Tłumaczenie: clamare (clamare.chomikuj.pl) (

[e-mail]

wszelkie

konstruktywne komentarze mile widziane, szczególnie krytyka dot. stylu lub zasad (nie

pojedynczych błędów). Ja – człowiek uczący się, a nie profesjonalny, rady się

przydadzą^^)

32

Raphael upuścił ją delikatnie na łóżko.

- Miło. – westchnęła na dekadenckie uczucie pościeli na jej skórze, jej oczy złączone

ze spojrzeniem archanioła. Jego wzrok był tak gorąco męski, tak władczy, że

zastanawiała się przez ułamek sekundy, czy nie popełniła błędu. Co jeżeli będzie chciał

ją na własność? – Miałeś kiedykolwiek niewolnika? – spytała.

Jego wargi uniosły się delikatnie, choć było to rozbawienie stłumione zmysłowym

oczekiwaniem. – Wielu. – złapał za jej kostki i rozłożył jej nogi. – Wszyscy byli gorliwi by

służyć – w każdy możliwy sposób.

Chciała go kopnąć lecz przytrzymał ją bliżej, jego twarz napięta w sposób

prawdziwie seksualny. – Niektórzy z nich spędzili lata ucząc się jak doprowadzić

mężczyznę do ekstazy. Wampiry mieli setki lat by opanować tą sztukę.

- Drań. – ostra krytyka, choć jej ciało było napięte w oczekiwaniu, jej piersi gorące.

- Jednakże – uniósł ją by zagłębić się w niej jednym silnym pchnięciem. – żadnemu

z nich nigdy nie zabroniłem innych kochanków.

Jej plecy wygięły się w łuk, gdy próbowała przyzwyczaić się do wstrząsu jakim

była inwazja w jej ciało, skrajne poczucie pełności, bolesne rozciągnięcie w ekstazie.

Kiedy w końcu była w stanie wziąć oddech, on wciąż w tej samej pozycji walczył o
panowanie nad sobą. – Odnoszę wrażenie, że nie jesteś z tych co się dzielą. – jej głos nie

był do końca stabilny.

- Nie jestem. Jeżeli jedna z nich poszła do innego mężczyzny, – zaczął wysuwać się

z niej z powolnym namaszczeniem – to tysiące innych czekało, gotowe zająć jej miejsce.
Nie miało to dla mnie znaczenia.

Nie była w stanie już prawie myśleć, jej całe ciało skupione na miejscu w którym

ich ciała się spotykały. Rozsądek został przygnieciony przez obezwładniającą,

zwodniczą siłę jego słów.

- Jeżeli weźmiesz sobie kochanka Eleno, – wszedł w nią ponownie, wymuszając na

niej krótki wdech. – to, to co mu zrobię stanie się koszmarem dorównującym ludzkiej

historii. – dalej już nie było słów, jedynie ruch – śliski ruch ciała o ciało, pchnięcie i

odparowanie kobiety i mężczyzny, soczysty, erotyczny wybuch w ekstazę.

Ostatnia rzecz jaką Elena zapamiętała to myśl że może nie do końca pojęła siły ich

połączonego pragnienia.

*

Obudziła się, zdając sobie sprawę że śpi na czymś ciepłym, delikatnym i

jedwabistym. Rozkładając palce, pogłaskała―

- Och! – przerażona, podniosła się energicznie do góry. Ciężkie, męskie ramię

przytrzymało ją w miejscu.

- Twoje skrzydła. – wyszeptała, sunąc w dół ręką po jednym z nich.

- Nie są takie delikatne. – leniwe, męskie oświadczenie, pełne.. czegoś.

Miała się właśnie odwrócić by na niego spojrzeć, gdy spostrzegła stan swojego

ciała. – Och, nie! Nie mogłeś mi tego zrobić! – błyszczała się od czubka głowy po palce u

stóp, anielski pył we wszystkich porach jej ciała. Na jej rzęsach, w jej ustach. Ta specjalna

odmiana.

Przesunął ręką po jej biodrze, do zgięcia jej talii aż do piersi. – Nie zrobiłem tego…

specjalnie.

Czy to był zakłopotanie w jego głosie? Marszcząc brwi, zlizała trochę tego

migoczącego pyłu z ust. Jej ciało stało się ciepłe i czułe – jak gdyby i tak nie

wystarczająco płonęła od wewnątrz. – Czy to jest coś w rodzaju – mmm – stracenia
kontroli?

Zacisnął ramię, które leżało na jej talii. – Masz coś przeciwko?

