Teoria Kwantowej Grawitacji Burkhard'a Heima
Wg.:
http://www.macierz.org.pl/artykuly/nauka/HQT-teoria_heima-kwantowa_grawitacja-loty_nadswietlne.html
Jednolita Teoria Pola niemieckiego fizyka Burkharda Heima (9 luty 1925 - 14 stycznia
2001) próbuje połączyć w jedną całość wszystkie znane oddziaływania fizyczne, zakłada że
czas i przestrzeń są skwantowane (pojęcie metronu). Teoria powstawała w latach 40-tych i
50-tych XX wieku, a pierwsza publiczna prezentacja jej idei odbyła się w 1952 roku na
Kongresie Astronautycznym w Stuttgarcie w Niemczech. Od 1959 do 1976 roku Heim w
spokoju doskonalił swoją teorię, aby 25 listopada 1976 roku na prezentacji dla inżynierów
MBB wprowadzić ją w całej okazałości, w dopracowanej wersji. W 1980 roku
zaprogramowano komputer do obliczania mas cząstek wedle teorii Heima, co do dziś jest
najdokładniejszym sposobem wyliczania masy cząstek. Teorię Heima są w stanie od strony
matematycznego formalizmu zrozumieć tylko co bardziej zdolni geniusze matematyczni i co
bardziej genialni fizycy. Panuje dowcipna opinia, że Teoria Heima nie jest przyswajalna dla
LGQ - Low Genius Quality (Geniuszy Niższej Jakości).
Według teorii Heima loty podprzestrzenne do gwiazd znane dotąd z filmów SF są nie
tylko możliwe, ale wykonalne przy dzisiejszym poziomie techniki. Dokument postulujący
przeprowadzenie testów umożliwiających budowę silnika do lotów podprzestrzennych zdobył
główną nagrodę Amerykańskiego Instytutu Aeronautyki i Astronautyki w kategorii
przyszłościowych typów napędu.
Trzeba zapytać, dlaczego naukowcy mają zwykle duże problemy ze zrozumieniem, a
nawet z zapoznaniem się z Teorią Heima? Otóż głównym założeniem jakie poczynił Heim
jest przyjęcie że przestrzeń jest skwantowana. Oznacza to, że istnieje taka jednostka
przestrzeni zwana metronem która ma rozmiar minimalny (tzw. długość Plancka).
Założenie to pociągnęło za sobą konieczność przebudowy całego aparatu
matematycznego zanim mógł on być użyty do opisu tej zunifikowanej teorii wszystkiego.
Czytanie wzorów tej teorii wymaga więc od współczesnych naukowców przyswojenie
sobie mocno skomplikowanej matematyki w której dużo rzeczy jest inne niż zazwyczaj
(nawet całki się liczy inaczej). Trzeba nauczyć się nowej matematyki, aby móc wgryz
ć
się w teorię Heima. Jest to nowy i często zaskakujący zbiór paradygmatów myślenia, taki, że
nawet geniusze matematyki i fizyki muszą się natrudzić, zanim zapoznają się z Teorią Heima.
Gdy powstała Ogólna Teoria Względności (GRT) Einsteina, wysiłki fizyków zostały
skierowane na połączenie tej teorii z teorią kwantów (QT). Ogólna Teoria Względności
opisuje grawitację w skalach kosmicznych (gwiazdy, planety, galaktyki). Mechanika
kwantowa opisuje pozostałe oddziaływania, czyli silne i słabe i elektromagnetyczne.
Zbudowano więc kilka kwantowych teorii pola. Niestety każda z nich daje w rozwiązaniach
człony z nieskończonymi wartościami parametrów cząstek, na przykład wartości ładunków
elementarnych lub mas cząstek. Dzięki wynalezieniu matematycznej techniki renormalizacji
udało się zrozumieć pochodzenie tych nieskończoności i wyeliminować je dla pewnej klasy
modeli. Technika ta polega na tym, że dla danego problemu rozwiązuje się równania z
nieskończonymi wartościami parametrów. Po rozwiązaniu równań, człony nieskończone
odrzuca się, pozostawiając parametry, które dają się zmierzyć. Renormalizacja pomaga
określić, w jaki sposób należy to zrobić. Jednak zdrowy rozsądek podpowiada, że nie jest to
zbyt właściwe i eleganckie. Poza tym w ramach tych teorii wiele problemów pozostaje nie
rozwiązanych. Należało więc poszukać innych sposobów.
