A C T A U N I V E R S I T A T I S L O D Z I E N S I S
FOLIA OECONOMICA 297, 2013
[93]
Maria Finogenow
*
ROZWÓJ W OKRESIE PÓ
ħNEJ DOROSàOĝCI
– SZANSE I ZAGRO
ĩENIA
Streszczenie. Zgodnie z za
áoĪeniami psychologii life-span, rozwój jest procesem, który toczy
si
Ċ przez caáe Īycie od momentu narodzin, aĪ do Ğmierci. Jest to proces wielowymiarowy i wielo-
kierunkowy, w którym wyst
Ċpują zarówno zmiany progresywne, jak i regresywne.
W artykule zosta
áy przedstawione zmiany rozwojowe charakterystyczne dla ostatniego okresu
Īycia. Omówiono wystĊpujące ograniczenia i bariery, utrudniające rozwój osobisty osób starszych.
Przedstawiono tak
Īe cechy osobowoĞci, które mogą utrudniaü pozytywną adaptacjĊ do staroĞci.
W ostatniej cz
ĊĞci zaprezentowane zostaáy moĪliwoĞci rozwoju osób starszych oraz czynniki
sprzyjaj
ące pozytywnemu starzeniu siĊ.
S
áowa kluczowe: póĨna dorosáoĞü, staroĞü, rozwój.
1. Wprowadzenie
Zainteresowania badawcze psychologii rozwojowej przez wiele lat obejmo-
wa
áy wyáącznie aspekty rozwoju dzieci i máodzieĪy. Zgodnie z dominującym
ówcze
Ğnie paradygmatem biologicznym, wraz z osiągniĊciem dojrzaáoĞci psy-
chicznej cz
áowiek osiągaá szczyt swoich moĪliwoĞci psychicznych [StraĞ-
Romanowska, 2001; Tyszkowa, 1988]. Rozwój traktowany by
á jako proces jed-
nokierunkowych, trwa
áych i nieodwracalnych zmian o charakterze progresyw-
nym, które zachodz
ą zgodnie z wiekiem chronologicznym [StraĞ-Romanowska,
2001].
Mimo i
Ī badania nad staroĞcią siĊgają jeszcze XIX wieku [por. Baltes, Re-
ese i Lipsitt, 1980; Birren, 1961 a,b], w
áączenie jej (wraz z pozostaáymi okresa-
mi
Īycia) do psychologii zajmującej siĊ rozwojem czáowieka, rozpoczĊáo siĊ
dopiero na prze
áomie lat 60. i 70. ubiegáego wieku. Istotnym wydarzeniem
z tego okresu, które zapocz
ątkowaáo seriĊ badaĔ, byáa I Konferencja Psycholo-
gów Life-Span, która odby
áa siĊ w Mont Chateau Lodge w Zachodniej Wirginii
w 1969 roku.
Nowa orientacja life-span wi
ązaáa siĊ ze zrewidowaniem pojĊcia rozwoju,
przeformu
áowaniem przedmiotu badaĔ i stworzeniem postawy do podejĞcia
pluralistycznego w badaniach nad rozwojem cz
áowieka [Trempaáa, 2001]. Psy-
chologowie (wraz z Paulem Baltesem] zainteresowali si
Ċ rozwojem czáowieka
*
Uniwersytet
àódzki.
Maria Finogenow
94
w ci
ągu caáego Īycia, przeksztaáceniami rozwojowymi psychiki czáowieka doro-
s
áego wraz ze staroĞcią, jako ostatnim okresem Īycia. W celu odróĪnienia od
tradycyjnego uj
Ċcia, psychologiĊ rozwojową uprawianą wedáug nowej formuáy
nazwano „psychologi
ą rozwoju czáowieka”, „psychologią rozwojową w ciągu
Īycia” bądĨ „psychologią rozwoju czáowieka w ciągu Īycia” [Baltes, 1987,
1997; Stuart-Hamilton, 2006; Tyszkowa, 1988].
Ostatni okres
Īycia wáączony do obszaru psychologii rozwoju czáowieka okre-
Ğlany jest staroĞcią bądĨ okresem póĨnej dorosáoĞci. Mimo wzrostu zainteresowa-
nia tym okresem
Īycia, nie ma jednak zgody, co do momentu, w którym czáowiek
przekracza tzw. próg staro
Ğci. W literaturze przyjmowane są odmienne kryteria
staro
Ğci, a takĪe wymienia siĊ róĪne stadia, które wystĊpują w tym okresie [por.
M. Brzezi
Ĕska, 2011]. Wedáug ĝwiatowej Organizacji Zdrowia staroĞü rozpoczy-
na si
Ċ w wieku 60. lat i dzieli siĊ na 3 etapy: wczesną staroĞü, póĨną staroĞü i dáu-
gowieczno
Ğü [Nowicka, 2006; Szarota. 2002]. Wielu autorów nawiązuje z kolei
do aktywno
Ğci zawodowej czáowieka i wiąĪe przekroczenie progu staroĞci z mo-
mentem wycofania si
Ċ z aktywnoĞci zawodowej (60. r.Ī. dla kobiet i 65. r.Ī. dla
m
ĊĪczyzn). Zgodnie z tym ujĊciem, do okreĞlenia ostatniego okresu Īycia uĪywa
si
Ċ pojĊcia „wiek poprodukcyjny” [np. A. BrzeziĔska, 2006; S. Klonowicz, 1986].
Potrzeba zainteresowania si
Ċ problematyką starzenia siĊ i staroĞci nabiera
szczególnego znaczenia wobec zachodz
ących w ostatnich dziesiĊcioleciach
zmian w liczebno
Ğci i strukturze wiekowej ludnoĞci [por. Finogenow, 2011a].