Uśmiechnęła się, zdając sobie sprawę że miała rację – archanioł stracił kontrolę. –

Oczywiście że nie. – przekręcając się w jego ramionach, spojrzała na jego twarz. Jej

uśmiech osłabł. – Wyglądasz.. inaczej. – nie było to nic widocznego, dającego się

wytłumaczyć czy dotknąć. Ale..

Wyraz jego twarzy pociemniał. – Uczyniłaś mnie odrobinę bardziej ludzkim.

Przebłyski wspomnień. Raphael wykrwawiający się od postrzału. – Co to oznacza?

- Nie wiem. – jego pocałunek był jak gorączka i nim się zorientowała był w niej, ich

rytm szybki, szaleńczy i całkowicie wspaniały.

Dużo, dużo później gdy zbliżał się nowy dzień, próbowała zmyć anielski pył lecz z

niewielką skutecznością. Jej skóra i tak nieprzerwanie świeciła się, choć nie było to tak

zauważalne. I szczęśliwie nie świecił w ciemnościach. – Jeżeli ktoś tego skosztuje –

powiedziała do Raphaela gdy obserwował jak się ubiera ze swojej rozluźnionej pozy
przy kominku. – będzie się chciał na mnie rzucić?

- Tak – jego oczy pobłyskiwały. – Więc lepiej nie pozwól im skosztować.

Znieruchomiała na okrucieństwo słyszalne w jego rozkazie. – Nie zabijaj dla mnie

ludzi, Raphaelu.

- Sama podjęłaś decyzję.

By przespać się z archaniołem.

- Myślę że zmysłowe uniesienie powoli odpływa. – wymamrotała, zakładając nową

parę bojówek w kolorze khaki oraz czarną koszulkę. Włożyła również na siebie czarny

sweter, był wczesny ranek i na zewnątrz wciąż było ciemno, a temperatura spadła

razem z opadem deszczu. – Mówię poważnie. Jeżeli zaczniesz zabijać niewinnych ludzi,

to cię zabiję. – nie zawracała sobie głowy chowaniem przed nim broni, włączając w ich

szereg ten szczególny pistolet, gdy wyciągała je z podróżnej torby i przyczepiała do ciała.

Jego twarz była bez wyrazu gdy ją obserwował, jego skrzydła podświetlone przez

płomienie, jego wyśmienite ciało nagie z wyjątkiem czarnych spodni. – Czyżby sielanka

się skończyła?

Przeszła po dywanie by spojrzeć na twarz, którą wiedziała, że do końca życia

będzie widzieć w swoich snach. – Nie. – zaciskając ręce w pięści na jego nagiej piersi

czekała aż nachyli głowę i przyjmie jej pocałunek. – Dam ci wskazówkę – jeżeli chcesz to

nazywaj mnie swoją zabawką. Tylko nie oczekuj że nią będę.

Ręka na jej karku, ostrzegające ściśnięcie. – Nie próbuj mnie kontrolować, mała

łowczyni. Nie jestem-

Reszta jego słów zniknęła w huku niesłyszalnego hałasu.

Podejdź mała łowczyni. Skosztuj.

- Elena. – to ostre słowo przywróciło ją do rzeczywistości.

- W porządku. – odchrząknęła. – Cieszę się że to sobie wyjaśniliśmy. Deszcz

przestał-

- Co widzisz?

Napotkała jego spojrzenie, potrząsnęła głową. – Nie jestem gotowa by ci

powiedzieć. – Może nigdy nie będzie na to gotowa.

Na zagroził zabraniem tej wiedzy siłą. – Wciąż delikatnie pada. To go powinno

utrzymać w Otępieniu.

- Taa. – cofając się, założyła ramiona. – Nie pomyślałam o tym. Oni nie lubią zimna,

prawda? – zadała retoryczne pytanie. – Szczególnie gdy są nasyceni.

- Musisz jednak pamiętać, że Uram nie jest wampirem.

Sfrustrowana, wypuściła powietrze. – Czym on do cholery jest? Powiedz mi!

- Jest Aniołem Krwi. – podszedł do okna, lecz wiedziała że widział rzeczy bardziej

złowieszcze od poświaty zwiastującej świt. – Prawdziwą abominacją, rzeczą która nie

powinna istnieć.

Złość emanująca od niego była prawie jak namacalna siła. – Czy on jest pierwszy?

- Jest pierwszym archaniołem Zrodzonym Z Krwi jak sięgam pamięcią. Jednakże

Lijuan twierdzi, że byli inni.

Umysł Eleny wypełnił się obrazami najstarszego z archaniołów. Lijuan była jedyną

członkinią Kadry, która okazywała znaki wieku. Jednak nie czyniły one nic by

umniejszyć jej egzotyczną urodę – jej twarz, jej ciało, jej jasne, jasne oczy. Jednocześnie

było w niej coś subtelnie innego. Jak gdyby w pełni nie należała do tego świata.