Jak wiadomo, areną na której odbywają się różne zdarzenia naszego świata jest
czterowymiarowa czasoprzestrzeń. Według Einsteina jest ona ciągła, gładka i można ją
dzielić w nieskończoność. Ponieważ jednak materia i energia istnieje w postaci
niepodzielnych cząstek - kwantów, rozsądne wydaje się być założenie, że także i
czasoprzestrzeń jest skwantowana. Powstało więc kilka teorii na ten temat, znane ogólnie
jako Teorie Skwantowanej Przestrzeni, w tym Teoria Heima.
Teorie skwantowanej czasoprzestrzeni
1. Supersymetria (SUSY) połączona z supergrawitacją. Jest ona tworzona przez Daniela
Freedmana, Sergio Ferrarę i Petera van Nieuwenhuizena. Według SUSY, każda cząstka ma
swoją cząstkę symetryczną oraz istnieje możliwość przekształcenia bozonów w fermiony.
Supergrawitacja początkowo opierała się na koncepcji pięciowymiarowej przestrzeni, a
obecnie, po udoskonaleniach, na jedenastowymiarowej hiperprzestrzeni.
2. Pętlowa grawitacja kwantowa (LQT). Główni twórcy tej teorii to Lee Smolin i Edward
Witten. Opisuje ona kwantowanie przestrzeni i czasu w 3+1 wymiarowej przestrzeni, bez
zwiększania ilości wymiarów. Podstawowym elementem czasoprzestrzeni jest tu pętla
kwantowa. Zbiór tych pętli tworzy sieć spinową.
3. Teoria strun (M-Theory). Budują ją Michael Green, John Schwarz i Edward Witten.
Próbuje ona wyjaśnić wszystkie znane rodzaje cząstek elementarnych oraz oddziaływania
między nimi jako wibracje supersymetrycznych strun. W teorii superstrun cząstki są strunami
mającymi rozmiary zbliżone do długości Plancka (około 10-35 m), które wibrują z pewnymi
ściśle określonymi częstotliwościami.
4. Teoria Heima (HQT). Stworzona przez Burkharda Heima i rozwijana dalej przez
Waltera Dr�schera i Jochema H�usera. Jest ona rozszerzeniem ogólnej teorii względności
z dodatkowymi wymiarami i skwantowaną czasoprzestrzenią. Podstawowym elementem tej
czasoprzestrzeni jest dwuwymiarowy kwant, tak zwany metron � (tau). Ma on jeden
wymiar przestrzenny i jeden czasowy. Cząstki elementarne są reprezentowane jako
wielowymiarowe struktury przestrzeni.
Wszystkie te teorie są w pewien sposób związane ze sobą i każda opisuje nieco inny fragment
rzeczywistości. Spośród tych teorii tylko teoria Burkharda Heima prowadzi do
wniosków praktycznych, będących w centrum uwagi najtęższych umysłów ludzkości, czyli
możliwości podróży kosmicznych. Co więcej, dwie agencje kosmiczne NASA i ESA
prowadzą wstępne badania nad budową pojazdu kosmicznego opartego na tej teorii.
Teoria Burkharda Heima zakłada silne powiązania pomiędzy oddziaływaniami EM i
grawitacyjnymi, a nawet wprowadza cząstki zwane grawito-fotonami, a konkretniej w
tym napędzie silne pole magnetyczne miałoby wytwarzać pole grawitacyjne i w jakiś
sposób napędzać statek.
Burkhard Heim, publikując swoją rewolucyjną kwantową teorię grawitacji, w gruncie rzeczy
przełożył język wielu zjawisk niewyjaśnionych na język nauki. W swojej wielotomowej pracy
naukowej Heim skonstruował wszechświat wielowymiarowy, w którym czas i odległość nie
odgrywają istotnej roli. Jego zdaniem w transwymiarach istnieją złożone struktury energii,
które uczony ten ochrzcił mianem metropleksów  dzięki nim może zachodzić swobodna
wymiana informacji między poszczególnymi wymiarami. Co więcej, obliczenia
matematyczne tworzące teorię Heima logicznie wyjaśniają istotę zachodzenia komunikacji z
innymi światami, czego naukowiec był świadom. A nawet z tego powodu obawiał się
początkowo rozpowszechniania swojej teorii, co uczynił za namową innych wielkich
geniuszy fizyki i kosmologii swoich czasów.
