TEMAT:

Wskazówki dla rodziców dotyczące samodzielnej pracy ucznia w domu.

I. Obowiązek pracy ucznia z dysleksją
Uczeń z dysleksją nie może być zwolniony z obowiązku pracy, w tym ze znajomości reguł
ortograficznych.

Rodzice i nauczyciele często mają bezpodstawne pretensje do dziecka, posądzając je o leni-
stwo, brak motywacji do pracy czy też ambicji. Dziecko w konsekwencji zaczyna funkcjono-
wać z poczuciem winy, przeświadczeniem o braku miłości, akceptacji, zrozumienia z powodu
niespełnienia oczekiwań. Jest to typowa sytuacja urazowa, w wyniku której pojawiają się
przeżycia przekraczające możliwości adaptacyjne dziecka.

II. Atmosfera w domu dziecka dyslektycznego
Ś

wiadomy rodzic powinien pamiętać, aby:

•

nie stwarzać atmosfery zdenerwowania, napięcia, przymusu, lecz dążyć do spokoju i wza-
jemnego zaufania,

•

nie robić wymówek i awantur, nie wyśmiewać, lecz rzeczowo wskazywać na możliwości
poprawienia błędów,

•

nie przeciążać przepisywaniem i czytaniem, lecz dostosowywać ćwiczenia do możliwości
dziecka,

•

nie wyręczać dziecka w jego pracach, lecz zachęcać do samodzielnego ich wykonywania,

•

nie karać, zakazywać i straszyć, lecz nagradzać nawet za niewielkie efekty.

III. Dyskretna i stała kontrola bez wyręczania i nadgorliwości
Powinna zwiększyć się czujność i troska rodziców polegająca na:

•

byciu w bliskim, częstym i osobistym kontakcie z dzieckiem,

•

towarzyszeniu mu w rozwoju i śledzeniu na bieżąco jego postępów w nauce,

•

zauważaniu nawet najmniejsze trudności i pomaganiu dziecku w ich przezwyciężaniu.

Taka dyskretna i stała kontrola szkolnych postępów dziecka pozwala zauważyć nawet naj-

mniejsze trudności. Jeżeli tego zabraknie, to „nagle” pewnego dnia okazuje się, że jest już
bardzo źle, a braki są tak duże, iż bez dodatkowej pomocy dziecko samo sobie nie poradzi.

Pomoc dziecku nie może przerodzić się w jego wyręczanie. Wielu rodziców odrabia za

dzieci lekcje, rozwiązuje zadania, pisze wypracowania, wykonuje rysunki. Taka nadgorliwość
i nadopiekuńczość pozornie tylko ułatwia dziecku życie – czyli uczenie się. Pozornie, bo nie
uczy to dziecka samodzielności w działaniu i myśleniu. Nie zachęca, a nawet wręcz często

Materiał szkoleniowy Katowice, 5 stycznia 2005 r.

Opracowanie: Małgorzata Woźniak, Agata Witkowska
Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna
ul. Andersa 16, 43-100 Tychy

Lider Programu ORTOGRAFFITI: Katarzyna Drzewiecka-Tymkiewicz

pozbawia motywacji i rozprasza. Zmęczony tą sytuacją rodzic często pokrzykuje na dziecko,
chcąc je zmobilizować: ubliża, straszy, zawstydza, wyśmiewa, krytykuje, ośmiesza itp.

IV. Jak pomagać

By pomóc dziecku, gdy ma ono problem, należy:

•

wskazać źródło,

•

naprowadzić,

•

wyjaśnić niejasności, zamiast wykonywać zadania za dziecko.

V. Tego nigdy nie należy robić

Rodzicu, pamiętaj, że jeżeli wykonujesz za dziecko wszystkie prace, to nawet jeżeli dostaje
ono lepsze oceny, w efekcie intelektualnie rozwija się wolniej.
Rodzicu, nie bagatelizuj specyficznych trudności w nauce czytania i pisania u swojego dziec-
ka.

Domagajmy się zmian postaw rodziców wobec problemów dzieci dyslektycznych.
Praktyka szkolna wskazuje, że dzieci doznające różnego rodzaju niepowodzeń szkolnych bar-
dzo często nie mają w swych rodzicach niezbędnego wsparcia. Są one niekiedy wręcz odrzu-
cane emocjonalnie, nie akceptowane – w przeciwieństwie do dobrze uczącego się rodzeństwa,
co stwarza mniej korzystny klimat emocjonalny dla ich rozwoju.