- Jedyny archanioł o którym wiesz. – wymamrotała, zastanawiając się. – A co ze

zwykłymi aniołami?

- Bardzo dobrze, Eleno. – nie odwrócił się od okna, tak samo odległy jak tego dnia

na dachu. Miała wrażenie że to było wieki temu. – Ci inni byli łatwi do opanowania. W
większości byli to młodzi mężczyźni z minimalnymi pozostałościami inteligencji, którą

Uram jak się wydaje, nie stracił po swojej przemianie.

- Jak wielu? – patrzyła się na tył jego głowy, jak gdyby mogła go zmusić do

mówienia. – Jeden na rok?

Napotkał jej spojrzenie w zacienionym odbiciu okna gdy za nim stanęła. – Nie.

Opanowując frustrację, obróciła się tak by oprzeć się o szkło, stając z nim twarzą w

twarz. – Jak widać jesteście bardzo dobrzy w ukrywaniu śladów należących do

Zrodzonych Z Krwi – ludzie nie mają pojęcia o tym co się dzieje.

- W większości wypadków, jedynie ofiary poznawały prawdę – i to minuty przez

własną śmiercią.

- Ooch, czuję się wyjątkowa. – zauważyła że śledzi ręką delikatne złoto na

krawędziach piór blisko jego bicepsów. – Powiedz mi – ci Zrodzeni Z Krwi, czy jest to

szaleństwo z którym się rodzą?

Zamaszysty ruch gęstych rzęs na skórze, którą tak nie dawno całowała. – My

wszyscy nosimy potencjał stania się jednymi z nich.

Zaskoczona bezpośrednią odpowiedzią, opuściła rękę. – Żadnych ostrzeżeń o

wiedzy której nie powinnam znać?

- Ty i tak wiesz już za dużo. – uśmiech który świadczył o jego wiekowości,

bezwzględności, i o rzeczach lepiej nie wypowiedzianych. – Dobrze że należysz do mnie.

Nikt nie odważy się dotknąć mojego kochanka.

- Szkoda tylko, że nieśmiertelni mają tak ulotne zainteresowania. – nie drgnęła

pomimo, że zimno szkła za jej plecami zaczynało powoli wsiąkać w jej kości. – Skoro i

tak już wiem tak wiele, powiedz mi, dlaczego anioły tworzą wampiry?

Jego twarz stała się nieprzenikniona. – Wciąż jesteś człowiekiem.

Ledwo powstrzymała chęć przykopania mu. – Jestem także łowcą tropiącym

archanioła. Ty mnie w to wciągnąłeś, daj mi więc broń którą mogę dysponować. Wiedzę.

- Twoim zadaniem jest znalezienie Urama. Potrzebne nam tylko twoje zdolności.

Nam. Kadrze Dziesięciu.

- Jak mam niby wykonać swoją pracę kiedy wciąż krępujesz mi ruchy? – trzymanie

gniewu na wodzy wymagało dużo wysiłku. – Im więcej wiem o celu, tym lepsza jestem w

przewidywaniu jego ruchów!

Przesunął palcem po jej policzku. – Wiesz dlaczego Illium stracił swoje pióra?

- Bo nie byłeś w humorze? – wypuściła sfrustrowane powietrze. – Nie próbuj

zmienić tematu.

- Ponieważ – powiedział, ignorując jej polecenie. – zdradził naszą najmroczniejszą

prawdę człowiekowi. – sposób w jaki to powiedział, czynił nie możliwym zignorowanie

jego wieku i nieśmiertelności.

Spytała, zaciekawiona pomimo wszystko. – Co się stało ze śmiertelniczką?

- Zabraliśmy jej wspomnienia. – objął jej policzek. – Zakazując Illium kontaktu z

nią. Już nigdy nie mógł z nią rozmawiać.

- Kochał ją?

- Możliwe. – jego twarz mówił jej, że to nie miało znaczenia. – Chronił ją do końca

jej dni, wiedząc że ona nie wiedziała o jego istnieniu. Czy to jest miłość?

- Nie wiesz?

- Widziałem miłość określaną na tysiące sposobów przez te wszystkie wieki. Nie

ma jednej definicji. – patrzył się na nią, jego własna twarz bez wyrazu. – Jeżeli Illium

kochał swoją śmiertelniczkę to był głupcem. Już od wieków ona jest tylko prochem.