Chociaż polscy fizycy mało się zajmują Teorią Heima, to NASA, wojsko amerykańskie i
departament energii poważnie sie tym interesują, a Amerykański Instytut Astronautki i
Aeronautyki przyznaje nawet nagrody za badania nad efektami tej teorii.
Oto najciekawsze bodaj cechy teorii Heima:
1. Teoria od początku poprawnie przewiduje masy wszystkich znanych cząsteczek
elementarnych oraz przewidziała kilka jeszcze nieznanych cząstek w czasie kiedy Heim
opracowywał tę teorie.
Teoria poprawnie przewidziała także, że neutrina mają masę:
Heim wprowadził kilka dodatkowych cząstek elementarnych jak neutralny elektron,
kilka rodzajow grawitonów (w tym odpychające). Ciekawe, że w tej teorii astrofizycznej
nie istnieje coś takiego jak kwarki. Możliwe są tylko pewne rodzaje kondensacji
wewnątrz cząsteczek elementarnych ale kondensacje te nie dają się wyodrębnić z tych
cząsteczek.
2. Siła Lorentza-Heima jest analogiczna do siły Lorentza działającej na przewodnik
elektryczny (czyli ładunki elektryczne) poruszający się w polu magnetycznym.
Siła Lorentza-Heima oddziałowuje na masę poruszającą się w silnym polu
magnetycznym. Siła taka nie występuje w modelu standardowym.
Został zaproponowany eksperyment który miał sprawdzić czy taka siła rzeczywiście istnieje:
W lipcu 2006 roku Martin Tajmar finansowany przez ESA i NASA przeprowadził podobny
eksperyment w którym siła Lorentza-Heima ewidentnie występuje:
ESA-NASA news: http://www.esa.int/SPECIALS/GSP/SEM0L6OVGJE_0.html
Dokumentacja M. Tajmar na arxiv: http://arxiv.org/pdf/gr-qc/0603033
Artifical Gravity - omówienie wyników eksperymentu: https://docs.google.com/viewer?url=http://www.hpcc-
space.com/publications/documents/ArtificialGravity.pdf
Obecnie eksperymenty tego typu są przeprowadzane dogłębnie na uniwersytecie Berkeley.
3. Teoria przewiduje możliwość podróżowania z prędkością nadświetlną:
Space Propulsion 2006 - dokument niedostępny
Space Propulsion 2004:
https://docs.google.com/viewer?url=http://www.hpcc-space.de/publications/documents/aiaa2004-3700-a4.pdf
Wzory Teorii Względności nie zabraniają prędkości wyższej niż światła, jak się to czesto
błędnie rozumie. Zabraniają jedynie przekraczania tego progu z podświetlnej do
nadświetlnej przez materię. A to jest niesamowicie wielka różnica, zarazem mała
nieścisłość niedopatrzona w wyjaśnianiu tych teorii. Przeniesienie w miejscu w wymiar czy
inaczej tunel nadprzestrzenny powoduje zmianę warunków podróżowania.
Tutaj miła informacja dla miłośników Star Treek i Gwiezdnych Wojen: przewiduje się, że
pojazd kosmiczny będzie mógł wytworzyć wokół siebie specyficzny rodzaj pola
grawitacyjnego które spowoduje jego przeniesienie się do równoległego wymiaru.
W tych równoległych wymiarach stale fizyczne mają mieć inne wartości. Te równolegle
wymiary oznaczamy jako R(n) gdzie R(1) to nasz wymiar a n jest liczbą naturalną.
Dla wymiaru n-tego zachodzą następujące prawidłowości:
- stała G w n-tym wymiarze G(n) = G/n
- stała c(n) = c*n <---- prędkość światła
- prędkość V pojazdu V(n) = V*n <--- prędkość statku
- stała Plancka nie zależy natomiast od n.
Jeżeli statek kosmiczny podróżuje z prędkością V w naszym wymiarze to po przejściu
do wymiaru n-tego będzie miał prędkość n-razy większa. Czyli liczba n odpowiada
współczynnikowi WARP w Star Treek. Idee z teorii Heima została po prostu wykorzystane
na potrzeby filmów.
4. Kosmologiczny fenomen "Ciemnej Materii" teoria tłumaczy na dwa sposoby.
- Po pierwsze obiekty występujące w równoległych wymiarach mogą oddziaływać na
nasz wymiar grawitacyjnie. Przewiduje się, że całość masy we wszystkich równoległych
wymiarach jest 7-krotnością masy naszego wszechświata to dawało by efekt podobny do
występowania 28% ciemnej materii w naszym wszechświecie.