Najbardziej niekorzystne zmiany zachodz
ą w krajach wysoko rozwiniĊtych,
w tym w krajach Ameryki Pó
ánocnej i Europy (równieĪ w Polsce). Od 1960
roku odnotowuje si
Ċ znaczny wzrost proporcji osób w wieku poprodukcyjnym w
stosunku do ca
áej populacji. Do najwaĪniejszych przyczyn starzenia siĊ spoáe-
cze
Ĕstw Europy zalicza siĊ wydáuĪający siĊ przeciĊtny czas Īycia ludzkiego,
wkraczanie w wiek emerytalny tzw. powojennego „baby-boomu’ oraz spadek
wska
Ĩnika urodzeĔ. Ponadto prognozy na najbliĪsze póá wieku wskazują, Īe
udzia
á osób starych w populacji Europy bĊdzie nadal wzrastaá. Zgodnie z pro-
gnozami dla populacji UE przedstawionymi w 2010 roku przez Eurostat [por.
Finogenow, 2011a], aktualna na 2008 rok proporcja osób aktywnych zawodowo
do osób w wieku 65+ (4:1) spadnie w roku 2060 do 2:1. Osoby w wieku 65 lat
i starsze stanowi
ü bĊdą ok. 30% populacji UE, w porównaniu z 17% w roku 2008.
Proces starzenia si
Ċ spoáeczeĔstw wiąĪe siĊ wieloma konsekwencjami eko-
nomicznymi, spo
áecznymi, medycznymi i kulturowymi. Istotnym staje siĊ po-
trzeba wspierania samodzielnego
Īycia osób starszych, ponownego podejmowa-
nia aktywnych ról spo
áecznych i wspomagania ich rozwoju osobistego. Dlatego
te
Ī celem artykuáu jest zaprezentowanie okresu póĨnej dorosáoĞci nie tylko
z perspektywy pojawiaj
ących siĊ ograniczeĔ i strat, ale takĪe jako okresu no-
wych, innych ni
Ī dotychczas szans i moĪliwoĞci.
Rozwój w okresie pó
Ĩnej dorosáoĞci – szanse i zagroĪenia
95
2. Rozwój w okresie pó
Ĩnej dorosáoĞci
Zgodnie z za
áoĪeniami psychologii life-span, rozwój ontogenetyczny jest
procesem, który toczy si
Ċ przez caáe Īycie [Baltes, Reese i Lipsitt, 1980]. Wy-
st
Ċpujące w ciągu caáego Īycia zmiany rozwojowe nie mają jedynie podáoĪa
biologicznego, ale s
ą efektem transakcji jaka zachodzi stale miĊdzy jednostką
a zmieniaj
ącym siĊ kontekstem indywidualnym, kulturowym i historycznym.
Rozwój jest zatem procesem wielowymiarowym i wielokierunkowym, zawiera-
j
ącym zarówno zmiany progresywne (zyski), jak i regresywne (straty) [Trempa-
áa, 2001]. Takie pojmowanie rozwoju przekáada siĊ takĪe na okres póĨnej doro-
s
áoĞci, który przestaje byá wiązany wyáącznie z regresem. Analizowane są za-
równo ograniczenia wi
ązane z tym okresem Īycia, jak i wystĊpujące moĪliwoĞci
rozwojowe.
Zmiany rozwojowe w okresie pó
Ĩnej dorosáoĞci pojawiają siĊ w wielu ob-
szarach [por. Stuart-Hamilton, 2006]. W literaturze dotycz
ącej starzenia siĊ
i staro
Ğci szeroko opisano negatywne zmiany na poziomie zewnĊtrznym (siwie-
nie w
áosów, zmarszczki), zmiany wewnĊtrzne (w ukáadzie nerwowym, sercowo-
naczyniowym, trawiennym, oddechowym, mi
ĊĞniowo-szkieletowym, moczo-
wym, hormonalnym i odporno
Ğciowym) oraz zmiany w funkcjonowaniu zmy-
s
áów [BieĔ, 1997; Carabellese i in., 1993; Perry i in., 2006; Spinelli i in., 1998;
Stra
Ğ-Romanowska, 2000; Stuart-Hamilton, 2006].
W okresie pó
Ĩnej dorosáoĞci wystĊpuje takĪe wiele przeobraĪeĔ w zakresie
funkcjonowania poznawczego i osobowo
Ğciowego. Na poziomie zdolnoĞci umy-
s
áowych wystĊpuje jednak znacznie wiĊksze zróĪnicowanie. Niektóre z zacho-
dz
ących zmian trudno teĪ jednoznacznie wartoĞciowaü jako pozytywne bądĨ
negatywne.
Wyniki bada
Ĕ nad związkiem wieku z moĪliwoĞciami intelektualnymi
wskazuj
ą, Īe niektóre zdolnoĞci intelektualnie moĪna utrzymaü na dobrym po-
ziomie, a niekiedy nawet podwy
Īszaü do póĨnej staroĞci. SprawnoĞü intelektual-
na zale
Īy w znacznym stopniu od dotychczasowej aktywnoĞci intelektualnej
jednostki oraz fazy staro
Ğci [Cavanaugh, 1997; Marcinek, 2007]. Wpáyw wieku
zale
Īny jest takĪe od branego pod uwagĊ aspektu funkcjonowania intelektualne-
go [Marcinek, 2007; Steuden, 2011].
3. Staro
Ğü – okres strat i ograniczonych moĪliwoĞci
W ka
Īdym okresie Īycia, równieĪ w staroĞci, czáowiek realizuje inne zada-
nia rozwojowe. Wynika to zarówno z zachodz
ących zmian biologicznych, jak
równie
Ī zmian w oczekiwaniach spoáecznych wobec osób w róĪnym wieku.
Jako
Ğü realizacji tych zadaĔ zaleĪy z jednej strony od zasobów jednostki, z jaki-
Maria Finogenow
96
mi rozpoczyna ona kolejny etap
Īycia, z drugiej zaĞ od oczekiwaĔ otoczenia
spo
áecznego i udzielanego przez nie wsparcia w radzeniu sobie z nimi.
