- Nie można wykluczyć, że dziewczynka wyślizgnęła się na dół po tym, jak
rodzice położyli się spać, a zanim obudził się jej braciszek. Ale kapcie są
osobliwością - zgodziła się z nią Mira. - Przyznaję, że to dziwne, by dziecko w
jej wieku zeszło na dół, włożyło nowe kapcie, a potem wróciło do łóżka na
prawie dwie godziny.
- Bo tego nie zrobiła - powiedziała beznamiętnie Eve. -Wstała i założę się, że
nastawiła wcześniej budzik, bo nie zostawia nic przypadkowi. Zgodnie ze
sporządzonym profi-lem psychologicznym lubi trzymać się planu. Wstała i po-
szła do pokoju swojego braciszka. Obudziła go i powiedziała, żeby był cicho.
Kiedy znaleźli się przy schodach, czyli zgodnie z raportem oficera śledczego
w drugim końcu korytarza, dalej od głównej sypialni, pchnęła go. Chłopczyk
spadł ze schodów i zabił się.

- Potem zeszła, upewniła się, że zrobiła wszystko jak należy, a następnie
poszła zobaczyć, co ładnego przyniósł jej Święty Mikołaj. I którymi
zabawkami, przeznaczonymi dla braciszka, będzie mogła się bawić.
Eve ujrzała na twarzy Miry przerażenie, wywołane obrazem, jaki odmalowała.
- Włożyła kapciuszki. Lubi przedmioty opatrzone swoim imieniem. I to był błąd
- dodała Eve. - Podobnie, jak napomknięcie o tym, że prowadzi dziennik. Ale
nie mogła się temu oprzeć. Może trochę się pobawiła. Rodzice nie zauważą,
jeśli coś poprzestawiała, a ona nie mogła się po-
wstrzymać. To wszystko było teraz jej. Potem poszła na górę. Zastanawiam
się, czy w ogóle zauważyła ciało swojego braciszka. Przestał być ważny.
Spojrzała na Whitneya, zauważyła, że jego ręce znów spoczywały
nieruchomo na biurku, a jego twarz nic nie zdradzała. Nic a nic.
- Mogła spróbować trochę się przespać, ale to było za trudne. Wszystkie te
zabawki leżały na dole i już z nikim nie musiała się nimi dzielić. Więc po
pewnym czasie obudziła rodziców, żeby móc znów zająć się zabawą.
- To, co opisujesz... - zaczęła Mira.
- To patologia. I Rayleen właśnie taka jest. Jest socjo-patką o skłonnościach
morderczych, niezwykle inteligentną, a do tego s cechami narcyzmu. Dlatego
prowadziła dziennik, tylko w nim mogła się bezkarnie przechwalać tym, co
zrobiła.
- Potrzebny nam ten dziennik.
- Tak jest, panie komendancie. - Skinęła głową Whit-neyowi.
- Dlaczego Foster i Williams?
- Nie wiem, dlaczego Foster, może tak sobie. Nie wiem - powtórzyła -
ponieważ według mnie Rayleen nie należy do osób robiących coś bez
powodu. Williams spadł jej z nieba jako wygodny kozioł ofiarny. Tu też się nie
popisałam. Naciskałam go, a ona dostrzegła nie tylko okazję, żeby ponownie
zabić - bo wydaje mi się, że już się w tym rozsmakowała - ale by wskazać mi
podejrzanego. Albo jego, albo Mosebly. Nie zdziwiłabym się, gdyby wiedziała,
że coś ich łączyło.
- Nawet gdy zdobędziemy dziennik, nawet jeśli wszystko jest w nim dokładnie
opisane, może być trudno udowodnić, że zrobiła to sama albo że w ogóle to
zrobiła. Jej ojciec z pewnością będzie starał się blokować każdy twój ruch.
- Poradzę sobie ze Straffo, nakłonię Rayleen do wyznania prawdy.
-Jak?-zapytała Mira.
- Sprawię, że będzie chciała mi powiedzieć, - Jej komunikator zabrzęczał. -
Pozwoli pan, panie komendancie? -Kiedy skinął głową, wyciągnęła aparat z
kieszeni. - Dallas.
- Pani porucznik, Rayleen wyszła z muzeum kilka minut wcześniej, nim tu
dotarłam. Sprawdziłam nagrania kamer ochrony, przed chwilą poprosiłam,
żeby cofnęli się o godzinę przed moim przyjściem. Namierzyłam ją. Opie-
kunka odebrała telefon, a potem opuściły budynek wyjściem na ulicę
Osiemdziesiątą Pierwszą, kiedy ja wchodziłam od Piątej Alei.
- Matka zadzwoniła do au pair. Do diaska, jedź do mieszkania państwa
Straffo. Zaraz tam będę.
- Pojadę z tobą. Może się przydam - zaproponowała Mira.
- Tak, niech pani jedzie. - Whitney wstał. - Pani porucznik, proszę mnie
poinformować, jak tylko zlokalizuje pani... podejrzaną. Chcę wiedzieć, czy
znalazła pani jej dziennik. I kiedy.
- Tak jest, panie komendancie. Będziesz musiała dotrzymać mi kroku -
uprzedziła Mirę i pospiesznie wyszła.

Corę dręczyły wyrzuty sumienia, póki nie wysiadła z metra jadącego do
centrum, nie przeszła na drugi peron i nie wsiadła do pociągu zdążającego w
przeciwną stronę. Było za wcześnie na spotkanie z przyjaciółmi, z którymi
umówiła się do kina. I wołała nie chodzić po sklepach, by wydawać pieniądze,
które lepiej zaoszczędzić.
Ale przede wszystkim cały czas miała przed oczami bladą twarz pani Straffo.
Może to rzeczywiście tylko ból głowy. Lecz doskonale wiedziała, że jej
pracodawczynię od czasu do czasu ogarnia depresja. Nie powinna jej
zostawić samej, nie powinna zostawić Rayleen samej z chorą, przygnębioną
matką.
Sprawdzi, co i jak, postanowiła. Przygotuje dla nich coś do picia i do jedzenia.
Jeśli pani będzie chciała odpocząć, to cóż, odwoła spotkanie z przyjaciółmi i
sama pójdzie gdzieś z dziewczynką. Nie ma sensu, żeby mała miała zepsuty
cały dzień dlatego, że jej mama źle się czuje.
A prawdę mówiąc, byłaby niespokojna, nie bawiłaby się dobrze, martwiąc się
o panią i o dziewczynkę.
Wszyscy teraz przechodzą trudny okres, te morderstwa w szkole i policja
łażąca po całym mieszkaniu niczym mrówki.
Nic dziwnego, że biedna pani Straffo jest przygnębiona.
Trochę herbaty, może zupy, drzemka. To najlepsze sposoby na chandrę.
Cora wysiadła z metra i wyszła na ulicę. Dzień był wietrzny. Poszczęściło jej
się, że trafiła do takiej wspaniałej rodziny, mieszkającej w takim pięknym
apartamentów-cu w tym fascynującym mieście.
Dziewczynka była zabawna i bystra; pewnie, że od czasu do czasu trochę
irytująca, ale bardzo schludna. I wszystko ją interesowało. W tym mieszkaniu
nigdy się nie słysza-ło podniesionych głosów ani nie trzeba było uchylać
głowy przed ciśniętym talerzem, co było na porządku dziennym w jej
rodzinnym domu w Irlandii.
Prawdę mówiąc, od czasu do czasu trochę tęskniła za tymi wrzaskami i
awanturami. Ale nie mogła trafie do lep-szej rodziny.
Uśmiechnęła się do portiera i chwilkę z nim poflirtowa-ła. Gdyby to on ją
zaprosił do kina, może nie zwracałaby uwagi na wyrzuty sumienia.
Jadąc na górę, wyciągnęła klucz. Kiedy weszła do środka, było tak cicho, że
pomyślała sobie, czy aby nie oceniła sytuacji zbyt przesadnie. Może pani
Straffo jednak poszła z Rayleen na obiad i do fryzjera.
Plułaby sobie w brodę, gdyby na próżno wydała pienią-dze na metro.
Zawołała, ale nikt jej nie odpowiedział. Przewróciła oczami.
- Ale z ciebie histeryczka, Coro.
Prawie się odwróciła, by wyjść, ale postanowiła najpierw zajrzeć do szafy z
okryciami. Z pewnością jeśli pani wyszła, to musiała włożyć płaszcz, a nie
było widać, żeby któregoś brakowało.
Znów zawołała i zaczęła wchodzić po schodach.
Rayleen siedziała w swoim pokoju za biurkiem, na uszach miała słuchawki i
coś rysowała. Nie ma sensu jej przeszkadzać, uznała Cora, chociaż
podniosła brwi na widok placka czekoladowego i napoju gazowanego na
biurku.
Później z nią o tym porozmawia.
Na razie niepokoiła się o panią. Prawdopodobnie położyła się do łóżka z
uwagi na ten ból głowy, pomyślała. I nic nie zjadła.
Ponieważ drzwi do sypialni były zamknięte, cicho zapukała, a potem je

uchyliła i zajrzała do środka.
żal na niej przewrócony kubek. Biedaczka, usnęła siedząc
i rozlała herbatę, pomyślała Cora. Bezszelestnie weszła do środka, żeby
wszystko sprzątnąć.
Potem zobaczyła na kołdrze pustą buteleczkę po piguł-kach nasennych.
- O Matko Przenajświętsza. Słodki Jezu. Proszę pani! -Złapała Allikę za
ramiona i potrząsnęła nią. Kiedy kobieta nie zareagowała, uderzyła ją w twarz
raz i drugi.
Przerażona sięgnęła po łącze, leżące na nocnym stoliku.

- Czy kłopoty osobiste miały jakiś wpływ na jakość twojej pracy? - spytała
Mira.
- Jeszcze nie umiem powiedzieć. - Eve jechała jak wariatka, włączywszy
syrenę. - Nie wiem, czy nie przyjrzałam jej się wystarczająco uważnie na
samym początku dlatego, że nie chciałam, dlatego, że byłam wkurzona na
Roar-ke'a czy też dlatego, że nie zaskoczyłam. I prawdopodobnie nigdy się
tego nie dowiem.
- Interesuje cię, co ja o tym sądzę?
- Jasne. Ty głupi sukinsynu, nie słyszysz syreny?
- Sądzę, że... - Mira zamknęła oczy, żeby nie widzieć, jak giną obie w
wypadku drogowym. - Nikt na samym początku nie przyjrzałby się jej
wystarczająco uważnie. Je-steśmy zaprogramowani na ochronę młodych, a
nie na posądzanie ich o zdolność do popełnienia morderstwa z premedytacją.
Może masz rację co do niej, co do tego wszystkiego. Wydaje mi się, że masz
rację, jeśli chodzi o śmierć jej braciszka. Jednak w sprawie zabójstw nauczy-
cieli raczej skłaniam się ku Arnette Mosebly.
- Stawiam pięćdziesiątaka.
- Słucham?
- Stawiam pięćdziesiąt dolarów, że ja mam rację, a ty się mylisz.
- Chcesz się zakładać, kto popełnił morderstwo?
- To tylko pieniądze.
- Dobrze - powiedziała Mira po chwili. - Niech będzie pięćdziesiąt.
- Zakład stoi. A teraz ci powiem, dlaczego Arnette tego nie zrobiła. Szkoła to
jej życie, jej duma, jej powód do próżności. Może byłaby zdolna do zabicia
człowieka, ale zrobiłaby to poza terenem szkoły. Nie naraziłaby na taki
rozgłos, na taką hańbę swojej ukochanej Sarah Child. Tracą przez to
uczniów. I prawdopodobnie ona straci posadę.
- Dobry argument, ale instynkt samozachowawczy jest silniejszy niż ceniona
praca. Jeśli Foster wiedział o jej romansie z Williamsem, stanowił
bezpośrednie zagrożenie. Może jej powiedział, że zamierza to zgłosić komu
trzeba. A Williams, według jej własnych słów, próbował ją szantażować, by go
nie wyrzuciła z pracy.
- Chcesz podnieść stawkę do stu?
Zanim Mira zdążyła odpowiedzieć, znów zabrzęczał komunikator Eve.
- Co tam znowu? Dallas.
- Dallas, Allikę Straffo wiozą do szpitala. Przedawkowała. Jest w stanie
krytycznym.
- Gdzie dzieciak?
- Rayleen jest z au pair. Wyszły zaraz po tym, jak odjechała karetka
pogotowia, pojechały taksówką do Parkside, to najbliższy szpital. Znów
spóźniłam się o minuty. Au pair powiedziała, że dziewczynka wpadła w

histerię.
- Ja myślę. Jesteś teraz w ich mieszkaniu?
- Przyszłam, żeby porozmawiać z policjantami, którzy zjawili się po telefonie
pod dziewięćset jedenaście. Pogotowie wezwała au pair. Powiedziała, że
chodzi o przedawkowanie środków nasennych, dlatego przyjechała policja.
- Chcę mieć ten dziennik. Znajdź go. Jadę do szpitala.
- To nie twoja wina. - Mira poprawiła się na fotelu, kiedy Eve ostro zawróciła.
- Jeśli ta kobieta nie mogła znieść myśli, że jej córka kogoś zabiła, i
próbowała odebrać sobie życie, to nie twoja wina.
- Nie pomyślałam, że córka zabije własną matkę, a to już moja wina. Jeśli
Allika Straffo połknęła garść pigułek nasennych, to tylko dlatego, że ta mała
suka jej je dała. Niech to szlag!
Nacisnęła gaz do dechy.
- Jeśli zamierzała sama odebrać sobie życie, zostawiłaby list. Chcąc chronić
córkę, napisałaby list, w którym przyznałaby się do winy. Skoro postanowiła
się poddać, bo nie mogła tego dłużej znosić, to dlaczego kazała przyjechać
córce do domu?
- Rayleen uświadomiła sobie, że matka wie i może stanowić zagrożenie. -
Mira pokręciła głową. - Wystarczy sprawić, by przedawkowała środki
nasenne, a zagrożenie minie. Próbować zabić własną matkę!
- Rankiem w dniu Bożego Narodzenia zepchnęła ze
schodów młodszego braciszka, który miał na sobie tylko piżamkę.
Nafaszerowanie mamy pigułkami nasennymi to
bułka z masłem.
- Jeśli Allika Straffo umrze, nigdy tego nie udowodnisz. Nawet jeśli przeżyje,
może nie zechce oskarżyć własnej córki.
- Rayleen na to liczy. Ale się przeliczy.