- Okrutny. – wyszeptała, wyczuwając ciepło wstającego słońca za plecami. Jak

długo tam stali, że gasnąca granica nocy zmieniła się w brzask? – Nie mogłeś pozwolić

mu na jedno ludzkie życie z kobietą która kochał?

- Nie. – ostre, czyste rysy, twarz bez litości. – Gdyż wystarczy by wiedział jeden

człowiek, a wkrótce będzie wiedział następny. Macie małe pojęcie o dyskrecji.

Elena zobaczyła w tym nie znoszącym sprzeciwu oświadczeniu jej własną

przyszłość. – Tylko nie moje wspomnienia. – przypomniała mu. – Jeżeli do tego dojdzie,

ścigaj mnie, lecz nie waż się zabrać moich wspomnień.

- Wolisz umrzeć?

- Tak.

- Więc niech tak będzie.

Jej krew zagotowała się na ostateczność tych kilku, krótkich słów, wiedząc że były

przysięgą. – Zdajesz sobie sprawę że by mnie zabić, będziesz musiał mnie złapać.

Jego uśmiech skrywał w sobie chłodną arogancję mężczyzny, który wiedział

dokładnie jaki był niebezpieczny. - Przynajmniej przełamię nudę długowieczności.

Prychnęła i zerknęła na zewnątrz. – Przestało padać. Wyjdę zobaczyć czy znajdę

jakąś poszlakę, gdyby jednak Uram nie spędził nocy w Otępieniu.

- Najpierw zjesz. – cofną się. – Nigdy nie przerwaliśmy sprawdzania wzorów

którymi może się poruszać – gdyby ponownie zabił, już bym o tym wiedział.

Czując się podenerwowana, lecz wiedząc że będzie skuteczniejsza gdy się pożywi,

zgodziła się z nim. – Zjem coś na szybo.

- Rozpoczniesz swoje poszukiwania u Michaeli?

- Mogę zacząć i tam. Jeżeli jest na nogach to pewnie zjawi się by ją tam odowiedzić.

Jest- ― coś zadzwoniło w znajomy sposób. – Cholera, gdzie ja to wsadziłam?

- Tutaj. – Raphael wyjął jej komórkę z ubrania, które rzuciła na małą torbę ze

swoimi rzeczami. – Łap.

- Dzięki. – jedno spojrzenie na wyświetlacz wystarczyło by jej żołądek się ścisnął. –

Witaj Jeffrey. – zastanawiała się co by powiedział jej ojciec gdyby powiedziała mu, że stoi

w pokoju z półnagim archaniołem. Pewnie kazał jej zawrzeć z nim jakiś układ podczas

gdy owy archanioł wciąż był zamroczony seksem.

Patrząc na profil wysoce inteligentnej twarzy Raphaela gdy włączał laptopa,

którego wcześniej nie zauważyła, czuła jak jej wargi unoszą się w słabym uśmiechu. – O

co chodzi? – chęć rozłączenia się była jak pulsująca potrzeba w jej krwi, prędzej jednak

odgryzłaby sobie własną rękę nim pozwoliłaby Jeffrey’owi doprowadzić ją do stania się

majaczącym tchórzem.

- Musisz przyjść do mojego biura.

Coś w jego tonie przebiło się przez złożone, niespokojne warstwy jej złości. – Czy

ktoś z tobą jest?

- Teraz, Elieanora. – rozłączył się.

- Muszę iść do biura mojego ojca.

Odwracając się od laptopa, Raphael uniósł brew. – Myślałem, że wczoraj

powiedziałaś mu wszystko co chciałaś?

Nie zawracała sobie głowy pytaniem skąd wiedział – nie żeby ona i Jeffrey choćby

próbowali być cicho. – Coś jest nie tak. Czy samochód wciąż jest przy wejściu?

Zrobił przerwę i zdała sobie sprawę, że prawdopodobnie rozmawiał w myślach z

wampirami. – Dmitri cię zawiezie.

- Dobra. – ruszyła w stronę drzwi. – Jeżeli to jest jedna z gierek Jeffrey’a… Cholera,

nie! Nie zamierzam rzucić wszystkiego tylko dlatego że jemu się tak podoba. –

wyciągnęła telefon i połączyła się z nim ponownie. – Jestem na łowach. – powiedziała od

razu gdy odebrał. – Nie mam czasu bawić się w szczęśliwą rodzinę.

- Więc może znajdziesz czas by posprzątać bałagan jaki twój przyjaciel po sobie

zostawił.

Jej serce zamarzło. – O czym ty mówisz?

- Jestem całkiem pewny, że wciąż żyła gdy rozpruł ją i obrał ze skóry by wystawić

na widok jej złamane żebra.