Zgodnie z koncepcj
ą Eriksona [2000, 2002], kaĪdy okres rozwoju niesie ze
sob
ą przypisany mu kryzys, który czáowiek musi we wáaĞciwym czasie rozwią-
za
ü, aby osiągnąü prawidáowy rozwój wáasnej osobowoĞci. Osiągając ostatnie
stadium rozwojowe (pó
Ĩna dorosáoĞü), jednostka staje w obliczu kryzysu psy-
chospo
áecznego: integracja ego versus rozpacz. Zadaniem, jakie czáowiek doj-
rza
áy ma do zrealizowania jest osiągniĊcie mądroĞci Īyciowej w wyniku pozy-
tywnego bilansu
Īycia.
Niepomy
Ğlne rozwiązanie tego konfliktu prowadzi do rozpaczy. Czáowiek,
który nie jest w stanie zaakceptowa
ü swego dotychczasowego Īycia, nie jest teĪ
zdolny pogodzi
ü siĊ z faktem skoĔczonoĞci swego istnienia. Chciaáby zacząü
wszystko od nowa, ale równocze
Ğnie wie, Īe Īycie jest zbyt krótkie. DoĞwiadcza
poczucia,
Īe nie ma juĪ czasu na dokonanie istotnych zmian, Īe jest zbyt póĨno
na rozpocz
Ċcie nowego Īycia. W konsekwencji rodzi siĊ Īal z powodu báĊdów
Īyciowych i straconych szans, rozgoryczenie i pogarda dla innych. Zamiast wy-
korzystywania posiadanych mo
ĪliwoĞci, czáowiek zatraca siĊ w drobnych, jaáo-
wych czynno
Ğciach, które nie tylko nie dają satysfakcji, ale potĊgują doĞwiad-
czan
ą pustkĊ i bezsens wáasnego istnienia. Pojawiający siĊ stan rozpaczy charak-
teryzuje wzmo
Īony lĊk przed Ğmiercią, poczucie narastającego chaosu, postrze-
ganie w
áasnego Īycia jako pozbawionego sensu i celu, poczucie Īalu i rozczaro-
wanie [Erikson, 2000, 2002].
Przy opisie sytuacji spo
áecznej czáowieka, który wkroczyá w okres póĨnej
doros
áoĞci, najczĊĞciej uĪywane są okreĞlenia strata lub koszty starzenia siĊ
[Kielar-Turska, 2000]. Do
Ğwiadczenie utraty odnosi siĊ zarówno do wáasnego
organizmu (utrata sprawno
Ğci fizycznej, psychicznej), jak i sfery spoáecznej
osoby starszej. Ponadto wskazuje si
Ċ na liczne wydarzenia, które w tym okresie
Īycia mogą mieü charakter kryzysogennych:
1. Utrat
Ċ zdrowia, obniĪenie kondycji i atrakcyjnoĞci fizycznej
2. Utrat
Ċ bliskich osób, szczególnie rodziców, wspóámaáĪonka i rówieĞników
3. Utrat
Ċ statusu spoáecznego i ekonomicznego
4. Utrat
Ċ poczucia przydatnoĞci i prestiĪu spoáecznego
5. Zbli
Īającą siĊ perspektywĊ Ğmierci [Kielar-Turska, 2000; Mądrzycki,
2002; Stra
Ğ-Romanowska, 2000].
Niezwykle wa
Īną sytuacją doĞwiadczenia utraty w Īyciu dorosáego czáowie-
ka jest wycofanie si
Ċ z aktywnoĞci zawodowej, niejednokrotnie symbolizujące
przekroczenie tzw. progu staro
Ğci [Pasik, 2006; Finogenow, 2011b]. Choü dla
niektórych przej
Ğcie na emeryturĊ jest szansą na rozwój zainteresowaĔ, wyzna-
czenie sobie nowych, pozazawodowych celów, to zawsze jest to sytuacja trudna,
wymagaj
ąca przystosowania siĊ do nowych warunków i do nowej spoáecznej
roli. Cho
ü autorzy nie są zgodni, co do roli, jaką wywiera przejĞcie na emeryturĊ
Rozwój w okresie pó
Ĩnej dorosáoĞci – szanse i zagroĪenia
97
na jako
Ğü Īycia osób starzejących siĊ, wyniki badaĔ pokazują, Īe przymus wyco-
fania si
Ċ z aktywnoĞci zawodowej obniĪa poczucie dobrostanu w tym okresie
Īycia [np. Finogenow, 2011b].
Wraz z utrat
ą pracy, obniĪa siĊ status spoáeczny i ekonomiczny czáowieka.
Z osoby spo
áecznie produktywnej czáowiek staje siĊ osobą w wieku „poproduk-
cyjnym”, co przez wiele osób odbierane jest jako sygna
á bezuĪytecznoĞci, bycia
niepotrzebnym. Ponadto dotychczasowe, wieloletnie funkcjonowanie w roli
zawodowej (np. „jestem piel
Ċgniarką”, „jestem pedagogiem”) zostaje zastąpione
niedookre
Ğloną rolą emeryta, co moĪe stanowiü zagroĪenie dla poczucia toĪsa-
mo
Ğci jednostki. Wycofanie siĊ z Īycia zawodowego wiąĪe siĊ równieĪ z istot-
nym ograniczeniem kontaktów spo
áecznych. Czáowiek zostaje wykluczony ze
wspólnej aktywno
Ğci, a kontakty spoáeczne zostają zawĊĪone do rodzinnego,
b
ądĨ najbliĪszego krĊgu jednostki.
Dla niektórych osób do
Ğwiadczenie staroĞci jest trudniejsze niĪ dla innych.
Cho
ü w niektórych przypadkach jest to wynik obiektywnie trudniejszej sytuacji
(np. ci
ĊĪka choroba, brak rodziny, brak Ğrodków do godnego Īycia), to najczĊ-
Ğciej trudnoĞci te wynikają ze skáonnoĞci do podejmowania pewnych zaáoĪeĔ
dotycz
ących ich samych, przekonaĔ na temat innych ludzi i Ğwiata, które pod-
kre
Ğlają ciĊĪar brzemienia minionych lat [Hill, 2010]. Szczególną rolĊ przypisuje
si
Ċ zmiennym osobowoĞciowym (zwáaszcza czynnikom wyodrĊbnionym
w Modelu Wielkiej Pi
ątki), wskazując na istotne znaczenie wysokiej neurotycz-
no
Ğci i niskiej ekstrawersji negatywnie wpáywających na bilans doĞwiadczeĔ
afektywnych [Costa i McCrae, 1980], a tak
Īe niskiej sumiennoĞci, która utrudnia
pozytywn
ą ocenĊ wáasnego Īycia [Hayes i Joseph, 2003].