Eve weszła do pełnej cierpienia izby przyjęć, spojrzała na posiniaczonych,
zakrwawionych, połamanych. Zatrzymała jakąś pielęgniarkę i pokazała jej
odznakę, żeby uniknąć zbędnych pytań.
- Gdzie znajdę Allikę Straffo? Przedawkowała.
- Sala numer trzy. Z policji czy nie, nie może pani teraz tam wejść. Doktor
Dimatto próbuje ratować jej życie.
Louise Dimatto. Eve się uśmiechnęła. Czasami naprawdę opłaca się mieć
przyjaciół.
- Ale pani może. Proszę powiedzieć Louise, że Dallas potrzebuje informacji o
stanie pacjentki. A gdzie dziecko? Dziecko państwa Straffo?
- W poczekalni A. Jest z opiekunką, ojciec już jedzie. Zna pani doktor
Dimatto?
- Tak. Poczekalnia A?
- Proszę za mną.
Najwyraźniej założywszy, że Louise nie będzie miała nic przeciwko temu,
zaprowadziła Eve i Mirę przez poczekalnię ogólną na oddział ratunkowy. We
wnęce w pobliżu podwójnych, wahadłowych drzwi siedziała Rayleen, tuląc się
do Cory.
Dziewczynka miała buzię mokrą od łez, oczy czerwone i zapuchnięte. Eve
pomyślała: Dobra robota. Zajęcia w kółku teatralnym się przydały.
Cora pierwsza zauważyła Eve i jej też do oczu napłynęły łzy.
Ale Eve nie odrywała wzroku od Rayleen. Dziewczynka zesztywniała. Nie
spodziewałaś się, że tu wpadnę, co? - pomyślała Eve. Rayleen mocniej

przytuliła się do Cory.
- Nie chcę z nią rozmawiać. Nie chcę z nikim rozmawiać. Chcę do mamusi.
- No, no, spokojnie, kochanie. Nie bój się. Pani porucznik przyszła, żeby
pomóc. Wszyscy chcą pomóc.
Eve spojrzała na Mirę i skinęła głową. Mira, zrozumiawszy, podeszła do
dziewczynki.
- Rayleen, jestem doktor Mira. Wiem, że bardzo się boisz i bardzo się
zdenerwowałaś.
Rayleen pociągnęła nosem i podniosła głowę, by przyjrzeć się twarzy Miry.
- Jest pani lekarzem? Czy wyleczy pani moją mamę?
- Tak, jestem lekarzem i znam panią doktor, która teraz zajmuje się twoją
mamą. To bardzo dobra lekarka. -Mira przykucnęła, pełna współczucia i
troski.
Dobrze pomyślała Eva. Dobrze i sprytnie. Nie utożsamiaj się ze mną. Jesteś
tylko milą panią doktor, Pełną macierzyńskich uczuć. Eve odwróciła się i
zajrzała przez szybę w drzwiach do sali ratunkowej, kiedy Mira rozmawiała
z Rayleen.
Wyglądało to tak, jakby coś wypompowywali z Alliki i wpompowywali jej coś
innego. Louise miała na głowie ochronny czepek, delikatne, jasne włosy
spięła z tyłu i uważnie przyglądała się pacjentce swoimi ciemnymi oczami.
Eve wiedziała, że jeśli Allika coś połknęła, Louise jej o tym powie.
Za nią Mira mówiła pełnym współczucia, a zarazem
władczym głosem:
- Wiem, że będziesz dzielna, Rayleen.
- Spróbuję, ale...
- Wiem, że to bardzo trudne. Możesz mi powiedzieć,co
się stało?
- Nie wiem. Moja mamusia... Miałyśmy zjeść obiad w „Zoology", a potem pójść
do fryzjera. To było nasze babskie popołudnie.
- O, to miłe.
- Lubimy spędzać czas ze sobą. Ale zadzwoniła, kiedy byłyśmy w muzeum, i
powiedziała, że mamy wrócić do domu, że nie przyjedzie do nas tak, jak się
umówiłyśmy. Nie wyjaśniła, dlaczego, wyglądała naprawdę na zmęczoną i
dziwnie się zachowywała.
- Dziwnie?
- Powiedziała, żeby Cora sobie poszła, bo ma wolne popołudnie. Kiedy
zostałyśmy same, mama zaczęła płakać.
- Nie powinnam była wyjść. Powinnam zostać.
- To nie twoja wina, Cora. Mamusia powiedziała, że bardzo jej przykro, i żeby
się na nią nie złościć. Ale wcale nie byłam na nią zła. Nic nie mogła poradzić
na to, że się źle czuje. Czasami źle się czuje i wtedy musi odpocząć. -
Rozumiem.
- Przytuliła mnie naprawdę bardzo mocno. Tak, jak wtedy, kiedy razem z
tatusiem gdzieś wyjeżdżają, a ja zostaję w domu. Uścisk na pożegnanie.
Powiedziała, że byłam jej księżniczką, tym najlepszym, co ją spotkało w życiu,
i że bardzo mnie kocha.
Rayleen drgnęły usteczka, kiedy wyjmowała z torebki chusteczkę z
wyhaftowanym w rogu imieniem. Wytarła oczy.
- Że wie, że będę dzielna i silna bez względu na wszystko. - Na chwilę
spojrzała na stojącą tyłem Eve. - Powiedziała, żebym pamiętała, że kochała
mnie najbardziej ze wszystkich. Potem powiedziała, że mogę sobie coś wziąć

do jedzenia i iść pobawić się do swojego pokoju. Chciała położyć się spać.
Naprawdę zachowywałam się cicho. - Do oczu napłynęły jej nowe łzy. - Żeby
jej nie obudzić.
Podeszła do nich pielęgniarka i spojrzała na zapłakaną dziewczynkę. Z jej
twarzy biło współczucie. Odeszła z Eve, żeby nikt ich nie słyszał.
- Stan nadal krytyczny. Jeśli doktor Dimatto uda się ustabilizować stan
pacjentki, przeniosą ją na kardiologię. Nie ma zbyt wielkich szans, ale doktor
Dimatto nie traci nadziei.
- Dziękuję. - Eve spojrzała nad ramieniem pielęgniarki. - Idzie mąż.
Oliver Straffo pędził korytarzem i Eve czuła bijący od niego strach. Rayleen
zerwała się z krzesła i podbiegła do ojca. Cora wstała i płacząc, mówiła coś
nieskładnie.
Eve przyglądała się, jak Straffo obejmuje córkę i coś do niej szepcze. Potem
posadził ją, odgarnął jej włosy z buzi. Skinęła główką i pozwoliła, żeby usiadła
obok niej Cora. Podszedł do drzwi i zajrzał przez szybę tak, jak to zrobiła Eve.
Stanęła obok niego.
- Co pani wie?
- Znam lekarkę, która ją ratuje - powiedziała Dallas. -Jest dobra i nie
rezygnuje łatwo.
Usłyszała, jak wziął głęboki oddech i wypuścił powie-
trze z płuc.
- Dziękuję.
- Jej stan jest krytyczny. Kiedy się ustabilizuje, prze-wiozą ją na kardiologię.
Połknęła nadmierną ilość pigułek
nasennych.
- O Boże! O Boże! - Przycisnął czoło do szyby.
- W jakim była nastroju kiedy rozstawał się pan z nią
rano?
- Była przygnębiona. Na rany Chrystusa, obydwoje steśmy przygnębieni.
Ale...To musi zaczekać. Na litość bo-
ską, Dallas, tam jest moja żona.
- Muszę porozmawiać z Corą.
- Proszę bardzo.
- Panie Straffo? - Zaczekała, aż oderwał wzrok od sali ratunkowej, ich
spojrzenia się spotkały. - Trzymam za nią
kciuki. Za was oboje. Proszę mi wierzyć.
Łzy płynęły mu po twarzy, kiedy skinął głową.
- Dziękuję.
- Tak się akurat złożyło, że byłam z doktor Mirą, kiedy mnie o tym
poinformowano. Zna ją pan, wie pan, że jest dobra. Może zostać z pańską
córką, porozmawiać z Ray-leen, kiedy ja będę przesłuchiwała Gorę, a pan
będzie myślał o żonie.
- Doktor Mira? - Rozejrzał się nieprzytomnie i zobaczył Mirę, stojącą z boku. -
Tak, tak. Będę bardzo wdzięczny. Nie chcę, żeby Rayleen została sama, a
muszę...
- Musi pan być z Alliką. Rozumiem. Eve odwróciła się i podeszła do krzeseł.
- Coro, muszę z tobą porozmawiać. Doktor Mira posiedzi z Rayleen.
- Chcę do tatusia.
Eve doszła do wniosku, że też potrafi grać, i rzuciła Rayleen pełne
współczucia spojrzenie.
- Wiem. Tatuś nigdzie nie pójdzie. Staraj sie uspokoić. Muszę porozmawiać z

Corą o twojej mamie.
- Czy to pomoże mamusi?
- Mam nadzieję, że tak.
Rayleen usiadła prosto. Mały, dzielny żołnierzyk.
- Nic mi nie będzie.
- Wiem. Może przynieść ci coś do picia?
- Mogę prosić o sok?
- Oczywiście. Coro, przejdźmy się. - Eve czuła bijące od Rayleen
zadowolenie z siebie, kiedy się odwróciła.
- Coro, opowiedz mi wszystka
- Od razu pani powiem, że nie powinnam była jej zostawić. Widziałam, że źle
się czuła, ale wyszłam.
- Jak długo nie było pani w mieszkaniu?
- Za długo, taka jest prawda. Niespełna godzinę. Nie wiem dokładnie, ile.
Eve słuchała, pozwoliła Corze kupić sok w automacie.
- Potem zobaczyłam pigułki - ciągnęła au pair. -I wiedziałam. Nie mogłam jej
dobudzić. Potrząsałam nią, biłam ją po twarzy, ale na próżno. Zadzwoniłam
pod dziewięćset jedenaście i poprosiłam, żeby przyjechali, powiedziałam, co
się stało. Nie wiedziałam, czy oddycha, więc robiłam jej sztuczne oddychanie,
póki nie usłyszałam sanitariuszy pod drzwiami. Zbiegłam i wpuściłam ich.
- A Rayleen?
- Och, Matko Przenajświętsza, biedactwo. - Cora urwała i przycisnęła obie
dłonie do twarzy. - Wyszła ze swojego pokoju akurat wtedy, kiedy biegłam
otworzyć drzwi. Wiedziałam, że muszę się spieszyć, więc nawet się nie
zatrzymałam.
- Czy coś powiedziała?
- Tak. Chyba się zdziwiła, bo musiałam wyglądać tak, że przestraszyłabym
samego diabła. Poza tym nie spodziewała się, że jestem w domu. I właśnie to
powiedziała: „Co ty tu robisz? Miało cię tu nie być".
- Była niezadowolona?
- Tak. Lubi, jak wszystko przebiega zgodnie z planem, a zjawiłam się, kiedy
miała spędzić czas tylko z mamą. Och, pani porucznik, co za okropny dzień
dla dziecka. Wpadła w histerię na widok sanitariuszy.
- Domyślam się.
- Gdybym nie wyszła...
- Wróciłaś - przerwała jej Eve. - Gdybyś nie wróciła, ona już by nie żyła. Jeśli
się z tego wykaraska, to będzie zawdzięczała życie nie tylko lekarzom, ale
również tobie.
- Dziękuję. Dziękuję za te słowa. Nie mogę się opanować. - Cora otarła łzy. -
Pani Straffo jest dla mnie bardzo dobra. Bardzo dobra. - Kiedy wracały do
poczekalni, Cora położyła wolną dłoń na ramieniu Dallas. - Wiozą ją.
- Rzeczywiście. - Eve przyglądała się, jak zespół ratowniczy pcha wózek do
windy. - To znaczy, że jej stan się ustabilizował. - Na razie. - Posłuchaj mnie,
Coro. Spójrz na mnie.
-Tak?
- Masz znajomych w Nowym Jorku? - Tak.
- Chcę, żebyś spędziła u nich tę noc.
- Och, przecież... Będę z małą Ray. Będzie mnie potrzebowała, biedactwo.
- Nie. - Eve nie zamierzała narażać życia kolejnej niewinnej osoby. Widząc,
że ostatni plan się nie powiódł, Ray-leen może wyładować swoje
niezadowolenie na Corze. -Kiedy stąd wyjdziesz, pojedź prosto do domu

swojej koleżanki i zostań u niej na noc. Ja się zajmę panem Straffo i Rayleen.
- Nie rozumiem.
- Nie musisz, przynajmniej na razie. Ale jeśli nie dasz mi słowa, że zrobisz to,
o co cię proszę, każę cię zabrać do komendy i zatrzymać tam jako ważnego
świadka. Wybieraj.
- To trudne.
- A będzie jeszcze trudniejsze. Pan Straffo z córką idą
tutaj. Możesz do nich podejść, dać Rayleen sok, porozma-wiać z nimi. Potem
chcę, żebyś stąd wyszła i zrobiła to, co ci powiedziałam.
- Dobrze już, dobrze. Przypuszczam, że ona teraz i tak chce być tylko ze
swoim tatusiem.
Usatysfakcjonowana Eve poszła do Louise.
- Dallas! Jaki mały ten świat
- Co ty tu robisz? Louise się uśmiechnęła.
- Mam dyżur, zgodziłam się pracować w walentynkowy wieczór, Charles jest
zajęty, więc przełożyliśmy nasze romantyczne randez-vous na jutro.
Ponieważ przyjaciel Louise był wysokiej klasy licencjonowaną osobą do
towarzystwa, Eve spodziewała się, że w walentynki nie ma ani jednej wolnej
godziny.
- Wyglądasz na pokonaną.
- To był trudny przypadek. I jeśli chcesz mnie zapytać, jakie ma szanse,
powiem, że niezbyt duże. Podłączymy ją do respiratora. Jeszcze nie oddycha
samodzielnie i może nic to nie da. Ale gdyby trafiła do nas dziesięć minut
później, nie miałaby żadnych szans. Musimy się więc zadowolić tym, co jest.
- Moje laboratorium będzie potrzebowało próbkę tego, co z niej
wypompowaliście.
- Nie ma sprawy. Au pair ma głowę na karku. Kiedy zadzwoniła pod
dziewięćset jedenaście, podała nazwę tabletek, a potem dała sanitariuszom
puste opakowanie. Od razu wiedzieliśmy, z czym mamy do czynienia, a to też
istotne. Zastosowała sztuczne oddychanie, co dało pacjentce dodatkową
szansę. Piękna kobieta ta pacjentka. Ma męża, słodką córeczkę. Nigdy nic
nie wiadomo.
- Tak, nigdy nic nie wiadomo.