- Po drugie siła grawitacji w teorii Heima jest przenoszona przez kilka rodzajów
grawitonów i przy bardzo dużych odległościach (kilkadziesiąt Mega parseków) staje się
siłą odpychającą (repulsywną) co z pewnością powoduje inne zachowanie się masy we
wszechświecie niż to wynika z teorii standardowej.
5. Zjawiska samoistnego rozpadu cząstek (czyli np. rozpad promieniotwórczy) są
tłumaczone przez teorie następująco: Każda cząstka elementarna jest zbudowana ze
skończonej ilości metronów - czyli kwantów przestrzeni. Jest to pewien dynamicznie
zmieniający się konstrukt geometryczny w którego skład wchodzi kilkaset tysięcy
oddziałujących na siebie nawzajem metronów. Jeżeli funkcja opisująca te zmiany jest
funkcją okresową to taka cząstka jest trwała, a w przeciwnym wypadku cząstka taka
rozpada się po pewnym czasie. W przypadku neutronów taki średni czas rozpadu
wynosi wiec około 15 minut (poza jądrem atomowym).
6. Teoria Heima przewiduje, ze grawitacja jest wynikiem zsumowania trzech pól
składowych z których jedno jest odpychające. Dzięki temu przy bardzo dużych
odległościach, powyżej 46 Mega parseków (jakieś 150mln. lat świetlnych) wypadkowe
pole grawitacyjne staje się odpychające. Tłumaczyło by to dlaczego istnieją w naszym
Wszechświecie ogromne rejony praktycznie pozbawione jakiejkolwiek materii.
7. Teoria Heima twierdzi, że przesuniecie ku czerwieni o którym mówi prawo Hubbla nie
jest wynikiem rozszerzania się wszechświata (efekt Dopplera) lecz właśnie jest
spowodowane, przez to że fotony które przebywają daleką drogę są wyhamowywane
przez to odpychające pole grawitacyjne. Horyzont zdarzeń jest także tego wynikiem - po
prostu fotony spoza tej granicy wyhamowały do zera. Wniosek: Wszechświat jest znacznie
większy niż możemy to zaobserwować. Siedzimy w bańce, poza którą coś jest, ale my tego
nie widzimy.
8. Teoria Heima dzięki temu, że zakłada znacznie większy Wszechświat i nie polega na
efekcie Dopplera pozwala przypuszczać, że uda się zaobserwować błyski GRB o
przesunięciu ku czerwieni tak ogromnym, że w według teorii standardowej powinny
znajdować się poza granicą Wszechświata.
9. Siła Lorentza-Heima umożliwia zbudowanie napędu do statku kosmicznego, który
pozwolił by na podroż na Marsa w czasie poniżej 3 GODZIN a podroż do gwiazdy
odległej o 11 lat świetlnych w ciągu 80 dni (podroż z prędkością nadświetlną). Budowa
takiego silnika jest wykonalna przy naszym obecnym rozwoju technicznym!
Nie jest sobie łatwo wyobrazić przeniesienie w wyższy wymiar chociaż można to sobie przybliżyć chociaż
poprzez zakrzywienie czasoprzestrzenne, w którym poruszałby się otoczony polem grawitacyjnym okręt - rzeczywiście z punktu widzenia
obserwatora zewnętrznego mogłoby się wydawać, że statek pokonuje ogromną odległość z prędkością wielokrotnie większą, niż c. Byłoby to
jednak wrażenie subiektywne - statek musiałby opuścić na chwilę naszą przestrzeń, aby zasada względności nie spowodowała, iż
przyspieszył (w pewnym układzie odniesienia) do prędkości powyżej c - właśnie za pośrednictwem kanału czy tunelu czasoprzestrzennego -
i pojawić się w niej ponownie, tym razem już blisko celu. Dzięki kanałowi czy raczej przestrzeni nad naszymi wymiarami - którego być
może osiągnięcie zostało nazwane wkroczeniem do dodatkowego wymiaru - możliwe byłoby pokonywanie olbrzymich odległości w krótkim
czasie bez łamania zasad relatywistyki i nieprzekraczalności c w naszych warunkach - statek fizycznie znikałby z naszej przestrzeni -
podróżując w tunelu - i pojawiałby się znacznie dalej. Sensory ruchu, ustawione wzdłuż przebytej przezeń drogi niczego jednak by nie
zanotowały, gdyż okrętu fizycznie by w trójwymiarowej przestrzeni przez czas podróży nie było.