Autorzy zwracaj
ą takĪe uwagĊ na niekorzystną rolĊ sztywnoĞci. Jest ona ro-
zumiana jako forma oporu wobec zmian, nawet wtedy, gdy istniej
ą niepodwa-
Īalne dowody na to, Īe zmiany te zwiĊkszyáyby dobrostan psychiczny czáowieka
lub przyczyni
áy siĊ do poprawy jego zdrowia. WiąĪe siĊ z powierzchownym
sposobem my
Ğlenia o problemach, bez gáĊbszego zastanawiania siĊ nad ich isto-
t
ą i moĪliwymi sposobami ich rozwiązania. Wedáug Ellisa [1987], cecha ta jest
jedn
ą z najwiĊkszych barier utrudniających, a niekiedy nawet uniemoĪliwiają-
cych, osi
ągniĊcie zdrowia psychicznego. Nie pozwala ona osobom odrzuciü
irracjonalnych i utrudniaj
ących adaptacjĊ przekonaĔ na temat ich samych oraz
otaczaj
ącego ich Ğwiata. SztywnoĞü w okresie póĨnej dorosáoĞci utrudnia efek-
tywne radzenie sobie z nieuchronnymi zmianami, ogranicza umiej
ĊtnoĞü rozwa-
Īania róĪnych wariantów rozwiązania napotykanych problemów i sprzyja popeá-
nianiu tych samych b
áĊdów [Hill, 2010].
Powa
Īną barierą pozytywnego starzenia siĊ jest takĪe pesymistyczne nasta-
wienie wobec w
áasnej przyszáoĞci (Scheier, Carver i Bridges, 1994). Opiera siĊ
ono na za
áoĪeniu, Īe cokolwiek siĊ stanie, przyczyni siĊ do pogorszenia wáasnej
sytuacji i odczuwanego dobrostanu. Pesymizm utrudnia dostrzeganie pozyty-
Maria Finogenow
98
wów w otaczaj
ącej rzeczywistoĞci, utrudnia nawiązanie i podtrzymanie bliskich
relacji, a tak
Īe rodzi poczucie niemocy wobec nadchodzących zdarzeĔ. Wyniki
bada
Ĕ wskazują, Īe pesymizm wiąĪe siĊ z symptomami depresji, gorszymi
wska
Ĩnikami zdrowia fizycznego i psychicznego, utrudnia powrót do zdrowia
po przebytych zabiegach chirurgicznych.
Istotn
ą barierą w pozytywnym starzeniu siĊ jest takĪe przeĪywanie przez
osoby starsze
Īalu [Hill, 2010]. Jest on czĊsto wynikiem zgromadzenia bogatej
liczby do
ĞwiadczeĔ Īyciowych oraz zmiany perspektywy, z jakiej są one oce-
niane. Do
Ğwiadczanie Īalu czĊsto prowadzi do wyolbrzymiania lub znieksztaá-
cania pewnych aspektów minionych wydarze
Ĕ, emocjonalnie wiąĪe czáowieka
z danym punktem w przesz
áoĞci. Wszystko to prowadzi do uszczuplenia zaso-
bów emocjonalnych potrzebnych do optymalnego funkcjonowania w bie
Īącej
rzeczywisto
Ğci i planowania przyszáoĞci.
Rozwój w okresie pó
Ĩnej dorosáoĞci jest takĪe hamowany istniejącymi
w spo
áeczeĔstwie negatywnymi stereotypami osób starszych [Nelson, 2003].
Cz
áowiek stary postrzegany jest jako niezdolny do samodzielnego i niezaleĪne-
go
Īycia, niedoáĊĪny, podatny na choroby, bezproduktywny i fizycznie odraĪają-
cy. Podkre
Ğlane są takĪe niekorzystne zmiany w sferze funkcjonowania spoáecz-
nego: sztywne nawyki, konserwatyzm, opór wobec zmian, tendencja do poucza-
nia m
áodszych od siebie, wĞcibskoĞü.
Cho
ü w literaturze odnaleĨü moĪna równieĪ tzw. pozytywne uprzedzenia
staro
Ğci (tzn. czáowiek stary wymaga specjalnej troski, wyjątkowego traktowa-
nia), to przedstawiany w nich wizerunek cz
áowieka starego prowadzi czĊsto do
infantylizacji, ograniczania niezale
ĪnoĞci, aktywnoĞci i samodzielnego funkcjo-
nowania osób starszych [Nelson, 2003].
Negatywne postawy wobec staro
Ğci prowadzą czĊsto do dyskryminacji osób
nale
Īących do tej grupy wiekowej. Gorsze traktowanie jest szczególnie widoczne
w obszarach ochrony zdrowia, rynku pracy i us
áug finansowych [por. M. BrzeziĔ-
ska, 2011]. Spo
áeczny wizerunek staroĞci i osób starych przekáada siĊ takĪe na
podejmowane wobec tej grupy oddzia
áywania. WiĊkszoĞü z nich ma charakter
pomocowy b
ądĨ opiekuĔczy, koncentruje siĊ wyáącznie na deficytach seniorów,
pomijaj
ąc ich zasoby i potencjaá rozwojowy. Choü w niektórych sytuacjach takie
dzia
áania są koniecznoĞcią, ograniczenie kontaktów z osobami starzejącymi siĊ
do tego obszaru sprzyja przedmiotowemu
traktowaniu osób starszych i ograni-
cza ich mo
ĪliwoĞci rozwojowe [Ober-àopatka, 207].