Rozdział 21

Ponieważ Louise musiała iść na oddział kardiologiczny, Eve zwróciła się do
Miry. -No i?
- Jest doskonała aktorką.
- Chodzi na zajęcia kółka teatralnego.
- Wcale mnie to nie dziwi. Musiałabym odbyć z nią dłuższą rozmowę, może
nawet więcej niż jedną, by mieć całkowitą pewność, ale już teraz skłaniam się
ku opinii, że masz racje. Bardzo się ucieszyła, że skupiłam na niej całą
uwagę, chociaż zarazem zdawała sobie sprawę z twojej obecności. Chciała
mieć pewność, że słyszysz, co mówi
- I słyszałam. Bardzo szczegółowo zrelacjonowała swoją rzekomą rozmowę z
matką. „Ciebie kocham najbardziej. Wiem, że będziesz dzielna". Pamiętała,
by wspomnieć, że matka czasami źle się czuje. Wszystko sobie zaplanowała,
przygotowała. Musiała improwizować, bo Cora nieco pokrzyżowała jej szyki.
- Albo tylko odsunęła w czasie realizację planu. Allika Straffo może się nigdy
nie obudzić. Rayleen bardzo odpowiada ta sytuacja. Szpital, krytyczny stan

matki, delikatność, z jaką odnosi się do niej personel szpitala. Lęk i
przygnębienie ojca, uwaga opiekunki.
- Tak, wykorzysta to. Ale bardzo szybko to wszystko się skończy. Chcę,
żebyście razem z Louise nakłonili Olivera
Straffo, by spędził tę noc razem z córką w jednym ze szpitalnych pokojów
gościnnych. Nie chcę, żeby dziewczynka zbliżała się do matki.
- W takiej sytuacji, kiedy stan matki jest krytyczny, personel oddziału
kardiologicznego będzie zachęcał rodzinę, aby pozostała przy pacjentce. -
Tak jak Eve, Mira rozważała możliwości. - Jeśli uprzedzisz personel, będzie
to widać - powiedziała. - Rayleen może się zorientować.
- Tak, z pewnością by się zorientowała. - Eve przeszła kilka kroków w jedną
stronę, a potem zawróciła. - Dobrze. Chcę, żeby pilnowano Alliki przez
dwadzieścia cztery godziny na dobę. Odkomenderuję kogoś po przeszkoleniu
medycznym, bo nalegam, żeby to był mój człowiek.
- Podejrzewasz, że Rayleen może spróbować dokończyć to, co zaczęła?
- Prawdopodobnie tego nie zrobi, przynajmniej nie teraz, ale wolę nie
ryzykować. Pouczę Louise, żeby dopilnowała, by do dziewczynki dotarło, że
matka będzie monito-
rowana cały czas ze względów medycznych. Muszą zadać cios mecenasowi i
powiedzieć mu, że Allika jest podejrzana o popełnienie dwóch morderstw,
dlatego pod drzwiami
jej sali będzie czuwał strażnik.
- Facet ledwo się trzyma.
- Liczę na to - odrzekła Eve - I na to, że się załamie. Rayleen nie robi niczego
z desperacji albo pod wpływem chwili, więc przypuszczam, że Allika jest na
razie bezpieczna. Ale wolę dmuchać na zimne.
- Jak zamierzasz z nią postąpić?
- Zamierzam pozwolić jej uwierzyć, że wszystko ujdzie jej na sucho. Chcę,
żeby się odprężyła, żeby uwierzyła, że udało jej się mnie zwieść. Biedactwo,
jej matka zabija dwie osoby, a potem próbuje odebrać sobie życie. Muszę to
w taki sposób przedstawić Straffo, a nie będzie to łatwe
- Nie uwierzy ci.
- Nie wiem, może nie. Wciąż nad tym pracuję.
Tatuś był wściekły. Rayleen nie słyszała wszystkiego, co mówił, ani tego, co
porucznik Dallas mówiła jemu, ale widziała, że jej słowa doprowadziły ojca do
furii. Lecz te urywki, które ją dobiegały, kiedy podnosił głos, wystarczyły, by
sprawić jej przyjemność.
Głupia policja, myślała, leżąc skulona w kłębek na kanapie w poczekalni i
udając, że śpi. Ta pani porucznik myśli, że jest bardzo sprytna, ale ona jest
jeszcze sprytniejsza.
Gdyby ta wścibska Cora jej nie przeszkodziła, matka już by nie żyła. Ale
Rayleen wcale nie miała pewności, czy tak byłoby lepiej. Sądząc po
ściągniętych twarzach wszystkich wokół, domyśliła się, że każdy uważa, iż jej
matka i tak umrze. A tak było znacznie bardziej interesująco.
Było dokładnie tak, jak mówiła pani Hallywell o występach na scenie. Jeśli
ktoś zapomni tekst roli albo się pomyli, trzeba umieć sobie wyobrazić, jak
postąpiłby nasz bohater i improwizować.
Leżąc z zamkniętymi oczami, uśmiechnęła się w duchu, kiedy usłyszała głos
ojca:
- Moja żona walczy o życie.
- Pańska żona próbowała sobie odebrać życie. Przykro mi. - Głos porucznik

Dallas był opanowany. - Mam nadzieję, że uda się ją uratować. Naprawdę.
- Żeby mogła ją pani oskarżyć o popełnienie dwóch morderstw? Allika nigdy
nikogo by nie skrzywdziła.
- Tylko siebie? Naprawdę mi przykro. Wcale nie twierdzę, że postawimy jej
zarzuty. Zapewniam pana, traktując to jako przysługę, że weźmiemy pod
uwagę tę próbę targnięcia się pańskiej żony na własne życie. Kiedy - jeśli w
ogóle - będzie mogła mówić, będę musiała ją przesłuchać. Wiem, że jest
panu ciężko, a jeden Bóg wie, jak ciężko jest waszej córce. Próbuję dać panu
trochę czasu na przygotowanie się.
- Proszę stąd odejść. Proszę odejść i zostawić mnie samego z moją rodziną.
- Już wychodzę. Wrócę, kiedy odzyska przytomność. Oliverze... Proszę dbać
o siebie i o swoją córkę. To dziecko przeszło więcej, niż jakiekolwiek dziecko
powinno kiedykolwiek przejść.
Rayleen nie otworzyła oczu, kiedy poczuła, jak ojciec siada obok niej. Ani
kiedy leciutko pogładził ją po włosach. Nie spojrzała nawet wtedy, kiedy
usłyszała, jak zaczął cicho płakać
Zastanawiała się, jak długo będzie musiała czekać na pizzę i napój.
Wychodząc, Eve wyciągnęła swój komunikator. Zabrzę-czał nim zdążyła
połączyć się z Peabody. -Dallas.
- Skończyłaś? -zapytała Peabody.
- Tak, właśnie wychodzę ze szpitala. Allika jest w stanie krytycznym,
podłączono ją do respiratora. Szanse są niewielkie. Jeden policjant siedzi
pod drzwiami do jej sali, drugi, po przeszkoleniu medycznym, czuwa w jej
pokoju. Louise była na dyżurze.
- Dobrze się złożyło.
- Tak. Słyszałam, jak mówiła Oliverowi Straffo, że powinien jak najwięcej
czasu przebywać z żoną, mówić do niej, prosić, żeby walczyła. Może to
pomoże, kto wie? Dziewczynka gra jak wytrawna aktorka, ale Mira nie dała
się nabrać, nie tym razem. Nasza teoria zyskuje zwolenników.
- Mamy coś więcej. Znalazłam jej dziennik. Eve wykonała taniec zwycięstwa.
- Wiedziałam, że miałam powód, by trzymać cię pod ręką!
- Jesteś cholernie bezpośrednia. Zajęło mi to masę czasu.
- Gdzie był?
- W kuchni, w recyklerze. Przeszukałam każdy centy-
metr kwadratowy mieszkania, zatrzymałam mundurowych, by mi pomagali.
Dlaczego, do jasnej cholery, nie pomyślałam na samym początku o
recyklerze?
- Ile się zachowało?
- Chyba wszystko, ponieważ jest w metalowym pudełku, na którym
wygrawerowano jej imię. Mogę powiedzieć, że w środku jest książka, sądząc
po wadze i po odgłosie, jaki wydaje, kiedy poruszam kasetką. Chyba przeszła
tylko jeden cykl. Kasetka jest zamknięta, do zamka nie pasuje klucz
uniwersalny, poza tym zamek jest uszkodzony. Prawdopodobnie trzeba
będzie rozpruć kasetkę.
- Wstąpię po nią po drodze. Roarke upora się z zamkiem w kilka minut.
- Cudnie. Skontaktuję się z McNabem, poproszę, żeby wstrzymał się z
walentynkami.
- Nie. - Ewe wsiadła do samochodu. - Powiązanie tego wszystkiego zajmie
sporo czasu, to cholernie delikatna
sprawa. Wezmę dziennik, zarejestruję jako dowód rzeczowy i zapiszę, że go
zabrałam.

- Już go zdalnie zarejestrowałam.
- Jeszcze lepiej. Na razie idź do domu, napij się i pokochaj z McNabem, jeśli
musisz.
- Muszę - potwierdziła Peabody. - Muszę.
- Upewnij się, że zablokowałaś kamerę, jeśli skontaktuję się z tobą później.
Nie chcę oślepnąć. Powiążemy wszystko i zamkniemy sprawę. - Rozłączyła
się. - Rayleen, ty mała gówniaro - mruknęła. - Mam cię!

Kiedy Eve w drodze do domu połączyła się z Whitne-yem i Mirą, żeby
przekazać im najnowsze informacje, Ro-arke wybierał szampana do kolacji.
Pracował prawie przez cały dzień i miał nadzieję, że już wkrótce i on, i Eve
będą mogli odsunąć swoje zajęcia na bok i cieszyć się sobą nawzajem.
Wiedział, że będzie zadowolona i serdecznie się uśmie-je z tego, co wybrał
do jedzenia. Ma intymną kolację we dwoje zamówił pizzę pepperoni. Jej
ulubioną.
Przygotował również to, co można było nazwać wieczorowym negliżem. Z
tego też się uśmieje. A on z przyjemnością będzie patrzył na swoją żonę w
haleczce z czerwonego jedwabiu, obszytej białymi gronostajami.
Ponieważ Eve nie zadzwoniła do niego z wiadomością, że coś ją zatrzymało
w pracy, uznał, iż są spore szanse na to, że zjedzą kolację o ósmej.
Postanowił, że dzięki sali ho-logramowej spożyją posiłek w Pradze.
Romantyczna architektura, gęsty śnieg, padający za oknami, dźwięki skrzy-
piec, niosące się w powietrzu.
Może lekka przesada, uznał, ale czemu nie zaszaleć?
- Roarke.
- Hmmm.
Akurat kiedy skończył wybierać szampana i nastawił
program, wszedł Summerset. - Przed bramą jest Magdelana.
- Gdzie?
- Przed bramą - powtórzył Summerset. - Prosi żeby ją wpuścić, trochę
rzewnie. Twierdzi, że musi z tobą porozmawiać choćby przez chwilę. Może jej
powiedzieć, że nie masz czasu?
Tak byłoby najłatwiej, pomyślał Roarke, i do cholery, miał ochotę wybrać
najprostsze rozwiązanie. Ale jeśli teraz tego nie załatwi, będzie musiał zająć
się tym później. A musiał przyznać, że ciekaw był, jak tym razem Maggie
wytłumaczy swoją wizytę.
- Nie, wpuść ją. I zaprowadź do salonu. Rozmówię się z nią.
- Przypuszczam, że pani porucznik będzie w domu za godzinę.
- Tak, dlatego musimy się pospieszyć. Uporam się z tym raz dwa i będę już
miał z głowy.
Lubiła sprawiać kłopoty, pomyślał Roarke, kiedy Summerset wyszedł, żeby
wpuścić Magdelanę. Zawsze o tym wiedział i prawdę mówiąc, kiedyś uważał,
że to ekscytujące. Ale nie wiedział, przynajmniej nie do końca, do jakiego
stopnia Magdelana jest zdolna do intryg.
Umiał postępować z takimi ludźmi. Kiedy się z nią rozprawi, przestanie go
nachodzić. Na zawsze będzie ją miał z głowy.
Nie spieszył się z zejściem na dół. Dobrze jej zrobi, jak trochę zaczeka,
pomyślał. A Summerset przypilnuje, żeby nie zwinęła sreber.
Tak jak się tego spodziewał, kamerdyner został w salonie i zaproponował
Magdelanie kieliszek wina.
Wyglądała blado i delikatnie w sukni z atłasu w kolorze kości słoniowej. Stała

obok kominka, w idealnej odległości od niego, pod takim kątem, żeby
płomienie rozjaśniały jej postać i przeświecały przez tkaninę.
Zawsze była mistrzynią scenografii. Tylko tym razem on miał być jej ofiarą. I
według niej nadal był.
- Roarke. - Spuściła głowę, jakby się wstydziła - ale dopiero wtedy, kiedy
zobaczył jej oczy błyszczące od łez. -Och, Roarke, czy kiedykolwiek mi
wybaczysz?
- Mógłbyś zostawić nas samych? - zwrócił się do Sum-merseta.
Kiedy kamerdyner wyszedł z pokoju, odstawiła wino lekko drżącą ręką.
- Czuję się okropnie. Właśnie... Roarke, nie było mnie w mieście przez dwa
ostatnie dni, dopiero co wróciłam. Ale słyszałam... I widziałam. Próbowałam
się z tobą skontaktować przed wyjazdem, jak tylko... Ale...
- Byłem zajęty.
- Unikałeś mnie - powiedziała płaczliwym głosem. -Nie byłam pewna, czy w
ogóle zgodzisz się ze mną zobaczyć. Przeklęci paparazzi. Należałoby ich
powywieszać.
- Nawet oni muszą jakoś zarabiać na życie.
- Ale twierdzić, że coś tak niewinnego było... Było czymś więcej. Powinniśmy
ich zaskarżyć. Ale naturalnie to by jeszcze pogorszyło sytuację. Wiem, wiem.
- Uniosła rękę i machnęła nią z roztargnieniem. - Nawet nie umiem sobie
wyobrazić, jaki musisz być wściekły. I twoja żona też. Bardzo się gniewa?
Przechylił głowę.
- A jak myślisz?
- Na jej miejscu byłabym wściekła! Zrelacjonowali to tak, jak byśmy... Tylko
się żegnaliśmy. I ja, i ty wiemy, że tylko się żegnaliśmy.
- Tak, wiemy, że tak właśnie było.
- Może gdybym spróbowała jej to wyjaśnić... Jest w domu? Mogłabym
spróbować...
- Przecież wiesz, że nie ma jej w domu. Magdelana zamknęła oczy. Musi
dokonać przegrupowania sił, pomyślał. Zmienić taktykę.
- Tak, przyznaję. Chciałam najpierw porozmawiać tyl-ko z tobą, więc
zadzwoniłam do komendy. Powiedziano mi, że jest w terenie, więc
przyjechałam prosto tutaj. Boże, ależ ze mnie tchórz. - Dotknęła palcami ust. -
Jednak gdyby to miało pomóc, choćby trochę, spróbuję jej wszystko wyjaśnić.
- Myślę, że to zbędne. Doskonale wie, jak było naprawdę.
- Och. To dobrze. Co za ulga.
- Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że wszystko wyreżyserowałaś, że
odegrałaś tę scenę i zapłaciłaś komuś, żeby nas sfilmował.
- Co? To śmieszne. To... Roarke. - Wymówiła jego imię z odrobiną pretensji,
pomieszanej z oburzeniem. - Jak mogłeś pomyśleć, że zrobiłabym coś
takiego? Rozumiem, jesteś zły i zdenerwowany... ja też... ale oskarżyć mnie o
to, że rozmyślnie chciałam sprawić ból tobie i twojej żonie! Niby w jakim celu?
Nic dziwnego, ze tak dobrze im szło przez te wszystkie miesiące, kiedy
pracowali razem. Była niezrównana.
- Przypuszczam, że choćby dla samej zabawy.
- To podłość zarzucać mi coś takiego. - Znów uniosła kieliszek z winem. -
Bezgraniczna podłość.
- Uważasz, że nie potrafię odszukać tego, kto to nakręcił, że nie stać mnie na
zapłacenie takiej kwoty, by poznać wszystkie szczegóły? Nie doceniasz mnie,
Maggie.
Podeszła z winem do okna i stanęła tyłem do Roarke'a.