Pojazd z napędem który kompresowałby przestrzeń przed obiektem, przez co obserwator
znajdujący się w pojedzie widziałby przedmioty przed sobą o wiele bliżej, a za pojazdem
przestrzeń ta byłaby przywracana do normalnej krzywizny, jest świetnym pomysłem, ale
koszt energii jakim trzeba byłoby to przeprowadzić jest dla nas nie osiągalny, a może
raczej nieznany jak na razie. Obserwator zewnętrzny widziałby ten statek, który mógłby się
wydawać, że leci szybciej niż c ale uwzględniając zakrzywienie czasoprzestrzeni wszystkie
prawa fizyki byłyby zachowane.
Opis przestrzeni Heima
Przestrzeń Heima jest skwantowaną przestrzenią zawierającą elementarne powierzchnie -
metrony � z orientacją (spin). Rozmiar metronu jest porównywalny z kwadratem
długości Plancka:
lp = (Gh/c3)� H" 1,6x10-35 m
ma on więc rozmiar rzędu 10-70 m2. Dla przypomnienia, średnica protonu wynosi około
2,4x10-15 m, więc rozmiary kwantu przestrzeni są bardzo małe. Przestrzeń Heima ma 12
wymiarów. Zawiera ona w sobie następujące podprzestrzenie:
Wymiary rzeczywiste:
R3 - przestrzeń rzeczywista
Wymiary urojone:
T1 - czas
S2 - organizacja struktur
I2 - informacja
G4 - sterowanie informacją i zdarzeniami w R4 (amplitudy prawdopodobieństwa)
W przestrzeniach tych można utworzyć kilka tensorów metrycznych. W wyniku ich analizy
teoria przewiduje sześć fundamentalnych oddziaływań, zamiast czterech dotychczas
znanych.
Rodzaje oddziaływań Heima i ich powiązania
Istnieje sześć rodzajów oddziaływań w tym trzy grawitacyjne! Według teorii Heima,
możliwa jest zamiana energii elektromagnetycznej w grawitacyjną. Fotony mogą zostać
przekształcone w grawitofotony. Quintessence, czyli cząstka grawitacyjnie odpychająca,
może być utworzona przez połączenie grawitonu i dodatniego grawitofotonu. Stwarza to
możliwość wytworzenia pola grawitacyjnego przez dowolny obiekt, czyli napęd
grawitacyjny, a także możliwość zmiany masy bezwładnościowej. Proste efekty już udaje się
w laboratoriach uzyskiwać w ten sposób, mając także wyjaśnienie dla wielu zjawisk.
1. GRAWITACJA
Nośnik oddziaływania: Grawitofoton
Działanie: odpychające (-) i przyciągające (+)
Stała grawitacji: Ggp=1/672 Gg (patrz 2. Grawitacja)
�!Połączenie z elektromagnetyzmem
2. GRAWITACJA
Nośnik oddziaływania: Grawiton
Działanie: przyciągające (+)
Stała grawitacji: Gg=6,67x10-11 Nm2/kg2
Rzeczywista materia: planety, gwiazdy, galaktyki, czarne dziury
Połączenie z odpychaniem
3. GRAWITACJA
Nośnik oddziaływania: Quintessence (cząstka próżni)
Działanie: odpychające (-)
Stała grawitacji: Gq=4,3565x10-18Gg
Ciemna materia, rozszerzanie Wszechświata
�!Połączenie z przyciąganiem
4. ELEKTROMAGNETYZM
Nośnik oddziaływania: Foton
Atomy, światło, chemia, elektronika
ę!Połączenie z grawitacją
5. ODDZIAA
YWANIE SA
ABE
Nośnik oddziaływania: Bozony: W+, W-, Z
Rozpad neutronów, promieniowanie beta,
oddziaływanie neutrin, fuzja nuklearna w gwiazdach
6. ODDZIAA
YWANIE SILNE
Nośnik oddziaływania: Gluony
Bariony, mezony, jądro atomowe
Napęd grawitofotonowy
Według wybitnych uczonych, Dr�schera i H�usera napęd grawitofotonowy może być
wykonany przez umieszczenie wirującego torusa w silnym polu magnetycznym.