4. Staro
Ğü – okres szans i rozwoju
Mimo i
Ī w opinii spoáecznej funkcjonuje doĞü ujednolicony obraz osób sta-
rych, to nale
Īy podkreĞliü, Īe w grupie tej istnieje duĪe zróĪnicowanie. Spotkaü
mo
Īna zarówno osoby zgorzkniaáe, wycofane, pozbawione siá i woli dalszego
Rozwój w okresie pó
Ĩnej dorosáoĞci – szanse i zagroĪenia
99
aktywnego
Īycia, jak i osoby pogodne, pogodzone z przemijającym czasem,
staraj
ące siĊ w peáni wykorzystaü posiadane zasoby osobiste i spoáeczne. Osoby,
których obecno
Ğü jest pouczająca, wspierająca i przyciągająca mądroĞcią i po-
god
ą ducha.
Badania nad stereotypami dotycz
ącymi postrzegania staroĞci i ludzi starych
ukazuj
ą czáowieka starego jako osobĊ chorą, samotną, biedną, zniszczoną, sáabą,
zaburzon
ą emocjonalnie i nieszczĊĞliwą. Jednak w literaturze brak jest jedno-
znacznej odpowiedzi na pytanie, czy wiek pogarsza jako
Ğü Īycia. Wprawdzie
niektóre badania potwierdzaj
ą negatywny wpáyw wieku na poczucie dobrostanu
[np. Cichocka, 1995; T. Klonowicz i in., 2002], to jednak po wy
áączeniu wpáy-
wu innych czynników skorelowanych z wiekiem (np. stanu zdrowia, poziomu
dochodów) okazuje si
Ċ, Īe ogólny poziom zadowolenia z Īycia jest wzglĊdnie
niezale
Īny od wieku, a starsi nie są mniej zadowoleni z Īycia niĪ máodsi [Cza-
pi
Ĕski, 1994; SkarĪyĔska, 2003]. Takie rezultaty wspierają postulat, Īe normalne
starzenie si
Ċ w zdrowiu róĪni siĊ od starzenia siĊ w chorobie, a w związku z tym
analizuj
ąc zmiany i moĪliwoĞci związane z wiekiem, powinno siĊ je odizolowaü
od zmian wynikaj
ących z choroby [Rowe i Kahn, 1987].
Cho
ü Īyjąc dostatecznie dáugo, kaĪdy czáowiek doĞwiadczy pogarszania siĊ
stanu zdrowia i os
áabienia moĪliwoĞci intelektualnych, ma takĪe szanse, by ten
ostatni okres
Īycia byá okresem pogodnym i związanym z odczuwaniem satys-
fakcji z
Īycia. KaĪda utrata, równieĪ ta związana ze starzeniem siĊ organizmu
cz
áowieka, daje bowiem nowe szanse. Pojawiają siĊ moĪliwoĞci rozwoju pew-
nych obszarów aktywno
Ğci, postaw i filozofii Īycia, do których nie byáo siĊ go-
towym na wcze
Ğniejszych etapach rozwoju, samodzielnoĞci i gáĊbokiej satysfak-
cji. Wraz z wiekiem zmienia si
Ċ sposób oceny wáasnych doĞwiadczeĔ, z innej
perspektywy spogl
ąda siĊ na wydarzenia minionych lat, odnajduje siĊ sens sytu-
acji trudnych, a tak
Īe odnajduje potrzebĊ inwestowania w obszary, które wcze-
Ğniej uwaĪane byáy za mniej istotne [Kroger, 2002; Marchow, 2004].
Szansa na wzrost w okresie pó
Ĩnej dorosáoĞci podkreĞlona zostaáa we
wspomnianej ju
Ī koncepcji Eriksona [2000, 2002]. Pozytywne rozwiązanie kon-
fliktu przypadaj
ącego na ten ostatni okres Īycia (integracja ego versus rozpacz)
prowadzi do osi
ągniĊcia integracji ego. Towarzyszy jej doĞwiadczenie áadu,
harmonii i poczucia sensu w odniesieniu do w
áasnego Īycia, innych ludzi i caáe-
go
Ğwiata. Integracja ego pozwala na osiągniĊcie mądroĞci Īyciowej i peáni doj-
rza
áoĞci. Opiera siĊ na zaakceptowaniu ludzkoĞci i wáasnego istnienia jako ko-
niecznego i niepowtarzalnego. Osi
ągniĊcie integracji jest równoznaczne z prze-
konaniem o warto
Ğci wáasnej drogi Īyciowej mimo ĞwiadomoĞci, Īe mogáaby
ona przebiega
ü inaczej. Warunkiem jej osiągniĊcia jest pozytywne rozstrzygniĊ-
cie konfliktów z wcze
Ğniejszych etapów rozwojowych, poniewaĪ w tym okresie
dochodzi do ich swoistego bilansu.
Maria Finogenow
100
Funkcjonowanie osób starszych i odczuwana w tym okresie jako
Ğü Īycia
(uwzgl
Ċdniająca zarówno ocenĊ satysfakcji z wáasnego Īycia, poczucie szczĊ-
Ğcia, bilans doĞwiadczeĔ afektywnych) zaleĪy od wielu czynników. W bada-
niach nad zadowoleniem z
Īycia osób w okresie zmian emerytalnych [Finoge-
now, 2011b] wykazano,
Īe wyĪszy poziom dochodów, wyksztaácenia oraz pozo-
stawanie w zwi
ązku maáĪeĔskim sprzyja poczuciu dobrostanu osób starszych.
Ocena w
áasnego Īycia zaleĪy takĪe od zmiennych psychologicznych [Finoge-
now, 2008; Finogenow, w druku], zarówno tych, które uwarunkowane s
ą
w znacznym stopniu biologicznie (wspomniane powy
Īej czynniki osobowoĞci),
ale tak
Īe tych, które ksztaátowane są w procesie caáego Īycia czáowieka. Akcen-
towana jest szczególnie rola zasobów osobistych pomocnych w radzeniu sobie
ze stresem i sprzyjaj
ących podejmowaniu aktywnoĞci prozdrowotnej, m.in. po-
czucia koherencji, poczucia w
áasnej skutecznoĞci, poczucia wáasnej wartoĞci
oraz poczucia optymizmu [por. Finogenow, 2008].