- Nie. Nie - odrzekła cicho. - Nie mogłabym cię nie docenić. Może chciałam,
żebyś wiedział. Byłam pewna, że w końcu się zorientujesz. To ty nie
doceniasz mnie, Roar-ke, i moich uczuć do ciebie. Mojego rozczarowania. -
Spojrzała przez ramię. - Mojego pożądania. Przyznaję się do tego. Nie mam
powodów do dumy, ale również nie wstyd mi niczego. Zrobiłam to, co
uznałam, że muszę zrobić. Zrobiłabym wszystko, żeby cię odzyskać. Nic poza
tym nie ma dla mnie znaczenia. Pragnę tylko jednego: znów być z tobą.
Odczekał chwilę.
- Gówno prawda.
- Jak możesz drwić z moich uczuć? - Cisnęła kieliszkiem, a szkło rozbiło się w
drobny mak. - Jak śmiesz, kiedy stoję tutaj, obnażając się przed tobą?
- Nie drwię, tylko mówię wyraźnie, że nie masz żadnych uczuć. Nigdy nie
darzyłaś żadnymi uczuciami ani mnie, ani nikogo poza sobą samą. -
Roześmiał się krótko. -Zrozumienie tego zajęło mi więcej czasu niż powinno. -
Jego głos stał się lodowaty. - Przyjechałaś do Nowego Jorku, żeby wybadać
sytuację. Mam znacznie więcej teraz, niż miałem kiedyś, i łudziłaś się
nadzieją, że uda ci się uszczknąć coś dla siebie. Ale moja żona natychmiast
cię przejrzała.
Magdelana odrzuciła włosy do tyłu i podeszła do niego.
- A mnie wystarczyło jedno spojrzenie, by zobaczyć, że
trzyma cię pod pantoflem. Ale mnie to rozbawiło! Bogaty i potężny Roarke
ujarzmiony przez chudą policjantkę, pozbawioną stylu i urody.
- Dziwne. Według mnie ma więcej stylu, urody i - Bóg mi świadkiem - klasy,
niż ty kiedykolwiek będziesz miała.
Tylko się lekko skrzywił, kiedy go spoliczkowała.
- Nigdy więcej tego nie zrobisz - powiedział łagodnie, ale opuściła rękę.
- Roarke...
- To ty chciałaś mnie prowadzić na smyczy, Maggie. Myślałaś, że wystarczy,
jak pstrykniesz palcami. A gdy nie przybiegłem do nogi, zrobiłaś wszystko,
żeby zaszkodzić mnie i mojemu małżeństwu, sprawić ból mojej żonie.
- Nawet jeśli tak, to co z tego? To tylko zabawa. Kiedyś miałeś poczucie
humoru, ale najwyraźniej pozbawiła cię również tego. - Nigdy nie
zrozumiesz ani jej, ani mnie. Nigdy nie zro-
zumiesz tego, co mamy. A co smutniejsze, sama nigdy nie będziesz tego
miała. Nie jesteś do tego zdolna. A teraz wysłuchaj mnie uważnie. Twoja
noga nigdy więcej nie postanie w moim domu ani w żadnej z moich
posiadłości czy firm. Rozumiem przez to wszystkie hotele, środki transportu,
sklepy, restauracje i tak dalej, których jestem właścicielem lub głównym
udziałowcem. Trochę tego jest.
- Och, na rany Chrystusa, nie możesz mi zabronić...
- Mogę - poprawił ją tak zimno, że aż zbladła. - I zrobię to. Opuścisz Nowy
Jork, nie, wyjedziesz z kraju, w ciągu trzech godzin.
- Nie masz kontroli nad całym krajem - oświadczyła.
- Prawdę mówiąc, chciałbym, żebyś spróbowała mi się postawić, by móc
patrzeć, jak się pocisz. Ale uprzedzam cię: jeśli nie wyniesiesz się stąd na
dobre w ciągu trzech godzin licząc od... - Spojrzał na zegarek. -... Od teraz,
Interpol i Global otrzymają bardzo ciekawe i szczegółowe informacje na twój
temat.
Teraz naprawdę zbladła jak ściana.
- Zdradziłbyś mnie w taki sposób?

- Posłuchaj mnie uważnie. Zgniótłbym cię jak pluskwę za sprawienie mojej
żonie jednej chwili bólu. Uwierz mi.
- Gdybyś miał zamiar zrobić coś takiego, pociągnęłabym cię na dno razem ze
sobą.
Uśmiechnął się.
- Możesz spróbować. Jestem o tyle lepszy od ciebie, że nigdy ci się to nie
uda. I Maggie, przekonasz się, że warunki w więzieniu są bardzo skromne i
wcale nie w twoim guście.
Zobaczył, jak usta jej drgnęły, nim zdołała powstrzymać ich drżenie. Widział,
jak dociera do niej prawda. Potem Magdelana beztrosko wzruszyła
ramionami.
- Nie jesteś mi potrzebny. Nigdy nie byłeś. - Zaczęła krążyć po pokoju. -
Pomyślałam, że moglibyśmy się trochę razem zabawić, ale najwyraźniej już
zapomniałeś, jak to się robi.
- Zegar tyka - przypomniał jej. Odwróciła się na pięcie.
- Zresztą i tak wolę Europę. Nowy Jork mnie nudzi. Ty mnie nudzisz.
Zobaczyła za oknem reflektory samochodowe i natychmiast zmieniła taktykę.
- A zresztą co mi tam. - Roześmiała się głośno. ~ Przejrzałeś mnie. Nie ma co
rozpaczać z tego powodu. Lepiej wycofać się w porę i iść dalej. Świat się nie
kończy na tobie. - Rzuciła mu przeciągłe spojrzenie. - Nigdy nie zrozumiem,
jak możesz przedkładać ją nade mnie.
- Nie, nigdy tego nie zrozumiesz.
Zrobiła krok, jakby zamierzała wziąć futro, które rzuciła na fotel. Odwróciła
się, by mu je oddać. I idealnie wyliczywszy sobie czas, padła mu w ramiona.
Sobole zsunęły się na ziemię, kiedy Roarke wyciągnął ręce, by ją odepchnąć.
Kiedy Eve stanęła na progu, zobaczyła Magdelanę, obejmującą Roarke'a za
szyję, i jego dłonie na jej gołych ramionach; jedno ramiączko sukni było
zsunięte.
- Suka - powiedziała.
Magdelana, jak na dany znak, zwróciła się ku niej; na jej twarzy malowały się
pożądanie i szok.
- O Boże. Och... To wcale nie to, co myślisz.
- No pewnie. - Eve weszła do salonu.
Właściwie, pomyślał Roarke, raczej wmaszerowała. Miał kilka sekund, by to
podziwiać, nim walnęła go pięścią w twarz.
- Pieprzyć to! - Głowa mu odskoczyła do tyłu, poczuł smak krwi na wargach.
Magdelana krzyknęła, ale nawet głuchy usłyszałby zduszony śmiech w jej
głosie.
- Roarke! O mój Boże, leci ci krew. Proszę, pozwól mi tylko...
- Nie patrz teraz - powiedziała Eve radośnie. - Zaraz do niego dołączysz. - I
wymierzyła Magdelanie prawego prostego. - Suka - dodała, kiedy tamta
przewróciła oczami i nieprzytomna osunęła się na podłogę.
Roarke spojrzał na nią.
- Cóż, teraz pieprzyć to wszystko.
- Proszę zabrać to ścierwo z mojego domu - poleciła Eve, wychodząc.
W holu minęła Summerseta. Wydawało jej się, że się uśmiechał, ale nie była
do końca pewna.
- Lepiej uważaj. Rozciągając tak usta, ryzykujesz, że pęknie ci gęba.
- Uznałem, że oklaski mogłyby być trochę nie na miejscu.
Prychnęła i nie zatrzymując się, poszła na górę.
Z bolącą twarzą, czując się głęboko skrzywdzony, Roarke zrobił krok nad

Magdelaną. W holu rzucił lodowate spojrzenie kamerdynerowi.
- Zajmij się tym.
- Z największą przyjemnością. - Ale Summerset stał jeszcze chwilę, patrząc,
jak Roarke kieruje się na górę, do żony.
Dopadł ją w sypialni. - Do jasnej cholery, przecież dobrze wiesz, że to
wszystko ukartowała. Doskonale wiesz, że nie tknąłbym jej nawet palcem.
- Tak, jasne. - Eve zrzuciła płaszcz i cisnęła go w kąt.-Potrafię rozpoznać
pułapkę, kiedy ją widzę. I znam twoją twarz, mistrzu. Nie widziałam na niej
pożądania, tylko irytacje.
- Naprawdę? Naprawdę, do jasnej cholery? Skoro wiedziałaś, co to było, to
czemu, do diabła, zdzieliłaś mnie pięścią?
- Chcesz znać powód? - Odwróciła się i wysunęła podbródek do przodu. -
Ponieważ jesteś mężczyzną.
Patrzył na nią spod zmrużonych powiek, próbując wy-
trzeć krew wierzchem dłoni.
- A czy możesz mi powiedzieć, jak często mogę się spodziewać, że będziesz
mnie waliła pięścią w twarz tylko z powodu mojego cholernego DNA?
- Nie, nie mogę. - Widziała, że jest wściekły i do głębi dotknięty. Miała ochotę
zedrzeć z niego ubranie i ugryźć go w pośladek. - Prawdę mówiąc, uważam,
że zasłużyłeś na porządne rżnięcie.
- Wypchaj się. Mam dość kobiet. - Powoli zaczęła do niego docierać
absurdalność tej sytuacji. - Jesteście istotami irracjonalnymi, budzącymi
strach.
Eve stanęła na piętach, a potem na palcach, ugięła kolana.
- Boisz się? Dalej, zuchu, oberwałeś za to, że jesteś mężczyzną. Zachowaj
się jak mężczyzna.
- A więc chcesz się zmierzyć z mężczyzną, tak? - Zaczął ją okrążać. -
Pokonam cię.
- Zobacz, jak się ciebie boję. Aż się cała trzęsę, - Za-markowała cios lewą
ręką, okręciła się, wyrzuciła nogę -Och, nie, to tłumiony śmiech.
Zablokował jej kopnięcie i cios przedramieniem, a potem zmusił Eve do
przeskoczenia nad jego stopą, sprawił, że stanęła plecami do łóżka, ocenił
odległość, po czym okręcił się i mocno ją pchnął.
Upadła na wznak na łóżko, ale kiedy dał nura za nią, przesunęła się na drugi
koniec materaca. Przyczaiła się w pozycji do ataku.
- Nie pójdzie ci tak łatwo, mistrzu.
- Kto powiedział, że chcę, żeby było łatwo?
Też się obrócił i musiała przyznać, że zrobił to zarówno szybko, jak i zwinnie.
Cofnęła się i wymierzyła cios, który zablokował, a potem wystawiła łokieć, na
który się nadział. Odsunęła rękę. Ostatecznie nie chciała, żeby coś mu się
stało. Nosiła się z innymi zamiarami wobec niego.
Ale nie miała nic przeciwko temu, żeby trochę utykał. Dostanie za swoje! Już
miała stanąć piętą na jego podbicie, gdy natarł na nią i obydwoje stracili
równowagę.
Razem stoczyli się po kilku stopniach, prowadzących na podwyższenie i
zatrzymali na dywanie. Ona była na górze.
- Gotowy poddać się? - wykrztusiła zasapana Eve.
- Nie. - Objął ją nogami niczym nożycami i zrobił obrót tak, że teraz on znalazł
się na niej. - A ty?
- Za nic. - I rozerwała mu koszulę.

- Będziesz musiała za to zapłacić.
- Spróbuj mnie zmusić.
Wsunął rękę za kołnierz jej koszuli i rozerwał ją z przodu. Pod nią nosiła na
łańcuszku brylant i medalik, które dostała od niego. Spod koszuli błysnęła też
broń.
- Cholerna gliniara - mruknął, odczepiając jej pas.
- Cholerny kryminalista!
- Skończyłem z tym i ani razu nie byłem skazany. -Przywarł ustami do jej warg
i zaklął, kiedy poczuł piecze-
nie tam, gdzie go uderzyła. - Ma pani silny cios, pani porucznik. - Uniósł się
na rękach na tyle, by móc spojrzeć na jej twarz, na brązowe, nieustraszone
oczy i usta, rozciągnięte w zarozumiałym uśmiechu. - Jesteś moją cholerną
walentynką.
Eve roześmiała się i złapała go za włosy.
- Lepiej uwierz w to, kolego.
Chciała się nim powolutku rozkoszować i lekko wpiła mu paznokcie w skórę
na plecach, zdzierając z niego porwaną koszulę. Kiedy Magdelana go objęła,
Eve ujrzała coś więcej niż irytację na jego twarzy.
Zobaczyła to, co mogłoby jej umknąć, gdyby ona i Ro-arke byli na tyle głupi,
na tyle szaleni, na tyle ślepi, by się minąć na ulicy.
- Kocham cię. - Zacisnęła zęby na jego ramieniu. Aż jej zabrakło tchu, kiedy
poczuła jego zęby na szyi. Objęła go nogami w pasie i obróciła się tak, że
znów znalazł się pod nią. Gorącymi wargami dotykała jego skóry.
A więc nie będzie to romantyczny wieczór ze śniegiem, padającym za oknem
i dźwiękiem cygańskich skrzypiec w powietrzu. Będzie to szalone i trochę
brutalne. I tak gwałtowne, jak bicie ich serc.
Czuł się tak, jakby jego życie zależało od smaku i ciepła jej ciała. Zdzierał z
niej ubranie jak wariat.
- Oddasz mi się cała. Bez reszty.
- Bierz - powiedziała mu i znów znalazła się pod nim. Jego usta pieściły jej
piersi, a ręce... Ręce...
Z ust Eve wydobył się krzyk, kiedy orgazm przeszył jej ciało niczym
błyskawica. Usłyszała, jak Roarke mamrocze coś po irlandzku. Poczuła, jak
jego ciałem wstrząsa dreszcz, gdy próbował się opanować.
Nie pozwoli mu na to.
- Oddasz mi się cały - wyszeptała z pasją. - Bez reszty. Roztrzaskała jego
wolę, pokonała jego opanowanie, jej
usta i ręce brały go tak, jak on wziął ją. Przekraczając gra-
nice zdrowego rozsądku. Bliski szaleństwa odnalazł jej usta i rozkoszował się
nimi.
Usta, zęby, języki, palce biorące to, co im się należy, i do diabła z
zadrapaniami. Jej oddech był gorący, kiedy oddawała mu się i go brała. Krew
parzyła mu skórę.
- Teraz, teraz, teraz - powiedziała śpiewnie, wyginając się w łuk.
Kiedy w nią wniknął, znów krzyknęła. Ale poruszała biodrami szybko i mocno,
aż ogarnęły go błogosławione ciemności.
Ręce jej zdrętwiały od ściskania jego bioder. Czuła się, jakby w środku
wszystko w niej zgnieciono, wykręcono, wyżęto, a potem wygładzono. Miała
ochotę podwinąć palce u nóg, tak jej było dobrze, ale nie miała sił na
najmniejszy nawet ruch.
- Jezu - wymamrotała. - Jezu Przenajświętszy.