Rysunek (*)
Kierunek przepływu prądu w cewce powinien być taki sam, jak kierunek wirowania
torusa. Materiał, z jakiego ma być wykonany torus powinien być niemetaliczny, aby
uniknąć powstania prądów wirowych. Poprzez interakcję między elektronami cewki i
torusa powstają fotony, które następnie rozpadają się w silnym polu magnetycznym na
grawitofotony. Negatywne grawitofotony są pochłaniane przez materiał torusa.
Przewiduje się, że napęd grawitofotonowy będzie miał dwa tryby pracy: zwykły i
nadprzestrzenny. W trybie zwykłym pojazd ulega przyspieszeniu w przestrzeni R4.
Przyspieszenie to ma być osiągane przez absorpcję negatywnych grawitofotonów przez
protony i neutrony materiału torusa. Nadwyżka pozytywnych grawitofotonów wytwarza
grawitacyjną siłę odpychającą, oraz zmniejszenie masy bezwładnościowej pojazdu. Ten
tryb napędowy ma być używany do poruszania się na niedużych odległościach, na
przykład z Ziemi do Księżyca.
Pokonanie dużych międzyplanetarnych lub międzygwiezdnych przestrzeni wymaga
przejścia w nadprzestrzeń. Przejście to ma być wykonane przy pomocy drugiego trybu
działania systemu napędowego. W tym celu trzeba będzie mocno zwiększyć
przyspieszenie grawitofotonowe w porównaniu do zwykłego przyspieszenia
grawitacyjnego. Ma to być osiągnięte przez zwiększanie natężenia pola magetycznego w
cewce nadprzewodzącej. Przejście w nadprzestrzeń pozwoli na zwiększenie szybkości
pojazdu nawet do około tysiąc razy większej niż szybkość światła, oraz na dotarcie do
bliskich gwiazd w ciągu kilku miesięcy. Na przykład, aby przebyć odległość z Ziemi do
gwiazdy Procyon, która wynosi 3,5 parseka, wystarczy około 80 dni. Lot na Księżyc ma
trwać 2 godziny plus godzina na przyspiesznie i godzina na hamowanie. Lot na Marsa
ma trwać 2 godziny i 30 minut plus 17 dni na przyspieszanie (przy 1g) i 17 na hamowanie,
w sumie 34 dni, kiedy lot na Procjona, gwiazdę oddalona od nas o 10 lat świetlnych ma
trwać odpowiednio 11 dni plus 2 x po 34 co łącznie daje około 80 dni.
Potwierdzenie doświadczalne
Obliczenia mas cząstek elementarnych według teorii Heima wykazują zadziwiającą zgodność
z danymi doświadczalnymi. Teoria ta przewidziała także istnienie masy neutrina większej
od zera już w latach osiemdziesiątych dwudziestego wieku. Martin Tajmar w roku 2006
wykonał doświadczenie, w którym wykazał, że wewnątrz obracającego się pierścienia,
wykonanego z nadprzewodzącego niobu, pole grawitacyjne ulega zmniejszeniu. Wymaga to
jeszcze potwierdzenia przez innych badaczy, a wielu badaczy z Rosji i Japonii demonstruje
efekty tego zjawiska. Wygląda więc jednak, że doświadczenia Podkletnowa i badania
Kozyriewa nie poszły na marne!
Linki:
http://www.andersoninstitute.com/faster-than-light-travel.html
Biografia Burkharda Heima
Dostosował dydaktycznie  Mirosław Kwiatek sie 2013
Torus wirowałby z prędkością 1 km/s! Przy masie 2 ton! Statek kosmiczny miałby masę rzędu 105 kg.
(Jego prędkośd obrotowa to 400tys na godzinę? a promieo: ok. 9m?).
Elektromagnes miałby indukcję B rzędu 13 do 30 Tesli (gęstośd prądu 100  230 A/mm2)
Dzisiejsze magnesy nadprzewodzące dają B = 10 do 17 T (a najsilniejsze pole statyczne jakie dało się w laboratorium: 38 T)
Siła ciągu rzędu miliona N?.