Pozytywne starzenie si
Ċ wiąĪe siĊ takĪe ze zdolnoĞcią wybaczania, trakto-
wan
ą jako umiejĊtnoĞü pozbycia siĊ urazy i negatywnych przekonaĔ o winowaj-
cy, zdolno
Ğü przeksztaácania negatywnych uczuü wobec osoby, która wyrządziáa
krzywd
Ċ i zastĊpowania ich emocjami takimi jak wspóáczucie [Hill, 2010].
Zdolno
Ğü wybaczania wskazywana jest jako istotny element terapii osób osa-
motnionych, prze
Īywających ĪaáobĊ po stracie bliskich osób, a takĪe wĞród osób
starszych. Dzi
Ċki wybaczeniu zmniejsza siĊ doĞwiadczana nienawiĞü i záoĞü
wobec osób, które w przesz
áoĞci wyrządziáy krzywdĊ, negatywne emocjonalne
wydarzenia z przesz
áoĞci tracą swoją siáĊ, a to w konsekwencji pozwala na odzy-
skanie spokoju i równowagi psychicznej [Mellibruda, 1995].
Wa
Īnym czynnikiem sprzyjającym pozytywnemu starzeniu siĊ jest takĪe
anga
Īowanie siĊ w dziaáania altruistyczne, polegające na niesieniu pomocy bez
oczekiwania osobistej korzy
Ğci [Wojciszke, 2000]. Praca w charakterze wolunta-
riusza jest
Ĩródáem pozytywnych emocji, pozwala czuü siĊ potrzebnym, a wĞród
osób starszych jest tak
Īe sposobem na zastąpienie utraconych Ĩródeá poczucia
sensu
Īycia, które wczeĞniej związane byáy z wypeánianiem innych ról spoáecz-
nych (np. zwi
ązanych z pracą zawodową) [Erikson, 2002]. WaĪnej roli aktyw-
no
Ğci altruistycznej dowodzą badania przeprowadzone na osobach starszych
o niskich dochodach w
áasnych [Dulin i in., 2001]. Mimo deklarowanej gorszej
sytuacji finansowej (której poziom jest istotnie zwi
ązany z zadowoleniem z Īy-
cia) i gorszego stanu zdrowia, osoby zaanga
Īowane w woluntariat wyĪej ocenia-
áy poczucie sensu wáasnego Īycia, jakoĞü kontaktów interpersonalnych, do-
Ğwiadczany nastrój i miaáy wiĊksze poczucie ciągáoĞci wáasnej toĪsamoĞci jako
osoby ni
Ī ich rówieĞnicy o Ğrednich dochodach, lecz nie angaĪujący siĊ w ak-
tywno
Ğü altruistyczną.
Szans
ą na rozwój w okresie póĨnej dorosáoĞci jest takĪe doĞwiadczanie
wdzi
ĊcznoĞci. WiąĪe siĊ ona z wiarą, Īe choü Ğwiat nie jest doskonaáy, moĪe byü
Rozwój w okresie pó
Ĩnej dorosáoĞci – szanse i zagroĪenia
101
Ĩródáem dobrostanu i spokoju [Emmons, Shelton, 2002; Halik, 2004]. WdziĊcz-
no
Ğü sprzyja koncentracji na pozytywnych aspektach otaczającej rzeczywistoĞci,
sk
áania do podejmowania aktywnoĞci, sprzyja ksztaátowaniu bliskich relacji,
wyzwala pozytywne emocje (np. rado
Ğü, nadziejĊ, spokój), a dziĊki temu chroni
przed nienawi
Ğcią, zaáamaniem i niechĊcią wobec wáasnego Īycia [Emmons
i McCullough, 2004; Gruszecka, 2003]. Wdzi
ĊcznoĞü za wszelkie pozytywne
aspekty ró
Īnorodnych (nawet trudnych) doĞwiadczeĔ, umoĪliwia optymalną
adaptacj
Ċ do nieuchronnej staroĞci oraz jej emocjonalnych konsekwencji. Po-
niewa
Ī wymaga uznania, Īe Īycie jest wartoĞciowe, bez wzglĊdu na trudnoĞci
i niepowodzenia, osoby, które jej do
Ğwiadczają mają szansĊ na pozytywne sta-
rzenie si
Ċ nawet w obliczu trudnych wyzwaĔ i problemów [Hill, 201].
5. Podsumowanie
Cho
ü okres póĨnej dorosáoĞci wiąĪe siĊ nieuchronnie z niekorzystnymi
zmianami rozwojowymi zarówno w sferze fizycznej, jak i poznawczej, coraz
cz
ĊĞciej akcentuje siĊ zarówno potrzebĊ, jak i moĪliwoĞci rozwoju w tym okresie
Īycia. Dopiero takie ujĊcie staroĞci, w którym podkreĞlony jest jej progresywny
charakter, stanowi bowiem pe
ány i rzeczywisty opis zjawiska [Kowalik, 2000].
Niezwykle interesuj
ące dowody moĪliwoĞci rozwojowych w ostatnim okre-
sie
Īycia odnaleĨü moĪna wĞród osób zrzeszonych w zorganizowane grupy se-
niorów np. Uniwersytety Trzeciego Wieku [por. Kryszkiewicz, 2006; Zaorska,
2006]. Podejmowana przez s
áuchaczy aktywnoĞü spoáeczna obejmuje zarówno
sfery wa
Īne dla samych sáuchaczy, jak i te, które są istotne dla caáej spoáeczno-
Ğci. Ponadto dziaáania tych grup niejednokrotnie nie ograniczają siĊ do najbliĪ-
szego regionu, ale cz
Ċsto wykraczają poza granice kraju. Taka aktywnoĞü osób
starszych wskazuje na wyst
Ċpowanie w tym okresie Īycia duĪego potencjaáu
i mo
ĪliwoĞci efektywnego wspomagania rozwoju [Dunlosky i in., 2003]. Dowo-
dzi,
Īe czáowiek w okresie staroĞci moĪe pozostawaü aktywny intelektualnie,
fizycznie, psychicznie, mo
Īe utrzymywaü szerokie i pozytywne kontakty towa-
rzyskie, a tak
Īe rozwijaü swoje zainteresowania, realizowaü swoje marzenia
i samego siebie.