- Gdy znów będę mógł wstać, kiedyś w odległej przyszłości, pozwolę ci znów
zdzielić mnie pięścią w twarz, żebyśmy mogli się przekonać, czy skończy się
to tak samo, jak teraz.
- Zgoda.
- A może spróbujemy zjeść romantyczną kolację i potem mnie zdzielisz. -
Poczuł, że się skrzywiła. - Jakiś problem? - Podniósł głowę i zorientował się z
miny Eve, że tak. - O co chodzi?
- Naprawdę bardzo cię przepraszam.
- Uważam, że biorąc pod uwagę nasze obecne pozycje i stan ducha, wszelkie
przeprosiny są zbędne. - Ale zrozumiał jej spojrzenie. - Widzę, że nie
przepraszasz za uderzenie. Chodzi o pracę?
- Nie zadzwoniłam do ciebie z prośbą, żebyś wstrzymał się z kolacją,
ponieważ chciałam ci to powiedzieć, kiedy znajdziemy się twarzą w twarz. I
właśnie jesteśmy twarzą w twarz, pomijając inne części ciała. Długo by trzeba
wy-
jaśniać, ale postaram się. Mam coś do zrobienia i chętnie skorzystam z twojej
pomocy.
- W porządku.
- Może uda nam się zasiąść do posiłku przy świecach i tak dalej przed
północą, ale...
- To nie ma znaczenia, Eve. Zapewniam cię.
Tak, jesteśmy prawdziwymi szczęściarzami, pomyślała.
- Kupiłam dla ciebie prezent.
- Naprawdę?
- To zbiorek wierszy... Bardzo romantycznych. Pomyślałam sobie: „Ale to
ckliwe" i uznałam, że nadaje się w sam raz. A potem wszystko zepsułam, bo
zostawiłam go w biurku w pracy.
Uśmiechnął się i nachylił do niej, by ją delikatnie pocałować.
- Dziękuję.
Dotknęła jego policzka.
- Muszę wziąć prysznic i brać się do roboty. Zaplano-
wałam sobie, że od razu przystąpię do pracy, żebyśmy mogli zjeść późną
kolację, ale musiałam najpierw zdzielić ciebie i twoją blondynę, a potem jedno
pociągnęło za sobą drugie i...
- Rozumiem. Cóż, możemy razem wziąć prysznic, będziesz mi mogła
wszystko opowiedzieć.
Słuchał, rzadko się odzywając, kiedy referowała mu sprawę.
- Czyli - podsumował, kiedy wkładała luźne spodnie i bluzę - miałaś rację co
do tej dziewczynki.
- To nie dziewczynka, ale tak, miałam rację. Dziennik będzie jednym z
koronnych dowodów rzeczowych. Mogłabym kazać rozciąć kasetkę, bo
trzyma go w...
- Zapewniam cię, że to nie będzie konieczne.
- Zabierzmy to do mojego gabinetu. - Podniosła swoją torbę. - Chcę mieć
wszystko zarejestrowane. Więc może mógłbyś trochę pomajstrować przy
zamku.
- Wykluczone.
- Dobrze już, dobrze.
- Chciałbym wyjaśnić, co robiła tu Magdelana. Spojrzała na niego z ukosa.
- Poza tym, że chciała cię pocałować?
- A dokładniej rzecz biorąc - dodał ostrożnie, kiedy wychodzili z sypialni -

dlaczego wpuściłem ją do naszego domu.
- Już się tego domyśliłam. Musiałeś się z tym uporać, musiałeś uporać się z
nią. Musiałeś jej to jasno powiedzieć, dać do zrozumienia, żeby się zmyła,
trochę ją nastraszyć Roarkiem.
- Mam szczęście, uwzględniając okoliczności, że poślubiłem kobietę, która
mnie rozumie. Trochę ją nastraszyć Roarkiem? - zapytał.
- Można straszyć Bogiem, ale Boga nie widać i większość ludzi nie boi się, że
Bóg naprawdę ich... Jak to się
mówi? Pokarze. Natomiast ty jesteś człowiekiem z krwi i kości i potrafisz
więcej, niż pokarać kogoś. Budzisz większy lęk niż Bóg.
- Nie wiem do końca, jak to rozumieć - odrzekł po chwili. - Ale może na razie
chciałabyś usłyszeć, jak się z tym uporałem?
- Prawdę mówiąc chciałabym.
Opowiadał jej o tym, gdy szli do jej gabinetu, kiedy kładła swoją torbę i
wyciągała z niej kasetkę. A potem stała, gapiąc się na niego.
- Widzisz? Widzisz? Cholera. Bóg nie sprawiłby, że wszystko tak w niej
zadrżało, a mogę się założyć o twój zgrabny, irlandzki tyłeczek, że trzęsła się
jak galareta. Naprawdę możesz jej zabronić wstępu to miejsc, których jesteś
właścicielem? To z osiemdziesiąt procent znanego wszechświata.
- Przesadzasz, nie więcej niż połowa, ale owszem, mogę. - Uśmiechnął się
złośliwie. - Jasne, że mogę.
- I wiesz o niej coś, co zainteresowałoby międzynarodowe służby ścigania?
- Za kogo ty mnie masz? Jasne, że tak. - Odczekał chwilę, bezbłędnie
odczytawszy z jej twarzy, co pomyślała. - Nie przekażę tego tobie, Eve. Z
dwóch powodów.
- Lepiej, żeby były naprawdę ważne.
- Po pierwsze, to nie twoja sprawa i nawet nie myśl o tym, żeby znów
podnieść na mnie pięść. To do mnie tu przyszła, mnie narobiła kłopotów. Po
drugie, nie będzie mogła przez to spać po nocach, przynajmniej przez jakiś
czas, zastanawiając się, co takiego na nią mam i co mogę z tym zrobić.
Jeszcze długo będzie spoglądała z lękiem przez ramię.
- Według mnie pierwszy powód jest naciągany, ale drugi jest naprawdę
wredny i podły. Bardzo mi się podoba, więc uznajmy sprawę za niebyłą.
- Dobrze. A teraz otworzę kasetkę i zjemy walentynko-wą kolację oglądając,
co jest w środku. Zgoda?
- Hmmm...
- Zamówiłem pizzę. Pizzę i szampana.
- Naprawdę?
- Znam swoją żonę równie dobrze, jak ona zna mnie. -Dotknął palcem jej
nosa. - Czyli zapraszam na pizzę pep-peroni i kawę... Szampan zostawimy
sobie na kiedy indziej.
- Wiesz, naprawdę jesteś moim Walentym.

Rozdział 22

Eve włączyła magnetofon i podyktowała niezbędne dane, a potem złamała
pieczęć na torbie na dowody, zawierającej dziennik Rayleen. Wyjęła stamtąd
metalowe pudełko z wytłoczonymi na nim jakimiś kwiatami o dużych płatkach
i postawiła je na biurku.
- Peabody znalazła go w kuchni, w recyklerze.
- Sprytna Peabody - powiedział Roarke, wybierając narzędzie.

- Gdyby sprawy nie potoczyły się tak szybko, gdyby au pair nie wróciła do
domu i tak dalej, gdyby Peabody
nie pojawiła się na miejscu specjalnie po to, żeby go znaleźć, do rana trafiłby
do śmieci. Ale potrzeba więcej niż jednego cyklu, by zniszczyć coś takiej
wielkości, z takiego materiału i tak solidnego. Tylko kasetka została uszko-
dzona.
- Wielka szkoda. To piękna kasetka. Solidna, dobrze wykonana, dlatego nie
uległa całkowitemu zniszczeniu. Dziewczynka powinna była wyjąć z niej
dziennik. Wtedy może nic by z niego nie zostało.
- Tak, ale Rayleen nie wie wszystkiego. W laboratorium potrafimy wiele
danych zrekonstruować. I... Ładna robota - dodała, kiedy Roarke w niespełna
dziesięć sekund otworzył wgnieciony zaszyfrowany zamek.
- Cóż, ostatecznie to nie sejf z tytanu.
Zabezpieczywszy wcześniej ręce, Eve wyjęła jaskrawo-rózowy dziennik,
spoczywający w środku. Miał okładkę ze skóry, na niej też błyszczącymi,
srebrnymi literami napisano „Rayleen". Był zamknięty, ale na staroświecki
kluczyk.
- Na komputerze pisze się szybciej niż odręcznie - zauważyła Eve.
- Ale założę się, że bez względu na to, jak pobłażliwi są jej rodzice, nie
pozwoliliby, żeby dostępu do jakiegokolwiek pliku na jej komputerze broniło
hasło. To... - Postu-kał palcem w dziennik. - To wygląda niewinnie, bardzo
tradycyjnie, to coś, co może sprawiać przyjemność małej dziewczynce.
Cofnęła się i pozwoliła Roarke'owi otworzyć zameczek.
- Chcę mieć kopie wszystkiego, co jest w środku - powiedziała mu.
- Przed przeczytaniem?
- Nie. Najpierw chcę nagrać to, co zostało zapisane na kilku ostatnich
stronach, a potem zrobić kopie. Ale przede wszystkim chcę wiedzieć, co tam
jest.
Przerzuciła kartki o różowych brzegach, znalazła ostatni wpis. Nastawiła
skaner na schludne, odręczne pismo na jasnoróżowych stronach o
błyszczących, złotych brzegach, i zaczęła czytać na głos:
Dziś rano włożyłam spódnicę w różowo-czarną kratkę, różowe botki do kolan i
biały sweter, ozdobiony kwiatami przy rękawach i wzdłuż brzegów.
Wyglądałam bardzo ładnie. Na śniadanie zjadłam owoce, jogurt i grzankę z
chleba z siedmiu zbóż. Poprosiłam Corę, żeby zrobiła prawdziwy sok
pomarańczowy. Za to jej płacą. Wzięłam udział w „Rozkoszach łamania
głowy". Staje się to trochę nudne, więc może znajdę sposób, żeby się
wycofać. Ale i tak lubię wiedzieć, że jestem lepsza od innych uczniów. Tak
samo, jak jestem najlepsza na lekcjach tańca. Jeśli zechcę, mogę kiedyś
zostać primabaleriną.
Po „Rozkoszach łamania głowy" razem z Corą pojechałyśmy taksówką do
Met. Nie rozumiem, dlaczego nie możemy korzystać z samochodu z kierowcą.
Muszę porozmawiać o tym z tatą. Lubię dzieła sztuki, ale prawie wszyscy
malarze i tak już nie żyją. Mogę zostać sławną malarką, jeśli zechcę, moje
obrazy trafią do Met. Ludzie będą płacili masę pieniędzy, żeby móc popatrzeć
na moje dzieła. Ale chyba sprzedawałabym je kolekcjonerom. Nie chcę, żeby
ludzie, którzy nie znają się na sztuce, stali i gapili się na moje prace.
- Cóż za próżność - zauważył Roarke. Eve uniosła wzrok.
- Musiała to napisać po tym, jak matka zadzwoniła, żeby wracały do domu. A i
tak pełno tu „ja", „ja", „ja". Mirę czeka ciężka przeprawa.
Znów spojrzała na dziennik i zaczęła czytać:

Miałam spotkać się z mamą na obiedzie w „Zoology". To moje ulubione
miejsce, trzeba rezerwować stolik z trzytygodniowym wyprzedzeniem. Kiedyś,
jak już będę sławna, nie będę potrzebowała żadnych rezerwacji, żeby gdzieś
pójść. Ludzie będą szczęśliwi, jeśli zechcę coś zjeść w ich restauracji.
Później miałam iść do fryzjera, żeby się uczesać i zrobić pedikiur. Już sobie
wybrałam lakier: carnival, błyszczący. I wtedy zadzwonił telefon Cory. Mama
kazała nam wracać do domu. A przecież wszystko było zaplanowane. Stolik
zarezerwowany. Ale musiałam wrócić do domu. Cały dzień mam zepsuty.
Mama nawet jeszcze nie była ubrana, kiedy przyszłyś-my.Jest taką egoistką.
Chociaż w gruncie rzeczy to wszystko wina tej wścibskiej porucznik Dallas.
Początkowo myślałam, że to interesująca osoba, ale się myliłam. Jest
niedobra, zarozumiała i głupia. Teraz będę musiała wszystko naprawić.
Znowu. Właściwie to nawet i dobrze. Mama jest taka słaba i niemądra, a tata
ostatnio więcej uwagi poświęca jej niż mnie. Więc zajęłam się tym. To było
łatwe. Najłatwiejsze ze wszystkiego.
Chowa lekarstwa w szufladzie z bielizną. Jakbym nie potrafiła ich tam znaleźć!
Wystarczyło jedynie zaparzyć herbatę i wsypać do niej tabletki. Tak, jak to
zrobiłam ze starą, śmierdzącą panią Versy w Kinley House w zeszłym roku. W
przypadku mamy musiałam wsypać więcej pigułek, bo pani Versy już i tak
była stara i ledwo żywa.
- Chryste - mruknął Roarke.
- Tak. Ciekawa byłam, czy po drodze byli też inni. -Eve czytała dalej:
Położyła się do łóżka jak niemowlę. Patrzyłam, jak pije herbatkę. To było
najlepsze. Posłusznie wszystko wypiła. Zaczekałam, aż uśnie. Zostawiłam
pustą buteleczkę po tabletkach na łóżku, więc jak tata za kilka godzin wróci do
domu,
znajdzie ją. Będę płakała jak bóbr. Już ćwiczyłam przed lu-
strem. Jestem niezrównana! Wszyscy będą się nade mną litowali i dawali mi
to, co zechcę. Wszyscy będą myśleli, że moja mama zamordowała tego
głupka pana Fostera i tego rozpustnika pana Williamsa. Taka tragedia! Aż
musiałam się pośmiać.
Porysuję sobie teraz trochę i posłucham muzyki. Będę w swoim pokoju, kiedy
tata wróci do domu. Jego najukochańsza córeczka zachowywała się cicho jak
myszka, żeby mamusia mogła spać. Spać wiecznym snem.
Muszę teraz zniszczyć dziennik w recyklerze. To irytujące, To też wina
porucznik Dallas. Ale nie ma czego żałować. Tatuś kupi mi nowy, jeszcze
ładniejszy od tego. Kupi mi teraz wszystko, co zechcę, i zabierze wszędzie,
gdzie będę chciała wyjechać.
Chyba powinniśmy wyjechać gdzieś, gdzie jest ciepło i są ładne plaże.
Roarke przez chwilę milczał.
- Napisała to, kiedy jej matka, o ile wiedziała, umarła albo umierała w
sąsiednim pokoju.
-Tak.
- Nie powinna tracić czasu na malowanie i balet. Powinna rozważyć, czy nie
zostać zawodowym mordercą. Ma do tego predyspozycje.
- Już ja się postaram, żeby miała mnóstwo czasu na zastanawianie się nad
różnymi możliwościami w miejscu szczególnie dobrze chronionym. - Znów
spojrzała na dziennik, na schludne, dziecięce pismo. - Wyślijmy to. Chcę,
żeby Mira i Whitney jak najszybciej to zobaczyli. Potem przeczytam resztę.