Statek mógłby wytworzyd natężenie pola grawitacyjnego w bezpośrednim sąsiedztwie torusa: 300
m/s2. Ok. 10 m od torusa wynosiłoby ono ggp=1 m/s2. W tej samej odległości 10m natężenie
naturalnego pola grawitacyjnego wynosiłoby:
M 105
gg=GR = 6,67*10-11*10 =6,67*10-8 m/s2
2 2
Korzystamy teraz z jednego ze wzorów teorii (na współczynnik zwiększający prędkośd podróżowania):
Ggp ggp (1/672)G ggp 1 ggp
n= =
G gg G gg = 4489 gg =
1 1 108
= 4489 *6,67*10-8
= 29941 = 3,3*10-5*108 =3,3*103 = 3300 (3,3*104 wg art. z
ródł.?)
Do Księżyca jest średnio 384400 km. Jeśli kosmonauta ma komfortowo spędzid podróż to m.in. (obok
krótkiego czasu podróżowania) musi mied grawitację. Jego statek kosmiczny musi mied
przyspieszenie 1g = 10m/s2. Załóżmy, że przez pierwszą połowę czasu przyspiesza natomiast przez
drugą połowę  hamuje (ma przyspieszenie 1g ujemne). Czas możemy więc oszacowad z
przekształcenia wzoru: s=at2/2.
t=sqrt(2s/a)
U nas s=384400000/2=192200000m
oraz a=g=10
t=sqrt(2*192200000/10)=sqrt(38440000)=6200s
Jest to nieco ponad 60*60=3600s = 1h.
To czas przebycia pierwszej połowy (rozpędzania).
Czas 2 połowy będzie taki sam.
W sumie czas podróży mógłby wynosid 2*6200 s = 12400 s = 3 godziny
Z kolei Mars jest w średniej odległości 228 mln km od Słooca. Ziemia jest w średniej odległości 150
mln km od Słooca. Największa odległośd Marsa od Ziemi będzie wtedy gdy znajdują się po
przeciwnych stronach Słooca  228 + 150 = 378 mln km (Można wtedy dodatkowo porównad efekty
czasowe z dzisiaj stosowaną trajektorią Hoffmanna). Zaokrąglijmy tą wartośd do 600 mln km
(378*pi/2) bo przecież trzeba ominąd Słooce. Nawet wtedy można dotrzed z Ziemi do Marsa w czasie
3 godzin! Wpierw trzeba rozpędzid statek do ok. 30 km/s. Wtedy bowiem można będzie przejśd do
przestrzeni równoległej. (?)
Czas na rozpędzanie można oszacowad z przekształcenia wzoru: v=at: t=v/a = 30000/10 =3000 s. Po
tym czasie (niecała godzina), jak można obliczyd (s=at2/2), statek pokona odległośd (450.000*105 km) do
pominięcia w następnych oszacowaniach.
Wg teorii, wejście statku do przestrzeni równoległej przy prędkości 36 km/s (po pełnej godzinie) da
mu prędkośd 36km/s*3300 = 118800km/s = 120000km/s = 0,4c.
Oszacujmy ile czasu musi z taką prędkością lecied: t=s/v = 600*109/(0,4*3*108) = 5000 s. Potem
statek musi hamowad w normalnej przestrzeni tyle czasu ile przyspieszał. W sumie podróż trwałaby:
3000 + 5000 + 3000 = 11000 s = 3h.
Przy (niezmienionej) wartości n=3300 możemy w przestrzeni równoległej
uzyskad też prędkośd >c, nawet 330c (!) Będzie tak gdy rozpędzimy się do 0,1c
(0,1c*3300=330c)
Z taką prędkością możemy pokonad odległośd 10 lat świetlnych do jednej z
najbliższych kilkunastu gwiazd w czasie 80 dni (Bohater literacki Verne go
okrążył w tym czasie Ziemię przed  erą samolotową ):
t=s/v = 10*1016/330*3*108 = 1017/1000*108 = 106 s =
106/3600 h =277 h = 277/24 dni = 11,6
Lotu jednostajnego byłoby więc około 11dni
A dodatkowo musimy się rozpędzad około miesiąca - 34 dni (i hamowad tyle
samo):
t=v/g = 0,1c/10 = 0,1*300.000.000/10 = 3.000.000s
= 3.000.000/3600 h = 833 h = 833/24 dni = 34,7
Podczas 34 dni rozpędzania statek pokonałby drogę (s=at2/2) zaniedbywalnie
małą  o kilka (4) rzędów wielkości mniejszą od całkowitej (Po ew. 80/2=40
dniach byłoby podobnie & ).