Literatura
Baltes P. B., 1987, Theoretical propositions of life-span developmental psychology: On the Dyna-
mics between growth and decline, “Developmental Psychology”, nr 23, 611–626.
Baltes P. B., 1997, On the incomplete architecture of human ontogeny: Selection, Optimization,
and Compensation as fundation of developmental theory, “American Psychologist”, nr 52,
366–380.
Baltes P. B., Reese H. W., Lipsitt L. P., 1980, Life-Span Developmental Psychology, “Annual
Reviev of Psychology”, nr 31, 65–110.
Maria Finogenow
102
Bie
Ĕ B., 1997, Starzenie siĊ pomyĞlne versus zwyczajne, „Gerontologia Polska”, nr 5, 40–44
Birren J. E., 1961a, A brief history of the psychology of aging. Part 1, “The Gerontologist”, nr 1,
69–77.
Birren J. E., 1961b, A brief history of the psychology of aging. Part 2, “The Gerontologist”, nr 1,
127–134.
Brzezi
Ĕska A., 2006, Rozwój w póĨnym okresie dorosáoĞci, Wykáad wygáoszony 7.04.2006r. na
Interdyscyplinarnym Seminarium Gerontologicznym w SWPS.
Brzezi
Ĕska M., 2011, Proaktywna staroĞü. Strategie radzenia sobie ze stresem w okresie póĨnej
doros
áoĞci, Difin, Warszawa, 219 s.
Carabellese C., Appollonio I., Rozzini R., Bianchetti A., Frisoni G. B., Frattola L., Traubucchi M.,
1993, Sensory Impairment and Quality of Life in a Community Elderly Population, “Journal
of the Americam Geriatrics Society”, nr 41, 401–407.
Cavanaugh J., 1997, Starzenie si
Ċ, [w:] Bryant P.E., Colman A.M. (red.), Psychologia rozwojowa,
Wyd. Zysk i S-ka, Pozna
Ĕ,109–132.
Cichocka M., 1995, Psychologiczne determinanty pomocy psychologicznej dla cz
áowieka starego,
[w:] Waligóra B. (red.), Elementy psychologii klinicznej, Wydawnictwo Naukowe UAM,
Pozna
Ĕ, t. 4, 79–94.
Dulin P., Hill R. D., Anderson D., Rasmussen D., 2001, Altruism as a predictor of life satisfaction
in a sample of low-income older adult service providers, “Journal of Mental Health and
Aging”, nr 7, 349–359.
Dunlosky J., Kubat-Silman A. K., Hertzog Ch., 2003, Training monitoring skills improves older
adults’ self-paced associative leaning, “Psychology and Aging”, nr 18, 340–345.
Ellis A., 1987, The impossibility of achieving consistently good mental health, “American Psycho-
logist”, nr 42, 364–375.
Emmons R.A., Shelton C.M., 2002, Gratitude and science of positive psychology, [w:] Snyder C. R.,
Lopez S. J. (red.), Handbook of positive psychology, Oxford University Press, New York, 459–471
Erikson E. H., 2000, Dzieci
Ĕstwo i spoáeczeĔstwo, Dom Wyd. Rebis, PoznaĔ, 451 s.
Erikson E. H., 2002, Dope
ániony cykl Īycia, Dom Wyd. Rebis, PoznaĔ, 144 s.
Finogenow M., 2011a, Starzenie si
Ċ spoáeczeĔstwa i starzenie siĊ kompetencji, [w:] Znajmiecka-
Sikora M., K
Ċdzierska B., Roszko E. (red.), Ksztaácenie ustawiczne od A do Z. Kompetencje
pracowników a wspó
áczesne potrzeby rynku pracy, SATORI druk, àódĨ, 211–234.
Finogenow M., 2011b, Zadowolenie z
Īycia w okresie przejĞcia na emeryturĊ – uwarunkowania
socjo-demograficzne, [w:] Bielawska-Batorowicz E., Goli
Ĕska L. (red.), Rodzina i praca
w warunkach kryzysu, Wyd. U
à, àódĨ, 335–347.
Finogenow M., 2008, Psychologiczne uwarunkowania zadowolenia z
Īycia w wieku emerytalnym
– wyniki modelowania równa
Ĕ strukturalnych, „Polskie Forum Psychologiczne”, nr 13, 82–95.
Finogenow M., w druku. Psychologiczne wyznaczniki zadowolenia z
Īycia osób w wieku emerytal-
nym, „Chowanna”.
Gruszecka E., 2003, Poczucie wdzi
ĊcznoĞci: próba opisu i wyjaĞnienia, „Psychologia JakoĞci
ĩycia”, nr 2, 207–227.
Hayes N., Joseph S., 2003, Big 5 correlates of three measures of subjective well-being, “Personali-
ty and Indyvidual Differences”, nr 34, 723–727.
Halik T., 2004, Co nie jest chwiejne, jest nietrwa
áe, Wyd. WAM, Kraków, 336 s.
Hill R. D., 2010, Pozytywne starzenie si
Ċ. Máodzi duchem w jesieni Īycia. Laurum, Warszawa, 312 s.
Kielar-Turska M., 2000, Rozwój cz
áowieka w peánym cyklu Īycia, [w:] Strelau J. (red.), Psycholo-
gia. Podrecznik akademicki, GWP, Gda
Ĕsk, t. 1, 324–329.
Klonowicz S., 1986, Starzenie si
Ċ ludnoĞci, [w:] Encyklopedia Seniora, Wiedza Powszechna,
Warszawa, 35–56.
Klonowicz T., Cichomski B., Eliasz A., 2002, Pieni
ądze dają szczĊĞcie, zdrowie i ..., „Psychologia
Jako
Ğci ĩycia”, nr 1, 19–34.
Rozwój w okresie pó
Ĩnej dorosáoĞci – szanse i zagroĪenia
103
Kowalik S., 2000, Wspomaganie rozwoju w procesie starzenia si
Ċ, [w:] Kaja B. (red.), Wspoma-
ganie rozwoju. Psychostymulacja i psychokorekcja, Wyd. Uczelniane WSP Bydgoszcz, t. 2,
65–80.