Było tam wszystko, skrupulatnie udokumentowane: motywy, środki,

możliwości, plany i ich realizacja. Rayleen nie skąpiła szczegółów.
Gdyby to był dziennik dorosłego zabójcy, Eve zamknęłaby śledztwo i zakuła
sprawcę w kajdanki, po czym zamknęłaby drzwi celi na klucz.
Ale musiała obmyślić, jak postąpić z zabój czynią w tak młodym wieku, której
ojciec był wybitnym adwokatem.
O siódmej rano Mira i Peabody były w gabinecie Eve w jej domu, a jej
komendant - na hologramie.
- Nikt mnie nie przekona, że w świetle prawa powinna być uznana za
niepoczytalną - zaczęła Eve.
- Czy potrafi odróżniać dobro od zła? Najprawdopodobniej tak - przyznała jej
rację Mira. - Zaplanowała swoje zbrodnie i wykonała je zgodnie z planem, a
motywy są w każdym wypadku wyrachowane. Z uwagi na te motywy
psychiatra, zatrudniony przez obronę, będzie utrzymywał, że sprawczyni była
niepoczytalna.
- Czy zgodzisz się podważyć taką opinię jako biegły oskarżenia?
- Tak. Naturalnie będę ją musiała zbadać, ale w tej chwili niemal z całą
pewnością mogę stwierdzić, że jest jak najzupełniej poczytalna. Eve, tak czy
inaczej należy ją izolować i wierzę, że zostanie odizolowana. W przeciwnym
razie nie przestanie zabijać. - Mira wzięła głęboki oddech, przyglądając się
ładnej buzi Rayleen na tablicy Eve. -O ile nie powstrzyma jej wymiar
sprawiedliwości, nie ma powodu, by zaprzestała mordowania. To jej
odpowiada. Sprawia jej satysfakcję i potwierdza jej wyższość nad innymi. Na
swój dziecinny sposób dostaje to, czego chce, a to jest jej głównym celem w
życiu.
- Pisze o własnej matce - dodała Peabody. - Pisze o zamordowaniu własnej
matki bez odrobiny żalu ani wyrzutów sumienia. Nic to dla niej nie znaczy.
- Chcę ją dopaść za jej braciszka. Nie wspomina o nim w swoim dzienniku.
Ten malec już jej nie interesuje. - Eve spojrzała na Mirę, która potakująco
skinęła głową. - Nie chodzi o to, że nie jest wart jej czasu czy miejsca w
dzień-
niku, już o nim nie myśli ani o tym, co mu zrobiła. Teraz najważniejsza jest
ona.
- Jeszcze zanim Allika Straffo wszystko ci wyznała, wspomniałaś, że
dziewczynka chciała ci o tym powiedzieć - ciągnęła Mira. - Ale...
- Uzyskam jej wyznanie. Jedyny kłopot to Straffo. Jeżeli ojciec postanowi ją
chronić, Rayleen zamknie się w sobie. Jeśli uzna, że mogę wykorzystać to,
co mi powie, zatnie się. Muszę najpierw dotrzeć do niego.
- Jest ojcem, to naturalne, że będzie chciał chronić swoje dziecko.
- Jest ojcem, którego synka bez najmniejszych skrupułów usunięto z tego
świata, i mężem, którego żona może równie dobrze zostać kolejną ofiarą
Rayleen. - Eve wiedziała, że to jej broń. - Znajdzie się przed nie lada dylema-
tem. Będzie musiał wybierać, po czyjej stanąć stronie.
- Jeśli go o tym poinformujesz - wtrącił Whitney - dasz
potencjalnemu obrońcy fory w wyścigu. Będzie mógł, teoretycznie, wznieść
wokół córki ochronny mur. Przebicie się przez niego zajmie miesiące.
- Tak, panie komendancie, może to zrobić. Ale jeśli nie rzucę mu tego prosto
w twarz, nie podetnę mu nóg teraz, kiedy jest roztrzęsiony stanem żony, i tak
będzie mógł to zrobić. Musi zobaczyć, jaka naprawdę jest Rayleen. A w tym
celu mogę wykorzystać cywilnego konsultanta. -Spojrzała na Roarke'a.
- Proszę się do tego przygotować, pani porucznik.
Zajęło to nieco czasu, Eve z trudem opanowała zniecierpliwienie. Wymagało

to rozwagi i ostrożności, a musiała się pilnować, żeby nie naciskać. Dlatego
dochodziła dziesiąta, kiedy razem z Peabody i Mirą pojechały do szpitala,
dużo później niż Roarke, Feeney i McNab, którzy już działali.
Kiedy jej łącze zabrzęczało, wyszarpnęła je z kieszeni.
- Dallas.
- Pani porucznik? Nie wiem, czy mnie pani pamięta. Mówi Billy Kimball,
zastępca kierownika sklepu Kline's. Była pani u nas przedwczoraj i pytała o
termosy.
- Pamiętam. Coś udało się panu ustalić?
- Jedna z sezonowych ekspedientek akurat wstąpiła do nas wczoraj
wieczorem, tuż przed zamknięciem sklepu. Wspomniałem jej o termosie na
wypadek, gdyby coś wiedziała na ten temat. Wiedziała.
- Co powiedziała?
- Bardzo dobrze pamiętała tę sytuację. To było po świętach. Pracowała u nas
podczas styczniowej wyprzedaży. Powiedziała, że do sklepu przyszła mała
dziewczynka z opiekunką. Przypuszcza, że to była opiekunka. Ponieważ
dziewczynka chciała coś kupić jako niespodziankę, poprosiła opiekunkę,
żeby na jakiś czas poszła na drugi koniec
sklepu. Wywiązała się dyskusja, ponieważ opiekunka nie chciała...
- Do rzeczy, Billy.
- Przepraszam. No więc ekspedientka obiecała, że przypilnuje dziewczynki,
więc opiekunka poszła do innego działu. Dziewczynka chciała kupić termos, o
jaki pani pytała, i umieścić na nim napis. Ekspedientka zapamiętała
dziewczynkę, ponieważ mała była wyjątkowo bystra, czarująca i grzeczna.
Ekspedientka nie jest na sto procent pewna, jakie to było imię, ale pamięta,
że dziewczynka powiedziała jej, że to prezent dla jej ulubionego nauczyciela.
Zapłaciła gotówką. Ponieważ to było po pierwszym stycznia, z łatwością
dotarłem do naszej kopii paragonu. Chodziło o termos, model i typ taki, o jaki
pani pytała, w kolorze czarnym, z dodatkową opłatą za srebrny napis o kroju
czcionki Roman. Czy to jakoś pani pomoże?
- Tak. - Czasami, pomyślała Eve, gwiazdy sprzyjają człowiekowi. - Dobra
robota, Billy. Oddam słuchawkę mojej partnerce. Podaj jej nazwisko
ekspedientki i jak się z nią skontaktować. Chcę, żeby rzuciła okiem na kilka
zdjęć, może rozpozna na nich tę dziewczynkę.
- Jestem pewien, że chętnie pani pomoże. Wspomniała, że to była ładna
blondyneczka o kręconych włosach. I rzadko spotykanym kolorze oczu.
Fiołkowym.
- A mury się walą - mruknęła Eve, kiedy Peabody zapisywała dane. - Tym
razem przedobrzyła. Powinna była raz dwa kupić ten termos, nie zwracając
na siebie uwagi ekspedientki. Ale musiała się popisać.
- Musiała się pozbyć oryginalnego termosu - powiedziała Mira.
- Tak, prawdopodobnie wyniosła go ze szkoły tuż pod naszymi nosami. Jasna
cholera.
- Jesteś przeszkolona - powiedziała Mira. - Ja też jestem przeszkolona w
zakresie psychiatrii klinicznej,
ale przypuszczam, że wyniosłaby to tuż pod moim nosem.
- Dziś zamkniemy dochodzenie.

Eve zastała Olivera Straffo w sali, w której leżała jego żona; czuwał przy jej
łóżku. Spojrzał na Eve nieprzytomnymi, zmęczonymi oczami.
- Jeśli przyszła pani, żeby wnieść oskarżenie, może pam...

- Jak ona się czuje? - przerwała mu Eve. Przesunął ręką po włosach, a potem
znów ujął dłoń Al-
liki.
- Jej stan nadal jest krytyczny. Zaraz mają ją poddać dalszym badaniom. -
Mówiąc, głaskał dłoń żony. - Nie wiem. Po prostu nie wiem. Ale nie zrzuci
pani na nią winy za te morderstwa.
Eve podeszła i stanęła po drugiej stronie łóżka.
- Jak bardzo kocha pan swoją żonę?
- Co za głupie pytanie. - Jego spojrzenie i głos znów stały się stalowe. - Bez
względu na to, jak bardzo ją kocham, nie muszę jej kryć ani stosować
żadnych prawniczych kruczków, żeby ją chronić. Nie byłaby zdolna do
skrzywdzenia kogokolwiek. I za nic nie uwierzę, że chciała odebrać sobie
życie, szczególnie, kiedy została w domu sama z Rayleen. Nigdy nie
naraziłaby naszej córki na coś takiego. Nigdy.
- Zgadzam się z panem. Spojrzał na nią.
- W takim razie, o co chodzi?
- Jak bardzo kochał pan swojego syna? - To
- Jak pani może w takiej chwili sprawiać mi taki ból?
- Założę się, że bardzo. Chociaż nie trzyma pan w do- mu jego zdjęć, a
pańska żona je dobrze chowa.
- To sprawia nam niewypowiedziany ból. Chyba nie po-
trafi pani tego zrozumieć. Myśli pani, że o nim zapomniałem? To nie kwestia
tego, jak bardzo go kochałem, tylko jak bardzo go kocham. - Sięgnął do
kieszeni i wyjął z niej małe, skórzane etui. - Czy to jeden z ważnych
szczegółów, żeby wszystko powiązać w całość, pani porucznik? Ko więc
proszę. Tutaj trzymam jego zdjęcie. Proszę spojrzeć na jego buzię.
Wyciągnął zdjęcie przedstawiające małego, uśmiechniętego chłopczyka.
- Był najsłodszym malcem pod słońcem. Wiecznie radosnym. Przy Trevie nie
można się było nie uśmiechać. Bez względu na to, jaki okropny dzień miało
się za sobą, po pięciu minutach z nim wszystko znów wyglądało dobrze.
Dzień, kiedy... Dzień, w którym go straciliśmy, był najgorszym dniem w moim
życiu. Czy to chciała pani usłyszeć?
- Tak. 0liverze, trudno będzie panu uwierzyć w to, co pan zobaczy. Nikt nigdy
nie powinien ujrzeć czegoś takie-
go. Chcę, żeby pan pamiętał co pan czuje do żony i synka. Proszę to
przeczytać.
- Co to takiego?
Podała mu kopie ostatnich stron dziennika.
- Chyba rozpoznaje pan pismo. I chyba wie pan, co to takiego. Pokazuję to
panu teraz z uwagi na nią. - Wskazała Allikę, - I ponieważ widziałam zdjęcia
państwa synka. Jego buzia zapadła mi głęboko w pamięć.
Eve czuła, iż jej obowiązkiem jest znaleźć zabójcę Tre-vora Straffo. Tak
samo, jak Craiga Fostera, a nawet żałosnego Reeda Williamsa.
Straffo wziął kartki i przebiegł wzrokiem pierwszą linijkę.
- To pismo Rayleen. Z jej dziennika? Jaki to ma związek...
- Po dokonaniu ostatniego wpisu wrzuciła go w metalowej kasetce do
recyklera w państwa kuchni. Data jest na górze. Proszę przeczytać do końca.
W miarę lektury robił się szary. Kiedy skończył, ręce mu drżały.
- To niemożliwe.
- Gdzieś w głębi serca wie pan, że to prawda. Pańska żona też to wiedziała i
chociaż przepełniało ją to przerażeniem i była zrozpaczona, próbowała