Prędkośd 0,1c powiększa relatywistyczną masę M statku nieznacznie  poniżej 1
v2
promila (= 1-c ) tak więc współczynnik zwiększający prędkośd n = 3300
2
praktycznie się nie zmniejszy bowiem rząd wielkości tej masy zostanie
zachowany (105); Tak więc nie zmieni się też wartośd:
M 105
gg=GR = 6,67*10-11*10 =6,67*10-8 m/s2
2 2
która wchodzi do mianownika wzoru:
1 ggp
n= 4489
gg
Z nieznanych przyczyn, Heim odmówił upublicznienia wszystkich szczegółów swojej teorii, dopóki nie
przeprowadzi "decydującego" eksperymentu. Do eksperyment nie doszło albo ze względów
technicznych lub braku funduszy.
X 2013: (z forum)
http://www.goldenline.pl/forum/3042306/toeria-heima-pamieci-genialnego-fizyka-
burkharda-heima-1925-2001/
Heim nie oglosil swoich prac w czasopismie naukowym oraz nie przetlumaczyl pracy na
jezyk angielski a jak na dzisiaj sa to podstawowe zasady aby teoria mogla zaistniec na
arenie naukowej. Z tego powodu traktuje sie prace Heima z pogranicza sf i podkresla sie
zlosliwie, ze w prasie naukowej pisze sie o nim wylacznie w dziale "listy do redakcji"
No i oczywiscie we Francji pragram VASIMIR nie laczy nikt z Heimem.
Jezeli chodzi o zawartosc teorii, to nie jest ona jednozdaniowym ustaleniem. mozna ja podzielic na
czesci.
Tlumaczenie ze strony http://www.heim-theory.com/ - na dzisiaj jedynego zrodla wiedzy o teorii
Heima,ktore polegaja na teoretycznej pracy usilujacej zunifikowac mechanike kwantowa poprzez
"kompletny opis geometryczny wszystkich sil oraz ustaleniu wielkosci masy wszystkich czastek
elementarnych"
1. Heim nie unifikuje w zadnym razie mechanike kwantowa, a jedynie proponuje podejscie
geometryczne do interakcji pomiedzy wymiarami opierajac sie na zalozeniu Kaluza-Kleina, ze
istenieja wiecej niz cztery wymiary - Heim twierdzi, ze jest ich wiecej niz zakladali Kaluza-Klein i
zjawiska fizyczne w pozostalych wymiarach wchodza w interakcje ze zjawiskami w znanych
czterech wymiarach
2. Heim nie inetresowal sie wszystkimi czasteczkami elementarnymi a jedynie niektorymi
barionami i mezonami (Heim nie okresla masy np dla kwarkow czy bozonu) i gdy ktos chce sie
zapoznac z ta czescia teorii warto zwrocic uwage na daty. Heim trzykrotnie modyfikowal
swoje opracowania i ta ostatnia z 1996 roku jest aktualna, dwie pozostale zostaly pzrez
niego samego obalone.
3.Heim zalozyl istnienie nowej czasteczki zwanej grawifoton, ktora mialaby zastosowanie w
aeronautyce. Zwolennicy Heima wydrukowali na ten temat artykuly szeroko komentowane w 2005
oraz w 2006, ale jak podkreslaja zrodla francuskie nie byly to artykuly Heima i nie bylo to
czasopismo naukowe, np : Walter Dr�scher & Jochem Hauser, Advanced Propulsion Concepts 
Revised Extended Version (sierpien 2006) , AIAA 2006-4608.
Po tej publikacji nie Heim, ale autorzy artykulu : Dr�scher i Hauser zostali nagrodzeni przez AIAA i
w konsekwencji prace nad tym napedem prowadzili Martin Tajmar i Clovis Jacinto de Matos,
jednakze wyniki ich prac nie zostaly nigdzie opublikowane.
***
Zupelnie na marginesie bez zwiazku z teoria - Heim w wieku 19 lat mial wypadek w
labolatorium, w wyniku ktorego amputowano mu dwie rece, stracil wzrok i sluch. Moglby
byc dla wielu mlodych naukowcow wzorem uporu i sily.
Z drugiej strony, gdyby zechcial swoje prace przetlumaczyc na jezyk angielski z pewnoscia bylby to
pierwszy krok do wejscia na arene swiata naukowego... czy warto sie upierac i trwac przy niecheci
tlumaczenia swoich prac na jezyk angielski?