Kroger J., 2002, Identity processes and contents through the years of late adulthood, “Identity: an
Interational Journal of Theory and Research”, nr 2, 81–99.
Kryszkiewicz Cz., 2006, Aktywne
Īycie seniorów warunkiem pomyĞlnego starzenia siĊ,
[w:] Steuden S., Marczuk M. (red.), Starzenie si
Ċ a satysfakcja z Īycia, Wyd. KUL, Lublin,
281–288.
Marchow M., 2004, Pó
Ĩna dorosáoĞü –szanse rozwoju, „Remedium”, nr 6, 4–5
Marcinek P., 2007, Funkcjonowanie intelektualne w okresie staro
Ğci, „Gerontologia Polska”, nr 3,
69–75.
M
ądrzycki T., 2002, OsobowoĞü jako system tworzący i realizujący plany, Wyd. UG, GdaĔsk, 290 s.
Mellibruda J., 1995, Pu
áapka nie wybaczonej krzywdy, IPZiT, Warszawa, 124 s.
Nelson T., 2003, Psychologia uprzedze
Ĕ. GWP, GdaĔsk, 392 s.
Nowicka A., 2006, Staro
Ğü jako faza Īycia czáowieka, [w:] Nowicka A. (red.), Wybrane problemy
osób starszych. Oficyna Wyd. Impuls, Kraków, 17–26.
Ober-
àopatka K., 2007, Wspomaganie rozwoju czy opieka w okresie póĨnej dorosáoĞci?, [w:]
Brzezi
Ĕska A. I., Ober-àopatka K., Stec R., Zióákowska K. (red.), Szanse rozwoju w okresie
pó
Ĩnej dorosáoĞci, Wyd. Fundacji Humaniora, PoznaĔ, 187–198.
Pasik M., 2006, Sytuacyjne i podmiotowe uwarunkowania przystosowania do emerytury,
[w:] Steuden S., Marczuk M. (red.), Starzenie si
Ċ a satysfakcja z Īycia, Wyd. KUL, Lublin,
301–312.
Perry S., McGrother W., Turner K., Leicestershire MCR Incontinence Study Group, 2006, An
investigation of the relationship anxiety and depression and urinary incontinence in woman: Deve-
lopment of a psychological model, “British Journal of Health Psychology”, nr 11, 463–482.
Rowe J. W., Kahn R. L., 1987, Human aging: Usual and successful, “Science”, nr 237, 143–149
Scheier M. F., Carver C. S., Bridges M. W., 1994, Distinguishing optimism from neuroticism (and
trait anxiety, self-mastery, and self-esteem): A reevaluation of the Life Orientation Test, “Jo-
urnal of Personality & Social Psychology”, nr 67, 1063–1078.
Skar
ĪyĔska K., 2003, Cele Īyciowe, zaufanie interpersonalne i zadowolenie z Īycia, „Psychologia
Jako
Ğci ĩycia”, nr 2, 35–49.
Spinelli D., Faroni E., Castellini G., 1998, The “Personality” of the Glaucomatous Patient. Preli-
minary Results, „Acta Ophthalmologica Scandinavica”, 53–54.
Steuden S., 2011, Psychologia starzenia si
Ċ i staroĞci, PWN, Warszawa, 250 s.
Stra
Ğ-Romanowska M., 2000, PóĨna dorosáoĞü. Wiek starzenia siĊ, [w:] Harwas-Napieraáa B.,
Trempa
áa J. (red.), Psychologia rozwoju czáowieka, PWN, Warszawa, t. 2, s. 263–292.
Stra
Ğ-Romanowska M., 2001, I Konferencja Psychologów Life-Span: miĊdzy psychologią rozwo-
jow
ą a psychologią rozwoju, „Przegląd Psychologiczny”, nr 44, 93–104.
Stuart-Hamilton I., 2006, Psychologia starzenia si
Ċ i staroĞci, Wyd. Zysk i S-ka, PoznaĔ, 303 s.
Szarota Z., 2002, Instytucje i placówki wspieraj
ące staroĞü (na przykáadzie Krakowa), [w:] BraĔka
Z. (red.), Podmioty opieki i wychowania. Wyd. Naukowe Akademii Pedagogicznej, Kraków,
161–178.
Szatur-Jaworska B., B
áĊdowski P., DziĊgielewska M., 2006, Podstawy gerontologii spoáecznej,
ASPRA-JR, Warszawa, 324 s.
Trempa
áa J., 2001, Dwa przeáomy w badaniach nad rozwojem psychicznym czáowieka, „Przegląd
Psychologiczny”, nr 44, 85–92.
Tyszkowa M. (red.), 1988, Rozwój psychiczny cz
áowieka w ciągu Īycia, PWN, Warszawa, 287 s.
Turner J. S., Helms D. B., 1999, Rozwój cz
áowieka, WSiP, Warszawa, 725 s.
Wojciszke B., 2000, Relacje interpersonalne, [w:] Strelau J. (red.), Psychologia. Podr
Ċcznik aka-
demicki, GWP, Gda
Ĕsk, t. 3, 147–186.
Zaorska Z., 2006, S
áuchacze Lubelskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku, [w:] Steuden S., Marczuk
M. (red.), Starzenie si
Ċ a satysfakcja z Īycia, Wyd. KUL, Lublin, 401–411.
Maria Finogenow
104
Maria Finogenow
DEVELOPMENT IN LATE ADULTHOOD – OPPORTUNITIES AND THREATS
Abstract
According to the principles of life-span psychology, development is a lifetime process that
lasts from birth to death. It is multi-dimensional in nature and encompasses both progressive and
regressive change.
The paper focuses on developmental changes typical of the last period of life, and investigates
limitations and barriers impeding personal development in the elderly. Personality traits that may
prevent positive adaptation to the old age are indicated, together with the opportunities for deve-
lopment in late adulthood and the factors conducive to positive ageing.
Key words: old age, late adulthood, development.