chronić Rayleen. Więc Rayleen postanowiła się jej pozbyć, żeby się chronić,
żeby rzucić podejrzenia na matkę, żeby pan całą swoją uwagę skupił
wyłącznie na niej, poświęcił jej cały swój czas.
-Nie.
- Są też inne wpisy, Oliverze. Zawierające szczegóły, jak zamordowała
Fostera i Williamsa. I wzmianka o kobiecie nazwiskiem Versy z Kinley House.
- Nie. Nie. Pani straciła rozum. - Zachwiał się jak człowiek, któremu ziemia
usuwa się spod nóg. - Ja też tracę rozum.
Naciskaj, rozkazała sobie Eve. Nie masz innego wyjścia.
-Dziennik obejmuje okres tylko ostatnich siedmiu miesięcy, więc nie zawiera
opisu tego, jak zabiła pańskiego syna.
Teraz już nie był szary, tylko przezroczysty.
- To szaleństwo.
- Obydwoje wiedzieliście, że Rayleen jakiś czas już była na nogach, nim
przyszła państwa obudzić.
- Ona...
- Woleliście uznać to za wypadek... Wszyscy rodzice tak by postąpili.
Wmówiliście sobie, że Trev się potknął, a Rayleen była w szoku i nie
dopuszczała do siebie tego, co się wydarzyło. Usunęliście wszystkie pamiątki
po nim, ponieważ złościła się, gdy je widziała. A jeszcze bardziej, kiedy
widziała pana albo swoją matkę, jak je oglądacie.
- Na litość boską, miała wtedy siedem lat. Chyba nie wierzy pani...
- Wierzę. Proszę spojrzeć na żonę, 0liverze. Czy zasłu-
żyła sobie na to, co ją spotkało? Proszę jeszcze raz wyjąć zdjęcie swojego
syna. Czy on na to zasłużył? Odebrała im życie bez mrugnięcia okiem. Mam
mocne dowody rzeczowe, między innymi kupiony przez nią termos z
wygrawerowanym imieniem „ Craig".
- Co? Co? - Złapał się za włosy, mało ich sobie nie wyrywając.
- Mam świadka - ciągnęła nieubłaganie Eve. - Ekspedientkę, która
obsługiwała Rayleen, i która już ją rozpoznała na zdjęciu. Cora potwierdziła,
że weszły właśnie do tego sklepu właśnie tego dnia na życzenie Rayleen.
Mam oświadczenie jej ciotecznej babki, Quelli Harmon, potwierdzające, że
Rayleen interesowała się rycyną i jak się ją otrzymuje. Proszę nawet nie
próbować mi wmawiać, że to poszlaki - warknęła.
Kop go, póki leży, pomyślała. To jedyny sposób.
- Własnymi słowami, Oliverze... - Pochyliła się, żeby pod-
nieść kartki, które upuścił. - Własnymi słowami opisuje, jak postanowiła zabić
swoją matkę, jak zostawiła Allikę, żeby konała, a sama poszła wziąć sobie
coś do jedzenia i słuchała muzyki. Zrobiła to bez najmniejszych wyrzutów
sumienia.
- Nie mogę... Chyba nie spodziewa się pani, że w to uwierzę.
- W głębi serca już pan wierzy. Dlatego jest pan załamany. Ale będzie pan
musiał ukryć swoje uczucia, bo zaraz panu powiem, co należy zrobić. I...
Proszę na mnie spojrzeć, Oliverze. Proszę spojrzeć.
W jego oczach malował się szok i niewypowiedziany ból, kiedy ich spojrzenia
się spotkały.
- Pisała o tym... - powiedział głucho. - Pisała o tym, kiedy Allika...
- Tak jest. Allika stanowiła przeszkodę, podobnie jak Trevor. - Posługuj się
ich imionami, nakazała sobie Eve. -Allika i Trev przeszkadzali jej zdobyć coś,
czego pragnęła, więc się ich pozbyła.
- Jest moją córką, moim dzieckiem. Ona...

- Chcę panu coś zaproponować. Jeśli nie przekonam pana, że wszystko, co
powiedziałam, to prawda, zgodzę się, by starał się pan, żeby sądzić ją jako
osobę niepełnoletnią, a nie dorosłą.
- Ma dziesięć lat. Zaledwie dziesięć lat.
- Popełniła kilka morderstw z premedytacją. Powinna być sądzona jak osoba
dorosła, jeśli nie zastosuję jakiegoś kruczka. Oto moja propozycja.
Udowodnię panu, że przez nią pańska żona... że przez nią Allika leży teraz w
szpitalu, podłączona do respiratora. Udowodnię, że zepchnęła Tre-vora ze
schodów w tamten przeklęty ranek Bożego Narodzenia, że zamordowała
Fostera i Williamsa oraz jakąś chorą staruszkę w domu opieki. Bez cienia
wątpliwości. Jeśli mi się to nie uda, dysponuje pan amunicją, by utrącić
sprawę. Takie są moje warunki. Albo się pan na nie zgodzi, albo zaraz
zabiorę Rayleen do komendy.
Rayleen była w sali dla członków rodzin przy oddziale kardiologicznym i coś
rysowała. Kiedy Eve weszła, dziewczynka przestała rysować i spojrzała na
nią oczami, pełnymi łez.
- Moja mamusia...
Eve zamknęła za sobą drzwi.
- Znam lekarkę, która się nią opiekuje. Uważa, że twoja mama przeżyje.
Podeszła do blatu. Szpitalna kawa była prawie tak samo obrzydliwa, jak ta w
komendzie. Ale to będzie dobry rekwizyt. Eve nalała kawy do kubka i się
odwróciła.
- To nie najlepsza wiadomość dla ciebie, Ray.
- Słucham?
- Jesteśmy same, Ray. Drzwi są zamknięte. - Eve zdjęła marynarkę i obróciła
się. - Nie mam mikrofonu. To mój rekorder. - Odczepiła go i położyła. -
Wyłączony. Nie prze-
czytałam przysługujących ci praw. Twój ojciec jest prawnikiem, a ty jesteś
mądra, więc wiesz, że nie będę mogła wykorzystać niczego, co mi powiesz.
Eve usiadła, wyprostowała nogi i pociągnęła łyk kawy. Szpitalna była chyba
jeszcze gorsza od tej w komendzie.
- Miałam już do czynienia z cwaniakami, ale muszę przyznać, że ty jesteś
najbardziej cwana z nich wszystkich. Nawet jeśli twoja mama się wykaraska,
o nic cię nie oskarży. Jednak musiałaś być wściekła, kiedy wróciła Cora i
znalazła ją żywą.
- Nie chcę z panią rozmawiać. - Łzy spływały po jej policzkach. - Jest pani
niedobra.
- Och, daj spokój. Nie boisz się mnie. Wiesz, że nic ci nie mogę zrobić.
Okazałaś się lepsza ode mnie. - Eve wzruszyła ramionami i zaryzykowała
jeszcze łyk kawy. - Komendant policji i nasz psycholog uważają, że
przesadziłam. Może rzeczywiście mi odbiło, bo próbowałam im wmówić, że
jesteś winna. Cenię sobie swoją pracę, mała. Nie zamierzam z niej
rezygnować z twojego powodu. Skończyłam dochodzenie. Sprawa jeszcze
przez jakiś czas pozostanie otwarta, a potem ją umorzymy. I trafi do
archiwum. - Nachyliła się nad dziewczynką. - Nie pozwolę, żeby szefostwo i
psycholodzy zaglądali mi przez ramię z twojego powodu, nie zaprzepaszczę
przez ciebie swoich szans na awans. Mam teraz dobrą passę. Icove'owie,
rozpracowanie grupy handlującej niemowlętami na czarnym rynku. Duże,
głośne sprawy, które zamknęłam. Mogę sobie pozwolić na odpuszczenie tej.
Rayleen przechyliła głowę.
- Może pani kłamać podczas przesłuchiwania podejrzanego.

- Tak. Ale nie wolno mi przesłuchiwać osoby nieletniej bez zgody rodzica.
Więc oficjalnie nawet mnie tu nie ma.
Rayleen wróciła do rysowania.
- To dlaczego pani tu przyszła? Mogę zaraz pójść do tatusia i będzie pani
miała kłopoty.
- Daj spokój. Zajrzałam tu tylko dlatego, żeby zobaczyć, jak sobie radzisz. Nie
ma powodu, żeby myślał inaczej. Jeśli zrobisz z tego aferę, zacznie się
zastanawiać, dlaczego cię dręczę. Tak. - Eve się uśmiechnęła i odstawiła
kubek z ohydną kawą. - Dlaczego tego nie zrobisz, Ray? Mógłby dojść do
wniosku, że twoja matka nie targnęłaby się na życie, kiedy była w domu tylko
z tobą. Proszę, biegnij do niego. Kiedy go ostatni raz widziałam, siedział przy
łóżku twojej matki.
- Nie powinien mnie zostawiać samej. Powinien być ze mną. Kiedy ona
umrze...
- Jeśli. Wciąż jeszcze ma szansę. - Eve żartobliwie pogroziła jej palcem. - Nie
dziel skóry na niedźwiedziu, mała. Mogę ją oskarżyć o popełnienie dwóch
morderstw i sprawą być może zająłby się sąd. Ale nie jestem taka zawzięta
jak ty. Przyznaję, że lubię doprowadzać śledztwa do końca, ale w tym
przypadku stanęłoby mi to ością w gar-
dle. Dlatego... Nie będziemy się tym zajmować.
- Poddaje się pani?
- Mówimy na to: „wiedzieć, kiedy się wycofać". Zresztą zabójstwo dwóch
nauczycieli i tak nie stałoby się sensacją. - Eve od niechcenia założyła nogę
na nogę. - Domyślam się, jak załatwiłaś matkę. Nie mogę tego udowodnić, ale
chyba wiem, jak to rozegrałaś. Zaparzyłaś herbatę, wsypałaś do niej pigułki.
Wiedziała o tym?
Rayleen wzruszyła ramionami.
- Moja mama próbowała popełnić samobójstwo. To straszne. Mogło to u mnie
wywołać szok. Tatuś i ja będziemy musieli wyjechać w długą podróż, tylko we
dwoje, żebym odzyskała równowagę.
- To w takim razie dlaczego zadzwoniła, żebyś wróciła do domu? Dlaczego
twoja mama chciała, żebyś była w domu, zamiast połknąć tabletki nasenne,
kiedy została sama?
- Chyba chciała się pożegnać. - Rayleen uniosła wzrok
i zatrzepotała rzęsami. I zmuszając się do uronienia łzy, uśmiechnęła się
lekko. - Kochała mnie ponad wszystko.
Już używa czasu przeszłego, zauważyła Eve. W umyśle Rayleen Allika już
nie żyła.
- Może by to przeszło - przyznała jej rację Eve. - Przyznaj, Ray, że musi być
czymś irytującym dla takiej sprytnej dziewczynki, jak ty, nie móc się z nikim
podzielić tym, co potrafiłaś zrobić. Znam się na zabijaniu i odbieraniu sobie
życia. Ale mam związane ręce. Wygrałaś, ja przegrałam. Lecz, kurde, jestem
ciekawa.
- Bardzo brzydko się pani wyraża. W naszym domu nie pozwalamy używać
takich słów.
- Pieprzę to - powiedziała Eve, czym rozśmieszyła Rayleen. - Dlaczego
załatwiłaś Fostera? Domyślam się, jak to zrobiłaś. Skombinowałaś skądś
rycynę. Nie udało mi się ustalić, skąd, ale zdobyłaś ją, i dodałaś mu do
czekolady w termosie.
- To się nazywa bidon - powiedziała z wyższością Ray-
- Masz rację. Weszłaś do klasy, kiedy miał zajęcia na górze, dodałaś truciznę

do napoju. Potem namówiłaś swoją przyjaciółkę, żeby kilka minut wcześniej
pójść do pracowni. Koniecznie chciałaś znaleźć trupa.
- Załóżmy, że ma pani rację. Ale myli się pani, jeśli chodzi o szczegóły. Nie
wie pani wszystkiego.
- Znów mnie przyłapałaś. Dlaczego chciałaś go zabić? Próbował cię
skrzywdzić? Próbował cię molestować? Dotykał cię?
- Proszę. To obrzydliwe.
- Nie uwierzę, że to był tylko kaprys. Zadałaś sobie zbyt wiele trudu, zbyt
dobrze sobie to wszystko zaplanowałaś.
Rayleen skrzywiła usta.
- Gdyby była pani naprawdę dobra, sama by się pani wszystkiego domyśliła.
- Kolejny punkt dla ciebie.
- Może... Udam, że rozmawiam z panią o tym... Może był głupi i niedobry,
popełnił naprawdę beznadziejny błąd i nie chciał skorzystać z szansy, by to
naprawić.
- Jaki błąd? Skoro już udajemy, że o tym rozmawiamy.
- Dał mi piątkę z minusem za wypowiedź ustną. Piątkę z minusem. Zawsze
dostawałam piątkę albo piątkę z plusem. Nie miał prawa postawić mi minusa
tylko dlatego, że uważał, że włożyłam za mało pracy w ustny referat. Tyle
razy go wygłaszałam w domu. Byłam najlepsza w całej klasie, a piątka z
minusem zamiast pełnej piątki mogła oznaczać, że spadnę z pierwszego
miejsca w klasie na drugie.
- Otrułaś go, bo ci postawił piątkę z minusem za wypowiedź ustną? - zapytała
Eve.
- Oświadczyłam mu, że musi mi postawić przynajmniej pełną piątkę. Że nie
chcę spaść na drugie miejsce w klasie i że bardzo solidnie się
przygotowałam. Wie pani, co mi po-
wiedział?
- Cała zamieniam się w słuch.
- Powiedział, że stopnie nie są najważniejsze, tylko wiedza. Wyobraża sobie
pani coś tak niegodziwego? Tak głupiego?
- W głowie się nie mieści.
- A Melodie dał piątkę i teraz obie mamy niemal równe szanse na pierwsze
miejsce w klasie. Ale poradziłam sobie z nią.
To wszystko znajdowało się w dzienniku, pomyślała Eve, wszystkie te
szczegóły. Jednak słuchanie, jak dziewczynka o tym mówi, było czymś
fascynującym, a zarazem przerażającym.
- Postarałaś się, żeby zobaczyła, co spotkało pana Fo-stera?
- Dręczą ją koszmary. - Rayleen się roześmiała. - I zaczęła opuszczać lekcje.
Straszny z niej jeszcze dzieciak.
- A co z Williamsem?
Rayleen przewróciła oczami.
- Jeśli nie jest pani całkiem głupia, to wie pani, dlaczego.
- Żebym pomyślała, że zabił pana Fostera? Ale...
- Kiepsko to pani wykombinowała.
Rayleen wstała i podeszła do małego autokucharza na monety. Wyciągnęła
kredyty z kieszeni różowych dżinsów. Wrzuciła je i zamówiła napój cytrynowy.
- Dlaczego tak uważasz?
Rayleen wzięła słomkę z baru i zaczęła pić przez nią napój.
- Miała pani pomyśleć, że dyrektor Mosebly zabiła ich obu. Dlatego, że się
kochała. To jest też obrzydliwe i powinna za to zapłacić. Poza tym była zbyt

surowa, zaczęłam mieć tego dość.
- Brałam ją pod uwagę - przyznała Eve i dodała lekko: - Początkowo
myślałam, że Williams załatwił Fostera, żeby nie wyszło na jaw, że sam ma
kochanki, a potem Mosebly zabiła Williamsa, ponieważ próbował ją
szantażować. Ale
nie wszystko się zgadzało i za każdym razem, kiedy nad
tym główkowałam, wychodziło mi, że jeden zabójca zamordował obu
nauczycieli. A nie mogłam przypisać śmierci Fo-stera Mosebly. Nie pasowało
mi to.
- Mogłaby pani, gdyby pani chciała. Przez cały czas miał ten beznadziejny
termos w swojej brzydkiej, starej teczce, którą trzymał w klasie, więc mogłaby
to zrobić. Teraz, jak przypuszczam, nikogo pani nie aresztuje.
- Wszystko na to wskazuje. - Eve znów wzięła kubek z ohydną lurą. Kobieta i
dziewczynka, prowadzące jałową dyskusję przy napojach, pomyślała. - Skąd
wzięłaś lek, który wstrzyknęłaś Williamsowi? To był genialny pomysł załatwić
go na basenie. Prawie nie wykryliśmy śladów, bo wstrzyknęłaś mu tak małą
dawkę. Ale tym razem zbyt wcześnie znaleziono zwłoki.
- Głupi pan Williams. Substancja powinna ulec wchłonięciu i być praktycznie
nie do wykrycia po upływie paru
godzin. Wyniosłam ją z domu budzących obrzydzenie staruchów, gdzie
muszę chodzić jako wolontariuszka i udawać, że nie chce mi się wymiotować
na ich widok. Śpiewam im i tańczę, i czytam, i słucham ich nudnych
opowieści. I mogę wchodzić wszędzie, gdzie chcę, bo wszyscy mnie znają.
Trzymają to pod kluczem, ale łatwo odwrócić na kilka minut uwagę
pielęgniarki albo sanitariusza. Przyjrzała się broni Eve.
- Czy zabiła pani kogoś z tego? - Tak.
- Co się wtedy czuje?
- Że ma się władzę.
- Aha. Ale to nie trwa zbyt długo. To jak zjeść lody. Po chwili pucharek jest
pusty. - Rayleen odstawiła napój i zrobiła kilka piruetów. - Może pani
powtórzyć wszystkim w całym wszechświecie, co pani powiedziałam, a i tak
nikt pani nie uwierzy.
- Jest w rym dużo prawdy. Kto by mi uwierzył, gdybym oświadczyła, że
zabiłaś dwoje ludzi i próbowałaś - może ci się udało - zabić trzecią. Na
dodatek własną matkę. Mając dziesięć lat.
Rayleen wykonała pełne gracji plié.
- To nie wszystko - powiedziała śpiewnie.
- A co jeszcze?
- Może pani powiem, a może nie. Zamknęliby panią w domu wariatów, gdyby
pani oświadczyła, że zrobiłam coś takiego.
- Nie chcesz mi powiedzieć, nie ma sprawy. Zresztą i tak zrobiło się już
późno, a mam dziś wolne. - Eve wstała. - Dość czasu straciłam na to
wszystko.
Rayleen zatańczyła wokół niej na palcach, z rękami uniesionymi nad głową.
- Nigdy, przenigdy pani tego nie zgadnie.
- Jestem za duża na takie zabawy, moja mała. A w obecnej sytuacji im
szybciej o tobie zapomnę, tym lepiej.
Rayleen opadła na pięty.
- Nie może pani tak zwyczajnie mnie zostawić. Jeszcze nie skończyłam.
Pokonałam panią. Wygrałam. A pani nie umie przegrywać.
- Podaj mnie do sądu. - Eve była już koło drzwi. - Pierwszy raz zabiłam, kiedy

miałam siedem lat. Eve się zatrzymała, odwróciła i oparła plecami o drzwi.
- Gówno prawda.
- Jeśli będzie pani używała brzydkich słów, nie powiem pani, jak zabiłam
swojego młodszego braciszka.
- Spadł ze schodów. Czytałam raport oficera śledczego, notatki. Wszystkie
akta.
- Oni też byli głupi.
- Mam ci uwierzyć, że jego też zabiłaś i nikt o tym nie wie?
- Mogę robić wszystko, co tylko zechcę. Bardzo wcześnie go obudziłam.
Musiałam mu zasłonić buzię dłonią, bo chichotał. Ale posłuchał mnie. Zawsze
mnie słuchał. Ko-
chał mnie.
- Ja myślę - powiedziała Eve i z trudem udało jej się zachować znudzoną
minę.
- Zachowywał się cicho, tak jak mu kazałam. Powiedziałam, że zejdziemy na
dół i obejrzymy zabawki. Może nawet zobaczymy Świętego Mikołaja. Wierzył
w Świętego Mikołaja. Straszny był z niego głuptas. Zresztą to też była ich
wina.
- Czyja?
- Jak to czyja? Moich rodziców. Nigdy nie powinni byli się zdecydować na
drugie dziecko. Zawsze się plątał pod nogami, spędzali czas z nim, zamiast
ze mną. Ja urodziłam się pierwsza.
- Zepchnęłaś go ze schodów?
- To było łatwe. - Rayleen wykonała mały podskok, a potem znów wzięła swój
napój. - Wystarczyło raz go pchnąć i zleciał ze schodów, koziołkując. Trzask i
koniec. -
Zachichotała i napiła się, a Eve ai ścisnął się żołądek. -I znowu było tak, jak
powinno. Na tamtą Gwiazdkę ja dostałam wszystkie zabawki. Wystarczyło, że
się rozpłaka-łam, kiedy tatuś zaczął odkładać te, które były dla Treva.
Dostałam wszystkie i teraz zawsze dostaję wszystko.
Zakręciła jeszcze jeden piruet, po nim zrobiła grand plie i nisko się ukłoniła.
- Założę się, że jeszcze nigdy nie pokonało pani żadne dziecka. Jestem
najlepsza ze wszystkich. Proszę to powiedzieć. Proszę powiedzieć, że
Rayleen jest lepsza i spryt-niejsza od wszystkich, z którymi miała pani
kiedykolwiek do czynienia.
- Zaczekaj chwilkę - poprosiła Eve, kiedy rozległo się pukanie do drzwi.
Otworzyła je. Na progu stała Peabody. Wręczyła Dallas dziennik Rayleen. -
No, no, co my tutaj mamy?
- Skąd to macie? To moje! - Zniknęła gdzieś uśmiecha-
jąca się z wyższością dziewczynka, na jej miejscu pojawiła się rozwścieczona
zabójczym. - Oddaj mi to. I to już!
Eve nie zwracała uwagi na Rayleen, wymachującą rękami i nawet próbującą
ją drapać. Trzymała dziennik poza zasięgiem rąk dziewczynki.
- Takie coś uważa się za napaść na policjantkę. Rayleen Straffo, aresztuję
cię za...
- Zamknij się. Lepiej natychmiast się zamknij albo pożałujesz. To mój dziennik
i chcę go dostać z powrotem! Mój tata każe ci za to drogo zapłacić!
Eve rzuciła dziennik do Peabody, a potem złapała Rayleen za ręce i ją
obróciła. Zatrzasnęła kajdanki, chociaż dziewczynka krzyczała i kopała.
- To ty za wszystko zapłacisz. Miałaś rację, Ray. Potrafię kłamać podczas
przesłuchania. Ja nie miałam mikrofonu, ale w pokoju była pluskwa.

-Nie poinformowałaś mnie, jakie mi przysługują prawa.
- To prawda. Ale nie powiedziałaś mi nic, czego już wcześniej nie wiedziałam.
Wszystko wyczytałam z dzienni-ka, który wczoraj wyciągnęliśmy z recyklera,
dowiedziałam się od ekspedientki, która ci sprzedała termos z wy-
grawerowanym imieniem, i od twojej matki, która powiedziała nam, zanim
próbowałaś ją zabić, że wiedziała, iż w tamten bożonarodzeniowy ranek
wcześnie] wstałaś.
- Nikt pani nie uwierzy.-Twarz Rayleen była czerwona ze złości, ale nie
malowała się na niej ani odrobina strachu. - Moj tatuś wszystko załatwi, jak
trzeba.
- Znów się mylisz. - Eve mocno złapała Rayleen za jed-no ramię, a Peabody
wzięła ją za drugie.
Kilka kroków dalej stał Oliver Straffo,patrząc na swo-ją córkę z taką miną,
jakby śnił jakiś koszmar.
- Rayleen.
- Tatusia! Tatusiu! Każ im przestać! Podszedł do niej.
- Był taki malutki. Był małym chłopcem. Tak bardzo cię kochał. Jak mogłaś
zrobić coś takiego tym, Rayleen, którzy tak cię kochali?
- To wszystko kłamstwa, tatusiu. Ona cię okłamuje. Jestem twoją
najukochańszą córeczką. Jestem... To zrobiła mama! Widziałam, tatusiu.
Zepchnęła Treva, a potem zabiła pana Fostera i pana Williamsa. Nie
chciałam jej wydać, tatusiu. Nie chciałam, żeby ją nam odebrali. Ja...
- Przestań. O Boże! - Ukrył twarz w dłoniach. - 0 Boże.
- Zabierz ją, Peabody. Zabierz ją, Mirę i rzecznika praw dziecka do komendy.
Postaram się tam jak najszybciej przyjechać.
- Zapłacisz mi za to - powiedziała Rayleen pod nosem, kiedy Peabody dała
znak funkcjonariuszowi w mundurze, żeby jej pomógł. - Zapłacisz tak, jak
wszyscy. Twoja śmierć sprawi mi największą przyjemność.
- Nie boję się rozpuszczonych bachorów. Peabody, przeczytaj, jakie
przysługują jej prawa i o co jest oskarżona.
Trzy zarzuty morderstwa z premedytacją, jedna próba morderstwa. Dodamy
Adele Versy, kiedy uporamy się
z tym, co już mamy.
- Tatusiu! Nie pozwól im mnie zabrać! Tatusiu!
Eve odwróciła się i podeszła do niego, nie oglądając się
za siebie.
- Usiądźmy, Oliverze.
- Nic mi nie zostało. Nie mam nic. To moje dziecko. To... Ja ją taką uczyniłem.
- Nie. Czasami uczciwi ludzie zdolni są do niewyobrażalnych czynów. I
czasem można zostać uczciwym człowiekiem, dokonawszy czegoś
niewyobrażalnego. Coś niecoś wiem na ten temat. - Eve położyła mu dłoń na
ramieniu. Akurat wtedy zobaczyła, że Louise idzie w ich stronę.
- Panie Straffo... Spojrzał na lekarkę.
- Allika nie żyje?
- Nie, odzyskała przytomność. Jeszcze nie jest w pełni władz umysłowych i
nic nie mogę panu obiecać. Ale potrzebuje teraz pana przy sobie. Jest
zdezorientowana i ma mętlik w głowie. Potrzebuje pana. Proszę pozwolić, że
zaprowadzę pana do niej.
- Allika. - Zwrócił zrozpaczone, zmęczone oczy na Eve. - Rayleen.
- Jak bardzo kocha pan swoją żonę, Oliverze? Jak bardzo kocha pan swojego

syna?
Płakał i kiwał głową, pozwalając się wyprowadzić Louise.

Epilog

Po ukończeniu długiego, żałosnego postępowania Eve wróciła do swojego
gabinetu.
Za jej biurkiem siedział Roarke i pracował na jej komputerze.
- To własność policji, kolego.
- Mhm. Chciałem czymś wypełnić sobie czas. Właśnie przesłałem to na
domowy komputer. - Obrócił się na krześle. - Masz za sobą ciężki dzień, pani
porucznik.
- Bywały gorsze. Cały czas sobie to powtarzam. Powinieneś pójść do domu.
- A ja powtarzałem sobie, że mogę ci być potrzebny. -Wstał i ją objął. -
Miałem rację?
- O, tak. - Westchnęła głęboko. - Myślałam... Miałam nadzieję, że poczuję się
lepiej, kiedy to zakończę. Kiedy uzyskam odpowiedzi, wszystko ze sobą
powiążę, aresztuję ją i zacznę przygotowywać materiały dla prokuratury. Że
będę miała satysfakcję. Ale nie potrafię dokładnie opisać, co czuję.
- Żal ci Olivera i Alliki Straffo, słabo ci się robi na myśl o biednym niewinnym
chłopczyku, o jakiejś staruszce albo porządnym człowieku, dobrym
nauczycielu, który umarł przez jakąś zarozumiałą, samolubną uczennicę. I żal
ci żony, która będzie go opłakiwała.
- Skontaktowałam się z żoną Fostera, powiedziałam
jej, że zamknęliśmy śledztwo, że wpadnę do niej, by jej wytłumaczyć, co się
stało. Jezu. - Zamknęła oczy. - Powinieneś jechać do domu.
- Pojedziemy razem.
- Tak. - Westchnęła. - To mi pomoże. Chciała wziąć policjantkę z wydziału dla
nieletnich na litość. Udało jej się. Ale Miry nie oszukała. Na jutro
zaplanowano odczytanie zarzutów. Do tego czasu, z uwagi na ohydną naturę
zbrodni i wobec braku sprzeciwu rodziców, umieszczono ją w areszcie dla
dorosłych, odizolowano od reszty społeczeństwa. Słyszałeś wszystko,
prawda?
- Tak. I chyba w ciągu całego swego życia nie słyszałem czegoś równie
mrożącego krew w żyłach.
Roarke przycisnął usta do włosów Eve, ponieważ uznał, że oboje tego
potrzebują.
- Nikt nie rozmawiał w dyżurce. Nie było żadnych uwag na stronie ani
kiepskich dowcipów, jakie się często słyszy
w takich okolicznościach. Nikt nie pisnął ani słówka, kiedy ją podpuszczałaś,
kiedy przechwalała się przed tobą, co takiego zrobiła. Straffo przez cały czas
siedział odrętwiały, jak człowiek, któremu wydarto serce i wnętrzności.
- Przydzielono jej obrońcę z urzędu. Jej ojciec może zaangażować innego
adwokata. Nie ma to większego znaczenia. Nie mogę wykorzystać tego, co
mi powiedziała, ale wystarczy mi to, co mam. I wiesz co? Jeszcze raz
wszystko z niej wyciągnę podczas oficjalnego przesłuchania.
-Jak?
- Wykorzystam jej wybujałe ego. Pomyśl tylko: Ray, jesteś najlepsza. Nie
tylko najlepsza, ale jedyna w swoim rodzaju. Zostaniesz sławna jako jedyna w
swoim rodzaju.
- A mówisz, że budzę lęk. - Pocałował ją w czoło. - To ty jesteś jedyna w

swoim rodzaju. I cała należysz do mnie.
- Nie zamierzam odchorować tej sprawy. Nie zamierzam zadawać sobie
pytania, jak to możliwe. Są pytania, na które nie ma odpowiedzi. I trzeba się z
tym pogodzić.
- Allikę Straffo przeniesiono na OIOM. Rozmawiałem
z Louise.
- To już coś. Przesłucham ją, jak tylko będzie mogła ze mną rozmawiać.
Zrobiłam dziś to, co miałam do zrobienia, więc wracajmy do domu. Otwórzmy
tego szampana. A wła-
ściwie otwórzmy po butelce dla każdego, upijmy się trochę
- albo i bardzo - i zróbmy to, na co będziemy mieli ochotę.
- Doskonały plan. - Podał jej płaszcz. - Mam szereg po-
mysłów.
- Tak, ty zawsze masz głowę pełną pomysłów. - Wzięła
go za rękę. - I cały należysz do mnie.
Znów będzie odrobina normalności, pomyślała Eve, i odrobina spokoju. Znów
będzie się mogła cieszyć związkiem, który stał się dla niej taki ważny. Będzie
miała przy sobie Roarke'a bez względu na to, co się znów wydarzy.